Prawie alternatywna Bawaria - AAR

Prawie alternatywna Bawaria - AAR (cz. 1)

To będzie mój pierwszy AAR (nie licząc odcinków w MiniAAR-ze Warzkinsa 3). Przedstawia on moją grę Bawarią, z paroma modyfikacjami. Przede wszystkim zmieniłem nazwę dynastii panującej oraz księcia rządzącego państwę (oraz jego żonę). Zmieniłem statystyki, mogą wydawać się zbyt silne (choć widziałem większe), ale to tylko na dobry początek. I tak złe małżeństwa potrafią "zepsuć" pod względem umiejętności każdą dynastię, więc "przewagę" (jeśli taką mam) posiadam tylko przez krótki okres czasu. Cech takich jak wykształcenie czy takie tam nie zmieniałem w porównaniu do oryginału Otto von Nordheima, jak i jego żony Richenzy. Dynastii żony księcia także nie zmieniałem (jakoś nie chciało mi się aż tak męczyć), podobnie jak jej rodziny.

Każdy odcinek będzie przedstawiał okres ze (zmienionej) historii Bawarii oraz władzy aktualnie na tych terenach panujących. Dojdzie więc do sytuacji, że jak np.: ktoś z dynastii na początku gry panować będzie Węgrami i będzie miał za wasala Księstwo Bawarii, będę grać... Węgrami (aż do czasu, gdy książe Bawarii nie uzyska niezależności). Nie będzie ustalonych ram czasowych na jeden AAR, lecz nie będzie to mniej niż 10 lat, prawdopodbnie trochę więcej w zależności od tempa akcji. Maksymalnie więc 35-36 odcinków, bo będę grać do 26 grudnia 1418 roku. Potem możliwa przeprowadzka do EU 2.

Zwrot rodowy szlachecki ("von", "van" etc.) został troszkę zmieniony, imiona początkowych władców nie będą historyczne, więc z góry ostrzegam. Sam AAR nie będzie mocno fabularyzowany, odcinek podzielony będzie na konkretne działy dotyczące państwa i jego władzy. Dialogi może będą - pojedyncze na odcinek dla podkreślenia jakiegoś bardziej istotnego faktu - to maksimum. Zero silenia się na staropolski ze średniowiecza, ale będę uważać by nie stosować zbyt nowoczesnych pojęć.

Spis treści:
Księstwo Bawarii - lennik Cesarstwa Rzymskiego (... - 1096)
Odcinek 1 - Początki (1066-1076)
Odcinek 2 - Wstęp do polityki? (1076-1085)
Odcinek 3 - Wicher zmian (1085-1097)
Księstwo Bawarii (1096-1200):
Odcinek 4 - Wolna Bawaria (1097-1110)
Odcinek specjalny nr 1 - II wojna bawarsko-niemiecka (1112-1113)
Odcinek 5 - Państwo Środka Europy (1110-1125)
Odcinek 6 - Targowisko Księstw (1125-1141)
Odcinek 7 - Początki Hegemonii cz. I (1141-1149)
Odcinek 8 - Początki Hegemonii cz. II (1149-1159)
Odcinek specjalny nr 2 - Krucjata we Włoszech (1161-1164 oraz 1167)
Odcinek 9 - Małolata na tronie (1159-1170)
Odcinek 10 - Władca Rzymu (1170-1181)
Odcinek 11 - Cisza przed burzą (1181-1191)
Odcinek 12 - Początki Hegemonii cz. III (1191-1200)
Odcinek specjalny nr 3 - II i III krucjata włoska (1202-1203 oraz 1208-1210)
Królestwo Bawarii (1200 - 1266):
Odcinek 13 - Królestwo Bawarii (1200-1212)
Odcinek 14 - Ostatnie dni sielanki (1212-1222)
Odcinek 15 - Zaślubiny z Morzem (1222-1232)
Odcinek 16 - Wojna czy pokój? (1232-1244)
Odcinek specjalny nr 4 - Krótkie zestawienie informacji o Bawarii w rozgrywce
Odcinek 17 - Przeciw odrodzeniu się Rzeszy (1244-1256)
Odcinek 18 - Odcisk bawarskiego rycerza granicą Królestwa (1256-1267)
Królestwo Bawarii i Wenecji (1266 - 1298)
Odcinek 19 - Pożegnanie z Pierwszą Rzeszą (1267-1280)
Odcinek 20 - Początek Rekonkwisty (1280-1298)
Cesarstwo Bawarskie, zwane Rzeszą Bawarską (1298-...)
Odcinek 21 - Pierwszy Cesarz (1298-1302)
Odcinek 22 - Siódma Krucjata (1302-1310)
Odcinek 23 - Drzemka Błękitnego Lwa (1310-1315)
Odcinek 24 - Epilog sprawy hiszpańskiej (1315-1325)
Odcinek 25 - Idylla wokół państw w ogniu (1325-1340)
Odcinek 26 - Morowe czasy cz. I (1340-1354)
Odcinek 27 - Morowe czasy cz. II (1354-1365)
Odcinek 28 - Morowe czasy cz. III (1366-1375)
Odcinek specjalny nr 5 - Czarna Śmierć
Odcinek 29 - Krajobraz po hekatombie (1376-1389)
Odcinek 30 - Lew na polowaniu (1389-1399)
Odcinek 31 - Ponad stuletnie Cesarstwo (1400-1410)
Odcinek 32 - Umarł król, niech żyje król (1410-1418)
Odcinek specjalny nr 6 - Najkrótsze rezultaty akcji (1066-1418)[/i]
​

A teraz Prolog do akcji:

-------------------------------------------------

Prolog​

Rok 1065 nie należał do spokojnych. Kolejni władcy od początku XI wieku zasiadali na tronie bawarskim w nadziei na utworzenie silnej i długowiecznej dynastii. Rycerz z rodu Aderniten był jednym z nich. Rządy Otta z Nordheim trwały od kilkunastu lat; sam książe miał synów którzy tylko czekali na przejęcie ziem i wasali dla siebie. Rody Tirol i Wittelsbach także nie mieściły swych ambicji jako zarządzy swoich prowincji pod hołdem lennym. Moltier uznał, że on lepiej będzie rządzić... Trzeba było jednak sposobu. Zwyczajne zebranie zbrojnych, podbicie stołecznego grodu oraz obalenie władcy spotkałoby się co najmniej z interwencją cesarza niemieckiego...

Znaleziono odpowiednią białogłowę która zdołała zawrócić w głowie już czterdziestoletniemu władcy. Cel był taki, że miała być "zgwałcona" przez monarchę. Tą wersję zdarzeń rozgłosił ven Aderniten (wtedy jako "von") po kraju wśród rycerzy, dodając jeszcze w to zdarzenie synów von Nordheim; rozgłoszony "gwałt zbiorowy". Wić szybko rozniosła się po Bawarii, Moltier przekonywał zaś, że to on jest odpowiednim kandydatem na Księcia - bardzo młody, świeżo upieczony dziedzic majątku po ojcu, ożeniony z równie młodą szlachcianką, a do tego niemalże "wzorcowym" przykładem rycerza z ziemi bawarskiej, a nie jakiegoś magnata z sąsiednich hrabstw... Zebrawszy wojsko, ruszył pod mury grodu monachijskiego, by przekonać władcę, że "lud go nie chce". Otto von Nordheim w praktyce miał ledwie garstkę rycerzy pod sobą, wciąż wiernych... Złożył tron i insygnia von Adernitenowi, niemalże bez szczęku broni. I tak by przegrał, a wojna domowa, a potem wojna z Cesarzem, to ostatnie co by chciała Bawaria; sam były już monarcha uzyskał gwarancję spokojnego życia na jednym z książęcych włości.

​

Dobra książęce to przede wszystkim ziemie górnobawarskie, kempteńskie oraz innsbruckie. Wasale podlegli zarządzają ponadto: dolnobawarskimi, norymberskimi, tyrolskimi oraz salzburskimi ziemiami

​

Obecny władca, Moltier ven Aderniten, niewiadomego pochodzenia poza tym, że ojciec był z Bawarii. Zmienił zwrot rodowy dla podkreślenia swojej wyjątkowości. Zdolny pośród wielu dziedziń rządzenia państwem, dobry negocjator; dumny. Urodzony 26 kwietnia 1050 roku.

​

Agnelva z domu Bonngau, młoda małżonka Moltiera, majordomus na dworze książęcym. Bóg obdarzył ją talentem dyplomatycznym, choć w innych kwestiach nie poskąpił. Urodzona 2 marca 1050 roku. Istnieje anegdota, jakoby to ona namówić miała swojego męża do przejęcia władzy. Musiał się zgodzić, gdy ta zagroziła zamknięciem się w pas cnoty na czas nieokreślony, gdy ten czegoś nie wymyśli.

Zastali kraj kiepsko rozwinięty. Ledwie obwarowane wałem palisadowo-ziemnymi najważniejsze miasta, brak lepszej infrastruktury oraz niewiele pieniędzy w skarbcu i przychodów. Wasalowie nie wyglądali na słabszych, pojedynczo byli za słabi by zagrozić Moltierowi, razem zdołaliby uniezależnić się od niego. Wojsko, metody uprawne i architektoniczne oraz wykształcenie mas (lub przynajmniej najważniejszych mas) było zdecydowanie za słabe jak na czasy, gdzie Arabowie panoszą się już w Iberii i na Półwyspie Apenińskim. Pierwszym krokiem dla wzmocnienia kraju będzie podniesienie przychodów oraz możliwości jego obrony.

-----------------------------------------------------------

Wiem, język tragiczniejszy niż los Ikara, pretekst do zajęcia tronu prostszy niż budowa cepa, jednocześnie mniej wiarygodny niż Pantherki w starożytnym Egipcie. Wyszła "zbrojna wizyta", lecz przynajmniej bez większych kłopotów z resztą Świętego Cesarstwa. Mam nadzieję, że nie przesadziłem ze statystykami postaci. Dajcie mi chociaż szansę.

Obecnie mam już materiał na 10-letni odcinek, nie wiem czy jeszcze dokładać parę lat więcej.

 

Warzkinsie, nie porzucę. I tak, jeśli będę źle się czuł, nie miał motywacji czy coś, to forma padnie i tutaj, i w twoim AAR-ze. Aczkolwiek to ty u siebie powinieneś co najmniej bić mnie o głowę (a nuż o podwozie czołgu więcej).

Pierwszy odcinek jest już teraz. Na razie pierwsze 10 lat. Będę starał się kończyć 26 grudnia danego roku. Mam przygotowane screeny jeszcze 10 lat dalej.

------------------------------------------------------------

Odcinek 1 - Początki
1066-1076​

***
Szabolcs Csak, doradca Księcia i nieoficjalnie jego mentor, został wezwany do jednej z komnat książęcych. Grubo po trzydziestce, brodaty i o nieszczupłej już sylwetce mężczyzna, kroczył przez drewniane korytarze stołbu. Na miejscu, ujrzał Moltiera załamanego; tuż koło ławy miał kielich z winem. Węgier skłonił się władcy. Młody monarcha zaprzestał zamkniętej i przygaszonej sylwetki
- Doradco mój. Co z dwórkami?
- Najwspanialszy Władco, brak istotniej urodziwych, a te nadobniejsze niegodne Twej łaski.
Ven Aderniten złożył ręce na twarzy. Bardzo kochał Agnelvę. Mocno złamała go jej śmierć przy porodzie dziecka, które i tak zmarło kilka chwil potem. Ledwie zniósł pogrzeb, kiedy ciało księżnej zostało spalone na stosie.
- Panie, musisz znaleźć drugą żonę. W tych trudnych czasach nie ma pewności, czy twój jedyny syn i dwie córki dożyją pełnoletności - nieśmiało zasugerpwał Szabolcs
- Drugą żonę? Jak ja się skupię na tamtej... skoro wciąż mam w sercu Ją?
- Dobro państwa najważniejsze. Bawaria jest na tyle potężna, by zasięgać zagranicznych dworów z powodzeniem.
Ostatni raz w tej rozmowie, Moltier zdjął ręce ze swojej twarzy. Coś w nim rozpromieniło.
- Roześlij wici po całym Cesarstwie, państwach włoskich, na Węgrzech, w Polsce, w Bohemii, na chrześcijańskim Wschodzie oraz w Państwie Franków.
- Taka się stanie wola, książe.
***

Sprawy monarsze​

Najistotniejszą sprawą każdej dynastii, państwa i władcy jest doczekanie się następcy. Para książęca, choć do najbardziej urodziwych nie należała, bardzo się kochała, co ułatwiało sprawę. Oboje w idealnym jak na średniowiecze wieku do płodzenia potomstwa. Plotki krążyły, że książe zajmował się jedynie trzema rzeczami: dbaniem o rozwój infrastruktury w hrabstwach, kontrolowanie dworu oraz zajmowaniem się swoją Agnelvą... A do tego Moltier marzył, by w przyszłości ziemie swoich wasali obsadzić własnym potomstwem.

​

To trzecie z pewnością się powiodło. Nietypowym więc było faktem, że dopiero w 1068 roku Agnelva urodziła pierwsze dziecko, córkę Matildę. Potem jednak praktycznie co rok rodziła dzieci. Druga córka nie dożyła jednak więcej niż dwa lata, trzecim dzieckiem był upragniony przez monarchę syn, Welf, a czwartym - córka Judith.

Wszystkie z nich przejawiały co najmniej dobre predyspozycje. Matilda może być wybitną dyplomatką, posiadającą umiejętności w innych dziedzinach. Następca tronu jako biegły dowódca i majordomus, Judith natomiast niemalże wszechstronna.

​

Para książęca nie poprzestawała na czwórce żywych dzieci; oboje wydawali się silni i zdrowi fizycznie. 8 sierpnia 1072 roku zmienił jednak wszystko. Agnelva po całej nocy rodzenia nie wytrzymała. Błędnie wykonane cięcie* w rezultacie uśmierciło ją, a dziecko i tak nie było w stanie oddychać... Ten dzień ogłoszono dniem żałoby, na 22 dni - tyle ile miała księżna w chwili śmierci - opuszczone zostały sztandary we wszystkich grodach.

Rozpoczęto poszukiwanie drugiej żony. Moltier był wciąż młody, prawie o dwa miesiące młodszy od swojej (zmarłej już) niewiasty przed tragicznym wydarzeniem. Szukano prawie po całej Europie. Kandydatka musiała być przynajmniej niewiele mniej zdolna od Agnelvy, za sugestią Csaka, również ładna. Niewiele było takich, które spełniałyby te warunki. Mogła być nawet trochę starsza...

​

Książe zdecydował się na Annę z domu Jak, ówczesnego kanclerza jednego z pomniejszych hrabstw węgierskich, Vasvar. Biegła dyplomatka, jedynie w dziedzinie wojskowości przeciętna. Bawaria nie potrzebuje jeszcze wybitnych dowódców... Na swój sposób urodziwa, roztropna. Aż dziw, że nikt nie pojął jej wcześniej... Węgierka przypadła do gustu Moltierowi. 10 września 1072 roku, zorganizowany został książęcy ślub.

​

Ślub był kosztowny, ale przede wszystkim Moltier dążył do wzrostu zamożności swych dóbr królewskich. Ponieważ miał do tego prawo, ściągnął podatek, by w niedługim czasie przeznaczyć go do dalszych inwestycji

​

Nowa para książęca mocno wzięła się za konsumowanie swojego związku. Już w następnym roku, Anna urodziła syna, Lutberta. Następny syn, Theitbald, zmarł po kilku miesiącach z powodu nadwrażliwości na jesienne chłody. Serce Moltiera ucieszyły jeszcze narodziny dwóch córek: Giseli oraz Irmeltrud.

​

W końcu nadszedł czas, aby zadbać o edukację dzieci Księcia. Styl nauczania wybrano podług predyspocyzji córek. Wielkiego wyboru nie było. Matilda poszła pod opiekę sióstr zakonnych, zaś Judith pod niańki dworskie.

​

Przełożeni klasztoru twierdzili przed obliczem Moltiera, że Matilda nie jest w pokojowym nastroju. Twierdzili, że słyszeli jej żal za to, że matka, Agnelva, umarła podczas rodzenia kolejnego dziecka. Obwiniała za to Boga, lekarzy nadwornych. A do tego była zła na swojego ojca za zesłanie córki do klasztoru i odciągnięciem jej od innych dzieci. Drugi argument bardziej przemawiał do monarchy.

Sprawy dworskie​

Książe prowadził politykę dążącą do utrzymania przy sobie najzdolniejszych dworzan. Za wierność nagradzał, zaś przez pewien okres czasu dochodziło do kuriozum, jakim było... ubieganie się przeróżnej maści władców o rękę majordomusa Ermengildy (została nim po śmierci Agnelvy). Byli to nawet książęta, przedstawiciele króla Węgier, i sam Cesarz Niemiecki. Moltier jednak obstawiał twardo. Dwórka do urodziwych i wybitnie uzdolnionych nie należała, lecz znała się dobrze na zarządzaniu.

​

Moltier nagradzał najbardziej lojalnych, oddanych i najefektywniejszych doradców. Już w 1067 roku pozycja Ludwigia, mistrza szpiegów, wzrosnęła. Teraz był jedną z najbardziej poważanych osób na dworze, zapewne niektórzy wciąż pamiętają jak rozbudował intrygę "zgwałconej białogłowy" w 1065 roku... Z racji roli majordomusa, Agnelva (umownie) od 1070 roku została zapamiętana w Bawarii nie tylko jako żona Księcia i rodzicielka jego dzieci, ale także jako efektywny zarządca hrabstw.

​

Jak Jakub Bogu, tak Bóg Jakubowi... Moltier liczył się z tym, że ktoś za jego rządów może uknuć jakiś spisek przeciwko niemu. Takowy jednak zwietrzył w Górnej Bawarii jego wasal, Otto von Wittelsbach. Został stosownie pochwalony i nagrodzony przez monarchę, a ten wierniej służył swemu panu.

​

Jednemu jednak uderzył piorun do głowy. Ludwig uznał, że jego zasługi i działalność powinna być lepiej nagradzana. Monarcha prawie co uśmiał się na tą wieść. Chciał utemperować mistrza szpiegów, lecz chwilę potem dotarło do jego świadomości, że lepszych na swoim dworze nie znajdzie. Zdecydował się na kompromis. Nagrodził sowicie złotem, by przynajmniej Ludwig został na dworze i nadal pracował lojalnie.

Inna godna uwagi informacja to sprowadzenie przez Szabolcsa Csaka swej żony z dziećmi na dwór książęcy

Infrastruktura​

Planem Moltiera było rozbudowa prowincji tak, jak tylko aktualna myśl technologiczna na to pozwala. Zrezygnował na razie z rozległej sieci pocztowej; państwo nie było takie wielkie, by trzeba było dodatkowych usprawnien by nim zarządzać. Priorytetem był wzrost dochodu, przyspieszenie tempa budowy ważnych budynków oraz zadbanie o poparcie mieszczan.

​

W każdej z trzech ziem przynależnych do domeny książęcej, znacznie zwiększono produkcję drewna oraz wszelkich dóbr leśnych, przede wszystkim skór i mięsa dzikich zwierząt. Przeprowadzono także próbną kontrolę odławianej zwierzyny dla zwiększenia korzyści w dalszym czasie... Ponadto, rozbudowano sieć tartaków, aby więcej materiału budowlanego wytworzyć ku rozwojowi Bawarii... Zorganizowano poligony, dzięki czemu poprawiono możliwości poboru zbrojnych i zwołań rycerstwa. Na więcej, myśl technologiczna księstwa nie pozwoliła

​

Moltier uważał, ze każdy mieszczanin powinien być sprawiedliwie sądzony oraz mógł oczekiwać sprawiedliwego osądu w sprawach cywilnych czy karnych. W najwazniejszych grodach zorganizowano świecką administrację sądową. Wzrost zadowolenia mieszczan, książe wykorzystał do zwiększenia ceł. W końcu za coś, mieszczanie muszą "płacić". A pieniędzy w skarbcu królewskim nigdy za wiele...

​

Reformy przeprowadzone przez Moltiera i wspomożone zdolnościami Agnelvy, a potem Ermengildy, dały rezultat. Na ziemi kempteńskiej miasta i grody rozwijały się szybciej niż w większości krainach, zaś na terytorium innsbruckim część niezagospodarowanych terenów zamieniono na pola uprawne, dla zwiększenia plonów. W końcu to dość górzysta okolica, a tam ciężko uzyskać większe przychody.

Myśl naukowa​

W średniowiecznej Europie, ten termin był lekko przesadony w swym nowatorstwie. Każdy władca jednak dbał o to, by filozofowie i mędrcy napływali do jego państwa i edukowali ludność. W końcu każdy z monarchów chciał mieć państwo potężniejsze, bogatsze czy słynniejsze od innych. Muzłumanie zadziwiali swoimi osiągnięciami. Skoro niewierny potrafi, to czemu nie Sługa Boży? To Bóg przeciw wybrał chrześcijan do swego Królestwa, a tam oprócz bycia pobożnym, należy być także stosownie wyuczonym.

​

Ludność wiejska coraz bardziej była świadoma tego, że z nakazu Boga winna była posłuszeństwo swemu panu. Widoczne efekty nastąpiły w hrabstwie insbruckim i górnobawarskim. Moltier wykorzystał to do lekkiego wzrostu pańszczyzny... Na stołecznej ziemi lud nauczył się stosować metodę naprzemiennego obsiewania pól co roku - na razie metodę gospodarki dwupolowej - co podniosło plony i przychody z nich wynikające. W Górnej Bawarii wojsko nauczyło się także wykorzystywać teren do obrony ziem bawarskich lub przynajmniej do obrony własnych formacji w bitwie.

----------------------------------------
* - wiadomo, o jakie cięcie chodzi. Tak, tak, wiem, że w średniowieczu ta technika mogła nie być powszechna.

Uff... długie się zrobiło. Może za długie? Taki schemat AAR-a będzie, podzielony na potrzebne w danym momencie kategorie... Jeśli za długi odcinek jest, to proszę o sugestie, jak by go skrócić, by zachować podobny styl.

 

możliw

Wiem o tym, zauważyłem jednak, że jest trochę komentarzy do bardziej udanych AAR-ów. Cóż... może wystarczy pisać dalej, a dalej czekać kilka dni przed następne odcinki...?
----------------------------------------------------

Odcinek 2 - Wstęp do polityki?
1076-1085​

Herzog* von Bayern, Graf von Innsbruck, Kempten und Oberbayern, Moltier ven Aderniten nie poszerzył swych włości. Skupił się przede wszystkim na zbudowaniu z Bawarii potęgi, lecz wiedział dobrze, że dopiero jego synowie realnie będą mogli skorzystać na pracy obecnego monarchy.

Sprawy państwowe​

Kontakty z innymi państwami zostały ograniczone do minimum. Większość moznowładców i tak skupiona była na walkach chrześcijaństwa z islamem w Iberii, zaś wszyscy wyczekiwali krucjaty, która nie została ogłoszona. Niedaleko granic Księstwa wybuchały rózne lokalne wojny, lecz Moltier postanowił nie mieszać się w nie. Jego pozycja nie była na tyle silna, by móc poradzić sobie z jakimikolwiek problemami mogących być spowodowane przez wasali w czasie wojny.

​

Najstarsza córka Matilda w końcu dorosła i musiała mieć znalezionego męża. Trochę trwały poszukiwania, a choć u niej potwierdziły się znakomite umiejętności, to z profilu nie była zbyt ładną kandydatką... W końcu hrabia Ansbach, Engelbert, sam poprosił o rękę córki Agnelvy. Małżeństwo zostało zawarte 16 grudnia 1084 roku. Kandydat rządził hrabstwem tuż przy granicach wpływów ven Adernitena.

​

Tym razem nie pobrano dodatkowych podatków z okazji ślubu najstarszej córki. Pieniędzy było sporo w skarbcu - niewiele inwestycji - zaś ta decyzja księcia nieco podbudowała jego pozycję tym, że nie musi uciekać się do ściągania złota z ludności przy każdej nadarzającej się okazji.

​

Przybycie tej iberyjskiej zgrai zdziwiło Moltiera. Żadnej kampanii wojennej nie prowadził ni krucjaty. Co prawda paręset mil na wschód Węgry rozprawiały się ze swym byłym wasalem Vasvarem... Nie widząc potrzeby, monarcha odprawił Basków.

Po licznych propozycjach, hrabia Rugii nie zgadzał się na złożenie hołdu lennego ven Adernitenowi

Sprawy monarsze

​

Priorytetem jest dbanie o edukację swych dzieci. Synowie Moltiera orali różne drogi; starszy Welf wychowanie na dworze, zaś młodszy Lutbert szkolił się w fechtunku i taktyce. Córki również będą wychowane na dworze. W końcu lepiej liczyć na własne zdolne dzieci, niż na obcych... lub przynajmniej mieć z czego zyskać na dobrych małżeństwach... Matilda ukończyła edukację religijną. Stała się nadwyraz wojownicza w swej religijności, może to dobra kandydatka dla rycerza na krucjacie?

​

Po roku 1077 pożycie pary książęcej w pewien sposób zaczęło poupadać. W 1079 roku narodziła się kolejna córka - czwarta od Anny i siódma od Moltiera - Eufemia. W późniejszym czasie, co prawda przejawiała bardzo dobre umiejętności administracyjne i szpiegowskie, lecz poza tym, nie nadawała się do wielu również istotnych rzeczy... Prawdopodobnie będzie to ostatnie dziecko pary książęcej.

​

Kolejne dzieci okrutnie znęcające się nad zwierzętami... Do tego córki... Może to z lekka negatywny wpływ Szabolcsa Csaka, doradcy Moltiera, który sam przejawiał pewną dozę okrucieństwa w swoim otoczeniu (oczywiście nie przy księciu)? A może mało stresowe wychowanie? A może wpływ dworu?

​

Może to od niej jej młodsze siostry brały przykład? Okrutna i fanatyczka... aż strach wysyłać ją na krucjatę... Do tego zainteresowanie religią (w końcu była w klasztorze). Była to jednak miła wiadomość dla władcy, który miał nadzieję, że z Matildy wyrośnie jednak dobra kobieta. Nie zaobserwowano, by potem nabrała gorszych cech.

​

Judith była jednak inna. Na przekór siostrom, pomagała biednym i potrzebującym, nie szczędząc swoich skarbów, czasu i sił. Trudno powiedzieć, kto jej tego "nauczył". Może to jej wrodzona cecha? Albo dar od Boga?

​

Brakowało jeszcze problemów z dzieckiem... Gisela miała problemy z nauką mówienia. Moltier nie chciał straszyć dziecka, z drugiej strony nie pozwoliłby na samowolny rozwój. Postanowił spędzać więcej czasu z dzieckiem, wpajając wartości etyczne takie jak chociażby uczciwość. Jednakże Gisela zaczęła jąkać się.

​

Drugą osobą, po Matildzie, która zainteresowała się mocniej religią, był najstarszy syn, Welf. W późniejszym czasie nie nabrał negatywnych cech z tym związanych.

Sprawy dworskie​

Na dworze bez większych zmian. Jedynie rodziły się kolejne dzieci (głównie córki) Csaka, zaś Książe również decydował o ich edukacji i losie. Wciąż jeszcze do Ermengildy, panny majordomus, zalecały się nie byle jakie monarsze głowy.

​

Ponieważ Lutbert osiągał niemałe postępy w nauce o wojskowości, jego zdolności nie mogły umknąć uwadze co ciekawskim. Jak później monarcha dowiedział się, spotkał on błędnego rycerza. Syn usilnie błagał swego ojca o przyjęcie tajemniczego wojownika, lecz ten jedynie wyraził zadowolenie z czynów Lutberta i zasugerował możliwość podjęcia nauki od innych osób... Wynikiem czego młodszy syn nie poprawił w zauważalny sposób swoich talentów wojskowych, lecz znacząco zaczął wierzyć wielu osobom "na słowo".

Infrastruktura​

Tym razem, z racji braku innowacji i możliwości na wspanialsze budowle oraz budynki gospodarcze, nie doszło do gwałtownej rozbudowy państwa. Pieniądze nominalnie na ten cel szły więc wprost do skarbca. W takim tempie, to niedługo trzeba będzie przebudowywać skarbiec od nadmiaru złota...

​

Nie była to kosztowna inwestycja, lecz bardzo przydatna jeśli chodzi o edukację ludu. Moltier założył Bibliotekę Monachijską. Tylko w Górnej Bawarii była taka możliwość, by zebrać odpowiednią ilość woluminów oraz wynająć stosownie wykształconych mnichów. To miejsce posiadało także małe szkółki dla bogatszych mieszczan czy możnych.

​

Nie było zmian w rozwoju prowincji, aż nadszedła tragiczna wiadomość. W hrabstwie innsbruckim ludność zaczęła chorować na straszliwą chorobę. Pierwsze wieści nadeszły 2 lutego 1079 roku. Ponoć komary ją przenosiły, ukąszając ludzi. Moltier nakazał wyizolowanie skażonych zarazą terenów, czyli w praktyce znacznych połaci prowincji. Malaria utrzymuje się wciąż, od siedmiu lat.

Myśl naukowa

​

Bawaria przeżywała gwałtowny napływ innowacji na przestrzeni drugiego dziesięciolecia panowania Moltiera, począwszy od Pierwszego Pełnego Roku. Istotną rzeczą było sprowadzenie wynalazku, zwanego łukiem brzusznym. Pochodzący z czasów starożytnych cywilizacji, stanowił on cenną broń przeciw ciężkozbrojnym. Inną ważną rzeczą było dotarcie nauki, co umożliwiło powstanie Biblioteki Monachijskiej... Pospólstwo stawało się bardziej posłuszne Bogu i jego Namiestnikowi w Bawarii. W regimentach rozpowszechnione na dobre zostały rozpowszechnione solidne, krótkie łuki. Innowacją było sprowadzenie prawdziwego topora bojowego do ziemi innsbruckiej. Nie tego, co ledwie przetnie suchą gałązkę, tylko taki, którym niegdyś Wikingowie zabijali najmężniejszych rycerzy europejskich... Do tego możliwości umożliwiły powstawanie pierwszych budowli bazylikowych, kolejna prowincja wprowadziła zamienną dwupolową politykę rolną. Na stołecznej ziemi rozpowszechniono drewniane pługi.

--------------------------------------------
* - nie znalazłem lepszego tłumaczenia tytułu księcia po niemiecku. "Fürst" ponoć też oznacza to samo

Nie robiłem dialogu, gdyż nie miałem przyzwoitej koncepcji, a wolę na siłę nie wpychać informacji. Oszczędziłem już screenów i osobnych komentarzy do dzieci Szabolcsa, ale nie wiem co zrobię, jak synowie będą mieć własne dzieci.

 

I tak w grze dochodzi mi coraz więcej wydarzeń i ogólnie ludzi w dynastii, że powoli odchodzę od poświęcania im screenów, a jak tak dalej pójdzie, to o dworze będę wspominał, gdy coś naprawdę ważnego się wydarzy (nie małżeństwa, tylko np.: beatyfikacje po śmierci, sprowadzenie czegoś eventem, odziedziczenie czegoś w spadku). A i tak już nie będę dokładać jakichkolwiek modów, wystarczy że udało mi sie EU 2 update'ować do 1.09, a do HoI 2 Arma - 1.3 Beta + WtV Mod. :jupi:

Generalnie spodziewajcie się nawet dwukrotnie dłuższego odcinku. Po obrobieniu 93 screenów (jak to się okazało), powstały 27, choć nie licząc jednego przypadku, mocno głowiłem się jak tą liczbę zmniejszyć (gdyby nie to, spokojnie miałbym powyżej 30... a to nie byłoby już tak fajne. ). A to tylko prawie 12 lat rozgrywki...

Spoiler

Będzie wojenka

EDIT: Odcinek najprędzej jutro.

---------- Post dodany 11.09.2009 o 23:00 ----------Poprzedni post został napisany 10.09.2009 o 19:19 ----------

Odcinek 3 - Wicher zmian.
(1085-1097)​

***
- Nie uważasz Panie, że te kwiaty są piękne? - białogłowa dwórka, o popielatych włosach, gładka i powabna niczym lilia, spojrzała na Księcia.
- Tak, są piękne... - Moltier rozejrzał się po łące nieopodal podmurzy grodu kempteńskiego. Był zamyślony.
Prawie czterdziestoletni monarcha i młodziutka niewiasta przechadzali się wśród zieleni bawarskiej natury. Po chwila jedno zerkało w oczy drugiego, przy czym to drugie czymś speszone (zarumienione) odwracało wzrok.
- Rzadko bywasz, o Ksiąze, w Kempten...
- Mam wiele ważkich spraw państwowych, nie mam czasu na podróże tylko dla przyjemności.
- Mówisz, że Kempten nie jest ważne?
- Nie, Pani... ech... - westchnął. Chciał powiedzieć coś, co i tak nie byłoby stosowną odpowiedzią - Masz rację. Powinienem częściej tu przyjeżdzać.
Błysk w oku pojawił się u dwórce. Stanęła przy jednej z wież grodu.
- Mogę prosić o zaszczyt Pańskiego towarzystwa po uczcie?
Mętlik w głowie Moltiera powstał. Przed sobą ma piękną niewiastę, która wcale nie zdaje się być zamknięta. Wierność małżeńska jest nie tylko prywatną sprawą; to kwestia państwowa. Zdecydował, że los potoczy dalszy bieg wydarzeń.
- To chyba ja powinienem prosić Panią... dotrzymam Ci towarzystwa.
***

Sprawy państwowe​

Jak potomkowie dorastają do odpowiedniego wieku, ożywiają się kontakty z dworem i chrześcijańskimi państwami w Europie. Ułożenie odpowiednich par małżeńskich to klucz do potęgi. Równie istotne są sprawy ziemskie czy militarne. Wciąz jeszcze Jego Świątobliwość nie wezwał do krucjaty przeciw poganom... Moltier starzał się, prawdopodobnie nie doczeka się wielkiego boju, choć Bawaria nie jest jeszcze na to gotowa.

Kolejne hrabstwa odmawiały złożenia hołdu Księstwu Bawarskiemu. Po Rugii, były to: hrabstwo Ansbach oraz ziemia Wołogoska*

​

Welf dorósł na bardzo uzdolnionego mężczyznę, niemalże wszechstronnego, z żyłką do negocjacji. Koniecznym było odpowiednie przygotowanie do sprawowania władzy w przyszłości. Dalsi następcy także powinni być godni tronu bawarskiego... 13 sierpnia 1086 roku Welf ożenił się z dwórką węgierskiego hrabstwa Gomor, Csillag Balog, o rok starszą od następcy tronu. Niewiele ustępowała mężowi w zdolnościach, do tego łaskawa dla każdego, choć czasem i samolubna. Trudno jednak było o lepszą kandydatkę. Csillag szybko zaszła w ciążę po małżeństwie, co tylko mogło cieszyć Księcia.

Niecały miesiąc później, o odebraniu poprzedniemu hrabiemu ziemi norymberskiej, tą ziemię otrzymał Welf wraz z tytułem Grafa Norymbergii, aby doszkolił się w administrowaniu dostępną domeną oraz nauczył się panowania nad dworem, w tym przypadku własnym.

​

Młodszy z synów monarchy, Lutbert. Łatwowierny nawet wobec obcych sobie osób, lecz wybitny na skalę chrześcijańską strateg; przynajmniej godny tej aspiracji. Nie nadawał się do zarządzania ziemiami, lecz to była druga z jego nielicznych wad. Widocznie słusznym postępkiem Lutberta było poznanie pewnego błędnego rycerza w dzieciństwie; ten mu przekazał wiedzę, zaś sam syn książęcy prawdopodobnie przewyższy mistrza.

Moltier postanowił ożenić swojego młodszego syna z najstarszą córką swojego doradcy, Szabolcsa Czaka, o wzdzięcznym imieniu Rozsa. Niemalże tego samego wieku co Lutbert, także zdolna. Wątpić można jedna było w to, że nadejdą kolejni potencjalni geniusze strategiczni... Małżeństwo zostało zawarte 3 września 1089 roku. Małżonkowie również bardzo przypadli sobie do gustu. "Róża" okazała się równie delikatną matką dla swych dzieci, jak wskazuje kwiat od którego ma imię.

Nie udało się wywabić wasali z ich ziem, które miał Książe przekazać Marszałkowi. Drugi syn niemalże przez długi czas pozostawał bez ziemi. Wittelsbachowie mogli być groźni, chowając się w Dolnej Bawarii. Na interwencję zbrojną, Moltier nie mógł sobie pozwolić. Z drugiej strony, ma na dworze, być może, przyszłego wybitnego wodza bawarskich wojsk

​

Dwie córki. Dwa rózne oblicza. Obie bardziej podobne do swoich, osobnych matek, niż do wspólnego ojca. Judith, córka Agnelvy, wszechstronna we wszelkich walorach, acz bez błysku wyróżniającej ją; na osłodę łaskawa... Giseli, córki Anny, los nie oszczędził. Trudności w nauce mówienia spowodowały u niej jąkanie się. Choć łaskawa, hojna i wspaniałomyślna - te jej cnoty były często przytaczane - to przejawiała nierzadko bezmyślne podejmowanie decyzji i samolubstwo. Przez większość swego życia, wychowywała się w (niechcianej) samotności. Interesy nie były dobrą stroną Giseli.

Judith wyszła za dworzanina Theodora z księstwa Karyntii, zaś Gisela za dworzanina Guillaume z hrabstwa Gandawy. Pierwsza wzięła ślub 20 sierpnia 1087 roku, zaś druga 23 kwietnia 1092. Prawie że cudem było to, że ktoś zechciał nieszczęśliwą jąkałę.

​

Kto powiedział, że Bawaria ma być wiecznie tak mała, a do tego tylko nad Dunajem? Moltier aspirował do ogłoszenia się tytułem Księcia Tyrolu, choć oficjalnie nikomu tego nie powiedział. Wysunął roszczenia do hrabstwa St. Gallen, a potem do ziemi trydenckiej, twierdząc, jakoby prodzkowie władców bawarskich "naturalnie" mają korzenie także w Tyrolu. Każdy powód jest dobry, choć właściwą ziemię tyrolską to Książe włada za pośrednictwem wasala.

​

Władca buduje fundamenty dla swoich następców w marzeniu o zbudowaniu silnej Bawarii, a tu Tyrolski wasal próbował wyjść na swoje, niekorzystne dla Monarchy. Został jednak przechytrzony. Wykryto, że Graf Tyrolu potajemnie układał się z Zahringenami rządzącymi Księstwem Karyntii. Miało dojść do nieoficjalnego "przejscia" wasala do sąsiedniego państwa, bez narażania się na gniew Cesarza czy Papieża... Moltier jednak doszedł do tego spisku, i zagroził wasalowi zbrojną interwencję jeśli ten cokolwiek zrobi w kierunku uzyskania choćby innego władztwa lennego. Postanowił także dążyć do przejęcia prowincji tyrolskiej, aby pozbyć się uciążliwego hrabiego.

Sprawy monarsze

​

Z coraz większego rzadka realizowane potrzeby księcia spowodowały, że nie oparł się urokowi pięknej Kunigundy. Nie skończyo się tylko na jednym wieczorze; wyjazd monarchy zakończyl potajemny romans dwojga. Moltier, czując się nazbyt pewien swojej dyskrecji, w coraz mniejszym stopniu hamował się przed innymi niewiastami... W chwili, kiedy jego rozsądek przeważył, zorientował się, że popełnił taki sam błąd, co Nordheim, który nabrał się na tą samą wpadkę, którą sam obency monarcha uknuł... Nie było jednak żadnego buntu rycerstwa. Zamiast tego, oczywisty fakt, bękart. Unikając większej uwagi publicznej, gdy tylko Kunigunda zaszła w ciążę, kazał jej ukryć się poza jej szlacheckim domem. Potem, wziął od niej dziecko, by na książęcym dworze przedstawić je jako... znalezione porzucone dziecko, które w ramach aktu dobroci przygarnął i nadal rodowe nazwisko.

​

Jak nie spisek jakiegoś rycerza, to zawsze Bóg coś znajdzie, by ukarać niewiernego męża, szczególnie możnowładcę. Nie syfilis, ku szczęściu księcia. Ale i tak choroba się znalazła. Zwyczajna, ale jaka uciążliwa, i... śmiertelna w statystyce. Moltier niebawem zaczął coraz częściej i mocniej kasłać, czy to na sucho, czy na mokro. Przeszkadzało to mu w zarządzaniu krajem na tyle, że popełniał coraz to większe pomyłki, co raz mniej przeprowadzał trafnych rozporządzeń, a i tak mało kto chciałby podczas waznej audiencji słuchac kaszlu ven Adernitena... który sam zaczynał żałować swoich chwil słabości.

​

Wydarzenie z nieco dalszej przeszłości. Wydawało się, że Anna i Moltier więcej się nie zbliżą na tyle, by wydać kolejne stworzenie Boskie. Wystarczyło jednak kilka dni intensywnej chuci obojga względem siebie (renesans małżeński?), by zrodzić kolejną córkę. Agnes. Po narodzinach szóstego dziecka pary książęcej (w tym dziesiątego Moltiera), oboje względem siebie jakby trwalej zamknęli się. Czyżby starość nie rozdzieliła tylko i wyłącznie platonicznej miłości?

​

Dużo dzieci, to i dużo decyzji odnośnie ich nauczania. Wyrośli zdolni władcy, no może poza Giselą, oraz jednostka mogąca być w przyszłości wybitna, czyli Lutbert. Swojego bękarciego syna, władca wysłał do klasztoru, myślał o nim jako o metropolicie lub przynajmniej jednego z kandydatów na to stanowisko. Synów Lutberta, Gotharda i Sigfrieda wysłał na dwór książęcy, zaś ostatnią córkę do klasztoru.

​

Moltier nie zapomina o wszystkich swoich dzieciach. Dał szansę podrózy po swoich włościach i lennach Lutbertowi, by ten poznał świat. Z ostrożności ograniczył go; powinien docenić piękno swojej ziemi. Irmeltrud była kolejną córką zafascynowana religią chrześcijańską, także bez negatywnych skutków w postaci ekstremizmom. Agnes, stała się okrutna jak większość dzieci Księcia

Sprawy dworskie

​

Wydawało się, że wszystkich dworzan monarcha mial w szachu. A tu Marszałek odziedzicza hrabstwo francuskie. Takich niespodzienak może być wiele. Guelph odjechał, zaś Moltier po sprawdzeniu dowiedział się, że Csak jest któryś w kolejce o tron Kornwalii.

​

Czyżby stanowisko majordomusa było aż tak prestiżowe? Pojawiły się nawet przepychanki o to, kto ma być następnym sprawującym tą funkcję... A kto lepszy obecnie... Moltier Csakowi i jego synowi powiedział mocne "Nie", tłumacząc, że dobiera tylko najlepszych ludzi do swojego najbliższego otoczenia. Córce okrutnego Węgra musiał jednak przyznać rację. Nie zauważył, że warto dac jej szansę. Następnego dnia po zapłaceniu stosownej należności, mianował ją na stanowisko majordomusa.

​

Kolejne córki należało wydać za mąż. Irmeltrud i Eufemia przeznaczone były dla synów Szabolcsa. Moltier mial plan, by zeswatać prawie całe jego potomstwo ze swoimi dziećmi, skoro "swoje" jest pewniejsze niż potomstwo Falkensteinów (Matilda, najstarsza córka Moltiera, daje synów swojemu mężowi) które według primogenitury semisalickiej, może odziedziczyć tron bawarski po śmierci potomstwa synów Księcia lub samych bezposrednich następców monarchy... Obie córki okrutne, jednak juz bardziej podobne do ojca (może rzeczywiście tylko te młodsze są "na pewno" jego dziećmi?) Irmeltrud jako zdolna dyplomatka i solidna zarządczyni, zaś Eufemia jako łaskawa i hojna... intrygantka? Tak role wypadły podług cnót... Starsza wyszła za mąż 20 czerwca 1093 roku, zaś młodsza 11 czerwca 1095 roku.

​

Rzeczywiście Lutbert w roli marszałka dobrze spełniał swoją funkcję. Przywołał do porządku zbieraninę rycerzy, pospólstwa i bandyt... znaczy się, wojsk, które mogą zostać zmobilizowane w razie potrzeby do obrony Bawarii; a do tego wprowadził musztrę i szkolenia dla wszystkich nieszlachceckich chcących być w armii. W zamian, Moltier nie zastanawial się nad sugestią o nagrodzeniu swego młodszego syna. Złoto i tak zapychało skarbiec królewski, a zasłużonym ludziom nie warto skąpić.

Infrastruktura​

Z racji braku innowacji architektonicznych, niewiele zbudowano w rozpatrywanym czasie. Powstała jedynie sieć manufaktur ceramicznych w Górnej Bawarii (w budowie na ziemi innsbruckiej), co podniosło przychody z niej otrzymywane. Wydawać się mogło, że rozwój poszedł gdzie indziej; na ideologie, filozofie, uaktrakcyjnianie życia obywatelom, dozbrajanie wojsk czy doraźne zwiększanie zysków z podatków i ceł. Później okazało się, że stan ziem nie sprzyjał rozwojowi, a wręcz mocno utrudnił przyswajanie technologii

​

Za niewierność Moltiera, karą była nie tylko silna choroba. Dwie trzecie ziem także zachorowało... na coś o wiele gorszego. Dyzenteria, czerwonką zwana, była czymś nieporównywalnie okropniejszym** niż zwykła choroba płuc. Skutecznie ograniczała rozwój prowincji, wręcz spowodowała, że szerokim łukiem omijali ją nawet masy napływowe biednej ludności w poszukiwaniu pracy. Nikt nie chciał zachorować i umrzeć na coś gorszego od biegunki... W kraju, wyleczonym niedawno z malarii na ziemiach innsbruckich, był to cios dotkliwy. Pierwsze adnotacje dotyczące dyzenterii odnotowano 9 maja 1092 roku w Górnej Bawarii, 12 września tegoż samego roku w hrabstwie Kempten.

W 1093 roku Kunigunda, była kochanica Moltiera, zmarła po wielu dniach męczarnii z powodu czerwonki

​

25 czerwca 1091 był niemalże świętem w hrabstwie innsbruckim. Wtedy to ogłoszono, że oficjalnie prowincja została uwolniona od choroby przenoszonej przez komary. Wszyscy oczekiwali odrodzenia gospodarczego w grodze i okolicach... Dwa lata później skutkowało to gwałtownym wzrostem zamożności Innsbrucku, po przeprowadzonych rekultywacji pustkowii i karczowań lasu pod ziemie uprawne. Teraz, należało tylko czekać na ustąpienie czerwonki z pozostałych ziem.

​

Wyczekiwane "cuda" nadeszły. Na szczęście, trwało to dla każdego hrabstwa tylko parę lat, choć znacząco spustoszyło to miasta i wsie oraz spowodowało wzrost trwogi mieszkańców przed Bogiem. Te wspaniałe nowiny ogłoszono: 12 czerwca 1094 roku na ziemi kempteńskiej, 1 lutego 1095 roku na ziemi górnobawarskiej. Prawdopodobnie hipoteza "o karze za grzechy Moltiera" sprawdziła się. Od 1094 roku, zapalenie płuc wyrzuciło z jego głowy jakiekolwiek realne myśli o zbliżeniu się do jakiejkolwiek niewiasty, choć sama wyobraźnia nadal podbudowywała monarchę.

Myśl naukowa​

"Plagi bawarskie"*** nie zatrzymały napływu nowinek do państwa, choć trudno było na takowe wydac pieniądze dla maksymalizacji zysków. Zresztą, szlachta i duchowieństwo, nie licząc kilku przypadków, zniosła w miarę nieźle zarazy. I kto by pomyślał, że Śmierć wobec wszystkich jest równa...

​

Prymitywne kusze okazały się dobrą bronią dystansową; zaczęto ich używać w całym kraju. Papież oficjalnie takiego wynalazku nie zakazał, pewnie dlatego, ponieważ wtedy musiałby ekskomunikować całą Europę włącznie ze swoją armią... Wojsko było coraz lepiej wyposażone, dzięki czemu każdy wojak miał przynajmniej przeszywanicę lub odpowiednio zszyte kolejno warstwy skóry na sobie. Dotarcie taranu zwiastowałoby nadchodzące oblężenia... oczywiście za granicą. Na razie była to ciekawostka do straszenia wasali, gdyby tacy mieli chęć buntu.

​

Innowacje gospodarcze przychodziły głównie do Innsbrucku oraz do Górnej Bawarii. Naturalną konsekwencją rozpowszechnienia gildii i zakładów kamieniarskich, było rozpowszechnienie manufaktur ceglarskich, co na dobre zapoczątkowało modłę na budowle ceglane. Nadzieją jest rozbudowa zamków w dalekiej przyszłości... o ile nowinki fortyfikacyjne zdołają dotrzeć. Wśród mieszczaństwa wykształcili się pierwsi rzemieślnicy-rzeźbiarze. Moltier skorzystał na usługach jednego z nich, zlecając zrobienie popiersi podobizny Księcia i jego prawowitych synów, oraz żony Anny i zmarłej Agnelvy... W hrabstwie innsbruckim chłopstwo zaczęło korzystać z drewnianych pługów, zaś w Górnej Bawarii hodowla kur stała się opłacalna dla każdego gospodarza i chłopa pańszczyźnianego.

​

Jak rozwój intelektualny, to oczywiście po chrześcijańsku, jak dopuszcza papież. O ile pierwsze rozważania o logice arystotelejskiej były pewnym powiewem świeżości (w końcu to starsze i inne niż morały Kościoła), to reszta pomysłów na poznanie istoty Boga bądź wytyczania nowych dróg ku zbawieniu była iście chrześcijańska. Asceci zaczęli pojawiać się w miastach. W kościołach i kaplicach pojawiały się relikwia co kolejnych świętych (chociażby 15 czaszek Dwunastu Apostołów na terenie południowej Germanii...), zaś pojawiło się takie nowum, jak celibat duchowieństwa. Dobra Kościoła przecież "muszą" przechodzić do Kościoła... Jakoś Moltierowi nie zabroniłoby to uczynienia metropolitą czy biskupem na swych ziemiach kogokolwiek po edukacji religijnej, który posiadałby żonę i dzieci...

Sprawy militarne​

W teorii pod Macierzą Cesarstwa, w praktyce zdolna do odpędzenia co najwyżej zorganizowanego buntu chłopstwa. Taka była Bawaria. Przeciętny wojak wyposażony we włócznię lub jakąś nabijaną metalowymi ćwiekami drewnianą maczugę, plus nóż, tarczę migdałową lub okrągłą z drewna, noszący przeszywanicę na sobie; czyli ktoś niewiele lepiej uzbrojony od przeciętnego dzikusa znad Dniepru. Rozpowszechnienie krótkich łuków czy łuków brzusznych tylko trochę poprawia obraz całego wojska, podobnie jak topory regimentu Innsbrucka. Tylko liczyć na odwagę i chęć rycerstwa, jak zawsze znacznie lepiej uzbrojonego...

Cesarz Niemiecki, Heinrich von Franken coraz bardziej psuł sobie "folwark", jaki to sam chciał uczynić z Germanii. Niemalże w całych Niemczech nie chciano słuchać, jak obraża czy wymaga, bądź prowadza swoje "pomysły" dotyczące nawrócenia pogan (a w Meklemburgii sobie siedzą, w praktyce zagrożeni jedynie przez Królestwo Polskie, które zajęło Wołogoszcz). Krucjaty w Iberii czy na Półwyspie Apenińskim... rzekomo twierdził, że "papież jest niepotrzebny". Oburzało to wielu możnowładców. Książąt: Górnej Lotaryngii, Turyngii, Miśnii, Mediolanu, Austrii, Prowansji i Szwabii; choć ci ostatni pozostali wierni Cesarzowi. Rozłam w państwie największego rywala papieża był faktem... Moltier także miał dosyć. Pomimo wiary w opamiętanie się von Frankena, w końcu musiał podjąć bardziej męską decyzję niż sam Cesarz.

​

Przymierze z księstwami Turyngii i Miśnii było potwierdzeniem odłączenia się Bawarii z Cesarstwa, a także pewnym gwarantem bezpieczeństwa, gdyby Heinrich postanowił sięgnąć po ziemie nieposłusznych wasali. Od tej sytuacji nie było już odwrotu. Wojna w ciągu najbliższych lat była pewna.

Kolejne księstwa otrzymały wypowiedzenie wojny z ust posłańców Cesarza. Germania pogrążyła się w wojnie, którą niekoniecznie sam zainteresowany "odrodzeniem się" granic państwa wygrywał. Wszyscy patrzyli na Szwabię i Bawarię; na to, co zrobią. Były także nadzieje, że Saksonia i Brandenburgia podejmą się obalenia Cesarza. Z taką siłą, żaden monarcha nie utrzymałby się u władzy... Jednakże żadne z tych księstw nie podjęło decyzji.

​

3 grudnia 1096 roku do dworu książęcego Bawarii dotarła wiadomość o wojnie, która wybuchła pomiędzy Cesarzem Niemieckim a Księciem Miśnii. Turyngia włączyła się do wojny... Coraz mocniej kaszlący i zestarzały od choroby Moltier uznał za sprawę honoru pomoc sojusznikom; przyłączył się do wojny

​

13 grudnia tego samego roku, w Kempten sformowano armię mającą wyruszyć w celu rozbicia jak największej ilości oddziałów niemieckich. Dowodził nią syn książęcy, Lutbert, w awaryjnym zastępstwie mający pomoc Szabolcsa Csaka. Zebrano 1440 ludzi, głównie lekkiej i ciężkiej piechoty, choć kawalerii nie zabrakło... W Innsbrucku także sformowano ponad czterysta ludzi, którzy wymaszerowali w stronę Kempten do osłony ziem. Książe postanowił na razie nie wzywać wasali do wstawiennictwa zbrojnego... Marszałek Lutbert ruszył ku Ulm, gdzie zauważono pierwsze oddziały niemieckie.

​

Siły wroga były niewielkie, które same przystąpiły do ataku. Dopiero na etapie manewrów zauważyły, że sił bawarskich jest prawie trzykrotnie więcej. Tylko lepsze wyposażenie Germanów przyczyniło się do rozpoczęcia bitwy. 3 stycznia 1097 roku. Siłami dowodził jeden z dworzan niemieckich, imiennik Cesarza.

Trzykrotna przewaga w łukach i kuszach Bawarczyków nie przesądziła o bitwie. Różnica liczebna w rycerstwie obu stron nie była taka duża, jedynie liczba lekkiej jazdy wśród wojsk Lutberta zdecydowanie przewyższała tą niemiecką... Ponieważ ostrzał nie spowował większych strat u każdej strony, Marszałek postanowił wyjść z obrony i frontalnie zaatakować oddział niemiecki. Takich przeciwników należało wybić do nogi... Natarcie spowodowało poważne straty i rozpoczęcie rzezi wśród lżejszych formacji wojska niemieckiego. Heinrich nie mógł wygrać tej bitwy. Bawarczyków było zdecydowanie za dużo, a do tego mieli wybitnego stratega, który na bieżąco kontrolował wydarzenia z perspektywy samej bitwy. Frontalny atak przesądzł sprawę. Jedynie ciężka piechota i rycerstwo niemieckie stanowiło jakiekolwiek zagrożenie, reszta formacji nie istniała. Bawarska Pięść rozgniotła jak muchę oddział niemiecki; Heinrich postanowił wycofać się, zabierając ze sobą same rycerstwo i ciężką piechotę. Bitwa była wygrana, choć liczebnośc przeciwnika dumą nie napawała.

Straty Bawarii wyniosły 46 ludzi, w tym 5 rycerzy. Wojska cesarskie straciły po odwrocie 360 ludzi, przetrwała połowa rycerstwa oraz ponad jedna trzecia ciężkiej piechoty w porównaniu do stanu sprzed bitwy.

Trzeba było jednak wracać do księstwa. Wróg wysłał inny oddział liczący ponad czterystu ludzi, który rozpoczął oblężenie Kempten. Oddział z Innsbrucku mógł nie wygrać tej bitwy... Widząc powracające siły bawarskie, oblegający stoczyli jedynie krótką bitwę, mającą na celu umożliwienie ucieczki ważniejszym formacjom... W drugiej połowie stycznie zreogranizowano siły, które wynosiły już 1700 ludzi. Rozkazano wymarsz w stronę Szwabii, by tam zlikwidować armię niemiecką o liczebności 900 ludzi.

3 lutego 1097 roku, niespodziewanie, Cesarz Niemiecki zgodził się na rozejm z Księstwem Bawarskim. Był to niekonsekwentny i zachowawczy krok zmęczonego chorobą i starością Moltiera, który chciał ochronić kraj za wszelką cenę. Zostawiając w ten sposób sojuszników, choć licząc swoich wasali, to zebrałby prawie pięciotysięczną armię.

Epilog
Wicher zmian ustał, by Sprawiedliwy ujrzał, co zostanie dokonane w przyszłości.

​

Moltier ven Aderniten, zwany Mądrym^, zmarł 23 marca 1097 roku w wieku 47 lat z powodu wyniszczenia organizmu przez zapalenie płuc; na łożu śmierci, przekazał całą władzę Welfowi. Ojciec 11 dzieci, w tym 10 prawowitych; 4 synów i 7 córek. Mąż dwóch niewiast, Agnelvy von Bonngau i Anny z domu Jak. Wzmocnił gospodarkę kraju, która była na tyle silna, by przetrwać zarazy. Ojciec zwycięzcy wojny z Niemcami. Wyzwolił kraj z jarzma cesarskiego, zapoczątkował dynastię która uzyskała realne szanse na długie panowanie. Książe Bawarii, Graf Kempten, Innsbrucka i Górnej Bawarii.

----------------------------------------------------
* - nie wiem, jak odmienić "Wołogoszcz" na przymiotniki.
** - dla dobra użytkowników, opisywać objawów choroby nie będę. I tak lepiej by to zrobiło wielu użytkowników.
*** - tak nazwałem sobie te zarazy
^ - jakiś przydomek musi mieć, ten wydawał mi się najsensowniejszy. Nie będę go numerować, bo żaden władca następny imienia tego mieć nie będzie.

Dialog wyszedł mi jakiś nijaki, choć starałem się go urealistycznić. Notka o bitwie to w ogóle toporyzm... W sumie niewiele dodałem fabuły, ale przynajmniej jest jeszcze nad czymś pracować... Z 2 screenów ostatecznie zrezygnowałem, więc powinno być ich 25.

---------- Post dodany 12.09.2009 o 17:44 ----------Poprzedni post został napisany 11.09.2009 o 23:00 ----------

To nie koniec AAR-a. "Epilog" znaczy raczej koniec pewnego okresu, związany ze śmiercią pierwszego władcy.

 

Wiele się nie dzieje, nie mam wojen, więc nie wiem co mam pokazywać. Aczkolwiek mapki chrześcijańskiej Europy dam w jakimś poście po następnym odcinku... A w nadchodzącym właśnie, będzie nowa mapka Bawarii.

Co do obrazków spoza gry, to się pomyśli, choć w sumie wpierw musiałbym znaleźć pomysł na takowy. Ciężko znaleźć XI wieczne zamki bawarskie, budowle, a nie będę powielać fotografii z obrazkami rodem "spod Hastings" (nie pamiętam nazwy dzieła, ale chodzi mi o ten styl artystyczny).

Ja zakładam, że klasztor daje dzieciom wiedzę teologiczną. Mówiąc krócej, daje najlepsze wykształcenie umysłowe, jakie istniało w średniowieczu. To od danego osobnika zależeć będzie, czy z kimś się zwiąże czy nie, a to można odegrać samemu w razie potrzeby.

---------- Post dodany o 20:08 ----------Poprzedni post został napisany o 11:44 ----------

Odcinek 4 - Wolna Bawaria
(1097-1110)​

23 marzec 1097. Po śmierci Moltiera, wszyscy poddani wyczekiwali tego, co podejmie jego następca i najstarszy syn, Welf. Jaką politykę obierze? Będzie wypowiadał i walczył na wojnach? Wyruszy na krucjatę? Zbliży się do ludu? A może poprze kler? Zaprowadzi reformy na korzyść mieszczan? Pytań było o wiele więcej. Pojawienie się nowego władcy, jak zwykle zmniejszyło wierność i ufność wasali; nie mieli pewności, czy będzie im się żyło równie dobrze, co dawniej.

​

Welf I, von Aderniten. Odziedziczył tytuły: Księcia Bawarii, Grafa Kempten, Innsbrucku i Górnej Bawarii; oraz podległych mu wasali: Grafów: Norymbergii, Salzburga, Dolnej Bawarii oraz Tyrolu. Mąż Csillag z rodu Balog; w chwili wstąpienia na tron, mieli ze sobą trójkę synów i trójkę córek. Władca posiadający pewne zdolności negocjacyjne, lecz nie miał mocno zarysowanej osobowości. Wyszkolony dobrze we wszystkim, z nieco lepszymi preferencjami na administratora ziem. Wierny ojcowskiej iedi zbudowania silnej i niezawisłej Bawarii, nie "mieścił się" mentalnie na terenach odziedziczonych. Często zaglądał poza rysy granic księstwa, szukając wasali, których dałoby się przekonać pod opiekę lub terenów, gdzie można było urządzić krucjatę. Najbliżej była Meklemburgia pogańska, sprzymierzona jednak z Księstwem Saksonii.. Przejęcie wpływów w Rugii i w Wołogoszczu oraz na ziemiach tyrolskich było jego priorytetem.

Pierwszą z jego reform było nauczanie i nakaz porozumiewania się po bawarsku*, a nie po wysokim dolnym niemieckim. Miał nadzieję, że kiedyś Bawarczyk nie nazwie się Niemcem w pierwszej kolejności.

​

Żona Welfa, Csillag Balog. Rok starsza, nie była zbytnio urodziwa, lecz trudno było znaleźć lepszą kandydatkę w danym czasie. Biegła dyplomatka, w wielu dziedzinach nie była ignorantką. Absolutnie wierna swojemu mężowi, jej roztropność wielokrotnie sprowadzała Księcia na ziemię wobec jego "wielkich" planów. Niemal zawsze widziała w tym korzyść dla siebie. Rzadko co obłaskiwała jakiegoś dworzanina za zasługi lub za jego prośbą, jeśli nie widziała w tym większego zysku dla siebie.

​

Następnego dnia po koronacji, Welf przekazał niegdyś swoją domenę za rządów jego ojca swojemu bratu, Lutbertowi. Była to ziemia norymberska. W ten sposób ukrócił możliwą kłótnie, a nawet wojnę elekcyjną, za cenę wybitnego stratega. I tak w razie wojny obronnej, powoła go pod broń w ramach obowiązku lennego... Ta decyzja była jedną z wielu ku drodze obsadzenia ziem wasalnych członkami rodu Aderniten.

​

Szybko władcy zaproponowali odnowienie sojuszy z Welfem. 30 marca 1097 przyszedł poseł od księcia Miśnii, 1 kwietnia 1097 od Mediolanu, później 7 marca 1099 roku od księcia Dolnej Lotaryngii. Monarcha zgodził się na wszystkie propozycje. Wszystkie te państwa wyswobodziły się spod panowania Króla i Cesarza Niemiec. Silne i stabilne sojusze to podstawa, by ochronić kraj w przyszłości. Wojska bawarskiego było niewiele, ledwie sześć tysięcy zbrojnych i rycerzy w nielicznych momentach.

​

Mimo usilnych starań, by ucieśnić stosunki z papieżem w celu dalszego uniezależnienia się od hegemona cesarskiego, Welf uznał, że kler ma za duże wpływy w Bawarii. 29 maja 1097 roku podpisał edykt o równowadze religijnej w państwie. Interes państwa nie zawsze jest zbieżny z interesem Kościoła, a Książe tylko to podkreślił. Trzeba było równowagi stanów społecznych, by wszystkie rozwijały się równomierne, a zarazem, można je było łatwiej kontrolować.

​

Na początku grudnia 1098 roku, od zimowych chłodów, kilkuletnia choroba następcy tronu, Gozelo, przerodziła się na zapalenie płuc. Może się zaraził od Moltiera? Chłopiec męczył się jeszcze przez wiele lat, ale kondycja fizyczna pozwoliła mu przetrwać, ku uciesze monarchy. W 1105 roku ozdrowiał, lecz trudno było liczyć na to, że będzie dobrym władcą. Powikłania pochorobowe i same trudności w edukacji mogą obniżyć realne kompetencje Gozelo.

​

Wszyscy tego wyczekiwali lub wystrzegali się. 1 stycznia 1011 rok może być pamiętnym dla chrześcijaństwa. Papież wezwał do krucjaty przeciw Arabon w Iberii i na południu Półwyspu Apenińskiego. Szybko pojawiły się pogłoski o organizowanych wyprawach przez króla Francuskiego, cesarza Niemiec czy księcia Prowansalskiego. Aczkolwiek tylko ten ostatni nie poprzestał na słowach i zebrał wojska. Ponoć miał odciąć muzłumanów w Espanii od południa, Granady... Welf chciał wykorzystać sytuację rozpoczęcia krucjat. Ale nie miał gdzie. Apeniny za blisko, a sojusznicy od nich dalej. Meklemburgia sprzymierzona z Saksończykami. Reszta miejsc jest zbyt daleko. Księciu zostało tylko dokonywać podboju piórem umoczonym atramentem na pergaminowej mapie.

​

Wsparcie zbrojne przybywa, jak zwykle nie w porę, na skraju stycznia 1102 roku. 1200 zbrojnych z Irlandii, zwana "Kompanią Zielonej Harfy", przybyła do zamku książęcego zaoferować swoje bronie i zdolności. Za mało byłoby ich na krucjatę, a utrzymywać za drogo. Do tego "pięknie" oczyszczyliby skarbiec samą zaliczką... Pomimo ich czasem przezabawnego humoru i nauki, jak to "porządnie pić piwo" bawarskich wojaków, Welf musiał ich odprawić z kwitkiem. Niestety, byli to żołnierze lepsi od książęcych, a przede wszystkim lepiej uzbrojeni.

​

Kilka lat wystarczło, by reszta stanów zechciała wtrącić się do władzy. Zadeklarowali zwołanie Stanów Generalnych. Pierwsze miały się odbyć 23 listopada 1102 roku, lecz Welf odmówił zwołania. Tak samo postąpił 30 grudnia 1103 roku oraz 7 stycznia 1110. Uznał, że nie potrzebuje rady ludu, by sprawnie rządzić. Od czego są zdolni doradcy? Państwo nie jest w kryzysie, by szukać pomocy całego poddaństwa i szlachty.

​

Druga córka Welfa i Csillag, Agnes, wyrosła na bardzo zdolnego kandydata majordomusa. Roztropna po matce, okaże się czy wierna mężowi także... Z braku odpowiednich kandydatów na dworze, znaleziono kandydata na dworze księstwa Karyntii. Małżeństwo z Volkmarem Babenbergiem zostało zawarte 4 lutego 1105 roku. Monarcha nie ściągnął dodatkowego podatku z tej okazji, nie widząc większego sensu dalszego przepełniania skarbca.

​

Poszerzanie wpływów Bawarii drogą dyplomatyczną osiągnęło pierwszy duży sukces. Hrabia Rugii, Thrugut Ulfsson zgodził się złożyć hołd lenny Welfowi, jego następcom i dalszym pokoleniom. Uczyniony zostal pierwszy krok, by w dalszej przyszłości urządzić krucjatę na pogan meklemburskich oraz wydrzeć z rąk Królestwa Polskiego ziemie obu stron Pomorza.

​

Trzecia córka, Jutte, również była bardzo uzdolniona. Rozpierała ją energia do działania, będąc w stanie nad nią panować w razie potrzeby. Taka niewiasta zasługiwała na kogoś lepszego niż zwykłego dworzanina. Jeden z synów obecnego Grafa Geldrii, Gozewijn, szybko zainteresował się nadobną panną. 15 marca 1106 roku odbył się ślub, w Niderlandach. W ten sposób monarcha stworzył podwaliny pod kolejną przyjazną dynastię, która przejełaby tron bawarski po wygaśnięciu linii Adernitenów, choć ta możliwość była bardzo odległa...

​

Najstarszy syn i zarazem następca tronu, Gozelo, szczęśliwe wyszedł z choroby. Wbrew obawom, okazał mieć niegorsze kompetencje od swojego ojca. Zawsze był jednak na coś zły, może na zepsute dzieciństwo? Nikt nie znał powodu... Znał się dobrze na sztuce dyplomacji, lecz wielu było od niego lepszych. Także za życia dorosłego, roztaczany był najtroskliwszą opieką; na nim stała przyszłość Bawarii. Znaleziono dla niego kandydatkę na żonę, córkę Grafa Ansbach, Eufemię. 23 sierpnia 1107 roku był formalnym dniem, od którego Gozelo musiał wypełniać obowiązki małżeńskie, w tym najważniejsze, spłodzenie syna.

Sprawy dworskie​

Dworzan było zbyt wielu, by opisywać każde z ich małżeństw. Zresztą nie były istotne dla dobra państwa, nie licząc może tych, które dawałyby bardzo zdolne dzieci do ożenku z rodziną królewską. Zagraniczne dwory chętnie szukały kandydatów w Bawarii. Ciągłe zmiany w armii kilkudziesięciu dworzan sprawiły, że doradcy nierzadko się zmieniali.

​

Majordomus zawiadomił monarchę o trudnościach związanych ze ściąganiem podatków, pod koniec roku 1100 w srogiej zimie. Zasugerował rozwiązanie problemu poprzez najęcie bandziorów. Welf stanowczo odmówił. Nie chciał żadnych band rozbójniczych na terenie swoich ziem, zaś nie mógł tak nieludzko uciskiwać ludności podczas najtrudniejszego okresu w roku. Stwierdził, że miasto w najgorszym razie zwróci latem. A jeśli ludność by się zbuntowała, wystarczy własne wojsko, by je podporządkować.

​

Gozelo na początku 1102 roku zaczął przebywać w towarzystwie znanego kupca. Świadczyło to o jego pewnym zainteresowaniu ekonomią, lub przynajmniej sztuką targowania się, ktora bardzo przydatna jest także w polityce. Gdy Welf o tym dowiedział sie, zachęcił najstarszego syna do uczenia się od innych. Zaowocowało to pewnym wzrostem kompetencji następcy tronu w dziedzinie zarządzania. Nie spostrzeżono negatywnych konsekwencji działań Gozelo

​

Łaska papieża, następcy św. Piotra, nie ominęła dobrotliwych w Księstwie. Gdy 27 listopada 1099 roku zmarła pierwsza córka Welfa z powodu wieloletniej nieznanej bliżej choroby, ta została beatyfikowana za czynienie dobra wobec każdego człowieka jakiego napotkała, a także za męczeństwo w chorobie. Drugi powód był najistotniejszy dla następnych aktów beatyfikacji. 24 września 1105 roku zmarła daleka krewna Adernitenów, Berta, w wieku 55 lat. Młodo zmarła od choroby pierwsza żona brata przyrodniego Ditmara, Chorwatka Ekaterina, 5 lipca 1108 roku. Na dworze wiadomo było także o jej depresyjnym nastawieniu do życia, choć mało kto był tak biegły w teologii od niej.

​

Drugi syn pary książęcej, Volkmar, wyrósł na zdolnego intryganta oraz na mistrza w nauce teologii. Mało kto był bardziej wykształcony na dworze. Do tego Biblia tylko wspomagała jego mądrość, nie żałował dóbr dla zasłużonych. Jedna z bardziej rozpoznawalnych postaci w zamku. 20 sierpnia 1108 roku ożeniony z dwórką z Pasawy, Gertrude. Podobno sam chciał celebrować ceremonię małżeńską, ale oczywiste względy tego zabroniły...

Infrastruktura

​

Wzrost zamożności prowincji Kempten w ostatnim kwartale 1102 roku wzrósł na tyle, by można było mówić o dynamicznym rozkwicie miast następnego roku. Nie udało się jednak wprowadzić tam szczególnych innowacji technologicznych, nie wykorzystano więc okazji do jeszcze większego rozwoju hrabstwa.

​

Zły dobór nasion zahamował tempo rozwoju ziemi innsbruckiej, choć koniunktura nadal była korzystna. Od 1104 roku zaczęto budować kolejne znaczące budowle i wprowadzać nowe inwestycje. Wpierw skończono zakładać sieć manufaktur ceramicznych, potem w kwietniu tego samego roku wybudowano bibliotekę w grodzie Innsbruck. Najistotniejszą sprawą było wytyczenie sieci dobrych dróg, które znacząco usprawniły handel oraz zysk z ustanowionych ceł.

​

Górnej Bawarii nie opuściły problemy. Pod koniec kwietnia 1104 roku nawiedziła pierwsza zaraza duru brzusznego. Sparaliżowało to gospodarkę prowincji. Zaraza nie trwała długo, gdyż w marcu 1105 roku ustąpiła. Pod koniec listopada 1108 roku wybuchła kolejna, był to nawrót tej samej zakaźnej choroby. Książe zastanawiał się, czy dworu nie przenieść do bogacącego się Kempten, aby nie narażać dworu i swoich dzieci na zarażenie się czy nawet śmierć

​

Złe przygotowanie gleb górnobawarskich tylko pogorszyło sprawę. Pomimo założenia sieci szkół, wytyczenia rozległych i przejrzystej siatki dróg, ogólna sytuacja niewiele zmieniła się. Prowincja prawie że nie generowała dochodu, a mówiło się, że w szkołach uczył się tylko dwór książęcy i najbogatsi zdrowi rycerze. Welf mając plany (jakiejkolwiek) krucjaty, zdołal jednak ściągnąć w chwili przerw pomiędzy zarazami Konwent Zakonu Templariuszy. Zawsze to więcej zbrojnych pod rozkazem...

​

Ukończono budowę klasztoru pod wezwaniem św. Jakuba, nieopodal Monacium. To przedsięwzięcie bardzo spodobało się klerowi, poprawiło wizerunek Księcia jako pobożnego władcę.

Mapa

​

* - istnieje dialekt bawarski
------------------------------------------------------

Trochę rozlazł mi się odcinek... I mapka, i obrazek spoza gry, także jest. Ktokolwiek zauważy ten odcinek?

A niżej nieokrojone screeny z aktualną sytuacją w najważniejszych zakątkach Europy:
Niemcy
Włochy
Wyspy Brytyjskie
Bałkany
Półwysep Iberyjski

 

Bo brak podbojów? :mrgreen: W sumie zwasalizowanie Rugii realistyczne ze strony Bawarii nie jest...

Za moim pierwszym podejściem w CK, bawarscy Nordheimowie mieli: królestwo Węgier, kilka tytułów hiszpańskich i węgierskich książęcych, a do tego "Papieską" (rodem PK z EU 2) część Włoch, całe ziemie austriackie (Karyntia, Styria, Austria, Istria - te księstwa), oraz 3 prowincje w Tunezji. Rok 1190.

Ale mam nadzieję, że za swojego "życia", Welf zdobędzie jakiś dodatkowy tytuł (chociażby hrabiowski) bez konieczności zwyczajnego wywalenia swoich wasali z ziem.

---------- Post dodany 15.09.2009 o 16:44 ----------Poprzedni post został napisany 14.09.2009 o 16:43 ----------

Odcinek specjalny nr 1 - II wojna bawarsko-niemiecka
(1112-1113)​

Cesarz Niemiecki nie mógł dopuścić, by wyzwolone księstwa wzrastały na sile. Jego pozycja była mocno nadwątlona, tytuł Kaiserski niewiele znaczył poza Germanią. Do tego ryzyko, że wierni wciąż wasale zaczną się odłączać. Rozpad Świętego Cesarstwa oznaczał wojnę, niekoniecznie jedną... Nestor rodu Franken nie mógł jednak sam wypowiedzieć wojny państwom. Musiał czekać na okazję, którą niebawem wykorzystali jego sojusznicy. Księstwo Toskanii oraz Hrabstwo Parmy wypowiedziało wojnę Księstwu Dolnej Lotaryngii.

Siły bawarskie uzbrojone byłe głównie we włócznie, topory, krótkie łuki i prymitywne wersje kusz. Odziane w przeszywanice lub najprostsze kolczugi. W niektórych regimentach, żołnierze mieli na wyposażeniu długie łuki i lekkie, w miarę sprawne i skuteczne, kusze. Atutem wojska była więc głównie walka dystansowa, najgorzej walczyli na równym, płaskim polu.

​

Welf musiał wspomóc sojuszników. To była sprawa honoru; malo kto by się sprzymierzył z Księstwem, jeśli te nie wspomagałoby w razie wojny. Do tego te dwa państwa "agresory" zdążyły wypowiedzieć wojnę Królestwu Francji, zaś Lotarynczycy podjęli walkę z Aargau... Początek burzy nadszedł 25 kwietnia 1112 roku.

​

Rozpętało to wielką wojnę w Europie. W obronie zaatakowanych, Toskania, Besancon i właśnie Cesarstwo Niemiecke wypowiedziało wojnę Bawarii. Ich pierwsi posłowie z wiadomością przybyli 27 kwietnia tego samego roku. Wcześniej Szwabia pogrążona w wojnie z Kaiserem, straciwszy kontrolę nad większością ziem.

Książe zorganizował wielką mobilizację armii, także wśród wasali. Pierwsze 2 tysiące zbrojnych ze swoich ziem 17 maja 1112 roku wysłał ku szwabskiemu Ulm, by pokrzyżować szyki Niemcom poprzez odbicie grodu. Wtedy to rozpoczęto zwoływanie wasali... Wszyscy, poza hrabstwami Dolnej Bawarii i Rugii, odmówili; Welf musiał wysyłać swoich ludzi, by sami podjęli regimenty... Oblężenie Ulm rozpoczęło się 28 maja.

​

Kolejne państwa dołączały się do wojny. 25 czerwca Mediolan otrzymał wypowiedzenie wojny od Szwabii, ledwie radzącej sobie z Niemcami. Sami Włosi upatrzyli sobie biskupstwo w Chur. Tym razem Welf odmówił wsparcia sojuszników. Nie chciał wdawać się w kolejne wojny, chciał przede wszystkim powstrzymać i pobić Niemców. Machlojki i osobne interesy innych państw mało go interesowały. Postanowił nie wspierać sojuszników w "prywatnych" wojnach o skrawek ziemi.

Dwa dni później, sześciuset zbrojnych pod wodzą brata Monarchy, Grafa Lutberta, odnalazło koło Norymbergii dziewięćdziesięciu niedobitków niemieckich z jakichś walk w oddali. Wyciął w pień nieszczęśników, ci jednak dzielnie bronili się, zabijając stu ludzi regimentu norymberskiego... 17 lipca hrabstwo Besancon przyjęło ofertę Bawarii w postaci 112 000* dukatów w złocie w zamian za pokój pomiędzy państwami. To był kolejny element polityki Welfa w celu ograniczenia wrogów do jednego, Niemiec... 18 lipca, pod Salzburgiem, regiment lokalny liczący prawie połowę tysiąca zbrojnych starł się z wojskami Parmy niewiele bardziej licznymi. Włosi szybko wzięli nogi za pas, zważywszy na brak rycerstwa u nich w oddziale, już po 21 lipca nie było o nich słuchu.

​

24 lipca 1112 roku Toskania i Parma wycofały się z wojny, po podobnej zapłacie ze strony Welfa jak w przypadku Besancon. Były to kolejne grzywny jakie zaproponował Książę, lecz nie miał problemów ze złotem, więc mógł pozwolić sobie na takie wydatki w zamian za spokój z innymi państwami.

17 sierpnia 1112 roku rozegrała się jednak z największych bitew w wojnie pomiędzy Bawarczykami a Niemcami. Pod Fuerstenberg, gdzie sam Cesarz oblegał gród szwabski. Kaisery miały siedmiuset doborowych ludzi, przeciw dwóm tysiącom i czterystuset zbrojnych bawarskich. Przewaga tych drugich we wszystkich rodzajach wojsk była miażdząca, nie licząc ciężkiej piechoty, gdzie Niemcy mieli "zaledwie" o połowę mniej od wojsk Welfa... Nie bacząc na konsekwencje, Welf zarządził frontalny szturm na obóz cesarski, poprzedzony ostrzałem łuczników i kuszników. Zgineło dwustu zbrojnych kaiserskich, zaś straty Bawarii były ledwie dostrzegalne.

29 sierpnia przyszło odpierać ponowny atak rozwścieczonego porażkami Cesarza, który również został szybko spacyfikowany przez Welfa, który wyruszył ku grodowi Leiningen, aby zdobyć go. W międzyczasie, w środku października tysiąc zbrojnych odwodu odparło siły niemieckie z ziem kempteńskich. 7 listopada 1112 roku ogłoszono zdobycie Leiningen, grodu niemieckiego. Natychmiast, Książe zgłosił pretensje do tytułu, jakoby część Bawarczyków pochodziła właśnie stamtąd. Innym "argumentem" bylo to, że Cesarze znęcali się nad ludem w tamtym hrabstwie od wieków... Tego samego miesiąca, Księstwo Saksonii wyzwoliło się spod panowania Cesarza i wypowiedziało mu wojnę.

W czasie szukania niemieckich niedobitków na terenie Szwabii, 4 stycznia 113 roku natrafiono na trzystu zbrojnych kaiserskich, którzy widząc wielokrotnie liczniejsze wojska bawarskie, uciekli czym prędzej w stronę Alp... Po powrocie do Kempten, zebrano ostatecznie siły (3 tysiące ludzi), by ruszyć w stronę Miśnii, którą niedawno przejął Kaiser z prawami do tytułu Księcia Miśnii. Niewielki regiment z Rugii tym razem dołączył się do wymarszu na (główne obecnie) ziemie niemieckie. Z niewielką pomocą wojsk saksońskich zdobyto szybko gród. Zarządzono kolejny powrót do Bawarii

​

W ostatniej poważniejszej bitwie, 11 czerwca 1113 roku pod Ulm, Janos Csak** (dowódca regimentu innsbruckiego w skład armii bawarskiej) zdobył kolejne doświadczenie w dowodzeniu wojskiem podczas bitwy, wobec czego w widoczny sposób pzelożyło się to na jego kompetencje.

​

Welf miał dość wojny i marnowania wojska z powodu chorób i braków żywności na niesprzymierzonych terenach. Wysłał posła, by złożył ofertę Cesarzowi Niemieckiemu rozejmu na warunkach bawarskich; żądanie zapłacenia grzywny za straty jakie poniosło wojsko bawarskie w bitwach. Ten 20 lipca wysłał swojego posła, który przekazał, że zgadza się na zakończenie wojny. Heroldzi w całym Księstwie ogłosili koniec wojny, zbrojni mogli na dłużej odpocząć w swych domach... Okazało się, że doszło zaledwie 3 000 dukatów w złocie od strony niemieckiej. Zapewne niewiele Kaiser miał w skarbcu, choć Welf był niezadowolony z tak małej ilości złota.

---------------------------------------------------------
* - tak będę przedstawiał kontrybucie. 1 000 dukatów = 1 sz w grze.
** - a jednak nie tylko głównodowodzący ma eventy (Książe Welf w tym przypadku)

Tak będe przedstawiał odcinki specjalne, przed właściwymi. Nie chciałbym w inny sposób zaburzać formy odcinków jak i samego AAR-a, zaś wtedy w następnym odcinku wiadomo, w jakiej sytuacji znajdowało się państwo etc.

 

Odcinki specjalne będą zawierać informacje szczegółowe o dość wąskim, acz istotnym dla omawianego państwa, zakresie. Czyli: ważniejsze i dłuższe wojny/krucjaty, omówienie linii dynastycznych, zestawienia postaci wg konkretnego tematu, sytuacja geo-religijno-polityczna, statystyki etc. Najkrócej mówiąc - wszystkie wydarzenia, które wymagają zbyt dużej uwagi, by zostały ot tak wplecione i wmieszane w AAR, bądź obejmowały znacznie większy obręb czasowy niż jeden odcinek.

Nie wiem, jaki jest sens podawania screenów, skoro niewiele się zmienia. Po tej wojnie, w praktyce tylko księstwo Saksonii wyzwoliło się, a tak zmian jest niewiele w skali Europy. Popracuję nad ilością mapek. A co do bitew - tak naprawdę w 3/4 bitew AI mi zwiewało od razu po rozpoczęciu bitwy, a nie chciałem podawać screenów z bitew i tak wygranych od samego rozpoczęcia (pod względem proporcji sił). Następnym razem postaram się zarzucić jakimś screenem, lub chociaż przebiegiem trasy wojsk.

W następnym odcinku (w czasie tej wojny) jednak nie będzie screenów z sytuacją polityczną, bo zdążyłem trochę dalej już rozegrać, poza tym do 1125 roku nie zauważyłem żadnych zmian granicznych.

---------- Post dodany 18.09.2009 o 21:54 ----------Poprzedni post został napisany 16.09.2009 o 15:32 ----------

Odcinek 5 - Państwo Środka Europy
(1110-1125)​

Bawaria zewsząd otoczona silnymi księstwami lub hrabstwami, które są na tyle odważne, by funkcjonować niezależnie bez poddawania się pod opiekę jakiegoś wasala. To już nie Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego było hegemonią, tylko kolejne księstwa podejmwoały próby utworzenia własnych. A Welf nie mieścił się w swoich granicach, lecz okoliczności nie sprzyjały mu w ekspansjonistycznym wyraźeniu swych ambicji. Kraj wymagający reform i wzbogacenia się, aby w przyszłości mógł wystawić odpowiednio liczną i silną armię. Kraj Środka Europy.

​

W lipcu 1111 roku udało się wykurzyć biskupa z Salzburga. Na ową ziemię, Welf usadowił swojego najstarszego syna, Gozelo, nadajac mu tytuł Grafa Salzburga. Następca tronu miał za zadanie nauczyć się administracji na ziemiach, traktowanych jako swoją własność, a nie wcześniej w formie doradztwa nad ziemiami swego ojca.

​

Trzeci syn, Ulrich, wyrósł na zdolnego taktyka, obeznanego niemalże w każdej dziedzinie rządzenia państwem. Nie należał do osób szczególnie pobożnych; plotki głosiły, że pewnego razu powywieszał chłopów w jednej z wsi książęcych za to, że któryś z nich "podpadł" mu, kiedy Ulrich wizytował dobra książęce. Miał niewielu przyjaciół, ale wrogów zadziwiająco mniej...

​

Osterhild z Tyrolu została wybrana przez Księcia jako odpowiednia kandydatka na żonę Ulricha. Po porozumieniu się z hrabią (i wasalem zarazem) Tyrolu, Manfredem, ślub odbył się 15 kwietnia 1112 roku. Lata małżeństwa przypadły na okres wojen w Niemczech. Osterhild zmarła 22 października 1114 roku podczas wyjątkowo bolesnego i długiego porodu, z powodu złego ułożenia dziecka. Niemowlę także zmarło niebawem.

Wszyscy na dworze bacznie odnotowywali kolejne wieści z wojny z Cesarstwem. Zmobilizowano niemalże wszystkie siły, a ledwie ich niewielka część broniła ziem. Dla wielu dworzan i Bawarczyków była to pierwsza wojna w życiu, tylko niewielu z nich pamiętało poprzedni, krótki konflikt. Wojna ominęła sam kraj, nie licząc paru drobnych starć. Skarbiec królewski nie ucierpiał znacząco... Rezultat wojny zadowolił wszystkich, lecz nie to, co Niemcy straciły na tym. Kontrybucja w oczach dworu była śmiesznie mała, nie mówiąc o braku nowych nabytów terytorialnych. Tak, jakby wszyscy wyczekiwali nowej wojny. Krucjaty, czy utemperowania jakiegoś sąsiada... Sam monarcha, specjalnie przeniosł swój dwór do Kempten, do roku 1120, aby mieć "bliżej" areny wydarzeń. Wojna Bawarii z Niemcami była tylko jednym z teatrów działań.

​

Stosunkowo szybko znaleziono odpowiednią niewiastę na drugą żonę Ulricha. Była to Gerberga von Babenberg z Księstwa Austrii. Pakt małżeński został zawarty 3 grudnia 1114 roku. Nie była wielce urodziwa, , lecz pokładano w niej nadzieję, że dostarczy odpowiednią liczbę dzieci (głównie córek), by w dalszej przyszłości mieć kim obdarowywać bardziej zasłużonych dworzan czy wysyłać do innych krajów.

​

Pod koniec tego samego roku, duchowieństwo poczuło, że ich wpływy są na tyle duże, aby ubiegać o dodatkowe dziesięciny u księcia. Welf zgodził się, nie widząc nic strasznego w dodatkowym obciążaniu chłopów. Obecnie liczy się każde poparcie kleru, a w rezultacie Kościoła, w walce o przetrwanie i hegemonię w Niemczech, z Kaiserem.

​

Jak po każdym konflikcie, ludność znów chce ustawić się po swojemu. Pretekstem była prośba o zwołanie Stanów Generalnych. Problemy państwowe, polityka etc. byłyby oficjalnie tematami. Książe odmówił kolejny raz, twierdząc, że nie potrzebuje dodatkowego organu doradczego, ustawodawczego czy wykonawczego do rządzenia państwem. 24 listopada 115 roku postawił mocne "nie" i zastrzegł, że nigdy za swojego życia nie zgodzi się na kolejne tego typu propozycje.

​

Po paromiesięcznych negocjacjach, 5 sierpnia 1116 roku Księstwo Bawarii podpisało w Regensburg pakt o wzajemnej pomocy z Księstwem Mediolanu oraz Księstwem Austrii. Nazwano go "traktatem regensburskim". W praktyce tylko potwierdzał stare sojusze, które wygasły w obliczu wojen.

​

W styczniu 1120 roku, księżna Csillag poważnie rozchorowała się. Nadworni medycy nie potrafili rozpoznać choroby, a tym bardziej metody jej leczenia (i tak byłyby mało skuteczne). Balożanka miała 51 lat, trudno byłoby przewidywać, że przezwycięży chorobę. Welf zabronił jednak stawiania "krzyżyka" na swojej żonie; ndal ją bardzo kochał i wspierał. Bóg miał rozstrzygnąć, czy Csillag pożyje jeszcze przez najbliższe lata...

​

... dlatego nie wyobrażał sobie, by miał ulec słabości z przygodnie poznaną niewiastą, nawet jeśli ponętną i młodą. Od razu zerwał myślenie o jednej z białogłowych. Sam był stary, nie chciał psuć sobie reputacji pod koniec swoich rządów (chociaż nie wiadomo, jak długo będzie rządzić.

​

20 listopada 1122 roku nadeszła tragiczna wieść. Pomimo ambitnej walki z choroba, Csillag zmarła. Biskupi bawarscy, doceniając jej "walkę ze złem" (jak nazwano tą chorobę) oraz absolutnie bezgraniczną wierność meżowi, zaczęli ubiegać się o kanonizację Węgierki. Argumenty wystarczyły na beatyfikację Csillag, co i tak było rzeczą zadowalającą... Żałoba trwała dwa tygodnie.

​

Welf odczuwał jednak brak swojej zmarłej żony. Na tyle mocno, że po żałobie, usilnie poszukiwał drugiej, jako partnerki życiowej. A zarazem młodej, by przywrócić młodzieńcze zmysły... Zwinisława z domu Odrowąż, z hrabstwa Wołogoszczy, jako bardzo zdolna ekonomistka*. Słowianki zawsze były słynne ze swojej urody, owa Polka nie wybijała się z tego stereotypu... 14 grudnia 1122 roku Welf i Zwinisława stali się parą książęcą... Jak zwykle, nie pobrano dodatkowych podatków z okazji ślubu książęcego.

​

...wiele lat nie mógł jednak cieszyć się z posiadania nowej małżonki. W maju 1125 roku poważnie rozchorował się. Trudno było ustalić na co konkretnie, prawdopodobnie na wiele chorób jednocześnie, w tym chorobę płuc. W wieku 55 lat we średniowieczu można było złapać niemalże wszystko, a i tak Welf przeżył więcej roków niż jego ojciec, Moltier.

​

Jeśli książe chory, to nożyce się odzywają... W tym przypadku, mieszczaństwo. Zaproponowało, by prawo miejskie było ważniejsze od kanonicznego. Nie chcąc, by w następnych miastach stan miejski przeważył stan duchowieński, od razu odmówił. Musiał trochę przekupić przewodzących tej opcji, na sumę 25 tysięcy dukatów, by tamci nie podburzali bardziej ludności miejskiej.

Korzystając z tego, że Zwinisława jest obecnie najstarszą córką hrabiego Wołogoszczy, zaś ten ma tylko jednego następcę, postanowił przybliżyć swojego syna ze związku ze swoją drugą żoną do tytułu Wołogoskiego. 25 grudnia 1125 roku powiodła się akcja zabójstwa brata Zwinisławy, sprawcy nie zostali zdemaskowani. Teraz wystarczy tylko, że Polka urodzi syna, który przetrwa okres dzieciństwa...

Sprawy dworskie​

Welf ledwie ogarniał tłum bardziej istotnych postaci oraz ich dzieci na dworze. Liczne "sugestie" na najważniejsze stanowiska doradcze oraz propozycje "nagrody" tylko nużyły władcę. Wojna z Cesarstwem tylko na krótko uspokoiła zawsze narzekających dworzan. Do tego rozporządzanie małżeństwami, jakby sami nie mogli ze sobą się żenić... Trudno powiedzieć, czy w innych dworach byłoby tyle postaci aspirujących na cokolwiek w karierze urzędniczej Księstwa Bawarii.

​

Poza Csillag, w międzyczasie beatyfikowano inne postacie, wszystkie to kobiety. 11 czerwca 1112 roku Ursulę von Pernstein, za pobożne życie, czystość i... fanatyzm. Podbudowało to nieco pozycję dworu książęcego w obliczu wojny; może Bóg popiera Bawarię? Gertrude za... chorowanie na tasiemca i męczeństwo z tym związane? (29 październik 1118 rok). Emma z Baru była podobnym przypadkiem. Umarła ze starości, lecz trudno było wywnioskować, co poza samą ponadprzeciętnością byłoby pretekstem do jej beatyfikacji 18 grudnia 1119 roku

​

Śmierć zabiera wszystkich starej daty. Anna Jak, wdowa po Moltierze, zmarła ze starości w wieku 70 lat, 20 września 1118 roku. Osobisty mentor ojca Welfa, Szabolcs Csak, zmarł 4 maja 1124 roku w mocno podeszłym wieku.

​

Jeden z prawnuków Szabolcsa, Dezso, miał schizofrenię. W wieku 15 lat ogarnęła go kolejna z obsesji, "widzenie" wrogów wokół. Pechna, najstarsza i pierwsza córka Welfa i Zwinisławy, miała być wychowywana bardziej w duchu polskim. Dezso uznał to za wystarczający pretekst, by "zlikwidować wroga". Po kryjomu, pod pozorem wypadku, polał małe śpiące dziecko kwasem, gdy te było na moment pozbawione opieki... Pomimo "przypadkowości" zdarzenia, Welf miał dosyć psychicznie chorego. Nie chciał, by Dezso potwórzył swój czyn. Trzy dni po śmierci dziecka, 19 lutego 1125 roku z niewyjaśnionych okoliczności, schizofrenik zawisnął na gałęzi nieopodal pobliskiego lasu koło Monachium.

Infrastruktura

​

3 lutego 1122 roku oficjalnie ogłoszono koniec zarazy duru brzusznego na terenie Górnej Bawarii, po 14 latach koszmaru mieszkańców. Liczono na to, że prowincja gospodarczo podniesie się w miarę szybko. Stało się wręcz przeciwnie Dwa i pół roku później okazało się, że z powodu złego doboru nasion, hrabstwo górnobawarskie popadło w biedę. Cztery lata później zagospodarowanie nieużytków i lasów tylko zmniejszyło problem gospodarczy.

​

Problemy w Górnej Bawarii nie przeszkodziły jednak do przeprowadzania inwestycji w regionie. Ukończono rozbudowywanie sieci dróg, by zwiększyć dochody z ceł, utworzono sieć pocztową, a także powstał pierwszy browar, książęcy, pod Freising. Zapoczątkowało to tradycję warzenia piwa, znanego niebawem pod nazwą "Herzog von Freising"**

​

Prowincja Kempten nigdy za szybko nie rozwijała się. Udało się w końcu wytyczyć gęstą jak na średniowieczne możliwości sieć dróg oraz komunikacji pocztowej. Wydawało się, że w końcu ziemia kempteńska nie będzie "ogonem" w porównaniu do innych dóbr książęcych. Jednak 23 kwietnia 1123 roku doszły pierwsze wieści o wybuchu nowej epidemii, ospy.

​

Zyski z ziemi innsbruckiej były w miarę stabilne i korzystne. We wrześniu 1119 roku okazało się, że dobrano kiepskie nasiona, skoro uzyskano znacznie mniej plonów niż zakładano. Prawie 6 lat później udało się zwiększyć wydajność pól, co przywróciło dobrą koniunkturę w hrabstwie.

​

Hrabstwo Innsbruck nie odstawało innym ziemiom książęcym w przeprowadzonych inwestycjach. Poza rozbudową sieci dróg oraz założeniem kolejnego browaru książęcego, rozpoczęto budowę licznych kościołów parafialnych, a także kościoła diecezjalnego. Tylko w tej prowincji warunki sprzyjały rozbudowie dóbr duchowieństwa. Coraz liczniejsze murowane Domy Boże stawały się normą w chrześcijańskiej Europie.

---------------------------------------------------
* - chyba ten termin jest zbyt nowoczesny jak na tamte czasy.
** - "Książe z Freising"

Jak mówiłem, tym razem nie dało rady zrobić screenów prosto z gry, mapek etc. Ale w następnym postaram się o to, by były. Sam mam problem, jak ująć następny odcinek czasowo, spojlerując:

Spoiler

Czekam, aż Welf zdechnie :mrgreen:

 

Odcinek 6 - Targowisko Księstw
(1125-1141)​

Dużo nie brakuje, aby księstwa zaczęły się bić o wciąż bogate i silne ochłapy Cesarstwa porozrzucane po Europie. Wielu władców już "targowało" się między sobą, co tu zabrać, będąc gotowym na bójkę między sobą. Francja może odzyska Górną Lotaryngię i północną Prowansję? Dolna Lotaryngia wróci do Lotaryngii? Saksonia pójdzie na wschód, pod kopytami swych rycerzy tratując pogan meklemburskich oraz Kaiserreich? Mediolan sięgnie po włoskie włości Niemiec? Karyntia zainteresuje się Styrią oraz Istrią?

Narada​

Militaria​

Zbroje łuskowe, krótkie i podług modzie karolińskiej miecze, oraz piki, były nowością w siłach Bawarii.

I tenże los się dopełnił. Słaba Austria była idealnym "kandydatem" do sprawdzenia mężności wojsk i podbojom ku chwale Bawarii. Na początku lutego Welf oficjalnie złożył wypowiedzenie wojny hrabstwu Pasawie. Na to, reszta nielicznych wasali oraz sam książe Austrii, odpowiedział tym samym. Natychmiast powołano regimenty. Książę uznał, że niepotrzebne mu będą wojska wasali; prawie 6 tysięcy zbrojnych z ziem królewskich winny pokonać Austrię. 2300 żołnierzy miało strzec granic w hrabstwie salzburskim, reszta miała zaatakować Pasawę.

​

16 lutego 1136 roku, obie armie stanęły naprzeciw siebie na równinie. Armia dowodzona przez Welfa liczna na prawie 2400 ludzi, przeciw armii grafa pasawskiego o 1100 mężczyzn o broni. Przewaga broni drzewcowych po stronie bawarskiej była miażdząca, gdyby nie względnie nieduża różnica w elicie rycerskiej, sługa austriacki mógłby uciekać... Bitwa, po mszy świętej w obozach, rozpoczęła się o dziesiątej godzinie dnia, rozpocząwszy od otoczenia Pasawian kawalerią bawarską i natarciem całej piechoty Welfa... W bitwie aż się kurzyło od kolejnych padających ciał, głównie sług austriackich. Na wsparcie w środku bitwy przybył Ulrich, trzeci syn Księcia, wraz z 1500 zbrojnymi bez rycerstwa. Pozwoliło to dobić niemalże całkowicie wojska grafa Pasawy tak, że jedynie nieliczne rycerstwo oraz lekka jazda uciekły w las... Własne straty wyniosły 300 dzielnych wojów, zaś przeciwnik stracił niemalże ich tysiąc... 8 marca 1136 roku rozpoczęto obleganie grodu Pasawy.

​

Pod koniec marca, niedobitki zarówno z bitwy z Bawarią, jak i licznych bitew nacierającego rycerskiego walca czeskiego, niebezpiecznie zbliżyły się do wojsk bawarskich oblegających gród ziemi austriackiej. Ulrich wsławił się w pogonieniu hołoty, gdyż żaden z honorowych rycerzy nie zważyłby się próbą przekradnięcia się do obozu...

8 kwietnia 1136 roku gród pasawski padł. Graf Pasawy natychmiast oddał prawa do ziemi Welfowi. Wojska bawarskie wymaszerowały ku ziemi salzburskiej, by czekać na zdobycie grodu przez Czechów. Austria wciąż nie godziła się na traktaty pokojowe... Pożałowali tego, gdy 12 czerwca 1136 roku Książę zdobył jako kolejny Wiedeń, wtedy to bojaźliwy książe Babenberg podpisał rozejm, bo sam w skarbcu miał nie więcej, niż zimowe ubranie.

Potem przez cały rok kolejni nasi sojusznicy łupili i zdobywali Wiedeń.

Sprawy państwowe

Na początku 1126 roku Welf zorientował się, że jego wnuk, najstarszy syn Gozelo, Sighart, cierpi na schizofrenię, do tego jest tak nieudolny, że nikt nie chce go słuchać, a co dopiero zawrzeć małżeństwo. Drugi syn Gozelo, Gerhard, był bardzo zdolny. Podjął decyzję, którą udało się zachować w dyskrecji... Oficjalnie, Sighart popełnił samobójstwo nożem, gdyż "papież kazał mu pójść do Królestwa Niebieskiego".

​

Kolejna grupka wiecznie wstawionych Irów przybyła na dwór książęcy. Było to 9 kwietnia 1126 roku, ich w liczbie 800 wojów. Welf wtedy jeszcze wojny nie planował intensywnie, a długo utrzymywać nie chciał. Odmówił usługom Zielonych Harfiarzy.

​

Była to burzliwa sprawa o skrawek ziemi górnosaksońskiej, obecnie władanej przez Cesarza. Welf wystosował notę, jakoby niegdyś ta ziemia należała do rodu von Bonngau, skąd wywodziła się jego śp. matka, Agnelva. Pociągnął dalej sprawę i żądania urosły do całego hrabstwa anhalckiego. Wielu na dworze myślało, że Książe nie opamiętał się, lecz żadne konsekwencje z tego czynu nie zostały poniesione przez władcę.

​

19 stycznia 1129 roku któryś z doradców na dworze zaproponował, by skonfiskować część lenn rycerstwu innsbruckiemu. Stanowczo, Welf uznał, że nie ma potrzeby ich odbierać. Rok później, książę zgodził się na zasiadanie w jego radzie przedstawicieli mieszczaństwa kempteńskiego.

​

Kolejny sukces dyplomacji! 8 stycznia 1131 roku, po wielu propozycjach, Wilhem Graf Breisgau złożył hołd lenny Księciu Bawarii. W interesie monarchy, ma to osłabić wpływy Szwabii łasej na ziemie szwajcarskie, w razie potrzeby mając przyczółek na ziemiach południowej Badenii.

​

Kolejny pomysł wszystkich klas społecznych, czyli Stany Generalnie, miał się odbyć 17 września 1132, gdyby nie kolejna z rzędu odmowa Welfa, pomimo coraz bardziej dokuczliwej mu choroby.

22 września 1132 roku Zwinisława zmarła podczas kolejnego porodu. Ogłoszono żałobę na dwa tygodnie. A sam książę zaczął ponownie szukać żony, by nie żyć w samotności. Zwinisława urodziła piątkę dzieci, wszystkie córki, w tym dwie jeszcze dzieci zdołały przeżyć.

​

16 października Welf pojął za żonę jedną z wnuczek księcia Austrii, Binhilde von Babenberg, ponoć bardzo zdolną zarządczynię. Monarcha nie potrzebował już kogoś, kto da wiele dzieci, dlatego mógł sobie pozwolić na damę w dorosłym wieku... Zwyczajowo, nie pobrako podatku z okazji małżeństwa.

​

30 listopada 1134 roku doszło do kolejnego przedłużenia sojuszy, tym razem z księstwem Dolnej Lotaryngii, księstwem Saskonii, a także nowy pakt z królestwem Czech. Dokument o tym świadczący podpisano w stołbie kempteńskim.

Po wojnie z Austrią, Welf postanowił nie dzielić się nowo zdobytymi ziemiami. Włączył je do domeny krolewskiej. 20 czerwca 1136 roku, po powrocie spod Wiednia do Monachium, monarcha zorganizował uroczystość, gdzie oficjalnie ogłosił się hrabią Pasawy, dołączając tytuł do skromnej kolekcji.

​

Angielscy najemnicy przybyli trochę nie w porę, bo niemalże dwa lata po zakończeniu wojny bawarsko-austriackiej. Zwali się "Martwym Dębem", liczni na 1200 zbrojnych. Welf odmówił przyjęcia ich do służby, twierdząc że nie wypowie już żadnej wojny za swojego, kończącego się już, życia. Za Anglikami wiodła także wieść, że są zwyczajnymi bandytami. Książę kazał więc swojej lekkiej jeździe pilnować bandy, aż ta opuści granice Bawarii.

​

19 listopada 1138 roku w podziemiach zamku książęcego odkryto zapiski, świadczące o tym, że niemalże od "upadku imperium Karola Wielkiego, Akwileja i ziemie wokół dobytkiem są do tytułu księcia Bawarii aż po wsze czasy". Były to ziemie akurat należące do księstwa Karyntii, trochę na wschód od Wenecji.

Sprawy dworskie

​

Ditmar Przyrodni, Ditmar Szalony. Tak zapracował się nad tym, jakież to wpływy utrzymać i zdobyć na dworze "chciał", by uprosić Księcia o cokolwiek, aż ze stresu oszalał. Dosłownie. Welf z litości zostawił go na dworze, licząc na to, że opamięta się.

​

Tego samego roku, w 1128, jakiś mało znany dworzanin o imieniu Louis odziedziczył prawa do tytułu hrabiego Besancon oraz 10 tysięcy florenów. W sumie i tak Welf by go nie zauważył, skoro francuskopochodzący Niemiec nie mial żadnych wybitnych zdolności na dworze.

​

6 października 1129 roku zmarła Gisela, zwana Jąkałą, siostra - tylko po ojcu - Welfa. Dożyła 54 lat. Hojna, łaskawa, samolubna, bezmyślna; taką także miała opinię po dworze. Takowoż opanowało zdziwienie prawie wszystkich, oprócz samego Welfa, na wieśc o jej beatyfikacji. Ponoć dużo nie brakowało, by została jako święta patronką jąkających się.

​

27 sierpnia 1138 roku doszły wieści, jakoby Ditmar w szaleństwie "ogłosił się" Mesjaszem. Welf słyszał już o "księciu Bawarii", "królu Polski", "cesarzu bizantyjskim", ale to było już lekką przesadą. Zastosował areszt domowy na niepokornym dworzaninie w jego skromnej rezydencji, aż opamięta się. Ostatnie, co monarcha chciał, to "wyznawców" Ditmara... Pod koniec lipca 1140 roku Ditmar odzyskał część rozsądku. Publicznie (czyt. przed samym królem i dworem) przyznał się do błędu z powodu ogłoszenia się wcieleniem Boga i zadeklarował powrót na łono Kościoła i pokorę Bogu.

Infrastruktura

​

14 lutego 1128 roku ukończono budować sieć kilku zamków w Górnej Bawarii, w tym zbudowanie nowego książęcego. Zastosowano kamień, z ktorego udało się zbudować stołb, kilka wieź z barbakanem oraz solidne i wysokie mury.

​

Wcześniej, bo pod koniec czerwca tego samego roku, podobna inwestycja powiodła się na ziemi innsbruckiej, zapewniając lepszą ochronę pogranicza.

​

W październiku 1127 roku oficjalnie ogłoszono koniec zarazy ospy w hrabstwie kempteńskim, trwające cztery i pół roku. Szybko ziemie odzyskały świetną koniunkturę, stając się ważnym źródłem dochodów do skarbca królewskiego. Niedobór nawozu w czerwcu 1133 roku spowodował, że ówczesne i dalsze zbiory były nikłe. To spowolniło nieco tempo rozwoju ziemi kempteńskiej.

​

W październiku 1133 roku skończono budowę sieci manufaktur ceramicznych w prowincji Kempten. Niecały rok później załozono siec kościołów parafialnych, murowanych na modłę romańską. To pozwoliło ponieść znaczenie ziemi po przebytej ospie oraz pogorszeniu się corocznych zbiorów.

​

O ile Bibliotekę Pasawską rozpoczął budować Graf Pasawy, zaś jej budowa ukończona została 21 września 1136 roku, to na tej ziemi było sporo do zbudowania. Nie należała to najszlachetniejszych włości książęcych. 27 czerwca 1138 roku ukończono budowę sieci małych zamków kamiennych (jakby Austriacy zrobić tego nie mogli), w następnym roku w październiku założono sieć tartaków, zaś 4 czerwca 1141 roku ukończono klasztor, przekazany potem cystersom. Była to ostatnia inwestycja Księcia.

Epilog władcy

​

Welf I Błogosławiony (1070-1141) z rodu Aderniten, Herzog von Bayern, Graf von Kempten, Innsbruck, Oberbayern und Passau. Dożył lat 71, zmarł w obliczu nękającej go od lat choroby. Mąż trzech żon: Csillag z domu Balog, Zwinisławy z domu Odrowąż oraz Binhilde z rodu Babenberg. Ojciec 14 dzieci, w tym 3 synów i 11 córek, z których przeżyło 6. Budowniczy Księstwa, fundator licznych kamiennych kaszteli, kościołów, klasztorów. Zdobywca Pasawy, Wiednia oraz niezliczonych grodów niemieckich. Utrzymał suwerenność Bawarii i ją wzmocnił, przygotował do dalszej ekspansji. Beatyfikowany za wierność swym kolejnym żonom, sprawiedliowść i wykonywanie wyroków boskich w Niemczech.

A niżej księstwo, które zostawił (Rugia wydzielona):

​

----------------------------------------------------------------------------------

Skądże. CK to gra przede wszystkim dynastią. Może u mnie widać trochę sporo ekonomii jak na AAR-y w tym dziale, ale wierz mi, w CK aspekt ekonomiczny nie jest zbytnio lepiej rozwinięty niż w EU 2... Pograj sobie w Vicky, tam to dopiero ekonomia. A nie podbijanie świata najpóźniej lutego 1936 roku. Ale zachęcam do Mrocznych Wieków.

To chyba działa tylko dla tytułów nie zagarniętych, jak sprawdziłem... No nic, trzeba będzie mocno wojować i bezzwrotnie pożyczać tytuły książęce i królewskie. :mrgreen:

Mapki pewnie za małe i zbyt amatorskie. Jak zwykle - to nie koniec AAR'a.

 

To nie problem. Chodzi mi o to, aby nie przesadzić w górę ani w dół z ich statystykami, a same "5-5-5" także mnie nie interesuje przez 400 lat w EU 2. Mogło to by być w pewnych momentach wręcz uciążliwie... Sprawa rozchodzi się głównie o ich statystyki (mam już sposób, jak je przeliczać z CK, po części dzięki konsultacjom Obera), a mniej istotne o imiona, by nie musieć samemu wymyślać i dążyć do powtarzalności lub odwrotnie. :mrgreen:

To najwyżej sobie pogrzebię, a w save do EU 2 i tak wystarczy podmienić tag państwa.

Za to mam taką sprawę - ostatnio w grze przesuwa mi się stolica (herb) do Kempten. Rozumiem, że w Górnej Bawarii panuje ciągła bieda, a w Kempten bogactwo (z przerwami na "rozwój"). Ale różnice dochodów duże nie są, raptem 2 dukaty... Wiecie może, skąd się to może dziać?

---------- Post dodany 23.09.2009 o 19:27 ----------Poprzedni post został napisany 21.09.2009 o 22:13 ----------

Odcinek 7 - Początki Hegemonii cz. I
(1141-1149)

Wprowadzenie władcy i jego rodziny

​

Gozelo, najstarszy syn Welfa, odziedziczył tron bawarski z tytułami. Księstwo Bawarii, hrabstwa Kempten, Innsbrucku, Górnej Bawarii oraz Pasawy. Niemalże czterdzieści cztery lata rządów beatyfikowanego monarchy spowodowało, że sam Gozelo dosięgał powoli starości. Był w miarę zdolnym administratorem ziemskim, lecz poza tym nie był szczególnie uzdolniony. Pełen gniewu, nieustępliwy w swych ideach i poglądach, niczym fanatyk. Cierpiał wciąż z powodu skrytobójczej jego syna, Sigharta, pomimo że ten był szaleńcem już za młodu... Sam Gozelo wzdrygał się na sam słuch o trudnych problemach, a wojny widzieć nie chciał. Przynajmniej własnymi oczyma, co innego ją prowadzić...

​

Eufemia z rodu Falkenstein, o miesiące starsza od swego męża, Gozela. W kwestiach militarnych była prawie że przeciwieństwem męża, w postawie aż za bardzo. Słudzy i pomniejsze dwórki bały się jej, gdyż ta nie wahała się przed trwałym okaleczeniem czy zabiciem kogoś, kto wszedł Eufemii w drogę i mocno ją zranił... Skrycie, miewała depresję z powodu zabójstwa jej najstarszego syna.

​

Najstarsze dzieci Księcia. Gerhard, następca tronu, zdolny i pełen cnót ponad miar. Roztropny i sprawiedliwy, do ideału brakuje mu tylko wybitnych zdolności bojowych. Sigfried, drugi syn z kolei, fanatyk i dobry dowódca wojskowy. Biegły o Testamenty, zasadniczo jednak nie nadawał się na władcę. Brak odpowiednich kontaktów, biegłości w słowie i pieniądzu, a do tego łatwowierny. Alberade, najstarsza córka. Bardzo zdolna, ale niezależna. Gozelo nawet nie pomyślał nigdy, by wydać ją za kogoś. W praktyce przyzwolił jej na samowolę, z której chętnie korzysta.

Sprawy państwowe​

Podobnie jak poprzedni władza, Gozelo "nie mieścił się" w swoich granicach. Sam obawiał się widma wojny jak diabli, przynajmniej jeśli ta miałaby się przenieść na jego tereny. Z drugiej strony chciał zapisać się do historii... Austria była łatwym celem, lecz Szwabia obecnie miała niewiele wojska do zmobilizowania. Przynajmniej obecnie, gdyż za kilkanaście lat może być o wiele trudniejszym przeciwnikiem dla Bawarii.

​

Pierwszą decyzją nowego księcia było mianowanie swojego syna tytułem Grafa Salzburga, aby ten mógł przyzwyczaić się do samodzielnego panowania.

​

Potrzebne były nowe sojusze. 17 lipca 1141 roku w Monachium podpisano pakt o sojuszu z Księstwem Dolnej Lotaryngii i Księstwem Luksemburga; długoletnimi sojusznikami Bawarii, również zainteresowani wzrostem potęg swych państw i powiększania swojej łącznej przewagi nad Cesarstwem.

17 marca 1143 roku wybuchła wojna z Księstwem Szwabskim. Zmobilizowano tylko królewskie regimenty, 6400 zbrojnych, w tym czterystu rycerzy. Korzystając z chwilowej ogromnej przewagi na granicy (ledwie ponad 1000 wojów szwabskich wobec 3 tysięcy zmobilizowanych), Gozelo rozkazał natychmiast ruszać pod grody przeciwnika. Sam nie chciał słyszeć o czymkolwiek poza zwycięstwami i sukcesami, panicznie przeniósł się z Kempten do Monachium, by tam "na wszelki wypadek" rezydować... W pierwszej połowie kwietnia dochodziło do serii krótkich bitew z motłochem szwabskim, który szybko uciekał widząc zorganizowane wojska bawarskie. Rozpoczęto obleganie grodów: Ulm i Szwabskiego, zaś część wojsk już była w natarciu na St. Gallen.

​

21 kwietnia zdobyto Ulm, zaś 22 kwietnia padła stolica hrabstwa szwabskiego (nie księstwa, które było gdzieś w północnej Badenii). Połowa wojsk ruszyła na faktyczną stolicę Szwabii, zaś część drugiej połowy w kierunku ziem szwajcarskich.

​

Sam książę szwabski przyjechał do dworu w Kempten, by błagać o pokój i niezabieranie dalszych połaci jego ziem. Gozelo specjalnie przyjechał do swojej dawnej siedziby tylko po to, by ustalić warunki zakończenia wojny... Przeciwnik w pełni uznał rozszczenia Monarchy do ziem galleńskich, szwabskich i ulmskich. Pokój zawarto 30 maja 1143 roku.

​

Niemalże dzień później, Gozelo przekazał ziemie szwajcarskie swojemu synowi, Gerhardowi, zaś sam dodał do swojego dorobku tytuły Grafa Ulm i Szwabii.

​

Królowi Czeskiemu zaimponowała szybkość i sprawność, z jaką Gozelo poradził sobie ze swoim sąsiadem i do nie dawna godnym konkurentem. Zaproponował pod koniec grudnia 1143 roku podpisanie paktu o wzajemnej pomocy, na co Książe się zgodził.

​

Tam, gdzie wojna, tam najemnicy się zjawiają... Wiosną 1144 roku przybywali kolejni, by służyć Bawarii za pieniądze. Wpierw Chorwaci w liczbie dziewięciuset, później łucznicy z dziewiczej Walii w liczbie tysiąca dwustu. I tych wszystkich musiał Gozelo odprawić, gdyż wojny nie planował, a wojska królewskiego i tak miał sporo, a wliczając jeszcze regimenty wasalne...

​

Żona księcia, Eufemia, ozdrowiała w 1146 roku z depresji. Coraz lepiej znosiła brak swojego ukochanego syna, a do tego byloby lepiej widząc szczęśliwszego męża o kilka ziem. W końcu miały nadejść spokojne czasy.

​

Jak zawsze łasy na pieniądze, papież musiał zauważyć coraz bogatszą Bawarię, które ostatnimi czasy mocno się rozrosła. Niemalże "oburzył się" na wieść o równowadze społecznej w Księstwie i wpierw ze swojej ambony, a potem osobiście pisząc list do Gozelo, domagał się przywrócenia supremacji duchowieństwa pod groźbą ekskomuniki. Ostatnim, czego pragnął Książe, była właśnie ekskomunika, po szaleńcach na dworze. Zgodził się na powrót porządku jakby sprzed rządów Welfa...

​

Z dworu nadszedł kolejny pomysł konfiskaty części lenn rycerskich, tym razem z ziem pasawskich. Monarcha odmówił, tiwierdząc że w "tak kluczowych czasach" rycerstwo należy wręcz wzmacniać. Inna sprawa, że poza tą odmową, Gozelo wiele nie zrobił w tym kierunku.

​

6 kwietnia 1149 roku podpisano prawdopodobnie najważniejsze sojusze w historii Bawarii. Królestwo Polski zapewniało niemalże kolejną ochronę przed Niemcami, zaś Królestwo Chorwacji dawało gwarancję na krucjatę po płw. Apenińskim gdyby zaszła potrzeba. W ten sposób, księstwo bawarskie miało niemal wszędzie wokół Cesarstwa sojuszników.

Sprawy dworskie​

W takim motłochu nie dziwota, że pojawiają się szaleńcy, którzy deogranizują porządek dworski, a wręcz go kompromitują na całe Księstwo i landy niemieckie.

​

Otto von Calw, "nadszedł" jako kolejny "Mesjasz" bawarski, choć do Jezusa Chrystusa nawet wg najgorszych obrazków nie był podobny w wyglądzie, a co dopiero w obyciu. "Objawienie" nadeszło 28 lipca 1141 roku.

​

Gerberga ven Aderniten, jedna z córek Volkmara, tak bardzo zafascynowana była przygotowaniami Księstwa do wojny ze Szwabią, że sama "łyknęła" pasji wojennej. Nie dość, że ledwie krótki miecz ledwie unosiła oburącz, to do niczego się nie nadawała. Błazen książęcy przy niej był ostoją roztropności.... Ditmar spóźnił się o miesiąc ze swoją obsesją, względem pokoju ze Szwabią. Ale nostalgia też jest dobrym powodem; zaczął nawoływać do kolejnej wojny, oczywiście nikt nie chciał go słuchać, nie licząc błazna książęcego, który ostatnio miewał na braki inspiracji do rozśmieszania dworu na ucztach... Otto von Calw musiał przejść na drogę "Jezusa Wojownika", skoro również nauczył się odróżniać oręż drewnianą od metalowej.

​

Gerberga i Ditmar zaczęli zachowywać się wybitnie niepoprawnie od 1144 roku, gdy nie udało im się zebrać ludzi chętnych na "krucjatę" przeciw... No właśnie. Nawet Calw tego nie wiedział. Zamiast "krucjaty", dwoje szaleńców zaczęło wyżywać się w samotności na czymkolwiek, co ma dar życia od Boga.

​

Latem 1145 roku, kolejny szaleniec, ale nie tak już znany jak poprzednia "Trójca", Charles z Gandawy, zaczął ponoć "słyszeć anioły". Gozelo nie wiedział, co jest wygłaszane we francuskich katedrach, w każdym razie większość "wieści anielskich" od Charlesa słyszał po francusku. Skoro sam "posłaniec" jest Francuzem, to może powinien rozgłaszać tę radosną nowinę w swojej ojczyźnie?

​

Odskocznia od szalonych "mistrzów dworskich". 22 lutego 1146 roku odbył się ślub pomiędzy trzecim synem Gozelo, Albrechtem, a polską kandydatką z ziemi lubuskiej, Anastazją. Sam syn Księcia był genialnym strategiem i biegłym dyplomatą, zaś Polka biegle wykształcona.

Infrastruktura​

Nowe ziemie nabyte do księstwa bawarskiego nie były najlepiej rozwinięte, choć na nich panowała niezła koniunktura. Brakowało na nich jednak wielu wynalazków, które udało się w miarę szybko sprowadzić. Hodowle kur nie były wcześniej rozpowszechnione, pdoobnie jak krótkie miecze czy włócznie.

​

W Górnej Bawarii wciąż panowała bieda. Nikt nie mógł sobie z tym poradzić bardziej niż doraźnie. Udało się jednak zbudować w tym hrabstwie sieć kościołów parafialnych, a później założyć nową diecezję. Istotną inwestycją jest dobudwanie sieci hut szkła, aby przynajmniej mocno staniało szkło, co przynajmniej poprawi sytuację bogatszej warstwy społecznej.

​

Brak nowych innowacji, spowodował, że ziemi innsbruckiej nie dało się bardziej rozbudować. W roku 1149 roku zwiększono wydajność pól uprawnych i pastwisk, co podniosło i tak dobrą od lat koniunkturę.

​

W sierpniu 1141 roku w Kempten rozpoczęto osuszanie terenów podmokłych, by podnieść plony w następnych latach.

​

13 kwietnia 1142 roku założono pierwsze banki kupieckie w grodach Kempten i Regensburg. Kościół jak zwykle był niezadowolony, lecz zyski od podatków nałożonych przez władcę za każde oprocentowanie nałożonych na zainteresowanego klienta weksli czy pożyczek, stale zwiększyły dochód do skarbca królewskiego... W czerwcu 1147 roku założono diecezję kempteńską.

​

W marcu 1142 roku zakończono budowę sieci murowanych kościołów parafialnych w prowincji Pasawa. 14 miesięcy później załozono Konwent Zakonu Templariuszy. Poprawiło to stan zbrojnych gotowych w razie zorganizowania jakiejś krucjaty, choć i tak powszechnie wiadomo, że dodatkowi wojownicy będą chcieli walczyć w jakiejkolwiek wojnie.

​

Nowa z ziem, hrabstwo Szwabii, do niedawna uchodziła za dobrze rozwijającą się. Brak nawozu w 1146 roku przyczynił się do pewnego obniżenia plonów tak, że zyski z podatków prowincji były przeciętne jak na jej możliwości... Dwa lata później wybuchła tam epidemia ospy, panująca już od dłuższego czasu w ziemi ulmskiej.

W tym hrabstwie, wiele było do zbudowania. Już od 1143 roku rozpoczęto szereg inwestycji. Założenie nadleśnictw, a później sieci tartaków. Sieć manufaktur ceramicznych została zbudowana, a potem hrabstwo miało już własne browary.

​

We wrześniu 1142 roku królewskie tartaki pracowały na tyle sprawnie i efektywnie, by dać dodatkowy zysk miesięczny w postaci 21 260 dukatów. Była to niewielka suma jak na zasoby skarbca, bardziej Gozela cieszyła kondycja jego zakładów rzemieślniczych.

​

Z powodu biedy oraz powrotu mniejszej ilości zbrojnych z wojny ze Szwabią, niż wyruszyło, zapanował głód w Górnej Bawarii, gdyż mało kto miał zbierać plony. Książe natychmiast wytrącił z własnej kiesy trzydzieści pięć tysięcy dukatów. W ten sposób poprawił swój wizerunek wśród przerażająco ubogiego chłopstwa oraz duchowieństwa.

Epilog władcy​

Nikt się nie spodziewał tak krótkich rządów Gozelo. Władca 11 lipca 1149 roku nagle zmarł ze starości. Ponoć miał jakiś atak, miewał na tępe bóle w klatce piersiowej... Tak szybka śmierć księcia może tylko zdestabilizować sytuację w państwie.

​

Gozelo I, ven Aderniten (1091-1149), Herzog von Bayern, Graf von Kempten, Innsbruck, Oberbayern, Passau, Ulm und Schwaben. Dożył lat 57, miał jedną żonę, Eufemię z rodu Falkenstein, z którą miał 5 synów i 3 córki. Jego wojska zdobyły dwa grody szwabskie, przyczynił się sam do rozrostu terytorialnego Bawarii oraz zwiększenia jej zamożności. Z racji wielu sprzecznych ze sobą opcji, postanowiono, że nie otrzyma konkretnego przydomka.

-----------------------------------------------

To nie koniec AAR-a :mrgreen: Co do walki, to nie było absolutnie żadnej znaczącej bitwy. AI uciekało dnia następnego w grze po zaatakowaniu mnie.

 

Mogłem, ale prestiżu i życia władcy nie starczyło. Poza tym, miałem reputację "zszarganą"

Prawdopobnie, słysząc poniekąd, że i tak oglądacie "te same screeny", to zmieni się znacznie ilość obrazków z gry (na znacznie mniej). Będą tylko te, które albo muszą się znaleźć, albo te, które i tak rzadko występują w teorii w grze.

---------- Post dodany 26.09.2009 o 20:32 ----------Poprzedni post został napisany 25.09.2009 o 17:28 ----------

Odcinek 8 - Początki Hegemonii cz. II
(1149-1159)​

Za panowania Gozelo, Księstwo Bawarii w oczach reszty władców chrześcijańskich miało opinię agresora, który skrzętnie wykorzysta każdą oznakę słabości sąsiada, by zagarnąć tereny. Do tego nie walczy na krucjatach (pomimo, że chyba tylko państwa francuskie cokolwiek w tej materii robią), zaś sam monarcha bawarski węszył, jak zdobyć jakiś tytuł, szczególnie książęcy.

30 sierpnia 1149

​

I syn pogromcy Szwabów, wcześniej Graf St.Gallen i Salzburga, Gerhard, zasiadł na tronie bawarskim. Jeszcze w kwiecie wieku, sprawny w mieczu i w toporze, sprawiedliwy i roztropny. Prawdopodobnie najbardziej uzdolniony władca z dynastii ven Adernitenów który do tej pory rządził Bawarią... Miał wtedy trzecią z kolei żonę, Ursulę von Staden, o ponad dekadę młodszą, słynną z geniuszu finansowego. Gerhard miał 9 dzieci żyjących, w tym najstarszego syna, Sigharta osiemnastoletniego, który "odziedziczył" dawną schedę swego ojca.

W ciągu następnego miesiąca, września, posłowie z różnych krajów zjawili się na dworze książęcym, w sprawie odnowienia sojuszy. Pakty zawarto z: Księstwem Dolnej Lotaryngii, Królestwem Czech i Królestwem Polski. Było to przedłużenie sojuszu zabezpieczającego wszystkie te państwa przed chciwą ręką Kaisera, który miewał coraz to większe trudności w zarządzaniu własnym poletkiem.

23 stycznia 1150 roku zjawił się poseł czeski. Zawiadomił Gerharda, że Czechy zostały zaatakowane przez Cesarstwo, zaś król czeski prosi o wsparcie. Książę obiecał, że wyśle zbrojnych pod Niemcy... Rozesłał wici, by powołać regimenty. Z samych książęcych włości powołano łącznie 9200 zbrojnych, w tym 560 rycerzy. Celem miała być stolica Cesarstwa, Miśnia, jako że Kaiser praktycznie nie miał innych ważniejszych grodów na wyłączną własność... Niebawem przybywali najemnicy. Irowie i Jutlandczycy. Wszystkich ich Gerhard odprawił, licząc na to, że uda się upokorzyć Cesarza własnymi siłami.

​

Zaśnieżona równina wyłaniająca się z lasu, w oddali Łaba. Trzeci marca 1150 roku. Jeden z regimentów bawarskich pod dowództwem Milica, natknął się na niewielki oddział niemiecki, który właśnie przekroczył rzekę. Jedynie rycerzy niemalże tyle samo w barwach kaiserskich, w innych formacjach Bawarczycy mieli przewagę. Po porannych opadach śniegu, obie strony przygotowywały się do bitwy. Niemcy ustawili się jak najbliżej brodu z którego przybyli, zaś Milic rozkazał utworzyć półpierścień z wojsk, z lekką jazdą i łucznikach po skrzydłach, rycerstwem w samym środku... Nie minęło wiele czasu, jak w połowie natarcia na oddział cesarski, z lasu wyłoniły się znacznie liczniejsze oddziały pod wodzą Gerharda*, jednego z wodzów górnobawarskich. Pierwszy regiment zwolnił natarcie, by obie armie mogły uderzyć razem pełną parą. Na ten widok, Niemcy poczęli uciekać, wystawiając pikinierów i lżejsze formacje w osłonie. Nastąpiła rzeź cesarskich mężów, z której uratowała się połowa jazdy lekkiej oraz nieliczni rycerze i ciężcy piechurzy. Obaj dowódcy bawarscy nie chcieli gonić dalej, by nie zmęczyć wojska. Oblężenie grodu czekało.

​

16 marca 1150 roku na ziemi ansbackiej, mokrej od topniejącego śniegu, bawarski regiment z hrabstwa Szwabii napotkał na trochę liczniejsze siły niemieckie, jednakże bez rycerstwa. Na równinie doszło do krwawej i długiej bitwy, w której żadna ze stron nie uzyskiwała większej przewagi. Jakby obie armie miały się bić do ostatniego rycerstwa... W porę przybyły posiłki które odwołano z oblężenia Miśnii, w liczbie siedmiuset bez rycerzy, które przeważyły, odwracając stosunek sił... Pod koniec bitwy na ziemi było więcej krwi niż śniegu, zaś o ile bitwa była nierozstrzygnięta, to taktyczną wygranę odniosły wojska bawarskie.

11 kwietnia 1150 zdobyto gród cesarski. Gerhard oczekiwał zaakceptowania propozycji pokoju przez Cesarza, odpierając mniejsze oddziały niemieckie w kolejnych bitwach... Wieść przyszła 6 dni później, od władcy niemieckiego ukrywającego się w Turyngii. Zaakceptował on pokój, w którym Kaiser zgodził się wysłać 154 tysiące dukatów w złocie w ramach odszkodowania za straty poniesione przez rodziny zbrojnych, osamotnione przez konieczność bronienia się przed chciwością Niemca.

Później Czechy zawarły rozejm z Cesarzem. Po tej wojnie, w cesarskich Niemczech zaczęły się pojawiać pierwsze oznaki buntu. Zaowocowało to uniezależnienem się księstw włoskich, Krainy, Styrii. Próby ogłoszenia suwerenności przez państewka szwajcarskie oraz Ansbach i Wirtenbergię zostały spacyfikowane przez Kaisera.

W międzyczasie w Kempten, Gerhard 13 kwietnia 1150 oficjalnie zakazał handlu na płacach kościelnych, za sugestą duchowieństwa.

​

Rycerstwo po wojnie urosło w siłę. W prowincjach kempteńskim i innsbruckim zażądało tzw. "prawa pierwszej nocy". Teoretycznie oznaczało ono pierwszeństwo do świeżo poślubionych małżonej chłopskich i mieszczańskich, w praktyce było to kolejnym podatkiem, z którego stan rycerski mógł się wzbogacić. Gerhard musiał wynagrodzić rycerzy za męstwo w walce z Niemcami, zgodził się na wysuniętą przez nich samych propozycję.

Książę spojrzał na Austrię, a konkretnie na ziemię morawską oraz tytuł księcia Austrii. Zarządził przygotowania do wojny, która miała być szybka i jak najmniej bolesna dla budżetu i wojsk. Geografia przyszłego przeciwnika sprawiała, że wystarczą dwie większe bitwy, by rozstrzygnąć losy wojny... Nie przewidywano udziału wojsk autoramentu wasalnego.

24 października 1153 roku oficjalnie książe Austrii wypowiedział wojnę Bawarii, na wieść o tym samym akcie Monarchy wobec Grafa Moraw. Po rozeznaniu, iloma wojskami dysponuje wróg, nie powołano regimentów z Ulm i ze Szwabii.

​

Teren posłany śniegiem, pagórkowaty. Sam książe austracki posłał ponad tysiąc żołnierzy, by na większym wzgórzu bronić honoru Austrii. Wojska bawarskie posiadały ponad dwukrotną przewagę, choć po obu stronach nie walczyło więcej niż 120 rycerzy... Bawarczycy zmuszeni byli szturmować na wzgórze. Albrecht (pierwszy dowódca bawarski) nie widząc sensownego sposobu, jak ugryźć okopanych** tchórzy, wysłuchał rady Edouarda. Szturm bezpośredni na wzgórze, z półpierścieniowym otoczeniem... Okazało się to bardzo kiepskim pomysłem, gdyż nacierające ciężkie wojska nie przełamały linii obrony w zwarciu, same były mocno przetrzebione ostrzałem. Dopiero przybycie 1600 zbrojnych, posiłków, które dążyły do otoczenia przeciwnika, zmusiły do odwrotu i zejścia ze wzgórza Austriaków. Skutkiem tego była rzeż niemalże wszystkich oddziałów. Jak się okazało, austriackiego księżulka nie było. Podobno uciekł na sam widok szturmujących na samym wstępie.

​

Niemalże równolegle (24 listopada 1153 roku) toczyła się druga bitwa. Przewaga wojsk bawarskich była nieco większa. Przeciwnik bez rycerstwa. Folbert nie miał innej opcji, niż zaatakować frontalnie przeciwnika. Ten nie zdążył się wcale usadowić obronnie, a niemalże tej samej wielkości druga armia we wsparciu Bawarii spowodowała, że jedynie najciężej zbrojni zdążyli uciec w las, gdy reszta wojsk została wycięta w pień... W ciągu dwóch bitew, całe wojsko austriackie przestało istnieć.

​

2 stycznia 1154 roku życzenie noworoczne Gerharda spełniło się. Siedziba grafa morawskiego została zdobyta, zaś ten przekazał prawa do tytułu Gerhardowi, samemu dopłacając 17 tysięcy dukatów w srebrze i złocie oraz klejnotach rodowych... Wiedeń został tym razem dwukrotnie zdobyty. Wpierw 10 stycznia, gdy skutkiem tego był rozejm (książe austriacki znów miał tylko swoje ubranie, tym razem letnie). Za drugim razem 4 marca 1154 roku w kolejnej wojnie pomimo trwającego rozejmu, tym razem po szybkim oblężeniu. Wtedy to Austria stała się tylko hrabstwem, zaś Gerhard mógł się tytułować drugim tytułem książęcym. Otrzymał nawet "wyprawkę" do tytułu w postaci 3 tysięcy dukatów od władcy austriackiego... Następnego dnia, tytuł Grafa Moraw został przekazany Adernitenom z linii Norymberskiej.

Dworzanie w tym czasie wciąż niesforni. Aspołeczni; co po niektórzy. Zjawił się trzeci "Mesjasz" na ziemi bawarskiej. Gerberga von Aderniten*** ogłosiła także, że Otto von Calw "jest fałszywy", a Ditmara (pierwszego "Mesjasza") traktując jako poprzedniego Proroka.

22 marca 1155 roku nie doszło do kolejnego zwołania Stanów Generalnych.

Gra Moraw zaczął coraz bardziej jątrzyć wokoło, a tym bardziej o suwerenności. Były to plotki, lecz coraz częściej potwierdzane. Gerhard postanowił "uciszyć" wichrzyciela, pomimo tego, że był jego dalekim krewnym. I tenże krewny został znaleziony powieszony na belce górnej studni jednej z wiosek... Rozpętało to pewną "wojnę na skrytobójców". Następny lennik Moraw, pomimo wieku 11 lat, w zemście rozkazał "zabić Sigharta". Syn Księcia Bawarii został otruty, sierocąc kilkuletniego syna Albrechta. Matka wnuka Gerharda podjęła próby odwetu, bez powodzenia ze strony zabójców... Na samym dworze bawarskim, trzech pomniejszych dworzan zostało na rózne sposoby zlikwidowanych. Zasztyletowanie, "przypadkowy" postrzał z łuku na polowaniu, bądź pożar posiadłości.

Lata 1156-1157 znane były niechlubnie z tego, że wpierw dworzanin o imieniu Burchard ogłosił "budowę" Wieży Babel, zadłużając się jak nikt w Bawarii. Efektów było brak, poza takim, że na początku 1158 roku, "Trzeci Mesjasz" Gerberga poparła dworzanina i sama ogłosiła budowę tejże "wieży" twierdząc, że "ma ona zjednoczyć narody na świecie"

​

Cudem więc było oficjalne ogłoszenie nieprawdziwości swoich tez, doktryn i innych słów przez Otta, 1 października 1158 roku. Przyznał się do tego, że bardzo się mylił ogłaszająć się "Mesjaszem". Zamknął się w klasztorze, by nawet myśl jego nie stworzyła wizji, jakoby ktokolwiek poza Jezusem Chrystusem miałby być Mesjaszem.

Na jednym z polowań, Gerhard spadł z konia, łamiąc swoje żebra i nadziewając się wystającą krawędzią martwego lężącego pniaka o udo. Władcy nie udało się uratować, krwawienie nie zostało zatrzymane. Zmarł, dozywając 45 lat i pozostawiając po sobie kraj o zszarganej reputacji politycznej, choć potężniejszy. Następca tronu był jeszcze dzieckiem.

A oto państwo, które pozostawił:


Słowo o gospodarce​

Pomimo prowadzonych wojen, koniunktura na ziemach książęcych pozostawała bez większych zmian. Kopalnie węgla drzewnego założono na ziemi kempteńskiej i górnobawarskiej. Kolejne browary w Pasawie. W prowincji ulmskiej osuszono bagna i błota, sprawiając, że w następnych latach sytuacja wróciła do ekonomicznej normy. W samym grodzie Kempten powstała Biblioteka Kempteńska oraz szkoły świeckie i klasztory; udało się sprowadzić kolejnych templariuszy. Diecezję utworzono w Pasawie... Sytuację popsuł brak nawozu w 1156 roku, który spowodował pewien spadek plonów w hrabstwie kempteńskim.

20 września 1156 roku ogłoszono koniec zarazy ospy na ziemach szwabskich.

-------------------------------------------

* - imiennik oczywiście
** - nie chodzi tutaj o okopanie współczesne rzecz jasna.
*** - ta sama co w poprzednim odcinku

Coś mi średnio wyszło o gospodarce. Zmieniłem formę AAR-a, gdyż mnie nudziło robienie kolejnych "tych samych" 20 screenów, a przede wszystkim was chyba to także nudziło.

Odpuściłem sobie także pośmiertny spis dokonań władcy.

Macie jakieś sugestie co do poprawy układu tego AAR-a? Za mało/za dużo czegoś?

 

Odcinek specjalny nr 2 - Krucjata we Włoszech
(1161-1164 oraz 1167)​

Przyczyną wojny było wezwanie swych sojuszników przez Polskę z powodu wojny z Szejkanatem Trapani, wspieranym przez Zirid. Rozpoczęcie krucjaty nastąpiło 21 września 1161 roku. Książę Albrecht zwołał wtedy ponad 6300 zbrojnych z własnych domen (w tym 430 rycerzy), lecz sam nie wyruszył na bój. Wciąż jednak możliwe było powołanie pod broń wojsk wasali.

Prawdziwą przyczyną było zdobycie przez Arabów z Kordoby, Egiptu i Afryki, Rzymu oraz wszystkich ziem Państwa Kościelnego. Ze względu na groźbę wojny z najsilniejszymi państwami muzłumańskimi, operacja została przeprowadzona w stronę włoskich posiadłości słabszych państw islamskich.

Już 20 grudnia 1161 roku stoczona została pierwsza bitwa. Regiment szwabski w liczbie nieco ponad tysiąca wojów bez rycerstwa, odparł wojska ziridckie z obleganej Foggii po wylądowaniu na brzeg. Bitwy praktycznie nie było, na sam widok ponad dwukrotnej przewagi liczebnej, przeciwnik uciekł... Pod Ankoną stoczona została bitwa 30 grudnia tego samego roku. Główne siły bawarskie w liczbie 5100 żołnierzy przeciw 1250 barbarzyńcom islamskim w dowództwie samego króla Zirid. W tej bitwie również siły muzłumańskie zostały pogonione... Podobnie było 3 lutego 1182 roku pod Spoletto. W tym czasie siły chorwackie i polskie jeszcze nie zjawiły się.

14 lutego 1162 roku siły bawarskie z hrabstwa szwabskiego broniły się przed 1600 zbrojnym samego króla Zirid, Burhanaddin. Po ciężkiej bitwie, Bawarczycy w sile pięciuset pięćdziesięciu musieli wycofać się. Główne siły miały się zająć problemem muzłumańskim.

19 maja 1162 roku główny walec Księstwa znów rozpędził muzłumanów pod Orvietto. Wcześniej, 4 maja, wojska pasawskie w sile prawie dwóch tysięcy mężów, pokonały tysiąc trzystu niewiernych, zabijając ich ośmiuset. W tym regimencie, utracono jednak 600 zbrojnych... Po krótkim pobycie pod islamskim Rzymem, nastąpił wymarsz ku południu Włoch, gdzie muzłumanie podbili prawie wszystko, zaś ofensywa Królestwa Chorwacji następowała... 13 września 1162 roku odbito Kapuę, którą przejął marszałek bawarski. Po mianowaniu następnego, rozpoczęto szukanie jak największych zgrupowań wojsk niewiernych. Wezwano także pierwsze regimenty wasalne, samodzielne powołane przez Księcia.

​

23 września 1162 roku rozpoczęła się największa bitwa z udziałem wojsk bawarskich w historii tego państwa. Cztery i pół tysiąca wojów chrześcijańskich przeciw niewiele mniejszej nawale muzłumanów. Przeciwnik miał przewagę w cięższym rycerstwie, łucznikach oraz pikinierach, lecz Bawarczycy rekomenspowali większą ilością lekkiej jazdy (łącznie mieli nieco liczniejszą kawalerię), niewielką przewagą ciężkiej piechoty i dwukrotną w lekkiej. Do tego rozstawieni byli korzystniej na okalających wzgórzach, a do tego mogli liczyć na posiłki. Obie strony, po kilku dniach oczekiwania na czyjś błąd, postanowił natrzeć się na siebie... Był to bój straszliwy. Każdy ciął każdego, w nadziei że tnie wroga. Żadna ze stron nie chciała ustąpić, po obu stronach zaczęła się rzeźnia. Niektóre regimenty wybijane były doszczętnie, mało kto bez konia czy cięższej zbroi przetrwał. Ciągłe spychanie i walka o konkretne wzgórze... Aż dotarły uszczuplone siły regimentu szwabskiego, które choć nieliczne (pięciuset), to przeważyły szalę zwycięstwa. Niewiernych wytłuczono do nogi, król islamski musiał uciekać, lecz Bawarczyków zostało ledwie ośmiuset.

Musieli czekać na posiłki.

​

Korzystając z postępującej ofensywy chorwackiej i rozpoczętej polskiej, wojska bawarskie wyruszyły w obronie przyczółków Królestwa Chorwacji. 18 czerwca 1163 roku rozpoczęła się kolejna bitwa, pod Bari. Przeciwnik niemalże nieprzygotowany do nadejścia tak spurych sił w regionie, dzielnie się bronił w górach, lecz w pewnym momencie został zmuszony do zatrzaśnięcia się w kotlinie, dzięki manewrowym zdolnościom dowódcy Folberta. Jeden z mężniejszych rycerzy, zwany Louisem, jako pierwszy rozpoczął szarżę na zamknięte siły islamskie. Rozpoczęło to rzeż niewiernych, z której żadnej nie uszedł. Droga na krańce Włoch i Sycylię została otwarta.

14 września 1163 roku odbito Tarent, przekazany pod własność hrabiego Kapui, wasala Albrechta. 30 stycznia 1163 roku zdobyto Cosenzę. Chorwackie wojska rozpoczęły obleganie Reggio, a później marsz na Sycylię. Zaś wojska polskie po kilku bitwach obronnych swoich ziem (miasta Foggia i Apulia oraz tereny wokół), rozpoczęło inwazję morską na samą Tunezję, serce Zirid. W 1164 roku te operacje powiodły się, choć jedynie dwie wydzielone tereny sycylijskie zostały pod władzą muzłumańską.

​

Efektem krucjaty było wypędzenie muzłuman z południowych ziem włoskich, lecz nie zdołano odbić włości papieskich ze względu na zbytnie wyczerpanie sił chrześcijańskich. Pokój pomiędzy niewiernymi nie został oficjalnie zawarty.

1167​

Skutkiem braku rozejmu, oddział maruderów naruszył granice Bawarii, jednakże czujny władca zareagował szybko mobilizując część wojsk.

​

Pod Innsbruckiem 23 września 1167 roku, lokalny regiment obronny napotkał na prawie ośmiuset zbrojnych muzłumańskich. Przeczekał w górskich dolinach na odsiecz, dowodzoną przez samego Księcia Albrechta. Niewierni ledwie uniknęli całkowitej rzezi, prawie dwustu z nich zdołało uciec w stronę Tyrolu. Straty Bawarczyków wynosiły nieco ponad dwóch tysięcy wojów... Monarcha rozkazał w Tyrolu zwołać regiment i wysłać wcześniejsze siły, by ostatecznie zmiażdzyć niedobitki wroga.

​

Rzeż nastąpiła 7 listopada tego samego roku, po sprowadzeniu do małej kotlinki górskiej muzłumanów. Tym razem więcej wojsk bawarskich zgineło z pwoodu wzajemnego stratowania się, niż samej walki (w sumie siedmiu), zaś wykończeni i wygłodniali niewierni musieli polec. Zakariah został później przepołowiony na pół na pokaz, z rozkazu Albrechta.

-----------------------------------------------

Mogłem się jednak postarać o lepsze i więcej screenów. I o to drugi odcinek specjalny.

 

Odcinek 9 - Małolata na tronie
(1159-1170)​

Po śmierci Gerharda I Walecznego, pierwszy spadkobiercą tronu bawarskiego z przypisanymi tytułami był jego wnuk, Albrecht. Zasadniczo dziecko, uczące się dopiero strategii wojennej... Wielu znamiennitych dworzan oraz wasali skorych było na tytuł Księcia, przynajmniej poprzez sprawowanie funkcji tymczasowego regenta. Ponieważ jednak bawarskie prawo dziedziczenia wyrażało się jasno, zaś sam chłopiec był uzdolniony w wielu aspektach, zdecydowano się na ryzykowny krok przekazania mu pełni władzy z nadzorem głównych doradców.

​

Albrecht miał wtedy 10 lat, był przedstawicielem szóstego pokolenia dynastii Adernitenów począwszy od Moltiera, z którego wywodził się z czystej linii, jeszcze od Agnelvy von Bonngau. Młody książę praktycznie nie rozstawał się ze swoim mieczem, a jako władca mógł już nosić stalowy odpowiednik. Miał jednak nie wyruszać na ewentualne wojny aż do osiągnięcia pełnoletności. Jako że nie miał z oczywistych powodów jeszcze potomka, zaś dziedziczyłby jego tron dopiero jego kuzyn, był obdarzony szczególną troską. Gdyby nie to, że często znęcał się nad małymi zwierzątkami...

Tenże kuzyn, Heinrich, miał nadaną "ojcowiznę" Albrechta, czyli ziemie z St. Gallen oraz Salzburgiem, aby odciążyć obowiązków zarządzenia nowemu władcy.

​

Mianowanie tytułów odbyło się 11 maja 1159 roku. Tym razem zdecydowano, że od tej pory książe bawarski mianować się będzie także tytułem Księcia Tyrolu, będącym w sumie trzecim tytułem książęcym. Niebawem pojawiły się pierwsze pogłoski o tym, jakoby Bawaria w niedługim czasie miałaby się stać królestwem.

Niebawem w ciągu roku posłowie z krajów europejskich zjeżdzali się w sprawie odnowienia sojuszy. Takie umowy podpisano z Księstwem Lotaryngii, Królestwem Polski, później także z Królestwem Szwecji oraz Republiką Genui... 19 sierpnia 1159 roku Graf Austrii złożył hołd lenny. W ten sposób wszystkie ziemie austriackie* były pod panowaniem władcy bawarskiego.

Podobno nastały trudne czasy dla duchowieństwa, głównie z powodu trudności w przekonaniu mas na kazaniu, że Chłopięcy Książe będzie w stanie dobrze zarządzać państwem. Jednakże ludność w niewielkiej części rozleniwiła się, przez co datki w kościołach spadły. Dlatego 2 stycznia 1161 roku przedstawiciele kleru poprosili Albrechta o zapomogę. Ten, nie widząc przeciwskazań oraz mając pękaty skarbiec, zaoferował 33 tysiące i sześćset dukatów w szlachetnych metalach.

We wrześniu tego samego roku ciąg wypowiadanych sobie wojen na płw. Apenińskim spowodował, ze Bawaria została wciągnięta w jeden z takowych. Korzystając z okazji, Książę wypowiedzał wojnę muzłumańskiemu królestwu Zirid wojnę, który posiadał aktualnie najwięcej terenów we Włoszech spośród niewiernych. Pretekstem było zajęcie przez zbrojne ramię islamu Rzymu. W ten sposób rozpoczęto pierwszą tak szeroko zakrojoną krucjatę przeciw poganom... Albrecht chciał ruszać na wojnę, lecz doradcy zręcznie przytłumili go dodatkowymi lecz niezbyt trudnymi) obowiązkami, jakie "powstały" w międzyczasie.

​

Pozycja duchowieństwa w Pasawie jednak później wzrosła na tyle, by oczekiwać dodatkowej dziesięciny od chłopów. Pretekstem były znacznie zmniejszone wpływy od darowizn i odpustów od rycerzy, którzy wyjechali na wojnę. Monarcha zatwierdził to prawo 6 marca 1162 roku.

​

Długa wojna oznaczała także spadek liczby chłopów, którzy utrzymywaliby ludność oraz książęcą kiesę. Ci, co ostali się, zażądali większego wpływu na losy prowincji, do której należeli. Wystąpienia były głównie na ziemi kempteńskiej w czerwcu 1163 roku, gdzie najwięcej spośród wszystkich regimentów, nie wróciło ludzi z krucjaty.

Pod koniec stycznia 1164 roku po zdobyciu Cosenzy, krucjata od strony Bawarii zakończyła się. Niedobitki wysłanej wcześniej armii powróciły, jednakże jeszcze przez co najmniej rok nie zebranoby na tyle ochotników, by samodzielnie Książę mógłby zarządzić przygotowania do kolejnej możliwej wojny... Wielu powróciło kalekich lub z silnymi urazami psychicznymi, część z tych co przeżyła wzbogaciła się jednak na łupach. Mało kto jednak chciał w najbliższym czasie wracać do Włoch.

​

Gdy Albrecht ukończył szesnaście lat, mógł wreszcie sfinalizować plany odnośnie szukania kandydatki na żonę. Musiała być w miarę atrakcyjna i naprawdę młoda, ale przede wszystkim bardzo uzdolniona. Bez większych skaz... Książe wiedział, kim ta owa żona będzie. Dwa lata wcześniej zaprzyjaźnił się z Sofie, jego daleką krewną, w wielu kwestiach nawet zdolniejszą w rządzeniu państwem niż on sam... 3 sierpnia 1164 roku odbył się ślub pomiędzy dwojgiem, które całkiem legalnie już mogło skonsumować swoją znajomość... Ciekawostką jest fakt, że ich wspólnym przodkiem jest Welf Błogosławiony. Dla Albrechta był prapradziadkiem, zaś dla Sofie... tylko dziadkiem, gdyż była jednym z najmłodszych dzieci najmłodszego syna Welfa I, Ulricha. Ryzyko narodzin "złego potomstwa" było więc niewiele większe niż w przypadku całkowicie obcych sobie ludzi.

Czyżby uwolnione zmysły Księcia, spowodowały jego mniejszą kontrolę nad skłonnościami do czynienia okrucieństwa. 11 stycznia 1165 roku kazał nadziać na pal jakiegoś rycerza pasawskiego za to, że nie płacił od dwóch miesięcy podatku lennego.

​

Pomimo że działana wojenne już się skończyły, nadal pobierano podatek wojenny na wszelki wypadek. Ludności hrabstwa pasawskiego coraz bardziej nie podobało się to, rozpoczęła się rewolta i chaos. Oczekiwali zniesienia podatku wojennego, niepowoływania wojów przez najbliższe pięć lat. Inną pobudką był ucisk chłopstwa z powodu większej dziesięciny... Albrecht uznał, że rycerze sami powinni opanować swoich chłopów. Pierwsze zamieszki pojawiły się 12 listopada 1165 roku.

21 marca 1166 roku "objawił się" kolejny "Mesjasz", czwarty w historii. Ursula ven Aderniten, po stanie depresyjnym i szaleństwie, najwidoczniej gdzieś doszukała się w Biblii treści jakoby świadczącej o jej predestynacji boskiej.

​

Książe miał już dosyć zamieszek. 30 marca 1168 roku spełnił część żądań ludności, zaniechając podatku wojennego w Pasawie oraz obiecując nie powoływać Regimentu Pasawy przez następne dwa lata. Sytuacja zaczęła się uspokajać.

Jak nie w Pasawie, to i w Kempten. Kolejny rycerz zetknął się osobiście z naostrzonym palem, po oszustwie w grze w karty z Albrechtem. Tym razem powód był błahostką, gdyż ofiara sumiennie wypełniała obowiązki wobec swojego seniora.

​

W sąsiedztwie, dużo do przejęcia nie zostało. Dwie ziemie należące do Księstwa Szwabii (wraz z tym tytułem), ziemie wirtenberskie i ansbachckie, Księstwo Styrii oraz, niestety, silne Księstwo Karyntii. Dostęp bezpośredni do morza był priorytetem, zaś najbliżej była właśnie Karyntia. Wyspa Rugia niewiele dawała, zaś hrabstwa bawarskie we Włoszech na razie mogły się poczuć w niewielkiej części niezależne z racji osłabionej komunikacji z dworem książęcym.

O gospodarce​

Rozwój ziem był zmienny. Pasawa przeżywała bogaty rozkwit, pomimo osłabienia zbioru plonów w 1160 roku, co uratowano w 1161 roku osuszeniem części bagien i mokradeł. W Szwabii z racji mniejszej liczbt chłopów (krucjata), w wielu gospodarstwach ziemia nie była odpowiednio przygotowana, co pogorszyło koniunkturę lokalną, przywracając standardowe tempo rozwoju. Górna Bawaria zaczęła stawiać nogi z długoletniego okresu biedy; zasiedlenie nowo zdobytej ziemi poprzez różne procesy wykorzystania nieużytków trochę poprawiły sytuację ludności.

Na ziemi ulmskiej rozbudowano sieć dróg, założono nadleśnictwa oraz tartaki, zbudowano manufaktury ceramiczne oraz pierwsze browary. Sieć małych, kamiennych kaszteli wspomogła kiepski stan sił obronnych tejże prowincji... W hrabstwie innsbruckim inwestycje poszły na sieć szkół przyklasztornych oraz same klasztory; przybyli także templariusze. Prowincja kempteńska została wzbogacona przemysłowo o sieć hut szkła. W Szwabii także zbudowano pierwsze pomniejsze zamki.

Jednakże kolejno w hrabstwie kempteńskim (7 listopada 1168 roku) oraz ulmskim (28 listopada 1169 roku) na nowo wybuchła epidemia ospy. Zapobieżono jednak rozprzestrzenianiu się zarazy na dalsze tereny, tymczasowo, poprzez nalożenie kwarantanny na większe grody na stosownych ziemiach.

-------------------------------------------

* - sugeruję, że taki książę Styrii czy Karyntii za Austriaka się nie uznaje.

Byłoby fajnie, ale trudno byłoby pisać o Bawarii tutaj, jakby w grze była... Królestwem Włoskim. Zresztą, proces bawaryzacji kultury mimowolnie zachodzi, choć w obecnym czasie postępuje wolniej niżby w powijakach. Ale opcja ciekawa, choć nie wiem, czy cziterstwem byłoby dodanie tytułu Króla Bawarii osobno.

 

Odcinek 10 - Władca Rzymu
(1170-1181)​

Władcy było mało. Przekonany o swoim prawdopodobnym geniuszu strategicznym oraz tym, że może zostać najsłynniejszym księciem Bawarii, wciąż marzył o poszerzeniu swoich terytoriów, szczególnie na fali krucjaty włoskiej. Jednakże we Włoszech swe posiadłości posiadały silniejsze państwa muzłumańskie, które ciężko by było samemu pokonać. Do tego niezbyt pochlebna opinia o Bawarii jako wojownicze państwo, choć ostatnio wizerunek uległ poprawie po zwycięskich walkach z niewiernymi.

W dniu Narodzenia Pańskiego Albrecht ogłosił, że należy zwiększyć władzę monarchy w państwie, aby Księstwo przetrwało ten trudny okres wojen w Europie. Przytoczył chociażby walki na rubieżach Francji z islamem czy sytuację włoską. Rzym musiał być zdobyty, zaś władza kleru stawała się powoli coraz większa.

​

lutym 1171 wieści niosły, że oddzial muzłumański panoszy się na zachodnich rubieżach Bawarii. Zmobilizowano szybko regimenty ulmskie i szwabskie. 26 lutego doszło do bitwy, gdzie zmęczeni tułaczką po Europie niewierni po prostu wycofali się na widok prawie trzykrotnie większych zorganizowanych sił bawarskich. Straty po obu stronach niewielkie, w sumie nieco więcej niż stu łącznie. Po tej bitwie, Ziridczycy wycofali się w stronę ziem lotaryńskich... Niestety, podczas próby szarży kawaleryjskiej w celu zmiażdzenia głównych sił islamskich, dowódca wojsk bawarskich oraz marszałek Księcia, został postrzelony z łuku pod żebro. Jedynie płytki obite na skórze, zdołały zatrzymać impet strzały na tyle, by waleczny mąż mógł przeżyć. Ucierpiało to jednak na jego zdrowiu.

​

Parę miesięcy po mobilizacji wojsk na wojnę z pomniejszym państwem muzłumańskim w Italii, okazało się, że w Górnej Bawarii zabrakło chłopów do zebrania plonów. Monarcha przeznaczył potrzebną sumę w złocie i srebrze na kupno zboża oraz sprowadzenie chłopów z sąsiednich włości, by zapobiec zmarnowaniu płodów rolnych.

W sierpniu 1171 roku jednemu z agentów księcia udało się wykraść plany budowy tzw. średniej kuszy, czyli większego i przebijającego lepiej zbroję modelu kuszy, niż wersja lekka powszechna w użytku w wojskach bawarskich.

12 września 1171 roku, po przygotowaniu wojsk na ziemi ankońskiej, wypowiedziano wojnę Szejkanatowi Spoletto. W ten sposób, Albrecht mógł zrealizować się jako wódz; osobiście wyruszył do Włoch. Miał być to pierwszy etap zbudowania pozycji pod przyszłe próby odbicia i utrzymania Rzymu.

​

12 października, regiment księcia Albrechta natrafił na jedyne siły Szejkanatu, czyli niespełna czterystu niewiernych bez cięższej konnicy. Przy trzykrotnej przewadze, monarcha postanowił po prostu umiejętnie zmiażdzyć przeciwnika, bacząc i uwzględniając teren pełen wzgórz. Poprzedził to wydzieleniem sił przeciwnika na kilka mniejszych grup, a potem umiejętnie każdą likwidował... Sytuację poprawiło przybycie drugiej połowy przygotowanych sił, by wybić niemalże do nogi przeciwnika. Drugi regiment odciął drogę uciekającym... Straty bawarskie były nieliczne, wynikające z walecznej postawy ciężkozbrojnej piechoty muzłumańskiej.

​

W Kempten, w międzyczasie, pewne braki w ludności chłopskiej która podążyła za łupami włoskimi, spowodowały że kler zaczął narzekać na braki "łaski dla Boga". Aby uspokoić duchowieństwo i nie mieć kolejnego problemu, Albrecht wydał skrzynię ze stosowną ilością dukatów w celu wspomożenia stanu duchownego. Suma 35 tysięcy i 730 dukatów nie była wielka w porównaniu do zasobów skarbca, jeszcze pokaźnych.

Podczas, gdy 5 grudnia 1171 roku zajęto miasto główne w Spoletto, oraz przejęto kontrolę nad całymi ziemiami byłego już Szejkanatu, wcześniej, gdyż już 23 października, Królestwo Węgier wypowiedziało wojnę Grafowi Austrii. Spotkało się to z identyczną reakcją Księcia, będącego na "wakacjach we Włoszech". Ten, gdy dowiedział się o wojnie, rozkazał zmobilizować ponad pięć tysięcy zbrojnych z Moraw, Pasawy, Salzburga i Innsbrucka. Celem było szybkie rozbicie wojsk samego króla węgierskiego i zdobycie grodu na ziemiach pożońskich.

​

Już 14 grudnia tego samego roku, niemalże czterech tysięcy wojów bawarskich zaskoczyło Węgrów, którzy mieli przygotowane jedynie dwa tysiące swoich żołnierzy bez zwołanego rycerstwa. Na równinie, po prawym brzegu Dunaju, doszło do długiej bitwy na wyczerpanie. Pomimo przewagi w ciężkiej konnicy u Bawarczyków, pewna przewaga węgierska w lekkiej zdołała utrzymać bitwę w nierozstrzygnięciu. Wielu było rannych, zaś ofiar śmiertelnych stosunkowo niewiele, tylko najlżej uzbrojeni ginęli częściej niż pojedynczo na dane starcie... Wkrótce doszło 1700 zbrojnych kolejnych po stronie Albrechta, który już był w drodze do portu weneckiego... Powstała potężna przewaga liczebna w obu rodzajach konnicy umożliwiła masowy szturm, wspierany przez resztę formacji. Król Węgier ledwie zbiegł, zaś nieliczni wojowie madziarscy walczyli aż do ostatniego człowieka... Nie przeżył z Węgrów nikt poza zbiegłym władcą z nieliczną świtą, zaś ogólne straty bawarskie nieprzekraczały sześciuset ludzi.

Wpierw sam Graf Austrii dowodził oblężeniem i to on oficjalnie zdobył Wiedeń. Później, po pokoju Węgier z Austrią, siły bawarskie rozpoczęły kolejne oblężenie, co jakiś czas spychając maruderów ze Słowacji aż pod brzegi Balatonu... 4 kwietnia 1172 roku zdobyto Wiedeń po raz drugi w tej wojnie. Król węgierski wydał niemalże wszystkie swoje oszczędności w ramach kontrybucji przy zaakceptowaniu rozejmu. Poza kosztownymi strojami, było jednak tego niewiele: ledwie trzy tysiące złotych monet.

​

15 kwietnia 1172 roku w Monachium odbyła się uroczystość przyznania tytułu Księcia Kalabrii Albrechtowi. Ziemię spoleccką z tytułem nadano Grafowi Norymbergii... W sumie, Albrecht mógl się tytułować już czwartym tytułem książęcym. Myślał o utworzeniu królestwa... Może Włoskie? Jednakże ten tytuł posiadal już Kaiser Niemiecki.

2 kwietnia 1173 roku napotkano na marunderów z jakiegoś węgierskiego hrabstwa Wielki Ustiug. Albrecht osobiście zebrał dwóch tysięcy zbrojnych (w tym 180 rycerzy), by rozbić w pył dwukrotnie mniejsze siły przeciwnika... Wystraszony dowódca, po przegranej bitwie gdzie utracił siedmiuset zbrojnych przy nielicznych stratach bawarskich (80 zabitych), zaproponował rozejm, na co Książę się zgodził.

Albrechtowi znów ktoś podpadł w hrabstwie Kempten. Kazał poćwiartować jakiegoś proboszcza w jednej z lokalnych miejskich parafii za to, że ten potępił księcia za "bierność w kwestii rzymskiej oraz współpracę z Fatymidami"; druga kwestia była wielce nieprawdzwa. 28 kwietnia 1174 roku mieszczanie Kempten mogli podziwiać ćwiartowanie dysydenta kościelnego poprzez konie, na głównym placu miejskim.

​

Podczas posiedzenia Stanów Generalnych 28 sierpnia 1174 roku, Albrecht postanowił skorzystać z okazji i wymusić na pozostałych stanach społecznych niewielką kontrybucję w zamian za przeprowadzenie kilku drobnych reform i ustaw. Suma opiewała na 244 420 dukatów. Książe liczył, że do jego kraju dotrze w końcu możliwość zbudowania potężniejszych fortyfikacji niż większe systemu palisado-wałowe wspierane kamiennymi konstrukcjami... Po wojnach, skarbiec nie był pusty, lecz od jakiegoś czasu miał dużo poniżej trzech milionów monet w szlachetnych metalach.

​

Na dworze bawarskim było kilku schizofremików. Monarcha nie baczył zbytnio swej uwagi na nich, aż jeden w swoim... strachu, zabił drugiego dworzanina, zdrowego na umyśle. Albrecht chciał pozbyć się po cichu Ody Montbeliard. Został zastrzelona kilkoma bełtami z kusz. Jednakże straże dwórki zdołały ustrzelić jednego z agentów, i wykryły, że to jest agent książecy. Sprawa wydała się, zaś Albrechtowi zostały podane kolejne zarzuty o uwłaszczanie władzy w państwie kosztem własnego dworu oraz traktowanie życia i śmierci dworzan podług jego kaprysu.

​

W wyniku krucjaty Cesarza przeciw poganom bałtyckim, po zajęciu terenów należących do łotyszy, sam Kaiser Niemiecki zatwierdził utworzenie Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Łatgalii* (Zakon Krzyżacki), co w mowie niemieckiej brzmiało: Orden der Brüder vom Deutschen Haus Sankt Mariens in Lettgallen. Było to 19 czerwca 1176 roku, a sam zakon miał za zadanie opiekę nad ziemiami niemieckimi i innymi chrześcijańskimi na Inflantach oraz miał nakazaną walkę z poganami.

27 czerca 1176 roku był dniem załoby. Wtedy to podczas porodu zmarła Sofie, ukochana małżonka oraz wieloletnia przyjaciółka Albrechta. Ta wieść zaskoczyła go szczególnie, gdy szykował się na kolejną wojnę we Włoszech... Władcę ten fakt zabolał bardzo mocno, ledwie mógł uwierzyć w ten fakt.

​

Aby zagłuszyć swoje cierpienia, a także zwiększyć szansę na przekazania tronu swoim potomkom po śmierci (miał tylko jednego syna), szybko przystąpił do szukania kandydatki na drugą z kolei żonę... Po wysłanych kilku propozycjach, Graf Tyrolu zgodził się na wydanie najmłodszej ze swych córek, Adelaidy. Była młoda, świetnie wykształcona, utalentowana w zarządzaniu. Nie była zbyt urodziwa, ze względu na niedużą ilość tuszy oraz niski wzrost (niewiele więcej niż półtora metra wzrostu), lecz jako towarzyszka Księcia nadawała się w miarę dobrze... Sam ślub odbył się już 4 lipca 1176 roku w kościele w Spoletto, lecz dopiero po upłynięciu 16 dni żałody, małżeństwo zostało skonsumowane, a wesele hucznie się odbyło... Pobrano tym razem podatek z okazji książęcego ślubu, zyski z niego opiewały na 525 620 dukatów w późniejszym czasie. Potrzebą było zebranie funduszy na wypadek zbyt długiej wojny.

20 lipca 1176 roku Albrecht skorzystał z tak długo wyczekiwanej okazji, wypowiedział wojnę przeciw niezależnemu Szejkanatowi Rzymi, który uniezależnił się od Królestwa Tunezji (de facto panującej tylko nad samymi górami w Tunezji oraz kawałkiem Algierii). Kwestią było także szybkie dotarcie pod Rzym, zanim to zrobią Arabowie... Przygotowano na to czterech tysięcy zbrojnych, z ziemi kempteńskiej, górnobawarskiej oraz spolecckiej.

W praktyce, nie doszło do żadnych bitew. Bawarię wyręczyła w tym... Tunezja, która zaatakowała siły rzymskie pod Orvietto, marnując tam wiele dni w sekwencji bitew na wyczerpanie. Siły bawarskie ominęły szybko walki muzłumanów ze sobą, i rozpoczęły obleganie Rzymu... Dokładnie dwa miesiące po wypowiedzeniu wojny, 20 września 1176 roku zdobyto Święte Miasto. Cały świat chrześcijański odetchnął z ulgą, zaś tym razem - widząc bogactwo miasta oraz jego okolicznych ziem - tytuł Grafa Rzymu Albrecht zostawił sobie dla siebie.

Trzy dni wcześniej, wieści do oblegającego Rzym Monarchy dotarły o herezji, która zaczęła panoszyć się w prowincji pasawskiej. Nie było to jednak zbrojne wystąpienie kogokolwiek, jednakże trudno było wykryć kto konkretnie wyznaje inną wersję chrześcijaństwa. Przerażające było jednak to, że dośc znaczna część populacji pasawskiej wierzyła w dogmaty herezji.

16 czerwca 1180 roku Król Polski poprosił Albrechta o pomoc w wojnie z plemionami pruskimi. Ten wysłał prawie 1700 zbrojnych na tą misję.. Skutek wojny był co najmniej dziwny. Nieudolność wojsk polskich spodowała, ze zdążyła dotrzeć odsiecz króla Węgier, który z powodzeniem oblegał ważniejsze grody pogańskie. W grudniu 1180 roku pogańskie Prusy zostały wchłonięte w skład Królestwa Węgier, zaś po pierwszym oblężeniu, Bawarczycy zwinęli manatki widząc, że na wojnie tej nic nie ugrają.

Słowo o gospodarce​

Pozytywnymi wieściami było ozdrowienie ziem z plag ospy, konkretnie kempteńskiej i ulmskiej (maj 1172 oraz listopad 1174 odpowiednio)

W bawarskiej Szwabii założono sieć parafialnych kamiennych kościołów, później założono diecezję oraz pierwsi cystersi zbudowali swój klasztor. Tam także zbudowano sieć pierwszy szkół przyklasztornych... W Rzymie natomiast zbudowano wielką stocznią, mogącą zbudować statku zdatne do żeglugi nawet na pełnym Atlantyku.

Jakość ziem oraz dochody z niej powoli zaczęły pogarszać się. W Kempten nieodpowiednie przygotowanie gleby w marcu 1176 roku podczas sadzenia zbóż jare trwale obniżyło koniunkturę do przeciętniej przewidywanej na tej ziemi. Jednakże w Górnej Bawarii stan gospodarki uległ unormowaniu, w wyniku zwyczajnego rozwoju miast i wsi.

​

28 grudnia 1173 roku oficjalnie zakończono fortyfikację domeny książęcej poprzez zbudowanie ostatniego zamku na ziemi kempteńskiej. Poza nielicznymi ziemiami niemieckimi, Rugią oraz prowincjami włoskimi, na obszarze reszty ziem była odpowiednia ilość małych kaszteli kamiennych czy zamków palisadowo-kamiennych.

------------------------------------------

* - z fabularnych oraz mechanicznych przyczyn, nazwa zmieniona. Jerozolima w grze nawet nie widziała choćby jednego krzyżowca, a co dopiero Niemca w białej szacie z czarnym krzyżem.

Generalnie mam problem pewien z utworzeniem tytułu Królestwa Bawarii. Po stosownej podmianie wg EUFI Wiki w jakimś poradniku, miałem błędy związane z językiem pliku. Omal nie rozwaliłem gry; gdyby nie zrobienie plików zapasowych... ;D Obecnie zrobiłem osobny herb z osobnym tagiem, de facto identyczny jak w przypadku Księstwa.

 

Odcinek 11 - Cisza przed burzą.
(1181-1191)​

Po licznych wojnach, brakowało ludności mogącej uprawiać rolę, pracować w kopalniach czy zwyczajnie kupczyć na targach. Niezbyt dobry stan państwa zmusił Albrechta do zaniechania wojen na jakiś czas. Regimenty i tak świeciły pustkami, jeśli chodzi o czysto teoretyczną ilość zbrojnych możliwych do powołania na prowincję. Do tego szalejąca zaraza muzłumańska na południu Europy, wymusiła konieczność zbudowania państwa, które kiedyś będzie w stanie cofnąć na stałe niewiernych z Europy.

​

Najstarsza córka Księcia w końcu dorosła. Jej umiejętności były na tyle okazałe, że mogła stać się łatwym kąskiem dla wielu monarchów zza granicy. Suanehilde była niemalże podobna do matki jak dwie krople wody; biegła dyplomatka. Zdolności sadystyczne odziedziczyła po ojcu... Nie mogła zostać wydana za byle kogo, w końcu jej dzieci w tragicznej sytuacji sukcesyjnej, miały dziedziczyć tron bawarski... 28 sierpnia 1181 roku wyszła za mąż, za Philipa de Macona, wybitnego wojskowego na służbie armii bawarskiej.

​

Rok później, dorosło jednak największe oczko w głowie Albrechta, jego najstarszy syn Stefan. Wspaniałomyśli w swych decyzjach, tylko doskonałości brakowało mu do wykształcenia dyplomatycznego. Z jego grzechów można jednak wymienić samolubstwo oraz łatwowierność. Do ojca równie podobny, jak jego rodzona siostrzyczka do matki. Musiał mieć jednak wyżej postawioną osobę do związku małżeńskiego. Książę wysłał do trzech dworów propozycję zawarcia małżeństwa konkretnych panien z jego synem, wybieranych podług umiejętności... Najszybciej zgodził się Graf Salzburga, który zgodził się na oddanie jednej ze swoich córek, Hedwigę. Nie była urodziwa, o rok starsza od Stefana, lecz również uzdolniona, bez większych skaz umysłu... Ślub odbył się 14 sierpnia 1182 roku.

30 listopada 1185 roku miał być terminem kolejnego zwołania Stanów Generalnych, lecz Albrecht uznał, że upora się sam z problemami państwa, bez konieczności proszenia reszty stanów o wsparcie.

15 grudnia 1185 roku kolejny z rzędu "Mesjasz" pojawił się na dworze bawarskim. Tym "Zbawicielem" okazała się niejaka Alberade von Calw. Twierdziła, że ma w sobie dziecko, które gdy się zrodzi, zapoczątkuje koniec świata... Prawda była taka, że rzeczywiście była w ciąży zaawansowanej w momencie. Jednakże dziecko zmarło kilka dni po porodzie, więc "świat istnieje" nadal.

Władca wciąż przypominał o swoim okrucieństwie. Na samym początku września 1186 roku wybił w pień całą wieść na swoich włościach za to, że od lat domagali się znacznego obniżenia pogłównego, twierdząc, że "Bóg opuścił ziemię innsbrucką".

​

Ciągłe oskarżenia o znęcanie się nad ludem bawarskim za błahostki czy niezbyt poważne przestępstwa, wciąż niepewny stan gospodarczy państwa, stres wnuka (najstarszego syna Stefana) oraz brak możliwości pokazania światu swojego talentu w mieczu i dowodzeniu sprawił, że Albrecht coraz bardziej pogrążał się w stresie. Miał już 37 lat, z czego 27 musiał rządzić państwem. Pomimo zdobycia Rzymu, nie czuł się usatysfakcjonowany pozycją Bawarii w Europie.. Od pierwszych objawów stresu pod koniec 1186 roku minął ledwie rok, by monarcha popadł w depresję, zaniedbując przy okazji młodszą o 10 lat swoją drugą żonę.

Rok zaledwie Alberade stanowiła się "Mesjaszem", kiedy przed dniem kończącym rok, wygłosiła, że zaprzecza, jakoby jej wcześniejsze "dogmaty" były prawdziwe, jednocześnie twierdząc, że jej kolejna ciąża nie jest "błogosławiona" przez Boga.

25 stycznia 1187 roku przyszedł poseł zagraniczny w sprawie zawarcia sojuszu. Nie byłoby to niczym dziwnym, gdyby nie to, ze był z samego Cesarstwa Bizancjum... Z braku poparcia w Europie, Książę zgodził się na propozycję. Schizma co prawda obowiązywała, lecz islam był wspólnym wrogiem i katolików, i prawosławnych.

Von Calwowie najwyraźniej mają we krwi "boskie pochodzenie". Kolejny z ichniego rodu, Leopold, 1 czerwca 1187 roku ogłosił się kolejnym "Mesjaszem". Zarzekał się, ze należy wprowadzić "porządek bizantyjski" chrześcijaństwa w państwie, aby umocnić się przed islamem, a także wrócić do korzeni i zwiększyć szanse na zbawienie.

​

Pierwsza żona Stefana, Hedwiga, zmarła podczas ciężkiego i zbytnio przedłużającego się porodu. Wcześniej dała jedynie dwie córki. Dla syna Monarchy była to tragedia taka, że musi szukać kolejnej żony i czekać na swojego męskiego potomka... Tym razem Albrecht zaproponował swojemu synowi Bohusławę, dwórkę i dalszą krewną władcy Opawy; zdolną ekonomistkę, młodszą o 5 lat od Stefana... Małżeństwo zostało zawarte 14 grudnia 1188 roku.

12 października 1190 roku nie zwołano kolejnych Stanów Generalnych. Albrecht nie chciał komplikować swoich planów, które już miał sprecyzowane.

Na początku roku 1191 na prośbę pomocy Cesarza Bizantyjskiego, Kresimira, Albrecht wysłał 4700 zbrojnych na wojnę z Bułgarami. Konflikt zakończył się jednak na tyle szybko, że zanim dotarli oni do Warny 15 maja, to Patriarcha ogłosił się także księciem Warny. W praktyce więc, jedyne co mieli do opowiadania wojowie, to o bogatych miastach bałkańskich, zamkach większych niż bawarskie, oraz o pannach ładniejszych niż niemieckie.

​

Albecht chciał być taki, jak jego dziadek, Gerhard I Waleczny, który przejął tytuł Księcia Austrii oraz pobił Niemców. Samo zdobycie Rzymu oraz kilku ziem włoskich mu nie wystarczało. Tytuły księstw Tyrolu czy Kalabrii także. Chciał za swojego życia utworzyć Królestwo Bawarii, a do tego przejąć kontrolę nad całą południową Germanią. Meklemburgowie także powinni zostać nauczeni chrześcijaństwa... Szykował się do wojen, wiedząc jednak, że wiele krajów może obrócić się przeciw niemu za taką zachłanność. Trzeba było szybkich wojen. Rozpoczął pisanie planów inwazji oraz mobilizacji wojska.

Uzbrojenie ochronne wojsk dominowało w jedynie wzmocnione skóry, lekkie kolczugi na sam tułów, oraz płytowe zbroje kryte u najbogatszych. Długie łuki i lekkie kusze wciąż były najlepszym uzbrojeniem dystansowym w powszechnym użytku, choć niektóre regimenty zaczęły być wyposażane w średniej wielkości odpowiedniki "broni zakazanej", a łucznicy rzymscy korzystali już z kompozytowych łuków. Piki gdzieniegdzie zaczęły wypierać włócznie w cięższych formacjach obronnych. Nadziaki i miecze na modłę karolińską były najskuteczniejszą bronią wręcz , choć wciąż stosowano powszechnie (niekiedy w całych formacjach) topory czy włócznie.

Słowo o gospodarce​

Do Górnej Bawarii znów zawitały problemy rolnicze. Tym razem okazało się, że dokonano złego doboru nasion, co będzie skutkować w następnych latach na stopień życia ludności.

W Szwabii zaczęto zwoływać konwenty zakonu templariuszy, oraz zakładać pierwsze huty szkła. W Ulm rozbudowano kopalnie na bogatych złożach mineralnych oraz zwołano również krzyżowców na służbę Księstwu. W Pasawie jedno z bogatszych złóż wyczerpało się. W Innsbrucku dobudowano sieć hut szkła. W Rzymie zawaliła się kopalnia soli, którą odbudowano rok później.

​

Front kościoła w nowowybudowanym kompleksie klasztornym koło miasta Ulm

Bawaria w 1191 roku​

----------------------------------------

Trochę krótki odcinek, aczkolwiek wolałem nie mieszać akcji po 1191 roku, bo jej będzie. Królestwo zjawi się dopiero za dwa odcinki, dla mojej wygody w samych odcinkach.

 

Odcinek 12 - Początki Hegemonii cz. III
(1191-1200)​

Zniecierpliwiony Albrecht nie mógł już dłużej czekać. Po przygotowaniu planów ataku wraz ze swoimi doradcami, wydał przygotowania do kolejno dwóch wojen następujących po sobie. Bawaria po okresie pokoju nie była spostrzegana już jako zachłannego agresora, co fakt tej nieuwagi należało wykorzystać. Szwabia nie miała w pełni kompletnych regimentów, zaś Meklemburgia słabych przeciwników bojących się Księstwa.

Wojna ze Szwabią​

Zwołano w sumie 10 600 zbrojnych (w tym 700 rycerzy), a następnie podzielono na dwie grupy. Pierwsza miała wyjść z Breisgau do Badenii, stolicy Księcia Szwabskiego. Druga, wcześniej wychodząc ze Szwabii Właściwej, miała przejśc przez Breisgau i podążyć ku Sundgau. Nie skupiono w jednym miejscu dwóch oddziałów ze względu na możliwe trudności zaopatrzeniowe... Inwazja miała polegać na szybkim uderzeniu na domenę księcia szwabskiego, w celu rozbicia tamtejszych regimentów zanim przybędą następne w odsieczy. W ten sposób, przeciwnik miał byc pokonany w serii kilku bitew oraz dwóch oblężeń, a nie wielkiej, niepewnej bitwy. Samą lokalizację wojsk ujawniono zaledwie kilka dni przed planowanym atakiem, 2 marca 1192 roku.

​

2 kwietnia 1192 roku udało się zaskoczyć regiment samego księcia Szwabii. Prawie pięciu tysięcy mężów pod dowództwem Grafa Breisgau, Stefana von Zahringen, starło się z dziewięcioma setkami żołdaków szwabskich bez cięższej konnicy. Na sam widok armii bawarskiej, władca przeciwnego państwa zbiegł do lasu, na zachód. Wystarczyło, po ostrzale z łuków i kusz, zwyczajne natarcie na już wtedy wycofujących się sił szwabskich, by wygrać bitwę. Oszacowano, że przeżyło zaledwie ponad pięćdziesięciu z nich, przy stracie zaledwie osiemdziesięciu wojów bawarskich.

23 kwietnia 1192 roku rozpoczęto obleganie Rastatt, stolicy Księstwa Szwabii. 10 maja 1192 rozpoczęto obleganie stolicy hrabstwa Sundgau, jeszcze przed przybyciem jakichkolwiek wrogich regimentów.

​

Juz dwa dni później od rozpoczęcia oblężenia w drugim grodzie, siły dowodzone przez księcia Albrechta napotkały na nieliczne siły ze... Schwyz. Szwajcarów było niewielu, praktycznie zbieranina, która była w stanie zabić więcej niż jednego żołnierza na kategorię uzbrojeniową tylko wśród łuczników, którzy musieli strzelać na wzgórze... Siły przeciwnika niemalże same pozwoliły się na otoczenie, a później wycięcie w pień. Wzgórze, na którym się bronili, jeszcze przez kilka dni było czerwone na szczycie.

​

20 maja 1192 roku siły oblegające Rastatt zostały zaatakowane przez kolejny niewielki oddział szwabski, także bez rycerzy, którzy najwyraźniej nie chcieli w ogóle uczestniczyć w tej przegranej przez Księcia Szwabskiego wojnie... Odpowiedzią był również frontalny i szybki atak. Podczas szarży na pozycje przeciwnika, marszałek bawarski Guntram został poważnie zraniony w obojczyk przez zabłąkaną strzałę. Zdołał jednak opanować konia, lecz tylko udawał, że walczy, tratując przeciwników i ewentualnie broniąc się przed nimi... Tym razem część wojsk szwabskich uznało, że zostawanie na polu bitwy jest jak samobójstwo. Zdązyło uciec około siedemdziesięciu zbrojnych.

14 czerwca 1192 roku zdobyto Rastatt, siedem miesięcy później drugi co do wagi gród szwabski... Pod koniec miesiąca sam władca szwabski wysłał, ukrywając się na ziemi Nordgau ,list poprzez pośrednictwo posła, w którym zrzekł się praw d tytułów prowincji szwabskiej i ulmskiej, zadeklarował wypłatę 317 tysięcy dukatów w złocie i srebrze, zaś sam przekaże tytuł Grafa Badenii oraz Księcia Szwabii, samemu zachowując tytuł Grafa Sundgau przy złożeniu hołdu lennemu Księciu Bawarii. Albrecht zgodził się na takie zakończenie wojny, która formalnie trwała 120 dni. Wszyscy byli wasale Księstwa Szwabskiego złożyli potem hołd lenny nowemy władcy.

Wojna z Meklemburgią.

​

Do wojny z Meklemburgią zwołano ponad trzynastu tysięcy żołnierzy. Postanowiono zastosować podobny manewr jak w przypadku Szwabii. Skoncentrowano dwie armie, jedna z Albrechtem na czele miała uderzyć na Dymin, a później Roztokę. Druga, pod dowództwem Eleka von Wittelsbacha (Grafa Dolnej Bawarii) miała przejść się po Meklemburgii, zdobywając ważniejsze grody, a później dojść pod Lubekę, stolicę Meklemburgii. Tutaj również chciano rozbić mniejsze siły przed sformowaniem większych przez pogam. Wojna miała się rozpocząć 20 września 1195 roku

​

Już 30 września doszło do pierwszej bitwy. Pod Dyminem sam Książę napotkał dziewięciokrotnie mniejsze siły pogańskie, które rozbił w pył na równinie. Mówiono, że lekka jazda w nielicznym składzie zdążyła zbiec... Ważniejsze było to, że Monarcha jako pierwszy zaciągnął rycerstwo i lekką jazdę do szarży , samemu z powodzeniem i bez żadnych ran siekąc i tratując... Walka skończyłaby się szybciej, gdyby nie akt tchórzostwa jednego z pomocniczych dowódców, Konrada, który w pewnym momencie tchórzliwie wycofał ciężką piechotą z ostatecznego uderzenia wg argumentu, że "ktoś musi dobijać uciekających przeciwników na flance".

​

Elek 4 listopada 1195 roku nie miał tyle szczęścia. Jego armia napotkała na silny, szybko powołany, oddział niewiernych, mniej liczny o 2500 ludzi, lecz posiadający więcej cięższej konnicy... Na równine, niemalże otoczonej lasem, bój był ciężki i krwawy, lecz od początku wojska bawarskie miały przewagę taktyczną i liczebną. Walka jednak trwała długo i spowodowało straty ponad 800 wojów chrześcijańskich z powodu zaciekłości pogan w obronie własnego honoru. Żaden z nich nie przeżył. Symbolicznie, po bitwie, wszystkie ich szczątki zrzucono na jedno wielkie skupisko i podpalono, by dać znak, że z armią bawarską się nie zadziera.

12 listopada 1195 roku padł Dymin. Po krótkiej bitwie pod Roztoką z nielicznymi poganami, rozpoczęto obleganie tamtejszego najważniejszego grodu, który padł 19 grudnia.

​

Władca Meklemburgii, Kesgaila, wrócił do Meklemburgii niemalże z takimi samymi siłami, z jakimi poległ jego marszałek. Po zlokalizowaniu pozycji, tym razem nastawił się tylko i wyłącznie na obronę. Wiedział, że Elek i tak zaatakuje. Bronił się bardzo długo, ze swojego obozu niemalże zrobił prowizoryczny gród obronny. Siły plemienne słabły z dnia na dzień, lecz wciąż były skłonne walczyć. Nie to co wojska bawarskie, którym coraz bardziej nie chciało się tej bitwy, która zrodziła się w wielodniowy szturm... Gdyby nie postawa jednego z generałów, Ludwiga, sporej części regimentu w ogóle odechciałoby się tej bitwy, w mrozie i o śniegu... Sytuację uratowało dopiero przybycie wojsk Albrechta, z Roztoki, który już tylko swoimi świeżymi siłami rozpoczął udany jeden szturm na prowizoryczną "twierdzę" Kesgaily... Stamtąd, może nieliczni poganie uszli z życiem, zaś w samym obozie wroga Bawarczycy niemalże brodzili we krwi po koniec rzezi.

Dalsze oblężenia były tylko potwierdzeniem wygranej wojny. 1 lutego 1196 zdobyto stolicę ziemi meklemburskiej, zaś 19 lutego samą Lubekę.

Kraj

​

5 lipca 1192 roku po zwycięskiej wojnie ze Szwabią, Albecht ogłosił się Księciem Szwabii. Dawni wasale przeciwnika złożyli hołd lenny Księciu. Nadano także tytuł Grafa Badenii krewnemu monarchy, także Albrechtowi, mającym wspólnego dziadka z władcą.

W sierpniu wojna obiła się jednak na gospodarce. Źle dobrano nasiona oraz nieprzygotowano dobrze gleb, z racji braku doświadczonych chłopów na ziemiach szwabskich i ulmskich, którzy poginęli w wojnie bądź zostali w Badenii po wzbogaceniu się na łupach... Na szczęście jednak, podczas siewu oziminy w październiku, w Ulm okazało się że zasiano lepsze ziarna niż spodziewano się, co w dalszych latach skutkowało poprawieniem się koniunktury i powrotem gospodarczym do normy.

1 września 1193 roku z własnej kiesy, Albrecht urządził wielką książęcą ucztę w Innsbrucku, na którą zaproszeni byli wszyscy ważniejsi rycerze z tej prowincji oraz najważniejsza szlachta z całego kraju. Skarbiec tylko się powiększał, osiągając zawartość dwukrotnie sprzed wielu lat jeszcze za panowania Księcia... Uczta pomogła rozładować napięcia w kraju oraz zmobilizować rycerzy do dalszej służby.

Kolejnym aspektem obiążenia ekonomicznego wojnami i przygotowaniami do nich była niedola chłopów na ziemi kempteńskiej. We wrześniu 1194 roku niezadowolenie wzrosło na tyle, że żądania o większy wpływ na losy prowincji dotarły aż do uszu monarchy. Pod koniec 1195 roku zły dobór nasion w Pasawie spowodował, że w następnym roku hrabstwo Pasawy przestało już rozwijać się nadzwyczaj szybko. Przyczyną tego był wyjazd lepszych i doświadczonych chłopów na wojnę z Meklemburgią.

​

Doradca od księcia zasugerował drugiemu synowi książęcemu, Johannesowi, aby w międzyczasie wojny z poganami, sam wybrał swoją żonę, z dyrektywą o tym by była ona zdolna i bardzo młoda... Sam Johannes genialnie opanował tajniki średniowiecznego handlu i ekonomii, w razie potrzeby miał nieco wiedzy odnośnie dowodzenia czy zasad etykiety dyplomatycznej... Na propozycje książewicza odpowiedział pierwszy władca Trydentu, godząc się na wysłanie swej dwórki, Reginsuit, na dwór bawarski. Nie była hojnie obdarzona urodą, lecz o szermierce, walce czy dowodzeniu znała się lepiej od swojego przyszłego męża, za którego wyszła 3 grudnia 1195 roku.

26 lutego 1196 roku odbyła się ceremonia oficjalnego nadania ziem zasłużonym - za walkę lub najwierniejszą posługę - zdobytych na poganach meklemburskich. Grafem Dymin został wcześniejszy Graf Rugii, ziemię roztocką otrzymał wasal austriacki, ziemię meklemburską przypadła kolejnemu imiennikowi Księcia, Albrechtowi ven Aderniten z linii norymberskiej. Grafem Lubeki został najstarszy syn monarchy, Stefan.

19 kwietnia 1196 roku doszły słuchy o nawrocie komarów zarażających ludzi w Rzymie oraz okolicach, czyli zarazie malarii. Najwidoczniej przyniesiona przez panoszących się w Italii Arabów, którzy w swojej Afryce oraz Azji chorują na nią niemalże prowincjami... Sytuację kraju poprawiła jednak później wieść, że w Szwabii miasta oraz wsie zaczynają coraz lepiej rozwijać się.

13 czerwca 1196 roku, po wstąpieniu na tron nowego króla szwedzkiego, zamiast z nim przedłużyć sojuszu, postanowiono zgodzić się na lepszą decyzję, czyli zaakceptowanie propozycji króla Polski. Dwa lata później przedłużono sojusz z Bizancjum.

A czasy dla duchowieństwa nadal były trudne. Tym razem przeżywało problemy w Rzymie w wyniku zarazy. Albrecht niezwłocznie wysłal finansową pomoc, by wspomóc zwalczeniu problemów w obecnie najbogatszym mieście Księstwa Bawarii, gdyby nie było ono zarażone paskudną plagą komarów... W Innsbrucku braki w nawozach pogorszyły nieco lokalną sytuację gospodarczą. Pożar na ziemi pasawskiej spowodował strawienie większej części tartaków, które dopiero rok później odbudowano.

​

Jednakże te wszystkie podboje były dla Albrechta rzeczą zbyt małą. Sytuacja ekonomiczna kraju ogólnie mówiąc pogarszała się, lecz jeszcze można było mówić o jakiejś stabilności. .. Depresja jest jednak depresją, zwłaszcza gdy żona pięćdziesiątletniego już władcy przestaje dawać radość... Książe pewnego razu dostrzegł na swoim dworze niezamężną jeszcze, dziewiętnastoletnią gładką białogłowę, Martę, podczas pobytu nad Renem w celu zregenerowania już nie tak sporych sił... Romans potrwał przez tydzień, nigdy nie wyjawiony, choć później jego efekt Albrecht także musiał ukrywać...

Poza plagą malarii w Rzymie, w państwie jakby następowała powolna "plaga" doboru złych nasion. Tym razem w Kempten, gdzie później w 1199 roku rolnictwo zaczęło miewać już poważne problemy... Coraz mniejsza liczba zdrowych chłopów na ziemi rzymskiej nie zapobiegła gorszemu przygotowaniu gleby... Jedyną pozytywną wieścią było znalezienie bogatszych złóż metali ciężkich w Górnej Bawarii, co później przwyróciło przeciętną koniunkturę w prowincji... Najgorszą wieścią była ta z maja 1200 roku, czyli pogłoski o utworzeni regularnej gildii złodziei na ziemi szwabskiej.

8 maja 1200 roku był dniem kolejnego objawienia się "Mesjasza", pod imieniem Anselma (a jakże znowu) von Calwa. Ten tym razem wygłosił tylko tyle, że pogarszający się stan ziem bawarskich jest jednym z "plag" ukazanych w Apokalipsie św. Jana.

​

---------------------------------------------

Królestwo w następnym odcinku, wyszło mało bitew, ale z dużym skutkiem. Niestey, Dania na mapie ma ten sam kolorek jak Bawaria. Obecnie, co do celów jakiejkolwiek ekspansji, to chyba nie ma innych niż "Nach Süd" bądź wyplenić dwa państwa islamskie (te trochę słabsze) z Italii. A może te dwa rzeczy na raz...

 

Odcinek specjalny nr 3 - II i III krucjata włoska
(1202-1203 oraz 1208-1210)

II krucjata włoska​

Tzw. "druga krucjata włoska" była wymierzona przeciw Królestwu Tunezji, by wyprzeć to państwo z Włoch. Z założenia miała to być krótka wojna, z zajęciem dwóch ziem należących do tych muzłumanów - Ankony oraz Orvietto - oraz utrzymaniem innych posiadłości bawarskich we Włoszech. Wysłano do włoch prawie 20 tysięcy zbrojnych w sumie, w kilku rzutach. W pierwszym, miało dotrzeć 12 tysięcy, a później kolejne jako posiłki.

Wojna wybuchła na początku września 1202 roku. Szybko rozbito niewielki oddział niewiernych w Ankonie, 1 października przystąpiono do jej oblężenia. Siedemnaście dni później, ponad trzech tysięcy zbrojnych pod dowództwem Grafa Spoletto, Manuelle, rozbiło szybko prawie tysiąc muzłumanów... 6 listopada 1202 roku Ankona została zdobyta.

​

30 listopada 1202 roku, w chłodzie wzgórz apenińskich, trzech tysięcy dwustu żołnierzy pod dowództwem Księcia Styrii Sigmunda, napotkało tysiąc sześć Tunezyjczyków niedaleko Kapui. Obie strony bez odpowiedników cięższej konnicy, w ciężkiej piechocie obie strony dorównywały sobie. Przeważyła ilość lekkiej jazdy, pikinierów (co skutecznie powstrzymywało szturmy przeciwnika) oraz strzelców po stronie bawarskiej. Przeciwnik jednak trzymał się twardo, a dopiero po przybyciu ponad dwóch tysięcy wojów chrześcijańskich z rycerzami, uległ okrążeniu i wybiciu do ostatniego muzłumanina.

Po bitwie, w ciągu następnego miesiące, ta armia wraz z innymi odpędzała Afrykańczyków z okolic Rzymu oraz ziem zdobytych, przez co niewierni nie mieli ani trochę dłuższego odpoczynku; ciągle musieli się przemieszczać.

​

Dwutysięczny (z prawie czterystoma rycerzami i bez lekkiej jazdy) oddział pod dowództwem Grafa Salzburga, Gozela ven Aderniten. został zaatakowany przez hordę trzech tysięcy dwustu muzłumanów 30 grudnia 1202 roku. Zmuszony został do wycofania się pod mury grodu i obrony. Szybko jednak na etapie manewrów, doszło kolejne trzy tysiące (posiłków z ziem szwabskich), wobec czego muzłumanie doświadczyli niespodziewanej kontry, gdzie poległa połowa składu osobowego ich oddziału, przy stracie pięciuset żołnierzy bawarskich.

W tym samym czasie, Król Albrecht wraz ze swoim sześciotysięcznym oddziałem był na statkach tuż przy wybrzeżu gdzie był największy port należący do Królestwa Tunezji, Bedżaji. Jednakże widząc, jak bardzo skarbiec topnieje przy mobilizacji połowy maksymalnej ilości regimentów, zgodził się na rozejm wysunięty przez muzłumanów. 9 stycznia 1203 roku nastąpił koniec wojny, pomiędzy samą Bawarią a Tunezją.

Był to błąd wielki, gdyż sami ci muzłumanie toczyli osobne wojny z hrabstwem Orbeletto oraz Orvieto. Uległy one, a ziemię spoviecką uratowało jedynie odebranie tych ziem wojowniczemu lennikowi przez samego Króla Bawarskiego... Zdobyto jedną ziemię, stracono również jedną, która nigdy wcześniej nie była pod panowaniem muzłumanów. Dla Albrechta była to więc porażka.

III krucjata włoska​

Albrecht wyciągnął wnioski z "klapy włoskiej", postanowił lepiej przygotować się do następnej krucjaty. Chciał za swojego życia pozbyć się na stałe jednego poważniejszego przeciwnika muzłumańskiego z Italii. Odczekał jednak pięć lat, aby zebrać odpowiednią ilość sił oraz pieniądze w skarbcu. Z tego powodu w 1207 roku obniżył nawet dziesięcinę wypłacaną Kościołowi z dochodów pochodzących z ziem królewskich.

​

Tym razem wszystkie siły przygotowano od razu we Włoszech. Regimenty włoskie powołano tuż przed przybyciem glównych sił z Germanii.. Regiment z Rzymu miał zdobyć Orbetello, a później uczestniczyć w obronie ziem włoskich ziem bawarskich. Oddział Albrechta miał zdobyć twierdzę w prowincji Orvieto, a później w razie czego odpierać ataku tunezyjskie w kierunku Rzymu; doświadczenia poprzedniego konfliktu pokazały, że trzeba się bronić we Włoszech, zaś potem wysłać tylko część armii do Afryki czy Katalonii, gdzie swoje ziemie miało Królestwo Tunezji. Oddział Gozela, w ostatniej chwili wsparty regimentem ankońskim, miał ominąć teatr działań, a potem w z Rzymu wypłynąć w stronę Afryki; w ostateczności później do hiszpańskich ziem Tunezji.... Na tą wojnę przygotowano 18 tysięcy zbrojnych, w tym tysiąca sześciuset rycerzy i nieco ponad 5 tysięcy ogólnej liczby konnych. Tym razem liczono się na dłuższą wojnę, choć Monarcha miał nadzieję, że nie potrwa dłużej niż 2 lata. Decyzja była jednak tylko jedna - zlikwidować ten muzłumański kraj za wszelką cenę.

W porównaniu do poprzedniej wojny, wyposażenie oddziałów nie zmieniło się, jeśli nie liczyć ubrań pozwalających łatwiej przeżyć gorąco w Afryce. Rozpowszechniono średniego modelu kusze w kilku regimentach, zaś powoli lekkie zbroje z gotowanej w oleju skóry zaczęłu się pojawiać w najsłabiej opancerzonych oddziałach, zastępując zwykłą skórę podszytą płótnem.

Wojna wybuchła 23 kwietnia 1208 roku, pozornie przez wypowiedzenie wojny szejkanatowi Orbetello, zaś Królestwo Tunezji w obronie swojego lennika wypowiedziało wojnę Bawarii oraz Hrabstwu Ankony... 5 maja 1208 roku dwa tysiące osiemset zbrojnych rzymskich pokonało ledwie trzystu barbarzyńców, którzy byli zaskoczeni tak szybką bitwą... 13 czerwca, niewielkie siły tunezyjskie oblegające Rzym odparto za pomocą... sił Grafa Salzburga szykującego się do inwazji na Afrykę... Reszta wojsk tunezyjskich dopiero płynęła, i na to właśnie czekał Albrecht. W czasie, gdy nieco ponad jedna trzecia sił bawarskich na statkach zręcznie wyminęła wojska muzłumańskie, zdobyto stolice dwóch prowincji: Orbetello 18 czerwca, oraz Orvietto 9 lipca.

​

Udało się ściągnąć pierwsze większe siły tunezyjskie pod Rzymem. Tam już na dogodnych pozycjach czekało wojsko Albrechta, działające wraz z regimentem rzymskim. Z racji tego, że przeciwnik nie miał wiele konnicy, a tym bardziej tej cięższej, pozwolono sobie na taktykę wyczerpania sił przeciwnika. 19 lipca 1208 roku rozpoczęły się większe starcia. Nie rozbijano sił na raz, by nie marnować żołnierzy, jedynie starano się jak najbardziej zdezorganizować niewiernych. Przyniosło to efekt taki, że kosztem tysiąca wojów bawarskich, zginęło dwóch tysięcy dwustu muzłumanów, zaś samo morale krzyżowców nie uległo zmianie. Dopiero przybycie niewiele mniejszych świeżych sił niż te utracone przez Tunezyjczyków spowodowały, ze wielodniowa bitwa zwiększyła swą intensywność... W końcu po obu stronach najważniejsi władcy siedzieli. Oprócz króla Albrechta oraz króla Kemaladdina, dowodzili żołnierzami także: książe Styrii, dwaj grafowie oraz sam marszałek bawarski. Zręcznie starali się unikać strat, wiedząc, że może przybyć jeszcze więcej Tunezyjczyków, zas nie chciano włączać więcej swoich lenników do wojny... Kontynuowano jednak taktykę wyczerpywania sił przeciwnika, co skutkowało wybiciem trzech tysięcy niewiernych kosztem kolejnego tysiąca sił własnych. Morale przeciwnika jednak było w krytycznym stanie, zaś chrześcijanie prawie że walczyli z pieśnią na ustach... Bitwy nie można było jednak wiecznie przeciągać. Albrecht, za sugestią lennika Steiemarku, otoczył wszystkich muzłumanów i po prostu ich zmasakrował, na pokaz tuż niedaleko jednego ze wzgórz Rzymu. Kolejne dwa i pół tysiąca muzłumanów zostało wyciętych w pień, kosztem czterystu Bawarczyków. Po sprawdzeniu i wrzuceniu ciał przeciwników do Tybru, okazało się, że sam Król Tunezyjski dawno zbiegł z obozu... Tybr od czasów inwazji barbarzyńców na starożytne Cesarstwo Rzymskie, nigdy jeszcze nie był tak czerwony. Sumarycznie, zginęło aż 7,5 tysiąca niewiernych kosztem 2400 krzyżowców, do 24 sierpnia 1208 roku, czyli włącznie 36 dni walk.

16 września 1208 roku siły Gozelo ven Adernitena rozpoczęły oblężenie Bedżaji, portu algierskiego należącego do Tunezji, przez dość długi czas nie niepokojone...

​

19 września 1208 roku, oddział Króla Albrechta bez regimentu rzymskiego (pozostający na tyłach na ziemi rzymskiej), ponownie starł się z nowymi siłami władcy tunezyjskiego. Te jednak od razu zaniechały aktywnie walczyć, dały się łatwo okrążyć. Praktycznie już na etapie ostrzału, a później wyczerpującego ataku siłami lekkimi muzłumanie byłi wyrzynani, a sam szturm na ich obóz był niewiele trudniejszy jak ścinanie zboża przez rolników... Kemaladdinowi kolejny raz udało się zbiec (te granice Księstwa Toskanii, jakby nikt ich nie pilnował...), zaś kolejne trzy tysiące niewiernych zostało po prostu wybitych. W praktyce, siły tunezyjskie we wszystkich regimentach nie wynosiły już znacząco więcej niż trzy tysiące. Tą wojnę można było przegrać tylko przez wybitną głupotę monarchy, gdyby coś takiego nastąpiło.

​

8 października 1208 roku regiment rzymski dosłownie stratował pięciuset zbrojnych afrykańskich, a tym bardziej po powrocie sił króla.

Miesiąc później, zdobyto twierdzę w Bedżaji, która była silniej ufortyfikowana niż jakakolwiek wcześniej zdobywana przez wojsko bawarskie w historii dynastii Adernitenów. Takich było wiele w Afryce niestety... siły ruszyły na Konstantynę.

​

19 listopada 1208 roku regiment rzymski wyprzedził próbujących oblegać Orvieto muzłumanów. Pomimo niewielkiej przewagi niewiernych (2200 ich wobec 1900 chrześcijan), ci drudzy wygrywali bitwę. Część sił królewskich wysłana w odsieczy rozgoniła przeciwnika, lecz tysiąc tunezyjczyków zdołało się wycofać. Przeciwnik postanowił wracać do Afryki w obronie swych ziem.

3 lutego 1209 roku zdobyto Konstantynę, zaś 5 marca 1209 roku przystąpiono do oblężenia Medżerdy, ówczesnej stolicy Królestwa Tunezyjskiego... Odprawiono część sił w armii Albrechta do domu, aby nie obciążać skarbca królewskiego. Przeciwnik i tak nie miał wielkich sił, zaś ich odszukanie i rozbicie było tylko kwestią czasu.

​

Nie spodziewano się natknięcia ostatniego większego oddziału Afrykańczyków niedaleko... Rzymu. Wydzielone już siły Krola Albrechta postanowiły zręcznym manewrowaniem, a potem ostatecznym szturmem, pokonać 9 maja 1209 roku niewiernych. Bardzo pomogło przybycie dziewięciuset zbrojnych z Spovieto, poprzez niezależną decyzję tamtejszego Grafa. Dwa i pół tysiąca niewiernych zostało niemalże rozbitych, za cenę ponad siedmiuset krzyżowców.

15 maja 1209 roku zdobyto Medżerdę. I tak okazało się niebawem, że Kemaladdin wrócił do swoich katalońskich włości... Oddzial Grafa Salzburga w liczbie ponad pięciu tysięcy rozbił tysiąc muzłumanów, którzy wrócili z Włoch, koło Bizerty, należących do Królestwa Polskiego.... Niedobitki z tego oddziału, czyli ponad trzystu ciężkozbrojnych pieszych zbrojnych, zdezerterowało na stronę bawarską, pod warunkiem, że przejdą chrzest.. Po zebraniu sił w Bedżaji, te siły miały ruszyć do Katalonii by po prostu przejąć tam władzę... Sam Albrecht odprawił wszystkie swoje wojska, a sam wyruszyl do domu. Wysłał tylko swego kronikarza, by towarzyszył Gozelowi przy zdobywaniu twierdz hiszpańskich.

24 grudnia 1209 roku padła Barcelona, 28 lutego 1210Lerida, 21 kwietnia rozbito setkę pozostałych przy życiu zbrojnych niewiernych kolo Ampurias. Samo miasto zdobyto 29 maja 1210 roku, zaś stołeczne miasto prowincji Urgell 26 sierpnia. Królestwo Tunezji przestało po prostu istnieć... W międzyczasie sojusznicy odezwali się tym, ze Bizancjum przejęło dwie ziemie na zachód od konstantyńskich. Przyspieszyło w ten sposób upadek jednego z ważniejszych państw muzłumańskich.

Tereny zyskane w wyniku III krucjaty włoskiej

Zakreskowane na niebiesko - zdobyte włości we Włoszech. Panoszący się Węgrzy na ziemiach zdobytych przez Bizancjum - spóźnieni.​

-------------------------------------------------

W następnym odcinku będzie mapka przerobiona na pozór metody jak radzą w dziale EU 3, ale całego państwa i części Europy. Skorzystałem z obrazków gdzieś indziej znalezionych, choć źródła już mi się wyczerpują.

 

Odcinek 13 - Królestwo Bawarii
(1200-1212)

​

W dniu św. Szczepana, 1200 roku, odbyła się koronacja. Przygotowania rozpoczęto znacznie więcej, zaś w państwie aż huczało od wyczekiwania na to zdarzenie... Koronę na głowę Albrechta miał złożyć sam papież, który niemalże od początku sprawowania swej funkcji, oficjalnie żył w odpowiednio przygotowanych podziemiach Bazyliki św. Piotra*... Miało to być uderzenie w policzek Kaiser po dwukroć. Raz, bo Bawaria znów staje się oficjalnie niezależna i odrębna od Niemiec. Dwa, bo koronuje sam papież, który jest zaciekłym przeciwnikiem Cesarza, zwłaszcza po inwazji muzłumanów we Włoszech... Było to najważniejsze wydarzenie podczas rządów obecnego monarchy, jeśli nie za rządów dynastii Adernitenów; po 133 latach panowania w Bawarii, ten ród zyskał pierwszy tytuł królewski.. Tytuł był po części samozwańczy, ale nikogo to nie obchodziło w Bawarii. Pytaniem było to, co na to Niemcy?

​

Podczas tej samej uroczystości, syn Albechta - Stefan - został koronowany na księcia Meklemburgii. Insygnia otrzymał już z ręki nowego Króla. Następca tronu bawarskiego długo wyczekiwał własnej ziemi, zaś w aktualnej sytuacji, każdy Książę pod zależnością wasalną się przyda.

Koronacja była także pretekstem, by Albrecht - już jako Król - wydał edykt o wprowadzeniu jawnego, skonkretyzowanego i oficjalnego kontraktu feudalnego, wypierając tzw. "prawo zwyczajowe". Dzięki temu monarcha miał nadzieję na przyciągnięcie do siebie rycerstwa oraz zwiększenie ilości oddziałów ciężkich w regimentach królewskich.

W styczniu 1201 roku propozycję wejścia w lenno bawarskie, przyjęły państwa odpowiednio: Hrabia Orbetello (22 stycznia śluby wierności zostały zawarte), Książę Styrii (30 stycznia). Był to początek tzw. "Polityki Południowej", polegającej na wypędzeniu, a później zdominowaniu, Italii, oraz połączeniu Macierzy Bawarskiej z innymi ziemiami poprzez morze. Na drodze stała oczywiście Karyntia...

3 kwietnia przedłużono sojusz wojskowy z Królestwem Węgier. Wraz z Imperium Bizantyjskim oraz Królestwem Bawarskim, mieli tworzyć tercet antymuzłumański. Wspólny interes tychże państw w pozbyciu się niewiernych (Węgry także liczyły na jakieś włości), popychał powoli ku krwawym wojnom we Włoszech.

​

Albrecht na krucjatach włoskich zadbał o odpowiednie wyróżnienie wojsk. Każdy z ochotników miał nosić białą płachtę z błękitnym krzyżem na plecach, oraz jasnoniebieski krzyż na piersi, przykuty do zbroi (skórzanej, kolczej czy płytkowej). W ciągu wojen, rozpowszechniono przede wszystkim średnie kusze, piki oraz zbroje z odpowiednio zagotowanej skóry, lecz znacznie większy postęp dokonał się na tle organizacji. O ile podczas II krucjaty wojsko bawarskie tylko dzięki zdolnym dowódcom wyglądało na wojsko nieco sprawniejsze niż większość europejskicj, to w III-ciej zastosowano taktyki rotacji z odwodami, zorganizowanych salw strzeleckich czy ćwiczenia manewrowe. Opancerzenie i uzbrojenie do walki wręcz nie było szczególnie zaawansowane, potencjalne braki miały zostać nadrobione poprzez organizację wojskową i musztrę... W zależności od tego, ilu zbrojnych wykrwawiało się w Italii, maksymalna wielkość możliwej do powołania armii liczyła od 30 do 38 tysięcy mężów.

​

W październiku, po długim i niezwykle bolesnym (nawet jak to zjawisko) porodzie, zmarła Reginsuit, żona Johannesa (młodszego syna Albrechta). Na samym końcu tego miesiąca na propozycję królewicza, pierwszy odpowiedzial Graf Rugii. Drugą żoną została Esta**, jedna z dwórek hrabstwa Rugii. Nie grzeszyła urodą, lecz jej intryganctwo było bardzo znane na terenie całej Meklemburgii oraz całego Pomorza. Miała także głowę do interesów, nieco większą niż poprzednia żona Johannesa... Na osłodę, 10 lipca 1203 roku królewicz otrzymał tytuł Grafa Spoletto.

Albrecht dowiedział się, że najstarszy syn księcia Meklemburgii, Markvard, nie dość że popadł w szaleństwo, to jeszcze zyskał tasiemca. Przedstawicielstwo króla w lazurowych płaszczach miało za zadanie "zmienić nieco kolejność sukcesyjną". O ile udało się sprawnie zatruć syna meklemburskiego jakimś związkiem zawierającym - ostatnio odkrytym nadzwyczajnie w Europie - fosfor, to właśnie te płaszcze musiały zdemaskować wysłanników. Tak naprawdę jeden z nich zginął, a tenże miał właśnie dokumenty świadczące o zleceniu od Króla.

Ciekawostką jest to, że sama włoska ziemia Cosenzy została, drogą sukcesyjną, włączona do... Księstwa Brandenburgii. W ten sposób Bawaria utraciła jednego z drobnych wasali, na rzecz jakiegoś państwa niemieckiego, którego nawet najmożniejsi wcześniej Italii na oczy nie widzieli.

​

Skarbiec w przeciągu 10 lat drastycznie uszczuplał, lecz nie tylko z powodu wydatków na wojnę. Do Bawarii dotarły możliwości zbudowania sieci większych zamków. Były to jednak inwestycje bardzo drogie, a nie wszędzie jeszcze możliwe... Kolejno 3 sierpnia 1205 roku w prowicji Kempten, 13 sierpnia 1206 roku w hrabstwie Ulm, ukończono budowę pierwszych zamków lub przebudowę starych grodów-fortec, ktore w pelni były kamienne, kamienno-ceglane lub ceglane, zdolne do dłuższej samodzielnej obrony. Wały palisadowe, nawet z wbudowanymi murami kamiennymi, bądź niewielkie kasztele, miały niebawem zniknąć z krajobrazu bawarskiego.

W styczniu 1209 roku, poza wieściami o postępach trzeciej krucjaty włoskiej, dotarły wieści o trwalszym ustąpieniu malarii z ziemi rzymskiej. Poniekąd nastąpiło to po pierwszym odwrocie niedobitków tunezyjskich, tak jakby zabierali ze sobą to, co "przynieśli".

22 października 1210 roku, tytuł Księcia Katalonii, otrzymała Hildegarda d'Ardennes, Graf z Ampurias. Albrecht przekazał ten tytuł jej oraz jej potomkom, zamiast nadania Grafowi Salzburga (który zdobył te ziemie), aby nie tworzyć sobie potencjalnego rywala o wpływy w państwie. Poza tym, czasem władzę warto zostawić komuś daleko i spoza rodu...

W 1211 roku przedłużono sojusz z Węgrami i Bizancjum, dodano do tego także przymierze wojskowe z Arcybiskupstwem Mediolanu. W ten sposób stworzona została idealna sytuacja na wypadek kolejnej wojny czy krucjaty we Włoszech. Aczkolwiek Władca miał już dość wojen za swojego życia - chciał przede wszystkim skupić się na zaniedbanym po części państwie.

Słowo o gospodarce​

Nie była w dobrym stanie, patrząc na całość domeny królewskiej. Prowincja Innsbruck w 1209 roku szczególnie poupadła rolniczo, gdzie wpierw źle przygotowano glebę w większości obszarów chłopskich, to jeszcze zabrakło odpowiedniej ilości i jakości nawozu. Jak zwykle, na ziemi ulmskiej źle dobrano nasiona.

Otwarto Bibliotekę Ulmską, na tej samej ziemi zbudowano także sieć hut szkła. Rzym także został, po wojnach, wzbogacony o kolejne huty, . Pomimo kiepskiego stanu koniunkturalnego ziemi innsbruckiej, wybudowano tam pierwsze przędzarnie oraz farbiarnie z prawdziwego zdarzenia.

Już w lutym 1202 roku zdołano wypędzić zorganizowaną gildię złodziei w Szwabii... Natomiast w Górnej Bawarii rozprzestrzeniła się herezja, jakby ta z hrabstwa Pasawy. Na dworze było wielu "mesjaszy", Albrecht zaczynał ich mieć już dość. Tak samo jak inwalidów czy szaleńców. Nie chciał dopuścić do psucia się ziemi i ludności bawarskiej, a tym bardziej walk o władzę należącą przecież do Króla... Musiał jednak wymyślić sposób na nagły, szybki i bezkompromisowy sposób na rozwiązanie problemu z dworem, bez otrzymania ekskomuniki od papieża za możliwe zbrodnie, mogące zostać wyjawione...

Bawaria w 1212 roku.

​

----------------------------------------------
* - Chodzi mi o wczesnośredniowieczną bazylikę.
** - Uznałem, że napiszę fonetycznie, skoro "A-mlaut" jest znakiem w dialekcie bawarskim czy języku niemieckim

Obrazek jak zwykle toporny, jeszcze bez sprowadzania obrazka do Alpha w GIMP-ie, nie wiem, czy następnym razem zechce mi się to robić od nowa tym razem takowoż sprowadzając (pewnie mniej roboty, bo nie trzeba będzie tyle mazać pędzelkiem, zaś wypełnianie na "goły obrazek" dużo nie daje). :mrgreen:

I już widzę, że Karyntię na zachodzie za dużą dałem, czy Krainę także powiększoną.

 

Odcinek 14 - Ostatnie dni sielanki
(1212-1222)​

Stary, ponadsześciesięcioletni już Albrecht nie chciał kolejnych wojen, a raczej przygotować na następne, gdy ktoś wejdzie na jego tron. Siedział na tronie rodzącego się mocarstwa chrześcijańskiego, które nie mogło być zbyt wcześnie wystawione na próbę. Tyle priorytetów do podbicia, zaś przejęcie na Bawarię miana "Walczącej z Islamem" wymagało prędzej czy później wyruszenia na kolejne krucjaty... Dlatego więc, resztę swojego życia Albrecht postanowił przeżyć na swojej rodowitej ziemi, bacząc jedynie na wieści ze świata.

Kluczem do wzmocnienia państwa była gospodarka oraz nowinki techniczne. Takową były wiatraki, a raczej system mielenia zboża w młynie wprawianym w ruch przez wiatr. Pierwsze takie placówki wybudowano w hrabstwie innsbruckim już w zimie przełomu 1212/1213 roku. W sierpniu 1216 zdążono na czas wybudować podobne budowle na terenie ziemi rzymskiej

Innym skutkiem polityki progospodarczej Króla było przeznaczenie nieużytków i części lasów w prowincji Orvieto, na ziemię uprawną, by wydobyć z dołka od dawna obszar wręcz ziejący biedotą od tych licznych wojen (prawdopodobnie jeszcze przed XIII wiekiem). Poprawiło to ogólną sytuację koniunkturalną w późniejszym czasie...

Jak papież daje, to i odbiera... Pod groźbą ekskomuniki zażądał odstąpienia od inwestytury świeckiej, nawet jeśli miała być w postaci supremacji królewskiej. Nie chcąc sobie popsuć relacji z wasalami i innymi rycerzami, Albrecht wykonał polecenie papieża, zarządzając stosowny edykt 1 lutego 1214 roku. Między innymi, miało to ukrócić wszelkim praktykom lichwiarskim oraz "przygotować religijnie" kraj do walki z niewiernymi.

​

Starość sięgnęła w 1213 roku drugą z kolei żonę Albrechta, Adelajdę von Tirol. Jej śmierć nie pogrążyła za bardzo monarchy, raczej z powodu znieczulicy, spowodowanej śmiercią większości jego dzieci, z starości czy innych wypadków. Trauma związana ze stresem panowania od dziesiątego roku życia tylko uwrażliwiła go na zmiany; w ciągu swoich już półwiecznych rządów ludzie przychodzili, odchodzili, a on zostawał... 4 lipca 1214 roku pojął za żonę jedną z młodszych córek Księcia Toskanii, Anastazję z Baru... Albrecht liczył, że w ten sposób zagłuszy swoją chroniczną samotność w rządzeniu oraz przypomną mu się lata młodości... Dochody z zaciągniętego podatku z okazji królewskiego ślubu, sięgnęły 1 031 830 dukatów.

Początek dominacji Koscioła dał efekt w postaci wypędzenia pomniejszych rodów kupieckich z kilku miast na terenie Górnej Bawarii, w maju 1215 roku. W grudniu 1217 roku podobnie się stało w prowincji Orvieto. Albrecht nie był zadowolony z tego, planował kiedyś przywrócić politykę supremacji monarchistycznej.

13 września 1215 roku podpisano sojusz wojskowy z Arcybiskupstwem Mediolanu, aby wzmocnić blok państw antymuzłumański oraz umocnić bezpieczeństwo Bawarii od strony Cesarstwa... 3 października 1216 roku ponownie podpisano ten pakt, po zmianie duchownego panującego nad tym państwem włoskim.

W roku 1216 roku zmarł syn Albrechta, Stefan, zostawiając tron Meklemburgii swojemu synowi Bertholdowi. Ten miał za żonę Hildegardę Billung, która niebawem wpadła w depresję z bliżej niewyjaśnionego powodu... Król chciał zdolnego następcę, nawet jeśli następcę obecnego następcy, a kobieta żyjąca w depresji raczej nie dopuści do poczęcia dziecka, jeśli nie wziąć ją gwałtem... Zważywszy na stan psychiczny władcy, Monarcha spanikował i rozkazał "rozwieść" swojego wnuka. Hildegard została umiejętnie "postrzelona" podczas jednego z polowań Bertholda, zaś winę zrzucono na okolicznych bandytów, których Książę Meklemburgii "znalazł" i powywieszał przy gościńcu... Kolejnym aktem paniki władcy był kolejny "rozwód" Bertholda, tym razem z Odą van Leuven, która poza urodą nie nosiła w sobie żadnych zalet, a wręcz prawie że była pozbawiona jakichkolwiek wartościowych umiejętności. W grudniu tego samego roku sktyrobójca wybrał zasztyletowanie ofiary. Dokonał "rozwodu", lecz został schwytany później, by po torturach wyjawić cel i zleceniodawcę... Efekt był taki, że sam Berthold popadł w depresję, pomimo późniejszego wyboru ładnej i zdolnej niewiasty za małżonkę.

W październiku 1217 roku, pod wpływem jesiennych chłodów, Albrecht poważnie rozchorował się. Nie było znane, na jaką konkretnie, lecz objawami były trudności w oddychaniu, szczególnie przy forsownych czynnościach. Od tej pory, w publicznym gronie, władca przemawiał przez tubę aby można go było dobrze słyszeć.

Plan odbudowy państwa, który zaczął się sprawdzać, popsuty został przez wybuch kolejnej epidemii malarii w Rzymie pod koniec listopada 1218 roku. Po 8 latach od III krucjaty, ziemia rzymska znów miała poważny problem. Tak, jakby Ktoś nie lubił chrześcijan bądź Bawarii na tychże terenach, niegdyś należącej do Papieża.. Rok później, rozpanoszyła się w Wiecznym Mieście bieda.

29 listopada 1218 roku Książe Krainy złożył hołd lenny w zamku królewskim w Monachium, królowi Albrechtowi. Geografia Karnioli nie była za ciekawa - na północy Karyntia; na wschodzie Chorwacja - zaś założenia Planu Południowego zbieżne z pokonaniem pierwszego państwa. Świeżo upieczony lennik uznał po prostu, że lepiej, za cenę pewnej niesuwerenności, zachować swój tron i ziemię nienaruszone.

Albrecht miał dość swojego dworu, prawdopodobnie dlatego papież ciągle naglił na wzmocnienie kleru. Mesjasze, szaleńcy, schizofrenicy, inwalidzi, a do tego heretyczny ruch w Pasawie i Górnej Bawarii... Król uznał, że pozbędzie się prawie całego dworu. Ostatecznie... Zorganizował wcześniej Azurblau Bayerische Monarchistschutz* (ABMS), majacy służyć ochronie życia oraz interesów monarchy bawarskiego, ówcześnie i w przyszłości. Była to organizacja tajna. Jej przedstawiciele nosili lazurowej barwy peleryny oraz tuniki, oficjalnie byli to ochroniarze króla... 1 września 1220 roku Albrecht wydał rozkaz głównemu przywódcy tej organizacji; tenże list był sygnałem dla wcześniej rozpoczętej akcji:

Wszystkich dworzan, poza nazwiskami Listy Wybranych oraz innych wyszczególnionych wyjątków (łącznie ponad 60 dworzan), Lazurowi przyprowadzili (oficjalnie na zlecenie króla do jednego z jego posiadłości letniskowych, na naradę) i wywieźli na wozach i w karetach... Zamiast do owej posiadłości, kolumna skręciła w planę w środku głębokiego lasu. Tam rozpoczęło się wyżynanie kolejnych ludzi, których ciała szybko składowano w postaci kilku górek takowych. Dzieci zostawiono w wozach, by na końcu te pojazdy zwyczajnie spalić, zaś uciekających powystrzelano... Popiół z ziemią, który udało się zebrać, wrzucono później do Dunaju, zaś resztę placu rzeźni przekopano dzień później i sprzedano za prawie darmo jakiemuś chłopowi na wyłączność... Sam list jednak nie został spalony, zagubiony w odmętach pergaminowych archiwów.

24 września 1220 roku zbudowano kościół diecezjalny niedaleko miasta Ulm. W porę zagłuszyło to plotki o tym, co mogło się stać z dworem. W końcu, 90% dworu zniknęło w niewyjaśnionych okolicznościach. Jedni myśleli, że rozjechał się za zagranicę po naradzie u króla. Drudzy zaś, że w drodze do posiadłości królewskiej, zostali zabici przez heretyków.

​

W listopadzie tego samego roku, szwabskie chłopstwo wniosło postulat, aby znieść poddaństwo za urodzeniem. Ta iście nowatorska idea nie mogła jednak zostać zrealizowana. Ktoś łożyć na skarb królewski musiał, zwłaszcza że już nigdy nie był za pełny, skoro wydatek na tak dużą możliwą armię jest ogromny comiesięczni... Albrecht odmówił wydania takowego prawa, który w praktyce spowodowałby drastyczne zmniejszenie liczby chłopów królewskich czy innych rycerzy.

W Górnej Bawarii na przełomie 1220/1221 roku zasiedlano ziemie, które udalo się wykarczować lub przerobić z nieużytków. Napływ osadników z reszty kraju spowodował wzrost gospodarczy tego regionu. W końcu sytuacja w tej prowincji była ustabilizowana, poza samą obecnością ukrywających się heretyków... Podobnie działo się na ziemi kempteńskiej, gdzie jednak dało to początek solidnego rozwoju regionu... Zbiegło się to z wybudowaniem 10 września 1221 roku 6 nowych zamków w Górnej Bawarii, tym razem o grubszych kamiennych bądź ceglanych murach, oraz paru wieżyczkach. Nie imponowały rozmachem jak chociażby Forteca Wenecja^ (były od niej kilkukrotnie mniejsze i słabsze), lecz stanowiły poważną linię obrony

14 września 1221 pod względem prawodawstwa wszystko wróciło do normy. KMonarcha przywrócił supremację monastyczną jako normę obowiązującą w Bawarii, wraz z paragrafami tą decyzję udokumentniające. Znów Król miał naprawdę decydującą władzę w Królestwie.

​

Coraz pogarszający się stan Albrechta, który miewał już parę ataków astmy, wywarł konieczność zwołania Stanów Generalnych 1 lipca 1222 roku. Tam zaskoczeniem wszystkich było to, że król koniecznie potrzebował pilnie pieniędzy. Reszta stanów wyłożyła do skarbca państwowego sumę 1 942 130 dukatów, którą mało kto w ogole widział w Królestwie, jeśli kilkanaście lat temu nie spojrzał do kasy królewskiej.

​

Sześć dni po zwołaniu przedstawicieli czterech stanów, Albrecht udusił się w wyniku ataku astmy podczas przechadzania się po ogrodzie królewskim ze swoją małźonką. Dożył lat siedemdziesięciu trzech, oficjalnie został mu nadany przydomek "Zdobywca", aczkolwiek wielu przy tym domawiało "Okrutnik"... Gdyby nie pogorszona sytuacja w państwie, zyskałby przydomek "Wielki", ale także nie był zbyt wysoki; ledwie przekraczał 170 cm... Jego wnuk, Berthold, odziedziczył po nim tytuły: Króla Bawarii, Księcia Bawarii, Kalabrii, Spoletto, Szwabii, Tyrolu i Austrii, Grafa Górnej Bawarii, Rzymu, Kempten, Pasawy, Ulm, Innsbrucka, Szwabii i Orvieto, a także wiele praw do drobnych tytułów oraz 2 642 000 dukatów ze skarbca królewskiego... Pierwszy król bawarski odszedł, zaś celem następnego będzie załatanie Bawarii rozrzuconej po świecie...

---------------------------------------

* - pol.: Lazurowa Bawarska Ochrona Monarchistyczna (pewnie tłumaczenie skopane)
** - uznałem, że pojęcie "dwór" mogłoby być interpretowane także wraz z królem.
*** - bękart króla Albrechta
^ - w mechanice gry "Duży Zamek"

A nie dam, bo po co dawać to samo konfetii z herbami czy zamkami, a bez... czym się różni? I tak trudno się połapać, a moja mapka przynajmniej ładniej może wyglądać.

No tak. W sumie jego symptomy są widoczne (chudnięcie, więcej jedzenia zjadanego, osłabienie w skrajnych przypadkach), a zawsze znajdzie się ktoś, kto zaryzykował kiedyś autopsji odpowiedniej osoby i wyłapał glistę ludzką czy inną.

Już mam przed oczyma tonący pancernik KMS Emma Eiserne (Emma Żelazna) w bitwie jutlandzkiej, zatopiony przez jeden z samolotów lotniskowca brytyjskiego.

Mapka wyszła mi lepsza, ale także nieidealna... Nowe logo krzywe, ale już go nie chce mi się zmieniać aż do otrzymania drugiego tytułu krolewskiego. Jak zwykle, pomysł wzięty z AAR-u Kakoma, od niego także mam sporą część ostatnich obrazków.

 

Odcinek 15 - Zaślubiny z Morzem
(1222-1232)​

Po krwawych i bogatych w podboje bawarskie czasach, wraz ze śmiercią Albrechta Okrutnika miały nadejść spokojniejsze czasy, przynajmniej na obszarze właściwej Bawarii. Jednakże jednoczenie terytorialne kraju nie mogło czekać, co w przyszlości będzie determinować dalsze wojny i niepokoje. Do tego niepewność co do samej sukcesji tronu bawarskiego; z jakiegoś powodu wystarczy śmierć kilku Adernitenów, by von Leuven'owie z Brabancji odziedziczyli Królestwo.

​

Władcą był przynajmniej ktoś świetnie wykształcony w teologii oraz piśmie. Niestety także posiadający w sobie okrutność, choć nadrabiającym tą wadę wspaniałomyślnymi decyzjami czy hojnym obdarzaniem ludzi za zasługi. Przygnębiony z powodu zamordowania dwóch kolejno jego żon, choć tym razem starczy naprawdę duży sukces w kraju, wojenny bądź gospodarczy, by go rozchmurzyć... Dyplomata był z niego biegły, wiedizal coś o zarządzaniu, lecz poza tym nie można wiele powiedzieć o przymiotach nowego Króla.

​

Trzecia żona Monarchy, Eufemia z rodu Este, Niemka o korzeniach włoskich. Wiecznie zestresowana, sprawami krajowymi czy męża. Dobrze wykształcona, poza dziedziną wojskowości, w zasadzie w wielu innych sprawach miała coś sensownego do powiedzenia... Oczekiwała wciąż na bliższe i dłuższe zainteresowanie jej osoby ze strony męża, by mu syna urodzić. Nie była zbyt urodziwa, aczkolwiek ta kwestia w parze małżeńskiej była jedną z mniej istotnych problemów.

​

Przyczyna stresów i niepokojów w dynastii. Brat Bertholda, Heinrich, szaleniec, do niedawna heretyk żyjący w depresji. Niewiele brakuje, by doprowadził do depresji swojego syna. Nadzwyczaj płodny (albo jego żona bardzo płodna), poza tym miał co najmniej 7 córek... Król był zmuszony mu dać tytuł Księcia Meklemburgii oraz Grafa Lubeki, aby w Monachium nie terroryzował swoimi dziwactwami dworu czy mieszkańców. Aczkolwiek samą właściwą Meklemburgię na prawach hrabstwa, monarcha zachował dla siebie...

21 lipca 1222 roku przedłużono sojusz wojskowy z Arcybiskupstwem Mediolanu. Zbiegło to się z przygotowaniem na kolejną krucjatę, tym razem przeciw Królestwu Hammadid. Berthold tym działaniem chciał zaskarbić sobie szacunek duchowieństwa, a także po prostu przybliżyć się bardziej do odpędzenia muzłumanów we Włoszech. Aczkolwiek owi niewierni mieli ledwie jedną prowincję w Italii, dwie w Hiszpanii oraz kilka w Afryce. Ponoć wasala mieli nawet przy wybrzeżu legendarnej Persji.

Jeszcze Albrechtowa, inwestycja się ziściła: na początku sierpnia 1222 roku skończono budować sieć młynów wiatrakowych na ziemi pasawskiej.

Po wojnie, Ferrara wraz z okolicą została przekazana duchownemu Ditmarowi de Bourbon, którego mianowano Biskupem Ferrary, lecz także na prawach Grafa... Tytuł księcia Marchii Hiszpańskiej przekazano Leopoldowi Billung, wraz z hrabstwem Rosello. Samą Jacę przekazano Hildegard, księżnej Katalonii.

W lipcu 1224 roku ukończono budowę 4 zamków kamiennych zamków o grubych murach na terenie prowincji szwabskiej. w październiku 1227 roku taką samą inwestycję ukończono w Pasawie.

23 października 1224 roku, został podpisany traktat wojskowy z Królestwem Węgier o wzajemnej pomocy w razie napaści jakiegokolwiek sąsiada na którekolwiek z obu krajów. Tym razem w ten sposób stworzono i blok antymuzłumański, i zarazem będący przeciwwagą rosnącego w siłę Bizancjum oraz jakiegokolwiek możliwego sojuszu silnych państw Europy Zachodniej.

Doradcy Bertholda przypomnieli o tym, że winno się zwołać stany generalne, 5 stycznia 1225 roku. Król jednak odmówił, twierdząc że finanse państwa są w świetniej formie, zaś nie warto w zamian za pieniądze roztwaniać kolejnych przywilejów.

W sierpniu 1225 roku ustąpiła z Rzymu malaria, kolejna w przeciągu ostatnich 30 lat.

​

Berthold po udanej IV krucjacie, nabrał chęci do życia. Na tyle, aby doczekać się w końcu własnego syna, Ordulfa... Późniejsze obserwacje wykazały, ze w zasadzie posiada dobrej wartości zdolności we wszystkim, choć brak mu było na razie wybitności. Okazało się także, że skłonności do okrucieństwa także odziedziczył po ojcu.

Herezja z ziem bawarskich przeniosła się aż do Rzymu, w kwietniu 1226 roku, aczkolwiek także tam częśc nieużytków ponownie przekształcono na ziemie uprawne, które dobrze wykorzystane sprawiły, że w dalszych latach prowincja rzymska wychodziła z biedy...

Jedna z placówek Bawarskiej Monachijskiej Akademii Wojskowej​

1 czerwca 1226 roku ukończono budowę siedziby Bayern München Militärakademie oraz jej placówek rozrzuconych po tym mieście. Berthold uznał, że Bawaria w przyszłości zawsze będzie potrzebować dobrej kadry dowódczej oraz elity walczącej w bitwach. Koniecznym było takze dbanie o odpowiednie wyszkolenie rycerzy, aby później zrobić z nich prawdziwe wojsko, a nie tylko szlacheckie pospolite ruszenie.

6 grudnia 1227 roku hrabia Mar złożył hołd lenny Królowi, ślubując swą wiernośc w zamian za ochronę... W ten sposó Królestwo Bawarii zwiększyło swoje wpływy we Szwajcarii, która została już w praktyce podzielona między Cesarstwo, Bawarię oraz Mediolan... Już teraz Graf Mar w zasadzie miał ziemie we... Szkocji, a tylko stolicę przeniósł do ziemi szwajcarskiej.

9 stycznia 1228, ukończono budowę Teatru Królewskiego w Monachium, ku uciesze mieszczan, którzy wiele lat prosili o sformalizowane sztuk teatralnych w mieście tymże aktem woli monarchy.

W międzyczasie krótkiej wojny sąsiedzkiej, na ziemi szwabskiej zbudowano sieć przędzalni, a pierwsze młyny wiatrakowe pojawiły się w Górnej Bawarii. Także w hrabstwie szwabskim wybudowano pierwszą manuakturę farbiarską... O dziwo, wojna na ziemi akwilejskiej ominęła place budowy zamków przeciętnej wielkości i obronności, które ukończyły pracę do lutego 1230 roku.

W 1230 oficjalnie, Berthold wypowiedział wojnę Szejkanatowi Bajadoz, przy okazji wojny tychże Maurów z Królestwem Chorwacji. Walk dużo nie było. Bolonię zdążyli zając Chorwacji, zanim ponad dwutysięczny korpus bawarski z Monarchą na czele ledwie dotarł do Werony. Księstwo Katalonii zajęło ziemię Bearn, zaś Arcybiskupstwo Mediolanu skrawek w Prowansji zdobyty od Bajadozu właśnie.

​

Trzy tysięczny korpus pod dowództwem Karlomana ven Adernitena (młodszego, nawet od Heinricha, brata Bertholda) urządził sobie podróż ekstremalną do samego Bajadoz. Tam w serii kilku krótkich bitew pokonał nieliczne siły Maurów, 28 września 1230 roku zdobył na własność stolicę Szejkanatu Bajadoz... Nie zdażył jednak przed królem chorwackim zdobyć Caceres, gdzie południowy Słowianin znów okazał się szybszy.

​

13 sierpnia 1231 roku po kolejnych propozycjach Bertholda, książę Karyntii Astier von Zahringen zgodził się złożyć hołd lenny, w obawie przed Cesarstwem, które chętnie by odbiło tamte ziemie utracone dawno temu... W ten sposób, Bawaria zyskała piękny dostęp do Morza Śródziemnego oraz połączenia się z zamorskimi lennami. Także uzyskano świetną bazę wypadową na Włochy czy Chorwację, ponadto w późniejszym czasie zaistniała możliwość zebrania wielkiej armii, niespotykanej wcześniej... Zahringenowie utrzymali władzę, lecz trzy tytuły książece na ich głowach mocno trapiły monarchę...

W kwietniu 1232 roku chłopi dali o sobie znać na ziemi innsbruckiej. Tam poza samym narzekaniem, zebrali się tłumnie przed samą siedzibą zarządcy hrabstwa Innsbrucka. Domagali się nadania pewnej władzy chłopstwu... Berthold na tą wieść próbował załagodzić sytuację poprzez danie im złota o wartości łącznie 182 600 dukatów do podziału, lecz na niewiele to się zdało... W końcu zmieniono politykę wobec stanów społecznych tak, że chłopi zyskali niewielką władzę, znikomym kosztem reszty trzech stanów.

Długi i harmonijny rozwój wsi i miast na ziemi kempteński zaowocowal tym, że rejon ten zaczął bogacić się wymiernie... W prowincji Orvieto zbudowano 6 większych zamków, lecz niestety w październiku 1232 roku wykryto znamiona zorganizowanej szajki, a raczej wręcz gildii, złodziei...

---------------------------------------------

Wychodzi więc na to, że odcinki specjalne będą zawierały raczej zestawienia czy omówienia, niż wyprzedzające wojny.

Długi AAR i tyle screenów, bo tyle akcji było.

 

Ja proponuję wykorzystanie tych wszystkich dworzan, których będziesz opisywał [tak wiem trudno bo jest ich dużo] ale zauważ, że w EU2 możesz na to lać, bo CK właśnie się skupia na dworzanach i rodzinie królewskiej a EU typowo na podbojach. Tak więc radzę wykorzystać to co masz w CK bo jak skończysz Mroczne Wieki to już do nich nie wrócisz.

Np. na początku gry dokładnie wiedziałem coś o Welfie [ten twój drugi książe] bo napisałeś gdzie go wysłałeś, znałem kawałek jego rodziny, widziałem cechy, gdzie nie gdzie jakaś historyjka z nim. A tutaj skupiasz się baardzo mocno na jednej postaci, a jak ona umiera to z dupci za przeproszeniem wychodzi druga. Ok napisałeś coś kiedyś, że się urodził ale tak to go nie znam. Dlatego tą pierwszą trójkę pamiętam jako tako z wydarzeń i zapamiętuje tych władców, a tych tutaj nowych to tylko taki urywek historii. Nie mówię, żebyś pisał historię bo to nie ma być AAR fabularny [ przy takich Aarach po prostu przewijam stronę w poszukiwaniu screenów]. Twój AAR jako jeden z bardzo niewielu spowodował u mnie chęć przeczytania go od deski do deski. Ale gdy weszło uogólnienie i brak historii rodziny to czasami mijałem tekst, a pierwsze 5 odcinków czytałem w całości.

AARy fabularne mają to do siebie, że je rzadko czytam, a jak chcę coś w tym rodzaju to biorę sobie książkę z półki. Według mnie najlepsze AARY to te z klimatem, lekkim humorem [ nie humorystyczny AAR ale żeby coś z niego było]no i dość dokładnym opisem historii rodu. Taki był twój AAR przez 5-6 odcinków. W pewnym momencie zauważyłem, że po części olałeś niektórych członków [już nie wiem gdzie wysyłasz dzieci, na jaką naukę, nie znam większości rodu, tylko króla i małżonkę, a dziedzica poznaję w momencie śmierci władcy.] Kiedyś znałem rodzinę i wiedziałem co się u niej dzieje, teraz to taka niewiadoma. Dlatego powtarzam, wykorzystuj to, że masz taką różnorodność dworzan w tej grze. Bo ten AAR stał się troszeczkę taki EU`waty. A EU`wate AAR`y będziesz pisał w EU2.

To nie miała być obraza ciebie czy wrzeszczenie ci w twarz o twoich błędach. Chciałem opisać co według mnie powinno znaleźć się w tym AAR`ze i czego zabrakło. Twój AAR jest świetny, naprawdę! Zasługuje on na całą 6+, a raczej odcinki do 7-9 zasługują na 6+, reszta na 5 :razz:

 

Odcinek 16 - Wojna czy pokój?
(1232-1244)​

Król Berhold od 1231 przeprowadził szereg reform mających stworzyć pierwsze zalążki przemysłowe na terenie właściwej Bawarii oraz wzmocnić kraj do przeprowadzenia wojen w przyszłości; do zjednoczenia ziem na przeszkodzie stały już tylko silne państwa pokroju Królestwa Fatymidów, Bizancjum, Polski, Chorwacji czy Księstwa Brandenburgii. Punkty obejmowały przede wszystkim założenie paru innych akademii wojskowych, rozwinięcia nowinki jaką było tkactwo na pierwszych urządzeniach naprawdę do tego nadających się, pierwszych manufaktur farbiarskich. Priorytetem także miała być poprawa zamożności mieszkańców prowincji.

Już do 1233 roku udało się założyć akademie wojskowe w Kempten oraz w Schwerin.

Aby jednak umocnić się w Iberii, Król postanowił wykorzystać okres słabości Emiratu Saragossy. Na ten cel przygotowano w sumie ponad 13 tysięcy zbrojnych, z czego głowne siły stanowiły regimenty z Marchii Hiszpańskiej oraz Katalonii, tylko wspierane przez wojska z Rzymi oraz Orvieto(pod dowództwem monarchy)

W pierwszym kwartale 1234 roku Graf Roztoki zbuntował się szaleńcowi na tronie meklemburskim. Cztero i pół tysięczny oddział bawarski z Meklemburgii zdołał szybko spacyfikować nieposłusznego wasala, ubiegając wojska Księstwa Meklemburgii.

24 października 1235 roku podpisano pakty o wzajemnej ochronie wojskowej z Księstwem Saksonii oraz Królestwem Węgier. Monarcha zgodził się na pakt z pierwszym wymienionym państwem we względu na wzrost potęgi Cesarstwa Niemieckiego, jaki zauważono; Kaiser wygrał wojnę z Dolną Lotaryngią o Nassau, a także zyskiwał coraz większe wojska z posiadłości inflanckich czy wręcz środkowolitewskich... Sam Cesarz wysłał przez posła propozycję, lecz ją Berthold odrzucił. Sprzymierzać się z odwiecznym wrogiem Bawarii nie zamierzał.

W roku 1236 roku, urządzono dwie (po kolei) wielkie uczty królewskie na cześć zwycięstw w Hiszpanii, finansowane z kiesy królewskiej. Obie kosztowały trzysta tysięcy dukatów w sumie, zaś sam Król zaczął zastanawiać się, czy na pewno jego hojność jest taka opłacalna... Miał sporo, a zarazem mało w razie wielkiej wojny, kruszca w skarbcu, a do tego problemy w postaci bardzo słabych sezonów połowowych w Akwileji oraz w lasach nieopodal Wismar, zmusiły go do poważnych refleksji... W 1241 roku urządzono trzecią wielką ucztę, tym razem na cześć zwalczenia nieposłusznych wasali Księstwa Konstantyny.

​

Najstarszy syn królewski, Ordulf, w wieku 14 lat zaczął przejawiać także zainteresowanie religią, pomimo szkolenia dworskiego (tak jak jego młodszy brat, Adalgard). Ta fascynacja nie przerodziła się jednak w fanatyzm, co było tylko dobrym sygnałem. Pozostawały więc tylko wątpliwości Bertholda, czy syn królewski zechce zmiejszać powoli wpływy religijne w państwie, a może wręcz przeciwnie...? Choć to był dobry omen, wobec rozprzestrzeniającej się tajemniczej herezji po domenie królewskiej. Wymieniano ponoć imiona i nazwiska von Calwów...

​

Ordulf w końcu dorósł. Zdolny dyplomata jak ojciec, okrutny prawdopodobnie jak ojciec. Zestresowany presją, jaką była na nim odpowiedzialność bezpośredniego następstwa tronu bawarskiego, które obecnie należalo do jednych z największych w Europie (jeden tytuł królewski oraz siedem książęcych) . W wieku 14 lat zaprosił na dwór jednego z kupców, który później szkolił królewicza... Gdy Ordulf dorósł do "magicznego" wieku 16 lat, ojciec pozwolił mu szukać żony w okolicznych dworach wasali bawarskich czy państwach Europy Zachodniej... Graf Neuchatel zgodził się na to, by następcy tronu bawarskiego dać swoją córkę, Alberadę von Naumburg. Umiejętności dyplmatyczne wybranki przewyższały jakiegokolwiek kandydata na kanclerza w Bawarii. Może to dlatego udało się jej przekonać do siebie Ordulfa, pomimo starszeństwa o dwa lata oraz niewielkiej urody twarzy... Kandydatka była jednak bardzo zdolna, poza kompletnym nieogarnianiem spraw militarnych.

​

Adalgard był o dwa lata młodszy od starszego brata, także złapał się na swojej łatwowierności zapraszając (kolejnego) "kupca-nauczyciela". Był zdolny w posługe majordomuskiej, zasadniczo jednak nikt by go nie widział w innej działalności... Po osiągnięciu stosownego wieku dojrzałości, także wyruszył na poszukiwanie żony... Drugiemu królewiczowi nie poszczęściło się aż tak. Wybrał owszem, sprawiedliwą i zdoną w dziedzinie ekonomii, kandydatkę, lecz była ona na końcu listy Adalgarda, z powodu wątpliwej urody. A do tego Constancia z rodu Zaringen, z Hrabstwa Werony, uważała, że przynależy kulturowo do potomków osadników starorzymskich z Francji... Adalgard z pustymi rękoma (a raczej z brakiem kobiety) wrócić nie mógł.

Cel wzmocnienia gospodarki częściowo się udał. Utworzono przędzalnie oraz manufaktury farbiarskie w miastach meklemburskich, podobnie jak na ziemi kempteńskiej czu ulmskiej. Rozwiązano gildię złodziei w Orvieto. Zbudowano Teatr Kempteński oraz Teatr Schweriński... Niestety, rozwój hrabstwa Kempten spowolniło źle dobranie nawozu w jednym z sezonów rolniczych... Oszuszenie mokradeł w Pasawie przyniosło pozytywny gospodarczo skutek; tam także założono pierwszą sieć manufaktur kuźniczych. Prowincje Ulm czy Orvieto rozwinęły się na tyle dobrze, by zażegnać trudności koniunkturalne.

Kolejne wydanie map Królestwa Bawarskiego, tym razem poszerzone o kawałek zachodu.

Sprawy rodowe​

3/5 składu dworu stanowili Adernitenowie, bezpośrednio od (n-tego)pra-pradziadka Moltiera lub krewnych tego przodka. Gdyby nie 1 września 1220 roku, obecnie na samym dworze byłoby ich ponad czterysta, obecnie jest ich dziesięciokrotnie mniej... Jak na razie, żadnemu Adernitenowi nie udało się uzyskać praw do tronu oraz możliwości realnej sukcesji spoza Bawarii.

​

Brat i jedyny żyjący przedstawiciel rodzeństwa Bertholda, Karloman. Leniwy jak wół, zdolny jak... wół? Został ogłoszony "Zdobywcą Bajadozu" tylko dlatego, ponieważ dzień przed ostatecznym szturmem na miasto Szejkanatu zapłacil Meinhardowi (dowódcy tamtych wojsk; marszałkowi bawarskiemu) sporą sumę, by odstąpił praw własnościowych do miasta... Zaliczył także nieudany rajd aż pod Marchię Hiszpańską w wojnie z tamtejszym emiratem... Jego przeliczne potomstwo, 12 dzieci w tym 6 synów, zdolniejsze od niego samego, to zapewne dzięki wychowaniu przez umiejętną żoną (a w zasadzie, przez dwie kolejne po sobie)... Oficjalnie, Karloman ven Aderniten był Grafem Bajadoz i Tarragony, aczkolwiek ten drugi tytuł otrzymał od króla Bertholda tylko dlatego, ponieważ sam monarcha bawarski nie miał co z tą ziemią zrobić.

​

Lambert, syn Henryka Szalonego, w 1244 roku odziedziczył Księstwo Meklemburgii jako najstarszy i jedyny syn. Moze i trochę bezmyślny czasem w podejmowaniu decyzji (po ojcu), lecz sprawiedliwy i zdolny taktyk był z niego. Gdyby dobrze znał tajniki ekonomii, to byłby z niego bardzo dobry władca... Musi jednak przywyknąć do bycia lennikiem swego wujka, więc jeszcze przez jakiś czas nie będzie czul pełnego zaufania do Króla... Porównując jego wiek do Karlomana, w pewnym sensie był nawet płodniejszy od Grafa Bajadoz. Dziesięć dzieci z dwiema żonami po kolei, w tym trzech synów... Lambert miał tytuły: Księcia Meklemburgii oraz Grafa Lubeki i Dolnej Bawarii.

​

A o to doradcy królewscy, w 1244 roku. Marszałek wojsk bawarskich, Meinhard ven Aderniten, był najzdolniejszym taktykiem bawarskim w historii tego państwa za panowania rodu do którego należal. Zasłynął w wielu bitwach, jeszcze za (Króla) Albrechta, w tym pod Saragossą czy w ostatniej bitwie pod Jaca. Zasadniczo umiał tylko genialnie walczyć i dowodzić. Łasy na pieniądze, wypominając sukcesy Bertholdowi, ten wciąż go obdarza kruszcem... Jutte ven Aderniten była jedną z najzdolniejszych majordomusów przy władcy bawarskiemu, lecz tak zdolnych jak ona było kilku, już od XII wieku. W przeciwieństwie do Marszałka, dobrze znała wartość pieniądza i wolała, by jej nagrody przeznaczać na cele gospodarcze Królestwa czy wojny... Alberade von Naumburg, żona następcy tronu Ordulfa, z miejsca została obrana na kanclerza bawarskiego. Swoim nowatorstwem w podejściu do spraw dyplomatycznym, połączonym z obowiązującą etykietą, starała się odchmurzyć zastane zwyczaje dyplomatyczne w Bawarii. Nie przeszkodziło to jej urodzić już córkę oraz nosić kolejnego potomka w brzuchu... Judith ven Aderniten, daleka krewna obecnych dwóch synów-królewiczów, została wybrana na przywódczynię ABMS-u oraz ochrony dworskiej. Przede wszystkim z powodu swej młodości oraz braku lepszych kandydatów na tzw. "mistrzów szpiegów"... Zawód metropolity nie był aż tak doceniany przez władców bawarskich, zasiadali na nim zazwyczaj ci kandydaci z dobrym wykształceniem teologicznym, którzy nigdzie indziej nie nadawali się, a mieli dobre umiejętności. Tak też było z Humbertem ven Aderniten, zdolnym intryganem i dyplomatą, lecz "za mało zdolnym" na najważniejsze urzędy... Nie przeszkodzio to mu mieć żonę i dzieci.

------------------------------------------
* - według kultury na danych prowincjach. Tak, tak, sporo będzie Niemców w Hiszpanii. :mrgreen:
** - jeśli chodzi o technologię, to tam zostały wynalezione Katapulty.

Na razie dodanie dworskości prowizoryczne, ale tyle miałem materiału przygotowanego. Następnym razem postaram się lepiej, być może z podobną precyzją jak kiedyś.

Kessair, pierwszą moją reakcją na twój post było "Jak tego dokonać?", więc nie martw się. Może obecna forma będzie niewystarczająca, lecz będę musiał po prostu lepiej uporządkować formę odcinka by bardziej szczegółowe losy ludzi na dworze i w rodzie dobrze opisać na tle wszystkich wydarzeń.

 

Odcinek specjalny nr 4 - Krótkie zestawienie informacji o Bawarii w rozgrywce

Władcy​

W tym miejscu jest zestawienie najważniejszych osiągnięć, tytułów oraz okresu panowania władców Bawarii z dynastii ven Adernitenów. Na mapie jasnoniebieskim kolorem zaznaczone zmiany terytorialne

Moltier I, zwany Mądrym [Moltier I, der Weise] - (1066-1097)
Żył: 1050-1097


Książę Bawarii, Graf Kempten, Górnej Bawarii oraz Innsbrucka. ​

Welf I, zwany Błogosławionym [Welf I, der Seligen] - (1097-1141)
Żył: 1070-1141


Książę Bawarii, Graf Kempten, Górnej Bawarii, Innsbrucka oraz Pasawy. Syn Moltiera I Mądrego.​

Gozelo I - (1141-1149)
Żył: 1091-1149


Książę Bawarii, Graf Kempten, Górnej Bawarii, Innsbrucka, Pasawy, Ulm oraz Szwabii. Syn Welfa I Błogosławionego ​

Gerhard I, zwany Walecznym [Gerhard I, der Tapfer] - (1149-1159)
Żył: 1113-1159


Książę Bawarii i Austrii, Graf Kempten, Górnej Bawarii, Innsbrucka, Pasawy, Ulm oraz Szwabii. Syn Gozela I. ​

Albrecht I, zwany Zdobywcą [Albrecht I, der Eroberer] - (1159-1222)
Żył: 1148-1222


Król Bawarii (od 1200 roku), Książe Bawarii, Kalabrii, Spoletto, Szwabii, Tyrolu i Austrii, Graf Górnej Bawarii, Rzymu, Kempten, Pasawy, Ulm, Innsbrucka, Szwabii i Orvieto. Syn Sigharta ven Aderniten, wnuk Gerharda I Walecznego. Znany także jako "Okrutnik" oraz "Czerwony Albrecht" ​

Berthold II - (1222-...)
Żył: 1192-...


Król Bawarii, Książe Bawarii, Kalabrii, Saragossy, Spoletto, Szwabii, Tyrolu i Austrii, Graf Górnej Bawarii, Rzymu, Kempten, Pasawy, Ulm, Innsbrucka, Szwabii i Orvieto. Syn Stefana ven Adernitena, wnuk Albrechta I Zdobywcy. ​

Spis wojen toczonych przez Bawarię od 1067 roku​

- I wojna niemiecka (grudzień 1096 - luty 1097)
- II wojna niemiecka (1112-1113)
- I wojna o Austrię (luty - czerwiec 1136)
- I wojna bawarsko-szwabska (marzec - maj 1143)
- III wojna niemiecka (styczeń - kwiecień 1150)
- II wojna o Austrię (październik 1153 - marzec 1154)
- I krucjata ("włoska") (1161-1164 oraz 1167)
- Wojna o Rzym (1176)
- Wojna węgiersko-austriacko-bawarska (październik 1171 - kwiecień 1172)
- Wyprawa do Prus (czerwiec - grudzień 1180)
- Wyprawa do Bułgarii (styczeń - maj 1191)
- II wojna bawarsko-szwabska (marzec - czerwiec 1192)
- Wyprawa meklemburska (wrzesień 1195 - luty 1196)
- II krucjata ("włoska") (1202-1203)
- III krucjata ("włoska") (1208-1210)
- IV krucjata (listopad 1222 - wrzesień 1124)
- Wojna bawarsko-karyncka (kwiecień - wrzesień 1228)
- Wyprawa Karlomana ven Adernitena do Bajadoz (lipiec - wrzesień 1230) --> element V krucjaty ("chorwackiej")
- Wojna o Saragossę (grudzień 1233 - styczeń 1235)

Wątek kulturowo-religijny na terenie krucjat

​

Na terenach Księstwa Katalonii oraz Księstwa Marchii Hiszpańskiej - założone przez Albrechta I, później przez Bertholda II - nawrócono ludnośc na katolicyzm z wyłączeniem Calatayud oraz Albarracin, świeżo zdobytego. Islam powoli wdziera się w stronę ostatnich (byłych) hrabstw hiszpańskich, których zostały raptem trzy (w tym jedno jako lenno Królestwa Anglii) Szejkanaty w Bretonii oraz w Prowansji zaczynają skutecznie poszerzać wiarę w Mahometa... Na terenie połowy ziem bawarskich w Iberii, kultura jest Niemiecka.

​

Islam zdążył zająć zaledwie dwie prowincje włoskie, schizma wschodnia jest uznawana na terenach postbizantyjskich. Tunezja niebawem stanie się w calości katolicka, podobnie jak Sycylia, gdzie przeszkodą do tego są jednak Seldżucy... W Medżerdzie większość populacji stanowią osadnicy z południowej Germanii, zaś na południowym wybrzeżu tunezyjskim polscy. Poza skrawkiem terenu należącym do Turków, Sycylia jest zamieszkiwana przez osadników chorwackich, zaś południowy zachód przez polskich. Niegdyś włoscy mieszkańcy Bolonii, coraz bardziej przekonują się do południowo-słowiańskiej kultury. W Neapolu nastąpił powrót do grecko-bizantyjskiego kręgu kulturowego.

Z ziem meklemburskich, jeszcze w okolicach Rostock ludność wierzy w bożki oraz podtrzymuję tradycję plemienną pruską.

---------------------------------------------------

"Wielkie Księstwo Bawarskie" to tylko moja fantazja.

Wyszło mi coś cieńko i mało. Lecz generalnie mówiąc, nie chciałem streszczać całego żywota każdego władcy, bo to było w odcinkach, zaś epitafia na ich cześć także były... Nie znalazłem bądź po prostu nie zdołałem przygotować ciekawszych zestawień, zaś i tak po czyszczeniu save'a gdzieś koło 1210-1220 roku dużo dworzan nie zostało... Tak naprawdę niewiele dałem nowych informacji, raczej uwypukliłem pewne. Następnym razem powinienem się lepiej przygotować.

 

Odcinek 17 - Przeciw odrodzeniu się Rzeszy
(1244-1256)​

W roku 1244 skończono operację wzmocnienia warownego ziemi rzymskiej; zbudowano sześć niedużych kamiennych zamków oraz wzmocniono mury miasta Rzym. Udało się część nieużytków na terenie hrabstw ulmskich i innsbruckich przekształcić na tereny uprawne, zaś nowe ziemie pozostałe po chłopach poległych w wielu dawnych wojnach, w Górnej Bawarii, ponownie przeznaczono do zasiedlenia... Lutym tego samego roku, w Wiecznym Mieście wybuchła epidemia ospy.

W październiku wyprawa królewska do Szejkanatu Atlasu Saharyjskiego powiodła się, zdobyciem tamtejszego zamku. Na zdobytych ziemiach utworzono biskupstwo na prawach ziemskich hrabstwa... Pod koniec roku, korekta granic spowodowana odziedziczeniem przez pewnego Adernitena posiadającego tytułu lyońskie i genewskie, hrabstwa badeńskiego, zmieniła granicę Bawarii na niekorzyść. Ziemia badeńska została przyłączona do Cesarstwa Niemieckiego.

​

Najstarszy syn Ordulfa, następcy tronu bawarskiego, Leopold, urodził się ze stosunkowo wielką naroślą na plecach. Niemowlę ledwie przeżyło rok, by umrzeć z przechłodzenia w zimie 1245 roku.

​

Drugi z synów, najstarszego syna Bertholda, Karloman, odziedziczył tytuł Grafa Neuchatel, 977 tysięcy dukatów w kruszcu oraz prawa do tytułu Grafa Gryzonii. Poniekąd, stał się w tym okresie wasalem Kaisera.

W lutym 1247 roku wybuchła epidemia dyzenterii na terenie Meklemburgii, bez dalszych konsekwencji na innych terenach Pomorza Bawarskiego. Choroba czerwonki ustąpiła po trzech latach... Sytuację pogrążyły pogłoski o gildii złodziei, jakoby obecnej w mieście Kempten.

​

"Czerwony Pierwszy Września" od Albrechta Zdobywcy nie spodował trwałego pozbycia się schizofreników. Jeden z nich, zanim został ujęty, paranoicznie widząc "wrogów Bawarii", zdołał umknąć po otruciu żony Adalgarda (młodszego syna Bertholda), Konstancji od Zahringenów. Sprawa stała się jeszcze głośniejsza po zabiciu szefa Ochrony Monarchistycznej, Judith ven Aderniten. Nowy, potocznie określany mianem "mistrz szpiegów", Adelaide von Calw, na rozkaz króla, poprzez agentów odszukała winowajcę tych zbrodni. Bernhard von Aderniten, oficjalnie, zawisnął na drzewie za sprawką bandytów po napaści na trakcie w lesie.

5 stycznia 1250 roku otwarto kompleks pałacowy nieopodal zamku królewskiego, w Górnej Bawarii. Pieniędzy w skarbcu starczyło na tak kosztowną inwestycję, zaś wiosną zakwitły rośliny kwiatowe sprowadzone z całej katolickiej Europy oraz z terytoriów sycylijskich, tunezyjskich oraz algierskich.

14 sierpnia tego samego roku, z kolejnym nowym cesarzem bizantyjskim, król Bawarii przedłużył sojusz wojskowy.

​

Powolny proces wyplenianie herezji z ziemi rzymskiej powiódł się w 1251 roku ostatecznie. Napływ ludności z ziem regionalnie bawarskich oraz z zachodniej Austrii już od zdobycia Rzymu spodował, że dominacja ludnościowa Germanów nad Włochami w tamtym regionie stała się faktem. Przyrost naturalny tylko wspomógł germanizacji kultury tamtejszej ludności. Wieczne Miasto powoli stawało się bawarskie.

W 1248 roku, Cesarz Niemiecki odziedziczył w spadku całe Księstwo Dolnej Lotaryngii z wasalami. Tenże tytuł przekazał swojemu następcy tronu.

​

Na początku lat czterdziestych XIII wieku zjawiło się na Wschodzie plemię, nazwane mongolskim jako "Złota Orda" (Horda?). Na malych i szybkich koniach, o łukach oraz dziwnych dla Europejczyków zbrojach, zaczęli skutecznie bić księstwa ruskie swoją prawie czterdziestotysięczną armią... Musieli wycofać się nad północne brzegi Donu w wyniku interwencji Bizancjum... Po przybyciu kolejnych wojowników mongolskich w 1247 roku (60 tysięcy), plemię znów ruszyło na wojenną scieżkę. Po zajęciu Białej Rusi, zamiast pójść na Polskę czy na Krym, popędziło w stronę Bałtyku wprost na ziemie nad Bałtykiem, należące do wasali.. Kaisera, Górnej Lotaryngii oraz Królestwa Anglii. W ten sposób rozpoczynając Wielką Batalię o Europę Wschodnią.

W 1253 roku, z pieniędzy zdobytych poprzez kontrybucje, wybudowano cztery kamienne zamki na terenie ziemi innsbruckiej. Łupy, zagarnięte podczas wojny, które potem przez część zbrojnych zostały przeznaczone na ich własne inwestycje sprawiły wzmożony rozwój prowincji ulmskiej oraz badeńskiej. Rejony stały się bogate... Na tereni Górnej Bawarii wybudowano sieć manufaktur kuźniczych.. W 1255 roku, pierwszy sporej wielkości, o dwóch pasach murów zamek, wybudowano na terenie hrabstwa Orvieto... Niestety, w Meklemburgii rozpanoszyła się kolejna lokalna herezja, swoiste wymieszanie się katolickiego wyznania z wieleckimi pogańskimi praktykami.

22 kwietnia 1256 roku zmarł ze starości król Berthold w wieku 64 lat. Nazwany został Bertholdem II Niemcobójcą. Miał tylko dwoje dzieci: synów Ordulfa i Adalgarda. Utwierdził rangę Królestwa w państwie bawarskim, tak naprawdę to Berthold stworzył z Bawarii mocarstwo zdolne wystawić co najmniej 130 tysięcy zbrojnych sumarycznie... Liczne tytuły oraz liczne prawa do innych tytułów, oraz ponad 17 milionów dukatów, odziedziczył po nim Ordulf.

Sprawy dworskie​

Poza wybrykiem pewnego schizofrenika, na skalę krajową, na dworze było w miarę spokojnie. Za zasługi w wojnie z Niemcami (zdobycie Ansbach oraz walki z niewielkimi siłami niemieckimi), marszałek Meinhard dostał kolejną sumę nagrody, 386 tysięcy dukatów w klejnotach i srebrze. Młodszy królewicz, Adalgard, w latach 40. XIII wieku zaczął nadmiernie interesować się rozrywkami, na co Berthold przymykał oko. W końcu wiele dzieci jego młodszy syn spłodził, pomimo nieurodziwej małżonki... Ordulf wpadł w depresję, prawdopodobnie z powodu braku włości, władaniem jego syna szwajcarskim hrabstwem, a przede wszystkim tym, że to na jego barki niebawem ma spaść rządzenie tak wielkim i rozsianym państwem...

Dzieci Ordulfa poszły, prawie że wszystkie, na dwór królewskiw ramach edukacji. Córki: Adelaide - od początku przygnębione dziecko, Ermengard, Synowie: Engelbert - co do którego trudno sądzić jakoby ojcem jego byłby Ordulf, Theodor trafił do klasztoru... Zaś dzieci Adalgarda, także poszły na dwór ojcowski; córki: Oda, Walpurga; oraz synowie: Almerik.

​

Po zabójstwie Konstancji Zahringen, Adalgard zwiedzając Galię znalazł kandydatkę na drugą żonę. Była to Francuzka, jedna z córek Hrabstwa Touraine. Isabelle nie słynęła zbytnio z urody, była trochę gniewna i czasem bezmyślna, lecz rozpierała ją energia, skłonna do wspaniałomyślnego rozwiązywania problemów, a także zaradna w poruszaniu się oraz tworzeniu intryg dworskich. W biegłościach bez wad, biegła w etykiecie, zarządzaniu, a także w mieczu. A przede wszystkim o siedem lat młodsza od Adalgarda.

----------------------------------------------------------

Udało mi się po powrocie napisać odcinek. W trakcie pisania komputer mi się zawiesił, a sam ledwie ogarnąłem realia tego AAR-a z wycieczki, więc wybaczcie pewne sztuczne wyrażenia.

Wenecją oraz Fatymidami postaram się zająć niebawem.

 

Odcinek 18 - Odcisk bawarskiego rycerza granicą Królestwa
(1256-1267)​

Celem nowego Króla, Ordulfa, koronowanego oficjalnie 26 kwietnia 1256 roku, była kwestia przejęcia kontroli nad Wenecją (z tytułem Konsula, równoznacznym z królewskim) oraz złączenia Macierzy z Bawarskimi Włochami. Ten drugi cel wiązał się z koniecznością prowadzenia boju z Królestwem Fatymidów, jednym z najsilniejszych znanych Europie państw muzłumańskich, nie tylko na terenie Italii. Tylko dwie wojny były przewidywane. Państwo nie mogło zostać wciągnięte w kolejne krwawe wojny...

​

Nowy władca kontynuował niechlubną "tradycję" okrutnego rozprawiania się z przeciwnikami, przeciwnościami oraz wszelkimi innymi niedogodnościami, zapoczątkowaną od Czerwonego Albrechta. W prowincjach akwilejskiej oraz innsbruckiej, za rządów Ordula wielu oszustów, nieposłusznych chłopów czy mieszczan, było powywieszanych za niezbyt poważne winy zauważone przez Monarchę. Niektórzy Włosi porównywali zaistniałe fakty do ukrzyżowania niewolników uczestniczących w buncie Spartakusa, wzdłuż Via Appia... Ordulf wiecznie niezadowolony z tego, jakim państwem kieruje. Bawarią, która w opinii międzynarodowej od dawna jest królestwem, co tylko wypatruje łakomych kąsków do zagarnięcia, kosztem suwerenności całych krain. Mało który władca miał tyle tytułów książęcych (będąc królem), aczkolwiek nie wszystkie w obrębie całego Królestwa należały tylko do Ordulfa.

Pierwszym sojuszem zawartym przez nowego monarchę był sojusz wojskowy z Królestwem Szkocji, podpisany dzień po koronacji.

​

Zestresowany władca nie widział już ukojenia u swojej żony, Alberadę, mającej tekę kanclerza. Jeszcze rok przed objęciem władzy, romansował skrycie z jedną spośród dwórek swojej matki, królowej Eufemii d'Este. Zakazany związek zaowocował dzieckiem, które oficjalnie zostało zaadoptowane przez opactwo benedyktyńskie, które rzeczywiście znalazło dziecko jako podrzucone (przez tajne, Lazurowe, służby królewskie). Później Wigand otrzymał wykształcenie teologiczne, docelowo miał zostać duchownym.

5 listopada 1256 roku ustanowiono kolejne sojusze, z Królestwem Chorwacji oraz Królestwem Polskim. Miało to za zadanie ochronić przed wciąż istniejącym zagrożeniem mongolskim, wszakże wciąż trwała Wielka Batalia o Europę Wschodnią, a także zapewnić pewne wsparcie w przygotowaniach do walki z Fatymidami.

W lutym 1257 roku rozwiązano gildię złodziei w mieście Kempten, podczas zorganizowanej przez radę tamtejszego miasta oraz garnizon obławy.

​

W roku 1257, ostatecznie Cesarstwo Niemieckie pozostało w Inflantach, jeśli chodzi o ziemie na Wschodzie. Złota Orda niebezpiecznie zbliżyła się do granic z Polską, nie prowadząc jeszcze z tym królestwem działań wojennych. Wydaje się, że plemię mongolskie unika Bizancjum jak ognia, wciąż tocząc wojnę z udzielnymi księstwami Władimir czy Biełoziero... Wielka Batalia o Europę Wschodnią zakończyła się ostatecznie 23 lipca 1258 roku, kiedy Kaiser ustanowił z tamtejszym tzw. Chanem trwały rozejm, w Rydze należącej do Zakonu Krzyżackiego (obecnie francuskokulturowego, nawiasem streściwszy).

Pokój napędzał rozwój oraz proces przekształcania nieużytków na pola uprawne w hrabstwie innsbruckim, zaś we wrześniu 1258 roku ukończono zakładanie sieci manufaktur kuźniczych na ziemi kempteńskiej.

​

O ile okrucieństwo nie jest dziedziczone u każdego Adernitena z linii królewskiej, to depresja powoli staje się "normą rzeczy". U najstarszej córki Ordulfa, Alberade, wyglądało to niemalże jako sprzeczność; z pozoru pełna życia i samolubna niewiasta, niezadowolona z tego, że inni twierdzą jakoby nie miała żadnych bardziej wartościowych zdolności. Był to fakt, stanowiła dobry materiał na żonę kogokolwiek, ale nic poza tym... Z braku chętnych na "depresantkę" poza Bawarią bądź jej lennikami, Król wydał ją za jednego z dworzan, Edmara ven Adernitena, który posiadał dość spore wykształcenie teologiczne oraz zdolności dyplomatyczne.

W kwietniu 1259 roku zorganizowano wyprawę ku Szejkanatowi Aracena, w celu podporządkowania kawałka Hiszpanii, jaki zajmował, oraz Korsyki należącej do tego państwa islamskiego od paru lat.

​

1 czerwca na wzgórzach Hrabstwa Bajadoz, rozegrała się bitwa między jedynymi siłami Szejkanatu a lokalnymi siłami Karlomana ven Adernitena, które czekały na posiłki z Algierii. Obie strony miały zbliżoną liczbę zbrojnych, lecz muzłumanie więcej i lepszą konnicę. Ponieważ obaj dowódcy mieli marne pojęcie o dowodzeniu armią, prawdopodobnie tylko fakt lepszej konnicy u niewiernych przeważył na wyniku bitwy. Straty prawie identyczne po obu stronach, lecz wojska Bajadoz po prostu miały dość walki... Siedziba Karlomana przez pewien czas była oblegana.

24 czerwca 1259 roku regiment rzymski w sile czterech tysięcy zbrojnych pod dowództwem Janusa ven Adernitena zdobył Korsykę... 20 sierpnia, tym razem pod Araceną, rozpoczęła się ostateczna bitwa. Siły Karlomana, wsparte oddziałami z Algierii, łącznie w sile 3700 żołnierzy, pokonały z trudem walczących aż do ostatniego wojownika, Araceńczyków, tracąc przy tym dziewięciuset zbrojnych chrześcijan arabskich. 2 listopada zakończono wojnę zdobyciem Araceny.

Na rok 1260 zaplanowano VI krucjatę, czyli "czwartą włoską", także z uczestnictwem Królestwa Chorwacji, przeciw Fatymidom we Włoszech, a później w Afryce. Kalifat był obecnie wmieszany w lokalne wojny na obszarze Lewantu. Lepsza okazja, wg Ordulfa, zaistnieć nie mogła. Przygotowano liczne siły na odbicie z rąk muzłumańskich terytoriów włoskich, a później na desant we wschodniej Libii, z możliwością pójścia do Egiptu.

​

Karloman, najstarszy syn Ordula, wyrósł w domu szwajcarskim nie za owocnie. Ledwie kojarzył miecze i topory jako narzędzia do walki, w pozostałych dziedzinach niemarny, ale kompletnie nie posiadał wiedzy koniecznej do dobrego zarządzania ziemiami. Zresztą uważał się za zdolnego administratora... Faktem było także to, że dość sceptycznie podchodził do potęgi Cesarza Niemieckiego.

We wrześniu 1261 roku w Orvieto rozpanoszyła się zaraza ospy. Prawdopodobnie przyniesiona przez żołnierzy wracających z południowych Włoch... Na domiar złego, zabrakło nawozu w tymże hrabstwie, wobec czego koniunktura uległa w latach następnych obniżeniu.

W międzyczasie Krucjaty, wiele się działo w samej Bawarii. 3 października 1261 roku pożegnano wielkiego wodza i marszałka, Meinharda ven Adernitena, który zmarł ze starości w wieku 70 lat... 2 grudnia tego samego roku ukończono budowę pięknego kompleksu pałacowego nieopodal Schwerin na terenie prowincji meklemburskiej.

​

Karloman, syn Ordulfa, obrał sobie za żonę niejaką Suanehilde d'Ardennes, Niemkę o korzeniach francuskich, o 2 lata starszą od Grafa Neuchatel. Wiele informacji o owej damie nie przedostało się na dwór bawarski. Urodziwą nie była, jeśli nie liczyć stosownie proporcjonalnej kibici, intrygantka jakich mało, dobrze znająca etykietę dworską oraz dyplomatyczną. Nie znała zbytnio prawdziwej wartości pieniądza, podobnie jak teorii wojskowości, aczkolwiek byłaby lepszym dowódcą niż jej mąż.

​

Drugi syn Ordulfa, Engelbert, pomimo że wiedział co nieco o sztuce dyplomacji czy zarządzania, nie miał głowy do zasięgnięcia wiedzy teologicznej. Dołączywszy jego zainteresowanie religią, wyrósł z niego zwyczajny fanatyk. Nie zatracił się jednak na tyle w wierze, by zostać (niezbyt dobrym zresztą) duchownym... Faktem było jednak to, że był lepszym kandydatem na króla Bawarii niż Karloman. Miał jakiekolwiek pojęcie o wojskowości, zaś był pozbawiony potencjalnego "prokaiseryzmu".

W grudniu 1262 roku na drodze prawowitego dziedziczenia, Hrabstwo Weimar zostało przyłączone do ziem aktualnego Księcia Saksonii.

​

Trzeci syn Ordulfa, Theodor, był beztalenciem militarnym i taktycznym, lecz to była jego jedyna, choć bardzo duża, wada. Miał opinię prawego i łaskawego człowieka. Intrygant oraz ekonomista zdolny, dobry kandydat na dyplomatę. Biegły w teologii oraz w siedmiu naukach wyzwolonych. Inną sprawą było to, że interesował się za nadto rozrywką, a nie polityką... Podług poczucia sprawiedliwości był gotów wyjawić niegodny czyn nawet u swojego przyjaciela.

​

28 lutego 1263 roku Engelbert wziął ślub z Heilwivą Staden, jedną z córek Księcia Brandenburgii. Księżniczka była starsza od królewicza o 2 lata, jej gniewność i okrucieństwo (słuchy niosły, że utopiła jedną służącę w fontannie za przejęcie listu miłosnego od jakiegoś dworzanina) napawało obawą resztę dworu bawarskiego tym, że jej dzieci także mogą być okrutne w przyszłości... Heilwiva była dobrze wykształcona do funkcjonowania na dworach, sama jednak nie była kimś szczególnie wyróżniającym się w cnotach.

​

8 kwietnia 1263 roku, żoną Theodora została urodziwa Włosza, Martina d'Este, dwórka z Hrabstwa Gandawy. Ponoć słynęła ze swoich prawie idealnych predyspozycji do roli kanclerza w państwie. Poza sztuką militarną, w innych ważnych dziedzinach życia czy państwowości bardzo zdolna, oraz tak jak mąż, sprawiedliwa w czynie i myśli... Była małżonką o tyle dobrze dobraną, co sama zakochała się (we wzajemnością) w Theodorze, gdy ten na zachodzie Europy w 1263 roku szukał kandydatki na żonę.

W czerwcu, zdążono przed czasem zbiorów, wybudować sieć młynów napędzanych siłą wiatru poprzez wiatraki, na ziemi kempteńskiej... Niestety, w sierpniu nieznana bliżej heretyczna myśl, w Orvieto, zaczęła zdobywać popleczników w coraz większym kręgu... W nowym regionie obciążony szalejącą herezją, w 1264 roku jakość produktów rolniczych zaczęła jednak wzrastać.

​

Druga córka Ordulfa, Ermengard, wyrosła na talent ekonomiczny oraz na osobę w wielu sztukach zdolną. Choć nazbyt skupiała się na własnej osobie, w osądzie sytuacyjnym była sprawiedliwa i roztropna. Byłaby więc świetną kandydatką na żonę na wielu dworach zagranicznych... Jednakże była za zdolna, by oddawać ją za granicę, zdaniem Monarchy. Wyszła za Wilhelma ven Adernitena, słynącego z geniuszu ekonomicznego i będącego człowiekiem prawie wszechstronnym. Z tak dobrego małżeństwa, o bardzo zdolnej i dobrze dobranej parze, mogą wyjść tylko zdolne i udane dzieci...

14 grudnia 1263 roku Królestwo Polskie zostało zaatakowane przez Złotą Ordę. Ordulf postanowił wspomóc swojego sojusznika, zadeklarował wojnę z agresywnym plemieniem mongolskim.

W lipcu 1266 roku rozpoczęto kolejną wojnę, tym razem z Republiką Wenecji o tytuł Konsula. Siedem tysięcy żołnierzy pod dowództwem Bertholda, zmusiło 6 lipca do wycofania się wojsk weneckich w liczbie 3700. Aczkolwiek bitwa nie była intensywna, po obu stronach zginęło nie więcej niż 300 ludzi łącznie... 29 października, Forteca Wenecka* została zdobyta. 16 listpada 1266 roku, Konsul Wenecji zrzekł się tytułu oraz rozszczeń o tytuł Hrabiego Orvieto, a także zaoferował czternaście milionów złotych florenów kontrybucji... Tak oto Ordulf zdobył drugi tytuł królewski, stał się Królem Bawarii i Wenecji.

W sierpniu 1266 roku, epidemia ospy odeszła od hrabstwa Orvieto. 9 listopada, pomimo namowy dworu, Ordulf nie zwołał Stanów Generalnych... 18 listopada już władcy dwóch Królestw, hołd lenny złożyl Hrabia Salermo, zaś 23 grudnia tego samego roku, Chan Złotej Ordy zaproponował (znów w Rydze) rozejm z Królestwem Bawarii, co zostało zaakceptowane.

------------------------------------------------
* - Duży Zamek

Paradoksalnie, mam tytuł bez miasta. :mrgreen:, ale to szybko i gładko się zmieni... Tak długi i chaotyczny odcinek, bo sporo było.

de Ptysz: Jakoś jeden z władców bizantyjskich w historii rzeczywistej miał miano "Bułgarobójcy". Rozumiem, "Germanobójca" pasowałby lepiej, ale generalnie, to Berthold nie bił się z założenia z Sasami (ze swoim potencjalnym sprzymierzeńcem, choć nie zawsze formalnie) bądź Frankami, tylko z Niemcami...

 

Odcinek 19 - Pożegnanie z Pierwszą Rzeszą
(1267-1280)​

Szybko, bo już 17 stycznia 1267 roku, problem związaniem z braku posiadania miasta związanego z tytułem królewskim, został rozwiązany. Zarządca Republiki Armagnac i Wenecji złożył hołd lenny podczas uroczystości w Zamku Akwilejskim. Bogate miasto na północy Italii dołączyło do ziem bawarskich, od tego momentu "Królestwo... ...Wenecji" zostało utwierdzone w mocy. Lennik nadal sprawował władzę w owej republice; choć Ordulf był Królem Wenecji, to tytuł Księcia Wenecji pozostawał w rękach Zahringenów z Księstwa Karyntii.

23 stycznia przyznano duchowieństwu w hrabstwie Innsbrucka przywilej o możliwości zwiększenia dziesięciny odbieranej chłopom. 20 września Papież (mający za swoją "stolicę" samą Bazylikę św. Piotra z najbliższymi posiadłościami, za rezydencję) wezwał Monarchę do odstąpienia od inwestytury świeckiej w prawie. Ponownie religia miała przez te najbliższe kilka lat zapanować, jeśli chodzi o dominację prawną... 30 października 1267 roku król Ordulf odrzucił kolejne propozycje zwołania Stanów Generalnych... 25 kwietnia 1268 roku oficjalnie otwarto królewski kompleks pałacowo-parkowy nieopodal Kempten.

Ciągły stres związany z zawodem dyplomaty państwowego i królewskiego, utrzymywaniem kontaktów z wasalami oraz całe zamieszanie związane z próbą złagodzenia wizerunku króla Ordulfa oraz samego Królestwa, doprowadziły żonę monarchy, Alberade, to pierwszych symptomów szaleństwa w maju 1268 roku. Królowa powoli traciła swoją kontaktowność z ludźmi oraz dworem. Zamknęła się w jednej z wież zamkowych, podobno na wieść o plotkach, jakoby jej mąż miał z jakąś kobietą bękarta... Tekę kanclerza przejęła żona królewicza Theodora, Martina d'Este.

Ciągłe zmiany Cesarzy w Konstantynopolu sprawiły, że 2 maja 1269 roku przedłużono sojusz wojskowy z Imperium Wschodniorzymskim. Nowy władca Bizancjum pojawiał się co najmniej co kilkanaście lat, o dziwo na tle wydarzeń w Europie w przeciągu ostatnich dwóch setek lat, Cesarstwo Wschodnie trzymało się naprawdę dobrze.

W przeciągu tego samego miesiąca, ukończono budowę sieci manufaktur oraz zakładów kuźniczych na terenie ziemi orviecckiej oraz szwabskiej... Od lipca 1269 roku, Akwileję oraz okolicę zaczęła nawiedzać epidemia duru brzusznego. Region ten wciąż nie wybrnął się całkowicie z długoletniego okresu biedy oraz kiepskiego stanu tamtejszej gospodarki; zaraza trwała do marca 1271 roku... 27 marca 1270 roku (wymuszona poniekąd) polityka proreligijna spowodowała wypędzenie trzech pomniejszych rodów kupieckich z miasta Kempten.

​

Doszły wieści o śmierci samobójczej najstarszej córki Ordulfa, Adelaide, będącej żoną Biskupa Tobruku*, Edmara ven Adernitena. 13 września 1270 roku odnaleziono jej ciało na skałach przy pobliskim załamaniu klipów niedaleko portu Tobruku. Prawdopodobnie królewna zeskoczyła ze skały i rozbiła głowę o skaliste dno morskie.

W lipcu 1271 roku, żona Króla, Alberade, nabrała chęci do życia i dobrowolnie opuściła wieżę w zamku królewskim, zwaną odtąd "Wieżą Królowej Alberade". Wszelkie symptomy wskazywały na to, że królowa opanowala symptomy szaleństwa.

W październiku tego samego roku, z miasta Ulm wypędzono dwa drobne rody kupieckie, pod pretekstem domniemanych oszustw kupieckich i podatkowych, w ramach polityki proreligijnej, w tym przypadku mającej na celu zaniechaniu praktyk lichwiarskich.

Na początku listopada 1271 roku żądania "zwrotu" Inflant przez Polskę na rzecz Kaisera, zostały wyeskalowane na skalę wojny. 4 listopada wpierw Niemcy wypowiedziały wojnę Polsce, później kolejne państewka poczyniły ten krok. Król Ordulf stawił się na wezwanie sojusznika, wobec czego Bawaria (tak samo jak i niebawem Bizancjum) wplątało się w kolejną wojnę na terenie Niemiec.

Pośpiesznie, udało się w połowie grudnia 1271 roku ukończyć budowę pięciu zamków kamiennych na obszarze królewskiej prowincji Meklemburgii. Podobny system obronny funkcjonował już w prowincji lubeckiej nieopodal... W maju 1272 roku pojawiły się pierwsze manufaktury przędzalnicze w Monachium, zaś w lutym 1273 farbiarnie... Niestety jednak w tym samym roku w hrabstwie Ulm (kolejny raz w historii) wielu chłopów źle dobrało nasiona do plonów na następny rok... W lutym 1274 roku otwarto pierwszą przędzalnię w Orvieto.

​

Z bękarta królewskiego, Wiganda, nie wyrosła osoba mająca talenty mogące uczynić ją kimś wyjątkowym na dworze bawarskim. Kolejny duchowny fanatyk, którego skłonność do wspaniałomyślnej zazwyczaj decyzyjności była jedną z jego niewielu wad. Spośród wszystkich synów Ordulfa, prawdopodobnie najbardziej podobny do ojca; sam Wigand nie wiedział jednak o tym, ze Król jest jego ojcem, został poinformowany jedynie o bardzo odległym pokrewieństwie.

13 listopada 1273 roku edykt królewski, wbrew wcześniejszemu postanowieniu Papieża, przywrócił prawną inwestyturę opierającą się na supremacji monastycznej. W ten sposób uniknięto wypędzeń kolejnych rodów kupieckich. Obawiano się, że co potężniejsze z nich zaczną same uciekać z miast bawarskich.

13 sierpnia 1274 roku ze starości, zmarła królowa Alberade von Naumburg, małzonka Ordulfa. Dożyła lat 51, zostawiając za sobą reputację bardzo zdolnego kanclerza oraz wiernej żony, jedynie na krótki okres dwóch lat obarczywszy się szaleństwem... W tym samym miesiącu, po próby rebelii wobec Kaisera, Graf Neuchatel Karloman ven Aderniten (najstarszy syn Ordulfa), wrócił do ojcowizny z żoną i dziećmi.

​

Ordulf postanowił szukać nową żonę po miesiącu żałoby. Szybko kandydatkę odnalazł w podległym mu Księstwu Styrii, lecz sam nie stawił się na tamtejszym dworze... Została obrana kandydatka zdolna i świetnie wykształcona, o dorodnej posturze, lecz najwyraźniej malarz Księcia Styrii musiał mocno zaretuszować obraz Wulfhilde. Druga żona Ordulfa (w końcu niewiele straciłby się żeniąc z młodą niewiastą, sam będąc już stary i spłodziwszy kilkoro dzieci którym udało się dojśc do wieku dorosłego) miała znacznie mniej urodziwą twarz, niż na feralnym obrazie. Poza nosem, wszystko poszło w retusz artystyczny... Monarcha zyskał kolejny powód do depresji.

We wrześniu 1274 roku w Szwabii zbudowano sieć młynów wiatrakowych, zaś w Orvieto pierwsze manufaktury farbiarskie.

6 grudnia 1274 roku, Karloman nie widząc (słusznie) szans na karierę na dworze bawarskim, po prostu wyniósł się z niego. Później przyjął go Graf Fuerstenbrgu, de facto wasal Bawarii. Najwyraźniej królewicz miał wydumane mniemanie o sobie, zaś jego żona Suanehilde nie chciała patrzeć, jak jej mąż nic nie robi tylko czeka na to, aż Ordulf umrze, wtedy to Karloman miałby odziedziczyć tron bawarski z licznymi tytułami i prawami do innych tytułów...

29 czerwca 1275 był dniem rozpadu i końca I Rzeszy Niemieckiej. Na początku tego roku, Księstwo Dolnej Lotaryngii odłączyło się od Cesarstwa Niemieckiego, zaś potem Księstwo Saksonii po prostu zlikwidowało Księstwo Górnej Lotaryngii. Stolica KGL w Palatynacie wraz z okolicznymi ziemiami włączona została do państwa saksońskiego, zaś reszta wasali KGL uniezależniła się... Uratowanie paru hrabstw w Szwajcarii nie pomogło I Rzeszy. Hesso von Franken, naciskany dyplomatycznie przez zwaśnione księstwa, Arcybiskupstwo Mediolanu oraz przedstawiciela Królestwa Bawarii i Wenecji, zmuszony został rozwiązać I Rzeszą Niemiecką. Tytułu cesarskiego jednak nie "oddał", choć w praktyce nikt nie traktował tej godności monarszej na poważnie ze strony Niemieckiego Króla.

W 1275 roku, pola rolnicze Orvieto, osiągnęły większą wydajność, poprzez umiejętne dobranie ziaren wiosną tegoż roku oraz same zastosowanie nowych ziaren sprowadzonych z krain chorwackich... Hrabstwo Pasawy w latach 1275-1276 rozpoczęło kolejną akcję, odkrytych spośród połaci nieużytków, zasiedlania dogodnych ziem. Operacja zakończyła się ogólną mocną poprawą i solidnym bogaceniem się tej prowincji, gospodarczo... W lipcu 1276 roku, górnicy w dwóch kopalniach soli na terenie Górnej Bawarii odkryli nowe, bogate złoża soli kamiennej.

Pod koniec marca 1277 roku doszły wieści o wykryciu kolejnej siatki złodziejskiej na terenie Meklemburgii... W październiku 1278 roku zaraza ospy w Rzymie zaczęła powoli ustępować... Pod argumentem zwiększenia środków na walkę z przestępczością, król Ordulf zgodził się na zasiadanie przedstawicieli miasta Schwerin w radzie królewskiej.

W roku 1279 rozpoczęto przygotowywania na wojnę z Emiratem Cyrenajki. Obecnie zajmował tereny Wielkiej Syrty (pomiędzy dwoma biskupstwami bawarskimi) oraz na zachód od Algierii Bawarskiej. Wojnę (bo nie zamierzano tego nazywać "Krucjatą") zaplanowano na luty 1280 roku. Król Ordulf chciał zwiększyć swoje nabytki w Afryce, kosztem państwa muzłumańskie które po prostu było słabe, i chyba cuden utrzymujące się pomiędzy Kalifami Muratibis, a Fatymidami.

---------------------------------

* - Wiem, urodny Kwiatuszek, ale to w CK jest możliwe. Wystarczy ożenić kogoś, a potem dać mu Biskupstwo.
** - Musiałem jakoś wytłumaczyć te otrzymane ponad 4 tysiące punktów Prestiżu.

Wiem, dużo tekstów, mało obrazków i screenów, lecz tak wyszło. Mało się działo, poza tym "eksodusem" w Saksonii przed wojskami dolnolotaryńskimi.

I mam teraz takie pytanie o opinię od Was, jak najlepiej powinna nazywać się Bawaria w przyszłości, jak będzie potężniejsza? Na razie, zostanie niedługo po prostu Wielkie Królestwo Bawarii, bo nie widzę dobrze myśli wytaczania w XIV wieku kilku nazw Królestw (na conajmniej 80% tak będzie - w końcu miewam te 2/3 ziem do tytułu). Herb niedługo zacznę robić, nie będzie już tak się zmieniać.

Imperium Bawarskie: - tytułem będzie Cesarz Imperator bądź Król Imperator (Wielki Król?) Bawarii. Koncepcja państwa będzie taka, że formalnie będzie to Cesarstwo Bawarii (lub Cesarskie Imperium Bawarii, lecz poza j. polskim, nazwa brzmieć będzie jak "masło maślane"), lecz tworzące osobną i nową tradycję państwowości, o korzeniach bawarskich, w niewielkim stopniu typowo cesarskoniemieckich. Niewykluczone nawiązanie do tradycji staroź. Imperium Rzymskiego, jednakże tylko w niedużym stopniu. Czyli - taki typowo "nacjonalistyczny wariant", lub przynajmniej odrębnokulturowy. Imperium Bawarskie w zasadzie miałoby być dość jednolite.

Cesarstwo Bawarskie, zwane I Rzeszą Bawarską - podobnie jak wyżej, z tym, że "Król" w najważniejszym tytule wypada, tak samo jak "Imperator". Po prostu Cesarz. Co prawda wciąż nawiązanie do odrębności Bawarii, lecz tym razem widoczne będzie nawiązanie do I Rzeszy przynajmniej w nazwie ("Była Niemiecka, teraz Bawarska") oraz samej instytucji, tym razem o kulturze bawarskiej. Od pierwszego pomysłu różni się tym, że jest federalistyczny.

Cesarstwo Bawarskie, zwane II Rzeszą Niemiecką - jak I RB, lecz cechuje je nawiązanie do tradycji ogólnoniemieckiej (germańskiej?), kontynuowanie myśli kulturowej Niemiec. Z definicji, to państwo mialoby kontynuować tradycję poprzedniczki. Typ oczywiście federalistyczny.

Zjednoczone Królestwo Bawarii - pomysł federalistyczny, wiążący się z wielokulturowością państwa. Wszak mamy Włochów, Arabów, oraz mniejszości katalońskie, prowansalskie, kastylijskie, północnoniemieckie. Tytułem były "Król" albo "Wielki Król" Bawarii.

Oto w ten sposób macie niejako wpływ na losy Bawarii w trochę późniejszym czasie. Ankietą (a raczej opinią o nią) tak zapracowanych w innych działach moderatorów (będących nad działem CK oczywiście) nie męczę w tak trywialnej sprawie, w dziale niezbyt licznie uczęszczanym...

Szczeze mówiąc, IMHO trzeci pomysł niezbyt pasuje, nawiązując do raczej antyniemieckiej (a raczej - antykaiserskiej) postawy Bawarii, z drugiej strony, czwaty pomysł taki alternatywny (Co tu jednoczyć? Kultury europejskie pod sztandarem Bawarskim? Już jedno wielkokulturowe państwo mieliśmy w historii. Dobił je młody, wątły Serb, który zmarł na gruźlicę).