Od Rusi do Rosji

Ujmę to tak: jak znam mechanizm Władców Koni to zdziwię się, jak to imperium nie rozleci się po 25 latach.

 

Od Rusi do Rosji

XXIV. O Drugiej Wyprawie na Nowogród, o buntowniczych możnych i Odsieczy Kijowskiej i o tym co z tego wynikło.


Upadłwszy tedy do stóp kagana Kirgizów oddał swą ojcowiznę Wielki Kniaź pod władzę Dzikich Stepowców. Błądzi jednak ten kto sądzi, że z kirgiską przewagą kniaź Freyr się pogodził. Przeciwnie! Już od dnia tego zamyślał jak zwierzchność obcą zrzucić i Ruś Kijowską z mocy najezdników wyzwolić.

Rozumiał mądry kniaź, że państwa jego słabe są i wyzwania kaganowi Eldejczukowi Wilkowi rzucić nie może. Wiedział jednak Kniaź Freyr że dwa są sposoby prowadzenia walki: trzeba przeto być lisem lub lwem. A lwem nie będąc lisią drogę chytrości obrał Wielki Kniaź.

Tedy do Tobolska – stolicy Wielkiego Kagana pchnął kniaź Freyr kanclerza swego, mądrego Gnupę a to celem zyskania przychylności potężnego wodza, zabezpieczenia i rozszerzenia swej władzy na Rusiach.



Sądził bowiem Wielki Kniaź, że jedna jest tylko droga do zrzucenia jarzma kirgiskiego a to jedność obu Rusi. A na drodze do zjednoczenia stał stryj Freyrowy – Rusłan Freyrowicz wielki książę nowogrodzki i wspierający go przeciwnicy bożków słowiańskich. Oni to, jak mniemał Wielki Kniaź, rozsadzili Ruś i gniew boski na Kijów ściągnęli.

W tym to czasie bunt wielki chłopski wstrząsnął Nowogrodem i tron Rusłana zdał się chwiać w posadach. Mąż ten nierozważny zraził bowiem swych bojarów i lud i zdało się, że władza jego tyrańska rychło upadnie i jako Saul kołpak wielkoksiążęcy zda na nowego Dawida.



I widział to Roman Nerewinicz, podczaszy kijowski, brat naturalny Wielkiego Kniazia, a władzy żądny zebrał zastępy wygnańców z Nowogrodu i najemników i na Ruś Nowogrodzką wkroczył i stolicę Rusłana Szalonego oblegał.





I nie on jeden widząc osaczonego kniazia nowogrodzkiego o kołpaku tamecznym zamyślał. Oto bowiem Jarl Solvi z Norrlandu wojnę o Nowogród wydał i z drużyną swą Ingrię pustoszyć począł.



A trzeba wiedzieć, że wielki książę Rusłan buntu bojara Wechkasa z Uglicza, co na stolcu nowogrodzkim kniazia Freyra Kijowskiego chciał widzieć, jeszcze nie stłumił. Tedy widząc, że Nowogród stracon może być dla potomków Ruryka wiosną roku 1000 złotą gramotę kniaź Freyr ogłosił w której hołd od bojara Wechkasa i całej ziemi nowogrodzkiej przyjął i za ojcowiznę swą i dziedzictwo uznał.







I poszły pułki ruskie na Wiaźmę i dobyły ją. Po czym Toropiec opanowały i pod Wielkimi Łukami zniosły resztkę drużyny Rusłanowej i gród tameczny zajęli.







I tak opanowawszy wszystkie grody pograniczne ku stolicy Rusi Północnej podążyli wojowie kijowscy. A Nowogród w tym czasie w mocy Romana Nerewinicza był. I do rozprawy między braćmi doszło i Ruskie Zastępy Nowogród jęły dobywać. I zdało się, że bliska była chwila zlania się obu Rusi w jedno, pospólne ciało gdy oto w granice nowogrodzkie wielka armia kniaziewicza Hemminga weszła.



Tenże Hemming synem był Halstena Uzurpatora, bojara perejasławskiego co wojów licznych zebrawszy na Briańsk uderzył i księstwo tameczne bratu Freyrowemu Światosławowi wydarł. A widząc tedy, że kniaź kijowski bliski jest zdobycia kołpaku nowogrodzkiego i przeczuwając, że po zjednoczeniu Rusi władzę swą na Briańsk zechce rozciągnąć wsparł Halsten kniazia Rusłana.



A Hemming wodzem był znamienitym a mając potrzykroć większe siły pod Nowogrodem Wielkim zniósł zastępy słynnego z klęsk wojewody Rogwołoda, kniazia witebskiego.





I tak jak przed blisko dziesięciu laty, pokonany przez Jabdertimczyków tak teraz powstrzymany przez Halstena Wielki Kniaź latem roku 1001 mir ze stryjem swym zawarł, nie wyrzekając się jednak słusznych swych praw do Nowogrodu.



Lepszej tedy czekając okazji do poddania Nowogrodu swej woli kniaź Freyr począł zabiegać o zabezpieczenie swych państw w inny niż orężny sposób.

C.D.N.​

 

C.D.

Posłał tedy umyślnych swych do Płocka, do króla Dobryni coby wyswatać go z córką swoją Anastazją. Tedy młodych zaręczywszy spokojny mógł być Wielki Kniaź o granice swe od zachodniej strony.



Uczyniwszy to ogłosił święto wielkie i ucztę na cześć Jaryły bożka płodności.



Jednak wielu kniaziów i bojarów przybycia do Kijowa na ucztę i wiec odmówiło a to Eilif Czeremiski, Haesteinn Narewski, Bjorn z Saareemy, Oysteinn II Fiński, Jedward Turowski i co gorsza Dag kniaź smoleńsko-kujawski, Oczy i Uszy Książęce co o kołpaku wielkoksiążęcym zamyślał.

Widział tedy Wielki Kniaź, jak potężni byli jego wrogowie w kraju i jak nieprzychylni mu.

Tedy za staraniem jego Wiec Wielki ukrócił władzę wodzów plemiennych co w gniew ich wielki wprawiło.



Widząc zagrożenie ze strony możnych ku rodzinie swej zwrócił się kniaź Freyr i tak oto ugodę z bratem swym Rusłanem Nowogrodzkim zawarł i następstwo po sobie w Kijowie przyobiecał. Również z Romanem Nerewiniczem do zgody doszedł, a na siostrę Zwinisławę kniahini turowską wpływał coby męża swego powściągnęła.









A chcąc pomoc z Jabdertimu pozyskać nałożnicę z kraju tego wziął.



Jednak rychło wojna z Jabdertimem stanęła albowiem kagan jabdertimski Kundacz Zwycięski Itil sławny chciał Kirgizom odebrać i w step kipczacki z mnogą siłą poszedł. A stało się tak bowiem w dalekim Tobolsku nowym Kaganem Kirgizów obwołano Boneka drugiego tego imienia, mahometanina. Liczył tedy Kundacz na łatwe zwycięstwo nad pogrążonym w zamęcie wrogiem.



Przeciw Kirgizom i Rusi Finowie też wystąpili. A wiódł ich Tunne, pszczelarz co barcie swe porzucił i obcych z krajów Finów chciał wygnać.



Wieść o zmianie na tronie kirgiskim dotarła i do chrześcijańskich krajów. Kojata władca Wielkich Moraw widząc, że po chrześcijańskim wodzu-heretyku* nastąpił wyznawca fałszywej wiary z pomocą króla Rajmunda Bawarskiego, króla Ludwika V Italskiego, czyli bez mała Franków wszystkich, oraz księcia Nysan Radomiła II na Śląsk podległy Rusi wyprawił się, chcąc chaos wykorzystać w Kaganacie Kirgiskim.



Wojska chrześcijańskie szybko zdobyły Cieszyn, Sącz, Sandomierz, Przemyśl i Włodzimierz Wołyński, Brześć i wiele innych grodów na zachodnich krańcach Rusi rozległej.



A widząc jak Morawianie coraz większe połacie Rusi zagarniają, król Litwinów Litto Wilno postanowił zdobyć.



Latem 1010 r. zmarł stary kniaź nowogrodzki Rusłan a chcąc pozyskać Polskę do wojny z Morawami przyobiecał kniaź Freyr następstwo po sobie Dobryni Żelaznobokiemu, zięciowi swemu. Rychło jednak układ ten stracił moc bowiem król Polski chrzest w obrządku rzymskim przyjął co z następstwa na Rusiach go wykluczyło. Walcząc zresztą z możnym Twardomirem a później z Sasami potężnymi sił nie miał Dobrynia by wesprzeć teścia w wojnach rozlicznych.





W Nowogrodzie zaś zasiadł młody Stanisław – syn Rusłana.



Jesienią roku 1010 Litwini zdobyli Wilno a kniaź Henning, syn i następca Halstena Uzurpatora, ruszył z Briańska na Kijów chcąc gród ten opanować.



Waregów Henninga z ledwością kniaź Freyr pobił pod Kijowem jednak nawale morawskiej nic przeciwstawić nie mógł, zamknął się w grodzie i umyślnych do Kagana z błaganiami o pomoc posłał.





I pewnie padłby Kijów i książę Litold – wódz Chrześcijan konie by poił w Dnieprze gdyby nie odsiecz kirgiska której dzielny Czepa przewodził. Ten do odstąpienia Kijowa zmusił Franków i pod Brześciem zniósł całkowicie.



Jednak kagan Bonek armie z zachodu odwołał i przeciw Jabdertimowi skierował.



Jednak dzięki Czepie wojnę z Litwą i Briańskiem pomyślnie zakończono. Niemniej Morawianie to co stracili odzyskali a król Italii do Bjarmii odległej wojska swe wyprawił. Również w samych Włoszech wojna rozgorzała a to za sprawą Romana Andrzejewicza kniazia turowskiego co ongi spłynął Dnieprem i na południową Italię się wyprawił i miasta Greków liczne zdobył a to Amalfi, Neapol, Tarent i Foggię. I grody te dobywała teraz armia Italczyków.









Tymczasem w Karelii Tjudmund Wareg chorągiew buntu podniósł i przeciw Kirgizom wystąpił.



Tedy Kagan Bonek II, wiodąc wojnę nieszczęśliwą z Jabdertimem mir z władcą Wielkich Moraw zawarł i ziemie śląskie kniaziowi Freyrowi podległe odstąpił państwa jego pomniejszając.



Widząc tedy, że wrogowie ustąpili z ziem Rusi jął kniaź Frey przemyśliwać jakby wydarzenia w Nowogrodzie zaszłe na swą korzyść obrócić.

C.D.N.
* Kirgizi za panowania poprzednika kagana Boneka - Eldejczuka Wilka byli Manichejczykami a nie wyznawcami którejś z denominacji chrześcijańskich. Błąd ten stanowi najpewniej późniejszą interpolację jednego z kopistów (przyp. wydawcy).​

 

Nie zapominaj o Rusi Nadwiślańskiej, przez dzikusów Polską zwaną

Z ciekawości - cóż to była za heterodoksja?

Miałeś przeprowadzić judaizację Polski, a tutaj Wielkomorawianie jednak skuteczniej cywilizują Rusów Nadwiślańskich... Szkoda, bo jakaś herezja mesjanistyczna w Warszawie mogłaby się z powodzeniem narodzić i zaburzyć główny nurt judaizmu ruskiego. A tak to...

 

Ano żadna. Kirgizi byli manichejczykami wszak a nie wyznawcami odłamu chrześcijaństwa. Być może średniowieczny kronikarz nie był w sprawach teologicznych biegły albo to była późniejsza wstawka? Kto wie? Doznałem zaćmienia widać jak to pisałem.

Cóż, wprowadzenie judaizmu czy feudalizację utrudnia zwierzchność kirgiska. W dodatku dzielny Freyr za co się nie weźmie to spartoli... Trzeba się zatem w cierpliwość uzbroić.

Co do Polski to jakoś marnie widzę jej przyszłość. Ale widocznie tamtejsza odmiana Słowian nigdy nie chce się integrować w jedynie słusznej wierze wschodniej.

I parę zrzutów z okazji pierwszego millenium. Katolicyzm w natarciu!

Spoiler: Duże obrazki

 

Od Rusi do Rosji

XXV. O tym jak kniaź Freyr jedynowładcą całej Rusi został


Jako się już wspomniało na stolcu nowogrodzkim zasiadł Stanisław zwany Zaklętym - syn kniazia Rusłana. A młodzian był to niedoświadczon i na łaskę bojarstwa swego rozzuchwalonego zdan. Oto bojar Orwar z Rumna, kniaź Rikulfr z Karelii i kniaź Gnupa z Mari pod wodzą Rusłana drużynę kniazia Stanisława rozbili i więzy wszelkie z Nowogrodem zerwali.



Tedy otwarła się droga do zjednoczenia pod berłem kniazia Freyra obu Rusi. Jął tedy Wielki Kniaź wyprawę wojenną na Nowogród szykować. Zanim jednak na północ ruszył rozprawę z Briańskiem postanowił.

Wiedział bowiem mądry kniaź, że Einarr Milczek - kniaź briański poślubił Wszesławę Rusłanównę córkę starego kniazia nowogrodzkiego Rusłana a siostrę Stanisława. Ten zaś ostatni, sromotę czyniąc wielką rodowi swemu, pojął za żonę wdowę po rodzicielu swym i macochę swą a to kniahinię Sif Halstendottir. A obaj władcy jednej wiary fałszywej byli i kniaziowi kijowskiemu złorzeczyli wielce. Tedy chcąc sojusz między Briańskiem i Nowogrodem rozerwać wyprawił się na Briańsk kniaź Freyr.





Tedy poszły Pułki Ruskie na Briańsk i pod Lubeczem, nad Dnieprem wojska Einarra zniosły.



I choć kniaź Stanisław do wojny przystąpił to nie mógł swaka swego wspomóc.



A stało się to za sprawą kniazia Freyra co w Nowogrodzie czerń podburzył i przeciw kniaziowi Stanisławowi obrócił. I choć bunt chłopski Nowogrodzianie we krwi utopili Einarrowi samotnie z potęgą ruską przyszło się zmierzyć.



Kijowianie zaś Briańsk i Perejasław zdobyli i do pokoju Einarra przymusili prawie całe państwa jego Wielkiemu Kniaziowi poddawszy ostawiając mu jeno Perejasław.





A że brat Wielkiego Kniazia zginął w spisku, a syn jego pacholęciem był przy sobie zostawił kniaź Freyr dzielnicę briańską.

A pobiwszy Einarra ruszył Wielki Kniaź na północ i pod Moskwą pułki jego Nowogrodzian pobiły i stolicę Rusi Północnej zajęły.







A widząc to powstali przeciw Stanisławowi bojarzy i kniaziowie jego i wierność Freyrowi Kijowskiemu zaprzysięgli.



Tedy kniaź Stanisław do obozu Wielkiego Księcia przybył i do stóp Freyrowych padł o łaskę przez wzgląd na pokrewieństwo prosił. I dał mu pokój Kniaź Kijowski a to w ten sposób, że przy dziedzinie jego nowogrodzkiej go zachował sam kołpak wielkoksiążęcy przywdziawszy.



C.D.N.

​

 

C.D.

A do szybkiego ułożenia spraw północnych przyczyniło się to co na kresach zachodnich Rusi się działo. Oto w tajemniczych okolicznościach król Polski Dobrynia zmarł i na tron wstąpił wnuk Freyrowy - Snorri drugi tego imienia. Ten jednak pacholęciem będąc za władztwo swe odpowiadać nie mógł i stało się tak, że przeklęci Sasi Polskę najechali i trybut na ziemie polskie nałożyli.





I do kurateli nad wnukiem swym szykował się kniaź Freyr gdy wieść nadeszła, że sam kagan Bonek na Polskę rusza Mazowsze chcąc zająć. Wiedział tedy mądry kniaź, że sprawa króla Snorriego jest stracona a królestwy jego koniec pisany jest. Tedy wyprawy na zachód zaniechał.



Snorri zaś po utracie Mazowsza rychło koronę swą stracił na rzecz księcia Terencjusza co z rodu Ljakowiczów, dawnych władców polskich się wywodził.



Była jeszcze jedna przyczyna dla której kniaź Freyr wyprawy na zachód poniechał. Oto bowiem wrogowie Wielkiego Kniazia spiski wielkie czynili i na życie jego nastawali. A z natury podejrzliwy kniaź Freyr jeszcze bardziej nieufny stał się i spiski bywałe i niebywałe dostrzegał.





Jednak rzeczą pewną jest, że to kniahini nowogrodzka Sif widząc upadek rodu swego i krzywdy męża śmierci Wielkiego Kniazia wyglądała. A wspierali ją ci co Odynowi i Frigg ofiary składali i bożków słowiańskich za nic mieli.



Tedy zdrajców domniemanych i pewnych tępił jako żmije Wielki Kniaź, a to z urzędów i ziem ich usuwał i na gardle karał. A co butniejsi chorągiew buntu podnosili a wśród nich najpotężniejszy był Roman Zdobywca kniaź turowski co o kołpaku wielkoksiążęcym zamyślał, Bertil kniaź smoleński, Bo Zły kniaź pskowski i Stanisław Zaklęty kniaź nowogrodzki. A wspierał ich Arngrimr z Perejasławia.







Wiele zatem miał bitew stoczyć i grodów dobyć Wielki Kniaź by Ruś od zdrajców wareskich uwolnić. Jednak jeden po drugim przed gniewem wielkim ustąpić musieli jako mrok przed jasnością się rozprasza. I ziemie ich zajmował i rozdawał Wielki Kniaź wiernym sługom swym. A władzę wielkoksiążęcą wzmocnił kniaź Freyr kosztem starych rodów.













Oczyściwszy zaś Ruś z niewiernych i Tron Ruski wzmocniwszy zamyślał kniaź Freyr na Kirgizów pójść i Ojczyznę z okowów niewoli kipczackiej uwolnić. A wiedział o tym Wielki Kagan Bonek II i chcąc ułagodzić kniazia Freyra tytuł Namiestnika Kaganatu mu nadał.



Jednak kniaź Freyr dostojeństwy i honory kirgiskie za nic miał. I pewnie zwierzchność Stepowców by zrzucił gdyby nie choroba i rychła śmierć.



Tedy Rus świeżo co zjednoczona i do walki z najezdnikami gotowa napowrót rozbita została i w jarzmie obcym wciąż tkwiła.


C.D.N.

​

 

Pecha masz w tej rozgrywce niesamowitego

 

Cóż, takie realia. I tak udało się Freyrowi odzyskać to co utracił. Ważne bo jego synowie odziedziczą pretensje.

 

Czyli kres Rusi nadwiślańskiej i powrót do miałkiego zapadniosłowiańskiego egocentrycznego trybalizmu? Smuteczek

Co do pecha - to i tak bez modów postacie są dość długowieczne i choroboodporne więc nie ma co jęczeć. A że się rozpada i scala i rozpada i wchodzi się pod czyjeś jarzmo to akurat dobrze, bo marsz po supremację i permanentny podbój ciekawy i dobry nie jest.

 

Wygląda na to, że Rurykowiczom polskim po tym jak przyjęli chrzest Bozia nie sprzyja.

I fakt kolejne wojny domowe i podziały to w końcu chleb powszedni epoki. I nie przeszkadzałoby mi to gdyby nie to, że uniemożliwia proces konwersji i feudalizacji.

 

Od Rusi do Rosji

XXVI. O tym jak kniaź Tryfon jarzmo kirgiskie zrzucił.


Tedy po śmierci kniazia Freyra państwa jego podzielone zostały miedzy synów jego. Najstarszy Radosław Nowogród Wielki i Ruś Północną dostał. Kolejny wedle starszeństwa - Tryfon Kijów posiadł. Fedotowi kniażenie na Biełoziersku przypadło i ziemie północne. Na Cyryla zaś księstwo pskowskie spadło z Czernihowem i Lubeczem. Najmłodszy z braci - Mitrofan, Twer, Perejasław i Moskwę otrzymał. Kniaziowi Radosławowi zaś podlegali wszyscy młodsi bracia za wyjątkiem Wielkiego Księcia Tryfona.









Jednak nie było zgody i miłości wśród braci. Rychło też zawiść i duma wkradła się w ich serca. Kniaź Radosław o zdobyciu Kijowa śnił i wyzuciu młodszych braci z ojcowizny. Kniaziowie Fedot, Cyryl i Mitrofan kołpaku wielkoksiążęcego pożądali. Jeden tylko kniaź Tryfon o Rusi-Matce zamyślał a nie o swoim wywyższeniu i nad losem jej ciężkim płakał.

Szybko też bracia kniazia kijowskiego wsparcia obcych jęli wyglądać. Kniaź Radosław pojął za żonę Gunduz, mahometankę, siostrę Kobjaka i Uzura - potężnych kaganów kobjadzkich, licząc na pomoc klanu Kobjakidów w wojnie z młodszymi braćmi. Kniaź Fedot wziął za żonę Sirin - córkę Wielkiego Kagana Boneka z rodu Eldejczukidów. Druga zaś córa władcy Kirgizów - Ayten do Pskowa poszła za kniazia Cyryla. Tedy trzej kniaziowie sojusze z najezdnikami i bałwochwalcami uczynili Ruś dumną hańbiąc. Najmłodszy zaś, Mitrofan Twerski Kijów chciał posiąść i z możnym rodem Krywiczów się związał a to przez żonę swą Jarosławę, córkę bojara połockiego i wojewody witebskiego Ruryka, krewniaka i poddanego kniazia Włodzimierza Połocko-Witebskiego.

Jeden tylko Tryfon o losie swych poddanych zamyślał i chcąc pokój w Kijowie zachować drugą córkę Ruryka - Aleksandrę pojął. Tedy Krywicze, ród starożytny, Rurykowiczom jeno ustępujący, kniaziowie na Litwie, Połocku, Witebsku, Mordwie i Riazaniu wierni Wielkiemu Księciu pozostali.

Widząc tedy, że brat jego kniaź Radosław zbroi się przeciw niemu uprzedził go Wielki Kniaź Tryfon i poszedł z Drużyną na Nowogród Wielki. I pod Rosławiem pobił kniaź Tryfon Radosława i zajął stolicę jego - Nowogród i do zgody przymusił.











Odtąd tedy jeden wielki kniaź był w Rusiach a bracia kniazia Tryfona wasalami jego byli.

A tak szybkie zwycięstwo zawdzięczał Wielki Kniaź niepokojom wśród Kirgizów. Oto bowiem kagan Kubasar Okrutny z klanu Czilbu, pan wielce wojenny i podstępny, zbiegł z niewoli Wielkiego Kagana i sztandar buntu podniósł. A miał za sobą większość klanów kirgiskich, za wyjątkiem Kobjakidów kagana Uzura co sam o panowaniu nad wszystkimi Kirgizami zamyślał. Tedy Wielki Kagan Bonek II Eldeczjukida ze stepów kipczackich ustąpił i w mazowieckim Czersku założył osobny kaganat, niezależny od Wielkiego Kaganatu. Tedy nie mogli wesprzeć, wojną zajęci Eldeczjukidzi i Kobjakidzi, braci kniazia Tryfona a nowy Wielki Kagan Kubasar, widząc klęskę sojuszników swych wrogów tym snadniej władzę Tryfona nad Rusiami zatwierdził i jarłyk mu na Nowogród nadał. Takoż i następca Kubasara - Itlar Wielkiego Kniazia poważał.





A nie mogąc wojną obalić prawowitego monarchy po nikczemne sposoby sięgnęli bracia tryfonowi. Oto kniaź Fedot spisek na życie Wielkiego Kniazia uknuł.





Zrządzeniem boskim Dobrynia - Oczy i Uszy Książęce zdołał pochwycić go i bunt zdusić w zarodku.




Zjednoczywszy tedy Ruś i buntowników poskromiwszy zamyślał kniaź Tryfon nad Rusi wyzwoleniem. Jednak latem roku 1041 poszedł Wielki Kagan Itlar Gruby z klanu Czilbu na Litwę chcąc ją do carstwa swego dołączyć. I liczne pułki kirgiskie przetoczyły się przez Ruś a i Wielki Kniaź posiłki Dzikim Stepowcom musiał posłać. I uległa Litwa Kirgizom i ujarzmił Wielki Kagan Itlar Litwę. A czyniąc to nie wiedział, że ziarno przyszłej klęski swej posiał.



Widząc zaś potęgę kirgiską zrozumiał kniaź Tryfon, że siły samej Rusi, nawet zjednoczonej, przeciw Wielkiemu Kaganowi to może być mało.

Tedy za sojusznikami w wojnie przyszłej ojczyźnianej rozglądał się Wielki Kniaź. A dwie były tylko siły zdolne wspomóc Ruś: Łacinnicy oraz Jabdertim. Jednak władcy Wielkich Moraw i Szwecji oraz Wielki Mistrz Krzyżacki nieraz się już w dziejach ruskich złowrogo wykazali a i za wsparcie ziemią i duszą ruską kazali sobie płacić tedy ku kaganowi Tarkhanowi z Jabdertimu skierował swe poselstwo kniaź Tryfon.



Ten zaś mąż dzielny, ogniem Świętej Wiary Prawdziwej oświecony i natchniony rychło pojął jakie znaczenie może mieć kijowski sojusznik. Od najazdu Kirgizów na Ruś toczył kaganat jabdertimski z nimi wojnę o przewagę w Kipczaku. I choć Jabdertimczycy wiele dokazali w tych walkach to Sarkel szeroki utracili ostatnio i o państwa swe drżeli. A widział też mądry Tarkhan, że kniaź Tryfon z uczoności słynie, grekę, łacinę i arabski zna a w szczególności w sprawach boskich ma rozeznanie i prawdy szuka. Świtała tedy władcy jabdertimskiemu myśl coby na Świętą Wiarę Judejską nie nawrócić tak możnego pana i mieć w nim brata i pomocnika.

Tedy posły Wielkiego Kniazia do Kijowa z listami kagana wrócili w których przymierze z Jabdertimem oferował oraz rękę swej siostry Gulcziczak, niewiasty nadobnej i wszelkimi cnotami obdarzonej. Jeden jednak stawiał warunek kagan Jabdertimu a to oddalenie nałożnic wszelakich i żony a to Aleksandry z Krywiczów.



A kniahini Aleksandra dotąd potomka wyczekiwanego Wielkiemu Kniaziowi nie dała. Toteż były ważkie powody by kobietę tę od stołu i łoża kniaziowskiego oddalić. Jednak czyn ten możny ród Krywiczów przeciw Wielkiemu Księciu mógł obrócić. Tedy skrupuły przełamawszy, dobro Rusi nad szczęście osobiste przedłożywszy odprawił Wielki Kniaź Aleksandrę do domu ojca jej i ogłosił zaręczyny z księżniczką jabdertimską.





Czekawszy tedy aż oblubienica do lat sprawnych dojdzie a Kirgizi w zamęt ponowny wpadną ruszył kniaź Tryfon wpierw na Karelię potem na Pomorze Ruskie, Rumno i Syrj czyli ziemie odpadłe od Nowogrodu za czasów kniazia Stanisława Zaklętego.

Poddawszy zaś sobie Litwę Wielki Kagan na Polskę skierował swe groźne oblicze i na podbój ziemi sieradzko-łęczyckiej swe pułki skierował.





W roku 1044 kagan kobjakidzki Uzur powstał przeciw Wielkiemu Kaganowi Itlarowi co pastwisk naddońskich próbował pozbawić Kobjakidów. I posłał kagan Uzur do kniazia Tryfona z wezwaniem by do wojny przeciw tyranowi się przyłączył.



Jednak Wielki Kniaź w walki w Bjarmii dalekiej uwikłan nie miał sił wystąpić po stronie Kobjakidów.

W tym czasie król Litwy Bulej z rodu Penikisów, mąż niezłomny, spisek wielki zawiązał a to przeciw Wielkiemu Kaganowi i sojuszników zbierał do rozprawy zbrojnej z Kirgizami.






Zimą roku 1045 pokajał się kagan Uzur i ugodę zawarł z Wielkim Kganem Itlarem. I pokój u Kirgizów był.

C.D.N.​

 

C.D.

A chcąc zgodę umocnić poruczył Uzurowi Wielki Kagan pułki na wyprawę północną. Tedy ku krajowi Finów pociągnęły kirgiskie wojska i na włości Zakonu Krzyżackiego uderzyły. I choć kapitan Nomedas z Bractwa Witalijskiego wspierającego Zakonników dzielnie walczył pod Oulu a król Szwedów Greger Mądry pod Tavastehus to los krzyżackiej Finlandii był przesądzony.



Jednak Stepowcy Uzura w północnych krajach wielkich strat od zimna i głodu doznali i jął podejrzewać Uzur, że Wielki Kagan wygubić chce klan Kobjakidów. I knuć począł kagan Uzur i spiskować przeciw Wielkiemu Kaganowi chcąc z tronu go zrzucić i miejsce jego zająć. I związał się kagan Uzur z przebiegłym Bulejem królem Litwy i przysięgi mu składał, że bunt przeciw Wielkiemu Kaganowi wesprze.



W tym też czasie Krywicze, pozbawieni wpływów na dworze kijowskim po oddaleniu kniahini Aleksandry spiskować poczęli. Oto kniaź riazański Ingwar II o kołpaku wielkoksiążęcym roił.



Kiedy zaś intryga jego światło dzienne ujrzała podniósł wiarołomny kniaź sztandar buntu i przeciw władzy prawowitej wojnę toczył.



Jednak opuścili go krewniacy jego i poplecznicy i sromotnie przegrał po czym wtrącił go do ciemnicy Wielki Kniaź i kniażestwa riazańskiego pozbawił.



Zimą 1049 r. król Litwy Bulej nakłonił nowego kagana Itukidów - Syrczana - co najpotężniejszym klanem kirgiskim władał, do poparcia spiskowców.



I zjazd uczynili król Bulej z kniaziem Tryfonem w Grodnie i zgoda między nimi była. A wiedząc o poparciu Itukidów przystąpił Wielki Kniaź do przymierza wolnego. A tym snadniej uczynił to, iż wsparcie kagana Tarkhana z Jabdertimu miał. Również klan Kobjakidów kagana Uzura do wojny z Wielkim Kaganem się szykował.



Jednak Wielki Kagan Itlar w gnuśność popadł i lękając się wojny i zatraty tronu miast wasali swych do broni wezwać na pakta przystał i z trybutu i poddaństwa zwolnił Rusie całe, Litwę, Itukidów i Kobjakidów oraz pomniejszych kniaziów.





I tak oto Ruś wolną się stała na powrót!

C.D.N.​

 

No i pięknie. Teraz tylko ziemie zachodnioruskie na powrót przyłączyć i wiarę prawdziwą przyjąć. Mieli być Wikingowie, a tu się Judeopolonia zrobi

Wysłane z mojego D5503 przy użyciu Tapatalka

 

Cóż, prawdę mówiąc to liczyłem na wojnę wyzwoleńczą ale Itlar okazał się miękką fają. Ogólnie te hordy to porażka. Jak próbowałem grać Moskwą w XIII w. to praktycznie za każdym razem Mongołowie malowniczo się rozpadali w sposób pokojowy. I z klimatu nici. No a samemu wystąpić przeciw Kirgizom to byłoby samobójstwo, bo nie mam aż tyle kasy na najemną jazdę.

A następny odcinek będzie o licznych wojnach i buntach. No i ku mojemu zachwytowi pojawi się nowy potencjalny przeciwnik:

Spoiler: spoiler

Nieczęste w moich grach zjawisko. Mam nadzieję, że porządzą sobie w centralnej Europie.

 

Formanie - chana.

Jakiego carstwa? Car to siedzi w Carogrodzie, tutaj to mamy dzikusa co to majorem chce być.

 

Chan w nomenklaturze hordy, kniaź w ruskiej - nie po raz pierwszy mielibyśmy stosowanie różnych tytułów dla określenia tego samego władcy.

Zasláno prostřednictvím tapatalku z československé cihly, omlouvám se za všechny chyby.

 

Dla autora kroniki to kniaź. To jest ruska perspektywa.

Carami nazywano nie tylko tych co siedzieli w Carogrodzie ale i tych co rządzili w Astrachaniu, Kazaniu, Bachczyseraju. To odpowiednik słowa chan. Aczkolwiek w tym wypadku nie chodzi o Tatarów a o Kirgizów ale to licentia poetica. Kronika pisana jest w XV w. więc tytulatura odpowiada mniej więcej tamtej epoce. W końcu może się zdarzyć, że prawdziwi Tatarzy się pojawią w tym XIII w. zawojują Ruś a ich stepowi poprzednicy będą z uwagi na podobieństwa w strukturze państwowej określani podobnymi pojęciami.

 

Nie spodziewałem się tego, że barbarzyńcy będą aż tak tchórzliwi - wojna z pewnością byłaby ciekawa, ale cóż - mam nadzieję na jakąś zemstę za lata cierpień na Rusi.

 

To jest standard niestety. Dlatego z hordami nie ma co wojować tylko należy poddać się i montować frakcję będąc już wewnątrz imperium. To bardzo nieklimatyczne ale dla tak zacofanych państw jak Ruś jedyne wyjście. U mnie Kirgizi jeszcze jako tako się pozbierali ale w niektórych rozgrywkach stepowe imperia upadają momentalnie i na trwałe.

 

Poprzez stwierdzenie, że jako tako się pozbierali mam rozumieć, że zaczęli znowu podbijać?

 

Powiedzmy, że odzyskali niektóre ziemie.