Ordem e Progresso - AAR Brazylia

Brazylia normal-agresiv.

W pierwszych latach XX wieku kraje Ameryki Łacińskiej były gospodarczo i politycznie zdominowane przez USA. Dzięki sile swojej gospodarki i bliskości, USA mogły skutecznie wypierać wpływy innych państw europejskich. Przez to zachodnia hemisfera była strefą wpływów jednego mocarstwa. Brazylia jest uzależnione gospodarczo od USA. Wielkie korporacje opanowały przemysł, banki i wielkie połacie ziemi. Zazwyczaj amerykańskie firmy płacą bardzo mało miejscowym pracownikom a rząd krajów uzależniony od USA są zmuszane do pobierania małych opłat za eksploatowane dobra. Dzięki temu systemowi korporacje zarabiają krocie. Taktyka uzależniania krajów gospodarczo a następnie dopiero politycznie nosi nazwę „polityki dolarowej”. Jest wygodną formą ekspansji, nie prowadzi bezpośrednio do wojen, a daje wymierne korzyści bogatym warstwom finansującym kampanie wyborcze. Taka polityka doprowadziła do ogólnej niechęci by nie mówić nienawiści do jankesów. Narody Ameryki Łacińskiej czuły się upokorzone, a każdy lewicowy przywódca brał sobie za cel wyrzucenie jankesów ze swojego kraju.
Ponieważ w społeczeństwie amerykańskim przewagę zyskały poglądy izolacjonistyczne i pacyfistyczne nadszedł dla nas czas. Czas dla mojej tajnej Latynoamerykańskiej Armii Wyzwolenia Narodowego. To, kim jestem jest zupełnie nieistotne, wole pozostać w cieniu, aby w razie porażki przetrwać i uderzyć później ze zdwojoną siłą.
Zgodnie z planami Organizacji w Brazylii powstało promieniujące na cały kontynent ognisko powstańcze. Miało ono stworzyć podwaliny pod budowę latynoamerykańskiej Armii Wyzwolenia Narodowego. Jej celem strategicznym byłoby wyzwolenie Ameryki Łacińskiej spod panowania imperializmu północnoamerykańskiego i zjednoczenie w toku rewolucji.
Dlaczego zjednoczenie Ameryki Łacińskiej? Język jest najważniejszym narzędziem łączności między ludźmi, a tym samym również jedności gospodarki. Wraz ze zwycięstwem cyrkulacji towarów, która jednoczy naród, staje się on językiem narodowym. Na tej podstawie tworzy się państwo narodowe, stanowiące dla stosunków kapitalistycznych najwygodniejszy, najkorzystniejszy i najnormalniejszy teren. Co prawda wiele państw narodowych nie objęło swoim zasięgiem całości terytoriów, na jakich mówi się językiem narodowym tych państw, a nawet zdarza się, – co jest jednak wyjątkowym zjawiskiem, – że dwa sąsiadujące ze sobą państwa mają ten sam język narodowy, ale to, co pod tym względem stało się w Ameryce Łacińskiej, jest niebywałe. Na ciągłym terytorium, na którym językiem państwowym jest wszędzie ten sam język hiszpański – z wyjątkiem Brazylii, w której mówi się tak pokrewnym językiem portugalskim, że nie stanowi on żadnej istotnej czy nieprzepartej bariery językowej – w klasycznej dobie kształtowania się państw narodowych nie powstało jedno państwo, lecz kilkanaście państw. Anomalia jest bezsporna, zaś jej skala – ogromna.
Zależna i oligarchiczna droga rozwoju kapitalizmu w Ameryce Łacińskiej doprowadziła do jego niedorozwoju, w rezultacie był, więc zbyt rachityczny, aby udźwignąć na swoich barkach zjednoczenie byłych kolonii iberyjskich. Brazylii potrzeba frontu wyzwolenia narodowego i społecznego. Będzie to prawica czy lewica? Tymczasem żywa materia ruchu antyimperialistycznego wymyka się marksistowskim schematom. Sytuacja polityczna w krajach zacofanych jest z gruntu inna niż na Zachodzie. Na peryferiach przeciwstawiający się zachodniemu imperializmowi nacjonalizm ma rewolucyjny charakter.
Nasz nacjonalizm stanowi ideologiczny wyraz niezgody na obcą dominację. W obecnym świecie i w krajach zależnych nacjonalizm okazuje się związany z ideologią wyzwolenia i socjalizmu. Nacjonalizm działa jako potężna dźwignia, uczula, nadaje świadomość i mobilizuje lud przeciw wyzyskowi człowieka przez człowieka.
Na początku 1936 roku sytuacja wewnętrzna w Brazylii nie wyglądała zbyt dobrze. Co prawda Brazylia miała najbardziej rozwinięty przemysł na kontynencie, zgrupowany w 34 okręgach przemysłowych ale niewydolny i przestarzały. Brazylia otrząsała się powoli z Wielkiego Kryzysu, mającego katastroficzny wpływ na biedne warstwy społeczeństwa, które stanowią większość. Sformowany rząd wyglądał następująco


Na czele naszego radykalno lewicowego rządu stanął Getulio Vargas, jeden z ważniejszych dowódców naszej tajnej organizacji. Postać kontrowersyjna, silny, zdecydowany i owładnięty manią władzy polityk.

Dla narodu Ojciec Ubogich, bo po prostu dał proletariuszom, to, o co muszą krwawo walczyć w innych krajach. Ma to nieco negatywny wpływ na wydajność gospodarki, ale jakże kojący dla umęczonego społeczeństwa. Dla amerykanów groźny nacjonalista i dyktator. Ale jak już to powiedziałem nasz nacjonalizm i sytuacja polityczna są inne. Nie rozróżniły tego silne skupiska niemieckich oraz włoskich emigrantów, jawnie obnoszące się ze swoimi faszystowskimi sympatiami. Ich machinacje i knowania zostały zduszone w zarodku. Podobnie miała się sytuacja z komunistami, a nasze stosunki z Moskwą, są, co najmniej chłodne po tym jak zaginęli w dżungli agenci NKWD śledzący wykładającego w naszym kraju Lwa Trockiego.
Na tajnym zebraniu na początku nowego 1936 roku kierownictwo naszej Organizacji postanowiło przystąpić do realizacji moich planów i wyznaczyć cele na najbliższą przyszłość. Politykę zagraniczną zmieniliśmy na bardziej agresywną oraz postanowiliśmy unowocześnić nasz niewydolny przemysł. Inną bardzo ważną kwestią była modernizacja i rozbudowa przestarzałej i słabej armii.
Nasze skromne siły lądowe na początku `36 składały się z 3 dyw. piechoty, dyw. Kawalerii oraz 2 związków milicji, wzory uzbrojenia i taktyka stały na poziomie końca Iwś, wyposażone były głównie w amerykański sprzęt.
Postanowiliśmy skupić wysiłki na unowocześnieniu dywizji piechoty, sformować jak największą ilość dywizji górskich, ( które idealnie będą nadawać się do walk w trudnym andyjskim terenie) oraz powoli przystąpić do grupowania dywizji garnizonowych mających za zadanie czuwać nad bezpieczeństwem strategicznych rejonów wyzwolonych krajów oraz stolicy.
Siły lotnicze były również nieliczne i składały się wyłącznie ze skrzydła archaicznych myśliwców Boeing P-12.


Kazałem ogłosić przetarg na nowe maszyny dla eskadr, i jak najszybciej wprowadzić je do służby.
Tylko trochę lepiej miała się sytuacja z marynarką wojenną, choć i ta była bardzo przestarzała. Na początku `36 składała się z 2 pancerników, osłanianych przez 2 flotylle lekkich krążowników oraz 6 flotylli okrętów transportowych. Najcenniejsze dla nas okręty transportowe dały nam możliwość desantu z wody dywizji lądowych, co może przyśpieszać wyzwalanie Naszej Ameryki.
Również obydwa pancerniki typu Minas Gerias- „Minas Gerias” i „Sao Paulo”- choć stare (1909-1910), wolne i słabo

opancerzone doskonale nadawały się do wspierania oddziałów lądowych ogniem najcięższej 305mm artylerii(IIx6 każdy).
Postanowiliśmy wybudować na płn. port dla marynarki wojennej, ponieważ większość atlantyckich wybrzeży Wenezueli i Kolumbii, było poza zasięgiem operacyjnym naszych jednostek.
Ostatecznym i najważniejszym postulatem obrad Organizacji, było rozpoczęcie kampanii wyzwalania Ameryki Łacińskiej.
Naszym pierwszym celem stała się bogata z złoża ropy naftowej Wenezuela, postanowiliśmy wyzwolić ją jak najszybciej.
Pretekst do rozpoczęcia wojen był już gotowy. Od kilku lat prowadziliśmy ochronną i liberalną politykę wobec Indian.

Wyznaczyliśmy im rozległe autonomiczne okręgi, uczyliśmy jak zachować własna tożsamość i kulturę. Oraz wyposażyliśmy, w broń ucząc, że maja prawo bronić swojej wolności. Taka politykę prowadziliśmy na terenach sąsiednich krajów.

Nasza polityka została początkowo przyjęta z rozbawieniem przez rządy ościennych państw, ale jak się później okazało Indianie dali się mocno we znaki tym reżimom.
Styczeń to czas, w którym zawarliśmy umowy handlowe z Argentyną, Chile, Boliwią, Kolumbią oraz duża gwarantująca nam dostawy węgla z USA. Zawierając umowy przy okazji kupiliśmy sobie przychylność wielu ważnych polityków tych krajów.
W styczniu `36 kazałem nasilić działalność bojówek indiańskich na terenie płd. Wenezueli. Indianie działali głównie z baz położonych na terenach Brazylii, jednostki wenezuelskie zapuszczały się w pościgu na teren naszego państwa. W związku z tym brakiem poszanowania granic oficjalnie zerwaliśmy stosunki dyplomatyczne z Wenezuelą. Dnia 4 lutego 1936 ogłosiliśmy, że nasze rządy oficjalnie znajdują się w stanie wojny i wkrótce wszystkie nasze 6 dyw. zostało bezpiecznie desantowane z

w prowincji Cuad Gujana pod pretekstem ochrony ludności indiańskiej.5 Lutego rząd USA gwałtownie zareagował na wydarzania, został wypowiedziany nam pakt o nieagresji, ale na szczęście dla nas amerykanie poprzestali na akcji dyplomatycznej. Cała opinia światowa zareagowała niezbyt przychylnie. Gdy zajęliśmy prowincje zaproponowaliśmy Wenezueli pokój pod warunkiem,że odda nam południowe prowincje oraz rozbroi swoje wojska, jak przypuszczaliśmy odmówiono nam.
Pierwsze ataki na w głąb terenów wroga nie powiodły się. Nasze 6 dyw. zostało powstrzymane przez pojedynczą dywizje. Warunki, w jakich walczyli nasi żołnierze były ekstremalnie trudne, musieli atakować w gęstej dżungli wroga znajdującego się za Rio Orinoco. Szerzyły się choroby głownie malaria, febra i ameboza. Dokuczały moskity, upał, duchota oraz ciągłe deszcze.
Następna ofensywa ruszyła dopiero 19 marca, gdy na prowizorycznych tratwach i indiańskich łodziach przy wielkich stratach nasze dywizje przekroczyły Rio Orinoco i zaczęły bardzo powoli poruszać się za rozbitymi wojskami Wenezueli.

Większość dywizji rozciągnięta była nieraz na długości ponad 20 kilometrów, ale pomimo przeciwności zajęły następną prowincję- Cumana 9 kwietnia. Pierwsze ataki na stolicę Caracas rozpoczęły się już 5 maja, ale szybko kazałem zaprzestać krwawych ataków i czekać, aż zostanie przygotowany port na płn. Brazylii, z którego będą mogły operować nasze pancerniki i wspierać atak postępującej wzdłuż wybrzeża piechoty. Na front została dostarczona nowa dywizja górska. Ofensywa się na nowo



ruszyła 14 czerwca i wróg, pomimo że doskonale okopany musiał wycofać się bezładnie. W międzyczasie nasze decyzje, co do modernizacji przemysłu przyniosły efekty, kazałem się obecnie skupić naszym naukowcom na możliwością zwiększenia wydajności zaopatrzenia i zdolności transportowych. Caracas zostało ostatecznie opanowane 23 czerwca, a już następnego dnia dokonano udanego desantu na bogatą w ropę prowincję Maracaibo, wpadły w nasze ręce gigantyczne zapasy ropy naftowej. Wróg zamierzał bronić się na jakimś małym płw. na płn., ale wobec tego,że dalsza walka byłaby bezsensowna i przyniosłaby tylko niepotrzebny rozlew krwi przyjęliśmy honorową kapitulację, dokonaliśmy aneksji Wenezueli, przynosząc wolność tamtejszemu proletariatowi i Indianom. Prowincje Caracas i Maracaibo zostały obsadzone przez dywizje garnizonowe mające strzec bezpieczeństwa ludności.
Indianie pozostali wdzięczni za przyniesioną wolność aż do dzisiaj.

Jeszcze przed ostatecznym zwycięstwem doszło do strasznego incydentu. Jeden z naszych oddziałów, które zapuściły się w pościgu za uciekającymi wojskami wroga do granicy Kolumbijskiej został podstępnie zmasakrowany. Kolumbijczycy twierdzili później, że nasze wojska przekroczyły granicę, ale to nie prawda. Właściwie to nikt by się nie dowiedział o losie pojedynczego plutonu gdyby Kolumbijczycy nie sfotografowali masakry.

Zdjęcie zdobyte przez nasz wywiad obiegło cały świat. Wobec zaistniałej sytuacji nie było wyjścia jak wypowiedzieć wojnę Kolumbii, co nastąpiło 29 czerwca. Plan wojny zakładał opanowywanie nabrzeżnych rejonów przy pomocy desantów z morza.
Pierwszy desant na prowincję Baranquilla 3 dyw. mało nie zakończył się tragicznie. Zanim nasze jednostki wyładowały się na brzegu zostały zaatakowane przez dywizję kawalerii i pomimo wsparcia ogniowego pancerników ich skuteczność ataku była praktycznie zerowa, Sytuacje uratował atak od strony Maracaibo odwodowych dywizji.

Pomimo strat brzeg został zdobyty.
Wkrótce została zajęta bezkrwawo kolejna prowincja Medelin. Na front została dostarczona kolejna dyw. górska. Pierwsze ataki na położone wysoko w górach regiony centralne zostały odparte.
W międzyczasie wybuchła 18 lipca wojna domowa w Hiszpanii. Postanowiliśmy nie miesząc się oficjalnie do polityki w Europie, chociaż nasze sympatia pozostała po stronie socjalistów.
Następnego dnia została zdobyta stolica Kolumbii Bogota, walki w górach i dżungli trwały do ostatecznego zwycięstwa 22 sierpnia.
Po wojnie przystąpiliśmy do intensywnej modernizacji piechoty tak, aby odpowiadały najnowszym standardom, formowania kolejnych garnizonów i jednostek górskich. Skupiliśmy się na rozwoju naukowym opracowując nowoczesne maszyny liczące, wprowadzając odwodowe magazyny z zaopatrzeniem i rozpoczynając testy nowocześniejszych bombowców.
Wzrosła aktywność Brazylii na arenie międzynarodowej, amerykanom zapewniliśmy ciągłość dostaw ropy.
26 października zawarliśmy z USA wielki traktat handlowy, za złoto, kawę, ropę, kauczuk otrzymywaliśmy teraz potrzebne nam ilości węgla oraz duże ilości dewiz. Pieniądze przydały się do poprawiania naszego wizerunku na arenie międzynarodowej.
W listopadzie prezydent Vargas został wysłany przez Organizację do USA, Anglii, oraz Francji, była to wielka kampania



poprawiająca nasz wizerunek, oficjalnie zagwarantowaliśmy tym państwom niepodległość-a sobie neutralność.
Nowy rok przyniósł drobne zmiany w rządzie oraz zmianę polityki naszego rządu w kierunku większego interwencjonizmu.
Została oficjalnie ogłoszona walka o wyzwolenie latynoamerykańskiego proletariatu, już ze swymi zamiarami nie musieliśmy się dłużej kryć.