Polska AAR /od 1936 r./

POLSKA AAR

16-31 stycznia 1947

odcinek 223

Relata refero
(Powtarzam, co słyszałem)​

Świat​

Rozpoczynają się pierwsze rozmowy brytyjsko-chińskie w sprawie przekazania terytorium Mandżurii Płd., choć nie obędzie się od przeprowadzenia referendum ludności w tej sprawie, wszak długo jeszcze mieszkańcy tego terenu nie będą mieć połączenia lądowego ze stolicą Dem. Rep. Chin w Guangzhou. Jedyną wolną drogą komunikacyjną będzie więc droga morska przez którą także przeprowadzi się połączenia lotnicze (samoloty pasażerskie nie będą więc przelatywać nad terytorium zarządzanym przez nacjonalistów bądź nominalnie będących pod kontrolą brytyjską). OPD nie wyraziła się jeszcze w sprawie przekazania tego terytorium mandatowego, ale nic nie stoi na przeszkodzie, aby ten region po uprzednim wyrażeniu woli mieszkańców został włączony pod jurysdykcję chińską. Skoro i tak to terytorium ma uzyskać niepodległość w ciągu 10 lat od podpisania stosownego dokumentu w 1946 roku, to ten okres wyczekiwania na nowy status tych ziem zostanie raptownie skrócony. Przekazanie tego terytorium będzie kolejnym policzkiem dla Czang Kaj-Szeka, który nie przerywając działań zbrojnych z Sinkiangiem i Tybetem stanie się persona non grata przynajmniej na kontynencie azjatyckim.

Indie po raz kolejny zaapelowały do Zgromadzenia Ogólnego OPD o warunkowe przyjęcie Królestwa Afganistanu w poczet członków tej organizacji, uzasadniając to wzmocnieniem bezpieczeństwa w regionie Bliskiego Wschodu i Azji Centralnej. Powołują się tutaj na poprzedni przypadek Arabii Saudyjskiej, która mimo iż jest krajem łamiącym prawa człowieka została włączona do OPD (sprzeciw Indii i Iranu). Delegat Indii zwrócił również uwagę na chęci króla Afganistanu do wprowadzenia demokratycznych reform w kraju, zagrożonego ideologią bolszewicką przenikającą z Tadżyckiej SRR. Egipt i Irak wystosowują do OPD niekończące się apele o doprowadzenie do utworzenia niepodległego państwa palestyńskiego z zapowiedzią zbojkotowania innych decyzji co do przyszłości tego bliskowschodniego terytorium mandatowego. OPD ma jednak na głowie zamieszanie związane z obaleniem demokracji w Republice Boliwii, gdzie 16 stycznia doszło do wojskowego zamachu stanu, po którym nieograniczoną władzę przejął gen. Enrique Hertzog Garaizabal. Przypomnieć trzeba, że zawieszonym członkiem OPD jest wciąż Wenezuela, a Zgromadzenie Ogólne daje miesiąc rządowi boliwijskiemu na wypuszczenie z więzień działaczy opozycyjnych. W przeciwnym razie kolejny kraj Ameryki Płd. czeka nielimitowane zawieszenie. Wszystko wskazuje na to, że za zamachami stanu w Wenezueli i Boliwii stoją te same służby i jest to może przemyślana robota GPMG, a w szczególności sekr. gen. tej organizacji, Alfredo Stroessnera, chcącego zniwelować wpływy OPD na kontynencie południowoamerykańskim.

Wojskowy zamach stanu w Boliwii z 16 stycznia 1947 r. niweczy nadzieje na trwałe zaprowadzenie demokracji.


21 stycznia br. zmarł w Kopenhadze król Danii, Chrystian X. Na tron wstąpił Fryderyk IX (na zdjęciu). Czy nowy władca zgodzi się na niezależność bądź szeroką autonomię dla Islandii, Wysp Owczych bądź Grenlandii?​

Wojny i zagrożenia pokoju – styczeń 1947 ​

-wojna sinkiańsko-chińska – Czang Kaj-Szek poczuł się co najmniej zaskoczony południową irredentą oraz możliwością faktycznego powiększenia terytorium Dem. Rep. Chin o Mandżurię Bryt. Konflikt z Sinciangiem stoi w miejscu, a dalsza utrata ziem przez Czanga będzie coraz dalej działała na niekorzyść utrzymania przez niego pełni władzy w Czungkingu.

-wojna tybetańsko-chińska – Indie są gotowe na przyjęcie zarówno tybetańskiego dalajlamy jak i sinkiańskiego rządu na uchodźstwie. Fakt utworzenia przez Indie, Iran i Afganistan - Ligi Azji Centralnej nie spowodował zwiększenia bezpieczeństwa Tybetu, który mimo wysokich gór nie będzie w stanie oprzeć się coraz to lepiej zmodernizowanym jednostkom chińskim. Nadzieje na włączenie się Indii do sojuszu tybetańsko-sinkiańskiego zostały raz na zawsze zaprzepaszczone.

-pojawienie się Demokratycznej Republiki Chin to nowy sygnał ostrzegawczy dla Czang Kaj-Szeka, który rzecz jasna nie uznał istnienia tego niepodległego kraju, oskarżając za to aliantów o chęć rozbicia Chin, a nawet plany rozbiorowe.

Kraj​

W prasie codziennej ukazują się artykuły dotyczące statusu dowódców okresu PRL. Wiadomą sprawą jest fakt internowania marszałków Żymierskiego i Spychalskiego oraz generałów Berlinga i Świerczewskiego, którzy przebywają gdzieś w miejscu odosobnienia pod Warszawą. Rząd Mikołajczyka tłumacząc się przed opinią publiczną wyjaśnia, że dzieje się tak ponieważ ci dowódcy chcieli dokonać puczu wojskowego przy pomocy sowieckich agentów w Polsce, którzy podczas obławy (23.I.) na nich zdołali umknąć zabijając jednego z wywiadowców. Szef wywiadu Sokołowski utraciwszy jednego z agentów, starał się zatrzeć złe wrażenie udanymi akcjami za granicami, jednakże próby w Argentynie, Indiach, Egipcie i Chinach kończą się fiaskiem. Pozycja Sokołowskiego zaczyna się chwiać coraz bardziej.

23 stycznia Stocznia Gdyńska ukończyła prace nad projektem dot. nowego typu lekkiego krążownika tzw. wz. powojennego. Aktualnie rozpoczęła badania nad pakietem wprowadzającym elektryczne okręty podwodne na użytek marynarki wojennej.

Opracowanie planów technologicznych powojennego lekkiego krążownika.


Badania nad nowym typem okrętu podwodnego.​

Puck, 27 stycznia;

Z rozmowy premiera Mikołajczyka z dow. PMW, adm. Świrskim.

Adm. Świrski: (…)Panie Premierze, ta sprawa dotycząca stopniowego wprowadzania nowych okrętów podwodnych musi ulec przyśpieszeniu. Wszyscy wiemy co dzieje się na Bliskim Wschodzie.

Mikołajczyk: Panie Admirale, aktualnie formujemy nową dywizję piechoty, ale istotnie okręty podwodne, które obecnie mamy są w znaczącym stopniu bardzo przestarzałe i wymagają jeśli nie złomowaniu to przeniesieniu, chociażby w rejon naszych kolonii.

Adm. Świrski: Ja jednak czułbym się o wiele lepiej, abyśmy swoje najlepsze jednostki przesunęli w rejon spodziewanych konfliktów, czyli również nowe okręty podwodne, trzeba pamiętać, że Indie w znaczącym stopniu rozwijają siły lądowe, ale zapewne też i morskie.

Mikołajczyk: Chyba Pan nie myśli, że rzucą się na naszą pozbawiona surowców mineralnych Sokotrę?

Adm. Świrski: Flota brytyjska jest nadal na Dalekim Wschodzie, a tu chodzi nie tyle o utrzymanie ciągłości terytorialnej naszych kolonii, ale również punktów handlowych Portugalii i Francji w Indiach.

Mikołajczyk: Tu Pan ma rację, władze indyjskie zapowiedziały, że istnienie wielu faktorii handlowych na subkontynencie powinno się zakończyć wraz z przyznaniem niepodległości Indiom, chociaż ja osobiście uważam za większe zagrożenie kraje wchodzące w skład Paktu Islamskiego. Jeśli dokonają aneksji Kanału Sueskiego, będzie to wielki cios dla aliantów.

Adm. Świrski: Dlatego powinniśmy już teraz wysłać w rejon Morza Czerwonego oraz Morza Arabskiego szereg jednostek by bronić polskich interesów kolonialnych.

Mikołajczyk: To słuszna uwaga i mająca swoje realne podstawy (…)

Bliski Wschód, Azja Centralna i posiadłości kolonialne państw europejskich w tym regionie.​

W drugiej połowie stycznia zawarto szereg umów dyplomatycznych dotyczących dokonanych niedawno przełomów w technologiach. Czechosłowacji przekazano plany zaawansowanej artylerii plot. w zamian za dostawy węgla (18.I.). Krajom nadbałtyckim, a więc Estonii (20.I.), Łotwie (27.I.) i Litwie (27.I.) plany budowy powojennego lekkiego krążownika za energię elektryczną i rzadkie minerały. Od Japonii (24.I.) kupiono plany powojennej artylerii plot., dostarczając jej węgla kamiennego i stali. Nepal otrzymał 30 stycznia za gotówkę dokumentację poświęconą podstawowemu systemowi szpitali, a Ukraina podobny dokument, ale mówiący już o ulepszonym systemie szpitali, który został przekazany za dostawy węgla. 24 stycznia Chiny Demokratyczne otrzymały plany budowy powojennego lekkiego krążownika w zamian za dostawy żywności.

Jedna z umów dyplomatycznych. ​

25 stycznia zakończono formowanie 14. Dywizji Piechoty, którą przydzielono do Korpusu Lidzkiego marsz. Maczka. Aktualnie trwa nabór do 15. Dywizji Piechoty, która znajdzie swe umiejscowienie również na Kresach Wschodnich. Przy końcu stycznia zmodernizowano Dywizję Piechoty im. Obrońców Gdyni do wz. mundurów i uzbrojenia ‘1945.

Nowa dywizja piechoty i przeprowadzona modernizacja. Aktualnie już tylko jedna dywizja piechoty wymaga modernizacji do wz. ‘1945.​

 

POLSKA AAR

1-15 lutego 1947

odcinek 224

Sustine et abstine
(Znoś i powstrzymuj się)​

Świat​

Indie dopięły swego w sprawie Afganistanu. Udało się im przekonać Zgromadzenie Ogólne OPD o konsekwencjach nie przyjęcia tego państwa w struktury organizacji (zagrożenie komunizmem) jak i korzyściach wynikających z przyjęcia Afganistanu (postępowe reformy, dopuszczenie opozycji do parlamentu). Głosowanie nad przyjęciem tego kraju do OPD w dniu 4 lutego nie było jednak jednomyślne, przeciw akcesji Afganistanu głosowały państwa skupione w Pakcie Islamskim jako odwet za sprzeciw Indii i Iranu w analogicznej sytuacji dotyczącej Arabii Saudyjskiej. Afganistan stał się zatem 69. członkiem Organizacji Paktu Demokratycznego. Ustalono także kolejną piątkę państw, które będą niestałymi członkami RB OPD w okresie od 10.IV do 10.X.1952 roku (Egipt, Maroko, Arabia Saudyjska, Dem. Rep. Chin, Afganistan).

69 członków OPD (zawieszona w prawach członka Wenezuela, ultimatum dla Boliwii do 16.II.1947 r.).​

OPD jest przekonana, że nowe władze boliwijskie nie wypuszczą z więzień określonej liczby opozycjonistów, dlatego też przygotowana jest do wprowadzenia sankcji podobnych do tych, jakie spotkały ostatnio Wenezuelę. Do sporych zmian terytorialnych dochodzi za akceptacją OPD na Dalekim Wschodzie. Referendum niepodległościowe w Terytorium Mandatowym Mandżuria Brytyjska z 2 lutego przynosi następujące wyniki: 65% za włączeniem w skład Dem. Rep. Chin, 24% za niepodległością, 11% za status quo. W ciągu kilkunastu dni od wyrażonej woli wojska brytyjskie opuszczają te ziemie, pozostawiając na miejscu jedynie nepalskie siły porządkowe. Gros dywizji brytyjskich przebywa obecnie w północnej części Republiki Korei pełniąc funkcję zabezpieczenia granic przed sowiecką infiltracją. Fakt przekazania Mandżurii Płd. – Demokratycznej Republice Chin powoduje nieco inny rozkład sił na Dalekim Wschodzie. Teraz wzajemne stosunki wewnątrzchińskie sporo zależą od dobrej woli Czang Kaj-Szeka, który widząc rozrastającą się demokrację w Chinach, będzie musiał w jakiś sposób zabezpieczyć swoje panowanie w interiorze. Póki co chińska prasa nacjonalistyczna jak np. „Czungking Express” donosi o nowym rozbiorze kraju, tym razem za aprobatą prawie całego świata.

Mapa Dalekiego Wschodu – stan na 15.II.1947 r.​

OPD z zadowoleniem przyjęła fakt obalenia autorytarnych rządów w Ekwadorze przez tzw. liberalną rewolucję nazywaną też lutową rewolucją. Zapewne w powodzeniu tej misji obalenia dyktatury uczestniczyły peruwiańskie tajne służby wywiadowcze, mogące dostrzec w poprzednich zamachach stanu z Wenezueli i Boliwii chęć przeprowadzenia takiego samego w Peru przez wywiad GPMG, a zatem ich akcja w Ekwadorze była pewnego rodzaju udaremnieniem scenariusza podobnego przejęcia władzy jak w tamtych dwóch krajach, gdzie to się udało. Nowy prezydent Ekwadoru, Carlos Arosemena Tola zapowiedział jednak pozostanie w Grupie Porozumienia z Mato Grosso i kontynuowanie polityki ścisłej neutralności. Obserwatorzy z ramienia OPD uczestniczyli też w wyborach parlamentarno-prezydenckich w Republice Irlandii (11.II.). Nie stwierdzono żadnych poważniejszych uchybień w przebiegu głosowania.

Rewolucja liberalna w Ekwadorze obala autorytarną dyktaturę – 1 luty 1947.


Zwycięstwo prawicy (John Costello) w wyborach parlamentarnych i Seana T. O’Ceallaigha w wyborach prezydenckich w Irlandii z 11 lutego.​

Kraj​

1 lutego zapoczątkowano regularne konwoje surowcowe z Nowej Warszawy (Luanda) do Szczecina. 23 statki transportowe rozpoczęły przewożenie dóbr naturalnych z Polskiej Afryki Zachodniej do metropolii. 2 lutego otwarto lotnisko im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Nowej Warszawie, z tej racji na uroczystość otwarcia przybył premier rządu polskiego, Stanisław Mikołajczyk.

Nowa Warszawa, 2 luty;

Po uroczystościach. Rozmowa Mikołajczyka z min. ds. kolonii, Józefem Beckiem.

Mikołajczyk: (…)niedługo z portu gdańskiego wyjdzie eskadra okrętów podwodnych z przeznaczeniem do Somali Pol. Zapytuję zatem na ile prowokacje jemeńskie w stosunku do Sokotry są poważnych rozmiarów?

Beck: Można by rzec, że rybacy z Sokotry, głównie Hindusi mają problemy z jemeńskimi kutrami rybackimi, to właściwie wszystko, choć w największym mieście wyspy była mała manifestacja rzekomo okrutnej polskiej okupacji.

Mikołajczyk: Hindusi mają na pieńku z Arabami od czasu powołania dwóch bloków militarnych na Bliskim Wschodzie. Moim zdaniem tymi sprawami powinna się zajmować straż miejska, niż angażować w to wszystko rząd, a co za tym idzie prasę, która i tak napisze co będzie chciała. Dlatego wysłanie floty podwodnej ma nieco ułagodzić nastroje na wyspie, tudzież zademonstrować, że Polska będzie broniła tego terenu.

Beck: W mieście zaprowadzono już godzinę policyjną, ale i to czasem nie pomaga. Sokotrę zamieszkuje spora ilość Arabów, którzy kiedy tylko mogą wszczynają bunty z Hindusami.

Mikołajczyk: Może by w takim razie zaprosić siły interwencyjne OPD? Ale z drugiej strony mogłoby to posłużyć jako asumpt do wprowadzenia kolejnego terytorium mandatowego, a tego byśmy nie chcieli.

Beck: OPD ma na głowie i Chiny i Bliski Wschód, więc po co jej zwracać na to uwagę. Polska jako stały członek RB musi sobie sama radzić w tak błahych sprawach jak niesnaski dwóch nacji na niewielkiej wyspie. Wielka Brytania ma znacznie większe problemy na Bliskim Wschodzie, więc ona bardziej wymaga sił interwencyjnych OPD na rozmaitych terytoriach.

Mikołajczyk: Nie mogę niestety obiecać Ci jakichś większych inwestycji w koloniach, poza tymi, które już są. Mamy program rozbudowy infrastruktury na Kresach, więc tu idą główne środki z budżetu (aktualnie rozpoczęto rozbudowę dróg w Łunińcu).

Beck: Rozumiem, no ja nie wiem kiedy odwiedzę Warszawę, w koloniach mamy tyle pracy, że jak widzisz cieszy nas każdy sukces i martwi każda porażka. Póki co staramy się rozwijać infrastrukturę lokalną, a na tą poważniejszą przyjdzie jeszcze czas (…)

Otwarcie nowego lotniska w Polskiej Afryce Zachodniej.


Rozpoczęcie regularnych konwojów surowcowych z Nowej Warszawy do Szczecina. Obecnie w produkcji jest kolejnych 10 transportowców, które przydadzą się do tworzenia konwoju z Somali Pol. do metropolii. ​

3 lutego z portu w Gdańsku w stronę Somali Polskiego, a konkretnie Port Rydz-Śmigły (Mogadiszu) wyruszyła eskadra polskich okrętów podwodnych w składzie ORP „Orzeł”, ORP „Dzik”, ORP „Sokół”, ORP „Ryś”, ORP „Wilk”, ORP „Żbik” pod dowództwem wiceadm. Unruga. Do ich zadań będzie należało patrolowanie akwenu Morza Czerwonego oraz Morza Arabskiego, z czasem ich prace będą podzielone na sektory. 27 lutego powinni być już w Port Rydz- Śmigły.

Premier Mikołajczyk po powrocie do kraju zdymisjonował min. Sokołowskiego nadzorującego pracę wywiadu za niekompetentne działanie podczas kolejnej operacji kontrwywiadowczej w której zginął polski agent. Sokołowski nie popisał się również przy operacjach umieszczania szpiegów w Argentynie, Chinach, Indiach i Arabii Saudyjskiej. Skutkiem tego jest powołanie na stanowisko szefa wywiadu – Ignacego Matuszewskiego, specjalistę od wywiadu wojskowego. Już pierwsza jego decyzja jest udana – umieszczenie polskiego agenta w Kairze (5.II.). Doszło jeszcze do jednej zmiany w rządzie RP. Ludwika Reychmanna, min, gospodarki zbrojeniowej z racji długotrwałej choroby zastąpił Stanisław Neyman, wybitny ekonomista, wcześniej mieszkający w Stanach Zjednoczonych. Zmiany w gabinecie wywołują też niestety duże niezadowolenie społeczne i groźbę strajku generalnego na kolei, szczególnie we Wrocławiu i Krakowie.

Zmiany w rządzie z lutego 1947.


Polski agent „Zorba” umieszczony w Kairze.​

Na początku lutego zawarto dwie umowy handlowe, z których obie dotyczyły kontaktów z najbliższymi sąsiadami Polski. 3 lutego Ukraina podpisała dokument o dostawach stali, a 9 lutego min. gospodarki Rumunii, Constantin Bratianu zaoferował naszemu krajowi ropę naftową w zamian za odpowiednie ilości żywności, materiałów rzadkich i węgla kamiennego.

Umowa handlowa z Królestwem Rumunii.​

 

POLSKA AAR

16-28 lutego 1947

odcinek 225

Video lupum…
(O wilku mowa, a wilk tuż…)​

Świat​

Skończył się jeden z najdłużej trwających konfliktów w ostatnich latach. Chiny Czang Kaj-Szeka podpisały zawieszenie broni na warunkach status quo z Sinciangiem-Ujgur i Tybetem do 15.VIII.1948 roku. Niestety nie oznacza to trwałego pokoju, gdyż zaraz po zakończeniu działań zbrojnych sojusz Kuomintangu z komunistami i Xibei San Ma opuszcza Junnan, którego przywódca Long Yun dołącza do sojuszu z Tybetem i Sinciangiem, licząc na zaszachowanie i izolowanie reżimu Czang Kaj-Szeka na arenie międzynarodowej. To sprytny zabieg Long Yuna, który równocześnie za pośrednictwem Wietnamu rozpoczął rozmowy w sprawie przyjęcia tego kraju do OPD. Indie z kolei apelują o przyjęcie Tybetu i Sinciangu.

Long Yun opuszcza Czang Kaj-Szeka (16.II.1947)…


…i przyłącza się do sojuszu tybetańsko-sinkiańskiego (18.II.1947), tworząc kolejny groźny blok militarny w Azji.​

Organizacja Paktu Demokratycznego jest mile zaskoczona zakończeniem konfliktu w Chinach, jednakże w fakcie dołączenia Junnanu do sojuszu z Tybetem i Sinciangiem widzi wielkie zagrożenie trwałości rozejmu w tym kraju, sądząc i mając wiele racji, że nacjonaliści mogą zaatakować Junnan w odwet za zdradę wewnątrzchińskich interesów. Mimo tego pod obrady Zgromadzenia Ogólnego OPD zostaje poddana kwestia włączenia Tybetu, Sinciangu-Ujgur i Junnanu w skład tej organizacji. Większość krajów członkowskich nie widzi problemu w dołączeniu do organizacji krajów, które oparły się inwazji nacjonalistów i chcą od tej pory wprowadzać u siebie demokrację. Pewne zastrzeżenie wyraża przedstawiciel Dem. Rep. Chin, Yu Laoyuan, uważając, że jak najszybciej powinno się zacząć negocjować z Czang Kaj-Szekiem w sprawie jego dobrowolnego zrzeczenia się władzy. OPD stoi wyraźnie na stanowisku, że każdy kraj walczący z reżimem zasługuje na wsparcie świata demokratycznego i nie podziela stanowiska delegata Dem. Rep. Chin o nie przyjmowanie trzech krajów chińskich. Republika Sinciangu-Ujgur, Republika Junnanu i Państwo Tybetu zostają przyjęte do OPD 20 lutego 1947. Może ten krok powstrzyma Czang Kaj-Szeka przed atakowaniem tych krajów, chociaż znając motywy działania nacjonalistów pewnie teraz wszelkie wysiłki militarne skupi przeciw Junnanowi. OPD podjęła też decyzję w sprawie Boliwii, która została zawieszona w prawach członka (17.II.) w odwecie za nieprzestrzeganie praw opozycji.

Wojny i zagrożenia pokoju – luty 1947​

-wojna tybetańsko-chińska – zakończona rozejmem status quo do 15.VIII.1948 roku.

-wojna sinkiańsko-chińska – zakończona rozejmem status quo do 15.VIII.1948 roku.

-przystąpienie Junnanu (Long Yun) do sojuszu z Tybetem i Sinciangiem nie oznacza ustabilizowania sceny politycznej w Chinach. Czang Kaj-Szek nie wybacza takich zdrad, zatem należy spodziewać się kolejnego napięcia w stosunkach międzynarodowych między Nacj. Chinami a Nowym Paktem Azjatyckim (New Asia Pact), jaką to nazwą został określony sojusz tych trzech państw.

-przejęcie przez wojska nacjonalistów miasta Xinyang (26.II.) spod nominalnej kontroli brytyjskiej oznaczać może również przygotowania do podjęcia ofensywy na Dem. Rep. Chin, choć równałoby się to politycznemu samobójstwu Czang Kaj-Szeka.

Status quo w wojnie domowej w Chinach (1944-1947).


Xinyang pod kontrolą nacjonalistów (26.II.1947).​

Kraj​

Polskie okręty podwodne będące od początku lutego w drodze do Port Rydz-Śmigły (Mogadiszu) przepływają przez Kanał Sueski i Morze Czerwone, bacznie obserwując co się dzieje po obydwu stronach brzegów tego akwenu wodnego.

Z pamiętnika wiceadmirała Unruga:

(…)16 lutego: przepływamy przez Kanał Sueski. Każdy wpływający okręt podwodny musi się wpierw wynurzyć, witają nas zatem okrzyki radości z brzegu pod kontrolą Brytyjczyków i wyrazy antypatii od Egipcjan. Zapewne jemeńska propaganda zrobiła swoje i polska obecność na Sokotrze ma na celu wywołanie jeszcze większego zamętu w tym regionie świata. Załoga sprawuje się dość dobrze, by nie powiedzieć wzorowo. Rwą się do wyrównania rachunków z Arabami, ale ich powstrzymuje, my już nie wojujemy (…)

Ostatecznie blisko Strefy Kanału Sueskiego (Suez Canal Zone) znajduje się egipska dywizja piechoty gen. Nasera, a tuż pod granicą z Sudanem Anglo-Egipskim dywizja piechoty gen. Amera. Zwraca uwagę również koncentracja wojsk saudyjskich na granicy z Terytorium Mandatowym OPD Palestyna. Czyżby Arabowie przygotowywali się do przejęcia siłą tego terytorium?

Z pamiętnika wiceadmirała Unruga:

(…)25 lutego: przebywamy w zanurzeniu na Morzu Czerwonym kierując się jak najszybciej w stronę Bab el-Mandeb, wąskiej cieśniny między Jemenem a Francuskim Terytorium Afarów i Issów. Jak wynika z dostarczonych nam drogą radiową informacji, Egipt i Arabia Saudyjska mają utworzyć coś w rodzaju mostu powietrznego na wypadek konfliktu, jak również starać się o przyciągnięcie Libii do Paktu Islamskiego. Meldunki brytyjskich agentów wspominają o koncentracji saudyjskich wojsk pod Akabą i Eljatem, ale również ochronie wybrzeży Morza Czerwonego w Medynie czy Abha. Dziś sam widziałem przez peryskop galopującą jemeńską kawalerię na wybrzeżach, znajdujemy się już blisko Bab el-Mandeb (…)

Jemen postawił w gotowości swoich 7 dywizji piechoty i jedną kawalerii (dow. gen. Husseini), a Oman porównywalne siły zbrojne (6 dyw. piechoty i 1 dyw. kawalerii pod dow. gen. Zajeda). 27 lutego polska flota podwodna wpływa do Port Rydz-Śmigły w Somali Polskim. Dość szybko następuje reorganizacja floty i jej podział na trzy ugrupowania po dwa okręty podwodne. 1 Grupa pod dow. wiceadm. Korytowskiego (ORP Wilk, ORP Orzeł) zostaje skierowana w rejon Zatoki Perskiej. 2 Grupa pod dow. wiceadm. Frankowskiego (ORP Dzik, OPR Żbik) kieruje się w stronę Morza Czerwonego. 3 Grupa pod dow. wiceadm. Unruga (ORP Ryś, ORP Sokół) udaje się w okolice Płw. Kathijawar i wybrzeży pakistańsko-indyjskich.

Polska Flota Podwodna na Morzu Czerwonym po opuszczeniu Strefy Kanału Sueskiego.


Polska Flota Podwodna zbliżająca się do Cieśniny Bab el-Mandeb.​

Warszawa, 24 lutego;

Wizyta premiera Czechosłowacji, Milana Hodży.

Hodża: (…)jestem zaskoczony, iż tak łatwo poradziliście sobie ze statusem bycia stałym członkiem RB OPD.

Raczkiewicz: Zaświadczam Panu Premierowi, że to nie odstajemy od Wielkiej Brytanii czy Francji zawdzięczamy naszym doświadczonym dyplomatom.

Hodża: Pan Prezydent wybaczy, ale zupełnie nie rozumiem nominacji doświadczonego Becka na stanowisko min. ds. kolonii, ale więcej w wasze sprawy nie wnikam i przechodzę do meritum sprawy, jaka mnie tu sprowadza. Chodzi mi przede wszystkim o podpisanie z wami umowy gospodarczej.

Raczkiewicz: Na rozsądne umowy jesteśmy zawsze przygotowani.

Hodża: Dwa miesiące temu grupa czechosłowackich biznesmenów rozpoczęła rozmowy z wami w sprawie ułatwień handlowych. Wiadomo, wtedy mieliście dużo pracy przy pracach dotyczących rozwoju programów uzdrawiających wasze wschodnie tereny, niemniej gdy już zakończyliście prowadzone prace, można by było zrealizować i nasze propozycje umów handlowych.

Raczkiewicz: Nie ma żadnych przeciwwskazań co do podjęcia rozmów i ma Pan moje całkowite poparcie (…)

Owocem rozmów Hodży z Mikołajczykiem parę dni później (26.II.) stała się podpisana umowa handlowa. ​

Nowy szef wywiadu, Ignacy Matuszewski zanotował pierwsze sukcesy. Przede wszystkim odbudował zniszczony kontrwywiad i przeprowadził dwie udane akcje szpiegowskie zakończone umieszczeniem agenta (Arabia Saudyjska, Nacj. Chiny). Fiaskiem okazało się umieszczenie szpiegów w Argentynie, Indiach, Iranie czy u chińskich komunistów.

Pierwsze doniesienie wywiadowcze z Rijadu (21.II.).


Raport wywiadu na temat chińskich sił zbrojnych (22.II.).​

 

POLSKA AAR

1-15 marca 1947

odcinek 226

Sudden war…
(Nagła wojna…)​

Świat​

Nie na długo utrzymał się ten swoisty rozejm w Azji tzw. Pax Sinica (Pokój chiński). 12 marca rząd nacjonalistycznych Chin wypowiedział wojnę Republice Junnanu, z którą solidaryzują się Tybet i Sinciang-Ujgur. Za nacjonalistami poszli komuniści Mao i Xibei San Ma. Oznacza to również wielki problem dla Organizacji Paktu Demokratycznego, jako, że trzy kraje będące w sojuszu, zwanym Nowym Paktem Azjatyckim, są jednocześnie członkami tej organizacji i padły ofiarą niesprowokowanej agresji. Teoretycznie więc OPD powinna zająć stanowisko w sprawie nowego konfliktu chińskiego, tym bardziej, że swoje stanowisko obiecały zaprezentować Indie, co grozi przemienieniem tej wciąż lokalnej wojny w typową reakcję łańcuchową prowadzącą do zaangażowania 4 bloków militarnych w wielką wojnę w Azji (Nowy Pakt Azjatycki, sojusz Nacj. Chin, komunistów i Xibei San Ma, Pakt Islamski, Liga Azji Centralnej).

12.III.1947 – Czang Kaj Szek nie przebaczył Junnanowi.​

Komisja Wewnątrzchińska OPD w składzie której są przedstawiciele RFN, Włoch i Wietnamu stara się za wszelką cenę przekonać rządy w Urumczi, Lhasie i Kunmingu o nie przyjmowaniu żadnej pomocy wojskowej ze strony Pakistanu bądź Indii, gdyż grozi destabilizacją polityczną w całej Azji i zamienieniem lokalnego konfliktu w wojnę kontynentalną ze skutkami trudnymi do przewidzenia. RB OPD zapowiedziała udzielenie szerokiej pomocy gospodarczej trzem napadniętym państwom ze szczególnym uwzględnieniem Junnanu, jako najbardziej zagrożonego utratą niepodległości wskutek chińskiej agresji. Przedstawiciel Dem. Rep. Chin zażądał wręcz interwencji wojsk OPD po stronie napadniętych krajów. Problem w tym, że do tej pory OPD nie ma jeszcze sformowanych sił interwencyjnych, zatem ich użycie jest czysto hipotetycznym pomysłem. OPD ogłosi już niedługo kolejne embargo handlowe skierowane wobec rządu Czang Kaj-Szeka, Mao Tse-Tunga i Xibei San Ma. Sprawa sformowania sił interwencyjnych OPD jest zresztą podstawowym tematem sesji tej organizacji ostatnich dni. Wychodzi się z założenia, że tymczasowo mandat udzielenia prawa do interweniowania przekaże się na ręce sojuszu alianckiego, który będzie mógł zadecydować, kiedy, jak i w jakich rozmiarach użyje swoich sił militarnych. Dem. Rep. Chiny poprosiły Wielką Brytanię o przekazanie im okręgu Szanghaju, Suzhou i Nankinu w obawie przed masakrą ludności nie zgadzającej się z poglądami nacjonalistów, lecz premier Churchill stanowczo odmówił, tłumacząc to nie komplikowaniem sobie i tak trudnej sytuacji w Chinach. Zresztą nacjonaliści przejęli kolejne miasto spod nominalnej kontroli brytyjskiej – Nanyang (11.III.). Zgromadzenie Ogólne OPD wypowiedziało się negatywnie w sprawie mieszania się w konflikt w Chinach. Przeciwne decyzji użycia wojsk interwencyjnych czyli głównie amerykańskich, japońskich czy brytyjskich były kraje Ameryki Łacińskiej i skandynawskie. Świat zatem nie chce rozszerzenia konfliktu, nawet gdyby to zakończyłoby erę panowania Czanga w Chinach i zapoczątkowało okres pokoju w tym regionie. Obawa jest głównie z powodu niewiadomej reakcji krajów Paktu Islamskiego, które coraz bardziej naciskają Libię na włączenie jej do sojuszu, a wobec Wielkiej Brytanii żądają prawo do samookreślenia się terytorium Sudanu Anglo-Egipskiego. Delegat Maroka zaproponował czasowe zawieszenie państw Paktu Islamskiego i Ligi Azji Centralnej w prawach członka OPD dla uspokojenia żądz prowojennych, co przyjęte zostało jak zdrada w środowiskach muzułmańskich i spowodowało nawet zerwanie stosunków dyplomatycznych między Egiptem a Marokiem. Stanowisko ZSRR pozostaje wciąż nieodgadnione, udział tego państwa w wojnie domowej w Chinach niewątpliwie będzie musiało oznaczać szeroką internacjonalizację konfliktu, również z udziałem sojuszu alianckiego. Czas pokaże…

Sprawa Sudanu Anglo-Egipskiego przyczyniła się do kolejnego napięcia międzynarodowego.


Przejęcie miasta Nanyang przez Chińczyków – 11.III.1947, na dzień przed wybuchem kolejnej wojny domowej w tym kraju.


Wybory parlamentarne w Belgii kończą się zwycięstwem socjaldemokracji. Leopold III abdykował, a na tron wstąpił Karol (2.III.).​

Kraj​

Wielkim sukcesem polskiego kontrwywiadu kierowanego przez Ignacego Matuszewskiego kończy się akcja wobec agentów-rezydentów obcego wywiadu przeprowadzona 3 marca. Okazało się, że zlikwidowano bardzo rozbudowaną sowiecką siatkę szpiegowską o kryptonimie „Vladimir”. Zostali ujęcie trzej najważniejsi sowieccy agenci, którzy od lat przebywali na polskich terenach. Sukcesem okazało się także misja wywiadowcza poza granicami kraju. U komunistów chińskich (3.III.), w Iranie (4.III.) i Iraku (11.III.) umieszczono polskiego agenta. Nie udało się to zrobić w Argentynie i w Indiach, ale dalej będą prowadzone próby.

Likwidacja sowieckich szpiegów.


Polski agent w środowisku chińskich komunistów.


Umieszczenie szpiega w Teheranie.


Polski szpieg nadaje z Bagdadu.​

W pierwszych tygodniach marca zawarto trzy umowy dyplomatyczne, kolejno z Czechosłowacją, Marokiem i Republiką Federalną Niemiec. W pierwszej (6.III.) zaproponowano przekazanie planów budowy zaawansowanego bombowca taktycznego w zamian za dostawy ropy. W drugiej z 7 marca przekazano Maroku plany formowania powojennej dywizji piechoty za odpowiednią ilość mat. rzadkich, natomiast w trzeciej z 11 marca kupiono od RFN projekty lepszej organizacji naprawy pojazdów mech. za dostawy węgla kamiennego.

Zmodernizowano ostatnią dywizję piechoty wz. ’43 tj. D.P. „Rosario” do wzoru umundurowania i uzbrojenia wg wz. ’45 (8.III.).​

Polskie okręty podwodne zgrupowane w Porcie Rydz-Śmigły (Mogadiszu) w Somali Pol. rozpoczęły regularne patrole obejmujące akweny Morza Czerwonego, Zatoki Perskiej oraz wybrzeży pakistańsko-indyjskich dochodzących do Morza Arabskiego. Zaobserwowano koncentrację irańskich i indyjskich oddziałów na pograniczu z Pakistanem. Iran nad granicę z Pakistanem skierował aż siedem dywizji, przy czym jedna jest dywizją kawalerii. Prawdopodobnie dowódcą całości jest aktualny szach Iranu, Gholam Reza Pahlavi. Indie sformowały nad granicą z płd. częścią Pakistanu dwie dywizje piechoty pod dow. Morrisa-Colvina. Pakistan broni okręgu Karaczi za pomocą dwóch dywizji dowodzonych przez Kajum Khana i Nawaza Khana. Przy tak rażącej dysproporcji sił Pakistan nie ma żadnych szans na powstrzymanie potrójnego uderzenia irańsko-indyjsko-afgańskiego. Zupełnie inna sytuacja panuje w Zatoce Perskiej, Iran nie broni bardzo ważnej rafinerii ropy naftowej w Bandar-Abbas, co może się srodze zemścić szczególnie gdy wróg użyje bombowców strategicznych. Skupia się bardziej na obronie spornego terytorium Abadanu i Szatt el-Arab. 3 dywizje piechoty pod dow. Hosseina Firuza może jednak nie zatrzymać irackich dywizji marsz. Es-Saida (4 dywizje piechoty) albo 5 dywizji saudyjskich gen. Saleema, chociaż one zgrupowane są nad granicą z brytyjskimi protektoratami Bahrajn i Katar.

Sytuacja na pograniczu irańsko-pakistańsko-indyjskim.


Sytuacja w Zatoce Perskiej.​

Warszawa, 15 marca;

Spotkanie marsz. Sikorskiego z gen. Roweckim, szefem sztabu WP.

Marsz. Sikorski: (…)Beck raportuje o trudnościach w handlu z Jemenem i Omanem. Jeśli jest to preludium do zerwania kontaktów dyplomatycznych to mamy nielichy problem z utrzymaniem naszej kolonii w Afryce Wschodniej.

Gen. Rowecki: Nie możemy dać się zwariować tej arabskiej fobii. Komuś to musi być na rękę.

Marsz. Sikorski: Myślałem o Indiach, że one mogłyby tylko na tym skorzystać. Zjednoczenie subkontynentu na pewno byłoby na rękę rządowi Nehru.

Gen. Rowecki: Indie mają niesamowity wręcz potencjał przemysłowy. Można powiedzieć, że rozwijają się w oczach. Rośnie nam groźny konkurent Chin!

Marsz. Sikorski: Za dwa lata powinni osiągnąć całkiem przyzwoity stan sił zbrojnych, więc jeśli do tego czasu nie będzie żadnego większego konfliktu mamy szansę i my na tym skorzystać, rozwijając flotę lub tworzyć garnizony.

Gen. Rowecki: OPD nie będzie mogła za wiele zrobić jeżeli Indie rzucą się na Pakistan.

Marsz. Sikorski: Dlatego tak ważna jest nasza obecność militarna w tym regionie, dzięki temu możemy wskazać zbrojenia Indii jako przykład na łamanie chociażby dobrych obyczajów sąsiedzkich i prowokowanie drugiej strony do wojny. Pakistan na pewno nie wypowie im wojny, będąc w potrzasku, a oni chcą go do tego kroku wręcz zmusić. Pytanie tylko na jak długo wytrzyma.

Gen. Rowecki: Jeżeli nie wydarzy się nic szczególnego w przeciągu roku, taki stan rzeczy ma szansę przetrwać.

Marsz. Sikorski: Obyś miał rację, bo będziemy mieć nie lada kryzys międzynarodowy (…)

 

POLSKA AAR

16-31 marca 1947

odcinek 227

Recontre
(Rekontra)​

Świat​

Druga połowa marca obfituje w nowe wydarzenia międzynarodowe, w większości podyktowane przez coraz bardziej nieprzewidywalne działania państw Paktu Islamskiego, którego agresja najwyraźniej musi znaleźć kiedyś swoje ujście. Negocjacje libijsko-egipskie toczące się w dniach od 14 do 17 marca w Benghazi i od 19 do 25 marca w Al-Iskandariji (Aleksandrii) przynoszą zaskakujące efekty. Junta wojskowa rządząca Libią zgadza się na dołączenie do sojuszu państw islamskich (19.III.), uważając ten pakt za pewnego rodzaju wentyl bezpieczeństwa w obawie przed interwencją OPD. Zatem grono państw Paktu Islamskiego urosło do liczby dziesięciu, stawiając sojusz aliancki i samą OPD w niezwykle kłopotliwej sytuacji. Pewną odpowiedzią na dołączenie Libii do sojuszu islamskiego jest stanowisko marsz. Giraud, który zgadza się na powstanie niezależnego państwa tunezyjskiego, aczkolwiek w ścisłym sojuszu z aliantami. Giraud, bojąc się o wywoływanie niepokojów w Algierii stara się za wszelką cenę przedstawić ludności arabskiej mieszkającej we francuskich koloniach takie plany, które uniemożliwią im ewentualne korzystanie z nawoływań do irredenty, rozsiewanych przez Pakt Islamski. 20 marca powstaje niepodległa Republika Tunezyjska ze stolicą w Tunisie. Staje się ona również automatycznie 73. członkiem OPD.

Powstanie Republiki Tunezyjskiej – 20.III.1946. Na terytorium Tunezji przebywają trzy dywizje sojuszu alianckiego (10 Korpus Piechoty gen. Pagezy (fr.), 3 Dywizja Bundeswehry gen. Hofmanna (niem.) i 5 Dywizja Bundeswehry gen. Beckera (niem.)) jako rękojmia bezpieczeństwa wobec możliwej agresji ze strony Libii jak i pozostałych państw Paktu Islamskiego. Prezydentem Tunezji został wybrany Mohammad Chenik, a premierem rządu jest wywodzący się z partii Neo-Destour – Hamouda Shadrani.


Kraje Paktu Islamskiego wg stanu z końca marca 1947 roku. Egipt zabezpieczył sobie zachodnią granicę i teraz gros jego sił zbrojnych skoncentrowanych będzie zapewne nad granicą ze Strefą Kanału Sueskiego i Sudanem Anglo-Egipskim.​

Ściśle tajne: brytyjscy naukowcy zakończyli prace nad projektem dot. atomowego napędu okrętów podwodnych (26.III.).

Marsz. Giraud na sesji OPD w Bostonie, odbywającej się 28 marca przedstawia projekt powstania Unii Państw Języka Francuskiego, skierowanej głównie do narodów francuskich kolonii w Afryce. Jego dokument przez większość państw oceniany jako postępowy jest gwarancją lepszego jak do tej pory modelu rozwiązywania wszelkich sporów kolonialnych w tej części świata. Wg planu Giraud, kolonie francuskie w Afryce byłyby zgrupowane w siedemnaście dependencji (algierska, malgaska, Ubangi-Szari, gabońska, kongijska, Afarów i Issów, senegalska, gwinejska, Górnej Wolty, malijska, dorzecza Nigru, Jeziora Czad, Wybrzeża Kości Słoniowej, dahomejska, togijska, kameruńska i mauretańska), z których każda miałaby prawo do decydowania o swoim losie nie wcześniej niż za 15 lat, przy czym wszystkie otrzymywałyby szeroką autonomię i zagwarantowany udział swoich deputowanych we francuskim parlamencie. Komisja ds. Kolonii wyraziła swoją aprobatę odnośnie zaprezentowanego projektu dokumentu. Niestety toczące się obrady OPD nadal wypełniają sprawy chińskie. Delegat Dem. Rep. Chin domaga się w dalszym ciągu użycia sił interwencyjnych państw sojuszu alianckiego, argumentując, że Junnan w przeciągu kilku miesięcy zostanie zajęty przez siły nacjonalistów, a wojska Czanga staną nad granicą z Birmą Bryt. i Indochinami, co wydatnie pogorszy utrzymanie tych terenów przez aliantów. Indie wysuwają na sesji OPD swoje pretensje jakoby wojska nepalskie i bhutańskie naruszały indyjską granicę co jest totalną bzdurą, gdyż to właśnie Hindusi prowokują zajścia graniczne z tymi państwami, jak również z Bengalem Wsch. wchodzącym w skład Pakistanu. Domagają się od OPD podjęcia rokowań z tymi państwami, zmierzających do wycofania się Bhutanu i Nepalu z sojuszu alianckiego, ale oba te państwa nawet nie chcą o tym słyszeć. Sojusz z aliantami jest ich jedyną nadzieją na przetrwanie. Nową bronią Indii staje się za to ultimatum skierowane do rządu Portugalii i Francji w związku z utrzymywaniem na terenie subkontynentu faktorii handlowych. Indie żądają od tych państw przekazania tychże faktorii do 31.XII.1947 roku, grożąc nieprzewidzianymi konsekwencjami z użyciem siły włącznie. Delegat Tunezji, Ali Akbar al-Rashidi proponuje obrady Okrągłego Stołu poświęcone sprawom Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej w związku z powstałym napięciem międzynarodowym i zerwaniu stosunków marokańsko-egipskich.

Wojny i zagrożenia pokoju – marzec 1947​

​

-wojna sinkiańsko-chińska – wojska obydwu krajów przechodzą gruntowna reorganizację i czekają na lepsze warunki pogodowe, aby móc przejść do ofensywy.

-wojna tybetańsko-chińska – nacjonaliści zostawiają sobie Tybet jako drugie danie, a Sinciang na deser, dlatego kraje te mają czas na przygotowanie się do obrony strategicznych pozycji w górach.

-wojna junnańsko-chińska – tutaj jest zdecydowanie najgorsza sytuacja, mimo, że tak na dobrą sprawę nie zaczęły się jeszcze regularne walki. Praktycznie Junnan jest bez szans, nawet jeśli dodać by do tego tybetańskie posiłki. Chyba, że Czanga opuszczą komuniści i rozpoczną rebelię na północy.

-„Himalajski Incydent” jak nazwie go prasa w związku z pretensjami Indii do Bhutanu i Nepalu może mieć swoje drugie dno związane z możliwym włączeniem się tego kraju do wojny domowej w Chinach, oczywiście po aneksji obydwu państw himalajskich, a na to są bardzo małe szanse, gdyż oznaczałoby to wojnę z aliantami. ​

Kraj​

Warszawa, 25 marca;

Siedziba premiera.

Mikołajczyk: (…)Panie Ministrze, nasza obecność na akwenach okalających Pakt Islamski, to woda na młyn dla podżegaczy wojennych. Pamięta Pan co działo się w 1938 roku?

Romer: To prawda, niemniej Polska nie ma żadnych pretensji terytorialnych w stosunku do ziem Jemenu czy Omanu i tu jest istotna różnica. Można by rzec, że pilnujemy tylko porządku.

Mikołajczyk: Brytyjczycy zamierzają utworzyć niepodległe państwo w Palestynie już za trzy miesiące, a ten krok może spowodować kolejne napięcie międzynarodowe, proszę więc przygotować możliwe warianty zajmowanego stanowiska, w zależności od nastawienia państw Paktu Islamskiego.

Romer: Wydaje mi się, że Arabowie skupieni w tym pakcie, nie przedstawiają jakiejś istotnej siły militarnej, abyśmy nie mogli sobie z nimi poradzić, jednakże dla takich państw jak Iran czy Indie stanowią poważne zagrożenie i tu rodzi się pytanie jak mamy zareagować, gdy któregoś razu, mówiąc kolokwialnie, wezmą się za łby?

Mikołajczyk: Sporo będzie zależało od tego, w jakich okolicznościach to się stanie, Irak rości sobie co prawda pretensje terytorialne do Iranu, ale który kraj nie ma jakichś pretensji. Nie może się to stać powodem do wszczynania wojny, jeżeli mamy demokratyczne struktury, których zadaniem jest doprowadzić do konsensusu.

Romer: Też tak sądzę, Indie uprawiają teraz politykę podobną do burzy w szklance wody, aby tylko coś się działo. Jeśli nacjonaliści pokonają Tybet i Sinciang i staną nad granicą z Indiami i Pakistanem zacznie być coraz goręcej. Szczególnie, że Indie zapowiedziały gościnę dla dalajlamy i rządu Sinkiangu w razie niepowodzenia w utrzymaniu niepodległości.

Mikołajczyk: Ich bezpośrednia interwencja ośmieliła by Sowietów do wypowiedzenia wojny Iranowi albo Afganistanowi i mamy taką samą sytuację jak przed I wojną światową. Wojna rodzi wojnę, w końcu my byśmy musieli wejść do konfliktu. Dlatego poleciłem min. Beckowi, aby na Sokotrze i w Somali Pol. przez pewien czas zastąpić polską straż porządkową, przedstawicielami ludności tych terenów w celu unikania zadrażnień.

Romer: Sowieci powinni siedzieć cicho do momentu kiedy któraś ze stron będzie na tyle słaba i na tyle blisko ich granic, aby jej zajęcie nie wywołało wielkiego konfliktu, chociaż kto wie, jeżeli Mao rzeczywiście myśli o zjednoczeniu Chin pod czerwonym sztandarem, to spodziewać się trzeba i jego wejścia do Kominternu, a wtedy OPD będzie mogła zapomnieć o trwałym pokoju w Chinach (…)

Powstanie niepodległej Tunezji w sojuszu z aliantami oznacza podjęcie przez Polskę kontaktów handlowych z nowym krajem Afryki Północnej. 20 marca podpisano pierwszą umowę z tym krajem, na mocy której przekazano plany formowania podstawowej dywizji górskiej, zaawansowanej dywizji piechoty, podstawowej dywizji kawalerii oraz plany budowy ulepszonego pojazdu pancernego i artylerii samobieżnej w zamian uzyskując rzadkie minerały. Druga umowa podpisana 27 marca, dotyczyła przekazania planów podstawowej artylerii rakietowej, stacjonarnej artylerii plot., komputerów elektronicznych oraz pakietów technologii budowy podstawowego czołgu ciężkiego i myśliwca wielozadaniowego. Tunezja natomiast przekazała plany budowy ulepszonego samolotu bezpośredniego wsparcia. W uzupełnieniu informacji o umowach, 19 marca podpisano z Francją dokument o otrzymaniu planów budowy nowoczesnego lekkiego krążownika w zamian za dostawy węgla, a 24 marca otrzymano od RFN plany nowoczesnego pojazdu pancernego. Przekazano im odpowiednie ilości zasobów ropy naftowej i stali.

I umowa z Republiką Tunezyjską z 20 marca.


Umowa handlowa z Rumunią podpisana w Bukareszcie z racji rewizyty min. Romera w dniu 18 marca.​

30 marca zakończono modernizację brygady przeciwpancernej wchodzącej w skład Dywizji Piechoty im. Obrońców Gdyni. Dziewięć dni wcześniej zakończono budowę nowych 10 transportowców skierowanych do konwoju Nowa Warszawa (Luanda)-Szczecin.

20 marca zakończono prace nad pakietem dotyczącym wprowadzenia do polskich sił lotniczych nowego typu jednostki: samolotu bezpośredniego wsparcia – PZL P-46 Sum. Rozpoczęto badania nad wprowadzeniem nowego typu umundurowania i uzbrojenia dla piechoty wz. ’45 roboczo nazwanego projektem ’47 (Fabryka Broni w Radomiu). Równocześnie będą prowadzone prace nad wzmocnieniem siły garnizonów i dywizji policyjnych w związku z ostatnimi zajściami w Słonimie, gdzie białoruskie jednostki partyzanckie spod znaku Hromady próbowały opanować to miasto. Na szczęcie odpowiednia reakcja wojsk Korpusu Grodzieńskiego (gen. Fieldorf) i Korpusu Podlaskiego (gen. Chruściel) zapobiegła utracie kontroli nad tym obszarem.

Nowy typ jednostki lotniczej.


Rozpoczęcie projektu „Piechota 47”.


Walka z partyzantami pod Słonimem – 30-31.III.1947.​

Kolejne sukcesy święci też szef wywiadu Ignacy Matuszewski, powiększając liczbę agentów działających w kontrwywiadzie, ale też udanie wysyłając szpiega do Delhi, co dzieje się w dniu 21 marca. Porażki spotykają natomiast polski wywiad jeśli chodzi o Argentynę i Junnan.

Polski agent w Indiach. ​

 

POLSKA AAR

1-15 kwietnia 1947

odcinek 228

The anniversary
(Rocznica)​

Świat​

Spory międzynarodowe nieco ucichły za sprawą obchodów I rocznicy powstania Organizacji Paktu Demokratycznego (3.IV.1946-3.IV.1947) w Bostonie. Niemniej podczas przemówienia sekretarza generalnego tej organizacji, Anthony’ego Edena, dało się odnieść wrażenie, że OPD znajduje się w pewnym punkcie zwrotnym swojego istnienia. W każdej chwili bowiem wojna domowa w Chinach może przemienić się w konflikt o znacznie większych rozmiarach i OPD będzie musiała się opowiedzieć po którejś ze stron. A wieści z frontu chińskiego nie nastrajają optymistycznie. Przede wszystkim ofensywa nacjonalistów zatacza coraz szersze kręgi, czego dowodem jest zdobycie miasta Ya’an (15.IV.), a w związku z tym coraz większe zagrożenie dla stolicy Junnanu – Kunmingu. Wietnam zapowiedział przyjęcie rządu junnańskiego w razie niepowodzenia w utrzymaniu przez ten kraj niepodległości. Delegaci RFN, Włoch i Wietnamu z Komisji Wewnątrzchińskiej jak tylko mogą powstrzymują rząd Nehru przed przystąpieniem do wojny z Chinami, która mogłaby rozpętać długotrwałą wojnę w Azji. Indie tymczasem ostrzegły rząd Czang Kaj-Szeka przed bombardowaniem tybetańskich miejsc kultu. Wszyscy już teraz się zastanawiają, co będzie gdy wojska chińskie pojawią się na granicy z Indochinami czy Birmą Bryt. Czy nie posłuży to im jako asumpt do wywołania powstań antybrytyjskich albo prób zamachów stanu w Wietnamie czy Laosie? Junnan przy fatalnej dysproporcji sił z Chinami może bronić się efektywnie najwyżej parę miesięcy do pół roku. Zagrożenie jest zatem całkiem realne.

73 członków Organizacji Paktu Demokratycznego: w kolejności przystępowania – (3.IV.1946- USA, Wielka Brytania, Francja, Polska, Austria, Jugosławia, Kanada, Włochy, Japonia, Hiszpania, RFN, Grecja, Holandia, Wietnam, Australia, Nowa Zelandia, Rumunia, Laos, Łotwa, Belgia, Bhutan, Irak, Liberia, Związek Południowej Afryki, Jemen, Korea, Węgry, Czechosłowacja, Oman, Nepal, Bułgaria, Etiopia, Filipiny, Portugalia, Baskonia, rząd khmerski (zawiesił członkostwo 25.VII.), rząd litewski (potwierdzenie członkostwa po uznaniu niepodległości Litwy 13.V.); 17.V. – Luksemburg, 2.VI. – Szwecja, 5.VI. – Finlandia, 6.VI. – Urugwaj, 7.VI. – Peru, 10.VI. – Dania, 11.VI. – Norwegia, 15.VI. – Turcja, Boliwia (zawieszona 16.II.1947), Tajlandia, Kuba, 18.VI. – Irlandia, 22.VI. – Szwajcaria, 25.VI. – Kostaryka, 26.VI. – Meksyk, 30.VI. – Kolumbia, 4.VII. – Wenezuela (zawieszona 9.I.1947), 11.VII. – Honduras, 12.VII. – Salwador, 31.VII. – Estonia, Ukraina, 14.VIII. – Liban, Syria, 16.VIII. – Indie, Pakistan, Jordania, 23.VIII. – Albania, 27.VIII. – Iran, 9.XI.- Egipt, 16.XI. – Maroko, 1.I.1947 – Dem. Rep. Chin, 10.I. – Arabia Saudyjska, 4.II. – Afganistan, 20.II. – Sinciang-Ujgur, Tybet, Junnan, 20.III. – Tunezja).​

Front junnańsko-chiński na 15 kwietnia 1947 r.​

10 kwietnia minęła II kadencja RB OPD, zatem zgodnie z wytycznymi sprzed roku nastąpiła zmiana na stanowiskach niestałych członków. W III kadencji fotele te zajmą przedstawiciele Australii, Nowej Zelandii, Rumunii, Laosu i Łotwy i będą sprawować swoją funkcję do 10 października br. OPD wydała 14 kwietnia specjalny raport poświęcony jej rocznej działalności na świecie. Można w nim odczytać np. o rozwiązanych i nierozwiązanych sprawach, aktualnie działających komisjach (obecnie 11), czy o tym co jeszcze czeka organizację jak chociażby sprawa dekolonizacji. Wielkim sukcesem OPD jest rozwiązanie sprawy zjednoczenia Korei, niepodległości Ukrainy, a przede wszystkim wywalczenie przez nią wspaniałych warunków pokojowych po III wojnie światowej (odrodzenie krajów nadbałtyckich). Do tego dochodzą osiągnięcia związane z nowym podziałem portugalskich i hiszpańskich kolonii, niepodległością krajów Afryki Północnej: Maroka, Egiptu i Tunezji, załatwienie większości spornych spraw terytoriów w Europie i Azji, odrodzenie demokratycznych Chin i przekazanie im Mandżurii Płd. Uwagę zwraca też powstanie niepodległych Indii, Pakistanu i Jordanii i włączenie ich we wspólnotę międzynarodową przez OPD. Porażka tej organizacji (1946-1947) to przede wszystkim niemożność zapobiegnięcia powstania dwóch antagonistycznych paktów militarnych w Azji, nie załatwiona do końca sprawa chińska, sprawa Palestyny, problem libijski, kwestia normalizacji stosunków z ZSRR, kryzysy w stosunkach irańsko-irackich, afgańsko-pakistańskich, indyjsko-pakistańskich czy nepalsko-indyjskich, nie zupełnie określony status Strefy Kanału Sueskiego, a także złe stosunki z GPMG, drugą co do wielkości organizacją międzynarodową.

Rada Bezpieczeństwa OPD III kadencji (10.IV.-10.X.1947).​

Kraj​

Warszawa, 7 kwietnia;

Belweder, siedziba Prezydenta RP.

Raczkiewicz: (…)huczne obchody pierwszej rocznicy tej organizacji nie mogą jednak zamącić nam całej sytuacji. To może być idealny moment dla któregoś z krajów azjatyckiego paktu bliskowschodniego na rozpętanie konfliktu.

Mikołajczyk: Mam nadzieję, że nic się takiego nie stanie, bardziej obawiam się sytuacji w Chinach, aby przez nią nasi żołnierze nie musieli interweniować na Dalekim Wschodzie.

Raczkiewicz: Szkoda, że Polska nie może pozwolić sobie na bycie neutralnym państwem, wtedy nie obchodziłyby nas żadne kryzysy międzynarodowe, a skupilibyśmy się tylko na sprawach bieżących ale w tylko w kraju.

Mikołajczyk: To prawda, w parlamencie wciąż trwają prace nad konstytucją, a obrady są tak burzliwe, że czasami się zastanawiam, czy nie jest to deja vu do lat 20-tych.

Raczkiewicz: Niektórzy posłowie nadużywają swoich uprawnień dla osiągnięcia własnych korzyści, kiedy skończy się ta prywata? Mamy rozsądne granice, kolonie, czego chcieć więcej aby się rozwijać?

Mikołajczyk: Oby nie trzeba było nam poczuć znowu zewnętrznego zagrożenia, które konsoliduje prawie automatycznie.

Raczkiewicz: Prace nad konstytucją powinny się zakończyć przed końcem roku, sądząc z postępu prac, zanim dojdzie do jej uchwalenia, minie rozejm z Sowietami, i teraz sporo będzie zależało od mediatorów z OPD, czy uda im się ten rozejm przedłużyć, albo zmienić w traktat pokojowy.

Mikołajczyk: Sądzę, że Sowieci nawet gdy minie rozejm nie powinni nas zaatakować, za dużo mieliby do stracenia, kolejna wojna zniszczyłaby ich do reszty.

Raczkiewicz: Tak, w istocie potrzeba nam długich lat pokoju, aby doprowadzić do końca plan podniesienia poziomu życia na naszych Kresach (…)

1 kwietnia zakończono nabór do 15. Dywizji Piechoty, którą włączono do Korpusu Inflanckiego gen. Ducha, stacjonującego w Święcianach. Aktualnie rozpoczęto formowanie 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty. Nabór powinien zakończyć się w czerwcu.

Nowa dywizja piechoty wz. 45.​

Wywiad polski nie święci już takich oszałamiających sukcesów jak w marcu, niemniej do udanych akcji należy umieszczenie szpiegów w Republice Argentyńskiej (9.IV.) jak i Libanie (11.IV.). Matuszewski powziął decyzję o umieszczaniu agentów w pozostałych krajach Paktu Islamskiego, gdyż właśnie tam widzi rodzące się zagrożenie dla stabilizacji politycznej tego regionu. Próby związane z umieszczeniem szpiegów w Syrii, Jemenie i Omanie kończą się jednak niepowodzeniem, jak również akcje w Junnanie, Sinciangu-Ujgur, Tybecie i Turcji. Następuje natomiast rozwój kontrwywiadu, dzięki czemu polskie granice staną się jeszcze bardziej bezpieczne. W następnych dniach będą podejmowane następne próby umieszczenia polskich szpiegów w państwach Paktu Islamskiego. Później będzie wydany stosowny raport zagrożeń dot. sytuacji w regionie.

Polski szpieg w Buenos Aires.​

Ministerstwo gospodarki podpisało kolejne umowy dyplomatyczne z Republiką Tunezyjską, narażoną na uderzenie ze strony Libii, oraz z Bhutanem zantagonizowanym z Indiami. 4 kwietnia przekazano Bhutanowi plany formowania podstawowej dywizji górskiej w zamian za zapłatę w dostawach stali. 5 kwietnia podpisano trzecią już umowę z Tunezją, na mocy której sprzedano jej plany doktryn lotniczych, budowy podstawowych decymetrowych stacji radarowych wczesnego ostrzegania, podstawowych bombowców okrętowych, bombowców strategicznych, wczesnego niszczyciela czołgów. Tunezja przekazała nam dostawy ropy naftowej, tak samo zapłaciła w czwartej umowie podpisanej 12 kwietnia. Wtedy to Polacy przekazali 2 doktryny dot. używania bombowców, plany technologiczne budowy okrętu podwodnego dalekiego zasięgu, podstawowego samolotu transportowego i plany formowania podstawowej dywizji piechoty morskiej.

Umowa dyplomatyczna z Bhutanem – 4.IV.1947.​

 

POLSKA AAR

16-30 kwietnia 1947

odcinek 229

Dixi et salvavi animam meam
(Ostrzegłem i uspokoiłem swoje sumienie)​

Świat​

Sytuacja staje się coraz bardziej zagmatwana. 16 kwietnia Pakistan nieoczekiwanie występuje z Paktu Islamskiego, a min. spr. zagr. tego kraju, Liaquat Ali Khan argumentuje ten fakt niemożnością uczestniczenia w sojuszu krajów, które niewątpliwie dążą do rozpętania wojny przeciw państwom Ligi Azji Centralnej kosztem Pakistanu, który oddalony geograficznie od członków Paktu Islamskiego, byłby skazany na druzgocącą klęskę. Być może wycofanie się Pakistanu z sojuszu to robota wywiadu sinkiańsko-tybetańskiego szukającego nowego sojusznika w walce z Chinami po ewentualnym odejściu Junnanu, który broni się z najwyższym trudem. Póki co jednak Junnan radzi sobie dzielnie, choć końcem końców jego możliwości prowadzenia skutecznej obrony kiedyś się zapewne wyczerpią, dlatego też Sinciang z Tybetem szukają nowego sojusznika. Trwają już pewnie negocjacje między tymi państwami.

Wycofanie się Pakistanu z Paktu Islamskiego – 16.IV.1947.​

Pewną rewelację prasową można odczytać w pakistańskim dzienniku „Karachi News” z 21.IV. jakoby państwa Paktu Islamskiego porozdzielały między sobą dane terytoria na Bliskim Wschodzie i w Afryce. Libia miałaby jakoby otrzymać wolną rękę w Tunezji, do Egiptu przyłączono by Strefę Kanału Sueskiego i podporządkowano Sudan, Arabia Saudyjska objęłaby kontrolę nad Katarem i Bahrajnem, Jemen wziąłby Aden i Hadramaut, Oman szejkanaty nad Zatoką Perską, a Irak obszerne terytoria Iranu oraz Kuwejt. Do zadań Syrii, Jordanii i Libanu należałoby stworzenie niepodległego państwa palestyńskiego. Oczywiście OPD nie traktuje poważnie tego typu czysto teoretycznych rozważań, traktując je jako zupełnie nierealne i wyssane z palca. Dlatego też nie ma głosowania w sprawie zastosowania sankcji handlowych wobec tych krajów, jak by sobie tego życzył Pakistan. OPD pochwaliła ten kraj za wyjście z sojuszu i tym samym obniżenie napięcia międzynarodowego, chociaż ten krok niekoniecznie może przyczynić się do osłabienia kryzysu indyjsko-pakistańskiego. Przynajmniej teraz będzie już wiadomo, z czyich pobudek wybuchnie wojna i może oto chodziło rządowi pakistańskiemu, aby cały świat po rozpoczęciu konfliktu przez Indie rzucił na nie wiążącą anatemę, posiłkowaną przez odpowiednie sankcje. Jeśli zaś Pakistan włączy się do konfliktu chińskiego, ten fakt będzie bardzo źle odebrany w OPD, która zastrzegła możliwość czasowego zawieszenia tego kraju w strukturach organizacji.

Wojny i zagrożenia pokoju – kwiecień 1947​

-wojna sinkiańsko-chińska – Sinciang-Ujgur stara się o pomoc Pakistanu w wojnie z Chinami, choć udział tego państwa po stronie zaatakowanych państw chińskich jest więcej niż wątpliwy, prędzej chodzić tu może o ułatwienia w handlu.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybet przygotowany do obrony redut himalajskich jest spokojny o wynik konfrontacji z Chinami. Doświadczenie z lat 1944-1947 procentuje w kolejnej odsłonie konfliktu z tym państwem.

-wojna junnańsko-chińska – wojska junnańskie nie zdołały odzyskać Ya’an, ale za to udanie powstrzymują Chińczyków na rozległym froncie. Czang Kaj-Szek zapewne już śpieszy z większą ilością dywizji piechoty, których ma przecież ponad sto dziesięć.

-secesja Pakistanu z Paktu Islamskiego (16.IV.1947) może paradoksalnie przyspieszyć bieg wydarzeń na Bliskim Wschodzie. Sojusz militarny zapewne liczy na lepszą koordynację działań wojennych podczas konfliktu z Iranem, po drugie nie trzeba już drżeć o to jak idzie Pakistanowi na drugim odcinku frontu. Pytanie tylko na ile stosunki iracko-irańskie są popsute, aby doprowadziły do wojny?

Sytuacja na froncie w Chinach przy końcu kwietnia 1947 – wyróżnione strony konfliktu.​

Kraj​

Kudowa-Zdrój, 26 kwietnia;

Ze spotkania marsz. Sikorskiego z gen. Andersem.

Marsz. Sikorski: (…)tak wynika z szyfrogramu. Mają zaatakować, gdy wzejdzie słońce. Cóż to może oznaczać?

Gen. Anders: Ani chybi jakiś przełom w wojnie lub wydarzenie międzynarodowe, zmieniające raptownie sytuację polityczną. Ale w głowie mi się nie mieści, że będą gotowi naruszyć jako taki porządek.

Marsz. Sikorski: Chyba, że jak mówisz, liczą na nerwową reakcję drugiej strony. Pakistan miał rację, że się z tego wycofał, choć z drugiej strony ułatwił nieco rozbicie Iranu i Afganistanu Paktowi Islamskiego. Teraz Indie aby efektywnie pomóc sojusznikowi będą musiały wypowiedzieć Pakistanowi wojnę, a na to tylko czekają Sowieci.

Gen. Anders: Warto by było obok naszej floty podwodnej wysłać w rejon przyszłego konfliktu również siły zbrojne.

Marsz. Sikorski: Parlament się nie zgodzi, chyba, że będziemy stroną konfliktu. Ale swoją drogą to dobry pomysł, w ten sposób wzmocnilibyśmy swoje poczucie bezpieczeństwa.

Gen. Anders: I może udałoby nam się uzyskać jakiś mandat OPD nad danym krajem Płw. Arabskiego po zakończonej wojnie.

Marsz. Sikorski: Dalekowzroczne tezy, ale do zaakceptowania w moim toku myślenia, uważam jednak, że Pakt Islamski obierze sobie za cel bardziej kraje Azji Centralnej niż Palestynę pod rządami Brytyjczyków i OPD.

Gen. Anders: Prestiż naszego kraju znacząco by też wzrósł, gdyby udało się doprowadzić do skutecznej mediacji między tymi blokami militarnymi.

Marsz. Sikorski: Powiem tak, żadnej komisji OPD nie uda się zbudować trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie, to jak u nas Bałkany, niby wszystko w porządku, przychodzi co do czego, to każde państwo ciągnie w swoją stronę.

Gen. Anders: Jeśli Sowieci wstrzymają się z interwencją to nic się nie wydarzy oprócz wzajemnych przepychanek, ale gdy uderzą na Iran, wówczas i my powinniśmy zdobyć się na odpowiedni krok.

Marsz. Sikorski: Masz na myśli zerwanie rozejmu?

Gen. Anders: Nawet, ale na to nie zgodzi się OPD. Pozostaje więc czekać na reakcję Sowietów w przypadku konfliktu na Bliskim Wschodzie (…)

Matuszewski nadal udanie rozwija polski kontrwywiad, czego dowodem jest prawie zupełne wyeliminowanie obcych siatek szpiegowskich w kraju. Poza granicami nie udało mu się jednak wprowadzić szpiegów do Syrii, Jemenu, Omanu czy Turcji, zatem siły militarne tychże państw pozostają dla nas niewiadomą jeśli chodzi o zbliżającą się zawieruchę wojenną.

16 kwietnia w Stoczni Gdyńskiej zakończono opracowywanie projektu konstrukcji elektrycznego okrętu podwodnego, wkrótce ruszy budowa nowego typu tych okrętów. Rozpoczęto prace nad pakietem dotyczącym wybudowania nowego typu niszczyciela określanego roboczo jako „powojenny”.

Nowe okręty podwodne wkrótce w produkcji.


Opracowywanie kolejnego projektu w toku. ​

20 kwietnia podpisano umowę handlową z Królestwem Holandii, której sprzedano odpowiednią ilość zasobów węgla kamiennego, stali i rud żelaza. Trzy dni wcześniej przekazano Estonii plany dot. budowy elektrycznego okrętu podwodnego w zamian dostawy energii elektrycznej. Od Japonii (26.IV.) natomiast kupiono plany budowy powojennego okrętu podwodnego, płacąc ropą naftową i węglem kamiennym. Podpisano również kolejną umowę dyplomatyczną z Tunezją (29.IV.), na mocy której przekazano jej pakiety dotyczące budowy podstawowego lotniskowca, wczesnego lekkiego lotniskowca oraz zasady formowania wczesnej dywizji powietrzno-desantowej. Otrzymano natomiast parę transportów mat. rzadkich.

Umowa handlowa z Holandią.​

Polskie okręty podwodne nadal patrolują akweny Morza Czerwonego, Zatoki Perskiej i Morza Arabskiego. Dowódca Polskiej Marynarki Wojennej, adm. Świrski w porozumieniu z Naczelnym Wodzem, marsz. Sikorskim ogłasza dla nich alert bojowy w nocy z 30 kwietnia/1 maja. Czuć coraz bardziej zbliżający się potężny kryzys międzynarodowy…

 

POLSKA AAR

1-15 maja 1947

odcinek 230

The fault
(Wada)​

Świat​

Organizacja Paktu Demokratycznego zdołała zatrzymać eskalację konfliktu na Bliskim Wschodzie dzięki mediacji Turcji, która w ostatniej chwili rozpoczęła rolę negocjatora w kryzysie między Paktem Islamskim a Ligą Azji Centralnej, grożącym wybuchem konfliktu. Choć oczywiście nie jest pewne, czy uda się na tyle zniwelować zagrożenie wojną w tym regionie. Szczególnie, że już za miesiąc OPD musi zadecydować w sprawie nowego statusu Terytorium Mandatowego Palestyna i tu będzie prawdziwie trudny orzech do zgryzienia, gdyż każdy wybór będzie zły. Powstanie niepodległego Izraela czy Palestyny spowoduje powstanie potężnej opozycji wobec tej decyzji i zagrozi nowymi zamachami terrorystycznymi pojawiającymi się w tym regionie. Wszystko wskazuje na to, że prawdopodobnie kraje Paktu Islamskiego będą miały nowy casus belli, a co za tym idzie mediacja Turcji bądź Komisji Bliskowschodniej (RFN, Kostaryka, Indie) będzie niezbędnie konieczna. Żadne państwo będące w Pakcie Islamskim nie chce wpuszczać na swoje terytorium przedstawiciela Indii, działającego w tej Komisji, dlatego OPD poprosiła o pomoc Turcję. Sojusz aliancki już niebawem ulegnie kolejnemu osłabieniu. Zamiar opuszczenia wyraziły Portugalia, Hiszpania i Belgia. Ma to wszystko związek z możliwą interwencja sił militarnych tych państw na Bliskim Wschodzie, gdzie sytuacja może szybko wymknąć się spod kontroli. Również państwa indochińskie (Wietnam i Laos) przerażone ostatnimi doniesieniami wywiadu, które mówią o stanie dywizji Czang Kaj-Szeka liczących ponoć 179 jednostek, zamierzają wycofać się z sojuszu alianckiego. Do grona niezadowolonych z polityki OPD przyłącza się też Japonia, która z miłą chęcią sama zaatakuje nacjonalistyczne Chiny, nie mogąc liczyć na międzynarodową interwencję w tym kraju. Dlatego rząd cesarski wkrótce podejmie decyzję co do wyjścia z sojuszu. OPD pozostaje głucha na wszelkie apele delegata Dem. Rep. Chin, który błagalnym tonem prosi o pomoc dla Junnanu.

OPD wydała ostatnio ponad dwustustronicowy raport poświęcony sytuacji politycznej na świecie i wynika z niego jednoznacznie, że najbardziej agresywnymi państwami są Chiny Czanga oraz ZSRR. W Europie zwraca uwagę polityczna próżnia po odejściu Włoch, Austrii i państw bałkańskich z sojuszu alianckiego, choć już za niedługo rozpoczną się rundy negocjacyjne zmierzające do zawarcia nowych sojuszy w tej części świata. Najspokojniejszym kontynentem świata pozostaje Ameryka Płn., ale głównie dzieje się tak za sprawą istnienia Stanów Zjednoczonych, które nie dopuszczają do powstania jakichkolwiek zagrożeń w swoim bezpośrednim otoczeniu. W Ameryce Południowej sytuacja wygląda już nieco inaczej. Dominacja Argentyny, Brazylii i Chile z GMPG wspomaganej przez Ekwador, Paragwaj i niektóre kraje Ameryki Centralnej daje do myślenia postronnemu obserwatorowi, co by się stało, gdyby państwa te stworzyły sojusz militarny, wymierzony w inne państwa kontynentu, będące sygnatariuszami OPD.

Sytuacja polityczna w Europie – maj 1947.


Sytuacja polityczna w Ameryce Północnej – maj 1947.


Sytuacja polityczna w Ameryce Południowej – maj 1947. ​

Kraj​

Z raportu poświęconemu sytuacji militarnej na Bliskim Wschodzie aut. Ignacego Matuszewskiego, szefa wywiadu:

(…)z naszych danych wynika, że siły wojskowe Paktu Islamskiego mającego lepszą pozycję wyjściową co do ich oponentów przedstawiają się następująco: Królestwo Iraku posiada 12 dywizji piechoty, rozlokowanych głównie nad granicą z Iranem i wokół Bagdadu, Mosulu i Kirkuku. Największą armię ale też zapewne najbardziej przestarzałą ma Królestwo Arabii Saudyjskiej (20 dyw. piechoty) i ich siły militarne stoją przy granicy z brytyjskimi posiadłościami na Płw. Arabskiego oraz Terytorium Mandatowego Palestyna. Z pozostałych krajów Paktu na uwagę zasługują Jemen (6-8 dywizji) i Oman (6-8 dywizji). Reszta państw ma czysto symboliczne armie liczące od 2 do 5 dywizji, więc będą spełniać funkcje czysto pomocnicze (…)Liga Azji Centralnej to głównie potęga indyjskich sił zbrojnych (16 dywizji piech.), które wskutek odejścia Pakistanu z P.I. nie są w stanie bez silnej floty transportowej przerzucić swoich jednostek do Iranu bądź desantować się bezpośrednio na Płw. Arabskim. Cesarstwo Iranu i Królestwo Afganistanu posiadają łącznie 17 dywizji co może wystarczyć do obrony, jednak nie na działania ofensywne (…)Na zakończenie nie należy zapomnieć o Pakistanie, który mimo, że nie jest już w żadnym pakcie wojskowym, to może włączyć się w konflikt w Chinach po stronie Sinciangu. Siły zbrojne Pakistanu liczą 4-5 dywizji (…)

Dane o produkcji z 10 maja (4 maja rozpoczęto w Stoczni Gdańskiej budowę pierwszego okrętu podwodnego typu „Jastrząb”).​

Polski kontrwywiad może pochwalić się ujęciem nowego sowieckiego szpiega, który próbował w nocy z 10/11 maja przekroczyć granicę naszego kraju. Niestety gorzej wygląda sprawa z nowymi akcjami szpiegowskimi poza Europą. Nie udało się umieścić agentów w Junnanie, Tybecie, Sinciangu czy Syrii. Utracono też jednego ze szpiegów działających w kontrwywiadzie w kraju.

Akcja polskiego kontrwywiadu na wschodniej granicy (10.V.).​

8 maja zakończono prace nad projektem budowy nowego myśliwca wielozadaniowego określanego jako PZL P-62 Fulmar. Aktualnie trwają badania pakietu poświęconego ulepszonemu myśliwcowi eskortowemu (PZL P-44 Albatros). 9 maja zakupiono od Australii plany technologiczne dot. zaawansowanego myśliwca wielozadaniowego, a parę dni później przekazano Królestwu Nepal plany formowania ulepszonej dywizji górskiej w zamian za rzadkie minerały. 13 maja rozpoczęto produkcję pierwszego dywizjonu samolotów bezpośredniego wsparcia PZL P-46 Sum.

Umowa dyplomatyczna z Dominium Australii.


Dane techniczne PZL P-62 Fulmar.


Rozpoczęcie prac nad zaprojektowaniem nowego typu myśliwca eskortowego. ​

Gdańsk, 10 maja;

Nabrzeże portowe.

W tym dniu z pochylni zjechał najnowocześniejszy polski okręt wojenny, lekki krążownik ORP „Dragon”. Na uroczystościach przebywali prezydent Raczkiewicz oraz premier Mikołajczyk.

Raczkiewicz: (…)Polska potrzebuje kilku lat spokoju, aby ustabilizować swoją sytuację wewnętrzną, prasa na Wschodzie aż huczy od przypadków walk z partyzanckimi bojówkami.

Mikołajczyk: Obawiam się, że nie będzie nam dane doświadczyć cudu trwałego pokoju, dopóki będzie istniał ZSRR, chyba, że wybuchnie tam kolejna rewolucja, ale to raczej wątpliwe.

Raczkiewicz: Niech Pan jedzie do Somali Polskiego, jeśli na Bliskim Wschodzie coś się zacznie dziać, niech to będzie symbol chęci co do utrzymania tego terytorium przez nasz kraj. Admirał Świrski raportuje do mnie co dwa tygodnie i wyraźnie ostrzega, że już niewiele brakuje do wypełnienia kielicha goryczy przez kraje Paktu Islamskiego.

Mikołajczyk: Powinniśmy bardziej skupić naszą uwagę na obronie swoich kolonii, nie czyichś, Brytyjczycy mają znacznie lepsze możliwości.

Raczkiewicz: To też, ale jesteśmy również stałym członkiem RB i nie możemy tak ad hoc nie przestrzegać pewnych zasad, jeśli OPD uderzy pięścią w stół i wyrzuci członków obydwu bloków militarnych to mamy wówczas pełne pole do popisu.

Mikołajczyk: To znaczy?

Raczkiewicz: W ślad za tym idzie rezolucja OPD o embargu na sprzedaż broni, zaopatrzenia, surowców energetycznych, tak jak w przypadku chińskim. Mamy wówczas gotową drogę do interwencji zbrojnej w tych krajach w celu zaprowadzenia demokracji.

Mikołajczyk: Z całym szacunkiem Panie Prezydencie, ale OPD nie wyrzuci tych krajów, przecież pewne jest że utworzą coś na kształt Grupy Porozumienia z Mato Grosso, po co sobie komplikować sytuację w tamtym regionie?

Raczkiewicz: Jeżeli prestiż Polski ucierpi w jakimkolwiek elemencie szeroko pojętej dyplomacji międzynarodowej, wówczas to my będziemy odpowiedzialni za zaistniały stan rzeczy, a tego historia nam nie wybaczy ani obywatele (…)

ORP „Dragon” – pierwszy krążownik Polskiej Marynarki Wojennej.​

 

POLSKA AAR

16-31 maja 1947

odcinek 231

The result
(Rezultat)​

Świat​

Dekompozycja sojuszu alianckiego postępuje coraz bardziej. Nic niestety nie dzieje się bez przyczyny. Nieoczekiwanie Organizacja Paktu Demokratycznego ogłosiła zakończenie sprawowanie władzy przez Wielką Brytanię nad Terytorium Mandatowym Palestyna i powstanie niepodległego Państwa Izrael ze stolicą w Tel-Aviv-Yafo (19.V.). Spowodowało to dalekosiężne skutki w postaci licznych protestów państw skupionych w Pakcie Islamskim, a już najbardziej tych, które graniczą z tym nowym krajem na Bliskim Wschodzie. Izrael podpisał układ o sojuszu z USA i Wielką Brytanią, a zatem wstąpił do wielkiego układu alianckiego, który powoli staje się cieniem tego jeszcze, który funkcjonował w czasach III wojny światowej. Niektóre państwa wyczuwając kolejne zagrożenie wojną, wycofały się z tego sojuszu. Dotyczy to Portugalii (21.V.), Hiszpanii (22.V.) oraz Belgii (28.V.) z Europy, a także Laosu (26.V.), Wietnamu (27.V.) i Japonii (31.V.) z Azji. Izrael został przyjęty do OPD jako 74. członek organizacji. Ustalono zatem kolejną piątkę państw, które będą zajmować stanowisko niestałego przedstawiciela w RB OPD w czasie od 10.X.1952 do 10.IV.1953 (Junnan, Sinciang-Ujgur, Tybet, Tunezja, Izrael).

Państwo Izrael (Medinat Israel), terytorium, ustrój i rząd (19.V.1947). Jerozolima została ogłoszona Wolnym Miastem OPD, gdzie ludność arabska i żydowska mają równe prawa, choć to oczywiście nie zadowoliło państw Paktu Islamskiego zniesmaczonych faktem, że nie powstała niepodległa Palestyna. W wystosowanym liście otwartym do sekr. gen. tej organizacji, Anthony’ego Edena wyraziły swój głęboki sprzeciw wobec utworzenia państwa niearabskiego, a także zagroziły odejściem z OPD jeżeli do 1.IX. br. nie zmieni ona swej decyzji. Oznaczać to będzie utratę kontroli nad tymi państwami, ale OPD zapowiedziała, że nie ugnie się przed dyktatem niewielkiej liczby krajów, które nie mają prawa żądać zmiany tej suwerennej decyzji.


Laos i Wietnam, kraje które opuściły sojusz aliancki zgodziły się na zawarcie układu militarnego z Królestwem Syjamu (Tajlandii), dzięki czemu powstała Unia Indochińska z siedzibą w Krung Thep czyli Bangkoku (28.V.), nowy, piąty już sojusz wojskowy w Azji. Członkowie tego sojuszu chcą przyciągnąć do siebie Demokratyczną Republikę Chin, Republikę Filipińską i Cesarstwo Japonii pragnąc w ten sposób przygotować się na mogącą nadejść konfrontację z Czang Kaj-Szekiem, którego oddziały jak pokonają Junnan staną na granicy z Indochinami. Syjam dodatkowo naciska Komisję ds. Kolonii OPD, aby zajęła się sprawą samostanowienia Birmy i Malajów. Zapewne liczy też na przyciągnięcie i tych krajów do Unii Indochińskiej, gdy staną się niepodległe.​

Z raportu OPD poświęconego sytuacji politycznej na świecie:

Afryka Północna-Zachodnia.


Afryka Południowo-Wschodnia.


Bliski Wschód po powstaniu Państwa Izrael.


Daleki Wschód po powstaniu Unii Indochińskiej i odejściu Japonii z sojuszu alianckiego.


Wpływy państw na Oceanie Spokojnym.​

Wojny i zagrożenia pokoju – maj 1947​

-wojna sinkiańsko-chińska – negocjacje sinkiańsko-pakistańskie ciągle w toku, ale Pakistan się waha, teraz gdy wyszedł z Paktu Islamskiego potrzebuje kilku lat spokoju, nie nerwów.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybet na razie nie poczuł czym jest wojna z Chinami gorączkowo przygotowując się do obrony, jak wynika z danych wywiadowczych swoje siły wojskowe przekazał pod kontrolę Sinciangu.

-wojna junnańsko-chińska – Junnan stawia zaciekły opór w górach wojskom Czang Kaj-Szeka, cały czas licząc na interwencję nowego bloku militarnego w Azji i przyciągnięciu do wspólnej sprawy Dem. Rep. Chin.

-Wielka Brytania wybudowała reaktor atomowy 6. poziomu i jest o krok od zbudowania bomby atomowej (16.V.).

Kraj​

Warszawa, 29 maja;

Gabinet premiera.

Mikołajczyk: (…)jak Pan to robi, Panie Matuszewski, znakomicie rozwinięty kontrwywiad, praktycznie żadnych obcych agentur, wyeliminowanie sowieckich szpiegów, a jak ostatnio zagranica?

Matuszewski: Są pewne problemy z umieszczeniem agenta w Libanie. Już drugi raz ten kraj wykrywa naszą siatkę w Bejrucie i dla pomyślnego rozwoju stosunków z tym państwem powinniśmy wysłać chyba szpiega do Damaszku z rozszerzeniem prowadzenia akcji wywiadowczych w Libanie.

Mikołajczyk: Jak pozostałe próby?

Matuszewski: Ostatnio udało się nam umieścić agenta w Sanie i Bangkoku. Szczególnie cieszę się z tego drugiego osiągnięcia, jako, że rodzący się sojusz indochiński może w przyszłości stać się zarzewiem nowego konfliktu w tej części Azji, również z udziałem Japonii.

Mikołajczyk: Jak sprawa z wywiadem wewnątrzchińskim?

Matuszewski: Działają agenci wśród nacjonalistów i komunistów, na bieżąco mamy komunikaty z Guangzhou, ale to normalne, zważywszy, że Dem. Rep. Chin jeszcze jest z nami w sojuszu. Udało nam się otworzyć agenturę w Lhasie i Kunmingu, a więc w stolicach krajów będących w stanie wojny z Czang Kaj-Szekiem.

Mikołajczyk: Jakie więc spotykają was trudności?

Matuszewski: Jest problem jak już mówiłem z Libanem, ale również z Syrią, Jordanią i Omanem. Z państw demokratycznych od dłuższego czasu staramy się umieścić szpiega w Turcji, a teraz dojdą nam akcje w Vientiane, Hanoi i Tokio.

Mikołajczyk: Jestem przekonany, że prędzej czy później uda się osiągnąć wyznaczone cele, niech Pan dalej rozwija kontrwywiad (…)

Agent w jemeńskiej Sanie.


Szpieg nadaje z Bangkoku.​

Polska od początku powstania nowego państwa na Bliskim Wschodzie, Państwa Izrael, stara się o jak najszerszy rozwój stosunków dyplomatycznych z tym krajem, zważywszy, że sporo obywateli polskich jest wyznania mojżeszowego. Owocem tych kontaktów stają się dwie umowy podpisane przy końcu maja. W pierwszej z nich z 22 maja, Polska przekazała Izraelowi plany dot. podstawowej artylerii rakietowej, pakiety formowania podstawowej dywizji górskiej, zaawansowanej dywizji piechoty a także typy podstawowych komputerów elektronicznych i plany ulepszonego systemu szpitali. W drugiej z 29 maja przekazano plany budowy powojennej artylerii przeciwpancernej i 4 doktryny lotnicze. Izrael zapłacił dostawami ropy naftowej i innych materiałów pędnych. W uzupełnieniu umów 24 maja Ukraina zaoferowała nam dostawy stali i energii elektrycznej po zaniżonych cenach.

Umowa z Izraelem. ​

Admirał Świrski 28 maja raportuje do Naczelnego Wodza, marsz. Sikorskiego z prośbą o wysłanie w rejon Morza Czerwonego najnowocześniejszego okrętu Polskiej Marynarki Wojennej ORP „Dragon”. Sikorski nie podjął jeszcze decyzji, a czas może naglić…

 

POLSKA AAR

1-15 czerwca 1947

odcinek 232

Apocalypse…?
(Apokalipsa…?)​

Świat​

Czerwiec zaczął się wybitnie złowróżbnym wydarzeniem, które może mieć przełożenie na rozwój dalszej sytuacji politycznej na Dalekim Wschodzie. 2 czerwca przywódca chińskich komunistów, Mao Tse-Tung oświadczył, że istnieje stan wojny między jego zwolennikami a Cesarstwem Japonii, co oczywiście wciągnęło w wir wojenny nacjonalistów Czang Kaj-Szeka i Xibei San Ma. Co chce przez to osiągnąć Mao? Może lepsze zainteresowanie prasy międzynarodowej, skutkujące kolejnym podziałem Chin? A może obudzenie Sowietów i odpowiednią reakcję Stalina? Japonia zatem znajduje się w stanie wojny z Chinami bez swojej inicjatywy, choć ją planowała, ale Mao ją ubiegł. Co to oznacza dla Dalekiego Wschodu? Rozpoczynają się rozmowy między Japonią a krajami zrzeszonymi w Unii Indochińskiej (Syjam, Laos, Wietnam) o potrzebie współpracy i próbach wciągnięcia do sojuszu również Dem. Rep. Chin. OPD zapowiedziała pomoc gospodarczą dla zaatakowanej Japonii, niemniej wypowiedziała się negatywnie co do możliwości rozszerzenia się konfliktu w Azji. Jeśli bowiem założyć, że Japonia zawrze porozumienie z Unią Indochińską i Dem. Rep. Chin, wówczas na pewno odciąży to Sinciang-Ujgur, Tybet i przede wszystkim Junnan, ale jednocześnie zakłóci równowagę polityczną regionu. Premier Japonii Okada Keisuke ma złożyć wizytę w Bangkoku w drugiej połowie czerwca i nie jest wykluczone, że dojdzie do porozumienia z Unią Indochińską.

Mao Tse-Tung „swoją wojną” z Japonią chce zneutralizować wpływy Czang Kaj-Szeka w Chinach. ​

OPD ma wciąż problemy z Paktem Islamskim, który wprowadził 10 czerwca embargo handlowe dla Państwa Izrael, jako pierwszy z przejawów nieakceptowania nowego porządku politycznego na Bliskim Wschodzie. Anthony Eden po raz kolejny apeluje do przywódców Egiptu i Iraku o nie popadanie w histerię z powodu nie powstania niepodległego państwa palestyńskiego, zaznaczając, że prawa ludności arabskiej w Jerozolimie (Al-Quds) nie zostały w żadnym stopniu naruszone. Niewątpliwie OPD tonuje trochę nastroje wojownicze, starając się nie prowokować państw islamskich, których odejście z organizacji oznaczałoby rychły nowy konflikt militarny w Azji. Tym bardziej, że wszystko wskazuje na to, że Japonia znajdzie sobie sojuszników w walce z Chinami i tam muszą pójść wszelkie zabiegi dyplomatyczne, aby ten proces zatrzymać. Zamieszanie związane ze sprawami azjatyckimi wykorzystują kraje Płw. Iberyjskiego zawierając 8 czerwca w Madrycie sojusz militarny wymierzony głównie w Maroko i jego pretensje terytorialne do Sidi Ifni. Portugalia liczy na mediację OPD w sprawie bezprawnie zagarniętego Tangeru (Tandży), a Hiszpania na odebranie Ceuty, Melilli, Alhucemas i Penon de Velez. Na wniosek Stanów Zjednoczonych powołano Komisję ds. Stosunków Marokańsko-Hiszpańskich (Norwegia, Luksemburg, Korea) oraz Komisję ds. Stosunków Marokańsko-Portugalskich (Kanada, Czechosłowacja, Urugwaj). Maroko apeluje też do Francji o oddanie oazy Bouarfa, więc niechybnie powstanie Komisja ds. Stosunków Marokańsko-Francuskich, ale póki co do wyjaśnienia są wzajemne relacje między Marokiem a krajami iberyjskimi. Kolejna sprawa europejska wymyka się spod kontroli 14 czerwca. Wówczas to Jugosławia, Rumunia i Grecja ogłaszają całemu światu, że zawarły sojusz militarny zwany od dokumentu – Deklaracją Bałkańską. Postronni obserwatorzy już wiedzą, że układ ten ma wybitne zabarwienie antybułgarskie, antywęgierskie i antywłoskie. OPD wyraźnie zaznaczyła, że obecne granice państw Półwyspu Bałkańskiego nie podlegają żadnym renegocjacjom i każde naruszenie granic Węgier, Bułgarii czy Włoch będzie uznawała za krok dyskwalifikujący danego agresora z szeroko pojętej społeczności międzynarodowej. Delegaci państw Deklaracji Bałkańskiej argumentowali zawarcie sojuszu węgierskimi pretensjami do okręgu Timisoary (Temesvaru), Wojwodiny oraz bułgarskich do płn. Dobrudży.

Pakt Iberyjski (Iberian Pact) jako odpowiedź na marokańskie pretensje terytorialne (4.VI.1947).


Sojusz Narodów Bałkanów czyli Deklaracja Bałkańska z 14.VI.1947.​

Kraj​

Warszawa, 9 czerwca;

Belweder.

Raczkiewicz: (…)to co robią obydwa rządy chińskie jest szaleństwem, choć niektórzy mówią, że w tym szaleństwie jest metoda.

Mikołajczyk: Być może Mao Tse-Tung liczy na rychłe załamanie władzy Czanga i myśli o szybkim przejęciu władzy?

Raczkiewicz: Lub na pomoc sowiecką. Prędzej liczę na to drugie, Sowieci mogą posiłkując się wojskami mongolskimi iść na pomoc zagrożonej władzy komunistycznej w Chinach, a przy okazji zdobyć coś nowego na Japonii. Płd. Sachalinu im przecież nie oddali do dzisiaj.

Mikołajczyk: Panie Prezydencie za trzy dni w rejs do Somali udaje się lekki krążownik „Dragon”, czy ma spełniać jedynie funkcje reprezentacyjne?

Raczkiewicz: Przede wszystkim ma być wszędzie tam, gdzie wymaga tego interes i polska racja stanu, którą jak wiadomo musimy bronić do końca.

Mikołajczyk: Jeśli Japonia ma zamiar wciągnąć do wojny Indochiny i Dem. Rep. Chin to będzie to jeden z najczarniejszych dni OPD. Wszystko nad czym pracowaliśmy, rozsypie się w gruzy.

Raczkiewicz: Ambasador USA, John Rowland ostrzegł mnie wczoraj na spotkaniu, że Stany Zjednoczone mają pewną wiedzę na temat aktualnych posunięć Japończyków, z których wynika, że premier Keisuke jest wyposażony w odpowiednie pełnomocnictwa od Hirohito dla Ramy IX, co oznacza prawie pewny sojusz.

Mikołajczyk: Eden wyraźnie nie panuje nad sytuacją, ale co się dziwić, powstanie Izraela, bojkot Paktu Islamskiego, teraz jeszcze zagmatwana sytuacja w Chinach. Czuję, że wydarzy się jeszcze coś, czego się zupełnie nie spodziewamy.

Raczkiewicz: Interwencja sowiecka?

Mikołajczyk: Intryga Stroessnera. Gdzie odejdą kraje Paktu Islamskiego jak same złożą swoje członkostwa w OPD? Do GPMG w ramiona Brazylii i Argentyny. Mając zagwarantowane solidne zaopatrzenie, mogą rozpoczynać wojnę z Ligą Azji Centralnej.

Raczkiewicz: Taki scenariusz to apokalipsa i fiasko pokoju światowego na długie lata (…)

Polski kontrwywiad święcił w czerwcu kolejne sukcesy. Dzięki akcji polskich agentów w kraju (8.VI.) udało się złapać dwóch szpiegów obcego wywiadu, z których jeden działał na zlecenie agentury sowieckiej a drugi jak się później okazało francuskiej. Po stosownych przeprosinach Ambasady Francji incydent został nieco załagodzony. Natomiast drugiego szpiega czeka proces sądowy. Za granicą udało się umieścić agenta w Jordanii i Laosie. Niepowodzeniami zakończyły się próby umieszczenia szpiegów w Japonii, Syrii, Omanie, Sinciangu, Turcji, Wietnamie, Wenezueli i Boliwii (dwa ostatnie kraje zawieszone przez OPD za łamanie praw opozycji).

Udana akcja kontrwywiadowcza.


Agent polski w Ammanie.


Polska placówka wywiadowcza w Vientiane. ​

Dopiero 12 czerwca z portu w Gdańsku wyruszył w drogę do Somali Pol. lekki krążownik ORP „Dragon” (wiceadm. Kłoczkowski). Do Port Rydz-Śmigły (Mogadiszu) powinien dotrzeć w drugiej połowie czerwca. 6 czerwca Polska zawarła umowę handlową z Holandią w sprawie sprzedaży węgla kamiennego, a dzień później w Hajfie podpisano układ z Izraelem o przekazaniu dokumentów dot. doktryny bezpośredniego wsparcia z ziemi i planów technologicznych powojennego lekkiego krążownika w zamian za rzadkie minerały.

 

POLSKA AAR

16-30 czerwca 1947

odcinek 233

The Alliance
(Sojusz)​

Świat​

Japonia nie rzucała słów na wiatr. Po wizycie premiera Keisuke w Bangkoku, a później w Sajgonie, podano do wiadomości opinii publicznej informację o włączeniu Japonii w skład sojuszu militarnego Unia Indochińska, a tym samym wejściu Syjamu, Laosu i Wietnamu w konflikt zbrojny z nacjonalistami i komunistami chińskimi. To klęska OPD, że nie umiała poprzez mediatorów powstrzymać tych krajów od uczestnictwa w wojnie. Delegat Laosu książę Sassavananong, zasiadający obecnie w RB OPD (niestały członek) argumentował to ochroną niepodległości Junnanu i apelował do władz Dem. Rep. Chin o uczynienie podobnego kroku w stosunku do Czang Kaj-Szeka. „Tylko wspólny front demokracji azjatyckich może uchronić Chiny od autorytarnej dyktatury nacjonalistów w połączeniu z ideą komunizmu” – tymi słowami zakończył. OPD uznała krok Unii Indochińskiej jako wysoce niedemokratyczny i agresywny, zatem już niedługo dojdzie do głosowania w Zgromadzeniu Ogólnym o ograniczeniu pomocy gospodarczej dla tych krajów, bez względu na to jakimi pobudkami się kierowali. Eden nie myśli jednak o zawieszeniu tych krajów, bo taki sam wariant musiałby zastosować jeśli chodzi o państwa Paktu Islamskiego. Pat jaki zaistniał zmierza prostą drogą do wielkiego kryzysu w łonie OPD.

Internacjonalizacja konfliktu w Chinach poprzez wciągnięcie przez Japonię krajów Unii Indochińskiej – 19.VI.1947.​

Oprócz widomego znaku kryzysu światowego, jakim staje się wojna w Chinach, na sesji OPD zajmowano się również sprawą embarga handlowego dla Izraela, do tej pory nie zawieszonego przez kraje islamskie, a także kwestią samostanowienia Birmy oraz Malajów. Na wniosek Syjamu poparty przez większość członków Zgromadzenia Ogólnego utworzono dwie komisje: ds. Birmy z udziałem przedstawicieli Szwecji, Luksemburga i Salwadoru i ds. Malajów w składzie z delegatami Meksyku, Maroka i Australii. Komisje te za trzy miesiące wydadzą ostateczny werdykt w sprawie szans na osiągnięcie przez te narody pełnej niepodległości czy też jedynie zastosowanie modelu szerokiej autonomii w ramach Brytyjskiego Imperium. Odnośnie Malajów, to trwa tam obecnie walka z partyzantką komunistyczną, która nierzadko kończy się porażkami niewielkich brytyjskich garnizonów. Trzeba będzie brać zatem też zagrożenie ideologiczne tamtego regionu. Odnośnie Paktu Islamskiego, OPD zajmuje stanowisko wyczekujące, bardziej angażując się w sprawy chińskie, które wymknęły się jak widać spod kontroli. Japonia zaapelowała o wycofanie się Junnanu z sojuszu z Tybetem i Sinciangiem i alians z Unią Indochińską, który ułatwi pomoc militarną. Dem. Rep. Chin, której siły zbrojne przy końcu czerwca liczą tylko siedem dywizji piechoty, zdecydowanie odmawia uczestniczenia w wojnie z Chinami, nie bardzo ufając Hirohito i zapewnieniom Unii Indochińskiej o natychmiastowej pomocy.

Wojny i zagrożenia pokoju – czerwiec 1947​

-wojna sinkiańsko-chińska – negocjacje z Pakistanem zawieszone do odwołania. Władze pakistańskie nie zdecydowały się na zawarcie paktu z Sinciangiem, Tybetem i Junnanem zapewnie obawiając się reakcji Indii. Na wojnie okres walk pozycyjnych.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybet z niepokojem patrzy na możliwość przejścia Junnanu w objęcia Unii Indochińskiej i Japonii, która może poskutkować utratą pewnej strefy wpływów na terenie Junnanu. Póki co Tybet ma twardą obronę w Himalajach i będzie czekał na rozwój wydarzeń.

-wojna junnańsko-chińska – Junnan radzi sobie bardzo dobrze i być może jest to zasługą posiłków tybetańskich, tego wywiad nie dociekł. Odnośnie perspektywy wejścia do sojuszu z Unią Indochińską jest to bardzo ciekawa propozycja, ale też nie pozbawiona elementów ryzyka. Czas pokaże na ile obrona Junnanu jest wytrzymała wobec licznych ofensyw nieprzyjaciela.

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – Hirohito przyciągając kraje indochińskie do wojny z Czang Kaj-Szekiem (19.VI.) liczy przede wszystkim na poszerzenie swojej strefy wpływów w tej części Azji. Odium winy za wywołanie wojny spada przecież na komunistów od Mao, więc Japonia ma wreszcie do spełnienia „misję cywilizacyjną” w Chinach przy aprobacie i pomocy samej OPD, która wspiera zaatakowane kraje.

Wyspa Hajnan zajęta przez japoński desant w dniu 23 czerwca.​

-embargo handlowe wystosowane przez kraje Paktu Islamskiego wobec Izraela powoduje poważne napięcie międzynarodowe na Bliskim Wschodzie.

-ściśle tajne: Wielka Brytania znajduje się w posiadaniu bomby atomowej. Wkrótce pierwsza próbna eksplozja, miejsce jest jeszcze nieznane.

Kraj​

16 czerwca naukowcy z Fabryki Broni w Radomiu zakończyli prace nad pakietem dotyczącym nowego umundurowania i uzbrojenia dywizji piechoty tzw. wzoru ’47. Modernizacji wymagają wszystkie posiadane dywizje piechoty WP zatem zajmie to wiele czasu. Aktualnie prowadzone są prace nad badaniami z zakresu ulepszonej dywizji zmotoryzowanej (eksperci z Fabryki w Starachowicach).

Wprowadzenie nowego umundurowania i uzbrojenia dla dywizji piechoty, garnizonów i jednostek pomocniczych.


Rozpoczęcie badań nad poprawieniem uzbrojenia dywizji zmotoryzowanej. ​

Przy końcu czerwca podpisano dwie umowy dyplomatyczne z krajami Afryki Północnej, zagrożonych przez Pakt Iberyjski i pretensje Libii. Chodzi oczywiście o Maroko i Tunezję. Maroku przekazano plany dotyczące formowania nowoczesnej dywizji piechoty w zamian za dostawy węgla (19.VI.), a Tunezji dokumentację poświęconą powojennej dywizji piechoty, otrzymując na zasadzie wymiany materiały rzadkie. W Tunezji nadal stacjonują oddziały francusko-niemieckie, choć Arabowie sformowali już pierwszą dywizję piechoty.

Przekazanie planów wojskowych Sułtanatowi Maroka. ​

19 czerwca Wódz Naczelny Sił Zbrojnych WP, marszałek Sikorski postanowił zmienić radykalnie dyslokację dywizji piechoty, przesuwając niektóre jednostki w stronę granicy z ZSRR. Rozkaz objął szczególnie te dywizje, które znajdują się na zachodzie, w centrum i na południu Polski. Korpus Wrocławski gen. Pricha, Korpus Krakowski gen. Sosnkowskiego i Korpus Poznański gen. Mossora zostaje przesunięty w rejon Baranowiczów. Korpus Gdański gen. Orlika-Rueckemanna, Korpus Szczeciński marsz. Sikorskiego, Korpus Łódzki gen. Karaszewicza-Tokarzewskiego zostaje skierowany pod Mołodeczno, a 1. Korpus Polski (4 dywizje) gen. Burhardta-Bukackiego w okolice Łunińca. Operacja dyslokowania tychże sił wojskowych ma zapewnić większe bezpieczeństwo na tych terenach.

Przesunięcie dywizji piechoty na wschód.​

24 czerwca zakończono formowanie 16. Pomorskiej Dywizji Piechoty, która została dołączona do Korpusu Poleskiego marsz. Okulickiego rozlokowanego w okolicach Równego. W Stoczni Gdańskiej natomiast rozpoczęto budowę nowego okrętu podwodnego typu Jastrząb.

Nowa dywizja piechoty na Kresach. ​

Warszawa, 27 czerwca;

Sztab Generalny WP.

Rozmowa telefoniczna z min. Beckiem.

Marsz. Sikorski: (…)taką mam nadzieję, że mimo tego, że weszli w konflikt z Chinami, nie podejmą aktywnych działań zbrojnych na ich terenie.

Beck: W Porcie Rydz-Śmigły czeka na odpowiednie rozkazy ORP „Dragon”. Jakie są plany odnośnie użycia tego okrętu w tej części Azji?

Marsz. Sikorski: Na pokładzie ORP „Dragon” znajduje się specjalny wysłannik Pana Prezydenta, który ma umówione spotkanie z Li Jishenem, prezydentem Demokratycznej Republiki Chin.

Beck: Czyli w Guangzhou będziemy przekonywać Chińczyków o nie walczenie z drugimi Chińczykami?

Marsz. Sikorski: Polska z racji swej pozycji w RB OPD musi wykazywać minimum zainteresowania sprawami globalnego pokoju, chociaż o to w tym regionie niezmiernie trudno.

Beck: Zaznaczymy jedynie swoją obecność dyplomatyczną?

Marsz. Sikorski: Prezydent liczy na nowe umowy handlowe, ale daje gwarancję Chinom naszego udziału po ich stronie w przypadku ich zaatakowania przez nacjonalistów.

Beck: Warto więc już od razu ustawiać sobie przyszły rząd ogólnochiński.

Marsz. Sikorski: Też tak myślę, przecież Chiny to olbrzymi rynek zbytu, potrzebują tylko wielu lat pokoju, aby się rozwinąć gospodarczo (…)

Misja ORP „Dragon” rozpoczęta…​

Polski wywiad święci kolejne triumfy. Po udanym rozpracowaniu siedlisk obcych agentur w kraju przystąpiono do umieszczenia polskich szpiegów w wielu częściach świata, szczególnie zwracając uwagę na najbardziej zapalne regiony świata. Powodzeniem zakończyła się operacja umieszczenia agentów w Hondurasie, Libanie, Mongolii, Nikaragui, Omanie, Wietnamie, Wenezueli, Portugalii, Dominikanie, Luksemburgu, Belgii, Bułgarii i na Węgrzech. Będą jeszcze podejmowane próby założenia siatki szpiegowskiej w Urumczi, Tokio oraz Belgradzie i Madrycie. Planowane jest też umieszczenie agentów w Turcji i Grecji. Wg danych wywiadowczych siły Unii Indochińskiej bez sił zbrojnych Japonii liczą sobie ok. 30 dywizji piechoty.

Polska agentura szpiegowska w Maskacie.


Hanoi: dane wywiadowcze.​

 

POLSKA AAR

1-15 lipca 1947

odcinek 234

The interview in Guangzhou
(Wywiad w Guangzhou)​

Świat​

Premier Cesarstwa Japonii, Okada Keisuke nie ustaje w wysiłkach przyciągnięcia Junnanu po stronie Unii Indochińskiej. Spotkanie w Luang Prabang (3-5.VII.) nie przynosi jednak spodziewanych rezultatów co do porzucenia sojuszu sinkiańsko-tybetańskiego przez Junnan i dołączenia do Japonii, Syjamu, Laosu i Wietnamu w walce z Czang Kaj-Szekiem i jego sojusznikami. OPD wyraźnie zakazuje prowadzenia dalszych rozmów, gdyż nie jest wykluczone, że nacjonaliści sprowokowani przez prowadzone rozmowy mogą wystąpić zbrojnie przeciwko Dem. Rep. Chin i zmiażdżyć ją w ciągu kilku miesięcy. Oczywiście oznaczałoby to interwencję sojuszu alianckiego, niemniej skomplikowałoby to plany OPD wobec Chin i dało szansę pozostałym blokom militarnym w Azji na załatwienie porachunków między sobą. Japonia jednak nie słucha zaleceń sekretarza gen. OPD, Edena upatrując w prowadzonych rozmowach szansę na upadek nacjonalistycznego i komunistycznego reżimu w Chinach przy zagwarantowanych własnych wpływach, jak chociażby trwałej okupacji wyspy Hajnan, która od końca czerwca znajduje się pod jej kontrolą. Japońskie MSZ wydaje przy tym apel do wszystkich państw azjatyckich, również do tych zgrupowanych w blokach militarnych o wypowiedzenie wojny Chinom. Wysłannicy Hirohito już prowadzą rozmowy z Filipinami i Koreą w sprawie umożliwienia korzystania z poszczególnych baz morskich i lotnisk wojskowych. Wojna domowa w Chinach staje się powoli sprawą ogólnoazjatycką. Tybet i Sinciang zarzucając rozmowy z niepewnym Pakistanem usiłują za wszelką cenę zatrzymać Junnan w sojuszu. Kolejna tura rozmów w Lhasie nie przynosi zdecydowanych rozstrzygnięć.

OPD próbuje nie ulegać naciskom Unii Indochińskiej dotyczących pracy Komisji ds. Birmy i Komisji ds. Malajów. Rama IX, król Syjamu domaga się wręcz ustalenia daty uzyskania niepodległości przez te brytyjskie kolonie. Eden zdaje sobie sprawę z tego, że powstające kraje mogą dołączyć do wojny z Chinami, a zatem zaprowadzenie trwałego pokoju w tamtym regionie stanie się coraz bardziej trudniejsze. Perspektywa powiększenia Unii Indochińskiej o Birmę i Malaje może przyciągnąć również Pakistan, mający połączenie drogowe z Birmą poprzez terytorium Bengalu Wsch., a to budzi zdecydowany sprzeciw Indii, której poszczególni przedstawiciele w Zgromadzeniu Ogólnym OPD apelują do obydwu komisji o opowiedzenie się za szeroką autonomią ludności tych obszarów wobec skomplikowanej sytuacji międzynarodowej w tym regionie Azji. W prasie pojawiają się też pierwsze informacje dotyczące rosnącej fali niezadowolenia na Cejlonie kierowanej przez Salomona i Sirimavo Bandaranaike (Trincomalee, Colombo).

Birma i Malaje – kolejne obszary sporne w Azji Dalekowschodniej.​

Pakt Islamski, wyraźnie zmarginalizowany ostatnim czasem przez prasę światową wykazuje neutralność odnośnie obecnej sytuacji w Chinach, kontynuując antyizraelską politykę utrzymując embargo handlowe. W Europie chęć powtórnego uczestniczenia w sojuszu alianckim wyraziły Węgry, Bułgaria oraz Albania, zagrożone przez państwa Deklaracji Bałkańskiej (Jugosławia, Grecja, Rumunia). Rozmowy są w toku.

Kraj​

3 lipca 1947 roku lekki krążownik Polskiej Marynarki Wojennej ORP „Dragon” wpływa do portu w Guangzhou z tajnym wysłannikiem Prezydenta Raczkiewicza, dr Stanisławem Rybakiem. Jego misję można określić jako delikatną, gdyż przede wszystkim ma ona na celu zatrzymanie Demokratycznej Republiki Chin wśród państw sojuszu alianckiego. Jest to niezmiernie ważne, jeżeli ma być podtrzymana opcja OPD odnośnie tworzenia nowego ładu chińskiego po upadku reżimu Czanga i Mao właśnie za pomocą utworzonej demokracji w płd. części Chin.

ORP „Dragon” na redzie portu w Guangzhou.​

Guangzhou, 3 lipca;

Siedziba prezydenta Dem. Rep. Chin, Li Jishena w dworku Li-Jin-Sheng na przedmieściach Guangzhou.

Dr Rybak: (…)można mówić o mnie, że jestem nie tyle przedstawicielem Pana Prezydenta RP, ale również przedstawicielem państw skupionych w Radzie Bezpieczeństwa OPD. Moja misja to uświadomienie Panu Prezydentowi większych możliwości rozwoju gospodarczego aniżeli prowadzenie wojny z nacjonalistami przy wątpliwej pomocy Japonii i Unii Indochińskiej.

Li Jishen: Kraje, które nas otaczają, znajdują się w stanie wojny. Przelewana jest chińska krew, mamy już teraz problem z uchodźcami na granicy z Junnanem. Dziwię się OPD, że pozwala na to wszystko bez krztyny pretensji z jej strony, dziwię się sojuszowi alianckiemu, że chce by rozbito Junnan, a potem pozostałe kraje.

Dr Rybak: OPD nie chce szkód dla narodu chińskiego, dlatego też dała szansę na zaprowadzenie demokracji w Guangzhou i na całym południu Chin.

Li Jishen: Za to jestem wdzięczny OPD, jak i za przekazanie terytorium Mandżurii Południowej, w znaczącym stopniu przybliża nas to do zupełnego zjednoczenia Chin rządzonych w sposób demokratyczny, niemniej nie mogę zrozumieć dlaczego ta sama OPD tak powściągliwie zachowuje się wobec agresywnego reżimu nacjonalistycznego i komunistycznego, który wypowiedział wojnę dwóm członkom tej organizacji.

Dr Rybak: Panie Prezydencie, zapewniam Pana, że jeżeli jakiekolwiek siły nacjonalistów naruszą granice waszego państwa pośpieszymy wam z pomocą.

Li Jishen: Nie wątpię, bo jeśli będzie inaczej postąpimy podobnie jak kraje Unii Indochińskiej. Nasze siły zbrojne wynoszą obecnie 7-8 dywizji piechoty, formujemy kolejne siły, ale nie jesteśmy w stanie obronić się przed agresją wojsk Czanga. Z tego też powodu odmówiłem i Wietnamowi i Japonii. My jesteśmy zdani na łaskę i niełaskę dalszego rozwoju zdarzeń w tym regionie.

Dr Rybak: Panie Prezydencie, OPD i sojusz aliancki mogą w znaczącym stopniu zmienić tą sytuację, gdyby tylko byście byli zaatakowani. Nie pozwolimy na to, abyście byli poniewierani, tylko dlatego, że nie reprezentujecie poważnej siły militarnej.

Li Jishen: Miło słyszeć tak ciepłe słowa, ale od dawna nie gościliśmy u siebie przedstawicieli Prezydenta USA, Pana Landona ani też żaden wysłannik Pana Premiera Churchilla nie pojawił się u nas z żadną gwarancją granic.

Dr Rybak: Jestem przekonany, że wszystkie kraje sojuszu alianckiego staną z wami w szeregu, jeśli tylko taka pomoc będzie konieczna.

Li Jishen: Powiem Panu co zamierzamy, jeśli już tak rozmawiamy. Rozwijamy siły zbrojne do poziomu 25-30 dywizji, a co za tym idzie, do wyrównania szans w spodziewanej wojnie obronnej z Czang Kaj-Szekiem. Już teraz korzystamy z niemieckich doradców wojskowych jak generałowie von Appel, Hoffmann czy Vorbrugg, którego dywizja piechoty już wkrótce zostanie w pełni sformowana. Jeżeli jednak niezawisłość Junnanu będzie zagrożona, to nie zawahamy się przed wstąpieniem w szeregi Unii Indochińskiej oraz posiłkującej ją Japonii. Mam nadzieję, że OPD również zapobiegnie utracie Junnanu jako członka tej organizacji.

Dr Rybak: Wg naszych danych wywiadowczych w Makau stacjonuje od 12 do 16 dywizjonów bombowych, a na waszym terenie Amerykanie zgromadzili 8 dywizjonów myśliwskich i 4 dywizjony bombowców okrętowych. Japonia z bazy w Makau będzie bombardowała pozycje wojsk Czang Kaj-Szeka, a Amerykanie obronią was w razie czego przed nalotami lotnictwa nacjonalistów, bądźcie dobrej myśli mimo niewesołej sytuacji, OPD was nie opuści (…)

5 lipca zakończono dyslokowanie jednostek WP na granicy z ZSRR.​

9 lipca w Stoczni Gdyńskiej zakończono prace nad pakietem dotyczącym konstrukcji nowego okrętu wojennego określanego jako „powojenny niszczyciel”. Rozpoczęto prace nad projektem związanym z budową powojennego okrętu podwodnego klasy Kondor. Już niebawem rozpoczną się prace związane z wybudowaniem kilku nowych niszczycieli w Stoczni Gdańskiej, Gdyńskiej i Królewieckiej. Adm. Świrski z porozumieniem z Naczelnym Wodzem, dał rozkaz do odwrotu sześciu polskich okrętów podwodnych operujących na Morzu Czerwonym, w Zatoce Perskiej i na Morzu Arabskim do portu w Adenie (7-12.VII.).

Nowy typ niszczyciela.


Prace nad powojennym okrętem podwodnym w toku.


Przesunięcie polskich okrętów podwodnych na rekonesans do Adenu. ​

11 lipca podpisano ze Stanami Zjednoczonymi umowę dyplomatyczną na podstawie której za plany dotyczące technologii budowy nowoczesnego niszczyciela przekazano dostawy węgla kamiennego. Dwa dni później Estonii przekazano plany technologiczne powojennego niszczyciela w zamian za ropę naftową. Polski wywiad wojskowy zdołał umieścić kolejnych agentów, tym razem udało się tego dokonać w Austrii, Kolumbii, Paragwaju, Meksyku, Norwegii, Szwecji i we Włoszech. Szczególnie cieszy sukces osiągnięty w Paragwaju i we Włoszech, a więc kraju GPMG oraz najsilniejszym państwie jeśli chodzi o status militarny, jakie wyszło z sojuszu alianckiego. Ulega rozwojowi również polski kontrwywiad wewnętrzny.

Polski szpieg w Italii.


Dywersja w Asuncion.​

 

Hm, z tą prędkością to trochę lipa... Ale nic, ja tam i tak nie mam za bardzo co robić.

 

POLSKA AAR

16-31 lipca 1947

odcinek 235

The stagnation
(Zastój)​

Świat​

Tylko dzięki dyplomatycznej inwencji i wielkim staraniom Zespołu ds. Mediacji Wewnątrzchińskiej (głównie starania delegatów RFN i Włoch, mniejsze Wietnamu) udaje się zatrzymać Junnan przed opuszczeniem sojuszu tybetańsko-sinkiańskiego i wstąpieniem w skład Unii Indochińskiej. Oznacza to, że OPD zapobiegła bezpośredniemu włączeniu w konflikt w Chinach krajów tego sojuszu militarnego, co mogłoby zaburzyć jeszcze bardziej naruszoną równowagę sił w tym regionie Azji. Japonia zapowiedziała utrzymanie jako zdobyczy – wyspy Hajnan, co wyraźnie nie spodobało się przedstawicielowi Dem. Rep. Chin, domagającego się przekazania tego terytorium po zakończeniu działań Japonii i Nacj. Chin. Li Yaozhou, specjalny wysłannik prezydenta Li Jishena na spotkaniu z Hirohito nie uzyskał nic poza obietnicą zagwarantowania dotychczasowych granic Dem. Rep. Chin. Chińczyk nawet nie zapoznał cesarza z propozycją uregulowania stosunków między oboma krajami w sprawie Tajwanu i Peskadorów. Wynika z tego jednoznacznie, że w zamian za „uspokojenie Chin” trzeba będzie Japonii czymś zapłacić. Tą „zapłatą” może być Hajnan, lub okręg Bao’an leżący naprzeciwko Hongkongu. OPD wyraziła się negatywnie co do bezpośrednich rokowań Dem. Rep. Chin z Japonią i wzajemnym porozumieniom co do losów poszczególnych ziem chińskich. Jej zdaniem o przyszłości Chin po upadku reżimu Czang Kaj-Szeka i Mao Tse-Tunga powinna zadecydować wielka konferencja azjatycka z udziałem bezpośrednich sąsiadów Chin oraz przywódców głównych bloków militarnych na tym kontynencie. Do takiego rozwiązania jest jednak bardzo daleko i prędzej należy oczekiwać rozbicia Junnanu niż postępu demokracji w Chinach. Prezydent Junnanu, Long Yun w przemówieniu z 28 lipca w Kunmingu, zapowiedział nieoczekiwanie, że wstąpi w szeregi Unii Indochińskiej jedynie wtedy gdy będzie zagrożony byt kraju i nie będzie już żadnych perspektyw na uratowanie się z opresji. Ambasador Wietnamu, Phou La Cheng potwierdził gotowość zainstalowania emigracyjnego rządu junnańskiego w Hanoi.

Sinciang-Ujgur oficjalnie przejął dowództwo nad siłami zbrojnymi Junnanu i Tybetu (25.VII.), przeto w obecnej chwili Unia Indochińska nie ma już żadnych szans ponownego poruszania sprawy przejścia Junnanu w skład tego sojuszu bez pytania o zgodę sztabu połączonych sił w Urumczi.

W Europie prasa zajmuje się sprawami piłkarskich eliminacji do Mistrzostw Świata, które odbędą się w 1948 roku w Szwajcarii. Rozgrywki składają się z dwóch rund rozgrywanych systemem pucharowym. Wielką sensacją okazuje się odpadnięcie reprezentacji Francji w dwumeczu z niedocenianą Finlandią (1:1, 0:1). Oprócz tego dość emocjonującymi meczami są RFN-Węgry, Anglia-Szkocja czy Hiszpania-Jugosławia. Do tej pory awans do przyszłorocznych mistrzostw świata wywalczyło z Europy 6 reprezentacji (Finlandia, Anglia, Węgry, Szwajcaria, Włochy i Hiszpania). Szansę na dwa miejsca jeszcze mają piłkarze Czechosłowacji i Grecji oraz Polski i Danii. Decydujące mecze odbędą się na jesieni. Rozgrywki w Ameryce Płd. już się zakończyły i tam awans wywalczyły Brazylia, Paragwaj, Argentyna i Urugwaj. Z Ameryki Płn. zagra reprezentacja Stanów Zjednoczonych, z Azji w wyniku zaproszenia przez FIFA pojedzie drużyna Iraku i Indii, a z Afryki – ZPA. Losowanie grup odbędzie się 6 grudnia 1947 roku w Lozannie.

Na sesji OPD poświęconej wstępnym raportom dotyczącym sytuacji w Birmie i na Malajach trwa żywiołowa dyskusja między przedstawicielami Indii i Syjamu i wzajemnie znoszącą się argumentacją dotyczącą przyszłości tych terytoriów. Indie są głównym oponentem Syjamu, gdyż nie chcą włączenia Birmy do Unii Indochińskiej, jakkolwiek mogą pogodzić się z istnieniem niepodległego państwa birmańskiego i malajskiego, ale za cenę zagwarantowania im statusu państw neutralnych, buforowych przez OPD. Tunezji nie udaje się mediacja marokańsko-arabska na Obradach Okrągłego Stołu w Bizercie (20-23.VII.) i stosunki między Marokiem a Paktem Islamskim nadal pozostają zerwane.

Wojny i zagrożenia pokoju – lipiec 1947​

-wojna sinkiańsko-chińska – Sinciang przejmując kontrolę militarną nad pozostałymi członkami sojuszu, chce ich od siebie jeszcze bardziej uzależnić, chociaż niewykluczone, że dzięki takiej właśnie koordynacji wojsk będzie można jeszcze bardziej zatrzymać chińską agresję.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybet zgadzając się na przekazanie sił zbrojnych Sinciangowi-Ujgur, liczy nawet na pewne nabytki kosztem Xibei San Ma, choć do tego potrzeba sporo szczęścia i przejęcia inicjatywy strategicznej na froncie.

-wojna junnańsko-chińska – wojska Junnanu opierają się chińskim nacjonalistom i zgodnie z dyrektywą Long Yuna pozostaną w sojuszu z Sinciangiem i Tybetem dopóty, dopóki nie będzie zagrożony byt tego kraju.

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – wojska japońskie zmierzają do przekształcenia okupowanej wyspy Hajnan w twierdzę nie do zdobycia, a bombowce zgromadzone na lotnisku w Makau już zapewne dokonują pierwszych nalotów na pozycje wojsk Czanga zgromadzonych nad granicą z Dem. Rep. Chin.

-Izrael sformował pierwszą dywizję piechoty pod dowództwem gen. Boyharina (24.VII.). ​

Kraj​

28 lipca zmodernizowano pierwszą dywizję piechoty do wzoru umundurowania i uzbrojenia wg planów rozwoju armii ’47. Obecnie trwają prace nad przystosowaniem kolejnych jednostek sił zbrojnych WP do wspomnianego modelu.

11 Karpacka Dywizja Piechoty wchodząca w skład Korpusu Wołyńskiego.​

ORP „Dragon” znajduje się w drodze powrotnej do Gdańska, opuścił Guangzhou ok. 16 lipca udając się na przebazowanie do Adenu, dokąd przybył po 11 dniach. Znajdujące się w porcie 6 okrętów podwodnych już niebawem otrzyma rozkaz przebazowania do Portu Rydz-Śmigły (Mogadiszu) w Somali Pol., aby dalej prowadzić patrolowanie na wodach Oceanu Indyjskiego. 18 lipca podpisano umowę z Królestwem Holandii dotyczącą sprzedaży zasobów węgla kamiennego.

Kampinos, 29 lipca;

Spotkanie szefa wywiadu z premierem Mikołajczykiem.

Matuszewski: (…)trzeba przyznać, że największe problemy mamy z umieszczeniem agentów w Jordanii, Jemenie i Syrii. Ostatnio właśnie w Ammanie i Sanie ujęto dwóch naszych ludzi, co spowodowało rozpad całej siatki szpiegowskiej.

Mikołajczyk: W waszym raporcie znalazły się jednak dane wywiadowcze o jemeńskich dywizjach?

Matuszewski: Głównie dzięki meldunkom z naszych okrętów podwodnych oraz ostatnich wiadomości od naszych agentów z Sany. Można założyć, że kraje Paktu Islamskiego reprezentują na chwilę obecną siłę militarną określaną na 55 dywizji piechoty i kawalerii, a państwa Ligi Azji Centralnej na ok. 44 dywizje piechoty.

Mikołajczyk: Irak zatem może pokusić się o wyrównanie rachunków z Iranem, choć taka decyzja oznaczałaby wykluczenie z OPD i wielką anatemę pozostałych państw wciągniętych w konflikt.

Matuszewski: Od czasu odejścia Pakistanu z Paktu Islamskiego na granicy iracko-irańskiej rzadko bywa spokojnie a konflikt o złoża ropy naftowej tylko dodaje iskry poszczególnym poczynaniom obydwu państw.

Mikołajczyk: Kiedy więc może wybuchnąć wojna?

Matuszewski: Teraz jest na to idealny moment, OPD zajęta sprawą chińską i embargiem dla Izraela, do tego sprawa rozpadu sojuszu alianckiego, ale nie mamy żadnego pewnego źródła co do daty rozpoczęcia czy nawet planowanej prowokacji zbrojnej przez jedno z tych państw. Iran jest w znacznie gorszej sytuacji od Iraku i bardziej w nim widziałbym ofiarę przyszłych działań wojennych.

Mikołajczyk: Jak sprawa zakładania siatek szpiegowskich w innych krajach?

Matuszewski: Mamy w końcu swojego człowieka w stolicy Sinciangu, Urumczi i możemy na bieżąco obserwować jak przedstawia się sytuacja w tym kraju. Udało nam się umieścić agentów w państwach GPMG takich jak Ekwador czy Panama. Na dniach zakładamy agenturę w Ankarze, gdzie również mamy swojego człowieka.

Mikołajczyk: Gratuluję sukcesów i myślę, że i kontrwywiad święci nowe sukcesy.

Matuszewski: Tak, dokładnie, Panie Premierze. W dalszym ciągu pracujemy nad rozwojem kontrwywiadu i doskonalimy ochronę naszych tajemnic przed obcymi służbami (…)

Siła polskiego kontrwywiadu.


Agent w Quito.


Meldunek wywiadowczy z Urumczi: Sinciang przejął kontrolę militarną nad wojskami Tybetu i Junnanu.


Początek działalności agentury ankarskiej. ​

 

POLSKA AAR

1-15 sierpnia 1947

odcinek 236

The Nuclear Era…
(Era nuklearna…)​

Świat​

Organizacja Paktu Demokratycznego w składzie której działają Komisje ds. Birmy i Malajów, ustaliła dzień ogłoszenia niepodległości tych krajów. Wszelkie brytyjskie instytucje kolonialne mają zakończyć działalność do 31 grudnia br., bowiem 1 stycznia 1948 roku będzie pierwszym dniem pełnej niepodległości tych krajów. Do przyszłych rządów tych państw pozostawiono decyzję co do wstąpienia bądź nie w dany sojusz. OPD nie przyjęła argumentów Indii co do uczynienia tych państw neutralnymi między Ligą Azji Centralnej a Unią Indochińską z drugiej strony. Otwiera się zatem droga do rozszerzenia obydwu paktów militarnych w Azji o nowe państwa, przeto zabiegi dyplomatyczne Indii i Syjamu zaczną się już teraz, zarówno w Rangunie jak i Kuala Lumpur. Sporo zależy tu również od dalszych wydarzeń, jakie nastąpią na wojnie chińskiej i przede wszystkim jaka będzie linia frontu w Junnanie. OPD wyraziła też życzenie co do wprowadzenia szerszej autonomii dla Cejlonu.

Republika Węgier tak bardzo obawiająca się jugosłowiańsko-rumuńskiej agresji podpisała układ o sojuszu z aliantami, powtórnie wstępując do tego bloku militarnego. Być może ta akcesja uchroniła właśnie to państwo przed wdaniem się w bezsensowny konflikt z krajami należącymi do tzw. Deklaracji Bałkańskiej.

Poszerzenie sojuszu alianckiego o Węgry – 2.VIII.1947.​

Indie przegrywając potyczkę dyplomatyczną o kwestię dotyczącą przyszłości Birmy i Malajów wysunęły ponowne żądania do rządów Francji i Portugalii o przekazanie im terenu starych faktorii handlowych, odpowiednio francuskiego Mahe, Karikal, Chandernagore i Yanaon oraz portugalskiego Goa, Daman (Damao) i Diu. Podtrzymały swoje ultimatum o zajęciu tychże punktów handlowych do końca roku o ile wyżej wspomniane kraje nie przekażą dobrowolnie tych terytoriów pod kontrolę indyjską. Bliższa ustępstw jest Portugalia, z którą Hindusi rozpoczęli już rozmowy w Bangalore 13 sierpnia, natomiast Francja zdecydowanie odmawia oddania Indiom jakiejkolwiek faktorii handlowej. Sprawa niebawem znajdzie swój finał na obradach Komisji ds. Stosunków Indyjsko-Francuskich (Turcja, USA, Laos) powstałej parę miesięcy temu.

Wielka Brytania dokonuje pierwszej podziemnej eksplozji nuklearnej na Saharze, w rejonie Dar Fur w Sudanie Anglo-Egipskim (10.VIII.), co nie uszło uwadze opinii publicznej, która zastanawia się poprzez prasę ogólnoświatową jakie zastosowanie nowej broni jest najbardziej adekwatne do jej przyszłego zastosowania.

Pierwszy wybuch bomby atomowej na świecie, rejon Dar Fur ok. 25 km na wschód od Dżabal Marra (3088 m.n.p.m.), Sudan Anglo-Egipski, 10.VIII.1947, godz. 5.30 – narodziny ery nuklearnej.​

Kraj​

Ponowne wstąpienie Węgier do sojuszu alianckiego wybitnie ucieszyło Polaków, którzy zobaczyli w tym fakcie szansę na uratowanie tego kraju wobec grożącej agresji Rumunii i Jugosławii. Z miejsca też podpisano umowę dyplomatyczną polsko-węgierską (3.VIII.), na mocy której przekazano bratankom plany formowania podstawowej dywizji zmotoryzowanej, budowy podstawowego systemu szpitali, zaawansowanej wytwórni paliwa syntetycznego i planów technologicznych zaawansowanego bombowca taktycznego. Węgrzy dostarczyli w zamian węgiel kamienny i energię elektryczną. 10 sierpnia podpisano umowę dyplomatyczną z Filipinami przekazując plany formowania podstawowej dywizji górskiej w zamian za zapasy stali i rudy żelaza.

Umowa z nowym sojusznikiem aliantów – Republiką Węgier.


Straciły ważność umowy handlowe między Polską a Rumunią i między Polską a Ukrainą.​

ORP „Dragon” po wyjściu z portu w Adenie ostatecznie powrócił do Gdańska 13 sierpnia, natomiast szóstka okrętów podwodnych opuściwszy ten sam port przeszła do Portu Rydz-Śmigły (Mogadiszu) aby stamtąd rozpocząć 7 sierpnia patrole po Oceanie Indyjskim. ORP „Dzik” i ORP „Żbik” skierowano na akweny blisko Sokotry, ORP „Sokół” i ORP „Ryś” patrolują Komory, Seszele i Maskareny, a ORP „Wilk” i ORP „Orzeł” przebywają u wybrzeży Cejlonu i płd. Indii.

Polski wywiad zagraniczny odnosi kolejne sukcesy. Zdołano umieścić agentów w Port-au-Prince na Haiti oraz co ważniejsze w Chile i Japonii. Szczególnie ten ostatni sukces pozwoli wycenić siły Unii Indochińskiej w walce z nacjonalistami i komunistami chińskimi.

Siatka wywiadowcza w Santiago de Chile.


Polski agent „Doktor” nadaje z Tokio…​

Warszawa, 14 sierpnia;

Gabinet Prezydenta RP.

Raczkiewicz: (…)nie spodziewałem się. Swoją drogą jak udało się tym dziennikarzom zdobyć takie informacje?

Mikołajczyk: To już ich sekret. Pewnikiem jest natomiast to, że Wielka Brytania posiada straszną broń, o wiele bardziej potężniejszą od wszystkich innych, które są rozwijane i udoskonalane.

Raczkiewicz: To prawda, dobrze że kwitnie nam sojusz polsko-brytyjski, teraz myślę, że da to do myślenia Sowietom i ich poplecznikom, aby nie wywoływali wojny, jeśli nie chcą oglądać Moskwy już tylko na obrazach.

Mikołajczyk: Zapewne ktoś poleci ze stanowiska w rządzie brytyjskim, za niedopilnowanie tajemnicy państwowej, chyba, że tak miało być.

Raczkiewicz: Czyli niby tajemnica, a tak naprawdę potężna broń propagandowa?

Mikołajczyk: Nie wolno zapominać, gdzie ukazał się pierwszy artykuł o próbie atomowej, w „Monrovia Revue” i „Ethiopian Diary”, dziennikarze mogli być poinformowani poufnie przez odpowiednie służby.

Raczkiewicz: Brytyjczycy chcą w ten sposób powiedzieć Egiptowi i pozostałym krajom Paktu Islamskiego, aby trzymały się z dala od Strefy Kanału Sueskiego i Izraela.

Mikołajczyk: W istocie, propaganda to straszna broń, jeszcze większa, jeżeli podparta dowodami i zdjęciami.

Raczkiewicz: Warto więc zapytać Brytyjczyków o użyczenie nam planów budowy reaktora, oczywiście nie mamy takich ambicji jak oni, ale wybudowanie takiego obiektu znacząco wzmocniło by nasz prestiż na arenie międzynarodowej, warto się nad tym zastanowić.

Mikołajczyk: Można by było umieścić go na terenie jednej z naszych kolonii, w razie niepowodzenia obyło by się bez poważniejszego uszczerbku.

Raczkiewicz: Na szczegóły przyjdzie czas później (…)

 

POLSKA AAR

16-31 sierpnia 1947

odcinek 237

The crisis
(Kryzys)​

Świat​

Ogłoszenie przez Wielką Brytanię pomyślnego przeprowadzenia próby atomowej na Saharze i uzyskanie w ten sposób statusu pierwszego mocarstwa atomowego wywarło wielkie wrażenie na świecie. Organizacja Paktu Demokratycznego wyraża nadzieję, że kraj-posiadacz tej wysoce niekonwencjonalnej broni nie będzie jej używał w konfliktach zbrojnych. Wkrótce zostanie powołana Specjalna Komisja ds. Bezpieczeństwa Używania Broni Atomowej, w której zasiądą przedstawiciele stałych członków RB. Będzie ona czuwała nad poprawnym przeprowadzeniem następnych podziemnych wybuchów jądrowych i zapobiegnięciu dostania się technologii atomowych w niepowołane ręce.

Druga połowa sierpnia 1947 roku należy do jednych z bardziej aktywnych okresów prowadzenia żywiołowej dyplomacji światowej. Sułtanat Maroka opierając się na wynikach referendum ludności hiszpańskiego okręgu Sidi Ifni (52% za włączeniem do Maroka) żąda od Madrytu przekazania tego terytorium. Sprawa oddania miasta opiera się nawet o groźby USA, które bazując na terytorium mandatowym OPD - Sahara Zachodnia, zagroziły Hiszpanom interwencją zbrojną w Ifni w przypadku nie oddania tego terenu Maroku. Rząd madrycki ustąpił 28 sierpnia, oddając sporny okręg. Równocześnie Maroko zdołało rozwiązać sprawę przynależności oazy Bouafra na pograniczu z Algierią Francuską. Formalne przekazanie przez Francję tegoż terenu nastąpiło 31 sierpnia. Marokańskie bezkrwawe aneksje zostały już uznane większością głosów przez Zgromadzenie Ogólne OPD.

Nowe granice Maroka wg stanu z 31.VIII.1947.​

Pakt Islamski w dokumencie z 21 sierpnia zwraca uwagę OPD na niedostateczne zajęcie się sprawą przyjęcia Libii w skład tejże organizacji. Powołuje się przy tym na casus Afganistanu, który otrzymał członkostwo, mimo, że jego ustrój w połączeniu z formą rządów jest bardzo podobny do libijskiego. OPD nie wyklucza zatem podjęcia dwustronnych rozmów z Libią w sprawie przystąpienia tego kraju do składu Zgromadzenia Ogólnego. Negocjacje rozpoczną już wkrótce się na tunezyjskiej wyspie Dżerba, jako, że Tunezja jest wielką orędowniczką przyjęcia Libii w skład OPD z różnych względów, z których największy to większa kontrola poczynań rządu w Trypolisie poprzez rozmaite instytucje OPD no i fakt lepszego zabezpieczenia południowych granic Tunezji. Sporo szumu podczas kolejnej sesji Zgromadzenia Ogólnego wywołuje skarga Liberii na działania Związku Południowej Afryki w byłej niemieckiej kolonii Afryka Płd-Zach. Docierają stamtąd smutne wieści o katorżniczej pracy ludności murzyńskiej w kopalniach diamentów i parokrotnych strajkach robotniczych krwawo tłumionych przez siły porządkowe. Anthony Eden przebywający właśnie z wizytą w Kapsztadzie (17-19.VIII.), w rozmowie z premierem Smutsem porusza tą kwestię, jednak rząd ZPA nie poczuwa się do złagodzenia polityki represji, obiecując jedynie niewielkie reformy polepszające warunki bytowe pracowników kopalń. OPD zagroziła zatem, że jeżeli strajki przybiorą ponownie formę powstania i będą dalej krwawo tłumione, zawiesi w prawach członka ZPA za dążenie do wprowadzenia w kraju polityki tzw. apartheidu, czyli segregacji rasowej. Przede wszystkim OPD zażądało w ultymatywnym tonie określenia daty przyznania autonomii bądź niezależności temu obszarowi przez ZPA, jako, że mandat Ligi Narodów nad tym terytorium wygasł z chwilą rozwiązania tejże organizacji. OPD na początek utworzyła Komisję ds. Afryki Płd-Zach. (Liberia, Peru, Jugosławia). 19 sierpnia rewolucja ludowa w Montevideo obala demokratyczny rząd Urugwaju i zaprowadza socjalistyczne rządy na wzór Perona w Argentynie. Przywódcą tej rewolucji jest Luis Conrado Battle Beres, który zapowiedział wystąpienie Urugwaju z OPD i wstąpienie do GPMG. Urugwaj zresztą już zawiesił członkostwo w OPD.

Sprawa statusu Afryki Południowo-Zachodniej wywołuje duże kontrowersje.


Rewolucja lewicowa w Urugwaju niweczy nadzieje na trwałe rządy liberałów w tym kraju (19.VIII.). ​

OPD odwiesiła Republikę Boliwii w prawach członka organizacji (20.VIII.), przywracając jej pełne prawa, gdyż dyktator tego kraju, Enrique Hertzog Garaizabal pozwolił opozycji na nieskrępowaną działalność polityczną. Zajęła się też sprawą niepokojów w Kongu Belgijskim, którego to południowa część zwana Katangą staje się areną strajków robotniczych podobnych do tych jakie można zaobserwować w Afryce Płd.-Zach. Rząd belgijski daleki jest jednak od przybierania podobnej postawy co południowoafrykański rząd w Pretorii i liczy na pomoc mediatorów OPD w rozwikłaniu kryzysu. 22 sierpnia dochodzi informacja o przejęciu władzy w Bagdadzie przez księcia Fajsala, który obala władzę regenta Ali Abdullaha i obejmuje osobiste rządy. Ten przewrót oznacza idealną sytuację dla krajów Ligi Azji Centralnej na rozpoczęcie konfliktu na Bliskim Wschodzie. Indie mogą w tej chwili dokonać inwazji na Pakistan, chcąc jak najszybciej pomóc Iranowi w jego rozgrywce z Irakiem i innymi państwami Paktu Islamskiego. Nastoje powojenne górują w Delhi i Teheranie, gromadząc liczne rzesze uczestników, domagających się wyrównania krzywd i strat moralnych. Sytuacja jest tak zła, że z misją do Teheranu już nazajutrz 23 sierpnia leci Eden, aby zaraz potem znaleźć się w Delhi i Bagdadzie. Jego misja jest uważana za bardzo trudną, a światu tak nie potrzeba następnej wojny. Do końca sierpnia prowadzone są rozmowy w Bagdadzie jak to się mówi ostatniej szansy, Fajsal w rozmowie z Edenem zastrzega jednak, że jeżeli choć jeden irański samolot naruszy przestrzeń powietrzną Iraku, mogą wyniknąć z tego skutki trudne do przewidzenia…

Zamach stanu w Iraku idealną okazją dla Iranu i Indii…​

Wojny i zagrożenia pokoju – sierpień 1947 ​

-wojna sinkiańsko-chińska – nacjonaliści zajmują Kumul i są na dobrej drodze do opanowania Urumczi, ale czy zdążą przed nadejściem zimy? Już niedługo może się jednak okazać, że i południowa granica Sinciangu jest zagrożona.​

-wojna tybetańsko-chińska – Tybetańczycy śpią spokojnie. Ich dywizje są w stanie być może odbiegającym od chińskich standardów, ale niewątpliwie lepiej przygotowani do obrony aniżeli nacjonaliści do ofensywy w Himalajach.

-wojna junnańsko-chińska – Junnan nie podejmuje większych działań ofensywnych jak i dyplomatycznych licząc na możliwość uzyskania zawieszenia broni z Nacj. Chinami, ale czy to realne?

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – wojska japońskie w dalszym ciągu okupują Hajnan nie podejmując działań desantowych na wybrzeżu chińskim, zajmują pozycję wyczekującą. W głównej mierze postawa taka jest podyktowana wydarzeniami z frontu junnańskiego, na ile wedrą się wojska Czanga.

-ściśle tajne: brytyjscy naukowcy są w połowie prac nad zbudowaniem międzykontynentalnej rakiety balistycznej.

-Sowieccy szpiedzy próbowali dokonać dywersji w amerykańskich zakładach lotniczych Lockheed-Martin, na szczęście bezskutecznie (19.VIII.), z kolei Amerykanie przedstawili dokument odnośnie ostatnich poczynań rządu włoskiego (28.VIII.), którego reformy zakrawają na odrodzenie się idei neofaszystowskiej.​

Kraj​

20 sierpnia naukowcy z Państwowych Zakładów Lotniczych opracowali plany technologiczne ulepszonego myśliwca eskortującego PZL P-89 Wir, którego produkcja ruszyła niemalże zaraz po zakończeniu opracowywania projektu. Pierwsze zbudowane maszyny sławny Dywizjon Warszawski /bombowce/. Natychmiast też rozpoczęto realizację projektu dot. budowy zaawansowanego myśliwca wielozadaniowego. Przy końcu sierpnia zmodernizowano kolejną dywizję piechoty (Korpus Wrocławski gen. Pricha stacjonujący w Baranowiczach) do wz. umundurowania i uzbrojenia ’47.

Charakterystyka PZL P-89 Wir.


Rozpoczęcie prac nad nowym projektem.​

16 sierpnia podpisano umowę z Republiką Czechosłowacką w sprawie przekazania im planów doktryny nocnych uderzeń lotniczych w zamian za dostawy węgla kamiennego i energii elektrycznej. 24 i 29 sierpnia Ukraina podpisała z Polską nowe umowy na dostawy stali i energii elektrycznej, a przy końcu sierpnia podpisano umowę ze Stanami Zjednoczonymi na mocy której przekazano odpowiednie ilości węgla w zamian za plany technologiczne zaawansowanego myśliwca eskortowego (29.VIII.).

Umowa z Czechosłowacją.​

Polski wywiad przy końcu sierpnia umieścił agenta w Hiszpanii, co pozwoli niedługo na określenie sił militarnych Paktu Iberyjskiego. Nastąpiło też rozszerzenie siatki kontrwywiadowczej w kraju. Niepowodzeniem zakończyło się umieszczenie szpiega w Grecji, Jugosławii i Rumunii – krajach Deklaracji Bałkańskiej.

Swoją działalność rozpoczęła siatka szpiegowska w Madrycie. ​

Królewiec, 29 sierpnia;

Nabrzeże portowe, wodowanie ORP „Jastrząb”, okrętu podwodnego nowego typu (elektryczny).

Adm. Świrski: (…)Panie Marszałku, jak wygląda aktualnie sytuacja na Bliskim Wschodzie?

Marsz. Sikorski: Beck raportował z Portu Rydz-Śmigły, że Fajsal jest zdecydowany na użycie siły wobec Iranu, w przypadku najmniejszych zadrażnień.

Adm. Świrski: Jeżeli dojdzie do konfliktu między Paktem Islamskim a Ligą Azji Centralnej, proszę o pozwolenie na skierowanie okrętów podwodnych w rejon Zatoki Perskiej.

Marsz. Sikorski: Na razie nie zezwalam, czekajmy na rozwój wydarzeń, nie powodujmy niepotrzebnych napięć międzynarodowych.

Adm. Świrski: Sądzę, że nie możemy dłużej czekać, bo każda zwłoka to pokusa dla Arabii Saudyjskiej na dokonanie bezkrwawych aneksji szejkanatów nad Zatoką Perską.

Marsz. Sikorski: Wierzy Pan w te hasła panarabskie wysuwane przez Saudów? To zwykła demagogia, my nie martwmy się na zapas. Zobaczymy co przyniesie przyszłość.

Adm. Świrski: Wokół wybrzeży Sokotry nasze dwa okręty podwodne kontynuują swoje patrole.

Marsz. Sikorski: Poprzestańmy więc na razie na tym (…)

ORP „Jastrząb” – najnowocześniejszy polski okręt podwodny.​

 

POLSKA AAR

1-15 września 1947

odcinek 238

Middle East at war…
(Bliski Wschód na wojnie…)​

Świat​

Ciężkie dni przyszły na Organizację Paktu Demokratycznego na początku września 1947 roku. Nie wypracowawszy trwałego porozumienia iracko-irańskiego, Eden zebrał wkrótce owoce swojej krótkowzroczności. Okazało się, że Pakt Islamski od dawna planował agresję na kraje Ligi Azji Centralnej, a spór Iraku z Iranem o Szatt el-Arab był tak naprawdę potrzebny tylko do napędzenia konfrontacji. Król Iraku, Fajsal II zareagował rozpętaniem wojny na wieść o parokrotnym przekroczeniu granicy przez oddziały Irańczyków w okręgu Basry. Noc z 14/15 września była długa i bezsenna dla członków Zgromadzenia Ogólnego OPD, krok Iraku zadziwił wszystkich i jeszcze wiele czasu upłynie zanim RB podejmie odpowiednie sankcje wobec Paktu Islamskiego.

Pakt Islamski (Irak, Arabia Saudyjska, Jemen, Oman, Egipt, Libia, Liban, Syria, Jordania) kontra Liga Azji Centralnej (Iran, Afganistan, Indie) – 14/15.IX.1947.​

Tytuły z prasy światowej mówią same za siebie: „Nowa wojna religijna!” (Chicago Tribune), „Konflikt z ropą w tle” (The Guardian), „OPD kontra kolejna wojna” (Kurier Krakowski), „Fajsal – wróg pokoju” (Prawda), „Arabska furia” (Dagens Nyheter). Do tego dochodzi secesja Wschodniej Republiki Urugwaju (Republica Oriental del Uruguay) z OPD (5.IX.), a na miejsce Urugwaju nieoczekiwanie zostaje przyjęta Libia (9.IX.) po szczęśliwie dla niej zakończonych negocjacjach na tunezyjskiej wyspie Dżerba. Okazało się jednak, że to nie wystarczyło dla zatrzymania krajów Paktu Islamskiego. 6 dni po przyjęciu Libii w szeregi członków OPD wybucha konflikt, którego skutki mogą daleko wykroczyć poza tereny Bliskiego Wschodu. Odejście Urugwaju oznacza też zwolnienie miejsca w RB przeznaczonych dla niestałych członków w okresie od 10.X.1949 do 10.IV.1950. Miejsce Urugwaju zajmie zatem nowo przyjęta Libia. Przedstawiciele Urugwaju opuścili także Komisję ds. Stosunków Baskijsko-Hiszpańskich i Komisję ds. Stosunków Marokańsko-Portugalskich, gdzie zastąpili ich delegaci Nowej Zelandii i Meksyku. Komisja ds. Statusu Maroka, w której także zasiadał przedstawiciel Urugwaju została rozwiązana już wcześniej. 11 września zostaje powołana Komisja ds. Bezpieczeństwa Używania Broni Atomowej, złożona z przedstawicieli stałych członków RB (Wielka Brytania, Francja, USA, Polska), która zostaje można rzec powołana „za pięć dwunasta”, zważywszy na późniejszy wybuch konfliktu na Bliskim Wschodzie. Uchroni to być może aliantów od interwencji w wojnie po którejkolwiek ze stron. Niczego jednak nie można wykluczyć, bo jakaż będzie reakcja Turcji i ZSRR? Portugalczycy oddali swoje faktorie handlowe Indiom po zakończonych rozmowach dwustronnych w Bangalore. Odpowiedni dokument o oddaniu Goa, Daman i Diu został podpisany 13 września. Francja również w końcu zasiadła do rozmów, ale negocjacje toczące się w Colombo na Cejlonie zostały zawieszone po wybuchu konfliktu na Bliskim Wschodzie.

Aktualni członkowie GPMG (Grupy Porozumienia z Mato Grosso). Urugwaj wstąpił do tej organizacji 13 września.


Stany Zjednoczone oskarżyły na forum Zgromadzenia Ogólnego ZSRR o prowokowanie Iraku do zbrojnego wystąpienia przeciw Iranowi, ale nie znalazło to wielkiego posłuchu na sesji OPD (15.IX.).


Japonia starała się poprzez swoich agentów dokonać sabotażu w stoczni nowojorskiej, ale nie przyniosło to spodziewanych efektów (5.IX.).​

Kraj​

Warszawa, 10 września;

Skrót rozmów prowadzonych na radzie poświęconej napiętej sytuacji międzynarodowej.

Raczkiewicz: (…)Panowie, od wybuchu wojny na Bliskim Wschodzie dzielą nas dni, a być może godziny, już teraz powinniśmy się zastanowić, co zrobimy, jeśli Oman lub Jemen zaatakują naszą Sokotrę, a nie mamy tam żadnych sił zbrojnych.

Marsz. Sikorski: Panie Prezydencie, warto by było sformować dywizję tubylczą złożoną z ludności hinduskiej zamieszkującej wyspę, uwaga ta również odnosi się do utworzenia paru dywizji w Somali Pol. Znając nasze kłopoty kadrowe, to byłoby najlepsze rozwiązanie, pozwoliłoby nam to na lepsze kontrolowanie sytuacji w razie kryzysu międzynarodowego.

Raczkiewicz: Panie Marszałku, to dobry pomysł, a że do tej pory nie był wprowadzany w życie wynika bardziej z naszej aktualnej sytuacji gospodarczej aniżeli niechęci do tworzenia podobnych jednostek w kraju. Obserwując pokaźne siły sowieckie na Wschodzie można by wywnioskować, że z tej strony grozi nam niebezpieczeństwo konfliktu. Dlatego godziłem się na formowanie dywizji w kraju niż w koloniach.

Marsz. Sikorski: Minister Beck zapowiedział, że już niedługo ogłoszony będzie nabór do utworzenia jednej czy dwóch dywizji kolonialnych właśnie z przeznaczeniem dla Sokotry i Somali Polskiego.

Raczkiewicz: A jakie jest zdanie nowego min. bezpieczeństwa, Pana Adama Rose?

Rose: Uważam, że na Kresach istnieją coraz mniejsze ogniska niepokoju społecznego wśród ludności białoruskiej i ukraińskiej, dlatego można by było skierować choć z jedną dywizję piechoty do wspomnianych terenów.

Raczkiewicz: A Pan, Panie Marszałku?

Marsz. Sikorski: Opowiadam się bardziej za tworzeniem sił kolonialnych, niż wysyłaniem za morze naszych dywizji piechoty. Nie wyniknie z tego nic dobrego, co nam po koloniach jak ponownie Polski nie uchronimy przed agresją sąsiada.

Raczkiewicz: Musimy przez pewien czas polegać zatem na patrolach naszych okrętów podwodnych i łudzić się nadzieją, że Jemen nie zamierza zbrojnie anektować naszej Sokotry, skupiając się bardziej na bliższym terytorium brytyjskiego Hadramautu.

Marsz. Sikorski: Pan Premier wybiera się do Somali Polskiego?

Raczkiewicz: Ostatecznie pojedzie tam mój wysłannik, Kazimierz Majewski, specjalista w sprawach arabskich. Ma umówione spotkanie z królem Jemenu w sprawie unormowania stosunków miedzy naszymi krajami. Wylatuje z Okęcia do Port Rydz-Śmigły 14 września po południu (…)

Do spotkania jednak nie dochodzi. Jeszcze w czasie lotu, Majewski dowiaduje się o agresji Iraku na Iran i rozpoczęciu konfliktu na Bliskim Wschodzie. Rozmowy zostają przełożone.

1 września ze stanowiska min. Bezpieczeństwa Narodowego zrezygnował Marian Rudziński, mający ostatnio problemy osobiste. Na jego miejsce został powołany młody i obiecujący Adam Rose, prawnik.

Zmiana w rządzie z 1.IX.1947.​

Pierwsza połowa września była również miesiącem zakończenia prac nad planami dotyczącymi formowania ulepszonej dywizji zmotoryzowanej przez naukowców z Fabryki w Starachowicach. Aktualnie zostały podjęte prace nad opracowaniem teorii nowoczesnej produkcji rolniczej, mogącej w przyszłości przynieść skutek w postaci zwiększonego przyrostu naturalnego.

Zakończenie planów dot. formowania ulepszonej dyw. zmot.


Podjęcie prac nad pakietem zwiększającym wydajność produkcji rolniczej kraju. ​

We wrześniu straciły ważność dwie umowy handlowe z Ukrainą, niemniej zostały już podpisane nowe umowy (7 i 14.IX.), które będą obowiązywać przez trzy miesiące. Dotyczą one sprzedaży zasobów stali i energii elektrycznej po korzystnych cenach. Rozwija się nadal polski kontrwywiad i aktualnie siatka wywiadowcza w kraju liczy sobie dziewięciu dobrze wyszkolonych agentów, operujących głównie na wschodnich terenach. Za granicą utworzono siatkę szpiegowską w Belgradzie (Jugosławia), czyli w państwie będącym twórcą sojuszu określanego jako Deklaracja Bałkańska z udziałem Rumunii i Grecji.

Zapoczątkowana działalność wywiadowcza w Jugosławii.​

Polska w pierwszej połowie września podpisała szereg nowych umów dyplomatycznych. Na uwagę zasługuje przekazanie przez nasz kraj planów formowania ulepszonej dywizji zmotoryzowanej Czechosłowacji (3.IX.), Litwie (5.IX.), Łotwie (8.IX.) i Estonii (11.IX.) w zamian za dostawy węgla kamiennego, energii elektrycznej i ropy naftowej. Z Dominium Kanady podpisano 12 września umowę o kupnie planów dot. zaawansowanej dywizji zmotoryzowanej, oferując zasoby węgla i materiałów rzadkich. Dwa dni wcześniej w Guangzhou podpisano umowę dyplomatyczną z Dem. Rep. Chin o przekazaniu pakietu powojennej dywizji piechoty. Nepalowi 13 września przekazano plany technologiczne dotyczące linii montażowej broni, pojazdów mechanicznych, samolotów oraz flotylli rzecznej. Otrzymano pokaźny zapas rzadkich minerałów. 15 września podpisano z kolei umowę ze Stanami Zjednoczonymi, które przekazały plany formowania podstawowej dywizji zmechanizowanej w zamian za dostawy węgla kamiennego.

Umowa polsko-kanadyjska z 12.IX.1947.​

 

POLSKA AAR

16-30 września 1947

odcinek 239

The idea
(Myśl)​

Świat​

Wojna na Bliskim Wschodzie rozgorzała na całego, czego dowodem są szeroko zakrojone plany ofensywne wojsk irackich na terytorium Iranu. Z pomocą dla Iranu pośpiesza Afganistan, natomiast Indie wobec braku wspólnej granicy z tymi państwami, nie mogą im na razie pomóc. Wszystko jednak jeszcze w toku i wiele wydarzeń może się zdarzyć. OPD zaskoczona wybuchem wojny i agresywnością Iraku, postanawia zawiesić członkostwo wszystkich krajów Paktu Islamskiego na burzliwej sesji organizacji w dniu 17 września. Delegat Indii domaga się wręcz wykluczenia Iraku ze wspólnoty międzynarodowej i interwencji sojuszu alianckiego, jednak ta prośba pozostaje bez odpowiedzi. Anthony Eden zaprasza na spotkanie na Cyprze (Nikozja) przedstawicieli Syrii i Libanu w nadziei na możliwość wpłynięcia na postawę Iraku wobec Iranu, to samo czyni gdy chodzi o rozmowy z głównymi przedstawicielami Ligi Azji Centralnej (Iranu i Indii) w Kolombo (Cejlon), jednakże napotyka twardy opór kontynuowania konfliktu. Przeto Zgromadzenie Ogólne zastanowi się nad możliwością wprowadzenia realniejszych sankcji wobec Paktu Islamskiego, którego członek rozpoczął wojnę, aż do wykluczenia włącznie. Zmiana stanowiska Edena i jego radykalizm wynika z pojawiających się informacji w prasie brytyjskiej i amerykańskiej o nieoczekiwanym wydarzeniu z Ameryki Płd. Otóż, przewodniczący GPMG, Alfredo Stroessner wystosował w dniu 20.IX. do władz ZSRR oficjalne zaproszenie do wstąpienia w szeregi tej organizacji. Być może GPMG, korzystając z osłabienia pozycji i ewidentnego kryzysu OPD chce w ten sposób zyskać mocniejszą pozycję na arenie międzynarodowej lub też po prostu liczy na udane umowy handlowe, a na pewno łatwiejsze do zrealizowania.

OPD jest zdumiona faktem dołączenia Hiszpanii i Portugalii do wojny przeciw Paktowi Islamskiemu (16.IX.), ale przedstawiciele tych krajów solidnie argumentowali ten fakt prześladowaniami Europejczyków we wszystkich krajach arabskich tego regionu i wypowiedzenie wojny ma na celu głównie zwrócić uwagę całego świata na sytuację tej mniejszości. Pewien dziennikarz francuski miał po tym wystąpieniu powiedzieć: „no tak, Maroka nie mogą zaatakować, to wybierają sobie wojny zastępcze”. Trochę jest w tym racji, gdyż oddanie Sidi Ifni Maroku przez Hiszpanię spowodowało w tym kraju kryzys rządowy, który zażegnać można było tylko innym, równie znaczącym wydarzeniem. Tym czymś jest właśnie stan wojny. Tak samo w Portugalii, która oddając Indiom swoje stare faktorie handlowe, na gwałt szuka okazji do chwały. Być może oba kraje szykują podział Libii.

16.IX.1947 – Pakt Iberyjski (Hiszpania, Portugalia) wypowiada wojnę Paktowi Islamskiemu.​

Wojny i zagrożenia pokoju – wrzesień 1947 ​

-wojna sinkiańsko-chińska – Sinciang-Ujgur zawzięcie broni dostępu do Urumczi i raz po raz wychodzi zwycięsko z kolejnych prób nacjonalistów co do opanowania tego okręgu.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybetańczycy radzą sobie wyśmienicie opierając obronę na Himalajach, gdyby jeszcze Pakistan zdecydował się na przystąpienie do sojuszu, można by było pomyśleć o małej ofensywie.

-wojna junnańsko-chińska – Junnan jako najbardziej zagrożony członek sojuszu próbuje utrzymywać obronę z dala od Kunmingu, na ile tylko się da.

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – Japonia utrzymuje Hajnan i prawdopodobnie myśli o desancie w płn. Chinach, ale to jeszcze nic pewnego. Bardziej realny jest udział wojska japońskich w Indochinach.

-wojna Paktu Islamskiego z Ligą Azji Centralnej – wojska irackie pod dowództwem marsz. Es-Saida przekraczając granice z Iranem liczą na szybkie opanowanie złóż ropy naftowej i zmuszenie w ten sposób przeciwnika do kapitulacji. Na razie trwa ofensywa marsz. Es-Saida na Abadan. Iracka piechota opanowała Bachtaran. ​

-wojna Paktu Iberyjskiego z Paktem Islamskim – czysto propagandowe wypowiedzenie wojny jednemu z członków Paktu Islamskiego nie rokuje większych działań militarnych prowadzonych przez członków tych sojuszów.

Kraj​

Warszawa, 19 września;

Belweder.

Raczkiewicz: (…)Irak dąży do przetasowania mapy całego regionu, może mu chodzić nawet o stworzenie Państwa Panarabskiego, rozmawiałem z Edenem, jest gotowy prosić kraje alianckie o pomoc, jeżeli Iran nie poradzi sobie z agresją tego kraju.

Mikołajczyk: Edenowi chodzi o pomoc militarną?

Raczkiewicz: Zapewne tak, bo powiedział, że wojna Hiszpanii i Portugalii z Paktem Islamskim ma znaczenie czysto symboliczne z racji małego statusu tych krajów.

Mikołajczyk: Delegaci arabscy żywiołowo protestowali przeciw agresywnym działaniom tych państw i domagają się ich zawieszenia przez OPD.

Raczkiewicz: Eden na to nie pójdzie, utrata Hiszpanii i Portugalii oznaczałaby stopniowy rozpad tej organizacji, każdy by powoli wybierał inna drogę. Co do Iraku, naruszył spokój na Bliskim Wschodzie i spotka go za to kara.

Mikołajczyk: W postaci wykluczenia? Nie sądzę, by się przejął, trzeba pamiętać o GPMG, o której chodzą słuchy, że rozmawia z każdym, nawet z naszymi największymi wrogami.

Raczkiewicz: Gdyby to co pisze się w brukowcach było prawdą, już dawno byśmy byli w stanie wojny z niejednym państwem.

Mikołajczyk: W każdej plotce jest ziarno prawdy, ciekawi mnie tylko na ile przystąpienie ZSRR do GPMG utrudniłoby naszą sytuację.

Raczkiewicz: Może GPMG jest na rękę kolejny globalny konflikt, aby i ona mogła znaleźć nieco więcej niezadowolonych z wybuchu wojny i przyciągnąć ich do siebie.

Mikołajczyk: Niewykluczone. Oby skończyło się zatem tylko na umowach handlowych (…)

Wg danych polskiego wywiadu, siły Ligi Azji Centralnej wynoszą łącznie ok. 70 dywizji, z których najwięcej posiadają Indie (45) i Iran (21). Afganistan posiada 4 dywizje. Z kolei siły zbrojne Paktu Islamskiego wynoszą 82 dywizje piechoty. Irak ma prawdopodobnie 29 dywizji, Arabia Saudyjska 23, Oman dziewięć, Jemen osiem, Egipt i Syria od trzech do czterech, Liban od dwóch do trzech, Libia dwie, a Jordania jedną. Niewiele wiadomo o siłach lotniczych, ale z meldunków wywiadu wynika, że Irak musi posiadać choć jeden dywizjon myśliwski. Z akcji umieszczenia agentów w tychże państwach, udało się to wykonać w Jordanii i ponownie w Iraku (po wsypie poprzedniej siatki szpiegowskiej).

22 września Naczelny Wódz, marsz. Sikorski wydaje dyspozycje sześciu polskim okrętom podwodnym odnośnie zmiany zajmowanych przez nich akwenów wodnych. W związku z wybuchem wojny na Bliskim Wschodzie, ORP „Sokół” i ORP „Ryś” (wiceadm. Unrug) zostają skierowani do Strefy Kanału Sueskiego (Suez Canal Zone), ORP „Dzik” i ORP „Żbik” (wiceadm. Frankowski) do Zatoki Perskiej, a ORP „Wilk” i ORP „Orzeł” (wiceadm. Korytowski) do wybrzeży Półwyspu Kathijawar.

Akwen ORP „Sokół” i ORP „Ryś”. Koncentracja wojsk egipskich przy granicy ze Strefą Kanału Sueskiego.


Akwen ORP „Dzik” i ORP „Żbik”. Ofensywa iracka na Abadan.


Akwen ORP „Wilk” i ORP „Orzeł”. Niepewna granica pakistańsko-indyjska.​

Przy końcu września podpisano kolejne umowy handlowe i dyplomatyczne. Ukraina 18 września zaoferowała nam zakup energii elektrycznej, a 25.IX. Polska podpisała z Holandią układ o sprzedaży materiałów rzadkich i węgla kamiennego. 28 września kupiono od Republiki Federalnej Niemiec plany budowy zaawansowanego zespołu szpitali płacąc dostawami ropy naftowej i energii elektrycznej. 30 września przekazano Tunezji plany formowania nowoczesnej dywizji piechoty w zamian za węgiel kamienny.

Umowa z RFN. ​

18 września oddano do dyspozycji wojsk lotniczych 1. Dywizjon Lotnictwa Armijnego czyli pierwsze samoloty bezpośredniego wsparcia (szturmowe) – PZL P-46 Sum. Komendę nad dywizjonem objął gen. Heller, a bazą będzie lotnisko w Brześciu n/Bugiem. Rozpoczęto prace nad sformowaniem pierwszej dywizji kolonialnej z przeznaczeniem do działań w Somali Pol. bądź na Sokotrze oraz zapoczątkowano tworzenie brygady lekkich czołgów i budowy stacji radarowej w Warszawie.

Pierwszy dywizjon lotnictwa szturmowego.


Nowe plany rozbudowy sił wojskowych.​

 

POLSKA AAR

1-15 października 1947

odcinek 240

The brawl
(Awantura)​

Świat​

Wielka awanturą zakończyła się pierwsza sesja październikowa Organizacji Paktu Demokratycznego w Bostonie. Wszystko rozeszło się nie tyle o wygaśnięcie mandatu niestałych członków III kadencji RB, zasiadających tam od 10 kwietnia (Australia, Nowa Zelandia, Rumunia, Laos, Łotwa), co o rozpoczęcie IV kadencji. Wśród krajów, które miały zasiąść od 10 października br. na stanowiskach niestałych członków Rady Bezpieczeństwa znalazł się Irak i Związek Południowej Afryki (ZPA). Jako, że Irak został zawieszony 17 września, jak zresztą pozostałe kraje Paktu Islamskiego, przeto jego miejsce pozostanie puste i tu nie było żadnych wątpliwości. Delegaci państw związanych sojuszem z Irakiem ograniczyli się do ostentacyjnego opuszczenia sali obrad Zgromadzenia Ogólnego OPD na znak solidarności z tym krajem. Tu jeszcze obyło się bez większych awantur. Potężną burzę wywołało natomiast stanowisko Liberii, która sama obejmując miejsce niestałego członka RB od 10.X. złożyła kolejną skargę na ZPA w związku z zaprowadzaniem tam coraz szerszej segregacji rasowej (apartheidu), co nie podoba się także pozostałym krajom afrykańskim jak Etiopia czy Maroko. Delegat Liberii, John Mann zwracał uwagę na odchodzenie ZPA od reguł państwa demokratycznego, a tworzenie znacznych podziałów społecznych poprzez wprowadzanie wspomnianej polityki. Na mowę polityka liberyjskiego miały zapewne wpływ zbliżające się wybory parlamentarne w ZPA, gdzie od wielu miesięcy prowadzi w sondażach Partia Nacjonalistyczna Daniela Francoisa Malana, opowiadająca się za apartheidem. Aby zatem utrącić osiągnięcie niewątpliwego prestiżu przez ten kraj, gdy stanie się członkiem RB, Liberia zaproponowała zawieszenie ZPA w czynnościach członka OPD. Wniosek poddany pod głosowanie Zgromadzenia Ogólnego wypadł po myśli Liberii (od głosu wstrzymały się Stany Zjednoczone, Hiszpania i Portugalia). Delegat ZPA czasowo powrócił z Bostonu do Pretorii na konsultacje. Oznacza to nieco kadłubową RB OPD, złożoną nie jak zawsze z 9 członków, a tylko z siedmiu.

Rada Bezpieczeństwa OPD IV kadencji ( 10.X.1947-10.IV.1948 ) i kraje wykluczone z możliwości objęcia funkcji niestałego członka. ​

Istotnie, wybory parlamentarne w ZPA, odbyte 11 października przyniosły triumf wyborczy południowoafrykańskim nacjonalistom, którzy już teraz bez ogródek, będą mogli wprowadzać coraz to nowe restrykcje dla ludności kolorowej w tym kraju. Do Pretorii wybiera się na rozmowy już niedługo Anthony Eden, aby w rozmowie z premierem Malanem, próbować go przekonać o bezsensowności takiej polityki. Turcja i Tunezja zaoferowały pomoc w mediacji między OPD a krajami Paktu Islamskiego, ale sporo zależy tu od Iraku i Arabii Saudyjskiej, czy taką pomoc przyjmą, czy zależy im na pozostaniu w strukturach tej organizacji. Stany Zjednoczone ponownie oskarżyły Włochy o tzw. ciemne interesy, związane tym razem z przygotowaniami do aneksji Libii, która jest najsłabszym członkiem Paktu Islamskiego i może stanowić łatwy kąsek również dla Hiszpanii i Portugalii. Zgromadzenie Ogólne odrzuciły oskarżenia USA jako mało realistyczne i bardziej fantasmagoryczne aniżeli poparte rzeczywistymi dowodami.

Wybory parlamentarne w ZPA (11.X.) przynoszą zwycięstwo nacjonalistom.


Związek Południowej Afryki został zawieszony w prawach członka OPD.


Fiasko antywłoskiej kampanii propagandowej w Stanach Zjednoczonych.


Wojna iracko-irańska: Irakijczycy rozpoczęli okupację Abadanu, głównego miasta irańskiego zagłębia naftowego (4.X.).


Wojska Czanga zajęły Zhaotung (14.X.) i niebezpiecznie zagroziły stolicy Junnanu, co może skłonić rząd tego kraju do poszukania sobie lepszych sojuszników, aniżeli Tybet i Sinciang.​

Kraj​

Królewiec//Kanał Sueski, 10 października;

Rozmowa telefoniczna głównodowodzącego Polskiej Marynarki Wojennej, adm. Świrskiego z wiceadmirałem Unrugiem, będącym na ORP „Sokół” na Kanale Sueskim.

Wiceadm. Unrug: (…)nie powinni zaatakować, ale musimy zachować czujność. Pewnym może być za to, że Hiszpanie rozpoczną desant na Libię w okolicach Tobruku bądź Benghazi.

Adm. Świrski: Nie wydaje mi się, z tego co wywiad doniósł Hiszpanie nie mają dużej floty transportowej, już nie mówiąc o Portugalczykach. Tu bardziej propaganda robi swoje, oba kraje maja zatargi z Marokiem, więc dają mu do zrozumienia, że nie cofną się przed wojną, jeżeli tylko Maroko opuści bezpieczny sojusz z aliantami.

Wiceadm. Unrug: Hiszpanie może nie, ale jeżeli do rozgrywki przystąpią Włosi. To podbudowało by pozycję Wiktora Emanuela w kraju i odwróciło uwagę obywateli od problemów wewnętrznych.

Adm. Świrski: Powrót Libii pod włoską dominację?, ciekawa opcja, ale bardzo ryzykowna dla utrzymania się włoskiego rządu. Na razie rozkaz Naczelnego Wodza pozostaje w mocy, tereny wybrzeża libijskiego są pod stałą opieką Wielkiej Brytanii, wszak mają tam Maltę, Francji i Tunezji. Nie będziemy wychodzić poza szereg. Nasze zadania są proste, informować o ruchach wojsk na podstawie przesyłanych informacji od szpiegów oraz dozorować wyznaczone akweny.

Wiceadm. Unrug: Decyzja o otwarciu ognia w gestii Naczelnego Wodza? Co robić, gdy zostaniemy zaatakowani?

Adm. Świrski: Wycofać się, czekać na reakcję Prezydenta. Nie jest naszym zadaniem prowokować, a jedynie sprawować opiekę.

Wiceadm. Unrug: Rozkaz, Panie Admirale! (…)

Na początku października w stoczni gdyńskiej naukowcy zakończyli opracowywanie projektu zbudowania nowego typu okrętu podwodnego, określanego jako „powojenny”. Otrzymał ona roboczą nazwę „Mewa”. Już niedługo pierwsze tego typu jednostki pojawią się na wyposażeniu Marynarki Wojennej. Aktualnie rozpoczęto prace nad pakietem technologii dotyczących wybudowania nowoczesnego niszczyciela. Częściowe plany otrzymano od Stanów Zjednoczonych, dlatego też projekt zostanie wykonany szybciej.

Zakończenie prac nad budową powojennego okrętu podwodnego klasy Mewa.


Rozpoczęcie projektu budowy nowoczesnego niszczyciela klasy Płomień.​

2 października zmodernizowano jedyną jak do tej pory polską dywizję zmotoryzowaną znajdującą się w okolicach Mołodeczna, a będącą pod nazwą Korpusu Łódzkiego (gen. Michał Karaszewicz-Tokarzewski). Wciąż trwają prace nad formowaniem lekkiej brygady pancernej, która zostanie dołączona do tej dywizji.

1. Dywizja Zmotoryzowana po zmodernizowaniu.​

5 października oddano do użytku nową trasę komunikacyjną między Kowlem a Stanisławowem, przebiegająca przez okręg lwowski i samo miasto Lwów. Rozpoczęto też prace nad poprawą jakości dróg komunikacyjnych na trasie Równe-Lwów-Tarnopol. Rozbudowa dróg na Wołyniu umożliwi większy rozwój przemysłu i rolnictwa. W perspektywie jest też rozbudowa sieci komunikacyjnej w północnej części Kresów.

Poprawa infrastruktury na Kresach. ​

 

POLSKA AAR

16-31 października 1947

odcinek 241

Landing…?
(Desant…?)​

Świat​

Prasa światowa obserwuje co dzieje się na Bliskim i Dalekim Wschodzie, jak przebiegają konflikty między Paktem Islamskim a Ligą Azji Centralnej, jak wygląda sytuacja Chin i Junnanu, jak Unii Indochińskiej i wspomagającej ją Japonii. Wobec sukcesów wojsk Czang Kaj-Szeka na froncie wojny z Junnanem, rząd Long Yuna w Kunmingu wznawia zawieszone negocjacje z Unią Indochińską w sprawie wstąpienia do tegoż właśnie sojuszu. Okazuje się, że pomoc tybetańsko-sinkiańska wcale nie jest tak pewna, co oznacza zbliżającą się zagładę Junnanu. Rząd wietnamski w Hanoi uspokaja Long Yuna, potwierdzając gotowość przyjęcia emigracyjnego rządu tego kraju, mogącego również sprawować władzę z dowolnej części Indochin, gdyż taką samą zgodę wyraziły Laos i Syjam (Tajlandia). Japoński rząd cesarski zaprasza z kolei na Tajwan lub Hajnan. Sytuacja na froncie pogarsza się 27 października gdy został utracony Qujing i wrota do Kunmingu zostały otworzone. OPD w ostrych słowach zaprotestowała wobec prób aneksji Junnanu przez rząd Czang Kaj-Szeka, po raz pierwszy grożąc zbrojną interwencją. Odmiana dotychczasowego stanowiska Edena wynika z pozakulisowych działań GPMG i ich coraz częstszych kontaktach z ZSRR. OPD w ten sposób wzmocni swoje stanowisko na arenie międzynarodowej, jednak to i tak pewnie nie zatrzyma Czang Kaj-Szeka przed dokonaniem aktu wcielenia Junnanu. Rząd Dem. Rep. Chin również apeluje o jak najszybszą interwencję po stronie zagrożonego Junnanu, upatrując w tym fakcie możliwość rozbicia raz na zawsze nacjonalistycznej i komunistycznej dyktatury w Chinach. Dem. Rep. Chin rozpoczęła oficjalne negocjacje w sprawie przystąpienia do Unii Indochińskiej jako odpowiedź na obojętność i niezdecydowanie OPD wobec kryzysu chińskiego.

FIFA postanowiła przed grudniowym losowaniem grup wykluczyć z Mistrzostw Świata w piłce nożnej rozgrywanych za rok na boiskach Szwajcarii (5-25.VI.1948) reprezentacje Indii i Iraku, a więc krajów pozostających ze sobą w stanie wojny. Ich miejsca zajmą drużyny Turcji i Filipin. Znany jest już pełny skład państw-uczestników Weltmeisterschaft ’48 Schweiz (Finlandia, Anglia, Polska, Szwajcaria, Włochy, Hiszpania, Czechosłowacja, Węgry, Turcja, Brazylia, Argentyna, Filipiny, USA, Urugwaj, Paragwaj, ZPA). Ostatnie mecze eliminacyjne w strefie europejskiej promują Polskę (0:0, 1:0 z Danią) i Czechosłowację (2:0 i 1:1 z Grecją).

Wojny i zagrożenia pokoju – październik 1947​

-wojna sinkiańsko-chińska – od czasu zdobycia Kumul przez wojska chińskie na froncie zastój, zapewne jest to związane z ofensywą na Junnan.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybetańczycy wzmacniają obronę najważniejszych punktów w Himalajach i nawet nie protestują wobec już jawnych negocjacji ich sojusznika Junnanu z Unią Indochińską, jedyną siłą mogącą uratować ich przed chińską aneksją.


-wojna junnańsko-chińska – Junnan jest w coraz większych kłopotach po utracie Qujing na rzecz wojsk Czang Kaj-Szeka, wznowił negocjacje z Bangkokiem w sprawie natychmiastowej pomocy militarnej ze strony Unii Indochińskiej.


-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – Japonia zastanawia się nad działaniami odciążającymi Junnan, a konkretnie nad desantem wojsk lądowych pod Tianjin. Walka na dwa fronty powinna załamać falowe ataki wojsk Czang Kaj-Szeka na Junnan i zawiesić ich ofensywę na Kunming. Pomyślne negocjacje z Junnanem powinny przynieść wojskom Unii Indochińskiej wkroczenie na terytorium płd. Chin i wspomożenie sojusznika, tak samo jak w przypadku dołączenia Dem. Rep. Chin. do sojuszu.

-wojna Paktu Islamskiego z Ligą Azji Centralnej – Irak zbiera siły dla przeprowadzenia większej ofensywy na Teheran i Bandar Abbas, trwają walki o Abadan i Bachtaran.


-wojna Paktu Iberyjskiego z Paktem Islamskim – lotnictwo hiszpańskie bombarduje libijskie pozycje pod Trypolisem. Wstęp do inwazji?​

Kraj​

23 października oddano do użytku Polskiej Marynarki Wojennej nowy okręt podwodny – ORP „Kania”, który wraz z ORP „Jastrząb” stanowią obecnie grupę najnowocześniejszych polskich okrętów podwodnych. Rozpoczęto budowę nowego typu okrętu podwodnego klasy Kondor.

Nowy zespół okrętów podwodnych.​

W drugiej połowie października zakończono modernizację dwóch brygad myśliwców eskortowych znajdujących się w Dywizjonie Krakowskim i Lwowskim, dzięki czemu będzie poprawiona obrona bombowców znajdujących się w tych ugrupowaniach. Na swoją brygadę myśliwską czeka jeszcze Dywizjon Warszawski, który do tej pory takiej nie posiadał.

Modernizacja dwóch brygad myśl. eskortowych zakończona. ​

29 października sformowano brygadę lekkich czołgów 33TP, które zasilą jedyną polską dywizję zmotoryzowaną stacjonującą koło Mołodeczna. Aktualnie trwają usilne starania o sformowanie pierwszej brygady złożonej z ciężkich czołgów, która również znajdzie swoje miejsce w jednej z dywizji na Kresach.

Brygada lekkich czołgów w składzie 1. Dywizji Zmotoryzowanej.​

Polski wywiad, którym kieruje od dłuższego czasu Ignacy Matuszewski zakończył rozwijanie siatki kontrwywiadowczej w kraju (10 specjalnie wyszkolonych agentów) i ponowni przystąpił do organizacji akcji wywiadowczych za granicą RP. Misje zagraniczne nie powiodły się w Grecji, Rumunii, Omanie, Syrii, Turcji (gdzie aresztowano nam poprzedniego szpiega) i Xibei San Ma. Zakończyły się jedynie powodzeniem w Sanie (Jemen), gdzie ponownie założono siatkę wywiadowczą.

Jemen przekazał wszystkie dywizje Irakowi.


Zakończenie I etapu tworzenia siatki kontrwywiadowczej.​

Warszawa, 28 października;

Spotkanie Prezydenta Raczkiewicza z premierem Mikołajczykiem.

Raczkiewicz: (…)nie wydaje się Panu, że sprawa libijska może podzielić aliantów?

Mikołajczyk: Nawet jeśli Hiszpanie zdecydują się na desant, OPD może wyraźnie zaznaczyć, że nie zaakceptuje ponownego przekształcenia Libii w kolonię, a jedynie wprowadzenie rządów demokratycznym, na co Hiszpania będzie musiała przystać chcąc być jeszcze członkiem OPD.

Raczkiewicz: Słuszna myśl, wojna Paktu Iberyjskiego jest tak naprawdę jedynie propagandą mającą odwrócić problemy tego państwa w stosunkach z Marokiem, jak również samej Portugalii.

Mikołajczyk: Też tak uważam, skoro nie mogą już zaszkodzić Maroku, próbują zmniejszyć niezadowolenie we własnych krajach organizując krucjatę na Libię.

Raczkiewicz: Dotarł do mnie meldunek adm. Świrskiego ze Strefy Kanału Sueskiego, Egipcjanie wzmacniają siły lądowe na drugim brzegu Kanału.

Mikołajczyk: Być może tylko asekurują się na wypadek hiszpańsko-portugalskiego desantu lub jak to zwykle bywa „demonstrują” swoją potęgę.

Raczkiewicz: Dzwonił do mnie Churchill i prosił o nie prowokowanie Egiptu, ani innego kraju z Paktu Islamskiego. Nie potrzeba nam kłopotów i tutaj, wystarczą te w Chinach.

Mikołajczyk: Odnośnie Chin, to Dem. Rep. Chin rozpoczęła wczoraj negocjacje z Unią Indochińską, a to oznacza jeszcze większe zagmatwanie losów w tej części świata.

Raczkiewicz: Wstąpienie Dem. Rep. Chin zakończy się niewątpliwie zagładą tego państwa, chyba, że liczą na szybką pomoc Japonii, to jedyna nadzieja na zatrzymanie aneksji Junnanu i postępów wojsk Czanga.

Mikołajczyk: Eden leci niebawem do Guangzhou z misją uratowania Dem. Rep. Chin, ale czy to przyniesie jakikolwiek skutek, wszystko zależne od frontu w Junnanie (…)

 

POLSKA AAR

1-15 listopada 1947

odcinek 242

Gedanken sind zollfrei
(Myśl jest swobodna)​

Świat​

Tempo chińskiego natarcia nieco osłabło, co daje nadzieję na uratowanie Junnanu od całkowitej likwidacji. Być może Czang Kaj-Szek ,zawahał się w chwili, gdy Junnan nawiązał kontakty z przedstawicielami Unii Indochińskiej i Japonii, oraz gdy dowiedział się o wizycie Edena w Guangzhou i jego rozmowie z Li Jishenem. Edenowi udało się nieco powstrzymać agresywne zapędy Dem. Rep. Chin wobec poczynań Czang Kaj-Szeka w Junnanie. Li Jishen zdaje sobie sprawę z tego, że konfrontacja wypadłaby na niekorzyść młodego chińskiego państwa, dlatego też skłonniejszy był do ugody podczas wizyty sekretarza generalnego OPD. Jego tezy o włączeniu się Dem. Rep. Chin w konflikt należy więc traktować jako propagandę, mającą uspokoić nastroje społeczne. Na sesji OPD rozgrywa się obecnie status mieszkańców Islandii, którzy dążą do wyzwolenia się spod duńskiej dominacji. Sporo może im w tym pomóc zmiana rządu w Kopenhadze, wskutek przeprowadzonych 4 listopada wyborów parlamentarnych, które wygrała socjaldemokracja pod przewodnictwem Hansa Hedtofta-Hansena. Nowy rząd Danii nie zapowiada wprawdzie zupełnej niepodległości dla Islandii, ale proponuje rozwiązanie pośrednie: wprowadzenie Unii Duńskiej obejmującej Danię Właściwą z Bornholmem, Wyspy Owcze, Islandię i Grenlandię. Ludność rodzima Wysp Owczych (Farerczycy), Islandii (Islandczycy) i Grenlandii (Eskimosi) otrzymaliby szeroką autonomię, a w każdym z tych terytoriów powstałby lokalny parlament, nie mówiąc już o wprowadzeniu do konstytucji zapisu o dodanie nowych języków urzędowych. Nie milkną też echa dot. planu Giraud sprzed paru miesięcy, a mówiącego o utworzeniu Unii Państw Języka Francuskiego, będącego w ścisłym sojuszu z metropolią. Zgromadzenie Ogólne, a w szczególności kraje Maghrebu tj. Maroko i Tunezja z zadowoleniem poparły projekt licząc na zapoczątkowanie procesu dekolonizacyjnego w środkowo-zachodniej Afryce. Jeśli nie wydarzy się nic szczególnego, plan Giraud ma szansę wejść w życie już w styczniu przyszłego roku. Francja przy tym zapowiada wystąpienie z sojuszu alianckiego, jeśli dojdzie do zawiązania wspomnianego przedsięwzięcia. Póki co, ostatecznie rozwiązała napiętą sytuację z Indiami i przekazała im cztery stare faktorie handlowe (Yanaon, Mahe, Karikal, Chandernagore) wg dokumentu z 14 listopada.

Zwycięstwo socjaldemokracji w wyborach parlamentarnych w Królestwie Danii – 4.XI.1947.


Nowy rząd Danii stoi przed wieloma problemami dot. polityki wewnętrznej.


Prezydent USA, Alf Landon ponownie w swoim przemówieniu do połączonych Izb Kongresu ostro potępił Włochy za jego zdaniem „prowokowanie Libii do wystąpienia zbrojnego” (6.XI.). Być może jego ton wypowiedzi wynika z danych wywiadowczych, na mocy których można wywnioskować, że Włosi przygotowują atak na Trypolitanię i Cyrenajkę, chcąc odzyskać swoją dawną kolonię.​

Kraj​

Z przemówienia Prezydenta Raczkiewicza w dniu 11 listopada 1947 roku z okazji 29-Rocznicy Odzyskania Niepodległości przez Polskę.

Rodacy!

Idą do nas dni wielkiej próby! Od naszego zaangażowania będzie zależało, na ile ambicję i poświęcenie przeznaczymy w zgodzie z interesem kraju, nie zaś w walce o własną prywatę i zaspokojenie jedynie swoich pragnień. Już za parę miesięcy może zagrozić nam z powrotem widmo sowieckiej agresji, jednak sytuacja jaka ma miejsce teraz, diametralnie różni się od stanu z 1939 roku. Wówczas pozbawieni możliwości szybkiego reagowania przez naszych sojuszników, padliśmy szybko ofiarą knowań sowiecko-niemieckich. Dzisiaj dzięki poparciu demokratycznie rządzonych Niemiec, a przede wszystkim wobec pozycji jaką zajmujemy w świecie mamy szansę uniknięcia podobnego losu w przyszłości. My, którym nie obce zmienne koleje losu, nareszcie mamy szansę na to, by stać się państwem o jeszcze większym prestiżu międzynarodowym, dzięki roli jaką odgrywamy. Misje do Chin czy na Bliski Wschód doskonale to potwierdzają. Polska jest dzisiaj jednym z państw mających stałe miejsce w Radzie Bezpieczeństwa Organizacji Paktu Demokratycznego. Do nas należy zatem przestrzeganie spokoju w tej części Europy i odpowiednie reagowanie w przypadku zaatakowania jednego z naszych sojuszników przez inne państwo (…)

2 listopada dwa najnowsze okręty podwodne Polskiej Marynarki Wojennej – ORP „Jastrząb” i ORP „Kania” (wiceadm. Grudziński) wyruszyły z misją specjalną na Morze Śródziemne. Do ich zadań będzie należało patrolowanie głównie wybrzeży libijskich, sycylijskich i południowowłoskich. Ich tymczasową bazą morską stanie się Tunis. Tunezyjczycy zgromadzili pewne siły wojskowe przy granicy z Libią (II korpus gen. Couladougen), ale zapewne przygotowuje się on tylko do działań obronnych.

Polska siatka wywiadowcza rozciąga się w listopadzie na dwa kolejne kraje. 6 listopada udaje się umieścić agenta na terytorium Grecji, a dzień później w omańskim Maskacie i Syrii. Nadal niepomyślnie kończy się operacja założenia agentury wywiadu w Bukareszcie i Ankarze, gdzie ostatnio doszło do „wsypy”. Władze irackie ponownie aresztowały naszych szpiegów w Bagdadzie, lecz szybko udało się odbudować podupadającą siatkę szpiegowską.

Agent „Akropol” nadaje z Aten.


Pomyślne założenie siatki agentów w Syrii – jednego z państw Paktu Islamskiego.​

4 listopada sformowano pierwszą dywizję z przeznaczeniem do stacjonowania w koloniach. 1. Korpus Kolonialny pod dow. gen. Bittnera (1. Dywizja Wojsk Kolonialnych Somali Polskiego) stacjonującą pod Gdańskiem w krótkim czasie załadowano na okręty transportowe typu Wilia i przy eskorcie niszczyciela ORP „Piorun” aktualnie przewozi się do Port Rydz-Śmigły (Mogadiszu). Konwój dotrze tam w drugiej połowie listopada.

Pierwsza dywizja kolonialna stacjonująca tymczasowo pod Gdańskiem.


Dane dywizji kolonialnej. ​

Zakończono modernizację brygady ulepszonych myśliwców eskortowych należących do Dywizjonu Gdańskiego (flota bombowa) oraz wyposażono w nowe mundury i uzbrojenie 10. Dywizję Piechoty, wchodzącą w skład Korpusu Brzeskiego gen. Kutrzeby.

W trakcie formowania jest jeszcze brygada ulepszonych myśliwców eskortowych dla Dywizjonu Warszawskiego. ​

Warszawa, 14 listopada;

Spotkanie Mikołajczyka z Matuszewskim, szefem wywiadu.

Mikołajczyk: Na ile procent szans ocenia Pan możliwe zaatakowanie brytyjskich włości przez którekolwiek z państw Paktu Islamskiego?

Matuszewski: W granicach 10-15%. To bardzo niewiele, zważywszy, że wcale nie jest pewne, że wojna iracko-irańska nie będzie wojną na wyniszczenie.

Mikołajczyk: Z prasy wynika, że Irakowi chodzi tylko o wyrównanie krzywd, nie zaś o zmianę rządu w Iranie.

Matuszewski: Nasi agenci z Teheranu donoszą, że szach kompletnie zawiódł się na pomocy ze strony Indii, myśląc, że ruszy ona z pomocą dla Iranu przez terytorium Pakistanu. Muszą obecnie polegać tylko na pomocy wojskowej ze strony Afganistanu.

Mikołajczyk: To i tak lepiej mają niż państwa Nowego Sojuszu Azjatyckiego pozostawione same sobie wobec agresji nacjonalistów chińskich.

Matuszewski: Junnan broni się resztkami sił, a jeśli upadnie Chińczycy wkroczą do Indochin. Japonia wykazuje słabe zainteresowanie Chinami od czasu zdobycia Hajnan.

Mikołajczyk: Jakie zatem stawia Pan prognozy?

Matuszewski: Jeśli przez trzy miesiące sytuacja się nie wyklaruje, OPD z całą odpowiedzialnością ma prawo do interwencji po stronie demokracji (…)

 

POLSKA AAR

16-30 listopada 1947

odcinek 243

The identification of Pact
(Identyfikacja paktu)​

Świat​

Projekt Unii Duńskiej w ramach której Wyspy Owcze, Grenlandia i Islandia otrzymają szeroką autonomię wewnętrzną został zaaprobowany przez Zgromadzenie Ogólne OPD, dlatego też rząd Królestwa Danii kierowany przez Hansa Hedtofta-Hansena niezwłocznie przystąpił do jego realizacji. Postanowiono, że wszystkie te terytoria będą mogły przeprowadzić referenda w sprawie niepodległości nie wcześniej niż za dziesięć lat od powołania Unii Duńskiej. Tym samym zakończono tą sprawę. Podobna sytuacja istnieje jeśli chodzi o posiadłości francuskie w Afryce, jednakże tam wykonywanie planu Giraud potrwa nieco dłużej i nie wszystkie ujęte w spisie jednostki terytorialne zwane dependencjami otrzymają niepodległość w ramach Unii Państw Języka Francuskiego. Najwcześniej na początku roku 1948 zacznie się proces przyznawania szerokiej autonomii ludności arabskiej i murzyńskiej na tym terenie z perspektywą obdarowywania tych państw pełną niepodległością.

Paragwajczyk Alfredo Stroessner, przewodniczący Grupy Porozumienia z Mato Grosso dopiął swego i udało mu się przyciągnąć do organizacji ZSRR wraz z Mongolią. Na pewno i dla Sowietów jest to kusząca propozycja, zważywszy, że kompletnie izolowani w stosunkach handlowych z Europą i częścią Azji potrzebują szerokiego rynku zbytu na swoje artykuły przemysłowe. A tym rynkiem mogą stać się właśnie główne kraje Ameryki Południowej. Wizyta Mołotowa w Sao Paulo, a potem w Cuiaba (20-24.XI.), gdzie podpisano stosowny dokument o akcesji odbiła się szerokim echem w prasie światowej. GPMG nabiera nowego kształtu – tak m.in. pisano w szwajcarskim „Weltwoche”. Prasa japońska z kolei zwracała uwagę na wysiłki GPMG co do przyciągnięcia Nacjonalistycznych Chin. Czang Kaj-Szek wyraził wstępną zgodę co do przystąpienia do negocjacji akcesyjnych. Tylko Ekwador zaprotestował wobec przyjęcia państwa spoza dziedzictwa cywilizacyjnego krajów Ameryki Łacińskiej i wystąpił z GPMG w dniu 25 listopada. Anthony Eden, sekretarz generalny OPD zaprosił ten kraj do wstąpienia w szeregi tej organizacji, co stało się faktem z końcem miesiąca (30.XI.).

OPD i GPMG stają się sobie coraz bardziej wrogie. ​

Wojny i zagrożenia pokoju – listopad 1947​

-wojna sinkiańsko-chińska – jako, że wojska Czang Kaj-Szeka w zdecydowanym stopniu zajęte są walkami z Junnanem, przeto na pozostałych odcinkach frontu z państwami Nowego Paktu Azjatyckiego panuje względny spokój, dominują loty rozpoznawcze lotnictwa chińskiego.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybetańczycy są spokojni podczas okresu zimowego, wiedzą, że agresor nie podejmie wówczas żadnych poważniejszych działań ofensywnych, dlatego skupiają się na negocjacjach z Pakistanem, coraz bardziej przygotowując się na eliminację Junnanu.

-wojna junnańsko-chińska – wojska Long Yuna dokonują cudów zręczności, powstrzymując znacznie liczniejsze wojska chińskie pod Kunmingiem. W sercach żołnierzy junnańskich tli się nadzieja na zawieszenie broni z Czang Kaj-Szekiem, ale czy politycy spełnią owe pobożne życzenia?

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – kraje Unii Indochińskiej liczą na akcesję Junnanu lub jego eliminację i rozpoczęcie bezpośredniej walki z Chińczykami. Japończycy zadowalają się okupacją wyspy Hajnanu, nie starając się desantować na chińskim wybrzeżu.

-wojna Paktu Islamskiego z Ligą Azji Centralnej – wojska irackie i sojusznicze, korzystając ze wsparcia brytyjskich dowódców takich jak gen. Glubb, Gubbins, Lindsell, czy gen. Davis z sił zbrojnych Jordanii przeprowadzają ofensywę w stronę Teheranu. Całością dowodzi marszałek es-Said, dawny bohater walk z Sowietami z okresu III wojny światowej. Korpus syryjski gen. Silu zmierza do Tabriz.

-wojna Paktu Iberyjskiego z Paktem Islamskim – lotnictwo portugalskie przystąpiło do bombardowań pozycji libijskich dywizji pod Trypolisem i Zuarą. ​

Kraj​

ORP „Jastrząb” i ORP „Kania” rozpoczęli 16 listopada patrole morskie wzdłuż wybrzeży Libii, ściśle raportując do Warszawy o działaniach lotnictwa Paktu Iberyjskiego, prowadzącego naloty na siły libijskie zgromadzone nad granicą z Tunezją. Dziesięć dni później do Portu Rydz-Śmigły (Mogadiszu) weszła armada polskich okrętów transportowych wraz z niszczycielem ORP „Piorun”, który eskortował przewiezienie dywizji 1. Dywizji Kolonialnej Somali Polskiego (gen. Bittner).

Najnowocześniejsze polskie okręty podwodne w akcji.


Rozlokowanie dywizji wojsk kolonialnych w stolicy Somali Pol. ​

Wywiad polski również nie próżnuje i jego akcje zagraniczne przynoszą nowe efekty, które kończą się ponownym wprowadzeniem agentów do Turcji i Iraku, gdzie ostatnio doszło do utraty kontaktu ze szpiegami. Nie powiodła się natomiast misja wywiadowcza w Bukareszcie, ale będzie ona powtarzana aż do skutku.

Turcja zaczęła się zbroić…​

20 listopada z oficjalną wizytą w Budapeszcie przebywał min. spr. zagr. RP, Romer. W rozmowie z prezydentem Węgier, Zoltanem Tildy’m, poruszana była sprawa poszerzenia kontaktów handlowych i dyplomatycznych, m.in. wybudowanie konsulatu Węgier w Krakowie i Wrocławiu. Konwersowano również na tematy związane z wymianą kulturalną. Cztery dni później podpisano nową umowę handlową z Ukrainą, dzięki której polskie zasoby paliwowe znacznie wzrosną.

Węgry rozwijają kontakty z Polską.


Umowa handlowa z Ukrainą.​

Nadal trwają prace nad nową konstytucją RP. Wskutek napiętej sytuacji międzynarodowej na świecie prace zostały nieco wstrzymane, jednakże do wiosny 1948 roku proces ten powinien ulec zdecydowanemu przyśpieszeniu.

30 listopada zmodernizowano kolejną dywizję piechoty do stanu umundurowania i uzbrojenia wg stanu z 1947. Należy ona do ugrupowania marsz. Okulickiego (Korpus Poleski).

Kraków; 27 listopada;

Rozmowa między Prezydentem Raczkiewiczem a marsz. Sikorskim.

Raczkiewicz: (…)Panie Marszałku, nie uważa Pan, że nasza flota za bardzo się angażuje w sprawy nie związane z naszą racją stanu?

Marsz. Sikorski: Panie Prezydencie, polska racja stanu jest wszędzie tam, gdzie zagrożony jest spokój sojuszu alianckiego. A Kanał Sueski, Zatoka Perska czy pogranicze tunezyjsko-libijskie są tego świetnymi dowodami.

Raczkiewicz: Optuje za powrotem wszystkich okrętów podwodnych do kraju, wkrótce mija termin rozejmu z Sowietami, nie możemy zostać bez floty w przypadku ewentualnego konfliktu.

Marsz. Sikorski: Zapewniam Pana Prezydenta, że Sowieci nie będą chcieli go naruszyć. Z prostych przyczyn, przewaga aliancka jest tak druzgocąca, że dla nich walka staje się nieopłacalna, a po drugie Wielka Brytania posiada broń atomową, zatem znaczący argument do nie wchodzenia z nią w stan wojny.

Raczkiewicz: Sowieci mogą wykorzystać nasze zaangażowanie na Bliskim Wschodzie i zaatakować.

Marsz. Sikorski: Dlatego musimy uczynić wszystko, aby do takiej sytuacji nie doprowadzić, hamować przede wszystkim Izrael i Wielką Brytanię w chęci do pogarszania stosunków z Paktem Islamskim.

Raczkiewicz: Nasi agenci uważają, że Irak zadowoli się Abadanem uzyskanym na wojnie z Iranem.

Marsz. Sikorski: Uspokojenie sytuacji na Bliskim Wschodzie pozwoliłoby nam na interwencję po stronie demokracji w Chinach.

Raczkiewicz: Pan wie i ja wiem, że spokój wewnętrzny w Chinach to pewnego rodzaju mrzonki.

Marsz. Sikorski: OPD nie może dopuścić do bezpośredniego starcia Unii Indochińskiej z Chinami, bo skutki mogą wzmóc zaangażowanie Sowietów w tym regionie świata (…).

 

POLSKA AAR

1-15 grudnia 1947

odcinek 244

The Stroessner’s reply
(Odpowiedź Stroessnera)​

Świat​

Postępy wojsk irackich w Iranie mogą doprowadzić postronnego obserwatora do refleksji, że wkrótce władca tego kraju, szach Reza Pahlawi podpisze kapitulację. Brak posiłków z Indii oraz niewystarczająca ilość pomocy wojskowej z Afganistanu sprawia, że już za niedługo konflikt Paktu Islamskiego z Ligą Azji Centralnej przejdzie do historii. Chyba, że stanie się coś, co po raz kolejny zachwieje równowagą polityczną tego regionu. Czyli kolejny kraj zostanie wciągnięty w wojnę. Prasa światowa przypomina, że Indie chętnie skorzystałyby z okazji do pomocy dla Iranu, gdyby nie to, że Pakistan kategorycznie zakazał przewozu wojsk przez swoje terytorium. Jednak zgoda Pakistanu nie jest już wymagana przez Indie i doprawdy niewiele trzeba, aby wywołać następny konflikt w Azji, skutkujący częściowym lub całkowitym rozbiorem tego muzułmańskiego państwa na subkontynencie. Konflikt indyjsko-pakistański zmieniłby oblicze wojny na Bliskim Wschodzie, co do tego nie ma wątpliwości. Jeśli Irakowi uda się wynegocjować odpowiednie warunki zawieszenia broni z Iranem, wówczas istnieje chociaż parę lat spokoju w tym regionie, jeśli nie interwencja indyjska w Pakistanie oraz połączenie się sił Ligi Azji Centralnej zatriumfuje nad Paktem Islamskim. OPD ostrzega Indie przed próbą dokonania agresji na Pakistan, który parę miesięcy specjalnie wyszedł z sojuszu z Irakiem, aby w podobnej awanturze militarnej jak ta nigdy nie uczestniczyć.

Wojna iracko-irańska: zdobycie Hamadanu 12 grudnia otwiera wojskom irackim drogę na Teheran.​

6 grudnia w Lozannie odbyło się losowanie grup eliminacyjnych Mistrzostw Świata Schweiz 1948. 16 drużyn podzielono na 4 grupy po cztery zespoły. W I grupie (Berno, Zurych) zagrają Finlandia, Czechosłowacja, Turcja i Brazylia. W II grupie (Lozanna, Genewa) odbędą się mecze między Anglią, Polską, Argentyną i Filipinami. W III grupie (Zurych, Lozanna) zagrają Szwajcaria, Hiszpania, USA i Urugwaj, a w IV grupie (Genewa, Berno) spotkają się Włochy, Węgry, Paragwaj i Związek Południowej Afryki. Mecz otwarcia (5.VI.) odbędzie się w Zurychu, a zmierzą się Szwajcaria i USA. Ćwierćfinały zaplanowano na 17-18 czerwca, półfinały 21 i 22 czerwca, a wielki finał 25 czerwca w Genewie.

Członkowie Organizacji Paktu Demokratycznego wyrazili swoją dezaprobatę odnośnie kolejnego prawicowego zamachu stanu w Republice Panamy, przeprowadzonego przez Enrique Jimeneza Brina, który utrwala rządy autorytarne w tym państwie. GPMG, której członkiem jest Panama postanowiła wysunąć protest przeciw amerykańskiej obecności w Strefie Kanału Panamskiego (Panama Canal Zone), a referat Stroessnera ku wielkiej uciesze przedstawiciela ZSRR, Andrieja Gromyko, zawierał tezę o konieczności zastąpienia militarnej obecności wojsk amerykańskich w tym rejonie siłami międzynarodowymi wywodzącymi się z obydwu organizacji lub przekształcenie Strefy Kanału Panamskiego na wzór dawnego statusu marokańskiego Tangeru. Eden w wystąpieniu na forum RB OPD zdecydowanie odrzucił pretensje GPMG do obszaru wspomnianego terytorium, będącego amerykańską dzierżawą aż do końca 1999 roku.

Komentarz prasowy zamieszczony we „Frankfurter Allgemeine Zeitung” z 13 grudnia;

(…)przewodniczący Grupy Porozumienia z Mato Grosso, Alfredo Stroessner wyraźnie dąży do skonfliktowania Sowietów, będących członkami tejże organizacji ze Stanami Zjednoczonymi. Przyczyna może być błaha, jednak na co w tym wszystkim liczy Stroessner? W przypadku wojny USA-ZSRR może zostać poddana próbie wytrzymałość pozostałych członków sojuszu alianckiego, a co za tym idzie również cierpliwość krajów OPD, której może grozić powolny rozpad. Rozpad OPD i spryt Stroessnera, mogącego przyciągnąć kolejne kraje amerykańskie, a później nawet i te, które są wzorcowymi demokracjami europejskimi może oznaczać zupełnie nową sytuację geopolityczną na świecie. ZSRR ma niezbywalne stanowisko w Stałej Radzie Rządzącej tej organizacji tak jak Argentyna i Brazylia i przy rozwoju propagandy komunistycznej w Ameryce Łacińskiej z łatwością omami te kraje perspektywą zdobycia monopolu w tej części świata (…)

Prawicowy zamach stanu w Panamie (11.XII.), władzę przejmuje junta wojskowa z gen. Brinem na czele. ​

Kraj​

6 grudnia oddano do użytku kolejną brygadę ulepszonych myśliwców eskortowych, których skierowano do Dywizjonu Warszawskiego, najbardziej zasłużonej alianckiej jednostki sił lotniczych podczas II wojny światowej. Dzięki temu zakończył się proces wzmacniania polskich sił lotnictwa bombowego specjalnie szkolonymi brygadami myśliwców eskortowych (PZL P-44 Albatros).

Aktualny stan polskiego lotnictwa bombowego. ​

Cztery dni później w Dreźnie podpisano umowę dyplomatyczną z Republiką Federalną Niemiec, na mocy której nabyto plany formowania tzw. elitarnej dywizji piechoty, płacąc w zamian dostawami energii elektrycznej i materiałów rzadkich.

Umowa z RFN z 10. grudnia.​

12 grudnia zakończono prace nad stworzeniem projektu zaawansowanego myśliwca wielozadaniowego PZL P-70 Bielik, rozpoczynając jednocześnie badania nad pakietem dot. zbudowania ulepszonego samolotu bezpośredniego wsparcia (PZL P-77 Łosoś). Oba projekty wykonują Państwowe Zakłady Lotnicze. Przy końcu miesiąca zmodernizowano też 16. Pomorską Dywizję Piechoty, która wchodzi w skład Korpusu Poleskiego marsz. Okulickiego.

Zakończono opracowywać projekt myśliwca PZL P-70 Bielik…


…a rozpoczęto prace nad nowym samolotem szturmowym. ​

5 grudnia otwarto drogę szybkiego ruchu między Łunińcem a Równem, na której to uroczystości przebywał premier Mikołajczyk, a zaczęto prace nad poprawą infrastruktury drogowej w okręgu pińskim.

Cieszy każda poprawa infrastruktury, szczególnie na Kresach.​

Warszawa, Belweder, 12 grudnia;

Z rozmowy między prezydentem Raczkiewiczem a premierem Mikołajczykiem.

Mikołajczyk: (…)obstrukcja sejmowa części posłów wywodzących się z na wpół nacjonalistycznych ugrupowań ukraińskich może zaszkodzić naszemu wizerunkowi za granicą.

Raczkiewicz: Nic ponadto, co już zostało uchwalone nie może być zmienione ad hoc.

Mikołajczyk: Chcą za wszelką cenę odwlec moment uchwalenia nowej konstytucji RP, ale nie wiedzą, że działają również na swoją niekorzyść.

Raczkiewicz: Słyszałem, że Pan Premier przebywał w Łunińcu, jakie wrażenia?

Mikołajczyk: Ogromna część ludności tutejszej, jak ona się określa jest po stronie tych, którzy im w aktualnej chwili pomagają, czyli naszej. Jednakże duże wpływy na przygraniczne tereny ma komunistyczna ideologia przenikająca z ZSRR, oraz organizacje białoruskie i ukraińskie.

Raczkiewicz: Nie sądzą chyba, że przyznamy im coś w rodzaju autonomii?

Mikołajczyk: To dla nich byłoby zbyt wiele, ale uważają, że Polska jako stały członek RB OPD powinna dawać dobry przykład.

Raczkiewicz: Wyzwalając kolonie?

Mikołajczyk: O koloniach nie było mowy, ludność ta pochłonięta jest własnymi sprawami i oczekuje od władz w Warszawie lepszego zainteresowania się ich losem.

Raczkiewicz: Być może powinniśmy wprowadzić pewną formę autonomii na Kresach dla ludności niepolskiej, ale to na razie jest nierealne. Sporo zależy od tego jak długo utrzymamy rozejm z Sowietami (…)

 

POLSKA AAR

16-31 grudnia 1947

odcinek 245

The secession
(Secesja)​

Świat​

Kwestia uzyskania niepodległości przez Birmę i Malaje (Malezję) była już przerabiana wiele razy i zapewne nikt się nie spodziewał, że na dwa tygodnie przed formalnym ogłoszeniem niezależności tychże państw, sytuacja się nieco skomplikuje. Wielka Brytania nie spodziewała się rozłamu w projektowanym Dominium Federacji Malajskiej i doprowadzenia do secesji płn. części Borneo. Najgorsze w tym wszystkich jest to, że separatyści, którzy doprowadzili do wyłączenia tej części wyspy z projektu uzyskania przez nią niezależności w ramach niepodległych Malajów, poszli jeszcze dalej przyłączając środkową i południowo-wschodnią część tej wyspy. W ten sposób narodziła się Republika Sarawak ze stolicą w Kuczing (27.XII.). Chcąc się zabezpieczyć przed możliwym odwetem ze strony Malajów lub Holandii, mającej żal za utracone tereny Indii Wsch. weszła w sojusz z aliantami.

Terytorium i rząd Republiki Sarawak wg stanu z 27.XII.1947. Prezydentem wybrany został Holender Charles de Windt-Broke, a premierem Anglik Oliver Wilkinson.​

Organizacja Paktu Demokratycznego nie zaprotestowała przeciw negacji porozumienia o niepodległości Birmy i Malajów, uważając tą kwestię za wewnętrzne problemy tego nowo powstającego kraju na arenie międzynarodowej. Eden unika potępienia Sarawaku za secesję, nie chcąc zrażać do OPD potencjalnych nowych członków, jako, że Sarawak nie złożył jeszcze wniosku o dołączenie do organizacji, a Malaje z Birmą oficjalnie powstaną dopiero 1.I.1948, mimo, że ich rządy już działają.

Sytuacja na frontach nie przyprawia o zawrót głowy sekr. gen. OPD, mimo, że był już okres wzmożonej ofensywy irackiej i perspektywa zdobycia Teheranu, co zapewne radykalnie odmieniło by sytuację międzynarodową. Na szczęście nie dochodzi do opanowania irańskiej stolicy i pora aby wznowić mediację między stronami konfliktu, skoro staje się on nie do zakończenia. Najpierw OPD postanowi ruszyć sprawę wojny Paktu Iberyjskiego z Paktem Islamskim i poprzez swoich przedstawicieli w Lizbonie i Madrycie będzie usiłowała wpłynąć na wprowadzenie zawieszenia broni. Później zajmie się negocjacjami pokojowymi między Indiami a Irakiem, ustalono miejsce bezpośrednich rokowań, a będzie nim Abu Zabi, stolica jednego z szejkanatów nad Zatoką Perską. Mediacje mają rozpocząć się w pierwszej połowie stycznia 1948 r. i jest duża szansa na to, że choć jeden z tych konfliktów zakończy się polubownym rozwiązaniem.

Wojny i zagrożenia pokoju – grudzień 1947 ​

-wojna sinkiańsko-chińska – sroga zima jaka zawitała na tereny Turkiestanu oznacza przewagę obrońców okręgu Urumczi, a co za tym idzie niewielkie działania militarne ze strony chińskiej.

-wojna tybetańsko-chińska – zdobyć Himalaje w zimę, to jak wyprawić się samolotem na Księżyc. Tybetańczycy mogą w spokoju i w ciszy przygotować się do odparcia chińskiej inwazji na wiosnę 1948 roku.

-wojna junnańsko-chińska – Junnan udanie zatrzymał wojska Czang Kaj-Szeka od wejścia do stolicy w Kunmingu, co daje jeszcze jedną nadzieję, na to, że wojna zakończy się mimo wszystko rozejmem. Wszystko zależy od chińskich nacjonalistów.

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – Japonia zadowala się okupacja Hajnanu i na razie nie wysuwa żadnej ochoty na poszerzenie swojego władztwa w Chinach, bojąc się zapewne reakcji OPD lub Demokratycznej Republiki Chin, która w memorandum z 23.XII. zapowiedziała, że nie uzna żadnych stałych podbojów Japonii na terenie kontynentalnych Chin za wyjątkiem przyznanego Makau i zajętego wcześniej Hajnanu.

-wojna Paktu Islamskiego z Ligą Azji Centralnej – Iracka ofensywa straciła impet natarcia, co wskazuje na problemy z zaopatrzeniem bądź koncepcją toczonej walki z Iranem, mediacja OPD powinna szybko zakończyć ten bezsensowny konflikt. Na zdjęciu fiasko irańskiej ofensywy pod Abadanem. ​

-wojna Paktu Iberyjskiego z Paktem Islamskim – Tutaj również jak w przypadku wojny iracko-irańskiej, obraz działań wojennych nie uległ zmianie. Powtarzające się naloty lotnictwa hiszpańsko-portugalskiego na pozycje libijskie pod Trypolisem są wynikiem słabości Paktu Iberyjskiego, który nie jest w stanie doprowadzić do przełomu w wojnie. Polskie okręty podwodne, które dozorują wybrzeże libijskie przeszły w rejon Zatoki Wielka Syrta.

-secesja Sarawaku z projektowanego Dominium Federacji Malajskiej nie wróży nic dobrego w tym regionie świata. Pretensje terytorialne posiada także Holandia, której wybitnie nie spodobał się projekt rozszerzenia Sarawaku na pozostałe części wyspy Borneo.

Kraj​

19 grudnia została sformowana 2. Dywizja Wojsk Kolonialnych Somali Polskiego z której utworzono 2. Korpus Kolonialny pod dowództwem gen. Dembińskiego. Flota transportowa wraz z osłoną w postaci niszczyciela ORP „Piorun” dotarła do Gdańska 23 grudnia, a wypłynęła 27 grudnia w kierunku Portu Rydz-Śmigły (Mogadiszu). Do tego punktu docelowego powinna dotrzeć w pierwszej połowie stycznia. Być może zostanie rozlokowana na wyspie Sokotra, trwają ostatnie ustalenia co do losów tejże dywizji. W kraju formowane są dwie kolejne dywizje z przeznaczeniem do obrony kolonii.

Żołnierze 2. Korpusu Kolonialnego są już w drodze do Somali Pol. ​

20 grudnia zakończono natomiast formowanie brygady ciężkich czołgów Tur, która została dołączona do 12. Dywizji Piechoty (Korpus Wrocławski) gen. Pricha stacjonującej na Kresach. Zmodernizowano do wz. ’47 - 3. Dywizję Piechoty Legionów należącą do Korpusu Podlaskiego rozlokowanego pod Białymstokiem (gen. Chruściel).

Pierwsza brygada ciężkich czołgów w składzie polskich sił zbrojnych.​

Przy końcu roku 1947 podpisano parę interesujących umów dyplomatycznych z krajami sojuszu alianckiego. 17 grudnia podpisano z Republiką Filipin w Manili porozumienie o przekazaniu planów formowania ulepszonej dywizji górskiej w zamian za mat. rzadkie, a 19 grudnia przekazano Izraelowi plany formowania powojennej dywizji piechoty. Otrzymano za to zapasy ropy naftowej i stali. 23 grudnia w Guangzhou zawarto umowę z Demokratyczną Republiką Chin na mocy której otrzymała ona plany nowoczesnej dywizji piechoty za dostawy węgla kamiennego.

Umowa z Filipinami.​

Podjęto również nieformalne rozmowy z rządami Dominium Federacji Malajskiej, Dominium Birmy i Republiki Sarawaku w sprawie przekazania im planów dot. budowy podstawowych komputerów elektronicznych, powojennego lekkiego krążownika, formowania ulepszonej dywizji zmotoryzowanej, zaawansowanej dywizji piechoty i budowy ulepszonego systemu szpitali. Rządy tych państw zaoferowały zasoby ropy naftowej oraz węgla kamiennego, a Malaje podpisały nawet osobną umowę handlową związana z dostawą rzadkich minerałów.

Malaje oferują określoną ilość rzadkich minerałów po preferencyjnych cenach.​

Polski wywiad nie święcił przy końcu roku znaczących triumfów, silnie rozwinięty kontrwywiad kontrastuje z brakiem poważniejszych sukcesów za granicą. Nieudane akcje w Afganistanie, gdzie odkryto polską siatkę, a także w Chile, Omanie czy Rumunii rzutuje na całościowy obraz wywiadu. Jedynie w Urugwaju, byłym członku OPD udało się umieścić agenta.

Założenie siatki szpiegowskiej w Montevideo. ​

27 grudnia naukowcy i badacze ze Stoczni Gdynia/Gdańsk zakończyli prace nad opracowaniem projektu „nowoczesnego niszczyciela” klasy Płomień, którego pierwsze prototypy pojawią się w drugiej połowie przyszłego roku. Rozpoczęto prace nad pakietem dotyczącym wybudowania nowoczesnego lekkiego krążownika typu Kościuszko.

Dane techniczne niszczyciela klasy Płomień.


Rozpoczęcie prac nad technologią budowy nowoczesnego lekkiego krążownika.​

Bagdad, 29 grudnia;

Tajna rozmowa z nadajnika rad. między szefem wywiadu, Ignacym Matuszewskim a agentem o pseudonimie „Bekri” /raport po odszyfrowaniu depesz/

„Bekri”: (…)rząd iracki usiłuje wmówić ludności, że już widać wieże i bramę Teheranu, a w rzeczywistości utknęli na froncie o wiele bardziej niż myślą i mówią.

Matuszewski: Jakie działania planuje Irak wobec Indii?

„Bekri”: Jeśli uda im się zmusić Iran do kapitulacji czy wycofania się z sojuszu, wówczas wojna się zapewne zakończy. Nie mają szans w porównaniu ze świetnie wyszkoloną armią indyjską, i niech dziękują niebiosom, że Indie nie wypowiedziały wojny Pakistanowi, bo marny byłby los ofensywy irackiej w Iranie.

Matuszewski: Czego można się spodziewać po ewentualnym zdobyciu Teheranu przez Irakijczyków?

„Bekri”: Niczego ponad wysunięciu propozycji pokojowych dotyczących przesunięcia granicy na rzece Szatt el-Arab.

Matuszewski: Irak nie ma ambicji utworzenia państwa panarabskiego?

„Bekri”: Za duże rozbieżności wśród koalicjantów, OPD nie pozwoli na to, a Irak mimo, że zawieszony wraz z innymi państwami Paktu Islamskiego, chciałby powrócić do rodziny narodów cywilizowanych.

Matuszewski: OPD nie posunie się do wyrzucenia członków Paktu Islamskiego z organizacji, będzie apelowała i mediowała o zawieszenie broni a wraz z tym nastąpi automatyczne odwieszenie w prawach członka.

„Bekri”: Dlatego też Irak nie dąży do aneksji Iranu, a jedynie wyrównaniu rachunków, muszę przerwać, radiopelengatorzy (…)

Stan sił lądowych Wojska Polskiego na 31 grudnia 1947 roku:

Łączna liczba dywizji: 23
-piechoty: 20
-zmotoryzowanych: 1
-milicji (wojsk kolonialnych): 2

Z tego w tym roku sformowano 3 nowe dywizje wz. 1945 oraz dwie dywizje kolonialne wz. 1946. Zmodernizowano 2 dywizje piechoty do wz. 1945, dywizję zmotoryzowaną do wz. 1942, a 6 dywizji piechoty do wz. 1947. Łączny stan dywizji piechoty wzoru 1947 to 6 jednostek. Ponadto do dywizji zmotoryzowanej dołączono brygadę lekkich czołgów, a do dywizji piechoty (12. D.Piech.) brygadę ciężkich czołgów.

Aktualnie formowane są 2 dywizje wojsk kolonialnych.

Stan jednostek morskich Polskiej Marynarki Wojennej na 31 grudnia 1947 roku:

Łączna ilość okrętów: 14
-krążowniki lekkie: 1 (nowoczesny)
-niszczyciele: 4 (w tym jeden nowoczesny)
-okręty podwodne: 8 (w tym dwa nowoczesne)
-transportowiec: 1 (40 transportowców oddanych na użytek Polskiej Floty Handlowej).

Zbudowano krążownik lekki, 2 okręty podwodne i 20 transportowców z przeznaczeniem dla PFH.

W perspektywie budowa dwóch lub trzech nowoczesnych niszczycieli klasy Płomień lub okrętów podwodnych klasy Kondor.

Stan jednostek lotniczych Polskiego Lotnictwa Wojskowego na 31 grudnia 1947 roku:

Łączna ilość dywizjonów: 6
-bombowce: 4 (wszystkie nowoczesne; ulepszone 4 brygady myśl. eskortowych)
-myśliwce: 1
-bezpośredniego wsparcia: 1

Sformowano dywizjon samolotów bezpośredniego wsparcia, zmodernizowano 3 brygady myśliwców eskortowych i sformowano jedną brygadę myśliwców eskortowych, dołączając ją do Dywizjonu Warszawskiego.

W perspektywie budowa trzech dywizjonów bombowców szturmowych.

 

POLSKA AAR

1-15 stycznia 1948

odcinek 246

The end of monarchy
(Koniec monarchii)​

Świat​

1 stycznia 1948 roku można uznać za datę przełomową w dziejach Azji Południowo-Wschodniej. Narodziny nowych państw: Dominium Birmy i Dominium Federacji Malajskiej (Malezja) będzie rzutowała na dalszy rozwój wydarzeń, mimo, że oba kraje zadeklarowały pozostanie na razie w strukturach sojuszu alianckiego dla własnego bezpieczeństwa. Dlatego też, granice Birmy są strzeżone przez wojska nepalsko-bhutańskie, a Singapur wchodzący w skład Fed. Malajskiej jest pod opieką brytyjskiego garnizonu. Gubernatorem Dominium Birmy został sir Stenton Thomas, natomiast gubernatorem Malezji sir Reginald Dorman-Smith. Oba te kraje, oraz powstały wcześniej Sarawak zostały przyjęte do Organizacji Paktu Demokratycznego jako odpowiednio 75., 76. i 77. członek tej organizacji.

Członkowie OPD wg stanu z 15.I.1948.


Terytorium i rząd Dominium Birmy.


Terytorium i rząd Dominium Federacji Malajskiej (Malezji).​

3 stycznia we Włoszech odbywają się wybory parlamentarne połączone z referendum w sprawie zmiany ustroju. Przytłaczająca większość (81%) społeczeństwa tego kraju opowiada się za zniesieniem monarchii, co też daje asumpt do opuszczenia kraju przez Wiktora Emanuela III i udanie się na emigrację do Szwajcarii. Republika Włoska (Repubblica Italiana) na której czele stoi rząd Alcide de Gasperi’ego rozpisuje powszechne wybory prezydenckie, w których wygrywa Enrico de Nicola. Tak oto na oczach mieszkańców Europy, kolejna monarchia jednoznacznie odchodzi w przeszłość. Nowy rząd włoski zaczyna od wydarzenia, które w dużej mierze zaczyna niepokoić sojusz aliancki i kraje tzw. Deklaracji Bałkańskiej, a dokładniej mówiąc już 13 stycznia dochodzi do podpisania sojuszu militarnego z Republiką Austrii na mocy porozumienia de Gasperi-Figl zw. później układem alpejskim. Na wieść o podpisaniu sojuszu między Austrią a Włochami, wojska Bundeswehry i Czechosłowacji rozpoczęły dyslokację z północnych terenów na południowe. W innych państwie tego regionu również rosną wpływy włoskie, czego przykładem niech będzie wybór przedstawiciela ludności tego języka w Szwajcarii, Enrico Celio na stanowisko prezydenta. Stany Zjednoczone od dawna wyrażają się niechętnie o włoskiej polityce zagranicznej, a sojusz z Austrią może być pewnym zabezpieczeniem przed aliantem na wypadek wybuchu wojny z Libią. Sekretarz generalny OPD, Anthony Eden podjął decyzję o spotkaniu z de Gasperim w Rzymie w 1. połowie lutego br.

Wybory parlamentarne w Italii połączone z referendum.


Układ Alpejski – sojusz austriacko-włoski.


Enrico Celio nowym prezydentem Szwajcarii. ​

Kraj​

Początek 1948 roku to okres wzmożonego podpisywania umów dyplomatycznych z nowymi członkami paktu alianckiego. 2 stycznia podpisano umowę z Birmą, na mocy której Polska otrzymała zasoby ropy naftowej, a przekazała plany dotyczące wprowadzenia 4 doktryn lotniczych i formowania podstawowej dywizji górskiej. Z Malezją podobny układ podpisano 2 dni później, uzupełniając go o plany formowania podstawowej artylerii rakietowej, przekazano jej trzy plany związane z doktrynami lotniczymi. Malezja przekazała rzadkie minerały. Sarawakowi przekazano w umowie z 4 stycznia 3 doktryny lotnicze, oraz plany podstawowej dywizji górskiej i artylerii rakietowej. Oprócz nowych członków OPD i Paktu Alianckiego podpisano również dokumenty z innymi państwami sojuszu. Bhutanowi i Nepalowi przekazano plany formowania zaawansowanej dywizji górskiej w zamian za węgiel i ropę naftową. Demokratyczna Republika Chin otrzymała od Polski (10.I.) plany budowy nowoczesnego niszczyciela za dostawy węgla. Z Izraelem podpisano umowę (9.I.) na mocy której za przekazywane zasoby ropy naftowej państwo te otrzyma plany wspomnianej wcześniej jednostki marynarki wojennej. Od Czechosłowacji (13.I.) zakupiono plany prawie nowoczesnej dywizji górskiej, płacąc zasobami węgla kamiennego i materiałów rzadkich. W drugiej dekadzie miesiąca podpisano jeszcze trzy umowy z Birmą, Malezją i Sarawakiem, gdzie przekazano m.in. doktrynę bezpośredniego wsparcia z ziemi, bombowców nurkujących oraz plany dot. budowy niszczyciela, okrętu podwodnego i ciężkiego krążownika.

Umowa z Dominium Birmy.​

11 stycznia naukowcy zakończyli opracowywanie pakietu dotyczącego programu wprowadzenia nowoczesnej produkcji rolniczej, dzięki czemu będzie możliwe wprowadzenie nowych technik uprawy roli, dających wysokie plony. Rozpoczęto prace nad zaawansowanymi naukami ścisłymi, których rozwój może przyczynić się do wzrostu wydajności przemysłowej w kraju.

Opracowanie programu nowoczesnej produkcji rolniczej.


Rozpoczęcie badań nad rozwojem nauk ścisłych.​

Zaczęto produkcję nowej serii samolotów bezpośredniego wsparcia, które wkrótce zasilą 2. Dywizjon Szturmowy. 4. Dywizja Piechoty wchodząca w skład Korpusu Lidzkiego marsz. Maczka została zmodernizowana do wz. umundurowania i uzbrojenia ’47. Do pełnej modernizacji sił zbrojnych tego wzoru pozostało jeszcze 13 dywizji piechoty. 14 stycznia do Portu Rydz-Śmigły (Mogadiszu) dopłynęła polska flota transportowa w asyście ORP „Piorun” przywożąc 2. Dywizję W.K. Somali Pol., która być może już wkrótce znajdzie się na Sokotrze.

Warszawa, 14 stycznia;

Gabinet premiera.

Mikołajczyk: (…)Odejście dynastii sabaudzkiej może nam wytworzyć zupełnie nową sytuację w Europie Środkowej, Niemcy i Czechosłowacy już skierowali armie nad granice z Austrią, nieoczekiwanym sojusznikiem Italii.

Marsz. Sikorski: Sądziłbym, że są to przesadzone reakcje naszych sąsiadów. Od strony Austrii naprawdę nie mają czego się obawiać. Prędzej bym się spodziewał, że ten układ alpejski jak nazwała go prasa ma być kolejnym batem wymierzonym w agresywne poczynania Paktu Islamskiego.

Mikołajczyk: Włochy szukają poparcia, aby ruszyć na Libię?

Marsz. Sikorski: Ich sojusz z Austrią może być asekuracją w przypadku zaatakowania ich przez Jugosławię, Rumunię i Grecję razem wzięte.

Mikołajczyk: Tylko po co Jugosławia miałaby ich atakować, chyba, że jakieś zaszłości z Austrią, skrawki jakichś terenów, kto wie…

Marsz. Sikorski: Jugosłowianie mają wiele żalu o Triest (Trst) nie oddany im przez Włochów, ale czy te miasto może stać się zarzewiem wojny, nie sądzę, prędzej można się spodziewać wojny włosko-libijskiej.

Mikołajczyk: Swoją drogą, może to jest tylko taka dywagacja, a niekoniecznie to może się zdarzyć (…)