Polska AAR /od 1936 r./

POLSKA AAR

16-31 stycznia 1948

odcinek 247

The end of armistice
(Koniec rozejmu)​

Świat​

Nowe niepodległe kraje czyli Sarawak, Birma i Malezja (Federacja Malajska) wyzwalają nową falę żądań sąsiadujących z nimi państw. Zarówno pretensje terytorialne Syjamu (Tajlandii) jak i Indii pozbawione są większego przemyślenia, niemniej holenderskie wystąpienia wobec zabrania gros ziem wyspy Borneo przez Sarawak nie mogą pozostać niezauważone. Wszystko zależy teraz od opcji, jaką wybierze OPD, czy kraje Rady Bezpieczeństwa tej organizacji, które będą ze wszystkich sił starały się ułagodzić spór terytorialny. Odnośnie reszty Holenderskich Indii Wschodnich głos zabiera też Komisja ds. Statusu Kolonii, do której codziennie nadchodzą petycje ludności Sumatry, Jawy, Celebes i innych wysp tego obszaru z pretensjami wobec tamtejszych władz kolonialnych. Stany Zjednoczone zaproponowały Holandii jak i Belgii i Luksemburgowi ponowne dołączenie do sojuszu alianckiego, który 19 stycznia uległ przekształceniu w Układ Bezpieczeństwa (Security Alliance), a z jego dotychczasowych członków inną drogę ma wybrać Baskonia, Filipiny, Francja, Bhutan, Nepal, Maroko, Tunezja, Birma, Malezja czy Sarawak. Francja ma zamiar stworzyć dzięki wprowadzeniu w życie planu Giraud własny sojusz, który obejmowałby utworzone autonomiczne republiki afrykańskie tzw. dependencje. USA i Wielka Brytania nie zgodziły się również na gwarancję bezpieczeństwa dla Baskonii, Maroka, Bhutanu i Nepalu, nie chcąc drażnić państw Paktu Iberyjskiego ani Indii. Tunezja i Filipiny występują na własną rękę, chcąc dołączyć do bliższego im terytorialnie sojuszu bądź bardziej rozwijać sprawy handlowe. Birma, Malezja i Sarawak opuszczą Układ Bezpieczeństwa z chwilą sformowania własnych sił zbrojnych, mogących obronić kraj.

Kraje Grupy Porozumienia z Mato Grosso, ale stanowiące „twarde jądro” tej organizacji (Argentyna, Brazylia, Chile, Paragwaj, Urugwaj) zamierzają w niedalekiej przyszłości połączyć się nie tylko unią gospodarczą, ale wielkim sojuszem militarnym, jak wynika z ostatniego przemówienia przewodniczącego GPMG, Alfredo Stroessnera z 29 stycznia w Cuiaba. Kiedy to nastąpi, to jedna wielka tajemnica, niemniej pogłoska o możliwym aliansie, wywołała pewne poruszenie w prasie ogólnoświatowej i przede wszystkim na giełdach. Pozostałym krajom wchodzącym w skład tej organizacji (Ameryka Centralna, Haiti i Dominikana) zaoferowano długoterminowe gwarancje niepodległości, zupełnie inaczej natomiast wygląda sprawa z ZSRR i Mongolią, które zaskoczone mową Stroessnera, poparły wniosek, niemniej za cenę znaczących ułatwień w porozumieniach handlowych skutkujących również umieszczaniem w Argentynie i Brazylii misji wojskowych.

Komisja ds. Statusu Kolonii działająca przy OPD zajęła się też sprawą pozostałych kolonii afrykańskich i podtrzymała swoją aprobatę odnośnie planu Giraud, dotyczącego utworzenia autonomicznych republik afrykańskich. Zwróciła się też do rządów Belgii, Portugalii, Wielkiej Brytanii i Polski z zapytaniem o przyszłość ich kolonii.

Wojny i zagrożenia pokoju – styczeń 1948 ​

-wojna sinkiańsko-chińska – tutaj front zamarł z racji trudnych warunków pogodowych, niemniej utrzymanie Kumul przez wojska Czang Kaj-Szeka, należy uznać za i tak duże osiągnięcie.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybetańczycy nie liczą już na pomoc międzynarodową odnośnie stanowiska OPD, choć pewną iskierką nadziei wydaje się dla nich możliwość wstąpienia w szeregi ich sojuszu Bhutanu i Nepalu, które po opuszczeniu aliantów, będą szukały nowego sojusznika z racji zagrożenia indyjskiego.

-wojna junnańsko-chińska – Junnan zatrzymuje wciąż chińskie wojska przed wejściem do stolicy kraju w Kunmingu, czym wzmacnia nadzieje Paktu Nowej Azji czyli sojuszu z Tybetem i Sinciangiem na zawarcie rychłego zawieszenia broni z Czang Kaj-Szekiem.

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – Japonia nie decyduje się w dalszym ciągu na rozszerzenie działań zbrojnych na terytorium chińskim, obawiając się zapewne stanowiska Wielkiej Brytanii, mającej nominalną kontrolę nad Szanghajem i Nankinem. Nie ustały też negocjacje w sprawie przyłączenia się Demokratycznej Republiki Chin, która czeka na odpowiedni moment, czyli załamanie się Junnanu.

-wojna Paktu Islamskiego z Ligą Azji Centralnej – wojska irańskie przystąpiły do kontrofensywy, dzięki której odbiły Abadan (16.I.) i ich kolejnym celem będzie odcięcie Iraku od Szatt el-Arab i Zatoki Perskiej. Irak nie jest w stanie wyprowadzić ofensywy mogącej doprowadzić do zdobycia Teheranu, a zagrożenie przejściem wojsk indyjskich przez teren Pakistanu i w ten sposób wspomożenie Iranu, może okazać się dla niego zabójcze. ​

-wojna Paktu Iberyjskiego z Paktem Islamskim – Hiszpanie i Portugalczycy nie kwapią się z dokonaniem desantu na ziemie libijskie czy egipskie, będące najbliżej w posiadaniu Paktu Islamskiego, co oznacza, że mamy do czynienia ze zwykłą akcją propagandową, nie wojną.

-zamordowanie duchowego przywódcy Hindusów (Mahatma Gandhi) w Delhi (30.I.) oznacza zaognienie sytuacji w regionie. Całkiem prawdopodobny jest scenariusz wybuchu nowego konfliktu w tej części Azji czyli wojny indyjsko-pakistańskiej.

-stracił ważność układ rozejmowy z ZSRR i Mongolią (30.I.), co oznacza, że sytuacja międzynarodowa w Europie i Azji może ulec jeszcze większemu pogorszeniu. ​

Kraj​

18 stycznia na wyspę Sokotrę dotarła przetransportowana 2. Dywizja Wojsk Kolonialnych Somali Pol. gen. Dembińskiego. Podczas swojego 10-dniowego pobytu na tym terenie dokonała kilku operacji wymierzonych w najbardziej agresywne ugrupowania arabskie i hinduskie, przy czym udało się zachować spokój i bezpieczeństwo na tym obszarze. Obecnie szykowane jest tam lotnisko i baza morska, a sama wyspa być może już niedługi przejdzie pod wyłączną kontrolę armii z racji jej strategicznego położenia. 28 stycznia dywizja powróciła na teren Somali Polskiego do okręgu Obbia.

Pobyt polskich żołnierzy na Sokotrze (18-28.I.).​

W drugiej połowie stycznia podpisano kolejne umowy dyplomatyczne z nowymi krajami Azji Dalekowschodniej. 19 stycznia w Rangunie przekazano plany nowoczesnej produkcji rolnej w zamian za dostawy ropny naftowej i innych paliw płynnych. 22 stycznia te same plany zaoferowano Federacji Malajskiej, przy czym kraj ten zapłacił podwójnie: materiałami rzadkimi oraz specjalną umową handlową, dotyczącą również dostaw stali. Dwa dni później w Kuczingu podpisano układ o przekazaniu planów technologii floty morskiej oraz nowoczesnej produkcji rolnej w zamian za transporty stali i rud żelaza. „Rolne” plany technologiczne znalazły także swoich odbiorców w Izraelu (17.I.), Dem. Rep. Chin (21.I.) i na Węgrzech (29.I.). Umowy z tymi krajami przewidywały dostarczenie zaopatrzenia, węgla kamiennego i stali.

Umowa dyplomatyczna z Federacją Malajską (Malezją).


Umowa handlowa, uzupełniająca układ z 22.I.1948.​

Polski wywiad zagraniczny z racji doniesień o spodziewanym zawarciu sojuszu między państwami GPMG, założył kolejną siatkę wywiadowczą w jednym z tych krajów, a konkretnie w Chile. Agent z Valparaiso przesłał już pierwszy meldunek dot. stanu chilijskich sił zbrojnych. Udaremniono też próbę przeniknięcia granic RP przez sowieckiego szpiega, a akcja ta działa się na dzień przed wygaśnięciem rozejmu.

Meldunek z Chile.


Udaremnienie sowieckiej próby dyslokowania agenta w Polsce.​

14. Dywizja Piechoty została natomiast zmodernizowana do stanu umundurowania i uzbrojenia określanego na model ’47. Jest ona rozlokowana w ramach Korpusu Lidzkiego pod dowództwem marsz. Maczka (26.I.).

Modernizacja dyw. piechoty.​

Warszawa, 25 stycznia;

Z rozmowy gen. Andersa z marsz. Sikorskim.

Marsz. Sikorski: (…)Przewidywane odejście Francji z sojuszu zdecydowanie osłabi całą strukturę sojuszu alianckiego.

Gen. Anders: Giraud okazuje się niestety laikiem w sprawach polityki, a jego plan wyzwalania posiadłości zamorskich może okazać się nieobliczalne w skutkach.

Marsz. Sikorski: Dokładnie, a powiem coś jeszcze, że Giraud może mieć osłabioną pozycję w armii, skoro sięga po tak drastyczne środki z pomysłem wprowadzenia republik autonomicznych połączonych sojuszem obronnym z Francją.

Gen. Anders: Może nacjonaliści dokazują?

Marsz. Sikorski: Myślisz?

Gen. Anders: Jeżeli zamierza wyzwalać, względnie obdarzać autonomię poszczególne terytoria kolonialne, to może to być jego łabędzi śpiew, słowem: Francji grozi zamach stanu.

Marsz. Sikorski: Taka destabilizacja może oznaczać również próbę wytrzymałości i dla nas.

Gen. Anders: Dlatego poprzez swoich ludzi we Francji musimy wysondować, na ile prognozowana zmiana na stanowisku głowy państwa jest realnym zagrożeniem.

Marsz. Sikorski: Istnienie nacjonalistycznej Francji będzie wielkim niebezpieczeństwem dla Maroka i Tunezji, chyba, że oba kraje nie wyjdą do tej pory z sojuszu alianckiego.

Gen. Anders: W ich interesie leży pozostawać w silnym sojuszu niż poza nim, bo to oznacza kłopoty i dla nich i być może pośrednio też dla nas (…)

 

POLSKA AAR

1-15 lutego 1948

odcinek 248

Vive la Libre Afrique!
(Niech żyje Wolna Afryka!)​

Świat​

Nareszcie zaświeciło światło dla Afryki i jej mieszkańców! Przy zgodzie Organizacji Paktu Demokratycznego plan prezydenta Francji, Giraud wszedł w życie 2 lutego 1948 roku. Z siedemnastu planowanych autonomicznych dependencji utworzono jednakże tylko siedem, przy czym niektóre z nich są swoistymi hybrydami, mieszankami ludności arabskiej i ludów Bantu, co przy wielu różnicach w mentalności obu nacji może sprawić, że trzeba się będzie liczyć nawet z podziałem niektórych nowo powstałych terytoriów. Nie rozwiązano problemu Algierii, która wobec sprzeciwu francuskich nacjonalistów, otrzymała autonomię, jednakże mniejszą niż spodziewała się tego ludność arabska. Giraud dobrze wie, że oddanie Algierii spowoduje, że stanie się bardzo niepopularny. Przyznano szeroką autonomię za to Madagaskarowi czyli Federacji Malgaskiej, Afryce Równikowej czyli dependencjom Ubangi-Szari i Jeziora Czad, Kamerunowi, Wielkiemu Gabonowi, złożonemu z dependencji gabońskiej, kongijskiej oraz dawnej hiszpańskiej kolonii Rio Muni i portugalskiej Kabindy. Duże uprawnienia wynikające z autonomii otrzymała także Gwinea, Federacja Mali, składająca się z Mali, Senegalu i dependencji mauretańskiej oraz Terytorium Benin-Sahel, które jest najbardziej rozległe i składa się z dorzecza Górnej Wolty, dorzecza Nigru, Wybrzeża Kości Słoniowej, ziem Togo i Dahomeju. Podobny status jak Algieria posiada też Francuskie Terytorium Afarów i Issów (Dżibuti). Potwierdzono że wszystkie te terytoria autonomiczne będą miały prawo do decydowania o swoim losie nie wcześniej niż za 15 lat, ale za to wszystkie mają zagwarantowany udział swoich deputowanych we francuskim parlamencie. Giraud jednakże zrobił także krok w stronę odseparowania się od sojuszu alianckiego (Układu Bezpieczeństwa) i ostatecznie w dniu 5 lutego wyprowadził Francję z tego paktu, zakładając własny pod nazwą Unia Francuska, w skład którego wchodzi wspomnianych siedem autonomicznych dependencji afrykańskich.

Federacja Malgaska ze stolicą w Antananarivo, gubernatorem Philibert Tsiranana.


Terytorium Kamerunu Francuskiego ze stolicą w Yaounde, gubernatorem Ahmadou Ahidjo.


Federacja Mali (Sudanu Francuskiego) ze stolicą w Dakarze, gubernatorem Martin Cayla.


Terytorium Gwinei Francuskiej ze stolicą w Conakry, gubernatorem Louis Blacher.


Terytorium Wielkiego Gabonu ze stolicą w Brazzaville, gubernatorem Jean-Baptiste Robert.


Terytorium Benin-Sahel ze stolicą w Porto-Novo, gubernatorem Gaston Mondon-Vidailhet.


Terytorium Afryki Równikowej ze stolicą w Bangui, gubernatorem David Dacko.​

Decyzja gen. Giraud zaskoczyła rządy Maroka i Tunezji, które zaczynają się zastanawiać nad opuszczeniem sojuszu alianckiego i przyłączeniem się do Unii Francuskiej, która relatywnie zapewniłaby im lepsze poczucie bezpieczeństwa niż dotychczas. Głównie chodzi o Pakt Islamski oraz hiszpańskie pretensje terytorialne. We Francji po początkowej euforii związanej z podniesieniem prestiżu kraju, szybko zaczęły się jednak pojawiać akcje protestacyjne szczególnie ludności białej, która została zmuszona do opuszczenia wyznaczonych terytoriów w państwach Unii Francuskiej.

Giraud ma ciężki orzech do zgryzienia. ​

OPD z miejsca przyjęła te kraje jako nowych członków, mimo, że tak naprawdę tylko ich rządy są niepodległe, a w krajach widać jeszcze szereg oznak świadczących o dawnej przynależności kolonialnej. Organizacja liczy zatem już 84 państwa. Na początku lutego OPD wystosowała ultimatum do władz Związku Południowej Afryki w związku z ich okupacją terytorium Afryki Południowo-Zachodniej. Wg poczynionych ustaleń wojska ZPA mają wycofać się z tego terytorium do końca marca br., a teren ten ma być przekazany pod kuratelę OPD, do której będzie należało ogłoszenie go terytorium mandatowym bądź utworzenie niepodległego kraju w sojuszu z Układem Bezpieczeństwa. Na świecie uwagę obserwatorów sceny politycznej przykuły dwie informacje: wygrana ugrupowania Thomasa Costello w wyborach w Irlandii (7.II.) i plebiscyt popularności zwany wyborami w Wenezueli (13.II.), gdzie jedynym kandydatem był Romulo Betancourt. OPD zapowiedziała, że od początku nie uznaje dyktatury Betancourta w tym kraju, przeto Wenezuela pozostaje zawieszona do odwołania.

Wybory w Irlandii uznane za demokratyczne.


„Wybory” w Wenezueli farsą polityczną. ​

Kraj​

5 lutego sformowano kolejne dwie dywizje kolonialne z przeznaczeniem do strzeżenia polskich posiadłości kolonialnych w Afryce. Odpowiednio 3. i 4. Korpus Kolonialny, a zatem 1. Dywizja Wojsk Kolonialnych Polskiej Afryki Zachodniej (gen. Zahorski) i 2. Dywizja Wojsk Kolonialnych Polskiej Afryki Zachodniej (gen. Skuratowicz) oczekują na załadunek w Gdańsku, gdzie 21 lutego dotrze flota transportowców i niszczyciel ORP „Piorun” i zabierze je do Nowej Warszawy (Luandy).

Kolejne dywizje kolonialne WP.​

Przy końcu stycznia jak wiadomo upłynął termin rozejmu z Sowietami, ale nikomu nie śpieszy się do rozpoczynania nowego konfliktu, który wobec ostatniego wycofania się Francji z sojuszu alianckiego, mógłby oznaczać poważne kłopoty dla sprzymierzonych w walce z komunistami. Dlatego też i Sowieci, którzy nie czują się zbyt pewnie, starają się dowiedzieć nieco więcej o ustawieniu wojsk polskich na granicy. Ich akcja szpiegowska kończy się fiaskiem wskutek schwytania agenta o kryptonimie „Borys” (6.II.), co stanowi o sile polskiego wewnętrznego kontrwywiadu, tym bardziej, że już niedługo wykrywa się francuskiego szpiega (9.II.). Polski wywiad zagraniczny zakłada siatki szpiegowskie we Francji i Mali, licząc na przejrzenie planów nowego bloku militarnego.

Ujęcie sowieckiego i francuskiego szpiega.


Raport wywiadowczy z Paryża.​

9 lutego Rzeczpospolita Polska zawarła układ dyplomatyczny z RFN, oferując określone ilości węgla kamiennego i energii elektrycznej w zamian za gotówkę. W tym też dniu zakończono modernizację 1. D.P. im. Piłsudskiego do stanu umundurowania i uzbrojenia typu ‘ 47, znajdującą się pod rozkazami gen. Ducha w Korpusie Inflanckim pod Święcianami.

Warszawa, 6 lutego;

Belweder.

Raczkiewicz: (...) Secesja Francji może oznaczać dla Sowietów wyśmienitą okazję do rewanżu.

Mikołajczyk: Nie wydaje mi się. Sowieci mogą przeżywać kłopoty gospodarcze, choć nie ma na to zdecydowanych dowodów.

Raczkiewicz: To wyraźnie osłabia aliantów, a pomysł Giraud z obdarzaniem autonomią poszczególne kraje i terytoria w Afryce uważam za absurd. Teraz tylko pora, aby Komisja ds. Kolonii działająca przy OPD przyjrzała się reszcie niewolnych terytoriów na tym kontynencie, w tym i naszym ziemiom.

Mikołajczyk: Jeśli Sowieci mimo wszystko zaatakują, to będzie to doskonała okazja do wprowadzenia demokratyzacji w samej Rosji i wyzwolenia dawnych republik kaukaskich.

Raczkiewicz: Zapewniam, Panie Premierze, że ani Churchillowi ani Landonowi nie będzie chodziło o to, aby rozpoczynać wojnę o wyzwolenie narodów Kaukazu. Tym bardziej, że w Stanach Zjednoczonych jest to rok wyborczy, a zatem o wojnie nie może być mowy.

Mikołajczyk: Swoimi siłami i posiłkami z RFN oraz Ukrainy nie bylibyśmy w stanie zatrzymać sowieckiej nawałnicy na wschodzie, możemy zatem liczyć na łut szczęścia w relacjach z nimi.

Raczkiewicz: Myślę, że dobrym określeniem naszej aktualnej pozycji geopolitycznej może być określenie zbrojna neutralność, dlatego uczestnictwo naszych okrętów podwodnych w zapalnych regionach Bliskiego Wschodu może być tego doskonałym dowodem.

Mikołajczyk: A co jeśli sojusz aliancki pozostanie tylko wspomnieniem?

Raczkiewicz: Priorytetem polskiej polityki zagranicznej pozostanie ścisła współpraca z demokracjami europejskimi, czyli głównie naszymi sąsiadami. Sowieci będą mieć zatem wojnę na kilka frontów, o ile oczywiście spróbują naruszyć rozejm (…)

 

POLSKA AAR

16-29 lutego 1948

odcinek 249

The new move
(Nowy ruch)​

Świat​

Po obdarzeniu względną wolnością, a de facto szeroką autonomią siedmiu nowych krajów afrykańskich przez marsz. Giraud, Komisja ds. Kolonii przy Organizacji Paktu Demokratycznego zażądała analogicznych zmian w stosunku do posiadłości brytyjskich w Afryce oprócz właściwych terytoriów mandatowych. Rząd Churchilla znajdujący się pod presją ze strony opinii publicznej oraz nacisków OPD zmuszony był do następujących posunięć podobnych do planu Giraud we Francji. Zostały utworzone nowe 4 dominia Korony Brytyjskiej w Afryce (Sierra Leone, Złote Wybrzeże, Nigeria, Sudan). Na ich czele stanęli gubernatorzy, a kraje te nie wcześniej niż za 15 lat będą mogły wystąpić ze Wspólnoty Brytyjskiej (Commonwealthu) i ogłosić pełną niepodległość. Dniem ich utworzenia stał się 20 lutego 1948 roku i tego samego dnia zostały pełnoprawnymi członkami OPD. Organizacja liczy sobie na chwilę obecną 88 członków. Na sesji w Bostonie ustalono kolejne piątki państw zasiadających w RB OPD: 10.IV.-10.X.1953 (Libia, Ekwador, Sarawak, Malezja, Birma), 10.X.1953-10.IV.1954 (Madagaskar, Mali, Benin-Sahel, Gabon, Gwinea), 10.IV.-10.X.1954 (Kamerun, Afryka Równikowa, Nigeria, Sierra Leone, Sudan).

Dominium Sierra Leone, gubernatorem sir Henry Monck-Mason Moore


Dominium Sudanu, gubernatorem sir George Stewart Symes.


Dominium Złotego Wybrzeża, gubernatorem sir Arnold Hodgson.


Dominium Nigerii, gubernatorem sir Bernard Bourdillon.


Decyzja o utworzeniu nowych dominiów przez rząd Wielkiej Brytanii rozwścieczyła Partię Pracy i jej lidera Clementa Attlee. Demonstracje niezadowolenia zaczęły być codziennością w angielskich miastach.​

Jednak nie utworzenie dominiów afrykańskich było tamtego czasu na czołówkach gazet świata, a fakt pojawienia się nowego silnego bloku militarnego. Miejscem była Ameryka Południowa, a jego uczestnikami główne kraje GPMG: Brazylia, Argentyna, Chile, Urugwaj i Paragwaj (17.II.). Sojusz ten nazwano Unią z Buenos Aires, co jednocześnie stawiało to miasto jako siedzibę tego paktu. Pojawienie się groźnego układu militarnego podziałało bardzo na Holandię, mającą swoje interesy kolonialne blisko granic Brazylii (Gujana Hol.). Dlatego też wespół z Belgią i Luksemburgiem, kraje te postanowiły powrócić w szeregi członków sojuszu alianckiego (Układu Bezpieczeństwa), co też się stało 18 lutego. Jednocześnie Maroko, Tunezja i Baskonia nie otrzymawszy satysfakcjonujących gwarancji bezpieczeństwa swoich granic, wystąpiły z sojuszu alianckiego i wstąpiły do Unii Francuskiej jako ich zdaniem rękojmi ochrony (29.II.).

Włączenie krajów Beneluksu w skład Układu Bezpieczeństwa. ​

Sekr. gen. OPD, Anthony Eden prawie pół lutego spędził na mediacji dyplomatycznej między Pakistanem i Indiami i ograniczeniu napięcia międzynarodowego, które pojawiło się po zamachu na Mahatmę Gandhi. Indie wzmocniły swoje posterunki graniczne i ogłosiły częściową mobilizację wojsk w związku z tym wydarzeniem, a Pakistan postąpił podobnie. Dlatego nie można było dłużej zwlekać z mediacją. Gdy Eden przebywał w Delhi, w dalekim Bagdadzie doszło do zamachu stanu (27.II.), w związku z niepowodzeniami na froncie i utratą Abadanu. Rząd Mohammada as-Sadra opowiada się za wznowieniem negocjacji pokojowych z Iranem na warunkach status quo. Istnieje zatem szansa na ułagodzenie sporu i powrót krajów Paktu Islamskiego do rodziny OPD.

Prawicowy zamach stanu w Iraku to krok w stronę zawarcia pokoju na Bliskim Wschodzie.​

Wojny i zagrożenia pokoju – luty 1948 ​

-wojna sinkiańsko-chińska – perspektywa zbliżającej się wiosny i wznowienia działań wojennych przez wojska Czanga może podziałać deprymująco na obrońców Urumczi, chyba, że w sukurs przyjdzie ofensywa dyplomatyczna OPD.

-wojna tybetańsko-chińska – Bhutan z Nepalem są już o krok od wystąpienia z Układu Bezpieczeństwa i wstąpienia w sojusz z Tybetem, który ratuje ich od zniewolenia przez Indie, po zakończeniu brytyjskich i amerykańskich gwarancji. Na froncie względny spokój.

-wojna junnańsko-chińska – Junnan nie traci nadziei na powstrzymanie wojsk chińskich przy pomocy swoich skromnych sił i posiłków tybetańsko-sinkiańskich. Wciąż też liczy na przychylne stanowisko Demokratycznej Republiki Chin, która przyłączy się do krucjaty przeciw rządowi nacjonalistów.

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – wskutek zastoju na froncie rozpoczęła się runda mediacji przedstawicieli OPD w Tokio, Bangkoku i Czungkingu, aby doprowadzić do podpisania traktatu rozejmowego.

-wojna Paktu Islamskiego z Ligą Azji Centralnej – mimo, że wojska irackie odzyskały Abadan (linia frontu z 29 lutego), to najprawdopodobniej w marcu dojdzie do wznowienia negocjacji pokojowych z Iranem i Indiami.​

-wojna Paktu Iberyjskiego z Paktem Islamskim – tutaj również nowy rząd Iraku zakłada szybkie zawarcie traktatu pokojowego. Pierwsza runda negocjacji ma rozpocząć się w drugim tygodniu marca.

Kraj​

Ponowne włączenie krajów Beneluksu w „krwioobieg” Układu Bezpieczeństwa (sojuszu alianckiego) zaowocowało podpisaniem nowych umów dyplomatycznych. I tak 18 lutego podpisano z Królestwem Holandii układ o przekazaniu planów technologicznych dotyczących ulepszonego bombowca taktycznego, ciężkiego krążownika, lekkiego krążownika oraz niszczyciela. Dodatkowo sprzedano plany programu nowoczesnej produkcji rolniczej za gotówkę. 20 lutego przekazano Belgii plany technologiczne budowy zaawansowanego lekkiego krążownika w zamian za materiały rzadkie, a dzień później doszło do podpisania umowy polsko-luksemburskiej, gdzie za ropę naftową oddano plany doktryny rozpoznania walką, nowoczesnej produkcji rolniczej, powojennej artylerii polowej i powojennej artylerii przeciwpancernej. 25 lutego podpisano umowę z Izraelem, gdzie za dostawy węgla kamiennego przekazano plany formowania nowoczesnej dywizji piechoty.

Umowa polsko-holenderska z 18.II.​

24 lutego zmodernizowano do wzoru umundurowania i uzbrojenia 15. Dywizję Piechoty, będącą w składzie Korpusu Inflanckiego gen. Ducha stacjonującego pod Święcianami. Naczelny Wódz Wojsk Polskich, marsz. Sikorski polecił wycofać polskie okręty podwodne z Kanału Sueskiego, Zatoki Perskiej i wybrzeży Płw. Kathijawar w związku z rozpoczętą mediacją pokojową OPD i możliwością zakończenia konfliktu na Bliskim Wschodzie. Jedynie ORP „Jastrząb” i ORP „Kania” operują na Morzu Śródziemnym u wybrzeży Libii, ale zmienili bazę zaopatrzeniową z Tunisu na Maltę, po opuszczeniu przez Tunezję sojuszu alianckiego. Reszta okrętów podwodnych przebywa w Port Rydz-Śmigły (Mogadiszu). Flota transportowa wraz z towarzyszącym jej niszczycielem ORP „Piorun” podjęła 25 lutego w porcie gdańskim 3. Korpus Kolonialny z przeznaczeniem do stacjonowania w Polskiej Afryce Zachodniej (Angoli). Do portu w Nowym Gdańsku (Benguela) dotrą w drugiej dekadzie marca. Tego samego dnia z pochylni zjechał najnowocześniejszy polski okręt podwodny – ORP „Kondor”. Dowództwo nad okrętem objął kmdr Kłoczkowski.

Polski wywiad rozpoczął akcję dywersyjną w nowopowstałych krajach afrykańskich oraz tych, które opuściły sojusz aliancki. Założenie siatki wywiadowczej udało się jednakże tylko w Gwinei i Kamerunie. Na pewno wszystkie te kraje otrzymują już daleko idącą pomoc technologiczno-gospodarczą Francji.

Polski szpieg w Conakry. ​

Kraków, 28 lutego;

Wawel.

Wizyta prezydenta Raczkiewicza. Po uroczystej kolacji rozmowa z Naczelnym Wodzem, marsz. Sikorskim.

Raczkiewicz: (…)mamy zatem do czynienia z ofensywą mediacyjną OPD, zważywszy na szeroko zakrojone plany zakończenia groźnych konfliktów na Bliskim Wschodzie i w Chinach.

Marsz. Sikorski: W marcu powinno wszystko być sfinalizowane, chyba, że którejś ze stron uda się zdobyć Bagdad bądź Teheran, albo na Dalekim Wschodzie dojdzie do nieodwracalnych zmian.

Raczkiewicz: OPD coś wie o przygotowaniach Sowietów?

Marsz. Sikorski: Z tego co wiem, to niewiele więcej niż my. Ale przypuszczają, że Sowieci będą chcieli włączyć się do gry na wiosnę. Stąd mediacje. Chodzi o rozwiązane ręce na wypadek sowieckiej agresji.

Raczkiewicz: Nasze granice nie są całkiem bezpieczne, w razie ataku będziemy zmuszeni do cofnięcia się z Kresów.

Marsz. Sikorski: Ukraińskie uderzenie oraz posiłki z Niemiec powinny zatrzymać wroga na linii Bugu. Co najmniej.

Raczkiewicz: Jest to oczywiście rozwiązanie pesymistyczne?

Marsz. Sikorski: Sowieci nie powinni forsować tempa na froncie jak to było ostatnio, bo łatwo wpadną w okrążenie. Naszym zadaniem jest też ochrona krajów nadbałtyckich. Churchill nam nie wybaczy ich zaboru przez komunistów.

Raczkiewicz: W razie gdyby Komisja ds. Kolonii wymusiła na nas decyzję o samostanowieniu posiadłości zamorskich, możemy ściągnąć jeszcze 4 dywizje.

Marsz. Sikorski: Bądźmy dobrej myśli, ja wciąż twierdzę, że nawet po odejściu Francji, nasza sytuacja nie jest aż tak zła. A wiem, że nowego konfliktu pierwsi nie rozpoczniemy (…)

 

POLSKA AAR

1-15 marca 1948

odcinek 250

The return of stability?
(Powrót stabilizacji?)​

Świat​

Atmosfera napięcia międzynarodowego zaczyna powoli wygasać. Niemożność osiągnięcia przewagi strategicznej na froncie w Iraku i Iranie oraz zawarty rozejm Paktu Islamskiego z Paktem Iberyjskim 10 marca w Nikozji na Cyprze zdają się to potwierdzać. Trwające już negocjacje pokojowe irańsko-irackie również dają nadzieję na zaprowadzenie stałego pokoju na Bliskim Wschodzie, tym bardziej teraz, gdy wygasł rozejm między aliantami a Sowietami i potrzeba przede wszystkim ugruntowania stabilizacji. Wszak sojusz głównych państw GPMG nie śpi i lada chwila może rozszerzyć swoje wpływy na całą Amerykę Południową. Iracki rząd Mohammada as-Sadra doskonale sobie zdaje sprawę z tego, że utrzymywanie jako takiego stanu na froncie zawdzięcza paradoksalnie poprzedzającego wojnę wyjściu Pakistanu z Paktu Islamskiego. Gdyby bowiem doszło do konfliktu pakistańsko-indyjskiego, nic by nie zatrzymała liczne hinduskie dywizje przed dotarciem do Bagdadu, a może i dalej. Póki co jego wysiłki koncentrują się na zakończeniu konfliktu z Ligą Azji Centralnej i wznowieniu statusu członka w OPD. Obecnie trwają walki o graniczny Abadan, który raz po raz przechodzi z rąk do rąk.

10 marca w Nikozji podpisano rozejm między członkami Paktu Islamskiego a członkami Paktu Iberyjskiego. ​

Z sojuszu militarnego aliantów (Układ Bezpieczeństwa) odchodzą kolejne kraje, którym Wielka Brytania odmówiła dalszej gwarancji granic. Teokratyczne monarchie buddyjskie, Nepal i Bhutan, które wyszły już 3 marca, będą się skłaniały raczej ku sojuszowi z Tybetem, Sinciangiem i Junnanem czyli Paktem Nowej Azji aniżeli z Ligą Azji Centralnej, gdzie przewodniczą rolę mają ogromne Indie. Również nowo powstałe kraje jak Birma i Federacja Malajska postanowiły podziękować aliantom za ochronę (Birma – 6.III., Malezja – 8.III.) i nowego zabezpieczenia granic będą szukać w Unii Indochińskiej bądź w przypadku Birmy w grę wchodzi jeszcze alians z Indiami. Jedynie Sarawak mający fatalne stosunki z Holandią postanowił zostać w Układzie Bezpieczeństwa. Wycofały się również Filipiny (9.III.) dążące do włączenia w skład Unii Indochińskiej, poszerzenia kontaktów z Japonią bądź Dem. Rep. Chin. Odpowiedzią Wielkiej Brytanii odnośnie koncentracji wojsk Czang Kaj-Szeka na granicy z Dem. Rep. Chin było rozlokowanie kilkunastu dywizji piechoty w Mandżurii Południowej, do niedawna terytorium mandatowym. To pozwoli odetchnąć rządowi w Guangzhou, zważywszy, że już wkrótce może dojść do pewnych przetasowań na froncie w Chinach. O Bhutan i Nepal walczą już rządy w Delhi i Urumczi, natomiast Birma i Malaje do tej pory zachowują się powściągliwie, choć perspektywa zajęcia Junnanu przez Chiny może spowodować, że i one wejdą niebawem w nowy sojusz militarny.

Organizacja Paktu Demokratycznego zanotowała więc sukces dyplomatyczny, doprowadzając do przerwania bezsensownego konfliktu Hiszpanii i Portugalii z Paktem Islamskim. Jednakże poważny problem zaistniał ostatnio w Afryce Południowej. Komisja ds. Afryki Płd-Zach. (Liberia, Peru, Jugosławia) zasugerowała rządowi w Pretorii wprowadzenie sukcesywnych praw autonomicznych dla rodzimych mieszkańców tego terytorium (Hererów, Hotentotów) oraz ludności murzyńskiej (oczywiście za zgodą RB OPD), na co rząd Związku Południowej Afryki odpowiedział, że wszelkie ingerencje w wewnętrzne sprawy terytorium określanego jako Afryka Płd-Zach. uznaje za bezzasadne i nieadekwatne do pozycji niepodległego kraju jakim jest ZPA. Jednym słowem rząd w Pretorii nie zrezygnuje z polityki apartheidu wobec ludności murzyńskiej i tubylczej. Anthony Eden w rozmowie telefonicznej z premierem ZPA, Danielem Malanem, zasugerował zwołanie szczytu poświęconemu właśnie tej sprawie. Jednakże Malan w obawie o obniżenie notowań rządu stanowczo odrzucił planowaną konferencję w Antananarivo na Madagaskarze.

Komisja ds. Kolonii skierowała zapytanie do Wielkiej Brytanii o określenie daty obdarzenia szeroką autonomią terytoriów Rodezji, Somali, Niasy, Tanganiki i Zanzibaru, Ugandy i Bryt. Afryki Wschodniej. W odpowiedzi usłyszała, że kraje te już wkrótce zostaną włączeni do Brytyjskiej Wspólnoty Narodów na zasadach panujących w Unii Francuskiej wg pomysłu Giraud. Lecz to nie koniec komplikacji związanych z posunięciami rządu brytyjskiego. Delegat Francji ze składu Komisji ds. Bezpieczeństwa Używania Broni Atomowej, w składzie którego są wszyscy reprezentanci stałych członków RB OPD wystosował pytanie do Wielkiej Brytanii o spożytkowanie nowej broni, w jakim celu została wyprodukowana i dlaczego. Pytanie te ma związek z powtarzającą się w prasie informacją o rozbudowie reaktora atomowego pod Birmingham i pracami nad technologią międzykontynentalnych rakiet balistycznych. Najwyraźniej Francja Giraud po odejściu z sojuszu z aliantami obawia się ograniczenia jej wpływów na kontynencie afrykańskim bądź w Europie.

Lista bieżących członków OPD (razem z zawieszonymi).


Niepokój Francji bierze się z pogłosek o brytyjskiej dywersji w jednym z francuskich niszczycieli w bazie w Brest.


Siły Bundeswehry rozpoczęły ćwiczenia wojskowe blisko granic z Francją i Austrią. ​

Kraj​

12 marca do portu w Nowym Gdańsku (Bengueli) dotarła flota transportowa plus towarzyszący jej niszczyciel ORP „Piorun”. Rozlokowana została kolejna dywizja kolonialna, a konkretnie 3. Korpus Kolonialny pod dowództwem gen. Zahorskiego. Flota wyruszyła z powrotem, aby w Gdańsku na jej pokład weszła kolejna jednostka Wojska Polskiego z przeznaczeniem do portu w Nowej Warszawie (Luandzie). W Gdańsku także na razie pozostaje najnowocześniejszy polski okręt podwodny – ORP „Kondor”, którego przeznaczeniem jak sądzi się powszechnie będzie akwen Morza Bałtyckiego.

3. Korpus Kolonialny strzeże Nowego Gdańska.


Dane techniczne ORP „Kondor”. ​

Na początku marca udało się zakończyć modernizację do wzoru ’47 - 5. Dywizji Piechoty gen. Fieldorfa-Nila wchodzącą w skład Korpusu Grodzieńskiego. Jeśli chodzi zaś o działania wywiadowcze to w dalszym ciągu prowadzone są akcje szpiegowskie w nowych krajach afrykańskich wchodzących w skład Unii Francuskiej. Z gros przeprowadzanych operacji w tych krajach nie udało się sfinalizować do końca żadnej, co świadczy nie tyle o słabości polskiego wywiadu zagranicznego, co poprawie kontrwywiadu tych niepodległych państw. Jedynymi sukcesami było zatem umieszczenie agentów w państwach, które dopiero co wyszły z sojuszu alianckiego, a zatem w Bhutanie (11.III.) i na Filipinach (15.III).

Zmodernizowany Korpus Grodzieński.


Agent RP w Manili.​

Warszawa, 13 marca;

Belweder.

Raczkiewicz: (…) wyjście Hiszpanii i Portugalii ze stanu wojny nielicho kosztowało Edena i OPD. Teraz przed nimi o wiele trudniejsze zadanie: jak skłonić do przerwania walk członków Paktu Islamskiego.

Sekr. stanu Werner: Panie Prezydencie, Hiszpania może odważyć się wejść w konflikt z Baskonią, za która stoi wprawdzie Francja, ale wszyscy wiemy co u nich się teraz dzieje.

Raczkiewicz: Tak, istotnie, pogłoski o zamachu stanu we Francji mogą wydawać się dość realne, zważywszy na to jakie poruszenie wśród kół nacjonalistycznych wywarła realizacja planu Giraud.

Werner: Poza tym Pakt Iberyjski jest żądny pomszczenia zniewag poniesionych od Maroka, już nie mówiąc o Portugalii, która notorycznie walczyła z nimi od średniowiecza po nowożytność, przy czym walka przybierała różne formy.

Raczkiewicz: OPD powinna moim zdaniem bardziej się przyjrzeć tym krajom, aniżeli wysyłać misję za misją do Bagdadu i Teheranu. Jeżeli wybuchnie konflikt między Francją a Hiszpanią, to mamy długą wojnę europejską, a wszystko mogą wykorzystać Sowieci.

Werner: Epoka detente w Europie wówczas by była uznawana za zakończoną.

Raczkiewicz: Tu nie chodzi o odprężenie jako takie w sobie, a bardziej o rozpad sojuszu alianckiego, który spowodował powstanie przeciwstawnych bloków militarnych. Oprócz Unii Francuskiej, Paktu Iberyjskiego mamy jeszcze Układ Alpejski, Deklarację Bałkańską. Państwa skandynawskie wprawdzie nie są w sojuszu, ale ich ścisła neutralność działa jak sojusz.

Werner: Kanclerz RFN ostrzegł wczoraj Sowietów przed nienaruszaniem granic estońskich jak to miało miejsce jeszcze dwa tygodnie i tydzień temu.

Raczkiewicz: W razie konfliktu z Sowietami możemy liczyć tylko na Bundeswehrę. To paradoks historii, ale nie jesteśmy w stanie utrzymać pozycji wyjściowych ani obronić państw nadbałtyckich. Podobnie Ukraina. Niby wiele dywizji, ale granice nie do obrony.

Werner: ZSRR nie powinien atakować już w Europie, myślę, że to co jeszcze może ugrać znajduje się w Azji (…)

 

POLSKA AAR

16-31 marca 1948

odcinek 251

The Anti-Chang doctrine
(Doktryna Anty-Czang Kaj-Szejkowska)​

Świat​

Druga połowa marca 1948 roku objawiała się wzmożonym ruchem dyplomatycznym. Z chwilą gdy Bhutan i Nepal opuściły sojusz aliancki, stały się „łakomy kąskiem” dla dyplomacji Paktu Nowej Azji, której przewodzi Sinciang-Ujgur i Ligi Azji Centralnej, której przewodzą Indie. Już 18 marca rządy Bhutanu i Nepalu wyraziły zgodę na dołączenie do sojuszu sinciańsko-tybetańsko-junnańskiego walczącego z armią Czang Kaj-Szeka. Kraje te dały się łatwo przekonać na spotkaniu w Urumczi, że zwycięstwo Nacj. Chin oznacza jednocześnie śmiertelne niebezpieczeństwo dla nich, dlatego trzeba działać zawczasu. 24 marca podobnie postępuje Birma i Federacja Malajska, które dołączają do Unii Indochińskiej (Wietnam, Laos, Syjam (Tajlandia), Japonia) toczącej tak samo jak Pakt Nowej Azji walki z Chinami Czanga. Tym samym liczba państw biorących udział w wojnie przeciwko sojuszowi nacjonalistów, komunistów i Xibei San Ma urosła do liczby jedenastu. Bhutan i Nepal posiadają zaprawione w boju dywizje, które brały udział w II wojnie światowej w działaniach zbrojnych na froncie birmańskim i mandżurskim, natomiast Birma i Malezja posiadają łącznie 3 dywizje piechoty, dalsze są w procesie formowania.

Umowa z Urumczi z dn. 18.III.1948 r. – Królestwo Bhutanu w stanie wojny z Nacj. Chinami.


Umowa z Urumczi z dn. 18.III.1948 r. – Królestwo Nepalu w stanie wojny z Nacj. Chinami.


Akcesja Birmy do Unii Indochińskiej wzmocni siłę tego układu wojskowego.


Udział jednostek malajskich po stronie Unii Indochińskiej może przyczynić się do przełomu w działaniach wojennych.​

Trzeba też wspomnieć o Filipinach, które wychodząc z sojuszu alianckiego postanowiły nie włączać się w żaden pakt azjatycki i korzystając ze swoich dobrych stosunków z Japonią, ogłosiły się państwem neutralnym w deklaracji z 20 marca. Sinciang-Ujgur, który bez większego trudu poradził sobie z przyciągnięciem Bhutanu i Nepalu do sojuszu proponuje porozumienie sojusznicze również Pakistanowi, zagrożonemu przez indyjski antagonizm, szczególnie po śmierci Gandhiego. Wszystko wskazuje na to, że Pakistan w niedługim czasie również dołączy do grona państw walczących z chińskim zagrożeniem. Organizacja Paktu Demokratycznego nie może aktualnie zabrać stanowiska w sprawie niedawnych akcesji nowych państw do sojuszy i udziale w wojnach, ponieważ wciąż zajmuje się sprawą Związku Południowej Afryki. Po trzech rundach rozmów i negocjacji w Bostonie, Johannesburgu i Kapsztadzie obie strony dochodzą do wniosku, że dzieli je przepaść nie do zniwelowania. Bariera nie do pokonania znajduje swoje ujście w opuszczeniu OPD przez ZPA 28 marca na podstawie nie podporządkowania się rezolucji o zniesieniu apartheidu. Jest to porażka Edena, ponieważ konkurencyjna organizacja – Grupa Porozumienia z Mato Grosso podjęła już rozmowy z premierem ZPA, Malanem w sprawie przystąpienia tego kraju do tej organizacji bez żadnych warunków wstępnych. Eden natomiast zapowiedział wygłoszenie specjalnego przemówienia poświęconego problemowi chińskiemu zaraz na początku kwietnia. Przed wyrzuceniem z OPD, ZPA zmuszono do oddania terytorium mandatowego – Okręgu Lourenco Marques, który dołączono do posiadłości brytyjskich, z których uczyniono Wolne Państwo Mozambik (18.III.), będące w sojuszu z aliantami, na którego czele stanął prof. Henrique Nunes Garcia. Utworzenie tego kraju jest odpowiedzią na szalejący apartheid w ZPA. W uzupełnieniu informacji z Afryki, trzeba dodać, że rząd Churchilla obdarzył szeroką autonomią Brytyjską Afrykę Wschodnią, Ugandę, Tanganikę i Zanzibar, które utworzyły Wspólnotę Wschodnioafrykańską (19.III.), a także Rodezję Płn., Rodezję Płd., Beczuanę i Niasę, z których powstała Federacja Rodezji (22.III.). Oba te kraje są również w sojuszu z aliantami. Wszystkie trzy natomiast stały się także członkami OPD.

Wolne Państwo Mozambik z prezydentem H. Nunes Garcią.


Wspólnota Wschodnioafrykańska ze stolicą w Nairobi. Gubernatorem sir Philip Euan Mitchell.


Federacja Rodezji ze stolicą w Bulawayo. Gubernatorem sir Herbert Stanley.​

Wojny i zagrożenia pokoju – marzec 1948 ​

-wojna sinkiańsko-chińska – zima powoli się kończy, jednakże okres pozycyjny na froncie to wzmożony ruch dyplomatyczny, a ten proces oprócz przyciągnięcia Bhutanu i Nepalu może zakończyć się wstąpieniem Pakistanu do paktu.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybetańczycy wytrwale czekali na moment wzmocnienia sił obronnych. Posiłki nepalsko-bhutańskie zapewne są już w drodze.

-wojna junnańsko-chińska – otucha wlana również w obrońców Junnanu i stolicy Kunming. Być może ofensywa sił tybetańskich wzmocniona Bhutanem i Nepalem doprowadzi do odrzucenia wojsk chińskich.

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – tutaj panuje zastój. Wojska wietnamsko-laotańskie czekają zapewne na upadek Junnanu, by później wkroczyć na tereny chińskie.

-wojna Paktu Islamskiego z Ligą Azji Centralnej – Irańczycy odzyskali Abadan i nie zamierzają z niego ponownie ustępować. Wojna kategorycznie ma się tutaj ku końcowi, gdyż żadna ze stron nie może odnieść spektakularnego zwycięstwa.

-28 marca prezydent USA, Alf Landon w przemówieniu radiowym oskarża ZSRR o stopniową eliminację narodów obszaru Kaukazu, a w szczególności Osetyńców i Adygejczyków. Mowa nie robi w większości wrażenia na świecie. ​

Kraj​

16 marca br. zakończono pracę nad dwoma planami technologicznymi. Pierwszy z nich określony jako „ulepszony samolot bezpośredniego wsparcia” spowodował opracowanie nowego typu samolotu PZL P-77 Łosoś (naukowcy z Państwowych Zakładów Lotniczych). Tzw. ulepszony typ samolotu bezpośredniego wsparcia pojawi się jednak w produkcji dopiero w drugiej połowie roku. Drugim zakończonym projektem technologicznym jest „nowoczesny krążownik lekki” (Stocznia w Gdyni), co ma o tyle znaczenie, że w dalekich planach jest zbudowanie kolejnego krążownika lekkiego. Nowymi planami będącymi w opracowaniu są projekty o roboczych nazwach „zaawansowanego myśliwca eskortowego” oraz „powojennego ciężkiego krążownika”.

Zakończenie prac badawczych przez PZL i Stocznię Gdyńską.


Nowy projekt – „zaawansowany myśliwiec eskortowy”


Nowy projekt – „powojenny ciężki krążownik”. ​

17 marca zakończono modernizację do wz. ’47 - 7. Dywizji Piechoty, będącej w składzie Korpusu Krakowskiego gen. Sosnkowskiego pod Baranowiczami. Z każdym miesiącem zostaje coraz mniej jednostek WP do modernizacji.

Kolejna jednostka podlegająca modernizacji. ​

Naczelny Wódz, marsz. Władysław Sikorski wydał zalecenie o koncentracji polskiej floty podwodnej w Porcie Rydz-Śmigły (Mogadiszu). Operujące dotąd na Morzu Śródziemnym okręty podwodne ORP „Jastrząb” i ORP „Kania” otrzymały rozkaz przebazowania w głównym porcie Somali Pol. Być może też w rejon Morza Czerwonego zostanie skierowany najnowocześniejszy okręt podwodny – ORP „Kondor”. Wszystko ma to związek ze zbliżającą się rundą ostatecznych negocjacji pokojowych między Paktem Islamskim a Ligą Azji Centralnej. Przy końcu marca do Gdańska dotarła flota transportowa, aby podjąć ostatni z korpusów kolonialnych pod dow. gen. Skuratowicza. Utworzenie Wolnego Państwa Mozambik zapoczątkowało kontakty dyplomatyczno-handlowe z tym krajem. Polska zawarła 2 umowy, pierwszą z nich już 18 marca, gdzie przekazano plany dot. formowania podstawowej dywizji górskiej, ulepszonej dywizji zmotoryzowanej, zaawansowanej dywizji piechoty oraz planów budowy ulepszonego systemu szpitali i podstawowych komputerów elektronicznych w zamian za rudy żelaza. Kolejna umowa z 29 marca oznaczała dostawy węgla kamiennego, a przekazano: plany technologiczne budowy ulepszonego samolotu bezpośredniego wsparcia, podstawowej artylerii rakietowej, programu nowoczesnej produkcji rolniczej, inicjatywy weteranów bombowców i doktryny rozpoznania walką. Poza tymi umowami zawarto też kilka umów przekazujących plany dot. ulepszonego samolotu bezpośredniego wsparcia (umowa z Ukrainą z 20.III. za ropę, z Węgrami z 16.III. za węgiel, z Sarawakiem z 30.III. za mat. rzadkie, z Izraelem z 29.III. za stal i z Dem. Rep. Chin (27.III.) za węgiel). Umowa polsko-nowozelandzka (26.III.) dotyczyła natomiast zakupu planów dot. zaawansowanego samolotu bezpośredniego wsparcia w zamian za rzadkie minerały.

Umowa polsko-mozambicka z 18 marca.​

Warszawa, 25 marca;

Po uroczystości z okazji założenia stacji radarowej w Warszawie.

Raczkiewicz: (…) Eden zapowiedział ostry kurs wobec Czang Kaj-Szeka. Ma to chyba związek z afrontem uczynionemu Południowej Afryce. Chce wzmocnić prestiż.

Mikołajczyk: Jeżeli Landon na to pójdzie, a może pójść nie obędzie się bez stanowiska Sowietów w tej sprawie. Nacjonaliści nie będą mieć szans. Chińscy demokraci również.

Raczkiewicz: Opiera swoją nadzieję na wojskach brytyjskich w Mandżurii a także na sporych siłach południowokoreańskich, ale czy one mogą wygrać wojnę z Chinami?

Mikołajczyk: Sikorski zbiera siły morskie w Somali, rozumiem z tego, że i my weźmiemy udział w tej wojence?

Raczkiewicz: Raczej symbolicznie, bo i mamy co bronić w kraju, myślę, że siły bombowe i flota morska to wystarczający wkład w rozbicie nacjonalistów.

Mikołajczyk: Jeśli Dem. Rep. Chin padnie, to będzie oznaczało klęskę Edena, ale również całej OPD.

Raczkiewicz: Eden musi postawić wszystko na jedną kartę, jeśli tylko przestaną walczyć na Bliskim Wschodzie, będzie miał rozwiązane ręce.

Mikołajczyk: A jeśli Landon na to nie pójdzie?

Raczkiewicz: Wojna z Chinami raczej będzie długa, więc istnieje takie ryzyko. Niemniej poczekamy co powie nam Eden w kwietniu (…)

Założenie stacji radarowej w Warszawie (25.III.1948 ).​

 

POLSKA AAR

1-15 kwietnia 1948

odcinek 252

USSR versus Japan
(ZSRR kontra Japonia)​

Świat​

Kwiecień 1948 roku niesie za sobą nadzieję i obawy. Nadzieja to przede wszystkim zakończenie konfliktu między Paktem Islamskim a Ligą Azji Centralnej na podstawie wielotygodniowych negocjacji pokojowych, sfinalizowanych podpisaniem porozumienia rozejmowego w Tabriz w Płn. Iranie. Niestety, w ślad za nadzieją pojawiła się też obawa i nowe zagrożenie. 2 kwietnia o 3 rano ZSRR wypowiedział wojnę Japonii oskarżając ją o trwałą okupację chińskiego Hajnanu, na co już dalej się nie mógł godzić. Najwyraźniej cała ta wojna jest próbą odreagowania Stalina i skierowaniem myśli ludności na inne tory, aniżeli w kwestii polityki wewnętrznej. Kolejna czystka i zaraz później wojna ma dać społeczeństwu nowych bohaterów, a przez to podnieść prestiż przywódcy ZSRR. Japonii pośpieszyły z pomocą kraje Unii Indochińskiej, a więc Syjam, Wietnam, Laos, Birma i Malaje. Być może wybuch nowej wojny na Dalekim Wschodzie jest pewną intrygą Grupy Porozumienia z Mato Grosso i samego jej przewodniczącego Alfredo Stroessnera, który dowiedziawszy się o planach OPD względem rządu Czang Kaj-Szeka pragnie ubiec sprzymierzonych i doprowadzić za pewien czas do ponownej konfrontacji między Sowietami a aliantami, która byłaby na rękę GPMG. 10 kwietnia rozpoczęła się kolejna kadencja niestałych członków RB OPD (Oman, Jemen, Czechosłowacja, Węgry, Korea), która potrwa do 10 października br. Kraje arabskie dopuszczone do statusu pełnego członkostwa, nareszcie mogą sprawować tą funkcję.

Rozejm w Tabriz (4.IV.1948 ) na warunkach status quo.


ZSRR z Mongolią rozpoczynają „manewry” na Dalekim Wschodzie – próba poszerzenia strefy wpływów w tym regionie świata (2.IV.1948 ).


Rada Bezpieczeństwa OPD V kadencji (10.IV.-10.X.1948 ).​

Kronika wojny morskiej: W tydzień po rozpoczęciu wojny japońsko-sowieckiej doszło do pierwszej bitwy morskiej u wybrzeży Wysp Japońskich, a konkretnie blisko Sikoku. Japońskiemu niszczycielowi „Kyoko” udało się staranować sowiecki okręt podwodny „SZCZ-57” (9.IV.).

Anthony Eden, sekretarz generalny OPD z radością oznajmia zgromadzonym delegatom w Bostonie o zakończeniu okresu karencji krajów Paktu Islamskiego i przyjęciu ich z powrotem na pełnych prawach członkowskich. Jednym słowem oznacza to wielki sukces tej organizacji, choć nierozwiązana sprawa chińska coraz bardziej rzutuje na omawiane problemy na poszczególnych sesjach. Związek Południowej Afryki kierowany przez premiera Malana opuścił Układ Bezpieczeństwa (sojusz aliancki) 11 kwietnia i nawiązał szerokie kontakty z Grupą Porozumienia z Mato Grosso. Odejście kolejnego dużego sojusznika osłabia ten układ aliancki, a przecież siły z tego sojuszu będą stanowiły gros sił użytych podczas spodziewanej interwencji w Chinach. W trudnej sytuacji postawił też OPD Pakistan, który dołączył niespodziewanie do Paktu Nowej Azji pod egidą Sinciangu-Ujgur, jednocześnie wchodząc w konflikt z Chinami. Oznacza to jeszcze większe kłopoty Czang Kaj-Szeka, które mogą się nawarstwić, jeżeli nie zrealizuje on prośby OPD o zaprzestaniu działań wojennych.

Republika Pakistanu dołączyła do państw walczących z Chinami – 9.IV.1948.


Pretoria: Związek Południowej Afryki opuścił sojusz aliancki, już wkrótce pierwsze wybory prezydenckie, jako, że przy okazji wystąpiono z Commonwealthu, przysposabiając się do uczestnictwa w GPMG (7.IV.1948 ).


Kraje Paktu Nowej Azji.


Kraje Unii Indochińskiej + Japonia.​

Boston, 14 kwietnia, 9 rano;

Długo oczekiwana mowa sekr. gen. OPD, Anthony’ego Edena:

(…)nie może być dłużej mowy. Naród chiński ma prawo żyć w demokracji, panie prezydencie Czang Kaj-Szek! Cały świat patrzy z podziwem na determinację obrońców Junnanu, którzy nie poddają się nacjonalistycznej agresji. My wszyscy tu zgromadzeni popieramy starania delegata Demokratycznej Republiki Chińskiej, który od dłuższego czasu apeluje o pomoc dla swoich rodaków, żyjących pod rządami czegoś co można nazwać zniewalającą dyktaturą. Organizacja Paktu Demokratycznego ma swoją wytrzymałość i ta cecha została już przekroczona przez komunistów i nacjonalistów chińskich. Dlatego pozwalam sobie oznajmić, że nasza ostatnia prośba ma charakter ultimatum. Jeśli do dnia 14 maja chińskie wojska nie wycofają się z terytorium Sinciangu-Ujgur ani Junnanu, wówczas między państwami naszego bloku wspomaganego przez Układ Bezpieczeństwa a Republiką Chińską, kierowaną przez Czang Kaj-Szeka zaistnieje stan wojny! (…)

Aktualni członkowie OPD (wyróżnione państwa członkami sojuszu alianckiego – Układu Bezpieczeństwa).​

Kraj​

1 kwietnia do portu w Gdańsku dopłynęła flota transportowa wraz z niszczycielem ORP „Piorun”, by wyruszyć w nowy rejs do Polskiej Afryki Zachodniej trzy dni później. Na pokładzie transportowców znajduje się 4. Korpus Kolonialny gen. Skuratowicza. Statki osiągną Nową Warszawę (Luandę) za kilkanaście dni. Naczelny Wódz, marsz. Sikorski wydał 7 kwietnia rozkaz do 8 polskich okrętów podwodnych zgrupowanych w Porcie Rydz-Śmigły (Mogadiszu) o udanie się do koreańskiego portu w Pusan. Ma to związek z wybuchem wojny sowiecko-japońskiej oraz przygotowaniami do interwencji w Chinach. Przewidziane są dla nich zadania patrolowe. We wspomniane miejsce dostaną się między 23 a 25 kwietnia.

4. Korpus Kolonialny załadowany.​

5 kwietnia podpisano umowę handlową z Wolnym Państwem Mozambikiem, na mocy której przekazano dokumentację poświęcone doktrynom wojskowym (bezpośredniego wsparcia, bombowców nurkujących, koncentracji sił szturmowych). W zamian przekazano nam dostawy węgla.

Nowa Warszawa (Luanda), 15 kwietnia;

Rozmowa telefoniczna.

Marsz. Sikorski: (…)Nareszcie Eden postawił się Czang Kaj-Szekowi!

Beck: Nie mówmy hop, jeszcze sporo przed aliantami do wykonania. Przede wszystkim jak ocalić państwowość Demokratycznej Republiki Chin?

Marsz. Sikorski: Rozmawiałem już z Churchillem i poinformowałem go, że z naszej strony w spodziewanym konflikcie weźmie udział lotnictwo bombowe i okręty podwodne, nic poza tym. Niech wojska kolonialnie pozostaną tam gdzie są.

Beck: A propo wojsk kolonialnych i samych kolonii, już niedługo będziemy mieć unifikację Somali. Ja z kolei rozmawiałem z Lloydem.

Marsz. Sikorski: Przekształcenie w protektorat?

Beck: Kondominium polsko-brytyjskie, tak to ujęła OPD-owska Komisja ds. Kolonii. Oczekuje się od nas również zgody na nadanie szerszej autonomii temu obszarowi.

Marsz. Sikorski: Powiem inaczej, ta swoista dekolonizacja w Afryce przerosła chyba całą tą OPD. Jeśli doczekamy się i tam konfliktu, to nawarzone piwo raczej będzie musiała wypić sama. My umyjemy ręce od tego.

Beck: Nasze kolonie i tak nie są w pełni eksploatowane z braku rąk do pracy. Plany emigracji zarobkowej z Polski spaliły na panewce, za trudny klimat.

Marsz. Sikorski: A o tajnym projekcie morskim słyszałeś?

Beck: Jakie szczegóły?

(…)

Beck: To rzeczywiście wyzwanie, miło by było ujrzeć coś takiego u boku Brytyjczyków czy Amerykanów, jako polski wkład w rozwój sojuszu.

Marsz. Sikorski: Dlatego trzeba mimo wszystko utrzymać status potęgi kolonialnej, aby nie wyglądało to śmiesznie.

Beck: Proces unifikacji to trudna sprawa, a podwójna kontrola nad tym terytorium wymaga doskonałej koordynacji i odpowiedniego zakresu obowiązków. Daleko także do obdarzenia szerszej autonomii, chyba, że będą nas popędzać z OPD (…)

Polski wywiad zagraniczny święcił parę triumfów w pierwszej połowie kwietnia. Udało się umieścić szpiegów w kolejnych państwach afrykańskich takich jak Benin-Sahel, Maroko czy Etiopia. Właśnie w tym ostatnim kraju założenie siatki szpiegowskiej przyjęto z ulgą, jako, że Etiopia zgłasza pretensje co do sposobu przeprowadzenia unifikacji Somali, a co za tym idzie stanowi ona zagrożenie dla polsko-brytyjskiego władztwa w tym regionie. Agentów umieszczono również w Tybecie i Dominikanie. Wciąż prowadzone są próby umieszczenia szpiegów w pozostałych krajach afrykańskich Unii Francuskiej.

Agent polski w Addis Abebie.​

 

POLSKA AAR

16-30 kwietnia 1948

odcinek 253

„The China storm”…!
(Szturm Chin…!)​

Świat​

Alfredo Stroessner, sekretarz generalny Grupy Porozumienia z Mato Grosso dopiął celu. Udało mu się przyciągnąć do jego organizacji kraje chińskie z nacjonalistami i komunistami włącznie, a całość dopełnia marionetka Xibei San Ma. Na konto sukcesów GPMG można również zapisać akcesję Republiki Południowej Afryki (dawniej ZPA) z 29 kwietnia. Atmosfera sprzyja wojnie, Eden i OPD ciągle oczekują na właściwy ruch Czang Kaj-Szeka i Mao Tse-Tunga. Tli się mała iskierka nadziei na rozwiązanie pokojowe na Dalekim Wschodzie. Wszystkiemu jednak przeczy obojętność, z jaką przyjęli OPD-owskie prośbę-ultimatum chińscy politycy. Co innego wśród państw Paktu Nowej Azji i Unii Indochińskiej. Teraz każdy z tych krajów będzie mógł uszczknąć trochę terytorium z chińskiego „tortu”. Rozpoczęta walka o Chiny, a bardziej adekwatny tytuł to „szturm Chin” to zapowiedź długotrwałego konfliktu…

Członkowie GPMG po akcesji Nacj. Chin, Xibei San Ma i komunistów (24.IV.) oraz RPA (29.IV.).​

Boston, 25 kwietnia.

Tajne posiedzenie.

Eden: (…)będą to mieli. Nie po to wojska brytyjskie sterczą w Mandżurii, aby nadzorować granice między demokracją a wieczną anarchią!

F. Mayeriche /delegat Francji/: Panie sekretarzu generalny, Czang Kaj-Szek za pośrednictwem Sowietów szuka porozumienia z Japonią i Unią Indochińską. Chcę cały impet obrócić przeciw Dem. Rep. Chin. Nie możemy pozwolić aby to państwo zostało zniewolone!

Eden: Nie myślmy sobie, że się zatrzymają na demokratach z Chin, wiem doskonale, że również i brytyjski Hongkong, japońskie Makau i płd. Mandżuria są zagrożone, ale co nam zostało. Historia nie wybaczy nam, że mamy szansę przekształcić Chiny w strefę trwałego pokoju, a nie wykorzystaliśmy jej.

S.Quinn /delegat USA/: O ile nie włączą się Sowieci, to taką szansę mamy.

Eden: Nie zapominajmy, że Stalin wypowiedział już wojnę Japonii, więc w stronę Dalekiego Wschodu kierowane są poszczególne dywizje, tylko, że nie ma on dostatecznej ilości okrętów aby dokonać inwazji.

H. Norton /delegat Wielkiej Brytanii/: Cała ta akcja jest obliczona na złapanie nas w pułapkę uśpienia czujności. Przypominam Panom, że układ rozejmowy stracił swoją moc! Chcemy skazać kraje bałtyckie i Europy Środkowej na powrót sowieckiej dominacji!?

Eden: Obiecuje Panom, że jeżeli konflikt z Chinami będzie się przedłużał w sposób niezależny od nas, zastanowię się nad rozsądnymi warunkami pokojowymi. Ale jeżeli istnieje szansa na rozbicie tych dyktatur, a armie interwencyjne nie radzą sobie z działaniami ofensywnymi, zastanowię się nad dymisją!

S.Waczyński /delegat Polski/: Nie możemy pozwolić na zastój w momencie, kiedy Stroessner przystępuje do gry o Chiny, nie w takiej chwili! Walczmy z nim o wpływy na każdym kontynencie. Jego intryga powoli wychodzi na jaw, chce doprowadzić do kryzysu w łonie OPD, aby po krwawej interwencji w Chinach, wybierać od nas członków, jak żołędzie z lasu!

D.Adlercreutz /delegat Szwecji/: Skandynawia nie zamierza opuścić OPD czym uspokoję Polaków i wszystkich obecnych. Pewnym jest natomiast to, że interwencja w Chinach nie zakończy się w ciągu roku, a co wtedy, Panie Sekretarzu Generalny?

Eden: Nie sądzę, abyśmy poradzili sobie w ciągu roku, czy nawet półtora. Radio i prasa okrutnie nas za to objadą, ale nie mamy innej drogi, jeżeli chcemy zaprowadzić trwały pokój na Dalekim Wschodzie. Wóz albo przewóz, Panowie! Zwycięstwo albo wieczna hańba! Moja dymisja za przedłużanie konfliktu i możliwy kryzys w organizacji będzie tego ceną. Chociaż zawsze trzeba mieć nadzieję (…)

OPD jednak nie żyje tylko nadciągającą burzą dziejową. 17 kwietnia dokonała się unifikacja Somali Polskiego z Somali Brytyjskim. Utworzone terytorium nazwano Polsko-Brytyjskim Somalilandem ze stolicą w Port Rydz-Śmigły (Mogadiszu). Pol-Bryt. Somaliland to kondominium, które wg wytycznych OPD może uzyskać niepodległość nie wcześniej niż za 10 lat. Do tego czasu mają powstać odpowiednie instytucje rządowe, a Polska z Wielką Brytanią mają zadbać o nadanie szerokich praw autonomicznych ludności tam osiadłej. Komisja ds. Kolonii zajmuje się też powoli sytuacją w Polskiej Afryce Zachodniej (Angoli), brytyjskiej Gambii, Kongu Belgijskim i Ruanda-Urundi. Wszystko wskazuje na to, że również i tutaj podjęte będą już niedługo adekwatne kroki zmierzające do ogłoszenia niepodległości tych terytoriów. 16 kwietnia zmarł prezydent Filipin, Manuel Roxas, kraju w Azji, który ku zaskoczeniu wszystkich ogłosił niedawno ścisłą neutralność. Nową głową państwa został Elpidio Quirino, który w swoim pierwszym przemówieniu zapowiedział podtrzymanie zasady nieinterwencji i neutralności wobec wszelkich konfliktów.

Polsko-Brytyjski Somaliland – 17.IV.1948.


Elpidio Quirino liczy na przetrwanie burzy dziejów w Azji…

Wojny i zagrożenia pokoju – kwiecień 1948 ​

-wojna sinkiańsko-chińska – Sinciang z zadowoleniem przyjął ultimatum OPD skierowane do Czang Kaj-Szeka, co pozwoli jego armiom odpocząć i nabrać sił, przed udaniem się po „łupy”, jak to barwnie określił w jednym z przemówieniu prezydent tego kraju.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybet ogłosił dzień w którym OPD skierowało ultimatum w stronę Chin - świętem narodowym. Entuzjazm mas nie zdaje się mieć końca, wszyscy spodziewają się raptownego załamania chińskiego parcia i przejścia do ofensywy.

-wojna junnańsko-chińska – tu również dominuje nastrój zadowolenia, choć nie taki radosny jak w Urumczi czy Lhasie. Dołączenie Pakistanu, Bhutanu i Nepalu to również dobre informacje, choć obrońcy junnańscy nie zamierzają dzielić się zdobyczą z nikim, gdy nadejdzie czas zwycięstwa…

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – Japonia zdaje się być wyłączona z gry w wyniku sowieckiej awantury, choć komuniści nie będą w stanie realnie zagrozić Cesarstwu. To typowa wojna propagandowa. A front chiński? Okupacja Hajnanu być może okaże się jedyną trwałą zdobyczą krajów Unii Indochińskiej i Japonii.

-wojna sowiecko-japońska – Stalin nie zamierza dokonywać inwazji Japonii z bardzo prostej przyczyny. Braku floty. Jednakże stan wojny z Japonią, może się na coś przydać. Jak donoszą szpiedzy, Sowieci rozwijają technologie broni atomowej, użycie rakiet z nuklearnymi ładunkami na pewno miałoby swoje medialne znaczenie…

Kraj​

Trwa koncentracja sił polskich na Dalekim Wschodzie. Parlament zgodził się wysłać tam flotę bombową, złożoną z 4 dywizjonów, w tym słynnym Warszawskim. Przelot bombowców dokonany 18 kwietnia sprawił, że znalazły one swoje nowe rozlokowanie w Guangzhou na terytorium Dem. Rep. Chin. Również Amerykanie umieścili już swoje jednostki na terytorium chińskim, pod Guangzhou obecna jest flota myśliwców 37. Air Force gen. Kleine, w Hongkongu stacjonuje 41. Air Force złożona z myśliwców pod dowództwem gen. Byersa. W Mandżurii Płd, pod Dalianem stacjonuje 35. Air Force gen. Chidlawa, w Nanchangu 20. Air Force gen. Vienega i 80. Air Force złożony z bombowców okrętowych pod dowództwem gen. Halletta. W Hangzhou znajduje się miejsce dla 40. Air Force gen. Fergusona (bombowce okrętowe), a na terytorium Korei w Pusan znajduje się australijski dywizjon bombowców szturmowych i 30. Air Force gen. Harmona (bombowce okrętowe). Polacy będą mieli zatem poważne wsparcie, jeśli dojdzie do wojny. W Guangzhou znajduje się również brytyjskie lotnictwo transportowe. Między 23 kwietnia a 1 maja do portu w Pusan dochodzi osiem polskich okrętów podwodnych, które wkrótce podejmą zadania patrolowe. ORP „Jastrząb” i ORP „Kania” rozpoczęły 29 kwietnia pierwszy swój patrol na Morzu Ochockim, gdzie wkrótce spodziewany jest desant wojsk japońskich.

Polska flota bombowa pod Guangzhou.​

4.Korpus Kolonialny dotarł drogą morską do Nowej Warszawy (Luandy) w Polskiej Afryce Zachodniej przewieziony przez flotę transportową, która zmierza w drogę powrotną do Gdańska. Zmodernizowano I. Dyon Lotnictwa Szturmowego stacjonujący w Brześciu n/Bugiem (PZL P-77 Łosoś). Premier Mikołajczyk rewizytował na Ukrainie, przebywał m.in. w Kijowie i Charkowie. Ukraina dostała jednakże odpowiedź odmowną w sprawie poparcia jej propozycji kontrakcji na Sowietach. Straciła swoją ważność również jedna z umów handlowych z Ukrainą (17.IV.). Polska zawarła za to następne umowy handlowe z Holandią, która po preferencyjnie niskich cenach zagwarantowała nam dostawy stali i ropy (20, 22.IV.). Wywiad zagraniczny nie ma na koncie za wielu sukcesów w końcu kwietnia. Udało się jedynie reaktywować siatkę szpiegowską w Turcji.

4. Korpus Kolonialny w Angoli.


Wizyta Mikołajczyka na Ukrainie i jego odpowiedź odmowna odnośnie kontrakcji na ZSRR.


Jedna z umów polsko-holenderskich.


Reaktywacja siatki szpiegowskiej w Ankarze.​

 

POLSKA AAR

1-15 maja 1948

odcinek 254

The sad Prelude…
(Smutne Preludium…)​

Świat​

Gorączkowa atmosfera przed upłynięciem końca ultimatum OPD wobec Chin, które wygasa 14 maja. Do siedziby tej organizacji w Bostonie przyleciał specjalny wysłannik Czang Kaj-Szeka, min. spr. zagr. Chin, Zhang Zhu…

Boston, 4 maja, godziny wieczorne.

Z przemówienia Zhang Zhu.

(…)niszcząc Chiny, niszczycie również część siebie, drodzy alianci i wszyscy, którzy nie negujecie terminu tej spodziewanej inwazji. My, Chińczycy mający za sobą kilka tysięcy lat historii i równie tyle wydarzeń, a przeciwko sobie cały świat, będziemy walczyć do końca. Nie po zrozumienie tu przyjechałem, panie sekretarzu Eden, ale po to, by uświadomić wam bezsens ideowy konfrontacji z naszym narodem. Nic wam to nie przyniesie, poza cierpieniami wielu żołnierzy, ich rodzin i degrengoladą warstwy politycznej krajów uczestniczących w interwencji. Istotą naszej wojny z Paktem Nowej Azji i Unią Indochińską jest bowiem nie rozszerzenie władztwa Chin w tej części Azji, ale właśnie zjednoczenie. Nie broniliście Niemcom zjednoczenia, odbudowaliście państwa nadbałtyckie, pozwólcie i nam, moi drodzy na niczym nie skrępowaną drogę do zjednoczenia wszystkich ziem chińskich. Chińczycy mogą się różnić wiarą, poglądami, rasą czy stopniem zamożności, jednakże w głębi duszy pozostaną na zawsze Chińczykami. Wasza interwencja będzie oznaczała zgubę waszego morale i wykrwawi wasze armie. (…)

Polskie okręty podwodne jako pierwsze rozpoczęły regularne patrole od Morza Ochockiego po Morze Żółte w związku ze spodziewanym nasileniem działań wojennych podczas konfliktu japońsko-sowieckiego i interwencji w Chinach. ORP „Jastrząb” i ORP „Kania” rozpoczęły patrole w Cieśninie Tatarskiej między Sachalinem a Krajem Ussuryjskim, ORP „Wilk” i ORP „Orzeł” na południowych akwenach Morza Żółtego, ORP „Dzik” i ORP „Żbik” w Zatoce Władywostockiej, a ORP „Sokół” i ORP „Ryś” na północnych akwenach Morza Żółtego. Bazą tychże okrętów podwodnych jest koreańskie Pusan.

Patrol w Cieśninie Tatarskiej. Sowieci przygotowani na japoński desant.


Patrol na Morzu Żółtym. Szanghaj i Nankin nadal pod kontrolą Wielkiej Brytanii.


Patrol w Zatoce Władywostockiej. Koncentracja sił brytyjsko-południowokoreańskich pod Chongyin.


Patrol na Morzu Żółtym. Pogranicze mandżursko-chińskie.​

Na granicy między Płd. Mandżurią, należącą do Dem. Rep. Chin stacjonuje 14 dywizji brytyjskich (Tangszan) skupionych w dwa związki operacyjne. Pierwszym z nich jest 60. Korpus marsz. Montgomery’ego, składający się z 12 dywizji piechoty, a drugim 68. Korpus gen. Watson, złożony z 2 dywizji. Naprzeciw stoi 8 chińskich dywizji (Tianjin) skupionych pod dowództwem gen. Fu Zuoyi. Istotą przyszłego powodzenia operacji będzie zatrzymanie chińskiego ataku w tą właśnie stronę i przejście do kontrofensywy. W Dalianie stoją jeszcze 3 dywizje pod dowództwem gen. Giffarda (59. Korpus). Brytyjczycy na płw. Szantung posiadają jedną dywizję piechoty pod dowództwem gen. Barkworth-Wrighta. W Korei przebywają jeszcze 23 dywizje brytyjskie i sojusznicze 23 dywizje koreańskie. Pod Chongyin stacjonują 8. Korpus marsz. Allanbrooke’a w liczbie 7 dywizji oraz 26. Korpus marsz. Alexandra w liczbie 12 dywizji. Całość uzupełnia 37. Korpus (4 dywizje) pod dowództwem gen. Lee Chung Chuna. W początkowym okresie walk nieprzyjaciel cały swój impet skieruje przeciwko Dem. Rep. Chin, a jej siły zbrojne składają się jedynie z 18 dywizji piechoty. Między Bose a Jiujiang przebywa większość z nich. Pod Bose stacjonuje korpus gen. Gołuczina (2 dywizje), koło Nanning korpusy gen. Yu Hanmou i gen. Czewełkowa, a pod Wuczou korpus gen. Szermenczewa (2 dywizje). Blisko Hengyang znajduje się dywizja gen. Hoffmanna i dywizja gen. Biełowa. Pod Zhuzhou stacjonuje korpus gen. von Appela (2 dywizje), a pod Pingxiang korpus gen. Vorbrugga, również składający się z dwóch dywizji. Koło Jiujiang znajduje się jedna dywizja gen. Li Zongrena, do której dochodzi z Ganzhou kolejna dywizja. W stolicy – Guangzhou stacjonuje korpus marsz. Chen Jitanga, a pozostałe siły Dem. Rep. Chin (w Qinzhou – gen. Krawełkina, w Jiangmen – korpus prezydencki marsz. Li Jishena i pod Zhanjiang gen. Bao Chongczi) pełnią rolę korpusów odwodowych.

Sytuacja w płd. Chinach w pierwszej połowie maja 1948 r.​

Kronika wojny morskiej: japoński niszczyciel „Yazumo” wyśledził kolejny sowiecki okręt podwodny w rejonie między Sachalinem a Kurylami i bombami głębinowymi posłał go na dno. Ofiarą okazał się „SZCZ-79” (12.V.).

Organizacja Paktu Demokratycznego czując fiasko wszelkich misji dyplomatycznej upoważniła prezydenta Stanów Zjednoczonych, Alfa Landona do postawienia w stan wojny związku demokracji świata i totalitarnych Chin. Specjalny wysłannik Czang Kaj-Szeka, chiński min. spr. zagr. Zhang Zhu opuścił Boston 11 maja po bezskutecznych próbach powstrzymania Układu Bezpieczeństwa od udziału w interwencji w Chinach. Przez te ostatnie dni do upłynięcia terminu ultimatum w stacjach radiowych krajach układu alianckiego jak i w prasie trwały rozmaitego typu akcje propagandowe, które mają na celu przygotowanie ludności do wiadomości o rozpoczęciu interwencji w Chinach.

Komisja ds. Kolonii działająca w ramach OPD wystosowała kolejne zapytanie do Wielkiej Brytanii odnośnie statusu jej kolonii na Półwyspie Arabskim (Hadramaut, szejkanaty arabskie nad Zatoką Perską + Kuwejt). Churchill jednakże zwleka z odpowiedzią, gdyż wszyscy spodziewają się wkrótce…

…postawienia w stan wojny z Nacjonalistycznymi Chinami – 15.V.1948 - godz. 3 rano.​

Kraj​

Warszawa, 13 maja;

Belweder.

Mikołajczyk: (…)jednakże tak ma właśnie być. Nasze siły powietrzne i morskie są rozlokowane na ustalonych pozycjach i nie sądzę, aby nadszedł rozkaz powrotu do bazy.

Raczkiewicz: Ten konflikt, interwencja, będzie czymś nowym, czymś zupełnie odmiennym, od dotychczas rozgrywanych. Wielka Brytania ma bombę atomową.

Mikołajczyk: Zastanawia mnie jedno, jak na to wszystko zareagują Sowieci, czy włączą się do walki o „zjednoczenie” Chin.

Raczkiewicz: Ja myślę inaczej, to raczej Mao Tse-Tung „rzuci” towarzystwo Czanga, aby zadać mu cios w plecy. Wejście Mao do sojuszu ze Stalinem jest bardzo prawdopodobne.

Mikołajczyk: Ten alians oznacza także odnowienie konfliktu z Sowietami w Europie.

Raczkiewicz: Dlatego też, wysłaliśmy jako wsparcie jedynie siły lotnicze i morskie, a kto wie, czy nie będziemy ściągali również 4 korpusów kolonialnych do obrony Ojczyzny.

Mikołajczyk: Formowanie wojska zawsze lepiej odbywa się w atmosferze wojny. Może mamy jeszcze kilka tygodni do czasu zajęcia przez Sowietów stanowiska w tej sprawie.

Raczkiewicz: To i tak za mało, ale długi front wschodni sprawia, że Sowieci będą musieli powstrzymać się z większą ofensywą i tego należy się trzymać. Liczymy także na posiłki z Czechosłowacji, Węgier i RFN.

7 maja do portu w Gdańsku powróciła flota transportowa i niszczyciel ORP „Piorun”, którzy dokonali wyokrętowania 4. Korpusu Kolonialnego w Polskiej Afryce Zachodniej (Angoli). Cztery dni wcześniej dokonała się pełna modernizacja 6. Dywizji Piechoty gen. Orlik-Rueckemanna (Korpus Gdański) stacjonującej pod Mołodecznem, a 6 maja do użytku floty lotniczej RP oddany został II Dyon Lotnictwa Armijnego, składający się z samolotów szturmowych PZL P-46 Sum, które jednakże przejdą szybką modyfikację do modelu PZL P-77 Łosoś. W kontaktach handlowych niewiele zmian. Straciły ważność umowy z Holandią o przekazie stali oraz dwie umowy z Malezją dotyczące materiałów rzadkich i stali.

Modernizacja 6. Dywizji Piechoty.


II. Dyon Lotnictwa Armijnego stacjonuje na lotnisku w Brześciu n/Bugiem.​

Wywiad zagraniczny RP działa bez zarzutu. W podejmowanych misjach, głównie w krajach afrykańskich odnotowano spore postępy. Umieszczono agentów w Gabonie, Republice Południowej Afryki i Tunezji. Fiasko ponosiły podobne działania na Madagaskarze i w Afryce Równikowej.

Polski agent w Libreville.


Siatka szpiegowska w Johannesburgu.​

 

POLSKA AAR

16-31 maja 1948

odcinek 255

The new image of war
(Nowy wizerunek wojny)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji

Interwencja w Chinach rozpoczęta! W obronie demokracji i w imię jej zaprowadzenia na szerokich przestrzeniach pozbawionych ducha tego ustroju rozpoczęła się inwazja wojska interwencyjnych Organizacji Paktu Demokratycznego. Od rana 15 maja trwają już walki na całej długości granicy między Dem. Rep. Chin a nacjonalistami Czang Kaj-Szeka. Nacjonaliści zgromadzili ogromne siły, chcąc zapewne zniszczyć w oka mgnieniu niepodległość Dem. Rep. Chin, jednakże jej obrońcy nie szczędzą potu ani krwi. Pod Qujing przebywa 7 dywizji marsz. Feng Yuxianga, które przygotowuje się do natarcia na Junnan, a jednocześnie pomaga przy szturmowaniu pozycji demokratów pod Bose. W okolicach Guiyang zgrupowane są jednostki piechoty i milicji gen. He Yingqina w liczbie dziesięciu, a pod Liuzhou 9 dywizji piechoty gen. Chen Sihuana. W historycznej stolicy dawnego Kwang-Si, Guilin przebywa 10 dywizji pod dowództwem gen. Lee Beom Seoka, a pod Shaoyang posiłki z Xibei San Ma pod władzą gen. Yan Xishana. Koło Czangszy mamy 10 dywizji piechoty Li Chunnonga, a pod Hankou 13 jednostek piechoty i milicji gen. Zhanga Xuelianga. Blisko Hefei, a jednocześnie będąc zagrożeniem dla Nankinu i Szanghaju przebywa korpus gen. Wei Lihuanga (2 dywizje), a pod Tianjinem drogę brytyjskiej armii z Mandżurii Płd., zastępuje korpus gen Xu Yongchanga (8 dywizji). Taka miażdżąca przewaga przeciwnika w początkowym okresie wojny zwiastuje poważne kłopoty dla sprzymierzonych w utrzymaniu niepodległości Dem. Rep. Chin. Jednakże kraj ten posiada również terytorium Mandżurii Płd., który jest silnie broniony przez brytyjsko-koreańskie oddziały co sprawi, że pokonanie demokratów nie będzie zbyt łatwe dla nacjonalistów.

16 maja pod Bose atak jednostek marsz. Feng Yuxianga i gen. He Yingqina zmusza korpus armijny gen. Gołuczyna do wycofania się z tego ważnego punktu strategicznego. Jeśli Bose przejmą nacjonaliści wówczas zetkną się z wojskami Unii Indochińskiej, a ściślej z armią wietnamską gen. de Longrays'a. Również 16 maja dochodzi do ataku nacjonalistów na górzysty Hengyang i wyparcia stamtąd demokratów.

Pierwsze walki na froncie wewnątrzchińskim.​

Lotnicy sprzymierzonych obserwują ruchy wojsk przeciwnika, a ten kieruje się w stronę brytyjskich posiadłości w Chinach tj. ziem pozostających pod kontrolą od zakończenia działań II wojny światowej. Nacjonaliści kierują się w stronę Anqing, Nankinu i Wuczangu. Dem. Rep. Chin przekazała gros swoich dywizji lądowych (13) pod dowództwo brytyjskie, które mieści się w Hongkongu, natomiast Korea przekazała demokratom swoje własne jednostki w liczbie kilkunastu i przechodzą teraz one przez terytorium Mandżurii Płd., udając się pod Tangszan, bądź próbując zaatakować terytorium Mandżurii Płn., będącej pod jurysdykcją komunistów Mao. Tutaj rozwijane są natarcia głównie na ważne miasto – Harbin, będące centrum przemysłowym całego terytorium Mandżurii.

Korea wypożycza gros swoich sił lądowych pod dowództwo chińskich demokratów.​

Wielka Brytania oprócz lotnictwa bombowego skierowała też do baz lotniczych w Korei, Mandżurii, do Hangzhou k/Szanghaju oraz na terytorium Dem. Rep. Chin latające bomby oraz rakiety Thor. Czy wkrótce można się spodziewać ataku rakietowego na jedno z miast chińskich? 19 maja z wielu posiłków koreańskich dla chińskich demokratów wyodrębniły się 4 dywizje, które mają za zadanie dotrzeć jak najszybciej do Tangszanu i zdobyć Harbin. Korpus brytyjski gen. Barkwortha-Wrighta zajął przejściowo miasto Yucheng (21.V.), ale został szybko wyparty przez armię gen. Xu Yongchanga, która wciąż jest uzupełniana i obecnie liczy nie osiem, ale aż 18 dywizji pod Tianjin. 22 maja nacjonaliści odebrali Brytyjczykom miasto Xuzhou (korpus Wei Lihuanga), a armia niemieckiego gen. Vorbrugga (Dem. Rep. Chin) obroniła Nankin, wcześniej opuszczając terytorium chińskie. Japonia jako strona współwalcząca wzmaga bombardowanie Chin (10 dywizjonów zaobserwowanych nad Anyang), jak również podobne akcje rozpoczęła Flota Bombowa RP marsz. Rayskiego, która atakuje jednostki chińskie pod Liuzhou gdzie szczególne braki odczuł Pabing Di’9 Shi (dyw, piech. gór.) gen. Chen Jihuana (16-19.V.) oraz pod Guilin (od 19.V.) gdzie atakowana jest dyw. milicyjna Hunan Sheng Jincai Zongdui gen. Lu Daoyuana.

Brytyjczycy lokują w Korei rakiety średniego zasięgu.


Bombardowanie pozycji chińskich pod Liuzhou (16-19.V.)


Naloty bombowe na dywizje nieprzyjaciela pod Guilin (od 19.V.).​

Również Czechosłowacja i Węgry przysłały po jednym dywizjonie bombowym, aby wspomóc operację sprzymierzonych w Chinach. 25 maja polskie okręty podwodne ORP „Wilk” i ORP „Orzeł” ubezpieczają operację desantową wojsk australijskich pod Szanghajem, który nie może być stracony przez sprzymierzonych. Wówczas zostaje zdesantowanych 6 dywizji piechoty (gen. Powell, Strutt, Bridgeford, Potts, Burrows i North). Korpus Vorbrugga przesuwa się dalej w stronę Yangzhou, pragnąc zagrodzić drogę armii chińskiej Wei Linhuanga i dopomóc brytyjskiemu ugrupowaniu gen. Barkwortha, wycofującemu się na wyżynę Yantai na Płw. Szantung. Kolejne posiłki do Szanghaju docierają 27 maja (korpus nowozelandzki gen. Barrowclough), 29 maja (korpus australijski gen. Berrymana) i 31 maja (korpus australijski gen. Portera). W tych samych dniach dochodzi również do ataku nacjonalistów (marsz. Tang Shengzhi) na Zhuzhou, kolejny bastion demokratów. Muszą się oni wycofać po beznadziejnym oporze. Wei Lihuang, czołowy dowódca nacjonalistów tamtego okresu próbuje atakować pozycje alianckie pod Jinan. Kolejny niemiecki dowódca, który opuścił terytorium Dem. Rep. Chin, gen. von Appel przechodzi do Wuhu, a stamtąd do Hefei (28.V.), gdzie powstrzymuje parcie nacjonalistów na Nankin. W samą porę. Wkrótce dochodzą tam dywizje australijskie oraz nowozelandzka. Na drugim końcu frontu, pod Bose (29.V.) dochodzi znowu do zaciętych walk. Tym razem między korpusem gen. Czewełkowa, a nacierającą piechotą nacjonalistów. Pod Tangszan nad granicę Mandżurii i Chin powoli docierają pierwsze dwie dywizje koreańskie gen. Wang Tang-wae i Gu In-Taka. Koło Hengyang w płd. Chinach dochodzi do bitwy między oddziałami demokratów a nacjonalistów. Osłabiona polskimi nalotami bombowymi dywizja milicyjna musi ratować się ucieczką wobec ofensywy niemieckiego gen. Hoffmanna. 30 maja korpus Vorbrugga dociera do Yangzhou w płn. Chinach organizując obronę zagrożonej wyżyny Yantai i całego Płw. Szantung. W nocy z 29/30 maja korpus gen. von Appela oraz dywizje australijskie będące już w Nankinie powstrzymują atak nacjonalistów na obszar Hefei.

Pierwsze posiłki australijskie w Szanghaju.


Sytuacja na froncie południowym na dzień 31.V.


Sytuacja na froncie północnym na dzień 31.V.


21 maja umiera Prezydent Republiki Włoskiej, Enrico de Nicola. Nowym prezydentem kraju wybranym przez parlament zostaje Luigi Einaudi. Niewątpliwie neutralność Włoch podczas konfliktu Ligi Azji Centralnej z Paktem Islamskim zawdzięcza się osobowości zmarłego prezydenta, który nie chciał wyrazić zgody na atak na Libię, a tym samym dokonać internacjonalizacji wojny.​

Wojny i zagrożenia pokoju – maj 1948​

-wojna sinkiańsko-chińska – wszystkie oczy zwrócono na działania Dem. Rep. Chin. Sinciang już wcześniej apelował do władz tego państwa o włączenie się w struktury sojuszu militarnego (Paktu Nowej Azji). Póki co na froncie w Turkiestanie cisza.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybet stopniowo zaczyna pojmować szansę jaka może się wytworzyć po pokonaniu nacjonalistycznego reżimu. Liczy na nabytki względem Xibei San Ma, choć OPD nie będzie z tego za bardzo zadowolona…

-wojna junnańsko-chińska – Junnan sprawia wrażenie podobnego obserwatora jak Tybet, choć zapewne w odpowiednim momencie, chwili słabości Chin liczy na uzyskanie Czungkingu i pojmanie Czang Kaj-Szeka, winnego licznych zbrodni wojennych popełnionych do tej pory.

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – Japończycy ograniczają się do nalotów bombowych na centra przemysłowe komunistów i nacjonalistów. Niemniej w przyszłej konferencji pokojowej chętnie widzieliby trwały nabytek terytorialny w postaci Hajnanu.

-wojna sowiecko-japońska – dominują głównie wydarzenia związane z wojną na morzu. Żadna ze stron nie odważyła się na dokonanie desantu, a Sowieci przysłali kilka nowych okrętów podwodnych na Daleki Wschód.

Kronika wojny morskiej: 27 maja dochodzi do jednej z większych bitew morskich między Japonią a ZSRR. 6 sowieckich okrętów podwodnych starło się na wodach Zatoki Władywostoku z dwoma japońskimi niszczycielami. Sowietom udało się je zmusić do odwrotu, jednakże podczas pościgu (29.V.), jeden z nich „SZCZ-95” został utracony wobec bomb głębinowych rzuconych z pokładu niszczyciela „Mayiko”.

Kraków, 28 maja;

Sztab marsz. Sikorskiego.

Marsz. Sikorski: (…)meldować o wszystkim. Wszelkie ruchy Sowietów natychmiast przekazywać! Kontakt z Ukrainą jako pierwszorzędny!

Mjr Mockl: Tak jest, Panie marszałku!

Gen. Anders: Panie marszałku, Ukraina nie zgłasza nam żadnych zagrożeń ani ekscesów terytorialnych ze strony Sowietów. Jedynie na granicy państw nadbałtyckich możemy spodziewać się zadrażnień.

Marsz. Sikorski: Apelowałem do samego Churchilla, aby nie zapomnieli o Europie Środkowej, teraz po niedawnym odejściu Francji. Ale ich pochłania teraz tylko Azja. Mają mało czasu dla nas, a to niedobrze.

Gen. Anders: Wojska Bundeswehry w razie czego wyruszą spod granicy z Francją i Austrią. Również Czechosłowacja i Węgry pomogą nam w razie potrzeby.

Marsz. Sikorski: Owszem, mamy zapewnienia na piśmie i zobowiązania wynikające z sojuszu, chciałbym tylko by nasi północni sojusznicy nie stawiali sprawy na ostrzu noża z Sowietami. Byle incydent graniczny i znów trzeba walczyć o przetrwanie (…)

19 maja Polska podpisała krótkoterminowe umowy handlowe z Republiką Federalną Niemiec i Ukrainą. Obejmują one przekazywanie naszemu krajowi po preferencyjnych cenach stali oraz węgla kamiennego. Podobne, ale nieco szersze umowy były podpisywane ze Stanami Zjednoczonymi (23.V. – na pozyskanie stali i mat. rzadkich; 30.V. – transport ropy naftowej). Straciła za to ważność umowa z Austrią.

Umowy z RFN i Ukrainą.​

Polski wywiad przy końcu maja nie odnosił większych sukcesów. Nie udało się utrzymać siatki szpiegowskiej w RPA i Turcji, nie powiodły się misje umieszczenia agentów w państwach afrykańskich Unii Francuskiej.

 

POLSKA AAR

1-15 czerwca 1948

odcinek 256

Die Atomapocalypse!
(Atomowa apokalipsa!)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji

Początek czerwca to rozpoczęte przez sprzymierzonych naloty na większe centra przemysłowe Nacjonalistycznych Chin. Wojska gen. Shang Zhena i Yang Aiyuana przypuszczają atak na słabo bronione przez siły demokratów – pozycje wokół miasta Wuzhou i ulega im w walce. Brytyjczycy przetransportowują rakiety V1 i Thor na lotnisko w Guangzhou – stolicy Dem. Rep. Chin. Marszałek Rayski i jego Flota Bombowa RP rozpoczynają kolejną serię nalotów na pozycje wroga pod Guilin. 2 czerwca jeden z australijskich korpusów piechoty dociera do Nankinu wzmacniając obronę tego terenu przed chińskimi kontratakami. W Indiach zamieszanie po odkryciu spisku w szeregach armii, rząd ulega przekształceniu, a na jaw wychodzi afera związana z przemytem broni do Nacj. Chin. Nehru utrzymuje jednak swoją pozycję. Dochodzi wszakże do zmiany na najwyższym szczeblu władzy.

2.VI. – Nowym prezydentem Indii dr Chakravarti Rajagopalachari. Ustrój: socjaldemokracja.


2.VI. – pierwsze wybory prezydenckie w Republice Południowej Afryki – Gideon Zyl prezydentem. ​

Korpus niemieckiego gen. Hoffmanna z powodzeniem atakuje Hengyang (3.VI.) na południu Chin, skąd wypiera dywizję milicyjną. Polskie bombowce skutecznie doprowadzają do eliminacji tej jednostki wojskowej (Hunan Sheng Jingcai Zongdui) pod dow. gen. Ji Xingwena. Węgrzy rozpoczynają naloty bombowe (gen. Pirity) na okręg Tianjin, aby utrudnić poruszanie się jednostek chińskich na tym obszarze (chcą one zdobyć Płw. Szantung). Korpus nowozelandzki gen. Barrowclougha przesuwa się w stronę Wuhu oraz Anqing, chcąc zagrodzić drogę maszerującym chińskim oddziałom, które chcą zdobyć to drugie miasto. Australijski generał Porter tymczasowo rozmieszcza w Suzhou i Szanghaju siły porządkowe w związku z zagrożeniem komunistycznymi rozruchami.

Likwidacja chińskiej dywizji milicji przez polskie bombowce.​

4 czerwca Węgrzy kontynuują bombardowanie Tianjin, a polska flota bombowa marsz. Rayskiego przerzuca swoje operacje na cztery dywizje chińskie pod Huaihua, przy czym jest to wielkie ryzyko z racji, że blisko miasta znajduje się baza lotnicza, a w niej kilka eskadr myśliwskich. Jednakże przewaga aliantów w powietrzu jest tak duża, że wróg nie podejmuje kontrataku. Pod Yangzhou blisko Płw. Szantung dotarły 4 korpusy australijskie i dywizja gen. Vorbrugga. Zagrodzą one drogę chińskiemu ugrupowaniu piechoty gen. Wei Lihuanga, który zmierza pod Lianyungang i chce złapać w pułapkę brytyjski korpus gen. Barkwortha, stacjonujący od początku wojny na Płw. Szantung i wracający tam po nieudanej ofensywie w II połowie maja. Pod Tangszan w Mandżurii dotarły dwa korpusy koreańskie na służbie demokratów i wzmocniły obronę tego terenu przed chińskimi atakami (obecnie 16 dywizji bryt-kor.).

Bombardowanie chińskich dywizji (gen. Mou Zhongheng) pod Huaihua przez polskie lotnictwo.​

5 czerwiec rozpoczyna się od brzemiennych wydarzeń, które w konsekwencji doprowadzą do hekatomby. Brytyjczycy przetransportowują rakiety Thor na lotnisko w Guangzhou, skąd łatwiej jest wycelować w Czungking, siedzibę rządu Czang Kaj-Szeka i dokonać ogromnych zniszczeń. Pod Hefei dochodzi do dużej bitwy piechoty. Australijczycy i Nowozelandczycy bronią się przed atakiem gen. Zhanga Xuelianga pod Anqing, a sami nacierają na Hefei. Do fali bombardowań oprócz Węgrów i Polaków dołączają Amerykanie. Ich nalot na Hefei przynosi straty głównie w możliwościach produkcyjnych fabryk i manufaktur.

Bitwa pod Hefei – 5.VI.1948.


Afganistan wypowiedział układ sojuszniczy z Indiami i Iranem i dąży do uzyskania statusu kraju neutralnego.​

W kolejnym dniu interwencji swoje naloty bombowe rozpoczynają Brytyjczycy. Na Czungking kierowane są rakiety Thor, które obracają w nicość wszelkie fabryki i zakłady produkcyjne jak i infrastrukturę. Pod Szanghajem desantują się Belgowie z korpusu piechoty gen. Strydoncka de Burkela. Rakiety Thor spadają także na Czengdu, a Amerykanie dokonują zniszczeń pod Czangszą. Rosyjscy generałowie w służbie chińskich demokratów (gen. Gołuczyn, Czewełkow) utrzymują pozycje pod Bose. Pod Lianyungang (7.VI.) podchodzą 4 australijskie korpusy, które zatrzymują marsz gen. Wei Lihuanga. Na południu Chińczycy atakują stolicę Junnanu – Kunming. Pod Szanghajem rozpoczyna się wielka operacja desantowa w wykonaniu Amerykanów. 7 czerwca dochodzi do wyładowania pierwszych 16 dywizji piechoty.

Początek operacji desantowej pod Szanghajem.​

Polscy naukowcy działający w fabryce PWS dokończyli opracowywanie pakietu badawczego „zaawansowane nauki ścisłe” co umożliwi podniesienie wydajności przemysłowej o ok. 5%. Obecnie zajęli się opracowaniem dot. budowy ulepszonych komputerów elektronicznych. Na froncie chińskim Amerykanie bombardują wraz z Polakami Huaihua (8.VI.), a Hefei zostaje zdobyte przez aliantów. Korpus gen. Barkwortha dociera bez przeszkód na wyżynę Yantai, a 3 korpusy australijskie pod Qingdao na Płw. Szantung.

Pakiet zaawansowanych nauk ścisłych opracowany, nowym obiektem badań technologia ulepszonych komputerów elektronicznych. ​

9 czerwca amerykański desant pod Szanghajem osiąga już gigantyczne rozmiary. Desantowało się blisko 100 różnych typów dywizji, z pancernymi włącznie. Oznacza, to że interwencja w Chinach może być krótsza niż przewidywano. Gen. Wei Lihuang próbuje się przebić pod Xuzhou ale napotyka aliancki opór głównie w postaci australijskich i brytyjskich dywizji. Sprzymierzeni wygrywają kolejne starcie pod Hefei, skąd wypierają gen. Hanga Xuelianga. Do Harbinu na północy wchodzą jednostki koreańskie (gen. Yu Hong-chul), które przejmują ten okręg w imieniu Dem. Rep. Chin.

Komunikat BBC z 10 czerwca:

(…)jak wynika z nasłuchu chińskiego radia Czungking Express, nadzwyczajne spotkanie Czang Kaj-Szeka z przedstawicielami komunistów (Zhu Te, Deng Xiaopeng) zakończyło się nad wyraz fatalnie. Komuniści nie umieli wytłumaczyć się z utraty przemysłowego Harbinu, a co więcej zostali aresztowani przez nacjonalistyczne bojówki. Przebywający pod Baoji przewodniczący chińskich komunistów Mao Tse-Tung został zatrzymany przez policję chińską i podczas przewożenia na przesłuchanie został prawdopodobnie skrytobójczo zamordowany, choć chińskie władze utrzymują że samochód uległ wypadkowi w którym zginęły wszystkie osoby. Czang Kaj-Szek zlikwidował tym samym komunistyczne władztwo w środkowych Chinach (…)

Harbin wzięty!


Czang Kaj-Szek rozprawił się z komunistami. Pozostałe resztki ich zwolenników złożyły broń, a przywódcy zostali zmuszeni do podpisania aktu o unifikacji ziem chińskich (9.VI.).​

10 czerwca Amerykanie podpisują z RP nową umowę handlową na dostawy stali i materiałów rzadkich. Podobny dokument podpisuje Belgia (stal). Zostaje zmodernizowany II dyon lotnictwa armijnego (samoloty PZL P-77 Łosoś). Węgrzy i Brytyjczycy dokonują kolejnych nalotów na Xiangfan i Czongking. 11 czerwca polscy inżynierowie działający w Stoczni Gdyńskiej oddają do użytku plany technologiczne najnowszego krążownika ciężkiego typu Sobieski. Rozpoczynają pracę nad pakietem dot. nowoczesnego krążownika ciężkiego. Naloty alianckie przybierają na sile, nad Xiangfan – Węgrzy, nad Czangszą – Amerykanie a nad Czengdu – Brytyjczycy. Pod Wuzhou w płd. Chinach nieudaje się powstrzymać chińskiego natarcia. Rosyjscy generałowie Krawełkin i Szermentczew nie są w stanie powstrzymać impetu tego natarcia. Australijczycy zdobywają Fuyang, ale wkrótce muszą się wycofać z powodu chińskiej ofensywy. Pod Xuzhou najprawdopodobniej doszło do dezercji oddziału gen. Wei Lihuanga, a dowódcę zamordowano. Dywizja jakby rozpłynęła się w powietrzu. Degrengolada chińskiej armii postępuje coraz bardziej.

Opracowanie modelu powojennego krążownika ciężkiego i początek prac nad stworzeniem planów technologicznych nowoczesnego krążownika ciężkiego.​

13 czerwca będzie przełomową datą w historii zmagań wojennych ludzkości. Oto bowiem kilka minut po północy czasu Greenwich dochodzi nad Czengdu k/Czongkingu do pierwszego użycia bomby atomowej na mieszkańców Ziemi. Brytyjskie rakiety Thor, z których jedna była uzbrojona w takową broń rozpętały totalne piekło w mieście. Burza ognia i fala uderzeniowa zniszczyły w 90% zabudowę Czengdu, a ofiar śmiertelnych jeszcze nikt nie jest w stanie obliczyć. Państwa nie biorące udziału w interwencji chińskiej, a ścisle neutralne (Szwecja, Dania) już zażadały wyjaśnień od Wielkiej Brytanii. W tym samym dniu dochodzi też do prawicowego zamachu stanu w Iraku, a na stanowisko premiera wchodzi Muzahim al-Bayyaji. Jego przewrót dokonany przy cichym poparciu króla Fajsala, może oznaczać radykalizację stosunków z Iranem czy Izraelem. Na froncie chińskim dochodzi do reorganizacji amerykańskich dywizji piechoty, które dzielą się na 3-4 grupy operacyjne i stopniowo będą kierowały się na front. Na Hankou pierwsze bomby spuszczają czechosłowackie bombowce.

Prawicowy zamach stanu w Iraku powrotem do destabilizacji na Bliskim Wschodzie?


Atomowa apokalipsa w Czengdu – 13.VI.1948.​

14 czerwca pod Tangszan docierają kolejne dwie dywizje koreańskiej piechoty (gen. Kim Shee Jen i gen. Paik Sun Yup). Brytyjczycy nie przestają bombardować konwencjonalnie tym razem Hankou wspólnie z lotnictwem czechosłowackim. Węgrzy, Amerykanie i Polacy również nie zaprzestają nalotów.

Sytuacja na froncie północnochińskim na 15 czerwca.


Sytuacja na froncie południowochińskim na 15 czerwca.​

W całym tym chaosie związanym z interwencją w Chinach – w Szwajcarii rozpoczynają się Piłkarskie Mistrzostwa Świata. Poniżej przedstawiam wyniki meczów rozegranych w okresie od 5 do 15 czerwca:

Grupa C
5.VI. - Szwajcaria-USA 1:1 (Rahner 15 - McNeill 79), Hiszpania-Urugwaj 2:3 (Espinoza 4, 77 (k) - Lopez 10, Suarez 34, 90); 9.VI. – Szwajcaria-Urugwaj 0:3 (Martinez 7, 70, 80), Hiszpania-USA 2:0 (Marquez 60, Espinoza 62); 13.VI. – Szwajcaria-Hiszpania 1:2 (Lichtenegger 30 - Marquez 39, Donato 45), USA-Urugwaj 1:4 (Baya 30 (k) - Masapo 15, 39, 47 (k), Lopez 89).

1.Urugwaj 6 pkt bramki 10-3; 2.Hiszpania 4 6-4, 3.Szwajcaria 1 2-6, 4.USA 1 2-7.

Grupa A
6.VI. – Finlandia-Turcja 0:0, Czechosłowacja-Brazylia 1:3 (Vojacek 40 - Carlos Alberto 20, Viciosa 34, 59); 10.VI. – Finlandia-Brazylia 0:5 (Luis Domingo 29, 34, 56, Carlos Alberto 35 (k), 80), Czechosłowacja-Turcja 2:1 (Majeranek 10, Vojtech 39 - Burhan 67); 14.VI. – Finlandia-Czechosłowacja 1:2 (Siminen 40 (k) - Mazlik 77, 79), Turcja-Brazylia 0:3 (Carlos Alberto 2, Caio 5, 60).

1.Brazylia 6 pkt bramki 11-1, 2.Czechosłowacja 4 5-5, 3.Turcja 1 1-5; 4.Finlandia 1 1-7.

Grupa B
7.VI. – Argentyna-Anglia 2:2 (Obanez 29, 67 - James 37, Gains 56), Polska-Filipiny 1:0 (Mierzejewski 40); 11.VI. – Anglia-Filipiny 2:0 (Quinn 10, Forbes 15), Argentyna-Polska 2:0 (Alejandro 23 (k), Obanez 89), 16.VI. – Argentyna-Filipiny, Polska-Anglia /wyniki jak i tabela po rozegraniu wszystkich meczów grupowych będzie podana w kolejnym odcinku/

Grupa D
8.VI. – Włochy-Paragwaj 2:0 (Pitoni 23, Greco 49), Węgry-RPA 4:0 (Nemeth 35, Gyorcsy 39, 47, 69); 12.VI. – Włochy-RPA 3:1 (Ricardoni 30, Monito 38 samobójcza, Mazzoli 79 - Johnson 57), Węgry-Paragwaj 3:0 (Gyorcsy 80, Havasy 89, 90), 15.VI. – Włochy-Węgry 1:2 (Mazzoli 1 - Jaeckl 6, Havasy 60), Paragwaj-RPA 1:1 (Clement 37 (k) - Michael 67).

1.Węgry 6 pkt bramki 9-1, 2.Włochy 4 6-3, 3.Paragwaj 1 1-6, 4.RPA 1 2-8.

 

POLSKA AAR

16-30 czerwca 1948

odcinek 257

The reactions
(Reakcje)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji

Wybuch brytyjskiej bomby atomowej w Czengdu spowodował daleko idące skutki w polityce międzynarodowej. Przede wszystkim użycie atomu wobec istot ludzkich bardzo oburzyło kraje skandynawskie, którym przewodziła Szwecja. Państwa te wystosowały oficjalny protest wobec używania „niehumanitarnej broni”, jakim to mianem zaczęto określać bombę atomową. Z państwami skandynawskimi solidaryzują się również kraje Beneluksu, nadbałtyckie (Litwa, Łotwa, Estonia) oraz Szwajcaria, Austria i Włochy. Francja, Hiszpania i Portugalia zajęły stanowisko wyczekujące, a kraje bałkańskie pozornie poparły użycie tej broni przez Wielką Brytanię. Na razie jednak przeważa myślenie pragmatyczne i żadne z protestujących krajów nie wycofuje się z OPD, na co zapewne liczył przewodniczący GPMG, Alfredo Stroessner. Skandynawia posunęła się o tyle dalej, że zapowiedziała bojkot brytyjskich produktów spożywczych i przemysłowych. Stany Zjednoczone nie zajęły do tej pory sprecyzowanego stanowiska, zasłaniając się ogólnikami i uważając cały szum wokół tej sprawy za dzieło GPMG. Postronni obserwatorzy uważąją, że USA mogą być niedługo w podobnej sytuacji, stąd ich powściągliwość. Stroessner w przemówieniu w Rio de Janeiro i powtórzonym w Buenos Aires, oskarżył wręcz kraje OPD, a w szczególności Wielką Brytanię o ludobójstwo pod płaszczykiem szlachetnej interwencji. Użył porównania do wojny japońsko-chińskiej i cierpień ludności chińskiej mordowanej w Nankinie i Szanghaju w latach 30-tych.

Stroessner: (…)państwa, które szczycą się ideałami demokracji, nie umiały odnaleźć złotego środka na wywalczenie trwałego pokoju w Azji Dalekowschodniej. Nadal zatem mamy niespokojnie w tym regionie świata, a niehumanitaryzm jaki serwuje nam Wielka Brytania świadczy o upadku Organizacji Paktu Demokratycznego. Upadku moralnym do reprezentowania kogokolwiek, gdy dokonuje się bezsensownej interwencji i okrutnej rzezi (…)

16 czerwca wojska australijskie rozpoczynają odwrót z wyżyny Jinan, zagrożeni przez nacierające liczne oddziały chińskiej piechoty, chcące zdobyć i utrzymać przyczółek na Płw. Szantung (Xu Yongchang). Brytyjczycy kontynuują naloty na Hankou, Węgrzy na Xiangfan, a Amerykanie na Czangszę. Naloty amerykańskie na Yan’an mają na celu uświadomienie chińskiemu społeczeństwu beznadziejność oporu. Dlatego zrzucane są liczne ulotki obrazujące aktualną linię frontu, porównanie sił zbrojnych Układu Bezpieczeństwa i Chin oraz duży napis „Wszelki opór jest bezcelowy. Pamiętajcie o swych rodzinach”. Czechosłowackie bombowce atakują z kolei Guilin na południu. Amerykański korpus pancerny gen. Hodgesa przegrywa starcie pod Hefei i Anqing z oddziałami marsz. Zhanga Xuelianga. Taki sam los czeka też nadchodzący belgijski oddział gen. Strydoncka. Amerykanie jednak nie dają za wygraną. Ich kolejny korpus pancerny (gen. Keyes) wdziera się na Płw. Szantung i prując w stronę zachodnią. Chińczycy z kolei nacierają na Fuyang (17.VI.) próbując rozciąć połączenie alianckie z enklawą Zhengzhou. Brytyjskie bombowce rozpoczynają operację nalotów na Taiyuan i Guilin. Polska flota bombowa pod dowództwem marsz. Rayskiego uczestniczy nadal w atakach na chińskie dywizje pod Huaihua. Na południu zdaje się, że Chińczycy nic nie stracili ze swojego impetu. Wciąż atakują demokratów pod Wuzhou i Zhuzhou. Węgrzy i Brytyjczycy 18 czerwca dokonują nowych nalotów na Datong i Pekin. Dzień później fala bombardowań sprzymierzonych wciąż się wzmaga. Amerykanie atakują Hohhot, Czechosłowacy Taiyuan, a Brytyjczycy ważny ośrodek przemysłowy pod Lanzhou. II bitwa pod Anqing toczona przy jeszcze większym udziale amerykańskich dywizji piechoty i czołgów oraz współudziale dywizji demokratów (gen. von Appel) kończy się zwycięstwem sprzymierzonych.

Przełamanie pod Anqing – 19.VI.1948.​

20 czerwca pod Hefei pojawia się kilkanaście amerykańskich dywizji piechoty, które ostatecznie doprowadzają do zwycięstwa w bitwie pod Anqing. Amerykańskie, brytyjskie i czechosłowackie lotnictwo wzmaga naloty bombowe na Lanzhou. 21 czerwca polski marszałek lotn. Rayski zmienia dyrektywy dotyczące operacji bombowych i uderza na atakującą Fuyang chińską dywizję gen. Yu Jishi. Polacy otrzymują też wsparcie ze strony australijskiego dywizjonu bombowego (gen. Cobbygen). W kraju zmodernizowano kolejną dywizję piechoty (Korpus Królewiecki gen. Kukiela) do wzoru 47. Brytyjczycy dokonują nalotów na Czongking.

Naloty polskich bombowców na chińskie pozycje pod Xinyang.


Modernizacja dywizji piechoty pod Królewcem.​

22 czerwiec przynosi zdobycie Fuyang przez amerykański korpus pancerny gen. Keyesa. Również pod Kaifeng i pod Jinan znajdują się alianckie dywizje. Udało się ostatecznie zniwelować niebezpieczeństwo przełamania frontu na Płw. Szantung. Amerykanie kierują swoje dywizje w kierunku północno-zachodnim. Wzmagają się ataki lotnictwa sprzymierzonych (Yan’an, Guilin, Guiyang). 24 czerwca do bombardowań przystępuje belgijski dywizjon bombowy gen. Woutersa, a pod Anqing docierają i wzmacniają obronę 3 amerykańskie dywizje piechoty (gen. Hubner, gen. Hardy). Polska do tego czasu podpisuje szereg umów o znaczeniu strategicznym. Uzyskane niedawno plany dot. krążownika i zaawansowanych nauk ścisłych zostają sprzedane Czechosłowacji (za materiały rzadkie), dla państw nadbałtyckich (za gotówkę, stal i ropę), jak również Belgii i Izraelowi (wymiana na dostawy węgla). Podpisano umowy także z Dem. Rep. Chin i RFN. Od Australii zakupiono plany budowy nowoczesnego ciężkiego krążownika.

Umowa dyplomatyczna z Australią – 19.VI.


Umowa dyplomatyczna z Czechosłowacją – 22.VI.​

Końcówka czerwca upływa sprzymierzonym na organizowaniu nalotów dywanowych na chińskie miasta i ośrodki przemysłowe (Guiyang, Guilin – 25.VI., Yan’an, Guilin – 26.VI., Yan’an, Guiyang, Czungking – 27.VI., Huaihua, Yan’an, Guilin – 28.VI.). 26 czerwca pod Fuyang dociera 5 amerykańskich dywizji piechoty, a w tym samym czasie jednostki koreańskie na służbie demokratów zajmują bez walki ogromne połacie dawnego władztwa Mandżukuo. Pada Heihe i Jiamusi, a Koreańczycy docierają do granicznej rzeki Amur. 27 czerwca polskie dywizjony bombowe ostatecznie eliminują z walki Xinbian Di’148 Shi (dywizję piechoty) pod Xinyang. Dzień później Chińczycy zatrzymują ofensywę na południu, rosyjski gen. Krawełkin powstrzymuje atak wojsk Czang Kaj-Szeka pod Wuzhou. Kolejna wielka bitwa pod Hankou kończy się zwycięstwem sprzymierzonych, siłom chińskim marsz. Zhanga Xuelianga nie udało się zniweczyć alianckiej ofensywy w środku Chin. 29 czerwca kolejny koreański korpus piechoty odnosi zwycięstwo w Mandżurii, zajmując Cycyhar. Kontynuowany jest marsz na Mohe, ostatnie duże miasto nie znajdujące się pod kontrolą aliantów w tym regionie.

Sukcesy wojsk koreańskich w Mandżurii (przed zajęciem Cycyharu).


Ofensywa na Hankou – 27-29.VI.1948.​

Wojska chińskie będące na południu dostrzegają niebezpieczeństwo przerwania frontu na północy (gen. He Yingqin) i zmierzają w kierunku północnym, aby temu zapobiec. Tak kończy się gorący czerwiec 1948 roku na froncie w Chinach.

Wojny i zagrożenia pokoju – czerwiec 1948​

​

-wojna sinkiańsko-chińska – ofensywa aliancka na froncie z Chinami oraz upadek władzy Mao zdaje się działać na korzyść utrzymania niepodległości Sinciangu-Ujgur. Prowadzone są również negocjacje z Afganistanem, którego dywizje mogą się bardzo przydać w końcowej fazie wojny z reżimem Czang Kaj-Szeka.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybet ukryty w Himalajach odlicza już dni do operacji mogącej odmienić losy tej wojny. Przede wszystkim liczy na działania alianckie, które wyczerpią siły obrońców chińskich, a wtedy wraz z Sinciangiem dokona się rozbiór ostatniego sojusznika Czanga – Xibei San Ma.

-wojna junnańsko-chińska – Chińczykom nie udał się marsz na Kunming, stolicę Junnanu, zatrzymany po paru tygodniach. Junnan ma najlepszą okazję ku temu, aby uzyskać żyzne ziemie chińskie po zakończeniu interwencji OPD w Chinach. Na razie jednak nieśmiało się wspomina o nabytkach.

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – Japonia nie zamierza doprowadzić do próby desantu na chińskim terytorium, zdając sobie sprawę z tego, że gros zdobyczy przypadnie właśnie USA i Wielkiej Brytanii. Bojąc się realnego opanowania Chin przez Stany Zjednoczone i naruszenia równowagi w regionie, próbuje temu przeciwdziałać, zakłócając badania naukowe w tym kraju. Bezskutecznie.

Japonia boi się amerykańskich wpływów w Azji.​

-wojna sowiecko-japońska – Sowieci próbują nieco kontratakować japońskie posunięcia na morzu, jednakże brak silnej floty niweczy znacznie większe ofensywy niż to było planowane. Dominują obecnie działania lotnicze.

-kryzys francusko-włoski – Kraje Unii Francuskiej wysuwają pewne roszczenia terytorialne względem Libii, która co prawda jest niepodległym państwem i na dodatek w silnym sojuszu, jednakże na to państwo chrapkę mają również Włosi, wszak Libia była ich kolonią przez około trzydzieści lat. Próba dokonania dywersji w jednym z francuskich zakładów zbrojeniowych kończy się jednak fiaskiem, a zapowiada kłopoty.​

Londyn, 28 czerwiec

Gabinet premiera Churchilla.

Churchill: (…) jak wynika z naszych raportów, chińskie miasto Czengde zostało zmiecione z powierzchni ziemi. A ofiary liczone są w dziesiątkach tysięcy. Dostajemy pytania od państw skandynawskich, w jakim celu uczyniliśmy krzywdę narodowi chińskiemu, tylko, że ja mogę odpowiedzieć pytaniem na pytanie: dlaczego Chiny są w stanie wojny prawie z wszystkimi sąsiadami? Czy to nie prawda, że władza Czanga jest represyjna?

Marsz. Sikorski: Polacy będą stać po stronie Wielkiej Brytanii obojętnie co się wydarzy, Panie Premierze. Myślę, że czas interwencji w Chinach, a właściwie jej zakończenie można teraz łatwo określić.

Churchill: Panie marszałku, nie wątpię w polską pomoc. Ale presja Skandynawii, pretensje Stroessnera sprawiają, że moja pozycja zaczyna się chwiać. Nie chce być złym prorokiem, ale może będzie tak, że od przyszłego naród brytyjski i amerykański będzie rządzony przez inne osoby.

Marsz. Sikorski: Moim zdaniem Stroessner jest podjudzany przez Stalina, który najpierw chce wyrwać kraje nadbałtyckie z objęć OPD, a później z Układu Bezpieczeństwa, by stały się bezbronne i stanowiły łatwą zdobycz.

Churchill: I to będzie najlepszy argument ku temu aby zlikwidować komunizm na Wschodzie, ale nie chciałbym za daleko wybiegać w przyszłość.

Marsz. Sikorski: Wojna z Sowietami byłaby bardzo wyczerpująca i praktycznie nieopłacalna. Może powinniśmy liczyć bardziej na przewrót?

Churchill: Chyba tylko po śmierci Stalina, bo otrzymałem niedawno informację wywiadowczą, że kolejna czystka w armii zatacza coraz szersze kręgi (…)

Poniżej przedstawiam wyniki meczów Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej w Szwajcarii rozegranych w okresie od 16 do 25 czerwca:

Grupa B
16.VI. – Argentyna-Filipiny 7:0 (Pedroso 4, 9, Ramirez 18, 25 (k), Emiliano 30, Qanao 49, Vera 86), Polska-Anglia 1:1 (Liberadzki 58 – Quinn 40).

1.Argentyna 7 pkt bramki 11-2; 2.Anglia 4 5-3, 3.Polska 3 2-3, 4.Filipiny 0 0-10.

1/4 finału:

17.VI. – Czechosłowacja-Argentyna 1:2 (1:0)
(Havarnik 39 – Obanez 48, Micsir 89 sam.)

17.VI. – Brazylia-Anglia 2:1 (0:0)
(Carlos Alberto 69, 76 – Johnson 85)

18.VI. – Hiszpania-Węgry 1:3 (0:3)
(Ricardo 49 – Gyorcsy 4, 7 (k), 19)

18.VI. – Urugwaj-Włochy 0:1 (0:0)
(Schellenger 66)

1/2 finału

21.VI. – Argentyna-Brazylia 2:3 (2:2)
(Ira 39, 44 (k) – Fernao 23, 40 (k), Viciosa 70)

22.VI. – Węgry-Włochy 3:1 (0:1)
(Nemeth 50, 80, Hacs 87 – Greco 2)

Mecz o 3 miejsce

24.VI. – Argentyna-Włochy 2:1 (1:1)
(Obanez 34, 49 – Guglio 30)

Finał

25.VI. – Węgry-Brazylia 2:1 (1:0)
(Gyorcsy 19, Csak 67 – Carlos Alberto 59)

1. Węgry 2. Brazylia 3. Argentyna 4. Włochy

Tytuł mistrza świata przypadł po raz pierwszy drużynie Węgier. Kolejne mistrzostwa świata zorganizuje w 1952 roku Meksyk.

 

POLSKA AAR

1-15 lipca 1948

odcinek 258

The French intrigue
(Francuska intryga)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji

Wojska sprzymierzonych postępują coraz głębiej w terytorium Nacjonalistycznych Chin. Spora w tym zasługa amerykańskich i australijskich posiłków, które nie tyle uratowały Szanghaj i Nankin, ale również Dem. Rep. Chin. Ocalenie tego kraju to na razie jedyny plus całej interwencji, pomijając oczywiście zagadkową śmierć Mao Tse-Tunga, który tak naprawdę za bardzo przeszkadzał Czang Kaj-Szekowi w rozwijaniu jego wizji. Wielki minus to jak do tej pory nieocenione dotychczas straty ludzkie podczas ataku jądrowego w Czengdu, bo trudno wierzyć nacjonalistycznej propagandzie, która wszem i wobec ogłosiła, że zginęło tam 1,5 miliona obywateli. Na wycenienie i przedstawienie raportu przyjdzie jeszcze czas po zakończeniu działań zbrojnych w Chinach. Indie i Iran szukają nowych sojuszników po odejściu od nich Afganistanu, pierwsze rozmowy są prowadzone z Etiopią oraz z Birmą, mimo, że ta jest już w Unii Indochińskiej. Doszło też do głębszego dialogu irańsko-tureckiego. Pakistan z kolei usilnie stara się namówić Afganistan do wsparcia Paktu Nowej Azji i udziału w łupach zdobytych na Xibei San Ma. Rozmowy z Afganistanem prowadzą też oddzielnie Sinciang i Tybet.

Między 30 czerwcem a 1 lipca 1948 roku flota bombowa RP marsz. Rayskiego wznowiła naloty na chińskie dywizje pod Xinyangiem. Doszło tam do eliminacji kolejnej jednostki (Xinbian Di’185 Shi gen. Yu Jishi). Polskim bombowcom pomogły w tym zadaniu również australijskie samoloty. Alianci znajdujący się w Hefei i zmierzający w stronę Hankou okrążyli i zapewne zniszczyli 3 chińskie dywizje gen. Sun Lianzhonga, gdyż zaginął wszelki po nich słuch. Być może też żołnierze z tych formacji po prostu zdezertowali. Pierwsza połowa lipca stoi pod znakiem nasilających się bombardowań. Węgierskie bombowce atakują przeważnie infrastrukturę wroga (Guilin), natomiast Czechosłowacy pod Lanzhou dokonują nalotu strategicznego. Amerykanie w nietypowej roli pod Zunyi, zrzucili tam ulotki propagandowe i skłaniające do kapitulacji.

Zniszczenie kolejnej chińskiej dywizji piechoty przez polskie siły bombowe.​

Pod Jiujiang, już na terenie Dem. Rep. Chin dochodzą pierwsze posiłki sprzymierzonych. Przede wszystkim powraca korpus gen. von Appela oraz Li Zongrena, a pojawia się nowozelandzka dywizja piechoty gen. Barrowclougha oraz 3 amerykańskie korpusy piechoty (gen. Kubena, gen. Griswold). 1 lipca pod Szanghajem desantują się kolejne posiłki sprzymierzonych (2 dywizje kanadyjskie gen. Melville’a i Lawsona; 4 dywizje australijskie gen. Godfreya, Bennetta, Sandovera i Lavaracka). Korpus niemieckiego gen. Hoffmanna dotarł do Hengyang, gdzie z powodzeniem odpiera ataki nacjonalistów. Marsz. Rayski po zniszczeniu korpusu gen. Yu Jishi przez pewien czas skupia swoje ataki na Huaihua, gdzie znajdują się 2 dywizje gen. Liao Yunzhou. Jak wynika z polskiego wywiadu, Brytyjczycy wykorzystali podczas interwencji w Chinach cały arsenał rakiet dalekiego zasięgu Thor (V2), w ich ręku pozostały jeszcze rakiety bliskiego zasięgu (V1), które być może będą użyte gdy front się zbliży do Czungkingu. Pod Baranowiczami w Polsce zmodernizowano kolejną dywizję piechoty, tym razem Korpus Poznański gen. Mossora. Amerykanie dokonują strategicznego nalotu na Guilin, a Węgrzy bombardują infrastrukturę Czangsza.

Modernizacja piechoty do wz. ’47.​

2 lipca zakończyła swoją ważność umowa handlowa ze Stanami Zjednoczonymi, dotycząca nabywania stali, ropy i materiałów rzadkich. Dzień też przejdzie również do historii jako zmiany ekipy rządzącej w Finlandii. Wybory prezydenckie wygrywa mało znany kandydat socjalistów, Juho Kusti Paasikivi, a nowym premierem zostaje Karl August Fagerholm. Czyżby Finlandia szukała zbliżenia z ZSRR, mając na uwadze ich pretensje do Karelii? Być może. 3 lipca amerykańskie dywizje wkraczają na terytorium Dem. Rep. Chin w sile 3 dywizji (korpusy gen. Johnsona i Palmera). W ich zasięgu są terytoria wokół Nanchangu i Shangrao. Nasilają się ataki na Czangszę, gdzie przebywa kilkanaście dywizji chińskich. Okolica ta jest często bombardowana przez węgierskie i amerykańskie samoloty. Marszałek Xu Yongchang wraz ze swoimi 11 dywizjami usiłuje się przebić z Czangszy do Wuchangu, ale alianci mu w tym skutecznie przeszkadzają. Inny chiński dowódca gen. Zhou Qingxiang próbuje kontrnatarcia na Yucheng i wyprowadzenia ofensywy na Płw. Szantung, gdzie stacjonują amerykańsko-australijskie oddziały interwencyjne. Czechosłowacy rozpoczęli bombardowanie kilku lotnisk pod Pekinem. 4 lipca Polska podpisuje nową umowę o sprzedaży stali przez Ukrainę. Ten sam dzień to apogeum alianckich nalotów. Pekin, Czangsza i Huaihua to miejsca, gdzie wróg poniósł największe straty. Polski wywiad zagraniczny odnowił swoje kontakty w Libanie, gdzie już po raz kolejny doszło do wsypy.

Zwycięstwo lewicy w wyborach w Finlandii dobrze wróży stosunkom z ZSRR.


Polski szpieg w Bejrucie. ​

5 lipca pod Szanghajem desantuje się australijska kawaleria pod dowództwem gen. Mackaya. Być może zostanie użyta do działań na froncie południowym, gdzie jest najciężej. Polskie bombowce rozpoczęły operację nalotów na Hankou, gdzie jednak odnalazł się gen. Sun Lianzhong, ale dni istnienia jego korpusów są już policzone. Węgrzy i Amerykanie atakują Czangszę z powietrza niszcząc infrastrukturę i fabryki, Brytyjczycy dokonują głębokiego nalotu za linią frontu pod Golmud, a Czechosłowacy niszczą kolejne lotniska pod Pekinem. Chińczycy zbierają siły pod Anyang, gdzie jeszcze nie ma wprawdzie sporych sił alianckich ale „komitet powitalny” złożony z 2 silnych korpusów gen. Wen Qianga powinien zatrzymać ich na dłużej. Polscy naukowcy 6 lipca zakończyli prace nad projektem zaawansowanego myśliwca eskortowego, który przejdzie teraz próby pilotażowe, a zajmować się będą teraz opracowaniem dokumentu poświęconego technologii budowy zaawansowanego samolotu bezpośredniego wsparcia roboczo określonego jako PZL P-100 Tukan. W tym samym dniu zawarto też umowę z RFN, dzięki której za węgiel i stal uzyskano plany dot. nowoczesnej artylerii przeciwpancernej.

Bombardowanie pozycji wroga pod Hankou.


Prace nad zaawansowanym samolotem szturmowym.


Umowa z RFN z 6 lipca.​

7 lipca ostatni skrawek oporu nacjonalistów w Mandżurii zostaje zdobyty. Miasto Mohe wpada w ręce korpusu koreańskiego, będącego pod rozkazami demokratów. Czechosłowacy rozpoczęli bombardowania Hankou, Węgrzy i Amerykanie kontynuują niszczące naloty na Czangszę, a Brytyjczycy również dokonali strategicznego nalotu. Tym razem na Hankou. 8 lipca przynosi niespodziewaną innowację polityczną. Otóż występujący na sesji OPD w Bostonie, prezydent i jednocześnie marsz. Francji, Giraud oskarża ZSRR o okrutne obchodzenie się z jeńcami japońskimi pochwyconymi podczas niedawnej wojny, a także o prześladowania ludności kaukaskiej. Niektóre kraje demokracji (Hiszpania, Portugalia) podtrzymują ten apel i słuchając głosu Giraud, który doradza interwencję podobną do tej w Chinach wyrażają wstępnie swoje zdanie na ten temat. Mimo wszystko, lepiej się zgodzić na parę lat szumu niż całe dziesięciolecia niepewności – słyszy się w kuluarach. Jak będzie, nie wiadomo, wszystko zależy od RB OPD. Na froncie chińskim marsz. Tang Shengzhi zmusza do odwrotu z Wuchang, amerykański korpus piechoty. Bombowce amerykańskie po raz kolejny przeorywują bombami Huaihua, a węgierskie Czangszę. Brytyjczycy lecą nad Taiyuan. 9 lipca Polska podpisuje kolejną umowę z Ukrainą o stali, a lotnicy Rayskiego niszczą kolejną dywizję chińską pod Hankou. Amerykański korpus piechoty gen. Erskine’a zdobywa Yucheng na północy i odpiera ofensywę nacjonalistów. Gen. von Appel pod Wuchangiem walczy z Chińczykami, próbując powstrzymać ich napór. Brytyjczycy wzmacniają naloty pod Taiyuan, węgierskie bombowce atakują pod Shaoyang, a Amerykanie dokonują masakry chińskich oddziałów pod Czangszą. Czungking również nie unika brytyjskich bomb. 10 lipca marsz. Rayski podejmuje decyzję o zaatakowaniu kolejnych dwóch dywizji chińskich nacjonalistów (gen. Wang Jingjin) pod Hankou. Na Pekin spadają pierwsze bomby amerykańskie. Taiyuan, Huaihua i Czungking stają się powoli wymarłymi miastami.

Francuski apel na sesji OPD odniósł skutek.


I bitwa pod Wuchang – przegrana Amerykanów.​

11 lipca pod Hefei docierają aż 24 dywizje alianckie, z których gros udaje się w stronę arcyważnego Hankou, którego opanowanie sprawi, że sprzymierzeni uzyskają kontrolę nad centrum Chin. Pod Xiangfan polska flota bombowa atakuje siedemnaście dywizji wroga (marsz. Zhang Xueliang), ale z racji ilości jednostek, nie wyrządza wielkich szkód. Kolejne, trzecie już starcie pod Wuchang kończy się zwycięstwem dwóch australijskich korpusów piechoty. Pod Anyang przegrały również chińskie dywizje gen. Liao Yunze z racji pojawienia się tam wojsk australijsko-kanadyjskich i amer. korpusu piechoty gen. Clarka. Lotniska pekińskie stają się znowu celem ataku amerykańskiego, a miasto Shaoyang – węgierskiego. Pod Yucheng dociera dywizja pancerna gen. Keyesa, dzięki temu wzrastają szanse na przeprowadzenia ofensywy na Tianjin również z kierunku Tangszanu, gdzie zmierza 10 dywizji koreańskich pod rozkazami demokratów. W Polsce dokonuje się kolejna modernizacja jednostki piechoty (13. Dywizja Piechoty – Korpus Szczeciński marsz. Sikorskiego). Dwie amerykańskie dywizje (gen. Johnson, Palmer) udają się w stronę Zhuzhou, aby zająć lepsze pozycje obronne wobec spodziewanego kontruderzenia wojsk nacjonalistów. Wzmacniają się naloty na ważne centrum przemysłowe – Lanzhou (lotnictwo brytyjskie i czechosłowackie). Węgrzy bombardują infrastrukturę wroga pod Huaihua, gdzie znajduje się m.in. baza lotnicza. 13 lipca dokonuje się przełom w wojnie, alianci zdobywają Hankou i odpierają kontratak chiński. IV bitwa pod Wuzhou kończy się również zwycięstwem sprzymierzonych, a wielkie słowa uznania należą się belgijskiemu korpusowi gen. Strydoncka. 14 lipca rozpoczyna się ofensywa aliancka na Czangszę z udziałem Amerykanów, korpusu gen. Vorbrugga i innych dywizji demokratów. Marsz. Tang Shengzhi musi się wycofać. Ostatnie dni pierwszej połowy lipca to bombardowania Yan’an i Xi’an (Amerykanie), Guilin (Czechosłowacy) oraz Shaoyang i Huaihua (Węgrzy).

Front w Chinach – część północna: stan na 15 lipca (walki zakończone).


Front w Chinach – część południowa: stan na 15 lipca.​

Warszawa, 10 lipca;

Gabinet premiera.

Mikołajczyk: (…)Brytyjczycy nieśmiało wspominają o udziale polskiego żołnierza na froncie chińskim, chodzi oczywiście o dywizję, bądź milicję.

Marsz. Sikorski: Churchill jest wyraźnie zaniepokojony skandynawskim ostracyzmem, szuka wiernych sojuszników w razie czego.

Mikołajczyk: Na razie odpowiedziałem wymijająco, myslę, że siły porządkowe możemy wysłać, ale na pewno nie na bój, wystarczy flota bombowa Rayskiego.

Marsz. Sikorski: Amerykanie i Australijczycy odwalają spory kawałek roboty w Chinach za demokratów, ciekaw jestem na ile będą życzliwi i oddadzą im np. okręg szanghajski.

Mikołajczyk: Muszą. Inaczej OPD nie będzie patrzyła na nich łaskawym okiem.

Marsz. Sikorski: Jak nic widzę jeszcze międzynarodowe arbitraże i skargi demokratów na amerykańsko-brytyjskich wyzwolicieli.

Mikołajczyk: Myślę jednak inaczej. Nie będzie tak żle. Jeżeli interwencja się powiedzie, kolejnym etapem są Sowieci.

Marsz. Sikorski: Giraud może spać spokojnie. Sowieci na pierwsze danie łykną Ukraińców, a na drugie nas z racji przewagi militarnej. Nie damy się w to wrobić. Myślę, że chodzi tu o coś zupełnie innego.

Mikołajczyk: Mianowicie?

Marsz. Sikorski: Chce pchnąć na nas Sowietów, by samemu rozpocząć porządki w Afryce Północnej nieniepokojony przez nikogo(…)

 

POLSKA AAR

16-31 lipca 1948

odcinek 259

The neverending fight
(Niekończąca się walka)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji

Wojska sprzymierzonych coraz głębiej w Chinach, a konkurencyjna organizacja w stosunku do OPD, Grupa Porozumienia z Mato Grosso stara się wpływać na kraje skandynawskie, szczególnie na Szwecję, aby za pośrednictwem swoich dyplomatów przerwać konflikt w Chinach. Stroessner chce w ten sposób osłabić OPD, a co za tym idzie doprowadzić do jej rozpadu. Wykorzystuje nawet niedawne wystąpienie Giraud, do oskarżenia Francji o nawrót bonapartyzmu i nieuzasadnioną agresję w stosunkach dyplomatycznych względem ZSRR. Kraje skupione w Pakcie Nowej Azji i jednocześnie walczące z Chinami są już przygotowane na ewentualne przejęcie ziem Xibei San Ma. W posiadaniu Chińczyków są jeszcze cztery duże centra przemysłowe: Xi’an, Lanzhou, Pekin i Czongking. Utrata tych miast spowoduje rychłe załamanie się reżimu Czang Kaj-Szeka. Stroessner zaproponował już chińskiemu przywódcy w razie niepowodzenia w utrzymaniu władzy azyl polityczny w jednym z krajów GPMG. W krajach Ameryki Południowej zostaje wydana broszura pt. „Jak Brytyjczycy w Chinach wojowali”, w której przedstawione są przerażające skutki użycia bomby atomowej na Czengde oraz charakterystyki głównych przywódców państw uczestniczących w interwencji. Prezydent USA, Alf Landon ostrzega kraje GPMG przed nieuleganiem antybrytyjskiej fobii i zwraca uwagę na pogwałcenie wolności druku i zaostrzenie cenzury w Argentynie i Brazylii. Opozycja we wspomnianych krajach siedzi albo w więzieniach albo jest fizycznie eliminowana.

16 lipca Brytyjczycy zrzucają nad Xi’an ulotki propagandowe, nawołujące do poddania się i zaprzestania bezsensownego oporu. Pod Szanghajem desantuje się australijska dywizja piechoty gen. Windeyera, a polska flota bombowa marsz. Rayskiego dokonuje kolejnych nalotów na 17 dywizji marsz. Zhanga Xuelianga pod Xiangfan. Z Qujing pod granicą z Junnanem wyrusza gros dywizji (18-21) gen. Feng Yuxianga. Ich celem jest zatrzymać aliancką ofensywę spod Hankou. Węgierskie bombowce niszczą infrastrukturę pod Ankang, a Amerykanie dokonują nalotu strategicznego pod Huaihua.

Polskie bombowce nad niebem Xiangfan.​

17 lipca pod Szanghajem zostaje wyokrętowana kolejna belgijska dywizja piechoty (gen. Daufresne de la Chevalerie), a Amerykanie desantują się w liczbie kolejnych trzech dywizji (gen. Bradley, Doe, Gallagher). Brytyjczycy przetransportowują aż osiem dywizjonów latających bomb V1 na lotnisko pod Nanchang na terytorium Dem. Rep. Chin blisko linii frontu. Węgrzy notorycznie i systematycznie dokonują nalotów na Ankang (17-22.VII.). 18 lipca bombowce Rayskiego bombardują już nowy cel, a mianowicie wycofujące się dywizje chińskie pod Huaihua. Na Pekin spadają amerykańskie bomby, niszcząc dopiero co odbudowane fabryki. Dzień później pod Kalgan zrzucają ulotki. Brytyjskie lotnictwo bombowe dokonuje nalotu strategicznego pog Guiyang, a marsz. Rayski i jego samoloty niszczą jedną z chińskich dywizji pod Huaihua (Guangdong Baoantui gen. Zhang Gana).

Anihilacja kolejnej chińskiej dywizji piechoty – Huaihua (19-20.VII.).


Umowa polsko-amerykańska z 19 lipca.​

Począwszy od 20 lipca trwa przegrupowanie sił amerykańsko-australijskich z Kaifeng przez Fuyang w kierunku Hankou i rozpoczęcie w ten sposób ofensywy, której celem jest zdobycie Czongkingu. Wciąż trwa akcja bombardowania ulotkami, kolejnym miastem „informowanym” o przebiegu frontu jest Shijiazhuang. Pod Szanghajem desantuje się kolejna dywizja sprzymierzonych. Jest nią australijska dywizja gen. Herringa, a w drodze są następne jednostki (13 amerykańskich dyw. piech. i jedna dyw. zmot.). Amerykanie kolejny raz bombardują Pekin. 21 lipca pod Tangszan na północy Chin (tam gdzie znajduje się 18 dywizji sprzymierzonych) dochodzą trzy kolejne dywizje piechoty koreańskiej, będącej pod rozkazami demokratów. Teraz będzie już możliwe uderzenie na Tianjin i połączenie dwóch alianckich frontów w Chinach. Póki co zrzucane są tam ulotki. Naloty na Pekin i Czongking w wykonaniu Amerykanów i Brytyjczyków wywołują duże zniszczenia. Korpus pancerny gen. Keyesa zdobywa miasto Handan na południe od Pekinu, czym jednocześnie prowokuje aliantów do rozpoczęcia natarcia na Tianjin z udziałem 26 dywizji alianckich spod Tangszan (gen. Montgomery, Chi Chun-Chung, Chae Byong-Duk). Wróg ucieka w popłochu pod pozycje k/Pekinu. Brytyjczycy dokonują dwukrotnych nalotów na Czongking.

Bitwa pod Tianjin – 21/22.VII.​

W Polsce już niewiele brakuje do pełnej modernizacji sił zbrojnych do wzoru ‘47. Pod Łunińcem zostaje zmodernizowana w pełni Dywizja Piechoty im. Bohaterów Westerplatte, będąca w składzie 1. Korpusu Polskiego (gen. Burchardt-Bukacki). Do zakończenia procesu modernizowania pozostały jeszcze 3 dywizje piechoty.

Kolejna zmodernizowana jednostka.​

23 lipca pada Tianjin (koreański korpus piechoty gen. Chi Chun Chunga), a wraz ze zdobyciem miasta nacjonaliści zostają odcięci od morza i wszelkich dostaw krajów GPMG, które zapewne im pomagają. Na Guilin spadają amerykańskie bomby zapalające. Już 24 lipca dochodzi do ofensywy wojsk amerykańskich (korpus pancerny gen. Keyesa) w kierunku na Shijiazhuang na południe od Pekinu. W ataku biorą także udział jednostki amerykańsko-australijskie będące pod Yuchengiem. Węgierskie bombowce rozpoczynają falę nalotów na infrastrukturę w prowincji Fuling. Po zdobyciu Tianjinu, koreańskie dywizje przeszły pod dowództwo brytyjskie, a część powraca do domu. Pod Szanghajem desantowało się blisko trzydzieści amerykańskich dywizji piechoty. 25 lipca polskie bombowce rozpoczęły naloty na kilka chińskich jednostek piechoty wycofujących się spod Czangszy (gen. Ye Cheng). Miasto te wchodzi w posiadanie aliantów jeszcze tego samego dnia po południu. Inny chiński korpus piechoty (gen. Liao Yunze) zostaje zmuszony do wycofania się spod Anyangu na północy Chin. Niemiecki korpus gen. Vorbrugga, służący pod rozkazami demokratów wyrusza w stronę Czangszy, aby wzmocnić obronę tego terenu. Amerykanie dokonują strategicznego nalotu na Yan’an. 26 lipca na Tianjin po odejściu wojsk koreańskich wyruszają wojska brytyjskie pod ogólnym dowództwem gen. Montgomery’ego. Czechosłowackie lotnictwo niszczy lotniska pod Pekinem, Amerykanie bombardują Xi’an, a Węgrzy – Czongking. Polskie bombowce po zdobyciu Czangszy przez sprzymierzonych kierują się nad Huaihua, gdzie bombardują chińskie dywizje gen. He Jifenga. Australijczycy w liczbie 4 dywizji desantują się pod Szanghajem. Pod Handan dociera kolejna amerykańska dywizja piechoty, która wspiera korpus pancerny gen. Keyesa w natarciu na Shijiazhuang. Polska podpisuje kolejną umowę z USA tym razem na dostawy ropy naftowej. Od 27 lipca węgierskie lotnictwo bezustannie bombarduje Fuling i okolice. 28 lipca pod Tianjin dochodzą kolejne jednostki alianckie (gen. Watson, Chae Byong Duk), które już niedługo będą użyte do ofensywy na Baoding i Pekin. Nowozelandzki korpus piechoty zasila siły interwencyjne aliantów w Chinach, desantując się pod Szanghajem. 29 lipca główne siły gen. Montgomery’ego docierają pod Tianjin, a jednocześnie korpus gen. Erskine’a plus posiłki australijskie zdobywają Shijiazhuang. Rozpoczyna się bój o Baoding i w konsekwencji natarcia również o Pekin. Chińczycy pod dowództwem gen. Huang Yongana muszą ulec przewadze. Czechosłowacy dokonują nalotów na przemysłowe miasto Lanzhou. 30 lipca amerykańskie i jednostki Dem. Rep. Chin (gen. Barnes i Vorbrugg) uderzają na Chińczyków pod Czangde i zmuszają ich do odwrotu. Lipiec okazuje się miesiącem przełomu w czasie tej interwencji.

Ofensywa na Czangde – 30/31.VII.


Front w Chinach – część północna (stan na koniec lipca).


Front w Chinach – część południowa (stan na koniec lipca). ​

Wojny i zagrożenia pokoju – lipiec 1948​

-wojna sinkiańsko-chińska – Sinkiang zajęty rokowaniami z Afganistanem w sprawie przyłączenia się tego państwa do Paktu Nowej Azji nie zauważa rosnącej przewagi alianckiej w Chinach. Czy zatem rozbiór Xibei San Ma będzie możliwy do spełnienia?

-wojna tybetańsko-chińska – mieszkańcy Tybetu pragną już pokoju, jak wynika z ostatnich demonstracji, nawet bez żadnych nabytków, mimo, że wróg słabnie z każdym dniem. Jednakże wojska tybetańskie wciąż są utrzymywane w pełnej gotowości obronnej.

-wojna junnańsko-chińska – Junnan wybitnie ucieszył się z wycofania się wojsk chińskich z prowincji Qujing, która sąsiadowała z Kunmingiem czyli prowincją stołeczną. Liczy nie tylko na odzyskanie ziem utraconych podczas wojny z Czang Kaj-Szekiem, ale i na nabytki kosztem nacjonalistów, czym może niedługo wejść w konflikt z Dem. Rep. Chin.

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – japońskie bombowce strategiczne i taktyczne niemalże codziennie bombardują dywizje chińskich maruderów, zmuszając ich do wycofania głęboko w głąb terytorium kraju. Jako, że wojska japońskie nie mogą już dokonać desantu (Tianjin zajęli alianci), pozostaje im tylko taka forma walki z wrogiem.

-wojna sowiecko-japońska – względny spokój po obydwu stronach barykady. Sowieckie okręty podwodne po ostatnich stratach nie wychylają nosa z bazy we Władywostoku, a Japonia zajęta jest jeszcze w dużym stopniu wojną z Chinami.

Brześć n/Bugiem, 29 lipca;

Manewry jednostek polskich. Rozmawiają marszałek Sikorski z gen. Andersem.

Marsz. Sikorski: (…)Landon nie zdecyduje się poprzeć Giraud, po tym jak on się wcześniej wycofał z naszego sojuszu.

Gen. Anders: W co gra Giraud? Nie jest to przemyślana intryga zmierzająca do nowego rozdania kart w regionie?

Marsz. Sikorski: Odpowiem Ci inaczej. Wiesz czemu tak Amerykanie lądują w Chinach raz za razem? Chcą zakończyć interwencję do końca roku i do końca kadencji Landona. Jest tu pewna idea. Landon chce w ten sposób wypromować na swojego następcę jednego z dowódców tej interwencji. Giraud odgrywa obrażonego, bo nie bierze udziału w interwencji, ale sam się przecież wycofał dużo wcześniej. Chce pchnąć Amerykanów na Sowietów, licząc na ich kłopoty, a sam będzie mógł założyć własną organizację w Europie, również bez brytyjskiego udziału.

Gen. Anders: Parę miesięcy temu przebąkiwali jeszcze o możliwym zamachu stanu we Francji.

Marsz. Sikorski: Tak było kiedyś, jak pozycja Giraud chwiała się podczas kryzysu algierskiego. Ale ostatecznie wybrnął w ten sposób, że obiecał afrykańskim Francuzom nienaruszalność ich dóbr w tej kolonii przy jednoczesnym zachowaniu praw dla ludności arabskiej. I pozostaje na stanowisku do tej pory.

Gen. Anders: Raporty ukraińskie nie pozostawiają złudzeń. Sowieci trzymają w Europie gros dywizji i jakakolwiek walka z nimi bez znaczących posiłków mija się z celem.

Marsz. Sikorski: Landon nie będzie interweniował, Churchill także nie. Jeśli Sowieci nie chcą sobie ukręcić bicza, to nic złego się nie wydarzy. Po zakończeniu interwencji w Chinach Daleki Wschód odpocznie od wojen (…)

 

POLSKA AAR

1-15 sierpnia 1948

odcinek 260

The progress of hope
(Postęp nadziei)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji

Interwencja w Chinach jest już chyba po przełomowych wydarzeniach. Chociaż wciąż w ręku sprzymierzonych nie ma miast-symboli nacjonalistycznych Chin jak Xi’an i Czongking to jednak nieprzerwana wiara w ostateczne zwycięstwo demokracji nad dyktaturą dodaje otuchy wszystkim krajom uczestniczącym w tym konflikcie. Złośliwa i nieprzejednana propaganda GPMG trochę przycichła, co nie znaczy, że zupełnie wygasła. Szeroko reklamowana wizyta Stroessnera u Stalina (10-15.VIII.) i podpisanie paru umów gospodarczych nie uszło oczywiście uwagi prasy ani audycji w radio. I tak przecież ZSRR jest członkiem GPMG, więc wzajemne wizyty tudzież wizytacje nie robią już na nikim wrażenia. A jeśli Stroessner miał do podpisania coś więcej niż tylko dokument o poszerzeniu kontaktów handlowych? Wówczas rodzi się pytanie, na ile trwała będzie ta nowa demokracja w Chinach, skoro część ziem tego kraju trwale okupuje Mongolia, a za nią stoi właśnie ZSRR.

Polski wywiad zagraniczny przez pierwszą połowę sierpnia prowadził szeroko zakrojone akcje zorganizowania siatek szpiegowskich w krajach Unii Francuskiej i państwach członkowskich GPMG. Operacje wywiadowcze w Afryce Środkowej, na Madagaskarze, w Tunezji czy w Wenezueli, Haiti i Dominikanie zakończyły się jednak fiaskiem. Powodzeniem zakończyła się jedynie akcja w Gwatemali (2.VIII.).

Sytuacja w Europie Wschodniej – koncentracja sił sowieckich na granicy od Estonii po Ukrainę; stan sił zbrojnych ZSRR oblicza się na ok. 280 dywizji piechoty, w tym osiem pancernych, 11 dywizjonów myśliwskich i 18 okrętów wojennych.​

Z początkiem sierpnia Flota Bombowa RP marsz. Rayskiego zaczęła bombardować pozycje chińskie pod Huaihua (dywizje gen. Dong Qiwu). Alianci kontynuowali natarcie na Czangde i Anyang w północnych i środkowych Chinach, a pod Xiangfan kilka korpusów amerykańskich zmusiło do odwrotu 16 dywizji marsz. Zhanga Xuelianga. Amerykańskie bombowce po raz kolejny zbombardowały pekińskie fabryki, a nowe rozkazy dla polskich załóg bombowców zapowiadały ich naloty na pozycje dywizji wroga właśnie pod Pekinem. Polacy zaczęli bombardować 2 sierpnia oddziały wroga pod Baoding, które jeszcze w lipcu stały się obiektem ataku sprzymierzonych. Wciąż wycofują się z tego terenu dywizje gen. Duana Yuna. Węgrzy natomiast rozpoczęli trwającą kilka dni serię bombardowań infrastruktury prowincji Qujing w płd. Chinach (2-11.VIII.).

Ataki bombowe pod Baoding.​

3 sierpnia zakończyła swoją ważność polsko-amerykańska umowa handlowa na dostawy stali. Korpus gen. Erskine’a dociera do Baoding i przejmuje nad tym miastem pełną kontrolę. Jednocześnie z Pekinu wycofały się ostatnie jednostki nacjonalistów. W kraju zmodernizowano do wzoru umundurowania i uzbrojenia ’47 – Dywizję Piechoty Strzelców Karpackich, stacjonującą pod Łunińcem (1. Korpus Polski). W Holandii natomiast kolejne wybory parlamentarne wygrała partia socjaldemokratyczna kierowana przez Willema Dreesa. Dzień później pod Szanghajem desantują się kolejne dywizje sprzymierzonych, posiłki amerykańsko-kanadyjskie. Czechosłowacy rozpoczynają serię bombardowań strategicznych pod Guiyang, a Amerykanie pod Huaihua.

Modernizacja kolejnej dywizji piechoty.


Wybory parlamentarne w Holandii – wygrana socjaldemokracji (3.VIII.).​

5 sierpnia korpusy gen. Erskine’a i Wellsa docierają do Tianjinu, skąd mają rozpocząc ofensywę w kierunku Pekinu, oczywiście siłą napędową całej akcji będzie brytyjska armia marsz. Montgomery’ego. Jeszcze tego samego dnia do historycznej stolicy Chin wchodzą pierwsze brytyjskie oddziały. Z marszu rozpoczyna się też atak w stronę Kalgan, wyżynno-pustynnego terenu na północ od Pekinu. Korpus gen. Hanga Yongana zmuszony jest do wycofania się w góry Datong. Brytyjczycy rozrzucają z samolotów ulotki propagandowe nad niebem Nanchong, a Amerykanie nad Czangde. 6 sierpnia dwa amerykańskie korpusy piechoty zdobywają Xiangfan, a bombowce marsz. Rayskiego rozpoczynają naloty na uciekające chińskie dywizje spod Kalgan. Sprzymierzeni przejęli także kontrolę nad terytorium Xinyang, obszarem praktycznie bezludnym i pozbawionym infrastruktury. Marsz. Zhang Xueliang skupia swoje wysiłki w ponownej reorganizacji wojsk chińskich stojących blisko Xiangfan. Brytyjczycy dokonują nalotu bombowego na Czongking, a amerykańskie samoloty ponownie bombardują Huaihua.

Bombardowania pod Kalgan.


Ofensywa brytyjska na Kalgan (5.VIII.).​

7 sierpnia belgijskie bombowce atakują samotną chińską dywizję gen. Wanga Lingyuna pod Nanyang, a Rayski rozpoczyną kolejną serię nalotów na jednostki wroga pod Baoding. Szczególne straty ponosi tam Xinbian Di’2 Shi (dyw. piechoty). Amerykanie rozrzucają ulotki nad Shaoyang, a Czechosłowacy dokonują nalotu bombowego nad Czengdu. Brytyjczycy pięć dni z rzędu zrzucają bomby na Czongking. 8 sierpnia dochodzi do pierwszego starcia pod Czengde, gdzie na nacierających aliantów nadziewa się korpus gen. Tian Zhennana. Junnan zapowiedział, że będzie domagał się od Węgier po zakończeniu konfliktu w Chinach o wysokie odszkodowanie w związku z bombardowaniem Qujing, które jest tylko pod okupacją nacjonalistów. Czechosłowacy od 8 do 11 sierpnia będą notorycznie bombardować stolicę Chin w Czongking. Naloty brytyjsko-czechosłowackie mają ostatecznie pozbawić wroga szans na inne zakończenie interwencji jak tylko bezwarunkową kapitulację. Amerykańskie naloty dotyczą natomiast kompleksu przemysłowego w Huaihua (8-10.VIII.). 9 sierpnia Polacy dokonują pierwszych nalotów taktycznych na pozycje wroga pod Shijiazhuang, gdzie został schwytany w pułapkę jeden z chińskich korpusów piechoty (2. Jun – gen. Tai Anlan). Brytyjczycy kierują 4 dywizjony rakiet V1 na lotniska pod Pekinem. Pod Czangde z każdym dniem przybywa krwawych starć, a kilka amerykańskich dywizji piechoty desantuje się na plażach Szanghaju. Amerykanie kolejny raz zrzucają ulotki nad Shaoyang w płd. Chinach.

I bitwa pod Czengde (8.VIII.).


Bombardowanie pod Shijiazhuang. ​

10 sierpnia cztery dywizje koreańskie przekazane pod kontrolą Brytyjczyków są na dobrej drodze do przejścia przez Tangszan i Tianjin i dotarcie do Niziny Pekińskiej, gdzie znacząco wspomogą brytyjsko-amerykańską ofensywę na tych terenach. Pod Czangde kolejne krwawe walki w których wsławiają się 3 korpusy piechoty gen. Hakewilla-Smitha i Nye, znaczące jest za to wsparcie gen. Vorbrugga z Czangszy, które przechyla szalę zwycięstwa na korzyść aliantów. Nie ma więc większego znaczenia fakt, że korpus gen. Zhou Zhidao w sile ok. pięciu dywizji piechoty nadciąga z Fuling w kierunku Enshi usiłując powstrzymać ofensywę sprzymierzonych w środkowych Chinach i na Czongking. 11 sierpnia jak wynika z nasłuchu wywiadowczego, Czang Kaj-Szek i reszta dowództwa nacjonalistów liczą na zatrzymanie aliantów na linii umocnień Yan’an-Xianyang-Pingliang. Są to fortyfikacje autorstwa komunistów, ale jako że nie leżą na głównym kierunku działań sprzymierzonych nie mogą być za bardzo brane pod uwagę przy tworzeniu strategii obronnej przez przeciwnika. Pod Shaoyang kolejny raz zrzucono ulotki propagandowe. Polska podpisuje kolejne umowy dyplomatyczną z USA na dostawy materiałów rzadkich i ropę naftowę (druga umowa z 14.VIII.). Wciąż trwają boje o Czangde, które ostatecznie wpada w ręce sprzymierzonych (gen. Hendrix) 12 sierpnia po południu. Polskie bombowce taktyczne eliminują dywizję piechoty gen. Duan Yuna pod Kalgan. Dywizje marsz. Tang Shengzhi, pobite pod Czangde wycofują się w kierunku zachodnim, a sprzymierzeni objęli swoją kontrolą również jezioro Dongting. Wieczorem armia marsz. Montgomery’ego zdobywa Kalgan i uderza na Datong, gdzie bez trudu rozbija przeciwnika (jednostki gen. Xu Yongchanga). Czechosłowacy i Amerykanie bombardują Guilin, a Brytyjczycy fabryki w Xi’an, które coraz bliżej linii frontu. Między 13 a 15 sierpnia Flota Bombowa RP rozbija kolejną dywizję wroga. Tym razem milicję Fujian Sheng Baoan Zongdui, wycofującą się spod Kalganu. Generalnie między Kalganem a Baodingiem w pułapki bez wyjścia dostało się wiele dywizji chińskich. Część z nich już skapitulowała. 13 sierpnia rozpoczęło się też natarcie na Shaoyang w płd. Chinach, którym dowodzi gen. Vorbrugg i Johnson. Brytyjczycy rozpoczęli bombardowanie Yan’an, a lotnictwo amerykańsko-czechosłowackie ponownie przystąpiło do zmasowanych nalotów na Guilin. W Guangzhou, stolicy Dem. Rep. Chin pojawiają się pierwsze amerykańskie dywizje piechoty (gen. Lear, Geiger, Burress, di Nisio) przewiezione tutaj spod Szanghaju. Już wkrótce przejdą na linię frontu, a stamtąd prowadzi najkrótsza droga na Czongking. Reszta zdesantowanych już dawno sił amerykańsko-australijskich przedziera się przez lasy Shangrao w kierunku na Shaoyang. 14 sierpnia kolejna dywizja polskich sił zbrojnych zostaje zmodernizowana, a chodzi konkretnie o Dywizję Piechoty Obrońców Gdyni (1. Korpus Polski). W połowie sierpnia węgierskie lotnictwo bombowe dokonuje zmasowanych nalotów na Zhaotung, amerykańskie na Guilin, a brytyjskie na Yan’an. Czechosłowacy skupiają się na bombardowaniu lotnisk pod Huaihua.

Stan frontu w płn. części Chin na 15 sierpnia.


Stan frontu w płd. części Chin na 15 sierpnia.​

Warszawa, 13 sierpnia;

Rozmowa między prezydentem Raczkiewiczem a marsz. Sikorskim.

Raczkiewicz: (…)jestem zdania, że nasze okręty podwodne powinny już opuścic wody chińskie.

Marsz. Sikorski: Panie Prezydencie, wciąż mamy interwencję w Chinach i nawet jeśli nie toczą się żadne walki na morzu to obecność okrętów podnosi nasz prestiż jako członka OPD w tej sprawie.

Raczkiewicz: Może Pan nie przegląda tak gazet jak ja, ale czy Pan wie jak o nas piszą w gazetach? Dosłownie nazywają nas pasożytniczym państwem. Szczególnie jeśli chodzi o prasę skandynawską.

Marsz. Sikorski: Nie wiedzą co to znaczy utracić swoją Ojczyznę na 123 lata, a później znowu więc nie mają tak naprawdę pojęcia co znaczy wojna o niepodległość nie tylko dla swoich korzyści, ale również dla innych.

Raczkiewicz: Hasło – Za Waszą i Naszą Wolność nigdy się co prawda nie zdezaktualizowało, ale Pan wie o co mi chodzi.

Marsz. Sikorski: Tak, domyślam się, ale Brytyjczycy postąpili zgodnie ze swoimi przekonaniami i być może kierowały nimi szlachetne pobudki zakończenia tego konfliktu przed czasem. Nie udało się i teraz mamy tego skutki w postaci przedłużającej się operacji wojskowej.

Raczkiewicz: Ufam, że do końca roku znajdzie ona swoje rozwiązanie (…)

Kronika wojny morskiej: Japońskie niszczyciele coraz groźniejsze. 14 sierpnia wytropiły i posłały na dno u wybrzeży Sikoku aż cztery sowieckie okręty podwodne. Niszczyciel „Roshio” zatopił „SZCZ-96” i „SZCZ-90”, a niszczyciel „Imaki” kolejne dwa – „SZCZ-89” i „SZCZ-88”.

 

POLSKA AAR

16-31 sierpnia 1948

odcinek 261

The military impasse
(Impas wojskowy)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji

Działania wojenne w Chinach nieco osłabły. Głównie za sprawą terenu, jaki przyjdzie teraz forsować oddziałom sprzymierzonych. Przed nimi bowiem wysokie góry, terytoria trudno dostępne dla jednostek pancernych i zmotoryzowanych. Po drugie wciąż wiele dywizji, które niedawno desantowały się przecież pod Szanghajem nie dotarło jeszcze na pierwszą linię frontu. Stąd wynikające opóźnienia w realizowaniu zadań ofensywnych na froncie. W Europie wielkie zniechęcenie konfliktem odczuwa się szczególnie, gdy mowa o społeczeństwach państw stricto neutralnych, a będących członkami OPD czyli krajów skandynawskich oraz Szwajcarii i Irlandii. Pojawiają się pierwsze głosy, aby zadowolić się dotychczasowymi sukcesami na froncie i uznać istnienie rządu nacjonalistów w zach. Chinach. Jednakże sekretarz generalny OPD, Anthony Eden nie podejmuje decyzji o przerwaniu ognia ani nawet o zaczęciu rokowań pokojowych. Interwencja w Chinach wciąż ma szansę zakończyć się zwycięstwem demokracji, a co za tym idzie rozszerzeniem władztwa Dem. Rep. Chin na co liczy prezydent tego kraju, Li Jishen.

16 sierpnia polska flota bombowa marsz. Rayskiego w dalszym ciągu atakuje wycofujące się dywizje chińskie (gen. Huang Yongan) z rejonu Kalganu. Są coraz bliżsi zupełnego rozbicia jednej z nich. Amerykanie z kolei dokonują strategicznego nalotu na pozycje wroga w górach Taiyuan. Na południu amerykański korpus piechoty gen. Kubeny maszeruje w stronę Shaoyang, prowincji o niezwykle strategicznym znaczeniu. Dzień później Brytyjczycy przetransportowywują aż 9 dywizjonów rakiet V1 na lotniska pod Pekinem, skąd będzie można je wykorzystać w nalotach na miasta północnych Chin. Póki co, dokonują nalotu na okręg przemysłowy Lanzhou. Umowy dyplomatyczne między USA a Polską podpisane jakiś czas temu, a dotyczące dostaw ropy i materiałów rzadkich straciły ważność. Trwają prace nad zawarciem nowych.

Atak lotnictwa polskiego na wycofujące się oddziały chińskie pod Kalgan. ​

18 sierpnia węgierskie lotnictwo rozpoczyna serię nalotów na infrastrukturę w chińskiej prowincji Enshi, które potrwają aż jedenaście dni. Są one o tyle ważne, że powstrzymują natarcie chińskich jednostek z rejonu Fuling w stronę linii frontu przez prowincję Enshi właśnie. Rayski zmienia cel bombardowania i przez pewien czas dokonuje nalotów na korpus gen. Liao Yunze znajdujący się pod Changzhi w górach. Brytyjczycy po raz kolejny bombardują przemysłowe Lanzhou, a Amerykanie dokonują strategicznego nalotu na Yan’an. W Polsce dokonuje się modernizacja Dywizji Piechoty „Rosario” do wz. ’47, a co za tym idzie była to ostatnia jednostka piechoty ujęta w tym procesie. Wszystkie dywizje Wojska Polskiego zostały już zmodernizowane. Rozpoczęto formowanie nowej jednostki wojskowej – 1. Dywizji Pancernej. 19 sierpnia Amerykanie dokonują nalotu strategicznego na przemysłowe centrum Chin w Xi’an, a Brytyjczycy w Lanzhou. Polskie bombowce ponownie atakują dywizje chińskie w górach Datong, dokąd przemieścił się gen. Huang Yongan. Oddziały amerykańsko-australijskie w płn. Chinach próbują swoich sił w ofensywie na Taiyuan, ale szybko rezygnują z zamiaru zdobycia tego terenu. Również brytyjski korpus marsz. Montgomery’ego zmienia rozkazy i zarzuca natarcie na Datong.

Ostatnia modernizacja polskich sił zbrojnych do wz. umundurowania i uzbrojenia ’47.


Nalot bombowców marsz. Rayskiego na Changzhi.​

20 sierpnia Brytyjczycy dokonują ataku rakietowego na miasto Guilin na południu Chin, ale dalecy są jeszcze do zupełnego wyczerpania arsenału tej posiadanej broni. Oprócz tego nadal dokonują nalotów strategicznych na Lanzhou, a Amerykanie bombardują Yan’an. Chiński generał Zhou Zhidao za wszelkę cenę próbuje dostać się z Fuling przez Enshi na linię frontu, ale przeszkadza mu w tym wybitnie węgierskie lotnictwo, które bombarduje drogi. Pod Huaihua stoją 23 dywizje marsz. Tang Shengzhi, który umiejętnie przygotowuje obronę tego terenu i ostatniego ważnego punktu przed Czongkingiem. Alianckich dywizji pod dowództwem gen. Hendrixa i Vorbrugga w służbie Dem. Rep. Chin jest zdecydowanie za mało, by mogły rozpocząc działania ofensywne. 21 sierpnia brytyjskie i amerykańskie lotnictwo bombarduje pozycje wroga w górach Taiyuan i pod Xi’an. Pod Datong z kolei uczestniczy w nalotach polskie lotnictwo, które było bliskie wyeliminowania kolenej dywizji chińskiej.

Polski wywiad zagraniczny próbuje rozszerzyć spektrum działania w krajach Unii Francuskiej, ale podejmowane próby są nieskuteczne. Również po wpadce wywiadu w Buenos Aires i likwidacji siatki są dążenia do jej odbudowania, ale również czynione bez sukcesu. Udaje się natomiast umieścić agenta w Birmie, na Haiti i w Mongolii, a szczególnie w tym ostatnim państwie, które przecież przetrzymuje rozległe obszary zach. Mandżurii.

Meldunek wywiadu z Ułan Bator.​

22 sierpnia to początek brytyjskich nalotów na siedzibę rządu Czang Kaj-Szeka w Czongkingu. Będą się one jeszcze powtarzać przez 4 kolejne dni. Polskie bombowce dokonują teraz nalotów na chińskie pozycje w górach Datong, gdzie wycofuje się korpus gen. Liu Mao’ena. Pod Xuzhou, Hefei i Fuyang w centralnych Chinach gorączkowe rozdzielanie nowych zadań dla armii sprzymierzonych i wytworzenie nowych strategii działania powoduje niemały chaos, z którego bardzo powoli się wychodzi. Niemniej stopniowo będą docierać kolejne posiłki na pierwszą linię frontu na północy oraz na południowym zachodzie. Amerykanie bombardują kolejny raz Yan’an. 23 sierpnia rozpoczynają się naloty taktyczne belgijskiego (gen. Wouters) i węgierskiego lotnictwa (gen. Rapaich) na korpus piechoty gen. Wang Lingyuna pod Nanyang. Bardzo sporą pomoc dla sprzymierzonych w nalotach na chińskie dywizje wkłada japońskie lotnictwo, a szczególnie flota powietrzna gen. Ugaki, który atakuje silny korpus gen. Shang Zhena pod Liuzhou w płd. Chinach. Wracając do nalotów na Nanyang, to za parę dni bo Belgów i Węgrów dołączą australijskie bombowce. Polacy w dalszym ciągu skupiają się na nalotach na Taiyuan. 24 sierpnia czechosłowackie lotnictwo bombarduje lotniska pod Huaihua, osłabiając możliwość użycia przez wroga floty powietrznej gen. Liang Tiangchenga (11 dywizjonów myśliwskich). Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych, marsz. Sikorski podejmuje tego dnia decyzję o powrocie wszystkich ośmiu polskich okrętów podwodnych do koreańskiej bazy w Pusan. Amerykanie do końca sierpnia jeszcze czterokrotnie bombardują Yan’an. 25 sierpnia zauważa się dzięki lotom zwiadowczym, że 7 dywizji gen. Liu Xianga przesuwa się w stronę Huaihua, chcąc zatrzymać aliancką ofensywę. Korpus marsz. Czang Kaj-Szeka przebywa natomiast w prowincji Czengde, gdzie dokonano wybuchu brytyjskiej bomby atomowej, zapewne naczelny dowódca armii chińskiej chce się naocznie przekonać o poniesionych stratach. Amerykańskie bombowce ponownie bombardują Xi’an. 26 sierpnia bombowce marsz. Rayskiego eliminują chińską dywizję piechoty wycofującą się z Datong (Xinbian Di’100 Shi). Tego samego dnia 6 amerykańskich dywizji piechoty (gen. Decker, Cates, Middleton, Moore) desantuje się na plażach Guangzhou, stolicy Dem. Rep. Chin, chcąc w ten sposób nie tyle ochronić te ważne miasto, ale przejść do kontrataku na odcinku południowym działań wojskowych. Polska zawiera nową umowę dyplomatyczną ze Stanami Zjednoczonymi na dostawy ropy i mat. rzadkich. 27 sierpnia wywiad lotniczy dostrzega 18 dywizji nacjonalistów gen. Yuzhi Fengganga oraz 7 dywizji gen. Ma Hongkui zmierzających z Xining (Xibei San Ma) w stronę Czongkingu, a zapewne również na pierwszą linię frontu. Sprzymierzeni zgrupowani w płn. części Chin czekają na cztery koreańskie korpusy piechoty, które aktualnie są na terenie Mandżurii Płd. Rayskiemu nie udało się rozbić kolejnej dywizji wroga (Taiyuan) i teraz skupia swoje wysiłki na neutralizacji korpusu gen. Liu Mao’ena pod Datong. Lotnictwo czechosłowackie atakuje okręg przemysłowy Lanzhou, a Brytyjczycy bombardują Czengdu. 28 sierpnia Czechosłowacy zrzucają ulotki propagandowe pod Tianshui, a Brytyjczycy dokonują kolejnego nalotu strategicznego na Guiyang. Dzień później wzmacnia się obrona Guangzhou wskutek desantu kolejnych czterech dywizji piechoty amerykańskiej (gen. Reybold, Walker, Somervell, Brann). Węgierskie lotnictwo rozpoczyną falę nalotów na infrastrukturę w prowincji Yichang. Amerykańskie bombowce pojawiają się nad Xi’an. Przy końcu sierpnia korpus gen. Kubeny zdobywa wreszcie Shaoyang, czym już definitywnie odsuwa zagrożenie dla utraty Guangzhou. Lotnictwo brytyjskie atakuje stolicę Xibei San Ma – Golmud, a pod Guangzhou desantuje się amerykańska piechota morska gen. Farrella.

Stan frontu w płn. Chinach na koniec sierpnia.


Stan frontu w płd. Chinach na koniec sierpnia.​

Wojny i zagrożenia pokoju – sierpień 1948​

-wojna sinkiańsko-chińska – wciąż trwają negocjacje Sinciangu z Afganistanem w sprawie przystąpienia tego drugiego państwa do sojuszu oraz do wojny. Na froncie zastój.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybet ucieszył się z wycofania kilkunastu dywizji chińskich z pierwszej linii frontu, co w przyszłości może umożliwić wojskom tybetańskim przebicie się w stronę ziem Xibei San Ma i w ten sposób rozszerzenie terytorialnego władztwa.

-wojna junnańsko-chińska – wojska junnańskie zostały wyraźnie wyręczone przez interwencję sprzymierzonych w Chinach, dzięki czemu na pewno obronią stolicę Kunming i odzyskają utracone wcześniej ziemie. Póki co, nie podejmują ważniejszych prób ataków.

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – japońska armia zatrzymuje wciąż Hajnan, a lotnictwo tego kraju bezlitośnie raz za razem bombarduje wrogie dywizje w południowej części Chin, przez co pomagają one również sprzymierzonym.

-wojna sowiecko-japońska – desant japoński na sowieckie wybrzeże dalekowschodnie nie następuje w dalszym ciągu, mamy za to działania floty, w których przeważają Japończycy, skutecznie likwidując poszczególne okręty podwodne wroga.

Warszawa, 28 sierpnia;

Belweder.

Raczkiewicz: (…)wojska interwencyjne zatrzymały się w pół drogi do Czongkingu, czyżby przerwa w działaniach wojennych, a może ktoś próbuje pierwszych negocjacji?

Mikołajczyk: Eden zapowiadał w przemówieniu z 17 sierpnia, że interwencja może potrwać rok, czyli jeszcze teoretycznie nie powinno się myśleć o jakimkolwiek układaniu się.

Raczkiewicz: A jeżeli konflikt dalej będzie trwał?

Mikołajczyk: Świat będzie musiał się pogodzić z faktem istnienia nacjonalistycznego rządu w zachodnich Chinach, państwie wybitnie już teraz śródlądowym. Jeden plus jednak zostanie: zniknięcie komunistów.

Raczkiewicz: To prawda, śmierć Mao Tse-Tunga osłabiła wpływy komunistyczne w Chinach i zadecydowała o porażce trzeciej idei ustrojowej dla tego państwa.

Mikołajczyk: Za rok jeżeli sytuacja będzie podobna może dojść do rozłamu w OPD.

Raczkiewicz: Nowa konkurencyjna organizacja?

Mikołajczyk: Pewnie tak, bo GPMG raczej nie może liczyć na pobłażanie w krajach skandynawskich. Być może dojdzie również do reformy w łonie OPD.

Raczkiewicz: Która przedłuży nam nasze panowanie w Polskiej Afryce Zachodniej (Angoli) i Polsko-Brytyjskim Somalilandzie?

Mikołajczyk: Nie liczyłbym na to, zarówno my jak i Belgowie oraz Holendrzy mamy obecnie największe tereny kolonialne i przez to jesteśmy na cenzurowanym. Gdyby nie interwencja w Chinach musielibyśmy wyzwalać te terytoria wzorem Unii Francuskiej lub Commonwealthu.

Raczkiewicz: W Somalilandzie pierwsze zmiany dopiero po 10 latach, bo tak mamy zagwarantowane w dokumentach, ale istotnie nasze władztwo w Angoli może się raptownie skończyć.

Mikołajczyk: Romer (min. spr. zagr.) próbował odwlec tę sprawę, ale Komisja ds. Kolonii zapowiedziała, że jeżeli tylko zakończy się interwencja chińska powróci do spraw ostatnich kolonii sensu stricto w Afryce typu Kongo Belgijskie i nasza Angola, a także kwestii niezależności Holenderskich Indii Wschodnich. W Chinach po zakończeniu wojny będzie jednak tyle pracy dla OPD, że mamy jeszcze zapewne parę lat czasu na wprowadzenie zmian w koloniach (…)

Kronika wojny morskiej: 16 sierpnia blisko wyspy Cuszima dochodzi do wykrycia sowieckiego okrętu podwodnego „SZCZ-91” przez japoński niszczyciel „Imaki”. Nie namyślając się długo, zrzucił on bomby głębinowe, które zakończyły morski żywot sowieckiej jednostki podwodnej.

 

POLSKA AAR

1-15 września 1948

odcinek 262

The little stagnation
(Mała stagnacja)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji

Alianci w Chinach nie poczynili większego wyłomu w pozycjach przeciwnika. Winny temu jest przede wszystkim zmieniający się krajobraz terenu. Miejsce nizin i wyżyn zajmują teraz wymagające góry oraz tereny bagniste. To wszystko sprawia, że wojska alianckie tak nieźle radzący sobie w początkowej fazie interwencji teraz nieco zatrzymały natarcie. Do tego trzeba dodać postępujące bombardowanie infrastruktury przyfrontowej, która owszem hamuje postępy armii nieprzyjaciela, ale jednocześnie opóźnia marsz sprzymierzonych. W prasie światowej pojawiają się plotki o spodziewanym odejściu Anthony’ego Edena ze stanowiska sekretarza generalnego wobec przedłużającej się interwencji w Chinach. Miałby go zastąpić Alf Landon, kończący kadencję prezydencką w Stanach Zjednoczonych. Szybko jednak pojawia się oficjalne dementi Organizacji Paktu Demokratycznego.

Z początkiem września w stronę ważnego strategicznie miasta Guilin na południu Chin wyrusza amerykański korpus piechoty gen. Kubeny. Zdobycie tego terenu umożliwi wyprowadzenie ataku na Liuzhou i dalej w stronę Czongkingu. Armia gen. Johnsona maszeruje w stronę Shaoyang, zaś na północy amerykańskie dywizje kierują się w dalszym ciągu w stronę Anyang oraz Czangde. Marsz. Rayski i jego lotnictwo bombowe dokonują nalotów na korpus gen. Liu Mao’ena w górach Datong. Czechosłowackie, amerykańskie i brytyjskie lotnictwo dokonuje bombardowań na Taiyuan, Xi’an i Golmud, węgierskie samoloty atakują wroga pod Yichang. 2 września nie ustają naloty na dywizję gen. Wang Lingyuna pod Nanyang, przeprowadzane przez australijskie lotnictwo. Dwie koreańskie dywizje piechoty kończą przemarsz z Tianjinu pod Pekin. Można zaobserwować, że w prowincji Hefei w środkowych Chinach znajduje się blisko trzydzieści alianckich dywizji, które bardzo powoli przemieszczają się w stronę Hankou. Brytyjskie bombowce przez dwa dni z rzędu (2-3.IX.) bombardują Czongking, Węgrzy infrastrukturę pod Enshi, a Amerykanie miasto Huaihua. Tego samego dnia zakończyła swoją ważność umowa dyplomatyczną polsko-ukraińska, dzięki której można było taniej nabywać ropę, stal i energię elektryczną.

Nalot polskiego lotnictwa bombowego na Xinbian Di’197 Shi (dywizję piechoty).​

3 września to dzień wyborów parlamentarno-prezydenckich w Ekwadorze. Głosy większości ludności tego kraju zdobywa kandydat prawicy, Galo Plaza Lasso, który ma silne konserwatywne przekonania. W pierwszej mowie jako prezydent-elekt zapowiada on jeszcze ściślejszy związek z OPD. Węgierskie lotnictwo w Chinach ponownie bombarduje infrastrukturę w Yichang. Na północy z Mandżurii w okolice Pekinu dobiega końca przemarsz jedenastu dywizji koreańskich (gen. Kim Won-Bong, Kim Shee Jen, Koo Ham-yong, Park Chung Hee, Chi Chun-Chung). Wzmocnią one obronę niedawno zdobytych terenów, ale może też posłużą do ataku na Datong i generalnie tereny górzyste. Marszałek Rayski zmienia rozkazy i od tej chwili lotnictwo polskie atakuje pozycje nieprzyjaciela pod Shaoyang i Huaihua (dyw. gen. Zhu Huaibing).

Zwycięstwo prawicy w demokratycznych wyborach w Ekwadorze (3.IX.).


Przemarsz 11 dywizji koreańskich z Mandżurii do okręgu pekińskiego.​

W dniach od 4 do 5 września Amerykanie bombardują stolicę Chin, Czongking, a Węgrzy rozpoczynają trwającą cztery dni z rzędu operacje nalotów na centra przemysłowe w Yichang. Z terenów Nanchong w zachodniej części Chin w stronę pierwszych linii frontu (Wanxian) zmierza korpus gen. Strecciusa, jednego z niemieckich generałów w służbie nacjonalistów. Polacy eliminują kolejną dywizję chińską z walki, a później atakują 22 dywizje marsz. Tang Shengzhi. 6 września w kraju zakończono formowanie III Dyonu Armijnego Lotnictwa Szturmowego, który dołącza do Floty Szturmowej gen. Hellera na lotnisku w Brześciu n/Bugiem. Polscy inżynierowie zakończyli tego dnia badania i opracowywanie technologii budowy nowoczesnego krążownika ciężkiego typu „Sobieski”. Aktualnie zespół adm. Jerzego Świrskiego zajmuje się zaimplementowaniem doktryny podwodnego przechwytywania szlaków handlowych. Bombowce amerykańskie tego samego dnia bombardują Guilin.

Sformowanie III Dyonu Armijnego – powiększenie sił lotniczych.


Doktryna w opracowaniu.​

7 września obiega świat wiadomość o abdykacji Wilhelminy Orange-Nassau, królowej Holandii na rzecz córki Juliany. Być może ma to związek z pogłębiającym się kryzysem wokół Holenderskich Indii Wschodnich i kwestii ich niezależności. W Guangzhou, stolicy Dem. Rep. Chin pojawia się kilkanaście dywizji sprzymierzonych, głównie amerykańskich, które są gotowe do marszu w stronę Guilin i Liuzhou. Brytyjskie bombowce tego dnia dokonują nalotu na Czongking, a belgijskie lotnictwo (gen. Wouters) 8 września atakuje pod Tianshui korpus gen. Gao Zhisonga. Pod Enshi Węgrzy niszczą infrastrukturę wroga, a pod Hohhot Amerykanie dokonują nalotu strategicznego. 9 września lotnictwo węgierskie zmusza korpus marsz. Zhang Xuelianga do wycofania się z pozycji pod Yichang. Na to miasto nacierają oddziały demokratów (gen. Vorbrugg) i Amerykanów (gen. Hendrix, Hardy). Wciąż alianci nie mogą sobie też poradzić z jedną dywizją chińską pod Nanyang, która wobec niszczących nalotów gen. Rapaicza skutecznie się broni. 10 września pod Guangzhou desantują się Kanadyjczycy. Węgrzy kontynuują bombardowanie infrastruktury pod Yichang przez kolejne dwa dni (10-11.IX.), a amerykańskie siły bombowe niszczą fabryki pod Lanzhou. 11 września korpus piechoty gen. Catesa przedostał się pod Wuzhou i szykowany jest do natarcia na Liuzhou. Dzień później polskie lotnictwo bombowe wyrusza na Yichang, gdzie wciąż wycofują się oddziały marsz. Zhang Xuelianga. Gen. Kubena zdobywa miasto Guilin i rozpoczyna z marszu atak w stronę Liuzhou na dywizje gen. Shang Zhena. Amerykanie otrzymują wsparcie od sił Dem. Rep. Chin operujących od granicy z Junnanem (gen. Yu Hanmou, Gołuchin, Bai Chongxi). Naciera również korpus gen. Hoffmanna, ale jego celem jest zdobyte właśnie Guilin. Pod Tianshui amerykańskie lotnictwo zrzuca setki ulotek propagandowych, a Enshi pada ofiarą węgierskiego ataku bombowego. 13 września marszałek Rayski rozpoczyna naloty na chińską dywizję gen. Qiu Kaiji, wycofującą się z Yichangu, ataki będą kontynuowane w drugiej połowie miesiąca. Węgrzy w ciągu trzech dni dokonują nalotów na infrastrukturę Yichangu i Enshi, skutecznie ograniczając ruchy przeciwnika. Czechosłowacy niszczą chiński przemysł pod Taiyuan, a Brytyjczycy bombardują Guiyang, Czongking, Czengdu, Huaihua i górzysty teren Yan’an. Amerykańskie bombowce pojawiają się natomiast koło Czengdu.

Abdykacja Wilhelminy – królowa Juliana na tronie Królestwa Holandii.


Bitwa pod Liuzhou – 12.IX.1948.​

Warszawa, 14 września;

Belweder.

Raczkiewicz: (…)wkrótce przyjedzie do nas z wizytą prezydent Stanów Zjednoczonych, Alf Landon.

Mikołajczyk: Do listopada mamy jeszcze czas, zapewne chce jeszcze bardziej wzmocnić pozycję swojego następcy z ramienia Partii Republikańskiej, gen. Dwighta Eisenhowera.

Raczkiewicz: Liczy na głosy naszej Polonii Amerykańskiej, a ja wyrażę pogląd taki, że istotną rzeczą jest, aby Eisenhower wygrał te wybory. Byłoby rozsądnie dla nas, aby Amerykanie nie zmieniali koncepcji geopolityki, kiedy Sowieci nadal się zbroją.

Mikołajczyk: Opuszczenie sojuszu alianckiego przez Amerykanów byłoby dla nas skrajnie niewygodną sprawą.

Raczkiewicz: Oczywiście, że tak, ale mam nadzieję, że do tego nie dojdzie. Wszystko zależy od czasu w jakim alianci wyrobią się w Chinach. Na razie krytyka ucichła, ale jeszcze parę miesięcy takiej stagnacji i doczekamy się prawdziwej burzy prasowej, a wiadomo co będzie jak wojna zakończy się innym wynikiem niż pełna kapitulacja nacjonalistów.

Mikołajczyk: Z tego tylko może skorzystać Stroessner i GPMG oraz Sowieci.

Raczkiewicz: Sowieci rozwiją technologię atomową, ale nie wiem nic do tej pory czy posiadają reaktor, być może nasz wywiadowca jeszcze do tego nie dotarł.

Mikołajczyk: Gdyby teraz doszło do konfliktu, stawką będzie w niej zmiana ustroju na Wschodzie, wyzwolenia narodów Zakaukazia i zmiany w Azji.

Raczkiewicz: Dlatego tak ważny jest wybór Eisenhowera. On nam gwarantuje, że Ameryka nie wycofa się z roli żandarma świata (…)

 

POLSKA AAR

16-30 września 1948

odcinek 263

The hard fight
(Twarda walka)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji

Sytuacja w Chinach daleka jest od pełnego rozstrzygnięcia, niemniej posuwające się oddziały alianckie i zdobywane przez nich kolejne obszary przybliżają do osiągnięcia pewnego optimum działań na froncie. Poskutkować to może przyjęciem przez drugą stronę propozycji zawieszenia broni adekwatnych do początkowych ustaleń celów interwencji w tym kraju poczynionych przez OPD czyli de facto poddanie się nacjonalistów. Oczywiście daleka jest jeszcze do tego droga, ale Czang Kaj-Szek nie ma już za wiele pól do manewru. Odcięty od drogi morskiej, może polegać tylko na swoich siłach lądowych oraz ostatniego sojusznika, Xibei San Ma no i na umowach handlowych z ZSRR.

W drugiej połowie września, ostatniej części lata 1948 roku alianci przystępują do nieco intensywniejszych działań na froncie chińskim, zarówno na północy jak i na południu. 16 września polskie bombowce (marsz. Rayski) kończą eliminację kolejnej chińskiej dywizji piechoty (Xinbian Di’153 Shi gen. Qiu Kaiji) pod Yichangiem. Ostatecznie przestaje ona istnieć dzień później. Amerykanie dokonują nalotu strategicznego na Czongking, a Brytyjczycy podejmują się nalotu na Huaihua, jednego z ostatnich, gdyż na to miasto nacierają właśnie alianckie oddziały. Jest to o tyle ważne że pod Huaihua znajduje się kompleks lotnisk, które mogą się przydać w końcowej fazie interwencji. Węgierskie lotnictwo dokonuje również jednego z ostatnich nalotów na infrastrukturę w prowincji Enshi. Amerykański korpus piechoty gen. Johnsona kieruje się w stronę Shaoyang, a dziesięć brytyjsko-amerykańsko-australijsko-kanadyjskich dywizji maszeruje z Hankou do Czangde.

Bombardowania pod Yichang – eliminacja kolejnej chińskiej dywizji.​

17 września to dzień intensywnych nalotów taktycznych lotnictwa australijsko-węgierskiego na dywizję gen. Wang Lingyuna pod Nanyang. Węgrzy atakują też lotnictwem 15 dywizji marsz. Feng Yuxianga, a ściślej mówiąc infrastrukturę pod Qujing, aby spowolnić ich marsz w kierunku Huaihua. Z Hefei w stronę Hankou wyrusza około 40 dywizji amerykańskich. Brytyjczycy dokonują nalotu na przemysłowe miasto Xi’an, a Amerykanie bombardują stolicę Xibei San Ma, Golmud. 18 września Polska Flota Bombowa bombarduje już inne cele, nowym terenem działań lotnictwa jest Liuzhou i okolice, tam skąd wycofuje się korpus gen. Shang Zhena. Węgierskie lotnictwo niszczy infrastrukturę pod Qujing pięć dni z rzędu (18-22.IX.). Amerykanie również nie ustają w nalotach na Golmud, chcąc osłabić wolę do walki ostatniego sojusznika nacjonalistów. Miasto jest bombardowane kilka dni z rzędu (18-23.IX.). Brytyjczycy i Amerykanie przemiennie niszczą też kompleks fabryczny pod Lanzhou.

Naloty polskiego lotnictwa bombowego na Liuzhou.​

21 września można zaobserwować jak wiele różnych nowych jednostek dochodzi na front do okręgu pekińskiego od strony Mandżurii, przydadzą się one z pewnością przy zapewnianiu bezpieczeństwa linii zaopatrzeniowych. Dzień później lotnictwo Rayskiego niszczy kolejną dywizję wroga pod Liuzhou (Xinbian Di’35 Shi gen. Shang Zhena). Dochodzi do kolejnej zmiany rozkazów i Polacy będą nękać wroga w okręgu Kuejczou. Wywiad amerykański doniósł prasie ogólnoświatowej o wykryciu i udaremnieniu włoskiej próby sabotażu w jednym z zakładów przemysłowych. Uruchamia to oczywiście ambasady obydwu krajów i składanie protestów dyplomatycznych.

Włoska kontrakcja w USA (22.IX.).​

Węgrzy rozpoczynają 23 września bombardowanie prowincji Zhaotung, która będąc czasowo okupowana przez nacjonalistów (własność Junnanu) ma o tyle strategiczne znaczenie, że stoi na drodze do Czongkingu, a zatem utrata jej będzie ciosem dla Czang Kaj-Szeka i przyśpieszy jego upadek. Polskie bombowce są bliskie eliminacji kolejnego ugrupowania wroga, a mianowicie dywizji piechoty gen. Gao Guizi (Xinbian Di’220 Shi) pod Anshun. 24 września nad prowincją Xining amerykańskie samoloty rozrzucają ulotki propagandowe, a uwagę obserwatorów prasy na południu przykuwa bitwa o Huaihua rozpoczęta w wyniku dotarcia blisko miasta korpusu gen. Zhao Guipinga i starcia się z oddziałami sprzymierzonych atakujących z różnych kierunków (gen. Vorbrugg, Hardy, Mitchell). Bitwa kończy się oczywistym sukcesem sprzymierzonych.

Bombardowanie pozycji wroga pod Anshun.


Starcie pod Huaihua (24.IX.).​

25 i 26 września stoją pod znakiem kontynuowania niszczących nalotów na pozycje, miasta i prowincje przeciwnika. Węgierskie lotnictwo dokonuje nalotów na infrastrukturę Zhaotung i Qujing, zaś w orbicie zainteresowań czechosłowackich bombowców są fabryki pod Yan’an. Amerykanie ponownie rozrzucają ulotki nad Xining i okolicami, a Brytyjczycy bombardują górzyste Taiyuan. 25 września miasto Golmud staje się również celem nalotu strategicznego aliantów. Dwa dni później korpus gen. Hoffmanna w służbie demokratów wyrusza w stronę Guilin, aby wesprzeć natarcie w płd. Chinach. Polska podpisuje nowe umowy handlowe ze Stanami Zjednoczonymi i Republiką Korei o dostawy stali, węgla, ropy i materiałów rzadkich. Chińczycy czując utratę Huaihua, postanawiają ewakuować 8 dywizjonów myśliwskich (gen. Zhou Zhirou) z lotnisk pod tym miastem. Lądują one pod Czengde k/Czongkingu, mieście tak okrutnie doświadczonym na początku interwencji. Węgrrzy w ostatnich dniach września skupiają swoje wysiłki na dokonywaniu nalotów na infrastrukturę w prowincji Zhaotung (27-30.IX.). Czechosłowackie lotnictwo z kolei upatrzyło sobie jako stały cel nalotów kompleksy przemysłowe pod Yan’an (27, 29.IX.). Amerykanie niszczą stolicę Xibei San Ma, Golmud długotrwałymi nalotami trwającymi kilka dni z rzędu. Brytyjczycy zaciekle atakują Taiyuan i Czongking, który jest obiektem bombardowań przez dwa dni. 28 września korpus gen. Hoffmanna dociera do Guilin, natomiast na północy łupem sprzymierzonych pada górzyste miasto Datong (brytyjski korpus piechoty gen. Watsona). Dzięki tej zdobyczy armie alianckie będące w okręgu pekińskim będą mogły wyprowadzić natarcie w stronę Yan’an. W tym samym dniu również alianci (dywizje gen. Handy i Vorbrugga) zajmują Huaihua wraz z lotniskami i przy wsparciu pozostałych sił sprzymierzonych rozpoczynają atak na Kaili. Siły chińskie nie są w stanie powstrzymać natarcia i wycofują się na północ. 29 września jeszcze raz w ciągu tego miesiąca amerykańskie lotnictwo zrzuca ulotki nad Xiningiem. Połączone siły lotnicze czechosłowacko-brytyjskie dokonują nalotów na Lanzhou. Widać, że przeciwnik z dnia na dzień coraz bardziej słabnie, przybliżając jednocześnie do osiągnięcia zwycięstwa i co najważniejsze trwałego spokoju w Chinach.

Nowe umowy dyplomatyczne.


Widok frontu interwencji w Chinach na dzień 30 września.

Wojny i zagrożenia pokoju – wrzesień 1948

-wojna sinkiańsko-chińska – Afganistan kategorycznie wykluczył możliwość dołączenia do krajów Paktu Nowej Azji w chwili kiedy trwa jeszcze interwencja w Chinach. Sinciang musi zatem obejść się smakiem.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybet z wdzięcznością przyjmuje amerykańskie naloty na stolicę Xibei San Ma, Golmud, ufając, że przeciwnik będzie teraz łatwiejszy do pokonania, a przez to wzrosną szanse na podział tego kraju.

-wojna junnańsko-chińska – Junnan już nie może się doczekać jak przejmie z powrotem utracone prowincje na rzecz nacjonalistów. Alianckie wojska są tuż-tuż jego granic, a niepodległość kraju nie podlega już żadnym targom. Teraz trzeba będzie nieco elokwencji, aby ułożyć stosunki z Dem. Rep. Chin po wojnie.

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – japońskie lotnictwo nie poprzestaje bombardować pozycji chińskich armii na froncie działań wojennych z aliantami. Coraz bardziej wzrastają szanse na trwałe uzyskanie Hajnanu jako zdobyczy wojennej. Ciekawe będzie też stanowisko OPD, gdy dojdzie do takiego rozwiązania sprawy.

-wojna sowiecko-japońska – zupełny zastój działań na morzu obie strony konfliktu wykorzystują na dokonywanie lotów rozpoznawczych i walkę wywiadów.​

Kraków, 28 września;

Z rozmowy marsz. Sikorskiego z gen. Andersem.

Marsz. Sikorski: (…)lada dzień nasze okręty podwodne otrzymają rozkaz powrotu na Bałtyk. Nie przydadzą się już na Dalekim Wschodzie, a nie będziemy nadużywać gościnności koreańskiego portu Pusan.

Gen. Anders: Rayski cieszy się wśród naszych lotników niewiarygodną wręcz estymą, w istocie ta chińska kampania mu widocznie służy.

Marsz. Sikorski: Bystry i przenikliwy dowódca, operuje na wielu szerokościach geograficznych w rozmaitych warunkach klimatycznych i co najważniejsze ma talent, takich jak on trzeba nam w wojskach lądowych.

Gen. Anders: Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to już w grudniu będziemy mieć pierwszą dywizję pancerną.

Marsz. Sikorski: Zastanawiam się jeszcze nad obsadą dowódczą, ale myślę, że jak nic się nie zmieni to zostanie nim Maczek. Oby tylko chciał objąć dowództwo, jest w tej chwili jednym z naszych najlepszych dowódców.

Gen. Anders: Maczek nie powinien odmówić, a jaka decyzja odnośnie naszych korpusów kolonialnych?

Marsz. Sikorski: Pozostają tam gdzie były, na pewno nie będą brały udziału w walkach w Chinach, bo to już niedługo potrwa, chociaż przed nami jesień i zima, a na północy może być różnie. Sprzymierzeni nie dadzą rady do nadejścia zimy i może być długi zastój.

Gen. Anders: Grunt aby na południu zdobyć Czongking, a wiara Chińczyków będzie zachwiana i to znacznie. Później powinno pójść łatwiej.

Marsz. Sikorski: I tak jest ciężej niż było dotychczas, ale co się dziwić, opór gęstnieje z powodu licznych dywizji wroga. Po drugie to tereny górskie albo wyżynne. Na wiosnę powinno być już po wszystkim (…)

 

POLSKA AAR

1-15 października 1948

odcinek 264

The slow march
(Powolny marsz)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji

Front w Chinach w pierwszej połowie października zastygł w bezruchu. Owszem prowadzone są działania ofensywne aliantów i obserwuje się ruchy poszczególnych dywizji, jednakże w przedstawianym odcinku czasu nie odnotowano żadnych poważniejszych zdobyczy wojsk sprzymierzonych. Być może wynika to z faktu lepszego przygotowania się do przezimowania na terenach okupowanych bądź jest to spowodowane szerszymi działaniami w stronę przeprowadzenia generalnej ofensywy z nadejściem wiosny w przyszłym roku. Na Organizację Paktu Demokratycznego sypią się już powoli głosy krytyki, które są spotęgowane danymi dotyczącymi bombardowań głównych centrów przemysłowych Chin, ale również i dzielnic nie mających nic wspólnego z przemysłem ciężkim. Główną rolę w krytykowaniu poczynań OPD odgrywają Szwecja i Dania, które wciąż utrzymują bojkot brytyjskich towarów, a teraz domagają się przerwania interwencji i podjęcia negocjacji pokojowych z przedstawicielami nacjonalistów. Eden stanowczo odrzuca propozycje państw skandynawskich, wciąż licząc na wprowadzenie ładu na Dalekim Wschodzie…

10 października rozpoczęła się kolejna kadencja niestałych członków RB OPD (Nepal, Bułgaria, Etiopia, Portugalia i Filipiny), która potrwa do 10 kwietnia 1949 roku.

Rada Bezpieczeństwa OPD VI kadencji (10.X.1948 – 10.IV.1949).​

1 października obserwatorzy z amerykańskich bombowców przelatujących w pobliżu stolicy Xibei San Ma, Golmudu spostrzegają śpieszące posiłki na ratunek nacjonalistom zgrupowanym wokół Czongkingu. Meldunek o zaobserwowanych siłach wojskowych wroga obejmował wiedzę dotyczącą pięciu dywizji piechoty gen. Liu Rumina oraz trzech dywizji gen. Szestienki. Dodatkowo w okolicach Yushu wykryto 12 połączonych dywizji Xibei San Ma i nacjonalistów, a pod Xining osiemnaście dywizji piechoty gen. Yuzhi Fengganga i 7 dywizji gen. Ma Hongkui. W tym samym dniu czechosłowackie lotnictwo dokonuje nalotu na Czengdu, a Węgrzy niszczą infrastrukturę wroga pod Qujing na południu. 2 października bombowce marsz. Rayskiego atakują korpus gen. Gao Guizi pod Anshun, niemalże likwidując istnienie jednej z dywizji piechoty (Xinbian Di’220 Shi). Następnie dochodzi do zmiany rozkazów i postanowienia uderzenia w siły chińskie w prowincji Szansi, szczególnie na korpus gen. Liao Yunze w górach Changzhi. Amerykański gen. Handy wraz z gen. Li Zongrenem z sił zbrojnych Dem. Rep. Chin rozpoczynają natarcie w stronę Fuling. Gdy zdobędą ten teren, będą w stanie zagrozić już bezpośrednio Czongkingowi. Pod Zunyi padają węgierskie bomby na linie kolejowe, Czechosłowacy atakują Guiyang, a amerykańskie bombowce niszczą odbudowywane zakłady przemysłowe w okolicach siedziby rządu nacjonalistów.

Meldunek obserwatorów.​

3 października Polska Flota Bombowa rozpoczyna dokonywanie nalotów na Czangzhi, teren z którego wycofuje się korpus gen. Liao Yunze. Na Taiyuan na północy Chin nacierają natomiast kolejne dywizje sprzymierzonych (Amerykanie gen. Keyesa, korpus nowozelandzki gen. Cunninghama, Brytyjczycy gen. Cockera i Koreańczycy). Blisko terenu ich działań wojennych zbliża się niepostrzeżenie z kierunku Yan’an chiński korpus gen. Zhou Qingxianga. Pod Wanxian Amerykanie zrzucają ulotki propagandowe. Węgrzy ponownie atakuję infrastrukturę pod Zunyi. Pod Taiyuan również Czechosłowacy dokonują nalotu strategicznego. Dzień później obserwatorzy z bombowców spostrzegają jak z kierunku Xianyang w stronę Changzhi zmierza korpus piechoty gen. Yi Anhua, mogący przeszkodzić aliantom, a na pewno zatrzymać ich natarcie na góry Taiyuan. Na Czongking lecą ponownie amerykańskie bomby, a w Anshun po raz kolejny ulega degradacji sieć połączeń kolejowych (Węgrzy). 5 października wygasa umowa handlowa z Królestwem Holandii. Polskie bombowce eliminują z walki chińską dywizję piechoty w górach Changzhi (Xinbian Di’236 Shi). Pod Nanchong dochodzi do kolejnej serii rozsypywania ulotek propagandowych przez Amerykanów. Lanzhou pada ofiarą nalotu strategicznego lotnictwa czechosłowackiego, a Węgrzy z przerwami będą atakować na przemian okolice Zunyi i Anshun. 6 października kolejne posiłki maszerują w stronę przyczółka alianckiego w górach Datong. Są to siły gotowe wesprzeć brytyjski korpus piechoty pod dowództwem gen. Watsona i być może zdolne do otoczenia Chińczyków pod Hohhot. Polska zawiera kolejną umowę dyplomatyczną z Ukrainą na przekazywanie surowców. Amerykanie dokonują nalotów na Czongking. Dzień później MSZ Polski podpisuje umowę z MSZ RFN o przekazaniu planów nowoczesnego lekkiego krążownika w zamian za mat. rzadkie. Marsz. Rayski po raz kolejny zmienia rozkazy flocie bombowej, która teraz uda się na poszukiwanie celów w Syczuanie. Belgowie i Australijczycy nie rezygnują z anihilacji chińskiego korpusu piechoty gen. Wang Lingyuna pod Nanyang, jednakże wróg musi być solidnie okopany, skoro nadal wytrzymuje kilkumiesięczne ataki. Pod Taiyuan z kolei dochodzi do małej potyczki między aliantami a dywizją piechoty gen. Konga Zongzhou. Sprzymierzeni dokonują trzech nalotów strategicznych w Chinach: na Czengdu, Czongking i Hohhot, gdzie wciąż tkwi osiem chińskich dywizji piechoty, mogących stanowić zagrożenie wobec brytyjskiego korpusu gen. Watsona w górach Datong.

Atak na Changzhi.


Umowa polsko-niemiecka z 7 października.​

8 października po raz pierwszy podczas działań interwencyjnych w Chinach polskie bombowce atakują dwie dywizje pod osobistym kierownictwem generalissimusa Czang Kaj-Szeka. Miejscem nalotu bombowego są okolice zrujnowanego po ataku atomowym, Czengde. To również dzień desantu kilkunastu nowych dywizji piechoty pod Guangzhou, stolicę Dem. Rep. Chin. Mogą się one przydać w operacjach na południu, szczególnie pod Liuzhou. Pod Czongkingiem i Hohhotem Amerykanie i Czechosłowacy ponownie dokonują nalotu strategicznego. Coraz częściej polskie bombowce dokonują nalotów taktycznych z amerykańskimi maszynami jak np. pod Czengdu, gdzie towarzyszą im po dwa dywizjony Boeing B-47 B Stratojet i North American B-45 Tornado. Alianckie wojska lądowe przymierzają się do kolejnego natarcia na Kaili na południu Chin, przerwanego z powodu pojawienia się znaczących sił przeciwnika. Rayski postanawia dokonywać nalotów na prowincję Kuejczou. Niestrudzeni Czechosłowacy atakują w przeciągu kilku dni Taiyuan, Yan’an i Xi’an, skutecznie osłabiając chińskiego ducha bojowego. 10 października pod Kaili, będącego właśnie celem alianckiego natarcia, uderzają polskie bombowce i atakują dywizje gen. Zhao Xizhanga. Pomagają im w tym japońskie samoloty Yokosuka P1Y Ginga gen. Sugawary. Amerykanie po raz kolejny dokonują nalotu na resztki przemysłu w Czongkingu.

Atak polskich bombowców na pozycje dywizji Czang Kaj-Szeka.​

Polscy naukowcy i inżynierowie zakończyli prace nad dokumentacją poświęconą projektowi wprowadzenia do użytku nowego typu samolotu bezpośredniego wsparcia, roboczo określanego mianem PZL P-100 Tukan. Rozpoczęto badania nad nowym projektem poświęconym zbudowaniem nowszego typu bombowca strategicznego. W dniach od 11 do 15 października amerykańskie bombowce dokonują przemiennych nalotów na Czengdu i Czongking, licząc na poddanie się reżimu nacjonalistycznego.

Nowe badania polskich naukowców.​

12 października alianci zatrzymują natarcie na Fuling wskutek przeciwnatarcia wojsk chińskich pod dowództwem gen. He Yingqina. Rayski kontynuuje naloty na Kaili, a pod Datong na północy docierają australijsko-amerykańskie wzmocnienia. Węgrzy w dniach od 13 do 15 października natomiast bombardują infrastrukturę Kaili. Polskie bombowce zniszczyły w okolicach tego miasta chińską dywizję milicji (Fujian Sheng Minfang Zongdui) i ponownie rozpoczęły naloty na Anshun i korpus gen. Gao Guizi. 15 października dochodzi do krótkotrwałej zwycięskiej potyczki aliantów z Chińczykami pod Liuzhou, gdzie korpus gen. Tai Li na próżno chce powstrzymać parcie sprzymierzonych. W Polsce zakończono rozbudowę drogi Tarnopol-Lwów.

Rozbudowa infrastruktury na Kresach.


Północny odcinek frontu interwencji w Chinach.


Południowy odcinek frontu interwencji w Chinach.​

Tarnopol, 15 października, po uroczystościach związanych z otwarciem drogi do Lwowa.

Rozmowa marsz. Maczka z marsz. Sikorskim.

Marsz. Maczek: (…)Nie ma dnia, aby Sowieci na Białorusi nie wszczynali nadgranicznych awantur z naszymi żołnierzami. Chcą nas wyraźnie sprowokować.

Marsz. Sikorski: Nie można się dać sprowokować, gdyż nie jesteśmy w stanie obronić Kresów, nasze siły są niewystarczające, a i posiłki brytyjskie dla Ukrainy są zaledwie kroplą w morzu.

Marsz. Maczek: Ja o tym doskonale wiem, chciałem tylko byś wiedział, jak napięta jest sytuacja. Kamień spadłby mi z serca, gdyby nasza wspaniała flota bombowa była już w kraju.

Marsz. Sikorski: Flotę samolotów szturmowych mamy też niezłą.

Marsz. Maczek: Słyszałem i o tym, kiedy rusza nowa produkcja?

Marsz. Sikorski: Nieprędko, mamy teraz na głowie formowanie pierwszej polskiej dywizji pancernej a i coś ponadto.

Marsz. Maczek: Wiem, to będzie niesamowite wydarzenie w dziejach naszej małej ale dzielnej duchem floty.

Marsz. Sikorski: Mają już ustalone nazwy nowego nabytku, ale wracając do sprawy związanej z produkcją samolotów szturmowych, to będziemy też modernizować te stare dywizjony, tylko znowu jest kwestia ile czasu nam to zajmie.

Marsz. Maczek: Na Zachodzie, szczególnie w RFN, korpusy piechoty są znacznie lepiej wyposażone, co tamtejsi mundurowi nazywają skokiem przyszłości. Kiedy u nas będzie takie umundurowanie i wyposażenie?

Marsz. Sikorski: Musisz być cierpliwym. Obecnie rozwijamy lotnictwo, przemysł, infrastrukturę. Zapewniam Cię, że przyjdzie czas i na to (…)

Kronika wojny morskiej: na wodach okalających Wyspy Riukiu doszło do wykrycia sowieckiego okrętu podwodnego „SZCZ-100” przez japoński niszczyciel „Yamamoto”, który wkrótce później posłał na dno intruza. Bomby głębinowe "dokonały" zatem kolejnego uszczerbku w Sowieckiej Flocie Dalekowschodniej (8.X.).

 

POLSKA AAR

16-31 października 1948

odcinek 265

The sad zone
(Smutna strefa)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji

Coraz bliższa zima szczególnie w północnej części frontu chińskiego spowoduje niebawem zatrzymanie impetu natarcia wojsk sprzymierzonych. Opór wojsk Czang Kaj-Szeka na północy praktycznie nie istnieje, nie licząc ośmiu dywizji w Hohhot, które można łatwo zamknąć w okrążeniu oraz paru dywizji piechoty zgrupowanych między Yan’an, Changzhi i Anyang. Nacjonaliści skupiają się bardziej na zatrzymaniu aliantów przed Czongkingiem i wytargowanie jak najlepszych warunków rozejmowych, bo wciąż jeszcze wierzą w rozejm. Dlatego na południu front się ostatnio nie posuwa do przodu, raz, że góry, dwa, że desperacka obrona przeciwnika. Prasa międzynarodowa jest wyraźnie zmęczona interwencją w Chinach, która miała być przede wszystkim krótka i łatwa, a tymczasem zanosi się na długotrwałą i ciężką. Mimo, że Eden pomny walk japońsko-chińskich z 1937 czy 1938 roku, przewidywał analogiczne kłopoty sprzymierzonych w walce z Czang Kaj-Szekiem, prasa światowa nie zostawia na nim suchej nitki, oskarżając go o de facto wywołanie ery atomowej, licznych cierpień ludności cywilnej, obrócenie w perzynę wielu miast chińskich za wyjątkiem tych najważniejszych, choć Pekin i Czongking ucierpiały niezgorzej. Eden przedstawia też dowody chińskich zbrodni popełnianych na schwytanych żołnierzach alianckich, a także na tej części ludności cywilnej, która jeszcze nie wyzbyła się sympatii komunistycznych.

Na innym kontynencie, w odległym i spokojnym Sydney rozpoczynają się właśnie Letnie Igrzyska Olimpijskie, które potrwają od 24 października do 8 listopada. Z krajów Paktu Islamskiego pojawili się tylko reprezentanci Iraku i Egiptu, sensacją staje się także pierwszy w historii udział sportowców ZSRR, którzy zresztą zamieszkali w swojej własnej wiosce olimpijskiej, separując się od otoczenia innych zawodników, rzekomo z krajów „zgniłego i przewrotnego kapitalizmu”. Igrzyska w Sydney bojkotują również z wiadomych powodów Nacj. Chiny oraz Afganistan, Nepal, Bhutan, Tybet, Sinciang-Ujgur i Junnan. Polska do dalekiego Sydney wysłała reprezentację liczącą 89 sportowców, którzy reprezentować nas będą w lekkoatletyce, boksie, zapasach, żeglarstwie, kolarstwie i piłce nożnej.

Boston, 20 października;

Gabinet Sekretarza Generalnego OPD, Anthony’ego Edena.

Eden: (…)dziennikarze nie nauczyli się jeszcze jednej sztuki: sztuki cierpliwości. Przecież interwencja w Chinach, to nie wojna z pustynną Libią czy górzystym Afganistanem. Oba te kraje są stosunkowo mniejsze i łatwiejsze do zdobycia, a walka z Chinami to tak jak podbój małego kontynentu.

Zastępca Sekretarza Gen. OPD, Sven Gunnar Nordenskjöld: Opinia publiczna sieje nam złowrogą propagandę. Nawet z mojej ojczystej Szwecji są głosy coraz większego potępienia. Nie rozumieją do końca celów tej wojny.

Eden: Można im tłumaczyć, wałkować bez końca, że rozbijając reżim nacjonalistyczny, tworzymy nowe Chiny, nową demokrację i zaprowadzamy pokój, ale to nie pomaga. Mówię Ci, że jeżeli siły interwencyjne pobędą jeszcze cały kolejny rok w tym kraju i nic to nie da, Czang Kaj-Szek nie zgodzi się na pokój, trzeba będzie zawierać rozejm, a to droga donikąd, nie rozwiąże ona żadnych problemów w Azji Dalekowschodniej, dalej będą trwały lokalne wojny.

Nordenskjöld: Anthony, Amerykanie są już blisko Czongkingu, ale zima spowolni marsz wojsk, przy czym taki proces grozi nam tylko na północy. Na południu niskie temperatury się nie pojawią.

Eden: Wiesz ile dywizji zgromadzili nacjonaliści przed Czongkingiem? Trzydzieści siedem! Nasza interwencja może niedługo być określana jako walenie głową w mur. Jakże wielkim sprzymierzeńcem Chińczyków są ich góry.

Nordenskjöld: Zdajesz sobie sprawę, że przyznanie się do błędu w planowaniu interwencji spowoduje kryzys w organizacji?

Eden: Wiem. Ale sądzę też, że przez ten rok co nadejdzie, zdołamy upokorzyć Czang Kaj-Szeka na tyle, aby już nigdy więcej nie był zagrożeniem dla pokoju na Dalekim Wschodzie (…)

16 października amerykański korpus piechoty gen. Kubeny kontynuuje natarcie na Liuzhou, którego zdobycie i utrzymanie pozwoli przybliżyć się aliantom do okrążenia sił chińskich w okręgu czongkińskim. Chińska dywizja gen. Yi Anhua próbuje przeszkodzić aliantom na północy, przesuwając się z gór Changzhi na Anyang. Marszałek Rayski, kierujący polskim lotnictwem bombowym dokonuje nalotów na pozycje wroga pod Anshun, gdzie stacjonuje korpus piechoty gen. Gao Guizi. Węgrzy niszczą infrastrukturę nacjonalistów w prowincji Kaili, Czechosłowacy lotniska pod Czengdu, a Amerykanie przeprowadzili bombardowania na stolicę Nacj. Chin. Dzień później Polacy po zmianie rozkazów atakują pozycje wroga pod Liuzhou, skąd wycofuje się korpus gen. Tai Li, który składa się z dywizji piechoty i dywizji piechoty górskiej. Alianci umiejętnie zmuszają do wycofania się korpusu gen. Yi Anhua pod Anyang w starciu pod tym miastem. Węgierskie i amerykańskie lotnictwo bombarduje Ankang i Golmud.

Nalot Polskiej Floty Bombowej na pozycje chińskie pod Liuzhou.


Bitwa pod Anyang (17.X.).​

18 października Amerykanie wznawiają natarcie na Kaili, a węgierskie lotnictwo kontynuuje niszczące naloty na chińską infrastrukturę w prowincjach Ankang, Xi’an i Xinyang. Bombardowania będą tam trwały do końca miesiąca, a najbardziej ucierpią okolice Ankang. Również Belgowie i Australijczycy nie rezygnują z rozbicia chińskiego korpusu piechoty gen. Wang Lingyuna pod Nanyang i często dokonują nalotów bombowych, ale jak na razie obrońcy trzymają się dzielnie. Rayski zmienia rozkazy dla pilotów bombowców na szukanie celów w prowincji Honan (20.X.). Przez poprzednie dni wciąż trwają systematyczne niszczenia wszelkich dóbr przemysłowych pod Taiyuan, Golmud i Lanzhou. Nad Xining wyrzucono ulotki propagandowe. Polskie okręty podwodne, które przebywają w koreańskim porcie Pusan otrzymały już rozkaz powrotu i w Gdańsku spodziewane są przy końcu listopada. 21 października dochodzi do kolejnego starcia na północy Chin, gdzie wspomniany wcześniej korpus gen. Yi Anhua chce powstrzymać natarcie alianckie w górach Changzhi. Na szczęście bezskutecznie. Polacy przez pewien okres czasu próbują rozbić pod Nanyang dywizję gen. Wang Lingyuna, ale czynią to równie nieudanie co poprzednio Belgowie i Australijczycy. Stolica Xibei San Ma, Golmud, aż siedmiokrotnie w okresie od 21 do 31 października pada ofiarą amerykańskich nalotów bombowych. Równie zaciekle atakowane jest jedno z centrów przemysłowych Chin – Lanzhou. Stolica Czongking już teraz przypomina wielkie zwałowisko ruin wskutek notorycznych bombardowań strategicznych lotnictwa sprzymierzonych. Między 24 a 25 października lotnictwo Rayskiego próbuje dopaść i zniszczyć uciekającą z gór Chongzhi chińską dywizję piechoty gen. Yi Anhua, ale ostatecznie nie udaje się wyeliminować tej jednostki z walki. Pod Kaili alianci odpierają atak nacjonalistów z korpusu piechoty gen. Wang Jingwei. Polskie lotnictwo bombowe dokonuje zaś nalotów bombowych na Ankang, gdzie przemieszcza się dywizja piechoty gen. Xu Tingyao. Brytyjskie lotnictwo bombowe między 25 a 27 października przeprowadza bombardowania Yan’an i Xi’an, a czechosłowackie - Guiyang.

Nalot na góry Changzhi.​

28 października Stany Zjednoczone podpisują z Polską umowę handlową na dostawy ropy naftowej. Brytyjczycy aż dwukrotnie jednego dnia bombardują pozycje wroga pod Yan’an, a Rayski kieruje swoje samoloty w stronę prowincji Kuejczou. Dzień później brytyjski korpus piechoty gen. Crockera zajmuje góry Changzhi i jest to ostatni nabytek przed nadejściem zimy na północy Chin. Polacy atakują w prowincji Kaili dywizję piechoty gen. Wang Chunhui. Październik kończy się nalotami sprzymierzonych na odległy od głównej linii frontu – Hohhot i Czongking, gdzie szaleje czechosłowackie lotnictwo.

Zdobycie gór Changzhi ułatwi rozwinięcie ofensywy na północy Chin.


29/30 października – otwarcie drogi Równe-Brześć n/Bugiem.​

Wojny i zagrożenia pokoju – październik 1948

-wojna sinkiańsko-chińska – obrońcy Sinkiangu przygotowują się powoli do przetrwania kolejnej zimy na froncie wojny z Chinami. O tyle będzie to prostsze, że gros dywizji wroga pomaszerowało na wschód.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybet również nie jest spętany okowami lęku, jak to było jeszcze przed rokiem. Zima w wysokich Himalajach to błogosławieństwo dla obrońców i przekleństwo dla agresorów.

-wojna junnańsko-chińska – Junnan wystosował oficjalny apel do władz OPD o nie przekraczanie granicy swoich trzech prowincji zagarniętych przez nacjonalistów. Władze junnańskie chcą uniknąć wprowadzenia polityki faktów dokonanych i przyłączenia tych ziem do Dem. Rep. Chin.

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – Japonia stara się poprzez przemówienia swoich polityków pierwszego garnituru oddziaływać na OPD i Edena w sprawie pozostawienia jej wyspy Hajnan pod wieczystą kontrolę w przypadku zakończenia interwencji w Chinach.

-wojna sowiecko-japońska – konflikt między Japonią a ZSRR przekłada się teraz w aspekcie czysto sportowym, jako, że sportowcy z tych krajów uczestniczą w rozgrywanych w Sydney Igrzyskach Letniej Olimpiady. ZSRR wysłał do Sydney 259 sportowców, Japonia 104.​

 

POLSKA AAR

1-15 listopada 1948

odcinek 266

The voting
(Głosowanie)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji

Na początku listopada pojawiła się już zima w północnej części Chin, chociaż wcale nie spowodowało to paraliżu poczynań militarnych u aliantów, a tym bardziej u obrońców tych terenów. Niskie temperatury zdają się bardziej mobilizować sprzymierzonych, aby na wiosnę jedynie dokończyć pomyślną jak do tej pory interwencję. Sukcesy alianckie spowodowały, że ucichły zajadłe ataki prasy, która zresztą bardziej skupia się na wydarzeniach z aren sportowych, wszak ciągle jeszcze trwają Igrzyska w Sydney. Sekretarz generalny Organizacji Paktu Demokratycznego, Anthony Eden podróżuje w pierwszych dniach listopada do dużych państw europejskich, aby uzyskać potwierdzenie poparcia dla polityki interwencji w Chinach na rzecz wprowadzenia stałego pokoju. Przebywa m.in. w Wielkiej Brytanii, Polsce, Francji i Hiszpanii.

4 listopada 1948 roku to dzień wyborów prezydenckich w Stanach Zjednoczonych. W szranki stają desygnowany przez republikanów i niejako namaszczony przez dotychczasowego prezydenta Alfa Landona – gen. Dwight David Eisenhower oraz kandydat demokratów, Harry S. Truman. Republikanie nie spodziewają się jednak, że ów dzień przejdzie do historii jako ich klęska. Cóż się okazuje? Truman zdobywa głosy w większości stanów, a jego wygrana w Kalifornii czy Teksasie jest wprost przytłaczająca. Landon, któremu do końca kadencji zostały dwa miesiące, zmuszony jest przełknąć gorzką pigułkę. Na postawę wyborców miały wpływ dwie zasadnicze sprawy: kwestia stosunków z ZSRR oraz postawa wobec Grupy Porozumienia z Mato Grosso. Stanowisko Partii Republikańskiej szło delikatnie w stronę konfrontacji z GPMG oraz zamrożeniu na czas nieokreślony stosunków z Sowietami. Demokraci z kolei chcąc zyskać głosy wyborców promują politykę odprężenia zarówno w stosunkach z komunistami jak i GPMG. Obie partie opowiadają się jednak za wprowadzeniem stałego pokoju w Chinach i w przypadku zwycięstwa Trumana nie grozi aliantom wycofanie się wojsk amerykańskich z frontu interwencji. W styczniu 1949 roku dokona się zaprzysiężenie nowego prezydenta.

Wielkie zmiany na szczytach władzy w USA: prezydentem Harry Truman, wiceprezydentem Alben Barkley, sekretarzem stanu gen. George Catlett Marshall.​

3 listopada, a więc dzień wcześniej w wyborach parlamentarnych w Dominium Kanady zwycięża Partia Socjaldemokratyczna pod przywództwem Louisa Saint-Laurenta, który zostaje premierem.

Lewica obejmuje rządy w Kanadzie.​

8 listopada zakończyły się XIV Letnie Igrzyska Olimpijskie w Sydney w Australii. Gros medali zdobyły Stany Zjednoczone, a tuż za nimi uplasowała się reprezentacja Wielkiej Brytanii i co było dużą sensacją, debiutanta – ZSRR. Polska reprezentacja zajęła 11. miejsce w ogólnej klasyfikacji medalowej, zdobywając 5 złotych, 3 srebne i 6 brązowych medali. Najwięcej medali dla naszej reprezentacji zdobyli bokserzy i lekkoatleci. Następne, XV Letnie Igrzyska Olimpijskie odbędą się za cztery lata w Nowym Jorku.

Na początku listopada wydawać się może, że osłabły nieco bombardowania pozycji chińskich armii i ocalałych centrów przemysłowych. Alianci czując coraz większe załamanie i zniechęcenie wroga do walki raz po raz wyrzucają ulotki nad poszczególnymi prowincjami przynależnymi pod władzę nacjonalistów. I tak 1 listopada ulotki propagandowe zostają rozrzucone nad Nancheng (Węgrzy), nad Fuling (3, 5.XI. przez Amerykanów), ponownie nad Nancheng przez Czechosłowaków i Amerykanów (6.XI.) oraz nad niebem Czongkingu przez Brytyjczyków (13.XI.).

Polska Flota Bombowa bezskutecznie atakuje chińskie dywizje pod Anshun i marszałek Rayski myśli o zmianie celów bombardowania. Wkrótce palącą sprawą stanie się atak na pewien teren w prowincji Syczuan, gdzie przemieszczają się chińskie jednostki militarne. Na północy wskutek bitwy o Hohhot zostaje wycofany korpus gen. Xu Yongchanga, który dzięki temu unika okrążenia, przyciśnięty do granic Xibei San Ma i Mongolii. Amerykanie systematycznie atakują chińską stolicę Czongking i testują na niej nowe typy bomb. Od 2 do 15 listopada takie akcje takie naloty zdarzają się 6 razy. Aktywne w bombardowaniach jest również lotnictwo czechosłowackie, które skupia swoją inwencję na froncie w nalotach na Czongking (1.XI.), Lanzhou (2, 3.XI), Taiyuan (4, 5, 8, 12.XI), Czengdu (7.XI) i Yan’an (9.XI.). Oprócz tych wspomnianych miast celem nalotów są także miasta pozostające z dala od frontu, jak na przykład Golmud, stolica Xibei San Ma, atakowana 1 listopada przez amerykańskie samoloty. Wojska alianckie będące na północy powoli przegrupowują swoje siły w kierunku południowo-zachodnim co daje nadzieję na przełamanie frontu i tym samym skrócenie wojny. Czynią to w kierunku na Datong i Anyang.

Pierwsze oznaki zimy na północy Chin.​

Lotnictwo węgierskie skutecznie powstrzymuje siły nacjonalistów od przeszkodzenia sprzymierzonym w natarciu. Systematycznie bombarduje infrastrukturę pod Enshi oraz Yichang. 4 listopada polskie bombowce rozpoczynają naloty na pozycje chińskie w prowincji Syczuan. Pierwszym ich celem jest osiem dywizji piechoty marsz. Chen Jitanga pod Ya’an czyli w prowincji junnańskiej. Szybko zostaje on jednak zarzucony na rzecz nalotu na dwie dywizje pod Zigong, którymi dowodzi gen. Qin Lin. Jednocześnie Polacy zaobserwowali ok. jedenastu dywizji wroga (gen. He Yingqin), które zmierzają z okolic Czongkingu w stronę Fuling, a więc zamierzają zatrzymać alianckie natarcie na to miasto. 7 listopada zakończyła się ewakuacja chińskiego korpusu piechoty (gen. Xu Yongchang) z Hohhotu do Yulingu. Brytyjczycy i Amerykanie w drugiej dekadzie miesiąca bombardują okolice Czengdu, Lanzhou, Xi’an i Yan’an.

Nalot polskich bombowców na pozycje chińskie pod Zigong.​

9 listopada dwie dywizje amerykańskie zdobywają bagniste okolice Anyang, które dopiero w zimie okazały się na tyle przystępne by je w końcu opanować. Dzień później sprzymierzeni (wojska amerykańskie, brytyjskie i Dem. Rep. Chin) rozbijają parę dywizji nieprzyjaciela (gen. Chen Wenqi, Zhang Zhenn) w starciu pod Fuling, ostatnim dużym mieście przed osiągnięciem Czongkingu. 10 listopada brytyjski korpus piechoty gen. Watsona zajmuje Hohhot i stoi u granic Xibei San Ma. Bombowce marsz. Rayskiego eliminują z walki jedną z chińskich dywizji pod Zigong, a konkretnie Xinbian Di’241 Shi z ugrupowania gen. Qin Lin. Powtarzane są też ataki na chińską dywizją pomocniczą (Shaanxi Sheng Baoan Zongdui) w tych samych okolicach.

Stan frontu interwencji w Chinach w połowie listopada.​

11 listopada to kolejne Święto Odzyskania Niepodległości w Polsce, dodatkowo jest to 30-rocznica tego wydarzenia i z tej okazji do kraju przybywa sam prezydent Stanów Zjednoczonych, Alf Landon. W parlamencie dochodzi do uroczystego zatwierdzenia nowej konstytucji kraju, która wzmacnia władzę prezydencką, choć nie tak jak by tego sobie życzyli dawni piłsudczycy. Kadencja prezydenta ma trwać 5 lat, a parlamentu 4 lata, z zastrzeżeniem do jego rozwiązania w przypadku nie uchwalenia budżetu. Wybory prezydenckie i parlamentarne wg nowej ordynacji wyborczej odbyć się mają za dwa lata. Innym akcentem odbywanych uroczystości jest oddanie dzień później do użytku nowej drogi łączącej Pińsk i Brześć n/Bugiem. Aktualnie formowana jest też nowa dywizja piechoty.

Wzrost infrastruktury w prowincji pińskiej.​

11 listopada, późnym wieczorem, Belweder;

Z rozmowy prezydenta Raczkiewicza z prezydentem USA, Alfem Landonem.

Raczkiewicz: (…)czego zabrakło, Panie Prezydencie w odniesieniu zwycięstwa? Tu w Polsce wszyscy trzymali kciuki za wielkiego patriotę, generała Eisenhowera.

Landon: Czego zabrakło? Determinacji w odniesieniu tego triumfu. Nie chcę tu zwalać winy na sztab Eisenhowera, ale w decydujących momentach zabrakło mu tej kropki nad „i”, tego potwierdzenia założonych tez, odpowiedniego zareplikowania wypowiedzi kontrkandydata. Najbardziej szkoda będzie tego, że teraz polityka Stanów Zjednoczonych ulegnie pewnym przemianom, a i chociaż cieszę się z tego, że nie ma mowy o wycofaniu się z Chin.

Raczkiewicz: Polacy zawsze będą Panu dozgonnie wdzięczni za wsparcie, jakiego Pan udzielał naszemu narodowi w czasie II i III wojny światowej. Czy prawdą jest plotka o wystartowaniu przez Pana w wyborach na fotel sekretarza generalnego Organizacji Paktu Demokratycznego?

Landon: Do wyborów jeszcze około trzech lat, ale istotnie myślę nad tym, aby zastąpić nieco mało energicznego Edena. Z tego co wiem to Francuzi szykują niezłego kandydata oraz Japończycy. Nie wiem jak u was, czy są politycy mający takie aspiracje.

Raczkiewicz: Polacy mogą wystawić równie świetnego kandydata w osobie marsz. Sikorskiego, ale nie wiem czy się zgodzi. Sporo zależy od tego, jak szybko OPD poradzi sobie w Chinach i przede wszystkim w jakim stylu. Jedno jest pewne, kolejnego Brytyjczyka raczej nie będzie przez długi okres na stanowisku sekretarza generalnego.

Landon: Rola i pozycja Wielkiej Brytanii wyraźnie osłabła po użyciu bomby atomowej w Chinach, odnoszę wrażenie, że mają wielkie kłopoty z odnowieniem więzi poprawnego sąsiedztwa z państwami nie będącymi w sojuszu alianckim czyli np. z Francją.

Raczkiewicz: Eden nie poda się sam do dymisji, chyba, że w wyniku porażek na froncie w Chinach, ale jak do tej pory wszystko idzie bez zarzutu, aczkolwiek powoli.

Landon: Sądzę, że jeszcze nieraz usłyszymy o nim poprawną opinię, a wszyscy będą mu dziękować za spokój na Dalekim Wschodzie (…)

 

POLSKA AAR

16-30 listopada 1948

odcinek 267

The last chance of China
(Ostatnia szansa Chin)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji ​

Zima zatrzymuje działania wojenne na północy Chin, a wszelkie starania aliantów o przyśpieszenie ofensywy na południu rozbijają się o marne warunki do prowadzenia wojny. Chodzi oczywiście o infrastrukturę, którą to bezlitośnie niszczą bombowce sprzymierzonych, ale i jednocześnie opóźniając swój marsz w stronę Czongkingu. Wielkie zmiany pod koniec miesiąca jeśli chodzi o działania dyplomatyczne. Pokłosiem owych zmian staje się memorandum sekr. gen. OPD, Anthony’ego Edena do rządów Sinciangu-Ujgur, Tybetu i Junnanu, a dotyczące nie uznania żadnych nabytków terytorialnych tych państw względem Xibei San Ma czy Nacj. Chin. W gruncie rzeczy chodzi więc o to, aby wyzwolone terytoria znajdujące się jeszcze pod kontrolą nacjonalistów przypadły jedynie Demokratycznej Republice Chin. Rządzący Sinciangiem, Tybetem i Junnanem postanawiają wznowić negocjacje pokojowe z Czang Kaj-Szekiem i owocem tych rozmów staje się zawieszenie broni z 30 listopada, a podpisane w Czongkingu, w którym jest mowa o oddaniu terytorium Kumul – Sinciangowi i ustaleniu granicy z Tybetem i Junnanem na okres sprzed wojny czyli status quo. Tym samym Czang Kaj-Szek może rzucić większe siły do odparcia wojsk sprzymierzonych, ale być może to już tylko łabędzi śpiew dyktatora. Sinciang i Junnan odzyskują zatem utracone terytoria, a Nacjonalistyczne Chiny podpisują w listopadzie jeszcze jeden dokument, tym razem z Unią Indochińską pod przewodnictwem Japonii, godząc się na zabór przez to państwo strategicznej wyspy Hajnan. Tym samym Japonia posiada aż trzy ważne punkty strategiczne położone blisko terytorium chińskiego: Tajwan, Makau i Hajnan. Organizacja Paktu Demokratycznego wyraziła s woją dezaprobatę odnośnie warunków zawieszenia broni i zapowiedziała, że fakt związany z zaborem Hajnan powinien być szeroko omówiony na forum organizacji. Japonia zagroziła natomiast, że jeżeli OPD nie uzna ich nowego nabytku terytorialnego to wystąpi z tej organizacji i co więcej otrzymała poparcie ze strony krajów Unii Indochińskiej tj. Syjamu, Laosu, Wietnamu, Malezji i Birmy. Delegat Dem. Rep. Chin, Sun Yanmou oświadczył, że zgoda OPD na pozostawieniu w ręku Japonii - Tajwanu, Makau i Hajnan oznacza powrót do sytuacji z 1937 roku, a więc ponowne zagrożenie dla Chin. Zatem po zakończeniu interwencji czekają OPD nowe problemy.

Druga połowa listopada na froncie interwencji w Chinach stoi pod znakiem bombardowań i niewielkich prób ofensywnych na południu tego kraju, w okolicach Kaili i Liuzhou, gdzie zmierzają oddziały amerykańskie i demokratów chińskich. Polskie bombowce od 16 do 19 listopada atakują pozycje chińskie pod Zigong, gdzie stacjonuje dywizja milicji pod dowództwem gen. Qin Lina, później będą próbować rozbić siły chińskiej dywizji piechoty w prowincji Honan, a konkretnie pod Nanyang, gdzie stacjonuje korpus gen. Wang Lingyuna. Pomagać im będą węgierskie i belgijskie bombowce. Wojska chińskie z racji braków w zaopatrzeniu, tudzież ropy nie są w stanie przeciwstawić się postępom sprzymierzonych, a wszystko na co ich stać to bierny opór. Czang Kaj-Szek oprócz zawarcia zawieszenia broni z Paktem Nowej Azji i Unią Indochińską i skierowaniem wojsk z tych frontów na wschód aby powstrzymać sprzymierzonych sporo sobie obiecuje po umocnieniach pochodzących z okresu lat 30-tych w trójkącie Xianyang-Pingliang-Yan’an, które mogą zatrzymać napór wojsk alianckich z północy w kierunku na Czongking.

Generalnie jednak dominują naloty lotnictwa sprzymierzonych. Węgrzy niszczą infrastrukturę w okolicach Zunyi, a więc tam gdzie stacjonuje aż 37 wrogich dywizji piechoty oraz pod Fuling, Yichang i Anshun. Lotnictwo amerykańskie skupia się na bombardowaniach strategicznych i co drugi dzień atakuje na przemian Czongking bądź Czengdu, sporadycznie dokonując nalotów na Xi’an czy umocnienia w Yan’an. Czechosłowacy niszczą resztki lotnisk pod Czengdu (17.XI.) i biorą udział w nalotach na Taiyuan i Guiyang. Brytyjczycy koncentrują się bardziej na dokonanie niszczących nalotów na centra przemysłowe jak np. pod Taiyuan czy Yan’an.

18 listopada Naczelny Wódz Wojsk Polskich, marszałek Władysław Sikorski wprowadził reorganizację sił zbrojnych, stacjonujących nad granicą z ZSRR. Jednocześnie przystąpiono do formowania 5 nowych dywizji piechoty, oprócz tego powoli kończone jest formowanie pierwszej dywizji pancernej. Utworzono 6 głównych korpusów, które stacjonują na całej szerokości granicy. Pod Święcianami stacjonuje 1. Korpus Inflancki (gen. Duch) w składzie z 1. Dywizją Piechoty Legionów im. marsz. Piłsudskiego oraz z 15. Krakowską Dywizją Piechoty. Ugrupowanie to zostanie powiększone o jedną dywizję. Blisko Mołodeczna znajduje się siedziba 2. Korpusu Inflanckiego (marsz. Sikorski) w składzie z 1. Dywizją Piechoty Zmotoryzowanej plus brygada lekkich czołgów, 6. Warszawską Dywizją Piechoty o 13. Łódzką Dywizją Piechoty. Tutaj również przewidywane wzmocnienia to jedna dyw. piechoty. Koło Lidy przebywa 1. Korpus Białoruski (marsz. Maczek) w składzie z 4. Gdańską Dywizją Piechoty i 14. Szczecińską Dywizją Piechoty. Już niedługo ugrupowanie to powiększy się o dywizję pancerną i jeszcze jedną dywizję piechoty. 2. Korpus Białoruski pod dowództwem gen. Sosnkowskiego stacjonuje pod Baranowiczami a w jego składzie znajdują się 3 dywizje: 12. Pomorska Dywizja Piechoty, 7. Śląska Dywizja Piechoty i 8. Wrocławska Dywizja Piechoty. Dojdzie im jeszcze jedna dywizja piechoty. Pod Łunińcem jest siedziba 1. Korpusu Poleskiego (gen. Mossor), a składa się on z 4 dywizji piechoty: Bohaterów Westerplatte, Strzelców Karpackich, Obrońców Gdyni plus brygada ppanc, Rosario. 2. Korpus Poleski, będący pod Równem i pod dowództwem marsz. Okulickiego składa się z 9. Lubelskiej Dywizji Piechoty i 16. Pomorskiej Dywizji Piechoty. Wkrótce zostanie uzupełniony o jeszcze jedną dywizję. Nadal utrzymywane są niewielkie korpusy koło Królewca, Grodna, Białegostoku, Brześcia n/Bugiem czy pod Lwowem z racji przenikania na te tereny sowieckiej propagandy, grożącej wywoływaniem buntów przez miejscową ludność. Po drugie w koloniach stacjonują 4 dywizje ochotnicze, do których zadań należy pacyfikacja skutków powstań i buntów na tych terenach.

Reorganizacja sił zbrojnych na granicy polsko-sowieckiej.​

18 listopada podpisano umowę dyplomatyczną z Holandią o dostawach ropy naftowej. 24 listopada do portu w Gdańsku powracają pierwsze okręty podwodne biorące udział w początkowym okresie interwencji chińskiej – ORP „Jastrząb” i ORP „Kania” pod dow. kontradm. Grudzińskiego. Pięć dni później powraca dalszych 6 okrętów podwodnych i tym samym na Bałtyku stacjonuje obecnie 9 polskich okrętów podwodnych, wliczając w ten skład najnowocześniejszy ORP „Kondor”. Również 29 listopada Państwowe Zakłady Samolotowe (PWS) kończą badania nad szerokim zastosowaniem ulepszonych komputerów elektronicznych, a na podstawie umowy ze Stanami Zjednoczonymi otrzymujemy plany technologiczne zaawansowanych komputerów elektronicznych, dzięki czemu prace nad tym kolejnym projektem pójdą szybciej. Jednocześnie zrezygnowano z budowy lotniska i bazy morskiej na wyspie Sokotrze, jako, że te terytorium od 26 listopada zostało objęte jurysdykcją terytorium kondominium Brytyjsko-Polskiego Somalilandu, który za 10 lat będzie się mógł wypowiedzieć w sprawie niepodległości.

Zakończenie prac nad ulepszonymi komputerami elektronicznymi.


Kupno planów dot. rozwoju elektroniki od Stanów Zjednoczonych.


Rozpoczęcie badań nad zaawansowanymi technologiami informacyjnymi.

Wojny i zagrożenia pokoju – listopad 1948

-wojna sinkiańsko-chińska – zawieszenie broni podpisany w Czongkingu (30.XI.) zwraca zagarniętą przez nacjonalistów prowincję Kumul w ręce Sinciangu-Ujgur.

-wojna tybetańsko-chińska – Tybet podpisując zawieszenie broni z Nacj. Chinami uratował swoją niepodległość i teraz wspólnie z Pakistanem, Bhutanem i Nepalem może lepiej obronić się przed naciskiem Indii.

-wojna junnańsko-chińska – Junnan odzyskał utracone trzy prowincje dzięki podpisanemu dokumentowi i tym samym prestiż prezydenta tego kraju Long Juna wzrósł przeogromnie. Junnan nie wyraża zgody na dołączenie do Dem. Rep. Chin po pokonaniu nacjonalistów i z tej decyzji może wyniknąć jeszcze wiele problemów.

-wojna Unii Indochińskiej i Japonii z Chinami – zawieszenie broni podpisane w Bangkoku oficjalnie przekazuje w ręce Japonii – wyspę Hajnan, która przynależąc do cesarskich włości, sprawia, że Japonia może dokonać secesji z OPD, o ile obie strony nie dojdą do porozumienia.

-wojna sowiecko-japońska – walkę sportową na igrzyskach w Sydney Japończycy wprawdzie przegrali z Sowietami, jednakże na prawdziwej wojnie jest zupełnie inaczej. Nie ma wszakże żadnych desantów, ale na morzach i oceanach bezapelacyjnie króluje Cesarska Marynarka Wojenna.


-sowieccy szpiedzy próbowali dokonać sabotażu w jednej z włoskich fabryk należących do Fiata. Próba jednak zakończyła się fiaskiem i jedynie pogorszyła wzajemne stosunki między tymi państwami (17.XI.).​

Warszawa, 28 listopada;

Marsz. Sikorski w rozmowie telefonicznej z dow. Floty Bombowej RP, marsz. Rayskim.

Marsz. Sikorski: (…)w prasie nie brakuje zachwytów na waszą cześć, gdy skończy się interwencja powrócicie jak bohaterowie.

Marsz. Rayski: Chłopcy wierzą, że zaprowadzą trwały pokój na tych terenach, ale jednocześni martwią się o rodziny, bo Sowieci gromadzą nad naszą granicą naprawdę spore siły.

Marsz. Sikorski: Dopóki są w konflikcie z Japończykami nic nie grozi Polsce. Niech Pan im to przekaże, Stalin nie jest w zwyczaju prowadzić na własne życzenie wojny na dwa fronty. Poza tym stoją za nami potężni alianci.

Marsz. Rayski: U mnie wprawdzie ich nie ma, ale w jednej z dywizji alianckiej pojawiły się pierwsze oznaki niesubordynacji, jak postępować gdy coś takiego przydarzy się u mnie?

Marsz. Sikorski: Znacie przecież procedury, ale tutaj jako, że sytuacja jest delikatna i tak naprawdę Polska nie ma żadnych trwałych interesów, bo pomagamy demokratom w ramach sojuszu, to proszę kierować tych delikwentów do Polski. Tutaj powinni stracić swoją hardość.

Marsz. Rayski: Panie Marszałku, co się stanie, jeżeli Japończycy utrzymają się na Hajnanie, przecież to olbrzymie niebezpieczeństwo dla nowych, demokratycznych Chin!

Marsz. Sikorski: Polscy dyplomaci będą popierać stanowisko Wielkiej Brytanii w tym względzie, japońska obecność na wyspach i terytorium chińskim nie powinna mieć miejsca, aby nie było asumptu do wszczynania kolejnej wojny.

Marsz. Rayski: Chodzą też słuchy o przewidywanym zawieszeniu broni nacjonalistów z Paktem Nowej Azji.

Marsz. Sikorski: Myślę, że ten fakt może utrudnić Amerykanom i Brytyjczykom zdobycie reszty kraju, ale na pewno go nie zatrzyma (…)

 

POLSKA AAR

1-15 grudnia 1948

odcinek 268

The end of Chiang Kai-Shek
(Koniec Czang Kaj-Szeka)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji

Podpisanie zawieszenia broni między Paktem Nowej Azji a Nacjonalistycznymi Chinami tylko na pewien okres czasu spowodowało okres odprężenia, detente w tamtym regionie świata. Militarystyczne rządy Junnanu i Sinciangu-Ujgur postanowiły wykorzystać pewien precedens i spowodować, aby zjednoczenie Chin dokonało się na ich warunkach, nawet za cenę wywołania jeszcze większego konfliktu. Po drugie na drodze stawał im Czang Kaj-Szek, ale i na niego można było znaleźć sposób, jak się później okazało. 3 grudnia, kilka dni po zawieszeniu broni z Nacj. Chinami islamscy ekstremiści pochodzący z Junnanu i Sinciangu-Ujgur wywołują na granicy sowieckiej poważne zaburzenia i incydenty, co więcej to właśnie Long Jun, wielkorządca Junnanu oskarża Sowietów o mordy na ludności sinkiańskiej w Azji Centralnej potęgowane dodatkowo wywózkami w odległe rejony Syberii. Napięcie sięga zenitu i Junnan ufny w pomoc pozostałych krajów Paktu Nowej Azji i ulegając poduszczeniom Sinciangu-Ujgur wypowiada wojnę ZSRR. Istotnie, wojna junnańsko-sowiecka rychło przemienia się w wojnę Paktu Nowej Azji z Sowietami. Za Junnanem opowiada się od razu Sinciang-Ujgur, niezmiernie ważny Tybet oraz Bhutan z Nepalem i Pakistan. Organizacja Paktu Demokratycznego zaskoczona radykalizacją żądań junnańskich i przede wszystkim niewysłowioną agresywnością tego sojuszu militarnego z miejsca zawiesza wszystkich uczestników tego sojuszu w prawach członkowskich. Dodatkowo delegat Nepalu musi opuścić Radę Bezpieczeństwa OPD do czasu przywrócenia tego kraju do grona członków tej organizacji. Eden ostrzega również Indie przed wprowadzaniem polityki faktów dokonanych czyli możliwej agresji na Bengal, a zatem i na Pakistan.

3.XII.1948 – Pakt Nowej Azji występuje przeciwko ZSRR. Long Jun i Szeng Szy-Kaj, przywódcy Junnanu i Sinciangu-Ujgur marzą o wyzwoleniu narodów Azji Centralnej.​

To co stanie się 12 dni później przejdzie z całą pewnością do historii intryg. Nacjonaliści chińscy dla których zawieszenie broni z Paktem Nowej Azji jest jedyną szansą na powstrzymanie zapędów aliantów obmyślają iście przewrotny plan powrotu do czasów z lat trzydziestych, kiedy to Junnan i Sinciang-Ujgur były w jednym sojuszu z Nacj. Chinami. Na drodze stoi generalissimus Czang Kaj-Szek, który za żadną cenę nie chce się zgodzić na takie upokorzenie, aby ponownie prosić te oba kraje o pomoc militarną, jak to miało miejsce z Japonią. Okazją do zrealizowania nowych planów obrony Chin staje się posiedzenie gabinetowe w nocy z 14/15 grudnia, podczas którego Czang Kaj-Szek kategorycznie jeszcze raz sprzeciwia się podjęcia wojny z Sowietami i tym wsparcia Paktu Nowej Azji. Nie wie, że jest w mniejszości. Nad ranem na posiedzenie wkraczają żołnierze pod dowództwem gen. He Yingqina, który w porozumieniu z Tse-ven Soongiem doprowadza do aresztowania generalissimusa. Sinciang-Ujgur i Junnan na wieść o aresztowaniu Czang Kaj-Szeka porzucają Pakt Nowej Azji i przyłączają się do nacjonalistów i Xibei San Ma w wojnie przeciw aliantom. Nacjonaliści wspierają ich natomiast w wojnie z Sowietami. Tym samym era rządów Czang Kaj-Szeka w Chinach dobiegła końca. Na wieść o tym Zgromadzenie Ogólne OPD podejmuje uchwałę o wyrzuceniu ze swojego grona przedstawicieli Junnanu i Sinciang-Ujgur. GPMG opuściły Nacj. Chiny i Xibei San Ma, ponieważ ZSRR jest członkiem tej organizacji.

Nacjonaliści, Xibei San Ma, Junnan i Sinciang-Ujgur ramię w ramię w wojnie z interwencją OPD i Sowietami.


Nowy rząd Nacj. Chin. Prezydentem Tse-ven Soong, premierem gen. He Yingqin.​

Interwencja sił OPD w Chinach potrzebowała chyba takich właśnie bodźców, aby ofensywa uległa przyśpieszeniu. Co nowego? Nadal dominują działania związane z nalotami formacji lotniczych na pozycje nieprzyjaciela na pierwszej linii frontu. Przede wszystkim ruszył front północny mimo trwającej zimy, ale umiejętnie prowadzone działania wojenne pozwalają na nieco większy optymizm jeśli chodzi o szybsze zakończenie interwencji. Polskie bombowce pod dow. marsz. Rayskiego skupiają się w pierwszej połowie grudnia na bombardowaniu dywizji chińskich pod Nanyang. Równocześnie pomagają Polakom Węgrzy i Belgowie. Już 1 grudnia kilkanaście dywizji amerykańskich (gen. Hodge, Ginsburg) oraz brytyjskich (gen. Templer) rusza z atakiem w stronę wyżyny Luoyang, której nie jest w stanie obronić korpus gen. Chang Enduo.

Bitwa pod Luoyang – 1.XII.1948.​

Lotnictwo sprzymierzonych nadal skupia się na najważniejszych celach w Chinach nie operując po całości terytorium wroga. Przede wszystkim węgierskie lotnictwo niszczy wrogą infrastrukturę pod Anshun, Zunyi, Yan’an i Enshi. Lotnictwo amerykańskie skupia swoje naloty na stolicę Xibei San Ma, Golmud oraz bombarduje przemysłowe Lanzhou, Czengdu i Czongking. Brytyjczycy i Czechosłowacy często operują wspólnie, jeśli chodzi o przeprowadzania nalotów bombowych. Przykładem niech będzie nalot na Taiyuan (10-11.XII.). Poza tym Brytyjczycy bombardują Guiyang, Yan’an oraz Xi’an. Czechosłowacy kilka razy dokonują nalotów na Czongking, Czengdu i Yan’an. 5 grudnia rusza ofensywa aliancka (6 dywizji australijsko-amerykańskich oraz 5 dywizji brytyjskich gen. Milesa) z gór Datong i Changzhi w kierunku umocnień pod Yan’an. Broniący tego terenu korpus gen. Zhou Qingxianga (8 dywizji) nie wytrzymuje natarcia i opuszcza okolice tego miasta. Tym samym istnieje możliwość obejścia Czongkingu od północy. W tym samym czasie z Luoyang do Nanyang docierają dwie dywizje gen. Chang Enduo, którego siły zrazu padają ofiarą nalotów bombowych sprzymierzonych. Pięć dni później rusza kolejne natarcie z północy, a konkretnie z Datong i równiny Hohhot w kierunku pustynnych terenów wokół miasta Yuling. Brytyjski korpus gen. Pageta przy wsparciu Australijczyków i Kanadyjczyków rozbija osiem dywizji gen. Xu Yongchanga i zmusza je do odwrotu. 12 grudnia Amerykanie pod dowództwem gen. Hodge’a zdobywają Luoyang i z marszu atakują pozycje chińskie pod Xi’an, gdzie broni się sześć dywizji gen. Liao Yunze. Atak kończy się powodzeniem, a przed sprzymierzonymi rysuje się szansa na przepołowienie terytorium Nacj. Chin. Aliantom doszedł jednak front z Junnanem i wojna w tamtym regionie może jeszcze potrwać wiele miesięcy.

Bitwa pod Yan’an – 10.XII.1948.


Front w połowie grudnia – część północna. Ofensywy sprzymierzonych na Yuling, Yan’an i Xi’an.


Front w połowie grudnia – część południowa. Ataki alianckie na Kaili i Liuzhou. ​

Warszawa, Belweder, 15 grudnia;

W gabinecie prezydenta RP.

Raczkiewicz: (…)na Dalekim Wschodzi już rozpoczęli rozprawę z komunizmem. A Long Jun, sprzymierzając się z nacjonalistami i występując przeciw nam, praktycznie przesądził o swym losie.

Mikołajczyk: Te narody są dzikie, Panie Prezydencie. I jakiekolwiek wprowadzanie ich do międzynarodowych organizacji było błędem Edena.

Raczkiewicz: Eden musiał tak uczynić albo łudził się, że uda się je ucywilizować, ale się przeliczył, nie było to możliwe.

Mikołajczyk: Oni widocznie nie mogą żyć bez wojny, skoro są gotowi aby walczyć na dwóch frontach i z nami i z Sowietami. Notabene, jeśli Sowieci wygrają z nimi wojnę, co jest więcej niż pewne, wówczas będziemy mieli istny magiel w Chinach.

Raczkiewicz: Nie chciałbym aby Sowieci pojawili się w Himalajach przy granicy z Indiami, perspektywa przejęcia przez nich połowy Chin wydaje się zatrważająca.

Mikołajczyk: Truman i jego ekipa na razie nie mówią więcej niż dwóch zdań o tej sprawie, ale wszyscy już czekają na przejęcie pełni władzy przez niego w styczniu.

Raczkiewicz: To jak będzie odprężenie czy konfrontacja?

Mikołajczyk: Myślę, że raczej odprężenie, Truman z tego co realizował w programie wyborczym obiecywał, że po zakończeniu interwencji w Chinach naród amerykański czekają długie lata pokoju.

Raczkiewicz: Chyba i jego zaskoczył obecny przebieg spraw, alianci nie będą w stanie zająć całości Chin, to niewykonalne! Naprawdę grozi nam sowietyzacja zachodniej części Chin (…)

 

POLSKA AAR

16-31 grudnia 1948

odcinek 269

The Anti-Soviet phobia
(Antysowiecka fobia)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji ​

Nikt się nie spodziewał, że Sowieci wejdą przy końcu roku w konflikt z jednym z dużych państw europejskich, a konkretnie z jednym z dużych bloków militarnych. Pakt Iberyjski składający się z Hiszpanii i Portugalii i liberalne rządy obydwu krajów postanowiły nie czekać na ogólnoświatową rozprawę z komunizmem i już teraz stosownie wypowiedzieć się w sprawie istnienia komunizmu w Europie. Oznacza to oczywiście wojnę, ale jej przebieg może być bardzo podobny do konfliktu sowiecko-japońskiego toczonego głównie na akwenach morskich. Więcej zatem jest propagandy, aniżeli zdroworozsądkowego podejścia do istoty prowadzenia rzeczywistych działań wojennych przeciwko Sowietom. Krucjata tych dwóch państw z krańca Europy ma za zadanie obudzić Unię Francuską, Pakt Alpejski, Konferencję Bałkańską, ale czy to realne? Sekretarz generalny OPD, Anthony Eden oraz Zgromadzenie Ogólne tej organizacji wypowiedziało się skrajnie negatywne na wieść o wojnie iberyjsko-sowieckiej i postanowiło zawiesić Hiszpanię i Portugalię w prawach członka. Powoduje to opuszczenie RB OPD przez przedstawiciela Portugalii do czasu wyjaśnienia tej sytuacji. Tym samym niestali członkowie RB OPD to tylko trzy kraje – Etiopia, Bułgaria i Filipiny. Nepal podobnie jak Portugalia został zawieszony. Kryzys w łonie OPD grozi coraz większemu rozwinięciu się negatywnych zjawisk…

23.XII. – Pakt Iberyjski w stanie wojny z ZSRR.​

Na froncie interwencji chińskiej nie za dużo zmian na rozoranym bombami południu tego kraju, ale pewne symptomy głębszej ofensywy sprzymierzonych można zaobserwować na północy. Trwające ataki wojsk alianckich na Yan’an, Liuzhou czy Kaili są wyczerpujące i żołnierze często walczą w trudnych warunkach. Flota Bombowa marsz. Rayskiego kończy wyczerpującą falę nalotów na Nanyang i kieruje się w stronę Ankang, gdzie stacjonuje 8 dywizji gen. Liao Yunze. Wróg zdołał się jednak okopać i następuje pewien impas w nalotach na pozycje wokół tego miasta. Nadal jednak trwają naloty sprzymierzonych, przy czym ich głównym celem stają się ostatnio ziemie Junnanu, nowego sojusznika Nacj. Chin. Bombardowania Kunmingu, stolicy Junnanu przez lotnictwo amerykańskie i brytyjskie rozpoczynają się od 18 grudnia i trwają z przerwami do końca 1948 roku. Węgierskie lotnictwo próbuje niszczyć junnańską infrastrukturę pod Xiaguan i Baoshan, by później bombardować Liuzhou w płd. Chinach bądź Enshi w centralnej części tego kraju. Amerykanie po raz kolejny zrzucają ulotki do armii chińskiej z propozycją poddania się (17.XII. - nad Qujing, 30.XII. - nad Tianshui). Brytyjskie lotnictwo często współpracowało z amerykańskim ale także czechosłowackim, z którymi to wybranymi dywizjonami dokonało nalotu na przemysłowe Taiyuan. Wybierano jako cele także Czongking i Guiyang. Amerykanie i Czechosłowacy bombardowali także Lanzhou oraz Czengdu. Jedynymi sukcesami wojsk lądowych sprzymierzonych, ale za to niezmiernie znaczącymi jest zdobycie miasta i okręgu Xi’an (27.XII.) oraz wyzwolenie Yuling (30.XII.) na północy Chin. Xi’an zostało zdobyte przez amerykański korpus piechoty gen. Hodge’a, a Yuling oswobodzili Brytyjczycy pod dowództwem gen. Pageta.

Atak lotnictwa marsz. Rayskiego pod Ankang.


Zdobycie Xi’an – 27.XII.1948.


Wyzwolenie Yuling – 30.XII.1948.​

Polscy naukowcy pod kierunkiem adm. Świrskiego opracowali 16 grudnia projekt wprowadzania doktryny podwodnego przechwytywania szlaków handlowych, co poprawi skuteczność operacyjności naszej floty podwodnej. Po zakupieniu odpowiedniej dokumentacji dotyczącej planów doktryny potęgi morskiej, którą otrzymano od Kanady, zespół Świrskiego przystąpił do szczegółowej analizy i tych planów. Podpisano także umowę z Sarawakiem (koniec grudnia) na mocy której zobowiązał się on przekazać Polsce wybrane materiały rzadkie po preferencyjnych cenach. 27 grudnia sformowano Pierwszą Dywizję Pancerną, która została dołączona do 1. Korpusu Białoruskiego marsz. Maczka.

Technologie i doktryny działań na morzach i oceanach to specjalność zespołu adm. Świrskiego.


Dane techniczne 1. Dywizji Pancernej.​

Warszawa, 29 grudnia;

Gabinet Prezydenta RP.

Raczkiewicz: (…)stanowisko OPD jest tutaj niezmienne, nie zamierzamy walczyć z Sowietami, jeśli z ich strony nie ma mowy o nielegalnym przekraczaniu granicy.

Sekr. stanu Michał Keller: Panie Prezydencie, Eden na pewno nie przyłoży ręki do tej swoistej antysowieckiej fobii jaka pojawiła się na południu Europy. Teraz gdy mamy niezakończoną interwencję w Chinach, kolejny konflikt z Sowietami nie pozwolił by nam jej dokończyć.

Raczkiewicz: Czy stanowisko Edena będzie podtrzymane po zakończeniu interwencji?

Keller: Trudno powiedzieć, wszystko zależy od tego co zajmą Sowieci w Chinach.

Raczkiewicz: Jeżeli zdążą coś zdobyć, Sinciang jest najbardziej narażony, chociaż nie jest bezbronny.

Keller: Wtedy antysowiecka kampania nabierze nowych rumieńców i być może sprawi, że kolejne kraje europejskie zaczną wypowiadać wojnę komunistom.

Raczkiewicz: Czy naprawdę przeznaczeniem ludzkości jest Armagedon? Nie ma innych sposobów na pokojowe współżycie?

Keller: Stara maksyma mówi – chcesz pokoju, szykuj się do wojny i być może odnajduje ona sens w obecnych warunkach (…)

Wojny i zagrożenia pokoju – grudzień 1948

-wojna sowiecko-japońska – pełen zastój na froncie walk na morzu spowodowany wejściem Sowietów w konflikty w Azji i w Europie. Obie strony wykorzystują zapewne ten czas na lepszą reorganizację sił.

-wojna sowiecko-chińska – nowy rząd Nacj. Chin, Xibei San Ma oraz Sinciang-Ujgur i Junnan rozpoczęły krucjatę przeciw Sowietom dla sprawy uciskanych narodów Azji Centralnej. To marzenie jednak musi pozostać w sferze planowania, bo jego realizacja jest praktycznie niemożliwa.

-wojna Paktu Nowej Azji z ZSRR – Tybet wraz z Bhutanem, Nepalem i Pakistanem będą się skłaniać do zawarcia zawieszenia broni i szybkie ruszenie na zdrajców środkowoazjatyckiej sprawy tj. Sinciang i Junnan. Tylko czy Stalin zgodzi się na rozejm?

-wojna Paktu Iberyjskiego z ZSRR – czysto propagandowe zagranie Hiszpanii i Portugalii ma na celu poruszenie sprawy antykomunistycznej krucjaty w Europie. Postawa Francji, Włoch bądź Konferencji Bałkańskiej może mieć rozstrzygające znaczenie.​

Stan sił lądowych Wojska Polskiego na 31 grudnia 1948 roku:

Łączna liczba dywizji: 26
-piechoty: 20
-zmotoryzowanych: 1
-pancernych: 1
-milicji (wojsk kolonialnych): 4

W tym roku zmodernizowano pozostałe 14 dywizji piechoty do wz. 1947, zatem na dzień dzisiejszy wszystkie dywizje piechoty są zmodernizowane podług tego wzoru. Sformowano dwie dywizji milicji (wojsk kolonialnych), które stacjonują w Polskiej Afryce Zachodniej (Angoli), druga połowa tych jednostek przebywa w Polsko-Brytyjskim Somalilandzie. Sformowano także pierwszą dywizję pancerną, która podlega rozkazom marsz. Maczka, stacjonującego pod Lidą (1. Korpus Białoruski).

Aktualnie formowanych jest pięć dywizji piechoty.

Stan jednostek morskich Polskiej Marynarki Wojennej na 31 grudnia 1948 roku:

Łączna ilość okrętów: 15
-krążowniki lekkie: 1 (nowoczesny)
-niszczyciele: 4 (w tym jeden nowoczesny)
-okręty podwodne: 9 (w tym trzy nowoczesne)
-transportowiec: 1 (40 transportowców oddanych na użytek Polskiej Floty Handlowej).

Zbudowano nowoczesny okręt podwodny klasy Kondor.

Aktualnie w budowie nowoczesny okręt podwodny i niszczyciel oraz duży okręt wojenny. W perspektywie budowa nowoczesnego krążownika lekkiego oraz kilku niszczycieli.

Stan jednostek lotniczych Polskiego Lotnictwa Wojskowego na 31 grudnia 1948 roku:

Łączna ilość dywizjonów: 8
-bombowce: 4 (wszystkie nowoczesne; ulepszone 4 brygady myśl. eskortowych)
-myśliwce: 1
-bezpośredniego wsparcia: 3

Sformowano dwa dywizjony bombowców szturmowych.

W perspektywie formowanie jednego dywizjonu bombowców szturmowych.

 

POLSKA AAR

1-15 stycznia 1949

odcinek 270

The unsuccessful sabotage
(Nieudany sabotaż)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji ​

Początek 1949 roku nie przynosi zbyt wielu rozstrzygnięć na frontach w Chinach. Póki jeszcze istnieją nadzieje związane z walką Sinciangu, Junnanu i Xibei San Ma po stronie nacjonalistów, dopóty będą i oni sami walczyć, choćby walka ta była i tak daremna i zupełnie bezcelowa. Jakie są bowiem szanse na przetrwanie, gdy wróg naciera ze wschodu i z północy, z południa i z zachodu. Warunki naturalne sprawiają, że szanse na wytrwanie stają się trochę większe, ale i tak przewaga sprzymierzonych oraz Sowietów jest ogromna. Chociaż wojska sinkiańskie rozpoczynają 1949 rok z animuszem, próbując ataku na Frunze w Kirgizji i pustynię Yusun Bulag w płd-zach. Mongolii (2.I.). Obie ofensywy kończą się zatrzymaniem ich przez wojska sowieckie i mongolskie. Sinciangowi-Ujgur i Xibei San Ma, państwom najbardziej narażonym na szybką utratę niepodległości pozostaje jedynie własna ambicja i nieprzejednany opór, ale na jak długo… Tym bardziej, że wkrótce do ataku przystępują wojska sowiecko-mongolskie pod dowództwem marsz. Chimida, który próbuje zdobyć pustynny teren Bayan Nur w płn. części Xibei San Ma. Daleko na południu, pozostałe kraje de facto rozbitego wskutek secesji Sinciangu i Junnanu – Paktu Nowej Azji, próbują za pośrednictwem Afganistanu bądź Iranu spróbować negocjować z Sowietami warunki zawieszenia broni. Kwestią czasu jest bowiem znalezienie się pokaźnej armii sowieckiej na granicy z Pakistanem czy Tybetem. Dlatego oba te kraje oraz Bhutan i Nepal próbują wszelkich sposobów, aby zanim armie sowieckie pojawią się u granic wynegocjować godne warunki rozejmowe. Druga sprawa, że stanowisko Indii mimo ostrzeżeń OPD nie zostało w pełni sprecyzowane i sytuacja w której Pakistan może być w wojnie na dwóch frontach jest całkiem realna.

Ofensywa sowiecko-mongolska na Bayan Nur.


Szerokim echem odbiła się również sowiecka próba dokonania sabotażu w jednej z amerykańskich stoczni na Wschodnim Wybrzeżu, co spotkało się ze zdecydowanym sprzeciwem i protestem odchodzących już władz z prezydentem Landonem na czele. Landon w swoim ostatnim przemówieniu radiowym zaapelował do swojego następcy, Harry’ego Trumana, który obejmie urząd 23 stycznia o „wiarę i skuteczność w wykonywaniu misji niesienia demokracji, twardy kurs wobec wszelkiego bezprawia, który może różnić się kolorem, ale jego nieprzebrane korzenie znajdują się w ZSRR”.​

9 stycznia w dalekim Bagdadzie, stolicy Haszymidzkiego Królestwa Iraku dochodzi do przewrotu wojskowego, rząd Muzahima al-Bayyaji zostaje obalony, a sam premier postawiony przed sądem wojskowym i rozstrzelany. Powodem zbuntowania się armii jest fatalna sytuacja gospodarcza kraju, który do tej pory nie podniósł się po zakończonej wojnie z Iranem. Na czele spiskowców trzymających w garści nawet i samego króla Fajsala stoi marszałek Nuri Es-Said, jeden z wielkich dowódców frontu wschodniego III wojny światowej oraz uczestnik wojny iracko-irańskiej. On to też obejmuje stanowisko premiera. OPD zapowiedziała, że sytuacja w której wojsko obala cywilny rząd jest nie do przyjęcia przez istniejące reguły demokracji. Jedynie te stwierdzenie usłyszał nowy rząd Iraku, OPD obawia się bowiem ponownego zawieszenia Iraku w prawach członka tej organizacji, ponieważ agenci wywiadu sugerują, że ewentualne silniejsze sprecyzowanie zażaleń w kierunku wojskowego rządu Es-Saida może spowodować wyjście z OPD pozostałych krajów Paktu Islamskiego.

Prawicowy zamach stanu w Iraku – 9.I.1949.​

W uzupełnieniu wiadomości ze świata można podać informację o wyborze nowego prezydenta Konfederacji Szwajcarskiej, którym został Ernst Nobs (11.I.).

Ernst Nobs prezydentem Szwajcarii.​

1 stycznia amerykański korpus piechoty gen. Hodge’a rozpoczął ofensywę w kierunku na Yichang, chcąc okrążyć pozostające wciąż w okolicach Nanyang trzy chińskie dywizje gen. Chang Enduo, które raz po raz bombardowane przez aliantów, stawiają zacięty opór dzięki doskonałej obronie. Polska Flota Bombowa marsz. Rayskiego porzuca bombardowanie pozycji wroga pod Ankang i przerzuca się na jeden dzień do prowincji Kuejczou, a stamtąd do Syczuanu (2-3.I.), by tam atakować broniącą Zigong, dywizję ochotników chińskich Shaanxi Sheng Baoan Zongdui pod dowództwem gen. Qin Lina. Spowodowane jest to lepszym zorientowaniem się w planach przeciwnika, który swoich 13 dywizji (gen. He Yingqin) kieruje spod Czongkingu w kierunku Fuling. Sytuacja w której zna się zamierzenia wroga jest na rękę sprzymierzonym.

Jedno z bombardowań okolic Zigongu przez polskie bombowce.​

Nie zwalniają tempa bombardowań sprzymierzeni. W okresie od 1 do 15 stycznia br. Czongking, stolica nacjonalistów chińskich pada ofiarą nalotów strategicznych aż dziesięć razy (przemiennie czechosłowackie i brytyjskie lotnictwo). Nasila się również rozrzucanie ulotek przez lotnictwo alianckie, jak chociażby nad prowincjami Xianyang, Nancheng, Zunyi i Czongking. Wojska sprzymierzonych nieustannie prą na Kaili, Liuzhou, Fuling, Enshi oraz na północy na Yan’an i Xi’an, by zapełnić lukę po nacierających na Yichang. Węgierskie lotnictwo niszczy infrastrukturę wroga w okolicach Liuzhou, Fuling, Yichang, Ankang, Xianyang i Enshi, zapobiegając wkroczeniu wojsk chińskich na te tereny i podjęcie walki z aliantami, choć nierzadko się zdarza, że nie jest w stanie zupełnie wyeliminować opór jednostek wroga jak np. 10 stycznia w starciu pod Fuling, gdzie wojska brytyjskie po długich walkach przełamały w końcu chińską obronę. Amerykanie i Brytyjczycy skupiają przeprowadzanie swoich nalotów strategicznych w prowincjach Lanzhou, Yan’an, Taiyuan oraz Guiyang. Czesi i Słowacy bombardują Czengdu oraz stolicę Junnanu – Kunming. 14 stycznia oddziały chińskich demokratów (gen. Bao Chongxi, Gołuchin) przy symbolicznym udziale wojsk amerykańskich (gen. Trezzani) próbują wyprzeć z Qujing we wsch. Junnanie siły nacjonalistów dowodzone przez gen. Czanga Hsi-Lianga, jednakże twardy opór przeciwnika sprawia, że starcie kończy się ich porażką.

Bukareszt, 14 stycznia;

Wizyta premiera Mikołajczyka, rozmowa z premierem Rumunii, Gheorghe Tatarescu.

Mikołajczyk: (…)sądzę, że nie musicie się obawiać Węgier i wasze wszelkie działania zmierzające do wzmocnienia obrony swoich granic są niepotrzebne. Za Węgrami stoją co prawda Stany Zjednoczone, ale to nie znaczy, że będziemy podbijać kraje Konferencji Bałkańskiej.

Tatarescu: Rumunia, Jugosławia i Grecja obawiają się nie tylko agresji węgierskiej, ale również pretensji terytorialnych ze strony Bułgarii, Albanii czy nawet Turcji. Nie bez przyczyny sojusz militarny podpisały ze sobą Włochy i Austria licząc na przejęcie Słowenii czy Dalmacji od Jugosławii.

Mikołajczyk: Co do poczynań tychże krajów nie mogę wam dać gwarancji bezpieczeństwa nawet jako stały członek Rady Bezpieczeństwa OPD, ale myślę, że będąc w takim sojuszu można czuć się na tyle bezpiecznie, aby nie potrzebować gwarancji.

Tatarescu: Dlaczego w takim razie mamy do czynienia z antyjugosłowiańską i antygrecką nagonką w prasie włoskiej czy tureckiej. Czy OPD może temu zaradzić?

Mikołajczyk: Nie. OPD nie wtrąca się w wewnętrzne sprawy państw, a już tym bardziej w to co piszą dziennikarze w danych krajach, wyraża tylko nadzieję, że wasz blok nie będzie kolejnym, który wypowie wojnę Sowietom.

Tatarescu: Jeżeli będzie wymagała tego sytuacja, możemy to uczynić jako symboliczne niegodzenie się z istnieniem tego zbrodniczego ustroju.

Mikołajczyk: OPD wyraża się jasno jeśli chodzi o zawieszenie członków danego bloku militarnego, czy chcecie podzielić los Hiszpanii i Portugalii?

Tatarescu: A dlaczego nie doszło do zawieszenia Iraku, skoro narusza reguły demokracji?

Mikołajczyk: Bliski Wschód to tygiel namiętności politycznych, jeżeli OPD uderzy tutaj pieścią w stół, teren ten stanie się otwarty dla wpływów sowieckich oraz GPMG. Należy tam postępować bardzo ostrożnie.

Tatarescu: Przejdźmy do omówienia spraw bieżących (…)

14 stycznia zawarto w Bukareszcie umowę handlową, dzięki której strona polska uzyskała zapewnienie dostaw ropy naftowej w zamian za węgiel kamienny, energię elektryczną i żywność. 5 dni wcześniej USA zapewniły Polskę o dostawie materiałów rzadkich.​

 

POLSKA AAR

16-31 stycznia 1949

odcinek 271

The near of the end of China…
(Blisko końca Chin…)​

Świat/Kraj​

Diariusz interwencji ​

Druga połowa stycznia diametralnie zmienia sytuację Nacjonalistycznych Chin i ich sojuszników. Raz za sprawą ofensywy alianckiej, która zdobywa najważniejsze miasta centralnych i południowych Chin, dwa wskutek sowieckich sukcesów w Sinciangu i Xibei San Ma. Sowieci zdołali opanować góry Ałtaj i pustynię Bayan Nur i są na dobrej drodze do zdobycia Urumczi i Golmud, czym zakończyliby istnienie dwóch sojuszników nacjonalistów. Rząd sinkiański już opuścił Urumczi i kieruje się w stronę terytorium Xibei San Ma. Zastanawiające jest teraz czy nacjonaliści kierowani przez Tse-ven Soonga i gen. He Yingqina doprowadzą do unifikacji ziem Sinciangu i Xibei San Ma z chińską macierzą, przedłużając w ten sposób swoje szanse na przetrwanie wobec sporych sukcesów alianckich. Bo jeśli Sowieci doprowadzą do zniszczenia Sinciangu i dotarcia do Golmudu w Chinach może znów szybko powstać przyczółek komunizmu, co w żadnym stopniu nie rozwiąże problemów w tym regionie świata. OPD nie spocznie póki w Chinach nie zapanuje demokracja, ale jeśli Sowieci będą mieli w ręku zachodnią część tego kraju, to o stabilizacji politycznej będzie można zapomnieć. Wizyta sekretarza generalnego OPD, Edena w Delhi (20-23.I.) dotyczyła zarówno relacji indyjsko-pakistańskich jak i możliwości zaangażowania się Indii w proces negocjacji między Paktem Nowej Azji a ZSRR. Premier Nehru kategorycznie odmówił jakiejkolwiek pomocy militarnej dla Pakistanu, Bhutanu, Nepalu lub Tybetu obiecując wszakże pomoc przy zawarciu zawieszenia broni. Tym samym neutralizacja stanowiska Indii staje się w tym momencie języczkiem u wagi i obietnica Nehru dana OPD, a dotycząca nie korzystania z problemów Paktu Nowej Azji dla własnych interesów staje się głównym profitem wizyty Edena. Udana misja sekretarza gen. OPD zbiega się z zaprzysiężeniem nowego prezydenta Stanów Zjednoczonych, Harry’ego Trumana.

Góry Ałtaj i pustynia Bayan Nur pod kontrolą sowiecką.​

Waszyngton, 23 stycznia;

Z przemówienia prezydenta USA Harry’ego S.Trumana.

(…)stosunki mogą ulec rewizji i gotów jestem spotkać się z premierem Stalinem aby nasze kraje nie uczestniczyły już więcej w wyścigu zbrojeń, który szkodzi pokojowi na świecie i powoduje, że żyjemy wciąż w stałym zagrożeniu. Jednak nasza dobra wola to zbyt mało, potrzeba jest jeszcze wiele mądrych i rozsądnych głów w ZSRR, które powinny zrozumieć ideę zachowania światowego pokoju. Nie tak dawno jeszcze Europa i Azja, Afryka i Oceania pogrążone były w szaleńczym chaosie zdobycia pełni władzy. Dzisiaj mamy możliwy podobny scenariusz, gdy chodzi o Chiny. Podział Chin na dwie części może być tak samo zabójczy dla wszechświatowej stabilizacji jak podział Korei. Wiemy czym skończył się podział Półwyspu Koreańskiego, nie łudźmy się też co przyniesie podział Chin, jeżeli zawczasu nie wypracujemy takich prawideł poprawnego współistnienia narodów amerykańskiego i sowieckiego, które umożliwią nam życie w pokoju (…)

Wojny i zagrożenia pokoju – styczeń 1949

-wojna sowiecko-japońska – Japończycy po zakończonej wojnie z Nacj. Chinami i przejęciu wyspy Hajnan patrolują akweny morskie wokół wysp Honsiu, Sikoku, Hokkaido i Kiusiu. Mając tak olbrzymią przewagę na wodzie nie podejmują się jednak desantu na terytorium sowieckie.

-wojna sowiecko-chińska – oddziały sowieckie przechodzą do kontrataku po zatrzymaniu sinkiańskiego natarcia na Ałma-Atę (24.I.). Owocem tego jest zdobycie terytorium Ałtaju, a co za tym idzie stworzenie olbrzymiego zagrożenia dla stolicy Sinciangu-Ujgur, Urumczi, której zdobycie praktycznie wymaże ten kraj z mapy świata. 25 stycznia wojska sowieckie pod dow. mongolskiego marsz. Chimida umiejętnie bronią swoich pozycji na pustyni Bayan Nur przed piechotą i kawalerią Xibei San Ma.

-wojna Paktu Nowej Azji z ZSRR – Tybet z Pakistanem usilnie prowadzą negocjacje pokojowe z Sowietami licząc na zakończenie wojny przed spodziewaną aneksją Sinciangu-Ujgur. Korzystają przy tym ze wsparcia Afganistanu, Iranu oraz Indii, która daje tym samym wyraz dobrej woli i poprawia sobie kontakty z OPD.

-wojna Paktu Iberyjskiego z ZSRR – konflikt czysto propagandowy, nie słychać nawet o działaniach na morzu, choć kilka sowieckich okrętów podwodnych prawdopodobnie wypłynęło z Bałtyku.​

Front interwencji w Chinach ruszył do przodu. Wojska alianckie zajęły strategiczne punkty frontu, rozcinając go na dwie części. 18 stycznia piechota brytyjska gen. Montgomery’ego starła się z nacjonalistami pod Fuling, przy czym samo miasto zostało zajęte dziewięć dni później i tym sposobem alianci stanęli u wrót Czongkingu. Znacznie wcześniej, bo już 20 stycznia amerykański korpus piechoty gen. Hodge’a zdobywając Yichang, zamknął w potrzasku 3 dywizje chińskie pod dowództwem gen. Changa Enduo. Dzień później armia amerykańska gen. Ruffnera zdobywa strategiczny teren Enshi, a 28 stycznia Kaili na południu Chin zostało wyzwolone przez siły demokratów chińskich marsz. Li Zongrena. Świetną serię alianckich zwycięstw w styczniu podkreśla zdobycie Liuzhou (30.I.) przez niezmordowanego gen. Kubenę i jego korpus piechoty. Wojska demokratów po zdobyciu Kaili próbują przejść do kontrataku pod Guiyang (28.I.), ale zostają powstrzymane, dopiero drugi atak (29.I.) przynosi powodzenie ofensywie. Polska Flota Bombowa marsz. Rayskiego w dalszym ciągu skupia się na bombardowaniu okolic Zigong i spełnia zadania wywiadowcze. Czechosłowackie lotnictwo nasila swoje naloty na chińską i junnańską stolicę, przemysłowe miasto Taiyuan (18-20, 29.I.), Czengdu oraz Lanzhou. Amerykanie dokonują strategicznych ataków lotniczych głównie na Yan’an, główne miasto trójkąta zasieków i ostatniej szansy na zatrzymanie postępów sprzymierzonych w centralnej części Chin. Poza tym rozrzucają ulotki wzywające do poddania nad Xianyang, Ankang i Nancheng. Węgrzy kontynuują w tych prowincjach niszczenie infrastruktury. Brytyjczycy podobnie jak Czechosłowacy koncentrują się na bombardowaniach chińskich centrów przemysłowych jak np. w Taiyuan, Lanzhou, Czongking czy Guiyang na południu.

Otoczenie trzech chińskich dywizji piechoty pod Nancheng przez korpus gen. Hodge’a.


Zdobycie okręgu Enshi przez Amerykanów.


Fuling i Kaili w ręku sprzymierzonych. Dodatkowo 30 stycznia alianci zajęli najdalej wysunięty na południe okręg Liuzhou. ​

Polska podpisuje 16 stycznia umowę handlową z Bułgarią w Warnie, wg której otrzymamy zasoby ropy naftowej i mat. pędnych w zamian za przesył energii elektrycznej i żywność. 25 stycznia zostaje sformowana Warszawska Dywizja Obrony Narodowej, która zostaje dołączona do 1. Korpusu Inflanckiego (gen. Duch). Dwa dni później naukowcy z Państwowych Zakładów Lotniczych kończą opracowywanie projektu prototypu zaawansowanego bombowca strategicznego określonego mianem PZL P-210 Lin, który jednak nie wchodzi jeszcze do masowej produkcji. Zamiast tego PZL rozpoczyna prace nad stanowiskiem badań i testów rakietowych, mając już pewien zarys problemowy, dotyczący tego zagadnienia.

Nowa dywizja piechoty.


Nowy polski bombowiec strategiczny.


Rozpoczęcie badań nad stanowiskiem prób rakietowych.​

Warszawa, 28 stycznia;

Rozmowa między premierem Mikołajczykiem a prezydentem Raczkiewiczem w Belwederze.

Mikołajczyk: (…)Kraje bałkańskie bezustannie widzą w kimś wroga, mimo tego, że OPD zapewnia ich o braku agresywności krajów przeciwko którym powstała Konferencja Bałkańska.

Raczkiewicz: Mentalności i ludzkich dramatów nie da się wymazać, ot tak. Do tego potrzebny jest czas, który najlepiej leczy rany, a tak się niestety nie dzieje w przypadku krajów bałkańskich.

Mikołajczyk: My również mamy swoje problemy, jak ostatnio w Szczecinie, kiedy to przez parę dni miasto żyło w psychozie strachu z powodu porachunków polsko-niemieckich.

Raczkiewicz: Strona niemiecka jak i polska ponoszą za te wypadki pełną odpowiedzialność. Pytanie tylko, czy zawsze możemy czemuś zapobiec?

Mikołajczyk: Wysiedlona ludność niemiecka z naszych Ziem Zachodnich domaga się zadośćuczynienia krzywdom wyrządzonym im przez komunistów polskich i sowieckich. W razie zignorowania ich apelu zamierzają pójść z tą sprawą do OPD, co może oznaczać, że będzie ona na obradach. Z kolei mniejszość litewska, białoruska i ukraińska czują się oszukane z powodu pominięcia ich praw w nowej konstytucji.

Raczkiewicz: Obecne polskie władze nie ponoszą odpowiedzialności za wysiedlenia, ale mają moralne prawo aby zadośćuczynić krzywdom i gwałtom, o ile to oczywiście możliwe. Jeśli chodzi o nową konstytucję, to czyżby nie wiedzieli, że mają zagwarantowane swobody obywatelskie na mocy niezmiennej ustawy?

Mikołajczyk: Najwyraźniej widząc nasze kłopoty z ludnością niemiecką, chcą ugrać na sprawie odszkodowań rozszerzenie własnych praw.

Raczkiewicz: Myślę, że parlament podejmie właściwą uchwałę w tej kwestii, a ja wtedy ją podpiszę (…)