MiniAAR – Kampania Niemcami - Mod 34

Temat na forum 'HoI II - AARy' rozpoczęty przez Scyzorro, 5 Styczeń 2009.

Status Tematu:
Zamknięty.
  1. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Do: ...gfx\interface.
    Może dziś jeszcze nowy odcinek.

    ---------- Post dodany o 11:51 ----------Poprzedni post został napisany o 10:23 ----------

    ========================================================

    Mod 34 – kampania Niemcami cz. 23

    Front wschodni
    Kwiecień zakończył się szczęśliwe dla szefa sztabu OKH generała Guderiana. Mimo iż front nadodrzański zatrząsł się w kilku miejscach w posadach, to jednak udało się utrzymać pozycje za cenę poważnych strat. Na frocie południowym zanotowano również zwiększoną aktywność Rosjan. Jednak maj miał przynieść kolejne niespodzianki.

    HG Weischel
    Z początkiem maja rozpoznanie niemieckie na froncie 9. Armii doniosło o przechwyceniu radiowych meldunków w języku polskim. Generał Busse, dowódca 9. Armii natychmiast zwiększył gotowość bojową, gdyż z każdym dniem przechwyconych przez nasłuch wiadomości przybywało, co mogło oznaczać że Rosjanie wznowią ofensywę w kierunku Odry przy użyciu świeżych sił.

    6 maja armia Bussego po raz pierwszy starła się z nowym przeciwnikiem. Z rejonu na zachód od Poznania uderzyła 1. Armia Wojska Polskiego, a z południowego wschodu z rejonu Górnego-Śląska, 2. Armia Wojska Polskiego. Meldunki 9. Armii przekazane Guderianowi mówiły o potwierdzonej obecności 10 dywizji piechoty, 2 brygad pancernych, jednostek wsparcia i dwóch sztabów armijnych Polskich sił zbrojnych podporządkowanych Armii Czerwonej.

    [​IMG]
    Debiut Ludowego Wojska Polskiego na froncie wschodnim

    Operacja radzieckich frontów 1. Białoruskiego i 1. Ukraińskiego, została przeprowadzona siłami ponad 40 dywizji polsko-radzieckich, jednak uporczywa 9. Armii zorganizowana przez generała Bussego, okazała na tyle skuteczna po dwóch dniach szturm został odparty.

    Jednak mimo sukcesu obrony, Guderian po raz kolejny musiał wykorzystać swoje wpływy jako dowódca OKH, by wzmocnić odcinek kostrzyński, a tym samym ochronić Berlin.

    [​IMG]
    "Droga do Berlina nie będzie dla Rosjan usłana różami"(zwracam uwagę na nieco inny system organizacji korpusów SS, bo same jednostki Waffen-SS są dla mnie zbyt cenne by łączyć je na stałe, ale korpusy SS istniały i też się jakoś staram je uwzględniać).

    Do końca miesiąca udało mu się odzyskać Tygrysy generała Fishera z 17. Armii i przerzucić na pierwszą linię nowy XI. SS-Panzerkorps, pierwotnie przewidziany jako podstawa dla odtworzenia 3. Armii Pancernej.

    Siła tego zgrupowania powinna dać Guderianowi i Bussemu kilka spokojniejszych nocy.

    HG Mitte
    Na froncie środkowym Schörner stara się utrzymać status quo, poprzez ciągłe kontrataki na siły radzieckie próbujące ustabilizować front pod Przemyślem. 1 maja w święto pracy, Armia Czerwona podjęła próbę ataku na na zgrupowanie wojsk węgiersko-słowackich w rejonie Koszyc.

    [​IMG]
    Początek majowych walk o Przemyśl

    Schörner po kilku godzinach widząc pogarszającą się sytuacje "zgrupowania koszyckiego", zorganizował kontratak 17 dywizji na pozycje wyjściowe Armii Czerwonej. Potężne Tygrysy Królewskie Panzer-Division 'Feldheernhalle" i 17. Panzer-Division wsparte dużą ilością innego ciężkiego sprzętu, nie miały problemów z przedarciem przez radziecką obronę i szybko zażegnały niebezpieczeństwo.

    Dowódca HG Mitte chcąc się zabezpieczyć na przyszłość skierował w rejon Koszyc XXXX. Panzerkorps dotychczas znajdujący się w odwodzie grupy armii.

    Rosjanie jednak byli nieustępliwi i konsekwentnie podejmowali kolejne próby opanowania Podkarpacia, spotykając się każdorazowo z reakcją Schörnera i podległych mu armii.

    [​IMG]
    Godny podziwu upór Rosjan

    Dla OKH i HG Mitte obecna sytuacja jest o tyle korzystna że daje czas na dokonanie przegrupowania sił, m.in. poprzez planowane wzmocnienie piechotą 17. Armii i wycofanie części podległych jej jednostek pancernych do odwodu strategicznego.

    HG Sud
    Guderian nie mógł być jednak do końca spokojny. Coraz bardziej niepokojące raporty dochodziły z HG Sud generała Friessnera. Pojawienie się ciężkich czołgów typu IS-2 w ostatnich tygodniach kwietnia, zwiastowało zwiększenie zagrożenia na froncie rumuńskimi. Majowe walki rozpoczęły się 9 maja kiedy w nadmorskim rejonie Dobrudży, 32 dywizje radzieckie przeszły do ataku na pozycję 2. Armii Pancernej i 3. Armii Rumuńskiej.

    [​IMG]
    Gorący maj na froncie rumuńskim

    Atak udało się odeprzeć, jednak straty były na tyle poważne że OKH postanowiło wycofać na Bałkany 2. Armię Pancerną generała de Angelisa, oraz najbardziej poszkodowany XV. SS-Kavalleire Korps, generała-atamana kozackiego Pannwitza. Rejon operacyjny pod Tulczą przekazano 6. Armii generała Fretter-Pico, równocześnie wzmacniając ją XXI. Gebirgskorps generała Auleba, przybyłym z HG E.

    W czasie przegrupowania HG Sud, nie ustawały ataki na Dobrudżę, ale wojska rumuńskie walczyły na tyle odważnie że wszystkie zostały odparte. Jednak generał Friessner ciągle pamiętał o raportach wywiadu sugerujących pojawienie się w Besarabii nowych gwardyjskich związków pancernych.

    HG E/F
    12 maja partyzanci Tity po raz kolejny dali o sobie znać, przeprowadzając zorganizowane ataki na posterunki niemieckie w okolicach Belgradu i Niszu. Równocześnie jednostki ochrony sztabu feldmarszałka von Weichsa prowadziły operacje przeciwpartyzanckie w okolicach Zenicy.

    [​IMG]
    Działania partyzantów Tity i siły znajdujące się w zagrożonym rejonie.

    Planowane przybycie 2. Armii Pancernej może nieco uspokoić sytuacje w obszarach okupacyjnych podległych HG E i HG F, jednak głównym jej celem ma być wypoczynek i odbudowa sił, co wobec aktywność band partyzantów, może być tylko pobożnym życzeniem.

    Front południowo-wschodni
    Siły amerykańskie pokazały w maju znacznie większą aktywność w rejonie Morza Śródziemnego.

    [​IMG]
    Kesselring z pomocą włoskiego lotnictwa usiłuję przeszkodzić koncentracji wrogiej floty

    Alianci opanowali Sardynię, w rejonie Sycylii zaczęli grupować większe zespoły floty uderzeniowej, które według Kesselringa mogą wspierać letnią ofensywę lądową na Półwyspie Apenińskim.

    Front zachodni
    Guderian nie ustawał w naciskach na OKH i Hitlera w sprawie skrócenia frontu zachodniego i przerzuceniu na wschód armii pancernej SS Dietricha. Feldmarszałek Keitel konsekwentnie odmawiał wszelkich działań, jednak mówi się że Fuhrer w końcu "rzuci ochłap" Guderianowi w postaci 10. SS-Panzer-Division "Frundsberg" i na razie OKH nie uzyska innych wzmocnień z OKW.

    [​IMG]
    Projekt skrócenia frontu autorstwa Guderiana i bohater sporu między OKH i OKW

    Tymczasem na zachodzie alianci podciągają coraz większe siły na pierwszą linię, ale na razie poza intensywną kampanią bombardowań, siły lądowe są bierne.

    =========================

    No i kolejny odcinek za mną:D
     
  2. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Dzisiaj tylko front wschodni bo alianci zachodni mi zamarli:D Ikonki najlepszych oddziałów to chyba czasem się pojawiają.

    ====================================

    Mod 34 – kampania Niemcami cz. 24

    Front wschodni
    Koncentracja dużych sił na przedpolu Berlina w rejonie operacyjnym 9. Armii przyniosła oczekiwany skutek. Armia Czerwona wraz z Ludowym Wojskiem Polski zaniechała w czerwcu kolejnych ofensyw w kierunku Odry.

    Guderian mógł wreszcie zakończyć przegrupowanie sił w Kurlandii. Na wyraźny rozkaz Hitlera do grupy armii generała Hilperta został skierowany LXXV.Armeekorps generała von Beerena, składający się z odtworzonej 62. Infanterie-Division oraz nowej wschodniopruskiej dywizji piechoty, złożonej z rekonwalescentów i żołnierzy rozbitych dywizji w czasie bitew o Elbląg i Królewiec.

    [​IMG]
    LXXV. Armeekorps w Kurlandii

    20 czerwca korpus zszedł z okrętów transportowych w porcie w Memel i ruszył by zająć przydzielone mu pozycje przez dowódce 16. Armii generała Volckamera von Kirchensittenbacha. 3. Armia Pancerna mogła już bez przeszkód opuścić "kocioł kurlandzki'.

    HG Mitte
    Dla generała Schörnera wiosna 48 był pracowitym okresem. Armia Czerwona nieustannie próbowała przeniknąć przez jego mocno podziurawione linie obronne, to jednak dzięki mobilności jego związków pancernych(VII. i XXXXVIII. Panzerkorps, Panzerkorps 'Feldheernhalle', Panzerkorps 'Hermann Goering', 3. SS-Panzerdivision "Totenkopf", 5. SS-Panzerdivision "Wiking" z 17. Armii oraz XXXXI. Panzerkorps, 16. SS-Freiwilligen-Panzergrenadier-Division "Reichsführer SS" i 18. SS-Freiwilligen-Panzergrenadier-Division "Horst Wessel" z Armeegruppe 'Heinrici' + XXXX. Panzerkorps w rezerwie) wszelkie zagrożenia były szybko likwidowane.

    21 czerwca Rosjanie widząc nieskuteczność swojej taktyki postanowili przeprowadzić ofensywę na szerszym froncie. Poraz pierwszy tego roku celem ataku stał się rejon Preszowa, broniony przez AG 'Heinrici'. 2 dni późnej, korzystając z zaangażowania części sił niemieckich w obonę prawego skrzydła HG Mitte, 9 dywizji radzieckiej piechoty starało się zaskoczyć siły osłaniające Koszyce.

    [​IMG]
    Bitwy HG Mitte w trójkącie Preszow-Koszyce-Przemyśl

    Pod Preszowem radzieckie T-34, kawaleria i piechota zmotoryzowana została rozstrzelana ogniem dział niemieckich Tygrysów Królewskich, czołgów Panzer IV z batalionów dywizji grenadierów pancernych i niszczycieli czołgów Marder II i III. Atak się załamał i wkrótce AG 'Heinrici' mogła wesprzeć kontratak 17. Armii na Przemyśl który definitywnie rozmył rosyjskie nadzieje na odniesienie jakiegokolwiek sukcesu.

    3 lipca Rosjanie powtórzyli operację, z tym że tym razem atak na Preszów miał związać wojska niemiecko-węgierskie, do czasu aż w rejon Przemyśla nie dotrą większe siły. 24 dywizje marszałka Szaposznikowa z wielkim poświęcaniem atakowały pozycje AG 'Heinrici", jednak brak koordynacji działań radzieckich sprawił że dywizje radzieckie dotarły na Podkarpacie ze znacznym opóźnieniem, co wobec wykrwawienia się sił atakujący Preszów pozwoliło HG Mitte na przeprowadzenie kontrataku siłami obu Armii.

    [​IMG]
    Kolejna nieudana próba przełamania przez Rosjan pata na froncie środkowym

    Tymczasem Do 17. Armii przybywały kolejne wzmocnienia, wieczorem 13 lipca w rejon przyfrontowy miał dotrzeć XXXIII. Armeekorps generała Feige. Kilka tygodni wcześniej do małopolski przybył już LXII. Armeekorps, a w najbliższym czasie na pierwszą linię miał także trafić LVII.Armeekorps generała Konrada, co łącznie dawał 17. Armii wzmocnienie w postaci 7 pełnowartościowych dywizji piechoty wraz z jednostkami wsparcia, 1 dywizję strzelców i jedną niepełną dywizję zmotoryzowaną. Daje to wreszcie możliwość Guderianowi wycofania do odwodu strategicznego części cennych jednostek pancernych, od wielu miesięcy łatających dziury w środku odcinka HG Mitte.

    HG Sud
    Druga połowa czerwca przyniosła cziężkie chwile dla HG Sud. Od kilku tygodni trwały ataki nękające na prawe skrzydło grupy armii generała Friessnera, bronione obecnie przez 6. Armię. Kolejny taki atak miał miejsce 19 czerwca silami 33 dywizji, jednak jak się okazało było to tylko operacja przygotowawcza do właściwego szturmu który nastąpił tydzień później. 26 czerwca do walki weszły nowe radzieckie gwardyjskie korpusy pancerne.

    [​IMG]
    Gwardyjscy czołgiści kontra gebirgsjagerzy i Stuggi Friessnera

    Sytuacja generała Friessnera była niezwykle ciężka. Jego grupa armii wciągu ostatniego roku została skutecznie ograbiona na rzecz innych odcinków frontu z całej broni pancernej. Na obecną chwilę Friessnerowi zostały tylko dwie brygady samobieżnych Stug'ów, po jednej w 8 i 6. Armii. Około 90 maszyn których projekt został opracowany jeszcze przed wojną, musiało stawić czoła tysiącom radzieckich czołgów. Na szczęście 6. Armia posiadała w strefie ataku radzieckiego także 3 zaprawione w boju dywizje strzelców górskich, które ubezpieczając tyły oddziałów rumuńskich, skutecznie skonsolidowały obronę.

    Początek lipca przyniósł kolejne intensywne szturmy radzieckie. W odstępie kilkudniowym dwukrotnie ponad 40 dywizji Armii Czerwonej próbowało sforsować obronę 6. Armii i 3.Armii Rumuńskiej ale mimo ciężkich strat i wielu chwil krytycznych ciągłość frontu została utrzymana.

    [​IMG]
    Lipcowe walki nad Morzem Czarnym

    Zwiększona aktywność frontu dobrudżańskiego była przyczyną kilku nieprzespanych nocy Hitlera. Niepokój spowodowany perspektywą utraty roponośnych pól Ploesti spędzał mu sen z oczów, dodatkowo sojusznik rumuński stawał się co raz bardziej nieprzewidywalny. Zaowocowało to kolejnym zadaniem jakie spadło na barki Guderiana, mianowicie musiał wysupłać jak najszybciej kilka związków pancernych do wsparcia 6. Armii generała Fretter-Pico.

    Szef Sztabu OKH został obarczony kolejnym ciężkim zadaniem, nad którym osobisty nadzór miał sprawować Fuhrer. Dodatkowo zaniepokoił go nowy raport Fremde Heere Ost(oddział wywiadu Obce Armie Wschód) Gehlena, z którego jasno wynikało że siły Armii Czerwonej nie zostały uszczuplone zanadto i w dalszym ciągu stanowi one potężną siłę.

    [​IMG]
    Raport Gehlena


    Inne
    Lata doświadczeń wojny dały Wehmachtowi najlepszą na świecie kadrę oficerską.

    [​IMG]
    Elita dowódców

    Część doświadczonych dowódców jak np von Manstein czy von Kleist przeszła już na emeryturę, jednak nowe pokolenie dowódców jak Balck czy von Manteuffel wcale nie ustępuje mu jakością.

    I dwa screeny na koniec(techy i niespodziewany event który bardzo mnie ucieszył:)).

    [​IMG]

    [​IMG]

    =======================================

    Jakieś życzenia? Pisać.
     
  3. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    1. Niestety powodu tego że miałem bardzo intensywny poprzedni tydzień nie wyrobiłem się z wrzuceniem odcinka(dopiero jakoś dziś zaczynam powoli być na bieżąco z forum).
    2. Niestety nie znalazłem też czasu żeby dokończyć wszystkie moje mini-modyfikacje które się miały w nim pojawić, tak więc dziś tylko mały przedsmak.
    3. No i na koniec dziś krótszy okres czasu jaki obejmuje odcinek, no i może trochę o pierdołach ale znowu złapałem zajawkę na kombinowanie z nazwami niektórych jednostek i umieszczaniem ich w odpowiednim miejscu, ale to może przejdzie:p

    Koniec biadolenia:p

    ===================================================

    Mod 34 – kampania Niemcami cz. 25

    Front wschodni
    Pojawienie się na froncie 6. Armii w Rumunii radzieckich gwardyjskich związków pancernych spowodowało niemałe zamieszanie w OKH. Chociaż meldunki wywiadu wielokrotnie sugerowały taką możliwość, to jednak Kwatera Główna Hitlera (FHQ-Führerhauptquartier), nie zezwalała na wzmocnienie odcinka HG Sud większymi siłami. Dopiero wydarzenia z przełomu czerwca i lipca zmieniły diametralnie sytuację i nagle szef sztab wojsk lądowych generał Heinz Guderian musiał stawić czoła skutkom, jakie przyniosła krótkowzroczność Hitlera.

    Guderian musiał natychmiast rozpocząć przygotowania do przegrupowania wojsk Ostheer. Miał jednak szczęście, XXXIII. Armeekorps już od kilku dni zmierzał na pierwszą linię frontu 17. Armii, także rysowała się możliwość wycofania niektórych z tkwiących tam od wielu miesięcy związków pancernych bez większego ryzyka zachwiania równowagą na froncie. Na pierwszy ogień poszedł korpus pancerny generała Crasemanna z silną Panzer-Division 'Feldheernhalle" i 493. Panzergrenadier-Division.

    [​IMG]
    Pierwsza faza przegrupowania w HG Mitte i Tygrysy Królewskie zmierzające do Rumunii

    Na specjalne życzenie Hitler na południe miała trafić także 23. Panzer-Division, która dopiero co została skierowana przez OKH w rejon Kostrzyna w celu wzmocnienia obrony na kierunku berlińskim. Protesty Guderiana na nic się nie zdały i wkrótce pancerniacy Fishera musieli ponownie pakować swoje rzeczy.

    11 lipca do Guderiana dotarła kolejna pozytywna wiadomość. Sztab armii węgierskie doniósł, że wreszcie została ukończona linia umocnień na zboczach Karpat Wschodnich, której wcześniejsza budowa została przerwana przez ofensywę radziecką zakończoną likwidacją wojsk Armii Czerwonej w "kotle Satu-Mare". W związku z tym Guderian zaplanował kolejne przegrupowanie sił, tym razem na prawym skrzydle grupy armii Schörnera, w celu odbudowania wreszcie ciągłości linii obronnych.

    Po obsadzeniu pozycji przez XXXIII. Armeekorps, 17. Armia mogła oddać kolejną jednostkę pancerna ze swojego składu. Wybór padł na VII. Panzerkorps z Panzer-Division "Tatra" dysponującą jako jedyna w całym Wehrmachcie 93-tonowymi czołgami typu PzKpfw.VII "Löwe". Powodem takiej decyzji była opinia Generalnej Inspekcji Wojsk Pancernych w której uznano, że te czołgi lepiej sprawdzą się jako ruchome bunkry na zewnętrznej rubieży obronnej "Twierdzy Wrocław" niż w górzystym rejonie Podkarpacia.

    [​IMG]
    Przegrupowania ciąg dalszy.

    22 lipca zapadła decyzja że VII. Panzerkorps przegrupuje się z III. Panzerkorps ze składu 4. Armii Pancernej, w rejonie Ostrawy. Następnie mocno wykrwawiony korpus Kleemanna zostanie włączony w skład armii generała Fritza-Huberta Gräsera(4. Pz. A), a korpus generała Breitha, mający w swym składzie jedynie 1. Skijäger-Division wzmocniony batalionem zdobycznych T-34, zostanie wycofany do odwodu w celu dozbrojenia.

    Pod koniec miesiąca gotowość bojową osiągnął LVIII. Armeekorps generała Konrada, który miał również trafić do 17. Armii. Tym sami armia generała Hassego jako pierwsza została w całości odtworzona, dzięki zimowo-wiosennej fali mobilizacyjnej.


    HG Mitte

    Radzieccy szpiedzy i informatorzy głęboko przeniknęli niemieckie linie czemu nie zapobiegły nawet rozbudowane sieci kontrwywiadu Abwehry, toteż informacje o ruchach wojsk Ostherr nie mogły długo pozostać tajemnicą i należało spodziewać się szybkiej reakcji Rosjan.

    Marszałek Żukow postanowił wykorzystać zamieszanie w wojskach HG Mitte i do 15 lipca w niemal niezauważalny sposób skoncentrował w rejonie Przemyśla 12 dywizji. Dowództwo niemiecko-węgierskie szybko zorientowało się w sytuacji i generał Náday, zastępujący nieobecnego chwilowo Schörnera, naprędce zorganizował kontratak 17 dywizji, który niemal natychmiast zaczął przynosić oczekiwane efekty. Jednak opór Rosjan tężał i marszałkowi Żukowowi udało się do następnego dnia podciągnąć kolejne 9 dywizji. Wywiązała się zacięta bitwa, w której straty po obu stronach rosły w zastraszającym tempie.

    [​IMG]
    Ciężkie walki o Przemyśl, ostanie z udziałem 93-tonowych "Lwów"

    Krwawa łaźnia trwała dla żołnierzy Żukowa 4 doby, ale jednak i ten nieugięty dowódca musiał uznać wyższość niemieckiej Panzerwaffe.

    Schörner niebawem powrócił do sztabu HG Mitte surowo każąc odpowiedzialnych za zaniedbania. Efekty pracy sądów polowych był doskonale widoczny już w następnym tygodniu, kiedy to każde pojawienie się Rosjan w rejonie Przemyśla skutkowało natychmiastową reakcją wojsk Schörnera.

    [​IMG]
    Kilka kul mniej, kilka kompanii karnych więcej i front jest bezpieczny

    Jednak Schörner w ostatnich dniach stracił kilka doborowych, sprawdzonych w każdej sytuacji jednostek pancernych które od miesięcy walczyły pod jego komendą, dostając co prawda nowe, doskonale wyposażone dywizje piechoty, ale jednak co Panzerwaffe to Panzerwaffe. Pozostało mu tylko czekać na obiecane wzmocnienie AG "Heinrici".

    HG Sud
    Ostatnie tygodnie nie były również łatwe dla generała Friessnera i jego grupy armii. Armia Czerwona zgromadziła potężne siły i nieustannie nękała 6. Armię i 3. Armię Rumuńską broniących się w północnej Dobrudży. Nie inaczej było w drugiej połowie lipca, kiedy to intensywność ataków radzieckich nawet nieco wzrosła.

    [​IMG]
    Dzięki Panzerschreckom można zdobyć było w tych dniach nie jeden "Żelazny Krzyż" tym bardziej że "zwierzyny" nie brakowało

    Niemniej współpraca żołnierzy armii generała Fretter-Pico z żołnierzami marszałka Antonescu układała się niemal wzorowo, dzięki czemu główna linia obrony pozostała nienaruszona.

    Dobrą wiadomością dla generała Friessera było to, że do końca miesiąca spodziewano się przybycia posiłków w postaci dwóch doświadczonych ciężkich dywizji pancernych i jednej grenadierów pancernych do rejonu koncentracji w okolicach Ploesti, co dawało nadzieje na stworzenie wreszcie odwodu mobilnego dla grupy armii. Wkrótce Friessner otrzymał także hiobowe wieści pochodzące z nasłuchu radiowego.

    W rejonie Besarabii zlokalizowano kolejne dwie gwardyjskie armie 4 i 7. Zakończenie ich koncentracji na pozycjach wyjściowych spodziewane jest na początek sierpnia

    Tygrysy znowu będą mogły poszaleć...

    ========================================
    Tyle, mam nadzieje że koledzy z HG Sud się nie obrażą o pana Arpada:p. Na ten odcinek zdążyłem tylko z T-34 u narciarzy, co jest z resztą faktem historycznym KLIK, resztę jeszcze nie dopracowałem(no może po za jedną nową jednostką, ale to na później ma być).

    Co do wrzucenia następnego odcinka, to naprawdę nie wiem bo muszę parę rzeczy jeszcze przetestować itp.
    No i na wesele znowu jadę w ten weekend:D
     
  4. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    No to wracamy do boju. Nieco mi się przeciągnęło układanie sobie życia zawodowego, ale wychodzi na to że ten etap za mną:p

    ===========================================

    Mod 34 – kampania Niemcami cz. 26

    Front wschodni
    Ostatnie tygodnie przyniosły zmianę środka ciężkości radzieckiej ofensywy z kierunku odrzańskiego, bardziej na południe, na front rumuński. Heeresgruppe "Weischel" dowodzona przez Reichsfuhrera SS Heinricha Himmlera dostała szansę na złapanie oddechu, które pozwoliły w znacznym stopniu odtworzyć zdolność bojową jej najsilniejszego ogniwa, czyli 9. Armii generała Bussego. Na potencjalnej centralnej osi uderzenia radzieckiego na stolicę Rzeszy, generałowi Bussemu, przy współpracy ze Szefem Sztabu Wojsk Lądowych generałem Guderianem, udało się zgromadzić 18 dywizji, w tym 4 pancerne, 2 grenadierów pancernych(w tym jedna SS) oraz oprócz tego 2 dywizje forteczne broniące "Twierdzy Kostrzyn". Na północ od 9. Armii rejonu Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego front obsadzały siły 2. Armii generała Weissa, w której skład wchodziło 7 doszczętnie rozbitych dywizji piechoty II, XV i XXXVIII Armeekorps, oraz trzy-dywizyjny XXXV. Armeekorps, jedyny o pełnych stanach kadrowych.

    Na pomorzu zachodnim znajdował się także rejon koncentracji 11. Armii, która m.in. wsławiła się zdobyciem Sewastopola pod dowództwem feldmarszałka von Mansteina, a w ostatnich miesiącach została po kilku latach odtworzona, tym razem już jako 11. Panzerarmee SS SS-Obergruppenführera Felixa Steinera. Sierpień był miesiącem w którym armia Steinera otrzymała kolejne siły, tym razem w postaci "korpusu odrzańskiego" SS-Obergruppenführer Karla-Marii Demelhubera.

    [​IMG]
    Nowo sformowane dywizje w 11. Panzerarmee SS

    Przybycie nowego korpusu na front znacznie wzmocniło potencjał bojowy armii Steinera, w skład której wchodziło obecnie 9 dywizji, w tym 3 pancerne z jedną niedawno przybyłą z HG B 10. Dywizją Pancerną SS "Freundsberg", 3 nowe dywizje piechoty, oraz 3 dywizje grenadierów SS: 15. "łotewska" i dwie "zachodnie", ochotnicze dywizje "Langemarck" i "Wallonien" o liczebności grubo poniżej połowy etatowej. W ocenie Guderiana kierunek berliński został zabezpieczony w najlepszy, możliwy sposób, jednak Fuhrer patrząc na chorągiewki na mapie sztabowej w bunkrze pod kancelarią Rzeszy oznaczające około 40 dywizji na wąskim odcinku frontu, nie mógł uwolnić się od myśli wykorzystania tego z trudem zgromadzonego przez OKH zgrupowania, do ostatniej, decydującej ofensywy na wschodzie. Wkrótce idea ta tak głęboko zawładnęła umysłem Fuhrera że przestał zwracać uwagę na inne odcinki frontu, które aż roiły się od punktów zapalnych.

    HG Mitte
    W grupie armii generała Schörnera takim punktem zapalnym był rejon Przemyśla. Od tygodni HG Mitte nie miała sił by zatkać na stałe tę kilkudziesięcio-kilometrową lukę w froncie, więc jedynym, doraźnym rozwiązaniem były kontrataki ze skrzydeł sił pancernych wspartych piechotą. Do tej pory dzięki mobilności, przewadze uzbrojenia i doświadczenia sił niemieckich udawało się utrzymywać front, jednak każdorazowe podciągnięcie w rejon walk przez Rosjan większych sił, owocowało długotrwałym kryzysem, obfitującym w ciężkie straty na które Wehrmacht nie mógł sobie pozwolić. Jednak mimo iż jednostki 17. Armii i Grupy Armijnej "Heinrici" były świeżo po "krwawej łaźni" z połowy lipca, to jednak na początku sierpnia błąd się powtórzył.

    3 sierpnia rano w rejon walk dotarło 8 dywizji piechoty radzieckiej. Generał Schörner wysłał początkowo przeciwko nim jednostki 1. Armii Węgierskiej generała Istvána Nadaya, podległej AG "Heinrici", jednak zdecydowana postawa Rosjan sprawiła że po kilku godzinach zmuszony był uruchomić kolejne siły. Opór żołnierzy Armii Czerwonej tężał z każdą godziną i wkrótce Schörner zdał sobie sprawę że jedyna okazja do skutecznego kontrataku została zaprzepaszczona w pierwszych godzinach bitwy.

    [​IMG]
    "Niewykorzystane okazję się mszczą" - HG Mitte pod Przemyślem

    W następnych godzinach, mimo iż Schörner rzucał do boju kolejne jednostki, nie udało się uzyskać decydującego przełamania. Nieopierzona piechota nie była w stanie zastąpić doświadczonych dywizji pancernych odesłanych na inne odcinki frontu, także dowódca HG Mitte musiał po dwóch dobach przerwać kontrataki nie osiągając założony celów. Armię Czerwoną w jej drodze do Bratysławy miały zatrzymać słabe dywizje węgierskiej 1. Armii, oraz XXXX. Panzerkorps generała Hansa Trögera ze szczątkową 491. Panzergrenadier Division na czele.

    Armia Czerwona nie zwlekała z następnym krokiem i rankiem 5 sierpnia czołgi, fizylierzy, kawaleria i piechota radziecka rzuciła się na lewe skrzydło Armeegruppe "Heinrici". Mimo zaciekłego oporu, przewaga radziecka była na tyle duża, że jednostki węgierskie zostały zmuszone do odwrotu w rejon Miszkolc-Tapolca, a XXXX. Panzerkorps zajął się osłoną okolic Bańskiej Bystrzycy. Równocześnie Heinrici otrzymał zgodę na skierowanie 8. SS-Kavallerie-Division "Florian Geyer" w rejon przyfrontowy w celu wzmocnienia wojsk generała Nadaya.

    [​IMG]
    Próba wyjścia Armii Czerwonej na tyły HG Mitte

    Dowódca grupy armijnej składającej się z oddziałów 1. Armii Pancernej i 1. Armii Węgierskiej doskonale zdawał sobie sprawę z zagrożenia jaki niosło za sobą przełamanie frontu we wschodniej Słowacji, dlatego wymusił na swoim przełożonym generale pułkowniku Schörnerze zaangażowanie wszelkich możliwych sił do kontrataku. 11 sierpnia HG Mitte rzuciła do boju 29 dywizji. Kluczową rolę miały ponownie odegrać wojska pancerne, w tym 4 dywizje pancerne XXXXVIII. Panzerkorps von Sponecka: "Holstein", "Döberitz", "Clausewitz" i 3. SS Panzer-Division "Totenkopf", 2 dywizje pancernego korpusu Luftwaffe generała Coratha: "Hermann Göring", "Juterborg" i 5. SS Panzer Division "Wiking" znajdująca się w rezerwie grupy armii.

    Mimo iż na papierze była to potężna siła uderzeniowa złożona z siedmiu dywizji pancernych, to jednak ich faktyczne stany sięgały 25-30% etatów wozów bojowych. Mimo to piechota radziecka załamała się w obliczu przewagi wojsk państw osi i tradycyjnie za pomocą doraźnych środków zatrzymano potop Armii Czerwonej, jednak by w pełni ustabilizować front, znowu nie starczyło sił, tym bardziej że z OKH przyszedł rozkaz wycofania od odwodu operacyjnego 5. SS Panzer Division "Wiking", której SS-Panzer-Regiment 5 po ciężkich walkach posiadał tylko około 30 sprawnych Panter i kilkanaście ciężkich Tygrysów.

    Schörner wiedział że była do tylko pierwsza faza stabilizowania frontu i że do pełnego sukcesu niezbędne jest odrzucenie Rosjan z rejonu Przemyśla i dlatego z utęsknieniem czekał na obiecany XXXIX. Gebirgskorps transportowany do Austrii z frontu rumuńskiego w celu wzmocnienia kolejnymi dywizjami. Jednak musiał uzbroić się w cierpliwość gdyż osiągnięcie przez korpus gotowości bojowej było jeszcze odległą perspektywą.

    HG Sud
    Ostatnie tygodnie obfitowały w walki nad rzeką Prut w południowo-wschodniej Rumunii. Armia Czerwona zgromadziła gros sił pancernych w rejonie Niziny Wołoskiej i tam usadowiła punkt ciężkości swojej ofensywy na Bałkanach. W ostatnich tygodniach na front STAWKA skierowała swoje elitarne armie gwardyjskie które miały dokonać decydującego przełamania, lecz mimo wielkiej przewagi w broni pancernej i artylerii, 3 Front Ukraiński nie uzyskał żadnych sukcesów. Wyłączenie sojuszników III Rzeszy z walki było teraz kluczowym zadaniem jakie Armia Czerwona otrzymała od Stalina, gdyż z niepokojem patrzył on na potężne zgrupowanie wojsk brytyjskich nad cieśninami: Bosforem i Dardanelami. Związek Radziecki musiał za wszelką cenę "wyzwolić" tą część świata i dlatego po nieudanym ataku z 4 sierpnia, wojska radzieckie otrzymały kolejne wzmocnienia z Odwodu Naczelnego Dowództwa, w postaci 4 i 7. Armii Gwardyjskiej.

    [​IMG]
    Bitwa nad Prutem

    10 sierpnia 50 dywizji zaatakowało pozycje niemieckiej 6. Armii i 3. Armii Rumuńskiej. Dowództwo radzieckie zostało jednak zaskoczone przez Tygrysy Królewskie 23. Panzer-Division i Panzer-Division "Feldheernhalle", które zdążyły dotrzeć na front w kluczowym momencie bitwy. Mimo ogromnego wysiłku Rosjan, front dalej trwał w miejscu, a wszelkie wyłamania były likwidowane kontratakami sił niemiecki-rumuńskich.

    Dowództwo radzieckie widząc bezsilność swoich wojsk zmodyfikowało nieco swój plan i postanowiło "napocząć" lewe skrzydło 6. Armii.

    18 sierpnia ciężkie czołgi typu Is-2, wsparte średnimi T-34 z fizylierami na pancerzach ruszyły na pozycje HG Sud w rejonie Brailii. Na tym odcinku wojska państw osi nie dysponowały żadnym ruchomym odwodem, ale za to były w dużym stopniu nasycone artylerią, która dzięki względnemu spokojowi w ostatnich tygodniach mogła przygotować pola ostrzału, rozbudować należycie pozycje ogniowe, a także zabezpieczyć podejścia polami minowymi.

    [​IMG]
    Rumunia w ogniu.

    Ataki radzieckie z 18 i 26 sierpnia załamały się w ogniu artylerii, a na froncie w Dobrudży niemieckie czołgi skutecznie skonsolidowały obronę 6. Armii, powodując wściekłość Stalina. OKH spodziewało się że STAWKA nie odstąpi od swoich planów i dlatego do armii genrała Fretter-Pico skierowano kolejny, LXIV. Armeekorps generała von Natzmera. Guderian rozkazał przygotować do przerzucenia do grupy armii generała Friessnera także kolejny z odtwarzanych na tyłach korpusów: IV. Panzerkorps którego główną siłą uderzeniową była weimarska 1. Panzer-Division, wsparta dywizją piechoty "Donau".

    [​IMG]
    IV. Panzerkorps w Austrii

    Przez następne dni wojska radzieckie z zadziwiającym uporem kontynuowały próby sforsowania Prutu, jednak za każdym razem rozbijały się o niemiecko-rumuńską obronę.

    [​IMG]

    ==============================

    Na zachodzie bez zmian, muszę coś z tym zrobić:p, no i mam nadzieje że uda mi się bardziej regularnie wrzucać odcinki, a na razie lecę do pracy.
     
  5. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Dziś takie małe co nieco żeby nie było ze odpuściłem tej grze testy biologiczne:D

    ====================================

    Mod 34 – kampania Niemcami cz. 27 odc. spec. "Kocioł Bałkański"

    Front wewnętrzny
    Nieudane ofensywy Armii Czerwonej na froncie rumuńskim powodowały coraz większy gniew Stalina. Armia Czerwona mimo znacznej przewagi od tygodni nie potrafiła przełamać zdecydowanej obrony 6. Armii generała Fretter-Pico i 3. Armii rumuńskiej. Dodatkową frustrację u naczelnego wodza Armii Czerwonej powodowały doniesienia wywiadu, o sukcesywnym wzmacnianiu front HG Sud świeżymi siłami(w tym LXIV. Armeekors generała von Natzmera). Wobec tego Stalin postanowi podjąć nieco inne działania by uszczuplić możliwości obronne grupy armii generała Friessnera.

    LXIV. Armeekorps był jedną z wielu jednostek Wehrmachtu odbudowywanych na Bałkanach. Rejon ten znajdował się z dala od frontu głównych działań wojennych, ale nadzwyczaj silny był tam ruch oporu który nieustannie starał się nękać siły Heeresgruppe E feldmarszałka von Weichsa. Działania przeciw siłom partyzanckim pozbawionym ciężkiej broni stanowiły jednak doskonałą szkołę dla jednostek osi przed udaniem się na front, jednak przez lata równowaga sił stopniowo zmieniała się na niekorzyść Wehrmachtu, a partyzanci skupieni wokół charyzmatycznego przywódcy Josipa Broza z każdym tygodniem rośli w siłę.

    Z początkiem września po wielu miesiącach tułaczki przez góry południowo-wschodniej Europy do górskiej twierdzy, przybyła delegacja radzieckich doradców wojennych. Zapewniła ona pełne poparcie Związku Radzieckiego dla Antyfaszystowskiej Rady Wyzwolenia Narodowego Jugosławii(3 września). Następnego dnia Broz proklamował tymczasowy demokratyczny rząd Jugosławii, który spotkał się z natychmiastową aprobatą państw koalicji antyhitlerowskiej i otrzymał zapewnienie znacznej materialnej pomocy.

    [​IMG]
    Jugosławia Tito odradza się

    5 września Tito proklamował utworzenie z oddziałów partyzanckich armię wyzwoleńczą która miała podjąć natychmiastową walkę z okupantem.

    Heeresgruppe E zasłużonego feldmarszałka von Weichsa, która sprawowała kontrolę nad zachodnimi i środkowymi Bałkanami dysponowała tylko 2. Armia Pancerna złożoną z niewielkich sił garnizonowych, rozbitego korpusu kawalerii kozackiej i VI. Armeekorps.

    [​IMG]
    Wojska von Weichsa

    Grupa armii E dysponowała silnym XII.Armeekorps który mógł służyć jak siły interwencyjne przeciwko próbom rozszerzenia rebelii na resztę Bałkanów.

    Tymczasem okazało się że w odpowiedzi na zdecydowane wystąpienie komunistów Josipa Broza, uaktywnili się także rojaliści skupieni wokół generała Dragoljuba Mihailovicia. 5 września opanowali górski rejon Mostaru, kontrolowany dotychczas przez Włochów.

    [​IMG]
    Zwolennicy króla Piotra II, nie oddadzą tak łatwo kraju komunistom.

    [​IMG]
    Czetnik

    Feldmarszałek von Weichs licząc na słabość sił komunistów skierował dywizję włoską przeciw nim, ale srogo zawiódł się licząc że partyzanci rozpierzchną się na widok regularnych oddziałów. Wojska Broza "Tity" miesiącami szkoliły się i gromadziły wyposażenie w niedostępnych pasmach górskich, także z łatwością odparły siły okupantów.

    Działania dwóch przeciwstawnych frontów politycznych, znacznie zaogniły sytuację na Bałkanach. "Kocioł Bałkański" ponownie zaczął wrzeć, a to był dopiero początek, gdyż von Weichs zdecydował skierować w rejony zapalne dywizje górską Chorwatów Ante Pavelicia. Ponadto HG E wysłało emisariuszy by nawiązać kontakt z Czetnikami, w celu podjęcia wspólnej krucjaty przeciwko komunistycznemu zagrożeniu.

    Jednak dla niemieckiego dowódcy najważniejsze było odzyskanie kontroli na drogami zaopatrzenia w Serbii i Czarnogórze które stanowiły swoistą aortę dla HG F generała lotnictwa Alexandra Löhra.

    [​IMG]
    HG F z XXII. Gebirgskorps oczekującym na wzmocnienie w postaci odtwarzanej Panzergrenadier-Division "Brandenburger".

    Sytuacja na Bałkanach w pierwszym tygodniu września znacznie się zaogniła, także generał Friessner, dowódca HG Sud nie mógł już liczyć na posiłki z tego rejonu, a sytuacja na froncie rumuńskim stawała się z każdym dniem coraz groźniejsza, gdyż Armia Czerwona podciągała kolejne siły. Destabilizacja na Bałkanach podrażniła również Włochów, którzy od wycofania się z Afryki Północnej nie przejawiali chęci do zdecydowanych działań. Pętla wokół Rzeszy na nowo ścisnęła mocniej.

    ====================

    Dwa screeny na koniec

    [​IMG]

    [​IMG]

    ======================

    Taki mini przerywnik z mojej strony:D
     
  6. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Sieka specjalnie dla ciebie mały raport frontowy:p

    W Kurlandii znajduje się obecnie Grupa Armii Kurlandia.

    [​IMG]

    [​IMG]

    Skład to 17 dywizji piechoty, 4 dywizje polowe Luftwaffe, 1 dywizja grenadierów ludowych, 2 dywizje zmotoryzowane, 2 dywizje grenadierów pancernych, 3 dywizje pancerne i 3 sztaby armijne oraz dywizja ochotników hiszpańskich "Cruz Azul" o stanie szczątkowym.

    Rozmieszczenie:

    Jeglawa(Jegłowa)
    [​IMG]

    Siauliau(Szawle)
    [​IMG]

    Memel(Kłajpeda)
    [​IMG]

    Na tyłach znajduje się rozbita hiszpańska dywizja i LI. Armeekorps z 297. Infanterie-Division generała Lieba.
     
  7. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Kolejna porcja zmagań.

    ========================================

    Mod 34 – kampania Niemcami cz. 28

    Front wschodni
    Niemieckim wojskom na wschodzie udało się szczęśliwie przetrwać najlepszy dla prowadzenia działań wojennych okres wiosenno-letni. Utrzymano względnie ciągłą linię frontu bez znaczących strat terytorialnych i wzmocniono potencjał bojowy armii po okresie "czarnej dziury" uzupełnień z czasu przygotowań do operacji "Wacht im Rein". Jednak mimo wszystko czas działał na niekorzyść Rzeszy, bo z każdym tygodniem przepaść między nią a jej wrogami powiększała się w znaczący sposób.

    HG Sud
    Sierpniowe potężne ataki na mocno zachwiały liniami obronnymi na froncie rumuńskim, jednak jak się miało okazać były one niczym wobec skali radzieckiej jesiennej, generalnej ofensywy rozpoczętej 7 września.

    Operację rozpoczęło uderzenie 54 dywizji marszałka Sokołowskiego z przyczółków mostowych na Prucie, gdzie w ostatnich zgromadzono potężne siły pancerne, liczące setki czołgów, dział pancernych oraz tysięcy dział. Trwające wiele godzin przygotowanie artyleryjskie nadwątliło w wielu miejscach obronę 3. Armii Rumuńskiej, jednak wszelkie wyłamania były natychmiast likwidowane dzięki błyskawicznym kontratakom. 8 września siły blokujące radzieckie przyczółki zostały wsparte przez niemiecki Panzerkorps "Feldheernhalle" generała Crasemanna i XXI. Gebirgskorps generała Auleba z 6. Armii. Radzieckie wojska pancerne stłoczone na niewielkiej przestrzeni nie mogły skutecznie rozwinąć sił do uderzenia.

    [​IMG]
    Bitwa o przyczółki mostowe na Prucie

    Słabość artylerii wojsk osi, a także braki amunicyjne powodowały ze nie można było pokryć skutecznym ogniem zaporowym radzieckich pozycji wyjściowych, ale doskonale przygotowane pozycje przeciwpancerne pozwalały każdorazowo zestrzeliwać czołgi ruszające do ataku. 10 września chorego Sokołowskiego zastąpił Szaposznikowa, ale do 14 września udało się mu poszerzyć przyczółki mostowe zaledwie o kilka kilometrów kwadratowych.

    16 września atak poprowadziła 57 Armia generała Kuzniecowa, 18 dowodzenie nad operacją wyłamania z przyczółków przejął specjalny wysłannik STAWKI marszałek Wasilewski. 11 dni praktycznie nieustannej walki wyczerpało rumuńską 3. Armii, stany osobowe dywizji skurczyły się o połowę, brakowało sprzętu i amunicji.

    [​IMG]
    Radzieckie wyłamanie z przyczółków

    Do 19 września praktycznie cała obrona spadła na barki niemieckiej piechoty górskiej, strzelców i grenadierów pancernych. Watahy radzieckich T-34, T-60 i Is-2, były rozstrzeliwane ogniem 88-mek Królewskich Tygrysów i 75-tek Panzer IV z batalionu pancernego 493. Panzergrenadier-Division które osłaniały skrzydła ciężkich czołgów. Czerwoną piechotę dziesiątkowały karabiny maszynowe, moździerze i lekkie działa piechoty, kolejne radzieckie ataki zalegały.

    23 września wieczorem miał miejsce kolejny poważny kryzys. Na 6 dywizji niemieckich wspartych jednostkami ochrony sztabu 6.Armii(dywizje rumuńskiej były całkowicie obezwładnione), spadło uderzenie 45 dywizji radzieckich, przewaga 7 do 1. Gwardziści Stalina walczyli z niebywałym poświęceniem, ale niemieccy trzymali się twardo każdej piędzi ziemi na dając się zepchnąć wrogowi. Niemcy nie mieli ciężkiej artylerii, ale mogli liczyć na pomoc niszczycieli rumuńskiej Floty Czarnomorskiej, które bombardowały strefę przybrzeżna ogniem swej artylerii pokładowej. Ważniejsze w tym wypadku niż wymierne korzyści, był tu efekt psychologiczny.

    [​IMG]
    Trzeci tydzień ofensywy jesiennej- "ani kroku w tył"

    Do 29 września korpusy Wehrmachtu wycofały się na kolejną linię obrony, gdzie w ciągu ostatnich kilku dni przeorganizowywały się dywizje rumuńskie, jednak niemal natychmiast uderzyły radzieckie czołgi które nie pozwoliły oderwać się niemieckim oddziałom. Ponad 30-godzinny kryzys został zażegnany, jednak generał Fretter-Pico, dowódca 6. Armii słał dramatyczne prośby do OKH z prośbą o zgodę na odwrót z Dobrudży, albo o wsparcie LXIV. Armeekorps von Natzmera, skierowanym na osobiste życzenie Hitlera w rejon Ploesti w celu ochrony rumuńskich pól naftowych przed ewentualnym desantem z powietrza.

    Obie prośby zostały odrzucone, a rozkaz trzymania się za wszelką cenę został utrzymany.

    Konsekwencją tego był kolejny tydzień masakry na froncie pod Prutem. Stosy trupów rosły w zastraszającym tempie, 3. Armia Rumuńska znowu znalazła się w ogniu walki.

    [​IMG]
    Krwawy początek października

    6. Armia i 3. Armia Rumuńska stopniowo były spychane w kierunku granicy Bułgarskiej a zagrożenie dla Ploesti i Bukaresztu rosło z każdym dniem. Bohaterski opór Panzerkorps "Feldheernhalle" i XXI. Gebirgskorps sprawił że te jednostki były wymieniane w codziennych komunikatach Wehrmachtu jako przykład dla inny jednostek na Ostfroncie. Goebbels-owska propaganda rozpisywała się o wyczynach "lwów Dobrudży", którę od miesiąca stawia opór dziesięciokrotnej przewadze przeciwnika.

    [​IMG]
    "Lwy Dobrudży"

    Jednak mimo wszystkich tych pochwał generał Fretter-Pico realnie oceniał sytuacje. 7 października sytuacja na froncie stała się na tyle poważna że zażądał od OKH zgody na odwrót kiedy uzna to za konieczne. Mimo poparcia ze strony Guderiana, Hitler zdecydowanie odmówił. Pozycja Frettera-Pico została mocno zachwiana.

    24 godziny między 7 a 8 października było godzinami w których ważył się los armii. Masy radzieckich piechurów i setki czołgów jak potop zalało 6. Armię, wysunięte pozycje zostały zasypane stosem ciał i wrakami wypalonych czołgów, ale opór nadal trwał. Pod osłoną Tygrysów strzelcy górscy i grenadierzy pancerni w sposób zorganizowany obsadzali nowe linie obrony i w żadnym wypadku nie dopuścili do przerwania ciągłości frontu.

    [​IMG]
    Kryzys 6-9 października

    Bitwa miał trwać nadal...

    [​IMG]
    Straty Rumunów w ciągu miesiąca sięgnęły 50-70 procent

    Dowódca HG Sud generał Friessner dobrze wiedział że przerwanie frontu pod Tulczą zagrozi całej grupie armii. Jego najsłabszym ogniwem była 8. Armia zajmująca jednak bardzo korzystne pozycje obronę w wysokich Karpatach w rejonie Bacau, ale istniało zagrożenie że jak 6. Armia się cofnie, obrona armii generała Wöhlera zostanie zrolowana.

    [​IMG]
    Wzmocnienie 8. Armii

    W tym celu udało mu się pozyskać nowe siły dla 8. Armii w postaci IV. Panzerkorps z odwodu armijnego i VII. Armeekorps z 4. Armii Pancernej. Było to o tyle istotne wzmocnienie że wcześniej armia dysponowała tylko jednym ruchomym odwodem w postaci brygady Stugg'ów, a teraz pozyskała cały pułk pancerny Pz. IV z 1. Panzer-Division, kolejną brygadę Stugg'ów i batalion Jagdpanther.

    HG Mitte
    Gigantyczna operacja na południu nie była jedyną jaką Armia Czerwona przeprowadziła w okresie wrzesień-październik. 1 Października 41 dywizji marszałka Buddionnego uderzyło, na umocnienia "Linii Arpada". Międzyczasie ujednolicono dowództwo w AG 'Heinrici", dywizje węgierskie z rejonu Preszowa zostały podporządkowane dowództwu niemieckiemu, natomiast rejon Koszyc miały odbijać siły 1. Armii węgierskiej które zachowały nieco autonomii w dowodzeniu, wsparte jednostkami niemieckimi w tym wycofanym uprzednio z 6. Armii XXXIX. Gebirgskorps generała von le Suire, wzmocnionym o 78 ludową dywizje szturmową i dywizje piechoty.

    [​IMG]
    Bitwa o "Linię Arpada". Nowy korpus dla AG "Heinrici"

    Armia Czerwona mimo trzech prób przełamania obrony była każdorazowo odrzucana i nie osiągnęła żadnych sukcesów. Schörner mógł zatem zacząć myśleć o kontrofensywie na Koszyce.

    HG F
    Wzmożona aktywność partyzancka z początku września nie wróżyła dobrze dla HG F. Dowódca HG F, generał lotnictwa Alexander Löhr nie mógł bezczynnie patrzeć na rodzącą się armię powstańczą Jugosławii i 10 października rozpoczął pierwszą operację przeciwpartyzancką na większą skalę. Równocześnie "Titowcy" zeszli z gór i zaatakowali z zaskoczenia garnizon Belgradu. Entuzjazm ludności cywilnej pomógł w dużym stopniu partyzantom i szybko rozbroili oddziały niemieckie.

    [​IMG]
    Pierwsza Ofensywa Anty-Partyzancka

    12 października HG F przeszła do kontrofensywy na Belgrad,. Do wieczora w walki zostało zaangażowanych 6 dywizji niemieckich w tym korpus kozackiej kawalerii generała-atamana Pannwitza.

    Belgrad został szybko odbity, kosztem rozbicia 2. Kossaken-Kavalleire-Division, której resztki włączono do pierwszej dywizji, jedna zagrożenia ze strony Tity nie udało się zażegnać. Löhr natychmiast zwiększy represję wobec ludności cywilnej. Nic nie zapowiadało rychłego rozstrzygnięcia sytuacji.

    ================================

    Dwa słowa. Żeby sobie utrudnić, a ułatwić Rosjanom na południu to wyzerowałem manpower Rumunom, bo cały czas uzupełniali dywizje i była patowa sytuacja. A tak przynajmniej widać jak się krew leje:p.
     
  8. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Znowu pomęczę was trochę bitwą o Tulcze, ale przez miesiąc się nic innego praktycznie nie działo i zanim przejdę do następnych wydarzeń to chciałem to zamknąć(taki trochę spoilerowaty odc.). Ale obiecuję ze to już ostatni raz:p

    ====================================

    Mod 34 – kampania Niemcami cz. 29


    Front wschodni
    Jak w poprzednim miesiącu główny ciężar walk spoczął na barkach grupy wojsk południe.

    HG Sud
    Po miesiącu nieustannych ataków Armii Czerwonej front nad Prutem trząsł się w posadach. Szczególnie ciężkie straty poniosła 3. Armia Rumuńska, której zdolność bojowa spadła praktycznie do zera. Całą obronę trzymały w praktyce tylko dwa korpusy niemieckie z 6 dywizjami: XXI. Gebirgskorps i Panzerkorps "Feldheernhalle".

    Tymczasem drugi tydzień października przyniósł kolejne ataki. Jedyne chwile wytchnienia miały miejsce od 10-12 października kiedy Rosjanie przegrupowywali swoje siły do generalnego szturmu, którym miał dowodzić Bohater Związku Radzieckiego-marszałek Żukow. Zgodnie z planem generalny atak rozpoczął się 12 października, niestety dla 6. Armii i 3. Armii Rumuńskiej nie była to przerwa na tyle długa żeby odzyskać utracone w ostatnim miesiącu siły.

    Atak 37 dywizji pierwszego rzutu, mimo zdecydowanej przewagi w ludziach i broni nie osiągnął założonych celów pierwszego dnia szturmu generalnego. Nie osiągnął ich również drugiego dnia ani trzeciego. Później się okazało że takich dni miało być blisko 30 zanim niemiecka obrona miała się załamać. Około dwudziestego dnia szturmu z walki został kompletnie wyeliminowany XXI. Gebirgskorps generała Auleba,a w pierwszych dniach listopada cały front trzymały tylko 23. Panzer-Division i Panzer-Division "Feldheernhalle" z korpusu Crasemanna. Dwie dywizje przeciwko blisko pięćdziesięciu, ale na przekór wszystkiemu trzymały się jeszcze blisko tydzień nie pozwalając Rosjanom przejść.

    Dokumentacja generalnego szturmu na froncie w Dobrudży
    [​IMG]
    [​IMG]
    [​IMG]
    [​IMG]

    W końcu 7 listopada nie było już czego bronić. 3. Armia Rumuńska została niemal doszczętnie wykrwawiona w dwumiesięcznych walkach, niemieccy strzelcy górscy nie mieli amunicji a czołgi paliwa. Front zionął jedną wielką luką. W końcu generał Fretter-Pico przy aprobacie generała Friessnera zezwolił na odwrót wyczerpanych jednostek. Odwrót opłacił życiem jeden z najzdolniejszych niemieckich generałów - Helge Auleb który do końca z brygadą Stugg'ów ze 101. Jager-Division ubezpieczał odwrót swojego korpusu. Nie dotarł już jednak do rejonu koncentracji swojego korpusu w pobliżu portu Konstancy, okupowanej obecnie przez wojska bułgarskie.

    [​IMG]
    Koniec dwóch miesięcy zmagań nad Prutem. Śmierć generała Auleba i zmiany w 6. Armii

    Generał Auleb nie był jedyną "ofiarą" radzieckiego przełamania w Rumunii. Adolf Hitler w napadzie furii odwołał także zasłużonego generała Maximiliana Fretter-Pico, kierując w jego miejsce jedną z 'gwiazd" młodego pokolenia dowódców Wehrmachtu, generała Hermanna Balcka. Nie zmieniało to jednak faktu że przed Armia Czerwoną brama na południe stała otworem.

    HG Mitte
    Równolegle z "operacją rumuńską" wojska Stalina prowadziły także operację na wschodnich Węgrzech. Grupa armijna generała Gottharda Heinriciego, obsadzająca mocno bunkry na "Linii Arpada" była również celem zaciekłych ataków ze strony radzieckiej. 15 października radzieckie T-34 z fizylierami na pancerzach próbowały wedrzeć się w głąb głęboko urzutowanej obrony niemiecko-węgierskiej jednak nadziały się na silny ogień artyleryjski który przydusił do ziemi piechotę i pozostawił czołgi na łasce dobrze rozmieszczonych dział przeciwpancernych. Kontratak dywizji pancernych i grenadierów pancernych ostatecznie rozwiał nadzieję marszałka Buddionnego na osiągnięcie jakiegokolwiek sukcesu, Heinrici dał mu jasno do zrozumienia że takimi siłami nic nie wskóra.

    [​IMG]
    Bitwy w rejonie Preszów-Koszyce

    Armia Czerwona posyłała również swoje wojska w lukę we froncie HG Mitte w rejonie Koszyc, jednak natychmiast spotykały się z reakcją sił odwodowych Schörnera. Piechota niemiecko-węgierska wsparta jednostkami kawalerii i szturmowcami z 78. Volks-Sturm-Division, natychmiast odrzucała siły radzieckie, względnie stabilizując linię frontu. O całkowitej stabilizacji, wobec zwiększającego się naporu na Preszów, Schörner mógł jednak zapomnieć.

    Nadchodząca zima nie miała mieć nic wspólnego ze spokojnymi zimami lat poprzednich.

    =====================================

    Doszedłem wreszcie do jakiegoś przełomu na froncie wschodnim. Swoją drogą zaskakująco długo broniłem się w Tulczy biorąc pod uwagę że tylko dwie dywizje miały org i przewaga Rosjan oscylowała wokół 93-96%. Ale moje tygryski trwały ponad tydzień:D

    Następny odcinek bardziej dynamiczny.
     
  9. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Nie wyrobiłem się jednak w święta, potem dużo pracy i Sylwek to teraz wrzucam. Trochę minie zanim ogarnę nowe forum, ale czas się przystosowywać. Jak screenów nie widać to prawym przyciskiem myszy trzeba otworzyć w nowej karcie i powiększyć:).
    ==================================

    Mod 34 – kampania Niemcami cz. 30

    Front wschodni
    Przełamanie frontu przez Armię Czerwona w Dobrudży nie zapowiadało nic dobrego dla OKH. Niemal cały rok front wschodni stał w miejscu i był względnie ustabilizowany na całej swojej długości, a teraz stanął przed groźbą że runie jak domek z kart. Dla Guderian i sztabu OKH oznaczało to nowe wyzwanie - należało się uchronić przed nieuchronnym.

    HG Sud
    Pobite oddziały 6. Armii wraz z resztkami 3. Armii Rumuńskiej wycofały się w rejon Konstacy, już na terytorium bułgarskim. Do tej pory państwo Bułgarskie jak ognia unikało wchodzenia w konflikt ze Związkiem Radzieckim. Mimo iż była formalnie członkiem Osi i dokonała za przyzwoleniem Hitlera agresji na Turcję, to jednak nigdy nie uczestniczyła zbrojnie w konflikcie z ZSRR. Na front wschodni nie dotarła ani jedna jednostka złożona z Bułgarów, lotnictwo i flota również trzymały się zdała. Dawało to nadzieję rządowi bułgarskiemu, że dzięki tym licznym aktom dobrej woli i zachowywaniem neutralność uda się uniknąć agresji radzieckiej na ten kraj. Dlatego wieść o przekroczeniu granicy przez Niemców i Rumunów spowodowała falę niepokoju w oczekiwaniu na reakcję Rosjan.

    A oddziały Armii Czerwonej kontynuowały pościg za uciekającym przeciwnikiem nie zważając na granice państwowe. 9 listopada radziecka agresja na Bułgarię stała się faktem. Książe Cyryl Koburg, regent królewski musiał podjąć niezwłocznie decyzję co do skierowania armii na front, a akcja niemieckich komandosów w następnych dniach szturmujących pałac królewski tylko mu pomogła w podjęciu jedynie słusznej decyzji.

    [​IMG]

    Tymczasem walki na wschód od Dunaju ciągle trwały. Opór nie był wielki gdyż nowy dowódca 6. Armii generał Hermann Balck otrzymał stanowcze rozkazy przemieszczenia ocalałych jednostek XXI. Gebirgskorps i Panzerkorps "Feldheernhalle" z powrotem do Rumunii, w celu obsadzenia linii Ploesti-Bukareszt. Było to konieczne posunięcie ponieważ w tamtym rejonie znajdowały się tylko trzy pełne dywizje LXIV. Armeekorps generała von Natzmera i całkowicie rozbite trzy "dywizje szkieletowe" VIII. Armekorps generała Prittwitz und Gaffrona. Równolegle miały się wycofywać resztki armii rumuńskiej.

    Do 13 listopada Rosjanie całkowicie opanowali rejon Konstancy i poszli dalej atakując ważny port Morza Czarnego w Warnie, broniony tylko przez jedną, słabą dywizję. Armia bułgarska musiała zareagować.

    16 listopada 29 dywizji carskich zaatakowało czołówki radzieckiej gwardyjskiej armii pancernej na polach gdzie kiedyś ważyły się losy XV-wiecznej Europy. 10 dni zajęło zanim nieprzebrana masa zacofanych technicznie i taktycznie wojsk bułgarskich zepchnęła "czerwone" czołgi z powrotem do Konstancy, a międzyczasie pojawiło się nowe zagrożenie gdyż piechota radziecka idąca za czołgami zmieniła główny kierunek natarcia i zaatakowała górski rejon Pleven.

    [​IMG]

    Początkowe sukcesy radzieckiej ofensywy zostały po dwóch tygodniach zahamowane i dla STAWKI stało się jasne że musi skierować więcej odwodów operacyjnych do 3 Frontu Ukraińskiego, by należycie wykorzystać przełamanie z początku miesiąca.

    Armia Czerwona nie poprzestawała tylko na ofensywie wzdłuż Morza Czarnego. Równolegle marszałek Wasilewski pragnął doprowadzić do końca sprawę Rumunii i dlatego do 20 listopada zgromadził ponad 40 dywizji(w tym wiele jednostek pancernych i zmotoryzowanych) na odcinku Jassy-Tulcza, w celu przełamania obrony lewego skrzydła niemieckiej 6. Armii w rejonie Braili.

    [​IMG]
    Bitwa o Rumunie

    Wasilewski był przygotowany na klasyczną "bitwę na wyniszczenie" i dlatego początkowe niepowodzenia wcale go nie zniechęciły. Radzieccy żołnierze w trzaskającym mrozie, raz po raz atakowali przez otwarte przestrzennie naddunajskich równin, jednak lewe skrzydło 6. Armii wsparte 4. Armią Rumuńską stały niewzruszenie na swoich pozycjach. Kluczowe znaczenie dla obrońców miało głębokie nasycenie frontu artylerią, od najcięższych dział oblężniczych po lekkie działa polowe, które skutecznie szachowały posunięcia Rosjan. Generał Friessner do początku grudnia mógł ze spokojem patrzeć na ten odcinek frontu.

    Jednak Szef Sztabu Wojsk Lądowych - generał Heinz Guderian nie mógł patrzeć spokojnie na rozwój sytuacji na froncie południowym. Wiedział o słabości swoich sił w tamtym rejonie, nawet dołączenie do wojny Bułgarii nie poprawiało sytuacji w jakiś znaczący sposób, gdyż był to sojusznik słaby z liczną ale przestarzałą armią. Również chęć do walki była wątpliwa dlatego Guderian za wszelką cenę żądał wzmocnienia dla generałów Friessnera i Balcka, by choć w niewielkim stopniu zatrzymać marsz Rosjan na południe. Bo wielu "bitwach" w sztabie Hitlera udało mu się uzyskać zapewnienie że jako pierwszy w kolejce do odtworzenia jest III. Panzerkorps generała Hermann Breith'a, wycofany niedawno z frontu 4. Armii Pancernej, a obecnie stacjonujący w Austrii. Korpus ten został wstępnie przydzielony HG Sud, jednak termin jego realnego wejścia do walki oscylował dopiero wokół przełomu zimowo-wiosennego, a na razie Friessner musiał liczyć głównie na własne siły.


    HG Mitte
    Po przełamaniu Armii Czerwonej w Rumunii pozostał już tylko jeden "cierń w oku Stalina" który przysparzał Rosjan o ból głowy w ostatnich tygodniach, mianowicie Armeegruppe 'Heinrici" która wytrwale broniła swoich pozycji na pograniczu węgiersko-słowackim. Armie 2-ego i 4-ego Frontu Ukraińskiego nieustannie atakowały niemiecko-węgierskie pozycje na 'Linii Arpada". 18 listopada jednostki radzieckie przedarły się w rejon Koszyc i następnie skierowały się na południe, rozbijając doszczętnie dwie "szkieletowe" dywizje generała Cramera.

    [​IMG]
    Kolejna ofensywa 2. Frontu Ukraińskiego

    Schörner bezzwłocznie skierował kilkanaście dywizji do kontrataku, likwidując radzieckie czołówki pancerne.

    Rosjanie byli jednak nieustępliwy i twardo trzymali się raz wytyczonego celu. AG 'Heinrici" mimo poważnych strat nieustępliwie trwała na swoich pozycjach, a Armia Czerwona w dalszym ciągu nie rezygnowała z prób obejścia fortyfikacji granicy węgierskiej poprzez wschodnią Słowację.

    [​IMG]
    Bitwa we wschodnich Karpatach

    Schörner każdorazowo musiał uruchamiać swoje wojska do kontrataków, angażując m.in. dywizje pancerne SS "Totenkopf" i "Wiking" które planowo miały zostać wycofane do odwodu grupy armii.

    [​IMG]
    Niemieckie kontrataki

    Oddziały tyłowe HG Mitte wraz z dywizjami 17 Armii, AG "Heinrici" i 1. Armii węgierskiej musiały wielokrotnie toczyć boje spotkaniowe z radzieckimi gwardzistami. Mimo znacznej przewagi liczebnej Rosjan, Schörnerowi udało się zachować płynność frontu karpackiego i powstrzymać Armię Czerwoną przed wdarciem się na Równinę Węgierską. Rosjanie chcieli wykorzystać ostatnie ciepłe dni jesieni, gdyż wkoło szalały już zimowe zamiecie, ale generał Heinrici ze swoją armią stał niewzruszenie, trzymając front pod Preszowem i tym samym zażegnując niebezpieczeństwo okrążenia 8. Armii.

    HG E/F
    Listopad przyniósł kolejne zwiększenie aktywności partyzanckiej na Bałkanach. Grupa armii E feldmarszałka von Weichsa musiała kilkukrotnie walczy przeciwko zorganizowanym bandom, które powstały na wieś o ogłoszeniu przez Jozefa Broza Titę niepodległości państwa Jugosłowiańskiego.

    [​IMG]
    Operacje przeciwpartyzanckie na Bałkanach

    Grupy armii E i F zostały na szczęście ostatnio wzmocnione o "Brandenburską" dywizje grenadierów pancernych, odtworzoną dywizją kozacką, i albańską dywizje SS, także sytuacja była łatwa do opanowania ale pojawiło się nowe niebezpieczeństwo związane z powstaniem nowego frontu w Bułgarii. Sztab generała lotnictwa Aleksandra Löhra został przesunięty do Sofii z zadanie nawiązania lepszej współpracy z armią bułgarską.

    Front zachodni
    Niemal rok po kontrofensywie w Ardenach, która zakończyła się dla aliantów stratą 9 dywizji, SHAEF znowu przeszedł do działania. Wojska aliantów rozpoczęły operację przeciw sojusznikowi III Rzeszy, Hiszpanii rządzonej przez generał Franco.

    Dywizje brytyjskie przedarły się przez słabą obronę w Katalonii i zepchnęły obrońców pod Tarragonę.

    [​IMG]

    Sytuacja nie rokuje najlepiej gdyż armia hiszpańska jest mocno przestarzała a III Rzesza nie mam możliwości jej wsparcie.

    ====================================

    Finito:p
     
  10. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Po tym co dziś rano zobaczyłem to szczena mi opadła i w sumie to miałem balować ale skoro jestem w domu na swoim kompie, screeny obrobione w zeszłym tygodniu to wrzucę nowy odcinek:D. Nie wiem czy jestem godzien na takie wysokie miejsce, ale Vox populi, vox Dei i z tym nie ma co dyskutować. Dzięki naprawdę i odbieram to jako wielki kredy zaufania na przyszłość, także mimo wszystkich przeciwności losu postaram się dojść do Berlina:), a może i dalej.
    Aha no i nagrałem się ostatnio tyle że muszę rozbić to na dwie części

    ========================================================

    Mod 34 – kampania Niemcami cz. 31

    Front południowo-wschodni
    Rozpoczęcie ofensywy radzieckiej w Bułgarii spowodowało zamęt nie tylko na froncie ale także na najwyższych szczeblach dowództwa Wehrmachtu. Obszar Bałkanów dotychczas podlegało dowództwu operacyjnemu Oberkommando der Wehrmacht z Wilhelmem Keitelem i Afredem Jodlem, natomiast za cały front wschodni odpowiadało Oberkommando der Heeres nad którym władzę sprawował sam Adolf Hitler z generałem Guderianem jako szefem sztabu. Wkroczenie Rosjan do Bułgarii spowodowało konflikt między OKH i OKW oto kto ma przejąć pieczę nad frontem bałkańskim: czy Heeresgruppe Sud generał Friessnera, czy Heeresgruppe F generała lotnictwa Löhra. Tymczasem niedoświadczona armia bułgarska miała co raz większe kłopoty.

    HG F
    Grudzień przyniósł dalsze postępy radzieckiej ofensywy. 3 Front Ukraiński rozszerzył pasmo uderzenia atakując w odstępie kilku dni górskie rejony obwodów Płowdiw i Plewen.

    [​IMG]
    Radziecka ofensywa w pełni. Hitler wizytujący HG F(generał Löhr pierwszy z lewej)

    Bułgarskie wojska skupione głównie nad cieśninami czarnomorskimi z powodu słabej mobilności nie były w stanie szybko zareagować na wyłamania we froncie poczynione przez Armię Czerwoną. Radzieckie dywizje parły naprzód nie zważając na osłonę skrzydeł i osłonę swoich linii zaopatrzeniowych, także niebawem pojawiła się szansa na uderzenie na lewą flankę Rosjan. 17 grudnia pierwsze trzy dywizje bułgarskie ruszyły z tureckiej strefy okupacyjnej i ruszyły na Warnę.

    18 grudnia nie zważając na pogarszająca się sytuacje na tyłach, wojska 3 Frontu Ukraińskiego zaatakowały z marszu stolicę Bułgarii Sofię bronioną tylko przez jedną odwodową dywizję piechoty. Sytuacja stała się na tyle poważna że dowództwo niemieckie zmuszone było przegrupować część sił dla lepszej osłony frontu: OKH przesunęło dywizję górską SS "Skanderberg"ze składu HG F w rejon Prisztiny, a OKH przegrupowało ponownie LXIV. Armeekorps, tym razem do Krajowy by chronić granicę rumuńska od południa.

    [​IMG]
    Niemieckie przegrupowanie i kontratak Bułgarów

    W wigilie 1948 roku(nie tą prawosławną), siły bułgarskie wyszły na tyły dwóch radzieckich armii, odcinając je od zaopatrzenia w górskim rejonie Płowdiwu. Dwa dni później sztab 3 Frontu Ukraińskiego zorganizował kontratak na Warnę z zadaniem odnowienia połączenia lądowego między izolowanymi dywizjami a resztą wojsk.

    STAWKA jednak nie odwołała rozkazu o szturmie na bułgarską stolicę, gdzie próbowały bronić się tylko jednostki osłony sztabu HG F wycofujące się z rejonu Płowdiwa.

    [​IMG]
    Armia Czerwona w "rozkroku". Szturm na Sofie i równoczesne, rozpaczliwe próby nawiązania łączności z tyłami

    Dowództwo bułgarskie zwlekało jednak z prób likwidacji kotła, podciągając kolejne dywizje dla wzmocnienia frontu pod Warną. Mimo nalegań m.in. ze strony generała Balcka, dowódcy armii carskiej wzbraniali się z podjęciem operacji w zachodniej Tracji, argumentując że zimno i głód zrobią swoje. Czas uciekał, nowy rok się zaczął, a działań w dalszym ciągu nie było.

    Front wschodni

    HG Sud
    Tymczasem na północ od Bułgarii prawe skrzydło 3 Frontu Ukraińskiego również nie zapadło w sen zimowy. Z początkiem nowego roku 41 dywizji ruszyło do szturmu na lewą flankę 6. Armii generała Hermanna Balcka, wspartą w rejonie Brailii 4. Armią Rumuńską. Ciężkie IS-2, T-34 z desantem fizylierów i liczne pododdziały piechoty ruszyły poprzez zaspy w stronę pozycji niemiecko-rumuńskich. Watowane kurtki radzieckich piechurów dobrze chroniły przed mrozem, ale nie chroniły przed kulami, toteż po dwóch dobach ataków pole bitwy pokrywały stosy ciał i wypalone czołgi stanowiące czarne punkty, kontrastujące z białą pustynią wokół.

    [​IMG]
    Front rumuński w nowym roku

    Dużą rolę w walkach odegrał nowy LXXIII. Armeekorps dopiero co przybyły do Rumunii z odwodów naczelnego dowództwa wojsk lądowych. Korpus generała Petzela wspierały także samodzielne bataliony czołgów i dział pancernych, które już w pierwszych godzinach na froncie mogły pokazać swoją skuteczność w walkach z hordami radzieckich czołgów. Rumunia, jako sojusznik III Rzeszy pozostawała w dalszym ciągu w grze, jednak morale ludności cywilnej podupadało, aż żołnierze coraz łatwiej podnosili ręce do góry.

    Generał Guderian w swoim sztabie w Zossen spoglądając na mapę frontu południowego jak na dłoni widział jak nad Rumunią zaciskają się radzieckie kleszcze. Atak pod Brailią był częścią większej operacji mającej zniszczyć 6. Armię w okrążeniu, co otworzyło by drogę na Węgry, a wtedy los także 8. Armii byłby przypieczętowany. Dalej była już tylko Rzesza.

    HG Mitte
    Prawe skrzydło wielkiej operacji radzieckiej na południu stanowiły wojska 4 Frontu Ukraińskiego od tygodni usiłujące przebić się przez przełęcze karpackie i rozbić niemiecko-węgierskie wojska. Na przeszkodzie stawały jednak zaprawione w bojach dywizje po dowództwem niezłomnego generała Heinriciego. Jego grupa armijna trzymała pozycje ryglowe pod Preszowem, a także skutecznie kontratakowała we wschodniej Słowacji.

    [​IMG]
    HG Mitte nie ma spokojnych świąt

    Generał Heinrici miał jednak na tyle szczęścia że Hitler doceniał znaczenie jego odcinka frontu także możliwe było systematyczne zasilanie jego wosk nowymi jednostkami. W grudniu pod jego rozkazy trafiły dwie odtworzone węgierskie dywizje pancerne, mające na stanach bataliony "Panter" i Panzer IV zakupione przez Węgrów, bądź naprawione przez nich w warsztatach remontowych na tyłach frontu. Dowództwo węgierskie liczyło że żywot frontowy tych stanowiących teraz elitę armii admirała Horthy'ego, będzie dłuższy niż ostatnio kiedy to te dwie dywizje były wyposażone w czołgi produkcji rodzimej typu Turán II.

    Wzmocniona tymi jednostkami AG "Heinrici" mogła poważnie myśleć o ustabilizowaniu frontu pod Koszycami.

    Front zachodni
    Sojusznicze dowództwo włoskie, widząc nieuchronność nadchodzącej od wschodu pożogi wojennej, aktywowało do działania swą flotę chcąc zabezpieczyć szlaki komunikacyjne z okupowaną Grecją.

    [​IMG]

    Pech chciał że flota włoska napotkał przy tym zespół amerykańskich lotniskowców, osłanianych przez lżejsze okręty. Włosi w tym wypadku zrobili to co umieli najlepiej czyli uciekli z pola walki.

    W południowo-wschodniej Francji zakończyła się ściśle tajna operacja ewakuacji przemysłu ciężkiego, nadzorowana przez ministra Speera. Z Prowansji wywieziono kompletne zakłady przemysłowe, przewożąc je nocą transportami kolejowymi do głęboko ukrytych przed ciekawskimi oczyma, sztolni we wschodnich Alpach i w górnej Bawarii.

    [​IMG]
    Ewakuacja przemysłu i odkrycia niemieckich naukowców.

    Miesiącami tysiące przymusowych robotników wykuwało kilometry korytarzy w zboczach gór. Mówi się że w tych tajnych zakładach będą konstruowane najnowsze cuda niemieckiej techniki wojennej, na czele z samolotami turboodrzutowymi. Dla innych był to znak że "Festung Alpen" budzi się do życia.

    ================================

    Dodałem eventem te dwie dywizje pancerne Węgrom. Dla równowagi Rosjanie dostali 36 dywizji piechoty:)

    No i na koniec pozdro dla panów złotego i brązowego z którymi cisnę się na podium:D(dla reszty oczywiście też;)).
     
  11. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Jednak nie ogarnąłem wszystkiego w weekend(2 dni to stanowczo za mało) to teraz postaram się nadrobić. W sumie to teraz jakiś 35 odcinek (bo po drodze jakieś specjalne nienumerowane były:p).

    ==================================================

    Mod 34 – kampania Niemcami cz. 32

    Front południowo-wschodni
    Zimowa ofensywa radziecka na froncie bułgarskim została czasowo wyhamowana dzięki udanemu kontratakowi na Warnę armii księcia Cyryla Koburga. Jednak Armia Czerwona nie odpuszczała i dalej kontynuował operację w Bułgarii.

    Front bułgarski
    Szansa na okrążenie wojsk radzieckich w rejonie Płodiwu została zaprzepaszczona wraz z pojawieniem się Armii Czerwonej w okolicy Plewen. Bułgarzy przeprowadzili kontratak, ale radziecka armia pancerna mocno trzymała się na swoich pozycjach. 4 Front Ukraiński w dalszym ciągu próbował zepchnąć Bułgarów w stronę Morza Czarnego, kontynuując ataki na Warnę i równocześnie atakując na południe w stronę Górnej Dżumaji.

    [​IMG]
    Noworoczne ofensywy radzieckie w Bułgarii

    18 stycznia Armia Czerwona przecięła Bułgarię na pół, izolując wielkie zgrupowanie wojsk sojuszników Osi na wschodzie. Następnie wojska 4 Frontu Ukraińskiego zaatakowały macedońska Kawalę. Z końcem stycznia załamał się front pod Warną, armia bułgarska została zmuszona do odwrotu w stronę Istambułu.

    20 stycznia wojska radzieckie przeprowadziły rozpoznanie ogniem niemiecko-włoskich pozycji w rejonie Prisztiny. Dywizja górska SS "Skanderberg" która zaledwie kilkanaście dni temu przybyła na ten odcinek frontu, utrzymała kontrolę nad górskimi przełęczami tym samym zażegnując niebezpieczeństwo.

    26 stycznia 4 Front Ukraiński ruszył do ataku na ostatnie linie obronne Bułgarów nad Morzem Czarnym, w rejonie okupowanych ziem tureckich. Armia bułgarska znalazła się między radzieckim młotem(i sierpem:)), a brytyjskim kowadłem po drugiej stronie Bosforu.

    [​IMG]
    Front bułgarski rozcięty.

    Morale wojsk księcia-regenta Cyryla Koburga, młodszego brata cara Borysa III, całkowiecie się załamało. Część żołnierzy próbowała samodzielnie przedrzeć się przez czarnomorskie cieśniny i oddać się pod protekcje brytyjską uciekając tym samym przed zemstą Turków, jednak większość została rozbrojona przez Armię Czerwoną i poszła do niewoli. Z państwa Bułgarów został tylko niewielki skrawek obejmujący tereny Macedonii, z armii pozostały tylko resztki ocalone przed zniszczeniem w Tracji, rząd ratował się ucieczką do Skopije. W ślad za Armią podążali bojówkarze Ludowo-Wyzwoleńczej Armii Powstańczej którzy rozpoczęli falę prześladowań sympatyków dotychczasowej władzy. Sojusznik III Rzeszy stanął na krawędzi.

    Front grecki
    Sukcesy radzieckie w Bułgarii sprawiły że Armia Czerwona niebezpiecznie zbliżyła się do granic okupowanej przez Włochów Grecji. Skomplikowało to mocna sytuację międzynarodową gdyż według tajnego porozumienia Churchilla i Stalina Grecja należała do brytyjskiej strefy wpływów, ale wkroczenie wojsk radzieckich na jej terytorium mogło postawić Churchilla przed faktem dokonanym.

    Pierwszym krokiem dowództwa połączonych sił na Morzu Śródziemnym musiało być utrzymanie dominacji na akwenach morskich wokół Peloponezu. W tym celu silny zespół amerykańskiej floty zaatakował samolotami z lotniskowców USS Intrepid, USS Essex, USS Ticonderoga włoskie krążowniki i niszczyciele stojące na kotwicowisku w Pireusie.

    [​IMG]
    Włoska flota w odwrocie

    O świcie dwa nowoczesne krążowniki Duce RM Montecuccoli i RM Luigi Di Savoia Duca Degli Abruzzi podjęły próbę ucieczki z zatoki w osłonie niszczycieli. Krótko po wschodzie słońca RM Luigi Di Savoia Duca Degli Abruzzi został ciężko uszkodzony ogniem USS Augusta. Admirał Balsamo nie mając wyjścia wydał rozkaz samozatopienia okrętu by nie spowalniać ucieczki pozostałych okrętów. RM Montecuccoli szczęśliwie wymknął się obławie US Navy jednak utrata jednego nowoczesnego krążownika była wielkim ciosem dla Włochów. Wkrótce miały spaść kolejne.

    Nocą 15 stycznia z wysp Keos i Naksos należących do archipelagu Cykladów, wykorzystując całkowite panowanie na Morzu Egejskim połączonej floty aliantów, wyruszyła w morze flotylla tysięcy niewielkich okrętów i barek desantowych w kierunku wschodniego wybrzeża Grecji. 16 stycznia mimo padającego deszczu oddziały szturmowe generała Claude Auchinlecka nawiązały kontakt bojowy z włoskim jednostkami obrony wybrzeża. Piechota szybko zdobyła i umocniła przyczółki, także w ciągu kilku godzin na plaży pojawiły się pierwsze lekkie czołgi i transportery piechoty. Zacięte walki toczyły się niecałą dobę po czym Włosi cofnęli się w głąb lądu. Wykorzystują chwilowy chaos w szeregach przeciwników, żołnierze królewscy wsiedli na czołgi i ciężarówki a następnie błyskawicznie ruszyli krętymi, górskimi drogami w stronę odległych o kilkadziesiąt kilometrów Aten. Zaskoczenie było całkowite a opór wojsk Duce w tym rejonie błyskawicznie się załamał, po niecałych dwóch dobach od lądowania Ateny były wolne.

    [​IMG]
    Lądowanie Brytyjczyków w Grecji

    Auchinleck postanowił iść za ciosem. Po uzupełnieniu sprzętu i zapasów podzielił siły na dwa zgrupowania, północne ruszyło 21 stycznia na Larisę, a południowe nad którym dowództwo objął amerykański generał Bedell-Smith dwa dni później uderzyło na Korynt. O ile na północy Włosi powstrzymali postępy wojsk anglosaskich to dla uwięzionych na południu jedyną nadzieją była Regia Marina.

    Bałkany
    Tym razem partyzanci uderzyli na tyłach HG E feldmarszałka von Weichsa, na terytorium Słowenii.

    [​IMG]
    HG E w opałach

    Wrogie bandy starały się przeciąć linie zaopatrzenia biegnące na południe, ale zdecydowany kontratak sił niemieckich pozwolił ograniczyć straty do minimum.

    HG Sud
    Przełamanie na froncie bułgarskim sprawiło że Rosjanie mocniej przycisneli także na froncie rumuńskim. 14 stycznia radzieckie wojska ruszyły z przyczółków na Prutem i Dunajem by kleszczowym uderzeniem rozerwać obronę niemiecko-rumuńską na odcinku pod Brailią. W początkowej fazie operacji Rosjanom udało się nawet częściowo okrążyć wysunięte pozycje 4. Armii Rumuńskie ale silny kontratak niemieckiej piechoty wspartych batalionem czołgów i działami pancernych odrzuciła wroga i zlikwidowała wyłamania.

    [​IMG]
    Front rumuński nie śpi tej zimy

    24 stycznia Armia Czerwona podciągnęła kolejne dywizje do ataku, ale ponownie szturm został z łatwością odparty. Generał Balck, dowódca 6. Armii mógł być zadowolony, ale wiedział że zima niedługo ustąpi, a jego dywizje mogą wobec pogarszającej się sytuacji na południu zostać w potrzasku. Generał Friessner, dowódca HG Sud również był podobnego zdania, ale żywił nieco więcej nadziej w związku z rychłym przywróceniem do służby III. Panzerkorps generała Breitha, który znacząco miał wzmocnić jego grupę armii. Jednak znowu mogło to być "za mało i zbyt późno".

    HG Mitte
    OKH w ciągu ostatnich miesięcy wzmacniała sukcesywnie AG "Heinrici" z grupy armii generał Ferdynanda Schörnera, tak więc po kilku miesiącach przygotowań generał Gotthard Heinrici mógł rozpocząć kontrofensywę stabilizującą front środkowy.

    Z początkiem nowego roku silne zgrupowanie 15 węgiersko-niemieckich dywizji ruszyło do wschodniej Słowacji. Była to mozaika najróżniejszych jednostek, począwszy od kawalerii SS z dywizji "Florian Geyer", SS-manów z dywizji pancernych "Totenkopf" i "Wiking", poprzez grenadierów pancernych, piechotę górską, piechotę szturmową a także najróżniejsze dywizje węgierskie.

    [​IMG]
    Zgrupowanie uderzeniowe na Koszyce

    Z oddziałami poruszał się także sztab generała Schörnera, który chciał być jak najbliżej linii frontu.

    Nocą z 11 na 12 stycznia czołowe oddziały AG "Heinrici" osiągnęły zakładany cel i zaczęły umacniać swoje pozycje. Niebawem ruszył kontratak radziecki ale ogień armat czołgowych i szybko rozstawionych dział przeciwpancernych strzelających na wprost, skutecznie zatrzymały postępy przeciwnika. Prowizorycznie okopane niemieckie i węgierskie "Pantery" i Panzer IV rozbijały szarże radzieckich gwardyjskich tankistów. Mimo wprowadzenia do walki 29 dywizji wojsko generała Miereckowa nie udało się przełamać improwizowanych linii obronnych lewego skrzydła AG 'Heinrici".

    [​IMG]
    Udany manewr lewego skrzydła AG "Heinrici"

    Żołnierze AG "Heinrici" wiedzieli że to zapewne nie koniec walk i zmuszeni byli rozdzierać zamarzniętą ziemię saperkami, by przygotować się na następne kontrataki. Heinrici również obawiał się że wprowadzone siły do walki na tym odcinku mogą nie wystarczyć, kiedy tylko minie odwilż i wiosna na dobre wkroczy na arenę walki.

    ========================

    [​IMG]
    Europa na początku 1949 roku.

    =============================

    Dziś nieco więcej o walkach moich sojuszników, bo co mnie niezmiernie cieszy uaktywnili się także alianci, co prawda na froncie na którym się niespodziewałem ale zawsze coś.

    Muszę parę eventów dopisać do następnych wydarzeń a to może spowodować pewne opóźnienia, także nie potrafię określić kiedy z następnym odcinkiem wyskoczę:).
     
  12. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Jestem teraz trochę zapracowany i tak jak pisałem wcześniej "nie znacie dnia ani godziny" kiedy z odcinkiem wyskoczę. A robię to teraz.

    ====================================================

    Mod 34 – kampania Niemcami cz. 33

    Front południowo-wschodni
    Postępy radzieckie w Bułgarii i desant brytyjski w Grecji mocno skomplikowały sytuację sojuszników III Rzeszy. 26 załamała się obrona Istambułu i część wojsk carskich skapitulowała, jednak jeszcze 29 stycznia próbę zbudowania jakiś linii obronnych podjęły dywizje bułgarskie wycofujące się w nieładzie z frontu warneńskiego. Z początkiem lutego padły ostatnie ogniska oporu i wybrzeże Morza Czarnego zostało po wielu lat, utracone dla Osi. Szczątki państwa Bułgarskiego ostały się już tylko w Macedonii i w górach Wraczańskiej Płaniny przy południowej granicy Rumunii.

    [​IMG]
    Operacje Armii Czerwonej na pograniczu bułgarsko-węgierskim

    Na "zachodzie" wojska radzieckie kontynuowały zwycięski pochód, zdobywając w nocy z 1 na 2 lutego greckie Saloniki, a następnie 6 lutego macedońską Edessę. Wojska Bułgarskie stawiały już tylko symboliczny opór systematycznie wycofując się w stronę nowej, tymczasowej stolicy Skopje.

    Tymczasem na południu swoją ofensywę rozwijali alianci. 9 lutego 8 dywizji pod honorowym dowództwem tureckiego prezydenta w randze generała Ismeta Inönü, uderzyło na Agrino. Czołgi wsparte gwardzistami królewskimi i amerykańską elitarną dywizją szybko przełamały obronę piechoty włoskiej i szybkim rajdem pancernym zajęły kluczowe wzgórza. Nieco gorzej szło aliantom w południowej Grecji gdzie Włosi mocno trzymali Przesmyk Koryncki i dopiero 7 dywizji amerykańskiego generała Bedell-Smitha wyparło wrogów z górskich przełęczy. Zajęcie Koryntu zatrzymało postępy alianckiej ofensywy, gdyż z powodu przejściowych trudności zaopatrzeniowych spowodowanych sztormem na Morzu egejskim, dowództwo musiało wybrać główny ciężar wybrać jeden główny kierunek uderzenia.

    [​IMG]
    Walki brytyjsko-włoskie o Grecję

    Zdecydowano się obrać kierunek północny gdzie z powodzeniem rozwijała się operacja przeciwko Agrino. Idąc za ciosem połączony sztab sił desantowych, korzystając z dużo lepszej pogody na zachodnim wybrzeżu Grecji, zdecydował się przeprowadzi śmiały desant na archipelag Wysp Jońskich gdzie koncentrowały się ewakuowane z kontynentu oddziały włoskie. Wydzielone oddziały szturmowe, próbowały wieczorem 14 lutego opanować najważniejsze zatoki Kefalinii, ale skoncentrowany ogień CKM-ów skutecznie odparł napastników. Równolegle prowadzony desant na Korfu również się nie powiódł toteż dowództwo brytyjskie zrezygnowało z tej operacji na rzecz oczyszczenia z Włochów rejonu Larisy i tym samym oczyszczenia wybrzeży Morza Egejskiego z ostatnich ognisk oporu wroga. Atak na Larisę rozpoczął się 21 lutego.

    Równolegle na "północy" toczyła walki Armia Czerwona. 12 lutego po raz kolejny naruszyła ona granicę grecką pod Janiną, tłumacząc się pościgiem za uchodzącą armią bułgarską. Dywizje 3 Frontu Ukraińskiego napotkały dobrze rozbudowane pozycje obronne przygotowane przez okupacyjny korpus włoski. Był to zdecydowanie silniejszy przeciwnik, toteż atak z marszu się załamał i dowództwo radzieckie musiało szukać innego rozwiązania.

    Stalin wysłał na front swojego przedstawiciela, generała Nikołaja Bułganina, by ten ustalił wstępne warunki współpracy z dowództwem sił brytyjskich odnośnie dalszych działań bojowych w północnej Grecji. Konsekwencją tego działania było wspólnie przygotowanie operacji przeciwko siłom bułgarsko-włoskim w regionie Epiru. Brytyjczycy ze swej strony mieli symboliczny udział wystawiając tylko jedną dywizję, ale za to elitarną "Royal Guards", a mimo że główny ciężar przejęło na siebie 20 dywizji piechoty radzieckiej, to jednak starannie wydzielino linię rozgraniczenia między sojuszniczymi jednostkami, tak by uniknąć niepotrzebnych nieporozumień i strat.

    16 lutego rozpoczęła się pierwsza brytyjsko-radziecka operacja i pewnie gdyby nie propagandowe znaczenie, przeszła by zupełnie bez echa, gdyż opór wojsk państw osi był zaledwie symboliczny i rejon Janiny został szybko utracony.

    [​IMG]
    "Wielka koalicja" w akcji

    Otworzyło to wojskom radzieckim drogę do kolejnych operacji. Armia Czerwona podeszła do Skopje od wschodu i południa i mogła rozpocząć atak na siedzibę tymczasowego rządu Bułgarów. 26 lutego 11 dywizji 3 Frontu Ukraińskiego ruszyło na 3 dywizje rozbitego korpusu bułgarskiego i jednostki sztabowe HG F generała lotnictwa Alexander Löhra. Zdemoralizowani żołnierze carscy nie stawili praktycznie żadnego oporu, natomiast niemieccy kucharze, żandarmi, kwatermistrzowie, intendenci i masa różnych innych grup tyłowych pod osłoną kilku baterii flak, torowali sobie drogę odwrotu walcząc kilka dni, w górzystych okolicach Skopje.

    Rząd bułgarski odmówił ewakuacji godząc się całkowicie z losem jakim szykowali im nadchodzący komuniści. Ostatnie ogniska oporu trwały jeszcze w górach wokół Wracy gdzie walczyło ostanie 5 dywizji atakowanych przez radziecką 7 Armię Gwardyjską, ale był to opór beznadziejny. Bułgaria dogorywała i dla Osi została praktycznie utracona.

    Morale Włochów także znaczne spadło ale mimo wszystko Regia Marina podejmowała działania na Morzu Śródziemnym, starając się potrzymać na duchu walczące na kontynencie jednostki, by nie poczuły się do końca opuszczone.

    [​IMG]
    Regia Marina na "Mare Nonstum"

    Jednak we Włoszech klęska grecka spowodował znaczny spadek morale ludności cywilnej, jednak Duce był zdecydowany do końca wytrwać przy swoim niemieckim sojuszniku.

    HG E
    Upadek Skopje postawił przed bardzo trudną sytuacją także grupę armii feldmarszałka von Weichsa. Koniecznością chwili stało się zgromadzenie we wschodniej Jugosławii wszystkich możliwych sił by wesprzeć słabą grupę armii Löhra i zamknąć przejścia do Serbii, Bośni i Czarnogóry. Nie było to łatwe gdyż na froncie wewnętrznych bojówkarze Tity i innych regionalnych watażków co rusz atakowały posterunki sił okupacyjnych. 26 lutego partyzanci zaatakowali garnizon Belgradu i sztab 2. Armii Pancernej generała Maximiliana de Angelisa, jednak był to atak słabo zorganizowany i szybko został odparty, niemniej dawał sygnał o coraz większej zuchwałości bojowników.

    [​IMG]
    Wojna nieuchronnie zbliża się do serca Jugosławii

    3 marca 3 Front Ukraiński po zajęciu Skopje natychmiast ruszył na zachód, ale w rejonie Prisztiny został pora kolejny zatrzymany. Niemniej posiłki dla HG F i HG E był żywotną potrzebą o czym wiedział także Hitler obiecując wyciągnięcie z 8. Armii, niepełnej 7.SS-Freiwilligen-Gebirgs-Division "Prinz Eugen". Co jednak mogła uczynić jedna dywizja dla sypiącego się frontu?

    HG Sud
    Radzieckie sukcesy w Bułgarii nie był także obojętne dla HG Sud. Grupa armii generał Johannesa Friessnera, po przerwaniu frontu pod Tulczą dzielnie stawiała opór na froncie rumuńskim cała zimę 1948/49, mimo iż była ciągle narażona na ataki od wschodu i północy. Najcięższe walki w rejonie ujścia Prutu do Dunaju gdzie Armia Czerwona wykorzystując okresy zlodowacenia na rzekach podejmowała próby ich sforsowania, zdobycia trwałych przyczółków a następnie przedarcia się do Karpat w środkowej Rumunii. Na drodze do urzeczywistnienia tych planów stało jedna lewe skrzydło 6. Armii generała Balcka i 4. Armia Rumuńska.

    Na przełomie stycznia i lutego w dalszym ciągu toczyły się ciężkie walki na froncie rumuńskim, Armia Czerwona zgromadziła siły oceniane na ponad 40 dywizji, czyli ponad 2,5 razy więcej od obrońców, przy czym przewaga w czołgach była bezwzględna, ale mimo to nie udawało im się wykonać zadania.

    [​IMG]
    Krwawe kleszcze dwóch potężnych rzek

    Generała Balcka martwiła jednak poprawiająca się pogoda na południu. Wiedział co prawdę ze kiedy odejdzie mróz i przyjdą pierwsze oznaki ocieplenia, warunki atakowania pogorszą się znacznie ale spodziewał się że okres roztopów będzie krótki, a gdy wiosna rozgości się na dobre Rosjanie uderzą z ogromną siłą. Znał bezpośrednio od generała Guderian raporty wydziału Abwehra Obce Armie Wschód, mówiące że na wiosnę naprzeciw jego 6. Armii mogą stać główne siły 3 Frontu Ukraińskiego szacowane na około 100 dywizji i to 6. Armia ma być kafarem o który rozbiją się wszystkie uderzenia z północy, od wschodu i teraz także prawdopodobnie od południa.

    Balck miał jednak dużo że otrzymał w spadku po generale Fretter-Pico armię mocno wzmocnioną głównie dzięki inicjatywie szefa sztabu OKH generała Guderiana, który w ciągu kilku miesięcy do stanów których nie miaał od czasu "Fall Blau".

    Wtedy to armia, wówczas feldmarszałka Paulusa, poniosła bardzo ciężkie straty w czasie bitwy stalingradzkiej, a potem już pod dowództwem generała Carla Hollidta została niemal doszczętnie zniszczona w czasie walk nad Miusem i bitwy o Melitopol. Z tamtego okresu pochodzi VIII. Armeekorps generała von Prittwitz und Gaffrona, który po prawie doszczętnym wykrwawieniu został wycofany do Bukaresztu gdzie od tamtej pory pełnie funkcje głównie reprezentacyjne.

    [​IMG]
    Nowa 6. Armia w Rumunii

    Oprócz tego pozbawionego znaczenia militarnego korpusu 6. Armia dysponowała 21 dywizjami o znacznej sile bojowej z zasłużonym w walkach o Tulczę Panzerkorps 'Feeldheernhalle" na czele i świeżym uzupełnionym do pełnych stanów III. Panzerkorps. Stanowił on teraz najpotężniejszą siłę na froncie wschodnim, mającą ponad 70.000 żołnierzy i około 500 czołgów na stanie, w tym znakomite Pzkpfw V "Panther" które co dopiero zeszły w ostatnich miesiącach z linii montażowych, liczne Panzer IV, a także batalion zdobycznych radzieckich T-34 stanowiących wsparcie dywizji narciarzy. Żołnierzom brakowało doświadczenia bojowego jednak pełnoetatowe trzy dywizje pancerne, dwie dywizje piechoty i jedna strzelców narciarskich, potęgę z którą Armia Czerwona musiała się liczyć. Wojska 3 Frontu Ukraińskiego miały przecież świeżo w pamięci masakrę jaką zgotowały im Tygrysy i grenadierzy pancerni korpusu Crasemanna.

    Nie mniej jednak Guderian i Balck byli świadomi że rozciągnięte siły 6. Armii mogą być bezradne wobec mas radzieckiej piechoty i fali czołgów.

    ====================================

    W następnym odcinku nowe niespodzianki, nowe jednostki itp, czyli to samo co zwykle:) Tylko czas w jakim się pojawi stanowi w dalszym ciągu zagadkę i naprawdę nie wiem kiedy możecie się go spodziewać ale w końcu hiszpańskich inkwizytorów też nikt się nie spodziewał:)

    Pozdr
     
  13. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Zanim się zacznie IV Harm przypomnę nieco o swojej obecności.

    =================================

    Mod 34 – kampania Niemcami cz. 34

    Front południowo-wschodni
    Z końcem lutego obrona Skopje, pełniącego funkcje tymczasowej stolicy Bułgarii, skapitulowała. Pogromu uniknęły tylko jednostki sztabowe HG F generała lotnictwa Alexander Löhra którym udało się wycofać w rejon albańskiej Tirany. Rząd bułgarski znając swoje beznadziejne położenie, pozostał w Skopje, oczekując na pojawienie się pierwszych jednostek radzieckich w mieście. Z armii carskiej pozostały już tylko niedobitki, na południowym-zachodzie w rejonie Vlorë elementy kilkunastu rozbitych dywizji, głodujących i pozbawionych amunicji, wegetowało pośród linii obronnych włochów broniących tego obszaru.

    [​IMG]
    Likwidacja ostatnich ognisk oporu Bułgarów

    Na północy górach Wraczańskiej Płaniny, generał Popow próbował utworzyć ośrodek władzy tymczasowej we Wracy, ale ofensywa radziecka rozwiała do końca wszelkie złudzenia, rozbijając ostatnie ugrupowania obronne. Armia Czerwona także przeżywała poważne trudności. Słabo rozwinięta sieć dróg i połączeń kolejowych w górzystych rejonach zachodniej Bułgarii, a także odległość od składów zaopatrzenia sprawiły że wojska 3 Frontu Ukraińskiego musiały zatrzymać swoją ofensywę do połowy marca nie opanowały bezbronnego rejonu Skopje. Ostatkiem sił próbowano kontynuować ofensywę w kierunku na Prisztinę, ale bez poprawienia logistyki nie mogły liczyć na sukces.

    Początek drugiej połowy marca przyniósł chwilową poprawę pogody, przez co Armia Czerwona mogła wznowić ofensywę i 18 marca Stalin dał rozkaz by ostatecznie rozwiązać kwestię bułgarską. Następnego dnia czołówki radzieckie wkroczyły do Skopje rozbrajając po drodze dwie dywizje, równocześnie rozpoczęła się fala aresztowań w mieście. Wieczorem 19 marca podano do publicznej wiadomości że przedstawiciele księcia Cyryla Koburga podpisali bezwarunkową kapitulację. W Moskwie rozległ się salut armatni na wieść o tym zwycięstwie, Bułgaria Ostatecznie wypadła z gry.

    [​IMG]
    Upadek Bułgarii. Regent królewski w młodości

    Terytorium Macedonii zostało przekazane przed ZSRR pod zarząd sojuszniczej Jugosławii odradzającej się po latach okupacji. Marszałkowi Tito pozostało teraz tylko, przy wydatnej pomocy Armii Czerwonej połączenie obu kontrolowanych przez jego siły obszarów: okolic serbskiego miasta Užice i macedońskich miast Štip i Skopje. Preludium do tego miało być odzyskanie okręgu Niszawskiego bronionego przez XXII. Gebirgskorps generała Wernera Albrechta Freiherra von und zu Gilsa, wspartych ostatnio przybyłą 7. SS-Freiwilligen-Gebirgs-Division "Prinz Eugen". 25 marca pierwsze 11 dywizji radzieckich ruszyło do boju.

    Tymczasem na zapleczu frontu nie ustawano w formowaniu nowych związków taktycznych mających stawić czoła falom wojsk radzieckich.

    Jedną z nich była SS-Kampfgruppe "Ney" sformowana z jednostek rezerwowych 22. SS-Freiwilligen-Kavallerie Division "Maria Theresia" operującej na Węgrzech, przez węgierskiego oficera SS-Obersturmbannführera Karola Neya.

    [​IMG]
    KG 'Ney'

    4 marca jednostka została oficjalnie włączona w poczet sił Wehrmachtu i została przekazana pod dowództwo Wilhelma Trabandta.

    HG Sud
    Mimo ciężkich ataków od wschodu i północy HG Sud trzymało zwartą linię frontu, nie pozwalając na wyłamania Rosjan. Dowódca grupy armii generał Johannes Friessner podobnie jak OKH spodziewało się że Armia Czerwona na wiosnę będzie konsekwentnie atakować pozycje 6. Armii generała Balcka i w związku z tymi przypuszczeniami skierowano tam większość wartościowych sił, jednak Rosjanie tym razem zaskoczyli wszystkich niespotykaną u nich dotychczas elastycznością i zmodyfikowali swój plan ofensywy.

    11 marca 50 dywizji podporządkowanych 2 Frontowi Ukraińskiemu ruszyło na zbocza Wschodnich Karpat, prosto na pozycje 8. Armii generała Otto Wöhlera. Korpusy niemieckie przez miesiące oczekiwania na górskich zboczach, nie traciły czasu i zdążyły rozbudować linie okopów, pozycje ryglowe, wyznaczyć pola ostrzału artyleryjskiego itp.

    [​IMG]
    Nowa ofensywa na froncie rumuńskim

    Zażarte, wyrównane walki na zboczach trwały prawie trzy doby, ale 14 marca radziecka 7 Armia Gwardyjska generała lejtnanta Szumiłowa osiągnęła częściowy sukces na odcinku obrony obsadzonym przez Chorwacki Korpus Ekspedycyjny generała Begicia. Marszałek Malinowski dowódca 2 Frontu Ukraińskiego rzucił w wyłom czołgi 6 Armii Pancernej generała Krawczenki, które dosłownie rozjechały obronę Chorwatów. Generał Otto Wöhler rzucił do kontratku czołgi 1. Panzer-Division z IV. Panzerkorps generała von Ravensteina który pozwolił chwilowo opanować sytuacje ale korpus Begicia był stracony dla 8. Armii i został odesłany w rodzinne strony w celu odzyskania zdolności bojowej.

    Widząc sypiącą się powoli obronę 8. Armii, Malinowski ponowił atak 18 marca siłami 49 dywizji. Friessner rzucił co mógł by wesprzeć obronę armii generała Wöhlera jednak miał tylko jedną dywizje rumuńskiej piechoty, która dotarła by na pole walki przed decydującymi rozstrzygnięciami. Z każdą godziną sytuacja pogarszała się, dramatyczne raporty dotarły także do FHQ(Führerhauptquartier). Hitler paniczne bojąc się załamania kolejnego sojusznika, rozkazał skierować na północ potężny III. Panzerkorps generała Breitha który pozostawił sobie do własnej dyspozycji, jednak była to o tyle niefortunna decyzje że przemieśczenie setek czołgów i tysięcy pojazdów fatalną siecią komunikacyjną Karpat Rumuńskich musiało zająć wiele dni i mogły przybyć na pole bitwy po prostu zbyt późno.

    [​IMG]
    Odwrót 8. Armii z Karpat

    24 marca klęska 8. Armii stała się faktem. Generał Wöhler chcąc zachować resztkę zdolności bojowej swojej armii zezwolił swoim korpusom na opuszczenie pozycji obronnych i oderwanie się od nieprzyjaciela. Operacja odwrotu rozpoczęła się rankiem następnego dnia, front w Rumunii został przerwany.

    Dla generała Friessnera, dowódcy HG Sud oznaczało to podwójne niebezpieczeństwo. Trzon jego sił jaki stanowiła 6. Armia był teraz mocno wysunięty naprzód i mógł z łatwością zostać otoczony przez podwójne, kleszczowe uderzenie wyprowadzone z północy przez siły 2 Frontu Ukraińskiego i z południa przez wojska 3 Frontu Ukraińskiego. Generał Balck zaczął prosić o możliwość przegrupowanie części sił frontem na zachód, by w razie niebezpieczeństwa mu się wycofać z zagrożonego frontu. Friessnerowi pozostały na tyłach tylko LXIV. Armeekorps von Natzmera i jeden trzy-dywizyjny korpus rumuński(III. Panzerkorps utknął w górach) i od tych 6 dywizji zależeć miał los 6. Armii.

    HG Weischel
    Ostatnie miesiące na froncie HG Weischel minęły bardzo spokojnie, główny ciężar walk przeniósł się bardziej na południe angażując znaczne siły radzieckie. Praktycznie od końca maja 1948 ofensywa na froncie grupy armii Himmlera poważniejsze działania bojowe zamarły i wszelkie próby wznowienia ofensywy wiślańsko-odrzańskiej nie były podejmowane. Generałowi Bussemu, dowódcy 9 Armii udało się nie dopuścić Rosjan do ostatniej naturalnej przeszkody przed Berlinem, czyli Odry.

    Sukcesy Armii Czerwonej na innych frontach zmobilizowały armie na dawnym pograniczu niemiecko-polskim do podjęcia nowych działań. Kiedy OKH "żyło" frontem południowy, zupełnie niepostrzeżenie STAWKA zgromadziła prawie 60 dywizji przed HG Weichsel, podporządkowując je 1 Frontowi Białoruskiemu i 1 Frontowi Ukraińskiemu. Siły te miały dokonać "ostatniego" skoku przed ostateczną bitwą o Rzeszę, czyli dotrzeć do Odry.

    [​IMG]
    Wznowienie ofensywy na Kostrzyn

    19 marca tysiące dział rozstawionych tuż za linią frontu rozpoczęło huraganowy ostrzał okopów 9. Armii. Wkrótce potem w ślad za przesuwającym się wałem ogniowym, do boju ruszyła piechota(w tym także z 2 Armii WP), wsparta licznymi czołgami i działami pancernymi. Trzon obrony Kostrzyna stanowiły Jagdpanthery PanzerJagd-Division "Weischel" i okopani między nimi "łowcy czołgów" untersturmführera Porscha z batalionu Dora II, którzy toczyli ciężkie walki m.in. z 1 Brygadą Pancerną im. "Bohaterów Westerplatte" i polskim pułkiem ciężkich czołgów, ale 24 godziny walk nie przyniosły żadnego przełomu.

    Dramat wydarzył się dopiero w następnych 24 godzinach. Radzieckie 2-dniowe nawały artyleryjskie skruszyły umocnienia Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego, piechota przedarła się przez linię bunkrów, czołgi okrążyły 5.Jäger-Division niemal doszczętnie ją niszcząc. Chaos dodatkowo potęgował brak łączności między OKH a sztabem Himmlera, a już całkowitym pogromem zakończył się kontratak XXXXVI. Panzerkorps generała Haarde który wpadł niemal przed same radzieckie działa przeciwpancerne i stracił wiele ze swoich nielicznych czołgów. Generał Busse by ratować swoją armie z rąk niekompetentnego Himmlera, zwrócił się o zgodę na wycofanie się za Odrę do Guderiana i uzyskał je. Nocą 21 marca korpusy 9. Armii rozpoczęły odwrót, by zająć nowe pozycje wachlarzowo, na Wzgórzach Seelowskich na wschód od Berlina i na południowy wschód od stolicy III Rzeszy. Operacje osłaniały dywizje LVI. Panzerkorps generała Weidlinga i przydzielona pod jego dowództwo 11. SS-Freiwilligen-Panzergrenadier-Division "Nordland" z silnym pułkiem pancernym "Hermann von Salza" na czele.

    [​IMG]
    Klin radziecki dotarł do Odry.

    Idąc za ciosem oddziały frontów białoruskiego i ukraińskiego najpierw rozbiły garnizon Kostrzyna z którego prawie nikt się nie uratował, a następnie w dniach 24-25 sforsowały Odrę tworząc niewielki przyczółek mostowy naprzeciwko Wzgórz Seelow. Pospiesznie zebrane jednostki 9. Armii powstrzymały dalszy marsz dywizji radzieckich i zajęcie Berlina z marszu nie powiodło się, jednak w samym mieście wrzało. Dzień wcześniej szef sztabu OKH generał Guderian postanowił odgryźć się Armii Czerwonej z utratę Kostrzyna i nakazał 4. Armii Pancernej generała Fritza-Hubera Gräsera wykonać głębokie uderzenie siłami XXIV. Panzerkorps generała Jauera na skrzydło 1 Frontu Ukraińskiego, na miasto Brzeg(Brieg) z obszaru Festung Breslau.

    Kontratak rozpoczął się wieczorem 23 marca, kiedy to ponad 90-tonowe Pzpkfw. VII i grenadierzy pancerni pod osłoną licznych dział przeciwpancernych XXIV. Panzerkorps uderzyli od północy na słabe ubezpieczenia radzieckie po drugiej stronie Odry, a od południa zaatakowały wydzielone jednostki 17. Armii. Operacja ta nie miała wielkiego znaczenia strategicznego, ale w ocenie Guderiana miała spowodować że Rosjanie odwrócą swoją uwagę od Berlina, gdyż uświadomią sobie że muszą najpierw zadbać o osłonę skrzydeł swoich ugrupowań uderzeniowych. Nad 1 Frontem Białoruskim "wisiało" na Pomorzu Zachodnim i Gdańskim zgrupowanie 11. Armii Pancernej SS i 2. Armii, a na południu 4. Armia Pancerna między Nysą i Odrą. Guderian liczył przez to na zyskanie na czasie, by mógł wzmocnić front na Odrze kolejnymi dywizjami wyciągniętymi z innych TDW. Szczególnie chodziło mu tu o dywizje uwięzione w Kurlandii i skrócenie frontu na zachodzie w celu uwolnienia do odwodu 6. Armii Pancernej SS a następnie przerzucenie jej pod Berlin.

    Apelował także o rozpoczęcie przygotowań do obrony samego miasta, jednak Hitler stanowczo się temu sprzeciwiał by nie wzbudzać dodatkowej paniki u mieszkańców. Goebbels miał powstrzymać się na razie z powołaniem Volkssturmu w stolicy, zaniechano także rozbudowy stałych umocnień, jedyne co uzyskał Guderian to nominacja na dowódcę obszaru Berlina generała Hellmutha Reymanna, który gwarantował przynajmniej wojskowe rozeznanie w przygotowaniu miasta do obrony, w przeciwieństwie do lokalnych funkcjonariuszy partyjnych. Do Berlina zmierzał także SS-Brigadeführer Wilhelm Mohnke który miał się zająć osobistą ochroną Führera, w jego bunkrze pod Kancelarią Rzeszy, w którym Hitler zaszył się ze swoją świtą już na dobre.

    Front zachodni
    Idąc z przykładem Rosjan alianci zachodni postanowili konsekwentnie eliminować z wojny kolejne państwa sojusznicze III Rzeszy.

    [​IMG]

    W marcu wojska pod dowództwem brytyjskim przedarły się przez Pireneje i zaczęły spychać oddziały generała Franco w stronę centrum kraju.

    [​IMG]
    Fronty radzieckie na koniec marca

    ==================
    Tyle na dziś.
     
  14. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Następny odcinek czas zacząć. Scyzorro mode on:D
    ===========================

    Mod 34 – kampania Niemcami cz. 35

    Front zachodni
    Stale pogarszająca się sytuacja III Rzeszy, zmusiła jej sojuszników do zrewidowania swoich pierwotnych planów dotyczących tej wojny. Można było zapomnieć o jakichkolwiek zyskach, natomiast należało się zastanawiać jak wyjść z tej sytuacji obronną ręką, możliwie najmniejszym kosztem.

    HG C
    19 marca z wojny wycofała się ostatecznie Bułgaria uznając swą bezwarunkową kapitulację. Nieco wcześniej alianci wylądowali we wschodniej Grecji i przy znacznej pomocy Armii Czerwonej wyzwolili znaczną jej część spod okupacji włoskiej. Wojska Mussoliniego broniły się już tylko w zachodniej części Półwyspu Korynckiego i na archipelagu Wysp Jońskich. Z każdym dniem sytuacja zaopatrzeniowa tych jednostek się pogarsza l a morale coraz bardziej podupadało.

    W ojczyźnie Duce sytuacja też nie wyglądała lepiej: klęski wojsk i floty, naloty aliantów, wszechobecna bieda spowodowana gigantycznymi nakładami na wojnę zaowocowały znaczącym wzrostem niezadowolenia ludności cywilnej. Król Wiktor Emanuell III widząc nieszczęście swojego narodu zezwolił opozycji w generalicji na nawiązanie przez Watykan kontaktów z aliantami zachodnimi, w celu podjęcia próby zakończenia tej beznadziejnej wojny przy jak najmniejszej szkodzie dla jego ojczyzny.
    Przywództwo nad opozycją wobec Mussoliniego przejął marszałek Pietro Badoglio, który przez swojego wysłannika - generała Giuseppe Castellaniego prowadził tajne negocjacje w portugalskiej Lizbonie z generałem Walterem Bedell-Smithem, dowódcą sił sprzymierzonych w południowej Grecji.

    Negocjacje trwały aż kilkanaście dni na przełomie marca i kwietnia, gdyż Włosi obawiali się reakcji niemieckiej Heeresgruppe C feldmarszałka Alberta Kesselringa i domagali się zapewnień aliantów że dokonają inwazji na "but" i pomogą oczyścić kraj z wojsk hitlerowskich. Dopiero zdecydowane żądanie ze strony alianckiej z generałem Henrym Wilsonem na czele, dotyczące natychmiastowego zawieszenia broni odniosło pożądany skutek i porozumienie zostało zawarte.

    3 kwietnia Radio Algier podało do publicznej informacji wieść o zawieszeniu broni między Włochami a państwami koalicji antyhitlerowskiej. Mussoliniego pozostawiono w areszcie domowym, ster rządów przejął marszałek Badoglio. Kesselring od dawna był przygotowany na taką wiadomość, dlatego od wielu miesięcy pod kryptonimem "Alarich" przygotowywał plan rozbrojenia wojsk niedawnego sojusznika i uczynienia z Włoch kolejnego TDW.

    [​IMG]
    Operacja "Achse" - Niemcy kontrolują półwysep Apeniński

    4 kwietnia "uśmiechnięty Albert" uruchomił operację "Achse". Jednostki HG C rozbroiły wszystkie siły włoskie na półwyspie Apenińskim, równocześnie HG E i HG F zrobiły to samo na Bałkanach. Garnizony niemieckie przejęły okupację wybrzeża Adriatyckiego, a do północnych i środkowych Włoszech wkroczyły znaczne siły podległe 14. Armii generała von Mackensena. No południu wzmacniano też 10. Armię generała von Viettingoffa-Schella m.in. dywizją pancerno-spadochronową "Hermann Goering" z frontu wschodniego w oparciu o którą armia zyskała kolejny, oprócz XIV. Panzerkorps generała Lemesena, korpus pancerny. W południowej Francji HG C zwęziła linie frontu na ufortyfikowany odcinek Grenoble-Nicea. Tymczasem 8 kwietnia alianci zaczęli realizować swoje zobowiązania i zajęli całą Sycylię, wojna zyskała kolejny front.

    [​IMG]
    Siły włoskie na krótko przed kapitulacją

    Front hiszpański
    Równolegle z prowadzonymi z generałem Castellanim negocjacjami, alianci przygotowywali operację desantową w południowej Hiszpanii.

    [​IMG]
    Desant i postępy aliantów w kraju generalissimusa Franco

    Słabość wojsk Franco była aż nadto widoczna i szybkiego marszu aliantów nic nie powstrzymywało.

    Front Wschodni
    Marcowe dni przyniosły załamanie frontu na niespotykaną od miesięcy skalę - Armia Czerwona dotarła do Odry, a na południu z każdą godziną sytuacja stawała się co raz bardzie dramatyczna.

    HG Mitte
    23 marca na rozkaz szefa sztabu OKH generała Guderiana 4. Armia Pancerna zaatakowała słaby punkt lewego skrzydła radzieckiego ugrupowania uderzeniowego na Berlin. 27 marca XXIV. Panzerkorps z armii generała generała Fritza-Hubera Gräsera, przebił się przez płytką obronę Rosjan i zaczął okrążać od wschodu zgrupowanie wroga nad Górną Odrą.

    [​IMG]
    Lokalny kontratak na Brzeg

    28 marca marszałek Koniew dowódca 1 Frontu Ukraińskiego zawrócił część sił tak że zagroziły one skrzydłu korpusu pancernego generała Jauera, także dowództwo 4. Armii Pancernej w obawie przed niepotrzebnymi stratami postanowiło wycofać się za rzekę i w rejon forteczny Wrocławia.

    20 kwietnia generał Ferdinand Schörner z okazji urodzin Fuhrera otrzymał awans do stopnia feldmarszałka. Był to pierwszy awans w wojskach lądowych na ten stopień od czasu promocji feldmarszałka Modela.

    HG Weischel
    Dotarcie do Odry otworzyło Armii Czerwonej nowe możliwości podjęcia ofensywy na kierunku berlińskim. 29 marca wydzielone siły 1 Frontu Białoruskiego Żukowa i 2 Frontu Białoruskiego Rokossowskiego podjęły próbę sforsowania Odry na północ o stolicy III Rzeszy, uderzając na odtwarzaną po ewakuacji z Kurlandii 3. Armię Panerną generała Rausa. Nocą 1 kwietnia Rokossowski widząc pojawiającą się szanse powodzenia rzucił do boju 1. Armię Wojska Polskiego generała Popławskiego, ale generał Walther Wenck skierowany przez Guderiana do sztabu grupy armii "Wisła" do pomocy popełniającemu tragiczne błędy Himmlerowi, zdołał na czas ściągnąć na zagrożone odcinki 10.SS-Panzer-Division "Frundsberg" i resztki 33.Waffen-Grenadier Division der SS "Charlemagne" co pozwoliło opanować sytuacje. Niezwykła dla tej wojny była śmiała próba podjęta przez Flote Czerwoną wspierania działań lądowych ogniem artyleryjskim, jednak wyjście w morze z portu w Gdyni pancernika KMS 'Bismarck" skutecznie ostudziły zapędy Rosjan.

    [​IMG]
    Walki nad Odrą marzec-kwiecień 49

    Niepowodzenie na północy skierowało Armię Czerwoną na kierunek centralny. 5 kwietnia na nowo rozpoczęły się ciężkie walki o przyczółek kostrzyński, jednak LVI. Panzerkorps generała Weidlinga i "łowcy czołgów" generała Kleinheisterkampa skutecznie blokowały Rosjan na ich dotychczasowych pozycjach. OKH zadawało sobie jednak doskonale sprawę że taki siły mogą nie wystarczyć i planuje w najbliższym czasie wzmocnić 9. Armię generała Bussego kolejnymi dywizjami.

    HG Sud
    Załamanie frontu 8. Armii HG Sud przyniosło poważne konsekwencje dla całej grupy armii. O świcie 5 kwietnia 53 dywizje 2 Frontu Ukraińskiego ponowiło uderzenie na Brailę. Radziecka armia pancerna wykorzystała odwrót 8. Armii osłaniającej lewe skrzydło 6. Armii i sforsowała Prut po mostach przerzuconych w błyskawicznym tempie przez gwardyjskich saperów. Następnie ruszyła na południowy-wschód rolując obronę 4. Armii Rumuńskiej i przeciskając obrońców do koryta dolnego Dunaju. Generał Balck widząc niemożność dalszej obrony poprosił generała Friessnera o możliwość wycofania całej 6. Armii na linię Krajowa(Craiova)-Sybin(Sibiu)-Kluż-Napoka(Cluj-Napocka), znacznie dogodniejszą do obrony gdyż przebiegała by na skraju pasm górskich: Karpat, Gór Bihorskich i Gór Rodniańskich. Hitler odrzucił całkowicie plan Balcka odwrotu do Siedmiogrodu i nakazał obronę Wołoszczyzny do ostatniego żołnierza, jednak Braila była już stracona i Fuhrer postawiony przed takim faktem zezwolił na odwrót XXXXVI. i LXXIII. Armeekorps w rejon Ploesti by chronić tamtejsze pola naftowe. W nocy z 1 na 2 kwietnia oddziały tych dwóch korpusów generałów Kaula i Petzela oderwały się od armii radzieckich i ruszyły na południe. Nieco później ruszyły także tabory rozbitych rumuńskich dywizji, ale skierowały się na zachód w górzyste rejony Braszowa.

    [​IMG]
    Radzieckie przełamanie na froncie rumuńskim

    Na tym jednak nie skończył się dramat 6. Armii i 4. Armii Rumuńskiej. Czołgi radzieckie kiedy tylko wyrwały się z uścisku Prutu i Dunaju mogły ruszyć pełną parą naprzód przez nizinę wołoską. Plan Hitlera zbudowania kolejnej linii obrony całkowicie się złamał gdyż czołgi gwardzistów z fizylierami na pancerzach zaczęły wyprzedzać wycofującą się piechotę niemiecką.

    Wojska 2 Frontu Ukraińskiego w ciągu kilkunastu dni poczyniły na froncie rumuńskim znacznie większe postępy niż przez ostatnie kilkanaście miesięcy i nikt nie wiedział jak je zatrzymać. 8 kwietnia radziecka 6 armia pancerna generała Krawczenki skręciła na północ i uderzyła na ariergardy 4. Armii Rumuńskiej w rejonie Braszowa. Czołgi utknęły jednak na wąskich górskich traktach i rumuński generał Racovitza zdołał czasowo ustabilizować obronę.

    [​IMG]
    Pościg za wojskami Osi na Wołoszczyźnie. Generał Racovitza

    Tymczasem na południu wyścig z czasem korpusów lewego skrzydła 6. Armii trwał. Celem była rzeka Aluta gdzie wycofujące się wojska miały połączyć się z broniącym przepraw na rzece i rejonu Krajowy LXIV. Armmekorps generała von Natzmera. 17 kwietnia ostatnie jednostki XXXXVI. Armeekorps przekroczyły rzekę i mosty wyleciały w powietrze. Zostawiono tylko kilka przepraw(w tym jedną 80-tonową) w pobliżu ujścia Aluty do Dujan tak by zachować możliwość wysuniętych jednostek w Bukareszcie. Jednak jednostki LXXIII. Armeekorps które nieco wcześniej dotarły do bezpiecznej strefy nie mogły liczyć na odpoczynek: natychmiast generał Friessner dowódca HG Sud wydał im rozkaz wymarszu na północ w rejon Sybina który już 20 kwietnia stał się kolejnym celem radzieckich. I tak linia obrony którą wcześniej proponował generał Balck została praktycznie osiągnięta, jednak przez stanowcze żądanie Hitler trzymania się każdej piędzi ziemi poniesiono niepotrzebne straty, a nowo utworzona linia obrony została utworzona chaotycznie.

    Balckowi i Friessnerowi pozostał już tylko jeden problem: jak przekonać Hitlera żeby pozwolił na opuszczenie Budapesztu okrążanego w tych dniach przez siły nie mniejsze niż 65 dywizji 4 i 2 Frontu Ukraińskiego. A stawka była nie mała, bo chodziło głównie los uwięzionych w mieście XXI. Gebirgskorps generała Kreysinga i Panzerkorps "Feldheernhalle" niezwykle zasłużonych w wielomiesięcznych walkach o Tulczę.

    Jednak mimo klęsk marszałek Antonescu nie ugiął się pod presją Rosjan i 13 kwietnia złożył deklaracje o dochowaniu wierności sojuszniczym zobowiązaniom.

    [​IMG]

    Front południowo-zachodni
    Opanowanie Bułgarii otworzyło nowe możliwości przed wojskami 4 Frontu Ukraińskiego. Wykorzystując znaczną przewagę liczebną postanowili uderzać szerokim frontem od Albanii po granicę Rumuńską. Od 27 marca Armia Czerwona likwidowała niedobitki sił włoskich na swoim lewym skrzydle, a po podpisaniu 3 marca przez marszałka Pietro Badoglio zawieszenia broni, wkroczyła na niebronione tereny albańskie.

    [​IMG]
    Nowa ofensywa 2 Frontu Ukraińskiego

    Ciężar walk przeniósł się na prawe skrzydło radzieckiego ugrupowania ofensywnego gdzie kluczową rolę odgrywały dywizje XXII. Gebirgskorps. 7 kwietnia wyczerpane siły radzieckie z marszu zaatakowały pozycje niemieckie, ale do końca następnego dnia, mimo iż przewaga liczebna sięgnęła ponad 4-krotność sił obrońców, to jednak ataki załamały się pod ogniem niemieckich grenadierów pancernych wspartych batalionem Panter, strzelców górskich i piechotą.

    Do 11 kwietnia Rosjanie poczynili spore postępy na południu zajmując niebronione terytoria albańskie i mogli wyprowadzić uderzenie czarnogórska Podgoricę bronioną przez słabo uzbrojony garnizon niemiecki. Mimo iż starano się przygotować do obrony minując drogi obsadzając załogami najważniejsze przełęcze górskie to jednak brak w zaopatrzeniu w materiały wybuchowe i ciężka broń zrobiły swoje i obronna został szybko przełamana a większość obrońców powędrowała do niewoli. Zajmując Podgorice Rosjanie otworzyli sobie drogę także na port w Dubrowniku. Broniący się tam garnizon miał do wyboru albo poddanie się albo ucieczkę na północ przez terytoria opanowane przez Czetników. Część żołnierzy wybrała to drugie rozwiązanie, jednak zdecydowana większość po zaledwie kilku godzinach symbolicznej walki oddała się w ręcę Rosjan skuszona przyrzeczeniem radzieckiego majora że nie zostaną oddanie w ręce partyzantów Tity. Wyższe dowództwo zinterpretowało tą obietnicę po swojemu i miejscowa ludność jak i komunistyczni bojownicy mogli wziąć odwet na niedawnych oprawcach.

    [​IMG]
    Trudna sytuacja na Bałkanach

    Na froncie niszowieckim sytuacja też przedstawiała się tragicznie, SS-Obergruppenführer Friedrich Wilhelm Krüger widząc dramatycznie rosnące straty ustalił z dowódcą korpusu generałem und zu Gilsa, że popołudniem 20 kwietnia jego dywizje wycofają się w kierunku na Zrenjanin, a 7.SS-Freiwilligen-Gebrigs-Division "Prinz Eugen" podporządkuje się 2. Armii Pancernej i przejdzie do obrony Belgradu. Nisz miał zostać utracony.


    Sytuacja na wszystkich frontach przedstawiała się coraz gorzej, a przecież był to dopiero początek wiosny. Czy miała być to ostatnia wiosna dla III Rzeszy?

    ========================================

    Scyzorro mode off. Znowu się trochę rozpisałem ale sporo się wydarzyło i chciałem tu jakoś ująć w słowa:p. Wyjątkowo dodałem sobie trochę więcej dywizji eventem ale trzeba było jakoś zrównoważyć stratę ponad 100 dywizji włoskich.
     
  15. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Sorry za obsuwę, odcinek leżał od dawna tylko nie był dokończony i jakoś nie mogłem się zmobilizować. Co do kontrofensywy to postaram się wyjaśnić nieco w najbliższym czasie, a teraz trochę świeżych wieści z frontu.

    ================================

    Mod 34 – kampania Niemcami cz. 36

    Front wschodni
    W niecały miesiąc od zakończenia zimy niemiecki front przeżył potężny wstrząs, grupy armii "Południe", "E" i "F" cofały się na całym froncie, Armia Czerwona dotarła do Odry w odległości zaledwie kilkudziesięciu kilometrów od serca Rzeszy. Na zachodzie Włosi odmówili dalszej walki a postawa innych sojuszników była mocno wątpliwa. A był to dopiero początek wiosny i Wehrmacht czekało jeszcze wiele ciepłych miesięcy w którym musiał stanąć do walki o życie.

    HG 'Weischel'
    Wielkie radzieckie sukcesy na południu zahamowały nieco postępy wojsk na kierunku berlińskim. Guderian słusznie rozumował ze nawet tak potężna armia jak armia Stalina, nie jest wstanie prowadzić zintensyfikowanych działań na całej długości frontu i w tym momencie "schwerpunkt" radzieckiej ofensywy jest na południu. Mimo wszystko jednak niemiecka stolica była w dalszym ciągu zagrożona, gdyż po drugiej stronie Odry Fronty ukraińskie i białoruskie gromadziły potężne siły i dlatego pozycje 9. Armii generała Bussego na wzgórzach Seelowskich były sukcesywnie wzmacniane. Z rozbitych między Wisłą i Odrą jednostek, oraz słuchaczy szkół SS sformowano nową dywizje grenadierów SS o nazwie "30 Januar" na część dnia objęcia przez Fuhrera władzy, do LVI. Panzerkorps stanowiącego trzon obrony na zewnętrznych rubieżach obrony Berlina skierowano odtworzoną 20. Panzergrenadier-Division. Na pod-berlińskich lotniskach zgrupowano też najlepszych pilotów wyspecjalizowanych w niszczeniu czołgów z powietrza i oddano ich po dowództwo Hansa-Ulricha Rudela, dowódcy III grupy Sturzkampfgeschwader 2 Immelmann, ale jak się okazało wkrótce ta elitarna jednostka została przerzucona na południe, by ratować stale pogarszająca się tam sytuacje.

    [​IMG]
    Walki nad Odrą . Nowe jednostki na ratunek III Rzeszy i grenadierzy z mocno doświadczonej walkami na froncie wschodnim dywizji SS "Charlemagne".

    Tymczasem Rosjanie stale próbowali poszerzyć przyczółek kostrzyński, ale ich siły na małej przestrzeni nie mogły skutecznie rozwinąć się do ataku i mogły być skutecznie blokowane przez nieznaczne siły armii generała Bussego. W ocenie OKH w najbliższym czasie nie przewidywano poważniejszych działań ofensywnych strony radzieckiej, ale Guderian wolał dmuchać na zimne i wysłał dodatkowo nowy CI. Armeekorps w strefie działań bojowych 9. Armii.

    Ten odcinek OKH mogło uznać za stosunkowo spokojny w porównaniu do dramatu który rozgrywał się na południu.

    HG E
    Ofensywa radzieckiego 3 Frontu Ukraińskiego zajęła znaczne tereny Serbii, Albanii, Macedonii i dalej parła w głąb Jugosławii, spychając wojska grup armii generała Alexandera Löhra. Armia Czerwona zajmując rejon czarnogórskiej Podgoricy nawiązała bezpośredni kontakt z enklawą górską opanowaną przez bojowników marszałka Josepa Broza-Tity. Rozochociło to partyzantów i dnia 21 kwietnia rozpoczęła się wspólna radziecko-jugosłowiańska ofensywa w Serbii, Bośni i Hercegowinie. Partyzanci Tity wspólnie z piechotą radziecką zaatakowali słaby garnizon Belgradu, w którym swój sztab miała 2. Armia Pancerna generała de Angelisa. 24 kwietnia "operacja belgradzka" została zakończona pełnym sukcesem: rozbrojono całkowicie garnizon miasta, sztab generała de Angelisa w pośpiechu się ewakuował zostawiając m.in. tajne dokumenty. Tito triumfował.

    [​IMG]
    Radziecka serbsko-bośniacka ofensywa. Pierwsze od tygodni kontrataki niemieckie na tym froncie.

    Zajęcie Belgradu zagroziło odcięciem w zachodniej Serbii 5 dywizjom niemieckim należącym do XII. Armeekorps generała Stempla i XV. SS-Kavallerie-Korps generała-atamana kozackiego Pannwitza a także "albańskiej" 21. SS-Gebirgs-Division"Skanderburg" generała Sauberzweiga stanowiącego rezerwę grupy armii. Jednostki te pośpiesznie ewakuowano pozostawiając wiele cennych materiałów wojennych, jednak nie odbyło się to na szybko by te dywizje włączyć do obrony Sarajewa które zostało zaatakowane przez 3 Front Ukraińskie w dniu zdobycia Belgradu. Pospiesznie zebrane przez generała Hählinga von Lanzenauera siły okupacyjne, wraz z chorwacką dywizją zbudowały solidne pozycje obronne na rzece Drinie które skutecznie powstrzymały Rosjan i Tito-wców. Kwestią czasu jest jednak podciągnięcie w ten rejon walk broni pancernej, także potrzebą chwili jest skierowanie przez HG E feldmarszałka von Weichsa(formalnie przejęła dowodzenie nad frontem w Bośni), dodatkowych wojsk na ten odcinek frontu.

    Tymczasem, nieco na wschód, 1 maja w święto pracy Armia Czerwona zajęła rejon Niszu. Dowódca HG Sud generał Johannes Friessner doskonale zdawał sobie sprawę jakie tkwi w tym wydarzeniu niebezpieczeństwo. Jak na dłoni widać było że to właśnie z tego obszaru najkorzystniej jest wyprowadzić ofensywę na Nizinę Węgierską obchodząc Karpaty Południowe od zachodu i tym samym przy równoczesnym ataku na północy 4 Frontu Ukraińskiego(rejon Preszow-Koszyce) zagrozić zniszczeniem całej południowej grupie wojsk. Dlatego nieco wcześnie do rumuńskiej Timoszary został skierowany niezawodny Panzerkorps "Feldheernhalle", którego "Tygrysy Królewskie" pod Tulcza przez wiele tygodni powstrzymywały kilkudziesięcio-krotnie silniejszego wroga. Kilka godzin po dotarciu czołówek Armii Czerwonej nad Dunaj na północ od Niszu, generał Friessner rzucił do boju wszystko co miał pod ręką: 3 korpusy 6. Armii zaatakowały od północy i północnego-wschodu, natomiast północno-zachodni odcinek należał do rozbitego XXII. Gebirgskorps z HG F i grupy bojowej SS-"Ney" która przechodziła swój chrzest bojowy przeciw Armii Czerwonej. Kontratak ten był na tyle sprawnie przeprowadzony że praktycznie bezproblemowo odrzucono czołówki radzieckie, problem miał się dopiero pojawić kiedy nadejdą główne siły a to zbliżało się coraz bardziej nieuchronnie.

    HG Sud
    Nadejście wiosny zrównało się w roku 1949 z załamaniem frontu rumuńskiego. 6. Armia generała wojsk pancernych Balcka nie mogła już dłużej stawiać oporu przytłaczającej przewadze wojsk radzieckich i w końcu po wielu miesiącach ciężkich walk została zepchnięta ze swoich pozycji i zmuszona do dramatycznego odwrotu przez Rumunię. 23 kwietnie Rosjanie rozpoczęli rozgrywać ostatni akt "dramatu rumuńskiego" i przeszli do koncentrycznego ataku wojsk 2 Frontu Ukraińskiego z Północy i 3 Frontu Ukraińskiego z południa, na stolice jednego z niewielu już wiernych towarzyszy broni III Rzeszy-Bukareszt.

    [​IMG]
    Radzieckie wojska zmechanizowane i zmotoryzowane w starciu z piechotą rumuńsko-niemiecką

    Początkowo siły obrońców wynosiły teoretycznie 17 dywizji lecz w praktyce tylko około połowy z tych dywizji zachwiało jakąkolwiek zdolność bojową. Marszałek Antonescu z wielkim wysiłkiem próbował mobilizować swoich żołnierzy do ostatniego wysiłku, jednak i tak główny ciężar obrony musiał spocząć na barkach doświadczonego XXI. Gebirgskorps generała Kreysinga. Mimo ciągle topniejących sił i zaangażowania przez Armię Czerwoną okresami nawet ponad 40 dywizji, pierwszy tydzień ataków nie przyniósł znaczących rozstrzygnięć.

    Nie udało się złożyć w ofierze dowódcom radzieckim zwycięstwa w Bukareszcie także na święto ludzi pracy, ku wielkiej frustracji Stalina, także od 2 maja szturmy ruszyły z nową siłą. Nieustanne kilkunastu-godzinne szturmy, całkowicie wyczerpały siły obrońców i mimo iż na przedpolach miasta płonęło setki czołgów radzieckich to jednak bitwa nieuchronnie zbliżała się do końca.

    [​IMG]
    Końcowy akt "Bitwy o Rumunię", czołgi AC na ulicach Bukaresztu

    Wreszcie krytyczna decyzja została podjęta rankiem 4 maja. XXI. Gebirgskorps który jeszcze jako jedyna zorganizowana jednostka tworzył ciągłą linię obrony dostał zgodę na wycofanie się z Bukaresztu i odwrót przez ostatnie mosty na Alucie trzymane przez LXIV. Armmekorps generała von Natzmera. Kilkanaście minut za ostatnią jednostką niemiecką pojawiły się czołgi radzieckie i w otoczeniu świętujących mieszkańców stolicy, przejechały triumfalnie przez miasto.

    Wobec takiego rozwoju sytuacji, szansa na utrzymanie Rumunii stawała się z każdą godziną coraz bardziej nikła. Rosjanie w nocy z 6 na 7 maja przewieźli do Bukaresztu przedstawicieli nowego rumuńskiego rządu tymczasowego którzy niezwłocznie podpisali bezwarunkową kapitulację której domagał się Stalin rozwścieczony uporem Antonescu. Armia została rozwiązana, mimo szczerych chęci wystąpienia przeciwko niedawnemu sojusznikowi, lecz NKWD chciało najpierw przeprowadzić "weryfikacje" w armii zanim dywizje wyruszą na front. Podobną weryfikacje kadr miały przejść także kierownictwa zakładów przemysłowych, których większa część zmierzała już w tym czasie na wschód na lawetach kolejowych. Jednak kilka regionów pozostało jeszcze pod okupacją niemiecką i tamtejsza ludność znalazła się między przysłowiowym młotem a kowadłem, między rozwścieczonym "zdradą" niedawnymi sojusznikami a pałającymi chęcią krwawego odwetu Rosjanami. Nad przyszłością tego kraju zawisły ciemne chmury.

    7 maja 1949 roku Rumunia wystąpiła z Osi oddając się pod całkowitą okupacje radziecką.

    [​IMG]
    Bałkany pod radzieckim butem

    Oczywiście upadek jednego z najważniejszych sojuszników nie mógł nie odbić się echem w Berlinie. Fuhrer wpadł w szał na wieść o tym, marszałek Antonescu został nazwany zdrajcą i sprzedawczykiem, lecz teraz nie można był już wyciągnąć konsekwencji wobec niego oraz kierownictwa państwa rumuńskiego, gdyż oni znaleźli się już na łasce radzieckich zwycięzców. Ale kozioł ofiarny musiał być i któż nie nadawał się na niego lepiej niż generał Johannes Friessner, dowódca HG Sud które przez wiele miesięcy stawało opór w nierównej walce. Został on zdymisjonowany, a jego miejsce zajął były dowódca 8. Armii generał pułkownik Otto Wöhler.

    [​IMG]
    Zmiany na szczeblach dowodzenia

    Pociągnęło to także za sobą zmiany na innych szczeblach, m.in. nowym dowódcą 8. Armii został generał wojsk pancernych Urlich Kleemann. Wöhlera czekało ciężkie zadanie, gdyż mimo wielu wysiłków Friessnera by cały czas utrzymywać jakąś doraźną linię obrony, wycofujące się w wielkim tempie jednostki przemieszały się i niezbędne było przegrupowanie wojsk podległych poszczególnym grupom armii na południu, tak by mogły wykorzystać swoje największe atuty, ale czy był jeszcze na to czas?

    =================================

    Dziś nieco krócej ale postanowiłem wydzielić z tego odcinka kolejny "odcinek specjalny" który pojawi się niebawem.
     
  16. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    :D Sam nie wiem ile się jeszcze będę bronił, pewnie do "końca narodowo-socjalistycznego świata i o jeden dzień dłużej:p", ale tak naprawdę nie mam jeszcze ostatecznej koncepcji ewentualnego zakończenia AAR'a. Tzn parę koncepcji rodzi się w mojej głowie ale jeszcze "Rzesza nie zginęła" to chyba trochę czasu na przemyślenie będę miał.

    P.s
    Severian tak miało być znaczy nowe dowództwo armii na miejsce starego, co symbolizuje ta strzałka(w sumie to mogłem gifa zrobić z nasuwaniem się ale nie pomyślałem:p).

    A teraz wleje nieco nadziei w wasze "aryjskie" serca:p.


    =======================================

    Mod 34 – kampania Niemcami Front wschodni - "I co dalej?" odc. 37

    OKH
    Kiedy na odległym froncie południowo-wschodnim wojska grup armii "Południe","E" i "F'" dosięgała agonia, wielu Niemców zadawało sobie pytanie "co dalej będzie". Goebbelsowska propaganda co rusz przypominała o alianckim żądaniu bezwarunkowej kapitulacji które doprowadzi do ostatecznej zagłady Niemiec, bądź rozpisywała się o cudownej "Wunderwaffe" która na zawsze odmieni oblicza wojen. Jednak trzeźwo myślący generałowie zdawali sobie sprawę że wojna jest już przegrana i trzeba szukać rozwiązania które pozwoli przyśpieszyć jej koniec, a przy tym uchronić kraj od "hord Hunów z wschodu".

    Koncepcja generalnej ofensywy na zachodzie upadła całkowicie w styczniu 1948 roku, kiedy to potężne zgrupowanie Heeresgruppe B feldmarszałka Modela zaatakowało w Ardenach na styku alianckich 21 i 12 Grupy Armii, nie osiągając celu strategicznego. Wielomiesięczne przygotowania zakończyły się tylko niewielkim powodzeniem zakończonym rozbiciem 8 dywizji alianckich i wzięciem do niewoli ponad 100 tyś. żołnierzy wroga. Dywizje dwóch niemieckich armii pancernych(5. i 6.SS) i jednej polowej(7.) zostały mocno wykrwawione i utraciły wiele cennego sprzętu, a w praktyce zdobyły tylko bezwartościowe wybrzuszenie we froncie które angażowało dodatkowe siły. Niemniej jednak wielu dowódców widziało sens przeprowadzenie podobnej ofensywy na wschodzie przeciwko Armii Czerwonej która co prawda dysponowała o wiele większym potencjałem ludzkim i sprzętowym na froncie wschodnim niż alianci na pograniczu belgijsko-francuskim, jednak ich siły były rozciągnięte na dużo większej przestrzeni co rokowało pewne szanse powodzenie, jeżeli tylko uderzy się w odpowiednim miejscu i z odpowiednią siłą. Ponadto wielu dowódców nie wierzyło już w zwycięstwo i chcieli maksymalnie opóźnić tempo posuwania się wojsk radzieckich, tak by alianci zachodni po przełamaniu frontu zachodniego, zajęli jak największe połacie Rzeszy i tym samym uchronić ludność cywilną przed rabunkiem i gwałtami żołnierzy sowieckich.

    [​IMG]
    Wybrzuszenie we froncie powstałe po Bitwie w Ardenach i teoretyczna, zawężona linia frontu po wycofaniu armii Seppa Dietricha

    Szef sztabu wojsk lądowych generał Heinz Guderian był jednym z najzagorzalszych zwolenników takiej koncepcji. Miał on też największe możliwości z racji wykonywanej funkcji by przeforsować taki plan, a pierwsze wiosenne klęski na froncie wschodnim zmobilizowały go to wytężonej pracy.

    Radziecka ofensywa do Odry i upadek Kostrzyna wbrew pozorom wytworzyły korzystną sytuację do przeprowadzenia kontrofensywy, gdyż wojska radzieckie stały teraz wbite klinem między dwie niemieckie grupy armii i pojawiła się szansa do uderzenia na rozciągnięte skrzydła Armii Czerwonej.

    Było to podstawą planu Guderiana który zakładał atak od północy siłami Heeresgruppe "Weischel" Himmlera któremu w dowodzeniu operacją miał pomóc generał Walther Wenck, a od południa cios wyprowadzić miały wojska feldmarszałka Schörnera, a głównym celem operacji miało być okrążenie i rozbicie nadodrzańskiego zgrupowania uderzeniowego radzieckich 1 Frontu Ukraińskiego i 1 Frontu Białoruskiego. By osiągnąć ten cel Guderian planował wzmocnić siły ofensywne poszczególnych armii mających wyprowadzić główny cios. W tym celu planował ściągnąć dodatkowe siły z Kurlandii, Norwegii i Włoch. W ocenie Guderiana kluczowe dla osiągnięcia planu było skrócenie frontu zachodniego poprzez uporządkowany odwrót na "Linie Zygfryda" a następnie wycofanie 6. Armii Pancernej SS generała Seppa Dietricha do odwodu operacyjnego. Następnie armia ta mała zostać przerzucona w rejon twierdzy wrocławskiej i stanowić trzon sił ofensywnych HG Mitte.

    Guderian oceniał że 6. Armia Pancerna SS ze swoimi I. SS-Panzerkorps i II. SS-Panzerkorps(razem 4 dywizje pancerne SS: 1,2,9,12 - około 600 czołgów i dział pancernych) i dokooptowanym IV. SS-Panzerkorps z Armeegruppe 'Heinrici"(3. i 5.SS-Panzer-Division), znacząco wzmocnią "pięść pancerną" HG MItte która do tej pory opierała się głównie na XXIV. Panzerkorps z dywizją pancerną "Tatra"(jako jedyna posiadała na stanie czołgi zarzuconego projektu Pzkpfw VII "Lowe") oraz 3 i 489 dywizję grenadierów pancernych(stany korpusu bardzo niskie, około 1/4 etatów, w sumie około 80 czołgów i dział pancernych) i XXXXVIII. Panzerkorps z dywizjami "Juterborg", "Clausewitz", "Doberlitz","Holstein"(nieco ponad 200 czołgów i dział pancernych). Armia Dietricha miała odegrać kluczową rolę w przełamaniu a następnie ruszyć na północ w stronę Poznania gdzie miała się połączyć z czołówkami 11. Armii Pancernej SS generała Steinera. To właśnie armia Steinera miała stanowić główne siły uderzeniowe HG 'Weischel" która odpowiadała za północne ramię kleszczy. W jej skład wchodził III. SS-Panzerkorps(ger.), XXXIX. Panzerkorps przerzucony z zachodu, Gruppe "von Massow" i X. SS-Armeekorps, oraz 2. Armia generała Weissa która została dozbrojona XXXXVI. Panzerkorps(5, 16, 24. Panzer-Division około 140 czołgów Pzkpfw IV.) z 9. Armii i nowym, odbudowanym VII. Panzerkorps z jedną dywizją grenadierów pancernych i 4 dywizjami piechoty. Czołgi czterech korpusów pancernych miały przebić się na Bydgoszcz, a następnie 11. Panzerarmee SS miała skierować się na Poznań łącząc się z 6. Armią Pancerna SS i tym samym zamknąć w okrążeniu jednostki 1 Frontu Ukraińskiego i 1 Frontu Białoruskiego. Końcowego aktu zniszczenia miały dokonać LVI. Panzerkorps generała Weidlinga i XI. SS-Armeekorps z 9. Armii, forsując Odrę i łamiąc opór okrążonych jednostek radzieckich.

    [​IMG]
    Założenia planu Guderiana, a także jego koncepcja na przyśpieszone odtwarzanie siły bojowej jednostek pancernych

    Jak widać z powyższego wyliczenia największą bolączką były siły i stan wyposażenia w pojazdy bojowe jednostek szybkich mających kluczowe znaczenia dla powodzenia tej operacji. Dlatego Guderian przeforsował zmiany w organizacji tych jednostek: obecne dywizje pancerne miały się składać tak jak dawniej z jednego pułku pancernego, podzielonego na dwa 4-kompanijne bataliony, z tym że teraz teraz tylko pierwszy batalion składał się z czołgów, a drugi miał być mieszany, uzupełniany w miarę potrzeb samobieżnymi działami pancernymi i przeciwpancernymi. Jednym z takich typów broni samobieżnej był niszczyciel czołgów Jagdpanzer IV L/70(V), do którego przylgnęło określenie "Kaczka Guderiana" nie co na przekór opinii Guderiana na temat jego przydatności, gdyż uważał on że główne moce produkcyjne powinny być skierowane na produkcję czołgów, a działa pancerne nie potrzebnie tylko je blokują, jednak niebagatelne oszczędność na czasie i kosztach produkcji tych drugich sprawiły że "szybki Heinz" musiał ustąpić i pogodzić się z młodszymi, nieco bardziej "ułomnymi" braćmi czołgów.

    Co do realizacji jego koncepcji to Guderian liczył iż przy dużej dawce szczęścia, realizując krok po kroku każde założenie planu uda się wyeliminować 30 do 40 polskich i sowieckich dywizji. Pierwszy, realny termin rozpoczęcia operacji wyznaczył na 10 czerwca. Zakładał że wykorzystując doskonałe połączenia kolejowe z zachodem, uda się przerzucić dywizje 6. Armii Pancernej SS w rejon Wrocławia i że zdoła ona uzyskać do tego czasu pełną zdolność bojową. W tym czasie ugrupowanie południowe miał wzmocnić także odtwarzany Panzerkorps "Grossdeutschland", którego podstawę miała stworzyć Panzer-Division "Schlesien"(datę zakończenia szkolenia i uroczystość oficjalnego przyjęcia w poczet Wehrmachtu wyznaczono na 16 maja), a była to dywizja wyjątkowa gdyż miała na stanie batalion superciężkich Pzkpfw VIII "Maus". Jej formowanie trwało już ponad półtora roku, gdyż była ona zaplanowana jako jedna z dwóch bliźniaczych "dywizji przełamania", ale trudność w produkcji tych pancernych kolosów sprawiły że jej debiut ma być opóźniony aż o prawie 19 miesięcy w stosunku do siostrzanej 232. Panzer-Division która swoją "karierę" frontową rozpoczęła w czasie operacji "Wacht am Rein".

    [​IMG]
    Panzer-Division "Schlesien'

    Szef sztabu OKH rozważał maksymalne tygodniowe opóźnienie operacji, by móc skorzystać także z I. Kavallerie-Korps, który miał 12 czerwca zostać włączony w poczet sił frontu wschodniego.

    [​IMG]
    Jednostki mające utworzyć I. Kavalleire-Korps

    W ocenie Gudenian, ewentualny sukces kontrofensywy pozwoli by zepchnąć resztę sił radzieckich w stronę Wisły, utworzyć tam nową linię obrony, a następnie wydzielić odwód operacyjny którym Guderian mógł wykorzystać do wyprowadzenia kolejnych ciosów:
    - w stronę Kurlandii by uwolnić uwięzioną tam grupę armii
    - przerzucić wojska na front południowy i zorganizować tam kontrofensywę, tym razem przeciwko 2 i 3 Frontowi Ukraińskiemu.

    Guderian chcąc wykorzystać szok w kwaterze głównej Führera spowodowany informacją o kapitulacją Rumunii, postanowił tego samego dnia(7 maja) przedstawić swoją propozycje kontrofensywy. Liczył na to że Hitler będzie pałał chęcią odwetu za wszelką cenę i jego plan zostanie zaakceptowany w całości. Jednak Führer mimo iż wydawał się zadowolony z ogólnej koncepcji, to jednak poprosił o kilka dni by mógł to przemyśleć i ewentualnie wprowadzić swoje poprawki...


    =========================

    Decyzje Hitlera poznacie w najbliższym odcinku:p
     
  17. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Ostatnio cierpię na chroniczny brak weny i się nie mogłem zmobilizować do jakiejkolwiek roboty, no ale w końcu przezwyciężyłem dwóch największych wrogów tego AAR'a - lenia i kaca. Dziś front klęski potraktowałem całościowo bo nastąpiła reakcja łańcuchowa i podział na grupy armii mi się nieco pozacierał.

    ============================

    Mod 34 – kampania Niemcami - odc. 38


    Front Wschodni
    Załamanie frontu rumuńskiego i upadek kolejnego sojusznika III Rzeszy pociągnęło za sobą poważne konsekwencje dla całego frontu wschodniego. 10 maja Guderian jak co dzień spotkał się z Hitlerem składając raport dotyczący przebiegu działań na froncie wschodnim w ostatnich 24 godzinach. Po referacie Hitler odniósł się do planu Guderiana przedstawionego kilka dni wcześniej.
    Ogólnie stwierdził że plan uderzenia HG "Weischel" na północy jest słuszny, z zastrzeżeniem że należy poczekać na odbudowanie siły bojowej jednostek poprzez zintensyfikowanie dostaw uzbrojenia i uzupełnień ludzkich. Udzielił również zgody na wykorzystanie rezerwowej 11. Armii Pancernej SS jako grotu uderzenia, ponadto grupę armii miała wzmocnić jeszcze 23. SS-Freiwillgen-Panzergrenadier Division "Nederland" przerzucana z zachodu gdzie walczyła jako część 15. Armii.

    Więcej zastrzeżeń Fuhrer miał to planu uderzenia od południa siłami HG Mitte. Kluczowe założenie planu Guderiana czyli skrócenie frontu zachodniego i wycofanie 6. Armii Pancernej SS, a następnie przerzucenie jej na zachód i wzmocnienie nią grupy armii Schörnera zostało całkowicie odrzucone. Hitler argumentował że "klin ardeński" flankuje siły alianckie na zachodzie zapobiegając w ten sposób ofensywie na pograniczu holenderskim bronionym przez armie HG H generała Studenta i na południu w Wogezach na froncie HG G generała Haussera. W zamian Fuhrer obiecał że na początku czerwca do przerzucenia na wschód zostanie przygotowana 21. Panzer-Division, mająca niemalże pełne stany batalionów pancernych których główną siłę tworzyły "Tygrysy Królewskie". Docelowo miała ona trafić do korpusu pancernego "Grossdeutschland" gdzie wspólnie z "Mausami" miała tworzyć potężne zgrupowań przełamujące. Hitler obiecał także że w ciągu 50 dni HG Mitte otrzyma także odtworzony LVII. Panzerkorps, a także co najmniej jedną dywizje która otrzyma najnowszy cud niemieckiej techniki wojskowej, czyli czołgi Pzkpfw. "Panther II".

    [​IMG]
    Panther II niedługo w akcji

    Czołgi te były wielką nadzieją Fuhrera na odmianę losów wojny. Wiele miesięcy trwały prace nad nowymi stopami które miały wzmocnić konstrukcje pancerza, nowym silnikiem opracowywanym przez inżynierów Maybacha, ulepszonym podwoziem zapewniającym większy komfort użytkowania i lepszą stabilność czołgu, a także nowym działem o zwiększonej prędkości początkowej pocisku. Powstał z tego prototyp maszyny która w przyszłości miała zastąpić wszystkie czołgi poprzednich generacji i stać się samodzielnym panem pól bitew. Pierwsza, kontrolna seria produkcyjna(ausf. A) miała zostać zakończona z końcem maja, a następnie czołgi miały trafić do nowej dywizji pancernej w której szkielet kadry mieli stanowić weterani Panzer-Division 'Feldheernhalle'.

    Oczekiwanie aż nowe jednostki osiągną gotowość bojową musiało odłożyć operację w czasie o kilka tygodni co było wybitnie nie na rękę Guderianowi. Twierdził on że skoro nie Fuhrer nie wyraża zgody na natychmiastowe wzmocnienie południowego skrzydła operacji 6. Armią Pancerną SS, należy zaatakować siłami wyłącznie północnego skrzydła, gdyż każdy dzień zwłoki powoduje wzrost siły Armii Czerwonej w środkowej i zachodniej Polsce. Szef sztabu generalnego wojsk lądowych twierdził że niezwłoczne uderzenie HG 'Weischel" rokuje szanse na osiągnięcie przynajmniej niewielkiego sukcesu jakim byłoby rozbicie kilku - kilkunastu niepełnoetatowych dywizji radzieckich silnym uderzeniem pancernym i tym samym oddalenie zagrożenia od Odry, ale Hitler uparcie trwał przy swoim. Kontrofensywa na wschodzie musiała poczekać na nową wunderwaffe: czołgi "Panther II" i kolejny cud niemieckiej techniki: odrzutowce myśliwsko-bombardujące Me-262.

    Tymczasem front południowy sypał się całkowicie.

    Front południowy i centralny
    Zagrożenie jakie wiązało się z opanowaniem Niszu przez Armię Czerwoną wymusiło kolejne przegrupowanie w HG Sud. Generał Balck musiał nieustanie kontrolować sytuacje w tamtym rejonie by Rosjanie nie zgromadzili wystarczających sił do ataku na Nizinę Węgierską. Nowy dowódca HG Sud generał pułkownik Otto Wöhler zarządził przegrupowanie III. Panzerkorps na południową flankę grupy armii. Silny korpus pancerny generała Breitha był dotychczas bardzo pechowy, gdyż od momentu odbudowania i wejścia do służby w HG Sud, ani razu nie dane mu było uczestniczyć w poważnych walkach. Pokazywało to tylko jak świetnie jest zinfiltrowany przez wywiad radziecki front rumuński, gdyż dowództwo 2 i 3 Frontu Ukraińskiego doskonale zdawało sobie sprawę z obecnego miejsca operowanie tego najsilniejszego korpusu grupy armii i atakowało dokładnie na przeciwnej flance grupy armii Friessnera(obecnie Wöhlera). Po kapitulacji Rumunii III. Panzerkorps opuścił rejon Kluż-Napoka i ruszył na południe w rejon Zrenjanin-Timiszoara, a w zamian 8. Armia miała otrzymać dwa korpusy piechoty 6. Armii które byłyby lepiej wykorzystane w górzystym północno-zachodnim Siedmiogrodzie.

    Tymczasem na pograniczu Wołoszczyzny nadal trwały ciężkie walki. 6. Armia utrzymywała w dalszym ciągu przyczółki na Dunaju z których od 1 maja wyprowadzano nieustanne kontrataki na Nisz. Koryzstając z przegrupowania sił HG Sud połączone siły 2 i 3 Frontu Ukraińskiego zaatakowały rejon Krajowy broniony siłami XXXXVI. Armeekorps. Trzy dywizje piechoty generała Kaula nie były w stanie oprzeć się dziesięciokrotnej przewadze wroga i po kilkudziesięciu godzinach ciężkich walk musiały wycofać się pod osłoną czołgów generała Crassemanna w okolice Timiszoary.

    [​IMG]
    Pogranicze wołoskie w ogniu

    18 maja Rosjanie zajęli Krajową, a następnie zatrzymali ofensywę w celu podciągnięcia zaopatrzenia i uzupełnienia jednostek. W tym czasie III. Panzerkorps wkroczył już w rejon przyfrontowy i mógł wziąć udział w kontrataku na Nisz. Obrona niemiecka na południu tężała, odpierając m.in. 22 maja wojska radzieckie prowadzące rozpoznanie bojem w kierunku Timiszoary, ale front 8. Armii na północy wyglądał z każdym dniem coraz gorzej.


    III. Panzerkorps Breitha opuszczając Kluż-Napokę przekazał swoje pozycje obronne II. Kavalliere-Korps generała Felzmanna. Słaby korpus kawaleryjski, który dotychczas pełnił głównie służbę przeciwpartyzancką na tyłach miał obsadzić obronę tylko do czasu przybycia obiecanej piechoty z 6. Armii, jednak 16 maja 8 dywizji radzieckich zaatakowało wątłe ubezpieczenia niemieckie i szybko przy wsparciu kolejnych dywizji zaczęło spychać żołnierzy Felzmanna na zachód. Nieco na południe wojska zmechanizowane 2 Frontu Ukraińskiego zaatakowały niegdysiejsze miasto saskich kolonistów - Sybin. Kolejny raz o wyniku starcia zadecydowała druzgocąca przewaga liczebna sowietów, gdyż mimo zaciętej obrony lewego skrzydła 6. Armii, fale czołgów, piechoty wspartych potężną artylerią zmiotły niemiecką obronę. Bitwa o Siedmiogród dobiegała końca, wyżynne i górskie rejony zostały sforsowane a przed Armią Czerwoną rozpościerała się już Nizina Węgierska - idealny teren do walki dla wojsk zmechanizowanych.

    [​IMG]
    Przegrana bitwa o Siedmiogród

    Gros wojsk niemieckich na lewym skrzydle HG Sud wycofał się w rejon Aradu, gdzie zostały przyporządkowane 8. Armii generała Kleemanna z zadaniem zbudowania ciągłej linii obrony. Armia Czerwona próbowała jeszcze 19 maja zaskoczyć Niemców wypadem na Arad, ale sama została skontrowana dzień później pod Kluż-Napoką przez siły zebrane naprędce przez Kleemanna jednak na dłuższą sytuacja HG Sud nie rokowała większej nadziei. "Domek z kart" walił się dalej.


    Porażki 8. Armii w Rumunii musiała mieć także swoje konsekwencje dla stojących na lewo od niej wojsk grupy armii feldmarszałka Schörnera. Z początkiem maja wojska radzieckie opanowały rejon Bacau, oskrzydlając tym samym fortyfikacje "Linii Arpada" od południowego wschodu. 11 maja rozpoczęła się kolejna generalna ofensywa radziecka przeprowadzona siłami 4 Frontu Ukraińskiego. Uderzenie 47 dywizji sowieckich, poprzedzone potężnym przygotowaniem artyleryjskim spadły na wypróbowane dywizje Armeegruppe 'Heinrici". Niezwykle zacięte i krwawe walki trwały 7 dni, żołnierze radzieccy z wielkim poświęceniem likwidowali kolejne węzły oporu, nie szczędząc krwi. 18 maja sforsowali ostatnią piątą linię obrony i zmuszając wojska generała Heinriciego do ustąpienia z zajmowanych przez kilkanaście miesięcy pozycji na przełęczach karpackich.

    [​IMG]
    Armia Czerwona wreszcie forsuje Karpaty Wschodnie

    W 3 tygodniu maja Rosjan osiągnęli najważniejszy cel operacji dukielsko-przeszowskiej, czyli przełamanie frontu grupy armii Schörnera i teraz mogli zająć się planowaniem operacji na Węgrzech i we wschodniej Słowacji. 23 maja połączone siły 4 i 2 Frontu Ukraińskiego rozbiły resztki lewego skrzydła 8. Armii pod Satu-Mare które dołączyły do reszty wojsk Kleemanna przegrupowywanych pod Aradem.

    Już nocą 23 maja sowieci przeprowadzili pierwsze rozpoznanie walką na Węgrzech rozpoczynając tym samym "Operację debreczyńską", jednak wycofujące się w ładzie dywizje Heinriciego powstrzymały czołówki natarcia radzieckiego. Hitler oczekiwał szybkiej reakcji od Schörnera, a ten nie chcąc wypaść z łask Fuhrer pchnął do przodu kilka dywizji 17. Armii i część grupy armijnej Heinriciego stojącej w Koszycach, na osłabione prawe skrzydło 4 Frontu Ukraińskiego.

    [​IMG]
    W tych dniach nie jedna matka straciła syna na froncie

    Kontratak miał na celu związanie jak największej liczby wojsk radzieckich, tak by częściowo zmniejszyć napór na Debreczyn. Do 28 maja udało się osiągnąć chwilową stabilizacje na froncie, grupa armii dostała także obiecane wsparcie w postaci Panzerkorps "Grossdeutschland" i jego superciężkich Pzkpfw. VIII "Maus".

    OKH stwierdziło że obecna sytuacja wymaga reorganizacji armii HG Mitte i dlatego Armeegruppe 'Heinrici" postanowiono podzielić przywracając jej starą nazwę(1. Armia Pancerna) i obarczając ją zadaniem obrony frontu we wschodniej Słowacji, natomiast za obronę Węgier miała odpowiadać 1. Armia węgierska, utworzoną z mieszanych jednostek węgiersko-niemieckich z przewagą tych pierwszych. Przeniesienie odpowiedzialności za obronę ojczyzny w ręce Węgrów, miało podnieś podupadłe morale społeczeństwa, niejako odwołując się do wydarzeń przed 100 lat kiedy to powstańcy węgierscy stawiali miesiącami opór Rosyjskim wojskom interwencyjnym. Rozpoczęto nasiloną kampanie przywoływania bohaterów narodowych, węgierski minister obrony generał Karoly Beregfy zaaprobował utworzenie dwóch dywizji SS: 25. Waffen-Grenadier Division der SS "Hunyadi" i 26.Waffen-Grenadier Division der SS "Hungaria", a potem jeszcze ewentualnie kolejnych: "Gömbös" i "Görgey". Węgry przygotowywały się do ostatecznej batalii.

    Front zachodni
    18 maja Brytyjczycy rozpoczęli operację "Baytown", przeprowadzając desant w rejonie Kalabrii. Lądowanie głównych sił poprzedziła akcja amerykańskich Rangersów który opanowali najważniejsze urządzenia portowe, umożliwiając przerzut głównych sił inwazyjnych. OKW i FHQ nie zareagowało odpowiednio szybko na to wydarzenie, rozkazy dla HG C feldmarszałka Kesselringa przyszły dopiero wieczorem 20 maja. 10 Armia stacjonująca na południu półwyspu Apenińskiego została postawiona w stan gotowości bojowej już 48 godzin wcześniej, ale cały czas nie było rozkazu kontrataku na przyczółki aliantów. Hitler spanikował przeświadczony że lada dzień dojdzie do kolejnych desantów w środkowych i północnych Włoszech, a tymczasem Brytyjczycy w kombinowanej operacji lądowo-morskiej zajęli Tarent.

    [​IMG]
    Operacje alianckie w południowych Włoszech

    Dopiero 28 maja, kiedy sytuacja się nieco wyklarowała 10. Armia otrzymała rozkaz przejścia do działań zaczepnych. Jej dowódca generał von Viettinghoff-Scheel rzucił do boju XIV. Panzerkorps generała Lemesena i Panzerkorps 'Hermann Goering' prosto na Reggio di Calabria. Czołgi miały za zadanie zepchnąć aliantów do morza.

    =========================

    Finito:).
    Ależ jestem perfidny, najpierw rozbudziłem wam nadzieje odcinkiem specjalnym, a potem wróciłem na swoje tory:p Na razie tak czy siak odkładam kontrofensywę bo mi się zbyt gorąco na południu zrobiło:p
     
  18. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Dziś też całościowo o froncie wschodnim a także nieco wieści z zachodu Europy.

    ===============================

    Mod 34 – kampania Niemcami - odc. 39

    Front wschodni
    Maj przyniósł gwałtowne zmiany na froncie wschodnim. Wyparte z Siedmiogrodu i Wołoszczyzny armie wycofywały się w szybkim tempie, jednak mimo wszystko duch bojowy i dyscyplina żołnierzy pozostały niezachwiane. Szef sztabu OKH generał Guderian dobrze widział że z każdym tygodniem sytuacja jest coraz bardziej dramatyczna, a postępy Armii Czerwonej na froncie południowym co raz bardziej zatrważające, ale sam Fuhrer i jego sztab nie przyjmowali tego do wiadomości żyjąc ciagle w oderwanym od rzeczywistości świecie. A sytuacja wymagała podjęcia natychmiastowych działań, zarówno na płaszczyźnie politycznej jak i militarnej żeby uratować choć cząstkę tysiącletniej Rzeszy.

    HG Sud
    Po serii majowych odwrotów w zachodniej Rumunii w okolicy miasta Arad wyznaczono miejsce przegrupowania 8. Armii generała Kleemanna. Pod jego dowództwo trafio większość sił pobitych wcześniej w bitwach o Satu-Mare, Kluż-Napokę i Sibin, w sumie 14 dywizji o mocno uszczuplonych stanach bojowych. Nie mogły one liczyć na wystarczającą ilość czasu na przegrupowanie i odbudowę sił, gdyż z początkiem czerwca spłynęła na nie z zachodnich stoków Gór Bihorskich fala radzieckich czołgów 2 Frontu Ukraińskiego. Oddziały 8. Armii nie zdążyły odpowiednio przygotować głęboko urzutowanych pozycji obronnych, toteż radzieckie czołgi ominęły wysunięte pozycje umocnione i wdarły się głęboko na zaplecze armii Kleemanna. Kontratak czołgów Panzer IV i Stugg'ów z IV. Panzerkorps załamał się w obliczu miażdżącej przewagi liczebnej przeciwnika i po kilkunastu godzinach walki 8. Armia musiała ustąpić pola i wycofać się w rejon Debreczyna gdzie tłoczyły się rozbite wcześnie dywizje 1. Armii Pancernej i 1. Armii Węgierskiej.

    [​IMG]
    Radzieccy gwardziści w natarciu

    Idąc za ciosem 3 czerwca 2 Front Ukraiński przeprowadził kolejne rozpoznanie bojem na kierunku debreczyńskim jednak generał Heinrici, współpracując z generałem Miklósem, dowódcą 1. Armii Węgierskiej skutecznie odparł wszelki próby infiltracji frontu.

    Dowódca HG Sud generał Wöhler, korzystając z tego że w rejonie Debreczyna po serii odwrotów znalazło się blisko 30 dywizji niemiecko-węgierskich, postanowił przejść do kontrataku. Kilka tygodni wcześniej rozpoczął się proces przebazowania na pod-wiedeńskie lotniska 4. Floty powietrznej generała lotnictwa Kellera składającej się z czterech pułków lotnictwa bombowego(KG 4 'General Wever', Kampfgeschwader 25, KG 30 'Adler', KG 53 'Legion Condor') które miały na stanie głównie bombowce Ju-388. Równocześnie 4. Flocie Powietrzej podporządkowano IV. Fliegerkorps generała Bülowiusa, z Schnellkampfgeschwader 210, Schlachtgeschwader 1, Sturzkampfgeschwader 5 i elitarną grupą "łowców czołgów" Kampfgruppe "Rudel".

    Mając wsparcie kilkuset samolotów bombowych i osłony Wöhler 6 czerwca o świcie HG Sud ruszyło do ataku. Natarcie prowadziły Pantery III. Panzerkorps generała Breitha wioząc fizylierów na pancerzach , z nimi podążały transportery opancerzone i ciężarówki wypełnione grenadierami po osłoną dział pancernych i czołgów. Krótko przed 12.00, na niebie rozległ się huk setek silników lotniczych - to bombowce 4. Floty Powietrznej rozpoczynały swój niszczycielski atak. Wkrótce dołączyły do nich także "Sztukasy" które wyłaniając się niespodziewanie z chmur z dużą prędkością pikowały w dół wprost na radzieckie kolumny pancerne. Przed niemieckimi pancerniakami rozległ się widok jakiego dawno nie widzieli, trafiane pociskami przeciwpancernymi T-34 eksplodowały wyrzucając swoje wieżyczki na wiele metrów w górę. Po kilkunastu minutach czarne słupy dymu rozpościerały się nad polem walki, wielu weteranów przypomniało sobie w tym momencie dawne chwile chwały Wehrmachtu, kiedy to lotnictwo torowało drogę siłą pancernym w Europie zachodniej, jak i na bezkresnych połaciach ziemi rosyjskiej.

    [​IMG]
    Kontratak na Arad

    Było to jednak tylko efektowne ale krótkie zwycięstwo mające na celu odciążyć nieco front węgierski, nie mające większego znaczenia strategicznego gdyż ograniczono się tylko do wyłączenia z walki na jakiś czas kilku radzieckich gwardyjskich korpusów pancernych, ale przynajmniej na chwile żołnierze HG Sud mogli wreszcie po wielu miesiącach poczuć smak zwycięstwa.

    Rosjanie otrząsnęli się dość szybko 8 czerwca przeprowadzając kolejne rozpoznanie bojem na kierunku debreczyńskim, jednak już kolejna taka operacja z 14 czerwca i zaangażowanie w nią ponad 40 dywizji mogło sugerować że przyszłe tygodnie nie będą łatwe na tym odcinku frontu.

    HG Mitte
    Tymczasem na północ od wydarzeń na Węgrzech, feldmarszałek Schörner kontynuował natarcie na skrzydło 4 Frontu Ukraińskiego wdzierającego się do Słowacji. 5 czerwca wydawało się że obrona radziecka zastanie w ciągu kilku godzin przełamana jednak z każdą godziną Rosjanie podciągali kolejne siły rzucając je natychmiastowo do kontrataku. Schörner zmuszony był wprowadzić do walki 6 kolejnych dywizji drugiego rzutu operacyjnego, ale stale pogarszało się zaopatrzenie w materiały pędne(m.in. Mausy Panzerkorps "Grossduetschland' spalały ogromne ilości paliwa) i amunicje toteż siła ataku malała.

    [​IMG]
    Kontratak HG Mitte na Przemyśl

    Do 14 czerwca część wycieńczonych jednostek została skierowana na odpoczynek, jednak jednostki pancerne zostały na pierwszej linii mimo iż był w walce już ponad dwa tygodnie. 4 Frontowi Pancernemu udało się wprowadzić do walki korpusy pancerne 4. Gwardyjskiej Armii Pancernej, które na próżno wdawały się w pojedynki ogniowe z kolosalnymi "Mausami', osłanianymi na skrzydłach przez węgierskie Pantery i Panzer IV. HG Mitte udało się tym samym ociągnąć cel operacji i zmusić część sił 4 Frontu Ukraińskiego do zawrócenia ze wschodniej Słowacji na północ i skierowanie się przeciw zgrupowaniu uderzeniowemu Schörnera.

    Słowackie Powstanie Narodowe
    Tymczasem na tyłach frontu grupy armii Schörnera w Słowacji szerzyły się nastroje antyniemieckie. By przywrócić dyscyplinę i porządek dowództwo sił okupacyjnych podjęło szereg działań: 29 maja przyfrontowy rejon Koszyc został oficjalnie przyłączony do Rzeszy Niemieckiej. Następnie 30 maja odziały SS wkroczyły do Bratysławy i miasto to również zostało podporządkowane administracji Rzeszy. Podobnie planowano postąpić z resztą państwa Słowackiego ale już nie zdążono. Najpierw 30 maja Słowacja oficjalnie wystąpiła z sojuszu państw Osi, a 2 czerwca wysłała oficjalne pismo do ZSRR z prośbą o pomoc, co było jednoznaczne z wypowiedzeniem wojny niedawnym sojusznikom.

    Dowództwo niemieckie nie mogło przyglądać się biernie tym wydarzeniom. Na szczęście dla OKH w tym rejonie znajdowały się oddziały owianej złą sławą brygady szturmowej SS-Oberführera Oskara Dirlewangera, która właśnie 30 maja kończył proces przeformowania w pełnowartościową dywizję grenadierów SS. Odział ten złożony z morderców i psychopatów wszelkiej maści, wcześnie wsławił się niesłychanym okrucieństwem w czasie działań przeciwpartyzanckich na terenie Rosji i Polski, a teraz miał się zająć także pacyfikacją Słowaków.

    Do pomocy w tłumieniu powstania oprócz 36. Waffen-Grenadier Division der SS "Dirlewanger" została skierowana także 22. SS-Freiwilligen-Kavallerie Division "Maria Theresia" SS-Standartenführer Augusta Zehendera który zajmował Bratysławę, a dowództwo nad operacją objął SS-Gruppenführer Lothar Debes.

    [​IMG]
    Powstanie słowackie i dywizje SS biorące udział w jego stłumienu.

    Główne siły powstańcze a także ich rząd tymczasowy objęły za stolicę Bańską Bystrzycę. Przygotowanie przez Debesa operacji zajęło prawie dwa tygodnie, gdyż dywizja "Dirlewanger" miał duże problemy z przemieszczeniem się z rejonu Brna do Żiliny i dopiero w południe 13 czerwca można było rozpocząć szeroko zakrojoną operację przeciwko wojskom powstańczym. Z zachodu Bańską Bystrzycę atakowali kawalerzyści Zehendera, a od północy fanatycy Dirlewangera. Szczególnie ci drudzy szarżowali nie bacząc na straty na linie słowackie obsadzone przez bardzo słabo wyekwipowanych żołnierzy powstańczych. Wprowadzenie do walki artylerii przeważyło szalę zwycięstwa na stronę SS-manów i po kilkunastu godzinach krwawych walk opanowali oni powstańcza stolicę rozpoczynając swój "festiwal" okrucieństwa. Powstanie Słowackie nie osiągnęło żadnego ze swoich celów, nie udało się połączyć z idącą ze wschodu Armią Czerwoną w rejonie, ani zniszczyć linii zaopatrzeniowych 1. Armii Pancernej która stała pomiędzy Słowakami a Rosjanami. Upadek powstanie ostatecznie przesądził o losie Państwa Słowackiego.

    W ocenie OKH ogólna sytuacja na froncie węgiersko-słowackim jest bardzo trudna. Brakuje w szczególności jednostek pancernych które mogłyby przeciwstawić się falom radzieckich wojsk zmechanizowanych. Szczególnie trudną sytuację przewiduje się na froncie debreczyńskim, gdyż istniej duże zagrożenie że wojska radzieckie przedrą się przez obronę niemiecką i wyleją się na tereny Równiny Węgierskiej niezwykle korzystnej dla prowadzenia działań wojskami zmechanizowanym.

    W tym cel sztab OKH podjął decyzję o skierowaniu w tamten rejon nowego IV. Kavelleire-Korps.

    [​IMG]
    Nowy korpus dla HG Sud

    Guderian postanowił wzmocnić czasowo ten korpus także nową Panzer-Division 'Feeldheernhalle 2', która początkowo miała stanowić podstawę dla odtworzenia LXVII. Panzerkorps ale wobec rosnącego zagrożenia jej debiut frontowy musiał zostać znacznie przyśpieszony. Nowe "cudowne" Panther II będą mogły niebawem sprawdzić swoją wartość bojowa w walce frontowej.

    Na froncie południowym jedyną pocieszającą wiadomością jest to że na razie wyhamowała ofensywa radziecka na środkowym Dunajem na południe od Timiszoary.

    [​IMG]
    Timiszoara

    Front zachodni
    Sytuacja w Włoszech na razie jest patowa. Z informacji wywiadu pochodzących głównie ze zwiadu lotniczego wynika że w stronę półwyspu Apenińskiego kierują się duże zespoły floty by wesprzeć inwazje wojsk lądowych.

    Gorzej jest natomiast na froncie Hiszpańskim. Tam inwazja rozwija się w błyskawicznym tempie i wydaje się że dla sojuszników z Hiszpanii i Portugalii nie ma już ratunku.

    [​IMG]

    ========================

    Sorry że tak długo to trwało ale mam problem z dostępem do netu(praktycznie tylko praca) i muszę się nieźle nagimnastykować żeby coś zrobić. Chwilowo jestem off-line i nie wiem jak długo jeszcze będę tkwił w tym stanie.

    Nie wiem kiedy będzie następny odcinek ale na razie muszę nadrobić zaległości na forum z 2 tygodni prawie a poza tym Mundial już blisko to DWŚ idzie na półkę:p

    Pozdro.
     
  19. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Witam po przerwie mundialowej. To już jest chyba trzecia reanimacja tego AAR'a co w ciągu 1,5 roku życia może być nawet sporą liczbą ale nie poddaje się i jak będzie trzeba to się jeszcze nie raz zreanimuje.

    =======================================

    Mod 34 – kampania Niemcami - odc. 40

    Front wschodni
    Radziecka ofensywa roku 49 rozwinęła się w pełni, fale radzieckich czołgów wylały się z górzystego Siedmiogrodu i obecnie zagrażały Nizinie Węgierskiej. Jak na dłoni widać było również zamiary polityczne Stalina: wstrzymał on ofensywę na kierunku berlińskim, by do czasu nieuchronnego upadku III Rzeszy która nieodłącznie wiązała się z koniecznością zdobycia stolicy państwa hitlerowskiego, Armia Czerwona zdołała opanować jak największą połać Europy środkowej i południowej. Nawet dla średnio zorientowanej osoby w kwestiach politycznych, rzut oka na mapę pozwalał się zorientować co do przyszłych stref wpływów w powojennej Europie. Wielka Brytania opanowała znaczną cześć Grecji, wraz z US Army prowadziła błyskotliwą kampanię w Hiszpanii, a obecnie wobec dużych postępów na Bałkanach wojsk radzieckich, zintensyfikowała swoje działania w Włoszech. Natomiast front na granicy francusko-niemieckie cały czas trwał w bezruchu, Alianci chcąc ze względów politycznych uniknąć przy forsowaniu potężnych umocnień Linii Zygfryda uniknąć masakr na kształt tych z lat 1914-1918 wyczekiwali aż ofensywa radziecka zmusi OKW do uszczuplenia sił Grup Armii "B", "G" i "H" i dopiero wtedy uderzyć na zachodnie Niemcy. Wszystkie oczy skierowane więc były na Rosjan i ich postępy na froncie wschodnim.

    HG Sud
    Udany kontratak na Arad z pierwszej połowy czerwca pozwolił na kilka spokojniejszych dni na froncie HG Sud. Dowódca grupy armii generał Wöhler zyskał czas na przegrupowanie stłoczonych po serii odwrotów pod Debreczynem wojsk trzech armii: 1. Armii Pancernej, 8. Armii i 1. Armii Węgierskiej. Korpusy 1. Armii Pancernej generała Heinriciego ruszyły na północ i połączyły się z resztą swojej armii w rejonie Koszyc, natomiast niemiecka armia generała Kleemanna i Węgrzy generała Miklósa mieli utworzyć głęboko urzutowane pozycje obronne wokół Debreczyna i przepraw na Cisie.

    Rosjanie ponowili atak 17 czerwca przeprowadzając głębokie rozpoznanie walką. Pancerniakom Katukowa udało się zaskoczyć jednostki VII. Armeekorps generała Gustava Höhne w czasie rozładunku z lawet kolejowych, rozgramiając siły ubezpieczające. Dopiero ogień Jagdpanther 560. ciężkiego batalionu niszczycieli czołgów przyporządkowanych korpusowi pozwoli opanować sytuacje i osłonić odwrót rozbitych jednostek piechoty 5 i 18 dywizji. Jednak VII. Korpus był stracony dla 8. Armii i musiał zostać ewakuowany za Cisę.

    [​IMG]
    Rozbicie VII. Armeekorps i stopniowy odwrót

    W ciągu kilku następnych dni rzekę przekroczyły kolejne jednostki, m.in. XV. Gebirgskorps generała Ringela i LXXIII. Armeekorps generała Petzela, realizując tym samym po cichu plan generała Wöhlera wycofania się za Cisę i ustabilizowania frontu na tej przeszkodzie wodnej znacznie dogodniejszej do obrony niż otwarte tereny wokół Debreczyna. 20 czerwca kiedy Rosjanie zaatakowali siłą 37 dywizji 2 Frontu Ukraińskiego, po wschodniej stronie rzeki broniło się już tylko 26 dywizji niemiecko-węgierskich, jednak na tyle dobrze przygotowanych do obrony, że szturm został odparty.

    23 czerwca Rosjanie ponowili działania zaczepno-nękające, na kierunku debreczyńskim angażując 14 dywizji(głównie piechoty). Do 25 ofensywa rozwinęła się w pełni, do walki dowództwo 2 Frontu Ukraińskiego wprowadziło już 33 dywizje, wobec 22 niemiecko-węgierskich. Było to sygnałem dla Wöhlera do rozpoczęcia odwrotu z Cisę. Ograniczył się do lakonicznego komunikatu dla OKH i OKW że 1. Armia Węgierska i 8. Armia przechodzą do odwrót za Cisę, wycofując równocześnie cały ciężki sprzęt. Od dziwo nie spotkało się to z żadną reakcją Hitlera, także dowódca HG Sud miał praktycznie całkowicie wolną rękę w przeprowadzeniu operacji.

    [​IMG]
    8. Armia i 1. Armia Węgierska przekraczają Cisę

    Operacja przebiegała jak w zegarku. Trzy dywizje pancerne (3, 18 i 19) z III. Panzerkorps i 1. Panzer-Division z IV. Panzerkorps rozwinęły się wachlarzowo naprzeciw czterech najważniejszych przepraw na rzece, osłaniając wycofujące się oddziały niemiecko-węgierskie i przechwytując zagubione jednostki. 8. Armia miała bronić rejonu Szeged a 1. Armia Węgierska kierowała się do Miszkolc gdzie wyznaczono jej rejon koncentracji. Tam miał ją przejąć IV. Kavallerie-Korps generała von Lenskiego podciągnięty z odwodów grupy armii, którego główną siłą były nowiutkie czołgi Panther II z Panzer-Division "Feldheernhalle 2". Chrzest bojowy nowego wunderwaffe Hitlera zbliżał się więc wielkimi krokami.

    Ewakuacja całkowicie zniszczonego radzieckim bombardowaniem artyleryjskim Debreczyna, mimo iż słuszna z operacyjnego punktu widzenia to pogorszyła znacznie sytuacje strategiczną na skrzydłach zgrupowania debreczyńskiego: 1. Armia Pancerna Heinriciego musiała teraz osłaniać także swój front od południa stojąc klinem między 2 a 4 Frontem Ukraińskim w rejonie Koszyc, a "naddunajska" 6. Armia generała Balcka stała podobnym klinem między armią jugosłowiańską a wojskami 2 Frontu Ukraińskiego w rejonie Zrenjanina.

    26 czerwca właśnie zgrupowanie 6. Armii stało się przedmiotem kolejnej radzieckiej ofensywy. Połączone siły jugosłowiańsko-radzieckie zaatakowały o świcie wysunięte pozycje niemieckie jednak po chwili zostały skontrowane przez "Tygrysy Królewskie" korpusu pancernego "Feldheernhalle" które całkowicie rozgromiły atakujących.

    [​IMG]
    Ożywienie na południu

    Balck i Wöhler byli jednak zgodni że obecna sytuacja nie utrzyma się długo i dlatego przezornie rozpoczęli planowanie ewentualnego odwrotu 6. Armii do Nowego Sadu, tak by skrócić linie frontu i oprzeć ją na rzekach, ocalając przy tym jak najwięcej siły żywej i sprzętu.

    Generał Wöhler właśnie w przemyślanym odwrocie na dogodniejsze pozycje do obrony upatrywał szansę dla swojej grupy armii na zatrzymanie Rosjan, dlatego teraz Cisa była dla niego tym czym lata temu Dniepr do którego wycofywał się wraz ze swoją 8. Armią z bezkresnych połaci ziemi rosyjskiej.

    Niebagatelne znaczenie dla losów HG Sud miała także postawa 1. Armii Pancernej z HG Mitte która osłaniała teraz najsłabsze ogniwo we froncie czyli 1. Armię Węgierską od północy.

    [​IMG]
    21. Panzer-Division wreszcie na wschodzie

    Schörnerowi brakowało jednak rezerw by dostatecznie wzmocnić wszystkie odcinki frontu. Ostatnia taka rezerwa czyli Panzerkorps "Grossdeutschland" świeżo wzmocniony 21. Panzer-Division zaangażował się w walki o Małopolskę i Górny Śląsk tym samym wykluczając go z możliwości wsparcia 1. Armii Pancernej, co oznaczało jednoznacznie że generała Heinriciego czekają bardzo ciężkie dni.


    Front Zachodni
    Wiosna przyniosła zintensyfikowanie działań w Europie zachodniej i południowo-zachodniej. Hiszpania chyliła się ku upadkowi, sytuacja w Portugalii przedstawiała się niewiele lepiej. Nie ustawała też aliancka ofensywa bombowa, która w samej Rzeszy powodowała dziesiątki ofiar dziennie, a wydawało się że słaba Luftwaffe nie jest w stanie nic temu zaradzić.

    Przełom miał jednak nastąpić wkrótce. 23 czerwca zakończenie szkolenie eksperymentalnej jednostki lotniczej kierowanej przez asa myśliwskiego Waltera Nowotnego.

    [​IMG]
    Kommando "Novotny" idzie na front

    Jednostka ta miała, złożona z asów myśliwskich Luftwaffe opracować taktykę i procedury operacyjne do jak najlepszego wykorzystania najnowszego cudu niemieckich inżynierów - myśliwca odrzutowego ME-262. Czas naglił gdyż w wielu podziemnych i naziemnych zakładach przemysłowych rozpoczęła się już produkcja seryjna tego samolotu a wdrożenie do służby zaplanowano już na jesień 1949.

    HG C
    18 maja połączone siły brytyjsko-amerykańskie wylądowały w Kalabrii, a następnie w ciągu kilku dni opanowały także Tarent. Od tego czasu na froncie włoskim panował impas i żadna ze stron nie wykazywała chęci do jego przełamania. Feldmarszałek Kesselring, dowódca HG C przyjął postawę wybitnie defensywną, dążąc do przekształcenia działań w Włoszech w wojnę pozycyjną gdzie uwarunkowania geograficzne miały wspomóc w znacznym stopniu obrońców, czyli wojska podległych mu 10. i 14. Armii.

    Cały miesiąc zajęło dowództwu brytyjskiej 15. Grupy Armii podciągnięcie zaopatrzenia i posiłków dla sił desantowych, dlatego dopiero 21 czerwca mogły one rozpocząć działania ofensywne.

    Pod osłoną ciemności po zapadnięciu zmierzchu do Zatoki Neapolitańskiej wpłynęła flotylla lekkich łodzi z amerykańskimi komandosami na pokładach. Po kilku dziesięciu minutach Rangersi którzy desantowali się w kilku punktach na wybrzeżu, przedarli się w największej ciszy do miasta omijając posterunki garnizonu niemieckiego i skierowali się w stronę portu. Na umówiony sygnał radiowy od południa zaatakowały frontalnie brytyjskie dywizje piechoty wspierane czołgami i transporterami opancerzonymi.

    [​IMG]
    Bitwa o Neapol

    Całkowicie zaskoczony garnizon miasta został rozbrojony przez amerykańskich komandosów, a urządzenia portowe zostały zdobyte w prawie nienaruszonym stanie. XIV. Panzerkorps generała Sengera und Etterlina nie mógł pomóc Neapolowi gdyż sam zaangażował się w walki z nacierającą od południa 5. Armia Brytyjską. Wkrótce dalszy opór stracił swój sens, generał Senger nie widząc możliwości odbicia miasta opanowanego przez komandosów, przy równoczesnym odpieraniu ataków piechoty brytyjskiej dał rozkaz odwrotu za rzekę Rapido gdzie Kesselring od dłuższego czasu szykował pewną niespodziankę.

    Jedynym sukcesem dla wojsk niemieckich w bitwie o Neapol okazała się akcja wywiezienia przy pomocy kilkudziesięciu ciężarówek zbiorów muzealnych m.in. eksponatów z Pompejów i Herkulanum z muzeum archeologicznego co niewątpliwie ucieszyło chociażby marszałka Hermanna Goeringa.

    Przegrane starcie o Neapol zapoczątkowało odwrót na szeroką skalę z południowej części Półwyspu Apenińskiego. Kesselring wycofał 10. Armię generała Senger und Etterlina na linię Anzio-Monte Cassino-Pescara, na jej tyłach zaś miała stacjonować 14. Armia generała von Mackensena w każdej chwili mogąca wkroczyć do akcji.

    [​IMG]
    Odwrót na nowe pozycje

    Kesselring przygotował jeszcze jedną niespodziankę: od wielu tygodni spodziewając się inwazji alianckiej budowano w największej tajemnicy umocnioną linię obronną której centralnym punktem miał być masyw Monte Cassino z zabytkowym klasztorem benedyktyńskim na szczycie. Sam klasztor miał pozostać zgodnie z rozkazem Kesselringa strefą zdemilitaryzowaną i dzięki temu miał uniknąć zniszczeń, jednak u podnóża góry 10. Armia rozmieściła swoje jednostki, w tym elitarną 1. Fallschirmjäger-Division.

    [​IMG]
    Nowe fortyfikacje w Włoszech

    Pas umocnień otrzymał nazwę "Linia Gustawa". W jej skład wchodziły m.in. specjalne bunkry utworzone z wieżyczek czołgu typu Pzkpfw. V "Panther" tzw "Pantherturm" umieszczonych na betonowych lub stalowych podstawach, wkopanych w ziemię i dobrze zamaskowanych. Kesselring liczył że aliancka 15 Grupa Armii połamie sobie zęby na jego umocnieniach.


    ===========================================

    Na razie tyle po powrocie z zaświatów i możemy zaśpiewać "40 odcinków minęło jak jeden dzień":p (w zasadzie to się doliczyłem 42:))
     
  20. Scyzorro

    Scyzorro Nowy

    Mapka Euro

    [​IMG]

    Tak to Maus'y z działem 122mm. Jest jeszcze wersja 152mm ale na razie nie mam techa odkrytego. Poza tym jedna taka dywizja w wersji podstawowej 32 IC/167 dni co jest raczej sporym wydatkiem na moje podupadające państewko:)

    AAR wyczyszczony i zamknięty, w razie chęci kontynuacji proszę o kontakt z funkcyjnymi działu.

    Goliat
     
Status Tematu:
Zamknięty.

Poleć forum

  1. Ta strona wykorzystuje ciasteczka (cookies) w celu: utrzymania sesji zalogowanego Użytkownika, gromadzenia informacji związanych z korzystaniem z serwisu, ułatwienia Użytkownikom korzystania z niego, dopasowania treści wyświetlanych Użytkownikowi oraz tworzenia statystyk oglądalności czy efektywności publikowanych reklam.Użytkownik ma możliwość skonfigurowania ustawień cookies za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej. Użytkownik wyraża zgodę na używanie i wykorzystywanie cookies oraz ma możliwość wyłączenia cookies za pomocą ustawień swojej przeglądarki internetowej.
    Zamknij zawiadomienie