Polski Imperializm Część II „Droga Na Wschód”

Odcinek 57
1824-1826


Aleksander II August
Cesarz Polski 1824-1841


Polska Republika Krakowska była tworem Lecha Ożarowskiego, dyktaturą na której obszarze dokonywano większych bestialstw niż za panowania Cesarstwa, stan szlachecki który opierał się zmianom najbardziej został dotknięty masowymi egzekucjami, jednak to samo tyczyło się mieszczan i krnąbrnych chłopów.

Jednak młode państewko narobiło sobie wrogów wśród sąsiadów, zajmując Pomorze Przednie które zamieszkiwała spory odsetek ludności posługującej się językiem Polskim, zrobiło sobie wroga z Cesarstwa Niemieckiego. Wkroczenie na Łużyce i Mołdawię, wydarcie tych ziem osłabionym Czecho-Węgrom, całkowicie zmieniło politykę Fryderyka III który do tej pory finansował rewolucjonistów teraz natomiast uważał ich za śmiertelnych wrogów jego państwa.


Lech Ożarowski, dyktator, człowiek o skrajnie republikańskich poglądach, były urzędnik cesarski, który stracił pracę z powodu wyznawanych poglądów. Wywodzący się ze zubożałej szlachty polskiej, zmienił się w krwawego tyrana który pragnął za wszelką cenę by jego twór przetrwał.

Aleksander II August, po przejęciu władzy nad Cesarstwem Polskim, przesunął wszystkie dostępne mu siły zbrojne na granice z Republiką Krakowską, miał nadzieje że wojska Cesarskie w sile 390 tysięcy żołnierzy zmiażdżą wojska Republiki i zaprowadzą dawny porządek.



Powołał on też nową Radę Cesarską, w skład której weszło 6 członków a nie jak do tej pory 5, Aleksander powołał ministra marynarki wojennej jako nowego członka rady.
Ministrem Wojny został: Eugeniusz Sieniawski, człowiek który uratował Aleksandra, Cesarz przyznał mu tytuł Księcia Astrachańskiego oraz szerokie dobra ziemskie, Sieniawski był niezwykle utalentowanym dowódcą wojskowym który wiele razy udowodnił swą wartość.
Ministrem Spraw Zagranicznych został: Marek Dąbrowski, wieloletni poseł i ambasador w Konfederacji stanów Ameryki Północnej, znamienity dyplomata któremu udało się nakłonić rząd Konfederacki do zakupu Kalifornii.
Ministrem Spraw Wewnętrznych został: Jan Pakuła, były gubernator okręgu Moskiewskiego, który przez lata odpowiedzialnie zarządzał okręgiem, jednak z nadejściem rewolucji zmuszony do ucieczki.
Ministrem Skarbu został: Juliusz Knykieć, zastępca poprzedniego ministra skarbu który zginął w czasie rozruchów Karkowskich.
Ministrem Policji Cesarskiej, Wywiadu i Kontrwywiadu został: Alojzy Radziwiłł, syn Stefana Radziwiłła, poprzedniego ministra który pełnił tą funkcje a też zginął w Krakowie.
Ministrem Marynarki Wojennej został: Jan Olbracht Pułaski, admirał floty Bałtyckiej zwycięzca bitwy w kanale angielskim, pogromca floty francuskiej.
Nowi ministrowie objęli swe funkcje 12 października 1826 roku.


Ciąg dalszy nastąpi. ​

 

Odcinek 58
1826-1828


Aleksander II August
Cesarz Polski 1824-1841

Z początkiem następnego roku, wojska Cesarskie uderzyły na ziemie Republiki ze wszystkich stron spychając, jej siły wgłęb ich terytorium. Odziały cesarskie mające znaczną przewagę liczebną napotykały mały opór ze strony obrońców. W tym samym czasie twierdze: Krymska, Woroneż, Azowska, Połocka, Wenden i Waźma kapitulowały pod naporem wojsk cesarskich.


Jednak walki trwały dalej, opór ze strony wojsk młodej republiki, hamował postępy armii Cesarskich, na przełomie lat 1827-1828. Sroga zima całkowicie zatrzymała postępy wojsk Polskich, umożliwiając republikanom na umocnienie pozycji obronnych.

Minister wojny Eugeniusz Sieniawski, począł zastanawiać się nad możliwościami jakie miało Cesarstwo, długoletnia wojna domowa nadwyrężyła gospodarkę a i społeczeństwo miało jej już nad wyraz dosyć. W rozmowie z Cesarzem Sieniawski przedstawił swe obiekcje co do dalszego sensu prowadzenia tej wojny. Młody Cesarz doskonale zdawał sobie z nich sprawę jednak pozwolenie na istnienie Polskiej Republiki Krokowskiej oznaczało osobistą porażkę Aleksandra a na to nie pozwalała jego duma. Po za tym pragnął on za wszelką cenę dostać Ożarowskiego w swe ręce.


Z początkiem wiosny roku 1828 wznowiono działania wojenne, potężne natarcie w kierunku Kurska wyprowadzone z zajmowanej Tuły, doprowadziło do stoczenia bitwy na ulicach miasta, odziały Cesarskie pod dowództwem Janusza Zapadka, w sile 90 tysięcy żołnierzy starły się z wojskami republikańskimi w silę 85 tysięcy ludzi, boje toczono o niemal każdą pięć ziemie i niemal każdą Kamienicę, niemożność wyparcia przeciwnika z miasta wymusiła na Zapadku podjecie decyzji o kanonadzie artyleryjskiej która zamieniła obszar miejski w kupę zgliszcz, bezwzględne działanie pozwoliło na zdziesiątkowanie, wrogich oddziałów.

Po zajęciu kurska pochód wojsk Cesarskich we wszystkich kierunkach szybko przyspieszył w ciągu kilku następnych miesięcy, zajęto: Estonię, Inflanty, Ozylię, Rygę, Charków i Zaporoże.


Z końcem września 1828 roku, wojska republiki rozpoczęły natarcie w kierunku Inflant doprowadzając do starcia na obszarze Kurlandii które przerodziło się 5 dniową bitwę, krwawą i mozolną. Republika rzucili do walki 65 tysięczną armie składającą się z weteranów wojny 10 letniej, którzy przeszli na stronę Ożarowskiego. Zaciekłe natarcie i bitność a przede wszystkim doświadczenie przeciwnika spowodowały podjecie przez Alojzego Kępkę dowódczy 80 tysięcznych wojsk cesarskich, decyzji o wycofaniu się do Rygi.


Gdy zadawać by się mogło że wojna utknęła w martwy punkcie pomoc dla Aleksandra i Cesarstwa Polskiego przęsła z nad wyraz nieoczekiwanej strony, Cesarstwo Czesko-Węgierskie wypowiedziało wojnę Polskiej Republice Krakowskiej 12 listopada 1828 roku, kilka dni później to samo uczynili Niemcy wkraczając na pomorze przednie.

Ciąg dalszy nastąpi. ​

 

Odcinek 59
1828-1830


Aleksander II August
Cesarz Polski 1824-1841

W raz z przystąpieniem do wojny Cesarstw Niemieckiego i Czesko-Węgierskiego, sytuacja uległa diametralnej zmianie, Polska Republika Krakowska została osaczona prze swych sąsiadów którzy pragnęli usunięcia tego tworu rewolucji antymonarchistycznej, z europy.


Albrecht VI oraz Fryderyk III chcieli także uzyskać kosztem republiki nowe terytoria które niegdyś wchodziły w skład Cesarstwa Polskiego, wiedząc o tym iż Aleksander II będzie zmuszony się na to zgodzić, gdyż kolejna wojna była mu już całkowicie nie na rękę. Wojska Niemieckie w szybkim marszu zajmowały kolejne obszary to samo tyczyło się Czecho-Węgierskich armii.

Walki trwały jeszcze do końca 1829 roku, kiedy to Kraków pozostawał jedynie pod kontrolą wojska Republikańskich. Zdając sobie sprawę z nieuchronnej klęski i tego iż niepisane im będzie miłosierdzie majestatu Cesarza Aleksandra. Republikanie pod wodzą Ożarowskiego postanowili bronić się do końca.


Gdy połączone armie trzech mocarstw uderzyły na Kraków 25 grudnia 1829 roku, swe istnienie zakończyła Polska Republika Krakowska. Jej koniec przypominał jej narodziny, twór republikańskiej rewolucji narodzony z ognia i zniszczenia, kończył swe istnienie przesiąkniętym krwią dziesiątek istnień ludzkich Krakowie. Gdzie to z rozkazu Cesarza Aleksandra dokonywano masowych egzekucji ludności sprzyjającej rządom Ożarowskiego.


Sam republikański dyktator został pojmany żywcem jak życzył sobie tego Aleksander, a jego los był nie do pozazdroszczenia gdyż miał dokonać swego żywota w twierdzy Jakuckiej. Miejsca dziesiątek egzekucji oraz tortur wszystkich przywódców rewolucji. Wedle zaleceń władcy Ożarowskiego miano jak najdłużej utrzymać przy życiu zadając mu jak największe cierpienia by do końca swego marnego żywota wiedział czym kończy się wystąpienie wobec Imperatora.


Gdy kwestia Polskiej Republiki Krakowskiej została ostatecznie zakończona, przyszedł czas na rozmowy z Czecho-Węgrami i Niemcami. Dotyczące podziału terytorium byłego państwa. Na tronie niemieckim zasiadał nowy Cesarz Albrecht VI, kuzyn Albrechta V którego córka była matką Aleksandra II, jego orientacja polityczna było pro Czeska a nie jak jego poprzednika propolska. Wraz z Cesarzem Czecho-Węgier zażądali ziem które zajęli w trakcie trwania kampanii wojennej.

Nie mając większego wyboru, gdyż Cesarstwo Polskie było bardzo osłabione, toczenia nieprzerwanych wojen od roku 1807, kiedy to wybuchła wojna 10-letnia, potem rewolucja republikańska a ostatecznie wojna Krakowska, Aleksander przystał na propozycje Albrechta VII i Fryderyka III. Tym samym podpisano porozumienie rozbiorowe Polskiej Republiki Krakowskiej, rozdzielające jej terytorium miedzy Niemcy, Czecho-Węgry i Polskę. Podpisy złożyli trzej cesarze 12 marca 1830 roku.


Wojna Krakowska 1824-1830, podział terytoriów republiki.

Ciąg dalszy nastąpi.
​

 

Odcinek 60
1830-1835


Aleksander II August
Cesarz Polski 1824-1840

Gdy sytuacja wracała do normy we Frankfurcie za porozumieniem wszystkich mocarstw europejskich zorganizowano, Kongres Frankfurcki pierwsze w historii spotkanie przywódców mocarstw Europejskich. Była to pierwsza konferencja międzynarodowa, przedstawicieli 7 największych państw europejskich, trwająca od września 1830-1831 roku. Zwołana w celu rewizji zmian terytorialnych i ustrojowych spowodowanych wybuchem wojny 10-letniej, Rewolucji Ożarowskiego oraz wypracowania nowych zasad ładu kontynentalnego.


Najważniejszymi postaciami obrad byli oczywiści władcy czterech największych mocarstw europejskich a zarazem światowych, Król Francuski Franciszek IV , syn poprzedniego władcy Francji Franciszka III, Cesarz Niemiecki Albrecht VI, Cesarz Czesko –Węgierski Fryderyk III i Cesarz Polski Aleksander II August.


Pod obrady na kongresie przypadły dwie najważniejsze sprawy które wywoływały największe spory miedzy monarchiami europy, Francuskie pretensje co do utworzenia niezależnych państw Włoskich, oraz Polskie żądania wobec Czecho-Węgier dotyczące zwrotu Krakowa. Oba największe światowe mocarstwa, storpedowały swe plany, Aleksander nie miał zamiaru wspierać Franciszka IV w jego dążeniach do odbudowy pozycji Francji w europie.


Za to Król francuski podesłał Aleksandrowi piękną pokojówkę, która dzięki wprawnym umiejętnością dogadzania mężczyzną, wyciągnęła od młodego władcy jego plany by pozyskać Niemców dla swej sprawy, w wyniku tego Franciszek przekonał Albrechta VI że Kraków powinien znajdować się pod kontrolą Czecho-Węgrów, był to potężny cios dla Cesarstwa Polskiego jedna z kolebek państwowości polskich znalazła się poza granicami państwa polskiego.

Ostatecznymi porozumieniami Kongresu było uznanie zmian terytorialnych które zaszły w europie, oraz powstania nowych państw. Doszło też do podpisania dokumentu o nowym Ładzie Europejskim w którym wszyscy władcy przyrzekli strzeżenia obecnego porządku oraz wspomaganie się w razie zaistnienia jakowyś rozruchów wewnętrznych znajdował się tam też zapis dotyczący nienaruszalności granic w europie ale każde z mocarstw zapewniło sobie jakieś kruczki by można było to pominąć. Oficjalnie Kongres zakończyło podpisanie dokumentu 30 lipca 1831 roku.

Jedynym pozytywnym skutkiem dla Aleksandra z Kongresu Frankfurckiego było nawiązanie w miarę przyjaznych stosunków z Franciszkiem IV, gdy obydwaj władcy spotkali się w cztery oczy po zniszczeniu sobie planów, doszli do konsensusu w sprawie wzajemnych stosunków, obydwaj zadawali sobie sprawę że potrzebują siebie nawzajem, gdyż Niemcy i Czecho-Węgrzy utworzyli nieformalny sojusz militarny, dla tego podpisano sojusze obronne pomiędzy Cesarstwem Polskim a Królestwem Wielkiej Francji 12 lipca 1831 roku.


Po powrocie do kraju Aleksander zabrał się za najbardziej palącą kwestie, postanowiono uwłaszczyć chłopstwo, nadano chłopom na własność użytkowaną przez nich ziemi pańską, oraz zniesiono przywiązania chłopa do ziemi. Kończyło to epokę feudalizmu na ziemiach Cesarstwa Polskiego. Jednak chłopi zmuszeni byli wypłacić, odszkodowanie panu w zamian za utraconą ziemię. Chłopstwo na ziemiach Cesarskich nie musieli płacić odszkodowania władcy jednak tylko z pozoru, gdyż władze cesarskie sumy odszkodowawcze ukryły w podwyższonych podatkach chłopskich, tak że de facto to jednak włościanin ponosił koszty rekompensaty.

Uwłaszczenie było niezbędnym warunkiem wkroczenia na drogę rozwoju kapitalistycznego, uwalniało bowiem chłopów, stanowiących ok. 61 procent społeczeństwa, od przywiązania do ziemi i pozwalało zasilić miasta potrzebujące rąk do pracy. Ponadto oznaczało modernizację i unowocześnianie samego rolnictwa, od tej pory bowiem na wsi panowały warunki rynkowe, gdzie liczyła się jakość i wydajność gospodarstwa.


Kolejną ważną sprawą było cofniecie supremacji kościoła Polskiego, wprowadzonej za panowania Władysława VII Stanisława. Gdy Państwo Papieskie po wojnie 10-letniej stało się w pełni samodzielnym i niezależnym państwem a na tronie Piotrowem zasiadł Włoch przybierając imię Benedykta XV. Postanowiono o powrocie na łono kościoła Katolickiego, jednoznacznie Polski Kościół Katolicki przestawał istnieć, gdyż jedyną różnicą jaka istniała było nieuznawanie Papieża za głowę kościoła.


W ramach wdzięczności i błogosławieństwa dla Aleksandra, Benedykt XV udzielił cesarzowi ślubu z nadobną Ingrid księżniczką Skandynawską którą przyobiecana mu została przez jego ojca Kazimierz XI. Ślub odbył się w Rzymie 12 października 1833 roku. Niedługo potem na świat przyszła trój dzieci cesarza dwie córeczki i jeden syn. Starsze córki otrzymały imiona Jadwiga i Zofia chłopczyka nazwano Władysław Kazimierz.


Na początku roku 1834 do Cesarstwa Polskiego, dotarły teorie Abolicjonistów, głównym reprezentantem tych poglądów na ziemiach polskich był Ignacy Staszewski, abolicjoniści stawiający sobie za zadanie zniesienie niewolnictwa i związanego z nim handlu ludnością murzyńską, pragnęli by Aleksander zakazał handlu czarnymi w granicach państwa polskiego.

Cesarz odesłał abolicjonistów do parlamentu gdzie miano dokonać głosowania nad, ustawą zakazującą handlu murzynami. Ignacy Staszewski człowiek niezłomny w swych przekonaniach, namawiał posłów i senatorów do zagłosowania za ustawą abolicjonistyczną. Ostatecznie dzięki przechytrzeniu swych oponentów, rozdając darmowe bilety na wyścigi konne oraz przemyceniu pomysłów abolicjonistycznych w kilku ustawach, zniesienie niewolnictwa na ziemiach polskich stało się faktem.

Chcąc nie chcąc, Aleksander podpisał ustawę o zniesieniu niewolnictwa, jednak sam handel murzynami stał się nieopłacalny dla polskich kupców w momencie utraty kontroli Cesarstwa nad Egiptem skąd sprowadzono ten towar w miarę tanio.


Koniec części II. ​

Ps: To jeszcze nie koniec, koniec cześć poświęconej latom 1453-1835 ale jeszcze będą trzy bonusy czyli: historia munduru II, spis wydarzeń i spis odcinków. Prosiłbym wiec o niezamykanie tematu.

 

Początki munduru część 2.


W roku 1804, w Niemczech wprowadzono numeryczne rozróżnianie pułków piechoty. Od samego momentu pojawienia się, mundur sygnalizował również rodzaj wojsk, do jakich dany żołnierz jął należeć. Informowała o tym przede wszystkim sylwetka żołnierza, a czasami - zasadniczy kolor munduru i ledewerków. Najważniejszą rolę w ów sylwetce odgrywało nakrycie głowy; zawsze bardzo wysokie, przeważnie czarne, silnie odróżniające się od tła i z dala widoczne.


Trójkątne kapelusze z początku XVIII wieku, jazda w trakcie szarży przeważnie gubiła, a wysokie kaski kirasjerskie z trudem trzymały się na głowie przy silnym wietrze na postoju - nie wspomniawszy już o galopie. Grenadierskie ''mitry" czy "infuły", mające z początku znaczenie praktyczne (ułatwiały zarzucanie karabinu "przez plecy"), stały się wkrótce ciężkimi, sztywnymi wieżami. Czapki i kapelusze, tak silnie różniące się wśród poszczególnych rodzajów formacji w obrębie jednej armii narodowej, z perspektywy różnych nacji wykazywały pewną stałą prawidłowość. "Mitry" i "infuły" nosili do końca XVII wieku Niemcy i Polscy grenadierzy.


Od początku XVIII wieku francuscy i czecho-węgierscy grenadierzy nosili bermyce, a w trakcie wojny dziesięcioletniej przyjęli je grenadierzy wszystkich armii. Niemieccy muszkieterowie i francuscy fizylierzy nosili kapelusze. Gdy w roku 1805, we Francji otrzymali kaszkiety z pomponami, podobne pompony wprowadzono analogicznie u Polaków oraz Niemców.



Strzelcy zaś wyróżniali się nie tylko czapkami. Przeważnie nosili mundury zielone albo przynajmniej bez jaskrawych wyłogów, jak gdyby zawsze pojawiała się tendencja do
utrzymania ich ubiorów w barwach maskujących.​