Pax Italia!

Witam wszystkich serdecznie!

Poniższy tekst będzie AAR'em z mojej właśnie rozpoczynającej się gry Włochami na poziomie N/N w scenariuszu 1936 (1.3a).
Zapraszam do lektury i jednocześnie proszę o uwagi i sugestie.

Część I.
Unificazione (Zjednoczenie)


Flaga Włoch.


Włochy po wielu stuleciach podziału na niewielkie kraje zostały połączone w jedno silne państwo dopiero we wrześniu 1870 wraz z wkroczeniem wojsk włoskich do Rzymu. 10 lat trwały wojny, rewolucje i zabiegi polityczne scalające półwysep w jeden organizm.
Chociaż Republika Włoska została proklamowana już 17 marca 1861 roku to dopiero zajęcie Wiecznego Miasta i przeniesienie do niego stolicy w lipcu 1871 roku, rozpoczyna nowy rozdział w historii potomków Cezara.
Pod koniec XIX wieku Włochy borykały się z wieloma problemami wewnętrznymi. Ogromne długi zaciągnięte jeszcze przez królestwo Sardynii i Piemontu na sfinansowanie „Armii zjednoczenia” dotkliwie dawały się Włochom we znaki. Do tego dochodziły kolonialne aspiracje Włoch, które z zazdrością spoglądały na rozległe zamorskie tereny posiadane przez Wielką Brytanię i Francję.


Włochy w 1870 roku.

Włochy, mające za sąsiadów dwa potężne państwa – Francję i Austro-Węgry – starały się prowadzić politykę równowagi. W 1882 podpisały pakt obronny z Niemcami i Austro-Węgrami tworząc w ten sposób Trójprzymierze. Jednakże w tajemnicy przed swoimi sojusznikami zaledwie 20 lat później podpisały tajny pakt z Francją, który w zasadzie niwelował udział Włoch w ewentualnej wojnie przeciwko Entencie czyli sojuszowi Francusko-Rosyjsko-Angielskiemu.
Wraz z wybuchem wielkiej wojny Włochy postanowiły pozostać neutralne oświadczając iż sojusz do którego należały był obronnym a to Austria wypowiedziała wojnę Serbii, wobec czego nie obowiązują ich zapisane w nim umowy. Niewiele później bo już w kwietniu 1915 roku podpisały tzw. Pakt Londyński i w miesiąc później wypowiedziały wojnę swoim niedawnym sojusznikom Austro-Węgrom.
Wojna dla Włoch była naznaczona pasmem wielu porażek i niewielu wygranych. Ogromne straty wśród żołnierzy, nieudane ofensywy to chleb powszedni włoskiego żołnierza podczas tego rozdzierającego Europę konfliktu. Jedyne na co stać było Włoską armię to zajęcie kilku niewielkich miejscowości przy granicy z Austrią. Sami jednak musieli cofać się aż nad rzekę Piavę niedaleko Wenecji.
Po zakończeniu wojny Włochy otrzymały znacznie mniejsze terytorium niż im to obiecano, a mianowicie płd. Tyrol i Triest. W żaden sposób nie rekompensowało to strat jakie Włochy poniosły w wyniku tejże wojny i było jedną z poważniejszych przyczyn niezadowolenia społeczeństwa.
Robotnicy pracujący w wymęczonym wojną przemyśle byli kiepsko opłacani i z tygodnia na tydzień, częściej wzniecali strajki. Niepokoje w kraju nasiliły się tak bardzo, że na popularności coraz bardziej zyskiwały partie komunistyczne i hasła nawołujące do rewolucji na wzór rosyjskiej. Liberalny rząd obawiający się wybuchu kolejnej rewolucji bolszewickiej zaczął popierać niewielką partię faszystowską kierowaną przez Benito Mussoliniego. Wynikało to z faktu, że bojówki tej partii, w przeciwieństwie do biernej postawy rządu świetnie radziły sobie z likwidowaniem wciąż przybierających na sile strajków.


Benito Mussolini

W październiku 1922 roku rozpoczął się „Marcia su Roma” czyli Marsz na Rzym, w którym udział wzięło 200 tysięcy członków partii faszystowskiej. Rząd obawiając się przewrotu planował wprowadzenie stanu wyjątkowego i użycie wojska, gwałtownie sprzeciwił się temu król Wiktor Emanuel III, co więcej 29 października zaproponował mu funkcję premiera. Po dotarciu do Rzymu Czarne Koszule witane były owacyjnie przez sympatyków partii i mieszkańców miasta.
W ciągu następnych lat udało się Mussoliniemu rozwiązać problemy z opozycją krępującą ręce przy stwarzaniu z Włoch potęgi. Już w 1926 roku wydano Ustawy Specjalne pozwalające na likwidację wszystkich partii poza faszystowską.
Kolejnym wielkim sukcesem było podpisanie w 1929 roku Układu Laterańskiego i przyznanie zaniedbywanemu przed Wielką Wojna Papiestwu, terytorium wokół placu św. Piotra w Rzymie, na terenie którego powstało państwo Watykan.
W 1934 roku po rozwiązaniu niefaszystowskich związków zawodowych w celu usprawnienia funkcjonowania gospodarki i relacji pomiędzy poszczególnymi grupami społecznymi powołano tzw. Korporacje. Były to instytucje zrzeszające zarówno pracodawców jak i pracowników w 22 gałęziach gospodarki. Dzięki temu że w każdej radzie nadzorczej zasiadali działacze partii, jakiekolwiek konflikty rozwiązywane były bez szkody dla którejkolwiek ze stron.


Plakat propagandowy "Wszystko i wszyscy dla zwyciestwa"

Kolonie Włoskie w roku 1935 obejmowały Somalię, Erytreę i Libię i w związku z tym nie były tak imponujące jak Francuskie czy Brytyjskie i prawdę mówiąc trudno byłoby znaleźć jakieś nabytki bez wchodzenia w konflikt z którymś z tych krajów. Dzięki gwarancjom udzielonym przez Francję na początku stycznia tegoż roku Włochy zdecydowały się na poszerzenie swoich wpływów o Etiopię. Wreszcie marzenia narodu Włoskiego zaczną się spełniać a każdy obywatel będzie mógł być prawdziwie dumny ze swego pochodzenia.


Mapa Europy - 1935

Pod koniec lutego 100 tysięczna włoska armia była gotowa do inwazji. Na szczęście Liga Narodów zgadzała się ze stanowiskiem rządu włoskiego i nie reagowała stanowczo na protesty Etiopii.
W związku iż pokojowe propozycje włączenia tego zacofanego kraju do Włoch zostały odrzucone, a na domiar tego we wrześniu Etiopia rozpoczęła mobilizacje, naczelne dowództwo zadecydowało o prewencyjnym ataku i postanowiło rozpocząć ofensywę.


Włoskie oddziały rozpoznawcze w Etipii.

Do połowy października wojskom Włoskim udało się zająć Adigrat (5.10), Adwę(6.10) i Axum(15.10). W międzyczasie Liga Narodów kłamliwie ogłosiła Włochy agresorem i zapowiedziała wprowadzenie sankcji. 8 listopada zajęte zostało miasto Menele, a cztery dni później generał Graziani rozpoczął natarcie z Somalii.
18 listopada Liga Narodów ogłosiła, że eksport stali i ropy do Włoch jest zabroniony. Poskutkowało to oficjalnym protestem włoskiego rządu oraz odwołaniem reprezentanta. Aby ratować honor Ligii Narodów, 8 grudnia został przedstawiony projekt przygotowany przez szefa brytyjskiego MSZ Samuela Hoare’a oraz francuskiego premiera Pierra Lavala, proponujący zakończenie konfliktu na warunkach wyjątkowo korzystnych dla Etiopii. Włochy uznały, że jako akt dobrej woli są skłonne zaakceptować tą propozycję. Niestety został on bezwarunkowo odrzucony przez przegrywającą wojnę Etiopię co wywołało ogromne zaskoczenie wśród przedstawicieli Ligii oraz zagranicznych obserwatorów przebywających na froncie.


Sytuacja w Afryce.


Włoska armiaa w Afryce


Włoskie lotnictwo w Afryce.


Dzięki trosce Il Duce, włoska armia jest jedną z najpotężniejszych armii na świecie, jednakże potrzeba wysłania tak znacznych sił na front do Afryki spowodowała iż nie wszystkie one posiadają pełny stan osobowy. W związku z tym niezbędne jest w tej chwili podwojenie wysiłków aby w jak najszybszym czasie wszystkie 50 dywizji osiągnęło stuprocentową sprawność bojową.


Skład rządu.

Premier wraz z całym gabinetem postanowił iż do momentu zakończenia kampanii w Afryce nie będą powoływane żadne większe związki lądowe. Zaplanowano także rozwój gospodarki w ściśle określonych kierunkach i wyznaczono zespoły badawczo-wdrożeniowe, mające na celu opracowanie i praktyczne wykorzystanie nowych technologii.


Zespoły badawcze.

Wraz z nastaniem nowego roku zaplanowane zostało także zrewidowanie wszelkich traktatów międzynarodowych.


Traktaty.

Jednakże w tej chwili uwaga całych Włoch skupiona jest na jak najszybszym zakończeniu konfliktu z Etiopią i zniesieniu sankcji niesłusznie nałożonych przez Ligę.

 

Część II.
Sabbia e coraggio (Piach i odwaga)


Noworoczna kampania rozpoczęła się bez jakichkolwiek przeszkód. W swoim marszu ku stolicy Etiopii, wojska włoskie pierwszy opór napotkały dopiero 10 stycznia w prowincji Dese, jednakże po zaledwie jednym dniu walk słabo zorganizowane i kiepsko dowodzone oddziały wroga wycofały się.


Dese.


Już następnego dnia czyli 11 stycznia o godzinie 18.00 wojska zmierzające w kierunku prowincji Dire Dawa natknęły się na resztki sił etiopskich wycofujących się na wieść o klęsce w sąsiedniej prowincji. Walki zakończyły się zaledwie po kilkunastu minutach i wojska włoskie mogły posuwać się do stolicy prowincji bez żadnych problemów.


Dire Dawa.


W następne walki zaangażowany był korpus stacjonujący w Somalii i rozpoczynający marsz ku stolicy właśnie stamtąd. 13 stycznia około południa napotkał w prowincji Moyale siły etiopskie mające za zadanie zająć włoskie posiadłości w Somalii. Na szczęście dzięki bohaterskiej postawie żołnierzy i świetnemu dowodzeniu po jednej dobie walk bitwa zakończyła się zwycięstwem wojsk włoskich. Dzięki tej bitwie otwarta została południowa droga do Addis Ababy.


Moyale.


17 stycznia załoga lekkiego krążownika „Eugenio di Savoia” po raz pierwszy wypłynęła w rejs aby dołączyć do grupy „4a Squadra di Marina”. Jednocześnie szef Marynarki Wojennej, mimo wcześniejszych planów nie podejmowania nowych inwestycji w tym okresie, zadecydował o rozpoczęciu budowy dwóch flotylli okrętów transportowych. Naczelne dowództwo wyraziło na to zgodę zdając sobie sprawę iż utrzymanie zamorskich terytoriów wymaga floty mogącej szybko i sprawnie współdziałać z armią. W tym samym czasie rozpoczęła się akcja mająca zachęcić kobiety do wstępowania do sił pomocniczych Marynarki Wojennej.


Plakat propagandowy "Wstępujcie do sił pomocniczych Marynarki Wojennej".


W dniu 21 stycznia kilka minut po północy w radiu podano informację elektryzująca cały świat. Zmarł Król Wielkiej Brytanii - Jerzy V. Ogłoszono trzydniową żałobę narodową i wstrzymanie w tym dniu ofensywy na froncie. Pięć dni później odbyły się uroczystości pogrzebowe w których uczestniczyli Król Włoch oraz przedstawiciele rządu.


Król Jerzy V.


Pogrzeb Króla JerzegoV.


Przez cały styczeń dyplomacja włoska pracowała ze zdwojonym wysiłkiem aby podpisać kontrakty na dostawę surowców energetycznych, stali czy też ropy. Udało się nawet podpisać kilka umów, jednakże były one zrywane już po kilku dniach pod wpływem nacisków przedstawicieli Ligii Narodów. W związku z tym zdecydowano się na wymianę handlową ze Związkiem Radzieckim, który do tej organizacji nie należał i nie był zobowiązany do przestrzegania sankcji przez nią nałożonych.
Ostatniego dnia stycznia Włoskie bataliony rozpoznawcze napotkały etiopskie oddziały milicji w prowincji Jima, jednakże potyczka zakończyła się oddaniem kilku salw z moździerzy i miała głównie na celu zabezpieczenie lewego skrzydła podczas ataku na stolicę Etiopii.


Jima.


Luty upłynął rządowi włoskiemu na zacieśnianiu współpracy z Jugosławią. W ciągu dwóch tygodni wysłano tam dwie delegacje, których głównym celem było zorientowanie się jak jest traktowana mniejszość włoska w tym kraju oraz zaplanowanie wizyty Króla Włoch w Belgradzie.


Wyniki rozmów z rządem Jugosławi w dniach 2 i 19 II 1936.


Wraz z nadejściem 3 lutego wieczorem rozpoczął się ostateczny szturm na kierunku na Addis Ababę. Rebelianci bronili się zaledwie 12 godzin po czym całkowicie zdezorganizowani wycofali się ze stolicy porzucając sprzęt i rabując mieszkańcom wszelkie środki transportu. Korespondenci wojenni oraz przedstawiciele Ligii Narodów donosili także iż wycofujące się bojówki etiopskie dopuszczały się także napadów na banki i budynki użyteczności publicznej próbując ograbić je ze wszystkiego co stanowić mogło jakąś wartość.


Plan uderzenia na Addis Ababę.


Ostatnią bitwą podczas kampanii etiopskiej był bój u granic prowincji Gambela w dniach 10-11 lutego. Nasze oddziały próbujące zmusić wroga do odwrotu wobec otrzymania przez niego posiłków musiały zakończyć ofensywę i rozłożyć obóz.


Gambela.


Artleria etiopska.


W międzyczasie udało się zrealizować noworoczne założenia związane z uzupełnieniem stanów osobowych całości wojsk. Był to naprawdę duży sukces dowództwa włoskiego, które za następny cel postawiło sobie zmodernizowanie całości armii do najnowszych dostępnych standardów, a następnie w miarę możliwości rozwój sił pancernych, wyznaczenie nowych dowództw dla poszczególnych okręgów wojskowych, a także, co najważniejsze, całkowitą reorganizację struktury Armii.



Pierwsze jadnostki w Addis Ababie.


Włoski oficer na lotnisku w Addis Ababie.

22 lutego, dokładnie w południe pierwsze oddziały włoskie dotarły do przedmieść miasta Addis Ababa. Mieszkańcy spontanicznie zorganizowali festyn na cześć jednostek wkraczających do miasta, a lokalni przedstawiciele elit z ulgą przyjęli wiadomość o przyłączeniu Etiopii do królestwa Włoch.


Przyłączenie ziem Etiopii do Włoch.


Tego samego dnia podano do wiadomości w radiu informację o wkroczeniu Włochów do Addis Ababy. Po przemówieniu radiowym Króla oraz Duce zorganizowano w Rzymie paradę wojskową oraz pokaz sztucznych ogni. W całym mieście powiewały flagi narodowe a wielu młodych Włochów jeszcze tego samego wieczora zaciągnęło się do armii. Z całej Europy nadsyłano depesze i noty dyplomatyczne mówiące o tym iż zagraniczne rządy są ukontentowane z rychłego zakończenia konfliktu z etiopskimi buntownikami i wprowadzenia tam rządów włoskich, gwarantujących stabilizację i poprawę życia mieszkańców regionu. Na przyjęcie zorganizowane w pałacu królewskim zaproszono wszystkich zagranicznych dyplomatów rezydujących wówczas w Rzymie. Wszyscy przybywające składali serdeczne gratulacje na ręce samego Króla.
Wojna ta, określana przez wielu obserwatorów jako „Wojna będąca przykładem humanitaryzmu”, pokazała iż działania wojenne można prowadzić w sposób nie szkodzący ludności cywilnej. Tym bardziej jeśli jest ona prowadzona w jej interesie. Oprócz tego uzmysłowiła wielu potencjalnym wrogom Włoch, że armia tego kraju jest świetnie dowodzona i przygotowana na każdy konflikt jaki ktoś mógłby nieopatrznie rozpętać.
Wojska włoskie istotnie spisały się w tej wojnie bardzo dobrze. Już trzy tygodnie po rozpoczęciu ofensywy noworocznej pierwsze oddziały dotarły do Gender (21 I) i do Dire Dawa (22 I). Następnie do Ginir (30 I) i do Dese (3 II), aby po przegrupowaniu ostatecznie zająć Addis Ababę (22 II). Straty po obu stronach nie były wielkie. Włosi stracili około 200 zabitych i 1500 rannych, natomiast po stronie etiopskiej straty są szacowane na około 5500 zabitych i rannych oraz 25000 wziętych do niewoli.


Spontaniczne obalanie pomników poprzedniej dyktatury.


Decyzją rządu z dnia 20 lutego ogłoszono amnestię dla wszystkich walczących po stronie dyktatora Etiopii o ile dobrowolnie złożą broń w najbliższym posterunku wojskowym. Rozpoczęto także formowanie nowych sił policyjnych mających na celu zwalczanie niewielkich band grasujących po wsiach oraz walkę z korupcją, która za poprzednich władz osiągała czasami niewyobrażalne rozmiary i doprowadzała do ubożenia mieszkańców. Od tej pory wraz z Błogosławieństwem Króla Włoch i Cesarza Etiopii - Wiktora Emmanuela III kraina ta rozwijać się będzie spokojnie i pomyślnie.


Nowootwarty oddział Banku Włoch w Addis Ababie.

 

Część III.
Respiro (Oddech)


Po ustabilizowaniu sytuacji w Etiopii, społeczeństwo włoskie przepełnione było dumą ze swojej armii, swojego kraju, swojego Króla ale przede wszystkim z Duce.


Przegląd wojsk powracających z Afryki.


Książki opisujące historię starożytnego Rzymu, okres jego potęgi i chwały rozchodziły się w kilkuset tysięcznych egzemplarzach. Na ustach wszystkich obywateli były opowieści o wielkości Italii – o czasach gdy całe Morze Śródziemne było pod włoskim panowaniem. Żadne inne lekcje w szkole nie cieszyły się takim zaangażowaniem wśród uczniów jak historia.


Mussolini podczas wizyty w szkole.


Jednak społeczeństwo nie mogło się najeść zwycięstwami na polu walki i opowieściami o wiecznym mieście. Co więcej, wraz z zakończeniem działań militarnych w Afryce oczekiwano wzrostu płac i powszechniejszej dostępności wszelakich dóbr luksusowych. Rząd doskonale zdawał sobie z tego sprawę i podjął wysiłki mające na celu podniesienie statusu praworządnych obywateli Włoch.
Pensje zgodnie z oczekiwaniami wzrosły. Przeciętnie zarabiający Włoch nie musiał sobie niczego odmawiać, co więcej dzięki roztropnej polityce państwa, preferencyjnym kredytom i pomysłowości włoskich konstruktorów, każda włoska rodzina mogła sobie pozwolić na zakup nowego produktu firmy FIAT jakim był model Topolino 500.



Plakaty reklamujące nowy model firmy FIAT.



Najnowsze modele Lancii.

Także gwałtowny rozwój lotnictwa i Włoskich Linii Lotniczych spowodował wzmożoną turystykę, głównie do afrykańskich prowincji. Włosi od tej pory mogli spędzać wakacje także poza słoneczną, piękną Italią. Stali się pełnoprawnymi obywatelami nie tylko Europy ale i świata.



Plakaty reklamujące Włoskie Linie Lotnicze


Naczelne Dowództwo niezwłocznie po zdobyciu stolicy Etiopii zadecydowało o rozlokowaniu armii wschodnioafrykańskiej na terenie posiadłości w Somalii i Etiopii. Większość sił skupiono na północy i wschodzie tak aby żołnierze wracający do domów na urlopy nie musieli pokonywać wcześniej ogromnych obszarów pustyni. Już 22 lutego złożono zamówienie na partię maszyn, z których miano sformować kolejną eskadrę bombowców morskich.
2 kwietnia zakończono prace przy kolejnej flotylli okrętów podwodnych, a dwa tygodnie później (13 IV) dwie flotylle okrętów transportowych. Tego samego dnia podjęto decyzję o rozpoczęciu prac nad kolejnymi dwiema, których ukończenie zaplanowano na pierwszą połowę lipca.
Od początku marca Dowództwo Armii zgodnie z planami wydało rozkaz o przezbrojeniu wojsk zgodnie z najnowszymi standardami obowiązującymi w najnowocześniejszych armiach świata. Jednostki tego typu użyte w Etiopii pokazały iż ogromne znaczenie ma ekwipunek używany na polu walki. Jako iż większość dywizji stacjonujących w Europie posiadało sprzęt nie spełniający założonych wymogów przewidziano zakończenie tego procesu na lipiec 1937 roku.
Wraz z nadejściem czerwca podjęto też decyzję o reorganizacji armii. Dotychczasowy, jeszcze wielkowojenny podział okręgów wojskowych, armii i korpusów nie odpowiadał przyjmowanym przez Sztab założeniom. Zdecydowano się na utworzenie w miarę możliwości korpusów składających się z trzech dywizji. Oczywiście zwiększono też samodzielność poszczególnych dowódców, którzy w miarę aktualnych potrzeb mogli na powierzonym sobie odcinku, dowolnie modelować strukturę jednostki.
Oprócz tego zdecydowano się na przebazowanie części jednostek znad granic z sąsiadującymi krajami, a zwolnione w ten sposób jednostki przeniesione zostały do prowincji La Spezia, czyli tam gdzie stacjonuje gros włoskiej floty transportowej.
Mniejsza restrukturyzacja spotkała także Marynarkę. Z poszczególnych flot wydzielono starsze jednostki i przeznaczono je głównie do działań pomocniczych i patrolowych. Miało to na celu zwiększenie zasięgu danych związków taktycznych.
Najmniejsze zmiany spotkały lotnictwo. Oprócz drobnych przebazowań poszczególnych eskadr, zwiększono jedynie siłę bojową bombowców morskich łącząc wszystkie trzy eskadry w jeden związek taktyczny.


Włoskie samoloty mysliwskie gotowe do startu.


Włoskie oddziały rozpoznawcze podczas jednej z parad.

Także dyplomacja włoska nie próżnowała. Najwięcej zajęć miała ambasada w Belgradzie, planująca wizytę Króla Emanuela III w tymże mieście (27 V). W sumie w okresie od końca lutego do połowy lipca odbyło się siedem wizyt przedstawicieli włoskiego rządu. Każda z nich zakończyła się niewątpliwym zacieśnieniem stosunków z Jugosławią i oprócz podpisanych kilku umów i porozumień głównie na tle kulturalnym i handlowym znacząca poprawiła wizerunek państwa włoskiego u wschodnich sąsiadów.


Rezultat wizyty Króla Emmanuela III w Jugosławi.


Parada wojsk Jugosłowiańskich.


W owym czasie Wielka Brytania jak i Francja zaczęły nieco zazdrosnym okiem spoglądać na coraz lepiej prosperujące Włochy. Szybkie rozwiązanie sytuacji w Etiopii było im jak najbardziej nie na rękę, ponieważ podnosiło rangę Włoch w Lidze Narodów zdominowanej dotąd przez te dwa kraje. W związku z tym rząd włoski rozpoczął poszukiwanie innego partnera w Europie. Wybór padł na Niemcy i był on niejako oczywisty. Kanclerz Rzeszy od dawne nie krył sympatii do Włoch. W związku z tym w dniu 26 marca przybył na trzydniową wizytę do Rzymu jednocześnie zapraszając Il Duce na rewizytę do Berlina. Odbyła się ona w dniach 23 – 26 czerwca. Dzięki tym dwóch wizytom udało się podpisać dwie umowy handlowe, zastępujące dotychczasowe nie tak atrakcyjne dla Włoch kontrakty. Włoska prężnie rozwijająca się gospodarka w zamian za sprzęt wojskowy miała otrzymywać z Niemiec głównie surowce energetyczne, metale i gotówkę.


Wynik zabiegów dyplomatycznych Niemiec.


Ceremonia podczas wizyty Hitlera we Włoszech.


Mussolini z Hitlerem podczas wizyty w Berlinie.


W związku z tak wieloma zajęciami pochłaniającymi włoską dyplomację niemożliwe było dopilnowanie wszystkich umów i układów podpisanych z innymi państwami europejskimi. Tak więc traktat o nieagresji z Hiszpanią kończący swoją ważność w dniu 30 marca nie został ponownie podpisany.


Koniec paktu o nieagresji.


Włoska gospodarka rosła z dnia na dzień niemal w oczach. Także wybitni naukowcy i zespoły projektowo badawcze nie próżnowały w tym czasie. Od początku maja do końca czerwca dokonano wielu odkryć jednocześnie podejmując nowe wyzwania.


Włoskie projekty badawcze.


Pierwszy miesiąc lata upłynął niezwykle spokojnie. Włosi spokojnie chodzili do pracy lub wyjeżdżali na wakacje. Na ulicach wielkich miast można było spotkać wielu zagranicznych turystów będących pod wrażeniem zarówno zabytków jak i bardzo dużej ilości samochodów na ulicach.
Nikt nie spodziewał się wiadomości jaka obiegła Europę 18 lipca rano. W Hiszpanii wybuchła wojna domowa. Komuniści wspierani przez ZSRR, postanowili przejąć władzę w kraju i wypowiedzieli bratobójczą wojnę swoim rodakom. Wszystkie narody europejskie wstrzymały oddech. Rząd włoski jeszcze raz okazał się niezwykle przewidujący zrywając umowy handlowe ze Związkiem Radzieckim. Żaden obywatel nie miał wątpliwości jak okrutny i zdradziecki jest ten system.


Rozdarta Hiszpania.


Kochający pokój naród włoski, tłumnie zebrał się tego dnia w kościołach modląc się za ofiary.

 

:shock:

wersja 1.3a, stan na 1 I 1936:



[ Dodano: Nie Lis 27, 2005 8:13 pm ]

Sęk w tym że Jugosławia jest raczej niechętna oddaniu spornych terenów w prawowite ręce. Dlatego też staram się poprawić swoje relacje z nią.

 

Część IV.
Spagna (Hiszpania)


Wybuch wojny domowej w Hiszpanii odbił się głębokim echem w całej Europie. Poszczególne państwa opowiadały się po jednej bądź drugiej stronie konfliktu. Największym zaskoczeniem dla rządu oraz narodu włoskiego był fakt iż komunistyczni rebelianci otrzymali wsparcie nie tylko Związku Radzieckiego ale także ciche poparcie Francji i Wielkiej Brytanii. W związku z tym faktem rządy Włoch oraz Niemiec w dniu 21 lipca zdecydowały się twierdząco odpowiedzieć na prośbę generała Franco o dostawy sprzętu wojskowego. W tym samym czasie rozpoczęto kwesty wśród obywateli mające na celu wspomożenie ofiar tej wojny.


Franco prosi o pomoc.


Przez cały dzień 22. lipca trwało nadzwyczajne zgromadzenie Włoskiej Rady Najwyższej. Dyskutowano na temat ustosunkowania się Włoch do sytuacji w Hiszpanii. Tuż przed północą podjęto wszelkie decyzje, których realizacje postanowiono rozpocząć następnego dnia o świcie.
Z dniem 23 lipca o godzinie 6.00, ambasador Republiki Włoch w Madrycie wręczył Ministrowi Spraw Zagranicznych tzw. Republiki Hiszpanii akt wypowiedzenia wojny, po czym wraz z pozostałymi pracownikami ambasady powrócił do kraju.


Wojna.


Tego samego dnia jednostki stacjonujące w prowincji La Spezia postawiono w stan najwyższej gotowości. Trzy dywizje piechoty oraz trzy dywizje kawalerii otrzymały rozkaz wymarszu w stronę portu i załadunku na oczekujące tam okręty. Z portu w Sardynii wypłynęła flota kierująca się do wybrzeży Hiszpanii w celu ubezpieczania floty transportowej.


Wymarsz do portu.


Na wieść o decyzji rządu, zapanował w kraju niewielki niepokój wśród społeczeństwa, obawiano się iż kolejna wojna będzie równoznaczna z ograniczeniem rynku artykułów codziennego użytku. Na szczęście rząd włoski przewidział taką sytuację i zdecydował o nie przestawianiu potencjału przemysłowego Włoch na produkcję wojenną w związku z czym obawy obywateli zaczęły się szybko rozwiewać.
Wraz z nadejściem pierwszych oznak poranka 26 lipca pierwsze włoskie oddziały wylądowały w prowincji Murcia nie napotykając praktycznie żadnego oporu. W związku z tym zdecydowano iż do Hiszpanii zostanie przerzuconych 15 dywizji. Siły te powinny być w stanie pokonać znacznie liczniejsze lecz słabo wyszkolone i zorganizowane siły komunistycznych rebeliantów.
Korpus piechoty zaraz po wylądowaniu skierował się na północ w stronę Madrytu do prowincji Albacete. Natomiast znacznie szybsze jednostki kawalerii podążyły na zachód, poprzez Jaen do Malagi bezpośrednio sąsiadującej z brytyjskim Gibraltarem.


Kierunki natarcia.


Pierwsze walki i pierwsze zwycięstwo na froncie wojska Włoskie zanotowały 1 sierpnia, kilka godzin po rozpoczęciu XI Igrzysk Olimpijskich w Berlinie.
Włoscy sportowcy walczący w Berlinie nie ustępowali w niczym swoim braciom w Hiszpanii walczącym o pokój i broniących Europy przed zalewem komunizmu.
W ciągu dwóch tygodni zmagań studwunastoosobowa ekipa Włoskich sportowców zdobyła 19 medali.


Ceremonia inauguracyjna podczas XI Igrzysk Olimpijskich.


Pięć takich krążków przywieźli włoscy sportowcy do ojczyzny.


Pływaczki Niemiec, Włoch i Jugosławii.


Następne walki, w których Włoskie oddziały zmuszone były wziąć udział nastąpiły 7 sierpnia w Maladze. Po czterogodzinnej wymianie ognia komuniści wycofali się do leżącej na wschodzie Almerii, która została opanowana przez Włoską piechotę 17 sierpnia.


Kawaleria włoska w drodze do Malagi.


Walki o Malagę.


Trzy dni wcześniej, zgodnie z planem zakończyła się produkcja ostatniego bombowca, który miał wejść w skład eskadry stacjonującej odtąd w Wenecji. Szef lotnictwa złożył zamówienie na produkcję kolejnych samolotów, mających stworzyć dwie nowe eskadry, jedna po drugiej.


Włoskie myśliwce nad Hiszpanią.


Ciężkie trzydniowe walki (18-20 VIII) stoczyły wojska Włoskie podczas marszu na Badajoz, leżącego przy granicy z Portugalią, kontrolę nad prowincją udało się przejąć już 25 sierpnia. Dzień później Włosi zostali gorąco przywitani przez mieszkańców Huelvy.


Walki o Bodajoz.


Pod koniec sierpnia Włoskie dowództwo podjęło decyzję o rozpoczęciu ofensywy mającej na celu wyzwolenie Madrytu. W związku z tym postanowiono poczekać aż oddziały Włoskiej armii dotrą do prowincji Salamanca (3 IX) i Guadalajara (10 IX).


Walki o Guadalajarę.


Walki o byłą stolicę Hiszpanii trwały zaledwie trzy dni. Siły komunistów liczyły około 6 dywizji. Podczas obrony chwytali się najróżniejszych sposobów aby powstrzymać Włoską Armię Wyzwoleńczą. Nie zdało się to na nic. Wraz z nadejściem 14 sierpnia rebelianci wycofali się. Włosi dotarli tam 20 sierpnia zastając miasto ograbione, ale pełne szczęśliwych i wiwatujących obywateli. Podczas przemarszu przez główną ulicę miasta na balkonach powiewały flagi Włoch, a w oknach wciąż było słychać gracias.


Walki o Madryt.


Zniszczone przedmieścia Madrytu.


Włoskie wojska wkraczające do Madrytu.


Włoskie flagi w Madrycie.


Ostatnim etapem wypędzania komunistów przez wojska włoskie było zdobycie Siguenzy (7 X) i po dwudniowych walkach (12-13 X), Valladolid (16 X).


Walki o Valladolid.

Przez cały okres pobytu wojsk w Hiszpanii, naród włoski nie zapominał o niewinnych ofiarach tego konfliktu. Już w tydzień po lądowaniu w Murcii zorganizowany został korpus lekarzy-wolontariuszy, który aktywnie działając na obszarach kontrolowanych przez włoską armię uratował setki istnień.


Włoscy lekarze.


Sieroty z domu dziecka zniszczonego przez komunistów.


Lato upłynęło dyplomacji włoskiej na spotkaniach z zagranicznymi ambasadorami i przedstawicielami europejskich potęg. Pracownicy MSZ dokonali niesamowitej wręcz pracy. 25 sierpnia podczas zgromadzenia Ligi Narodów dotyczącego wojny domowej w Hiszpanii przemówienie włoskiego reprezentanta spotkało się z ogólnoświatowym zrozumieniem i poparciem dla działań rządu włoskiego.
Także postawa społeczeństwa Italii godna była podziwu. Zbiórka na rzecz ofiar, korpus lekarzy i pełne poparcie połączone z zaufaniem dla działań rządu, to postawy jakimi nie mogło się pochwalić żadne inne społeczeństwo na kontynencie

Także włoskie elity naukowe nie próżnowały w tym czasie. W dniu 8 października ogłoszono zakończenie ostatnich testów nad wczesną artylerią p-panc. i natychmiast rozpoczęto prace nad wczesną artylerią polową.
Pobyt poszczególnych oddziałów poza Włochami nie przeszkodził we wdrażaniu programu unowocześniania armii. Również flota transportowa powiększyła się o kolejną flotyllę, która wpłynęła do portu w Genui 6 października.
Kres hiszpańskiej wojnie domowej położyła ofensywa wojsk podlegających generałowi Franco. 22 października jego oddziały wkroczyły do ostatniej prowincji zajmowanej przez rebeliantów. Jeszcze tego samego dnia w Madrycie odbyła się parada zwycięstwa oddziałów Włoch i płn. Hiszpanii.


Przyłączenie terytoriów zachodnich do Włoch.


Parada zwycięstwa w Madrycie.

Ostatnim krokiem jaki musiał podjąć rząd Imperium Włoskiego były negocjacje w sprawie podziału terytoriów na półwyspie Iberyjskim.


Europejskie terytoria Imperium Włoskiego.

 

Część V.
Connazionalen (Rodacy)


Rząd włoski doskonale zdawał sobie sprawę iż Madryt powinien wrócić w ręce bratniego narodu hiszpańskiego. Tak więc postanowiono iż tereny łączące go z północną częścią półwyspu zostaną także przekazane pod kontrolę wojsk północnohiszpańskich.
Było to ogromne zaskoczenie dla Franco i jego współpracowników. Wielu Hiszpanów obawiało się iż Włosi rozpoczną okupację ich ojczyzny. Stało się jednak inaczej. Rząd włoski nie tylko nie zatrzymał dla siebie terenów, z których przepędził komunistów ale na dodatek zdecydował się przekazać nowopowstającemu rządowi Hiszpanii miliard funtów szterlingów na odbudowę zniszczeń wojennych.


Przekazanie Madrytu.


Opinia międzynarodowa była niezmiernie zaskoczona tym faktem i z ulgą przyjęła deklarację Franco o przekazaniu w zamian Włochom Sevilli oraz hiszpańskich posiadłości w płn. Maroku.


Granica pomiędzy Imperium Włoch a Północną Hiszpanią.


Ostatnie miesiące roku 1936 upływają pod znakiem nieustającego wzrostu gospodarczego. Poziom życia przeciętnego Włocha jest znacznie wyższy niż mieszkańca Francji czy Wielkiej Brytanii. Tegoroczny nieurodzaj w tych dwóch krajach dał się dotkliwie we znaki ich obywatelom.


Kolejki po żywność w Londynie.


Jedyne co spędzało sen z oczu włoskim przedsiębiorstwom to brak surowców. Włochy muszą eksportować olbrzymie ilości materiałów energetycznych i stali. Na szczęście dla rządu świetne stosunki z III Rzeszą, pozwalają na sprowadzanie ich w zamian za wysokiej jakości wyroby naszego przemysłu.


Sztandarowy produkt włoskiej motoryzacji - Alfa Romeo.


W ciągu pierwszych dziesięciu dni grudnia niezastąpione, włoskie zespoły badawcze zakończyły prace nad trzema niezwykle ważnymi projektami. Technicy z FIATa przedstawili projekt praktycznego zastosowania odwodowych warsztatów naprawczych dla naszej armii, projektanci ze stoczni Cantilei Naviali Riuniti ukończyli prace kreślarsko-testowe nad lotniskowcami, natomiast sztabowcy pod kierunkiem Pietro Badoglio – wicekról Włoskiej Afryki Wschodniej a zarazem szef sztabu armii – zakończyli prace nad wprowadzeniem do armii doktryny wojny pozycyjnej.

Wraz z nadejściem drugiej dekady grudnia podjęto decyzję o powołaniu nowej jednostki dowództwa. A już dwa tygodnie później (27 XII) zakończono wodowanie ostatniego statku wchodzącego w skład nowej flotylli transportowej. Jednocześnie rozpoczęto pracę nad kolejną serią okrętów transportowych, które miały być zwodowane 15 marca. Następnie zaplanowano jednoczesną produkcję dwóch flotylli niszczycieli mających za zadanie osłanianie nowotworzonej floty transportowej.


Zadania produkcyjne w grudniu 1936 roku.


W dniu 20 stycznia został podpisany dokument nazwany „Paktem antykominternowskim” Był to niewątpliwie ogromy sukces dyplomacji jak i całego społeczeństwa włoskiego dzielnie walczącego z komunizmem w Europie.


Ceremonia podpisania Paktu.


Pożegnanie Hitlera i Mussoliniego na lotnisku.


3 lutego z ambasady włoskiej w Belgradzie napłynęły bardzo niepokojące wiadomości. Rząd jugosłowiański oświadczył iż jedynym narodem posiadającym od tej pory wszelkie prawa obywatelskie w tym kraju są Serbowie, Bośniacy i Chorwaci. Wszystkie inne narody zamieszkujące ten kraj pozbawione zostają możliwości udziału w referendach, głosowaniach oraz zajmowania stanowisk państwowych poza tymi najniższego szczebla. Zakazano także nauki w językach innych niż państwowe. Podczas najbliższego zgromadzenia Ligi Narodów przedstawiciel Włoch wygłosił oficjalny sprzeciw przeciwko takiemu traktowaniu mniejszości w tymże kraju. Ogłosił też, iż mieszkańcy Jugosławii posiadający włoskie korzenie mogą być pewni iż ojczyzna nie pozostawi ich osamotnionych.
Już następnego dnia po ogłoszeniu zatrważającej decyzji Belgradu, mieszkańcy większych miast Włoch wyszli na ulice demonstrować swoje niezadowolenie z takiego traktowania rodaków i prosząc rząd o jak najszybsze podjęcie działań mających na celu ochronę interesów Imperium Włoskiego. Szacuje się iż pod ambasadą Jugosławii w Rzymie zebrało się 350 tysięcy ludzi. Co niezwykle zaintrygowało reporterów prasy zagranicznej to fakt iż nie doszło do najmniejszego przejawu agresji w kierunku pracowników ambasady.


Demonstracja po ambasadą Jugosławii w Rzymie.


W związku z faktem iż Liga Narodów postanowiła nie komentować zaistniałej w Jugosławii sytuacji uznając iż jest to wewnętrzna sprawa tego kraju a poparcie Włochom wyraziły jedynie Niemcy, w dniu 12 lutego rząd Imperium Włoskiego zwrócił się do Jugosławii o przekazanie terenów nad Adriatykiem - zamieszkanych w znacznej mierze przez osoby włoskojęzyczne – pod kuratelę Ligi Narodów pod przewodnictwem Włoch. Jugosławia natychmiast odmówiła.


Tereny w Jugosławii zamieszkane przez Włochów.


Pomimo napiętej sytuacji międzynarodowej, Włosi prowadzą spokojne, normalne życie. Wielu z tych, którzy nie wyjechali na wakacje poza półwysep latem, zrobiło to w czasie ferii zimowych. Marokańskie wybrzeże w lutym i kwietniu przeżywało prawdziwy najazd turystów, nie tylko z Włoch ale także z zaprzyjaźnionych Niemiec.


Jedno z nowopowstałych lotnisk w Maroku.


Tam gdzie budowa pasów startowych była niemożliwa radzono sobie w inny sposób.


Pod koniec kwietnia nastąpił istotny przełom w przemyśle państwa. Dzięki wysiłkom badaczy i techników z biura projektowego Societa Montecatini do powszechnego użytku wprowadzone zostają ulepszone narzędzia mechaniczne znacznie zwiększające potencjał prężnego przemysłu włoskiego. Nikt nie ma wątpliwości, iż Włochy zmierzają ku świetlanej przyszłości w nowej Europie.


Potencjał gospodarczy Włoch w maju 1937.


Wraz z nadejściem maja rozpoczęła się w Paryżu wystawa międzynarodowa. Włoskie stoisko usytuowane tuż nad Sekwaną zapewniało odwiedzającym wszelkie informacje na temat Imperium.


Pawilon włoski podczas wystawy w Paryżu.


Folder reklamowy zachęcaący do odwiedzenia Włoch.


Włoska superlokomotywa eksportowana między innymi do Polski.


Nie próżnują także włoscy dyplomaci. W kwietniu i maju trzykrotnie przedstawiają propozycje przekazania nadmorskich terenów Jugosławii, pod opiekę Lidze Narodów. Belgrad jednak konsekwentnie odmawia, twierdząc iż jeśli Włosi będą dalej ingerować w wewnętrzne sprawy królestwa to spór ten zostanie rozwiązany środkami innymi niż dyplomatyczne. Tuż po ostatnich rozmowach został wydalony z Belgradu ambasador Włoch, a wojska Jugosłowiańskie postawione w stan najwyższej gotowości.


Odprawa wojsk jugosłowiańskich w przygranicznej miejscowości.


Naczelne dowództwo włoskie wobec tak oczywistego i jawnego aktu agresji także ogłosiło natychmiastową mobilizację oraz przerzuciło większość sił nad granicę z Jugosławią w celu obrony Imperium przed atakiem.


Rozmieszczenie wojsk włoskich przed Jugosłowiańską agresją.

 

Ja teraz proponuje po rozprawie z Jugosławią, zaatakować Portugalie i przejąć ich posiadłości na dalekim wschodzie skąd mógłbyś zaatakować... Chiny :wink: :mrgreen:

 

Część VI.
Confusione (Zamieszanie)


29 maja 1937 roku Imperium Włoskie zostało wplątane w kolejną w swojej historii wojnę. Tym razem była ona o wiele bardziej dotkliwa niż wszystkie poprzednie, ponieważ rozpętana została przez bezpośredniego sąsiada, z którym włoskie państwo jak i obywatele próbowali aż do ostatniej chwili podtrzymywać jak najlepsze stosunki.


Jugosłowiańska agresja wywołuje wojnę.


Wojska włoskie przeprowadziły atak w trzech kierunkach. Na graniczące z Imperium Rijekę i Ljubljanę oraz desantując dwie dywizje na plażach Dubrovnika. Kolejne natarcie przeprowadzone zostało na plaże prowincji Split.


Kierunki natarcia.


Desant w Dubrovniku.


Już podczas pierwszych walk okazało się iż armia jugosłowiańska nie ma zbytniej woli walki, a dowództwo myśli tylko i wyłącznie o opóźnianiu pochodu wojsk włoskich.
W ciągu pierwszych dni walk żołnierze Imperium Włoskiego zajęli Dubrovnik (1 VI), Split (2 VI), Ljubljanę (6 VI) i Rijekę (7 VI). Armia Włoch po raz kolejny udowadniała swoją sprawność, a żołnierze po raz kolejny udowadniali, że waleczny duch Rzymskich Legionów nie jest tylko wspomnieniem.


Porzucony sprzęt jugosłowiański.


Niestety politycy niektórych krajów zapomnieli jak ważne jest wzajemne poszanowanie polityki zagranicznej poszczególnych państw i na fali szalejącego w ich krajach populizmu szefowie rządów Grecji (1 VI), Turcji (2 VI) i Francji (2 VI) zrywają obowiązujące jeszcze przez pół roku pakty o nieagresji. Był to prawdziwy cios dla pokoju nie tylko w regionie ale i w całej Europie. Głowy niektórych państw mówiły nawet o burzeniu przez te kraje ładu wersalskiego.


Grecja zrywa pakt o nieagresji.


Wobec narastającej presji w stosunku do rządu Włoch i oskarżaniu go przez niektórych polityków potęg europejskich o prowadzenie agresywnej polityki zagranicznej w dniu 12 czerwca zaproponowano Jugosławii zawieszenie broni. Propozycja została odrzucona.

W międzyczasie grupa techników z firmy Macchi zakończyła opracowywanie planów dotyczących budowy wczesnych lotniskowców. Rezultaty były na tyle zadowalające i optymistyczne, że admiralicja natychmiast zleciła im kontynuację prac nad kolejną wersją tej jednostki, która mogłaby pod względem wszystkich parametrów konkurować z dowolnymi jednostkami będącymi w tej chwili w użyciu na świecie.

13 dzień czerwca rzeczywiście okazał się w 1937 roku pechowy dla Włoch. Tego bowiem właśnie dnia wojnę Imperium Włoskiemu wypowiedziała Turcja.


Turcja wypowiada wojnę Włochom.


Trudno wywnioskować co w ten sposób uzyskać chciała Turcja. Jeszcze tego samego dnia wydano Włoskiej flocie rozkaz wypłynięcia w pobliże Krety i patrolowanie tamtejszych wód w celu przechwycenia ewentualnych flot desantowych zmierzających w stronę półwyspu apenińskiego. Jednakże do końca czerwca statki włoskie nie napotkały ani jednego wrogiego okrętu. Najwyższe dowództwo doszło do wniosku iż zachowanie Turcji ma jedynie na celu próbę zwiększenia jej prestiżu w oczach zachodniego świata, w związku z tym zdecydowano się nie podejmować żadnych działań ofensywnych przeciwko państwu tureckiemu.

Po dwóch tygodniach patowej sytuacji we wschodniej części Morza Śródziemnego, rząd włoski zdecydował się podjąć z Turcją rozmowy pokojowe. Mediacji w tej sprawie podjęła się Wielka Brytania. W dniu 30 czerwca na zaproszenie premiera Neville’a Chamberlain’a, przybyli do Londynu przedstawiciele dyplomacji Włoch i Turcji. Niestety już po pół godzinie zostały one zerwane przez polityków Tureckich, którzy domagali się natychmiastowego i bezwarunkowego przekazanie włoskiej Libii, zanim będzie można w ogóle rozmawiać o zawieszeniu broni.


Neville Chamberlain.


Wiadomość o imperialistycznych zapędach rządu tureckiego szybko obiegła cały świat. Oburzona tym faktem i w pełni popierająca stanowisko Imperium Włoskiego, III Rzesza 2 lipca wypowiedziała Turcji wojnę. Fakt ten miał znaczenie bardziej symboliczne i pokazywał światu iż żadne państwo nie powinno sobie pozwalać na agresywną politykę wobec przyjaciół narodu niemieckiego.

Tymczasem sytuacja w Jugosławii z dnia na dzień stawała się coraz bardziej korzystna dla armii włoskiej. Z początkiem lipca kontrolowała już ona prawie połowę terytorium Jugosławii biorąc do niewoli ponad 200 tysięcy wrogich żołnierzy.


Sytuacja na froncie w Jugosławii 1 VII 1937 roku.


3 lipca był kolejnym dniem tego roku, gdy niemal wszyscy Europejczycy popadali w zdumienie i przerażenie. Kilka minut po godzinie 6 rano, dogorywająca Jugosławia honorując gwarancje dane Turcji wypowiada wojnę Rzeszy Niemieckiej. Państwo które praktycznie zaczyna znikać z mapy i przegrywa z mniej licznymi siłami włoskimi bitwę za bitwą decyduje się na krok nie dający się rozsądnie wytłumaczyć.


Jugosławia wypowiada wojnę III Rzeszy.


Niemcy nie mogą podjąć działań militarnych przeciwko Jugosławii ponieważ nie posiadają z tym krajem ani granicy lądowej ani floty transportowej mogącej przewieźć odpowiednio liczne jednostki Wehrmachtu w rejon konfliktu. W związku z tym niemiecka dyplomacja podejmuje działania mające na celu pozyskać na Bałkanach sojuszników w postaci Rumunii i Bułgarii. 6 lipca rozmowy z tymi krajami kończą się sukcesem. Dokładnie w południe ogłoszone zostaje powstanie sojuszu noszącego od tej pory nazwę „Oś”. Wraz z momentem przystąpienia do Osi, Rumunia i Bułgaria wypowiadają wojnę Jugosławii i rozpoczynają działania zbrojne przeciwko niej.


Powstanie "Osi".


Cztery dni później, czyli 10 lipca ujawniona została informacja, która zaniepokoiła cały świat. Turcja przystąpiła do Kominternu. Tego samego dnia ZSRR oraz marionetkowe państewka azjatyckie kierowane przez rząd w Moskwie wypowiadają wojnę Bułgarii a co za tym idzie jej sojusznikom czyli Rumunii i III Rzeszy.


ZSRR wypowiada wojnę Bułgarii.


Dwa dni później Moskwa wypowiada wojnę Imperium Włoskiemu.


ZSRR wypowiada wojnę Włochom.


Londyn, Paryż, Waszyngton i Tokio stawiają na nogi całą swoją dyplomację próbując uchronić Europę od konfliktu, który mógłby przerodzić się w kolejną Wielką Wojnę. Niestety Jugosławia ani myśli o podpisywaniu jakiegokolwiek porozumienia i 14 lipca także dołącza do Kominternu.

16 lipca po czterodniowych walkach żołnierze włoscy wkraczają do Belgradu. W międzyczasie do niewoli trafia kolejne 150 tysięcy Serbów i Chorwatów walczących przeciwko armiom Włoch, Bułgarii i Rumunii.


Walki o Belgrad.


Kolejne mijające dni to właściwie rozbrajanie kolejnych, masowo poddających się jednostek jugosłowiańskich. Z dniem 18 lipca dowództwo sił włoskich na Bałkanach ogłosiło amnestię dla szeregowców i podoficerów, ponieważ jednostki inżynieryjne nie były w stanie budować odpowiedniej ilości obozów przejściowych.


Żołnierze jugosłowiańscy wypuszczeni z jednego z obozów.


Tego samego dnia zakończono produkcję ostatniego samolotu mającego wejść w skład szóstej już eskadry bombowców morskich. Jednocześnie podjęto decyzję o budowie lotniskowca oraz pancernika. Natomiast 22 lipca z weneckich stoczni wyszły w morze dwie nowe flotylle niszczycieli. Wolne moce przerobowe przemysłu włoskiego postanowiono skierować na wyposażenie nowopowstającej brygady artylerii polowej.

Ostatnim dniem walk w Jugosławii był 2 sierpień, kiedy to oddziały rumuńskie wkroczyły do prowincji Skopje. Upadek awanturniczej Jugosławii stał się faktem.


Koniec walk w Jugosławii.


Jednakże aktualna sytuacja międzynarodowa spędzała sen z oczu wszystkim rządom światowym. Po usilnych zabiegach wielu wpływowych i szanowanych na całym świecie polityków, rządy krajów będących formalnie w stanie wojny zdecydowały się przybyć na organizowaną 5 sierpnia w Oslo „Konferencję Rozjemczą”. Miały tam być przeprowadzone rozmowy dotyczące przyszłości Jugosławii oraz zaprowadzenia pokoju pomiędzy poszczególnymi krajami.


Uczestnicy "Konferencji Rozjemczej".


Europa z zapartym tchem czeka na wyniki obrad w Oslo.

 

Część VII.

Vires et Honoris (Siła i Honor)


Dla całej Europy pierwsze dni sierpnia ciągnęły się niczym wieczność. Czas szczególnie wolno upływał w Oslo. W tymże bowiem mieście ważyły się losy kontynentu.
Dyplomaci włoscy nie dawali sobie ani chwili wytchnienia podczas rozmów z przedstawicielami innych krajów. Wielokrotnie przeróżne postacie z pośród elit politycznych krajów takich jak Francja czy Wielka Brytania nazywały Włochy krajem awanturników i podżegaczy wojennych. Na szczęście zawsze słyszalne były głosy przypominające kto rozpętał ostatni konflikt w Europie. Bez wątpienia nie były to Włochy.
Już 4 sierpnia gotowe były wstępne ustalenia dotyczące tego od dwudziestu lat najpoważniejszego w dziejach świata kryzysu. Wszystkie kraje zgodziły się ze stanowiskiem Imperium Włoskiego, iż dalsza eskalacja działań wojennych może tylko i wyłącznie przynieść same szkody, w związku z tym postanowiono powrócić do status quo.
6 sierpnia, kilka minut przed godziną 6 konferencja zakończyła się. Oprócz zawarcia pokoju pomiędzy wszystkimi państwami Europy, zadecydowano o powołaniu czterech państw narodowościowych na Bałkanach.


Ustalenia Konferencji.


Mapa polityczna Bałkanów.


Umowy zagraniczne Imperium Włoskiego.


Uczestnicy Konferencji wracają do hotelu.


Kilka minut później informacje o pokoju podawały wszystkie stacje radiowe. Dzięki Włochom pokój ponownie zapanował w Europie.


Uroczysty bal wydany przez Króla Haakona VII dla uczestników Konferencji Rozjemczej.


Świętowano na ulicach Paryża...


...Londynu...


...Nowego Jorku...


...Moskwy...


...Ankary.


Dla Imperium Włoskiego nie był to tego dnia jedyny powód do radości. Dokładnie w samo południe Król oraz Duce ogłosili iż zmieniona zostaje nazwa państwa oraz flaga narodowa. Natomiast dzień 6 sierpnia od tej pory będzie świętem narodowym.


W Rzymie powiewały zarówno stare...


...jak i nowe flagi.


Kolejne tygodnie w całych Włoszech były gorące i gdyby nie wzmożony ruch w fabrykach i na ulicach można by powiedzieć że leniwe.


Aktualna produkcja.


Stan gospodarki Imperium Włoskiego.


Obywatele Włoch z dnia na dzień odczuwali jak ich poziom życia wzrasta. Bezrobocie było niskie jak nigdy dotąd, a klasa średnia zaczynała stawać się najliczniejszą grupą w kraju.


Nowy FIAT, model 1000.


Unowocześniona wersja popularnej pięćsetki, model 550.


Zespoły badawcze nie szczędziły sił aby włoska armia była coraz lepiej wyposażona i wytyczała światowe standardy.


Zadania przydzielone zespołom badawczym.


Gdy 2 września powoływana dywizja dowodzenia osiągnęła pełny skład osobowy zadecydowano o reformie nazewnictwa korpusów. Natomiast motto Legionów Rzymskich - Vires et Honoris – zostało włączone do słów przysięgi składanej przez żołnierzy. Nowe Imperium Włoskie powróciło do swych najświetniejszych tradycji.


Nazwy korpusów po reformie.


Nowe "stare" insygnia dywizji.


Z całą pewnością wydarzenia lata roku 1937 podkreśliły znaczącą pozycję Włoch na arenie międzynarodowej. Pewnym było iż w rejonie Morza Śródziemnego żaden kraj nie mógł konkurować z Italią pod względem gospodarczym i militarnym. W związku z rosnącą potęgą włoską, rządy Francji i Wielkiej Brytanii coraz mniej życzliwym okiem przyglądały się prospericie. Handel z tymi krajami dla przedsiębiorstw włoskich stawał się coraz trudniejszy. Jedynie Niemcy okazywały wiele życzliwości i podczas kolejnej wizyty Hitlera w Rzymie podpisane zostały nowe umowy handlowe.


Hitler podczas wizyty w Rzymie.

 

Część VIII.

Il giorno dopo il giorno (Dzień za dniem)


Jesień roku trzydziestego siódmego stała pod znakiem wzmożonej aktywności we wszystkich ministerstwach. Setki narad, tysiące dokumentów i rozmów telefonicznych odbywały się każdego tygodnia. Żaden pracownik nawet nie pomyślał o czymś takim jak urlop czy dzień wolny. Każdy urzędnik zdawał sobie sprawę iż jego praca jest niezwykle ważna dla realizacji całego planu.
Dzięki tak wielkiemu poświęceniu tysięcy osób udało się przedstawić plan znacznie wcześniej niż początkowo oczekiwano. Z dniem 1 listopada ogłoszono „Narodowy Program Budowy Autostrad”. Przewidywano iż w ciągu najbliższych 15 miesięcy powstaną nowe autostrady o długości ponad 1600 km oraz drogi ekspresowe o długości 2300 km. Dzięki temu Imperium Włoskie znów miało stanowić wzór dla wszystkich zmotoryzowanych krajów świata.



Budowa nowych autostrad.


Prace w toku.


Koniec miesiąca nie był niestety tak przychylny dla Włoch. 23 listopada serbscy dysydenci przejęli kontrolę nad prowincją Uzice. Na szczęście stacjonujące w pobliżu oddziały kawalerii poradziły sobie z bandytami i w ciągu zaledwie sześciu dni przywróciły w rejonie całkowity porządek.


Interwencja w prowincji Uzice.


Bardziej dotkliwe dla Włoskiej gospodarki – tym bardziej w obliczu rozpoczętych na wielką skalę prac drogowych – było zerwanie przez Niemcy wszystkich umów handlowych. Spowodowane to było bardzo silnym, choć krótkotrwałym kryzysem w niemieckim przemyśle. Otóż ukrywający się przez kilka lat komunistyczni aktywiści dokonali szeregu zamachów na fabryki w całych Niemczech. W związku z tym Kanclerz wraz z Najwyższą Radą III Rzeszy postanowili w trybie natychmiastowym o zamknięciu wszystkich fabryk oraz o wprowadzeniu godziny policyjnej aż do odwołania – czyli do wyłapania wszystkich zaangażowanych w zamachy. Na szczęście dla gospodarki Niemiec jak i reszty Europy produkcja powróciła do normalnych rozmiarów już po czterech dniach.


Zamknięta fabryka amunicji...


...i huta stali.


Nie zrażony przejściowymi kłopotami rząd włoski w dniu 2 grudnia wydał serię dekretów mających na celu kolejną poprawę poziomu życia obywateli. Polityka prorodzinna prowadzona przez Włochy wzbudzała wielkie zainteresowanie i zaciekawienie za granicą. Obywatele innych krajów Europy zaczęli w spontanicznych demonstracjach domagać się od swoich rządów tego samego. Na nieszczęście dla nich, skostniałe gospodarki nie były w stanie zaproponować im tego samego. W związku z wprowadzeniem nowych przywilejów włoskie placówki dyplomatyczne zanotowały znaczny wzrost podań o przyznanie obywatelstwa włoskiego. Średni wiek składających dokumenty wynosił 20 lat. Oprócz tego, z Ameryki powracało do ojczyzny coraz więcej rodzin, które wyemigrowały przed lub po Wielkiej Wojnie. Wiele zagranicznych magazynów publikowało artykuły, w których stawiały pytania swoim rządom: „Kiedy dogonimy Italię?”, „Dlaczego Włochy nas wyprzedziły?”, „Czemu Włosi są bogatsi od nas?”.


Dekrety prorodzinne.


Na zakończenie roku, dokładnie 30 grudnia włoska dyplomacja pochwalić się mogła kolejnym sukcesem. Utworzony został wraz z Hiszpanią sojusz wojskowy mający na celu wspólną obronę w razie obcej napaści a także wymianę doświadczeń i wiedzy z różnych dziedzin nauki.


Sojusz z Hiszpanią.


Nowy rok był obchodzony hucznie jak nigdy dotąd w powojennej historii Włoch. Ci którzy nie musieli w tę noc pracować bawili się na balach i przyjęciach. W każdym niemalże mieście były organizowane pokazy sztucznych ogni na koszt państwa. Ci zaś którzy nie mogli pozostawić swoich zawodowych obowiązków w tę noc otrzymali w zamian dwa dni wolne od pracy.

Drugi dzień stycznia przyniósł ze sobą kolejne wielkie zmiany w życiu społeczeństwa włoskiego. Do życia powołane zostało Ministerstwo Kultury Popularnej mające czuwać nad poprawnością języka używanego w życiu gospodarczym i społecznym w kraju.


Powołanie Ministerstwa Kultury Popularnej.


23 styczeń był dla Włoch niemal tym czym wydarzenia w Niemczech sprzed dwóch miesięcy. Resztki niedobitków komunistycznych bandytów walczących w Hiszpańskiej wojnie domowej zaatakowały posterunki policji i gmachy publiczne w Maladze. Na szczęście stacjonujące w Sevilli oddziały włoskiej piechoty w ciągu tygodnia rozbroiły i wyłapały wszystkich buntowników. Starty nie były dla gospodarki zbyt dotkliwe, ponieważ wszyscy obywatele zdawali sobie sprawę iż hasła głoszone przez rebeliantów miały im zamydlić oczy. Nikt nie dał się zwieść zdrajcom i pozbawieni jakiegokolwiek poparcia ze strony lokalnej ludności skazani byli na porażkę.


Interwencja w Maladze.


12 lutego zakończono produkcję czwartej z kolei brygady artylerii polowej a wolne moce produkcyjne skierowano do produkcji nowego lotniskowca (CV3).

Zadania produkcyjne z 12 lutego 1938.


1 marca Naczelne Dowództwo podjęło niezwykle ważną decyzję dotyczącą sił włoskich stacjonujących w Afryce Wschodniej.


Decyzja w sprawie oddziałów milicji.


Ćwiczenia pierwszych batalionów.


W ciągu pierwszych miesięcy 1938 roku włoscy badacze i technicy wprowadzili wiele nowych technologii. Najważniejszymi z nich były: Podstawowy lotniskowiec (2 I), Podstawowa artyleria polowa (10 I)oraz Produkcja rolnicza (6 III).


Projekty badawcze z dnia 6 marca 1938.


Ogromnym zaskoczeniem dla całej Europy był dzień 14 marca. Tego bowiem właśnie dnia dokonał się „Anschluss” Austrii, czyli przyłączenie jej do III Rzeszy. Włochy były o tej dacie powiadomione już tydzień wcześniej. Jednakże dla rządu Imperium Włoskiego zaskoczeniem było co innego. Otóż wbrew wcześniejszym ustaleniom, kanclerz Rzeszy odmówił oddania Włochom Tyrolu. W związku z tym, Duce postanowił odwołać ambasadora w Berlinie, jednocześnie wydalając niemieckich dyplomatów z kraju. Taka zdradziecka polityka nie mogła być tolerowana.


Mapa polityczna Europy w dniu 15 marca 1938.


Już w dwa tygodnie po wystąpieniu najbardziej agresywnego zachowania w Europie od czasu Wielkiej Wojny, państewka bałkańskie poprosiły Imperium Włoskie o międzynarodowe uprawomocnienie opieki jaką nad nimi sprawuje. Tak więc jeszcze w marcu podpisane zostały z Serbią, Słowenią, Bośnią i Chorwacją pakty o nieagresji oraz traktaty gwarantujące ich niepodległość ze strony Włoch.
W kwietniu natomiast doszło do szeregu wizyt włoskich dyplomatów, przedsiębiorców i wojskowych na Węgrzech. Zaowocowało to podpisaniem z tym krajem układu sojuszniczego w dniu 1 maja.


Przystąpienie Węgier do sojuszu.


5 Maja ostatnia ze wschodnioafrykańskich dywizji milicji przekształciła się w jednostkę piechoty liniowej.


We włoskich wojskach dopuszczano służbę osób urodzonych w koloniach.


Włoscy żołnierze w trakcie odpoczynku.


Trzy dni później sukcesem zakończyły się akcje wywiadu włoskiego uzyskano informacje dotyczące sił morskich i powietrznych najpoważniejszych konkurentów Imperium Włoskiego.


Siły Imperium Włoskiego i ich sprzymierzeńców.


Największe potęgi morskie.


Najsilniejsze lotnictwo.


Czerwiec stał pod znakiem sukcesów. Zostały ukończone trzy bardzo ważne projekty badawcze. Sztabowcy pod kierunkiem Piedro Badoglio opracowują Doktrynę zmasowanego ataku (6 VI), technicy z firmy FIAT przedstawiają Ulepszony czołg lekki (16 VI), natomiast zespół Societa Montecatini wprowadza do powszechnego użytku technologię pozwalającą wykorzystywać Zaawansowane narzędzia mechaniczne (16 VI).

Jednakże to co najbliższe sercu każdego Włocha wydarzyło się 20 czerwca. Włoscy piłkarze zdobywają puchar świata.


Plakat reklamujący mecz o mistrzostwo.


Mistrzowie Świata - Włoscy piłkarze.


Festyny we Włoszech.


Wkrótce po tym wydarzeniu ministerstwo gospodarki po przeprowadzeniu wielu analiz, przedstawiło rządowi projekt rozbudowy dróg w Afryce Wschodniej. Po kilkunastogodzinnej debacie podjęto decyzję.



Decyzja o rozpoczęciu prac w Afryce.


Podczas robót używano najcięższego sprzętu...


...i pracowano w trudnym terenie.


Lipiec i sierpień upływały nadzwyczaj spokojnie. Państwowy fundusz refundujący wczasy pozwalał wielu obywatelom spędzać niedrogo wakacje we wszystkich prowincjach Imperium. Podróżowanie po kraju stawało się coraz łatwiejsze ze względu na fakt iż budowa autostrad przebiegała nadzwyczaj pomyślnie i ostatni odcinek oddano do użytku już 2 września. Uroczystą wstęgę przecinał osobiście sam Cesarz.


Folder reklamujący jedną z miejscowości wypoczynkowych.


Zakończenie budowy sieci autostrad.


Ostatnie miesiące upływającego 1938 roku mijały na systematycznej rozbudowie istniejących sił morskich i lądowych oraz nad rozwijaniem technologii w wielu dziedzinach nauki. 8 listopada rozpoczęto prace nad supernowoczesnym lotniskowcem (CV4) a około miesiąca później nad kolejną dywizją dowództwa mającą docelowo stacjonować w Libii.


Projekty badawcze z dnia 30 grudnia 1938 roku.


Zadania produkcyjne z 30 grudnia 1938 roku.


Stan zasobów w dniu 30 grudnia 1938 roku.


Imperium Włoskie pomimo wielu nieprzychylnych sąsiadów pomału stawało się najpotężniejszym krajem świata. Stale rozbudowywana gospodarka, silna armia i rozważna polityka zagraniczna pozwalała patrzeć obywatelom w przyszłość bez lęku. Nawet Niemcy, które jeszcze w początkowych miesiącach tegoż roku złamały jakże ważną umowę, starały się poprzez różne akcje dyplomatyczne odbudować dobre relacje z Imperium.
Świetnym podsumowaniem mijającego roku jest tytuł artykułu z Nowojorskiej gazety „World Economic”: „Włochy z dnia na dzień nabierają rozpędu!”

 

Ach, Imperium Włoskie odnosi sukcesy we wszystkich dziedzinach, piękne

pzdr

 

Część IX.

Alleanza (Sojusz)


Wraz z nowym rokiem nadeszła kolejna dobra passa dla Imperium Włoskiego. 2 stycznia minister infrastruktury poinformował na noworocznym posiedzeniu rządu iż prace nad zintegrowaną siecią dróg w Afryce Wschodniej zostały całkowicie zakończone.


Zakończenie rozbudowy dróg w Afryce Wschodniej.


Tego samego dnia o wspólne spotkanie z szefem MSZ, poprosili ambasadorowie Bośni, Chorwacji, Słowenii i Serbii. Wszyscy wręczyli pisma od szefów swoich rządów z prośbą o przyłączenie do sojuszu wojskowego i objęcie ochroną militarną ich krajów. Trzy dni później na uroczystej konferencji podpisany został akt akcesyjny.


Akt akcesyjny.


Członkowie Sojuszu Śródziemnomorskiego.


Doświadczenia zebrane do tej pory podczas konfliktów zbrojnych, w których Imperium Włoskie zmuszone było uczestniczyć pozwoliło sztabowi generalnemu na dogłębne przeanalizowanie struktury organizacyjnej wojska. Naczelne dowództwo doszło do wniosku iż dla kraju takiego jak Włochy, który nie prowadzi agresywnej polityki, a armia ma jedynie za zadanie ochronę interesów państwa najlepszym rozwiązaniem będzie wprowadzenie armii zawodowej.


Decyzja wprowadzająca armię zawodową.


Luty był także bardzo pracowitym miesiącem dla sztabu marynarki wojennej. Podjęto decyzję o rozpoczęciu produkcji eskadry samolotów pokładowych (10 II) mających stacjonować na prawie już ukończonym lotniskowcu „Aquila”, oraz pozyskano fundusze na kolejne dwie flotylle statków transportowych (21 II).


Najważniejsze zadania przemysłu.


Potencjał gospodarczy Imperium Włoskiego.


Pierwsze testy najnowocześniejszych na świecie samolotów pokładowych "Reggiane Re. 2001 Falco II".


3 marca duma floty Imperium Włoskiego – lotniskowiec Aquila (CV 2) – wyruszyła w swój pierwszy rejs do portu w Wenecji. Był to pierwszy z okrętów wchodzących w skład nowotworzonej floty uderzeniowej.


Aquila gotowa.


Lotniskowiec w weneckim porcie.


Wydarzenia z dnia 15 marca zelektryzowały całą Europę. Niemcy zaanektowały Czechosłowcję. Nie było to jak w przypadku Austrii dobrowolne przyłączenie ale zbrojna okupacja. Aby sparaliżować ewentualne próby oporu wśród Czechów, III Rzesza użyła do pomocy Słowaków, tworząc marionetkowe państewko narodowe dające tym zaślepionym ludziom iluzję niepodległości. Ta jawna napaść na w pełni niepodległy kraj ukazała rządowi włoskiemu prawdziwe oblicze polityki niemieckiej. Imperium Włoskie podejmie wszelkie środki dyplomatyczne, a w razie konieczności nawet zbrojne aby żadnemu obywatelowi nie zagroziła niemiecka napaść. Włoski przedstawiciel przy Lidze Narodów głośno potępił poczynania III Rzeszy oraz Polski – która korzystając z okazji zajęła Zaolzie – i wezwał pozostałe państwa Europy do zaprzestania tej biernej poddańczej polityki wobec Niemiec. Niestety zarówno Wielka Brytania jak i Francja ograniczyły się do wręczenia not dyplomatycznych, w których wyrażały nadzieję iż mieszkańcy Czech i Moraw będą traktowani należycie.


Mapa czechosłowacji po rozbiorach.


Niemieccy żołnierze wkraczający do Pragi...


...i do Brna.


To co się wydarzyło dziewięć dni później przeszło najśmielsze oczekiwania całego świata. 24 marca o 7.15 wojska III Rzeszy przekroczyły granicę Litwy. Jako powód Hitler podał iż mniejszość niemiecka zamieszkująca tereny wokół Kłajpedy jest rzekomo źle traktowana przez rząd litewski. Jednocześnie przedstawiono żądania scedowania tych terenów na rzecz Niemiec. Litwini wobec kilkunastokrotnej przewagi militarnej wroga i braku jakiegokolwiek poparcia ze strony Anglii czy Francji zdecydowali się oddać Niemcom prowincję Memel.


Niemieckie oddziały przekraczające granicę litewską.


W związku z zaistniałą sytuacją postanowiono zwiększyć patrole przy granicy z Niemcami. Mimo nalegań Cesarza, rząd włoski nie zdecydował się zerwać stosunków dyplomatycznych z III Rzeszą. Podczas narady uznano, iż mogłoby to być źle odebrane w Berlinie, a ostatnią rzeczą na jakiej zależało Włochom, to wojna.

2 dni później ambasador Włoch w Tiranie został wezwany na spotkanie z królem Albanii, Zogiem I. Wręczył on list do rządu i cesarza Imperium Włoskiego, w którym przedstawiał wolę swoją i swego narodu by Albania jako kraj zbyt mały i słaby aby móc się obronić przed jakąkolwiek ewentualną napaścią został przyłączony do Włoch.
Debaty rządowe w tej sprawie trwały przez ponad tydzień. W końcu podjęto decyzję. 2 kwietnia kawaleria armii włoskiej wkroczyła do Tirany a trzy dni później do Vlore. Oficjalny akt przyłączenia podpisany został 11 kwietnia.


Propozycja przyłaczenia Albanii do Imperium Włoskiego.


Pożegnanie flagi albańskiej przez gwardię...


...oraz samego króla Zoga I.


Były król albanii w swoim nowym domu nieopodal Rzymu.


Mapa Imperium Włoskiego w kwietniu 1939 roku.

Kolejny miesiąc upłynął nad wyraz spokojnie. Jedynie w prowincji Albania zauważyć można było ożywiony ruch we wszystkich urzędach wynikało to z faktu iż należało dostosować nieco archaiczną strukturę administracyjną i gospodarczą do najwyższych standardów reszty kraju.

15 maja ze stoczni na południu kraju wyszły w morze dwie flotylle statków transportowych, które obrały za cel porty libijskie oraz pancernik „Littorio”. Ten ostatni skierował się do portu w Wenecji gdzie miał dołączyć do lotniskowca „Aquila”. Tego samego dnia podjęto decyzję o rozpoczęciu produkcji czterech flotylli niszczycieli, które stanowić miały pierwszą część osłony dla weneckiej floty.


Nowy okręt flagowy Marynarki Włoskiej - Littorio.

 

Część X.

Estate calda (Gorące lato)


Pomimo napiętej sytuacji pomiędzy Imperium Włoskim a III Rzeszą, w związku z wciąż rosnącym zapotrzebowaniem na samochody osobowe, 20 maja zdecydowano się na wprowadzenie na rynek włoski niemieckiego auta o nazwie Volkswagen. Ten niewielki, dwudrzwiowy pojazd miał być alternatywą dla osób, dla których samochód miał być tylko i wyłącznie środkiem transportu.


Prezentacja Volkswagena.


Niemieckie auto w użyciu.


Czerwiec we Włoszech stał pod znakiem rajdu Monako. Tytuł mistrza zdobył w tym roku włoski mistrz kierownicy – Giuseppe Farina jadący Alfą Romeo. Drugie miejsce zajął Martin Kurt z Niemiec, a tuz za nim uplasował się Brytyjczyk William Lasten.


Giuseppe "Ninio" Farina w swoim bolidzie.


Druga połowa lipca to dni prawdziwego triumfu włoskiej myśli technicznej. 22 lipca ogłoszono, iż we Włoszech działalność rozpoczyna telewizja. Dzięki temu wynalazkowi obywatele Włoch mogą nie tylko słuchać rozmaitych audycji ale także oglądać je we własnych domach. Wkrótce dzięki nowo otwartej fabryce odbiorników telewizyjnych każdy Włoch będzie mógł wraz ze swoją rodziną cieszyć się tym największym cudem techniki XX wieku.


Powołanie włoskiej telewizji.


Pierwszy włoski odbiornik telewizyjny.


Kolejny tydzień był niezwykle ważny dla wojska. 28 lipca zakończono fazę testów nowego modelu czołgu. Carro Armato M13/40 skonstruowany przez firmę FIAT został zaakceptowany przez Naczelne Dowództwo. Zaledwie 2 dni później złożono zamówienie na pierwszą serię czołgów mających wejść w skład nowej dywizji pancernej.


Carro Armato M13/40 podczas rozładunku.


M13/40.


W momencie gdy składano podpisy pod zamówieniem na najlepszy na świecie czołg, na pokłady transportowców płynących do Tobruku, okrętowani byli żołnierze nowej dywizji dowodzenia.


Żołnierze dywizji dowodzenia w porcie.


2 sierpnia na pokładzie lotniskowca „Aquila” wylądowały wszystkie mające na nim bazować samoloty. Jednocześnie podjęto decyzję o kontynuowaniu produkcji z myślą o powstającym w stoczni lotniskowcu „Sparviero”.

Ministerstwo spraw zagranicznych 25 sierpnia postawione zostało w stan najwyższej gotowości. Z danych wywiadu wynikało iż spotkanie szefów dyplomacji III Rzeszy i Związku Radzieckiego (Ribbentropa z Mołotowem) dotyczyło nie tylko podpisania układu o nieagresji ale także dokumentów dotyczących przyszłości Polski.


Porozumienie pomiędzy Niemcami i Sowietami.


Podobne informacje najprawdopodobniej dotarły do Wielkiej Brytanii oraz Francji ponieważ w obydwu krajach ogłoszono mobilizację.


Mobilizacja w Anglii i Francji.


Stało się. 1 września w godzinach porannych, wojska niemieckie bez oficjalnego wypowiedzenia wojny przekroczyły granicę Polski. Jak donosiły polskie agencje prasowe, niemiecki ambasador wręczył akt wypowiedzenia wojny dopiero po godzinie 11. W związku z faktem iż Polska była sojusznikiem Wielkiej Brytanii i Francji, obydwa te kraje wypowiedziały Niemcom wojnę w południe tego samego dnia. Należy nadmienić, że Polska zaatakowana została także przez sojuszników Niemiec, czyli Rumunię, Bułgarię i Słowację. Natomiast po stronie tak zwanych Aliantów opowiedziały się terytoria zależne i dominia Wielkiej Brytanii z Kanadą i Australią na czele.


Niemcy wypowiadają Polsce wojnę.


Oddziały nimieckie wyruszające na front.


Imperium Włoch jako państwo prowadzące rozsądną, pokojową politykę, w obliczu rozszerzającego się konfliktu, aby doprowadzać do jakichkolwiek spięć z sąsiadującymi krajami, zdecydowało się nie ogłaszać mobilizacji. Podobnie postąpiły pozostałe państwa Sojuszu Śródziemnomorskiego. Jednakże zgodnie z oczekiwaniami rządu już 3 września, Walczące strony mając na uwadze gospodarczy i militarny potencjał Włoch przedstawiły propozycje sojuszu.


Propozycja walczących stron.


Oczywiście jedyną możliwą odpowiedzią była odmowa. Jeszcze tego samego dnia Il Duce, przebywający w Wenecji wygłosił przemówienie wielokrotnie nadawane w radiu i w telewizji, w którym oświadczał iż Imperium Włoskie nie przystąpi do jakiejkolwiek wojny dopóty, dopóki nie będzie to dla kraju absolutnie konieczne.


Il Duce podczas pokojowego przemówienia w Wenecji.

 

Część XI.

Nord (Północ)


Wojna w Polsce postępowała w sposób łatwy do przewidzenia. Niemcy dzień po dniu posuwali się w naprzód. Zadziwiające jednak było jak szybko i sprawnie radzą sobie z polską armią. Już 8 września niemieckie wojska wkroczyły do Gdańska, Poznania, Torunia, Bydgoszczy i Częstochowy.


Linia frontu 8 września.


Niemieckie oddziały wkraczające do Polski.


Wraz z upływającymi dniami wszystko wskazywało na to iż Polacy zamierzają oprzeć swoją obronę na linii Wisły i tam oczekiwać na rozpoczęcie ofensywy francuskiej. 13 Września nie było już jednostek polskich na zachodnim brzegu rzeki. Francuzi jednak najwidoczniej nie śpieszyli się z udzieleniem Polsce pomocy bo pomimo iż część jednostek znad granicy włoskiej została skierowana na granicę z Niemcami to jak donosił wywiad żadna jednostka wojsk francuskich nie wkroczyła do Nadrenii. Działania wojenne ograniczały się do sporadycznego zatopienia jednostki francuskiej lub brytyjskiej przez niemiecki okręt podwodny.


Linia frontu 13 września.


Brytyjski statek trafiony torpedą.


23 września nadeszła wiadomość, w którą nikt nie mógł do końca uwierzyć. Związek Radziecki oświadczył iż w celu ochrony ludności białoruskiej i ukraińskiej zamieszkującej Polskę, wydany został Armii Czerwonej rozkaz wkroczenia na wschodnie tereny Rzeczypospolitej Polskiej. Do tego momentu wydawało się że sytuacja na froncie w Polsce zaczyna się stabilizować i pomimo zaciętych walk w okolicach Warszawy, Polakom udawało się powstrzymywać niemiecką ofensywę, to w tej chwili los tego kraju, złapanego w kleszcze przez dwie potężne armie był przesądzony.


Linia frontu 23 września.


Radzieckie oddziały nad polską granicą.


Rosjanie nie napotykając najmniejszego oporu na wschodzie szybko zmierzali w stronę Wisły po drodze rozbrajając nieliczne oddziały polskiej policji i straży granicznej.


Polscy żołnierze w niewoli radzieckiej.


Rząd Polski zdając sobie sprawę ze swej beznadziejnej sytuacji, aby oszczędzić życie obywateli zdecydował się na podpisanie kapitulacji w dniu 28 września. Następnego dnia oddziały niemieckie i radzieckie rozpoczęły ustawianie nowych słupów granicznych, a drukarnie w całej Europie drukowanie nowych map. Tym razem bez Polski.


Granica radziecko niemiecka.


Niemieckie wojska wkraczające do Warszawy.


Przegląd jednostek SS.


W czasie gdy w Polsce trwała wojna, Imperium Włoskie rozwijało się. W połowie września rząd zdecydował się udzielić ogromnych subwencji firmom FIAT oraz Lancia. Przekazane środki miały na celu wspomożenie podjętych inwestycji oraz dofinansowanie ośrodków badawczo-technologicznych obydwu firm.



Rozbudowa fabryk FIATa i Lancii.


21 września zakończono prace nad ostatnimi egzemplarzami wchodzącymi w skład 4 flotylli mających stanowić osłonę dla pancernika „Littorio”, lotniskowca „Aquila” i kolejnych okrętów będących w trakcie produkcji.

8 października dzięki technikom ze stoczni Cantieri Ansaldo oraz współpracującymi z nimi wojskowymi udało się zakończyć prace nad projektami sprzętu, który będzie mógł być wykorzystywany przez jednostki piechoty morskiej.


Motocykle wykorzystywane przez piechotę morską...


...oraz samochody rozpoznawcze.


17 października nadeszła kolejna niepokojąca wiadomość. Zaledwie 3 tygodnie po zagarnięciu połowy terytorium Polski, Związek Radziecki znów poszerzył swoje granice. Tym razem jego łupem padło jedno z niewielkich państewek nadbałtyckich – Estonia. Kraj ten posiadając niewielką armię nie był w stanie w jakikolwiek sposób przeciwstawić się napaści komunistów.

Nim zdążył upłynąć kolejny miesiąc Rosjanie przedstawili żądania terytorialne wobec kolejnego państwa jakim była Litwa (13 XI). Tym razem użyto pretekstu ochrony państewka przed III Rzeszą. Jednak nikt w Europie nie miał wątpliwości, że tak naprawdę ZSRR dążyło do odzyskania terenów, które zajmowała carska Rosja przed Wielką Wojną. Ostatecznym dowodem na potwierdzenie tej tezy padły 16 listopada. Tego bowiem dnia ZSRR zażądał od Finlandii oddania terenów nadgranicznych w pobliżu Leningradu oraz zgody na założenie baz wojskowych na terenie tegoż kraju. Jednakże dzielny naród fiński postanowił stawić zbrojny opór agresorom. W związku z brakiem jakichkolwiek działań wojennych na granicy francusko-niemieckiej oczy całej Europy zwróciły się w kierunku Finlandii.


Fiński pociąg pancerny w drodze na front.


Wszyscy europejscy wojskowi jak i zresztą przeciętni obywatele spodziewali się szybkiego zakończenia tego konfliktu i defilady Rosjan w Helsinkach jeszcze w tym samym miesiącu. Jak się jednak okazało, mimo kilkukrotnie większej ilości ludzi i ogromnej, wręcz przygniatającej przewagi w sprzęcie Sowieci nie mogli sobie poradzić z przełamaniem fińskich umocnień. Konflikt ten zaczynał przypominać wojnę pozycyjną z frontu zachodniego z lat 1914-1918, z tymże to jedna tylko strona przeprowadzała ataki. Jak się okazało bezskuteczne ataki były w tej wojnie zarezerwowane tylko dla Rosjan. Fińska ofensywa z początku grudnia doprowadziła do zajęcia prowincji Petrozavodsk.


Fińska artyleria ostrzeliwująca radzieckie pozycje.


Rezultaty fińskiej ofensywy.


W związku z rosnącym zagrożeniem dla niepodległości Imperium Włoskiego, Naczelne Dowództwo nie zaprzestawało rozwijać sił zbrojnych kraju. 21 października zakończono formowanie dywizji piechoty i tego samego dnia wydano decyzję sformowania trzech brygad artylerii p-lot. oraz trzech brygad inżynieryjnych. Proces został zakończony na przełomie listopada i grudnia. 14 listopada natomiast rozpoczęła się organizacja pierwszej z dwóch zaplanowanych dywizji piechoty morskiej. 9 grudnia gotowy do wypłynięcia do bazy w Wenecji był lotniskowiec „Sparviero”. Natomiast trzy dni przed wigilią Bożego Narodzenia rozpoczęto formowanie 3 z 6 dywizji piechoty.


"Sparviero" gotowy.


Lotniskowiec podczas dziewiczego rejsu do Wenecji.


Człowiek-żaba - członek elitarnych oddziałów piechoty morskiej.


Koniec roku był także bardzo pomyślny pod względem rozwoju gospodarczego kraju. 17 grudnia oddano do użytku fabryki FIAT’a i Lanci. Ogółem zatrudnienie znalazło tam 31 tysięcy ludzi. Telewizja była coraz bardziej popularna wśród mieszkańców i jak donosiły najnowsze raporty, sprzedano już 240 tysięcy odbiorników telewizyjnych.


Zakończenie inwestycji w Turynie.


Fabryka Mirafiori.


Jednakże to co naprawdę zaprzątało głowy mieszkańcom Włoch to pytanie czy wojna zagości w ich domach. Czy będą musieli tak jak mieszkańcy Polski czy Finlandii oczekiwać w napięciu na ogłoszenie alarmu bombowego. Rząd Imperium był zdecydowany zrobić wszystko aby jakiekolwiek działania wojenne nie miały miejsca w Italii. Pomyślność obywateli i kraju była najwyższym priorytetem we wszelkich działaniach gospodarczych i politycznych. Wszystkie decyzje podejmowane były z myślą o spełnieniu celu jaki postawiły sobie Włochy. Snu o prawdziwym Imperium Włoskim. Najpotężniejszym państwie na świecie, gdzie mieszkańcy cieszą się życiem a wszelkie troski są jedynie odległym wspomnieniem.


Płonąca wieża Zamku Królewskiego w Warszawie.

 

Część XII.

Ha perso I'orgoglio (Utracona duma)


Obchody nowego 1940 roku nie były tak huczne jak w latach poprzednich. Większość miast zrezygnowała z organizowania publicznych festynów i pokazów sztucznych ogni, bale zaś nie były przepełnione takim przepychem jak choćby rok wcześniej. Wszyscy obywatele mieli na względzie tysiące małych, ludzkich tragedii rozgrywających się na północy.

Kolejne dni w kraju podobnie jak od wielu lat mijały pomyślnie. Społeczeństwo mimo, że bacznie obserwujące sytuacje za granicą, pewne było potęgi swego kraju i wiary w nieomylność Rządu. Dodatkowym czynnikiem pozytywnie wpływającym na morale Włochów była ustawa skreślająca kolejne roczniki z list rezerwistów.


Ustawa ograniczająca liczbę rezerwistów.


Dzień później, czyli 17 stycznia z fabryk FIAT’a wyjechał ostatni czołg M13/40 wchodzący w skład nowej dywizji pancernej. Jednocześnie podjęto decyzję o przeprowadzeniu modernizacji wojsk lądowych i wprowadzeniu w dywizjach piechoty najnowszego sprzętu. Całość operacji miała trwać do połowy maja.

Tymczasem wojna fińsko-radziecka wydawała się nie mieć rozstrzygnięcia. Po udanej grudniowej ofensywie fińskiej w połowie stycznia do kontrnatarcia przeszła Armia Czerwona. Mimo iż jej postępy nie były imponujące to jednak pięciokrotna przewaga w ludziach i dziesięciokrotna w sprzęcie robiły swoje


Sytuacja w Finlandii w połowie lutego.


Tydzień po tygodniu, ponosząc wielkie straty, żołnierze rosyjscy posuwali się w głąb Finlandii. Pod koniec marca, wraz z ustępującą powoli zimą, Związek Radziecki przejął kontrolę nad portem Petsamo na północy, natomiast na południu przełamał linie fortyfikacji w prowincji Sortavala.


Radzieckie natarcie.


Finlndia na przełomie marca i kwietnia.


Motti - zasadzki urządzane przez Finów niszczyły całe radzieckie oddziały.


Kolejne dwa miesiące to powolny marsz Rosjan na zachód. Finowie odcięci od Petsamo, którym dostarczana była większość sprzętu zakupionego we Francji, musieli nieubłaganie wycofywać się w kierunku Morza Bałtyckiego. Brak rekrutów, ale przede wszystkim sprzętu uniemożliwił Finom prowadzenie skutecznej obrony i po upływie pół roku od wybuchu zdawałoby się krótkotrwałej wojny rozpoczęły się negocjacje pokojowe. 27 maja podpisano rozejm na mocy którego Finowie tracili na rzecz ZSRR nadgraniczne prowincje Sortvala i Vlipuri.


Nowa linia graniczna pomiędzy Finladią i ZSRR.


Najważniejszy jednak dla tego niewielkiego narodu był fakt, iż udało mu się zachować niezależność, a także pokazać światu, że wola walki i światłe dowództwo oraz rozsądek dyplomatyczny pozwalają przetrwać wydawałoby się w beznadziejnej sytuacji.

2 lutego odbyła się tzw. „Konferencja Rzymska”. Było to posiedzenie członków Sojuszu Śródziemnomorskiego, mające na celu ustalenie wspólnej polityki obronnej na nadchodzące miesiące. Ciągle na nowo wybuchające konflikty w Europie mogły zagrozić jednemu z państw.
Jednakże najważniejszym aspektem spotkania było porozumienie zawarte pomiędzy Hiszpanią a Imperium Włoskim, dotyczące przekazania kolejnych terytoriów na Półwyspie Iberyjskim Hiszpanii. W zamian za bogate i żyzne tereny w sercu Iberii, Włochy otrzymały niewielkie Baleary oraz jedną z Hiszpańskich kolonii w Afryce Zachodniej. Najistotniejsze jednak było to, iż Hiszpania uznała prawa Imperium Włoskiego do Sevilli i Malagi. Akt ten wywołał niewielkie niepokoje w Hiszpanii, gdyż setki tysięcy ludzi zamieszkujących tereny przekazane rządowi Franco, wolało wciąż pozostawać obywatelami Włoch. W ciągu trzech miesięcy czterysta tysięcy ludzi zmieniło miejsce zamieszkania aby poprawić swój byt.


Ustalenia włosko-hiszpańskie podczas "Konferencji Rzymskiej".


Mussolini i Franco. Przywódcy dwóch bratnich narodów walczących o pokój w Europie.


Wraz z nadejściem marca, zagościła w Europie nowa wojna. Niemcy zaatakowały Danię i Norwegię. Zajęcie tego pierwszego kraju zajęło III Rzeszy zaledwie półtora doby. Wojska duńskie nie stawiały praktycznie żadnego oporu, a w momencie gdy pojawiły się na przedmieściach Kopenhagi, król Christian X zgodził się na natychmiastową i bezwarunkową kapitulację oraz na włączenie Danii do Niemiec. Kampania norweska sprawiła Niemcom nieco więcej problemów. Norwegom udało się nawet zatopić trzy niemieckie transportowce i dwa niszczyciele. Jednak niewielka marynarka nie była w stanie powstrzymać oddziałów inwazyjnych i od 10 marca rozpoczął się w Oslo niemiecki marsz na północ. Wraz z zajęciem Narviku (26 IV), król Haakon VII ogłosił kapitulację i wraz z rodziną ewakuował się do Wielkiej Brytanii, która razem z Francją pozostała całkowicie bezczynna podczas Niemieckiej napaści na te kraje.


Niemcy wypowiadają wojnę Danii i Norwegii.


Niemiecki niszczyciel trafiony w skład amunicji.


Oslo po bombardowniu.


Aneksja Norwegii.


Zachodnia linia frontu nie drgnęła ani o milimetr aż do 2 maja. Właśnie tego bowiem dnia III Rzesza wypowiedziała wojnę Belgii, Holandii i Luksemburgowi, rozpoczynając jednocześnie ofensywę. Już po tygodniu nastąpiła aneksja Luksemburgu, a po dwóch kapitulacja Belgii i ewakuacja króla Leopolda II oraz rządu i resztek armii do Afryki. Holandia zakończyła swoją walkę 5 czerwca wycofując się do posiadłości w Indochinach.


Niemcy wypowiadają wojnę Luksemburgowi, Holandii oraz Belgii.


Postępy wojsk niemieckich do 5 maja.


Pospieszna ewakuacja belgijskich oddziałów.


Linia frontu z 11 maja.


Wojska niemieckie były niepowstrzymane. Budowana za ogromne sumy Linia Maginota, oskrzydlona pod koniec maja stała się bezużyteczną stertą betonu i stali. Niemieckie dywizje posuwały się w stronę Paryża w zastraszającym tempie.


Bezużyteczna i opuszczona Linia Maginota.


Linia frontu z 22 maja.


Resztki holenderskiej armii.


4 czerwca stolica Francji poddała się. Rozbite i zdezorganizowane wojska francuskie wycofywały się na zachód lub na wybrzeże. Dowództwo francuskie miało tylko jeden cel, którym bynajmniej nie była obrona kraju. Celem tym była ucieczka. Nie ważne było czy do Anglii czy do kolonii. Francuzom zależało jedynie na tym aby znaleźć się jak najdalej od niemieckich czołgów posuwających się niby rozpędzony walec. Naprędce organizowane linie obrony były rozbijane a Francuzi trafiali do niewoli całymi dywizjami.


Parada wojsk niemieckich pod Łukiem Triumfalnym.


"Zniewolona Armia" - takim wieloznacznym określeniem zaczęto nazywać 800 000 francuskich żołnierzy jacy dostali się do niewoli niemieckiej.


W obliczu tak szybkiej i całkowitej porażki armii francuskiej – uznawanej za jedną z najlepszych na świecie – zaczęto coraz bardziej doceniać wolę walki i odwagę Polaków jesienią 39 roku.

Kres III Republiki Francuskiej nastąpił 23 czerwca 1940 roku. Po 54 dniach walk dumna Francja padła na kolana. Tego bowiem właśnie dnia marszałek Petain – bohater Wielkiej Wojny – ogłosił kapitulację Francji i powstanie nowego państwa francuskiego ze stolicą w Vichy. W ramach aktu kapitulacyjnego przekazane zostało Niemcom terytorium północnej Francji i całe wybrzeże atlantyckie. Francuskie Indochiny zostały przekazane Japonii, a we francuskich posiadłościach na bliskich wschodzie zaplanowano utworzenie dwóch niezależnych państw – Libanu i Syrii.


"To wszystko na co stać Francuzów" - zdjęcie które obiegło cały świat na wieść o kapitulacji Francji.


Nowy obszar kontynentalnej Francji - Vichy.


To co pozostało z jednej z największych potęg świata to niewielki skrawek dżungli w Afryce Zachodniej, graniczący z włoską kolonią Bata. To właśnie tam Charles de Gaulle proklamował powstanie IV Republiki i rozpoczęcie walki z okupantem poza Francją. W swoim przemówieniu radiowym wzywał wszystkich Francuzów do podjęcia walki z niemieckim najeźdzcą. Żądał także aby wszystkie kraje – a w szczególności Włochy – które nie biorą udziału w wojnie opowiedziały się po stronie Aliantów i aby natychmiast wypowiedziały wojnę zbrodniczej machinie wojennej Niemiec, gdyż niedługo same mogą stać się jej ofiarami. Swoje przemówienie zakończył słowami: „...kto nie jest sojusznikiem Francji jest jej wrogiem, a z każdym wrogiem prędzej czy później Francja się policzy!”


Francja po 23 czerwca 1940.


Charles de Gaulle podczas swojego antywłoskiego przemówienia.

 

Część XIII.

Mare Nostrum (Nasze morze)


Na realizację gróźb Francji, Imperium Włoskie nie musiało długo czekać. 26 czerwca o godzinie 9 rano ambasador Wielkiej Brytanii w Rzymie, wręczył na nadzwyczajnym posiedzeniu rządu włoskiego ultimatum z osobistym podpisem Winstona Churchilla.

Imperium Włoskie zostało postawione miedzy młotem i kowadłem. Z jednej strony miało przeciwko sobie Wielką Brytanię i jej sojuszników z bazami morskimi na całym Morzu Śródziemnym i w Afryce. Z drugiej strony Niemiecką machinę wojenną, która już niejednokrotnie udowodniła jak bardzo jest skuteczna. Jednakże wypowiedzenie wojny Niemcom wiązałoby się z walkami tuż przy granicy włoskiej. Z całą pewnością pomoc brytyjska ograniczyłaby się do przysłania kilku dywizji piechoty, które w niedługim czasie mogłyby stać się siłami okupacyjnymi. Imperium Włoskie jako państwo ceniące sobie przede wszystkim niepodległość i prawo do samostanowienia nie mogło zgodzić się na to aby inne państwo podejmowało za nie decyzję. Włoska odpowiedź brzmiała: NIE!


Brytyjskie ultimatum.


Brytyjczycy jak łatwo było się domyśleć już po dwóch godzinach ogłosili iż są w stanie wojny z Imperium Włoskim. W całym kraju ogłoszono stan najwyższej gotowości, a wszystkim oddziałom polecono wymarsz w kierunku pozycji wojsk alianckich. Sztab włoski wiedział, że w każdej wojnie najlepszą obroną jest atak.


Wojna.


Sojusznicy i wrogowie Imperium Włoskiego.


W początkowej fazie wojny Naczelne Dowództwo zdecydowało iż najważniejszym celem działań wojsk włoskich powinno być opanowanie rejonu Morza Śródziemnego. W związku z tym należało zdobyć Gibraltar, Maltę, Cypr oraz opanować Egipt i rejon Kanału Sueskiego. Najważniejszym problemem dla osiągnięcia tych celów była obecność brytyjskiej floty, która posiadała więcej nowoczesnych okrętów. Dlatego też wydano rozkaz zalecający dowódcom unikanie starć, w których mogliby utracić jednostki


Flota na pełnym morzu.


Jeden z okrętów podwodnych strzegących włoskiego wybrzeża.


Taktyka ta świetnie zdawała egzamin. Włosi i Brytyjczycy bawili się na całym morzu w kotka i myszkę. Podczas gdy włoskie okręty wzmagały aktywność w jednym rejonie, ściągając tam gros sił brytyjskich wówczas niewielkie siły inwazyjne pod eskortą niszczycieli i lekkich krążowników dokonywały desantu na terytoria okupowane przez Anglików lub przerzucały posiłki do Afryki.

Dzięki zastosowaniu tej taktyki już czwartego lipca udało się zająć Maltę, a niespełna tydzień później (10 VII) włoskie oddziały lądowały w Alexandrii. Niestety podczas przeprowadzania tej operacji, włoskiej flocie prowadzącej działania dywersyjne w Zatoce Salerno nie udało się uciec i musiała stoczyć bitwę z przeważającymi siłami wroga. Brytyjczycy zatopili osiem dużych i kilkanaście mniejszych okrętów. Zaledwie trzy lekkie krążowniki zdołały uciec. Dowództwo nie żałowało zatopienia przestarzałych jednostek, lecz straty wielu tysięcy doświadczonych marynarzy, których Anglicy łamiąc odwieczne morskie prawo nie zdjęli z wody i skazali na śmierć w głębinach.


Włoskie wojska w drodze do Aleksandrii.


Jeden z zatopionych włoskich okrętów.


W międzyczasie włoskie wojska stacjonujące w Hiszpanii pokonały liczne choć mocno zdemoralizowane jednostki alianckie stacjonujące na Gibraltarze. Do zamknięcia Morza Śródziemnego pozostało jedynie zdobycie Suezu.

Następnego dnia nadeszła wiadomość której obawiał się cały świat. Związek Radziecki zaatakował Niemcy. Od tej chwili Wielka Wojna z lat 1914-18 zmieniała nazwę na I Wojnę Światową. W tej chwili trwała druga.


II Wojna Światowa.


Wraz z upływem kolejnych tygodni sytuacja w Afryce stawała się coraz bardziej korzystna dla Imperium Włoskiego. 23 lipca włoskie oddziały przejęły kontrolę nad Cyprem, a 11 sierpnia dotarły do Kairu, Port Said oraz po lądowaniu w Hajfie zdobyły Jerozolimę.


Płn-wsch. Afryka na przełomie lipca i sierpnia.


Włoskie oddziały rozpoznawcze na przedmieściach Kairu.


W centralnej Afryce niewielkim siłom pozostawionym do osłony Etiopii od południa udało się zdobyć przewagę nad znacznie liczniejszymi oddziałami brytyjskimi i dotrzeć aż do Mombasy. Reszta sił podążała na zachód w kierunku na Czad, oraz na północ aby opanować cały Egipt i połączyć się z siłami libańskimi.


Włoscy żołnierze w Mombasie.


Najtrudniejszym momentem w całej kampanii afrykańskiej prowadzonej przez niepokonaną armie włoską najtrudniejszym momentem było zdobycie Suezu. Walki o samo miasto i kontrolę nad tym niezwykle ważnym strategicznie kanałem trwały prawie trzy miesiące. Anglicy walczyli z niesłychanym fanatyzmem. Wciąż napływały z południa posiłki australijskie, nowozelandzkie i indyjskie. Dopiero sprowadzenie w ten rejon całej floty bombowców okrętowych i taktycznych pozwoliło na przerwanie uzupełnień. 4 listopada włoscy żołnierze wzięli do niewoli ostatnie oddziały australijskie broniące Suezu.


Na Suez.


Jeden z bombowców podczas patrolu.


Australijska artyleria ostrzeliwuje włoskie pozycje nad Suezem.


Trwająca wojna oznaczała dla Włoch rozwój sił zbrojnych. Zgodnie z ustawami z początku roku nie powoływano do armii osób skreślonych z list rezerwistów. Ogólnie w okresie od lipca do końca listopada siły włoskie powiększyły się o 2 dywizje piechoty morskiej, 3 dywizje piechoty, dywizję pancerną. Zakończono także prace nad lotniskowcem „Europa” (CV4). W tym samym czasie zlecono budowę 3 flotylli nowoczesnych niszczycieli (DD5), kolejnej dywizji pancernej, dwóch ciężkich krążowników (CA3), lotniskowca (CV5) oraz sformowania 4 dywizji piechoty.


Nowe oddziały gotowe do wymarszu.


W ostatnim tygodniu listopada do wojny włączyło się państwo Vichy. Co najdziwniejsze to nie przyłączyło się ono do żadnego sojuszu tylko wypowiedziało zupełnie samodzielnie wojnę Aliantom. Prawdopodobnie spowodowane to było chęcią uzyskania nowych zdobyczy w Afryce i odbicia coraz to nowych prowincji przyłączających się do tzw. Wolnych Francuzów pod wodzą de Goulle’a.

Pod koniec listopada linia frontu w wojnie Niemiecko – Radzieckiej przebiegała na terytorium dawnej Polski. Trudno powiedzieć kto zyskiwał w tym konflikcie przewagę. Pewne jest jednak to, że gorzej wyposażone i dowodzone wojska radzieckie ponosiły większe straty, jednakże rezerwy ludzkie ZSRR były znacznie większe niż Niemieckie, wobec czego III Rzesza zaczęła tworzyć oddziały ochotników wśród podbitych państw i dodatkowo wciągnęła do sojuszu Finlandię.


Front razdiecko-niemiecki w połowie sierpnia.


Front razdiecko-niemiecki w połowie listopada.


Do połowy grudnia Imperium Włoskie wyparło Aliantów całkowicie z Afryki Północnej i Wschodniej. Udało się także dokonać aneksji Omanu i Jemenu – niewielkich państewek – protektoratów brytyjskich pozostawionych samym sobie na półwyspie arabskim.


Płn-wsch. Afryka 10 listopada.


Dzięki rozgromieniu Anglików i ich sojuszników na północy Afryki, armia włoska może skierować ofensywę w kierunku na Irak, na Republikę Południowej Afryki oraz Kongo Belgijskie. Może to przekona Aliantów, że pokój jest cenniejszy niż ich niepohamowana żądza władzy nad światem.


Naprzód.


Winston Churchill - współczesny kowboj marzący o podbiciu całego świata.

 

Część XIV.

Il mondo (Świat)


Żadna wojna w historii nie była prowadzona tylko i wyłącznie na froncie. Nie inaczej było tym razem. Każdy obywatel miał swój wkład w odnoszeniu kolejnych zwycięstw nad wrogami Italii. Każdy przepracowany uczciwie przez włoskiego robotnika dzień oznaczał iż jego rodak na froncie nie musiał się obawiać czy będzie miał pociski do swego karabinu, którym bronił ojczyzny. Każdego dnia odprawiane były w kościele nabożeństwa za poległych bohaterów, obrońców równości i wolności na świecie. Każda rodzina, która utraciła kogoś bliskiego w tej wojnie mogła liczyć na pomoc państwa i lokalnej wspólnoty. Nikt nie mógł czuć się samotny i opuszczony, bo nad każdym czuwała Ukochana Italia.


Twórca włoskiej potęgi - Il Duce.


Opiekun i ojciec dla każdego Włocha - Król Emmanuel III.


Włoszki walczące w ojczyźnie.


Pełne ręce roboty miały także zespoły badawcze. Zarówno te należące do rozmaitych koncernów, jak i niezależne zespoły działające przy uniwersytetach oraz sztabowcy armii. Na prośbę ministerstwa infrastruktury powołano specjalną komisję, która miała przedstawić osiągnięcia włoskiej myśli technicznej na koniec 1940 roku.


Włoskie osiągnięcia naukowe.


Także wywiad Imperium Włoskiego nie próżnował. Dziesiątki agentów ulokowanych w rozmaitych punktach świata zbierało informacje dotyczące wielkości armii, lotnictwa i marynarki największych potęg świata. Po wnikliwej analizie danych udało się sporządzić raport, który z dużą dokładnością przedstawiał sytuację na świecie.


Największe armie świata.


Armie Sojuszu Śródziemnomorskiego.


Najpotężniejsze floty świata.


Najliczniejsze lotnictwo na świecie.


Niewątpliwie to co budziło największą radość w sercu każdego obywatela, żołnierza i urzędnika to nowa mapa przedstawiająca potęgę Imperium Włoskiego. Jedyny kraje, które mogły się w owym czasie pochwalić takimi nabytkami to Niemcy i Japonia.


Mapa Imperium Włoskiego na przełomie 1940 i 1941 roku.


Mapa Chin z grudnia 1940 roku.


Włoski żołnierz na straży ojczyzny.

 

Część XV.

I giorni di gloria (Dni chwały)


Boże Narodzenie 1940 roku było w całych Włoszech momentem zadumy. Wszyscy mieszkańcy Imperium zapalili w oknach świece. Małe płomyki symbolizujące to, że pamiętają o tych, którzy nie mogli zasiąść w domach do wigilijnej wieczerzy wraz z rodziną. Miliony ogników rozświetlały noc i napełniały serca otuchą i nadzieją. Tym którzy opłakiwali bliskich uświadamiały, że poświęcenie życia nie było nadaremne. Ci których wojna oszczędziła dawali znać, że nie jest im obojętny los współbraci. Do słów Siła i Honor – Rzymskiej maksymy sprzed dwóch tysięcy lat – można było dodać Duma, Miłość i Jedność. Te bowiem cechy decydowały o wielkości Imperium Włoskiego. Nie jest bowiem najważniejsze jak rozległy jest kraj ale jak wielkich ma obywateli. Włosi nie mieli sobie równych.


Precz!


Boże Narodzenie było także dniem w którym zdecydowano się wykonać bardzo ważną dla włoskiego przemysłu decyzję.



Relokalizacja fabryk.


Nadchodzące miesiące to stały i nieprzerwany rozwój włoskiej armii, lotnictwa i marynarki. Fabryki sprzętu ciężkiego, broni ręcznej, stocznie pracowały bez przerwy pełną parą. Nikt nie dawał sobie chwili wytchnienia. Każdy Włoch wiedział, że aby obronić swoja ojczyznę przed wrogą napaścią musi dać z siebie wszystko.

Pierwsze dwa miesiące nowego roku to głównie ciężkie walki w Iraku. Wojska irackie, angielskie i hinduskie broniły zajadle każdej niewielkiej nawet miejscowości. Na szczęście świetnie dowodzone i doświadczone już w kampanii egipskiej oddziały włoskie nieprzerwanie posuwały się naprzód. 1 marca jeden z batalionów kawalerii wkroczył do Bagdadu, tym samym przypieczętowując kapitulację tego egzotycznego kraju. Imperium Włoskie rozciągało się od Atlantyku na zachodzie po Zatokę Perską na wschodzie.


Włoskie wojska w drodze do Iraku.


Kawalerzyści na rogatkach Bagdadu.


Kiedy w Europie zaczynała się wiosna większość jednostek walczących jeszcze niedawno w Arabii została przerzucona na południe do Centralnej Afryki. Brytyjczycy i ich sojusznicy zgromadzili tam ponad 80 dywizji, którym Imperium Włoskie mogło przeciwstawić niespełna 40.


Dowódca sił alianckich w Afryce - Bernard Law Montgomery.


W pierwszych dniach kwietnia połączone siły angielsko – australijsko – południowoafrykańskie rozpoczęły zmasowaną ofensywę znad jezior Tanganika i Malawi. Przez trzy tygodnie czternaście włoskich dywizji odpierało zmasowany atak około trzydziestu alianckich dywizji piechoty i kilku pancernych.


Brytyjska ofensywa.


Tereny pomiędzy jeziorami niemal każdego dnia przechodziły z rąk do rąk. Jednakże pod koniec miesiąca rozpoczęte przez naczelne dowództwo oraz państwo Vichy ofensywy na Kongo Belgijskie zmusiły Brytyjczyków do przerzucenia w tamten rejon części sił i zatrzymania ataku. Sprowadzone w te rejony włoskie dywizje pancerne pomogły w przełamaniu oporu wroga i odrzuceniu jego sił.


Niepokonani włoscy żołnierze w natarciu.


Ci alianci, którzy nie polegli w walce, albo się wycofali...


...albo trafili do niewoli.


Jeszcze przed rozpoczęciem walk w Mozambiku, udało się zakończyć realizację projektu przeniesienia części przemysłu z Afryki do Włoch.


Maszyny nareszcie gotowe do pracy.


Podczas gdy włoscy piechurzy prowadzili zacięte boje w gorących piaskach pustyni, marynarze mieli także wiele ciężkich zadań. W połowie marca na wodach Morza Śródziemnego dostrzeżono wielką flotę brytyjską w skład, której wchodził lotniskowiec, dwa pancerniki i kilkadziesiąt okrętów różnych klas. Najprawdopodobniej w początkowej fazie wojny okręty te przebywały na Morzu Czarnym i o ich użyciu zdecydowano dopiero teraz kiedy na wodach Morza Śródziemnego panował spokój i przywrócone zostały wszystkie rejsy pasażerskie.


Brytyjski lotniskowiec.


Pojedynek floty włoskiej i angielskiej trwał przez ponad trzy tygodnie. Aby ostatecznie zlikwidować zagrożenie dla bezpiecznej żeglugi, użyto wszystkich dostępnych sił Marynarki. Niewątpliwie był to duży sukces i rewanż po bitwie w zatoce Salerno. Tracąc jedynie 2 niszczyciele, posłano na dno wszystkie brytyjskie okręty poruszające się po Morzu Śródziemnym.


Jeden z włoskich okrętów tuż przed wyjściem z portu.


Mimo, że brytyjskie okręty oddawały salwę za salwą...


...to ich los był przesądzony.


Zmagania w Afryce trwały cały czas. Jednak opór aliantów słabł z każdym dniem. Mimo, że do wali wprowadzali coraz to nowe dywizje to ich doświadczenie i wyposażenie w znacznym stopniu ustępowało włoskiemu. Zdesperowani Brytyjczycy zdecydowali się nawet rozpocząć formowanie żeńskich jednostek frontowych.


Zaczyna się od mieszkanek Indii, ale ciekawe kiedy angielscy tchórze wyślą na wojnę swoje żony i siostry.


W połowie lipca konstruktorzy firmy FIAT rozpoczęli prace testowe nowego modelu czołgu, który miałby zastąpić doskonale dotychczas się sprawdzający M13/40.


Niezawodny M13/40...


...oraz jego prawdopodobny następca M15/42.


Lato roku 1941 było we Włoszech bardzo spokojne. Znikła nerwowość wśród mieszkańców obecna na twarzach wielu mieszkańców jeszcze przed rokiem. Spowodowane było to zapewne tym, iż oddaliło się od nich widmo wojny szalejącej w ukochanej ojczyźnie. Głód i utrata domu to tylko informacje docierające w kronikach filmowych, które coraz więcej obywateli mogło oglądać w domu dzięki stałemu rozwojowi telewizji. Ci którzy uważnie śledzili relacje z postępów wojsk włoskich na froncie jako pierwsi usłyszeli że 6 sierpnia została zdobyta Pretoria – stolica Południowej Afryki, jednego z najpoważniejszych sojuszników Wielkiej Brytanii. Wizja zakończenia wojny w Afryce z każdym dniem stawała się coraz bardziej realna.


Włoskie wojska maszerujące w Pretorii.


Mapa Afryki w połowie sierpnia 1941 roku.

 

Część XVI.

Fango (Błoto)



Jesień 1941 roku to okres prawdziwej burzy na arenie światowej polityki. Niewątpliwie najważniejsze a zarazem najbardziej niepokojące dla Imperium Włoskiego jest przystąpienie do wojny USA w dniu 15 listopada. Ta zamorska potęga gospodarcza i morska przyłączyła się do Aliantów.


USA dołącza do Aliantów...


...i wypowiada nam wojnę.


Bezpośrednimi powodem dla którego Amerykanie zdecydowali się włączyć do działań wojennych był japoński atak na ich bazę marynarki w Pearl Harbour na Pacyfiku. W tym samym czasie Cesarstwo Japonii zaatakowało Brytyjskie kolonie w Azji. Całkiem oczywistym następstwem tego faktu było połączenie sił napadniętych państw w walce przeciwko agresorowi.


Wystąpienie radiowe Hideki Tojo, w którym...


...Cesarstwo Japonii wypowiada wojnę Brytyjczykom...


...i Amerykanom.


Niezrozumiałe jest jednak dlaczego Amerykanie zgodzili się jawnie współdziałać z Brytyjczykami przeciwko Imperium Włoskiemu, z którym dotychczasowe stosunki dyplomatyczne uznać należy za jak najbardziej poprawne. Być może Churchill w akcie desperacji obiecał Jankesom wspólny podział łupów po wygranej wojnie.

Zanim jednak wojna rozszerzyła się na kontynent amerykański, wojskom włoskim udało się całkowicie wyprzeć jednostki brytyjskie z terytoriów Afryki Południowej. W związku z tym w dniu 16 listopada, czyli w dobę po wypowiedzeniu Włochom wojny przez USA, powołana została do życia Nowa Republika Afryki. Utworzony rząd tego państwa natychmiast zaoferował Imperium Włoskiemu współpracę gospodarczą oraz zapowiedział przystąpienie do Sojuszu Śródziemnomorskiego.


Utworzenie Nowej Republiki Afryki.


Terytorium NRA.


Umowa pomiędzy NRA i Imperium Włoskim.


Wszyscy chętni obywatele NRA mają możliwość bronić swój kraj przed imperialnymi zakusami Aliantów.


Cały czas ciężkie walki toczyły się o Belgijskie Kongo. Alianci przysyłali w te rejony coraz to nowe posiłki. W niedługim czasie liczba ich dywizji przekroczyła 60. Przeciw nim Imperium Włoskie jedynie 30 większych jednostek. Jednakże dzięki doświadczeniu zdobytemu w poprzednich kampaniach oraz niezwykłemu hartowi ducha włoskich żołnierzy, możliwe było stopniowe wypieranie Aliantów coraz bardziej na zachód.


Alianci są w ciągłym odwrocie.


Przed ucieczką nie powstrzymują ich nawet bagna.


Mimo to nie wszystkim udało się uciec.


Przedzieranie się przez wielokilometrowe dżungle nie było łatwym zajęciem. Włoskie dowództwo w przeciwieństwie do brytyjskiego nie nakazywało swoim żołnierzom parcia do przodu za wszelką cenę. Jeśli to było konieczne, należało obejść pozycje wroga i zaatakować go z pozycji, które umożliwią zminimalizowanie strat w ludziach.


Włoscy sanitariusze opatrują rannego żołnierza.


W związku z tak skrajnie trudnymi warunkami pochód wojsk w Kongu nie był zbyt szybki ale za to nieprzerwany. Nawet posiłki amerykańskie które zaczęły przybywać do Afryki już na początku grudnia nie były w stanie zatrzymać włoskich wojowników. Wyparcie aliantów z Czarnego Lądu było już tylko kwestią czasu.

Churchill miał coraz więcej powodów do zmartwień. Mimo iż udało mu się wciągnąć do wojny USA, to niezadowolenie wśród Anglików rosło. Nieprzywykłe do pracy w fabrykach kobiety musiały porzucić swoje codzienne obowiązki i zastępować mężczyzn przy najróżniejszych pracach.


Brytyjski przemysł wyręczający się kobietami.


Jedynie ostra cenzura zapobiegała przed pojawianiem się dziesiątków nieprzychylnych nagłówków w brytyjskiej prasie. Bardziej oddaleni od stolicy tzw. Imperium Brytyjskiego, Australijczycy i Nowozelandczycy coraz częściej pytali publicznie „Czyja to wojna”, „Po co przelewamy krew?”.

Żywność na Wyspach Brytyjskich na skutek skutecznej blokady niemieckiej floty była już od kilkunastu miesięcy racjonowana. Każdego dnia radio BBC donosiło o kolejnych zniszczonych przez Luftwaffe fabrykach. Potęga Wielkiej Brytanii zaczęła się chylić bardzo szybko ku upadkowi. Flota była tylko wspomnieniem dawnej świetności, a w żołnierzach nie było ani odrobiny woli walki.


Zbombardowane fabryki nieopodal Londynu.


Wbrew zapowiedziom z początków 40 roku chart ducha Anglików zdawał się być złamany.


W przeciwieństwie do włoskich kombatantów, których nie opuszczał dobry nastrój...


...i którzy byli przygotowani na każdą ewentualność.


Armia Imperium Włoskiego nie była rozbudowywana w tym okresie. Naczelne dowództwo zamiast posyłać z dala od domu coraz to więcej żołnierzy wolało wyposażyć ich w nowocześniejszy i bardziej niezawodny sprzęt. Oczywiście nie zapomniano o rozbudowie sił mających strzec granic Italii. Dwie nowe eskadry bombowców okrętowych oraz dwie flotylle nowoczesnych niszczycieli wzmocniły i tak już potężne siły obrony wybrzeża.


Mussolini podczas przekazywania nowego sprzętu jednej z jednostek pełniących służbę w Palestynie.


Tak więc mimo, że kolejne święta mijały Włochom pod znakiem wojny, to jednak wojny odległej i tak naprawdę dla większości nieznanej. Nikogo nie niepokoiły wyjące co dnia syreny alarmowe. Dni toczyły się swoim torem, a na twarzach ludzi częściej gościły łzy radości niż smutku. Dla Italii lata czterdzieste były okresem rozwoju, prosperity i przekształcania się z europejskiej w światową potęgę. Żaden inny kraj nie mógł pochwalić się przywódcami, którzy zapewnialiby swoim obywatelom poczucie bezpieczeństwa, stabilizacji i perspektywy na przyszłość. Sam Cezar mógłby pomarzyć o takim potężnym państwie. Żyjący zaś w tych czasach mogli obserwować jak sny stają się rzeczywistością.


To zdjęcie mówi samo za siebie.

 

Część XVII.

Tradimento (Zdrada)



Koniec stycznia 1942 roku wprowadził olbrzymie zamieszanie w Afryce Północnej. Otóż lokalni dowódcy wojsk Vichy zdecydowali się przejść na stronę Francji de Gaulla. Jednak to co najbardziej niespodziewane w tym wszystkim to fakt iż w połowie lutego Maroko zostało przekazane Amerykanom, którzy w ciągu tygodnia przerzucili tam ponad dziesięć dywizji, do tego dochodziło pięć, które zdecydowały się zdradzić Rząd marszałka Petein’a. Sojusz Śródziemnomorski posiadał w tym rejonie zaledwie dwie dywizje piechoty. Jedną Włoską w Zachodniej Libii i jedną Hiszpańską. Posiadłości Imperium Włoskiego w tym rejonie były bardzo zagrożone.


Amerykanie lądują w Maroku - na głównym planie gen. McArthur - pełni pychy i pogardy dla reszty świata.


Na szczęście sprawna organizacja, świetne umiejętności dowodzenia oraz niezłomność i hart ducha żołnierzy pozwoliły powstrzymać ofensywę Aliancką w tym rejonie. Co więcej już w tydzień później po przewiezieniu posiłków z Europejskiej części Włoch rozpoczęło się kontrnatarcie.


Żołnierze z batalionu strzelców alpejskich.


Walki w tym rejonie trwały trzy miesiące i o ile Francuzi poddawali się na sam widok oddziałów włoskich to Amerykanie stawiali zacięty opór. Nieocenionym wsparciem okazały się świetne bombowce morskie, które skutecznie niszczyły konwoje próbujące dostarczyć zaopatrzenie walczącym Jankesom. Jedynie jeden na dziesięć okrętów przedzierał się przez osłonę i nawet wsparcie w postaci lotniskowców nie było w stanie powstrzymać włoskich pilotów przed systematycznym zmniejszaniem tonażu amerykańskiej floty.


Amerykański niszczyciel.


Amerykańska łódź podwodna, która próbowała prześlizgnąć się koło Gibraltaru.


Włoscy piloci - bez wątpienia najlepsi na świecie.


Nieustanny pochód na zachód zakończył się dokładnie 1 maja. Tego bowiem dnia poddał się ostatni amerykański oddział w rejonie. Ten właśnie dzień pokazał, że w tej wojnie przewagę mają Ci, którzy walczą za słuszną sprawę, w obronie swojej ojczyzny i ideałów. Ci którzy walczyli by rozciągnąć swe panowanie nad kolejnymi państwami i aby ujarzmić niepodległe narody, przegrywali bitwę za bitwą. Tyrania nie była w stanie pokonać idei wolności i równości. Imperium Włoskie triumfowało ponownie.


Imperium Włoskie na przełomie kwietnia i maja 1942 roku.


Włoscy oficerowie oglądają zdobyczny sprzęt.


Niestety, przyłączenie się do wojny Amerykanów z ogromnym potencjałem ludzkim wymusiło podjęcie decyzji o sformowaniu kolejnych jednostek piechoty. W sumie w marcu i kwietniu powołano do życia sześć nowych dywizji. Praktycznie cały ich stan osobowy stanowili ochotnicy. Naczelne dowództwo postanowiło wcielać do armii, przede wszystkim tych, którzy czuli taką potrzebę w głębi serca. Wiadomym bowiem było, iż obywatel siłą wysłany na front jest marnym żołnierzem. Niezbędna ilość ludzi zgłosiła się do punktów poborowych w ciągu zaledwie czterech dni.


Nowsofrmowane dywizje podczas parady.


Walki nie toczyły się jednak tylko i wyłącznie w Afryce. Także tereny Rosji były teatrem wojennym. W zasadzie to były teatrem ciągłego wycofywania się Sowietów. Wermacht zdobył już Moskwę a Finowie wzięli odwet za komunistyczną agresję sprzed dwóch i pół roku i zajęli Leningrad. Władze Związku Radzieckiego przeniesiona została do Stalingradu i wszystko wskazywało na to, że to właśnie w tym mieście rozegra się walka o być albo nie być Stalina.


Front niemiecko-sowiecki w dniu 25 kwietnia.


Jednakże porównując liczebność wojsk obydwu stron przypuszczać można było, że tylko cud może uratować komunistów przed powstrzymaniem znacznie liczebniejszej armii niemieckiej.


Przybliżone dane dotyczące sił lądowych poszczególnych państw.


Najpotężniejsze floty świata.


Także w dalekiej Azji walki trwały nieprzerwanie. Cesarstwo Japonii oprócz wypowiedzianej niedawno Aliantom wojnie, zaangażowana wciąż była w konflikt z Chinami. To ogromne, gęsto zaludnione państwo zdawało się być nie do zdobycia i pochłaniało coraz to większe siły Japońskie, które zamiast walczyć na froncie musiały borykać się z partyzantami.


Chiny i Japonia 22 kwietnia.


Dzień za dniem, bez względu na pogodę za oknem i nowiny z linii frontu każdy Włoch z najwyższym poświęceniem pracował dla swej ojczyzny. Bez względu na to czy był to robotnik w hucie czy księgowy, rolnik czy dyrektor, gospodyni domowa czy konstruktor, wszystkim zależało aby Matka Italia z każdym dniem była coraz potężniejsza.


Stan rozwoju włoskiej armii.


Potencjał przemysłowy Imperium Włoskiego.


Twórca potęgi Imperium Włoskiego - Il Duce.

 

Część XVIII.

Ripetizione (Powtórka)



Zachowanie francuskich generałów stacjonujących w Algierii znacznie pogorszyło stosunki dyplomatyczne pomiędzy Francją a Imperium Włoskim. Niektórzy politycy oraz część prasy podnosili, że była to jawna zdrada i cios w plecy. Co prawda większość rządu wraz z samym Duce uważali, że nie należy głosić zbyt pochopnych opinii jednakże zażądali od Marszałka Peteina jednoznacznego określenia się w tej sprawie przez jego państwo i złożenia stosownych wyjaśnień. Duce w nocie dyplomatycznej skierowanej do zachodnich sąsiadów Włoch napisał również: "(...) Imperium Włoskie oczekuje także, iż wszelkie krzywdy poniesione przez nasz naród i jego obywateli w związku ze zdradzieckim atakiem części waszych generałów zostaną zrekompensowane, a ból w naszych sercach po utracie bliskich zostanie załagodzony (...)".

Odpowiedź nadeszła już 6 maja.


Reparacje wojenne.


Wyzwolenie Maroka z rąk Amerykanów było ogromnym sukcesem dla Imperium Włoskiego a zarazem jedną z największych porażek Aliantów w tej wojnie. Nikt w najwyższym dowództwie włoskiej armii nie przewidział ogromnej determinacji Amerykanów w zdobyciu przyczółka na południowych wybrzeżach Morza Śródziemnego.

Gdy tylko walczące w tamtych rejonach jednostki zostały przerzucone w głąb lądu Amerykanie rozpoczęli drugą ofensywę. Setki łodzi desantowych pod osłoną całej Floty Atlantyckiej ,w skład której wchodziły niedobitki Royal Navy oraz trzon okrętów US Navy wraz z sześcioma lotniskowcami, pojawiły się nieopodal Casablaki. W krótkim czasie Amerykanie przerzucili w te rejony kilkanaście dywizji zmotoryzowanych i ropoczęli forsowny marsz na wschód, w głąb Sahary. Już w dwa dni po lądowaniu alianci rozpoczęli budowę lotnisk polowych nad całym opanowanym wybrzeżem. Tysiące mysliwców i bombowców wspierało masy amerykańskich chłopów, którzy sądzili, że wśród piasków pustyni przeżyją kolejną przygodę i postrzelają nieco podobnie jak bohaterowie tak popularnych w USA westernów.


Amerykańskie oddziały desantujące się w okolicach Casablanki.


Amerykanie zdobywają przyczółek.


Nawet nieprzerwane naloty bombowców torpedowych startujących z lotnisk na południu Hiszpanii nie były w stanie powstrzymać tej masy okrętów. Ludność zamieszkująca te tereny opowiadała później o tym jak morze wyrzucało na brzeg tysiące ciał w amerykańskich mundurach. Jak widać jankescy generałowie mieli życie swoich żołnierzy za nic. Mieli dla nich mniej miłosierdzia niż ich wrogowie - Włosi, dla których każde życie jest ważne.


Jeden z tonących pancerników brytyjskich.


Dowództwo północno-afrykańskie zarządziło strategiczny odwrót na całej długości frontu. 10 włoskich dywizji piechoty, w większości bez sprzętu ciężkiego nie mogło skutecznie powstrzymywać trzykrotnie liczniejszego wroga wyposażonego w ciężarówki. Zdecydowano się na stały odwrót w kierunku Oranu.

Na szczęście zakończyła się już większość walk w Kongu i 27 maja po kapitulacji Belgii oraz niemal wszystkich alianckich jednostek walczących w tamtych terenach zaistniała możliwość przetransportowania weteranów na północ. Niestety na niekorzyść działał czas. Na przewiezienie takich ilości wojska potrzeba było około miesiąca czasu a tego nie mogły zagwarantować nieliczne jednostki w Maroku. Zdecydowano się przetransportowanie drogą morską dziewięciu dywizji stacjonujących w Italii pozostawiając ojczyznę pod opieką oddziałów straży granicznej i Korpusu Strzelców Alpejskich.


Kapitulacja Belgii.


Jeszcze przed wybuchem wojny zdecydowano się na rozwinięcie działań wywiadowczych na terytorium Europy. Tajna i liczna siatka agentów przeniknęła w rozmaite struktury życia w Anglii. Wielu Włochów podjęło pracę w rozmaitych przedsiębiorstwach i instytucjach. Większość z nich miała dostęp tylko do informacji o niewielkim priorytecie lub podejmowała się drobnych działań sabotażowych. Przypadkowe zagubienie dokumentów lub awaria maszyny w fabryce na pewno nie działała na korzyść brytyjskiej machiny wojennej. Jednakże tym co przyczyniało się najbardziej do zdobywania użytecznych informacji były pieniądze. To właśnie one potrafiły zamydlać Anglikom oczy i skłaniać ich do rzeczy niewyobrażalnej dla Włocha - zaprzedawania swojej ojczyzny. Kilkorgu z naszych agentów udało się nawiązać kontakty z naukowcami na różnych uniwersytetach, którzy za odpowiednią sumę pieniędzy gotowi byli wykraść i przekazać najbardziej nawet tajne materiały.


Pierwsze doniesienia wywiadowcze.


Kolejne raporty wywiadu.


Okres w którym Amerykanom udało się opanować Maroko, był także nowym rozdziałem wojny dla mieszkańców samych Włoch. Po raz pierwszy nad rodzimym niebem pojawiły się wrogie samoloty. Pomimo, że piloci myśliwców strzegących ojczyzny nie dawali sobie sekundy odpoczynku i robili przerwy tylko na dokonanie niezbędnych naprawa i uzupełnienie paliwa oraz amunicji to jednak nie byli w stanie powstrzymać hord bombowców. Kilka razy dziennie odzywały się działka obrony przeciwlotniczej niszcząc amerykańskie bombowce, ale mimo tego wrogie bomby odebrały dach nad głową niejednej rodzinie. Za namową działaczy Czerwonego Krzyża zdecydowano się namalować wyraźne znaki - podobne do tych jak na szpitalach - na wszystkich szkołach w Italii po to tym jak sześć z nich zostało jednego dnia zbombardowanych w samym tylko Turynie.


Czarne chmury.


Tym co niezmiernie smuciło najwyższe władze był fakt iż wraz z przyłączeniem się USA do wojny, Alianci zyskali olbrzymie rezerwy ludzkie i wystawiali do walki dywizję za dywizją. Nawet pomimo tego iż Włochów na polu walki ginęło znacznie mniej, a do niewoli dostało się zaledwie kilka tysięcy żołnierzy to wobec tak ogromnych armii nie można było nadal prowadzić polityki skreślania kolejnych roczników z list poborowych a powoływanie nowych dywizji piechoty trzeba było na stałe wprowadzić do harmonogramu rozwoju wojsk lądowych. Oprócz tego wprowadzono też kilka wcześniej zaplanowanych zmian.


Uposażenie.


15 sierpnia rozbrojone zostały ostatnie oddziały na terenie Konga. Zdecydowano się pozostawić tam tylko niewielkie oddziały mające za zadanie walczyć z ewentualnymi grupkami wojsk alianckich, które zdecydowały się zaszyć w buszu i prowadzić walkę partyzancką.

Dzięki temu całość sił włoskich mogła zostać skierowana do Maroka. Większość jednostek amerykańskich była już osłabiona z powodu dotkliwego klimatu, skutecznej obrony Włochów i braków w zaopatrzeniu. Niejednokrotnie oddziały alianckie porzucały ciężarówki, w których zabrakło paliwa lub których silniki po prostu nie wytrzymały trudnych warunków. Na północy w okolicach Ceuty od połowy lipca działania podjęły korpusy pancerny oraz kawalerii zmotoryzowanej. Świetnie wyposażone, dobrze dowodzone a przede wszystkim posiadające ogromne doświadczenie jednostki rozbijały dywizję za dywizją. Po dwóch tygodniach walk wiele oddziałów wroga składało broń na sam dźwięk silników M15. Ci którzy zdecydowali się bronić do końca i nie słuchali apelu nawołującego do złożenia broni musieli ponieść najwyższą karę.


Włoskie oddziały w północnym Maroku.


Amerykanie w pośpiechu opuszczają kolejne miejscowości.


Miotacz ognia wypłasza piechotę z rowów przeciwczołgowych.


Do końca września – czyli momentu gdy flaga Imperium Włoskiego ponownie załopotała nad ratuszem w Casablance – do włoskiej niewoli dostało się trzysta tysięcy amerykańskich jeńców.


Casablanca znowu włoska.

 

Część XIX.

La strada di mestiere dello Spice (Korzenny szlak)



Zakończenie działań wojennych w Afryce północnej przyniosło włoskiej armii chwile wytchnienia i spokoju. Bezpieczeństwa na wybrzeżach pilnowało lotnictwo morskie oraz jednostki tymczasowo zgarnizonowane w zachodnim Maroku.


Żołnierze udający się na urlop.


Jednakże dowództwo zdawało sobie sprawę z tego iż Alianci mogą podjąć kolejną szaloną próbę zorganizowania desantu w tych rejonach. Przejęli oni od Hiszpanii Wyspy Kanaryjskie stanowiące świetną bazę do rozpoczęcia tego typu operacji. Wszyscy zdawali sobie sprawę, iż mogą nastąpić długotrwałe niekorzystne warunki pogodowe dla lotnictwa i nie będzie ono w stanie zapobiec kolejnej desperackiej próbie stworzenia wyłomu w linii obronnej Sojuszu Śródziemnomorskiego. Zdecydowano zatem iż z rezerw państwowych zostaną przeznaczone środki na sformowanie sześciu dywizji garnizonowych oraz o zbudowaniu potężnego kompleksu fortyfikacji nadbrzeżnych w rejonie Casablanki oraz El Aaiun. Prace budowlane miały być prowadzone w szalonym tempie a termin realizacji całego przedsięwzięcia wyznaczono na przełom grudnia i stycznia.


Decyzja o budowie


Ogromnym problemem dla dowództwa w Afryce byli jeńcy wojenni. Ich liczba osiągnęła w tej chwili prawie milion ludzi i liczebnością dorównywała jednostkom liniowym Armii Imperium. Jako że o zwolnieniu ich nie mogło być mowy, zdecydowano się powołać międzyresortową komisję, która wraz z nadejściem wiosny miała przedstawić propozycję rozwiązania problemu wyżywienia tak ogromnej ilości żołnierzy alianckich.

W początku października amerykańskie lotnictwo wprowadziło do służby nowy model bombowca strategicznego B-17. W tej chwili Alianci są w stanie dolecieć nad terytorium Włoch z trzech kierunków: Anglii, Kanarów oraz Jemenu. Siły lotnicze nie były w stanie zapewnić ochrony na nich wszystkich. Jako, że dwa pierwsze wymagałyby podjęcia ogromnej, bardzo ryzykownej operacji desantowej, zdecydowano się zlikwidować zagrożenie na Półwyspie Arabskim.


Kolejny nalot...


...tym razem w wykonaniu B-17.


Pomiędzy ziemiami Imperium Włoskiego a krańcem półwyspu – kontrolowanym przez Aliantów - znajdywało się królestwo Arabii Saudyjskiej. Oficjalnie leżało w strefie wpływów Anglii, jednakże nie wzięło udziału w wojnie, ani oficjalnie nie popierało którejkolwiek ze stron a swoje największe bogactwo naturalne – ropę naftową – sprzedawało tym, którzy gotowi byli zapłacić najwyższą cenę. Dzięki temu w ostatnich dwóch latach udało się tam przeprowadzić niewielkie reformy gospodarcze a armia z XIX wiecznej powoli przekształcała się w taką, której nie powstydziłoby się średniej wielkości państwo europejskie.


Saudyjska armia podczas ćwiczeń.


11 października do Arabii Saudyjskiej skierowana została delegacja rządowa na czele której stanęli minister spraw zagranicznych oraz szef sztabu lotnictwa. Głównym celem wizyty miało być zaproszenie Arabii do przystąpienia do Sojuszu Śródziemnomorskiego lub ewentualnie uzyskanie zgody na przemarsz wojsk włoskich przez jej terytorium. Niestety, Król odmówił. Oświadczył iż przychylność dla jednej strony może się spotkać z gniewem drugiej, a jego kraj nie jest gotów na wojnę z połową świata. Oznajmił także, że prosi aby przekazać Il Duce, iż najważniejsze jest dla niego życie poddanych i żołnierzy i na pewno nie wyda rozkazów skazujących ich na pewną śmierć. W związku z tak niekorzystnym rozwojem sytuacji pozostałe spotkania dotyczące umów handlowych i wymiany kulturalnej zostały niemal w całości odwołane.


Rezydencja dla królewskich gości w Rijadzie.


Trzy dni później czternaście dywizji piechoty oraz trzy dywizje pancerne rozpoczęły natarcie w kierunku Rijadu, Omanu i Jemenu. Nieliczne oddziały wojsk arabskich składały broń na sam widok oddziałów rozpoznawczych. Wiele arabskich posterunków wywieszało białe flagi słysząc odgłos silników samolotów zwiadowczych. Trudno było to nazwać wojną.


Wojna z Arabią.


Jedynym wyzwaniem na Półwyspie Arabskim były oddziały Kanadyjskie, Brytyjskie i Amerykańskie. Mieli wystarczająco wiele czasu aby przygotować linie obrony i początkowo to oni dyktowali warunki na jakich rozpoczynane były walki. Na szczęście brak szybkiego sprzętu, błędy w dowodzeniu i problemy logistyczne znacząco przyśpieszyły porażkę Aliantów.


Pododdział artylerii samobieznej wchodzącej w skład korpusu pacernego.


Stolica Arabii padła już po trzech tygodniach czyli był to czas niezbędny na dotarcie tam odpowiednio silnych oddziałów mogących zabezpieczyć teren przed ewentualnym kontratakiem brytyjskim ze wschodu. Natomiast przejęcie kontroli nad całym półwyspem trwała do pierwszych dni stycznia.


Kapitulacja Arabii.


3 dnia nowego roku droga do Indii stanęła otworem.


Półwysep Arabski.


Tymczasem na północy wojska niemieckie wciąż powoli posuwały się na wschód, ale obrona radziecka zdawała się krzepnąć. Każdy zdobyty kilometr Niemcy musieli okupywać coraz większą ilością krwi. Walki coraz częściej przemieniały się w te znane z czasów Wielkiej Wojny. W miarę jak ZSRR stawiało coraz zacieklejszy opór, wzmagała się ich aktywność dyplomatyczna w Turcji, która rozpoczęła zbrojenia niespotykane dotąd w tym regionie. Najwyższe dowództwo widząc w tym zagrożenie dla interesów Imperium Włoskiego postanowiło skierować nad granicę z Turcją trzydzieści dywizji piechoty, które miały ostudzić ich zapędy wojenne i przypomnieć, że chwała Imperium Osmańskiego skończyła się już 25 lat temu.

Krok ten spotkał się ze stanowczym sprzeciwem dyplomatycznym rządu tureckiego, jednakże większość ich wojsk wycofała się znad granicy z Włochami.

Także z początkiem nowego roku zakończono prace nad budową wału obronnego w Maroku. W tej chwili lądowanie Aliantów w tamtym rejonie jest praktycznie niemożliwe, tak więc większość sił będzie mogło zostać skierowanych do operacji zamorskich. Rozpoczęto przygotowania do zadania ostatecznego ciosu Anglikom.
Miało nim być zajęcie Perły Imperium: Indii.

 

Część XX.

Alle ginocchia (Na kolanach)



Kolejny tydzień pełen był działań dyplomatycznych mających na celu skłonić Persję do współpracy z Sojuszem Śródziemnomorskim. Pomimo iż kraj ten oficjalnie nie należał do Aliantów to jednak wiadomym było iż jest im przychylny. Na terenie całego kraju rozlokowane były liczne garnizony wojsk brytyjskich i w ostatnich tygodniach siły te wciąż się powiększały. Wywiad donosił iż Anglicy przygotowują się do ofensywy na Irak i dalej w kierunku Kanału Sueskiego. Miała być to ogromna operacja, w której zaplanowano wykorzystać ponad milion żołnierzy, a więc wszystkie siły pod komendą Brytyjczyków.


Brytyjskie wojska podczas przeglądu.


Naczelne dowództwo zdecydowało się przerzucić jak największą ilość wojsk nad granicę z Persją i 13 stycznia rozpocząć ofensywę. Miała ona nastąpić na 6 dni przed planowanym atakiem alianckim, istniało więc duże prawdopodobieństwo, iż nie będą oni dostatecznie dobrze przygotowani do obrony i uda się ich odepchnąć aż do Indii.


Włoscy żołnierze udający się na front.


Główną siłę uderzeniową miały stanowić trzy elitarne korpusy wojsk Imperium Włoskiego. Pancerny i Kawalerii, liczące po 3 dywizje oraz Korpus Libijski w skład, którego wchodziły pięć dywizji których szlak bojowy przecinał całą Afrykę wzdłuż i wszerz. Za nimi miało podążać 19 innych dywizji piechoty, które były już zgromadzone w regionie oraz wszystkie siły, które zostaną przerzucone już po rozpoczęciu ataku.


Najnowsze działo samobieżne I-sem105-Bassotto1 na wyposażeniu dywizji pancernych.


Z portu w Wenecji wyruszyła także flota w skład której wchodziło 6 lotniskowców oraz dwa potężne pancerniki i kilkanaście okrętów osłony. Bezpieczeństwo w powietrzu miały zapewnić cztery eskadry myśliwców przechwytujących. Od sukcesu tej operacji miało zależeć włoskie panowanie nad całą Afryką. Po ostatecznym odsunięciu zagrożenia ze strony wojsk alianckich można będzie zapewnić narodom tak długo ciemiężonym przez imperialistycznych wyspiarzy upragnioną niepodległość.

Tymczasem życie we Włoszech toczyło się zwykłym torem a początek nowego roku obfitował w ciekawe wydarzenia. Przede wszystkim wprowadzono stały, ośmiogodzinny program telewizyjny. Od tej pory widzowie mogli oglądać wiadomości i programy rozrywkowe od powrotu z pracy aż do późnych godzin nocnych. Liczba odbiorników telewizyjnych osiągnęła zawrotną liczbę 4 milionów. Już trzy miasta poza Rzymem posiadały rozgłośnie regionalne przygotowujące własne jednogodzinne bloki programowe.


Mapa Europy.

Motoryzacja także wciąż rozkwitała. Wobec niskich cen aut, każdy mógł sobie pozwolić na zakup takiego, które najbardziej odpowiadało jego wymaganiom. Samochody zjeżdżały z taśm montażowych jeden za drugim, a zespoły badawcze zarówno FIATa jak i Lancii wciąż opracowywały nowe rozwiązanie technologiczne. Bieżący rok był pierwszym rokiem szkolnym w firmowych uniwersytetach, na których naukę rozpoczęli najzdolniejsi uczniowie szkół średnich.

Wielu z tych młodych chłopców i dziewcząt marzyło o karierze wojskowej, jednakże Imperium Włoskie, jako państwo pragnące skupić się na pokojowym rozwoju nie chciało nadmiernie rozbudowywać swojej armii i pozostawić ją na poziomie, który zapewni bezpieczeństwo i spokój swoim obywatelom. Myśli i plany Duce wybiegały daleko poza konflikt, w który Włochy uwikłane zostały przez żądne podbojów potęgi. Jednakże każdy uczciwy i prawy człowiek wiedział, że wojna prędzej czy później się skończy a sprawiedliwość i Włoska Racja Stanu zatriumfuje, przynosząc uciskanym wytchnienie a sprawiedliwym nagrodę. Nikt nie wątpił iż brytyjska pycha zostanie niebawem należycie ukarana.


Barbarzyński napad na Imperium Włoskie.


Niemiecka artyleria ostrzeliwuje włoskie posterunki straży granicznej.


W depesze jakie dotarły do Rzymu tuż po godzinie pierwszej w nocy 12 stycznia nikt nie mógł uwierzyć. Przez godzinę poszczególni członkowie rządu i sztabu wydzwaniali do siebie nawzajem wypytując o jakiekolwiek bardziej szczegółowe informacje. Zwołano natychmiastowe posiedzenie na którym najważniejsze osoby w kraju miały ustalić jak obronić ojczyznę przed tym zdradzieckim i niespodziewanym atakiem.


Wojna!


O godzinie 3:30 zawyły syreny w całej kontynentalnej części Imperium Włoskiego. Mieszkańcy w północnych miastach będący zarejestrowani na listach rezerwistów zostali wezwani do stawienia się w punktach poborowych w celu odebrania broni i wymarszu nad granicę.


Dekret mobilizacyjny.


Oddziały rezerwistów.


Dane wywiadu na temat wojsk lądowych...


...floty morskiej...


...i powietrznej.


Imperium zostało powalone na kolana przez ponad dwadzieścia niemieckich dywizji. Od męstwa jego obywateli zależało czy powstanie z podniesionym czołem czy zostanie zakute w hitlerowskie kajdany.


Przemysł Imperium Włoskiego.

 

Część XXI.

Resistenza (Opór)



Kolejne kompanie rezerwistów wyruszały na północ aby bronić ukochanej Ojczyzny. Zdradziecki atak do niedawna przychylnych Niemców był zaskoczeniem nawet dla Aliantów. Nikt nie spodziewał się, że prowadząc ciężkie zimowe walki w ZSRR będą chcieli rozpocząć wojnę z tak silnym i znaczącym przeciwnikiem jakim jest Imperium Włoskie.


Batalion piechoty w podążający ku granicy.


Włochy znajdowały się w niezwykle ciężkiej sytuacji strategicznej. Zdecydowana większość sił znajdowała się w Afryce i podążała w kierunku granicy z Persją aby ubiec aliancki atak na włoskie terytoria w tamtym rejonie.

"Naród Włoski musi dokonać kolejnego heroicznego wysiłku. Musi obronić Italię gdyż armia musiała pozostać tam gdzie jest. Musi bronić kraju przed zakusami imperialistów angielskich z dala od jej granic. W tej wojnie kraj, my wszyscy powrócimy do wspaniałych tradycji Republiki Rzymskiej gdy każdy obywatel był Legionistą. Wojownikiem oddającym życie za kraj, za swe żony i matki, za swych przodków i za swoje dzieci. Oddać życie za Italię to najwspanialszy czyn na świecie. Nic i nikt nie będzie w stanie skrzywdzić tego co Włosi kochają najbardziej. Nazistowski najeźdźca zostanie pokonany a każda krzywda zostanie pomszczona dziesięciokrotnie. Germańscy barbarzyńcy pożałują swych czynów."
Po tej płomiennej przemowie na placu przed parlamentem Duce wraz z całym rządem i sztabem udał się do Wenecji aby stamtąd kierować krajem. Był to jednoznaczny sygnał w stronę Niemców, że jakiekolwiek są ich zamiary to Włosi nie zamierzają się ani poddać ani pertraktować.


Mussolini zaraz po przemówieniu.


Żaden mieszkaniec nie miał ani krzty wątpliwości jakie są jego obowiązki. Punkty poborowe nie nadążały z rejestracją chętnych do wstąpienia do armii. Ludzie wystawali pod wszelkimi obiektami wojskowymi nawołując do wydania im broni i umożliwienia walki z najeźdźcą. W większości miast i miasteczek spontanicznie organizowały się jednostki złożone z myśliwych i kolekcjonerów broni. Z terenów nadgranicznych docierały informacje o przechodzeniu takich grupek do działań partyzanckich. Radio i telewizja nawoływały obywateli do chodzenia do pracy zamiast do punktów werbunkowych.

Jednostki ochrony pogranicza nie były w stanie stawiać długotrwałego oporu niemieckiej nawałnicy. Na szczęście przyjacielem Włoch okazała się pogoda i teren na którym przyszło im walczyć.


Jednostki ochrony pogranicza.


Jednak to co najbardziej zaskoczyło pancerne zagony Hitlera to niezłomny duch włoskiego narodu. Żołnierze bronili się do ostatniego naboju, a punktów oporu przybywało wraz z upływającym czasem. Rezerwiści mieszkający w pobliżu granicy stawili się na linii frontu już kilkanaście godzin po nazistowskiej agresji. Nikt nie szczędził swej ofiarności, bo wiedział, że z każdą minutą posiłki są coraz bliżej.


Jeden z niemieckich czołgów.


Imperium nie zawiodło się także na swoich sojusznikach. Wszystkie sprzymierzone państwa jak jeden mąż opowiedziały się po stronie zdradziecko napadniętych Włoch, nawet w obliczu faktu iż będą musiały stawić czoła niemieckim poplecznikom.


Serbskie jednostki wyruszające na wojnę.


Niezwyciężone Imperium Włoskie wraz ze swymi obywatelami oraz wiernymi sojusznikami rozpoczęło opór przeciwko zdradzieckiej machinie wojennej Niemiec.
Opór który odrzuci najeźdźców z dala od spokojnych domów Italii.
Opór który niebawem przerodzi się w kontratak.
Opór który uświadomi wrogom jak wspaniałym narodem są Włosi.
Opór który powali Niemcy na łopatki.


Jedno z gniazd oporu.

 

No, w końcu . Już myślałem, że aar jest zakończony definitywnie... Trochę krótko ale dobre i to, czekam na wyzwolenie Warszawy :wink: .