Ostatni Bastion - AAR sparteński

Odcinek XXII - Antemios II (1444- )

Ostatni Bastion
AAR sparteński

Odcinek XXII
Antemios II (1444-)​

Kiedy Antemios wstępował na opuszczony przez ojca sparteński tron, liczył sobie dwadzieścia cztery lata – nawet, jeżeli wzorem swoich przodków nie dożyłby półwiecza, miał przed sobą co najmniej dwadzieścia lat panowania. Czy tak rzeczywiście będzie – Bóg jeden raczy wiedzieć. Nam przyjdzie skoncentrować się na zaledwie sześciu początkowych latach dość spokojnych rządów – wrogowie zewnętrzni zostali pokonani, natomiast nowych na horyzoncie nie widać, choć na wzrastającą potęgę Francji Tunis patrzył z coraz większym niepokojem. Sytuacja wewnętrzna po buncie mauretańskim również została doprowadzona do stanu równowagi i nad Spartenią po raz pierwszy od naprawdę długiego czasu gorące afrykańskie Słońce zaświeciło nieco jaśniej.

Ze zrozumiałych względów tym razem portretu pośmiertnego nie ma​

Uspokojeniu nastrojów wśród możnych towarzyszyło ochłodzenie stosunków z Bizantyjczykami – dotychczas serdeczne relacje stały się najwyżej poprawne po ostatniej wojnie – Konstantynopol za złe miał Tunisowi wycofanie się w połowie zmagań z papiestwem, co pozwoliło wojskom nieprzyjacielskim na przedłużenie zmagań na wschodzie – cztery lata po rozpoczęciu konfliktu armie obu państw nie były w stanie zaszkodzić przeciwnikowi na tyle, by zdobyć przewagę i, chociaż walki toczyły się na kościelnej ziemi, to straty wśród prawosławnych znacznie przewyższały straty w wojskach katolickich. Na domiar złego, król Michał już w zasadzie całkowicie otwarcie mówił o zmianie korony królewskiej na cesarską – obok podniesienia prestiżu jego państwa i sięgnięcia po dziedzictwo wschodniego Rzymu oznaczałby ten krok również rzucenie rękawicy zachodniej części dynastii. Na to zgodzić mogli się królowie Serbii i Bułgarii, potrzebujący wsparcia w walce z dynamicznie rozwijająca się muzułmańską Raguzą, jednak nie jedna z głównych potęg chrześcijańskiego świata.
W tej skomplikowanej sytuacji basileus Antemios postanowił bliżej przyjrzeć się poczynaniom swoich krewnych, by, w razie potrzeby, zaatakować choćby na polu propagandowym. Doskonała okazja ku temu przydarzyła się, gdy w Tunisie zjawił się, prosząc o ochronę, dziedzic jednego z najznamienitszych konstantynopolitańskich rodów, utrzymujących pozycję w mieście jeszcze od czasów turecko-krzyżowej zawieruchy.

Bogatych uchodźców przyjmą zawsze i wszędzie​

Spokój na granicach i leniwie upływający w stolicy czas pozwoliły monarsze zająć się intensywnie wypełnieniem podstawowego obowiązku wobec państwa i historii, czyli spłodzenia dziedzica. Już od wczesnej młodości Antemios znany był na dworze jako uwodziciel i łamacz niewieścich serc, co kilkukrotnie przywodziło jego ojca do szału, w szczególności zaś, gdy okazało się, iż książę następca tronu ma dziecko z jedną z pokojówek. Młody Spartenos korzystał jednak z życia na tyle, na ile pozwalała mu to jego wysoka pozycja, otwierająca większość pałacowych drzwi – a jeżeli starania w pałacu z jakiegoś powodu kończyły się niepowodzeniem, zawsze pozostawały jeszcze cokolwiek niebezpieczne nocne wyprawy do miasta. Po przywdzianiu korony te ostatnie siłą rzeczy skończyły się, jednak przyzwyczajenia monarchy pozostały niezmienne – jego praca nad przedłużeniem rodu prowadzona była na wielu frontach robót jednocześnie. Na tym głównym zwycięstwo przyszło stosunkowo szybko – już w dwa lata po ślubie króla z Hiszpanką Marią, córką egzarchy walenckiego, para doczekała się córki, a następnie syna, któremu nadano imię Andronik. Szybko jednak okazać się miało, iż żona mogła pochwalić się większymi osiągnięciami na polu przedłużania dynastii od męża – ten jednak przełknął tę zniewagę stosunkowo spokojnie, nakazując jedynie schwytanie i wtrącenie kochanka do więzienia, gdzie miał czekać na wymierzenie sprawiedliwości. Małżonkę trzymał natomiast pod ciągłą obserwacją, by mieć pewność, że kolejni jego potomkowie pochodzić będą z prawego łoża. Szybko okazało się, że królowa ponownie zaszła w ciążę, dając Antemiosowi syna – tym razem ojcostwa nikt nie śmiał kwestionować. Księciu nadano imię Demetriusz, na cześć tragicznie zmarłego stryja monarchy. Niektórzy doszukiwali się w tej decyzji próby łagodnego rozliczenia się z niejasną historią poprzedniego władcy, jednak nie mieli ku temu żadnych solidnych podstaw.

Synowie, czyli jak osiwieć w młodym wieku​

Demetriusz urodził się w roku Pańskim 1449 – tuż za rogiem czekał już nowy, 1450 rok, w którym Spartenia, a wraz z nią cały świat, wkroczyć miała w zupełnie inną epokę. Po zawierusze wieków średnich, nazwanych całkiem trafnie przez Polaków mrocznymi Europa, Afryka i Azja, spadkobiercy Wikingów, Franków, Rzymian, krzyżowców, Wikingów, Mahometa, świętego Piotra i Juliana XIII wkraczali w nowy ład, zbudowany na gruzach starego świata. Czy ten obecny okaże się trwalszy od starego? Bóg jeden wie.

=========================================================================================

W tym miejscu kończy się „Ostatni Bastion”. Dwa lata spędzone na pisaniu tego AAR-u zleciały bardzo szybko, w zasadzie sam nie wierzę, że trwało to tyle czasu. Tytuł okazał się proroczy – jest to zapewne ostatni AAR z CK w dziejach naszego forum, dosłownie i w przenośni – ostatni bastion.
Dziękuję wszystkim stałym, niestałym i przypadkowym czytelnikom za każdą odsłonę i każdy komentarz pod odcinkami. Danke schön, arigatou gozaimasu, köszönöm szépen. Do zobaczenia w kolejnym AAR-ze