Niemcy AAR 1939

Spis treści:

1. Kampania zachodnia:

• Cz. I.
• Cz. II.
• Cz. III.

2. Kampania duńska
3. Kampania bałkańska
4. Wojna z Grecją
5. Ordre de Bataille - czerwiec 1941 - Ostfront


Niemcy AAR 1939




1. Kampania zachodnia. Cz. I

Prolog

Po udanej, trwającej raptem 3 tygodnie akcji militarnej przeciwko Polsce, zakończonej zdobyciem Warszawy przez Generałów Guderiana i von Mansteina do Londynu i Paryża zaczęły dochodzić niepokojące wieści. Raporty szpiegów z terenów podbitej Rzeczypospolitej donosiły, jakoby cała Nazistowska machina wojenna relokowała się właśnie na zachód.
Liczącym ciągle na możliwość zawarcia pokoju premierom Zjednoczonego Królestwa oraz Francji trudno było uwierzyć w to, że mający odtąd wspólną granicę Niemcy oraz Sowieci nie zaatakują siebie nawzajem. Wszystko wskazywało jednak na to, że oba te państwa totalitarne zawarły porozumienie, którego jak widać zdecydowali się, mimo Alianckim prognozom, dotrzymać.
Republika Francuska swoją obronę planuje opierać na Linii Maginota, gdzie skoncentrowano większość francuskich dywizji, zmobilizowanych na wieść o napaści na Polskę, co w połączeniu z siecią bunkrów i umocnień powinno wystarczyć, aby zatrzymać pochód Wehrmachtu.

Przygotowania

W najwyższej tajemnicy, zgodnie z rozkazem stacjonującego w Kassel wraz ze swoim sztabem Gen. Walthera von Brauchitsch'a, szefa sztabu wojsk lądowych tuż przy granicy z Belgią ulokowano główne siły uderzeniowe pod dowództwem świeżo awansowanego Feldmarszałka von Rundstedta. Otrzymał on rozkaz, aby wraz z I. Armią Pancerną Generała von Kleista oraz korpusami pancernymi von Mansteina i Guderiana przekroczyć granicę wroga i kierować się na Antwerpię, a dalej, będąc już na nizinie nad kanałem La Mance kierować się jak wybrzeżem na zachód.
Druga grupa uderzeniowa, składająca się z 10 korpusów piechoty, ma w tym czasie zająć walką i wyeliminować dywizje holenderskie.



Blitzkrieg

O świcie 9 listopada nasze jednostki przekroczyły granicę z Belgią i Holandią. Już w południe udało nam się przełamać obronę Aliantów w północnej Holandii. O godz. 20:00 tego samego dnia nasze dywizje pancerne dotarły do Antwerpii, skąd nie czekając na wsparcie ciągnącej za nimi piechoty kontynuowały pościg za rozbitymi jednostkami belgijskimi w kierunku Ghentu.



Na przedpolu miasta opór stawiała tylko jedna dywizja górska, której zadaniem było opóźnienie naszych czołgów, tak, aby wycofujące się jednostki Alianckie mogły umknąć przed naszymi lufami.



12 listopada belgowie ulegają naporowi 1. Armii von Rundstedta i wycofują się z Brukseli. Już przed południem 13 listopada nasze jednostki były już w stolicy Belgii.



W między czasie siatce naszych agentów w Wielkiej Brytanii udało się dokonać zuchwałej akcji sabotażowej. Dzięki temu opóźni się produkcja Brytyjskich myśliwców.



14 listopada 1. Panzerarmee, znajdując się już w regionie nizinnym, co bardzo sprzyjało szybkim atakom, rozpoczęła pochód do niebronionego Lille. Nadarzyła się fantastyczna okazja do przechylenia szali zwycięstwa znacząco w naszą stronę. Dowództwo zorientowało się, że jednostki pancerne znacząco wyprzedziły wycofujących się Belgów i Francuzów. Wobec tego Generał von Kleist bez zastanowienia skierował swoje dywizje w stronę Calais, mając nadzieję przecięcia drogi chaotycznie wycofującym się Aliantom.



Mimo szybkiej decyzji większości dywizji, które dotychczas broniły Belgii umknęły von Kleistowi i w kotle pod Dunkierką udało się okrążyć jedynie 3 wrogie jednostki. Doborowa jednostka kawalerii zmechanizowanej SS pod dowództwem Gen. Modela poprowadziła atak na wyczerpane i odcięte od zapasów dywizje zgromadzone w procie i po kilkunastu godzinach walki całkowicie je unicestwiła.



W między czasie swój pochód kontynuowała 1. Armia, która skierowała się w stronę Valenciennes.
Tym razem na zachodnim odcinku frontu inicjatywę przejęły korpusy pancerne Guderiana i von Mansteina, które z miejsca wjechały do Amiens, a stamtąd dalej aż do Le Havre. Doszło do kolejnego spotkania z dywizjami, które uciekają przed nami aż z Belgii.



W międzyczasie na froncie holenderskim zmuszeni silnym oporem w okolicach Utrechtu zdecydowaliśmy zatrzymać natarcie i zreorganizować jednostki, tak, aby kolejny atak się powiódł.



Wygląda na to, że po raz kolejny większości dywizji alianckich uda się uniknąć otoczenia.



Do akcji wkracza 2. Armia von Leeba. Kapitulacja ostatniego poważnego przyczółka Belgów w Namur to tylko kwestia czasu.



Tak jak się spodziewaliśmy - po raz kolejny Alianci uciekli spod ostrza noża. Nie widząc już szans na odcięcie od reszty wojsk jednostek zgromadzonych w Dieppe 1. Panzerarmee wraz ze wsparciem Dywizji SS 'Maria Teresa' przypuściła frontalny atak.



Po 4 dniach ofensywa w Holandii zostaje wzmocniona. Jednoczesny atak naszych wojsk ze wsparciem lotnictwa na Amsterdam i Utrecht ostatecznie łamię szyki obrońców .



Niespodziewanie przy pomocy Brytyjskiej floty pod Dunkierką lądują 2 dywizje francuskie. Wobec panowania Aliantów na morzach mogliśmy się spodziewać takiej sytuacji. Wobec tak niespodziewanego ciosu w plecy jednostki będące już w połowie swojej drogi do Dieppe zostają zawrócone i skierowane przeciw desantowi. Sytuację udało się szybko ustabilizować dzięki wsparciu Luftwaffe, która uniemożliwiła Aliantom zdobycie przewagi w powietrzu, a dzięki temu okręty płynące z posiłkami z Wlk. Brytanii nie mogły się zbliżyć do portu.



Koniec cz. I.

 

Niemcy AAR 1939




1. Kampania zachodnia. Cz. II

Wojna na morzu

Pierwsze sukcesy Kriegsmarine. II. Unterseebootsflotte pod dowództwem Adm. Karla Dönitza, składająca się z 3 flotylli okrętów podwodnych, w okresie od 25 listopada do 30 grudnia 1939 r., zatopiła łącznie 10 statków transportowych zmierzających do Anglii oraz poważnie uszkodziła 4 niszczyciele oraz 1 krążownik. Straty własne to zaledwie 3 uszkodzone U-Booty.



Tak wspaniały sukces naszej floty podwodnej wywarł ogromne wrażenie w OKM. Wobec braku szans na nawiązanie walki na wodzie z Royal Navy zdecydowano nadać priorytet rozwojowi flotylli podwodnej. Główną bazą wypadową U-Bootów została Kilonia, zaś dowódcą Kontradmirał Dönitz. Poza rozbudową obecnej generacji okrętów plan zakłada dalsze badania w tej dziedzinie. Kluczową kwestią jest zasięg działania - obecnie jesteśmy w stanie patrolować jedynie wody północnego Atlantyku. Poszerzenie obszaru naszych patroli znacząco poprawi skuteczność i uniemożliwi konwojom wroga dotarcie do celu.

Niderlandy

Pogoda bardzo skomplikowała natarcie na północy Francji. Temperatury spadły poniżej zera, panuje siarczysty mróz. W takich warunkach nasze jednostki nie są w stanie przeprowadzić natarcia. Wobec stagnacji na głównym froncie wojny podjęto kroki, aby jak najszybciej zakończyć kwestię holenderską.



Rano, 25 listopada na całej długości frontu doszło do ataku. Męczone nalotami naszego lotnictwa dywizje holenderskie nie były w stanie nawiązać walki z naszymi jednostkami. Tempo marszu naszych dywizji utrudniała jednak pogoda oraz utrudniający poruszanie się teren. Dopiero 6 grudnia Generał Georg von Küchler zajął Amsterdam. Najdłużej bronił się Utecht, jednak otoczeni z każdej strony Holendrzy w końcu musieli skapitulować, co nastąpiło 14 grudnia.



Natychmiast po rozbrojeniu wszystkich wziętych do niewoli jeńców część naszych dywizji oddelegowaliśmy do ochrony zajętego do tej pory terytorium, szczególnie pasa nadmorskiego. 4. Armia von Bocka, która zdobyła we wcześniejszej fazie walk Rotterdam otrzymała rozkaz marszu aż do Lille, gdzie zostanie zreorganizowana i skierowana do walk o Paryż.



Sitzkrieg

Wobec tak niesprzyjającej aury Dowództwo Sił Lądowych zdecydowało o zaniechaniu dalszej ofensywy. Po trwającej niemal 3 tygodnie morderczej ofensywie to idealny moment na reorganizację i uzupełnienia. Szkolenie nowych jednostek dobiegało końca, także spodziewano się lada moment wzmocnień, które wysłane zostaną na odcinek Luksemburski frontu.
Jedyną wartym uwagi momentem tego okresu było starcie jednostek 4. Armii, które zostały wciągnięte w walkę w prowincji Reims. Po trwającym 9 godzin ostrzale, nie widząc możliwości udanego kontrnatarcia w tym regionie zdecydowano się unikać walk z Aliantami, aby zminimalizować straty przed zaplanowaną na wiosnę nową ofensywą.



Na początku 1940 r. nasz wywiad doniósł, że siły francuskie zaczęły koncentrować się wokół Paryża. Siły najlepiej bronionego dotychczas przyczółka Aliantów na froncie - regionu Bastogne zostały znacząco uszczuplone. Wobec tak wspaniałej okazji wydano rozkaz ataku. 21 dywizji pod dowództwem Gen. von Kluge bardzo szybko przerwało linię obrony wroga i zmusiły go do odwrotu.



Okazało się jednak, że Francuzi nie dali za wygraną i korzystając z okazji, że von Kluge odsłonił swoje prawe skrzydło, wdarli się klinem, przerywając linię frontu w okolicach Liege. Mimo szybkiej reakcji osłaniającej całą ofensywę od północnego-zachodu 1. Armii, Francuzi zdołali swoim rajdem zadać nam sporo strat. Ostatecznie jednak to nasze jednostki posunęły się kilka kilometrów wgłąb francuskiego terytorium.



Pod koniec stycznia pogoda znacząco się pogorszyła. Nie ma mowy o żadnej aktywności. Musimy czekać do wiosennych roztopów.



Koniec cz. II.

 

Niemcy AAR 1939




1. Kampania zachodnia. Cz. III

Wiosenna ofensywa

Po niemal 2 miesiącach całkowitej stagnacji na froncie, pogoda poprawiła się na tyle, że Sztab Generalny wydał rozkaz do rozpoczęcia nowej ofensywy 20 marca. Za kluczowe postawiono przed Wehrmachtem zdobycie prowincji Reims. Przełamanie frontu na tym odcinku pozwoli całkowicie zmarginalizować własności obronne Linii Maginota, gdyż fortyfikacja ta straci praktycznie łączność ze zlokalizowanym w Paryżu dowództwem wojsk alianckich.
Punktualnie o 12 w południe dywizje 1. Armii Feldmarszałka von Rundstedta przystąpiły do oczyszczania przedpola i zdobywania dojść do głównej pozycji obrony wojsk koalicji antyniemieckiej. W między czasie rozpoczęło się bombardowanie pozycji wroga przez niemal wszystkie jednostki Luftwaffe. Wobec tak zdecydowanego uderzenia, zdezorganizowana Armia Francuska już po godz. 20:00 była w całkowitym odwrocie.



Nazajutrz nasze lotnictwo zaczęło donosić o ruchach wojsk dotąd zgromadzonych nad Sekwaną na odcinku Paryskim w kierunku wschodnim. Jednostką tym, idącym z odsieczą do Reims udało się przeciąć drogę w Compiegne. Po trudnych walkach udało się nam zepchnąć francuzów za lewy brzeg Sekwany. Niedługo później udało nam się zająć oskrzydlone tereny na północ od Linii Maginota.



Bitwa o Paryż

Po 5 dniach nalotów, 25 marca rozpoczęły się działania w celu zajęcia stolicy Francji. Do ataku wyznaczono siły 1. i 4. Armii oraz 1. Armii Pancernej. Po trwającym całą noc ostrzale artyleryjskim, z samego rana, 26 marca rozpoczął się szturm na miasto. 11 zgromadzonych do obrony miasta jednostek było w stanie bronić się jedynie do wieczora. Porażka była nieunikniona, wobec czego już o 20:00 ogłoszono kapitulacje miasta, a jednostki francuskie wycofały się dalej na zachód.



Upadek stolicy, a zarazem jedynego ważniejszego punktu oporu na północy otworzył przed naszymi jednostkami zmechanizowanymi całą Nizinę Francuską. Niemal bez oporu w ciągu 7 dni od zdobycia Paryża nasze czołgi były już na przedpolu leżącego nad Oceanem Atlantyckim Nantes.



Decydujący cios i upadek

Upadek Paryża, poza wolą walki odebrał żołnierzom francuskim także możliwość kontaktu z naczelnym dowództwem, które w rozsypce stara się unikać pościgu 1. Panzerarmee. Aby dokończyć dzieła, wszystkie jednostki zgromadzone w górnym biegu Sekwany przypuściły atak na ostatnie duże zgromadzenie wojsk francuskich pod Troyes. Widocznie słabe morale oraz dezorganizacja sprawiły, że niemal od razu większość jednostek została rozbita, a pozostałe uciekły.



6 kwietnia rozpoczął się szturm na opuszczoną już prawie Linię Maginota. Wobec braku szans na choćby stabilizację frontu 6 kwietnia, o godz. 18:00 Naczelny Dowódca Wojsk Sprzymierzonych Gen. Maxime Weygand wydał rozkaz zaprzestania walki i poddania się Wehrmachtowi. 7 kwietnia Premier Republiki, Marszałek Philippe Pétain podpisał w Compiegne kapitulację. Ze strony Niemieckiej sygnatariuszem był twórca sukcesu - Feldmarszałek von Rundstedt.

Koniec rozdziału I..

 

Niemcy AAR 1939




2. Kampania duńska

Po niezwykle udanej inwazji na Francję oraz Belgię i Holandię dowództwo Wehrmachtu zdecydowało, po naciskach ze strony Luftwaffe, aby dokonać szybkiego ataku na Danię. Zajęcie jej, a w szczególności lotnisk i portów na północy mogłoby rozszerzyć system naszej obrony przeciwko bombardowaniom Północnych Landów Rzeszy przez brytyjskie samoloty.
Opanowanie cieśnin duńskich pozwoliłoby niemal na wyeliminowanie zagrożenia na Morzu Bałtyckim.

Wobec tak wyraźnych zalet nasi Generałowie i Admirałowie opracowali plan inwazji. Do ataku wyznaczono 2. Armię Gen. von Leeba. Pierwsze korpusy przekroczyły granicę w południe 13 czerwca.



Dzięki wydatnej pomocy lotnictwa już w nad ranem 14 czerwca Kopenhaga została ogłoszona wolnym miastem, a pobite na przedpolach stolicy duńskie jednostki wycofały się za zachód kraju. W tym samym czasie doborowe Dywizje Alpejskie Generałów Dietla i Buscha parły Półwyspem Jutlandzkim na północ, w stronę Aalborga.



Po zabezpieczeniu wybrzeży wysp Lolland i Fionia do akcji ruszyła Flota Bałtycka, w składzie KMS Schlesien i KMS Schleswig-Holstein oraz 3 flotylle niszczycieli. Do jej zadań należało zatrzymanie żeglugi wroga wokół największej duńskiej wyspy - Zelandii.

17 czerwca naszej flocie udało się przechwycić duńskie jednostki zmierzające do Wlk. Brytanii. Nasze pancerniki rozpoczęły ostrzał, same pozostając w bezpiecznej odległości od wrogich pocisków. Bezpośrednie trafienie w maszynownie doprowadziło do wybuchu pod pokładem krążownika Peder Skram. W wyniku powstałej w kadłubie wyrwy po eksplozji statek nabrał ogromne ilości wody i niedługo potem zatonął.



Wobec braku perspektyw na udaną obronę oraz na doraźną pomoc Aliantów wieczorem 21 czerwca do Sztabu Generał von Leeba dotarła depesza Premiera Danii w której przyjmuje on bezwarunkową kapitulacje.

 

Niemcy AAR 1939




3. Kampania bałkańska

Wojny dyplomatyczne

Gdy stawało się coraz jaśniejsze, że w Europie, po upadku Francji liczą się tylko dwa mocarstwa - III Rzesza i ZSRR - inne państwa musiały dokonać wyboru po której stronie się opowiedzieć. Konflikt dwóch mocarstw o wrogich sobie ideologiach, mimo zawartego wcześniej porozumienia Ribbentropp-Mołotow, wydaje się być nieunikniony. Nasza dyplomacja podjęła starania do przekonania państw bałkańskich, aby w zbliżającej się wielkiej wojnie opowiedziały się po stronie Niemiec i czynnie wspomogły naszej wojska.

Rumunia, niedawno zmuszona do oddania Stalinowi Besarabii, jest naszym naturalnym sojusznikiem w walce z komunistami. Węgry również są bliskie naszej ideologii oraz brały udział w rozbiorze Czechosłowacji. Oba te państwa są naszymi ważnymi partnerami handlowymi. Bułgaria, której potencjał militarny oraz gospodarczy jest marginalny również sympatyzują z nami oraz bacznie przyglądają się naszym sukcesom militarnym.

Sprzeciw wobec koncepcji Sojuszu Antykominternowskiego wyraziła jedynie Jugosławia, którą wspierają Alianci. Nie mogąc przekonać regenta Królestwa, Pawła II, ogłoszono koncentrację wojsk na granicy Austriacko-Jugosłowiańskiej. Mimo presji militarnej rząd Jugosławii nie wyraził zgody przystąpienia do Paktu, wobec czego w południe 24 lipca 1940 roku Oberkommando der Wehrmacht wydało będącej w gotowości 1. Armii oraz korpusom pancernym rozkaz rozpoczęcia działań mających na celu zniszczenie potencjału militarnego Królestwa Jugosławii oraz obalenie przeciwnego nam rządu.



Walka

Opór jednostek granicznych złamano już w kilka godzin po rozpoczęciu działań.



Podczas gdy dywizje piechoty powoli maszerowały w stronę wybrzeża, naszej Korpusy Pancerne parły wzdłuż rzeki Sawy w kierunku Nowego Sadu.



27 lipca cała Słowenia była już pod okupacją Rzeszy. XII. Korpus Gen. von Reichenaua przystąpiła z miejsca do zajęcia niebronionego Zagrzebia. W między czasie pozostałe korpusy, dowodzone przez Gen. von Weichsa rozpoczęły atak w kierunku Rijeki.



Tempa nabierało uderzenie na północy Jugosławii. Dwie Dywizje Kawalerii SS zostały oddelegowane do zajęcia Bośni, pozostałe jednostki zmechanizowane parły dalej - ich celem był Belgrad.





2 sierpnia 1. Armia Pancerna zajęła Belgrad. W tym samym czasie trwała operacja zajęcia terenów Bośni. 8. Dywizja Kawalerii SS otrzymała za zadanie dotarcie do wybrzeża, na wysokości Dubrownika, aby przeciąć front na pół. Dzięki takiemu manewrowi Armia Jugosłowiańska straci spójność i łatwiej będzie ją ostatecznie pokonać.



11 sierpnia armia w sile pięciu dywizji spróbowała wyrwać się z okrążenia na północno-zachodnim teatrze działań, jednak dzięki heroicznej walce 22. Dywizji Kawalerii SS 'Maria Teresa' plan Generała Laxa nie powiódł się. Gen. Modelowi udało się opierać przeważającym siłą wroga na tyle długo, aby z odsieczą zdążył przyjść XXII. Korpus Piechoty, który sprytnie zaskoczył wojska Jugosłowiańskie od strony Rijeki i ostatecznie je unicestwił.



Kiedy Feldmarszałek von Rundstedt łamał opór wroga na północy, na południu nasze jednostki docierały już do Macedonii.



Do 27 sierpnia wszystkie Dywizje Jugosłowiańskie zostały unicestwione, a cały kraj opanowany przez nasze wojska. Najdłużej broniły się jednostki w Górach Korab oraz resztki armii broniący terenów Bośnii oraz Chorwacji.

 

Niemcy AAR 1939




4. Wojna z Grecją

Nieudolny sojusznik

Kiedy wydawało się, że walki w Południowej Europie wreszcie ustaną i uda się stworzyć tam nowy ład, niefortunnie dla nas w południowej Albanii, na granicy Włoch z Grecją doszło do serii incydentów, w wyniku których Mussolini bez zastanowienia wypowiada wojnę Grecji. W wyniku tak niefortunnych zdarzeń wszystkie nasze jednostki na terenie byłej Jugosławii zostały postawione w stan gotowości, a na południe, do Macedonii, skierowano kilka korpusów, aby zabezpieczyć się na wypadek nieprzewidzianych wypadków w związku z nową wojną.

Wobec braku większych zmian na froncie nasze dowództwo zmuszone zostało do interwencji. Sytuacja patowa przeciągała się w nieskończoność, oddziały Włoskie nie potrafiły przełamać umocnień w Ioanninie. Nie mogąc zostawić przypadkowi tych spraw Generalne Dowództwo zdecydowało się uderzyć i bez porozumienia z Mussolinim opanować całą Grecję.



Atak z zaskoczenia

Plan był bardzo prosty - przedrzeć się wgłąb kraju wykorzystując fakt, że większość oddziałów wroga koncentruje się teraz na walce z armią włoską. Do całej operacji oddelegowano 14 dywizji.



Po szybkim przełamaniu obrony na granicy pierwsze w Edessie pojawiły się oddziały zmechanizowane Gen. von Mansteina, które nie czekając na wsparcie jednostek za swoimi plecami, z marszu ruszyły dalej - na Larissę.



Nie napotykając niemal żadnego oporu Greków nasze wojska spokojnie realizowały kluczowe cele planu inwazji. Główny cel - czyli okrążenie jednostek umocnionych na froncie Albańskim udało się zrealizować już nad ranem 6 października.



Niemal natychmiast po otrzymaniu komunikatu, że armia grecka została otoczona przeprowadzono szybki atak na okopane jednostki greckie.



Grecy zażarcie się bronili, jednak przygniatająca przewaga sprawiła, ze zmuszeni zostali do poddania się. Do godz. 18:00 nie słychać już było na polu bitwy żadnych odgłosów walki.



Mniej więcej 24 godziny, od kapitulacji w Ioanninie do akcji wkroczyły dywizje górskie Gen. Dietla. Celem ich ataku było ostatnie duże zgromadzenie Greckich jednostek pod Salonikami. Walki trwały przez całą noc. Dopiero nad ranem udało się ostatecznie rozbić Greków i wkroczyć do drugiego największego miasta w Grecji.



W czasie, kiedy gdy pod Salonikami rozpoczynały się potyczki, na południu do ataku ruszyły Korpusy Pancerne von Mansteina i Rommla, z zamiarem opanowania stolicy Grecji.



Nasze jednostki pancerne bez problemu uporały się z piechotą broniącą Aten. Nad ranem, 3 października Ateny zostały w całości opanowane przez Niemieckie oddziały.



Niemal natychmiast po opanowaniu stolicy dotarła do nas informacja o bezwarunkowej kapitulacji Greków. Do końca dnia wszystkie dywizje wroga zaprzestały walk i poddały się.

 

Niemcy AAR 1939




5. Ordre de Bataille - czerwiec 1941 - Ostfront

Wehrmacht

Po niemal 2 latach od rozpoczęcia wojny siły zbrojne Rzeszy, dotychczas niezwyciężone, liczą ok. 2 550 000 żołnierzy oraz 4902 czołgi. Na czele Oberkommando der Wehrmacht stoi Gen. Franz Halder. Dowódcami poszczególnych rodzajów wojsk są Genereł von Brauchitsch, Marszałek Goering oraz Admirał Reader.

Ogólny podział jednostek Wehrmachtu:
- Front wschodni
- Front zachodni
- Front bałkański

Ostfront



Jednostki ulokowane przy granicy z ZSRR:

Heeres:
- 108 Dywizji Piechoty
- 27 Dywizji Zmotoryzowanych
- 9 Dywizji Alpejskich
- 5 Dywizji Kawalerii
- 19 Dywizji Pancernych

Luftwaffe:
- 12 Dywizjonów Bombowców Taktycznych
- 12 Dywizjonów Myśliwców Przechwytujących
- 8 Dywizjonów Bombowców Nurkujących