Polski Imperializm Część II „Droga Na Wschód”

Odcinek 18
1669-1673


August V Władysław
Cesarz Polski 1667-1683


1 stycznia 1670 roku zgodnie z założeniami Augusta armie Cesarstwa Czesko-Węgierskiego ruszyły ku północno-zachodnim granicom Polski. Pierwsze walki tej wojny rozegrały się pod Raciborzem. Gdzie doszło do bitwy, a zarazem pierwszej porażki tej wojny, armia Czesko-Wegierska dowodzona przez Drahoslava Tutnowa, po kilku godzinach walk zmusiła do odwrotu liczniejsze wojska Cesarstwa Polskiego.
Okryty hańbą porażki Stefan Brnieski, tłumacząc się listownie przed Imperatorem ze swej niesubordynacji, starał się mu wytłumaczyć że to dopiero początek konfliktu. Ta haniebna klęska stała się cierniem w oku Augusta, odpisał on Brnieskiemu że albo odbije Racibórz albo zginie próbując. I tak też się stało, 7 kwietnia przy próbie dokonania odsieczy Raciborza, Brnieski zginął od postrzału w głowę. Pozbawione dowództwa odziały wpadły w panikę i były zmuszone do odwrotu pozostawiając miasto samemu sobie.



Na szczęście bitwa Wrocławska zakończyła się sukcesem dla broniących się wojsk Polskich. Jednak główne uderzenie nadeszło po roku, atak na Racibórz i Wrocław miał tylko zmylić Augusta ponieważ, potężna armia czesko-węgierska licząca 43 tysiące ludzi, dowodzona przez samego Cesarza Ferdynanda II uderzyła na Chersoń. Wojska tam się broniące poniosły ogromne straty przy czym nie zdołały zatrzymać czecho-węgrów. 30 tysięczna armia dowodzona prze półkownika Jana Kmitę straciła 1/3 swego stanu naliczono13806 martwych i drugie tyle rannych. Kiedy to główna czesko-węgierska armia rozbiła Polaków pod Chersoniem, a atak wojsk polskich na Besarabie spełzł na niczym, Augusta zaczęły męczyć myśli iż ta wojna niebyła dobrym pomysłem.

Walki zimą 1671 roku ustały a obydwie strony okopały się jedynie na zajmowanych przez siebie terenach, August począł opracowywać plan który w jego mniemaniu miał przełamać złam pasę jego armii. Dokładnie 12 lipca 1672 roku, dwie armie miały uderzyć na Besarabię i Ersekujvar. Jeśli atak by się powiódł można było by wtargnąć w głąb Cesarstwa Czesko węgierskiego.


W raz z nastaniem wiosny walki znowu nabrały na intensywności, plan Cesarza w szedł w życie dokładnie 1 marca obie armie ruszył ku wyznaczany przez Augusta miastom, niestety wbrew nadzieją uderzenia spełzły na niczym a co gorsza obydwie armie poniosły ogromne straty w bezsensownych uderzeniach falami, spowodowanych strachem dowódców o karę jaka ich spotka jeżeli zawiodą wszechwładnego Imperatora.


Rozwścieczony August nakazał stracenie wszystkich nieudolnych oficerów którzy brali udział w tym ataku, ale co gorsza Fryderyk II zajął Chersoń, i rozpoczął marsz ku stolicy Cesarstwa polskiego. Widać zajmując Kraków, wróg chciał spróbować szybko zakończyć wojnę. Po drodze Fryderyk rozbił i zmusił do odwrotu armie stacjonującą na Rusi. Małym pocieszeniem dla Augusta była wieść iż Wrocław nadal nie został zajęty a każda kolejna próba ataku zostaje odparta.

August V Władysław wiedział iż żeby powstrzymać Fryderyka II przed zajęciem Krakowa musi posiadać nad nim przewagę liczebną. Tak też uczynił zebrał on pod swymi rozkazami 46 tysięczną armie doskonale wyszkolonych żołnierzy. Wojsko Augusta składała się w większości z oddziałów muszkieterów, którzy liczyli 35 tysięcy ludzi w których skład wchodziły pomocnicze odziały pikinierów, 2 tysiące stanowiła artyleria a 9 tysięcy doborowe odziały Skrzydlatej Husarii, która miała stanowić osobistą gwardię Augusta. Za nim jeszcze Fryderyk II zbliżył się do stolicy, August odesłał swoją małżonkę oraz trójkę dzieci do Wilna. Cesarzowa mimo usilnych prób namówienia Augusta by mogła pozostać przy nim, musiała go pożegnać i zabrać dzieci. Trójka dzieci Augusta to dwóch chłopców oraz najmłodsza córeczka oczko w głowie tatusia a zwała się Aleksandra, synowie to starszy Jerzy przyszły Cesarz oraz młodszy Władysław.


30 sierpnia 1672, na przedpolach Krakowskich starły się dwie armie Polska i Czesko- Węgierska. Niedoświadczony w sztuce wojennej August , zlekceważył Fryderyka II który był weteranem wojen z Francją. Dał się on złapać w pułapkę w wyniku której większość polskich muszkieterów znalazła się w okrążeniu i została zdziesiątkowana przez odziały kirasjerów czesko-węgierskich, Potem wszystko potoczyło się już szybko, odziały wpadły w popłoch w wyniku druzgoczącego natarcia odwodów Czeski wyprowadzonych z flanki. Sam August musiał ratować się ucieczką, wielu Husarzy poświeciło swe życie by ich władca uszedł z życiem z tego pogromu.
Doświadczywszy smaku porażki August wycofał resztki swej armii pod Warszawę na Mazowszu, pozostawiając Kraków na łasce Fryderyka II.


8 dni od zwycięskiej bitwy nad Augustem Fryderyk przypuścił szturm na Kraków, miasto mimo zaciętej obrony skazane było na porażkę. Wielu obrońców wolało zginąć w walce niż podać się Czecho-Węgrom, miasto ostatecznie padło a z rozkazu Fryderyka miało zostać do cna spalone. Olbrzymi pałac Wawelski wybudowany za Konrada III Kazimierza, został ograbiony i spalony, krypty Wawelskie natomiast zbezczeszczone.


Jedynym co pocieszało Augusta w tej chwili była zgoda Króla Brandenburskiego na zawarcie białego pokoju. Adolf IV wojujący z królestwem Francji nie był zainteresowanych toczeniem wojny z Cesarstwem polskim.


Zaniepokojony rozwojem wypadków Rafał Lubomirski weteran wojen Brunejskich, postanowił powrócić z emerytury zebrał on armie które stały na granicy z Sułtanatem Omanu i rozpoczął forsowny marsz zimą 1673 roku ku Europejskiej części Cesarstwa Polskiego. W drodze dowiedział się iż Kraków został spalony taka Hańba krwi wymagała. Z jego informacji wynikało także że August został lekko rany w bitwie pod Warszawą, ale tam odniósł zwycięstwo. Stary hetman zadowolony był iż młody Imperator nabył doświadczenie bojowe. „Zadawał on sobie pytanie czy ten konflikt da się wygrać”.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 19
1673-1675


August V Władysław
Cesarz Polski 1667-1683


Sytuacja wiosną 1674 roku, była patowa armie Cesarstwa Czesko-Węgierskiego mimo zajęcia przygranicznych obszarów i Krakowa nie miały wystarczającej liczby żołnierzy by atakować w głąb rozległego Cesarstwa Polskiego, natomiast August V nie miał odpowiednich środków by odbić zajęte przez Czecho-Węgrów prowincje. Z powodu trwającej pożogi wojennej wielu ludzi postanowiło opuścić swe domy z terenów Polski Właściwej (są to obszary którymi władał Bolesław II Stary w latach 1058-1112, rozszerzane przez kolejnych władców) i udać się do koloni w nadziei na lepszy los niż ten który czekał by ich w ogarniętej wojną Polsce.

Rafał Lubomirski Hetman Imperialny zaprawiony w bojach rycerz i wierny sługa Imperatora, zmierzał wraz ze swymi wojskami ku Pomorzu gdzie Czecho-Węgierskie armie stanowiły największe zagrożenie dla Cesarstwa!
Fryderyk II chciał zablokować eksport polskiego zboża do reszty Europy, gdyby mu się udało Cesarski skarbiec szybko by opustoszał a Polska zmuszona by była do podpisania haniebnego pokoju na warunkach podyktowanych przez Fryderyka II.

Wytrawny taktyk i charyzmatyczny wódz jakim był Lubomirski mimo ukończenia sześćdziesięciu wiosen, czuł w sobie nadal wigor młokosa jakim był wstępując na służbę do Cesarskiej Armii. Lubomirski pragnął wydać bitwę Fryderykowi II na swoich warunkach jego głównym celem było zapewnienie ciągłości eksportu polskiego ziarna dla europy. Dla tego też Lubomirski zamierzał zaatakować wojska Czesko-Węgierskie dopiero gdy Szczecin będzie składał kapitulacje. Po dziewięciu miesięcznym oblężeniu wojska Fryderyka miały być łatwym łupem dla Lubomirskiego. Jednak Czeski władca nie był niedoświadczonym dowódcą tylko weteranem wielu bitew z armiami Francuskimi. Założył on warowny obóz na szczycie wzgórza nieopodal Szczecina gdzie to stacjonowała jego armia.


21 maja 1673 roku, Rafał Lubomirski, widząc, że Czesi stoją na wzgórzu i w tej sytuacji nie da się zaatakować ich pozycji, w celu osłabienia obronnego szyku Szwedów nakazał swym wojskom pozorowany odwrót zboczem wzgórza. Zadanie upozorowania ucieczki powierzył swemu synowi Janowi Lubomirskiemu. Widząc uciekających Polaków i obawiając się wymknięcia słabego przeciwnika, Fryderyk II nakazał swym wojskom ruszyć za uciekającym nieprzyjacielem. Na dany sygnał pierwszy rzut piechoty czesko-węgierskiej , chroniony na skrzydłach jazdą drugiego rzutu, zszedł ze wzgórza w dolinkę, a następnie zaczął maszerować pod górę, na wzniesienie zajmowane przez wojska polskie. Ponieważ Lubomirski zorientował się, że lewe skrzydło Czecho-Węgrów jest silniejsze od prawego, postanowił zaatakować słabsze skrzydło.

Gdy pierwszy rzut armii czesko-węgierskich oddalił się od reszty swej armii, Lubomirski wstrzymał rzekomą ucieczkę. Wchodzący pod górę Czesi spotkali się niespodziewanie z silnym ogniem artylerii i piechoty. Na zmieszanych Czechów uderzyła skrzydlata husaria. Kolejne rzuty wojsk czeskich ze względu na zbyt dużą odległość nie mogły przyjść z pomocą. Dzięki zastosowanemu fortelowi i błędnej ocenie sytuacji Fryderyka II, Lubomirski nie musiał walczyć z całą armią czesko-węgierską, a jedynie z jej połową.

Choć piechota czecho-węgierska mężnie przyjęła szarżę husarii, jej szyk został złamany i w stronę dalszych rzutów armii czesko-węgierskiej ruszył bezładny tłum uciekających żołnierzy. Rajtaria Fryderyka II nie dała rady w walce wręcz z Polską Husarią i po kilkunastu minutach walki z oddziałami Jana rzuciła się do ucieczki, mieszając znajdujące się z tyłu rezerwy czeskimi

Bezładna ucieczka żołnierzy pierwszego rzutu nie dała szans Fryderykowi II natychmiastowe wprowadzenie do akcji wojsk drugiego rzutu, które zmieszane przez uciekających wymagało przegrupowania.

By mieć na to czas, rzucił przeciwko dowodzonemu przez Stanisława Sankowskiego prawemu skrzydłu resztę jazdy czeskiej. Pomimo przewagi liczebnej Czechów Sankowski złamał pierwszy rzut nacierającej na niego rajtarii i powstrzymany został dopiero przez odwód.


W tej sytuacji Lubomirski posłał prawemu skrzydłu na pomoc chorągwie husarii i lekkiej jazdy dowodzone przez rotmistrza Jerzego Mirowskiego. Mirowski obszedł Czecho-Węgrów łukiem i uderzył na nich ze skrzydła, a następnie rozbił. Gdy przybyły nowe oddziały czeskie, Mirowski zawrócił i ponownie ruszył do szarży, która okazała się równie skuteczna. Ścigając uciekających Czecho-Węgrów Mirowski wyszedł na tyły armii Fryderyka II ,która wciąż broniła się w zabudowaniach Szczecina.

Widząc ogarniającą Czecho-Węgrów panikę Lubomirski rzucił na wzgórze wszystkie swe wojska. Na wzgórek, gdzie mieścił się sztab główny Fryderyka II szeroką falą szła polska piechota. Po trzech godzinach walki wszystkie wojska czesko-węgierskie zostały rozbite i rzuciły się do ucieczki. Rozbita armia Fryderyka II zmuszona do ucieczki skierowała się ku zajętej Nowej Marchii.


Bitwa ta była wielkim zwycięstwem sędziwego Hetmana Lubomirskiego, który postanowił nie spocząć lecz ścigać Fryderyka II, stoczył on jeszcze dwie bitwy w wyniku których armia Fryderyka II została rozbita. 27 sierpnia 1673 w Nowej Marchii i 1 stycznia 1675 roku na Dolnych Łużycach.​

Ciąg dalszy nastąpi.

---------- Post dodany 03.08.2009 o 17:43 ----------Poprzedni post został napisany 01.08.2009 o 10:35 ----------

Władcy Polski IX-1453



Istnieją hipotezy, że nazwa piast była określeniem urzędu pełnionego, zapewne dziedzicznie, przez członków rodu – urzędu, do którego obowiązków należało opiekowanie się (piastowanie) potomstwem księcia czy też jego domem. Według legendy protoplasta dynastii, Piast, odsunął od rządów Popiela, władcę z poprzedniej, legendarnej dynastii Popielidów.
Piastowie z dynastii rządzącej plemiennym księstwem Polan stali się w krótkim czasie najpierw zjednoczycielami ziem polskich, a potem założycielami królestwa Bolesław I Chrobry.


Jednak sami władcy z dynastii Piastowskiej, w tym August V Władysław propagator tej teorii uważał iż dynastia piastowska wywodzi się jeszcze ze starożytnego Rzymu. Od rodu patrycjuszy rzymskich Piastusów. (Ale to historia na inny ARR).


Pewne natomiast jest iż pierwszymi przedstawicielami dynastii Piastów byli, Siemowit, Lestek i Siemomysł, władali plemieniem Polan. Za twórcę polskiej państwowości i pierwszego władcą Polski z dynastii Piastów uważa się Mieszka I. On też jako pierwszy z dynastii przyjął w 966 roku chrzest i schrystianizował państwo Polan. Bolesław I Chrobry, syn i następca Mieszka I, był pierwszym władcą Polski, który dostąpił koronacji 1025 roku. Prestiż dynastii na arenie międzynarodowej podniosło małżeństwo Mieszka II Lamberta, syna i następcy Bolesława Chrobrego, z Rychezą, po kądzieli wnuczką cesarza Ottona II.


Prawdziwa potęga i rozkwit dynastii Piastowskiej przypada jednak na lata panowania Bolesława II Starego, to od jego wstąpienia na tron zaczęła się polska ekspansja na pobliskie ziemie pogańskie. To właśnie on przyłączył do Polski tereny nad wybrzeżem morza Bałtyckiego.
Jego następcy kontynuowali ekspansję na ziemie pogańskie, wnuk Bolesława II Kazimierz II Śniady opanowując resztki pogańskich obszarów nad Bałtykiem. Koronował się na króla Litwy 1146 roku naszej ery. Było to jedno z najważniejszych wydarzeń w historii państwa Polskiego.
Następnym władcą który przyczynił się do rozrostu włości piastowskich był Konrad I Zdobywca, król ten wraz z czechami i Węgrami zaatakował i podbił pogańskie plemiona Kumańskie nad Dnieprem, niestety nie dożył starości gdyż zginął w bitwie.

Na lata władania Jakuba I oraz Jerzego I(1211-1268). Przypadają polskie krucjaty Iberyjskie mające na celu wyrzucenie muzułmanów z kontynentu Europejskiego. Po ich zakończeniu terenu Hiszpanii zostały podzielone miedzy dwa królestwa Aragońskie oraz Portugalskie na których tronach zasiadali władcy z dynastii Piastowskiej.
Rządy Zygmunta II Okrutnego oraz Konrada II Ruskiego to ostateczne jednoczenie ziem ruskich pod panowaniem Piastów (1268-1355). Których kulminacją była koronacja Konrada II Ruskiego na króla całej Rusi, oznaczało to ostateczne wykrzywienie prawosławia z tego obszaru i spolszczenie wszystkich Rusinów. Jednak istniało jeszcze kilka niezależnych ksiąstewek i hrabstw ruski, z których najsilniejsze było księstwo Rostowskie.

Gdy państwem Polskim władał Zygmunt III Czysty co Panu obiecał w celibacie żyć, po ziemiach wielkiego państwa Polskiego rozeszła się zaraza czarnej śmierci niosła ona za sobą widmo śmierci i kary boskiej.
Jakub II Mongolski, syn Zygmunta IV i księżniczki mongolskiej Altani która to ponoć z Czyngis-chanem miała być spokrewniona. Dokończył jednoczenie ziem ruski zapoczątkowane przez Zygmunta II Okrutnego. Król ten zarazem przez swoje niejasne koligacje z Czyngis-chanem, dawał jego następcom pretekst do ekspansji ku ziemiom Ord Syberyjskiej i Kazaskiej, które w ich mniemaniu im się należały. Jako potomkom sławetnego władcy Mongołów.

Panowanie Bolesława IV było ostatecznym rozprawieniem się z księstwem Rostowskim ostatnim bastionem prawosławia i kultury ruskiej, pod koniec jego rządów państwo Polskie sięgało od morza Bałtyckie po Czarne i Białe, a wschodnia granica opierała się na paśmie gór Uralskich. Jedynie Chanat Jaicki pozostawał poza polską kontrolą. Jednak wraz ze śmiercią ostatniego Chana w roku 1445 obszary te odziedziczył Stanisław I, który włączył je do państwa Polskiego.


Drzewo Genologiczne Piastów 1453-1683.
​

 

Odcinek 20
1675-1683


August V Władysław
Cesarz Polski 1667-1683


Z początkiem roku 1675 Cesarstwo Polskie było znacznie osłabione, kilku letni konflikt z Czecho-Węgrami przetrzebił szeregi polskich wojsk, mimo to August nie miał zamiaru podarować Fryderykowi zniszczenia Krakowa. Z tejże racji kontynuowano wojnę, do momentu aż niecny Cesarz zostanie upokorzony za swe czyny. Jednak konflikt nie zbliżała się ku końcowi, mimo odegnania zagrożenia iż polskie zboże przestanie płynąć ku Europie. Lubomirski zwyciężył Fryderyka II w polu, ale armie Czesko-Węgierskie okupowały nadal znaczną część przygranicznych ziem.


Pragnąc, oswobodzić stolice Cesarstwa August V musiał ponownie zmierzyć się z Fryderykiem II, tym razem jednak nie popełnił swych dawnych błędów. Do bitwy doszło 13 maja 1675 roku w okolicach Lwowa. Augustowi udało się zaskoczyć wojska Czesko-Węgierskie gdy te kierowały się w stronę miasta, szybki atak pozwolił
wyjść zwycięsko z tej bitwy wymuszając na Fryderyku odwrót. Dzięki forsownemu marszowi, August zmiażdżył siły Czesko-Węgierskie pod Krakowem. Samo miasto zostało odbite dopiero po dziewięciu dniach oblężenia.

Po odbiciu stolicy, August zaatakował obszary Transylwanii i Mołdawii.
Po początkowej ofensywie udało się zepchnąć Czecho-Węgrów w głąb Transylwanii.
Spora cześć północnych ziem Polskich nadal znajdowała się pod Czesko-Węgierską okupacją. W miedzy czasie Lubomirski zmuszony był do odwrotu z Łużyc. Staremu hetmanowi brakło już ludzi i środków by dalej odpierać czeskie ataki.

W raz z nastaniem zimy 1675 i początkiem wiosny roku 1676 wznowiono działania wojenne, zaskoczenie Augusta wywołały szybkie postępy polskich armii, na obszarach Transylwanii i Mołdawii. Oddziałów Czesko-Węgierskie broniące tych ziem nie stawiały znacznego oporu. Gdy dokonywano przepytywania jeńców okazało się iż długoletnia wojna nadwątliła poważnie Cesarstwo Czesko-Węgierskie. W tej sytuacji wojska polskie, szybko i sprawnie opanowywały kolejne rejony Czecho-Węgier.

Do grudnia 1677 roku, niemal cały obszar państwa Czesko-Węgierskiego znalazł się pod kontrolą wojsk Polskich. Fryderyk II wraz z resztkami swych wojsk stawiał nadal zacięty opór, jego głównym bastionem był obszar górzystej Austrii i Bawarii.

W końcu, na początku 1678 roku, Fryderyk zmuszony był podpisać pokój, z powodu jego całkowitej porażki, armie cesarstwa Polskiego kontrolowały znaczną cześć Czecho-Węgier. Dodatkowo wybuchały rozliczne powstania na Bałkanach, jedynie stacjonujące na tych ziemiach armie Cesarstwa Polskiego powstrzymywały tamtejsze ludy od zrzucenia narodowych buntów.


Pokój kończący wojnę Południową podpisano we Wrocławiu 15 lutego 1678 roku pańskiego. Było w nim zapisane iż „ My Fryderyk II wielki Cesarz Czesko-Węgierski, Król Bułgarski, Grecki etc. uznając wyższość naszego oponenta Augusta V Władysława Cesarza Wszechpolski, Króla Litwy, Kumania etc. Zobowiązujemy się przekazać mu zimie Dolno Łużycką, Łużycką. Pragnąc z całego serca zachować pokój miedzy nami wyrzekamy się bluźnierczych nauk protestanckich, wracając na łono jedynego prawdziwego kościoła Rzymsko Katolickiego.”

Pokój Wrocławski w istocie był najbardziej upokarzającym dokumentem jaki podpisał Fryderyk II, on zagorzały protestant zmuszony był wyrzec się nauk Kalwina i zmienić wyznanie swoje i całego państwa.


20 lipca 1679 roku, August podpisał sojusz militarny z Wielką Brytanią, jego najstarszy syn Jerzy poślubił Marię córkę Wiktora III Króla Aragońskiego.


W następujących po sobie latach 1680-1681 władcami Świętego Cesarstwa Niemieckiego zostawali Królowie Wielkiej Brytanii, byli to Wiliam IV oraz jego brat Wiliam V.


1682 roku, August podpisał dekret zezwalający na szkolenie husarskie ludziom z niższych stanów społecznych, miało to zapewnić większą liczbę Skrzydlatych Husarzy którzy tak znakomicie sprawili się w wojnie z Czecho-Węgrami. Ta jazda doskonale sprawdzała się na olbrzymich terytoriach Cesarstwa Polskiego które w większości pokryte było stepami.


5 września 1683 roku, umiera August V Władysław tron przechodzi w ręce jego syna Jerzego. Koronacja odbywa się w katedrze Wawelskiej, choć nie była tak bogata jak poprzednie koronacje Piastowskie, głównie z powodu zniszczenia świątyni. Jerzy III Kazimierz ma już 36 wiosen.


Mapa Cesarstwa u kresu panowania Augusta V Władysława.
Ciąg dalszy nastąpi
​

 

Odcinek 21
1683-1690


Jerzy III Kazimierz Szpetny
Cesarz Polski 1683-1700

Jerzy III Kazimierz był jedynym synem Augusta V Władysława, spłodził on dwie córki i jednego syna przyszłego Cesarza Władysława Stanisława Piasta. Jerzy III był człowiekiem ponury i mało mówny, rzadko goszczący uśmiech na jego twarzy wzdrygał jego otoczenie, spowodowane to było wrodzoną brzydotą władcy. Jego dwór śmiał żartować iż Marie małżonkę Jerzego trzeba było przymuszać do nocy poślubnej. A spłodzenie trójki jego dzieci jest wręcz zagadką. Sam Jerzy nie mógł być pewien co do tego czy Władysław to jego syn.


20 kwiecień 1684 roku, śmierć ostatniego Księcia Cypru Aleksego VI dała pretekst Jerzemu do wchłonięcia wyspy. Cypr miał strategiczne znaczenie dla Cesarstwa Polskiego, dzięki niemu dało się kontrolować drogi morskie na wschodnim obszarze morza śródziemnego. Dodatkowo posiadanie wyspy zabezpieczało polskie interesy w Egipcie i Palestynie. Mimo zgody większości możnowładców Cypru na aneksje, doszło do powstania tych kilku szlachciców którzy nie upatrywali swojej przyszłości w granicach Cesarstwa Polskiego.


Obrali oni na swego przywódcę Aineiasa Phrangopoulosa, uznając go jedynym władcą Cypru. Armia rebeliancka liczyła ledwie 3 tysiące ludzi z czego większość stanowili chłopi wyposażeni w kosy i widły. Pragnąc by gniew Cesarski nie spadł na ich głowy możnowładcy Cypryjscy, wystosowali list do Jerzego oświadczając w nim iż nie mają żadnych związków z Phrangopoulosem co więcej prawowitym Księciem Cypru uznają Jerzego.


24 czerwca 1684 roku, 10 tysięczna armia Cesarstwa Polskiego pod dowództwem pułkownika Stanisława Choteckiego dokonała lądowania na plażach wyspy. Z pomocą Anatola Takuridu jednego z najbogatszych szlachciców popierających Jerzego udało się zlokalizować i zdławić żałosną rewoltę Phrangopoulosa.
W nagrodę za pomoc Takuridu mianowano dożywotnim gubernatorem Cypru.


Jerzy wiedział iż siłą państwa są ludzie którzy zamieszkują jego granice, dlatego postanowiono położyć większy nacisk na edukacje społeczeństwa. Edykt Cesarski z maja 1686 roku dawał prawa do odbierania nauki w szkołach przykościelnych oraz na Uniwersytetach mieszczanom, przywilej ten był do tej pory zagwarantowany wyłącznie dla szlachetnie urodzonych. Wraz z wydanie edyktu, wydano także polecenie dla by na obszarze całego Cesarstwa powstawały nowe szkoły przykościelne.


Latem 1688 roku, wybuchła wojna Japońsko-Mongolska sojusz zobowiązywał
Jerzego do wspomożenia Japończyków. Była to dziwna wojna gdyż nim się zaczęła, już się skończyła. Japończycy zakończyli konflikt po kilku tygodniach walk a Polskie armie gdy dotarły na wrogie terytorium musiały się już z niego wycofywać. Ostatecznie Cesarstwo Japonii poszerzyło swe granice Ułan Czab i uzyskało rekompensatę w wysokości 58 tysięcy jenów.


30 Lipca 1690 roku, za sprawą Jerzego powstała Akademia wojskowa w Krakowie.
Krakowska Szkoła Rycerska, powstała przy wkładzie władcy, przeznaczył o na ten cel 500 tysięcy złotych z skarbu cesarskiego, później na jej działalność łożono 100 tysięcy złotych rocznie. Miała ona przygotowywać przyszłych oficerów wojska Cesarskiego. Rocznie miała przyjmować 300 kandydatów. Pierwszym komendant Szkoły Rycerskiej miał zostać sędziwy bo 69 letni Rafał Lubomirski, weteran wojny Południowej.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 22
1690-1700


Jerzy III Kazimierz Szpetny
Cesarz Polski 1683-1700


10 stycznia 1691 roku, Jerzy będąc propagatorem rozwoju nauki nadaje coraz większe przywileje uczonym. Państwo polskie dzięki tym działaniom wchodzi w epokę rozwoju intelektualnego, zaczyna trochę doganiać zachodnie państwa. Zakładanie nowych szkół w znacznym stopniu przyczyniło się do poprawy wykształcenia ogółu społeczeństwa. Jedyną warstwą która nie miała prawa do odbierania nauki w szkołach było chłopstwo. W Cesarstwie nadal obowiązywał system pańszczyźniany, w odróżnieniu od państw zachodniej Europy gdzie wprowadzano coraz powszechniej rentę pieniężną, był to określony podatek który płacili chłopi swym panom za użytkowanie ziemi.


Cesarstwo Polskie było pokryte olbrzymimi posiadłościami szlacheckimi, o ile 60% ogólnego terytorium państwa było własnością Imperatora. To pozostałe 40% stanowiły majątki magnackie, na których chłopi musieli odbywać pańszczyznę.
14 grudnia 1691 roku, pragnąc polepszyć dolę chłopstwa Jerzy III podpisał akt Krakowski. Akt wprowadzał regulacje dotyczące pańszczyzny, chłop musiał co najmniej jeden dzień w tygodniu przepracować bez zapłaty w folwarku swego pana. Do tej pory szlachta bezwzględnie wykorzystywała przywilej pańszczyźniany, każąc pracować na swej ziemi nawet 4 dni w tygodniu chłopstwu. Nowe prawo ograniczało ten proceder, tworzyło jednak silną opozycje wobec Jerzego. Magnaci niebyli zadowoli z utraty darmowej siły roboczej, jednak coraz większa centralizacja państwa i potęga Cesarza sprawiała iż nie mieli też za dużo do powiedzenia w tej kwestii.


Polityka Jerzego przyświecająca propagowaniu nauki doprowadziła do tarć miedzy kościołem a naukowcami. 19 lutego 1694 roku, niejaki Zygmunt Przybylski sławny wśród grona naukowego Uniwersytetu Krakowskiego przyrodnik opublikował prace naukową, która nie przypadła do gustu Biskupowi Krakowskiemu. Przybylski udowadniał iż rośliny są istotami żywymi tak samo jak człowiek czy zwierze. Ta teoria nie podobała się kościołowi, Biskup Krakowski Antonii Czarnecki zażądał od Jerzego by ukarać Przybylskiego. Cesarz postanowił przeczytać prace Zygmunta, jego zdaniem Przybylski miał racje i udowodnił to bardzo przekonywującymi argumentami.
Jerzy poparł Przybylskiego i postanowił sponsorować dalsze badania łożąc na nie 50 tysięcy złotych. Niezadowolenie kleru objawiło się w liście do papieża Piusa XVII informującego o decyzji Jerzego. Papież ekskomunikował Przybylskiego a decyzje Cesarza potępił.


1698 roku wysiłki Sylwestra Siemianowicza, Cesarskiego ministra Skarbu przyniosły rezultat monety bite przez mennice były najwyższej próby, polska złotówki uzyskała uznanie wśród kupców jako czyste monety.



25 Styczeń 1700 roku, Jerzy III Kazimierz Szpetny dogorywa trawiony gorączką, dzień później umiera pozostawiając tron swemu jedynemu synowi Władysławowi VII Stanisławowi. Jerzy III był dobrym władcą który rozpoczął proces modernizacji Cesarstwa, lecz zabrakło mu czasu by dokończyć dzieła. Jego reformy zostały niedokończone choć niektóre (akt Krakowski) przyczyniły się do polepszenia życia niższych warstw.


Mapa Cesarstwa u kresu panowania Jerzego III Kazimierza.
Ciąg dalszy nastąpi
​

 

Odcinek 23
1700-1705


Władysław VII Stanisław Bękart
Cesarz Polski 1700-1725

Władysław VII Stanisław, zawdzięczał swój przydomek spekulacją dworskim. Wielu uważało że nie jest synem Jerzego III, a tylko bękartem jednego z wielu kochanków Marii małżonki poprzedniego Cesarza. Jednak nikt nie potrafił udowodnić tej tezy a wszyscy którzy próbowali szybko trafili na szafot. Nowy władca był leniwym człowiekiem za grosz nie posiadającym większych talentów przywódczych czy też administracyjnych. Do wad Władysława należało także zaliczyć jurność.


Już w wieku 15 lat poślubił córkę Brandenburskiego króla Albrechta IV Gertrudę, ale jak szeptali dworzanie, skonstruowane przez swatów małżeństwo nie było szczęśliwe i już kilka lat później młody książę Władysław wdał się w romans z dworką Elżbiety Czesko-Węgierskiej Małgorzatą. Małżonka Cesarza Czesko-Węgierskiego Wacława VI, gościła w Krakowie w sprawach dyplomatycznych. Według zeznań świadków ‘dziewica Małgorzata zgwałcona została przez księcia i do syta wykorzystana’.

Ojciec dziewczyny Mateusz Zach wpadł w szał - Władysława ranił szablą, a Cesarzowej Elżbiecie odrąbał trzy palce. Kara Imperatorów była sroga. Napastnika oraz jego synów i kuzynów poćwiartowano i obwożono po miastach i siołach. Małgorzacie obcięto nos, wargi, palce u rąk i przez kilka lat obwożono nieszczęsną Małgorzatę w żelaznej klatce, ku przestrodze potencjalnych naśladowczyń. Władysław wyszedł z krwawego romansu niemal bez szwanku.

Władysław był zbyt leniwy i zajęty nowymi podbojami miłosnymi by kontynuować proces unowocześniania państwa, zapoczątkowany przez Jerzego. Kilka lat później zmarła Gertruda. Niedługo potem polski władca poślubił córkę Króla Skandynawskiego Adelajdę - młodszą o 13 lat i bezpłodną. Niezrażony tym wdał się w romans z żoną swojego dworzanina Anną z Gocława. Ponoć małżonek bez protestu użyczał swojej białogłowy swojemu panu. Ona sama powiła władcy trzech synów – Spytka, Janka i Pełkę. Po pięciu latach została odprawiona z Cesarskiego dworu i pobrawszy rekompensatę w złocie, zniknęła z życia Władysława.

Wkrótce potem Cesarza związał się z krakowską mieszczanką Jadwig Zadarską. Owocem związku były dwie córki i syn Jan. Wszystko to przy przyzwoleniu cesarskiej żony Adelajdy. W końcu jednak poprosiła ona krakowskiego wikariusza katedralnego Boryczkę, by upomniał jurnego męża i nawrócił go na drogę małżeńskiej wierności. Boryczka swoją misję zakończył w Wiśle, utopiony na rozkaz Władysława.


Wieści o ekscesach Władysława dotarły do Rzymu. Pius XVII już wcześniej był zgorszony postępowaniem Cesarzy Polskich, ekskomunikował on wiarołomnego Władysława. W odpowiedzi Cesarz Polski ogłosił powstanie narodowego kościoła polskiego. Akt Supremacji podpisany 19 grudnia 1704 roku, nie pozwalał polskim sądom kościelnym na zwracanie się do papieża. Uniemożliwiała również Kościołowi uchwalanie jakichkolwiek przepisów bez zgody Cesarza. Ponadto kler miał mianować biskupów wskazanych przez władcę. I na koniec, że Cesarz jest jedyną, najwyższą na ziemi głową Narodowego Kościoła Polskiego.

Ciąg dalszy nastąpi​

 

Odcinek 24
1705-1710


Władysław VII Stanisław Bękart
Cesarz Polski 1700-1725


Przeciwnicy Supremacji religijnej Władysław szybko trafili na szubienice byli to głownie kardynał krakowski, Jan Zareba oraz cesarski doradca Tomasz Boniecki, którego stracono za zdradę w 1706 roku. Nowo wybrany kardynał krakowski Kazimierz Dudkowski uzyskał z rąk Władysława stanowisko „Najwyższego Kardynała Kościoła Polskiego”. Dudkowski za swoje poczynania odpowiadał jedynie przed Władysławem, i tylko dzięki jego łasce nie wylądował na szafocie jak reszta opornych zmianom polskich duchownych. Był on upoważniony do wizytowania klasztorów, pozornie w celu sprawdzania, czy wypełniają Cesarskie postanowienia, a w rzeczywistości aby opodatkować ich majątki.

W 1707 roku cesarzowa Adelajda zaczęła popadać w niełaskę. Z powodu swojej niepłodności, nie mogła dać Władysławowi męskiego potomka , co sprawiało frustracje u władcy. Władysław VII w tym czasie zaczął zwracać uwagę na inną damę dworu, Katarzynę Merowską. Cesarz aresztował Adelajdę pod zarzutami używania czarów w celu skłonienia go do małżeństwa, cudzołóstwa z pięcioma innymi mężczyznami, działania na szkodę cesarstwa i spiskowania, aby go zabić – co równało się zdradzie.

W czerwcu 1707 r. sąd skazał Adelajdę na śmierć, poprzez ścięcie. Pozostali czterej mężczyźni z którymi cesarzowa była rzekomo związana mieli zostać powieszeni, wleczeni za koniem i poćwiartowani. Jej małżeństwo z Władysławem zostało anulowane przed samą egzekucją. Tak więc, skoro Adelajda nie była oficjalnie małżonką Imperatora, Władysław miał wolną drogę do poślubienia nowej kochanki Katarzyny Merowskiej.


21 lipca 1707 roku, Królestwo Aragońskie rozpoczęło konflikt z Maharasztrą wojna ta nie interesowała Władysława, jednak Polską Kompanie Wschodnioindyjska już tak, choć same królestwo Maharasztry nie było postrzegane jako potencjalne nowe terytorium zamorskie to jego sojusznik Champa już tak. Z tego powodu prezes kompanii Mariusz Zadek, wyprosił o zgodę na interwencje wojsk kompanii w Champie. Dowodzenie Zadek powierzył Sylwestrowi Wielopolskiemu, był to doświadczony oficer który do tej pory dławił jedyni powstania tubylcze w Nowej Zelandii.

Wielopolski wyruszając z Tajwanu dysponował 10 tysięczną armią , po desancie dokonanym w Pandurandze podzielił swe wojska na dwie armie po 5 tysięcy ludzi.
On sam pozostał oblegać Pandurange natomiast do Prey Nokor ruszył jego adiutant Zygmunta Siemianowicza. Po około trzech miesiącach oba miast wpadły w Polskie ręce. Listownie rozkazał on Siemianowiczawi ruszyć w ku Siem Reap on z kolei wymaszerował na Champasak.


Latem 1708 roku Wielkopolski zmiażdżył wojska Champy broniące prowincji Champasak. Kilka dni wcześniej Siemianowicz starł się z 7 tysięczną armią Champy dowodzoną przez generała Chei. Po zaciętych walkach Czei został zmuszony do odwrotu nastąpiło to jednak przy znacznych stratach po stroni polskiej 2877 ludzi kompanii wschodnioindyjskiej poniosło śmierć. Gdy obie prowincje znalazły się już w polskich rekach, Wielopolski rozkazał Siemianowiczawi pomaszerować na Udong on sam ruszył ku stolicy Champy Widźiji.

14 lipca gdy wojska Siemianowicza przekraczały granice miedzy prowincjami, zostały zaatakowane przez Króla Champy Po Chong Chana I, mając dużą przewagę liczebną i znajomość w terenie udało mu się zaskoczyć i ostatecznie wybić do nogi odziały Siemianowicza on sam został pojmany. Torturowano go do momentu aż Chong uznał iż jest zbędny. Wielkopolski został pozbawiony wiernego adiutanta oraz wsparcia.


Stolica Champy Widźiaja została doszczętnie złupiona i spalona niemal do gołej ziemi a Wielopolski pozwolił swym ludziom na wszelkie bestialstwa wobec ludności. Miała to być kara dla Chonga, za torturowanie i zabicie Siemianowicza. Gdy żołnierze Wielkopolskiego zakończyli swoje igraszki z kobitami armia ruszył na Khorat drugie najważniejsze miasto Champy. Niemal w tym samym czasie porucznik Mariusz Zacharek lądował wraz z 10 tysiącami ludźmi na plażach Binh Trin Thien miasto zostało zdobyte z marszu, Zacharek następnie pokierował swych ludzi do Thathek skąd po zajęciu miasta pomaszerowano na Khorat.


W Khorat nastąpiło połączenie wojsk Wielopolski i Zacharka, dysponując 15 tysiącami ludzi Wielkopolski ruszył na spotkanie Chenga. Król Champy pozostawał w prowincji Rayong zbierając siły by odebrać zdobyte miasta przez wroga. Do bitwy doszło 20 stycznia 1709 roku. Przewagą Wielkopolskiego była broń palna, bitwa w dżungli trwała kilka godzin, choć zwycięska nie dawała satysfakcji Wielkopolskiemu nieudała się zabić Chonga na domiar złego Aragonia zgodziła się na pokój który zaproponował Chong. Królestwo Champy wyzwalało Królestwo Khmerów oraz zrywała stosunki wasalne z Lan Na i Sukhothai .


Kampania Wielopolskiego w Champie.

Ciąg dalszy nastąpi.​

 

Odcinek 25
1710-1715


Władysław VII Stanisław Bękart
Cesarz Polski 1700-1725


Gdy Wielopolski toczył boje w Champie Władysław pojął za żonę Katarzynę Merowską. Wkrótce potem jednak zapragnął zakończyć małżeństwo, nie z powodów osobistych, lecz politycznych. Otoczenie Cesarza nie postrzegało tego związku, za dobry. Małżeństwo z poddaną, wywyższające ród Merowskich wywołało oburzenie szlachty i stało się przyczyną poważnych politycznych kłopotów Cesarza.

Jakby tego było mało, Katarzyna nie była w stanie dać mu upragnionego męskiego potomka. Z tych powodów Władysław zapragnął rozwodu. Cesarzowa była jednak wystarczająco inteligentna, aby utrudniać Władysławowi dążenia do anulowania małżeństwa. Zeznała, że nie było ono skonsumowane. Co było z kolei wsysaną z palca bzdurą, gdyż wielokrotnie oddawała się Władysławowi.

Ostatecznie zgodziła się ona na rozwód, gdyż Władysław zagroził jej toporem. Odesłał on Katarzynę do Zamku Limbowskiego w Jakucji była to rezydencja wybudowana za Kazimierza VII Aleksandra dla Sakury, Cesarz wypłacił jej także rekompensatę wysokości 10 tysięcy złotych.


Podczas jednego z cesarskich wyjazdów do Berlina jesieniom 1712 roku, na rozmowy z Albrechtem V Królem Brandenburskim, w czasie których Albrecht pragnął pozyskać poparcie Władysława dla utworzenia państwa Niemieckiego. Uważa się że to właśnie on podsunął Władysławowi, Anastazje Meyer. Była to wdowa po księciu Saksonii Hansie Meyerze. Ślubu udzielił im cesarski spowiednik, Bartłomiej Promkiewski, przebrany za biskupa. Władysław, dowiedziawszy się, że jego nowo poślubiona Anastazja jest łysa i nosi perukę, szybko doprowadził do rozwodu powołując się na fakt iż Promkiewski nie był biskupem, nie miał wiec prawa udzielić mu ślubu. Biedny spowiednik trafił na szubienice, a łysą oblubienica odesłano do Saksonii.


Z biegiem kolejnych lat 1713-1715, Cesarz począł rozglądać się za coraz młodszymi dziewkami i białogłowami zdolnymi dać mu potomka, gotowego do noszenia cesarskiego berła. W końcu poślubił młodszą o 20 lat córkę Jana V Króla Brytyjskiego, Grace. Potomstwo tych dwojga, dwie córki nie uzyskało prawa do tronu polskiego. Władysławowi chodziło tymczasem o sukcesora, który obejmie po nim wawelski zamek.


Jan V 12 grudnia 1715 roku, wypowiedział wojnę Cesarstwu Chin zażądał on pomocy Władysława, jako sojusznika i małżonka swej córki. Cesarz Polski za namową doradców zgodził się powierzając dowództwo Augustowi Branickiemu.

Ciąg dalszy nastąpi
​

 

Odcinek 26
1715-1725


Władysław VII Stanisław Bękart
Cesarz Polski 1700-1725


3 Stycznia 1716 roku, Augustowi Branickiemu, Władysław powierzył dowodzenie w wojnie Chińskiej, nieudolność lub brak subordynacji równał się egzekucji. Na szczęście dla Branickiego Cesarstwo Chińskie było zacofanym państwem. Dokonał on podziału południowej armii syberyjskiej, na 4 armie stacjonujące kolejno w prowincjach Nadym, Ałtaj, Kulunda, Sajan, każda składała się z 25 tysięcy ludzi.

W raz z początkiem wiosny ruszyły one do natarcia, postępy były szybkie, armie Chińskie skoncentrowane były bardziej na walkach z Imperium Brytyjskim. W kolejnych miesiącach w ręce polskie wpadały miasta: Tanu Tuwa, Uruczumi, Hovd, Jasagdu.


W ciągu kilku następnych miesięcy, do początku roku 1718, Chińczycy unikali jakichkolwiek starć z postępującymi wojskami Branickiego. Polacy też bez większych przeszkód zajmowali kolejne miast, dopiero jesienią 1718 roku, Branickiemu udało się stoczyć bitwę z oddziałami Chińskimi nie daleko Amdo, starcie to było z góry zwycięski gdyż armia Chińska pod dowództwem generała Zongqiu Huizana, wycofywała się po porażce z Brytyjczykami. Branicki wykorzystał okazje i doszczętnie rozbił przeciwnika.


Następną bitwę stoczył nacierając na miasto Dangle18 Lipca 1719 roku, broniące ją odziały Chińskie poniosły znaczne straty i zmuszone były do wycofania się. Po tej wiktorii marsz Polskich wojsk się zatrzymał. Chiński poseł złożył Branickiemu propozycje zakończenia wojny w zamian za 80 tysięcy złotych, Cesarstwo Polskie miało podpisać pokój z Chinami i opuścić jego terytorium. Jako że Branicki nie miał zezwolenia Cesarskiego na pertraktacje, zmuszony był wysłać list do Krakowa.


Odpowiedź nadeszła dopiero kila miesięcy później, w tym czasie trwało zwieszenie broni, a polskie wojska pozostały na wcześniej zajętych obszarach, w liście napisanym przez Cesarz stało iż Branicki ma wysunąć kontr propozycje. Cesarstwo Chin miało zrzec się prowincji Tanu Tuwa, przyznać państwu Sukhothai niepodległość oraz wypłacić kontrybucje w wysokości 50 tysięcy złotych. Chińczycy przystali na tą propozycje z początkiem 1720 roku prowincja Tanu Tuwa stała się częścią Cesarstwa Polskiego.


Kampania Branickiego w Chinach 1716-1720.

W czasie gdy Branicki walczył w Chinach, Władysław podupadał na zdrowiu, gdy Cesarz kończył 50 lat miał już dużą nadwagę – w obwodzie brzucha mierzył 147 cm.
Jego tusza miała początek w ranie którą otrzymał od Mateusz Zacha. Rana którą zadał mu w udo Zach, w czasie ucieczki z łoża jego córki, nie tylko uniemożliwiła zażywanie ruchu, ale też stopniowo jątrzyła się. W wieku 50 lat , poruszał się jeszcze przy pomocy laski.


Dwór staranie ukrywał pogarszający się stan zdrowia Władysława, list który został posłany do Branickiego, był w rzeczywistości dziełem najbardziej zaufanych doradców Władysława, Stefana Misiołaka oraz Kazimierza Dudkowskiego. Ci dwaj ludzie cały czas załatwiali wszystkie sprawy państwowe i tuszowali wpadki Władysława.

Jednak gdy 1724 roku, na ciele Imperatora zaczęły pojawiać się grudki, które w krótkim czasie ulega owrzodzeniu wraz z wysoką gorączką. Choroba ta sprawiła że Władysław nie mógł już ruszyć się z łoża, dalsze ukrywanie stanu Cesarza stało się nie możliwe. Jako że nie udało mu się spłodzić męskiego potomka z prawego łoża. Misiołak i Dudkowski, na polecenie Władysława poczęli szukać jego najbliższego męskiego krewnego.

17 czerwca 1724 roku, udało im się odnaleźć Wacława Piasta, był to Książe Kurlandzki, wnuk trzeciego syna Kazimierza VII Aleksandra, Bolesława Piasta. Posiadał jednego syna 25 letniego Kazimierza Jana, który obecnie znajdował się za granicą Cesarstwa Polskiego. Władysław zgodził się zapisać w testamencie, Wacławowi Koronę Cesarstwa Polskiego. „ My Władysław VII Stanisław z Bożej Łaski Cesarz Wszechpolski, zdrowi na umyśle, podjedliśmy decyzje by po naszej śmierci na tronie Cesarstwa Wszechpolskiego zasiadł Wacław Piast jeżeli z jakiś powodów nie będzie on w stanie tego uczynić, tron przypadnie w udziale jego synowi Kazimierzowi Janowi”.


Niestety Wacław, zginął w jakiejś karczemnej awanturze, trafiony kamieniem w głowę. Gdy Cesarz dogorywał, Misiołak i Dudkowski musieli ściągać do Cesarstwa Kazimierza by ten objął władze nad państwem Polskim. Władysław VII Stanisław był bezwzględnym władcą który usuwał wszelkich przeciwników, dzięki takiemu postępowaniu szybko udało się przekształcić kościół w Polsce. Mimo iż poślubił 5 kobiet, nie doczekał się syna. Ostatecznie Władysław VII Stanisław największy lowelas dynastii Piastów, zmarł 6 Lipca 1725 roku, nie doczekał się męskiego potomka.


Mapa Cesarstwa u kresu panowania Władysława VII Stanisława.
Ciąg dalszy nastąpi
​

 

Armie Europejskie początku XVIII wieku.


Grenadierzy -formacja piesza powstała na zachodzie Europy w pierwszej połowie XVII wieku, której głównym zadaniem było miotanie granatów ręcznych. Grenadierzy uzbrojeni byli w karabiny z bagnetami, granaty ręczne i krótkie szable piechotne. Obok grenadierów pieszych pojawili się również grenadierzy konni, którzy tworzyli kompanie wyborcze regimentów dragońskich lub samodzielne pułki.

Podobnie jak w innych krajach europejskich, również w Cesarstwie Polskim powstały pułki grenadierów , z początkiem XVIII wieku, za panowania Władysława VII regiment gwardii pieszej cesarskiej i kompanie grenadierów przy batalionach piechoty Grenadierzy konni pojawili się w Polsce także z początkiem XVIII wieku - były to doborowe oddziały regimentów dragońskich.


Dragoni – żołnierze formacji wojskowej zwanej dragonią, wynalezionej przez Henryka IV, króla Francji w końcu XVI w., którzy walczyli pieszo, a poruszali się konno. Dragoni używali broni palnej i białej. Od XVIII w. regimenty dragonii coraz częściej walczyły również konno.

Pierwsza jednostka dragonii pojawiła się w wojsku polskim w roku 1672 roku. Była to licząca 500 żołnierzy chorągiew dowodzona przez Rafała Lubomirskiego.


Huzarzy– węgierska lekkozbrojna jazda powstała w XV wieku. Pierwowzorem byli racowie, którzy po odrzuceniu kopii, tarcz i pozostałego uzbrojenia ochronnego przekształcili się w huzarów.
Huzarzy umundurowani byli w charakterystyczne krótkie haftowane, obszyte barankiem kurtki i obcisłe haftowane spodnie. Na dolman zarzucana była pelerynka z węgierska zwana mentyk. Nakryciem głowy było wysokie czako lub bermyca. Formacja ta została przejęta przez inne armie europejskie, osiągając największą popularność w XVIII wieku.

Jedne z pierwszych formacji huzarów w Cesarstwie Polskim zostały sformowane w okresie panowania Jerzego III, był to oddział pułkownika Stanisława Choteckiego, utworzony w 1683 głównie z najemników Czesko-Węgierskich. Brali udział, tłumieniu rewolty na Cyprze.


Piechota Liniowa- przekształcone odziały muszkieterów które swój początek miały we Francji. Francuskie pułki piechoty , zostały utworzone za panowania Ludwika XIV, armia francuska była wówczas najpotężniejsza w Europie. W 1700 roku liczyła ona 300.000 żołnierzy piechoty liniowej, do której w razie potrzeby mogła dołączyć milicja licząca około 80.000 żołnierzy. Dla porównania armia Cesarstwa Polskiego liczyła 200.000 żołnierzy piechoty.

Żołnierz francuscy zazwyczaj nosili mundury koloru białego lub jasnoszarego, jak to było przyjęte w monarchiach katolickich, jednak w armiach protestanckich państw takich jak Czecho-Węgry czy Brandenburgia używano mundurów niebieskich, w Imperium Brytyjskim i Cesarstwie Polskim mundury miały zazwyczaj Czerwony kolor.
W armii francuskiej stopnie oficerskie zarezerwowane były dla szlachty. Przedstawiciel stanu trzeciego mógł najwyżej osiągnąć stopień kaprala. Dalej nie miał dostępu. Nawet gdy posiadł umiejętności i wykazywał się odwagą.
​

 

Odcinek 27
1725-1727


Kazimierz IX Jan Wielki
Cesarz Polski 1725-1750

Najstarszym synem Wacława, był Kazimierz IX Jan. Odebrał on staranne wykształcenie, w młodości nauczył się języka angielskiego i niemieckiego, interesowały go zagadnienia wojskowe i techniczne. Uczęszczał na uniwersytet Krakowski. W młodości dużo podróżował po Francji, Wielkiej Brytanii, Półwyspie Iberyjskim czy też po Cesarstwie Czesko-Węgierskim, spotykał się z wieloma monarchami europejskimi, poznał stosunki społeczne krajów zachodnioeuropejskich, ich osiągnięcia techniczne, organizację społeczeństwa. Podczas podróży Kazimierz pracował w stoczni Kompanii Wschodnioindyjskiej we Francji, w dokach marynarki królewskiej w Wielkie Brytanii, studiował artylerię w Brandenburgii, zwiedzał fabryki, szkoły, muzea i arsenały, a także uczestniczył w posiedzeniu parlamentu Brytyjskiego. Na tyle, na ile było to możliwe poznawał zachodnią kulturę, naukę, przemysł i metody zarządzania.

Wojaże te uświadomiły młodemu Kazimierzowi iż państwo Polskie należy do zacofanych pod względem obyczajów jak i marynarki wojennej. Pragnął on wstępując na tron dokonać wielu reform, które przybliżyły by Polskę do zachodu.


Wygląd zewnętrzny młodego Cesarza był imponujący. Był to człowiek wysoki, o wzroście 188 centymetrów, przystojny oraz energiczny. Posiadał ogromny temperament i rubaszne usposobienie. Zazwyczaj bardzo wesoły, choć poczucie humoru miał dość prymitywne. Znał się doskonale na polityce i administracji, którymi od wczesnego dzieciństwa wykazywał zainteresowanie , ze sztuką wojenną szło mu nieco gorzej ale nadrabiał to uporem. Nauczył się języka niemieckiego i angielskiego, którymi w późniejszych latach potrafił się biegle posługiwać.


Po powrocie do Cesarstwa Polskiego powziął postanowienie, że sprawi, by Polska dorównała innym, europejskim krajom. Pierwsze zmiany które zostały wprowadzone, dotyczyły ubioru szlacheckiego. W tradycyjnym ubiorze polskiego szlachcica najważniejszy był żupan i kontusz, przewiązane specjalnym pasem kontuszowym. Ponadto szlachta nosiła charakterystyczne czapki, buty i szable. Gdy na zachodzie Europy, ubiór męski, został ukształtowany pod wpływem mody francuskiej, składał się z trzech zasadniczych części - spodni, kamizelki oraz fraka lub surduta jako sukni wierzchniej. Nowy Cesarz wymusił na szlachcie zmianę żupana na frak, a czapki na perukę. Zaprowadzono także naukę tańców zachodnich, palenie tytoniu, picie Herbaty czy Kawy.

Kazimierz pragnął, sprawić by ludzie byli bardziej wydatni w pracy. Gdy w 1726 roku odwiedził stocznie Gdańskie, powiedział „Jeśli będziecie pracować tak wydajnie i dobrze, jak Anglicy, otrzymacie taką samą zapłatę". Nie znalazł się jednak nikt, kto dotrzymywałby cudzoziemcom kroku. To sprawiało właśnie że często posuwał się do wręcz okrutnych czynów. Gdy żaden z polskich szkutników, nie dorównał chociaż trochę anglikom, rozkazywał wszystkim obciąć dłonie, jako nauczkę za nieudolność.


16 Czerwca 1726 roku, Kazimierz poślubił córkę Albrechta VI Marię Brandenburską. Maria w dniu ślubu miała 17 lat. Kazimierz postrzegał swą małżonkę. Jako kobietę wiecznie uśmiechniętą, co sprawiało, że wokół niej gromadzili się ludzie. Była niewysoka, miała jasno niebieskie oczy i gładką twarz. Włosy koloru kruczo czarnego nosiła spięte w wiele warkoczy, często zakończonych szykownymi zapinkami. Gromada ludzi, która zazwyczaj ją otaczała świadczyła o jej błyskotliwości i umiejętności nawiązywania kontaktów. Jej bardzo szybka mowa, sprawiała że niejednokrotnie stawała się niezrozumiała, wtedy zaczynała bardzo energicznie gestykulować. Odgrywała niemal scenki, przez co rozmowa z nią nieraz rozbawiła Kazimierza.


11Lipca 1726 roku, Kazimierz podejmuje decyzje o przeniesieniu stolicy z Krakowa do Warszawy. Dawna stolica państwa piastowskiego, zniszczona w wojnie południowej z Cesarstwem Czesko-Węgierskim, utraciła wiele ze swej świetności i chwały. Miasto to nie spełniało ambicji Kazimierza, pragnął on stolicy która ukarze potęgę Cesarstwa Polskiego. Warszawa też była tylko tymczasowym rozwiązaniem, w umyśle Cesarza powstawał plan stworzenia miasta od podstaw, dużego i nowoczesnego na miarę jego ambicji.

Z jego rozkazu 20 Lipca rozpoczęto budowę nowego miasta nad brzegami jeziora Kama. Miasto to miało nosić jego imię i stać się symbolem potęgi Cesarstwa Polskiego. Usytuowanie stolicy tak głęboko, w terytorium państwa polskiego miało dla Kazimierza strategiczne znaczenie. Nie tylko można było uniknąć, jego zniszczenia. Tak jak stało się to z Krakowem, gdyż znajdował się za blisko granic Polskich, ale teraz gdy nowa stolica miała mieścić się na podgórzu Uralskim, niemal w centrum olbrzymiego państwa, co tylko ułatwiło by Kazimierzowi zarządzanie tak rozległym Imperium.


Z końcem roku, wprowadził on nowy podział administracyjny, dzieląc kraj na okręgi, gubernatorstwa i prowincje. Przy czym zachował dziesiętny system podziału, wprowadzony jeszcze za, Zygmunta VI Władysława. Wyznaczając przy tym, dokładne granice dziesięciu okręgów Cesarskich. Były to kolejno: Okręg Polski (lub Polski Właściwej),Okręg Moskiewski, Okręg Kazimierski, Okręg Astrachański, Okręg Kaukaski, Okręg Syberyjski, Okręg Kazaski, Okręg Szaibanicki, Okręg Jakucki, Okręg Kamczacki. Zastosował także zmiany w systemie zarządzania miastami, tworząc magistraty z burmistrzami na czele. Na nowych urzędach umieszczał podległych sobie ludzi, utrwalając w ten sposób absolutyzm cesarski i centralizację władzy.
​

Ciąg dalszy nastąpi.

 

Polski strój szlachecki .


Gdy Kazimierz IX Jan, obejmował władze nad Cesarstwem Polskim. Kronikarz Łukasz Zadarski, tak pisał „U nas tak wiele jest strojów, iż im liczniej ich masz tym lepiej. Szlachta w różnych się strojach lubuje, jedni chodzą po włosku, inni po portugalsku, po brandenbursku, po husarsku dwojako: staro i nowo.”

Tradycyjny strój szlachecki jednak był najbardziej popularny, można w nim było znaleźć wiele elementów wschodnich. W tradycyjnym ubiorze polskiego szlachcica najważniejszy był żupan i kontusz, przewiązane specjalnym pasem kontuszowym. Ponadto szlachta nosiła charakterystyczne czapki, buty i szable.


Żupan była to prosta, długa, obcisła, męska suknia z niewysokim kołnierzem, długimi rękawami, zapinana z przodu na guzy i pętelki. Jego kolor zależał od pozycji, jaką zajmowała w społeczeństwie nosząca go osoba. Żupany nosiła nie tylko szlachta. Mieszczanie mieli żupany żółte, utkane z łyka, czyli włókien konopnych, dlatego w języku staropolskim mieszczan nazywano łyczkami. Żydzi nosili żupany w kolorze czarnym, chłopi i biedna szlachta – płócienne lub z szarej, nie farbowanej wełny. Bogatsi szlachcice mieli żupany czerwone, czyli. Suknię tę przewiązywano cienkim miękkim pasem z tkaniny lub ze skóry, do którego przypasana była szabla polska, nazywana karabelą.


Na żupan wkładano długi, nie zapinany kontusz z wysokim, nie zapinanym, wywiniętym kołnierzem z wyłogami. Kontusz w odróżnieniu od żupana nosiła wyłącznie szlachta. Charakterystyczną cechą kontusza były rozcięte rękawy, tak zwane wyloty. Szlachcic mógł zarzucić je na plecy lub włożyć za pas. Kontusz najczęściej uszyty był z materiału w kolorze kontrastującym z żupanem


Po włożeniu żupana i kontusza szlachcic przepasywał się pasem kontuszowym, który jest najbardziej charakterystyczną część stroju polskiego. Pas był ozdobny i bardzo długi.


Czapka- stanowiła nie mniej ważny element stroju. Składała się z "główki", czyli wierzchu pokrytego zwykle tym samym materiałem, z którego uszyto żupan, i z futrzanego otoka. Przecięcie na przodzie czapki ozdabiano piórem przymocowywanym ozdobną broszą. Czapka stanowiła nie tylko ozdobę i uzupełnienie stroju, chroniła także przed deszczem, zimnem i wiatrem, szczególnie podczas jazdy konnej. Po zejściu z konia zwykle noszono ją w ręku lub wieszano na rękojeści szabli.

Buty- używane na co dzień wyrabiano ze skóry farbowanej na kolor żółty i smarowano woskiem, by chronić je przed wodą. Przy ważnych okazjach szlachcic wkładał buty z długimi pofałdowanymi cholewami, zdobione haftem i wytłoczeniami. Im lepsza była skóra, tym więcej fałd można było z niej ułożyć. Takie buty różniły się znacznie od obuwia noszonego przez ludzi z warstw niższych. Ich buty uszyte były oszczędnie i farbowane na czarno albo wręcz wyrabiane z drewna i ocieplane wkładaną do wewnątrz słomą.

Wśród szlachty dobór kolorów kontuszy, żupanów i czapek nie był przypadkowy.
Cesarz mógł szlachcicowi zabronić noszenia strojów w kolorze karmazynowym, jeżeli ten dopuścił się zdrady. Gdy Kazimierz, dokonywał przemian w państwie, postanowił zachować przywilej, karmazynowej barwy dla Szlachciców. Dzięki temu, udało mu się zachować przychylność możnowładców. W Cesarstwie, określenie kogoś: "to z dziada pradziada karmazyn", oznaczało nie tylko szlacheckie pochodzenie, ale i to, że nikt z jego rodu nigdy nie zdradził. A to była największa chluba, dla rodu, bo nie tylko nigdy nie dosięgła ich hańba, alei gniew Cesarski. ​

 

Odcinek 28
1727-1730


Kazimierz IX Jan Wielki
Cesarz Polski 1725-1754


Z początkiem roku 1728, Kazimierz rozpoczął wprowadzanie w życie serii aktów prawnych. Pierwszym z nich, był akt o regulacji prawa górniczego. Od tej pory, każda spółka zyskiwała prawo, do wydobywania złóż naturalnych na terenie należącym do Cesarza, warunkiem była jednak opłata od wydobycia, zależna od ilości wydobytej rudy. Od każdej tony minerału, trzeba było zapłacić 10 % jej wartości. Nad wszystkim mieli czuwać Cesarscy urzędnicy.


Kolejnym dekretem był, akt wojskowy, regulował on kompetencje dowódców armii Cesarskiej. Likwidował stary system szarż , który miał zostać zastąpiony nowym wzorowanym na zachodnio Europejskim. W ten sposób, Hetmana zastąpiono generałem jako najwyższym dowódcą po Cesarzu.


Koniec roku 1728, przyniósł dekret o powalaniu do istnienia narodowego systemu sprawiedliwości. W każdym z dziesięciu okręgów Cesarskich, miał zostać stworzony sąd okręgowy. Którego celem, miało być zapewnienie obywatelom bezpieczeństwa i sprawiedliwości. Nad dziesięcioma sądami okręgowymi zwierzchność miał mięć sąd Cesarski, który za swe działania odpowiadał by przed Kazimierzem.


12 lutego 1729 roku, Maria urodziła pierwszego syna Kazimierzowi, chłopca nazwano Jan, jako następcy tronu, pokładano w nim wielkie nadzieje. Dziecko wydawał się zdrowe, jednak Kazimierz zdawał sobie sprawę iż by zapewnić ciągłość dynastyczną Piastów, musi dać księciu rodzeństwo.


Ostatnim dekretem który wprowadził Kazimierz na przełomie lat 1727-1730. Był akt o spółkach akcyjnych, nowe prawo zapewniało Polskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej wyłączność na działalność w obszarze Azji Wschodniej. Wszystkie pomniejsze firmy traciły to prawa, zyskiwały natomiast przywilej do działania na terenach Polskiej Ameryki północnej i Kontynentalnym obszarze Cesarstwa Polskiego. ​

Ciąg dalszy nastąpi.​

 

Odcinek 29
1730-1732


Kazimierz IX Jan Wielki
Cesarz Polski 1725-1754

Początek roku 1730 przyniósł, zakończenie modernizacji armii lądowej, rozpoczętej przez Kazimierza, wraz z jego powrotem z Europy Zachodniej. Nowa wielka Armia Cesarstwa Polskie liczyła 350 tysięcy, zawodowych żołnierzy, podzielonych na 11 armii. Posiadała scentralizowany system dowodzenia. Na czele wojska stał Cesarz mający kontrole nad całością jego działań, dopiero potem znajdowali się generałowie, których było dziesięciu tyle ile okręgów Cesarskich. Dalej byli pułkownicy, kapitanowie, porucznicy. Każdemu z generałów został przydzielony, do jednego okręgu cesarskiego.





Życie rodzinne Cesarza, układało się pomyślnie, Cesarzowa Maria powiła drugiego syna Kazimierzowi w listopadzie1730 roku. Nadano mu na imię Władysław Stanisław. Jednak Kazimierz nie zamierzał poprzestawać na dwóch synach.
Miłował swoją żonę i nie wdawał się w romanse, tak jak to czynił jego poprzednik.


Koniec roku 1730, oznaczał kres dla Kraju Mameluków. Gdyż na naradzie ze swymi doradcami Kazimierz IX doszedł do wniosku iż to małe państewko powinno znajdować się w granicach Cesarstwa Polskiego. 12 grudnia polscy posłowie oznajmili Uthmanowi I iż na jego stolicę zmierza 20 tysięczna armia Cesarstwa Polskiego i lepiej by było gdyby podał się bez walki. Jednak Sułtan Mamelucki mając wiarę w swych sojuszników , którymi byli Muhanna II i Sulejman IV, władcy Omanu i Turcji. Postanowił nie podawać się, nie dobywszy kindżału.


Bitwa rozegrana 12 stycznia 1731 roku, doprowadziła do końca państwa Mameluckiego. Tysięczna armia Uthmana nie miała szans przeciwko 20 tysięcznym wojską polskim. Doszło do rzezi, wszyscy mamelucy żołnierze poszli do Allacha wraz ze swym sułtanem. Co do interwencji sojuszników, jedynie Muhanna II wypowiedział wojnę Cesarstwu Polskiemu.


Po 10 dniach oblężenia, miasto padło a Nubia znajdowała się pod polską kontrolą w wyniku pertraktacji pokojowych, Kazimierz narzucił swoją wolę pozostałym możnowładcą mameluckim. Zmuszeni oni byli przyjąć chrzest, a ich państwa, stawało się jedną z wielu prowincji rozległego cesarstwa Polskiego.

Walki z sułtanatem Omanu trwały kilkanaście miesięcy, dopiero 13 lipca 1731 roku, wywiązała się walna bitwa , na polach Wanu starły się wojska polskie i omańskie.
Długa i krwawe starcie, przeszło do historii jako jedna z większych w historii Cesarstwa Polskiego. To zwycięstwo, zapewniło Kazimierzowi dogodną pozycje do pertraktacji pokojowych.


Bitwa na polach Wanu


12 września 1731 roku, doszło do podpisania porozumienia pokojowego. Na mocy którego Oman uznawał polską aneksje państwa Mameluków, zrzekał się prowincji massawa oraz wypłacał 150 tysięcy złotych kontrybucji dla Polski, za poniesione straty w trakcie działań wojennych.


Zimą roku 1731, francuscy koloniści założyli osadę na północnej wyspie, archipelagu
Zelandzkiego. Kazimierz uważał obie wyspy za strefę wpływów polskich. Z tego powodu, wysłał polecenie by podjudzić tubylców przeciwko francuzom. Przekupieni świecidełkami i alkoholem Maorysi, dokonali napadu i mordu na francuskich kolonistach. Wykonując brudną robotę, zapewnili Cesarstwu Polskiemu dominacje w tym regionie świata.


Po wchłonięciu, Mameluckiej Nubii, polskie spółki akcyjne zyskały tani dostęp do murzyńskich niewolników. Szybko zaczęto korzystać z tej taniej siły roboczej, o ile nie sprawdzali się oni w mroźnym klimacie Alaski. To doskonale spisywali się w obszarze polskich Indii wschodnich.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Początki munduru część 1.


Uważa się iż pierwszy mundur, pojawił się w gwardii przybocznej Ryszarda IV króla Angielskiego, w 1458 roku. W Cesarskich kronikach, odnotowano wypowiedzi posłów, którzy prosili o rękę Izabeli dla księcia Zygmunta. „Rzędem stoją niczym jeden mąż, każdy przyodziany w podobny strój, suknia wierzchnia z płótna lnianego barwy czerwonej, niczym juchta z wrogich flaków wypruta, spodnie białe podobne do włosów starego człeka”


Jednak, za pierwszego władcę który próbował wprowadzić jednolity strój wśród żołnierzy , uważa się Króla Skandynawskiego Fredrika I Piasta(1667-1694), w czasie wojny Skandynawsko-Angielskiej w latach 1682-1688. Pomysł ten jednak załamał się bardzo szybko, głównie z powodów finansowych. Nie zdołano nawet ujednolicić barwy kurtek nie mówiąc już o ich kroju.


Dopiero na przełomie XVII i XVIII wieku mundur, stał się zjawiskiem powszechnym. Jego krój, kolor i wystrój określały przepisy danego państwa. Chociaż nadal władcy nie posiadali odpowiednich sum by wyekwipować każdego żołnierza. Pewną jednolitość kolorów uzasadniano dążeniem do odróżnienia, wojsk własnych od wrogich. W krótkim czasie mundur stał się tak bogatym w szczegóły i zmiennym, że trudno ustalić ogólne reguły jego
rozwoju, wszędzie bezwzględnie obowiązujące.


Od początku pojawienia się munduru jego kolory informowały o przynależności żołnierza do pułku. Początkowo, gdy pułków było niewiele, mundur był jednokolorowy. Tak było na przykład w armii Fredrika I Piasta, gdzie zaciężne regimenty dla rozróżnienia, posiadały rajtroki odpowiednie do nazwy koloru – czerwone, żółte , niebieskie lub zielone, jeżeli brak pieniędzy nie pozwalał na sprawienie nowych uniformów, naszywano na rekrutacką odzież chłopską ozdoby w barwach regimentu jaskrawe listwy, lampasy, wzdłuż szwów na ramionach, plecach, rękawach i połach.


Jednak w miarę, jak rosła liczba pułków - zwłaszcza piechoty uciekano się do kombinacji kilku barw i tworzenia kroju munduru, aby powstało nań jak najwięcej płaszczyzn barwnych. Liczba pułków stawała się bowiem większa, niż
liczba rozporządzalnych kolorów sukna. Już w 1690 roku, w armii Cesarstwa Czesko-Węgierskiego, pojawiły się wyłogi rękawów i barwne halsztuki.


Około 1700 roku, żołnierze piechoty musieli nosić rajtroki, aby widać było spodnie i kamizelkę, w innym kolorze niż rajtrok. Z początkiem 1720 roku, rozpowszechnił się dodatkowy zwyczaj noszenia spiętych pół od rajtroka w ten sposób, by znów powstały nowe wyłogi. W tym samym czasie wprowadzono, kolorowe kołnierze.W okresie wojny Francusko-Brandenburskiej (1710-1728), regimenty piechoty Brandenburskiej odróżniały się od siebie kombinacjami kolorów wyłogów piersi, rękawów i pół, guzików, pętlic i kamizelek. W armii francuskiej włączono jeszcze do
tego kolory kołnierza, naramienników i wypustek. Był to jednak szczyt rozwoju wielobarwnego munduru.
​

 

Odcinek 30
1732-1735


Kazimierz IX Jan Wielki
Cesarz Polski 1725-1754


Wraz z końcem zimy 1732 roku, do Warszawy przybyli posłowie Króla Wielkiej Brytanii. Wiliam VII żądał pomocy w wojnie z Suahili. Kazimierz zakończywszy konflikt z Sułtanatem Omanu, wyraził zgodę na wsparcie Brytyjczyków.
Postanowiono że Cesarstwo Polskie zaatakuje Sułtanat Beludżystanu.
9 tysięczna armia pod dowództwem pułkownika Wierzbowskiego, wyruszyła z półwyspu synajskiego, 12 marca 1732 roku. Jej celem było lądowanie na plażach Beludżystanu. Następnie zajmowanie kolejnych miast i wiosek. Takie instrukcje otrzymał Wierzbowski.

Wierzbowski, młodu 30 letni oficer który ukończył Krakowską Szkolę Rycerską z wyróżnieniem, a na wojnie Mameluckiej zdobywał ostrogi. Wylądowawszy 16 kwietnia rozpoczął wykonywanie rozkazów. Bitwa rozegrana w Beludżystanie zakończyła się zwycięstwem Wierzbowskiego, jednak stracił on ponad 5 tysięcy swoich ludzi, nie mogąc liczyć na pomoc, postanowił wycofać się na terytorium Sułtanatu Dżilaraidów. Który uznawał zwierzchność, Cesarstwa Polskiego. Młody
pułkownik niestety się przeliczył gdyż, Burhan Shah I władca Beludżystanu, zastawił na niego pułapkę, w Makranie, wojsko Wierzbowskiego zostało rozbite a on sam trafił do niewoli.


Porażka Wierzbowskiego, zmusiła generała Bogumiła Tarnowskiego, zwierzchnika armii Szaibanickiej do działania. Z rozkazu Kazimierza, miał on zebrać 20 tysięczną armie i poprzez terytorium Sułtanatu Dżilaraidów, dostać się na obszaru Beludżystanu. Tarnowski, stary wyga wojenny, w odróżnieniu od Wierzbowskiego, wiedział co robi, i tak na przełomie lat 1732-1734 stoczył serie zwycięskich potyczek i mniejszych bitew, z armiami Burhana Shaha I.

Decydująca bitwa rozegrała się, 10 kwietnia 1734 roku, na polach Quetta. Tarnowski i Shaha dysponowali podobną liczbą ludzi, Tarnowskiego wspomagał pułk Niemiecki pod dowództwem pułkownika Van Hofena. W wynika 4 godzinnej bitwy odziały Beludżystanu zostały zmuszone do ustąpienia.


Burhan Shaha I przystał na warunki pokojowe wysunięte przez Brytyjczyków.
Imperium Brytyjskie powiększało swoje wpływy i terytoria w Indiach kosztem Beludżystanu, Brytyjczycy zyskiwali prowincje Adżmer, Udajpur, Ahmadabad. Podpisano także porozumienia z Hausą która wypłacał 134 tysiące funtów oraz Suahili które zapłaciło 267 tysięcy funtów.


Wojna Beludżystańska 1732-1734.

Rok 1735, zakończona została modernizacja i rozbudowa marynarki wojennej. Kazimierz uzyskał 50 ciężkich okrętów liniowych, 40 mniejszych okrętów liniowych, 20 fregat oraz około 50 okrętów transportowych. Cała polska marynarka został podzielona na cztery mniejsze floty wojenne. Bałtycką, Czarnomorską, Kamczacką oraz Białomorską.


Dumą floty oraz Kazimierza był Orion, ogromny okręt Liniowy pierwszej klasy.
Były to drewniane okręt żaglowy o wyporności 2500 ton. Okręt ten miał, trzy zakryte pokłady działowe, ciągnące się na całej długości okrętu, oraz dwa dalsze odkryte pokłady działowe. Jego uzbrojenie składało się z 220 dział, a załoga liczyła 1500 marynarzy. Długość kadłuba wynosiła 560 metrów.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 31
1732-1735


Kazimierz IX Jan Wielki
Cesarz Polski 1725-1754

Jak się okazało po zwodowaniu Oriona, okręt był za wielki by dało się nim pływać jego łączna masa, sprawiała iż poruszał się bardzo wolno i to tylko przy silniejszym wietrze, gdy wiatru brakło stał w miejscu. Konstruktorzy odpowiadający za projekt, próbowali wyjaśnić Cesarzowi iż taki okręt nigdy nie popłynie. Mimo to Kazimierz chciał mieć tak wielki statek wiec go zbudowali, a to że nie będzie pływał, nie przyjmował do wiadomości. Gdy jednak Cesarz stanął na pokładzie, w dniu oddania Oriona marynarce, a okręt nie poruszył się ani o milimetr z miejsca zwodowania.
Kazimierz najpierw wpadł w konsternacje potem w zdziwienie a na koniec w gniew, konstruktorzy poszli na stryczek, a Orion został rozebrany na części wykorzystane w innych statkach.


16 czerwca 1733 roku, Kazimierz zorganizował odziały gwardii Cesarskiej. Utworzono je z formowanych pułków grenadierskich. W skład gwardii wchodziło pięć pułków grenadierów pieszych i dwa pułki grenadierów konnych. Do gwardii grenadierskiej Cesarza, przyjmowano wyłącznie ,młodych, rosłych, potężnie zbudowanych mężczyzn w wieku 16-20 lat. Każdy z nich, wraz ze wstąpieniem w szeregi nowej formacji otrzymywał, 200 złotych oraz 20 hektarów ziemi po zakończeniu 20 letniej służby. 20 sierpnia wraz ze swymi dwoma synami Kazimierz przeprowadził inspekcje, która zakończyła się pomyślnie, Cesarz był zadowolony z tego co zobaczył.


18 grudzień 1733 roku,bliźnięta przyszły na świat, Maria urodziła dwie zdrowe dziewczynki, Kazimierz był bardzo zadowolony z życia rodzinnego. Kochał on swoje dzieci i widział w nich przyszłość Cesarstwa Wszechpolskiego. Dziewczętom nadano imiona Jadwigi i Anastazji. W tym momencie rodzina cesarska liczyła 5 osób, nie licząc dalszych krewnych. By zapewnić dzieciom rozrywkę oraz nauczyć je odpowiedzialności, Cesarzowa Maria postanowiła podarować im pieska. Którego nazwano Brutus.


Początek roku 1734, był rozpoczęciem propagowania przez Kazimierz na terenie Cesarstwa Polskiego teorii przemysłowej Adama Smitha. Adam Smith był jednym z kluczowych myślicieli Oświecenia, autorem Badań nad naturą i przyczynami bogactwa narodów, dzieło, to było jedną z pierwszych prób usystematyzowania wiedzy na temat historii rozwoju przemysłu i handlu w Europie. Autor zaatakował w niej zasady merkantylizmu i postawił tezę określającą racjonalny egoizm gospodarczy i konkurencję jako główne sposoby osiągnięcia dobrobytu. Dokonanie Smitha było podstawą do stworzenia ekonomii jako odrębnej dziedziny nauki.


Pod koniec roku 1734 a początkiem 1735. Król Skandynawski rozpoczął wojnę, z Madurajem mały indyjskim państewkiem nie mającym większego znaczenia na arenie miedzy narodowej. Maduraj tworzył sojusz z państwami Indyjskimi które nie znajdowały się jeszcze pod kontrolą Maharasztry czy też państw Europejskich. W skład tego sojuszu wchodziły; Tybet, Godwana, Gakwar, Travanacor. Eryk VII poprosił, Kazimierza o udzielenie wsparcia w tej wojnie, choć Cesarz nie miał interesów w tym konflikcie, to utrzymanie sojuszy z królestwem Skandynawii było ważne dlatego postanowiono o wsparciu Skandynawów.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 32
1735-1738


Kazimierz IX Jan Wielki
Cesarz Polski 1725-1754


Polska inwazja na Maduraj, rozpoczęta 16 kwietnia 1735 roku. Którą kierował pułkownik Sebastian Strzelecki. Miała jedynie cel udzielenia wsparcia Skandynawii.
Jako że z sojuszem Indyjskim, wojnę prowadziło również królestwo Francji, rozkazy Strzeleckiego ograniczały się jedynie do prowadzenia działań zaczepnych. Celem Kazimierza nie było uzyskanie wpływów w Indiach, gdzie ścierały się ze sobą interesy mocarstw takich jak Wielka Brytania czy też Francja. Obydwa te państwa posiadały już kontrole nad częścią Indii i każde z nich starało się zagarnąć jak najwięcej dla siebie.


25 kwietnia wojska Strzeleckiego, wyładowały w Kalikat przez kilka miesięcy pułkownik ograniczał swe działania jedynie do zabezpieczenia miasta i floty która miała zapewnić mu transport powrotny do Cesarstwa. Jako że armie francuskie rozprawiały się z wojskami sojuszu Indyjskiego. Nie widział on potrzeby narażania żołnierzy. Oficerowie francuscy pozwalali swym żołnierzom na wszelkie bestialstwa wobec ludności tubylczej, ta starała się znaleźć schronienie właśnie w Kalikat.

Taka sytuacja trwała mniej więcej przez dwa lata, do 13 sierpnia 1737 roku.
W tedy to Strzelecki został powiadomiony prze wartowników, o zbliżających się wojskach francuskich do miasta. Zamiary francuzów niebyły jasne, a taka sytuacja była niebezpieczna. Francuski generał Louis d'Hilliers, zażądał by Strzelecki wydał wszystkich uchodźców. Sebastian Strzelecki postanowił odmówić, mając nadzieje że francuz ma na tyle zdrowego rozumy by odejść.

Kilka następnych miesięcy trwała wojna nerwów gdyż armia Francuzka rozłożyła obóz pod miastem. Dopiero zakończenie konfliktu i listy z rozkazami powrotu do Egiptu, uspokoiły skołatane nerwy Strzeleckiego. W nocy 13 stycznia 1738, armia cesarstwa Polskiego wypłynęła po kryjomu z miasta pozostawiając je na łasce francuzów. Następnego dnia do miast wkroczyli Francuzi, Strzeleckiego nie interesowało co zrobią, on wypełniał polecenia Cesarza.


Wojna ta zakończyła się porozumieniami pokojowymi podpisanymi przez Skandynawie. Na ich mocy Gakwar wypłacał 507 tysiące rupii, Maduraj 17 tysięcy rupii a Travanacore podpisała biały pokój.


Latem 1738 roku, Kazimierz zmniejszył politykę merkantylistyczną prowadzoną do tej pory przez Cesarstwo Polskie wobec kupców, z innych państw. Wielu polskich kupców postanowiła zmienić zajęcie głównie z powodu, utraty protekcji którą zapewniał im do tej pory skarbiec Cesarski. Wielu z nich postanowiło przekwalifikować się na handlarzy niewolników. Gdyż, niezwykle wzrosło zapotrzebowanie na tą siłę roboczą.


Niewolnictwo w cesarstwie polegało na handlu osobami: skazanymi wyrokami za najgorsze przestępstwa gwałty, rozboje, morderstwa. Tacy ludzie tracili prawa obywatelskie i wolność na określaną ilość lat, którą zmuszeni byli odpracować jako niewolnicy, po odbyciu swojej kary odzyskiwali wolność.

Jeżeli natomiast chodzi o czarnych niewolników, ci byli chwytani w Polskiej Nubii.
Zajmowali się tym przede wszystkim schrystianizowani Mongołowie i Arabowie zamieszkujący te obszary, którzy następnie odsprzedawali Nubijczyków polskim handlarzom. Ci ludzie nie posiadali żadnych praw, stawali się towarem handlowym, który był eksportowany do obszaru całych polskich Indii wschodnich.


Pracowali oni na plantacjach kawy na filipinach, olbrzymich plantacjach zboża w Australii nowej Zelandii, oraz wielu plantacjach przypraw zlokalizowanych na mniejszych wysepkach Indonezji. Status prawny Czarnego niewolnika regulował dekret wydany przez Kazimierza w 1738 roku, każdy czarny niewolnik na terenie Cesarstwa Polskiego był własnością imperatora, niewolnik do momentu zakupu przez pana był wypożyczony handlarzowi który miał prawo nim dysponować wedle swojego uznania, to samo tyczyło się pana po dokonaniu zakupu oraz rejestracji niewolnika w urzędzie cesarski który pobierał należyty podatek. W momencie uiszczenia odpowiedniej kwoty niewolnik stawał się własnością danej osoby.


Dekret ten chroniło niewolników tylko przed zadaniem im bezmyślnej lub bestialskiej śmierci, osoby które doprowadziły by do zgonu niewolnika musiały zapłacić odpowiednie kary, do skarbca Cesarskiego. Jeżeli niewolnik poniósł by śmierć w wyniku wykonywanej pracy lub od przepracowania, właściciel nie ponosił żadnych konsekwencji.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 33
1738-1741


Kazimierz IX Jan Wielki
Cesarz Polski 1725-1754


Z końcem roku 1738, Kazimierz IX Jan zaczął nocami pracować nad konstytucją dla Cesarstwa Polskiego, miała to być pierwsza tego typu ustawa w europie i świecie, regulująca życie społeczne, prawa ludności i ich obowiązki wobec państwa.
Jednak wytężoną prace zazwyczaj, przerywały wizyty Marii, która zaczynając flirtować z Kazimierzem. Rozpraszała go, nie pozwalając mu się skupić i kontynuować pracy. Kazimierz zdając sobie sprawę z tego, że jego piękna żona znów bawi się z nim w przewrotną grę.



Rzekł jej:
- Rozbierz się!
-Nie panie, szepnęła mu cicho na ucho i przyłożyła wachlarz do piersi.
-Nie zrobię tego.
W ten Kazimierz poderwał się na równe nogi.
Ona rzekła figlarnie
-Sam to zrób.
Porwał ją w swe silne ramiona. Czując, jak serce zaczyna mu szybciej bić. Pod delikatną tkaniną sukni, pod koszulą i kolejnymi warstwami materiału wyczuł jej ciało gibkie niczym u łani. Zamknął ją w żelaznym uścisku swych mocarnych ramion, całując jej rozchylone koralowe usta. A potem szarpnął koronkowy dekolt sukni……..

Te nocne igraszki, Kazimierza sprawiły iż jego małżonka powiła mu trzeciego syna.
Chłopiec otrzymał na imię Stanisław August, niestety Stanisław był słabego zdrowia i zmarł kilka miesięcy po narodzinach. Pogrążając rodzinę Cesarską w żałobie.


Jesień 1739 roku, Król Aragoński Alfons V, zaproponował sojusz Kazimierzowi.
Aragonia była znaczącym państwem, o silnej gospodarce choć stosunkowo małej armii, był to jeden z wielu partnerów z którymi Kazimierz chciał mieć podpisany sojusz. Władcy takich państw jak Wielka Brytania, Aragonia czy Portugalia, pragnęli stworzyć koalicje anty Francuzką która dała by im możliwość obrony przeciwko rosnącej potędze Francji. Wyrażając zgodę na sojusz Kazimierz obiecał rękę swej pierwszej córki Jadwigi synowi Alfonsa V, księciu Estebanowi.

Lata miedzy 1739-1741 zeszły Kazimierzowi na swatach swego potomstwa, Anastazja miała wyjść za księcia Wielkiej Brytanii Jerzego, choć w Imperium Brytyjskim już od pewnego czasu narastały antymonarchistyczne nastroje, to wystąpienie zbrojne przeciwko władcy, wydawało się Kazimierzowi niemożliwe. Najstarszy syn Jan miał poślubić, portugalską księżniczkę Cecylie, z kolei Władysławowi przyobiecano, córkę Eryka VII, Ingrid.


Na jesieni 1740 roku, przeprowadzono dogłębną reformę polskiego kościoła narodowego. Usunięto wszystkie protestanckie zmiany dokonane przez Władysława VII Stanisława, stricto polski kościół narodowy wracał do swojej pierwotnej formy wywodzącej się z katolicyzmu rzymskiego. Jedynie zwierzchność Cesarza nad kościołem, i nieuznawanie papieża zostały utrzymane przez Kazimierza. Te decyzje jednak była już podjęte z czysto politycznych pobudek, Państwo Papieskie stało się marionetką Królów Francuskich, a każdy kolejny papież był z pochodzenia francuzem. Wydawane wyroki papieskie zawsze były korzystne dla Królów Francji. Dlatego postanowiono o utrzymaniu Supremacji w Cesarstwie Polskim.


Po piętnastu latach, planowania i budowy. Nowa stolica Cesarstwa Polskiego była ukończona. Miasto Cesarskie Kazimierz, wybudowane dla zaspokojenia ambicji Imperatora zostało oddane do użytku, 16 czerwca 1741 roku. Rodzina Cesarska przeprowadziła z Warszawy do nowego Pałacu Cesarskiego wybudowanego na sztucznej wyspie. Wraz z przeniesieniem stolicy, Kazimierz rozpoczął w niej budowę nowej szkoły rycerskiej.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Miasto Cesarskie Kazimierz.



Kazimierz IX Jan Wielki, wybudował miasto nad jeziorem Kamą, prace nad ukończeniem nowego ośrodka władzy trwały 15 lat. Stolica miała stać się wizytówką, dla państwa polskiego. Umiejscowienie miasta tak głęboko w centrum państwa Polskiego miało na celu, ochronne rodziny cesarskiej oraz danie możliwości Kazimierzowi sprawniejszego zarządzania olbrzymimi połaciami Państwa Polskiego.


Plan miasta Kazimierz.

Do miasta prowadziły trzy trakty Cesarskie, każdy z nich kończył się bramę miejską, nazwano je od jednych z najwybitniejszych władców Polski: brama północna nosiła imię Konrada I Zdobywcy, środkowa Konrada II Ruskiego, natomiast południową nazwano od imienia Kazimierza III, założyciela Cesarstwa Polskiego. Miasto było, otoczone wałami obronnymi, o wysokości 3 metrów i grubości 10 metrów co kilka kilometrów wybudowano forty posiadające kaponiery, zapewniające ostrzał w dwóch kierunkach naraz. Przed umocnieniami wykopany został, rów o głębokości około 1 metra i szeroki na 2 metrów.


Na sztucznie stworzonej wyspie, wybudowano ogromny pałac Cesarski imienia Cesarzowej Marii. Most który łączył wyspę z miastem nosił imię Świętego Piotra. Pałac miał bajeczne ogrody połączone z wieloma sztucznymi jeziorkami.
Liczył 360 komnat, posiadał ogromną sale tronową o po wierzchni 350 metrów kwadratowych, kilkanaście jadalni, sypialni, łazienek, saloników i różnych innych pomieszczeń. Znajdował się tutaj arsenał i budynki gwardii Cesarskiej. Której zadaniem było ochrona pałacu przez 24 godziny na dobę.

Do najważniejszych, budowli miejskich należały: Szkoła Rycerska, Biblioteka Cesarska, Uniwersytet Kazimierski, Bazylika Narodzenia Pańskiego, Port Świętego Antoniego, budynek Parlamentu Cesarstwa Polskiego.


Szkoła Rycerska, miała być szkołą państwową, której budowę rozpoczęto 19 czerwca 1741 roku, utrzymywana przez skarb państwa. Mieściła się przy ulicy Władysława I Walecznego. Szkoła ta mająca, być w pewnej mierze odpowiednikiem brandenburskich szkół rycerskich zakładanych przez Albrechta IV, była przeznaczona dla uboższej młodzieży szlacheckiej cesarstwa, a jej zadaniem było przygotowywanie młodych szlachciców do służby wojskowej i cywilnych zadań publicznych. Kadrę nauczycielską tworzyli zarówno oficerowie prowadzący przedmioty wojskowe, jak i profesorowie nauczający takich przedmiotów, jak ekonomia, prawo, historia, geografia czy języki. Kazimierz przeznaczył na ten cel 2 miliony zł z własnego majątku, później na jej działalność łożył 800 000 zł rocznie ze skarbca Cesarstwa Polskiego. Pozwoliło to na utrzymanie w ciągu roku 400 kadetów.

Komendantem Szkoły został, Bogumiła Tarnowski, napisał on Instruktarz kadecki, który został jednym z podstawowych podręczników. Tarnowski chciał uczyć swych uczniów w duchu wierności do ojczyzny, a taka szansa była tylko w Szkole
Rycerskiej, co z kolei wiązało się ze współpracą z samym Kazimierzem IX Janem. Kazimierz pragnął uzyskać młodych wykształconych i zarazem, wiernych do granic możliwości oficerów na potrzeby armii Cesarskiej.
Program opracowany przy współpracy Anglika Johna Strika, przewidywał ogólne wykształcenie w ciągu 4 lat, z dużym naciskiem na naukę języków obcych. W ciągu następnych dwóch lat uczniowie przygotowywali się do zawodu wojskowego. Wykształcenia dopełniała nauka fechtunku – sztuki władania szablą lub szpadą, jazdy konnej, tańców, czasem także muzyki.

Pierwszym dyrektorem naukowym został Stanisław Otrębski, nauczycielem angielskiego John Lind, nauczycielem niemieckiego Herman Pfleid a francuskiego uczył Adalbert Verso.


Biblioteka Cesarska, przy ulicy Horacego, była biblioteką publiczną, jedną z największych bibliotek świata, oraz pierwszą, która starała się realizować zadanie biblioteki narodowej, gromadząc, katalogując i udostępniając możliwie pełny zasób narodowego piśmiennictwa.

Jej głównym fundatorem był Kazimierz, choć na jej budowę wyłożyli także biskup Antonii Zbędka oraz przyszły główny bibliotekarz Wacław Kasnowski. Kasnowski był największym pisarzem okresu panowania Kazimierz IX Jana. To on przełożył dokładnie na język polski Biblie oraz wiele innych dzieł literackich, miedzy innymi Iliadę Homera. Właśnie to tłumaczenie, przeczytane przez Kazimierza, zapewniło mu posadę, głównego dyrektora biblioteki cesarskiej.
Zawiązek Biblioteki stanowiły prywatne zbiory Wacława Kasnowskiego oraz księgozbiór rodziny Cesarskiej. Kolekcje Kasnowskiego obejmowały księgozbiory, rzeźby i płótna, gabinety rycin, numizmatykę, księgi historii naturalnej, zbiory kartograficzne i matematyczne oraz obserwatorium astronomiczne. W dniu oddania biblioteki do użytku, księgozbiór liczył przeszło 500 tysięcy druków i około 20 tysięcy rękopisów.

W zbiorze druków i rękopisów przeważały pozycje niemieckie, a następnie francuskie i włoskie; szczególną jednak wartość posiadały drukowane i rękopiśmienne dokumenty z czasów królestwa polskiego, m.in. roczniki i kroniki polskie z XIV wieku. Zbiory Biblioteki pomnażano przez zakupy dokonywane za pośrednictwem krajowych i zagranicznych agentów, na aukcjach księgarskich, dzięki darowiznom, wymianie, wyszukiwaniu rzadkich dzieł po klasztorach i zbiorach prywatnych.

Zbiory biblioteki cesarskiej zajmowały 32 sale. Każda sala biblioteczna, była obszerna i urządzona z przepychem, ozdobiona galerią przedstawiające uczonych i pisarzy polskich XVI, XVII i XVIII wieku. Olbrzymi księgozbiór był podzielony na języki, a w obrębie klas językowych na działy; wewnątrz działu książki ustawiano według formatu, a w obrębie formatu stosowano porządek alfabetyczny.


Uniwersytet Kazimierski, w całości został wybudowany za pieniądze pochodzące ze skarbca Cesarskiego, mieścił się przy ulicy Hetmana Lubomirskiego, był on trzecim wielkim uniwersytetem państwa Polskiego. Pierwsze dwa to uniwersytety Krakowski i Warszawski. Jednak te placówki nie wystarczały by zapewnić odpowiednie kształcenie dla ciągle rosnącej liczby studentów.

W uniwersytecie tym Kazimierz, wprowadził szereg reform które po sprawdzeniu się, miały zostać skopiowane w pozostałych uniwersytetach. Wprowadzono systematyczne nauczanie języków niemieckiego, francuskiego, angielskiego, wykłady na temat prawa polskiego, geografii i inżynierii wojskowej. Powstała katedra prawa natury, sztuk pięknych. Zabiegi Kazimierza by sprowadzić wykładowców z zagranicy, kończą się pośrednim sukcesem, gdyż przebyło tylko kilu profesorów. Za sprawą Kazimierza, otwarto obserwatorium astronomiczne, kliniki, pierwsze laboratoria, powstał ogród botaniczny. Językiem wykładowym został język polski, a wykłady prowadzone były w duchu filozofii Oświecenia.

Gruntowną reformę przeprowadzono, w całościowym systemie edukacji na ziemiach cesarstwa polskiego. Kazimierz powoła do istnienia, Komisje Edukacji Narodowej. Na której czele z ramienia Cesarza stanął, Aleksander Grabiszewski. Głównym zadaniem Grabiszewskiego była kontrola, rozbudowy sieci szkół publicznych w dziesięciu okręgach cesarskich, miały one zastąpić szkoły przyklasztorne które do tej pory pełniły główną funkcje edukacyjną młodzieży w Polsce.

Bazylika Narodzenia Pańskiego, największa świątynia wybudowana w granicach Cesarstwa Polskiego, jej łączna powierzchnia wynosi 20 000 metrów kwadratowych. Miała stać się głównym kościołem w państwie polskim, siedzibą najwyższego kardynała polskiego kościoła narodowego. Bazylikę poprzedza przedsionek, którego głębokość wynosi 10 m. Front kościoła to 12 metrowa fasada. Nad wejściem znajduje się sala połączona z pałacem kardynalskim. Fasadę wieńczą rzeźby przedstawiające polskich Świętych.


Ostatnim ważnym budynkiem miejskim był Parlament Cesarstwa Polskiego, budowla wybudowana przy ulicy Bolesława Chrobrego, zajmowała sporą powierzchnie miejską, znajdowały się tu wszystkie urzędy Cesarskie. Sam jedno izbowy sejm, zajmował jeden budynek, od czasów Kazimierza III, który ograniczał znaczenie szlachty, sejm miał jedynie znaczenie doradcze. Powoływany był przez władców polskich bardzo rzadko. Kazimierz IX postanowił, iż sejm będzie teraz miał swoją siedzibę. Szykował też ustawy i dekrety które zwiększyły by jego znaczenie, ale tylko nieznacznie.
​

 

Panujące Rody Europejskie.




Dynastia Piastów Skandynawskich

Historia dynastii

Dynastia Piastów Skandynawskich została założona przez Fredrika I Piasta, syna Kazimierza VII Aleksandra, Cesarza Polskiego. W momencie wstąpienia na tron Fredrika I Piasta w Skandynawii, wybuchło powstanie mniejszości Norweskiej. Które zostało szybko stłumione przez Fredrika.

Do 1615 roku Królestwem Skandynawski, rządziła rodzima dynastia Telemarków, której ostatnim przedstawicielem był Karl X Johan. Po jego śmierci wybuchła wojna o sukcesje Skandynawską miedzy Cesarstwem Polskim a Królestwem Aragońskim. Trwająca w latach 1615-1621, zakończyła się zwycięstwem Cesarstwa Polskiego oraz utworzeniem Unii personalnej. Unia trwała do śmierci Kazimierza VII Aleksandra w 1667 roku, kiedy to jego dwaj najstarsi synowie postanowili rozdzielić miedzy siebie olbrzymie imperium. Obecnym władcą z dynastii Piastów Skandynawskich, jest Eryk VII.


Dynastia Bodzetów

Historia dynastii

Bodzetowie, wywodząca się od Skarbimira I Bodzety, Króla Czeskiego, Księcia Austrii oraz Bawarii. Który poprzez liczne małżeństwa i zabójstwa przejął kontrole nad znacznymi obszarami rzeszy niemieckiej. Przedstawiciele tej dynastii rządzą nieprzerwanie od 1162 roku, kiedy to za sprawą Kazimierza II Śniadego 5 letni Skarbimir zasiadła na Czeskim Tronie.

W 1425 roku, gdy w potężnym Królestwie Węgierskim wymarła dynastia Arpadów. Bodzetowie przejęli tron Węgierski dla siebie, z racji iż byli skoligaceni z Arpadami, kilka miesięcy później utworzyli Cesarstwo Czesko-Węgierskie. Do dnia dzisiejszego Bodzetowie rozprzestrzenili swoją władze na obszar całych Bałkanów.
W szczytowym okresie Bodzetowie skupiali pod swoim panowaniem obszary Bawarii, Austrii, Czech, Węgier oraz Bałkanów. Czyniło to z nich jedną z najpotężniejszych dynastii w Europie. Przez cały czas swojego panowania rywalizowali o wpływy z monarchiami Piastów i Stadenów. Obecnym przedstawicielem dynastii Bodzetów jest Ladislaw IV.


Dynastia Griffinów

Historia dynastii

Pierwszym królem Wielkiej Brytanii z tego rodu był Wiliam IV, który zasiadł na tronie w 1671 roku. Był synem Ryszarda, oraz siostry króla Jerzego II, ostatniego z dynastii Normańskiej. Zasiadał on na tronie do 1680 roku, kiedy to po jego śmierci władze przejął jego brat Wiliam V.

Obecny królem Wielkiej Brytanii z dynastii Griffenów, jest Jakub VI jego bezwzględne rządy, oraz narzucanie nowych podatków, wywołują w Imperium Brytyjskim coraz większe niezadowolenie i nastroje antymonarchistyczne. W koloniach ameryki północnej, od kilkunastu lat już trwa, rewolucja kolonistów mająca na celu wyzwolenie się z pod jarzma Brytyjskiego.


Dynastia Stadenów.

Historia dynastii

Stadenowie są rodem który, pierwotnie władał księstwem Brandenburskim. Jednak wraz zbiegiem czasu rodzina ta zyskała na znaczeniu w Rzeszy Niemieckiej.
Po śmierci Wilhelma III Sasa, na tronie saskim, zasiadł elektor brandenburski Wilhelm August IV. Tym samym w Rzesza Niemiecka, niemal w całości znalazła się pod kontrolą Stadenów. 1710 roku, Albrecht VI odtworzył Cesarstwo Niemieckie.
Powołał on do istnienia II Rzesze Niemiecką.

W latach 1710-1724 Stadenowie toczyli wojnę z Bodzetami w jej wyniku, z Cesarstwa Czesko-Węgierskiego, zostało wydzielone księstwo Bawarskie. Które stało się lennem Cesarstwa Niemieckiego. Na jego tronie zasiadła poboczna linia Stadenów. Obecnie na tronie Niemiecki zasiada Albrecht VI, którego córka Maria jest małżonką Kazimierza IX Jana, Cesarza Wszechpolskiego.


Dynastia Parma.

Historia dynastii

Parmowie zasiedli na tronie Francuski około 1545 roku, dokładna data objęcia przez nich władzy, nie jest znana, głównie z powodu iż przejęli tron w wyniku wojny domowej. Pierwszym królem Francji z tego rodu był Pierr II, który zasiadł na tronie około 1545 roku. Wywodził się on z rodziny możnowładców francuskich, skoligaconej z poprzednią dynastią, był synem Desira Parmy, księcia Tuluzy.

To właśnie, Desir Parma w wynika wojny domowej lat 1520-1544, zwanej przewrotem Bretońskim, zdetronizował ostatniego króla z dynastii Kapetów. Sam niestety nie zasiadł na tronie gdyż został otruty przez swego pierworodnego syna, Pierra. To właśnie Parmów uważa się za twórców potęgi Francji, pod ich rządami dokonano kolonizacji większej części Ameryki Południowej, oraz podboju Włoch. Obecnym władcą z tej dynastii jest, Ludwik X.


Dynastia Bilunów.

Historia dynastii

Bilunowie wywodzą się z polskiej rodziny mieszczańskiej. Gdy Jakub I Krzyżowiec zakończył wyprawę w Hiszpanii i utworzył państwo Aragońskie. Na którego tronie zasiadł Mściwoj I Aragoński. Bilunom za udział w Krucjacie, nadano szlachectwo i pokaźne dobra ziemskie. Gdy w 1535 roku, Zygmunt VI Kędzierzawy umiera bezpotomnie, kończą się rządy linii Piastów Aragońskich, nad państwem.

Aragonia pogrąża się 20 letniej wojnie domowej, w wyniku której na tronie zasiada dynastia Kaleburgów. Za pomoc jaką
Bilunowie, udzieli Kaleburgą zostają im nadane tytuły książąt Kastylii i Grenady. Rządy Kaleburgów trwają do 1689 roku, kiedy to wybucha przeciw nim powstanie, z powodowane kolejną porażką w wojnie z królestwem Francuskim. Tym razem Bilunowie przewodzą rebelii, Alfons X Bilun zostaje koronowany na króla Aragońskiego w 1690 roku. Obecnym przedstawicielem dynastii jest Esteban V Bilun.


Dynastia Krastowskich.

Historia dynastii

Rodzina Krastowskich, podobnie jak Bilunowie brali udział w wyprawie krzyżowej. Której organizatorem był syn Jakuba I Krzyżowca, Jerzy I Pobożny. Po utworzeniu Królestwa Portugalskiego, nadano im szlachectwo oraz ziemie. Z czasem rósł ich prestiż i potęga a gdy w 1452 roku, Piastowska linia wygasła sięgnęli po władze.

W wyniku wojny zasiedli na tronie i od 1455 roku, nieprzerwanie władają Królestwem Portugalskim. Jednak kolejne konflikty z Aragonią znacznie zmniejszyły domenę jaką zarządzali. Obecnie Pedro VIII, musi podjąć decyzje czy nie przenieść stolicy państwa.
​

 

Odcinek 34
1741-1742


Kazimierz IX Jan Wielki
Cesarz Polski 1725-1754


Z końcem 1741 roku, na Ukrainę w nocy z 29 na 30 listopada 1741 roku, granicę przekroczyły cztery armie Czesko-Węgierskie. Cesarz Czesko-Węgierski Ladislav IV korzystając z zaistniałej sytuacji, którą była czasowa dezorganizacja zarządzania państwem, wynikająca z przeniesienia stolicy. Zaatakował zachodnie granice państwa Polskiego, pragnął on odzyskać Łużyce utracone po pierwszej wojnie południowej, w latach 1669-1678.

Armie Czesko-Węgierskie w ciągu zaledwie kilku pierwszych tygodni walk zajęły znaczne obszary Ukrainy, gdy wieści o najeździe trafiły do Kazimierza sytuacja nie rysowała się najlepiej, większość obszarów południowo zachodniej Ukrainy znajdowało się już pod kontrolą Czecho-Węgrów. Obrona oddziałów Polskich była zdezorganizowana, jedynie generał
Zygmunt August Krasiński starał się przywrócić ład, nad chaosem który zapanował.

Generał Zygmunt August Krasiński, szybko zebrał pod swoją komendą ok. 50 000 żołnierzy, z czego wydzielił samodzielne armie Lecha Jabłonowskiego i Michała Skrzymowskiego, później pod jego komendę dołączyli, pułkownicy Michał Lubomirski ze swoją dywizją liczącą 10 500 ludzi i pułkownik Józef Zajączek z 12 500 żołnierzami. Dodatkowo w Kijowie została nie wykorzystana załoga licząca 15 374 żołnierzy.


Krasiński próbował stawić ze swoją armią czoła najeźdźcy, do starcia doszło 23 Stycznia 1742 roku nieopodal Kijowa , bitwa ta jednak przerodziła się w pogrom wojsk polskich. Generał Krasiński poległ a kampania zamieniła się w jeden wielki odwrót, połączony jednak z wieloma bojami opóźniającymi postęp Czecho-Węgrów. Początkowo wycofywano się na Kursk i Charków, gdzie planowano stoczyć bitwę w oparciu o zgromadzone zapasy i umocnienia.

Z pod Kijowa cześć wojsk wydostała się z okrążenia dzięki zręcznym manewrom Lecha Jabłonowskiego, a 15 czerwca doszło do potyczki pod Czernichowem, skąd ruszono do obozu pod Kurskiem. Tu okazało się, że zapasy są niewystarczające, a fortyfikacje dalekie od ukończenia i postanowiono cofać się dalej na Woroneż.

W pościg za wojskami polskimi ruszyły odziały pod dowództwem Ladislava IV wsparte niemieckimi najemnikami Jakuba Prahy z zadaniem przegrodzenia drogi na Woroneż. 20 grudnia doszło do bitwy pod Charkowem, pierwszej wygranej z Czecho-Węgrami, w wyniku której 22 grudnia dla uczczenia zwycięstwa Cesarz Kazimierz IX Jan, ustanowił Order Imperium Polskiego, najwyższe polskie odznaczenie wojenne.
Mimo zwycięstwa , Lech Jabłonowski postanowił cofać się dalej. W tym samym czasie Kazimierz IX Jan zebrał 100 tysięczną armie. Wraz z którą wyruszył na terytoria Ukrainy.


Wojna Polsko--Czesko-Węgierska lata 1741-1742.

Ciąg dalszy nastąpi. ​

 

Odcinek 35
1743-1746


Kazimierz IX Jan Wielki
Cesarz Polski 1725-1754


Zima początku roku 1743, była niezwykle mroźna i długa, armie Czesko-Węgierskie wstrzymały swój pochód, a Kazimierz miał czas by przemyśleć strategie. Nowy plan Cesarza zakładał posłanie generała Jabłonowskiego, by uderzył z Wrocławia na Pragę, wysłano także rozkazy do admirała Kazimierza Stawskiego, by wyruszył na morze Adriatyckie i nękał tam flotę Czesko-Węgierską.


Z początkiem marca 1743 roku pod Wrocławiem Lech Jabłonowski zebrał odziały cesarstwa polskiego w sile 54 000 tysięcy żołnierzy. Z dniem 12 kwietnia wyruszył na Pręgę jego pochód został zatrzymany przez armie Czesko-Węgierską dowodzoną przez generała, Fridrika Truchova, na przedpolach Pragi wywiązała się zaciekła bitwa miedzy Polakami a Czecho-Węgrami. Zwycięskie dla Jabłonowskiego starcie, przyniosła jego wojskom znaczne straty, stan zdolnych do walki ludzi z 54 tysięcy zmalał do 38 tysięcy, pozostałe 16 poniosło śmierć lub zostało ciężko ranna.

Bitwa Przedpola Pragi

W tym czasie na Ukrainie Kazimierz mając 100 tysięcy ludzi pod swymi rozkazami. Szykował się do odebrania zajętych obszarów, z początkiem lipca rzucono te siły na Ukrainę w celu odbicia zamków i miast. Jeszcze w lipcu David Młodziejewski, odzyskał Kijów, Kazimierza wszedł do Charkowa. W sumie do połowy 1743 odzyskano 2 wielkie miasta Kijów i Charków. Przeciwdziałanie wojsk czesko-węgierskich skutecznie sparaliżował atak wojsk polskich na Zaporoże.
15 października 1743, 29 tysięczne wojsko czesko-węgierskie z 80 działami obległo Wołyń. 21 października do miasta dotarła odsiecz David Młodziejewskiego, z którego siłami połączyło się 3500 wojsk miejskich. Armia czeska zmuszona została do zwinięcia oblężenia, i cofnięcia się do Galicji.


Na morzu Adriatyckim, doszło do bitwy. Polski Admirał Kazimierz Stawski zatopił znaczną cześć Czesko-Węgierskiej floty morskiej, w znacznym stopniu przyczyniając się do zakończenia tego konfliktu. Wraz z tym zwycięstwem które miało miejsce 12 stycznia 1744 roku, Stawski przystąpił do blokady portów przeciwnika. Kazimierz miał nadzieje że w ten sposób osłabi Czecho-Węgrów.

Bitwa Zatoka Wenecka

W latach 1744-1745 Kazimierz prowadził walki z Ladislavem na obszarze Ukrainy, jednak z miernym skutkiem, Cesarz Czeski, wytrwale bronił zajętych obszarów, lepiej natomiast wiodło się Jabłonowskiemu, generał w tych latach zajął Czechy i Austrie, natomiast przy próbach wkroczenia na Węgry napotykał silny opór wojsk Czesko-Węgierskich.


Z początkiem 1746 roku, rozpoczęto rokowania mające na celu zakończenie wojny. Długie negocjacje poprzez wymianę listów trwały miedzy Kazimierzem i Ladislavem do końca listopada, żaden z nich nie chciał ustąpić. W grudniu doszło do spotkania obu władców i ostatecznych pertraktacji pokojowych, w ich wyniku postanowiono powróć do statusu quo. Traktat podpisano 14 grudnia 1746 roku w Kijowie.

Ciąg Dalszy Nastąpi.​

 

Odcinek 36
1746-1750


Kazimierz IX Jan Wielki
Cesarz Polski 1725-1754

Zimą 1746-1747 roku, zachodnie kresy Cesarstwa Polskiego, wyczerpane i zniszczone długoletnią wojną, cierpiały z głodu, wojna z Czecho-Węgrami, w czasie której najeźdźca, splądrował znaczne połacie życiodajnej Ukrainy. Doprowadziły do fali buntów cierpiącej z głodu ludności. Kazimierz mimo usilnych starań, nie zapewnił wszystkim potrzebującym żywności.



Cała Ukraina znowu stanęła w ogniu, chłopskie watachy atakowały szlacheckie majątki, mordowały szlachciców ich rodziny. Wojska Cesarskie z rozkazu Kazimierza miały bezwzględnie postępować z buntownikami, wszystkich którzy nie chcieli się podać miano zabijać na miejscu, chłopstwu które złożyło broń miano, odrąbywać lewą dłoń. Sytuacja taka trwała do wiosny 1748 roku.


18 grudnia 1748 roku, obydwie córki Kazimierza osiągnęły piętnaście lat, wraz z osiągnięciem tego wieku miały poślubić przypisanych sobie mężczyzn, Anastazja Piast wyruszyła do Londynu gdzie miały się odbyć jej zaślubiny z następcą trony Wielkiej Brytanii, księciem Jerzym, natomiast Jadwiga, popłynęła z Krymu do Aragonii gdzie przyobiecano ją Estabanowii.



Początek Stycznia, 1749 roku, przyniósł wieści o Aragońskiej wojnie z Suahili, w liście wystosowanym do Kazimierza, Alfons V nalegał na jego pomoc. Kazimierz przystał na prośbę swego sojusznika, wysłał on Sebastiana Strzeleckiego.


Który w lecie 1749 roku, wylądował wraz z 10 tysięczną armia, w Mogadiszu, walki z czarnymi tubylcami trwały do końca roku kiedy to Królestwo Aragońskie wymusiło na nich kontrybucje w wysokości, 1129 tysięcy dukatów oraz zerwanie stosunków wasalnych z Hausąm.

Ciąg dalszy nastąpi.​

 

Przegląd Sytuacji Geopolitycznej Świata 1750 rok. cz1. ​

Ameryka północna 1750 rok.

Kontynent Ameryki północnej w znacznej mierze, jest skolonizowany przez Imperium Brytyjskie. Jednak w koloniach Brytyjskich niemal już od 15 lat tlą się bunty i zrywy wyzwoleńcze kolonistów które do tej pory nie przynosiły większych rezultatów.
Imperium Brytyjskie rządzone, przez Jakuba VI, stało się ciemiężcą ludzi zamieszkujących nowy świat , ale nie tylko, w samej Wielkiej Brytanii niemal od 20 lat narastają niepokoje spowodowane tyrańską władzą, Jakuba który rozwiązał parlament i przejął całość władzy dla siebie.


Brytyjczycy, zawdzięczaj swoją ekspansje w Ameryce Północnej głównie jednej osobie. Wiliamowi Smythowii, człowiek ten urodzony 1674 roku, w amerykańskich koloniach Brytyjskich, trudnił się traperstwem, a w swych podróżach zapuszczał się daleko w głąb nieznanych obszarów środkowej Ameryki Północnej, gdzie nawiązywał kontakty z licznymi plemionami Indiańskimi.


Królestwo Zjednoczonej Skandynawii, było drugim z państw które dotarło do nowe świata, założyli oni swe kolonie na dalekiej północy, i z czasem posuwali się na południe aż do wielkich jezior, gdy 1682 roku, Brytyjczycy podbili plemiona Irokezów, które były sojusznikami Skandynawów wybuchła wojna trwająca do 1688 roku. W jej rezultacie ustalono granice wpływów Brytyjskich i Skandynawskich, dodatkowo Skandynawowie uznali przynależność terytoriów Irokezów do Wielkiej Brytanii.


Mapy Kultur Religi.


Ameryka środkowa 1750 rok.


Ameryka środkowa znajduje się niemal w całości pod kontrolą Królestwa Portugalskiego, które za sprawą Altemirano podporządkowały sobie rdzenne ludu zamieszkujące te ziemie, następnie wykorzystując jako niewolniczą siłę roboczą.
Chęć zysku białego człowieka doprowadziła do zagłady Indian ameryki środkowej,
Obecnie większość tych terenów zamieszkują potomkowie Konkwistadorów oraz Indian posługujących się językiem polskim z naleciałościami portugalskimi.


1690 roku, Brytyjczycy najechali i zajęli Panamę która do tej pory była posiadłością Portugalską, wojna Portugalsko-Brytyjska lat 1690-1698, doprowadziła do zajęcia przez imperium brytyjski znacznej części panamy, która stała się zalążkiem Brytyjskiej Ameryki Południowej.

Mapy Kultur Religi.


Ameryka południowa 1750 rok.
Kontynent Ameryki Południowej, tak zwana Nowa Francja. Jest w niemal całości kontrolowana przez Królestwo Francuskie, Francuzi czerpią olbrzymie zyski z kopalni złota, plantacji trzciny cukrowej i bawełny. Do niewolniczej pracy sprowadzają czarnych niewolników, ze swych posiadłości w Afryce. W tej części świata niemal nikt nie może równać się z potęgą wielkiej Francji.


Mapy Kultur Religi.
​