Ocean w Ogniu

Konfrontacja Japonii z USA

Gracze:

JAP-Daretti
USA-Dexter

Normal/Normal

Zasady:

Reguły:
- Japonia może jedynie zaatakować państwa chińskie. Zakaz atakowania innych państw. Dopiero po ataku na USA można atakować inne państwa.
- Atak na USA musi nastąpić pomiędzy 1 czerwca 1941 roku a 30 czerwca 1942 roku.
- USA musi handlować z JAP do czasu embarga - umowy po 100% eff.
- Japonia nie może wejść do osi przed atakiem na USA,
- USA nie mogą wejść do aliantów przed atakiem Japonii.
- Eventy historyczne do Vichy. W przypadku opcji niehistorycznej - rehost
- Nie można brać military acces, oraz kontroli nad armią sojuszniczą.
- Desant jedynie z jednej prowy morskiej na jedna prowe lądową,
- Desant maksymalnie za pomocą 12 dywizji.
- Nie można robić przewrotów w innych krajach.
- Zakaz budowy floty do I 39'
- musi nastąpić event NANKIN
- zmiana stacków powietrznych na 8
- ograniczenie budowy bombowców morskich (usa - 12, JAP - 6)
reszta reguł zgodnie z "Reguły gier mp"


Warunki zwycięstwa:

- wygrana USA w przypadku zajęcia wszystkich prowincji japońskich na wyspach macierzystych
- wygrana Jap w przypadku zajęcia i utrzymanie przez co najmniej 3 meisiące 4 prowincji na zachodnim wybrzeżu USA, lub...
- utrzymanie wszystkich prowincji na wyspach macierzystych Japonii prze 5 lat od wybuchu wojny?

 

JAPONIA (1.1.1936-28.8.1941)


W 36 roku Japonia miała bardzo silną pozycję w Azji. Wcześniejsze podboje w Korei i Mandżurii, zwiększyły dostawy surowców tak bardzo potrzebnych dla rozwoju gospodarczego. Niestety wobec szybko rosnącego zapotrzebowania na surowce spowodowanego wzrostem potencjału przemysłowego Japonii, Cesarz zaaprobował plan mający na celu aneksję tzw. bloku państw chińskich. Operacja rozpoczęła się pod koniec 37 roku. Walki trwające około roku były bardzo ciężkie. Udało sie zrealizować główny cel czyli zajęcie chin, jednak nie do końca, ponieważ rząd w Tokio zmuszony został do podpisania zawieszenia broni z Komunistycznymi Chinami. Spodziewane korzyści z zajęcia terenów chińskich okazały sie zbyt małe w stosunku do zapotrzebowania, i nawet przejęcie francuskich Indochin nie zmieniło tego stanu rzeczy.

Zdecydowano się więc na wprowadzenie w życie planu "H". Zakładał on wojnę z państwami alianckimi oraz USA. Dzięki podjęciu tych działań spodziewano się zgarnąć bogactwa Indonezji czyli surowce rzadkie oraz ropę. Mimo że przemysł japoński rozwijał sie bardzo szybko to jednak przewaga USA w tym aspekcie była (i jest) ponad dwukrotna. Mimo przeciwności rozpoczęto masowy zaciąg do armii oraz konstrukcję wielu nowoczesnych okrętów. Dowódcy japońscy wiedzieli że czas gra na ich niekorzyść dlatego operację "H" rozpoczęto 6 miesięcy przed planowanym terminem.

Atak japoński rozpoczął się 1.6.1941 roku. Dowództwo japońskie spodziewało się w pierwszych dniach kampanii otwartej wielkiej bitwy US Navy...Niestety flota japońska zamiast pancerników i lotniskowców spotkała bombowce morskie co przypłaciła stratą lotniskowca. Sukcesy przeplatały się z porażkami...mimo że zajęto Indonezję, to jednak nie udało się zając filipin gdzie wróg był wyjątkowo dobrze przygotowany do obrony. Japonia straciła kilka wysp na Pacyfiku, było to jednak zakładane w sztabie...Nikt nie spodziewał sie jednak utraty Iwo Jimy. Mimo bohaterskiej obrony garnizonu wyspy który wytrzymał 5 desantów wspieranych przez bombowce, wyspa padła...Do niewoli nie dostał się ani jeden Japończyk...ci którzy wytrzymali ataki woleli samobójczą śmierć niż hańbę niewoli. Do sukcesów japońskiego lotnictwa można zaliczyć z pewnością bitwę lotnicza u wybrzeży filipin gdzie amerykańska flota powietrzna została rozbita przez japońskie myśliwce.

Aktualnie po serii nie rozstrzygniętych bitew morskich Japonia przeszła do defensywy (posiada jednak nadal znaczne możliwości ofensywne), zakładał to plan "H"(którego dokładnych wytycznych nie mogę podać w tej chwili). Decyzja ta została podjęta z powodu ponad dwukrotnej przewagi USA w przemyśle, a co za tym idzie we flocie, armii i lotnictwie. Cesarz poprzysiągł jednak walkę do ostatniego mieszkańca Japonii!!!!!!!!!!

Oto mapa z obecnego stanu rozgrywki:






Od siebie:

Niestety przez tak skonstruowane zasady Japonia została z góry pozbawiona cienia szansy na wygraną w tej partii...brak jakichkolwiek ograniczeń na USA spowodował że w chwili wybuchu wojny USA było doskonale przygotowane do obrony a nawet do ataku...co historycznie było nie do pomyślenia...logiczną była by zasada ze do ataku jap USA może rozwijać przemysł i w ograniczonej mierze wojsko...co dawało by szansę Japonii do zajęcia dogodnych pozycji na Pacyfiku....wtedy mimo dwukrotnej przewagi pp USA, zwyciestwo obydwu storn było by kwestią otwartą a tak ....koniec Jap jest tylko kwestią czasu...(postaram sie aby dłuższego)

 

Działania w latach 1936' - 1940'


W 1936 roku rozpoczęto plan wielkiej rozbudowy przemysły ciężkiego. Ambitny plan zakładał podwojenie produkcji przemysłowej w USA.

Wykonanie:
1936 - 112/281
1937 - 249/332
1939 - 281/375
1940 - 343/475
I 1941 - 426/473
VI 1941 - 500/476
7 VI 1941 - 571/476
(dane z różnych savów z różnych dat)


Ogromne nakłady na rozwój przemysłu nie pozwalały na niezbędne zmiany w armii i lotnictwie. Priorytetowo potraktowano jedynie marynarkę wojenną, która juz w 38 roku złożyła zamówienia na 6 nowych nowoczesnych lotniskowców (IV), wraz z osłoną nawodną w postaci 12 lekkich krążowników (IV). Decyzja o priorytetowym potraktowaniu marynarki wojennej była spowodowana rosnącym imperializmem japońskim. Po podbiciu Chin w szybkiej wojnie 500 dniowej Japonia zapewniła sobie kontrolę nad chińskimi złożami surowców i wielkimi chińskimi fabrykami, które pozwoliły na dwukrotne zwiększenie możliwości przemysłu japońskiego, a wywiad donosił, iż kolejne fabryki są w budowie.

Równocześnie z pracami nad rozwojem przemysłu prowadzono zakrojone na szeroką skalę prace nad infrastrukturą defensywną i ofensywną na wyspach Pacyfiku. Na Guam, Wake, Midway, Johnson Island i innych budowano wielkie lotniska z betonowymi pasami startowymi zdolne do obsługi wielkich bombowców strategicznych i setek mniejszych maszyn. Tworzono sieć kontroli radarowej obejmujący wręcz cały środkowy Pacyfik. na wyspach powstały zorganizowane punkty obrony przeciwlotniczej. Wreszcie zbudowano lekka kolej do transportu sprzętu, ludzi i zaopatrzenia wewnątrz wysp. strategiczne punkty Pacyfiku (Guam, Wake i Midway zamieniono na fortece nie do zdobycia.

Wprowadzona w 1939 roku doktryna obrony USA zakładała stworzenie stałych i mobilnych dowództw, które na wypadek wojny mogły zarówno dobrze się bronić, jak i operować na terytorium nieprzyjaciela. Zasadnicza grupa obronna składała się z:


- 12 Dywizji piechoty wspartych kilkoma, bądź kilkunastoma batalionami czołgów ciężkich (doktryna amerykańska zakładała użycie czołgu jako środka wsparcia bezpośredniego piechoty.
- 4 dywizjony myśliwskie
- 4 dywizjony bombowców taktycznych
- dywizjon transportowy
- 1 dywizje spadochronową
- 3 Dywizje piechoty morskiej wsparte batalionami artylerii ciężkiej.

Dodatkowo w ramach grupy obronnej mogły działać w grupach lekkich (2-4) , bądź ciężkich (6-8) bombowce morskie zdolne do ataków na dalekie dystanse. Zarówno bombowce taktyczne, jak i morskie zostały pozbawione osłony myśliwców eskortowych, gdyż te radykalnie zmniejszały ich zasięg uniemożliwiając prowadzenie samodzielnych operacji z dala od bazy.

W pierwszych dniach czerwca 1941 roku sytuacja militarna pomiędzy JAP, a USA wyglądała następująco:

typ/USA/JAP
inf/42/73
kaw/1/6
spad/1/0
mar/6/4
garnizon/1/48
HQ/0/3
total/136/51

CV/10/8
CVL/6/4
BB15/6
BBB/6/2
BC/0/4
CA/15/14
CL/24/29
DD/28/36
SS/15/36
TRA/57/20


FTR/12/8
INT/0/4
STR/1/0
TAC/8/5
NAV/6(I)/6(II)
TRA/3/0
total/30/23


W chwili wybuchu wojny amerykanie byli do niej dość dobrze przygotowani. Próba ataku na amerykańskiej okręty stacjonujące w porcie Guam została bardzo szybko skontrowana przy pomocy bombowców morskich Pierwszej Grupy Morskiej. Uzyskano pierwsze trafienia. Zatopiono lotniskowiec, kilka mniejszych okrętów i zmuszono przeciwnika do odwrotu. W ślad za flota japońska wypłynęły lotniskowce admirała Kinga. nie udało sie jednak dogonić przeciwnika. Naloty bombowe jednak zatopiły kolejny lotniskowiec lekki i ciężko uszkodziły 3 stare pancerniki.

Od dłuższego czasu wywiad donosił o japońskich planach zajęcia filipin i Indonezji. W chwili wybuchu wojny na filipinach znajdowały sie tylko 2 dywizje, w tym jedna filipińska. Natychmiast głównodowodzący w regionie Generał Craig zdecydował o przeniesieniu do Manili jednostek 1 Armii, które transportowane były w rejon Hawajów. Wymagało to jednak niezbędnego czasu, którego amerykanie nie mieli.

Aby odciągnąć uwagę przeciwnika od filipin w mrze wyszła flota lotniskowców, która miała rozpoznać rejon Saipanu i wysp ościennych. Dodatkowo w powietrze wzbiły się samoloty bombowe i rozpoczęły nieprzerwane naloty na pozycje nieprzyjaciela. Ku zdziwieniu odkryto, iz Saipanu broni słaba dywizja forteczna, którą będzie bardzo łatwo pokonać. Już 12 czerwca korzystając z pomocniczych środków transportu z Guam jednostki 23 Dywizji Piechoty dokonały desantu na Tinian. W kilka godzin później na Saipanie wylądowała 14 Dywizja Piechoty generała Bradleya Atak wsparty został oddziałami spadochronowymi z 82 Dywizji Powietrzno Desantowej. Całość operacji wsparły samoloty bombowe i pokładowe z lotniskowców. Po 5 dniach - 17 czerwca Saipan został zdobyty. kilkanaście godzin później Rota. Cały archipelag Marianów znalazł się w posiadaniu wojsk amerykańskich.

Po skutecznym i szybkim ataku na Mariany dowództwo amerykańskie korzystając z oszołomienia wroga rozpoczęło szereg desantów na innych wyspach Mikronezji. W prowadzonych pomiędzy 18 czerwca a 24 lipca operacjach desantowych zdobyto wszystkie wyspy japońskiej Mikronezji, wraz z potężnymi bazami morskimi i lotniskami na Kwailein, Truk i Palau.

Tymczasem w portach zachodniego wybrzeża USA następowała koncentracja wojsk lądowych. O ile w czerwcu w Teatrze Działań Wojennych Pacyfiku znajdowało się tylko 21 dywizji, to juz na początku lipca prawie 40. Kolejne dywizje czekały na załadunek i transport w rejony ześrodkowania.

Po zajęciu wysp Mikronezji naczelne dowództwo skoncentrowało działania na zabezpieczeniu Filipin. Rozpoczęte operacje Japońskie w Indonezji i na Malajach zaniepokoiły amerykańskich planistów, jednak zdecydowano się nie dzielić zbytnio wojsk i prowadzić nadal skoncentrowane działania ofensywne w rejonie Archipelagu Wysp Mariańskich - kolejnym celem była Iwo Dzima.


Piekło Iwo Dzimy.

w pierwszych dniach sierpnia rozpoczęto największą i najkrwawszą operacje desantową tej wojny - desant na Iwo Dzimę. Wyspa ta silnie ufortyfikowana i broniona przez bitne i doświadczone walkami w Chinach jednostki była bardzo trudnym celem. Do działań przeciwko obrońcom wyspy skoncentrowano Flotę lotniskowców (jako wsparcie) 8 dywizjonów taktycznych, 4 dywizjony myśliwskie, 17 dywizji piechoty i 2 dywizje powietrznodesantowe (do doświadczonej desantem na Saipan 82, dołączyła 101 dywizja pow des). Atak rozpoczął się 2 sierpnia. Desantujące dywizje napotkały jednak na wielkie opory u obrońców wyspy. udało sie jednak pochwycić przyczółki, które pozwoliły na prowadzenie kolejnych działań ofensywnych. Przez cały czas trwały naloty dezorganizujące. Ponawiane wciąz ataki nie zdołały jednak przełamać obrony nieprzyjaciela. Znakomite morale japończyków i ich doświadczenie bojowe spławiło, że pozycje amerykańskie na wyspie ograniczały sie do plaż, których japończycy nie mogli zdobyć jedynie dzięki wsparciu z morza i powietrza amerykańskich lotniskowców i lotnictwa.

Dowództwo obrony wyspy zameldowało sztabowi Cesarskiemu o pojawieniu się floty amerykańskiej u wyspy. Japończycy postanowili zaatakować W rejon przybyła flota lotniskowców, wsparta nowoczesnymi pancernikiem Musashi. Doszło do wielkiej bitwy morskiej, w której mimo przewagi liczebnej floty amerykańskiej obie strony poniosły straty. Desant na Iwo Dzimę wobec braku wsparcia z morza się załamał. Żołnierze z plaz jednak spokojnie pod osłoną nocy powrócili na okręty desantowe. Z nastaniem dnia japończycy zapłacili jednak sroga karę. Na ostrzeliwane z amerykańskich pancerników okręty spadły dziesiątki bomb. Zatopiono lotniskowiec Soryu, Pancernik Mutsu, a pancernik Musashi został bardzo poważnie uszkodzony. Zniszczonych zostało także wiele innych mniejszych okrętów. Flota admirała Ozawy wycofała się z wielkimi stratami. tymczasem po małej reorganizacji nastąpił ponowny desant na Iwo Dzimę. Operacje desantowe na wyspie prowadzone w okresie od 5 sierpnia do 10 sierpnia nie przyniosły skutku, wciąż obrońcy bronili się zaciekle. wobec wielkich strat (około 10 tysięcy zabitych i rannych) Głównodowodzący w rejonie Generał Craig zdecydował przeprowadzić pomocniczy desant na sąsiednią wyspę Bonin i zaatakować z niej obrońców wyspy. Operacja przeprowadzona 16 sierpnia zakończyła się pełnym sukcesem. Tymczasem na wyspę Bonin zdążał elitarny korpus piechoty morskiej generała Pattona. 3 Dywizje doświadczone w walkach na Mikronezji, jak sie później okazało przechyliły szalę zwycięstwa na rzecz amerykanów. Przeprowadzona 20 sierpnia operacja desantowa przy użyciu najnowocześniejszych barek desantowych i pojazdów szturmowych zakończyła się pełny sukcesem. W ciągu kilkunastu godzina na wyspie znajdowało sie kilkadziesiąt czołgów desantowych, które zmieniły sytuacje na wyspie. Dotychczas okopana piechota japońska została wręcz rozbita skoncentrowanym atakiem i zmuszona do wycofania się w głąb wyspy. Walki trwały kilka dni, lecz było juz pewne, że dzięki przewadze w powietrzu japończycy musza przegrać. Co dziwne japończycy walczyli do ostatniego żołnierza okazując znakomite morale i dzielność na polu walki. Ostatecznie wyspę uznano za całkowicie wolną od jednostek japońskich dopiero 25 sierpnia. Do niewoli z 60 tysięcznego garnizonu wyspy dostało się jedynie 478 żołnierzy w tym 3 oficerów. Po zajęciu Iwo Dzimy sytuacja Japonii stała się powoli tragiczna. kilka dni później przeprowadzony atak na Marcus Island ujawnił ewakuacje garnizonu wyspy. Najwidoczniej kilkanaście godzin wcześniej nieprzyjaciel na wieść o upadku Iwo Dzimy wycofał swoje wojska.


Po zajęciu wszystkich wysp Japońskich na centralnym Pacyfiku naczelne dowództwo skupiło swoją uwagę na obronie Filipin. Do manili co kilka dni zawijały konwoje z Wojskiem, sprzętem i zaopatrzeniem. Na wyspie koncentrowano gros sił amerykańskich. Już pod koniec sierpnia w niespełna 80 dni od rozpoczęcia wojny na Luzonie stacjonowało blisko 400 tysięcy żołnierzy amerykańskich i blisko 1200 czołgów wsparcia. Powietrze w rejonie patrolowało 16 dywizjonów myśliwskich, a na lotnisku Clarck Field do walki szykowano kolejne nowo sformowane dywizjony bombowe i myśliwskie. Rozpoczęto przygotowania do operacji "Święta w Domu"
- -serii desantów na Tajwan, Okinawę i wyspy macierzyste Japonii. Celem końcowym było zdobycie Tokio w pierwszych dniach grudnia i zakończenie wojny przed Świętami Bożego Narodzenia.

Operacja "Święta w Domu"

Przedstawiona przez Generała McArthra - dowódcę filipińskiego zgrupowania USARMY operacja była bardzo śmiała i ryzykowna jednak umożliwiała zakończenie wojny jeszcze przed nowym rokiem, co było bardzo zachęcające. Naczelne dowództwo niechętnie patrzyło na tak pokerowe zagranie, lecz Prezydent Landon wymusił zatwierdzenie tej akcji, gdyż w przemówieniu do Kongresu z połowy Lipca zapewnił, że do lutego 1942 roku zakończy sie ta niepotrzebna wojna. Plan Mc Arthura zakładał skomasowane użycie wojsk piechoty morskiej Pattona na osi natarcia Tajwan - Okinawa - Wsypy Japońskie. Wsparcie miało zapewnić kilkanaście dywizjonów lotnictwa myśliwskiego, bombowego i morskiego. W razie potrzeby do użycia dostępne były 3 dywizje powietrzno desantowe (82, 101 i 17). Osłonę z morzą zapewniało 12 lotniskowców, 14 pancerników i 30 innych mniejszych okrętów. W strategicznej rezerwie w razie pomyślnego lądowania było 25 dywizji. Całością akcji miał dowodzić gen Mc Arthur.

Operacja zaczęła sie od akcji dywersyjnej mającej na celu zdezorganizowanie jednostek myśliwskich stacjonujących na Tajwanie. W tym celu na prowadzące na Borneo operacje wojskowe wojska japońskie nadleciały setki bombowców z 1 Grupy Bomboweji rozpoczęły silne bombardowania. Straty japońskie był tak duże, że dowództwo cesanrskie zmuszone było przebazować do Kuching 16 dywizjonów myśliwskich. Amerykanie wycofali się, jednak straty w dezorganizacji wojsk japońskich były na tyle duże, że ich ponowne przebazowanie na Tajwan czyniło je wręcz niezdolnymi do walki. Wszystkie jednostki myśliwskie Japonii stały sie bezużyteczne w najważniejszym okresie walk.

Spokojny o panowanie w powietrzu Mc Arthur 10 września zadecydował o rozpoczęciu operacji desantowej. W rejonie na południe od Tajwanu zgromadzono wielka flote. Dominacje w powietrzu zapewniało kilkanaście dywizjonów myśliwskich, a bezpieczeństwo flocie bombowce taktyczne i morskie. Rankiem 11 Września oddziały desantowe Pattona rozpoczęły desant. Juz pierwsze minuty walki pokazały przewagę amerykańską. Przed nastaniem nocy zajęto plaże i wbito sie w głą wybrzeża nawet na kilkanaście kilometrów. Zajęcie plaż umożliwiło przybycie wielu jednostek piechoty. 13 września wojska desantowe zajęły Koushing i rozpoczęły operacje zabezpieczenia.

Tymczasem na okręty wsparcia uderzyły japońskie lotniskowce. Atak był sporo spóźniony i nie zaszkodził desantowi, lecz dowództwo z obawy o straty skierowało wszystkie zdolne do lotu maszyny do ataku na flotę japońską. Ataki prowadzono przez 18 godzin. W ich wyniku zatopnio całą flote szturmowa z 4 lotniskowcami, a flote Lotniskowców Admirała Yamamoto poważnie uszkodzono. Droga okrętom transportowym stała otworem. Wróg wycofał się z wielkimi stratami.

Juz 15 września na Tajwanie było 10 dywizji amerykańskich, 17 września 12. Na zajęte wielkie lotnisko sprowadzono samoloty myśliwskie mające zapewnić osłonę. Doszło do wieli starć z myśliwcami wroga. Wszystkie jednak w skutek przewagi liczebnej kończyły się klęską Japonii. Operacje na Tajwanie prowadzone w następnych 2 tygodniach pokazały także wyższość amerykańskiej koncepcji użycia piechoty. Wsparte batalionami czołgów ciężkich dywizji piechoty roznosiły wojska japońskie. Ostatecznie 28 września wróg wycofał się na jednostki transportowe i uciekł z wyspy. Amerykanie nie interweniowali obawiając się niepotrzebnych ofiar po swojej stronie. Natychmiast po zajęciu Tajwanu jednostki marines Pattona skierowano do portów celem załadunku. Kolejnym celem ataku była Okinawa i jej sąsiednia wyspa Amami. Wróg jednak do amerykańskiej ambasady w Genewie nadesłał depeszę o gotowości do rozpoczęcia rozmów pokojowych. Amerykańska dyplomacja ochoczo podeszła do tej propozycji i nakazała zaprzestanie walk. Jednak w 12 godzin od tej decyzji samobójczy nalot 40 japońskich bombowców zatopił 3 pancerniki, Tenneesee, Newadę i Nebraskę, które pełniły funkcje obrony wybrzeża w rejonie Guam.

W odwecie amerykanie dali zielone światło Mc Arthurowi do desantu na Okinawę. 7 Października po zapewnieniu sobie przewagi w powietrzu rozpoczął się desant na Amami. Wyspa zdobyta została po 2 dniach. 12 października na Okinawie, która broniła sie dzień dłużej. Dodatkowo amerykański bombowce dopadły w rejonie wysp japońskich główną flotę nieprzyjaciela topiąc 2 lotniskowce i bardzo uszkadzając kilkanaście innych okrętów.

Tym razem Japonia zaproponowała natychmiastowe przerwanie działań wojennych i zwróciła sie z prośbą o podpisanie układu pokojowego mającego zakończyć wojnę. na Tajwan, gdzie stacjonowało dowództwo rejonu Pacyfik przybyli wysłannicy japońscy, którzy zaproponowali układ pokojowy. Amerykanie przedstawili swoją kontrpropozycję i rankiem 15 października w Tajpei podpisano akt zawieszenia wojny - dalej uroczyście parafowany przez oba kraje na pancerniku Arizona zakotwiczonym w zatoce Tokijskiej. Na mocy układu pokojowego:


1. Japonia zrzeka sie na rzecz USA wysp środkowego Pacyfiku wraz z Tajwanem i Okinawą.
2. Nowy rząd Japonii z chwilą podpisania pokoju wypowiada wojnę Niemcom i ich krajom Satelickim i aktywnie wesprze działania mające przywrócić status quo w Europie, zarówno flota, jak i lotnictwem.
3. Japonia powróci do granic z roku 1939 (zachowa Chiny, ale odda Francuskie Indochiny, Malaje, Indonezję ich prawowitym posiadaczom.
4. W Japonii będą stacjonować siły alianckie w sile 400 tysięcy.
5. Japonia zobowiązuje sie zbudować i przekazać USA 3 nowoczesne pancerniki (w zamian za zatopione w chwili zawieszenia broni)
6. USA wesprze Japonię surowcami i przemysłem celem jej rozwoju.


Siły obu państw w chwili zakończenia wojny:

typ/USA/JAP

INF/115/125
MAR/29/6
GAR/1/36
TOTAL/199/149

CV/10/7
CV/6/1
BB/12/5
BBB/6/1
BC/0/4
CA/15/10
CL/46/24
DD/27/33
SS/15/5
TRA/56/19



FTR/28/8
INT/0/5
TAC/16/5
NAV/12/6
TOTAL/60/24



STRATY OBU STRON W WYNIKU WOJNY:

TYP/USA/JAP
CV/0/4
CV/3/2
CA/0/4
CL/0/5
DD/0/4
TRA/1/1
SS/0/4

KONIEC WOJNY !!!
SCREENY DODAM PÓŹNIEJ, DUŻO ICH JEST

 

eee...a kim ty jestes cenzura zeby mnie oceniac...


JAPONIA sierpien - grudzien 1941

W Sierpniu sytuacja Japonii nie była jeszcze tragiczna ale pogarszala sie z każdym dniem. Walka z komunistycznymi chinami wiązała znaczną ilość dywizji, ale w końcu udało sie stłumić rebelię. Kiedy dowództwo japońskie postanowiło przerzucić znaczną ilość dywizji do S chin, nagle rozpoczęło się lądowanie sił amerykańskie na Tajwanie...Sztab japoński był zupełnie zaskoczony...przez co wyspa mimo niezłej obrony została szybko utracona...

Do walki skierowano niemal całą dostępną flotę oraz lotnictwo...wywiązała się duża bitwa powietrzno - morska. Niestety wróg miał 2x więcej samolotów w rejonie bitwy przez co starcie powietrzne zostało szybko przegrane prze Japonię...Bitwa morska zakończyła sie katastrofą dla cesarskiej marynarki. Najpierw całe zgrupowanie okrętów zostało zaatakowane przez bombowce morskie USA, a następnie doszło do gwałtownej bitwy w której flota admirała Ozawy wpadła w pułapkę i została niemal doszczętnie rozbita. Cudem wymknęła się z pułapki flota admirała Yamamoto, kosztem jednego uszkodzonego CV.

Po tej klęsce w sztabie rozgorzała dyskusja na temat szans na dalsze prowadzenie wojny. Od dawna wiedziano ze potencjał przemysłowy USA jest ponad 2x większy niz potencjał Japonii. Admirał Yamamoto s przykrością musiał przyznać że każdą nawet najlepiej przygotowaną do obrony pozycję amerykanie będą w stanie zając w ciągu kilku dni. Było to spowodowane tym że mogli oni sobie pozwolić na falowe uderzenia na wyspę aż do skutku. Mimo że w marcu 42 roku miały zostać zwodowane nowe CV w liczbie 5 sztuk to jednak Yamamoto szybko wykazał ze w krótkim czasie na 1 CV japoński będą przypadały 3 CV amerykańskie, co w połączeniu z zajęciem przez amerykanów dogodnych pozycji do ataku na główne wyspy doprowadzi do klęski Cesarstwo. Wojna była przegrana, można ją było oczywiście przeciągać ale nic by to nie zmieniło...dlatego właśnie po długich dyskusjach mimo wcześniejszych zapowiedzi Cesarz musiał przystać na amerykańskie warunki pokojowe.

Koniec...


Gratuluje przeciwnikowi wygranej ...mam nadzieje że w niedługim czasie będę mógł się odgryźć



Posprzątane
T55