MiniAary Warzkinsa 3 - Lebensraum

Skoro Irkuck ma takie problemy z ZSRR, to niech chociaż wklei screeny z menu Produkcji, a konkretniej to, co jest w stanie wyprodukować z jednostek.

-----------------------------------------------------------------------

Rozszerzmy Vaterland!​

Pierwsza Armia Zmotoryzowana niemalże rok czekała na następne boje; inspirowana walecznością Heer w Hiszpanii. Tamci biją komunistów, to czemu nie oni? Formacja jakby zapomniała o poniesionych stratach w Jugosławii i we Francji; na Zamośćczyźnie rutynowo trenowali żołnierze przed "Barbarossą". W międzyczasie nastąpiły liczne modernizacje sprzętu, głównie w brygadach artylerii samobieżnej, na szybsze i mocniejsze czołgi. Coraz więcej dosyłanych było pojemniejszych ciężarówek, Opel Blitz, choć i tak Protza pozostały w użyciu. Stepy przedazjatyckie są rozległe, nie każdy samochód czy ciężarówka wytrzyma tak trudną podróż... W końcu 28 maja, po wcześniejszym przełożeniu planów ze względu na pogodę (Jakby Luftwaffe wciąż było przez nią pokonywane.), Heeresgruppe "Süd" dostała rozkaz natarcia w głąb ZSRR.

Żołnierze gotowi do wyjazdu​

Sturmhaubitze 42 (StuH 42), Sturmpanzer II - czołowy sprzęt artylerii samobieżnej czekał na przetestowanie w walce...

Przejeżdzając przez tereny (niegdyś) ukraińskie, nie zobaczyli kogokolwiek w hełmie o czerwonej gwieźdze na przedzie. Żadnych Krasnoarmistów. Pogłoski o tzw. "Linii Stalina" sprawdziły się, widocznie cała Armia Czerwona tam stała, kilkadziesiąt kilometrów dalej. Liczne zwiady tylko potwierdzały braku obecności zorganizowanych sił wroga; została tylko gimnastyka w postaci zdejmowania portretów Stalina i flag radzieckich; z zamianą na swastyki, niemieckie i podobizny Hitlera.

Gdzie są Rosjanie?​

I w końcu znależli ich. Okopani za samochodami pancernymi i tankietami wkopanymi w fortyfikacje, liczne stanowiska ckm'ów, do tego pasy zasiek. Wszędzie teren ogołocony z drzew; zero możliwości ataku z zaskoczenia. I na to szturmować... Co prawda fortyfikacje nie były tak silne jak francuski Maginot, lecz przy dużo waleczniejszej i liczniejszej armii sowieckiej wydawały się o wiele skuteczniej wykorzystywaną obroną. Natarcie sił pancernych wraz z korpusami zmotoryzowanymi miało nastąpić 9 czerwca. De Navarro wezwał przedtem Luftwaffe, by osłabiło obrońców licznymi nalotami. Przejął główne dowództwo nad pięścią pancerną, która nie mogła zawieść...

Bój był ciężki, zaś z ataku pancernego wyszedł... czołowy atak 1. Motorizedarmee. Co rusz odnotowywała znaczące straty, zaś zdobywanie bądź niszczenie kolejnych stanowisk obronnych trwało mozolnie. Kolejne działa samobieżne i pancerne ulegały zniszczeniu lub uszkodzeniu, które wyłączało je z walki. Żołnierze nie byli przyzwyczajeni do szturmowania tak silnych fortyfikacji, tak dobrze obsadzonych. Linię Maginota przecież ominęli kiedyś... Straty wzrastały, a postępów niewiele bądź wcale. Tak jakby mit "twardego człowieka radzieckiego" okazywał się bolesną prawdą. Heer miało dosyć walk, a Hitler następował. "Linia Stalina musi zostać przełamana!"

Pomogło to się przebić jednemu z korpusów pancernych na tyły armii radzieckiej. Walka była wygrana, o 18:02 dowódcy całego frontu otrzymali komunikat o przełamaniu Linii Stalina. Teraz zostało niewiele czasu na reogranizację istniejących jeszcze formacji, a potem kolejny marsz. Dla Armii Zmotoryzowanej, ku Stalingradowi. Bitwa pod Priluki okupiona została utratą 3400 żołnierzy i potrzebą hospitalizacji 1400; 20 czołgów zostało zniszczonych. Poniosła większość strat spośród poniesionych przez HG "Süd".

Jedna ze zwycięskich Sturmhaubitze 42, gotowa na odparcie potencjalnego kontrataku sowieckiego​

Morale żołnierzy podniosło się, wazniejsze było zdobyte przez nich doświadczenie. Przełamanie głównych fortyfikacji przeciwnika było kluczowe dla powodzenia Planu Barbarossa, lecz dywizje czekają kolejne, jeśli nie cięższe, walki. Do podbicia co najmniej Stalingrad, jak nie potem dalej. Tysiące kilometrów po coraz gorszych drogach, jeśli takowe będą na dalszych obszarach istnieć...

Laveris de Navarro został oficjalnie awansowany na Generalfeldmarschalla, choć mówiło się o jego możliwym awansie tuż przed bitwą. Sam świeżo upieczony Marszałek, awansował najbardziej zasłużonych żołnierzy i oficerów na wyższe stopnie; czy to za wybitne zasługi, czy to w celu załatania dziur kadrowych.​

Ku chwale Vaterland, 1. Motorizedarmee uczestniczyła w dziele tworzenia Lebensraum. Na razie, do Dniepru. Teraz, formacja miała zostać wysłana aż nad Don, w przygotowaniu ataku na Stalingrad, ponoć "gród Stalina". Dopiero lato rozpoczynało się, nikt w korpusie nie wyobrażał sobie walki w zimie na rosyjskich ziemiach.

Sturminfanteriegeschütz 33B w drodze pod Stalingrad​

-----------------------------------------------------------

Nie licząc pagonu, to udało mi się zebrać zdjęcia spoza Wikipedii. :mrgreen:

 

15 - 30 Czerwiec 1941



Odcinek 23



​

Po wejściu w lukę pod Pryłukami i rozszerzeniu przyczółka, armie pancerne i zmotoryzowane rozdzieliły się, na te zmierzające w kierunku Moskwy i te które miały zająć Stalingrad, była także piechota mająca zająć Rostów nad Donem.
15 Czerwca Heinz Saschauer uderzył na kolejny odcinek Lini Stalina na północy który kiedy został zaatakowany od flanki był bezbronny i łatwy do zniszczenia, pancerniacy od tyłu zniszczyli większość stanowisk przeciwpancernych i karabinów maszynowych a z większości bunkrów wychodzili żołnierze radzieccy z podniesionymi rękami.
Dalej na wschód 2 i 6 Panzerarmee. kierowały się na Klinsty gdzie pozycje obrały niedobitki z pod Pryłuk, Hoth rozniósł ich pozycje w pył i wziął do niewoli pozostałości armii radzieckiej, droga na Moskwę wydawała się być otwarta a sowieci straceni.

​

Na Ukrainie Stalin zarządził masowy odwrót za Dniestr i dalej na Krym w celu uchronienia oddziałów przed okrążeniem, wojska rumuńskie i bułgarskie przyglądały się tej ucieczce z pożałowaniem i już szykowały do wkroczenia do bogatych w surowce miast.

​

W Azji sowieci szybko posuwali się w Chinach zachodnich gdzie wtargnęli głęboko w terytorium wroga no ale sytuacja w Mongolii nie przedstawiała się zachęcająco.

​

W nocy 17 Czerwca rozpoczęła się potężna nawała artyleryjska tym razem HG Nord ruszyła do zmasowanego ataku na pozycje radzieckie pod Rygą, tysiące żołnierzy ze wsparciem jednostek zmechanizowanych i SS przedzierały się przez rzekę w celu wyparcia Rosjan z Lini Stalina.
Bitwa od początku przebiegała po myśli niemieckich generałów, Lupixer i Arekus przełamali się na prawej flance i wtargnęli na tyły wojsk radzieckich już o godzinie 12.35 w oddziałach nieprzyjaciela wybuchła panika i prawe skrzydło było rozbite.
Dalej broniło się jednak centrum i lewa flanka która pomimo ogromnych strat zadawanych przez niemiecką artylerię utrzymywali się do godziny 13.40 po czym musieli poddać się SS które okrążyło obrońców na swoich pozycjach.
I tym samym pojawiła się kolejna luka we froncie, Stalin znowu rozkazał zmasowany odwrót na linie graniczne z przed zaatakowania państw bałtyckich, droga na Leningrad wydawała się być otwarta a Związek radziecki pokonany już po miesiącu.

​

20 Czerwca linia frontu wyglądała następująco.
Wycofujący się Rosjanie stawiali ciągły opór pod Klinsty i Briańskiem ale środkowy odcinek frontu pozostał praktycznie pusty.
Oddziały pancerne Lance de Barlowa wkroczyły do Charkowa a 1.Motorizedarmee. szybko mknęła do Rossoha i brzegów Donu.
HG Nord ostro wbija się na Łotwę totalnie przełamując Linie Stalina i szybko ustanawiając przyczółki na drugim brzegu.
Luftwaffe wycofane zostaje na wschód z powodów gromadzenia się wojsk alianckich w północnej Irlandii.

​

Jeszcze tego samego dnia 5.Panzerarmee. SS stoczyła bitwę z sowietami którzy osłaniali odwrót pozostałych armii i okazało się, że te 3 dywizje w całości nie obsadziły nawet 1 z 7 sektorów jakie posiadała Linia Stalina w tym rejonie i III Rzeszy przybyło nowych 30 000 jeńców

​

Włosi którzy 1 Czerwca uderzyli na Turcję pod koniec miesiąca zajmowali już prawie cały kraj a nawet wkroczyli do ZSRR od południa, wytyczne dla Bella były jednak jasne nie zbliżać się do Stalingradu ponieważ miało to być zwycięstwo Hitlera nie Bella dlatego wojska Italiano miały skierować się po pokonaniu Ottomanów na Baku i dalej na południe w kierunku Persji.
Straty włoskie jak podawał Bell były symboliczne mimo tego z iloma dywizjami musiały walczyć jego wojska ale Hitler był w stanie uwierzyć pokazując mu mapy i szybkość przemieszczania się jego dywizji w głąb Związku Radzieckiego.
Marzenie Hitlera o pokonaniu ZSRR w ciągu kilku tygodni mogło sie ziścić i jak nikt nie wierzył w to w Maju 1941 teraz coraz więcej generałów zaczęło się przekonywać o geniuszu jego i E.Warzkinssa który ma wielki wpływ na przebieg operacji Barbarossa.

​

HG Nord tak jak Sud po przełamaniu Lini Stalina szybko wkroczyła do wielu miast na tyłach i już pod koniec Czerwca dotarła do nowo sformowanej lini obronnej która rzekomo miała zatrzymać wojska niemieckie do czasu przybycia posiłków z zachodu.
Przedtem jednak 5.Panzerarmee SS pod dowództwem Lupixera rozbiła w pył sowieckie dywizje pod Opchonką a Arekus odparł atak Bassiela na jego wojska pod Gulbene i po kontrataku dostał rozkaz wstrzymania natarcia w oczekiwaniu na nowe dywizje piechoty zmechanizowanej.
Natarcie zatrzymało się na lini - Talin - Narva - Gdov - Porkhov - Norovżew - Nevel - Witebsk Na tej lini ZSRR postanowiło bronić się a dowódca HG Nord AgentKGB zatrzymał natarcie w celu przegrupowania i tak 26 Czerwca armia stanęła na przeciw pozycji radzieckich.

​

21 - 23 Czerwiec to okres walk o Klinsty który Rosjanie chcieli utrzymać a potem odbić, bowiem utrata tego miasto to był kolejny krok do Moskwy a także bezpośrednie zagrożenie dla Smoleńska.
Radziecki dowódca Ziom nie zdążył wycofać się z pod swoich pozycji pod Gomelem i kilkanaście godzin później jego oddziały znalazły się w okrążeniu bez możliwości ucieczki.
Jak widać brak zdecydowania u Stalina i jego generałów owocował takimi oto stratami i porażkami które coraz bardziej przybliżały widmo klęski Związku Radzieckiego.

​

24 Czerwca Sitro zameldował o zatrzymaniu pod Orłem w którym jak osobiście podkreślił odparła go Polska Armia i prosi o wsparcie Hotha i Franco którzy byli na lewym skrzydle.
Wsparcia mu udzielono a polskie wojska musiały się cofnąć na tyły, jak widać ZSRR chwytało się brzytwy i tworzyło już armie złożone z obywateli innych krajów ale i to nie pomagało, polskie jednostki miały najnowsze radzieckie wyposażenie, bowiem pomimo całkowitego braku zorganizowania żołnierze sowieccy posiadali nowoczesny jak na ten okres sprzęt i gdyby tylko było ich więcej mogliby zatrzymać niemiecką nawałę z zachodu.

​

W południe 25 Czerwca oddziały HG Mitte uderzyły na okrążone wojska generała Zioma i w ciągu kilku godzin zaciętej walki wzięła do niewoli ponad 80 000 jeńców.
Z północy z pomocą chciał mu przyjść Aleksy Arcyżużlov ale nie zdążył, udało mu się jedynie po raz pierwszy w tej wojnie zmusić wojska niemieckie do odwrotu była to jednak kropla w morzu potrzeb i wszyscy o tym wiedzieli.

​

Ostateczna ofensywa w kierunku Moskwy rozpoczęła się 27 Czerwca o godzinie 5.00 1,2,3,6 i 7 Panzerarmee. uderzyły na pozycje pod Tułą jednym z głównych miast z ogromnym węzłem komunikacyjnym a także na Kaługę następnego dnia i po raz kolejny wojska radzieckie zostały rozbite jak i polskie które dzielnie starały się obronił Tuły, jednak bez większych rezultatów.
Niemieckie czołgi parły na stolicę Związku Radzieckiego i nieubłaganie z dnia na dzień zbliżały się do siedziby Stalina.

​

Front 1 Lipca po prawie miesiącu wojny ogromnie się rozszerzył a zwycięstwa niemieckie przeszły wszelkie oczekiwania, na wschodzie 1.Motorizedarmee. dotarła na odległość 120 kilometrów od Stalingradu a Laverisa od miasta dzielił Don i płaski step między rzeką a miastem.
Zajęcie Tuły znacznie przybliżyło Moskwę na mapach niemieckich jednak 30 Czerwca natarcie zostało wstrzymane na 24 godziny ze względu na dostawy które musiały pokonywać ogromne odległości.
Wojska sojuszników gramoliły się na Ukrainie a HG Nord już zaplanowało przełamanie lini radzieckich i uderzenie na Demańsk w przeciągu 48 godzin.
Straty po miesiącu walk po stronie niemieckiej wyniosły ponad 35 000 zabitych i rannych i prawie 800 czołgów ale wiele z nich padało z szybkiego tempa natarcia i musiały być postoje na naprawy, do niewoli wzięto ponad 400 000 jeńców a zniszczonych zostało 1000 dział przeciwpancernych i zaledwie 200 czołgów.
To od początku zastanawiało niemieckich sztabowców gdzie są radzieckie siły pancerne w przeciągu miesiąca nie napotkano żadnej dywizji pancernej a zaledwie pojedyncze posterunki.

1 Lipca do Stanów Zjednoczonych ucieka Kapacken von Irkuckow który tam ma doradzać amerykańskiemu prezydentowi jak prowadzić wojnę z Osią jak i Dzielic się z nimi radami z frontu wschodniego.
​

Odcinek 22 - 28 Maj - 14 Czerwiec[/LEFT]

 

1 - 17 Lipiec



Odcinek 24



​

Podejście pod Moskwę proste nie było, każda bitwa była zwycięska ale tracono kolejnych mężów i ojców a także czołgi i działa i mimo tego, że Rosjanie stawiali chaotyczny opór straty niemieckie rosły w zastraszającym tempie.
1 Lipca generał Convi po raz kolejny musiał odrzucić armię Mediviasty z pod Kaługi która była kolejnym przystankiem w drodze na Kreml, oczywiście czołgi 7.Panzerarmee. szybko rozbiły pozycje radzieckiej piechoty tracąc jednak 12 czołgów w wyniku "bohaterskich" ataków sowieckich piechurów.

​

1 Lipca HG Nord rozpoczęła ofensywę w kierunku Demańska i Leningradu która przebiegała fazowo poczynając od północy ataki zaczynały się co kilka godzin, największe problemy miał XXX.Armeekorps. który musiał prosić o wsparcie rezerwowy LIII.Armekorps. przy przełamywaniu radzieckich pozycji.
I tym razem straty sięgnęły prawie 5 000 żołnierzy co było prawie równoznaczne stratom przy przełamywaniu Lini Stalina miesiąc temu, im bliżej Moskwy tym większy był opór Sowietów ale to i tak nie zatrzymywało Wermachtu w dążeniu do swoich celów.

​

Na Ukrainie 3 Lipca Panzerkorps - Reserve musiało wycofać się pod naporem kontrataku 64.Armii radzieckiej a później XLII.Armeekorps. przegrał w ataku na Stalino ponosząc ciężkie straty także około 5 000 żołnierzy.
O godzinie 15.00 oddziały przegrupowały się i po raz kolejny ruszyły do kontrataku i przy wsparciu korpusu z Rostowa udało się wyprzeć sowietów ze Stalino i zająć miasto do końca następnego dnia, walki na Ukrainie dalej były jednak zacięte o czym mieli przekonać się sojusznicy Hitlera.

​

5 Lipca generał Convi wraz z Sitrem razem uderzyli na Nogińsk ostatni postój w drodze na stolicę Związku Radzieckiego, pokonali polskie oddziały które wycofały się do Moskwy a już 7 Lipca do miasta oddalonego o 80 kilometrów od przemieści Moskwy wjechały czołgi 6.Panzerarmee.
Hitler już zacierał ręce i rozkazał aby atak odbył się jeszcze w tym tygodniu ale było to niemożliwe ze względu na rozciągnięte linie zaopatrzeniowe.

​

Tymczasem na północy po raz pierwszy zetknięto się z radzieckimi czołgami typu T-26 przestarzałymi radzieckimi czołgami niezdolnymi zatrzymać nawet niemieckiej piechoty, w ciągu kilku godzin 3 z 6 brygad pancernych zostały zniszczone i to w jednej dywizji, nie wątpliwie był to jedyny korpus szybki sowietów który już po koniec 7 Lipca był zredukowany o połowę, reszta ocalałych maszyn rozpoczęła odwrót na wschód w kierunku Moskwy.

​

5.SS - Panzerarmee. wkraczała na trudny teren dla swoich jednostek które na bagiennym podłożu traciły atuty a jak doszedł do tego deszcz to natarcie niemal się załamało, na szczęście dla Lupixera słabe oddziały piechoty właśnie wycofywały się na północ i szybko oddały pole.
Ta armia SS od Czerwca zanotowała prawie 3 800 zabitych żołnierzy i tyle samo rannych co było ogromną liczbą patrząc na skład jednostki, ale była ona prawie zawsze na czele więc nie było się czemu dziwić.
Lupixer i tak dostawał pochwały za szybkie postępy i niskie straty wśród pancerniaków.

​

Tego samego dnia padł pomysł okrążenia i zniszczenia resztek radzieckiej armii która wciąż broniła się w okolicach Smoleńska.
Natarcie miały prowadzić 3.Panzerarmee. Sitra na Rybińsk, 7.Panzerarmee. Conviego na Możajsk od zachodu, 5-SS Panzerarmee. na Kalinin i LXIII.Armeekorps. na Rznew.
Można było upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, odcięcie Moskwy i jednoczesne zniszczenie ostatnich sił ZSRR w ogromnym kotle, w tym celu zrezygnowany z ataku na Leningrad a posłano tam 1.Mechanizedarmee. ze wsparciem kilku korpusów piechoty a do operacji "Tajfun" zaangażowano prawie wszystkie siły znajdujące się w okolicach Moskwy.
8 Lipca miała rozpocząć się ta operacja a w sztabie już szykowano szampana i wielkie przyjęcie, ogólne morale niemieckich żołnierzy było znakomite przynajmniej w okolicach Moskwy i Leningradu gorzej było na południu gdzie żołnierze 1 i 2.Motorizedarmee. zajmowali ogromne przestrzenie a żołnierze Laverisa od 1 Lipca stali bezczynnie na przedmieściach Stalingradu czekając na węgierską piechotę, obrona miasta znacznie się powiększyła a E.Warzkinss nie chciał ogromnych strat i tak mocno już pokiereszowanej po walkach o Linie Stalina 1.Motorizedarmee.

​

W nocy z 7 na 8 Lipca do kwatery głównej Hitlera przyszła depesza od Bella o anektowaniu Turcji i całkowitym podporządkowaniu jej mieszkańców państwom Osi i Imperium Romanum.
Hitler przyjął tą wiadomość bez entuzjazmu, teraz ważniejsza była dla niego ofensywa która rozpocząć się miała za 3 godziny dokładnie o 6.00

​

Niestety ofensywa od początku przebiegała nie tak jak powinna, o godzinie 12.00 5-SS Panzerarmee. meldowała o ciężkich stratach i potężnych posiłkach wroga, Lupixer kazał jednak atakować i w ciągu 8 godzin stracił połowę swoich tygrysów i ponad 3 000 żołnierzy ze swoich dywizji piechoty, atak okazał się katastrofalny w skutkach armia SS poniosła olbrzymie straty a nie zajęła już pierwszego miasta które było jednym z głównych celów Hitler był wściekły.
Czekał on jednak na dalsze postępy, ponieważ LIII.Armeekorps. miał jeszcze szansę okrążyć siły radzieckie i na tą wiadomość czekał z niepokojem do 14 Lipca.
Żołnierze radzieccy wiedzieli, że teraz jest ostatnia szansa na obronę swojej ojczyzny i nie mogą się dalej cofać choćby za cenę życia, bitwa pod Starą Russą była pierwszą tak dotkliwą porażką dla generała Lupxiera.

​

11 Lipca doszły pierwsze wiadomości o radzieckiej flocie, nieopodal wybrzeży Norwegii zatopiono niszczyciel "Esmintsev" który prawdopodobnie chciał uciec do USA.

​

12 Lipca oddziały sojuszników Osi rozpoczęły potężną ofensywę na Krym a pierwszym i najważniejszym celem był Melitopol który ufortyfikowany jak to kolejny odcinek Lini Stalina odparł pierwszy atak połączonych sił rumuńsko-bułgarskich kilka dni wcześniej zadając im ciężkie straty ale teraz udało się przełamać radzieckie pozycje w ciągu 1 dnia a cenę jaką ponieśli żołnierze bałkańscy to ponad 5 000 zabitych i drugie tyle rannych.

​

12 Lipca rozegrała się największa od wieków bitwa morska na wodach Europy, ponad 40 okrętów stanęło naprzeciwko siebie i o godzinie 12.00 rozpoczęły one ogromną bitwę która miała teraz wyłonić zwycięzce na lata a także pokazać czy dowódca Stalina, Kacapken von Irkuckow dobrze doradzał mu w sprawach marynarki.
Od początku starcia Raeder kontrolował jej przebieg i spokojnie rozmieszczał swoje okręty na duuużej przestrzeni, pancerniki sowietów ciasno stworzyły swego rodzaju blokadę nie do przejścia a pomiędzy sobą miały niewiele przestrzeni.
Radzieckie lekkie lotniskowce w sile 3 okrętów zaatakowały jako pierwsze i tym samym rozpoznały bliżej pozycje największego i najlepszego niemieckiego okrętu "KMS Bismarck" pierwsza salwa oddana została o godzinie 15.00 z 4 pancerników Raedera od razu trafiły one stare sowieckie okręty i zatopiły je w pierwszej kolejności a były to "Sovyetski Soyuz" i "Marat" następnie huraganowym ogniem ostrzelano "Sovyetskaya Ukraina" która nie miała najmniejszych szans nawet oddać w kierunku niemieckich okrętów.
Oczywiście pojedynki niszczycieli rozgrywały się w podobnej odległości ale najważniejsze były duże okręty.
"Oktyabrskaya Revolucya" najnowszy z radzieckich okrętów w całej bitwie od początku starał się dopaść "Bismarcka" i o godzinie 15.40 podszedł do niego na bardzo bliską odległość, nie spostrzegł on jednak powoli otaczających go niszczycieli które z lewej i prawej burty zmasakrowały potężny okrętów sowietów wybuchł on w powietrze z ogromnym impetem a jego odłamki trafiły w otaczające go niszczyciele które były w odległości mniejszej niż 5 kilometrów.
Lekkie lotniskowce były powolne i po tym kiedy prawie wszystkie pancerniki były już na dnie chciały się wycofać kiedy spostrzegły, że niszczyciele je osłaniające w większości już powoli idą na dno a w ich kierunku płyną już okręty Raedera, Admirałowi Związku Radzieckiego nie pozostało nic innego jak spróbować zaatakować nienajnowocześniejsze ale mordercze okręty Kriegsmarine, skutek był łatwy do przewidzenia do godziny 18.30 radziecka flota przestała istnieć kosztem 2 niemieckich niszczycieli.
Reader stał się bohaterem narodowym na równi z przyszłymi zdobywcami głównych miast ZSRR.

​

Na lądzie było mniej powodów do świętowania, 13 Lipca ofensywa została zatrzymana a operacja "Tajfun" odwołana po zaledwie 5 dniach 3.Panzerarmee. generała Sitra została wyparta z Rybińska przy ogromnych stratach dywizji pancernych.
Hitler znów był zawiedziony i w akcie desperacji rozkazał aby 18 Lipca rozpocząć zmasowane uderzenie na Moskwę wszystkich dostępnych dywizji na wschód i południe od Moskwy.

Sytuacja na froncie.​

Operacja "Tajfun" nie powiodła się a oddziały Aleksja Arcyżużlowa uciekły z okrążenia na północ od Moskwy, wprawdzie dywizje dalej się wycofywały ale nic nie mogło im w tym przeszkodzić poza atakami na ich tyły.
Krym był odcięty przez włoską flotę na cieśninie kerczeńskiej a Laveris czekał na rozkaz ataku na Stalingrad, Leningrad dalej był w bezpiecznej odległości dla sowietów z powodu operacji "Tajfun" ale teraz HG Nord znowu miały rozpocząć uderzenie na północ.
Jednocześnie trzeba zaznaczyć, że ta operacja była pierwszą nieudaną od początku wojny gdyby ZSRR mogło rozpocząć kontrofensywę zapewne byłby to moment zwrotny, ale nie mogło według praktycznie wszystkich nawet Stalina.

​

Wydarzenia mniej ważne. To pierwsze i jedyne bombardowanie wykonane przez rosyjskie bombowce, mongolski atak desperacji i nowe "tajne" technologie.

​

Odcinek 23 - 15 - 30 Czerwiec 1941

 

18 - 30 Lipiec



Odcinek 25



​

Wydany przez Hitlera rozkaz był nie przemyśany, frontalny atak nie został dobrze przygotowany a dywizje pancerne nie miały szans na ulicach Moskwy, E.Warzkinss nie odwiódłgo od tej myśli i w nocy 18 Lipca na miasto spadł grad pocisków.
2 Godziny później o 4.00 do ataku ruszyło prawie 2 000 czołgów, reszta czekała na tyłach, sowieci dobrze przygotowali miasto do walk ulicznych i już na przedmieśiach trwały zażrte walki o każdy skrawek terenu, powoli natarcie posuwało się jednak do przodu i o 8.00 wkroczono do jednego z najważniejszych budynków na wschodnim krańcu Moskwy.
Była to tylko krótkotrwała radość ponieważ godzinę później polacy z sowietami odbili budynek a straty sięnęły prawie 80 czołgów zniszczonych i dwa razy tyle uszkodzonych, atak został wstrzymany po godzinie 10.00 a jednostki wróciły na pozycje wyjściowe.

​

Pole bitwy usłane było niemieckimi czołgami typu Tygrys i "czwórkami" które w walce ulicznej nie miały szans z przeważającą piechotą przeciwnika.

​

W zwiąku z brakiem postęów na półocy HG Mitte razem z oddziałmi HG Nord zaatakował wybrzuszenie radzieckich armii pod Smoleńkiem, a najciężzzą bitwę stoczono pod Witebskiem gdzie T-26 znakomicie użwały rzeki do odpierania ataków w różych sektorach, nie moża też zapomniećo odcinku Lini Stalina, która miał wielkie znaczenie w odpieraniu niemieckiej piechoty z południa.
20 Lipca po prawie 24 godzinach miasto padło ale radzieckie dywizje pancerne wydawały się nietknięte, zdobycie Witebska był rozkazem dla oddziałów HG Sud o ataku na Smoleńsk, ale tutaj walki uliczne był mniej zacięte i już wieczorem 21 Lipca miasto znajdowało się w rękach XIII.Armeekorps.
Straty pod Witebskiem i Smoleńkiem wyniosły prawie 8 000 zabitych i rannych ale w większości straty przypisywano pierwszej bitwie o wiele krwawszej i zaciętej.

​

Raeder po rutynowym patrolu na Kanale La Manche napotkał jakieś zabłąkane sowieckie niszczyciele, które posłał na dno w ciąu kilku minut.

​

24 Lipca miała odbyć się potężna ofensywa sojuszników Osi na Krym, prawie pół miliona żołnierzy Bułgarii i Rumunii wspólnie zdobyć miało wąski przesmyk a poźniej Sewastopol ale skończyło się jak zawsze i po ogromnej masakrze atak został wstrzymany a sowieci uczynili z niej potężną twierdze.

​

26 Lipca na korpus Generała Sitra spadł huraganowy ogień radzieckich moździerzy i artylerii który zmiótł jego pozycje obronne, po jakiś 20 minutach można było usłyszeć radzieckie Ura!!!! do ataku ruszyły jednostki z nad granicy z Finlandią sprowadzone przez nowego doradcę Stalina.
Finlandia nie była już zagrożeniem a nowe 20 dywizji posłużyło do odrzucenia Niemców z pod Moskwy, rozpoczynała się sowiecka kontrofensywa Żukowa która do końca Sierpnia miała odrzucić wojska Panzergenerałów do Orła i Briańska na południe.
Osłabiono także front leningradzki za co Żukow przypłacił lekkich zablokowaniem Leningradu.

​

Właśnie następnego dnia 1.Mechanizedarmee. wraz z 9.SS Panzerarmee. zamknęły połowiczne okrążenie Leningradu spychając dosyć znaczne siły radzieckie bardziej na wschód w kierunku Demańska który także został zdobyty 29 Lipca przez XIX.Armeekorps.

Front 30 Lipca 1941.​

Od początku operacji Barbarossa minęły już 2 miesiące a już od ponad 30 dni 1.Motorizedarmee. oczekiwała pod Stalingradem na węgierskie posiłki które wreszcie postanowiono przerzucić koleja.
Burlak także czekał na północ od Stalingradu, miał on bowiem przekroczyć Wołgę w chwili wkroczenia do miasta, pod Moskwą opuszczono Rybińsk a także miasto Władimir na wschodzie w celu skumulowania sił pod stolicą radziecką, ofensywa wroga jednak wbrew pozorom trwała a niemieccy generałowie postanowili dobrze się na nią przygotować.
Tego samego dnia podpisano pakt przyjaźni z Cesarstwem Japonii które coraz gorzej radziło sobie w Chinach jak i na Pacyfiku, Hitler chciał aby Hirohito wiązał na wschodzie jak największe siły i przesłał mu nawet zaopatrzenie do jakiś kontrataków a doradca E.Warzkinss potwierdzał, że w ciągu tygodnii ZSRR upadnie i wojna będzie wygrana, Cesarz uwierzył i tak do Osi dołączyło kilka krajów Pacyfiku jak Chiny, Japonia, Syjam, Indonezja, Mandżuko.

​

Odcinek krótszy z powodów rodzinnych.

 

1 - 15 Sierpień



Odcinek 26



​

Radzieckie ataki nasiliły się na zachód od Moskwy i na wysunięte pozycje jednego z niemieckich korpusów spadł potężny grad pocisków który zmusił do odwrotu wojska generała Heinego, działka przeciwpancerne i brygady saperów nie zatrzymały potężnego natarcia sowieckiego.
Potężny pociąg pancerny który właśnie zawitał do Demańska od razu musiał wspomóc obrońców którzy jak tylko mogli opóźniali atak, dosyć potężna stacja kolejowa w mieście umożliwiała ogromne warunki obronne i taktyczne dla Niemców z którymi sowieci męczyli się do godziny 16.20 1 Sierpnia.
Potem pociąg pancerny osłaniał odwrót dywizji piechoty ale został poważnie uszkodzony i z 3 dział pancernych zostało jedno a z działek mniejszego kalibru których było 6 po bitwie zdolnych do walki były zaledwie 2.
Największy moment nasilenia ataków był o godzinie 14.15 właśnie w ciągu tej godziny sam pociąg pancerny zniszczył 25 czołgów T-26 a działa przeciwpancerne kolejnych 50 na północ od miasta.

​

5 Sierpnia dowódca 9.SS Panzerarmee. de Ptysz postanowił ruszyć na północny-wschód od Leningradu na miasto Wolkow w celu zablokowania potężnych radzieckich posiłków idących z nad granicy z Finlandią.
Arekus dowódca 1.Mechanizedarmee. sprzeciwiał się temu i chciał jak najszybciej zaatakować miasto no ale wreszcie uległ kiedy do jego sztabu doszły wiadomości o odwołaniu ponad 20 dywizji piechoty idących do HG Nord a skierowanych do HG Mitte w celu ustabilizowania frontu, obie armie "szybkie" ruszyły więc zablokować potężne uderzenie radzieckie z północy.

​

10 Sierpnia do posiadłości Hitlera przyszła wiadomość o desancie amerykańskim na Tokio i schwytaniu wielu wyższych generałów Cesarstwa, Wódz nie był jednak tym wstrząśnięty ponieważ nie przywiązywał tak ogromnej wagi do Azji jak do frontu wschodniego który ciągle przemieszczał się coraz dalej w kierunku Uralu.

​

11 Sierpnia Lupixer postanowił ratować sytuację pod Demańskiem w ciągu kilku godzin stoczył ciężką bitwę z oddziałami radzieckiego generała Aleksyja Arcyżużlowa i pokonał go z wielkim trudem odbijając stacje kolejową w mieście i pozycje stracone trochę bardziej na wschód.
Wprawdzie rosjanie starali kontratakować się na lotnisko położone na południowy-wschód od miasta ale Tygrysy z 502 batalionu zatrzymały wszelkie próby przebicia się przez niemieckie linie obrony, już 13 Sierpnia Lupixer zajął pozycje z przed 1 Sierpnia i okopał się w oczekiwaniu na kolejne rozkazy.

​

Rezerwowy korpus pancerny pospiesznie sprowadzony w rejon Riazania nie powstrzymał potężnego natarcia sowieckiego skierowanego prawdopodobnie na Tułę, sam Genialdo został ciężko ranny i przetransportowany Ju-52 do kliniki w Berlinie, pozostałości Panzerkorps - Reserve wycofały się na Litepsk.

Sytuacja HG Mitte​

13 Sierpnia 5.SS Panzerarmee. zajęła pozycje pod Demańskiem odpierając w ciągu kilku następnych godzin kolejne ataki sowieckiej piechoty i czołgów.
Główne oddziały HG Mitte uderzyły w kierunku na Rżew i dalej Kalinin, tym samym jednostki te były odebrane HG Nord która musiała oczekiwać na zdobycie Moskwy z powodu niedostatków dywizji piechoty a także jakichkolwiek jednostek na swój front.
Na południe od Moskwy od ponad miesiąca czekały jednostki kilku Panzerarmee. jednak w związku z rozpoczęciem radzieckiej ofensywy na wschód od miasta jednostki zgromadzone w Nogińsku miały rozpocząć atak na Władimir 16 Sierpnia i ostatecznie zażegnać ryzyko ataku na Tułę i dalej na południe.
Hitler wyczekiwał tej ofensywy, wszyscy czekali na upadek Moskwy i upadek Związku Radzieckiego przed zimą która nieuchronnie się zbliżała, niebezpieczne kontrnatarcie na prawym skrzydle korpusów pancernych tylko opóźniała zdobycie stolicy radzieckiej i budziła w sztabowcach niepokój.

​

Na południu jednak był wreszcie przełom, 12 Sierpnia potężne uderzenie ogniowe 1.Motorizedarmee. wraz z dywizjami węgierskimi zmiotło pozycje radzieckie w Stalingradzie i na Wołdze, Laveris wkroczył do miasta 15 Sierpnia i ogłosił Hitlerowi, że miasto zostało całkowicie opanowane przez wojska niemieckie.
W Berlinie generałów ogarnęła radość, że miasto Stalina upadło, w tym samym czasie na północy 2.Motorizedarmee. rozpoczynała przeprawę przez Wołgę i bez większych przeszkód generał Burlak był już po drugiej stronie rzeki kilka godzin później.
Front stalingradzki wyglądał mniej więcej tak 15 Sierpnia.
8.Panzerarmee. Lance de Barlowa została oddelegowana na północ do Orła w celu ochrony Tuły kiedy ewentualnie przedarcie się radzieckiej ofensywy będzie ogromne i nie do zatrzymania przez jednostki pancerne na północy, rezerwowe dywizje SS miały zniszczyć ostatnie niedobitki radzieckie w tym rejonie, 1.Motorizedarmee. skierować się miała do Morza Kaspijskiego przez Krasną Swobodę ,a 2.Mototizedarmee. na Syrazań.
Dywizje węgierskie na Saratów i dalej osłaniać miały front przed nadchodzącymi z północy wojskami sowietów.

​

 

16 - 30 Sierpień



Odcinek 27



​

16 Sierpnia rozpoczął się planowany kontratak w kierunku radzieckiej ofensywy na Tułę, 5 dywizji pancernych i 8 dywizji piechoty zmotoryzowanej ruszyło na Władimir sowiecki punkt zborny oddziałów ofensywnych które zmierzały na południe.
W ciągu kilku godzin atak niemiecki rozbił się o potężne zgrupowanie na obrzeżach miasta i tak przez prawie cały dzień, Mms1994 nie przerywał natarcie ale do jego sztabu wieczorem 16 Sierpnia doszła depesza o wstrzymaniu ataku ponieważ 3.Panzerarmee. Sitra była atakowana przez radzieckie oddziały na całej lini a sama 4.Panzerarmee. była oflankowana z kilku stron, generałowie musieli przejść do defensywy nad którą kontrole przejął Sitro a podległu mu był Franco na prawej flance.
Jednocześnie ofensywa trwała na północy HG Mitte i HG Nord nacierały w wyznaczonych kierunkach przełamując osłabione linie obrony w wyniku zablokowania sowietów na północy a także wykorzystując tymczasową organizacje jednostek pod Moskwą i na obrzeżach.

​

16 - 18 Sierpień został ogłoszony mianem największej porażki Wermachtu od początku wojny, w ciągu samego 17 Sierpnia w dniu największej bitwy pancernej dywizje niemieckie straciły prawie 200 czołgów a po stronie radzieckiej 240 z 400.
Hitler był wściekły z tego, że Sitro rozkazał odwrót ale on chciał tylko ocalić resztki nieuszkodzonych pancerniaków, piechota meldowała o ogromnych stratach osobowych, E.Warzkinss. osobiście poleciał do Smoleńska do kwatery głównej Guderiana aby omówić sprawę oskrzydlenia Moskwy która była poruszana już przed tą bitwą, ten odpowiedział mu, że po tej porażce jakakolwiek ofensywa w przeciągu 2 tygodnii jest niemożliwa.
Zima zbliżała się nieuchronnie a postępy na północy były coraz mniejsze, o zwycięstwie przekonany był jednak każdy przecież ZSRR nie miało już rezerw więc kwestią czasu był jego upadek, straty w ludziach i sprzęcie rosły jednak z dnia na dzień a Hitler nic na to nie mógł poradzić.

​

To nie był koniec złych wiadomości 19 Sierpnia 5.SS - Panzerarmee. musiała przerwać atak na Kalinin a Lupixer po raz kolejny już nie popisał się w walce z bolszewikami.
Nie tego E.Warzkinss spodziewał się od elitarnych oddziałów SS które posiadały najnowocześniejszy sprzęt, przewaga liczebna na pewno pomagała tutaj w obronie poza tym dywizje niemieckie były już zmęczone długim marszem i ciągłymi ofensywami a to ze strony sowieckiej a to niemieckiej ale dla Wolfika nie było to usprawiedliwienie.
Adolf z dnia na dzień dostawał coraz gorsze wiadomości a w pewnej chwili mówiono nawet o sprowadzeniu posiłków z Azji w postaci 30 dywizji, że wojna z Japonią się skończyła i na zimę rozpocznie się potężna kontrofensywa ale takich delikwentów od razu brano na stronę i głosy takie cichły, to oddziaływało jednak na Hitlera i jego sztab.

​

Plotki te zaogniły się po nieudanym szturmie Leningradu, tym razem 9.SS - Panzerarmee. zawiodła tak samo jak 1.Mechanizedarmee. przy tak ogromnej przewadze liczebnej długo kopane okopy teraz dawały skuteczność, Luftwaffe które w sile ponad 2000 bombowców zrzuciła tysiące ton bomb na miasto nie wspomogła atakujących a sam atak został wstrzymany po 20 godzinach od jego rozpoczęcia.

​

Na Kaukazie ciągle trwały walki z uciekającymi wojskami Sowietów którzy nie chcieli się poddać 1.Motorizedarmee. 25 Sierpnia po wspólnej koordynacji udało się totalnie rozbić dywizje wroga a Laveris pokazał, że potrafi koordynować się z sojusznikami III Rzeszy.
E.Warzkinss. był z tego zadowolony i często wyrażał o tym swoją opinie(buźka na czacie). Po tej bitwie do brzegów Morza Kaspijskiego korpusu generała Laverisa nic nie niepokoiło, jego żołnierze marzyli aby przekazać ten piękny widok do domu, dotarli do najdalszych zakątków przyszłej III Rzeszy, Lebensraumu wielu z nich płakało, dotarli oni do celu który został wytyczony im 26 Maja 1941 roku czyli po 3 miesiącach marszu i walki, wielu ich kolegów zginęło w bitwach na Lini Stalina i pod Stalingradem ale Ci którzy tu dotarli byli w siódmym niebie.
27 Sierpnia do sztabu Laverisa dotarły gratulacje a także to na co sam generał czekał na samym końcu tego zapisku:
"Za wykonane zadanie wasza 1.Motorizedarmee. zostaje odesłana do Francji na 2 miesiące zasłużonego urlopu" Nie można było opisać tej radości która zapanowała w szeregach armii, a także zazdrości z innych korpusów, Hitler był pewien o tym, że do końca Października ZSRR zostanie podbite a niektóre zwycięskie armie już mogą powracać do domu.

​

HG Mitte dalej parła ku swojemu celowi wyznaczonemu na początku Sierpnia miastu Kalinin, Lupixer już nie wspierał ataku a udał się bardziej na północ od miasta, zaszczyt wkroczenia do Moskwy został mu odebrany po ostatnich porażkach pod Demańskiem i Kalininem.

​

Hitler otrzymał kolejny plan okrążenia Moskwy o kryptonimie "Pioruń" Feldmarszałek Manstein opracował ten plan okrążenia miasta który był w stu procentach do wykonania, ponieważ Panzerarmee. posiadały zaopatrzenie na praktycznie prowadzenie ciągłej ofensywy za to HG Mitte była już zmęczona marszem i musiała otrzymać ogromne uzupełnienia.
Data ataku wyznaczona została na 5 Września 1941 roku a zapoczątkować ona miała ostatni akt Związku Radzieckiego, Stalin osobiście miał podpisać akt kapitulacji w stolicy swojego upadającego imperium a marzenie Hitlera miało się ziścić.
"Pioruń" zaagażował ponad 60 % sił Wermachtu na froncie wschodnim i po prostu akcja musiała się udać a jeśli nie to miały posypać się głowy generałów i nie wykluczone, że sprowadzone miały zostać posiłki z południa.

1 Wrzesień 1941 ​

Żołnierze węgierscy prawie u zakola Wołgi, Moskwa i Leningrad prawie są niemieckie, a Krym dalej broni się zaciekle przed atakami wojsk Osi.

​

 

No dobra, przydałoby się w końcu ruszyć się ze swojego Kuebelwagena.

--------------------------------------------------------------

Rajd ku Morzu Kaspijskiemu​

W środkowej oraz północnej części frontu walki trwały w najlepsze. Na południowym zaś, poza paroma poprawkami frontu, wszyscy oczekiwali przybycia wojsk sojuszniczych, głównie węgierskich. 1. Motorizedarmee stacjonowała najbliżej Stalingradu, a dokładniej na najkrótszym odcinku przy rzece Don. W sztabie zarzekano się, że można by było szybciej zająć miasto, gdyby dołożyć więcej sił zmotoryzowanych bez czekania na piechotę; zaś siły obronne wroga rosły... Gdyby nie pora letnia, koszty eksploatacji nie używanego (bojowo) sprzętu byłyby zabójcze dla wszystkich sześciu dywizji. Niektórzy mechanicy śmiali się, że na następną kampanię należy zabrać nie więcej amunicji, lecz więcej paliwa, olejów silnikowych oraz smaru... Latem, Don był piękną rzeką o dość ciepłych wodach; jednakże groźba ostrzału przez Krasnych zniechęciła żołnierzy do odpoczynku nad wodą.

W oczekiwaniu na bitwę.​

Węgierscy piechurzy w końcu przybyli. Po krótkiej reogranizacji sił i przygotowania ostatecznego planu bitwy (a raczej nanoszenia poprawek, czasu było wiele), de Navarro rozpoczął atak na Stalingrad. Faktem było to, że miasto opustoszało od cywilów, zapewne na rozkaz Stalina... Piechota węgierska nacierała na przedzie, zaś armie zmotoryzowane miały stanowić drugą linię ataku.

Nie obyło się bez strat...​

Na szczęście większość z nich stanowiły oddziały sojusznicze. I tak prędzej czy później "muszą" te kraje wejść do Rzeszy, co szkoda wojaków...? Sama Pierwsza Armia Zmotoryzowana straciła 600 ludzi oraz 3 czołgi artylerii samobieżnej. Miasto pozostało jednak w dużej mierze całe* i (nie licząc niedużych remontów) zdatne do wykorzystania w niemieckiej machinie przemysłowej... Po gratulacjach Malarza drogą radiową, Generalfeldmarschall rozkazał ofensywę wzdłuż prawego brzegu Wołgi. Tam rozegrała się kolejna bitwa, pod Astrachaniem. Straty w ludziach większe, ale jedynie jedna pancerna maszyna. Generał** Czukow, dowódca radzieckiej grupy armii "Kaukaz" przyjął kapitulację. Zostało teraz dojechać do Morza Kaspijskiego.

Jedna z załóg działa pancernego, która przyczyniła się do zwycięstwa III Rzeszy na południu frontu wschodniego oraz wykonania swojej części planu utworzenia Lebensraumu.​

Droga pod wielkie jezioro nie była łatwa. Coraz trudniejszy teren nie sprzyjał jeździe, wielokrotnie wymieniano koła, gąsienice, naprawiano podwozia. Wiele ciężarówek trzeba było porzucić lub obrać je z tego co nadawało się do użytku. Dobrze, że na tym terenie nie było cięższych bitew... Udało się jednak sześciu dywizjom dojechać nad brzeg Morza Kaspijskiego. Tam formacja mogła w końcu odpocząć, zaś wszyscy żołnierze łącznie z dowódcą uzyskali kolejne gratulacje od Artysty i jego Eminencji*** oraz obietnicę paromiesięcznego odpoczynku we Francji.

-------------------------------------------------------

* - Raczej Stalin nie zdążyłby zburzyć miasta, zważywszy na gorszą sytuację na froncie niż historycznie, zaś bitwa zapewne nie była taka intensywna
** - Nie wiem, jaką range ma grze; "strzeliłem".
*** - Wiadomo, o kogo chodzi.

 

1 - 15 Wrzesień



Odcinek 28



​

Zasięg wojsk Wermachtu 1 Sierpnia 1941 roku czyli miesiąc temu, widać radziecka kontrofensywa znacznie wyparła wojska niemieckie i zajęła duży ośrodek komunikacyjny na południu a także miasto Tuła.
Potężna koncentracja zwiastowała nadchodzącą ofensywe jesienną czyli tak zwaną operacje "Uderzenie Pioruna" która już 5 Września miała się rozpocząć na całej długości HG Mitte na dodatek jednostki po okrążeniu Moskwy i zniszczeniu w mieście ostatnich punktów oporu pozycje z 1 Sierpnia miały zostać odzyskane już 10 Września, pogoda powoli się psuła a działania partyzanckie na tyłach nasilały się, teraz był ostatni moment na zajęcie Moskwy i okolic.

​

HG Nord miała do wykonania banalne zadanie, zająć Leningrad czemu nie mogła podołać od prawie dwóch miesięcy, po ostatnich posiłkach w postaci dywzji piechoty które przybyła z południa, atak na miasto zaplanowano pod koniec Września.
Termin był późny ale dywizje przybyłe z Kaukazu dopiero się reorganizowały a na dodatek zaopatrzenie i paliwo mozolnie dostarczane było do jednostek SS i piechoty zmechanizowanej.
Pod Ticzwinem toczono zacięte walki o utrzymanie miasta, zaledwie 2 dywizje w sile łącznej 16 000 żołnierzy musiały odpierać codziennie ataki oddziałów sowieckich i nie mogły liczyć na posiłki ze względu na grupowanie się sił pod Leningradem.

​

W nocy z 3 na 4 Września opady deszczu na dużej długości frontu całkowicie sparaliżowały tereny od Moskwy po Charków, drogi stały się nieprzejezdne, oddziały pancerne nie mogły atakować a zaopatrzenie dla operacji "Uderzenie Pioruna" zostało wstrzymane w okolicach Smoleńska.
Przez cały następny dzień trwały intensywne ulewy i burze, Hitler postanowił przełożyć atak o tydzień i ostateczna data padła na 12 Września kiedy miało sie już rozpogodzić a drogi być zdatne do przejazdu.
Ten paraliż pokazał jak niewiele czasu na Wermacht i jak szybko trzeba zająć ostatnie 2 kluczowe miasta ZSRR, pogoda zaczęła się już poprawiać 7 Września ale daty już nie dało się zmienić a więc w tej wolnej chwili postanowiono zniszczyć "Łuk Tułski".

​

Irkuck po raz kolejny odnosi porażki tym razem w Azji, jego dywizje zostają zepchnięte do morza przez japońskich żołnierzy a on sam nie kryje wściekłości.
Prezydent Stanów Zjednoczonych przysyła mu jednak posiłki do ponownego lądowania w Tokio za kilka tygodnii, to jednak dowodzi o niekompetencji USA i o tym, że i na ten kraj przyjdzie pora.(Na focie Irkuck)

​

Od 7 Września zaczęły się walki na południu pod Tułą i Tambowem, sytuacja stała się krytyczna po tym jak do Briańska dotarły oddziały Aleksyja Arcyżużlowa i zbliżyły się do Lini Stalina na odległość 200 kilometrów.
8.Panzerarmee. Lance de Barlowa od razu dostała polecenie rozpoczęcia kontrataku na tyły radzieckiego generała, Węgrzy tym czasem operowali na wschód od wojsk Barlowa i wypierali ze straconego miasta wojska Sowietów tym samym robiąc pierwsze kroczki do ofensywy.

10 Września kocioł w Briańsku został zniszczony a kolejne czołgi jak i sam ich dowódca Aleksyj Arcyżużlow trafił do niewoli. Barlow musiał szybko odeprzeć atak na swoje pozycje pod Tułą ale nie udało się zatrzymać fali rosjan, radziecki generał tyle co wpadł w ręce niemców a już został odbity.
Dywizje i tak zostały rozbite i ostatecznie 11 Września ofensywa ZSRR zatrzymała się w martwym punkcie, 8.Panzerarmee. wykonała zadanie i powstrzymała nacierające na południe oddziały, teraz pozostało już tylko rozpocząć atak na północy.

​

12 Września rozpoczęła się operacja "Uderzenie Pioruna" 66 dywizji ruszyło do akcji w sile ponad 400 000 żołnierzy po uzupełnieniach i prawie 3 000 czołgów, oddziały na flankach Moskwy nie miały szans zatrzymać tak olbrzymiego ataku.
Front został przełamany już po pierwszym uderzeniu i o 9.20 wojska na południu wlały się w lukę między pozycjami Sowietów w okolicach Nogińska, sytuacja była przesądzona, teraz trzeba było tylko czekać, Hitler się niecierpliwił to samo E.Warzkinss. świat wstrzymał oddech i wszyscy spoglądali na nowo rozpoczętą ofensywę niemiecką.
Czołgi 1 i 2 Panzerarmee. szybko zajmowały zniszczone warsztaty pozostawione jeszcze 3 tygodnie temu, radziecki opór silny był tylko w kilku wsiach które zostały zmiecione z powierzchni ziemii , cywile którzy nie uciekli podczas pierwszej okupacji teraz mieli jedyną szanse na to ponieważ każdy wiedział, że kolejnego odwrotu wojsk III Rzeszy nie będzie.

​

Jeszcze zanim rozpoczęła się ofensywa ustalono, że do Moskwy wkroczą oddziały wszystkich Panzerarmee. biorących udział w tej operacji ale tylko poszczególne bataliony, do stolicy Związku Radzieckiego wkroczyć miała duma III Rzeszy czyli 1.Panzerarmee. Feldmarszałka Heinza von Saschauera wraz z jego sztabem i dywizjami pancernymi, defilade zaplanowano już na 5 Października bo do tej daty spodziewano się ostatecznego rozbicia wojsk sowieckich w Europie.
Wszystkie Panzerarmee. które nie brały udziały w walkach pod Nogińskiem miały pełne składy osobowe i sprzętowe a największy podziw budziła 1.Panzer - Division która swoim ogromem zachwycała a w formacji robiła jeszcze większe wrażenie.
Te potężne zagony miały już za kilka dni wziąć udział w ostatecznym starciu ze Stalinem i niedobitkami jego wojsk a załogi mogły czuć się dumne, że jako żołnierze 1 Dywizji będą mieli zaszczyt wkroczyć do Moskwy jako jedni z pierwszych.

​

 

16 - 30 Września



Odcinek 29



​

W nocy z 15 Września na 16 wojska HG Mitte i 1.Panzerarmee. znalazły się na wyznaczonych pozycjach, atak na Moskwę zaplanowany był na 16 Września o godzinie 6.00 czasu niemieckiego.
6.00 Potężny ostrzał artyleryjski rozpoczyna ostateczną ofensywę niemiecką na froncie wschodnim, prawie pół miliona żołnierzy niemieckich zostaje rzuconych w wir walki, na przeciw siebie mają 6.Armie radziecką która łącznie liczy 90 000 żołnierzy w tym zaledwie kilkadziesiąt działek z długimi lufami aizaledwie kilka dział przeciwpancernych.
Wojska niemieckie od Lipca czekały na ten dzień, już o 6.50 kiedy pierwsze czołgi Heinza Saschauera wkroczyły na przedmieścia miasta, napotkały fanatyczny opór żołnierzy sowieckich, Polacy jednak już mniej chętnie bronili Moskwy stolicy Związku Radzieckiego.
Opór wojsk radzieckich był szybko przełamywany w ciągu godziny wojska niemieckie znalazły się na odległość 5 kilometrów od Kremla i niewiele więcej od Placu Czerwonego, klinowe natarcie z południa i północy powoli zmierzało do siebie, im bliżej siedziby Stalina tym bardziej zacięty opór stawiali obrońcy Moskwy.
Hitler wyczekiwał w swojej kwaterze w Wilczym Szańcu na wiadomości z frontu, a co godzinę przybywały meldunki w raczej optymistycznym tonie.
Do godziny 12.30 zajęto centrum Moskwy, na Kremlu zawisła flaga III Rzeszy a symbol Związku Sowieckiego upadł, Stalina w jego siedzibie nie było ani też żadnych wyższych urzędników, Plac Czerwony miał się teraz stać Placem Lebensraumu a Hitler otrzymał wiadomość o upadku miasta kilkadziesiąt minut po zniszczeniu ostatnich ognisk oporu w mieście.
Na obrzeżach dalej trwały walki z odizolowanymi grupami popleczników Stalina ale nie miały one większego wpływu na przebieg bitwy, Heinz już czekał na swoją defiladę a wiadomość do oddziałów frontowych rozeszła się lotem błyskawicy, w żołnierzy niemieckich i węgierskich na południu weszło nowe życie i wszędzie można było słyszeć :"Wojna wygrana"
Gieorgij Żukow podpisał akt kapitulacji miasta o godzinie 14.50 w obecności niemieckich zwierzchników, a 18 Września defilada batalionów Armii pancernych przeszła ulicami Moskwy.

​

Świętowanie w Berlinie i innych częściach III Rzeszy trwało jak i we Włoszech ogłoszono zwycięstwo nad Związkiem Radzieckim, natarcie jednak trwało dalej i już 21 Września oddziały przeszły do następnego ataku tym razem odpychając Sowietów od ich stolicy na odległość setek kilometrów.

​

Niestety jak się okazało 1.Motorizedarmee. nie wróciła do domu ani nie pojechała na żaden urlop, w przeddzień kiedy żołnierze i generał mieli już wyruszyć na zachód przyszła do nich wiadomość o dużej grupie radzieckich jednostek na zachód od ich pozycji.
Na dodatek Włosi poprosili o wsparcie w zniszczeniu 62.Armii radzieckiej, Laveris musiał wykonać rozkaz, na dodatek zginęło wielu z jego żołnierzy którzy już cieszyli się z powrotu do domu bowiem okrążeni sowieci bronili się niezwykle zaciekle.
Pod koniec 24 Września sytuacja została opanowana i dopiero teraz żołnierze mogli spokojnie wyruszyć na zasłużony urlop, ale bez wielu kolegów z którymi rozmawiali jeszcze tydzień temu.

​

Wojna na południu była wygrana a na środkowym odcinku frontu można było ogłosić to samo, 24 Września rozpoczęła się wczesna inwazja na Viipuri a żeby to odciąć miasto od zaopatrzenia i ostatecznie je zniszczyć.
Niestety ten manewr nie powiódł się więc generał Arekus zadecydował o ataku frontalnym 30 Września 1941 roku. Z pozycji na północy sprowadzić w tym czasie miano 9.SS Panzerarmee. a w jej miejsce dać XX.Armeekorps. z 4 dywizjami piechoty.

​

Poligon rakietowy nieopodal Berlina.

​

Rankiem 30 Września potężny ostrzał artyleryjski poprzedził natarcie ponad 27 dywizji niemieckich na Leningrad, ostatecznie okazało się, że de Ptysz i jego armia SS nie wzięła udziału w walkach ze względu na dużą koncentracje wojsk radzieckich na północy ale i bez niego Arekus znakomicie poradził sobie z obrońcami miasta Lenina.
W ciągu kilku godzin zatopiono ponad 11 okrętów podwodnych marynarki radzieckiej stojących bezczynnie w porcie a obrońcy w mieście szybko wycofali się pozostawiając jeden z największych symboli ZSRR na pastwę żołnierzy niemieckich.
W nocy z 30 Września na 1 Października żołnierze 1.Mechanizedarmee. wysłali meldunek o zajęciu miasta, cele z Operacji Barbarossa zostały zrealizowane Związek Radziecki był na kolanach a Hitler już ogłosił zwycięstwo na froncie wschodnim.
Alianci i świat byli wstrząśnięci.

Front 1 Października.

​

W Azji żołnierze radzieccy zdobyli ogromne połacie ale i tak po dowiedzeniu się o upadku najważniejszych miast w Europie ich morale drastycznie spadło. Stalin uciekł za Ural ale jego siedziby nie można było odkryć ani zbombardować Irkuck przyglądał się temu ze smutkiem ponieważ jego ojczyzna właśnie ginęła.

​

 

Październik 1941



Odcinek 30



​

2 Października wreszcie nadeszła wiekopomna dla historii ludzkości chwila, Stalin po naradzie ze swoimi dowódcami i doradcami wysłał notę z prośbą o pokój między Związkiem Radzieckim a III Rzeszą na mocy warunków przedstawionych w poniższym protokole.
Hitler, Goring i E.Warzkinss w milczeniu przeczytali tą wiadomość jednak po chwili pojawił się uśmiech na twarzy wszystkich trzech panów.
Wiadomość o kapitulacji ZSRR została ogłoszona w południe 3 Października wszystkie armie niemieckie dostały rozkaz "STOP" a ludność cywilna jak i praktycznie wszyscy cieszyli się z dotrzymanego przez Hitlera słowa o tym, że Związek Radziecki zostanie podbity w kilka tygodni, wprawdzie było to dokładnie 4 miesiące i 5 dni, tak potężny kraj został rozbity w 17 tygodni marzenie Hitlera spełniło się na wschodzie mógł wreszcie powstać Lebensraum.
Europa była pod panowaniem Osi, Afryka to samo, Azja pod kontrolą Japonii która także otrzymała ogromną część Azji, w zawartym pokoju była jednak mowa o bezpiecznym wycofaniu się żołnierzy sowieckich i cywilów za Ural i na nowe granice, Hitler opierał się ale zdawał sobie sprawę jakie konsekwencje miałoby odrzucenie takiej propozycji i był pewien, że żołnierze mogliby nawet wzniecić bunt a marsz za Ural nikomu nie mógł wyjść na dobre.
Tym sposobem ZSRR w trakcie zakończenia wojny ciągle miało około 300 dywizji teraz wszystkie stłoczone na niewielkim skrawku za Uralem ale nie było mowy o głodowaniu Alianci stale dosyłali po kryjomu dostawy żywności i wspomagali przemysł radziecki zbudowany przed wojną.

​

(Anglia i Egipt po zawarciu pokoju przeszły pod panowanie WB ale w kilka dni zostały odbite przez Włochów, Włosi zatrzymali tereny zdobyte na Kaukazie i otrzymali nawet prowincje niemieckie które zostały oddane Hitlerowi przez Stalina.)

​

Sojusznicy Niemiec którzy walczyli razem z nimi na froncie wschodnim wracali do domu po kolei, Węgrzy, Rumunii, Bułgarzy, Chorwaci i inne korpusy złożone z ludzi o innej narodowości niż niemiecka.

​

Raporty na podstawie których Hitler odznaczał generałów w tydzień po zakończeniu działań wojennych, dane nie pokrywały się z awansami w trakcie wojny ale zdobyte doświadczenie już na pewno.

​

Stalin został można powiedzieć obalony, nowy rząd ZSRR zmienił politykę i postanowił rozbudować armie bardziej ofensywną niż defensywną ale póki co nie było to możliwe ze względów ekonomicznych na dodatek Japonia nie miała długo zabawić na ziemiach ZSRR i już planowano ofensywę na wschód.
Było pewne, że III Rzesza nie włączy się tylko po to, żeby ratować Japonię więc sytuacja dalej była zaogniona i już na lato 1943 niemieccy planiści podejrzewali, że Kerensky rozpocznie ofensywę na wschód.

​

Brytyjczycy stawiali w Indiach niewielki opór przybici porażką drugiego swojego największego sojusznika morale załamało się.

​

E.Warzkinss przypominał jednak, że dalej wojna toczy się z aliantami a Hitler już w głowie miał plan operacji mającej na celu wylądowanie w Ameryce północnej, rozkazał bowiem rozpocząć prace nad marynarką i bombowcami dalekiego zasięgu.
Bardziej realne zagrożenie czaiło się jednak bliżej niż ktokolwiek mógł przewidzieć 28 Października Wielka Brytania i Kanada oddały swoje jednostki pod dowództwo doradcy prezydenta USA generała Irkucka, który miał ją zmobilizować do walki i stawić ona miała czoło wojskom niemieckich w Anglii.
Na dodatek do Stanów zaczęły napływać masy ludzi z różnych krajów chcących zatrzymać rosnącą potęgę Osi i już po koniec Listopada było pewne, że USA sformuje ponad 30 nowych dywizji a dywizje pancerne brytyjskie i kanadyjskie miano tak przerobić, że z 2 miało powstać 5 nowych uzupełnionych przez maszyny amerykańskie.
"Rok 1942 będzie kolejnym przełomowym, wylądujemy w Ameryce południowej a może i północnej a kiedy już to zrobimy III Rzesza będzie mogła wreszcie czuć się bezpiecznie w swoich nieograniczonych granicach" - Tak mówił Hitler, ale czasu było nie wiele półtora roku na pokonanie USA na ich własnych ziemiach i jeszcze odparcie ataku Związku Radzieckiego bo tego był pewien niemal każdy.
Hitler zastanawiał się kto będzie rządził ziemiami Lebensraumu, kandydatów wiele a miejsce tylko 1.
Na koniec nie wiadomo co się stało z radziecką flotą lotniskowców która ocalała po bitwie pancerników, prawdopodobnie uciekła do Stanów ale nic więcej o tych wydarzeniach nie podano do informacji.

​

 

Listopad - Grudzień 1941 roku



Odcinek 31



<usterka photobucketa>​

Po zakończonej kampanii na wschodzie teraz wzrok Adolfa i E.Warzkinssa został skierowany na zachód, przyczółek w północnej Szkocji który istniał od zawsze ponieważ alianci nigdy się z niego nie wycofali znacznie przeszkadzał w prowadzeniu wojny na Atlantyku.
Rozpoczęto więc akcje niszczenia wszystkich statków i okrętów płynących właśnie do wojsk zgromadzonych na północy dawnej Anglii a obrana strategia szybko przynosiła korzyści pomiędzy Październikiem a Grudniem 1941 na dno poszło ponad 300 alianckich transportowców.

​

Na urlopy wysłane zostały wszystkie jednostki walczące od Maja na froncie wschodnim, większość dywizji jednak i tak przybyła do Francji w ramach ogromnej dyslokacji wojsk, dywizje pancerne jak i piechota poruszały się już nowymi kolejami i na nowym sprzęcie, III Rzesza rosła w siłę i nie oszczędzała na transporcie.
Francja była wypchana czołgami niemieckich dywizji pancernych i żołnierzami dywizji zmotoryzowanych i zmechanizowanych, piechota dostała przydział na nowych granicach ale i tak wszyscy dostali 2 miesięczne przepustki ze zmianami po kilku tysięcy ludzi.

​

Statystyki w sumie cały odcinek taki jest krótkie podsumowanie po wojnie z ZSRR i z aktualną pozycją Osi.

​

20 Listopada Amerykanie zajmują opustoszałą Grenlandię na tydzień przed tym jak miały wysłane być tam wojska niemieckie, ten swego rodzaju cios zmusił planistów Hitlera to zmiany planów ataku na Stany Zjednoczone o 180 stopni.
Nie było mowy o odbijaniu terenu tak odległego i pilnowanego przez flotę i bombowce USA, na szczęście udało się dopłynąć do Islandii przed wojskami Irkucka.

​

Na wyspach japońskich bez zmian, Amerykanie dosyłają posiłki Japończycy umacniają pozycje a Cesarz śledzi to wszystko ze swojej bazy we Władywostoku.

​

Włosi tym czasem dalej kontynuowali marsz na południe Afryki niszcząc ostatki wojsk brytyjskich, mieli oni jednak ogromne problemy z zaopatrzeniem, ogromne odległości utrudniały dowóz żywności i amunicji do jednostek na pierwszej lini daleko na południu rozrastającego się Imperium.

​

Rozbudowa flota szła pełną parą, stocznie dostały ogromne zamówienia a i o zaopatrzenie E.Warzkinss zadbał, ogólnie flota miała być gotowa na lato 1942 roku tak samo i jak i zaopatrzenie a inwazja na Stany Zjednoczone zaplanowana została na Jesień 1942 roku.
Oczywiście zmiana kierunku natarcie odbiła się na planach inwazji ale teraz celem zostać miała Portugalia i jej wyspy położone na Atlantyku, Hitler rozważał nawet próbę zajęcia Brazylii ale nie było to konieczne ponieważ E.Warzkinss zapewniał go, że Kriegsmarine będzie dominować na oceanie i całkowicie wesprze desant na wschodnie wybrzeże USA.

​

Jeden z krótszych odcinków w mojej karierze ale nie chciało mi się go nawet opisywać zero akcji i tylko staty.

 

Styczeń - Luty 1942 roku.



Odcinek 32



​

Wraz z rozwojem ziem na wschodzie jak i w centrum Europy, rosło także zagrożenie ze strony radzieckiej, nie widać było jeszcze wojsk na granicach ale E.Warzkinss po długich namowach zdołał przekonać Hitlera o budowie Lini Lebensraumu która w razie sowieckiej inwazji miała zatrzymać nawałnicę wojsk z za Uralu.
Linia Lebensraumu miała być dwukrotnie dłuższa niż Linia Stalina i ponad czterokrotnie od Lini Hitlera czy E.Warzkinssa, jej przebieg wyznaczył sam Hitler wzdłuż całej długości Wołgi od Morza Kaspijskiego przez Stalingrad, Syrzań, Moskwę i kończąc na Leningradzie.
Wszyscy planiści potwierdzili, że była to jedyna możliwa opcja zbudowania jakiejkolwiek lini obronnej i z radością przyjeli plan rozbudowy który zacząć się miał już w połowie Marca.

​

Zmiany nastąpiły także w grupach Armii i Armiach o które zabiegali generałowie już podczas kampanii w ZSRR. Najwięcej dostała 1.Mechanizedarmee. 1.Panzerarmee. i 1.Motorizedarmee. po 2 dywizje rozwiązano tym samym Panzerkorps - Reserve i 6.Panzerarmee.
(Arekus dostał jeszcze 1 dywizje zmotoryzowaną której nie widać na screenie) Oczywiście rozwiązanie 6.Panzerarmee. było tymczasowe bo już rozkazano sformowanie nowych dywizji pancernych, zmotoryzowanych i zmechanizowanych więc generał Franco nie musiał bać się o to, że zostanie na lodzie.

​

Oczywiście plany rozwoju Lebensraumu ani trochę nie zmieniły kursu Hitlera na Stany Zjednoczone, jego posunięcie zajęcia Portugalii było oczywiście, posiadała one wyspy na Atlantyku tak potrzebne III Rzeszy do przeprowadzania ataków przez Ocean.
2 Niemieckie armie w ciągu 5 dni zajęły ten niewielki kraj a 3 Lutego padła Lizbona.
Ważniejsze były jednak Azory które wpadły w ręce LI.Armeekorps. 5 Lutego, nie było żadnej reakcji ze strony USA a odległość do jej granic była coraz mniejsza.
Hitler wygłaszał kolejne przemówienia morale rosło i każdy był pewien, że następnym celem będą Bermudy, Nowa Fundlandia już leżała w zasięgu niemieckich transportowców ale Niemcy nie mieli sił do utrzymania przyczółka w razie jakieś kontrofensywy alianckiej, do dyspozycji Modela głównodowodzącego na froncie atlantyckim przeznaczonych było zaledwie 15 dywizji i cała Kriegsmarine.
E.Warzkinss nie chciał wysyłania dywizji pancernych czy zmotoryzowanych na wyspy z racji możliwości odcięcia przez amerykańską flotę która jeszcze się nie pokazała, doradca Hitlera przekonywał, że kiedy Bermudy padną nic nie stanie na przeszkodzie do desantu na wschodnie wybrzeże USA.
Tak więc Model miał tylko 15 dywizji piechoty i 9 flotyll transportowych którymi mógł jednocześnie wykonać desant, pomimo rosnącej przewagi niemieckiej na Azorach, Irkuck wysłał tylko kilka U-bootów które zatonęły w tym samym tygodniu.

​

Rozbudowa Berlina pełną parą czyli wydarzenia mniej ważne.

​

No ale jednak 25 Lutego u wybrzeży Azorów amerykańska flota lotniskowców starła się w pojedynku z Friedrichem Seurenem potężna bitwa wyłoniła zwycięzce którym był Irkuck, Model nie czekał długo i jeszcze tego samego dnia rozkazał wezwać w to miejsce Raedera wraz ze swoimi pancernikami.
Hitler był zaniepokojony tymi wydarzeniami czyli porażką jednej ze swoich flot ale wiele razy tam gdzie zawodziły niemieckie lotniskowce radziły pancerniki tak więc po chwili konsternacji znowu był w świetnym humorze po właśnie opracowanych planach ataku na Bermudy.
Rok 1942 po wydarzeniach z pierwszych dwóch miesięcy zapowiadał się co najmniej ciekawie a to był dopiero początek.

​

Oliwy do ognia dolali Amerykanie którzy oficjalnie potwierdzili przynależność Vichy do Osi tak więc ona nie zwlekała długo i dołączyła do sojuszu Hitlera a razem ze sobą dając Włochom i Niemcom nowe ogromne tereny w Afryce i tak już zdominowanej przez Bella i Sasziniego.

​

 

Marzec - 20 Kwiecień 1942



Odcinek 33



​

Włosi ciągle nacierali w wielu kierunkach w Afryce i na Bliskim wschodzie, 7 Marca oddziały Sasziniego rozpoczęły generalną ofensywę na Indie.
35 Dywizji w ciągu kilku godzin przełamało pozycje aliantów i ruszyło ku granicy z Japonią która także czekała u wrót Indii tyle, że po drugiej stronie, zbliżał się ostateczny koniec Brytyjczyków.

​

Niemcy mieli jednak ważniejsze sprawy niż głaskanie Włochów po głowie, Bermudy to wyspy położone na wschód od wybrzeży USA to ostatni przystanek do ostatecznego ataku E.Warzkinssa, 9 Marca Himmler który bez najmniejszego oporu miał zająć wyspy nadział się na obronę amerykańskiego garnizony wyspy.
Z jednej strony można było się tego spodziewać, no ale Model na początku uznał zapewne, że skoro Irkuck nie bronił nigdy angielskich ziem to i teraz zastanie opustoszałą wyspę, mylił się i atak z łatwością został odparty.

​

Korpus Himmlera powrócił na Azory i prawię natychmiast "zmienił" dywizje po czym po rozkazie Modela natychmiast wyruszył z powrotem na wyspy.
Tym razem atak był przygotowany i silniejszy ale amerykańskie działka przeciwpancerne zręcznie odpierały kolejne ataki, postępów nie było widać, Hitler niecierpliwił się tak sami jak i E.Warzkinss każdy dzień zwłoki był bowiem na niekorzyść Niemiec w każdej chwili mogła przybyć US.Navy.
Wieczorem 21 Marca straty sięgneły 2 400 zabitych Berendt dowódca LI.Armeekorps. postanowił wycofać swoje jednostki, kolejny atak nie powiódł się ale Hitler rozkazał aby ciągle ponawiać ataki Bermudy opierały się III Rzeszy a cały świat oczekiwał wyniku ostatecznej bitwy.

​

W czasie walk o Bermudy Włosi tworzyli plan ataku na Brazylię, oni bowiem od początku uważali, że atak bezpośrednio na wschodnie wybrzeże nigdy się nie powiedzie a Saszini 25 Marca przedstawił E.Warzkinssowi włoskie zamiary.
Doradca Hitlera postanowił wesprzeć ich atak(czerwona linia) 6 dywizjami piechoty a później jeszcze 6 on zaś uważał, że przez Brazylię, Kanał panamski i Meksyk uda się Niemcom dotrzeć aż do Waszyngtonu.

​

Straty jednostek desantowych były ogromne, w ciągu miesiąca zginęło lub zostało uznanych za zaginionych prawie 7 000 żołnierzy, takie straty nie wpływały dobrze na morale tych którzy byli w następnej fali Hitler jednak naciskał i kolejny atak zaplanowany był na Kwiecień.

​

6 Kwietnia sytuacja powtórzyła się znowu ten sam schemat ataku i znowu porażka, Model zaczął się denerwować i wydał rozkaz wyruszenia całej Kriegsmarine w okolice wysp.
Schemat ataku był zawsze taki sam, nie było dużego pola do manewru i zasięg okrętów był ograniczony, oczywiście Amerykanie pomimo tego, że posiadali lotnisko nawet nie bombardowali atakujących Niemców nie wiadomo czy z własnej głupoty czy dlatego, że główne siły lotnicze mają na Pacyfiku.
Kolejne 3 500 zabitych po ataku z 6 ale po powrocie do portu już czekał rozkaz z kolejnym rejsem w te rejony, czas biegł nie ubłagalnie a US.Navy ani widu ani słychu.

​

Model rzucił ostatnie rezerwy 19 Kwietnia rozpoczął się kolejny atak poprzedzony tym razem potężnym obstrzałem artyleryjskim, amerykanie byli wstrząśnięci ich pozycje zostały zmiecione a niedobitki żołnierzy wycofywały się do portu na zachodzie w okolicach miasta Hamilton, 20 Kwietnia sytuacja wydawała się przesądzona oddziały amerykańskie uciekły z wyspy a Niemcy już schodzili na brzeg kiedy do dowódcy floty transportowej doszła informacja o zbliżających się okrętach z zachodu prawdopodobnie lotniskowcach, Raeder rozkazał nie przerywać desantu a sam oczekiwał bitwy która miała pokazać kto będzie górować na Atlantyku.
Wiadomość o porażce Amerykanów obiegła świat ale ciągle nie było informacji o desancie co ciągle trzymało w napięciu cały sztab, były jednak raporty o zbliżających się lotniskowcach Irkucka, Hitler był tak przekonany o zwycięstwie Kriegsmarine, że odłożył przebazowanie bombowców z Anglii na Azory na 21 Kwietnia po czym spokojnie poszedł spać, E.Warzkinss także był pewny siebie i już obmyślał plany desantu na wschodnie wybrzeże USA.

​

 

20 Kwiecień - 30 Maj



Odcinek 34



​

23 Kwietnia po rozmieszczeniu swoich okrętów Raeder stoczył bitwę z amerykańskimi lotniskowcami u wybrzeży wysp bermudzkich, oczywiście desant został przerwany a flotylle z oddziałamy przemieściły się na północ, już w czasie pierwszej bitwy niemiecki Admirał wiedział, że pancernikami na Oceanie niewiele zdziała tak więc wpadł na inny pomysł.
Hitlera ucieszyła wiadomość o zwycięstwie i nie zwracał uwagi na uszkodzenia jakich doznały pancerniki nawet "Bismarck"

​

24 Kwietnia to także zwycięstwo Raedera ale z taktycznym wycofaniem, udało mu się uszkodzić 4 z 5 lotniskowców Irkucka po czym powoli lecz konsekwentnie rozpoczął odwrót na zachód.

​

A we wszystkich chodziło o to, żeby flotę Irkucka odciągnąć od Bermud co Readerowi się udało, cała marynarka USA ruszyła za nim zostawiając za sobą flotylle transportowe wypchane żołnierzami. Niemieckie pancerniki powoli oddalały się od celu i zmierzały w stronę Afryki bardzo okrężną drogą, niestety każde spotkanie z Amerykanami kończyło się kolejnymi trafieniami w pancerniki i pierwszy na dno poszedł "KMS Ise" stary japoński pancernik coraz większe uszkodzenia miał też "Bismarck" który z dnia na dzień wyglądał coraz gorzej.
Hitler był zaciekawiony tym planem choć można było zauważyć niezadowolenie z powodu tych tak zwanych przez niego "ucieczek" Raedera ale kiedy dowiedział się o stracie pancernika i o tym, że wschodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych zostało bez obrony morskiej to zdawał się być zadowolony z takiego obrotu rzeczy, ciągle jednak wszyscy czekali na jakiś sygnał z lądowania LI.Armeekorps. który od 2 tygodni wraz z 6 dywizjami dryfował w okolicach wysp bermudzkich.

​

Berdent był pewien, że wyląduje na brytyjskiej ziemii i tym razem nie będzie musiał walczyć z Amerykanami którzy się wycofali, 28 Kwietnia przekonał się jak bardzo się mylił chwilę po 19.00 czasu berlińskiego potężny huk artylerii nabrzeżnej dał o sobie znać, były to zaledwie 3 działa ale sygnalizowało to, że na wyspie są obrońcy.
LI.Armeekorps. zmagał się z nimi przez cały 29 i 30 Kwiecień ale wreszcie udało się ich wyprzeć z wysp i tym samym rozbić kolejne 3 dywizje, te dwie noce były najcięższymi w życiu dla generała Berendta od tego zależała jego dalsza kariera ale wreszcie o godzinie 16.00 30 Kwietnia mógł odetchnąć odbierając kapitulację z rąk amerykańskiego generała.

​

W tym samym czasie US.Navy zrezygnowało z pościgu zapewne dlatego, że informacje o ataku dotarły zbyt szybko, na koniec udało im się zatopić "Fuso" i maksymalnie uszkodzić "Bismarcka" ale Raeder też miał się czym pochwalić posłał na dno 1 lotniskowiec i ponad 15 niszczycieli w ciągu całej tej ucieczki.
Sam stracił 2 lekkie krążowniki i 3 pancerniki ale Bermudy miały zostać zdobyte za wszelką cenę i tak się stało, Admirał rozpoczął powrót do macierzystego portu gdzie czekały na niego 2 nowe superciężkie pancerniki i ponad 30 mniejszych okrętów.

​

1 Maja już oficjalnie świat obiegła informacja o niemieckich wojskach które zdobyły Bermudy, dowództwo dostało wiadomość o poranku i świętowało niemal jak pod zdobyciu Moskwy, w bitwę o te kilka wysepek zginęło ponad 12 000 żołnierzy niemieckich i ponad 5 000 marynarzy, to zwycięstwo pozwoliło jednak wywołać panikę na wschodnim wybrzeży, ludzie masowo rozpoczęli ewakuację na zachód, rozpoczął się Exodus Ameryki.

​

Odległość od Waszyngtonu wynosiła zaledwie 1000 kilometrów dla bombowców było to jednak ciągle za dużo, więc póki co nie było mowy o bombardowaniach ale Hitler rozkazał przyspieszyć pracę nad nowymi samolotami.
(Mapka jak ktoś chce pokreślić plany ataku. ;])

​

Włosi popędzili w Indiach całkowicie miażdżąc aliantów, Saszini nie przewidział jednak ataku na jego tyły, został odcięty przez wojska brytyjskie i wielce możliwe, że Amerykanie dotrą i tam, Hitler wreszcie spojrzał na mapę Bliskiego Wschodu i ocenił sytuację w kilku słowach.
"Zawsze muszę ratować tyłek tym Włochom" Odniósł się tu do tego, że na wyspach brytyjskich stacjonowali żołnierze niemieccy pod kontrolą włoską i do tego, że w ZSRR Bell nie napotkał większego oporu zajmując prawie opustoszałe miasta.
Ostatecznie niezapadły żadne decyzje a E.Warzkinss rozkazał włoskim generałom natychmiast zlikwidować ten wyłom na zachodzie od głównych wojsk.

Azja i brak postępów.

​

17 Maja Amerykanie dramatycznie chcieli podwyższyć morale swoich wojsk i cywilów którzy masowo uciekali na zachód odbijając Bermudy ale bezskutecznie, obrona została wzmocniona a w drodze już są kolejne dywizje.

​

Saszini bym ******ony na E.Warzkinssa musiał on bowiem walczyć na 3 frontach: azjatyckim, afrykańskim i jeszcze teraz na południowo-amerykańskim, to rozciągnięcie sił było tak ogromne, że Bell chciał tłumaczyć Hitlerowi o niemożności zlikwidowania kotła na wschodzie ten jednak przytoczył mu to, że ponad 15 dywizji stoi bezczynnie w Milanie rozpoczęły się narady w sprawie przydziału sił na jesień 1942 roku i ostatecznie Hitler doszedł do wniosku, że udzieli wsparcia Włochom tylko w Brazylii tam gdzie było to planowane resztą muszą zająć się sami.
Saszini dalej tego nie akceptował ale musiał słuchać Bella i wysłał swoje dywizje przez Ocean 25 Maja wypowiadając wojnę Brazylii i uderzając na najdalej wysunięty punkt na wschodzie, rozpoczynała się nowa wojna.

Trochę o produkcji i gospodarce.

​

 

Główne cele ofensywne w strefie działania Atlantyk:
a)Odbić Brazylię.
Po zdobyciu przez niemiecki Amerika Korps i włoską armie Brazylia staje się dobrym punktem wypadowym do Wenezueli gdzie leży prowincja bardzo zasobna w ropę. A także późniejszą ofensywę od strony Meksyku. I ostatnią mniej ważną rzeczą jest to ,że Argentyna prawdopodobnie przyłączy się do osi.
b)Zdobyć Bermudy i Azory.
Po anektowaniu przez Imperium Zła Portugalii w łapy niemieckie wpadły cenne wyspy Azory które posłużyły do późniejszego zdobycia Bermudów. Niestety ,ale przez brak okrętów podwodnych nie mogę zablokować dobrze wyspy (co niedługo się oczywiście zmieni) ,a lotniskowce polują na wrogie puszki do zatopienia czyli pancerniki.
c)Wylądować na Islandii.
Islandia to kolejny ważny punkt w drodze do Wielkiej Brytanii. Pilnują je małe siły niemieckie co po napisaniu i przeczytaniu przez warzkinsa wzmocni garnizon wyspy.
d)Odzyskać Wielką Brytanie.
Jak na razie w brytyjskim posiadaniu znajdują się tylko wyspy Stoneway które od lądu dzieli mały kawałek morza. Na te wyspy jak na razie nie wysyłam wojska z powodu częstych rajdów puszek. Jak zamierzam odbić Wyspy nie napisze wiadomo dlaczego.
e)Zatopić włoskie lotniskowce
Po zatopieniu głównej siły Kriegsmarine czyli pancerników i i jednego z dwóch lotniskowców dostała flota włoska która od 43 roku według danych wywiadu będzie posiadała swoje pierwsze lotni gotowe do zatopienia przez US Navy i jej dzielnych marynarzy
Główne cele ofensywne strefie działania Pacyfik:
a)Wielka ofensywa na wyspach japońskich.
Po otrzymaniu posiłków armia amerykańska pod dowództwem Generała Mac Artura rozpoczęła ofensywe na zachód od Tokio i jak na razie wypierając wroga w stronę Osaki. A także są podejmowane próby zdobycia Hiroszimy od strony wyspy Kiusiu
(Screen)
b)Zdobywanie wysp jap na środkowym i północnym Pacyfiku
Idzie jak na razie powoli bo zajmuje się tym korpus piechoty morskiej (3 dywizje to dla mnie Korpus)
c)Zdobycie Indonezji.
Po zdobyciu wysp japońskich i ataku rosyjskim na Daleki Wschód.
Główne cele defensywne:
a) Pas obronny na wschodnim wybrzeżu.
Wschodnie wybrzeże jest obsadzone przez 10.Armią która liczy okołu 30 korpusów (90 dywizji)
Sztab dowodzenia w Waszyngtonie.
b) Pas obronny na granicy z Meksykiem
Będzie obsadzony przez 11.Armią (Każda armia u mnie ma 10 korpusów po 3 dywizje ta podobnie jak 10.Armia ma posiadać około 30 korpusów.)
c)Obrona Indii.
Dzięki śmiałemu desantowi w Karaczi Armia Włoska została odcięta.Lecz desant po kilku dniach został zepchnięty.Teraz bronią się w północno-wschodnich Indiach niewielkie siły francusko-brytyjskie ledwo się bronią.

Operacja „Wesoły Miś,,
Jak na razie jedyna operacja jaką prowadzę przeciwko siłom zła .Od razu po zdobyciu wyspy przez wojska Imperium Zła rozpoczęły się bombardowania pozycji wojsk niemieckich na wyspie. A także natychmiastowa blokada wyspy przez okręty najbliższych flot .

Za kilka miesięcy do akcji wejdą także najnowsze okręty podwodne które mają szczelnie zablokować wyspę. A wtedy już z górki. Desancik i po problemie.
Czy tylko nie będzie już za późno?
Operacja ,,Japoński Miś,,
Mimo iż od roku siedzę na wyspach japońskich i posiadam Tokio i drugie miato od niedawno rozpocząłem ofensywe po wynalezieniu doktryny lądowej. Po sprowadzeniu dywizji zmechanizowanych i zmotoryzowanych i po uderzeniu w strone Osaki i planowanej inwazji sowieckiej na japoński Dalki Wschód wszystko wydaje się iśc dobrym kierunku do zwycięstwa na jednym z 3 Imperiów zła.




Operacja ,,Jaguar,,
Po tym jak zorientowałem się ,że Warzkins i Sasza uderzyli na Brazylię szybko wziołem jeden korpus zmechanizowany 3 transportowce i popłynęły do Brazylii..Niestety było za późno i straciłem 3 dywizje zmechanizowane i teraz obawiam się uderzenia na mnie w najmniej oczekiwanym miejscu.
Flota:

Reszte macie u warzkinsa.

---------- Post dodany o 17:40 ----------Poprzedni post został napisany o 16:29 ----------

Zapomniałem
Goła Baba (Super Niemka!)

 

Czerwiec - Lipiec 1942



Odcinek 35



​

Najcieplejsze miesiące 1942 roku żołnierze niemieccy spędzali w domach lub na przepustkach, niektórzy jednak musieli walczyć w ciężkich warunkach na froncie południowo-amerykańskim.
Włoskie wojska które były głównymi siłami ofensywnymi musiały i tak już się sprężyć w walce na tylu frontach dlatego E.Warzkinss nie oszczędzał na posiłkach i w pierwszej fali dotarły 3 dywizje piechoty XX.Armeekorps. kolejne już były w drodze albo walczyły daleko na zachód z włoskimi pancerniakami.
Wojna w tym rejonie świata była utrudniona z powodu klimatu a także licznych dżungli, wyszkolenie żołnierzy państw Osi brało jednak górę.
Czerwiec minął jak z bicza strzelił a wydarzeń z frontów było niewiele, Kriegsmarine ciągle cumowała w porcie i lizała rany ale Hitler nie zrażał się i nie zaprzestawał inwestycji w pancerniki, bowiem to jeszcze nie ich koniec.
Oczywiście poparcie miał ogromne po wojnie z ZSRR nikt nie śmiał a nawet nie miał prawa nie wierzyć mu po tym co obiecał i jak słowa dotrzymał, tym razem zamiast komunizmu upaść miała demokracja a siły potrzebne do tego były starannie przygotowywane.
Według planistów na przełomie października/listopada do transportu miały być gotowe WSZYSTKIE Panzerarmee.

​

5 Lipca nieopodal brazylijskiej stolicy miał miejsce desant który okazał się początkiem końca marzeń Amerykanów o wyparciu sił włoskich z tego kraju, w kilka dni później wraz z pancerniakami Sasziniego Leeb uderzył na Rio i zmasakrował obrońców potężnym ostrzałem artyleryjskim.
Wsparcie w postaci już 13 dywizji było dosyć znaczne co Bell i Saszini doceniali.
Sytuacja w Indiach poprawiała się powoli przyczółek pod Karaczi był spychany a ostatnie niedobitki aliantów niszczone w kleszczach japońsko-niemieckich, 6 Lipca sojusz niemiecko-japońsko "wygasł" jak to powiedział Hitler zaś on sam nie miał zamiaru go przedłużać, wszelkie kontakty z Cesarstwem zostały zerwane szlaki handlowe zamknięte tak samo jak granice japońsko-włoskie, E.Warzkinss całkowicie popierał ten ruch, wykorzystać to mogło jednak ZSRR wypowiadając Japonii wojny i nie mając konsekwencji z zachodu.

​

12 Lipca Brazylia skapitulowała, droga na Stany zjednoczone była otwarta od zajęcia Bermud ale teraz rozszerzyła się o jeden pas, Hitler na spotkaniu z Saszinim poprosił go o nie atakowanie wybrzeży Stanów Zjednoczonych dla własnego dobra, ponieważ spodziewany jest opór ponad 50 dywizji a Włosi mają zaledwie 25 w rejonie Ameryki Południowej.
Teraz rodziło się wiele planów od ataku na Kanał panamski, przez Meksyk aż po desant bezpośredni na wschodni brzeg Stanów Zjednoczonych, Hitler miał wiele koncepcji ale na razie rozkazał przegrupować się i wylądować w pobliżu meksykańskiej granicy gdzie Brytyjczycy mieli jedno ze swoich kolonijnych miast.

​

Irkuck starał się zaskoczyć i ratować sytuację ale nie wychodziło mu to, 18 Lipca stracił kolejnych 6 dywizji po nieudanym lądowaniu a dowódca akcji Himmler został odznaczony nowym orderem.
21 Lipca generałowie i feldmarszałkowie armii pancernych, zmotoryzowanych i zmechanizowanych zobaczyli wstępny plan lądowania na BAHAMACH, 50 kilometrów od wybrzeży Florydy, oczywiście na początek pójść miała piechota a potem w falach po 2 armie transportowane miały być ich jednostki.(Czekam na wasze reakcje)
Termin ataku wyznaczono na początek Sierpnia a sam transport armii na Wrzesień-Październik oczywiste było, że następnym celem będzie Miami, Luftwaffe rozpoczęło przygotowania do ogromnego przebazowania ponad 4 000 samolotów na lotniska wysp bermudzkich, Bahamów i Miami bowiem już za 3 tygodnie ma rozpocząć się lądowanie armii niemieckich na amerykańskim wybrzeżu.
Kampania jesienna bo tak można ją nazwać była ryzykowna ale ostatecznie wszyscy poszli za wodzem i przyjęli z uśmiechem plan ataku.

​

Nastroje zepsuły trochę raporty z nowej granicy z ZSRR ale ostatecznie wszelkie spekulacje zostały rozwiane kiedy 1 Sierpnia 1942 Związek Radziecki wypowiedział wojnę Cesarstwu Japonii.

​

 

Sierpień 1942



Odcinek 36



​

Początek Sierpnia był spokojny a właściwie pierwszy tydzień, już 8 Sierpnia świat obiegła informacja o inwazji na Amerykę Środkową, mówiono nawet o układzie Meksyku z Niemcami, na Florydzie i w zachodnich stanach wybuchła panika. Tymczasem XLI.Armeekorps. miał być tylko przykrywką dla innego misternego planu Hitlera który już wszedł w życie czyli lądowaniu na w Stanach Zjednoczonych, atak Busschea miał tylko upewnić Amerykanów, że atak nastąpi od strony południowo-wschodniej.

​

Irkuck zdawał się tym nie przejmować i śmiało prowadził ofensywę w Japonii która miała być jego życiowym sukcesem, jedyne kroki jakie poczynił do obrony wschodniego wybrzeża to przysłanie swojej floty która wpadła wprost pod bomby niemieckich samolotów.
Pierwszą ofiarą był "USS South Dakota" piękny amerykański pancernik który 16 Sierpnia zatonął u wybrzeży Bermud, o blokadzie niemieckich wysp nie było mowy ponieważ straty statków handlowych były sporadyczne w ciągu pół roku stracono 50 statków a zbudowano ponad 1000 więc był to margines.

​

I wreszcie nadszedł rozkaz z dowództwa o kryptominie "Knochen" generał Franco ruszył w kierunku Florydy i amerykańskiego wybrzeża, według zwiadu miasto Miami było niechronione a plaże do lądowania najlepsze na całym wschodnim wybrzeżu.
Hitler siedział jak na szpilkach, kolejna przełomowa chwila w dziejach historii i świata właśnie się rozpoczynała 20 Sierpnia na ziemi USA mieli stanąć niemieccy żołnierze, E.Warzkinss i inni jak i Wódz nie mogli spać wszyscy czekali na meldunki w Londynie.
Wreszcie o godzinie 19.00 przyszedł pierwszy komunikat o rozpoczęciu lądowania "Teraz pozostało tylko czekać" powiedział Hitler, desant pozbawiony jakiegokolwiek wsparcia powietrznego czy morskiego i kiedy trwał Irkuck i prezydent Stanów Zjednoczonych smacznie spali w swoich domach lub kwaterach.
Generał Franco ruszył ze swoimi żołnierzami w pierwszej fali i kiedy już stanął na lądzie nie mógł się zachwycić tą chwilą bo była to niewątpliwie doniosła chwila, w ciągu godziny miasto było całkiem zajęte przez niemieckich żołnierzy a ludność przez kilka godzin myślała, że to ćwiczenia dopiero nad rankiem obwieszczono im co się stało.
Do Londynu wieści o zajęciu przyczółku dotarły o godzinie 23.40 strzeliły korki od szampana ale padły i pierwsze rozkazy wysłania armii na pomoc Francowi który ruszył na północ z zamiarem zwiadu, ludność była przerażona a generałowie amerykańscy zaskoczeni takim ruchem.
Irkcuk i Roosvelt o desancie poinformowani zostali rankiem 21 Sierpnia, sytuacja była nie jasna, łączność zerwana nie wiedziano gdzie przemieszają się siły niemieckie i w jakiej sile, nie mniej Irkuck wydał rozkaz przemieszczenia wszystkich jednostek amerykańskich w rejon Florydy.
Rozpoczęła się kampania w Ameryce Północnej ostatnia jak obiecywał Hitler choć nie był tego pewien patrząc na sowietów nacierających w głąb Japonii.

​

Reakcja Amerykanów była bardzo długa dopiero po tygodniu rozpoczęli kontrnatarcie skierowane na podzielone oddziały Franca, ten wycofał się na przyczółek w oczekiwaniu na 3.Panzerarmee. Sitra i piechotę z XLI.Armeekorps.
Irkuck musiał ratować skórę i zepchnąć przyczólek jeśli myślał o wygraniu wojny, Hitler był ostrożny i skąpo wysyłał posiłki ponieważ większość jednostek powoli kierowała się już na Wał Wschodni czyli Linię Lebensraumu.

​

Transporty wojska były jednak niebezpieczne, Amerykanie zablokowali port w Miami i trzeba było stosować różne podejścia do lądowania, ostatcznie zawsze się udawały a Amerykanie ponosili tylko niepotrzebne straty, 29 Sierpnia Raeder wyruszył z portu w Lizbonie w na Atlantyk a Luftwaffe powoli rozpoczęło przebazowanie na zachód.

​

 

Wrzesień 1942



Odcinek 37



​

Ofensywa Irkucka w Japonii szła pełną parą a morale obrońców zdawało się całkowicie paść po wygaśnięciu sojuszu z Niemcami, Amerykanie triumfowali ale to było daleko od ich stolicy zaś zaledwie kilkaset kilometrów od Waszyngtonu były już niemieckie wojska.

​

Tymczasem Sitro wraz z Franckiem 5 Września rozpoczynają ofensywę w Stanach która z nową siłą uderza na wojska amerykańskie, Irkuck desperacko stara się zniszczyć przyczółek jednak bez większych rezultatów, musi ratować teraz swoją lewą flankę.
Oddziały górskie jak i 3.Panzerarmee. były pierwszymi elitarnymi jednostkami na nowym kontynencie, Hitler z obawą wysyłał swoje czołgi przez Ocean ponieważ przyczółek ciągle był zagrożony dlatego nie zezwolił na wysłanie kolejnych oddziałów pancernych dopóki sytuacja nie będzie opanowana to jednak znacznie utrudniało działania ofensywne.

​

Orlando padło po tygodniu przygotowań, tutaj jednak walczyły jedynie jednostki piechoty i znakomicie poradziły one sobie z Amerykanami którzy trochę stracili wiarę w siebie, ludność cywilna która od dawna nie widziała, żadnej wojny teraz widziała ją z za okna.

​

Irkuck podjął kolejne kroki mające zniwelować przewagę niemiecką i 13 Września bombarduje port w Miami posyłając na dno 3 flotylle transportowe, teraz żadna z jednostek nie może się ewakuować z Ameryki ponieważ druga flota transportowa jest w okolicach Kanału La Manche.
W tym momencie gdyby Amerykanie rozpoczęli kontrofensywę desant został by zepchnięty a o ponownym nie było by mowy na najbliższe miesiące a nawet lata, Irkuck poprzestał jednak na tym po tym co stało się 2 dni później.

​

Kiedy na morzy szalały lotniskowce na lądzie von Leeb kontynuował natarcie masakrując kolejne punkty oporu tym razem pod Jacksonville, gdzie rozbite zostały oddziały tylne 10 Armii Irkucka, w tym samym czasie na lotnisko w Miami, przybywały pierwsze bombowce Luftwaffe i kolejne dywizje z Brazylii tym razem, ciężki podmokły teren utrudniał ataki 3.Panzerarmee. na co skarżył się Sitro jednak Feldmarszałek był nieugięty postanowił wykorzystać oddziały górskie do przeczesania terenu i przygotowania do przeprawy pancerniaków.
Floryda była po panowaniem III Rzeszy a dalszy rozwój wydarzeń zapowiadał, że to był dopiero początek Irkuck zaczął tracić wiarę po tym jak ZSRR zatrzymało się tuż za swoimi granicami.

​

15 Września 1.Flota Powietrzna rozpoczęła regularne loty na wschodnim wybrzeżu zatapiając już dzień później "USS Essex" i uszkadzając kolejne 2 lotniskowce, Amerykanie szybko schowali się do portu ale wyprowadzili swoje samoloty, jeszcze tego samego dnia wieczorem niemieckich lotników spotkała niemiła niespodzianka.
W kilkanaście minut oddziały 1,2 i 4 eskadry bombowej zostały zdziesiątkowane prawie 400 maszyn spadło do morza a wszystkie loty natychmiast zostały zawieszone, Junkersy które chciały dolecieć na lotnisko z Niemiec nie mogły przełamać blokady to samo myśliwce, sytuacja stała się krytyczna blokada morska i powietrzna.
Na domiar złego statki handlowe zaczęły masowo tonąć w ciągu tygodnia stracono ich prawie 50 to więcej niż przez ostatnie pół roku, Hitler pospieszył Raedera który pod Miami miał dotrzeć 2 Października a myśliwce miały dolatywać w nocy, kolejnym sposobem miało być zdobycie lotnisk na wybrzeżu ale ofensywa powoli stawała w miejscu, było za mało dywizji von Leeb poprosił Hitlera o przysłanie dodatkowych dywizji albo zostanie on zepchnięty na pozycje wyjściowe, wreszcie E.Warzkinss namówił go do wysłania w rejon walk 1.Motorizedarmee.

​

Nowe czołgi "Pantery" mają wejść do służby najpóźniej na wiosne 1943 wtedy na wyposażeniu będą mieć go wszystkie armie pancerne, zmotoryzowane, zmechanizowane i SS.

​

21 Września Amerykanie z dumą oznajmiają światu, że ostatni punkt oporu na wyspach japońskich został zlikwidowany Irkuck zapewne chce sprowadzić teraz wojska do kraju ale czy nie będzie za późno ? Czas był na niekorzyść wszystkich ofensywa niemiecka trwała ale Amerykanie sprowadzali już posiłki pytanie teraz czy uda się zatrzymać Niemców zanim dotrą do Waszyngtonu.

​

22 Września rozbite zostają kolejne oddziały Amerykanów, atak słabnie a oddziały są wyczerpane, nie mniej pierwsze dywizje muszą odpierać atak już następnego dnia na co nie mają najmniejszych szans, 3.Panzerarmee. dociera dopiero 25 Września i znowu dzieje się to samo zostają całkowicie odparci, ofensywa załamuje się a von Leeb zdymisjonowany, Hitler rozkazuje wysłać 7.Panzerarmee. Conviego a także przekazuje mu dowództwo 12 Października ma rozpocząć nową ofensywe w kierunku Waszyngtonu.

​

 

1 - 15 Październik 1942



Odcinek 38



​

Raeder wreszcie przybył do wschodnim wybrzeży Stanów Zjednoczonych i od razu przeszedł do rzeczy, 2 Października w pobliżu Miami duma floty niemieckiej napadła znienacka na amerykańskie lotniskowce i z bliskiej odległości zmasakrowały szeregi US.Navy, po nieudanych bitwach o Bermudy teraz Admirał zemścił się z nawiązką i wygrał piękną bitwę.
Pogorszyło to sytuację Irkucka która już była tragiczna, Amerykanie tracili kolejne okręty ale Hitler wiedział, że w portach kryje się jeszcze setki mniejszych jednostek, wiedział to także, E.Warzkinss i polecił Raederowi ostrożność i współpracę z Regina Marina ten niechętnie przyjął to do wiadomości.

​

Do niemieckiej bazy zaopatrzeniowej w Stanach przybywały kolejne jednostki tym razem doświadczona w bojach 1.Motorizedarmee. na czele z generałem Laverisem na czele, miał on poprowadzić nową ofensywę skierowaną na północny-wschód.
Hitler starał się wysyłać jak najmniej dywizji przynajmniej do całkowitego zniszczenia armii amerykańskiej, konsekwencje amerykańskiej ofensywy która by się udała byłyby katastrofalne, równałoby się to zniszczeniem na wschodzie całej 1 Grupy Armii, dlatego każda dywizja była przez Hitlera dokładnie przeglądana zanim wysłano ją za ocean.

​

Kriegsmarine się rozszalało i w ciągu 2 dni zatopiło ponad 20 niszczycieli amerykańskich które gdzieś zagubiły się w okolicach wysp Bermudzkich.

​

6 Października zakończyła się budowa Lini Lebensraumu albo inaczej Wału Wschodniego i już rozpoczęto dyslokację jednostek z Francji i innych rejonów na bunkry pod Wołgą. Było pewne, że w ciągu kilku tygodni na Linie wyruszy ponad 150 dywizji rumuńskich i węgierskich a w ciągu roku jeszcze 40 bułgarskich, wszystkie te jednostki miały zadanie bronić odcinka południowego od Syrzania po Astrachań ze wsparciem niemieckich korpusów pancernych i 5.SS-Panzerarmee.

​

Niebo nad USA ciągle było niedostępne, niewystarczająca liczba lotnisk uniemożliwiała przebazowanie większej ilości myśliwców i tym samym wszelkie działania bombowe były skazane z góry na porażkę, Hitler rozkazał bardziej intensywne prace nad rozwojem samolotów.
Łącznie od początku lądowania Luftwaffe straciło ponad 500 myśliwców, 890 bombowców i 320 myśliwców eskortowych, Amerykanie zaś 630 myśliwców tak więc ogromne straty wśród lotników były po obu stronach a co dopiero maszynach, działania lotnicze znów zostały zawieszone.

​

Kolejne starcia tym razem Irkuck wyprowadził nowe floty i znów poniósł permanentne porażki opinia publiczna coraz bardziej zaczęła w niego wątpić a jego pozycja słabnąć.

​

12 Października rozpoczęła się jesienna ofensywa III Rzeszy w USA, ponad 30 dywizji (3włoskie) ruszyło w kierunku północno-wschodnim a żeby to zdobyć stolicę Amerykanów i ostatecznie załamać ich morale i wiarę w wygraną, Laveris głównodowodzącym całą akcją Laveris otrzymał trudne zadanie bowiem z raportu wynikało, że Amerykanie do Lutego 1943 sprowadzą na wschód rezerwy z Japonii a Hitler przeznaczył na zajęcie całej Ameryki max 50 dywizji co było po prostu bezmyślne.
No ale początek ofensywy był udany a wojska pancerne weszły jak w masło i totalnie rozjechały pozycję Amerykanów, chaotyczne kontry Irkucka były w błyskawiczny sposób odpychane przy dużych stratach atakujących.

​

7.Panzerarmee. jako pierwsza została wyposażona w Pantery i już dostała rozkaz przemieszczenia się na wybrzeże Francji a tam był tylko jeden cel, Miami to znaczyło o tym, że Hitler planował jak najszybciej dosłać te 50 dywizji i ostatecznie doprowadzić do zniszczenia aliantów.

​

 

1. Mechanizedarmmee​

Odcinek 1

1. Mechanizedarmmee, dowodzona była przez Arekusa od niedawna. Składała się z 4 dywizji grenadierów pancernych, dywizji dowodzenia, dywizji pancernej oraz zmotoryzowanej. Była to chyba najbardziej zróżnicowana armią pod względem technicznym z całej armii. Do każdej wyizji były dołączone brygady inżynierów.



Niemieccy inżynierowie podczas ćwiczeń

Od dłuższego czasu 1 Armia Zmechanizowana stcjonowała w Hiszpanii i nic nie robiła. No może nic poza ciągłymi ćwiczeniami. Kierowcy ćwiczyli jazdę ciężarówkami i półciężarówkami a czołgiści czołgami. Marszałek Arekus był bardzo niezadowolony z tego powodu. Chciał walczyć tak jak niedawno wysłany do Ameryki Laveris. Żołnierzom nie służył Hiszpański klimat a hiszpanki były nieprzystępne dla Niemców. Monotonnie przerywały czasami potyczki z partyzantami które nie należały jednak do częstych ponieważ Hiszpanie to nie naród lubiący walczyć.

​

----------------------------------

Mój debiut jeśli chodzi o AAR proszę o komentarze i uwagi

 

Na ziemi Jankesów​

Rozkaz był rozkazem, zaś wakacje we Francji nie mogły trwać wiecznie. Pacyfikować co i kogo nie było, gdyż nawet najbardziej fanatyczne przedstawicielki francuskiego ruchu oporu wróciły do swojego, jakże użytecznego dla niemieckich oficerów, zawodu... W skład Pierwszej Armii Zmotoryzwanej, wchodziło: XXII* Dywizja Pancerna z dwustoma czołgami Panzerkampfwagen IV (Ausf. H?) składzie, X Dywizja Grenadierów Pancernych z SdKfz 250** połączona z brygadą inżynieryjną, cztery dywizje piechoty zmotoryzowanej oraz dywizja sztabowa. W sumie, 86 tysięcy żołnierzy, w tym także dziesięciu tysięcy w skład brygad artylerii samobieżnej, wyposażonej już w armaty typu Sturmhaubitze 42 (StuH 42) czy Wespe.

Celem było, po wylądowaniu w Vereinigte Staaten, ciągłe walki i spychanie Kolorowo-Białych żołnierzy ku północnemu wschodowi. Generalfeldmarschall*** de Navarro został głównodowodzącym akcją ofensywy w Ameryce, gdzie mial rozwiązać trudności powodowane przez piechotę amerykańską, po części posiadającej wciąż nielepsze wyposażenie jak Aliancji za czasów kampanii wrześniowej. Ofensywa niemiecka była zagrożona, a Hitler wpada w szał już po trudniejszej bitwie, nie mówiąc o porażkach...

Piechota zmechanizowana w trakcie przemieszczanie się na pozycje, by ruszyć ku Atlancie.​

Październik 1942 roku był pełen walk na amerykańskiej ziemi, z początku spychanie przez Talahassee piechoty amerykańskiej zrodziło się w ciężką bitwę o Atlantę. Był to swoisty szok dla nowych rekrutów, co nie znali frontu wschodniego namacalnie, którzy wcześniej zajmowali się tylko gonieniem i pilnowaniem jeńców jankeskich bądź oglądaniem się za pannami w zajmowanych miastach (jeszcze) Demokratycznego Kraju... Amerykanie bronili się zaciekle, jakby teraz dopiero skojarzyli sobie, że Niemcy chcą podbić Stany. O ile straty po stronie niemieckiej nie były zatrważające, to walka na wyniszczenie obu stron bądź dezorganizację drugiej spowodowały, że 1. Motorizedarmee wytracła w bardzo znaczący swój impet i zdolności manewrowe. Walczono prawie że w okopach, pomimo silnego zmotoryzowania korpusu de Navarra.

Smutny obrazek na przedmieściach Atlanty​

Kilkanaście Sonderkraftfahrzeug'ów gąsienicowych poszło do piachu lub eksplodowało, nie mówiąc o ciężarówkach Opla czy Kruppa. Dziesięć czołgów właściwych zostało zniszczonych, w tym osiem z nich w samej Atlancie. Jakimś cudem zapobieżono większym stratom artylerii samobieżnej, ograniczając się do konieczności ewakuacji załóg z siedmiu podniszczonych StuH 42... Wielu młodych ochotników z północnej Francji, jako żołnierze Armii Zmotoryzowanej, łudziło się z nadzieją, że naród amerykański miał być podobnie tchórzliwy jak sami rekruci francuscy za Fall Gelb.

List znaleziony przy ciele żołnierza X Dywizji Grenadierów Pancernych, należącego do batalionu, który próbował dokonać szturmu na prowizorycznie utworzony z dużej rezydencji, naszpikowany wręcz armatkami przeciwpancernymi blokhauz.


Pancerna pięść Geparda Wschodniego^​

Generalfeldmarschall aktywizował kolejne bataliony pancerne w odwodach, by stłamsić w końcu Jankesów. W praktyce, tylko zmniejszyło to straty poprzez zabijanie większej ilości żołnierzy alianckich. Dopiero wsparcie 3. Panzeramee pomogło przełamać opór Amerykanów i zająć miasto, wyniszczone po walkach... Morale żołnierzy opadło jednak, liczyli oni na przejażdżkę po Ameryce, a nie na walkę rodem z frontu wschodniego.

---------------------------------------
* - Sugestia numerem na screenie
** - jak poprzednio
*** - Warzkins jak zwykle zapomina tego zrobić w grze.
^ - co powiecie na zwyczajową nazwę 1. Motorizedarmee?

Taka mała sugestia - wiesz Warciu - że obecnie to ten korpus premii za łączenie odpowiednie Soft+Hard to nie ma? 2 pancerne (Hard) wobec 5 niepancernych (Soft). 2/5 to mniej niż 1/3.

 

16 Październik - 15 Listopad 1942



Odcinek 39



​

Oddziały pancerne parły naprzód spychając wojska amerykańskie coraz bardziej na północ, opór był jednak znaczny a straty rosły z każdym zdobytym miastem jednakże Irkuck nie potrafił wykorzystać odpowiednio swoich oddziałów i zarządził generalny odwrót w pewnym momencie 1.Motorizedarmee. miała szanse okrążyć potężne zgrupowanie wojsk USA ale tereny podmokłe uniemożliwiły szybkie ruchy.

​

Tymczasem wojna powietrzna powoli zaczęła przybierać inny obrót ciągle dosyłane wojska niemieckie powoli zdominowały amerykańskie myśliwce które z dnia na dzień traciły coraz to nowe lotniska, Goring który sceptycznie podchodził do wojny powietrznej w Ameryce w tej fazie wojny lądowej teraz zaczął się przekonywać o skuteczności swoich bombowców.
Straty amerykańskie w ciągu kilku dni sięgnęły kolejnych 450 maszyn a niemieckich około 390 co było do przyjęcia w obecnym składzie Luftwaffe, jednak już niedługo cała batalia z oceanu miała przenieść się nad stolicę Amerykańskiego kraju.

​

24 Października Laveris zostaje zatrzymany pod Atlantą a jego oddziały są wstrząśnięte porażką jakiej doznały, generał jednak nie poddaje się i nie melduje dowództwu o porażce tylko prosi o wsparcie 3.Panzerarmee. generała Sitra, ten przybywa mu z pomocą i wspólnie przebija się do samego miasta a wieść o pierwszej bitwie pozostaje tylko w świadomości żołnierzy i generałów z 1.Motorizedarmee.
Ta bitwa zatrzymała na 4 dni całe dwie armie i zmusiła je do małej reorganizacji, Hitler był troszkę zaniepokojony tym zastojem ale ostatecznie przyjął to do wiadomości, ofensywa przebiegała dalej sprawnie a cel jakim był Waszyngton zbliżał się z wielką prędkością, mieszkańcy mogli powoli rozpoczynać ucieczkę.

​

1 Listopada front przedstawiał się korzystnie dla III Rzeszy, oddziały pancerne parły na północ i północny-wschód a także włoscy pancerniacy zmierzali w stronę Columbii, dla planistów pozostało teraz czekać na posunięcia Amerykanów i samego Irkucka.

​

W ciągu tygodnia oddziały Sasziniego tak szybko nacierały, że 5 Listopada zostały odcięte od głównych wojsk niemieckich i okrążone, włoski dyktator był w rozpaczy Hitler zapewnił go, że wydostanie jego flagowe oddziały z pułapki.
Tak się stało jeszcze tego samego dnia okrążenie zostało przerwane a amerykańskie oddziały pancerne rozpoczęły niechybny odwrót na stare pozycje.

​

8 Listopada Irkuck wygłosił orędzie do narodu w którym podał się do dymisji i tym samym przestał sprawować władzę nad oddziałami armii amerykańskiej, III Rzesza zwyciężyła Hitler był już tego pewien Stany Zjednoczone musiały teraz walczyć pod wodzą Najwyższego dowódcy armii McArthura.
Totalny burdel w rządzie kraju zmusił do podjęcia gwałtownych dymisji po kolei zwalniali się kolejni ministrowie sytuacja stała się tragiczna tak samo jak i na froncie brakowało spójności, tym samym Hitlera upewniło to,że 50 dywizji w zupełności wystarczy do zajęcia USA.
W tym samym czasie do polityki wkraczał Genialdinio ale nie miał przebicia i generałowie nie posłuchali go kontrolę dalej sprawował Mc(AI) a na froncie panował kompletny chaos ponieważ przychodziły sprzeczne rozkazy z różnych dowódzctw starego Irkucka i nowego McArthura.

​

Kilka kontrataków które nie były zaplanowane odniosło sukces ku zaskoczeniu wszystkich ale jak się okazało był to tylko łud losu.

​

Pomiędzy 11 a 12 Listopadem swój chrzest bojowy w Ameryce przeszła 7.Panzerarmee. Conviego która wraz z nowymi czołgami odparła atak ale nie obyło sie bez przybycia wsparcia, lekka bitwa przeistoczyła się w najcięższą od czasów bitwy o Moskwę.
W ciągu kilku dni (AI) Arthur opanował sytuację i powoli zaczął ściągać posiłki z zachodu, w pamięci i tak została najcięższa, największa i najhaniebniejsza porażka Irkucka który uciekł z pola walki z ostatecznej godzinie potrzeby narodu amerykańskiego.

​

 

Tego screeny znają wszyscy co czytają AARa.
Linia Stalina miał za zadanie powstrzymać na jakiś okres czasu (rok-dwa) wojska wara.
Dziura była taka ,że moje siły pancerne były w Japoni i w Europie i uznaje to za wielki błąd (cała walka z Japonią była błedem bo naspamował genialdo wcześniej piechoty :wall: ) Jakby Genialdo był na Japoni to linia by się utrzymała (chyba)

Linia Niebieska to część ,,rezerwowa,, lini.
Zielonowaty kolorek- Kociołki :-D
Tutaj główny powód ataku na Japonie. Nie chcąc mieć wojny z aliantami ( Bałem się ,że przyłączą się do aliantów) Dlatego ZSRR był przez jakiś czas w aliantach. A po Turcji to armia czerwona wyzwala Afryke.

A tutaj dlaczego była mi potrzebna flota. Chciałem odbić Wielką Brytanie zdesantować się w Francji i zdobyć cenne PP.

Ale w miedzyczasie.


Czarny-I faza
Fioletowy-II i III faza
Czerwony jasny- Wariant optymistyczny
Czerwony ciemny- Wariant który musi zostać zrealizowany.

 

15 - 30 Listopad



Odcinek 40



​

McArthur w ciągu tygodnia opanował sytuację na froncie i próbował nawet kontrataków, bezskutecznie powrócił jednak do blokady portu w Miami i tym samym zatopił ponad 15 okrętów niemieckich w tym 8 niszczycieli i 7 transportowców.
Laveris odparł z łatwością kontratak i mógł się cieszyć w pełni nowym składem swoich Panter które dotarły do niego 19 Listopada, 22 Dywizja Pancerna była teraz jedną z najnowocześniejszych na froncie amerykańskim Włosi mogli zazdrościć a dowódcy innych Armii czekać na swój "przydział"

​

Ofensywa na całym froncie jednak trwała a 21 Listopada wyznaczono nowe cele które miały zostać osiągnięte do 1 Grudnia, tam też miała się oprzeć zachodnia linia obronna generała Kozaka który wraz se swoimi dywizjami miał dotrzeć w najbliższych tygodniach.
Braki w ilości dywizji były już mocno widziane i stanowiło to problem z którym Hitler nie mógł sobie poradzić bowiem wiele armii już przemieszczało się na wschód a do Ameryki każde jednostki które już docierały parły na wschód tak więc E.Warzkinss musiał oprzeć się na rzece.
Z Pacyfiku średnio tygodniowo docierało 10 dywizji w tym samym czasie z Europy zaledwie 3 więc prognozy ciągle nie były najlepsze, cel był jednak jasny Waszyngton to on po upadku miał całkowicie załamać morale Amerykanów i zmusić ich do rokowań pokojowych jak ZSRR.
Hitler w to wierzył i nie przejmował się raportami o coraz szerszych lukach w rozszerzającym się froncie, E.Warzkinss już rozkazał sformować kolejne 20 dywizji w tym 4 pancerne ale to mogło potrwać.

​

Z frontu nadchodziły pozytywne wieści, 25 Listopada poddało się ponad 180 tysięcy żołnierzy amerykańskich w kotle na wybrzeżu, 4.Panzerarmee. po wsparciu włoskich oddziałów pancernych zmiotła pozycje obrońców a sam MMS został pochwalony przez dowództwo w Europie.
Hitler bardzo chciał przybyć do Stanów ponieważ nigdy tam nie był, miasta na wybrzeżu były w dobrym nie zniszczonymi walkami i nalotami tak więc wyznaczył sobie wizyte na Styczeń 1943 kiedy to już stolica USA miała paść a on sam miał zwiedzić siedzibę prezydenta Stanów Zjednoczonych.

​

W tym samym czasie odbywało się wodowanie 2 nowych pancerników floty niemieckiej, "Ludendorff" i "Hindenburg" były dumą Kriegsmarine i tylko "Bismarck" musiał pozostać w dokach na dłużej kiedy to niedaleko wybrzeży wysp bermudzkich amerykańskie bombowce zbombardowały jego pokład.
Raeder postanowił na razie nie wychodzić w Ocean i dać odpocząć swoim marynarzom.
Nowa granica niemiecko-włoska po aneksji Portugalii.

​

28 Listopada niemiecki wypad kończy się lądowaniem nieopodal Waszyngtonu a można powiedzieć prawie w samym mieście, Faber szybko przegrupowuje swoje oddziały i oczekuje na posiłki które zmierzają w jego kierunku w zawrotnym tempie.
W natychmiastowym ataku nie miał by szans a kiedy dołączy do niego 7.Panzerarmee. Conviego stolica USA będzie w rękach III Rzesz.

​

30 Listopad to kolejny ciężki bój 1.Motorizedarmee. która chyba jako jedyna ze wszystkich osiągnęła maksymalne straty organizacyjne prawie 3 razy jednak za każdym razem wychodzi z bitwy zwycięsko Laveris jednak i tym razem musiał skorzystać ze wsparcia, na dodatek na wschodzie powoli zamykało się okrążenie wokół kolejnych 18 dywizji amerykańskich, McArthur był w tarapatach.

​

 

Grudzień 1942



Odcinek 41







Zdrada!
Der Verrat!​

2 Grudnia wojska niemieckie po raz pierwszy uderzyły na amerykańską stolicę, 3 dywizje piechoty przez kilka godzin szturmowały pozycje wojsk McArthura bezustecznie, Hitler był wściekły i natychmiast wysłał w ten rejon Conviego i jego 7.Panzerarmee.
Pogoda całkowicie popsuła szyki niemieckim planistom, natarcie zwolniło a walki w miastach były praktycznie niemożliwe do wygrania sytuacja znacznie się skomplikowała, na dodatek wykryto obecność Royal Navy w pobliżu swoich niedawnych wysp w sile 40 okrętów w tym prawie 5 lotniskowców klasy IV, Raeder czekał na to od dawna ale ostatecznie nie dostał żadnego rozkazu z powodu niewiedzy w jakim rejonie znajduje się owa flota a w każdej chwili mógł on zostać wezwany na pomoc do USA.

​

2 Dni później unicestwiono kocioł złożony z 18 dywizji amerykańskich a w akcji brały armie Mmsa i Laverisa to "uszczuplenie" sił amerykańskich o ponad 40 dywizji (+Casy) nie zadowoliło Hitlera ponieważ w większości był to dywizje sformowane w pośpiechu i nie w pełni wyposażone(dodaliśmy AI 50 dywizji) dlatego można powiedzieć USA nie straciło jeszcze ani jeden swojej dywizji sformowanej przed inwazją.

​

6 Grudnia natarcie na Waszyngton rozpoczął Convi wraz ze swoimi zagonami pancernymi, i już w pierwszych godzinach natknął się na niespodziewanie zaciekły opór, opady śniegu i powierzchnia która już była pokryta prawie metrowym śniegiem była nieprzejezdna a co dopiero atak piechoty.
Temperatura robiła swoje, atak trwał jednak do wieczora 7 kiedy do Convi rozkazał wycofać się na pozycje wyjściowe z powodu lekkich kontrataków które wyrządzały szkody w pozycjach niemieckich na obrzeżach miasta.
Tym razem E.Warzkinss był wściekły i bezradny kiedy cel był tak blisko okazywał się być tak daleko, nie pozostało mu więc nic innego jak rozpocząć przygotowania do operacji "Cyklon" która miała rozpocząć się na wiosnę 1943, był to mało znany plan natarcie na Nowy York i Waszyngton opracowany w kilkia dni po lądowaniu na wypadek zastoju na froncie, E.Warzkinss sięgnął po niego ale nie mógł go szybko wykorzystać przynajmniej dopóki nie zajął wyznaczonych pozycji.

​

Front 10 Grudnia widać niedobory dywizji na odcinku środkowym.

​

12 Grudnia po kolejnej japońskiej prowokacji a także wymordowaniu prawie 1000 niemieckich oficerów na ziemiach japońskich Hitler nie pozostał bez odzewu i tego dnia ogłosił wojnę między tymi dwoma narodami określał to mianem Zdrady japońskiej.
Oczywiście Japonia graniczyła tylko z Włochami dlatego, też główny ciężar wojny spadł na nich musieli odperzeć potężne zgrupowanie wojsk Cesarza które po zniszczeniu aliantów nie miały zadań a także Saszini dostał zalecenia od E.Warzkinssa, żeby dotarł do Singapuru przed końcem 1943 roku.
Oczywiście Włosi nie byli zadowoleni ale po obiecanych niemieckich posiłkach trochę spuścili z tonu.

​

W Afryce też nie było kolorowo, rozpiętość włoskich sił była niewyobrażalna i to właśnie tam było widać jak niewiele dywizji Bell i Saszini mają na tym kontynencie Hitler jednak nie mówił tu o jakichkolwiek posiłkach przynajmniej do zimy 1943 kiedy to Usa miało już paść.

​

W Stanach na oddalonych mapach można było zobaczyć jak mało zajęła III Rzesza w porównaniu do całego kontynentu, ile jeszcze zostało do przejęcia i jak ciężkie walki będą się jeszcze toczyć, 10 Grudnia zapadła decyzja o przygotowaniach 1.Panzerarmee. i 1.Mechanizedarmee. to wymarszu na front amerykański, w porcie miały się zjawić w okolicach Stycznia a na front trafić w Lutym 1943 roku możliwości transportowe ciągle były niewielkie dlatego tak to wszystko wolno się toczyło.

​

Sytuacja na froncie 1 Stycznia, pozycje do operacji "Cyklon" już są zajęte ale nie ma odpowiedni sił do tej operacji ciągle musi być ona odkładana, w rejon Waszyngtonu przeniesiono 1.Motorizedarmee i praktycznie wszystkie jednostki pancerne.
Włosi tymczasem lansowali się swoimi lotniskowcami przed amerykańskim wybrzeżem, zwodowali je na początku Grudnia a pod koniec był one już za Oceanem, ZSRR także przewijało swoje niszczyciele pod wybrzeżem tylko nikt nie wie po co ;]

​

Wał Wschodni powoli wypełniany jest jednostkami, wielu zarzuca Hitlerowi, że mógł je przerzucić na zachód do Ameryki i zakończyć wojnę już dawno ale zagrożenie radzieckie było tym większe jak szanse Japonii na zwycięstwo jakiekolwiek malały, E.Warzkinss miał wyruszyć w 1943 podpisać pakt o nieagresji z sowietami ale wszystko stało pod znakiem zapytania, mówiono nawet o inwazji jeśli Goliatow się nie zgodzi a jak wiadomo Hitler był do tego zdolny, oddziały SS mogły w kilka dni wkroczyć na terytorium ZSRR i zmiażdżyć wojska wroga.

Siły Osi na początku 1943 roku.

​