Nowa Rosja

Tak sobie z nudów postanowiłem napisać mój skromny ARR :wink: Jako że mam za 2 dni egzaminy postanowiłem się rozerwać A więc zacznijmy.

• [list:2bd5600a96][list:2bd5600a96][list:2bd5600a96][list:2bd5600a96][list:2bd5600a96][list:2bd5600a96][list:2bd5600a96][list:2bd5600a96]Nowa Rosja

[/list:u:2bd5600a96][/list:u:2bd5600a96][/list:u:2bd5600a96][/list:u:2bd5600a96][/list:u:2bd5600a96][/list:u:2bd5600a96][/list:u:2bd5600a96][/list:u:2bd5600a96]

Rozdział pierwszy

Krótkie omówienie 1935 roku.

Moje dzieło możliwe iż przetrwa wieki, je jednak chciałbym podkreślić że jest
to tylko zwykły tekst obrazujący przebieg II Wojny Domowej w Rosji.


Na początku 1935 roku sytuacja w Rosji poważnie się zaostrzyła. Masowe
represje, zsyłki na sybir, powszechny głód postawiły w stan gotowości bojowej
całe społeczeństwo, szczególnie podziemne, w skład całego podziemia wchodziły grupy
nacjonalistyczne, monarchistyczne, demokratyczne etc. Obecne były w samej
Rosji jak i za granicą. Zjednoczyły się przeciwko komunistycznemu reżimowi
który coraz bardziej doskwierał całemu zniewolonemu narodowi.

25 sierpnia 1935 roku zaczęły się przygotowania do rewolucji wewnątrz ZSRR.
Ukraińcy, Gruzini, Białorusini, Kazachowie przygotowywali się do walki o
niepodległość u boku tego ruchu.

29 sierpnia a więc kilka dni później w skromnym towarzystwie w Szwajcarii
Kyrił Romanow najstarszy kuzyn Mikołaja II, został mianowany na tymczasowego Wodza Naczelnego Powstania Narodowego w Rosji. Nikt nie przypuszczał jak ma wyglądać to nowe
państwo, czy w ogóle ono powstanie... To zależało od siły, morale, determinacji a także
chęci w walce. Ruch Monarchistyczny w ZSRR przybierał z każdym dniem na sile.
Można powiedzieć że już w listopadzie ten ruch był wręcz wszechobecny. Każdy
członek, był zagrożony nawet za granicą, NKWD wiedziało o wielu akcjach RM. Ale ruch skrupulatnie bronił się przed NKWD.

3 września Ruch Monarchistyczny, przekształcił się w Narodowo-Monarchistyczny
Ruch Odrodzenia Wielkiej Rosji. Organizacja stała się zjednoczonym rządem
Demokratycznej Rosji na uchodźctwie. Głosiła narodowe odrodzenie a także szerzyła konserwatyzm i nacjonalizm. Nawiązała wiele kontaktów, z
zagranicznymi rządami, aby wesprzeć walkę z bolszewizmem.

22 października (moje urodziny :wink: ) rozpoczęła się operacja "Kyrił", miała
na celu przerzucenie broni dla partyzantów na Białorusi i Ukrainie, przez
Polskę a następnie przerzucenie jej w głąb Rosji. Będą jeszcze trzy takie
akcje.

12 listopad Kyrił Romanow, przebywający już w Estonii apelował do państw świata
zachodniego o wznowienie walki z komunizmem, a zarazem wzywał do walki za
przyszłego cara którego jeszcze nikt nie wybrał. Nie chciał mianować się na
cara ze względów rodzinnych. Umarł mu syn. Ale wszystko na to wskazywało że nim zostanie zaraz po wojnie, jeżeli ją zwycięży.

28 grudnia sytuacja nabierała rozmachu. Wysłał tajny telegram do kilku
generałów sowieckich, którzy byli po "jego" stronie jak i dowódców partyzantki. W
telegramie napisał

Ten telegram był znakiem do rozpoczęcia rewolty. W ciągu dwóch dni rewolucja
rozszerzyła się na ogromne połacie terytorium, lecz los zrywu był cały czas
niepewny. Teraz dopiero zaczynała się walka na śmierć i życie.

Stan posiadania 1 stycznia 1936


Część Europejska


Kaukaz i Ural


Daleki Wschód

Kyrił będąc w swojej tymczasowej stolicy, jakim był niedawno zajęty Leningrad, ponownie nazwał ją Piotrogradem, spoglądał na ludzi, ich oczy, rozmawiał z nimi, doskonale rozumiejąc ich potrzeby. Był innym carem od swoich poprzedników. Rozglądał się do okoła widząc pośpiech, zabieganych ludzi, z dopiero co formowanej dywizji milicji. Doskonale rozumiał że stolica nie jest w tym momencie broniona przez poważniejsze siły. Na wszelki wypadek miał swój Plan-B. Tymczasowy azyl w Finlandii, lub Estonii. Wiedział że jeżeli teraz się bunt nie uda to być może już nigdy nie będzie Rosji opartej na moralnych, duchowych i tradycyjnych wartościach. Nieustannie apelował do rządów innych krajów o pomoc w tak trudnych czasach. Upatrzył sobie nowych sojuszników w Niemczech, Anglii, Stanach Zjednoczonych, a także w Polsce. Liczył się również z tym że jego tzw. „tymczasowi sojusznicy”( tj. Ukraina, Gruzja, Armenia, Kazachstan i Republika Syberyjska, które odzyskały niepodległość w wyniku zwycięskich rewolt i podpisały tymczasowe zawieszenie broni) będą na pewno włączone gdyż nie będzie można osłabiać takiego wielkiego kraju, pseudopaństewkami na ziemiach rdzennie rosyjskich. Lecz o takich sprawach mógł na razie jedynie pomarzyć.
Premier odwołał Mikołaja Maklakowa i powołał na jego miejsce Siergieja Rodzyanko który od teraz będzie piastował funkcję Ministra zbrojeń. Odwołano również Władimira Małyszkina i Michaiła Meandrowa, zastąpiono ich wg Naczelnego, „lepszym mięsem ministerialnym”- tak potocznie nazywano ministrów za rządu Kyriła. Wydawało się odnieść takie wrażenie że Rosja idzie w kierunku interwencjonizmu.


Przed


Po...

Aby nie pozostać w stagnacji nowy minister zbrojeń zawziął się mocno do pracy. Powołane zostały składy do odkrywania technologii i tak:

Przyjazna nam fabryka z Kirowa zaczęła prace nad odwodowymi warsztatami naprawczymi, natomiast drugi skład zaczął pracę nad ulepszaniem dywizji.



Przyszły car wiedział czym dysponuje, przewidywał że jeżeli wojna szybko się nie skończy to można będzie liczyć na poważne opóźnienia technologiczne. W tym samym czasie rozpoczęto formowanie dwóch nowych dywizji piechoty.
Skarb państwa był pusty, lecz Kyrił nie tracił nadziei na zapełnieniem go pieniędzmi. Mikołaj Pokrowski miał się tym zająć, podobnie jak z zasobami, zaczęto szukać państw które by chętnie wsparły Rosję, swoimi zasobami.

Jak inne państwa odebrały wiadomość na temat wybuchu rewolucji

Mogło by się wydawać że zaraz część krajów stanie w obronie Romanowa. Stało się inaczej. Kraje zachodnie uznały rząd w Petersburgu, za to nie interweniowały zbrojnie po ich stronie. Z czasem mogłoby to się zmienić. Jednym z najbardziej zadowolonych przywódców państw w europie był Hitler. Wierzył on bowiem że długa wojna domowa może osłabić ZSRR i gdyby Niemcy kiedykolwiek miały atakować Związek Sowiecki, wkroczyłyby bez problemu. Lecz to były jeszcze dalekie plany.

Demokracja czy dyktatura?

Wydawałoby się że przyszły car ma zamiar prowadzić zgodnie z ustaleniami rząd w kierunku demokracji. Rzeczywistość jest taka że Rosja jest prawie faszystowska a i premier jest marionetką w rękach „cara”. Dalszy ciąg takich wydarzeń mógłby poprowadzić do kolejnego podziału i w rzeczywistości przekreślić szanse na zwycięstwo.

Rosja stoi teraz na skraju czerwonej lub carskiej przepaści. Wszystko zależy od losu kto wie jak może się potoczyć jutrzejszy dzień.

 

Rozdział drugi

Nowy Rok

Wydawał się być rokiem zmian i przewrotów losu, tak jak każdy nowy rok.

1 stycznia sztab generalny pracował pełną parą opracowując plany połączenia lądowego między wojskami z Białorusi do Petersburga przez Moskwę. Również nie zostawiono innych regionów. Car wysunął propozycję dla ministra spraw zagranicznych aby stworzyć blok sojuszniczy z nowopowstałymi państwami. Minister tylko podrapał się po głowie i się zastanowił. Wiadome było przecież że z nowymi państwami łączyły nas dobre stosunki gdyż razem z tymi państwami tworzyliśmy wspólny front. Jednak te kraje będąc sprytniejsze zawarły rozejm. Natomiast kilka dni później wybuchła rewolucja. Zjednoczony front pozwoliłby na włączenie nowych sił do walki, szczególnie z Ukrainy, narodu uciskanego najbardziej w ZSRR. Liczono również na niewielkie kraje Kaukazu i Kazachstan.

I tak dywizje z miejscowości Wyjazma wyruszyły w trzech kierunkach. 2 Korpus Rosyjski wyruszył do nie bronionego Smoleńska. Orel Military District wyruszył do Kaługi. Pierwszy Korpus Rosyjski zajmie Możajsk tuż obok Moskwy i połączy terytorialnie z tym kotłem. Armie z Zholohina obok Ukrainy wyruszyły na wschód i zachód. Jedna do Morzyca druga do Gomela a 27 Armia została w Zholohinie jako obrona. 1 Armia będąca w Borzyja przy granicy z Mandżurią zaatakowała nie bronioną prowincję Chitę. Armie z Władywostoku zaczęły likwidować mały obszar kontrolowany przez sowietów, dość cenny bo strategiczny. Młody i niedoświadczony jeszcze w wielkiej polityce Romanow, wydał rozkaz zajęcia głównych punktów strategicznych. Przewidywał że jeżeli zajmie się te cele to prawdopodobnie komuniści już nie będą mieli więcej szans na zwycięstwo.

7 stycznia przybyły do Petersburga nowe dywizje milicji wysłano i sformowano z kilku krajów europy tj. Finlandia, kraje bałtyckie, Wielka Brytania, Niemcy, USA. Były to niewielkie, lecz dla przyszłego cara, zbawcze sił. Broniły od teraz Petersburga przed bolszewią.

9 stycznia jednostki atakujące Chita, przegrały bitwę.

10 stycznia w Moskwie, ulokowano 7 dywizji które były niedostępne z powodu strategicznego przemieszczania się. Przegrupowano je. Po raz kolejny jednostki atakujące Smoleńsk musiały
się wycofać.

12 stycznia został zajęty Możajsk i Kaługa. Również tego samego dnia korpusy ekspedycyjne wyruszyły na zajęcie Kingissepu i Ługi zanim bolszewicy wejdą tam z poważniejszymi siłami.

14 stycznia ostatnie oddziały wycofują się z Wjazma ale jednocześnie Dystrykt Militarny Orel zajmuje Kaługę i tym samym zostają połączone okrążenia, z Moskwą. Pierwsza część planu się powiodła. Niestety powodzenie drugiej fazy, jest co najmniej mało możliwe. Bolszewicy zebrali zbyt dużo sił. Pozostaje jedynie szansa, w państwach dopiero co oswobodzonych.

15 stycznia Kyrił Romanow wraz z Mikołajem Pokrowskim wyjechali na Ukrainę w sprawach stworzenia tzw. Konfederacji Narodów. Miał to być sojusz wyzwolonych państw od ZSRR. Celem tego sojuszu była współpraca na tle gospodarczym, militarnym i dyplomatycznym na czas wojny domowej. Niestety pierwsze rozmowy zakończyły się fiaskiem.


Front zachodni

Zajęcie Nowogrodu tylko przyspieszyły rokowania, i zaraz po pierwszej rozmowie w Kijowie, rozpoczęła się druga, tym razem, zasiadł sam osobiście do niej Kyrił.

Nie było jednej zgodnej wizji tej konfederacji. Np. minister spraw
zagranicznych Ukrainy, Julian Revay widział zagrożenie w sojuszu z Rosjanami
"białymi" jak i bolszewikami. Jego celem było utrzymanie neutralnej Ukrainy.
W wyniku takiego podejścia, Kyrił miał coraz mniej czasu na sformowanie
sojuszu. A czas leciał...

17 stycznia odniesiono wielkie zwycięstwo nad siłami morskimi bolszewików.
Jednocześnie miasteczko Makhachkali musiało się poddać i wszystkie siły w
składzie 3 dywizji piechoty zostały rozwiązane.

20 stycznia był wielkim dniem. Do walki po naszej stronie stanęły nowo
wyzwolone państwa. Dały one cień nadziei na zmianę sytuacji na froncie.





Konfederacja, od wtedy była sojuszem. Sygnatariusze podpisali traktat w Kijowie
na 10 lat. Ukraina posiadała duży potencjał gospodarczy, mogło to zostać wykorzystane w przyszłości. Nie zapomniano również o Gruzji i Armenii.

W Petersburgu krążyły pogłoski o tym że Naczelny Wódz Powstania Narodowego
chce się koronować na cara, mimo iż nie zwyciężono nad czerwonymi. Czyżby
chęć tytułu była większa?

 

Ten rozdział będzie bardziej o krajach sojuszniczych.

Rozdział trzeci

Wielkie nadzieje, nowe plany, charakterystyka sojuszników.

Od chwili powstania Konfederacji Narodów, obudziły się nadzieje. Wsparcie wojsk przybywało z Ukrainy. Na pierwszym wspólnym posiedzeniu sojuszniczym, omówiono plany dotyczące udziału poszczególnych państw. Ukraina miała wspierać na północy i bronić, ewentualnie atakować na wschód. Gruzja, małe państewko, pozornie nic nie znaczące, wraz z Armenią miały odbić utracone prowincje na Kaukazie. Tym razem Romanow ledwie wyjechawszy z Ukrainy, zwrócił się na jeszcze odleglejszy kraj jakim był Kazachstan, a także Republika Sybiru.


Nowe oddziały wyruszają na front.


Krótka charakterystyka państw sojuszniczych.

Ukraina

Ogłosiła niepodległość 5 października 1935 roku po przejęciu władzy w kilku miastach przez Ukraińców. Potem państwo, jak zresztą inne podpisały względny rozejm. Następnie Ukraińcy borykali się z problemami wewnętrznymi. Jednym z nich byli komuniści. Powstała Bolszewicka Partia Ukrainy, głosiła ponowne włączenie Ukrainy do ZSRR. Od samego początku była zwalczana. Następnie ją zdelegalizowano i przeszła do podziemia. Ukraina posiadała dość duży potencjał przemysłowy, dlatego była krajem priorytetowym w polityce Petersburga. W polityce zagranicznej Kijów starał się zachowywać neutralność. Dopiero działania Kyriła Romanowa zachęciły, co prawda z wielkim trudem, do uczestnictwa w wojnie.

Gruzja

Wydawałoby się że taki mały kraj może niewiele zdziałać. Zdecydowanie za wojną był rząd w Tbilisi. Poprali ze względu na żądania terytorialne wobec Rosji, gdyż przy podpisywaniu rozejmu, w 35 nie udało się odzyskać całego terytorium Gruzji. Głównie przez to iż nie kładziono na obronę z północy tylko na pomoc dla Armenów. Mówiono o tzw. "małym sojuszu kaukaskim."



Armenia

Armenii cudem właściwie się udało odzyskać niepodległość. W pobliżu znajdowały się większe siły bolszewickie. Dopiero po współpracy z Gruzinami udało się wyprzeć z Armenii komunistów. Państwo było małe, słabe bez większego potencjału gospodarczego. Mimo tych przeciwności miała dość zdeterminowanych ludzi do walki z komunizmem.



Kazachstan i Syberia

Kazachstan i Syberia miały podobnie jak Gruzja miały żądania terytorialne na terytoria na których ludność ich kraju stanowiłaby większość. W 35 nie udało się im do końca wykorzystać osłabienia czerwonych. Głównie przez tzw. „Bojaźliwość powstańczą” czyli takie małe tchórzostwo. Dodatkowo na Syberii i w Kazachstanie pojawiły się ruchy planujące ponowne włączenie do ZSRR, uznając nowo powstałe twory za zbyt słabe i kapitalistyczne. Tym państwom mogła grozić wojna domowa.

 

Białorusi raczej nie będzie, ale zobaczymy. Zależy od chęci wyzwolenia się tego narodu.

PS. Dodaję kolejną część AARa i zaraz sapadam na egzamin

Rozdział czwarty

Nadeszło kilka dni odprężenia. Wojska z frontu zachodniego otrzymały potężne wsparcie zaopatrzeniowe z Ukrainy. W Wielkiej Brytanii odeszła głowa państwa, na pogrzebie oczywiście nie zabrakło delegacji z Rosji.

Nazajutrz wojska Republiki Gruzji, zaatakowały Armię Czerwoną stacjonującą niedaleko miejscowości Majkop. Nieduże potyczki przerodziły się w krwawą bitwę.


Gruzja atakuje!

3 DP wyruszyły z Kercz na Krymie, do nie bronionego Noworosjijska. Po 1 DP wyruszyły z Kurska do Ostroguska, z Woroneża do Borgsglebska, z Lipiecka do Tambrowa. Dywizje te dokonywały ataku mimo swojego wyczerpania spowodowanego okrążeniem. Po kilku godzinach ataku wojsk Gruzji, dywizje się wycofały i przegrupowały. Ukraińska DP wkroczyła do Kamieńska-Sakatińska. Na południu w Rostowie, była jedna dywizja radziecka. Sowieci rozpoczęli ewakuację przed możliwym okrążeniem.

24 stycznia 7 dywizji w Moskwie uzupełniły swój stan zaopatrzeniowy lecz jednak w wyniku śnieżyc i mrozu, stan liczebny zaczął się pomniejszać. Jednocześnie zwiększono wydatki na uzupełnianie stanu armii. Uzupełniano 66 % całej armii.

25 stycznia Korpus Ekspedycyjny Włoch i USA w zajętej niedawno Łudze nie daleko Petersburga. Wszystko wskazywało na to że te siły będą musiały się wycofać.



Jednak dowódcy całkowicie wierni, nie wydawali rozkazu odwrotu. Tak więc ochotnicy z innych krajów walczyli za cara, do ostatniej kropli krwi. Na froncie zachodnim, zastój..

27 stycznia Ługa została stracona.


1 lutego "Biali" zafundowali niespodziankę bolszewikom w Rogaczewie,
zaatakowali nich. Front zachodni ponownie się ożywił. Lotnictwo radzieckie dawało się we znaki.



W samo południe 12 lutego zwyciężono potyczkę Rogaczewie. Spodziewano się rychłego zajęcia miasteczka.

4 lutego oficjalnie ogłosiła swoją niepodległość Socjalistyczna Republika Uzbekistanu.


Co dziwniejsze w kraju były wysokie wpływy socjalistyczne, stąd nawet nazwa pozostała. Romanow nie chciał dać za wygraną i ponownie zaatakował Ługę. Powiedział wtedy słynne zdanie "Ługa albo komuna".

8 kutego zajęto Kalnin. Uzbekistan Który dopiero co niedawno odzyskał niepodległość, stracił ją częściowo, stając się marionetką. przez radziecki zamach stanu. Większa część kraju powróciła do ZSRR jako Zewnętrzna Socjalistyczna Republika Uzbekistanu.

[ Dodano: Sro Kwi 27, 2005 7:49 am ]
Większa część kraju powróciła do ZSRR jako Zewnętrzna Socjalistyczna Republika Uzbekistanu.

14 lutego zajęto Rogaczew. Kolejnym celem miał być Mogilew z bazą lotniczą z której lotnictwo sowieckie dokonywało zamieszania w szeregach Białej Armii.

3 Dywizje piechoty z Zholina zaatakowały Mogilew. Kika godzin później sąsiednia armia z Rogaczewa, udzieliła wsparcia w ofensywie na Mogilew. Mogilew był broniony przez jedną dywizję panc.

17 lutego zwyciężono bitwę o Mogilew. Przewidziano że w przeciągu 9-ciu dni zostałby zajęty Mogilew.

 

Rozdział piąty

22 lutego 2 dywizje piechoty z Kalugi wraz z pomocą 2 dywizji piechoty
z Możajska zaatakowały miejscowość Wjazma. Dopiero dwa dni puźniej mówiono o
zaprzestaniu walk we Wjazmie, pozostawało jeszcze tylko obsadzić wojskiem ten
teren.

26 lutego 26 Korpus Rosyjski dotarł do Uryupińska. Pochód na wschód
wciąż trwał. Sytuacja na zachodzie wydawała się być w miarę opanowana. Ale
generałowie, trzymali się zasady, lepiej być ostrożnym niż potem się
wycofywać.

29 lutego 31 Armia, atakująca Noworsjijsk z Kercz na Krymie musiała
wycofała się. Powodem był brak zaopatrzenia.


1 marca na dalekiej Syberii panowały ciężkie warunki walki. Żołnierze
Białej Armii nie walczyli, z powodu braków zapasów. Japonia nie chciała
jeszcze przekazać swoich zapasów. Natomiast bolszewicy zostali okrążeni przez
co również nie otrzymywali zaopatrzenia. Nikt nie walczył jakby był rozejm.
Dodatkowo tamtej zimy temperatury spadały głęboko poniżej 40 stopni.



3 marca po długich negocjacjach przekonano do sojuszy kraje
azjatyckie, czyli Kazachstan i Syberię. Natychmiast po dołączeniu się do
sojuszu, Kazachstan przystąpił do ataku. Armia tego kraju choć była nieliczna
była jednak bardzo ważnym wsparciem w tym regionie.

5 marca bez dłuższego oczekiwania jedna dywizja piechoty z Mińska
ruszyła na Orszę wraz z pomocą 27 Armii w której skład wchodziły 3 dywizje
piechoty. Po kilku godzinnej walce, dywizja pancerna wycofała się z Orszy, po
czym atakujący "biali" przystąpili do rozwiązywania ostatecznego SRR
Białorusi. Jednocześnie pod pretekstem wyzwolenia, bezpieka przyszłego cara
likwidowała białoruski ruch oporu.

13 marca stracono Jaroslawl kilkanaście kilometrów od Moskwy. Nic
dziwnego, nikt go nie bronił.

17 marca nie udało się utrzymać Archanagielska.

20 marca Armenia przestała istnieć. Jednocześnie sowieci zaatakowali
Tbilisi. Czy sojusznik wytrzyma? Na najbliższe dni spodziewana jest ofensywa
na Smoleńsk. Doktryna zajmowania celów strategicznych została po części
zrealizowana w Europie. Na Kaukazie wydawałoby się że sytuacja jest odwrotna.
Być może spodziewana ofensywa wojsk Ukraińskich pomoże w wyzwalaniu Kaukazu.

21 marca o 7:00 atak na Smoleńsk dopiero co rozpoczęty, po 2 godzinach
wszystko było jasne. Gruzini wycofali się. Ojczyzna Stalina ponownie wracała
w obręb Gruzińskiej SRR.


1 kwietnia 1936 roku

12 kwietnia Smoleńsk został zajęty. Od razu została podjęta decyzja o
wkroczeniu na nie bronione prowincje jakimi był, Witebsk i Połock.

14 kwietnia dywizja piechoty, z Murom pod naporem przeciwnika musiała
się szybko wycofać w kierunku Riazania. Zostawiono dużo sprzętu. Również z
Riazania szybko się wycofano.

22 kwietnia w do Witebska przyszły posiłki radzieckie, w skutek czego
rozległy się walki. Maszerujące dywizje "białych" w kierunku Witebska aby nie
ponosić większych strat, taktycznie się wycofały. Wybrano drogę uzupełnienia
dywizji.

Tajemnicze zniknięcie Armenii

Siedząc wieczorem w swoim gabinecie patrzył w przyszłość coraz śmielej. Nie zazdrościł Ukraińcom zwycięstw. W tamtym regionie nie było wiele wojska.
Rząd Rep. Armenii znalazł początkowo schronienie w Tbilisi jednak musiał dalej uciekać przez Morze Czarne, Krym aż do Kijowa a następnie przez Polskę i państwa bałtyckie do Petersburga. Kyrił oficjalnie przyjął władze Armenii na uchodźctwie. Kilka godzin później (około 19-stej) niewiadomo z jakich powodów prezydent, premier i kilku armeńskich ministrów, „zniknęło” z ich siedziby. Świadkowie twierdzą że widzieli jak z trzech ciężarówek wyskoczyło kilkunastu uzbrojonych żołnierzy Gwardii Carskiej. Po kilku minutach ciężarówki odjechały wraz z więźniami. Co w ten sposób chciał pokazać Romanow? Przecież on nawet nie był jeszcze carem.

Lepsze czasy, marzenia Romanowa

Kyrił po takiej zmianie sytuacji na froncie, coraz częściej wyobrażał sobie zjednoczoną Wielką Rosję. Marzyło mu się wchłonięcie krajów Bałtyckich a także Persji. To były jednak jeszcze dalekie plany, gdy w kraju toczyła się walka o podstawowe wartości narodu. Nigdy nie był tak blisko zwycięstwa jak teraz. Jeszcze miesiąc temu nie pomyślałby nawet o zwycięstwie. Za to teraz nie daje mu to spokoju. Każda porażka dla niego jest wielką tragedią, gdyż dużo on osiągnął. Nie wszystko jednak musi się toczyć po jego myśli. Wyznaczył sobie cel. Jak uda mu się pokonać bolszewizm, dopiero wtedy na placu czerwonym w Moskwie odbędzie się uroczystość koronacji na Cara. Pewnej nocy nawet mu się przyśnił sen jak został carem, jednak poranne słońce świecące mu prosto w twarz zbudziło go. I znów powrót do szarej rzeczywistości. Fakt, już nie szarej, lecz świetlanej rzeczywistości. Coraz częściej używał swojego poczucia humoru by rozśmieszyć swoich „poddanych”. Najchętniej żartował ze Stalina i bolszewizmu. Jednak czy taka pewność siebie doprowadziłaby go do zwycięstwa?

Na dzisiaj to by było na tyle. Być może za kilka dni napiszę następne cześci.

 

Rozdział szósty

Reakcje Stalina

"Czerwony Wujek", jak go nazywali biali, wydawałoby się jakby zaczynał przeżywać coraz częstsze
stany depresji. Jego marzenia o "czerwonym imperium" przeradzały się niejednokrotnie w myśli
depresyjne. Gdy armie ukraińskie szykowały się do ostatecznego szturmu na Baku, tymczasową stolicę
ZSRR, Stalin zażarcie próbował bronić Baku. Wiedział że jak straci stolicę, już nigdy nie odbuduje
imperium. I nie mógłby się nigdzie ukryć. Zastanawiano się nad możliwością azylu. Tylko, no właśnie
gdzie? Persja? Raczej odpadała. I właściwie nic nie pozostawało do wyboru. Za to prawowity przyszły
car, chciał za pomocą armii ukraińskiej ugotować czerwonego wujaszka w kaukaskim kociołku.

Zamach na życie Romanowa

NKWD przeniknęło do wysokich struktur państwowych Rosji Kyriła. Jednym współpracownikiem Romanowa
był niejaki Władimir Kopiejko. Doradzał mu finansowo gdyż car miał całe życie kłopoty z matematyką.
Pewnej bezchmurnej chłodnej nocy, Kopiejko miał dokonać zamachu na życie władcy Wszechrusi. Kyrił
nie wiedział że on jest agentem. Plan miał być taki: rozmowa z carem na temat spraw finansów potem
upić się wódką, następnie strzał w głowę. 27 kwietnia o około dwudziestej rozpoczęto tą rozmowę.
Rozmowy trwały długo. Jako że Rosjanie mają silne głowy, rozmowa się przedłużała. Straż Carska,
tylko z nazwy jednak nie broniła ona cara lecz Naczelnego Wodza Powstania Narodowego, czyli
przyszłego cara, w tym momencie znajdowała się w normalnym stopniu gotowości bojowej. Dwóch
żołnierzy stało za drzwiami gabinetu. Władimir miał go zastrzelić i szybko uciec przez okno. Można
było śmiało uciekać gdyż gabinet znajdował się na parterze i w dodatku pod oknem był duży pas
krzaków w których można byłoby się poczuć jak w dżungli. Nadchodziła godzina 23:04. Romanow,
wyglądający na poważnie upitego, o mały włos nie zemdlał. Władimir był mistrzem w takich sprawach
dlatego chociaż wyglądał na poważnie upitego, cały czas zachowywał trzeźwy stan oceniania sytuacji.
W pewnym momencie wstał, podszedł do okna, wyciągnął pistolet, i znienacka odwrócił się w kierunki
Kyriła. Chyba tylko Boska Opatrzność uratowała jego przed śmiercią. Gdy ten miał oddawać już strzał,
jeden ze strażników zapukał. Car po pijaku wrzasnął "Wejść!". Ten wszedł. Władimir stojący w
ostatniej setnej sekundzie schował swój mały pistolet do marynarki. Stalin dowiedziawszy się o
nieudanej akcji, wydał wyrok śmierci na Władimira Kopiejko. Od wtedy jeden z najlepszych doradców
Romanowa, zniknął bez śladu...

27 kwietnia w Chinach nastąpił niestabilny ale jednak rozejm. Jedna wojna domowa na świecie
się skończyła.

1 maja wojsko z Smoleńska w składzie 3 dywizji piechoty dokonało przyspieszonego ataku na
Witebsk. Powodem było zagrożenie ataku na nie bronioną Orszę. Sowieci po kilku godzinach opuścili
Witebsk.

6 maja dywizja w Murmańsku została rozwiązana. Powodem był brak dostarczanych zasobów.
Żołnierze rozeszli się do domów.

11 maja dywizja w Kałudze zastała zaatakowana przez dywizje radzieckie z Nogińska.
Stacjonujące 2 korpusy w Moskwie aby odciążyć atak na Koługę zaatakowały żołnierzy w Nogińsku.

Odciążenie powiodło się. Dywizje z Nogińska wycofały się. Odciążenie powiodło się. Dywizje z Nogińska wycofały się.


Walki w Wielkich Łukach.

19 maja 1 dywizja piech. wycofała się z Riazania pod naporem dwóch dywizji pancernych. Stalin
coraz bardziej obawiał się ataku na Baku. 7 dywizji Ukraińskich stacjonowało za górami Kaukaz.
Gruzińska armia została zaatakowana w Tbilisi. Wiadome było że niedługo zostanie zajęte. W wyniku
tego przyspieszono decyzję o ataku. Baku miały bronić 3 dywizje z czego jedna zmotoryzowana i jedna
kawalerii. Obroną dowodził Feldmarszałek Woroszyłow.

20 maja 2 dywizje w Tbilisi cudem się obroniły. Dużo straty zadał im ten atak. Kilka godzin
później przyszedł telegram do Petersburga z wiadomością o zwyciężeniu pod Baku. Czyżby miał to już
być koniec Sowieckiej Republiki Rad? Wszystko wskazywałoby że tak.

Włochy dokonały oficjalnego przyłączenia Etiopii do Włoskiej Afryki Wschodniej. Rosyjski MSZ nie
zabrał głosu w tej sprawie. Jednocześnie zastanawiano się jaki kierunek polityki zagranicznej po
zjednoczeniu Rosji obrać. Pro niemiecki, czy też pro aliancki. Wiadomo że ustrój w państwie był
faszystowski, jednak był dość specyficzny to odłam faszyzmu, skłaniającego się ku skrajnemu
narodowemu-monarchizmowi. A może Rosja stworzyłaby własny blok polityczny? Otóż już była przywódcą
jednego bloku "Konfederacji Narodów".

Skarb państwa troszkę się zapełniał. Ukraina przekazała dużo zasobów. W przyszłości zastanawiano się
nad wymianą technologiczną. Nowe technologie rozwijały się nadzwyczaj opornie.

21 maja rozpoczęła się ofensywa z Ługi na Wolkow. Brały w niej udział 1 dywizja sił
ekspedycyjnych, dwóch kawalerii oraz zmotoryzowana. Dokonano zmasowanego ataku.



30 maja po raz kolejny dywizje zostały zaatakowane. Tym razem walka była bardziej
wyczerpująca.

2 czerwca Kazachstan dokonał aneksji ziem marionetkowej Socjalistycznej Wewnętrznej
Republiki Uzbekistanu. W ramach porozumień sojuszniczych, terytoria przejętej republiki weszły w
skład Rosji.




Dywizje atakujące Wolkow wstrzymały ofensywę z powodu kłótni w sztabie. Zajęte było 75 % celów
strategicznych przewidywanej do rozpadu władzy bolszewickiej. Tbilisi po raz czwarty było już
szturmowane. Abbot Ephrem Korselidshe błagał wręcz o pomoc finansową od Romanowa. Tymczasem on
milczał.

7 czerwca Kwang-Si wypowiedziało wojnę dla rządu narodowego Kuomintangu. Walka o władze w
Chinach przybiera na sile. Również tego samego dnia wojsko zajęło Baku. Nigdzie nie znaleziono
Stalina. Car wydał rozkaz swojej bezpiece "polowania na Stalina". Był to "odwet" choć nie świadomy,
za zamach na jego życie. Mówiono o ewakuacji rządu radzieckiego za Morze Kaspijskie. Ale dokładnie o tym nie wiedziano.



12 czerwca dywizje z Ługi po raz kolejny zaatakowały Wolkow, równocześnie 4 dywizje
ekspedycyjne zaatakowały Nowogród, 4 dywizje piechoty z Noworczewa i 2 dywizje ruszyły na Starą
Russę. To był początek planu Kartofel. Jego celem było osiągnięcie linii Archangielska, zajętego
około miesiąca temu. Gdyby ten plan się udał zwycięstwo byłoby już w rękach Kyriła Romanowa.



[ Dodano: Czw Kwi 28, 2005 11:10 pm ]

Nie będę Rosji angażował w większy konflikt międzynarodowy. I tak szala zwycięstwa się poważnie się przesunęła.

 

Rozdział Siódmy

Operacja "Kartofel"

Po prawie ośmiu miesięcznej walce, siły białych miały w końcu dość znaczną przewagę w wojnie. Plan
"Kartofel" miał na celu odcięcie terytorium od nie bronionego Murmańska i zajęcie ważnego punktu,
Archangielska. Sztab generalny z Antonem Denikinem na czele, opracowywał ten plan przez kilka
długich dni. Anton Denikin słynie z mobilizowania ogromnych rzeszy ludzi do armii, a potem
formowania dużych oddziałów oraz mniejszych na wzór partyzancki.


Martwy żołnierz podczas operacji Kartofel

13 czerwca zwyciężono nad bolszewikami w Wolkowie. Nie daleko Moskwy miały miejsce działania
zaczepne Armii Czerwonej. Opór w Starej Russej trwał jeszcze kilka godzin po czym się wycofano.
Walki trwały jeszcze niedaleko Nowogrodu. Oczekiwano że do następnego dnia również bolszewicy się
wycofają. Dopiero wsparcie jednej dywizji kawalerii z Ługi poważnie wsparło siły ekspedycyjne.

15 czerwca gen. Ryabaszew, dowódca jednego z korpusów ekspedycyjnych, dowodzący pod
Nowogrodem miał powody do zadowolenia. Po 24 godzinach nieprzerwanej walki, biali wypchnęli sowietów
aż za Nowogród.

3 dywizje piechoty z Biborbidżanu (niedaleko granicy z Mandżurią) wycofały się z powodu wyczerpania.

17 czerwca 2 dywizje piechoty wraz z brygadą inżynierów zaatakowało Rybiańsk. 27 Korpus
Armii Rosyjskiej, udzielił wsparcia wojskom walczącym w Rybińsku. W korpusie znajdowała się 1
dywizja piechoty zmotoryzowanej.

Dzień później 3 armie zaatakowały ponownie Riazań.



19 czerwca ponownie zaatakowano w Rybiańsku dywizję piechoty. Ofensywa, szła zgodnie z
planem.

22 czerwca ten dzień przyniósł dobrą i złą wiadomość. Dobrą wiadomością było to że zajęto
Rybińsk a złą że stracono Borzyja. Sytuacja na dalekim wschodzie stawała się z dnia na dzień coraz
gorsza. Rozwiązano kilka korpusów, gdyż mrozy przez zimę całkowicie wyniszczyły niedożywioną armię.


26 czerwca oficjalnie osiągnięto linię Wołkow, Nowogród, Stara Russa. Nieoficjalnie
wyznaczoną linię zajęto już dzień wcześniej. W ciągu najbliższych czterech dni spodziewana była

dalsza ofensywa na Archangielsk.

30 czerwca Korpus Bałtycki, 10 Armia Rosyjska i 22 Korpus Armii zaczęły wkraczać do Wytegry
na wschód do Wolkowa.

1 lipca 6 dywizji piechoty ze Starej Russej wraz z 2 dywizjami piechoty z Rzhewa ruszyło na
Diemiańsk. Wywiad donosił że znajdowało się tam od 1 do 3 dywizji. Prawdopodobnie piechoty. Los tej
bitwy był praktycznie przesądzony. Również tego samego dnia ZSRR ponownie włączy w swe wpływy
Gruzję.

Minister Spraw Zagranicznych Mikołaj Pokrowski wyjechał na tygodniową wizytę do Estonii a następnie
Łotwy i Litwy. Nikt nie wiedział czym był spowodowany ten nagły wyjazd.

Kilka dni później korpusy ekspedycyjne z Nowogrodu zaatakowały Tychwin.

8 lipca Ukranińcy przekazali na zasadach wymiany dwie technologie jakimi były: Maszyna do
zliczania ludności a także zmechanizowane rolnictwo. Biali nic nie dali w zamian. Następnego dnia,
efektem rozmów, z Litwinami, Estończykami i Łotyszami było zagwarantowanie niepodległego bytu tych
państw a zarazem Rosjanie otrzymali pozwolenie na dowolne wkorczenie ich wojsk w wypadku:

1)Tłumienia ruchów komunistycznych w krajach bałtyckich

2)Niespodziewanego odwrotu sytuacji czyli możliwości schronienia Białej Armii i azylu Cara.

Ten drugi punkt był na wszelki wypadek. Za to pierwszy dawał możliwość ekspansji na zachód. Nie
mówiono jeszcze o oficjalnych żądaniach terytorialnych wobec państw Bałtyckich.

11 lipca Wojsko Ukraińskie obsadza nie broniony Majkop. Kolejny Ważny cel strategiczny w
rękach przyszłego caratu.

Patriarchowie Rosyjscy nawołują do zaprzestania działań wojennych i złożenia broni przez komunistów.


Jednocześnie wewnątrz nowo tworzonego państwa, coraz bardziej się domaga rozpisania wyborów
parlamentarnych. Kyrił zastanawiał się nad stworzeniem nowego parlamentu w Petersburgu. Tak też
zrobił. Trzy dni później rozpoczęły się prace nad budową nowego gmachu parlamentu w Petersburgu. W
wyniku wizyty mało znanego dyplomaty, polepszyły się stosunki z Japonią.

13 lipca niedawno przybyłe dywizje do Diemiańska nie czekały ani chwili i ruszyły na Beżecka
armia z Wytegry na Mołotowsk. Po Mołotowsku miał już zostać tylko Archangielsk.

16 lipca przyjazna nam fabryka w Kirowie opracowała nową technologie odwodowych warsztatów
naprawczych. Od razu wzięto się po odkryciu tej technologii za odkrywanie maszyny do zliczania
ludności. Nie dawno wprowadzono trzeci skład do odkrywania technologii. Romanow z tego powodu był
bardzo dumny. Szykował orędzie do narodu które miał niedługo wygłosić. Moskiewska Akademia Wojskowa
wzięła się do opracowywania głębokiego zaplecza logistycznego.

Kolejnego dnia, rozwiązała się armia w Spasku Dolnym. Oczekiwano tylko na wysiłki zagraniczne.
Dobrym sojusznikiem mogłaby być Japonia lub Mandżuria. Lecz nie wiązano dużych nadziei na zawarcie
sojuszu.

18 lipca w Hiszpanii wybuchła wojna domowa. Była to już zatem trzecia wojna domowa na

świecie.
Dyplomaci z biura Mikołaja Pokrowskiego mieli kolejną misję do wykonania, nawiązania przyjaznych
stosunków z nowym rządem w Hiszpanii. Kolejna, ostatnia armia na dalekim wschodzie została
rozwiązana z powodu braków zasobów, ze stworzonego kotła. Kazachowie, spróbowali odbić Nowosybirsk
niedawno odebrany przez sowietów za pomocą żołnierzy z Tuwy. Po kilkudniowej wyczerpującej i
wyrównanej walce, siły Tannu Tuwy poddały się.

 

Rozdział ósmy

Przemówienie Naczelnego Powstania Narodowego na byłym Placu Czerwonym.

Po wygłoszeniu tego przemówienia Kyrił udał się do Petersburga. Jego słowa zabrzmiały co nie co złowieszczo lub inaczej, imperialnie. Ludzie po tym króciutkim przemówieniu, poczuli się bardzo docenieni, chwilę później 300 tysięczny tłum zaczął skandować okrzyki typu „Kyrił , Kyrił” lub „Kyrił na Cara” albo „ Niech żyje Car” etc. Wzruszony Romanow nie chciał opuszczać Moskwy no ale niestety obowiązki go wzywały. Ciężka była praca wodza niestabilnego szkieletu państwowego. Od kilku dni w kręgach rządowych chodziły pogłoski o możliwej dymisji premiera. Fakt. Dymisja tego premiera była co najwyżej bardzo potrzebna, wręcz wymagana. Ale kto miał być następcą?

26 lipca oddziały kazachskie wkroczyły do Nowosybirska ponownie przywracając do życia
Republikę Sybiru. Również tego samego dnia raport mówił o zajęciu Mołotowska. Tym samym już 90%
operacji Kartofel zostało wykonane. Zostawał jeszcze do przejęcia Archangielsk.


Żołnieże Białej Armii w starym uzbrojeniu podczas trwania rozejmu.

27 lipcarząd w Kwang-Si zaakceptował propozycję pokojową od Chin w skutek czego Pół
terytorium tego watażkowego państwa zostały przejęte przez prawowity rząd w Kuomintangu. Rząd w
Petersburgu wydawał dobre oznaki współpracy z nacjonalistami Chińskimi.

7 sierpnia w Rosji wydawało się już że wojna domowa się kończy. Sowieci już nie kontrolowali
praktycznie żadnych ważniejszych miast. Wydawało by się że niedługo zostanie podpisany rozejm.

12 sierpnia Biali zajęli Archangielsk. To już był koniec czerwonej hołoty.



Dzień Wielkiego Zwycięstwa

26 sierpnia Naczelnik Powstania Narodowego i przywódca Konfederacji Narodów, wspólnie z
ministrem spraw zagranicznych i głównym dowódcą armii podpisał w Bałajkowie (na linii frontu na
którym już nikt nie walczył) akt kapitulacji. Ze strony sowieckiej pokazał się Kliment Woroszyłow
który z dumą podpisał akt i jeszcze dodał:

Prawda. Woroszyłow nie był silnie związany z ideologią ale po tej wojnie wolał pozostawać w cieniu.
Co ze Stalinem? Nikt go w tedy nie widział, nie słyszał. Ponoć krążyły wieści że ukrywał się w
centralnej Azji ale czy to prawda ten tego nikt nie wiedział. Kilka minut po obwieszczeniu o
kapitulacji sowietów. Kapitulacja była bezwarunkowa. Na terenach jeszcze utrzymywanych przez ZSRR
wybuchły zamieszki. Natychmiast się zaczęło rozbrajanie wojsk radzieckich. Już żaden generał nie
podjmował walki. Wiele dywizji natychmiast przeszło na stronę carską. Wszystkie miasta, miasteczka,
wioski przechodziły otwierały swoje bramy przed wkraczającymi żołnierzami Białej Armii. Witano ich
bardzo hucznie.



W wojnie z Rosją była jeszcze Tannu-Tuwa i Mongolia która się oswobodziła spod bolszewickiej
częściowej zależności. Kyrił wydał prosty rozkaz "Zająć!". Przychodził czas na odrodzenie narodowe
narodu. Odbudowa państwa wiązała się z dużymi kosztami. Także technologicznie państwo nie było w
najlepszym stanie. Również sprawa "tymczasowych" państw wydawałaby się przesądzona. Kyrił
przygotowywał akt zjednoczeniowy, czyli apel do narodów wchodzących w skład byłego a teraz
odrodzonego Imperium Rosyjskiego.

 

Rozdział dziewiąty

Kiedyś NKWD potem GC

Rosja, przypominała anarchię. Wszystko co komunistyczne palono, niszczono etc. Dochodziło do swoistych samosądów i mordów na komunistach rosyjskich w ramach odwetu. Minister bezpieczeństwa nie mógł zapanować na tak wielkim rozgardiaszem. Wkrótce te małe i mało znaczące ministerstwo rozbudowało się w bardzo rozbudowany system bezpieki. Tzw. Gwardia Carska, przekształciła się w dwa oddzielne organizmy. Pierwszy (ten oficjalny) czyli gwardia która pełniła „oficjalną” służbę ochrony przed wrogiem. Druga ta „nieoficjalna” była bardzo dofinansowywanym systemem wywiadowczym że czasami wydawałoby się powiedzieć że była lepiej wyszkolona i doświadczona niż NKWD. Gwardia Carska na początku była zwykłym batalionem w armii. Potem jednak wydzielono jednostkę do ochrony Kyriła Romanowa. GC była całkowicie mu podległa.

Unifikacja wszystkich ziem Rosyjskich siłą woli.

Aby nie popadać w dalszą anarchię, wydano dużo pieniędzy na żywność dla zagłodzonego narodu. W cerkwiach i kościołach z całego świata zbierano na dary na żywność dla Rosjan. Również rabowano majątki dawnych dygnitarzy państwowych. Jednak i to było mało. Romanow widząc tą ogromną tragedię nie zaprzestawał wojny z Mongolią i Tuwą którą postanowił podbić jako pierwsze nie objęte żądaniami terytorialnymi państwa. W przyszłości to miała być baza wypadowa dla Rosjan na Chiny a także kolonia dla nowych osadników z Syberii którzy nie widzieli szans przyzwoitego życia na Syberii. Niepodległy byt stawał się coraz częściej niepewnym pytaniem wśród Kazachów. Odczuwali oni pewną zależność od Rosji gdyż na początku nie pozwolono na odzyskanie reszty ziem przez co właściwie byli otoczeni. Jedyną ich szansą byłoby się sprzymierzenie z Sincjangiem który jak wiadomo nie był silnym i stabilnym państwem. Nowo przejęte dywizje i dotychczasowe armie zostały przegrupowanie a potem wyznaczono im kierunek powrotu z Syberii i dawnego frontu północnego(lub zachodniego o ten sam chodzi) i ponowne rozstawienie się przy granicy z krajami zachodnimi, szczególnie Ukrainą i państwami bałtyckimi.

Wyjeżdżając na łono Rosyjskiej przyrody, Kyrił często rozmyślał nad przyszłym caratem. Jak to będzie wyglądać czy też jak to będzie funkcjonować. Wiadomo że stan „tymczasowego państwa” nie mógłby się dłużej utrzymywać. Zapowiadało się więc na radykalne zmiany. Tymczasem opozycja została już wcześniej szybko wytłumiona. Głównie chodziło o liberałów i resztę partii demokratycznych. Pozostały jedynie trzy główne i podobne do siebie partie. Pierwsza: Narodowo-Monarchistyczna Partia Wielkiej Rosji. Druga: Konserwatywno-Demokratyczna Partia(choć ta partia była podobna do wcześniejszej lecz jej zaletą było dążenie do prawdziwych demokratycznych wyborów tą samą monarchią) ale car już zamierzał ją zdelegalizować. A także trzecia: Narodowa Partia Rosji. Jednak one wszystkie podtrzymywały niewielki pluralizm w Nowej Rosji. Do wyborów jednak miało stanąć około dwudziestu partii które nie stanowiły większego zagrożenia.

29 sierpnia Pierwsza Mongolska dywizja otrzymała nowe działa artyleryjskie. Rząd Narodowy z Hiszpanii zaproponował umowę handlową na na której Rosjanie otrzymywaliby ropę a w zamian za to
przeznaczaliby trochę stali i materiałów rzadkich.

20 sierpnia Korpusy Ekspedycyjnie państw zachodnich zostały przemianowanie na korpusy
rezerwowe. Żołnierzy obcych państwo przegnano. Szybko się zaczęło uzupełnianie sił Rosjanami.

18 września 27 Korpus w składzie 1 dywizji kawalerii ruszył na Kobdo. Drugi cel strategiczny
w Mongolii. Idący żołnierze z Borzyji zajęli całą okolicę Bayan Tumen. To był dość spory kawałek
terytorium Mongolii. Pod pretekstem ochrony ludności przed komunistyczną rewolucją rozpoczęły się
wypady antypartyzanckie popularnie zwanymi "wypjadkami".

22 września sformowano Białoruską Dywizję Piechoty w Mogilewie. Dywizja składała się z około
60 % Białorusinów, 6 % Ukraińców i reszty Rosjan.

27 września kilka dywizji z Rożeska zostały ulepszone.

20 września stoczono około 35 kilometrów od Ułan-Bator niewielką potyczkę z uzbrojoną grupką
bojowników mongolskich. Kilka godzin później druga grupka żołnierzy mongolskich zaatakowała Rosjan.
Oczywiście Rosjanie odparli atak.

5 października Persja przekazała 4 tony ropy za niewielkie zasoby materiałów rzadkich i stali.

6 października zajęto wschodnią część Mongolii. Lokalna ludność odczuła pierwsze skutki
polityki z Petersburga. Skład z Kirowa odkrył ważną technologię zliczania ludności wielkiego kraju.



10 października rozpoczęto wielką akcję zliczenia ludności kraju. Miała trwać około roku.
Głównym celem miało być pokazanie ile procent ludności danych narodowości jest w Rosji a także ile
jest samych Rosjan.

14 października Ułan-Bator zostało obsadzone. Potwierdzono oficjalne włączenie Mongolii do
Rosyjskiej Azji Centralnej czyli nowej kolonii. Jednocześnie Tuwiańskie jednostki stacjonujące w
centralnej Mongolii nie uznały aneksji Mongolii zajęły okolicę. Rosyjskie siły z byłej stolicy
Mongolii wypchnęły te dywizje 60 kilometrów za Awanczer po czym w okrążonym wąwozie Tuwiańskie
dywizje poddały się i złożyły broń bez walki.

19 października coraz głośniejsza na arenie międzynarodowej stawała się sprawa Polski i
Uraniny. Te oba narody miały pretensje terytorialne między sobą. Dochodziło do pierwszych
niewinnych starć na granicy, czy te spory mogły się przerodzić w wojnę?

11 listopada Dywizja piechoty wkroczyła do stolicy Tannu-Tuwy i ostatecznie rozwiązano władze kraju. Cały obszar tego kraju włączono do Rosyjskiej Azji Centralnej. Wojna się skończyła. Nowi
osadnicy przybyli do przygranicznych regionówy byłej Mongolii.



12 listopada Romanow wysłał do krajów Konfederacji Narodów list zjednoczeniowy w którym pisał:

Nie było wątpliwości że ten list był czysto imperialistyczny. To był jedynie jego fragment. W innych częściach pisał o możliwości utworzenia współpracy i autonomii dla włączonych państw. Żadne z państw
nie odpowiedziało na ten list. W zamian za to Rosja rozwiązała Konfederację Narodów. Jednak reszta
sygnatariuszy nie wypowiedziała sojuszu i utworzyła Sojusz Wzajemnej Pomocy Przed Rosją. Oznaczało to że wojna z tym sojuszem stała się wkrótce nieunikniona. Wojsko Rosyjskie już od zakończenia wojny z domowej zostało przemieszczone w regiony Doniecka i Krymu a także Białorusi.

 

Jest to okręg tak jakby autonomiczny, choć w rzeczywistości jest całkowicie zależny wobec Rosji.

PS. Dodaję wlaśnie co napisaną częśc AAR'a. Dzisiaj nie chciało mi się rozpisywać z przemówieniem dla cara bo to i tak już by zadużo było. Poprostu dziś nie miałem natchniena :wink:

Rozdział Dziesiąty

Kyrił Romanow wieczorami w swoim gabinecie rozmyślał nad tym jak może zjednoczyć ziemie Rosjan. Codziennie główkował nad dziesiątkami map, część miał jeszcze sowieckich a nawet carskich. Przyglądał się szczególnie Ukrainie. Upodobał sobie ten kraj. Styczność wielu kultur, religii, narodów. Pragnął sobie podporządkować w pierwszej kolejności to tymczasowe państwo. Jak był młody, często przyjeżdżał do Kijowa i Lwowa. Poznał dużo polaków stąd jego sympatia do Polaków choć się zastanawiał gdyby prezentował tym panslawisty rosyjskiego to zapewne pragnąłby włączyć ten kraj do Rosji i inne państwa słowiańskie. I tak miał dwie drogi do wyboru. Panslawizm lub odrestaurowywanie nowych monarchii. Jako człowiek z dziwnym dość charakterem postanowił zrobić to i to.

Reforma administracyjna

Jeszcze w starym gabinecie, premier postanowił przeprowadzić poważną reformę administracyjną. Jej głównym celem była centralizacja władzy lokalnej. Utworzono na nowo od podstaw gubernie, później już były jedynie powiaty i okręgi. Okręgi skupiały od 5 do 20 prowincji. Jednak nie miały poważniejszego zadania do sprawowania poza administracyjnym. Car zastrzegł sobie i wymusił na całkowicie zależnym od niego, premierze możliwość tworzenia księstw wewnątrz kraju przy specjalnych okazjach. Regiony kolonialne w tym Rosyjska Azja Centralna nie miały takiego samego podziału. Nie było powiatów. Pozostawały jedynie okręgi i większe gubernie. Dodatkowo w tych rejonach przeprowadzano kolonizację.

Reforma ta była ostatnim celem premiera i jego składu. Romanow szukał następcy.

Car sam osobiście rozkazał zmianę nazw niektórych miast. Tak jak naprzykład oficjalnie potwierdzono
zmianę nazwy Leningradu na Sankt Petersburg. Inne niektóre miasta którym zmieniono nazwy:

Kalnin na Kyrlin,
Stara Russa na Nowa Russa,
Stalingrad na Kyriłgrad,
Stalino chociaż pozostawało w granicach Ukrainy i tak zostało zmienione na Wałkograd,
Woroneż na Nowroneż,od Ułan Bator odcięto jedynie końcówkę Bator oraz zmieniono nazwy innym
pomniejszym miejscowościom. Kyrił chciał nazwać niektóre miejscowości swoim imieniem. Poczuł się jak
prawdziwy dyktator. Właściwie to już nim był od kąd zaczął tworzyć rząd w Petersburgu na samym
początku.

23 listopada Ukraiński wywiad rozpoznał przy granicy poważne manewry i powiadomił o tym
sztab. Rosjanie w rzeczywistości przemieszczali te wojska na spodziewaną niedługo napaść na Ukrainę.
Tymczasem Rosjanom nie udało się rozpoznać poważniejszego zagrożenia przy granicy z Ukrainą.



Opracowywano kilka dni ważny plan. Z reguły walka na Ukrainie miała się toczyć głównie na północy
choć w tamtych chwilach nie było większego zagrożenia. Spodziewano się tego że na początku mogło iść
głatko ale potem, mogło by być troszkę wolniej z wchodzeniem jak nożem w masło.

27 listopada Ukraińcy po dostrzegnięciu zagrożenia ze strony Rosji porozumieli się z Polakami
i zawarli ostateczną umowę co do granicy między Polską a Ukrainą. Ukraińcy oddali
cztery przygraniczyne gminy na których toczyły się zamieszki na tle etnicznym. Starano się więcej
nie prowokować Polaków. Ostatecznie sprawę roszczenie uznano za zamkniętą. Jednak rządania w dalszym
ciągu były aktualne dla wielu ludzi.

Na początku grudnia, sztab oficjalnie zatwierdził plany ataku na Ukrainę. Wedle prawa które car
posiadał mimo iż sam stał ponad nim, miał od zatwierdzenia dwa tygodnie. Plan zatwierdził zaraz jak
otrzymał telegram. Natychmiast przygotowano się do planu. Wszystkie jednostki były gotowe.

7 grudnia o godzinie 1:00 pierwsi żołnierze oddali strzały w kierunku przejść granicznych.
Nie uderzono jak się spodziewano tylko na samej północy, za to uderzono na całej długości granicy.
Na Ukrainę z północy uderzono 27 dywizjami. Z Krymu ruszyło aż 11 dywizji. Uderzono głównie piechotą
choć zdarzyło się kilka górskich dywizji.


Krym w ogniu


Gorący sybir

Za Uralem dwie dywizje piechoty miały otoczyć Nowosybirsk. Jedna miała ruszyć na przedpola Ałma-Aty
a dwie następne na samą Ałma-Atę. Rozpoczął się krieg. Z rana walki w Zhambylu (zachód Kazachstanu)
rozpoczęły się na dobre. Na początku były dość wyrównane. Podobnie w Nowosybirsku.

11 dywizji z Wepatorija na Krymie starło się z trzema i jedną pancerną. Wśród tej jedenastki dywizji
były dwie górskie. Po kilku godzinnej walce dowództwo Melitoplu rozporządziło szybką ewakuację w
głąb Ukrainy.

8 grudnia około południa bitwa niedaleko Zhambyla rozstrzygnęła się. Wojsko Kazachskie o ile
to można nazwać wojskiem, zaczęło uciekać od Rosjan. Ciężkie walki trwały za to w Nowosybirsku. Nie
było widać końca bitwy ale któż wiedział jak mogło się potoczyć dalej.

9 grudnia siły Republiki Syberyjskiej wycofały się...do kąd? Właściwie się rozwiązały. Rząd
był gotów pójść na każde ustępstwo aby utrzymać chociaż marionetkowy byt, lecz rosjan interesowała
jedna rzecz, aneksja całego małego co prawda lecz znaczącego kraju. Słyszano plotki na temat Stalina
który zmieniwszy wygląd chodził uliczkami Kyriłogradu lub na dalekich stepach Kazachskich. Nikt nie
wiedział gdzie on naprawdę był.

10 grudnia generał Gorodowikow ze swoimi czterema słabo uzbrojonymi dywizjami wszczął próbę
ataku na żołnierzy carskiego Feldmarszałka Vrangela.

Jednocześnie jak naszczęście Kyriłowi Liga Narodów wyraziła się w sprawie Ukrainy, Syberii i
Kazachstanu że LN nie będzie się mieszała w wewnętrzne sprawy Rosji. Warto wspomnieć że część
polityków europejskich nie uznała niepodległości Ukrainy, Kazachstanu i Syberii.

11 grudnia3 dywizje generała Własowa, znanego ze skrajnych wystąpień politycznych, starły się
z jedną dywizją kawalerii. Pochód na Wyszgorod został poważnie opóźniony. Dodatkowo, teren bagnisty
sprawiał że walki toczyły się jeszcze dłużej niż można było się spodziewać. Dywizje z Kurska i
Ostrogoska zajęły Sumy i Biełgorod. Ruszyła druga ofensywa na Ałma-Atę poprzednia zakończyła się
fiaskiem.

12 grudnia podobnie jak poprzednia ta również skończyła się niepowodzeniem. Nowe posiłki w
składzie jednej dywizji górskiej miały wspomóc atakujące Ałma-Atę wojska.

14 grudnia zajęto Bielowodask leżący na wschodzie Ukrainy.

15 grudnia udało się opanować dawne Stalino lub Wołkograd. Od wtedy zwane Kyrilino. Wschód
Ukrainy i północny krym witał Rosjan jak wyzwolicieli. Gorzej było z centrum kraju.


Walki na Ukrainie

Następnie zaprzestano większej ofensywy w głąb kraju. Skupiono się głównie jedynie na Kijowie i
Odessie.

17 grudnia zajęto Charków. Siedem dywizji piechoty wyruszyło na Perkop z Melitoplu. Po
dzielnej obronie Ukraińców ofensywa przebiegała z godnie z planem.

24 grudnia mimo iż nie przewidywano dalszych walk na wschodniej Ukrainie, 3 dywizje piechoty
z Charkowa i jedna kawalerii, dwie piechoty i jedna milicji stacjonujące w Kyrillino uderzyły na
Zaporoże. Powodem ataku było zbyt wielkie skupianie się wojsk w tym miejscu. Lepiej było zająć tak
ważny cypelek wschodniej Ukrainy niż potem bawić się w kotka i myszkę. Mimo pomocy 5 dywizji
piechoty z Melitpolu walka nadal była wyrównana. Dywizja piechoty wraz dywizją pancerną i sztabem
uderzyły z pomocą na Zaporoże. Dopiero dwa dni później ostatnie jednostki wycofały się z okolic
Zaporoża. Jeszcze 28 grudnia ostanie niedobitki wojsk w Zaporożu stoczyły potyczkę.

29 grudnia po raz kolejny ruszyła ofensywa na Ałma-Atę. Tym razem ze wsparciem, sytuacja
wydawałaby się być przesądzona. Stolicy Kazachstanu honorowo bronił gen. Strepuchow. Mimo to
rosjanie posiadali poważną przewagę. Na dzień przed końcem roku Ałma-Ata poddała się.

Nowy Rok

2 stycznia sformowano nowy garnizon. Został rozmieszczony w Mongolii. Wyczerpane siły z
Zaporoża wycofały się. W zamian za to car kazał spalić wszystkie wioski Ukraińskie, i zbombardować
Kijów. Tylko czym? Nie miał przecież nawet bombowców? Jedynie myśliwce. W nagrodę dla Ukrainy
rozpoczęto atak na Kijów, gdy niebyło czym go zbombardować. Wyszkorodu ruszyła główna ofensywa.

4 stycznia wojsko Ukraińskie wycofało się z Kijowa. Również tego samego dnia stracono
Zaporoże.

7 stycznia biali wkroczyli do Kerkson i praktycznie pozostała im wolna droga na Odessę.

8 stycznia wchłonięto Rep. Syberyjską. Władze rozwiązano i uwięziono. To samo miało wkrótce
czekać Kazachstan a potem Ukrainę która się skurczyła dwukrotnie.

11 stycznia rosyjskie sztandary zawisły nad Kijowem, w ostatniej chwili ewakuowano premiera i
prezydenta na zachód Ukrainy.


Koniec Ukrainy zbliża się wielkimi krokami

12 stycznia Podpisano akt bezwarunkowej kapitulacji wojsk ukraińskich, mimo iż mogli się
jeszcze bronić znacznie dłużej. Podejżewano o zdradę ukrainy szefa sztabu a także dowódcę wojsk.
Kilka dni później niewiadomo jak raptownie zniknęli i nikt więcej ich nie widział. Prawdopodobnie
zrobili to partyzanci ukraińscy.

Społeczeństwo Rosyjskie coraz bardziej stawało się szowinistyczne.

15 stycznia 6 dywizja pancerna została wyposażona w nowe czołgi lekkie.

21 stycznia rozpoczęto przegrupowywanie i przemieszczanie wojsk na zachód Rosji, szczególnie
w rejon krajów Bałtyckich.

24 stycznia 48 dywizja piechoty otrzymała nową ciężką artylerię, podobnie z 19 dywizją
piechoty. Budżet państwa finansował zaledwie 15 procent z puli wszystkich wojsk.

3 lutego utworzono 1 dywizję pancerną, rozlokowała się ona w Czerkasy niedaleko Kijowa.
Mikołaj Pokrowski zagwarantował niepodległość Rumunii.

8 lutego zaanektowano ziemie Kazachstanu. Zjednoczono ziemie Rosji.


Rosja ma Cara!

Tego dnia 14 lutego, od samego rana w siedzibie cara, trwały przygotowania. Kyrił ćwiczył przemówienie które tego dnia miał powiedzieć do zebranego narodu w Petersburgu. Koronację wyznaczono na godzinę 15. Ceremonia miała być skromna. Car jedynie pragnął wygłosić przemówienie. Odziano go w ładne carskie, specjalnie dla niego uszyte szaty. Nadchodziła 15. ludzie zebrali się na placu. Wszyscy zaczęli skandować hasła popierające Romanowa. Po kilku minutach pojawiły się transparenty typu „Kyrił na Cara” etc. Około 250 tyś. osób z niecierpliwością oczekiwało na wyjście cara. Chwilę potem, ukazała się z dala poważna i wysoka sylwetka cara ubranego w czarny płaszcz. Usiadł na tron i wziął symbole władzy carskiej do ręki. W tym momencie naród zaczął wiwatować na cześć Kyriła Romanowa. Po przyjęciu władzy carskiej teraz już jako oficjalny car, podszedł bliżej i zaczął przemawiać. Przemówienie jego trwało długo głównie było na temat przyszłości Rosji. Jednym z głównych tematów była zmiana flagi na trójkolorową z orzełkiem carskim nawiązującym do tradycji caratu. W najbliższych dniach planowany były zmiany w rządzie a także poszerzenie żądań terytorialnych. Jak to car powiedział: „Dla zjednoczenia zagranicznej części Rosji” Czy mu się to uda?

 

Rozdział jedenasty

Ziemie zachodnie Rosji.

Już jako oficjalny car, wydał nie bez znaczenia ten akt. Wspomniano w nim o ziemiach zachodnich
prawnie należących do carstwa. Nie rządy Litwy, Łotwy, Estonii, Rumunii, Finladnii zareagowały na to
w Lidze Narodów, lecz jak wiadomo LN nie była skuteczna i tym razem. Car wiedział że ma niewielkie
szanse na pokojowe zażądanie terytoriów.

Do 15 lutego przybywało coraz więcej posiłków na granicę z państwami bałtyckimi. Na granicy coraz
częściowej dochodziło do incydentów takich jak np. kilkudniowa okupacja przez 6 Dywizję Kawalerii,
okolic Voru (Estonia). Dla Estonii skończyło się to pomyślnie, po kilku dniach LN ostrzegła Rosję
sankcjami. Kyrił kilka dni odczekał i dalej przygotowywał się do wkroczenia do tych krajów. Napewno
te wkoroczenie nie miało się odbyć "oficjalnie" tylko tym drugim sposobem znanym już z wyprawy na
Ukrainę.


Wielkaja Rosjija

15 lutego nastąpił przełom w badaniach. Odkryto wczesny krążownik liniowy. Carstwo mogło je
od wtedy budować. Następnym celem było skonstruowanie pierwszego carskiego bombowca taktycznego.
Fakt, car kiedyś latał na samolocie podczas końca I wojny światowej, a potem podczas pierwszej wojny
domowej w Rosji.

2 marca nie czekając dłużej minister spraw zagranicznych wyjechał do Rygi w celu negocjacji w
sprawie przyłączenia się tych państw do Rosji. Wydawałoby się że nawet podobne ideologicznie rządy
mogły się dogadać. W umowie zawarto możliwość stworzenia jednego wspólnego rządu dla państw
bałtyckich pod protekcją Petersburga. Warto wspomnieć że wtedy na granicy stały 32 dywizje
Rosyjskie, więc dlaczego nie ulec presji?

8 marca utworzono przez przypadek w Mińsku dywizję pancerną. Zaakceptowano plan o nazwie
"Wrzód Europy". Jak wiadomo delegacja już była w Rydze i negocjowała. Plan ten dawał w każdej chwili
możliwość ataku i błyskawicznego rozprawienia się z tzw. "Rebeliantami Bałtyckimi" jak to Romanow
Nazwał.

18 marca stosunki z USA uległy nieznacznej poprawie. Rosjanie myślą żę to będzie dobry krok w
kierunku przyjacielskich stosunków. Car zamierzał pojechać na Alaskę gdyż zawsze go ciekawiła
tamta kraina. W końcu Alaska też kiedyś była Rosyjska. Tak zawsze się pocieszał.

21 marca setki tysięcy ludzi z Syberii czujących się Rosjanami postanowiło się przenieść do
Centralnej Azji Rosyjskiej. Kolonizacja rozpoczęła się na dobre. Spis powszechny się zaczął kończyć
, zaczęto podliczać wyniki.

Kyrił Romanow sam postanowił dowodzić wojskiem (gdyż miał do tego uprawnienia) na froncie zachodnim.
Z niecierpliwością czekano na koniec obrad.

25 marca w końcu doczekano się końca negocjacji. Wynik ich był, taki jaki był do przewidzenia
, czyli plan który był wcześniej omawiany wszedł w życie. W ciągu najbliższych siedmiu dni Rosjanie
mieli wkroczyć do tych państw.



3 kwietnia po południu, niczego się nie spodziewający strażnik łotewski, myśląc że Rosjanie
mają manewry obok granicy spokojnie obserwował jak Rosyjskie dywizje się zbliżają. Przytkną lornetkę
do oczu i ku jego zdziwieniu w oddali spostrzegł tysiące dosłownie setki tysięcy ludzi. W pierwszej
chwili stanął ze zdumienia i nie wiedział co powiedzieć koledze po fachu. Pokazał to jemu. Ten drugi
również był pod wrażeniem i natychmiast nie czekając powiadomił centralę o tym że Rosjanie w tym
momencie zaczynają atak. Niestety ci nie chcieli uwierzyć. Pięć dywizji z Połocka i dziewięć z
Opoczki parło na nie bronioną wschodnią część Łotwy.

5 kwietnia na Białorusi w okolicach Mogilewa sformowaną kolejną Białoruską dywizję piechoty.
Dzień później w Bajan Hangor w kolonii, przy granicy Chińskiej obsadzono nowy garnizon.

7 kwietnia Estonia dołączyła się do wojny po stronie Łotwy. 11 dywizji z Pskowa i 7 z
Kingissepu miało zamiar zgnieść Estonię w pył, o ile jeszcze pył by został.

9 kwietnia na znak protestu Republika Hiszpanii zerwała umowę handlową z Rosją. Kilka godzin
później, nacjonaliści Hiszpańscy zwyciężyli wojnę domową. Kyrił był z tego powodu bardzo zadowolony.
Cały świat dopiero obiegała wiadomość że Carstwo Rosyjskie wkroczyło bez wypowiedzenia wojny na
tereny Łotwy i Estonii. Wielu dziennikarzy świata zachodniego, zaczęło przybywać do tych krajów i
relacjonować przebieg wydarzeń.

12 kwietnia pobito po raz drugi w potyczce koło Gulbene wojsko Litewskie.

14 kwietnia 11 dywizji dotarło do Voru. Dlaczego car uderzył tak silnym wojskiem na tak słabe
kraje? Być może chciał pokazać siłę i kto tu rządzi? Jedno było pewne, taka ogromna ilość żołnierzy
przysporzyła kłopotu dla cywili. Rabunki i mordy to już była niestety codzienność. Kyrił za wszelką
cenę nie dawał rady tego powstrzymać. Dlatego zostawił to w spokoju. Jego sztab przesuwał się wraz z
9 dywizjami do Golbene.

17 kwietnia Golbene zostało zajęte. 11 dywizji z Voru uderzyło na Tartu. Po niewielkiej bitwie Estończycy się wycofali.

21 kwietnia obsadzono wojskiem Tartu. Natychmiast 4 dywizje ruszyły do Parnu i tym samym Tallin, stolica Estonii, została okrążona. Utworzoną flotę podolską, w jej skład wchodził okręt podwodny.

13 kwietnia wojska sojuszniczej Łotwy idące na Tartu rozpoczęły bitwę. Jednak nie przewidywano większych strat. Jedna dywizja Łotewska na pięć Rosyjskich, to była różnica.

28 kwietnia ostatecznie okrążono Tallin. Rosjanie niedaleko Jekapilsu na Łotwie, stoczyli ciężką bitwę. Którą po kilku godzinach przegrali i musieli się wycofać na pozycje wyjściowe.

30 kwietnia dywizje z Narwy i Tartu otrzymały rozkaz, zniszczenia Tallina. Równocześnie 6 dywizji z Gulbene ze sztabem uderzyło na Rygę. Po pierwszych godzinach walki sytuacja była niejasna
więc z sąsiednich rejonów kilka dywizji udzieliło wsparcia.


Ryga w ogniu


Tallin w oblężeniu

Stolice Łotwy i Estonii padały. Zniszczenia wśród tych krajów były ogromne.

3 maja odkryto nowy model niszczyciela czołgów. Co prawda w śród niektórych państw był już on
znany od pewnego razu, w Rosji tą wiadomość przyjęto dosyć dobrze. Rozpoczęto prace nad pierwszym
bombowcem strategicznym.

5 maja na gruzach Rygi, podpisano akt o zawieszeniu broni i rozwiązano wszystkie armie na
Łotwie, tym samym carat objął w swoje posiadanie Łotwę.

8 maja Litwa ponownie odrzuciła roszczenia terytorialne ze strony Carskiej Wielkiej Rosji.

10 maja poszły plotki o wynalezieniu maszyny liczącej. Ten wynalazek napewno by się przydał
Rosji. Nie rezygnowano z jej ulepszania.

W dziwnych okolicznościach poddała się Estonia. A może się nie poddała? Nikt z jej strony nie
wyszedł z propozycją podpisania kapitulacji. Rząd uzyskał azyl w Finlandii. Talnin był ostatnim
ośrodkiem wolnej Estonii. Skoro nikt nie chciał podpisać aktu, Kyrił sam stworzył i podpisał akt.
Było to dość dziwne ale za to powiesił ten akt na ścianie. To był przejaw samolubstwa lub samowolki
cara. Mógł przecież robić co chciał a i tak nie podlegało to ocenie.Plan modernizacji armii był w
dalszym ciągu realizowany trzymając się przy tym 15% progu.

Nagłówki gazet zachodnich brzmiały zróżnicowanie np. "Car, nowym tyranem Europy" lub "Wschodzące
Imperium", "Przebudzenie Rosji" "Nowe zagrożenie ze strony wschodu" etc. etc. Sądząc po tym ta
agresja nie była przyjęta tak łagodnie jak tamte. Teraz już jako oficjalna głowa państwa ponosiła
pełną odpowiedzialność za czyny które robi jego kraj. Wielu dziennikarzy wojennych opisywało losy
często cywili ale także żołnierzy przy okazji komentując ogromne grabieże krajów. Kraje objęte
żądaniami postanowiły nawiązać nieoficjalną współpracę.

 

Rozdział dwunasty

Organizacje współfinansowane przez Romanowa

Po zjednoczeniu ziem Rosji i rozpoczęciu polityki ekspansji, Kyrił zauważył że wojowanie i podbijanie mu się opłaca z nadwyżką. Skarb państwa zarabiał na każdej wojnie dwukrotnie więcej jak podczas pokoju. Również kieszeń prywatna, jegomości rosła jak na drożdżach. Po kilku nie przespanych nocach, długich naradach z doradcami doszedł do wniosku że utworzy prorosyjskie i paronarodowo-monarchistyczne organizacje w krajach poza Rosją. Te ugrupowania miały przejąć władzę w krajach ważnych dla Kyriła i prowadzić rządy w sposób marionetkowy wobec Rosji a w państwach tych na stanowisku głów państw mieliby zasiadać monarchowie. Nie zawsze musiały być to monarchie odrestaurowane. W niektórych państwach nie znaleziono prawdopodobnie jakiegokolwiek potomka w monarchii. Ale to nie było najważniejsze. Najważniejszym był fakt że ktokolwiek chciał kontynuować te tradycje monarchistyczne. We Francji jednym z pretendentów był pewien generał. Jako że miał takie ambicje zostać twórcą lub odrodzicielem starej monarchii czyli faktycznym władcą państwa, bez wahania pojechał na spotkanie w Odessie z przedstawicielami władz Rosyjskich a także co najważniejsze Carem. Spotkanie odbyło się w tajemnicy. Jedyne co wiadome to że Romanow zobowiązał się do wspierania Francuskiej Frakcji Monarchistycznej czyli grona zwolenników przyszłego monarchy, króla francuskiego.
W Niemczech niektórzy generałowie i część członków a także dawni przedstawiciele monarchii przystąpili do Partii Narodowo-Monarchistycznej. Ten ruch w III Rzeszy był nielegalny dlatego mało o nim wiedziano. Jego zasadniczym celem stało się przywrócenie na tron Wilhelma II z autorytarno-demokratycznymi rządami. W innych państwach również pojawiły się podobne organizacje.

Zliczanie ludności skończone

Kilkunasto tygodniowa praca, opłaciła się. Dzięki niej, wiedziano jakie narodowości zamieszkują Rosję. Wielu ludzi czuło się Rosjanami nawet na Kaukazie czy niektórzy w państwach Bałtyckich. Najwięcej jak wiadomo było Rosjan ale zaraz potem byli Ukraińcy, Polacy, Białorusini, Tatarzy, Łotysze, Gruzini i wiele innych nacji. Pojawiły się również takie narody typu plemiennego z północnych ziem Rosji.

Złapano Stalina!

Wiele miesięcy trwało ściganie Stalina ze współpracownikami. Jednak, tak jak wcześniej się spodziewano, na Kazachstanie w wiosce (środkowy Kazachstan) ukrywał się pod zmienionym imieniem i nazwiskiem ciemiężca narodu Rosyjskiego. Schwytanie przeprowadzili ludzie z Gwardii Carskiej a także lokalnej policji obywatelskiej. 11 maja o godzinie 6 rano, gdy Stalin, przyzwyczajony do życia w swojej lepiance, przebudzał się ze swojego pięknego snu w którym wyśnił mu się cały Swiatowyj Sawieckij Sajuz, po wykonaniu rutynowych czynności czyli mycie poranne, jedzenie śniadania etc., zorganizowane siły koncentrowały się niedaleko tejże małej wioski. Stalin jeszcze do końca się nie odzwyczaił od bycia wodzem całego narodu i danych mu przywilejów jednak kiedyś wódz dziś pochlebca z niego był. 7 plutonów GC i 3 lokalnej policji otoczyło całą wieś. Otrzymali rozkaz: „Jeżeli ktoś będzie próbował wejść do wsi: zastrzelić. Jeżeli ktoś będzie chciał wyjść ze wsi również zastrzelić” Wioska stała się swego rodzaju więzieniem. Powoli starannie zaczęto przeszukiwać domy. W pierwszym nic nie znaleziono. W drugim również. I tak przeszukano 6 domów w odległości od siebie około niecałego kilometra i w końcu w ostatnim, skromnym (o ile to coś można było nazwać domem) znaleziono zgarbionego, trochę osiwiałego, bez jakiejkolwiek reakcji. Poddawał się bezwolnie każdemu rozkazowi ze strony oficera GC. Po kilkunastu minutach wyjechali bezpowrotnie w kierunku zachodnim. Gdzie? Zapewne do Moskwy. Planowano że w obecności Cara, Stalin zostałby osądzony w Moskwie.

Zmiany w rządzie
Kyrił coraz bardziej był niezadowolony z usług ministra Ilicza Antonowa. Był szefem wywiadu. Mimo sukcesów Romanow postanowił zmienić dowódcę armii który przestał mu odpowiadać. Wiedział że teraz jego państwo zaczęło wkraczać głęboko w politykę Europejska dlatego pomyślał że do walki z nim mogą stanąć poważniejsi wrogowie dlatego wybrał dowódcę który prowadziłby wojsko zgodnie z doktryną decydującej bitwy. Był nim Peter Wrangel.


Przed...


Po...

Kolejne Podboje

Jako że carowi się opłacało prowadzić wojny, przez co zarabiał dużo pieniędzy Kyrił postanowił podbić kolejne państwa. Pierwszym celem była Litwa. Małe słabe państewko, nie ugięło się przed pokojowym żądaniem terytoriów.

30 maja dwie dywizje piechoty zostały zmodernizowane. Relacje z państwem austriackim uległy znacznej poprawie.

2 czerwca Japończycy wypowiedzieli wojnę państwom chińskim. Wydawało się że teraz nie tylko
Rosyjska ekspansja będzie pierwszym tematem międzynarodowym. Równocześnie trwały zorganizowane
manewry przy granicy z Litwą. Plan z Litwą był bardzo prosty, atak na Kowno i okupacja kraju.



4 czerwca Mandżukuo wypowiedziało wojnę Chinom. Petersburg w tej wojnie okazywał pozycję
neutralną.

6 czerwca 6 dywizji z Mazirbe bez wypowiedzenia wojny przekroczyło granicę z Litwą i
poruszało się w kierunku Memelu. Zaraz po tym jednostki z Jelgawy przekroczyły granicę a na sam
koniec, 8 dywizji z Jekapilisu uderzyło na korpusy obrony litewskiej koło Kowna. Walki był zażarte.
Walczono o każdy skrawek ziemi. Litwini pokazali przywiązanie do swojego kraju idąc praktycznie bez
broni prosto na cel dla Rosjan.

8 czerwca dla Rosjan bitwa zakończyła się niepowodzeniem. Musieli się wycofać gdyż pogoda
poważnie się pogorszyła co uniemożliwiło dalszy szturm. Postanowiono odczekać dłużej.

9 czerwca udało się obsadzić wojskiem Suiliau. Litwa już wtedy została odcięta od portu.
Wieczorem, około północy wojska Rosyjskie świętowały zajęcie Memelu. Został zajęty położony
najbardziej na zachód port Rosji.

10 czerwca Rumunia w ramach pomocy dla Litwy, przyłączyła się do sojuszu i wypowiedziała
wojnę Rosji. Romanow widział w tym szansę odzyskania Besarabii. Natychmiast wydano rozkaz
przekroczenia granicy. Z Mogilewa Podolskiego przemieszczało się 11 dywizji w kierunku
stacjonujących wojsk w Bełtasy. Z Bałty i Odessy ruszyło się 16 dywizji. Wszystkie uderzyły na
Kiszyniów.

12 czerwca wygrano potyczkę w drodze do Bełtasy.

13 czerwca dywizja piechoty i dywizja pancerna, stawiła zacięty opór wojskom Rosyjskim w
Kiszyniowie.

14 czerwca wyparto Rumunów z Kiszyniowa. Te walki pokazały że Rumuni będą bronić swojej
ojczyzny do ostatniego żołnierza. Kowno zostało zaatakowane. Wszystko wskazywało na to że już nic
Litwy nie uchroni.

19 czerwca Litwa poddała się. Tak ja tego się spodziewano. Przejęto wszystkie główne urzędy
administracyjne a na ich miejsce obsadzono rosyjskie.

30 czerwca na front Rumuński, przybyły posiłki z Litwy. Teraz można było rozpocząć
poważniejszą ofensywę lecz jeszcze wtedy nie wszystkie posiłki przyszły z Litwy.

2 lipca do okolic Kiszyniowa przybyły kolejne posiłki. Spowodowało to że w Mołdawii znalazło
się aż 40 dywizji. Tego samego dnia zaczęła się ofensywa na Ismail. 26 dywizji nie mogło pokonać
armii rumuńskiej więc próbowano z posiłkami z sąsiednich rejonów walk. Z okolic Bełtasy wsparło
bitwę około 20 dywizji przez co z długiej wyczerpującej bitwy, walka zamieniła się w maleńką
potyczkę.

6 lipca w Isasi kontynuowano ofensywę na zachód. Spotkało się 17 dywizji po stronie
Rumuńskiej i około 20 + posiłki po stronie rosyjskiej.



12 lipca po strasznych mordęgach w Isasi w końcu zdobyto miasto. 23 dywizje z Ismail
zaatakowały 7 dywizji w okręgu Tulcea. Wydawało się że Rumunii padną prędzej czy później.

18 lipca podbito Tulcea.

Czy generałom Rosyjskiego Carstwa się powiedzie atak na Rumunię? Czy uda się zawżeć korzystny pokój
przy niesamowitym oporze Rumunów?

 

Rozdział trzynasty

12 dywizji z Tulcea zaatakowało Konstantę. Honorem generała Ilcuscu stało się utrzymanie tejże
miejscowości, gdyby jej nie utrzymał Rumunia straciłaby wtedy całą linię brzegową. Warto wspomnieć
że zadanie utrudniły mu prorosyjskie bojówki Narodowo-Monarchistyczne, które stanęły po stronie
Kyriła.

Z samego rana 19 lipca Rumuni już uciekali z pola bitwy. Mimo iż Armia Rosyjska nie była
najlepiej wyposażoną, szczególnie oznaki tej słabości pokazał początkowy atak na Mołdawię gdzie
zginęło setki Rosjan, armia ta podążała w głąb Rumunii.

20 lipca ponownie władze z Bukaresztu odrzuciły propozycję pokoju na warunkach: oddania
Mołdawii oraz możliwości zmian w rządzie.

Następnego dnia Romanow złożył wizytę w świeżo przejętej Konstancie. Na spotkaniu również zjawił
się car Bułgarii nie jaki Borys III. Tematem zapewne była sprawa tego miasta i okolic. Istniała
możliwość przyłączenia części okolicy do Bułgarii, co szło na rękę Borysa.

22 lipca podczas zamieszania na froncie które zostały w Tulcea po poprzednim ataku,
skierowały swoje działa na Braila. Jedynym najbliższym przejściem była niewielka rzeczka, pomiędzy
jeziorami. Tam też oczekiwano nie miłego powitania przez wroga. A może hucznego przywitania przez
wroga?

Sytuacja przez pierwsze kilka godzin bitwy nie wyglądała najlepiej więc z pomocą przyszły dywizje z
Isasi (na północy a właściwie na południu Mołdawii).

24 lipca bitwa zakończyła się sukcesem.

Nie bez powodu wiadomo było że nie tylko Rosjanie walczyli przeciwko Rumunom. Umiejętnie prowadzona
polityka w stosunku Mołdawian, czyli zmienienie rządów niepokoju w rząd wręcz równoprawny z
Rosjanami, doprowadził do poważnego ożywienia stosunków z tym ludem. Powołano nawet gubernatorstwo
Mołdawii na czele którego stanął Mołdawianin o silnych związkach z Rosją. Mając tak wielkie poparcie
wśród tego narodu, wykorzystano wszelkie środki propagandy przeciwko rządom Rumuńskim. Pojawiały się
gazety, o nastawieniu anty rumuńskim a także audycje w radio. Nic więc dziwnego że sami Mołdawianie
wystąpili z propozycją utworzenia Narodowej Grupy Ochotniczej czyli kolaboranckiej armii
Mołdawskiej. Wysłano te niewielkie oddziały głównie na ochronę obiektów zajętych przez wojsko cara.
Nie zawsze jednak było to działanie głównie w celach ochronnych. Zachodnia prasa pisała o
morderstwach dokonywanych przez tą grupę, często jednak mówiono o nich jako Rosjanie. Co gorsza
kraje zachodnie udawały "zielonych" w tej sprawie i neutralność przede wszystkim.

27 lipca siły w Bacau sprowokowały atak na Rosjan. Była to wielka pomyłka. W ciągu 3 godzin
wszystkie armie w pobliżu zmobilizowały się i nacierały na Bacau.

4 sierpnia 7 dywizji zajęło Ploeszti. Nie trzeba było długo czekać, Rumuńska armia
zaatakowała wojsko carskie. W pierwszych chwilach bitwy wydawało się że Feldmarszałek Serdwaczew
będzie zmuszony do wycofania się. Najwyraźniej zapomniano o 11 dywizjach które stacjonowały w
Konstancie i czekały aby zaatakować Bukareszt. Ploeszti atakowano z trzech stron: od
północnej(Brasow), zachodniej(Pitesti) i południowej (Bukareszt).

5 sierpnia Finlandia wystosowała notę protestacyjną do niedalekiego rządu w Petersburgu w
sprawie Rumuńskiej, w której zażądano wycofania wojsk. Tej noty nikt nie chciał nawet przejrzeć gdyż
wszyscy byli zajęci innymi sprawami o wiele ważniejszymi. A sam car oglądał wojsko w akcji.

Tego samego dnia również Rosjanie w Ploeszti zdołali się obronić i zaraz potem wspomogli ofensywę na
Bukareszt. Uderzenie z północy w wysuniętą zbyt mocno na północ pierwszą linie obrony, całkowicie
pozwoliło na jej rozbicie. Nie stacjonowała w tamtym miejscu najsilniejsza armia ale po rozbiciu tej
linii, Bukareszt zostawał jedynie łakomym nie bronionym kąskiem gdyż na wschodzie miasta już
wjeżdżały wojska rosyjskie.

Do przejęcia władzy szykował się nowy marionetkowy rząd. Czyli te tak zwane "małe zmiany w rządzie".

7 sierpnia nastąpiło polepszenie stosunków z Węgrami. Wpłynęło to korzystnie na późniejszy
rozwój sytuacji. Dzień później oficjalnie ogłoszono przejęcie kontroli nad Bukaresztem a tym samym
sformowano nowy rząd i Radę Narodową. Przez kilka dni trwały negocjacje pokojowe aż w końcu ustalono
że rząd taki jaki był pozostanie. Jedynie nowym organem władzy wykonawczej (bezpośrednio podległej
caratowi) została Rada Narodowa. Anektowano ziemie Mołdawii przy czym nawiązano ponownie normalne
stosunki z Bukaresztem, co rozwścieczyło Mołdawian i spowodowało wzrost niezadowolenia w regionie.
W najbliższym czasie Rada Narodowa miała przesądzić los Konstanty a także zachodniej części Rumuni
która miała powrócić do Węgier. Także ważył się los nad zależnością armii która miała przejść w
"posiadanie" cara czyli po prostu kontrolę.

Parada w Bukareszcie

Czyli pokaz głównie sił piechoty oraz niewielkich sił pancernych. Na miasto wybrano Bukareszt. Car Rosji przebywający jeszcze kilka dni temu w Konstancji przyjechał do stolicy Rumunii specjalnie na tą okazję. Tłumy Rumunów oglądało tą paradę. Wiadomo, chodziło przecież o pokaz siły. Co dziwniejsze (a raczej normalne) nie wystąpiły w tej paradzie żadne wojska Rumuńskie. To już był efekt działania tej rady która zakazała wystąpienia na tym widowisku. Bułgarski i Rosyjski wódz, przyglądali się z dumą tej paradzie. Bułgaria się zbliżyła mocno do Rosji a Rosja do Bułgarii. Polepszenie stosunków zapewne jeszcze się poprawiło gdyby Romanow praktycznie za „darmo” oddałby Konstantę. Może w przyszłości udałoby się nawiązać sojusz z tym państwem? Tej nocy Romanow już spał spokojnie. Uczcił to oczywiście libacją wraz ze swoim gościem Borysem. Po czym następnego dnia powrócił do Petersburga z lekkim kacem.

 

Rozdział czternasty

Podział Rumunii

Następnego dnia Romanow wyjechał w końcu do swojej ukochanej rezydencji w Petersburgu. W tym samym czasie Rumuńska Rada Narodowa zezwoliła na przemarsz wojsk dla Bułgarii które wkroczyły do Konstancji całkowicie ją zajmując.

19 sierpnia rząd Bułgarii oficjalnie potwierdził cesję Konstancji. Trzymając wtedy Rumunię
za pysk, car wystosował podpisanie paktu o nieagresji z Rumunią. Wiadome jednak było że przy każdej
próbie buntu lub niepokoju armaty mogły znów stanąć na granicy i rozprawić się ze "zdrajcami".

Większość jednostek została przeniesiona w rejon granicy z Finlandią. Co dziwniejsze ambasada
Imperium Rosyjskiego w Finlandii została zamknięta. Podobnie zrobili Finowie. Zaczęła się wojna
dyplomatyczna lecz liberalny rząd Fiński starał się utrzymać równowagę między Rosją a Szwecją,
Niemcami i Brytyjczykami.


Rumunia po rozkrojeniu i zjedzeniu przez Rosję i Bułgarię.

24 sierpnia doszło do prowokacji od strony caratu. Chodziło przede wszystkim o pogorszenie
stosunków z państwem Fińskim. Również tego samego dnia Polacy poprawili stosunki z Imperium przez
list wysłany do cara w którym opisano jaki Romanow włożył we wkład budowy nowego państwa a zarazem
odbudowy kultury i wiary w kraju. Możliwe było że i Polska przyjęłaby podobny system władzy.

4 września Rada Narodowa Rumunii oddała większość zakładów w ręce Rosyjskie i Bułgarskie.
Coraz aktywniej zaczynali działać partyzanci Rumuńscy, głównie ze zdelegalizowanych partii
komunistycznych. Ich rejonem stała się Transylwania. Uderzali na urzędy marionetkowej republiki oraz
wojska. W przyszłości mogło to zagrozić wojną domową lub wzmocnieniem pozycji Węgier.

9 września Petersburg przekazał rządowi Chińskiemu dość potężną pomoc w zaopatrzeniu.
Nacjonaliści ci dostali około 1000 ton stali, ropy i energii a także zasobów. Ten ruch był
wymierzony specjalnie w Japonię aby ją osłabić a zarazem trzymać z nią dobre stosunki bez ich wiedzy
że Chińczycy otrzymali wsparcie. Kyrił doskonale rozumiał że jeżeli ma mieć za granicą w Azji silną
Japonie to nie będzie to łatwe sąsiedztwo ale jeżeli miałby słabsze Chiny to mógły je o wiele
łatwiej uzależnić.

10 września uformowano trzy dywizje piechoty w Murmańsku. Wywiad Fiński który dobrze już
rozeznał się po tych terenach poinformował Helsinki o tym, przez co w Finlandii z którą stosunki
były co najmniej wrogie, ogłoszono nieoficjalny pobór do wojska. Dwie następne dywizje obstawiły
granicę z Prusami Wschodnimi.

Modernizacja armii przebiegała pomyślnie jak na możliwości Rosjan. Już 88% jednostek modernizowało
się jednocześnie. Pojawiły się spekulacje że rzekomo kilku bogaczy rosyjskich zechciało przejąć
jakieś koncerny wojskowe w Europie. No właśnie, które? Była to wielka tajemnica. To było w sam raz
dla caratu gdyż przejąłby jakiś dobry zakład z innego kraju przez co mógłby wykorzystać jego
możliwości do prac nad technologiami. Jednocześnie jakiś doradca złożył propozycję "zaciągnięcia"
jakiegoś znanego naukowca do badań. Najlepszym rozwiązaniem byłby jakiś fizyk i chemik za razem
który rozwinąłby technologie badań nad rakietami a także nad atomem.

29 września od kilku tygodni stolica Wielkiej Rosji przeżywała najazd armii z dawnego frontu
w Rumunii. Bałkany przeżywały okres niepokoju głównie za sprawą bolszewików (część z nich była z
dawnego ZSRR. Może to był kolejny zalążek rewolucji? Najsilniejszy opór komunistów był w rejonach
Siedmiogrodu, kilku miast przygranicznych Węgier, większości Jugosławii, a także zakarpacia
Czechosłowackiego a nawet w Mołdawii pojawiły się grupki które sympatyzowały z tymi ruchami.

1 października rozpoczęto produkcję dwóch dywizji czołgów lekkich które nie były za
specjalnie najlepsze na świecie za to w kraju były świetną bronią.


Narodowi Socjaliści w Rosji

Wydawałoby się że w Rosji Romanow za pomocą swojej Gwardii Carskiej „przymknął” wszystkich swoich przeciwników politycznych. Najwyraźniej o kimś zapomniał. Albo raczej ten ktoś był zdrajcą. Był to nie jaki Andrej Własow. Na początku służył po stronie ZSRR jednak gdy wybuchła druga wojna domowa uciekł do „białych” po czym usprawiedliwiał się jako zagorzały przeciwnik komunizmu po czym otrzymał dowództwo nad jakąś armią. Po zakończeniu działań wojennych zniechęcił się do nowej władzy a szczególnie nad polityką prowadzoną wobec opozycji. Szybko uciekł z wojska po czym założył nową organizację o nazwie Narodowo-Socjalistyczna Frakcja Rosji. Na początku organizacja nie była popularną. Dopiero po rozpoczęciu działań często wręcz terrorystycznych wobec niektórych urzędników państwowych, stała się popularna. Na początku swej działalności (maj 1937) miała zaledwie 100 członków podczas gdy już w październiku około 2400 rozsianych po całym państwie.


Andriej Własow

Na początku lipca wstąpił do tej frakcji Anastazy Wonsacki nie dawno przybyły z emigracji. Szybko zdobył popularność w ruchu. Stał się zastępcą Własowa.

Finlandia wobec zagrożenia

Niepokój społeczeństwa fińskiego było widać na pierwszy rzut oka jak się wjeżdżało do Finlandii. Wszędzie chaos, totalny brak organizacji, pośpiech przed… no właśnie, chyba przed wojną. Co gorsza 3 października oficjalnie Petersburg zamknął wszystkie granice z Finlandią co tylko jeszcze bardziej pogorszyło stosunki. Helsinki za to robiły dobrą minę do złej gry, myśląc że uda się uniknąć wojny. Jednak o pokojowym rozwiązaniu kwestii terytorialnej nie było mowy. Chodziło przecież o całą Finlandię a nie jej niewielką część. Przejścia graniczne z Norwegią i Szwecją stały się przepełnione. Kraj Finów ogarnęła fala chaosu i strachu, dodatkowo podsycana przez prasę oraz radio. Nikt nie dał rady opanować tej przerażającej fali.

30 października po długiej naradzie z generalicją z carem na czele, zatwierdzono plan
operacji "Niedźwiadek Północy". Cel był taki: wszystkie dywizje z Petersburga (około 15) ruszają
prosto przez umocnione Viipuri aż do Helsinek. Potem mięli się podzielić na dwie armie z czego
jedna najechałaby Turku a druga Tampere. Potem tylko przez Pori do Vassa. Większość linii brzegowej
zostałaby wtedy opanowana i tym samym rząd Fiński mógły pójść na ugodę. Oczywiście dywizje z
Murmańska miały opanować tereny przy Norwegii i Szwecji aby odciąć pewne wsparcie ze strony tych
państw a także zablokować wypływ uchodźców. Dywizje na wschodzie miały jedynie za zadanie zająć
tereny przygraniczne Finlandii. Lecz tam jeszcze wtedy nie sformowano wszystkich dywizji w armie.


Plan "Niedźwiadek Północy"

16 listopada opracowano nowy model bombowca strategicznego. Zaraz potem rozpoczęto
opracowywanie nowego typu myśliwca.

Kyrił wraz ze swoim sztabem znów miał wyruszyć na wojnę. Jednak jak teraz mogły przyjąć państwa zachodnie kolejną agresję Rosji? Nie wiadomo czy któreś nie stanie po stronie Finlandii choć raczej było to mało prawdopodobne ale nie wykluczone. Armie się reorganizowały i uzupełniały swoje stany i morale przede wszystkim. Także wprowadzano nowe uzbrojenie w jednostkach gdzie go brakowało. Obstawiano całą wschodnią granicę, nie miało być nawet 1 metra bez żołnierza. To miał być zalew ogniem i krwią wroga. Natomiast Finowie w dalszym ciągu żyli w chaosie i niepokoju a także tej nieoficjalnej mobilizacji. Co dziwi, żadna jednostka nie stała przy granicy z Rosją. Wszędzie było pusto… Jakby z Finlandii całe wojsko wyparowało? A może to specjalna taktyka? Ale tak na poważnie to Romanow był pewny że Finlandia to tylko przejażdżka po pustym polu i kolejny łup a właściwie ostateczne zjednoczenie ziem Rosyjskich po czym spełnią się jego marzenia o imperium. Ale zapewne nie na finach poprzestanie. Z drugiej strony coraz częściej zauważył że ma problemy z psychiką. Czasami zdarzały mu się wykończenia psychiczne gdyż praca na tak ważnym stanowisku nie była lekką pracą. Często bezsenną i bez jakiegokolwiek odpoczynku. Dbanie o interesy kraju z zewnątrz jak i wewnątrz. Nie zawsze miał ten humor i chęć do życia co na początku. Teraz już jego witalność stawała się rzadkością. Częściej chodził pod irytowany różnymi sytuacjami, czasami nawet śmiesznymi a czasami było widać po nim że jest wręcz wkurzony jak nie zdemonizowany przez szatana, tak się denerwował. Nic dziwnego że zaczął brać różnego rodzaju lekarstwa.

 

Rozdział piętnasty

17 listopada podpisano porozumienie pomiędzy Rosyjskim rządem a Greckimi
nacjonalistami w bliżej nieznanej sprawie. Nie było informacji w jakiej sprawie zawarto układ. Oprócz
nacjonalistów byli również konserwatyści oraz ugrupowania chrześcijańskie. Sam król Grecji brał w
tym udział. Zapewne chodziło o któregoś z sąsiadów Grecji i o jego losach w przyszłości.

Napięcie na linii Petersburg - Helsinki narastało z każdą godziną. Doszło do incydentu powietrznego
gdzie 3 bombowce Armii Rosyjskiej zbombardowały miasto położone 7 km od granicy. O mały włos a takie
wydarzenie skończyło by się przedwczesną wojną.

Dwa plutony piechoty ze 104. Dywizji Piechoty wystarczyły aby otworzyć przejście graniczne (od
Petersburga) dla wojsk rosyjskich. Wykonano te zadanie o godzinie 6:00, 6 grudnia. Tę godzinę
zapamiętali Finowie jako rozpoczęcie działań wojennych. W przeciągu dwudziestu do trzydziestu minut
wszystkie armie stacjonujące w pobliżu zachodniej granicy, rozpoczęli marsz. Podobnie było z granicą
od strony stolicy.

Mimo iż było bardzo zimno około -20 stopni, żołnierze maszerowali przez fińskie lasy, miasteczka,
wsie... Następnego dnia ku zaskoczeniu całego świata, mała i niezbyt znacząca Turcja, rozpętała
oficjalną wojnę przeciwko Rumunii. Jako że oni byli pod oficjalną protekcją Imperium, nie obeszło
się to bez echa. Natychmiast, wedle umowy z Rumunią, Rosja stanęła w obronie tego małego państwa.
Jako że od tamtego momentu obydwa państwa były na wojnie, granica na Kaukazie stała się zagrożona. W
rejon skierowano posiłki z Ukrainy. W Baku postanowiono bronić miasta nie atakować.


Turcja wypowiada wojnę Rumunom

10 grudnia w połowie drogi do Vipurii, w nocy, stoczono pierwszą potyczkę z fińską armią
rozpoznawczą która nie stanowiła żadnego problemu dla potęgi imperialnej armii. Jak potem się
okazało była to jedynie niewielka część armii która potem czekała na Rosjan.

11 grudnia o piątej, 5 dywizji fińskich zaatakowało żołnierzy carskich obsadzając zarazem nie
zajęte umocnienia.

Dzień później po nie udanym ataku car dalej był dobrej myśli. Każdemu przecież zdarzały się porażki.
Prawda, prestiż jego zmalał a także autorytet jednak teraz szykował się z odwetem. Lotnictwo
działało bez zarzutów.

13 grudnia zajęto Sortawala a kilka godzin potem już żołnierze z tego rejonu wspierali atak w
Joensu.

15 grudnia Petsamo i Kaajani i okolice czyli ogólnie mówiąc większość rejonów przygranicznych
została opanowana. Już dzień później Viipuri ponownie znalazło się pod obstrzałem. Tym razem Kyrił
ponownie objął dowodzenie. Sześć dywizji przeciwnika nie miało szans z szesnastoma wraz ze wsparciem.

48 godzin walki minęło zanim rozprawiono się z zagrożeniem. Droga do miasta i umocnień stała
otworem. Trzeba było szybko przejąć ten ważny punkt. I tak też 22 grudnia Rosjanie będący w Viipuri
wiwatowali na cześć swoich jednostek.

Kyrił, wraz ze sztabem i dywizjami skierował się na Helsinki. Bez umocnień i tylko 3 dywizję
broniące stolicy nie były większym problemem dla Romanowa i jego 11 dywizji.

30 grudnia Romanow "wpłynął" do Helsinek. Było to pięknym wynagrodzeniem za cały rok
zwycięstw ale i zarazem bardzo ciężkiej pracy w swoim pałacu i na placu boju. Sylwestra car,
spędził oczywiście w gronie towarzyszących mu generałów innych pomniejszy armii a także kilku kobiet
o lekkich obyczajach no i oczywiście kilku butelek wódki, wina a także beczki piwa. W nowym roku już
trzeba jednak było wyruszać na kolejny bój. Zawsze obchodził nowy rok na równi z innymi państwami.
A tym bardziej teraz gdyż właśnie dopiero co zajął stolicę innego państwa.

Nowy Rok - 1938

Rok 1937 był rokiem ogromnego powiększenia się obszaru Rosji i zjednoczenia jej wszystkich ziem.
Zmodernizowano armię a także doprowadzono kraj do stabilności gospodarczej. Jednak pojawiły się nowe
problemy tak jak np. pogorszenie stosunków z zachodem ale zarazem poprawa z Węgrami, Bułgarią,
Hiszpanią i jeszcze kilkoma pomniejszymi kraikami. Pojawiło się też nowe zagrożenie jakimi były
bojówki narodowo-socjalistyczne Własowa i Wonsackiego. Co gorsza nikt nie wiedział gdzie mogą się
ukrywać. Ci dwaj pragnęli zniszczyć carat i zmienić poważnie kraj. Również Romanow zaczął denerwować
się bez powodu. To zapewne nerwy działały które cały czas trzymał w napięciu od swojej ciężkiej
pracy. Bóg wie co się wydarzy w nowym roku...

1 stycznia w nocy po odpoczynku, oczywiście bez kaca bo jak sam stwierdził, że tyle wódki
oraz innych alkoholi nie zaszkodzi. I rzeczywiście. Był tylko lekko podpity i to wszystko. Zachowywał
świadomość tego co robi. Jednak mimo to odłożył na zakończenie działań wojennych swoje co roczne
podsumowanie bieżącego roku. 7 dywizji którymi kierował w osobnym sztabie walczyło gdzieś niedaleko
Turku. Natomiast w Turcji wojna jeszcze nie zabrała żniw jednak taki stan rzeczy nie mógł trwać długo,
gdyż Turcy już przekroczyli granicę. I tak też trzeciego dnia nowego roku utracono Batumi.

4 stycznia przejęto Rovaniemi, większość uchodźców z ziem Fińskich nie miała gdzie uciekać
gdyż wprowadzono stan wyjątkowy i zamknięto granicę państwa jako że siły graniczne potrzebowały
czasu na zorganizowanie się, na razie je wyręczały jednostki wojskowe.

6 stycznia zaczęto okupacje okolic i samego miasta Turku. Nie było wątpliwości że Finlandię
czeka już koniec.


Finladnii zbliża się koniec

7 stycznia Tblisi zaczęły okupować siły Turcji a Gruzińska Rada Wyzwoleńcza wmawiając sobie
że Turcy mogą ich wyzwolić rozpoczęła przygotowania do ogłoszenia niepodległości.

12 stycznia zajęto Pori kolejne miasto portowe. Dwa dni później rozpoczęła się okupacją
Tampere które broniło w pewien sposób żołnierzy w Pori i ci mogli pójść na ostatni ważny cel: Vassę.
Muzułmanie zagarnęli Majkop. W pobliżu już odzyskiwały morale i siły dywizje przybyłe z Ukrainy i
Mołdawii. Niedługo miała przyjść ostateczna chwila zemsty.

16 stycznia Tormio, mała miejscowość graniczna ze Szwecją została przejęta. Uchodźcy nie
mieli już żadnej drogi ucieczki z kraju chyba że przez morze.

22 stycznia stał się ważnym dniem w dziejach Nowej Rosji. Finlandia powróciła do Macierzy bezwarunkowo. Pozostawał jeszcze jeden
bękart zwany Turcją. Na terenach fińskich wyznaczono nowe gubernatorstwa. Car wracał uszczęśliwiony kolejną zdobyczą.


Żegnaj Finlandio

 

Rozdział szesnasty

3 lutego spokojna wydawałoby się powiedzieć, reorganizacja dywizji a także ich uzupełnianie
odbywało się na Kaukazie. Zmniejszono wydatki na modernizacje gdyż już cała armia została
wyposażona w lepszy sprzęt do walki, inne wydatki pochłonęły te pieniądze.

7 lutego nowe technologie ujrzały światło dzienne. Nowy model bombowca taktycznego którego
prototyp oglądał sam car, oraz maszynę liczącą z drobnymi poprawkami. Tymi zasługami mogły się
pochwalić drużyny do ulepszania technologii. Tak więc Degatyrew zajął się za ulepszaniem narzędzi
mechanicznych, trochę zapomnianych z powodu wcześniejszych działań wojennych na terenie całej Rosji.
Drugi skład zajął się opracowywaniem artylerii przeciwpancernej.


Technologie odkrywane przez Carstwo Rosyjskie 7 lutego

10 lutego nie czekając już dłużej 2 dywizje kawalerii w tym 7 jako wsparcie boczne, uderzyły
na słabo broniony Majkop. Potyczka mimo iż rozegrała się w górach nie miała szans na dłuższą walkę
jak jeden dzień, i tak też się stało.



20 lutego pokazano pierwszego nowocześnie wyglądającego a także wyposażonego żołnierza. Jak
zauważył to dowódca armii a także we własnej osobie Romanow to od razu jednogłośnie przystąpili do
nowej modernizacji całej armii w nowe uzbrojenie. Specjaliści z Grabina mówili że wymyślili
uzbrojenie które przewyższa wszystkie standardy europejskie, przynajmniej na te kilka lat. W zamian
za to kolejnym celem badań stały się radary. Względem wszystkich dywizji czyli 68, aż 21% z nich się
modernizowało.

Trzy dywizje z Czeczenii ruszyły wraz z dwiema z sąsiedniego miasta na Tbilisi pozostającego w rękach
Turków. Cztery dni przed końcem miesiąca utracono Tuapse. Jednak ścisk jaki zaczynał powoli
towarzyszyć muzułmanom nie wychodził im na dobre. Dwa dni potem również stracono Erewań. To jednak
chyba był już koniec dalszej straty terytorium bez walki.

4 marca Niemcy dokonały aneksji Austrii. Jak było widać, nie tylko Rosji zależało na
wielkości swojego terytorium państwa. Zakończono produkcję dwóch łodzi podwodnych w Sewastopolu.

8 marca obsadzono okolice wraz z Majkopem, czekano jeszcze na 2 dywizje które nie wiadomo z
jakiego powodu zaczęły się późnić.

17 marca potwierdzono usunięcie wszystkich wojsk wroga z Tbilisi. Dziesięć dni potem, te
pięć dywizji musiało już wspierać atak na Erewań 4 dywizji. Ponieważ teren był górzysty, więc
trudny do pokonania, takie wsparcie było co najmniej bardzo konieczne a zwłaszcza że po stronie
tureckiej stacjonowały 4 dywizje. Przez dłuższy czas walki stały na wyrównanym poziomie. Dopiero po
południu coś się przełamało po stronie wroga i zaowocowało to stopniowym a w końcu wręcz chaotycznym
wycofywaniem się z pozycji.

14 kwietnia Erewań ponownie znalazł się w rękach "Białej Armii".

22 kwietnia bez większych problemów 2 km za oficjalną granicą Turcji i Rosji pogromiono 6
dywizji które wycofywały się w głąb Turcji.

27 kwietnia sformowano dywizję piechoty a dzień później dywizjon z myśliwcami.

8 maja sformowaną drugą dywizję piechoty. Dzień później opanowano Kars, jednak zbyt
wyczerpane nie siły nie zdołały utrzymać miasta. Postanowiono uderzyć na Batumi jako odwet. Po
zaciętej acz krótkiej walce ujarzmiono muzułmanów.

17 maja projekty nowego myśliwca wielozadaniowego zatwierdzone. Kars kilka dni ponownie
wrócił w ręce tureckie.

23 maja umocniono baterię przeciwlotniczą w Kijowie.

4 czerwca doszło jedynie do niewielkiej potyczki w rejonie Batumi.

8 czerwca Batumi zostało oswobodzone. Cztery dywizje muzułmanów w Tupasi zostały w kotle.
Niewielkim co prawda, jednak nie udało się carowi większego utworzyć, choć był taki w zamierzeniach.
Armie z Noworosyjska a także z Majkopu uderzyły na Tupasi. Generał Ionu (premier Turcji, inaczej
Mustafa Ismet) został wzięty do niewoli Rosyjskiej. A Turcy w tym regionie rozwiązali swą armie
poddając się i idąc do obozów jenieckich.

Na początek postanowiono zniwelować zagrożenie z Kars aby potem można było spokojnie przejąć
Trebizond. I tak też 20 kwietnia zagrożenie zostało zniwelowane. 7 dywizji z Batumi
zaatakowało miasteczka niedaleko Trebizondu.

1 lipca wyzwolono Tupase.

6 lipca Kars po poprzedniej porażce i kilku wymagających myślenia dla feldmarszałka Vrangela,
a także krótkiej okupacji, znów te miasto znalazło się w rękach Rosjan. Wynaleziono pierwsze
radary.

15 lipca Trebizond, jako jeden z ważniejszych celów, został opanowany. Jeszcze tego samego
dnia, nadszedł nieoczekiwany rozkaz ataku na Erzurum. Zajęły się tym 4 dywizje z Kars. Tak też pięć
dni później już wojsko Rosyjskie paradowało przed ludnością turecką a także kurdyjską.

21 lipca szybki atak na Samsun rozgromił tamtejsze dwie dywizję i rozpoczęto proces okupacji.
Sivas też czekał ten sam los. Po nocnym ataku z rana ostatecznie muzułmanie poddali się. Elazig
jescze tego samego dnia został zaatakowany. A kilka dni później Samsun już okupywały jednostki
Rosyjskie.

30 lipca Elazig również został zdobyty. Ofensywa carska, po początkowym niepowodzeniu,
zmieniła sie w przejazd rozpoznawczy po ziemiach osmańskich.

6 sierpnia padło Sivas. Zagrożenie Tureckie przestało istnieć jeżeli takowe w ogóle było. Na
początku ofensywy jedynie zdarzyło się kilka porażek co każdej armii na świecie się zdarza, jednak
teraz rodzi się pytanie w co zrobi car z tym krajem muzułmańskim? Odtworzy monarchię? A może podda
go kontroli aby nawrócić muzułmanów ma Chrześcijaństwo?

 

Rozdział siedemnasty

12 sierpnia Stolica Turcji stanęła w ogniu. Rozpoczęła się bitwa o honor Turcji. Jednak już w
pierwszych godzinach wydawało się ze Ankara również szybko padnie. Nic dziwnego skoro broniły ją
zaledwie dwie dywizje.


Stolica pada

13 sierpnia Van, było już w rekach Rosjan. Podobnie jak ważniejsze Gniazantep. Po przejęciu
tego punktu, Rosjanie otrzymali dostęp do Morza Śródziemnomorskiego.

Około 17 dnia tego miesiąca cała granica z Syrią Francuską i Irakiem została zamknięta. Uchodźcy z
Turcji nie mieli gdzie uciekać.

24 sierpnia nad Ankarą powiewała już flaga Rosyjska. Doszło do grabieży meczetów.

27 sierpnia rozpoczęto atak na Kayseri. Kilka godzin później potyczka z Turkami została
zakończona.

5 września Karabuk, żołnierze Rosyjscy opanowali te okolice. Tego samego dnia ofensywa na
Izmit się rozpoczęła. Również i z Siwas i Kayseris rozpoczęła się ofensywa.


Turcja została zniszczona

22 września odkryto ulepszone narzędzia mechaniczne.

30 września ostatecznie upadł Istambuł. I zarazem na terenie całego kraju ogłoszono zawieszenie broni.

Konferencja pokojowa w Atenach

3 października w Atenach, zebrały się dwie strony konfliktu a także Anglicy jako obserwatorzy. Konferencja przebiegała burzliwie aczkolwiek szybko. Wciągu jednego dnia udało się podpisać traktat. Jego następstwem było przejęcie większości ziem zachodnich Turcji i utworzenia tam okręgu Kurdyjsko-Tureckiego. Spory również dotyczyły miasta Gaziantep. Niestety dyplomatom Rosyjskim nie udało się zachować tego miasta w traktacie, jednak w zamian za to niespodziewanie uzyskano Izmit. Oprócz tego, Rosjanie uzyskali, najważniejszy punkt strategiczny, Istambuł. Kontrola pozwoliła na otworzenie cieśniny. Izmit miał się stać bazą wypadową na Turcję (jeżeli zachodziłaby taka potrzeba drugiej interwencji). Dodatkowo, na co nalegał tym bardziej car, wszystkie dywizje wroga miały się poddać i rozwiązać. Natychmiast zdemobilizowano całą armię, zostawiono jedynie niewielkie służby porządkowe.


Turcja po traktacie

Po tak upokarzającym traktacie i wzmocnieniu władzy w, która zmierzała w kierunku autorytaryzmu, niepokoje w Turcji znacznie przybrały na sile. Toteż całkowicie państwo to było bezbronne wobec jakiegokolwiek najazdu. Czy to Francja czy to Bułgaria czy to Grecja. Formowanie nowych dywizji trwałby zapewne wiele czasu.

1 października Hitler, przejął kontrolę nad Sudetenlandem. Niemcy również dążyły do
ekspansji. Jednak w środowisku kyriłowskim pojawiły się prądy aby usunąć Hitlera. Możliwe że car
rozpatrzyłby taką prośbę gdyż przez te podboje jakie on dokonał, stosunki z Niemcami się mocno
pogorszyły.

9 października sytuacja na Bałkanach wyraźnie się zaostrzyła. Międzynarodowe porozumienie
komunistów bałkańskich z Josipem Brozem i Zoltanem Tildym na czele doprowadziło do powstania na
wschodzie Węgier, które w ciągu jednego dnia rozszerzyło się na całe wschodnie Węgry. Towarzysze ze
wschodniej granicy, tj. Siedmiogród, również doprowadzili do powstania. Zrywano flagi narodowe,
zastępując je starym i znanym symbolem sierpa i młota na czerwonym tle. Już wcześniej przygotowywano
organy państwowe w konspiracji. Partyzanci w Jugosławii przejęli teren Pribatki. Co na to rządy
państw które utraciły w wyniku tej rewolty tereny? Skupiły się w nieoficjalnym sojuszu. Szykowały
się do kontrataku w najbliższym czasie. Ustrój tego kraju był wyraźnie komunistyczny o wzorcach
stalinistycznych. Petersburg milczał w sprawie utraty zachodniej Rumunii.


Komuna na bałkanach! :shock:


Gabinet nowego państwa

15 października Węgry i Jugosławia wypowiedziały wojnę bolszewikom. Armia szykowała się do
obrony. Wiadome było że komuniści zmobilizowali na tych terenach ogromne rzesze ludzi, w tym nawet
kobiety które służyły w pułkach kobiecych. Z zagranicy również przyszła pomoc, od towarzyszy z
partii komunistycznych od innych państw.

18 października nie broniona wcale Turcja została zaanektowana przez Grecję. Niewielki korpus
zajął stolicę i rozwiązał rząd. W kraju wybuchła anarchia. Jedynym rozwiązaniem zostało przejęcie
przez Grecję. To było dziwne gdyż Romanow nie interweniował w tej sprawie. A może to właśnie te
porozumienie co wcześniej podpisano w Grecji z nacjonalistami, konserwatystami etc. zostało
wykonane?


Turcja zniknęła z mapy

20 października Król Grecji, koronował się na cesarza odrodzonego chrześcijańskiego
Bizancjum. Było to jego marzeniem. Co prawda nie powrócił on do stolicy zwanej Konstantynopolem,
gdyż znajdowało się w rękach Rosjan. Jednak sama koronacja odbyła się właśnie w tym mieście. Flaga
Grecji została zmieniona na flagę nowego cesarstwa Bizancjum.


Flaga oraz cesarz z premierem


Odrodzone Cesarstwo

 

Rozdział osiemnasty

Car przyjeżdża do Polski!
Po tak zaciętych bojach w Turcji i zaostrzeniu sytuacji na Bałkanach, Romanow powrócił do swojej którejś to już z kolei rezydencji po czym zebrał swoje siły i wyruszył w kolejną podróż dyplomatyczną, tym razem do Polski. Rozpoczął ją 3 listopada po czym pierwsze spotkanie z Polskimi władzami a także przedstawicielami innych ugrupowań. Rozmawiano nie tylko o polityce. Można powiedzieć że to była swoista wycieczka Kyriła po Polsce. Zaczął on od Lwowa przez Kraków aż do Warszawy w Wilnie kończąc. Polska opinia publiczna słynęła z tego że najbardziej w Europie darzyła jego sympatią, mimo iż jeszcze nie tak dawno Polska znajdowała się pod zaborami. Niewiadomo co mogło być tego przyczyną. Na pewno jedną z przyczyn mogła być pewność że car nie zaatakuje dzięki paktowi o nieagresji oraz dobrych stosunkach dyplomatycznych. Wielokrotnie się cieple i miło wyrażał o Polakach. Wiedział że współpraca z Polakami pomogłaby mu w obronie zachodniej granicy przed coraz większym popędem terytorialnym Niemiec. Wygłosił także orędzie do narodu Polskiego w radio.

Zawierucha w Niemczech
Nie wyjechawszy jeszcze z polski, w Niemczech ruch demokratyczno-monarchistyczny, czerpiący wzorce z Rosyjskiego, przenikną najwyższe struktury NSDAP. Wielu narodowych socjalistów przeszło do tego tajnego ruchu. Kilkunastu SS-manów 5 listopada postanowiła zrobić zamach na Hitlera. Tak się złożyło że wracał pociągiem ze swojej posiadłości w górach Tyrolu więc postanowiono podłożyć ładunki wybuchowe pod pociąg. Tym razem musiało się udać. Ładunki podłożono 10 minut przed przejazdem pociągu. Istniało ryzyko że inni SS-mani nie zamieszani w spisek mogą zniweczyć te działania. Miejsce te było oddalone od Berlina zaledwie o 3 kilometry. Na godzinę 10:25 przewidywano przejazd pociągu. Nic bardziej mylnego, dokładnie o tej porze przejechał tamtędy pociąg wraz z Adolfem Hitlerem po czym ładunki wybuchły rozsadzając większość pociągu, jednak Hitler znając swoje szczęście i tym razem uniknął zamachu. Przynajmniej w tamtym momencie gdyż kilka minut później ku zaskoczeniu, pięćdziesięciu żołnierzy otoczyło pociąg. Słaba i wybita ochrona Hitlera (jeszcze tam mu ufająca), nie zdołała powstrzymać buntowników, którzy znienacka pojawili się z lasu i zaczęli odczytywać wyrok.

(Prawda była taka że cesarz miał mieć tak samo nieograniczoną władzę jak Hitler)

- Eee, zaraz idioci, co wy chcecie zrobić? Przesłyszałem się czy nie.
Po chwili jakiś Niemiec odparł:
- Nie mam zamiaru żyć w tej narodowo-socjalistycznej zawierusze, przez którą nie mogę spokojnie zyć, co róż czepia się mnie jakiś SSman.…
- Ehhh... panowie, chyba macie kiepskie poczucie humoru, wyskakując mi tu z tą tak zwaną „rebelią”. Najlepiej pójdźcie do waszych nowych domów zwanymi więzienia…

I w tym momencie padł strzał. Ciało Führera padło na ziemię, i legł mit o NS. W całym kraju doszło do zachowań niecodziennych. Palono, grabiono, rozdawano majątek NSDAP. Kilka godzin po wieści zamachu na wodza, Rudolf Hess aby anarchia nie rozprzestrzeniała się ogłosił się Führerem. Okazało się że te działanie również nic nie dało, a niepokój się rozrastał. 7 listopada przy granicy z Holandią doszło do potyczek między SS a zbuntowanym SS i SA. Wehrmacht początkowo neutralny w tej sprawie, zaczął przechodzić na stronę zbuntowanych wielu generałów już to zrobiło. Sytuacja wydawała się na poważną i grozić mogła wojną domową. Zbuntowane oddziały opanowały niewielką część granicy z Holandią po czym Wilhelm II odpoczywający sobie na „długim urlopie” w Doorn, przygotowywał się do Vaterlandu. Prasa całej europy ostro skrytykowała anarchię a właściwie przywracanie Cesarstwa Niemieckiego. Tak też 8 listopada, przybywszy do Kolonii Wilhelm II rozpoczął przemówienie, oczywiście jak zwykle ciekawe i kłamliwe choć bez mocnej gestykulacji jak u swojego poprzednika. Cała Europa poznała „nowego” starego cesarza IV Rzeczy Niemieckiej. Natychmiast po szybkiej koronacji anarchia i Wehrmacht oraz pozostałe dywizje SS powróciły pod władzę Cesarza. Rozporządzono szybko nowe wybory, które miały się odbyć za kilka tygodni. Fala dezercji z jednostek wojskowych które miały miejsce w Austrii i zajętym Sudetenlandzie znacznie zmalała w po koronacji a niespokojna sytuacja zniknęła z ulic Rzeszy. Zrywano swastyki i wywieszano znane ludziom starszym trójkolorowe flagi cesarskie.


IV Rzesza Niemiecka jest kontynuacją II Rzeszy

Ponowne odrodzenie cesarstwa wydawałoby się że było nie możliwe jednak dzięki skutecznej konspiracyjnej propagandzie, częściowo wspieranej przez Romanowa organizacji monarchistycznej, którą potem przestał współfinansować z niewiadomych powodów, a także dzięki pomocy ludziom ryzykującym swoje życie za sprawę.

17 listopada Wilhelm II aby odwrócić uwagę od swojego powrotu, tworząc Niemiecką Republikę Austrii z zależnym od Niemiec rządem jako „ochrona” przed najeźdźcami a także podpisanie unii celnej i kontroli nad armią.Nie było mowy o odrodzeniu Austro-Węgier, choć odczuwano niewielkie zbliżenie pomiędzy tymi krajami przed Anschlussem. Sudety zyskały autonomię, na większości obszarów zajętych przez III Rzeszę. Wracając jeszcze raz do Austrii a właściwie jej rządu to w jego składzie się nic nie zmieniło od tego sprzed aneksji.


Austria zyskała „wolność”

Jednocześnie te pozory „wolności” przysłoniły prawdziwe cele przyszłej ekspansji: 1) Ekonomicznej, poprzez agresywną politykę gospodarczą lub 2) terytorialną, poprzez odebranie ziem które wcześniej znajdowały się w cesarstwie czyli polskiego korytarza a także Alzacji-Lotaryngii, i duńskiej części Niemiec.

Co car na to?
Z jednej strony jak się dowiedział o tym, kamień spadł mu z serca że jakaś kolejna monarchia w europie się odradza a właściwie w tym przypadku powraca na swoje miejsce. Po przejęciu władzy przez Wilhelma wysłał mu pozdrowienia czyli ogólnie starał się utrzymać dobry kierunek z Niemcami. Jednocześnie zadumał się i zastanowił czy nie stworzył sobie kolejnego wroga który mógłby w przyszłości go zaatakować? Ale co z tego skoro Hitler byłby pewnie zrobił to samo?

18 listopada niektóre dywizje ze środkowej Rosji, nie wyposażone w sprzęt zmotoryzowany, otrzymały kierunek wymarszu do Baku a także granic Afganistanu.

29 listopada Niemiecki cesarz, wydał akt o Zjednoczeniu Ziem Niemieckich, tj. wytyczeniu granic żądanych ziem przez Niemcy. Tak więc na zachodzie bez zmian, Alzacja-Lotaryngia pozostawała w obrębie żądań lecz doszły do nich ziemie wschodniej Belgii. W sumie nie było tam powodu aby ich żądać jednak to była swego rodzaju zemsta na tym kraju aby poczuł się zagrożony i w przyszłości jako powód do wojny. Na północy natomiast wytyczono przyszłą granicę aż za miejscowość Kolding z okolicami. Wschód posiadał najbardziej trudną kwestię i obejmował większe terytoria od zachodnich żądań. Od Polski wycięto ziemie zaboru pruskiego, które odcięłyby całą Polskę od morza i tym samym w późniejszym okresie doprowadziło do jej uzależnienia od Rzeszy. Natomiast w Czechach, na początku miano nie zawracać głowy sprawami żądań wobec tego państwa. Widocznie chciwość zwyciężyła gdyż ostatecznie przyjęto żądania Czech ale bez Słowacji. Inaczej sprawa miała się z portem w Memelu. Mimo że był w posiadaniu Imperium Rosyjskiego, Wilhelm II wymienił jego w swojej liście żądań. Czyżby chciał doprowadzić do pogorszenia stosunków?


Szwabia

5 grudnia stosunki z Bizancjum a także Bułgarią znacznej uległy poprawie.

12 grudnia rozbudowano baterie przeciwlotnicze w Porkchowie.

14 grudnia fabryka w Bureau rozpracowała maszynę szyfrującą. Ale jeszcze zanim odkryto tą technologię przed godziną 4:00 wojsko Rosyjskie przekroczyło granicę z Persją, naruszając jej terytorium. Ponieważ dywersanci odcięli łączność z głównym dowództwem Persji, przez dłuższy czas nikt nie wiedział czy wybucha wojna czy też nie. Ponieważ żadna dywizja nie stała na północy kraju, dlatego też żadna armia nie miała styczności z Rosjanami.

Dwa dni później, również i Afganistan został zaatakowany z zaskoczenia, na początku pierwszym celem było Feyzabad. Z Kyrilabadu (dawny Stalinabad) zaatakowano tąże miejscowość. Afganowie stawiali bardzo zaciekły opór który w końcu po kilku ładnych godzinach został przerwany. Wiadomości od cywilów i od wznowionej łączności na krótki spowodowały że w Persji ogłoszono stan wojenny. Powołano żołnierzy do rezerwy a także istniejące już jednostki przeniesiono na północ.

17 grudnia rozpoczęła się wielka bitwa o Kabul, jednostki rosyjskie sprytnie przeszły góry wraz z kawalerią, i niedaleko Kabulu (około 20 km) rozpoczęła się bitwa. Trzy dni później dopiero udało się zapanować nad sytuacją i ostatecznie pogonić te coś co się nazywało armią, ale cholernie liczną w zamian, aż za Kabul i w rzeczywistości opanowano większość terenów przed Kabulem na północy jak i za. Pozostało jeszcze jedynie oczyścić resztę rejonu z wojsk i tym podobnych.

28 grudnia 4 Korpus Rosyjski, wkroczył do miasta Raszt po czym zaczęto je ograbiać. Nikt tego nie przypuszczał.

W przeddzień sylwestra zajęto Mashhad. Niebezpieczne jednak jest położenie dywizji która go zajęła gdyż nie ma wystarczającej ilości zapasów i może to doprowadzić do wycofania się tych jednostek przy ataku.

Nowy Rok

2 stycznia tak jak to już wcześniej zostało napisane te jednostki musiały się wycofać. "Biali" wcale nie poprzestali na wycofaniu się. Jeszcze tego samego dnia z Aszkabat i Chardzchou ruszyły 4 dywizje a nie tak jak poprzednio 1 i w dodatku milicji. Te jednostki były już ze wsparcia które przybyły kilka dni później.

8 stycznia państwo Afganistan złożyło ofertę rozejmu. Carat się zgodził i zarazem nie zrezygnował z wyjścia jednostek. Afgański rząd udał się na emigrację w Persji, tym czasem w Kabulu proklamowano powstanie, nowego rządu Rep. Afganistanu. Kilka dni potem, na pierwszym posiedzeniu parlamentu nowego rządu, potwierdzono protektorat Afganistanu a kontrolę sprawowania nad nim władzy przekazano Rosji.



Teraz Rosjanie mogli już zaatakować z trzeciej strony. W tym samym czasie w kwaterze carskiej na Kaukazie, podejmowano decyzję w sprawie Persji i Afganistanu po ich zaanektowaniu. Czy pozostaną koloniami czy może będą traktowane równoprawnie z innymi terytoriami?

12 stycznia Tabriz zostało opanowane.

16 stycznia ostateczne opanowanie Mashhad i 4 dywizje które opanowały to miasto, pozwoliły sobie na wsparcie ofensywy z Heratu (protektorat Afganistanu) na Birijand. Tylko formalnością było zwycięstwo. Z miejscowości Babol, a także jako wsparcie z Rasht i Mashhad rozpoczęła się ofensywa na stolicę Persji, Teheran. Po zwycięskiej bitwie, miejscowość Hamadan, niedaleko Teheranu leżąca, została zaatakowana.

20 stycznia rolnictwo w Rosji zostało zmechanizowane. Nowy napływ technologii był spodziewany i zapene będzie kontynuowany.

10 lutego w Hamadan rozpoczęła się okupacja. Upadek Persji jest już bliski. Siły wojskowe Persji zostały złamane. Nic nie jest w stanie przeszkodzić pochodowi do krainy piaskiem i ropą płynąca. Kilka godzin później Rakhataran znajdował się już w strefie Rosjan. Dwa dni później nad Teheranem pojawiła się flaga Rosyjska.

21 lutego 4 dywizje z 2 korpusów dotarły do Abadanu. Pierwszy żołnierz rosyjski ujrzał zatokę Perską. Rosja ujrzała te piękne morze z którym na pewno szybko się nie rozstanie.

4 marca Bandar Abbas szybko się ugięło pod naporem Rosjan.

15 marca Niemcy wchłonęły Czechy przekraczając granicę. Słowacja odzyskała niezależność formalną.



30 kwietnia Persja bez podpisania aktu o kapitulacji została rozbita doszczętnie przez co już nic jej nie mogło uratować. Powstała Rosyjska Azja Południowa czytaj: kolonia dla Rosjan. Objęła ona terytoria Persji i Afganistanu.


Rosyjska Azja Południowa - nowa kolonia



_____________________________________________________________
Do czasu wyjaśnienia sprawy , tymczasowo zamykam

Hands

Jeżeli Marco wyrazisz chęć kontynuowania AAR`a proszę zgłosić się do moderatora.
AAR został całkowicie oczyszczony z OT.
Pozostał tylko AAR "w czystej formie"

Raferti