Polski Imperializm Część III „Uśpiony Orzeł”

Odcinek 66
10 Marca 1906 – 20 Stycznia 1907




11 Czerwca rozpoczęła się drugie oficjalne igrzyska olimpijskie, miejscem ich organizacji był Paryż. Udział w nich wzięły reprezentacje z Niemiec, Polski, Czecho-Węgier, Francji, Skandynawii, Aragonii, Portugalii, Irlandii, Krety, Brytanii, Korsyki, Bawarii, Australii, Nowej Zelandii, KSA oraz Nyajorden. W czasie tych igrzysk utworzono konkurencje w których mogły rywalizować ze sobą panie, mogły one konkurować w tenisie i golfie.

Polskę reprezentowało 80 zawodników którzy startowi niemal we wszystkich konkurencjach, jedynie, w skoku w dal zabrakło polskiego zawodnika. Olimpiada trwała przez blisko 48 dni, w ciągu tego czasu, najbardziej dramatyczny przebieg miał bieg maratoński, gdzie nastąpiła nieumyślnie zmylenie polskiego reprezentanta który prowadził, przez francuskiego sędziego, w wyniku tego karygodnego błędu ze strony arbitra, Zdzisław Koniecpolski nie zajął pierwszego miejsca lecz dopiero trzecie, po wyścigu Koniecpolski żądał rozegrania ponownie maratonu gdyż został oszukany, jednak nie przychylono się do jego żądań. Polska w tych igrzyskach zajęła drugie miejsce pod względem ilości medali, łącznie zdobyto ich 50 w tym 26 złotych, 18 srebrnych oraz 6 brązowych. Pierwsze miejsce uzyskała Francja a trzecie Niemcy.

Polskimi bohaterami tych igrzysk zostali: Patryk Skolimowski któremu udało się zdobyć złoto w biegu na 60, 100 i 200 metrów a także Edward Gałczyński który zdobył 8 medali w strzelectwie w tym 4 złote a także Radosław Halicki mistrz szpadzistów który zgarnął wszystkie najwyższe miejsca w konkurencjach obejmujących władanie bronią białą. Kolejna olimpiada obyć się miała w 1910 roku, w Kazimierzu stolicy Cesarstwa Polskiego.


Daniel Czarniecki, z pochodzenia szlachcic i ziemianin coraz bardziej zdegustowany tym co się działo z państwem polskim postanowił powołać do życia, Reakcyjne Stronnictwo Polskie (RSP). W jego mniemaniu obecne władz jak i wszystkie pozostałe ugrupowania z SC na czele zapomniały o dawnej chwale Cesarstwa, o dniach gdy granica była na Odrze i wszystkie państwa drżały na myśl o armiach Cesarstwa Polskiego. Według niego te czasy dawno już przeminęły, a Polska zmierza ku katastrofie. W swych przemowach podając za przykłady zbyt ugodową politykę rządów Polskich wobec Niemiec oraz ostatnią notę dyplomatyczną do Niemiec-ów i Czecho-Węgrów, informującą ich iż budowa umocnień granicznych im nie zagraża, w swych wywodach porównywał on taką politykę, jako poddaństwo wobec Niemców.


Odkrycie ropy w prowincji Calgary na terenie granicznym z Nyajorden szybko się rozeszło i nafciarze jak tylko mogli i tym razem walczyli o prawa pierwszeństwa i koncesje wydobywcze, prawa do wydobycia były ustalane na podstawie przedstawionej przez dane firmy dokumentacji i środkach jakie mogły one przeznaczyć na ten cel, czym większa i bogatsza firma, mogąca zainwestować większe pieniądze, tym koncesje były chętniej wydawane, wielu jednak spekulowało iż R.S. Nafta zdobyła swoją pozycje dzięki przekupywaniu urzędników wydających pozwolenia. Przypuszczenia te tylko podsycił fakt iż i tym razem to oni otrzymali pierwszeństwo wydobywcze.


11 grudnia 1906 roku, w dzienniku cesarskim najbardziej poczytnej gazecie ukazującej się na terenie Polski, ukazał się artykuł w którym dziennikarze przedstawiali dowody na korupcję w rządzie Kostki, wedle artykułu R.S. Nafta kupowała sobie przychylność polityków, pracownicy tego przedsiębiorstwa mieli wręczać wielomilionowe łapówki miedzy innymi ministrom skarbu i spraw wewnętrznych, po tym artykule sprawy potoczyły się błyskawicznie.

Mniejsze firmy naftowe oskarżyły rząd o sprzyjanie w udzielaniu koncesji na wydobycie R.S. Nafcie, wedle ich przedstawiciela Juliusza Konopnickiego, władze R.S. Nafty kupowały sobie przychylność polityków PSL-u , żądały wszczęcia śledztwa w sprawie wszystkich koncesji udzielonych tej firmie. Kostka natychmiast zdymisjonował dwóch ministrów oskarżanych o korupcje jednak to mu nie pomogło, SC zerwało koalicje, na domiar złego PSS i PPK żądały natychmiastowego ustąpienia Kostki z pełnionej funkcji.


Wielu obywateli wyszło na ulice żądając ustąpienie skorumpowanych władz, wraz z rozpoczęciem protestów dni Kostki jako premiera się skończyły, gdyż ruch wykonał Cesarz który do tej pory nie zabierał głosu w polityce wewnętrznej, Kazimierz XIII miał już 63 lata i w głównej mierze na zarządzaniu państwem, polegał na premierach którzy jak miał on nadzieje działają dla dobra państwa, 18 stycznia rozwiązał on rząd i obecny parlament, w wywiadzie dla dziennika Cesarskiego, powiedział iż nie będzie tolerować korupcji i działania na szkodę skarbu cesarskiego, postanowił także o rozpisaniu nowych wyborów które miały się odbyć za sześć miesięcy.

Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

 

Odcinek 67
20 Stycznia 1907 – 19 Lipca 1907




Zdecydowane działania Cesarza uspokoiły nastroje społeczne, większość obywateli z aprobatą przyjęła decyzje monarchy o usunięciu Kostki i jego skorumpowanego gabinetu a także rozpisania nowych wyborów parlamentarnych, mających się odbyć po sześciomiesięcznej kampanii 16 Lipca. Sytuacje tę wykorzystał organizacje przestępcze które w Archangielsku, wywołały walki uliczne, z policją jak miedzy sobą, do zaprowadzenia porządku, potrzeba było sprowadzenia dodatkowych oddziałów policyjnych z okolicznych prowincji. Stłumienie tych zamieszek potrwało około dwóch tygodni, poniesione straty materialne w mieście były ogromne, toteż sądy za naruszenie porządku publicznego w wyniku tych zajść skazały blisko 500 osób na kolonie karne na Syberii i Alasce, miało to być przestroga dla innych bandytów pragnących łatwego łupu i szerzenia anarchii.


Kampanie wyborcza wystartowała zaraz po jej ogłoszeniu przez Kazimierza XII. W wyniku upadku rządu Kostki, Polskie Stronnictwo Liberalne stracił cześć poparcia społecznego, które z tak wielkim trudem politycy tego ugrupowania wywalczali sobie w poprzednich latach, sondaże zapewniały im zaledwie 13%, przed Zygmuntem Lisem który został nowym przewodniczący ugrupowania, stało naprawdę trudne zadanie jak przekonać do siebie wyborców po „aferze wydobywczej”, którą zdobyła taką nazwę wśród wszystkich najpopularniejszych dzielników i gazet.

Na kłopotach PSL-u zyskało natomiast Stronnictwo Cesarskie które wedle sondaży, zanotowało wzrost do 42%. Władysław Xawery Konopnicki, nowo wybrany lider SC, w tym momencie stawał się najbardziej prawdopodobnym kandydatem na nowego premiera. Jednak konserwatyści nawet jeżeli uzyskali by tak dobry wynik, nie mogli by rządzić samodzielnie, gdyż do tego potrzeba było minimum 60% wszystkich głosów.

PSS, także zyskał na kłopotach Liberałów, do wyborów socjalistów prowadził Edward Potocki, który pełnił funkcje premiera w latach 1901-1905, miał on zamysł powrotu na to stanowisko, lecz sondaże ukazywały iż socjaliści byli drugą siłą polityczną mogącą liczyć na 35% głosów, przednimi plasowała się SC.

Komuniści których już trzeci raz prowadził w do wyborów Kozłowski, wedle sondaży mogli liczyć na 6% głosów , Kozłowskiemu zawirowania polityczne wywołane aferą wydobywczą ani nie pomogły ani też nad to nie zaszkodziły, jego partia utrzymywała się na bezpiecznym poziomie który mógł zapewnić go o ponownym wejściu do sejmu jednak w obecnych czasach kiedy tak naprawdę większość obywateli była zadowolona ze swego życia, nie mógł liczy na drastyczne zmiany w układzie sił na scenie politycznej.

Ostatnią partią wedle sondaży było nowo powstały RSP, reakcjoniści z Czarnieckim na czele, popierało ledwie 4% przebadanych respondentów, taki wynik w dniu dzisiejszym nie mógł zapewnić mu wejścia do parlamentu cesarskiego. Celem Czarnieckiego w tych wyborach było zaistnienie na scenie politycznej, by to osiągnąć potrzebował przekroczyć wymagany próg wyborczy 5%, i znaleźć się w parlamencie, jego kampanię działania w dużej mierze sponsorowała Arystokracja która widziała w Czarnieckim szanse na odbudowę swojej pozycji w państwie.


Krótka sześciomiesięczna kampania zakończyła się zwycięstwem, Stronnictwa Cesarskiego jej lider Władysław Xawery Konopnicki, uzyskiwał mandat społeczny do pełnienia funkcji premiera oraz powołania nowego gabinetu. Dnia 18 Lipca odebrał on z rąk Kazimierza XIII nominacje na tę funkcję i prawo do sformowania nowego rządu. Stronnictwo Cesarskie zwyciężyło w tych wyborach przygniatającą większością głosów, uzyskało 47%, jednak nadal tak dobry wynik nie zapewniał Konopnickiemu samodzielnych rządów.

Na drugim miejscu znajdowała się Polskie Stronnictwo Socjalistyczne z wynikiem 21%, Edward Potocki zwiedziony takim obrotem sytuacji zrezygnował z pełnienia funkcji przewodniczącego partii, jego miejsce zajął Konrad Adamowski, który liczył na możliwość wejścia w koalicje ze zwycięskim Stronnictwem Cesarskim, liczył w ten sposób na uzyskanie stołka wicepremiera, pragnął pozycji trzeciej najważniejszej osoby w państwie, z której mógł w dalszej perspektywie czasu zostać nowy premierem.

Trzecią partią było RSP, reakcjoniści Czarnieckiego, odnieśli ogromny sukces gdyż nie tylko znaleźli się w sejmie lecz także stali się trzecią siła polityczną państwa polskiego. Czarniecki także dysponował odpowiednią ilością głosów by móc w realny sposób proponować koalicje SC. Obie partie razem zyskiwały 60% większość w parlamencie i mogły prowadzić samodzielne rządy w większości spraw.

Czwartym wynikiem wyborczym mógł poszczycić się PSL, mimo afery wydobywczej, znalazł się w parlamencie co nadal było wielkim sukcesem, partia mogła liczyć mimo wszystko na poparcie wśród społeczeństwa. Jej 11% wynik jednak nie zapewniał brania PSL-u pod uwagę jako partnera koalicyjnego, Lis zdawał sobie także sprawę z faktu iż afera wydobywcza, nie zwiększała jego szans koalicyjnych.

Ostatnią pod względem zdobytej ilości głosów była Polska Partia Komunistyczna. Kozłowski zdobył w tych wyborach 8% wszystkich głosów, dawało mu to miejsce w parlamencie jednak żadnego realnego wpływu na politykę wewnętrzną cesarstwa. Komuniści nie cieszyli się w Polsce wielkim poparcie, wynikało to z faktu iż państwo polskie już dawno rozwiązało wiele problemów społecznych, chłopi zostali uwłaszczeni na początku 19 wieku rozporządzenie Aleksandra II Augusta z dnia 30 sierpnia 1831 roku, to prawo nadawało im ziemie na której żyli od pokoleń, kończyło pańszczyznę wobec arystokracji która teraz musiała zapłacić im za wykonywaną pracę, robotnicy i rzemieślnicy mieli ustalone stawki minimalne, w prawie, których pracodawcy nie mogli przekroczyć. Ponadto sporą cześć społeczeństwa stanowili zawodowi żołnierze i oficerowie którzy mieli wiele przywilejów społecznych oraz zarobki ustalono konstytucyjnie, na godziwym poziomie. Dopóki Cesarstwa Polskie nie spotka ogromna katastrofa nie było co liczyć na rewolucje społeczną.

Ciąg Dalszy Nastąpi. ​

 

Odcinek 68
19 Lipca 1907 – 10 Lipca 1908



Konopnicki , prowadził rozmowy koalicyjne zarazem z PSS-em jak i RSP, ostatecznie udało się dojść do porozumienia z socjalistami, reakcjoniści Czarnieckiego mieli zbyt radykalne poglądy w dziedzinie polityki zagranicznej, według Konopnickiego ich działania mogły by doprowadzić państwo do wojny z sąsiadami a to byłoby w obecnej sytuacji niekorzystne dla Cesarstwa. Termin obowiązującego sojusz z Francją zbliżał się do końca, i nie wiadomo by było jak by zareagowały jej władze, gdy by Polska uwikłała się w konflikt z Niemcami i Czecho-Węgrami.

Z tego też powodu zawiązano koalicje z mniej radykalnym Polskim Stronnictwem Socjalistycznym, Konopnicki zgadzał się na oddanie socjalistą dwóch ministerstw: infrastruktury, gospodarki oraz stanowiska wicepremiera dla Konradowi Adamowskiemu, nowo powołany rząd rozpoczął działanie 20 września. ​

Gdy w Polsce trwał kryzys wewnętrzny związany z aferą wydobywczą, Konfederacja Stanów Ameryki Północnej, wymusiła na Królestwie Portugalii nadanie autonomii, Panamie i Kostaryce. Konfederatom chodziło o zyskanie kontroli nad kanałem panamskim który do tej pory kontrolowany był przez Portugalczyków. Obie nowo powstałe republiki utworzyły rządy sprzyjające konfederatom, prezydentem Panamy został Krzysztof Freire, natomiast Kostaryki António Krystynowski.

Kolejnym krokiem Konfederatów do przejęcia kanału była wydzierżawienie obszarów na którym został on wybudowany, za kwotę bagatela 600 milinów dolarów konfederackich, taka suma pieniędzy znęciła by każdego, z tego też powodu władze Panamy z wielkim entuzjazmem popisywały dokumenty dzierżawcze, okres wydzierżawienia kanału miał obejmować blisko 25 lat. Jednak gdy na tym obszarze pojawiły się pierwsze konfederackie statki, zjawiła się też armia która miała sprawować bezpieczną kontrolę nad tranzytem, jak to w swym oświadczeniu przedstawiał Prezydent Konfederacji Teodor Fillmor.

Wprowadzenie wojsk konfederacki na kanał panamski jednak wywołało napięcie międzynarodowe, ich wycofania natychmiast zażądała Portugalia oraz Królestwo Wielkiej Francji, francuski minister spraw zagranicznych Françoisi Fillon, przesłał do Kazimierza notę w sprawie poparciu Francuskiego stanowiska w tej kwestii. Powodem dla którego Francja zareagowała tek gwałtownie był fakt iż to właśnie ich statki handlowe, najczęściej korzystały z kanału.


Polski premier Konopnicki starał się rozwiązać tę sytuacje jak najbardziej delikatnie to tylko było możliwe, konfederatom przesłano notę dyplomatyczną z której miało wynikać iż władze polskie są zaniepokojone powstałą sytuacją i pragną polubownego rozwiązania tego konfliktu, francuzom natomiast przesłono list iż w razie rozwiązań siłowych polska stanie po ich stronie. Na szczęście dla polskich stosunków z Konfederacją, Niemcy i Brytyjczycy także zażądali usunięcia z terenu kanału wojsk Konfederacji, Skandynawowie natomiast zaproponowali zwołanie konferencji która miała rozwiązać ten problem. Propozycja ta szybko weszła w życie i Sztokholmie, jako stolicy najbardziej neutralnego państwa w tym sporze się ona odbyła.

W czasie jej obrad które trwały cztery miesiące udało się uzgodnić kompromis, Konfederaci usuwali swoje wojska z kanału jednak pozostawał on pod ich częściową kontrolą, obszar kanału podzielono miedzy konfederacje a pozostałe zainteresowane państwa, Niemcy Francuzi Polacy oraz Brytyjczycy razem musieli zapłacić Konfederacji odszkodowanie w wysokości 300 milinów dolarów.

Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

 

Odcinek 69
10 Lipca 1908 – 25 Kwiecień 1909



Gdy rząd Konopnickiego, przeszedł obronną ręką przez kryzys panamski który mógł uwikłać Cesarstwo w wojnę z Konfederacją Stanów Ameryki Północnej, powstał nowy problem, a były nim Filipiny zamieszkane w sporej części przez polskich kolonistów, którzy już od lat żądali nadania im pewnych praw. Teraz gdy wyspa przeżywała rozkwit gospodarczy i coraz większa ilości obywateli z części kontynentalnej cesarstwa przybywała na te wyspy coraz częściej podnosiły się tam glosy o oderwaniu Filipin od Cesarstwa Polskiego. Władze w Kazimierzu postanowiły w końcu zareagować, w stolicy kolonii filipińskiej Wanilii, zorganizowano rozmowy na temat nadania filipinom autonomii.


Rozmowy trwały około dwóch miesięcy, stronę Cesarstwa reprezentował Edward Dudziński, cesarski namiestnik kolonii filipińskiej, pełniący tę funkcje przez ostanie osiem lat, był on najbardziej odpowiednim kandydatem do prowadzenia tak delikatnych rozmów, gdyż posiadał dokładną wiedzę na temat sytuacji na filipinach. Dudziński dostał dokładne wytyczne dotyczące tego jak daleko może ustąpić osadnikom. Instrukcje z Kazimierza i od premiera Konopnickiego, jasno przedstawiały że Filipiny muszą pozostać w strefie wpływów Cesarstwa i najlepszym rozwiązaniem było by wynegocjowanie takich warunków jakie otrzymały Australia i Nowa Zelandia.


Stronę polskich osadników zamieszkujących Filipiny reprezentował, Witold Jarosiński, był on potomkiem pierwszych kolonistów którzy zamieszkali na tych wyspach w XVI wieku, jego ojciec Wacław Jarosiński, pełnił też funkcję namiestnika Filipin przed Edwardem Dudzińskim, to właśnie jego działania doprowadziły do rozkwitu ekonomicznego na wyspach był on także gorącym zwolennikiem autonomii Filipin. Natomiast matką Witolda była Ewa Tagalog, rodowita Filipinka, która działa w sprawie polepszenia bytu etnicznej ludności wyspy oraz walczyła o prawa kobiet, była jedną z głównych sufrażystek na Filipinach.

Takie wychowanie, sprawiło że Witold Jarociński był za autonomią Filipin oraz nadaniem pełnego obywatelstwa i wszystkich praw etnicznej ludności wysp, był on jednak realistą i doskonale zdawał sobie sprawę iż władze Kazimierzu nigdy nie pozwolą na pełną samodzielność filipin, wiedział także że bez pomocy militarnej Cesarstwa młode państwo nie miało by szans w starciu z Cesarstwem Niemieckim które już od dawna łapczywym spojrzeniem spoglądały na tą cześć świata, czy też Cesarstwem Japonii które także byłoby wielkim zagrożeniem.


Dlatego też Jarociński w negocjacjach z Dudzińskim zgodził się na model Australijski oraz Nowo Zelandzki, Filipiny stawały się trzecim dominium w ramach Cesarstwa Polskiego, miały prawo do własnego parlamentu, armii, podatki ściągane z obywateli nie musiały być już więcej przekazywane do skarbca cesarskiego, jednakże porty Filipin miały pozostać wolny wstęp dla cesarskiej marynarki wojennej, polskie odziały miały też prawo do stacjonowania na obszarze wysp. Pierwszym nowo wybranym premierem Filipin został Jarociński.


Jego nowo powołany rząd ustalił nowy podział administracyjny Filipin, i tak zostały one podzielone na cztery terytoria: Luzonu, Mindanao, Panay, Palawanu. Udało się także jego władzą wprowadzić w życie ustawy zrównujące polskich osadników oraz etnicznych Filipińczyków wobec prawa.

Ciąg Dalszy Nastąpi. ​

 

Odcinek 70
25 Kwiecień 1909 – 20 Stycznia 1910




11 Lipca polski ambasador w Bawarii Wiktor Rybiński, podpisał pakt obrony z tym państwem. Księstwo Bawarskie rządzone przez Księżnę Marię Ludwikę von Hohenstein. Było w niewyobrażalnie złym położeniu, gdyż niegdyś stanowiło część I Świętego Cesarstwo Niemieckiego które upadło w 1168 roku, jednak swoje pretensje do terytorium księstwa wysuwało II Święte Cesarstwo Niemieckie, tak zwana II Rzesza Niemiecka, odtworzona przez Albrecht VI von Stadena, w 1710 roku, Bawaria wtedy stanowiła część składową nowego Cesarstwa Niemieckiego.

Samodzielność uzyskała w wyniku wojen jakie toczyły się miedzy Cesarstwem Niemieckim a Cesarstwem Czesko-Węgierskim w osiemnastym wieku, państewko to zostało utworzone poprzez pokój zawarty właśnie miedzy Niemcami a Czecho-Węgrami w 1782 roku w Pradze. W jego konsekwencji na tronie Bawarskim zasiadła dynastia von Hohensteinów.

Dzisiaj władze Bawarii z Księżną Marią na czele, coraz bardziej obawiały się o samodzielny byt księstwa, porozumienie jakie zawarły Niemcy i Czecho-Węgry już dawno przestało obowiązywać, obydwaj potężni sąsiedzi, doszli do porozumienia i obecnie posiadają podpisane miedzy sobą pakty obronne i sojusznicze, władze Niemiec chętnie widziały by ponownie Bawarie w swoich granicach.

Jednak Bawaria od początku dziewiętnastego wieku balansowała pomiędzy dwoma państwami które zapewniały jej bezpieczny byt w europie, Królestwem Wielkiej Francji oraz Cesarstwem Polskim. Kolejne rządy obydwu państw podpisywały z księstwem pakty obronne, zapewniając iż ktokolwiek zagrozi, istnieniu księstwa dojdzie do ich interwencji. Obecny gabinet Konopnickiego, kontynuował tą politykę, ratyfikacja porozumienia nastąpiła 20 Lipca.


Jeszcze w tym roku podpisano także sojusz militarny z Państwem Papieskim, Rafał Wyszyński, ambasador polski w Rzymie negocjował z przedstawicielami papieża Innocentego VII. Państwo Papieskie posiadało silną armie na terenie północy półwyspu apenińskiego, z tego też powodu w razie wojny z Cesarstwem Czesko-Węgierskim oraz Niemcami, dlatego było doskonałym partnerem dla Polski.

Jednak papiestwo podpisało ten sojusz także dla własnych korzyści, południowa część półwyspu z Sycylią była w posiadani Królestwa Obojga Sycylii, południowy sąsiad zagrażał istnieniu Państwa Papieskiego, jako że posiadał on także podpisane traktaty sojusznicze z Niemcami i Czecho-Węgrami, Papiestwo musiało poszukać potężnego sprzymierzeńca, którym okazało się Cesarstwo Polskie.


Skagway, mała osada na terytorium alaski po odkryciu na tym terenie złóż złota, przeżyła prawdziwe oblężenie poszukiwaczy tego drogocennego metalu. Najazd na to terytorium wywołane pogłoskami o prawdziwej żyle tego metalu, sprawiła iż ludzie dostali istnej gorączki złota. Władze cesarstwa postanowiły skorzystać na tym jak tylko mogły, poszukiwaczom były sprzedawane działki, na terenach złotonośnych, jednak obszary gdzie najbardziej prawdopodobne było dokopanie się do złóż, zostały przekazane cesarskim firmom wydobywczym. Mającym przekazywać państwu 85% procent wydobytego złota, reszta szła na pokrycie, kosztów związanych z wydobyciem.


Koniec roku 1909, rozpoczął się potężnymi zmianami w polskim przemyśle zbrojeniowym, do tej pory w fabrykach niestosowana była linia montażowa, nowe władze spółek zbrojeniowych zajmujących się produkcją broni dla Cesarstwa ale także na eksport, musiał ją wprowadzić gdyż konkurencja ze strony Niemiec była ogromna, polskie firmy coraz częściej przegrywały konkurencje o kontrakty zagraniczne z Niemcami. Z tego też powodu stworzyli oni zrzeszenie polskich przedsiębiorców zbrojeniowych w skrócie ZPPZ, w ten sposób pragnęli oni stać się bardziej konkurencyjnie dla niemieckiego przemysłu zbrojeniowego.

Polskie władze starały się jak tylko mogły poprzeć to przedsięwzięcie, dla tego ministrowie gospodarki i skarbu, panowie Ignacy Zachara i Eugeniusz Rybicki, spotami się z przedstawicielami przemysłu zbrojeniowego na rozmowach dotyczących, w jaki sposób można im pomóc, uzgodniono zmniejszenie opodatkowania nałożonego na sektor zbrojeniowy, oraz dofinansowanie modernizacji fabryk ze skarbu cesarskiego, mieli oni otrzymać 100 milionów złotych, które miały zostać zainwestowane w modernizacje zakładów zbrojeniowych.


Na samym początku 1910 roku, w przemyśle spożywczym zaczęto stosować powszechnie chłodnie. Ich wprowadzanie zrewolucjonizowało, przemysł spożywczy do tej pory produkty żywnościowe nadawały się do przechowywania przez krótki okres czasu jednak, wynalezienie chłodziarki przez bawarskiego inżyniera Carl von Linde, w roku 1871 oraz późniejsze jej rozpowszechnienie zmieniło ten fakt. Teraz żywność mogła być przechowywana przez znaczny okres czasu i nadawać się do spożycia.

Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

 

Odcinek 71
20 Stycznia 1910 – 1 Stycznia 1911



12 Kwietnia 1910 roku, Republika Wenezueli ogłosiła niepodległość od Królestwa Portugalskiego, było to już kolejne terytorium kolonialne w na obszarze ameryk które wyzwoliło się spod kontroli Portugalczyków, wywiad cesarski donosił iż konfederaci znowu maczali w tym swoje paluchy. Jednak informacje te pozostawały nie potwierdzone wiec władze Polskie nie mogły ich wykorzystać, zresztą Cesarstwo nie miało interesu w pomaganiu Portugalii w utrzymania kontroli nad swym imperium kolonialnym z drugiej jednak strony taka polityka konfederacji która zmierzała do wyrzucenie Portugalii z ameryki środkowej i południowej, była to jednak niepokojąca gdyż konfederaci poszerzali swoją strefę wpływów kosztem Portugalii, a nowo wyzwolone pastwa w większości wypadków garnęły się pod opiekę Konfederacji.


Pierwszym Prezydentem nowo powstałej republiki został, Antonio Teles, człowiek który już od dawna działał na rzecz usamodzielnienia się Wenezueli, w tym celem pozyskał sobie poparcie konfederatów, wiedząc iż w razie działań ze strony Portugalii, Konfederacja zareaguje, ogłosił on powstanie Republiki Wenezuelskiej, oraz powołał tymczasowy rząd który miał zostać rozwiązany gdy sytuacja młodego państwa się wyklaruje. Władze Portugalii, wiedząc iż za działaniami Telesa, ukrywają się Konfederaci oraz że konflikt zbrojny z nimi oznaczałby utratę Meksyku, postanowiła uznać Republikę Wenezueli za niepodległe państwo.


Cesarstwo Polskie w sytuacji gdy Portugalczycy zrezygnowali z jakich kol-wiek działań mających na celu odzyskania kontroli nad Wenezuelą a także uznali istnienie tego państwa, nie mógł zrobić nic innego jak postąpić tak samo.


Dnia 20 Lipca wystartowała trzecie nowożytnych igrzyska olimpijskie miejscem ich organizacji był Kazimierz stolica państwa polskiego, Olimpiadę zorganizowano w sposób profesjonalny, choć Polacy mieli małe problemy z powstaniem nowych obiektów sportowych, były one wykańczane na trzy miesiące przed rozpoczęciem zawodów, było to wynikiem wykrycia wad konstrukcyjnych, które trzeba było naprawić.W Kazimierzu zaprezentowały się 18 reprezentacji narodowych miedzy innymi po raz pierwszy wzięli udział Japończycy, Haitańczycy, Kubańczycy. W zawodach wzięło udział 1500 mężczyzn i 30 kobiet - łącznie 1530 sportowców, rozegrano 110 konkurencji w 24 dyscyplinach. Igrzyska zostały otwarte przez Cesarza Kazimier XIII Augusta który z wielkim zainteresowaniem obserwował ich przebieg.

Igrzyska Kazimierski okazały się imprezą udaną, cieszącą się dużym zainteresowaniem publiczności. Cechą charakterystyczną tych igrzysk był stadion: Biały Łabędź, mogący pomieścić 95 tysięcy widzów był tak zaprojektowany że widzowie, mogli jednocześnie obserwować, zawody rozgrywane w lekkoatletyce, pływaniu oraz piłce nożnej, wynikało to z faktu iż trybuny otaczały wszystkie bieżnie, boisko i basen. Za największy błąd tych igrzysk sportowcy uważali fakt iż większość sędziów była polakami, w ich mniemaniu rozstrzygali oni na korzyść polskich sportowców. Polska po raz pierwszy zajęła pierwsze miejsce w ilości zdobytych medali, zdobyto ich 145: 56 złotych, 51 srebrnych oraz 38 brązowych. Kolejne zawody miały być rozegrane w Berlinie w 1914 roku.


W Cesarstwie rozpowszechniały się teorie i poglądy Anty-egalitaryzmu, pogląd ten opierał się na sprawiedliwości naturalnej, która uważała iż sposób przyjścia na ten świat nie powinien z góry definiować połażenia danej jednostki wobec prawa oraz jego statusu społecznego.


Pod koniec roku 1910, z magazynów zniknął pokaźny zapas tropikalnych drzew, policja podejrzewała kradzież, dobra te były niezwykle cenne dla producentów luksusowych mebli z którego to drewna były one robione, jego znikniecie zachwiało produkcje na kilkanaście miesięcy, co spowodowało znaczne straty w tym sektorze przemysłu. Czarniecki w swych domysłach, doszukiwał się działania Niemieckiego w tej kradzieży, jednak jego teorie spiskowe nie znalazły większego poparcia, tak przynajmniej zdawali sobie politycy wszystkich ważniejszych ugrupowań.

Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

_________________________________________________________________

A tak w ogóle macie jakieś pomysły na nazwy sojuszy militarnych które będą się zwalczać w czasie pierwszej wojenki światowej, bo mnie nic niesztampowego do głowy nie-przychodzi.

Sojusze:
Niemcy-Czecho-Wegry-Sycylia,
Polska-Francja-Papiestwo-Bawaria.

 

Odcinek 72
1 Stycznia 1911 – 12 Grudnia 1911




Wybory Parlamentarne, roku 1911 wystartowały 20 marca, sondaże przedwyborcze największe szanse na zwycięstwo dawały Stronnictwu Cesarskiemu, popierało je ponad 41% badanych obywateli. Taki wynikł mógł zapewnić Konopnickiemu reelekcje na stanowisko premiera oraz kontynuacje rządów Stronnictwa Cesarskiego. Drugą partią w sondażach było RSP, reakcjoniści Czarnieckiego znacznie powiększyli swoje poparcie w ciągu ostatnich kilku lat, zawdzięczali to głownie polityce swojego lidera który przekonywał jak tylko mógł społeczeństwo do swoich racji. Trzecie w sondażach było Polskie Stronnictwo Socjalistyczne, 19% respondentów deklarowała poparcie dla socjalistów, nie był to wymarzony wynik Adamowskiego który liczył że fotel wicepremiera zaprowadzi go wyżej. Liberałowie natomiast nadal cierpieli z powodu afery wydobywczej, zaledwie 8% badanych zgłaszała możliwość oddania głosu na PSL, ostatnią partią wedle sondaży była Polska Partia Komunistyczna, Kozłowski niezłomnie od lat balansujący na granicy progu wyborczego tym razem zamierzał zmienić swoją politykę, zauważył on że reakcjoniści Czarnieckiego stali się drugą siłą polityczną dzięki hasło nawołującym do skończenia z ugodową polityką zagraniczną, tym razem i on miał zamiar iść do wyborów pod tymi hasłami.


W Archangielsku wybuchła poważna dyskusja polityczna na temat obronności cesarstwa polskiego, Komuniści z Reakcjonistami oponowali za zapewnieniem bezpieczeństwa państwu za wszelki możliwy koszt, nie zważając przy tym na poniesione straty, dowodzili także że Cesarstwo musi skończyć z ugodową polityką wobec Niemiec, które są Polsce wrogie. Konserwatyści oponowali za bardziej ugodowym podejściem ich zdaniem do zapewnienia Cesarstwu bezpieczeństwa wystarczy stabilna sytuacja geopolityczna taka jak jest obecnie.


W wyniku takie argumentacji ze strony SC, Czarniecki zaatakował Konopnickiego na wiecu swojej partii w Sewastopolu, jego przemowa w większej części dotyczyła faktu iż zachodnie tereny Niemiec i Czecho-Węgier jeszcze niedawno stanowiły składową cześć Cesarstwa Polskiego, jak tylko mógł argumentował iż zamieszkane są przez polaków którzy powinni wrócić na łono ojczyzny a nie ulegać germanizacji.


W podobnym sposób na swoim wiecu przemawiał Kozłowski który miał miejsce w Mińsku, jednak on w odróżnieniu oponowała za uwolnieniem polskich robotników i chłopów którzy byli wykorzystywani niczym niewolnicy przez Niemców. Twierdził iż tylko zwiększenie polskiego potencjału militarnego oraz użyci ego przeciw Niemcom, może zapewnić im wolność od Germańskiego ucisku.


Kazań był kolejnym miejscem gdzie doszło do starcia politycznego na tle obronności państwa. W Kazaniu, reakcjoniści Czarnieckie zarzucali rządowi Konopnickiego, opóźnienia nad konstrukcjami nowych jednostek mających wejść na wyposażenie Marynarki Cesarskiej, chodziło o trzy nowe jednostki których budowa trwała już dwa lata, statki te według Czarnieckiego i jego zwolenników już dawno powinny się znaleźć na wyposażeniu marynarki winny one zwiększyć bezpieczeństwo polskiego wybrzeża przed wrogim desantem.


W Mińsk po tym jak odbył się tam wiec komunistów opowiadających się za konfliktem z Niemcami w celu wyzwolenia z pod ich tyranii polskich chłopów i robotników, doszło do protestów pacyfistów których zdaniem rozwiązywanie problemów przy użyciu argumentów siły jest czystym barbarzyństwem. Ich zdaniem ten problem winno się rozwiązać w sposób cywilizowany w poprzez rozmowy mające na celu zapewnienie lepszego bytu rodakom mieszkającym w Niemczech.


Odessa, była miejsce gdzie Czarniecki w przemowie do wyborców oskarżał obecne władze o zaniechanie prac nad linią obroną wzdłuż granicy z Niemcami i Czecho-Węgrami, linia Kutrzeby jak potocznie się ją zwało miała strategiczne znaczenie dla bezpieczeństwa Cesarstwa Polskiego, wstrzymanie nad nią prac było godzeniem w interes społeczny i narodowy, było wręcz zdradą jak to się starał przedstawić Czarniecki. Te fortyfikacje miały jedynie charakter obronny wiec polskie władze nie powinny godzić się na Niemieckie naciski by zaprzestać prac, tylko po to by w Berlinie Wilhelm XII poczuł się lepiej.


Wybory które odbyły się 20 Listopada zapewniły zwycięstwo RSP, Czarniecki zdobył władze po bardzo burzliwej kampanii, która w większości opierała się na tematach mogących mu tylko zapewnić większe poparcie. Reakcjoniści zdobyli 32% wszystkich głosów, wynik ten gwarantował możliwość powołania nowego gabinetu lecz nie samodzielne sprawowanie rządów. Na drugim miejscu uplasowało się Stronnictwo Cesarskie z 27% politycy SC mieli twardy orzech do zgryzienia wejść w koalicje z RSP czy też nie, Konopnicki postanowił zrezygnować z pełnienia funkcji przewodniczącego partii, porażkę w tych wyborach uznał za prywatną klęskę. PPS uplasowało się na trzecim miejscu z wynikiem 19%, Adamowski rozważał koalicje z RSP, miał nadzieje że następne wybory dadzą mu zwycięstwo. PPK natomiast znalazła się na czwarty miejscu z wynikiem, 14% Kozłowski mógł pójść na ustępstwa wobec Czarnieckie i utworzyć z nim koalicje rządzącą. PSL natomiast pod przewodnictwem Lisa stawało się partią coraz bardziej zapomnianą przez wyborców 8% wynik wyborczy, zapewniał im miejsce w parlamencie lecz nic więcej.

Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

_______________________________________________

Z kim wedle was powinien wejść w koalicje Czarnecki dążący do wojny z Niemcami i Czecho-Węgrami.

 

Odcinek 73
12 Grudnia 1911 – 12 Sierpnia 1912




Na początku roku 1912, udało się stworzyć nową koalicje rządzącą, RSP weszło w koalicje z PPK i SC. Komuniści dostali jedno ministerstwo. Infrastruktury, Kozłowski natomiast został marszałkiem parlamentu Cesarskiego, konserwatyści uzyskali dwa ministerstwa, Policji i Gospodarki, a ich nowy przewodniczący Stefan Kazimierz Stokłosa został wicepremierem, w rządzie Czarnieckiego. Kazimierz XIII przyjął nowy gabinet 13 Kwietnia 1912 roku. ​

20 Czerwca zostaje zwodowany pierwszy polski drednot, jednostka ta o dumnej nazwie OCP Konrad I Zdobywca, miała stać się dumą Cesarskiej marynarki wojennej, okręt ten został zbudowany według najnowszych koncepcji technicznych oraz przy użyciu najlepszych dostępnych materiałów. Reprezentował on nową jakość wśród pancerników wojennych, gdyż posiadał znacznie silniejszą artylerię główną, złożoną z dziesięciu dział kalibru 305 mm, o zasięgu przybliżonym 10 kilometrów, jednostka ta osiągała dużo większą prędkość niż wcześniejsze okręty, w przybliżeniu wynoszącą od 20 do 21 węzłów. Czarniecki sam brał udział w wodowaniu tego okrętu, jego rząd wyłożył pieniądze na budowę 15 kolejnych okrętów tego typu miały one zapewnić Polsce przewagę na oceanach i morzach świata.


Pod koniec Lipca z linii montażowej zszedł natomiast pierwszy polski krążownik liniowy, jednostka ta otrzymała na imię OCP Zygmunt II Okrutny, był to pierwszy okręt tego typu na wyposażeniu polskiej marynarki wojennej, wielkością nie ustępowały pancernikom które znajdowały się na wyposażeniu polskiej marynarki , miały za to dłuższy i smuklejszy kadłub, w celu uzyskania większych prędkości. Siłownie zamontowane na tym krążowniku zapewniały mu prędkość maksymalną do 28 węzłów czyli co najmniej 4-6 węzłów więcej niż pancernikom i najnowszemu drednotowi które znajdowały się na wyposażeniu Polski. Rząd Czarniecki planował wprowadzić 20 jednostek tego typu na wyposażenie Cesarskiej Floty.


Ostatnią jednostką nowego typu wprowadzoną w tym roku do służby w marynarce wojennej był, Ciężki Krążownik OCP Władysław II Mądry, jednostka ta o wyporności 12 000 ton, uzbrojenie główne tego krążownika stanowiła bateria dział głównych składająca się 9 dział kalibru 203 mm, rozmieszczonych w trzech trzy-działowych wieżach. Artyleria pomocnicza tej jednostki składa się z 4 dział uniwersalnych o kalibrze 120 mm. Jednostka ta posiadała opancerzenie: 127 mm na burtach, 57 mm na pokładzie, 152 mm - wieżach artylerii głównej. Okręt ten mógł uzyskać prędkości maksymalną powyżej 32 węzłów. Rząd Czarnieckie zdecydował się zamówić jeszcze 15 jednostek tego typu, wszystko to w ramach zwiększania możliwości obronnych cesarstwa polskiego.

Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

 

Odcinek 74
12 Sierpnia 1912 – 20 Lipca 1913




30 Sierpnia 1912 roku, w tajdze w środkowej Syberii nad rzeką Podkamienna Tunguzka , na północ od jeziora Bajkał. Doszło do ogromnej eksplozji, która powaliła drzewa w promieniu 40 km, widziana była w promieniu 650 km, słyszana w promieniu 1000 km, zaś niezwykle silny wstrząs zarejestrowały wszystkie sejsmografy na Ziemi, uderzenie to było tak silne że wszystkie magnetometry na terytorium cesarstwa polskiego pokazywały w jego rejonie drugi biegun północny.

Rząd Czarnieckiego zaniepokojony tym wydarzeniem natychmiast wysłał grupę naukowców i specjalistów która miała ustalić przyczynę tego zdarzenia, naukowcy niebyli do końca pewni z czym mieli do czynienia gdyż naoczni świadkowie z okolic Angary twierdzili iż miało to miejsce wczesnym rakiem natomiast ludzie z terenów Dolnej Tunguski o godzinach popołudniowych, pyzatym były jeszcze kwestia tego iż świadkowie nie byli pewni co do kierunku w którym miał się przemieszać obiekt który spadł z nieba, grupa wysłana do zbadania miejsca zdarzenia składając relacje podawał iż na miejscu katastrofy istnieją trzy różne obszary powalenia drzew całkowicie różniące się od siebie.

Zespól ekspertów składając Czarnieckiemu raport z dokonanych badań, wysuwał hipotezę iż na tym obszarze mogło dojść do zderzenia się ziemi z meteorytem, zdaniem głównego naukowca ekspedycji Mikołaja Grodzieńskiego, w obszar ten uderzył meteory o wielkości porównywalnej z największym super pancernikiem który znajdował się na wyposażeniu cesarskiej marynarki jeśli nie większym, natomiast dwadzieścia sekund po eksplozji nastąpiło uformowanie się obłoku rozżarzonej pary w kaszlcie grzyba, o temperaturze około 12-15 tysięcy Celsjusz, która miała ugotować całą strefę eksplozji.


20 września z linii montażowej zszedł pierwszy pełnomorski okręt podwodny, jednostce taj nadano imię OCP Władysław III, był to najnowszy nabytek Cesarskiej marynarki wojennej, okręt ten miał kadłub o długości całkowitej 51,4 m, szerokości 5 m i zanurzeniu w położeniu nawodnym 3,2 m. Napęd podczas pływania na powierzchni zapewniały cztery silniki gaźnikowe , napędzane naftą, dwa o mocy 350 i dwa 250 KM co łącznie dawało 1200 KM, zaś w zanurzeniu dwa silniki elektryczne o mocy po 580 KM. Prędkość maksymalna w położeniu nawodnym wynosiła 13,4 węzła, w zanurzeniu 7,8 węzła. Zapas 52 ton paliwa pozwalał przepłynąć 3250 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 9 węzłów lub 1800 mil morskich przy prędkości maksymalnej. W zanurzeniu okręt miał zasięg 80 mil morskich przy prędkości 5 węzłów. Uzbrojenie Władysława III stanowiły cztery wyrzutnie torpedowe kalibru 450 mm, umieszczone po dwie w części dziobowej i na rufie. Okręt przenosił również dwie torpedy zapasowe dla wyrzutni dziobowych. Okręt ten należał do najnowszej generacji okrętów podwodnych Cesarskiej marynarki wojennej, była to najnowsza jednostka typu WA R-3, poprzednie okręty WA R-2 miały zostać przez nie zastąpione.


11 Czerwca 1913, w Paryżu doszło do podpisania paktu sojuszniczego z Królestwem Wielkiej Francji, polska delegacja dyplomatów pod przewodnictwem polskiego ministra spraw zagranicznych, Wacława Lubomirskie, wy-pertraktowała odpowiednie warunki porozumienia, napisano w nim, że w przypadku kiedy państwo Polskie zostanie napadnięte przez wrogie mocarstwo, Francja jest zobowiązana udzielić Cesarstwu Polskiemu pomocy angażując się w ten konflikt zbrojny, poprzez wypowiedzenie wojny agresorowi oraz wszystkim jego sojusznikom, tym samym państwo Polskie zobowiązywało się postąpić podobnie w przypadku gdy to strona Francuska została by napadnięta.

W traktacie została też zawarta klauzula dotycząca napadnięcia sojusznika Polski lub Francji, w wypadku napadnięcia sojuszniczego państwa strony Francuskiej lub Polskiej, oba państwa zobowiązywał się do udzielenia sobie pomocy poprzez wypowiedzenie wojny agresorowi który wypowiedział wojnę państwu trzeciemu z którym Francja lub Polska miała zawarty traktat obronny lub zwykły sojusz militarny. Klauzula ta w rzeczywistości odnosiła się do księstwa Bawarskiego, którego ostatnią dziedziczką z dynastii von Hohensteinów, była Księżna Maria Ludwika, nie posiadała ona dzieci a ostatnio podupadła znacznie na zdrowiu.

20 Czerwca do tego paktu przystąpiło Państwo Papieskie, wysłannicy papieża Innocentego VII, zgodzili się na podpisanie podobnych warunków które wcześniej uzgodniły miedzy sobą delegacje Francuska i Polska. Papiestwo tym samym zobowiązywało się do udzielenia, Polsce i Francji pomocy w razie ataku na te państwa, a także w wypadku wypowiedzenia wojny państwom trzecim z którymi Polska i Francja posiadały sojusze, strona Polska i Francuska podpisały z Papiestwem porozumienia w których deklarowały się udzielenia pomocy Państwu Papieskiemu w razie, gdyby zostało ono zakatowane. Pakt ten potocznie przyjęło się nazywać porozumieniem Wersalskim.

Trzy państwa które go ratyfikowały 29 czerwca, zawarły w nim także tajną klauzulę odnoszącą się do, przyszłej strefy wpływów która miała zostać rozdzielona miedzy sygnatariuszy w wypadku wygranej wojny z Niemcami i Czecho-Węgrami, stało w niej iż Państwo Papieskie miało otrzymać pod swą kontrolę obszar całego półwyspu Apenińskiego, obszary wschodniego wybrzeża morza adriatyckiego wraz z terenami Grecji, Cesarstwo Polskie natomiast terytoria Niemieckie do Odry, ziemie Czech, Węgier, oraz Bułgarii, Francja natomiast pozostałe obszary Cesarstwa Niemieckiego, wraz z Austrią która była w posiadaniu Czecho-Węgier. Terytoria Kolonialne Cesarstwa Niemieckiego natomiast miały zostać podzielone po zakończeniu konfliktu.

Cesarstwo Niemieckie i Czesko-Węgierski oraz Królestwo Sycylii odpowiedziały na zawarcie porozumienia Wersalskiego, poprzez ratyfikowanie własnego sojuszu którego warunki były bliźniaczo podobne do tego który został podpisany miedzy Polską Francją i Papiestwem. Podpisano go w zamku Neuschwanstein znajdującego się w Alpach Austriackich. Stąd potocznie zwano go porozumieniem Alpejskim.

Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

 

Odcinek 75
„Droga Ku Wojnie Cześć I”
20 Lipca 1913 – 25 Lipca 1914

​

Gabinet Czarnieckiego uchwalił kilka ważnych ustaw które miały zapewnić wojsku i marynarce większe możliwości, pierwszą z nich była ustawa o polityczno-wojskowym, systemie podejmowania decyzji. Ustawa ta dotyczyła regulacji prawnych mających zapewnić większe uprawnienia w podejmowanych działaniach generalicji i admiralicje, zarazem dowódcy wojskowi musieli odpowiadać przed rządem za swoje poczynania, w przypadku gdy ich decyzje wpływały na losy całego narodu niemożna było pozostawić ich bez pewnej kontroli, dlatego ustawa ta dawała rządowi przywilej dymisji oficerów w przypadku gdy ich błędne decyzje prowadziły do porażek militarnych, do tej pory prawo to przysługiwało jedynie Cesarzowi, który rzadko z niego korzystał.


Drugą ważną ustawą była możliwość wprowadzania lokalnego zarządu wojskowego, w sytuacji gdy front by przesuwał się w szybkim tempie, niemożliwością stawało się wprowadzanie na zajętych terenach w odpowiednim tempie administracji cywilnej. Dlatego Czarniecki poprał ustawę dającą prawo do tworzenia tymczasowej administracji wojskowym na okupowanych obszarach, w zapisach prawnych dotyczących powoływania tymczasowej administracji wojskowej było jasno sprecyzowane, iż wojskowi mają prawo do ściągania podatków z danego terenu, przesiedleń ludności, oraz prowadzenia działań rekwizycyjnych, wszystkich niezbędnych dóbr które w danym czasie potrzebne były wojsku. Ustawa także jasno precyzowała kary które mieli ponosić żołnierze za dokonywanie gwałtów rozbojów i zabójstw, w większości wypadków podlegali karze śmierci. Ustawa ta miała obowiązywać tylko w wypadku gdyby Cesarstwo Polskie znalazło się w stanie wojny. To samo tyczyło się poprzedniego przepisu prawnego.


Admiralicji wraz z generalicją, której bezpośrednimi zwierzchnikami byli ministrowie marynarki i armii, odpowiadającymi do tej pory wyłącznie przed Cesarzem za swoje działania, nie spodobało się iż gabinet Czarnieckiego zwiększa wpływ rządu na ich poczynania i plany, uznali to za ograniczenia ich kompetencji i praw. Siły zbrojne Cesarstwa Polskiego niemal od zawsze były narzędziem w rekach kolejnych władców, dowódcy wojskowi dzięki temu mieli wręcz nie-organiczne możliwości, i tylko Cesarz miał prawo sprawowania nad nimi kontroli. Dzięki temu to oni przez większą część istnienia parlamentu i kolejnych gabinetów rządzących, stosowali naciski by wywrzeć na politykach to czego chcą, wprowadzane ustawy w pewnym stopniu ograniczały pole manewru w tym zakresie. Jednak wielu wojskowych wiedząc iż Czarniecki w jakiś sposób doprowadzi do wojny, wiedziało iż są mu oni potrzebni i wtedy będą mogli z nowy wywierać większy wpływ na bieżącą politykę państwa.


2 Czerwca wystartowały czwarte Igrzyska Olimpijskie miejscem ich organizacji był Berlin stolica Świętego Cesarstwa Niemieckiego, igrzyska te nazywano "germańskimi mistrzostwami", gdyż były najlepiej zorganizowaną i najsprawniej do tej pory przebiegającą olimpiadą, wśród tych które miały miejsce do tej pory, zorganizowaną wręcz z charakterystycznym wśród Niemców dyscypliną i posłuszeństwem. Nazwa ta wzięła się też z tond iż Niemcy, zdobyli najwięcej medali ze wszystkich reprezentacji narodowych. Do dyspozycji zawodników i kibiców oddano nowoczesny stadion miejski z bogatym zapleczem i 89 tysiącami miejsc siedzących, a także 100-metrowy basen. Finansową stronę igrzysk w dużym stopniu zabezpieczyła emisja specjalnej loterii, która przyniosła 3 miliony marek zysku. Po raz pierwszy zmagania uczestników poprzedziła uroczystość otwarcia, która przebiegła z zachowaniem zasad ceremoniału olimpijskiego.

W Berlinie także po raz pierwszy użyto elektronicznych urządzeń pomiarowych, umożliwiających ustalanie czasów biegaczy w dyscyplinach lekkoatletycznych oraz pływackich z dokładnością do 0,1 sekundy, a przy ustalaniu kolejności na mecie pracę sędziów wspomagał fotograf, który wydarzenia na finiszu rejestrował na kliszy.Do programu włączono także tak zwany pięciobój, którego zasady opracował sam Charles Wyvill Thomson. W tej rywalizacji uczestniczyć mogli tylko zawodnicy posiadający stopień oficerski, stąd nazwano go – pięciobojem oficerskim. Przebieg igrzysk obserwował sam cesarz Niemiecki Wilhelm XII a także zaproszony przez cesarza niemieckie następca tronu Czesko-Węgierskiego Fryderyk, który miał w planach udać się następnie do Bawarii gdzie miał się spotkać z ciężko chorą Księżną Marią Ludwiką von Hohenstein.

Polska na tych igrzyskach zajęła dopiero czwarte miejsce pod względem zdobytych medali, łącznie zdobyto ich 30: 15 złotych, 10 srebrnych oraz 5 brązowych. To był znaczny cios propagandowy dla Czarnieckiego który przed igrzyskami zapowiadał że polska zgarnie na tych igrzyskach wszytko. Najlepszymi zawodnikami polskiej reprezentacji okazali się Juliusz Dąbrowski, który zdobył złoto w biegu na 200 metrów i 400 metrów, na 60 uzyska drugi miejsce a także polski mistrz w szpadzie Radosław Halicki znowu nie zawiódł gdyż zdobył wszystko co było do zdobycia w swej kategorii. Kolejne Igrzyska zaplanowano na rok 1918, miały się odbyć w Londynie stolicy Republiki Wielkiej Brytanii.


W Monachium stolicy Księstwa Bawarskiego, zamordowany został następca tronu Czesko-Węgierskiego, Fryderyk Bodzeta. Stało się to 23 lipca 1914 roku, zamachowcy nie udało się pochwycić jednak policja bawarska rozpoczęła obławę na terytorium Monachium i poza nim. Do zabójstwa doszło w trakcie, przejażdżki którą odbywał Fryderyk wraz ze swą małżonką Anastazją Piast, wnuczką Cesarza Polskiego, po stolicy księstwa Bawarskiego. Morderstwo to mogło doprowadzić do załamania się stosunków pomiędzy Czecho-Węgrami i Bawarią, sytuacja była jeszcze poważniejsza gdyż następca tronu Czesko-Węgierskiego przybył do Księstwa Bawarskie, po zakończeniu igrzysk olimpijskich w Berlinie, by prowadzić rozmowy na temat przyszłości tego państwa, Księżna Maria Ludwika von Hohenstein, była umierająca, przez co tron księstwa nie długo miał opustoszeć, to mogło doprowadzić do wojny o sukcesje która zakończyła by się globalnym konfliktem, Fryderyk pragnął załatwić tę sprawę w jak najbardziej pokojowy sposób się dało, chciał osadzić na tronie Bawarskim nową dynastię, na którą przystały by zarazem Niemcy jak i Polska, jednak jego śmierć położyła kres tym planom.


Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

 

Odcinek 76
„Droga Ku Wojnie Cześć II”
25 Lipca 1914 – 1 Stycznia 1915




Na dworze w Pradze gdy dotarły wieści o śmierci ukochanego syna Cesarza Franciszka VIII, rozgorzał istny pożar nie pohamowanej wściekłości władcy Cesarstwa Czesko-Węgierskiego. Gdy już przeminął nastał okres ponurej żałoby, ciało Fryderyka wraz ze zwłokami jego małżonki która także zginęła w tym zamachu, zostały przetransportowane do Pragi. Gdzie odbyły się uroczystości pogrzebowe, Fryderyk i Anastazja zostali pochowani w krypcie cesarskiej gdzie spoczywali wszyscy członkowie rodziny panującej od czasu uformowania się Cesarstwa w 1451 roku.

Jednak po ich zakończeniu, Franciszek VIII, za namowami niemieckich przedstawicieli w Pradze przedstawił 30 Sierpnia, władzą bawarskim ultimatum iż jeżeli nie wydadzą wszytki osób mogących być związanych z tym zamachem, będzie on musiał podjąć pewne kroki, oznajmiał iż nie będzie tolerować państwa które pozwala na swym terenie do działania grup terrorystycznych, i że jeżeli jego żądania nie zostaną spełniane w ciągu trzech najbliższych miesięcy Księstwo Bawarskie zostanie podzielone miedzy Niemcy i Czecho-Węgry. Władze Bawarskie, których obecnym reprezentantem był premier Otto von Kästner, nie mógł spełnić tych żądań, leżały one bowiem poza możliwościami Bawarii, zamachowcy nie udało się pojmać, policja bawarska niebyła w stanie go odnaleźć, a tym bardziej żadnych powiązanych z nim osób. Dlatego też von Kästner zwrócił się o pomoc do władz Polskich, Czarniecki zapewnił go że jeżeli Czecho-Węgrzy podejmą jakiekolwiek wrogie działania zmierzające do naruszenia granic Bawarii, Cesarstwo Polskie odpowie z całą stanowczością na ten akt agresji.


W Pradze na tą deklaracje zareagowano poprzez zwołanie pełnej mobilizacji rezerwistów, pod broń mieli zostać powołani wszyscy mężczyźni w wieku przekraczającym osiemnaście lat. Operacja ta rozpoczęła się 12 Września, do punktów rekrutacyjnych całymi tłumami schodzili się młodzi mężczyźni, przepełnieni patriotycznymi emocjami. Cesarstwo Polskie zareagowało też zwołując pełną mobilizacje, rząd Czarnieckiego w ten sposób pragnął podgrzać atmosferę na arenie międzynarodowej, te działania były zabiegiem mającym sprowokować do działania także Niemcy, gdyż tak naprawdę na granicy już od ponad trzech miesięcy, rozlokowywane były polskiej dywizje piechoty, kawalerii i arterii, do tej pory robiono to pod przykrywką, sprawdzania możliwości nowo ukończonej linii fortyfikacji majora Kutrzeby.


Zgodnie z założeniami Czarnieckiego Niemcy odpowiedzieli na Polską prowokacje, także dokonując pełnej mobilizacji rezerw dnia 28 września. Podobnie jak miało to miejsce w Czecho-Węgrzech pod broń zostali powołani wszyscy rezerwiści a także mężczyźni którzy ukończyli osiemnaście lat, i także w tym przypadku tłumy młodych ludzi przepełnionych patriotycznym zapałem, garnęła się do punktów werbunkowych. Na ten akt z kolei odpowiedzieli Francuzi, którzy zwołali pod broń wszystkich rezerwistów oraz rozpoczęli werbunek wśród społeczeństwa. Sytuacja ta powoli wymykała się spod kontroli według Skandynawskich władz, wiec sam Król Zjednoczonej Skandynawii Carl XVII Gustaf, zaproponował by obie strony rozpoczęły rozmowy majce na temat w jaki sposób rozwiązać ten konflikt.


Jednak na to było już stanowczo zapóźni o przynajmniej jakieś 30-40 lat, gdy upłynął termin wyznaczony przez Franciszka VIII, dnia 30 Listopada, Cesarstwo Czesko-Węgierski oficjalnie wypowiedziało wojnę Księstwu Bawarskiemu a także Cesarstwu Polskiemu. Kilka dni później uczyniły to Niemcy i Królestwo Obojga Sycylii, jednak Cesarstwo Polskie nie pozostało osamotnione, zgodnie z ustaleniami porozumienia Wersalskie do wojny przystąpiła także Królestwo Wielkiej Francji którego władze ogłosiły to 12 Grudnia, dokładnie trzy dni później to samo uczyniło Państwo Papieskie.


Tym samym kontynent europejskim stał się świadkiem, pierwszego konfliktu który miał się zapisać w dziejach historii jako I Wojna Światowa. Po przeciwnych stronach stanęły dwa bloki militarno polityczne które wytworzyły się w ciągu ostatniego stulecia. Były nimi Porozumienie Wersalskie (zielony kolor na mapie) w którego w skład wchodziły Cesarstwo Polskie, Królestwo Wielkiej Francji a także Państwo Papieskie, wszystkie państwa tego paktu dożyły do podobnych celów którymi było zwiększenia swojej potęgi kosztem Porozumienia Alpejskie (czerwony kolor na mapie), państwa wchodzące w jego skład z kolei chciały w jakiś sposób skorzystać na upadku Porozumienia Wersalskiego.


Liderami tej wojny byli monarchowie którzy tak naprawdę byli ze sobą w jakiś sposób spokrewnieni, na przykład Wilhelm XII był wnukiem Kazimierza XIII, gdyż jego ojciec Wilhelm XI poślubił najstarszą córkę Kazimierza XIII, Marię Piast która przyszła na świat 1867 roku, z kolei Wiktor Emanuel V był dla Kazimierza XIII zięciem, gdyż poślubił on jego drugą córkę Zofie Piast która była młodsza od Marii o rok, z kolei Henryk XI był kuzynem Kazimierza XIII, gdyż jego ojcem był Franciszek IV którego najstarszą córkę Elen Vuatrin poślubił Władysław IX, ojciec Kazimierza XIII. Franciszek VIII władca Cesarstwa Czesko-Węgierskiego był ojcem Fryderyka Bodzety, którego poślubiła wnuczka Kazimierza XIII, córka jego najstarszego syna Zygmunta Augusta.



Ciąg Dalszy Nastąpi. ​

______________________________________________________________

Noto się zaczęło, jednak nim pojawią się odcinki dotyczące I wojenki światowej, będą jeszcze odcinki specjalne chyba 3 lub 2 to zależy czy będzie mi się chciało.

 

I Odcinek Specjalny.
Przekroje Społeczne Populacji Państw Zaangażowanych W I Wojnę Światową.



Wykresy odnoszące się do 345 milinów obywateli Cesarstwa Czesko-Węgierskiego.


Wykresy odnoszące się do 220 milinów obywateli Królestwa Wielkiej Francji.


Wykresy odnoszące się do 580 milinów obywateli Cesarstwa Niemieckiego.


Wykresy odnoszące się do 650 milinów obywateli Cesarstwa Polskiego.​

 

II Odcinek Specjalny
Marynarka Wojenna Cesarstwa Polskiego w Momencie Wybuchu I Wojny Światowej.



​

​

​

​

​

​

​

 

III Odcinek Specjalny
Armia Cesarstwa Polskiego w Dobie I Wojny Światowej



Polskie siły zbrojne w czasie rozpoczęcia wojny, składały się z 435 dywizji, z czego 120 to były dywizje piechoty podstawowej, 180 dywizji piechoty szturmowej, 90 dywizji artylerii oraz 45 dywizji kawalerii. Łącznie na początku wojny Cesarstwo Polskie dysponowało armią liczącą w przybliżeniu 4 miliony 350 tysięcy ludzi. Jednak na granicy z Niemcami i Czecho-Węgrami stacjonowała zaledwie jedna czwarta dostępnych sił, co i tak dawało ponad milion żołnierzy gotowych zagłębić się w terytorium wroga.


Zwierzchnikiem Cesarskich sił zbrojnych był Kazimierz XIII lecz w jego imieniu kontrolę nad armią sprawował minister armii Waldemar Pawlak, który podzielił siły stacjonujące na granicy na dwa fronty: Północny i Południowy. Frontem Południowym miał dowodzić generał Henryk Zawada, doświadczony i już sędziwy oficer starej szkoły, natomiast północny ostał powierzony generałowi Bolesławowi Radziszewskiemu, który szlify bojowe zdobywał trakcie walk z sułtanatem Brunei. Obaj dowódcy byli ogólnie szanowani, ich doświadczenie nie budziło zastrzeżeń, dlatego zostały im przydzielone te stanowiska.


​

 

Odcinek 77
1 Stycznia 1915 – 30 Czerwca 1915

​

Wojna zaczęła się z korzyścią dla Cesarstwa Polskiego, Niemcy i Czecho-Węgrzy nie zdążyli przerzucić wszystkich dywizji na granice, dla tego polskim siłom udało się w ciągu pierwszych sześciu miesięcy walk dokonać znacznych postępów, ponosząc przy tym minimalne straty. Na kontynencie Afrykańskim polskim siłom także udało się zdobyć przewagę jednak tam walki były znacznie bardziej zażarte niż to miało miejsce w Europy, wynikało to zapewne z fakty iż Niemcy trzymali na granicy z kolanami polskimi, gotowe do walki odziały.


Front Północny walki toczone miedzy 1 stycznia 1915 a 30 czerwca 1915.

Przebieg kampanii na froncie północnym, od początku stycznia aż do końca czerwca roku 1915, rysował się w następujący sposób, 20 dywizji pod dowództwem generała Mariusza Rogalińskiego, miały za zadanie uderzać w kierunku Gdańska i Elbląga, w czasie natarcia napotkały opór ze strony 12 dywizji Niemieckich, po zwycięskim zajęciu wyznaczanych obszarów miału udać się z pomocą, 8 dywizją uderzającym w kierunku Bydgoszczy dowodzonych przez generała Alojzego Skrzetuskiego, jednak przeciągniecie się walk z 12 Niemieckimi dywizjami w tym rejonie , uniemożliwiły generałowi Rogalińskiemu dotarcie na czas do Bydgoszczy, w wyniku czego wojska pod dowództwem generała Skrzetuskiego zostały pobite i musiały dokonać odwrotu na wcześniejsze pozycje.


16 dywizji pod dowództwami generałów Witolda Makuszyńskiego oraz Władysława Dudzińskiego, rozpoczynały natarcie w kierunku Skierniewic i Kalisza, z obszarów Warszawy i Płocka, natarcie to napotkało na swej drodze, opór ze strony 6 dywizji Niemieckich i 8 dywizji Czesko-Węgierskich, walki w tym rejonie trwały blisko trzy miesiące lecz zakończyły się dla Polski pełnym zwycięstwem, oba miasta znalazły się znowu w rekach Cesarstwa Polskiego. Natomiast 8 dywizji pod dowództwem Zbigniewa Wielopolskiego nacierało w kierunku Łodzi, tutaj sytuacja była o wiele trudniejsza walki z 8 dywizjami Czesko-Węgierskim, mogły zakończyć się pełną porażką, lecz dzięki podesłaniu 6 dywizji przez generała Juliusza Kalinowskiego, którego 20 dywizji uderzało w kierunku Radomia, odniesiono zwycięstwo i wyparto Czecho-Węgrów z okolic Łodzi. Wojska Kalinowskiego początkom w sile 20 dywizji starły się z 8 dywizjami Czecho-Węgrów w okolicy Radomia, po szybki zwycięstwie Kalinowski oddelegował 6 dywizji pod dowództwo Wielopolskiego który miał problemy z przełamaniem oporu ze strony Czesko-Węgierskiej, 15 dywizji pod rozkazami generała Franciszka Ostroroga, miało za zadanie zająć Kielce, po walkach stoczonych z wojskami Czesko-Węgierskimi miasto wpadło w polskie ręce.

Kampania na froncie północnym w czasie od stycznia do czerwca zakończyła się niemal całkowitym sukcesem, jedynie nieudane natarcie w kierunku Bydgoszczy pozostawiało polskiej generalicji niesmak w ustach, naczelne dowództwo postanowiło odebrać generałowi Rogalińskiemu, dowództwo, za wyjaśnienie podając iż Rogaliński źle rozłożył w czasie swoje posunięcia powinien on najpierw dowiedzieć się czy natarcie w kierunku Gdańska i Elbląga przebiega zgodnie z planem a dopiero potem uderzać w kierunku Bydgoszczy, jego miejsce miał zająć generał Antonii Jastrząb. W raporcie z operacji Bydgoskiej znalazła się też informacja o niezachwianej postawie jednego z młodszych chorążych, to dzięki jego postawie odwrót nie przerodził się totalny chaos lecz skoordynowane działanie, dowództwo postanowiło przedstawić Konrada Gromskiego do odznaczenia, za ten wyczyn.


Front Południowy walki toczone miedzy 1 stycznia 1915 a 30 czerwca 1915.

Walki na froncie południowy trwające w przeciągu ostatnich sześciu miesięcy, rozpoczęły się jednoczesnym natarciem wszystkich polskich sił na całej jego długości dnia 12 stycznia 1915 roku. 20 dywizji generała Witolda Witosa, nacierało w kierunku Przemyśla z okolic Lwowa, jego siły napotkały na swej drodze 4 dywizje Czesko-Węgierskie które zostały rozniesione w puch, miasto wpadło w Polskie ręce po stoczeniu walkach ulicznych, na Stryj natomiast uderzało 15 dywizji pod dowództwem generała Bolesława kazanowskiego jego odziały pokonał w bitwie na przedpolach miasta, 6 dywizji Czesko-Węgierskich, przy poniesieniu minimalnych strat własnych.


Centralną cześć frontu południowego stanowiły dwie armie liczące po 10 dywizji pod dowództwami odpowiednio Czesława Gniadosza i Adama kozłowskiego, mieli oni za zadanie zajęcie obszarów wokół Stanisławowa i Chernovcy. Obie te armie starły się z siłami Czesko-Węgierskimi liczącymi po 6 dywizji walki te zakończyły się zwycięstwem dla strony polskiej, na samy południu frontu atakowały dywizje pod dowództwem generałów Stefana Rybińskiego oraz Mieczysława Cegielskiego, ich łączne siły składające się z 25 dywizji miały za zadanie zajęcia obszarów Mołdawii oraz części Wołoszczyzny, ich połączone natarcie napotkało na swej drodze nieznaczne siły Czesko-Węgierskie, w wyniku czego w polskie ręce przeszły następujące miasta wraz z ich okolicami: Beltsy, Bacău, Iasi, Botosani, Chrisinau, Ismail.

Walki na froncie południowym, zakończyły się pełnym sukcesem, wszystkie wyznaczone cele zostały osiągnięte przez co, naczelne dowództwo było zadowolone. Rząd Czarnieckie i sam premier też był zadowolony z rozwoju sytuacji na kontynencie europejskim, jak na razie wojska polskie odnosiły duże sukcesy względem Niemców i Czecho-Węgrów. Jednak naczelne dowództwo było pewne że wojska porozumienia Alpejskiego w drugiej połowie roku przeprowadzi kontrofensywę mającą na celu odebranie terytoriów obecnie zajmowanych przez Polskę. Dlatego rozpoczęto prace nad umocnieniem zajętych już ziem, miano utworzyć linie okopów zasieków oraz gniazd karabinów maszynowych które mają uniemożliwić odebranie już zdobytych obszarów.


Walki w Afryce pomiędzy styczniem a czerwcem 1915 roku.


Cesarskie Wojska Kolonialne w Afryce, dowodzone były przez Generała Tadeusz Piskorskiego, pełnił on także funkcje gubernatora Sudanu, do swoje dyspozycji miał siły liczące 31 dywizji, były one jednak rozrzucone po całym obszarze przygranicznym z Niemieckimi koloniami, w razie potrzeby mógł poprosić o pomoc gubernatora Egiptu Marka Korzeniowskiego, który dysponował 35 dywizjami, mającymi ochraniać wybrzeże Egiptu i Palestyny przed wrogą inwazją.


Walki w Afryce rozpoczęły się od polskiego na tarcia na obszary na północy przy granicy z Koloniami Brytyjskimi, 9 polskich dywizji pod rozkazami generała Stanisława Mikołajczyka, podzielonych po trzy armie w skład których wchodziły po 3 dywizje głownie czarnych żołnierzy kolonialnych, nacierało w kierunku Yago, Salal i El Birini. Toczyły one boje z Niemieckimi siłami podzielonymi na armie po dwa dywizjony. Walki te zakończyły się zwycięsko dla Polski. Natomiast natarcie w kierunku Jellab Dembao, dowodzone przez majora Władysława Brzostkiewicza, zakończyła się porażkom, 6 polskich dywizji zostało odpartych przez Niemców mających w tych okolicach przewagę liczebną, polskie siły musiał powrócić na pozycje wyjściowe na szczęście dla majora Brzostkiewicza, Niemcy nie przeszli do kontrnatarcia tylko pozostali na wcześniej zajętych pozycjach.

Odziały pod bezpośrednim dowództwem Piskorskiego atakowały Niemców w okolicach Zemio, Bia, Lado oraz Niangary, 11 dywizją Piskorskiego udao się wyprzeć Niemców z okolic Zemio, Bia i Lado jednak atak na terytorium Niangary zostało przez Niemców skutecznie odparte, polskim siło nacierającym w kierunku Wadelai nieudało się przełamać Niemieckiego oporu co gorsza w tym rejonie Niemcy dokonali kontruderzenia które wyparło polskie siły z obszarów, Taufiki i Fashody.

Kampania Afrykańska była dużo bardziej złożona, od tej prowadzonej w Europie, polscy dowódcy w większości dysponowali oddziałami rdzennych Afrykańczyków przeszkolonych i wyposażonych, lecz nieposiadających doświadczenia ani wysokiego morale. Odziały złożone z polaków znajdowały się w Egipcie i miały służyć do obrony przed inwazją z morza a nie do walki na obszarze subsaharyjskiej Afryki.



Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

 

Odcinek 78
30 Czerwca 1915 – 1 Stycznia 1916



Druga połowa roku 1915, zaczęła się zmasowanym natarciem wojsk Porozumienia Alpejskiego, zgodnie z przewidywaniami polskich sztabowców, dzięki czemu polskim wojskom udało się okopać i przygotować do odparcia Niemieckiej oraz Czesko-Węgierskiej kontrofensywy. Polskie dywizje na zajętych terenach wykopały okopy oraz postawiły zasieki z drutu kolczatego przygotowano także gniazda karabinów maszynowych, a artyleria z kolei miała zapewnić wsparcie ogniowe.


Front Północny walki toczone miedzy 30 czerwca 1915 a 1 Stycznia 1916 roku.

Na froncie północnym Niemcy wraz Czecho-Węgrami dokonali najpierw ataku na całej długości frontu który nie przyniósł żadnego efektu, Polskim dywizją udało się utrzymać zajęte pozycje. Dopiero wtedy rozpoczęła się bitwa o Toruń, naczelne dowództwo Niemieckie postanowiło przełamać właśnie w okolicach Torunia linie frontu. Następnie planowano okrążenie wojsk Polskich stacjonujących w okolicach Gdańska i Skierniewic co w efekcie doprowadziło by do ich zagłady.

Na początku Lipca w okolicach Bydgoszczy Niemicy skoncentrowali 20 dywizji, ich dowódcą został generał Erich von Stahlhelm, udział w tej bitwie miały wziąć także 9 Niemieckich dywizji z okolic Koszalina i 9 dywizji z okolic Gniezna w ostateczności miano ściągnąć dodatkowe odziały z pod Poznania i Wrocławia co dawało by dodatkowe 190 tysięcy żołnierzy. Niemiecki plan zakładał skoncentrowane uderzenie w najbardziej wysuniętą cześć frontu w okolicach Torunia, łączne 38 niemieckich dywizji o liczbie przekraczającej 380 tysięcy żołnierzy miało nacierać na 150 tysięcy polskich żołnierzy którzy mieli za zadanie utrzymać ten obszar. Niemcy jednak nie przewidzieli iż polski generał Antonii Jastrząb, któremu naczelne dowództwo powierzyło dowództwo miał do swej dyspozycji 20 dywizji z okolic Płocka i Warszawy miały one stanowić rezerwę w razie przełamania frontu, generalicja planowała przerzucić je wtedy w wyłom który by został utworzony. Bitwa Toruńska składała się z trzech etapów.


Jednak gdy 1 Sierpnia 380 tysięcy Niemieckich żołnierzy uderzyło w okolicach Torunia naczelne dowództwo fontu Północnego przydzieliło Jastrzębiowi, dywizje pozostające w rezerwie z okolic Warszawy i Płocka. Pierwsza część bitwy trwała od 1 sierpnia do 29 sierpnia, Niemcom udało się zając cześć pierwszych linii okopów bronionych przez odziały Polskie jednak ponieśli przy tym ogromne straty. Generał Jastrząb został zmuszony do użycia niekonwencjonalnych metod walki 30 sierpnia rozkazał rozpylić w kierunku nacierających oddziałów Niemieckich gaz musztardowy, miało to mu dać czas do przegrupowania swoich sił oraz miał nadzieje że w czasie gdy gaz będzie powstrzymywał natarcie Niemców dotrą obiecane mu posiłki. Chmura gazu jednak była nieprzewidywalna w swym zachowaniu, zaczęła się rozchodzić we wszystkie strony co spowodowało iż zarazem Niemcy jak i Polacy musieli przed nią umykać.


Druga cześć walk zaczęła się dopiero trzy dni później gdy zabójcza chmura iperytu, się rozrzedziła i warunki pozwalały na bezpieczne kontynuowanie ataku. W czasie gdy iperyt nie pozwalał Niemcom kontynuować natarcia, generał Erich von Stahlhelm ściągnął dodatkowe dywizje z okolic Poznania i Wrocławia. W momencie gdy chmura gazu ustąpiła rzucił do walki około 400 tysięcy żołnierzy. Polski generał Jastrząb, dostał tak bardzo potrzebne mu 20 dywizji i dysponował siłami liczącymi w przybliżeniu 290 tysięcy żołnierzy. Walki trwały do 12 września, ostatecznie Niemcom nie udało się przełamać Polskiej obronny, walki te tylko doprowadziły do wykrwawienia się ich sił w kolejnych atakach na polskie stanowiska kaemów, udało się im tylko nieznacznie przesunąć swoje pozycje, nawet użycie miotaczy ognia nie dawało rezultatów, nie mogąc się zbliżyć do polskich okopów nie mogły one wyrządzić z byt wielkich szkód.


Trzecim i ostatnim etapem bitwy było polskie kontrnatarcie które według generała Jastrzębia, miało na celu odepchniecie Niemców, a jeśli się uda nawet złamanie ich linii obrony, przejście do kontrofensywy i zajęcia Bydgoszczy. W tym celu zostały ściągnięte dodatkowe dywizje z okolic Gdańska i Skierniewic, 12 dywizji w liczbie 120 tysięcy żołnierzy. Polskie natarcie poprzedziła kilku dniowa kanonada artyleryjska, z łącznej liczby 2 tysięcy dział, o wszystkich możliwych kalibrach poczynając od 75mm a kończąc na armatach o kalibrze 105 mm . Samo natarcie rozpoczęło się 20 Października i trwało do 1 Grudnia, do ataku posłano niemalże 320 tysięcy żołnierzy jednak, Niemcom udało się je zatrzymać. Ostatecznie bitwa zakończyła się powrotem obydwu armii na pozycje wyjściowe.


Trwająca prawie pół roku bitwa nie przyniosła rozstrzygnięcia ani dla strony Polskiej ani Niemieckiej. Środki zaangażowane przez Cesarstwo Polskie , czy też Cesarstwo Niemieckie były gigantyczne była to pierwsza bitw lądowa w której użyto na tak dużą skale artylerie, po raz pierwszy zastosowane zostały gazy bojowe a także inne rodzaje uzbrojenia. Główny rodzajem uzbrojenia który przyniósł obydwu stronom największe straty był karabiny maszynowe, Polacy używali Karabinu Maszynowego produkcji Konrada Mazura, KM 06.Straty po obu stronach były olbrzymie według szacunków naczelnego dowództwa, liczba zabity w trakcie bitwy Katowickiej żołnierzy polskich wynosiła 250 tysięcy, straty strony Niemieckiej były szacowane na 200-300 tysięcy zabitych. Po tej bitwie morale w Cesarskiej armii na froncie północnym znacznie podupadło, żołnierze niech cieli brać udziału w kolejnych tak wielkich bitwach w których niemal większość z nich ginęła.


Front Południowy walki toczone miedzy 30 czerwca 1915 a 1 Stycznia 1916 roku.

Sytuacja frontu południowego przedstawiał się wojną okopów, polskie dywizje umocniły się na pozycjach zajętych w pierwszej połowie roku 1915, i odpierały kolejne natarcia wojsk Czesko-Węgierskich, które przeprowadzały nieudaną ofensywę. Prowadzoną przez dziesięć armii łącznie liczących 69 dywizji, co dawało liczbę ponad 690 tysięcy żołnierzy. Generał Henryk Zawada Głowno dowodzący fronty południowego, miał do swej dyspozycji 80 dywizji co dawało mu łącznie 800 tysięcy żołnierzy. Przeprowadził on jedną udaną kontrofensywę w kierunku Konstantyny, po tym jak natarcie Czecho-Węgrów w kierunku Iasi i Ismail uległo załamaniu. Na froncie południowym nie doszło do wielkiej bitwy tak jak miało to miejsce na północy wojska Czesko-Węgierskie szarpały jedynie polskie linie obronę. Naczelne dowództwo Cesarstwa Czesko-Węgierskiego nie potrafiło najwyraźniej stworzyć jednolitej koncepcji jak przeprowadzić udane natarcie, a to dawało potrzebny dowództwu polskiemu czas do zrealizowania planu mającego na celu przeprowadzenia desantu w Grecji, na Krymie gromadzono niezbędne środki do tego celu wedle wszystkich założeń operacja ta miała rozpocząć się w drugiej połowie 1917 roku, w pierwszej połowie natomiast na froncie południowym miało dojść do przeprowadzenia ofensywy skierowanej w kierunku Bułgarii i Grecji, jej priorytetem miało być zjecie Konstantynopola co dawało by bezpieczną drogę polskiej Flocie Czarnomorskiej.


Afryka walki toczone miedzy 30 czerwca 1915 a 1 Stycznia 1916 roku.

Walki w Afryce coraz bardziej przybierały na sile obydwie strony, Polska jak i Niemiecka dysponowała bardzo ograniczonymi środkami, powodu Tadeusz Piskorski musiał niezwykle uważać planując swoje kolejne posunięcia. 13 lipca Niemcy przeprowadzili ofensywę w kierunku Yago Sala i El Birini, walki tam trwały przez dwa miesiące Polacy musieli wycofać się z Salal lecz utrzymali się w Yago i El Birini. Piskorski 20 października sam przeprowadził drugie natarcie w kierunku Fortu Achambault oraz miasteczka Mhala, w natarciu brało udział 10 dywizji piechoty składających się z czarnoskórych i białych oficerów. Walki trwające przez dwa miesiące dały zwycięstwo Polką.


Natarcie polskich wojsk na miast Niangara i Baugasse były działaniami prewencyjnymi miały związać niemieckie siły w tej okolicy, w momencie gdy Piskorski uderzał na Fort Achambault oraz miasteczko Mhala. Polskie wojska po otrzymaniu ze strony Piskorskiego informacji o sukcesie operacji miały się wycofać na wcześniejsze pozycje i czekać na kolejne rozkazy, przedsięwzięcie to udało się Niemcy dowódcy musieli rozciągnąć swoje siły w wyniku czego Fort Achambault i Mhala wpadły w polskie ręce. W tym samym czasie trwała polskie uderzenie na Lado i Wdelai. Dowództwo pełnił tam major Radosław Rutkiewicz, natarcie wprowadzone z okolic Taladi i Taufiki zakończyło się pełnym sukcesem jednak, uderzenie z kierunku miasteczka Fashoda zakończyło się klęską po której Niemcy zajęli to miasto.



Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

 

Odcinek 79
1 Stycznia 1916 - 30 Czerwca 1916




Początek nowego roku dawał Cesarstwu Polskiemu nowe perspektywy na zwycięstwo, zarazem na froncie północnym jak i południowym szykowane były potężne ofensywy mające na celu przybliżyć Cesarstwo do zwycięstwa, na froncie północnym planowane było ponowne natarcie w kierunku Bydgoszczy, tym razem miała się ona zakończyć polskim zwycięstwem. Do tego właśnie celu ściągnięto na front północny wszystkie dywizje stacjonujące do tej pory na granicy ze Zjednoczonym Królestwem Skandynawii, wcześniej jednak gabinetowi Czarnieckiego udało się podpisać ze Skandynawią pakt o nieagresji, miało to gwarantować pozostanie Skandynawów neutralnych wobec Cesarstwa Polskiego, gdyby teraz postanowili by się przyłączyć się do wojny po stronie Paktu Alpejskiego, mogło by to się zakończyć tragicznie dla Polski.


Na froncie południowym także nie próżnowano, zostały tam ściągnięte uzupełnienia i nowe siły głownie z terenów Kaukazu z granicy Tureckiej i Perskiej, szykowano się tam do potężnej ofensywy której celem było natarcie w kierunku Konstantynopola miało to zapewnić zajęcie miasta oraz zabezpieczenie cieśniny Bosfor, do póki Czecho-Węgrzy mieli ją w swym reku, flota Czarnomorska nie mogła wypłynąć na morze śródziemne. Wynikało to z tego iż Czecho-Węgrzy posiadali w Konstantynopolu baterię potężnych dział kalibru od 200mm do 300 mm, mogących bez większych problemów zatopić większą część polskiej floty gdyby tylko wpłynęła do cieśniny.

Jedynym zmartwieniem jakie posiadały władze Cesarstwa było oburzenie społeczne wywołane użyciem gazów bojowych do zatrzymania ostatniej Niemieckiej ofensywy, kilku znaczniejszych polityków opozycyjnych oraz myślicieli zarzucało generalicji i rządowi iż postąpił w sposób Barbarzyński.


Front Północny walki toczone miedzy 1 Stycznia 1916a 30 czerwca 1916 roku.


Plan ataku na Bydgoszcz został ułożony w kwaterze głównej frontu północnego, który zlokalizowany był w Warszawie, generał Bolesław Radziszewski wraz ze wszystkimi dowódcami liniowymi układał go przez kilka dni, z grubsza zakładał on uderzenie na Bydgoszcz z trzech kierunków po uprzednim ostrzale artyleryjskim niemieckich pozycji, na miasto miały uderzać trzy armie: z Kierunku Gdańska miało zostać wyprowadzone natarcie 10 dywizji pod dowództwem generała Mariusza Rogalińskiego, pozostałe dziesięć pod dowództwem majora Zbigniewa Jeżowskiego miało wyprowadzić pozorowane natarcie w kierunku Koszalina, celem zajęcia Niemców, główne uderzenie miało być skierowane jednak ze strony Torunia, 20 dywizji pod rozkazami generała Antoniego Jastrzębia, miało za zadanie zdobyć miasto nie zważając na poniesione straty. Z kierunku Skierniewic natomiast miało wyjść pomocnicze natarcie dowodzone przez generała Witolda Makuszyńskiego, miał on wspomóc uderzenie z kierunku Torunia. Plan także zakładał atak 30 polskich dywizji z kierunku Łodzi i Kalisza, ich celem miało być Gniezno i Wrocław, generałowie Władysław Dudziński i Zbigniew Wielopolski mieli nie dopuścić do udzielenia pomocy Niemieckim wojskom walczącym w okolicach Bydgoszczy, przez odziały zlokalizowane pod Wrocławiem i Gnieznem.


Cesarstwo Polskiego do II bitwy bydgoskiej, zgromadziło 100 dywizji, z czego 60 stanowiła piechota szturmowa, 10 kawaleria oraz 30 dywizji artylerii, łącznie dawało to liczbę ponad 1 miliona żołnierzy mających wziąć udział w tej bitwie, polscy generałowie mieli nadzieje że takim siłom uda się przełamać niemiecki opór. Bitwa rozpoczęła się 20 Lutego 1916 roku na całej linii frontu rozpoczęła się potężna kanonada artyleryjska mająca potrwać czternaście najbliższych dni, w czasie jej trwania 4 tysiące baterii wystrzeliło ponda 19 milinów pocisków, po jej zakończeniu przystąpiono do ataku piechoty mającej przełamać Niemieckie pozycje, dowództwo miało nadzieje że ostrzał zmiękczył Niemców.


Jednak nie przewidziano iż Niemcy stworzyli potężne schrony ziemne które zapewniły przetrwanie najgorszego okresu ostrzału ze strony polskich dział. Niemcy w okolicach Bydgoszczy dysponowali 38 dywizjami liczącymi około 380 tysięcy żołnierzy, w ich kierunku nacierały polskie wojska w liczące łącznie 50 dywizji liczące około 500 tysięcy żołnierzy. Walki tutaj trwały blisko cztery miesiące w ich trakcie udało się zająć miasto oraz inne wyznaczone cele w tej ofensywie, jedynie Wrocław pozostał w rekach Niemieckich. Jednak Bydgoszcz oraz inne okoliczne miejscowości w wyniku walk stal się tylko morzem ruin, ludność strąciła miejsce do życia i niemal cały swój dobytek. W efekcie czego okoliczna ludność pochodzenia polskiego nie była w cale wdzięczna za wyzwolenie polskim wojskom.


Polskie straty poniesione w czasie trwania drugiej bitwy Bydgoskiej szacowane były przez polską generalicje na 280 tysięcy zabitych po stronie polskiej, drugie tyle rannych oraz z zaginionych łącznie w czasie działań na froncie północnym, szacowano się że blisko 200 tysięcy żołnierzy stała się kalekami do końca życia. Straty Niemieckie oscylowały w granicach 230 tysięcy zabitych, wiedza na temat ilości rannych i zaginionych po stronie niemieckiej była nie możliwa do oszacowania przez polskich analityków. W tej bitwie po raz pierwszy na szeroką skale zostały zastosowane samoloty do tej pory pełniły one głownie zadani zwiadowcze lecz tym razem Polacy użyli ich jako bombowców, na co strona Niemcy opowiedzieli wyposażeniem swoich jednostek w karabiny maszynowe, które zaczęły zestrzeliwać polski samoloty w ten sposób rozpoczęła się wojna w powietrzu.


Front Południowy walki toczone miedzy Stycznia 1916 a 30 czerwca 1916 roku.

Na froncie południowym którego dowódcą był generał Henryk Zawada, przeprowadzono potężną ofensywę w kierunku Konstantynopola, 56 dywizji piechoty, liczących 560 tysięcy żołnierzy, poprzedzonej kilkudniowym ostrzałem artyleryjskim oraz nalotami lotniczymi przełamał front Czesko-Węgierski, pomiędzy Silistrą a Bukaresztem poniesiono przy duże straty, jednak ważniejsze było kontynuowanie natarcia kierunku Konstantynopola. Miasto to zostało zdobyte w wyniku ciężkich walk z 23 dywizjami Czseko-Węgierskimi które zabezpieczały potężną artylerie nadbrzeżną. Tym samy uzyskano kontrole na Cieśniną Bosfor, której kontrola była nie zbędną do dostarczanie zaopatrzenia do Afryki oraz desantu w Grecji planowanego na drugą połowę tego roku. Konstantynopol stał się portem za-opatrunkowym dla polskich wojsk, które rozciągnęły swoje linie w czasie ostatnio przeprowadzonej ofensywy.


Afryka walki toczone miedzy 1 Stycznia 1916 a 30 czerwca 1916 roku.


W Afryce sytuacja nadal była chwiejna, polskie siły pod dowództwem generała Tadeusz Piskorskiego prowadziły ciągle walki, jednak Niemcy trzymali się mocno. Atakowali oni w kierunku Tazaglii i Taufiki wypierając z tamtych rejonów Polskie odziały. Siły pod dowództwem Piskorskiego atakowały w kierunku Fortu Lama i Gurao, najcięższe wali były prowadzone właśnie o Fort Lama, Niemcy podsiadali tutaj silne umocnienia które po ciężkich walkach udało się zdobyć polskim wojskom, w tym czasie przeprowadzono także dwie nieudane ofensywy jedną na północy, której celem było odbicie miasteczka Salal które dostało się w ręce Niemieckie w zeszłym roku, oraz na południu której głównym celem było Conqilliville, obie te operacje zakończyły się wycofaniem Polaków.


Walki na kontynencie Afrykańskim były niezwykle trudne wynikało to z tego iż straty ponoszone przez obydwie strony, było niezwykle ciężko uzupełnić, chodziło tutaj głównie o stracony sprzęt niż życie Czarnych Afrykańczyków, biali oficerowie czy to Niemieccy czy też Polacy traktowali murzynów jako łatwo zastępowalne mięso armatnie ich największym zmartwieniem były dostawy amunicji, karabinów, odzieży czy też żywności, olbrzymie przestrzenie sawanny na której prowadzone były walki jedynie utrudniały logistykę, innym problemem były dzikie zwierzęta które też były pewnym czynnikiem który ciągle przeszkadzał w prowadzeniu wojny. Zdobycie cieśniny Bosfor jednak dawało nadzieje Piskorskiemu, już niedługo miał dostać z Europy zapasy oraz nowe dywizje, obiecano mu nawet samolot.


Wojska Aragońskie atakujące Francuzów pod koniec czerwca 1916 roku.

24 Czerwca 1916 roku do wojny przystąpiło Królestwo Aragońskie, opowiedziało się ono po stronie porozumienia alpejskiego, Aragończycy przyłączyli się do tej wojny w wyniku chęci odebrania Francuzom północnych terytoriów półwyspu Iberyjskiego. Obszar ten od czasu wypędzenia arabów stanowił zarzewie kolejny konfliktów miedzy oboma państwami, gdyż oba uważały go za swoje terytorium, mieszkali tam zarazem Francuzi i Aragończycy, a sama północna Iberia przechodziła to z rąk Francuski do Aragoński i na odwrót. Generalicja Polska martwiła się jak włącznie się Aragońskich armii wpłynie na walki na zachodzie, jeżeli Francja zostanie pokonana nim polskie wojska dotrą do Berlina, Cesarstwo zostanie osamotnione, gdyż fakt upadku w tym wypadku Papiestwa był tylko kwestią czasu.



Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

 

Odcinek 80
30 Czerwca 1916 – 1 Stycznia 1917



Sytuacja Cesarstwa Polskie w drugiej połowie roku 1917 rysowała się nadal pomyślnie, przyłączenie się Aragonii po stronie Porozumienia Alpejskiego było kłopotliwe, jednak Aragończycy niedysponowani odpowiednimi siłami by przełamać obronę Francuską, tym samym nie mogli przychylić szali zwycięstwa na korzyść Porozumienia Alpejskiego. W tej sytuacji nadal wystarczyło zajęć Berlina by zakończyć tę wojnę, gdy Niemcy rozpoczną rozmowy pokojowe to samo uczynią Czecho-Węgrzy oraz Aragończycy. Jednak zdobycie Berlina mogło okazać się o wiele trudniejsze niż się to generalicji Polskiej wydawało, gdyż Niemcy już od początku wojny na Odrze rozpoczęli budowę potężnych umocnień mających pomóc im odparcie Polskiego ataku na stolice II Rzeszy Niemieckiej. Niemieckie wojska także stawiały zacięty opór mający na celu jak tylko się da spowolnienie marszu Polskich wojsk w kierunku Berlin.

Na obszarze Cesarstwa Polskie wprowadzone zostało racjonowanie żywności spowodowane to było tym iż większa cześć zbiorów zbóż oraz innych produktów żywnościowych szła na wykarmienie armii wałczącej na froncie, to samo tyczyło się medykamentów, w fabrykach coraz częściej zatrudniano kobiet na miejsca mężczyzn którzy musieli walczyć na froncie. Mimo wprowadzenia racjonowania żywności, nadal było jej pod dostatkiem gie dlatego iż była ona sprowadzana z Konfederacji Ameryki Północnej a także od Japończyków choć ci coraz mniej jej dostarczali było to spowodowane wywieraniem nacisków ze strony Niemiec na rząd Japonii.


Borneo walki toczone miedzy 1 Stycznia 1915 a 30 czerwca 1916 roku.

Walki o Borneo trwały blisko półtorej roku, brało w nich udział 16 dywizji pod dowództwem majora Stefana Tarczyńskiego, miał on do swej dyspozycji 5 jednostek artylerii polowej oraz 2 kawalerii jednak te nie sprawdzały się zbyt dobrze w walkach prowadzonych w dżungli, łącznie Tarczyński dysponował 160 tysiącami żołnierzy. Niemcy na wyspie mieli 10 dywizji głównie piechoty pod dowództwem generała Henrika Von Sudera, walki prowadzone przez ponad półtorej roku prowadzone były głownie w dżulach na wyspie. Ostatecznie jednak zwycięstwo przypadło polskim wojsko pod dowództwem Tarczyńskiego wyspa została całkowicie opanowana do 12 Lipca 1916 roku, większość Niemieckich żołnierzy trafiła do niewoli, mieli oni trafić do obozów jenieckich zlokalizowanych na Tajwanie, stamtąd po zakończeniu wojny mieli wrócić do Niemiec, tak przynajmniej obiecał major Tarczyński gdy von Suderowi gdy ten składał kapitulacje podległych mu oddziałów otoczonych w Sarawak.


Lądowanie wojsk Polskich oraz Sił Dominiów w Niemieckich Indochinach 20 Sierpnia 1917 roku.


Operacja ta była przygotowywana w ścisłej tajemnicy przed Niemcami a także opinią publiczną w Cesarstwie Polskim, na Tajwanie w przeciągu ostaniec kilkudziesięciu miesięcy zostały zgromadzone siły inwazyjne mające zająć Niemiecki Indochiny, łącznie 90 dywizji z czego 45 to były dywizje Cesarstwa pozostałe należały do Dominów Nowej Zelandii, Australii a także Filipin. Dokładnie 20 Sierpnia rozpoczęło się lodowanie połączonych sił w Indochinach. Polskie dywizje lądowały w okolicach: Mei Xian, Jiangmen, Sanya, miały one za zadanie wyprzeć Niemców jak najdalej w głąb Chin, oraz ustanowić na zajętych teren tymczasowy rząd południowej republiki Chińskiej, której władze miały być marionetką w rekach Cesarstwa Polskiego. Ustalono że stolicą nowego tworu miało być Hon Kong. To posuniecie polityczne miało zjednać polakom Chińczyków, w Kazimierzu chciano w ten sposób wywołać powstanie chińczyków znajdujących się do tej pory pod kontrolą Niemców.

Wojska Dominiów natomiast lądowały na południu Niemieckich Indochin, Nowo Zelandczycy w okolicach Sajgonu, Australijczycy nieopodal Dongai natomiast Filipińczycy przy Touran. Udało i m się zająć znaczne obszary, ich celem miało być połączenie się z oddziałami Cesarskimi które wylądowały na północy jednak nie udało się go zrealizować z powodu oporu ze strony Niemców. Walki w Niemieckich Indochinach trwające do końca roku 1916 doprowadziły do zajęcia pokaźnych obszarów zarazem przez wojska dominiów polskich jak i przez same odziały cesarstwa Polskiego.

Jednak nie wszystko szło według planów ułożonych w stolicy Cesarstwa, nie udało się doprowadzić do powstania Chińczyków wobec Niemców co gorsza, w jakiś sposób Niemcom udało się namówić przedstawicieli najważniejszych stronnictw Chińskich do walki po ich stronie, według doniesień polskiego wywiadu przedstawiciele Niemieccy mieli im obiecać iż po wojnie wszystkie terytoria zamieszkane przez ludność chińską otrzymają autonomie, zostanie utworzone niezależne państwo chińskie, które będzie mogło decydować samo o sobie. Tym posuniecie Niemicy pozyskali ogromne ilości chińczyków którzy garneli się do ich armii by walczyć o przyszłe niezależne państwo Chińskie.


Front Północny walki toczone miedzy 30 czerwca 1916 a 1 Styczniem 1917 roku.

Na froncie Północnym, po II Bitwie Bydgoskiej zakończonej Polskim zwycięstwem a zarazem przełamaniem niemieckiej linii frontu rozpoczęto ofensywę na pełną skalę której celem było dotarcie do Odry a jeżeli się uda jej przekroczenie. Polskie armie na froncie północnym pod dowództwem generała Radziszewskiego kontynuowały na tarcie w kierunku Berlina. 20 dywizji uderzało w kierunku Koszalina, miasto zostało zajęte po walkach stoczonych z Niemcami dysponującymi w tych okolicach 18 dywizjami piechoty, 20 dywizji z okolic Wałcza uderzało na Kołobrzeg ich dowódcą był generał Mariusz Rogaliński po ciężkich walkach stoczonych z Niemcami broniącymi Kołobrzegu udało się zająć miasto. Dywizje z okolicy Bydgoszczy atakowały w kierunku Odry jednak zostały one zatrzymane w okolicach Kostrzyna. 15 dywizji nacierających z kierunku Gniezna z pomocą wojsk z obszarów Skierniewic zajęły Wrocław oraz Legnicę.

Dywizje w sile 140 tysięcy żołnierz z okolic Kalisza nacierało na Czecho-Węgrów broniący się w Gliwicach miasto to po walkach trwających kilka tygodni wpadło w polskie ręce, podobnie sytuacja miała się z Krakowem, Katowicami, Tarnowem oraz Nowym Sączem. Ofensywa w łącznej sile 52 dywizji wypierała wojska Czeko-Węgierski z obszarów polskojęzycznych, walki na tych obszarach trwały do końca roku 1916.


Lądowanie wojsk Polskich w Grecji .

Operacja Wicher, jak brzmiał kryptonim lądowania Polskich wojsk w Grecji była planowania już od półtorej roku, przygotowania zaczęły się w połowie 1915 roku, kiedy to w sztabie frontu południowego, sztabowcy w padli na pomysł dokonania tego lądowania celem którego miało być rozciągniecie frontu oraz destabilizacja wewnętrzna Cesarstwa Czesko-Węgierskiego, po zajęciu większej części Grecji planowano proklamować powstanie Republiki Greckiej która była by polską marionetką, jednak takie działanie przyspieszyło by wedle sztabowców rozkład wewnętrzny państwa Czesko-Węgierskiego. W którym już od wielu lat działało wiele grup mających na celu rozsadzenie tego państwa od środka.


Samo lądowanie rozpoczęło się dokładnie o 5 rano 24 sierpnia 1916 roku. 20 dywizji miało dokonać jednoczesnego lądowania w okolicach Lamii oraz Koryntu. 200 tysięcy żołnierzy miało toczyć walki z wojskami Czesko-Węgierskimi w Grecji, gdy 440 tysięcy nacierało w kierunku Edessy z Konstantynopola, oba te ataki zostały tak skoordynowane by zwiększyć szanse na zwycięstwo desantu. Walki toczone do końca roku przyniosły zwycięstwo Polskim wojskom jednakże nie powidło się połączenie obu frontów, jedynak mimo wszystko powołano do istnienia Republikę Grecką, wedle przewidywań sztabu w Cesarstwie Czesko-Węgierskim doszło w wielu miejscach do rozruchów grup wywrotowych o charakterze narodowym, to spowodowało destabilizacje wewnętrzną państwa którego armie stawały się coraz mniej efektywne w walkach frontowych.


Afryka walki toczone miedzy 30 czerwca 1916 a 1 Stycznia 1917 roku.

W Afryce w przeciągu sześciu miesięcy od czerwca do stycznia 1917 roku, walki nie przynosiły efektu dla obu stron. Dywizje Polskie oraz Niemieckie prowadziły sporadyczne starcia, największa ich intensywność miała miejsce na północy gdzie Polacy pod dowództwem majora Stefankiewicz próbowali odebrać Niemcom Salal jednak siły którymi dysponował Stefankiewicz nie wystarczały do przeprowadzenia odpowiednio silnego uderzenia, prośby kierowane do Piskorskiego o przydzielenie dotykowych jednostek kończyły się odmową, generał Piskorski argumentował swoje odmowy tym iż potrzebne mu były odziały do powstrzymywania Niemców na południu gdzie wyprowadzali oni kolejne silne natarcia. Niemcy atakowali za Lado, Taufiki i Fazagli w kierunku północnym Piskorski domyślał się iż chcą oni przełamać polską obronę i okrążyć polskie dywizje na obszarach sawanny, dlatego nie mógł sobie pozwolić na zabranie oddziałów które odpierały Niemców.

Walki jednak nie przynosiły żadnego rezultatu ani dla atakujących Niemców ani dla broniących się Polskich dywizji nad którymi bezpośrednie dowództw przejął Piskorski, co gorsza dla strony polskiej obiecane zaopatrzenie i posiłki cały czas nie docierały co prawda Niemcy borykali się z podobnymi problemami, jednak w ich wypadku stanowił to mniejszy problem.


20 Listopada u wybrzeży Krety rozgrywa się największa bitwa morska tej wojny, połączone siły flotylli Czarnomorskiej i Śródziemnomorskiej starły się z Adriatycką flotą Cesarstwa Czesko-Węgierskiego, marynarkom wojenną Królestwa Obojga Sycylii oraz flotyllą Aragońską stacjonującą na Sardynii. Do bitwy tej doszło gdyż Cesarski wywiad otrzymał informacje na temat planowanej inwazji na Egipt którą miało szykować Królestwo Obojga Sycylii, celem przeciwdziałania temu zagrożeniu było połączenie sił floty Czarnomorskiej z Flotą Śródziemnomorską w okolicach Krety a następnie zniszczenie sił inwazyjnych. Jednak informacje które otrzymał wywiad były zmanipulowanym działaniem Włochów, gdyż nie planowali oni inwazji przynajmniej dopóki Cesarstwo Polskie dysponowało w okolicach Egiptu potężną flotą, tylko zwabienie polskich okrętów prosto w pułapkę.

Bitwa w okolicy Krety rozpoczęły się zgodnie z informacjami które dostarczył wywiad, polskie okręty nawiązały walką z okrętami Sycylijskimi, jednak w czasie trwania walki flota Czesko-Węgierska opłynęła Kretę i zaatakowała polskie okręty od tyłu w tym momencie polski admirał Zygmunt Skała któremu powierzono dowództwo nad tą operacją spanikował, próbując wydostać się z pułapki pokierował okręty w jedynym kierunku który pozostał wolny na południe i tutaj napotkał Aragończyków którzy czekali na zamkniecie się pułapki, w tym momencie bitwa przerodziła się w zażartą walkę o przetrwanie, większość polskich okrętów poszła na dno tylko nielicznym udało się wyrwać z piekła które tam powstało.

Bitwa ta zakończyła się całkowitą klęską dla strony polskiej wynikało to z faktu iż przeciwnik dysponował większą ilością okrętów oraz zaskoczeniem, ocalałe jednostki którym udało się wyjść z bitwy bez większych uszkodzeń pożeglowały w kierunku Konstantynopola, którego baterii nadbrzeżne zapewniały bezpieczeństwo, w wyniku porażki w tej bitwie Egipt oraz Cypr stawały się łatwym celem dla wrogiej inwazji. Polska straciła w tej bitwie następujące jednostki: OCP Dudin, OCP Opacki, OCP Ochocki, OCP Wawrzyn, , OCP OCP Janek, OCP Julek , OCP Jarosław, OCP Jaworzno, OCP Janina, OCP Władysław VIII, OCP Zygmunt IX, OCP Stanisław VI, OCP Kazimierz XI, OCP Aleksander II, OCP Warszawa, OCP Wawel, OCP Jan, OCP Kania, OCP Władysław, OCP Halina, OCP Julian, OCP Zadek, OCP Milczewski OCP General Saneczewski, OCP Kania, OCP Wafekl, OCP Generał Zamojski, OCP Generał Karczyński, OCP Piławy OCP Zgrabny, OCP Alojzy, OCP Wiktor, OCP Michał, OCP Mariusz, OCP Kajdan, OCP Werona.


18 Października zostaje zamordowany premier Czarniecki, do zabójstwa dochodzi na jednym z wieców propagujących działania wojenne. Zbójcą okazuje się skrajnym anarchistom, którego motywami jak tłumaczył się śledczym było zaprzestanie tego szaleństwa jakim jest ta wojna, społeczeństwo Polskie musi znosić wiele wyrzeczeń by machina wojenna Cesarstwa działała sprawnie. Kilka dni później natomiast w wypadku ginie minister wywiadu Cesarskiego Dariusz Kleptoman, we wnioskach z dochodzenia policyjnego napisano iż minister wypadł z okna, przyczyny jednak tego jak do tego doszło nie udało się ustalić. Co bardziej dziwne dokumenty wywiadu na temat zamachu w Bawarii w który poniósł śmierć następca trony Czesko-Węgierskiego i wnuczka Kazimierz XIII zostały przeniesione do Kontrwywiadu do komórki podległej wyłącznie cesarzowi.

Dokumenty te określone klauzulom ściśle tajne dotyczyły tego jak naprawdę doszło do śmierci Fryderyka Bodzety i Anastazji Piast, były też przyczyną dlaczego Czarniecki i Kleptoman pożegnali się z tym światem. Kazimierz XIII nigdy nie miał się dowidzieć iż za zamachem stał Czarniecki któremu pomógł minister wywiadu, spisek został zorganizowany z największymi szczegółami a wszyscy którzy byli w niego zaangażowani zostali później usunięci a dokumenty dokładnie ukryte w obszernych archiwach cesarskiego wywiadu, tylko przypadek sprawił iż Kazimierz XIII dowiedział się o czym kol-wiek, w czasie jednego z okazjonalnych przeglądów archiwów natrafiono na tą dokumentacji która szybko trafiła w ręce szefa kontrwywiadu cesarskiego Radosława Hańczy, który mimo iż zawdzięczał stanowisko Czarnieckiemu był człowiekiem Cesarza, wszyscy kolejni ministrowie kontrwywiadu byli ludzi podległymi Kazimierzowi XIII, kolejni premierowi myśleli iż sprawują kontrole nad kontrwywiadem lecz byli w błędzie osoby wyznaczane przez nich na ministrów kontrwywiadu zawsze były lojalne wobec Cesarza.

Dokumentacja wyjaśniała iż zamachu dokonał Grecki Anarchista którego dostarczono do Bawarii wyposażono w najnowszy model karabinu samopowtarzalnego, wywiad cesarski dokładnie poznał trasę przejażdżki książęcej pary co dało możliwość ustawienia Greka w odpowiednim oknie. Po dokonaniu zabójstwa wywieziono go z Bawarii a następnie zlikwidowano, to samo spotkało wszystkie osoby mające jakikolwiek udział w zamachu. Gdy Kazimierz XIII dowiedział się całej prawdy postanowił usunąć Czarnieckiego oraz Kleptomana, spotkało ich to samo co ukochaną wnuczkę Cesarza Anastazje. Dokumenty zostały zniszczone a ich kopie ukryte w specjalnym sejfie Kontrwywiadu do którego dostęp mieli wybrani, ukrywał on wiedzę o wszystkich nieczystych sprawkach jakie zostały dokonane na zlecenie władz Cesarstwa Polskiego.


Nowym premierem został dotychczasowy wicepremier Stefan Kazimierz Stokłosa. Przewodniczący Stronnictwa Cesarskiego, miał on od teraz kierować pracą rządu, na ministra wywiadu powołano Eugeniusz Kłopota.


20 Grudnia Brytyjski Lew się przebudził, do tej pory Republika Brytyjska pozostawał poza konfliktem, jednak teraz dostrzegając słabość Królestwa Wielkiej Francji wkroczyła do jego kolonii w Afryce i Indiach jednocześnie wypowiadając wojnę porozumieniu Wersalskiemu. Brytyjczycy dogadali się z Niemcami co do podziału koloni Francuskich, większa ich cześć miała przypaść w udziale Anglikom, dlatego tez przyłączyli się do tej wojny po stronie Cesarstwa Niemieckiego. Dla Polski oznaczało to że jeżeli nie uda się zająć Berlina nim, połączone siły Aragońsko-Niemiecko-Brytyjskie wkroczą do Paryża, można będzie się pożegnać ze zwycięstwem w tej wojnie. Już teraz wprowadzone było racjonowanie żywności lecz jeżeli połączone floty państw Porozumienia Alpejskiego przystąpią do blokady morskiej, Cesarstwo nie chybnie czeka głód.



Ciąg Dalszy Nastąpi. ​

 

IV Odcinek Specjalny
Pozostałe Fronty Wielkiej Wojny 20 Marca 1917 roku.



Księstwo Bawarskie sytuacja z 20 Marca 1917 roku.


Francuzka Afryka sytuacja z 20 Marca 1917 roku.


Indie Francuskie sytuacja z 20 Marca 1917 roku.


Francuski Front Północny sytuacja z 20 Marca 1917 roku.


Francuski Front Południowy sytuacja z 20 Marca 1917 roku.


Półwysep Apeniński sytuacja z 20 Marca 1917 roku.
​

 

Odcinek 81
1 Stycznia 1917 – 30 Czerwca 1917




Wraz z przystąpieniem do wojny Republiki Wielkiej Brytanii która opowiedziała się po stronie Porozumienia Alpejskiego, Polska znalazła się w bardzo złym położeniu, na początku lutego Brytyjczycy dokonali lądowania na wybrzeżu Francuskim, co już i tak rozciągnęło front Francuzom którzy mieli coraz większe problemy z powstrzymywaniem kolejnych ofensyw Niemieckich w Niderlandach. Połączone Marynarki wojenne państwa Porozumienia Alpejskiego przystąpiły także do blokady morskie Cesarstwa Polskiego, w obawie przed zbyt szybkim zużyciem zapasów żywności zaostrzone zostało racjonowanie produktów spożywczych, których zakupów można było dokonać. Władze wprowadziły system kartek, których celem było umożliwienie zaopatrzenia obywateli w niezbędne produkty spożywcze i inne dobra, kartki te umożliwiały dokonanie zakupów na okres tygodnia po cenach minimalnych. Wydawane były na nazwisko każdej rodzinie, ilość kartek przysługujących rodzinie zależała od ilości jej członków, kartki wydawane były w urzędach cesarskich za pokwitowaniem.


Afryka walki toczone miedzy 1 Stycznia 1917 a 30 czerwca 1917 roku.

Sytuacja w Sudanie i Egipcie po włączeniu się do wojny Republiki Wielkiej Brytanii, przybrała nad wyraz zły obrót. Całą sytuacje jeszcze bardziej pogorszył desant Sycylijczyków którzy 20 marca, wylądowali na Cyprze, Judei oraz Egipcie. Walki na Terenia Cypru trwały od 20 kwietnia do 14 czerwca, skupione były głownie na obronie Nikozji przez Polski garnizon składający się z pięciu dywizji piechoty szturmowej dowodzonej przez majora Dmitrija Skobanowskiego, walki o miasto były zacięte i bardzo krwawe, włosi zmuszeni byli niemal do zrównania go z ziemią nim, Skobanowski który miał ludną nadzieje że przybędą jakieś posiłki, podał miasto a zarazem wyspę. Walki w Egipcie skoncentrowane były na odpieraniu desantu Włoskiego oraz Brytyjskiego natarcia skierowanego z Libii, jednak nie mogąc powstrzymać przeważających sił gubernator Egiptu generał Marek Korzeniowski postanowił wycofywać swoje siły w kierunku Mitsiwae, najdalej na południe wysuniętego portu kolonialnego.


W Sudanie generał Piskorski który do tej pory toczył w miarę wyrównaną walkę z Niemcami po włączeniu się Brytyjczyków zmuszony został do odwrotu, jego siły nie mogły sprostać Niemcom nacierającym z zachodu i południa oraz Brytyjczykom którzy atakowali z północy w tej sytuacji wraz z najbardziej oddanymi mu żołnierzami którzy dobrowolnie zgodzili się powstrzymywać Brytyjczyków i Niemców, osłaniał odwrót pozostałych oddziałów składających się głownie z rannych niemogących dalej brać udziału w walkach. Piskorski toczył walki niemal do końca czerwca gdy został okrążony przez połączone siły Niemiecko-Brytyjskie, w sytuacji bez wyjścia zmuszony został do kapitulacji która nastąpiła 25 czerwca 1917 roku, jednak udało mu się powstrzymywać na tyle długo natarcie przeciwnika by reszta jego sił połączyła się z wojskami Korzeniowskiego który prowadziła odwrót do Mitsiwea.


Niekorzystny obrót spraw w Afryce, doprowadził do sformowania planu ewakuacji, wojsk z tego kontynentu, połączone floty Tajwańska oraz Oceanu Spokojnego miały dokonać tego w drugiej połowie 1917 roku, utrata sił zbrojnych które pozostały w Afryce mogła w znacznej mierze uszczuplić możliwości militarne Cesarstwa. Planowano dokonać ewakuacji z portu Mitsiwea, gdzie miano dokonać załadunku wszystkich żołnierzy, a następnie pożeglować w Kierunku Tajwanu. Plan ten był niezwykle ryzykowny lecz był jedyną nadzieją dla pozostałych w Egipcie żołnierzy, ryzyko wynikało z faktu iż na Oceanie Indyjskim operowały floty Niemiecka i brytyjska które mogły dokonać ataku na transport lub uniemożliwić mu dotarcie do Egiptu, powodu dowództwo nad tą operacją powierzono najbardziej doświadczonemu polskiemu admirałowi Władysławowi Dudzińskiemu, 68 letniemu admirałowi który dowodził flotą Tajwańską, miedzy innymi brał udział w desancie polskich wojsk na Borneo.


Przebieg Bitwy Singapurskiej 20-21 Czerwca 1917.


Flota pod dowództwem Dudzińskiego na swej drodze napotkała 19 Czerwca Niemiecką Flotę Indochin której dowódcą był Admirał Gustaw von Szprecher, który wybrał do stoczenia tej bitwy okolice Singapuru miasta kontrolowanego przez Cesarstwo Japońskie, a zarazem wejście do cieśniny Malaka, którą flota Dudzińskiego musiała pokonać by dostać się na Ocean Indyjski. Dudziński w odróżnieniu od admirała Skaty który zginął u wybrzeży Krety, nie polegał na informacjach dostarczanych przez wywiad lecz na raportach okrętów podwodnych które wykorzystywał do celów zwiadowczych, pod swymi rozkazami miał dziesięć takich jednostek które zostały wysłane przodem i dostarczały mu informacji na temat ruchów Niemców i Brytyjczyków, właśnie dzięki nim dowiedział się o Niemcach którzy czekali u wejścia do cieśniny Malaka.

Bitwa rozegrana miedzy 20 a 21 Czerwca zakończyła się zwycięstwem Polskich okrętów pod dowództwem Dudzińskiego, bitwa ta była drugą bitwom morską tej wojny. Dudziński podzielił podległe mu okręty na IV grupy bojowe, których dowództwo powierzył kontradmirałom, odpowiednio grupa I dowodzona była przez kontradmirała Stefana Myszkowskiego, grupa III przez kontradmirała Alojzego Halickiego, grupa IV kontradmirała Witolda Frykowskiego natomiast grupą II dowodził sam admirał Dudziński. Bitwa była podzielona na dwa oddzielne starcia pierwsze w okolicach samego miasta gdzie grupa II starła się z okrętami Niemieckimi, gdy nawiązały one z nimi walkę, grupa I do tej pory ukrywająca się w okolicach Johor, wzięła kurs na Singapur, i pomogła w zwycięskim zakończaniu tego starcia, druga bitwa toczona była bardziej na południu gdzie grupy II i IV grupa walczyły z dwiema Niemieckimi grupami okrętów. Grupy I i II wzięły kurs na tamte starcie od strony północno zachodniej zachodząc Niemieckie okręty od tyłu, biorą flotę von Szprechera w kleszcze i całkowicie ją unicestwiając.

Straty Floty Dudzińskie liczyły 2 krążowniki starego typu (OCP Wiśniowiecki, OCP Kurtyzana) oraz 2 drednoty ( OCP Halina, OCP Mariola). Niemcy stracili 7 Drednotów, 5 Krążowników Liniowych 2 Ciężkie Krążowniki oraz 4 Pancerniki starego typu praktycznie całą flotą Indochińską, nie wliczając okrętów podwodnych które niebrany w tej bitwie udziału.


Indochiny Niemieckie walki toczone miedzy 1 Stycznia 1917 a 30 czerwca 1917 roku.

Walki w Indochinach miedzy styczniem a czerwcem 1917 roku, nadal były toczone z korzyścią dla Polski oraz Dominiów Cesarstwa, 45 dywizji połączonych sił dominiów polskich toczyło walki w Wietnamie i Kambodży wypierając Niemców na południe oraz zachód , w ciągu sześciu miesięcy walk dywizje Filipińskie atakowały na północ ich celem było połączenie się z dywizjami polskimi walczącymi w Chinach, udało się im zająć miast: Ke Hoa, Zandapurs, Keaho, Filipińczycy walczyli z Niemcami którzy dysponującymi 10 dywizjami kolonialnymi, dywizje Australijskie i Nowo zelandzkie tym czasem atakowały na zachód walcząc z Niemcami okolicach, Korat i Chan ta Bun, wali te zakończyły się wyparciem Niemców dalej na zachód oraz zajęciem: Korat, Chan ta Bun, Patriu i Bangpasoe.


W samych Chinach polskie dywizje kontynuowały walki z Niemcami wypierając ich dalej na zachód, Niemcy jednak stawiali zaciekły opór i toczące się walki były bardzo trudne, coraz częściej także dochodziło do powstań chińskich na tyłach których tłumnie było bardzo trudne, i zabierało odziały które mogły walczyć z Niemcami, jednak mimo wszystkich tych trudności nadal kontynuowane było natarcie i zajmowane kolejne miasta. Polakom udało się zająć w ciągu tych sześciu miesięcy następujące miasta na terenie Niemieckich Chin: Nanning, Wuzhou, Wenshan, Guilin, Ganxian, Yingtan, Shaowu, Fuzahao.


Front Północny walki toczone miedzy 1 Styczniem 1917 a 30 czerwca 1917 roku.


Polski Front północny coraz bardziej zbliżał się do Berlina, kontynuowane było natarcie z poprzedniego roku jednak Niemcy stawiali zaciekły opór nie pozwalając wojską Polskim przekroczyć Odry w zbyt wielu punktach. Z kierunku Kołobrzegu atakowało 20 dywizji pod dowództwem Mariusza Rogalińskie, udało im się po ciężkich walka zająć Szczecin z skąd wyparte zostały wojska Niemieckie, jednak na Odrze na umocnionych pozycjach Niemcy osadzili pond 300 tysięcy żołnierzy co zatrzymało polskich natarcie. Sam atak na Berlin przeprowadzony przez 20 dywizji pod dowództwem generała Jastrzębia wyprowadzonych z Kostrzyna zakończył się porażką gdyż 250 tysięcy Niemieckich żołnierzy powstrzymało wojska Polskie na Odrze. Bardziej na południe jednak udało się przełamać obronne Niemiecką na Odrze i zająć Chociebuż, Gorlitz i Drezno. E toczone z Czecho-Węgrami których udało się wyprzeć z Oprawy, Ołomuńca, Cieszyna, Hradec Králové. W samej Pradze Czecho-Węgrzy zgromadzili ponda 250 tysięcy żołnierzy i cały czas ściągali posiłki, jednak to miasto nie było priorytetem dla armii Cesarstwa polskiego.

W drugiej połowie roku generalicja frontu północnego planowała przeprowadzić zmasowane natarcie w kierunku Berlina, jeżeli udało by się zdobyć to miasto, Niemcy zmuszone by były do przystąpienie do rokowań pokojowych, jako przywódcy Porozumienia Alpejskiego ich kapitulacja pociągnęła by za sobą inne państwa i w ostateczności zakończyło by to wojnę która trwała już od dwóch i pół roku.


Front Środkowy walki toczone miedzy 1 Styczniem 1917 a 30 czerwca 1917 roku.

Front Środkowy, został powołany na miejsce frontu południowego który z kolei teraz znajdował się w Grecji.
Dowódcą tego frontu nadal był generał Henryk Zawada. Walki toczone miedzy styczniem a czerwcem 1917 roku, szły jak najbardziej po myśli naczelnego dowództwa w Kazimierzu, wojska Czesko-Węgierskie były wypierane na zachód, a ataki Francuzów z terenów północnych Włoch spychały Czecho-Węgrów na wschód. Czesi musieli także walczyć z oddziałami partyzancki, które zaczęły się pojawiać na ich terytorium, wiele grup narodowych chwyciło za broń i zaczęło walczyć z dotychczasowym panem, byli to miedzy innymi: Bułgarzy, Rumuni, Ukraińcy, Grecy. Wywiad Cesarski zaopatrywał wszystkie te partyzantki narodowe, jeszcze bardziej mieszając Czecho-Węgrom.
W ciągu półrocznej ofensywy udało się zająć polskim wojską znaczne obszary w ręce wojsk polskich wpadły miejscowości: Fogarasz, Deva, Domoko, Brasso, Feldru, Satu Mare, Kluż-Napoka, Chust, Nyiregyhaza, Użhorod, Miszkolc, Kosice. Francuzi z kolei zajęli: Triestr, Lublane, Postojane, Rijeke, Maribor, Graz, Judenburg.


Front Południowy (Grecki) walki toczone miedzy 1 Styczniem 1917 a 30 czerwca 1917 roku.


Front południowy lub też Grecki dowodzony był przez generała Mikołaja Budzińskiego, walki na froncie tym były stosunkowo mało intensywne w porównaniu to innych frontów gdzie w ciągu ostatnich sześciu miesięcy trwały walki. Budziński ograniczy się jedynie do połączenie dwóch odcinków frontu w jeden, do tej pory przedzielony pozycjami Czesko-Węgierskimi. W tym celu zostały wyprowadzono natarcie 20 dywizji które znajdowały się już w Grecji, ich atak został wspomożony przez uderzeni 6 dywizji z kierunku północno wschodniego. W wyniku tego ataku udało się połączyć dwa odcinki frontu w całość oraz aj miasta z których wycofali się Czecho-Węgrzy.



Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

 

Odcinek 82
30 Czerwca 1917 – 1 Stycznia 1918




Druga połowa roku 1917 przyniosła dla Cesarstwa nieznaczne zmiany, Francuzi na zachodzie dalej się trzymali mimo ciągłego naporu ze strony Niemców i Brytyjczyków. Sytuacje we Francji pogarszał fakt coraz większego niezadowolenia społecznego,Francuzi mieli już dosyć wojny która ich zdaniem niebyła w ich interesie narodowym, coraz większe poparcie zdobywali, Francuzy Komuniści, miedzy innymi Louis Hyaric, jego Komunistyczna Partia Francji, uzyskiwała coraz większe poparcie, nie tylko wśród robotników i chłopów którzy w wyniku wojny cierpieli najbardziej, jego poglądy coraz częściej znajdowały zwolenników w armii Francuskiej której żołnierze byli już zmęczeni działaniami wojennymi.


Jednak nie to najbardziej wpływało na sytuacje w Cesarstwie Polskim, najbardziej dotkliwe było działanie Niemieckich okrętów podwodnych które zatapiały na Oceanie Spokojnym polskie statki handlowe, a wszystkie inne podejrzewane iż ich celem są porty Polskie zatrzymywano i nakazywano obranie kursu do macierzystych krajów. W wyniku tych działań w przeciągu poprzedniego półrocza stracono 26 okrętów handlowych, Polskim wojskom Nie udało się zająć do tej pory bazy okrętów podwodnych operujących z Indochin Niemieckich, Niemcy zlokalizowali ją na wyspie w mieście Phuhet obszarze zamieszkanym przez Tajlandczyków. By przeciwdziałać Niemieckim rajdom okrętów podwodnych postanowiono konwojować statki handlowe pływające do KSA Portugalii przez ocen Spokojny.


Przebieg Bitwy Adeńskiej 16-17 Sierpnia 1917.

14 Sierpnia 1917 roku, Flota Polska pod dowództwem admirała Dudzińskiego dociera w okolice Zatoki Adeńskiej. Dudziński będący pewnym iż Brytyjczycy nie pozwolą mu przepłynąć bez walki już po drodze podzielił swoje okręty na trzy grupy operacyjne. Miał on racje gdyż Admirał Edward Keyes, główno dowodzący marynarki Brytyjskimi w Afryce, postanowił wydać mu bitwę właśnie tutaj. W tym celu wykorzystał dwie brytyjskie Floty, 1 Flotę Afrykańską i 2 flotę Afrykańską. 1 Brytyjska Flota Afrykańska wedle planu admirała Keyesa, miała zablokować Dudzińskiemu drogę w kierunku Morza Czerwonego na obszarze Zatoki Adeńskiej, 2 Flota miała okrążyć Półwysep Somalijski i zakatować polaków od tyłu. Dudziński i tym razem także korzystał ze zwiadu okrętów podwodnych, ale poczęci przewidział plan Brytyjczyka.

Gdyż swoje okręty podzielone w trzy grupy operacyjne, rozstawił w taki sposób by przeciwdziałać planowi Keyesa, I grupa operacyjna pod dowództwem kontradmirała Stefana Myszkowskiego, miała płynąć wzdłuż wybrzeża półwyspu arabskiego i oczekiwać wezwania radiowego od Dudzińskiego który dowodził II grupą okrętów płynącej od północnej strony Sokotry, wyspa została wcześniej ostrzelana przez okręty Dudzińskiego miało to zapewnić zwrócenie uwagi Brytyjczykom którzy na pewno mieli tam radiotelegram informujący ich o posunięciach okrętów Dudzińskiego. To działanie miało zapewnić III grupie operacyjnej pod dowództwem kontradmirała Alojzego Halickiego , możliwość przemknięcia się niezauważonym od południowej strony Sokotry.

Bitwa rozpoczęła się gdy II grupa pod dowództwem Dudzińskiego nawiązała kontakt z 1 Brytyjską Flotą Afrykańską, gdy 2 flota Afrykańska płynęła by zaatakować okręty pod dowództwem Dudzińskiego napotkali oni na swej drodze III grupę operacyjną pod dowództwem kontradmirała Alojzego Halickiego, który szybko się rozprawił z mniejszą flotyllą przeciwnika, i pożeglował w kierunku głównej bitwy toczonej na zatoce Adeńskiej. Dudziński znajdował się w złym położeniu miał mniej okrętów i tylko szybkie przybycie I grupy operacyjne kontradmirała Myszkowskiego przechyliła szale zwycięstwa na korzy polską, jego okręty nadpłynęły z kierunku północno wschodniego, mieszając Brytyjczykom szyki. Ostateczny cios jednak zadał atak okrętów III grupy kontradmirała Halickiego które pojawiły się od południowego-wschodu Brytyjczycy początkowo myśleli że to 2 flota afrykańska. Brytyjczycy stracili w tej bitwie: 10 krążowników starego typu, 7 pancerników starego typu, 4 drednoty, 5 krążowników liniowych oraz 4 ciężkie krążowniki, polskie straty liczyły: 4 krążownik starego typu, 3 pancernik starego typu oraz 2 drednoty.


Okręty Keyseya zmuszone były do odwrotu w tym wypadku jedynym miejscem gdzie mogli popłynąć był port Berbera, w którego kierunku popłynęły także okręty II grupy dokonując jego ostrzału i wraz z nim działa zniszczenia 1 floty Afrykańskiej, reszta okrętów popłynęła w kierunku Assawy portu z którego miano dokonać ewakuacji Polskich wojsk afrykańskich.


Ewakuacja wojsk Polskich z Afryki, ostanie walki toczone na Czarnym Lądzie 2 Sierpnia - 26 Października 1917 roku.

Połączonym siłom Porozumienia Alpejskiego do 18 sierpnia 1917 roku, udało się zająć wszystkie terytoria Sudanu i Egiptu, wojska Polskie pod dowództwem, generała Marka Korzeniowskiego wycofując się prowadziły ciągłe boje z przeciwnikiem, Korzeniowski postanowił wydać ostateczny bój połączonym wojskom Alpejczyków na terytorium polskiej Erytrei. Gdzie w najdalej wysuniętym porcie Assawie, planowano przeprowadzić załadunek wszystkich polskich wojsk. Jednak by to się powiodło potrzebny był czas, który trzeba było okupić krwią w tym wypadku czarnych żołnierzy kolonialnych. Plan stworzony przez Korzeniowskiego, w celu opóźnienia wojsk porozumienia Alpejskiego zakładał utworzenie trzech linii obronnych, oraz bronienia najważniejszych miast, znajdujących na drodze do Assawy,

Sama bitwa rozpoczęła się 2 Sierpnia połączone siły porozumienia Alpejskiego, na samym początku atakowały siłami składającymi się z 94 dywizji, dawało to im 940 tysięcy żołnierzy, na północy atakowali Sycylijczycy dwoma armiami po 15 dywizji, w środku nacierali Brytyjczycy także dwoma armiami składającymi się po 12 dywizji na południu z kolei uderzali Niemcy trzema armiami po 14 dywizji każda. Alpejczykom przełamanie pierwszej linii obronnej zajęło dziesięć dni , walki o miasta za to trwała do 18 sierpnia, a właśnie wtedy przybyła tak oczekiwana flota admirała Dudzińskiego, wraz z jej przybyciem rozpoczęto załadunek rannych którzy mieli pierwszeństwo, walki na drugiej linii obronnej trwała do 20 września, połączone wojska Porozumienia Alpejskiego nacierały coraz większymi siłami w tym momencie łączne siły przeciwnika z którym zmagał się Korzeniowski liczyły 130 dywizji i ciągle przybywały nowe. Walki na trzeciej i ostanie linii trwały do 20 października, odziały kolonialne skala dające się z czarnoskórych spisały się na medal i Korzeniowski z ciężkim sercem podejmował decyzje o porzuceniu tych żołnierzy, jednak admirał Dudziński zaproponował inne rozwiązanie jego okręty mogły zamienić to miasto w pogorzelisko, prowadząc ostrzał zaporowy który powstrzymał by natarcie nieprzyjaciela i kupił ceny czas. Ostatecznie zrealizowano plan Dudzińskiego.

Pełna ewakuacja wszystkich polskich oddziałów zakończyła się 26 Października, okręty transportowe łącznie zabrały na swój pokład 750 tysięcy żołnierzy, cały sprzęt który nie mógł zostać ewakuowany został zniszczony przez wysadzenie lub zatopienie, większość miast została zniszczona w czasie odwrotu, to samo tyczyło się pół uprawnych, Korzeniowski postara się jak tylko mógł by Egipt i Sudan które wpadły w ręce Alpejczyków były krainami śmierci i głodu. Ewakuowane wojska natomiast popłynęły w kierunku Persji, portu Bandar. Władzom w Kazimierzu udało się uzyskać zgodę na te operacje oraz na przemarsz ewakuowanych wojsk przez swoje terytorium do Cesarstwa Polskiego.


Front Północny walki toczone miedzy 30 Czerwca 1917 a 1 Styczniem 1918 roku, Szturm Berliński od 20 Lipca do 24 listopada 1917.

Generalicja Polska stawiła wszystko na jedną kartę, zajęcie Berlina mogło zakończyć tą wojnę, a w każdym bądź razie wyeliminowało by z gry Święte Cesarstwa Niemieckie, bez Niemców jako przywódców Porozumienia Alpejskiego, inne państwa tego bloku powinny zrezygnować z kontynuowania działań wojennych, taką nadzieje żywiło Dowództwo Armii Cesarskiej, oraz władze w Kazimierzu. Dlatego do ataku na Berlin zgromadzono 125 dywizji, 90 dywizji piechoty liniowej co dawało: 1 milion i 80 tysięcy żołnierzy, 20 dywizji zwykłej piechoty co dawało: 200 tysięcy żołnierzy, 10 dywizji artyleryjskich liczących 100 tysięcy żołnierzy i ponad 10 tysięcy dział wszelakiego kalibru, oraz 5 dywizji piechoty wspomaganych lotnictwem bombowym liczącym 3 tysiące samolotów oraz lotnictwem myśliwskim składającym się z 2 tysięcy samolotów, łącznie w których służyło 50 tysięcy żołnierzy. Łącznie do przełamania obrony Niemieckiej na odrze i zajęcia Berlina zebrano: 1 milion 430 tysięcy ludzi.Niemcy do odparcia Polskiej ofensywy Berlińskiej, ściągnęli dodatkowe dywizje z zachodu, bitwa ta miała zadecydować o porażce bądź zwycięstwie II Rzeszy Niemieckiej, w tej wojnie wiec Niemieckie dowództwo nie mogło pozwolić na przełamanie linii frontu a co najważniejsze do zajęcia przez Polaków Berlina. Niemcy zgromadzili na linii frontu, 138 dywizji których łączna ilość przekraczała 1 milion 600 tysięcy żołnierzy, najwięcej bo 30 dywizji miało bronić stolicy pozostałe miały powstrzymywać natarcia wojsk polskich z innych kierunków.


Bitwa berlińska trwała od 20 Lipca do 24 listopada 1917 roku, wojska Cesarskie pod dowództwem generała Radziszewskiego, zakatowały na całe szerokości frontu ich głównym celem było odepchniecie Niemców i zajęcia miasta. Plan sporządzony przez dowództwo frontu północnego zakładał uderzenie w kierunku Berlina z trzech kierunków, główne natarcie miało iść z kierunku Kostrzyna 250 tysięcy żołnierzy dowodzonych przez generała Jastrzębia miało przeprowadzić główne natarcie, w tym samym czasie armie z okolic Chocibuża i Zielonej Góry, miały wyprowadzić natarcia pomocnicze wspomagaj atak główny, w tym celu atakowały w kierunku Berlina 10 dywizjami każda, łączna liczba żołnierzy mających brać udział w szturmie na Berlina liczyła 550 tysięcy, pozostałe dywizje, miały zajmować pozostałe siły Niemieckie by te nie mogły wesprzeć obrony Stolicy.


Walki trwały pomyślnie dla Cesarstwa do momentu gdy wojska generała Jastrzębia dotarły na odległość 30 kilometrów od Berlina, w tym momencie bardzo zintensyfikowały się walki powietrzne polskie bombowce przeprowadzały naloty na miasto a myśliwce nieustanie toczyły walki ze sobą, dowództwo Niemieckie by uniemożliwić bombardowania postawiły przed miastem zaporę ze sterowców które miały chronić przed rajdami bombowców polskich. W czasie tych walk zestrzelony został polski As myśliwski Stefan Dąbrowski, który na swym koncie miał 50 zwycięstw w pojedynkach powietrznych, odniósł on nieznaczne obrażenia jednak dostał się do Niemieckiej niewoli, to wydarzenie znacznie wpłynęło na propagandę i morale społeczne, gazety kreowały Dąbrowskiego na niepokonanego wojownika przestworzy jego porażka podkopała wizerunek niezwyciężonych polskich sil powietrznych.


Jednak na zatrzymanie polskiego pochodu na Berlin wpływ miało zastosowanie przez Niemców nowej broni, gdy wojska polskie były już 15 kilometrów od miast Niemcy przeprowadzili kontrofensywę rzucając wszystko co mieli do walki. Jednak nie kontrofensywa zatrzymała wojska Jarzębia lecz czołgi, które utworzyły wyrwy w Polskim uderzeniu, przez które natarła piechota, co doprowadziło do załamanie się uderzenie a w ostateczności do odwrotu wojsk Polskich na pozycje zajęte przed atakiem. Czołgi miały decydujące znaczenie w powstrzymaniu polskiego uderzenia choć tak naprawdę był to efekt psychologiczny niż fizyczny, gdyż to nie one zdały polskim wojskom największe straty, te nieznane ryczące stalowe potwory wzbudzały w polskich żołnierzach strach, strach przed nieznanym który był jednym z najbardziej zakorzenionych leków tkwiących w człowieku. Który w efekcie doprowadził do upadku morale i niemal panicznego odwrotu polskich wojsk, sytuacje uratował jeden z oficerów służących w 44 Pułku Gwardyjskim, Konrad Gromski który na oczach wielu podwładnych sobie żołnierzy zniszczył jeden z czołgów niemcząc jego gąsienice granatem, przywrócił wielu odwagę, efektem czego był w miarę skoordynowany odwrót pozostałych żołnierzy.

Bitwa zakończyła się powrotem obu armii na pozycje wyjściowe, przy czym żadna ze stron, nie podejmowały już żadnych działań militarnych przynajmniej do końca roku 1917, wynikało to z faktu wykrwawienia obu armii, straty poniesione w tej bitwy były największe od początku tej wojenny, sztabowcy frontu północnego podawali iż ponad 530 tysięcy polskich żołnierzy zginęło w tej bitwie, stracono niemal 5,5 tys. dział które zostały zniszczone lub przejęte przez Niemców, straty lotnictwa szacowano na 1,5 tysiąca samolotów myśliwskich oraz 2,5 tysiąca bombowców. Szacowane straty Niemieckie wynosiły w najlepszych przybliżeniach około 580 tysięcy żołnierzy, straty w uzbrojeniu były nieszacowalne gdyż sztabowcy nieposiadani wystarczających danych na ten temat.


Front Środkowy walki toczone miedzy 30 czerwca 1917 roku a 1 Stycznia 1918 roku.

W czasie szturmu Berlińskie na froncie środkowym, intensywność walk znacznie zmalała, cześć polskich wojsk została przerzucona na północ by wesprzeć walki o Berlin, Czescho-Wergrzy także przerzucili cześć swych wojsk z tego frontu do obrony stolicy, efektem czego generał Henryk Zawada nie dysponował odpowiednimi środkami by prowadzić zmasowane natarcie które zorganizował w pierwszej Polowie roku 1917. Walki ograniczone zostały przez niego do ataku w dwóch punktach frontu. W okolicach pomiędzy Debreczynem i Oredaeą, na które nacierały polskie wojska w sile 28 dywizji pod dowództwem generała Witolda Królikowskiego. Atak ten został zaplanowany i wyprowadzony z czterech kierunków, bezpośrednio na Debreczyn uderzało 10 dywizji majora Eugeniusz Protasiuka, wspomaganych przez 5 dywizji majora Daniela Bolkowskiego, toczyły one boje z 9 dywizjami broniącymi miasta w efekcie wypierając Czecho-Węgrów, 6 dywizji majora Mirosława Kolpiewskiego, miało nacierać w sam środek miedzy oba miast wspierając ataki zarazem na Debreczyn jak i Oredae, na samo Oredae nacierało 7 dywizji pod bezpośrednim dowództwem generała Henryka Zawady, walki na tym odcinku trwały do końca października kończąc się polskim zwycięstwem i zajęciem obu miast.


Drugim miejscem gdzie przełamano front środkowy i przeprowadzono ograniczoną ofensywę był obszar pomiędzy Orszową o Pitesti, dowództwo nad tą opresją powierzone zostało generałowi Zdzisławowi Matejczykowi, atak przeprowadzone z trzech kierunków na Orszowę uderzało 7 dywizji pod dowództwem majora Stefano Kądziela, środkiem szły wojska pod dowództwem Matejczyka w sile 7 dywizji mające wspierać i koordynować natarcie na oba miasta, na południu uderzało 9 dywizji dowodzonych przez majora Konrada Grudzielca, walki o oba miasta trwały do 23 grudnia 1917 roku, tuż przed bożym narodzeniem została zakończona pełnym sukcesem ta ofensywa.

W tym samym czasie Francuzi zajęli dwa kolejne miast Zagrzeb oraz Zalaegerszeg, były to mała ofensywa Francuzka, która była ostatnią przeprowadzoną przez wojska królestwa Wielkiej Francji na froncie włoskim, Francuzi przerzucali niemal wszystkie swoje siły do obrony Paryża, do którego coraz bardziej zbliżały się połączone wojska Niemiecko-Brytyjskie, sztab generalny armii Francuskiej szykował się do obrony stolicy państwa na którą wedle ich kalkulacji atak miał nastąpić w drugiej powie przyszłego roku.

Szacunkowe straty poniesione na froncie południowym w czasie walk od 30 Czerwca do 1 stycznia 1918 roku, opiewały na blisko 210 tysięcy zabitych 120 tysięcy rannych oraz 50 tysięcy zaginionych żołnierzy. W czasie walk stracono ponad 1,2 tysiąca dział oraz 600 samolotów łącznie myśliwskich i bombowych.


Front Południowy (Grecki) walki toczone miedzy 30 czerwca 1917 a 1 Stycznia 1918 roku.

Front Południowy, dowodzony przez generała Mikołaja Budzińskiego, w czasie trwania bitwy Berlińskiej, był świadkiem przeprowadzenia kolejnej ofensywy celem wyparcia wojsk Czesko-Węgierskich z obszarów Grecji, w odróżnieniu od frontu środkowego gdzie dywizje zostały przerzucone na północ, Budzińskiemu nie odebrano żadnego żołnierza związku z czym bez problemów mógł kontynuować natarcie przeprowadzone w poprzedniej połowie roku 1917.

Walki kontynuowane były poprzez atak w kierunku północnym z terytoriów Grecji, oraz natarcie ze wschodu na zachód. Z Grecji nacierało 20 dywizji dowodzonych przez majora Huberta Pińczowskiego, w walkach z siłami Czesko-Węgierskimi wspierany był przez 6 dywizji pod dowództwem majora Franciszka Lubomirskiego, toczyli oni bój z wojskami Czesko-Węgierskimi, liczącymi łącznie 21 dywizji w przybliżeniu było to 210 tysięcy żołnierzy głównie piechoty, po walkach trwających blisko pięć miesięcy, 30 listopada udało się zmusić Czecho-Węgrów do odwrotu, efektem czego było zajęcie miast: Skopje, Petric, Tirane, Szkodra.


Natarcie z kierunku wschodniego dowodzone było bezpośrednio przez generała Mikołaja Budzińskiego, 28 dywizji polskich pod jego dowództwem miła atakować na zachód w Kierunku Sofii, bronionej przez łącznie 24 dywizje Czesko-Węgierskie w sile 240 tysięcy żołnierzy. Walki o miasto trwały pomiędzy 20 lipca a 21 grudnia 1917 roku, w czasie ich trwania miasto zostało zajęte przez Polskie odziały a Czecho-Węgrzy zmuszeni do odwrotu, atak przeprowadzony został z trzech kierunków z północy atakowały dywizje pod dowództwem majora Janusza Pietrowskiego, w sile 100 tysięcy żołnierzy ich głównym zadaniem było zdobycie północnych regionów prowincji oraz wsparcie szturmy na miasto od strony północnej. W centrum uderzały wojska dowodzone przez Budzińskiego w liczbie 10 dywizji piechoty szturmowej, co w przybliżeni dawało 120 tysięcy żołnierzy, głównym celem tego natarcia było zajęcie Sofii, na południu atakowało 8 dywizji dowodzonych przez majora Dariusza Gołębiowskiego, jego 80 tysięcy żołnierzy zajęło południe prowincji i uderzało na miasto od strony południowo- wschodniej.

Sytuacja frontu południowego była dal Cesarstwa Polskiego korzystna kontynuowane było natarcie a Czecho-Węgrzy prowadzili walki jednak cały czas byli wypierani, straty poniesione w czasie tego półrocza według sztabu wojsk południowych wynosiły w przybliżeniu 180 tysięcy zabitych żołnierzy, 80 tysięcy rannych oraz od 30 do 40 tysięcy zaginionych.


Indochiny Niemieckie walki toczone miedzy 30 czerwca 1917 a 1 Stycznia 1918 roku.


Walki w Indochinach Niemieckich przybrały zły obrót dla Cesarstwa Polskiego i Dominiów, sałato się to wraz z przybyciem oddziałów Brytyjskich sprowadzonych z Indii, wojska brytyjskie składały się głownie z Hindusów którzy służyli w armii brytyjskiej jako wojska kolonialne, najbardziej doświadczonymi żołnierzami w przybyłych wojskach brytyjskich były dywizjony składające się z żołnierzy wyznających Sikhizm. Brali oni udział w walkach z Francuzami w Indiach odnosząc duże sukcesy dlatego generalicja Brytyjska postanowiła wykorzystać ich w Indochinach Niemieckich do walk z wojskami Dominów Cesarstwa Polskiego. Łącznie Brytyjczycy wysłali do Niemieckich Indochin 36 dywizji kolonialnych z Indii liczących około 360 tysięcy żołnierzy.


Na domiar złego Niemcom udało się ostatecznie dogadać z przedstawicielami Chińskimi działającymi na rzecz uzyskania przez Chińczyków nie zależności w zamian za wsparcie Niemców w tej wojnie miało powstać niepodległe państwo Chińskie, to porozumienie spowodowało sformowanie nowych dywizji składających się z chińczyków i mających walczyć pod Niemieckim sztandarem. Do walki przez Cesarstwo Niemieckie zostały początkowo rzucone 32 nowo sformowane dywizji składające się z żołnierzy pochodzenia Chińskiego dopływ 320 tysięcy chińczyków oraz kolejnych 360 tysięcy hindusów Brytyjskich na front zaowocował przejęciem inicjatywy przez porozumienie Alpejskie.

Wynikiem czego było wyparcie wojsk Polskich oraz Dominiów za zajętych w poprzednim półroczu obszarów, Cesarstwo Polskie utraciło po ciężkich walkach kontrole nad miastami: Yingtan, Cianxia gdzie wali toczone miedzy 20 lipca a 12 sierpnia pomiędzy 20 dywizjami polskimi a 27 dywizjami Niemieckimi doprowadziły do odwrotu wojsk polskich. Sytuacja ta powtórzyła się w okolicach Gulin-Wenshan-Nianning, gdzie dywizje Niemieckie w sile 410 tysięcy żołnierzy toczyły walki z wojskami polskimi dysponującymi 300 tysiącami żołnierzy. To natarcie wyparło wojska Cesarstwa Polskie także z Wuzhao oraz Bihai. Dominia Cesarstwa Polskie znajdowały się w nie lepszej sytuacji od samych wojsk Polskich. Połączone siły Brytyjsko-Niemieckie atakowały Filipińczyków na północy doprowadzając do ich odwrotu i zajęcia przez wojska porozumienia Alpejskiego Keaho oraz Zandapuru. Australijczycy w środkowej części atakowani przez wojska Brytyjskie jako jedyni utrzymali swoje pozycje nie oddając ani centymetr ziemi, tylko tutaj dominia miały przewagę pod względem ilości ludzi, Australijczycy 150 tysięcy, Brytyjczycy 120 tysięcy. Na samym południu dywizje Nowo Zelandzkie były zmuszone ustąpić pod naporem Brytyjczyków i Niemców, 220 tysięcy żołnierzy połączonych sił Alpejczyków wyparło 15 dywizji Nowo Zelandzkich z miast: Patriu i Korat.

Front indochiński stał się kolejnym po Afryce miejscem gdzie Cesarstwo Polskie ponosiły porażkę, generalicja rozważała dwie możliwości przerzucenia kolejnych dywizji z Tajwanu do Indochin lub ewakuacje wojsk Polskich wraz z oddziałami Dominiów, straty poniesione w czasie trwania walk w tym półroczu wyniosły blisko 280 tysięcy zabitych po stronie polskiej 80 tysięcy rannych oraz 45 tysięcy zaginionych, łączne straty odziała w Dominów wynosiły w przybliżeniu 180 tysięcy zabitych 78 tysięcy rannych oraz około 39 tysięcy zaginionych. Straty połączonych sił wojsk porozumienia alpejskiego wyniosły wedle szacunków 580 tysięcy zabitych dane dotyczące rannych i zaginionych były niemożliwe do ustalenia.



Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

 

Odcinek 83
1 Stycznia 1918 – 30 Czerwca 1918



W styczniu 1918 roku, minęły już trzy lata od rozpoczęcia się tej wojny, Cesarstwo Polskie wraz ze swoimi sprzymierzeńcami, w początkowej fazie tej wojny, która trwała do włączenie się Republiki Wielkiej Brytanii posiadała przewagę, jednak waz z dopływem wojsk Brytyjski szala zwycięstwa zaczęła przechylać się na korzyść Porozumienia Alpejskiego. Obecnie armie Brytyjskie i Niemieckie szykowały się do ostatecznego szturmu na stolice Królestwa Francuskiego, wojska połączonych sił Brytyjsko-Niemieckich znajdowały się jakieś 95 kilometrów do Paryża, jeżeli uda im się zdobyć miasto, Francja skapituluje, jej śladem zapewne pójdzie papiestwo które bez armii francuski nie utrzyma się zbyt długo przed naporem Sycylijczyków.


Przebieg Bitwy w Cieśninie Palk, 20-21 Lutego 1918.

19 Lutego 1918 roku, Flotylla Admirała Dudzińskiego dopłynęła do Cejlonu, wyspa znajdowała się jeszcze w Francuskich rekach, jednak dwie flotylle brytyjskie prowadziły blokadę wyspy nie pozwalając na dotarcie zaopatrzenia ani uzupełnień, 1 flotylla Indyjska dowodzona przez admirała Stevena Hancocka oraz 2 flota Indyjska dowodzona przez kontradmirała Georga Lystera, w porcie Jaffna stacjonowały resztki I II i III Francuskiej Floty Indyjskiej dowódcą której był Admirał Herman de Clermont, w bitwie wzięła także udział 4 flota Indochińska Cesarstwa Niemieckiego dowodzona przez Kontradmirała Ericha Beya. Dudziński podzielił swoje okręty na dwa zespoły operacyjne, I dowodzony przez niego samego i II którego dowództwo powierzył kontradmirałowi Alojzemu Halickiemu.

Bitwa rozpoczęła się od nawiązania walki przez dwa zespoły okrętów polskich które starły się z flotami Brytyjskimi, zmuszając je do odwrotu, w kierunku zatoki Bengalskiej Francuski kontradmirał dostrzegając swoją szanse na upragnioną zemstę wyprowadził swoje okręty z pory, po czym dogonił Brytyjczyków i zaczął zatapiać wszystkie ich okręty, jednak przybycie 4 Indochińskiej floty Niemieckiej zmusiło go do zaprzestania pościgu za Brytyjczykami i nawiązania walki z Niemcami, Dudziński który połączył oba zespoły okrętów, przybył na czas by pomoc kontradmirałowi de Clermont, rozprawić się z Niemcami. Brytyjczycy stracili w tej bitwie: 7 krążowników starego typu, 4 pancerniki starego typu, 4 drednoty, 3 krążowników liniowych oraz 4 ciężkie krążowniki, polskie straty liczyły: 3 krążownik starego typu, 1 pancernik starego typu oraz 1 krążownik liniowy, Francuzi stracili w tej bitwie: 1 krążownik starego typu, 1 pancernik starego typu, 2 krążowniki liniowe, Niemcy stracili w tej bitwie: 4 krążowniki starego typu, 2 pancerniki starego typu, 2 krążowniki liniowe oraz1 ciężki krążownik.


W Paryżu 28 Lutego 1918 roku, doszło do przewrotu w jego wyniku zdetronizowano Henryka IX Parmę, władzę przejęli dwaj marszałkowie Francuscy którzy do tej pory dowodzili działaniami zbrojny, Alphonse Pierre de Segur oraz Gilles de Guaberiat. Wojska Porozumienia Alpejskiego znajdowały się wtedy zaledwie 35 kilometrów od Paryża, marszałkowie poprosili Niemców i Brytyjczyków o zawieszenie broni, rozpoczęli oni także pertraktacje nad porozumieniem pokojowym które miało obejmować tylko państwo Francuskie, tym samym Francja wystąpiła z porozumienia Wersalskie podpisując separatystyczny traktat pokojowy, 3 marca 1918 roku.Państwo Papieskie nie mogąc liczyć na pomoc wojsk Francuskich w walkach z Sycylijczykami rozpoczęła także rozmowy nad traktatem pokojowym.


Nie mogąc liczyć już dłużej na pomoc ze strony Francji i Papiestwa, Cesarstwo Polskie zostało osamotnione w walce z Porozumieniem Alpejskim, gdy Niemcy oraz Czecho-Węgrzy przerzucą wojska z zachodu na wschód armie Cesarstwa zostaną przytłoczone pod względem ilości, dla tego też w sztabie armii północnej powstał ostateczny plan zakończenie istnienia Cesarstwa Czesko-Węgierskiego, atak na Pragę miał ostatecznie wyeliminować z dalszej wojny to państwo, kolejne natarcie na Berlin było w obecnej sytuacji niemożliwe, wojska polskie nadal były wykrwawione po poprzedniej próbie, a ich morale pozostawiało wiele do życzenia. Jednak odziały na granicy z Czecho-Węgrami nie poniosły tak dotkliwych strat w walkach prowadzonych w poprzednim roku, dodatkowo podciągnięto nowe dywizje z fronty środkowego oraz południowego, miano zamiar wykorzystać, także pierwsze polskie czołgi, które nadal znajdowały się w fazie testów jednak generalicja nie posiadał już czasu na taki luksus jak dalsze testowanie tych maszyn. W ostateczności planowano wykorzystać na szeroką skale gazy bojowe do przełamania czesko-węgierskich linii obrony.


Front Północny walki toczone miedzy 1 Styczniem 1918 a 30 Czerwca 1918 roku, Szturm Praski.

Do celów przełamanie obrony Czesko-Węgierskiej w okolicach Pragi zgromadzono 110 dywizji, 80 dywizji piechoty szturmowej: 960 tysięcy żołnierzy, 10 dywizji artylerii liczących około 9 tysięcy dział ciężkiego kalibru w skład których wchodziło 100 tysięcy żołnierzy obsługi, 5 dywizji lotnictwa myśliwskiego oraz 5 lotnictwa bombowego, razem posiadających około 8-9 tysięcy samolotów bojowych w których służyło około 100 tysięcy żołnierzy, oraz 10 dywizji w skład których weszły prototypy pierwszych polskich czołgów , których liczba wynosiła około 850 sztuk, wspomaganych przez piechotę liczącą 100 tysięcy żołnierzy.


Bitwa rozpoczęła się 20 marca, od zmasowanego ostrzału artyleryjskiego i nalotów na czesko-węgierskie pozycje, potem nastąpiło natarcia w kierunku Pragi z czterech kierunków, walki były bardzo zażarte Czecho-Węgrzy nawet pod silnym naporem wojsk polskich nie ustępowali pola, do walki rzucone zostały czołgi Korskiego XR1, udało im się otworzyć wyrwy w liniach w które następnie zostały rzucone dywizje piechoty szturmowej, wtedy walki przybrały bardzo krwawy charakter, bito się o każdą pięć ziemi, a z każdym następnym kilometrem który przybliżał odziały Cesarskie do Pragi opór czesko-węgierski wzrastał.


Nie mogą ostatecznie złamać oporu ze strony czesko-węgierskiego, generałowie polscy postanowili o wdrożeniu w życie ostatecznego rozwiązanie, na całej linii walk miano rozpylić gaz musztardowy, za który mieli podążać polscy żołnierze w maskach przeciwgazowych, kilku dowódców na czele z generał jastrzębiem na czele oponowało przeciw użyciu gazu, od Pragi dzieliło Polskie wojska zaledwie 5 kilometrów, można było zająć miasto nie uciekając się o takich metod. Jednak ostateczna decyzja podjęta prze dowódcę frontu północnego generała Bolesława Radziszewskiego, zezwala na użycie gazów bojowych do przełamania oporu przeciwnika, w oświadczeniu do wszystkich podległych mu żołnierzy pisał iż to jedyna metoda szybkiego zwycięstwa, jeżeli nie zdobędziemy Pragi nim z zachodu przybędą pozostałe wojska Niemieckiego ta wojna, wojna która trwa już trzy długie lata, zakończy się klęską Cesarstwa Polskie, mojej i waszej ojczyzny, i tylko zdecydowane działania uchronią ją od klęski i cierpnie Niemieckiego jarzma.


Gdy 20 kwietnia gaz musztardowy został rozpylony a wojska polskie atakowały w jego cieniu, udało się ostatecznie przełamać obronę czesko-węgierską i wkroczyć do miasta, bitwa ta zakończyła się sukcesem, jednak efekty gazu odczuli nie tylko żołnierze czesko-węgierscy lecz także cywile zamieszkujący obrzeża Pragi a także Polscy żołnierze, których maski zostały uszkodzone w czasie walki. Zwycięstwo zostało opłacone wielkim kosztem, z blisko 1 molina 260 tysięcy żołnierzy biorący udział w tej bitwie zginęło 690 tysięcy, rannych zostało kolejne 120 tysięcy, liczba zaginionych wyniosła 60 tysięcy. Straty Czesko-Węgierskie były jeszcze większe: z 860 tysięcy żołnierzy zginęło niemalże 700 tysięcy rannych zostało 120 tysięcy liczba zaginionych była nieznana, straty wśród cywilne populacji Pragi były w ogóle nieszacowane przez sztab generalny frontu północnego.


Gdy Praga padła a Cesarz Czesko-Węgierski dostał się do niewoli Polskiej jego państwo rozpadło się na kawałki, na terenie Grecji okupowanej przez polskie odziały Aleksandros Papadolupus ogłosił powstanie niepodległej Republiki Greckiej, pełniący do tej pory rolę zarządcy Węgierskiego Laszlo Matyas Szuros ogłosił niezależność Węgier od Cesarstwa Czesko-Węgierskiego, proklamował powstanie I Republiki Węgierskiej z sobą jako prezydentem na czele, w Wiedniu natomiast Vaclaw Spidala generał służący do tej pory w Armii czesko-węgierskiej proklamował utworzenie republiki Czesko-Austriackiej. Wszystkie te nowe twory państwowe rozpoczęły z Cesarstwem rozmowy na temat zawarcia pokoju. Cesarstwo uznało nowe państw i podpisało z każdym z nich osobny traktat pokojowy kończący działania wojenne,


Indochiny Niemieckie walki toczone miedzy 1 Stycznia 1918 a 30 czerwca 1918 roku.

Walki w Indochinach w czasie od stycznia do czerwca 1918 roku, przebiegały schematem zapoczątkowanym jeszcze w poprzednim roku, wojska porozumienia Alpejskiego spychały odziały Polskie i Dominiów powrotem do morza jednak w tym półroczu walki były bardziej zacięte, Polacy stawili większy opór jednak i tak byli spychani, utracono kontrolę nad miastami: Shauwu, Longyan, Hue, Ke Hoa, Bangqusea. Generałowie dowodzący wojskami polskimi i siłami Dominów postanowiły o ewakuacji z Indochin dalsze walki nie przyniosły by zwycięstwa a tylko powiększyły bu straty, Niemcy z Brytyjczykami, w sytuacji gdy Francja skapitulowała mogły zaangażować swoje siły które do tej pory walczyły w Indiach i Afryce. To oznaczało by zmiażdżenie polskich wojsk w Indochinach.



Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

 

Odcinek 84
30 Czerwca 1918 – 1 Stycznia 1919




Wojna trwała już trzy i pół roku, większość zdolnych nosić broń mężczyzn została wysłana przez władze Cesarstwa Polskiego na front, w tej sytuacji kobiety musiały zając ich miejsca w fabrykach, działających na rzecz machiny wojennej która pożerała coraz więcej istnień ludzkich. W raz z zaprzęgnięciem płci pięknej do pracy ,fabryki działały pełną parą i można było niezaprzestanie zaopatrywać wojsko. Kobity zostawały zatrudniane głównie w zakładach gdzie wykonywana praca nie wymagała dużej siły fizycznej, znalazły one zatrudnienie miedzy innymi przy produkuj karabinów, samolotów, amunicji oraz mundurów. Panie które przez ostanie 3 lata pracowały w tych fabrykach coraz bardziej zaczęły się domagać równego traktowania z mężczyznami którzy wykonywali taką samą pracę co one, chciały tych samych wynagrodzeń za swoją pracę, tego samego czasu pracy, wiele z nich żądało też praw wyborczych, w Cesarstwie kobiety nie mogły głosować w wyborach parlamentarnych. Widać iż skutkiem tej wojny nie było tylko, zniszczenie i śmierć na frontach gdzie mężczyźnie zbijali się dla próżnych ideałów lecz także społeczne, gdyż rozpoczął się proces emancypacji kobiet w społeczeństwach ówczesnej Europy dotyczyło to nie tylko Polski ale także pozostałych państw w których miliony kobiet zajęły miejsca swych mężów i synów w fabrykach, gdy oni oddawali życie walcząc w tym konflikcie.


Front Północny walki toczone między 30 Czerwca 1918 a 1 Styczniem 1919 roku .


Front północny stał się świadkiem potężnej ofensywy Niemieckiej która rozpoczęła się 20 Lipca 1918 roku, dowódcy armii Świętego Cesarstwa Niemieckie generałowie Gustaw von Koper i Henrik von Stecher, otrzymali pierwsze odziały przerzucone z zachodu, planowali oni atakować na całej linii frontu ponad 150 dywizjami, przygotowania do tej operacji trwały całe poprzednie półrocze, Niemcy nie pomogli bronić Pragi właśnie z faktu i przygotowywali się do potężnej ofensywy i na rękę było im wykrwawianie się wojsk Cesarstwa Polskie w alkach z i tak już rozpadającymi się Czecho-Węgramii.W tej ofensywie miało udział wziąć: 80 dywizji piechoty szturmowej liczący 960 tysięcy żołnierzy, 20 dywizji artylerii liczących 200 tysięcy ludzi, 30 dywizji pancernych z nowszymi modelami niemieckich czołgów których było około 3 tysiące do tego piechota wspomagająca ich natarcie w liczbie 300 tysięcy oraz 20 dywizji lotnictwa bombowego liczących łącznie 2 tysiące samolotów oraz sterowców wspomaganych 200 tysiącami ludzi. Łączne siły zgromadzone do tego uderzania liczyły 1 milion 660 tysięcy żołnierz, trzeba jednak napomnieć tutaj iż wojska Niemieckie w tym momencie składały się już w niemal 50 % z oddziałów kolonialnych sprowadzonych z Afryki czy też Indochin.


Na przeciw nacierających wojsk Niemieckich zgromadzone było 149 polskich dywizji które w większości dostały już uzupełnienia po nieudanej bitwie Berlińskiej, generalicja Polska zamierzała powstrzymać Niemieckie natarcie na linii Odry gdzie po obu stronach rzeki powstały potężne umocnienie, generał Radziszewski dowódca Polskiego frontu północnego miał do swej dyspozycji 70 dywizji piechoty szturmowej, 30 dywizji artyleryjskich, 10 dywizji kawaleryjskich, 20 dywizji pancernych oraz 19 lotnictwa, łącznie jego siły wynosiły 1 milion 630 tysięcy żołnierzy. Podobna liczba walczących żołnierzy po oby stronach sprawiła, iż Niemcy nie mogli przełamać polskiej obrony na linii Odry, i dopiero desant Brytyjczyków którego dokonali 21 sierpnia 1918, przełamał impas panujący w tym czasie, chaos który zaoponował w sztabie generalnym po ataku Brytyjczyków doprowadziła do, załamania się frontu. Niemcom udało się do końca roku zająć: Szczecin, Kołobrzeg, Gorlidz, Chociebuż, Kostrzyn, Drezno.

Straty poniesione, w czasie trwania walk na przełomie czerwca 1918 a stycznia 1919 roku, sztab obliczał na 280 tysięcy zabitych, 120 tysięcy rannych, 90 tysięcy zaginionych, polskie straty były o wiele mniejsze od tych poniesionych przez Niemców i Brytyjczyków którzy atakowali umocnione polskie pozycje, straty Niemiecki szacowano na 400 tysięcy zabitych natomiast brytyjskie na 90 tysięcy zabitych.


Indochiny Niemieckie walki toczone między 30 czerwca 1918 roku a 1 Stycznia 1919 roku.

Wojna w Indochinach Niemieckich przeodziała się ostatecznie w jednostronny atak ze strony połączonych sił Brytyjsko Niemieckich, przewaga militarna wojsk porozumienia Alpejskiego stała się zbyt przytłacza dla wojsk Polskich i sił Dominiów Cesarstwa polskie, wynikiem czego była utrata kolejnych miast: Lanczang, Mekhaum, Kambodja, Fuzhao, Mei Xia, Xiamen, Shaozhou. Na Tajwanie podjęto decyzje o ewakuacji wojsk Polskich z Indochin operacja miała być przeprowadzona w przyszłej połowie roku 1919, porozumiano się także w tej sprawie z dowódca mi wojsk dominiów cesarskich ich żołnierze także mili zostać ewakuowani w tym terminie.


Traktat pokojowy który podpisało Państwo Papieskie z Królestwem Obojga Sycylii sprawia iż, Papież został ograniczony do kilku kilometrów kwadratowych terytorium w Rzymie reszta Italii stawała się częścią Królestwa Obojga Sycylii, wynikiem czego niemal całe Włoch zostawały zjednoczone, po wkroczeniu wojsk Sycylijskich na obszary Cesarstwa Czesko-Węgierskiego do tej pory okupowane przez Francuzów, ogłoszono powstanie Zjednoczonego Królestwa Włoskiego, którego pierwszym monarchą został, Wiktor Emanuel V teraz zwany Wiktorem Emanuelem l.


Z trenów dawnego Cesarstwa Czesko-Węgierskiego powstała także Republika Bułgarska, która ogłosiła swoją niepodległość 20 października 1918 roku, jej pierwszym prezydentem został Nikołaj Mładenow.


Tereny byłego Cesarstwa Czesko-Węgierskiego 20 Grudnia 1918 rok.



Ciąg Dalszy Nastąpi.
​

 

Odcinek 85
1 Stycznia 1919 - 30 Czerwca 1919





Władze Cesarstwa Polskiego , reprezentowane przez ministra spawa zagraniczny Wacława Lubomirskie, pro wdziały rozmowy dyplomatyczne z premierem Cesarstwa Japońskiego Kiyorou Takaakim, głównym celem rozmów była próba przekonania Japończyków do przystąpienia do wojny po stronie Cesarstwa Polskiego, jednak rozmowy te nie przynosiły żądanego rezultatu, Japończycy dostrzegając iż Cesarstwo prowadzi przegraną wojnę nie mieli zamiaru się angażować, nie mogąc nakłonić premiera Japonii do zmiany zdania, Lubomirski zmuszony był dokonać pewnego podstępu który mógł ale niemu siał wplątać Cesarstwo japońskie w wojnę, wszystko zależało od reakcji Niemców, na prowokacje. Plan był stosunkowo prosty mianowicie Cesarstwo polskie miało dokonać sprzedaży Borneo Japończykom, wraz z obszarami należącymi do Cesarstwa Niemieckiego a znajdującymi się obecnie pod okupacją Polską. Umowę na temat sprzedaży Borneo ratyfikowano 22 kwietnia 1919 roku, stało w niej iż cały obszar Borneo zajmowany przez Cesarstwo Polskie był przekazywany Cesarstwu Japońskiemu które w zamian oddawało Polsce około 900 km-kwadratowych terytoriów Mongolii oraz płaciło 320 milinów jenów w złocie, dzięki temu porozumieniu Cesarstwo dostało potężny zastrzyk gotówki, która była niezbędne do dalszego prowadzenia działań wojennych, oraz stworzyło konflikt miedzy Niemcami a Japonią. Niestety dla Cesarstwa Polskiego Niemcy nie wysunęły żadnych roszczeń wobec Japonii w związku z Borneo, widać iż w Niemczech przejrzano Polski podstęp, władze Niemiecki dobrze zdawały sobie sprawę z faktu iż wojska przystąpienie milinów Japońskich żołnierzy do wojny mogło ich drogo kosztować wiec postanowili przełknąć tą zniewagę.


Front Północny walki toczone między 1 Styczniem 1919 a 30 Czerwca 1919 roku.


Sytuacja frontu północnego nadal była zła lecz nie tragiczna, połączone siły Brytyjsko-Niemieckie, nadal prowadziły natarcie zapoczątkowane przełamaniem frontu w poprzednim roku, atakowali oni 190 dywizjami, w których łącznie służyło ponad 2 milinów żołnierzy, siły polskie pod zmieniony dowództwem, gdyż generała Bolesława Radziszewskie zdymisjonowano a nowym dowódcą frontu został generał Antonii Kowalczewski, kontynuował odwrót w stronę linii Kutrzeby, 152 dywizje wojsk polskich w czasie swego odwrotu miały wiązać walką siły Niemieckie i Brytyjskie celem spowolnienia ich, miało to zapewnić potrzebny czas na przerzucenie na linie Kutrzeby wszystkich dywizji dotąd znajdujących się jeszcze na obszarach byłego Cesarstwa Czesko-Węgierskiego. Planowane zakończenie transportu wszystkich sił miało potrwać co najmniej do 20 sierpnia 1919 roku, połączony siłom Brytyjsko-Niemieckim do 30 Czerwca uda się wyprzeć polaków z miast: Koszalina, Wałcza, Poznania i Legnicy.


Walki w Indochinach dobiegły końca wojska Polskie oraz większość żołnierzy Dominów została bezpiecznie ewakuowana na Tajwan, jednak nie wszystkim się udało polscy żołnierz w Hong Kongu zostali odcięci od floty ewakuacyjne, działania Niemieckich okrętów podwodnych uniemożliwiły ewakuację 150 tysięcy polskich żołnierzy, dowodzonych przez generała Alojzego Arotoniuka, który zdecydował o prowadzeniu desperackiej obrony wobec przeważającym siłom Niemieckim, Arotoniuk prowadził walki do końca czerwca kiedy ostatecznie zabrakło mu zapasów amunicji, przez ponad cztery miesiące 150 tysięcy polskich żołnierzy bohatersko stawiało czoła przygniatającej przewadze Niemców którzy na Hong Kong rzucili blisko 700 tysięcy ludzi. Jednak cenna tego była wysoka do Niemieckiej niewoli dostało się zaledwie 47 tysięcy ludzi.


Wycofywanie się wojsk Polskich z dotychczas okupowanych ziem byłego Cesarstwa Czesko-Węgierskiego, doprowadziło do ruchów narodowościowych pierwszym z nich było proklamowanie powstanie Republiki Rumińskiej, które nastąpiło 20 Kwietnia 1919 roku, powołany został rząd tymczasowy na którego czele stanął Nicolae Vaida-Voevod. Republika Rumuńska znalazła się konflikcie z Węgrami, wynikało to z sporów dotyczących granic miedzy oboma państwami.


12 Kwietnia z urzędu ustąpił Stefan Kazimierz Stokłosa, swoją decyzje argumentował pogorszeniem się stanu zdrowia, które nie pozwalało mu na dalsze pełnienie obowiązków premiera Cesarstwa Polskiego, Kazimierz XIII na jego stanowisko desygnował Zygmunta Raczkowskiego, który do tej pory pełnił funkcje doradcy dworu Cesarskiego. Nowemu premierowi przyszło obejmować urząd w jednym z najbardziej krytycznych momentów w historii Polski.



Ciąg Dalszy Nastąpi. ​

__________________________________________________
To odcinek jutrzejszy wiec wykonane ponad 110% normy, z tego powodu jutro nie będzie nowego.

 

Odcinek 86
30 Czerwca 1919 - 1 Stycznia 1920




3 Lipca na wyposażenie Cesarskiej marynarki wojennej weszły nowe typy okrętów były to pierwsze lotniskowce, pierwszym lotniskowcem zbudowany dla Cesarskiej marynarki był OCP Lew. Okręt ten został zbudowany w 1915 pod pierwotną nazwą OCP Wodnik, jako okręt transportowy, jego główny zadaniem było dostarczanie do zaopatrzenia dla wojsk Cesarskich na froncie północnym, w 1917 oku rozpoczęto jego przebudowę na Lotniskowiec a wraz z nim czterech innych statków transportowych, okręty te zostały przerobione i oddane do służby do 3 Lipca 1919 roku. Pięć Lotniskowców o nazwach: OCP Lew, OCP Kozica, OCP Zebra, OCP Krokodyl OCP Aligator, znalazło się na wyposażeniu floty Bałtyckiej, pod dowództwem admirała Stefana Raczkowskiego. Wszystkie okręty posiadały identyczne parametry, gdyż zostały przerobię z okrętów transportowych typu Pogoń RS4, wymiary pokładu lotniczego wynosiły: 158,2 m x 22,7 m, uzbrojenie stanowiły: 4 działa kalibru 140 mm, 2 działa przeciwlotnicze 80 mm, liczba samolotów na pokładzie wynosiła: 9 myśliwców 3 bombowce torpedowe ,3 samoloty rozpoznawcze


Przebieg Bitwy Helskiej, 10-11 Lipca 1919 roku.

Nowe okręty miały być użyte w bitwie z Brytyjczykami którą planował Raczkiewicz, chciał on przywrócić polską supremacje na Bałtyku, plan zakładał starcie się z 1 flotą Brytyjską nieopodal Helu, walkę te miał stoczyć I zespół okrętów dowodzonych przez kontradmirała Alojzego Czaplę, w tym czasie II i III zespól miały związać w walce pozostałe dwie flotylle Brytyjskie, II zespól miał być dowodzony bezpośrednio przez admirała Raczkiewicza, III natomiast przez kontradmirała Witolda Janowskiego.

​

Bitwa zakończyła się zwycięstwem polskiej marynarki głownie dzięki użyciu Lotniskowców, samoloty choć mało efektywne wprowadziły pewien zamęt w koordynacji działań Brytyjczyków co dało przewagę polskim okrętom, okręty podwodne także przyczyniły się do odniesionego sukcesu, atakując Brytyjczyków w najmniej przez nich oczekiwanych miejscach, bitwa ta pozwoliła odzyskać kontrolę nad Bałtykiem, jednak to zwycięstwo nie mogło się przyczynić do wygrania wojny. Polacy stracili: 2 krążowniki starego typu, 2 pancerniki starego typu, 1 drednota, 1 krążownik liniowy, 1 ciężki krążownik. Brytyjczycy stracili: 3 krążowniki starego typu, 3 pancerniki starego typu, 2 drednoty, 1 ciężki krążownik.


Gdy wszystkie wojska, dotąd znajdujące się na obszarach byłego Cesarstwa Czesko-Węgierskiego, zostały ostatecznie przerzucone na Linie Kutrzeby by powstrzymać marsz Niemców i Brytyjczyków, Vitold Masol, działacz Ukraińskiej grupy separatystycznej która działa na terenie Czecho-Węgier przed wojną, ogłosił utworzenie państwa Ukraińskiego, na którego czele miał stanąć on, powalana została rada narodowa i szybko zorganizowaną armie do obrony przed Węgrami i Rumunami którzy także mieli roszczenia wobec obszarów nowego państwa.


20 Sierpnia na obszarze Kurlandii Litwy oraz Inflant dochodzi do rozruchów które następnie przeradzają się w otwarte walki, za broń chwyciła mniejszość litewska która od wieków zamieszkiwała te zimie, ich przywódcy dopatrzyli możliwości na uzyskanie własnego państwa, teraz gdy Cesarstwo Polskie znalazło się w krytycznej sytuacji, zdawali sobie sprawę iż wojska Polskie będą bronić linii Kutrzeby co zapewni im przewagę w walce z lokalnymi oddziałami i policją, władze w Kazimierzu na początku zignorowały ten zryw niepodległościowy, zrzucając ciężar zwalczenia go na barki lokalnych władz wojskowych i policji. Był to bardzo poważny błąd gdyż do Litwinów przyłączyli się Polacy zamieszkujące te obszary, wynikało to z tego iż te zimie miały od dawien dawna dużą autonomie w ramach Cesarstwa co tylko przyczyniło się do wzrastających tendencji Separatystycznych wśród tamtejszych Polaków którzy posiadali własną gwarę i kulturę, określaną gwarą Bałtycką. To doprowadziło do przejęcia w szybkim tępię znacznych obszarów, w wyniku czego trzeba było sprowadzić wojska z Linii Kutrzeby by powstrzymać rewolucjonistów.


Front Północny Sytuacja z 29 Grudnia 1919 roku.

Do końca Grudnia roku 1919, wojska polskie zostały wyparte ze wszystkich dotąd okupowanych terytoriów, armie Cesarskie przygotowywały się do odparcia ostatecznej ofensywy wojsk porozumienia Alpejskiego które wedle przewidywań miało rozpocząć się w przyszłym roku, na Linii Kutrzeby zgromadzono mniejsze siły niż przewidywano wynikało to z faktu iż cześć wojsk została skierowana do walki z dysydentami Litewskimi i Bałtyckimi jak siebie określali Polacy zamieszkujący Kurlandię, Inflanty i Litwę, oznaczało to że jeżeli Niemcy i Brytyjczycy zgromadzą większe siły, Polskie wojska mogą nie wytrzymać naporu przeciwnika, i zostaną zmuszone do porzucenia linii Kutrzeby.



Ciąg Dalszy Nastąpi.​