MiniAary Warzkinsa 3 - Lebensraum

Styczeń - Luty 1943 rok



Odcinek 42







Zaskakujące początki.​

10 Stycznia oddziały amerykańskie rozpoczęły pierwsze ataki ofensywe na zachodzie frontu czyli tam gdzie obrona była najsłabsza, E.Warzkinss wiedział, że jest to słaba strona całego frontu ale możliwości manewrowe tamtejszych jednostek no i brak rezerw musiały wystarczyć prawie 15 dywizjom które broniły dosyć szerokiego odcinka.

​

Mimo tego, że Włosi nie spodziewali się wojny z Japonią szybko przeszli do działań ofensywnych i w dniach 15 - 22 Stycznia udało się okrążyć ponad 20 dywizji japońskich które stały na granicach, Bell sprowadził tam nawet dywizje zmotoryzowane które szybko i dobrze radziły sobie z pokonywaniem takich odległości, gorsze tereny dopiero się szykowały bowiem marsz przez dżunglę nie mógł być przyjemny.

​

Koniec Stycznia i Lutego to kolejne ataki zaczepne Amerykanów, sytuacja stawała się naprawdę poważna nawet Hitler to potwierdził i rozkazał 3.Panzerarmee pozostać na froncie zachodnim i cofnął jej rozkazy co do ataku na Waszyngton.
Siły Amerykańskie już były ponad 3 krotnie liczniejsze od wojsk niemieckich na swoich liniach, Amerykanie zgrupowali prawie 40 dywizji a Kozak który objął dowództwo nad wojskami na zachodzie zaledwie 17, prosił on oczywiście o wsparcie ale nie mógł na nie liczyć przynajmniej do Marca, zdolności transportowe były ogromnie ograniczone.

​

20 Lutego po miesiącu zaciętych walk padł kocioł na północy a front na południu ustabilizował się, Bell i Saszini szykowali się do wiosennej ofensywy która miała dojść do Rangoonu, Japończycy nie ściągali zbytnich posiłków pewnie byli zajęci walkami z ZSRR i USA dlatego do Włoch i Osi przywiązywali małą wagę, nie mogli także liczyć na pomoc swoich sojuszników Chin ponieważ one się od wszystkiego odcięły i już szykowały swoją rewolucję przeciw Japonii.
Hitler nie przemyślał sytuacji ponieważ walcząc z Cesarstwem ułatwiał sprawę Sowietom i Amerykanom, wezwał do siebie E.Warzkinssa i rozkazał mu zawrzeć pokój do końca roku a działania ofensywne włochów miały być prowadzone normalnie żeby nie wzbudzić podejrzeń, to posunięcie miało na celu zawarcie nowego sojuszu z Japonią i uderzenia na Związek Radziecki gdyby ten odrzucił pakt o nieagresji.

​

Zaś postępy radzieckie daleko w głębi Azji nie były imponujące dopiero po kilku miesiącach wojny udało im się wrócić na swoje granice i dopiero teraz miała rozpocząć się ofensywa w głąb swoich dawnych lądów. Goliatow przerzucił prawie 100 dywizji z granicy niemieckiej i łącznie posiadał siły prawie 400 dywizji według ustaleń japońskich.
Japonia miała prawie 3 razy mniej siły ale rozległe tereny i miasta rozmieszczone niezwykle daleko od siebie pozwalały jej na jako takie manewry oddziałami.

​

22 Lutego do Ameryki wreszcie przybyły wojska 1.Panzer i 1.Mechanizedarmee. czyli kwiat wojsk Wermachtu na świecie, od razu udały się one na swoje pozycje na północ od Waszyngtonu. Laveris objął dowodzenie na operacją "Cyklon" i wyznaczył jej rozpoczęcie na 1 Marca 1943 roku.
Czasu było niewiele ale armie czekały już na pozycjach, pogoda była kapryśna a na dodatek Amerykanie sprowadzili z Pacyfiku prawie 40 nowych dywizji, czas grał na niekorzyść III Rzeszy i Hitlera ponieważ skończyły się praktycznie rezerwy w Europie i siły jakie były w Ameryce Północnej musiały wystarczyć przynajmniej do lata 1943 roku.

​

Dywizje SS dostały swoje pancerniaki po raz pierwszy z opóźnieniem ale nie było co narzekać jak zwykle doborowe jednostki i załogi a także prototypy innych potężnych maszyn. Generał Lupixer z powodu utraty rodziny w wyniku walk partyzanckich musiał opuścić swoją armie na kilka tygodni a dowodzenie nad nią przejął inny wysoką rangą oficer.
Na dodatek 5SS dostała rozkaz przemieszczenia się w rejon Stalingradu jak zażyczył sobie Lupixer przed swoim odjazdem do Niemiec.

​

25 Lutego wykryto flotę Royal Navy wraz z jej ostatnimi okrętami, prawie 15 pancerników i 4 lotniskowce, to robiło wrażenie ale nie na Raederze który natychmiast z werwą młodzika wyruszył w pogoń za okrętami aliantów.
No ale niestety coś za coś na dno poszło 5 nowych U-bootów zwodowanych zaledwie tydzień temu.

​

30 Lutego rozpoczęła się amerykańska ofensywa na froncie zachodnim na pozycje pod Baton spadł grad pocisków a Laveris miał duże rozterki czy rozpoczynać ofensywę na wschodzie czy ratować front zachodni, Hitler oczywiście chciał atakować stolicę ale na generale spoczywała odpowiedzialność za wszystkie jednostki niemieckie w Ameryce, Kozak od pierwszych godzin wołał o pomoc ale sytuacja dopiero się rozwijała a wojska pod Baton dzielnie odpierały kolejne fale najeźdźców, nagle 1 Marca ..........

​

Tego samego dnia Raeder wreszcie złapał flotę brytyjskiego admirała i już w pierwszej potyczce kto był górą ale majstersztyk dopiero się szykował.....

​

 

1 - 15 Marca 1943



Odcinek 43



​

W związku z działaniami ofensywnymi na zachodzie Laveris odłożył ofensywę o kilkanaście godzin, obrona trwała a atak opóźniał się jednak z godziny na godziny, ostatecznie 2 Marca wojska na froncie zachodnim odparły amerykanów a Laveris dał rozkaz do przygotowania operacji "Cyklon"
Jej główne założenia poniżej.

​

W tym samym czasie 3 Marca doszło do największej w historii bitwy morskiej z udziałem ponad 70 okrętów obu mocarstw, resztki Royal Navy uratowanej od włoskiej inwazji 2 lata temu pierw przebazowane zostały do Indii potem Afryki ale tam Oś stopniowo zaczęła zdobywać przewagę, więc portem stały się Stany Zjednoczone.
Z tak bliskiej odległości okręty brytyjskiej marynarki mogły atakować niemieckie konwoje zmierzające do wojsk desantowych i tak się działo kiedy wreszcie Raeder złapał za ogon brytyjskiego generała i nie puścił do samego końca.
W ciągu 18 godzin doszło do prawdziwej masakry okrętów Royal Navy a samą bitwę okrzyknięto najwiekszym morskim zwycięstwem III Rzeszy i Niemiec w jej historii.
Na dno poszło 19 niszczycieli, 5 lekkich krążowników, 7 ciężkich krążowników, 8 pancerników, 3 lotniskowce (2 dobite w następnej krótkiej potyczce) tym samym pokazało to olbrzymią potęgę pancerników i zatkało gęby tym którzy mówili, że zaczęła się era lotniskowców, Raeder który już był bohaterem narodowym teraz stał się znanym na całym świecie człowiekiem i był rozpoznawalny jak nikt inny jako największy admirał w dziejach świata.
(Nie wykorzystywałem buga z CVL ponieważ ich nie mam ;])

​

4 Marca o godzinie 12.40 czasu berlińskiego a 4.20 waszyngtońskiego rozpoczęła się operacja "Cyklon" w sile ponad 40 dywizji zmechznizowanych, zmotoryzowanych, pancernych i zwykłych piechoty, generał Laveris głównodowodzący od początku przewidywał zaciekły opór ale przez pierwsze linie przełamał się bez większych strat.
Doborowe jednostki III Rzeszy szybko złamały morale obrońców i tym samym pogrzebały ich nadzieje na jakomkolwiek obronę stolicy, wprawdzie Amerykanie na wiosnę z zachodu ściągnęli ponad 40 świeżych dywizji ale to było za mało, według raportów wywiadowczych Amerykanie do Maja mieli posiadać na wschodnim wybrzezu ponad 150 dywizji kontra 59 niemieckich i 6 włoskich, te dane były niepokojące ale też nie potwierdzone.
Przewaga lotnictwa nie była wykorzystywana ponieważ każdy nalot powodował duże straty Luftwaffe i tym samym owocował dużymi uzupełnieniami, rola lotnictwa ograniczała się do walki w skrajnych przypadkach.

​

5 Marca McArthur postanowił wykonać gwałtowny zwrot akcji atakując na lewe skrzydło oddziałów ofensywnych, ale i o tym pomyślał Laveris zostawiając tam włoskie elitarne oddziały pancerne, żołnierze amerykański odbili się niczym piłka od lini obronnych Sasziniego.
Mimo tego straty po obu stronach były dotkliwe i jednocześnie pokazało to jakimi rezerwami dysponują Amerykanie a były to duże siły.

​

Już po 2 dniach od rozpoczęcia ofensywy oddziały amerykańskie w Waszyngtonie masowo kapitulowały, Laveris który wykonał kończący atak podziękował za to swoim żołnierzom i za dzielny marsz przez Stany Zjednoczone 7 Marca w Waszyngtonie gdzie na kilka godzin zatrzymał się wraz z pozostałymi armiami niemieckimi, ta doniosła chwila była kolejną którą mogli przeżywać żołnierze 1 armii III Rzeszy.
Hitler który już dawno odwołał swoją wizytę teraz postanowił przybyć tam już 14 Marca by osobiście odebrać defiladę wojsk niemieckich w Ameryce, E.Warzkinss też miał tam być jak i cała śmietanka generalicji i sztabowców.
Po prawie pół roku od lądowania udało się zdobyć ten jakże niedaleko od Miami cel i przypieczętować sukces nad Amerykanami, McArthur zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach a jego następce miano wybrać 29 Marca w tym momencie przejął władze nie kto inny jak sam jego zastępca.

​

Amerykańska marynarka także przeżywała kryzys w pierwszych 2 tygodniach marca stracili oni ponad 6 lotniskowców i to większość od włoskiej floty, zaowocowało to tym, że w ciągu pół miesiąca na dno poszło więcej okrętów niż przez ostatnie 5 miesięcy.
Były to powody do zadowolenia i dalszego inwestowania w pancerniki.

​

14 Marca wznowiono operację "Cyklon" i ruszono w stronę Nowego Yorku czyli kolejnego celu do ostatecznego zdobycia wschodniego wybrzeża i zapewne propozycji kaputulacji od USA.

​

 

16 - 30 Marzec



Odcinek 44



​

Oddziały 1.Motorizedarmee szybko posuwały się wschodnim wybrzeżem i 16 Marca dotarły do Atlantic City gdzie odparły silny kontratak rosnących z dnia na dzień sił amerykańskich. Hitler dostał szczegółowy raport o siłach amerykańskich z Lutego i Marca i jasno wynikało z tego to, że z Pacyfiku ściągnięty zostało nie mniej jak 150 świeżych dywizji a kolejnych 50 sformowano, sytuacja stała się dosyć oschła a E.Warzkinss. zostawił sprawę niewyjaśnioną po czym pojechał do Waszyngtonu na spotkanie z Kozakiem, de Ptyszem i Lupixerem aby omówić sprawę frontu w Ameryce Północnej.

​

Stało się jednak najgorsze, oddziały niemieckie które od prawie 2 tygodni zatrzymywały kolejne fale amerykanów nie wytrzymały naporu i 19 Marca front zachodni został przełamany a plany Amerykanów szybko zostały przewidziane. Generał Kozak który po rozmowach z E.Warzkinssem i dowódcami SS którzy oceniali sytuacja nie namyśłał się długo i już 22 Marca postanowił wycofać się na linie awaryjną która była można powiedzieć jedyną jaką Niemcy mogli teraz stworzyć.
Ta niebezpieczna sytuacja na zachodzie zmusiła dowództwo do przesyłania kolejnych dywizji na zachód a nie wprost na front wschodni gdzie rozstrzygały się ostateczne losy Nowego Yorku, jak się okazało na zachodzie Amerykanie skupili przewagę liczebną prawie 3 : 1 w dywizjach lądowych w czym 4 : 1 w pancernych co dawno się nie zdarzyło.
15 Dywizji tyle liczył front zachodni i tyle dokładnie miało zatrzymać napór 2 armii amerykańskich które ze wściekłością ruszyły odzyskiwać swoje utracone tereny, Goring zgodził się aby udzielić wsparcia lotniczego i od Kwietnia miały rozpocząć się regularne naloty w celu zredukowania tak olbrzymiej przewagi wroga.

​

Po krótkim zastoju na wschodzie 24 Marca znowu ruszono tym razem z Convim dowódcą 7.Panzerarmee. na czele, opór nieopodal został szybko zniszczony a obrońcy zmasakrowani podczas walki pod takim naporem wojsk, trzeba było jednak przyznać, że natarcie wytraciło impet i walka o każde miasto dopiero teraz się zaczynała, w przeciągu zaledwie kilkuset kilometrów i odległości kilku prowincji ilość dywizji wroga stale rosła, morale jednak było wysokie a podwyższyło się kiedy zapowiedziano nowe dywizje na początku Kwietnia.

Tygrysy w Baltimore szykujące się do "wymarszu" na północ.

​

Końcówka miesiąca była wyjątkowo krwawa doszło do prawie 3 dużych bitew na przestrzeni 2 dni z których wszystkie były oczywiście wygrane przez III Rzesze.
Ważniejszym wydarzeniem było jednak przejęcie urzędu prezydenta Stanów Zjednoczonych przez nowego kandydata który został wybrany dosyć szybko Philipa Curtisa od 2 Kwietnia miał zarządzać całą armią, marynarką i lotnictwem USA, Hitler był lekko zaniepokojony wyborem niego ponieważ miał on duże poparcie ludności ale nie był jakimś wybitnym taktykiem a swoje założenia opierał bardziej na farcie i przewadze liczebnej.

​

Sytuacja 2 Kwietnia w chwili przejęcia urzędy przez Genialdinga, niebezpieczny "łuk" powstający na północy od Waszyngtonu przybiera niezbyt bezpieczną dla Niemców formę, ponieważ środek frontu jest całkowicie odsłonięty, ale Włosi i tym postanowili się zająć wysyłając tam swoje dywizje pancerne, na dodatek góry już jako tako stanowiły przeszkodę dla oddziałów amerykańskich.

​

Wojna radziecko-japońska przypomina bardziej wycieczki krajoznawczej po obu stronach, nie mniej jednak sowieci powoli spychają kitajców na wschód a Ci dramatycznie szukają rozwiązania.
Wojna włosko-japońska natarcie trwa ale już widać, że sytuacja w stosunkach się polepsza, Hitler postanawia zawrzeć pokój ale dopiero jak Cesarstwo odda ziemie do Singapuru, oczywiście Cesarz odrzuca tą ofertę ale wojska włoskie i tak powoli zbliżają się do celu przeznaczenia.

​

 

1 - 15 Kwietnia



Odcinek 45



​

Działania odwetowe na zachodnim odcinku trwały i lekkie kontrataki mocno wzburzały liniami amerykańskimi, von Leeb musiał uważać, ponieważ posiadał niewiele dywizji a nadmierne ich wyczerpanie mogło doprowadzić do załamania się frontu jeżeli amerykanie prowadzili by ewentualnie ofensywę dalej.

​

2 Kwietnia walki na odcinku wschodnim także trwały i były o wiele bardziej żażarte od tych które prowadził von Leeb. Niemieckie wojska musiały odpierać coraz liczniejsze kontrataki wojsk amerykańskich i na dodatek kontynuować marsz na Nowy York, było to trudne zadanie przygądając się rosnącym siłom USA.
Nowy prezydent(genialdo) wprowadził wiele zmian i przerzucił większość jednostek w okolice wschodniego wybrzeża a pozostałe grupy armijne pozostawił aby nękały oddziały na odcinku wschodnim.

​

Kiedy Hitler i E.Warzkinss świętowali praktycznie już zwycięstwo na wschodnim wybrzeżu walki w okolicach Scranton przybierały na sile, to miasto było kluczowym ośrodkiem komunikacyjnym na drodze do granicy kanadyjskiej a także ostatnim przystankiem do Nowego Yorku.
Amerykanie wiedzieli o tym ponieważ ze szczytu wieżowców w mieście było już widać tumany kurzu i pyłu jakie rozsiewały niemieckie czołgi, dowódcy USA zgromadzili 3/4 swoich sił pancernych do obrony tego odcinka a kontrataki na 1.Panzerarmee nigdy w historii nie były tak silne.
Przewaga liczebna wroga była przytłaczająca na dodatek 1 i 2 Panzer-division musiały wspierać ataki na miasta na wschód od ich pozycji.

​

Sytuacja nie polepszała się 5 Kwietnia straty sięgnęly ponad 120 czołgów i 290 pojazdów zmechanizowanych, Saschauer dramatycznie prosił o posiłki ale dostał jasną i klarowną odpowiedź która mówiła wszystko. "W tej chwili wszystkie jednostki niemieckie dzielnie walczą na froncie amerykańskim, rezerwy już zostały rzucone a ewentualne posiłki przybędą jak tylko będą mogły, wierzymy w wasze umiejętności generale Saschauer" oczywiście oznaczało to, że 1.Panzerarmee. dalej będzie broniła się sama a na dodatek nie otrzyma posiłków nawet po utrzymaniu swoich pozycji.
1.Motorizedarmee. przemieszczona została w rejon 1.Mechanizedarmee. opuszczając tym samym Atlantic City i zostawiając je na pastwę Amerykanów, oczywiście miasto dalej pozostało opuszczone ale pozwoliło to skoncentrować Laverisowi większą ilość dywizji na tym krótkim odcinku frontu.
Na dodatek ciągle trwała walka o Altonę na zachód od 1.Panzerarmee. grupa armii "umlut" generała Pattona ze swoimi 17 dywizjami odpierała przez 24 godziny natarcie wojsk Osi kiedy to wreszcie wieczorem 5 Kwietnia miasto padło.

​

Sukcesy von Leeba szybko były zapominane, ataki na jego tyły zmuszały do ciągłego odwrotu wojska niemieckie co całkowicie dezorganizowały dowództwo dywizji. Malało o dziwo morale które ciągle utrzymywało się na wysokim poziomie, zapewne żołnierze walczący od początku lądowania byli już zmęczeni walkami o te same tereny i zniechęceni brakami postępów na ich odcinku, oliwy do ognia dolewały niepokojące informacje o rosnącej liczbie dywizji wroga i rzekomej załamanej ofensywie Laverisa, Hitler oczywiście ciągle podtrzymywał na duchu i obiecywał rychły koniec wojny.

​

7.Panzerarmee. wyczerpana po walkach o Altonę, straty większe niż u 1.Panzerarmee. Laveris dostaje ostrzeżenie aby rozważniej uderzał na pozycje wroga który ma liczebną ale nie jakościową przewagę.

​

Oczywiście po przeciwnej stronie straty w ludziach także dawały o sobie znać ale na pewno w mniejszym stopniu niż w niemieckich dywizjach, zacięte walki znowu rozpoczęły się 8 Kwietnia z samego ranka na pozycje pod Scranton spadł grad pocisków a czołgi dywizji pancernych musiały odpierać kolejne fale atakujących, Laveris postanowił pójść za ciosem i jeszcze raz spróbować przebić się do Nowego Yorku, kilka godzin potem zaatakował na New ark.
Pesymistycznie nastawieni na inwazję w USA teraz mówili, że to ostatnia szansa na wygranie tej wojny czyli zdobycie miasta ale losy bitwy od początku były przesądzone, przewaga liczebna + walka w mieście i nocne starcia doprowadziły do sromotnej porażki z której Laveris nie mógł się pozbierać.

​

Kiedy Newark płonął Saschauer ponownie musiał odpierać potężne natarcie wojsk pancernych, mają przeciwko sobie prawie 300 000 żołnierzy wojsk alianckich razem ze swoimi 28 000 i prawie 285 czołgami nie mógł długo się opierać i wieczorem rozpoczął odwrót na pozycje wyjściowe, Nowy York oddalał się.
Hitler po otrzymaniu wiadomości wpadł w szał po raz pierwszy od pierwszej porażki o Moskwę o cofaniu nie było mowy ale na szczęście wiadomość ta nie rozbiegła się za nadto i udało się to w większej mierze zataić.
E.Warzkinss szukał wolnych rezerw w Europie ale wszystko było kierowane na granice ze Związkiem Radzieckim, musiał poinformować wodza o braku jakichkolwiek rezerw poza dywizjami Kozaka które zmierzały już do Waszyngtonu.

​

13 Kwietnia był jednak najważniejszą datą w pierwszych dwóch tygodniach Kwietnia bowiem tego dnia Cesarstwo Japonii podpisało akt pokoju ze Stanami Zjednoczonymi na mocy których odzyskiwało wyspy japońskie ale straciło większość wysp na Pacyfiku a także Tajwan, ta nowina obiegła świat w trybie ekspresowym, Hitler dowiedział się o tym przy porannym śniadaniu i już nic po tym nie przełknął.
Był to zaplanowany pokój więc to dlatego zauważono nagły wzrost dywizji USA, to była pułapka w którą dowódcy niemieccy wchodzili coraz bardziej, pokój został zawarty już wcześniej ale teraz na oficjalnych warunkach, oznaczało to, że ponad 200 dywizji będzie na wschodnim wybrzeżu do końca Kwietnia przeciwko 50 niemieckim, E.Warzkinss nie mógł się nadziwić jak im się to udało tak samo jak i włoski sojusznik.
ZSRR także nie było zachwycone teraz cała potęga jaka jeszcze pozostała Japonii skierowana została na Goliatowa.

​

Dzień później widać było efekty zawracia pokoju, kulminacja prawie 60 dywizji pod Newarkiem.

​

Laveris jednak nie poddawał się i ponownie rozpoczął uderzenie na Scranton wierząc, że nie wszystko stracone szybko przekonał się o tym kiedy na Altone spadło morze pocisków wroga, teraz Convi musiał stawić czoła potężnej nawale jednostek nieprzyjaciela czy uda mu się zatrzymać ofensywę Amerykanów w to na pewno wierzą Hitler i E.Warzkinssssss.

​

 

16 - 30 Kwietnia



Odcinek 46



​

Ataki na froncie zachodnim przybierały na sile a szanse na jakieś większe kontrataki zaczepne był coraz mniejsze, zaczęto tworzyć okopy i linie obronne na Lini von Leeba ale o większych fortyfikacjach nie było mowy.

​

Walki na wschodnim odcinku trwały jednak dalej a straty o Altonę sięgały już ponad 100 000 zabitych po obu stronach, ta jedna z najkrwawszych bitew o Amerykę Północną filmowały niemieckie kroniki filmowe które miały to potem ukazać jako największy sukces III Rzeszy od czasu podboju ZSRR czyli rozbicie amerykańskiej armii właśnie w tym miejscu.
Convi który przejął dowództwo nad tym odcinkiem musiał uporać się z coraz gorszą infrastrukturą i zaopatrzeniem, wspierały go od 17 Kwietnia samoloty niszcząc w ciągu kilku dni 5 dywizji amerykańskich i znacznie ułatwiały ataki na miasta.
Amerykanie starali się przeciwstawić temu zagrożeniu ale ich lotnictwo było zmasakrowane a na lotniskach w okolicach Waszyngtonu zniszczono prawie 400 maszyn.

​

Do walki o rejon Scranton także rzucono wszystkie dostępne jeszcze siły, Laveris ponownie uderzył na pozycje amerykańskie i zmusiły wojska zmotoryzowane aliantów do odwrotu, jednostki niemieckie były jednak wyczerpane i zajęcie miasta równało się z natychmiastowym kontratakiem i porażką, Nowy York ciągle był w tej samej odległości a Hitler niecierpliwił się.
Na dodatek rósł wyłom na centralnym odcinku frontu i wojska włoskie pognały aby go załatać odsłaniając tym samym lewą flankę frontu zachodniego na bezpośredni atak, Pittsburga broniły zaledwie dywizje piechoty które nie mogły oprzeć się 3-krotnej przewadze liczebnej.
Sytuacje pogorszyły nowe posiłki amerykańskie w postacie ponad 20 dywizji kanadyjskich które rozlokowały sie na tyłach jako rezerwy wojsk McArthura, Laveris i Convi nie otrzymali nic a von Leeb 3 dywizje piechoty, to były kropelki w oceanie potrzeb Wermachtu.

​

22 Kwietnia rozpoczęła się amerykańska ofensywa skierowana na Waszyngton to było jasne, Laveris został ranny w czasie ostrzału artyleryjskiego i dowodzenie objął Arekus, 1.Panzerarmee. rozpoczęła odwrót z pod Altoony a potężny atak na 1.Mechanized i 1.Motorizedarmee. trwał nieprzerwanie przez 8 godzin, miasto przeistaczało się w morze ruin.
Do E.Warzkinss te wieści dotarły w samo południe kiedy właśnie szykował się do przeglądu nowo-sformowanego korpusu pancernego, wydał on rozkaz ani kroku wstecz a jeżeli już to miasta miały być zrównywane z ziemią, USA już nigdy nie miało być takie samo.
Atak został odparty po 11 godzinach zakończony wycofaniem się aliantów na swoje pozycje wyjściowe sytuacja póki co była opanowana ale Atlantic City był łakomym kąskiem dla wojsk amerykańskich.

​

Humor Osi poprawiła wiadomość o wypowiedzeniu przez Chiny wojny ZSRR i tym samym prawie 200 świeżych dywizji dla Japonii która wszystkie siły kierowała właśnie na sowietów.

​

W tym samym dniu stała się rzecz niebywała łączność z południem i głównym portem zaopatrzeniowym została zerwana przez amerykańskie wojska zwiadowcze które okrążyły kwiat Wermachtu, wojska niemieckie na mapach znalazły się teraz w potrzasku i mogły zostać unicestwione w ciągu kilku dni. Hitler natychmiast wysłał flotę transportową do Waszyngtonu na wszelki wypadek a także wyczekiwane długo dywizje Kozaka z Norwegii, Włosi już od kilku dniu powoli zataczali koło w pogoni za wojskami USA i tym razem prawie ich mieli.
Natychmiast rozpoczęto wyburzanie Waszyngtonu w obawie przed jego odbicie a także Dover te miasta miały zniknąć z map świata.
Do tej sytuacji celowo dopuścili generałowie Niemiec, tak mówił E.Warzkinss ale doskonale od wiedział, że nie może osłabić frontu na rzecz ochrony tyłów ponieważ jego siły i tak były już symboliczne.

​

Shermany szybko parły w kierunku swojej upadłej stolicy ale w porę przybyły wojska von Kozaka i odparły ten zdradziecki atak na tyły niemieckiej armii, w tym samym czasie jednodniowe okrążenie zostało przełamane a wojska Genenal wpadły w pułapkę.
To wszystko pokazywało jak dużo się dzieje w zaledwie kilka dni, wojna przybrała niespotykanego tempa a działania musiały być przynajmniej ze strony niemieckiej precyzyjnie planowane, ponieważ Amerykanie mogli rzucić potężną falę nawet bez dokładnie opracowanych ruchów wojsk.
Tak czy siak niszczenie miast trwało a prezydent USA mógł tylko na to patrzeć z morza lub powietrza i tylko z fotografii zwiadowczej która była niedokładna, zapewne to zmusiło go do zmobilizowania swoich żołnierzy i poderwania ich do jeszcze jednej próby przełamania frontu.

​

Tak się stało 25 Kwietnia kiedy po raz kolejny na pozycje armii Arekusa i Laverisa spadły masy pocisków wroga, sytuacja była kiepska ponieważ przewaga liczebna była przygniatająca, oddziały zmechanizowane walczyły o każdy budynek i do 27 Kwietnia udawało się wypierać z przyczółków na obrzeżach oddziały alianckie, niestety wtedy przybyły posiłki pancerne które przesądziły sprawę ponad 400 000 żołnierzy alianckich kontra zaledwie 40 000 czyli przewaga 10-krotna losy bitwy były przesądzone.
Hitler nie chciał przyjąć tego do wiadomości ale był bezsilny dalszy brak jakichkolwiek rezerwy całkowicie blokował jakiekolwiek ruchy ofensywne państw Osi.

​

Humorów nie poprawiła nawet wiadomość o kapitulacji 9 dywizji amerykańskich pod Waszyngtonem po tej bitwie Luftwaffe dostało rozkaz odwrotu z lotnisk nieopodal amerykańskiej stolicy do Miami i na Bermudy ten ruch podbudował morale Amerykanów ale była to tylko zagrywka taktyczna ze strony E.Warzkinssa.

​

30 Kwietnia została ustalona nowa linia obrony zwaną Linią Laverisa i była to ostania linia obrony przed odwrotem do Miami ponieważ tereny podmokłe i bagienne które rozpościerały się na wybrzeżu nie nadawały się do walki a na dodatek Amerykanie mogli szybko odciąć wojska niemieckie gdyby te utknęły na którymś z nich.
Kwiecień był miesiącem przełomowym III Rzesza została odparta od Nowego Yorku ale zagrożenie nie zniknęło potęga E.Warzkinssa dalej była ogromna a cały arsenał Osi zdawał się nie mieć końca, powstał plan ataku na Szkocję gdzie ciągle broniły się wojska alianckie i było to także pewnym przyczółkiem dla wrogich wojsk, postanowiono z tym skończyć i to jak najszybciej.

​

 

-------------------------------------------------------

Odcinek 7 - Rysa na Pierścieniu Nibelunga​

Początkowy sukces inwazji na Vereinigten Staaten, w wyniku której przejęto kwiat amerykańskiego przemysłu i kultury na Wybrzeżu Wschodnim, przerodził się w niemalże katastrofę. Niespodziewanie, liczebność Jankesów wzrosła, wymuszając konieczność zatrzymania inwazji podług doktryny Blitzkriegu. W miarze dywizji, Amerykanie dominowali co najmniej czterokrotnie. Gdyby nie obecność prawie samej elity pancernego wojska niemieckiego, najpóźniej w marcu doszłoby do tragedii narodowej... Nawet tak utalentowani dowódcy, jak Feldmarschall Arekus czy de Navarro, von Leeb bądź Generaloberst Convi, nie zapewnili Rzeszy wiktorii.

To nie hiszpańska sielanka​

Linia von Leeba na wschodzie okupowanych terenów miała stanowić tymczasową zaporę przed Jankesami. Została jednak szybko przełamana przez przeliczną milicję i piechotę amerykańską, wspieraną przez średnie czołgi, nazwane modelem M3 Lee, gdzieniegdzie jednak dostrzeżono zupełnie inne (i o wiele skuteczniejsze) modele czołgów amerykańskich... W ciężkich walkach o utrzymanie pozycji, Laveris de Navarro otrzymał postrzał w lewe ramię, gdy jego Sonderkraftfahrzeug 251 z którego dowodził, dostał z serii ckm'u. Pewien amerykański strzelec M4 Shermana zapewnił zasłużonemu generałowi szybszy wyjazd z kontynentu amerykańskiego...

Przez pewien okres czasu, dywizje w rejonie Waszyngtońskim zostały otoczone, otrzymując jedynie wsparcie poprzez transporty morskie. Nowy York został zajęty, zaś wymęczone oraz wykrwawione dywizje pancerne i zmotoryzowane musiały czym prędzej uciekać. W stronę Baltimore... Nawet taki cud techniki, jak Panzerkraftwagen V Panther, nie pomogły powstrzymac nawały amerykańskiej, wśród której było pełno dywizji zmotoryzowanych, zmechanizowanych, czy nawet pancernych.

W przygotowaniu do walki o honor oraz zwycięstwo Seine Vaterland.​

9 maj 1943 roku miał być sądem ostatecznym dla sił niemieckich w Ameryce. W Baltimore skoncentrowano 25 dywizji niemieckich, gotowych do załadowania na transporty. Prawie ćwierć miliona żołnierzy*, z których większość pamiętała Wycieczkę Do Uralu. Wszyscy załamani, niedowierzali temu, co się w kwietniu stało. Mając tak ogromną przewagę, jak E. Warzkins w radiu nadawał, zostali zepchnięciu niemalże na mieliznę, tak nagle... Wielu zwątpilo w Wodza... Ale Jankesi na to nie zważali. Każdy niemiecki żołnierzy, pod Baltimore, musiał walczyć, by przeżyć.

Rankiem, Amerykanie w sile prawie 70 dywizji (około 650 tysięcy ludzi), całymi swoim sprzętem rozpoczęli atak na okopane siły niemieckie pod Baltimore. Kolumny pancerne oraz piesze McArthura natarły z całym impetem na najdalszy przyczółek niemiecki, jaki miały stanowić czołgi z 7. Panzeramee pod dowództwem Convi'ego. Na przedpolach, zrytych dołami i śladami gąsienic od poprzednich walk, czołgi oraz maszyny samobieżne wypaliły swoje działa. Pierwszy akcent największej bitwy w Ameryce rozpoczął się. Przewaga Jankesów udzielała się w coraz liczniejszych, oskrzydlających atakach. Powoli dywizje III Rzeszy musiały wycofywać się w stronę miasta...

Spadkobiercy Złota Renu zostawili swój pomnik​

Koło godziny siedemnastej, maszyny samobieżne i piechota zmechanizowana 1. Zmotoryzowanej Armii, w akcji kontruderzeniowej, rozpoczęły natarcie na siły amerykańskie na przedmieściach Baltimore. Domy, które pozostały po wcześniejszych zwycięskich bitwach, zostały zostały zniszczone w chaosie bitewnym. Żołnierze niemieccy uciekali się do obrony w domostwach, wystawiając domowników jako zywe tarcze. Stodoły służyły za gniazda przeciwpancerne oraz artyleryjskie, gdzie zamieszczano działa ze zniszczonych podwozi Sturmpanzerów II czy Wespe. Akcja pancerna rozgrywała się niemalże na ulicach, trawnikach, w parkach...

Tuż przed dziewietnastą, wszystkie dywizje niemieckie wycofały się do miasta, czynnie próbując zaszkodzić Amerykanom. Wtedy do wszystkich generałów dotarła informacja o tym, że dowódca Siódmej Armii Pancernej, Generaloberst Convi, został pojmany przez Jankesów. Obniżyło to i tak już zdruzgotane morale żołnierzy. Wielu chciało przeżyć i wrócić do domu, za wszelką cenę. Tylko konieczność odpierania ostrzału amerykańskiego determinowało do działań bojowych. Była to jednak wielka klęska, dla narodu Niemieckiego. Przed północą, wszystko co zostało z 25 dywizji, wykonało odwrót z Baltimore na południe, w celu skierowania się do portów, gdzie czekały na nich statki transportowe, z kursem na Bermudy.

Uradowani żołnierze Wujka Sama, wkraczający 10 maja do Baltimore​

Propaganda niemiecka na fakt odwrotu z USA, zaprzeczała temu wydarzeniu. "Oficjalnie", armia niemiecka zaprowadza ład i kulturę w Ameryce, niczym rycerze... W armii jednakże, bitwa o Baltimore od 9 maja kojarzy się z najgorszymi aspektami wojny, zaś praktycznie każdy żołnierz niemiecki czuł strach na wieść o wyjeźdźie choćby za Atlantyk... Prawie jedna trzecia sprzętu czołgowego poszła w zniszczenie lub przejęcie, podobnie stało się ze sprzętem artyleryjskim, choć o połowie mniejszej ilości. Co piąty żołnierz niemiecki może nie zobaczyć już nigdy ojczyzny; połowa z nich zginęła, zaś druga część przejęta do niewoli.

 

Maj 1943 roku



Odcinek 47




​

Od 1 do 3 Maja trwały walki o przedpola Baltimore i uciekające wojska 1.Panzerarmee. sytuacja była zła ale linia Laverisa zbudowana w pośpiechu i chaosie musiała oprzeć się potężnej fali amerykanów. Siły McArthura z każdym dniem były liczniejsze to było nie pojęte Convi przygotowywał swoje dywizje do ostatecznego starcia a Arekus dokonywał podziału miasta na strefy obronne, Saszini planował obronę lewego skrzydła a Laveris chciał zmotywować swoich żołnierzy i osobiście ranny przyleciał na kilka godzin na samą linie frontu.

​

8 Maja pada linia von Leeba a sam feldmarszałek rozpoczyna manewry ogólno frontowe rezygnując z dotychczasowych metod i kontruje wszystkimi siłami aby zatrzymać wojska wroga tak długo jak się da i udaje mu się to.
Jego 16 dywizji kontra 35 amerykańskich przewaga była duża ale doświadczenie górowało na razie nad liczebnością mimo dużych strat osobowych, Mobile zostało stracone 9 Maja a odbite już dzień później oczywiście tylko na chwilę ponieważ potem nastąpiło taktyczne wycofanie się wojsk.

​

9 Maja rozpoczęła się ostateczna ofensywa Amerykanów w sile 650 000 żołnierzy ponad 1200 czołgów, 300 dział samobieżnych, 2500 dział artylerii, 6000 moździerzy i masa innego sprzętu, taki grad pocisków spadł na pozycje 1.Motorized,Mechanized i 7.Panzerarmee. plus kilka dywizji piechoty bitwa się rozpoczęła ale takiej nawały wojska niemieckie nigdy nie odpierały.
Nieco po 12.20 wojska amerykańskie przełamały przednie linie obrony Laverisa i utworzyły wyłom na lewej flance żeby go załatać dywizje z 1.Motorizedarmee. ruszyły na pomoc oddziałom broniącym się ale był to wielki błąd, w ciągu kilkunastu minut skierowano tam cały ostrzał artyleryjski i oddziały zmotoryzowane zostały zdziesiątkowane a wyłom powiększył się prawie na całe lewe skrzydło.
Do 13.40 trwały starcia na przedmieściach kiedy to nagle dywizja pancerna Conviego została otoczona na wschodnim odcinku wybrzeża, prawie 300 shermanów odcięło drogę ucieczki dowódcy 7.Panzerarmee. i tym samym zmusiły go do kapitulacji w ciągu godziny.
Oczywiście panował taki chaos, że nic o tym nie było wiadomo ponieważ krótko po 15.00 padła kwatera główna Arekusa który kilka minut wcześniej ewakuował się na tyły miasta, Amerykanie weszli do miasta i zdobyli główne gmachy w centrum całkowicie dezorganizując obronę niemiecką, rozbite oddziały walczyły praktycznie we wszystkich dzielnicach północnych a także środkowych na południu generał Arekus szykował się do odbicia ratusza w centrum.
O godzinie 17.15 11 dywizja pancerna i 21 dywizja pancerna ruszyły w kierunku ratusza osłaniane przez resztki oddziałów 1.Motorizedarmee. niestety już na pierwszych liniach Amerykanów zniszczonych zostało 21 Panter, straty rosły a amerykański kontratak rozpoczął się jak na złość w tym samym czasie, w ciągu 17 minut od rozpoczęcia ataku 21 dywizja pancerna straciła 34 czołgi i prawie 2300 żołnierzy w tym wielu poddało się kiedy zostali otoczeni, wszyscy dostali rozkaz odwrotu po tym jak McArthur podał do wiadomości o poddaniu się Conviego i kolejnym uderzeniu na fabryki w południowej części miasta, Linia Laverisa w całości została przełamana, o godzinie 18.00 rozpoczął się generalny odwrót.

​

Sytuacja 10 Maja była okropna E.Warzkinss przedstawił Hitlerowi mapę oddziałów gdzie się przemieszczają i stacjonują nie długo trwała analiza bitwy ale dłużej dyskusja o przekazach propagandowych aliantów.

​

12 Maja wszystkie jednostki dostały rozkaz skierowania się do portu w Miami a te które były w Waszyngtonie zabrano w ciągu jednego dnia na okrętach i statkach transportowych, rozpoczął się największy odwrót w historii III Rzeszy, niedobitki wojsk z pod Baltimore miały pierwszeństwo reszta musiała zmierzać na południe.
Hitler nie był tym pocieszony i do końca sprzeciwiał się temu ale kiedy uświadomił sobie, że może stracić najlepsze jednostki zgodził się na tymczasowy odwrót, E.Warzkinss ciągle powtrzał mu, że Meksyk już czeka i Włosi wesprą nas i tym razem.
Do opinii publicznej podano wiadomość o odwrocie "zwiadowczych sił desantowych" z Ameryki Północnej na okres nieokreślony z powodu braku surowców i coraz większych sił w Afryce, ta zdolna polityka E.Warzkinssa spowodowała to, że Niemcy i inni którzy byli z III Rzeszą czuli się bezpiecznie a w podbitych narodach pojawiło się światełko nadzieji, że i dla nich przyjdzie wyzwolenie.

​

14 Maja Amerykanie wkroczyli do swojej zniszczonej stolicy i dumnie wywiesili flagę w Białym Domu który się ostał, ludność oszalała a wiara w zwycięstwo się odrodziła a Alianci znowu stanowili siłę z którą trzeba było się liczyć a przynajmniej oni tak uważali inne zdanie miała Osi no ale to już było znane.

​

Ostateczni cios Amerykanie chcieli zadać flocie transportowej kiedy złapali ją tuż u swoich wybrzeży, 16 Maja Raeder po raz kolejny starł się z lotniskowcami i dokonał prawdziwego złomowania amerykańskich okrętów, 6 lotniskowców i 1 pancernik to kolejny z rekordów na jego kącie ciągle umacniał swoją pozycje i sławę w całej Europie a we wrogach budził postrach.
USA utraciło ponad 60 % swojej floty a jej resztki ukrywały się w portach i na Pacyfiku, Europa była bezpieczna tak jak i Afryka ponieważ bez panowania na morzu to Niemcy panowali na oceanach.

​

W powietrzu także utrzymano przewagę na bombowcami amerykańskimi i tym samym zapewniono sobie bezproblemową ucieczkę.

​

Zgrupowanie wojsk po odwrocie z Ameryki Północnej i na Lini Lebensraumu. Coraz więcej wojsk na wschodzie ma wywrzeć presje na Sowietach a wojska z USA mają teraz być przerzucone do Afryki, Europy i prawdopodobnie nowych, starych sojuszników Japończyków którzy mieli podpisać akt pokojowy 21 Czerwca 1943 roku.

​

Rok 1943 po swoich dobrych początkach nie malował się najlepiej, po raz pierwszy zobaczono rysę na wojskach państw Osi a tereny o które walczono nie ma cały rok utracono w ciągu półtora miesiąca, był to wielki cios dla samych generałów ale i duży szok dla żołnierzy którzy walczyli tu od początku, po co skoro i tak wszystko zostało stracone...

 

Price of freedom

In God We Trust​

”Nasza sytuacja nie jest łatwa. Jesteśmy uwikłani w ciężkie walki w Azji, a na dodatek Nazistowskie hordy wlały się na naszą ziemię. Mimo że wróg posiada mniejszą armię, jest ona doświadczona po bojach w Rosji, Francji czy Polsce. Na dodatek nasze Shermany nie mogą równać się z coraz liczniejszymi, Niemieckimi PzKpfw V „Panther”, a uzbrojenie ich wojaków jest o niebo lepsze od naszego. Mimo to, przyjaciele, nie mamy prawa się poddać! Musimy walczyć, choćby do ostatniej kropli krwi! I z własnej woli, walczyć będziemy!” – prezydent USA Philip Curtis na zebraniu głównego dowództwa w kwietniu 1943 roku.

Sytuacja USA w chwili zostania prezydentem przez Philipa Curtisa nie była taka zła. Była fatalna. Spora część żołnierzy walczyła przestarzałym sprzętem, większość sił pancernych nie była zdolna walczyć na równi z Niemieckimi panterami. Lotnictwo USA nie mogło nawiązać walki z przeciwnikiem, z powodu gigantycznej różnicy między samolotami 3 Rzeszy a USA. Natomiast, niegdyś dumna flota Amerykańska, teraz lizała rany w portach po miażdżących zwycięstwach Niemieckich pancerników. Po odejściu prezydenta Irkucka panowała anarchia – sporo statków, z którymi nie było kontaktów błądziło po oceanach, armia była rozbita, nikt nie wiedział co robić. Nikt nie wierzył nawet w zwycięstwo, nawet zwykle optymistyczny Patton, ani McArthur, ani szary obywatel USA. Jedynie Curtis w to wierzył. Wraz z McArthurem opracował plan, mający nie tylko utrzymać obecne pozycje, ale i wyprzeć Niemców z kontynentu Amerykańskiego. A ostatecznie wyprzeć ich z wszystkich okupowanych krajów.
„Serce z żelaza” - to był pierwszy etap planu. Za główny cel miał zabezpieczenie Newark (tymczasowej stolicy) i Scranton, gdzie nieustannie trwały walki między dwoma armiami. Ważne dla planu było także utrzymanie Pittsburgha i Altoony, ponieważ te dwa miasta zabezpieczały dostawy zapasów i wsparcie militarne z sprzymierzonej Kanady. Zarazem na południu miała trwać ofensywa sił Amerykańskich, której celem było odwrócenie uwagi przeciwnika od właściwego frontu. Trwały także negocjacje pokojowe z Japonią.
„Cena wolności” - był to drugi etap planu nowego prezydenta. Dzięki zawarciu pokoju z Japonią, a Azji wróciło wiele doświadczonych i cennych dywizji. Pozwoliło to na kontrofensywę i odepchnięcie wroga od Newark. Krwawe walki toczyły się pod Harrisburgiem i Filadelfią, gdzie po krwawych walkach zmuszono wroga do odwrotu. To właśnie po dwóch, wielkich bitwach w tych miejscowościach armia Niemiecka zaczęła się wycofywać. Pochłonęły one wiele istnień ludzkich (głównie Amerykanów i Niemców, chodź walczyło tam również wielu Kanadyjczyków). Oba miasta w wyniku tych walk zostały niemalże całkowicie zniszczone. Niżej jest zdjęcie Filadelfii po zwycięskich walkach.

​

„Trybut” - to nazwa ostatniej, trzeciej fazy operacji, w której wypierano niedobitki sił Osi. Większość miast odzyskano bez wystrzału (np. Waszyngton), otoczono również Miami, które było ostatnim punktem oporu wroga w USA. Właśnie otoczenie tego miasta kończyło ostatnią fazę operacji.

Sporą zasługę dla zwycięstwa miał nowy model Shermana, z armatą kalibru 76mm, mogących nawiązać równą walkę z czołgami Niemieckimi. Rozpoczęto wstępne projekty nowego, mocniejszego czołgu, mogącego bez większych problemów stanąć do równej walki z panterami.

​

Co powiedział niemiecki feldmarszałek do Hitlera 1 kwietnia 1943 roku?
-Mein fuhrer, wygramy w Ameryce!
-Ale to oczywiste!
-Prima Aprilis!

Za ojczyznę! - dziennik bohatera narodowego​

Zostałem powołany do wojska. Stałem się żołnierzem, jak wielu moich znajomych i przyjaciół, by odeprzeć atak Nazistowskiej szarańczy. Dotychczas karabin widziałem tylko w filmach, nie strzelałem nawet na strzelnicy. Ćwiczenia trwały ledwie miesiąc, nauczyłem się podstaw walki, strzelania, i tego typu rzeczy.

​

Miałem trafić do zwykłej piechoty, jak było wiadomo – „mięsa armatniego”. Powyżej zamieszczone są ćwiczenia sił przeciwpancernych, chodź był pobór także do marynarki i sił pancernych.

Trafiłem pod Scranton. Miasto było nieustannie obstrzeliwane, przechodziło z rąk do rąk dosłownie co kilka dni. Miałem w ręku wspaniałą broń, która nie raz ratowała mi życie. Oczywiście, chodzi o M1 Garand. Do Scranton, z Nowego Jorku czy Denwark dostawaliśmy się przez rzekę. Wszyscy chcieliśmy walczyć dla ojczyzny, byliśmy gotów zginąć za ojczyznę. Byliśmy gotów zginięć, by mieszkańcy USA nie musieli obawiać się Nazistowskiej szarańczy! Przeprawa była dosyć spokojna, nie musieliśmy obawiać się Niemieckiego lotnictwa.

​

Kryłem się w gruzach jakiegoś budynku. Miałem dobry widok na możliwy atak wroga, a także świetną, ukochaną broń. M1 Garand... ile Amerykańskich żyć ona ocaliła. Byłem dumny z tego, że mogłem nią walczyć. I tym razem miała pokazać swoje możliwości. Rozpoczął się obstrzał artylerii. Odłamki kamieni, betonu i piach latały dookoła. Przez chwilę chciałem stąd uciec. Ale nie! Nie mogłem! USA potrzebowało mnie! Zostałem. Walczyć, choćby za cenę swojego życia. Po 30 minutach nieustannego obstrzału, na polach przed miastem pojawił się mlecznobiały dym. Atakowali! Po chwili z zasłony dymnej z gigantyczną prędkością zaczęły wyłaniać się pantery. Pierwsza z nich została trafiona przez co najmniej 3 nasze działa przeciwpancerne, i wybuchła. Czołgi gnały dalej, co chwilę jakiś był trafiany pociskiem przeciwpancernym i wybuchał.
-Jeszcze nie atakować! Czekać, aż dojdą do punktu A!- wykrzyknął ukryty w pobliżu kapitan. Przełknąłem ślinę i posłusznie czekałem. Pantery przejechały przez drut kolczasty, a za nimi biegli piechurzy, czy jechały transportery opancerzone. Czołgi przejechały przez małe pole minowe, wiele z nich zatrzymało się właśnie tam na resztę bitwy. Mimo to nadal wielka ich liczba przejechała przez drugi drut kolczasty.
-Ognia!- krzyknął kapitan, chodź nawet nie musiał. Ledwie pierwsze pantery przebiły się przez zasieki, rozpoczął się obstrzał 4 dywizji piechoty z wszystkiego co mieli – moździerzy, CKMów, karabinów. Strzelcy wyborowi też nie próżnowali. Szwaby padały jeden po drugim, kolejne pantery wybuchały, a mimo to kolejni wychodzili z śnieżnobiałej zasłony dymnej. Pierwsze pantery zaczęły zbliżać się do miasta.
-Wycofać się na pozycję Beta!- krzyknął dowódca. Zebraliśmy sprzęt i wycofaliśmy się wąskimi uliczkami na rynek miasta, gdzie ponownie zajęliśmy pozycje obronne. Skryłem się w jednym z mniej zniszczonych budynków, na piętrze. Usłyszałem wybuch. I to mocny. Byłem pewny, że pierwsza pantera natknęła się na nasze miny przeciwpancerne. Czekałem, nerwowo ściskając broń. Opierałem się o ścianę przy oknie, wyglądając ostrożnie. Po 3 długich minutach, trwających wręcz lata nadjechała pantera. Odpaliłem i rzuciłem na nią „skarpetę” - prowizoryczną broń przeciwpancerną. Trafiła jedynie w gąsienice, rozrywając ją. Lufa zaczęła obracać się w moją stronę, a ckm na wieżyczce zaczął siekać w okno. Padłem na ziemię i zacząłem czołgać się w stronę schodów. Byłem już prawie przy nich, kiedy pantera wystrzeliła. Gruz z ściany padł na mnie, wszędzie był pył. Wreszcie zbiegłem po schodach i skryłem się na tyłach budynku i przez okno dostałem się do reszty sił na rynku. Chwilę później dostaliśmy rozkaz wycofania się z miasta.

Czas dłużył mi się w okopach. Czekałem, aż w końcu dostaniemy rozkaz kontrataku na Scranton. Tym bardziej, że ponoć przybyły posiłki z Japonii, w tym czołgi, dzięki czemu miało nam się udać ostatecznie wygrać. Wreszcie przybył dowódca. Straciłem rachubę czasu, więc nie wiedziałem, który to był dzień. W końcu kapitan oznajmił nam to, na co czekaliśmy.
-Dobra, chłopcy! Za godzinę ruszamy! Pokażmy szwabom, gdzie ich miejsce!-
Rozległy się radosne krzyki.
-Śmierć szwabskiej szarańczy!-
-Niech wracają s****ysyny do piekła!-
-Do ziemi z nimi!-
-Za ojczyznę! -
Wszyscy wyruszyli w bojowych nastrojach. Każdy chciał posłać jak najwięcej tych szwabów do piachu, wygnać ich z NASZEJ ojczyzny!

Skrywałem się w leju po bombie. Nad głową z złowieszczym świstem przelatywały pociski z skrytego na farmie MG-42. Przyszpilił nas, nie mogliśmy wyjrzeć zza osłony – a co dopiero oswobadzać Scranton! Byłem wściekły. Po prostu wściekły. Modliłem się, żeby coś się stało, żeby skończyła mu się amunicja, dostał rozkaz do ewakuacji... cokolwiek! Byle zniknął!
Moją prośbę ktoś wysłuchał. Byłem tego pewny, gdy usłyszałem dźwięk wspaniałych silników Shermanów, wystrzały z ich CKMów czy dział.
-Dobra, chłopcy! Jak szwab przestanie strzelać, oddajmy mu ołów z nawiązką!- krzyknął dowódca. Kilka chwil później obstrzał przestał.
-Zatłuc s****ysyna!- wykrzyknął ktoś. Wychyliłem się zza osłony i zauważyłem uciekającą drużynę MG wraz z małą osłoną żołnierzy. Wycelowałem i rozpocząłem obstrzał, reszta drużyny także. Chwilę później szwaby smakowały wspaniałej, Amerykańskiej ziemi. Rozległy się krzyki! Mogliśmy ruszyć dalej!

Zajęliśmy pół miasta, gdy wróg zadecydował, że czas na kontratak. Niemalże rządek panter zgniótł obronę na uliczkach, i kierował się w stronę placu przed ratuszem. Strata tego miejsca byłaby równoznaczna z przegraną, nie mielibyśmy dosyć żołnierzy, by to odbić. Ja kryłem się w piwnicy zrujnowanego budynku. Przynajmniej kiedyś to była piwnica, teraz z niej mogłem zobaczyć i niebo, i przez sporą dziurę – to co się dzieje na ulicy. Właśnie tędy jechał rząd panter. Spanikowałem i rzuciłem się na ziemie, bojąc się, że mnie zauważą. Mimo że jechały same czołgi, czułem się, jakbym był widzialny z kilometra. Wtedy usłyszałem to, co natchnęło mnie odwagą. Hymn! Hymn USA! Leciał z budynku naprzeciwko!
Oh, say can you see, by the dawn's early light,
What so proudly we hailed at the twilight's last gleaming?
Whose broad stripes and bright stars, through the perilous fight,
O'er the ramparts we watched, were so gallantly streaming?
And the rockets' red glare, the bombs bursting in air,
Gave proof through the night that our flag was still there.
O say, does that star-spangled banner yet wave
O'er the land of the free and the home of the brave?
On the shore, dimly seen through the mists of the deep,
Where the foe's haughty host in dread silence reposes,
What is that which the breeze, o'er the towering steep,
As it fitfully blows, now conceals, now discloses?
Now it catches the gleam of the morning's first beam,
In full glory reflected now shines on the stream:


Wtedy, nieoczekiwanie ucichł. Ale mnie rozpierała odwaga. Znalazłem w jednej z kieszeni granat przeciwpancerny, który rzuciłem pod gąsienicę pierwszej, niemiłosiernie wolno wleczącej się pantery, i padłem na ziemię. Chwilę później był wybuch, a czołgi stanęły. Nie miały jak przejechać, zawrócenie też odpadało. Dałem chłopcom na placu czas na przygotowanie obrony.


Kilka godzin później Scranton było wolne. A ja byłem bohaterem. Nigdy nie czułem takiego szczęścia, mimo że byłem cały od pyłu wymieszanego z potem. Ale udało nam się! Kazali mi się obmyć, co zrobiłem.
Godzinę później, dostałem największy możliwy zaszczyt, jaki mógł mnie spotkać. To ja miałem zawiesić naszą flagę nad Scranton! Wpierw zdjęliśmy flagę szkopów, którą rzuciliśmy gdzieś na ziemię. Chwilę później już nasza flaga powiewała nad tym wspaniałym miastem. Byłem dumny z siebie. Ojczyzna była dumna z mojej odwagi.

​

Powiedzieli mi, że to ludzie tacy jak ja zmieniają bieg wojny i pozwalają nam wybronić ojczyznę. Zaprzeczę tym słowom. To ludzie tacy jak MY mają moc zmieniania historii! Każdy z nas, każdy z was może walczyć za ojczyznę! Nie tylko z karabinem w ręce niczym ja, ale także w fabryce czy na polu! Ojczyzna potrzebuje was WSZYSTKICH!

Nie tylko ja jestem bohaterem narodowym. My wszyscy nimi jesteśmy, walcząc z nazistowską inwazją.

Jack Armstrong

 

Czerwiec 1943 roku.



Odcinek 48



​

Hitler nie był zadowolony z odwrotu jego wojsk z Ameryki Północnej a Goring tylko podsycał jego złość doprowadzając niemal do katastrofy, zanim to się jednak stało to Raeder posłał wszystkie swoje U-booty i flotę "lekką" w okolicę Szkocji razem łącznie 40 okrętów aby tam topiły statki handlowe i konwoje amerykańskie jak i alianckie, już 4 Czerwca znalazło się tam 25 okrętów a dziennie od początku miesiąca na dno szło 20 takich transportów.
Oczywiście według raportów potem w ten rejon Royal Navy i kraje alianckie rzuciły swoje ostatnie niszczyciele i lekkie krążowniki ale lekka flota szybko odsyłała te okręty na inny świat.
Zgrupowanie amerykańskie w Szkocji było groźne ale biorąc pod uwagę to, że trafić tam miały dywizje z niechybnego odwrotu w tym 1.Motorizedarmee. jednak z najlepszych armii to włosi mogli czuć się bezpiecznie, poza tym na morzach dalej panowały Regina Maria i Kriegsmarine.

​

Hitler jednak miał inne plany opracował wraz z Goringiem plan kontrofensywy na USA jeszcze zanim wojska się wycofały za Ocean, 5 Czerwca Wermacht ponownie wylądował w Ameryce Środkowej i tym razem ruszył na podbój kanału panamskiego a może nawet Meksyku.
Szybko znalazło się tam ponad 40 dywizji niektóre sprowadzone nawet z Lini Lebensraumu na wschodzie, ponieważ podpisano pakt z nad granicy ze Związkiem Radzieckim sprowadzono prawie 80 świeżych dywizji ale ich transport i dyslokacja musiała potrwać dlatego pośpiech Hitlera był zbyt gwałtowny jak na tą sytuacje, E.Warzkinss na tym nie panował dlatego starał się jak najszybciej nie dopuścić do ponownego lądowania w Miami.

​

Jednak nie udało mu się 15 Czerwca najlepsze wojska III Rzeszy wróciły na stanowiska pod Miami, Hitler tym samym znowu porwał tłumy i zyskał sobie zaufanie Włochów stracone po tym jakże nieudanym odwrocie, z punktu strategicznego to było jednak szaleństwo i wyraźnie zagrażało unicestwieniu wojsk niemieckich w całości na pozycjach w Miami.
E.Warzkinss ciągle starał się przemówić do rozsądku Hitlerowi ale ten go nie słuchał wpadł we własny trans który napędzał Goring, 40 dywizji Osi tkwiło teraz na niewielkim skrawku Florydy która jeszcze nie została opanowana przez Amerykanów, Festung Miami jak nazywano to miasto miało być pozycją wyjściową do nowej ofensywy którą zapowiedział Hitler, morale żołnierzy dalej słabło tym razem z powodu jakim był powrót do Ameryki, Ci już cieszyli się z wyjazdu do domów lub chociaż Europy a tutaj znowu walka na przyczółku wiara ciągle jednak istniała i to napędzało wojska niemieckie na Atlantyku.

​

Już następnego dnia bombowce 1.Skrzydła lotniczego zbombardowały pozycje amerykańskie daleko na północy, no i stracono ponad 300 samolotów a później rozbity został cały dywizjon, panowanie w powietrzu zostało zakłócone przez myśliwce amerykańskie które rozpoczęły zmięczkanie Miami poprzez zmasowane naloty na lotnisko i port w którym cumowało prawie 80! okrętów Osi w tym połowa włoskich.

​

Całe 10 dni czekano na reakcję amerykańskiego prezydenta kiedy wreszcie 25 Czerwca potężny obstrzał amerykański sygnalizował rozpoczęcie ataku na wojska Osi w ostatnim przyczółku Ameryki Północnej, połączone wojska niemiecko-włoskie pięknie broniły się na swoich pozycjach i brutalnie odparły wojska USA które znowu musiały lizać swoje rany.
Arekus znakomicie rozmieściły swoje jak widać małe siły w porównaniu do alianckich, na dodatek Włosi wycofali swoje dywizje 28 Czerwca a na przyczółku zostawili tylko 6 dywizji piechoty co było znacznych osłabieniem ponieważ wcześniej było tu jeszcze 6 dywizji pancernych.
Na szczęście wojna w Afryce dobiegała końca i Włosi mogli już za około 3 miesiące rzucić do walki ponad 40 swoich zmęczonych zapewne dywizji.

​

 

Lipiec 1943 roku



Odcinek 49



​

Lipiec dla państw Osi rozpoczął się łaskawie ponieważ 2 Lipca po raz kolejny został odparty atak wojsk amerykańskich na Festung Miami, miasto to zyskało w ten sposób wielki wymiar propagandowy od którego mogło zależeć bardzo wiele w następnych miesiącach, jeśli by padło to społeczeństo amerykańskie miałoby tak silne morale, że nie sposób było znowu zaatakować z zaskoczenia jak za pierwszym razem ale póki się trzyma to Niemcy szachują aliantów.
Hitler był naprawdę pewny siebie ponieważ postanowił dosłać do Miami kolejne 50 dywizji co łącznie miało dać prawie 80 niemieckich dywizji, E.Warzkinss odradzał to rozwiązanie ale decyzja zapadła Goring znowu postawił na swoim, morza były całkowicie kontrolowane przez niemieckie i włoskie okręty więc nie można było mówić o jakimś desancie Amerykanów, przynajmniej dopóki nie uzyskali przewagi na morzu i powietrzu.

​

W Ameryce środkowej trwał jednak chaos spowodowany szybkimi niemieckimi atakami które zbliżały się do kanały panamskiego w błyskawicznym tempie, obawy mogły jednak budzić grupujące się wojska niemieckie w pobliżu granicy z Meksykiem, E.Warzkinss był pewien porażki pod Miami dlatego zaplanował atak przez Meksyk, do dyspozycji miał jednak niewielkie siły zaledwie 35 dywizji a liczenie to nawet Mekysk miał więcej.
Amerykanie musieli przewidzieć ruchy ponieważ w okolicach Miami zmniejszyły się natarcia i ogólnie cisza na polu bitwy zapadła jakiej nie było dawno, niemieckie dowództwo zastanawiało się gdzie podziały się główne amerykańskie siły ale nie było o tym nic wiadomo, wywiad milczał.

​

Ataki na konwoje w północnej Szkocji nasilały się a straty alianckie sięgały już 500 statków handlowych w ciągu 2 miesięcy, były to duże sukcesy ale ile z tego było amerykańskich tego nie był w stanie nikt obliczyć tak czy siak alianckie okręty starały się bezustannie przerwać blokadę poprzez ataki niszczycieli na poszczególne u-booty.

​

7 Lipca Amerykanie potwierdzili swoją dominacje w powietrzu i zdziesiątkowali niemieckie myśliwce nad Miami i na obrzeżach, straty były tak dotkliwe, że Skrzydło powróciło do Europy a niebo nad Miami było całkowicie pod kontrolą Amerykanów.
Kontynuowali naloty na porty i lotniska ale rozpoczęli ataki na drogi komunikacyjne i umocnienia wojsk Osi sytuacja stawała się naprawdę zła, trwały ostatnie prace nad myśliwcami Me-262 i wszyscy czekali aż wejdą do służby i odpowiedzą aliantom pięknym za nadomne.

​

10 Lipca rozpoczęła się ofensywa na Meksyk, ponad 40 dywizji ruszyło w stronę stolicy Meksyku a później jeszcze wyżej, rozpoczęła się nowa ofensywa III Rzeszy i Włoch które wspierając atak E.Warzkinssa wylądowały nieświadomie w samym centrum zgromadzenia wojsk amerykańskich.
Włoscy pancerniacy w sile 6 dywizji przez 4 dni odpierali ataki prawie 50 dywizji amerykańskich ale musieli ulec i skapitulować 15 Lipca o godzinie 18.40 kiedy Hitler dostał tą wiadomość już wiedział, że Amerykanie wkraczają na terytorium Meksyku, na dodatek nasilały się ataki na Miami z dnia na dzień wzrastała liczba dywizji na Florydzie, Laveris który dowodził obroną miasta zdawał sobie sprawę z możliwości jego wojska które nie mogło ani manewrować ani uciekać.
Na szczęście zmierzały już tam obiecane posiłki z Lini Lebensraumu i Arekus wraz z Laverisem musieli wytrzymać tylko do końca miesiąca.
26 Lipca wojska pancerne dotarły pod stolice Meksyku i zatrzymały się okazało się ,że na prawym skrzydle pojawiło się 40 dywizji kanadyjskich wraz z amerykańskimi i kontynuowanie ofensywy jest zagrożone, Lupixer i de Ptysz którzy wreszcie przybyli na front Amerykański nie mieli tu swoich dywizji ale dowodzili całym natarciem zachodnim, oboje zgodzili się, że atak na stolicę i zdobycie jej jest priorytetem i 27 Lipca wszystkie 40 dywizji zaatakowało Mexico City z nadzieją szybkiej kapitulacji broniących się.
Jednak nie 20 dywizji meksykańskich odparły potężny niemiecki atak i zatrzymało tym samym kolejną ofensywę III Rzeszy w miejscu, najlepsi generałowie Niemiec ponieśli klęske i musieli przygotowywać się do obrony przed potężnymi siłami aliantów.

​

Z powodu braku screenów mapka Genialda ;]

Odcinki pewnie niezadowalające bo i trochę nudnawe no ale zastój na froncie i wyczerpanie robią swoje poza tym grupowanie sił i te sprawy ;]

 

Sierpień - Wrzesień 1943 roku



Odcinek 50



​

Początek Sierpnia to rozpoczęcie kolejne ofensywy państw Osi tym razem na Florydzie pod dowództwem generała Arekusa, biorąc pod uwagę negatywne nastawienie feldmarszałka Laverisa usnięto go z tego stanowiska a on sam razem ze swoimi oddziałami miał atakować w jednej z pierwszych fal natarcia.
W Meksyku było o wiele gorzej wojska amerykańskie dotarły do stolicy kraju a Kanadyjczycy rozpoczęli potężne ataki na wybrzeżu zachodnim czym praktycznie rozgromili siły niemieckie znajdujące się w tamtych okolicach.
Przez tydzień trwały zażarte boje o przedmieścia Mexico City ale przewaga liczebna aliantów całkowicie zdominowała pole walki a cały plan ataku od strony Meksyku na Stany Zjednoczone został spalony, Lupixer przeszedł do obrony która musiała wytrzymać napór prawie 100 dywizji przeciwnika przy własnych 40 na dodatek zdezorganizowanych po walkach o miasto.

​

Sytuacja w połowie Września nie polepszyła się, Arekus nie potrafił wykorzystać swoich sił i 19 Września zatrzymał się na podmokłych terenach Jacksonville gdzie ostatecznie jego dywizje pancerne zostały pokonane a on sam wrócił do pozycji wyjściowych, Amerykanie stracili na chwilę inicjatywę w powietrzu także ale tutaj trwał względny spokój, zdziesiątkowane maszyny III Rzeszy lizały rany w Europie a nawet Miami i nie był wstanie wspomóc dalszego natarcia i wtedy stało się to czego obawiał się E.Warzkinss ofensywa nie poruszyła się o tyle ile sądził Goring i zagrożonych było prawie 80 dywizji niemieckich co okazać się mogło katastrofą dla całego kraju.

​

Na dodatek w Ameryce Środkowej Lupixer rozkazał wszystkim oddziałom odwrót w kierunku dawnej granicy Meksykiem i rozpoczęła się wielka ucieczka przed amerykańskimi czołgami które w trudnym terenie także miały nie mało problemów, wystarczył jeden atak i szybkie dotarcie do Villi aby roznieść w pył 20 dywizji niemieckich a kolejne 23 zdziesiątkować, na szczęście Amerykanie borykali się z brakami w składach osobowych co dało się zauważyć bo o ile dywizja piechota na początku Maja liczyła 14 000 żołnierzy teraz zaledwie 9 000 a niemieckie dywizje które były mniej liczne dalej utrzymywały wysokie standardy.

​

Włoskie sukcesy w Azji dobiegały końca bowiem 28 Września zawieszono działania wojenne z Japonią ale oficjalnego pokoju jeszcze nie było.

​

I stało się najgorsze 29 Września rozpoczęła się potężna ofensywa aliantów na całej "szerokości" frontu i na Florydzie i w Meksyku do boju ruszyło ponad 180 dywizji amerykańskich które zmiotły pozycje niemieckie z powierzchni ziemi i przebiły się przez obronę zmierzając ku swoim wyznaczonym celom.
Hitler wpadł w panikę kiedy dowiedział się, że do Miami wycofuje się ponad 80 dywizji z północy i ostatnim wyjściem jakie pozostało to ewakuacja tych oddziałów, Lupixer został odesłany do swojej armii na Lini Lebensraumu a obroną pozycji na południu zajął się de Ptysz na Florydzie zaś Sitro, E.Warzkinss wiedział, że do końca roku wojska niemieckie wycofają się na kontynent europejski ale wtedy Włosi i Saszini potwierdzili swoje wiadomości które dochodziły od dłuższego czasu, że do końca Listopada na Bermudy przybędzie 100 świeżych dywizji i pomogą one w pokonaniu kapitalistów.
Ta wiadomość podziałała na Hitlera elektryzująco ale Miami nie miało tyle czasu do portu ruszyły wszystkie możliwe okręty z zamiarem ewakuacji dywizji na Karaiby.

​

Niemieckie wojska często wpadały w zasadzki Amerykańskich spadochroniarzy którzy byli zrzucani przed nimi i sprytnie ukrywali swój sprzęt w ciężko dostępnych i słabo widocznych miejscach.

Brytyjczycy i Kanadyjczycy ruszyli wreszcie w Meksyku.

​

Ostatni z serii krótkich odcinków od następnego będzie już lepiej ;]

PP


Niemcy 700/570
Włochy 487/393
ZSRR 256/177
Japonia 52/115
USA 385/367

 

Październik 1943



Odcinek 51



​

Ewakuacja wojsk III Rzeszy z Florydy rozpoczęła się pełną parą 1 Października, była to największa akcja morska w historii świata, ponad 40 flot transportowych w jednym rzucie zabierało 350 000 żołnierzy i tysiące innego sprzętu, nie chciano aby jakieś dobre pojazdy wpadały w ręce Amerykanów którzy zapewne wykorzystaliby je przeciw nam.
Exodus dopełnił się 12 Października kiedy pożartych zostało 12 dywizji które nie zdołały na czas dotrzeć do portu, w ostatniej chwili udało się to wojskom Arekusa i Laverisa którzy mieli niebywałe szczęście tylko dlatego, że wojska Amerykańskie się zatrzymały na pozycjach pod Miami.

​

Negocjacje pokojowe z Japonią trwały od Września ale dopiero 13 Października udało się zawrzeć trwały pokój z Cesarstwem które utraciło posiadłości w Indiach i Indochinach ale mogło teraz skoncentrować się na wojnie z ZSRR które powoli zaczynało robić postępy na tak rozległych obszarach.
Natychmiast prawie przystąpiono do rozmów handlowych ale póki co o sojuszu nie było mowy, Japonia nie była na to gotowa choćby pod względem walki ze Stanami Zjednoczonymi które posiadały większość wysp na Pacyfiku.
Za to negocjacje III Rzesza rozpoczęła z Wielką Brytanią, Francją i resztą krajów alianckich oprócz USA i Kanady, E.Warzkinss chciał zawrzeć z nimi pokój ponieważ terytorium jakie kontrolowały Włochy było na tyle ogromne i niestabilne, że jego utrzymanie było niemal niemożliwe.
Nikt nie był w stanie policzyć ile dywizji zagubiło się w Afryce i tego, że w Anglii szykowało się powstanie gdzie siły włosko-niemieckie liczyły zaledwie 30 000 żołnierzy.

​

Powoli zaczynała się także modernizacja lotnictwa które było ostatnimi miesiącami zaniedbywane i zeszło całkowicie na dalszy plan, teraz myśliwce najwnoszej klasy mogły konkurować z przeważającymi liczebnie samolotami aliantów w Ameryce Północnej i Środkowej.

​

18 Października zakończyła się inwazja na Stany Zjednoczone która trwała ponad rok i 2 miesiące, wojna na kontynecie nie zakończyła się jeszcze ale widmo Amerykańskiej klęski znacznie się oddaliło, jedyne co zyskali Niemcy to ogromne straty w ludziach po stronie USA które liczono w milionach a po swojej około 400 000 co w porównaniu do nieprzyjaciela było wynikiem znośnym, były jednak na tyle dotkliwe, że nie formowano żadnych nowych formacji piechoty a tylko pancerne czy też dywizje dowodzenia.
Straty w końcowej fazie wojny wyniosły po stronie Osi 15 dywizji piechoty ale najważniejsze było to, że dywizje pancerne, zmotoryzowane i zmechanizowane w porę wycofały się i mogły ruszyć teraz do Meksyku gdzie sytuacja też nie przedstawiała się kolorowo.

​

21 Października potwierdziły się wszystkie spekulacje na temat negocjacji z Wielką Brytanią i Francją, pokój był niemal pewny po tym jak padł ostatni bastion w Ameryce Południowej, Włosi mogli teraz przerzucić nowe 80 dywizji do Ameryki.
Pokój miał polegać na oddaniu ziem na południu i środku Afryki Wielkiej Brytanii i Francji a może nawet i Anglii w zamian za dołączenie do Osi i walkę ze Stanami Zjednoczonymi.

​

Ostatecznie Ameryka wróciła do swoich granic pod koniec miesiąca a ludność w choć niewielkim stopniu czuć bezpiecznie a wojska niemieckie musiały teraz odpierać potężne fale Amerykanów w Ameryce Środkowej w które gromadzono coraz to nowe siły do przeprowadzenia ostatecznej inwazji na wojska Osi.
E.Warzkinss podjął decyzje o powrocie do Europy ale Saszini zapewnił go o wsparciu 80 dywizji już w następnych miesiącach tak więc decyzja ta została odroczona.

​

Udało się to naprawić szybciej niż przypuszczałem ;]

 

Listopad - Grudzień 1943 roku



Odcinek 52



​

Początek Listopada to powolne amerykańskie ruchy wojsk na Florydzie a także pierwsze przymiarki do odbudowy kraju po niemieckiej nawale, niewątpliwie amerykański prezydent chciał odzyskać wyspy na Atlantyku i już szykował do tego siły, które gromadziły się od Waszyngtonu po Miami, potrzeba było im tylko floty która zapewniłaby im osłonę.

​

W Europie zaś toczyła się można powiedzieć Sielanka, miasta rozbudowywały się ciągle pracowano nad nowymi wynalazkami a najbardziej tajemnicze trwały w Pirenejach gdzie pracowano podobno nad super bronią która miała III Rzeszy dać na zawsze władzę nad światem. To co było podawane do opinii publicznej to to, że 13 Listopada zakończono rozbudowę ośrodka rakietowego pod Berlinem który osiągnął takie rozmiary, które były odpowiednie do badań na technologiami potrzebnymi do wynalazku w Pirenejach na dawnej granicy francusko-hiszpańskiej.

​

Wojska niemieckie w Ameryce Środkowej cofnęły się daleko, może jednak trochę za daleko, E.Warzkinss korzystając z sytuacji rzucił wszystkie maszyny Luftwaffe do opanowania przestrzenii powietrznej na przedpolu Wermachtu. Tego nie spodziewali się Amerykanie którzy spokojnie transportowali do swoich przyczółków zaopatrzenie drogą powietrzną, morską i lądową. Pierwsze dwie zostały zamknięte 18 Listopada a ostatnia była tak mało skuteczne, że praktycznie paraliżowała postępy US Army.
Popisały się też nowe myśliwce którymi Goring nie mógł się nacieszyć, ledwo co alianci wyszli na przeciw maszynom III Rzeszy a teraz znowu pozostawali w tyle i nie mogli nic z tym zrobić.

​

Kiedy sytuacja na świecie ciągle była niestabilna a ZSRR powoli uzyskiwało przewagę, Finlandia która ciągle nie opowiedziała się po żadnej ze stron wreszcie zaczęła rozmowy z III Rzeszą na temat dołączenia do sojuszu już w przyszłym roku.
Naciski ze strony Hitlera stale rosły od czasu budowy Lini Lebensramu a w Grudniu 1943 roku przybrały moment krytyczny, i można było spodziewać się nawet inwazji na szczęście dla Finów ich rząd zgodził dołączyć się do Osi w Marcu przyszłego roku.

​

1 Grudnia w Azji to względny spokój, Sowietom kończy się paliwo a natarcie mimo iż ciągle miażdżące nie wskazuje na to aby wojna szybko się skończyła, nie wiadomo czy te strony nie prowadzą ze sobą rozmów pokojowych, dla Japonii byłoby to wybawienie ponieważ mogłaby odegrać sie na Amerykanach a ZSRR prawdopodobnie skupiłoby się na odzyskaniu roponośnych pól Kaukazu.
Taki scenariusz przewidział E.Warzkinss i już rozplanował rozmieszenie sił fińskich na swojej lini obronnej no i wzmocnienie południa poprzez wysłanie tam armii SS.

​

Pod koniec roku zrobiono dokładną mapę rozmieszenia wszystkich Lini obronnych III Rzeszy w Europie i wyglądały one imponująco mimo tego, że z zachodu nie było się już praktycznie czego obawiać to Sowieci ciągle mogli stanowić jakieś zagrożenie przynajmniej do czasu przybycia sił z innych kontynentów.

​

Gospodarka i przemysł III Rzeszy pod koniec kolejnego roku wojny, można powiedzieć, że teraz osiągał on swój największy wzrost i nawet większy rozkwit niż kiedy padła stolica USA. Pełny potencjał nie jest wykorzystywany ale tylko ze względu na i tak wymęczone już wojnami społeczeństwo które ma nadzieje, że wojna skończy się w najbliższych miesiącach nowego roku.

​

Amerykanie nie zamierzali się jednak poddać i szybko wdzierali się w głąb Ameryki Środkowej, pole jakie oddały im jednostki niemieckie nie było jednak tak pięknie przystrojone, ponieważ było usłane tysiącami min przeciwpiechotnych i pancernych rozstawionych w ostatniej chwili przez wojska generała Arekusa, które sam czuł się coraz gorzej.
13 Grudnia wojska niemieckie odniosły kolejne zwycięstwo, niestety były to tylko wojska przednie które torowały drogę ponad 100 dywizjom nacierającym od stolicy Meksyku i nie ubłagalnie zbliżające się do wojsk Feldmarszałka von Leeba.

​

Już 3 dni później spekulacje się potwierdziły i wojska meksykańskie razem z Amerykanami odparli zwiad w zdobycznym mieście w zaledwie godzinę, sytuacja zaczęła się jednak lekko komplikować morale spadało, straty rosły i żołnierzom potrzeba było mocnego impulsu który wstrząsnąłby nimi oczywiście pozytywnie.
Takim impulsem można nazwać przybywających tysiącami żołnierzy Włoch którzy mieli zostać rzuceni na pierwszą linię a sami Niemcy mieli odpocząć na urlopach w kraju i na kontynencie.
Dziwne zjawisko zaobserwowano w ciągu ostatnich dni 1943 roku, otóż szpiedzy niemieccy wykradali liczne dokumenty zazwyczaj mniej lub bardziej wartościowe ale jeden zwrócił szczególną uwagę, była to pilna prośba generała Pattona o przysłanie nowych ludzi z powodu braków kadrowych jakże wielkich bo sięgających aż 40 % w dywizji...

​

 

Styczeń - Luty 1944



Odcinek 53



​

Początek roku przebiegał nad wyraz spokojnie, przez prawie cały Styczeń nie było słychać wystrzałów a obie strony lizały rany po przełomowym jak mogłoby się wydawać. Adolf Hitler jednak nie odpoczywał i wraz z E.Warzkinssem któremu wiara wróciła po przybyciu włoskich wojsk, razem planowali nową ofensywę na Stany Zjednoczone. Miała to być ostatnia próba wygrania tej wojny na kontynencie, ponieważ morale żołnierzy ciągle spadało a sytuacja gospodarcza która mimo tego, że kwitła to nastawiona na przemysł wojenny coraz bardziej zaniedbywała pozostałe sektory.
Flota amerykańska nie istniała a jej resztki znajdowały się w bazach na Pacyfiku, lotnictwo posiadało niewyszkolonych pilotów a czołgiści w większość byli ranni albo także bez doświadczenia, oczywiście Wermacht także poniósł straty podczas odwrotu z pod Nowego Yorku ale dzięki lepszemu sztabowi, broni i doświadczeniu mieli oni jeszcze siły na walkę.
Główne wojska aliantów skupiły się w południowym Meksyku a także na Florydzie i wschodnim wybrzeżu, przez co odsłonięte zostały ogromne obszary na zachodnim wybrzeżu Stanów i Meksyku, początkowo plan zakładał atak tyłko włoskich jednostek ale E.Warzkins przeforsował swój pomysł i wspierać ich miały wszystkie jednostki pancerne, zmotoryzowane i zmechanizowane.
W sile 40 dywizji ruszyć miała grupa Laverisa i Burlaka jego zastępcy, a jej celem była granica meksykańsko-amerykańska. Miejsce lądowania było położone najbliżej to i akcja dla tych jednostek musiała być opóźniona po to aby wszystkie 3 grupy wylądowały jednocześnie.
Panowanie na morzu i w powietrzu było cały czas w rękach niemieckich i włoskich na zachodzie, druga grupa która miała wyjść razem z włoską była pod panowaniem de Ptysza dowódcy SS który już od ponad 2 lat kisł na granicy wschodniej i jego zastępcy Arekusa.
Włoska grupa działała oddzielnie i była pod bezpośrednią kontrolą Sasziniego i w dużej mierze od niej miał zacząć się atak, siłą 100 dywizji niemieccy sojusznicy mieli zająć całe zachodnie wybrzeże w kilka dni a później podążyć śladem wojsk de Ptysza na wschód.
Datę operacji nieoficjalnie wyznaczono na drugą połowę marca kiedy to wszystkie siły włoskie miały już zgromadzić się w portach i na stanowiskach i być gotowe do akcji.
Hitlera martwił jeden fakt, jeżeli ZSRR miało zaatakować to właśnie w chwili desantu na zachodnie wybrzeże to był ostatni dzwonek dla Sowietów, potem nie mieliby już szansy nigdy odzyskać utraconych ziem, negocjacje ZSRR z Japonią spełzły na niczym i rozdarty przywódca miał niespełna kilka dni na podjęcie decyzji po rozpoczęciu niemieckiej ofensywy, E.Warzkinss rozkazał mobilizację na wschodniej granicy a także podciągnął prawie 200 dywizji państw bałkańskich do ewentualnej obrony.

​

Początek roku to także zaostrzenie się protestów w Lodnynie i innych miastach dawnej Anglii, Włosi nie radzili sobie z coraz liczniejszymi strajkami ludności i ostatecznie zaczęli negocjacje w celu utworzenia marionetkowego kraju w najbliższych tygodniach.
Inne wydarzenia to rozpoczęcie budowy reaktora atomowego nieopodal Berlina i ośrodka rakietowego w Magdeburgu, dziwne i niewyjaśnione zdarzenia w Pirenejach gdzie znajduje się główny ośrodek badań SS.
No i wreszcie po 3 latach negocjacji Finlandia postanawia dołączyć do Osi w najbliższych tygodniach kiedy tylko przybędzie do nich sam Adolf Hitler by podpisać pakt.

Sytuacja polowa w Ameryce Środkowej.

​

 

1 - 15 Marzec



Odcinek 54



​

Ciągłe strajki i bunty zmusiły rząd włoski jak i samego Sasziniego do podjęcia drastycznych kroków. Hitler protestował co do tego pomysłu, uważał to za niepotrzebne i nieistotne a same wystąpienia Anglików polecił pacyfikować ale Warzkins nie popierał jego pomysłów i dał mu to jasno do zrozumienia.
1 Marca na mapie świata powstało satelickie państwo Anglia całkowicie podległe Osi ale już mniej samym Włochom, Warzkins odebrał Sasziniemu dowództwo nad wojskami na dawnych wyspach brytyjskich i przekazał je niemieckim generałom.
Tym samym największy sojusznik Niemiec całkowicie przestał odgrywać rolę w Europie gdyś wszystkie wojska były na froncie, niektórzy nawet spekulowali o tym aby zabrać Włochom resztę Anglii i Hiszpanii argumentując tym, że nie radzą sobie z kontrolą terenów im podległych.
Hitler skupił się jednak na Ameryce a sprawy Europy powierzył Goringowi.

​

W tym samym tygodniu do Osi dołączyła Finlandia która miała obsadzić północną część Lini Lebensraumu od Leningradu po Moskwę. Siły nowych sojuszników były dość skromne ale na pewno wzbudzało to w ZSRR strach przed ewentualnym atakiem.
Coraz liczniejsze zwiady nad wschodnią granicą potwierdziły obawy Warzkinsa o tym, że sowieci gromadzą ogromne siły za umowną linią na której miało nie być ani jednego żołnierza. Raporty mówiło o 100 dywizjach w Styczniu a w Marcu już 250 to także były tylko przypuszczenia ale nie było wątpliwości, o tym co szykuje się na wschodzie.

​

Sami rosjanie posunęli się o setki kilometrów daleko w Azji, od początku ofensywy szło im dobrze, jednak luka na południu sprawiała niemałe problemy sojusznikom którzy zwyczajnie sobie nie radzili przed takim naporem Japończyków.
Goliatow na szczęście dla Niemców nie był odważnym przywódcą a jego kroki były powolne i niepewne, to sprawiało, że dopóki nie rozprawi się z wojskami w Azji nawet nie drgnie na zachodzie, dlatego kiedy E.Warzkinss dowiedział się o 3 zamachach na niego, każdy na szczęście nieudany zaczął znowu przypominać Hitlerowi sprawę wschodnią i nawet Finowie nie mogli zapewnić bezpieczeństwa niemieckim obywatelom którzy zaczęli zasiedlać ziemie na byłych terenach ZSRR.
Generałowie byli jednak bardziej optymistycznie, według nich oddziały jakie były na Lini Lebensraumu i w całej Europie byłyby w stanie zatrzymać Sowiecką falę przez 4 do 6 miesięcy i spokojnie czekać na posiłki z za oceanu, to uspokajało czujność i Sasziniego i Hitlera.

​

W Meksyku po kilku tygodniach spokoju znów rozpętało się piekło, Amerykanie poczuli się na tyle pewnie aby z każdej strony okrążyć pozycje w Gwatemali, Arekus podciągnął działa przeciwpancerne i dosyć szybko odegnał to zagrożenie totalnie masakrując 2/5 amerykańskich czołgów na północny-wschód od głównych lini niemieckich.
Pomiędzy 11-13 Marcem w portów wyszły pierwsze grupy uderzeniowe, włoska zmierzająca do na zachodnie wybrzeże i niemiecka mająca oczyścić zatokę meksykańską. Kolejna już czekała w Gwatemali na rozkaz a Laveris i Burlak gromadzili się już w Salwadorze.
Operacja "Die Runde" już się rozpoczęła i tym razem nie miał to być atak zwiadowczy a ostateczne zajęcie Ameryki Północnej.

​

Aby osłabić czujność Amerykanów wyprowadzono serię mniejszych i większych ataków w rejonie największego zagęszczenia wojsk amerykańskich na wschodnich wzgórzach od miasta. W ciągu pierwszych 2 dni nie odnotowano żadnego amerykańskiego zwiadu a cywile na zachodzie gdzie wojna jeszcze nie dotarła spali spokojnie nie wiedząc, że do ich wybrzeży zmierza największa w historii tego oceanu armada okrętów.

​

Pancerniki to MOOOC.(Na dno poszły ostatnie 3 lotniskowce na wschodnim wybrzeżu i prawie 15 niszczycieli.)

​

 

Niestety nowego odcinka nie ma i nie będzie.
Dlatego daję ostatniego screena z dnia w którym rozgrywka się zakończyła a jest to miesiąc po ostatnim opublikowanym odcinku. Kres USA był bliski i pewny ale niestety nie dane mi będzie mi go opisać.

Czyszczę i zamykam. W razie chęci kontynuacji proszę o kontakt z funkcyjnymi działu.

Pozdrawiam
Goliat
​