Polski Imperializm Część II „Droga Na Wschód”

Przegląd Sytuacji Geopolitycznej Świata 1750 rok. Cz2.

Afryka 1750 rok.

Czarny ląd, Afryka, stała się kolejnym kontynentem zdominowanym przez Europejskie Imperia kolonialne, jedynymi niezależnymi jeszcze państwami pozostały Benin, Suahili. Hausa po wojnie Aragońskiej została wchłonięta przez Cesarstwo Niemieckie, Niemcy są jednym z ostatnich państw Europy które przystąpiło do wyścigu o kolonie.


Biały człowiek wykorzystuje ludność Afryki jako żywy towar, handel niewolnikami znajduje się obecnie w szczytowym stopniu swego rozwoju, każde Europejskie państwo posiadające kolonie na czarnym lądzie sprowadza, niewolników do kolonii w Amerykach by tam pracowali, dla białych.



Mapy Kultur Religi.


Persja, Indie 1750 rok.


Sułtanat Turecki 1750 rok.

Sułtanat Turecki, państwo to narodziło się około 1545 roku. Uzyskując niezależność od Sułtanatu Dżalarydów, jednak szybko utraciło niepodległość na rzecz Sułtanatu Omanu. Kiedy po trzeciej wojnie Czesko-Omańskiej w latach 1645-1654, Cesarstwo Czesko-Węgierskie, zażądało wyzwolenia Sułtanatu Tureckiego. Obecnie Turcja pod rządami dynastii Asedów, jest marionetką Cesarstwa Czesko-Węgierskiego. Większość ludności posługuje się językiem Turecki, są to pozostałości po Sułtanacie Turków Seldżuckich. Drugim najpopularniejszym Językiem jest Mongolski, który zawędrował tutaj wraz z Chanatem Złotej Ordy.


Sułtanat Omanu 1750 rok.

Oman stał się jednym z najpotężniejszych państw Bliskiego Wschodu, u szczytu swej potęgi Sułtanat Omanu rozciągał swą władze od Azji Mniejszej po Etiopie. Obecnie coraz bardziej naciskany przez potężne państwa Europejskie. Głównym językiem oraz grupą etniczną są Beduini, zamieszkujący półwysep Arabski. Oman uzyskał swoją pozycje dzięki rozpadowi Chanatu Złotej Ordy oraz, wojną Polsko-Dżalarydzką. Które doprowadziły do upadku Sułtanatu Dżalarydów w latach 1589.


Sułtanat Dżalarydów 1750 rok.

Sułtanat Dżalarydów, niegdyś kontrolował resztki potężnego Chanatu Złotej Ordy, jednak po wojnach z Cesarstwem Polskim, utracił większość swych terytoriów i wpływów. Gdy 1634 roku, Khorasan najechał i podbił Dżalarydów utracili niezależność do roku 1642 kiedy to w wyniku, rewolty odrodziło się to państwo. Jednak kolejna wojna z Cesarstwem Polskim, w latach 1652-1653, wymusiła uznanie zwierzchności Cesarstwa Polskie i stania się lennem Cesarstwa. Jednak taka zmiana przyniosła Sułtanatowi Dżalarydów, same korzyści. Cesarstwo Polskie sponsorowało wojny przeciwko Państwu Wielkiego Mongoła oraz zapewniało protekcję. Dzięki temu Dżalarydzi rozprzestrzenili swą władze na ziemie całej Persji. Głównym językiem państwa jest mongolski, który przybył na te ziemie wraz z Chanatem Złotej Ordy w czternastym wieku.



Sułtanat Beludżystanu 1750 rok.

Sułtanat Beludżystanu, powstał stosunkowo niedawno, gdyż w 1708 roku, po wielkiej wojnie domowej w Państwie Wielkiego Mongoła. Kontroluje ziemie pomiędzy Presją a Indiami, największym zagrożeniem dla Beludżystanu stanowią zapędy Imperium Brytyjskiego które pragnęło by poszerzyć swoje wpływy na tym obszarze. Ludność Beludżystanu posługuje się dwoma językami Perskim, oraz Baluchi.


Cesarstwo Maharasztry 1750 rok.

Najpotężniejsze ze wszystkich hinduskich państw w Indiach, świetność swojej potęgi przeżywała w szesnastym wieku, póki Europejskie Państwami nie zainteresowały się Indiami. W dniach swej potęgi granice Maharasztry sięgały przez Himalaje do Chin gdzie rywalizowali z dynastią Wu o wpływu. Jednak od 1689 roku, Francja i Wielka Brytania zaczęły systematycznie odbierać Maharsztsze ziemie. W Cesarstwie Maharasztry jest kilkadziesiąt różnych języków indyjskich.



Mapy Kultur Religi.
​

 

Przegląd Sytuacji Geopolitycznej Świata 1750 rok. Cz3.

Azja Wschodnia 1750 rok.


Cesarstwo Japonii 1750 rok.

Cesarstwo Japonii, od związania sojuszy z Cesarstwem Polskim, w 1580 roku, za rządów Uesugiego Kenshina, zyskiwało znaczną potęgę we Wschodniej Azji.
Wszystkie wojny, toczone przez Japonię w latach 1580-1750, były sponsorowane przez Cesarstwo Polskie, jednak był to dla japończyków miecz obosieczny gdyż mimo podporządkowania sobie obszarów Korei, Mandżurii, północnych Chin, południowej części półwyspu Malajskiego.

Japonia stała się zależna od swego potężnego północnego sąsiada, gdy w Japonii szogunat Uesugich upadł o do władzy doszedł ród Tokugały, 1667 roku, August V Władysław, zrzekł się roszczeń do tytułu szoguna i władzy nad Japonią. Jednak rzeczywistą jego polityką było usuniecie rodu Tokogała od władzy. W 1680 roku, wybuchło powstanie Mandżurskie, a opozycja przeciwko szogunatowi Tokugała rozpętało na wyspach wojnę domową, z rozkazu Augusta V polskie wojska Syberyjska wkroczyły do Mandżurii, dławiąc bezwzględnie rebelie antyjapońską.

Na wyspach, ród Tokugała został obalony a tytuł szoguna uzyskała rodzina, Hojo.
Która była sponsorowana przez Augusta V, tymczasem w Mandżurii, polskie wojska pozostały w celach tak zwanej współpracy, a rzeczywiście, ich celem było podporządkowanie tych obszarów Cesarstwu Polskiemu. Mając armie w Mandżurii kolejni polscy władcy traktowali Cesarstwo Japońskie jak swoją własność, utrzymującą niezależność tylko z nazwy.


Cesarstwo Chin dynastii Wu 1750 rok.

Cesarstwo Chin, po upadku potężnej dynastii Ming, w 1590 roku, utraciło sporą część swego potężnego terytorium, w Indochinach wyzwoliły się państwa, niepodległość ogłosiła Mandżuria oraz Korea. A w Chinach władze objęła dynastia Wu. Wykorzystując zaistniała sytuacje, Cesarstwo Japonii prowadziło wojnę z Chinami w latach 1578-1589, w jej wyniku to Japonia zaczęła stawać się dominującą potęgą tego regiony świata.

Chiny, pod rządami dynastii Wu, tracą kolejne terytoria wojna Chińsko-Brytyjska, w latach 1716-1722, doprowadziła do utraty znacznych ziem na rzecz Wielkiej Brytanii, Polski oraz Brandenburgii. Gdy Królestwo Brandenburskie przekształciło się w Niemcy, Chiny stały się ich głównym celem ekspansji.

Kolejne wojny Niemiecko-Chińskie w latach 1722-1749, sprawiły iż Niemcy wzbogaciły się o znaczne posiadłości w Chinach, mimo porażek Cesarstwo Chińskie nadal jest liczącą się siłą w Azji, jednak potężni sąsiedzi mogą doprowadzić w końcu do upadku państwa środka



Mapy Kultur Religi.


Australia, Indonezja 1750rok.

Terytorium, Australii oraz większości Indonezji jest polską strefą wpływów. Państwem które można było do niedawna uznać za dominanta regionu, był Sułtanat Brunei, ustąpił on w ostatnich latach miejsca Cesarstwu Polskiemu. Królestwo Wielkiej Francji także pozyskało kilka kolonii, w Indonezji jednak nie mogą się mierzyć z Cesarstwem Polskim.



Mapy Kultur Religi
​

 

Przegląd Sytuacji Geopolitycznej Świata 1750 rok. Cz4.

Europa 1750 rok.


Zjednoczone Królestwo Skandynawii 1750 rok.

Zjednoczone Królestwo Skandynawii, zostało powołane do istnienia, za panowania, Sverkera II Skandynawskiego. To za jego rządów ostatecznie królestwo Szwedzkie, podbiło Norwegie i zakończyło wojny zjednoczeniowe, które trwały z przerwami w latach, 1460-1530. Pojednawczym gestem Sverkera II było, poślubienie córki ostatniego Norweskiego króla Kunegundy. Nim jednak powstało Królestwo Zjednoczonej Skandynawii, Szwedzi prowadzili agresywną politykę wobec plemion pogańskich, która doprowadził do podboju przez nich Laponii i Finlandii. Koronę Duńską natomiast Telemarkowie odziedziczyli w 1397 roku.

Pierwszą posiadłością Szwedzką poza kontynentalną Europą była Islandia, zajęta w trakcie wyprawy Eryka V Brodatego około 1356 roku pańskiego, data skolonizowania Grenlandii, jest nieznana, w dalszej kolejności Szwedzi zaczęli kolonizować północne obszary Ameryki Północnej.

Wojna Skandynawsko-Brytyjska lat, 1682-1688, osłabiła nieco Skandynawie, jednak pod panowaniem odnogi dynastii Piastów, staje się ona jedną z potęg świata.


Królestwo Wielkiej Brytanii 1750 rok.

W XI wieku, Normanowie z francuskiej Normandii podjęli udaną inwazję na Anglię, a jej królem został w 1066 ich dowódca Wilhelm I Zdobywca. Normańscy władcy panowali niepodzielnie wyspami Brytyjskimi. Rozprzestrzeniali oni swą władze na Walię, południową Irlandię. Wyspy Brytyjskie do końca 1398 roku pańskiego zostały podzielone miedzy dwa królestwa, Angielskie oraz Szkockie.

Oba królestwa walczyły o dominację nad wyspami, ostatecznie w 1548 roku, królestwo Szkockie upadło i zostało włączone do Anglii niecały rok później, Wiliam II Srogi utworzył Królestwo Wielkiej Brytanii. Której został pierwszym Władcą.

Po wygaśnięciu dynastii Normandzkiej w 1669 roku, na tronie Brytyjskim, zasiedli w 1671 roku Griffinowie, to za ich rządów Brytyjskie Imperium zaczęło rozprzestrzeniać swoją władze nad Indiami, wcześniej za panowania Normanów, skolonizowano obszary Ameryki Północnej oraz wybrzeża kontynentu Afrykańskiego.

Jednak ostanie lata coraz bardziej, pogrążają monarchie Brytyjską. Szaleńcze rządy Jakub VI, podnoszenie o raz narzucanie nowych podatków, rozwiązanie parlamentu i przejecie całości władzy, doprowadziły do otwartej rewolty w koloniach oraz buntu w samej Wielkiej Brytanii. Przyszłość imperium jest niepewna, bo czyż państwo może przetrwać bez monarchii.


Cesarstwo Czesko-Węgierskie 1750 rok.

Czecho-Węgry, narodziły się wraz z połączeniem koron Czeskiej i Węgierskiej, w 1430 roku pańskim. Dynastia Bodzetów, pod której rządami znalazło się potężne państwo, szybko poczęła rozprzestrzeniać swe rządy na dalsze kraje Bałkanów.
Bodzetowie toczyli także kilka wojen z królestwem Francuskim jednak z miernym rezultatem.

Cesarstwo Czesko-Węgierskie ostatnimi laty pokonało potężny sułtanat Omański wyzwalają Sułtanat turecki, który stał się marionetką w rekach Bodzetów. Potężne państwo rządzone jest monarchią absolutną a większość jego społeczeństwa posługuje się językiem polskim lub węgierskim.

W latach 1710-1724, Cesarstwo Czesko-Węgierskie toczyło wojnę z II Rzeszą Niemiecką ten konflikt zakończył się niestety porażką w wyniku której, utracono zimie Bawarii. Państwo to stało się samodzielnym księstwem, pod Niemiecką kontrolą.
Czecho-Węgry zachowują cały czas swoją mocarstwową pozycje Europie, jednak brak koloni zamorskich sprawia iż państwo to nie jest tak bogate jak Francja czy też Wielka Brytania.


Królestwo Wielkiej Francji 1750 rok.

Francja, jednoczyła się pod rządami dynastii Kapetyngów do1329 roku pańskiego kiedy to stała się jednym z najpotężniejszych królestw europejskich, udział w drugiej krucjacie Iberyjskiej dało władcą Francji posiadłości w Hiszpanii. Natomiast od 1454 roku wojny Francusko-Angielskie, doprowadziły do podpisania pokoju w wyniku którego Anglia traciła Normandię na rzecz Królestwa Francuskiego. Kolejne dziesięciolecia to dalsza, ekspansja francuska tak kolonialna jaki terytorialna w Europie.

Potęgę Królestwo Francuskie zawdzięcza dynastii Param która, około 1545 roku zasiadła na Francuskim tronie, po wojnie domowej lat 1520-1544, zwanej przewrotem Bretońskim.

Około 1689 roku, król Francuski Filip VI koronował się na Władca Wielkiego Królestwa Francuskiego, tytuł ten otrzymał z rąk papieża który był jego stryjem, Janem XVII. Obecnie Królestwo Wielkiej Francji jest najprawdopodobniej najpotężniejszym mocarstwem świata.


II Rzesza Niemiecka 1750 rok.

I Rzesza Niemiecka, przestała istnieć w 1168 roku pańskim. Święte Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, rozpadło się na dziesiątki księstewek.Najpotężniejszymi okazały się księstwa Brandenburgii, Saksonii i Flandrii. Dopiero odziedziczanie księstwa Saksońskiego przez Stadenów Brandenburskich, doprowadziło do odrodzenia potęgi Niemiec. W 1710 roku, Albrecht VI odtworzył Cesarstwo Niemieckie, powołał on do istnienia II Rzesze Niemiecką.

Brandenburgia a potem Niemcy jako ostanie państwo przystąpiły do wyścigu o kolonie, Stadenowie postanowili postępować w tej materii ostrożnie. Dlatego korzystając z okazji zakończenia wojny Aragonii z Hausą w 1749, podbili osłabione państwo afrykańskie bez większych problemów. Podobnie postępowali w Indochinach gdzie podbijali małe państewka, a gdy wybuchła wojna Brytyjsko-Chińska postanowi i coś tutaj sobie uszknąć.

Natomiast Kolejne wojny Niemiecko-Chińskie w latach 1722-1749, doprowadziły tylko do rozrostu kontrolowanych obszarów, przez Niemców w Chinach. Odtworzone państwo Niemieckie Stadenów staje się jednym ze światach potęg z którą będzie trzeba się liczyć.


Królestwo Portugalii 1750 rok.

Królestwo Portugalskie odrodziło się pod panowaniem Piastów, wyzwolone spod jarzma Maurów w roku 1271, za wypraw Jerzego I Pobożnego. Który osadził na tronie portugalskim swego brata Czczibora I Portugalskiego, w 1298 Portugalia zajęła obszary Mauretanii, a Czcibor ogłosił się jej królem. W 1452 wygasła dotychczasowa dynastia Piastowska. W wyniku wojny domowej na tronie zasiadła Dynastia Krastowskich.

Portugalia kierowała się w swojej polityce kolonizacyjnej w stronę Ameryki środkowej. Kraj stał się także potęgą morską. Portugalskie wyprawy inicjowane przez kolejnych władców. A w szczególności wyprawy Rodrigo Altamirano, zapoczątkowały epokę odkryć geograficznych. Portugalczycy kolonizowali wyspy: Kubę, Jamajkę, Florydę.
W 1498 Portugalczycy jako pierwsi Europejczycy dotarli do Indii. W 1500 portugalska wyprawa odkryła Brazylię rozpoczynając jej kolonizację.

Kolejne wojny Portugalsko-Aragońskie w latach 1690-1744, doprowadziły do utraty znacznych ziem na półwyspie Iberyjskim. Brytyjska inwazja na Panamę, w 1690 roku, doprowadziła do zniszczenia znacznych obszarów Portugalskich Karaibów oraz utraty samej Panamy, nadmiar złego ten konflikt przyczynił się do upadku Portugalskiej floty wojennej. Obecnie Królestwo Portugalskie jest chylącą się ku upadkowi potęgą.


Królestwo Aragonii 1750 rok.

Od czasu najazdu arabskiego w roku 711 Półwysep Iberyjski stał się miejscem, przez które przebiegała granica między światem islamu i chrześcijaństwa. Do początku XII wieku, padły wszystkie chrześcijańskie państwa na półwyspie. W 1212 roku, Benedykt III, Papież Rzymski zorganizował pierwszą krucjatę Iberyjską, na której czele stanął Król Polski Jakub I Krzyżowiec. Walki chrześcijan o odzyskanie zajętych przez Maurów ziem dawnego państwa Wizygotów, trwały do 1235 roku, kiedy Jakub w bitwie pod Grenadą został ciężko ranny.

Po tej wiktorii, utworzono Królestwo Aragonii, której pierwszym władcą został Mściwoj I Aragoński brat Jakuba I Krzyżowca. Do czasu zakończenia krucjat Iberyjskich, Aragońscy władcy nie usiłowali narzucić swym poddanym religijnej jedności, dopiero po zakończeniu drugiej krucjaty Iberyjskiej oraz utworzeniu królestwa Portugalskiego rozpoczęto, zakrojoną na szeroką skale inkwizycje, przeciwko innowiercom.

Królestwo Aragońskie szybko zaczęło rosnąć w siłę pod władzą Piastów, a gdy półwysep znalazł się w całości w chrześcijańskich rękach. Aragonia zaatakowała, w
1298 roku, szejkanaty arabskie na wybrzeżu Afryki oraz Sycylii szybko zajmując te ziemie. Państwa Islamskie w tym okresie były zajęte głównie obroną przed hordami Złotej Ordy.

W 1535 roku, Zygmunt VI Kędzierzawy, ostatni przedstawiciel Piastowskiej dynastii na Aragońskim tronie umiera bezpotomnie, kończą się rządy linii Piastów Aragońskich, nad państwem, a wybucha krwawa wojna domowa o schedę po Piastach. Władze przejmuj Kaleburgowie którzy z kolei trącają na rzecz Bilunów.

Wojny Portugalsko-Aragońskie w latach 1690-1744, zwycięskie dla Królestwa Aragonii, zwiększyły terytoria tego państwa na półwyspie Iberyjskim, państwo Aragońskie posiada znaczne kolonie w północno zachodniej części kontynentu Afrykańskiego.

Obecnie Aragonia rządzona przez Estebana V Biluna, w sojuszu z Cesarstwem Polskim, może obawia się tylko Królestwa Wielkiej Francji. Którego władcy spoglądają na Iberię łapczywym wzrokiem.



Mapy Kultur Religi.
​

 

Odcinek 37
1750-1754


Kazimierz IX Jan Wielki
Cesarz Polski 1725-1754

Ostanie Cztery lata swych rządów Kazimierz poświecił na wprowadzenie w życie Konstytucji Cesarstwa Polskiego. Cesarz Kazimierz IX Jan, opisał Konstytucję, według znanych mu zapisów, opartych w głównej mierze na konstytucji Wielkiej Brytanii, zaadaptowanych do warunków panujących w Cesarstwie Polskim.

Konstytucja ta została ujęta w 12 artykułach. Wprowadzała prawo powszechnej wolności dla szlachty i mieszczaństwa nie brała jednak pod uwagę trzeciego stanu społecznego chłopstwa, oraz trójpodział władzy na ustawodawczą, trój izbowy sejm, wykonawczą którą sprawował Cesarz i sądowniczą wykonywaną przez sąd Cesarski, który przemianowano na Najwyższy Sąd Cesarski.


Konstytucja przewidywała zebrania sejmu zwyczajne , co dwa tygodnie oraz nadzwyczajne z rozkazu Cesarskiego. Niższa Izba Poselska składała się z 305 posłów oraz 50 przedstawicieli miast cesarskich. Wyższa Izba Senacka składa się z 150 członków: senatorów, gubernatorów, ministrów oraz biskupów. Ostatnią Izbą stanowił sam Cesarz który, mógł ale nie musi uczestniczyć w obradach parlamentu.


Parlament miał uprawnienia ustawodawcze, czyli mógł stanowić nowe prawa przez uchwalanie ustaw, lub wprowadzanie zmian w już istniejących prawach. Na czele sejmu stał marszałek, które kierował pracami sejmu, do pomocy miał dwóch wicemarszałków. Pierwszym Marszałkiem Sejmu Cesarskiego został z nadania Kazimierza Michał Strekowski. Prawo ustawodawcze parlamentu było ograniczone, przez wolę Cesarską, władca miał prawo odrzucić proponowane zmiany lub nową ustawę, która w konsekwencji trafiała do kosza.

Władza wykonawcza spoczywała w rękach Cesarza, którego wspomagać miała rada cesarska , nosząca nazwę Straży Imperium Polskiego. Składała się z pięciu wskazanych przez niego ministrów: ministra policji cesarskiej, ministra wojny, ministra skarbu, ministra spraw zagranicznych, ministra spraw wewnętrznych. Ministrowie byli wybierani przez cesarza i odpowiadali za swe działania jedynie przednim. Oprócz ministrów w komisji znajdował się również Prymas, będący przewodniczącym Komisji Edukacji Narodowej, oraz ,bez prawa głosu, następca tronu, marszałek sejmu i dwóch sekretarzy. Każdy akt prawny wydany przez Cesarza wymagał kontrasygnaty odpowiedniego ministra. Miano czyni tak w imię Brytyjskiej zasady: The King can do no wrong – król nie może się mylić.

Konstytucja uznawała katolicyzm polski za religię panującą, jednocześnie zapewniając swobodę wyznania, choć apostazja, czyli odejście od katolicyzmu, było uznawane za przestępstwo. Liczebność armii miała wynosić do 400 tys. żołnierzy. Wprowadzono stałe podatki – 15% dla szlachty, 15% dla duchowieństwa.


Z woli Kazimierza, parlament przeprowadził, jesienią 1752 roku, głosowanie nad barwami flagi Cesarstwa Polskiego, nowym symbolem cesarstwa poza godłem Piastów miała stać się trój kolorowa chorągiew, o barwach białej, czerwonej oraz złotej (żółtej). Sejm przegłosował jednomyślnie tą ustawę, a w jego ślady poszedł senat. Z dniem 20 Listopada 1752 roku, Cesarstwo Polskie zyskiwało nowy Symbol narodowy.


Konstytucja formalnie zaczęła obowiązywać ,24 czerwca 1753 roku, w tedy też faktycznie weszła w życie. Kazimierz IX Jan, wygłosił mowę oraz odczytał zapisy nowo powstałej Konstytucja na placu przed Pałacem Cesarzowej Marii w stolicy, uradowany tłum zaniósł swego Imperatora na rekach do budynku parlamentu Cesarskiego gdzie miana dokonać głosownia nad przyjęciem konstytucji. Wedle oczekiwań została przegłosowana w pierwszych turach, bezdyskusyjną większością głosów.


1 lipca 1754 roku, Kazimierz IX Jan Wielki zmarł, powody śmierci cesarza niebyły do końca jasne, jednak medycy nie ustalili by był to spisek. Władza nad państwem przeszła w ręce najstarszego z synów Kazimierza, Jana II Kazimierza.

Kazimierz IX Jan, zdołał dokonać rzeczy wielkich zmodernizował państwo oraz wprowadził je w XVIII wiek, powołał do istnienia konstytucje oraz parlament. Przekształcił zacofaną marynarkę wojenną, zmienił obyczaje panujące w państwie polskim na zachodnie. Jeszcze za życia, nadano mu przydomek Wielki, którego był naprawdę godny.


Mapa Cesarstwa u kresu panowania Kazimierza IX Jana.
Ciąg dalszy nastąpi
​

 

Odcinek 38
1754-1755


Jan II Kazimierz Gruby
Cesarz Polski 1754-1755

Jan II Kazimierz, objął rządy nad Cesarstwem Polskim, po śmierci swego ojca Kazimierza IX Jana Wielkiego. Jan nie był tak uzdolniony jak jego ojciec, nie posiadał większych talentów, poza smykałką do wojskowości chociaż i na tym polu się nie wyróżniał. Obecny Cesarz był człowiekiem leniwym, lubiącym wygody a nade wszystkim porządną kuchnię, z jego polecenia do kraju sprowadzona najróżniejsze frykasy kulinarne. I wszelkiej maści kuchmistrzów.


Małżonka Jana, Cecylia Portugalska okazała się nad wyraz szpetną kobietą, jej zez sprawiał iż Jan nie mógł ścierpieć jej widoku, dlatego przebywała jedynie w swoich komnatach. Z nie do końca jasnych powodów, Cesarz nie rozwiódł się ze swą żoną a jedynie unikał jej widoku, Jan wyjaśniał swoją decyzje, twierdząc iż przysięga małżeńska jest święta i niemożna jej łamać. Mimo iż kościół polski zezwalał na rozwody. Nie przychylni Cesarzowi Janowi, szeptali iż jest to jedno z wielu dziwactw władcy.


Około 12 listopada 1754 roku, zapadła decyzja o utworzeniu dwóch nowych centrów handlowych w Imperium Polskim, głównie dla celów, sprowadzania nowych przysmaków dla Cesarza, Jana. Jednak utworzenie nowych ośrodków handlu, miała przynieść nowe źródła dochodów dla Cesarstwa Polskiego, stworzenie ośrodka handlowego w Jukatanie, miało zapewnić Cesarstwu polskiemu, zwiększenie wpływów w Ameryce północnej, natomiast ośrodek w Karszi miał poszerzyć polskie wpływ w Azji środkowej.


Scentralizowana władza dawała nareszcie efekty, skarbiec cesarski napełniał się po brzegi, administracja odpowiadająca za zbieranie podatków, stała się niezwykle efektywna, każdy musiał zapłacić podatek niezależnie od swego stanu społecznego.

Wprowadzenie konstytucji i powołanie do istnienia rady cesarskiej, czyniły Polskę jednym z najbardziej rozwiniętych krajów świata. Nawet tak słaby władca jak Jan, dzięki kontroli ze strony rady cesarskiej, nie był nieudolnym przywódcą.


Dnia 15 kwietnia 1755 roku, Imperium Brytyjskie, ogarnęła pożoga rewolty przeciw monarchii, Król Jakub VI ostatecznie przekroczył granice swej tyranii, podniósł tak niebotycznie podatki iż społeczeństwo postanowiło usunąć go z tronu. Walki trwały zaledwie kilka miesięcy, gdyż nawet odziały armii królewskie postanowiły, wypowiedzieć posłuszeństwo.


Po schwytaniu i uwiezieniu, Jakuba VI, przywódca rewolty, Alexander Adams, proklamował powstanie Republiki Wielkiej Brytanii, dnia 24 czerwca 1755 roku, kilka dni po tej dacie nowo powołany parlament , podjął decyzje o ścięciu Jakuba VI, oraz całej rodziny królewskiej, egzekucja nastąpiła 1 lipca 1755 roku.

Nowy rząd Brytyjski pragną zapewnić sobie przychylność cesarstwa Polskiego, odesłał do kraju drugą córkę Kazimierza IX Jana a siostrę Jana II, Anastazję Piast która poślubiła księcia Wielkiej Brytanii Jerzego, najstarszego syna Jakuba VI.


Wykorzystując chaos jaki zapanował w Imperium Brytyjskim, swą niepodległość ogłosiła Republika Irlandii, Irlandczycy pod przywództwem, Simona O´Briena, wyrzucili z swej wyspy zdezorientowane odziały brytyjskie które nie wiedziały komu mają pozostać wierne monarchii czy nowo co proklamowanej republice. Irlandczycy na swego przywódcę obrali człowieka który powiódł ich do wolności, pierwszym prezydentem nowo powstałej Republiki Irlandii został Simon O´Brien.


Wyspy Brytyjskie po Rewolucji antymonarchistycznej roku 1755.

Tą samą co Irlandczycy, okazje wykorzystali koloniści, ameryki północnej.
Już od kilkudziesięciu lat prowadzący wojnę partyzancka, z odziałam brytyjskimi. Do tej pory brak jedności wśród kolonistów sprawiał iż nie mogli oni nic wywalczyć, dopiero teraz gdy tak naprawdę armia brytyjska w Ameryce Północnej przestała istnieć, z powodu iż większa jej cześć powróciła do macierzy lub toczyła walki miedzy sobą, pomiędzy zwolennikami republiki a monarchii.

Niemal jednocześnie w marcu 1755 roku, ogłosiły swą niepodległość kolejno: 12 marca Republika Kanady, 15 marca Konfederacja Zjednoczonych Stanów Ameryki Północnej, 20 marca Unia Zjednoczonych Stanów Ameryki Północnej.


Przywódcy nowo powstałych państw, nie potrafili się dogadać przez ostanie 20 lat jak należy walczyć o niepodległość i co chcą w jej wyniku osiągnąć z tego powodu nie mieli większych szans na niezależność aż do teraz. Wszyscy trzej nowo wybrani prezydenci byli zagorzałymi rywalami, pierwszym prezydentem Kanady został: John Stiuard, USA - Wiliam Baker Rust, natomiast KSA - Allan Baker.

Jednak rząd republiki Wielkiej Brytanii, nie zamierzał poszanować niepodległości nowo powstałych państw, i wypowiedział im wojnę mając nadzieje na łatwe zwycięstwo.


Ameryka północna po rewolucji kolonialnej roku 1755.


Jan II, na wieści ze świata, otrzymane w trakcie jednej ze swych uczt, zakrztusił się kawałkiem kurczaka, który to przyczynił się do zejścia cesarza z tego padołu łez. Fatalny w skutkach posiłek miał miejsce 12 września 1755 roku. Dzień później na tron cesarstwa polskie wstąpił brat, przedwcześnie zmarłego Jana, Władysław VIII Stanisław.

Roczne rządy Jana II Piasta, nie przejdą do historii jako świetlane. Jan II zasłużył sobie na swój przydomek, jako prawdziwy obżartuch którego zabiło jedzenie.


Mapa Cesarstwa Polskie pod koniec Rządów Jana II Kazimierza Grubego.
​

 

Odcinek 39
1755-1760


Władysław VIII Stanisław
Cesarz Polski 1755-1776


Władysław VIII Stanisław był drugim synem, Kazimierza IX Jana Wielkiego, podobnie jak jego brat ,Jan II, nie odziedziczył po swym ojcu żadnych talentów przywódczych. Jednak nowy Cesarz miał dar, od maleńkości posiadał niewyobrażalne słuch, potrafił odegrać każdą kompozycje muzyczną jaką tylko usłyszał.

Władysław był człowiekiem średniej postury, jego wzrost nie przekraczał metra siedemdziesiąt. Wiele pań dworu uważało młodego władcę za niezwykle atrakcyjnego mężczyznę, w dniu objęcia tronu skończył 24 lata.

Imperator za sprawą swego umiłowania do muzyki zaczął sprowadzać do cesarstwa wszelkich muzyków i artystów, którzy chętni byli do tej podróży. Sam Władysław z umiłowaniem grywał, na flecie często dawał występy na dworze by zaprezentować swój kunszt, a wielu uważało że Cesarz jest jednym z najwybitniejszych artystów w Cesarstwie Polskim. W raz z objęciem tronu, Władysław, przyczynił się do otwarcia na Uniwersytecie Kazimierza IX, kierunku poświęconego kształceniu kompozytorów i muzyków.


15 sierpnia 1756 roku, księżniczka Ingrid Piast córka, Króla Skandynawskiego Eryka VII, ukończyła 20 lat wedle postanowień podpisanych z ojcem Władysława VIII, Kazimierzem IX, nowy Cesarz był zobowiązany pojąć ją za żonę.
Księżniczka, była niezwykle gładką panną, o subtelnej urodzie, która od razu przypadła Władysławowi do gustu. Ingrid zdawała się cichą i dobrze ułożoną kobietą o nienagannych manierach, jednak pierwsza rozmowa którą Cesarz z nią stoczył upewniła go iż jest to silna i mądra panna.


Ślub odbył się 10 września 1756 roku, w Bazylice Narodzenia Pańskiego, znajdującej się w Mieście Cesarskim Kazimierz, uroczystości trwały kilka dni. Chłopi mogli na cały tydzień zaprzestać wypełniania pańszczyzny. Cały naród cesarstwa radował się tym wydarzeniem, duchowni odprawiali nabożeństwa w intencji, jak najszybszego poczęcia przez cesarzową następcy trony.


Wedle oczekiwań i modłów składanych przez cały naród, Cesarzowa powiła 13 lipca 1757 roku, chłopca przyszłego następcę tronu Cesarstwa Polskiego Zygmunta Augusta, lekarze nadworni stwierdzili że chłopczyk jest zdrów i wypełni sił. W państwie zapanował wesoła atmosfera, z powodu narodzenia się dziedzica tronu Piastowskiego.
Wszędzie gdzie się dało na cześć Zygmunta organizowano uczty i zabawy.


W styczniu 1758 roku, na dwór w Cesarski przybył, poseł z Królestwa Aragonii zwący się Hulio Ricardo, z wieściami iż nowy król Aragoński ,Alfons VI, brat niedawno zmarłego Estebana II, małżonka najstarszej córki Kazimierza IX Jadwigi Piast. Nie jest dłużej zainteresowany sojuszem z Cesarstwem Polskim i postanawia zerwać dotychczasowe porozumienia.

Natomiast wysłany do Republiki Wielkiej Brytanii, poseł Antoniusz Kulczycki, powraca z satysfakcjonującymi wieśćmy, parlament brytyjski przychylił się do zawarcia sojuszu militarnego z Cesarstwem Polskim, ratyfikowane porozumienie przez parlament Cesarstwa Polskiego weszło w życie 15 marca 1758 roku.

Imperium Brytyjskie przeżywało najgłębszy kryzys niemal od początku swego istnienia, obalanie monarchii i wprowadzone rządy republikańskie, zdestabilizowały olbrzymie imperium kolonialne. Wojna w Ameryce północnej ze zbuntowanymi koloniami, pogarszała ten stan rzecz jeszcze bardziej, tym czasem buntownicze kolonie po cichu wspierali Francuzi, którzy liczyli, na osłabienie Brytanii.


Kolejną kolonią która ogłosiła swoją niepodległość była Republika Kolumbii, wydarzenie to miało miejsce 21 października 1760 roku, pod przywództwem Edmunda Burke, odziały kolonistów z brytyjskiej panamy, dokonały obalenia gubernatora i proklamowania Republiki ze stolicą w Bogocie. Jednak nowe państwo nie zdołało podporządkować sobie całej brytyjskie panamy a jedynie tę cześć w Ameryce Południowej. Pierwszym prezydentem, niepodległej Republiki Kolumbii, został przywódca zrywu Edmund Burke.


Niepodległa Republika Kolumbii rok 1760.

Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

---------- Post dodany o 14:47 ----------Poprzedni post został napisany o 08:17 ----------

Mim celem było stworzenie państwa Polskiego które będzie zastępować Rosję.
Stolice miałem zamiar napisać w odcinku specjalnym poświęconym rewolucji kolonialnej w amerykach północnych.

 

Odcinek 40
1760-1767


Władysław VIII Stanisław
Cesarz Polski 1755-1776


Dzięki, staraniom Władysława w stolicy rozpoczęto budowę Filharmonii Cesarskiej.
Znajdować się w niej miały dwie obszerne sale na 2500 osób, przewidywano wystawianie koncertów wszelkiej maści od fortepianowych, oper po symfonicznych. Cesarz postanowił także ufundować piękny Teatr Cesarski, imienia cesarzowej Ingrid. W tej budowli przewidywano 5 sal dla 1200 osób. Obydwa gmachy wedle przewidywań nadwornych architektów miały zostać ukończone w ciągu dziesięciu lat.


W kolejnych latach ,1760-1765, na świat przyszła dwójka potomków Władysława VIII.
Na jesieni 1762 roku, 12 listopada w burzową noc, Ingrid powiła drugiego syna Cesarzowi, Stanisława Jana, natomiast 20 lipca 1764 roku. Na świat przyszła pierwsza córka Władysława i Ingrid Zofia Piast, dzieci były zdrowe oraz nad wyraz żywe a czasem nawet niesforne.


20 czerwca 1766 roku, sejm a potem senat, przegłosował ustawę o powołaniu do istnienia Cesarskiej służby wywiadowczej i kontrwywiadowczej. Głównym jej zadaniem miały być działania szpiegowskie na rzecz cesarza, który miał otrzymywać szczegółowe raporty dotyczące działań zagranicznych państw czynionej przez nie polityki, zagrożeń jakie stanowią. Drugim ważnym celem miało być działanie kontrwywiadowcze, szeroko pojmowane, zapewniające spokój w granicach państwa polskiego. Nowa służba opowiadała by przed Cesarzem za swe poczynania a parlament otrzymywał by szczątkowy roczny raport.


22 sierpnia 1766 roku, Władysław za namową Zygmunta Starczkiewicza, ministra spraw zagranicznych, podjął decyzje iż jego najstarszy syn poślubi córkę Cesarza Niemieckiego, Henryka VI, Adelajdę Staden. Małżeństwo to powstało w zamyśleniu członków rady cesarskiej, którzy pragnąc by cesarstwo dalej trwało, gdyż póki Imperium Polskie istniało oni mieli zapewniony byt i bogactwo.


20 stycznia 1767 roku, Królestwo Portugalii przeniosło swą stolice z Lizbony położonej na kontynencie Europejskim, do ameryki środkowej, miast Mixtek. Głównym powodem, zmiany stolicy państwa, wedle agentów cesarskich, była agresywna polityka, prowadzona przez królestwo Aragońskie wobec Portugalii. Portugalczycy pragnąc w ten sposób zwiększyć swoje bezpieczeństwo przetransportowali wszelkie dobra materialne i kulturalne do nowej stolicy.


Za namową Zygmunta Starczkiewicza, Władysław podjął decyzje o wypłaceniu Cesarstwu Japonii subsydia wojennych w wysokości 185 tysięcy złotych, Japonia znajdowała się ponownie w trakcie wojny z Cesarstwem Chin dynastii Wu. Po wysłaniu pieniędzy zaczęły krążyć słuchy iż Polska powinna włączyć się w ten konflikt. Minister wojny Stanisław Zareba, złożył w sejmie propozycje Wypowiedzenia Wojny Cesarstwu Chińskiemu.

Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

 

Wojna o niepodległość kolonii amerykańskich.


Narastający od wielu lat bezwzględna polityka króla Brytyjskiego Jakub VI, a zwłaszcza dążeń władcy Imperium Brytyjskiego do ograniczenia samorządu, hamowania rozwoju i zwiększania czerpanych dochodów z kolonistów, głównie przez nakładanie nowych podatków

Momentem zwrotnym w polityce Króla Wielkiej Brytanii wobec kolonii w Ameryce, było zakończenie wojny Skandynawsko-Brytyjskiej w latach 1682-1688, pokojem londyńskim w 1690 roku. Do momentu zakończenia wojny, Brytyjczycy i koloniści amerykańscy mieli wspólny cele lecz po jej zakończeniu, , problemy pomiędzy koloniami a metropolią zaczęły wychodzić na światło dzienne z niespotykaną dotąd intensywnością.
Brytania, która po traktacie londyńskim zaczęła boleśnie odczuwać efekty wojny, przyjęła nowe cele polityczno-ekonomiczne, dotychczasowa merkantylistyczna polityka Brytyjczyków, została zastąpiona wyniszczającym kolonie amerykańskie, imperializmem nastawionym wyłącznie na zysk.

Wcześniej mimo pewnych obciążeń ustawodawczo-ekonomicznych, kolonie uczestniczyły w wielkim obrocie handlowym z Imperium Brytyjskim, poza tym miały zagwarantowaną pomoc militarną w wypadku agresji Indian bądź Skandynawów. Po wprowadzeniu nowej polityki prowincje amerykańskie zostały zepchnięte do roli środka mającego zapewnić zwiększenie potęgi finansowej i wojskowej Wielkiej Brytanii.


Do momentu objęcia rządów przez Jakuba VI, ta polityka była staranie zbalansowana w ten sposób by kolonie nie pragnęły niezależności, jednak gdy na tron w 1730 roku, wstąpił Jakub VI wszystko się zmieniło, jego szalone i bezwzględne rządy doprowadziły ostatecznie do rewolucji antymonarchistycznej na wyspach brytyjskich.

15 października 1735 roku zebrał się pierwszy Kongres Kontynentalny, w jego wynika na czoło kolonistów wysunęło się trzech przywódców z odmiennymi poglądami, John Stiuard, Wiliam Baker Rust, Allan Baker. Nie mogąc się dogadać każde ze stronnictw postanowiło działać na własną rękę. Od pierwszego kongresu do obalenia monarchii w wielkiej Brytanii trwała wojna partyzancka miedzy kolonistami a oddziałami brytyjskimi.

Gdy w Wielkiej Brytanii obalono monarchię koloniści zebrali się na drugim Kongresie Kontynentalnym, 26 kwietnia 1755 roku, jednak i tym razem nie udało się uzgodnić wspólnego planu działania jednak postanowiono wykorzystać okazje osłabienia Brytanii, i powołano do istnienia trzy republiki kolonialne. Republikę Kanady, Unie Stanów Ameryki Północnej oraz Konfederacje Stanów Ameryki Północnej.


Republikański rząd Imperium Brytyjskiego nie uznał istnienia nowych państw w ten sposób, 30 lipca 1755 roku wybuchła wojna o niepodległościowa kolonii ameryki północnej. Tak naprawdę sytuacja w koloniach była niezwykle skomplikowana gdyż, armia Brytyjka walczyła miedzy sobą, walki toczono pomiędzy zwolennikami nowego rządu republikańskiego dowodzonymi przez młodego pułkownika John Burgoyne którego rząd republikański wyznaczył na gubernatora Kolonii w Ameryce północnej, a dalekim kuzynem króla Georgem Augustusem Eliotem, byłym gubernatorem oraz Lordem Heathfield. Który walczył by uratować swoją skórę.


15 stycznia 1756 roku obie armie brytyjskie stoczyły bitwę na zaśnieżonych polach, pod Concord w jej wyniku armia lojalistów monarchii została rozbita, a jeńców siłą wcielono do wojsk republikańskich, Lord Georg Augustus Eliot zniknął z pola bitwy nim ucichły ostatnie wystrzały, uciekł on na obszary zajęte przez konfederatów i tam złożył swoją propozycje pomocy przy tworzeniu wojsk, która został przychylnie rozpatrzona.


Koloniści w pierwszych latach wojny wykorzystywali, do walki z armią brytyjską plemiona indiańskie, i tak w tatach pomiędzy 1756-1760 doszło do serii starć Brytyjczyków z plemionami indiańskimi oraz wspomagającymi ich kolonistami. Walki takie trwały do roku 1761 kiedy to armie brytyjskie bezwzględnie zaczęły mordować i wybijać do nogi osady indiańskie. Około marca tego roku plemiona Irokezów Huronów które ocalały z pogromów brytyjskich przeszły na stronę metropolii.


Wojska Republik Kanady i USA pod przywództwem dwóch znamienitych generałów, James Fitz Gerald oraz John Hades. Poprowadzili oni swe odziały do walki przeciwko Indianom, którzy przeszli na stronę brytyjską, bitwa rozegrana jesienią, nieopodal Lexington doprowadziła do masakry indiańskiej i ostatecznego wycofania się wszelkich plemion z udziału w tym konflikcie.


James Fitz Gerald oraz John Hades.


15 września 1761 Brytyjczycy idąc z Long Island, przekroczyli East River i zniszczyli amerykańskie siły pod Kip's Bay . James Fitz Gerald wycofał się na północno-zachodni obszar USA. Walki toczono do końca roku, ciągłe porażki wojsk Kanady i USA dodatkowa bierność Konfederatów sprawiała iż koloniści poczęli wierzyć w niechybną klęskę swego zrywu.

Dopiero pomoc finansowa i materialna ze strony, Królestwa Wielkie Francji zaczęła przechylać szalę zwycięstwa na stronę koalicji państw kolonialnych. Zwycięskie starcia i bitwy na przełomie sierpnia i października, roku 1762 umocniły wiarę kolonistów w możliwość uzyskania upragnionej niezależności od Imperium Brytyjskiego.
Dalsze walki, toczone do końca roku 1765 nie przyniosły większych rezultatów, trwał impas po obydwu stronach konfliktu, nowo utworzona flota USA nie pozwalała na przetransportowanie do kolonii wojsk z metropolii a to z kolej powodowało coraz większe straty po stronie Brytyjskiej.


Dalsze walki trwały do 1767 roku kiedy to, w bitwie na polach nieopodal Filadelfii armia Brytyjska została ostatecznie rozbita i pokonana a John Burgoyne zmuszony w obliczu nieuchronnej klęski do kapitulacji. Brytyjczycy zostali zmuszeni do uznania niepodległości trzech republik kolonialnych na domiar złego pokój który podpisał John Burgoyne, sprawiał iż Brytyjskie kolonie w amerykach północnych przestawały istnieć.


Ameryka północna po wojnie kolonialnej lat 1755-1767.
Po zakończaniu wojny i ustabilizowaniu sytuacji, państwa kolonialne, zaczęły tworzyć w pełni rozumienia, swoją państwowość, przegłosowano odpowiednie ustawy zasadnicze oraz w pełni zdefiniowano rodzaje rządów zdecydowano także ostatecznie o lokalizacji stolic nowych państw. Stolicą Kanady została, Iowa, Unii stanów ameryki północnej Powhatan natomiast Konfederacji Caddo.
​

 

Odcinek 41
1767-1771


Władysław VIII Stanisław
Cesarz Polski 1755-1776


Sejm przegłosował wypowiedzenie wojny Cesarstwu Chin 12 czerwca 1767 roku, tym samym Stanisław Zareba, minister wojny osiągnął swój cel, Władysław popisał dokument dwa dni później powierzając dowództwo tej kampanii Danielowi Wielopolskiemu, generałowi armii syberyjskiej. Wielopolski wywodził się ze szlacheckiej rodziny, której członkowie od pokoleń służyli w armii Cesarstwa Polskiego.


Generał Wielopolski był doświadczonym żołnierzem, za młody brał udział we wszystkich wojnach toczonych za panowania Kazimierza IX Jana Wielkiego, jego przodkowie tak jak i on wiernie służyli Cesarstwu przelewając za nie krew. Najznamienitszym przodkiem Daniela był: Stanisław Wielopolski jego dziadek który walczył na wojnie Champijskiej 1707-1709 lat. Sam Daniel Wielopolski już do młodych nie należał ukończył 55 lat, jednak dzięki ukończeniu krakowskiej szkoły rycerskiej z wyróżnieniem, oraz znamienitej służbie został mianowany generałem armii syberyjskiej.


Przeciwnikiem Wielopolskiego w tej wojnie był Cesarz Chin, Deyu II z dynastii Wu, która przejęła rządy nad Chinami po upadku dynastii Ming. Obecny Cesarz Chin był człowiekiem wykształconym, znającym się na sztuce wojennej, jednak państwo środka, zacofane pod względem rozwoju wojskowości nie mogło porównywać się z nowoczesnymi armiami europejskimi. Mimo to liczebność oddziałów chińskich było znacząca.

Gdy Daniel Wielopolski otrzymał rozkazy, natychmiast wkroczył w granice cesarstwa chińskiego, wedle przewidywań nie natrafiono na znaczny opór, główną przyczyną tego faktu była wojna którą Chiny prowadziły z Japonią. Dopiero 15 lipca stoczoną pierwszą potyczkę z oddziałami chińskimi. Bitwa rozegrała się pod Yumen, przeciwnikiem Wielopolskiego był Cesarz Chiński Deyu II, mimo zaciekłego oporu ze strony chińczyków Polacy przełamali ich linie, oraz zmusili do odwrotu. Mimo zwycięstwa wielopolskiemu nie udało się dogonić uciekających wojsk przeciwnika głownie za sprawą trudnego terenu na który wywiązała się bitwa.

Kilka następnych miesięcy walk, przesuwało strefę okupowanego terytorium chińskiego przez polaków na południe, w tym samym czasie Japończycy zbliżali się do obszarów gdzie toczyli walki z chińczykami żołnierze Wielopolskiego. Na przełomie lat 1768-1770 stoczone zostały dwie większe bitwy pomiędzy wojskami polskimi a chińskimi. Pod Amdo oraz w Kham obydwie zakończyły się zwycięstwem wojsk polskich.

Wykorzystując okazje że Chiny są zaangażowane w wojnę z Cesarstwem Polskim oraz Japońskim, państwa ościenne takie jak imperium Wielkiego Mongoła czy też Niemcy.
Zaatakowały niczego niespodziewających się chińczyków. Każde z państw walczących z chińczykami chciało wyszarpać jak najwięcej dla siebie.



Na początku roku 1770, Cesarstwo Chin przystało na warunki Japończyków i podpisało pokuj zrzekając się prowincji: Jasagdu, Gansu, Ułan Czab, Ordos, Datong, Changzi oraz Sanguan. Kilka dni później nastąpiło popisanie pokoju z Cesarstwem Polskim, w jego wyniku Chiny musiały przyznać niepodległość państwu Xia oraz zrzec się prowincji, Uruczumi na rzecz państwa polskiego. Następnie pokój z Chinami podpisały Niemcy i Państwo Wielkiego Mongoła. Wydarzenia te przeszły do historii Chin jako pokoje styczniowe roku 1770. Chińczycy postrzegali je jako rozbiór ich państwa.


Chiny po podpisaniu pokojów styczniowych roku 1770.

Konflikt dobiegł końca a zwycięskiego generała Daniela Wielopolskiego Cesarz odznaczył orderem Cesarstwa Polskie za zasługi oddane Imperium Polskiemu.


Ze świata natomiast na dwór w cesarski w Kazimierzu dobiegły wieści o powstaniu niezależnego państwa. Dnia 13 lipca 1770 roku, swoją niepodległość proklamowała republika Haiti, dotąd znajdująca się pod kontrolą Królestwa Portugalskiego. Pierwszym przywódcą niepodległego państwa haitańskiego został Ramirez Stankowski, wywalczenie sobie niepodległości przyszło Haitańczykom w miarę prosto, jednak nie zdołali przejąć kontroli nad całą wyspą.


Niepodległa Republika Haiti rok 1770.


W czasie wojny chińskiej lat 1767-1770, w Polsce cesarzowa urodziła czwarte dziecko imperatorowi ,trzeciego księcia, chłopczyk otrzymał na imię Kazimierz Jerzy, przyszedł on na świat w wili nieopodal miast cesarskiego 22 lipca 1769 roku. Władysław VIII Stanisław, posiadał w tym momencie czwórkę potomstwa z czego trzech zdrowych synów: Zygmunta, Stanisława i Kazimierza oraz jedną córkę Zofię. Do ręki córki imperatora było kilku znamienitych pretendentów, jednak za namowami ministra spraw zagranicznych, Zygmunta Starczkiewicza, Zofia miała poślubić syna Cesarza Niemieckiego, Henryka VI, Albrechta Stadena.


Pod koniec roku 1771, parlament cesarstwa przegłosowa ustawę wolności handlowej.
Miało to zapewnić, zwiększenie wymiany handlowej z innymi narodami świata, kupcy tracili protekcje ze strony państwa i musieli działać na własną rękę miało to wyłonić tylko tych którzy będą przynosić zysk a nie straty do skarbca, oraz kabz co bardziej znamienitych ludzi. Ustawa została podpisana przez Władysława 10 grudnia 1771 roku.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 42
1771-1776


Władysław VIII Stanisław
Cesarz Polski 1755-1776


28 listopada 1772 roku, na dwór Kazimierski, przybył posłaniec z Republik Wielkiej Brytanii, jako iż Cesarstwo znajdowało się w sojuszu z Brytyjczykami, ich prezydent Johan Wudrow, zażądał pomocy w konflikcie z Maharashtrą. Władysław udzielił odpowiedzi twierdzącej, Cesarstwo Polskie wypowiedziało wojnę Maharasztrze, a dowództwo nad wojskami powierzono pułkownikowi Stefanowi Rybnickiemu.


Stefan Rybnicki, wojskowy gołowąs po akademii którą ukończył z wyróżnieniem, młody dynamiczny pełen energii oficer wielkiej armii Cesarstwa Polskiego. Prawdopodobnie nie otrzymał by tego zadania gdyby nie koneksje u ministra wojny, Stanisława Zareby, wszakże wiadomo było iż młody Rybnicki narzeczonym jest najstarszej córki Anny, Stanisława Zareby. A ten szepnął na uch cesarzowi o zaletach młodego oficera, gdyby Rybnicki powrócił w glorii, nie minęła by go nagroda, na którą liczył przyszły zięć.


21 stycznia 1773 roku, 10 tysięczna armia pod dowództwem Rybnickiego wylądowała w Konkan, jednak czekała tam na niego 50 tysięczna armia Radży Baji Rao III. Gdy polska armia zmierzała w stronę miasta zastąpił im drogę Rao, bitwa która się wywiązała była całkowitą klęską, Rybnickiego. Nieudolne próby przechylenia szali zwycięstwa, poprzez desperacką szarżę zakończyły się śmiercią pułkownika. Cała 10 tysięczna armia została rozbita, ci którzy zdołali ujść z życiem, trafili do niewoli w której czekał ich sromotny los.

Bitwa Konkan


Władysław postanowił nie marnować więcej środków na walki w Indiach dlatego wysłano do Rao propozycje pokojową w zamian za uwolnienie jeńców, Cesarstwo Polskie miało wycofać się z dalszej wojny. Propozycja została pomyślnie rozpatrzona przez hindusów, którzy znaleźli się w poważnych kłopotach walcząc z Brytyjczykami, jednak to już nie było zmartwieniem Cesarza polskiego, gdy do Egiptu powróciły 4 tysiące polskich jeńców zaczęto szukać winnego tej porażki.

Sejm zarzucił ministrowi wojny, Stanisławowi Zarebie, stronniczość przy wyborze oficera. Skargi posłów i senatorów ostatecznie trafiły do Władysława który chcąc nie chcąc musiał pozbawić stanowiska Zarębę, na jego miejsce powołano triumfatora kampanii Chińskiej, generała Daniela Wielopolskiego. Ta decyzja spotkała się z dużym oklaskiem ze strony parlamentarzystów.


19 stycznia 1774 roku, sejm przegłosował ustawę o monopolach, jej celem było zwiększenie wolnej wymiany handlowej, pomiędzy imperiami europejskimi, oraz potępienie monopolizowania rynku na jakiś dany produkt. W momencie gdy Władysław VIII złożył swój podpis na dokumencie, polscy kupcy stracili prawo do monopolizowanie rynku w centrach handlowych w kraju ale nie poza granicami Cesarstwa.


W cesarstwie polskim, mniejszości narodowe stanowiły mały odsetek społeczeństwa.
Największą grupę stanowili schrystianizowani Mongołowie, potem Uzbecy i Kirgizi, ludzie pochodzenia Litewskiego oraz Pruskiego stanowili znikomo mniejszość natomiast ludność narodowości Ruskiej praktycznie zniknęła z granic cesarstwa.Jednak dzięki zagwarantowaniu, mniejszościom w konstytucji prawa do zachowywania swojej kultury, języka oraz obyczajów. Społeczeństwa te rozwijały się doskonale, tworząc wspólne dziedzictwo Wielkiego Imperium Polskiego.


1775 roku, postanowiono zezwolić kupcom z państwa Xia na swobodny handel w granicach Cesarstwa polskiego oraz na terenie polskich Indii Wschodnich.


2 czerwca 1776 roku, Władysław VIII Stanisław zmarł nie doczekawszy się ukończenia budowy jego ukochanej Filharmonii. Na tron Cesarstwa Polskiego wstąpił najstarszy z trzech synów Władysława, Zygmunt IX August. Władysław VIII był niewyróżniający się niczym Cesarzem który, z pomoc doradców rządził państwem przez 21 lat.


Mapa Cesarstwa Polskiego pod koniec Rządów Władysława VIII Stanisława.​

Ciąg Dalszy nastąpi.

---------- Post dodany 27.09.2009 o 12:16 ----------Poprzedni post został napisany 26.09.2009 o 15:43 ----------

Bo Republika Aletamiranii, głupio brzmiała.

Już pisałem że będzie kryzys uściślę może, nastąpi on mniej więcej w okresie Napoleońskim, i zaważy na dalszych losach Cesarstwa Polskiego.

Ps.

Jakie modyfikacje polecacie do Victorii.

 

Odcinek 43
1776-1778


Zygmunt IX August
Cesarz Polski 1776-1785

Zygmunt IX August, był najstarszym z trzech synów Władysława VIII Stanisława, odebrał dokładne wykształcenie jednak, był on opornym uczniem bardziej lubującym się w polowaniach niż ślęczeniem nad kajetem. Mimo usilnych starań nadwornych nauczycieli a potem wykładowców uniwersytety Kazimierskiego, nieudało się zmienić księcia. Ostatecznie Zygmunt IX mimo ukończenia nauki, wolał spędzać czas z pannami wszetecznymi niż zajmować się sprawami państwa.


11 lipca 1776 roku, doszło do wybuchu wojny pomiędzy Republiką Wielkiej Brytanii a Królestwem Wielkiej Francji. Sojusz z Brytyjczykami zobowiązywał Cesarza do wsparcia ich w tym konflikcie, co prawda w sejmie znalazła się opozycja, twierdząca że mieszanie się do tej wojny może przynieść tylko mierne korzyści Polsce. Jednak większość posłów przegłosowała wsparcie Brytanii.

20 sierpnia 1776 roku, Cesarstwo Polskie znalazło się w stanie wojny z Królestwem Wielkiej Francji. Zgodnie z rozkazami otrzymanymi od cesarza generał Krzysztof Tarnowski, wyruszył na czele 70 tysięcznej armii z Polskie Alaski na obszary Francuskiej Ameryki Północnej. Po przekroczeniu granic okazało się że Francuzi opuścili stanowiska wycofując się na południe, po spytkach dokonanych na miejscowych kolonistach okazało się że siły francuskie stanowiły ledwie 15 tysięczną armie pod dowództwem pułkownika Pascala dLauany.


Wedle przewidywań Wielopolskiego, do pierwszych bitwy nie doszło na lądzie lecz na morzu Francuzi poczęli polować na polskie floty wojenne rozproszone po świecie. Pierwsze starcie rozegrało się w zatoce Quiberon, 5 polskich okrętów mających wspierać postępy generała Tarnowskiego zostało zatopionych a wraz z nimi na dno poszło 2500 dzielnych marynarzy. Francuzi stracili tylko 3 statki z 13. Kolejną porażką była bitwa nie opodal wybrzeży Wielkie Brytanii, w Cieśninie Kaletańskiej 5 polskich okrętów zostało zaskoczonych przez siły francuskie w liczebności 10 statków, dzięki bliskości portu w Kent 3 polskie okręty ocalały, dzięki ucieczce do brytyjskiego portu.


Jednak największą porażką tej części wojny był bitwa morska niedaleko wysp Świętej Cataliny nieopodal wybrzeża francuskiej Kalifornii, polska flota dowodzona przez admirała Lecha Ożarowskie w sile 28 okrętów z czego 10 liniowców pierwszej klasy została rozbita przez francuzów, którzy dysponowali podobnymi siłami. Cała armada poszła na dno a wraz z nią posiłki dla generała Tarnowski w sile 10 tysięcy ludzi, poza nimi zginęło niemal 14 tysięcy marynarzy.


Mimo porażek na morzach, polska armia pod dowództwem Tarnowskiego zajęła znaczną część francuskich kolonii w Ameryce północnej, do pierwszej bitwy pomiędzy wojskami Polski a Francuski doszło dopiero 30 września 1778 roku, ludziom Tarnowskiego zdołali wymusić odwrót wojsk dLauany, a on sam został ciężko ranny. Dalsze pochód polskich wojsk nie był przez nikogo zatrzymywany i dopiero 1 stycznia 1779 roku, Tarnowski musiał się zatrzymać by podzielić swe wojska.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 44
1778-1780


Zygmunt IX August
Cesarz Polski 1776-1785


Sytuacja w Ameryce Północnej 1778 rok.


Kiedy polskie armie pod wodzą Tarnowskiego odnosiły sukcesy w Ameryce północnej, minister wojny Daniel Wielopolski, wydał rozkazy generałowi Stefanowi Mniszkowi, by zebrał z okręgu polski właściwej 150 tysięczną armie, pokierował ją przez terytorium III Rzeszy Niemieckiej, ku granicom europejskim Wielkiej Francji i rozpoczął natarcie z pełną siłą.


Stefan Mniszek, był 53 letnimi generałem oraz kolegą z akademii i pola bitwy Daniela Wielopolskiego. W raportach dla Cesarza Wielopolski pisał wielce pochlebnie o Mniszku jako o godnym zaufania, dowódcy zdolnym i kompetentnym.


Gdy 150 tysięczna armia, pod dowództwem Mniszka, stanęła na granicy Francusko –Niemieckiej 12 października 1778 roku. Po drugiej stronie czekały już odziały francuskie pod dowództwem króla Xawiera I. Bitwa jako została stoczona 15 października 1778 roku, była największym starciem tej epoki. Polska armia w liczbie 150 tysięcy żołnierzy, natarła na wojska francuskie liczące 165 tysięcy ludzi. Walki trwały 3 dni w ciągu których szala zwycięstwa przechylała się to na jedną stronę to na drugą. Ostatecznie dzięki, wyczuciu czasu Mniszkowi udało się oskrzydlić lewą flankę oddziałów francuskich z zmusić je do cofnięcia się, który przerodził się w rozpaczliwy odwrót któremu już nic nie mogło zapobiec.

Jednak dalsze walki w francuskiej Lotaryngii nie przyniosły większych rezultatów. Gdyż Xawier postanowił rzucić całą dostępną armie europejską przeciwko Mniszkowi, gdy generał dowiedział się że maszeruje na niego około 250 tysięcy żołnierzy postanowił cofnąć się do Cesarstwa Niemieckiego. Wysłał on list do Wielopolskiego iż potrzebuję wsparcia militarnego, minister wojny sam postanowił przejąć dowództwo i wraz z resztą armii stacjonującej w europejskiej części Cesarstwa w liczbie 120 tysięcy żołnierzy pomaszerował ku wojską Mniszka.


Był to fatalny w skutkach błąd gdyż, Cesarz Czesko-Węgierski, Ladislaw VII, czekał tylko na taką okazję. Cała 280 tysięczna armia Czecho-Węgier, ruszyła ku granicom Polskim, jako iż nikt nie pozostał by ich zatrzymać bez żadnego wystrzału wkroczyli na tereny Cesarstwa Polskiego.

O dziwo Król Wielkiej Francji, Xawier I, przystał na propozycje zawieszenia broni, wynikało to zapewne z obawy iż Cesarstwo Czesko-Węgierskie, mogło by się znacznie wzmocnić kosztem cesarstwa Polskiego a to nie leżało w interesie Króla Francuskiego.

Tym czasem Czesi w ciągu zaledwie kilku pierwszych miesięcy walk, zajęli znaczną część okręgu Polski właściwej, ich pochód był nie zatrzymywany gdyż armie polskie były w Niemczech. Gdy do Wielopolskiego dotarły wieści o napaści Czeskiej natychmiast zawrócił swe wojska w stronę granic Cesarstwa Czesko-Węgierskiego i wedle rozkazów Zygmunta ruszył ku Austrii.


III Wojna Południowa lata 1778-1780.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 45
1780-1785


Zygmunt IX August
Cesarz Polski 1776-1785


Mimo usilnych starań przedarcia się do Austrii, Wielopolskiemu nie udaję się, a kolejne ataki sprawiają tylko coraz większe straty wśród jego żołnierzy, którzy są tom sytuacją coraz bardziej zniecierpliwieni. Wielopolski postanawia wkroczyć na tereny księstwa bawarskiego które jest lennem Cesarstwa Niemieckiego, i ruszyć na stolicę Czesko-Węgierską.


Tym czasem w cesarstwie dokonano dzieła pożogi, wszystkie obszary przed maszerującymi wojskami Czesko-Węgierskimi z rozkazu Zygmunta zostały spalone, wioski, pola, zasiewy, ludności natomiast przepędzono w okolice stolicy cesarstwa gdzie większa jej ilości miała pozakładać nowe osady, wszystkie miasta szczelnie zostały zamknięte i miały bronić się do ostatniej kropli krwi.


Niestety Czecho-Węgrzy postępowali dalej, około 12 listopada 1781 roku, flota czesak zniszczyła polska flotylle czarnomorską, 25 okrętów zostało zatopionych lub przejętych. Ponad 12500 marynarzy utonęło lub dostało się do niewoli.

Około 15 stycznia 1782, Cesarz Czesko-Węgierski Ladislaw VII, zaproponował pokój Zygmuntowi, Cesarstwo Polskie miało zrzec się na rzec Czecho-Węgier Łużyc i Dolnych Łużyc o raz zapłacić kontrybucje w wysokości 150 tysięcy złotych. W parlamencie zaczęto polemizować iż jest to niewygórowana cena za porażkę tego kalibru.

4 lutego 1782 roku, podpisano pokój kończący III wojnę Południową, do jego podpisania, doszło w Warszawie, Cesarz Zygmunt IX August, zrzekał się praw do ziem Łużyckiej i Dolno Łużyckiej na rzecz Cesarza Czesko-Węgierskiego Ladislawa VII, Czechom wypłacono także kontrybucje w wysokości 150 tysięcy złotych.



Zmiana granic po pokoju Warszawskim roku 1782.


W stolicy Cesarstwa ukończono budowę, filharmonii i teatru cesarskiego. By uczcić pamięć Władysława VIII wielkiego propagatora i mecenasa kultury, sztuki w Cesarstwie Polskim. Wystawiono ku jego pamięci przedstawienie teatralne o jego żywocie, filharmonia natomiast wystawiła symfonie napisaną przez Władysława VIII pod koniec jego życia zatytułowaną „Polska ma wielka i nieskończona”.


1783 roku, po porażce w wojnie z Czecho-Węgrami, zgłosiło się wielu rekrutów chcących wstąpić do Cesarskiej Armii, pragnących zmazać hańbę którą był pokój Warszawski, jako że straty ostatniej wojny spowodowały znaczne ubytki w ludziach przyjmowano wszystkich chcących wypełnić swój obowiązek wobec Imperatora.

Niepokoje natomiast miały miejsce w Egipcie, mongolska cześć tamtejszego społeczeństwa uzyskiwała świadomość narodową, dzięki Harunowi Jagahirowi, który zaczął propagować wśród Mongołów zamieszkujących Egipt wizje niepodległego państwa pod ich panowaniem. 13 listopada 1784 roku wybuchło powstanie któremu przewodził Jagahir, poprowadził on swych ludzi na Kair niestety, stacjonujące tam odziały Cesarskie, wybiły buntowników a Jagahira powieszono na haku jako przestrogę dla innych.


11 Października 1785 roku, gdy Stanisław Jan ukończył 25 lat, Zygmunt IX August abdykował na rzecz swego młodszego brata. 9 letnie rządy, Zygmunta były porażką militarną cesarstwa, utracono zimie zdobyte w trakcie I wojny Południowej za rządów, Augusta V.


Mapa Cesarstwa Polskiego pod koniec Rządów Zygmunta IX Augusta.
Ciąg dalszy Nastąpi.​

 

Odcinek 46
1785-1787


Stanisław VI Jan
Cesarz Polski 1785-1805


Koronacja Stanisława na Cesarza Polski, odbyła się 13 października 1785 roku, w Bazylice Narodzenia Pańskiego, zebrały się prawdziwe tłumy pragnące ujrzeć nowego Władce Cesarstwa, wierzących iż poprowadzi on państwo polskie lepiej niż jego poprzednik. Stanisław VI Jan, przejął rządy po porażce w III wojnie południowej oraz w momencie trwania zawieszenia broni z Królestwem Wielkiej Francji, trwającym do 1790 roku.

Zygmunt IX po abdykacji osiadł na dalekiej północy Cesarstwa Polskiego, Stanisław nadał mu tytuł księcia Irkuckiego oraz tamtejsze ziemie jako dożywotnią rentę, nowy cesarz był bardziej obeznany ze sprawami państwa. Posiadał smykałkę do dyplomacji i wojaczki, jednak problemy sprawiała mu dziedzina zarządzania i administracji. Po przejęciu pełni swych obowiązków, zniósł prawo wprowadzone za Kazimierza IX Jana Wielkiego, dotyczące przymusowego noszenia strojów zachodnich, do łask powróciły żupany i kontusze choć już i tak z naleciałościami odzienia zachodniego.



Kolejną poważną zmianą, było usuniecie ze stanowisk poprzednich ministrów i wprowadzenie nowych ludzi, wedle Stanisława poprzednia Rada wykazała się olbrzymią niekompetencją pozwalając, by Wielopolski zabrał całość armii i ruszył do Niemiec pozostawiając zachodnie granice Cesarstwa bez ochrony. Z tego powodu wszyscy członkowie poprzedniej rady, z rozkazu Stanisława zostali usunięci ze stanowisk.
Ministra Wojny zastąpił: Henryk Otulewski mentor wojskowości Stanisława.
Ministra Spraw Zagranicznych zastąpił: Krystian Stadnicki wieloletni poseł i ambasador za rządów Władysława VIII w Wielkie Brytanii.
Ministra Spraw Wewnętrznych zastąpił: Janusz Potocki gubernator okręgu polski właściwej który w czasie najazdu Czeskiego wykazał się pomysłowością i rozwagą.
Ministra Skarbu zastąpił: Bogusław Mrokowski znamienity finansista który w latach 1770-1785 zarządzał Polską Kompanią Wschodnio Indyjską, z rozkazu Stanisława objął nową funkcję.
Ministra Policji Cesarskiej, Wywiadu i Kontrwywiadu zastąpił: Stefan Radziwiłł, jeden z kilku posłów którzy opracowali ustawę o wywiadzie i kontrwywiadzie, za panowania Władysława VIII, po za tym posiadał nieposzlakowaną opinie wśród ludności, w głównej mierze z powodu sponsorowania i współtworzenia oddziałów policji miejskiej.


Dnia 15 listopada 1786 roku odbyły się zaślubiny Stanisława, i księżnej Joanny Racławskiej, dworzanie szeptali że Cesarz zakochał się w urodziwej pannie od pierwszego wejrzenia, wśród senatorów i posłów twierdzących iż jest ona za nisko urodzona by stać się nową Cesarzową. Jednak po badaniach genologicznych zleconych przez Stanisława, stwierdzających iż jest ona powiązana z rodziną Cesarską, ucichły głosy przeciwników. Ślub i koronacja nowej cesarzowej miał miejsce w Bazylice Narodzenia Pańskiego.


Nowa Cesarzowa wywodziła się z Magnackiej rodziny powiązanej, z rodem królewski a potem cesarskim Piastów, Stanisław spotkał ją w trakcie koronacji, młody Cesarz od razu zadurzy się w tej młodej i powabnej dzierlatce. Kruczo czarne włosy z wdziękiem spływały młodej kobiecie na jej łabędzią szyję, gdy Stanisław zaczął z nią rozmowę okazała się także wykształconą kobietą.


W wkrótce po ślubie nowa Cesarzowa stała się brzemienna i niecałe dziewięć miesięcy później powiła zdrową córeczkę Stanisławowi, dziewczynka otrzymała na imię Izabela, medycy nadworni zapewniali Cesarza iż dziecko jest zdrowe i w pełni sił.


14 października 1787 roku, z inicjatywy Stanisława by ulżyć niedoli głodującej większości chłopstwa, parlament przegłosował tak zwane „Ustawy Chłopskie”. Celem serii tych ustaw było zmniejszenie pańszczyzny, umożliwieniu chłopstwu opuszczaniu wiosek w których przyszli na świat. Wedle nowego prawa wsie należące do Cesarza musiały spełniać powinność pańszczyzny na polach Cesarskich, tylko trzy dni w tygodniu, jedynie 5 chłopów rocznie miało prawo opuścić wioskę w której przyszli na świat, wedle ustawy mogli zamieszkać w innej wiosce cesarskie lub mieście, ostatecznie mieli prawo zaciągnięcia się na służbę do armii. Problem leżał po stronie wsi należących do magnaterii i szlachty ta nie chciała tracić przywileju pańszczyźnianego, ostatecznie udało się dojść do kompromisu na 4 dni pańszczyzny i 2 chłopów mogących opuścić wioskę pańską.

Nowa ustawa przyniosła jednak pewne negatywne skutki chłopstwo coraz bardziej zaczęło zastanawiać się nad swoim miejscem, w świecie i społeczeństwie. W przyszłości mogło to przynieść negatywne skutki, jednak obecnie, ustawa ustabilizowała sytuacje.

19 listopada 1787, Rada zaproponowała Stanisławowi podbój Sułtanatu Makassaru, dzięki temu Cesarstwo Polskie uzyskało by kontrolę nad całą wyspą Celebes, oraz zwiększyło by to wpływy w Indonezji.

Z rozkazów Stanisława VI, wojska kompania wschodnio indyjskiej 17 czerwca ruszyły ku terenom Sułtanatu Makassaru. Cesarstwo Polskie znalazło się w stanie wojny z koalicją państw Indii wschodnich, w skład której wchodził sułtanat Brunei oraz Sułtanat Patanii.

Ciąg dalszy nastąpi. ​

 

Odcinek 47
1787-1790


Stanisław VI Jan
Cesarz Polski 1785-1805


Ostatnia wojna spowodowała iż ludność, zamieszkująca Cesarstwo polskie coraz łaskawszym wzrokiem patrzyła na kolonie za oceanem, chcąc uniknąć klęski głodu która wisiała nad wieloma wsiami i miastami, dziesiątki rodzin udało się do polskich kolonii, w Australii czy Nowej Zelandii oraz Alaski. Tereny te stawały się coraz bardziej zaludnione i przynosiły dzięki temu większy dochód do skarbca Cesarstwa Polskiego.


12 lipca 1788 roku, wojska kompanii wschodnioindyjskich, rozbiły odziały sułtana Makassaru, Muhammada Makhiki I, to samo dotyczyło floty Makassaru która szybko znalazła się na dnie morza Sulu. Po kapitulacji stolicy małe państewko stało się częściom olbrzymiego imperium Polskiego.


Sprytny Stanisław nakazał, tuż przed rozpoczęciem wojny z Makassarem założyć pierwszą w Polsce gazetę, dotychczasowe dzienniki były organiczne tylko do danego miejsca lub miasta w kraju. Nowe pismo „Dziennik Cesarski”, miało być wydawane we wszystkich większych miastach Cesarstwa polskiego. W pierwszym numerze był obszerny artykuł pochlebnie wypowiadający się o Polskim zwycięstwie nad Sułtanatem Makassaru, który pismacy, przedstawili jako zacofane islamskie społeczeństwo, godne żyć jedynie pod butem Cesarstwa Polskiego.

Gazety ukazywały się w niewielkiej liczbie egzemplarzy, nie przekraczającej kilkuset egzemplarzy. Dopiero po zainteresowaniu jakim obdarzył, je cesarz nakłady wielu dotychczasowych wydawnictw wzrosły. Gazeta Kazimierska była drukowana w 5000 egzemplarzy, zwiększając nakład do 15000, „Gazeta Wszechpolska osiągnęła 20000 egzemplarzy, do roku 1790 ukazało się 120 wydawnictw prasowych w większości państwowych.


12 listopada 1788 roku polska dokonała inwazji na Lanpung, znajdujący się na Sumatrze. Polskie wojska kompanii wschodnio indyjskiej pod wodzą młodego oficera, Jana Zabarskiego, zdobyły w krótkim czasie miasto i rozpoczęły marsz w górę Sumatry, zajmując kolejne miasta i wioski, tocząc po drodze trzy większe bitwy z oddziałami Sułtanatu Brunei.


Około 11 stycznia 1789 roku, Zabarski w imieniu Cesarstwa podpisał pokuj z Sułtanatem Brunei, zrzekał się on prowincji: Siak i Minagkabau na rzecz cesarstwa Polskiego dodatkowo Sułtanat Pattani przekazywał w polskie ręce Riau, płacił także kontrybucje w wysokości 25 tysięcy złotych.

Stanisław pragnąc załatać dziurę w budżecie Cesarstwa Polskie, postanawia sprzedać nowe nabytki terytorialne. Cesarstwo Japonii zaproponowała za trzy prowincje 350 tysięcy jenów w złocie, Szogun Japoński Matsumoto pragnął wzmocnić Japońskie panowanie w obszarze Indochin potrzebował większej ilości portów. Po rozpatrzeniu oferty Stanisław wysunął kontrpropozycje, pragnął uzyskać sumę 400 tysięcy jenów w złocie. Japończycy ostatecznie przystali na polskie warunki. Dnia 11 października 1789 roku podpisano umowę sprzedaż trzech terytoriów Indochińskich.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

---------- Post dodany 02.10.2009 o 07:37 ----------Poprzedni post został napisany 01.10.2009 o 09:29 ----------

[/COLOR]

Nie wiem zobaczymy rozegrałem cztery lata Viktorii i materiału na docinki mam sporo zastanawiam się jakiej długości je pisać.

 

Odcinek 48
1790-1793


Stanisław VI Jan
Cesarz Polski 1785-1805

W styczniu 1790 roku, na granicy Francusko-Niemieckiej, zgromadzono olbrzymią armie liczącą 300 tysięcy żołnierzy, były to siły ściągnięte niemal z każdego zakamarka Cesarstwa Polskiego. Stanisław pozostawił tylko wojska stacjonujące w Mandżurii w sile 25 tysięcy żołnierzy, by zachować kontrole nad tym obszarem, oraz 85 tysięczną armie w Okręgu Polski Właściwej mająca zapewnić bezpieczeństwo zachodnich granic.


Dowództwo nad trzema armiami powierzono oficerom wytypowanym przez ministra wojny, Henryka Otulewskieg, armia północna, dostała się pod komendę Konrada Raczkiewicza, człowieka wywodzącego się z ubogiej szlachty, zdolnego i zaradnego. Armia środkowa, znalazła się pod dowództwem młodego i zdolnego Eugeniusza Sieniawskiego, ukończył on dopiero co szkołę rycerską w Kazimierzu, dzięki wybitnym wynikom, oraz braku doświadczonych oficerów postanowiono dać mu szansę, minister Otulewski, pokładał w nim wiele nadziei. Armia południowa przejął Jan Kazimierz Pakuł, 45 letni generał wojsk syberyjskich, którego głównym zadaniem do tej pory było tłumienie rebelii w Mandżurii.


W raz z wygaśnięciem rozejmu doszło do pierwszych starć, jednak nie w Europie tylko w Ameryce północnej, generał Tarnowski, wedle rozkazów ruszył ku francuskim kolonią, przekroczył granice nie napotykając oporu ze strony Francuskiej. Dalszy marsz spowolniły, walki o miasta kolonialne, które zaciekle się broniły przed Polskimi wojskami.

12 listopada polska flota starła się z francuzami, bitwa rozegrała się w Kanale La Manche, polskim okrętom udało się zwyciężyć w tym starciu, gdyż Francuzi zostali zaskoczeni i dysponowali tylko 6 statkami, przeciwko polskim 25. Zwycięska polska flotylla, przeszyła do blokady, portów Francuskich pomiędzy wyspami Brytyjskimi a kontynentalną Europą.

Polskie wojska stacjonujące w Niemczech uderzy na tereny Francji z początkiem roku 1791, walki trwały we francuskiej Lotaryngii, oraz Szwajcarii, jednak po kilku miesiącach starć, stoczonych kilkudziesięciu bitwach armie pod dowództwem polskich generałów zaczęły umacniać swoje pozycje i szykować się do obrony przed Francuzami.


Generał Tarnowski dnia 13 grudnia 1791 roku na zaśnieżonych polach francuskiego Pomo stoczył, zaciekłą bitwę z francuskimi oddziałami kolonialnymi, pod dowództwem francuskiego generała Amrosia de Chambronne. 65 tysięczne odziały polskie, po krwawych walkach, zdołały wymusić na francuzach odwrót, jednak nieudało się Tarnowskiemu wykorzystać tej sytuacji i rozbić wojsk Amrosia de Chambronne.

Po zajęciu pobliskiego miasta generał Tarnowski, okopał się, dalsze walki wznowić miano z nastaniem wiosny, 1792 roku. Planował podzielić dostępne mu siły na dwie armie jedną pod jego bezpośrednim dowództwem w liczebności 40 tysięcy miała uderzyć na Yorkuts, natomiast 25 tysięczna armia pod dowództwem jego zastępcy, Sebastiana Kościuszki ruszyć na Salinan.


Sporym wydarzeniem które dotarło na dwór Cesarski była wieść o zwycięskiej bitwie morskiej, stoczonej w Cieśninie Malakka, mająca miejsce 21 stycznia 1792 roku starcie zakończyło się polskim zwycięstwem, admirał Eugeniusz Bratacki, zdołał wykorzystać ukształtowanie cieśniny, na swą korzyść, francuska armada została rozgromiona choć 3 okrętom przeciwnika udało się ujść, ale pozostałe 24 statki znalazły się na dnie cieśniny.
Polskie straty liczyły tylko 8 okrętów z 28 które wypłynęły z Egiptu.

Sytuacja w Europie była bezmian, Polacy okupowali Lotaryngię i Szwajcarie, odpierając kolejne szturmu oddziałów francuskich. Polscy wodzowie pragnęli w ten sposób wykrwawić, siły przeciwnika, dzięki wsparciu niemieckich najemników oraz oddziałom dosyłanym z Cesarstwa ten plan miał sporą szanse powodzenia. Głównie z powodu faktu iż Francuzi byli zmuszeni do tłumienia powstań w Italii, włosi już od jakiegoś czasu, pragnęli zrzucić francuską zwierzchnictwo. Jednak dopiero teraz, przy wsparciu finansowym płynącym z Polski uzyskali sposobność.


Ofensywa Tarnowskie natomiast postępowała, od marca 1792 roku, zajęto prowincje,
Yorkuts oraz Salina, w dniu 14 lipca 1792 roku, Tarnowski przeprowadzał skoordynowany atak na pozycje obronne Francuzów w prowincja Mojowe oraz Chumash. Natarcia przyniosły oczekiwany rezultat armie Francuskie znowu udało się zmusić do dalszego odwrotu, Tarnowski przewidywał zakończenie walk w styczniu 1793 roku, armia francuska kilka kroć mniej liczna, nie mogła się przeciwstawić wojskom Tarnowskiego, dlatego zwycięstwo było na wyciągniecie reki.


Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 49
1793-1795


Stanisław VI Jan
Cesarz Polski 1785-1805

12 marca 1793 roku, wojska pod dowództwem Tarnowskiego starły się z siłami Francuskimi w Yvapai, bitwa ta była końcem francuskiej armii w Ameryce północnej.
Przy niewielkich strata własnych, udało się rozbić 10 tysięczna armie francuską z czego 6,5 tysiąca francuzów trafiła do niewolili. Polskie straty liczyły 2,5 tysiąca zabitych i około 4 tysięcy rannych z 25 tysięcy żołnierzy którzy brali udział w ataku.

Ostatnią linią oporu był półwysep kalifornijski gdzie pozostało 5 tysięcy francuski żołnierzy, pod dowództwem generała Pierra de Cravencore. Umocnione pozycje i topografia utrudniały atak. Po połączeniu swych sił z zastępcą, Sebastianem Kościuszką, armia Tarnowskiego liczyła 35 tysięcy ludzi zdolnych do walki, całość armii polskie w Amerykach z rannymi niezdolnymi do kontynuowania walk liczyła 42 tysiące ludzi.


Ostateczne natarcie poprowadzone przez Tarnowskiego miało miejsce 11 lipca 1793 roku, były to nad wyraz krwawe walki na ziemnych wałach, ludzi rozrywały na kawałki eksplozje szrapneli, padali od kul francuskich obrońców i walczyli z nimi na bagnety. Po trzech dniach, Francuski generał ostatecznie skapitulował, a Tarnowski przejął kontrole nad wszystkimi koloniami francuskimi w Ameryce północnej.


W europie, walki niemal ustały, w sztabie generała Jana Kazimierza Pakuły, powstał śmiały plan rajdu na stolice Francuską. Jego twórcą był młody Eugeniusz Sieniawski, którego talent dał o sobie znać już kilka razy w czasie tej kampanii. Sieniawski planował obejście linii francuskich przez terytorium niemieckie i uderzenie z Niderlandów, w tym samym czasie z zajmowanej Lotaryngii miał pójść pozorowany atak w stronę Paryża.

Wedle założeń, wojska francuskie miły zająć się, atakiem z Lotaryngii. W tym czasie Sieniawski miałby czas by uderzyć na słabą obronę Paryża i zająć miasto, jeśli by się udało, miasto znalazło by się w Polskich rekach. Wedle planu Sieniawski, miał złupić Paryż.

Realizacja planu rozpoczęła, się w nocy z 13 na 14 września, 1794 roku. 90 tysięczna armia pod wodzą Sieniawskiego. Maszerowała tylko nocą i gdy 20 października zajęła wyznaczoną pozycje. Jan Kazimierz Pakuła zaatakował wszystkimi dostępnymi siłami, w stronę Paryża, polska armia licząca 150 tysięcy żołnierzy wymaszerowała. Francuzi natychmiast zaczęli ściągać swe siły by zastąpić drogę wojską Pakuły, pewni byli iż był to główny atak.


Na polach Szampanii, starły się dwie wielkie armie Polska pod wodzą Pakuły w liczbie 150 tysięcy żołnierza i francuska 200 tysięczna. Walki trwały długo ale dzięki nieoczekiwanej zmianie strategii, zamiast uderzać na Paryż , Sieniawski pojawił się ze swą 95 tysięczną armią, od zachodu oskrzydlając Francuzów. Dla których ta bitwa przerodziła się w prawdziwy pogrom. Bitwa Szampańska stoczona 1 listopada 1794 roku, doprowadziła do rozbicia wojska Francuskich.


Mając wolną drogę Polacy ruszyli na Paryż, który został zdobyty kilka dni później. Xawier I, musząc uznać swą porażkę, podpisał traktat pokojowy, w wyniku którego zrzekał się Francuskich posiadłości w Ameryce północnej na rzecz Cesarstwa Polskiego oraz wypłacał kontrybucje w wysokości 550 tysięcy franków w złocie. Do podpisania pokoju doszło w Paryżu 1stycznia 1795 roku, był to pokój kończący tak zwaną „Wojnę Kontynentalną” trwającą w latach 1772-1795.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 50
1795-1805


Stanisław VI Jan
Cesarz Polski 1785-1805

Pustki w skarbcu cesarskim spowodowane ostatnimi wojnami, doprowadziły do tego, że Cesarz Stanisław musiał szukać sposobu, aby przywrócić swemu Cesarstwu pełną płynność finansową. Jak błogosławieństwo spłynęła propozycja zakupu przesłana przez Konfederację Stanów Ameryki Północnej, dotycząca zakupu terytoriów byłych kolonii francuskich - nowo nabytych kosztem Królestwa Wielkiej Francji przez Cesarstwo Polskie. Konfederaci zaproponowali za obszar Kalifornii 5 milionów konfederackich dolarów w złocie. Taka suma w całości pokryłaby wszystkie straty poniesione w ostatnich latach przez Cesarstwo Polskie.


Dnia 14 lipca 1796 roku, doszło do podpisania przez Stanisława dokumentu sprzedaży Polskiej Kalifornii znanej wcześniej jako Francuska Kalifornia. Rządowi Konfederacji Stanów Ameryki Północnej, reprezentowanej przez Abrahama Keppela - ambasadora rządu Konfederackiego w Cesarstwie Polskim. Keppel, otrzymawszy akt własności przekazał Cesarzowi Stanisławowi VI umówioną kwotę w szlachetnym kruszcu.


Zmiany właścicieli Kalifornii lata 1795-1796.


Około listopada 1797 roku, na dwór Cesarski przybył ambasador USA, który postulował o otwarcie rynków handlowych dla kupców amerykański. Stanisław wyrażając zgodę podpisał dokumenty, dające prawo amerykańskim handlarzom na swobodną wymianę w granicach Cesarstwa Polskiego. Zastrzegając sobie jednak, możliwość wjazdu tylko dla określonej liczby kupców z Ameryki.


Dnia 18 marca 1798 roku, Cesarzowa powiła drugą córkę Stanisławowi. Dziewczynka otrzymała na imię Maria i wedle medyków była zdrowym dzieckiem. Cesarza martwił jednak brak męskiego potomka. Szczęśliwą dla Państwa Polskiego alternatywą wobec najgorszego, był młodszy brat Stanisława, który dziedziczył naturalne prawo do władania Cesarstwem.

20 kwietnia 1799 roku, rada Cesarstwa Polskiego po konsultacjach ze Stanisławem VI, przeprowadziła gruntowne reformy szkolenia w armii. Do tej pory rekruci w armii cesarskiej traktowani byli niczym zwierzęta, jednak zmiany proponowane przez ministra wojny Henryka Otulewskiego, miały zapewnić nowe standardy w szeregach zbrojnych.


Pierwszą częścią reformy była zmiana nastawienia wobec procesu rekrutacji oraz sposobu szkolenia nowych żołnierzy. Nowo powołane odziały były szkolone przez weteranów i oficerów, którzy brali udział w walkach. A nie jak do tej pory, przez ludzi, którzy nawet nie widzieli pola walki na oczy. Poza tym, armia zapewniała wysokie zarobki, pensja żołnierza zawodowego wzrosła z 5 złotych miesięcznie do 15 złotych. Wprowadzono także zajęcia czytania i pisania. Każdy żołnierz był też kwalifikowany za swe poglądy i wierność wobec Cesarza i Państwa Polskiego.


Drugą częścią reformy było wprowadzenie formy rekrutacji i szkolenia pułkowego. Dotychczas, bowiem pułk był jedynie małą jednostką wojskową. Otulewski pragnął przekształcić pułki w samodzielne grupy operacyjnie. Te miały stać się oddziałami taktycznymi złożonymi z dowództwa, sztabu, kwatermistrzostwa, kilku pododdziałów: batalionów, dywizjonów, kompanii, baterii, eskadr, określonego dla danego pułku rodzaju wojsk oraz z pododdziałów przeznaczonych do zabezpieczenia działań pułku. Miały się stać samodzielnymi jednostkami pod względem administracyjnym i gospodarczym, oraz posiadać własny sztandar. W zależności od przeznaczenia planowano pułki piechoty, kawalerii oraz artylerii.


Po pomyślnym głosowaniu parlamentu oraz podpisie Stanisława, reformy weszły w życie 20 listopada 1801 roku. Tegoż samego dnia poszerzono swobody obywatelskie, przyznano miastom większe prawa do samostanowienia o sobie.


Dnia 15 października 1803 roku, zawarto sojusz z Cesarstwem Niemieckim. By zaś umocnić nowe porozumienie brat Stanisława, Kazimierz Jerzy poślubił pierwszą córkę Cesarza Niemieckiego, Albrechta V - Marie Staden.

Na kontynencie Europejskim uformował się potężny sojusz militarny w skład, którego wchodziło Cesarstwo Polskie, Cesarstwo Niemieckie oraz Republika Wielkiej Brytanii. Nie trzeba było długo czekać na odpowiedź ze strony rywali Cesarstwa Polskiego. Dnia 17 grudnia 1803 roku, Królestwo Wielkiej Francji zawarło sojusz z Cesarstwem Czecho-Węgierskim, oraz Państwem Papieskim. Europa podzieliła się na dwa potężne obozy.


11 lutego 1805 roku, Stanisław VI Jan zmarł, pozostawiając Cesarstwo Polskie swemu bratu Kazimierzowi. Rządy Stanisława były udane, za jego panowania udało się zwycięsko zakończyć wojnę Kontynentalną.


Wstępując na tron Kazimierz XI Jerzy, stanął przed wielkim wyzwaniem. Albowiem Europa podzieliła się na dwa wrogie fronty, z których każdy chciał za coś zrewanżować się drugiemu. Cesarstwo Polskie pragnęło odzyskać obszary Łużyc, Francuzi byli wściekli na Polaków za utratę Kalifornii, Niemcy zaś pragnęli wchłonąć Bawarie, czemu sprzeciwiały się Czecho-Węgry oraz Francja.


Mapa Cesarstwa Polskiego pod koniec Rządów Stanisława VI Jana.

Czy Polska odzyska Łużyce?
Czy Niemcy wchłoną Bawarię?
Czy wybuchnie Wielka Wojna?

To i wiele więcej w następnych odcinkach.
​

 

Odcinek 51
1805-1807


Kazimierz XI Jerzy
Cesarz Polski 1805-1817

Kazimierz, trzeci syn Władysława VIII, wstąpił na polski tron. Cesarstwo Polskie od Stuleci rządzone przez dynastię Piastów, wyrosło na światowe supermocarstwo. Nowym Cesarzem, został 33 letni mężczyzna o nienagannych manierach, obeznany z administracją państwową oraz wielką światową polityką. Pomimo niezaprzeczalnych predyspozycji do korony, sytuacja nowego władcy nie stawała najlepiej. Europa przedzielona na dwa wrogie sobie obozy znajdowała się na skraju konfliktu, którego skala przekraczała ówczesne wyobrażenia.


Mapa Europy, dwa wrogie obozy.


Kilka miesięcy po koronacji, minister skarbu Cesarstwa Polskiego - Bogusław Mrokowski, zaproponował przeprowadzenie reformy monetarnej na ziemiach polskich. Coraz większą popularność zdobywały ponadto kwity depozytowe, które określały ilość srebra, jaką obywatel umieścił w banku. Pierwotnie monety trafiały do prywatnych bankierów, którzy wydawali za nie dokumenty zwane notami. Ów noty mogły służyć do przeprowadzania wielu uniwersalnych transakcji. Przykładowo oddawano przy ich pomocy równowartość zaciągniętych długów. Wygodą płynącą z posiadania zastępnika waluty było to, iż w dowolnym momencie można było pójść z notą do pobliskiego banku i wymienić ją na monety o ustalonej na kwicie wartości.

Chcąc ukrócić ten proceder, za zgodą Cesarza Kazimierza został powołany do działania nowy Centralny Bank Cesarski, którego założycielem został mianowany minister Mrokowski. Jego priorytetowym zadaniem było przeprowadzić reformę, polegającą na zamianie dotychczasowo używanych monet i kwitów, na pierwsze w państwie polskim banknoty papierowe. Miał on wyemitować banknoty o nominałach 5, 10, 20 i 50 złotych, z których każdy stanowiłby swoje pokrycie w złocie znajdującym się w skarbcu Cesarskim. Reformę zakończono z dniem 15 lipca 1806 roku.


Zagrożenie ze strony ościennych mocarstw, nagłaśniane w popularnej prasie państwowej trafiało do ogromnych rzeszy obywateli polskich. Do armii cesarskiej garnęły się tłumy chętnych mężczyzn pragnących walczyć w zbliżającym się konflikcie. Konflikcie, którego widmo zbliżało się coraz większymi krokami, natomiast sam fakt wybuchu starć był od dawna przesądzony i pewny. Armia Cesarstwa powiększała się w błyskawicznym tempie, do końca roku 1807 osiągając liczebnością 650 tysięcy żołnierzy służących w kilkuset pułkach.


Maria, małżonka Kazimierza IX urodziła cesarzowi syna. Narodziny następcy tronu zapewniały ciągłość Dynastii Piastowskiej oraz władzy nad państwem, co odcisnęło się poprawą nastrojów i morale wśród obywateli. Chłopczyka nazwano Aleksander August.


Kilka tygodni po narodzinach potomka, Cesarz Kazimierz XI zaaranżował małżeństwo swego nowo narodzonego syna z księżniczką skandynawską Ingrid, córką Króla Eryka VIII, która równie niedawno ujrzała po raz pierwszy światło poranka.


Dnia 1 maja 1807 roku, konflikt, jakiego nie znał jeszcze współczesny świat stał się faktem. Niemcy postanowili wkroczyć do Księstwa Bawarskiego, stanowiącego ich lenno. Fakt ten spowodował wybuch wojny miedzy Niemcami a Czecho-Węgrami, uważającymi ten obszar za część swojego państwa. Jednakowoż siłą oderwanego od całości po przegranej z wojnie z Cesarstwem Niemieckim w latach 1710-1724. Germańska prośba o pomoc militarną nie mogła zostać odrzucona przez Cesarza Kazimierza. Z chwilą, gdy Polska włączyła się do konfliktu zbrojnego, kolejnym istotnym aktorem na scenie okazało się Królestwo Wielkiej Francji, niezwłocznie interweniującej w odezwie na polską przemoc.


1 maja 1807 roku, stał się datą wybuch wielkiej wojny na świecie, angażującej wielkie europejskie supermocarstwa. Stronami, jak również prowodyrami zaistniałego konfliktu były koronowane głowy Europy: Cesarz niemiecki Albrecht V, Cesarz Czecho-Węgierski - Fryderyk III Falcky oraz Król Wielkiej Francji – Franciszek III.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 52
1807-1810


Kazimierz XI Jerzy
Cesarz Polski 1805-1817


W istocie, choć wojna została wypowiedziana przez większość państw zwaśnionych stron konfliktu, do bezpośrednich starć jednak nie doszło. Tymczasem w brytyjskiej prasie pojawił się nacjonalistyczny artykuł, jako iż wojna ta nie jest w interesie brytyjskim i Brytyjczycy nie powinni się w niego samowolnie angażować. Reakcja tego typu uwydatniła drugie dno sprawy, jakoby była to wojna o wpływy terytorialne pomiędzy Cesarstwem Polskim a Królestwem Wielkiej Francji. Niezależnie od stanowiska Brytanii, Rząd Republikański oraz nowo wybrany prezydent - David Garriohn, mieli w tej kwestii diametralnie inne zdanie.


Prezydenta David Garriohn.


Do pierwszych walk, paradoksalnie doszło właśnie pomiędzy Republiką Wielkiej Brytanii a Królestwem Wielkiej Francji. Wojska brytyjskie uderzyły na Francuskie kolonie w Afryce oraz w Indiach. Potężne natarcie Brytyjczyków, z dnia 11 sierpnia 1807 roku, zmiarkowało inicjatywę Francuzów, ponadto osłabiając ich pozycję na świecie pozyskawszy znaczne terytoria kolonialne na rzecz Republiki.


Natomiast w Europie walki rozpoczęły się równo z polskim natarciem na północne obszary Cesarstwa Czesko-Węgierskiego. Polska 350 tysięczna armia pod dowództwem Eugeniusza Sieniawskiego zmierzyła się z Czecho-Węgrami w okolicach Pragi. Trzydniowa bitwa okazała się jednym z największych zmagań zbrojnych rozpoczynającego się nowego stulecia. Ostatecznie udało się wymusić na przeciwniku odwrót, a Sieniawski ruszył w stronę granicy Francuskiej.

Wedle jego zamierzeń miał wkroczyć na tereny Szwajcarii, tym samym odciągając cześć Francuskich wojsk zaangażowanych w walki z Niemcami.

Na granicy jednak czekały już wojska Czesko-Węgierskie oraz Francuskie razem liczące 310 tysięcy żołnierzy. Sieniawski został zmuszony do odwrotu w okolice Wenecji gdzie jego żołnierze wybudowali umocnienia ziemne. Dnia 11 września 1808 roku, połączone wojska Francuskie i Czecho-Węgierskie pod dowództwem Francuskiego Generała, Husa de li Ganolea rozpoczęły natarcie na polskie pozycje. Walki trwające nieprzerwanie od tygodnia wymusiły na Polakach odwrót do wcześniej zajętej Pragi.


Podczas gdy Sieniawski uchodził do Pragi, wojska Czecho-Węgierskie pod dowództwem generała Vaclava Brno, w liczbie 150 tysięcy żołnierzy - dnia 9 października wkroczyły na Ukrainę, pokonując stacjonujące tam odziały polskie. Rozpoczęto grabież Cesarstwa Polskiego, podczas którego palono miasta, zasiewy oraz wsie. Zabijano ponadto kobiety i dzieci, nie okazując najmniejszej litości. Potworne bestialstwo, jakiego dopuścił się generał Vaclav przyczyniło się do nadania mu przydomku „rzeźnika” wśród uchodźców.


Kazimierz XI we własnej osobie ruszył na rozprawę z Vaclavem. Dnia 15 grudnia 1808 roku, niedaleko Kurska, 180 tysięczna armia pod dowództwem Cesarza rozbiła doszczętnie wojska Vaclava. Czeski generał ostatecznie zdołał jednak zbiec. Kazimierz zaś ruszył do Krakowa, skąd miał zamiar doglądać całości działań wojennych prowadzonych przez Sieniawskiego.

Tymczasem Brytyjczycy zajęli ostatnie francuskie kolonie w Afryce i Indiach. W listownej wymianie zdań Cesarz Kazimierz zażądał udziału Republiki w wojnie toczonej w Europie. Cesarstwo Niemieckie z przemożnym trudem powstrzymuje napór wojsk Francuskich, pozostając niezmiennie w defensywie.

Wstrząsającą nowiną okazała się wieść o francuskiej inwazji na brytyjską Libię, gdzie 50 tysięczna armia francuska pod dowództwem generała Pierra di Talmy zajęła kolonie Brytyjczyków w niecałe dwa tygodnie i pokierowała się w stronę polskiego Egiptu. Francuski atak wyprowadzony z półwyspu włoskiego całkowicie zaskoczył Cesarza Polskiego.

Stacjonujące w Egipcie wojska polskie, w liczbie 60 tysięcy żołnierzy znalazły się pod dowództwem generała Alojzego Brdowskiego. Człowieka, który do tej pory toczył jedynie walki z buntowniczymi Mongołami. Pospiesznie zebrawszy wszystkie dostępne mu siły wycofał się w głąb Egiptu, mając nadzieję, że piaski pustynne Sahary przemogą zapał bojowy Francuzów.


Alojzy Brdowski


Obie armie, Polska i Francuska finalnie spotkały się nieopodal majestatycznych piramid w Egipcie. Bitwa rozegrana u podnóży starożytnych budowli, mających za sobą tysiące lat życia była jedną z mnóstwa, jakie te monumenty widziały w ciągu swego trwania. Niebywale ciężka, brutalna i krwawa. Obie strony frontu chciały za wszelką cenne zwyciężyć. Wtedy po długiej, dwu dniowej bratali, oddziałom Brdowskiego udaje się złamać szyki Francuzów i zmusić oponentów do rozpaczliwego odwrotu w stronę Libii. Bitwa stoczona pod piramidami miała miejsce 3 grudnia 1810 roku.


Wojna lata 1807-1810.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 53
1810-1815


Kazimierz XI Jerzy
Cesarz Polski 1805-1817


Wojna poza Europą w latach 1807-1810.


Francuska armia po wycofaniu się do Libii, założyła prowizoryczny obóz oczekując na polską ofensywę. Jednakże generał Brdowski z rozkazu Cesarza Kazimierza powściągnął się przed szturmem na francuskie umocnienia, ponieważ polska Flota Czarnomorska pod dowództwem Admirała Józefą Jailka przystąpiła do blokady tego obszaru. Bitwa morska stoczona nieopodal wybrzeży Trypolitanii pomiędzy polską Flotą Czarnomorską a francuską flot desantową zadała Francuzom bardzo dotkliwe straty. 29 okrętów zostało zatopionych i spoczęło na dnie morskim, 13 dostało się w polskie ręce, a tylko 5-ciu zdołało się ujść ku wybrzeżom Włoch.


Jak na ironię, kampania Libijko-Egipska była fortelem sprowokowanym właśnie przez Francuzów, mającym jednak na celu odwrócenie uwagi od inwazji na Wyspy Brytyjskie. W istocie, olbrzymia flotylla desantowa pod dowództwem samego Franciszka III, składająca się ze kilkunastu tysięcy najróżniejszych typów jednostek wylądowała w pobliżu miejscowości Dover, rozpoczynając marsz ku Londynowi.

Oddziały brytyjskie zebrane pospiesznie dnia 12 kwietnia 1811 roku, stanęły pod komendą Lorda Edwarda Moranta w liczbie 90 tysięcy żołnierzy na granicy miasta okopując je skrupulatnie i dozbrajając mieszkańców, celem ochrony stolicy Republiki przed najeźdźcą.


Walki o Londyn rozpoczęły się 26 czerwca 1811 roku, z czego dwutygodniowe natarcia na wały obronne nie przynosiły skutków. Dopiero rozpoczęcie zmasowanej kanonady artyleryjskiej i piesze natarcie ze wszystkich kierunków zadały kres defensorom.

Po kapitulacji Londynu, Prezydent Brytyjski - David Garriohn zgodził się na francuskie warunki pokojowe. Republika miała na dobre odstąpić od wojny i powierzyć Francuzom kontrolę nad wszystkimi koloniami, które to przejęli w czasie wojny. W zamian za to armie francuskie miały opuścić okupowane terytoria brytyjskie. Porozumienie podpisano 1 lipca 1811 roku.


W tym czasie wojska francuskie w Libii skapitulowały zaś armie polskie wkroczyły na nowo podbite ziemie. Siły sprzymierzone w postaci flotylli niemieckiej i polskiej Floty Bałtyckiej pod dowództwem polskiego admirała, Jana Olbrachta Pułaskiego dokonały ataku na francuską flotę inwazyjną, podczas gdy ta dokonywała przerzutu części swych wojsk do Europy. Efektem największej dotychczas stoczonej bitwy morskiej, było zatopienie znacznej części francuskich okrętów wojennych, oraz uwięzienie w Brytanii blisko 85 tysięcznej armii. Po zakończonej zwycięskiej bitwie z dnia 21 lipca 1811 roku, polsko-niemiecka flota przystąpiła do blokady Brytanii.


Równolegle na starym kontynencie, generał Sieniawski podejmował się natarcia na Francuską Szwajcarie, atakując przez tereny Księstwa Bawarskiego oraz Rzeszy Niemieckiej. W pobliżu Zurychu wywiązała się bitwa pomiędzy polskimi wojskami a połączonymi armiami francusko-czeskimi. Efektem zwarcia w boju było ponowne wycofanie się polskich wojsk, jednakże tym razem do okupowanej przez rodaków Austrii.


Z dniem 15 lipca 1814 roku, do wojny przystąpiło Królestwo Aragońskie, atakując Francuskie prowincje w Hiszpanii. Oddziały nowego przeciwnika, zdołały w przeciągu zaledwie kilu tygodni zepchnąć Francuzów aż do podnóży Gór Iberyjskich, gdzie ich pochód został bezkompromisowo zahamowany. Ciosem, jakoby sztyletem w plecy dla Aragonii okazał się afront sił Konfederacji wymierzony w bratnie kolonie, położone na kontynencie północno-amerykańskim.

Cesarstwo Polskie nie mając zawartych żadnych paktów z Królestwem Aragońskim nie poczuwało się do odpowiedzialności podjęcia jakiejkolwiek reakcji w odezwie na konflikt amerykański. Zwłaszcza wobec pomyślnych wiatrów, wiejących w żagle bogatych w złoto i koneksje Konfederatów.
Na Półwyspie Apenińskim wybuch rewolta okolicznej ludności przeciwko francuskiemu okupantowi. Korzystając z bardzo korzystnego pod względem politycznym obrotu wydarzeń, Cesarstwo Polskie poczęło podsycać rebelie, wspierając buntowników szmuglowaną na okrętach bronią. Z końcem grudnia 1814 roku, Państwo Papieskie wystąpiło z sojuszu francuskiego, zrywając tym samym pakt o nieagresji.

Wojna lata 1807-1815.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 54
1815-1817


Kazimierz XI Jerzy
Cesarz Polski 1805-1817


Społeczeństwo polskie cierpiało głód i nędzę spowodowane druzgoczącym najazdem Vaclava, oraz wojną z Czego-Węgrami za czasów Zygmunta IX Augusta. Zatem oczywistym następstwem nałożenia kolejnego podatku wojennego okazał się wybuch rozruchów, których głównym przywódczą mianował się Lech Ożarowski.


Ożarowski, człowiek o skrajnie republikańskich poglądach, były urzędnik cesarski, który stracił pracę z powodu wyznawanych poglądów. Wywodził się ze zubożałej szlachty polskiej. Gdy w Krakowie wybuchły pierwsze zamieszki, zaczął przemawiać do agresywnych tłumów, podjudzając je jeszcze bardziej do otwartego powstania.

Ów wybuchło 12 lipca 1816 roku, a rozpoczęło się szturmem ludności krakowskiej na Zamek Wawelski gdzie przebywał Kazimierz. Walki miejskie trwające kilka tygodni oraz pojmanie przez rewolucjonistów cesarza doprowadzają do natychmiastowego wycofania się armii cesarskich z udziału w wojnie z Francją.


Samo Imperium Francuskie również przeżywało podobne problemy. Rebelia włoska i wojna z Aragonią oraz Papiestwem doprowadziły do największego kryzysu w historii tegoż państwa. Korzystając ze sprzyjającej się sytuacji w 1817 roku, niepodległość ogłosiła Republika Peru, a w Ameryce Południowej poczęły wybuchać coraz większe rozruchy i powstania.


Pierwszym prezydentem Peru został ogłoszony Georges Danton.

Franciszek III pragnąc utrzymać imperium w całości przystał na zawarcie traktatu pokojowego z Aragonią, w którym to zrzekł się wszystkich terytoriów na półwyspie Iberyjskim. Uznał ponadto niepodległość Peru oraz Królestwa Obojga Sycylii, zrzekł się także pozostałych ziem włoskich na rzecz Papiestwa. Ostatecznie zaś uznał niepodległość Republiki Szwajcarii.


Wszystkie ostałe wojska francuskie skierowano do zbrojnego tłumienia powstań w Ameryce Południowej. W Polsce natomiast rebelia objęła swym zasięgiem obszary aż po Ural. Dnia 10 sierpnia, wykonano egzekucję cesarza Kazimierza XI Jerzego, którą z niepojętą satysfakcją obserwował sam Ożarowski. Pod koniec tryumfalnie przekazując w swej przemowie wizję nadchodzącego nowego świata.

Karę śmierci na cesarzu, wykonano przy użyciu francuskiego wynalazku - gilotyny. Gilotyna była początkowo pomyślana jako bardziej humanitarna metoda wykonywania publicznych osądów katowskich. We Francji w przypadku ludzi szlachetnie urodzonych stosowano ścięcie toporem lub mieczem, natomiast wobec pospólstwa powieszenie. Zdarzało się jednak, iż potrzeba było kilku cięć, aby skutecznie odrąbać głowę. Zaś skazaniec, którego wieszano, konał przez dłuższy czas wijąc się w konwulsjach. Najważniejszą technologiczną innowacją w gilotynie, która różni ją od innych rozwiązań tego rodzaju, było ukośne stalowe ostrze. Tak charakterystyczna konstrukcja powoduje, że cięcie jest szybkie i praktycznie stuprocentowo pewne, ponieważ – jak wynika z praw fizyki – nacisk krawędzi ostrza w trakcie cięcia przypada na mniejszą powierzchnię, niż to się dzieje wówczas, kiedy krawędź jest całkowicie pozioma.


Dwa tygodnie później rewolucjoniści podjęli próbę szturmu na stolicę cesarstwa. Celem tego ataku było pojmanie lub uśmiercenie jedynego dziedzica Polskiego tronu, z którego śmiercią ostatecznie upadłaby monarchia w Cesarstwie Polskim.

Sytuacja Europy 1815-1817.

Czy Aleksander zginie?
Czy Piastowie wymrą?
Czy to koniec Cesarstwa Polskiego?

To i wiele więcej w następnych odcinkach.​

 

Odcinek 55
1817-1820


Rada Regencyjna
Rządziła: 1817-1824

Książe Aleksander wraz z generałem Sieniawskim udali się na tereny Kazachstanu, gdzie powołano do istnienia Radę Regencyjną. Ta miała sprawować rządy do momentu, kiedy książę osiągnie pełnoletniość. W jej skład wchodzili generał Sieniawski, który od chwili uratowania księciu życia, stał się jego prawą ręką w sprawowaniu władzy.


Cesarstwo pogrążyło się w wojnie domowej. Po stronie następcy tronu stanęła większość wojsk polskich. Wszystkie te, które stacjonowały na terenach Egiptu i kolonii zamorskich, wojska syberyjskie oraz odziały stacjonujące w japońskiej Mandżurii. Jednaki armie znajdujące się w europejskiej części Cesarstwa przeszły na stronę Ożarowskiego.


Mimo nie zaawansowanego wieku - Aleksander, przeto miał tylko 11 lat, oraz traumatycznych przeżyć, następca tronu polskiego sprawował się dobrze. Od narodzin wykazywał olbrzymie predyspozycje intelektualne, a jego osobiści nauczyciele podziwiali jego szybkie postępy w nauce oraz żądze mądrości. Teraz jednako w sercu młodego księcia przeważała nienawiść, która skierowana była przeciwko Ożarowskiemu i wszystkim tym, którzy wystąpili przeciwko prawowitej władzy w Cesarstwie Polskim.

W dniu 11 marca 1818 roku, z rozkazu Sieniawskiego wszystkie odziały Cesarskie z Syberii i Mandżurii skierowały się na step Kazachstanu. Była to wyjątkowo trudna decyzja, gdyż polskie wojska opuszczające tereny Mandżurii w zasadzie traciły kontrolę, sprawowaną na tych obszarach. W następstwie czego, Cesarstwo Japonii odzyskało pełnię swej wcześniejszej suwerenności, która stała się faktem dokonanym, wraz z obaleniem Szogunatu rodziny Taira. Nowym szogunem został Yoshida Tokugawa, który zrywa sojusz z Cesarstwem Polskim.


Flaga Japonii pod rządami rodu Tokugawa, Yoshida Tokugawa .


20 marca 1819 roku, w Kazachstanie zgromadzono 400 tysięczną armie. Wszystkie te odziały ściągnięto z najmniejszego nawet zakamarka, najodleglejszej części cesarstwa, celem zdławienia rebelii antymonarchistycznej Ożarowskiego. A jego samego bez litości stracić za zdradę stanu i zamach na koronę. Generał Sieniawski darzony był przez swych żołnierzy olbrzymim szacunkiem. Zasłużył sobie tym głównie jako człowiek, który wyswobodził księcia Aleksandra z nieuchronnego objęcia śmierci oraz uczestnicząc w wielu bojach. A zdobywając szlify wojenne podczas wielkiej wojny kontynentalnej.

Wraz z nastaniem lata rozpoczęto atak na ziemie zajmowane przez rewolucjonistów.
Pech jednak nie opuszczał obrońców dawnego państwa, albowiem na obszarach pozostawionych bez nadzoru armii cesarskich, zamieszkanych przez obcą ludność etniczną wybuchły kolejne zamieszki. Największe objęły terytoria Okręgu Szaibanickiego, gdzie rewoltę wszczęła gmina Uzbecka. Na Kaukazie po broń chwycili Gruzini oraz Armeńczycy a w Egipcie Mongołowie i polscy koloniści, niezadowoleni z wyzysku metropolii, jaką było Cesarstwo Polskie.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 56
1820-1824


Rada Regencyjna
Rządziła: 1817-1824

Początek czerwca 1820 roku, przyniósł rozpoczęcie natarcia wojsk cesarskich w liczbie 400 tysięcy na terytoria zajęte przez rewolucjonistów, pod dowództwem Sieniawskiego. 12 czerwca wypierając ich ze stolicy Cesarstwa Polskiego, Kazimierza.
Odbicie stolicy i okolic było pierwszym z etapów tłumienia rewolty wymierzonej w dynastie Piastowską.


Bitwa stoczona pod Kazimierzem była łatwym zwycięstwem odziały Sieniawskiego doświadczone i zdyscyplinowane, starły się z siłami rewolucjonistów którymi dowodził Michał Krzemiński były oficer armii cesarskiej, większość jego sił składa się z chłopów bez większego przeszkolenia i doświadczenia bojowego, tylko kilka oddziałów składało się z żołnierzy którzy wypowiedzieli posłuszeństwo Cesarzowi. Efektem było rozniesienie ich w puch i bezproblemowe wejście do miasta, które znacznie ucierpiało w czasie walk.

Wszyscy rewolucjoniści którzy dostali się do niewoli po bitwie Kazimierskiej zostali straceni za zdradę wobec Cesarza i Cesarstwa Polskiego, Książe Aleksander nie miał zamiaru darować życia żadnemu rewolucjoniście, który śmiał podnieść rękę na majestat Cesarski.


Po wyparciu rewolucjonistów z okręgu kazimierskiego, wojska Cesarskie zaczęły wypierać rewolucjonistów z innych obszarów cesarstwa, walki trwały do początku rok 1823, kiedy Rewolucja Ożarowskiego zdołała utrzymywać się tylko na obszarach Polski Właściwej.

Jednak bunty Uzbeckie Armeńskie oraz Gruzińskie, doprowadziły do utworzenia niezależnych państw na Kaukazie i Azji. Na Kaukazie proklamowały swoją niepodległość Republiki Gruzji i Armenii, natomiast na obszarze dalekiej Azji Uzbecy proklamowali niepodległą Republikę Bukhataru. W Egipcie Mongołowie wyparli wojska cesarskie z większości terytorium i też proklamowali powstanie republiki Egiptu.
Pod polską kontrolą pozostała Aleksandria Kair i Palestyna oraz półwysep Synaj.


Gdy Aleksander August osiągnął 18 lat, 17 lipca 1824 roku, koronował się on na Cesarza Polskiego, jako Aleksander II August, Kika dni później Ożarowski proklamował powstanie Republiki, Polskiej Republiki Krakowskiej. Której ziemie objęły Okręg Polski Właściwej, Łużyce i Mołdawii wydartą Czecho-Węgrom oraz Pomorze Przednie zajęte od Niemiec.


Aleksander nie uznał, powstania tego państwa, w przypadku innych oderwanych od cesarstwa terytoriów, z których rządami podpisał porozumienia pokojowe, w tej chwili najważniejsze było zdławienie rewolucji Ożarowskiego, a w dalszej przyszłości odzyskanie kontroli na pozostałych ziemiami.


Wojna domowa lata 1817-1824.

Ciąg dalszy nastąpi. ​

 

Drzewo genealogiczne Piastów 1453-1824.





​