Obrońcy Grobu Świętego - AAR Królestwem Jerozolimy

hamilkarze - pierwsza z wymienionych przez Ciebie opcji mogła by się ziścić dopiero po wojnach z Rosją, do których skory nie jestem - Carstwo jest moim sojusznikiem, mam z nim dobre relacje, a na dodatek włada nim Piotr II de Lusigan. Jeśli chodzi o opcję drugą: Irokezi chyba długo już nie będą stawiać oporu Hiszpanom, nie zdążę im raczej pomóc. Moim celem w następnych odcinkach będzie uporządkowanie nieco spadku po Polsce (irytuje mnie np. ta Ukraina bardzo) i realizacja dawnych planów, związanych z państwami Jemenu, Omanu i Hedżazu.
noname - wybacz mi mój skrót myślowy. Królestwo istnieje, oczywiście, jako część składowa Cesarstwa. O przyszłych planach pisałem wyżej.

ODC XXI – „Stary król”

Jan II Stary (de Lusigan)



Cesarz Łaciński 1700 – 1705
Advocatus Santi Sepulchri 1700 – 1705​

Choć Jan II nie mógł się pochwalić wiedzą z zakresu administracji, jego zdolności dyplomatyczne i militarne stały na dość wysokim poziomie. Wstępował on jednak na tron siostry w dość zaawansowanym wieku, na szczęście – ze związku z Marią Francuską – posiada już następcę, jest nim 21-letni książę Aten – Jan.

W pierwszym roku swojego panowania, Jan podjął decyzję o zacieśnieniu więzów ze swoim rosyjskim kuzynem, Piotr II obiecał wsparcie Cesarstwu​

„Ważnym punktem polityki zagranicznej Jana II było dalsze zacieśnianie związków Cesarstwa z Carstwem Rosyjskim – państwo ościenne, potęga ze Wschodu, była by cennym sojusznikiem dla zmuszonego bronić swoich polskich posiadłości Jana. Pozytywnie na relacje łacińsko-rosyjskie wpływał fakt, iż władcy obu państw byli krewniakami, wywodzącymi się z tej samej dynastii. W pierwszym roku panowania Jana II, dyplomacja Cesarstwa starała się poprawić relacje z Rosją, co zakończyło się powodzeniem: państwa podpisały sojusz. Doszło także do nieoficjalnej rozmowy Jana II i Piotra II – car rosyjski obiecał rękę swojej starszej siostry synowi Cesarza, kiedy ten uzyska zgodę papieża na unieważnienie małżeństwa z bezpłodną żoną. Mariaż ten miał ugruntować sojusz pomiędzy dwoma państwami…”

Bunt wrocławski był jedynie jednym z wielu, na ziemiach dawnej Polski



Wszystkich buntowników spotkał jednak smutny los…​

„Żywe były w narodach królestwa polskiego – które na mocy unii w Lublinie stało się prowincją Cesarstwa – idee narodowowyzwoleńcze. Uaktywniły się w czasie panowania Jana II także ludy, które swoje państwa utraciły w latach wcześniejszych, a którym dobrze żyło się pod panowaniem polskim – obawiając się utraty dawnych praw, przysługujących im na mocy tolerancyjnej wobec mniejszości polityki polskich królów – broń podnieśli więc Ślązacy, od których powstania, zorganizowanego we Wrocławiu, rozpoczął się okres wielu buntów i powstań, wymierzonych w Cesarza i jego władzę”

W roku następnym doszło do zatargu z cesarzem niemieckim. Cesarstwo nie zamierzało zwracać Łużyc, co rozzłościło księcia Burgundii. Małe państwo było jednak zbyt słabe, by wyegzekwować prawa Jana von Baden siłą​

„Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego, od czasu utraty korony cesarskiej przez władcę austriackiego i wyboru Jana I von Baden, księcia burgundzkiego na cesarza, stało się jedynie cieniem swojej własnej potęgi. Jan nie wiedział, jak ma odnaleźć się w swojej – zupełnie dla niego nowej – sytuacji. W swoim zadufaniu, wyzwanie rzucił wielkiemu Imperium, o którym nie wiedział zbyt wiele. Konflikt pomiędzy Cesarstwem Łacińskim – pretendującym do miana „Katolickiego Bizancjum” oraz odnoszącego się do schedy Cesarstwa Zachodniorzymskiego władztwa Jana von Baden, narastał. Zakończyła go dopiero śmierć Jana II…”

Jan II odszedł do Pana po zaledwie pięciu latach rządów. Jego następcą został najstarszy syn – również Jan – przybierając imię Jana III.​

 

Po przejściowych trudnościach z EU III, powracam do pisania AARa. Oto i kolejny odcinek opowieści o dziejach Cesarstwa Łacińskiego, ewentualnych czytelników przepraszam również za zwłokę!

ODC XXII – „Kościół Łaciński”

Jan III Pobożny (de Lusigan)



Cesarz Łaciński 1705 – 1712
Advocatus Santi Sepulchri 1705 – 1712​

Kiedy tylko Jan III wstąpił na tron, zwrócił się do papieża z prośbą o unieważnienie swojego małżeństwa z księżniczką parmeńską – Marią Ludwiką. Papież - będąc uzależnionym od finansowego wsparcia księcia parmeńskiego, odmówił prośbie cesarza. Rozwścieczony Jan – mobilizując do działania parów – doprowadził do wydania kilku ustaw, których ostatecznym skutkiem było odrzucenie zwierzchności papieża nad kościołem w Cesarstwie i powstaniem kościoła cesarsko-łacińskiego, którego głową został sam Jan III.

Rok 1705 to początek działalności nowego kościoła, pod przewodnictwem cesarza ​

„O tym sporze głośno było w całej Europie jeszcze kilkadziesiąt lat po śmierci jego uczestników. Jakże trudno nam, historykom, pisać obiektywnie o wydarzeniu, na które wpływ miały animozje, niesnaski, koligacje, plany polityczne, oraz pewne cechy charakteru poszczególnych, wysoko postawionych, osób. Bo czy do tego wydarzenia by doszło gdyby Jan II nie wybrał dla swego syna małżonki z dalekiej Italii? Czy mogli byśmy mówić o tym rozłamie gdyby papież nie był uzależniony od pieniędzy parmeńskiego krewniaka? Czy spieralibyśmy się dzisiaj o to, kto w tym sporze miał słuszność, gdyby nie nieustępliwość potężnego cesarza? Niektórzy mówią, że to miłość dwojga młodych ludzi, wybuch tej namiętności, spowodował, iż parowie zmuszeni zostali do podpisania tak znamiennego dla świata dokumentu. Ja jednak, prawdziwej przyczyny całego zamieszania, dopatrywał bym się w ambicji nowego monarchy łacińskiego, którego przekonaniom o własnej roli, wybitnie odpowiadała doktryna cezaropapizmu…”

„O schizmie łacińskiej” Antonio Forcelli, Rzym 1920

„Musisz zrozumieć, mój przyjacielu, że jeden, malutki człowiek, który jest na tyle żałosny, iż musi przyjmować jałmużnę krewniaka, nie będzie rzucać mi wyzwania, kształtować mojego losu i podejmować za mnie żadnej decyzji! Jestem Cesarzem największego Imperium, jakie istnieje w obecnych czasach, odpowiadam za wiele tysięcy, jeśli nie za miliony istnień, nikt nie może przeciwstawić się mojej potędze… I właśnie dlatego, nie zamierzam ugiąć się w tym sporze! Ja, drogi Albrechcie, jestem przeznaczony do rzeczy wielkich, do odbudowania największej potęgi, jaką znała historia, a do tego potrzeba mi ręki Marii, mojej krewniaczki. Zdobycie jej miłości jest pierwszym krokiem, który doprowadzi do zrealizowania celu, jaki sobie stawiam…”

Fragment listu Cesarza do Księcia Albanii

Maria Aleksandrowna de Lusigan – sprawczyni całego zamieszania…



Zaledwie miesiąc po obwołaniu się głową kościoła, cesarz poślubił w Moskwie starszą siostrę cara Piotra, Marię
​

„Jan III kontynuował linię polityki swojego ojca – najważniejsze były dla niego dobre stosunki z carstwem rosyjskim, cesarz bowiem doskonale rozumiał, iż Piotr II – jego krewny – jest jedynym, pewnym – i do tego wpływowym – sojusznikiem, na jakiego łacinnicy mogli liczyć, zwłaszcza po akcie, na jaki zdobył się Jan III, sprawiającym, iż ochłodziły się jego stosunki z państwami katolickimi…”

Polityka Cesarstwa: Jan III, Jan Albert Chodkiewicz, Warszawa 1820

W roku 1705 na niebie pojawiła się kometa – ponoć zwiastująca karę za wielki grzech monarchy



Po trzech latach, narodził się wreszcie upragniony następca tronu: nadano mu imię Robert



Cesarz umiera nagle 23 grudnia roku 1712, zostawiając tron pięcioletniemu synowi – przyszłemu Robertowi IV.​

„Czuję, że mój czas się zbliża, czuję chorobę, trawiącą moje ciało… Nie żałuję tego, co zrobiłem, podjąłem jedynie taką decyzję, jaką uważałem za słuszną – była to konieczność, tylko tak bowiem, mogłem zrealizować mój plan. Oddaję Ci Roberta w opiekę, drogi przyjacielu, wychowaj go na godnego następcę jego dziada i ojca, by pamiętał, jakie cele przyświecały jego poprzednikom i nigdy się nie wahał… Kiedy obejmuje się rządy nad najpotężniejszym Imperium świata, wahać się nie można…”

Fragment ostatniego listu cesarza do Albrechta, księcia Albanii

 

ODC XXIII – „Czas przejściowy”

Albrecht IV von Habsburg



Regent Cesarstwa 1705 – 1722
Książę Albanii 1680 – 1725



Wykorzystując niesnaski wśród magnaterii cesarskiej oraz młody wiek cesarza, dynastia badeńska wykonała kolejny krok ku odbudowie swojej władzy w Rzeszy Niemieckiej​

„Kiedy zmarł cesarz Jan III, nastąpiło pewne ocieplenie stosunków pomiędzy dynastią badeńską oraz Cesarstwem, którym kierował w czasach małoletności Roberta, Albrecht – książę Albanii, wywodzący się z młodszej linii dynastii Habsburgów. Habsburg skupiał się na problemach wewnętrznych Cesarstwa, dając wolną rękę Janowi II Badeńskiemu w Cesarstwie Rzymskim Narodu Niemieckiego, co władca Badenii skwapliwie wykorzystał. Postępowe reformy, jakie starał się przeprowadzić, przerwała jego śmierć w 1714 roku, oraz utrata przez jego potomka korony cesarskiej na rzecz księcia Parmy, Piotra Ludwika II…”

Cesarstwo Łacińskie a dynastia z Badenii, Wilhelm von Feitel, Berlin 1920

W 1718 roku ostatecznie zlikwidowano Zakon Joannitów, po tym jak jego mistrz – wasal Cesarstwa – skrytykował doktrynę cezaropapizmu. Antoni Emanuel został więc ostatnim Wielkim Mistrzem Zakonu, do końca życia przysługiwał mu jednak tytuł cesarskiego para​

„Rok 1718 roku, na polecenie regenta, ostatecznie zlikwidowano Zakon Joannitów. Pretekstu ku sekularyzacji Zakonu dostarczył jego ostatni Wielki Mistrz – Antoni Emanuel – który skrytykował politykę cezaropapizmu, którą forsował Jan III, a która była kontynuowana później przez jego potomków. By pozbyć się zagrożenia, jakie stanowił ostatni Wielki Mistrz, obdarowano go licznymi przywilejami, które wiązały go dostatecznie z Koroną, by został jej lojalnym poddanym. Antoni otrzymał między innymi tytuł para Cesarstwa oraz dziedziczny tytuł księcia Rodos, jego potomkowie nie raz zostawali wybitnymi poddanymi panujących w latach późniejszych Cesarzy…”

Zakon rodyjski, Pierre Laval, Paryż 1978

Polityka osadnicza zaczęła przynosić efekty…​

„Za czasów regencji Albrechta, w granicach Cesarstwa osiedlało się wielu przybyszów z Europy, miały na to wpływ przede wszystkim takie wydarzenia jak: wojna francusko-niderlandzka, zakończona porażką Francuzów, która spowodowała emigrację ludności francuskiej z okolic Normandii, rozpad królestwa włoskiego czy utrata kolonii przez królestwo pruskie lub rozpad Skandynawii. Przybysze z Europy osiedlali się na terenach Cesarstwa, doprowadzając do emigracji lub asymilacji ludności autochtonicznej…”

Ludy łacińskiego Imperium, Wasyl Romanow, Moskwa 1870

Rada Regencyjna wydała ustawę o monopolach, starając się forsować doktrynę wolnego handlu



Robert tron objął w 1722 roku, ponieważ nie posiadał on jeszcze potomka, następczynią tronu mianowano jego siostrę – Małgorzatę​

 

ODC XXIV – „Porządki”

Robert IV de Lusigan



Cesarz Łaciński 1722 – 1747
Advocatus Santi Sepulchri 1722 - 1747
Król Chorwacji 1744 - 1747​

Cesarz nie był ani wybitym wojskowym ani wybitnych administratorem, jego atutem były jednak umiejętności, które posiadał w zakresie dyplomacji. Nie posiadał jeszcze potomka, więc za jego następczynię uważano jego siostrę – księżniczkę Małgorzatę.

W 1723 roku, cesarz pojął za żonę młodszą siostrę cesarzewicza rosyjskiego – Olgę, kontynuując prorosyjską politykę swojego dziadka i ojca​

Kilka dni później, Cesarstwu wypowiedziało wojnę księstwo ukraińskie, od dawna obawiające się aneksji ze strony silniejszego sąsiada – utraciwszy wsparcie Rosji, Ivan IV z dynastii Wettynów, zdecydował się na rozpaczliwy atak prewencyjny.

Ukraińskie wojska zostały rozgromione w bitwie pod Lwowem

PRZYSZŁA CESARZOWA​

Małgorzata znalazła swojego brata dopiero w pałacowych ogrodach. Mężczyzna przechadzał się wolnym krokiem wśród drzew, zasadzonych przez jego przodków, a u boku cesarza kroczył Piotr d’Ivrea, pełniący obowiązki Wielkiego Kanclerza.
- Nie rozumiem, co chcesz przez to osiągnąć – mówił Piotr, żywo przy tym gestykulując.
Cesarz zatrzymał się, podobnie uczynił jego towarzysz, co dało czas Małgorzacie na zmniejszenie odległości, jaka dzieliła ją od obu konwersujących mężczyzn.
- Ataman nie stanowi przecież dla nas zagrożenia – kontynuował swoją wypowiedź Piotr, patrząc w oczy swemu suwerenowi.
Brat Małgorzaty słuchał swojego sługi z lekkim uśmiechem na twarzy, potakując głową, jakby nie słuchał wywodu Piotra.
- To prawda… - rzekł w końcu, lekceważącym tonem.
W tym momencie, jego spojrzenie powędrowało ku Małgorzacie, skinął jej głową na przywitanie, zapraszając ją gestem, by dołączyła do rozmawiających. Piotr obrócił się i także zauważył następczynię tronu, skłonił się przed Małgorzatą:
- Witaj, księżniczko – wyszeptał.
Małgorzata stanęła przed bratem, uśmiechnęła się do Piotra.
- Wielki Kanclerzu. Bracie – siostra cesarza uśmiechnęła się – Szukałam was.
Robert i Wielki Kanclerz wymienili spojrzenia.
- Czy to prawda, że szykuje się wojna? – zapytała wprost Małgorzata.
Wielki Kanclerz, podobnie jak następczyni tronu, wbił spojrzenie w cesarza:
- Ja także chciałbym to wiedzieć – oświadczył.
Cesarz nie odpowiedział od razu.
- Tu nie o Kijów chodzi, a o lojalność naszych sojuszników – odparł po chwili – Muszę wiedzieć, komu mogę ufać.
Więcej Robert nie powiedział, minął Kanclerza i swoją siostrę, by po chwili zniknąć w głębi cesarskiego ogrodu.

Niecały rok później, wojska łacińsko-rosyjskie zdobyły Kijów



Zgodnie z pokojem moskiewskim, Ivan został zmuszony do zrzeczenia się niezależności i złożenia hołdu Robertowi IV



W 1728 roku umiera Małgorzata, pod znakiem zapytania staje zaś pytanie o następcę tronu Cesarstwa



W 1730 roku narodziła się następczyni tronu – Katarzyna



W 1740 roku car Dymitr VII zaproponował swemu krewniakowi odnowienie sojuszu pomiędzy Rosją, a Cesarstwem, na co Robert przystał



W 1744 roku umiera król chorwacki, zaś możni bałkańskiego królestwa ofiarowują tron cesarzowi łacińskiemu, licząc na protekcję ze strony potężniejszego sąsiada​

„Faktem jest, iż władcy Cesarstwa często wybierani byli na monarchów państw ościennych. Bywało tak w przypadku silnego królestwa Rumunii, regionalnego mocarstwa jakim swego czasu było królestwo polskie, jednak i tak mało znaczące w regionie państwa jak królestwo chorwackie, które - a raczej możni owego państwa - widzieli wiele korzyści w posiadaniu na tronie monarchy, który władał również w Konstantynopolu. Koronowanie potężnego Cesarza na monarchę wiązało się z prestiżem, ale także z dość dużą swobodą magnaterii, która tron owemu władcy zapewniła: największe rody państw, wybierających Cesarza na swego monarchę, liczyć mogły na wsparcie z jego strony, a także, niejednokrotnie, na sprawowanie rządów w kraju, jako cesarscy namiestnicy. Jednak głównym celem polityki cesarskiej względem krajów pozostających w unii personalnej z Imperium było jak najszybsze zaciśnięcie więzów pomiędzy dwoma państwami oraz włączenie mniejszego królestwa w skład wielkiego Cesarstwa…”

Polityka zagraniczna cesarzy łacińskich, Wilhelm von Hohenlinden, Klagenfurt 1870

W 1747 roku umiera Robert IV, a na cesarzową zostaje koronowana jego córka, przyjmując miano Katarzyny IV. Jej następcą zostaje jej młodszy brat – Jan.



Wielu nie mogło się pogodzić z tym, iż muszą zgiąć kolana przed niespełna szesnastoletnią dziewczyną. Jeden z parów obwołał się Robertem V i wywołał bunt w Karamanie

​

„Ludność Cesarstwa przywiązana była to dynastii rządzącej i w długiej jego historii, niezmiernie rzadko zdarzały się bunty uzurpatorów. Najpoważniejszy z nich, nazwany robertyńskim, od imienia głównego przywódcy powstańców, miał miejsce w Karamanie, w kilka dni po śmierci cesarza Roberta IV. Ów cesarz, pomimo posiadania męskiego potomka, na swoją następczynię wybrał córkę, nie chcąc dopuścić do sytuacji, w której krajem kierować będzie Rada Regencyjna. (jego syn – Jan – liczył sobie zaledwie pięć wiosen, zaś córka – Katarzyna – szesnaście) Wywołało to gwałtowny sprzeciw magnaterii, która swoim cesarzem obwołała właśnie młodszego potomka Roberta, jednak nagła śmierć przywódcy magnatów – Amadeusza Andegaweńskiego – spowodowała rozłam wśród możnych. Sytuację wykorzystał potężny magnat z Karamanu, obwołując się cesarzem, jednak jego samowola spowodowała, iż nie poparli go wcześniejsi poplecznicy Amadeusza i zmuszony był prowadzić samotną walkę o tron…”

Uzurpatorzy w Cesarstwie, Marie d”Anjou, Paryż 1905

 

XXV – „Godna następczyni ojca?”

Katarzyna IV de Lusigan



Cesarzowa Łacińska 1747 – 1767
Królowa Chorwacji 1747 – 1767​

Nowa cesarzowa okazała się mniej utalentowana od swojego młodszego brata i – mimo starań jej nauczycieli – jej umiejętności prezentowały się raczej przeciętnie.

W miesiąc po wstąpieniu Katarzyny na tron, zaczęto się zastanawiać nad odpowiednim kandydatem na jej męża. Wybór padł na Franciszka, księcia Andegawenii, młodszego brata króla Francji – Ludwika XIX. Wraz z tym mariażem, główna linia dynastii Lusigan podzieliła się na dwie linie: franciszkańską, (starszą) oficjalnie nazywaną de Lusigan-Valois. Piotr, młodszy syn następcy cesarskiego tronu - Jana, dał początek linii młodszej, zwanej cypryjską (od tytułu, jaki przysługiwał Janowi, jako bratu cesarzowej)



Franciszek, książę Andegawenii, towarzyszył cesarzowej jako książę-małżonek​

„Za panowania cesarzowej Katarzyny nastąpił nagły zwrot w polityce zagranicznej Cesarstwa. W wyniku zatargów we swoim krewniakiem z Rosji, władczyni państwa łacinników postanowiła związać się z innym królestwem, czego przykładem może być fakt, iż jej mężem został Franciszek, francuski książę krwi. Ponowne ochłodzenie stosunków na linii Konstantynopol-Moskwa nastąpiło po odpowiedzi odmownej w sprawie wsparcia carstwa przez wojska łacińskie w wojnie rosyjsko-chińskiej i zerwaniu sojuszu przez cara. Polityka zacieśniania związków z Francją była forsowana jedynie przez Katarzynę, jej męża i konserwatywnych, odwołujących się do swojego francuskiego pochodzenia, parów. Kiedy tron objął Jan, na powrót Cesarstwo zwróciło się ku państwom, rządzonym przez dynastię Lusigan, przeminął więc okres nazywany przez wielu historyków „Komedią Katarzyny”

W dwa lata po objęciu tronu przez Katarzynę, rozpadł się sojusz rosyjsko-łaciński. Katarzyna odmówiła wsparcia Dymitrowi, a ten – reagując emocjonalnie – zerwał sojusz z Cesarstwem



Wykorzystując zatargi Cesarstwa z sojusznikami, państwo Katarzyny zaatakował władca Hedżazu.



Armie cesarskie, pod dowództwem samego księcia-małżonka, zaatakowały twierdzę Tabuk oraz wkroczyły na teren Kataru



Twierdza katarska również nie powstrzymała wojsk cesarskich



Wojska szejkanatu zostały rozbite w bitwie pod Medyną



Drugie z miast islamu zostało zdobyte przez wojska cesarskie, które skierowały się ku Mekce



Wojska sułtana Jemenu także zostały rozgromione przez łacinników



Sytuacja na froncie na rok 1754, okupowane terytoria oraz wojska łacińskie oblegające Mekkę



Zaledwie kilka dni później zdobyto Mekkę – miasto zostało spalone, zaś w ferworze walki zaginął Hadżar, prawdopodobnie gdy gwardia szejka próbowała ocalić święty kamień przed hordą niewiernych​

„Do dziś historykom nie udało się wyjaśnić, co dokładnie stało się w tamtym, feralnym dla wyznawców Proroka dniu. Kiedy cały szejkanat znalazł się pod okupacją łacinników, jedynie Mekka – wciąż bijące serce islamu – stawiła opór katolickiemu najeźdźcy. Opór miasta stał się symbolicznym – widziano w nim opór słabnącej religii Mahometa, zduszonej, zmuszonej do odwrotu, ale: wciąż nie pokonanej. Kiedy wojska łacińskie zdobywały miasto, jego ostatni obrońcy schronili się w Świętym Meczecie… Ich przywódca – Sulejman ibn Ahmad – postanowił poddać Mekkę łacinnikom, wysyłając do dowódcy wojsk cesarskich – Piotra d’Orleans – poselstwo. Wysłani przez niego ludzie zginęli w niewyjaśnionych okolicznościach, a miasto zostało doszczętnie zniszczone przez wojaków cesarzowej Katarzyny. Upadek Mekki, zniszczenie Świętego Meczetu oraz zaginięcie Hadżaru uznaje się za początek końca religii Proroka. Bunty muzułmanów krwawo stłumiono, na ich miejsce przyjmowano kolonizatorów z całej Europy, z czasem wierzenia Proroka straciły na znaczeniu, zachowały je bowiem tylko mało znaczące państwa w Indiach lub Afryce. Początkiem końca wiary w Allaha był upadek Mekki”

Zmierzch Islamu, Ahmed Alspar, Medyna, 1890

OSTATNI SPRAWIEDLIWY?​

- Żartujecie sobie ze mnie, prawda? – przywódca niedobitków armii szejka spojrzał na jednego z ludzi Sulejmana, w jego oczach coś niebezpieczne błysnęło.
Rozmawiający z nim mężczyzna unikał przytłaczającego spojrzenia Osmana Paszy, wyraźnie się denerwował i nie wiedział, jakiej odpowiedzi oczekuje jego rozmówca.
- Sulejman zamierza poddać miasto? – powtórzył Osman, a kiedy mężczyzna przytaknął, rosły żołnierz uderzył go w twarz.
Nieszczęsny posłaniec Sulejmana nie mógł liczyć na współczucie. Żaden z żołnierzy, którzy otaczali Osmana i posłańców obrońcy Świętego Meczetu, nie zamierzał łatwo się poddać. Nie chodziło im nawet o wiarę – żyli już tylko nienawiścią, do obcych, którzy niszczyli ich domy, zabijali ich krewnych, zabierali im wolność, oddawali ziemię przodków w ręce podobnych sobie, oni wszyscy – ostatni, prawdziwi, obrońcy Mekki, jakże różniący się od tchórzliwych ludzi Sulejmana – nie zamierzali pertraktować z łacińską zarazą.
- Łacinnicy weszli już na teren Świętego Meczetu – jeden z żołnierzy Osmana splunął – Jakie są twoje rozkazy?
Osman nie odpowiedział. Żołnierze czekali cierpliwie, podczas, gdy ich dowódca wpatrywał się w Mekkę – chlubę islamu – obróconą w gruzy.
Kiedy wydawało im się już, że rozkaz nie padnie, Osman wyszeptał:
- Pogrzebmy ich pod gruzami – żołnierz, który wcześniej meldował o położeniu wojsk wroga, wzdrygnął się, słysząc równie beznamiętny rozkaz – Razem z tym tchórzem, Sulejmanem!
- Ale… - żołnierz próbował zaprotestować.
Osman uciszył go jednym gestem ręki.
- Dostałeś rozkaz, żołnierzu – warknął przywódca pozostałych przy życiu żołnierzy szejka – Niech Sulejman i jego łacińscy przyjaciele zginą pod gruzami!
Żołnierz bez słowa się obrócił i wydał odpowiednie rozkazy. Kiedy pierwsze pociski artyleryjskie spadały na Święty Meczet, wyszeptał jeszcze:
- Świat się kończy…
Osman obrócił się plecami do niszczonego przez swoich podkomendnych symbolu Mekki.
- Tak, kończy się – odpowiedział – Dla nas na pewno. Ale za nim odejdziemy, przekonajmy się, że zostawiamy łacińskim psom tylko wypaloną ziemię…

Na mocy pokoju w Medynie, przestał istnieć sułtanat Jemenu



Na poważne ustępstwa musiał zgodzić się również pokonany szejkanat



Długa wojna doprowadziła Cesarstwo na skraj upadku, cesarzowa ograniczyła wydatki na wojsko​

„W ostatnich latach panowania Katarzyny, Cesarstwo odczuło negatywne konsekwencje długiego konfliktu z ostatnimi państwami szejków. Podejmowane przez cesarzową niezbyt trafnych decyzji, faworyzowanie rodów, wywodzących się od francuskich zdobywców Jerozolimy, kryzys gospodarczy, w wyniku którego podjęto decyzję o zmniejszeniu liczby żołnierzy, a także nierozsądne postępowanie męża Katarzyny, które nie przysparzało mu popularności, wszystkie te czynniki doprowadziły do odsunięcia od władzy potomków cesarzowej i księcia z Andegawenii. Po śmierci Katarzyny, wojskowi ofiarowali tron Janowi, bratu cesarzowej, zaś jej syn udał się wraz z ojcem na wygnanie do Andegawenii…”

Ostatnie lata Katarzyny, Piotr de Lusigan-Valois, Paryż 2005

W roku 1760 włączono księstwo ukraińskie w obręb Cesarstwa



Cesarzowa umiera dość niespodziewanie w dwudziestym roku swoich rządów. Z powodu małoletności jej syna, na cesarza zostaje wybrany jej młodszy brat – Jan IV.​

 

ODC XVI – „Zguba Hedżazu”

Jan IV de Lusigan



Cesarz Łaciński 1767 – 1784
Król Chorwacji 1767 – 1784
Advocatus Santi Sepulchri 1747 – 1784​

Cesarz Jan był człowiekiem wszechstronnie uzdolnionym, rozumiał także plany, które zapoczątkował jego ojciec, starał się więc wypełnić cele, które usiłował osiągnąć Robert IV.

Car Michał II nie posiadał potomka. Żeniąc się z jego siostrą, Jan liczył na przejęcie tronu potężnego carstwa po śmierci szwagra



W kwietniu roku 1768 urodził się pierworodny syn Jana, którego mianowano następcą tronu – Robert. Wywołało to sprzeciw Franciszka, szwagra cesarza, który powołał się na prawa do tronu swego syna, również Franciszka. Parowie poparli jednak Jana, zaś Franciszek wraz z synem, udali się na dwór króla Ludwika XX, licząc na jego pomoc w odzyskaniu tronu.​

„Wybór Jana na cesarza doprowadził do – trwającego do dziś – podziału w rodzie de Lusigan. Młodszego brata Katarzyny poparli parowie, zaniepokojeni działaniami Franciszka, oraz wojsko, któremu Jan obiecał cofnięcie reform Katarzyny, dotyczących ograniczenia liczby armii. Po wstąpieniu na tron, brat Katarzyny zapewnił sobie poparcie społeczeństwa, a swojego jedynego konkurenta – syna swojej siostry – wygnał ze swoich włości. Do dziś, potomkowie starszej linii dynastii mają za złe swoim krewnym postępowanie Jana IV…”

Niesnaski w rodzinie, Jan de Foix, Marsylia 1870

Aktywne działania Jan podjął w roku 1779, kiedy ugruntował swoją władzę. Wypowiedział on wojnę szejkanatowi Hedżazu, by ostatecznie wyeliminować wrogie mu państwo

Niecały rok później, Hedżaz przestał istnieć​

„W trakcie swego panowania, Jan IV nie osiągnął wiele. Skupił się na walce z pretendentem do tronu, Franciszkiem, lwia część jego rządów skupiała się więc na zabieganiu o poparcie parów, wojskowych i całego społeczeństwa. Dopiero po wygnaniu Franciszka, Jan postanowił wyeliminować wroga, z którym już kiedyś walczył, jako jeden z dowódców podczas wojny z sułtanatem Jemenu i szejkanatem Hedżazu. Niemal doszczętnie zniszczony przez poprzednią łacińską inwazję, mały szejkanat nie dał rady obronić się przed kolejnym atakiem łacinników. Ostatni z szejkanatów Arabii został ostatecznie zlikwidowany i stał się jedynie prowincją w potężnym, łacińskim Imperium…”

Panowanie Jana IV, Konstantyn Phokas, Konstantynopol 1990

Cesarz umiera po trwającej pewien czas chorobie w roku 1784, na tron w Konstantynopolu wstępuje jego syn – Robert​

 

ODC XXVI – „Sprawa etiopska, czasy rewolucyjne”

Robert V de Lusigan



Cesarz Łaciński 1784 –1800
Król Chorwacji 1784 - 1794
Advocatus Santi Sepulchri 1784 – 1800​

Robert V był bodaj pierwszy cesarzem, który zaczął szukać nowych – nie będących siłami wiodącymi w Europie – sojuszników. Wiązało się to z jego fascynacją kontynentem afrykańskim – właśnie jemu poświęcał on najwięcej uwagi.

Ku zaskoczeniu wielu arystokratów Cesarstwa oraz koronowanych głów Europy, żoną Roberta została księżniczka, pochodząca z mało znaczącego państwa, jakim była Etiopia



Ślub cesarza zbiegł się w czasie ze śmiercią jego najmłodszego brata i następcy. Ponieważ drugi z braci Roberta – Piotr – odmówił przyjęcia tronu w wypadku śmierci cesarskiego brata, kwestia sukcesji pozostawała – jak na razie – otwarta



Wkrótce jednak Robertowi narodził się syn – Filip w przyszłości miał władać państwem łacinników​

„Panowanie Roberta V było w wielu kwestiach okresem przełomowym, także w polityce dynastycznej rodu de Lusigan: cesarz zerwał z wieloletnią linią polityki swoich poprzedników, polegającej na zacieśnianiu związków z rosyjską linią rodu. W centrum jego zainteresowania znajdowała się Afryka, szukał więc sojusznika, który zabezpieczył by południową granicę Cesarstwa. Jego wybór padł na stabilne królestwo Etiopii, poślubił on córkę cesarza etiopskiego – Dawida III. Wywołało to niezadowolenie parów, Robert nie zamierzał jednak liczyć się z ich zdaniem. (co w latach późniejszych doprowadzi do buntu możnych) Wkrótce parze narodził się syn, któremu nadano niepopularne w rodzie imię: Filip. (miał panować jako Filip III) Wielu uważa ten krok za symboliczny: nakładał on na przyszłego cesarza obowiązek dostosowania się do zmieniającego się świata…”

Postępowanie cesarza – próbującego ograniczyć kompetencje parów – doprowadziło do buntu szlachty łacińskiej



Buntownicy otwarcie wystąpili przeciwko cesarzowi, który osobiście poprowadził do boju wiernych mu żołnierzy



Buntownicy zostali zmuszeni do wycofania się, jednak nie zostali ostatecznie pokonani



Siły buntowników zostały pokonane ostatecznie dopiero pod Połockiem. Upadek rokoszu spowodował nasilenie się represji względem parów​

„Konflikt Roberta z parami miał swój początek w jego małżeństwie z córką etiopskiego cesarza. Sprzeciwiając się im i odrzucając kandydaturę księżniczek z Rosji czy Francji, Robert zapowiedział, iż nie będzie marionetką w ich rękach. Członkowie Zgromadzenia Narodowego robili odtąd wszystko, by związać ręce cesarzowi, bardziej potężni z magnatów posunęli się nawet do otwartego buntu. Siły buntowników zostały jednak pobite pod Połockiem, a bunt magnatów dał Robertowi pretekst do rozwiązania parlamentu. Władca rządził samodzielnie, jednak kiedy zachorował, jego brat – Piotr – ponownie zwołał obrady Zgromadzenia Narodowego. Dzięki poparciu tegoż organu, Robert został w czasie późniejszym od władzy odsunięty, zaś jego miejsce zajął zwolennik współpracy z parlamentem – syn Roberta, Filip…”

Rok 1787 stał się rokiem przełomowym w dziejach świata. Koronowane głowy całej Europy patrzyły z coraz większym zaniepokojeniem na pogrążoną w chaosie Rosję. Carstwo, pogrążone w ogromnym kryzysie gospodarczym, toczące wyczerpującą wojnę z republiką skandynawską, którego społeczeństwo były coraz bardziej niezadowolone z rządów rady regencyjnej, chyliło się ku upadkowi. Kiedy jeden z magnatów doprowadził do śmierci trzyletniego Mikołaja I i próbował przejąć władzę, społeczeństwo zbuntowało się. 22 czerwca, Carstwo przestało istnieć, a zwycięscy rewolucjoniści proklamowali powstanie Republiki Rosyjskiej.

Oleg de Tolly – pierwszy Konsul Republiki



Wielu przeciwników Rewolucji próbowało zorganizować sojusz, który zniszczył by Republikę



W 1794 roku, dokonano integracji królestwa Chorwacji i wcielono je w obręb Cesarstwa. Robert V okazał się ostatnim królem chorwackim



Dwa lata później, u cesarza wystąpiły pierwsze oznaki choroby psychicznej. Parowie przekazali część władzy w ręce jego brata – Piotra, księcia Cypru



Robert został odsunięty od władzy przez swojego brata oraz parów w 1800 roku. Doprowadzili oni do koronowania na cesarza syna Roberta – Filipa, który stał się Filipem III​

 

SYTUACJA NA ŚWIECIE W XIX wieku



EUROPA​

Płw. Iberyjski

​

Królestwo Hiszpanii wyszło z „Wielkiego Kryzysu” pozbawione kolonii, dawnego bogactwa oraz dynastii rządzącej. Po wojnie w obu Amerykach oraz Afryce, na tron największego państwa Iberii wstąpili Hohenzollernowie. Nie zdołali oni zapobiec zajęciu przez Francję Nawary oraz oderwaniu się od Korony księstw Grenady i Katalonii. Królestwo Portugalii również straciło swoje kolonie, dynastia de Avis zdołała utrzymać władzę.

Płw. Apeniński

​

Królestwo włoskie ostatecznie się rozpadło. Spod panowania Piotra Leopolda IV wyzwoliły się: księstwo Sycylii, księstwo Urbino, Republika Mediolanu, Republika Pizy i wiele innych, mniejszych państw. Nie zanosi się na ponowne zjednoczenie półwyspu w najbliższym czasie…

Zachodnia część Europy

​

Proces zjednoczenia ziem francuskich został przerwany przez porażkę wojsk Walezjuszy w wojnie z królestwem niderlandzkim. Francja utraciła więc Normandię, zaś niepodległość uzyskała Prowansja. Królestwo francuskie w trakcie „Wielkiego Kryzysu” utraciło swoje kolonie na Alasce, zdołało jednak wykorzystać zamieszanie i zająć Nawarę. Region zachowuje status quo.

Środkowa część Europy

​

W środkowej części Europy bez większych zmian: wciąż silna Szwajcaria, aktywnie działa w Rzeszy. Kryzys przechodzi monarchia austriacka, pod berłem dynastii Wettynów. Od monarchii odłączyło się królestwo czeskie, możliwy wybuch wojny.

Wschodnia część Europy

​

W Rosji bez większych zmian, Republika wcieliła do macierzy pozostałe księstwa ruskie (wyjątek stanowi księstwo moskiewskie) oraz zaanektowała Finlandię. Od czasu zamordowania cara Mikołaja I de Lusigan, konflikt łacińsko-rosyjski wisi w powietrzu, panuje jednak kruchy pokój.

Wyspy Brytyjskie i Skandynawia

​

Po utracie kolonii w Kanadzie, Wielka Brytania na powrót zainteresowała się zjednoczeniem macierzystej wyspy. Henryk XI Dudley nie może jednak zmusić do uległości sojuszu walijsko-irlandzkiego, sytuacja jest więc patowa.

​

Skandynawia dalej podzielona: królestwo szwedzkie, królestwo norweskie oraz republikańska Dania od lat zachowują między sobą pokój. Istnieje Republika Skandynawii, zajmująca Amerykę Środkową, wciąż wysuwająca roszczenia do ziem macierzystych, nie ma ona jednak środków by pozwolić sobie na inwazję.

Afryka
Królestwa Hiszpanii oraz Niderlandów utraciły swoje kolonie w północnej Afryce, ich miejsce zajęły: królestwo brazylijskie, królestwo Algierii oraz księstwo Trypolitanii. Otoczony przez silniejsze od siebie państwa, istnieje również Fez. W południowej części kontynentu, swoje kolonie mają Włosi, Hiszpanie i Portugalczycy.

Cześć północna

​

Część południowa

​

Ameryka Północna

​

W trakcie „Wielkiego Kryzysu” niepodległość uzyskały” była kolonia hiszpańska, Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, (prezydentem: Juan Pablo Davilla) Republika Wenezueli (konsulem: Manuel Diaz) oraz Republika Quebecu.

Ameryka Południowa

​

Niepodległość uzyskały: Republiki Kolumbii, Chile, La Platy, Paragwaju oraz Peru. Spod panowania portugalskiego wyzwoliło się również królestwo haitańskie.

Chiny i Indie
Hindustan i państwo dynastii Ming wychodzą powoli kryzysu. W regionie pojawili się jednak francuscy zdobywcy. Sytuacja dynamiczna i niepewna.

​

 

ODC XXVI – „Era liberalizmu”

Filip III de Lusigan



Cesarz Łaciński 1800 - 1806
Król Raguzy 1803 - 1806
Advocatus Santi Sepulchri 1800 – 1806​

Filip nie był władcą szczególnie uzdolnionym – jego zdolności administracyjne i dyplomatyczne były przeciętne, zaś nieco więcej cierpliwości miał cesarz dla spraw wojskowych. Był on jednak władcą, który bardzo dobrze rozumiał lud, którym rządził, co przydało mu się, w trakcie jego panowania.

Cesarz próbował zacieśnić związki Cesarstwa z państwami, które uzyskały niepodległość w trakcie ‘Wielkiego Kryzysu” – pierwszym z takich kroków, było otwarcie rynku dla kupców haitańskich



Kolejnym z kroków podjętych ku polepszeniu owych stosunków, było mariaż cesarza Filipa z siostrą króla Antoniego – Elżbietą​

„Po zwycięstwie rewolucji w Rosji oraz wybiciu się na niepodległość wielu państw obu Ameryk podczas „Wielkiego Kryzysu” – wyciągając wnioski z obu wydarzeń – cesarz Filip stracił wiarę w potęgę mocarstw europejskich. Dopiero nowe idee otworzyły mu oczy na wady skostniałego, imperialistycznego systemu, który tak rozpaczliwie utrzymać chciały takie potęgi jak Hiszpania czy Portugalia. (co ta druga przypłaciła wybuchem rewolucji i obaleniem monarchii, pierwsza zaś utratą wszystkich kolonii) Filip postanowił więc związać się z liberalnym królestwem haitańskim, najpierw decydując się na pewne ustępstwa handlowe, później zaś łącząc się z rodziną królewską tegoż państwa więzami krwi…”

Urodzony w 1803 roku – Baldwin – miał w przyszłości stać się cesarzem łacińskim



Po śmierci Jana III, możni z Raguzy wybrali swoim królem Filipa



Rewolucja wybuchła także w Szwecji – siły wierne królowi Karolowi XI toczyły jednak wciąż walkę z rewolucjonistami​

„Zwycięstwo rewolucjonistów rosyjskich oraz kolonistów w obu Amerykach, zapoczątkowało lata wielu rewolucji, zrywów narodowowyzwoleńczych oraz pomniejszych buntów, o których dzisiaj mało kto pamięta. Największym tego typu buntem była rewolucja marcowa, która wybuchła w królestwie szwedzkim. Jej wybuch podzielił społeczeństwo: przy królu pozostała szlachta i duchowieństwo, zaś po stronie rewolucji opowiedzieli się mieszczanie i chłopi. W pierwszych latach jej trwania, powstańcy odnieśli wiele zwycięstw, jednak w ostatecznym rozrachunku, rewolucja zakończyła się klęską, Karol XI utrzymał swoją władzę, krwawo rozprawiając się ze wszystkimi przeciwnikami, swoimi działaniami tworząc wyidealizowany obraz słusznej rewolucji, zduszonej przez króla-tyrana. Ów obraz inspirował rewolucjonistów jeszcze przez stulecia: od republikanów po nacjonalistów, na socjalistach i komunistach kończąc”

W 1806 roku na dwór w Konstantynopolu dotarła radosna wieść – w przyszłości, członek rodu de Lusigan, objąć miał tron haitański



Cesarz umiera podczas dowodzenia wojskiem w trakcie potyczki z buntownikami. Władzę przejmuje Rada Regencyjna, w imieniu Baldwina III​

 

Kamil - nie. Co prawda Portugalia utraciła kolonie, ale doszło tam także do obalenia dynastii i proklamowania republiki. Hiszpania dalej jest królestwem, a kolonie utraciła w dwóch wojnach (z państwami Ameryki Południowej)

ODC XXVIII – „Czasy pokoju”​

Ludwik d’Auvergne



Regent Cesarstwa 1806 – 1818​

„Okres rządów regenta okazał się bardzo ważny dla przyszłości Cesarstwa. Ludwik – a razem z nim, grupa najpotężniejszych magnatów łacińskich – objął rządy w imieniu Baldwina III w czasie, w którym rewolucje, bunty czy powstania były niemal codziennością. To właśnie Ludwikowi zawdzięcza dynastia Lusigan swoją mocną pozycję wśród swoich poddanych, to on bowiem – a później Baldwin III z pomocą nieocenionego regenta – dzięki swoim zdolnościom dyplomatycznym, zdołał utrzymać wiele narodów zamieszkujących Imperium w ryzach. Sprawdził się także jako opiekun młodego Cesarza, któremu wpoił nowe wartości, dzięki którym Baldwin rozumiał potrzebę reform własnego państwa. Uznawany jest też za jednego ze współautorów konstytucji Cesarstwa…”

Cesarz Baldwin wstąpił na tron w roku 1818​

Następny odcinek będzie zarazem ostatnim, opowiadającym historię Cesarstwa Łacińskiego

 

Jeśli Czytelnicy wyrażą taką wolę, nie wykluczam konwersji

Oto, przed Wami, ostatni już odcinek tegoż AARa, opisujący pierwsze lata rządów cesarza Baldwina IIII Prawodawcy...

ODC XXIX – Epilog

Baldwin III Prawodawca



Cesarz Łaciński 1818 - 1867
Advocatus Santi Sepulchri 1806 - 1867​

Baldwin nie był władcą, który posiadał umiejętności administracyjne czy w dziedzinie strategii, posiadał jednak cechę, która pozwoliła mu utrzymać władzę w tych, niepewnych dla koronowanych głów, czasach – był świetnym dyplomatą.

„Nadszedł czas, mój drogi przyjacielu, w którym nasze Cesarstwo, a wraz z nim my – rządzący nim – stoimy na rozdrożu. Możemy opowiedzieć się po dwóch, jakże odmiennych stronach: na nasze wsparcie czeka konserwatywna Europa Zachodnia, a dwory Francji czy Niderlandów nastają na mnie, bym ja – jako światły i zachodni monarcha, którym mnie określają – stanął po ich stronie. Z kolei młoda Republika Rosji również widzi we mnie sojusznika, powołując się na wieloletni sojusz łacińsko-rosyjski, który funkcjonował przez stulecia. Postępowa Europa Wschodnia i uosabiający idee wolnościowe rząd w Moskwie zapomniał już, iż podporą tego sojuszu był monarcha z mojego rodu, którego oni postanowili poświęcić by faktem stało się kilka podniośle brzmiących słów. Myślą być może, że w imię sojuszu zapomnę o swoim trzyletnim kuzynie, Mikołaju, tak zdradziecko przez nich zamordowanym… Ale ja pamiętam, Ludwiku. I nie mogę zapomnieć, dopóki moje imię zdobi szlachetne nazwisko: de Lusigan. Obawiam się więc, iż nasze Cesarstwo zmuszone będzie samotnie opierać się wszelkim zagrożeniom, które je spotkają. Czas więc wyeliminować nieliczących się gracy z toczącej się gry. Moim celem będzie zdobycie Inflant oraz zlikwidowanie odrębności Raguzy – pierwszy z tych kroków zahamuje na jakiś czas ekspansję Rosjan, zaś drugi – zapewni mi wyłączne panowanie na Bałkanach…”

Fragment listu Baldwina do jego przyjaciela, Ludwika, regenta Cesarstwa

W pierwszym roku panowania nowego władcy, doszło do tarć na granicy prusko-łacińskiej. Cesarz nie zignorował drobnego epizodu granicznego i doprowadził do wojny.

Prusacy uprzedzili atak łacinników, jednak przegrali bitwę z wojskami Baldwina



Jednocześnie prowadzono kampanię w Afryce – sojusznik pruski, szejkanat Trypolitanii, skapitulował wcześniej niż państwo Fryderyka Wilhelma V



Jednak król pruski nie był w stanie powstrzymać łacińskiej inwazji

CESARZ​

Sala balowa niedawno przebudowanego zamku w Wilnie bardzo powoli zapełniała się zagranicznymi gośćmi. Cesarz wszedł do pomieszczenia wolnym krokiem, pozdrawiając delegatów z wielu, różnych państw, z żadnym z nich nie zamienił jednak większej ilości słów – wciąż się rozglądał, jakby kogoś szukał. W tłumie gości ciężko było mu jednak wypatrzeć człowieka, którego teraz potrzebował najbardziej – Piotr d’Orleans, ambasador cesarski we Francji – zaginął w różnobarwnym, wielojęzycznym tłumie.
- Wasza Cesarska Mość? – przed cesarzem pojawił się nagle mer Wilna, pierwszy Francuz, któremu powierzono owo stanowisko, Karol de Arraux – Za kilka minut powinniśmy zaczynać.
Baldwin skinął głową. Wciąż jednak próbował znaleźć Piotra, lustrując przechodzących obok niego ludzi swoimi ciemnymi oczami. Mer Wilna skłonił się przed nim i chciał odejść, cesarz złapał go jednak za ramię.
- Gdzie jest Piotr? – zapytał.
Nie musiał nawet wymieniać nazwiska ambasadora, bowiem d’Orleans był przyjacielem Karola.
- Wasza Cesarska Mość raczy pójść za mną – odparł mer i zaczął przeciskać się przez tłum.
Z pomocą Karola, Baldwinowi udało się znaleźć Piotra. Towarzyszyły mu dwie damy, których cesarzowi nie przedstawiono, oraz ambasador króla niderlandzkiego – Wilhelm. Kiedy Piotr ujrzał cesarza, przeprosił swoje towarzyszki, pożegnał się z niderlandzkim dyplomatą i podszedł do Baldwina.
- Wasza Cesarska Mość – przywitał się Piotr, skłaniając lekko głowę – Czym mogę służyć?
Baldwin machnął ręką, nie miał czasu na formalności.
- Prusak już jest? – zapytał, ściszając głos i nachylając się ku rozmówcy.
- Tak – szepnął Piotr – Przedstawiciel szejka również. Zjawi się także król Francji.
Baldwin ciężko westchnął.
- A mogłem nie słuchać Ludwika – mruknął, bardziej do siebie niż do Piotra.
Ambasador wzruszył ramionami.
- Organizacja podobnej konferencji to zaszczyt – powtórzył zdanie, które powtarzali wszyscy, od arystokratów po znaczących polityków, na dziennikarzach kończąc.
Baldwin nie odpowiedział, jedynie obrócił głowę ku trójce, która wcześniej towarzyszyła Piotrowi. Ambasador zauważył spojrzenie cesarza i uśmiechnął się.
- Jeśli mogę sobie pozwolić na wyrażenie opinii, Wasza Cesarska Mość – pozwolił sobie na wyrażenie opinii Piotr – Księżniczka Amalia, młodsza córka króla Filipa Wilhelma II, wprost nie może oderwać od Waszej Wysokości wzroku…
Baldwin otworzył usta by coś odpowiedzieć, poczuł jednak czyjąś dłoń na ramieniu. Obrócił głowę i ujrzał Ludwika, swego przyjaciela, który sprawował w jego imieniu rządy jako regent.
- Czas zaczynać – szepnął były regent.
Kilka minut później, Baldwin wygłosił mowę, inaugurującą początek obrad konferencji wileńskiej.
Nikt wtedy się nie spodziewał, że konferencja rozpoczyna nową erę…

„Dwa dni temu swoim przemówieniem cesarz łaciński, Baldwin, rozpoczął obrady konferencji wileńskiej. Konstantynopol pozostawał neutralny w najważniejszych konfliktach ostatnich dwudziestu lat, cesarz zgodził się więc by konferencja odbyła się w jednym z miast, które znajdowały się pod jego panowaniem – wybrano Wilno, jeden z nielicznym ośrodków kultury francuskiej w dawnym królestwie polskim. Konferencja rozstrzygnąć miała długoletni spór królestwa francuskiego z republikańską Rosją, rozstrzygnąć wiele spornych kwestii w nowopowstałych państwach wyzwolonych kolonistów oraz rozstrzygnąć spór szwedzko-skandynawski…”

​

Tak oto kończy się ten AAR. Chciałbym podziękować wszystkim, którzy motywowali mnie do dalszej pracy, komentując i dając mi znać repem, iż śledzą moje postępy. W dniach następnych skupię się na kontynuacji Karolingów, nie wykluczam jednak rozpoczęcia jeszcze jednego AARa, jednak chcę by jego temat był dla ewentualnych Czytelników niespodzianką. Tyle od autora, dziękuję za uwagę!

 

Oto i mapa świata na rok 1821:

​

Pozwoliłem też sobie dodać do tematu ankietę, chcę poznać Wasze zdanie na temat ewentualnej konwersji. Ankieta będzie obowiązywać przez tydzień, po tygodniu sprawdzę, czy większość z Czytelników jest za opcją konwersji czy taki krok sobie darować.

 

Ostateczny wynik ankiety: opcja konwersji wygrywa przewagą trzydziestu ośmiu głosów do jednego. Zainteresowanych kontynuacją odsyłam do tego tematu: https://wayofwar.org/showthread.php...-AAR-Cesarstwem-Łacińskim?p=905453#post905453