Libertad y Orden-Kolumbia AAR

Wstęp – dzisiaj napisałem nieco odmienny odcinek. Spowodowany był moją chęcią napisania odcinka odstępującego od normy, zrobienia czegoś dla odmiany. Przekonajcie się, czy wam się spodoba lub nie .

[center:e054dca7a8][glow=darkblue:e054dca7a8]Część XXVI – Początek końca wroga
Podrozdział I – Front Północny[/glow:e054dca7a8][/center:e054dca7a8]
[center:e054dca7a8]Nie ma mowy o odwrocie – zwycięstwo albo śmierć!
Autor: Adolf Hitler[/center:e054dca7a8]

Po sukcesie lądowania na Mo i Ranę oraz szturmu na Narwik, sztab Wielkiej Kolumbii zadecydował, że potrzebne jest przysłanie posiłków. Siły Wermachtu w Norwegii były małe, ale nie należało ich lekceważyć. Rozkazano flocie inwazyjnej admirała Rojasa Mercado powrotu na kontynent, w celu zabrania następnych wojsk. Siły, które miały zostać rzucone w wir ognia to I Kolumbijski Korpus Piechoty kierowany przez generała Moutisea Harquera oraz I Korpus Dowodzeniowy przez feldmarszałka Escobara. Escobar przeżył już wiele, mając za sobą wszystkie wojny o zjednoczenie. To on postawił swoją stopę jako zwycięsca w Quito, to on zmiażdżył potęgę Brazylii. Dni jego jednak są policzone. Zawsze jednak szukał śmierci na polu bitwy, jego marzeniem było umrzeć jako żołnierz, jako patriota. Walka w Norwegii dawała mu tą szansę.

[center:e054dca7a8][/center:e054dca7a8]
[center:e054dca7a8]Jeden z wielu statków, jakim transportowano żołnierzy Kolumbii... [/center:e054dca7a8]

Po tchórzliwym wycofaniu się spod Narwik, żołnierze dywizji niemieckiej broniącej na dalekiej północy, byli zdemoralizowani. Nie rozumieli decyzji dowódcy. Fanatyczni żołnierze Wermachtu, którzy byli przyzwyczajeni, że walczyli do ostatniej kropli krwi, którzy byli lepsi w boju od Brytyjczyków, Francuzów czy Sowietów, jednak teraz dowódca powiadomił ich, że muszą się wycofać się z powodu nadciągającej bandy Latynosów, przybyłych z Ameryki Południowej. Mimo wszystko nadal ufali swemu dowódcy, jednak tej decyzji nie mógł wybaczyć sam Fuhrer. 30 sierpnia spotkał się z głównodowodzącym operacji, marszałkiem Guderianem. Tutaj nie było miejsca na dyskusje. Tutaj było tylko miejsce na wściekłość. Wściekłość Hitlera.

[center:e054dca7a8][/center:e054dca7a8]
[center:e054dca7a8]Twierdza Akershus...[/center:e054dca7a8]

Spotkanie Fuhrera z Guderianem, twierdza Akershus, 30 sierpnia 1944 roku.
Fuhrer wszedł do zamku wraz ze swoją obstawą, wszedł do ciemnej komnaty, gdzie siedział Guderian. W oczach Hitlera można było dostrzec wściekłość, choć to było coś straszniejszego. Nie była to zwykła wściekłość, raczej żądza krwi. Krwi nowego wroga.
Kiedy otworzył drzwi, Guderian natychmiast powstał i podszedł do niego.
HG: Heil Hitler! Mój fuhrerze, to zaszczyt was tutaj widzieć! – serdecznie powiedział feldmarszałek.
AH: Zachowajcie te uprzejmości dla siebie, feldmarszałku – cicho wycedził Hitler.
Po chwili obaj usiedli przy stole.
HG: Sytuacja jest poważna, herr Hitler. Siły latynosów pojawiły się z nikąd i zaatakowały Narwik. Ich siły były zbyt liczne, dlatego…
AH: Zwyczajnie uciekliście – dokończył z uśmiechem Hitler. Tak się nie wygrywa wojny
HG: Ale, herr Hitler, nie mogliśmy narażać swoich ludzi na śmierć. Powinniśmy raczej zorganizować odpowiednią obronę i…
AH: NIE MA MOWY O ŻADNYM ODWROCIE! ALBO WYGRAMY TĄ WOJNĘ, ALBO POLEGNIEMY! – wrzasnął Hitler, po czym miotał się dalej.
AH: CO ZROBIŁ TEN KRETYN VON BERG ?! WYCOFAŁ SIĘ, BO ZOBACZYŁ BANDĘ ŻAŁOSNYCH LATYNOSÓW. TEN ŻAŁOSNY POMIOT WALCZY GORZEJ OD FRANCUZÓW, CZY NAWET TYCH TCHÓRZLIWYCH CZERWONYCH PIJAKÓW!
Po chwili z twarzy Hitlera zniknął wyraz wściekłości. Zastąpił go bezczelny uśmiech na twarzy.
AH: Cieszę się, że się ze mną jak zwykle zgadzacie, Guderian.
HG: Mein Fuhrer, jestem przekonany, że przywołam do porządku generała dywizji von Berga, a potem zmiażdżymy tych ćpunów i zaprowadzimy ponownie porządek na północy!
AH: I oby tak było, herr Guderian. Jeżeli jednak zawiedziecie – to tylko to zielsko, które palą wrogowie, będzie was w stanie utrzymać przy życiu.
Uśmiechnąwszy się do feldmarszałka, Hitler opuścił zamek. Guderian długo rozmyślał – z jednej strony nie chciał narażać się Fuhrerowi, z drugiej wiedział, że nie ma on zielonego pojęcia o walce.
HG (do siebie): psychopata l – wymamrotał po cichu marszałek. Miał wrażenie, że Hitler jeszcze tu jest. Po chwili usłyszał znajomy głos w swoim radiu…
- Oberkommando Guderian, słyszycie mnie ? Tutaj 64 dywizja piechoty dowodzona przez generała von Berga. Zdołaliśmy się wycofać do Hammerfest, jednak morale żołnierzy jest tragiczne i mam obawy, że nie zdołamy stawić oporu hordzie Latynosów.
- Oberkommando, słyszycie mnie?
- Tak, słyszę, was, generale. Na wstępie muszę powiedzieć, że zawiedliście oczekiwania Fuhrera. Stchórzyliście w ogóle nie podejmując walki, co jest nawet dla mnie dziwne. Mam dla was jednak jedną dobrą wiadomość – nie zostaniecie odcięci od zaopatrzenia. Konwoje z zaopatrzeniem są już w drodze.
-Mamy się dalej wycofywać?
- Nie – ani kroku wstecz. Takie są wyraźne rozkazy z Berlina. Bez odbioru.

Wkrótce generał von Berg miał zły dzień. Zaraz po przybyciu jego dywizji do Hammerfest, dowódca otrzymał wiadomośc, że Kolumbijczycy zbliżają się do miasteczka Alta, położonego na południe od Hammerfest. Żeby była możliwość wycofania się, musieli się wycofać z wyspy, na której znajdowało się Hammerfest i ruszyć w kierunku wsi Skaidi. Generał przeczuwał, że tam może się rozstrzygnąć losy dalszej walki przeciwko latynoskiemu najeźdźcy i tak też się stało. 2 września rozpoczął się atak na cały obszar wokół Hammerfest. Decydującą rolę miała tutaj bitwa o Skaidi, gdzie 64 dywizja piechoty dowództwa generała dywizji von Berga spotkała się z XI korpusem piechoty pod dowództwem generała broni Vargasa. Liczba miała tutaj ogromne znaczenie. Niemcy mimo to imponowali swoją zaciekłą obroną i zdolnością wykorzystania sprzętu. Panikę jednak siała najbardziej tylko jedna z wielu broni Niemców – ogromne działo 80cm Gustav, znane bardziej jako Dora. Idealnie się nadawało na skoncentrowane wielkie masy nadciągających Kolumbijczyków. Działo jednak zostało założone tutaj wcześniej, zanim nawet nastąpił atak Kolumbii na wojska niemieckie w Norwegii.

[center:e054dca7a8][/center:e054dca7a8]

[center:e054dca7a8]Działo Dora – Dane Techniczne
• Kaliber: 800 mm
• Masa:
• działa na stanowisku bojowym: 350 000 kg
• całkowita działa wraz z lawetą i zespołem platform kolejowych: 1 350 000 kg
• Długość lufy: 32,48 m (40,6 kalibrów)
• Długość pomiędzy buforami: 42,976 m
• Kąt podniesienia: +10° do +65°
• Poziomy kąt ostrzału: 0°
• Pocisk:
• Masa pocisku: 4800 kg i 7100 kg
• Prędkość początkowa pocisku: 710-820 m/s
• Siła przebicia materiałów o grubości:
• stalowy pancerz: 1 m
• żelbet: 8 m
• ziemia: 32 m
• Maksymalna donośność: 47 km
• Obsługa (wraz z ochroną policyjną i obroną przeciwlotniczą): ok. 5000 osób (w tym 500 artylerzystów) [/center:e054dca7a8]

Działo to stanowiło straszliwy dla nacierających wojsk Kolumbii widok, bowiem mogli zobaczyć jak to monstrum wypluwa z siebie kolejne pociski z bardzo daleka. Mimo to atakującym udało się przebić przez linie obrony wroga. 64 dywizji piechoty zaczęło brakować amunicji, począwszy od pojedynczego żołnierza, na dziale Dora kończąc. W końcu, generał von Berg podjął decyzję o wycofaniu się do prowincji Vardo, gdzie miał nastąpić ostatni etap walk na dalekiej północy. Co się stało z Dorą? Von Berg stwierdził, że nie da się uratować działa i zabrać ze sobą (sam jego montaż trwałby 6 tygodni). Podjął więc decyzję, że giganta trzeba wysadzić, aby nie dostał się w ręce wroga. Tak oto senna wioska Skaidi przywitała Kolumbijczyków ogromną eksplozją ładunków wybuchowych, a następnie ogromnego huku uginającego się pod własnym ciężarem giganta.

[center:e054dca7a8][/center:e054dca7a8]
[center:e054dca7a8]Tak skończyło, trzecie, zapomniane działo typu Dora. Upadek kolosa był symbolem porażki niemców pod Skaidi[/center:e054dca7a8]

Von Berg wycofał się wraz ze swoimi wojskami do miejscowości Vardo. Tam miał przewodzić ostatniemu desperackiemu aktowi obrony żołnierzy 64 dywizji. Bitwa, choć zaciekła, los miała przesądzony. Niemcy musieli ulec i po ciężkich walkach rozpoczętych już 1 października musieli ulec i przestali istnieć. Trzeba im przyznać, że bronili dzielnie ostatnich terenów na wschodzie aż do 5 października. Część żołnierzy się poddała, część odebrała sobie życie. Byli też tacy, którzy tą wojnę przeżyli uciekając. Jedną z takich osób był generał dywizji von Berg. W późniejszym czasie popełnił on samobójstwo 10 listopada. Był to nazista, który walczył dla sprawy Rzeszy, lecz kończył tą walkę porażkami. W krytycznym momencie musiał opuścić swoich podkomendnych, zostawiając ich na pastwę losu. Jego przekonanie, że żyje w ciągłym niepowodzeniu i hańby z powodu dwukrotnego tchórzostwa, doprowadziło go do jego ostatecznej decyzji. Decyzji, dzięki której być może mógłby się ustrzec przed upadkiem III Rzeszy. Wojna trwała jednak dalej, a południe Norwegii nadal nie było wyzwolone. Teraz trzeba było się zmierzyć z samym Guderianem. Co się odwlecze, to nie uciecze…

[center:e054dca7a8][/center:e054dca7a8]
[center:e054dca7a8]Guderian - legendarny dowódca II Rzeszy...[/center:e054dca7a8]

[center:e054dca7a8]Czy wojska Kolumbii stawią czoła lepiej uzbrojonym i liczniejszym wojskom niemieckim na południu Norwegii? Czy ogromna przewaga liczebna zwycięży geniusz strategiczny wroga? O tym w następnym odcinku.[/center:e054dca7a8]

[center:e054dca7a8][glow=darkblue:e054dca7a8] Koniec Podrozdziału I [/glow:e054dca7a8]
[glow=darkblue:e054dca7a8]Części XXVI[/glow:e054dca7a8][/center:e054dca7a8]

Ps: Wielka rewolucja w sumie nie nastąpiła, ale tą część napisałem będąc na luzie . Zapraszam do komentowania .

 

[center:19ba05e996][glow=darkblue:19ba05e996]Część XXVI – Początek końca wroga[/glow:19ba05e996][/center:19ba05e996]

[center:19ba05e996]Podrozdział II (ost.) – Front Południowy[/center:19ba05e996]

[center:19ba05e996]Wojna toczy się zawsze tak,
jakby ludzkość nie miała pojęcia,
co to sprawiedliwość.
Autor: Elias Canetii (1905 - 1994)[/center:19ba05e996]

Po lądowaniu na miejscowość Mo i Rana, w krótkim czasie doszło do podziału frontu na dwie części. Pierwszy, opisany wcześniej Front Północny został rozwiązany 5 października. Front Południowy natomiast rozpoczął się 4 września, czyli niecałe 3 dni od natarcia wojsk Kolumbii na północy. Plan marszałka Quinonesa wyzwolenia Trondheim został zaakceptowany przez dowództwo i o godzinie 13:00 po południu przystąpiono do szturmu. Okazał się on niezwykle udany. Wojska Kolumbii miały przewagę nie tylko liczebną, ale i lepsze posiadała wyposażenie. Głównie dlatego, że wojska niemieckie stacjonujące w Norwegii posiadały przestarzały sprzęt i nie był on modernizowany. Dodatkowo marszałek Guderian podczas obrony miasta miał do dyspozycji źle zorganizowaną hybrydą dywizji spadochroniarzy, kawalerii i zwykłej piechoty. Wszystkie te czynniki sprawiły, że Niemcy musieli opuścić miasto już po 3 godzinach walki.

[center:19ba05e996][/center:19ba05e996]

Wkrótce 7 września Kolumbijczycy dotarli do Trondheim, jednak zdecydowano, że nie ma sensu organizować postoju. Straty poniesione podczas zdobywania miasta były na tyle niewielkie, że od razu marszałek Quinones wydał rozkaz wymarszu. Dzień później całym impetem zaatakowali Roros, miejscowość położoną bardzo blisko Oslo. Tutaj jednak ujawnił się karygodny błąd dowódcy. Rozkazał on bowiem wysłać wszystkie wojska w te rejony, pozostawiając swoje tyły bezbronne. Niemcy wykorzystali ten błąd i już 13 września znaleźli się w kotle pod Roros.

[center:19ba05e996][/center:19ba05e996]

Niewątpliwie był to błąd, który mógł kosztować zniszczenie całego trzonu sił inwazyjnych. Szczęście jednak nadal było po stronie marszałka. Niemcy nie wykorzystali tej okazji. Wojska niemieckie, które odbiły Narwik wkrótce zostały zdziesiątkowane i zmuszone do odwrotu na południowo-zachodnią część Norwegii. Później marszałek Quinones rozbijał pojedyncze grupy wojsk niemieckich, które z trudem kocioł ten utrzymywały.

[center:19ba05e996][/center:19ba05e996]

Na odsiecz marszałek musiał czekać 4 długie tygodnie. Flota Kolumbii z trudem przetransportowała następne posiłki. Dotarła ona do Scapa Flow już 25 września. W obawie przed Kriegsmarine, transportowce popłynęły dłuższą, ale bezpieczniejszą drogą północnych krańców Morza Północnego, podczas gdy niszczyciele popłynęły koło miasta Bergen, gdzie miały spowolnić patrol floty niemieckiej. 2 dni później niszczyciele Armady Kolumbii starły się z okrętami niemieckimi. W przeciwieństwie do wcześniejszej bitwy, flota przeciwnika nie była taka silna, dlatego przestarzałe niszczyciele zdołały odeprzeć atak wroga.

[center:19ba05e996][/center:19ba05e996]

W międzyczasie 28 września Kolumbijska Zjednoczona Kompania Owocowa poznała tajniki agrochemii. To z pewnością wpłynie na nasz potencjał ludzki. Naukowcy zajęli się wynalezieniem ostatnich udoskonaleń produkcji rolniczej.

[center:19ba05e996][/center:19ba05e996]

W końcu posiłki wysłane z kontynentu dotarły do Norwegii 2 października. Wkrótce rozpoczęły one 2 bitwę o Trondheim, zwyciężając Niemców i zajmując miasto. W ten sposób kocioł zniknął, a wojska marszałka Quinonesa mogły na powrót dostawać zaopatrzenie. Dzięki temu możliwy stał się dalszy pochód na południe, aby zdobyć stolicę w Oslo. 5 października o godzinie 9:00 rano nastąpiło natarcie na całej długości linii frontu. Celem marszałka Quinonesa było miasto Hamar, a marszałka Escobara (dowodzącego niedawno przybyłą II armią) miasto Alesund. W krwawych walkach na froncie zginęło tysiące żołnierzy, lecz śmierć jednego z nich była najważniejsza, a Kolumbijczycy dowiedzieli się o tym po walkach…

[center:19ba05e996][/center:19ba05e996]

Marszałek Escobar pogrążył się w wiecznym śnie po bitwie nad Alesund. Z tego snu nigdy się nie obudził. Śmierć bohatera narodowego Kolumbii wstrząsnęła mieszkańcami tego kraju, zwłaszcza żołnierzami. Ciało marszałka zostało przetransportowane do Bogoty i tam spoczęło na cmentarzu wojskowym. Pożegnać marszałka przyszli prezydent A.L. Pumarejo, członkowie rządu Kolumbii, delegacje innych państw walczących z III Rzeszą, jak i zwykli Kolumbijczycy.

[center:19ba05e996][/center:19ba05e996]

W wyniku tego znaczenia dowództwo nad wojskami nacierającymi na Hamar objął generał Moutis Harquer, a marszałek Quinones objął dowództwo nad armią zmierzającą do Alesund.Wkrótce 10 października generał Harquer dotarł do Hamar. Wkrótce sztab postanowił dokonać szturmu na stolicę Norwegii, Oslo. Garnizon miasta był słabo broniony, a siły marszałka Quinonesa nie dotarły jeszcze do Alesund. Rozpoczęła się jedna z największych bitew tej kampanii. Przy niezwykle ostrym deszczu i porywistym wietrze rozpoczął się atak. W ciężkich walkach o miasto niemiecki generał dywizji von Boyesen odpierał ataki jak mógł, lecz znacząca przewaga liczebna (na jednego niemieckiego żołnierza przypadało dziewięciu kolumbijskich ) zmusiła Niemców do odwrotu. 12 października stolica ostatecznie dostała się w ręce Kolumbii, w ręce Aliantów. Mieszkańcy witali ich jak wyzwolicieli, mając nadzieję na rychłe odrodzenie się Królestwa Norwegii powołanie na tron Haakona VII.

[center:19ba05e996][/center:19ba05e996]

Kolejna nowinką technologiczną stały się wynalazki, które poprawiły wysyłanie zaopatrzenia naszym wojskom. Naukowcy z Kolumbijskiej Kompanii Kolejowej odkryli, w jaki sposób można osiągnąć wysoką organizację naprawy pojazdów, natomiast pracownicy z IFI zastosowali pierwsze na froncie frontowe warsztaty naprawcze pojazdów. Naukowcy zapowiadali, że postarają się poprawić technikę konstrukcyjną (IFI), a Kolumbijska Kompania Kolejowa miała opracować nowe wyposażenie piechoty. W wyposażeniu żołnierzy Kolumbii zawsze brakowało broni przeciwpancernej, toteż postanowiono opracować kolumbijski prototyp bazooki, który miał powstać na podstawie wersji amerykańskiej.

[center:19ba05e996]Bazooka – Dane Techniczne



Typ Bazooka II M20
Państwo USA
Kaliber (mm) (cale) 88,9 (3,5)
Masa broni (kg) 7,00
Masa pocisku (kg) 3,65
Długość broni (mm) 1540
Donośność maksymalna (m) 900
Donośność skuteczna (m) 200
Prędkość początkowa pocisku (m/s) 104
Grubość przebijanego pancerza (mm) 280
Promień działania odłamków (m) 25 - 45
Szybkostrzelność (strzały/minuta) 3 - 4
Obsługa 2[/center:19ba05e996]



Stopniowo nastąpiło wyzwolenie całej Norwegii. 16 października padło miasto Kristiansad, na wschód od Oslo. Dzień później wojska marszałka Quinonesa dotarły do Alesund. 21 października XV Korpus Pechoty Vilamila Cespedesa zajął Stavanger. Niemcy zostali okrążeni pod Bergen. Rozpoczęła się ostatnia, największa i najkrwawsza bitwa podczas kampanii norweskiej. 19 dywizji Kolumbii pod dowództwem marszałka Quinonesa oblegały twierdzę w Bergen przez całe 3 dni. Obronę stanowili Niemcy, a nawet Węgrzy i Bułgarzy. Obrońcy pod dowództwem węgierskiego generała Maguarosy bronili się najdłużej ze wszystkich miast norweskich. Przysłano im nawet posiłki w postaci jednej dywizji piechoty. Pomimo bohaterstwa obrońców, Kolumbijczykom udało się pokonać przeciwników 26 października, kiedy to ostatni obrońcy skapitulowali.

[center:19ba05e996][/center:19ba05e996]

Dopiero jednak 7 listopada sytuacja w Norwegii się na tyle ustabilizowała, aby oddać miejscowym władzę. Na powrót na tronie zasiadł Haakon VII, a Norwegia na powrót się odrodziła jako niezawisłe państwo. Udana kampania w Norwegii osłabiła nieco III Rzeszę, planowano nową operację. Król zgodził się, aby w państwie pozostawić małą część sił Kolumbii, na wypadek desantu wojsk Osi. Reszta miała zostać przerzucony na inny front. Nie wiadomo jednak jeszcze, na jaki…

[center:19ba05e996][/center:19ba05e996]

[center:19ba05e996]Jaki będzie następny teatr działań wojsk Kolumbii? Czy Sowieci zdołają jeszcze walczyć z Niemcami? Czy możliwe będzie kiedykolwiek zobaczyć klęskę III Rzeszy ?[/center:19ba05e996]

[center:19ba05e996]Koniec Podrozdziału II[/center:19ba05e996]
[center:19ba05e996][glow=darkblue:19ba05e996]Koniec Części XXVI[/glow:19ba05e996][/center:19ba05e996]

Edit: Zapraszam do komentowania i łapania literówek .

 

[center:b2d9a680b2][shadow=red:b2d9a680b2]Część XXVII – Niespodziewany atak[/shadow:b2d9a680b2][/center:b2d9a680b2]

[center:b2d9a680b2]Piękna to rzecz,
kto krew wytoczy za ojczyznę.
Znane Przysłowie[/center:b2d9a680b2]

Kolumbia zwyciężyła nazistów w mroźnych rejonach Norwegii, przywracając to państwo na mapę Europy. Wojna jednak nadal trwała, a hitlerowski reżim trzymał się całkiem dobrze. Oś kontrolowała niemal całą Europę, a aktualnie prowadzi krwawą walkę z ZSRR na Uralu. Sowieci, mimo utracenia najważniejszych miast w europejskiej części Związku Radzieckiego, opierali się dzielnie niemieckiemu najeźdźcy. Świat obawiał się jednak, że czerwoni długo się nie utrzymają, dlatego cały czas starano się o otworzenie drugiego frontu lub wspomaganie już istniejącego. Zdawało się, że front zostanie utworzony na terenach Francji lub w rejonie Morza Śródziemnego, jednak ani Brytyjczycy ani Amerykanie nie myśleli o dokonaniu lądowania. Armia Wielkiej Kolumbii postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Okres od 7 listopada do 13 grudnia miał być przygotowaniem do nadchodzącej ofensywy, nikt jednak nie wiedział, gdzie miałaby się rozpocząć. Fakt jest faktem, że Niemcy robili wszystko, by inwazji zapobiec na przykład organizując naloty. Jeden taki nalot bombowców Junkers Ju-88 zniszczył większość miasta Oslo. Dał się też we znaki II Korpusowi Piechoty, który akurat stacjonował w rejonie stolicy Norwegii.

[center:b2d9a680b2][/center:b2d9a680b2]

Dopiero 14 grudnia wszystko stało się jasne. Wszyscy spodziewali się przenosin w okolice Morza Śródziemnego lub Kanału La Manche. Drugi front miał zostać utworzony …. z okolic Morza Białego. Niespodziewany kierunek inwazji był poniekąd uzasadniony – Niemcy spodziewali się uderzenia z zachodu i pozostawili na zachodzie całkiem sporą część wojsk lądowych. Obszary w centralnej i północnej Europie, a nawet tyły linii frontu wschodniego były niezabezpieczone. Trafiła się idealna okazja do zadania niespodziewanego ciosu III Rzeszy i to bardzo blisko frontu. Desant miał nastąpić z okolic Morza Białego i jego celem miało być zajęcie miasta Murmańsk. To radzieckie miasto wysunięte najbardziej na północ stanowi kluczowy punkt strategiczny w tym rejonie. Tylko stamtąd można przyjmować zaopatrzenie, przejmując główny port. Z rejonów Norwegii oraz z Ameryki Południowej zostały pośpieszne ściągane nowe wojska. Trzeba było zrobić wszystko, by Niemcy nie spodziewali się tego ataku.

[center:b2d9a680b2][/center:b2d9a680b2]

24 listopada nastąpiła aneksja Tannu Tuwy. Państwo to położone w centralnej części Azji, której stolicą był Kyzył, zawsze była wierną marionetką ZSRR, a kiedy wybuchła wojna z Niemcami, Tannu Tuwa wysłała swoje małe wojska by dopomóc Związkowi Radzieckiemu. Stopniowo państwowość republiki malała, aż w końcu została przyłączona do ZSRR. Społeczność międzynarodowa nie przejęła się tym faktem, ponieważ działy się teraz ważniejsze rzeczy.

[center:b2d9a680b2][/center:b2d9a680b2]

17 grudnia naukowcy opracowali doktrynę priorytetu przełamania. Dzięki niej piechota Wielkiej Kolumbii stała się jedną z najlepszych piechot świata, uzbrojona w pełni zawodowych żołnierzy. Po zakończeniu prac, przystąpiono do opracowania nowego typu czołgu. Miał to być zmodyfikowany amerykański czołg lekki M5 Stuart. Rozwijanie broni pancernej stało się priorytetem w badaniach.

[center:b2d9a680b2][/center:b2d9a680b2]

[center:b2d9a680b2]
M5 Stuart - Dane Techniczne
Model - M5
Załoga - 4 osoby (dowódca, celowniczy, kierowca, pomocnik kierowcy)
Masa (kg) - 14 969
Długość (z armatą) (m) - 4,34
Wysokość (m) - 2,3
Szerokość (m) - 2,25
Uzbrojenie główne - Armata 37 mm / L56, typu M5 lub M6
Uzbrojenie pomocnicze - 3 karabiny maszynowe Browning M1919 7,62 mm
Opancerzenie (mm) - 12-67
Szybkość maksymalna (km/h) - 58
Zasięg (km) - 161[/center:b2d9a680b2]

26 grudnia wybiła godzina 0:00. Rozpoczęła się ostatnia wędrówka żołnierzy przez Morze Białe. Cel – Murmańsk. Żołnierze mieli rozpocząć natarcie o godzinie 7:00 nad ranem i dokonać desantu na wybrzeże północne. Następnie mieli zająć miasteczka Severomorsk i Zapolamy. Na końcu operacji zebrane siły miały uderzyć na Murmańsk. Plan ten zakończył się pomyślnie i wojska marszałka Quinonesa triumfalnie wkroczyli do Murmańska 27 grudnia. Nieliczny garnizon miasta nie stawiał oporu wobec przeważających sił Kolumbii. 30 grudnia przerzucono resztę wojsk do Murmańska i tak powstał nowy front. Wyznaczono nowe cele. Większa część wojsk Kolumbii miała zająć półwysep Kolski, wraz z najbardziej wysuniętą wioską Ponoi. Natomiast sztab marszałka Quinonesa miał wyruszyć na miasto Kandalaksa, a potem na Karelię…

[center:b2d9a680b2][/center:b2d9a680b2]

Kolejną nowinką technologiczną było opracowanie zaawansowanej techniki konstrukcyjnej. Pozwalała ona na wznoszenie wszelkiego rodzaju obiektów wojskowych szybciej i taniej. Zadecydowano o podjęciu projektu planowania produkcji, co miało zwiększyć produkcję zaopatrzenia. Dzięki temu wojska Kolumbii mogłyby posuwać się szybciej i skutecznie walczyć na froncie.

[center:b2d9a680b2][/center:b2d9a680b2]

Wkrótce na początku lutego nowy front się wykrystalizował. Szóstego lutego udało się przejąć kontrolę nad Półwyspem Kolskim i nad wioską Ponoi. Planowano po zdobyciu półwyspu dokonać jednego z dwóch z możliwych do zrealizowania desantów. Można było przetransportować wojska do Karelii, ale z drugiej strony można było dokonać desantu na Archangielsk, jednego z ważniejszych miast na dalekiej północy. Już 16 stycznia szybko posuwająca się dywizja dowodzenia marszałka Quinonesa zajęła Karelię. 5 lutego do prowincji przybyły nowe wojska, dając możliwość dalszej ofensywy. Spodziewano się, że na razie Niemcy nie zdołają wysłać większych wojsk w tym rejonie, lecz nie spodziewano się, że na drodze Kolumijczyków staną formacje Rumuńskie, co było niespotykane w tych rejonach. Liczono, że w połowie lutego front się ustabilizuje. Jedno państwo liczyło bardzo na Kolumbię – ZSRR.

[center:b2d9a680b2][/center:b2d9a680b2]

Państwo prowadzące wojnę z Niemcami od czterech długich lat. Zdziesiątkowana armia czerwona poniosła klęski, które przesądziły o kontroli nad europejską częścią ZSRR. Jednak komunistyczne państwo się nie poddało. Wciąż kontroluje rozległe obszary Syberii, a za siedzibę teraz służy im Władywostok. Dodatkowo partyzanci z Erewania jeszcze się trzymają, licząc na wyzwolenie Kaukazu spod panowania hitlerowców. Jaką rolę mogła odegrać Kolumbia? Mogłaby pomóc ZSRR odbić północną część czerwonego imperium, wyswobodzić Leningrad, odbić Moskwę, a nawet okrążyć Wermacht poprzez wędrówkę na południowe wybrzeże, w kierunku Odessy. Wciąż jednak nie wiadomo, jak postąpi III Rzesza. Ich liderzy, zwłaszcza Adolf Hitler, zawsze byli nieprzewidywalni…

[center:b2d9a680b2][/center:b2d9a680b2]

[center:b2d9a680b2]Jak potoczą się losy Frontu Północnego? Czy czerwony sztandar na nowo załopota nad Moskwą i czy obok będzie powiewała Flaga Wielkiej Kolumbii? O tym w następnym odcinku.[/center:b2d9a680b2]

[center:b2d9a680b2][shadow=red:b2d9a680b2]Koniec Części XXVII[/shadow:b2d9a680b2][/center:b2d9a680b2]


Ps: apraszam do komentowania, czytania i wyłapywania błędów. Zaryzykuję stwierdzenie, że niewiele osób spodziewało się stworzenia nowego frontu w tym miejcu :twisted: .

 

[center0b4c2abd2][shadow=darkred0b4c2abd2]Część XXVIII – Krew na śniegu[/shadow0b4c2abd2][/center0b4c2abd2]

[center0b4c2abd2]Oto dziś dzień krwi i chwały,
Oby dniem wskrzeszenia był…
Początek pieśni „Warszawianka”[/center0b4c2abd2]

Po udanym natarciu na Karelię, wojska Kolumbii otrzymały znacznie trudniejsze zadanie. Dotąd zajmowanie kolejnych terytoriów było dość łatwe, biorąc pod uwagę liczebność wroga. Wkrótce jednak miało to się zmienić, gdy kolejnym celem stało się miasto Leningrad, klejnot dalekiej północy. Początkowo stolica carów, stała się symbolem krwawej rewolty bolszewickiej, która dała początek Związkowi Radzieckiemu. Teraz miasto znalazło się w rękach Niemców, którzy wykorzystywali Leningrad jako ważny punkt strategiczny, pozwalający na rozładunek zaopatrzenia i broni blisko frontu. Obawiano się, że Niemcy przerzucą znaczną część swoich wojsk, by oddalić zagrożenie na północy. Wojska Kolumbii, przegrupowawszy się, rozpoczęły natarcie na niemieckie pozycje koło południowej Karelii 12 lutego 1945 roku. Obie prowincje, Petrazavodzk i Segesha zostały zajęte miesiąc później, dokładnie 11 marca.

[center0b4c2abd2]
Stan frontu z dnia 11 marca[/center0b4c2abd2]

Przez całą zawieruchę wojenną dało się zaobserwować znaczący postęp technologiczny. 15 lutego Ramon Quinones opracował Doktrynę utrzymania prędkości natarcia, która pozwoliła wpłynąć na szybkość przemieszczania się wojsk. Później skupiono się na poprawieniu produkcji przemysłowej. Dzięki poprawie kontroli produkcji, możliwe stały się prace nad pierwszą kraju linią montażową, gdyby udało się ją skonstruować, z pewnością ułatwiłoby to prowadzenie wojny, ponieważ ten wynalazek wpłynąłby na ogólną wydajność przemysłową. Najważniejszym wydarzeniem było jednak opracowanie nowego wyposażenia dla piechoty, w tym tak potrzebnej lekkiej broni przeciwpancernej, jak np. bazooka. W dniu 17 maja prace technologiczne szły pełną parą.

[center0b4c2abd2]
Badania technologiczne Wielkiej Kolumbii[/center0b4c2abd2]

Wojna nadal trwała, ofensywa armii Kolumbii również. 16 marca II Korpus Piechoty, w którego skład wchodziło 9 dywizji, zaczął się przesuwać w kierunku miasteczka Vytegra. Przez całą wędrówkę nie napotkano żadnego oporu ze strony Niemców, ponieważ prowincja nie była broniona, toteż bez problemu zajęto te tereny 23 marca. Wbrew pozorom, Vytegra odegrała ważną rolę strategiczną. Dużo wcześniej, wojska stacjonujące z Petrazavodzka próbowały wyprzeć Niemców z miasta Volkhov, jeżącego na południe od Karelii. Atak się jednak nie udał, ponieważ warunki atmosferyczne były niesprzyjające. Wkrótce jednak, 25 marca udało się pokonać przeciwnika dzięki wsparciu II Korpusu Piechoty, a same miasto zostało zajęte 4 Kwietnia. Front wykrystalizował się 10 kwietnia, kiedy to reszta wojsk Kolumbii zajęła Molotovsk, zagrażając tym samym Archangielskowi.

[center0b4c2abd2]
Linia frontu z dnia 14 kwietnia[/center0b4c2abd2]

Druga połowa kwietnia miała stać się sprawdzianem dla nowej operacji, mającej kryptonim „ Plan 027” . Jej celem było odbicie z rąk III Rzeszy miasta Leningrad. Zakładano, że będzie ono dobrze ufortyfikowane i bronione przez znaczne siły wroga. Plan więc przewidywał najpierw odcięcie dostaw zaopatrzenia, poprzez zajęcie portu Kingisep, wysuniętego na południowy zachód od głównego celu. Po drodze czekało jeszcze zajęcie prowincji Ługa, stojącej na przeszkodzie ku zamknięciu Leningradu w kotle. Po zajęciu poprzednich celów miał nastąpić decydujący atak na Leningrad, który zaowocowałby zajęciem miasta. Całością dowodził marszałek Ramon Quinones, znany bohater wojenny. Operacja ta miała stać się nie tylko klęską samego dowódcy, ale i pierwszą, poważną klęską wielkiej, zdawałoby się niezwyciężonej armii Kolumbii.

[center0b4c2abd2]
"Plan 027" [/center0b4c2abd2]

„Plan 027” rozpoczął się atakiem na niemieckie pozycje obronne w prowincji Ługa rankiem 19 kwietnia. Na całej szerokości frontu starły się dwie potężne armie, łącznie 36 dywizji piechoty po obu stronach, wraz ze wsparciem piechoty, artylerii i broni przeciwpancernej. Mimo porównywalnej liczebności, wojska Kolumbii odniosły zwycięstwo. Marszałek umiejętnie wykorzystał płaski, wygładzony teren oraz efekt zaskoczenia. Wkrótce linia obrony Niemców się załamała i zostali zmuszeni do odwrotu. Quinones po tym zwycięstwie wyszedł zbyt pewny siebie i nie ma w tym nic dziwnego. Pokonał przecież Niemców, którzy dysponowali nieznacznie mniejszą armią, ale za to lepszym sprzętem. Wkrótce marszałek wraz ze swymi wojskami zajął Ługę 26 kwietnia.

[center0b4c2abd2]
Z czołgów niemieckich pozostały tylko zgliszcza [/center0b4c2abd2]

Zajęcie portu Kingisep nie stanowiło żadnego problemu dla ofensywy wojsk Kolumbii. Niemcy zdołali jednak wycofać znaczną część garnizonu miasta (około 9 dywizji), oraz przygotować konwój zdolny dostarczyć zaopatrzenie dla leningradzkiego garnizonu. Nastąpiło więc upragnione okrążenie Niemców. Pewny swego marszałek Quinones dał rozkaz ataku na Leningrad 7 maja 1945 roku o godzinie 3 po południu. Nikt nie spodziewał się, jednak, że obrońcy stawią tak zaciekły opór. Kolumbijczyków przywitał przygniatający ogień wrogiej artylerii.

[center0b4c2abd2]
Gorące "powitanie" niemieckiej obrony [/center0b4c2abd2]

Marszałek popełnił wiele błędów. Pierwszym była pora ataku, niwelująca efekt zaskoczenia. Ponadto nie przewidział, że miasto jest aż tak dobrze ufortyfikowane. Leningrad posiadał systemy okopów i stanowisk dla artylerii i czołgów, co znacznie utrudniało przebicie się do centrum miasta. Najważniejszym było jednak zlekceważenie przeciwnika. Quinones nie dość, że uderzył dużo mniejszymi siłami, niż jakimi dysponował na początku, to nie przewidział bardzo dobrych morale wroga. Wkrótce wojska Kolumbii zapłaciły wysoką cenę za błędy marszałka.Niemcy przystąpili szybko do kontrofensywy. Udało im się rozgromić wyczerpane wojska marszałka Quinonesa w bitwie nad Ługą, które zaczęły się wycofywać w kierunku Volkhova. W mig zostały okrążone 3 dywizje piechoty stacjonujące w Kingisep. Podjęto jeszcze próbę złamania okrążenia, ale bezskutecznie. Wkrótce otoczone wojska musiały skapitulować, a ich żołnierze zostali wzięci do niewoli.

[center0b4c2abd2]
Pierwsza tak dotkliwa klęska wojsk Kolumbii [/center0b4c2abd2]

Na tym jednak Niemcy nie poprzestali. Postanowili pójść za ciosem i dokonać odwetu za zajęcie przez Kolumbię Archangielska (który został zdobyty 21 kwietnia). Zbliżała się kontrofensywa feldmarszałka Ericha von Mansteina, której celem było odbicie wspomnianego miasta i kolejne poniżenie wojsk Kolumbii. Początkowo wszystko szło po myśli feldmarszałka, niemal udało mu się zająć Molotovsk, ale nastąpiła niespodziewana odsiecz Kolumbii. Oto generał Moutis Harquer wraz ze swoją armią pancerną przybył drogą morską do prowincji Molotovsk, odwracając losy planu Mansteina. Wojska pancerne szybko zadały decydującą klęskę wrogowi i dalsza ofensywa wroga nie wchodziła w grę. Tak oto Archangielsk został uratowany.

[center0b4c2abd2]
Odsiecz pod Archangielskiem [/center0b4c2abd2]

Końcem maja Ramon Quinones w akcie zemsty rozpoczął kolejną próbę zajęcia Leningradu. Tym razem marszałek nie popełnił wcześniejszych błędów i tym razem jego wojskom udało się zająć miasto. Dzięki znacznej przewadze liczenej, zorganizowanym brygadom pancernym oraz wsparciu z powietrza, Leningrad został wyzwolony spod okupacji niemieckiej. Wkrótce, nad miastem znów załopotał czerwony sztandar Związku Radzieckiego, a obok niego flaga Kolumbii. Sprawy zaczęły przybierać niekorzystny charakter dla III Rzeszy. Nie było wiadomo jednak, czy to była zbyt wczesna wróżba…

[center0b4c2abd2]
Czerwony sztandar Związku Radzieckiego załopotał nad Leningradem [/center0b4c2abd2]

[center0b4c2abd2]Jak potoczą się dalsze losy wojny na wschodzie? Czy stolica ZSRR, Moskwa uzyska wyzwolenie? Czy uciskane narody Europy uzyskają wolność? O tym w następnym odcinku.[/center0b4c2abd2]

[center0b4c2abd2][shadow=darkred0b4c2abd2]Koniec Części XXVIII[/shadow0b4c2abd2][/center0b4c2abd2]

Ps: Zapraszam jak zwykle do komentowania i łapania krzaczków językowych .

 

[center:8d06fc5be4][shadow=darkred:8d06fc5be4]Część XXIX –Taniec Śmierci[/shadow:8d06fc5be4][/center:8d06fc5be4]

[center:8d06fc5be4]Błądzić jest rzeczą ludzką - wszystko pogmatwać potrafi tylko komputer.[/center:8d06fc5be4]

Mimo odbicia miasta Leningrad na wschodzie i zatrzymania niemieckiej ofensywy, sytuacja stawała się beznadziejna. Kiedy Hitler usłyszał o postępach nowoprzybyłego przeciwnika, wpadł w furię i kazał zmiażdżyć armię Kolumbii. Konsekwencją tego było spostrzeżenie przez sztab główny dużo większych formacji wojskowych wroga na całej linii frontu. Od tej pory przewaga liczebna przeszła na stronę Niemców. Kolumbijczycy wkrótce przekonali się o tym, prowadząc najbardziej zażarte walki na rosyjskiej ziemi. Poprzedziły jednak je ważne wydarzenie.

[center:8d06fc5be4]
Niemiecka koncentracja sił na granicy...[/center:8d06fc5be4]

4 lipca, w święto niepodległości Stanów Zjednoczonych US Army dokonało zmasowanego lądowania wojsk w rejonie Calais. Desant był największy w historii, bowiem zdołano wysadzić 63 dywizje, z czego niemała część tego zgrupowania były dywizjami pancernymi. 2 dni później Amerykanie rozpoczęli formowanie nowopowstałego frontu zachodniego. W krótkim czasie wyzwolone zostały miasta Lille, Ghent i osławiona Dunkierka gdzie 5 lat temu alianci pośpiesznie ewakuowali się z napadniętej Francji. Teraz, kiedy potęga III Rzeszy zaczyna się chwiać, ziemie te czekały na wyzwolenie.

[center:8d06fc5be4]
Raczkujący front zachodni... [/center:8d06fc5be4]


Tymczasem na froncie północno-wschodnim sztab zaczął popełniać rażące błędy w obronie. Wycofał on wiele jednostek za linię frontu, powodując gwałtowne załamanie obrony. Wojska niemieckie w sposób doskonały wykorzystały ten fakt, przechodząc do skutecznej ofensywy. 19 lipca, przed załamaniem się obrony, Kolumbia kontrolowała obszary od Pskowa poprzez Nowogród i na Archangielsku skończywszy. W krytycznym momencie natomiast, to jest około 13 sierpnia obszar ten skurczył się. Wtedy alianci kontrolowali już tylko wąski pas począwszy od prowincji Kingisepp graniczącą z Estonii, poprzez Gdov, Nowogród i na południowo – wschodniej Karelii skończywszy. Bez wątpienia jednak większą stratą było rozproszenie lub całkowite zniszczenie wielu dywizji, zarówno czołgów, jak i piechoty. Warto jednak przypomnieć najkrwawsze z bitew toczonych o wybrane miasta.

[center:8d06fc5be4]
Obszar zdobyty przez Kolumbię w szczytowym okresie(19 lipca) oraz w krytycznym momencie (13 sierpnia) ... [/center:8d06fc5be4]

Pierwsze, zażarte walki odbyły się pod Pskowem. Miasto to jest ważnym,
strategicznym punktem, ponieważ z tej okolicy możliwe stałoby się wyzwolenie republik nadbałtyckich. Póki co to były zbyt śmiałe plany. Pierwszą bitwę datuje się między 17-19 lipca, zakończoną zwycięstwem Kolumbii. Szybko jednak Niemcy przystąpili do kontrofensywy i już na początku sierpnia okupowali na powrót miasto. Dopiero 25 września wojska Kolumbii ponownie odbiły Psków, mając nadzieję, że zostanie już w rękach do końca. Mimo zaciętych walk miasto weszło niemal bez szwanku, głównie dlatego, że w działaniach wojennych nie wzięło udział lotnictwo i czołgi. Szczęścia tego nie miał niestety Tikvin, leżący bardziej na wschodzie.

[center:8d06fc5be4]
Psków całe szczęście nadal był w idealnym stanie... [/center:8d06fc5be4]

W mieście tym toczyły się najbardziej zacięte walki w historii frontu północnego. Stronami konfliktu była I Armia Pancerna pod dowództwem generała Moutisa Harquera i liczyła w czasach swej świetności 9 dywizji pancernych. Walki o Tikvin uszkodziły je dość poważnie, a co najmniej 1 dywizja została zniszczona Dużo większe straty zadało niemieckie Luftwaffe. Niemieckie samoloty, głównie Junkers Ju-88 oraz Ju-87 G siały spustoszenie wśród kolumbijskich czołgów, doprowadzając do unicestwienia aż 3 dywizje pancerne. Generałowi Harquerowi można by zatem wiele przyznać, ale też sporo zarzucić. Z jednej strony dzięki niemu i jego oddziałom niemieckie potężne formacje wojskowe pod dowództwem marszałka von-Kleista zostały powstrzymane przed dalszym atakiem. Ponadto wróg również poniósł straty, choć nie aż na taką skalę. Z drugiej strony generał zaprowadził do grobu wiele żołnierzy, poprzez swoje błędy taktyczne. Głównie wynikały z tego, że armia, wycofując się po raz któryś z miasta zawsze wychodziła kompletnie zdezorganizowana i z beznadziejnymi morale. Często też stawały się idealnym celem dla wrogich bombowców…

[center:8d06fc5be4]
Heroizm w walce też miał swą cenę... [/center:8d06fc5be4]

Nawet w czasie wojennej zawieruchy postęp technologiczny szedł pełną parą. Przez okres od lipca do października dokonano wielu odkryć. Zdołano usprawnić eksperymentalną linię montażową. Wkrótce miała ona stać się bardzo przydatna, produkując broń małokalibrową. Z pewnością skróciłoby to czas powoływania jednostek wyposażonych w lekki sprzęt, takich jak piechota. Najważniejszym jednak przedsięwzięciem był nowy rodzaj niszczyciela. Miał to być USS Corry (DD-463) .

[center:8d06fc5be4][/center:8d06fc5be4]

[center:8d06fc5be4]Dane taktyczno-techniczne
Wyporność: 1630 ton
Długość106,1 m
Wysokość:11,0 m
Zanurzenie: 3,6 m
Napęd:moc 50.000 KM (37 MW), 2 śruby, 4 kotły
Prędkość maksymalna: 37,4 węzła
Zasięg:6500 Nm (12 000 km)
Załoga:260 (w tym 16 oficerów)
Uzbrojenie: 5 dział uniwersalnych kalibru 127 mm (5 cali), w wieżach jednodziałowych. Długość lufy 38 kalibrów.
6 działek przeciwlotniczych 20 mm
6 wkm plot 12,7 mm
10 wyrzutni torpedowych 533 mm
2 miotacze bomb głębinowych [/center:8d06fc5be4]

Wkrótce USA zajęło rozległe obszary we Francji, Beneluksie oraz Niemczech. Amerykanie nie napotkali zbyt dużego oporu, ponieważ naziści nie spodziewali się kompletnie inwazji na zachodnią część III Rzeszy. Dodatkowo nie ściągnęli większej liczby wojsk ze wschodu, co znacznie przyśpieszyło triumfalny marsz Aliantów na zachodzie. Do końca 20 października udało im się opanować niemal wszystkie terytoria na zachodzie Europy, z wyjątkiem południowej Francji, gdzie broniły się ostatnie niedobitki obrońców zachodniej części III Rzeszy, oraz wschodnich Niemczech, które jeszcze nie zostały podbite. Włochy do tej pory nie stanowiły żadnych kłopotów i nie będą w przyszłości, tak więc Wermacht będzie w tej walce osamotniony.

[center:8d06fc5be4]
Marsz Aliantów na Berlin. Wczoraj Paryż, dziś serce III Rzeszy... [/center:8d06fc5be4]

Po długich walkach front północny udało się nareszcie ustabilizować. Po krwawych walkach odbito Molotovsk. Miasto to stało na drodze do Archangielska, nic więc dziwnego, że prowadzono tutaj duże batalie. Kolumbijczycy przez długi czas przegrywali, głównie z powodu braku kadry dowódczej. W końcu udało się rozwiązać ten problem, tworząc nowe dywizje dowodzenia. W znacznym stopniu uporządkowały one wojska Kolumbii poprzez koordynację ataku i obrony przed przeciwnikiem. Niestety, nadal to nie zmieniło faktu wyczerpania kadry. Jeżeli Kolumbia myśli o zdobyciu Moskwy musi swoim najlepszym dowódcom przydzielić nowe dywizje dowodzenia, które mogłyby pozwolić na zwiększenie ogólnej liczebności wojsk lądowych. Czas pokaże, czy ten wymóg zostanie spełniony.

[center:8d06fc5be4]
Front Północny 20 października 1945 roku... [/center:8d06fc5be4]

Kto pierwszy zada decydujący cios III Rzeszy? Kolumbia, która może odbić Moskwę? Sowieci, którzy chcą wypędzić faszystów ze Stalingradu? Czy może mający największe szanse Amerykanie, którzy stoją u bram Berlina?

[center:8d06fc5be4][shadow=darkred:8d06fc5be4]Koniec Części XXIX [/shadow:8d06fc5be4][/center:8d06fc5be4][center:8d06fc5be4][/center:8d06fc5be4]


Od autora: Zapewne czytelnicy zastanawiają się, dlaczego umieściłem akurat ten cytat. Otóż podczas edycji savea, kiedy przerzuciłem się na USA na krótko, Kolumbią dowodził CPU. Teraz już wiadomo, co było główną przyczyną załamania się obrony .
Zapraszam do czytania i łapania błędów .

 

Cały paradoks polegał na tym, że Rzesza nie miała prawie w ogóle na zachodzie, a kiedy pomogłem kompowi USA się zdesantować sam zaczął doładowywać front przysyłając coraz to nowsze siły.

Co do tego powtórzenia, było ono nawet zamierzone .

Co do długości - nie ukrywam, że Kolumbia oraz HoI 2 mi się przejadło, dlatego ogólne, prawie lakoniczne pisanie stało się niemal znakiem firmowym AARa . Przyzwyczajony jestem, że nie prowadzę tak długich kampanii, ale w przypadku AARa zrobiłem wyjątek. Odświerzcie mi pamięć i przypomnijcie, kiedy gra się kończy ? Prawdopodobnie ukończę AARa przed końcem roku 2006 wypuszczając w trybie przyśpieszonym odcinki. Przymierzam się do kolejnego AARa, ale zamierzam dokończyć Kolumbię.

 

Część XXX – Przekleństwo wojen​

​

Podrozdział I – Zmierzch III Rzeszy​

​

Czuję się tak, jakby wiodło mnie jakieś przeznaczenie, a całe moje przeszłe życie było tylko przygotowaniem do tej godziny próby.
Autor: Winston Churchill​

Na początku listopada 1945 roku stało się już pewne, że los Hitlerowskich Niemiec jest już przesądzony. Amerykanie, którzy wylądowali we Francji, rozpoczęli marsz w kierunku Berlina. Niemcy niemal nie stawiali oporu, gdyż przytłaczająca przewaga liczebna Amerykanów była nie do zatrzymania. Przez następne tygodnie wojska sprzymierzonych zajęły Danię i Austrię. Mieszkańcy tych krajów witali ich radośnie, dlatego, że dzięki nim uniknęli oni zarówno tyranii Hitlera, jak i twardej ręki Stalina. W następnych tygodniach walk panował krwawy pat na linii Szczecin – Wiedeń, głównie z powodu potężnych umocnień niemieckich w rejonie Sudetlandu, wzniesionych jeszcze za czasów niepodległej Czechosłowacji. Mimo to Amerykanom wkrótce udało się złamać linię obrony wroga i odnieśli wiele sukcesów. Pierwszym z nich było okrążenie armii niemieckiej we wcześniej wspomnianych Sudetach, drugim, bardzo ważnym, zdobycie Berlina. To wydarzenie spowodowało przełom na froncie wschodnim, ponieważ znacznie osłabiło morale Wermachtu.

​

Wszyscy się spodziewali, że po upadku Berlina Niemcy zgodzą się na wszelkie żądania i ogłoszą bezwarunkową kapitulację. Było to jednak niemożliwe, póki żył Adolf Hitler, który o pokoju nie chciał nawet słyszeć. Jego wolą było, aby armia niemiecka walczyła do końca, nawet za cenę całkowitego unicestwienia. Mimo tego desperackiego rozkazu, Wermacht cały czas znajdował się w odwrocie. Alianci na zachodzie stopniowo zajmowali kolejne obszary, oswobadzając Wiedeń oraz Budapeszt. W drugiej połowie stycznia 1946 roku rozpoczęła się kampania włoska. Wkrótce i Duce musiał ponieść cenę za popieranie nazistowskich Niemiec.
Tymczasem na froncie wschodnim armia Kolumbii przeszła do ofensywy. Rozpoczęła się długa wędrówka kolumbijskich dywizji pancernych, mających za zadanie zająć Moskwę. Było to bardzo trudne zadanie, zważywszy fakt, że siły po obu stronach były dość wyrównane, a warunki na ofensywę wyjątkowo niekorzystne. Trwała w najlepsze potężna śnieżyca. Dopiero po przybyciu posiłków z kontynentu wyprawa ta stała się możliwa. Po długich walkach armia pancerna mozolnie posuwała się do przodu. Zajęto Cherepovets, a później Rybińsk. 11 stycznia żołnierzom Kolumbii przed im oczyma ukazały się cienie najsłynniejszej budowli Moskwy. Był to Sobór Wasyla, znajdujący się na Kremlu. Spodziewali się jednak innego widoku. Zamiast pięcioramiennej gwiazdy górującej nad katedrą, zobaczyli nazistowską swastykę zrobioną ze złota, a niżej spostrzegli łopoczącą czarno-biało-czerwoną flagę III Rzeszy. Nim jednak dotarli na Kreml, czekała ich jeszcze 2 dniowa walka. Podczas niej Niemcy nie gardzili stosować okrucieństwa w stosunku do ludności cywilnej. W przyśpieszonym tempie mordowano wrogów rasy aryjskiej, burzono mieszkania, by z nich zrobić umocnienia. Często wcielano siłą Rosjan do oddziałów Volksturmu, będącego swoistym mięsem armatnim. Ich sytuacja była beznadziejna. Walczyli w imię swojego wroga, w imię własnej zagłady. Na froncie czekała ich pewna śmierć, w razie dezercji również. W krótkim czasie z wielomilionowego miasta ostał się tylko mały procent tych ludzi, którzy zamieszkiwali Moskwę. Wiele z nich poniosło śmierć jeszcze przed bitwą. Część rozstrzelano na miejscu, część trafiła do obozów koncentracyjnych. Bitwa ta udowodniła, że we współczesnych walkach nie da się oszczędzić ludności cywilnej. Armia Kolumbii poniosła pyrrusowe zwycięstwo, otoczyła się gorzką chwałą. Jednym przynieśli wyzwolenie, drugim rychłą śmierć i zagładę.

​

Postęp technologiczny wkraczał w decydującą fazę. Grupa naukowców z IFI zakończyła prace nad wczesnym niszczycielem. Stało się to 11 listopada. Planowano rozbudowę floty, która miałaby się odbyć zaraz po wojnie w Europie. Dalsze prace miała objąć Kolumbijska Akademia Awiacji, która podjęła się zadania opracowania doktryny zastępowania sił. Doktryna ta doczekała się rozwinięcia, kiedy 15 kwietnia rozpoczęto badania nad doktryną zniszczenia operacyjnego. W późniejszym czasie Kolumbijska Kompania Kolejowa zakończyła testy nad czołgiem ciężkim. Wprowadzenie tych mechanicznych potworów na pole walki oznaczało przejście inicjatywy ze strony piechoty na bardziej mobilne czołgi. Niestety, wejście ciężkich czołgów do seryjnej produkcji jest mało prawdopodobne, ponieważ przypuszcza się, że wojna w Europie szybko się skończy. KKK wkrótce miała opracować ulepszoną brygadę przeciwlotniczą. Prace nad nią zostały zakończone 5 Maja. Kolejnym celem stało się opracowanie zaawansowanego czołgu lekkiego. Sztab sił zbrojnych Wielkiej Kolumbii zadecydował, że naukowcy powinni opracować nowy pojazd na podstawie amerykańskiego czołgu M24 Chaffee. Innymi ważnymi wynalazkami wynalezionymi przez naukowców były:
- Podstawowa broń przeciwpancerna, wynaleziona przez Zjednoczoną Kompanię Owocową (wynaleziona 9 lutego 1946 roku).
- Udoskonalenia linii montażowej pojazdów (9 kwietnia, wcześniej została wynaleziona linia montażowa broni małokalibrowej) przez grupę naukowców z ANDI (ich następnym celem była linia montażowa samolotów).

M24 Dane Techniczne:
Silnik :2 rzędowe silniki gaźnikowe Cadillac Twin 44T24, chłodzony powietrzem
Moc: 110 KM (każdy)
Transmisja: mechaniczna
Wymiary:
- Długość maksymalna: 5,56 m
- Szerokość: 2,95 m
- Wysokość: 2,77 m
Masa bojowa: 18 370 kg
Grubość pancerza: 12 – 38 mm
Osiągi:
-Prędkości maksymalne:
-- Na drodze:56 km/h
--W terenie:40 km/h
Uzbrojenie:
Artyleryjskie: 1 armata M6 kal. 75 mm
Strzeleckie: 2 karabiny maszynowe M1919A kal. 7,62 mm
1 wielkokalibrowy karabin maszynowy kal. 12,7 mm​

W kolejnych miesiącach wojny wojska sprzymierzonych odnosiły sukcesy. W lutym 46 roku Amerykanie wkroczyli na tereny zachodniej Polski, docierając m.in. do Łodzi i Poznania. Końcem marca udało się im wyzwolić Gdańsk i Toruń, jednak na pełne wyzwolenie Polakom przyszło czekać aż do końca maja. Tymczasem w Sudetach poddały się ostatnie niedobitki wojsk III Rzeszy walczących na froncie zachodnim. Do końca kwietnia 1946 roku zostały wyzwolone Węgry, Czechosłowacja oraz Chorwacja. W obliczu rosnącej klęski III Rzeszy, Rumunia i Bułgaria zmieniły stronę konfliktu, przyłączając się do wojsk sprzymierzonych. Dzień później wypowiedziały one wojnę Niemcom. Rumunia szybko pożałowała tej decyzji, bowiem silne w tej okolicy wojska III Rzeszy i Faszystowskich Włoch zgniotły armię rumuńską i teren ten został podzielony między obydwa państwa. Szczęśliwszy los spotkał Bułgarię, która mimo utraty stolicy nie musiała skapitulować przed wojskami włoskimi. Zarówno opór bułgarskiej armii, jak i rumuńskich partyzantów był aktywnie wspierany przez radzieckie siły dywersantów, które pomagały zwalczać zamiary wojsk Osi.

​

Kolumbijskie zwycięstwa na froncie wschodnim przyczyniły się do odrodzenia niektórych państw, a nawet powstawania nowych. Od lutego do marca wyzwolona została w całości Estonia. W przeciwieństwie do Amerykanów, którzy tymczasowo zarządzali odebranymi Niemcom zdobyczami terytorialnymi, Wielka Kolumbia oddawała miejscowej ludności władzę, szybko powołując do życia nowe państwa. Tak było w przypadku Estonii. Na mocy aktu 5 marca powołano do życia tymczasowy rząd estoński, parlament oraz organizowano siły zbrojne. Działaniem tym Wielka Kolumbia zyskiwała sobie nie tylko przychylność wyzwolonego narodu, ale także i zyskiwała szacunek wśród opinii światowej. Później, bo dopiero 17 kwietnia odrodziło się kolejne państwo nadbałtyckie, jakim była Łotwa, a 10 maja na mapy powróciła Litwa. Te 3 małe państwa wspierały jak tylko mogły wojska Wielkiej Kolumbii. Nie mogły co prawda oferować pomocy militarnej, ale za to służyły swoim sojusznikom, dostarczając zaopatrzenie oraz materiały potrzebne do produkcji broni. Na początku maja 1946 roku, wojska Kolumbii miały zadać ostateczną klęskę III Rzeszy, walcząc z nią na Ukrainie, Białorusi oraz w głąb Rosji. Amerykanie z kolei zamierzali rozprawić się raz na zawsze z niedobitkami Wermachtu na Bałkanach oraz z reżimem Mussoliniego. Zza Uralu nadciąga niedoszły przegrany II Wojny Światowej – Związek Radziecki. Stalin szuka teraz zemsty nie tylko na nazistach, ale także na Japonii, której wypowiedział wojnę 19 kwietnia. Nadszedł czas, aby cała Oś Rzym-Berlin-Tokio odczuły gniew wojsk sprzymierzonych oraz tych, których w czasie wojny pomordowała…

Odrodzone republiki bałtyckie
Najważniejsze miasta ZSRR​

Jak się zakończy wojna w Europie? Kto wyjdzie z niej zwycięsko? Jak długo wojska Osi będą się opierać sprzymierzonym?​

​

Koniec Podrozdziału I ​

​

Części XXX​

​

Ps: Wygląda na to, że nie zdążę zakończyć AARa przed nowym rokiem, chociaż się postaram to zrobić. Później postaram się przetworzyć poprzednie odcinki, bo widzę, że trochę się skrzaczyły . Miłej lektury i szczęśliwego nowego roku !

 

Część XXX – Przekleństwo wojen​

​

​

Podrozdział II - Podział świata ​

​

​

Jedyną rzeczą, jaką należy się lękać, jest sam lęk.
Franklin Delano Roosevelt ​

​

Końcem maja 1946 roku rozpoczęła się ostatnia kampania przeciwko III Rzeszy. Amerykanie wyzwolili Europę Zachodnią i Środkową, teraz czas przyszedł na daleki wschód. Wyzwanie nie było jednak zbyt trudne. Niemcy nie były tą samą potęgą, co kiedyś. Ich armia jest zaledwie cieniem tego, czego zostało z Wermachtu. Wkrótce wojska Kolumbii uderzyły na zdziesiątkowane siły niemieckie. Końcem maja zdołano opanować wschodnią Polskę, a następnie wkraczać na tereny Ukraińskiej SRR. Mimo nalegania Polski, aby te ziemie zostały z powrotem przyłączone, żądania te zostały odrzucone. Sprzymierzeni mieli inny plan. Zakładał on coś, do czego dążył m.in. marszałek Piłsudski, znany Polak. Planem Kolumbii, USA i innych sprzymierzonych było przesunięcie granicy dalej na wschód, wyzwalając przy tym uciskane przez ZSRR narody – kraje nadbałtyckie, Białoruś i Ukrainę. Jeżeli byłoby to możliwe, dodatkowym celem mogłaby być restauracja państw w rejonie Kaukazu, m.in. Gruzji. Teraz od sprzymierzonych zależało, jak miałaby wyglądać nowa mapa Świata…

​

Wkrótce odbito Kijów, dokładnie 26 maja 1946 roku. Zdobycie tego ważnego miasta było jednym z wielu celów strategicznych, choć otwarcie mówiono, że był on jednym z ważniejszych. Z Kijowa można było się dostać do innych kluczowych punktów, takich jak Sewastopol, Stalingrad i Baku. 14 Czerwca padła Odessa, ważny port na południu. Od tej pory siły zbrojne Niemiec walczyły na dwóch frontach, dzieląc się na dwie części. Pierwsza wraz z Włochami broniła się na Bałkanach oraz rejonie Morza Śródziemnego. Druga, ważniejsza dla Kolumbii, kontrolowała obszar południowo – wschodniej Ukrainy, część zachodniej Rosji oraz Góry Kaukaskie. Sercem jej było Baku – miasto położone na najdalszym zakątku Europy, w rejonie Morza Kaspijskiego. Kaspijskiego. Póki co, Świat stał się świadkiem narodzin nowego państwa – Białorusi. Jako państwo europejskie było wiekiem najmłodsze, bowiem nigdy nie zdołało się wybić na niepodległość. Mimo to język białoruski i kultura jest bardzo stara. Niepodległość jest ukoronowaniem faktu przetrwania Białorusinów – ich byt został doceniony przez naród z dalekiej krainy – Wielką Kolumbię.

​

Tymczasem na froncie południowym USA walczyło z Włochami i niedobitkami armii niemieckiej, zresztą z bardzo dobrym skutkiem. Amerykanom udało się opanować niemal całą Jugosławię, wliczając w to Belgrad oraz Dalmację. We Włoszech dotarli pod Bolonię, zagrażając Rzymowi. Na froncie wschodnim z kolei Wielka Kolumbia wyzwalała Ukrainę, oswobadzając kolejne miasta. 23 Czerwca miało miejsce spotkanie się wojsk Związku Radzieckiego i Kolumbii. Oba narody cieszyły się z tego faktu wiedząc, że koniec jest bliski, co stawało się zresztą faktem. 28 czerwca Wojska Kolumbii zaatakowały Stalingrad. Po raz pierwszy żołnierze mieli zobaczyć z bliska miasto, zastali zupełnie inny widok, niż pod Moskwą. Stalingrad był w ruinie, pamiętając krwawą bitwę 3 lata wcześniej. Od tego czasu Niemcy nie dołożyli starań, aby je odbudować – bynajmniej. Gruzy budynków stanowiły doskonałą obronę. Dzięki nim garnizon Stalingradu odparł próbę zajęcia miasta z marszu. Wtedy do czołgi dowodzone przez Vilamila Cespedesa zostały zmuszone do haniebnej ucieczki. Ta sama jednostka i ten sam dowódca uczestniczyli w III już bitwie. Po długiej, krwawej jatce ostatecznie udało się wyprzeć Niemców z miasta. Dzięki temu, wspomniany dowódca mógł oczyścić się z hańby doznanej w poprzedniej bitwie. Czołgom pomogła jak zwykle nieoceniona kolumbijska piechota.

​

Po zdobyciu miasta Stalingrad, wojska Kolumbii rozpoczęły ostatnią wyprawę przeciw Rzeszy. Jej celem miała być stolica Rzeszy, Baku. Dotarcie wojsk jednak do tego miasta mogło zająć sporo czasu, więc wysiłki reszty armii Kolumbii zostały skierowane w innej sprawie. Mianowicie dość sporym problemem były wojska niemieckie pozostające na północy ZSRR. Wobec tego kolumbijskie siły zostały skierowane tam, aby bronić w ciężkich bojach zdobytych ziem. W międzyczasie wyzwolono Ukrainę – kolejny już naród wcielony do ZSRR.W ostatecznym niszczeniu Niemiec włączył się dawny przeciwnik – Związek Radziecki. Armia Czerwona, która pod dowództwem marszałków Żukowa, Koniewa czy Woroszyłowa, dokonała odwetu za klęskę sprzed 2 lat. Radzieccy żołnierze walczyli z Niemcami, mając na ustach imię Stalina – wodza narodu. ZSRR powoli zaczęło odzyskiwać to, co straciło bardzo dawno temu - honor i ziemię.

​

W końcu 5 września 1946 roku wojska kolumbijskie rozpoczęły generalny szturm na miasto Baku nad Morzem Kaspijskim o godzinie 9:00 nad ranem. Dowódził wówczas generał armii Vilamil Cespedes. Jego armia składała się głównie z broni pancernej, tj. czołgów i transporterów opancerzonych. Garnizonem miasta dowodził generał von Esebeck. Jego siły przewyższały liczebnie wojska kolumbijskie, lecz duch walki i morale Kolumbijczyków równoważyło szalę zwycięstwa. W końcu, po długiej walce udało się pokonać wroga. Zwycięstwo w tej bitwie oznaczało ostateczne zwycięstwo w wojnie. Sztandar Wielkiej Kolumbii załopotał nad miastem 9 września 1946 roku. 2 dni później władze III Rzeszy ogłosiły bezwarunkową kapitulację. Według niej wojska zostały rozbrojone, a przywódcy Rzeszy mieli być osądzeni. Nie wiadomo jednak, co się stało z Adolfem Hitlerem. Nie znaleziono go przy reszcie schwytanych przywódcach III Rzeszy. Jedni mówią, że popełnił samobójstwo, drudzy, że ukrywa się na dalekim wschodzie. Co się z nim stało naprawdę – nie wiadomo. Bliscy towarzysze Fuhrera milczą…

​

Nieco później skapitulowały Włochy – bliski sojusznik III Rzeszy. Pod naporem Amerykanów i partyzantki radziecko-bułgarsko-rumuńskiej, Włochy musiały ulec. Wkrótce został zamordowany sam Banito Mussolini – wódz partii faszystowskiej, faktyczny władca Italii, „Il Duce” narodu Włoskiego. Wobec takiej sytuacji król Wiktor Emanuel ogłosił kapitulację Faszystowskich Włoch. Kapitulacja została podpisana w obecności marszałka USA Georgea Marshalla, marszałka Wielkiej Kolumbii Ramona Quinonesa oraz innych przywódców, w tym francuskich i brytyjskich. Wraz z kapitulacją we Włoszech – zakończyła się wojna w Europie. Tłumy radosnych ludzi z całego kontynentu wychodziło na ulicę, świętując zakończenie wojny i rozlewu krwi…

​

Wkrótce nastąpiło nowe uzgodnienie granic powojennej Europy. Podczas konferencji w Poczdamie uchwalono traktat określający nowe granice Europy. Na powojennej mapie powstała ponownie Francja, a we Włoszech i Niemczech utworzono demokratyczne rządy. Odrodziły się również państwa Beneluksu – Luksemburg, Belgia i Holandia. Na Bałkanach powstały Jugosławia, Grecja i Albania, która również dołączyła do krajów Alianckich. Prócz tych państw na mapie ukazały się Czechosłowacja, Węgry, Austria i Polska. Wszystkie wspomniane kraje zostały wyzwolone przez Aliantów Zachodnich. Bułgaria i Rumunia z kolei zostały oswobodzone przez Związek Radziecki, który powołał marionetkowe rządy w tych krajach. Ponadto ZSRR z powrotem przyłączono zachodnią Rosję i Kaukaz, w zamian za uznanie przez Stalina prawa do niepodległego państwa państw nadbałtyckich, Białorusi i Ukrainy. Innymi ustaleniami traktatu było np. oddanie przez Wielką Kolumbię prowincji Bielsk, Białystok Polsce. Dodatkowo obszar tego kraju powiększył się Królewiec oddany przez USA. Mimo utraty wschodnich ziem, Polska skorzystała na zmianie terytorialnej, dostając bardziej rozwinięte regiony. Na końcu przeprowadzono parę modyfikacji odnośnie kolonii w Afryce. W końcu 25 września Traktat Poczdamski został zrealizowany.

​

Mimo faktu, że wojna się jeszcze nie zakończyła, Wielka Kolumbia na dobre przestała uczestniczyć w działaniach wojennych, wysyłając swoje wojska z powrotem na kontynent. Tłumy ludzi witały bohaterów, którzy przynieśli Europie wyzwolenie. Jarzmo nazizmu zostało zrzucone, znów mógł nastać pokój. Wśród tłumów zadowolonych z żołnierzy był również Alfons Lopez Pumarejo, wielki wódz kraju. Jest to jego osobiste zwycięstwo. Zapowiadał się jako przeciętny przywódca niewielkiego państewka gdzieś na drugim końcu kontynentu. Mimo to zdołał stworzyć z niego Wielkie, niezwyciężone imperium, rozciągające się na cały kontynent Ameryki. Owszem, w późniejszym czasie armia Kolumbii poniosła kilka sromotnych porażek podczas wojny w Europie, ale później to oni zniszczyli Rzeszę. To Wielka Kolumbia zmiażdżyła Nazistowskie Niemcy, to Wielka Kolumbia ustanowiła nowy ład w Europie. Po blisko 12 latach panowania, Pumarejo wyrósł z niepopularnego prezydenta w ojca i zbawiciela narodu, wyzwoliciela narodów wschodu, wiernego sojusznika USA, chociaż z początku się na to nie zanosiło. Dopiero w 1948 roku wojna, którą toczył, zaczęła się kończyć. Japonia już powoli zaczęła konać pod naporem USA. Zapewne nikt się nie spodziewał, że tak małe i śmieszne państwo, jakim była Kolumbia, przerodzi się w imperium. Imperium, które będzie trwać tysiące, tysiące lat!

​

Koniec Podrozdziału II​

​

​

Części XXX​

​

​

Epilog​

​

​

Od autora:

Szanowni czytelnicy! Tak właśnie zakończył się mój „ubogi” – jak na początku określałem AAR. Z początku wątły, z czasem stał się często czytanym AARem. Ewoluował, dzięki takim AARom, jak „Einsere Wille”, „Pax Italia!” czy „ Gull live vor Norden”. Z miejsca więc chciałbym podziękować autorom tych trzech AARów – Wolantowi, Doomtraderowi i Handsowi. Zwłaszcza Doomowi, który podszkolił mnie w tworzeniu eventów – choć ich było mało, nauczyłem się dzięki nim modyfikować grę, a to jest bardzo cenne. Dalej mogę wymienić Larrego2903 – autora Gorzkiej Chwały, który oprócz wsparcia poprawiał moje byki w AARze. Chwała Ci za to . Oprócz tego dziękuję unnamedowi ( którego już nie ma) i Pawwowi za komentarze, pomysły i wsparcie . Dziękuję też innym, których nie wymieniłem – za to, że czytali mojego AARa i wyrażali opinie, czy to pozytywne, czy negatywne.
Gracias !

Co było moim celem w tworzeniu AARa Kolumbią? Celem było uświadomienie, że rozgrywka krajami drugorzędnymi nie musi być nudna. Wszystko zależy tylko od umiejętności i wyobraźni autora. Częściej dochodzi do sytuacji, że losy innego kraju niż Niemcy, USA czy Związek Radziecki jest chętniej śledzony. Oczywiście nie rekomenduję rzucania się na głęboką wodę, grając np. Afganistanem, ale granie innymi krajami i – co najważniejsze – pisanie alternatywnej historii jest dużo ciekawsze niż odgrzewanie kotletów.


Jaki będzie następny AAR? Przewiduję napisanie AARa na Victorię – prawdopodobnie będzie to Imperium Osmańskie. Nie wiem, kiedy się ukażę – chcę jeszcze usunąć wszystkie krzaczki w „Libertad y Orden”. Wszystkich czytelnikom dziękuję zatem za wspólnie spędzony czas, nowych zapraszam do przeczytania tego AARa. Jednych i drugich zapraszam do mojego nowego AARa, który pojawi się wkrótce.

Chciałbym zakończyć epilog następującym cytatem:

Ideały są jak gwiazdy – mimo, że nie możemy ich osiągnąć – należy się w nich orientować
Georgie Bernard Shaw​

​

Do zobaczenia !

Libertad y Orden – Kolumbia AAR
Koniec​

​

​

Do moderatorów eufi - prosiłbym po 5-7 dniach zamknąć AAR i oczyścić go ze wszystkich wypowiedzi poza częściami AARa, rzecz jasna .

 

Omega poruszył całkiem ciekawą rzecz. Mianowicie chodzi o to, że musiałem ratować AARa. Kiedy wyskakiwał event o kapitulacji Niemiec, cała gra zaczynała się krzaczyć - głównie przez Wielką Kolumbię, której event w ogóle nie przewidywał. Miałem do wyboru albo przerabiać Giga event, albo walczyć do końca. Wybrałem to drugie, aby wojna trwała dalej i żebym miał zajęcie .

Zgodnie z prośbą Dazmo AARa zamykam jednocześnie gratulując ukończenia go ; ).

Hands