Oh Albion will remain, sleeping now to rise again. // UK AAR

Oh Albion will remain, sleeping now to rise again.
UK AAR




CZĘŚĆ XXIV
Wojna globalna





No to się porobiło...
​

1 stycznia o godzinie 7:40 komandor porucznik Mitsuo Fuchida hasłem „Tenkai!” wydał rozkaz do rozpoczęcia ataku. Uderzenie nastąpiło dziewięć minut później. Okręty stojące na kotwicy w bazie w Pearl Harbor na Hawajach stały się ofiarami najbardziej zuchwałego i spektakularnego, ale jakże brutalnego i typowego dla ludzi Wschodu ataku. Dowództwo japońskie już od dłuższego czasu wyczekiwało okazji do uderzenia. Gdy zdecydowano się już na kierunek ataku, nie było odwrotu. Cel – USA i kolonie europejskie w Azji został namierzony, przyszedł teraz czas by odpalić torpedę. Japończycy doskonale zdawali sobie sprawę, że nie mają szans w starciu z amerykańskim przemysłowym kolosem. Jednak każdy kolos potrzebuje czasu aby obudzić się, wstać i w ogóle się ruszyć. Tu kryła się szansa Japonii. Jeżeli ich marynarka zdołałaby przez maksimum pół roku zadać takie ciosy Amerykanom, po których nie byliby w stanie się podnieść – Cesarstwo mogłoby zatriumfować. Na to na pewno liczyli twórcy planu ataku na Pearl Harbor – kontradmirał Takijuro Onishi i kmdr podporucznik Minoru Genda. Ich plan był z grubsza gotowy już w kwietniu 1941 roku – przez następne pół roku pełną parą pracował wywiad, który dostarczał szczegółowych informacji o samej bazie, piloci do znudzenia ćwiczący ataki na małych wysokościach i w końcu sztabowcy stale wprowadzający poprawki do pierwotnego planu. 13 września ostateczny plan został zatwierdzony, a 5 grudnia admirał Yamamoto wydał rozkaz operacyjny do ataku, którego datę wyznaczono na 1 stycznia. 6 lotniskowców wypłynęło w morze i podzieliwszy się na dwie grupy niepostrzeżenie udało się w stronę Hawajów.



Atak był totalnym zaskoczeniem dla Amerykanów – obrona bazy w Pearl Harbor nie była w stanie przeciwstawić się przeciwnikowi. Japończycy wykonali natarcie w dwóch falach, przy czym ostatnia z nich poniosła już nieznaczne straty z powodu jako takiego opanowania sytuacji przez obrońców. Mimo wszystko jednak obraz strat po stronie amerykańskiej był znaczny – bezpowrotnie zatopiono dwa pancerniki, „Arizonę” i „Oklahomę”. Trzy pozostałe udało się później podnieść z dna i przywrócić do służby. Oprócz tego Flota Pacyfiku straciła tego dnia dwa niszczyciele, 343 zniszczone lub uszkodzone samoloty, 2345 zabitych i 1247 rannych. Za życie nieco ponad 2000 ludzi Stany Zjednoczone Ameryki Północnej wpakowały się w największy konflikt w swojej historii. Dzień po ataku prezydent Wendell Wilkie w orędziu do narodu zwrócił się do Kongresu o ogłoszenie stanu wojny między USA a Cesarstwem Japonii.

W odpowiedzi na nieuchronną wojnę we wszystkich brytyjskich, australijskich, nowozelandzkich, a także holenderskich jednostkach wszystkich rodzajów sił zbrojnych na Dalekim Wschodzie i Pacyfiku zarządzono stan podwyższonej gotowości bojowej. Taki ruch okazał się jak najbardziej zrozumiały, gdyż już następnego dnia Japonia wypowiedziała wojnę krajom Wspólnoty Brytyjskiej i Holandii. Kolejny front został otwarty.


Ciężko jest pilnować malajskiej dżungli...

Siły Royal Navy stacjonujące w Singapurze składały się z dwóch grup uderzeniowych składających się z ośmiu lotniskowców, jednego krążownika liniowego, ośmiu lekkich krążowników i czterech niszczycieli. Oprócz tego w Hongkongu stacjonowała flotylla dwóch okrętów podwodnych. Pierwszą rzeczą rzucającą się w oczy był brak ciężkich okrętów artyleryjskich. Lukę tę zamierzano załatać wysłaniem na wschód Force L admirała Viana. Admiralicja bardzo mocno zaryzykowała włączając w skład grupy aż osiem najnowszych pancerników – 4 klasy Lion i 4 mniejsze, klasy King George V. Londyn był jednak zdecydowany na bezwzględną obronę azjatyckich kolonii, których utrata miałaby katastrofalny wpływ na przemysł i produkcję w kraju.

Brytyjską flotę miały wspierać okręty holenderskie i australijskie. Grupą bojową floty Królestwa Holandii dowodzić wiceadm. Von Asbeck. Składała się ona z czterech lekkich krążowników i 5 niszczycieli stacjonujących w Surabaya. Natomiast flota australijska z bazą w Darwin dowodzona przez wiceadm. Collinsa złożona była z dwóch ciężkich krążowników, czterech lekkich i czterech niszczycieli.


HMAS Australia - do usług!

Wojska lądowe zostały rozbite na dwie części – dowodzący obroną Birmy i 3-dywizjonowym korpusem ekspedycyjnym (NZEF) nowozelandzki generał Freyberg miał pod sobą:

- IV Corps (H.M. Wilson) – składający się z 4 i 5 indyjskiej DP i 52 DP „Lowlands” broniący południowego odcinka od ujścia rzeki Saluin aż do końca granicy z Tajlandią
- IX Corps (Slim) – sformowany z 2. birmańskiej i 4. indyjskiej miał wraz z NZEF’em pilnować środkowego odcinka granicy z Tajlandią
- VIII Corps (Loyd) – złożony z 1, 2 i 3 indyjskiej i dwóch batalionów artylerii samobieżnej osłaniał Mandalay przed bezpośrednim atakiem z japońskiego terytorium.​

Ponadto istniały samodzielne oddziały:

- brygada górska z 9. DP (Mountbatten) rozlokowana na północnym krańcu Birmy
- brygada górska z 12. DP (Templer) broniąca wschodniego krańca Birmy wrzynającego się między ziemie chińskie a Tajlandię
- brygada górska z 18. DP (Browning) ulokowana w górzystym terenie na wschód od Rangunu
- 1. Birmańska DP (Paget) – garnizon Rangunu
- 5 “dywizji” lekkiej piechoty indyjskiej używanej jako wsparcie​

This is madness? This is Burma!

Natomiast dowodzący na Malajach gen. Morshead miał do dyspozycji siły przeważnie australijskie:

- II. Australian Corps (Morshead) – składający się z 1 i 2 DP wraz z brytyjskim garnizonem Singapuru w liczbie dywizji dowodzonym przez generała Warrena i liczną artylerią zajął pozycje na południowym krańcu Półwyspu Malajskiego
- I. Australian Corps (Lavarack) – złożony z 1 i 2 zmotoryzowanej DP miał bronić newralgicznego wschodniego wybrzeża półwyspu w okolicach Kuantan stosując taktykę elastycznej obrony.
- 3. DP (Berryman) – miała za zadanie bronić miasta Kota Baharu i wschodniej części granicy z Tajlandią
- 6. zmot. DP (Ramsay) – obrona zachodniej części granicy​

Swą obronę posiadał także Hongkong, którą dowodził gen. Fitzpatrick.

Obroną Holenderskich Indii Wschodnich dowodził generał Reynders. Siły holenderskie składały się z 3 dywizji piechoty i 3 batalionów przeciwpancernych na Jawie, 1 dywizji na Sumatrze, 1 w Irianie Zachodnim i dywizji lekkiej piechoty na Celebes.


Holendrzy również wypatrują wroga

Już pierwszego dnia wojny doszło do kontaktu z nowym wrogiem – Hongkong, jak należało przypuszczać, został zaatakowany z lądu przez siedem dywizji japońskich wspieranych przez batalion samochodów pancernych. Garnizon bronił się zaledwie sześć godzin. Jeszcze gorzej miała się sytuacja w Birmie, gdzie 8. Armia gen. Sakai wyprowadziła potężne uderzenie na Kunchaung przełamując front w najsłabszym momencie. Lekko uzbrojonej piechocie indyjskiej nie pozostało nic innego jak tylko wycofać się za Irawadi.




2 stycznia do wojny po stronie Japonii przystąpił Syjam – było to przewidzenia, stanowił on bowiem znakomitą bazę wypadową i Japończycy na pewno nie pozostawiliby go samemu sobie. Tego samego dnia Japonia zaatakowała Filipiny.



Wobec włączenia się Syjamu do wojny dowództwo postanowiło jak najszybciej wyłączyć ten słaby militarnie kraj z wojny. IX Korpus Slima dostał rozkaz wtargnięcia głęboko w górzysty teren północnej Tajlandii i zdobycia dużego miasta Chiang Rai tak, aby umożliwić ofensywę z dwóch stron na tajskie równiny. Przy pomocy Nowozelandczyków i oddziałów z północy cel szybko został osiągnięty.

Najistotniejszym punktem w wojnie z Japonią miały być walki na morzu – już 3 stycznia Force I z trzema lotniskowcami nieopodal Hongkongu natrafiła na dwa razy większy zespół japoński w skład którego wchodziły dwa lotniskowce. Niestety, brak doświadczenia brytyjskich lotników i marynarzy drogo kosztowała admirała Cunninghama – Japończycy mocno poharatali HMS Indomitable, uszkodzili także „Victorious’a”. Po drugiej stronie niewielkie obrażenia odniósł „Ryujo”


Niestety, życie to loteria

5 stycznia Royal Navy straciła okręt podwodny „HMS Oberon” polujący na konwoje w okolicach Okinawy. Szybko pomszczono tę stratę, gdyż przebywająca niedaleko Force A znała dokładne pozycje zatopionego okrętu. Następnego dnia rano dwa japońskie niszczyciele, Shimakaze i Nadakaze zostały ukarane przez samoloty z „Ark Royal” i „Furious”. Tego samego dnia zapadła decyzja o wysłaniu Force G złożonej z 7 niszczycieli do Singapuru z racji wzrastającego zagrożenia ze strony japońskich podwodniaków, którzy poczynali sobie coraz śmielej w okolicach Półwyspu Malajskiego.



11 stycznia czołówki z IV korpusu gen. Wilsona były już ok. 50 km od Bangkoku. Stwarzało to okazję rozbicia wojsk tajskich na dwie części i szybkiego wyłączenia Syjamu z wojny. 12 stycznia IX Korpus Slima znajdujący się w okolicach Chiang Rai napotkał w dżungli japońskie oddziały z, jak się okazało, 48. Hoheishidan. Oznaczało to, że Japończycy niestety zdołali przebić się z Laosu na teren Syjamu, toteż marsz Slima na południe trzeba było zatrzymać. Klucz do pokonania Syjamu znajdował się teraz na południu. Szturm na Bangkok rozpoczął się 13 stycznia. Niestety, tropikalny deszcz urządził atakującym prawdziwe piekło. Trzy dywizje w rzęsistym deszczu posuwały się wielkim mieście, pełnym niekończących się wąskich uliczek otoczonych budami zrobionymi z Bóg wie czego. Ponoć mieszkali w nich ludzie. Ponoć, bo nagle cały ten tłum, te setki tysięcy mieszkańców tajskiej metropolii przywykłe do wylegania godzinami na ulicach swojego miasta zwróciły się przeciw swojemu wyzwolicielowi. Niczym szczury na rozkaz swego króla rzuciły się do obrony swej nory. Dla Anglików z 52. DP był to szok. Rzuceni na drugi koniec świata, w sam środek ofensywy, radzili sobie jednak nadzwyczaj dobrze. Jeden z pułków bohatersko przebił do centrum, gdzie po walce z Gwardią Królewską 15 stycznia około godziny 16:00 czasu udało mu zawiesić Union Jack na królewskim pałacu. To jednak nie koniec. Tej nocy przedmieścia Bangkoku spłynęły krwią. Walczące przeważnie w dzielnicach biedoty dwie dywizje hinduskie wykorzystały walkę z niedobitkami do przeprowadzenia regularnej rzezi. Krwawe incydenty, choć bez udziału brytyjskiego dowództwa odbiły się wkrótce szerokim echem w całej Azji, wzmacniając japońską propagandę.



Z innych frontów:

Na Morzu Śródziemnym dramatyczną walkę toczy kanadyjskie zgrupowanie myśliwskie o sile czterech skrzydeł. Co rusz pojawiają się meldunki o strąconych niemieckich i włoskim samolotach wszystkich typów. Niestety, stalowych potworów są całe mrowie, a strat wśród konwojów nie ubywa. Występują także permanentne naloty na brytyjskie pozycje na Sycylii, co rujnuje i tak ubogą infrastrukturę i ogromnie dezorganizuje funkcjonowanie armii. W najbliższym czasie nie można liczyć na zmianę sytuacji ze względu na kłopoty produkcyjne w metropolii.

Na Oceanie Indyjskim w okolicach Seszeli pojawiły się japońskie okręty podwodne – taki szokujący meldunek złożył dowódca jednego z okrętów zaopatrzenia zmierzającego do Indii. Konwój OG-64 został mocno przetrzebiony, z jego pierwotnego składu pozostała połowa. Planuje się profilaktyczne zaangażować w tamtym regionie marynarkę południowoafrykańską wspartą być może etiopskim niszczycielem.

Produkcja:



Grudzień rozpoczął się od mocnego uderzenia – zwodowano czwarty superpancernik (HMS „Conqueror”) i pierwszy z lekkich krążowników klasy „Swiftsure” – HMS Caradoc. Wraz z innym krążownikiem, HMS Australia miał udać się na M. Śródziemne, aby dołączyć do Force E admirała Sommervilla, który wciąż narzekał na niewielką liczbę okrętów osłony.

Wieści z polityki:

8 grudnia niespodziewanie ze stanowiskiem pożegnał się Sir John Dill, mianowany przez Churchilla na szefa misji wojskowej w USA. Nie jest jednak tajemnicą, że główną przyczyną wyrzucenia Dilla były jego niesnaski z Churchillem na tle osobisto-charakterologicznym. Tak czy inaczej obowiązki szefa wojsk lądowych tymczasowo przejął Archie Wavell.



12 grudnia podano ujawniono wyniki wyborów w Republice Irlandii. Według oficjalnych wyników, zwycięstwo ponownie odniosła konserwatywna Fianna Fail z dotychczasowym premierem Eamonn’em De Valerą na czele.



W drugim tygodniu stycznia na Bermudach rozpoczęło się spotkanie prezydenta USA z Winstonem Churchillem. Rozmowy na najwyższym szczeblu dotyczą głównie kwestii powołania wspólnego dowództwa nad obiema armiami, współpracy gospodarczej, wymiany surowcowej i amerykańskiej pomocy w dziedzinie uzbrojenia.



​

_______________
Nareszcie odcinek z którego jestem w miarę zadowolony. Przepraszam za jakość screenów ale omyłkowo ustawiłem w programie konwertowanie na jakość 75%

Jak widać troszkę zmieniłem formę, moim zdaniem na "bardzo lepsze". Czas akcji również trochę nietypowy, bo obejmujący grudzień i połowę stycznia, ale o ile w grudniu nic się nie działo, o tyle w styczniu miałem nawałnicę wydarzeń. Dodam jeszcze tyle, że AI w tej grze jest okropnie pasywne, w grudniu nie wyskoczył event o Pearl Harbor, więc byłem zmuszony wywołać go z konsoli. A, i następny odcinek chyba będzie odcinkiem specjalnym, chyba że skuszę się na dociągnięcie stycznia do końca mimo że założyłem sobie, że ogólny przegląd sytuacji będzie co 25 odcinków



Jako, że już od ponad 30 dni nie pojawił się nowy odcinek, AAR-a wyczyściłem i zamykam. W razie chęci kontynuowania Autor jest proszony o kontakt z administracją forum.

Pozdrawiam
Severian