Polska AAR /od 1936 r./

POLSKA AAR

VII odcinek specjalny

odcinek 396

Wojna morska innych konfliktów​

Podsumowanie osiągnięć flot uczestniczących w wojnach

1936-1949​

Konflikty lat 1936-1949 z pominięciem II i III wojny światowej niosły za sobą ogromne przeobrażenia polityczne jak i wielkie straty demograficzne, które przyniosły cierpienia wielu państwom i narodom. W wojnie domowej w Hiszpanii toczonej przez 3 lata zginęło wg różnych szacunków od 3 do 5 mln ludzi, wojna niemiecko-włoska będzie kosztować życie 659 tysięcy ofiar, a wszystko przebije bezmiar zbrodni podczas wojny japońsko-chińskiej (1937-1944), gdzie liczba ofiar przekroczy 29, mln (ponad 50% ofiar stanowią obywatele chińscy). Dwie wojny japońsko-sowieckie toczone w latach 1939-1944 i 1948-1949 pochłoną 4,7 mln zabitych i 8 mln zaginionych i trwale okaleczonych.

III wojna światowa (1944-1946) nie przyniosła zbyt wiele bitew morskich na morzach i oceanach, gdyż sowiecka i bułgarska flota prezentowała dość niski poziom wyszkolenia w stosunku do posiadanego potencjału militarnego i doświadczenia przez aliantów, a przez to nie mogła stanowić dużego zagrożenia. Ofiary liczone były zatem głównie na lądzie, a tam górowały straty poniesione przez ZSRR (15 mln), Polskę (4 mln), RFN (3 mln), Stany Zjednoczone (2,5 mln) i Wielką Brytanię (1,5 mln). Ogółem liczba zabitych podczas III wojny światowej wyniosła 31,2 mln.

Łącznie podczas działań morskich podczas III wojny światowej zatonęło 31 okrętów, z czego 3 pancerniki, 1 ciężki krążownik, 2 lekkie krążowniki, 5 niszczycieli, 19 okrętów podwodnych i 1 transportowiec. Największe straty poniosła marynarka wojenna Bułgarii tracąc 17 okrętów, z czego 16 zatonęło na Morzu Północnym, gdyż były to dawne zdobyczne U-booty. Najlepszymi jednostkami pływającymi III wojny światowej okazały się dwa brytyjskie lekkie krążowniki „Sheffield” i „Newcastle”.

Podsumowując straty morskie okresu 1936-1953 i wliczając w to wszystkie wojny światowe na dno poszły 1284 okręty, z czego 9 lotniskowców, 2 lotniskowce eskortowe, 29 pancerników, 7 krążowników liniowych, 49 ciężkich krążowników, 84 lekkie krążowniki, 747 niszczycieli, 130 okrętów podwodnych i 227 transportowców. Zanotowano też 129 samozatopień.

Oto szczegółowe zestawienie sukcesów i strat:

Sukcesy flot podczas wojny domowej w Hiszpanii 1936-1939


Sukcesy flot podczas wojny niemiecko-włoskiej 1936-1937


Sukcesy flot podczas wojny japońsko-chińskiej 1937-1944


Sukcesy flot podczas I wojny japońsko-sowieckiej 1939-1944


Sukcesy flot podczas II wojny japońsko-sowieckiej 1948-1949


Sukcesy flot podczas III wojny światowej 1944-1946



Zestawienie zatopionych okrętów przez floty i lotnictwo


Zestawienie strat poszczególnych flot


10 najlepszych okrętów III wojny światowej

Zbiorcze zestawienie strat morskich podczas wojen morskich 1936-1953
​

 

POLSKA AAR

VIII odcinek specjalny

odcinek 397

Wojna morska podczas IV wojny światowej​

Podsumowanie osiągnięć flot uczestniczących w wojnie

1950-1953​

IV wojna światowa miała o wiele większy zasięg aniżeli II wojna światowa, toczyła się bowiem w Europie, Afryce, Azji, Ameryce Płd. i Ameryce Płn. czyli na niemal wszystkich kontynentach. Czteroletni konflikt rozpalił na nowo źródła wielu skrywanych nienawiści, a bezpośrednią przyczyną wybuchu tej wojny stało się tajne porozumienie między Grupą Porozumienia z Mato Grosso obejmującą kraje latynoamerykańskie, a Kominternem kierowanym przez Stalina do którego dołączyła później Francja pod dyktaturą generalissimusa Giraud. Pakt ów przewidywał podział stref wpływów w Ameryce Płn. i Europie kosztem USA, Wielkiej Brytanii, RFN, Beneluksu i Europy Środkowo-Wschodniej. Kraje Paktu Alpejskiego i Republika Południowej Afryki wypowiadając wojnę odpowiednio aliantom i ZSRR były jedynie tu stroną współwalczącą. Konflikt światowy zakończył życie 45,6 mln ludzi, z których gros ofiar pochodziło z ZSRR (25 mln), a następne pozycje zajęły Ukraina (6,5 mln), Brazylia (6 mln), Argentyna (3,7 mln), Polska (3 mln), Stany Zjednoczone (2 mln), RFN (1,8 mln), Francja (1,4 mln), Wielka Brytania (1 mln). Do największych bitew morskich IV wojny światowej można zaliczyć następujące starcia:

-26.IV.1950 – zatopienie przez samoloty z lotniskowca USS „Philadelphia” w wyniku nalotu na Fort-de-France na Martynice francuskiego lotniskowca „Bearn” i ciężkiego krążownika „Tourville”.

-5.V.1950 – samozatopienie niemieckiego pancernika „Brandenburgen” wskutek osaczenia przez włoskie lotnictwo bombowe na Morzu Liguryjskim.

-25.VI.1950 – zatonięcie francuskiego pancernika „Lorraine” na Morzu Czerwonym wskutek ataku bombowego z niemieckiego lotniskowca „Graf Zeppelin”.

-19.IX.1950 – storpedowanie francuskiego ciężkiego krążownika „Colbert” przez amerykański niszczyciel „Quincy Jeffrey” w Zat. Lwiej.

-6.XII.1950 – zatopienie 2 peruwiańskich krążowników ciężkich „Almirante Grau” i „Coronel Bolognesi” przez amerykańską flotę w Zat. Samanco.

-3.III.1951 – zatopienie chilijskiego pancernika "Almirante Latorre" w bazie w Valparaiso wskutek nalotu z lotniskowca USS "Randolph".

-25.VIII.1951 – bitwa morska u ujścia La Platy – zatopienie argentyńskiego pancernika „Moreno” i ciężkiego krążownika „La Libertad” przez pancerniki USS „South Dakota” i USS „Ohio”.

Łącznie podczas działań morskich podczas IV wojny światowej zatonęły 573 okręty, z czego 2 lotniskowce, 7 pancerników, 12 ciężkich krążowników, 20 lekkich krążowników, 425 niszczycieli, 26 okrętów podwodnych i 81 transportowców. Największe straty poniosła marynarka wojenna Republiki Wenezueli tracąc 88 okrętów, a lotniskowiec USS „Hornet” okazał się najlepszą jednostką pływającą IV wojny światowej (18 zatopień). Odnotowano też 59 samozatopień okrętów.

Oto szczegółowe zestawienie sukcesów i strat:

Sukcesy flot państw Grupy Porozumienia z Mato Grosso


Sukcesy floty Stanów Zjednoczonych


Sukcesy flot innych państw alianckich


Sukcesy floty Francji


Sukcesy floty Republiki Południowej Afryki


Sukcesy floty Włoch


Samozatopienia



Zestawienie zatopionych okrętów przez floty i lotnictwo


Zestawienie strat poszczególnych flot


10 najlepszych okrętów IV wojny światowej​

 

POLSKA AAR

IX odcinek specjalny /część 1/

odcinek 398 a

Postacie i ich wkład w politykę ​

Podsumowanie osiągnięć polityków poszczególnych krajów świata na tle wydarzeń

1936-1953​

EUROPA​

ALBANIA​

Historia rzeczywista
1928-1939 Zogu I /król/
1935-1936 Mehdi Frasheri /premier/
1936-1939 Kosta Kotta /premier/
1939-1944 okupacja Albanii przez Włochy i Niemcy
1939-1945 II wojna światowa
1944 Fikri Dine /premier/
1944-1954 Enwer Hodża /premier/
Historia alternatywna
1928-do dzisiaj Zogu I /król/
1935-do dzisiaj Mehdi Frasheri /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (neutralność).

Albania zachowała jako jedno z nielicznych państw świata neutralność podczas trzech wielkich konfliktów światowych. Monarcha Zogu I (58 l.) zrobił wiele, by jego kraj nie dołączył do państw Osi w okresie ich największych sukcesów dyplomatycznych, jakim było przyciągnięcie Grecji, Rumunii i Bułgarii na Bałkanach jak również nie dał się wciągnąć w gry wojenne Sowietów i aliantów w latach 1944-1946. Nie dał też satysfakcji krajom Konferencji Bałkańskiej podczas ich inwazji na ZSRR w ramach IV wojny światowej i Albania pozostała dalej neutralna. Duża w tym też zasługa sędziwego 81-letniego premiera Frasheri, który należy do czołowych polityków w tym kraju.

AUSTRIA​

Historia rzeczywista
1928-1938 Wilhelm Miklas /prezydent/
1934-1938 Kurt von Schuschnigg /kanclerz/
1938 Arthur Seyss-Inquart /kanclerz/
1938-1945 okupacja Austrii przez Niemcy
1939-1945 II wojna światowa
1945-1950 Karl Renner /prezydent/
1945-1953 Leopold Figl /kanclerz/
1950-1957 Theodor Koerner /prezydent/
1953-1961 Julius Raab /kanclerz/
Historia alternatywna
1928-1937 Wilhelm Miklas /prezydent/
1934-1937 Kurt von Schuschnigg /kanclerz/
1936-1937 wojna austriacko-węgierska
1936-1937 wojna austriacko-włoska
1937-1942 okupacja wsch. Austrii przez Węgry
1937-1942 okupacja zach. Austrii przez Niemcy
1939-1944 II wojna światowa
1942-1951 Karl Renner /prezydent/
1942-1945 Ludwig Huelgerth /kanclerz/
1944-1946 III wojna światowa
1945-1951 Leopold Figl /kanclerz/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1951-do dzisiaj Theodor Koerner /prezydent/
1951-do dzisiaj Julius Raab /kanclerz/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (pod okupacją węgiersko-niemiecką od 1937 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Paktu Alpejskiego).

Straty ludzkie: wojna austriacko-węgierska 1936-1937 (189 tys.), wojna austriacko-włoska 1936-1937 (78 tys.), II wojna światowa (300 tys.), III wojna światowa (400 tys.), IV wojna światowa (800 tys.).

Austria w zamyśle rządzących tym państwem miała być wieczystym państwem neutralnym, podobnym do Szwajcarii, ale kres tym zamierzeniom położyła agresywna realizacja marzeń kanclerza Kurta von Schuschnigga, który wzorem swojego poprzednika, Engelberta Dollfussa rozpoczął dość nieprzemyślane działania polityczne. Wojna z Węgrami oznacza interwencję włoską, a co za tym idzie wkroczenie armii III Rzeszy na terytorium Austrii i przejęcie części tego kraju. Węgierska okupacja objęła wschodnią część Austrii. Po wyzwoleniu jej w 1942 roku Austria wytrwała w swojej neutralności jedynie dwa lata, kiedy to sami alianci zaproponowali jej udział w inwazji na ZSRR. Po zakończeniu III wojny światowej, Austria podpisała (13.I.1948) porozumienie z Włochami, tworzące Pakt Alpejski, który podczas kolejnej wojny światowej zadał dotkliwe ciosy Czechosłowacji, Węgrom i RFN. Austria wyszła zwycięsko z tej wojny, ale wskutek włoskich negocjacji z aliantami jej zdobycze ograniczyły się do profitów handlowych.​

BELGIA​

Historia rzeczywista
1934-1951 Leopold III /król/
1935-1937 Paul van Zeeland /premier/
1937-1938 Paul Emile Janson /premier/
1938-1939 Paul Henri Spaak /premier/
1939-1940 Hubert Pierlot /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1944 okupacja Belgii przez Niemcy
1944-1950 Karol /regent/
1945-1946 Achille van Acker /premier/
1946-1947 Camille Huysmans /premier/
1947-1949 Paul Henri Spaak /premier/
1949-1950 Gaston Eyskens /premier/
1950 Jean Duvieusart /premier/
1950-1952 Joseph Pholien /premier/
1951-1993 Baudouin I /król/
1952-1954 Jean van Houtte /premier/
Historia alternatywna
1934-1947 Leopold III /król/
1935-1940 Paul van Zeeland /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1940-1942 okupacja Belgii przez Niemcy
1940-1950 Hubert Pierlot /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1947-1953 Karol /regent/
1950-1953 Jean Duvieusart /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 okupacja Belgii przez Francję
1953-do dzisiaj Baudouin I /król/
1953-do dzisiaj Paul Henri Spaak /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (pod okupacją niemiecką od 1940 r., po stronie aliantów), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (pod okupacją francuską od 1950 r., po stronie aliantów).

Straty ludzkie: II wojna światowa (300 tys.), III wojna światowa (100 tys.), IV wojna światowa (900 tys.).

Neutralność Belgii w burzliwym okresie 1936-1953 również okazała się nie do utrzymania, głównie za sprawą niekorzystnego położenia geograficznego. Na dodatek król Leopold III podejmując negocjacje z Niemcami sam niejako skazał się na moralny niebyt i potępienie ze strony poddanych, co potwierdził swoją abdykacją w 1947 r. Ostatecznie po długich targach i wyrażeniu pozytywnej woli społeczeństwa powrócił do Belgii w 1953 r., po czym dokonano intronizacji nowego władcy Flamandów i Walonów na nowo cementując kraj pod berłem Baudouina I. Belgia poddana była w tamtym okresie dwóm okupacjom, niemieckiej i francuskiej, przy czym ta druga okupacja przyczyniła się w większym stopniu do znienawidzenia Francuzów aniżeli pierwsza w stosunku do Niemców. Belgia tworząc Alians Benelux z Holandią i Luksemburgiem (10.VIII.1952) i zapraszając w swoje szeregi Republikę Federalną Niemiec może w końcu poczuć się pewniej, korzystając z potencjału militarnego wschodniego sąsiada mogącego zniwelować francuskie pretensje terytorialne.​

Kolonie: Kongo Belgijskie, Ruanda-Urundi, Polinezja Belgijska.

BUŁGARIA​

Historia rzeczywista
1918-1943 Borys III /car/
1935-1940 Georgi Koseiwanow /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1944 Bogdan Fiłow /premier/
1943-1944 Symeon II /car/
1944 okupacja Bułgarii przez ZSRR
1944 Dobri Chadżinajakew Bożiłow /premier-regent/
1944 Iwan Bogrianow /premier-regent/
1944 Konstantin Murawiew /premier-regent/
1944-1946 Kimon Georgijew /premier-regent/
1946-1947 Wasił Kołarow /prezydent tymczasowy/
1946-1949 Georgi Dymitrow /premier/
1947-1950 Minczo Nejczew /przewodniczący Rady Państwa/
1949-1950 Wasił Kołarow /premier/
1950-1956 Wyłko Czerwenkow /premier/
1950-1958 Georgi Damianow /przewodniczący Rady Państwa/
Historia alternatywna
1918-do dzisiaj Borys III /car/
1935-1942 Georgi Koseiwanow /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1942 okupacja Bułgarii przez ZSRR
1942-1945 Georgi Dymitrow /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1944-1945 okupacja Bułgarii przez aliantów
1945-do dzisiaj Konstantin Murawiew /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie Osi od 1942 r.), III wojna światowa (po stronie Kominternu od 1944 r., po stronie aliantów od 1945 r.), IV wojna światowa (neutralność).

Straty ludzkie: II wojna światowa (200 tys.), III wojna światowa (600 tys.).

59-letni car Bułgarii Borys III Koburg-Sachsen-Gotha (ur. 1894) jest w obecnej chwili symbolem jedności kraju zagrożonego przez rozmaite czynniki wewnętrzne i zewnętrzne. Przede wszystkim silne antagonizmy dotyczące stosunków z Jugosławią, Rumunią i Grecją skazały ten kraj na pozostanie w izolacji międzynarodowej. Silna mniejszość turecka nie pozwala na zbliżenie z Turcją, mogące przynieść powstanie sojuszu obronnego równoważącego siły antybułgarskiej Konferencji Bałkańskiej. Jedyny kraj mogący dać szansę wyjścia Bułgarii z izolacji, Albania w coraz większym stopniu nawiązuje nić porozumienia z Jugosławią. Bułgaria w okresie 1936-1953 była uczestnikiem wszystkich wielkich aliansów w których uczestnictwo nie zawsze dawało temu krajowi poczucie bezpieczeństwa. Czy zatem permanentna izolacja jest Bułgarii pisana? ​

CZECHOSŁOWACJA​

Historia rzeczywista
1935-1938 Eduard Benes /prezydent/
1935-1938 Milan Hodża /premier/
1938 Jan Syrovy /premier/
1938-1939 Rudolf Beran /premier/
1938-1939 Emil Hacha /prezydent/
1939-1945 okupacja Czech i Moraw przez Niemcy, Słowacja pseudoniezależna
1939-1945 II wojna światowa
1945-1946 Zdenek Fierlinger /premier/
1945-1948 Eduard Benes /prezydent/
1946-1948 Klement Gottwald /premier/
1948-1953 Klement Gottwald /prezydent/
1948-1953 Antonin Zapotocky /premier/
1953-1957 Antonin Zapotocky /prezydent/
Historia alternatywna
1935-1941 Eduard Benes /prezydent/
1935-1941 Milan Hodża /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1941-1942 okupacja Czechosłowacji przez Niemcy i Węgry
1942-1944 Elias Kohn /prezydent/
1942-1944 Theodor Escherich /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1944-1945 okupacja Czechosłowacji przez Niemcy i Jugosławię
1945-1952 Eduard Benes /prezydent/
1945-do dzisiaj Milan Hodża /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1952-do dzisiaj Emil Hacha /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1941 r.), III wojna światowa (po stronie Kominternu od 1944 r., po stronie aliantów od 1945 r.), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (400 tys.), III wojna światowa (900 tys.), IV wojna światowa (600 tys.).

Czechosłowacja okresu 1936-1953 jest przede wszystkim kojarzona z nieugiętą postawą Eduarda Benesza, którego posłannictwo dziejowe w tamtych latach jest utożsamiane z pozycją Tomasa Masaryka, pierwszego prezydenta tego kraju w latach 1918-1935. Benesz zdaniem Czechów i Słowaków w wielu aspektach polityki przewyższył Masaryka i uczynił z Czechosłowacji ważny kraj na arenie międzynarodowej, czego dowodem było wypowiedzenie wojny Osi z 1941 r. Triumfalny powrót Benesza w 1945 r. po krótkotrwałej komunistycznej dyktaturze na nowo odbudowało prestiż Czechosłowacji, której liczne dywizje piechoty tak wiernie i mądrze broniły Węgier i Bawarii przed agresją włosko-austriacką z 1950 r. czy tak dzielnie walczyły na froncie wschodnim przeciw ZSRR. Śmierć Benesza oznacza nowy etap w historii Czechosłowacji, a stara gwardia w postaci prezydenta Hachy (81 l.) i premiera Hodży (75 l.) czeka na prężną zmianę.​

DANIA​

Historia rzeczywista
1912-1947 Chrystian X /król/
1929-1942 Thorvald Stauning /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1945 okupacja Danii przez Niemcy
1942 Wilhelm Buhl /premier/
1942-1943 Erich von Scavenius /premier/
1945-1947 Wilhelm Buhl /premier/
1947-1972 Fryderyk IX /król/
1947-1950 Hans Hedtoft-Hansen /premier/
1950-1953 Erik Eriksen /premier/
1953-1955 Hans Hedtoft-Hansen /premier/
Historia alternatywna
1912-1947 Chrystian X /król/
1929- 1947 Thorvald Stauning /premier/
1947-do dzisiaj Fryderyk IX /król/
1947-1950 Hans Hedtoft-Hansen /premier/
1950-do dzisiaj Erik Eriksen /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (neutralność).

Dania podobnie jak Albania czy Irlandia w Europie zachowała pełną neutralność podczas wojen światowych. Zawdzięcza to głównie doskonałej dyplomacji i dwóm postaciom, które wykorzystały cały swój autorytet, by uratować Danię od pożogi wojennej. Król Chrystian X i premier Stauning poświęcili naprawdę wiele dla zachowania pozycji Danii w Europie jako miejsca ważnych konferencji międzynarodowych i udało im się to, za co wszyscy Duńczycy są im niezmiernie wdzięczni, zważywszy jakie szkody mogły poczynić wojny obejmujące Półwysep Jutlandzki. Stauning odszedł ze stanowiska premiera w 1947 r., w tym samym czasie odszedł Chrystian X. Przed Danią po roku 1953 dalsza integracja w ramach Unii Skandynawskiej z Norwegią, Szwecją, Litwą, Łotwą i Estonią, a także być może przyznanie niepodległości Islandii czy Grenlandii dzięki wprowadzeniu instytucji Unii Duńskiej (XI.1947).​

Kolonie: Grenlandia, Islandia, Wyspy Owcze.

ESTONIA​

Historia rzeczywista
1934-1940 Konstantin Pats /prezydent/
1934-1938 Konstantin Pats /premier/
1938-1939 Kaarel Eenpalu /premier/
1930-1940 Juri Uluots /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1940 Johannes Vares-Barbarus /premier/
1940-1941 okupacja Estonii przez ZSRR
1941-1944 okupacja Estonii przez Niemcy
1944-1990 okupacja Estonii przez ZSRR
Historia alternatywna
1934-1940 Konstantin Pats /prezydent-premier/
1939-1944 II wojna światowa
1940 wojna z ZSRR
1940-1946 okupacja Estonii przez ZSRR
1944-1946 III wojna światowa
1946-1951 August Rei /prezydent/
1946-1951 Juri Uluots /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1951-1952 okupacja Estonii przez ZSRR
1952-do dzisiaj August Rei /prezydent/
1952-do dzisiaj Juri Uluots /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność pogwałcona przez ZSRR w 1940 r.), III wojna światowa (nie istniała), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (100 tys.), IV wojna światowa (100 tys.).

Estonia lat międzywojennych kojarzona jest przede wszystkim z postacią Konstantina Patsa, de facto dyktatora w latach 1934-1940. Był on żywym symbolem Estonii nawet wówczas, gdy aresztowali go Sowieci po przejęciu tego kraju w 1940 r. w wyniku wojny. 6-letnia okupacja kraju zakończona wraz z kapitulacją ZSRR otworzyła przed Estonią nowe kierunki rozwoju w oparciu o międzynarodowe gwarancje i chociaż w latach 1951-1952 ponownie wojska sowieckie okupowały ten kraj to obecnie jej przystąpienie do Unii Skandynawskiej czyni Estonię krajem ściśle neutralnym. Jej nowi przywódcy, August Rei i Juri Uluots pomagają Szwedom i Duńczykom w przekonaniu Finlandii do włączenia się w struktury tego sojuszu i uczynienia Skandynawii i strefy nadbałtyckiej krainy neutralności i postępującego dobrobytu.​

FINLANDIA​

Historia rzeczywista
1931-1937 Pehr Evind Svinhufvud /prezydent/
1936-1937 Kyosti Kallio /premier/
1937-1940 Kyosti Kallio /premier/
1937-1939 Aimo Kaarlo Cajander /premier/
1939-1941 Risto Heikki Ryti /premier/
1939-1940 wojna z ZSRR
1939-1945 II wojna światowa
1940-1944 Risto Heikki Ryti /prezydent/
1941-1943 Johan Wilhelm Rangell /premier/
1941-1944 wojna z ZSRR
1943-1944 Edwin Linkomies /premier/
1944-1946 Carl Gustaf Emil von Mannerheim /prezydent/
1944 Antti Hackzell /premier/
1944 Urho Castren /premier/
1944-1946 Juho Kusti Paasikivi /premier/
1946-1956 Juho Kusti Paasikivi /prezydent/
1946-1948 Mauno Pekkala /premier/
1948-1950 Karl-August Fagerholm /premier/
1950-1953 UrhoKaleva Kekkonen /premier/
1953-1954 Sakari Tuomioja /premier/
Historia alternatywna
1931-1936 Pehr Evind Svinhufvud /prezydent/
1936-1940 Kyosti Kallio /prezydent/
1936-1939 Toivo Mikael Kivimaki /premier/
1939-1943 Risto Heikki Ryti /premier/
1940-1946 Risto Heikki Ryti /prezydent/
1943-1946 Edwin Linkomies /premier/
1946-do dzisiaj Juho Kusti Paasikivi /prezydent/
1946-1948 Mauno Pekkala /premier/
1948-do dzisiaj Karl-August Fagerholm /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (neutralność).

Finlandia bardzo szczęśliwie uniknęła możliwych sowieckich pretensji terytorialnych dotyczących Karelii czy terytoriów na Dalekiej Północy. Być może Stalin zawłaszczając terytoria Litwy, Łotwy i Estonii w wyniku wojny i dochodząc do porozumienia z Rumunią w sprawie Besarabii doszedł do wniosku, że w obecnej sytuacji nie warto dochodzić swoich roszczeń terytorialnych drogą wojny, gdy chodzi o Finlandię, kraj dowodzony de facto przez marszałka von Mannerheima. ZSRR najwyraźniej obawiał się sytuacji w której pogrążony w długotrwałej wojnie z Finlandią stanie się obiektem agresji Niemiec. Tym samym Mannerheim w Finlandii uważany był de facto za gwaranta niepodległości Finlandii. Obecna polityka fińska zmierza powoli w stronę integracji z Unią Skandynawską czego dowodem są rozmowy z najbliższą pod względem języka i mentalności – Estonią. Paasikivi, obecny prezydent zdaje sobie sprawę, że najgorszy czas definitywnie już minął.​

FRANCJA​

Historia rzeczywista
1932-1940 Albert Lebrun /prezydent/
1935-1936 Pierre Laval /premier/
1936 Albert Sarrault /premier/
1936-1937 Leon Blum /premier/
1937-1938 Camille Chautemps /premier/
1938 Leon Blum /premier/
1938-1940 Edouard Daladier /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1940 Paul Reynaud /premier/
1940 Philippe Henri Petain /premier/
1940-1944 okupacja płn-zach. Francji przez Niemcy
1940-1944 Komitet Wolnej Francji /Charles de Gaulle/
1940-1944 istnienie Francji-Vichy /reżim Petaina/
1944-1945 Charles de Gaulle /premier/
1945-1946 Charles de Gaulle /prezydent tymczasowy/
1946 Francois Gouin /premier/
1946 Georges Bidault /premier/
1946-1947 Leon Blum /premier/
1947-1954 Vincent Auriol /prezydent/
1947 Paul Ramadier /premier/
1947-1948 Robert Schuman /premier/
1948 Andre Marie /premier/
1948-1949 Henri Queuille /premier/
1949-1950 Georges Bidault /premier/
1950-1952 Rene Pleven /premier/
1952 Antoine Pinay /premier/
1952 Edgar Faure /premier/
1952-1953 Rene Mayer /premier/
1953-1954 Joseph Laniel /premier/
Historia alternatywna
1932-1940 Albert Lebrun /prezydent/
1936 Albert Sarrault /premier/
1936-1940 Leon Blum /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1940-1942 okupacja płn-zach. Francji przez Niemcy
1940-1942 Komitet Wolnej Francji /Henri Giraud/
1940-1943 istnienie Francji-Vichy /reżim Petaina/
1942-1951 Henri Giraud /prezydent-dyktator/
1943 demokratyczny zamach stanu we Francji-Vichy
1944-1946 III wojna światowa
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1950 zrzucenie bomby atomowej na Paryż
1951 wojna z Paktem Iberyjskim
1951 demokratyczny zamach stanu
1951-1952 Albert Lebrun /prezydent/
1951-1952 Georges Bidault /premier/
1952-do dzisiaj Vincent Auriol /prezydent/
1952 Edgar Faure /premier/
1952-1953 Antoine Pinay /premier/
1953-do dzisiaj Rene Mayer /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1939 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw aliantom i Paktowi Iberyjskiemu odpowiednio od 1950 i 1951 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (2,5 mln), III wojna światowa (590 tys.), IV wojna światowa (1,4 mln).

Francja do czasu II wojny światowej funkcjonowała jako jeden z filarów bezpiecznej Europy i zarazem sojuszu alianckiego. W chwili upadku III Republiki (1940 r.) podział społeczeństwa na obywateli Francji-Vichy i Wolnej Francji stał się faktem, który przez trzy lata determinował wzajemne stosunki. Przejęcie władzy w Komitecie Wolnych Francuzów przez gen. Henri Girauda oznaczało niewątpliwie nowy rozdział w historii kraju, mimo iż wielu nie zdawało sobie z tego jeszcze sprawy. Wyzwolenie północnej Francji i demokratyczny zamach stanu w Vichy jednoczył Francję pod władzą tego generała. Jeszcze wtedy można było mieć nadzieję na trwałe zaprowadzenie demokracji w tym kraju czego dowodem mógł być aktywny udział wojsk francuskich podczas III wojny światowej. To co stało się po 1946 r. dowodzi jednak istniejącym wcześniej planom stopniowego wprowadzania dyktatury wojskowej. Zaowocowało to tajnym porozumieniom z ZSRR Stalina i GPMG Stroessnera, które miały stworzyć Europę podzieloną na francuską i sowiecką mniej więcej na linii Łaby. Giraud marzył o przeniesieniu stolicy do Akwizgranu i tym samym odnowieniu Imperium Karola Wielkiego. Bitwa pod Lipskiem zakończona porażką oraz kocioł kiloński zburzyły plany o zdominowaniu Niemiec, a demokratyczny zamach stanu pozbawił Giraud władzy, dając jednocześnie szansę francuskiej demokracji. Francja uniknęła zatem okupacji alianckiej, ale nie powróciła do struktur sojuszu dając szansę Paktowi Alpejskiemu, będącego dla niej lepszą rękojmią gwarancji bezpieczeństwa. Pomoc Włoch, Austrii i Libii pomoże zapewne w odzyskaniu okręgu Bordeaux utraconego na rzecz Hiszpanii jeszcze za dyktatury Giraud.​

GRECJA​

Historia rzeczywista
1935-1941 Jerzy II /król/
1935-1936 Constantinos Demertzis /premier/
1936-1941 Ioannis Metaxas /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1941 Alexandros Korizis /premier/
1941-1944 okupacja Grecji przez Włochy, Niemcy i Bułgarię
1945 Nikolaos Plastiras /premier/
1945 Petros Vulgaris /premier/
1945 abp Damaskinos Papandreu /premier/
1945-1946 abp Damaskinos Papandreu /regent/
1945 Panajotis Kanellopoulos /premier/
1945-1946 Themistoklis Sofulis /premier/
1946 Panajotis Pulitsas /premier/
1946-1947 Konstantinos Tsaldaris /premier/
1946-1947 Jerzy II /król/
1946-1949 wojna domowa
1947 Dimitrios Maximos /premier/
1947 Konstantinos Tsaldaris /premier/
1947-1949 Themistoklis Sofulis /premier/
1947-1964 Paweł I /król/
1949-1950 Alexandros Diomidis /premier/
1950 Ioannis Theotokis /premier/
1950 Sofoklis Venizelos /premier/
1950 Nikolaos Plastiras /premier/
1950-1951 Sofoklis Venizelos /premier/
1951-1952 Nikolaos Plastiras /premier/
1952 Dimitrios Kiusopoulos /premier/
1952-1955 Alexandros Papagos /premier/
Historia alternatywna
1935-1942 Jerzy II /król/
1935-1936 Constantinos Demertzis /premier/
1936-1942 Ioannis Metaxas /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1942 okupacja Grecji przez USA i Wielką Brytanię
1942-1944 okupacja greckiej Tracji przez ZSRR
1944-1946 III wojna światowa
1944-do dzisiaj Jerzy II /król/
1944-do dzisiaj Themistoklis Sofulis /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z GPMG
1951-1953 wojna z ZSRR

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie Osi od 1942 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw GPMG i ZSRR w ramach Konferencji Bałkańskiej odpowiednio od 1950 i 1951 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (200 tys.), III wojna światowa (150 tys.), IV wojna światowa (100 tys.).

Grecja z kraju proalianckiego w okresie międzywojennym, ale i nie mającego brytyjskich gwarancji niepodległości przeistoczyła się podczas rządów Ioannisa Metaxasa w jednego z sojuszników Osi, czym nieco opóźniła zakończenie II wojny światowej w Europie. Podzielona na trzy strefy (brytyjska, amerykańska, sowiecka) szczęśliwie uniknęła wojny domowej po czym została restytuowana za sprawą postaci króla Jerzego II i premiera Themistoklisa Sofulisa, z których szczególnie Sofulis zasłużył się w odbudowie kraju ze zniszczeń wojennych. Podczas IV wojny światowej Grecja wypowiada wojnę GPMG i ZSRR jako jeden z krajów Konferencji Bałkańskiej i choć pożoga wojenna była z daleka od jej granic powstrzymanie ofensywy sowieckiej w Rumunii pochłonęło pewne ofiary. Obecnie 91-letni premier Sofulis, cieszący się mimo wszystko dobrym zdrowiem potrzebuje młodego następcy, którym może okazać się swoisty trybun ludowy jak Andreas Papandreu.​

HISZPANIA​

Historia rzeczywista
1931-1936 Niceto Alcala Zamora y Torres /prezydent/
1935-1936 Manuel Portela Valladares /premier/
1936 Manuel Azana y Diaz /premier/
1936-1939 Manuel Azana y Diaz /prezydent/
1936 Santiago Casares Quiroga /premier/
1936 Diego Martinez Barrio /premier/
1936-1939 wojna domowa
1936 Jose Giral y Pereyra /premier/
1936-1937 Francisco Largo Caballero /premier/
1937-1939 Juan Negrin López /premier/
1939 Juan Negrin López /premier/
1939-1975 Francisco Bahamonde Franco /regent/
Historia alternatywna
1931-1936 Niceto Alcala Zamora y Torres /prezydent/
1935-1937 Manuel Portela Valladares /premier/
1936-1937 Manuel Azana y Diaz /prezydent/
1936-1937 wojna domowa
1937-1943 Francisco Bahamonde Franco /regent/
1939-1944 II wojna światowa
1942-1943 okupacja Hiszpanii przez USA
1943-do dzisiaj Niceto Alcala Zamora y Torres /prezydent/
1943-1952 Manuel Portela Valladares /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1947-1948 wojna z Paktem Islamskim
1948- 1949 wojna z ZSRR
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z GPMG
1951 wojna z Francją
1951-1953 wojna z ZSRR
1952-do dzisiaj Juan Negrin López /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie Osi od 1942 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw GPMG, Francji i ZSRR w ramach Paktu Iberyjskiego odpowiednio w 1950 i 1951 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (500 tys.), III wojna światowa (100 tys.), wojna z Paktem Islamskim 1947-1948 (-), wojna z ZSRR 1948-1949 (-), IV wojna światowa (400 tys.).

Wojna domowa w Hiszpanii toczona w latach 1936-1937 odmieniła oblicze tego kraju już na zawsze. Przejęcie władzy przez generalissimusa Franco zdawało się zaprowadzać po wsze czasy faszystowską dyktaturę w tym kraju, ale wszystko zburzył fakt wypowiedzenia wojny Niemcom przez ZSRR i dołączenie Hiszpanii do koalicji antykomunistycznej. Mimo pewnych sukcesów we Francji desant amerykański w Portugalii i Hiszpanii doprowadził do upadku reżimu Franco i po pewnym okresie okupacji do powrotu demokracji i na te ziemie. Istnienie niepodległej Baskonii (1943-1951) było jednak na tyle dla demokratycznej Hiszpanii nie do przyjęcia, że postanowiła siłą zmusić do uległości Basków i na powrót włączyć ich do swojego państwa ryzykując tym samym konflikt z Francją Giraud. Rezultaty wojny przewyższyły oczekiwania Hiszpanów, nie tylko udało się zająć Baskonię, ale jeszcze uzyskać okręg Bordeaux od Francji. Pakt Iberyjski, którego sygnatariuszem jest Hiszpania i Portugalia musi jednak mieć się na baczności, albowiem upokorzona Francja wraz z silnymi Włochami może wkrótce upomnieć się o swoje utracone terytoria.​

Kolonie: Wyspy Kanaryjskie.

HOLANDIA​

Historia rzeczywista
1890-1948 Wilhelmina /królowa/
1933-1939 Hendrik Colijn /premier/
1939-1940 Dirk Jan de Geer /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1945 okupacja Holandii przez Niemcy
1945-1946 Willem Schermerhorn /premier/
1946-1948 Louis Joseph Beel /premier/
1948-1980 Juliana /królowa/
1948-1958 Willem Drees /premier/
Historia alternatywna
1890-1948 Wilhelmina /królowa/
1933-1939 Hendrik Colijn /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1939-1948 Pieter Sjerd Gerbrandy /premier/
1940-1942 okupacja Holandii przez Niemcy
1944-1946 III wojna światowa
1948-do dzisiaj Willem Drees /premier/
1948-do dzisiaj Juliana /królowa/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 okupacja Holandii przez Francję

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1940 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (300 tys.), III wojna światowa (50 tys.), IV wojna światowa (600 tys.).

Holandia do roku 1940 rozwijała swoją gospodarkę w oparciu o dobra pochodzące z kilku bogatych kolonii jak m.in. Hol. Indie Wsch. czy Antyle. W wyniku opanowania macierzystego terytorium przez armię niemiecką środek ciężkości władzy przeniósł się do Batawii, czym wzmogły się dążenie ludu indonezyjskiego do wyzwolenia się spod holenderskiej dominacji. Uczestnictwo w sojuszu alianckim umożliwiło Holendrom pełne wyzwolenie kraju w 1942 r. i 1951 r., ale w międzyczasie pozbawiło ich Indonezji, która zerwała wszelkie kontakty z metropolią. Dodatkowo Holandia zgodziła się na zjednoczenie Gujany, co oznaczało utratę Surinamu. Obecnie po wyjściu ze struktur sojuszu alianckiego Holandia pielęgnuje współpracę międzynarodową w ramach Afrodebeneluxu, czyli aliansu z Belgią, Luksemburgiem, RFN i RPA. Najwybitniejszym politykiem holenderskim jest obecnie Willem Drees, architekt porozumienia tworzącego ten sojusz.​

Kolonie: Antyle Holenderskie (Aruba, Bonaire, Curacao, Sint Maarten), Martynika.

IRLANDIA​

Historia rzeczywista
1932-1937 Eamon de Valera /prezydent/
1932-1948 Eamon de Valera /premier/
1937-1945 Douglas Hyde /prezydent/
1945-1959 Sean Thomas O’Kelly /prezydent/
1948-1951 John Costello /premier/
1951-1954 Eamon de Valera /premier/
Historia alternatywna
1936 Donald Buckley /prezydent/
1936-1937 Eamon de Valera /prezydent/
1932-1947 Eamon de Valera /premier/
1937-1944 Douglas Hyde /prezydent/
1944-do dzisiaj Sean Thomas O’Kelly /prezydent/
1947-1951 John Costello /premier/
1951-do dzisiaj Eamon de Valera /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (neutralność).

Irlandia wzorem niewielu państw europejskich była daleko od angażowania się w konflikty światowe mogące przynieść albo całkowitą zagładę albo głęboko idące przeobrażenia terytorialne. Polityka przedstawiciela Irlandii najbardziej znanego za granicą, Eamona de Valery skupiała się na byciu zbrojnie neutralnym, chociaż i on sam musiał wstrzymywać dążenia wielu irlandzkich patriotów do siłowego załatwienia sprawy Ulsteru podczas licznych kłopotów Wielkiej Brytanii. Obecnie Irlandia nadal nie związana z żadnym sojuszem militarnym będzie kontynuować politykę niezaangażowania w żadne spory na kontynencie, poświęcając się wewnętrznej perfekcji i innym sposobom załatwienia kwestii Irlandii Płn. bez uciekania się do środków ostatecznych.​

JUGOSŁAWIA​

Historia rzeczywista
1934-1941 Paweł /regent/
1935-1939 Milan Stojadinović /premier/
1939-1941 Dragisa Cvetković /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1941-1945 Piotr II /król/
1941 Dusan Simović /premier/
1941-1945 okupacja Jugosławii przez Niemcy, Włochy, Węgry, Bułgarię i Chorwację
1945-1953 Ivan Ribar /prezydent/
1945-1963 Josip Broz-Tito /premier/
1953-1980 Josip Broz-Tito /prezydent/
Historia alternatywna
1934-1942 Paweł /regent/
1935-1939 Milan Stojadinović /premier/
1939-1942 Dragisa Cvetković /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1942 wojskowy zamach stanu
1942-do dzisiaj Piotr II /król/
1942-1953 Dusan Simović /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z GPMG
1951-1953 wojna z ZSRR
1953 zamordowanie premiera Simovicia
1953-do dzisiaj Dragisa Cvetković /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw GPMG i ZSRR w ramach Konferencji Bałkańskiej odpowiednio od 1950 i 1951 r.).

Straty ludzkie: III wojna światowa (100 tys.), IV wojna światowa (250 tys.).

Jugosławia szczęśliwie wybrnęła z wplątania jej w II wojnę światową po stronie Osi dzięki wojskowemu zamachowi stanu, który pozbawił władzy regenta Pawła i powołał na stanowisko premiera gen. Dusana Simovicia. Krajem do tego czasu wstrząsały zamachy terrorystyczne wynikające z działalności chorwackich ustaszy czy macedońskich separatystów korzystających z pomocy Bułgarii. Demokratyczna Jugosławia stała się szybko sojusznikiem aliantów i dzięki głównie jej pomocy opanowano front bałkański podczas III wojny światowej likwidując szybko ludowe efemerydy w Budapeszcie, Bukareszcie czy Sofii. Knowania bułgarskie na tyle jednak zaszkodziły jedności Jugosławii, że po zakończeniu wojny z Sowietami w 1946 r. postanowiła ona stworzyć blok wojskowy wraz z Rumunią i Grecją, hamujący dążenia Bułgarii do wewnętrznego rozbicia Jugosławii. Konferencja Bałkańska podczas IV wojny światowej staje się stroną współwalczącą dla aliantów mających kłopoty na froncie wschodnim. Mord na premierze Simoviciu (21.VII.1953) wytwarza w kraju atmosferę nagonki antymacedońsko-chorwackiej i ogólnego spotęgowania niechęci do Bułgarów, współodpowiedzialnych zdaniem Belgradu za dokonaną zbrodnię.​

LITWA​

Historia rzeczywista
1926-1940 Antanas Smetona /prezydent-dyktator/
1929-1938 Juozas Tubelis /premier/
1938-1939 Vladas Mironas /premier/
1939 Jonas Cernius /premier/
1939-1940 Antanas Merkys /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1940 Justas Paleckis /premier/
1940-1990 okupacja Litwy przez ZSRR
Historia alternatywna
1926-1940 Antanas Smetona /prezydent-dyktator/
1929-1940 Juozas Tubelis /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1940 wojna z ZSRR
1940-1946 okupacja Litwy przez ZSRR
1944-1946 III wojna światowa
1946-1951 Jupozas Maciusnas /prezydent/
1946-1951 Linas Brodovskis /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1951-1952 okupacja Litwy przez ZSRR
1952-do dzisiaj Jupozas Maciusnas /prezydent/
1952-do dzisiaj Linas Brodovskis /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność pogwałcona przez ZSRR w 1940 r.), III wojna światowa (nie istniała), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (165 tys.), IV wojna światowa (150 tys.).

Litwa rządzona autorytarnie przez Antanasa Smetonę nie miała żadnych szans w starciu z ZSRR w 1940 r. Okres 6-letniej okupacji tego kraju to ciągłe walki partyzanckie, dzięki którym szybsze stało się wyzwolenie terenów litewskich podczas III wojny światowej. Pomyślne zakończenie wieloletniego sporu o Wilno z Polską pozwoliło na zapoczątkowanie dobrosąsiedzkiej współpracy między oboma krajami co zaowocowało polsko-litewskim braterstwem broni podczas IV wojny światowej i ponownej walki o byt Litwy. Po wyzwoleniu spod sowieckiego dominacji Litwa wzorem wielu krajów Europy Środkowo-Wschodniej opuściła sojusz aliancki i przystąpiła do ściśle neutralnego aliansu Unii Skandynawskiej, który daje jej o wiele większe gwarancje bezpiecznego rozwoju. Prezydent Jupozas Maciusnas należy obecnie do najwybitniejszych polityków tego kraju i de facto kreatora nowej jakości polityki zagranicznej Litwy.​

LUKSEMBURG​

Historia rzeczywista
1919-1964 Charlotte /wielka księżna/
1926-1937 Joseph Bech /premier/
1937-1940 Pierre Dupong /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1945 okupacja Luksemburga przez Niemcy
1940-1953 Pierre Dupong /premier/
1953-1958 Joseph Bech /premier/
Historia alternatywna
1919-do dzisiaj Charlotte /wielka księżna/
1926-1940 Joseph Bech /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1940-1942 okupacja Luksemburga przez Niemcy
1942-1950 Joseph Bech /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 okupacja Luksemburga przez Francję
1951-do dzisiaj Joseph Bech /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1940 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (neutralność pogwałcona przez Francję w 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (35 tys.), III wojna światowa (10 tys.), IV wojna światowa (50 tys.).

Wielkie Księstwo Luksemburg pozbawione z racji niewielkiego obszaru jakichkolwiek szans na skuteczny opór wobec dwóch sąsiadujących z nim potęg dwukrotnie było poddane twardej okupacji. Symbolem oporu Luksemburczyków wobec agresji niemieckiej i francuskiej stała się nieugięta postawa wielkiej księżnej Charlotte de Nassau-Weilburg i premiera Josepha Becha, dzięki którym możliwa stała się szybka reaktywacja Luksemburga jako niepodległego państwa. Obecnie jest on jednym z państw uczestniczących w Aliansie Afrodebenelux, skutecznej militarnej zapory, zdaniem wielu mieszkańców kraju na powtórzenie się kolejnej serii nieszczęść jakie miały miejsce w latach 1940-1942 i 1950-1951.​

ŁOTWA ​

Historia rzeczywista
1930-1936 Alberts Kviesis /prezydent/
1934-1940 Karlis Ulmanis /premier/
1936-1940 Karlis Ulmanis /prezydent-dyktator/
1939-1945 II wojna światowa
1940 Augustus Kirchensteins /premier/
1940-1990 okupacja Łotwy przez ZSRR
Historia alternatywna
1930-1940 Alberts Kviesis /prezydent/
1934-1940 Karlis Ulmanis /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1940 wojna z ZSRR
1940-1946 okupacja Łotwy przez ZSRR
1944-1946 III wojna światowa
1946-1951 Pauls Kalnins /prezydent-dyktator/
1950-1953 IV wojna światowa
1951-1952 okupacja Łotwy przez ZSRR
1952-do dzisiaj Pauls Kalnins /prezydent-dyktator/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność pogwałcona przez ZSRR w 1940 r.), III wojna światowa (nie istniała), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (100 tys.), IV wojna światowa (250 tys.).

Dzieje Łotwy podobnie jak Estonii i Litwy są ze sobą bardzo zbieżne, gdy mówimy o latach 1936-1946. Wszystkie te kraje padły ofiarą agresji militarnej ZSRR i okresowi 6-letniej okupacji, z których zostały wyzwolone dzięki interwencji aliantów podczas III wojny światowej. Po odzyskaniu niepodległości przez Łotwę kraj ten poszedł w stronę tzw. demokratycznej dyktatury Paulsa Kalninsa, który z wyzwoliciela przeobraził się w postać nawiązującą do wzoru Karlisa Ulmanisa, rządzącego Łotwą w sposób autorytarny w latach 1936-1940. Mimo różnic w sposobach rządzenia jakie dzielą Łotwę od Estonii czy Litwy, kraj ten przystąpił do Unii Skandynawskiej dzięki bezpośrednim negocjacjom ze Szwecją, sprawującą nieformalną opiekę nad młodym państwem łotewskim.​

NORWEGIA​

Historia rzeczywista
1905-1957 Haakon VII /król/
1935-1940 Johann Nygaardsvold /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1945 okupacja Norwegii przez Niemcy
1945-1951 Einar Gerhardsen /premier/
1951-1955 Oscar Torp /premier/
Historia alternatywna
1905-do dzisiaj Haakon VII /król/
1935-1951 Johann Nygaardsvold /premier/
1951-do dzisiaj Paal Berg /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (neutralność).

Królestwo Norwegii w latach 1936-1953 jest kolejnym przykładem na zachowanie pełnej neutralności, nawet gdy wokoło pełno od zagrożeń i pokus wynikających z chwilowej passy jednego z wielkich sojuszów europejskich. Premier Nygaardsvold, ale i przede wszystkim król Haakon VII to politycy, którzy zapewnili spokojny byt Norge w oparciu o współpracę między krajami skandynawskimi i nie angażowaniu się w kwestie wykraczające poza półwysep. Objęcie stanowiska premiera przez Paala Berga nieco zmienia tą politykę, choć nadal jest ona nacechowana zdecydowanym niezaangażowaniem politycznym. Akcesja do Unii Skandynawskiej, wysoce defensywnego sojuszu jest jedynie potwierdzeniem tezy, że Norwegowie chcą dalej żyć w spokoju i spokojnie rozwijać swoją demokrację.​

POLSKA​

Historia rzeczywista
1926-1939 Ignacy Mościcki /prezydent/
1935-1936 Marian Zyndram-Kościałkowski /premier/
1936-1939 Felicjan Sławoj-Składkowski /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1939-1945 okupacja Polski przez Niemcy i ZSRR
1939-1947 Władysław Raczkiewicz /prezydent emigr./
1939-1943 Władysław Sikorski /premier emigr./
1943-1944 Stanisław Mikołajczyk /premier emigr./
1944-1947 Tomasz Arciszewski /premier emigr./
1944 Bolesław Bierut /przewodniczący Prezydium KRN/
1944 Edward Osóbka-Morawski /przewodniczący PKWN/
1944-1945 Edward Osóbka-Morawski /premier Rządu Tymczasowego/
1945-1947 Edward Osóbka-Morawski /premier TRJN/
1945-1947 Bolesław Bierut /prezydent KRN/
1947-1952 Bolesław Bierut /prezydent/
1947-1972 August Zaleski /prezydent emigr./
1947-1949 Tadeusz Bór-Komorowski /premier emigr./
1947-1952 Józef Cyrankiewicz /premier/
1949-1950 Tomasz Tomaszewski /premier emigr./
1950-1954 Roman Odzierzyński /premier emigr./
1952-1954 Bolesław Bierut /premier/
Historia alternatywna
1926-1939 Ignacy Mościcki /prezydent/
1935-1936 Marian Zyndram-Kościałkowski /premier/
1936-1939 Felicjan Sławoj-Składkowski /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1939-1942 okupacja Polski przez Niemcy i ZSRR
1939-1946 Władysław Raczkiewicz /prezydent emigr./
1939-1946 Władysław Sikorski /premier emigr./
1942-1946 Norbert Barlicki /prezydent/
1942-1946 Marceli Nowotko /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1946-1953 Władysław Raczkiewicz /prezydent/
1946-1953 Stanisław Mikołajczyk /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1953 wojskowy zamach stanu
1953-do dzisiaj Kazimierz Sosnkowski /prezydent/
1953-do dzisiaj Władysław Sikorski /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1939 r.), III wojna światowa (po stronie Kominternu od 1944 r., po stronie aliantów od 1946 r.), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (4,5 mln), III wojna światowa (4 mln), IV wojna światowa (3 mln).

Żaden kraj nie zmieniał tak granic w Europie okresu 1936-1953 jak właśnie Polska. Wydobyta ze strefy niebytu w 1918 r. była stale poddawana presji ze strony Niemiec czy ZSRR. Nasilenie zagrożenia jej niepodległości spowodowało jej przystąpienie do sojuszu alianckiego (Józef Beck), co jednak nie zapobiegło okupacji niemiecko-sowieckiej w latach 1939-1942. Nieugięta postawa Polski podczas okresu nieistnienia wyrażona w uczestnictwie jej wojsk podczas kampanii etiopskiej, francuskiej, włoskiej, zachodniej i dalekowschodniej (Władysław Sikorski) pozwoliły jej na uzyskanie wysokiej pozycji wśród aliantów. Pełne wyzwolenie spod komunistycznej dyktatury nastąpiło jednak dopiero w 1946 r. i wtedy to Polska staje się stałym członkiem RB OPD, które to stanowisko wyraża wybitną pozycję tego kraju na arenie międzynarodowej. Postawa w IV wojnie światowej potwierdza prestiż Polski jako gwaranta niepodległości wielu krajów Europy Środkowo-Wschodniej. Wojskowy zamach stanu marsz. Sikorskiego poprzedzony wcześniejszym wyjściem Polski z sojuszu alianckiego i powołaniem do życia Inicjatywy Środkowoeuropejskiej z udziałem Ukrainy, Czechosłowacji i Węgier otwiera nowy rozdział w historii kraju. Społeczeństwo spodziewa się też znacznego wzmocnienia pozycji Polski za prezydentury gen. Kazimierza Sosnkowskiego.​

Kolonie: Polska Afryka Zachodnia (Angola), Kabinda, Sokotra, Guadalcanal.

PORTUGALIA​

Historia rzeczywista
1928-1951 Antonio Oscar de Fragoso Carmona /prezydent/
1932-1968 Antonio de Oliveira Salazar /premier/
1951-1958 Francisco Higieno Craveiro Lopes /prezydent/
Historia alternatywna
1928-1942 Antonio Oscar de Fragoso Carmona /prezydent/
1932-1942 Antonio de Oliveira Salazar /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1942-1943 okupacja Portugalii przez USA
1943-do dzisiaj Raul Brandao /prezydent/
1943-do dzisiaj Antonio de Oliveira Salazar /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1947-1948 wojna z Paktem Islamskim
1948- 1949 wojna z ZSRR
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z GPMG
1951 wojna z Francją
1951-1953 wojna z ZSRR

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie Osi od 1942 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw GPMG, Francji i ZSRR w ramach Paktu Iberyjskiego odpowiednio od 1950 i 1951 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (200 tys.), III wojna światowa (200 tys.), wojna z ZSRR 1948-1949 (-), IV wojna światowa (50 tys.).

Portugalia była krajem, który do 1942 r. nie podlegał żadnym naciskom z zewnątrz, jednakże ciągła obecność niemieckich dyplomatów i agentów spowodowała radykalną zmianę polityki zagranicznej. Przystąpienie do Osi zniszczyło do szczętu portugalskie dziedzictwo kolonialne, a macierzyste terytorium zostało poddane amerykańskiej okupacji (1942-1943). Amerykanie wiedząc, że Antonio de Oliveira Salazar jest jednym z symboli tego kraju pozwolili na jego powrót do władzy, oczywiście pod czasową kontrolą ze strony aliantów. Utrata kolonii była bodźcem zarówno dla Portugalii i Hiszpanii, aby połączyły swe siły w postaci zawiązania sojuszu militarnego o nazwie Pakt Iberyjski, który mógłby zniwelować przykre wspomnienia związane ze zdominowaniem kiedyś tych państw przez aliantów. Stąd też wynikała późniejsza polityka i wynikające z niej wojny z Paktem Islamskim, GPMG, Francją i ZSRR. Miały one podnieść prestiż Portugalii i Hiszpanii, co też się w pewnym stopniu udało. Obecnie oba te kraje stoją przed zagrożeniem ze strony Paktu Alpejskiego, którego jeden z przedstawicieli, Francja nie zapomniała o utracie okręgu Bordeaux i będzie dążyć do jego odzyskania.​

Kolonie: Gwinea Portugalska (Bissau), Azory, Madera.

RFN (NIEMCY)​

Historia rzeczywista
1933-1945 Adolf Hitler /fuehrer i kanclerz III Rzeszy/
1939-1945 II wojna światowa
1945 Karl Doenitz /fuehrer III Rzeszy/
1945 Johann Ludwig Schwerin von Krosigk /kanclerz III Rzeszy/
1945-1949 okupacja Niemiec przez ZSRR, USA, Wielką Brytanię i Francję
1949-1959 Theodor Heuss /prezydent RFN/
1949-1960 Wilhelm Pieck /prezydent NRD/
1949-1963 Konrad Adenauer /kanclerz RFN/
1949-1964 Otto Grotewohl /premier NRD/
Historia alternatywna
1933-1942 Adolf Hitler /fuehrer i kanclerz III Rzeszy/
1936-1937 wojna włosko-niemiecka
1939-1944 II wojna światowa
1942 okupacja Niemiec przez ZSRR, Wielką Brytanię i USA
1942-1944 Johannes Dieckmann /prezydent NRD/
1942-1944 Walther Ulbricht /premier NRD/
1942-do dzisiaj Theodor Heuss /prezydent/
1942-do dzisiaj Franz Bluecher /kanclerz/
1944-1946 III wojna światowa
1950-1953 IV wojna światowa
1951 zrzucenie bomby atomowej na Berlin

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie Osi jako Niemcy od 1939 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (10 mln), III wojna światowa (3 mln), IV wojna światowa (1,8 mln).

Niemcy doprowadziły swoją ekspansywną polityką do wybuchu II wojny światowej, atakując Polskę. Do momentu wybuchu wojny przejęły kontrolę nad Włochami i uzyskały od nich Etiopię określaną od tej pory jako Niemiecką Afrykę Wschodnią. Po załagodzeniu sporu o Sudety z Czechosłowacją ostatecznie to sprawa gdańska rozpoczęła trzyletnie zmagania zbrojne z aliantami zakończone bezprecedensową klęską, której skutki przyniosły podział Niemiec na Republikę Federalną Niemiec i Niemiecką Republikę Demokratyczną. III wojna światowa to rehabilitacja Niemiec jako narodu, który swoją postawą zrekompensował cierpienia wielu innym narodom i doprowadził do wyzwolenia Polski, Czechosłowacji, Ukrainy, Litwy, Łotwy i Estonii. Kanclerz Franz Bluecher rządzący od 11 lat prowadzi podobną politykę podczas IV wojny światowej, kiedy to bitwa pod Lipskiem oznacza prawdziwy przełom na korzyść aliantów. Dzięki dyplomacji niemieckiej udaje się też zawrzeć rozejm z Paktem Alpejskim, który niweluje zagrożenie dla niepodległości Czechosłowacji i Węgier. Obecnie po wyjściu z sojuszu alianckiego RFN poświęciła się pielęgnowaniu stabilizacji granic w Europie Zachodniej, chroniąc Belgię, Holandię i Luksemburg przed możliwą francuską irredentą.​

Kolonie: Reunion, Gwadelupa.

ROSJA​

Historia rzeczywista
1919-1946 Michaił Kalinin /przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej ZSRR/
1925-1952 Józef Stalin /sekr. gen. KC WKP (b)/
1939-1945 II wojna światowa
1946-1954 Nikołaj Szwernik /przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej ZSRR/
1952-1953 Józef Stalin /sekr. gen. KC KPZR/
1953 Ławrientij Beria, Wiaczesław Mołotow, Gieorgij Malenkow /I triumwirat/
1953-1957 Nikita Chruszczow, Wiaczesław Mołotow, Gieorgij Malenkow /II triumwirat/
1953-1964 Nikita Chruszczow /I sekretarz KC KPZR/
Historia alternatywna
1919-1946 Michaił Kalinin /przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej ZSRR/
1925-1952 Józef Stalin /sekr. gen. KC WKP (b)/
1939-1944 wojna z Japonią
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1946-1953 Nikołaj Szwernik /przewodniczący Prezydium Rady Najwyższej ZSRR/
1948-1949 wojna z Nacj. Chinami
1948-1949 wojna z Japonią i Unią Indochińską
1948-1949 wojna z Paktem Iberyjskim
1948-1949 wojna z Paktem Nowej Azji
1950-1953 IV wojna światowa
1950 zrzucenie bomby atomowej na Moskwę
1951-1953 wojna z Paktem Iberyjskim
1952-1953 Józef Stalin /sekr. gen. KC KPZR/
1952-1953 wojna z Japonią i Unią Indochińską
1952-1953 wojna z Unią Dalekowschodnią
1953 zamordowanie Stalina przez Chruszczowa i Mołotowa
1953 Nikita Chruszczow, Kliment Woroszyłow, Wiaczesław Mołotow /I triumwirat/
1953-do dzisiaj Aleksander Kiereński /prezydent Rosji/
1953-do dzisiaj Irakli Cereteli /premier Rosji/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie Kominternu jako ZSRR od 1942 r.), III wojna światowa (po stronie Kominternu jako ZSRR od 1944 r.), IV wojna światowa (po stronie Kominternu jako ZSRR od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (7 mln), wojna sowiecko-japońska 1939-1944 (3 mln), III wojna światowa (15 mln), wojna sowiecko-chińska 1948-1949 (680 tys.), wojna sowiecko-japońska 1948-1949 (2,4 mln), wojna z Paktem Iberyjskim 1948-1949 (-), wojna z Paktem Nowej Azji 1948-1949 (49 tys.), wojna z Paktem Iberyjskim 1951-1953 (-), wojna sowiecko-japońska 1952-1953 (50 tys.), wojna sowiecko-chińska 1952-1953 (1,7 mln), IV wojna światowa (25 mln).

Demokratyczna Rosja pojawiła się dopiero w 1953 r., a do tej pory część jej terytorium była związana z dość długą komunistyczną dyktaturą, której celem było zawłaszczenie kontynentu europejskiego, a w rezultacie wywołanie światowej rewolucji proletariatu. ZSRR Stalina wygrał jedynie II wojnę światową, zdobywając w ten sposób pod swoje wpływy niemalże całą Europę Środkowo-Wschodnią. Interwencja aliancka z 1944 r. określana jako III wojna światowa zniwelowała znacznie te wpływy, które miały być odzyskane dzięki porozumieniu z GPMG i Francją. Ostatecznie IV wojna światowa była ostatnią w dziejach ZSRR, co otworzyło szanse przed powołaniem w Rosji prawdziwie demokratycznego rządu. Irakli Cereteli jest już jednak wiekowym człowiekiem (72 l.) i na pewno w kolejnych wyborach parlamentarnych zwycięży już zupełnie nowa opcja Rosji. Podobne dylematy stoją przed Kiereńskim, będącym równolatkiem Cereteliego, którego pierwszorzędnym zadaniem będzie de facto przygotowanie następcy mogącego zwyciężyć w kolejnych wyborach prezydenckich, które odbędą się za 7 lat.​

RUMUNIA​

Historia rzeczywista
1930-1940 Karol II /król/
1934-1937 Gheorghe Tatarescu /premier/
1937-1938 Octavian Goga /premier/
1938-1939 patriarcha Miron Cristea /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1939 Armand Calinescu /premier/
1939 Constantin Argetoianu /premier/
1939-1940 Gheorghe Tatarescu /premier/
1940 Ion Gigurtu /premier/
1940-1944 Ion Antonescu /premier/
1940-1947 Michał /król/
1944 okupacja Rumunii przez ZSRR
1944 Iuliu Maniu /premier/
1944 Constantin Sanatescu /premier/
1944-1945 Nicolae Radescu /premier/
1945-1952 Petru Groza /premier/
1948-1954 Gheorghe Gheorghiu-Dej /sekr. gen. KC RPK/
1952-1955 Gheorghe Gheorghiu-Dej /premier/
Historia alternatywna
1930-do dzisiaj Karol II /król/
1934-1938 Gheorghe Tatarescu /premier/
1938-1940 patriarcha Miron Cristea /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1940 wojskowy zamach stanu
1940-1942 Horia Sima /premier/
1942 okupacja Rumunii przez ZSRR
1942-1945 Iuliu Maniu /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1945 okupacja Rumunii przez Jugosławię
1945-1953 Gheorghe Tatarescu /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z GPMG
1951-1953 wojna z ZSRR
1953-do dzisiaj Octavian Goga /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie Osi od 1942 r.), III wojna światowa (po stronie Kominternu od 1944 r., po stronie aliantów od 1945 r.), IV wojna światowa (przeciw GPMG i ZSRR w ramach Konferencji Bałkańskiej odpowiednio od 1950 i 1951 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (400 tys.), III wojna światowa (600 tys.), IV wojna światowa (300 tys.).

Rumunia okresu 1936-1953 przeżywała zmienne koleje losu, a zważywszy na dość strategiczne położenie wskutek położonych złóż ropy naftowej w okolicach Ploesti była łakomym kąskiem dla wpływów Niemiec czy ZSRR. W 1942 r. kraj ten przystępuje do Osi, głównie dzięki działaniom ówczesnego faszystowskiego premiera, przywódcy Żelaznej Gwardii, Horii Sima. Ten krok obliczony przez Niemcy jako wystarczająca gwarancja na powstrzymanie sowieckich oddziałów, które dopiero co wypowiedziały wojnę III Rzeszy jest więcej niż nierozważny. Rumunia pada dość szybko, a i też szybko przepadają dostawy ropy. Dla samej Rumunii rozpoczyna się okres komunistycznego zniewolenia, choć rząd chłopski z przyszłym sekretarzem gen. OPD, Iuliu Maniu może stwarzać pewne pozory demokracji. W 1945 r. po wyzwoleniu nowy rząd tworzy Gheorghe Tatarescu, a kolejne wybory z 1953 r. oznaczają sformowanie rządu Oktawiana Gogi. Rumunia aktywnie uczestniczy w wojnie przeciw ZSRR wraz z pozostałymi krajami Konferencji Bałkańskiej, ryzykując utratę niepodległości ale i skutecznie osłabiając siłę sowieckiego parcia na Zachód w 1951 r., za co alianci są do dzisiaj jej szczególnie wdzięczni.​

SZWAJCARIA​

Historia rzeczywista
1936 Albert Meyer /prezydent/
1937 Giuseppe Motta /prezydent/
1938 Johannes Baumann /prezydent/
1939 Philipp Etter /prezydent/
1940 Marcel Pilet-Golaz /prezydent/
1941 Ernst Wetter /prezydent/
1942 Philipp Etter /prezydent/
1943 Enrico Celio /prezydent/
1944 Walther Stampfli /prezydent/
1945 Eduard von Steiger /prezydent/
1946 Karl Kobelt /prezydent/
1947 Philipp Etter /prezydent/
1948 Enrico Celio /prezydent/
1949 Ernst Nobs /prezydent/
1950 Maximilian Petitpierre /prezydent/
1951 Eduard von Steiger /prezydent/
1952 Karl Kobelt /prezydent/
1953 Philipp Etter /prezydent/
Historia alternatywna
1936 Albert Meyer /prezydent/
1937 Giuseppe Motta /prezydent/
1938 Johannes Baumann /prezydent/
1939 Philipp Etter /prezydent/
1940 Marcel Pilet-Golaz /prezydent/
1941 Ernst Wetter /prezydent/
1942 Ernst Wetter /prezydent/
1943 Enrico Celio /prezydent/
1944 Walther Stampfli /prezydent/
1945 Eduard von Steiger /prezydent/
1946 Karl Kobelt /prezydent/
1947 Karl Kobelt /prezydent/
1948 Enrico Celio /prezydent/
1949 Ernst Nobs /prezydent/
1950 Maximilian Petitpierre /prezydent/
1951 Eduard von Steiger /prezydent/
1952 Karl Kobelt /prezydent/
1953 Philipp Etter /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (neutralność).

Szwajcaria okresu 1936-1953 pełni funkcję kraju będącego idealnym miejscem na spotkania polityków państw toczących przeciw sobie wojny czy też procesów zbrodniarzy wojennych jak np. sąd nad Stroessnerem, byłym przewodniczącym GPMG. Brak zaangażowania tego kraju przeszkadzała w pewnej chwili aliantom, którzy uznali, że Szwajcaria może zarzucić od 1848 r. formułę neutralności na rzecz zadania ciosu w plecy Paktowi Alpejskiemu i w ten sposób uratowanie demokracji w Europie. Jednakże opór Szwajcarów wobec takich propozycji, siegających nawet uzyskaniu przez ten kraj dostępu do morza kosztem uzyskanych ziem włoskich był tak wielki, że ostatecznie zarzucono ten projekt. Szwajcaria po zakończeniu IV wojny światowej związała się gospodarczo z krajami Paktu Alpejskiego wchodząc do organizacji gospodarczej w składzie z Francją, Włochami, Austrią i Libią. Jednakże o militarnym uczestnictwie w owym pakcie nie może być mowy.​

SZWECJA​

Historia rzeczywista
1907-1950 Gustaw V /król/
1932-1936 Per Albin Hansson /premier/
1936 Axel Pehrsson-Bramstrop /premier/
1936-1946 Per Albin Hansson /premier/
1946-1969 Tage Fritiof Erlander /premier/
1950-1973 Gustaw VI Adolf /król/
Historia alternatywna
1907-1950 Gustaw V /król/
1932-1936 Per Albin Hansson /premier/
1936 Axel Pehrsson-Bramstrop /premier/
1936-1946 Per Albin Hansson /premier/
1946-1949 Axel Pehrsson-Bramstrop /premier/
1949-do dzisiaj Tage Fritiof Erlander /premier/
1950-do dzisiaj Gustaw VI Adolf /król/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (neutralność).

Szwecja jest kolejnym przykładem państwa, który udanie przeszedł obok wielkich światowych konfliktów, wzbogacając się o nowe doświadczenia czy kontakty handlowe, nie tracąc nic z posiadanej pozycji na arenie międzynarodowej. Po niesławnej interwencji OPD w Chinach (1948-1949) Szwecja występując wraz z pozostałymi krajami skandynawskimi z tejże organizacji angażuje się w tworzenie nowej organizacji gospodarczo-politycznej, mającej uczynić północną Europę strefą bezatomową i oazą trwałego bezpieczeństwa. Polityka szwedzka przynosi rezultaty w postaci przyciągnięcia Danii, Litwy, Łotwy, Estonii i Norwegii do wspólnego przedsięwzięcia. Szwecja jest niewątpliwie państwem o najskuteczniejszej polityce w Europie, zaś kolejnym krokiem jej dyplomacji będzie skłonienie do aliansu Finlandii przy pomocy Estonii. Symbolem skuteczności szwedzkiej dyplomacji jest postać Pera Albina Hanssona czy Tage Erlandera, dzięki którym ten kraj stał się liderem pozytywnych przemian na całym kontynencie.​

TURCJA​

Historia rzeczywista
1923-1938 Mustafa Kemal Pasa (Ataturk) /prezydent/
1927-1937 Ismet Inonu /premier/
1937-1939 Celal Bayar /premier/
1938-1950 Ismet Inonu /prezydent/
1939-1942 Refik Saydam /premier/
1942-1946 Sukru Saracoglu /premier/
1946-1947 Recep Peker /premier/
1947-1949 Hasan Saka /premier/
1949-1950 Semsettin Gunaltay /premier/
1950-1960 Adnan Menderes /premier/
1950-1960 Celal Bayar /prezydent/
Historia alternatywna
1923-1938 Mustafa Kemal Pasa (Ataturk) /prezydent/
1927-1938 Ismet Inonu /premier/
1938-1950 Ismet Inonu /prezydent/
1938-1950 Celal Bayar /premier/
1950 wojskowy zamach stanu
1950-do dzisiaj Celal Bayar /prezydent/
1950-do dzisiaj Adnan Menderes /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (neutralność).

Republika Turecka istniejąca od 1923 r. była aż przez 15 lat rządzona twardą ręką przez jej twórcę, Mustafę Kemala Paszę zwanego poźniej Ojcem Turków (Ataturkiem) i jego najbliższego współpracownika, Mustafę Ismeta (Ismeta Inonu). Polityka niezaangażowania przyniosła Turcji okres niewątpliwego rozwoju i spokoju wewnętrznego mimo konfliktów dziejących się tuż za granicami tego kraju. Turcja jest największym terytorialnie państwem świata, które pozostało neutralne w burzliwym okresie 1936-1953. Po śmierci Ataturka w 1938 r. krajem rządził Inonu, którego władza skończyła się w wyniku wojskowego zamachu stanu po 12 latach od objęcia urzędu prezydenta. Rząd Menderesa i prezydentura Bayara od 1950 r. skłaniają Turcję do porzucenia polityki ścisłej neutralności i pomocy pogrążonej w izolacji Bułgarii lub aktywnemu uczestnictwu w Entencie Bliskowschodniej. Sprawa umiędzynarodowienia cieśnin Bosfor i Dardaneli wg pomysłu z konferencji z Montreux (1936 r.) nie została na szczęście więcej podjęta.​

UKRAINA​

Historia rzeczywista
1922-1939 zach. część Ukrainy w składzie Polski
1922-1939 wsch. część Ukrainy w składzie ZSRR
1939-1945 II wojna światowa
1939-1991 Ukraina w składzie ZSRR
Historia alternatywna
1922-1939 zach. część Ukrainy w składzie Polski
1922-1939 wsch. część Ukrainy w składzie ZSRR
1939-1944 II wojna światowa
1939-1946 Ukraina w składzie ZSRR
1944-1946 III wojna światowa
1946-1950 Andrij Melnyk /prezydent/
1946-1950 Stjepan Lenkawski /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1953 okupacja Ukrainy przez ZSRR
1953-do dzisiaj Andrij Melnyk /prezydent/
1953-do dzisiaj Stjepan Lenkawski /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istniała), III wojna światowa (nie istniała), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (6,5 mln).

Ukraina jest stosunkowo młodym państwem w Europie, mimo, iż jej marzenia o niepodległości sięgają XVII stulecia i związane są z postacią Bohdana Chmielnickiego. Powstała po III wojnie światowej już po 4 latach od ogłoszenia niepodległości musiała ponownie walczyć o swoje istnienie u boku aliantów. Przywódcy ukraińscy, Melnyk i Lenkawski przenieśli siedzibę rządu do Polski, by stamtąd kontynuować walkę o wyzwolenie Ukrainy spod panowania Sowietów. Po kapitulacji ZSRR i przejęciu okręgu kurskiego przez demokratyczną Rosję – Ukraina poczuła się zdradzona i oszukana, czego skutkiem było opuszczenie sojuszu alianckiego. Rękę do pogrążonej w izolacji Ukrainy wyciągnęły Polska, Czechosłowacja i Węgry, tworząc Inicjatywę Środkowoeuropejską, swoistą przeciwwagę dla wpływów Rosji czy Konferencji Bałkańskiej. Ukraina mając najdłuższą granicę z Rosją spośród państw europejskich musi opierać się na pomocy krajów Europy Środkowo-Wschodniej dla zapobieżenia niebezpieczeństwa jej zdominowania przez rząd w Petersburgu.​

WĘGRY​

Historia rzeczywista
1920-1944 Miklos Horthy de Nagybanya /regent/
1932-1936 Gyula Gombos /premier/
1936-1938 Kalman Daranyi /premier/
1938-1939 Bela Imredy /premier/
1939-1941 Pal Teleki /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1941-1942 Laszlo Bardossy /premier/
1942-1944 Miklos Kalla /premier/
1944 Dome Sztojay /premier/
1944 Geza Lakatos /premier/
1944-1945 Ferenc Szalasi /wódz/
1944-1945 okupacja Węgier przez ZSRR
1944-1945 Bela Miklos Dalnoki /premier Tymczasowego Rządu Narodowego/
1945-1946 Zoltan Tildy /premier-regent/
1946 Matyas Rakosi /premier/
1946-1947 Ferenc Nagy /premier/
1946-1948 Zoltan Tildy /prezydent/
1947-1948 Lajos Dinnyes /premier/
1948-1952 Istvan Dobi /premier/
1948-1950 Arpad Szakasits /prezydent/
1950-1952 Sandor Ronai /przewodniczący Rady Prezydialnej/
1952-1953 Matyas Rakosi /premier/
1952-1967 Istvan Dobi /przewodniczący Rady Prezydialnej/
1953-1955 Imre Nagy /premier/
Historia alternatywna
1920-1942 Miklos Horthy de Nagybanya /regent/
1936-1937 wojna austriacko-węgierska
1932-1942 Gyula Gombos /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1942 okupacja Węgier przez ZSRR
1942-1944 Bela Zsedenyi /prezydent/
1942-1944 Laszlo Rajk /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1944-1945 okupacja Węgier przez Jugosławię
1945-1952 Zoltan Tildy /prezydent-dyktator/
1950-1953 IV wojna światowa
1952 wojskowy zamach stanu
1952-do dzisiaj Miklos Horthy de Nagybanya /regent/
1952-do dzisiaj Gyula Gombos jr /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie Osi od 1940 r.), III wojna światowa (po stronie Kominternu od 1944 r., po stronie aliantów od 1945 r.), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (300 tys.), III wojna światowa (500 tys.), IV wojna światowa (500 tys.).

Węgry kierowane w okresie międzywojennym przez regenta-admirała, Miklosa Horthy de Nagybanya powoli zmierzają w stronę faszyzmu, szczególnie po przejęciu wschodniej części Austrii po zakończeniu wojny w 1937 r. Mimo, iż kryzys sudecki zakończył się polubownym rozwiązaniem między Czechosłowacją a Niemcami, to węgierski rewanżyzm w stosunku do Rumunii i Czechosłowacji triumfuje odpowiednio w 1940 i 1941 r. po przejęciu Siedmiogrodu i Rusi Zakarpackiej. Wkroczenie Armii Czerwonej i zaprowadzenie komunistycznych porządków na dwa lata wciągają ten kraj w niekończącą się lawinę prześladowań węgierskich patriotów. III wojna światowa witana jak zbawienie dla Węgier tworzy dyktaturę Zoltana Tildy, która przez 7 lat będzie trzymała w szachu całe społeczeństwo mimo pewnych pozorów demokracji jakie stworzy. Kolejny przewrót wojskowy w wykonaniu Horthy’ego i powołanie rządu Gombosa juniora daje w końcu prawdziwe odetchnięcie całemu narodowi. Węgry, będące w sojuszu z Polską, Czechosłowacją i Ukrainą mogą być spokojne o swój byt, mimo oczywistych niechęci rumuńsko-jugosłowiańskich.​

WIELKA BRYTANIA​

Historia rzeczywista
1910-1936 Jerzy V /król/
1935-1937 Stanley Baldwin /premier/
1936 Edward VIII /król/
1936-1952 Jerzy VI /król/
1937-1940 Arthur Neville Chamberlain /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1945 Winston Churchill /premier/
1945-1951 Clement Attlee /premier/
1951-1955 Winston Churchill /premier/
1952-do dzisiaj Elżbieta II /królowa/
Historia alternatywna
1910-1936 Jerzy V /król/
1936-do dzisiaj Edward VIII /król/
1935-1940 Stanley Baldwin /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1940-1951 Winston Churchill /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1950-1953 IV wojna światowa
1951 zamach na Churchilla w Londynie
1951-do dzisiaj Anthony Eden /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1939 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (1,5 mln), III wojna światowa (1,5 mln), IV wojna światowa (1 mln).

Pozycja Wielkiej Brytanii na arenie międzynarodowej ulega pewnym przekształceniom w okresie od 1936 do 1953 r. Bycie głównym aliantem musi ponosić pewne koszta, nawet jeśli mamy do czynienia ze zwycięstwem podczas trzech kolejnych wojen światowych. Głównym kosztem poniesionym przez społeczeństwo brytyjskie jest postępująca polaryzacja postaw poszczególnych państw europejskich, które rezygnują z parasolu ochronnego Albionu, obawiając się wykorzystania ich pomocy w rozmaitych konfliktach poza Europą i nie zawsze przynoszących chlubę (ataki nuklearne w Chinach na Czengdu i Guiyang). Wielka Brytania będąc stałym członkiem RB OPD jest też niejako zobowiązana dać dobry przykład narodom, inicjując przyznanie niepodległości swoim afrykańskim koloniom. Obecnie jej imperium kolonialne składa się z wielu rozsianych wysp i niewielkich terytoriów na kontynentach mających strategiczne znaczenie. Wielka Brytania kierowana przez długi czas przez Churchilla jest państwem nie zapominającym o losie Europy Środkowo-Wschodniej nawet za cenę wywołania III wojny światowej, co społeczeństwa narodów tego regionu uważają do dzisiaj za wielce szlachetny krok na drodze ku demokracji. Niestety, późniejsza polityka brytyjska daleko odbiega od ideałów, a koronnym przykładem staje się niesławna interwencja chińska (1948-1949). Podczas IV wojny światowej zniszczenie Moskwy wskutek ataku nuklearnego jest odebrane za niepotrzebny fakt nawet u notorycznych krytyków sowieckich metod rządzenia. Udany zamach na Churchilla w 1951 r. otwiera drogę do władzy dla Anthony Edena, byłego sekretarza generalnego OPD (1946-1949). Przed Wielką Brytanią w następnych latach trudne decyzje związane z kryzysem japońsko-chińskim i postępująca dekolonizacja, będzie to także żmudny okres odbudowywania zaufania do polityki Londynu po zaistniałych faktach.​

Kolonie: Gibraltar, Malta, Cypr, Korsyka, Bahrajn, Katar, Kuwejt, Andamany, Nikobary, Lakkadiwy, Amindiwy, Malediwy, Seszele, Komory, Gambia, Wyspy Św. Tomasza i Książęca, Wyspa Wniebowstąpienia, Święta Helena, Tristan da Cunha, Gough, Falklandy, Bahamy, Turks i Caicos, Kajmany, Jamajka, Hongkong, Cejlon, Diego Garcia (Wyspy Czagos), Bermudy, Bryt. Wyspy Dziewicze, Antigua i Barbuda, Saint Lucia, Saint Christopher i Nevis, Saint Vincent i Grenadyny, Barbados, Wyspa Wielkanocna, Fidżi, Nowe Hebrydy, Nauru, Wyspy Santa Cruz, Wyspy Gilberta, Wyspy Kokosowe, Mauritius, Tonga, Pitcairn, Vella Lavella, Wyspy Shortland, Kolombangara, Nowa Georgia.

WŁOCHY​

Historia rzeczywista
1900-1946 Wiktor Emanuel III /król/
1922-1943 Benito Mussolini /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1943-1944 Pietro Badoglio /premier/
1944-1945 Ivanoe Bonomi /premier/
1944-1946 Hubert /regent/
1945-1946 Alcide de Gasperi /premier/
1946 Hubert II /król/
1946-1948 Enrico de Nicola /prezydent/
1946-1953 Alcide de Gasperi /premier/
1948-1955 Luigi Einaudi /prezydent/
1953-1954 Giuseppe Pella /premier/
Historia alternatywna
1900-1937 Wiktor Emanuel III /król/
1922-1941 Benito Mussolini /premier/
1936-1937 wojna austriacko-włoska
1936-1937 wojna włosko-niemiecka
1937-1941 Achille Starace / prezydent Włoskiej Rep. Socj./
1937-1941 Benito Mussolini /premier Włoskiej Rep. Socj./
1939-1944 II wojna światowa
1941-1942 okupacja Włoch przez USA i Wielką Brytanię
1942-1948 Wiktor Emanuel III /król/
1942-1948 książę Stefano Jacini /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1948 Enrico de Nicola /prezydent/
1948-1953 Alcide de Gasperi /premier/
1948-do dzisiaj Luigi Einaudi /prezydent/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1953- do dzisiaj Ferruccio Parri /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie Osi od 1939 r. jako Włoska Republika Socjalna), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Paktu Alpejskiego).

Straty ludzkie: wojna austriacko-włoska 1936-1937 (45 tys.), wojna włosko-niemiecka 1936-1937 (290 tys.), II wojna światowa (400 tys.), III wojna światowa (100 tys.), IV wojna światowa (300 tys.).

Włochy pod reżimem Mussoliniego trwają jedynie 15 lat. Wojna z Niemcami, która wybuchła o wpływy w upadającej Austrii przekształciła ten kraj we Włoską Republikę Socjalną, która musiała przyjąć na swoim terytorium Wehrmacht i wyzbyć się wszelkich kolonii w Afryce. Ujęcie Mussoliniego przez Niemców potrzebne im było do stworzenia pewnej legitymizacji władzy, choć i tak wszelkie decyzje podejmował fanatyczny faszysta, Achille Starace. Kiedy alianci zdesantowali się na Półwyspie Apenińskim i po roku przejęli najważniejsze centra przemysłowe po faszyzmie we Włoszech nie ma już ani śladu. Z wygnania wraca król Wiktor Emanuel III, a Włochy stają się wiernym sojusznikiem alianckim, szczególnie przydatnym podczas III wojny światowej. Upadek monarchii w 1948 r. otwiera nową kartę w dziejach Italii i zapoczątkowuje rozmowy z Austrią w celu stworzenia sojuszu obronnego o nazwie Pakt Alpejski. Współdziałanie włosko-austriackie da się szczególnie aliantom we znaki w latach 1950-1951, kiedy to Pakt Alpejski będzie próbował uzyskać pewne terytoria kosztem RFN, Czechosłowacji czy Węgier i co więcej będą ku temu duże szanse. Ostatecznie alianci zamknęli usta Włochom możliwością uzyskania kolonii, co i tak stanowiło duży sukces dla ponoszącej do tej pory porażki polityki tego kraju. Włączenie Francji i Libii do Paktu Alpejskiego świadczy o dużej sile oddziaływania Włoch, co może, choć nie musi spowodować poparcie dla wywołania wojny z Hiszpanią o odzyskanie dla Francji okręgu Bordeaux.​

Kolonie: Tunezja, Trynidad, Tobago.

 

POLSKA AAR

IX odcinek specjalny /część 2/

odcinek 398 b

Postacie i ich wkład w politykę​

Podsumowanie osiągnięć polityków poszczególnych krajów świata na tle wydarzeń

1936-1953​

AZJA


AFGANISTAN​

Historia rzeczywista
1929-1946 Mohammad Hashim Khan /premier/
1933-1973 Mohammad Zahir Szach /król/
1946-1953 Shah Mahmud Khan /premier/
1953-1963 Mohammad Daoud Khan /premier/
Historia alternatywna
1929-do dzisiaj Mohammad Hashim Khan /premier/
1933-do dzisiaj Mohammad Zahir Szach /król/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (neutralność).

Królestwo Afganistanu przez dłuższy czas pozostaje na uboczu szeroko rozumianej polityki międzynarodowej, nie angażując się w żaden światowy konflikt. Mimo bycia jednym z sygnatariuszy Ligi Azji Centralnej, sojuszu militarnego z udziałem Indii i Iranu (29.XII.1946) i wstąpienia do Organizacji Paktu Demokratycznego (4.II.1947), czując niebezpieczeństwo wciągnięcia w konflikt indyjsko-pakistański rezygnuje z uczestnictwa w Lidze Azji Centralnej (5.VI.1948). Ewentualny konflikt sprowadziłby w takiej sytuacji Afganistan do roli poligonu dla wojsk irańskich i pakistańskich, czego chciał uniknąć król Mohammad Zahir Szach. W trakcie trwania IV wojny światowej Afganistan zaniepokojony możliwością wkroczenia wojsk sowieckich na swoje terytorium podpisuje dokument akcesyjny o wstąpieniu do Paktu Nowej Azji (16.III.1952), czym niewątpliwie wzmacnia sojusz Pakistanu, Tybetu, Bhutanu i Nepalu, ale i doprowadza do częściowej mobilizacji armii indyjskiej. Od tej pory Afganistan wspiera też antychińską politykę wspomnianego paktu, prasa tego kraju przyczynia się do zdemaskowania miejsca pobytu obalonych sowieckich przywódców w Iranie, a także zdecydowanie występuje wobec zajęcia Tybetu przez Chiny wyrażając swoje niezadowolenie wraz z Pakistanem, Bhutanem i Nepalem. Najwybitniejszym obok króla politykiem afgańskim jest obecnie 68-letni premier Mohammad Hashim Khan.​

ARABIA SAUDYJSKA​

Historia rzeczywista
1932-1953 Abd al-Aziz II /król/
1953-1964 Saud IV /król/
Historia alternatywna
1932-1950 Abd al-Aziz II /król/
1947-1948 wojna z Paktem Iberyjskim
1947-1948 wojna z Ligą Azji Centralnej
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Arabii Saudyjskiej przez Wlk. Brytanię
1951-do dzisiaj Abd al-Aziz II /król/
1951-1952 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Paktu Islamskiego, przeciw Kominternowi od 1951 r. w ramach aliantów).

Straty ludzkie: wojna z Ligą Azji Centralnej 1947-1948 (190 tys.), IV wojna światowa (300 tys.).

Arabia Saudyjska podobnie jak wiele krajów Bliskiego Wschodu nie zaangażowana jest w wielkie zawieruchy wojenne do czasu powołania w Bagdadzie Umowy Wszech Arabskiej (5.XII.1946) i Paktu Islamskiego (19.XII.1946), który tworzy nowy obraz polityczny w tym regionie. Sojusz militarny w składzie z Arabią Saudyjską, Syrią, Libanem, Jordanią, Egiptem, Jemenem, Omanem i Pakistanem zaczyna stosować pogróżki wobec swoich najbliższych sąsiadów takich jak Izrael czy Iran, licząc na swoją zjednoczoną siłę militarną. Mimo formalnego wejścia Arabii Saudyjskiej do OPD (10.I.1947) kraj ten w żadnym stopniu nie stał się ani odrobinę demokratyczny, choć oczywiście stworzono pozory wolnych wyborów. Pierwszą kulminacją agresji Paktu Islamskiego staje się wypowiedzenie wojny Iranowi w nocy z 14/15.IX.1947 r. i choć bez wsparcia Pakistanu, który wycofał się przed wybuchem konfliktu w wyniku gróźb Indii, Arabom nie dużo brakowało do zdobycia Teheranu. Ostatecznie jednak postanowiono podpisać zawieszenie broni na warunkach status quo i skupić się na znacznie łatwiejszej zdobyczy czyli Państwu Izrael. Okazja nadażyła się bardzo szybko, a związana była z zaangażowaniem aliantów w IV wojnę światową. Atak Paktu Islamskiego na Izrael spowodował upadek tego kraju, lecz tylko na krótką chwilę, natomiast dla Arabii Saudyjskiej rozpoczął się okres okupacji. 30 czerwca 1950 r. wojska brytyjskie przejmują Ar-Rijad, stolicę tego kraju, a ponad rok później pozwalają wrócić na tron dynastii Saudów, stabilizującej Nedżd, Hidżaz i Asir, główne krainy tego kraju. 9-10 stycznia 1952 r. Arabia Saudyjska występuje ponownie z OPD i proklamuje wieczystą neutralność, co nie przeszkadza jej w prowadzeniu dwulicowej polityki zmierzającej do podpisania Paktu Arabskiego z udziałem Omanu i Jemenu (29.VIII.1952). Jeszcze wcześniej, bo już w styczniu 1952 r. kraj ten staje jednym z sygnatariuszy Bliskowschodniej Organizacji Pomocy Gospodarczej.​

ARMENIA​

Historia rzeczywista
1922-1991 Armenia w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1922-1936 Armenia w składzie Zakaukaskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Rad
1936-1991 Armenia Socjalistyczną Republiką Rad
Historia alternatywna
1922-1953 Armenia w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1922-1936 Armenia w składzie Zakaukaskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Rad
1936-1953 Armenia Socjalistyczną Republiką Rad
1953-do dzisiaj Andronik Osanian /prezydent-dyktator/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (nie istnieje).

Straty ludzkie: II wojna światowa (15 tys. Ormian służących w Armii Czerwonej), III wojna światowa (28 tys. Ormian służących w Armii Czerwonej), IV wojna światowa (49 tys. Ormian służących w Armii Czerwonej).

W nocy z 10 na 11 kwietnia 1953 r. w Erewaniu, stolicy Armeńskiej SRR dochodzi do przewrotu w wyniku którego władzę nad całym terytorium tej sowieckiej republiki przejmuje wojsko pod dowództwem gen. Andronika Osaniana. Rychło zostają zdjęte sowieckie symbole zniewolenia i uroczyście zaprzysiężony akt niepodległości Armenii, kraju mającego ponad tysiącletnią historię. Osanian szybko przekształca swoje rządy w zwyczajną dyktaturę, a jego decyzja o wstąpieniu do OPD i spełnianiu wszelkich obowiązków demokratycznego głowy państwa są jedynie kurtuazją pomyślaną dla prasy międzynarodowej. Armenia szybko znajduje wspólny język z niepodległą Gruzją i zawiązuje z nią sojusz obronny (15.IV.1953), licząc się z agresją azerską bądź turecką.​

AZERBEJDŻAN​

Historia rzeczywista
1920-1991 Azerbejdżan w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1922-1936 Azerbejdżan w składzie Zakaukaskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Rad
1936-1991 Azerbejdżan Socjalistyczną Republiką Rad
Historia alternatywna
1920-1953 Azerbejdżan w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1922-1936 Azerbejdżan w składzie Zakaukaskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Rad
1936-1953 Azerbejdżan Socjalistyczną Republiką Rad
1953-do dzisiaj Radżib Kulbendżian /prezydent/
1953-do dzisiaj Arasz Bulbul /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (nie istnieje).

Straty ludzkie: II wojna światowa (13 tys. Azerów służących w Armii Czerwonej), III wojna światowa (68 tys. Azerów służących w Armii Czerwonej), IV wojna światowa (30 tys. Azerów służących w Armii Czerwonej).

Azerbejdżan podobnie jak Gruzja odzyskuje niepodległość w kwietniu 1953 r. nawiązując do tradycji państwowych z lat 1918-1920 i rządach musawatystów. Konflikty etniczne na terytorium Górskiego Karabachu i Nachiczewania antagonizują na całe dziesięciolecia stosunki z Armenią, dlatego też zaraz po uzyskaniu niepodległości, Azerbejdżan podpisuje umowę akcesyjną o przystąpieniu do Ligi Azji Centralnej (14.IV.1953), licząc przede wszystkim na pomoc Iranu w razie wybuchu konfliktu. Prezydentura Kulbendżiana opiera się też na dobrych stosunkach z Turcją, będącego od wieków sprzymierzeńcem Azerów i ich sprawy. 9 maja 1953 r. Azerbejdżan staje się członkiem OPD, a jego przedstawiciele stają się chyba najbardziej aktywni na obradach Zgromadzenia Ogólnego, zważywszy na kraje powstałe po rozpadzie ZSRR. Kraj ten szuka na nowo swojej tożsamości prowadząc aktywną politykę w regionie opartą na solidnym atucie – ropie naftowej.​

BHUTAN​

Historia rzeczywista
1910-1949 protektorat Wielkiej Brytanii
1917-1952 Raja Sonam Tobgay Dorji /premier/
1926-1952 Jigme Wangchuk /książę/
1939-1945 II wojna światowa
1949-1971 protektorat Indii
1952-1963 Jigme Dorji Wangchuk /książę/
1952-1964 Jigme Palden Dorji /premier/
Historia alternatywna
1910-1946 protektorat Wielkiej Brytanii
1917-1952 Raja Sonam Tobgay Dorji /premier/
1926-1952 Jigme Wangchuk /książę/
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1948-1949 wojna z Nacj. Chinami
1948-1949 wojna z ZSRR
1952-do dzisiaj Jigme Dorji Wangchuk /książę/
1952-do dzisiaj Jigme Palden Dorji /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1939 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (neutralność).

Straty ludzkie: II wojna światowa (15 tys.), III wojna światowa (300), wojna z Nacj. Chinami 1948-1949 (13 tys.).

Księstwo Bhutanu, wierny sojusznik aliantów w czasie II i III wojny światowej, kiedy to szczególnie podczas tego pierwszego konfliktu jego wojska pomogły w powstrzymaniu japońskiej ofensywy w Birmie, obecnie należy do krajów najbardziej zagrożonych możliwością utraty niepodległości. Wszystko za sprawą przejęcia Tybetu przez Chiny Tse-ven Soonga, które w przypadku wybuchu wojny z Paktem Nowej Azji na pewno uczynią wszystko by pozbyć się za jednym zamachem i Bhutanu i Nepalu. Przed rządem Jigme Paldena Dorji jest w obecnej chwili wiele rozwiązań, albo opuścić Pakt Nowej Azji i przyjąć indyjski protektorat lepiej chroniący niepodległość Bhutanu bądź ogłosić neutralność, choć w sytuacji kiedy jest się położonym między Indiami a Chinami jest to dość jednostronna deklaracja nie mogąca być w żadnym stopniu respektowana w przypadku wybuchu wojny między tymi krajami. Nowy książę Bhutanu, Jigme Dorji Wangchuk nie zamierza jednak godzić się na wycofanie Kraju Grzmiącego Smoka (Druk Jul – Bhutan) z podpisanych dawno temu zobowiązań. Wiosna 1954 r. powinna przynieść odpowiedź w tej kwestii.​

BIRMA​

Historia rzeczywista
1885-1937 Birma w składzie Indii Bryt.
1937-1942 kolonia Wielkiej Brytanii
1942-1945 okupacja Birmy przez Japonię
1945-1948 kolonia Wielkiej Brytanii
1948-1952 Sao Shwe Thaik /prezydent/
1948-1956 U Nu /premier/
1949-do dzisiaj wojna domowa
1952-1957 Ba O /prezydent/
Historia alternatywna
1885-1937 Birma w składzie Indii Bryt.
1937-1948 kolonia Wielkiej Brytanii
1948-1952 Sao Shwe Taik /prezydent/
1948-do dzisiaj U Nu /premier/
1948-1949 wojna z Nacj. Chinami
1950-1953 IV wojna światowa
1952-1953 wojna z Kominternem
1952-do dzisiaj Ba O /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (przeciw Kominternowi jako strona współwalcząca od 1952 r. w ramach Unii Indochińskiej).

Straty ludzkie: II wojna światowa (37 tys. Birmańczyków służących w armii brytyjskiej), wojna z Nacj. Chinami 1948-1949 (2 tys.), IV wojna światowa (-).

Była kolonia Wielkiej Brytanii może cieszyć się wolnością od stycznia 1948 r. kiedy to wprowadzono republikę parlamentarną. Birma to teren wyjątkowo niekorzystny do prowadzenia działań ofensywnych, za to bronić się na tym terytorium jest wyjątkowo łatwo i sprawnie. Kraj ten należy od początku uzyskania niepodległości do Unii Indochińskiej, sojuszu militarnego w składzie z Tajlandią, Laosem, Wietnamem, Malezją oraz Japonią. Przekształcenie ustroju tego kraju w 1952 r. na mocy nowo wprowadzonej konstytucji w republikę ludowo-demokratyczną (Ba O) w niczym nie przekreśliło rozwijającej się współpracy w tym pakcie wojskowym. Dla Birmy będącej na drodze z Indii do Chin nie ma obecnie lepszego rozwiązania jak właśnie ta trzecia droga czyli budowanie porozumienia z krajami Indochin wspieranymi przez możną Japonię. Premier U Nu, będący u władzy od 1948 r. prowadzi politykę wspierania mniejszości narodowych w chińskim Syczuanie, co już nieraz spowodowało pewne tarcia między Rangunem a Czongkingiem. Birma rozwija też kontakty z Pakistanem, choć nie są one aż nadto wylewne, by nie dopuścić do zainteresowania się tym faktem Indii.​

CHINY​

Historia rzeczywista
1927-1937 wojna domowa
1931-1943 Lin Sen /prezydent/
1932-1945 Suan Tung (Pu Yi) /cesarz Mandżukuo/
1935-1938 Czang Kaj-Szek /premier/
1937-1945 wojna chińsko-japońska
1937-1945 okupacja wsch. Chin przez Japonię
1938-1939 Kong Czangczi /premier/
1939-1945 Czang Kaj-Szek /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1943-1949 Czang Kaj-Szek /prezydent/
1945-1947 Song Ziwen /premier/
1946-1949 wojna domowa
1947 Czang Kaj-Szek /premier/
1947-1948 Czang Kun /premier/
1948 Weng Wenhao /premier/
1948-1949 Sun Fo /premier/
1949 Ho Ying-Chin /premier Rep. Chińskiej na Tajwanie/
1949-1950 Yen Hsi-Shan /premier Rep. Chińskiej na Tajwanie/
1949-1950 Li Tsung-Yen /prezydent tymczasowy Rep. Chińskiej na Tajwanie/
1949-1959 Mao Tse Tung /przewodniczący Rady Państwowej ChRL/
1949-1976 Czou En-Laj /premier ChRL/
1950-1954 Chen Cheng /premier Rep. Chińskiej na Tajwanie/
1950-1975 Czang Kaj-Szek /prezydent Rep. Chińskiej na Tajwanie/
Historia alternatywna
1927-1937 wojna domowa
1931-1943 Lin Sen /prezydent/
1932-1940 Suan Tung (Pu Yi) /cesarz Mandżukuo/
1935-1943 Czang Kaj-Szek /premier/
1937-1944 wojna chińsko-japońska
1939-1944 II wojna światowa
1943-1948 Czang Kaj-Szek /prezydent/
1943-1948 He Yingqin /premier/
1944-1947 wojna z Tybetem
1944-1947 wojna z Sinciang-Ujgur
1947-1948 wojna z Paktem Nowej Azji
1947-1948 wojna z Japonią i Unią Indochińską
1947-1952 istnienie Dem. Rep. Chin na płd. i płn. kraju
1947-1952 Li Jishen /prezydent Dem. Rep. Chin/
1947-1952 Li Zongren /premier Dem. Rep. Chin/
1948-1949 wojna z ZSRR
1948-1949 wojna z Paktem Nowej Azji
1948-1949 interwencja OPD
1948 zrzucenie bomby atomowej na Czengdu
1948-1952 Tse-ven Soong /prezydent-premier/
1949 zrzucenie bomby atomowej na Guiyang
1949-1952 Li Zongren /koordynator polityki zagr. Nacj. Chin z ramienia OPD/
1950-1953 IV wojna światowa
1952 wojna domowa
1952 zjednoczenie Chin
1952-do dzisiaj Tse-ven Soong /prezydent/
1952-do dzisiaj Li Jishen /wiceprezydent/
1952-do dzisiaj Li Zongren /premier/
1952-1953 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (przeciw Japonii jako strona współwalcząca od 1937 r.), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw Kominternowi jako strona współwalcząca od 1952 r. w ramach Unii Dalekowschodniej).

Straty ludzkie: wojna domowa 1927-1937 (6 mln), wojna chińsko-japońska 1937-1944 (22 mln), wojna z Tybetem 1944-1947 (6 tys.), wojna z Sinciang-Ujgur (4,5 tys.), wojna z Paktem Nowej Azji 1947-1948 (13,9 tys.), wojna chińsko-japońska 1947-1948 (670 tys.), interwencja OPD 1948-1949 (13 mln), wojna chińsko-sowiecka 1948-1949 (560 tys.), wojna z Paktem Nowej Azji 1948-1949 (89 tys.), wojna domowa 1952 (509 tys.), IV wojna światowa (3 mln),

Chiny niemalże przez cały okres 1936-1953 znajdowały się permanentnie w stanie wojny z różnymi państwami, pośród których nie brakowało czołowych mocarstw świata, jak i w pewnym czasie ogólnoświatowej nagonki związanej z interwencją OPD (1948-1949). Czang Kaj-Szek, czołowy polityk tego kraju do 1948 r. prowadził Chiny do unifikacji, jednakże fakt powołania Demokratycznej Republiki Chin i późniejsza interwencja wstrząsnęły nim do tego stopnia, że pozwolił sobie odebrać władzę, kiedy ponosił porażkę za porażką. Jedynym sukcesem okazało się wtedy rozbicie ruchu komunistycznego co wyszło nie tylko Chinom ale i całemu Dalekiemu Wschodowi na dobre. Po upokorzeniu Chin i przejęciu gros ziem przez demokratów (Li Jishen, Li Zongren) narastanie napięcia w stosunkach z nacjonalistami doprowadziło do krótkotrwałej wojny domowej 1952 roku, zakończonej ogólnochińską zgodą na powołanie wreszcie zjednoczonych Chin. Po ponad 20 latach Chiny stały się w końcu zjednoczone, sukces niezaprzeczalny, lecz to tylko sprowokowało je do dalszych działań, czego ofiarami padły Turkiestan i Mongolia, sojusznicy ZSRR w IV wojnie światowej. Chiny będące stałym członkiem RB OPD, poczuły władzę, więc postanowiły zagrać va banque i w sprawie Tybetu. Tzw. prochiński zamach stanu w Lhasie z 20 listopada 1953 r. na nowo rozpalił namiętności polityczne w tym regionie, grożące wprost wybuchem dużej wojny lokalnej na całej południowej granicy Chin i na długim wybrzeżu morskim tego kraju. Tse-ven Soong, wybitnie cwany polityk nie przestraszy się jednak Japonii ani Indii, nawet jeśli istotnie ich pogróżki nie są rzucane na wiatr, a zważywszy na potencjał militarny jego kraju należy przyznać mu rację, mimo wyrzucenia ze struktur OPD za jak to określono w prasie szanghajskiej „patriotyczne zachowanie”.​

FILIPINY​

Historia rzeczywista
1934-1946 autonomia w ramach USA
1935-1942 Manuel Quezon /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1941-1945 okupacja Filipin przez Japonię
1942-1946 Sergio Osmena /prezydent/
1946-1948 Manuel Roxas /prezydent/
1948-1953 Elpidio Quirino /prezydent/
1953-1957 Ramon Magsaysay /prezydent/
Historia alternatywna
1934-1944 autonomia w ramach USA
1935-1941 Manuel Quezon /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1941-1943 okupacja Filipin przez Japonię
1943-1944 okupacja Filipin przez USA
1944 Manuel Quezon /prezydent/
1944-1948 Manuel Roxas /prezydent/
1944-1946 III wojna światowa
1948-do dzisiaj Elpidio Quirino /prezydent/
1950-1953 IV wojna światowa
1952-1953 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1941 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw Kominternowi jako strona współwalcząca od 1952 r. w ramach Unii Dalekowschodniej).

Straty ludzkie: II wojna światowa (25 tys.), III wojna światowa (5 tys.), IV wojna światowa (10 tys.).

Republika Filipin, będąca w pełni niepodległym krajem dopiero po zakończeniu II wojny światowej czyli od 1944 r. przez dłuższy czas starała się nie angażować w rozgrywki polityczne w Azji, ogłaszając się nawet państwem ściśle neutralnym (20.III.1948). Sytuacja zmieniła się po dojściu do władzy prezydenta Elpidio Quirino, który zdając sobie sprawę z zagrożenia jakie niesie za sobą rywalizacja gospodarcza z krajami Unii Indochińskiej i Japonii postanowił zbliżyć się do ich głównego oponenta tj. Chin. 24 czerwca 1952 r. Filipiny podpisały dokument akcesyjny o dołączeniu do Chińsko-Koreańskiej Unii Obronnej, a uczestnictwo Filipin powołało do życia Unię Dalekowschodnią. Przed Filipinami otworzyły się chłonne rynki chińskie, natomiast Korea i Chiny zyskały sojusznika mogącego przeszkodzić w swobodnej komunikacji Japonii z Unią Indochińską, a także liczne bazy lotnicze i morskie.​

GRUZJA​

Historia rzeczywista
1921-1991 Gruzja w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1922-1936 Gruzja w składzie Zakaukaskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Rad
1936-1991 Gruzja Socjalistyczną Republiką Rad
Historia alternatywna
1921-1953 Gruzja w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1922-1936 Gruzja w składzie Zakaukaskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Rad
1936-1953 Gruzja Socjalistyczną Republiką Rad
1950-1953 IV wojna światowa
1953-do dzisiaj Małgorzata I Bagratydzko-Abchazyjska /caryca/
1953-do dzisiaj dr Iwan Czicziszwili /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (nie istnieje).

Straty ludzkie: II wojna światowa (90 tys. Gruzinów służących w Armii Czerwonej), III wojna światowa (38 tys. Gruzinów służących w Armii Czerwonej), IV wojna światowa (198 tys. Gruzinów służących w Armii Czerwonej).

Rewolucja w Tbilisi z kwietnia 1953 r. obaliła władzę sowiecką na terytorium Gruzji, gdzie sprawowała ona kontrolę od ponad trzydziestu lat. Restytuowane Carstwo w osobie Małgorzaty Bagratydzko-Abchazyjskiej jest pogrążone w kryzysie gospodarczym wywołanym drożyzną i niedoborem wielu podstawowych artykułów spożywczych. Gruzja bardzo szybko nawiązuje współpracę polityczno-gospodarczą z Armenią, najbliższą jej pod względem historii i religii. Owocem tego jest podpisany sojusz militarny (15.IV.1953) o ostrzu antyazerskim i profilaktycznie antytureckim. Wiele jednak problemów do rozwiązania przed rządem dr Czicziszwiliego, począwszy od zniwelowania inflacji, bezrobocia, a skończywszy na rozbudowie sił zbrojnych, tak bardzo przecież potrzebnych młodemu państwu.​

INDIE​

Historia rzeczywista
1858-1947 kolonia Wielkiej Brytanii tzw. Indie Bryt.
1910-1936 Jerzy V /cesarz/
1936 Edward VIII /cesarz/
1936-1947 Jerzy VI /cesarz/
1939-1945 II wojna światowa
1947 podział kraju na Indie i Pakistan
1947-1949 konflikt w Kaszmirze
1947-1950 Jawaharlal Nehru /premier Dominium Indii/
1948 zamordowanie Mahatmy Gandhi
1950-1952 Rajendra Prasad /prezydent tymczasowy/
1950-1964 Jawaharlal Nehru /premier/
1952-1962 Rajendra Prasad /prezydent/
Historia alternatywna
1858-1946 kolonia Wielkiej Brytanii tzw. Indie Bryt.
1910-1936 Jerzy V /cesarz/
1936-1946 Edward VIII /cesarz/
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1946 podział kraju na Indie i Pakistan
1946-1948 Dominium Indii
1946-1948 lord Mountbatten /gubernator/
1946-do dzisiaj Jawaharlal Nehru /premier/
1947-1948 wojna z Paktem Islamskim
1948 zamordowanie Mahatmy Gandhi
1948-1950 Chakravarti Rajagopalachari /prezydent/
1950-do dzisiaj Rajendra Prasad /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1939 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (neutralność).

Straty ludzkie: II wojna światowa (104 tys. Hindusów służących w armii brytyjskiej), III wojna światowa (58 tys. Hindusów służących w armii brytyjskiej), wojna z Paktem Islamskim 1947-1948 (30 tys.).

Indie jako niepodległy kraj istnieją od 1946 r., początkowo przez dwa lata jako dominium Korony Brytyjskiej, choć rządzące się już niezależnie. Po pierwszych wyborach prezydenckich i parlamentarnych z 1948 r. Indie znalazły się pod władzą zwolenników polityki Gandhiego, który to sam pada ofiarą niezrównoważonego zamachowca Naturama Godse. Polityka Jawaharlala Nehru od samego zarania nowej ery dla Indii koncentrowała się na zabezpieczeniu niepodległości tego kraju. W tym celu powołano do życia Ligę Azji Centralnej (29.XII.1946), sojusz militarny chroniący Indie i Iran przed możliwością ich zaatakowania przez powstały nieco wcześniej Pakt Islamski. Wynikająca z tego krótkotrwała wojna w latach 1947-1948 niosła za sobą pewne doświadczenie dla obu bloków wojskowych. Indie mające za sąsiada na zachodzie i wschodzie islamski Pakistan wytrwale dąży do zniwelowania wpływów tego kraju w spornych prowincjach Dżammu i Kaszmir, gdzie coraz częściej dochodzi do regularnych walk. Obecnie po niespodziewanej aneksji Tybetu przez Chiny Indie poświęciły się idei poparcia krajów Paktu Nowej Azji (Pakistan, Afganistan, Nepal, Bhutan) w ich słusznym dążeniu do powrotu stanu sprzed tego faktu, choć oczywiście indyjskie naciski na niewielkie państwa w Himalajach mogą stać się przyczynkiem do rozbicia ich porozumień z Pakistanem, co oznacza odkrycie prawdziwych intencji Indii jeśli chodzi o poparcie udzielone tym krajom. Postępujący rozwój armii, floty i lotnictwa Indii stawia ten kraj w rzędzie trzech pierwszych potęg militarnych Azji, ale czy będzie okazja je wykorzystać wobec Chin zależy tylko i wyłącznie od stanowiska rządu Nehru.​

INDONEZJA​

Historia rzeczywista
1824-1945 kolonia Holandii
1939-1945 II wojna światowa
1942-1945 okupacja Indonezji przez Japonię
1945-1947 Sutan Sjahrir /premier/
1945-1948 Ahmad Sukarno /prezydent/
1947-1948 Amir Sjarifuddin /premier/
1948-1950 Mohammad Hatta /premier/
1949-1966 Ahmad Sukarno /prezydent-dyktator/
1950 Abdul Halim /premier/
1950-1951 Mohammad Natsir /premier/
1951-1952 Sukiman Wirjosandjojo /premier/
1952-1953 Wilopo /premier/
1953-1955 Ali Sastroamidjojo /premier/
Historia alternatywna
1824-1949 kolonia Holandii
1941-1943 okupacja części Indonezji przez Japonię
1949-do dzisiaj Ahmad Sukarno /prezydent/
1949-do dzisiaj Mohammad Hatta /premier/
1950-1953 IV wojna światowa

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (39 tys. Indonezyjczyków służących w armiach alianckich), IV wojna światowa (157 żołnierzy).

Indonezja, a do niedawna jeszcze Hol. Indie Wschodnie to bardzo młoda demokracja świata, choć powoli ewaluująca w stronę autorytaryzmu na wzór chiński, a później zapewne wojskowej dyktatury. Polityka Sukarno i Hatty przynosiła rewelacyjne efekty w pierwszym roku niepodległości, kiedy to na skutek porozumień z Sarawakiem, Australią i Holandią udało się spełnić wszelkie pretensje terytorialne dotyczące Borneo, Nowej Gwinei i Jawy. Po opuszczeniu sojuszu alianckiego w 1953 r., rząd Mohammada Hatty zajął się sprawą większej unifikacji kraju rostrzelonego na tysiącach wysp i wysepek od Sumatry po Nową Gwineę. Zważywszy na izolację międzynarodową w jaką popadła Indonezja po wycofaniu się ze struktur sojuszu alianckiego, kraj ten nawiązał współpracę z Koreą i Chinami, co przesądziło o podpisaniu akcesji do Unii Dalekowschodniej w samym środku kryzysu japońsko-chińskiego (17/18.XII.1953). Indonezja rozwija zatem współpracę polityczno-handlową z Chinami, Koreą i Filipinami co pozwoli jej w krótkim czasie na progres gospodarczy.​

IRAK​

Historia rzeczywista
1933-1939 Ghazi /król/
1935-1936 Yasin al-Hashimi /premier/
1936-1937 Hikmat Sulayman /premier/
1937-1938 Jamil al-Midfai /premier/
1938-1940 Nuri es-Said /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1939-1953 Abd al-Illah /regent/
1940-1941 Rashid Ali al-Gailani /premier/
1941 Taha al-Hashimi /premier/
1941 nieudany zamach stanu
1941 Rashid Ali al-Gailani /premier/
1941 Jamil al-Midfai /premier/
1941-1944 Nuri es-Said /premier/
1944-1946 Hamdi al-Bajaji /premier/
1946 Tawfik al-Suwaidi /premier/
1946 Arshad al-Umari /premier/
1946-1947 Nuri es-Said /premier/
1947-1948 Said Salih Jabr /premier/
1948 Said Mohammad as-Sadr /premier/
1948-1949 Muzahim al-Bajaji /premier/
1949 Nuri es-Said /premier/
1949-1950 Ali Jawdat al-Ajjubi /premier/
1950 Tawfik al-Suwaidi /premier/
1950-1952 Nuri es-Said /premier/
1952 Mustafa Mahmud al-Umari /premier/
1952-1953 Nureddin Mahmud /premier/
1953 Jamil al-Midfai /premier/
1953-1954 Mohammad Fadhel al-Jamali /premier/
1953-1958 Fajsal II /król/
Historia alternatywna
1933-1939 Ghazi I /król/
1935-1948 Yasin al-Hashimi /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1939-1947 Abd al-Illah /regent/
1944-1946 III wojna światowa
1947 pałacowy zamach stanu
1947-1951 Fajsal II /król/
1947-1948 wojna z Paktem Iberyjskim
1947-1948 wojna z Ligą Azji Centralnej
1948 wojskowy zamach stanu
1948 Said Mohammad as-Sadr /premier/
1948 wojskowy zamach stanu
1948-1949 Muzahim al-Bajaji /premier/
1949 wojskowy zamach stanu
1949 Nuri es-Said /premier/
1949 wojskowy zamach stanu
1949-1950 Ali Jawdat al-Ajjubi /premier/
1950 wojskowy zamach stanu
1950 Tawfik al-Suwaidi /premier/
1950 wojskowy zamach stanu
1950-1951 Nuri es-Said /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1951 okupacja Iraku przez Wlk. Brytanię (protektorat)
1951-1952 wojna z Kominternem
1951-do dzisiaj Abd al-Illah /król/
1951-do dzisiaj Yasin al-Hashimi /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1939 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Paktu Islamskiego, później przeciw Kominternowi od 1951 r. w ramach aliantów).

Straty ludzkie: II wojna światowa (10 tys.), III wojna światowa (30 tys.), wojna z Ligą Azji Centralnej 1947-1948 (398 tys.), IV wojna światowa (700 tys.).

Królestwo Iraku de facto niezależne od 1932 r., ale pozostające w pewnym stopniu pod kontrolą wojsk brytyjskich dało się poznać jako wierny sojusznik w latach próby podczas II i III wojny światowej, a na największy szacunek zasłużyły armie marsz. Bakra i marsz. es-Saida, które powstrzymywały napór wojsk sowieckich w Mandżurii i Korei jak i z sukcesem prowadziły walki na froncie wschodnim w okolicach Leningradu. To co stało się później w wyniku pałacowego zamachu stanu i przejęcia pełni władzy przez Fajsala II oznaczało wielkie przeobrażenia polityczne dla całego Bliskiego Wschodu. Agresywna polityka Iraku doprowadza na początek do powstania Paktu Islamskiego, łączącego wszystkie kraje arabskie na Bliskim Wschodzie, a następnie rzucenie rękawicy Lidze Azji Centralnej. Kulminacjami prowadzenia ekspansywnej polityki jest 6 kolejnych wojskowych zamachów stanu, które pogrążyły kraj w kryzysie gospodarczym. Próbą wyjścia z tej sytuacji była kolejna wojna, tym razem przeciwko aliantom, a w szczególności Izraelowi i Wielkiej Brytanii. Początkowe sukcesy skończyły się wraz z przybyciem armii brytyjsko-amerykańskiej, co z kolei pozbawiło władzy Fajsala II, a oddało ją w ręce Abd al-Illaha, który nie zadowolił się po raz wtóry regencją, lecz sięgnął po koronę. Rząd 59-letniego Yasina al-Hashimiego postarał się o szybkie wycofanie doradców brytyjskich jak i o powołanie nowego paktu wojskowego o nazwie Ententa Bliskowschodnia z udziałem Libanu, Syrii i Jordanii. Ostatnim sukcesem jest przyciągnięcie Egiptu Naguiba i Nasera do wspomnianego porozumienia wojskowego. ​

IRAN​

Historia rzeczywista
1925-1941 Reza Szah /szach/
1935-1939 Mahmud Jam /premier/
1939-1940 Ahmad Matin-Daftari /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1941 Ali Mansur /premier/
1941-1942 Mohammad-Ali Foroughi /premier/
1941-1945 okupacja Iranu przez Wielką Brytanię i ZSRR
1941-1979 Mohammad Reza /szach/
1942 Ali Soheili /premier/
1942-1943 Ahmad Kawam /premier/
1943-1944 Ali Soheili /premier/
1944 Mohammad Said /premier/
1944-1945 Morteza-Koli Bayat /premier/
1945 Ibrahim Hakimi /premier/
1945 Mohsen Sadr /premier/
1945-1946 Ibrahim Hakimi /premier/
1946-1947 Ahmad Kawam /premier/
1947 Mohammad Reza Mehdi Hekat /premier/
1947-1948 Ibrahim Hakimi /premier/
1948 Abdolhossein Hazhir /premier/
1948-1950 Mohammad Said /premier/
1950 Ali Mansur /premier/
1950-1951 Ali Razmara /premier/
1951 Hossein Ala /premier/
1951-1952 Mohammad Mosaddek /premier/
1952 Ahmad Kawam /premier/
1952-1953 Mohammad Mosaddek /premier/
1953 wojskowy zamach stanu
1953-1955 Fazlollah Zahedi /premier/
Historia alternatywna
1925-1953 Reza Szah /szach/
1935-1953 Mahmud Jam /premier/
1947-1948 wojna z Paktem Islamskim
1953 pałacowy zamach stanu
1953-do dzisiaj Mohammad Reza /szach/
1953-do dzisiaj Fazlollah Zahedi /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (neutralność).

Straty ludzkie: wojna z Paktem Islamskim 1947-1948 (460 tys.).

Cesarstwo Iranu podobnie jak Turcja przez dłuższy czas utrzymywało neutralność wobec konfliktów światowych, choć uległo w końcu pokusie włączenia się w wir prowadzenia aktywnej polityki zagranicznej, godząc się na podpisanie układu z Indiami tworzącym Ligę Azji Centralnej. Wojna z Paktem Islamskim nie zawiniona przez Iran omalże nie skończyła się dla tego kraju trwałą okupacją iracką, ostatecznie jednak dzięki sile dyplomacji udało się ten konflikt szybko zakończyć. Rząd Mahmuda Jama i władza szacha Rezy została jednak obalona nie wskutek przegranej de facto wojny, ale wobec postępującego kryzysu gospodarczego w tym kraju i kwestii nacjonalizacji obcych przedsiębiorstw naftowych. Pałacowy zamach stanu w połączeniu z buntem armii pod dow. gen. Zahediego w 1953 r. wynosi na tron szach-in-szacha Mohammada Rezę, a także nowe perspektywy do zrealizowania przez młodego władcę.​

IZRAEL​

Historia rzeczywista
1920-1948 terytorium mandatowe Wielkiej Brytanii
1948-1949 Chaim Ariel Weizman /prezydent Tymczasowej Rady Państwa/
1948-1949 I wojna izraelsko-arabska
1948-1953 David Ben Gurion /premier/
1949-1952 Chaim Ariel Weizman /prezydent/
1952-1953 Icchak Ben Cwi /prezydent/
1953-1955 Moshe Sharett /premier/
Historia alternatywna
1920-1947 terytorium mandatowe Wielkiej Brytanii
1947-1950 Chaim Ariel Weizman /prezydent/
1947-1950 David Ben Gurion /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 okupacja Izraela przez Pakt Islamski
1951-1952 Chaim Ariel Weizman /prezydent/
1951-do dzisiaj David Ben Gurion /premier/
1952-do dzisiaj Icchak Ben Cwi /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (600 tys.).

Medinat Israel czyli Państwo Izrael długo nie mogło powstać z różnorakich przyczyn. Deklaracja Balfoura, a co zatem idzie inne tego typu oświadczenia nie niosły za sobą czynnika sprawczego w postaci realnych gwarancji bezpieczeństwa dla mogącego powstać nowego państwa na Bliskim Wschodzie w permanentnie niepewnym położeniu geopolitycznym. Nowa szansa pojawiła się po zakończeniu III wojny światowej, kiedy to OPD sprawująca mandat nad terytorium Palestyny wszem i wobec ogłosiła, że wkrótce powstanie tu niezależne państwo izraelskie. Spowodowało to rzecz jasna radykalizację postaw wielu państw arabskich na Bliskim Wschodzie czym de facto podyktowana będzie ich agresja podczas kolejnej wojny światowej. Krótka okupacja Izraela przez wojska libańsko-irackie nie powstrzymała OPD od ponownego ogłoszenia istnienia państwa żydowskiego. Izrael przyjął ostatnio obalonego króla Egiptu, Faruka wraz z rodziną co spowodowało kolejny raz antysemicką nagonkę w prasie arabskiej. Wojna raczej nie jest spodziewana, a to z racji uczestnictwa Izraela w sojuszu alianckim, no i z racji pamięci krajów arabskich o już raz udzielonej lekcji od wojsk brytyjskich.​

JAPONIA​

Historia rzeczywista
1926-1989 Hirohito /cesarz/
1934-1936 Keisuke Okada /premier/
1936-1937 Koki Hirota /premier/
1937 Senjuro Hayashi /premier/
1937-1939 Fumimaro Konoe /premier/
1937-1945 wojna chińsko-japońska
1939 Kiichiro Hiranuma /premier/
1939-1940 Nobuyuki Abe /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1940 Mitsumasa Yonai /premier/
1940-1941 Fumimaro Konoe /premier/
1941-1944 Hideki Tojo /premier/
1941-1945 wojna z aliantami
1944-1945 Kuniaki Koiso /premier/
1945 Kantaro Suzuki /premier/
1945 zrzucenie bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki
1945 Naruhiko Higashikuni /premier/
1945-1946 Kijuro Shidehara /premier/
1946-1947 Shigeru Yoshida /premier/
1947-1948 Tetsu Katayama /premier/
1948 Hitoshi Ashida /premier/
1948-1954 Shigeru Yoshida /premier/
Historia alternatywna
1926-do dzisiaj Hirohito /cesarz/
1934-1936 Keisuke Okada /premier/
1936 nieudany wojskowy zamach stanu
1936 prawicowy zamach stanu
1936-1940 Koki Hirota /premier/
1937-1944 wojna z Nacj. Chinami
1939-1944 wojna z ZSRR
1939-1945 II wojna światowa
1940-1941 Kiichiro Hiranuma /premier/
1941- Hideki Tojo /premier/
1941-1944 wojna z sojuszem alianckim
1941-1942 wojna z Kolumbią
1943-1944 wojna z Kolumbią
1944-do dzisiaj Keisuke Okada /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1947-1948 wojna z Nacj. Chinami
1948-1949 wojna z ZSRR
1950-1953 IV wojna światowa
1952-1953 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (przeciw aliantom od 1941 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw Kominternowi jako strona współwalcząca od 1952 r. w ramach Unii Indochińskiej).

Straty ludzkie: wojna chińsko-japońska 1937-1944 (7,5 mln), wojna japońsko-sowiecka 1939-1944 (1,4 mln), II wojna światowa (6 mln), III wojna światowa (30 tys.), wojna chińsko-japońska 1947-1948 (150 tys.), wojna japońsko-sowiecka 1948-1949 (900 tys.), IV wojna światowa (34 zestrzelonych lotników).

Japońska polityka zagraniczna okresu lat 1937-1944 nie przyniosła za dużych efektów w postaci przejętych terytoriów od Chin, ZSRR czy aliantów. Krótko mówiąc, może ona mówić o dużym szczęściu, że nie skończyło się na kilkuletniej okupacji jej macierzystych wysp przez Amerykanów. Za cenę poświęcenia Mandżukuo i Mongolii Wewnętrznej oraz utraty Korei udało się zachować szanse na powiększenie cesarstwa w przyszłości. Jej udział po stronie aliantów w III wojnie światowej dał jej do zrozumienia, że posiada najlepsze na świecie lotnictwo morskie i szturmowe, co jest nieocenionym atutem w przewidywanym konflikcie z dużym mocarstwem świata. Dołączenie Japonii w 1947 r. do Unii Indochińskiej rychło spowodował przejęcie przez nią przewodnictwa temu sojuszowi militarnemu. Przejęcie w 1948 r. Hajnanu, a rok później zabór sowieckiego Kraju Dalekowschodniego z Władywostokiem, Sachalinem i Komandorami przywrócił Japonii status mocarstwa światowego. Na drodze do pełnej dominacji gospodarczo-politycznej na Dalekim Wschodzie stoją Japonii zjednoczone w 1952 r. Chiny, które oszołomione łatwym przejęciem Turkiestanu, Mongolii i Tybetu zdają się być wiecznie głodne wszelakiej ekspansji. Japonia wraz z Indiami wystosowała 24 listopada 1953 r. 6-miesięczne ultimatum do Chin z żądaniem wyprowadzenia wojsk z Tybetu i przywróceniem temu krajowi pełnej niepodległości. Perspektywa wybuchu konfliktu obejmującego dużą część Azji przeraża, ale może tylko w ten sposób uda się zahamować chińskie apetyty terytorialne. Tylko czy Japonia jest gotowa na taki konflikt, który może kompletnie zmienić mapę polityczną całego kontynentu azjatyckiego, a różnić się będzie znacząco od wojny lat 1937-1944 i 1947-1948?​

Kolonie: Wyspy Riukiu, Tajwan, Hajnan, Makau, Kraj Dalekowschodni-Władywostok, Sachalin, Kuryle, Komandory, Iwojima, Saipan, Tinian, Rota, Marcus, Palau, Mikronezja, Wyspy Marshalla, Wyspy Bonin.

JEMEN​

Historia rzeczywista
1918-1948 Jahja al-Mutawakkil /król/
1948 Abdullah al-Hadi /król/
1948-1962 Ahmad an-Nasir /król/
Historia alternatywna
1918-1950 Jahja al-Mutawakkil /król/
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1947-1948 wojna z Paktem Iberyjskim
1947-1948 wojna z Ligą Azji Centralnej
1950-1953 IV wojna światowa
1950 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Jemenu przez Wlk. Brytanię
1951-do dzisiaj Jahja al-Mutawakkil /król/
1951-1952 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1939 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Paktu Islamskiego, później przeciw Kominternowi od 1951 r. w ramach aliantów).

Straty ludzkie: wojna z Paktem Iberyjskim 1948-1949 (-), wojna z Ligą Azji Centralnej 1947-1948 (15 tys.), II wojna światowa (4 tys.), III wojna światowa (3 tys.), IV wojna światowa (39 tys.).

Królestwo Jemenu pozostające na uboczu światowej polityki było zaangażowane we wsparcie dla aliantów podczas II i III wojny światowej, aby po zakończeniu tych konfliktów wstąpić na wojenną ścieżkę ekspansji wobec Iranu, Indii oraz niedawnym europejskim sojusznikom. Jemen posiadał pretensje terytorialne wobec brytyjskiej kolonii Hadramaut/Aden i polskiej wyspy Sokotra w okresie między 1946 a 1951 r. Po zajęciu terytorium tego kraju przez desant brytyjski w Adenie, władze okupacyjne przywróciły na tron Jahję al-Mutawakkila, obawiając się nastrojów rewanżyzmu. Dodatkowo zjednoczono Hadramaut i Jemen, spodziewając się zaistnienia demokracji i na tych terenach z niewielką pomocą brytyjską w postaci doradców. Król Jemenu postanowił jednak o zacieśnieniu kontaktów gospodarczych z Arabią Saudyjską, czego dowodem jest akces do Bliskowschodniej Organizacji Pomocy Gospodarczej (13-15.I.1952) oraz uczestnictwo w sojuszu militarnym o nazwie Pakt Arabski wraz z Saudami i Omanem (29.VIII.1952).​

JORDANIA​

Historia rzeczywista
1920-1946 terytorium mandatowe Wielkiej Brytanii
1921-1946 istnienie Emiratu Transjordanii
1921-1946 Abdullah I ibn Husajn /emir Transjordanii/
1933-1938 Ibrahim Hashem /premier/
1938-1944 Tawfik Abu al-Huda /premier/
1944-1945 Samir al-Rifai /premier/
1945-1947 Ibrahim Hashem /premier/
1946-1949 Abdullah I ibn Husajn /król Transjordanii/
1947 Samir al-Rifai /premier/
1947-1950 Tawfik Abu al-Huda /premier/
1948-1949 I wojna izraelsko-arabska
1949-1951 Abdullah I ibn Husajn /król/
1950 Said al-Mufti /premier/
1950-1951 Samir al-Rifai /premier/
1951-1952 Talal ibn Husajn /król/
1952 zamordowanie króla Talala
1951-1953 Tawfik Abu al-Huda /premier/
1952-1999 Husajn ibn Talar /król/
1953-1954 Fawzi al-Mulki /premier/
Historia alternatywna
1920-1946 terytorium mandatowe Wielkiej Brytanii
1946-1950 Abdullah I ibn Husajn /król/
1946-1950 Tawfik Abu al-Huda /premier/
1947-1948 wojna z Paktem Iberyjskim
1947-1948 wojna z Ligą Azji Centralnej
1950-1953 IV wojna światowa
1950 wojna z sojuszem alianckim
1950 okupacja Jordanii przez Izrael
1951 okupacja Jordanii przez Wlk. Brytanię
1951-1952 Talal ibn Husajn /król/
1951-1952 wojna z Kominternem
1951-do dzisiaj Tawfik Abu al-Huda /premier/
1952 zamordowanie króla Talala
1952-do dzisiaj Husajn ibn Talal /król/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Paktu Islamskiego, przeciw Kominternowi od 1951 r. w ramach aliantów).

Straty ludzkie: wojna z Paktem Iberyjskim 1948-1949 (-), wojna z Ligą Azji Centralnej 1947-1948 (10 tys.), IV wojna światowa (24 tys.).

Haszymidzkie Królestwo Jordanii powstałe po zakończeniu III wojny światowej z racji swoich niewielkich wpływów politycznych usiłowało odgrywać znacznie większą rolę na Bliskim Wschodzie, czego dowodem było przystąpienie tego kraju do Paktu Islamskiego i udział w agresji na Iran, jedno z państw Ligi Azji Centralnej w 1947 r. Wojna ta nie spełniła jednak nadziei Jordanii na dominację na Bliskim Wschodzie, dlatego też konflikt z aliantami w 1950 r. powitano z radością, w nadziei na szybkie opanowanie ziem izraelskich i uzyskanie szerszego dostępu do morza, aniżeli pozostanie przy wąskiej linii brzegowej w okręgu Akaba. Stało się jednak inaczej, okupacja Jordanii przez Izrael to jeden z faktów jaki chcieliby wszyscy Jordańczycy szybko wymazać z pamięci. Upokorzenie po kapitulacji wojsk jordańskich oraz zamach na życie króla Talala paradoksalnie ustabilizował życie polityczne w kraju. Nowy władca, Husajn ibn Talal jest na tyle trzeźwym politykiem, aby sprawić by uczestnictwo Jordanii w nowym pakcie wojskowym (Ententa Bliskowschodnia) nie skończyło się podobnie nieprzyjemnie jak w 1950 czy 1951 r.​

KAZACHSTAN​

Historia rzeczywista
1920-1991 Kazachstan w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1925-1936 Kazachstan Autonomiczną Socjalistyczną Republiką Rad
1936-1991 Kazachstan Socjalistyczną Republiką Rad
Historia alternatywna
1920-1953 Kazachstan w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1925-1936 Kazachstan Autonomiczną Socjalistyczną Republiką Rad
1936-1953 Kazachstan Socjalistyczną Republiką Rad
1953-do dzisiaj Kakimbek Sałykow /prezydent/
1953-do dzisiaj Dymitr Sniegin /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (nie istnieje).

Straty ludzkie: II wojna światowa (90 tys. Kazachów służących w Armii Czerwonej), III wojna światowa (108 tys. Kazachów służących w Armii Czerwonej), IV wojna światowa (340 tys. Kazachów służących w Armii Czerwonej).

Kazachstan jest największym krajem Azji Centralnej powstałym po rozpadzie ZSRR w 1953 r. Nie posiadając zatem żadnych ważniejszych ambicji terytorialnych kraj ten może poświęcić się na budowaniu potęgi gospodarczej, choć rzecz jasna zaczęto od zapewnienia sobie gwarancji bezpieczeństwa na wypadek nieoczekiwanego konfliktu. Udział w Konwencji z Duszanbe zapewnia ten warunek i zapoczątkowuje szeroko rozumianą współpracę w regionie. Również stosunki z Rosją, Syberią i Chinami są na najlepszej drodze, aby można było mówić o stopniowej poprawie stopy życiowej w Kazachstanie. Prezydent Sałykow liczy także na pomoc Stanów Zjednoczonych, którym podobnie jak w innych krajach postsowieckich udzielono zgodę na założenie baz wojskowych.​

KIRGISTAN​

Historia rzeczywista
1919-1991 Kirgistan w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1926-1936 Kirgistan Autonomiczną Socjalistyczną Republiką Rad
1936-1991 Kirgistan Socjalistyczną Republiką Rad
Historia alternatywna
1919-1953 Kirgistan w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1926-1936 Kirgistan Autonomiczną Socjalistyczną Republiką Rad
1936-1953 Kirgistan Socjalistyczną Republiką Rad
1953-do dzisiaj Baten Dżumabajew /prezydent/
1953-do dzisiaj Andrij Sokołow /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (nie istnieje).

Straty ludzkie: II wojna światowa (16 tys. Kirgizów służących w Armii Czerwonej), III wojna światowa (66 tys. Kirgizów służących w Armii Czerwonej), IV wojna światowa (50 tys. Kirgizów służących w Armii Czerwonej).

Kirgistan podobnie jak inne kraje Azji Centralnej zawdzięcza swoją niepodległość rozpadowi ZSRR w 1953 r. Rząd Andrija Sokołowa jako pierwszy odpowiedział na apel Tadżykistanu w kwestii powołania do życia sojuszu bezpieczeństwa czyli tzw. Konwencji z Duszanbe. Współpraca w ramach tego paktu zapewni nie tylko spokój na granicach ale i rozwój handlowy skutkujący rozkwitem gospodarki wszystkich krajów postsowieckiej Azji Centralnej. Kirgistan rozwija współpracę z Chinami, Indiami i Stanami Zjednoczonymi, które z początkiem 1954 r. mają założyć koło stolicy tego kraju, Biszkeku bazę wojskową. Prezydent Dżumabajew określany jako Ojciec Narodu jest aktualnie najbardziej znany spośród polityków wszystkich krajów Azji Centralnej powstałych w 1953 r. Świadczy to o pozycji jaką wykształciło sobie te nowe niepodległe państwo.​

KOREA​

Historia rzeczywista
1910-1945 okupacja Korei przez Japonię
1939-1945 II wojna światowa
1945-1948 okupacja Korei przez USA i ZSRR
1948 Kim Ir Sen /premier Rep. Lud. Korei Płn./
1948-1950 Lee Beom-seok /premier Korei Płd./
1948-1961 Li Syng Man (Syngman Rhee) /prezydent-dyktator Korei Płd./
1948-1972 Kim Ir Sen /premier Koreańskiej Republiki Lud.-Dem./
1950 Shin Sung-mo /premier Korei Płd./
1950-1952 Chang Myon /premier Korei Płd./
1950-1953 wojna domowa (koreańska)
1952 Yi Yun-yong /premier Korei Płd./
1952 Jang Taek-sang /premier Korei Płd./
1952-1954 Baek Du-jin /premier Korei Płd./
Historia alternatywna
1910-1943 okupacja Korei przez Japonię
1939-1944 II wojna światowa
1943-do dzisiaj Li Syng Man (Syngman Rhee) /prezydent/
1943-1944 Kim Ku /premier/
1943-1944 Koreańska ASRR w Chongyin ogłoszona przez Sowietów
1944 podział Korei na część północną i południową
1944 Yi Tong-whi /prezydent Koreańskiej Republiki Lib.-Dem./
1944 Kim Chang Kim /premier Koreańskiej Republiki Lib.-Dem./
1944 wojskowy zamach stanu w Koreańskiej Republice Lib.-Dem.
1944 Kim Ir Sen /prezydent-premier Koreańskiej Republiki Lud.-Dem./
1944-1946 III wojna światowa
1944-1946 okupacja Koreańskiej Republiki Lud.-Dem. przez Koreę i Japonię
1946 zjednoczenie Korei
1944-1953Lee Beom-seok /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1952 wojna z Dem. Rep. Chin
1952-1953 wojna z Kominternem
1953-do dzisiaj Kim Ku /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw Kominternowi jako strona współwalcząca od 1952 r. w ramach Unii Dalekowschodniej).

Straty ludzkie: II wojna światowa (1 mln Koreańczyków walczących w armii japońskiej), III wojna światowa (277 tys.), wojna z Dem. Rep. Chin jako część składowa wojny domowej w Chinach 1952 (49 tys.), IV wojna światowa (150 tys.).

Korea doświadcza między 1910 a 1943 r. wielu cierpień ze strony japońskiej czy mandżurskiej, dlatego też fakt powołania do życia niepodległej Republiki Koreańskiej w Seulu (28.IV.1943) witany jest z olbrzymią radością. Kapitulacja Japonii w lutym 1944 r. nie kończy jednak kłopotów Korei, gdyż na północy Sowieci instalują rząd Kim Ir Sena w Chongyin, będącej stolicą Koreańskiej ASRR. Wkrótce też secesja liberałów doprowadza do powołania oddzielnego państwa, które z kolei zostaje szybko stłamszone przez komunistów (17-19.II.1944). Jedynym rozwiązaniem tej niemocy pozostaje wojna, która ku uciesze Koreańczyków doprowadza w 1946 r. do pełnego zjednoczenia kraju. Rząd japoński sprawujący kontrolę nad częścią ziem płn. Korei oddaje te terytoria pod naciskiem Amerykanów. Lee Beom-seok, premier Korei oraz Syngman Rhee, prezydent tego kraju wiedzą, że aby móc się skutecznie bronić przez japońskimi knowaniami należy znaleźć możnego protektora. Okazją staje się powstanie Chińsko-Koreańskiej Unii Obronnej (10.XI.1949) jako wystarczającej rękojmi bezpieczeństwa wobec zagrożenia płynącego z Tokio. Wkrótce do sojuszu chińsko-koreańskiego dołączają Filipiny i Indonezja, tworząc Unię Dalekowschodnią i choć sytuacja na przełomie 1953/1954 roku daleka jest od bycia optymistą jeśli chodzi o utrzymanie pokoju, Korea posiadając pokaźne siły zbrojne i liczną flotę może obronić się przed japońską inwazją.​

LAOS​

Historia rzeczywista
1893-1949 protektorat Francji
1904-1959 Sisavangvong /król/
1939-1945 II wojna światowa
1941-1945 okupacja części Laosu przez Japonię
1941-1945 okupacja części Laosu przez Tajlandię (Syjam)
1945-1946 książę Phaya Khammao /premier/
1946-1947 książę Kindavong /premier/
1947-1948 książe Souvannarath /premier/
1948-1950 książę Boun Oum Na Champasak /premier/
1949-1953 autonomia wewnętrzna dla Laosu w ramach Unii Francuskiej
1950-1951 Phoui Sananikone /premier/
1951 książę Savang Vatthana /premier/
1951-1954 książę Souvanna Phouma /premier/
Historia alternatywna
1893-1940 protektorat Francji
1939-1945 II wojna światowa
1940-1943 okupacja Wietnamu przez Japonię
1943-do dzisiaj Sisavangvong /król/
1943-do dzisiaj Eugene Eutrope /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1947-1948 wojna z Nacj. Chinami
1948-1949 wojna z ZSRR
1950-1953 IV wojna światowa
1952-1953 wojna z ZSRR

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw Kominternowi jako strona współwalcząca od 1952 r. w ramach Unii Indochińskiej).

Straty ludzkie: III wojna światowa (456 żołnierzy), wojna z Nacj. Chinami 1947-1948 (6 tys.), wojna z ZSRR 1948-1949 (-), IV wojna światowa (-).

Restytucja niepodległego Laosu odbyła się w 1943 r. po wyzwoleniu spod japońskiej dominacji. Krajem rządzi od tej pory nieprzerwanie król Sisavangvong i premier Eugene Eutrope, z pochodzenia Francuz. Sprawa mniejszości francuskiej załatwiona jest podobnie jak w sąsiednim Wietnamie, gdzie pozwala się jej na liczne uczestnictwo w życiu politycznym kraju ku jego szybszej rozbudowie i unowocześnieniu. Laos wstępując w szeregi Unii Indochińskiej liczy na lepsze kontakty handlowe mogącą przynieść modernizację kraju w znacznie szybszym tempie niż przy udziale francuskiej mniejszości. Niebezpieczeństwo chińskie, szczególnie po aneksji Tybetu sprawia, że naród laotański jeszcze bardziej się skonsolidował nawet mimo wielu różnic w mentalnościach poszczególnych grup wyznaniowych czy kulturowych.​

LIBAN​

Historia rzeczywista
1920-1943 terytorium mandatowe Francji
1934-1936 Habib Pasza es-Saad /prezydent/
1934-1936 Abdullah Bayhum /premier/
1936-1937 Ajub Thabit /premier/
1936-1941 Emile Edde /prezydent/
1937-1938 Khayreddin al-Ahdab /premier/
1938 Khaled Chehab /premier/
1938-1939 Abdullah al-Yafi /premier/
1939-1941 Abdullah Bayhum /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1941 Alfred Georges Nakkache /premier/
1941 Pierre-Georges Arlabosse /prezydent tymczasowy/
1941-1942 Ahmad Daouk /premier/
1941-1943 Alfred Georges Nakkache /prezydent/
1942-1943 Sami as-Solh /premier/
1943 Ajub Thabit /premier/
1943 Ajub Thabit /prezydent tymczasowy/
1943 Petro Trad /premier/
1943 Petro Trad /prezydent/
1943 Bechara Chalil el-Khoury /prezydent/
1943 Emile Edde /prezydent/
1943-1945 Riad el-Solh /premier/
1943-1952 Bechara Chalil el-Khoury /prezydent/
1945 Abdul Hamid Karami /premier/
1945-1946 Sami el-Solh /premier/
1946 Saadi al-Munla /premier/
1946-1951 Riad el-Solh /premier/
1951 Hussein al-Oweini /premier/
1951-1952 Abdullah al-Yafi /premier/
1952 Sami el-Solh /premier/
1952 Nazim al-Akkari /premier/
1952 Saeb Salam /premier/
1952 Abdullah al-Yafi /premier/
1952 Fuad Chehab /prezydent tymczasowy/
1952-1953 Khaled Chehab /premier/
1952-1958 Camille Chamoun /prezydent/
1953 Saeb Salam /premier/
1953-1954 Abdullah al-Yafi /premier/
Historia alternatywna
1920-1940 terytorium mandatowe Francji
1940-1951 Alfred Georges Nakkache /prezydent/
1940-1951 Khaled Chehab /premier/
1947-1948 wojna z Paktem Iberyjskim
1947-1948 wojna z Ligą Azji Centralnej
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1951 okupacja Libanu przez Wlk. Brytanię
1951-do dzisiaj Emile Edde /prezydent/
1951 Khaled Chehab /premier/
1951-1952 wojna z Kominternem
1951-1952 Abdullah al-Yafi /premier/
1952 Nazim al-Akkari /premier/
1952-1953 Khaled Chehab /premier/
1953-do dzisiaj Saeb Salam /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Paktu Islamskiego, przeciw Kominternowi od 1951 r. w ramach aliantów).

Straty ludzkie: wojna z Paktem Iberyjskim 1947-1948 (-), wojna z Ligą Azji Centralnej 1947-1948 (38 tys.), IV wojna światowa (215 tys.).

Niepodległy Liban istnieje od 1940 r. kiedy to kontrolę nad tym terytorium straciły władze francuskie. Początkowo polityka libańska przypomina Syrię, gdyż te dwa kraje są na wyraźnym marginesie szeroko rozumianej polityki światowej. Wszystko zmienia się po zakończeniu III wojny światowej, kiedy to Liban wraz z innymi krajami Bliskiego Wschodu tworzy Pakt Islamski, mogący zdaniem ich twórców już wkrótce stale dominować w tym regonie świata. Trudna wojna z Ligą Azji Centralnej nie spełnia jednak oczekiwań, a już kompletnym fiaskiem okazuje się wyprawa na Izrael w ramach IV wojny światowej, która mimo początkowych sukcesów przynosi Libanowi brytyjską okupację (1951). Liczne zmiany rządów jakie następują w okresie 1951-1953 są w głównej mierze nie brytyjską ale francuską inspiracją, Francja bowiem nie do końca zrezygnowała z wpływów w Libanie, kreując ten kraj na kandydata do objęcia protektoratem.​

MALEZJA​

Historia rzeczywista
1786-1957 kolonia Wielkiej Brytanii
1939-1945 II wojna światowa
1942-1945 okupacja Malajów przez Japonię
1946-1948 autonomiczna Unia Malajska (sfederowane i niesfederowane państwa malajskie)
1948-1960 stan wyjątkowy
1948-1963 Federacja Malajska (od 1957 niepodległa)
Historia alternatywna
1786-1948 kolonia Wielkiej Brytanii
1939-1945 II wojna światowa
1941-1943 okupacja części Malajów (płn. Borneo) przez Japonię
1947 secesja płn. Borneo (Sarawak)
1948-do dzisiaj sir Stenton Thomas /prezydent/
1948-do dzisiaj sir Gerald Templer /premier/
1948-1949 wojna z Nacj. Chinami
1950-1953 IV wojna światowa
1952-1953 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (przeciw Kominternowi od 1952 r. jako strona współwalcząca w ramach Unii Indochińskiej).

Straty ludzkie: II wojna światowa (23 tys. Malajów służących w armii brytyjskiej), III wojna światowa (13 tys. Malajów służących w armii brytyjskiej), wojna z Nacj. Chinami 1948-1949 (2 tys.), IV wojna światowa (-).

Malezja uczyniona niepodległą w 1948 r. i stosunkowo wcześniej oszukana secesją Sarawaku (1947 r.) poczuła się na tyle dotkniętą tą całą sprawą, że bardzo szybko zasiliła Unię Indochińską dopełniając w ten sposób ten sojusz. Malaje zakupili kilka okrętów do ochrony wybrzeży i rozwijają wciąż armię jakoby bojąc się interwencji Indonezji, która po wejściu w sojusz z Chinami, Koreą i Filipinami poczuje się z pewnością mocna. Rządzący Malezją Anglicy, sir Stenton Thomas i sir Gerald Templer uznawani są od dawna za swoich po rezygnacji z obywatelstwa brytyjskiego. Udowodnili oni swój malajski patriotyzm w kwestii włączenie Singapuru w skład Malezji już w 1948 r. Ich nieprzejednana postawa doprowadziła do zarzucenia referendum i wcielenia przez aklamację tego terytorium do Malezji przez członków singapurskiego parlamentu.​

NEPAL​

Historia rzeczywista
1816-1923 protektorat Wielkiej Brytanii (1923-1947 de facto pod kontrolą Wlk. Brytanii)
1911-1950 Tribhuwan /król/
1932-1945 Juddha Shamsher Jang Bahadur Rana /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1945-1948 Padma Shamsher Jang Bahadur Rana /premier/
1948-1951 Mohan Shamsher Jang Bahadur Rana /premier/
1950-1951 Gyanendra I /król/
1950-1951 powstanie ludowe
1951-1952 Matrika Prasad Koirala /premier/
1951-1955 Tribhuwan /król/
1952-1953 Tribhuwan /premier/
1953-1955 Matrika Prasad Koirala /premier/
Historia alternatywna
1816-1923 protektorat Wielkiej Brytanii (1923-1946 de facto pod kontrolą Wlk. Brytanii)
1911-1950 Tribhuwan /król/
1932-1945 Juddha Shamsher Jang Bahadur Rana /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1948-1949 wojna z Nacj. Chinami
1948-1949 wojna z ZSRR
1953 kryzys rządowy
1953-do dzisiaj Matrika Prasad Koirala /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1939 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (neutralność).

Straty ludzkie: II wojna światowa (14 tys.), III wojna światowa (1 tys.), wojna z Nacj. Chinami 1948-1949 (17 tys.), wojna z ZSRR 1948-1949 (2 tys.).

Nepal będący niezawodnym sojusznikiem podczas II i III wojny światowej niespodziewanie zmienia front w 1946 r. skutkujący podziękowaniem brytyjskim dowódcom wojskowym za kontrolę i doradztwo, a co za tym idzie wycofaniem się ze struktur sojuszu alianckiego. Wstępuje w szeregi Paktu Nowej Azji, w składzie z Sinciangiem-Ujgur, Junnanem, Tybetem, Bhutanem i Pakistanem, lecz wskutek chińsko-sowieckiej agresji z uczestnictwa w pakcie wypadają pierwsze dwa kraje. Dyplomacja nepalska przyciąga do paktu Afganistan, lecz późniejsza utrata Tybetu wobec prochińskiego zamachu stanu wywołuje kryzys rządowy w tym kraju, zakończony powołaniem nowego rządu pod przewodnictwem Matriki Prasad Koirali. Nowy rząd u progu 1954 r. stoi przed niezwykle trudnym zadaniem utrzymania niepodległości kraju wobec spodziewanego konfliktu w Azji.​

OMAN​

Historia rzeczywista
1913-1970 protektorat Wielkiej Brytanii
1932-1954 Said III ibn Timur /de facto sułtan Maskatu/
Historia alternatywna
1913-1946 protektorat Wielkiej Brytanii
1932-1950 Said III ibn Timur /de facto sułtan Maskatu/
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1947-1948 wojna z Paktem Iberyjskim
1947-1948 wojna z Ligą Azji Centralnej
1950-1953 IV wojna światowa
1950 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Omanu przez Wlk. Brytanię
1951-do dzisiaj Said III ibn Timur /de facto sułtan Maskatu/
1951-1952 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1939 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Paktu Islamskiego, później przeciw Kominternowi od 1951 r. w ramach aliantów).

Straty ludzkie: wojna z Paktem Iberyjskim 1948-1949 (-), wojna z Ligą Azji Centralnej 1947-1948 (10 tys.), II wojna światowa (5 tys.), III wojna światowa (5 tys.), IV wojna światowa (28 tys.).

Sułtanat Omanu posiadający strategiczne położenie na Bliskim Wschodzie był dość cennym sojusznikiem dla aliantów podczas III wojny światowej, kiedy to kawaleria tego kraju okazała się niezrównana w przemierzaniu ukraińskich czy rosyjskich przestrzeni. Ostatecznie po zakończeniu konfliktu z ZSRR kraj ten uległ propozycji Iraku powołującej do życia Pakt Islamski, który jak się miało szybko okazać nie jest w stanie rozbić nie posiadającego dużych sił wojskowych Iranu, a co dopiero mówić o poskromieniu aliantów. Wybuch wojny z aliantami przyjęto bardzo chłodno w Maskacie, dlatego opór wobec wojsk brytyjskich nie trwał zbyt długo. Brytyjczycy licząc na trwałe zaprowadzenie demokracji w Omanie zgodzili się na przejęcie przez ten kraj licznych emiratów arabskich nad Zatoką Perską oprócz Bahrajnu i Kataru. Sułtan Said III jednak bardzo szybko podziękował Brytyjczykom za wsparcie, angażując się w sojusz wojskowy z Arabią Saudyjską i Jemenem zw. Paktem Arabskim (29.VIII.1952).​

PAKISTAN​

Historia rzeczywista
1858-1947 Pakistan w składzie Indii Bryt.
1939-1945 II wojna światowa
1947 podział Indii – powstanie Dominium Pakistanu (do 1956)
1947-1948 Mohammad Ali Jinnah /gubernator/
1947-1949 konflikt w Kaszmirze
1948-1951 Khwaja Nazimuddin /gubernator/
1950-1951 Liaquat Ali Khan /premier/
1951-1953 Khwaja Nazimuddin /premier/
1951-1955 Ghulam Mohammad /gubernator/
1953-1955 Mohammad Ali Bogra /premier/
Historia alternatywna
1858-1946 Pakistan w składzie Indii Bryt.
1939-1944 II wojna światowa
1946 podział Indii – powstanie Dominium Pakistanu (do 1948)
1946-1948 Mohammad Ali Jinnah /gubernator/
1946-1948 Liaquat Ali Khan /premier/
1948-do dzisiaj Khwaja Nazimuddin /prezydent/
1948-do dzisiaj sir John Anderson /premier/
1948-1949 wojna z Nacj. Chinami
1948-1949 wojna z ZSRR

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (neutralność).

Straty ludzkie: II wojna światowa (90 tys. muzułmanów z Indii Bryt. służących w armii brytyjskiej), III wojna światowa (65 tys. muzułmanów z Indii Bryt. służących w armii brytyjskiej), wojna z Nacj. Chinami 1948-1949 (19 tys.), wojna z ZSRR 1948-1949 (34 tys.).

Pakistan powstały w 1946 r. z rozpadu Indii początkowo związany był z Paktem Islamskim. Wystąpił jednak z niego, gdy polityka Iraku prowadziła wprost do wojny z Iranem, co oznaczałoby wzięcie w dwa ognie Pakistanu położonego między Indiami a Iranem. Jego nowym sojuszem stał się Pakt Nowej Azji z udziałem Junnanu, Sinciangu-Ujgur, Tybetu, Bhutanu i Nepalu. Wkrótce te dwa pierwsze państwa przestały odgrywać jakiekolwiek znaczenie, a do annałów sztuki wojennej przejdą starcia pakistańsko-sowieckie w górach Hindukusz, kiedy to powstrzymano komunistyczną agresję (1948-1949). Po przejęciu Tybetu przez Chiny, Pakistan stał się największym państwem Paktu Nowej Azji i wraz z pozostałymi krajami sojuszu (Afganistan, Bhutan, Nepal) ostro występuje wobec zaistniałym faktom, grożąc posunięciami zbrojnymi co raczej ma propagandową wymowę niż rzeczywiste działania. Polityka premiera Andersona, który mimo bycia Anglikiem zyskał sympatię i poparcie Pakistańczyków ma obecnie duże znaczenie, a zaprzepaszczenie pewnej formy jej prowadzenia może przyczynić się do kryzysu rządowego.​

SARAWAK​

Historia rzeczywista
1786-1957 kolonia Wielkiej Brytanii
1939-1945 II wojna światowa
1942-1945 okupacja Sarawaku przez Japonię
1946-1948 Sarawak w składzie Unii Malajskiej
1948-1960 stan wyjątkowy
1948-1963 Sarawak w składzie Federacji Malajskiej
Historia alternatywna
1786-1947 kolonia Wielkiej Brytanii
1939-1944 II wojna światowa
1941-1943 okupacja Sarawaku przez Japonię
1947 secesja z terytorium Federacji Malajskiej
1947-do dzisiaj Charles de Windt Brooke /szef państwa/
1947-do dzisiaj sir Oliver Wilkinson /premier/
1950-1953 IV wojna światowa

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (25 tys. Sarawakańczyków służących w armii brytyjskiej), III wojna światowa (5 tys. Sarawakańczyków służących w armii brytyjskiej), IV wojna światowa (1 tys.).

Państwo Sarawak rządzone przez charyzmatycznego przywódcę, Charlesa de Windta Brooke’a pojawiło się na mapie politycznej Azji w wyniku secesji z terytorium Federacji Malajskiej w grudniu 1947 r. Tym samym północne Borneo z brytyjskiej kolonii przemieniło się zupełnie niezauważalnie w de facto brytyjską strefę kontroli nad regionem Indochin z racji uczestnictwa w rządzie wielu brytyjskich doradców wojskowych. Obecnie w roku 1953 r. jest ich już znacznie mniej, choć Sarawak nadal jest członkiem sojuszu alianckiego i ani myśli z niego występować. Malezja łakomym okiem spogląda ciągle na Sarawak, dlatego musi on się mieć na baczności i nie doprowadzać do sytuacji w której jego izolacja przyczyni się do jego zagłady.​

SYBERIA​

Historia rzeczywista
XVIII/XIX w.-do dzisiaj Syberia w składzie Rosji (ZSRR)
Historia alternatywna
XVIII/XIX w.-1953 Syberia w składzie Rosji (ZSRR)
1950-1953 IV wojna światowa
1950 zrzucenie bomby atomowej na Nowosybirsk
1953-do dzisiaj Nikołaj Awksentijew /prezydent/
1953-do dzisiaj Wasilij Bołdyriew /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (nie istnieje).

Straty ludzkie: II wojna światowa (9 tys. obywateli Syberii służących w Armii Czerwonej), III wojna światowa (17 tys. obywateli Syberii służących w Armii Czerwonej), IV wojna światowa (209 tys. obywateli Syberii służących w Armii Czerwonej).

Młode państwo syberyjskie jest obecnie na etapie kształtowania swojej wciąż niejasnej tożsamości narodowej. Syberyjczycy, jak nazwano ten nowy azjatycki naród mają nie do końca załatwione spory terytorialne z mocarstwowymi Chinami m.in. o okręg Czyty, który do dzisiejszego dnia znajduje się pod kontrolą rządu z Czongkingu. Prezydent Nikołaj Awksentijew ma już jednak za sobą pewien sukces propagandowy, jakim jest niewątpliwie podpisana umowa z USA (15.X.1953) w sprawie odszkodowań za zniszczenie Nowosybirska podczas IV wojny światowej (900 mln dolarów). Udało się mu też załatwić ulgi handlowe i celne dla syberyjskich rybaków łowiących na Morzu Ochockim, będącym niejako wewnętrznym morzem amerykańskim. Irkuck, będący obecnie de facto stolicą Syberii będzie nią jeszcze przez kilka lat po czym kolejnym sukcesem młodego państwa stanie się odbudowa Nowosybirska i uczynienie tego miasta stałą stolicą kraju. Bolączką nowego państwa jest postępująca izolacja międzynarodowa, a co za tym idzie zagrożenie rosyjskie czy chińskie. Współpracę wojskową nowemu państwu proponuje Japonia, ale jej wieczne problemy z Chinami odstraszają rząd Bołdyriewa od podjęcia wiążącej decyzji.​

SYRIA​

Historia rzeczywista
1920-1943 terytorium mandatowe Francji
1932-1936 Mohammad Ali Bay al-Abid /głowa państwa/
1934-1936 Taj al-Din al-Hasani /premier/
1936 Ata Baj al-Ajjubi /premier/
1936-1939 Jamil Mardam Bey /premier/
1936-1939 Hashim al-Atassi /prezydent/
1939 Lutfi al-Haffar /premier/
1939 Nasuhi al-Buchari /premier/
1939-1941 Bahj ad-Din al-Khatib /prezydent i premier tymczasowy/
1939-1945 II wojna światowa
1941 Khaled al-Azm /prezydent i premier tymczasowy/
1941-1942 Hassan al-Hakim /premier/
1941-1943 Szaykh Taj ad-Din al-Hasani /prezydent/
1942-1943 Husni al-Barazi /premier/
1943 Jamil al-Ulshi /prezydent-premier/
1943 Ata Baj al-Ajjubi /głowa państwa i premier/
1943-1944 Saadallah al-Jabiri /premier/
1943-1949 Szukri al-Kuwatli /prezydent/
1944-1945 Faris al-Khoury /premier/
1945-1946 Saadallah al-Jabiri /premier/
1946 Khaled al-Azm /premier/
1946-1948 Jamil Mardam Bey /premier/
1948-1949 Khaled al-Azm /premier/
1948-1949 I wojna izraelsko-arabska
1949 wojskowy zamach stanu
1949 Husajn az-Zaim /premier/
1949 wojskowy zamach stanu
1949 Muhsin al-Barazi /premier/
1949 wojskowy zamach stanu
1949 Hashim al-Atassi /premier/
1949 Nazim al-Kudsi /premier/
1949-1950 Khaled al-Azm /premier/
1949-1951 Hashim al-Atassi /głowa państwa/
1950-1951 Nazim al-Kudsi /premier/
1951 Khaled al-Azm /premier/
1951 Hassan al-Hakim /premier/
1951 Zaki al-Chatib /premier/
1951 Maaruf al-Dawalibi /premier/
1951 wojskowy zamach stanu
1951-1953 Fawzi as-Silu /głowa państwa i premier/
1953-1954 Adib asz-Sziszakli /prezydent-premier/
Historia alternatywna
1920-1949 terytorium mandatowe Francji
1940-1950 Szaykh Taj ad-Din al-Hasani /prezydent/
1940-1950 Henri Dentz /premier/
1947-1948 wojna z Paktem Iberyjskim
1947-1948 wojna z Ligą Azji Centralnej
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1950 okupacja Syrii przez Izrael
1951 okupacja Syrii przez Wlk. Brytanię
1951-1952 wojna z Kominternem
1951 Mohammad Ali Bay al-Abid /prezydent/
1951 Jamil Mardam Bey /premier/
1951 wojskowy zamach stanu
1951-do dzisiaj Fawzi as-Silu /prezydent-dyktator/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Paktu Islamskiego, przeciw Kominternowi od 1951 r. w ramach aliantów).

Straty ludzkie: wojna z Paktem Iberyjskim 1947-1948 (-), wojna z Ligą Azji Centralnej 1947-1948 (59 tys.), IV wojna światowa (390 tys.).

Republika Syrii przeżywała wzniosłe chwile po uzyskaniu niepodległości w 1940 r. wskutek upadku III Republiki Francuskiej. Ulice w Damaszku, Homs i Hims były świątecznie udekorowane z racji zakończenia francuskiej kontroli nad tym terytorium. Władze syryjskie, prezydent al-Hasani i premier Dentz zamierzali jednak sprawić, by Syria była czymś więcej aniżeli zadowolonym państwem neutralnym na Bliskim Wschodzie. Doprowadziło to do akcesji do Paktu Islamskiego i próby uzyskania większej pozycji w regionie podczas konfliktu z Ligą Azji Centralnej oraz podczas IV wojny światowej. Dwukrotna okupacja kraju przez wojska izraelskie i brytyjskie sprawiła, że Syria przestała się liczyć na Bliskim Wschodzie i nawet po odzyskaniu przez nią niepodległości nie podniosła się jeszcze z upadku, dodatkowo ulegając w 1951 r. wojskowemu zamachowi stanu i przejęciu władzy przez gen. Fawzi as-Silu, jednego z architektów syryjskich zwycięstw militarnych podczas początkowego okresu IV wojny światowej.​

TADŻYKISTAN​

Historia rzeczywista
1918-1991 Tadżykistan w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1929-1991 Tadżykistan Socjalistyczną Republiką Rad
Historia alternatywna
1918-1953 Tadżykistan w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1929-1953 Tadżykistan Socjalistyczną Republiką Rad
1950-1953 IV wojna światowa
1953-do dzisiaj Gasan Abdulajew /prezydent/
1953-do dzisiaj Szadan Ławrieniec /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (nie istnieje).

Straty ludzkie: II wojna światowa (10 tys. Tadżyków służących w Armii Czerwonej), III wojna światowa (39 tys. Tadżyków służących w Armii Czerwonej), IV wojna światowa (59 tys. Tadżyków służących w Armii Czerwonej).

Tadżykistan wyłonił się ze strefy niebytu po rozpadzie ZSRR w 1953 r. Jego stolica, Duszanbe bardzo szybka stała się miejscem (30.IV.1953) podpisania konwencji o powołaniu sojuszu militarnego krajów Azji Centralnej powstałych po upadku sowieckiej władzy. Głównym celem zagranicznej Tadżykistanu jest unikanie zadrażnień w stosunkach z Afganistanem i Pakistanem, krajami Paktu Nowej Azji oraz utrzymywanie poprawnych relacji z Chinami. Prezydent Abdulajew i premier Ławrieniec pielęgnują też kontakty gospodarcze z Turkmenistanem i Uzbekistanem dotyczące ułatwień w handlu i zdobycia nowych rynków zbytu​

.

TAJLANDIA (SYJAM)​

Historia rzeczywista
1933-1938 Phot Phahonyothin /premier/
1935-1946 Rama VIII (Anand Mahidol) /król/
1938 wojskowy zamach stanu
1938-1944 Plaek Phibulsonggram /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1944 wojskowy zamach stanu
1944-1945 Khuang Abhaiwongse /premier/
1945 Tawee Boonyaket /premier/
1945-1946 Seni Pramoj /premier/
1946 wojskowy zamach stanu
1946 Khuang Abhaiwongse /premier/
1946 dr Pridi Banomyong /premier/
1946 wojskowy zamach stanu
1946-1947 Thawal Thamrong Navaswadhi /premier/
1946-do dzisiaj Rama IX (Bhumibol Adulyadej) /król/
1947 wojskowy zamach stanu
1947-1948 Khuang Abhaiwongse /premier/
1948 wojskowy zamach stanu
1948-1957 Plaek Phibulsonggram /premier/
Historia alternatywna
1933-1939 Phot Phahonyothin /premier/
1935-1946 Rama VIII (Anand Mahidol) /król/
1939 wojskowy zamach stanu
1939-1946 Plaek Phibulsonggram /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1941-1942 wojna z Kolumbią
1941-1943 wojna z sojuszem alianckim
1943-1945 wojna z Kolumbią
1943 okupacja części Tajlandii przez Wlk. Brytanię
1946 nieudany wojskowy zamach stanu
1946 pałacowy zamach stanu
1946-do dzisiaj Rama IX (Bhumibol Adulyadej) /król/
1946-do dzisiaj Phot Phahonyothin /premier/
1946 przyznanie autonomii regionowi Kambodży
1947-1948 wojna z Nacj. Chinami
1948-1949 wojna z ZSRR
1950-1953 IV wojna światowa
1952-1953 wojna z ZSRR

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (przeciw aliantom od 1941 r.), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw Kominternowi jako strona współwalcząca od 1952 r. w ramach Unii Indochińskiej).

Straty ludzkie: II wojna światowa (450 tys.), wojna chińsko-japońska 1947-1948 (39 tys.), wojna japońsko-sowiecka 1948-1949 (90 tys.), IV wojna światowa (-).

Tajlandia w latach 1941-1943 miała na swoje nieszczęście związać się z militarystyczną Japonią, która podówczas była w konflikcie z głównymi demokracjami świata jak i komunistycznym reżimem totalitarnym, a dodatkowo jeszcze na wojnie z nacjonalistycznymi Chinami. Było rzeczą pewną, że Syjam nie może długo się bronić wobec tak szalonej dysproporcji sił, co okazało się prawdą już w 1943 r. Kapitulacja Tajlandii na godziwych warunkach pokojowych była sukcesem, zważywszy, że groził jej los przekształcenia w brytyjski protektorat. Zatrzymanie Kambodży wraz z przyznaniem jej autonomii, zagadkowa śmierć Ramy VIII czy w końcu powołanie Unii Indochińskiej do której dołączyła obok Wietnamu i Laosu, Birma, Malezja i Japonia oznaczało powstanie nowej jakości politycznej w tym regionie świata. Tajlandia sprawuje stałe wiceprzewodnictwo we wspomnianym pakcie wojskowym z racji doświadczenia. Unia Indochińska szachuje w ten sposób dążenia Chin do objęcia swoimi wpływami reszty Azji Płd-Wsch.​

TANNU-TUWA (TUWINIA)​

Historia rzeczywista
1939-1945 II wojna światowa
1940-1944 Salczak Gurmitaj /przewodniczący Małego Churału/
1932-1944 Kemczik-ool /premier/
1944-do dzisiaj Tuwinia w składzie Rosji (ZSRR)
Historia alternatywna
1939-1945 II wojna światowa
1936-1944 Salczak Gurmitaj /przewodniczący Małego Churału/
1932-1944 Kemczik-ool /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1944-1953 Tuwinia w składzie ZSRR
1950-1953 IV wojna światowa
1953-do dzisiaj Salczak Gurmitaj /prezydent/
1953-do dzisiaj Kemczik-ool /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie Kominternu od 1941 r.), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (nie istnieje).

Straty ludzkie: II wojna światowa (30 tys.), III wojna światowa (29 tys. Tuwińczyków służących w Armii Czerwonej), IV wojna światowa (68 tys. Tuwińczyków służących w Armii Czerwonej).

Tuwinia (Tannu-Tuwa) miała już pewne doświadczenia państwowe, choć bycie sowiecką marionetką przez okres ponad 20 lat nie mogło jej za wiele nauczyć. Podczas wojen światowych kraj ten poniósł dość duże straty ludnościowe zważywszy na niewielką liczbę mieszkańców. Po IV wojnie światowej Amerykanie dążyli do uzyskania niepodległości przez Tuwinię, aby powstrzymać chińskie wpływy i w tej części świata. Zgodzili się również na to, aby przewodnictwo nad tym krajem objęli ci sami ludzie, którzy sprawowali władzę w tym kraju do 1944 r. czyli wchłonięcia przez Sowietów. Dawało to większą nadzieję na stabilizację w tym kraju, zanim dotrą tam Chińczycy. Tym samym dali szansę demokratycznej Tuwinii, której pierwszym krokiem było wstąpienie w szeregi paktu wojskowego konwencji z Duszanbe, grupującej byłe sowieckie republiki Azji Centralnej.​

TURKMENISTAN​

Historia rzeczywista
1918-1991 Turkmenistan w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1924-1991 Turkmenistan Socjalistyczną Republiką Rad
Historia alternatywna
1918-1953 Turkmenistan w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1924-1953 Turkmenistan Socjalistyczną Republiką Rad
1950-1953 IV wojna światowa
1953-do dzisiaj Jakob Suritz /prezydent/
1953-do dzisiaj Iwan Majski /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (nie istnieje).

Straty ludzkie: II wojna światowa (19 tys. Turkmenów służących w Armii Czerwonej), III wojna światowa (26 tys. Turkmenów służących w Armii Czerwonej), IV wojna światowa (49 tys. Turkmenów służących w Armii Czerwonej).

Młode państwo Turkmenów kierowane po rozpadzie ZSRR przez prezydenta Jakoba Suritza i byłego ambasadora ZSRR w Londynie, Iwana Majskiego ukierunkowało swoją politykę na przetrwanie dzięki stosunkowo dobrej sytuacji gospodarczej w związku z dużymi złożami ropy naftowej. Dodatkowo zabezpieczenie w postaci bycia sygnatariuszem Konwencji z Duszanbe niweluje zagrożenie związane z możliwością popadnięcia w konflikt z Iranem czy Afganistanem. W planach jest rozbudowa Aszchabadu jak i budowa dużego portu nad Morzem Kaspijskim ułatwiającym kontakty handlowe z równie bazującym na ropie Azerbejdżanem.​

UZBEKISTAN​

Historia rzeczywista
1918-1991 Uzbekistan po zjednoczeniu Chorezmu i Chiwy (1924) w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1924-1991 Uzbekistan Socjalistyczną Republiką Rad
Historia alternatywna
1918-1953 Uzbekistan po zjednoczeniu Chorezmu i Chiwy (1924) w składzie Rosji Radzieckiej (ZSRR)
1924-1953 Uzbekistan Socjalistyczną Republiką Rad
1950-1953 IV wojna światowa
1953-do dzisiaj Jołdaszbaj-ogłu Babajew /prezydent/
1953-do dzisiaj Farkat Nurutdinow /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (nie istnieje).

Straty ludzkie: II wojna światowa (56 tys. Uzbeków służących w Armii Czerwonej), III wojna światowa (12 tys. Uzbeków służących w Armii Czerwonej), IV wojna światowa (79 tys. Uzbeków służących w Armii Czerwonej).

Republika Uzbekistanu niepodległa wskutek upadku ZSRR w 1953 r. szybko znalazła rozwiązanie w najbardziej palącej kwestii, a mianowicie zapewnienia sobie bezpieczeństwa. Konwencja z Duszanbe, niejako jednocząca wszystkie postsowieckie kraje Azji Centralnej w sojuszu militarnym zatrzymuje ekspansję i Rosji i Chin na te terytoria. Rząd Farkata Nurutdinowa przeprowadza też szeroko nasilone akcje repatriacyjne Tadżyków i Turkmenów oraz przyjmuje z kolei swoich obywateli od sąsiednich państw. Uzbekistan rozwija współpracę gospodarczą z Indiami i Pakistanem, a negocjacje z Chinami (29.XI.-5.XII.1953) po przejęciu przez nich Tybetu pozwalają za cenę uznania tej aneksji myśleć też o podobnej współpracy gospodarczej. Dotyczy to także pozostałych państw Konwencji z Duszanbe.​

WIETNAM​

Historia rzeczywista
1883-1941 protektorat Francji
1926-1945 Bao Dai /cesarz Annamu/
1939-1945 II wojna światowa
1941-1945 okupacja Wietnamu przez Japonię
1945-1949 Ho Chi Minh /premier/
1946-1949 Ho Chi Minh /prezydent/
1946-1954 wojna indochińska (francusko-wietnamska)
1948-1949 Nguyen Van Xuan /premier Annamu/
1949 Bao Dai /premier Annamu/
1949-1955 Bao Dai /szef państwa Wietnam Płd./
1949-1969 Ho Chi Minh /prezydent Wietnamu Płn./
1950 Nguyen Phan Long /premier Wietnamu Płd./
1950-1952 Tran Van Huu /premier Wietnamu Płd./
1952-1954 Nguyen Van Tam /premier Wietnamu Płd./
Historia alternatywna
1883-1940 protektorat Francji
1926-1943 Bao Dai /cesarz Annamu/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1943 okupacja Wietnamu przez Japonię
1943-do dzisiaj Bao Dai /cesarz/
1943-do dzisiaj Rene Robin /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1947-1948 wojna z Chinami
1948-1949 wojna z ZSRR
1950-1953 IV wojna światowa
1952-1953 wojna z ZSRR

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw Kominternowi jako strona współwalcząca od 1952 r. w ramach Unii Indochińskiej).

Straty ludzkie: III wojna światowa (10 tys.), IV wojna światowa (-).

Dzieje Wietnamu w okresie 1936-1953 można wyraźnie podzielić na dwie części. Pierwsza z nich obejmuje zniewolenie francuskie i japońskie aż do 1943 roku. Natomiast druga część wiąże się z odzyskaniem niepodległości przez ten kraj i zaprowadzaniu modelu tzw. azjatyckiej demokracji. Rząd Rene Robina sprawujący władzę już od 10 lat ma na swoim koncie pewne sukcesy natury gospodarczej i politycznej jak chociażby aktywne uczestnictwo w Unii Indochińskiej czy też wcześniej dużą pomoc udzieloną aliantom podczas III wojny światowej na froncie wschodnim pod Leningradem, kiedy to korpus gen. de Longraysa przyczynił się w dużej mierze do przełamania impasu w trwających walkach. Cesarz Bao Dai postanowił nie wyganiać mniejszości francuskiej żyjącej w Wietnamie, licząc na szybsze unowocześnienie kraju i nie zawiódł się w swoim rozumowaniu. Obecnie ten kraj posiada liczną armię, zalążek floty oraz dobrze prosperującą gospodarkę co w połączeniu z uczestnictwem w Unii Indochińskiej może rokować dalej wspaniałą przyszłość, choć Wietnam jest najbardziej zagrożony jeśli chodzi o chińskie uderzenie w przypadku wybuchu wojny na Dalekim Wschodzie.​

 

POLSKA AAR

IX odcinek specjalny /część 3/

odcinek 398 c

Postacie i ich wkład w politykę​

Podsumowanie osiągnięć polityków poszczególnych krajów świata na tle wydarzeń

1936-1953​

AUSTRALIA I OCEANIA​

AUSTRALIA​

Historia rzeczywista
1931-1936 Isaac Isaacs /gubernator gen./
1932-1939 Joseph Aloysius Lyons /premier/
1936-1945 Alexander Hore-Ruthven /gubernator gen./
1939 Early Page /premier/
1939-1941 sir Robert Gordon Menzies /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1941 Arthur William Fadden /premier/
1941-1945 John Joseph Curtis /premier/
1945 Francis Michael Forde /premier/
1945-1946 Joseph Benedict Chifley /premier/
1945-1947 Henry Windsor /gubernator gen./
1947-1953 William John McKell /gubernator gen./
1949-1966 sir Robert Gordon Menzies /premier/
1953-1960 William Slim /gubernator gen./
Historia alternatywna
1931-1939 Isaac Isaacs /gubernator gen./
1932-1939 Joseph Aloysius Lyons /premier/
1939-1941 Early Page /premier/
1939-1945 Alexander Hore-Ruthven /gubernator gen./
1939-1944 II wojna światowa
1941-1945 John Joseph Curtis /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1945-1949 Henry Windsor /gubernator gen./
1945-do dzisiaj sir Robert Gordon Menzies /premier/
1949-do dzisiaj William John McKell /gubernator gen./
1950-1953 IV wojna światowa

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1939 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (144 tys.), III wojna światowa (37 tys.), IV wojna światowa (6 tys.).

Australia, będąca wiernym sojusznikiem aliantów w trzech kolejnych wojnach światowych znacznie rozwinęła swoje siły zbrojne, przyczyniając się do zwycięstw sprzymierzonych i tym samym skrócenia ogólnego czasu trwania konfliktów. To sprawiło, że po IV wojnie światowej wraz z odejściem USA z sojuszu alianckiego otrzymała ona zaproszenie od sekr. gen. OPD, Iuliu Maniu do objęcia stanowiska stałego członka Rady Bezpieczeństwa (29.VI.1953). Skwapliwie skorzystano z tej możliwości, licząc na odegranie pewnej roli w tej organizacji, przeżywającej ostatnio kryzys. Rząd Roberta Menziesa sprawujący władzę od 1945 r. czyli już od 8 lat, przeprowadza plany szybszej modernizacji kraju w oparciu o rozwój współpracy handlowej z Wielką Brytanią, Nową Zelandią i Kanadą i jak do tej pory wszystko przebiega bez zarzutu. Wyzwaniem będzie kolonizacja i uprzemysłowienie australijskiego interioru, ale od czego spryt i dzielność tego narodu.​

Kolonie: Nowa Irlandia, Bougainville, Buka, Norfolk.

NOWA ZELANDIA​

Historia rzeczywista
1935-1940 Michael Joseph Savage /premier/
1935-1941 George Monckton-Arundell /gubernator gen./
1939-1945 II wojna światowa
1940-1949 Peter Fraser /premier/
1941-1946 Cyril Newall /gubernator gen./
1946-1952 Bernard Freyberg /gubernator gen./
1949-1957 Sydney George Holland /premier/
1952-1957 Charles Norrie /gubernator gen./
Historia alternatywna
1935-1941 Michael Joseph Savage /premier/
1935-1941 George Monckton-Arundell /gubernator gen./
1939-1944 II wojna światowa
1941-1946 Cyril Newall /gubernator gen./
1941-1949 Peter Fraser /premier/
1944-1946 III wojna światowa
1946-1952 Bernard Freyberg /gubernator gen./
1949-do dzisiaj Sydney George Holland /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1952-do dzisiaj Charles Norrie /gubernator gen./

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1939 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (90 tys.), III wojna światowa (23 tys.), IV wojna światowa (-).

Kolejny wierny sprawie alianckiej kraj na Antypodach, Nowa Zelandia podobnie jak Australia znacząco powiększyła swoje siły zbrojne, zarówno lądowe jak i powietrzne i morskie. Jej siła oddziaływania jest jednakże mniejsza niż jej bliskiego sąsiada, w dodatku każdy kolejny rząd musi uporać się z problemem przyznanie pełnego obywatelstwa rodzimej ludności tj. Maorysom. Do tej pory bowiem traktowani są oni jak tubylcy, nie posiadający zbyt dużych praw mniejszości etnicznych. Rząd Sydney Hollanda traktuje tą sprawę priorytetowo w odróżnieniu od postawy premierów Savage’a czy Frasera, których działania ukierunkowane były w stronę działań wojennych. Nowa Zelandia bowiem za rządów Hollanda mimo bycia sojusznikiem aliantów nie przysłała swoich wojsk do Europy.​

Kolonie: Niue, Wyspy Cooka, Samoa Nowozel.

AFRYKA​

AFRYKA RÓWNIKOWA​

Historia rzeczywista
1879-1960 Ubangi-Szari (Afryka Środkowa) kolonią Francji
1894-1946 Czad kolonią Francji
1939-1945 II wojna światowa
1946-1960 Czad terytorium zamorskim Francji
Historia alternatywna
1879-1948 Ubangi-Szari (Afryka Środkowa) kolonią Francji
1894-1948 Czad kolonią Francji
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1948-1951 Terytorium Afryki Równikowej
1948-1951 David Dacko /gubernator/
1948-1951 Jean-Bedel Bokassa /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1951 okupacja Afryki Równikowej przez USA
1951-do dzisiaj Republika Afryki Równikowej
1951-do dzisiaj Richard Brunot /prezydent/
1951-do dzisiaj Barthelemy Boganda /premier/
1951-1952 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Unii Francuskiej, przeciw Kominternowi od 1951 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (12 tys.).

Afryka Równikowa jako pewna namiastka niepodległego kraju pojawiła się w 1948 r. na mapie politycznej Afryki za sprawą planu dyktatora Francji, Girauda, którego wizja uczynienia Unii Państw Języka Francuskiego z 28.III.1947 r. stała się rzeczywistością około rok później, kiedy to powołano do życia 7 autonomicznych dependencji Francji z własnymi rządami. Jednym z nich była właśnie Afryka Równikowa z gubernatorem Dacko i premierem Bokassą. Kraj ten będzie wspomagał Francję podczas IV wojny światowej, co skończy się dla niego okupacją amerykańską i przekształceniem w niepodległą republikę. Nowym prezydentem zostaje Richard Brunot, a rząd formuje Barthelemy Boganda. Po wycofaniu się z sojuszu alianckiego, Afryka Równikowa weszła w sojusz militarny z Gabonem i Kamerunem, tworząc Środkowoafrykańską Strefę Obronną (11.IX.1952).​

ALGIERIA​

Historia rzeczywista
1830-1962 kolonia Francji
1939-1945 II wojna światowa
Historia alternatywna
1830-1948 kolonia Francji
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1948-1951 autonomia
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 okupacja Algierii przez USA
1951-do dzisiaj Republika Algierii
1951-do dzisiaj Georges Le Beau /prezydent-dyktator/
1951-1953 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1951 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (23 tys. Arabów służących w armii francuskiej), III wojna światowa (37 tys. Arabów służących w armii francuskiej), IV wojna światowa (345).

Niepodległa Algieria to efekt amerykańskiej okupacji z lat 1950-1951, kiedy to jej wojska zajęły Algier, Konstantynę, Oran i jeszcze wiele innych ważnych miast tego kraju, co pozwoliło na zaprowadzenie demokratycznej republiki. Mimo uczestnictwa w sojuszu alianckim kraj ten po pewnym okresie stabilizacji politycznej, wszedł w fazę rządów autorytarnych Georgesa Le Beau, które obecnie ewoluują w stronę dyktatury. Algierii grozi w następnych latach wojna domowa między tzw. bogatą Północą a biednym Południem, jeśli władze w Algierze nie uczynią dostatecznie dużo by zniwelować dysproporcje między położeniem materialnym społeczeństwa kraju.​

BENIN-SAHEL​

Historia rzeczywista
1893-1946 Benin kolonią Francji
1893-1946 Górna Wolta kolonią Francji
1893-1960 Wybrzeże Kości Słoniowej kolonią Francji
1904-1946 Niger kolonią Francji
1922-1946 Togo terytorium mandatowym Francji i Wlk. Brytanii
1939-1945 II wojna światowa
1946-1960 Niger terytorium zamorskim Francji
1946-1960 Górna Wolta terytorium zamorskim Francji
1946-1960 Benin terytorium zamorskim Francji
1946-1960 Togo terytorium powierniczym ONZ adm. przez Francję i Wlk. Brytanię
Historia alternatywna
1893-1948 Benin kolonią Francji
1893-1948 Górna Wolta kolonią Francji
1893-1948 Wybrzeże Kości Słoniowej kolonią Francji
1904-1948 Niger kolonią Francji
1922-1948 Togo terytorium mandatowym Francji i Wlk. Brytanii
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1948-1951 Terytorium Benin-Sahel
1948-1951 Gaston Mondon-Vidalinet /gubernator/
1948-1951 Georges Pierre Rey /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1951 okupacja Beninu-Sahel przez USA i Wlk. Brytanię
1951-do dzisiaj Republika Benin-Sahel
1951-do dzisiaj Leon Geismar /prezydent/
1951-do dzisiaj Julien Georges Lamy /premier/
1951-1952 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Unii Francuskiej, przeciw Kominternowi od 1951 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (44 tys.).

Olbrzymi twór terytorialny w Afryce Zachodniej, Benin-Sahel przeżywał w ciągu swoich 5 lat niepodległości równie duże zawirowania polityczne. Powstały na podstawie planu Giraud miał spełniać rolę największego sojusznika Francji w Afryce, co spełniło pewną rolę podczas IV wojny światowej, choć oczywiście czasu na przygotowania się do obrony czy ofensywy było bardzo niewiele. Władza Vindalineta i Reya została obalona przez Amerykanów i Brytyjczyków w 1951 roku i długo zastanawiano się potem, czy nie podzielić tego molocha na 5 mniejszych państw. Ostatecznie uznano, że nie byłoby to dobre dla całości kontynentu afrykańskiego, który mógłby przemienić się w jedną wielką wojnę domową bądź konflikty o granice. Nowym prezydentem kraju zostaje Leon Geismar, a przed nim dość trudne zadanie utrzymania jedności kraju, zagrożonego przez możliwe secesje Górnej Wolty, Nigru, Togo czy Wybrzeża Kości Słoniowej.​

EGIPT​

Historia rzeczywista
1922-1936 Ahmad Fuad I /król/
1934-1936 Mohammad Tawfik Nasim Pasza /premier/
1936 Ali Maher Pasza /premier/
1936-1937 Mustafa an-Nahhas Pasza /premier/
1936-1952 Faruk /król/
1937-1939 Muhammad Mahmud Pasza /premier/
1939-1940 Ali Maher Pasza /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1940 Hasan Sabry Pasza /premier/
1940-1942 Hussein Sirri Pasza /premier/
1942-1944 Mustafa an-Nahhas Pasza /premier/
1944-1945 Ahmad Maher Pasza /premier/
1945-1946 Mahmud an-Nukraszi Pasza /premier/
1946 Ismail Sedki Pasza /premier/
1946-1948 Mahmud an-Nukraszi Pasza /premier/
1948-1949 Ibrahim Abdel Hadi Pasza /premier/
1948-1949 I wojna izraelsko-arabska
1949-1950 Hussein Sirri Pasza /premier/
1950-1952 Mustafa an-Nahhas Pasza /premier/
1952 Ali Maher Pasza /premier/
1952 Ahmad Naguib Hilali Pasza /premier/
1952 Hussein Sirri Pasza /premier/
1952 Ahmad Naguib Hilali Pasza /premier/
1952 Ali Maher Pasza /premier/
1952-1954 Mohammad Naguib /premier/
1952-1953 Fuad II /król/
1953 wojskowy zamach stanu
1953-1954 Mohammad Naguib /prezydent/
Historia alternatywna
1922-1946 de facto kontrola Wlk. Brytanii
1922-1936 Ahmad Fuad /król/
1936-1951 Faruk /król/
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1946-1951 Mahmud an-Nukraszi Pasza /premier/
1947-1948 wojna z Ligą Azji Centralnej
1947-1948 wojna z Paktem Iberyjskim
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1951 okupacja Egiptu przez USA i Wlk. Brytanię
1951-1953 Królestwo Egiptu
1951-1953 Faruk /król/
1951-1953 Abdulhamid Badawi Pasza /premier/
1951-1953 wojna z Kominternem
1952 uzyskanie Kanału Sueskiego od Wlk. Brytanii
1953 wojskowy zamach stanu
1953-do dzisiaj Zjednoczona Republika Egiptu
1953-do dzisiaj Mohammad Naguib /prezydent-premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Paktu Islamskiego, przeciw Kominternowi od 1951 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (156 tys. Egipcjan służących w armii brytyjskiej), III wojna światowa (49 tys. Egipcjan służących w armii brytyjskiej), wojna z Ligą Azji Centralnej 1947-1948 (40 tys.), wojna z Paktem Iberyjskim 1947-1948 (-), IV wojna światowa (170 tys.).

Królestwo Egiptu, dość długo pozostawało de facto pod kontrolą brytyjską po zniesieniu tzw. kapitulacji z 1922 r. Kiedy już odzyskano niepodległość, Egipt zaczął podobnie jak inne kraje islamskie marzyć o dominacji na Bliskim Wschodzie. Postanowiono połączyć wysiłki we wspólnym uczestnictwie w Pakcie Islamskim, dla którego okres próby nadszedł podczas walk z Ligą Azji Centralnej, chociaż ta wojna tak naprawdę była tylko namiastką tego co będzie czekało ten kraj podczas konfliktu z aliantami. Amerykanie i Brytyjczycy dość szybko przełamali egipską obronę, co skończyło się na szczęście dla tego kraju jedynie krótkotrwałą okupacją i zmianą rządu. Głównym osiągnięciem rządu Badawiego Paszy stało się przejęcie Kanału Sueskiego w dowód szczególnie dobrej postawy Egiptu, który postanowił zostać stałym członkiem sojuszu alianckiego i użyczyć swych sił podczas walk z Sowietami. Niestety wojskowy zamach stanu z 1953 r. niweczy plany wprowadzania demokracji w Egipcie. Gen. Naguib i gen. Naser wypowiadają uczestnictwo w sojuszu alianckim i wchodzą do Ententy Bliskowschodniej. Wojny z aliantami nie mają w planach, ale ich drogi właśnie się rozeszły.​

ETIOPIA​

Historia rzeczywista
1886-1941 Erytrea kolonią Włoch
1927-1942 Ras Tafari Makonnen /premier/
1930-1936 Hajle Sellasje /cesarz/
1935-1936 wojna abisyńska (etiopska)
1936-1941 okupacja Etiopii przez Włochy
1939-1945 II wojna światowa
1941-1952 Erytrea pod zarządem Wlk. Brytanii
1941-1974 Hajle Sellasje /cesarz/
1942-1957 Makonnen Endelkachew /premier/
1952-1962 federacja z Erytreą
Historia alternatywna
1886-1940 Erytrea kolonią Włoch
1927-1936 Ras Tafari Makonnen /premier/
1930-1936 Hajle Sellasje /cesarz/
1935-1936 wojna abisyńska (etiopska)
1936-1937 kolonia Wloch jako Włoska Afr. Wsch.
1937-1938 Odnowione Cesarstwo Etiopii
1937-1938 Lidź Johannes /cesarz/
1937-1938 Hajle Sellasje Gugsa /premier/
1937-1938 wojna z Niemcami
1938-1940 kolonia Niemiec jako Niem. Afr. Wsch.
1939-1944 II wojna światowa
1940 zjednoczenie Etiopii i Erytrei
1940-do dzisiaj Cesarstwo Etiopii
1940-do dzisiaj Hajle Sellasje /cesarz i premier/
1944-1946 III wojna światowa

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1952 r.).

Straty ludzkie: wojna abisyńska 1935-1936 (300 tys.), II wojna światowa (159 tys. Etiopczyków służących w armiach alianckich), III wojna światowa (35 tys.), IV wojna światowa (4 tys.).

Kraj o podobnie długiej tradycji państwowej jak Egipt, został w mig podbity przez Włochów w latach 1935-1936 podczas tzw. wojny abisyńskiej. Cesarz Hajle Sellasje musiał udać się na przymusową emigrację, a krajem wstrząsały różne konflikty plemienne, które z całą siłą wybuchły w chwili kiedy ważył się los Włoch podczas wojny z Niemcami. Odnowione Cesarstwo Etiopii z cesarzem-uzurpatorem Lidź Johannesem nie stawiało zbyt długiego oporu Niemcom podczas wojny 1937-1938. Efektem kolejnej przegranej stało się powstanie Niemieckiej Afryki Wschodniej, która z kolei uległa wojskom brytyjskim i sojuszniczym w 1940 roku. Wtedy dopiero powrócił do Addis Abeby Hajle Sellasje obejmując władzę niemalże dyktatorską. Etiopia była oddanym sojusznikiem podczas III wojny światowej, ale do kolejnego światowego konfliktu przystąpiła dopiero po dłuższym okresie jego trwania. Hajle Sellasje obawiając się izolacji kraju podobnie jak w 1935 r. podejmuje jednak decyzję o ponownym wstąpieniu w szeregi sojuszu alianckiego co staje się w 1952 r. Rok później dyplomacja etiopska sprawia, że w skład tego aliansu wchodzi dopiero co niepodległa Somalia.​

GABON​

Historia rzeczywista
1885-1946 Kongo-Brazzaville kolonią Francji
1886-1960 Gabon kolonią Francji
1939-1945 II wojna światowa
1946-1960 Kongo-Brazzaville terytorium zamorskim Francji
Historia alternatywna
1885-1948 Kongo-Brazzaville kolonią Francji
1886-1948 Gabon kolonią Francji
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1948-1950 tzw. Wielki Gabon (Gabon + Kongo-Brazzaville)
1948-1950 Jean-Baptiste Robert /gubernator-premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Wlk. Gabonu przez Polskę i Belgię
1951-do dzisiaj Republika Gabonu
1951-do dzisiaj Jean-Baptiste Robert /prezydent-dyktator/
1951-1952 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Unii Francuskiej, przeciw Kominternowi od 1951 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (15 tys.).

Gabon jako niepodległy kraj figuruje od 1948 r., kiedy to na podstawie planu Giraud postanowiono utworzyć swoistą unię gabońsko-kongijską o nazwie Wielkiego Gabonu. Rządy ochoczo przejął Jean-Baptiste Robert, którego dyktatorskie zapędy spowodowały, że kraj podczas IV wojny światowej został bardzo szybko zajęty przez oddziały belgijsko-polskie. Mimo oczywistych wad prezydenta Roberta Belgowie i Polacy postanowili pozostawić go jako przywódcę nowego republikańskiego Gabonu za cenę zagwarantowania stabilizacji w tym regionie, co sam obalony przywódca miał im obiecać. Gabon obecnie po wycofaniu się ze struktur sojuszu alianckiego tworzy sojusz obronny z Kamerunem i Afryką Równikową.​

GHANA (ZŁOTE WYBRZEŻE)​

Historia rzeczywista
1874-1957 kolonia Wlk. Brytanii
1939-1945 II wojna światowa
1951-1957 autonomia wewnętrzna
1952-1957 Kwame Kofi Nkrumah /premier/
Historia alternatywna
1874-1948 kolonia Wlk. Brytanii
1948-1950 Dominium Złotego Wybrzeża
1948-1950 sir Arnold Hodgson /gubernator gen./
1948-1950 sir Allan Burns /premier/
1950-1951 okupacja Złotego Wybrzeża przez Francję
1951-do dzisiaj Republika Złotego Wybrzeża (od 1953 Ghany)
1951-do dzisiaj sir Arnold Hodgson /prezydent/
1951-do dzisiaj sir Allan Burns /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (23 tys.).

Złote Wybrzeże było brytyjską kolonią do 1948 r., kiedy to wzorem francuskiego planu Giraud postanowiono dać szansę i brytyjskim koloniom na uzyskanie po jakimś czasie niepodległości. Dominium Złotego Wybrzeża zostało podczas IV wojny światowej dotkliwie zniszczone przez wojska francuskie, a postawa społeczeństwa tego kraju, które licznie pomagało w wypędzeniu francuskiego okupanta podziałała i na Londyn, który po wyzwoleniu w 1951 r. przyznał pełną niepodległość temu terytorium. Złote Wybrzeże zmieniło w 1953 r. nazwę na Ghana, co ma symbolizować jedność społeczeństwa rasy białej i czarnej, a także nawiązywać do średniowiecznego państwa afrykańskiego.​

GWINEA​

Historia rzeczywista
1884-1958 kolonia Francji
1939-1945 II wojna światowa
Historia alternatywna
1884-1948 kolonia Francji
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1948-1950 Gwinea Francuska
1948-1950 Louis Blacher /gubernator-premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950 wojna z sojuszem alianckim
1950 okupacja Gwinei przez Sierra Leone
1950-1951 kolonia Francji
1951 okupacja Gwinei przez USA
1951-do dzisiaj Republika Gwinei
1951-do dzisiaj Louis Blacher /prezydent-dyktator/
1951-1952 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Unii Francuskiej, przeciw Kominternowi od 1951 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (12 tys.).

Gwinea rządzona autokratycznie przez Louisa Blachera nie miała żadnych nadziei na nawiązanie walki z aliantami podczas IV wojny światowej. Bliskość sojusznika Brytyjczyków, Sierra Leone sprawiła, że Conakry, stolica Gwinei bardzo szybko dostała się pod okupację, a odsiecz francuska nie na wiele się zdała w obliczu nadciągających oddziałów amerykańskich. Po wyzwoleniu spod francuskiej dominacji Amerykanie nie znaleźli w Gwinei godnego następcy Blachera, zatem przywrócono mu jego stanowisko dodając alianckich doradców. Obecnie Gwinea jest członkiem sojuszu militarnego w składzie z Sierra Leone i Federacją Malijsko-Senegalską tworząc Zachodnioafrykańską Unię Obronną (10.VIII.1952).​

KAMERUN​

Historia rzeczywista
1922-1946 wsch. Kamerun terytorium mandatowym Francji
1922-1946 zach. Kamerun terytorium mandatowym Wlk. Brytanii
1939-1945 II wojna światowa
1946-1960 wsch. Kamerun terytorium powierniczym ONZ adm. przez Francję
1946-1961 zach. Kamerun terytorium powierniczym ONZ adm. przez Wlk. Brytanię
Historia alternatywna
1922-1948 wsch. Kamerun terytorium mandatowym Francji
1922-1948 zach. Kamerun terytorium mandatowym Wlk. Brytanii
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1948 zjednoczenie Kamerunu
1948-1951 Kamerun Francuski
1948-1951 Ahmadou Ahidjo /gubernator/
1948-1951 Andre Marie Mbida /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1951 okupacja Kamerunu przez USA
1951-do dzisiaj Republika Kamerunu
1951-do dzisiaj Jules Repiquet /prezydent/
1951-do dzisiaj Emmanuel Endeley /premier/
1951-1952 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Unii Francuskiej, przeciw Kominternowi od 1951 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (20 tys.).

Kamerun po jego zjednoczeniu w 1948 r. wydawał się być idealnym kandydatem na rozwojowe państwo nad Zatoką Gwinejską, jednakże los sprawił, że po 2 latach od uzyskania namiastki suwerenności został wciągnięty w wir IV wojny światowej, która obaliła rządy Ahmadou Ahidjo i Andre Marie Mbidy. Okupacja amerykańska oznaczała dla tego młodego kraju przekształcenie w republikę pod rządami Julesa Repiqueta i Emmanuela Endeleya. Ważnym krokiem nowego rządu kameruńskiego stało się zapewnienie bezpieczeństwa krajowi po wyjściu z sojuszu alianckiego, czego dowodem jest założenie Środkowoafrykańskiej Unii Obronnej z udziałem Gabonu i Afryki Równikowej w stolicy kraju, Yaounde.​

LIBERIA​

Historia rzeczywista
1930-1944 Edwin James Barclay /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1944-1971 William Vacanarat Shadrach Tubman /prezydent/
Historia alternatywna
1930-do dzisiaj Edwin James Barclay /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1940 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (neutralność).

Straty ludzkie: II wojna światowa (13 tys.), III wojna światowa (2 tys.).

Republika Liberii po dwukrotnym uczestnictwie po stronie aliantów w II i III wojnie światowej, aktualnie stara się nie mieszać w szeroko zakrojoną politykę kreując się na wybitne państwo neutralne. Władza 71-letniego prezydenta Edwina Jamesa Barclaya zdaje się być nie zagrożona, nawet mimo nacisków Gwinei czy Beninu-Sahel o dołączenie do danego aliansu wojskowego. Barclay jednak szykuje swojego następcę zdając sobie sprawę, że krajowi potrzebna jest młoda myśl twórcza i znaczny postęp cywilizacyjny. Liberia opuściła OPD 9.I.1952 r., ale nie jest tak samo konsekwentną w stosunku do spraw kontynentu afrykańskiego. 28 stycznia tego samego roku staje się uczestnikiem Wszech Afrykańskiej Organizacji Handlowej, grupującej wszystkie kraje tego kontynentu.​

LIBIA​

Historia rzeczywista
1912-1942 kolonia Włoch
1939-1945 II wojna światowa
1942-1951 okupacja Libii przez Francję (Fezzan) i Wlk. Brytanię (Trypolitania i Cyrenajka)
1951-1969 Idris as-Sanussi /król/
Historia alternatywna
1912-1937 kolonia Włoch
1937-1950 Faszystowska Republika Libii
1937-1938 wojna z Niemcami
1937-1950 Guglielmo Ciro Nasi /prezydent/
1937-1950 Italo Gariboldi /premier/
1947-1948 wojna z Ligą Azji Centralnej
1947-1948 wojna z Paktem Iberyjskim
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Libii przez USA
1951-1952 kolonia Włoch
1952-do dzisiaj Królestwo Trypolitanii, Cyrenajki i Fezzanu (Libii)
1952-do dzisiaj Idris as-Sanussi /król/
1952-do dzisiaj Duncan Cumming /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Paktu Islamskiego).

Straty ludzkie: wojna z Ligą Azji Centralnej 1947-1948 (2 tys.), wojna z Paktem Iberyjskim 1947-1948 (90), IV wojna światowa (30 tys.).

Libia uczyniona podczas kłopotów Włochów z Niemcami w latach 1936-1937 republiką faszystowską długo szukała swojego miejsca na arenie międzynarodowej po zakończeniu II wojny światowej i upadku faszyzmu jako ustroju wielu krajów. Z pomocą przyszła jej OPD, oferując członkostwo w zamian za demokratyzację, a także kraje Paktu Islamskiego, które niemalże na siłę wciągnęły ją do swojego sojuszu. Udział w dwóch wojnach przeciwko Lidze Azji Centralnej i Paktowi Iberyjskiemu nie spełnił pokładanych nadziei Libii na zaistnienie w świecie. Zamiast zaszczytów - zbombardowane budynki w Trypolisie podczas nalotów portugalsko-hiszpańskich, zamiast prestiżu - 2 tys. zabitych podczas walk na granicy iracko-irańskiej w latach 1947-1948. Udział Libii w IV wojnie światowej spowodował upadek władz faszystowskich i powrót do statusu kolonii włoskiej, który po roku zakończył się powołaniem Królestwa Trypolitanii, Cyrenajki i Fezzanu z dynastią as-Sanussich na tronie. Uczestnictwo Libii w Pakcie Alpejskim nawet jako kraju zupełnie zależnego od Włoch poprawił jej nienajlepszą sytuację gospodarczą, a spór z Sudanem o część Sahary zaowocować może nawet lokalnym konfliktem granicznym w przyszłości.​

MADAGASKAR​

Historia rzeczywista
1896-1946 kolonia Francji
1939-1945 II wojna światowa
1946-1960 terytorium zamorskie Francji
1947-1948 powstanie narodowe
Historia alternatywna
1896-1948 kolonia Francji
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1948-1951 Federacja Malgaska
1948-1951 Philibert Tsiranana /gubernator-premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1951 okupacja Madagaskaru przez Wlk. Brytanię
1951-do dzisiaj Republika Madagaskaru
1951-do dzisiaj Leon Cayla /prezydent-dyktator/
1951-1952 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Unii Francuskiej, przeciw Kominternowi od 1951 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (5 tys.).

Największa wyspa Afryki, Madagaskar uczyniona tworem autonomicznym w myśl planu Giraud z 1948 r. miała pierwotnie pozostawać przez dłuższy czas pod władzą Philiberta Tsiranany, Malgasza z urodzenia jednoczącego waśnie plemienne w kraju. Zaangażowanie Madagaskaru w konflikt z aliantami podczas IV wojny światowej spowodował rychły desant brytyjski i opanowanie Antananarivo. Brytyjczycy aresztowali Tsirananę i na jego miejsce powołali przedstawiciela mniejszości francuskiej w tym kraju, Leona Caylę, który miał zagwarantować aliantom długotrwały spokój na wyspie. Jednakże Madagaskar czeka niechybnie wojna domowa, jeżeli dyktatura Cayli będzie w dalszym stopniu odbijać się tak bardzo na kieszeniach obywateli i nie zmieni tego nawet uczestnictwo we Wszech Afrykańskiej Organizacji Handlowej.​

MALI​

Historia rzeczywista
1638-1946 Senegal kolonią Francji
1891-1946 Mali kolonią Francji
1903-1960 Mauretania protektoratem Francji
1939-1945 II wojna światowa
1946-1960 Senegal terytorium zamorskim Francji
1946-1960 Mali terytorium zamorskim Francji
Historia alternatywna
1638-1948 Senegal kolonią Francji
1891-1948 Mali kolonią Francji
1903-1948 Mauretania protektoratem Francji
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1948-1951 Federacja Malijsko-Senegalska
1948-1951 Martin Cayla /gubernator/
1948-1951 Ferdinand Rougier /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1951 okupacja Fed. Malijsko-Senegalskiej przez USA
1951-do dzisiaj Federacja Malijsko-Senegalska
1951-do dzisiaj Marcel de Coppet /prezydent/
1951-do dzisiaj Oswald Durand /premier/
1951-1952 wojna z Kominternem
1952 wojna domowa

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Unii Francuskiej, przeciw Kominternowi od 1951 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (6 tys. Senegalczyków służących w armii francuskiej), III wojna światowa (4 tys. Senegalczyków służących w armii francuskiej), IV wojna światowa (17 tys.).

Federacja Mali z Senegalem to twór polityczny, który najbardziej nadawał się wg planów Giraud do zaistnienia na geopolitycznej mapie Afryki 1948 roku. Gubernator Martin Cayla wraz z premierem Rougierem poświęcili mnóstwo czasu i wysiłku na niwelowanie różnic społeczeństwa mauretańskiego, senegalskiego i malijskiego. Niestety ich wysiłki zniweczyła okupacja amerykańska z 1951 r., która obudziła do działania grupy obywateli mauretańskich i senegalskich dążących do secesji z Federacji. Nawet ogłoszenie państwa niezależną republiką federacyjną w Bamako z 1951 r. nie oznacza końca kłopotów dla tego kraju. Wojna domowa, która wybuchła na terenie Mauretanii (1952 r.) była tego najjaskrawszym dowodem.​

MAROKO​

Historia rzeczywista
1912-1956 płn. Maroko z Tangerem protektoratem Hiszpanii
1912-1956 Maroko z Rabatem, Fezem, Marrakeszem i Casablancą protektoratem Francji
1939-1945 II wojna światowa
1942-1945 okupacja Maroka przez USA i Wlk. Brytanię
1927-1953 Mohammad V /sułtan/
1953-1955 Mohammad Ben Arafa /sułtan/
Historia alternatywna
1912-1942 płn. Maroko z Tangerem protektoratem Hiszpanii
1912-1942 Maroko z Rabatem, Fezem, Marrakeszem i Casablancą protektoratem Francji
1939-1944 II wojna światowa
1942-1946 okupacja Maroka przez USA
1944-1946 III wojna światowa
1946-1950 Sułtanat Maroka
1946-1950 Mohammad V /sułtan/
1946-1950 Marcel Peyrouton /premier/
1947 uzyskanie Sidi Ifni od Hiszpanii
1947 przejęcie oazy Bouafra od Francji
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Maroka przez USA
1951 zjednoczenie Maroka z Rio de Oro (Saharą Zach. – terytorium mandatowym OPD adm. przez USA)
1951-do dzisiaj Sułtanat Maroka
1951-do dzisiaj Mohammad V /sułtan/
1951-do dzisiaj Marcel Peyrouton /premier/
1951-1953 wojna z Kominternem

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach Unii Francuskiej, przeciw Kominternowi od 1951 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (13 tys. Marokańczyków służących w armii francuskiej), III wojna światowa (23 tys. Marokańczyków służących w armii francuskiej), IV wojna światowa (10 tys.).

Sułtanat Maroka po odzyskaniu w 1946 roku niepodległości, głównie dzięki amerykańskiej pomocy mógł czuć się krajem, któremu w końcu sprzyja szczęście. Odzyskano Sidi Ifni, Bouafrę, posiadano nadzieję na uzyskanie Sahary Zachodniej (Rio de Oro). Nieszczęsny sojusz z Francją spowodował powtórną okupację tego kraju przez Amerykanów, choć na szczęście bez konsekwencji terytorialnych. Sułtan Mohammad V obiecał Stanom Zjednoczonym wieczysty sojusz z aliantami, choć oczywiście nie wiedział, że to USA wyjdą z tego sojuszu najpierw. Mimo tego faktu Maroko zdania dotrzymało, a zjednoczenie z Saharą Zachodnią otworzyło przed tym krajem szerokie kontakty handlowe, prowadzone głównie z USA ale i krajami Ameryki Płd​

.

MOZAMBIK​

Historia rzeczywista
1609-1951 kolonia Portugalii
1951-1972 prowincja zamorska Portugalii
Historia alternatywna
1609-1942 kolonia Portugalii
1939-1944 II wojna światowa
1942-1946 okupacja środkowego Mozambiku przez USA
1942-1946 okupacja płn. Mozambiku przez Wlk. Brytanię
1942-1946 okupacja płd. Mozambiku przez Związek Płd. Afryki (ZPA)
1944-1946 III wojna światowa
1946-1948 płd. Mozambik terytorium mandatowym OPD adm. przez ZPA
1946-1948 okupacja środkowego i płn. Mozambiku przez Wlk. Brytanię
1948-do dzisiaj Wolne Państwo Mozambik /republika/
1948-do dzisiaj Henrique Nunes Garcia /prezydent/
1948-do dzisiaj Jose Zaluar Nunes /premier/
1950-1953 IV wojna światowa

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (11 tys.).

Mozambik jest wciąż bardzo młodą demokracją świata, a jej powołanie do życia wiąże się z reakcją Wielkiej Brytanii na postępujący apartheid w Republice Południowej Afryki. Państwo to powstało przede wszystkim w celu udzielenia schronienia ludności murzyńskiej uciekającej z terytorium RPA. Prezydentura prof. Henrique Nunesa Garcii i rządy premiera Nunesa są z reguły dobrze oceniane przez społeczeństwo Mozambiku. Kraj ten obronił swoją niepodległość podczas IV wojny światowej, powstrzymując egipskie postępy militarne w Afryce Wschodniej. Uczestnictwo w sojuszu alianckim podtrzymywane przez Mozambik czyni ten kraj bezpieczniejszym od innych państw afrykańskich.​

NIGERIA​

Historia rzeczywista
1914-1947 kolonia i protektorat Wlk. Brytanii
1939-1945 II wojna światowa
1947-1960 autonomia (rozszerzona od 1957)
Historia alternatywna
1914-1948 kolonia i protektorat Wlk. Brytanii
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1948-1950 Federacja Nigerii
1948-1950 sir Bernard Bourdillon /gubernator gen./
1948-1950 John Shuckburgh /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 okupacja Nigerii przez Francję
1951-do dzisiaj Republika Nigerii
1951-do dzisiaj sir Bernard Bourdillon /prezydent/
1951-do dzisiaj John Shuckburgh /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (134 tys.).

Nigeria powstała jako autonomiczna federacja w 1948 roku szybko stała się obiektem agresji krajów Unii Francuskiej, które pragnęły przywrócić tam kolonialną władzę Paryża, aby móc czerpać korzyści z tego bogatego w surowce kraju. Krwawe walki w Port Harcourt i Lagos do dzisiaj budzą grozę w opowiadaniach dziennikarzy nigeryjskich na łamach rodzimej prasy. Po wyzwoleniu spod francuskiej dominacji w 1951 r. przywrócono władzę Bourdillona i rząd Shuckburgha, czyniąc Nigerię republiką. Kraj ten podpisał dokument w Porto Novo wraz z przedstawicielami Beninu-Sahel i Złotego Wybrzeża (Ghany), tworząc Układ Sahel, sojusz militarny o ostrzu antykameruńskim.​

REPUBLIKA POŁUDNIOWEJ AFRYKI (RPA)​

Historia rzeczywista
1924-1939 James Barry Munnik Hertzog /premier/
1931-1937 George Villiers /gubernator gen./
1937-1943 sir Patrick Duncan /gubernator gen./
1939-1945 II wojna światowa
1939-1948 Ian Christian Smuts /premier/
1943-1946 Nicolaas Jacobus de Wet /gubernator gen./
1946-1951 Gideon Brand van Zyl /gubernator gen./
1948-1951 Daniel Francois Malan /premier/
1948-1991 polityka apartheidu (segregacji rasowej)
1949-1990 okupacja Namibii przez ZPA (RPA)
1951-1959 Ernest George Jansen /gubernator gen./
Historia alternatywna
1924-1938 James Barry Munnik Hertzog /premier/
1931-1937 George Villiers /gubernator gen./
1937-1943 sir Patrick Duncan /gubernator gen./
1938-1947 Ian Christian Smuts /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1943-1947 Nicolaas Jacobus de Wet /gubernator gen./
1944-do dzisiaj okupacja Namibii przez ZPA (RPA)
1944-1946 III wojna światowa
1947-1948 Gideon Brand van Zyl /gubernator gen./
1947-do dzisiaj Daniel Francois Malan /premier/
1947-do dzisiaj polityka apartheidu (segregacji rasowej)
1948-do dzisiaj Republika Południowej Afryki (RPA)
1948-1951 Gideon Brand van Zyl /prezydent/
1950-1953 IV wojna światowa
1950 wojna z GPMG
1950-1953 wojna z Kominternem
1951 impeachment prezydenta van Zyla
1951-do dzisiaj Ernest George Jansen /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1939 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (przeciw GPMG i Kominternowi od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (25 tys.), III wojna światowa (17 tys.), IV wojna światowa (-).

Związek Południowej Afryki jako dominium Korony Brytyjskiej (1910-1948) doskonale sprawdzał się w roli sojusznika aliantów podczas II i III wojny światowej. Rozbieżność w ocenie stosowania nowej polityki wobec kolorowych mieszkańców tego kraju tj. apartheidu sprawiły między 1947 a 1948 r., że stosunki z Wlk. Brytanią uległy zdecydowanemu ochłodzeniu. Po ogłoszeniu republiki i zerwaniu kontaktów z Londynem rząd Daniela Malana szukał porozumienia z opozycyjnym wobec OPD ugrupowaniem mogącym przynieść o wiele większe korzyści. Jednakże południowoamerykańska Grupa Porozumienia z Mato Grosso zamierzała powoli przemienić RPA w olbrzymi rezerwuar taniej siły roboczej i na dodatek zapewnić sobie spore profity z kopalń diamentów w Namibii. Malan przejrzał plan Stroessnera i Stalina rychło w czas, wypowiadając wojnę obydwu paktom. Obecnie RPA jest członkiem Afrodebeneluxu, sojuszu militarnego z udziałem RFN, Belgii, Holandii i Luksemburga (29.VIII.1953), co zakończyło jej wieloletnie sposoby przełamania izolacji na arenie międzynarodowej.​

Kolonie: Wyspa Księcia Edwarda, Namibia (Afryka Płd-Zach.), Walvis Bay.

RODEZJA​

Historia rzeczywista
1885-1965 Beczuana (Botswana) protektoratem Wlk. Brytanii
1891-1964 Rodezja Płn. (Zambia) protektoratem Wlk. Brytanii
1891-1964 Niasa protektoratem Wlk. Brytanii
1923-1965 Rodezja Płd. (Zimbabwe) kolonią Wlk. Brytanii
1939-1945 II wojna światowa
1953-1963 autonomiczna Federacja Rodezji i Niasy
Historia alternatywna
1885-1948 Beczuana (Botswana) protektoratem Wlk. Brytanii
1891-1948 Rodezja Płn. (Zambia) protektoratem Wlk. Brytanii
1891-1948 Niasa protektoratem Wlk. Brytanii
1923-1948 Rodezja Płd. (Zimbabwe) kolonią Wlk. Brytanii
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1948-1951 Federacja Rodezji (Rodezja Płn., Rodezja Płd., Niasa, Beczuana)
1948-1951 sir Herbert Stanley /gubernator gen./
1948-do dzisiaj Godfrey Martin Huggins /premier/
1950-1953 III wojna światowa
1951-do dzisiaj Republika Rodezji
1951-do dzisiaj sir Herbert Stanley /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (39 tys.).

Federacja Rodezji skupiająca Beczuanę, Rodezję Płn., Płd. oraz Niasę powstała w 1948 r. jako próba połączenia ze sobą we wspólnym organizmie politycznym wielu brytyjskich kolonii znajdujących się w afrykańskim interiorze. Doświadczenie młodego kraju to przede wszystkim udział po stronie aliantów w IV wojnie światowej, kiedy to z udziałem wojsk mozambickich powstrzymano groźną ofensywę wojsk egipskich w kierunku Konga Belg. i Angoli. W 1951 r. kraj przekształcono w republikę federacyjną, choć nieobce są tendencje odśrodkowe, grożące oderwaniem się szczególnie Niasy i Rodezji Płn. Rząd Martina Hugginsa czuwa jednak nad utrzymaniem jedności kraju, szczególnie teraz, gdy na północy i południu dominuje Afrodebenelux, a Rodezja jest członkiem Paktu Afrykańskiego z udziałem Sudanu i Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej (13.VIII.1952).​

SIERRA LEONE​

Historia rzeczywista
1808-1961 kolonia Wlk.Brytanii (wybrzeże)
1896-1961 kolonia Wlk. Brytanii (interior)
1939-1945 II wojna światowa
Historia alternatywna
1808-1948 kolonia Wlk. Brytanii (wybrzeże)
1896-1948 kolonia Wlk. Brytanii (interior)
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1948-1950 Dominium Sierra Leone
1948-1950 sir Henry Monck-Mason-Moore /gubernator gen./
1948-1950 sir Douglas Jardine /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 okupacja Sierra Leone przez Francję
1951-do dzisiaj Republika Sierra Leone
1951-do dzisiaj sir Milton Margai /prezydent/
1951-do dzisiaj sir Albert Margai /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (16 tys.).

Niewielkie Sierra Leone kierowane przez rząd Douglasa Jardine miało swoje 5 minut w historii IV wojny światowej, kiedy to przejęło kontrolę nad dyktatorsko rządzoną Gwineą, sojusznikiem Francji Giraud. Niestety ofensywa sił francuskich wkrótce zniszczyła ten sukces i zapoczątkowała okres okupacji w latach 1950-1951. Republika wprowadzona podczas pobytu wojsk amerykańskich na terenie Sierra Leone oznaczało zielone światło dla ludności murzyńskiej tego terytorium, czyli rządy braci Miltona i Alberta Margai. Nowe Sierra Leone utrzymuje poprawne stosunki z Liberią i jest sygnatariuszem porozumienia wojskowego z Mali i Gwineą określanego jako Zachodnioafrykańska Unia Obronna.​

SOMALIA​

Historia rzeczywista
1884-1960 płn. Somalia. kolonią Wlk. Brytanii jako Somali Bryt.
1888-1946 Somali Fr. kolonią Francji
1889-1941 płd. Somalia kolonią Włoch jako Somali Wł.
1939-1945 II wojna światowa
1941-1950 okupacja płd. Somalii przez Wlk. Brytanię
1946-1977 Somali Fr. terytorium zamorskim Francji (od 1967 jako Fr. Teryt. Afarów i Issów)
1950-1960 płd. Somalia terytorium powierniczym ONZ adm. przez Włochy
Historia alternatywna
1884-1948 płn. Somalia. kolonią Wlk. Brytanii jako Somali Bryt.
1888-1950 Somali Fr. kolonią Francji
1889-1937 płd. Somalia kolonią Włoch jako Somali Wł.
1937-1938 okupacja płd. Somalii przez Etiopię
1938-1940 płd. Somalia kolonią Niemiec jako część składowa Niem. Afr. Wsch. (Somali Niem.)
1939-1944 II wojna światowa
1940-1946 płd. Somalia kolonią Wlk. Brytanii
1944-1946 III wojna światowa
1946-1948 płd. Somalia kolonią Polski
1948 zjednoczenie Somalii
1948-1953 Somaliland /kondominium brytyjsko-polskie/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 okupacja Somali Fr. przez Polskę
1950-1951 okupacja Somalilandu przez Egipt
1951 okupacja Somali Fr. przez Egipt
1951-1953 okupacja Somali Fr. przez Polskę
1953 unifikacja Somalilandu z Somali Fr.
1953-do dzisiaj Republika Somalii
1953-do dzisiaj Abdullahi Issa Mohamud /prezydent/
1953-do dzisiaj Herbert Pike-Pease /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (nie istnieje).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (3 tys. Somalijczyków służących w armii polskiej).

Najmłodsze państwo Afryki, Republika Somalii powstała do życia w 1953 r. ma przed sobą bardzo wiele reform do wykonania. Przede wszystkim rozbudowa administracji wraz z rozwojem przemysłu i co najważniejsze głównych miast kraju takich jak Mogadiszu, Hargejsa czy Dżibuti musi stać się pierwszoplanowym działaniem rządu Pike-Pease’a. Somalia po burzliwych dziejach związanych z kolonizacją włoską, brytyjską, francuską, niemiecką i polską wstępuje w szeregi sojuszu alianckiego dzięki namowom Etiopii, by w ten sposób stać się kolejną oazą bezpieczeństwa w Afryce. Olbrzymią popularnością wśród Somalijczyków cieszy się rzecz jasna prezydent Abdullahi Issa Mohamud.​

SUDAN​

Historia rzeczywista
1899-1951 kondominium egipsko-brytyjskie tzw. Sudan Anglo-Egipski
1939-1945 II wojna światowa
1951-1956 unia personalna z Egiptem
1951-1956 Faruk /król/
Historia alternatywna
1899-1948 kondominium egipsko-brytyjskie tzw. Sudan Anglo-Egipski
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1947 pierwszy wybuch bomby atomowej na świecie (podziemna próba nuklearna Wlk. Brytanii)
1948-1950 Dominium Sudanu
1948-1950 sir George Stewart Symes /gubernator gen./
1948-1950 sir Herbert Huddleston /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 okupacja Sudanu przez Egipt
1951-do dzisiaj Republika Sudanu
1951-do dzisiaj sir George Stewart Symes /prezydent/
1951-do dzisiaj sir Herbert Huddleston /premier/
1952-do dzisiaj wojna domowa

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (13 tys. Sudańczyków służących w armii brytyjskiej), III wojna światowa (5 tys. Sudańczyków służących w armii brytyjskiej), IV wojna światowa (59 tys.).

Sudan staje się pierwszą ofiarą nadzwyczaj prężnie przeprowadzonej egipskiej ofensywy podczas działań IV wojny światowej. Wojska egipskie szturmując Omdurman i Chartum niszczą 2-letni okres pewnej niezależności Sudanu od władz w Kairze i Londynie (istnienie Sudanu Anglo-Egipskiego w latach 1899-1948). Musi minąć trochę czasu zanim wojska amerykańskie dotrą do Sudanu i wyzwolą ten kraj spod egipskiej okupacji. Po odzyskaniu niepodległości również nie ma spokoju, gdyż działania Paktu Alpejskiego, a w szczególności Włoch i Libii doprowadzają do wybuchu wojny domowej w tym kraju, która trwa do dziś. Sudan opiera swoją współpracę wojskową na porozumieniu ze Wspólnotą Wschodnioafrykańską i Rodezją, dzięki czemu znacząco zniwelowano obszar pozostający pod władzą buntowników. Spór z Libią o część Sahary nadal jednak jest nie zakończony.​

WSPÓLNOTA WSCHODNIOAFRYKAŃSKA​

Historia rzeczywista
1894-1962 Uganda (Buganda) protektoratem Wlk. Brytanii
1897-1939 Daudi Chwa II /król Bugandy/
1919-1945 Tanganika terytorium mandatowym Wlk. Brytanii
1919-1963 Zanzibar protektoratem Wlk. Brytanii
1920-1963 interior Kenii kolonią Wlk. Brytanii
1920-1963 wybrzeże Kenii protektoratem Wlk. Brytanii
1939-1945 II wojna światowa
1939-1962 Mutesa II /król Bugandy/
1945-1961 Tanganika terytorium powierniczym ONZ adm. przez Wlk. Brytanię
1952-1957 powstanie antybrytyjskie w Kenii (Mau-Mau)
Historia alternatywna
1894-1948 Uganda (Buganda) protektoratem Wlk. Brytanii
1897-1939 Daudi Chwa II /król Bugandy/
1919-1948 Tanganika terytorium mandatowym Wlk. Brytanii
1919-1948 Zanzibar protektoratem Wlk. Brytanii
1920-1948 interior Kenii kolonią Wlk. Brytanii
1920-1948 wybrzeże Kenii protektoratem Wlk. Brytanii
1939-1944 II wojna światowa
1939-1962 Mutesa II /król Bugandy/
1944-1946 III wojna światowa
1948-1950 Wspólnota Wschodnioafrykańska /dominium/
1948-1950 sir Philip Euan Mitchell /gubernator gen./
1948-1950 sir John Hathorn Hall /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 okupacja Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej przez Egipt
1951-do dzisiaj Wspólnota Wschodnioafrykańska /republika/
1951-do dzisiaj sir Philip Euan Mitchell /prezydent/
1951-do dzisiaj sir John Hathorn Hall /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (1 tys. Kenijczyków służących w armii brytyjskiej), III wojna światowa (300 Kenijczyków służących w armii brytyjskiej), IV wojna światowa (21 tys.).

Wspólnota Wschodnioafrykańska czyli połączenie Brytyjskiej Afryki Wschodniej (Kenii), Ugandy, Tanganiki i Zanzibaru funkcjonuje jako kraj autonomiczny Korony Brytyjskiej od 1948 r. Po okupacji egipskiej w latach 1950-1951 i ciężkich walkach o odzyskanie tego terytorium proklamowano republikę wg dokumentu z Dar es-Salaam z sir Philipem Euan Mitchellem i sir Johnem Hathorn Hallem na czele. Młoda demokracja pomaga Sudanowi w uporaniu się z buntownikami, głównie dzięki podpisaniu porozumienia wojskowego. Wspólnota Wschodnioafrykańska mimo iż złożona z wielu terytoriów do tej pory nie zaznała większych niepokojów społecznych. Kraj ten rozwija współpracę handlową z Mozambikiem, Etiopią oraz Somalią.​

 

POLSKA AAR

IX odcinek specjalny /część 4/

odcinek 398 d

Postacie i ich wkład w politykę​

Podsumowanie osiągnięć polityków poszczególnych krajów świata na tle wydarzeń

1936-1953​

AMERYKA PŁN.​

GWATEMALA​

Historia rzeczywista
1847-do dzisiaj Republika Gwatemali
1931-1944 Jorge Ubico /prezydent-dyktator/
1939-1945 II wojna światowa
1944 powstanie ludowe
1944 Federico Ponce /prezydent tymczasowy/
1944 wojskowy zamach stanu
1944-1945 Jacobo Arbenz Guzman /przewodniczący junty/
1945-1951 Juan Jose Arevalo Bermejo /prezydent/
1951-1954 Jacobo Arbenz Guzman /prezydent/
Historia alternatywna
1847-1950 Republika Gwatemali
1931-1945 Jorge Ubico /prezydent-dyktator/
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1945 wojskowy zamach stanu
1945-1950 Jacobo Arbenz Guzman /prezydent/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Gwatemali przez Wlk. Brytanię
1951-do dzisiaj Zjednoczona Republika Gwatemali
1951 zjednoczenie Gwatemali z Belize (Hondurasem Bryt.)
1951 Jorge Torriello Garrido /prezydent tymczasowy/
1951-do dzisiaj Ramon Buenaventure Pineda /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (24 tys.).

Gwatemala, jedno z najsilniejszych państw Ameryki Srodkowej przeżywała w ciągu dość krótkiej historii wiele zawirowań politycznych. Trwają 14 lat dyktatura wojskowa gen. Jorge Ubico została obalona przez kolejny, również wojskowy zamach stanu tym razem pod batutą Jacobo Arbenz Guzman, który zamierzał poprzez przeprowadzenie reform stopniowo przekształcić ten kraj w dyktaturę komunistyczną. Umożliwić to mu miała współpraca z Grupą Porozumienia z Mato Grosso, która zdawała się być jedyną siłą antyamerykańską na tym kontynencie. Krótka wojna z aliantami, zakończona okupacją brytyjską zmieniła oblicze tego kraju. Zjednoczenie Gwatemali z Belize dokonane dla szybszego procesu demokratyzacji tego państwa, spełniło swoje zadanie. Prezydentura Ramona Buenaventure Pinedy wydaje się być nie zagrożona żadnym przewrotem.​

HAITI​

Historia rzeczywista
1859-do dzisiaj Republika Haiti
1930-1941 Stenio Vincent /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1941-1946 Elie Lescot /prezydent/
1946-1950 Dumarsais Estime /prezydent/
1950 wojskowy zamach stanu
1950 rządy junty wojskowej (Franck Lavaud, Antoine Levelt, Paul Eugene Magloire)
1950-1956 Paul Eugene Magloire /prezydent/
Historia alternatywna
1859-1950 Republika Haiti
1930-1946 Stenio Vincent /prezydent-dyktator/
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1946 wojskowy zamach stanu
1946-1950 rządy junty wojskowej (Franck Lavaud, Paul Eugene Magloire)
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojskowy zamach stanu
1950-1951 Franck Lavaud /prezydent-dyktator/
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Haiti przez USA
1951 zjednoczenie Haiti z Dominikaną
1951-do dzisiaj Federacja Haiti
1951-1953 Dumarsais Estime /prezydent/
1953 wojskowy zamach stanu
1953-do dzisiaj Paul Eugene Magloire /prezydent-dyktator/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (67 tys.).

Dzieje tego państwa przeplatane są tak jak historia państw Ameryki Centralnej, zamachami i przewrotami wojskowymi. Dyktatura Stenio Vincenta została obalona w 1946 r. w wyniku wojskowego zamachu stanu, który wprowadził rządy junty wojskowej Francka Lavauda i Paula Eugene Magloire’a. Po pewnym czasie Lavaud pozbawił części władzy Magloire’a i związał się z GPMG, licząc na wpływy na Karaibach. Interwencja wojsk amerykańskich w 1950 r. zlikwidowała władzę Lavauda, wprowadzono też ścisłą unię haitańsko-dominikańską, tworząc Federację Haiti. Prezydentura Dumarsaisa Estime’a została jednak bardzo szybko „zastąpiona” wojskowym przewrotem Magloire’a, który bardzo szybko odnalazł się w nowej rzeczywistości.​

HONDURAS​

Historia rzeczywista
1865-do dzisiaj Republika Hondurasu
1933-1949 Tiburcio Carias Andino /prezydent-dyktator/
1939-1945 II wojna światowa
1949-1954 Juan Manuel Galvez /prezydent/
Historia alternatywna
1865-1950 Republika Hondurasu
1933-1950 Tiburcio Carias Andino /prezydent-dyktator/
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1950-1953 IV wojna światowa
1950 okupacja Hondurasu przez Nikaraguę
1951-do dzisiaj Republika Hondurasu
1951-do dzisiaj Tiburcio Carias Andino /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (38 tys.).

Republika Hondurasu, kraj rządzony pod dyktatorsku od 1933 r. przez Tiburcio Cariasa Andino tylko raz przeżył dziejową burzę, kiedy to odmawiając Grupie Porozumienia z Mato Grosso naraził się na interwencję wojsk nikaraguańskich podczas IV wojny światowej. Jako, że nie udało się zatrzymać wroga pod Tegucigalpą, Honduras dostał się pod okupację z której wybawiły go dopiero wojska kostarykańsko-brytyjskie. Po powrocie do kraju dyktator Andino obiecał pewne swobody dla opozycji, nie chcąc stwarzać złego wrażenia, jednakże na dalszą demokratyzację kraju nie ma raczej szans. Honduras wkrótce może się stać kolejnym państwem sojuszu amerykańsko-meksykańsko-kolumbijskiego z racji doskonałych kontaków handlowych z tymi krajami.​

KANADA​

Historia rzeczywista
1867-do dzisiaj Dominium Kanady
1935-1940 John lord Tweedsmuire /gubernator gen./
1935-1948 William Lyon Mackenzie King /premier/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1946 Alexander Cambridge lord Athlone /gubernator gen./
1946-1952 Harold Alexander lord of Tunis /gubernator gen./
1948-1957 Louis Stephen Saint Laurent /premier/
1949 przyłączenie Nowej Fundlandii do Kanady
1952-1959 Vincent Massey /gubernator gen./
Historia alternatywna
1867-do dzisiaj Dominium Kanady
1935-1940 John lord Tweedsmuire /gubernator gen./
1935-1948 William Lyon Mackenzie King /premier/
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1948-do dzisiaj Harold Alexander lord of Tunis /gubernator gen. /
1948-1952 Louis Stephen Saint Laurent /premier/
1950-1953 IV wojna światowa
1952 przyłączenie wsch. Labradoru, Nowej Fundlandii i Saint Pierre/Miquelon do Kanady
1952-do dzisiaj John Ilsey /premier/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1939 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (115 tys.), III wojna światowa (44 tys.), IV wojna światowa (72 tys.).

Dominium Kanady, stały sojusznik aliantów i od pewnego czasu siedziba Organizacji Paktu Demokratycznego może spełnić coraz większą rolę w polityce światowej, dystansując pogrążające się w izolacji Stany Zjednoczone po ich odejściu z OPD. Kolejne rządy kanadyjskie, Kinga, Saint Laurenta i Ilseya doprowadziły w konsekwencji do stałego członkostwa tego kraju w Radzie Bezpieczeństwa. Świetne stosunki handlowe z Wielką Brytanią pozwalają temu krajowi patrzeć bez obaw w przyszłość, nawet mimo wprowadzenia wysokich ceł przez Stany Zjednoczone. W 1952 r. do Kanady przyłączono wsch. Labrador, Nową Fundlandię i Saint Pierre i Miquelon kończąc w sposób definitywny zjednoczenie kraju.​

KOSTARYKA​

Historia rzeczywista
1848-do dzisiaj Republika Kostaryki
1932-1936 Ricardo Jimenez Oreamuno /prezydent/
1936-1940 Leon Cortes Castro /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1944 Rafael Angel Calderon Guardia /prezydent/
1944-1948 Teodoro Picado Michalski /prezydent/
1948 Santos Leon Herrera /prezydent tymczasowy/
1948-1949 wojna domowa
1948-1949 Jose Figueres Ferrer /prezydent/
1949-1952 Otillo Ulate Blanco /prezydent/
1952-1953 Prospero Oreamuno Fernandez /prezydent/
1953-1958 Jose Figueres Ferrer /prezydent/
Historia alternatywna
1848-do dzisiaj Republika Kostaryki
1932-1936 Ricardo Jimenez Oreamuno /prezydent/
1936-1940 Leon Cortes Castro /prezydent/
1939-1944 II wojna światowa
1940-1944 Rafael Angel Calderon Guardia /prezydent/
1944-do dzisiaj Teodoro Picado Michalski /prezydent/
1944-1946 III wojna światowa
1950-1953 IV wojna światowa

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (44 tys.).

Kostaryka, kraj neutralny ale i życzliwie nastawiony do aliantów rządzony był w sposób demokratyczny przez cały okres międzywojenny jak i po wielkich konfliktach światowych. Prezydentury Oreamuno, Calderona i Michalskiego spowodowały, że kraj ten jest wzorem demokracji nie tylko dla regionu Ameryki Centralnej ale i dla całej Ameryki Południowej. Podczas IV wojny światowej kraj ten wspiera aliantów podczas wojny z sojusznikami GPMG, Salwadorem, Gwatemalą, Nikaraguą i Panamą. Wojska kostarykańskie dokonują nawet desantu na Chile. Po zakończeniu wojny Kostaryka występuje z sojuszu alianckiego i wspólnie z innymi krajami latynoamerykańskimi tworzy 22 grudnia 1951 r. Unię Gospodarczą Krajów Ameryki Łacińskiej zwanej potocznie Porozumieniem z Montevideo.​

KUBA​

Historia rzeczywista
1902-do dzisiaj Republika Kuby
1935-1936 Jose Agripino Barnet /prezydent/
1936-1940 Federico Laredo Bru /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1944 Fulgencio Batista y Zaldivar /prezydent-dyktator/
1944-1948 Ramon Grau San Martin /prezydent/
1948-1952 Carlos Prio Socarras /prezydent/
1952 wojskowy zamach stanu
1952-1954 Fulgencio Batista y Zaldivar /prezydent-dyktator/
1953 atak komunistów kubańskich (Fidel Castro Ruz) na koszary Moncada
Historia alternatywna
1902-do dzisiaj Republika Kuby
1936 Federico Laredo Bru /prezydent/
1936 prawicowy zamach stanu
1936 Miguel Gomez y Arias /prezydent/
1936 wojskowy zamach stanu
1936-do dzisiaj Federico Laredo Bru /prezydent/
1936-1953 Fulgencio Batista /dyktatura/
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1950-1953 IV wojna światowa
1953 demokratyczny zamach stanu

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (neutralność).

Największa wyspa Karaibów rządzona była w sposób dyktatoryki od 1936 r., po wojskowym zamachu stanu, kiedy to obalono autorytarne rządy Miguela Gomeza y Ariasa, zastępując je osobą Fulgencio Batisty. Co by nie powiedzieć o jego władzy, to utrzymał on neutralność Kuby podczas wszystkich światowych konfliktów, jednakże jego rządy zostały przerwane w wyniku demokratycznego zamachu stanu w 1953 r., kiedy to władzę przejął ponownie Miguel Gomez y Arias, rozpoczynając nowy rozdział w historii tego kraju. Kuba przystąpiła do porozumień handlowych z pozostałymi krajami latynoamerykańskimi jeszcze za rządów Batisty, odzyskując w ten sposób rynki handlowe w krajach Ameryki Płd. utracone po przejściu większości tych krajów na stronę GPMG i Stroessnera.​

MEKSYK​

Historia rzeczywista
1867-do dzisiaj II Republika
1934-1940 Lazaro Cardenas /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1946 Manuel Avila Camacho /prezydent/
1946-1952 Miguel Aleman Valdes /prezydent/
1952-1958 Adolfo Ruiz Cortines /prezydent/
Historia alternatywna
1867-1951 II Republika
1934-1940 Lazaro Cardenas /prezydent/
1939-1944 II wojna światowa
1940-1951 Manuel Avila Camacho /prezydent/
1944-1946 III wojna światowa
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Meksyku przez USA
1951-do dzisiaj III Republika
1951-1952 Lazaro Cardenas /prezydent/
1952-do dzisiaj Adolfo Ruiz Cortines /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (178 tys.).

Stany Zjednoczone Meksyku (Estados Unidos Mexicanos) to kraj, który przeszedł swoistą rewolucję moralną w latach 1934-1950. O ile można było mieć nadzieję na gruntowne reformy tego państwa podczas prezydentury Cardenasa, to rządy Camacho skierowały ten kraj w stronę autentycznej dyktatury, na dodatek dążącej do wywołania olbrzymiego konfliktu w Ameryce Płn. Konferencja GPMG w Nezahualcoyotl na przedmieściach Meksyku była ostatnim krokiem do wywołania konfliktu, który miał oznaczać dla Camacho osiągnięcie niesamowitych wpływów dla jego osoby i samego Meksyku. Skończyło się upokarzającą porażką i okupacją tego kraju przez Amerykanów w latach 1950-1951. Prezydentura Cardenasa i Cortinesa powoli wydźwignęły ten kraj z upadku politycznego, a uczestnictwo w sojuszu militarnym z USA oznaczają dla tego kraju o wiele lepsze widoki na przyszłość niż dawne plany podboju Ameryki Płn. w ramach sojuszu z GPMG.​

NIKARAGUA​

Historia rzeczywista
1858-do dzisiaj Republika Nikaragui
1933-1936 Juan Bautista Sacasa /prezydent/
1936 wojskowy zamach stanu
1936 Carlos Brenes Jarquin /prezydent tymczasowy/
1937-1947 Anastazio Somoza Garcia „Tacho” /prezydent-dyktator/
1939-1945 II wojna światowa
1947 Leonardo Arguello /prezydent tymczasowy/
1947 Benjamin Lacayo Sacasa /prezydent tymczasowy/
1947-1950 Victor Manuel Roman y Reyes /prezydent/
1951-1956 Anastazio Somoza Garcia “Tacho” /prezydent-dyktator/
Historia alternatywna
1858-1950 Republika Nikaragui
1933-1936 Juan Bautista Sacasa /prezydent/
1936 wojskowy zamach stanu
1936-1938 Carlos Brenes Jarquin /prezydent/
1938-1950 Anastazio Somoza Garcia „Tacho” /prezydent-dyktator/
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Nikaragui przez Wlk. Brytanię
1951-do dzisiaj Republika Nikaragui
1951 Juan Bautista Sacasa /prezydent/
1951 wojskowy zamach stanu
1951-do dzisiaj Anastazio Somoza Garcia „Tacho” /prezydent-dyktator/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (138 tys.).

Nikaragua rządzona silną ręką przez Anastazio Somozę Garcię bez oporów zdecydowała się na współpracę z GPMG Stroessnera, która gdyby przyniosła realne efekty współpracy oznaczałaby dominację Nikaragui w regionie Ameryki Centralnej. Skończyło się na ucieczce Somozy, który rychło złapany przez Amerykanów został przez nich gruntownie przesłuchany i przewidziany do ponownego objęcia rządów w Nikaragui, tym razem aby reprezentować interesy USA. I tak rzeczywiście się stało, rządy Juana Bautisty Sacasy zostały szybko obalone przez wojskowy zamach stanu pod patronatem USA, które posadziły na stanowisku prezydenta-dyktatora obalonego wcześniej Somozę. Nikaragua będzie zapewne wkrótce kolejnym krajem wchodzącym do sojuszu ze Stanami Zjednoczonymi.​

PANAMA​

Historia rzeczywista
1903-do dzisiaj Republika Panamy
1932-1936 Harmodio Arias Madrid /prezydent/
1936-1939 Juan Demostenes Arosemena /prezydent/
1939 Ezequiel Fernandez Jaen /prezydent tymczasowy/
1939-1940 Augusto Samuel Boyd /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1941 Arnulfo Arias Madrid /prezydent/
1941 Ernesto Jaen Guardia /prezydent tymczasowy/
1941-1945 Ricardo Adolfo de la Guardia Arango /prezydent/
1945-1948 Enrique Adolfo Jimenez Brin /prezydent/
1948-1949 Domingo Diaz Arosemena /prezydent/
1949 Daniel Chanis Pinzon /prezydent tymczasowy/
1949 Roberto Francisco Chiari Pinzon /prezydent tymczasowy/
1949-1951 Arnulfo Arias Madrid /prezydent/
1951-1952 Alcibiades Arosemena /prezydent/
1952-1955 Jose Antonio Remon Cantera /prezydent/
Historia alternatywna
1903-1950 Republika Panamy
1932-1936 Harmodio Arias Madrid /prezydent/
1936 rewolucja
1936-1942 Juan Demostenes Arosemena /prezydent/
1939-1944 II wojna światowa
1942 prawicowy zamach stanu
1942-1947 Ricardo Adolfo de la Guardia Arango /prezydent/
1944-1946 III wojna światowa
1947 prawicowy zamach stanu
1947-1950 Enrique Adolfo Jimenez Brin /prezydent/
1950-1953 IV wojna światowa
1950 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Panamy przez Kostarykę
1951-do dzisiaj Republika Panamy
1951 Juan Demostenes Arosemena /prezydent tymczasowy/
1951-do dzisiaj Alcibiades Arosemena /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (42 tys.).

Panama w okresie międzywojennym jak i w czasach wielkich konfliktów światowych nie wolna była od przewrotów, wojskowych zamachów stanu czy rewolucji. W 1942 r. w wyniku prawicowego zamachu stanu władzę przejmuje Ricardo Adolfo de la Guardia Arango, którego z kolei obali po pięciu latach Enrique Adolfo Jimenez Brin, który wejdzie w ścisły kontakt ze Stroessnerem i Peronem. Dla Panamy będzie to oznaczało kostarykańską okupację i wznowieniu procesu demokratyzacji przerwanego wojskowymi zamachami stanu w 1942 i 1947 r. Aktualnie rządzi Panamą Alcibiades Arosemena, który dąży do szerszej integracji z krajami latynoamerykańskimi, rozpoczynając swoje kroki akcesją do organizacji gospodarczej. Panamą interesują się też Amerykanie, którzy chcą ją zaprosić do sojuszu militarnego z Meksykiem i Kolumbią.​

SALWADOR​

Historia rzeczywista
1864-do dzisiaj Republika Salwadoru
1935-1944 Maximiliano Hernandez Martinez /prezydent-dyktator/
1939-1945 II wojna światowa
1944 wojskowy zamach stanu
1944 Andres Ignacio Menendez /prezydent tymczasowy/
1944-1945 Osmin Aguirre y Salinas /prezydent/
1945-1948 Salvador Castaneda Castro /prezydent/
1948-1950 Rada Rządząca (Manuel de Jesus Cordova)
1950-1956 Oscar Osorio /prezydent/
Historia alternatywna
1864-1950 Republika Salwadoru
1935-1944 Maximiliano Hernandez Martinez /prezydent-dyktator/
1939-1944 II wojna światowa
1944 wojskowy zamach stanu
1944-1945 Andres Ignacio Menendez /prezydent/
1944-1946 III wojna światowa
1945-1949 Salvador Castaneda Castro /prezydent/
1949 wojskowy zamach stanu
1949-1950 Oscar Osorio /prezydent/
1950-1953 IV wojna światowa
1950 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Salwadoru przez Wlk. Brytanię
1951 powstanie antyalianckie
1951-do dzisiaj Republika Salwadoru
1951-do dzisiaj Andres Ignacio Menendez /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (63 tys.).

Dyktatura Maximiliano Hernandeza Martineza została przerwana kolejnym wojskowym zamachem stanu w 1944 r. wg którego władzę przejął Andres Ignacio Menendez. Zmieniony przez Salvadora Castanedę Castro, który obalony w wyniku przewrotu z 1949 r. osobą Oscara Osorio powrócił na to stanowisko dopiero po interwencji wojsk alianckich podczas IV wojny światowej. Powstanie antyalianckie było ostatnim akordem próby powrotu do władzy Osorio, a po jego stłumieniu rozpoczął się w Salwadorze proces demokratyzacji. Amerykanom nie przeszkadzało to, że Menendez przejął kiedyś rządy w wyniku wojskowego zamachu stanu w Salwadorze, ale wydawał się najodpowiedniejszym kandydatem do objęcia urzędu prezydenckiego w tym kraju po tak gwałtownych przemianach.​

USA​

Historia rzeczywista
1776-do dzisiaj Stany Zjednoczone Ameryki Płn.
1933-1944 Cordell Hull /sekretarz stanu/
1933-1945 Franklin Delano Roosevelt /prezydent/
1933-1941 John Nance Garner /wiceprezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1941-1945 Henry Agard Wallace /wiceprezydent/
7.XII.1941 Pearl Harbour
1944-1945 Edward Stettinius jr /sekretarz stanu/
1945-1947 James Francis Byrnes /sekretarz stanu/
1947-1949 George Marshall /sekretarz stanu/
1949-1953 Dean Acheson /sekretarz stanu/
1945 Harry Truman /wiceprezydent/
1945-1953 Harry Truman /prezydent/
1949-1953 Alben Barkley /wiceprezydent/
1950-1953 wojna koreańska
1953-1959 John Foster Dulles /sekretarz stanu/
1953-1961Dwight David Eisenhower /prezydent/
1953-1961 Richard Nixon /wiceprezydent/
Historia alternatywna
1776-do dzisiaj Stany Zjednoczone Ameryki Płn.
1933-1936 Cordell Hull /sekretarz stanu/
1933-1936 Franklin Delano Roosevelt /prezydent/
1933-1936 John Nance Garner /wiceprezydent/
1936-1948 Alf Landon /prezydent/
1936-1940 Arthur Vandenberg /wiceprezydent/
1936-1944 Frank Knox /sekretarz stanu/
1939-1944 II wojna światowa
1940-1948 Alfred Smith /wiceprezydent/
9.II.1941 Pearl Harbour
1944 Cordell Hull /sekretarz stanu/
1944-1948 Gerald Nye /sekretarz stanu/
1944-1946 III wojna światowa
1948-1953 Harry Truman /prezydent/
1948-1953 Alben Barkley /wiceprezydent/
1948-1953 George Catlett Marshall /sekretarz stanu/
1950-1953 IV wojna światowa
1953-do dzisiaj Dwight David Eisenhower /prezydent/
1953-do dzisiaj Richard Nixon /wiceprezydent/
1953-do dzisiaj John Foster Dulles /sekretarz stanu/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (po stronie aliantów od 1940 r.), III wojna światowa (po stronie aliantów od 1944 r.), IV wojna światowa (po stronie aliantów od 1950 r.).

Straty ludzkie: II wojna światowa (400 tys.), III wojna światowa (2,5 mln), IV wojna światowa (2 mln).

Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, czołowa potęga świata okresu lat 1936-1953 wyszły z izolacjonizmu w wyniku przystąpienia do aliantów w 1940 r. za prezydentury Alfa Landona, który w odróżnieniu od swojego poprzednika Franklina Delano Roosevelta, widział zarówno zło w dążeniach faszyzmu i komunizmu do opanowania świata. USA Landona zaangażowały się wielce w konfrontacji z obydwoma ustrojami totalitarnymi, wyzwalając w 1944 r. Europę Zachodnią, a w 1946 r. Europę Środkowo-Wschodnią. Po trzech kadencjach Landona urząd prezydencki przejął Harry Truman, który wykorzystując dominującą pozycję USA w ramach OPD zdecydował się na otwarty konflikt z GPMG, a w konsekwencji z ZSRR, które w porozumieniu z Francją zagroziły istnieniu demokratycznej Europie. Koniec IV wojny światowej oznaczał także i rozbrat z OPD, która chciała pozbawić USA dotychczasowego wpływu na kreowanie polityki światowej. Prezydentura Eisenhowera oznacza więc powrót Stanów Zjednoczonych do polityki sprzed 1940 r. czyli izolacjonizmu. USA tworząc sojusz wojskowy z Meksykiem i Kolumbią tworzą więc nową politykę na kontynencie amerykańskim.​

Kolonie: Wyspy Zielonego Przylądka, Puerto Rico, Strefa Kanału Panamskiego, Amer. Wyspy Dziewicze, Alaska, Hawaje, Aleuty, Wake, Midway, Johnston, Palmyra, Phoenix, Samoa Amer., Nowa Kaledonia, Guam.

AMERYKA PŁD.​

ARGENTYNA​

Historia rzeczywista
1862-do dzisiaj Republika Argentyny
1932-1938 Agustin Pedro Justo /prezydent/
1938-1942 Roberto Maria Ortiz /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1942-1943 Ramon Castillo Barrionuevo /prezydent/
1943 wojskowy zamach stanu
1943 Arturo Rawson /prezydent tymczasowy/
1943-1944 Pedro Pablo Ramirez /prezydent/
1944-1946 Eldemiro Julian Farrell /prezydent/
1946-1955 Juan Domingo Peron /prezydent/
Historia alternatywna
1862-1950 Republika Argentyny
1932-1938 Agustin Pedro Justo /prezydent/
1938 kryzys polityczny
1938-1942 Roberto Maria Ortiz /prezydent/
1939-1944 II wojna światowa
1942 wojskowy zamach stanu
1942-1944 Ramon Castillo Barrionuevo /prezydent/
1944 wojskowy zamach stanu
1944-1946 Eldemiro Julian Farrell /prezydent/
1944-1946 III wojna światowa
1946 rewolucja lewicowa
1946-1951 Juan Domingo Peron /prezydent/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Argentyny przez USA
1951-do dzisiaj Republika Argentyny
1951-do dzisiaj Marcelo Alvear jr /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (3,7 mln).

Argentyna rządzona autorytarnie od 1938 r. i doświadczona wojskowymi zamachami stanu z 1942, 1944 oraz rewolucją lewicową z 1946 r. wstępuje za rządów Juana Domingo Perona w ścisły sojusz z Grupą Porozumienia z Mato Grosso, stając się jednym z państw filarów tego sojuszu wojskowego. Peron zamierzał wraz ze Stroessnerem i Vargasem dokonać rozbioru Stanów Zjednoczonych, dlatego wszyscy trzej wstąpili w tajny układ z ZSRR, który miał im to ułatwić. Upadek dyktatury Perona, który uciekł do Europy dopiero wówczas zapoczątkował inne czasy dla Argentyny, gdzie w 1951 r. przejął władzę Marcelo Alvear junior. Argentyna jest obecnie liderem przemian w Ameryce Płd.​

BOLIWIA​

Historia rzeczywista
1839-do dzisiaj Republika Boliwii
1934-1936 Jose Luis Tejeda Sorzano /prezydent/
1936 German Busch Becerra /przewodniczący junty/
1936-1937 David Toro Ruilova /przewodniczący junty/
1937-1939 German Busch Becerra /prezydent/
1939-1940 Carlos Quintanilla Quiroga /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1943 Enrique Penaranda del Castillo /prezydent/
1943-1946 Gualberto Villarroel Lopez /prezydent/
1946 Nestor Guillen /prezydent tymczasowy/
1946-1947 Tomas Monje Gutierrez /prezydent/
1947-1949 Jose Enrique Hertzog Garaizabal /prezydent/
1949-1951 Mamerto Urrilagoitia Hariague /prezydent/
1950 strajk powszechny
1951-1952 Hugo Ballivian Rojas /przewodniczący junty/
1952-1964 rewolucja
1952-1956 Victor Paz Estenssoro /prezydent/
Historia alternatywna
1839-1951 Republika Boliwii
1934-1936 Jose Luis Tejeda Sorzano /prezydent/
1936 demokratyczny zamach stanu
1936-1937 Enrique Finot /prezydent/
1937 wojskowy zamach stanu
1937-1940 German Busch Becerra /prezydent-dyktator/
1939-1944 II wojna światowa
1940 wojskowy zamach stanu
1940-1945 Enrique Penaranda del Castillo /prezydent-dyktator/
1944-1946 III wojna światowa
1945 wojskowy zamach stanu
1945-1946 Gualberto Villarroel Lopez /prezydent-dyktator/
1946 demokratyczny zamach stanu
1946-1947 Nestor Guillen /prezydent tymczasowy/
1947 wojskowy zamach stanu
1947-1949 Jose Enrique Hertzog Garaizabal /prezydent-dyktator/
1949-1951 Mamerto Urrilagoitia Hariague /prezydent/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1951 wojskowy zamach stanu
1951 Hugo Ballivian Rojas /prezydent/
1951 okupacja Boliwii przez USA
1951-do dzisiaj Republika Boliwii
1951-do dzisiaj Jose Luis Tejeda Sorzano /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (425 tys.).

Boliwia, kraj pogrążony w chaosie politycznym za sprawą licznych zamachów stanu (1937, 1940, 1945, 1947) bardzo szybko znalazł się w orbicie wpływów Stroessnera i GPMG. Jedynie podczas lat 1934-1936, 1936-1937 i 1946-1947 ten kraj był rządzony w sposób demokratyczny. Nowa odmiana rządów wynikłych z powodu amerykańskiej okupacji tego kraju pojawiła się w 1951 r., kiedy to władzę przejął Jose Luis Tejeda Sorzano. Boliwia może w ten sposób odmienić los państwa nękanego wojskowymi przewrotami zaprowadzając trwały porządek demokratyczny.​

BRAZYLIA​

Historia rzeczywista
1889-do dzisiaj Republika Brazylii
1934-1945 Getulio Dornelles Vargas /prezydent-dyktator/
1939-1945 II wojna światowa
1945-1946 Jose Linhares /prezydent tymczasowy/
1946-1951 Enrico Gaspar Dutra /prezydent/
1951-1954 Getulio Dornelles Vargas /prezydent/
Historia alternatywna
1889-1951 Republika Brazylii
1934-1951Getulio Dornelles Vargas /prezydent-dyktator/
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Brazylii przez USA i Wlk. Brytanię
1951-do dzisiaj Republika Brazylii
1951-do dzisiaj Nero Fiuza de Castro /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (6 mln).

Dyktatura Vargasa z lat 1934-1951 odznaczyła się wyraźnym piętnem na dziejach Brazylii, kraju, który w drugiej połowie lat 40-tych związał się z sojuszem GPMG, mającego rozebrać Stany Zjednoczone i spowodować powołanie nowego ładu w Ameryce Płn. Vargas realizując też własne plany, nie przewidywał, że jego kraj tak szybko padnie ofiarą desantu alianckiego, likwidującego jego prywatny folwark jaki utworzył z Brazylii. Po obaleniu dyktatury Vargasa władzę przejął gen. Nero Fiuza de Castro, osoba wyznaczona przez władze okupacyjne USA i Wielkiej Brytanii. Brazylia rozpoczęła gruntowny proces modernizacji połączony z demokratyzacją życią politycznego.​

CHILE​

Historia rzeczywista
1825-do dzisiaj Republika Chile
1932-1938 Arturo Alessandri Palma /prezydent/
1938-1941 Pedro Aguirre Cerda /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1941-1942 Jeronimo Mendez Aranciba /prezydent/
1942-1946 Juan Antonio Rios Morales /prezydent/
1946-1952 Gabriel Gonzalez Videla /prezydent/
1952-1958 Carlos Ibanez del Campo /prezydent/
Historia alternatywna
1825-1951 Republika Chile
1932-1938 Arturo Alessandri Palma /prezydent/
1938-1941 Pedro Aguirre Cerda /prezydent/
1939-1944 II wojna światowa
1941-1942 Jeronimo Mendez Aranciba /prezydent/
1942-1951 Carlos Ibanez del Campo /prezydent/
1944-1946 III wojna światowa
1950-1953 IV wojna światowa
1951 okupacja Chile przez USA
1951-do dzisiaj Republika Chile
1951-1952 Arturo Alessandri Palma jr /prezydent/
1952-do dzisiaj Carlos Ibanez del Campo /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (390 tys.).

Chile rządzone przeważnie demokratycznie w latach 1936-1953 niespodziewanie przyjęło przy końcu lat czterdziestych ofertę Stroessnera dotyczącą prowadzenia wspólnej politykii latynoamerykańskiej i tym samym stałego uczestnictwa w sojuszu GPMG. Powody jakie miał Carlos Ibanez del Campo należy tłumaczyć wzmocnieniem władzy prezydenckiej i ogólnym poprawieniem stanu wydolności państwowej gospodarki. Liczne kontakty handlowe w połączeniu z pomocą Argentyny i Brazylii miały pozwolić chilijskiej gospodarce na rozkwit. Stało się jednak inaczej i w 1951 r. kraj ten poddano amerykańskiej okupacji. Po krótkiej prezydenturze Arturo Alessandri Palmy juniora do władzy powrócił del Campo, tym razem jako wytrwały szermierz demokracji, zapowiadając, że już nigdy więcej nie ugnie się przed dyktatem autorytaryzmu.​

Kolonie: Wyspy Juan Fernandez, Wyspy San Felix.

EKWADOR​

Historia rzeczywista
1830-do dzisiaj Republika Ekwadoru
1935-1937 Federico Paez /prezydent/
1937-1938 Alberto Enriquez Gallo /prezydent/
1938 Manuel Maria Borrero /prezydent tymczasowy/
1938-1939 Aurelio Mosquera Narvaez /prezydent/
1939 Carlos Alberto Arroyo del Rio /prezydent tymczasowy/
1939-1940 Andres Fernandez de Cordoba Nieto /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1940 Julio Enrique Moreno /prezydent tymczasowy/
1940-1944 Carlos Alberto Arroyo del Rio /prezydent/
1941-1942 wojna z Peru o część Amazonii
1944 Julio Teodoro Salem Gallegos /prezydent tymczasowy/
1944-1947 Jose Maria Velasco Ibarra /prezydent/
1947 wojskowy zamach stanu
1947 Carlos Mancheno /prezydent tymczasowy/
1947 Mariano Suarez Veintimilla /prezydent tymczasowy/
1947-1948 Carlos Julio Arosemena Tola /prezydent/
1948-1952 Galo Plaza Lasso /prezydent/
1952-1956 Jose Maria Velasco Ibarra /prezydent/
Historia alternatywna
1830-do dzisiaj Republika Ekwadoru
1935-1937 Federico Paez /prezydent/
1937 wojskowy zamach stanu
1937-1940 Alberto Enriquez Gallo /prezydent/
1939-1944 II wojna światowa
1940 wojskowy zamach stanu
1940-1947 Julio Enrique Moreno /prezydent/
1941 polubowne zakończenie sporu teryt. z Peru o Iquitos
1944-1946 III wojna światowa
1947 demokratyczny zamach stanu
1947-1948 Carlos Arosemena Tola /prezydent/
1948-1952 Galo Plaza Lasso /prezydent/
1950-1953 IV wojna światowa
1952-do dzisiaj Jose Maria Velasco Ibarra /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (neutralność).

Ekwador zachował ścisłą neutralność we wszystkich konfliktach światowych, ale jego polityka wewnętrzna do równie szczęśliwych nie należała. Wojskowy zamach stanu z 1937 i 1940 r. burzą ekwadorską demokrację, a rządy Gallo i Moreno są niczym autorytarne dyktatury, które uderzają przede wszystkim w działaczy opozycji pozaparlamentarnej. Zakończony polubownie spór z Peru o terytorium Iquitos z 1941 r. wywołuje kryzys polityczny w całym kraju, który kończy się po sześciu latach przejęciem władzy przez demokratów z Arosemeną Tolą na czele. Dzisiaj na przełomie 1953/1954 roku krajem rządzi Jose Maria Velasco Ibarra, który prowadzi Ekwador drogą nieskrępowanych swobód demokratycznych i szerokich kontaktów handlowych z krajami Ameryki Łacińskiej i USA.​

Kolonie: Wyspy Galapagos.

GUJANA​

Historia rzeczywista
1814-1953 kolonia Wielkiej Brytanii /Gujana Bryt./
1815-1954 kolonia Holandii /Gujana Hol./
1817-1946 kolonia Francji /Gujana Fr./
1848-1946 Gujana Fr. kolonią karną
1939-1945 II wojna światowa
1946-do dzisiaj Gujana Fr. departamentem zamorskim Francji
1953-1966 autonomia wewnętrzna Gujany Bryt.
1953-1964 Bharat Cheddi Jagan /premier Gujany Bryt./
Historia alternatywna
1814-1951 kolonia Wielkiej Brytanii /Gujana Bryt./
1815-1952 kolonia Holandii /Gujana Hol./
1817-1951 kolonia Francji /Gujana Fr./
1848-1951 Gujana Fr. kolonią karną
1939-1944 II wojna światowa
1944-1946 III wojna światowa
1950-1953 IV wojna światowa
1951-do dzisiaj Republika Gujany
1951-do dzisiaj sir Gordon Lethem /prezydent/
1952 zjednoczenie Gujany

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (nie istnieje), III wojna światowa (nie istnieje), IV wojna światowa (nie istnieje).

Straty ludzkie: II wojna światowa (12 tys. Gujańczyków służących w armiach alianckich), III wojna światowa (3 tys. Gujańczyków w armiach alianckich), IV wojna światowa (30 tys. Gujańczyków w armiach alianckich).

W 1952 r. dzięki zgodzie Holandii dokonuje się zjednoczenie Gujany, kraju, który swoje wyzwolenie zawdzięcza rezolucjom Organizacji Paktu Demokratycznego, ale i zdecydowaniu Wielkiej Brytanii, która nie stoi na drodze niepodległościowym dążeniom ludności Gujany Fr. i Bryt. Sir Gordon Lethem, prezydent nowego państwa w Ameryce Płd. od początku swojego urzędowania rozwija kontakty handlowe z Wenezuelą i Brazylią, najbliższymi sąsiadami Gujany. Kraj ten również przystępuje do organizacji handlowej wszystkich krajów latynoamerykańskich w 1951 r. i mimo pewnych pretensji terytorialnych ze strony Wenezueli nie zagraża mu żadne poważniejsze niebezpieczeństwo.​

KOLUMBIA​

Historia rzeczywista
1886-do dzisiaj Republika Kolumbii
1934-1938 Alfonso Lopez Pumarejo /prezydent/
1938-1942 Eduardo Santos Montejo /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1942-1945 Alfonso Lopez Pumarejo /prezydent/
1945 Diogenes Gil /prezydent tymczasowy/
1945-1946 Alberto Lleras Camargo /prezydent/
1946-1953 wojna domowa
1946-1950 Mariano Ospina Perez /prezydent/
1950-1953 Laureano Gomez /prezydent/
1953 Rafael Urdaneta Arbelaez /prezydent tymczasowy/
1953 wojskowy zamach stanu
1953-1957 Gustavo Rojas Pinilla /prezydent-dyktator/
Historia alternatywna
1886-1951 Republika Kolumbii
1934-1938 Alfonso Lopez Pumarejo /prezydent/
1938-1942 Eduardo Santos Montejo /prezydent/
1939-1944 II wojna światowa
1941-1942 wojna z Japonią i Syjamem (Tajlandią)
1942-1946 Alfonso Lopez Pumarejo /prezydent/
1943-1944 wojna z Japonią
1943-1945 wojna z Syjamem (Tajlandią)
1944-1946 III wojna światowa
1946-1950 Mariano Ospina Perez /prezydent/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1950 wojskowy zamach stanu
1950 Laureano Gomez Castro /prezydent-dyktator/
1950 wojskowy zamach stanu
1950-1951 Gustavo Rojas Pinilla /prezydent-dyktator/
1951 okupacja Kolumbii przez USA i Wlk. Brytanię
1951-do dzisiaj Republika Kolumbii
1951-do dzisiaj Eduardo Santos Montejo /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: wojna z Japonią i Syjamem 1941-1942 (-), wojna z Japonią 1943-1944 (-), wojna z Syjamem 1943-1945 (-), IV wojna światowa (510 tys.).

Kolumbia to chyba najbardziej niezależne w swoich decyzjach państwo południowoamerykańskie. Jako jedyne w czasach II wojny światowej pozostawało w stanie wojny z krajami Osi takimi jak Japonia czy Syjam i to dwukrotnie, przy czym konflikt z Syjamem zakończył się dla niej dopiero w 1945 r. po podpisaniu odpowiednich porozumień pokojowych. Mimo realnego braku zagrożenia ze strony Japończyków kraj ten nie stał się jednak na tyle ostoją demokracji jak USA na kontynencie północnoamerykańskim. GPMG zaoferowała Kolumbii solidne profity na Karaibach, licząc na ich włączenie się do struktur tej organizacji i sojuszu. Dwa wojskowe zamachy stanu zburzyły mit kolumbijskiej demokracji i przyśpieszyły zmiany ustrojowe, które wraz z nadejściem okupacji amerykańsko-brytyjskiej oznaczały przejęcie władzy przez Eduardo Santosa Montejo, rządzącego tym krajem już w latach 1938-1942. Kolumbia dołączyła do sojuszu Stanów Zjednoczonych i Meksyku, licząc na znaczne profity handlowe przynoszące szybszy rozwój gospodarczy.​

PARAGWAJ​

Historia rzeczywista
1813-do dzisiaj Republika Paragwaju
1932-1936 Eusebio Ayala /prezydent/
1936-1937 Rafael Franco /prezydent/
1937-1939 Felix Paiva /prezydent/
1939-1940 Jose Felix Estigarribia Insaurralde /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1940-1954 częste dyktatury wojskowe
1940-1948 Higinio Morinigo Martinez /prezydent-dyktator/
1948 Juan Manuel Frutos /prezydent tymczasowy/
1948-1949 Juan Natalicio Gonzalez /prezydent/
1949 Raymondo Rolon /prezydent tymczasowy/
1949 Felipe Molas Lopez /prezydent tymczasowy/
1949-1954 Federico Chavez /prezydent/
Historia alternatywna
1813-1951 Republika Paragwaju
1932-1936 Eusebio Ayala /prezydent/
1936 rewolucja
1936-1939 Rafael Franco /prezydent-dyktator/
1939 wojskowy zamach stanu
1939-1942Jose Felix Estigarribia Insaurralde /prezydent-dyktator/
1939-1944 II wojna światowa
1942 wojskowy zamach stanu
1942-1949 Higinio Morinigo Martinez /prezydent-dyktator/
1944-1946 III wojna światowa
1949 wojskowy zamach stanu
1949-1951 Alfredo Stroessner Matiauda /prezydent-dyktator/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1951 okupacja Paragwaju przez USA
1951-do dzisiaj Republika Paragwaju
1951-do dzisiaj Eusebio Ayala /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (400 tys.).

Paragwaj tłamszony przez rewolucję i przewroty wojskowe, jak chociażby z 1939, 1942 czy 1949 r. bardzo szybko stał się krajem przewodniczącym groźnej Grupie Porozumienia z Mato Grosso z jej charyzmatycznym liderem, gen. Alfredo Stroessnerem, który korzystając ze wzmocnienia swojej władzy, przejął pełnię praw głowy państwa wraz z obaleniem rządów gen. Martineza. Dyktatura Stroessnera obalona w wyniku IV wojny światowej skończyła się przywróceniem demokracji w tym kraju, a jej przedstawicielem stał się Eusebio Ayala, prezydent tego kraju w latach 1932-1936. Pod rządami Ayali kraj stopniowo wydobywa się z okresu strachu i nędzy, a dzięki pomocy otrzymywanej w ramach latynoamerykańskiego porozumienia handlowego poprawi się jego gospodarka, a co za tym idzie położenie materialne społeczeństwa.​

PERU​

Historia rzeczywista
1837-do dzisiaj Republika Peru
1933-1939 Oscar Benavides Larrea /prezydent/
1939-1945 Manuel Prado y Ugarteche /prezydent-dyktator/
1939-1945 II wojna światowa
1941-1942 wojna z Ekwadorem o część Amazonii
1945-1948 Jose Luis Bustamante y Rivero /prezydent/
1948-1950 Manuel Apollinario Odria /prezydent-dyktator/
1950 Zenon Noriega /prezydent tymczasowy/
1950-1956 Manuel Apollinario Odria /prezydent-dyktator/
Historia alternatywna
1837-1951 Republika Peru
1933-1939 Oscar Benavides Larrea /prezydent/
1939-1946 Manuel Prado y Ugarteche /prezydent/
1939-1944 II wojna światowa
1941 przyłączenie terytorium Iquitos
1944-1946 III wojna światowa
1946-1950 Jose Luis Bustamante y Rivero /prezydent/
1950 wojskowy zamach stanu
1950-1951Manuel Apollinario Odria /prezydent-dyktator/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1951 okupacja Peru przez USA
1951-do dzisiaj Republika Peru
1951-do dzisiaj Jose Luis Bustamante y Rivero /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (190 tys.).

Republika Peru rządzona aż do 1950 r. w sposób demokratyczny bądź lekko autorytarny, szczególnie za prezydentury Manuela Prado y Ugarteche (1939-1946) nie jest zainteresowana uczestnictwem w sojuszu GPMG, orientując się głównie na kontaktach z USA. Wojskowy zamach stanu z 1950 r. pod przewodnictwem gen. Odrii likwiduje neutralność Peru i skazuje ten kraj na rychłą okupację amerykańską. Po obaleniu dyktatury wojskowej prezydentem Peru zostaje Jose Luis Bustamante y Rivero, który z powodzeniem realizuje reformy stopniowej modernizacji kraju, przerwane poprzednio wskutek przewrotu wojskowego. Peru podobnie jak inne kraje latynoamerykańskie jest członkiem organizacji gospodarczej, grupującej państwa Ameryki Łacińskiej dla ich szybszej odbudowie i rozwoju po zniszczeniach wojennych.​

URUGWAJ​

Historia rzeczywista
1830-do dzisiaj Wschodnia Republika Urugwaju
1931-1938 Gabriel Terra /prezydent-dyktator/
1938-1943 Alfredo Baldomir /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1943-1947 Juan Jose de Amezaga /prezydent/
1947 Tomas Barreta Gandolfo /prezydent tymczasowy/
1947-1951 Luis Conrado Battle Berres /prezydent/
1951-1952 Alejandro Martinez Trueba /prezydent/
1952-1955 I Narodowa Rada Rządząca (Andres Martinez Trueba)
Historia alternatywna
1830-1951 Wschodnia Republika Urugwaju
1931-1938 Gabriel Terra /prezydent-dyktator/
1938-1944 Alfredo Baldomir /prezydent/
1939-1944 II wojna światowa
1944 wojskowy zamach stanu
1944-1946 III wojna światowa
1944-1947 Juan Jose de Amezaga /prezydent-dyktator/
1947 rewolucja ludowa
1947-1951 Luis Conrado Battle Berres /prezydent/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1951 okupacja Urugwaju przez USA
1951-do dzisiaj Wschodnia Republika Urugwaju
1951-1952 Tomas Barreta Gandolfo /prezydent/
1952-do dzisiaj Andres Martinez Trueba /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (87 tys.).

Urugwaj to mały kraj wciśnięty między dwie południowoamerykańskie potęgi, Brazylię i Argentynę. W latach 1931-1938 i 1944-1947 poddany był dwóm dyktaturom, odpowiednio Alfredo Baldomira i Juana Jose de Amezagi. W roku 1947 po obaleniu rządów Amezagi władzę w kraju przejął Luis Conrado Battle Berres, który bardziej orientuje się na GPMG mającą silne wpływy w Urugwaju, aniżeli na OPD. Urugwaj po zajęciu jego terytorium przez USA został przywrócony demokracji za sprawą przejęcia rządów przez Tomasa Barretę Gandolfo. Obecnie po kolejnych wyborach prezydenckich władzę w kraju przejął Andres Martinez Trueba.​

WENEZUELA​

Historia rzeczywista
1864-do dzisiaj Republika Wenezueli
1935-1941 Eleazar Lopez Contreras /prezydent/
1939-1945 II wojna światowa
1941-1945 Isaias Medina Angarita /prezydent/
1945 wojskowy zamach stanu
1945-1948 Romulo Betancourt /prezydent/
1948 Romulo Gallegos /prezydent tymczasowy/
1948 wojskowy zamach stanu
1948-1950 Carlos Delgado Chalbaud /przewodniczący junty/
1950-1952 German Suarez Flamerich /przewodniczący junty/
1952-1958 Marcos Perez Jimenez /prezydent-dyktator/
Historia alternatywna
1864-1951 Republika Wenezueli
1935-1941 Eleazar Lopez Contreras /prezydent/
1939-1944 II wojna światowa
1941 wojskowy zamach stanu
1941-1946 Isaias Medina Angarita /prezydent-dyktator/
1944-1946 III wojna światowa
1946 lewicowy zamach stanu
1946-1951 Romulo Betancourt /prezydent-dyktator/
1950-1953 IV wojna światowa
1950-1951 wojna z sojuszem alianckim
1950-1951 okupacja Wenezueli przez Wlk. Brytanię
1951-do dzisiaj Republika Wenezueli
1951-do dzisiaj Isaias Medina Angarita /prezydent/

Udział w wojnach światowych: II wojna światowa (neutralność), III wojna światowa (neutralność), IV wojna światowa (przeciw aliantom od 1950 r. w ramach sojuszu GPMG).

Straty ludzkie: IV wojna światowa (105 tys.).

Wojskowy zamach stanu z 1941 r. spowodował przejęcie władzy w Wenezueli przez Isaiasa Medinę Angaritę, który z kolei nie wytrzymał lewicowego powstania na terenie całego kraju kierowanego przez Romulo Betancourta. Lewicowa dyktatura oznaczała ruinę demokracji dla Wenezueli, która popadła w kryzys gospodarczy i polityczny, wiążąc się z GPMG Stroessnera. Wenezuela nie miała najmniejszych szans zatrzymać alianckiego desantu na jej wybrzeża w 1950 r., co zapoczątkowało brytyjską okupację tego kraju. Do władzy przywrócono gen. Angaritę, jako, że miał największe poparcie społeczne wśród Wenezuelczyków. Tym samym Wenezuela de facto pozostaje nadal wojskową dyktaturą, choć wprowadzono pewne demokratyczne instytucje.​

 

POLSKA AAR

X odcinek specjalny

odcinek 399

Historia wybuchów nuklearnych​

Dar Fur – Czengdu – Guiyang – Nowosybirsk – Paryż – Moskwa - Berlin

1936-1953​

10 sierpnia 1947 r., Sudan Anglo-Egipski, region Dar Fur, 25 km na wsch od Dżabal Marra (3088 m.n.p.m.)

Tło polityczne: uczynienie Wielkiej Brytanii pierwszym mocarstwem atomowym.

ofiar: brak danych
rannych: brak danych​

Pierwszy wybuch bomby atomowej na świecie – podziemna próba nuklearna​

(…) jak donosi Reuters wczoraj tj. 10 sierpnia br. władze brytyjskie dokonały podziemnego wybuchu nowego typu bomby, którą sami określają jako bombę A. Jej niesamowity promień rażenia oraz zniszczenia jakie zostały dokonane, pozwalają przypuszczać, że Wielka Brytania staje się pierwszym mocarstwem atomowym na świecie i ma pozycję w tej chwili większą od Stanów Zjednoczonych. Premier Churchill wyraził się z nadzieją na zakończenie wszelkich konfliktów na świecie z chwilą, gdy Wielka Brytania posiada nuklearny straszak wobec państw-prowodyrów wojen (…)​

13 czerwca 1948 r., Chiny, Czengdu

Tło polityczne: zmuszenie Nacj. Chin do podpisania bezwarunkowej kapitulacji podczas interwencji OPD.

ofiar: 1 450 000
rannych: 545 900
miasto zniszczone w 85%​

Pierwsze użycie bomby atomowej​

(…) Agence France-Presse donosi: 2,5 milionowe miasto Czengdu stało się 13 czerwca br. celem pierwszego ataku atomowego na świecie, którego dokonała Wielka Brytania by móc zakończyć interwencję OPD w Chinach. Centrum miasta jak i pięć przylegających do niego dzielnic zostało zmielone na proszek w kilka sekund, gdy atomowy grzyb rozpostarł się nad Czengdu. Nie wiadomo jeszcze ile może być ofiar śmiertelnych, ale zważywszy na dotychczasowe zniszczenia, należy liczyć się z milionami zabitych. Ministerstwo Spraw Zagranicznych Republiki Francuskiej zapowiedziało protest wobec niczym nie uzasadnionego ataku na bezbronnych cywili w tym mieście (…)


16 lutego 1949 r., Chiny, Guiyang

Tło polityczne: zmuszenie Nacj. Chin do podpisania bezwarunkowej kapitulacji podczas interwencji OPD.

ofiar: 1 780 000
rannych: 980 000
miasto zniszczone w 90%​

Drugie użycie bomby atomowej​

(…) Svenska Dagbladet informuje: zbrodniarze brytyjscy ponownie użyli atomu na chińskim mieście! Tym razem ich ofiarą stało się miasto Guiyang, które podobnie jak zniszczone kilka miesięcy temu miasto Czengdu padło ofiarą totalnej dewastacji. Zabytki z czasów dynastii Ming uległy zniszczeniu, podobnie jak setki budynków wraz z zamieszkującymi ich ludźmi. Dzisiejsza demonstracja w Sztokholmie będzie poświęcona pamięci ofiar Guiyang jak i wezwania do zakończenia serii morderstw w Chinach określanych jako interwencja OPD. Szwedzka rodzina królewska dała wyraz swojej wysokiej dezaprobacie dla ostatnich brytyjskich posunięć na arenie międzynarodowej (…)​

9 kwietnia 1950 r., ZSRR, Nowosybirsk

Tło polityczne: uczynienie USA drugim mocarstwem atomowym, zmuszenie ZSRR do wycofania się z wojny.

ofiar: 179 000
rannych: 56 000
miasto zniszczone w 89%​

Trzecie użycie bomby atomowej​

(…) z serwisu BBC: Nowosybirsk na sowieckiej Syberii doświadczył dzisiaj pierwszej lekcji od Amerykanów, których kraj staje się drugim po Wielkiej Brytanii mocarstwem atomowym. Super Fortress naznaczyła to miasto na pierwszy cel w ZSRR do całkowitego zniszczenia w związku z wiarołomnym postępowaniem Stalina, który wywołał wojnę światową. Harry Truman pochwalił odwagę amerykańskich lotników, którzy w głębi Imperium Zła spowodowali katastrofę, która rzutować będzie na dalszy przebieg wydarzeń na froncie wschodnim. Oby to ostrzeżenie powstrzymało Stalina przed ponownym wcieleniem krajów nadbałtyckich i zawłaszczeniem państw Europy Środkowo-Wschodniej (…)​

21 kwietnia 1950 r., Francja, Paryż

Tło polityczne: zmuszenie dyktatora Francji, Henri Giraud do wycofania się z wojny.

ofiar: 390 000
rannych: 650 000
miasto zniszczone w 34%​

Czwarte użycie bomby atomowej​

(…) Radio Madrid: Stolica mody świata, miasto wielu kultur, Babilon Galów został zniszczony dzisiaj przez wybuch bomby atomowej. Wieża Eiffla, Łuk Triumfalny i wiele innych zabytków zostało bezpowrotnie straconych. Sekwana stała się dzisiaj rzeką śmierci. Początkowo twierdzono, że zniszczeniu uległo całe miasto, jednakże po kilku godzinach prawdopodobnie przed większymi zniszczeniami uchronił Paryż silny przeciwny wiatr, który nieco ograniczył skutki nuklearnego kataklizmu. Generalissimus Giraud zapowiedział przez radio zemstę na aliantach za zniszczenie symbolu Francji. Hiszpania przesyła dzisiaj swoje kondolencje, księga kondolencyjna została wystawiona dzisiaj w Ambasadzie Francji (…)​

26 kwietnia 1950 r., ZSRR, Moskwa

Tło polityczne: zniszczenie stolicy ZSRR – symbolu sowieckiego samodzierżawia.

ofiar: 2 500 000
rannych: 1 690 000
miasto zniszczone w 94%​

Piąte użycie bomby atomowej​

(…) Berlingske Tidende informuje: jak donosi nasz korespondent wojenny Paul Rasmussen, Moskwa przestała dzisiaj istnieć jako stolica ZSRR. Stało się to w wyniku brytyjskiego ataku nuklearnego na to miasto, wskutek czego Kreml, Plac Czerwony i Mauzoleum Lenina są już dzisiaj jedynie wspomnieniem. Moskwa jest wprost czerwoną plamą, po tym jak w mieście tuż po wybuchu pojawiły się burze ogniowe, które dokończyły dzieła zniszczenia. Ofiary będą liczone w milionach, a gdy kurz opadnie zobaczymy krajobraz księżycowy jak z filmów Hollywood. Brytyjczycy po raz kolejny udowodnili światu, że ich egzystencja jako narodu cywilizowanego to jedna wielka pomyłka (…)​

27 kwietnia 1951 r., RFN, Berlin

Tło polityczne: uczynienie ZSRR trzecim mocarstwem atomowym, zniszczenie stolicy RFN, francusko-sowiecki dzień braterstwa broni.

ofiar: 920 000
rannych: 306 000
miasto zniszczone w 90%​

Szóste użycie bomby atomowej​

(…) Australian Herald uprzejmie donosi: Stalin w rok po ataku na Moskwę postanowił zniszczyć jedno z wielkich miast należących do aliantów, a mianowicie Berlin – stolicę Republiki Federalnej Niemiec. To prezent dla wciąż jeszcze wojujących Francuzów, którzy mieli przyjść z pomocą Sowietom po przekroczeniu przez nich linii Odry bądź Łaby. Niewinni niemieccy cywile giną tysiącami w spalonym i zniszczonym doszczętnie mieście. Stalinowska zbrodnia wobec mieszkańców tego miasta powinna też przyczynić się do powiększenia szeregów aliantów, dążących do wykorzenienia sowieckiego bezprawia i francuskiej tyranii. Każde państwo demokratyczne niech przyłączy się w danej chwili by zaprotestować przeciw zniszczeniu zabytków i zabijaniu mieszkańców Berlina (…)​

BONUS

Polska lat 1936-1953​

GRANICE​

Wg granic z 1939 r. Polska graniczyła z 7 państwami, z których najdłuższą granicę posiadano z Niemcami (1912 km), następnie z ZSRR (1412 km), Czechosłowacją (984 km), Litwą (507 km), Rumunią (349 km), Wolnym Miastem Gdańsk (121 km) i Łotwą (109 km). Granica morska wynosiła 140 km. Obecnie w 1953 r. długość granic III Rzeczpospolitej Polskiej (pomijając kolonie) z 8 sąsiadami kształtuje się następująco: z Czechosłowacją (1337 km), Litwą (741 km), Ukrainą (720 km), Rosją (692 km), Niemcami (467 km), Rumunią (349 km), Węgrami (203 km) i Łotwą (109 km). Granica morska wynosi aż 580 km. Polska Afryka Zachodnia (Angola) graniczy od północy z Kongiem Belgijskim, od wschodu z Republiką Rodezji, a od południa z Republiką Południowej Afryki. Polska enklawa Kabinda graniczy od północy i wschodu z Republiką Gabonu, a od południa z Kongiem Belgijskim. Dodatkowo do Polski należy Sokotra na Oceanie Indyjskim i Guadalcanal na Oceanie Spokojnym.

LUDNOŚĆ

Wg spisu z 1923 r. ludność II RP wynosiła 28,3 mln, a ze spisu w 1939 r. – 35 mln, z czego wyróżniono następujące mniejszości narodowe (Ukraińcy – 5,2 mln, Żydzi – 3,1 mln, Białorusini – 2 mln, Niemcy – 800 tys., Litwini – 200 tys.). Kolejny pełny spis został przeprowadzony tuż po wyzwoleniu Polski z okupacji niemieckiej i za czasów PRL (1942). Wynikało z niego, że ludność Polski wynosi 30,5 mln (Niemcy – 3,5 mln, Żydzi – 1,9 mln, Białorusini – 1,5 mln, Ukraińcy – 1,2 mln, Litwini – 50 tys.). W rok wyzwolenia spod okupacji sowieckiej i po upadku PRL (1946) ludność Polski wynosiła 26,5 mln. Obecnie w 1953 r. po przeprowadzonym spisie powszechnym liczba ludności zmalała o 3 mln (23,5 mln), natomiast liczba ludności mniejszości narodowych przedstawia się następująco (Ukraińcy – 4,4 mln, Żydzi – 2,9 mln, Niemcy – 2,8 mln, Białorusini – 2,7 mln, Rosjanie – 459 tys., Litwini – 104 tys.). Mniejszości nie ujęte w powyższym wykazie to Łotysze, Czesi, Słowacy, Cyganie, Tatarzy, Mołdawianie, Rumuni,Węgrzy. Powyższe spisy powszechne nie obejmują kolonii RP, a w nich sytuacja przedstawia się następująco: Polska Afryka Zachodnia wraz z Kabindą – 1 mln 456 tys. mieszkańców z czego 89% to Murzyni, 4% Portugalczycy, 3% Chińczycy, 2% Polacy; Sokotra – 76 tys. mieszkańców z czego 89% to Arabowie, 8% Hindusi; Guadalcanal – 23 tys. mieszkańców, z czego 80% to tubylcy, 13% stanowią Brytyjczycy, resztę stanowią liczne mniejszości narodowe.

Struktura narodowościowa w województwach przedstawiała się następująco w 1947 roku: zachodniopomorskie – 75% Polacy, 13% Niemcy, 10% Żydzi, pomorskie – 89% Polacy, 8% Niemcy, wielkopolskie – 98% Polacy, lubuskie – 75% Polacy, 14% Niemcy, 7% Żydzi, dolnośląskie – 80% Polacy, 13% Niemcy, 5% Żydzi, górnośląskie – 90% Polacy, 4% Niemcy, 3% Żydzi, małopolskie – 96% Polacy, podkarpackie – 97% Polacy, 2% Ukraińcy, mazowieckie – 98% Polacy, warmińsko-mazurskie – 70% Polacy, 20% Niemcy, 7% Żydzi, pruskie – 40% Niemcy, 30% Rosjanie, 10% Litwini, 10% Polacy, 6% Żydzi, podlaskie – 79% Polacy, 10% Białorusini, 7% Litwini, poleskie – 57% Polacy, 30% Białorusini, 8% Ukraińcy, wołyńskie – 60% Polacy, 35% Ukraińcy, 4% Żydzi, białoruskie – 64% Polacy, 20% Białorusini, 11% Litwini, 3% Żydzi. W 1953 roku proporcje te są już nieco inne: w zachodniopomorskim 80% stanowią Polacy, 10% Niemcy i 6% Żydzi, w pomorskim 93% Polacy, 6% Niemcy, w wielkopolskim 99% Polacy, w lubuskim 81% Polacy, 12% Niemcy, 5% Żydzi, w dolnośląskim 83% Polacy, 15% Niemcy, 1% Żydzi, w górnośląskim 93% Polacy, 6% Niemcy, w małopolskim 97% Polacy, 2% Żydzi, w podkarpackim 92% Polacy, 5% Ukraińcy, w mazowieckim 99% Polacy, w warmińsko-mazurskim 74% Polacy, 18% Niemcy, 6% Żydzi, w pruskim 56% Niemcy, 24% Polacy, 6% Litwini, 6% Rosjanie, 4% Żydzi, w podlaskim 83% Polacy, 12% Białorusini, 4% Żydzi, w poleskim 62% Polacy, 26% Białorusini, 10% Ukraińcy, w wołyńskim 58% Polacy, 40% Ukraińcy, 1% Żydzi, w białoruskim 35% Polacy, 30% Białorusini, 15% Żydzi, 14% Rosjanie, 5% Litwini.

PODZIAŁ ADMINISTRACYJNY

Od 1 stycznia 1947 roku wszedł w życie nowy podział administracyjny kraju według którego Polska podzielona jest na 15 województw (zachodniopomorskie – Szczecin, pomorskie – Gdańsk, wielkopolskie – Poznań, lubuskie – Zielona Góra, dolnośląskie – Wrocław, górnośląskie – Katowice, małopolskie – Kraków, podkarpackie – Rzeszów, mazowieckie – Warszawa, warmińsko-mazurskie – Olsztyn, pruskie – Królewiec, podlaskie – Białystok, poleskie – Brześć n/Bugiem, wołyńskie – Lwów, białoruskie – Lida) oraz 2 terytoria wydzielone: Polska Afryka Zachodnia, Somali Polskie i Sokotra. Po uzyskaniu niepodległości przez Somalię (1.VIII.1953) Sokotra i Guadalcanal zostały uznane za Terytoria Specjalne. Po uzyskaniu reszty Białorusi przez Polskę w wyniku zakończonej IV wojny światowej okręg miński został włączony do województwa białoruskiego, stolicą jednak pozostała Lida.

MAJĄTKI ZIEMSKIE

Do największych majątków ziemskich III RP należą ziemie należące do wielkich posiadaczy ziemskich, którzy i w okresie międzywojennym odgrywali ważną rolę w życiu politycznym kraju. Po wyzwoleniu (1946) odzyskali oni niemal wszystko z rozparcelowanych wcześniej latyfundiów. Ród Zamoyskich posiada 190 900 ha (z czego 74 500 ha to tereny o charakterze ekstensywnym, a zatem lasy, pastwiska, wody i nieużytki). Ród Radziwiłłów ma w swoim posiadaniu majątki o powierzchni 155 340 ha (94 200 ha), a ród Potockich – 134 830 ha (51 440 ha).

GĘSTOŚĆ ZALUDNIENIA

Największa gęstość zaludnienia jest w województwach górnośląskim (149 os/km kw. w 1953 r. wobec 177 os/km kw. w 1939 r.) i mazowieckim (114 os/km kw. w 1953 r. wobec 155 os/km kw. w 1939 r.). Najmniejsza gęstość zaludnienia występuje w województwie poleskim (11 os/km kw. w 1953 r. wobec 24 os/km kw. w 1939 r.) i wołyńskim (51 os./km kw. w 1953 r. wobec 77 os/km kw. w 1939 r.). Pomijając kolonie, gęstość zaludnienia w III Rzeczpospolitej Polskiej wynosi 67 os/km kw. wg spisu z 1953 r.

WALUTA A STOSUNEK DO DOLARA

W 1939 r. płacono 7,90 zł za 1 dolara, po zakończeniu II wojny światowej w 1942 r. płacono aż 17 zł, aby w 1946 r. w chwili wyzwolenia Polski spod komunistycznego panowania zapłacić już 35 zł. Dzięki ożywieniu gospodarki w latach 1946-1953 i mimo trzyletniego stanu wojny (1950-1953) udało się zahamować proces inflacji w kraju, która wynosi obecnie 19%. Za jednego dolara płaci się obecnie 9, 05 zł.

PRZEMYSŁ I PRODUKCJA PRZEMYSŁOWA

Jeśliby przyjąć wartość produkcji przemysłowej za 100 dla roku 1923, to w roku 1939 wynosiła ona 125, w 1944 r. czyli w chwili wybuchu III wojny światowej wynosiła ona 77, w 1946 r. 71, a obecnie w roku 1953 wynosi ona 90 w stosunku do 1923 r. W Polsce rozwija się przemysł naftowy, górniczo-hutniczy, górniczy, hutniczy, metalowy, precyzyjny, elektrotechniczny, maszynowy, mineralny, drzewny, papierniczy, graficzny, chemiczny, spożywczy, włókienniczy, konfekcyjny oraz budowniczy. Największymi centrami przemysłowymi kraju jest Centralny Okręg Przemysłowy, położony w widłach Wisły i Sanu oraz Górnośląski Okręg Przemysłowy.

PRZĘCIETNA WYDAJNOŚĆ PLONÓW

W roku 1928 przeciętna wydajność plonów z 1 ha wynosiła odpowiednio dla pszenicy 12,5 q, dla żyta 11,4 q i dla ziemniaków 110 q, w 1939 r. wyniki te były znacznie lepsze i przedstawiały się następująco: dla pszenicy – 13,7 q, dla żyta – 13,4 q i dla ziemniaków 144 q. W roku 1943 czyli za PRL i po II wojnie światowej wydajność plonów z hektara dla pszenicy wynosiła jedynie 10 q, dla żyta 11,1 q, a dla ziemniaków 97 q. Obecnie (1953) wydajność ta przedstawia się w sposób następujący: dla pszenicy – 12,4 q, dla żyta – 12,9 q i dla ziemniaków – 131 q.

STRUKTURA SPOŁECZNA

1931

Chłopi – 16 531 000
Robotnicy rolni – 2 992 000
Robotnicy – 6 548 000
Drobnomieszczanie – 3 536 000
Pracownicy umysłowi – 1 534 000
Przedsiębiorcy i wolne zawody – 608 000

1953

Chłopi – 7 965 000
Robotnicy rolni – 3 345 000
Robotnicy – 7 014 000
Drobnomieszczanie – 2 847 000
Pracownicy umysłowi – 1 605 000
Przedsiębiorcy i wolne zawody – 724 000

BEZROBOCIE

W 1930 r. stopa bezrobocia wynosiła 330 tys. osób w wieku produkcyjnym, aby za 6 lat w wyniku kryzysu ekonomicznego podnieść się do 770 tysięcy. W 1943 r. po wyzwoleniu spod okupacji hitlerowskiej bezrobocie w kraju wynosiło 458 tysięcy, aby po 10 latach i kolejnych dwóch wojnach światowych osiągnąć w roku 1953 liczbę 344 tys. ludzi trwale pozostających bez pracy.

UDZIAŁ PAŃSTWA

Kolejnictwo – 93%
Żegluga morska – 94%
Wydobycie soli – 86%
Przemysł teletechniczny – 88%
Przemysł telefoniczny – 77%
Hutnictwo – 64%
Górnictwo – 73%
Lasy – 59%

POŁĄCZENIA LOTNICZE

Polskie Linie Lotnicze LOT odrodzone na krótko w 1942 r. i ponownie w 1946 r. rozwinęły sieć połączeń lotniczych ze wszystkimi miastami Europy. Do najważniejszych połączeń pozaeuropejskich należały Warszawa-New York (otwarte 1949), Warszawa-Rio de Janeiro (1952), Warszawa-Tokyo (1953), Warszawa-Delhi (1953), Warszawa-Czongking (1953), Warszawa-Ciudad de Mexico (1953).

OŚWIATA

W Polsce znajduje się obecnie 38 uczelni akademickich, w których kształci się 78 tys. studentów. W Warszawie znajduje się obecnie 10 szkół wyższych. Kadra profesorska zmniejszyła się z 824 w roku akademickim 1938/1939 do 735 w roku akademickim 1953/1954.

LITERATURA

Do największych twórców polskiej literatury okresu 1936-1953 należą Jan Lechoń, Julian Tuwim, Jarosław Iwaszkiewicz, Emil Zegadłowicz, Maria Dąbrowska i Stanisław Ignacy Witkiewicz. Największą popularność zdobyła dzieło Zofii Nałkowskiej „Medaliony” (1943), Jarosława Iwaszkiewicza „Przemiany” (1947) i „Kres mas” (1952).

TEATR

W roku 1953 funkcjonowało 45 scen w 23 miastach: Warszawie, Krakowie, Lwowie, Poznaniu, Mińsku, Bydgoszczy, Szczecinie, Wrocławiu, Gdańsku, Gdyni, Olsztynie, Królewcu, Grodnie, Brześciu n/Bugiem, Częstochowie, Kaliszu, Katowicach, Łodzi, Łucku, Sosnowcu, Stanisławowie, Toruniu i Wejherowie. Do teatrów przyciągały ludność występy utalentowanych komików, piosenkarek, piosenkarzy, tancerek i tancerzy jak np. Hanki Ordon, Miry Zimińskiej, Zuli Pogorzelskiej, Leny Żelichowskiej, Lody Halamy, Eugeniusza Bodo, Mieczysława Fogga, Adolfa Dymszy i Kazimierza Krukowskiego.

RADIO-PRASA

Rozwój radia przeżywał w tamtym okresie swoje wzniosłe chwile. Autorami najlepszych słuchowisk byli Jerzy Szaniawski, Jarosław Iwaszkiewicz, Karol Irzykowski, Zofia Nałkowska, Maria Jasnorzewska-Pawlikowska, Jan Parandowski, Lucjan Szenwald i Julian Tuwim. Najpopularniejszymi pismami wydawanymi w Polsce były „Ilustrowany Kurier Codzienny”, „Kurier Poranny”, „Kurier Warszawski”, „Robotnik”, „Express Poranny”, „Wieczór Warszawski”, „Sygnały”, „Gdańszczanin” oraz „Informator Szczeciński”.

POLITYKA WEWNĘTRZNA A POLITYKA ZAGRANICZNA

Polska racja stanu w latach 1936-1939 oscylowała w kierunku porozumienia z głównymi aliantami, a zatem Francją i Wielką Brytanią, po to aby w przypadku popadnięcia w konflikt z Niemcami czy ZSRR nie pozostać na uboczu polityki międzynarodowej i uczynić z wojny lokalnej wojnę światową. W okresie rządu na emigracji (1939-1946) Raczkiewicz i gen. Sikorski robili wszystko co w swojej mocy, by akcentować udział Polskich Sił Zbrojnych u boku armii brytyjskiej i amerykańskiej, co zaowocowało kampanią etiopską, francuską, włoską, zachodnią, syjamską, chińską i koreańską. 3 maja 1946 r. po obaleniu władzy komunistów zostaje przywrócona III Rzeczpospolita, która zostaje stałym członkiem Rady Bezpieczeństwa Organizacji Paktu Demokratycznego i zaliczona jest do głównych mocarstw świata, obok USA, Wielkiej Brytanii i Francji. Był to niewątpliwie sukces propagandowy odrodzonego państwa, zaś przyznane kolonie i rozsądne granice pozwalały przypuszczać, że przed Polską od tej pory same pomyślne lata. IV wojna światowa (1950-1953) przyniosła uzyskanie okręgu mińskiego, ale też i wzrastający niepokój na Kresach (dążenia ludności białoruskiej do autonomii). Wojskowy zamach stanu zachwiał polską demokracją przy wcześniejszym opuszczeniu OPD i utracie wysokiej pozycji wśród narodów świata. Uczestnictwo w Inicjatywie Środkowoeuropejskiej wraz z Czechosłowacją, Węgrami i Ukrainą pozwala jednak myśleć, że Polska pokonując problemy związane z polityką wewnętrzną na nowo stanie się liderem przemian w Europie Środkowo-Wschodniej.​

 

POLSKA AAR

XI odcinek specjalny

odcinek 400

Sojusze militarne​

Historia, cele i upadek aliansów wojskowych. Organizacje gospodarczo-polityczne

1936-1953​

SOJUSZE WOJSKOWE​

OŚ DALEKOWSCHODNIA​

Data powstania: 19.II.1932.
Data rozwiązania: 16.II.1944.
Siedziba główna: Tokio, Japonia.
Języki urzędowe: japoński, mandżurski, mongolski, tajski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Japonia (19.II.1932-16.II.1944), Mandżukuo (19.II.1932-9.X.1940), Mongolia Wewnętrzna (4.XI.1937-10.XI.1941), Syjam /Tajlandia/ (27.VIII.1940-20.VIII.1943).
Największa liczba państw-członków: 4 (27.VIII.-9.X.1940).
Cel: podbój Chin i Indii, uzyskanie przestrzeni życiowej na obszarze Dalekiego Wschodu i Oceanii, w perspektywie podbój Syberii i Australii, współpraca gospodarcza.

OŚ RZYM-BERLIN
(OŚ BAŁKAŃSKA, OŚ IBERYJSKA)​

Data powstania: 17.VIII.1937.
Data rozwiązania: 29.IV.1943.
Siedziba główna: Berlin, Niemcy (17.VIII.1937-5.VII.1942), Berchtesgaden, Niemcy (5.VII.-7.IX.1942), Madryt, Hiszpania (7.IX.-23.XII.1942), Bordeaux, Francja (23.XII.1942-29.IV.1943).
Języki urzędowe: niemiecki, włoski, węgierski, rumuński, bułgarski, hiszpański, portugalski, serbskochorwacki, nowogrecki.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Niemcy (17.VIII.1937-7.IX.1942), Włoska Republika Socjalna (17.VIII.1937-7.III.1941), Węgry (11.VII.1940-1.VIII.1942), Rumunia (13.II.-24.X.1942), Bułgaria (15.II.-4.XI.1942), Hiszpania (18.II.1942-29.IV.1943), Jugosławia (24-25.II.1942), Grecja (25.II.-23.XI.1942), Portugalia (1.III.-26.IX.1942).
Największa liczba państw-członków: 7 (7.III.1941-25.II.1942; 1.III.-1.VIII.1942).
Cel: podbój europejskiej części ZSRR, zmuszenie Wielkiej Brytanii do kapitulacji, odebranie kolonii w Afryce, w perspektywie nowy podział świata między państwa Osi, współpraca gospodarcza.

KOMINTERN​

Data powstania: 1924.
Data rozwiązania: 1.V.1953.
Siedziba główna: Moskwa, ZSRR (1924-26.IV.1950), Gorki, ZSRR (26.IV.1950-11.IV.1953), Świerdłowsk (11.IV.-1.V.1953).
Języki urzędowe: rosyjski, mongolski, tuwiński, niemiecki, polski, rumuński, czeski, słowacki, węgierski, bułgarski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: ZSRR (1924-30.IV.1953), Mongolia (1924-1.V.1953), Tannu-Tuwa (1924-15.XI.1944), NRD (9.IX.1942-13.VI.1944), Polska (31.V.1944-29.III.1945), Czechosłowacja (31.V.-8.VII.1944), Rumunia (11.XII.1942-22.VIII.1945), Węgry (1.VIII.1942-7.VI.1944), Bułgaria (4.XI.1942-14.X.1945), Turkiestan (10.I.1950-20.IV.1953).
Największa liczba państw-członków: 9 (1.VIII.1942-7.VI.1944).
Cel: zaprowadzenie rewolucji komunistycznej w Europie Zachodniej, Afryce i Azji, w perspektywie podział świata między Komintern a GPMG, współpraca gospodarcza.

SOJUSZ ALIANCKI (UKŁAD BEZPIECZEŃSTWA)​

Data powstania: 1919, 19.I.1948 jako Układ Bezpieczeństwa.
Siedziba główna: Londyn, Wielka Brytania.
Języki urzędowe: angielski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Wielka Brytania (od 1919), Francja (1919-5.II.1948), Kanada (od 1919), Australia (od 1919), Indie Bryt. (1919-1946), Nowa Zelandia (od 1919), Związek Południowej Afryki (1919-11.IV.1948), Jemen (1919-15.X.1946; 16.III.1951-11.I.1952), Oman (1919-15.X.1946; 16.III.1951-11.I.1952), Irak (1932-12.X.1946; 13.VIII.1951-11.I.1952), Bhutan (1919-3.III.1948), Nepal (1919-3.III.1948), Polska (24.VI.1937-2.X.1939, rząd emigracyjny 2.X.1939-3.V.1945, 3.V.1945-24.V.1953), Etiopia (28.II.1940-14.X.1946; od 31.I.1952), USA (19.IV.1940-16.V.1953), Liberia (19.IV.1940-14.X.1946), Filipiny (19.IV.1940-9.III.1948), Belgia (2.V.1940-28.V.1947; 18.II.1948-2.VIII.1952), Holandia (2.V.1940-2.X.1946; 18.II.1948-2.VIII.1952), Luksemburg (2-7.V.1940; rząd emigracyjny 7.V.1940-6.IX.1942; 6.IX.1942-2.X.1946; 18.II.1948-18.IV.1950, rząd emigracyjny 18.IV.1950-16.X.1951 ; 16.X.1951-2.VIII.1952), Czechosłowacja (6.II.-14.IV.1941, rząd emigracyjny 14.IV.1941-31.V.1945, 31.V.1945-25.V.1953) RFN (9.IX.1942-24.V.1953), Jugosławia (9.XII.1942-9.X.1946), Grecja (12.XII.1942-9.X.1946), Korea (28.IV.1943-10.XI.1949), Portugalia (30.IV.1943-21.V.1947), Hiszpania (30.IV.1943-22.V.1947), Baskonia (30.IV.1943-29.II.1948), Wietnam (25.IX.1943-27.V.1947), Laos (13.X.1943-26.V.1947), Japonia (16.II.1944-31.V.1947), Włochy (9.IV.1944-11.X.1946), Austria (20.VII.1944-7.X.1946), Węgry (18.V.1945-7.X.1946; 2.VIII.1947-25.V.1953), Łotwa (16.III.1946-16.II.1951; rząd emigracyjny 16.II.1951-3.IX.1952; 3.IX.1952-13.V.1953), Litwa (13.V.1946-29.VI.1951; rząd emigracyjny 29.VI.1951-10.VIII.1952, 10.VIII.1952-13.V.1953), Estonia (31.VII.1946-23.I.1951, rząd emigracyjny 23.I.1951-3.IX.1952, 3.IX.1952-13.V.1953), Ukraina (31.VII.1946-25.VI.1951; rząd emigracyjny 25.VI.1951-17.X.1952; 17.X.1952-14.V.1953), Bułgaria (16.X.1945-9.X.1946), Rumunia (16.X.1945-9.X.1946), Dem. Rep. Chin (1.I.1947-10.XI.1949), Izrael (19.V.1947-30.X.1950; rząd emigracyjny 30.X.1950-5.VII.1951; od 5.VII.1951), Sarawak (od 27.XII.1947), Birma (1.I.-6.III.1948), Malezja (1.I.-8.III.1948), Sierra Leone (20.II.1948-15.X.1950; rząd emigracyjny 15.X.1950-16.III.1951; 16.III.1951-1.I.1952), Nigeria (20.II.1948-12.XII.1950; rząd emigracyjny 12.XII.1950-20.X.1951; 20.X.1951-1.I.1952), Sudan (20.II.1948-1.VII.1950; rząd emigracyjny 1.VII.1950-16.III.1951; 16.III.1951-1.I.1952), Złote Wybrzeże (20.II.1948-11.XI.1950; rząd emigracyjny 11.XI.1950-7.VII.1951; 7.VII.1951-1.I.1952), Maroko (16.XI.1946-29.II.1948; od 16.III.1951), Tunezja (20.III.1947-29.II.1948), Mozambik (od 18.III.1948), Wspólnota Wschodnioafrykańska (19.III.1948-26.IX.1950; rząd emigracyjny 26.IX.1950-10.VII.1951; 10.VII.1951-1.I.1952), Fed. Rodezji /Rodezja/ (22.III.1948-1.I.1952), Indonezja (7.XI.1949-16.V.1953), Honduras (16.IV.-28.V.1950, rząd emigracyjny 28.V.1950-15.II.1951), Kostaryka (16.IV.1950-30.IV.1953), Egipt (16.III.1951-9.XII.1953), Algieria (od 23.X.1951), Fed. Mali-Senegal (2-5.II.1948; 10.VII.1951-1.I.1952), Benin-Sahel (2-5.II.1948; 11.X.1951-1.I.1952), Gwinea (2-5.II.1948; 7.VII.1951-1.I.1952), Kamerun (2-5.II.1948; 20.X.1951-1.I.1952), Afryka Równikowa (2-5.II.1948; 19.X.1951-1.I.1952), Gabon (2-5.II.1948; 18.X.1951-1.I.1952), Madagaskar (2-5.II.1948; 13.X.1951-1.I.1952), Arabia Saudyjska (1.IX.1951-11.I.1952), Jordania (9.VII.1951-11.I.1952), Somalia (od 29.XII.1953).
Aktualna liczba państw-członków: 11.
Cel: ochrona ideałów demokracji na świecie, dążenie do likwidacji zagrożeń totalitaryzmami w Europie, Azji i Ameryce Płd, walka z apartheidem.

PAKT NOWEJ AZJI​

Data powstania: 24.VIII.1944 jako sojusz tybetańsko-sinkiański, 18.II.1947 jako Pakt Nowej Azji.
Siedziba główna: Lhasa, Tybet (24.VIII.1944-20.XI.1953), Karaczi, Pakistan (od 20.XI.1953).
Języki urzędowe: tybetański, dzongka, nepalski, urdu, paszto.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Tybet (24.VIII.1944-20.XI.1953), Sinciang-Ujgur (24.VIII.1944-15.XII.1948), Junnan (18.II.1947-15.XII.1948), Bhutan (od 18.III.1948), Nepal (od 18.III.1948), Pakistan (od 9.IV.1948), Afganistan (od 16.III.1952).
Aktualna liczba państw-członków: 4.
Największa liczba państw-członków: 6 (9.IV.1948-15.XII.1948).
Cel: ochrona przed agresywnością Indii i Chin, wewnętrzna konsolidacja i współpraca gospodarcza.

PAKT ISLAMSKI​

Data powstania: 19.XII.1946.
Data rozwiązania: 13.VIII.1951.
Siedziba główna: Bagdad, Irak.
Języki urzędowe: arabski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Irak (19.XII.1946-13.VIII.1951) , Syria (19.XII.1946-31.V.1950), Liban (19.XII.1946-13.II.1951), Jordania (19.XII.1946-26.IV.1950), Egipt (19.XII.1946-23.II.1951), Arabia Saudyjska (19.XII.1946-30.VI.1950), Jemen (19.XII.1946-28.V.1950), Oman (19.XII.1946-8.VII.1950), Pakistan (19.XII.1946-16.IV.1947), Libia (19.III.1947-25.XII.1950)
Największa liczba państw-członków: 10 (19.XII.1946-16.IV.1947).
Cel: zdominowanie Bliskiego Wschodu poprzez wyrugowanie wpływów aliantów, Izraela, Iranu i Turcji.

LIGA AZJI CENTRALNEJ​

Data powstania: 29.XII.1946.
Siedziba główna: Delhi, Indie.
Języki urzędowe: hindi, nowoperski, azerski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Indie (od 29.XII.1946), Iran (od 29.XII.1946), Afganistan (29.XII.1946-5.VI.1948), Azerbejdżan (od 14.IV.1953).
Aktualna liczba państw-członków: 3.
Cel: utrzymanie stabilizacji politycznej w Azji Centralnej, współpraca gospodarcza, pomoc krajom rozwijającym się.

UNIA INDOCHIŃSKA​

Data powstania: 28.V.1947.
Siedziba główna: Bangkok, Tajlandia.
Języki urzędowe: tajski, laotański, wietnamski, malajski, birmański, japoński.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Tajlandia (od 28.V.1947), Laos (od 28.V.1947), Wietnam (od 28.V.1947), Japonia (od 19.VI.1947), Birma (od 24.III.1948), Malezja (od 24.III.1948).
Aktualna liczba państw-członków: 6.
Cel: współpraca gospodarcza, ochrona Indochin przed agresywnością Chin, dążenie do stabilizacji politycznej.

PAKT IBERYJSKI​

Data powstania: 8.VI.1947.
Siedziba główna: Madryt, Hiszpania.
Języki urzędowe: hiszpański, portugalski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Hiszpania (od 8.VI.1947), Portugalia (od 8.VI.1947).
Aktualna liczba państw-członków: 2.
Cel: współpraca gospodarcza, stabilizacja polityczna na Płw. Iberyjskim.

KONFERENCJA BAŁKAŃSKA​

Data powstania: 14.VI.1947.
Siedziba główna: Belgrad, Jugosławia.
Języki urzędowe: serbskochorwacki, rumuński, nowogrecki.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Jugosławia (od 14.VI.1947), Rumunia (od 14.VI.1947), Grecja (od 14.VI.1947).
Aktualna liczba państw-członków: 3.
Cel: współpraca gospodarcza, ochrona Bałkanów przed bułgarskim, węgierskim i austriacko-włoskim rewizjonizmem.

PAKT ALPEJSKI​

Data powstania: 13.I.1948.
Siedziba główna: Rzym, Włochy.
Języki urzędowe: włoski, niemiecki, francuski, arabski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Włochy (od 13.I.1948), Austria (od 13.I.1948), Libia (od 21.I.1952), Francja (od 23.I.1952).
Aktualna liczba państw-członków: 4.
Cel: stabilizacja polityczna w Europie Zachodniej, dążenie do włączenia Szwajcarii w struktury militarne, ochrona Austrii przed węgierskim i niemieckim rewizjonizmem.

UNIA FRANCUSKA​

Data powstania: 5.II.1948.
Data rozwiązania: 15.X.1951.
Siedziba główna: Paryż, Francja (5.II.1948-16.IV.1950), Troyes, Francja (16.IV.1950-15.X.1951).
Języki urzędowe: francuski, arabski, baskijski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Francja (5.II.1948-15.X.1951), Madagaskar (5.II.1948-30.VII.1951), Kamerun (5.II.1948-14.II.1951), Fed. Mali-Senegal (5.II.1948-27.I.1951), Gwinea (5.II.1948-8.VII.1950), Gabon (5.II.1948-14.X.1950), Benin-Sahel (5.II.1948-9.VI.1951), Afryka Równikowa (5.II.1948-19.I.1951), Maroko (29.II.1948-10.VIII.1950), Tunezja (29.II.1948-14.IX.1950), Baskonia (29.II.1948-28.VII.1951).
Największa liczba państw-członków: 11
Cel: dążenie do podziału Europy między strefy wpływów francuską i sowiecką, odnowienie Cesarstwa Karola Wielkiego przez Giraud, stopniowe rozszerzanie posiadłości w Afryce, współpraca gospodarcza.

GRUPA POROZUMIENIA Z MATO GROSSO​

Data powstania: 17.II.1948 jako Unia z Buenos Aires de facto sojusz militarny GPMG.
Data rozwiązania: 25.XI.1953.
Siedziba główna: Buenos Aires, Argentyna (17.II.1948-10.X.1951), Lima, Peru (10.X.-25.XI.1951).
Języki urzędowe: hiszpański, portugalski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Argentyna (17.II.1948-21.XI.1951), Brazylia (17.II.1948-13.V.1951), Chile (17.II.1948-26.IX.1951), Urugwaj (17.II.1948-6.VIII.1951), Paragwaj (17.II.1948-11.X.1951), Salwador (19.XI.1949-21.V.1950), Gwatemala (22.XI.1949-27.IV.1950), Haiti (22.XI.1949-14.IV.1951), Dominikana (22.XI.1949-21.IV.1951), Nikaragua (22.XI.1949-28.VII.1950), Panama (22.XI.1949-16.IV.1950), Wenezuela (27.XI.1949-13.III.1951), Boliwia (27.XI.1949-26.X.1951), Meksyk (30.XI.1949-7.I.1951), Kolumbia (30.XI.1949-12.VII.1951), Peru (30.XI.1950-25.XI.1951).
Największa liczba państw-członków: 15 (30.XI.1949-16.IV.1950).
Cel: zlikwidowanie USA jako państwa-decydenta w sprawach dotyczących kształtowania stosunków politycznych w Ameryce Płn. i Płd., w perspektywie podział świata między GPMG a Komintern.

UNIA DALEKOWSCHODNIA​

Data powstania: 10.XI.1949 jako Chińsko-Koreańska Unia Obronna, 24.VI.1952 jako Unia Dalekowschodnia.
Siedziba główna: Pekin, Chiny.
Języki urzędowe: chiński, koreański, filipiński (tagalog), indonezyjski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Chiny (od 10.XI.1949 (do 31.V.1952 jako Dem. Rep. Chin)), Korea (od 10.XI.1949), Filipiny (od 24.VI.1952), Indonezja (od 18.XII.1953).
Aktualna liczba państw-członków: 4.
Cel: ochrona stabilizacji politycznej na Dalekim Wschodzie zagrożonej przez działania Unii Indochińskiej i Ligi Azji Centralnej, współpraca gospodarcza.

AFRODEBENELUX​

Data powstania: 10.VIII.1952 jako Benelux, 27.V.1953 jako Debenelux, 29.VIII.1953 jako Afrodebenelux.
Siedziba główna: Bruksela, Belgia.
Języki urzędowe: flamandzki, waloński, niderlandzki, luksemburski, niemiecki, afrikaans.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Belgia (od 10.VIII.1952), Holandia (od 10.VIII.1952), Luksemburg (od 10.VIII.1952), RFN (od 27.V.1953), RPA (od 29.VIII.1953).
Aktualna liczba państw-członków: 5.
Cel: współpraca gospodarcza, ochrona krajów Beneluksu przed francuskim rewizjonizmem.

ZACHODNIOAFRYKAŃSKA UNIA OBRONNA​

Data powstania: 10.VIII.1952.
Siedziba główna: Dakar, Federacja Mali-Senegal.
Języki urzędowe: francuski, angielski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Federacja Mali-Senegal (od 10.VIII.1952), Sierra Leone (od 10.VIII.1952), Gwinea (od 10.VIII.1952).
Aktualna liczba państw-członków: 3.
Cel: przeciwdziałanie destabilizacji w Afryce Zachodniej wskutek zagrożenia portugalskiego, brytyjskiego i marokańskiego.

PAKT AFRYKAŃSKI (PAKT PRZEMIANY AFRYKAŃSKIEJ)​

Data powstania: 13.VIII.1952.
Siedziba główna: Kampala, Wspólnota Wschodnioafrykańska.
Języki urzędowe: angielski, arabski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Wspólnota Wschodnioafrykańska (od 13.VIII.1952), Rodezja (od 13.VIII.1952), Sudan (od 13.VIII.1952).
Aktualna liczba państw-członków: 3.
Cel: pomoc w zwalczaniu skutków wojny domowej w Sudanie, stabilizacja polityczna w Afryce Środkowej.

UNIA SKANDYNAWSKA​

Data powstania: 14.VIII.1952.
Siedziba główna: Sztokholm, Szwecja.
Języki urzędowe: szwedzki, duński, norweski, estoński, łotewski, litewski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Szwecja (od 14.VIII.1952), Dania (pod 14.VIII.1952), Litwa (od 24.V.1953), Łotwa (od 24.V.1953), Estonia (od 24.V.1953), Norwegia (od 30.IX.1953).
Aktualna liczba państw-członków: 6.
Cel: stabilizacja polityczna w basenie Morza Bałtyckiego.

PAKT ARABSKI​

Data powstania: 29.VIII.1952.
Siedziba główna: Ar-Rijad, Arabia Saudyjska.
Języki urzędowe: arabski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Arabia Saudyjska (od 29.VIII.1952), Oman (od 29.VIII.1952), Jemen (od 29.VIII.1952).
Aktualna liczba państw-członków: 3.
Cel:stabilizacja polityczna w płd. części Płw. Arabskiego, dążenie do dekolonizacji posiadłości brytyjskich (Kuwejt, Bahrajn, Katar).

ENTENTA BLISKOWSCHODNIA​

Data powstania: 29.VIII.1952.
Siedziba główna: Bagdad, Irak.
Języki urzędowe: arabski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Jordania (od 29.VIII.1952), Irak (od 29.VIII.1952), Syria (od 29.VIII.1952), Liban (od 29.VIII.1952).
Aktualna liczba państw-członków: 4.
Cel: stabilizacja polityczna na Bliskim Wschodzie, pomoc dla uchodźców palestyńskich, podejmowanie walki o autonomię dla Palestyny.

UKŁAD SAHEL​

Data powstania: 10.IX.1952.
Siedziba główna: Porto-Novo, Benin-Sahel.
Języki urzędowe: francuski, angielski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Benin-Sahel (od 10.IX.1952), Ghana (od 10.IX.1952), Nigeria (od 10.IX.1952).
Aktualna liczba państw-członków: 3.
Cel: ochrona Nigerii przed pretensjami terytorialnymi Kamerunu, stabilizacja polityczna w strefie Sahelu.

ŚRODKOWOAFRYKAŃSKA STREFA OBRONNA​

Data powstania: 11.IX.1952.
Siedziba główna: Libreville, Gabon.
Języki urzędowe: francuski, angielski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Kamerun (od 11.IX.1952), Gabon (od 11.IX.1952), Afryka Równikowa (od 11.IX.1952).
Aktualna liczba państw-członków: 3.
Cel: stabilizacja polityczna w Afryce Środkowej, dążenie do dekolonizacji posiadłości belgijskich i polskich.

SOJUSZ ORMIAŃSKO-GRUZIŃSKI​

Data powstania: 15.IV.1953.
Siedziba główna: Tbilisi, Gruzja.
Języki urzędowe: gruziński, ormiański.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Gruzja (od 15.IV.1953), Armenia (od 15.IV.1953).
Aktualna liczba państw-członków: 2.
Cel: ochrona przed współdziałaniem Turcji i Ligi Azji Centralnej, współpraca gospodarcza.

KONWENCJA Z DUSZANBE​

Data powstania: 30.IV.1953.
Siedziba główna: Duszanbe, Tadżykistan.
Języki urzędowe: tadżycki, turkmeński, kazachski, kirgiski, uzbecki, tuwiński.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Tadżykistan (od 30.IV.1953), Turkmenistan (od 30.IV.1953), Kazachstan (od 30.IV.1953), Kirgistan (od 30.IV.1953), Uzbekistan (od 30.IV.1953), Tuwinia (od 30.IV.1953).
Aktualna liczba państw-członków: 6.
Cel: stabilizacja polityczna w post-sowieckiej Azji Centralnej, współpraca gospodarcza.

INICJATYWA ŚRODKOWOEUROPEJSKA​

Data powstania: 29.V.1953.
Siedziba główna: Warszawa, Polska.
Języki urzędowe: polski, czeski, słowacki, ukraiński, węgierski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Polska (od 29.V.1953), Czechosłowacja (od 29.V.1953), Ukraina (od 29.V.1953), Węgry (od 29.V.1953).
Aktualna liczba państw-członków: 4.
Cel: stabilizacja polityczna w Europie Środkowo-Wschodniej, ochrona przed rewizjonizmem Konferencji Bałkańskiej.

ALIANS AMERYKAŃSKI​

Data powstania: 31.V.1953
Siedziba główna: Nowy Jork, USA.
Języki urzędowe: angielski, hiszpański.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: USA (od 31.V.1953), Meksyk (od 31.V.1953), Kolumbia (od 5.VII.1953).
Aktualna liczba państw-członków: 3.
Cel: dążenie do stabilizacji politycznej kontynentu północno- i południowoamerykańskiego, ścisła neutralność wobec konfliktów pozaamerykańskich.

ORGANIZACJE POLITYCZNO-GOSPODARCZE​

LIGA NARODÓW​

Data powstania: 28.VI.1919.
Data rozwiązania: 10.VIII.1946.
Siedziba główna: Genewa, Szwajcaria.
Języki urzędowe: angielski, francuski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Argentyna (28.VI.1919-10.VIII.1946), Australia (28.VI.1919-16.V.1944), Belgia (28.VI.1919-16.V.1944), Boliwia (28.VI.1919-10.VIII.1946), Brazylia (28.VI.1919-1926), Chile (28.VI.1919-10.VIII.1946) , Nacj. Chiny (28.VI.1919-15.VIII.1944), Czechosłowacja (28.VI.1919-16.V.1944), Dania (28.VI.1919-10.VIII.1946), Francja (28.VI.1919-16.V.1944) , Grecja (28.VI.1919-25.II.1942) , Gwatemala (28.VI.1919-1936), Haiti (28.VI.1919-10.VIII.1946), Hiszpania (28.VI.1919-18.II.1942), Holandia (28.VI.1919-16.V.1944) Honduras (28.VI.1919-1936), Indie Bryt. (28.VI.1919-16.V.1944), Japonia (28.VI.1919-1933), Kanada (28.VI.1919-16.V.1944), Kolumbia (28.VI.1919-10.VIII.1946), Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców /od 1929 Jugosławia/ (28.VI.1919-16.V.1944), Kuba (28.VI.1919-10.VIII.1946), Liberia (28.VI.1919-16.V.1944), Nikaragua (28.VI.1919-1936), Nowa Zelandia (28.VI.1919-16.V.1944) , Panama (28.VI.1919-10.VIII.1946), Paragwaj (28.VI.1919-1935), Persja /od 1935 Iran/ (28.VI.1919-10.VIII.1946), Peru (28.VI.1919-10.VIII.1946), Polska (28.VI.1919-16.V.1944), Portugalia (28.VI.1919-1.III.1942), Rumunia (28.VI.1919-13.II.1942), Salwador (28.VI.1919-10.VIII.1946), Syjam /Tajlandia/ (28.VI.1919-27.VIII.1940), Szwajcaria (28.VI.1919-10.VIII.1946), Szwecja (28.VI.1919-10.VIII.1946), Urugwaj (28.VI.1919-10.VIII.1946), Wenezuela (28.VI.1919-10.VIII.1946), Wielka Brytania (28.VI.1919-16.V.1944), Włochy (28.VI.1919-17.VIII.1937), Związek Południowej Afryki (28.VI.1919-10.VIII.1946); Albania (1920-10.VIII.1946), Austria (1920-1937), Bułgaria (1920-15.II.1942), Finlandia (1920-10.VIII.1946), Kostaryka (1920-10.VIII.1946), Luksemburg (1920-16.V.1944); Estonia (1921-1940), Łotwa (1921-1940), Litwa (1921-1940), Węgry (1922-11.VII.1940), Etiopia (1923-16.V.1944), Irlandia (1923-10.VIII.1946); Dominikana (1924-10.VIII.1946), Niemcy (1926-1933), Meksyk (1931-10.VIII.1946), Irak (1932-16.V.1944), Turcja (1932-10.VIII.1946), Afganistan (1934-10.VIII.1946), Ekwador (1934-10.VIII.1946), ZSRR (1934-10.VIII.1946).
Największa liczba państw-członków: 44 (28.VI.1919-16.V.1944).
Cel: zapobieżenie wybuchowi kolejnej wojny powszechnej, postępująca demokratyzacja.

ORGANIZACJA PAKTU DEMOKRATYCZNEGO​

Data powstania: 3.IV.1946.
Siedziba główna: Boston, USA (3.IV.1946-6.V.1953), Montreal, Kanada (od 6.V.1953).
Języki urzędowe: angielski, hiszpański, hindi, japoński.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: USA (3.IV.1946-16.V.1953), Wielka Brytania (od 3.IV.1946), Francja (3.IV.1946-17.IV.1949), Polska (3.IV.1946-30.V.1953), Austria (3.IV.1946-16.IV.1950), Jugosławia (od 3.IV.1946), Kanada (od 3.IV.1936), Włochy (3.IV.1946-16.IV.1950), Japonia (od 3.IV.1946), Hiszpania (od 3.IV.1946), RFN (3.IV.1946-1.VI.1953), Grecja (od 3.IV.1946), Holandia (3.IV.1946-1.VI.1953), Wietnam (od 3.IV.1946), Australia (od 3.IV.1946), Nowa Zelandia (od 3.IV.1946), Rumunia (od 3.IV.1946), Laos (od 3.IV.1946), Łotwa (3.IV.1946-13.V.1953), Belgia (3.IV.1946-1.VI.1953), Bhutan (od 3.IV.1946), Irak (3.IV.1946-16.IV.1950, 13.VIII.1951-10.I.1952), Liberia (3.IV.1946-9.I.1952), Związek Południowej Afryki (3.IV.1946-28.III.1948), Jemen (3.IV.1946-16.IV.1950, 16.III.1951-10.I.1952), Korea (3.IV.1946-1.XII.1953), Węgry (3.IV.1946-30.V.1953), Czechosłowacja (3.IV.1946-30.V.1953), Oman (3.IV.1946-16.IV.1950, 16.III.1951-10.I.1952), Nepal (od 3.IV.1946), Bułgaria (od 3.IV.1946), Etiopia (od 3.IV.1946), Filipiny (3.IV.1946-1.XII.1953), Portugalia (od 3.IV.1946), Baskonia (3.IV.1946-5.V.1949), rząd khmerski (3.IV.-25.VII.1946), Litwa (13.V.1946-13.V.1953), Luksemburg (17.V.1946-1.VI.1953), Szwecja (2.VI.1946-13.III.1949), Finlandia (5.VI.1946-13.III.1949), Urugwaj (6.VI.1946-5.IX.1947), Peru (7.VI.1946-30.XI.1950), Dania (10.VI.1946-13.III.1949), Norwegia (11.VI.1946-13.III.1949), Turcja (od 15.VI.1946), Boliwia (15.VI.1946-27.XI.1949), Tajlandia (od 15.VI.1946), Kuba (15.VI.1946-20.XII.1951), Irlandia (od 18.VI.1946), Szwajcaria (od 22.VI.1946), Kostaryka (od 25.VI.1946), Meksyk (26.VI.1946-30.XI.1949), Kolumbia (30.VI.1946-30.XI.1949), Wenezuela (4.VII.1946-27.XI.1949), Honduras (11.VII.1946-28.V.1950), Salwador (12.VII.1946-19.XI.1949), Estonia (31.VII.1946-13.V.1953), Ukraina (31.VII.1946-14.V.1953), Liban (14.VIII.1946-16.IV.1950), Syria (14.VIII.1946-16.IV.1950), Indie (od 16.VIII.1946), Pakistan (od 16.VIII.1946), Jordania (16.VIII.1946-16.IV.1950, 9.VII.1951-10.I.1952), Albania (od 23.VIII.1946), Iran (od 27.VIII.1946), Egipt (9.XI.1946-16.IV.1950, od 16.III.1951), Maroko (16.XI.1946-5.V.1949, od 16.III.1951), Dem. Rep. Chin (1.I.1947-31.V.1952), Arabia Saudyjska (10.I.1947-16.IV.1950, 1.IX.1951-10.I.1952), Afganistan (od 4.II.1947), Junnan (20.II.1947-15.XII.1948), Tybet (20.II.1947-20.XI.1953), Sinciang-Ujgur (20.II.1947-15.XII.1948), Tunezja (20.III.1947-5.V.1949), Izrael (19.V.1947-30.X.1950, od 5.VII.1951), Libia (9.IX.1947-16.IV.1950), Ekwador (30.XI.1947-20.XII.1951), Birma (od 1.I.1948), Malezja (od 1.I.1948), Sarawak (od 1.I.1948), Madagaskar (2.II.1948-5.V.1949), Kamerun (2.II.1948-5.V.1949), Fed. Mali-Senegal (2.II.1948-5.V.1949), Gwinea (2.II.1948-5.V.1949), Gabon (2.II.1948-5.V.1949), Benin-Sahel (2.II.1948-5.V.1949), Afryka Równikowa (2.II.1948-5.V.1949), Sierra Leone (20.II.1948-15.X.1950, od 16.III.1951), Ghana (20.II.1948-11.XI.1950 od 7.VII.1951), Nigeria (20.II.1948-12.XII.1950, od 20.X.1951), Sudan (20.II.1948-1.VII.1950, od 16.III.1951), Mozambik (od 18.III.1948), Wspólnota Wschodnioafrykańska (19.III.1948-26.IX.1950, od 10.VII.1951), Rodezja (od 22.III.1948), Indonezja (1.XI.1949-19.XII.1953), Chiny (31.V.1952-24.XI.1953), Armenia (od 9.V.1953), Azerbejdżan (od 9.V.1953), Gruzja (od 9.V.1953), Kazachstan (od 9.V.1953), Kirgistan (od 9.V.1953), Uzbekistan (od 9.V.1953), Turkmenistan (od 9.V.1953), Tuwinia (od 9.V.1953), Syberia (od 9.V.1953), Tadżykistan (od 9.V.1953), Rosja (od 9.V.1953).
Aktualna liczba państw-członków: 50.
Największa liczba państw-członków: 91 (3.IV.1946-13.III.1949).
Stali członkowie Rady Bezpieczeństwa OPD: Wielka Brytania (od 3.IV.1946), USA (3.IV.1946-16.V.1953), Polska (3.IV.1946-30.V.1953), Francja (3.IV.1946-17.IV.1949), RFN (28.IV.1949-1.VI.1953), Japonia (od 28.VI.1952), Indie (od 28.VI.1952), Chiny (31.V.1952-24.XI.1953), Australia (od 10.X.1953), Kanada (od 10.X.1953), Rosja (od 10.X.1953).
Cel: zaprowadzanie instytucji demokracji w każdym zakątku świata, dekolonizacja, dążenie do likwidacji ustrojów totalitarnych, stabilizacja polityczna na świecie, współpraca gospodarcza.

GRUPA POROZUMIENIA Z MATO GROSSO​

Data powstania: 10.VI.1946 jako Grupa Porozumienia z Mato Grosso, 3.XI.1951 jako Wszechzwiązkowa Organizacja Dobrobytu Robotniczego.
Data rozwiązania: 1.V.1953.
Siedziba główna: Cuiaba, Brazylia (10.VI.1946-10.XII.1950), Asuncion, Paragwaj (10.XII.1950-3.XI.1951), Gorki, ZSRR (3.XI.1951-1.V.1953).
Języki urzędowe: hiszpański, portugalski, rosyjski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Argentyna (10.VI.1946-21.XI.1951), Brazylia (10.VI.1946-13.V.1951), Paragwaj (10.VI.1946-11.X.1951), Chile (10.VI.1946-26.IX.1951), Gwatemala (4.VII.1946-27.IV.1950), Ekwador (4.VII.1946-25.XI.1947), Nikaragua, (12.VIII.1946-28.VII.1950), Panama (12.VIII.1946-16.IV.1950), Haiti (12.VIII.1946-14.IV.1951), Dominikana (12.VIII.1946-21.IV.1951), Urugwaj (13.IX.1947-6.VIII.1951), ZSRR (24.XI.1947-30.IV.1953), Mongolia (24.XI.1947-1.V.1953), Nacj. Chiny (24.IV.-15.XII.1948), Xibei San Ma (24.IV.-15.XII.1948), Kom. Chiny (24.IV.-9.VI.1948), RPA (29.IV.1948-8.IV.1950), Salwador (19.XI.1949-21.V.1950), Wenezuela (27.XI.1949-13.III.1951), Boliwia (27.XI.1949-26.X.1951), Meksyk (30.XI.1949-7.I.1951), Kolumbia (30.XI.1949-12.VII.1951), Turkiestan (10.I.1950-20.IV.1953), Peru (30.XI.1950-25.XI.1951).
Największa liczba państw-członków: 20 (10.I.-16.IV.1950).
Cel: dążenie do podziału stref wpływów na świecie między GPMG, Komintern oraz kraje sojusznicze, współpraca gospodarcza.

UMOWA WSZECH ARABSKA​

Data powstania: 5.XII.1946.
Data rozwiązania: 13.VIII.1951.
Siedziba główna: Bagdad, Irak.
Języki urzędowe: arabski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Egipt (5.XII.1946-23.II.1951), Irak (5.XII.1946-13.VIII.1951) , Jordania (5.XII.1946-26.IV.1950), Liban (5.XII.1946-13.II.1951) , Syria (5.XII.1946-31.V.1950) , Arabia Saudyjska (5.XII.1946-30.VI.1950) , Jemen (5.XII.1946-28.V.1950) , Oman (5.XII.1946-8.VII.1950) , Pakistan (5.XII.1946-13.VIII.1951).
Największa liczba państw-członków: 9 (5.XII.1946-26.IV.1950).
Cel: współpraca gospodarcza krajów Bliskiego Wschodu i Azji Centralnej.

RADA SKANDYNAWSKA​

Data powstania: 20.III.1949
Siedziba główna: Sztokholm, Szwecja.
Języki urzędowe: szwedzki, duński, norweski, fiński, estoński, łotewski, litewski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Szwecja (od 20.III.1949), Dania (od 20.III.1949), Finlandia (od 20.III.1949), Norwegia (od 20.III.1949), Litwa (od 24.V.1953), Łotwa (od 24.V.1953), Estonia (od 24.V.1953),
Aktualna liczba państw-członków: 7.
Cel: współpraca gospodarcza krajów Płw. Skandynawskiego i republik nadbałtyckich.

ORGANIZACJA HANDLU ALPEJSKIEGO​

Data powstania: 18.XII.1951.
Siedziba główna: Mediolan, Włochy.
Języki urzędowe: włoski, francuski, niemiecki.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Austria (od 18.XII.1951), Włochy (od 18.XII.1951), Francja (od 18.XII.1951), Szwajcaria (od 19.I.1952).
Aktualna liczba państw-członków: 4.
Cel: współpraca gospodarcza krajów alpejskich w Europie.

UNIA GOSPODARCZA AMERYKI ŁACIŃSKIEJ​

Data powstania: 22.XII.1951.
Siedziba główna: Montevideo, Urugwaj.
Języki urzędowe: hiszpański, portugalski, angielski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Argentyna (od 22.XII.1951), Brazylia (od 22.XII.1951), Paragwaj (od 22.XII.1951), Urugwaj (od 22.XII.1951), Chile (od 22.XII.1951), Boliwia (od 22.XII.1951), Peru (od 22.XII.1951), Wenezuela (od 22.XII.1951), Kolumbia (od 22.XII.1951), Ekwador (od 22.XII.1951), Kuba (od 22.XII.1951), Federacja Haiti (od 22.XII.1951), Panama (od 22.XII.1951), Kostaryka (od 22.XII.1951), Honduras (od 22.XII.1951), Gwatemala (od 22.XII.1951), Meksyk (od 22.XII.1951), Salwador (od 22.XII.1951), Nikaragua (od 22.XII.1951), Gujana (od 22.XII.1951), USA (od 10.X.1953).
Aktualna liczba państw-członków: 21.
Cel: konsolidacja państw amerykańskich w jeden organizm gospodarczy dla osiągnięcia szybszego rozwoju cywilizacyjnego.

WSZECH AFRYKAŃSKA ORGANIZACJA HANDLOWA​

Data powstania: 8.I.1952.
Siedziba główna: Yaounde, Kamerun.
Języki urzędowe: francuski, angielski, arabski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Fed. Mali-Senegal (od 8.I.1952), Benin-Sahel (od 8.I.1952), Gwinea (od 8.I.1952), Sierra Leone (od 8.I.1952), Ghana (od 8.I.1952), Nigeria (od 8.I.1952), Kamerun (od 8.I.1952), Afryka Równikowa (od 8.I.1952), Gabon (od 8.I.1952), Madagaskar (od 8.I.1952), Rodezja (od 8.I.1952), Sudan (od 8.I.1952), Wspólnota Wschodnioafrykańska (od 8.I.1952), Libia (od 28.I.1952), Etiopia (od 28.I.1952), Liberia (od 28.I.1952), Maroko (od 28.I.1952), Egipt (od 28.I.1952), Algieria (od 28.I.1952).
Aktualna liczba państw-członków: 19.
Cel: jedność kontynentu afrykańskiego w sprawach handlowych skutkująca polepszeniem się stopy życiowej mieszkańców.

BLISKOWSCHODNIA ORGANIZACJA POMOCY GOSPODARCZEJ​

Data powstania: 15.I.1952.
Siedziba główna: Bagdad, Irak.
Języki urzędowe: arabski, turecki.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Arabia Saudyjska (od 15.I.1952), Irak (od 15.I.1952), Jemen (od 15.I.1952), Oman (od 15.I.1952), Jordania (od 15.I.1952), Liban (od 15.I.1952), Syria (od 15.I.1952), Turcja (od 15.I.1952).
Aktualna liczba państw-członków: 8.
Cel: współpraca gospodarcza krajów Bliskiego Wschodu.

PROGRES​

Data powstania: 12.X.1953 (1.I.1954 – wejście w życie).
Siedziba główna: Budapeszt, Węgry.
Języki urzędowe: polski, czeski, słowacki, ukraiński, węgierski.
Członkowie wraz z datami uczestnictwa: Polska (od 12.X.1953), Czechosłowacja (od 12.X.1953), Węgry (od 12.X.1953), Ukraina (od 12.X.1953).
Aktualna liczba państw-członków: 4.
Cel: współpraca gospodarcza krajów Europy Środkowo-Wschodniej.

 

POLSKA I ŚWIAT
HISTORIA ALTERNATYWNA
(1936-1963)

1-15 stycznia 1954

odcinek 401

Politisk ömsesidighet
(Polityczna wzajemność)​

Polska​

1 stycznia 1954 r. wszedł w życie pakt ekonomiczny Progres zawarty między przedstawicielami Polski (August Zaleski), Czechosłowacji (Kamil Krofta), Węgier (Francois Deak) i Ukrainy (Mykoła Lebied). Ułatwi on znacząco współpracę gospodarczą między zainteresowanymi krajami skupionymi w sojuszu militarnym Inicjatywa Środkowoeuropejska. Z okazji wejścia w życie porozumienia handlowego w Budapeszcie spotkali się prezydenci Polski, Czechosłowacji, Węgier i Ukrainy (1-3.I.).

Rozmowy polsko-czechosłowackie.​

5 stycznia br. do Polski przybył z oficjalną wizytą prezydent Czechosłowacji, Emil Hacha. Rozmowy dotyczyły sytuacji ludności czeskiej i słowackiej w Polsce oraz polskiej w Czechosłowacji, jak również poruszono sprawę statusu Kotliny Kłodzkiej i Śląska Cieszyńskiego. Ustalono, że wszelkie kwestie związane z mieszkańcami tych terenów pozostaną w gestii lokalnych parlamentów, a ludność otrzyma szeroką autonomię, dzięki czemu znajdą się dla ich przedstawicieli miejsca w parlamentach Polski i Czechosłowacji. Hacha podczas wizyty w Polsce miał okazję zwiedzić Warszawę, Kraków i Katowice. Przewidywana rewizyta gen. Sosnkowskiego odbędzie się po wyborach parlamentarnych na początku marca.

7 stycznia br. zakończono modernizację Dywizjonu Krakowskiego wchodzącego w skład Polskiego Lotnictwa Bombowego z lotniskami w okolicach Brześcia n/Bugiem. Wszystkie maszyny należące do tego dywizjonu zostały zmodernizowane do typu PZL P-220 B Krogulec. ​

Coraz bliżej do wyborów parlamentarnych, których data została wyznaczona na 7 marca br. Z partii obecnie znajdujących się w parlamencie, a zatem Polskie Stronnictwo Ludowe (290), Ruch Narodowy (113), Polska Partia Liberalna (30), Bund (12), Hromada (6), Wola (6), Schlesien-Preussen (3) największe szanse w sondażach daje się partii popieranej przez premiera Sikorskiego, a zatem Ruchowi Narodowemu. Drugą pozycję zajmuje niezmiennie PSL, a kolejne liberałowie i partie mniejszości narodowych. Mikołajczyk po zwolnieniu z aresztu znacząco zaangażował się w kampanię wyborczą, pomijając jednak fakt niedemokratycznego odebrania mu władzy, ale skupiając się na odzyskaniu dawnej pozycji poprzez liczne spotkania z ludnością wielu regionów Polski. Ruch Narodowy i Polska Partia Liberalna organizują masowe wiece poparcia dla danej linii partii i odnowy kraju. Wg sondaży przeprowadzonych w styczniu br. przez „Express Poznański” rozkład głosów w parlamencie przedstawiałby się następująco: RN (201), PSL (138), PPL (90), Bund (20), Hromada (5), Wola (4), Schlesien-Preussen (2). Oznaczać to musiałoby przymusową koalicję RN-PPL, która nie mogłaby zapewne w sposób nie ulegający pewnym komplikacjom natury politycznej i bardziej przypominałaby małżeństwo z rozsądku. Taki rozkład głosów jest bardzo prawdopodobny, choć nie przyniesie Polsce zmiany rządu z racji pozostawienia marsz. Sikorskiego na stanowisku premiera, który jest jedynym kandydatem Ruchu Narodowego na ten urząd.

10 stycznia br. Sejm RP przyjął ustawę o rozbudowie sił lotniczo-morskich na mocy której Polska Marynarka Wojenna powiększy się o nowy pancernik, a wojska lotnicze otrzymają 3 nowe dywizjony myśliwskie, które dołączą do Polskiej Floty Myśliwskiej na lotniskach k.Łodzi.

Pancernik – nową chlubą Polskiej Marynarki Wojennej.


Rozbudowa sił lotniczych w toku.


Świat
najważniejsze wydarzenia​

„Asahi Shimbun” (Japonia) – (…) 2-3.I. - rozmów tajsko-japońskich ciąg dalszy. Ulegają intensyfikacji rozmowy między przedstawicielami cesarza a króla Tajlandii, Ramy IX. Przedmiotem sprawy jest oczywiste zagrożenie chińskie wobec całego regionu Indochin i jak najlepsze rozwiązanie kwestii gospodarczo-handlowych w sytuacji pojawienia się kryzysu prowadzącego do wojny na Dalekim Wschodzie (…)

„The Times” (Wlk. Brytania) – (…) polityka Edena zmierza do zapobieżenia wstąpieniu Albanii i Finlandii w objęcia odpowiednio Konferencji Bałkańskiej i Unii Skandynawskiej, które to sojusze mogą jeszcze bardziej zantagonizować stosunki ogólnoeuropejskie. Wizyta premiera w Tiranie (9.I.) i Helsinkach (12.I.) ewoluuje w stronę rozwoju dobrych kontaktów handlowych, ale na decyzję fińskiego parlamentu i albańskiego króla, Zogu nie ma ona żadnego wpływu. Pozycja Wielkiej Brytanii zdecydowanie osłabła w tych regionach Europy począwszy od 1948 r. (…)

„New York Times” (USA) – (…) amerykański sekretarz stanu, John Fuster Dulles kontynuuje rozmowy z przedstawicielami Republiki Kuby w Hawanie (11.I.) zmierzające do unormowania stosunków między oboma krajami po ostatnim zamachu stanu (15.X.1953) w wyniku którego obalono władzę Fulgencio Batisty. Gomez y Arias wyraził nadzieję na zakończenie negocjacji w sprawie pomocy gospodarczej dla Kuby pogrążonej w kryzysie gospodarczym (…)

„Shanghai Review” (Chiny) – (…)rząd premiera Li Zongrena rozpoczął starania wraz z Koreą o zakup 40-50 nowoczesnych niszczycieli od poważnego kontrahenta, którego nazwy jeszcze nie ujawniono. Oprócz dotychczasowego zamówienia 50 niszczycieli pochodzącego z grudnia ubiegłego roku (umowa ze Stanami Zjednoczonymi), marynarka wojenna Chin może wkrótce stać się pierwszą siłą morską Azji, a zapewne będąca też piątą potęgą morską świata po USA, Wielkiej Brytanii, Australii i Włoszech.

„Delhi News” (Indie) – (…)krajom Unii Indochińskiej na czele z Japonią dziwnie zależy na stabilizacji politycznej na Dalekim Wschodzie, choć zdawać sobie należy sprawę z tego, do czego może doprowadzić ofensywa japońsko-indochińska na terenie Chin. Korzyści z przejęcia chińskich centrów przemysłowych na południu i północy byłyby przeogromne co oznaczałoby reaktywację japońskiej sfery dominacji w Azji, tym razem w innym wydaniu, jednakże skutki byłyby widoczne znacznie wcześniej i bez obawy o międzynarodową kontrakcję. Indie powinny się zastanowić czy warto wysuwać podobne pretensje do Chin co Japonia, gdyż ewentualny upadek Chin przysłuży się tylko rządowi w Tokio (…)

„South Africa Diary” (RPA) – (…)2 stycznia w Ladysmith otwarto Muzeum Wojny Burskiej nawiązującej do konfliktu z lat 1899-1902, kiedy to Burowie, potomkowie osiedlających się tu Holendrów rozpoczęli walkę z Brytyjczykami, a ich lider Kruger był w identycznej sytuacji jak dzisiaj tybetański dalajlama. Obecny na otwarciu premier Daniel Francois Malan miał się wypowiedzieć negatywnie o dążeniach Chin do zdominowania Dalekiego Wschodu poprzez aneksję terytoriów sąsiednich. Republika Południowej Afryki będąca członkiem Afrodebeneluxu oferuje azyl polityczny członkom obalonego rządu Tybetu z dala od niebezpieczeństwa wojny (…)

„L’Express Dimanche” (Francja) – (…)misja wojskowa w Wiedniu w dniach od 3 do 11 stycznia nad wyraz rozwinęła dwustronne stosunki między Francją a Austrią. Georges Bidault i Karl Gruber, ministrowie spraw zagranicznych obydwu państw wydali oświadczenie w którym Francja przyjmuje austriackie pośrednictwo w sporze z Hiszpanią o okręg Bordeaux. Premier Hiszpanii, Juan Negrin Lopez zapytany na konferencji prasowej w Madrycie (12.I.) o skłonność do podjęcia rozmów z Francją w sprawie statusu spornego terytorium wyraził dobrą wolę co do zakończenia sprawy Bordeaux jako niosącej zagrożenie dla demokratycznego ładu w Europie Zachodniej (…)

„Rossijskaja Gazieta” (Rosja) – (…)młoda demokracja rosyjska szuka wyjścia z izolacji międzynarodowej po rozszerzeniu się Unii Skandynawskiej, powstaniu Inicjatywy Środkowoeuropejskiej i zawiązaniu Konwencji z Duszanbe w Azji Centralnej. Rozmowy z przedstawicielem Republiki Włoskiej, min. gospodarki Di Calboli (4-11.I.) przynoszą efekt w postaci podpisanych dwóch umów ułatwiających otwarcie rynków Italii na rosyjskie towary. Premier Cereteli zasugerował powstanie dużej organizacji gospodarczej łączącej interesy handlowe krajów Paktu Alpejskiego i Rosji (…)

„Novosti” (Jugosławia) – (…)rząd w Belgradzie zareagował gwałtownie na doniesienie o rozpoczynających się rozmowach rosyjsko-rumuńskich. „Czyżby Bukareszt zapomniał, że jeszcze niedawno oddziały sowieckie próbowały ponownie zniewolić Rumunię?”, takie i inne tytuły są do dzisiaj na ustach wielu jugosłowiańskich polityków. Momcilo Nincić, min. spr. zagranicznych zażądał wyjaśnień od swojego odpowiednika w Rumunii, Nicolae Titulescu. Prokuratura krajowa mająca wyjaśnić motyw zabójstwa premiera gen. Dusana Simovicia (21.VII.1953) jest już na etapie końcowym prowadzonego przez siebie śledztwa. Wiele wskazuje na fakt powiązań bułgarskich mocodawców zbrodni z rumuńskimi skrajnymi nacjonalistami, co również psuje stosunki jugosłowiańsko-rumuńskie (…)

„Frankfurter Rundschau” (RFN) – (…)jak grzyby po deszczu powstają obecnie biura turystyczne na Reunionie i Gwadelupie oferujące wszystkim Niemcom wakacje w środku europejskiej zimy acz przeniesione na Karaiby czy Maskareny. Jedno z biur o nazwie „Dr Schwarzmueller” na Reunionie proponuje wypoczynek w iście bizantyjskim stylu z atrakcjami typu wspinaczka na Piton des Neiges, wygasły wulkan, wycieczkę promem na trasie Reunion-Mauritius-Reunion czy wynajem na dwa tygodnie okolicznych bezludnych wysepek (…)​

W uzupełnieniu: Republika Somalii przystąpiła 3 stycznia do Wszech Afrykańskiej Organizacji Handlowej (umowa z Mogadiszu), a Zjednoczona Republika Egipska do Bliskowschodniej Organizacji Pomocy Gospodarczej (7.I.), dalej będąc sygnatariuszem Wszech Afrykańskiej Organizacji Handlowej (traktat w Aleksandrii).

 

POLSKA I ŚWIAT
HISTORIA ALTERNATYWNA
1936-1963

16-31 stycznia 1954

odcinek 402

Ruhe vor dem Sturm…?
(Cisza przed burzą…?)​

Polska​

Zaostrza się walka polityczna w Polsce przed zbliżającymi się wyborami parlamentarnymi, które odbędą się 7 marca. W Szczecinie między 17 a 18 stycznia miano do czynienia z regularnymi zamieszkami w mieście spowodowanymi przez jak to ujęła prasa rządowa „neonazistowskie elementy”, choć gwoli wyjaśnienia prawda wyglądała zupełnie inaczej. Sprowokowani przez socjalistów polscy nacjonaliści postanowili wyrównać z nimi rachunki w centrum miasta. Prasa rządowa ani słowa nie wspomniała, że sympatia marsz. Sikorskiego była po stronie nacjonalistów. Określenie „neonaziści” mogło natomiast okazać się neutralnym w kontekście zbliżających się wyborów, co też tak zostało odebrane przez większość społeczeństwa polskiego. I taka też terminologia tych zajść została użyta w prasie.

Sprawa szczecińska znalazła swój finał w Sejmie, gdzie posłowie PSL, broniąc się przed słowną dominacją nacjonalistów spod znaku Ruchu Narodowego rozpoczęli debatę na temat bezpieczeństwa w polskich miastach podczas prowadzonej kampanii wyborczej. Zwrócili uwagę na nadużycia władzy, jakie zapanowały w szczególności na Kresach, gdzie niemalże przemocą ogranicza się spotkania wyborcze działaczy białoruskiej Hromady czy ukraińskiej Woli czy nawet żydowskiego Bundu.

Premier, marsz. Sikorski poproszony o wyjaśnienie kontekstu tych wszystkich spraw dziejących się w obliczu wyborów parlamentarnych miał odpowiedzieć…

(…) społeczeństwo polskie wskutek agitacji wiadomych partii, których zadaniem jest rozsadzić kraj od środka jest silnie spolaryzowane czego przykładem są dwudniowe zamieszki nie tylko w Szczecinie ale i w okolicach tego miasta. Strona rządowa będąca uczestnikiem marcowych wyborów parlamentarnych nie chce stwarzać wrażenia faworyzowania jednej ze stron konfliktu, odcinając się zupełnie od politycznego tła wspomnianych zamieszek. Co innego w sytuacji dewastacji mienia publicznego czy prywatnego, wówczas odpowiednie służby mają obowiązek szybkiego reagowania co zakończyło bunt szczeciński mogący przeobrazić się w dużą rewoltę. Gwarantujemy swobodę prowadzenia kampanii wyborczej, wypadki na Kresach i interwencje sił policyjnych spowodowane są nasileniem się akcji terrorystycznych, prowadzonych wobec polskich działaczy politycznych, szczególnie na Wołyniu i Polesiu. Organizacje białoruskie, ukraińskie i żydowskie są pod czujnym okiem odpowiednich służb, gdyż można domniemywać, że ich walka polityczna o miejsca w polskim parlamencie może być prowadzona nieczystymi metodami, co w konsekwencji może spowodować wybuch podobnych zamieszek jak te w Szczecinie (…)

19 stycznia do Warszawy przyjechał z Kijowa wicemin. gospodarki Republiki Ukraińskiej, Wołodymyr Suchoruczenko. Na specjalnym spotkaniu przyjął go prezydent Sosnkowski, a później premier Sikorski. Efektem wizyty Suchoruczenko było podpisanie umowy o dostawach ukraińskiego węgla w ramach programu Progres, który wszedł w życie na początku roku.

Dostawy ukraińskiego węgla.​

Minister spraw zagranicznych RP, August Zaleski zwrócił uwagę jednej z Rad Gabinetowych na aktywność dyplomatyczną krajów Konferencji Bałkańskiej i możliwą akcesją Albanii do tego sojuszu, co z kolei może spowodować zagrożenie dla niepodległości Bułgarii. Premier Sikorski odrzucając z góry możliwość ewentualnej pomocy dla rządu w Sofii zapowiedział ułatwienia w handlu dla Bułgarii, jeżeli kraje Konferencji Bałkańskiej wprowadzą embargo. Zwrócił też uwagę, że polska mediacja może przyczynić się do polepszenia sytuacji Bułgarii, gdy poprawi ona relacje z Turcją.

Świat
najważniejsze wydarzenia​

​

„The Times” (Wlk. Brytania) – (…)kryzys polityczny dotyczący kwestii japońsko-chińskiej doprowadził rząd i opozycję do nowych rozstrzygnięć. Konserwatyści na czele z premierem Edenem przetrwali kryzys rządowy i związane z nim wybory parlamentarne osiągając zdecydowanie lepszy wynik od Partii Pracy i ich lidera Clementa Attlee.. Postawa konserwatystów dotycząca zaprzestania interwencji na Dalekim Wschodzie nawet za cenę utraty Chin dla demokracji przynosi im w odbudowującym spokój kraju utrwalenie władzy. Tylko czy nadwątlony prestiż Imperium Brytyjskiego zdolny jest to przetrzymać? (…)

​

„Aftonbladet” (Norwegia) – (…) misja min. spr. zagr. Hambro do Helsinek zaczyna przynosić pierwsze efekty. Przypominamy, że Norwegowie pielęgnujący od lat życzliwe relacje z Republiką Finlandii są o wiele bardziej szanowani przez Finów niż znajdujący się bliżej Szwedzi. Szwedów i Finów poróżniły spory o przynależność Wysp Alandzkich, misja norweska w Helsinkach ma wszelkie powody sądzić, że oto do Unii Skandynawskiej przystąpi ostatni kraj Półwyspu. Rząd Karla Fagerholma jest zdecydowany to uczynić (…)

​

„Seul News” (Korea) – (…)kraj jest przygotowany na japońską agresję już od kilku miesięcy. Drastyczna rozbudowa floty wraz z powiększeniem się jej o pierwszy w historii pancernik musi budzić podziw nie tylko w Seulu, Czongkingu ale także w Tokio. Japończycy zamknęli ambasadę w Seulu 25 stycznia z powodów epidemiologicznych. Nic nam jednak nie wiadomo na temat jakiejkolwiek epidemii w stolicy naszego kraju. Być może to kolejny krok aby zdyskredytować poczynania nowego koreańskiego rządu pod kierownictwem Kim Ku, który kontynuuje pomyślne rozmowy z przedstawicielami Chin w sprawie udzielenia pożyczek wojskowych (…)

​

„Corriere della Sera”(Włochy) – (…)specjalny pełnomocnik rządu Republiki Rosyjskiej, Iwan Czemienko zaproponował podpisanie długoterminowego porozumienia handlowego między naszymi krajami, aby połączyć w jedno wszelkie umowy gospodarcze podpisane do tej pory. Poprzednia misja Di Calboli ma być zatem jedynie preludium do poważniejszego dokumentu ściśle wiążącego gospodarki naszych krajów. Premier Parri wybiera się w przyszłym miesiącu w tej sprawie do Sankt Petersburga (…)

​

„Express Pireus” (Grecja) – (…)wybory parlamentarne z drugiej połowy stycznia br. przynoszą zasadniczy zwrot w greckim rządzie. 91-letni premier Sofulis ustąpił z przyczyn zdrowotnych mimo zwycięstwa w wyborach, namaszczając na swojego stanowisko Georgjosa Papandreu, wysuniętego także przez króla Jerzego II. Papandreu koncepcję swojej polityki zamierza oprzeć na dotychczasowej współpracy w ramach Konferencji Bałkańskiej z Jugosławią i Rumunią oraz na przeciwdziałaniu tureckiemu i bułgarskiemu separatyzmowi (…)

„Asahi Shimbun” (Japonia) – (…)wizyta sekretarza generalnego OPD, Iuliu Maniu i jego spotkanie z cesarzem Hirohito w dn. 19 stycznia nie przyniosło żadnych rozstrzygnięć w sprawie możliwego odwołania japońsko-indyjskiego ultimatum wystosowanego 24 listopada 1953 r. w stosunku do Republiki Chińskiej. Cesarz stoi na stanowisku niemożności odwołania takiego kroku, którego wycofanie naraziłoby na szwank prestiż Japonii popieranej przez Republikę Indii (…)

„Kathmandu Telegraph” (Nepal) – (…)rząd Mairaki Koirali rozwija współpracę w dziedzinie polityki i handlu z Indiami nie obawiając się jak jego poprzednik na tym stanowisku zdominowania kraju przez rzekome plany Nehru. W przyszłości może to zachwiać podstawą Paktu Nowej Azji, który już i teraz wydaje się być najsłabszym paktem militarnym kontynentu azjatyckiego. Koirala nie zapowiedział jednak wycofania się Nepalu z porozumień wojskowych z Bhutanem, Afganistanem i Pakistanem, jak chciałyby tego Indie bądź Chiny (…)

„Khartoum News” (Sudan) – (…)zakończenie wojny domowej w Sudanie rozbija się o upór Libii, której to powstańcy „ofiarowali” saharyjskie terytorium El-Atrun, gdzie mogą czuć się bezkarnie do tej pory i którego nie zamierza się wyzbyć. Owe terytorium to obszar 1/4-1/5 całości kraju i na dodatek o strategicznym znaczeniu służące do tej pory jako poligon doświadczalny wojsk sudańskich. Obecnie powstańcy utworzyli tam antyrząd wobec władz w Chartumie określany jako Rep. Sudanu Płn. Dwustronne rozmowy sudańsko-libijskie nie przynoszą do tej pory rezultatu pogarszając stosunki naszego kraju z wszystkimi państwami Paktu Alpejskiego. Ostatnio mediacji w kryzysie podjął się Egipt (…)

„Info Guangzhou” (Chiny) – (…)Japonia nie zrezygnowała z agresywnych planów wobec pokojowo i demokratycznie nastawionych Chin, które dążą tylko do wyrównania krzywd, jakie doznały począwszy od XIX wieku w związku z interesami państw europejskich i Japonii roszczących sobie prawa do stref kontroli w danych prowincjach. Japoński konsul w Guangzhou, Masahiko Kurobayashi opuścił dziś miasto udając się do Makau, cesarskiej posiadłości na terenie Chin. Sytuacja na Dalekim Wschodzie zaczyna coraz bardziej przypominać ciszę przed burzą (…)

„Frankfurter Allgemeine Zeitung”(RFN) – (…)dążenia Korsykańczyków do niepodległości w ubiegłych stuleciach zawsze były silne, dodatkowo zyskali oni mentora w postaci Napoleona Bonapartego, który do tej pory uważany jest za największego wodza wszech czasów. Obecnie, gdy wyspą zarządza Wielka Brytania, Związek Korsykański wystosował apel do władz brytyjskich w związku z przyznaniem szerokiej autonomii dla ludności tej wyspy wraz z perspektywą ogłoszenia jej niepodległości. Brytyjczycy takie same problemy posiadają także na Malcie i Cyprze (…)

W uzupełnieniu: Komisja ds. Kolonii działająca przy OPD zażądała wyjaśnień od Wielkiej Brytanii (29.I.) w związku z niejasną sytuacją dotyczącą statusu ludności na Korsyce, Malcie i Cyprze. Demonstracje nie służą obecnie dobrze ani sojuszowi alianckiemu, ani prestiżowi OPD.

 

POLSKA I ŚWIAT
HISTORIA ALTERNATYWNA
1936-1963

1-15 lutego 1954

odcinek 403

Standse krigen
(Powstrzymanie wojny)​

Polska​

Drugiego lutego br. odbyła się pierwsza rozprawa sądowa związana z ze styczniowymi zajściami w Szczecinie, gdzie wg stanowiska rządu doszło do neonazistowskich rozruchów, a po prawdzie bardziej z zamieszkami wywołanymi przez nacjonalistów i lewicę. Rozprawa była prowadzona nadzwyczajną drogą sądową, aby ogłoszenie wyroków odbyło się jeszcze przed wyborami parlamentarnymi na początku marca.

Prasa krajowa żyje jednak kolejnymi sondażami wyborczymi, chociaż wszystkie w mniejszym bądź większym stopniu dają przewidywane zwycięstwo Ruchu Narodowego popieranego de facto przez urzędującego prezydenta Sosnkowskiego mimo oczywistego nieangażowania się w kampanię wyborczą.

Warszawa, Belweder, 7 lutego.

Prezydent Sosnkowski w rozmowie z premierem, marsz. Sikorskim.

Sosnkowski: (…) opinia publiczna za żadną cenę nie może się dowiedzieć, że w sprawę szczecińską zamieszani są politycy z najwyższego szczebla Ruchu Narodowego, to by zniszczyło i prestiż tej partii i aktualną pozycję w sondażach.

Marsz. Sikorski: Daje Ci gwarancję, że cała sprawa zostanie zrzucona na sprawców mających więcej wspólnego ze znakiem swastyki niż od narodowców. To dzięki nim nasza władza jest w dużym stopniu legitymizowana, a ten wybryk, który im się przydarzył należy tuszować na ile się da. Po wyborach jeśli to wyjdzie, będzie na tyle mniej szkodliwe, że szybko ta sprawa ucichnie, ale teraz przesądziła by o wyniku na naszą niekorzyść.

Sosnkowski: Rób co uznasz za stosowne, ale nie przesadzaj z tym fałszowaniem, a mnie masz z niczym nie mieszać, bo jeśli cokolwiek wyjdzie na jaw przed wyborami to leży nasze całe władanie Rzeczpospolitą.

Marsz. Sikorski: Zwycięstwo wyborcze to jedno, a zamknięcie ust opozycji to drugie. Beckowi tak bardzo zależy na byciu premierem, że podjął rozmowy i z liberałami i z ludowcami. Przegrał z Tobą wybory na prezydenta, ale z wygranej w wyborach parlamentarnych tak łatwo nie zrezygnuje. A o uciszeniu go nawet nie myśl.

Sosnkowski: Beck uzna swoją porażkę i po raz drugi, po czym wyjedzie do Afryki albo na Guadalcanal. Jesteś odpowiedzialny za zwycięstwo Ruchu Narodowego i chciałbym Ciebie przyjmować w Belwederze za miesiąc, nie zaś ściskać prawicę Beckowi (…)

9 lutego br. zakończono modernizację Dywizjonu Lwowskiego wchodzącego w skład Polskiego Lotnictwa Bombowego z lotniskami w okolicach Brześcia n/Bugiem. Wszystkie maszyny należące do tego dywizjonu zostały zmodernizowane do typu PZL P-220 B Krogulec.

Modernizacja dywizjonu bombowego.​

Świat
najważniejsze wydarzenia​

„Novosti” (Jugosławia) – (…)rząd Frasheriego odciął się od możliwości dołączenia Albanii do sojuszu Konferencji Bałkańskiej, a co gorsza powiadomił rząd Bułgarii o naszych próbach przyciągnięcia tego kraju do naszego aliansu z Grecją i Rumunią. Na krok Sofii nie trzeba było długo czekać, podjęła ona rozmowę z Ankarą, która może oznaczać koniec izolacji i Bułgarii i Turcji. Pytanie tylko, czy rozmowy bułgarsko-tureckie nie są przypadkiem jedynie grą pozorów, aby nasi dyplomaci ponownie popełnili jakąś niefrasobliwość? (…)

„Shiperise” (Albania) – (…) Republika Albanii odmawia rozmów na temat przystąpienia do sojuszu z Jugosławią, Grecją i Rumunią oraz z drugiej strony z Bułgarią, nie chcąc w ten sposób stać się „koniem trojańskim” przewidywanego zbrojnego załatwienia sprawy dalszego pogłębiania się izolacji Bułgarii. Król Zogu pozytywnie wypowiada się natomiast w temacie polepszenia stosunków z Włochami, których gwarancja niepodległości dla Albanii mogłaby zniweczyć dążenia Konferencji Bałkańskiej do stłamszenia swoją dominacją Kraju Czarnego Dwugłowego Orła (…)


„Hurriyet” (Turcja) – (…) minister spraw zagranicznych Turcji, Mehmet Fuat Koprulu z ulgą w głosie oznajmił przez radio Ankara o zawarciu aliansu obronnego z Republiką Bułgarii, aby wzmocnić przez to bezpieczeństwo Bałkanów zagrożonych jugosłowiańsko-rumuńsko-grecką dominacją. Turcja ma żywotny interes w tym, aby zatrzymać greckie knowania względem Cypru, będącego do tej pory pod brytyjską kontrolą, a także aby utrzymać w mocy postanowienia konwencji z Montreux z 1936 r. mówiące o uznaniu suwerenności Turcji nad Bosforem i Dardanelami i możliwością ich fortyfikacji. Co do Cypru to już niedługo rząd wystosuje zapytanie do OPD w kwestii uzyskania niepodległości przez ten kraj lub obdarzenia go specjalną autonomią z racji pogarszających się nastrojów społecznych na wyspie (…)


„Sofijskaja Gazieta” (Bułgaria) – (…) 13 lutego br. wejdzie do annałów historii jako dzień przełamania międzynarodowej izolacji Bułgarii, która weszła do sojuszu obronnego z Republiką Turecką. Umowa z Ankary daje nową nadzieję dla rządu Konstantina Murawiewa, który stał się nowym bożyszczem tłumów po demonstracjach poparcia w stolicy. Sojusz bułgarsko-turecki zdaje się likwidować przepaść między tymi narodami, istniejącą od czasów średniowiecza. Turcja ratując Bułgarię uratowała pokój na Bałkanach i w ten sposób powstrzymała zapędy pozostałych państw bałkańskich do rozparcelowania naszej Ojczyzny (…)


„Corriere della Sera” (Włochy) – (…) rządy Gruzji i Armenii zaniepokojone podpisaniem aliansu bułgarsko-tureckiego oraz dalszym antagonizowaniem stosunków z Azerbejdżanem miały dojść podobno do pewnej logiki rozumowania, znajdującej ujście w staraniach się o rozpętanie wojny prewencyjnej przeciwko Turkom i Bułgarom, którzy jak nic będą teraz największą potęgą na Morzu Czarnym. Ormianie wraz z Gruzinami już teraz zachodzą w głowę, jak to się stało, że dawni zawzięci wrogowie nagle stali się przyjaciółmi i czy na pewno chodzi o zatrzymanie dominacji Konferencji Bałkańskiej (…)

„Info Guangzhou” (Chiny) – (…) Tse-ven Soong po spotkaniu z prezydentem Rosji, Aleksandrem Kiereńskim wyraził nadzieję na nawiązanie szerszych kontaktów handlowych niż dotychczas. Stosunki handlowe nabiorą przeto nowego wyrazu między naszymi krajami co pozwoli na poprawę wskaźników naszego eksportu co nie pozostaje bez znaczenia wobec trwającego zagrożenia wobec zjednoczonych ziem chińskich spowodowanego przez Japonię i Indie (…)

„Asahi Shimbun” (Japonia) – (…) Chiny Tse-ven Soonga stały się zdecydowanym burzycielem pokoju światowego tak potrzebnego od czasów zakończenia IV wojny światowej. Sytuacja na Dalekim Wschodzie wciąż daleka jest od normalizacji i tylko czekać dnia, kiedy minie czas ultimatum japońsko-indyjskiego, które może zadecydować o wojnie bądź pokoju. Premier Keisuke na spotkaniu z korpusem dyplomatycznym w dn. 11 lutego wyraził się następującymi słowami: „nigdy jeszcze sytuacja między nami a Chińczykami nie stawała pod znakiem zapytania los połowy ludności świata” (…)

W uzupełnieniu: Organizacja Paktu Demokratycznego zaapelowała do krajów skandynawskich i bałtyckich o powrót w szeregi organizacji, aby w ten sposób podnieść swój prestiż i rozpocząć nowy okres mediacji z Chinami wskutek współudziału szwedzkich mediatorów. Państwa Unii Skandynawskiej zdecydowanie jednak odmawiają współpracy z OPD.​

 

POLSKA I ŚWIAT
HISTORIA ALTERNATYWNA
1936-1963

16-28 lutego 1954

odcinek 404

Selvstoendighed Island
(Niepodległość Islandii)​

Polska​

Atmosferę przedwyborczą w Polsce podgrzewają kolejne sondaże wyborcze z których wynika, że przewaga jaką miał Ruch Narodowy wspierany przez marsz. Sikorskiego i popierany przez prezydenta Sosnkowskiego stopniała do progu błędu statystycznego, a zatem całkiem możliwy jest powrót do kohabitacji czyli przejęcia władzy przez opozycyjny PSL. Wg „Ekspresu Wieczornego” RN miałby otrzymać 45% całości głosów, a PSL 41%, z kolei „Kurier Poznański” podaje informację o 40% głosów dla RN i 35% dla PSL, a „Rzeczpospolita” jako pierwsza sytuuje PSL z 43% poparcia wobec 39% dla Ruchu Narodowego.

Sondaże te dają dowód sporej polaryzacji co do postaw polskiego społeczeństwa i niebezpieczeństwa drastycznych zmian w przypadku objęcia rządów przez jedną z tych partii. Ryzyko wybuchu wojny domowej w kraju nie jest zbyt małe, ale też nie jest zbyt duże, by mogło stanowić wyzwanie dla polskiej demokracji.

Sukcesy za to świecą nasi inżynierowie, których ostatnie osiągnięcia poprawią bezpieczeństwo kraju jak i Inicjatywy Środkowoeuropejskiej. 24 lutego zostają zakończone prace nad wprowadzeniem do użytku nowych, turboodrzutowych myśliwców eskortowych, których brygady znajdują się w składzie dywizjonów bombowców taktycznych. Nowym obiektem, terenem prac inżynierów i naukowców staje się praca nad udoskonaleniem brygad odpowiedzialnych za ochronę polskiego nieba przed atakami bombowymi. Pewną pomoc wyświadczyli Polsce – Węgrzy przekazując nam zarys planów udoskonalenia naszych instalacji ochrony przeciwlotniczej wg umowy z 28 lutego.

Przekazanie planów przez Węgry.


Aktualne badania technologiczne: brygada plot.​

W lutym zakończono też projekt dotyczący zastosowania rakiet powietrze-ziemia, co przyniosło też polskim siłom powietrznym zbudowanie nowego modelu samolotu typu bezpośredniego wsparcia lotniczego, obecnie trwają działania związane z modernizacją starszych maszyn.

W parlamencie przeforsowano program autorstwa min. Eugeniusza Kwiatkowskiego (26.II.) dotyczący usprawnienia działań związanych z przemysłem i gospodarką, a w szczególności z gospodarką rolną, tak bardzo podupadłą w wyniku licznych kampanii wojennych na polskich ziemiach. Polska w ten sposób chce wyjść z zapaści rolnej, w jakiej znalazła się po zakończeniu IV wojny światowej. W podobnym stopniu program naprawy gospodarki został przyjęty na Ukrainie.

Program rozwoju gospodarki rolnej.​

Świat
najważniejsze wydarzenia ​

„Svenska Dagbladet” (Szwecja) – (…)porozumienie ministrów spr. zagranicznych Królestwa Szwecji i Republiki Finlandii finalizuje długotrwałe starania o objęcie opieką ostatniego skrawka Skandynawii. Wizyta premiera Finlandii w dn. 18 lutego br. w Sztokholmie była zatem tylko formalnością i oto można powiedzieć, że strefa bezpieczeństwa i rozwoju objęła od dzisiaj całość Półwyspu Skandynawskiego z czego niezmiernie cieszą się Szwedzi, Norwegowie, Duńczycy, Finowie, a także Estończycy, Łotysze i Litwini, ludy bałtyckie, a zarazem nasi młodsi krewni. Premier Finlandii, K.A. Fagerholm i Szwecji, T.F. Erlander wznieśli wczoraj wieczorem toast za odnowienie przyjaźni szwedzko-fińskiej (…)

„Helsingin Sanomat” (Finlandia) – (…)po premiera Fagerholma przybył do Sztokholmu krążownik ciężki „Vainamoinen”, aby oddać honorowe salwy na cześć akcesji Finlandii do Unii Skandynawskiej. Już na pokładzie okrętu premier wystąpił z krótkim przemówieniem do narodu, w którym wyraził przekonanie o pełnym zabezpieczeniu granic Republiki. „Vainamoinen” wszedł do portu w Helsinkach 19 lutego popołudniu, a premier udał się na spotkanie z prezydentem Juho Kusti Paasikivi. Tego samego dnia podpisano w Tallinnie umowę handlową z Estonią, opartą już na nowych warunkach, znacznie bardziej korzystnych dla Finlandii, aniżeli dotychczas (…)


„Berlingske Tidende” (Dania) – (…) ostatnie wydarzenia związane z akcesją Finlandii do Unii Skandynawskiej spowodowały falę demonstracji patriotycznych na Islandii, gdzie zamieszki objęły Reykjavik, Akureyri, Kopavogur i Hafnarfjordhur. Islandczycy chcieli tym samym przypomnieć o swojej sytuacji pod panowaniem duńskim. Król Fryderyk IX postanowił odwołać się do decyzji obywateli duńskich i przeprowadzić referendum w sprawie nowego statusu terytorium Islandii. Rząd pod przewodnictwem Erika Eriksena wypowiedział się za utrzymaniem Islandii jako duńskiej kolonii w specjalnym oświadczeniu i obdarzeniu tego terytorium szeroką autonomią z automatycznym uczestnictwem w Unii Skandynawskiej. Referendum z 19 lutego br. oznaczało, iż 54% Duńczyków opowiada się za niepodległością Islandii, ale w ścisłym związku gospodarczym i militarnym z dawną metropolią.




„Morgunbladid” (Islandia) – (…) 20 lutego 1954 r. przejdzie do historii Islandii jako dzień uzyskania niepodległości, ograniczonej wprawdzie przez uczestnictwo w Unii Skandynawskiej i porozumieniu handlowym w ramach tego sojuszu, ale najważniejszym jest fakt, że Islandczycy w końcu są na swoim. Premier Olafur Thors wystosował oświadczenia do krajów europejskich, USA i Kanady o istnieniu Islandii jako niepodległego państwa i odpowiednim traktowaniu przy podpisywaniu danych umów handlowych. Prezydent Sveinn Bjoernsson po spotkaniu z królem Danii, Fryderykiem IX i premierem Eriksenem wyraził nadzieję na tymczasowość uczestnictwa Islandii w Unii Skandynawskiej i możliwość realizacji swobodnej drogi kraju w kierunku do ścisłej neutralności (…)

„Mainichi Shimbun” (Japonia) – (…) zastanawiające jest jak sekretarz generalny OPD, Iuliu Maniu wykazuje tak mało silnej woli w stosunku do wyrzuconych z organizacji Chin za nadmierną ekspansywność. Sankcje ekonomiczne są omijane przez Brytyjczyków, Hiszpanów i kraje bałkańskie, gdyż handlować teraz z Chinami to istna frajda finansowa. Chiny masowo skupują stal, kupują gotowe okręty wojenne, a kraje członkowskie OPD tym samym przyczyniają się w przyszłości do rozpadu tej organizacji. Premier Keisuke miał odpowiedzieć ambasadorowi OPD w Tokio, sir Williamowi Theoderic o pchaniu Dalekiego Wschodu w długotrwałą wojnę ku uciesze Zachodu, na co ambasador miał odpowiedzieć, że Japonia jest tutaj wysłannikiem Marsa, boga wojny, a świat bez wojen jest jak ciasto bez rodzynek (…)

„An-Nahar” (Liban) – (…) francuska agentura szpiegowska znowu dała znać o sobie jeśli chodzi o rozszerzenie wpływów w naszym kraju. Ostatnio dało się poczuć zainteresowanie Turcji regionem Bliskiego Wschodu w celu zdominowania gospodarczego, a z czasem i politycznego. Francja zaprotestowała kanałami dyplomatycznymi wobec mieszania się Turcji w wewnętrzne sprawy Libanu, a ambasador Francji, Pierre Francois D’Estaing nazwał te próby – tworzeniem faktów dokonanych usiłujących wyprzeć francuskie posłannictwo dziejowe w tym kraju, które polega m.in. na budowaniu szkół, opiece nad chrześcijańskimi świątyniami i ogólnie pomocy finansowej. Francja tym samym potwierdziła też, że czuwa nad Libanem za pośrednictwem służb szpiegowskich, co ma zapobiec tureckiemu anschlussowi.

„Hurriyet” (Turcja) – (…) rząd turecki jest poważnie zaniepokojony doniesieniami z Libanu, gdzie monstrualna francuska siatka szpiegowska uniemożliwia realizację podstawowych umów gospodarczych w ramach Ententy Bliskowschodniej. Premier Menderes proponuje zwołanie francusko-tureckiego szczytu poświęconego kwestii opieki nad Libanem z poszanowaniem swobód francuskich obywateli i konsorcjów handlowych. Być może dwustronne rozmowy rozstrzygną problem libański na tyle sprawnie, aby ten kraj mógł skorzystać z dobrodziejstw bliskowschodniego porozumienia handlowego (…)


„Suddeutsche Zeitung” (RFN) – (…) Unia Skandynawska zyskuje wśród społeczeństwa wielu krajów europejskich liczne dowody uznania i poparcia przede wszystkim za politykę pozbawioną fałszu i obłudy i za co najważniejsze zdecydowanie defensywne działania w stosunku do innych sojuszów militarnych. To niezwykły fenomen pokojowego współdziałania w tych wcale nie spokojnych czasach łączy narody o nierzadko odmiennej historii, choć mających jedno pragnienie: niczym nie zakłóconą egzystencję pośród sporów hiszpańsko-francuskich, bułgarsko-jugosłowiańskich, francusko-tureckich czy japońsko-chińskich.

W uzupełnieniu: stan zdrowia papieża Piusa XII wyraźnie się pogorszył po jego powrocie ze spotkania ze wspólnotą ekumeniczną Saint-Joseph l’Hopital. Prawdopodobnie jest to przeziębienie przechodzące w grypę. ​

 

POLSKA I ŚWIAT
HISTORIA ALTERNATYWNA
1936-1963

1-15 marca 1954

odcinek 405

Val i Polen till kriga i bakgrunden
(Wybory w Polsce z wojną w tle)​

Polska​

6 marca br. w kraju odbyły się tak wyczekiwane przez społeczeństwo wybory parlamentarne. Mimo pewnych niewielkich incydentów przed lokalami wyborczymi samo głosowanie przebiegło bez zarzutu. Wyniki jednak zaszokowały partię rządzącą, Ruch Narodowy, który uzyskał 38% poparcia wobec 42% dla Polskiego Stronnictwa Ludowego. Dalsze miejsca zajęły Polska Partia Liberalna 10% oraz żydowski Bund (4%), białoruska Hromada (2%), ukraińska Wola (2%) i niemiecki związek Schlesien-Preussen (2%). Oficjalne wyniki potwierdzały te podane na początku zakończenia głosowania wg sondaży, co oznaczało niemożność sformowania rządu przez PSL czy RN wobec nie uzyskania większości w parlamencie. Polsce zatem groziło, że będzie rządzona przez następne lata przez rząd mniejszościowy. PSL nie chciało tworzyć koalicji z PPL, nie mówiąc już o podjęciu rozmów z RN. Ostatecznie jednak obrady przedstawicieli PSL, PPL i RN zorganizowane dla dobra kraju (8-11.III.) zaowocowały konsensusem umożliwiającym dalsze konstruktywne działanie. Postanowiono stworzyć Rząd Zgody Narodowej złożony z przedstawicieli PSL, PPL i RN. Premierem nowo powstałego rządu uczyniono 60-letniego Józefa Becka, który objął również tekę min. spr. zagranicznych. Marsz. Sikorski pozostał w rządzie, ale na stanowisku wicepremiera. Beck został wysunięty na stanowisko premiera przez PSL, który wcześniej chciał przeforsować kandydaturę Mikołajczyka, ale przepadła ona wskutek sprzeciwu RN. Nowym ministrem gospodarki i zbrojeń został Eugeniusz Kwiatkowski, przedstawiciel PPL. W pozostałych ważniejszych resortach nie doszło do dużych zmian. Na stanowisku ministra ds. wywiadu pozostał Adam Tarnowski, a min. spr. wewnętrznych jest jak do tej pory Adam Rose.

Rząd premiera Becka (14.III.).​

8 marca inżynierowie z Centralnego Okręgu Przemysłowego, a konkretnie z zakładów artyleryjskich w Starachowicach zakończyli prace nad ulepszeniem stacji wczesnego ostrzegania tj. radarowych. Mimo, iż do tej pory radary nie rozpowszechniły się w Polsce (za wyjątkiem okręgu warszawskiego) to ich stopniowe ulepszanie powinno w końcu przynieść zainteresowanie się tą sprawą nowego rządu, którego obowiązkiem powinno być lepsze przygotowanie kraju do obrony. Równocześnie naukowcy z COP w dalszym ciągu pracują nad konstrukcjami związanymi z szybszą urbanizacją miast oraz polepszenia infrastruktury.

Badania technologiczne poświęcone rozwojowi infrastruktury i obronności kraju.​

Świat
najważniejsze wydarzenia​

„Corriere Della Sera” (Włochy) – (…) parlament Republiki Włoskiej zadecydował o przeniesieniu stolicy z sycylijskiego Palermo z powrotem do Wiecznego Miasta, Rzymu, będącego do tej pory jedynie siedzibą papieża Piusa XII. Palermo, będące stolicą Italii od 1942 r. znacząco się rozwinęło podczas tego okresu, jednakże potrzeba lepszego skonsolidowania państwa zwyciężyła i przeważyła o powrocie do czasów, gdy stolicą Włoch było miasto Rzym (…)


„Shanghai Review” (Chiny) – (…) sukcesem zakończyła się transakcja dotycząca kupna 50 niszczycieli od Stanów Zjednoczonych w związku z nadejściem na Daleki Wschód niebezpieczeństwa wybuchu wojny. Liczna chińska flota powinna zatrzymać japońskie okręty, jeśli dojdzie do prób desantu naszego wybrzeża, a i może zadać znaczące straty wrogowi, gdy ten rozzuchwalony swoją niemocą postanowi przystąpić do zwiększenia intensywności działań na morzu. Jest to też ostrzeżenie dla sojuszników Japonii – krajów indochińskich, które mają o wiele więcej do stracenia w przewidywanym starciu z Chinami niż rząd w Tokio. Nie ulega przecież wątpliwości, że zwycięska armia, lotnictwo i flota chińska zrzuci z tronów niejednego władcę indochińskiego, a niektóre państwa ulegną zmarionetkowaniu (…)


„Hurriyet” (Turcja) – (…) pomoc gospodarcza w ramach Ententy Bliskowschodniej dla krajów dotkniętych dużym trzęsieniem ziemi (6,5 w skali Richtera) tj. Syrii i Jordanii przynosi pierwsze efekty dla zrujnowanych miast na pograniczu tych państw. Podnosi też w wyraźnym stopniu gospodarkę tych krajów tak srodze doświadczonych przez siły natury. Premier Menderes po spotkaniu z prezydentem Syrii, gen. Fawzi as-Silu wyraził nadzieję na szybką odbudowę miast południowej Syrii jak i północno-wschodniej Jordanii (…)


„Le Soir” (Belgia) – (…) spokojny byt Królestwa Belgii został zakłócony wskutek buntu części armii kolonialnej w Kongu, który ujawnił się z całą mocą w nocy z 3/4 marca, kiedy to kilka dywizji pod dowództwem gen. Kasavubu i Mobutu wypowiedziały posłuszeństwu nadrzędnemu dowództwu w Leopoldville i rozpoczęło rewoltę na wschodzie kraju. Nie wiemy jeszcze na jaką skalę rozwija się to buntownicze powstanie, ale sądzić należy, że kłopotów z jego stłumieniem będziemy mieli co niemiara i nie obędzie się bez pomocy naszych sojuszników z Afrodebeneluxu (…)



„Journal de Katanga” (Kongo) – (…) w Kigali, niegdyś stolicy belgijskiego terytorium mandatowego Ruanda-Urundi ukonstytuował się rząd Socjalistycznej Republiki Kongo z premierem Patrice Lumumbą na czele. Lumumba ogłosił zjednoczenie wszystkich części podbijanego przez Belgów w XIX wieku Konga i zarazem unię z terytorium Ruanda-Urundi. Wojska belgijskie mają na zawsze opuścić Kongo, przy czym dotyczy to głównie okręgu Leopoldville i portu Banana, gdzie przebywają dość duże siły kolonizatora. Premier Lumumba rozesłał do krajów sąsiednich prośby o uznanie nowego niepodległego kraju. Na pewną życzliwość może liczyć ze strony Gabonu i Afryki Równikowej, gdzie premier Barthelemy Boganda wypowiedział się przychylnie co do uznania niepodległości Konga, co podkreślił w rozmowie z prezydentem, gen. Josephem Kasavubu (…)


„Frankfurter Rundschau” (RFN) – (…) rząd belgijski w nocie z 7 marca oficjalnie poprosił Niemcy o stłumienie gigantycznej rebelii w Kongu, która objęła już 4/5 powierzchni tej kolonii. Nasza pomoc w oparciu o obowiązujące nas umowy w ramach Afrodebeneluxu będzie istotnym wkładem w rozbicie kongijskich aspiracji niepodległościowych, realizowanych za pomocą gwałtów i grabieży na ludności pochodzącej z krajów europejskich jak np. podczas zamieszek w Stanleyville, gdzie zamordowano od 50 do 100 osób, głównie Belgów i Francuzów. Podobne stanowisko wyraziła Holandia, Luksemburg i RPA. (…)


„El Pais” (Hiszpania) – (…) masakra dokonana przez kongijskich żołnierzy w nocy z 10 na 11 marca na ludności hiszpańskiej w mieście Kamina upoważniła rząd Juana Negrina Lopeza do podjęcia zdecydowanych kroków, aby zakończyć tą nikomu nie potrzebną awanturę. Należy jak najprędzej zlikwidować to źródło nieustających czystek etnicznych w tym kraju i prześladowań ludności belgijskiej, francuskiej i hiszpańskiej. Jedynym środkiem przymusu wobec braku jakiegokolwiek odzewu ze strony Kasavubu czy Lumumby może być interwencja zbrojna, co też stanie przedmiotem obrad Paktu Iberyjskiego dziś popołudniu. Przeważa pogląd o jak najszybszej pomocy udzielonej Belgom (…)


„Delhi News” (Indie) – (…) awantura kongijska odwróciła uwagę sekretarza generalnego OPD, Iuliu Maniu od spraw o istotnym brzmieniu dla przyszłości Dalekiego Wschodu po wygaśnieciu japońsko-indyjskiego ultimatum przy końcu maja. OPD wyraziła się negatywnie wobec demonizowania kongijskiego zagrożenia przez kraje Afrodebeneluxu, Paktu Iberyjskiego, a ostatnio też i Paktu Arabskiego (15.III.), który postanowił przyłączyć się w całości do antykongijskiej nagonki. Maniu wyznaje zasadę negocjacji i nakazuje stronom konfliktu usiąść do rozmów o satysfakcjonującym pokoju, mimo, iż ani Belgia ani Kongo nie są członkami OPD (…)​

 

POLSKA I ŚWIAT
HISTORIA ALTERNATYWNA
1936-1963

16-31 marca 1954

odcinek 406

Kreative Rede
(Twórcze przemówienie)​

Polska​

Rząd Józefa Becka określany jako Gabinet Zgody Narodowej zapoczątkował mimo wszystko okres kohabitacji w Polsce mimo udziału kilku ministrów z ugrupowania proprezydenckiego, czyli Ruchu Narodowego. Początkowo prasa codzienna nie atakowała rządu, dając mu czas na nabranie sił przed czekającymi go ważnymi zadaniami. W expose wygłoszonym przez Becka 24 marca br. widać było wyraźnie, że premier dąży do sporych zmian w polityce wewnętrznej kraju…

(…) zamieszanie związane z tzw. propaństwowym zamachem stanu w ubiegłym roku narobiło Polsce poważnych szkód, jeśli chodzi o prestiż kraju na arenie międzynarodowej. Mimo innych przesłanek, jakie były bliskie tym, którzy do tego doprowadzili pozycja kraju wyraźnie osłabła. Na pytanie moich dawnych oponentów co zamierzam uczynić z krajem, gdy dojdę do władzy, odpowiem, że na pewno nie będę kierował nim w sposób autorytarny i niedemokratyczny, dając szansę udziału w nim nawet tym, którzy byli czynnymi uczestnikami ubiegłorocznego zamachu stanu. Rzeczpospolita Polska po długotrwałych cierpieniach wynikających z niezbyt szczęśliwego położenia geopolitycznego w czasach wojny zasługuje, aby być rządzona mądrze i sprawiedliwie, godnie i dobrze. Chciałbym zapewnić, że reformy, które będą realizowane przez mój rząd odniosą na tyle dobry skutek iż spowodują wzrost stopy życiowej mieszkańców jak również obniżą niezadowolenie mniejszości narodowych. (…) Polacy muszą się nauczyć żyć na równi z Ukraińcami, Białorusinami, Żydami, Niemcami, Czechami, Słowakami, Litwinami, Łotyszami i Cyganami zamieszkującymi ich kraj, czas nadmiernie rozdętych nacjonalizmów definitywnie minął. Mija także czas utrzymywania dość dużego obciążenia dla budżetu, a mianowicie zamorskich kolonii. Zwolennikom ich utrzymania mówię jednak, że nie nastąpi to szybko, ale nastąpi w przyszłości, gdyż dłuższe ich utrzymywanie będzie godziło w pozycję międzynarodową Polski, natomiast pokojowe przyznanie niepodległości będzie o wiele bardziej sprawiedliwie widziane przez światową opinię publiczną. (…) Polska będzie chciała też powrócić w szeregi Organizacji Paktu Demokratycznego, ale na warunkach, które pozwolą jej na nowo stać się ważnym graczem w szeroko pojętym kreowaniu światowej polityki zagranicznej. Nasza Ojczyzna tworząc Inicjatywę Środkowoeuropejską i stając się sygnatariuszem prężnie rozwijającej się organizacji gospodarczej Progres może przyczynić się do narodzin ogólnoeuropejskiej organizacji handlowej na wzór tych stworzonych w Afryce i Amerykach, co zminimalizowałoby wybuch dużych konfliktów na kontynencie. Polityka obecnego sekretarza generalnego OPD, Iuliu Maniu stanowi przykład na brak gwarancji na zachowanie światowego pokoju, czego przykładem jest negatywnie rozwijający się antagonizm chińsko-japoński. Polska dyplomacja za pośrednictwem mojej osoby będzie starała się ograniczyć szkodliwe skutki tego konfliktu. Jest jednak na tyle późno, że o zatrzymaniu pewnej machiny wojennej możemy tylko marzyć i snuć nierealne pomysły, podejmiemy jednak próby mediacji, by Daleki Wschód mógł wyjść z dyplomatycznego impasu. W ten sposób też możemy podnieść pozycję Polski, a ewentualny sukces przetworzyć w skuteczne liderowanie podobnych przedsięwzięciom w różnych stronach świata (…)

W drugiej połowie marca polski wywiad szpiegowski odnotował dwie spektakularne porażki, co z pewnością obniżyło notowania nowego rządu jako że wywiad brytyjski i amerykański dowiedziały się o planowanych próbach utworzenia siatek agentów i zdążyły temu zapobiec.

Porażki polskiego wywiadu.​

29 marca zakończono modernizację I dyonu lotnictwa szturmowego RP rozlokowanego na lotniskach pod Łodzią. Dywizjon samolotów szturmowych wyposażono w samoloty PZL P-44 Jaskółka typu C. W najbliższym czasie modernizacja powinna objąć pozostałe trzy dywizjony lotnicze, gdyż rząd przeznaczył spore sumy, aby zakończyć ten proces w ciągu kilku miesięcy.

Modernizacja sił lotniczych.​

Świat
najważniejsze wydarzenia ​

„Journal de Katanga” (Kongo) – (…)dzielne oddziały gen. Kasavubu są już bardzo blisko do opanowania Leopoldville, dawnej stolicy Konga Belgijskiego, co z pewnością będzie o wiele lepszą kartą przetargową w negocjacjach z belgijskimi siłami interwencyjnymi, które są również bardzo blisko tego miasta. Premier Lumumba zaapelował w swoim przemówieniu radiowym o pomoc międzynarodową i pośrednictwo w zakończeniu tego jak się wyraził ostatniego konfliktu kolonialnego w Afryce. Nam, Kongijczykom nie wolno się poddać w chwili, kiedy duża większość kraju została wyzwolona, a do spełnienia marzenia o pełnej niepodległości brakuje już bardzo niewiele (…)

„Le Soir” (Belgia) – (…)naszym wojskom kolonialnym już niewiele brakuje, aby ochronić ludność Leopoldville przed możliwością powtórzenia się czystek etnicznych podczas wojny w Kongu Belgijskim. Społeczeństwo Brukseli, Liege, Antwerpii, Namur i wielu innych miast zorganizowały akcję pomocy dla pokrzywdzonych rodzin belgijskich, które opuściły Kongo z powodu prześladowań. Do tej pory zebrano kwotę 1 469 000 franków belgijskich. Cały czas poprzez port w Antwerpii do Belgii przybywają Belgowie, których zły los wygnał z Konga, ale też nie mówią o swoim pobycie w kolonii jako czymś co już minęło bezpowrotnie. Wręcz przeciwnie mają wciąż nadzieję na szybki powrót (…)


„Hurriyet” (Turcja) – (…)dołączenie Libanu do porozumienia Turcji i Bułgarii tworzy nową rzeczywistość geopolityczną na Bliskim Wschodzie. Układ Ankara-Sofia-Bejrut raz, że zapewnił Bułgarii i Turcji spokojną przyszłość, a dwa, że dzięki temu wyrugowano francuskie wpływy w tym regionie świata. Menderes zaproponował także dołączenie do paktu Syrii, ale gen. Fawzi as-Silu nie odpowiedział do tej pory na turecką propozycję wzajemnego bezpieczeństwa (…)

„An-Nahar” (Liban) – (…)Republika Libanu poprosiła o pomoc militarną Turcję w wyniku ciągłego mieszania się Francji w wewnętrzne sprawy. Premier Turcji, Adnan Menderes oraz premier Libanu, Saeb Salam podpisali wczoraj dokument ustanawiający nowe stosunki między oboma krajami, można powiedzieć oznaczający zwrot o 180 stopni w polityce zagranicznej naszego kraju. Liban przyjął stałą ochronę Turcji w formie protektoratu, opuścił szeregi Ententy Bliskowschodniej i wstąpił do aliansu bułgarsko-tureckiego (…)

„L’Express Dimanche” (Francja) – (…)francuskie ministerstwo spraw zagranicznych wyraziło dezaprobatę wobec ostatnich działań Turcji na terytorium Libanu, które w konsekwencji pozbawiły nas jakiegokolwiek wpływu na dalsze losy tego kraju. MSZ niepokoi się o mniejszość francuską w Bejrucie, która może zostać poddana szykanom ze strony protureckich władz libańskich. Premier Mayer zapowiedział, że Francja będzie bacznie się przyglądać tureckiej „opiece” nad Libanem (…)

„El Pais” (Hiszpania) – (…)można ułożyć sobie stosunki z Francją, jeśli ten kraj uzna, że ostatnie hiszpańskie zdobycze były dla niej karą za istnienie dyktatury generalissimusa Giraud. Jeśli więc z nich zrezygnujemy, to tak jakbyśmy uznawali, że Francja tamtego okresu powinna także odzyskać wszelkie kolonie, które utraciła na rzecz aliantów po obaleniu rządów autorytarnych. Zdecydowana większość społeczeństwa uważa jednak, że Hiszpania może oddać okręg Bordeaux-Dax w zamian za uzyskanie „świętego spokoju, gdyż ewentualny konflikt Hiszpanii w sojuszu z Portugalią przeciw Francji, Włochom, Austrii i Libii musiałby zakończyć się porażką (…)


„Shiperie” (Albania) – (…)premier Frasheri w swoim kolejnym wystąpieniu w parlamencie kategorycznie wykluczył jakąkolwiek współpracę z jakimkolwiek sojuszem militarnym. Jego wypowiedź to pokłosie ostatnich prób zmanipulowania albańskiej opinii publicznej przez Republikę Włoską poprzez stworzenie ułudy zagrożenia ekspansją Konferencji Bałkańskiej. Premier podkreślił wolę społeczeństwa, monarchy i parlamentu o uczynieniu Albanii „Szwajcarią Wschodu” czyli kraju ściśle neutralnego (…)


„Wiener Zeitung” (Austria) – (…)konferencja francusko-hiszpańska która odbywa się od 27 marca w Wiedniu nie przynosi na razie żadnych zdecydowanych rozstrzygnięć w kwestii zmiany statusu okręgu Bordeaux, który do tej pory wchodzi w skład Hiszpanii. Delegacja francuska na czele z premierem Rene Mayerem domaga się zwrotu tego terytorium, a fakt ów pozwoliłby Francji i Hiszpanii odbudować dawne dobrosąsiedzkie relacje. Premier Hiszpanii, Lopez zapowiedział, że być może konferencja zakończy się kompromisem jakiego oczekuje strona przeciwna (…)​

 

POLSKA I ŚWIAT
HISTORIA ALTERNATYWNA
1936-1963

1-15 kwietnia 1954

odcinek 407

Naer, en stadig snaevrere…
(Blisko, coraz bliżej…)​

Polska​

Trudny proces przystosowawczy społeczeństwa polskiego, którego wizerunkiem staje się kohabitacja prezydenta Sosnkowskiego i rządu premiera Becka na razie przynosi mało przyjemne skutki. Odnosi się wrażenie, że otoczenie prezydenckie chce skompromitować działania premiera, nie bacząc, że ucierpi na tym autorytet i pozycja całego kraju, obojętnie od całego tego politycznego bajzlu i ciągłego powracającego pytania, która opcja polityczna jest teraz dominująca. Załamanie się polskiego wywiadu w Rosji jest tego pierwszym przejawem, a kolejnymi mogą się stać obstrukcja parlamentarna mimo szumnie zapowiadanego i stworzonego Rządu Zgody Narodowej. Premier Beck odcina się jednak od wielu porażek dyplomatycznych, słusznie podejrzewając, że prezydent Sosnkowski bądź dani ministrowie w jego rządzie mogą grać nieczysto, ułatwiając tym samym przygotowanie społeczeństwa do przedterminowych wyborów. W pierwszych tygodniach swojego urzędowania rozpoczyna wprowadzanie programu dotyczącego stopniowej likwidacji analfabetyzmu, który szczególnie na Kresach Wschodnich jest dość wyraźny i może stanowić duży powód do wstydu dla kraju. Inicjatywa podjęta przez premiera spotyka się ze zrozumieniem społeczeństwa, więc rosną jak grzyby po deszczu liczne Szkoły Ludowe, Ośrodki Elementarne, których zadaniem jest przystosować społeczeństwo do nowych warunków życia i zlikwidować „ów feudalny analfabetyzm”, jak miał go nazwać sam Beck podczas spotkania w Pińsku (9.IV.).

Polski wywiad zagraniczny ponosi kolejną spektakularną porażkę, z której tym razem musi tłumaczyć się sam premier Beck. Fiasko założenia siatki szpiegowskiej w Rosji i ogłoszenie tegoż faktu przez rząd rosyjski podkopuje wiarygodność gabinetu Becka w oczach międzynarodowej opinii publicznej. Zamiast więc zyskiwać na prestiżu, Polska znów trochę go utraciła.

Nieudana akcja wywiadowcza w Rosji.​

Tak jak przewidywano kolejny dywizjon lotnictwa szturmowego RP przeszedł gruntowną modernizację, zakończoną zastąpieniem starych maszyn nowymi PZL P-44 Jaskółka typu C. Stało się to 10 kwietnia, a na uroczystości zorganizowanej na lotnisku pod Łodzią byli obecni prezydent Sosnkowski i premier Beck. Obecni wygłosili krótkie mowy o poprawie stanu sił lotniczych RP. Pozostałe dwa dyony lotnictwa szturmowego zostaną zmodernizowane w najbliższym czasie.

Kolejna modernizacja sił lotniczych RP.​

13 kwietnia naukowcy ze Szkoły Artylerii w Toruniu ukończyli prace nad programem dotyczącym unowocześnienia brygady artylerii przeciwlotniczej. Pozwoli to na wdrożenie projektu lepszego systemu obrony plot. w największych miastach kraju jak wynika z przewidywanych pierwszych reform nowego rządu. Obecnie inżynierowie z Instytutu Technicznego w Warszawie pracują nad pakietem poświęconym ulepszeniu pojazdów pancernych.

Badania technologiczne.​

Świat
najważniejsze wydarzenia​

„Journal de Katanga” (Kongo) – (…) nasze dzielne wojska nie zdołały jeszcze przebić się przez pierścień sił belgijskich pod Leopoldville, gdzie wciąż trwają zacięte walki podczas kongijskiej wojny o niepodległość. Generał Mobutu uważa, że w przeciągu dwóch tygodni i to miasto wpadnie w ręce Kongijczyków, co powinno zmusić pozostałe państwa europejskie wspierające Belgów do zakończenia tej bezsensownej interwencji wymierzonej przeciwko słusznym dążeniom ludu kongijskiego do wyzwolenia się spod okrutnej dominacji (…)

„L’Express Dimanche” (Francja) – (…) rząd hiszpański zwleka z udzieleniem odpowiedzi w sprawie przekazania okręgu Bordeaux-Dax Francji w ramach postanowień jakie zapadły na konferencji w Wiedniu. Hiszpanie wymawiają się uczestnictwem w wojnie przeciwko Kongu, które odważyło się być niepodległe w Afryce. Tymczasem to kongijski ruch niepodległościowy nabiera coraz większego znaczenia, zważywszy na postępy na froncie jakie są udziałem tych powstańców. Walki o Leopoldville są coraz bliższe rozstrzygnięcia na korzyść Kongijczyków, co oznaczać może tylko jedno: póki jeszcze to możliwe honorową kapitulację Belgów i ich sojuszników (…)

„Rossijskaja Gazieta” (Rosja) – (…) komuniści rosyjscy zyskują coraz bardziej na znaczeniu, a to za sprawą założenia Rosyjskiej Partii Robotniczej na zjeździe w Jarosławiu. Mimo iż partia pozbawiona jest całej symboliki dawnego ZSRR to grono jej zwolenników cały czas się powiększa i rośnie z każdym dniem. Dla władz może to oznaczać pewien kłopot, ale na pewno do okiełznania w przypadku, gdyby okazało się, że żądania tej partii są dziwnie zbieżne z dawną ideologią komunistyczną (…)

„Le Soir” (Belgia) – (…) belgijska opieka nad terytorium Konga dobiegła kresu po podpisaniu kapitulacji naszych wojsk kolonialnych pod portem Banana. Długotrwałe oblężenie Leopoldville przez Kongijczyków pod wodzą Mobutu zakończyło się okrążeniem wojsk belgijskich pod Banana i tym samym skłonieniem ich do podjęcia decyzji o zakończeniu konfliktu w tej niegdyś największej belgijskiej kolonii. Rząd wyraził zgodę na zakończenie bezsensownego konfliktu w którym poległo do tej pory 14 tys. Belgów i niezliczona ilość Kongijczyków. Data 15 kwietnia oznacza zatem nowy rozdział w historii Konga, które od tej pory pod nazwą Socjalistycznej Republiki Konga będzie uznawane przez wszystkie kraje świata (…)


„Independencia” (Argentyna) – (…) niewątpliwie dużym sukcesem Argentyny zakończyła się wizyta prezydenta USA, Dwighta Davida Eisenhowera, która miała miejsce w ubiegłym tygodniu. Dwustronne rozmowy między prezydentem Alvearem juniorem a Eisenhowerem przyniosły owoce w postaci podpisanych kilku umów handlowych, które zdecydowanie poprawią wydolność argentyńskiej gospodarki. W przyszłym miesiącu dojdzie do rewizyty, gdyż prezydent Republiki, Alvear jr jest zaproszony na rozmowy do Waszyngtonu i Nowego Jorku (…)

„The Times” (Wielka Brytania) – (…) władze belgijskie są wyśmiewane w całej Europie z powodu nieudolnych działań wojennych w Kongu, które doprowadziły do otoczenia ich dywizji kolonialnych w Leopoldville i pod portem Banana. Na nic zdało się poparcie sojuszników, z których jedynie RFN i RPA miało szybkie możliwości reagowania, szybko jednak okazało się, że to Kongijczycy wyprzedzili wszystkich i zadecydowali o rychłym zakończeniu być może ostatniej wojny kolonialnej w Afryce. Kanclerz RFN, Blucher wyraził swój żal, że oto Belgia oddaje swoją kolonię w Afryce bez skuteczniejszej walki, jednak rozumie fakt kompromitacji belgijskiego dowództwa i zapobieżenie masakry otoczonych żołnierzy. Ostatnie duże terytoria kolonialne należą teraz do Polski i Włoch, ciekawe czy w tym roku Tunezyjczycy i Angolczycy chwycą za broń, by wzorem Konga uzyskać pełną niepodległość? (…)

„Asahi Shimbun” (Japonia) – (…) epidemia cholery jaka wybuchła na terytorium płd. Chin, a konkretnie w prowincji Kwang-Si może zatrzymać czy wręcz uniemożliwić przygotowania wojenne tego kraju przed wkroczeniem na terytorium państw indochińskich, sojuszników Cesarstwa. Chiński rząd wystosował apel o międzynarodową pomoc w związku z tą epidemią oraz poprosił o wsparcie kraje Organizacji Paktu Demokratycznego. Być może jest to paradoksalnie dobry moment, aby nie tyle pomóc Chinom, co zatrzymać eskalację napięcia w regionie, co wykorzystać ma Maniu, którego ostatnie przemówienie w Montrealu było właśnie w takim tonie. Rząd cesarski i Republiki Indii nie zamierzają jednak zatrzymywać czasu upływającego ultimatum, tylko dlatego, że Chiny dosięgła sprawiedliwość. Jeśli Tybet nie odzyska niepodległości uruchomiona zostanie machina wojenna (…)

„Krung Thep Diary” (Tajlandia) – (…) ostatnie wykrycie dużych grup spiskowych świadczy o przygotowaniach do wojskowego zamachu stanu, który miał wynikać z utrzymywanego napięcia międzynarodowego na Dalekim Wschodzie. Nici spiskowe prowadziły do Czongkingu, a zatem Chińczycy chcieli uczynić z Tajlandii konia trojańskiego późniejszego konfliktu. Ambasada Tajlandii w Czongkingu zamknięta ponad miesiąc temu uległa umyślnemu podpaleniu, choć co innego twierdzą chińskie władze, utrzymując twierdzenie o samoistnym pożarze budynków z powodu spięcia w instalacji. Te dziwne i niezrozumiałe wydarzenia nie tylko niszczą stosunki tajlandzko-chińskie, ale wręcz zachęcają do szerszego stawienia oporu chińskiej dominacji w regionie, która po aneksji Tybetu zdaje się „połykać” wszystko co cenne i korzystne gospodarczo dla tego kraju (…)​

 

POLSKA I ŚWIAT
HISTORIA ALTERNATYWNA
1936-1963

16-30 kwietnia 1954

odcinek 408

Viktig moete
(Ważne spotkanie)​

Polska​

Na wieść o przyznaniu pewnej formy niepodległości Tunezji przez Włochy w polskim parlamencie zawrzało. Przede wszystkim przedstawiciele-deputowani Polskiej Afryki Zachodniej (Angoli) wygłosili płomienne przemówienie apelujące do rządu i prezydenta w sprawie uzyskania przez tą kolonię autonomii wewnętrznej w ramach Rzeczpospolitej Polski bądź pełnej niepodległości. Powoływali się tym samym na casus Tunezji jako adekwatny dla Angoli na otrzymanie pewnej formy suwerenności. Premier Beck zapowiedział, że nie zostawi tak tej sprawy i uda się do kolonii, by spotkać się z przedstawicielami organizacji walczących o niepodległość tego terytorium. Zanim jednak do tego dojdzie, czeka go spotkanie z prezydentem.

Belweder, 24 kwietnia.

Prezydent Sosnkowski w rozmowie z premierem Beckiem.

Sosnkowski: (…) trudno przewidzieć co się stanie, gdy Polska pójdzie za krokiem Italii i przyzna nawet ograniczoną formę niepodległości Angoli. Możemy spodziewać się podobnych żądań przez ludność białoruską na Kresach, a nie muszę mówić co by to oznaczało dla przyszłości Polski.

Beck: Trzeba jednak zauważyć co taki krok da Polsce, jej prestiżowi, pozycji, nie będziemy prezentowani jako zacofany demokratycznie kraj Europy szczególnie w kontekście niedawnego przewrotu wojskowego, który zniweczył wiele z polskiego autorytetu.

Sosnkowski: Jest to bardzo ryzykowny krok, który może zantagonizować nawet stosunki z naszymi sąsiadami. Przypuśćmy bowiem, że będziemy musieli „podkręcić śrubę” naszym mniejszościom narodowym, jeśli zdecydujemy się na obdarowanie niepodległością Angolę. Tak aby za jednym zamachem nie pozbyć się i Angoli i kontroli nad Kresami.

Beck: Zgoda na niepodległość czy autonomię Angoli jest obecnie dla Polski priorytetem polityki zagranicznej. Musimy zdawać sobie sprawę z tego jak jesteśmy postrzegani obecnie, niż jakie skutki może to przynieść. Przyszłość to loteria.

Sosnkowski: Ostrzegam przed nieprzemyślanymi decyzjami, bo mogą obrócić się przeciwko waszej osobie.

Beck: Nie myśli Pan chyba zbrojnie obalać rządu, który został wybrany w demokratycznych wyborach a nie w wyniku wojskowego buntu?

Sosnkowski: Ja nie muszę, to ulica może wyrazić swoje niezadowolenie, a nie zapanowanie nad groźnym tłumem może oznaczać tylko nieudolność rządu, a zatem i Pana (…)

28 kwietnia zakończono modernizować III Dyon Lotnictwa Szturmowego i od tej pory także ten dywizjon posiada PZL P-44 Jaskółka typu C. Tym razem jednak odbyło się to bez hucznych uroczystości z racji pewnego konfliktu na linii prezydent-premier w kraju związanych ze sprawą przyszłości Polskiej Afryki Zachodniej.​

Świat
najważniejsze wydarzenia​

„Journal de Katanga” (Kongo) – (…) niepodległość Socjalistycznej Republiki Konga została wczoraj uznana przez Stany Zjednoczone. Dwa dni wcześniej uczyniła to Wielka Brytania, Rosja, Polska, Włochy i Turcja. W najbliższym czasie niepodległość naszego kraju zostanie uznana przez kraje południowoamerykańskie i pozostałą część państw afrykańskich. Prezydent Joseph Kasavubu zaprosił prezydenta USA, Eisenhowera do złożenia wizyty w naszym kraju. Mamy nadzieję, że zakończona ostatnia wojna kolonialna w Afryce pozwoli nam na szybką odbudowę po zniszczeniach wojennych, póki co rząd Patrice Lumumby rozpoczął rozmowy z Gabonem w sprawie dołączenia do aliansu militarnego (…)


„Washington Times” (USA) – (…) prezydent Eisenhower powrócił bardzo zadowolony z wizyty na Haiti, gdzie rozmawiał z prezydentem-dyktatorem tego kraju, Paulem Magloire. Haiti stara się o pomoc żywnościową i ułatwienia w prowadzeniu handlu ze Stanami Zjednoczonymi. W odpowiedzi Eisenhower zażądał stopniowego wprowadzania procesu demokratyzacji na wyspie i możliwości obdarzenia autonomią ludności dawnej Republiki Dominikany, wchłoniętej przez Haiti podczas trwania IV wojny światowej. Przyparty do muru Magloire pogodził się z faktem, iż od zaprowadzenia demokracji na Haiti zależeć będzie nie tylko kondycja gospodarcza kraju, ale też jego własna posada (…)



„Corriere della Serra” (Włochy) – (…) rząd ubiegł możliwość wybuchu antywłoskiego powstania mogącego być zorganizowanego z pomocą algierskiej piątej kolumny w Tunisie, Bizercie i okolicach. Na podstawie negocjacji prowadzonych z bejem Tunisu, Ahmadem II postanowiono utworzyć autonomiczne Państwo Tunezyjskie w ścisłych kontaktach z metropolią włoską. Bej Tunisu zgodził się na przystąpienie do sojuszu militarnego z Włochami, choć de facto bez tej zgody Italia nie pozwoliłaby Tunezji na zaistnienie na mapie politycznej Afryki. Ahmad II będzie w przyszłym tygodniu w Rzymie, aby ustalić szczegóły autonomii dla Tunezyjczyków (…)


„Al-Anwar at-Tunisijja” (Tunezja) – (…) chwała niech będzie Allahowi, który pozwolił Tunezyjczykom na okazanie dzisiejszego dnia wielkiej radości. Oto bowiem po długich miesiącach niewoli pozwolił on, aby Włosi zrezygnowali z utrzymywania ścisłej kontroli nad naszym krajem. Bej Tunisu w przemówieniu wygłoszonym w pałacu podkreślił znaczenie tego faktu dla wielu przyszłych pokoleń. Tunezja bogatsza o gwarancje bezpieczeństwa ze strony Włoch będzie mogła od tej pory swobodnie kształtować swoją przyszłość (…)

„The Times” (Wielka Brytania) – (…) polska polityka zagraniczna dotycząca spraw kolonii jest doprawdy przedziwna, najpierw w wyniku utworzenia niepodległego Somali doszło w Warszawie do przewrotu wojskowego, teraz, gdy mowa o niepodległości Angoli grozi temu krajowi powtórka z tamtego przewrotu. Można zaryzykować twierdzenie, że im większe są wpływy prawicy w tym kraju, tym gorzej dla pozycji Polski na arenie międzynarodowej. Nowy premier Beck wierzy jednak w swoją szczęśliwą gwiazdę i na pewno znajdzie najlepsze rozwiązanie i dla Angoli i dla Polski (…)

„Guangzhou Review” (Chiny) – (…) napięcie na Dalekim Wschodzie sięga zenitu, do upłynięcia terminu japońsko-indyjskiego ultimatum pozostał miesiąc, ale nie ma mowy by rosnące w potęgę Chiny mogły ugiąć się przed tak bezczelnym dyktatem. Chiny są gotowe na stoczenie boju o przetrwanie z całą Azją, więc indyjsko-japońskie knowania obrócą się w konsekwencji przeciwko tym krajom powodując u nich zaburzenia i protesty przeciwko wciągnięciu społeczeństw do długotrwałej wojny (…)

„Wiener Zeitung” (Austria) – (…) cała Europa woła do Polski: daj niepodległość Angoli, aby zakończyć wszelkie dywagacje na temat kiedy dojdzie do kolejnej wojny kolonialnej. Zdumiewające jest stanowisko polskiego rządu, a przede wszystkim polskiego prezydenta, który jako jeden z niewielu krótkowzrocznych polityków europejskich próbuje wmawiać wszystkim coś o polskiej racji stanu. Naród, który przeżył gehennę rozbiorów i wojen światowych na pewno może okazać się mądrzejszym od swojego prezydenta i wyrazić swoją wolę w demonstracjach poparcia dla ludu angolskiego (…)​

 

POLSKA I ŚWIAT
HISTORIA ALTERNATYWNA
1936-1963

1-15 maja 1954

odcinek 409

Polen Västafrika
(Polska Afryka Zachodnia)​

Polska​

Następstwem wizyty premiera Becka w Polskiej Afryce Zachodniej w dniach od 30 kwietnia do 4 maja br. była zgoda na uzyskanie przez to terytorium częściowej suwerenności w ramach sojuszu militarnego z Polską, Czechosłowacją, Węgrami i Ukrainą. Premier Beck zaraz po przybyciu do Luandy rozmawiał z przedstawicielami Angolskiego Ruchu Narodowego, któremu przewodzili Antonio Lopes Mateus i Alvaro de Freites Morna. Decyzję o powstaniu stricte niepodległego Państwa Angoli lecz de facto ściśle związanego z Polską ogłosił 3 maja na przemówieniu związanym ze 163. rocznicą uchwalenia Konstytucji 3 Maja.

Luanda, 3 maja.

Z przemówienia premiera Becka:

(…) tak jak kiedyś przodkowie dzisiejszych Polek i Polaków ślubowali jedność narodu, ale też i prawa dla mniejszości narodowych tak i teraz synowie Polskiej Ziemi uroczyście zaprzysięgli, że los ludności Polskiej Afryki Zachodniej nie jest przesądzony li tylko jako terytorium zależne czy też trwała kolonia. Dlatego też chciałbym z dumą ogłosić powstanie Państwa Angoli, któremu przekazano w jurysdykcję również bazę morską w Kabindzie. Chciałbym podziękować za mądrość decyzji tym polskim parlamentarzystom, którzy zaufali nowym władzom Angoli na tyle, aby mieć pewność, że prawa handlowe Polski będą respektowane ponad inne prawa obcych państw na tym terytorium. Kontrola militarna władz polskich tak jak wynika z tego porozumienia skończy się dokładnie 31 grudnia br. Również wtedy Angola będzie mogła wybrać czy zechce pozostać w aliansie wojskowym Inicjatywy Środkowoeuropejskiej czy wzorem Somalii wybierze inną drogę dla siebie. Jestem tu na mównicy z nowymi władzami Angoli i niech mi wolno będzie powiedzieć – niech żyje Państwo Angoli! Niech żyje Rzeczpospolita Polska! Niech żyje nieskrępowana przyszłość narodu polskiego i angolskiego! (…)

Szefem Państwa Angolskiego został Antonio Lopes Mateus, który desygnował Manoela Costę Marquesa na stanowisko premiera.


Podpisana zrazu umowa ułatwi unowocześnienie armii angolskiej do zachodnioeuropejskich standardów. Do końca grudnia br. na terytorium Angoli będą przebywać 2 polskie dywizje kolonialne.​

Warszawa, 3 maja.

Z przemówienia prezydenta Sosnkowskiego:

(…) W dzisiejszym dniu przychodzi nam wspominać 163. Rocznicę wielkiej Konstytucji 3 Maja 1791 roku, która była politycznym testamentem I Rzeczpospolitej jak wynikało później z historii. Pamięć o niej pozwalała nam wychować nowe pokolenia w duchu patriotyzmu, tolerancji i wiary, że przyszłość przyniesie nam odzyskanie niepodległości co stało się po ponad 100 latach. Rzeczpospolita Polska wykrwawiona w kilku wojnach światowych odzyskuje dziś z dumą prestiż, jakim cieszyła się dawniej w Europie. Wyzwolenie swoich kolonii musi być tak odczuwane i co cieszy najbardziej tak właśnie czuje i społeczeństwo. My, Polacy wiemy jak długo czeka się na niepodległość i tym bardziej cieszymy się, że wszyscy możemy zrozumieć jak czekają na ten fakt inne narody. Dlatego też rocznica Konstytucji połączona dzisiaj jest z ogłoszeniem niepodległości Państwa Angoli i tym samym rzeczywistym zakończeniem dekolonizacji w Afryce, gdzie terytoria zależne można policzyć już na palcach jednej ręki. Niech się święci 3 Maja! (…)

2 maja zakończono modernizację ostatniego dywizjonu szturmowego (IV Dyon Lotnictwa Szturmowego), a trzy dni później ukończono modernizować Dywizjon Gdański (lotnictwo bombowe). Umożliwi to lepsze współdziałanie sił lotniczych z siłami morskimi i lądowymi podczas przeprowadzanych ćwiczeń wojskowych.​

Świat
najważniejsze wydarzenia ​

"Journal de Katanga" (Kongo) – (…) rząd Patrice’a Lumumby podpisał dzisiaj akcesję do Wszechafrykańskiej Organizacji Handlowej w której udział umożliwi nam szybszy rozwój handlowy, gospodarczy i co najważniejsze odbudowę ze zniszczeń wojennych. Prezydent Kasavubu wyraził też zadowolenie z faktu uzyskania niepodległości przez Angolę, która do końca roku pozbędzie się wszelkiej kontroli ze strony polskiego kolonizatora. Zaproszenie do władz angolskich zostało już wysłane i ufamy, że wkrótce szef Państwa Angolskiego zaszczyci nas swoją obecnością (…)


"The Times" (Wielka Brytania) – (…) Polska wzorem Włoch poszła po rozum do głowy i tak jak Italia wyzwoliła swoją marionetkę Tunezję, tak i teraz Polacy postanowili obdarzyć niepodległością Angolę wraz z Kabindą. Oczywiście teraz możemy domniemywać kiedy owe marionetki zostaną w pełni suwerenne, Polacy mają do końca roku wyzwolić Angolę, o stanowisku Włoch nic na razie nie wiadomo. Zakończył się zatem główny etap dekolonizacji w Afryce, który jednakże nie może zakończyć zatargów o granice na tym kontynencie. Wciąż istnieje przecież separatystyczna Republika Sudanu Płn., która otrzymuje wsparcie od Libii, sojusznika Włoch. Mamy też ciągle zagrożenie wobec nawrotu wojny domowej w Federacji Malijsko-Senegalskiej (…)


"Info Guangzhou" (Chiny) – (…) epidemia cholery nie zatrzymała przygotowań naszego narodu do stoczenia boju na śmierć i życie z militarystyczną Japonią i socjaldemokratycznymi Indiami. Wszystko jest gotowe i wróg nadzieje się na błyskawiczną rekontrę, która powali oba kraje i ich sojuszników na kolana. Koniec maja przyniesie nam odpowiedź na to czy Japonia odważy się zacząć konflikt, który może przeistoczyć ją w chińską marionetkę, a Indie nie będą od tej pory nazywane Chińskimi Indiami. Wierzymy pełnią serca w morale naszych żołnierzy i niezwyciężoność ducha narodowego, który jeszcze raz pozwoli nam wydobyć się z pozycji oblężonej twierdzy (…)

"Asahi Shimbun" (Japonia) – (…) 24 maja upływa termin ultimatum jakie wystosowała Japonia wraz z Indiami i naszymi sojusznikami wobec Republiki Chińskiej w związku z agresją tego kraju na Tybet i wcieleniem tego terytorium. W przypadku braku reakcji władz chińskiej do daty końca ultimatum siły zbrojne Japonii, Indii i ich sojuszników mogą przystąpić do operacji militarnej. Apele sekretarza generalnego OPD, Maniu są w tym przypadku pozbawione sensu, a ewentualna wojna będzie oznaczała kryzys tej organizacji i jej powolny rozkład. Dla Japonii jest to sprawa honoru i tak też należy ją traktować (…)


"El Pais" (Hiszpania) – (…) rząd Juana Negrina Lopeza ma podjąć decyzję na najbliższym posiedzeniu o ratyfikacji bądź nie postanowień wiedeńskich dotyczących nowego statusu okręgu Bordeaux-Dax, który ma być przekazany (oddany) Francji w ramach zakończenia stanu wyjątkowego na granicy hiszpańsko-francuskiej. Społeczeństwo jest wyraźnie podzielone w tej kwestii, choć częściej przeważają zdania o oddaniu tego terytorium demokratycznej Francji, która pojęła swoje błędy i odkupiła swoje grzechy likwidując reżim Giraud (…)


"USA Today" (USA) – (…) wizyta sekretarza stanu, Johna Fostera Dullesa w Quito przyniosła wynik w postaci podpisania nowych umów handlowych, a także możliwości przystąpienia tego kraju do Aliansu Amerykańskiego w składzie ze Stanami Zjednoczonymi, Meksykiem i Kolumbią. Jose Velasco Ibarra, prezydent Ekwadoru wyraził też nadzieję na objęcie jego kraju pomocą gospodarczą w związku z kryzysem gospodarczym, który od paru miesięcy dotyka kontynent południowoamerykański (…)​

​

 

POLSKA I ŚWIAT
HISTORIA ALTERNATYWNA
1936-1963

16-31 maja 1954

odcinek 410

Die Kritikerverfahren
(Krytyka postępowania)​

Polska​

Premier Beck po pobycie w Państwie Angoli powrócił do kraju w dniu 17 maja br. i dzień później wygłosił przemówienie w Sejmie uzasadniające raz jeszcze okoliczność nadania pewnej formy suwerenności dla byłej kolonii Polska Afryka Zachodnia. W swojej mowie podkreślił, że sytuacja w kolonii była o krok od rozpętania podobnego konfliktu kolonialnego jaki niedawno wybuchł w Kongu i że znacznie bardziej Polska zyskała niż straciła uwalniając Angolę, aniżeli miałaby siłą utrzymywać tą kolonię, jak chciała uczynić to ostatnio na przykładzie Konga - Belgia. Polska powielając wariant włoski na przykładzie Tunezji, zyskała bardzo wiele w oczach mieszkańców Afryki, co powinno zaowocować szerokimi wpływami handlowymi w środkowej części tego kontynentu.

Polski parlament przyjął do wiadomości informację premiera o przekształceniach politycznych w Afryce wynikających na szczęście nie z powodu przegranej wojny, ale koniecznych posunięć dyplomatycznych, podnoszących prestiż Polski bez uciekania się do możliwości wybuchu konfliktu.

Wieść o wybuchu wojny na Dalekim Wschodzie między Indiami, Japonią a Chinami z drugiej strony zelektryzowała opinię publiczną w Polsce. Posiadłości polskie na Oceanie Indyjskim i Pacyfiku, Sokotra i Guadalcanal nie są co prawda żadną miarą zagrożone wskutek rozwoju działań wojennych obejmujących szmat Azji, ale nie zaszkodzi być czujnym co do posunięć flot państw uczestniczących w wojnie.

W polskiej prasie dominuje przeważnie ton antychińskich wypowiedzi i tytułów, głównie z powodów, jakie zostały przedstawione przez Japonię i Indie jako casus belli. Główni politycy polscy, Sosnkowski, Mikołajczyk, Sikorski i Beck są zgodni co do tego, że wojna dalekowschodnia może potrwać kilka lat i w zdecydowanym stopniu oznaczać będzie koniec Organizacji Paktu Demokratycznego w obecnym kształcie i konieczność jej przekształcenia lub powołania nowej organizacji dbającej o pokój i bezpieczeństwo na świecie. OPD i jej przywódca skompromitowani są do reszty nieudolnymi działaniami i dziwnymi decyzjami.

28 maja zakończono modernizację jedynej polskiej dywizji zmechanizowanej (1. Dywizja Grenadierów) stacjonującej na Suwalszczyźnie i będącej pod dowództwem gen. Smorawińskiego (1. Korpus Zmechanizowany).


Dzień wcześniej zmodernizowano wszystkie brygady turboodrzutowych myśliwców eskortowych przy Lotnictwie Bombowym RP rozlokowanym na lotniskach w okolicach Brześcia n/Bugiem. Dywizjony: Krakowski, Lwowski, Gdański i Warszawski od tej pory będą posiadały lepszą ochronę.


W dniu 27 maja dowództwo węgierskich sił zbrojnych przekazało polskim siłom zbrojnym w ramach Inicjatywy Środkowoeuropejskiej plany dotyczące organizacji logistyki, co przy rosnących kosztach utrzymania armii jest bardzo przydatnym prezentem otrzymanym od naszych bratanków.​

Świat
najważniejsze wydarzenia ​

25.V.​

Reuters (Wielka Brytania):

(…) o godzinie 3.00 rano czasu tokijskiego upłynął termin ultimatum Cesarstwa Japonii i Republiki Indii wystosowany wraz z sojusznikami z Unii Indochińskiej (Tajlandia, Wietnam, Laos, Birma, Malezja) oraz Ligi Azji Centralnej (Iran, Azerbejdżan) do władz Republiki Chińskiej. Punktualnie o godz. 3.15 przesłano na ręce ambasadora Chin w Delhi dokument w którym stwierdzono niemożność ułożenia pokojowych stosunków między Indiami a Chinami i między Japonią a Chinami wskutek bezprawnej okupacji terytorium Tybetu przez wojska tego kraju. Zaznaczono, że władze chińskie miały pół roku czasu podczas którego mogły cofnąć decyzję o aneksji Tybetu jak również przywrócić temu państwu niepodległość. Nie czyniąc tego pojednawczego kroku postawiły się poza nawiasem szeroko rozumianej demokracji, a tym samym ponoszą wyłączną odpowiedzialność za zaistniały stan wojny między Ligą Azji Centralnej, Unią Indochińską a Chinami i ich sojusznikami (…)

​

Agence France-Presse (Francja):

(…) rząd Jawaharlala Nehru opowiedział się za rozwiązaniem sprawy Tybetu w sposób zbrojny podobnie jak Japonia, która uczyniła to w tym samym czasie jak Indie. Wg stanowiska premiera celem wojsk indyjskich jest opanowanie terytorium Tybetu i przywrócenie mu niepodległości przy jednoczesnym zachowaniu neutralności Bhutanu i Nepalu, państw będących w Pakcie Nowej Azji. Członkami tego sojuszu są jeszcze Pakistan i Afganistan (…)

​

United Press Internatonal (USA):

(…) Prezydent Pakistanu. Khwaja Nazimuddin z niepokojem przyjął informację o wypowiedzeniu wojny Chinom przez Indie obawiając się wciągnięcia do tego konfliktu pozostałych państw Paktu Nowej Azji tj. Bhutanu i Nepalu, które mogą być zaatakowane przez Chiny, mogące w ten sposób uzyskać przewagę strategiczną i z łatwością opanować wówczas północną część Indii. Pakistan radzi zatem pozostałym członkom paktu pozostanie w ścisłej neutralności mimo, iż na terytorium Bhutanu przebywa obalony tybetański dalajlama (…)

​

Deutsche Presse-Agentur (Niemcy):

(…) szach Mohammad Reza wraz z premierem, gen. Zahedim poparli indyjskie pretensje względem obecnej polityki Chin i Iran bez wahania poparł sprawiedliwą wojnę o niepodległość Tybetu. Stanowisko Teheranu zostało poparte przez Azerbejdżan, który bez chwili wahania wypowiedział wojnę Chinom i ich sojusznikom. Mimo braku wspólnej granicy z Indiami rząd irański i azerski będą pomagać stronie indyjskim głównie dostawami surowców, a w szczególności bezcennej ropy naftowej. Planowane jest również wysłanie irańskiego i azerskiego korpusu ekspedycyjnego w indyjskie Himalaje (…)

​

Associated Press (USA):

(…) jak jeden mąż w chwili wypowiedzenia wojny Chinom przez Indie i Japonię pośpieszyły z pomocą dyplomatyczną i co najważniejsze militarną dla rządu w Czongkingu pozostałe kraje Unii Dalekowschodniej. Korea, Filipiny i Indonezja poczuły się w obowiązku co do postawienia się w takiej samej sytuacji jak Chiny i choć ich sytuacja geopolityczna jest gorsza od tego kraju to wierzą one w skuteczność chińskiej pomocy militarnej tak jak one nie opuściły Państwa Środka. Główny impet japońsko-indyjskiego natarcia pójdzie przecież na Chiny i na pozostający pod ich władzą Tybet więc ich wypowiedzenie wojny jest owszem ważne ale nie przesądzi chyba o być albo nie być sojuszników Chin w tej wojnie (…)

​

Lembaga Kantorberita Nasional Antara (Indonezja):

(...) Malezja, Laos, Tajlandia, Birma i Wietnam, kraje Unii Indochińskiej postanowiły wspomóc cesarski reżim w Japonii i pomóc militarystycznom Indiom w ataku na pokojowo nastawione Chiny, które dążyły jedynie do pełnej unifikacji kraju. Rząd Mohammada Hatty solidaryzując się z narodem chińskim i będąc czynnym członkiem sojuszu wojskowego w pełni wywiązał się z obietnicy pomocy militarno-dyplomatycznej dla tego kraju w przypadku wojny z dwoma azjatyckimi potęgami. Prezydent Ahmad Sukarno wygłosi dziś przemówienie do narodów indonezyjskiego i chińskiego złączonych od dzisiaj więzami braterstwa i wspólnej walki przeciw dyplomatycznemu autorytaryzmowi reprezentowanym przez ostatnie działania Japonii i Indii (…)

​

Kyoto-tsushin (Japonia):

(..) nadszedł czas zapłaty za bezprawne postępowanie chińskiej gawiedzi, która rozpychając się łokciami w przeciągu dwóch lat powiększyła się dwukrotnie i tyle też samo wzrosła jej buta, doprowadzając kontynent azjatycki na skraj przepaści. Rząd Cesarstwa Japonii solidaryzując się z wypędzonymi Tybetańczykami i występując w obronie tłamszonych Ujgurów i Mongołów wypowiedział o godzinie 3.15 rano 25 maja 1954 r. wojnę Republice Chińskiej. Niech ta wojna przesądzi o dalszym kształcie stosunków politycznych w Azji, niech będzie rozstrzygnięciem czy zwycięży bezduszny chiński autorytaryzm czy pokojowa polityka Japonii bazująca na stabilizacji kontaktów handlowych i dyplomatycznych (…)

​

Sin-hua (Chiny):

(…) między godziną 3.15 a 3.20 w nocy naszemu ambasadorowi w Delhi, Wang Chengowi dostarczono notę wypowiedzenia wojny wystosowaną przez Republikę Indii i Cesarstwo Japonii. W uzasadnieniu napisano o upłynięciu terminu ultimatum a także o rzekomych prześladowaniach ludności tybetańskiej, ujgurskiej i mongolskiej przez politykę rządu w Czongkingu. Podobnych bredni nie słyszano już dawno, jak miał wyrazić się prezydent Republiki, Tse-ven Soong. Jak powiedział później Chiny przyjmują wypowiedzenie wojny i podejmują rzuconą rękawicę, niech w ogniu walk rozstrzygnie się, kto miał rację rzucając te oszczerstwa oraz kto za nie ostatecznie zapłaci (…)

Kronika wojny dalekowschodniej​

25.V. – koniec czasu ultimatum wydanego pół roku wcześniej przez Japonię i Indie dla chińskiego rządu, wypowiedzenie wojny Chinom za pomocą przekazania noty ambasadorowi Chin w Delhi; pierwsze starcia na wodach okalających Japonię – walka floty japońskiej i koreańskiej przy północnej części arch. wysp Riukiu po myśli okrętów cesarskich.

26.V. – Chiny są gotowe na wojnę ze strony Indii i Japonii, pod Spassk-Dalnij (Okirotoshima) dochodzi do kontrnatarcia wojsk chińskich, niedługo też rozpoczną się walki o Władywostok (Oyami); pierwsze boje spotkaniowe w Zat. Władywostoku i Zat. Shenquan (tutaj między flotą chińsko-koreańską i japońską), dochodzi tam do bitwy lotniskowców, po jednej stronie nowoczesny „Jangcy”, po drugiej „Soryu” i „Kaga”. Łupem chińskich lotników z „Jangcy” padają dwa japońskie niszczyciele – „Ayashio” i „Cusima”, Japończykom udaje się posłać na dno koreański pancernik „Hallasan” i niszczyciel „Hunmu”. Chińczycy nie odnieśli strat. Po południu Japończycy odganiają koreańskie okręty z Cieśniny Cuszimskiej, ale tracą niszczyciel „Yushi” storpedowany przez koreański kontrtorpedowiec „Chunchon”. Na dodatek na minie wylatuje też japoński niszczyciel „Mayiko”.

27.V. – Organizacja Paktu Demokratycznego stopniowo się rozpada, a jej przywódca, Iuliu Maniu traci chyba głowę, zawieszając w prawach członkowskich Japonię, Indie, Iran, Azerbejdżan, Malezję, Birmę, Tajlandię, Wietnam i Laos. W przemówieniu wygłoszonym w Montrealu, głównej siedzibie OPD wyraża swój żal z fiaska prowadzonych przez niego negocjacji, ale ma też nadzieję na rychłe zakończenie konfliktu, bezsensownego co do dalszego kreowania przyszłości kontynentu azjatyckiego. Wojska chińskie przełamały tego dnia opór sił japońskich broniących Makau.

28.V. – w Zatoce Shenquan dochodzi do kolejnej bitwy morskiej z udziałem floty japońskiej i chińskiej, tym razem jednak górą Chińczycy. Pierwsza wielka bitwa powietrzna rozgrywa się nad niebem Kaohsiung na japońskim Tajwanie, chińskie myśliwce zmuszają cesarskie samoloty do wycofania się. Wielki sukces święci dzisiaj chińska armia, zdobywając Władywostok (Oyami).

29.V. – indyjska marynarka wojenna przedostaje się na Morze Jawajskie stwarzając bezpośrednie zagrożenie ostrzelaniem indonezyjskiego wybrzeża, okręty indyjskie zmuszają do odwrotu filipińskie niszczyciele u wybrzeży Madury. W Zat. Hangzhou tonie japoński niszczyciel „Akutsuki” storpedowany przez chińskiego kontrtorpedowca „Ningsia Huej”. Flota japońska przegania koreańskie niszczyciele z okolic wysp arch. Riukiu.

30.V. – prezydent Chin, Tse-ven Soong wyraża swoje zadowolenie z dotychczasowych sukcesów armii chińskiej i wystosowuje propozycję podpisania pokoju z Japonią i Indiami na żądaniach przekazania wyspy Hajnan, Tajwan, Okręgu Władywostockiego i Makau pod chińską jurysdykcję.

31.V. – wojska chińskie zatrzymały atak i przełamały opór Japończyków na Hajnanie rozpoczynając skuteczną kontrofensywę. Na odcinku birmańskim trwają zacięte walki pod Nai Ga i Baoshan. Wojska birmańskie są bliskie przełamania frontu. Kraje Unii Indochińskiej utworzyły tego dnia naczelne dowództwo z główną siedzibą w Rangunie, birmańskiemu przywództwu poddane są zatem pozostałe armie krajów półwyspu.

Straty morskie:

Korea – 1 pancernik, 1 niszczyciel (2).

Japonia – 5 niszczycieli (5).

 

POLSKA I ŚWIAT
HISTORIA ALTERNATYWNA
1936-1963

1-15 czerwca 1954

odcinek 411

Kortvarig verden…
(Przemijający świat…)​

Polska​

Duże polskie miasta stają się na początku czerwca areną przeprowadzanych demonstracji antywojennych. Żądania redukcji sił zbrojnych stają się powszechne wobec rozpętania dużej wojny lokalnej jak ją na razie nazywa prasa światowa pisząc o konflikcie na Dalekim Wschodzie. Żądania te dotyczą nie tylko krajów uważanych za światowe potęgi militarne, ale przede wszystkim uderzają one w sens istnienia sojuszów wojskowych takich jak Inicjatywa Środkowoeuropejska. Według przeważającej opinii uczestników tychże demonstracji już sam fakt uczestniczenia w danym sojuszu staje się powodem do zagrożenia bezpieczeństwa danego kraju i możliwości wciągnięcia w niechcianą bądź wymuszoną wojnę.

Premier Beck podczas kolejnych obrad Sejmu zdaje się uspokajać zaniepokojone społeczeństwo polskie mówiąc m.in. te słowa: (…) byt Rzeczpospolitej Polskiej nie jest żadną miarą zagrożony, pozycja naszych sojuszników, Ukrainy, Czechosłowacji i Węgier nie wymaga też ich uczestnictwa w konflikcie dalekowschodnim, dlatego też mogę wam obiecać i przyrzec, że Polska i inne kraje Inicjatywy Środkowoeuropejskiej nie będą nigdy stroną uczestniczącą w tym konflikcie z powodu braku jakichkolwiek interesów politycznych o bezpośrednim zagrożeniu bezpieczeństwa nie mówiąc. Co więcej w sytuacji kryzysu Organizacji Paktu Demokratycznego to Polska i inne kraje neutralne mogą stać się przyczynkiem do powstania organizacji grupującej wszystkie demokratyczne kraje świata, którym obce są wszelkie rozwiązania siłowe na przykładzie wojny jak ostatnio pokazaliśmy to my jak i Włosi. W tym też celu zapraszamy wszelkich przedstawicieli demokracji świata na spotkanie w Warszawie w dniu 29 czerwca celem omówienia zasadniczych spraw współpracy politycznej po IV wojnie światowej, tak aby położyć kres niszczeniu powojennego świata przez duże czy mniejsze konflikty lokalne (…)

3 czerwca zmodernizowano brygadę przeciwpancerną będącą w składzie 1. Dywizji Grenadierów, która ostatnio została również wyposażone w nowe umundurowanie i uzbrojenie. Dywizja ta nadal stacjonuje na Suwalszczyźnie (dow. gen. broni Smorawiński).


Cztery dni później zmodernizowano także brygadę ciężkich czołgów będącą na wyposażeniu 3.Korpusu Śląskiego w 7. Śląskiej Dywizji Piechoty a stacjonującą pod Lubuszem nad granicą polsko-niemiecką (dow. gen. broni Norwid-Neugebauer).​

Świat
najważniejsze wydarzenia​

Reuters (Wielka Brytania):

(…) wszyscy są zaskoczeni doskonałym przygotowaniem Chin do obrony dotychczas posiadanych ziem, a i nie przewidywali, że Chińczycy przystąpią do kontrataku, szczególnie w Okręgu Oyami (Władywostockim). A tymczasem przejęli oni już i główne miasto tego terenu, powoli niwelując japońską obecność na tym terytorium. Trwają ataki na wyspę Hajnan, ten niezatapialny japoński lotniskowiec, a inna posiadłość japońska blisko Chin – Makau już wpadła w ręce Chińczyków. Nie tak tą wojnę wyobrażała sobie Japonia, a już na pewno Tybetańczycy, którzy przebywają na przymusowej emigracji w Indiach, Nepalu czy Bhutanie (…)

Kyoto-tsushin (Japonia):

(..) wojska cesarskie zatrzymały impet natarcia sił chińskich w Okręgu Oyami (Władywostok), choć do podjęcia zdecydowanego ataku potrzeba jest jeszcze wielu dywizji. Mimo wysiłku lotnictwa nie udało się jeszcze złamać kręgosłupa chińskiej floty, ale koreańska flota powoli przestaje odgrywać jakiekolwiek znaczenie po zatopieniu im pancernika i lekkiego krążownika. Nasze lotniskowce będą dalej tropić wroga, a samoloty zatapiać je jeszcze w portach, nasza niezwyciężona piechota w niedługim czasie zaleje chińskie wybrzeża, aby stosownie ukarać chińskiego smoka za nieprawości jakie uczynił wolnym narodom Azji (…)

Sin-hua (Chiny):

(…) Chińska Marynarka Wojenna nadal nie utraciła żadnego ze swoich okrętów co jest powodem do dumy dla dowódców naszych okrętów. Lotniskowiec „Jangcy” jest poddany krótkiemu remontowi po uszkodzeniach, jakie odniósł podczas ostatniej walki morskiej. Nasi sojusznicy tymczasem odnoszą ciężkie straty wśród okrętów jak ostatnio Filipińczycy, którzy utracili dużego niszczyciela „Negros”, który tak świetnie operował na wodach archipelagu. Na dodatek Indie wysłały blisko wybrzeży indonezyjskich i filipińskich swoje lotniskowce, które mogą skomplikować dalsze losy tych dwóch państw. Chińska flota wkrótce pośpieszy im na ratunek, a jej wrogowie wkrótce przekonają się co to znaczy nosić miano niezwyciężonej (…)

Kronika wojny dalekowschodniej​

​

1.VI. – u wybrzeży południowych wysp archipelagu Riukiu tonie filipiński transportowiec „Panay” wiozący dostawy stali i ropy do Szanghaju, jego pogromcą okazują się samoloty z lotniskowca „Kaga”. Tego samego dnia pod Tetiuch (Hakonishi) dochodzi do ofensywy wojsk chińskich gen. Li Zhenqin, siły japońskie muszą wycofać się teraz i z okolic Władywostoka (Oyami).

2.VI. – samoloty z japońskich lotniskowców dokonują nalotu na chińską bazę morską w Szanghaju. Iuliu Maniu, sekretarz generalny OPD apeluje do Chin, Indii i Japonii o przerwanie działań wojennych i przystąpienie do rokowań. Podobnie postępuje papież, Pius XII.

​

3.VI. – Chińczycy wchodzą do japońskiej enklawy Makau (oddziały gen. Wei Zhena).

4.VI. – wojska japońskie (gen. T.Suzuki) zatrzymują chińską ofensywę prowadzoną w stronę Spassk-Dalnij (Okirotoshima).

5.VI. – dwa japońskie okręty podwodne, „RO-3” i „RO-1” padają ofiarą udanych ataków bomb głębinowych przeprowadzonych na Morzu Sibuyan przez filipiński niszczyciel „Negros” i indonezyjski kontrtorpedowiec „Java”. Maniu nie zostaje wpuszczony na terytorium Japonii w związku z próbą mediacji w kryzysie na Dalekim Wschodzie

​

6.VI. – pod Baoshan nadal trwają zacięte walki, a triumfy święci tam birmański gen. Aung San, który zmusza Chińczyków do wycofania się z tego górzystego terytorium.

7.VI. – w Zatoce Panay połączona flota indyjsko-japońska zmusza do odwrotu dwa filipińskie duże niszczyciele.

​

8.VI. – Filipińczycy próbują przeprowadzić desant na Okinawę, lecz silna obrona japońska uniemożliwia im tą operację, a co gorsza w stronę filipińskich okrętów zmierzają pokaźne siły cesarskie. Również Indie odmawiają wpuszczenia Maniu na swoje terytorium, motywując to brakiem zapewnienia bezpieczeństwa dla osoby sekr. gen. podczas trwającego konfliktu z Chinami.

9.VI. – Chińczycy przełamują po raz wtóry japońską obronę pod Spassk-Dalnij (Okirotoshima). Japońska flota zmusza do odwrotu filipińskie okręty w pobliżu Okinawy.

10.VI. – Tetiuch (Hakonishi) zostaje zdobyte przez oddziały chińskie pod dowództwem gen. Yang Aiyuana.

11.VI. – chiński marszałek Zhang Xueliang prowadzi swoje dywizje do zwycięstwa i opanowania całości japońskiej wyspy Hajnan po udanej ofensywie w tym rejonie. Japońskie samoloty bombowe po raz wtóry atakują Szanghaj.

12.VI. – marynarka wojenna Chin zmusza do odwrotu w Zat. Hangzhou okręty birmańskie i japońskie.

13.VI. – dwa indyjskie lotniskowce „Viraat” i „Vikrant” zapuszczają się aż na wody Morza Jawajskiego i atakują indonezyjską bazę morską Surabaja, ale zniszczenia są niewielkie.

14.VI. – japońską odpowiedzią na nieudany filipiński desant na Okinawę jest rozpoczęcie desantu na jedną z filipińskich wysp – Leyte. Japońska flota powietrzna ponosi porażkę z Chińczykami nad niebem zatoki Hangzhou, ale powetowuje sobie te straty zatopieniem dwóch koreańskich okrętów wojennych – niszczyciela „Wonsan” i lekkiego krążownika „Baengnyeong” blisko wybrzeży północnych wysp archipelagu Riukiu. Chiński generał Wu Peifu pokonuje pod Nai Ga w Himalajach birmańskie oddziały, usiłując w ten sposób wzmocnić obronę zagrożonego odcinka pod Baoshan.

​

15.VI. – bitwa morska w cieśninie Surigao kończy się ucieczką filipińskiej floty ściganej przez indyjskie i japońskie okręty wojenne. Niszczyciel „Ayanami” dopada po dłuższym pościgu filipińskiego niszczyciela „Negros” i udanym atakiem torpedowym posyła go na dno. Chińska armia marsz. He Yingqina rusza na Hajfong, ale zostaje ona powstrzymana przez świetnie broniące się w dżungli oddziały wietnamskie. Również chińska ofensywa marsz. Zhanga Xuelianga na Hajnan kończy się jej zatrzymaniem przez Japończyków, którym udało się wzmocnić obronę przy pomocy desantu.

Straty morskie:

Korea – 1 pancernik, 1 lekki krążownik, 2 niszczyciele (4).

Japonia – 5 niszczycieli, 2 okręty podwodne (7).

Filipiny – 1 niszczyciel (1).

 

POLSKA I ŚWIAT
HISTORIA ALTERNATYWNA
1936-1963

16-30 czerwca 1954

odcinek 412

Krise
(Kryzys)​

Polska​

Dzień 29 czerwca 1954 r. miał być według doniesień prasy datą przełomową dla historii Polski czy Europy. Właśnie tego dnia do stolicy kraju, Warszawy zjechali delegaci z 19 państw europejskich (Belgia, Holandia, RFN, Luksemburg, Francja, Włochy, Austria, Węgry, Czechosłowacja, Ukraina, Litwa, Łotwa, Estonia, Szwecja, Norwegia, Finlandia, Dania, Islandia) aby móc podyskutować o ważnych sprawach dotyczących całości kontynentu europejskiego jak i dojść do pewnego rozwiązania w sprawie powołania nowej światowej organizacji bezpieczeństwa, gdyż jak przewidywano koniec OPD jest już bardzo bliski. Wszystkie te kraje pozostawały poza obecną OPD z różnych przyczyn, najmłodsze państwo Europy – Islandia nigdy zaś do niej nie wstąpiła. Swoich obserwatorów na konferencję przysłała Wielka Brytania, Portugalia i Hiszpania, ale także Algieria i Maroko.

Delegaci RFN, dr Johannes Reichenbach wraz z Konradem Adenauerem zaproponowali na konferencji pomysł dotyczący wprowadzenia Europy Ojczyzn czyli wielostronnego porozumienia gospodarczego co w przyszłości miałoby zaowocować przekształceniem Europy w jedną wielką Ojczyznę, gdzie podróżowanie od francuskich Pirenejów po fińską Laponię stanie się możliwe bez żadnych paszportów czy wiz, a kontakty handlowe spowodują w konsekwencji wzrost możliwości finansowych wielu krajów. Powinno to też przynieść w przyszłości wzrost stopy życiowej mieszkańców Europy.

Delegaci Polski, premier Józef Beck i wicepremier Eugeniusz Kwiatkowski zaproponowali projekt dotyczący powołania Europejskiej Organizacji Bezpieczeństwa i Rozwoju (European Organization for Security and Development), zrzeszającej wszystkie państwa europejskie. Organizacja dbałaby o wewnętrzne sprawy kontynentu, niwelując zagrożenia wynikające z odmienności interesów wielu grup etnicznych w poszczególnych krajach, a także przyczyniała się do poprawy stanu gospodarek narodowych.

Pomysł szwedzkich delegatów, Ostena Undena i Per Evinda Skolda dotyczył przekształcenia kontynentu europejskiego w Strefę Bezatomową jak również powołanie stosownej organizacji czuwającej nad bezpieczeństwem i szeroko pojętą współpracą gospodarczą poszczególnych regionów Europy.

Konferencja trwa dalej…

Kolejna modernizacja 1. Dywizji Grenadierów.


Modernizacja 1. Dywizjonu Myśliwskiego (pojawienie się samolotów ponaddźwiękowych).​

Świat
najważniejsze wydarzenia​

​

Reuters (Wielka Brytania):

(…) Republika Hiszpanii zgodziła się w końcu przekazać z powrotem uzyskane podczas wojny z giraudowską Francją okręg Bordeaux-Dax. Oficjalny dokument o przekazaniu tego terytorium podpisano w Wiedniu, czyli tam, gdzie kilka tygodni wcześniej odbyła się pojednawcza konferencja francusko-hiszpańska przy pośrednictwie Austrii. Fakt finalizacji tej decyzji z pewnością przyczyni się do stabilizacji w Europie, która może stanowić tym razem przykład dla chociażby Dalekiego Wschodu nadal pogrążonego w wirze bezsensownego konfliktu. Austriaccy dyplomaci już zapowiedzieli starania dotyczące zakończenia i tej wojny, prosząc najważniejsze strony konfliktu o udział w kolejnej konferencji pokojowej w Wiedniu (…)

Kyoto-tsushin (Japonia):

(..) koreańska flota przypomina szwajcarski ser, a obrona powietrzna tego kraju to zasługa wyłącznie chińskiej pomocy. Po utracie pancernika i lekkiego krążownika flota ta jest już na wymarciu co z dumą podkreślają nasi piloci operujący z lotniskowców jak i z lotnisk na lądzie. Kiedy zginie już ostatni koreański okręt wtedy nasze marzenia o powrocie na Półwysep Koreański staną się rzeczywistością. Póki co chińscy terroryści strzelają do bezbronnych kobiet i dzieci na ulicach Osaki i Fukuoki. I tym barbarzyństwem powinna się zająć OPD, zamiast apelować o zachowanie spokoju w chwili, kiedy wróg dopuszcza się takich okrucieństw (…)

Sin-hua (Chiny):

(…) nasza niezwyciężona flota wyszła ponownie w morze, a dotychczasowe jej osiągnięcia zostały powiększone o kolejne okręty wroga, które miały pecha mierzyć się z jej potęgą. Na wielkie słowa uznania zasługuje pancernik Dongting, który z powodzeniem zastępuje nasze lotniskowce i stara im się dorównać. Nie możemy się już doczekać, kiedy nasza armada napotka resztki japońskiej floty, której lotniskowce wciąż jeszcze nie zaznały co znaczy dominacja Państwa Środka na na morzach i oceanach. Niech żyje Republika i jej niezwyciężony prezydent Tse-ven Soong! (…)

Brasil Agence Presse (Brazylia):

(…)16 czerwca br. z udziałem szesnastu drużyn (Brazylia, Argentyna, Urugwaj, Boliwia, Meksyk, Anglia, Węgry, Hiszpania, Niemcy, Włochy, Austria, Francja, Polska, Turcja, Egipt, Irak) rozpoczęły się V Mistrzostwa Świata w piłce nożnej. Stadiony w Rio de Janeiro, Belo Horizonte, Kurytybie, Recife, Salvador, Sao Paulo, Ribeirao Preto i Belem były już od dawna gotowe, a szeroka pomoc międzynarodowa ułatwiła organizację tak dużej imprezy. W meczu otwarcia Węgry pokonały Austrię 3:1 (2:0) po bramkach Gyorcsy’ego w 4. i 19. minucie i Balocsany’ego w ‘89. Austriacy odpowiedzieli jednym golem uzyskanym z trafienia Schneidera (’57). W drugim meczu grupy A Boliwia bezbramkowo zremisowała z Meksykiem (…)

Grupa A

16.VI. – Boliwia-Meksyk 0:0, Austria-Węgry 1:3 (Schneider 57 – Gyorcsy 4, 19, Balocsany 89);
20.VI. – Węgry-Meksyk 4:2 (Santana 14 sam., Markocs 28, Gyorcsy 46, 56 – Ramirez 12, Vazquez 20), Boliwia-Austria 0:1 (Richter 30 (k));
24.VI. – Węgry-Boliwia 6:1 (Mehr 2, 5, Gyorcsy 10, 34 (k), Palasi 44, 80 – Suarez 30), Austria-Meksyk 1:2 (Oswald 13 – Ramirez 1, 80).

1.Węgry 6 pkt bramki 13-4, 2.Meksyk 3 4-5, 3.Austria 2 3-5; 4.Boliwia 1 1-7.

Grupa B

17.VI. – Polska-Niemcy 0:2 (Behner 34, Markus 49), Urugwaj-Egipt 3:0 (O.Perez 30, 40, V.Perez 78 (k));
21.VI. – Urugwaj-Niemcy 1:2 (Thiele 3 sam. – Regensburger 17, 45), Polska-Egipt 5:0 (Woźniak 2, 18, 35, Mierzejewski 49, Alt 52);
25.VI. – Egipt-Niemcy 1:10 (Al-Shahri 20 – Hanemann 3, 19, 79 (k), Regensburger 39, 59, 61, Voeltzen 79, 84, Behner 23, Mayer 40), Urugwaj-Polska 2:3 (O.Perez 3, 21 – Kasicki 24, Alt 51, 89 (k)).

1.Niemcy 6 pkt bramki 14-2, 2.Polska 4 8-4, 3.Urugwaj 2 6-5; 4.Egipt 0 1-18.

Grupa C

18.VI. – Brazylia-Francja 1:1 (Carlos Alberto 39 – Rocheteau 76), Anglia-Irak 2:0 (Rownes 18, Shaughnessy 45);
22.VI. – Anglia- Brazylia 1:1 (Vought 50 – Caio 21), Francja-Irak 4:0 (Rocheteau 42, 59, Maliesse 48, 79).
26.VI. – Anglia-Francja 0:0, Brazylia-Irak 8:0 (Carlos Alberto 13, 15, 19, Viciosa 28, 31, Paulinho 40, 55, 72).

1.Brazylia 4 pkt bramki 10-2; 2.Francja 4 5-1, 3.Anglia 4 3-1, 4.Irak 0 0-14.

Grupa D

19.VI. – Hiszpania-Argentyna 2:2 (Espinoza 24, 28 – Obanez 30, Agostino 79), Włochy-Turcja 3:1 (Mazzoli 19, Vega 30, Vincini 38 – Basturk 3);
23.VI. – Hiszpania-Turcja 0:0, Argentyna-Włochy 1:1 (Pironesi 60 sam. – Mazzoli 29);
27.VI. – Hiszpania-Włochy 1:0 (Clemente 85), Turcja-Argentyna 0:2 (Alejandro 20, 59).

1.Argentyna 4 pkt bramki 5-3, 2.Hiszpania 4 3-2, 3.Włochy 3 4-3, 4.Turcja 1 1-5.

Zestaw par ćwierćfinałowych (mecze 1-4 lipca): Niemcy-Meksyk, Węgry-Polska, Brazylia-Hiszpania, Argentyna-Francja.

Kronika wojny dalekowschodniej​

16.VI. – japońska flota transportowa jest już w pełni przygotowana do inwazji na filipińską wyspę Leyte.

17.VI. – w kanale Babuyan u wybrzeży Filipin dwa japońskie niszczyciele zmusiły do odwrotu filipiński niszczyciel „Palawan”. Sekretarz generalny OPD, Maniu obarczą wyłączną winą działania Chin i Japonii za wybuch wojny na Dalekim Wschodzie.

​

18.VI. – japoński generał Kano organizuje obronę wyspy Hajnan, przekształconego w Specjalny Rejon Umocniony. Utrzymanie Hajnanu to zadanie na równi z utrzymaniem Tajwanu, obie wyspy pełnią rolę ważnych baz morskich i lotniczych. W tym samym dniu oddziały pod dowództwem gen. Maedy zdobywają Leyte. Jest to pierwsze terytorium zdobyte przez Unię Indochińską w tej wojnie.

​

19.VI. – flota Cesarstwa nadal jest stroną dominującą w Zatoce Shenquan, gdzie zmusza do wycofania filipińskie okręty wojenne. W Cieśninie Surigao dochodzi do kolejnego starcia morskiego, po udanym ataku torpedowym filipińskiego lekkiego krążownika „Luzon” tonie japoński niszczyciel „Fukunishima”. Chińskie myśliwce pojawiają się na niebie Osaki, czym wzbudzają popłoch wśród mieszkańców miasta.

20.VI. – japońską odpowiedzią na sterroryzowanie ludności Osaki przez Chińczyków jest nalot bombowy na drugie co do wielkości miasto Korei – Pusan (Busan). Lotniskowce „Kaga”, „Soryu” i „Akagi” dokonują wielkich zniszczeń w porcie, a ich ofiarami padają trzy niszczyciele – „Chunchon”, „Busan” i „Gwangju”. Wielka Brytania i Rosja, stali członkowie RB OPD sprzeciwiają się sankcjom gospodarczym nałożonym na Indie i Japonię w związku z rozwojem wojny dalekowschodniej. Chiny są objęte sankcjami gospodarczymi od 1953 r. po zaanektowaniu Tybetu.

21.VI. – ofensywa chińska na Hajnan kończy się fiaskiem wskutek silnej obrony japońskiej kierowanej przez gen. Kano.

22.VI. – bitwa morska u wybrzeży Sikoku, gdzie zapuściły się 4 indonezyjskie niszczyciele. Napotkawszy połączoną flotę japońską, birmańską, malezyjską i wietnamską, rozpoczęły nierówną walkę, która zakończyła się utratą przez Indonezyjczyków niszczyciela „Flores”, którego zatopił malezyjski kontrtorpedowiec „Kuala Lumpur”. Japończycy stracili natomiast transportowiec „Yahagi Maru”, storpedowany przez indonezyjskiego niszczyciela „Timor”.

23.VI. – kolejny raz chińskie myśliwce nad niebem Japonii, tym razem pojawiają się nad Fukuoką. Trwają zacięte walki o przejęcie Spassk-Dalnij (Okirotoshima), ofensywę wojsk chińskich przeprowadza tu gen. Guo Luzhou.

24.VI. – chiński niszczyciel „Hejlungciang” zatapia w Zat. Hangzhou japoński transportowiec „Enura Maru” wiozący zaopatrzenie na Tajwan. Głosowanie nad wotum nieufności w Zgromadzeniu Ogólnym wobec osoby Iuliu Maniu kończy się jego porażką. Po niespełna pięciu latach sprawowania funkcji sekretarza generalnego OPD (8.VIII.1949-24.VI.1954) Maniu i jego idea odchodzą w niebyt historii. Od tej pory jego funkcje przejmuje tymczasowo wicesekretarz Brytyjczyk, Allan Vincent-Murray. Niewątpliwie do krachu Maniu przyczyniła się nierozwiązana sprawa japońsko-chińska.

25.VI. – cieśnina San Bernardino staje się grobem dla filipińskiego lekkiego krążownika „Luzon” zaskoczonego atakiem torpedowym ze strony niszczyciela „Nishio”. Japoński okręt zdołał umknąć w stronę Leyte. Tym samym Filipińczycy stracili swój najlepszy okręt wojenny. W morze wyszła z Tajwanu japońska flota wojenna, której trzon – trzy lotniskowce wkrótce zauważyły nowy cel, a mianowicie zabłąkane dwa chińskie niszczyciele „Cingtechen” i „Ichang”. Oba te okręty padły ofiarą bombardowań z lotniskowców „Akagi” i „Kaga”. Są to pierwsze chińskie straty morskie w tej wojnie. W cieśninie Surigao w tym samym czasie zostaje samozatopiony japoński niszczyciel „Kyoko”, który nie umie ujść pogoni filipińsko-indonezyjskich okrętów w tym rejonie. Vincent-Murray, p.o. sekretarza generalnego OPD usiłuje doprowadzić do wyborów na nowego sekretarza generalnego w lipcu br., ale ma do czynienia z obstrukcją ze strony delegatów Australii, Kanady i Rosji.

26.VI. – u wybrzeży wyspy Madury, blisko Jawy tonie japoński okręt podwodny „RO-6”, tropiony już od dawna przez koreańską, indonezyjską i filipińską flotę. Ostatecznie jego pogromcą staje się koreański niszczyciel „Pyongyang”. Pod Baoshan nadal przeważa birmańska ofensywa, która jest bliska zdobycia tego miasta.

27.VI. – w morze wychodzi trzon chińskiej floty wojennej, którego pierwszą ofiarą staje się japoński transportowiec „Aso Maru”, zatopiony przez samoloty z lotniskowca „Jangcy”. Chińczycy chcąc zniwelować zagrożenie utratą Baoshan podejmują natarcie w stronę Lashio (gen. Chang Hsi-liang). Kolejny indyjski nalot na Surabaję nie przynosi dużych zniszczeń. U wybrzeży północnych wysp archipelagu Riukiu tonie japoński niszczyciel „Amiyagi”, który miał nieszczęście spotkać się z chińskim pancernikiem „Dongting”.

28.VI. – kolejny dzień walk na Hajnanie i kolejne japońskie zwycięstwo, pozwalające im wierzyć, że przekształcili wyspę w niezdobytą fortecę. Japońska flota lotniskowców ponownie wyszła w morze z Tajwanu, po drodze ich pogoni umknął jeden z filipińskich niszczycieli. W kanale Riukiu pogoni chińskiej floty uchodzi natomiast japoński transportowiec „Atago Maru”, który ciężko uszkodzony zmierza na Tajwan.

29.VI. – w kanale Babuyan tonie od uszkodzeń filipiński transportowiec „Ferdinand Carlos”, który dostał się pod ogień japońskich niszczycieli. Birmańczycy (gen. Tin Htut) bronią się zaciekle pod Nai Ga, nie dopuszczając wroga na skraj terytorium północnej Birmy. W tym dniu toczą się jeszcze dwie bitwy morskie, obie zakończone chińskimi zwycięstwami. Na wodach południowych wysp Riukiu tonie transportowiec „Rachi Maru” zniszczony ogniem „Dongtinga”, w drugiej bitwie Chińczycy odganiają japońskie okręty w Zat. Hangzhou.

30.VI. – koreański niszczyciel „Sinuiju” ma naprawdę dużo szczęścia uchodząc w bezpieczne miejsce, po tym jak spotkał na swojej drodze trzy japońskie lotniskowce (archipelag południowych wysp Riukiu). OPD wydaje komunikat o zawieszeniu prac organizacji na czas nieokreślony w związku z kryzysem dalekowschodnim, co zdaniem wielu obserwatorów z państw niezaangażowanych świadczyć może tylko o przeciągnięciu w czasie ostatecznego rozwiązania tej nieskutecznej organizacji.

Straty morskie:

Korea – 1 pancernik, 1 lekki krążownik, 5 niszczycieli (7).

Japonia – 8 niszczycieli, 3 okręty podwodne, 4 transportowce (15).

Filipiny – 1 lekki krążownik, 1 niszczyciel (2).

Chiny – 2 niszczyciele (2).

Indonezja – 1 niszczyciel (1).