La Ballada di Savoia - Sabaudia AAR - 2 podejście

A więc witam was bardzo serdecznie po raz kolejny, jako że moje poprzednie początki AARa zostały zakończone z powodu nieoryginalnego spolszczenia do gry postanowiłem grać teraz po angielsku

Niestety na polskiej wersji rozegrałem ok. 150 lat, dlatego postanowiłem przedstawić wam ten okres czasu w nieco skróconej formie

W I części pokaże podsumowanie władców, w II części podsumowanie świata w roku 1500, a później jeszcze jednego króla-cesarza, który rządził po roku 1500, a grałem nim jeszcze na polskiej wersji językowej

Więc zachęcam do czytania, wiem że mało ambitne to podsumowanie, ale następne odcinki będą już ambitniejsze

Podsumowanie świata w 1500 roku pojawi się dziś ok.20.00

SABAUDIA



PROLOG



Amadeusz VIII Sabaudzki
(it. Amedeo VIII di Savoia)

Hrabia Sabaudii 1391-1399
Król Sabaudii 1399-1422


​

„Podsumowanie panowania Amadeusza VIII Sabaudzkiego:
-pierwszy król Sabaudii
-zwołanie zjazdu w Turynie 1399
-zawieranie mariaży z wieloma królami Europie(niekoniecznie przez legalnych potomków)
-stworzenie w państwie instytucji urzędowych, co spowodowało jednocześnie podział władzy między szlachtę i króla oraz zwiększyło kontrolę władcy nad poddanymi.
-bal turyński, oficjalne zaślubiny przyszłego króla – Ludwika I i księżnej sardyńskiej – Marii d’Arborea, bal wzbudzał wiele kontrowersji, w związku z czym nieprzychylni władcy poddani zaczęli roznosić nieprzyzwoite plotki o wydarzeniach na dworze.
-przyłączenie się do krucjaty marokańskiej, pierwszej od ponad stu lat wojny pomiędzy chrześcijanami a saracenami.
WYDARZENIA KRUCJATY:
-bitwa na Morzu Genueńskim wygrana przez flotę sabaudzko-akwilejską
-sromotna porażka pod Melillą, zrezygnowanie z podboju Maroka, skierowanie się na południe Europy – do Granady.
-dwie bitwy o Granadę, obydwie zakończone zwycięstwem wojsk chrześcijańskich.
-roczne oblężenie Granady
-ostateczne poddanie się Muhammada VII Narsida i przyłączenie jego ziem do Sabaudii(pokój zawarty 28 września 1402)
-uczynienie generała – Giovanniego Ludovico di Cardé pierwszym hrabią Granady.
-zbudowanie na nowych ziemiach trzech miast – Granada Cristiana, Porto Nuovo oraz Citta di Amadeo.
-stracenie kontroli nad Grenadą 1404-1405

-trzy bunty w Granadzie: 1403, 1405, 1420.
-zwiększenie inwestycji w flotę, kosztem wojska.
-polepszenie stosunków z państwami półwyspu Iberyjskiego –Kastylią, Aragonią oraz Portugalią.
-20 kwietnia 1406 – pierwszy przywilej dla ludu(przywilej cuneański), powołujący w państwie instytucje pośrednicze między królem, a poddanymi, co wzmocniło jego prestiż.
-24 marca 1409 umiera hrabia chrześcijańskiej Granady – Jan Ludwik di Cardé. Król mianuje diedzicznymi gubernatorami tego miejsca rodzinę di Cardé, następcą zostaje syn Jana Ludwika – Pietro Dino.
-20 kwietnia 1412(równe 6 lat po przywileju z Cuneo) król nadaje chłopom pańszczyźnianym prawo o jednym dniu wolnym w tygodniu.
-przyjęcie doktryny o wyszkolonych załogach.
-pełne zchrystianizowanie Granady – 1415
-wojna z Zakonem Krzyżackim zakończona białym pokojem w 1417 roku.
-król popierał reformatorskie stanowisko cesarza podczas rządu w Mitau 1417.
-wprowadzenie reform monetarnych i budowa mennicy – 1418.
-zawarcie sojuszu ze Szkocją – 1420.
”

Na podstawie: „Największe dynastie Europy 1400-1800” Guglielmo Tornaghi, Torino 1823.

SABAUDIA PO ŚMIERCI AMADEUSZA VIII



HRABSTWO CHRZEŚCIJAŃSKIEJ GRANADY PO ŚMIERCI AMADEUSZA VIII


​

Po lewej widzimy flagę jaka powiewała nad Granadą pod sabaudzko-di cardejskim panowaniem. Po prawo terytorium hrabstwa od 1402 roku do 1498



Ludwik I Sabaudzki
(it. Ludovico I di Savoia)

Król Sabaudii 1422-1425

​

„Podsumowanie panowania Ludwika I Sabaudzkiego:
-słabe poparcie szlachty dla króla pogorszyło znacznie sytuację polityczną w państwie.
-stanowcze wprowadzenie reform monetarnych, zapoczątkowanych jeszcze przez Amadeusza VIII, co zwiększyło również zawartość królewskiego skarbca.
-stawianie handlu jako pierwszorzędnej technologii do rozwoju, przez co kraj się bogacił oraz stał się jednym z głównych mocarstw handlowych w Europie.
-zrezygnowanie z dążenia do uzyskania wysokiej pozycji w HRE, dzięki czemu można było się skupić na rozwoju floty.
-12 maja 1424 – Ludwik nadaje przywilej aostański.”

Na podstawie: „Największe dynastie Europy 1400-1800” Guglielmo Tornaghi, Torino 1823.


​

Karol I Sabaudzki
(it. Carlo I di Savoia)

Król Sabaudii 1425-1448

​

„Podsumowanie panowania Karola I Sabaudzkiego:
-poślubił Modeńską księżniczkę Margaritę, miał z nią trzech synów: Assolone, Karola Amadeusza i Amadeusza,
-dokończenie budowy królewskiej floty, zapoczątkowanej przez Ludwika I,
-zamiłowanie do wina przysporzyło królowi wiele niesławy, tak na swoim jak i na innych europejskich dworach,
-dołączenie do krucjaty przeciw Maroku w 1427
-pada pierwsza forteca Marokańczyków: Sus – 1 listopada 1428
-pada Tubkal– sierpień 1429
-oblężenie Ifni – sierpień 1429
-zdobycie Safi – październik 1429
-podpisanie pokoju, na mocy którego przekazano wybrzeże Afryki Zachodniej pod berło Karola I,a forteca Tanger przechodziła pod zarząd sabaudzkiego sojusznika - Szkocji – styczeń 1430

-podczas wojny podpisano bardzo ważny dla dalszych losów Sabaudii sojusz z Portugalią – 1428
-schrystianizowanie Safi – 1432
-odkrycie i kolonizacja ziem na południe od posiadłości w Afryce, stolicą nowej prowincji miasto Nova Nizza, w przyszłości wielka stocznia – lata 1433-1451
-bunty w Safi i Tubkalu – 1434-1439
-zawarcie krótkotrwałego sojuszu z Burgundią – 1434
-dołączenie do akwilejskiej wojny z Wenecją – największa porażka w historii dotychczasowej Sabaudii
-porażka pod Treviso 05.05.1435
-porażka na Cyprze 08.1435
-zwycięstwo w drugiej bitwie o Cypr i rozpoczęcie oblężenia(stanęły naprzeciwko siebie dwie sabaudzkie linie władców) – 10.06.1436
-przegrane bitwy morskie z Wenecją – 1436
-przegrane oblężenie Granady na koszt Wenecji – listopad 1436
-zwycięskie oblężenie Cypru – sierpień 1437
-porażka z algierskimi buntownikami w Tubkalu – 1438
-odbicie Granady – lipiec 1438
-porażka pod Nizzą – październik 1438
-przegrane oblężenie Nizzy – listopad 1438
-wasalizacja Cypru – styczeń 1439
-przegrane oblężenie Cuneo – październik 1439
-porażka w Afryce Zachodniej i otwarcie pola manewru wenecjanom na tym lądzie – 1440
-przegrane oblężenie Safi – lipiec 1440
-przegrane oblężenie Ifni – wrzesień 1440
-Turyn pada pod naporem wenckiej armii w październiku 1440, król Karol ucieka do Modeny,
-ostatnia włoska forteca – Ciamberi, pada w marcu 1441
-kolejna porażka pod Granadą – czerwiec 1441
-ostateczny pokój, na mocy którego Nizza i Tubka przechodzą na stronę wenecką.

-zawarcie sojuszu z Bretanią – 1435
-Nizza przechodzi na stronę Sabaudii dzięki buntowi tamtejszych mieszkańców – 1442
-stworzenie kolonii karnej w Nova Nizza – 1446”

Na podstawie: „Największe dynastie Europy 1400-1800” Guglielmo Tornaghi, Torino 1823.


​

Zachodnia Afryka po śmierci Karola I. Na różowo - posiadłości Sabaudii, na czerwono posiadłości Aragonii. Na pomarańczowo Maroko. Na błękitno Wenecja. Szarym kolorem zaznaczono prowincje nieznane. ​

Assolone I Zdobywca
(it. Assolone I Conquistatore)

Król Sabaudii 1448-1486
Król Zachodniej Afryki 1460-1486
Król Peloponezu 1464-1486
​

„Podsumowanie panowania Assolone I Zdobywcy:
-ożenił się z Klaudyną z Bretanii, miał syna Bernarda,
-zawarcie sojuszu z Anglią, który jednak szybko został zerwany, gdyż Sabaudia nie chciała wszczynać wojny z Burgundią – 1449,
-sojusz z Kastylią – 1449
-przystąpienie do wojny z Mamelukami po stronie Kastylii
-odkrycie ziemi na południe od Nowej Nizzy, nazywanej przez tubylców Arguin, a przez osadników ochrzczona Assolonią – 1452
-kolonizacja Assolonii – 1452-
-król ze względu na swoje zamiłowania do Iberii postanowił nadać takie same przywileje mieszkańcom hrabstwa Granady co mieszczanom z Italii -1452,
-oficjalnym następcą tronu syn Assolone – Bernard, został nim mianowany po śmierci Amadeusza – 1454
-kryzys polityczny – 1456
-dołączenie do wojny z Zakonem Krzyżackim prowadzonej przez Kastylię – 1457
-wojna z Marokiem – 1459-
-zwycięskie oblężenie Sus – 03.1460
-oblężenie Figuig – 07.1460
-ostateczny pokój, Sus i Figuig stają się własnością Assolone I – 08.1460
-utworzenie z ziem na zachodzie Afryki Królestwa Afryki Zachodniej, w unii personalnej z Sabaudią -06.09.1460
-chrystianizacja Figuig zakończona sukcesem -1462
-stracenie Safi na rzecz buntowników chcących usamodzielnienia KZA – 1462-1464
-wojna z Turcją:
-zdobycie Larissy – 11.1462
-zdobycie Aten – 09.1463
-zdobyvie Morei – 11.1463
-zdobycie Achai – 01.1464
-zdobycie Kozani – 11.1464
-pokój z Turcją na mocy, którego Sabaudia zyskała Achaję i Moreę, późniejsze królestwo Peloponezu – 27.11.1464
-przyjęcie za doktryne państwową Wielkich Odkryć co rozwinęło państwo w kierunku kolonialnym – 1464
-utworzenie Królestwa Peloponezu z ziem zdobytych na Turkach – 12.1464
-odkrycie ziem na południe od Assoloni, ziemia ta nazwana „po tubylczemu” Trarso – 1465
-kolonizacja Trarso – 1466-1483
-bunt w Morei -1465 – buntownicy domagali się uniezależnienia ziem Peloponezu od Assolone I.
-odkrycie wysp na zachód od KZA, zostały nazwane – Isola de Sole, z powodu panującego tam skwaru – 1466
-kolonizacja Isola del Sole – 1466-1480
-dołączenie do szkockiego konfliktu z Norwegią – 1466
-bunyt w Figuig – 1467, 1471
-pomoc Kastylii w jej konflikcie z Mazowszem – 1468
-wzrost znaczenia, popularności i zarazem przychodów z kolonii spowodowane wielkim rozsławianiem tamtejszych dóbr – 1468
-zgrabienie Traso przez tubylcze plemiona afrykańskie, które nie chciały przyjąć chrześcijaństwa – 1469, 1472
-wypowiedzenie wojny Francji trawionej przez konflikty z Anglią, Portugalią i Burgundią w nadziei na zagarnięcie terenów granicznych. Duży nacisk kładziono na Grenoble(Delfinat) oraz Prowansję – 1470-
-zdobycie Owernii – 11.1470
-zdobycie Lyonu – 01.1471
-bitwy pod Poitou i Limousin – 02.1471
-przegrana bitwa o Wandeę – 10.1471
-zwycięskie oblężenie Grenoble(trwające prawie 2 lata!) – 11.1471
-zawarcie pokoju z Francją, na mocy którego zrzekała się ona Delfinatu na rzecz Sabaudii – 02.02.1472
-kolejny wielki wzrost popularności kolonii – 1472
-słaby stan zdrowia króla przyczynił się do nadania przywileju annesiańskiego, zmniejszał on podatki nakładane na szlachtę – 06.1474
-na wielkiej naradzie w Turynie król przy pomocy największych generałów zdecydował na przyjęcie doktryny ofensywnej, co pomogłoby w przyszłych wojnach – 06.1474
-wojna z Mediolanem – 1475-1478
-zdobycie Genui – 07.1476
-zdobycie Parmy – 08.1476
-zdobycie Mediolanu – 11.1476
-zdobycie Werony – 01.1477
-zdobycie Brescii – 08.1477
-pierwszy pokój mediolański – Mediolan zrzekł się Brescii i Werony na rzecz Sabaudii oraz Parmy i Korsyki na rzecz Portugalii – 05.1479


-zerwanie sojuszu ze Szkocją – 1478
-ciężka choroba Bernarda, jednak zostaje on uratowany przez medyka z Granady – 1480
-druga wojna z Francją – 1481-1483
-zdobycie Prowansji wespół z anglikami – 09.1481
-zdobycie Lyonu – 09.1481
-zawarcie pokoju między Francją i Anglią – 12.1482
-pokój sabaudzko-francuskich, Francja rezygnuje z roszczeń do Grenoble – 01.1483

-obniżenie podatków dla kolonistów – 1481
-zawarcie sojuszu ze Szwecją – 1482
-odrzucenie sojuszu ze Szwecją z powodu braku chęci do wojny z Burgundią – 1483
-kolonizacja Brakny – 1483
-nawrócenie Peloponezu – 1484
-odkrycie Bermudów – 07.1485
-król Assolone umarł 04.01.1486
„

Na podstawie: „Największe dynastie Europy 1400-1800” Guglielmo Tornaghi, Torino 1823.




​

Sabaudia i okolice po śmierci Assolone I Zdobywcy


Królestwo Zachodniej Afryki w momencie śmierci Assolone I Zdobywcy


Królestwo Peloponezu w momencie śmierci Assolone I Zdobywcy




Bernard I Mądry
(it. Bernardo I il Saggio)

Król Sabaudii 1486-1504
Król Zachodniej Afryki 1486-1504
Król Peloponezu 1486-1504​

„Podsumowanie panowania Bernarda I Mądrego:
-odrzucenie racjonalizacji produkcji – 07.1486
-kolonizacja Bermudy -1486-1497
-nawrócenie Susu na katolicyzm – 1486
-wypowiedzenie wojny Turcji – 1489
-zwycięskie oblężenie Niszu – 03.1490
-oblężenie Kozani – 04.1490
-zdobycie Oltenii – 04.1491
-zawarcie pokoju – Turcy zrzekali się Kozani – 07.1491
-wypowiedzenie wojny przez Francję – 1490
-porażka pod Ciamberi – 08.1490
-porażka pod Turynem – 11.1490
-druga porażka pod Ciamberi – 12.1490
-zdobycie Prowansji – 03.1491
-przegrane oblężenie Grenoble – 05.1491
-zawarcie białego pokoju – 06.1491
-śmierć Adriana – następcy tronu Sabaudii, brata Bernarda – 04.1491
-zlombardyzowanie Susu – 1491
-poparcie cesarza podczas Rządu w Luneburgu – 1492
-druga wojna z Mediolanem – 1494-1496
-porażka w Kozani – 08.1494
-zwycięstwo pod Mediolanem – 08.1494
-zdobycie Genui – 121494
-zdobycie Cremony – 12.1494
-zdobycie Mediolanu – 01.1495
-ostateczne zawarcie pokoju na mocy którego Genoa i Cremona stawały się prowincjami sabaudzkimi – 08.1496
-wojna z Granadą – 1497-1498
-zdobycie Kadyksu – 04.1498
-zdobycie La Manchy – 08.1498
-zdobycie Andaluzji, Almerii, Gibraltaru i Kordoby – 11.1498
-zawarcie pokoju – Kadyks, Gibraltar i Almeria stają się sabaudzkimi prowincjami – 12.1498
-trzecia wojna z Francją, tzw. Wojna o Lyon - 1499
-zwycięskie bitwy pod Lyonem i Delfinatem – 03.1499
-zdobycie Lyonu – 06.1499
-przegrane oblężenie Werony na koszt Ferrary – 09.1499
-przegrane oblężenie Safi na rzecz Bretanii – 03.1500
-przegrane oblężenie Ifni – 04.1500
-przejście do kontrofensywy i zwycięstwo nad Ferrarą pod Weroną – 04.1500
-odbicie Werony – 06.1500
-zniszczenie francuskich oddziałów w Zachodniej Afryce – 06.1500
-odbicie Ifni – 08.1500
-zawarcie białego pokoju z Bretanią – 09.1500
-rozbicie w pomniejszych bitwach armii Ferrary – 10.1500-01.1501
-zdobycie Ferrary – 05.1501
-ostateczny pokój na mocy którego Lyon stawał się sabaudzkim miastem – 07.1501

-bunt w Granadzie -1501
-odrzucanie cesarskich próśb co do oddania w jego ręce prowincji cesarstwa – 1501-1504
-odkrycie wysp na południowy zachód od Bermudy – nazwano je Banardinami na cześć króla – 1502
-wzrost znaczenia druku, zakładanie pierwszych drukarń w Saluzzo i Nowej Nidzie – 1502
-pierwsza prowincja królestwa przyjmuje protestantyzm. Brescia przechodzi na mediolański odłam wiary katolickiej – 1502
-bunt w Kadyksie i Genui – 1502
-dopłynięcie do wybrzeży Nowego Świata dokonane przez kapitana Aimone Pallaviciniego – 1502
-dołączenie do wojny z Kastylią, Aragonią, Szwecją i Gujenną po stronie portugalskiej – 1503-
-bitwa o Perigord z Gujenną, przegrana wojsk Bernarda I – 08.1503
-Aragonia zdobywa Figuig – 09.1503
-Królestwo Galicji anektowane przez Portugalię – 10.1503
-zdobycie Murcji – 10.1503
-zdobycie Limousin – 12.1503
-przyjęcie Biurokracj za doktrynę państwową – 1503
-król umiera 10 lutego 1504 roku, nowym królem zostaje jego syn Tomasz.”

​

Na podstawie: „Największe dynastie Europy 1400-1800” Guglielmo Tornaghi, Torino 1823.


​

Królestwo Sabaudii po śmierci Bernarda I


Podział południowej Iberii w 1504 roku. Na jasnozielono królestwo Granady Mauryjskiej(w przyszłości Protestanckiej), na różowo Królestwo Granady Chrześcijańskiej.


​

Oceniajcie i piszcie czy chcecie więcej Pytania i prośby są wskazane
Pozdrawiam.
Alberto




EDIT: Mapki dodane

 

ODCINEK SPECJALNY:

ŚWIAT W ROKU 1501:


​

Wyspy Brytyjskie:
Prawie w całej Wielkiej Brytanii i Irlandii rządzą Anglicy, poza francuską prowincją Fife. Obecny król Anglii to: Edward V z dynastii York.

​

Skandynawia:
Cały półwysep podzielony jest między trzy walczące między sobą państwa: Szwecję, Norwegię i Burgundię. Na Jutlandii niepodległość spod francuskiego okupanta ogłosiła niedawno Dania. Całkowicie neutralna jest wyspa Gotlandia, która może na razie żyć spokojnie z braku zagrożenia ze strony „wielkiej trójki skandynawskiej”. Wszystkie państwa są królestwami.
Władcy państw:
Szwecja: Gustav I Natt och Dag
Norwegia: Harald V Kane
Dania: Christian II Gryf
Gotlandia: Steffen II Eriksson

​

Półwysep Iberyjski:
Jest on podzielony jeszcze bardziej niż przed stu laty. Co prawda wyparto z niego muzułmanów, aby ci powrócili na mapę po 70 latach. Największa potęga to Aragonia. W ostatnich latach mocno spadła pozycja Kastylii. Która w pewnym momencie przewodziła w wyścigu o zjednoczenie półwyspu odbierając Portugalii połowę jej terytorium. Lecz później przegrała z Aragonią i właśnie Portugalią Portugalia staje się potęgą kolonialną. Granada(jest katolickim państwem!) poniosła ostatnio sromotną klęskę w wojnie przeciw Kastylii i Sabaudii i jej losy nie są zbyt spokojne. Królestwo Galicji wydaje się być neutralne, choć miewało przebłyski świetności podczas działań w Grecji. Sabaudia utrzymuje swoje posiadłości w Grenadzie już od przeszło stu lat i nic nie wskazuje na stracenie ich. Ostatnio wzbogacili się o Almerię, Kadyks oraz Gibraltar kosztem Granady. Na północy, w Vizcayi istnieje państwo baskijskie, tak jak i Galicja uwolnione spod berła Kastylijskiego przez Aragonię.
Władcy państw:
Portugalia: Filipe II de Avis
Kastylia: Isabel I Sandoval
Aragonia: Jaume III d’Arago
Granada: Muhammad VIII Nasrid
Królestwo Galicji: Rada Regencyjna (Ordono IV)
Nawarra(Państwo Basków): Francisco I Febo de Beaumont

​

Francja:
W drugiej połowie XV wieku najburzliwszy region Europy. Można było włączyć rozgrywkę jakimś małym państewkiem, siąść z popcornem w ręku i oglądać to co działo się na tych terenach. Na dzień dzisiejszy(początek 1501) istnieją tu takie państwa jak: Francja, Burgundia, Bretania, Normandia, Gujenna, Burbonia, Owernia, Awinion i Szampania. Swoje posiadłości na terenach stricte francuskich posiadają: Sabaudia, Anglia i Aragonia. Francja – kraj, który przegrał chyba wszystko co mógł. Na początku XV wieku najszybciej rozwijające się państwo, zarówno terenowo, militarnie jak i gospodarczo przegrał wszystko przez zatarczki z czterema państwami: Anglią, Aragonią, Burgundią i Sabaudią. Swego czasu ich terytoria sięgały nawet Nawarry, Kalabrii, Abruzji, Sycylii, Balearów, Szkocji czy Danii. Nikt nie myślał, że takie mocarstwo może tak szybko upaść, a jednak… Wszystko zaczęło się od Burgundii, która zaatakowała od wschodu. I tak ruszyła machina. Na początku zagarnięto część wschodnich prowincji i uwolniono Normandię. Później wojnę wypowiedziała Anglia wraz z Portugalią zdobywając niemal całe jej terytorium i zabrała południowo zachodnią część wewnątrz lądu, gdyż ta nadbrzeżna była już aragońska. Wtedy również Sabaudia zabrała Delfinat i uwolniono Berry i Szampanię. Później praktycznie w tym samym czasie zabrano Francji pozostałe prowincje, m.in.: Prowansję, Lyon czy Berry. Obecnie Francja jest cieniem swojej dawnej świetności, posiada tylko kilka prowincji wokół Ile-de-France i zdobytą niedawno, kosztem Normandii prowincję Caux. Burgundia to niekwestionowany lider w tym regionie Europy, jeśli nie na całym Starym Kontynencie(są jeszcze Czechy). Sowje posiadłości rozciągają od Holandii po Comte i od Berry do Luksemburga. Pyzatym w Bretanii leży ich (pewnie niedługo) osamotniony Morbihan. Poza tym panują w Finlandii i północnej Rosji. Mają również swoje posiadłości w Afryce Północnej. Bretania, o jej losie przesądziło poparcie Francji we wszystkich wojnach, stąd państwo to chyli się ku upadkowi i tylko cud(a takie się tu ciągle zdarzają) może uratować celtycki naród od klęski. Obecnie posiadają tylko dwie prowincję. Są sojusznikiem Francji, który to sojusz jeszcze niedawno wydawał się bardzo przydatny, wydawał… Normandia – kraj bardzo ciekawy, przez przeszło 50 lat w Caen swoją stolicę miał angielski król, od roku 1457 do 1467 państwo przechodziło z rąk do rąk – bretońskich, francuskich i angielskich. Właśnie w roku 1467 uwolnione od okupacji francuskiej przez Burgundczyków, terytoria się zmieniają, jednak wydaje się silniejsza od Bretanii, która może zostać ich celem w następnej wojnie. Zagrożona ze strony Francji, która pragnie się odrodzić. Gujenna – w 1493 uwolniona prze Burgundię jako zapłata Francji za porażkę. Trzyprowincjonalne państwo oddziela angielskie posiadłości we Francji, ostatnio nawet toczyli między sobą wojnę, w której Anglicy już przegrywali… jednak zdołali się odbudować i zawarli biały pokój. Kraj na ogół spokojny, jednak możliwe dalsze zatarczki z Anglią. Burbonia i Owernia – o tych dwóch państwach za dużo powiedzieć nie mogę. Burbonia istnieje od początku gry, już nie jest w sojuszu z Francją, więc za dużo jej nie grozi. Owernia tak jak i Gujenna uwolnione w 1493 przez Burgundię. Szampania – uwolniona w 1482 przez Burgundię i więcej ciekawostek nie mam. Awinion to antypapiestwo, które dobrze się trzyma(choć mam na nie chrapkę, jak zbije badboya). Sabaudia w tym rejonie najczęściej wykorzystywała to, że Francja miała wojnę czy to z Anglią czy to z Burgundią, z tego powodu zagarnęła dwie prowincję – Delfinat i Lyon. Anglia – w I połowie XV wieku brutalnie wyparta z Gaskonii i Normandii przez francuzów, aby 30 lat później tu powrócić zdobywając zdecydowanie więcej. Obecne posiadłości to: Anjou, Poitou, Perigor, Armagnac, Langwedocja i Prowansja. Niewykluczone dalsze wojny z Francją. Aragonia – cichy zabójca, nawet nie zauważyłem kiedy zabrali francuzom Nawarrę, Labourd i Gaskonię.


Władcy państw:
Francja: Charles VIII de Valais
Burgundia: Francois I de Bourgogne
Bretania: Claudine I de Dreux
Normandia: Henri V de Dampierre
Gujenna: Henri III Oldenburg
Burbonia: Suzanne I de Bourbon
Owernia: Baertrand II d’Apchon
Szampania(księstwo): Rada Regencyjna(Alexandr de Burbon)
Awinion: Antypapież Benedykt XIV

​

Rzesza niemiecka:
Przed szereg wybijają się: Brandenburgia, Hesja i Bawaria. Jednak chyba nikt nie planuje na razie zjednoczyć Niemiec. Region raczej spokojny. Nic do opisywania. No może to, że Anglicy posiadają Hamburg.


Władcy państw:
Utrecht(biskupstwo): Filips II
Fryzja(królestwo): Willem V Nassau
Hanza(republika kupiecka): Statthalter Nicklas Ackerman
Brema(arcybiskupstwo): Florent III
Holsztyn(królestwo): Rada Regencyjna(Friedrich I von Holstein)
Brandenburgia(królestwo): Albrecht IV von Hesse-Kassel
Pomorze(królestwo): Ota V Gryf
Munster(biskupstwo): Ernst I
Magdeburg(arcybiskupstwo): Otto II
Saxe-Lauenburg(królestwo): Rada Regencyjna(Christian Ludwig Natt och Dag)
Luneburg(księstwo): Ernst I von Welf
Brunszwik(królestwo): Anton Ulrich I Alken
Kolonia(arcybiskupstwo): Ferdinand I
Kleve(królestwo): Achilles I von der Mark
Aachen(republika adm.): Syndyk Ludwig Anton Falkenberg
Trewir(biskupstwo): Johann Philipp II
Hesja(królestwo): Hermann IV von Hessen
Anhalt(królestwo): Joachim Christoph I Askanier
Saksonia(księstwo): Friedrich II Potocki
Turyngia(królestwo): Johann I von Hohenzollern
Wurzburg(arcybiskupstwo): Melchior I
Frankfurt(republika adm.): Syndyk Cornelius Schmitt
Moguncja(arcybiskupstwo): Matthias II
Palatynat(królestwo): Karl I Ludwig von Holstein
Lotaryngia(księstwo): Rada Regencyjna(Charles Joseph de Metz)
Alzacja(arcybiskupstwo): Albrecht I
Badenia(królestwo): Rada Regencyjna(Karl Leopold von Baden)
Ansbach(królestwo): Freidrich VII von Hohenzollern
Bawaria(królestwo): Rada Regencyjna(Adalbert von Wittelsbach)
Wirtembergia(księstwo): Wilhelm I von Wurttemberg
Salzburg(arcybiskupstwo): Georg I

(brak screena)
​

Lombardia + Austria + Chorwacja


Region, który mnie najbardziej interesuje, dlatego pozwoliłem go sobie oddzielić od reszty świata 
A więc, mamy tu do czynienia z takimi państwami jak: Sabaudia, Szwajcaria, Austria, Lombardia, Modena, Ferrara, Toskania, Siena, Wenecja Akwileja i Chorwacja. Swoje posiadłości w regionie ma Portugalia, która zdobyła je dzięki pomocy sabaudczykom w wojnie lombardzkiej. Dominuje tutaj od paru lat Sabaudia, która uzyskała ten tytuł kosztem wschodniego sąsiada – Lombardii(inaczej Mediolan). Szwajcaria od początku gry panuje nad tymi samymi terytoriami I nic nie wskazuje na zmianę, choć raz toczyli wojnę z państwami niemieckimi, którą sromotnie przegrali. Austriacy nie ingerują za bardzo w ambicje sabaudzkich królów, gdyż muszą chronić swoje północne granice przed niebezpiecznymi Czechami. Akwileja jest ich wasalem, więc mają oni kontrolę nad północnym wybrzeżem Morza Adriatyckiego. Lombardia – państwo, które w momencie świetności było głównym pretendentem do zjednoczenia Włoch, w ciągu jednej chwili upadło. Przesądziła o tym wojna z Burgundią, do której dołączyła się również m.in. Sabaudia I zyskała dominacje na północy Italii. Chorwacja, a właściwie Dalmacja, to państwo powstałe w roku 1430, dzięki upadkowi Węgier. Niedawno zdobyli Raguzę. Modena to państwo wyzwolone przez Burgundczyków podczas wojny z Mediolanem. Większych ciekawostek brak. Ferrara, państwo, które tak jak Bretania zostało zgubione poprzez sojusz z Francją, mimo to nadal nieźle się trzyma. Toskania, dwuprowincjonalne państwo o którym ani nie słychać, ani nie widać. Nic ciekawego. Wiemy, że istnieje. Siena. Państwo powstało w 1417. Do 1493 nic się nie działo,a w tym że roku podbili sąsiednią Sienę. Wenecja – niegdyś potęga, która podbijała całą Sabaudię. Przez rok władała Nizzą(Niceą). Biła Turków na głowe. Posiadała połowę Bałkanów. Jedną prowincję w Maroku… Posiadała. Teraz została jej tylko macierz, Naksos i Rodos. Być może zostanie pokonana przez Austriaków. Parma i Korsyka uznają zwierzchnictwo dynastii de Avis.


Władcy państw:
Sabaudia: Bernardo I di Savoia
Szwajcaria(republika adm.): Syndyk Timoteo Munzinger
Austria: Karl I von Habsburg
Lombardia: Sforza Maria I von Wurttemberg
Modena(księstwo): Obizzo IV Rocchi
Ferrara: Ercole I d’Este
Toskania: Gian Gaszone I Rosso
Siena(republika adm.): Doża Sergio Pianella
Wenecja(republika kupiecka): Doża Marco Antonio Chiogga
Akwileja(arcybiskupstwo): Antonio IV
Chorwacja: Stjepan III Brankovic

(brak screena)
​

Półwysep Apeniński:


Poza wymienionymi lombardzkimi królestwami na półwyspie istnieją: Neapol, Państwo Papieskie, Sycylia i Sardynia. Swoje wpływy mają tu również Anglia(w Abruzji) oraz Aragonia(Palermo). Najmocniejszy na południu półwyspu jest Neapol posiadający swoje wpływy, poza matecznikiem, w Kalabrii, Apulii i na Malcie. Państwo zwykłe się zwać Sycylią jest uznawane tylko przez mieszkańców Messyny. Raczej wątpliwie jest opanowanie przez nich całej wyspy. Państwo Papieskie ma swoje terytorium jedynie w Rzymie i okolicach. Kolejni papieże raczej nie mają ambicji militarno-terytorialnych. Może to i dobrze? Sardynia to państwo po przejściach. Tyle razy ile trawiły ją bunty, wojny czy przechodziła z rąk do rąk nie doświadczyło chyba żadne inne europejskie królestwo.


Władcy państw:
Neapol: Rada Regencyjna(Ladislao d’Este)
Państwo Papieskie: Papież Pius II
Sycylia: Francesco I Theodoli
Sardynia: Mariano VI d’Arborea

​

Europa Środkowa:


W tym rejonie niepodważalnie rządzą Czechy. Poza tym istnieją drobne państewka takie jak Polska, Węgry, Mazowsze, Ukraina czy Litwa. Trochę większym państwem jest Zakon Krzyżacki i Królestwo Połockie. Czechy swoją dominację rozpoczęły w 1417 wojną z Polską, kiedy to zabrały jej Łódź, Galicję, Sandomierz, Ruś. Później wszystko przyszło samo. Obecnie Czechy i Burgundia to dwie najpotężniejsze(nie zwalczające się) narody w Europie. Naturalną rzeczą była ekspansja na wschód, kosztem Złotej Ordy. Czesi „zainicjowali” również Królestwo Połockie. Polska to kraj, który już niedługo powinien zniknąć z mapy świata. Zniszczeni najpierw przez Czechów stali się łakomym kąskiem dla Zakonu Krzyżackiego, który zabrał im Toruń i Płock. W pewnym okresie Mazowsze wyrastało do roli pretendenta odbudowania państwa polskiego, jednak ich marzenia zostały zniszczone przez krwawych Czechów. W wyniku buntu możnych stracili oni również Wilno. Ukraina to twór, który powstał dzięki buntowi rdzennej ludności Podola. Ogłosili oni niepodległość spod czeskiego okupanta. Jednak na razie nie zanosi się, na to, aby Czesi chcieli zbrojnie wystąpić przeciwko zdrajcom. Litwa zniknęła z mapy w roku 1447, jednak wróciła 12 lat później. Obecnie istnieje i nie angażuje się zbytnio w konflikty zbrojne. Węgry – państwo, które przegrało równie sromotnie jak Polska. Z tą tylko różnicą, iż zostało otoczone przez Czechy i Turcję, która w swoim czasie sięgała od Krymu do Osijeku. Obecnie Węgrzy posiadają tylko autonomiczne państewko w Peczu. Prawdopodobnie przegrają najbliższą wojne, gdyż są otoczeni przez Czechy i Austrię. W tym regionie niezwykle ciekawe są „mieszanki” dynastyczne. Otóż Czechami rządzi wywodzący się z Polski ród Potockich. W Polsce nadal rządzą Jagiellonowie. Na Węgrzech mamy mołdawską(?) dynastię Basarabów. Na Mazowszu w ciągu stu lat rządzili kolejno: Habsburgowie, Piastowie a obecnie Gryfowie. Jedyną prowincją w regionie, która nie należy do ww. państw jest aragoński Chersonez zdobyty kosztem wycofującej się z Europy Turcji.


Władcy państw:
Czechy: Vladislav IV Potocki
Polska: Rada Regencyjna(Władysław Jagiellon)
Węgry: Lajos II Basarab
Mazowsze: Bolesław IV Gryf
Ukraina: Rostislav II Rurikovich
Litwa: Mindaugas II Gediminai
Zakon Krzyżacki: Wielki mistrz Clemens August I
Połock: Vasiliy III Vitebsky

​

Ruś:
Pónocna Ruś:
Znajdują się tu państwa: Kurlandia, Ryga, Nowogród, Jarosław, Twer, Moskwa, Niżny Nowogród i Riazań. Swoje wpływy mają tu: Czechy, Burgundia i Austria. Nie za bardzo interesuje mnie ten teren, więc dużych opisów nie będzie. Jak widać po mapie musiał być tutaj duży „rozpierdziel”(oczywiście zrobiony przez Czechy i Burgundię). Orda zostaje powoli wyeliminowywana przez ruskie królestwa z Moskwą i Niżnym Nowogrodem na czele.


Władcy państw:
Kurlandia: Abp. Johann I
Ryga: Wielki Mistrz Kaspar I
Nowogród: Kniaź Mikhail Spashsky
Jarosław: Ivan I Rurikovich
Twer: Yuriy I Romanov
Moskwa: Ivan III Apraksin
Niżny Nowogród: Dmitry II Rurikovich
Riazań: Vasiliy II Rurikovich


Wschodnia Ruś:
Poza rozbieraniem Ordy nic ciekawego. Dominują Czechy i Mamelukowie(!). Z powodu rozpadu Złotej Ordy powstał Kazań i Orda Nogajska. Przypuszczalny ostateczny upadek „imperium” +-10 lat.


Władcy:
Złota Orda: Ahmad II Chagatayid
Orda Nogajska: Chan Osman I Qara Koyunlu
Kazań: Chan Sahib Girai I Shaybanid

​

Bałkany i Turcja:


Kocioł bałkański to idealne określenie tego, co tu się dzieje. Nie było chyba dnia bez wojny. Najpierw Turcja wtargnęła do Europy w mgnieniu oka zdobywając całą Bułgarię, Grecję, Transylwanię i zachodnio-północne wybrzeże Morza Czarnego. Obecnie niszczona przez europejskie państwa: Sabaudię, Kastylię, Austrię, Wenecję, Mediolan i Aragonię. Terytoria i miasta również przechodzą cały czas z rąk do rąk. Obecnie istniejące państwa: Raguza(w Osijeku!), Transylwania, Bułgaria, Albania, Kreta, Bośnia, Wołoszczyzna, Dulkadir, Turcja Cypr i Trapezunt. Swoje wpływy mają: Sabaudia, Kastylia, Austria, Aragonia, Mediolan i Wenecja. Republika Raguzy ogłosiła niepodległość w oddalonym o prawie 2000 km Osijeku. Cóż… Być może zostanie zgnieciona przez Czechów. Transylwania jest… sułtanatem. Jest to wynik panowania tureckiego w tym rejonie. Nie będą mieli z pewnością łatwego życia w rejonie, dopóki nie nawrócą się(zapewne za pomocą Czechów). Albania. W 1489 roku uwolniona przez Burgundię. Kraj spokojny. Przez chwile miałem nawet tam pretendenta do tronu. Obecnie ten pretendent należy do anglików i jeśli obecny król nie spłodzi potomka to Yorkowie będą rządzić w Albanii. Kreta. Państwo, które wykorzystało słabość kolejno: Wenecji, Turcji i… najpierw ogłosiło niepodległość, a później zabrało tym drugim Ateny i Larissę. Ma chrapkę na ziemie sabaudzkie. Bośnia. Państwo, które chyba najbardziej skorzystało z działań wojennych w rejonie. Na początku poza rodzimymi: Bośnią i Humem panowali również w Raguzie, jednak stracili ją kosztem Chorwacji. Później zaanektowali Serbię. Bułgaria. Kraj powstały w wyniku buntu przeciw władzy tureckiej w 1497. Jest sułtanatem. Niestety za mało czasu minęło, aby wiedzieć coś więcej. Wołoszczyzna(Muntenia) – kolejny kraj, który wykorzystał słabość Turcji i ogłosił niepodległość. Powstał w 1488. Więcej ciekawostek brak. Turcja – państwo, które aspirowało do bycia mocarstwem. Niestety ich marzenia się szybko zakończyły, gdy kraje chrześcijańskie dosłownie rzuciły się na państwo Osmana. Obecnie jest regularnie rozbirana przez różne państwa europejskie. Możliwy upadek w ciągu +-20 lat. Dulkadir – wasal Mameluków, dzięki temu na razie nie zagrożony przez Wenecję czy Aragonię. Koniec informacji. Cypr – istnieje od początku gry. Panują tam Sabaudczycy. Toczyli pare wojen po stronie Wenecji. Byli nawet wasalem Sabaudii. Trapezunt – pobizantyjskie państwo, które nie ulega otaczającym je: Turcji i Mamelukom. Raczej będzie tu spokojnie, chyba że wykorzysta słabość Turków. Swoje terytoria na Bałkanach ma Sabaudia: panuje w Peloponezie i w Kozani. Mediolan: Macedonia i Kosowo. Kastylia: Czarnogóra. Austria: Korfu(raczej niedługo stracą), w międzyczasie posiadali Ateny. Aragonia: Bitynia i Karaman. Wenecja: Silistria, Adana, hamid, Antalya, Konya, Rodos, Naksos.


Władcy państw:
Raguza: Mateo I Sorgo
Transylwania(sułtanat): Rada Regencyjna(Sandor I)
Albania: Elidon I Spani
Kreta: Francesco I Phokas
Bośnia: Shimun I Kotromanic
Bułgaria(sułtanat): Iwan II Trpimirovic
Dulkadir(szejkanat): Malit Karaca I Dulkadiroglu
Wołoszczyzna: Rada Regencyjna(Mattia I Brankovic)
Turcja(sułtanat): Hasan I Osmanli
Cypr: Jean II di Savoia
Trapezunt(księstwo): Skantarios I Komnenos

​

Północna Afryka:


W Afryce rządzą albo europejskie państwa, albo zeuropeizowane państwa rdzenne. Na wschodzie rozciąga się potężny szejkanat Mameluków. Poza tym istnieją: Algier i Tunezja. Oba te państwa są katolickie. Swoje posiadłości mają tutaj: Sabaudia, Aragonia, Burgundia, Anglia, Kastylia i Portugalia.


Władcy państw:
Mamelukowi: Malik Ahmad II Burji
Algier(królestwo): Husajn I Nabhan
Tunezja(plemie): Zkariya’ II Sa’ud


Ps.Nie opisywałem reszty Afryki, gdyż na razie nie ma tam nic ciekawego. Ameryki – gdyż zaczęła być dopiero kolonizowana(zwłaszcza prze Portugalię). Warto wspomnieć o wojnie europejczyków z Aztekami, wygranej i w wyniku której Anglia, Portugalia i Kastylia zdobyły terytoria Indian. Azji nie odkryłem, więc nie znam sytuacji

PS2. Mapy Sabaudii, których brakowało w I poście uzupełnie jeszcze dziś bądź jutro
PS3. Odcinek o Tomaszu I di Savoia będzie prawdopodobnie pierwszym fabularnym odcinkiem, jeszcze bez screenów... To samo z częścią rządów następnego króla
PS4. Jak zapewne zauważyliście mam niezwykle dużą infamię... i tu musze wam się do czegoś przyznać. Otóż zedytowałem save'a tak, żebym miał ją na poziomie 0. Jest to jednak pierwszy i jedyny cheat z mojej strony i za to niezmiernie przepraszam.

Pozdrawiam.
Alberto

 

A więc na wstępie przepraszam, że nie było odcinka w niedziele, ale szykowałem się na wyjazd do Londynu i nie wyrobiłem. Już na szczęście jestem domu i zapraszam na pierwszy PÓŁ-FABULARNY odcinek AARa. Półfabularny, gdyż nie ma screenów z wiadomych przczyn. Mam nadzieje jednak, że aż tak bardzo wam to nie będzie przeszkadzać

Miłego czytania

​ODCINEK 0.5

​

Tomasz III Wielki
(it.Tomasso III il Grande)


Król Wszechsabaudii 1504-1516
Cesarz Wszechsabaudii 1516-1533​

„Nikt nie spodziewał się śmierci Bernarda podczas trwającej wojny na półwyspie iberyjskim. A jednak… Zastąpił go jego najstarszy syn Tomasz, który do tej roli był przygotowywany przez wiele lat. Pierwszą swoją decyzję podjął już w dniu koronacji. Nowy król nie chciał, jak to dotychczas bywało, jeździć po wszystkich ziemiach królestwa, aby koronować się na władcę każdego z nich. Z tego też powodu postanowił koronować się na króla Wszechsabaudii, tworząc ten tytuł nie wiedział że będzie jedynym noszącym go władcą. Tak więc 17 lutego 1504 roku w katedrze turyńskiej arcybiskup Pierangelo Ferrato włożył Tomaszowi na skroń koronę oznaczającą władzę nad: królestwem Sabaudii, księstwem Nicei, księstwem Delfinatu, królestwem Zachodniej Afryki oraz królestwem Peloponezu.”

Na podstawie: Historia średniowiecza w Italii, Bruno De Napoli. Ciamberi 1903
​

Mapa Wszechsabaudii na rok 1504.


Flaga Wszechsabaudii. W lewym górnym rogu flaga Królestwa Zachodniej Afryki. W lewym górnym rogu flaga Królestwa Granady Chrześcijańskiej. W lewym dolnym rogu flaga Królestwa Peloponezu. W prawym dolnym roku flagi regionów należących do lombardzkiej części królestwa, księstw: Delfinatu i Nicei, autonomii Genueńskiej(w późniejszym czasie, w momencie ustanowienia królestwa Wszechsabaudii była to flaga Miasta Kupieckiego Genui) oraz flaga królestwa Sabaudii. Na środku to co spaja te królestwa i księstwa - flaga Sabaudzka.​

Król jednak szybko po koronacji musiał wrócić do wojennej rzeczywistości. Jego wojska toczyły kolejne bitwy, prowadziły oblężenia. Jednak nie tylko na Iberii. W Genui bunt wzniecili tamtejsi patrioci chcący odzyskania niepodległości dla swojego regionu. W ostateczności wywalczyli autonomie dla swojego miasta co spowodowało zmniejszenie podatków czy większe swobody dla mieszkańców.

Wojna iberyjska już za panowania Tomasza III:
Oblężenie Rouergue – 01.05.1504
Pokój z Kastylią. Portugalia zdobywała Salamankę i Asturię, Kastylia ponadto uwalniała spod swojego jarzma położone daleko na wschodzie Czarnogórę i Serbię – 29.05.1504
Pokój z Gujenną – nic nieznaczący dla Sabaudczyków. – 24.09.1504
Zdobycie,przez wojska hrabiego Granady – Giovanniego Ludovica II di Carde, aragońskiej twierdzy w Alicante. – 5.10.1504
Stracenie Nowej Nizzy na rzecz Aragonii – 26.10.1504
Zawarcie pokoju w Walencji – 26.10.1504

Tomasz III bardzo naciskał na zjednoczenie Italii pod jednym berłem, jednak aby to uczynić musiał zdobyć cały półwysep Apeniński. W maju 1504 po zakończeniu wojny iberyjskiej podpisano traktat sojuszniczy z królem Neapolu, otwierało to tym dwóm państwom możliwość ekspansji do centrum kraju.

Protesty przeciw religii katolickiej w Europie rozpoczęły się pod koniec XIV wieku. Pierwszym władcą który odrzucił zwierzchnictwo papiestwa był król Mediolanu. Stąd też ten odłam wiary nazwano chrześcijaństwem mediolańskim. Innym odłamem jest granadzki. Powstał on w królestwie Granady Andaluzyjskiej. Nowe zasady wiary szybko zaczęły się rozprzestrzeniać w Europie. Dotarły również do ziem króla Tomasza III. Tym oto sposobem najpierw w Cuneo większość ludzi była już protestantami. Nie podobało to się władcy, który jednak wolał poczekać, aż prowincja nie będzie w religijnym szale i wtedy dopiero rozpocząć kontrreformację. Następne prowincje to: Granada, Kozani

Król Tomasz marzył o utworzeniu cesarstwa Sabaudii, jednak w tym celu musiał zdobyć również ziemie kolonialne, gdyż chciał liczyć się w Europie. W tym celu wysłał flotę królewską wraz z wojskiem na zachód, do Nowego Świata. Tak oto odkryto nową rasę ludzi – czerwoną, konkwistadorzy byli zafascynowani ich kulturą i zwyczajami, toteż szybko zyskali sobie ich przyjaźń.

W roku 1506 do Turynu dotarła wesoła wiadomość, jako że misjonarzom udało się nawrócić prawosławną ludność Kozani.

W 1506 papież zwołał wszystkich katolickich władców do angielskiego Hamburga, aby rozpocząć Kontrreformację. Papież i kardynałowie dopuszczali słuszność niektórym postulatom głoszonym przez mediolańczyków i granadczyków, toteż zarządzono duże zmiany w zasadach funkcjonowania kościoła katolickiego.

W tym samym roku rozpoczęto również kolonizację ziem na północ od wysp – Bermuda, Pallavicina i Barnardina. Nowe ziemie nazwano Nowym/Zimnym Ciamberi ze względu na panujące tam złe warunki pogodowe, jednak nie przeszkadzało to obywatelom Sabaudii, którzy uciekali z biedy lombardzkiej na nowe, wielkie pasma ziemi. Kolonizowano wyspy: Epecvichia, Unnamachiche oraz półwysep Acedia.

Mediolańczycy chcieli odbić swoje własnośći – ziemie zabrane im w trakcie dwóch wojen lombardzkich. Dlatego w październiku 1506 dyplomaci z tego państwa ogłosili Tomaszowi III, że albo odda im Brescię, Cremonę, Weronę i Genoę, albo ich wojska wejdą na terytoria Sabaudii, król który marzył o zjednoczonych Włoszech nie przystał na te postulaty. Rozpoczęła się wojna.
-porażka pod Aostą – 12.1506
-zwycięstwo w Albanii- 05.1507
-zdobycie Kosowa – 05.1507
-zdobycie Macedonii – 07.1507
-pokój między Mediolanem, a Albanią, Mediolan zrzeka się Macedonii na rzecz Albanii. – 08.1507
-zdobycie Zety – 08.1507
-zawarcie pokoju w Genui. Mediolan zrzekł się roszczeń do Cremony i Ligurii oraz uwolnił Serbię – 10.1507

We wrześniu 1508 zmarł najwybitniejszy konkwistador Sabaudii – Simone Pallavicini, pierwszy gubernator na wyspach Pallavicinach.

Lata 1510(?)-1514 to II wojna iberyjska(niestety, nie wiem dlaczego nie mam screenów z tego okresu). Na kongresie pokojowym w Madrycie Sabaudia zdobyła kosztem Kastylii Murcję.

W roku 1514, chwilę po zdobyciu Murcji wybuchł tam bunt ludności, która nie chciała uznać za swojego króla Tomasza III. Jednak bunt ten został szybko stłumiony. W tym samym czasie zbuntowali się również obywatele Lionu.

Rok 1515 i wojna ze Szwajcarią to okres przełomowy w historii Sabaudii. Tomasz III dołączył do tej wojny jako sojusznik Neapolu.
-1 czerwiec 1515 – zdobycie Wallis/Vallese
-Szwajcaria zwasalizuje Mediolan – 09.1515
-zdobycie Freiburg/Friburgo – 09.1515
-zdobycie ST.Gallen i Zurychu – 10.1515
-zdobycie Chur/Coira – 12.1515
-zawarcie pokoju nad Jeziorem Genewskim. Friburgo, Vallese i Coira stają się sabudzkie, anuluje się tam ustrój kantonatu i zostają hrabstwami. – 26.01.1516

„5 kwietnia – data znana nam wszystkim jako święto narodowe Italii. Kiedy przed 400 laty Tomasz III zwany później wielkim przyjmował na swą skroń koronę cesarską miał ambitne plany co do swojego imperium. Przede wszystkim chciał zjednoczyć całą Italię, zdobyć kontrole nad Morzem Śródziemnym, panować w Afryce i w Nowym Świecie. W momencie, gdy schodził z tego świata część tych celów była bardzo bliska wykonania lub budowano pod nie podwaliny. Tomasz III miał jednak w swoich granicach ziemie należące bezprawnie do Cesarstwa Wszechsabaudii, do których regularnie roszczenia wysyłał cesarz Ludwik III Burgundzki. Przy podejmowaniu decyzji o podbojach w głąb Italii nie pomyślał, że wskazane byłoby odłączenie się od Świętego Cesarstwa Rzymskiego, które to w połączonych siłach miało ogromną przewagę nad rozrzuconymi po całym globie armiami sabaudzkimi. Jego decyzje pozostania w cesarstwie niemieckim przebolewały następne pokolenia, kiedy to sława cesarstwa znacznie malała pod antysabaudzką propagandą kolejnych cesarzy.”

Na podstawie: Historia średniowiecza w Italii, Bruno De Napoli. Ciamberi 1903​

5 kwietnia 1516 Królestwo Wszechsabaudii oficjalnie przekształcono w Cesarstwo. Na uroczystości koronacyjnej Tomasza III pojawili się najznamienitsi przedstawiciele mocarstw europejskich. Nie pojawił się cesarz Ludwik III tłumacząc się złym stanem zdrowia, jednak najprawdopodobniej nie miał on w planach wizyty w Turynie. Po koronacji jednak regularnie wysyłał do Tomasza swoich dyplomatów celem „odzyskania” ziem Świętego Cesarstwa w Szwajcarii i Lombardii. Jedyna prowincja, którą Tomasz zgodził się przekazać, rzekomo jako „dar dla najznamienitszego Wielkiego Cesarza Rzymskiego”, była Coira czyli dawniej Chur.

Włoskie ziemie wchodzące w skład cesarstwa. (Inne granice nie uległy zmianom za panowania Tomasza III)​

Cesarz postanowił iść z duchem czasu i dać więcej wolności swoim poddanym na zróżnicowanym przecież kulturalnie terytorium cesarstwa. Zmniejszyło to ryzyku buntów regionalnych oraz zwiększyło autorytet władcy na terenie całego Cesarstwa.

Państwo również rozwijało się na terenach kolonialnych. Na początku istnienia cesarstwa było znane z „produkcji” idealnie białej kości słoniowej, która swą popularnością obejmowała całą Europę, a nawet nieliczni kupcy wyjeżdżali do Indii i Nowego Świata aby wymieniać kosć słoniową na kolejno: drogocenne przyprawy i złoto.

Jednak wraz z przyjęciem nowego tytułu przez Tomasza III wiązało się wiele niepokojów w terenach Cesarstwa. Tak o to w pierwszym roku od przyjęcia korony zbuntowali się granadczycy oraz protestanccy obywatele z Cuneo.

W roku 1518 niezadowolenie z powstania nowego cesarstwa na mapie świata sięgnęło zenitu. Dobre dotychczas stosunki z leżącą na zachodzie Austrią zaczęły się pogarszać. Pod koniec tegoż roku do Turynu przybył poseł oznajmujący, iż austriackie wojska przekroczą w najbliższym czasie granice niedaleko Werony i przystąpią do oblężenia. Wraz z nimi ich bawarscy sojusznicy. 9 marca stracono Brescie, po przegranej wcześniej bitwie z oddziałami koalicji austriackiej. Miesiąc później Bawarczycy zdobyli Cremonę. Obywatele w Brescii w obawie przed bawarską dominacją zaczęli uciekać na zachód do hrabstwa Noego Ciamberi. Zanotowano, że ok. 600 obywateli wsiadło w Genui na statki, które płynęły do kolonii zwanej D’Anną na cześć żony Tomasza III. W sierpniu 1519 roku stracono Werone. Nie odzykano jej już przez długi czas… Próba odbicia Cremony również zakończyła się fiaskiem. Wojska w liczbie 11 tysięcy zostały wycięte w pień przez zjednoczoną armię Alexandra von Schonburga. Genuę stracono w przeddzień Bożego Narodzenia AD 1519. Dzień po tej porażce zdecydowano się na podpisanie traktatu pokojowego, na mocy którego Werona przechodziła na stronę Austriaków.

„Jako, iż cesarz obawiał się zbytniej ingerencji kościoła w sprawy państwa wysłał do arcybiskupa Turynu list, w którym odbierał mu prawo do decydowania państwem w kwestiach politycznych i zniósł prawo do pełnienia funkcji regenta w razie małoletniości cesarza. Data tego wydarzenia – 19 maja – była przez lata obchodzona i uznawana jako dzień wasalizacji kościoła”

Na podstawie: Zmiany religijne w okresie reformacji i innowacji Europy, Remo Ulivieri. Firenze 1914​

Cesarz Tomasz III dążył do promowania jedności kulturowej i promowania postawy patriotycznej wobec cesarstwa. Tak oto w kolejnych latach swoich rządów regiony Delfinatu czy Isola del Sole zaczęły być uważane za narodowe i większość obywateli czuła się Lombardczykami. Około roku 1522 taka próba jednoczenia kulturalnego nie udała się w królestwie Granady Chrześcijańskiej, gdzie tamtejsi patrioci powstali w liczbie 9 tysięcy przeciw cesarskim wojskom. Szybko jednak zostali stłumieni.

W 1525 roku wypowiedziano wojne księstwu Modeny pod pretekstem dążenia do zjednoczenia całej Italii pod berłem Sabaudczyków. Stolicę państewka zdobyto 13 marca tegoż roku. Kiedy jednak myślano, że w niedługim czasie księstwo upadnie, na pomoc swym wasalom przybyła czeska armia pod dowództwem Ludwika z Brna i pod Mantuą pokonała wojska cesarstwa. W sierpniu odbili Modenę z rąk sabaudzkich wojsk i zakończono wojnę białym pokojem.

W tym samym okresie rozpoczęto kolonizację półwyspu na zachód od wysp bernardyńskich (Pallavicina, Bernardina), który to nazwano Nową Apeninie, a stolicę nazwano na cześć sojuszu sabaudzko-neapolitańskiego Nowym Neapolem.

W roku 1526 zakończono proces lombardyzacji terenów Afryki Zachodniej. Większa część obywateli Safi stała się Sabaudczykami z krwi i kości. W tym samym roku dołączono do serbskiej wojny przeciw Czarnogórze. W czerwcu zdobyto Zetę.

W 1527 otwarto plantację tytoniu w Apeninie Amerykańskiej co zwiększyło przypływ ludności w nowej kolonii sabaudzkiej, a tytoń tam produkowany stał się wkrótce popularny na salonach Nowgo Świata.

W roku 1524 wysłano całą królewską flotę pod dowództwem Giovanniego Amedeo Luserny di Bonifacio wraz z 12 tysiącami żołnierzy w wyprawę dookoła Afryki celem dopłynięcia do Indii. W październiku 1527 dotarto do wybrzeży półwyspu, lecz po naładowaniu zapasów i sił popłynięto na wschód na wyspę zwaną Ceylon. Celem tej wyprawy było zdobycie punktu wypadowego na dalsze wschodnie ekspansje cesarstwa. Pod koniec 10 miesiąca wojska sabaudzkie rozpoczęły szturm fortów tej wyspy. Był to początek pierwszej wojny cejlońskiej. W marcu zdobyto Dżafnę nazwaną później Di Luserną na cześć admirała floty królewskiej, który dowodził całą wyprawą. 2 miesiące później poddało się ostatnie miasto szejkanatu. I zostało bezwzględnie anektowane przez zachodnich przybyszów. Pierwszy bunt przeciwko europejczykom wybuchł w listopadzie 1528. Jednak słabo uzbrojone wojska tubylcze nie miały szans z zachodnim typem broni i wyszkoleniem cesarskich żołnierzy. Drugi bunt wybuchł w roku 1532. Tym razem tubylcze wojska wykorzystały stagnację i szerzącą się wśród wojsk Luserny di Bonifaciego epidemię nieznanej choroby i wybiły całą armię pozwalając dowódcy na powrót do swojego kraju i przekazanie wiadomości o stracie wyspy na rzecz tubylców.

W 1528 nowa religia zwana protestantyzmem mediolańskim zaczęła wypierać katolicyzm w Lionie i zaczęła dominować miasto. 4 lata później liczba prowincji protestanckich wróciła jednak do normy, gdyż udało się ponownie nawrócić obywateli Brescii.

Król w roku 1533 rozpoczął realizację swojego marzenia o zjednoczeniu Italii. W tym celu wypowiedział wojnę zjednoczonej koalicji włoskiej, do której należały: Ferrara, Urbino, Toskania, Wenecja, Sycylia i Sardynia. Mając za sojusznika Neapol oraz teoretycznie Anglię, która sama toczyła wojnę z państewkami włoskimi zwycięstwo było niemal pewne. Poddani króla Edwarda V w maju 1533 roku zaanektowali całe królestwo Ferrary i poszerzyli swoje wpływy na półwyspie. Miesiąc później podpisali pokój z Toskanią odbierając jej zachodnie wybrzeże z Pizą i Sieną. Niestety pierwsza sabaudzka bitwa tej wojny została przegrana z oddziałami stacjonującymi w Ankonie. Niecały miesiąc po niej cesarz Tomasz III, nazwany później Wielkim zmarł w pałacu w Turynie. Nowym cesarzem został jego najstarszy syn – Wiktor Amadeusz.

Jako bonus drzewo genealogiczne rodu di Savoia.​

Jeśli chcecie aby pod każdym królem było "źródło" z podsumowaniem panowanie to piszcie, a zrobię


Następny odcinek prawdopodobnie w większości ze screenami.
Pozdrawiam.

PS. W najnowszym odcinku będzie się działo, pozornie zapowiadało się spokojne zbijanie badboya, jednak ekskomunika i przypadkowa aneksja Owernii(z przezywyczajenia kliknąłem anektuj, zamiast zaproponuj pokój) wszystko zepsuły i ledwo się jak na razie trzymam na nogach, bo walka na wszystkich frontach jest uciążliwa. Z tego też powodu, aby AAR nie upadł pozwoliłem sobie znowu zmniejszyć infamię (za co przepraszam)

 

La Ballada di Savoia
SABAUDIA AAR


EPIZOD I




Wiktor Amadeusz I Sabaudzki
(it. Vittorio Amedeo I di Savoia)


Cesarz Wszechsabaudii 1533-1565​

„Kolejny z królów sabaudzkich umiera w trakcie ambitnej kampanii, tak jak w przypadku Bernarda była to wojna iberyjska, tak w przypadku Tomasza III, pierwszego cesarza Wszechsabaudii była to wojna o dominację na Półwyspie Apenińskiem, kluczowa dla dalszych losów świata i przede wszystkim naszej ojczyzny. 20 września 1533 odbyła się pospieszna koronacja w Turynie Wiktora Amadeusza na drugiego cesarza Wszwechsabaudii. Nowy władca niezwłocznie powrócił na front, gdzie wspierał swoje wojska w walce o jedność Italii.”

Na podstawie: Historia Italii, Valerio Romano, L’Aquila, 1997​

Wojna o dominację na półwyspie trwała w najlepsze, a właściwie dopiero się zaczynała, po wycofaniu się z niej Anglików na początku 1533 Sabaudia została osamotniona przeciw koalicji mniejszych księstw i hrabstw Italii. Jako pierwsza w grudniu, na trzy dni prze Bożym Narodzeniem upadła, niegdyś ściśle związana z Sabaudczykami, Sardynia. Noworocznym „prezentem” dla jej obywateli było pełne włączenie wyspy do cesarstwa Wszechsabaudzkiego.


Król w międzyczasie zmagał się z buntownikami na dalekiej wyspie Ceylon, która była sabaudzką kolonią w Indiach. Tamtejsi buntownicy zdołali się oswobodzić spod protektoratu europejczyków.


Na przełomie lutego, marca i kwietnia toczono bitewy z toskańskimi armiami, które nadal starały się odbić oblegane przez Sabaudie ziemie w centralnej części półwyspu. Na szczęście nie udało im się to i 21 kwietnia padła twierdza w Ankonie, należąca do tej pory do króla toskańskiego. Niestety zbytnia koncentracja na środkowej części półwyspu Apenińskiego i Sycylii spowodowała utratę Genui na rzecz Wenecjan, jednak ich armia została wypędzona przez wracającą armię z Rzymu, a Genoę odbito we wrześniu tego samego roku.


W nowym roku – 1535 – zakończyło istnienie państwo toskańskie. Oficjalna aneksja jest datowana na koniec marca tegoż roku. W lutym niezadowoleni mieszkańcy Friburgo obwołali swoje ziemie na nowo kantoratem i przestali uznawać zwierzchnictwo sabaudzkie. Jednak armia cesarza Wiktora Amadeusza I szybko przemówiła Szwajcarom do rozsądku, a tych których nie dało się przekonać kazano powiesić lub odciąć im głowy na głównym rynku w miasta Friburgo i Vallese, aby zniechęcić Szwajcarów do buntu przeciwko ich prawdziwemu władcy.


Również w drugim roku panowania nowego cesarza wojnę cesarstwu wypowiedział Granada, zwana Andaluzyjską. Jednak o tę wojnę nie musieliśmy się obawiać, gdyż za sojusznika mieliśmy Portugalię, dla której taka sytuacja na zdobycie kolejnych ziem w Iberii była fantastyczna. Pokój między stronnictwami podpisano 29 października 1535 w La Manchy. Na jego mocy Granada usuwała swoje roszczenia do sabaudzkich – Murcii, Kadyksu, Granady i Gibraltaru.


Rzym padł 17 kwietnia tego pamiętnego roku – 1535, nie było już w nim papieża, gdyż urbińczycy(?) wygnali go stamtąd, a ten osiadł w Trewirze. Tak czy inaczej wystarczyło zdobyć jeszcze tylko Bolonię, aby w pełni zaanektować królestwo Urbino. Stolica państwa padła niecały miesiąc po wiecznym mieście. Oficjalny dokument potwierdzający aneksję został podpisany 28 maja 1535. Jednak nie próżnował jeden z wrogów cesarstwa – Wenecja. W sierpniu ich wojska zdobyły jeden z fortów Królestwa Zachodniej Afryki – Safi.


W związku z rosnącą kolonizacją ziem Nowego Świata, coraz częściej nazywanego Ameryką od imienia europejskiego podróżnika Ameriga Vespucciego, o swój dobrobyt i niezależność zaczęły martwić się tamtejsze rdzenne plemiona. I tak oto wydajace się być przyjaźnie nastawionymi plemie Creek napadło na osadę w Tomassinie. Oznaczało to wojnę. Jednak konflikt został bardzo szybko zażegnany z inicjatywy samego wodza, który przepraszał za niesubordynację wojowników, którzy zniszczyli Tomassinę i przyznał, że każdy kto tego dokonał poniesie dotkliwą karę.


Pierwsze miasto na Sycylii padło pod koniec pamiętnego roku 1535. Była to Messyna. Jeszcze w grudniu wojska Wiktora Amadeusza chwalebnie zwyciężyły pod Wenecją rozpoczynając długotrwałe oblężenie tego miasta. Palermo poddało się 1 marca 1535. Król Piotr IV Habsburg trzy dni później ogłosił pełne poddanie się sabaudzkiej koronie. Od tego czasu Sycylia była częścią cesarstwa. Najbardziej burzliwą i buntowniczą częścią…


Wenecję zdobyto w kwietniu 1436, jednak nie można było jej zaanektować, gdyż flagi weneckie powiewały jeszcze nad zdobytą kosztem cesarstwa twierdzą w Safi. W październiku armia cesarska dotarła do KZA pokonała wojska króla Wenecji Mose I w dwóch potyczkach. Później naturalną koleją rzeczy przeszły do oblegania straconej niedawno twierdzy w Safi. 13 lutego 1537 po udanych szturmach wypleniono całą wenecką zarazę z Zachodniej Afryki. Dzien później Królestwo Weneckie weszło w skład cesarstwa Wszechsabaudii.


W roku 1536 nad cesarstwem przebiegła kometa. Rozproszone chłopstwo plotkowało jakoby maiłby być to znak upadku cesarstwa, niektórzy zaczęli nawet uciekać poza granice lub do kolonii…


W listopadzie 1537 wybuchł pierwszy bunt na Sycylii, na szczęście stłumiony przez żołdaków wiernych cesarzowi. W styczniu roku następnego bunt wybuchł w Toskanii, wojska rewolucjonistów jednak nie zdołały opanować Florencji.


W roku 1538 na kongresie w Sztokholmie zawarto krótkotrwały sojusz Wszechsabaudii ze Szwecją.


Doktryna obrana w roku 1538 to: Wicekrólowie


1 września 1538 do cesarza Wiktora Amadeusza I dotarła wesoła nowina, otóż jego żona powiła syna. Nowy następca tronu został nazwany Amadeusz na cześć twórcy sabaudzkiej potęgi - Amadeusza VIII.


Po tym jak w roku 1538 niepodległość po raz kolejny ogłosiła wyspa Cejlon cesarz postanowił wysłać flotę wraz z 10 tysięcznym wojskiem, aby odbić utracone „okno na Indie”. We wrześniu 1539 wyspę ponownie zaanektowano, a jej władze zabito poprzez ścięcie lub wrzucono do Oceanu Indyjskiego.


Po sukcesach Sabaudii na froncie wschodnim do kolonizacji tych ziem przystąpiła również Portugalia, wieloletni i oddany sojusznik Cesarstwa. W październiku 1539 król portugalski poprosił Tomasza o dołączenie do wojny przeciw plemionom z wysp malijskich.


Wojna wschodnia trwała. W tym czasie mieszkańcy Sycylii podburzyli lud po raz drugi i w marcu 1540 roku wypędzili z Palermo całą sabaudzką administrację. Później jednak stacjonująca w Messynie armia na wieść o klęsce garnizonu w Palermo postanowiła ruszyć i zdobyć ponownie miasto. W lipcu następnego roku ta sztuka się udała i cały bunt został wytępiony. W tym samym czasie rewolta wybuchła również w Granadzie, królestwo domagało się coraz większej niezależności od cesarstwa Wszechsabaudii.

W związku z wzrostem znaczenia posiadłości greckich obywatele, którzy uważali się za spadkobierców Bizancjum zostali uznani za jeden z głównych ludów cesarstwa.



Kolejny sukces sabaudzkich kolonizatorów!



Tymczasem jedna z dwóch największych sił na europejskiej scenie odziedziczyła odrodzone na wyspach Naksos królestwo bizantyjskie. Chyba nie tak grecy wyobrażali sobie odbudowę dawnej świetności…



Kolejna wojna o wpływy w Malezji. Kolejny sukces sojuszu portugalsko-sabaudzkiego!



14 grudnia całe cesarstwo obiegła straszna wiadomość, otóż wierny sługa cesarza, dowódca wyprawy indyjskiej i pierwszy sabaudzki gubernator na wyspie Ceylon umarł w swojej rezydencji w Porcie Wschodnim(Porto Este). Władze odziedziczył jego syn Giovanni Carlo.



W Bologni pewien człowiek imieniem Mauricio zaczął podburzać tamtejszy lud. Jego przemówienia były tak trafne i ukazywały wady sabaudzkiego protektoratu, że większość ludzi zaczęła popierać swojego „guru”.



Florencki uniwersytet jest dumny ze swoich podopiecznych. Według oficjalnego listu do cesarza, absolwenci są wspaniałymi patriotami i utalentowanymi administratorami. Ich przydatność dla kraju jest wielka gdyż budzi w obywatelach świadomość kulturową.



Z pomocą sabaudzkiej Armii Indyjskiej w styczniu 1544 Portugalczycy zdobyli i zaanektowali wyspę Makassar.



Sabaudzka wełna, zwłaszcza pochodząca z Alp w roku 1544 cieszyła się niezwykle wysoką jakością i zdobyła rozgłos nawet w dalekich zakątkach Ameryki.



Niestety maj 1546 roku nie był szczęśliwy dla cesarza Wiktora Amadeusza I. Jego syn zapadł na chorobę płuc, na szczęście w jego uzdrowieniu pomógł słynny mnich Bonifacy z Saluzzo.



Liguria i Cremona – ziemie zdobyte podczas drugiej wojny mediolańskiej stały się zjednoczoną częścią z cesarstwem.



Portugalczycy, którzy w ostatnich latach wyraźnie odrzucili koncepcję jednoczenia Iberii i chcieli zdobyć hegemonię w koloniach. Ich kolejnym krokiem było wypowiedzenie wojny koalicji plemion – Huron, Cheronee i Shawnee, oczywiście Sabaudia przystąpiła do owej wojny jako wierny sojusznik.



Kolejna wojna. Tym razem z koalicją protestancką. Sabaudia jednak wycofała się z niej po paru miesiącach, gdyż była skupiona na walkach z plemionami amerykańskimi.

(brak screena)



W tym, samym czasie wybuchła również wojna przeciw Granadzie Andaluzyjskiej. Jednak tutaj całą prawie robote wykonała za Sabaudczyków Portugalia. Granice były bezpieczne.



Kolejne ziemie Królestwa Granady Chrześcijańskiej zostały uznane za część dziedzictwa sabaudzkiego.



Traktat pokojowy, dzięki któremu Królestwo Chrześcijańskie wzbogaciło się o nowe ziemi kosztem Królestwa Andaluzyjskiego.



Jak się okazało po 3 latach infekcji płuc u Amadeusza nie wyleczono do końca i chłopiec zmarł dnia 13 czerwca 1549 roku. Nowym następcą tronu został jego młodszy brat – Filibert, przyszły cesarz sabaudzki.​

Mam nadzieje że się podobało Druga część na dniach
FLAGA ZA UPRZEJMOŚCIĄ LUUNY'EGO
Pozdrawiam.
Alberto

 

La Ballada di Savoia
SABAUDIA AAR


EPIZOD II
LATA 1550-1565


Wiktor Amadeusz I Sabaudzki
(it.Vittorio Amedeo I di Savoia

Cesarz Wszechsabaudii 1533-1565



Część mieszkańców Cejlonu nie mogła się pogodzić z utratą niezależności na rzecz europejskiego mocarstwa. Dlatego zdeterminowani postanowili powstać przeciw cesarskiej administracji. Owa rewolta datowana jest na czerwiec 1550.

(brak screena, bo i tak już za dużo)

Dzięki przekazaniu ziem kościoła na rzecz najbogatszych rodów cesarstwa do skarbca wpłynęło wiele hojnych podarków. Jednakże chłopi nie pałali taką „miłością” do swoich nowych panów i unikali często płacenia podatków.



W roku 1551 doszło do małego nieporozumienia kolonialnego na linii Anglia – Sabaudia. Wiktor Amadeusz I zlecił cesarskiemu kartografowi stworzenie mapy Nowego Świata. Niestety nieznający ziem kolonialnych uczony całe południowo-wschodnie wybrzeże Ameryki Północnej przpisał Cesarstwu, nie wydzielając kolonii Muskogee Anglikom. Przez to relacje między państwami pogorszyły się.

(brak screena)

To nieporozumienie dało dużo Szwedom, którzy na wojnę z Anglią szykowali się już dłuższy czas. Jednak wiedzieli, że sabaudzki cesarz nie będzie chętny przystąpić do tej wojny. Pod pretekstem możliwości przejęcia całego południowo-wschodniego wybrzeża Ameryki Północnej poprosi Wiktora Amadeusza o pomoc w wojnie. Cesarz przystał na tę propozycję.



Od teraz całe księstwo Delfinatu mogło być uważane za część Imperium.



Wojna z Anglią trwała, a pierwszym sukcesem sojuszu sabaudzko-szwedzkiego było zdobycie Bearn w październiku 1551



Kolejne ziemie padały pod cesarskim naporem…

(brak screena)
W listopadzie padło Perigord



Pokój zawarty 5 grudnia mówił: Anglia zrecze się Gotlandii i Essexu na rzecz Szwecji. Poza tym królestwo uzna niepodległość królestwa Pizy pod sabaudzkim protektoratem oraz uwolni w Tlemsenie Algierię.






Spokój wewnątrz cesarstwa zakłócali obywatele Sardynii, którzy domagali się swobód i niezależności.



Wyspy Pallaviciniego stały się już częścią oficjalną cesarstwa Wszechsabaudii.



Około 100 ludzi zgłosiło się w porcie w Antibes jako chętni do wyjazdu i założenia kolonii. Król jednak nie chciał wyludniać matecznika cesarstwa i postanowił wypłacił części ludności nagrody pieniężne w zamian za pozostanie w Lombardii.



Wschodnia wiara wytępiona!



Trzeci bunt sycylijski AD 1553





Ziemie Nowego Ciamberi zostały uznane za narodowe ziemie cesarstwa sabaudzkiego.



Najchętniej kolonizowaną ziemią w Ameryce był archipelag Małych Antyli, Podzielony między Burgundię i Portugalię. Jednak jedna z wysp nie była jeszcze skolonizowana. Cesarz Wszechsabaudii postanowił wykorzystać ten fakt i przejąć wysepkę pod swój protektorat.



Rok 1558 był bardzo urodzajny i obfity w plony. Chłopi mówili, że to największe plony w tym tysiącleciu, a i skarbiec cesarski na tym zyskał.



Nawracanie niewiernych na Cejlonie zaczyna przynosić skutki…



Rok 1559. Ekskomunika i jej pierwsze skutki, ale to jest dopiero początek całej wojennej pożogi końca panowania cesarza Wiktora Amadeusza I.



Pierwsza połowa roku 1560. Bitw było więcej jednak zbyt wiele aby o nich wszystkich pamiętano. Owernia jest pośrednim sprawcą następnych wojen. Drugim sprawcą jest moje przyzwyczajenie .



Październik 1560-Marzec 1561. Na końcu widzimy aneksję Owernii, to jest właśnie owe przyzwyczajenie… Zawsze jak gram nie patrze na badboya, tu zapomniałem, że trzeba i tak oto przekroczyłem magiczną liczbę 66.000 i następne wydarzenia są wypadkową obecnej decyzji.


Wydarzenia do marca 1562. To wszystko działo się podczas „ujemnej” infamii. W sumie… jak tak teraz patrze nie było tak źle. Mogłem grać dalej bez czitowania…



Wydarzenia w latach 1562-1565. Ostatnie lata panowania Wiktora Amadeusza I to z pewnością zniesienie infamii królestwa. W związku z powyższym HRE zaprzestało próśb o odłączenie Ligurii i Cremony od cesarskiej domeny i te prowincje stały się prawnie sabaudzkie. Wojna z Szwajcarią została zakończona zwycięstwem cesarstwa. Jednak WA I zadowolił się jedynie zrzeknięciem przez Federację Szwajcarską praw do Friburgo i Vallese. W międzyczasie wysłano armie do Messyny i Florencji, aby tam pokonać buntowników. Misja ta udała się wojskom cesarskim. W tych latach podpisano również antypiracki akt, który zabraniał uprawniania piractwa na terenie Wszechsabaudii wraz z koloniami i wodami terytorialnymi. Tych, którzy łamali prawo wieszano. Po okresie wojny Portugalia znów wystosowała prośbę do cesarstwa o odnowienie wspaniałego sojuszu. Cesarz Wiktor Amadeusz przystał na tę propozycję, gdyż wiedział że ta koalicja będzie miała w przyszłości wpływ na losy nie tylko Europy, ale też świata. Kolonizacja wyspy na Małych Antylach, Santo Vittorio(przez tubylców nazywana Guadelupe) szła w dobrym kierunku i ludzie coraz chętniej opuszczali Europę i udawali się na archipelag. W Królestwie Granady Chrześcijańskiej coraz częściej budziły się nastroje wolnościowe. Królem był oczywiście cesarz Wszechsabaudzki, jednak kanclerzem i faktycznym władcą nadal pozostawał przedstawiciel rodziny Di Carde, w owym czasie Giovanni Ludovico IV. Jego liczni przyjaciele w tym Filip Emanuel Luserna di Bonifacio, syn Giovanniego Amedeo, zdobywcy Cejlonu, nie wyjechał wraz z ojcem do nowej rezydencji. Podburzał on kanclerza-hrabiego aby ten zbuntował się i przejął pełnię władzy w KGC. Spotkało się to z oburzeniem ze strony Giovanniego Ludovico, a Filippo Emanuel postanowił sam zbuntować lud. Jego armia stoczyła 4 bitwy, wszystkie przegrała, a samego sprawcę zdarzenia zesłano na nieznane z nazwy wyspy daleko za Makassarem. 28 lutego 1565 umiera Wiktor Amadeusz. Nowym cesarzem zostaje jego syn Filibert.






​

Mam nadziej, że się podobało
PS. Że tak powiem... Proszę o repy, bo to motywuje, a ja mam wrażenie jakby nikt tego nie czytał, choć ankieta wykazuje co innego
PS2. Następny odcinek albo w tym tygodniu(najprędzej jutro), a jeśli do czwartku się nie pojawi to dopiero po 10 lipca.
Dziękuje i pozdrawiam.
Alberto

 

La Ballada di Savoia
SABAUDIA AAR


EPIZOD III
LATA 1565-1571


Filibert I Sabaudzki
(it.Filiberto I di Savoia)

“Ostatnim królem, który wstępował na tron w czasie pokoju był Bernard I, dlatego mało kto pamiętał jak wygląda “prawdziwa” koronacja, jednak w roku 1565 całemu cesarstwu przypomniano jak należy się cieszyć z koronacji nowego cesarza. Filibert I – bo o nim mowa – syn Wiktora Amadeusza wstąpił na turyński tron w lipcu. W archikatedrze w stolicy arcybiskup Francesco di Saluzzo wypowiedział następujące słowa: „Ja, arcybiskup turyński, koronuję ciebie – Filiberta I z rodu sabaudzkiego, syna Wiktora Amadeusza, potomka pierwszego cesarza Tomasza III oraz wskrzesiciela potęgi sabaudzkiej Amadeusza VIII – na cesarza Wszechsabaudii, króla Sabaudii i Piemontu, króla Granady Chrześcijańskiej, króla Afryki Zachodniej, króla Peloponezu oraz księcia Delfinatu i Nicei, mianuję również niniejszym zwierzchnikiem kolonii Nowego Świata, od zimnych krańców północy aż po słoneczny Nowy Neapol oraz wybrzeża Południowej Ameryki i wysp Santo Vittorio, Bermudy, Pallaviviny i Bernardiny, a także Cejlonu. W imię Boga, od teraz aż do twojej śmierci nie może być ci odebrany żaden z tych przydomków.” Tak oto rozpoczęło się 25 lat panowania trzeciego cesarza Wszechsabaudii.”
​

Na podstawie: Historia Italii, Valerio Romano, L’Aquila, 1997​

Nowy cesarz był jednym z najbardziej utalentowanych władców Sabaudii jakich pamięta świat. To dawało przewagę państwu z północy Włoch. Jego naturalnym następcą został pierworodny syn, 5 letni Filibert.



Skład Rady Cesarskiej na rok 1565. Parakramabahu Atapattu – wywieziony z Cejlonu niewolnik szybko wspinał się po szczeblach politycznej kariery na dworze turyńskim. Z parobka młodego, jeszcze wtedy księcia Filiberta stał się ministrem handlu. Zaimponował ówczesnemu cesarzowi Wiktorowi Amadeuszowi I swoją nienaganną znajomością arytmetyki oraz chytrością. Jego nominacja wzburzyła wielu przedstawicieli bogatych rodów w cesarstwie, jednak cesarz tłumaczył się tym, że Cejlon jest częścią cesarstwa, a mieszkańcy wyspy są obywatelami i poddanymi cesarza i mają takie same prawa do obejmowania wysokich pozycji w państwie jak rodowici Włosi. Goncalo de Azevedo to przybyły z Portugalii konkwistador i znakomity żeglarz, który miał być niejako darem od de Avisów dla Sabaudczyków w nadziei rozwoju przyjaźni obu państw. Był on bardzo ważnym ogniwem zarówno w radzie cesarza Wiktora Amadeusza, jak i będzie u jego syna i następcy – Filiberta. Dzięki jego doświadczeniu i niezwykłej znajomości topografii i rzemiosła żeglarskiego udało się zbudować liczącą około 100 statków flotę królewską i pokonano piratów na wodach Nowego Świata. Gian Maria Gioberti – niezwykle charyzmatyczny szlachcic, podniesiony do rangi najwyższego doradcy cesarza. Był również przyjacielem Wiktora Amadeusza oraz wychowawcą Filiberta. U poprzedniego cesarza za długo nie zagościł, jednak następca tronu zaufał mu i powierzył mu funkcję szefa „Wojska Obywatelskiego”, które zajmowało się pilnowaniem czy obywatele cesarstwa płacą podatki i karaniem wobec nie wykonywania przez mieszkańców swoich obowiązków.



Wobec śmierci Wiktora Amadeusza zniknęła ekskomunika. Jednak nie trwało to długo, gdyż nienawidzący sabaudzkiej potęgi arcybiskup Akwilei przekonał papieża, aby ten rzucił klątwę na nowego cesarza. Rezydujący w Trewirze następca świętego Piotra przystał na tę propozycję nazywając Filiberta synem diabła.



Tymczasem całe Cesarstwo Rzymskie obiegła radosna wiadomość, iż będzie nim rządzić nowy władca – Vladislav V Potocki, cesarz Czech i Azji Zachodniej.



Wraz ze śmiercią arcybiskupa Akwilei w papiestwie tworzyła się nowa elita, na czele której stała portugalska rodzina królewska – de Avis. Jako, iż pomiędzy nimi, a cesarstwem Wszechsabaudii panowały bardzo dobre relacje, starali się oni przekonać papieża do zdjęcia ekskomuniki z Filiberta I.



Dwie prowincje zdobyte w wojnie ze Szwajcarią – Vallese i Friburgo przestały już być powoli uznawane za szwajcarskie i większość obywateli mówiła już o sobie, jako że są Sabaudczykami.





Ziemie Friburgo i Vallese zostały uznane przez cesarza jako ziemie sabaudzkie i nie wysuwał on już do nich roszczeń.



W Sabaudii zaczęto przywiązywać większą wagę do ulepszania produkcji.



Do Południowej Ameryki postanowiono wysłać ekspedycję, która miała na celu założenie przyczółku sabaudzkiego na wybrzeżu. Po walkach, mniejszych lub większych, stoczonych z tubylcami armia Umberto Asinariego oczyściła teren mający być podwalinami pod 3 nowe miasta kolonialne w Nowym Świecie



W związku z rozrostem imperium trzeba było powoływać nowych zarządców, zarówno dla kolonii jak i ziem leżących w Europie. Kosztowało to skarbiec cesarski niemało, jednak była to dobra, przyszłościowa decyzja.



Antyle były podzielone między Portugalię i Burgundię, jednak swój przyczółek – wyspę Santo Vittorio – posiadała Sabaudia. Po latach kolonizacji wreszcie założono tam miasto liczące ponad 1000 mieszkańców.



Działania Goncalo de Azevedo – ministra ds. morskich – rozpoczęto oficjalną walkę z piractwem na morzach kolonialnych. Piraci grabili okoliczne porty i powstrzymywali rozwój miast Nowego Świata. Wysłana na tamte tereny w roku 1568 Flota Cesarska bezproblemowo rozprawiła się z buntownikami.



Wydział szpiegowski wraz z historykami Uniwersytetu Florenckiego na polecenie cesarza wypracowali bardzo ważny dokument na mocy którego udowodniono, że ziemie graniczne: Angielska Abruzja, Portugalska Parma oraz Aragońskie Alicante prawnie należą również do Sabaudii.



Po ponad pół wieku popularności wiar reformacyjnych – lombardzkiej i granadzkiej – zafascynowanie ludu zaczęło spadać, pomogło to lokalnym kapłanom katolickim w kontrreformacji terenów Cuneo.



Rozrost kolonii w Ameryce Południowej i eksploracja nowych terenów pomogły kolonistom w odszukaniu dóbr danej ziemi. Jak się okazało ziemie nazwane Essequibo były bogate w złoto co niezmiernie ucieszyło cesarza i wzrosło popularność nowej kolonii, a Sabaudczycy ulegli gorączce złota i wyjeżdżali do Nowego Świata



Toskania(ta w Ameryce) okrzyknięta została ziemią nadziei, spowodowało to wzrost kolonistów na tej ziemi, dzięki czemu nastąpił tam rozwój gospodarczy i ekonomiczny. Stała się ona miejscem, na które zwróciła się uwaga całego świata.



Od XV wieku w Sabaudii rosła popularność floty kosztem armii. Dlatego też w ciągu ponad 150 lat ludzie coraz częściej trudnili się rybołówstwem, budową łodzi czy po prostu zaciągali się do Floty Cesarskiej.



Przez prawie 100 lat ludzie mieszkający w Kozani nie ulegali wierzeniom zachodnim i pozostawali prawosławni. Jednak napływ sabaudzkich kupców i możnowładców powoli odwracał tę sytację. Wreszcie w roku 1570 większość mieszkańców tych ziem była już katolikami.



Kolejne prace wydziału szpiegostwa i uniwersytetu florenckiego przyniosły znakomite efekty. Otóż udało się wypracować historyczne dowody, jako że Ferrara i Kordoba należą się cesarstwu sabaudzkiemu.



Rok 1571. Właśnie wtedy rozpoczęła się ostatnia prosta do zjednoczenia Włoch. Wypowiedziano wojnę Szwajcarii, w celu zdobycia Mediolanu, który okazał się niezbędny do odrodzenia potęgi rzymskiej.

​

Mam nadzieję że się podobało


PS.Kolejna część panowania Filiberta I, jak hmm... dostane 3 repy, bo chce wiedzieć czy ktoś to w ogóle chce czytać, bo sam dla siebie mam rozgrywkę i opisywać nie muszę, a jako że chce się tym dzielić z wami dlatego pisze AARa

 

Witam i zapraszam na drugą dzisiaj część panowania Filiberta I

La Ballada di Savoia
SABAUDIA AAR


EPIZOD IV
Lata 1571-1578


Filibert I Sabaudzki
(it.Filiberto i di Savoia)

Cesarz Wszechsabaudii 1565-1590



Do kolejnej prowincji w Ameryce Południowej – De Mercalli zaczęli napływać rybacy, którzy w Adriatyku nie mogli już zbijać fortuny na swojej pracy, w przeciwieństwie do Nowego Świata, gdzie trzeba było wykarmić mieszkańców nowych ziem. Tak oto Mercalla zaczęła słynąć z znakomitych ryb.



Jeszcze w roku 1571 padła pierwsza forteca szwajcarska – kanton Schwyzu, czyli główny napęd zjednoczonych kantoratów uległ pod naporem wojsk cesarstwa



Podczas, gdy cała armia była skupiona na obleganiu miast nieprzyjaciela, on sam uciekł przez Burgundię i stanął u bram Friburgo. Pokonał armię stacjonującą w mieście i przeszedł do oblężenia.



Trzecie z nowych miast w Ameryce Południowej stało się przyczółkiem stoczniowców z Nizzy, Antibes czy Nowej Nizzy. Pozostający bez pracy w swoim zawodzie postanowili postawić wszystko na jedną kartę i udali się do Surinamu w poszukiwaniu szczęścia. Zbudowali oni podwaliny pod stocznię w Nowym Świecie



Wojna Szwajcarsko-Sabaudzka była wyrównana. Jeszcze pod koniec roku 1571 poddała się Brescia.



„Islam to zagrożenie, które trzeba niszczyć” – tak napisał w swoich notatkach Goncalo de Azevedo, Portugalczyk , członek Rady Cesarskiej, który dobrze znał islamskie tradycje, gdyż wychowywał się w mieście pełnym innowierców. W 1572 ostatni przyczółek muzułmanów w Iberii – Kadyks stał się katolicki. Było do spowodowane napływem żeglarzy, rybaków czy stoczniowców z Sabaudii jak i innych miejsc Europy. Port nazwany przez Wiktora Amadeusza I „oknem na świat” mógł być uważany w pełni za port władców katolickich.



Podczas wojny szwajcarsko-sabaudzkiej wróg uciekał się do niezwykle rzadkiego sposobu. Postanowił organizować małe grupki wojskowe, których zadaniem byłoby rozpraszanie i zabijanie po kryjomu cesarskich wojsk, nie udało mu się to, a dwie liczące 1000 osób grupy zostały pokonane i zgniecione w pył. Jednak przyszedł też czas na pierwszą potyczkę z największą armią Szwajcarii, bo liczącą około 20000 żołnierzy. Mała dwutysięczna armia cesarska została pokonana przez żołnierzy Karla Gasenzera.



Bunt niezadowolonego chłopstwa na wyspie Santo Vittorio w roku 1572.



Tereny, na których ostatnimi czasy było niezwykle spokojnie, aż za spokojnie, czyli Zachodnia Afryka wreszcie się podburzyła. Pozostałości mauryjskiej kultury i kultury islamu dały o sobie znać w Figuigu, gdzie wybuchło powstanie żądające stworzenia odrębnego państwa dla muzułmanów w Afryce.



Wydarzenia pierwszej połowy 1572 roku. Bitwy i oblężenia. Wszystko zwycięskie na chwałę cesarza! Szwajcaria pada pod butami Sabaudczyków.



Bitwy z buntownikami mauryjskimi



W ostatniej dekadzie na uniwersytetach coraz to modniejszy był kierunek dyplomacji. Lata nauki poskutkowały tym, że coraz większa liczba młodych ludzi zajmowała się dyplomacją dla chwały cesarstwa.



Kolejne sukcesu roku 1572. Szwajcarzy już się nie odrodzą…




Rok 1573 i początek 1574 to odbicie Brescii i poddanie się szwajcarskiej stolicy – Berna



Kolejny sukces kontrreformacji, tym razem w Nicei.



Kolonie na amerykańskim półwyspie apenińskim, zwanym również Nową Apeninie czy Apeninią Amerykańską, stawały się częścią cesarstwa.



Kontrreformacja jest niezwykle skuteczna. Protestanci w Granadzie i Lione nawracają się ponownie na katolicyzm.



Dzięki fantastycznym plonom roku 1576 można było wykarmić jeszcze większą ilość wojska.



Dobre relacje między rodami de Avisów i di Savoia przyniosły trwający już prawie 2 stulecia(z przerwami) sojusz wojskowy oraz dominację w Nowym Świecie. Relacje między oboma państwami zawsze były wysokie, a ich przyjaźń mogła doprowadzić do dominacji w Europie na kolejne setki lat.



W 1576 wysłano ekspedycję mającą na celu stłumienie buntu na Santo Vittorio. O drodze Flota Cesarska napotkała 11 galer z piracką banderą, słabo uzbrojeni kaprowie zostali zatopieni. Bunt na wyspie został również stłumiony w bardzo szybkim tempie.



Koniec wojny siedmioletniej nastąpił w kwietniu 1578 roku. Zadecydowało o tym bardzo ważne wydarzenie… Otóż jedyną prowincją niezdobytą przez Sabaudię był Mediolan. Pierwsze dotarły tam czeskie wojska, które zakończyły oblężenie sukcesem. Cesarz Filibert widząc to postanowił wysłać do Mediolanu szpiega, który dałby wyposażenie i pieniądze lokalnym nacjonalistom, aby ci wzniecili bunt. Tak się stało. Potężna licząca 30000 ludzi armia nacjonalistów szybko pokonała czeski garnizon i zaczęła kontrolować miasto. Po 5 latach, czyli 2 kwietnia 1578 roku miasto oficjalnie przyłączyło się do cesarstwa Wszechsabaudii i od tego czasu za 50 lat będzie możliwe stworzenie państwa włoskiego. 2 dni po tym wydarzeniu zawarto pokój ze związkiem szwajcarskich kantonów, na mocy którego syndyk zrzekał się praw do Mediolanu oraz przyjął ponownie religię katolicką.

Oto i jest odcinek obejmujący ostatnią planowaną przeze mnie wojnę z Szwajcarią. Kolejna część może jutro, może pojutrze, nie jestem tego w stanie określić... są wakacje i żal siedzieć w domu ​

 

EPIZOD V
LATA 1578-1585


Filibert I Pobożny
(it.Filiberto I il Pio)

Cesarz Wszechsabaudii 1565-1590



Tuż po wojnie ze Szwajcarią w kraju nastąpił duży rozruch nacjonalistyczny w terenach iberyjskich i peloponezkich. Głównymi ośrodkami buntu była Almeria i Nafplio domagające się odłączenia od cesarza.



Po latach kolonizacji i napływu europejczyków, ziemie Essequibo dostały autonomię i utworzono tam hrabstwo, zarządzane początkowo przez króla, później przez zitalianizowany portugalski ród Abrantesów, którzy założyli tam pierwszą kopalnię złota.



W przeciągu niecałych 6 miesięcy do cesarza wpłynęły dwie niezwykle smutne wieści. Pierwsza, ta z 2 sierpnia 1579 komunikowała o śmierci generała Umberto Asinariego, dowódcy który jako pierwszy z Sabaudczyków dobił do brzegów Ameryki Południowej i rozpoczął budowę miasta Santo Ezequiel w ziemi zwanej Essequibo. Nowy rok 1580 również nie był szczęśliwy. Dowiedziano się, że w nocy z 31 grudnia na 1 stycznia w swojej posiadłości w Oyonnesii zmarł minister marynarki i nawigacji, portugalczyk Goncalo de Azevedo. To właśnie z jego rozkazu wysłano ekspedycję do Ameryki Południowej, czy rozpoczęto otwarty bój z piratami na ziemiach Nowego Świata.



Oddzielone od matecznika cesarskiego miasto na wodzie, Wenecja zachowywało przez długi czas lekką niezależność, ukazującą się szczególnie w wierze protestanckiej, na szczęście dzięki staraniom cesarza Filiberta udało się nawrócić dużą część mieszkańców tego kupieckiego miasta, miasta które niegdyś podbiło całą Sabaudię, a dziś musiało się chylić przed cesarzami swojego niedawnego wroga.



Tymczasem mieszkańcy kraju, podbudowani licznymi zwycięstwami swego dzielnego władcy coraz częściej wysyłali swoich potomków do tak zwanych Szkół Rycerskich, które swoje oddziały miały w największych miastach cesarstwa. Z czasem ich popularność była tak wielka, że zaczęto je zakładać nawet w mniejszych, prowincjonalnych miastach. Dało to nadzieje armii cesarskiej na nowych rekrutów, a wiadomo że im więcej rekrutów, tym więcej wielkich dowódców i więcej wygranych bitew i wojen.



Ekspresowa wojna toczona w roku 1582 otworzyła światu nowe możliwości, to pierwsza w historii przeprowadzona w niecały rok tak zwycięska kampania. Ostatecznie cesarz postanowił zaanektować Pizę i odebrać Neapolowi Kalabrię wraz z Cieśniną Otranto.



Kolejne sukcesy kontrreformacyjnej polityki Filiberta I sprawiały, że zaczęto go nazywać Pobożnym.



Jednak cesarz nie działał tylko i wyłącznie na froncie religijnym, innymi jego zamiłowaniami była nauka i szpiegostwo, w tym celu zatrudniał na Uniwersytecie Florenckim najlepszych szpiegów i historyków, aby ci wypracowali dla niego dokumenty dzięki którym mógłby wypowiadać wojny ze słusznymi roszczeniami do obcych terytoriów.



Sabaudia i okolice w roku 1582, po wojnie ekspresowej.



W krótki czas po zakończonej wojnie ekspresowej cesarz Filibert I został poproszony przez swojego wilekiego przyjaciela, cesarza Portugalii Joao III de Avisa o dołączenie do wojny przeciw sojuszowi czesko-aragońsko-kreteńskiemu. Sabaudzkie wojska wsławiły się w szczególności w bitwie o Saloniki oraz w zdobyciu Delty Nilu. Wkrótce Kreta została wyeliminowana z wojny poprzez traktat pokojowy, na mocy którego zrzekała się Trypolitanii na rzecz Portugalczyków oraz zobowiązywała się anulować traktaty z Epirusem i Czechami.



Drugi etap tej wojny to przede wszystkim bunt toskański 8 czerwca 1583 oraz walki z wojskami czesko-modeńskimi. Kończy go rewolta na Cejlonie, która oczywiście została zakończona mniej lub bardziej krwawo przez wojska cesarskie.



Sardynia od zawsze była powiązana z królami i cesarzami sabaudzkimi. Liczne mariaże zapoczątkowane przez ślub Ludwika I i Marii d’Arborei, związku który otworzył cypryjską linię rodu, coraz bardziej łączyły te państwa. Wyjątkiem były czasy panowania Karola I, który to zabił swojego brata Ludwika I, a jego żonę wygnał z kraju. Później relacje znacząco się poprawiały, aż do wojny między Sabaudią, a sojuszem państewek włoskich. Podbój wyspy w roku 1533 po 50 latach zaowocował integracją ludności wyspy z rdzennymi obywatelami cesarstwa. Ich krew jest teraz naszą krwią!



Trzeci etap wielkiej wojny, duże sukcesy, przede wszystkim odbicie Smyrny, pokonanie wojsk Jana z Pilzna pod Trapezuntem oraz zdobycie Mantui przez sabaudzką armię.



Ostatnie lata przyniosły wzmożone kontakty rolników i górników z Sabaudii z mocniej rozwiniętymi technologicznie obywatelami państw ościennych. Przyniosło to państwu sabaudzkiemu większą produktywność i dało nowe doświadczenia na przyszłość.



Kolejny etap wojny z Czechami. Sabaudia wydawała się być osamotniona na azjatyckim froncie, co zaowocowało krótką kontrolą Trapezuntu, wkrótce stacjonująca na południowym brzegu Morza Czarnego armia sabaudzka została pokonana przez wojska Jana z Pilzna. Poza tym wybuchały mniejsze lub większe bunty na terenach Lombardii oraz pokonano Zygmunta Bolesława i jego armię pod Modeną.



Cesarz bojąc się o coraz częstsze opuszczanie miasteczek i wsi przez chłopów i drobne mieszczaństwo celem zdobycia sławy i pieniędzy na obszarach kolonialnych postanowił zmniejszyć ilość wypływających statków do kolonii do jednego tygodniowo w każdym porcie cesarstwa. W innym przypadku statek bez pozwolenia cesarstwa był uznawany za dezerterski lub piracki i Flota Cesarska miała nakaz przyprowadzić go z powrotem lub zatopić.



Kolejne efekty zwycięskiej przed 50 laty wojny z państewkami włoskimi zaczęto dostrzegać we Florencji i Ankonie. Obywatele miast coraz częściej organizowali przyjęcia na cześć sukcesów cesarstwa, a samych siebie zaczęli nazywać Sabaudczykami.



Zwycięskie bitwy z tak zwanymi „chłopcami Manicniego” oraz porażki na Bliskim Wschodzie to kolejne wydarzenia wielkiej wojny przeciw Czechom.



Tak samo jak we Florencji, Ankonie czy na Sardynii zaczęła się klarować sytacja w Bolonii czy w mitycznym Rzymie. Obywatele mówili na siebie „Io sono savoiano” co oznaczało: Jestem Sabaudczykiem. Okoliczni księża rozpoczęli też odprawiać msze w intencji wygranej wojny z Czechami…



Dzięki wydarzeniom w centralnych Włoszech kultura umbryjska została włączona specjalnym dekretem do dziedzictwa narodu sabaudzkiego.

PS1. Obrazek nr.1 autorstwa użytkownika dawidko. Dzięki raz jeszcze!​

PS2. Następny odcinek chyba będzie krótszy, bo tylko 5 lat, które tutaj mi się nioe zmieściły(limit screenów)
PS3. Ostatni odcinek jutro, w niedziele lub w poniedziałek
PS4. Nadal czekam na opinie jakiego AARa chcecie dalej

 

EPIZOD VI
LATA 1585-1590


Filibert I Pobożny
(Filiberto I il Pio)

Cesarz Wszechsabaudii 1565-1590


Wojna z czechami trwała w najlepsze. Na wschodzie armia sabaudzka została zgnieciona przez liczebniejszą i lepiej przygotowaną na panujące tam warunki armię czeską pod przywództwem Jana z Pilzna. Kolejne bitwy, batalie i oblężenia przechylały szalę zwycięstwa z jednej strony na drugą. I tak najpierw Sabaudczycy odbili Cremonę, w tym czasie Czesi odbijali już Mantuę i pokonali Sabaudczyków pod Modeną, aby później przegrać z armią Giovanniego Ludovico Casatiego, i ostatecznie zostać rozbitą pod Parmą. Później sabaudzka armia wygrała z modeńczykami bitwę o Brescię, a Czesi na wschodzie odbili Trapezunt z rąk cesarskiego garnizonu.



12 grudnia 1585 wybuchła rewolta w Cespecchii w hrabstwie Nowego Ciamberi.



Na początku roku 1586, w 50 rocznicę zdobycia Sycylii najbardziej burzliwy rejon Italii został uznany za narodowe dziedzictwo narodu sabaudzkiego.



Kolejny okres wojny do zdobycie(ponowne) Mantui oraz bunt możnych w Pizie, wspieranych przez czeskiego króla pod dowództwem Mauro Pacinottiego. Bunt został zniesiony w jednej bitwie, gdzie zabito wszystkich niewiernych sprawie cesarskiej. Chwile później jednak druga grupa możnych powstała, tym razem pod dowództwem hrabiego Gerarda Fibonacciego, który został jednak pokonany, a jego rodzinie odebrano tytuł hrabiów Pizy.



Po rocznym zdobywaniu Cespecchii przez buntowników wreszcie za ich sprawą opowiedziało się całe miasto, wieszając czarno-czerwone flagi nad miastem. Ich wolność nie trwała jednak długo…



Miasto na wodzie, najbardziej odizolowana część kraju stała się wreszcie oficjalnie częścią cesarstwa, co potwierdził tamtejszy doża Mose Ulivieri, gdyż mieszkańcom Wenecji pozwolono na wybieranie sobie przywódcy dla spokoju i zmniejszenia ryzyka buntu.



Po wyparciu wroga z półwyspu apenińskiego cesarz postanowil wysłać swoje wojska na wschód, aby pomóc zwycięskiej armii Joao III. Na początek odbito Parmę, a później wysłano armię na byłe tereny Polski, do Sieradza, który nie był jeszcze oblęgana przez wojska portugalskie(jako jedna z dwóch prowincji w „centralnej” części Czech!) Po dordze napotkano na zbuntowanych nacjonalistów w Raciborzu, którzy nie chcieli przepuścić armii sabaudzkiej, mimo że ta również sprzyjała sprawie niepodległości Śląska i uniezależnienia od Czech, w tej sytuacji zdecydowano się na zbrojne wywalczenie przejścia dalej na północ, do Sieradza. Miasto ustąpiło po 4 miesiącach, gdyż nadal większość obywateli była Polakami i wiedziała, że Sabaudczycy mogą pomoc odsprzedając po wojnie miasto Polakom. Takie też zamiary miał cesarz Filibert jako strażnik suwerenności narodów nękanych.
W międzyczasie w Nowym Świecie armia kolonialna pokonała zbuntowane mieszczaństwo i przeszła do oblężenia Cespecchii, a w Italii zdobyto ponownie Modenę.



W związku z coraz częstszą emigracją mieszkańców Italii do Królestwa Peloponezu zaczęto wypierać tam język i kulturę grecką na korzyść włoskiej. Nie podobało się to wielu ludziom sztuki i kultury, w tym cesarzowi, ale było to nieuniknione, że mniejsza z kultur zostanie wyparta. Dlatego też Filibert wydał dekret, w którym pozwolił grekom mieszkającym w Królestwie na przeniesienie się do miast kontrolowanych przez Kretę czy do Aragońskiego Epirusu.



Zraniony przez niedźwiedzia podczas polowania jedyny syn Filiberta I, nazwany tak samo na cześć ojca czuł się coraz gorzej, nie uratowały go nawet modły do Pana, płacz Filiberta i budowa kościoła w koloniach Nowego Świata. Filibert, który miał zostać drugim tego imienia zmarł. A następcą tronu w razie śmierci bezpotomnej cesarza miał zostać, jego siostrzeniec Filip de Avis.



Rozpoczęto w tym samym czasie kolonizację ziem wgłąb Nowego Świata. Nazwano te ziemie Nowymi Alpami, ze względu na góry znajdujące się tam.


​(brak screena bo limit)

Po Łodzi padło Grodno, a wojska cesarskie ruszyły do azjatyckiej części Czech.



Cesarz obawiający się jeszcze dotkliwszej porażki chciał sprytem zachęcić Filiberta do zakończenia wojny. W tym celu uznał ziemię florencką ziemią oficjalnie należącą do Sabaudii i zobowiązał się nie wysuwać roszczeń do Toskanii. Filibert oczywiście ni dał się nabrać i nie wycofał wojsk z Czech, co nie było jednak zbyt dobrą decyzją…



Rewolty. W Sabaudii i Morei.



W 1588 urodził się drugi syn Filiberta i automatycznie został przyszłym cesarzem Sabaudii.



Pod koniec 1588 odbito Cespecchię z rąk buntowników. Przyszła również dotkliwa porażka z cofającą się ze wschodu armią króla Vaclava V, a sojusz sabaudzko-portugalski zdecydował się na atak na Francję, która również uczestniczyła w wojnie i dotychczas była nietknięta. Pokonano francuzów pod Orleanem, a samo miasto zdobyto 3 miesiące później. Później zwyciężono pod Alencon, ale 2 lutego zawarto oficjalny pokój kończący tę długoletnią wojnę. Sabaudia nie odniosła w niej żadnych korzyści, choć Filibert domagał się Sierdza, który chciał oddać Polakom.



Z kolonii w Nowych Alpach przybył poseł, który zakomunikował, że górska gleba jest bardzo żyzna i doskonale nadaje się pod uprawę zboża, wysłano więc do niej rolników z cesarstwa w liczbie 150.



Mapa Czech po wojnie, terytorialnie nie zmniejszyły się one tak bardzo.



Na Ceylonie coraz częściej zaczęto używać języka włoskiego/piemonckiego, który z czasem wyparł rodzimy język hindusów.



Wacław V wysłał do Filiberta depeszę z prośbą o pokojowe oddanie mu Lombardii. Cesarz oczywiście nie przystał na tę propozycję co zmusiło jego przeciwników do powstania w Mediolanie.



Kolejne sukcesy kolonizacyjne Sabaudczyków. Na dużo się niestety nie zdadzą…



Cesarz umiera po 25 latach panowania. Jego syn ma dopiero 2 lata, dlatego obowiązki regenta przejmuje przewodniczący Rady Cesarskiej - Parakramabahu Atapattu di Aosta. Ten ostatni tytuł został mu nadany wraz z ziemiami wokół Aosty za zasługi dla cesarstwa w roku 1580. Oczywiście spotkało się to ze sprzeciwami możnych, którzy nie chcieli w roli regenta cudzoziemca, chociaż ten cudzoziemiec znał Sabaudię i tajniki rządzenia lepiej niż nie jeden tubylec…




Parakramabahu Atapattu di Aosta


Regent Wszechsabaudii 1590-1603


​

PS. Dziękuje Wam wszytskim, którzy dotrwaliście ze mną do końca tego AARa, bez Was on by nie istniał!
PS2. Jest mi oczywiście bardzo przykro z tego powodu, że nie dograłem go do roku 1820, ale nie było to że tak powiem żalezne ode mnie. Wszytskich przepraszam!
PS3.Zapraszam do głosowania w ankiecie na następnego AARa. Spotykamy się ponownie, w nowym królestwie(?) w sierpniu.

 

ODCINEK SPECJALNY
"OD RYBAKA DO WŁADCY. CZYLI KRÓTKA HISTORIA PARAKRAMABAHU ATAPATTU DI AOSTA"


Parakramabahu Atapattu di Aosta

Regent Wszechsabaudii 1590-1603
Hrabia Aosty 1573-1608


​

Parakramabahu Atapattu urodził się w roku 1523 w rybackiej rodzinie z zachodniego wybrzeża wyspy. Gdy miał 5 lat Cejlon został zdobyty przez Sabaudczyków. Chłopak dorastał, aż w wieku 13 lat został sługą na dworze rodziny Di Luserna w Porto Novo.

Zamek w Porto Novo. Dzisiaj mieści się tam muzeum herbaty.

Wraz z wybuchem powstania przeciw cesarstwu w 1537 uciekł do Indii aragońskich, gdzie przez dwa lata służył na dworze Juana Francisco de las Asturias Oviedo.


Juan Francisco de las Asturias Oviedo. Aragoński konkwistador, hrabia Indii Aragońskich oraz pionier przemysłu herbacianego.

​

W roku 1540 po ponownym zdobyciu Cejlonu przez sabaudczyków wrócił na rodzimą wyspę. Przyjął chrzest i wstąpił do wojska obywatelskiego, gdzie szybko został awansowany na dowódcę gwardii. W roku 1542, gdy na wyspę przypłynął cesarz Wiktor Amadeusz I Parakramabahu został zaproszony przez Giovanniego Carlo di Bonifacio di Lusernę na ucztę. Tam cesarz był pod wrażeniem młodego, bo 19 letniego wojskowego, który w tak młodym wieku posługiwał się językiem zarówno piemonckim jak i hiszpańskim lepiej niż nie jeden sabaudczyk. Jego inteligencja, znajomość sytuacji światowej, znajomość handlu i duże umiejętności dyplomatyczne spowodowały, że Wiktor Amadeusz zabrał go ze sobą w podróż powrotną. Na początku wysłano go na koszt cesarza na studia dyplomatyczne, które jednak porzucił tłumacząc się wolą studiowania handlu za własne pieniądze. W 1446 zakończył naukę i niespodziewanie włączono go do Szerokiej Rady Cesarskiej liczącej 16 osób. Stał się jednym z wychowawców Filiberta - syna i następcy cesarza Wiktora Amadeusza. Z czasem chłopiec i egzotyczny przybysz nawiązali głęboką przyjaźń, która z pewnością pomogła mu osiągnąć to co osiągnął. W 1547 ożenił się z Matildą de Lione. Miał z nią trójkędzieci, w tym jednego syna - Vittorio Zamila.

Matilda de Lione
​

W roku 1557 został członkiem Głównej Rady Cesarskiej i kanclerzem cesarskim. Te nominacje wywołały szeroki sprzeciw wśród narodu, a zwłaszcza szlachty lomabrdzkiej. Cesarz tłumaczył się jednak: "Cesarstwo nie obejmuje tylko Lombardii, Italii czy Granady. Do Cesarstwa na równi należą tak Cejlon jak i inne posiadłości Nowego Świata czy Afryki." Po 6 latach został Pierwszym Doradcą Cesarza Wiktora Amadeusza I, został hrabią Aosty i od tego momentu jego potomkowie noszą nazwisko di Aosta.

Herb rodu di Aosta, nadany Parakrambahu Atapattu 6 lipca 1573 roku. Ryby symbolizują jego pochodzenie, z rodziny rybackiej, tło - flaga Sbaudii symbolizuje położenie Aosty, natomiast kotwica na niebieskim tle symbolizuje długą drogę przez dwa Oceany, po zdobycie tytułu. Na dole napis: "Virtute et Constantia" tłumaczony na "moc i spójność"


Jeden z wielu zamków w okolicach Aosty, niektóre postawiono tam jeszcze za czasów rzymskich. Ten na zdjęciu został obrany przez Parakramabahu za siedzibę swego rodu i to z tego miejsca decydowano przez 13 lat o losach cesarstwa. Jedyny zamek, który w całości przetrwał do dziś. Reszta została nadniszczona lub zburzona podczas Wielkich Wojen na przełomie XIX i XX wieku.

​

Wraz ze śmiercią Wiktora Amadeusza I na tron wstąpił jego syn, przyjaciel cejlończyka - Filibert, nazwany później pobożnym. Nikogo nie zdziwiło więc, że di Aosta utrzymał pozycję Pierwszego Doradcy. W roku 1582 wykupił od rofu Sforza jezioro Maggiore, leżącego na pograniczu hrabstwa Vallese i guberni mediolańskiej i nakazał, aby na leżących tam wyspach zbudowano piękne ogrody pełne egzotycznych roślin, które będą mu przypominać o rodzimym Cejlonie. Wyspy zostały nazwane: Bella, Nuovo Ceylon, Isola di Matilda, Isola San Marco oraz Parakra.

Ogrody na Belli


Nuovo Ceylon


Parakra, jedyna wyspa na której mieści się wioska rybacka.
​

Podczas gdy w roku 1590 król Filibert zraniony przez dzika umierał chciał, aby jego ostatnie słowa zapisał nie kto inny jak właśnie Parakramabahu Atapattu di Aosta. Na poświadczonym jego podpisem rękopisie mieszczącym się w Muzeum Narodu Włoskiego możemy przeczytać: "Ja, Filibert I z dynastii Sabaudzkiej, potomek Amadeusza VIII Odnowiciela, twórcy monarchii, wnuk Tomasza III Wilekigo, pierwszego Cesarza Wszechsabaudii, tym pismem oświadczam, że do czasu nie osiągnięcia przez mojego syna - Aimone - piętnastu wiosen władzę faktyczną w państwie obejmie mój Pierwszy Doradca i zaufany przjaciel, hrabia Aosty i Maggiore, kanclerz cesarski - Parakramabahu Amedeo Tomasso Atapattu di Aosta. To pismo stanowi oficjalny mój testament spisany na łożu śmierci i podpisany przeze mnie."
Przez 13 lat krajem rządził nie rodowity sabaudczyk, a człowiek urodzony na Cejlonie, w biednej rodzinie rybackiej, jednak ten właśnie rybak, pokazał nam, że czasem potrzeba odrobiny szczęścia do osiągnięcia rzeczy dalekich.
Czasy jego rządów są zapamiętane jako czasy urodzaju i pokoju. Bogacenie się kolonii, nowe perspektywy handlowe, żadnych wojen, wysokie plony. Sam Parakramabahu również nie próżnował. W roku 1596 zawiązał z Jose Martim de las Asturias Oviedo umowę na handel herbatą, spółka ta przetrwała do dziś i jest znana jako Atas od pierwszym dwóch liter nazwisk obu panów. Władza nad cesarstwem została oddana w ręce Aimone I oficjalnie w dniu 19 kwietnia 1603, a sam Parakramabahu poprosił o odsunięcie go z funkcji Pierwszego Doradcy, ze względu na wiek i chęć odpoczynku w swojej posiadłości, zaznaczając, że jeśli tylko król będzie potrzebował pomocy może zwracać się do niego. Tak rozpoczęła się historia rodu di Aosta, który żył sobie spokojnie zbijając krocie na handlu herbatą.



To jest odcinek specjalny ze względu na moją wenę Nic się nie zmieniło, AAR nie będzie kontynuowany, następna Nawarra...
...być może