Prawie alternatywna Bawaria - AAR

Odcinek 20 - Początek Rekonkwisty
(1280-1296)​

Po tym konflikcie monarcha bawarski uznał za najważniejszy priorytet odbudowę państwa po kosztownych wojnach oraz dalsze jego wzmacnianie gospodarcze. Pierwsze zorganizowane zakłady kuźnicze powstały w Innsbrucku, w kwietni 1283 roku udało się zlikwidować bardziej zorganizowane szajki złodziejskie na terenie prowincji meklemburskiej... Plany po części przeszkodził obowiązek wysłania na wschód Europy oddziału, by wspomóc Bizancjum w wojnie przeciw udzielnemu księstwu włodzimierskiemu**. Wysłano 9,5 tysiąca zbrojnych, których jedynym celem było po prostu poznanie metod walki wschodnich prawosławnych oraz samego Bizancjum. Ekspedycja dotarła na ziemie, na wschód od Morza Azowskiego, gdzie 11 maja 1284 roku zdobyła twierdzę lokalnego watażki sprzymierzonego z Rusinami, na północ od ziem gruzińskich***... W interesie władcy bawarskiego (oraz ich następców) nie było jednak zbytnie sprzyjanie Imperium Wschodniorzymskiemu.

Drugą przeszkodą dla wzmocnienia kraju było pogorszenie jakości przygotowania gleby w latach 1283-1284 w hrabstwie Pasawy oraz Orvieto. Dobrą wiadomością było jednak ostateczne i zauważalne przezwyciężenie problemów ziemskich i handlowych w Akwilei oraz na okolicznych ziemiach... We wrześniu 1285 roku wybuchła kolejna epidemia ospy w Rzymie.

4 stycznia 1286 roku, w zamku akwilejskim, król Ordulf wydał edykt o zmianie dziedziczenia tronu bawarskiego z prawami do tytułu. Znosił on porządek, wg którego wpierw tron przechodzi na najstarszego następcę oraz jego synów (etc.), później na następnych potomków i ich synów (etc.), (...) aż na synów najmłodszej córki. Obrany został porządek, w którym prawa do korony bawarskiej mieli tylko synowie oraz ich synowie. Najistotniejszą różnicą było jednak to, że dziedziczy nie najstarszy, lecz najpotężniejszy. Część mędrców zwała ten porządek rodową elekcją salicką... Wywołało to zaskoczenie wśród lenników Ordulfa, a także dworu królewskiego. Wszyscy spodziewali się, że następcą zostanie Karloman, który bawił się u Grafa Fuerstenbergu... W wyniku zmian, następcą był drugi syn, Engelbert, który wykazywał się większą kompetencją.

Pośpiech, związany z tym, że Ordluf był już stary, spowodował, że o 14 miesięcy przyspieszył wydanie Akwilejskiego Edyktu Dziedziczenia. W marcu 1287 roku ukończono budowę Fortecy Akwileńskiej, a także rozbudowę fortyfikacji miejskich samej Akwilei, jednego z najważniejszych portów Bawarii.

​

Nowym Księciem Meklemburgii został Sigfried, z rodu Adernitenów, syn Lamberta. Miał pecha odziedziczyć tron w tak późnym wieku, w 1288 roku, wcześniej spładzając pięciu synów i cztery córki. Wciąż miał oficjalne zatwierdzone prawa do tronu bawarskiego, choć obecnie tak odległe, że prawdopodobnie czysta linia Adernitenów w Górnej Bawarii musiałaby całkowicie wymrzeć, by książe mógł się ogłosić Królem Bawarii, (etc. etc.)... Był zdolnym władcą, potrafiącym zaradzić wielu problemom. W swej wspaniałomyślności wyróżnił się tym, że udało mu się pogodzić potrzeby wspierania ubogich na swoich ziemiach z budową pięciu zamków ceglanych na terenie prowincji lubeckiej. Inną decyzją, choć politycznie mało istotną, był rozkaz przysłonięcie krzewami porastającymi mury, małej krypty nagrobnej Henryka Szalonego (dawnego księcia Meklemburgii), w celu "ochrony przed zniszczeniem".

Zaraza nie odpędziła jednak większości budowlańców z ziemi rzymskiej. W 1290 roku, kiedy ospa lekko zelżała, w szybkim tempie dokończono wzmacnianie murów miejskich, w ramach systemu obronnego zwanego Fortecą Rzymską.

​

Jeden z synów Ordulfa, Theodor, zaczął popadać w szaleństwo na wieść o tym, że starzeje się, zaś tron bawarski będzie miał co najwyżej obejrzeć na audiencji... Żona królewicza, Martina d'Este, zaczęła notować potajemne obserwacje jej męża, gdy ten spędza czas samotnie. Zauważyła, że Theodor z kimś... rozmawia; "przyjacielem" był "Król Theodor", zaś tematami było to, jak piękne jest życie króla oraz jak ten tron zagarnąć. Wsławienie się na wojnach (których Ordulf obecnie nie chciał), podkradnięcie jakiemuś królowi korony... Królewicz nie był na tyle odważny, by jakiegokolwiek działania dokonać. W grudniu 1291 zaobserwowano u niego naprzemienne objawy znieruchomienia oraz pobudzenia. Stan Theodora nie poprawiał się. Król Ordulf zamknął go w Wieży Królowej Alberade, zaś oficjalnie uznał go za "martwego".

​

W styczniu 1294 roku zmarła żona aktulanego dziedzica tronu bawarskiego, Heilwiva Staden, matka trzynaściorga dzieci z Engelbertem. Co prawda sam następca tronu, oficjalnie, był metropolitą królewskim, lecz król Ordulf znalazł mu kolejną kandydatkę by nie zamartwiał się utratą kobiety. Kandydatką była jedna z córek Księcia Styrii, Amalberga von Chiemgau. Nie była urodziwa, lecz to okazało się być jej jedną z niewielu wad, poza pewnymi skłonnościami o wyżywaniu się nad dworem czy o fanatycznym podejściu do wierności małżeńskiej. Książe Styrii odesłał bowiem niewiastę bardzo zdolną jeśli chodzi o zarządzanie i panowanie nad włościami, zaś Amalberdze nie brakowało również biegłości w orężu czy słowie.

Lata 1294-1295 roku były pierwszymi rozpoczynającymi Siódmą Krucjatę, zwaną Rekonkwistą. Wywołał ją król Chorwacji, chcący zagarnąć ziemie Emiratu Walencji, osłabionego po utracie większości wpływów na rzecz Emiratu Kordoby. Z pozoru w Hiszpanii wojska chorwackie odnosiły sukcesy, by w końcu zostac zmuszone do odwrotu. Niebawem, częśc sił Maurów sukcesywnie zaczęła plądrować właściwą Chorwację...

27 lipca 1298 roku, król Ordulf zmarł ze starości w wieku 71 lat, zostawiając po sobie pękaty skarbiec, liczne tytuły, oraz królestwo oficjalnie wciąż uczestniczące w krucjacie. Połączył on Macierz Bawarską z Bawarskimi Włochami, sięgnął po kolejne tytuły królewskie, włączając je w obręb monarchii bawarskiej. Utwierdził potęgę Bawarii, a także ufortyfikował kraj. Sukcesywnie wypędził muzłumanów z części ziem europejskich oraz afrykańskich. Zmienił politykę dziedziczenia na tyle, by teraz żadna obca monarchia nie mogła pokojowo przejąć tronu bawarskiego... Za te dokonania, oraz za wiele innych, został pośmiertnie upamiętniony przydomnkiem "Wielki".

W testamencie, poza oczywistymi sprawami dziedziczenia, zostało zapisane ostatnie zalecenie dotyczące przyszłości Bawarii. "Bawaria ma być wielka, ponad królami!" - tak brzmiało. Nowy następca tronu miał już pomysły nad uwiecznieniem tej myśli...

​

-------------------------------------------
* - właściwa pojedyncza prowincja Cyrenajka w grze
** - Udzielne Księstwo Władimir w grze to chyba raczej jakby odpowiednik Włodzimierskiego?
*** - Nie mogłem nazwać tej ziemi "ziemią łabiańską" bądź "ziemią Łaby".


runnersan --> Ok, rozumiem. I tak nie widziałem do tej pory w grze papieskiej prowincji, a do tego wcześniej Arabowie zajęli Rzym, więc można uznac, że po Lateranie mogło wiele nie zostać.... Z drugiej strony, i tak poruszamy kwestię mało istotną z punktu widzenia akcji i fabuły.

Przepraszam za tak długą przerwę. Związane było z tym, że tak długo trwała konfiguracja mojego komputera pod inny system linuksowy, zaś na netbooku nie miałem materiałów umożliwiających przyzwoite napisanie odcinka (screenów, notek etc.). Ta przerwa mogła też spowodować pewne moje wyjście z wprawy, oraz gorszej jakości treść... Obrazków mało, niestety.

Kwestia wyników ankiety będzie rozstrzygnięta w następnym odcinku.

 

Odcinek 21 - Pierwszy Cesarz
(1298-1302)​

Zgodnie z instrukcją testamentową, nowy władca bawarski zastanawiał się, jak ukazać wielkość Bawarii. Szybko doszedł do wniosku, że należałoby wykorzystać upadek Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Jednakże nowy, najwznioślejszy tytuł byłby samozwańczo ogłoszony. Potrzebował zgody, lub przynajmniej opinii, najważniejszych możnych w Królestwie. Także na drodze starożytnych wymysłów, zwanych "debatą" i "demokracją", miało być zdecydowane, czym stanie się Bawaria.

Podobizna z 1280 roku​

Pierwszym Cesarzem Bawarskim, de facto Królem Bawarii, Wenecji, Aragonii i Północnej Afryki w praktyce, został Engelbert, wcześniej książe Istrii i Majorki, syn Ordulfa I Wielkiego. Miał 53 lata w momencie objęcia władzy, jednakże niczym szczególnym charakterologicznie nie wyróżniał się. W miarę dobrze nauczony zarządzania, prowadzenia dworu królewskiego czy o wykształceniu taktycznym, jego główną zaletą była smykałka do tajników dyplomacji oraz niezwykła płodność; do 1298 roku łącznie w dwóch małżeństwach miał szesnaścioro dzieci (10 synów i 6 córek), zaś w ciągu czterech następnych lat doczekał się następnych dwóch (po jednym z każdej płci)... Pomimo otrzymania solidnego wykształcenia teologicznego oraz ze sztuk wyzwolonych, raczej fanatycznie odnosił się do spraw kościelnych oraz wyznaniowych. Wystarczyło to jednak być metropolitą królewskim jeszcze przed otrzymaniem tytułów książecych oraz przy tym trwać w związku małżeńskim.

​

Najstarszy syn Engelberta, Albrecht, odziedziczył po ojcu dawne posiadłości, czyli tytuły księstw Istrii oraz Majorki z ziemiami (po 8 września 1298 roku). Królewicz był bardzo zdolną osobą, dość znaną na dworze królewskim. Nie miewał problemów ze sprawami ziemskimi czy z ogarnięciem ówczesnej sytuacji politycznej, a także dobrze czuł się w tłumie dworskim oraz przy konieczności dowodzenia wojskiem. Praktycznie, jedyną rysą na postaci (zapowiadającego się) zdolnego następcy, był brak wykształconej osobowości politycznej oraz publicznej, pomimo już poważnego wieku... Jego drugą żoną została urodziwa i młodziutka dwórka z Hrabstwa Brabancji, Gerberga z domu Leuven, wcześniej będąca przez niecały miesiąc kanclerzem na dworze grafa brabanckiego. Wybranka Albrechta widocznie zdolniejsza od samego męża; liczono że ich potomstwo w przyszłości będzie tylko zdolne i najprzedniejszej jakości.

Na krótki okres czasu, 3 sierpnia 1298 roku zawarto rozejm z Emiratem Walencji, gdzie emir arabski zobowiązał się wypłacić kontrybucję o wartości 13,3 miliona dukatów bawarskich. W dalszej perspektywie, miało to stworzyć tylko iluzję wycofywania się z konfliktu państwa Bawarskiego, oraz wyciszania wojny w celu lepszego przygotowania do nadchodzących działań wojennych.

We wrześniu 1298 roku zaraza ospy w Rzymie skończyła brać śmiertelne żniwo.

​

Drugi syn Engelberta, Albert, nie był tak zdolnym człowiekiem jak jego brat Albrecht. Przypominał wręcz typowego dworaka, który tylko dobrymi umiejętnościami intrygowania i węszenia za jakąś godnością czy urzędem, umiał coś podjąć... Aby odpędzić go od korony cesarskiej, Cesarz znalazł mu kandydatkę na drugą żonę, na dworze Grafa St. Gallen. Ciekawostką było to, że pomimo dalekiego pokrewieństwa rodowego, wybranka uważała się za Arabkę, choć katoliczkę. Lem'an swoją egzotyką (a głównie arabskim strojem oraz obyczajami na ucztach) oczarowała Alberta na tyle, że ten sam zechciał pojąć ją za żonę.

Na wniosek nowego sojusznika, Królestwa Węgier (układ podpisany 13 sierpnia), 29 sierpnia wybuchła wojna przeciw Szejkanatowi Alcantary. Ociągano się jednak mocno z wysłaniem wojska. Sformowany oddział z Aragonii, liczący 6 tysięcy ochotników, dopiero pod koniec marca 1299 roku dotarł pod same mury Alcantary. 19 maja rzeczone miasto zostało zdobyte.

2 maja 1299 roku Cesarz Engelbert wydał edykt dotyczący przedstawiania tylko i wyłącznie jednej interpretacji Biblii, uznawanej przez Papieża, na terenie Górnej Bawarii. Ten pomysł miał za zadanie upewnienie się, czy przyjmie się jako metoda walki z wszechobecną herezją na innych ziemiach cesarskich.

21 października 1299 roku ekspedycja z Algierii, pod dowództwem księcia Konstantyny, Zygfryda ven Aderniten, zdobyła Almerię, zaś po serii krótkich potyczek w listopadzie, 14 stycznia 1300 roku padła twierdza w Murcji.

​

Jeden z synów Engelberta, Frederick, osiągnął wiek dojrzałości. Znany raczej z tego, że był dobrze wykształcony, pełen energii, acz także samolubny i wiecznie zestresowany wyznaczonymi sobie obowiązkami. Jego ambicją była posada metropolity królewskiego, a szczytem jakaś diecezja na prawach ziemskich Grafa... Cesarz przekreślił to drugie (choć i tak często pierwsi Biskupi na danej ziemi miewali żony), zaręczając, a później żeniąc, swojego syna z bardzo daleką krewną, Margaret ven Aderniten. Znana z tego, że również zamierzała odebrać wykształcenie naukowe (aczkolwiek to obiło się na jej kondycji psychicznej), oraz swojego sporego nosa, lekko szpecącego niezgorszą urodę niewiasty.

3 maja 1301 roku wybuchła wojna z Emiratem Kordoby, z powodu sukcesów tego islamskiego państwa w samej Chorwacji. Na tą akcję przygotowano w sumie co najmniej trzydziestu tysięcy zbrojnych w różnych miejscach Europy. Zapowiadał się długi konflikt, zaś najważniejszym celem było odpędzenie emira z ziem chorwackich oraz zagarnąć jak najwięcej ziem w Iberii. Tak się składało, że Emirat Kordoby dużo wcześniej zdążył wchłonąć sporą część Hiszpanii.

​

Pierwsza bitwa stoczyła się 14 maja, pod Rawenną, gdzie lokalne regimenty odpędziły dwa tysiące niewiernych atakujących terytorium bawarskie. 3 czerwca przybyła odsiecz spod obleganego Belgradu, gdzie Wielki Książe Karyntii mając siedmiu tysięcy żołnierzy, odpędził o połowę mniej liczne siły muzłumańskie.

​

Ten sam władca popisał się brawurą, atakując pod Sisakiem dwukrotnie większe siły arabskie; a do tego sam kwiat kordobańskiej wojskowości, z Emirem Yazidem na czele. 28 czerwca 1301 roku, już pod murami muzłumańskiego miasta, książe karyncki mając za sobą prawdopodobnie tylko przewagę w postaci boskiego wsparcia, po prostu rozpoczął szturm na wojska niewiernych. Zaskoczenie wojsk Maurów było na tyle duże, że pięć tysięcy wojowników z emirem wycofało się od razu, zaś kolejne pięć i pół tysiąca wycięto w krwawej bitwie. Trup kładł się gęsto po obu stronach, z przewagą udziału muzłumańskiego w oddawaniu własnej krwi... Bitwę tą, Książe Karyntii wraz z Księciem Styrii, wygrał, tracąc prawie trzech tysięcy krzyżowców.

9 sierpnia 1301 roku, pod Warażdynem, oddział ośmiotysięczny pod dowództwem Księcia Istrii i Majorki, syna królewskiego Albrechta oraz Księcia Krainy, rozgonił zdemotywowane klęską miesiąc temu armie kordobańskie w sile sześciu tysięcy ludzi... 18 sierpnia zdobyto Urbino, zaś we wrześniu i październiku nastąpiły liczne i krótkie walki z niedobitkami Maurów w okolicach Warażdynu.

Na pierwszych łupach, dostarczonych przez pierwszych weteranów (zarówno obecnej wojny, jak i wojen sprzed kilku lat), miasta na ziemi ulmskiej zaczęły szybciej rozwijać się oraz wymiernie bogacić.

​

25 września 1301 roku zdobyto Toledo w Hiszpanii. Ziemie hiszpańskie Emiratu Kordoby były praktycznie niebronione, jakby sam władca arabski zupełnie zajął się chorwackim teatrem działań, które definitywnie było już przegrane... 12 października padła Grenada, zaś 9 listopada silnie ufortyfikowany Sisak został zdobyty. 16 grudnia padła La Mancha, zaś 7 stycznia 1302 roku Malaga.

8 stycznia 1302 roku zmarł ze starości pierwszy Cesarz Bawarski, Engelbert. Oficjalną przyczyną był symptom starzenia się, aczkolwiek tuż przed śmiercią, monarcha skarżył się na mocny tępy ból w klatce piersiowej... Pierwszy władca Rzeszy Bawarskiej zasłynął ze swej niezwykłej płodności, utworzenia Cesarstwa (co było tylko formalnością) oraz rozpoczęcia podboju Iberii. Zostawił swojemu następcy nielada problem w postaci pokonania jednego z silniejszych państw muzłumańskich w tej części świata.

​

------------------------------------------
* - tutaj palatyn, w Państwie Bawarskim, służył zarówno jako komes monarchowy na ziemiach oraz ktoś zastępujący monarchę w sprawach sądowych, jak i jako zarządca na ziemiach, trochę ponad grafami. W grze nie da się tego odzwierciedlić, lecz ta funkcja miała znaczenie tylko administracyjne (jak tu zapanować nad tyloma wasalami... ) i nie była dziedziczona (monarcha nadawał ją odgórnie i każdorazowo, kiedy zachodziła taka potrzeba)
** - przetłumaczyłem jedno nazwisko oraz zwroty, na stosowne języki.

Uznałem, że na razie nie będę bawić się w kolejne zmiany godła państwa bawarskiego, aczkolwiek istnieje możliwośc, że zrobię taki stały, (jakby) cesarski. Tak krótki odcinek czasu, bo tyle żył sobie Pierwszy Bayerkaiser, poza tym jednak trochę się działo... Przepraszam za tak mało "dworskości", oraz takie mocne "EU'fowanie".

Nazwa "Imperium Aderniteńskie" na mapie wzięta z inspiracji innej nazwy (zwyczajowej raczej) Imperium Ottomańskiego w naszej rzeczywistości, zwanego Imperium Osmańskim... Jak widać, trochę Adernitenów tam jest, nie tylko na tronie cesarskim, lecz także na książęcych oraz grafowych... Żeby nie było wątpliwości:
- książe Karyntii i Krainy - kultura włoska
- książe Kurlandii - kultura duńska
Reszta to typowi Górni Niemcy, czy Bawarczycy, jak to się mówi. Nawet ci Billungowie, co w teorii mają jakieś pokrewieństwo z Billungami na tronie Księstwa Saksonii (rozgałęzienie od co najmniej stu lat, jeśli nie więcej), ale w praktyce (w grze) to nie ma szans, by jedni odziedziczyli włości drugich. Na szczęscie.

 

Odcinek 22 - Siódma Krucjata
(1302-1310)​

Nowy władca, Albrecht, odziedziczył kraj uwikłany w Prowansji, Hiszpanii oraz Chowacji, w wojnę z Emiratem Kordoby. Koronacja w Monachium tym razem nie odbyła się tak hucznie, jak w 1298 roku przy proklamacji powstania Bawarskiej Rzeszy. Pośpiech był wskazany, zważywszy na to, że Kalifat Mauretanii toczył wojnę z (upadającym) Królestwem Chorwacji, a oficjalnie nie prowadził działań wojennych przeciw Imperium.

​

Albrecht Drugi, na szczęście był utalentowanym człowiekiem, wydawałoby się że bez skaz. Imiennik swojego pradziadka, Albrechta Zdobywcy, już tydzień po koronacji dziesiątego stycznia, wyruszył przygotowany na chorwacki obszar walk. Sprawa była prosta - zdobyć Warażdyn - a następnie rozbić siły kordobańskie w tamtym rejonie, a następnie wojska przenieść do Iberii czy Prowansji. Pierwsze regimenty Arabów zaczęły wracać do swojej częsci Hiszpanii... Jego syn, nazwany Engelbertem na cześć ojca Cesarza, otrzymał tytuły Księcia Istrii i Majorki.

W międzyczasie, już 9 stycznia 1302 roku armia bawarska oblegająca Warażdyn, została zmuszona do rozbicia i odpędzenia pięciotysięcznego oddziału Maurów. Kolejna potyczka, tym razem z udziałem Cesarza oraz Emira Yazida, odbyła się 1 lutego, gdzie chrześcijanie znów byli górą. 4 lutego jednym silnym szturmem, podczas którego zginęło nieco ponad tysiąc krzyżowców, zdobyto Fortecę Warażdyńską.

​

1 maja 1302 roku zdobyto w rejonie Akwitanii miasto Albert, zaś 25 czerwca wojska bawarskie dotarły aż do Bordeaux, gdzie zbrojni islamscy sami poddali się wiedząc, że zginą podczas obleżenia. Oddali miasto, które i tak było pełne akwitańskich chrześcijan, a sami w ramach rozejmu mieli rozbrojeni udać się w stronę Asturii, jako zwyczajni cywile... Wojska Marchii Hiszpańskiej pod Narbonne w sile pięciu tysięcy rozbiły dwukrotnie miejsze siły Kordobian, na początku lipca. 24 lipca doszło do pierwszej klęski w Prowansji. 1600 zbrojnych z Księstwa Armagnac, nie dało rady licznym na 3,5 tysiąca Arabomz pobliskiego Szejkanatu Narbonne. Przeżyło ich ledwie pięciuset, tyleż zbiegło z pola walki na zachód. Rokowania na zmianę sytuacji nie były dobre; Prowansja miała czekać najwcześniej na zdobycie Narbonne.

16 sierpnia zdobyto samą Kordobę, ledwie pilnowaną przez garnizon. 20 września padła Narbonne, szykowano zaś kontruderzenie w kierunku Viviers. 26 września pod Toledo, prawie czterech tysięcy żołnierzy bawarskich i iberyjskich, niespodziewanie łatwo odpędziło siedem tysięcy nieprzygotowanych do bitwy Maurów.

​

Druga bitwa pod Viviers, została stoczona 13 października 1302 roku. Po stronie Cesarstwa, wyrażnie przemawiała konnica (dziewięciuset, w tym 86 rycerzy, przy braku ciężkiej konnicy arabskiej), oraz przewaga w łucznikach, kusznikach oraz lekkiej piechocie. Grafowie szwajcarscy zdecydowali się na męczenie przeciwnika szybkimi i krótkimi natarciami konnicy, a później ostrzałem oraz krótkimi zaczepkami lekkich piechurów. Niewielka przewaga chrześcijan jeśli chodzi o ciężką piechotę oraz broń drzewcową spowodowała, że walki były ciężkie i długie. Bitwa, która rozpoczęła się przed dziewiątą rano, skoćzyła się po 17-stej, przy zachodzie słońca. Wteyd to muzłuman udało się okrążyć i zabić, co do sztuki. Zostało to okupione śmiercią 1,5 tysiąca zbrojnych szwajcarskich.

20 listopada padł Caceres w Iberii.

​

W listopadzie 1302 roku przybyła do Hiszpanii armia cesarska, w liczbie prawie 17,5 tysiąca ludzi, którymi dowodził Cesarz Albrecht w towarzystwie swoich doradców, którzy okazali się być bardzo biegłymi w orężu oraz dowodzeniu poszczególnymi pododdziałami. 26 listopada pod Moliną, zdążyli zaskoczyć sporą armię kordobańską, zmuszając do nagłego odwrotu. Bawarska konnica, liczna na ponad sześć tysięcy jeźdźców (rycerzy i lekko opancerzonych) zdołała jednak dobić uciekających, zabijając trzech tysięcy niewiernych... Ta eskapada kosztowała życie mniej niż dwustu chrześcijan.

W grudniu oraz styczniu następnego roku, odbyły się pierwsze potyczki pod Plasencją oraz Castellon, obleganymi przez Bawarczyków. Zbiegło się to z otwarciem Uniwersytetu Rzymskiego w Rzymie, 4 stycznia 1303 roku... Ta woja zaczęła wnosić coraz więcej w metodę walki wojska Imperium. Powoli rozpowszechniano nowe metody organizacji wojsk, w tym także wykorzystanie prochu nie tylko w postaci pocisków-beczek czy worów, które miotane z katapult, z lontem podpalonym, czyniły dodatkowe szkody. Eksperymentowano z zastosowaniem w samych bitwach, wpierw z mongolskim i ruskim wynalazkiem spuszczania podpalonego małego ładunku ze strzały czy bełtów (z użyciem najcięższych kusz)...

​

Luty oraz marzec były dniami kolejnych potyczek w Iberii, w rejonie Extramadury czy pod Calatayud bądź Castellon. Armia Cesarza Albrechta na pograniczu Aragonii Bawarskiej ściagała liczne niedobitki Maurów, zaś w centrum Iberii oblegano kolejne miasta. 27 marca zdobyto Viviers, zaś 29 kwietnia Plasencję.

​

8 maja 1303 roku pod Plasencją napotkano na pierwsy poważny opór ze strony Kordobian, którzy wycofali się spod Bajadoz na widok jedenasto-tysięcznej armii z Algierii. Przeciwnik posiadał pewną przewagę w jeźdźcach, lecz tylko na tym opierał się atut muzłumanów. Krzyżowcy posiadali wyraźną przewagę liczebną, głównie w liczbie pik oraz ciężko opancerzonych piechurów. Taktyka zwartej obrony oraz kontry poskutkowała. Bez większych strat własnych, pokonano niewiernych, przy okazji wybijając połowę ich oddziału.

27 maja zdobyto Molinę. 24 lipca ta sama armia, co pod Plasencją, w okolicach Salamanki ponownie zniszczyła ten sam oddzial Arabów; 6 września Salamanka padła. Nieoczekiwanie, do Prowansji przybyło 5,5 tysiąca Maurów, którzy zaskoczyli prawie czterotysięczny oddział (świeżo nominowanego) Księcia Marches, Metódi'ego. Oddziały bawarskie zmuszone były wycofać się, aby nie tracić zbytnio wojska - udało się uratować trzy tysiące ludzi.

​

W październiku przybyła do Prowansji odsiecz; osobiście z armią wybrał się Cesarz Albrecht. Armia, trochę przetrzebiona po walkach w Hiszpanii, 8 października starła się z 6,8 tysiąca Kordobian kilometr od plaż Prowansji. Wciąż formacja zachowywała sprawność, liczna na 15 tysięcy krzyżowców (w tym jedna trzecia to konnica). Potyczka mająca odpędzić muzłuman w głąb lądu skończyła się krwawą jatką, gdzie pomimo rozgromienia przeciwnika i zadania mu strat w liczbie sześciu tysięcy pogan, to poniosło śmierć pięciu tysięcy Bawarczyków... 20 październik 1303 pod Calatravą, liczne na 11 tysięcy zbrojnych, siły Księcia Konstantyny, Sigfrieda ven Aderniten, rozbiły nieliczny regiment lokalnego szejkanatu... Samo miasto padło 4 stycznia 1304 roku.

13 stycznia, już bez Cesarza, który postanowił zająć się innymi sprawami Bawarii i tak wygrywającą wojnę, pod Delfinatem rozbito dwutysięczny oddział Arabów; samo miasto padło 27 lutego 1304 roku.

​

Jedną z takich spraw, był ożenek czwartego (pod względem starszeństwa) syna cesarskiego, Alberta, który zbyt zdolnym człowiekiem to nie był, do tego łatwowierny i myślący, że wszystkie arkany dyplomacji pojął. Praktycznie, miał największe braki właśnie jeśli chodzi o umiejętności negocjacji czy znajomoścy etykiety dworskiej bądź międzynarodowej, nie był też zbyt dobrym dowódcą czy potencjalnym zarządcą ziemskim. Jednakże mocno narzekał na to, że tronu cesarskiego nie odziedziczy... W tej słuszności, Cesarz Albrecht pozwolił swojemu dziecku pojąć za żonę, kuzynkę Alberta (wspólny dziadek - cesarz Engelbert), Alberade. Ta, w przeciwieństwie do swojego męża, bardzo zdolna, dobrze wykształcona, a nawet lepiej walczyła mieczem czy toporem od Alberta. Umiejętności Alberade najprawdopodobniej wybiły z głowy królewiczowi wygórowane ambicje.

29 marca 1304 roku wojska bawarskie pod Venaissin rozbiły kolejne wojska Maurów, tym razem ponad 3 tysięcy wojowników poznało twardą rzeczywistość walki z Imperium. Nad wybrzeżem Prowansji, krótkie potyczki ciągnęły się aż do końca czerwca, pomimo zdobycia lokalnej twierdy 23 czerwca... 7 czerwca, w międzyczasie, zdobyto na zachodzie Płw. Iberyjskiego Castello Branco (Zamek Branco), zbiegło się to ze zdobyciem Coimbry... 16 sierpnia 1304 roku zdobyto Porto, zaś dwa tygodnie później, oficjalnie ustalono rozejm z Emirem Kordoby, któremu zostały nieliczne ziemie na wybrzeżu Bretanii, walijskim czy w zachodniej Persji.

​

Drugi syn cesarski, Tassilo, nieoczekiwanie stał się głównym następcą tronu cesarskiego po serii skrytobójstw. Zaczęło się od niezadowolenia Cesarza z tego, że żona Engelberta nie dawała już dzieci, a tym bardziej brak kolejnych synów. Przez cały październik, nieudolnie, "lazurowi" wysłannicy z ABMS próbowali zabić Jutte (zresztą, niewiadomego pochodzenia, gdyż nic nie było wiadomo o jakimkolwiek nazwiski szlacheckim kobiety), lecz ta wymykała się, czy to z karety pod którą podłożono proch, czy to z zasadzek. Zawsze agenci demaskowali się, w końcu 20 października, w dziewiątej próbie, udało się rozprawić z Jutte; bez ujawnienia się. Podczas jej podróży morskiej z Istrii do Majorki, udało się wysadzić statek (dla kogoś to była samobójcza misja). Statek zatonął ze wszystkimi na pokładzie... Załamany Engelbert, cztery dni później nie mogąc znieśc żałoby, powiesił się na drzewie w ogrodzie książęcym na wyspie Majorka... 10 grudnia odkryto, że jedyny syn Engelberta, czteroletni Giselbert, został utopiony ("pomylony z praniem"), nie odnaleziono jednak sprawcy. Było jasne, że tytuły książęce oraz następstwo dynastyczne w Imperium odziedziczy Tassilo.

Pod koniec października ukończono budowę sieci przędzalni w prowincji rzymskiej, rok później manufaktur farbiarskich, gdzie zaczęto stosować azbest przywieziony ze Wschodu, aktualnie wytwarzany przez alchemików... W sierpniu 1305 roku wybuchła zaraza duru brzusznego w Górnej Bawarii, na tą chorobę zachorowała w grudniu cesarzowa Gerberga van Leuven.

​

Piąty z kolei syn cesarski, królewicz Lutbert, zdolny ekonomista oraz dyplomata, wykształcony przez weneckich kupców, wreszcie osiągnął wiek dorosłości. Wyrósł na energicznego, choć zbyt łatwowiernego człowieka. Wiecznie rozmyślał o swoim obiekcie westchnień, dalekiej krewnie Eufemii (od wspólnego ich pradziadka, króla Ordulfa); 6 grudnia 1305 roku spełniło się jego marzenie - ożenił się ze swoją wybranką. Eufemia również wychowywana przez tych samych kupców z Wenecji (skądinąd, powoli bawarskiej, nie włoskiej), trochę gorliwiej przykładała się do nauki, spędzając mniej czasu na ćwiczeniach fizycznych od Lutberta... Ten nie miał ambicji na tron bawarski, pomimo tego, że stał się trzecim w kolejce, po niewyjaśnionym skrytobójstwie trzeciego syna cesarskiego.

W sezonie 1305/1306 okazało się, że zabrakło nawozu na polach górnobawarskich. Obniżyło to znacząco plony w latach następnych. Rok później ta sytuacja potwórzyła się w hrabstwie innsbruckim... W lutym cesarzowa Gerberga wyzdrowiała z tyfusu brzusznego*, lecz nie odzyskała faktycznego zdrowia; cierpiała przez następne lata z powodu licznych powikłań pochorobowych.

​

13 stycznia 1308 roku ukończono rozbudowę miejskiej Fortecy Pasawskiej w stolicy tego regionu. Innym istotnym wydarzeniem było otwarcie Uniwersytetu Kempteńskiego 12 kwietnia 1208 roku, drugiego otwartego przez Cesarza, trzeciego w obrębie samej domeny cesarskiej; liczne uniwersytety już istniały na ziemiach Wielkiego Księstwa Karyntii czy reszty Bawarskich Włoch.

​

Albert, królewicz, postanowił znaleźć kandydatkę na drugą żonę po śmierci w trakcie porodu pierwszej żony, Alberade. Długo szukać nie musiał, jego ojciec Cesarz znalazł mu za niego, kolejną daleką krewną Sofie. W porównaniu do trzeciego syna królewskiego, Sofie dobrze radziła sobie z życiem i intrygami na dworze; posiadała jakiś talent, co stanowiło różnicę w stosunku do jej męża (pierwszego). Wybranka nie była najpierwszej urody, lecz zdołała osadzić na ziemie Alberta

Od października 1308 roku toczył się konflikt z Hrabstwem Mar, które najwyraxniej poczuło się pewniej i wypowiedziało posłuszeństwo Cesarzowi Albrechtowi. Wojska z Hrabstw Berno oraz Schwyz, na zlecenie cesarskie, uporały się ze szwajcarskim maluszkiem; zdobyły 13 marca 1309 Valais. Dwa tygodnie później zbuntowany Graf w zamian za życie swoje i rodziny, zrzekł się swoich tytułów (Grafa Valais oraz Maru), które otrzymał Graf Berno w nagrodę za dowodzenie oddziałami w konflikcie szwajcarskim.

W czerwcu 1309 roku zaczęła zanikać epidemia duru brzusznego w Górnej Bawarii. Stolica do Monachium nie wróciła**, już od trzech lat Cesarz Albrecht przeniósł się z dworem do Kempten... Monarcha wspomógł myśliwych na ziemi akwilejskiej, po bardzo słabym sezonie połowowym, który skończył się w październiku tego samego roku.

​

Najstarsza córka Cesarza Albrechta, Emma, także nie została oszczędzona przez los Górnej Bawarii. Zaraziła się od swojej macochy, Gerbergi, durem brzusznym. O ile z samej zarazy wyzdrowiała, co podobnie jak żona monarchy, cierpiała na powikłanie jakim był stale obniżony puls serca... Na nieszczęscie, była wyjątkowo zdolną ekonomistką, najwybitniejszą uczennicą najlepszej szkoły kupieckiej w Wenecji. Nie obce jej były dobre maniery oraz ogłada, wychowana w poczuciu sprawiedliwości oraz roztropnym podejściu do życia. Faktycznie, mocno pogniewała się na swoją machochę z powodu zarażenia się tyfusem brzusznym... Wyszła, 29 listopada 1309 roku, za dworzanina Markvarda ven Adernitena, który poza dobrym wykształceniem i obyciem dyplomatycznym, nie wyróźniał się jakoś specjalnie; z Emmą dzieliła go różnica 12 lat.

30 lipca mieszczanie kempteńscy uzyskali zgodę na wybranie przedstawiciela do rady cesarskiej, po licznych wnioskach i oczekiwaniu... 1 grudnia 1310, Gerberga van Leuven zmarła; nagle w trakcie przechadzki po ogrodzie rezydencji cesarskiej w Pasawie przestało jej bić serce... Jej główną zasługą było wydanie na świat sześcioro dzieci (trzech synów, trzy córki), z których tylko trzeci syn zmarł z przeziębienia jako małe dziecko. Pomagała także w nauce dzieciom Albrechta, z jego poprzedniego małżeństwa.

​

Po dwóch tygodniach żałoby, Cesarz Albrecht postanowił znaleźć sobie kolejną wybrankę. Ostatecznie, zgodził się oddać swoją dwórkę, Graf Bredy, Catherine d'Ardennes. Francuskojęzyczna niewiasta, w takim kręgu kulturowym wychowana i z własnej woli żyjąca. Nie była zbyt barwną osobą; jednakże Albrechtowi chodziło tylko o posiadanie towarzyszki, wszak synów już miał odpowiednią ilość (pięciu żyjących). Ślub cesarski odbył się 28 grudnia 1310 roku, nie ściągnięto z tej okazji dodatkowych podatków.

​

----------------------------------------------
* - tyfus brzuszny to inna nazwa duru brzusznego
** - jakoś nie daję rady zmienić stolicy, nawet w CrusaderEd. Po zmianie ID i zapisaniu tak pliku, nadal tkwi w Kempten, pomimo tego że Górna Bawaria jako prowincja jest bogatsza.

Psków dostałem przypadkiem, a raczej pewien wasal w Nordgau... W EU 2 odrzucę to, nie martwcie się. :mrgreen: Obecnie, może za łatwo mi idzie, ale... Bizancjum zdoła mi napsuć krwi dyplomatycznie, jeśli chodzi o dziedziczenie ziem (najwyraźniej), a do tego zapowiadam za kilka lat akcji w AAR-ze jakieś poważne problemy w jakiejś wojnie. Tam także będą naprawdę spore bitwy, przynajmniej pojedyncze... Ale już cicham ze spojlerowaniem.

 

Odcinek 23 - Drzemka Błękitnego Lwa
(1311-1315)​

Cesarz Albrecht zdecydował, że do końca swojego życia nie będzie wszczynał wojen, szczególnie w Iberii. Bawaria po długiej wojnie musiała odpocząć oraz zregenerować swoje siły, przed ostatecznym rozprawieniem się z najgroźniejszymi muzłumanami w Iberii. Chorwacja musiała zostać kiedyś wyzwolona spod jarzma mauretańskiego... Obecnie, ważną sprawą było zwiększenie wpływów w Szwajcarii. 28 stycznia 1311 roku, Grafowie Chur oraz Gryzonii złożyli hołd lenny Cesarzowi. Przy tym obrocie sytuacji, tylko trzy kantony szwajcarskie pozostawały poza granicą Imperium. Neuchatel, Aargau oraz Genewa wciąż byli pod władaniem Karolingów z Królestwa Niemieckiego... W lutym Monarcha wystosował notę do Arcybiskupa Mediolanu, informującą o tym, że tytuł na prawach księcia Mediolanu należy się "prawowicie" władcy bawarskiego, z tytułu spadkobierstwa po imperium Karola Wielkiego. Samo odwoływanie się do twórcy Świętego Cesarstwa było po części absurdem historycznym - w końcu Karol Wielki podbił Bawarię - ale Cesarz Albrecht udał, że to nie jest istotne.

​

Córka Albrechta, Emma, która zasłynęła w swej działalności głównego doradcy gospodarczego i finansowego tym, że udało się jej poprzez uchwalone reformy wyciągnąć ziemię akwilejską z problemów rolniczych, koniunkturalnych czy ekonomicznych, zmarła prawie rok po zachorowaniu na zapalenie płuc. Godna postawa kobiety wiernej Cesarstwu, swojemu mężowi oraz posłudze ministerialnej, a także bardzo młody wiek i wybitne uzdolnienia prawdopodobnie były argumentami dla papieża, by Emmę beatyfikować. Może odzyskanie sprawności gospodarczej przez Akwileję było swoistym "cudem"?

Za nowego majordomusa, Otto ven Adernitena, jeszcze w latach 1311-1312 rolnicy szwabscy "zdążyli" wybrać złe nasiona do uprawy.

​

Ostatnia żona Króla Ordulfa I Wielkiego, Amalberga ze styryjskiej dynastii Chiemgau, zmarła w wyniku postępującemu schorzeniu płuc, oraz powikłaniom z tego wynikających. Ponieważ również zmarła w niestarym wieku (34 lat) oraz była po części fanatycznie oddana wierze chrześcijańskiej, także (przy okazji beatyfikacji Emmy) została przez papieża błogosławiona. Jednakże ta decyzja była trudniejsza do zrozumienia. Czyżby uhonorowanie za to, że nie stała się pierwszą Cesarzową w historii Bawarii?

​

Trzecia żona Cesarza Albrechta, Catherine d'Ardennes, w kwietniu 1312 roku zmarła parę dni po długim i wyjątkowo bolesnym porodzie, w wyniku gorączki poporodowej, wcześniej rodząc martwą córeczkę... Władca nie był przyzwyczajony do samotnego życia, poszukał więc kolejnej wybranki. Długo nie szukał. Dwórka, daleka krewna po Ordulfie I Wielkim, Kunigunde, okazała się na tyle ładną i zdolną niewiastą na czwartą z kolei Cesarzową u boku Albrechta... Ceremonia małżeńska odbyła się 10 maja 1312 roku; Monarcha okazał akt łaski nie żądając dodatkowego podatku "na pokrycie kosztów weselnych". Aczkolwiek kilka milionów dukatów nie zostało wydanych na wesele...

11 października 1312 roku, wspólny wniosek rycerstwa rzymskiego o zezwoleniu na polowanie na ziemiach kościelnych został przez Cesarza odrzucony, głównie z powodu obaw przed Papieżem, który na początku marca zamieszkał w odbudowanym Lateranie, zniszczonym przez muzłumanów po zdobyciu Rzymu w latach 40. XII wieku.

14 listopada 1312 był dniem równoczesnych otwarć Bawarskich Akademii Wojskowych w Ulm oraz w Pasawie. Miało to na celu przygotowanie nowych rycerskich oraz bogatych synów mieszczańskich (chcących zrobić karierę w bawarskiej armii) do oficerskich czy żołnierskich obowiązków, szermierki oraz wiedzy taktycznej oraz geograficznej, a także rozwinięcie zdolności przywódczych. Cesarz Albrecht spodziewał się kolejnych wojen po swojej śmierci.

Tuż przed dniem św. Sylwestra w 1313 roku, mieszczanie z Ulm wywalczyli dyplomatycznie u władcy bawarskiego swojego reprezentanta w cesarskiej radzie. Wiązało się to z możliwością przeforsowania zwiększenia limitów dla mieszczańskich kandydatów do BAW w mieście Ulm.

​

Po śmierci (również poporodowej; jakby problemy porodowe oraz zapalenie płuc stawały się głównymi zagrożeniami dworu bawarskiego) Alberade, żony Alberta, syna cesarskiego, Cesarz Albrecht zezwolił mu na poszukanie żony w obrębie dworów podległych Imperium. Wybór arcykrólewicza padł na pochodzenia serbskiego, Violę Trpimirowić, jeszcze młodą dwórkę na dworze Grafa St. Gallen; który zgodził się na zawarcie małżeństwa. Dość wyjątkowym w osobie Słowianki były jej nadzwyczaj wysokie umiejętności władania mieczem - zwyciężała w treningach nad wieloma Galleńskimi rycerzami na dworze - przy dobrych umiejętnościach lawirowania w sprawach dworskich oraz znajomością etykiet postępowania. Jednakże, pogłoski mówiły, że "dla wprawy" zakatowała podczas treningu szermierczego jednego ze służących, na śmierć.

​

Ciągły stres związany z utrzymaniem wasali przy Imperium (szczególnie w Iberii czy Algierii - Billungowie czy prawie już bawarsko-arabscy Adernitenowie rozglądali się za tytułami królewskimi, zazdroszcząc Królowi Aragonii i Północnej Afryki), a także z niepowodzeniami z tym związanymi (Alcantara, Saragossa oraz dwa inne hrabstwa po prostu złożyły hołd lenny Bizancjum lub zostały nań odziedziczone), wprawił w 1314 roku Cesarza w depresję. Świadomość tego, że jest "rekordzistą" pośród bawarskich władców aderniteńskich, jeśli chodzi o ilość żon (cztery), a przede wszystkim to że równie dobrze Kunigunde także może młodo umrzeć, pogłębiła fatalny stan psychiczny władcy... Nawet wielka uczta cesarska wydana 5 marca za 150 tysięcy dukatów w Szwabii nie poprawiła nastroju Albrechta.

Cesarz nie chciał już żyć, obawiając się dalszej, pokojowej, straty wpływów w Iberii za swojego życia. Pogrążył się w alkoholiźmie w zimie 1314 roku. Na jego "szczęście" i jego bliskich, wątroba cesarska 1 lutego 1315 nie wytrzymała... Albrecht II osiągnął w zasadzie to, co Ordulf I Wielki wypracował: skończył VII krucjatę, trochę wzmocnił kraj, wzmocnił mury Pasawy oraz założył Uniwersytet Kempteński. Był ojcem szesnaściorga dzieci, w tym jedenastu synów... Tassilo, drugi syn cesarski, zgodnie z oczekiwaniami, stał się następcą tronu.

​

-----------------------------------------------

Udało się przywrócić godność stołeczną Monachium, ale nie w tym odcinku, tylko trochę później. Odcinek króciutki, aby nie robić bałaganu dynastycznego oraz wojennego.

Spoiler

Będzie ostre wojowanie oraz bombardy ruskie

Ostatnio nie dawałem beatyfikowanych, gdyż wielu ich było jak na rozległy dwór bawarski, a rzadko co widziałem sens opisywania dworzan, przy których trudno by było wyjaśnić logiczne argumenty za beatyfikacją. Ciągle brak świętych...

 

Trafił się taki władca, co ruszy z solidnym wykopem, a później, hm... ograniczy się do paru interwencji.

Przypominam, że w 1347-1351 roku będzie "czarna śmierć", to już nie tak daleko.

---------- Post dodany 21.11.2009 o 23:45 ----------Poprzedni post został napisany 20.11.2009 o 16:06 ----------

Odcinek 24 - Epilog sprawy hiszpańskiej
(1315-1325)​

Poprzedni dwaj cesarze nie zabłysnęli wybitnie w historii Bawarii. Tak naprawdę jedynie zaakcentowali swe rządy rylcem na płaskorzeźbie historii. W przeciwnieństwie do długich rządów Welfa Błogosławionego, Albrechta Zdobywcy czy Ordulfa Wielkiego, po 17 latach Imperium miało już trzeciego Cesarza... Czyżby nadeszła epoka krótkich rządów kolejnych władców? A może korona cesarska w zadziwiający sposób "skraca życie" monarchów? Podobna sytuacja ma miejsce w Cesarstwie Wschodniorzymskim, gdzie od ponad 100 lat żaden Cesarz Bizantyjski nie rządził dłużej niż 25 lat.

​

Nowy władca, Tassilo, zasiadł na tron bawarski jeszcze przed wiekiem średnim, co dawało mu szansę na trochę dłuższe rządy niż trzynaście lat jego ojca, Albrechta II. Imię miał, "staroświeckie", przypominające jeszcze czasy wczesnośredniowieczne. W końcu za Agilolfingów, pierwszej dynastii bawarskiej w historii, było trzech Tassilów rządzących państwem Bawarów... Nowy cesarz był uzdolniony w dziedzinie wojskowości czy fechtunku wszelakimi broniami, trudno byłoby dostrzec w nim jakieś poważniejsze wady. Pierwsze łyse połacie na głowie, od 25. roku życia, dodawały powagi. Chętny do swojej żony także był; miał z nią kilkoro dzieci (dwóch synów, w tym tylko jeden jeszcze żył; czwórkę córek, z której co druga dożyła) do 1315 roku. Aczkolwiek brak mu było pewnego geniuszu, przynajmniej na ówczesną chwilę... Zdecydował, że Cesarstwo będzie bardziej odwoływać się do tradycji Agilofingowskiej Bawarii czy Cesarstwa Rzymskiego, aniżeli Rzeszy Niemieckiej. Wszystko, oczywiście, po katolicku.

​

Nowa Cesarzowa, Gisela d'Ardennes, zdawała się być urodzona do życia dworskiego. Nie była ideałem urody, byli lepsi kandydaci na stanowisko odpowiedzialne za wywiad (m.in. szefa Azurblau Bayerische Monarchistschutz), lecz poza pewnym brakiem talentu do spraw militarnych (czego od kobiet w średniowieczu rzadko co wymaga się...), trudno było wyszukać w niej skazę... Zmartwiona tym, że połowa z dotychczasowych jej dzieci z Tassilem zmarła jeszcze we wczesnym dzieciństwie.

Jeszcze po koronacji 8 lutego 1315 roku, Cesarz Tassilo zadecydował o przydzieleniu Księstwa Majorki (jako Arcybiskupstwo na tychże prawach) jednemu z najmłodszych synów nieżyjącego cesarza Engelberta I, Thietbalda. Od tej pory, tytuł Księstwa Istrii oraz Slawonii miał być przekazywany przyszłemu następcy tronu bawarskiego... Oddano także ziemię meklemburską z miastem Schwerin, Księstwu Meklemburgii, by nie obciążać za nadto Cesarza nadzoru nad dość odległą od Monachium ziemią. Obecnie Rijeka była wciąż pod nadzorem cesarskim... Ten dzień był pracowity także z innego powodu; ustanowiono sojusz wojskowy z Królestwem Francji.

12 kwietnia 1315 roku Wielka Stocznia w Akwilei rozpoczęła pracę. Mogła ona budować statki zdolne pływać po otwartym oceanie Atlantyckim, aczkolwiek obecnie nie było większego interesu czynić podróże do wysp w pobliżu Europy... W lipcu ukończono stawiać sieć młynów wiatrakowych w hrabstwie Ulm. 5 listopada był dniem otwarcia pierwszego banku mieszczańskiego w Monachium.

1 grudnia 1315 włączono do sojuszu francusko-bawarskiego, Królestwo Anglii. W ten sposób zaczął tworzyć się blok zachodnio-europejski, jako alternatywa dla rosnącego w siłę Bizancjum, czy zajmującego spore połacie Rusi Wielkiego Księstwa Włodzimierskiego, koalicji państw włoskich czy skandynawskich... Siedem dni później dobito targu z Królestwem Polskim. Blok Zachodnioeuropejski liczył w sobie trzy w miarę silne królestwa oraz Imperium Aderniteńskie. Królowie Francji, Anglii i Polski uznali obwołanie się włady bawarskiego na cesarza, nie nastąpiło jednak żadne złożenie hołdu lennego czy aktu uległości.

​

28 marca 1316 roku była 250. rocznica sprawowania rządów w Bawarii przez dynastię ven Adernitenów. Należalo upamiętnić te ćwierćmilennium, zasadniczo wspaniałej dla Bawarii, historii... Pierwszą częścią uroczystości miało być wielkie święto w stolicy, trwające 25 dni, gdzie każdy dzień symbolizował 10 lat trwania dynastii. Zaproszono na nie wszystkich książąt Rzeszy Bawarskiej oraz Grafów, a także co ważniejszych i bogatszych mieszczan. Uczty miały pokazywać bogactwo Imperium; dania wg przepisów niemalże z każdego krańca Cesarstwa, tak samo było z kuglarzami, artystami. Udało się przesunąć wielkanocny post o pół roku, aby zgodnie z religią chrześcijańską święto mogło mieć miejsce. Dwudziestego dnia uroczystości, rozsypywano na miejskim rynku monachijskim miedziane, srebrne i złote monety, a także drobniejszą biżuterię, mniej zamożniejszej części mieszkańców.

Drugą częścią uroczystości było przygotowywanie się, od grudnia 1315 roku, do ostatecznego rozprawienia się z dwoma silnymi państwami muzłumańskimi mającymi ziemię w Iberii - Szejkanatem Faro oraz Kalifatem Murabitids. Inwazja miała iść od Algierii do krańców Maroka, od Bajadoz w celu podbicia Szejkanatu, oraz od Aragonii w celu uderzenia na Asturię Kalifatową. Wojska włoskie miały zająć kraniec Płw. Apenińskiego, kawałek Sycylii oraz Maltę... Opcjonalnie, uderzenie w stronę Asturii miało nadejść od strony północnoportugalskiej... Datą rozpoczęcia inwazji był 1 czerwca 1316 roku.

Poważną wojnę pokazującą potęgę Adernitenów, zaburzył spór o kawałek ziemi w Brytanii, o hrabstwo Kent pod władaniem Królestwa Węgier...

Po krótkiej reorganizacji sił, planowana wojna w Hiszpanii wybuchła 19 grudnia 1316 roku.

20 czerwca 1318 roku, na specjalnej uroczystości, Cesarz Tassilo koronował się na Króla Kastylii, Mauretanii i Leónu, dodając do kolekcji kolejne tytuły. Rozdał za to kilka tytułów książecych, iberyjskie oraz marokańskie. Co prawda wciąż pewne ziemie były pod władaniem Turków Seldżuckich czy Kalifatu Qaradkind (z Kaukazu), aczkolwiek nie były to obszerne ziemie. Rekonkwista została prawie zakończona.

​

W lipcu otwarto kolejne banki, tym razem w miastach Pasawa, Innsbruck, Ulm, czy Augsburgu. Miało to na celu wzbogacenie i dalszy rozwój klasy mieszczańskiej, dającej coraz więcej najemników do wojska bawarskiego. Ogolny rozwój miast także był priorytetem w ramach odbudowania państwa po dwóch poważnych wojnach. Papież na zezwolenia lichwiarskie niechętnie patrzył, lecz i tak w jego interesie (obecnie) był trwanie Cesarstwa Bawarskiego.

Cesarz nie zauważył jednak przyczajonego niebezpieczeństwa, które boleśnie zostało dostrzeżone.

14 czerwca Biskup Lotaryngii złożył hołd lenny Cesarzowi. Starania ze strony dyplomatów cesarskich w tym celu trwały od kilku lat, prawdopodobnie zwycięstwa w Iberii, odparcie Bizancjum oraz Rusinów ostatecznie przekonały duchownego.

15 lutego 1320 roku zwołano Stany Generalne. Tam, w celu podreperowania finansów państwa po licznych i bardzo kosztownych wojnach, Cesarz Tasslio wymusił na reszcie Stanów kontrybucję w wysokości 7 372 090 dukatów w złocie. Źle to świadczyło o samym władcy, oczekującym od mieszkańców sporych sum pieniędzy.

Prawdopodobnie braki chłopów z wojny obronnej przeciw Księstwu Włodzimierskiemu, a później umiejętna organizacja ziem oraz ściągnięcie bezrobotnych na pola uprawne sprawiły, że w 1320 zauważono większy wzrost zamożności populacji Górnej Bawarii; region stał się bogaty... 24 czerwca władca bawarski odrzucił wniosek kleru, który domagał się prawa do ściągania dodatkowej dziesięciny od chłopów. W październiku 1321 roku na ziemi pasawskiej natrafiono na kolejne pokłady lokalnych kopalnii rud miedzi i ołowiu.

​

Najstarsza córka Tassila, Jutte, wyrosła na zdolną niewiastę, niemalże wszechstronną, choć bez żadnego geniuszu w umiejętnościach. Podkochiwała się w jednym z dworzan, Meinhardzie ven Adernitenie, praktycznie odciągając go od kariery duchownej. Cesarz przystał na owe małżeństwo, aczkolwiek miał poważne wątpliwości. Meinhard nie miał jakiegokolwiek pojęcia o tym, co znaczy pieniądz. Prawdopodobnie także świeżo upieczony mąż arcykrólewny nie zdawał sobie sprawy, ile jest warte 3 793 910 dukatów zebrane w ramach podatku z okazji ślubu z Jutte.

W sezonie roku 1322 roku jakby "masowo" popełniano błędy w sianiu nasion. Zarówno w prowincji rzymskiej, szwabskiej czy akwilejskiej. Na tych terenach spowodowało to poważne problemy ekonomiczne, nie tylko na rok następny... Pocieszeniem był wzrost poważniejszego rozwoju w okolicach Zagrzebia, gdzie przeznaczono częśc pustkowii i pól o wyciętych lasach na cele rolnicze oraz osadnicze.

21 kwietnia 1323 hołd lenny Cesarzowi złożył nie byle kto, a Arcybiskup Mediolanu. Owy władca na prawach książęcych, nie dawał rady rządzić samodzielnie kawałkiem Lombardii, wszak jego poprzednicy doprowadzili do rozpadu Arcybiskupstwa.

​

Drugi syn w kolejności starszeństwa, a pierwszy co dożył wieku dorosłego, Gozelo stał się osobą niezbyt kompetentną na tron bawarski. Uważający się za "wybitnego dowódcę" a praktycznie nie mający żadnych ku temu predyspozycji. Chociaż władanie mieczem oraz krzyczenie na zbrojnych mu lepiej wychodziło niż chociażby dyplomatyczne rozwiązywanie problemów czy nawet zarządzanie czymkolwiek. Na dworze był w stanie przetrwać, lecz zachowaniem nie róźnił się od pospolitego awanturnika; często znęcał się nad służącymi bądź zbiegłymi zwierzętami... O ile Cesarz Tassilo miał już małego, kolejnego, synka, co do którego miał powazne nadzieje, to wyraźnie przekazał "synowi marnotrawnemu", że rządzić Bawarią prawdopodobnie nie będzie. W zamian, zaoferował mu małżeństwo z bardzo uzdolnioną dwórką, Amalbergą o wspólnym rodowym nazwisku; obycie i awanturnictwo Gozelo urzekało niewiastę przy okazji.

W roku 1324 rozprawiono się z nieposłusznym hrabstwem Rawenny. 20 czerwca oddano do użytku Katedrę Kempteńską; w ten sposób Cesarz zaskarbił sobie wdzięczność lokalnych duchownych. W sierpniu ukończono budowę Twierdzy Monachijskiej. W tym samym miesiącu, Monarcha zgodził się na żądania mieszczan w Rijece, domagających się uznania ważności prawa miejskiego nad kanonicznym. Było to w interesie umacniania władzy monastycznej, po prostu osłabiając władzę kleru. Aczkolwiek wciąż to było lawirowanie pomiędzy chwilowym poparciem stanu duchownego, a jego ograniczaniem.

​

Po dwa i pół latach zmagania się z nieznaną bliżej chorobą, żona Tassila, Gisela d'Ardennes, nie dała rady przeciwności losu. W środku listopada odbył się uroczysty pogrzeb Cesarzowej.... Monarcha nie zwykł marnować swojego wigoru, czuł się źle samotnym. Aby zamiast po kryjomu uwodzić niewiasty, robić to jawnie i legalnie z jedną, po trzy tygodniowej żałobie rozpoczął szukanie żony. W połowie grudnia Książe Styrii zgodził się na oddanie jednej ze swoich dwórek, Reginsuit von Franken. Wybranka potrafiła układać oraz wypowiadać bardzo urzekające przemowy, nie brakło jej ogłady. Duże umiejętności lawirowania w intrygach dworskich, biegłe władanie mieczem oraz po prostu uroda i młodość, zadecydowały o wyborze Cesarza na jego drugą żonę. Aczkolwiek Reginsuit miała miałkłe pojęcie o gospodarce...

​

Na dworze cesarskim, Monarcha dostrzegł wybitny talent. Był nim młodziutki Ludwig ven Aderniten, kolejny z "dalekich krewnych". Nie miał sobie równych, jesli chodzi o wiedzę o ekonomii, handlu czy zarządzaniu. Brakowało mu tylko praktyki. Cesarz Tassilo postanowił mu dać szansę, mianując go majordomusem. Sytuacja gospodarcza Bawarii nie należała do pięknych, w tej sytuacji każda mądra głowa była cenna.

​

----------------------------------------------------------

Odcinek chyba najdłuższy (lub jeden z najdłuśzych) ze wszystkich... :mrgreen:. Ale się działo. Wiem, że takie wielkie podboje, ale naprawdę - jeden odcinek mniej więcej w latach 1250-1260 wywaliłem z powodu szybkiego zajęcia Maroka własnie. Obecnie nie planuję większych podbojów, jeśli w ogóle jakichś. Teraz trzeba ten, burd... to jest bałagan, utrzymać.

 

Odcinek 25 - Idylla wokół państw w ogniu.
(1325-1340)​

Kilka lat po skończonej krawej, acz krótkiej, wojny Cesarstwa Bawarskiego z Wielkim Księstwem Włodzimierskim, owe państwo ruskie zostało zaatakowane przez Kalifat Qarakinidu, panujący nad całym Kaukazem. Skala konfliktu przypominała inwazję Mongołów ze Wschodu, gdzie przy pierwszej Bizancjum wzbogaciło się na skrawkach Rusi okupowanych wcześniej przez ordę mongolską, a przy drugiej, Wielkie Księstwo Biełozierskie oraz Królestwo Polskie poszerzyły swoje terytoria... Na Węgrzech, pojawiły się pierwsze bunty pomniejszych wasali. Ponoć ich przyczną były zbyt długie okresy poboru znacznych tarczowych, a także nieudolny król wydający pieniądze na bale i ogrody pałacowe, a niezważający na zagrożenie dominacją Bizancjum czy Bawarii na Bałkanach... Król Niemiecki ostrzy sobie zęby na Leiningen saksoński, czując się coraz silniejszy. Marzy mu się odbudowanie Niemiec, a może nawet i Cesarstwa...? Wbrew coraz gorętszego otoczenia, Cesarz Tassilo zamierzał uspokoić kraj po prawie dwudziestu latach wojen, z krótkimi okresami odpoczynku. Obecnie, granice Imperium są na tyle rozległe i poszarpane po kontynentach dwóch, że samym wyzwaniem jest je w komplecie utrzymać.

​

Bardzo podobna do swej matki, Ladika, druga córka Tassila. Imię wzięła od fascynacji Giseli d'Ardennes związanej z Południową Słowiańczyzną (Chorwacji), podczas rządów jej męża jeszcze w Slawonii. Arcykrólewna wychowywana podług kultury chorwackiej i słoweńskiej, gniewna i okrutna niczym kruki na Krwawych Wzgórzach, sprawiedliwa niczym podział Królestwa Chorwacji przez Bawarię i Bizancjum... Kilku z jej dalszych rówieśników zginęło podczas plądrowania przez Rusinów okolic Zagrzebia... Ladika miała pewne zacięcie do dyplomatycznego i pokojowego rozwiązywania problemów, aczkolwiek bardzo utalentowana nie była. "Krew jednak się nie zmarnowała", córka Cesarza wciąż była osobą godną zaufania na dworze, gdzie schizofrenicy, szaleńcy czy przewlekle chorzy na zapalenie płuc czy nadmierne obżarstwo bez nabierania jakiejkolwiek nadwagi (a wręcz przeciwnie)* nie byli ewenementem w otoczeniu władcy... Monarcha zezwolił jej na wybranie swojego męża. Ladika wybrała swojego bardzo dalekiego krewnego, Stefana ven Adernitena**, jakiegoś pomniejszego dworzanina; prawdopodobnie z powodu wzajemnego uczucia. Ów dworzanin nie był kimś specjalnie zdolnym. Trudno coś powiedzieć o kimś, kto interesuje się głównie fechtunkiem oraz posiadającym ambicje na dowodzenie choćby kompanią w regimencie górnobawarskim.

23 marca 1326 roku był kolejnym terminem niezwołanych Stanów Generalnych. Rycerstwo oraz mieszczanie byli zaniepokojeni rozwojem sytuacji na Europejskim Wschodzie. Kalifat znad Kaukazu wdarł się na Astrachań oraz prawie nad Morze Azowskie. Rycerze chcieli bitki (i ziem na południe od Donu), zaś mieszczanie obawiali się o utratę wpływów w związku z brakami w dostawach egzotycznych towarów ze Wschodu. Pod przykrywką zebrania stanów społecznych, miała zostać wywołana kolejna wojna. Ów mieszczaństwo i rycerstwo było ze Szwabii, Alzacji i Turygnii, nie znające realiów wojny z Rusinami w 1319 roku.

We wrześniu tego samego roku ukończono zakładanie sieci manufaktur kuźniczych na ziemi rzymskiej, miesiąc później Cesarz wstrzymał się przed ogłoszeniem konfiskaty lenn rycerskich w Orvieto z powodu małych protestów i buntów rycerstwa z powodu "braku nowych dochodów z wojen". Żądali kolejnej krucjaty, tym razem w Trypolitanii.

8 listopada 1326 roku ukończono budowę Katedry Zagrzebskiej, zaś 18 stycznia 1327 roku Katedry Monachijskiej. Złą wiadomością było wykrycie aktywizacji gildii złodziejskich, od lutego w hrabstwie Pasawy. Do tego podczas zasiewu zbóż jare, nieodpowiednio do tego przyłożyło się większość chłopów ze Szwabii.

​

8 maja 1327 roku zmarła ze starości jedna z największych kobiet szaleńców w Górnej Bawarii, Jutte. Pewnego czasu heretyczka, przez większość życia zupełnie nieprzewidywalna osoba, której tylko schizofrenii oraz ekskomuniki zabrakło "do szczęscia". Przez ostatnie piętnaście lat strasznie schudła, z niewyjaśnionych przyczyn. Trudno doszukać się powodów, czemu Papież ją beatyfikował. Ani bardzo długowieczna (50 lat przeżyła), ani... praktycznie w niczym nie przypominająca choćby uczniów Jezusa w Nowym Testamencie. Chyba tylko niewielka część krwi królewskiej (wnuczka Engelberta, pierwszego Cesarza), śmierć z powodu zaburzeń płynów ciała, oraz pewna potajemna wizyta na Lateranie trzydzieści lat temu mogła być powodem takiego aktu ze strony Następcy św. Piotra. Z powodu uchwalonej świętości Jutte, nie próbowano nawet obejrzeć jej zwłok, a co dopiero dokonać autopsji, co wnioskowali lekarze weneccy. Podejrzewano tylko, że mogła mieć w sobie jakiegoś "demona" bądź "pasożyta" - była jednym z chorych na "nadmierne chudnięcie przy spożywaniu wielkich posiłków".

Osiem dni po śmierci Błogosławionej Szalonej, Cesarz Tassilo zwołał przedstawicieli stanów w Rzeszy. Tym razem zażądał niewielkiej jak na kiesę królewską ilości pieniędzy (1 988 500 dukatów), wnioskując, że analogiczną sumę wydał wcześniej na inwestycje w Zagrzebiu, Monachium, czy w Rzymie i okolicach. Zgromadzenie nie mogło się niezgodzić, zresztą skuszone obietnicą trwałego spokoju i braku odbierania poddanych z powodu braku planowanych wojen. Chyba już nawet Alzacka szlachta zrozumiała, że nie warto wdawać się w kolejną wojnę...

5 lipca 1327 roku w bizantyjskim Belgradzie podpisano militarny sojusz obronny pomiędzy obu Cesarstwami, w celu ochrony przed muzłumanami na Bliskim Wschodzie oraz czyniącego postępy w wojnie z Rusinami, Kalifatu Qarakinidu. Drugim punktem umowy było oficjalne uznanie władcy bawarskiego za europejskiego Cesarza - lecz bez żadnego wpływu na religię chrześcijańską - przez władcę Bizantyjskiego. Nowy Wschodniorzymski Monarcha, Alexandros, uznał, że silna Bawaria może być przydatna Reliktowi Rzymu, w wypadku wojny z jakimkolwiek silnym państwem. Cesarza Tassillo interesowało zaś głównie ustabilizowanie sytuacji w Chorwacji, Iberii oraz ustalenie podziału wpływów na Morzu Śródziemnym.

Listopad 1327 roku był dniem odpędzenia rzezimieszków i złodziei z ziemi pasawskiej. 11 czerwca 1328 roku otwarto placówkę Bawarskiej Akademii Wojskowej w Zagrzebiu. Przełom 1328/1329 roku upłynął przy "nawracaniu" na posłuszeństwo Grafa Mzab, wasala Księstwa Konstantyny w Algierii.

​

Jak czas na pokój, to i czas na chorowanie. Cesarz Tassilo zaraził się od jednego z dworzan zapaleniem płuc. Chorował przez kilka miesięcy, a później miał chwilowe problemy z utrzymaniem oddechu przy pojedyńczych sytuacjach. Władca zachorzał pod koniec kwietnia 1330 roku. Wiedząc, że w wyniku tej choroby może dość szybko pójść do Krypty Aderniteńskich Władców na stałe, już w maju ustalił, kto będzie jego następcą. Tron bawarski dziedziczył najpotężniejszy z synów cesarskich.

​

Ten owy "maleńki synek" (nawiasem notując, dość niski w porównaniu do swoich rówieśników), który stanął dobitnie Gozelowi w drodze na koronę cesarską, Giselbert miał jedenaście lat, gdy jego ojciec ogłosił go Księciem Slawonii oraz Grafem Rijeki i Zagrzebia. Był to może pośpieszny i lekko pochopny krok ze strony Tassila (który okazał się długo żyć jeszcze po złapaniu płucnej choroby), lecz sam wybraniec od dzieciństwa wykazywał talent ku wojaczce, dowodzeniu innymi czy przekonywaniu do swych racji. W praktyce, na audiencjach był przedstawiany jako ów Książe, ale przede wszystkim zmienił miejsce Akademii, zaś regentem do piętnastego roku życia Giselberta był aktualny Biskup Sisaku.

Po podliczeniu zebranych płodów rolnych w prowincji ulmskiej, odnotowano że zebrano znacznie więcej niż w latach poprzednich. Rok 1330 okazał się bardzo korzystny dla rolnictwa Ulm, co przeniosło się na wzbogacenie się regionu w przyszłości... Pod koniec października, na uprzednie życzenie lubiącej podróże po kraju Cesarzowej Reginsuit, ukończono budowę kompleksów pałacowych nieopodal miast Ulm oraz Pasawy. Miały one w pełni funkcjonować od wiosny następnego roku.

Mury Fortecy Kempteńskiej w najsłabszym punkcie obrony​

Na początku maja 1331 roku ukończono budowę Fortecy Kempteńskiej, w ramach rozwijania i usprawniania fortyfikacji kraju. W ten sposób kolejna prowincj zyskała poważne zaczepienie obrony podczas potencjalnego najazdu, stosując się do realiów bałkańskich; tam tak rozbudowane fortece (grube mury, okrągłe i liczne baszty) były widokiem zwyczajnym dla przeciętnego chłopa.

Rok 1331 był początkiem klęsk Wielkiego Księstwa Włodzimierskiego na wielką skalę - cofanie się na północ Rusi - w wojnie z muzłumańskim kalifatem kaukaskim, a takżę przejęciem Leiningen wraz z okolicami przez Króla Niemieckiego w zwycięskiej wojnie z Księstwem Saksonii. Także pierwsze bunty nastąpiły na Bałkanach czy Iberii w Cesarstwie Bizantyjskim. O ile samemu Wschodniemu Rzymowi udało się ustabilizować sytuację do końca 1332 roku, to już w sierpniu 1331 roku w strachu przed interwencją bizantyjską, władca Saragossy złożył hołd lenny Cesarzowi Bawarskiemu.

​

Proces górnogermanizacji (a raczej - bawaryzacji) Włoch postępował dalej. Zwiększony wzrost osadników z południowej Germanii do środkowych Włoch oraz coraz większa fascynacja lokalnych mieszkańców kulturą bawarską spowodował, że w 1332 roku podczas spisu powszechnego, większość chłopów i mieszczań określała się jako "Germanowie" niźli "Włosi".

Rozwój miast i wsi w hrabstwie rzymskim spowodował, że pobór podatków oraz ilość produkowanego zboża w tamtejszym regionie wrócił do normy w 1332 roku. Rok później został zapamiętany jako walkę z Biskupstwem Sisaku, któremu nie pasowała małoletnośc Giselberta. Po zdobyciu wschodniego skrawka chorwaczcyzny, ustanowiono, że owa ziemia stanie się zwykłym hrabstwem. Awanturnik, arcykrólewiczy Gozelo otrzymał swój skrawek ziemi na pocieszenie.

​

Gdy Giselbert, książe Slawonii dorósł, sam wybrał kandydatkę na swoją żonę. Była nim Clare von Babenberg, szlachcianka z dworu Grafa Moraw. Nie należała do najpiękniejszych panien, lecz jej zaletami była spora wiedza o wojskowości czy praktyka posługiwania się mieczem, bardzo dobre warunki na dyplomatyczne powołanie czy bardzo dobre lawirowanie w dworskim motłochu. Przy tym nie była specjalnie zadziorna czy niezależna. Być może Giselbert właśnie takiej chciał żony: na ogół spokojnej, skupiającej się na rodzinie monarszej, w razie czego potrafiącej podołać obowiązkom państwowym.

​

Sam następca tronu bawarskiego, wyrósł na niskiego mężczyznę (ledwie ponad dwa łokcie wiedeńskie*** wzrostu), który utrzymał swój talent. Niestety, Giselbert nie okazał się wybitnym strategiem czy chociażby genialnym szermierzem... Zyskał za to tendencję do ustanawiania dobrych kompromisów dla obu stron w sporze. Podobny bardziej do swojego ojca, Tassila, niż do matki Giseli d'Ardenes, co w oczach Cesarza było raczej dobrą nowiną. Giselbert miał włosy ponoć takie, jakie mógłby mieć Król Siedmiu Królestw, gdyby nie naturalna skłonność do dostojnego łysienia...

​

W nocy z 14/15 września 1335 roku na niebie na terenie landów bawarskiego, austriackiego, tyrolskiego oraz Księstw Styrii czy Karyntii, dostrzeżono białą, długą i smukłą kometę na niebie. Szczególnie przerażeni z tego faktu okazali się mieszkańcy hrabstwa Pasawy, którzy potraktowali złowróżebnie owy znak. Zwiastun wojny, głodu, czy zarazy... Cesarz Tassilo obiecał mieszkańcom regionu pomoc w razie jakiejś katastrofy. 75 tysięcy dukatów poszło na specjalny fundusz jako zapomoga w razie wystąpienia regionalnego nieszczęścia.

W listopadzie 1335 roku ukończono budowę sieci młynów wodnych, co spowodowało przyspieszenie przemiału zbóż na mąkę w regionie, pozwalające zaoszczędzić tereny zdatne do upraw przeznaczone wcześniej pod młyny wiatrakowe. Siłę wody przeznaczano także na prymitywne próby napędu maszyn prędzalniczych "podłączonych" do machiny wodnego młyna, aczkolwiek szybko zaniechano prób z racji braku kontroli nad samym procesem przędzenia konkretnych tkanin.

(żółtobrązowy - granice Niemiec przed ich upadkiem. Nieuwzględnione Łużyce z Miśnią oraz Dorpat na mapie)​

2 lipiec 1337 roku był drugą najważniejszą datą w historii właściwych Niemiec. A w zasadzie Punktem Omega w dziejach Karolingów. Pomimo nadziei na odbudowę Królestwa Niemiec, po wygranej wojnie z Saksonią, Książe Dolnej Lotaryngii pokazał, gdzie jest miejsce dla "von Frankenów". Zdobył Moguncję, zmusił kolejnego potomka ex-Kaisera do zrzeczenia się tytułu niemieckiego po wsze czasy, oddania praw do Moguncji oraz wyzwolenia swych wasali... 29 czerwca 1275 I Rzesza Niemiecka przestała istnieć. Niemalże 62 lata później rozpadło się to, co z niej zostało... Powstała sytuacja była bardzo korzystna dla Cesarza Tassila. Nawet przy doktrynie pokojowych aneksji, drobne hrabstwa były bardziej na nią podatne niż dowolny książe europejski. Pojawiła się także okazja na zjednoczenie Szwajcarii pod berło bawarskie.

15 maj 1338 roku był dniem hołdu lennego aż dwóch hrabstw. Biskup Plauen, oraz Hrabia Saluces przysięgli posłuszeństwo i wierność Cesarzowi Rzeszy Bawarskiej. Był to początek przybliżania Imperium Aderniteńskiego do kolejnych tytułów królewskich: Burgundii oraz Włoch. Do zrealizowania tej ambicji droga była jeszcze odległa...

Na początku września 1338 roku kolejną ofiarą gorączki poporodowej była druga Cesarzowa obecnego władcy, Reginsuit von Franken. Druga żona cesarza osierociła troje synów i troje córek, umierając w wieku 31 lat... Po pogrzebie oraz trzech tygodniach żałoby, Monarcha kazał wysłać posłańców, by rozejrzeli się za kolejną kandydatką na żonę. Pomimo przewlekłości po zapaleniu płuc, czuł się w bardzo dobrej kondycji oraz wieku 54 lat.

​

Wybór ostatecznie został rozstrzygnięty poprzez pierwszą akceptację Hrabiego Bourges w sprawie oddania swej dwórki spokrewnionej z nim. Piękna Okcytanka, Rosada de la Marche (nazwisko wskazuje na korzenie południowoakwitańskie), na rycinach i szkicach przedstawiona o wyostrzonych rysach twarzy - jakoby to miałoby zainteresować starego Tassila - okazała się pełną życia niewiastą o gorącym temperamencie. Pomimo wykształcenia typowo dworskiego, skądinąd umiała władać bronią tak dobrze jak większość zdolnych młodych wychowanków Akademii Wojskowych czy znać realia zarządzania ziemskiego... Specjalnie dla niej, Tassilo postanowił bardziej zadbać o swoje warunki fizyczne, by nie wyglądać tak staro (choć i tak wcześniej dbał o swoją kondycję i sprawnośc na tyle, że bił na głowę dworaków na równi z wiekiem Cesarzowi)... Młoda Okcytanka oraz stary Bawarczyk stanęli na ślubnym kobiercu 14 sierpnia 1338 roku.

26 pażdziernika 1238 roku Graf Aargau złożył hołd lenny Cesarzowi Bawarskiemu, w celu ochrony przed zakusami Królestwa Francji, a także widząc, że opłaci mu się bardziej członkowstwo w Rzeszy Bawarskiej. W końcu i tak jest prawie że otoczony Imperium, zaś włączenie się w jego granice spowoduje znaczne obniżenie ceł dla kupców szwajcarskich oraz ożywienie handlu w regionie... Na ten sam krok, 4 listopada, zdecydował się Hrabia Brescii, który mógł wybrać i tak tylko Księstwo Toskanii; zdecydował się na silniejszego seniora.

​

Wielkie Księstwo Włodzimierskie nawet na Północy upadlo, choć na drodze rozejmu utrzymało włości na skraju Morza Białego oraz na północnowschodnich wybrzeżach Morza Kaspijskiego. Kalifat Qarakinid stał się nową potęgą w Europie Wschodniej, zagrażając nawet Bizancjum czy Polsce. Nie rozszerzył swej ekspansji na Wielkie Księstwa - Pierejasławskie czy Biełozierskie - skupiając swe wysiłki na możliwości sukcesji części terenów Turków Seldżuckich (w grę wchodziła północna Persja na granicy z ludami azerskimi... Węgry wciąż pogrążone w wojnie, zaś Bizancjum utrzymało swe posiadlości, nie licząc przypadku Saragossy czy skrawka portugalskiego... Zaś Bawaria niemalże spokojna niczym tafla wody w jeziorkach w ogrodach cesarskich, zaś Rosada okazała się być bardzo ochocza na wydawanie kolejnych potomków.

-----------------------------------------

* - lepszego opisu posiadania tasiemca nie znam.
** - akurat na dworze to prawie Adernitenowie są - co się dziwić, że prawie każdy dworzan to Aderniten będzie.
*** - łokieć wiedeński, wg Wiki, to 77,9 cm. Można więc wyliczyć, że Giselbert ma koło 160 centymetrów wzrostu.

Memento Mori: - Odcinek odpowiedział ci w sprawie Wielkiego Księstwa Włodzimierskiego Teraz obawiam się skonwertowania w EU 2 na... Turcję czy coś gorszego. IMHO to powinna być islamska Armenia, Azerbejdżan czy jakaś dowolna Orda (Kazachska, a nuż Złota, ale to byłoby jednak śmieszne przy drugiej opcji), ale jeszcze nie sprawdzałem... Mam czas do 1418 roku.

Mapa poprawiona także z powodu nieuwzględnienia paru prowincji na poprzedniej. Wasale Hiszpańscy postarali się w 1320 roku o dobicie Kalifatu Muratibits, zagarniając kawałki w Bretanii. Przepraszam za zapominalstwo.

 

Odcinek 26 - Morowe czasy cz. I
(1340-1354)

----------​

​

8 kwietnia 1341 roku plan Cesarza Tassila o poszerzaniu wpływów Bawarii nad Renem oraz w Szwajcarii, osiągnął dwa małe sukcesy. Grafowie Nassau i Neuchatel uznali, że tylko Rzesza Bawarska da im właściwą opiekę oraz korzyści ekonomiczne. Brak większych wojen od ponad dwudziestu lat był klejnym argumentem za złożenie hołdu lennego.

​

Kolejna z córek Cesarza, Alberade od matki Reginsuit, wyrosła na dość chorowitą kobietę, nie mającą większego pojęcia o wartości kruszca czy ziemi. Wychowana pod edukacją metropolity bawarskiego, narzekała na zbytnią ostrożność jej nauczyciela w wypuszczaniu arcykrólewny na świeże powietrze. Choć Alberade wpojono ideały sprawiedliwości i powagi, wyszło jej to nadwyraz bokiem; narzekała na bicie słabszych rówieśników w otoczeniu córki cesarskiej, a sama nad "oprawcami" potrafiła się znęcać... Dopiero po ukończeniu przez nią czternastego roku życia, Tassilo pozwolił Alberade na zwiedzanie kraju w eskorcie, aby w ten sposób wykorzystałá swoją energię... Aż w końcu, w 1342 roku, miała wolną rękę w wyborze męża (kto z zagranicznych dworów by chciał kobiety znęcającej się nad swoim mężem, jak ten zawini?)

​

W celu zmniejszenia obowiązków monarszych w kontroli nad licznym wasalami, 21 marca 1342 roku cesarz Tassilo nadał tytuł księstwa Turyngii aktualnemu Grafowi Turyngii i Kurlandii*, Adalgardowi ven Aderniten. Sam świeżo upieczony Książe poza wiedzą i praktyką ekonomiczną to nie nadawał się zbytnio na tak ważne stanowisko w Rzeszy, lecz i tak rządził Księstwem tylko przez kilka lat. W ten sposób zażegnano jednak potencjalnej sukcesji Vyborgów z Księstwa Kurlandii, którzy z chęcią odzyskaliby ziemie związane z tytułem tej dynastii... To były tylko międzywasalne porachunki w obrębie Cesarstwa. Sam Adalgard - ledwie mieszczący swoją energię na skrawku bałtyckim - oraz jego następcy od tej pory rządzili Marchią Turyńską, jak nazwano ziemie Księstwa Turyngii.

W latach 1341/1342 na ziemi pasawskiej przeprowadzono inwestycję budowy manufaktur przędzalniczych i farbiarskich. Biznes produkcji i sprzedaży kolorowych tkanin dobrej i wysokiej jakości z wełny, lnu czy jedwabiu (tylko farbionego na miejscu; przed przeróbką dostarczanego m.in. przez porty Wenecji i Konstantynopola) był opłacalny od połowy wieku w innych rejonach kraju... Od końca 1343 roku, gildie złodziei zaczęły rozrastać się w miastach Górnej Bawarii. Zanotowano także rozwój prowincji rzymskiej.

W styczniu 1344 roku, rozwój gospodarczy Rzymu zakłócił wybuch epidemii ospy wietrznej, kolejnej w przeciągu paruset lat... sama epidemia dopiero półtora roku później wygasła. Już w czerwcu okazało się, że zorganizowani przestępcy w Górnej Bawarii nie mają dobrych warunków do rozwoju. Stało się to dzięki zlikwidowaniu największych szych w półświatu przestępczym tego regionu, dzięki akcjom straży miejskich czy skrytobóstw Lazurowej Ochrony Monarchistycznej.

​

Brat rodzony Alberade, Almerik wyrósł - zasadniczo tylko - na naprawdę dobrego dowódcę wojskowego, skłonnego do ugodowych rozwiązań oraz o łaskawym usposobieniu. Mankamentem jego był brak ogłady w samym wykonaniu, nawet dobrych w zamierzeniu arcykrólewicza działań, dlatego dla Cesarza był jedynie "dobrym synem" i "dobrym generałem"... Aby na wszelki wypadek zająć swojego syna czymś innym niż namawianiem do wojny z jakimś pomniejszym państwem, władca znalazł dla niego piękną Giselę, w tym samym wieku co Almerik, stanowiącą wręcz przeciwieństwo syna cesarskiego jeśli chodzi o zdolności; pełna ogłady, nie mająca zielonego pojęcia o sprawach militarnych. Uroda oraz gospodarność niewiasty wystarczyła jednak, by Almerikowi dwórka szybko wpadła w oko.

​

13 maja 1345 roku nastąpiła zmiana w zarządzie nad armią cesarskich szpiegów czy Lazurowych. Hildegard nie miała większego doświadczenia niż wyróżnianie się w poczynionych intrygach na dworze. Wykazała jednak niekompetencje poprzednika przywódcy ABMS-u w działaniach zlikwidowania monarchijskiej gildii złodziei (np.: śmierć trzech agentów podczas nieudanej akcji likwidacji jednego z szych półświatka, zamienioną w potyczkę). Zgodziła się na objęcie stanowiska tylko, jeżeli syn cesarski Rudolf zechce pojąć Hildegard za żonę... Sam wmieszany ostatecznie zgodził się ożenić z kandydatką na "mistrza szpiegów" widząc, że pod ogólnym względem kobieta była kompetentną oraz zdrową kobietą.

27 listopada 1345 roku otwarto Uniwersytet Monachijski, w ramach podwyższenia poziomu szkolnictwa na terenie całego Cesarstwa. Stolica Rzeszy Bawarskiej musiała mieć także swój uniwersytet, aby dworzanie nie musieli dojeżdzać do Wenecji czy Kempten w celu zdobycia dobrego wykształcenia... Prawie miesiąc później, w dniu Święta Bożego Narodzenia, otwarto Katedrę Ulmską.

Rok 1346 przyniósł południowej Europie oraz Cesarstwu nieznaną i przerażającą chorobę. Nikt nie znał na nią lekarstwa, próbowano bezskutecznie przyporównać ją do innych znnych chorób. Jedni cierpieli na bóle i obrzęki na szyi, pod pachami czy pachwinami, drudzy miewali liczne czarne zgorzelce na końcach kończyn, nosa czy na innych powierzchniach skóry. Mór rozpoczął się na domenie monarszej na początku lipca 1346 roku w Rzymie... Ten fakt nie przeszkodził jednak zebraniu przez Księcia Konstantynt (właśc.: Księcia Konstantyny, Almerii i Tangieru) oraz Arcybiskupa Maroka wojsk w celu podbicia muzłumańskich W-y Kanaryjskich oraz południowych krańców Tunezji w okolicach Gabes.

​

Ponad osiem tysięcy zbrojnych z Algierii ruszyło przez piaski pustynii tunezyjskiej, odwiedzając każdą oazę na szlaku, w kierunku siedziby Szejkanatu Gabes. Pod murami lokalnej twierdzy, rozpędzili dwutysięczny oddzial Arabów... Pięć tysięcy zbrojnych wyruszyło na niechroniony Archipelag Kanaryjski. 29 listopada padło Gabes, zaś do końca marca 1347 roku przejęto wszystkie forty, twierdze i miasta rozsiane po wszystkich Wyspach.

​

Tym, których Tassilo nie wysłał na małą wojenkę w Afryce, zaplanował wielki turniej rycerski. 11 wyjątkowo ciepłego listopada 1346 roku, liczni rycerze z całej Rzeszy, państw włoskich, hrabstw francuskich oraz bizantyjskich obszarów Iberii, przybyli do miasteczka turniejowego nieopodal Trydentu; sumarycznie przybyło ich osiem tysięcy. Zawody trwały trzy tygodnie, podczas których zorganizowano klasyczne pojedynki rycerskie (kopia, potem konno, na końcu pieszo), improwizowane bitwy czy bezkrwawe konkursy zręcznościowe. Niektórzy z uczestników ponieśli śmierć od ran, jedni zostali nobilitowani na rycerza po zwycięskich potyczkach, drudzy znaleźli swoje przyszłe żony i damy serca... W czołowej konkurencji klasycznej na najlepszego "Rycerza Europy", wygrał wybitny rycerz z Grenady na służbie Księcia Konstantyny, Sigfried ven Aderniten. Sam "Rycerz Europy" ucierpiał niezbyt poważnie w kolano podczas ćwierćfinałowego pojedynku, przez co gorzej mógł biegać po turnieju... Sam turniej sfinansowano z funduszy Hrabstwa Trydentu, drobnych opłat za wstęp wobec widzów zajmujących najlepsze miejsca oraz z zapisów na ten turniej; aczkolwiek Cesarz Tassilo musiał włożyć swoje dwadzieścia pięć tysięcy złotych dukatów.

​

W roku 1347 zaraza morowa we właściwej chrześcijańskiej Europie zaczęła szaleć. Wpierw padł bez żadnych szans Innsbruck - później Pasawa, Orvieto - jeszcze w tym samym roku. W roku następnym zaraza objęła miasta i okolice Kempten, Szwabii, Akwilei. Na wschód od Rzymu, pola należące do zmarłych od choroby chłopów zaczęły leżeć odłogiem, podobnie działo się na ziemi kempteńskiej. Jak na ironię, ukończono budowę Fortecy Augsburgiej we wiosnę 1348, tylko dzięki izolowaniu zdrowych robotników od reszty... W samym mieście Rzym coraz więcej osób odchodziło od Boga z powodu tragedii spowodowanej masowym i nagłym wymieraniem chorych... Apogeum pandemii rozpoczęło się roku 1349. Wtedy to bramy Monachium oraz dworu cesarskiego przekroczyła zaraza. Miesiąc po pierwszych ofiarach wśród mieszczaństwa, pierwsi dworzanie w kwietniu zaczęli umierać... W hrabstwie ulmskim, sytuację pogorszyło wyjątkowo chłodne lato (od czerwca), co obniżyło znacząco plony. W tamtym rejonie, mór dotarł w maju 1350 roku.

26 sierpnia 1349 roku nie chcąc dopuścić do interwencji Królestwa Węgier po śmierci przy potencjalnym zarażeniu się Czarną Śmiercią, hrabia Bośnii i Hercegowiny złożył hołd lenny Cesarzowi Tassilo. W tym rejonie, po tymże akcie lokalnego władcy, możnowładcy polscy** i węgierscy wszczęli bunt i zdetronizowali Hrabiego Nandora Arpad. Do końca roku 1349 i do czerwca 1350 roku trwały walki pomiędzy wojskami bawarskimi a buntownikami. 1 lipca zakończone zdobyciem Sarajewa i ustanowieniem nowego grafa bośniackiego, arcykrólewicza Almerika ven Adernitena. Kosztowności odebrane buntownikom, którzy wcześniej przejęli je ze skarbca Hrabiego Nandora, opiewały na wartość 9 389 000 złotych dukatów.

​

W Pasawie oraz okolicznych miastach zaraza morowa nie zebrała zbyt dużego żniwa. Mieszkańcy, ci którzy przetrwali, uodpornili się dość szybko na chorobę, już w czerwcu 1350 roku... To była jednak zaledwie kropla rozwiązania w morzu problemów. Dworzanie zaczęli coraz liczniej chorować. Zarazili się w końcu jedni z najmłodszych (licznych) dzieci Tassilo i Rosady: dwie córki Judith i Jutte oraz syn Herman... Z okazji jaką spowodował zamęt pandemiczny, w mieście Kempten przestępczość zdecydowanie wzrosła, zaś sami przestępcy ponownie zorganizowali się ściślej... Kolejne ziemie zostały zostawione odłogiem, w tym także górnobawarskie i ulmskie..

Kolejną kroplą nadziei było ustanie szalejącej Czarnej Śmierci w Górnej Bawarii, w iipcu 1351 roku. Jednakże już wtedy, zdążyło się zarazić sześćdziesiąt dworzan, w tym 49 zmarło, a reszta cierpiała na liczne powikłania pochorobowe. Niemalże nikt z zarażonych nie wyszedł porównywalnie zdrowy jak przed nadejściem moru... Statystycznie, co dziewiąty zarażony na dworze, zmarł... Trudno było oszacować straty do 1354 roku, poza informacją na temat możliwego powołania przez pfalzgrafów i książąt liczby wojsk do regimentów. Przed 1346 roku, maksymalna ilość możliwych zbrojnych wynosiła 360 tysięcy. W przeciągu ośmiu lat ta statystyka obniżyła się do 211 tysięcy, by od 1352 wzrosnąć zaledwie o 5 tysięcy, z wahaniami.

Marzec 1352 roku przyniósł nadzieję na spokój w Orvieto, gdzie również zaraza przestała znacząco powiększać swoje żniwo; miesiąc później to samo zdarzyło się we Szwabii.

​

Niezwykły talent, jaki znalazł syn Giselberta (Księcia Slawonii), Graf Rijeki Philip, nie uszedł uwadze Cesarzowi. Żoną Philipa stała się pewna dwórka z Trydentu, Jutte ven Aderniten. Najbardziej przykuwało w niej jej niezwykła dbałość o etykietę dworską czy negocjacyjną, jak też to, że tylko z powodu jej interwencji, buntownicy z Bośnii nie zostali straceni, umożliwiono zaś im powrót do Węgier i dalej; wtedy była ledwie narzeczoną Philipa. Swoisty geniusz negocjacyjny oraz dobre umiejętności manipulatorskie prawdopodobnie były głównymi kryteriami fascynacji wnuka Tassila (a raczej głównymi czynnikami zdobycia serca syna książęcego przez Jutte). Uroda "Bośniackiej Negocjatorki" nie spełniała ideału kobiecego, jaki wysnuli włoscy możnowładcy, aczkolwiek w żaden sposób nie umniejszała całej wartości niewiasty w oczach innych.

Na ziemi ulmskiej kolejne braki chłopów w uprawianiu ziemi spowodowały początek okresu biedy i głodu lokalnie, zaś w Kempten kolejni poddani odchodzili od Boga, uskarżając się na zbyt duże cierpienia niewspółmierne dla poczynionych grzechów...

5 marca 1354 roku, mógł być odebrany symbolicznie. Wtedy to rano, po całonocnym porodzie, cesarzowa Rosada urodziła swoje dziewiąte dziecko. Tego samego ranka, gdy służba monarsza biegła by zbudzić Cesarza i poinformować go o tym wydarzeniu, znalazła Tassila martwego, który najprawdopodobniej zmarł we śnie ze starości... W jednym ze zdań testamentu Cesarza, imię dla syna jego nadchodzącego syna zapisane było "Augustin"... Następcą tronu bawarskiego był aktualny Książe Slawonii, Giselbert. Kronikarze bawarscy zapisali przy wydarzeniach historycznych trzeciemu cesarzowi bawarskiemu z kolei, przydomek "Mądry".

​

Z powodu nagłego wymierania jednego z książąt flandryjskich oraz jego następców przez pandemię zarazy morowej, spokrewniony z nim Król Szkocji zagarnął ziemię na północnym skraju Francji. Sytuacja na Węgrzech ustabilizowała się, gdzie Król z dynastii Arpadów zdołał prawie wszystkich buntowników pokonać. Jedynie tytuł Hrabiego Sopron przejął od dawna niezależny, władca hrabstwa Vasvar.

--------------------------------------------

* - takie małe kuriozum. Książę Kurlandii ma Semigalię, Rugię i Dymin z ziem, ale nie Kurlandię.
** - Kultura w Bośnii i Hercegowinie w CK to "Polska".

Plaga "morowego zapalenia płuc" (pneumonic plague) jeszcze nie nadeszła, prawdopodobnie na razie przeszła sobie tylko dżuma dymeniczna wraz z niedużym "stężeniem" pałeczek dżumy posocznicowej... Tak się składa, że obecnie każdy dworzanin na dworze Bawarii jest Adernitenem. No, zaspoileruję, że paru Babonicsów przyjdzie w 1354 i tyle.

Ober: "Grunt to wygrywać walkę bez walki" - ponoć podobne słowa mawiał pewien generał chiński. Anektowanie wasalne sąsiadów służy "dodaniu urody" granicom. Jak na razie, Karachanidzi chyba także przeżywają zarazę morową, nie słyszałem, by jakiegoś kolejnego Udzielnego Ruskiego Kniazia pohańbili.

 

Odcinek 27 - Morowe czasy cz.II
(1354-1365)​

Czwarty z kolei cesarz bawarski zastał kraj podniszczony przez zarazę, niespotykanie szkodliwą. Pandemia, nazwana "czarną śmiercią" ogarnęła niemalże całą Europę i okolice, lecz najbardziej jej zachodnią i południową część; na nieszczęście Bawarii. Pod pewnymi względami, zmarły Cesarz Tassilo zabezpieczył dynastię przed wygaśnięciem. Łącznie ze trzema żonami, był ojcem 21 dzieci (w tym dziesięciu synów), z jednej strony zapewniało komfort sukcesji przez jakiegokolwiek Adernitena wywodzącego się z czystej linii od Moltiera do Tassila IV, z drugiej strony prawowitych pretendentów do tronu było wielu. Wszystko zależało od tego, czy syn aktualnego Cesarza będzie miał wnuka.

​

Nowy cesarz Rzeszy Bawarskiej, Giselbert, dziedzic siedmiu tytułów królewskich, od czasu zamieszania związanego z utrzymaniem gospodarki w Slawonii po części zwariował. Pewne decyzje, niemalże schematycznie, wydawał bez głębszego zastanowienia. Jeszcze na początku lat '50 XIV wieku nadał ziemię swojemu najstarszemu synowi, Philipowi, hrabstwo Rijeki. Szkopuł tkwił jednak w tym, że tenże region był wielce nękany przez zarazy; jak zresztą całe Bałkany na zachód od gór Starej Płaniny czy na północ od Peloponezu... Na tyle się opamiętał jednak, by poczekać z przekazaniem tytułu Księcia Slawonii z ziemią zagrzebską, oficjalnemu następcy tronu bawarskiego. Nie wiadome było to, czy czasem synowie Philipa nie staną się ofiarami Moru. Dopóki Górna Bawaria była wolna od większych wybuchów zarazy, należało tam "izolować" następcę tronu oraz jego syna... Widząc, jak wiele spraw ma na głowie, by utrzymać kraj o podkruszonym fundamencie przez Czarną Śmierć, postanowił zachować wstrzemiężliwość seksualną przed swoją żoną, Clare von Babenberg, na pewien okres czasu; nie myśląc nawet o innych niewiastach.

​

Drugi syn cesarski, Dmitar, okazał się być wielce uzdolnionym oratorem, mającym niezwykłą smykałkę do prowadzenia negocjacji czy orientowania się w sytuacji międzynarodowej. Na władcę nie nadawał się, nie tyle z powodu swego zbyt altruistycznego czy naiwnego usposobienia, co prędzej z powodu kiepskich zdolności poza zakresem umiejętności dyplomatycznych. O ile nadawał się na gospodarza ziemskiego, był w stanie wybrnąć z prostej intrygi dworskiej czy takową zorganizować, lecz zupełnie nie obchodziły go same militarne sprawy. Co prawda Cesarz Giselbert nie planował żadnych wojen, to uważał, że każdy władca powinien mieć choćby niewielkie pojęcie o dowodzeniu czy taktyce, umieć walczyć w zbroi lub bez niegorzej od dobrego najemnika czy rycerza oraz orientować się w kwestii zaopatrzenia i uzbrojenia mężów zbrojnych. Dmitar odróżniał jedynie "konnicę od piechoty" w działaniu militarnym oraz pojedyńcze rodzaje broni; nic poza tym... Arcykrólewicz objął tekę kanclerza, a żeby osłodzić mu brak (przynajmniej praktycznych na ten moment) szans na tron bawarski, Giselbert pozwolił synowi wybrać żonę spośród dwórek. Wybór padł na Hildegardę, ledwie że z tej samej krwi rodowej, zdolną, szatynowłosą i uroczą rówieśniczkę Dmitara, skądinąd pokonującą zawsze swojego wybranka na treningach szermierki.

Już kilka dni po sukcesji Cesarza Giselberta, zorganizowani rozbójnicy sami odeszli z regionu kempteńskiego. Powodem były ruchy wojsk, oficjalnie w celu uspokojenia nastrojów społecznych po przebytych zarazach (pewne ziemie wciąż były nań nękane), przywracania władz lokalnych oraz wsparcia garnizonów których stan ucierpiał po pandemii... 26 marca 1354 roku zawarto sojusz bawarsko-polsko-bizantyjski w Wiedniu, mający na celu ochronę przed islamskim zagrożeniem z Rusi (Karachinidami, których władca ogłosił się Sułtanem) oraz Bliskiego Wschodu i Afryki.

​

Zarażona jeszcze w Zagrzebiu, najmłodsza córka pary cesarskiej, Angela, zmarła po znacznym osłabieniu organizmu, który ledwie przewalczył chyba najsłabszy objaw moru, czyli spuchnięte wraże miejsca na ciele. Damulka przeżyła ledwie dwanaście lat, w ciągu swojego życia zdołała zaprezentować się jako osoba orientująca się w sprawach ekonomicznych, często przekonująca innych do swoich racji czy umiejętna mała fechmistrzyni, która chciała być w jednej z akademii wojskowych w celu rozwijania tejże pasji poza poznawaniem kolejnych tajników perswazji na dworze...

​

W maju 1355 roku trzeci syn cesarski, Lutbert, ukończył wiek szesnastu lat. Wykształcił się na dobrego ekonomistę oraz negocjatora; przynajmniej według zbadanych egzaminami przez dworskich nauczycieli umiejętności, stanu wiedzy czy talentu. Praktycznie bez większych wad, poza rzadką czupryną, prawdopodobnie po dziadku Tassilu, a także swej gniewności czy łatwowierności. Prawdopodobnie nigdy jeszcze nie został przez kogoś poważnie oszukany... Pod względem całości, dla Cesarza Giselberta był prawie że idealnym następcą tronu, o ile zdoła spłodzić zdrowego (swojego) syna. Lutbert zaufał swojemu ojcu, gdy ten wybierał dla niego żonę. Narzeczoną (a później żoną) stała się Ute ven Aderniten, kolejna urodziwa i kompetentna dwórka i rówieśniczka (dobra znajoma Lutberta), która poza bogactwem życia dworskiego nie przyćmiewała talentem czy umiejętnościami arcykrólewicza.

​

W lipcu 1355 roku mór w Kempten oraz okolicach zaczął ustawać w swych tragicznych skutkach. Dwa lata później, na ziemi innsbruckiej podobnież się zadziało. 9 października 1355 roku jedna z ekstrawagancji, jeszcze cesarza Tassila, została ukończona w Pasawie. Wybudowano tam gmach Teatru Pasawskiego, dla szlachty i mieszczan... Innym ze skutków po pandemii było niezadowolenie chłopów, szczególnie we Włoszech z powodu nieumożliwienia im wyjścia ekonomicznego z sytuacji, gdyby mogli zająć ziemię po wymarłych rodzinach chłopskich.

​

Jeszcze na początku 1356 roku Czarna Śmierć zbierała żniwo w rejonie górnobawarskim. W wieku 51 lat, ofiarą ropnii oraz zgorzelców stała się siostra Cesarza, Jutte. Za cnotliwe życie, pomaganie ubogim w mieście Monachium, szczególnie w okresie zarazy, a także (przypuszczanie) za trudy ratowania rodzinnych finansów z powodu kompletnego beztalencia jej męża - Meinharda - jeśli chodzi o niewpadanie w długi, została błogosławiona przez papieża. Córka Giseli d'Ardennes stała się jednym z symboli chorych na mór pomimo tego, że jeszcze jeden pomniejszy dworzan został beatyfikowany po swej śmierci w męczarniach pochorobowych... Lata 1354-1356 przyniosły śmierć kolejnym dziewięciorga dworzanom. Braciszek Jutte, od strony ojca wyłącznie, Herman (syn Rosady de la Marche) również trafiony został przez kosę Czarnej Śmierci w wieku dwunastu lat.

Maj 1356 był powrotem, tychże samych rozbójników i złodziei, do Kempten. Wykorzystali oni prawdopodobnie okazję z powodu wycofania się większości zbrojnych cesarskich z miast i włości ziemskich...

​

Poza niewyjaśnioną morową pandemią, przekleństwem dworu bawarskiego było także "nadmierne chudnięcie i obżarstwo". Nominowania na "mistrza szpiegów" (przywódcę ABMS-u) Oda ven Aderniten (17 sierpnia 1356 roku), rok wcześniej zaczęła szybko chudnąć, przy tym samym tempie jedzenia. Jeszcze w 1354 roku była trochę "puszystą" kobietą, by po dwóch latach stać się najnormalniejszą szczupłą damą... Dziwna przypadłość niezaszkodziła jednak jej prowadzeniu kariery. Przy motłochu prawowitych pretendentów do tytułów bawarskich, Cesarz potrzebował kogoś kto lepiej rozumie ich motywy, a także kto ma świeższe metody inwigilowania tychże.

​

Weneckie uniwersytety kupieckie zrodziły ekonomistę na skalę imperialną. Wychowanek tychże, Frederick ven Aderniten, przybył nie tylko z doskonale przyswojoną wiedzą, ale także praktyką. Samym swoim wykładowcom pomógł pomnożyć zyski z ich interesów; w ten sposób zwiększając same przychody dwukrotnie u każdego z nich... Postać barwna: gniewna i podejrzliwa wobec każdego, samolubna jeśli chodzi o sprawy finansowe, trochę chorowita; lecz zarazem Frederick sprawiedliwie oraz w pełni roztropnie i uważnie podchodził do każdej sprawy czy interesu. Szkopułw jego osobie tkwił w tym, że seplenił. Nie miał wielu przyjaciół (nie licząc wykładowców z powodu pomnożenia ich zysków), na dwór przyszedł na wieść mówiącą, że Cesarz Giselbert potrzebuje inicjatywy każdego, by wnieść Bawarię znów na niekwestionowaną potęgę... Monarcha, aby zachęcić Fredericka do objęcia funkcji ministra finansów, zaoferował mu rękę swojej najstarszej córki, Matildy; skądinąd również kompetentnej i o niezgorszej urody niewiasty. 26 kwietnia 1357 para stanęła na ślubnym kobiercu... Nieszczęscie przytrafiło się ponad dwa lata później. Kiedy Matilda wychowywała już córkę oraz syna majordomusa, ten nabawił się trądu; pierwsze oznaki zauważalne były na plecach. Pomimo odizolowania Fredericka od reszty - w Wieży Alberade - ten nadal sprawował swoją funkcję. Przed straszliwą chorobą, ozdrowiał z reszty dolegliwości, co spowodowało że po prostu efektywniej wykonywał swoją pracę.

Czerwone granice - nowe terytorium Anglo-Szwecji. Czarne - granice Rzeszy Bawarskiej​

Królestwo Anglii, prawie że już przyupadłe, za początku rządów Guy'a Normana* odziedczło tron szwedzi oraz inne pomniejsze tytuy. Samo Królestwo Szwecji rozległym nie było, lecz poważnie powiększyło Anglię o środkowe obszary Swerigi, Gotlandię, Olandię, wschodnią połowę estońskiej ziemi, a także szwedzką część Brytanii na południe od wybrzeży Walii. Parę miesięcy później do Korony Anglo-Szwecji dołączyły godności na Węgrzech... W taki oto bezkrwawy sposób, Albion zaczął się odradzać. Jedynym przedstawicielem szwedzkiej państwowości - przy wzrastającej potędze królestw Norwegii czy Danii - było Księstwo Upplandu, jeszcze kilkadziesiąt lat temu dręczyciel Królestwa Szwedzkiego. 6 marzec 1358 roku, będzie jedną z najważniejszych dat w historii Anglii, od czasu najazdu Wilhelma Zdobywcy.

17 sierpnia 1358 roku Śląskie Księstwo Szetlandzkie (posiadające włości tylko na całym Śląsku), wypowiedziało wojnę Królestwu Polski. Z sojuszu BPB tylko Bawaria postanowiła interweniować i wspomóc Polskę... Cesarz zarządził zorganizowanie trzech armii. Armia Turyńska pod dowództwem Biskupa Plauen, Johannesa von Thuringena (5500 zbrojnych, w tym 83 rycerzy), Armia Meklemburska pod dowództwem Grafa Dyminu, Ulfa z Wyborga (4000, w tym 309 rycerzy) oraz Armia Morawska pod dowództwem Grafa Moraw, Hartmana ven Aderniten (8300, w tym 534 rycerzy)... Wszyscy mieli dokonać inwazji na Wrocław, stolicę ŚKS.

​

Już 24 października Armia Morawska rozpoczęła oblężenie Wrocławia, zaś kolejne armie niebawem dołączyły się. 4 listopada siły Sambora z Włostowic, Księcia Szetlandów, w liczbie 2800, natknęły się na zgrupowanie tych trzech oddziałów bawarskich. Ponad siedemnastu tysięcy żołnierzy bawarskich było zdecydowanie zbyt dużą przeszkodą dla przybyłej odsieczy. Niemalże kosztem dwustu mężów bawarskich, regiment księcia Sambora został całkowicie rozbity, zaś sam kniaź zbiegł do zamku pod Legnicą... Stamtąd, 26 listopada pod obóz Trzech Armii dotarła wiadomość o rozejmie z ŚKS, gdzie książe polskiej krwi oferuje Cesarzowi 8 211 000 dukatów, w klejnotach i kruszcu. Zgodnie, trzej dowódcy postanowili przyjąć propozycję, wiedząc, że tak łatwe pieniądze za nieliczny koszt wojny na pewno zadowolą Monarchę. W końcu w interesie Rzeszy nie było mieszanie się w sprawy czysto polskie. Cesarz Giselbert myślał, że Polacy szybko zrobią porządek ze Ślązakami i Szetlandami. Okazało się później, że z szybkiej wojny, zrodziła się długa i mało intensywna wojna.

6 stycznia 1359 był dniem złożenia hołdu lennego Grafa Genewy wobec Cesarza Bawarii. Posiadanie kolejnego lennika szajcarskiego pozwoliło niemalże zjednoczyć wszystkie kantony szwajcarskie w jednej garści oraz zagarnięcie tytułu Księcia Savolaksu... Dwa miesiące później, kowale z Górnej Bawarii ulepszyli metody kucia oraz robienia tworów z metalu. Podkowy, bronie, zbroje były wytrzymalsze i mocniejsze, ulepszono ponadto stopy oparte na miedzi. Pierwsze w pełni metalowe (spiżowe) bombardy oblężnicze do armii bawarskiej wyprodukowano właśnie w Górnej Bawarii, w 1359 roku. Na zamówienie poszło 20 sztuk wystrzeliwujących kamienne bądź metalowe kule (te drugie o wadze trzydziestu funtów angielskich).

Stan ziemi zagrzebskiej czy szwabskiej pogarszał się. Albo kolejni chłopi ginęli, porzucając swoje ziemie mimowolnie, albo brakło nawozu (zwierzęta także cierpiały na rozmaite choroby). Na tych terenach zapanowała wszechogarniająca bieda. Na domiar złego, w maju 1360 roku w Kempten wybuchła epidemia dyzenterii.

Rok po Genewie, Hrabia Piemontu postanowił także dołączyć się do dzieła, jakim było funkcjonowanie Cesarstwa Bawarskiego, wiedząc, że Republika Genui czy Księstwo Toskanii nie będzie w stanie zapewnić Piemontowi stosownej ochrony... W 1361 roku, wreszcie chłopi w Orvieto otrzymali zezwolenie na użytkowanie porzuconej ziemi (nadal w systemie pańszczyźnianym), a także wzmógł się ruch osadniczy uciekinierów z regionów wciąż cierpiących z powodu europejskiej pandemii... W obawie przed zarazą, mieszczanie uzyskali spełnienie swoich domagań od Cesarza w sprawie zakazania sprzedaży towarów w obrębie murów miejskich przez chłopstwo. Zaś w Kempten kolejny raz wypędzono zorganizowanych przestępców, w wyniku sprawnego rozbijania szajek przez Lazurową Ochronę.

​

Niestety, także w 1361 roku kolejna fala Czarnej Śmierci zawitała do Europy. Region Zagrzebia stał się ofiarą najśmiertelniejszej odmiany morowej zarazy, czyli takiej, której objawami jest silny i utarczywy kaszel (często połączony z pluciem krwi), potężne osłabienie organizmu oraz samopoczucia. Skutkowało to kolejnymi odłogami w Slawonii. W 1362 roku straszna choroba płuc ogarnęła także Szwabię oraz ziemię ulmską, a później pasawską, akwilejską, rzymską, nie licząc wielu terenów należących do lenników po drodze... Jakby nie w porę, Graf Leiningen złożył hołd lenny kolejny raz chorującemu Cesarstwu.

Region Akwilei w 1363 dopiero wydostał się w opresji, jaką były poprzednie plagi dżumy; te mniej straszliwe. W tym samym roku Orvieto i okolicę nawiedziła druga fala Czarnej Śmierci. Podobnie było w Kempten, zaś nieużytkowanie żyznej ziemi w hrabstwie Zagrzebia osiągnęło apogeum w postaci stanu straszliwej biedy, gdzie tylko najbogatsza szlachta ledwie żyła na poziomie pozwalającym godnie żyć.... Zaraza zabierała kolejnych dworzan, w tym dwoje z rodzeństwa Giselberta (od matki Rosady). Do 1365 roku, zabrała kolejnych czterdziestu z nich.

​

Trędowaty Frederick wywęszył, jakby z wieży w krainie wolnej od płucnej mordęgi Europy, okazję na tym, jak zarobić w Rzymie pogrążonym w powszechnym chorowaniu na mór. Zarządził obniżkę cen kamieni półszlachetnych i szlachetnych, ponoć "leczących" ową dżumę. W ten sposób klejnoty znalazły większą liczbę nabywców, zaś w praktyce więcej ich sprzedano; słyszano o przypadkach cudownych uzdrowień w wyniku picia pokruszonych szmaragdów, szafirów czy kolorowych kwarców zmieszanych z miodem pitnym... Efekt w ciągu roku pozwolił przywrócić normę gospodarczą w rejonie Rzymu, niestety jednak wielu doradców, kupców i ekonomistów górnobawarskich nie poparło wątpliwej metody Trędowego na solidny zarobek.

​

Ziemia orvieccka uniknęła kolejnych straszliwych strat w ludziach od płucnej pandemii. Region i tak był dość odludniony, zaś w większości zamieszkiwały przez naprawdę odpornych na choroby ludzi - uciekinierów z Chorwacji, Południowych Niemiec oraz lokalną mieszankę włosko-niemiecką. Dar od niebios w środku Italii pozwolił żywić nadzieję Cesarzowi na to, że Bawaria szybko ozdrowieje... Przeciwieństwem pogarszającego się stanu koniunkturalnego Rzeszy Bawarskiej było postępujące bogacenie się miasta Innsbruck, które wolne od nowej zarazy korzystało na tym, że miasto stało się nieformalnie nowym ośrodkiem handlu krajowego.

​

Podejrzenia dotyczące handlu "szlachetnymi lekarstwami" w Rzymie sprawdziły się. Frederick, minister finansów na dworze cesarskim, postanowił sukces rzymski przenieść do Akwilei. Niestety, tam pomysł z obniżeniem cen cennych kamieni nie powiódł się. Trędowaty, chcąc zatuszować próby tej inwestycji, która tylko nadwyrężyła kiesę większości poddanych w owym regionie włoskim, postanowił "pozbyć się" w samym mieście Akwilei dodatkowych przychodów od klejnotów... Okazało się, że w kasie cesarskiej zabrakło aż 654 080 złotych dukatów. Jednocześnie żona Fredericka, Matilda, zaczęła ubierać się bardziej bogato, jej posiadłość bardziej i piękniej rozbudowano, zaś niektórzy plotkowali o dodatkowej ciężkiej dębowej skrzyni w piwnicach domu córki cesarskiej...

Po osiągnięciu wieku trzech lat przez synka Lutberta, Cesarz Giselbert w swych schematach obdarzył swojego syna tytułem Księcia Slawonii oraz Grafa Tyrolu i Zagrzebia. Kolejny objaw bezmyślnego myślenia władcy bawarskiego, który zapomniał o strasznych problemach Chorwacji w związku z kolejną straszliwą zarazą... Lutbert nie odmówił, znów pokładając się w ojcowskiej ufności. Rodzina książęca miała zostać objęta specjalną ochroną przez zarazą, mieszkając w jednym z zamków na odludziu na ziemi zagrzebskiej.

​

29 lipca 1365 roku na dwór cesarski dotarła wieść o wybuchu wojny pomiędzy Królestwem Polski a jej drobnym wasalu, Kasztelanowi Agrygentu. Cesarz Giselbert wykorzystał zaistniałą sytuację do przybliżenia się do tytułu Króla Neapolu. Zarządził zorganizowanie regimentów na swoci włościach sycylijskich oraz z południa Italii... Już 2 września pierwsze 1,5 tysiąca zbrojnych przybyłych z Trapani pogoniło dwukrotnie mniejsze siły lokalne. Mocna twierdza lokalna uniemożliwiła szybkie zdobycie twierdzy, zaś 3,5 tysiąca żołnierzy nie mogło podjąć walnego szturmu nie ryzykując przetrzebienia; czekano na posiłki z Tarentu.

W ostatnim kwartale 1365 roku, Innsbruck w końcu doznał tragedii Czarnej Śmierci, w jednoczesnym czasie epidemia dyzenterii opuściła ziemię kempteńską, zaś od listopada w hrabstwie Ulm zanotowno stały spadek zachorowań na płucną zarazę. Szczęśliwie, ledwie miesiąc mór siadał w regionie innsbruckim... Stan gospodarczy i społeczny Rzeszy Bawarskiej ciągle się pogarszał, brakowało rąk do pracy czy do miecza w ochronie ziem. Górna Bawaria była ostoją spokoju przy schorowanej Macierzy.

​

--------------------------------------------

* - oryginalnie w grze - Guy de Normandie

Uzycie terminu "dżumy" może jest niewłaściwe w tym momencie historycznym, ale uważam, że nie warto już przewlekle owijać w bawełnę.

Jedno mnie martwi: brak komentarzy. Zastanawiam się, czy ten AAR jeszcze kontynuować, czy tuż przed końcem XIV wieku w akcji nie rozpocząć w EU 2... Niebawem ten AAR planuję zakończyć, regularnych odcinków prawdopodobnie będzie jeszcze z pięć (plus końcowy, specjalny). Obserwuję, że wielu czyta ten AAR, jednakże bez Waszych opinii to nie wiem, czy coś robię nadal dobrze/źle, jakie są opinie o tym moim tworze, czy zwyczajnie większość z Was po prostu sprawdza, czy jest odcinek lub nie... Wiem, piszę albo o "Wiecznie Zwyciężającej" lub pacyfistycznej Bawarii, lecz mam nadzieję, że to nie jest jedyny mankament zanudzający treść. Ostatnio odcinki są długie, gdyż staram się coś napisać więcej niż "krótka charakterystyka załączonego obrazka". a także zawrzeć jak najwięcej.

 

Odcinek 28 - Morowe czasy cz. III
(1366-1375)​

W lutym 1366 roku, druga fala zarazy sięgnęła Górną Bawarię, wraz ze stolicą w Monachium i dworem cesarskim. Ten sam mór parł na północ Macierzy Bawarskiej, nie było już przed nim ucieczki. Sytuacja na prowincji Imperium destabilizowała się z tygodnia na tydzień, zamiast przeprowadzania postępowych inwestycji, ratowano co tylko się da... Pierwszy mór opuścił Rzym jeszcze przed marcem, po prawie dwudziestu latach dziesiątkowania tamtejszej ludności... 1 kwietnia na Sycylii padła stolica Ziemi Agrygenckiej, sam kasztelan oddał tytuł i skarbiec Cesarzowi. Ustanowiono tam później Biskupstwo Agrygentu, gdzie pierwszym rządcą stał się Kuno ven Aderniten... Sam Cesarz Giselbert obwołał się Księciem Sycylii, dla podkreślenia słuszności prowadzenia ekspansji w tym rejonie.

​

Zaraza płucna sięgnęła także do gromadnego rodzeństwa Cesarza. Za życia bardzo chorowita i wychudniała Rusticla nie wytrzymała gorszej choroby. Córka Rosady, borykająca się z brakiem zdrowia, za wszelką cenę namawiała swojego brata, by ten wspomógł finansowo biedne rejony, szczególnie ten wyniszczane przez zarazę. Wyprzedała pół swojego majątku tylko po to, by wesprzeć handlarzy kupujących zboże do Monachium, by mieszczanie nie musieli kupować za droższą cenę... Rusticla stała się kolejną, błogosławioną ofiarą szalejących zaraz.

2 marca 1367 roku otwarto Uniwersytet Innsbrucki, aczkolwiek mało kto w pierwszych latach chciał bądź mógł uczęszczać czy prowadzić wykłady. Wtedy to od półtora roku mór zespuł znakomity rozwój miasta w latach 60. XIV wieku, praktycznie dzięki ściąganiu robotników z sąsiednich prowincji, udało się ukończyć inwestycję... W sierpniu, w mieście Orvieto wybuchła zaraza ospy... Z samą Drugą Czarną Śmiercią bywało kapryśnie. Niektóre obszary szybko uwalniały się spod Jej ramion; Szwabia pod koniec 1367 roku.

​

Papież za wszelką cenę chciał ubłagać Boga, aby Europę opuścił po raz kolejny mór. W ten sposób zapraszał do Nieba (poprzez beatyfikacje chociażby) więcej osób, głównie ofiary zarazy. Jedną z osób, którą w ten sposób "dopisał do listy św. Piotra" był Otto ven Aderniten, heretyk i szaleniec. Nakłaniał on na prowincji do odrzucenia uznawania Następcy Skały* za głównego zwierzchnika, skoro tenże nie może uprosić Boga o zdjęcie kary boskiej, jaką była druga zaraza morowa. Otto nie zdołał jednak wiele zdziałać, gdyż przy uchodzeniu do Akwilei (uciekając przed Lazurowymi, z rozkazu Cesarza chcącym go złapać i postawić przed inkwizycję), wcześniej niż reszta dworu cesarskiego, złapał mór. Oporny na mocno na chorobę, lecz same powikłania zabiły Otta Heretyka Błogosławionego.

​

Kolejna siostra Cesarza Giselberta, a zarazem córka śp. cesarzowej Rosady de la Marche, była jedną z uczennic Otta. Po śmierci heretyka, posunęła się dalej w poglądach. Odrzuciła Boga jako Opatrzność, a jedynie istotę manipulującą ludźmi... Od wieku nastoletniego Suanehilde popadła w szaleństwo, a teraz niemalże kompromitowała Cesarza przed całą chrześcijańską Europą. Giselbert zamknął młodszą siostrę w jednej z wież, na pięć lat. Dało to pożądany skutek. Białogłowa przemyślała swoje zachowanie, publicznie wycofała swoje postulaty, a także jej umysł powrócił do rozsądku.

W latach 1368-1370, pandemia dżumy spowodowala m.in. zostawienie wielu ziem odłogiem. Szczególnie ucierpiały na tym ziemie kempteńskie, górnobawarskie i pasawskie. Hrabstwo Pasawy od dawna nie przypominało swoich czasów rozkwitu, Górną Bawarię zaczęła ogarnać powszechna biega, zaś w okolicy Kempten nawet zwierzęta zaczęły masowo padać. Rozboje oraz kradzieże były zjawiskiem coraz powszechniejszym. Niektórzy kowale i alchemicy próbowali dowieść, że potrafią uzyskać złoto; bezskutecznie.

​

Zaraza nie omięła także szlachty. Cesarz wstrzymał się od wyprzedaży tytułów szlacheckich na ziemi orviecckiej bogatym kupcom, pomimo tego, że wiele z nich nie miał kto dziedziczyć. Priorytetem dla władcy Rzeszy Bawarskiej było utrzymanie dotychczasowego porządku rzeczy, niż budowanie dominacji jednej z grup społecznych.

​

Jedna z najbardziej utalentowanych dwórek, Irmeltrud, otrzymała posadę ministra finansów w radzie doradczej Cesarza. Powodem był ów talent i rozległa wiedza ekonomiczna, silne zdrowie i młodość, a także śmierć Fredericka Trędowatego. Mąż córki Cesarza Giselberta (Matildy) zachorował na zarazę. Sepleniący podał się do dymisji, zaś niecały miesiąc później zmarł na mór, przeżywszy trzydzieści lat.

​

Postępująca hekatomba ludności i zwierząt na ziemi kempteńskiej, spodowodował regionalny okres głodu w 1372 roku. Niewiele osób było w stanie uprawiać ziemię czy posiadać i hodować zwierzęta. W końcu zabrakło i nasion, i samych zwierząt... Rozboje na drogach były czymś powszechnym w biały dzień, zaś jedynie obecność licznego zgrupowania oddziałów cesarskich zapewniała pewne bezpieczeństwo... W celu skupu oraz dowozu zboża w rejony, gdzie sytuacja ma szansę ustabilizować się, Cesarz zapewnił 35 tysięcy dukatów dofinansowania do tej zapomogi. Drugie tyle miały dopłacić najbogatsze rody szlacheckie i kupieckie z całej Rzeszy.

​

Władca przytłoczony coraz większą regresją swojego państwa, starał się zamartwiać innymi sprawami. Jedną z nich było rozglądanie się za piękniejszymi damami dworskimi czy szlacheckimi. Z paroma pannami zdołał się zapoznać, w stosunku do wybranej jednej z nich, opamiętał się. Nie mógł zdradzić swojej żony, Clare, a także ryzykować posiadanie bękarta czy po prostu zabawiać się, przy cierpiącej Bawarii oraz chorowitym i niekiedy ogarniętym szaleństwem dworskiemu motłochowi. Giselbert postanowił, że od tego momentu będzie w duchu całkowicie czysty, uwolniony od wszelkich grzesznych żądż i pragnień, innych niż zezwolone w Biblii.

​

Okres zarazy morowej był zarazem okresem pokoju. Praktycznie niepotrzebnym było nadawanie komuś stopnia marszałka, skoro i tak z większości funkcji ten by nie skorzystał... Dowolny konflikt zawsze mogł jednak wybuchnąć, chociażby bunt hrabiego w rejonie Bretanii w 1371 roku (tam zbrojni opracowali nową broń, czyli berdysze, długie na wysokiego mężczyznę topory o zakrzywionym ostrzu). Nowym, młodym i najważniejszym doradcą cesarskim ds. armii stał się Ditmar ven Aderniten, zastępując poprzednika zmarłego na dżumę. Inną sprawą było to, że Ditmar był trochę bardziej utalentowany w planowaniu czy dowodzeniu niż poprzednik... Kolejną palącą militarnie sprawą była prowincja Ampurias, drogą sukcesji została włączona do Księstwa Dolnej Lotaryngii. Także Książe Saksonii wzbogacił się o książęcy tytuł luksemburski, ale bez stosownej ziemi.

​

Pierwszy syn cesarski, Graf Rijeki Philip, nie wytrzymywał po śmierci swojej żony Jutte (ofiary moru). Popadł w postępujące szaleństwo, praktycznie zaniedbując całe swoje poletko, którym władał; włącznie z dworem. Oczywistym stawało się to, że Lutbert prawdopodobnie stanie się pierwszym następcą tronu bawarskiego... Jednymi z szalonych fantazji Philipa było pogrążanie się tygodniami w samotni, a potem dobieranie sobie dwórek do towarzystwa takich, które przypominały tą Juttę; w ten Gra Rijeki sprawił sobie bękarta. Sprawę pogarszała śmierć kolejnych dzieci Philipa, zaś te co dożyły wieku dorosłego, nie mogły z racji reputacji ojca znaleźć odpowiedniego małżonka.

​

W sierpniu 1375 roku, miasto Kempten i okolice powoli uwalniało się z rąk Czarnej Śmierci. Liczba zachorowań zdecydowanie malała, zaś dzięki wojskom cesarskim liczba rozbójników powoli zmiejszała się... 15 września 1375 roku decyzją Cesarza było przeniesienie dworu do Kempten, do czasu gdy Górna Bawaria przestanie borykać się z zarazą. W Monachium nie panował już władca bawarski, a jedynie Anioł Śmierci.

​

Niemalże w każdym zakątku Rzeszy Bawarskiej, płucny mór spowodował zdziesiątkowanie miejscowej populacji oraz zmarnowanie wielu ziem. Jednakże w samym sercu Macierzy (od Badenii do Austrii; od Frankonii po Tyrol) zniszczenia były wyjątkowo trwałe. Bieda stawała się zjawiskiem powszechnym w skali regionu czy nawet krainy, najwcześniej porzucone pola nie rózniły się niczym od naturalnych łąk. Liczne spalone wsie i pola były zwyczajnym widokiem dla mieszkańców, zaś ludność zaczęła odkrywać bogactwa lasu, z powodu braku pożywienia wytworzonych ludzką ręką. Liczba zwierząt leśnych zdecydowanie ubywała... Ruch kupiecki zdecydowanie ustał; tylko co dziesiąta karawana w całości docierała do celu. Wielu było wisielców na rozstajach dróg, w lesie czy na wzgórach; powywieszanych w samobójczym szaleństwie czy zabitych w rywalizacji o byt. Niemalże każdy, kto przeżył, był zmuszony sięgnąć po broń, by przynajmniej obronić się. Struktury stanów społecznych ledwie zostały utrzymane, praktycznie dzięki wojskom cesarskim... Przed wybuchem płucnej zarazy, statystyki podawały o możliwości powołania 240 tysięcy zbrojnych w całym państwie; ta liczba spadła do ledwie ponad 203 tysięcy w 1375 roku. Także do końca 1375 roku doliczono się aż 122 ofiar dżumy wśród dworzan cesarskich, czyli niemalże co trzecia osoba na dworze.

---------------------------------

* - św. Piotr został nazwany Skałą, wg Nowego Testamentu.

Nie ma mapki, bo za mało ciekawych zmian. To jest ostatnia cześć Morowych Czasów w tym AAR-ze, potem nie będzie tak depresyjnie...

Raz, nie przekręcaj specjalnie nazwiska. A jeśli cię głowa od tego boli, to nie czytaj. Może powinienem zmienić nazwę AAR-u na "Bawaria Adernitenów", ale to żart. :mrgreen: ... Wielu jest książąt w Iberii, jest kto buntować. Jeśli AI to zrobi, to będzie o tym w AAR-ze. Celowo nie bedę "zmuszał" AI do buntowania się ani podkładania. Większośc z nich jest Adernitenami i czuje, że po prostu buduje Imperium Aderniteńskie (nazwa odnosi się i do panującej dynastii, i dominującej dynastii wśród ksiąząt. Jednym słowem: jest to imperium (dla) wszystkich Adernitenów).

Andrzej 12 -> z drugiej strony, za tłoczno by było w Europie, nie? :>

 

,

Odcinek specjalny nr 5 - Czarna Śmierć

--------------------------------------

​

Pierwsze zapiski o Czarnej Śmierci pochodzą z 1346 roku, informujące o rozwoju tajemniczej choroby w obrębie basenu Morza Śródziemnego oraz Bliskiego Wschodu; prawdopodobną przyczną była wysoko rozwinięta jak na ówczesne czasy organizacja handlu oraz istnienie pomostu pomiędzy Europą, Bliskim Wschodem a Jedwabnym Szlakiem, właśnie przez porty MŚ, takie jak: Konstantynopol, Neapol, Wenecja, Genua, Barcelona, Walencja, Tanger, Tunis... Rok 1347 przyniósł postęp ekspansji zarazy głównie w obrębie Bałkan, Persji, Kaukazu oraz Rzeszy Bawarskiej. Ostatnie państwo szybko stało się ofiarą moru głównie z powodu opierania swoich dochodów na handlu w obrębie Morza Śródziemnego oraz przepisom ułatwiający handel w skraju kraju (mniejsze cła; przy wyższych dla handlu zagranicznego, wyłączywszy Jedwabny Szlak); istniała anegdota o rozniesieniu choroby podczas Wielkiego Turnieju Bawarskiego w ciepłym listopadzie 1346 roku, gdzie uczestniczyli rycerze z całego Imperium oraz okolicznych państw... Dwa lata następne przyniosły szaloną ekspansję pierwszej fali dżumy, z uwzględnieniem utrzymania rocznej kwarantanny na terenie Górnej Bawarii oraz słabym rozwojem infrastruktury w Skandynawii. W końcu, w roku 1350, Czarna Śmierć objęła całą Europę, z Islandią włącznie.

Na niektórych terenach, głównie w Italii oraz Galii, zaraza utrzymała się przez nie więcej niż trzy lata od daty dotarcia. Średnio, do 1355 roku dżuma opuściła 3/5 Europy. Niestety, na Bałkanach, południu Skandynawii oraz na Wyspach Brytyjskich oraz na poszczególnych terenach Germanii, utrzymywała się aż do 1360 i później... Prawdopodobnie nawiedziły Europę dwa rodzaje chorób; jedna wywoływała powiększenie i ból miejsc, gdzie znajdowaly się węzły chłonne, zaś druga powodowała liczne zgorzelce. Ze statystyk bawarskich pochodzących z 1391 roku wynika, że na Czarną Śmierć zapadł co trzeci mieszkaniec Europy, zaś 1/5 z populacji kontynentu zmarła.

​

Druga fala zarazy morowej pojawiła się lokalnie w poszczególnych miejscach Europy: Normandia, Andaluzja, Walencja i okolice, północne Maroko, Tunis i okolice, Montpellier i okolice, dorzecze rzeki Pad, Neapol, Zagrzeb, tereny albańskie, słowackie, Krym oraz Kaukaz i okolice. Rok 1361 był umowną datą pojawienia się ognisk choroby, która bardzo szybko rozprzestrzeniła się po obszarach mniej wyniszczonych przez mór w latach 1346-1356. Czarnej Śmierci wystarczyły cztery lata, by objąć swym obszarem całą Europę, aczkolwiek próby kwarantanny wielu miast doprowadziły lokalnie do odsunięcia śmiertelnego zagrożenia miejscami nawet do 1367 roku. Innsbruck, Monachium, Antwerpia, Bordeaux, Praga, Kraków, Szczecin, Lwów - te miasta padły dopiero wtedy, gdy groźba głodu mieszczan spowodowała otwarcie się na świat zewnętrzny.

Lokalnie, mór opuszczał ludność już po 1-2 latach, pół Europy przestało cierpieć od zarazy mniej więcej od 1374 roku. Macierz Bawarska, zachodnie Bałkany oraz dorzecza Dniepru i Dniestru byly wyniszczane do co najmniej 1380 roku, zaś ogniska chorobowe istniały jeszcze nawet w 1385 roku... Poza poprzednio napotkanymi dwoma rodzajami Czarnej Śmierci, zetknięto się z jeszcze śmiertelniejszą statystycznie "karą bożą"; ludzie cierpieli na poważne osłabienie organizmu, problemy z oddychaniem oraz plucie krwią... Fatalny stan gospodarki w państwach doprowadzil m.in. do podtrzymania destabilizacji Królestwa Węgierskiego (pomimo utrzymania integralności granic) oraz Imperium Bizantyjskiego na Bałkanach (kolejne bunty lokalnych ziemskich możnowładców), a także do niepokojów w zahcodniej części Iberii oraz dobrą "koniunkturę" do rozwoju przestępczości zorganizowanej w Macierzy Bawarskiej... Porównując do stanu z 1345 roku, kolejne 1/5 populacji Europy z tamtego okresu zmarła podczas Drugiej Fali.

Wliczone do utraty 40% ludności przez Europę wliczone są (poza samymi ofiarami moru) także ofiary lokalnych grabieży, zamieszek oraz buntów; statystycznie co szósta osoba ponosząca śmierć podczas Okresu Wielkich Plag (1346-1382) przetrwała chorobę bądź nie zachorowała wcale.

Bezpośrednie oraz pośrednie skutki Okresu Wielkich Plag (wyłączywszy ubytek ludności):
- Recesja Królestwa Węgier
- Dziedziczenie Ziemi Bizerckiej w 1377 roku przez Wielkiego Księcia Konstantyny (śmierć możnowładcy z powodu zarazy)
- Dziedziczenie Królestwa Szwecji (1358) oraz dwóch hrabstw węgierskich przez Króla Anglii (śmierć moznowładcy z powodu zarazy)
- Dziedziczenie Księstwa Flandii przez Króla Szkocji (śmierć możnowladcy z powodu zarazy)
- Zahamowanie ekspansji Imperium Bizantyjskiego oraz Kalifatu/Sułtanatu Karachinidzkiego
- Wzrost znaczenia królestw z Wysp Brytyjskich (Szkocji oraz Anglii/Anglo-Szwecji), Królestwa Norwegii oraz Królestwa Francji.
- Nieznaczny wzrost zamożności oraz znaczenia ludności chłopskiej (szczególnie w Macierzy Bawarskiej)
- Wzrost stopnia militaryzacji* ludności Imperium Adernitenów
- Umniejszenie znaczenia państewek włoskich.
- Pojawienie się pierwszych manufaktur oraz domowych warsztatów produkujących papier (z inicjatywy ludności).
- Wzrost krytycyzmu wobec Kościoła oraz początek rozwoju myśli światopoglądowej, bazującej na innych źródłach niż chrześcijańskie (np.: arabskie i starorzymskie wpływy w Rzeszy Bawarskiej).

-----------------------------------------

* - w tym sensie, że konieczność obrony przed powszechną obecnością przed hordami bandytów oraz rzezimieszków, wzrósł w bardzo dużym stopniu odsetek ludności umiejącej dobrze posługiwać się bronią wszelaką, a także nastąpił wzrost populacji chętnej do zaciągnięcia się do armii; można rzec, że dzięki mieszkańcom, do wielkich buntów w samej Macierzy nie doszło.

Miał być odcinek, a jest tylko coś, co mialo być później (stąd parę spoilerów), bo siadł mi monitor na stacjonarnym komputerze. Może, jak mi się uda ściągnąć, bez konieczności logowania się na stacj. kompie, via domowy serwer pliki; wtedy będę mógł napisać odcinki ze screenami i obrazkami. Czysto z głowy, wolę tego nie robić.

Jak nieścisłości z poprzednimi odcinkami są, to pisać. Jak zwykle, musiałem coś sknocić na mapie. Zapomniałem zamalować granic w Skandynawii.

I jedna prośba do moderatorów tego działu. Proszę o zmianę nazwy tematu-AAR'a (nie wiem już, kogo formalnie o to pytać) na Prawie alternatywna Bawaria - AAR (cz. 1) - pogrubiona zmiana.

 

Odcinek 29 - Krajobraz po hekatombie
(1376-1389)​

Cały rok 1376 oraz zima 1377, upłynął pod znakiem dalszych walk i prób obrony przed zarazą. Dżuma sięgnęła dwóch z najważniejszych ministrów cesarskich; fotele kanclerza oraz ministra ds. bezpieczeństwa i kontrwywiadu* zostały "przekazane" młodszym i bardziej zdolnym ludziom. W Pasawie wybuchła epidemia tyfusu brzusznego; jesienią 1376 roku. Sytuacja w Macierzy Bawarskiej ustabilizowała się jednak na tyle, że tylko zaraza oraz krach lokalnej gospodarki był istotnym trapiącym problemem.Od moru ginęły także dzikie bandy, pomimo tego ludność coraz silniej zarzucała Kaiserowi to, że w swej potędze nie uchronił ich przed pandemią.

​

Drugiego marca, ze starości zmarła żona Cesarza Giselberta, Clare z rodu Babenbergów. W ciągu czterdziestu dwóch lat małżeństwa z władcą bawarskim oraz dwudziestu dwóch lat posługi jako Cesarzowa, urodziła i odchowała trzech synów oraz dwie córki, z czego każdy na swój sposób był wyjątkowy: najstarszy syn Philip, graf Rijeki ogarnięty obłędem, drugi syn Dmitar (pewnego czasu kanclerz) który zmarł w 1376 z powodu zarazy, trzeci syn Lutbert: kompetentny przyszły następca tronu bawarskiego, córka Matilda która wyszła za mąż za wybitnego kupca Fredericka Trędowatego; druga córka Angela zmarła jeszcze w dzieciństwie od moru... Ciało 60-letniej cesarzowej spoczęło w Krypcie Aderniteńskich Władców Bawarskich.

​

17 czerwca 1377 roku Rzesza znów miała Cesarzową. Podczas powrotu z bogatego Memla - stolicy Królestwa Norwegii - gdzie odbyły się owocne dla obu stron rozmowy pomiędzy Konge'em** a Kaiserem w sprawie obniżenia ceł w obrębie handlu bałtyckiego. Droga powrotna - zamiast statkiem do Lubeki, a później przez dolnolotaryński Madgebug aż do Marchii Turyńskiej - prowadziła przez środek zaprzyjaźnionego z Bawarią Królestwa Polskiego... Jednym z dłuższych przystanków (9 dni) był dwór w Czersku, gdzie całym południowym Mazowszem rządził kasztelan Vazul de Flandre, Węgier. Jeszcze niezamężna (pomimo wieku osiemnastu lat) bratanica Kasztelana zachwyciła swym wyglądem oraz niewinnością. Katalin, bez oporów własnych oraz jej wuja, zgodziła się na bycie Cesarzową, prawdopodobnie z braku (lokalnych) perspektyw oraz rangi prestiżu małżeństwa z Cesarzem Katolickim.

W sierpniu tego samego roku, straszny mór opuścil Pasawę, pomimo tego okropieństwo duru brzusznego opuściło zachodnią ziemię austriacką dopiero 23 miesiące później... Dwa lata później, stan rolnictwa Górnej Bawarii drastycznie pogorszył się, z powodu braku chłopów do roli. Na szczęście dla rejonów stolicy Cesarstwa, rok 1380 okazał się zbawienny. Wtedy to zdecydowanie spadła liczba nowych zachorowań plagi Czarnej Śmierci, co dało szansę na obniżenie niepokojów społecznych na ziemiach bawarskich. Październik rocznika osiemdziesiątego XIV wieku został zapisany także jako wybuch zarazy dyzenterii w Akwilei.

​

Giselbert doczekał się wnuka od swojego syna Lutberta. Albrechtowi nie ujmowało kompetencji, co zostało potwierdzone nadaniem mu tytułu Grafa Tyrolu od ojca. Nie był jednak oszczędnym człowiekiem, chociażby z powodu nadmiernej hojności, jaką stosował wobec jemu zasłużonych. Albrecht często kierował się opiniami swych doradców (bądź Księcia Slawonii, Lutberta), zaś bezwzględnie rozprawiał się z przestępcami na swej ziemi; zaostrzył prawo karne, tylko drobne kradzieże oraz inne przestępstwa nie zagrażające życiu lub zdrowiu "ofiarom" nie były karane śmiercią lub okrutnym kalectwem. Dwukrotnie większa liczba skazanych na ścięcie czy amputacje kończyny w roku 1381 (w porównaniu do 1377) była jednym z dowodów zbyt nadgorliwego wymierzania sprawiedliwości na prawie wnuka cesarskiego... Cesarz nie widział w nim w pełni odpowiedniego następcy po swoim synie. Syn księcia Lutberta nie wybrał sobie uzdolnionej żony; Margaret ze styryjskiego roku Chiemgau nic nie wyniosła z nauki teologicznej, nadając się jedynie na typową intrygantkę dworską.

W roku 1381 roku część chłopów zagospodarowała nieużytki rolne w Szwabii, co w niedalekiej przyszłości spowodowało nieznaczny spadek ceny zboża oraz zauważany wzrost zamożności chłopów, a później mieszczan. Innym wydarzeniem było odejście lokalnej plagi ospy z okolic orviecckich. Miasto Ulm uwolniło się opresji jaką była pandemia dżumy, tam także palatyn ulmski z powodzeniem przeprowadził kampanię nauczania lepszego gospodarowania ziem przez chłopów (podległych Cesarzowi), naciskając na dokładniejszą selekcję ziarna sianego czy zwiększenie różnorodności uprawianych płodów rolnych.

​

W marcu 1383 roku, korzystając ze sporej liczby poddanych władających dobrze bronią (głównie w obronie przed bandami zbójeckimi), Cesarz Giselbert zebrał około dziesięciu tysięcy ochotników i najemników z Iberii w ramach wyprawy na portugalskie wybrzeża Luzytanii. Od miasta bizantyjskiego Lizbony mniejsze siły (pod dowództwem Arcybiskupa Majorki, Ludwiga ven Adernitena) miały przejąć Hrabstwo Alcacer do Sal, niedawno wyzwolone spod chwilowej władzy angielskiej. Większe siły (pod dowództwem Księcia Bajadoz i Coimbry, Gotharda ven Adernitena) miały za zadanie zlikwidowanie resztek Emiratu Kordoby, w Silves oraz okolicznych ziemiach; później Oddzial Południowy miał za zadanie wspomóc oblężenie chrześcijańskiego miasta luzytańskiego... Po paru zwycięskich potyczkach pod koniec marca, 8 czerwca padło Silves, zaś 7 lipca Hrabia Alcacer zmuszony został do kapitulacji. Większość bogactw możnowładców została rozdzielona pomiędzy dowódców armii, acz skarby o wartości 172 tysięcy złotych dukatów zostały przywiezione na dwór bawarski. Cesarz Giselbert koronował się na Króla Portugalii; w miejsce Hrabstwa Alcacer utworzono biskupstwo podległe w kwestiach ziemskich władcy Rzeszy Bawarskiej. Arcybiskupem Sewilli został duchowny Chorwat, Ivanis Turati.

​

Księciem Kordoby stał się kolejny z Adernitenów, którego rodzice byli mocno zafascynowani kulturą arabską. Musa przyjął kulturę najbliższych mu przodków, choć uważał się także za Bawarczyka. Ów "Arabobawar" był jednym z mułtów mauryjskich^, który zachował jedną żonę po przejściu na chrześcijaństwo; nie kontynuował jednak posługi kapłańskiej. Ojciec dwunaściorga dzieci (z czego troje było kanclerzami w paru hrabstwach, a jedno majordomusem w Kordobie), z charakter samolubny dewota katolicki, choć na wzór Chrystusa łaskawy nawet dla wrogów i przestępców. Otrzymał tytuł książęcy z powodu przykładu chrześcijańskiego, jaki stanowił w Bawarii dla reszty Arabów, jeszcze w dużej liczbie niewiernych. Innym powodem była chęć wyważenia areny iberyjskiej przez Cesarza, przy rosnących wpływach Książąt Katalonii, Asturii czy Konstantyny.

Rok 1383 przyniósł także trwałe zelżenie, a później zaniknięcie, moru w Rzymie; rok później także w Akwilei. W 1386 roku, Tyfus brzuszny sześć lat po odejściu, znów naszedł ziemie pasawskie, przy kolejnej poprawie sytuacji akwilejskiej związanem z uporaniem się z epidemią dyzenterii. Sytuacja w Macierzy Bawarskiej nie pogłębiała się na gorsze, choć nie było widać (w skali regionalnej) stałej tendencji do poprawy. Lud wciąż narzekał na swą dolę, pojawiały się pierwsze postulaty o "potrzebie" zwycięskiej wojny w centrum Europy, która poprawi sytuację poddanych przez dostarczane łupy, a także wykorzystanie nietypowo dużej ilości awanturników chętnych do walki w celu... pozbycia się ich lub chociażby wykorzystania do tego, by swoje majątki wojenne zmarnowali na rzecz ludu pracującego.

​

Bunt w Murcji w roku 1386 przyciągnął pewnego chętnego do objęcia tytułu Grafa na spacyfikowanych ziemiach. Ali Ismail był katolickim Arabem z dworu Hrabstwa Murcji, który do Monachium (a później do dworu cesarskiego) przybył w bliżej niejasnych celach; pewnym były jednak jego ambicje... Sama pacyfikacja buntowników murckich udała się, lecz sam Ali nie dostał ziem od Cesarza. Giselbert uznał, że nie będzie zwiększać wpływów arabskich w Iberii, jeśli Arabem nie jest ktoś wywodzący się od założyciela dynastii, Moltiera, oraz o jego rodowym nazwisku; władcą Murcji został bawarski biskup. Ali Ismail pozostał jednak na dworze w Bawarii, licząc na to, że jednak dostanie pewne stanowiska czy ziemie.

Rok 1388 był dla jednych spełnieniem marzeń (chociażby dla awanturników czy biednych chłopów), zaś dla drugich kolejnym poważnym problemie po skutkach zarazy. Król Węgier zapragnął Księstwa Karyntii od własną sferę wpływów. Cesarz Rzeszy Bawarskiej wystąpił w obronie swojego wasala. Władcę z dynastii Arpadów wsparł Książe Toskanii. W ten sposób, 14 września 1388 roku, uznano za początek wojny o Karyntię, gdzie Bawaria, Karyntia, Polska oraz Bizancjum stanęły w obronie przeciw Węgrom i Toskanii.

​

Siedemdziesiątletni już Cesarz Giselbert stanął na czele Armii Austriackiej, z której zebrano ponad siedemdziesiąt i pół tysiąca zbrojnych z całych ziem landu austriackiego oraz Górnej Bawarii. Zgrupowanie liczne w konnicę (szczególnie rycerzy) miało ruszyć prosto na Pressburg - stolicę Królestwa Węgier - w celu zdobycia potężnej twierdzy, a w międzyczasie rozbicia sił madziarskich próbujących przybyć na odsiecz... Drugie zgrupowanie, Armia Lombardzka, którą dowodził Bruno z Baru (Arcybiskup Mediolanu), miała od północy najechać na ziemie księcia toskańskiego. Dopełnić celu miała Armia Rzymska (dowodził Graf Orbetello), mająca na celu inwazję Toskanii od południa... W przygotowaniu były także nieliczne wojska (do pięciu tysięcy w planach) mające uderzyć od chorwackiej strony w kierunku południowych włości Arpada w zamku pożońskim.

​

Najistotniejszą bitwą, w której wojska bawarskie uczestniczyły, była bitwa pod Pressburgiem, gdzie główni przeciwnicy (Kaiser Giselbert oraz Król Lukacs Arpad) wystawili swoje najlepsze oddziały w celu szybkiego rozstrzygnięcia wojny. 14 listopada 1388 roku na polach pożońskich, cesarz bawarski zyskał jednak większą przewagę liczebną; dominował także w liczbie bombard: czterdzieści wobec piętnastu węgierskich. Od początku wielkiego starcia, zręczne manewry i rozbijanie skrzydeł armii madziarskej spowodowało, że Król Węgier szybko utracił szanse na zwycięską obronę. Niedobór nowinek, jakim była broń palna (jeden na dwustu zbrojnych cesarskich miał ręczną minibombardę, zwaną "hakownicę", przy proporcji "1 na 500" u Węgrów), a także niezwykła waleczność i kunszt taktyczny wybitnie uzdolnionych dowódców Armii Austriackiej sprawił, że bitwa nie okazała się tak krwawa, na jaką zanosiła się wedle przekomarzań wojów madziarskich. Po utracie prawie pięciu tysięcy ludzi, Król Lukacs wycofał się rychle z bitwy, by uniknąć okrążenia; jeden z oddziałów węgierskich szybko sam wycofał się. Straty bawarskie wynosiły prawie trzy tysiące żołnierzy.

​

Ledwie w październiku 1388 roku pod Cremoną, Armia Lombardzka pokonała nieduże (cztery tysiące zbrojnych) siły toskańskie, zaś Armia Rzymska dopiero co widziała na horyzoncie miasto Pionbino, kiedy 8 listopada podpisano rozejm z Księstwem Toskanii. Włoski władca zapłacił złotem i klejnotami o wartości sumarycznej 3,6 miliona złotych dukatów w zamian za pokój oraz oddalenie groźby splądrowania ziem toskańskich... W styczniu 1389 roku na południu właściwej macierzy węgierskiej, niewielki oddział bawarski w sile tysiąca ośmiuset awanturników i ochotników, napotkał na przeszkodę w postaci 2,5 tysiąca Madziarów regimencie obronnym, który sformowany w Budzie, zatrzymał "ekspedycję" bawarską trzydzieści kilometrów od południowych brzegów Balatonu. Pomimo kolejnych nielicznych posiłków, cały styczeń upłynął pod znakiem długiego oblężenia rozmyślnie potężnej twierdzy Pressburskiej oraz klęsk w potyczkach koło Balatonu. Dopiero interwencja syna cesarskiego, Lutberta, który wsparł swą armią (3,5 tysiącami zbrojnych), przełamała siły obronne Węgrów.

26 marca 1389 roku Cesarz Giselbert ostatni raz spojrzał na mury pożońskie. Organizm wyczerpany od wielu potyczkach (prób odsieczy) w których pomimo sędziwego wieku aktywnie brał udział, nie wytrzymał, odreagowując w czasie odpoczynku. Czwarty Cesarz Rzeszy Bawarskiej zmarł ze starości, w łożu, nie wytrzymując trudów zimy... Spod Balatonu, książe Lutbert dowiedział się trzy dni później o śmierci swego ojca i odziedziczeniu tronu bawarskiego.

​

------------------------------
* - nowa nazwa dla "mistrza szpiegów". Nie wiem, czy "za współczesna"
** - Konge - wg norweskiej Wikipedii nazwa tytułu "Król"
^ - nie jestem pewien, czy to poprawny przymiotnik od rzeczownika "Maur"; jakby co, to poprawiać mnie.

Mapka bardziej kolorowa, ładniejsza znacząco będzie dopiero w EU2-ce. , przynajmniej wtedy będę mieć nadzieję. Odcinka długo nie było, bo... monitor do stacjonarnego komputera mi padł (teraz mam nowy, panoramiczny). Na notebook'u nie miałem materiałów na odcinek, zaś nawet jeżeli miałbym, to i tak pisanie odcinka byłoby karkołomne; łącze internetowe w nim tak zamula, że wyglądałoby to tak: podgląd/sprawdzenie odcinka - zapisanie w dokumencie i restart sprzętu - wstawienie postu - restart sprzętu, etc.

Memento Mori: Kwarantanna jednak nie udała się; tylko uległy zarazie parę lat później. Powiedziałbym nawet, że Kraków solidnie dostał od zarazy, w rozgrywce EU 2 dowiesz się, jaka jest Trzecia Stolica Polski. :mrgreen:

Obecnie mam przygotowane materiały do końca rozgrywki w CK, oraz przygotowany (w minimalnie zadowalającym stanie) save do EU 2.

 

Odcinek 30 - Lew na polowaniu
(1389-1399)​

Wojna z Węgrami toczyła się dalej, nie pozwalając aktywnemu w boju nowemu Cesarzowi, oficjalnie koronować się. Odbyła się ledwie prowizoryczna uroczystość w Keszthely, największym mieście nad Balatonem, za przymusowym "przyzwoleniem" lokalnego wójta. Tam, nowy władca bawarski, także przyjął dnia następnego (1 kwietnia) poselstwo od króla polskiego w celu odnowienia sojuszu... Już 4 kwietnia, sześciotysięczny oddział cesarski rozbił trzykrotnie mniejsze siły Hrabiego Pesztu pod miastem Budą... Pomimo wyraźnie złej kondycji obrońców Pressburga, wciąż Armia Austriacka nie mogła się szczycić zdobyciem stolicy Królestwa Węgierskiego. 7 kwietnia 1389 roku, zostało zawarty trójstronny rozejm - Królestwo Węgier oraz Cesarstwo Rzeszy Bawarskiej i Wielkie Księstwo Karyntii, walczące osobno - wedle których król Lukacs Arpad miał wypłacić kontrybucję o wartości 14 677 000 złotych dukatów Imperium oraz 9 256 000 (podług tych samych monet) dla władcy karynckiego.

​

Oficjalna koronacja Lutberta na "Cesarza Rzeszy Bawarskiej, króla Bawarii, Aragonii, Kastylii, Leónu, Portugalii, Afryki Północnej, Mauretanii i Wenecji, etc.", odbyła się 25 kwietnia... Syn czwartego z kolei cesarza Giselberta, miał sześcioro dzieci, w tym trzech synów. Wszyscy potomkowie od jednej matki, Ute ven Aderniten, która nabawiła się schizofrenii podczas wyprawy jej męża (jeszcze Księcia) do Węgier; po uświadomieniu sobie, że "mój mąż Lutbert" pojawiający się zimą 1388/39 w zamku jest jej imaginacją, w szaleństwie skoczyła z murów zamkowych... Cesarzowi Lutbertowi przyszło wstąpić na tron bawarski w momencie historycznym, kiedy zmienia się układ sił w Europie. Królestwa z Brytanii, angielskie i szkockie, powoli rosną w siłę, jednocześnie Francja odradza się po wielu latach rozbicia dzielnicowego. Państwa włoskie tracą coraz bardziej na znaczeniu; Bawarski Lew zerknął wpierw na bogate miasta, chociażby Genuę, Parmę, Florencję czy Pizę. Z wykształcenia ekonomicznego, Lutbert wiedział, że kontrolowanie regionalnych oraz ważnych centrów handlowych wpłynie dobrze na bawarską gospodarkę w procesie odbudowy.

Rok 1390 przyniósł uspokojenie sytuacji w Pasawie związanej z plagą tyfusu brzusznego; w prowincji rzymskiej ukończono rozbudowę ważniejszych kopalni (o bogatszych pokładach), gdzie najistotniejszą modyfikacją była metoda wydobycia surowców pozwalająca na zwiększenie ilości kopalin i rud zbieranych na powierzchnię. Zastosowano metodę wypłukiwania wodą tuneli, a później jej odparowywania lub przecedzania; metoda ta przyczyniła się szczególnie do wzrostu opłacalności wydobycia soli kamiennej. W ten sposób, można było wydobywać kopaliny także w szybach, gdzie praca człowieka była bardzo trudna i niebezpieczna bądź niemożliwa; głębsze złoża nie stanowiły już aż tak większego problemu.

​

Pierwszą ofiarą Bawarskiego Lwa stało się Hrabstwo Sabaudii, które drugiego stycznia otrzymało "prezent noworoczny" w postaci wypowiedzenia wojny. Całą operacją przejęcia właściwej macierzy sabaudzkiej dowodził Hrabia Piemontu, Adalberto d'Este, dowodzący 8,7 tysiącami zbrojnych zebranych (w tym 377 ciężkozbrojnych rycerzy). 20 lutego dopiero udało się odszukać regiment obrońców sabaudzkich, który bronił się aż do ostatniego; w ten sposób 2,5 tysiąca Włochów przelało krew, zabijając jedynie pół tysiąca ze zbieraniny Szwajcarów, Bawarów i Włochów... 18 czerwca stolica Hrabstwa Sabaudii, Chambéry, została zdobyta, zaś władca sabaudzki zrzekł się tytułów oraz swojego skarbca, którego wartość opiewała na blisko dwa miliony dukatów bawarskich.

30 czerwca 1391 roku, mając już pełne prawa do tytułu, Cesarz Lutbert dołączył do swojej kolekcji rangę "Króla Burgundii", podczas koronacji. Podporządkowanie sobie południowej ziemi burgundzkiej (północna była pod władaniem Księcia Burgundii, wasala francuskiego) było pwoodem, dla którego w dniach 2-26 sierpnia 1391 roku - na polach badeńskiego miasta Rastatt - odbył się turniej rycerski.

​

Sam turniej miał przewyższyć ten zorganizowany w listopadzie 1346 roku przez dziadka aktualnego władcy bawarskiego, Tassila. W istocie, miało się tak stać, przybyli rycerze niemalże z całej Europy (wyłączając Skandynawów oraz książąt ruskich), zawody trwały o pięć dni dłużej, realnie wydano więcej na zorganizowanie Turnieju Europejskiego. Całośc przyćmiło pokonanie przeciwników we wszystkich najważniejszych konkurencjach w samym głównym punkcie zawodów, przez rycerza brabanckiego, Dmitara van Heuvena. "Błękitny Rycerz" wykorzystał sposoby arabskie (chociażby w bitwie pod Saluces, 1383, pierwszej w jego życiu; także na niewielkich wyprawach łupieżczych pierejasławskich wgłąb terytorium karachanidzkiego) na balansowanie koniem podczas natarcia kopią, korbaczem czy mieczem. Technika ta była znana dobrze wszystkim rycerzom Rzeszy Bawarskiej, lecz rzadko łączyli ją udolnie z typowo europejską szarżą... Van Heuven wrócił do Brabancji w wiktorii i chwale, a także z uroczą białogłową badeńską z dworu Grafa Nordgau, która została drugą żoną Dmitara po śmierci pierwszej.

​

We wrześniu 1391 roku Łowy zostały kontynuowane. Tym razem celem było połączenie terytorialne Iberii z Macierzą Bawarską i Bawarskimi Włochami, na przeszkodzie stało wolne miasto Montpellier; stanowiło ono ważny punkt przecięcia się szlaków handlowych z Afryki, Katalonii i Włoch do północnej Francji i Wysp Brytyjskich. 13 października 1391 roku, armia utworzona z zebrania dziewięciu tysięcy zbrojnych z okolicznych hrabstw pokonała regiment montpellierski złożony z 1,5 tysiąca żołnierzy... Dowódca zgrupowania bawarskiego, Wigand de Flandre, zdobył Montpellier 16 listopada po szybkim szturmie. Skarbiec hrabiowy był na tyle marny (ledwie 103 tysiące złotych i srebrnych florenów), że Cesarz oddał jego zawartość zdobywcy miasta.

​

Wrzesień tego samego roku był także miesiącem otwarcia Uniwersytetu Ulmskiego oraz Uniwersytetu Akwilejskiego. Miasta Ulm i Akwilei, istotne z administracyjnego punktu widzenia, były "białymi plamami" w szkolnictwie wyższym, aż do tego momentu. Katedry, metody wykładania oraz egzaminowania dostosowane były do modnych wtedy norm północnoitalijskich, aczkolwiek Uniwersytet Monachijski zaczął wprowadzać odważniejsze poprawki do "toskańskiego" modelu nauczania. Rektorzy bawarscy uznali, że powinni nałozyć większy nacisk na nauki świeckie, które i tak są coraz popularniejsze; w przyszłości miało to dać nowe pomysły na rozwój w obrębie Bawarii. W samym Monachium zresztą kler nie był aż tak surowo nastawiony do dogmatów rzymsko-katolickich, w porównaniu do stolic: Plauen (Księstwo Saksonii) czy Akwizgran (Księstwo Dolnej Lotaryngii); tam inkwizycja wręcz polowała na "żydowskich bankierów", zaś wszelkie architektoniczne nawet (a tym bardziej w kwestii panhumanistycznych idei) nowinki z północnych Włoch traktowane były jako "herezja zepsutej Bawarii".

​

Koniec roku 1391 przyniósł zasadnicze zmiany we Włoszech. Koniec konfliktu między Toskanią a Bizancjum spowodował, że miasta takie jak Piombino czy Florencja uzależnione administracyjnie i politycznie były od Cesarstwa Wschodniorzymskiego; w ten sposób, po władcy francuskim, władca bizantyjski był kolejnym okupantem w północnej Italii. Republika Genui przejęła kontrolę nad Parmą i okolicznymi terenami, zaś Hrabia Lukki coraz niechętniej patrzył na swój związek wasalny z Księstwem Toskanii... Cała sytuacja mogła zmierzać do kolejnego konfliktu włoskiego, który miałby ostatecznie rostrzygnąć, kto dominuje we Włoszech, a kto ma przetrwać na dłuższe czasy.

W styczniu 1392 roku udało się zbudować młyny wodne w co dziesiątym gospodarstwie na ziemi orvieckiej; na ironię, przeszła sroga zima, rzeki były zamarznięte; dwa lata później podobną nowinkę udało się rozpowszechnić w Górnej Bawarii... W październiku, władca Toskanii, Elias de la Marche (de facto siostrzeniec śp. cesarzowej Rosady), zamiast obiecywanej "dziewiątej krucjaty" na fatymidzkie włości sycylijskie, musiał rozpocząć wojnę z miastem Lukką, które ogłosiło niezależność... Artystyczna aktywność uczniów uniwersytety Ulm przyczyniła się do założenia Teatru Ulmskiego przez wiadze miasta, zaś w Akwileji swoją placówkę ustanowiła Cesarska Akademia Wojskowa (wszelkie akademie wojskowe w Rzeszy zostały przemianowane podług ten nazwy), w 1394 roku kolejna placówka została założona w Innsbrucku.

​

Drugi syn cesarski, Siegfried, odziedziczył skłonność do okrutnego obchodzenia się z ludźmi po ojcu, wyrobił w sobie jednak dążenie do kompromisowego rozwiązywania problemów. Nie był na tyle zdolnym, by nawet konkurować o posadę kanclerza czy przywódzy Lazurowej Ochrony Monarchistycznej, lecz był prawdopodobnym następcą tronu bawarskiego; był najzdolniejszym w wielu dziedzinach od innych arcykrólewiczów. Przeciętne pojęcie oraz praktyka o orężu, przyzwoita znajomość reguł ekonomii, umiejętne lawirowanie w towarzystwie dworskim oraz talent negocjacyjnym czyniły Siegfrieda dobrym kandydatem na Szóstego Cesarza.

​

Małżonką Siegfrieda stała się Eufemia od Stadenów, której brat Leopold był księciem brandenburskim. Dolnoniemka w dzieciństwie i młodości bardzo pilnie uczyła się na dworze książęcym, w pełni rozwijając swój znaczący talent. W pewnym sensie była kimś, kim jej mąż "mógł być", jeśli chodzi o wykształcenie... Nie mało panien niemieckich miało piękniejszą urodę niż Eufemia, lecz ta nie cierpiała z braku adoratorów... Brak wyrazistej osobowości Brandenburżanki był jednocześnie zaletą i wadą; z jednej strony nie zawadzała swojemu mężowi, z drugiej strony nie była zbyt rozpoznawalną osobą w Rzeszy Bawarskiej. Przynajmniej kiedy Siegfried nie miał istotnego tytułu.

Rok 1396 był trzecim "polowaniem" Lwa. Tym razem ofiarą było niezależne Hrabstwo Miśnii, które już w dwunastym dniu wojny (12 lutego) musiało znieść gorycz poraźki w bitwie pod Lipskiem, gdzie siedem tysięcy Bawarczyków rozbiło dwutysięczny regiment miśnieński przy niewielkich stratach (tylko trzystu ludzi poległo). 27 kwietnia Drezno padło, zaś w ramach zrzeczenia się tytułu lokalnego grafa na dyspozycję Cesarza Lutberta, majątek o wartości 8 678 000 złotych dukatów wpadł w ręce władcy bawarskiego.

​

Trzeci arcykrólewicz, Augustin, wyrósł na zdolniejszego dyplomatę czy wojownik niż Siegfried, lecz w innych aspektach co najwyżej dorównywał starszemu brau. Syn cesarski był mściwy, acz miał w sobie pewne poczucie sprawiedliwości. Nie interesowała go władza, szczególnie ogrom odpowiedzialności i obowiązków. Wolał pobożne i spokojne życie, zaś na wyprawie do Wołoszczyzny (w celach stricte turystycznych i samopoznawczych) znalazł swoją towarzyszkę życia, a później żonę. Danuta Włostowic, bratanica Kasztelana Oltenii, miała polskie korzenie i prawie w czystej linii (licząc sto lat) wywodziła się od błękitnej krwi polskiej. Kasztelan olteński był zresztą wasalem Królestwa Polski od dawna... Augustin przyprowadził kolejną zdolną niewiastę do dworu bawarskiego, aczkolwiek i tak sam nie chciał mieć dzieci jako dalszych następców na tron bawarski, po nim (jeśli musiałby wpierw zostać Cesarzem). Stało się jasne, kto był następcą cesarza Lutberta.

19 września 1397 roku Księciem Slawonii stał się syn cesarski Sigfried, w ten sposób oficjalnie stając się pierwszym spadkobiercą Imperium w kolejce. Miał już dwójkę dzieci z Eufemią, lecz w tym czasie same córki. Zastana sytuacja personalna bardzo ucieszyła arcykrólewicza, który zapragnął jeszcze bardziej korzystać z życia i swojej małżonki. Zostało tylko czekanie na kolejne dzieci pary w Zagrzebiu, z których co najmniej jeden miał być synem.

​

Brat Lutberta (jedynie od strony ojca) i syn Katalin de Flandre, Fridebert był osobą całkowicie stroniącą od bogactwa; tylko dbałość o dobre imię Cesarza sprawiło, że ten zdołał powstrzymać swojego brata przed życiem w ubóstwie). Syn Giselberta zasłynął od licznych akcji rozdawania swoich pieniędzy biednym, którzy potrzebowali ich na rozkręcenie własnego interesu w celu wyjścia z dołka społecznego ekonomicznego. Pieniądze pochodziły oczywiście od Cesarza... Frideberta szybko zmorzyła choroba, trawiąca go od dzieciństwa. Wydawało się, że wysokie gorączki i dreszcze odeszły na trzy lata, lecz ujawniły się i uderzyły mocniej w organizm młodzieńca. Ten zmarł 5 lutego 1398 roku, kilka miesięcy później papież ogłosił go błogosławionym.

Lata 1398 i 1399 były okresem budowy cesarskich ogrodów i posiadłości wypoczynkowych w prowincji akwilejskiej oraz innsbruckiej. Najbogatsi lokalni możni także rozbudowali swoje latyfundia, chcąc nie być gorszym od Cesarza i jego architektów... Uczelniana moda teatralna dotarła także do uniwersytetu w Akwilei, gdzie na wniosek żaków złożony do rady miejskiej, pozwolono im na założenie Teatru Akwilejskiego.

1 - Księstwo Saksonii, 2 - Księstwo Brandenburgii, 3 - Królestwo Czeskie, 4 - Księstwo Toskanii, 5 - Księstwo Pizy, 6 - Królestwo Francji, 7 - Imperium Bizantyjskie, 8 - Królestwo Angloszwecji, 9 - Republika Genui.​

Pierwsze dziesięć lat rządów piątego z kolei cesarza bawarskiego, Lutberta, były okresem "łatania (strategicznych) dziur" pomiędzy terytorium Rzeszy; a także czasem odbudowy Cesarstwa. Wszystko wskazywało na upadek wolnych państw włoskich, zaś przyszłość angielskiego skrawka nad Zatoką Lwa nie był pewny; toczone były rozmowy pomiędzy King'iem a Kaiserem w sprawie oddania Imperium kawałka ziemi prowansalskiej w zamian za pewne dobra i umowy. Skomplikowana sytuacja w Italii oraz Iberii rodziła pytanie: kiedy Bawaria i Bizancjum stoczą ze sobą rozstrzygającą wojnę?

----------------------------------------------

Primo: błąd na mapie wyłapany dopiero o 18:17. :mrgreen: Korsyka jest Bawarska.
Secundo: w końcu nauczyłem się rysować mapę na layerze przeźroczystym ;D Na razie są widoczne niedociągnięcia, ale lepiej to niż odręcznie zapelniać innym kolorem na kolorowym screenie gry.
Tertio: nie dałem tym razem ogólnej, ten brzyduchnej, mapy Bawarii. Tym razem uznałem, że to już nudne się staje, więc dałem same konkrety terytoriane.

I tak, będą jeszcze dwa odcinki plus jeden króciutki specjalny. Przyznam jednak, że wiele kwestii przełożyłem już na EU 2 do przedstawienia.

 

Odcinek 31 - Ponad stuletnie Cesarstwo
(1400-1410)​

Cały rok 1400 upłynął pod znakiem przygotowań do konfliktu z Republiką Genui, upewnianiem się czy (nie) ma żadnych sojuszników, opracowywaniem planów ataków i bitew tak, by szybko i skutecznie je wygrać, a następnie przystąpić do sprawnego oblegania miast kupieckich. Najświeższe roczniki Cesarskich Akademii Wojskowych zawierały osoby o, średnio, bardzo dobrym talencie i umiejętnościach militarnych. Powołanie pod broń najemników, okolicznych rycerzy oraz ochotników byłoby korzystne w przypadku wygranej wojny, bez większych strat. Należało powstrzymać agresywne i niezadowolone z kiepskiego stanu koniunkturalnego przed buntem... Trzynastego grudnia 1400 roku waganci i żakowie z Uniwersytetu Innsbruckiego mieli pierwszy występ swojego Teatru, gdzie w spektaklu połączono tematykę adwentową z prześmiewczą ironią postępowania prostego ludu.

Niebieskie strzałki - ruchy i anihilacje wrogich armii, wojsk bawarskich; zielone prostokąty - wojska genueńskie​

Około 26,5 tysięcy zbrojnych zebrano - podzielonych w trzech armiach - na wyprawę przeciw państwu genueńskiemu. I Armią (Lombardzką) dowodził osobiście Arcybiskup Mediolanu, Ferdinando Einaudi; w praktyce duchowny był zbyt nieudolny (szczególnie w dowodzeniu armią) aby prowadzić armię na skuteczny bój, wszystkie rozkazy wydawał Graf Brescii. II Armię (Bolońską) poprowadził Graf Bolonii, Pancrazio z rodu Zahringen. III Armia (Piemoncka) dowodzona była przez Grafa Piemotny, Omera d'Este... Celem było rozbicie armii broniących trzy najważniejsze miasta Republiki, a następnie zdobycie samych miast-twierdz: Nicei, Genui i Parmy. Wypowiedzenie wojny nastąpiło 26 marca 1401 roku... Czwartego maja, pod Genuą rozbito oddział republikański, 16 maja pod Parmą, 17 maja pod Niceą. W trzech tych bitwach, Republika miała nie więcej niż 5,6 tysięcy ludzi pod sztandarami łącznie. Przeciwnik nie miał czym walczyć na polu; całe lato przeminęło na próbach szturmów obleganych miast. Dwunastego sierpnia padła Genua, dwudziestego Nicea. 15 września zdobyto Parmę.

​

Gubernator Genui zaproponował pokój, w którym to zrzeka się z tytułu władcy Genui (przemianowanego na książęcy) oraz większości swoich ziem (włącznie z Niceą i Genuą), odwołuje swoje rozszczenia do portu akwilejskiego oraz ziemi orviecckiej, a także cały skarbiec państwa Genui oficjalnie oddaje Cesarzowi; zasugerował zachowanie dla siebie Parmy i okolic. Władca bawarski Lutbert przystał na tą propozycję, 2 października 1401 roku obie strony podpisały traktat pokojowy. Imperator Rzeszy postanowił także (włączając w to Niceę i okolice) założyć Arcybiskupstwo Prowansji na prawach ziemskich i osadzić tam swojego duchownego przedstawiciela, Dmitara ven Adernitena. Miesiąc później, Cesarz Lutbert ogłosił się Królem Włoch.

Prowincja genueńska, nie licząc samego miasta, nie była w dobrym stanie ekonomicznym; wyłączając zawieruchę wojenna. Region dopiero wychodził z kryzysu z lat 70-tych XIV wieku, kiedy nadeszła druga fala zarazy morowej. W 1402 roku rolnicy wydajniej zagospodarowali pola pod uprawy zbóż jare (czego efektem były wyższe plony), acz jesienią zabrakło wystarczającej ilości nawozu do wspomagania rozwoju upraw... 28 grudnia 1402 oddano do użytku administracyjnego i militarnego Twierdzę Ulmską, do końca roku skończono wzmacnianie murów miasta Ulm.

​

Łaskawość wobec znajomych i ludu, hojność oraz (przykładne) dworskie życie kluczem do beatyfikacji przez papieża? Najstarsza córka Lutberta, Alberade, po śmierci z przyczyn naturalnych dostąpiła tego zaszczytu. Jakąś wskazówką do zrozumienia decyzji Następcy św. Piotra mógł być fakt bezżenności arcykrólewny; za młodu nie znalazła męża (ani nikt nie interesował się nią jako kandydatkę na żoną), pomimo tego cieszyła się z uroków życia. Uhonorowanie starej panny tytułem Błogosławionej mogło być więc pewnym "wynagrodzeniem" dla ojca z powodu nie wydania za mąż swojego pierwszego dziecka. Faktem była pomoc mieszczanom Zagrzebia cierpiącym w czasie zarazy od strony Alberade, a później jej postulaty przeciw wchłanianiu państw włoskich.

Nowinka odwiertów i wodnej metody wydobywania minerałów dotarła w 1405 roku do lokalnych kopalnii Hrabstwa Orvieto; rok później założono kilka niewielkich kopalnii na terenie prowincji genueńskiej. Maj 1406 roku był początkiem kolejnej lokalnej epidemii dyzenterii, tym razem w Kempten, trwajacej potem przez dwa lata... Rolnicy innsbruccy natrafili na kiepskie ziarno w 1407 roku, zaś edukacja rolników na latyfundiach cesarskich w Górnej Bawari poskutkowała zwiększeniem ilości zbieranych płodów rolnych z jednego łanu ziemi, w konsekwencji normując sytuację koniunkturalną w następnych latach... Lżejszy ucisk wymiaru sprawiedliwości za palatyna genueńskiego (niż za Gubernatora) skutkował znacznym rozwojem gildii złodziejskich w tym mieście kupieckim. Nieco poprawiła się sytuacja ekonomiczna prowincji akwilejskiej, po udanej akcji rekolonizacyjnej w latach 1408-1409.

​

Starzejący się Cesarz Lutbert postanowił dać popis swej umiejętności perswazji, wymuszając sporą kontrybucję na reszcie przedstawicieli stanów społecznych; pod pretekstem "odbudowy państwa". W praktyce, chodziło o poprawę bilansów kasy państwowej, przygotowanie bezpiecznych funduszy na przyszłe wojny (z udziałem następcy Lutberta). Zebrano z całej Rzeszy Bawarskiej 8 707 870 złotych dukatów lub ich równowartość, co trochę zrujnowało estymę cesarza na arenie międzynarodowej i w samym kraju. Można to było wybaczyć władcy, który nie planował dalszych wojen, a lada moment mógł wyzionąć ducha.

​

W sierpniu 1409 roku w oczywisty sposób wydał się związek monarchy z dwórką Ethelindą, gdy ta urodziła jego syna, nazwanego i ochrzczonego później pod imieniem Wilhelm. Wybryk ten został wybaczony przez opinię publiczną Lutbertowi, z racji jego stanu wdowiego; podobnież w przypadku samej dziewiętnastoletniej kochanicy, która straciła swojego męża na polowaniu dwa lata wcześniej. Cesarzowi przybył bękart, znajomości z piękną Ethelindą musiał zerwać, zaś syn Luberta, książe Siegfried, jeszcze przez rok wolał nie wspominać o swoim synostwie.

7 kwietnia 1410 roku Cesarz Rzeszy Bawarskiej Lutbert zasnął snem wiecznym; odnaleziono go rano nieżywego w łożu. Piąty cesarz bawarski z kolei przeżył lat siedemdziesiąt, zaś na podsumowanie i złożenie hołdu władcy, nadano mu przydomek "Mężny", co w większości przypadków rozumiane było poprzez zwycięskie wojny...

------------------------------------------

Krótkie, ale tyle było akcji. Toż to przedostatni regularny odcinek. ;D

Jak EUFI nie zamkną w czasie 24-31 grudnia, to wtedy zakończony będzie ta część AAR-u. I tak planuję na początku stycznia rozpocząć AAR w EU 2, może 1 stycznia czy drugiego?

Oj, będzie. Rozegrane mam do 1423 roku i już jest ciekawie... A Iberii nie będę jednoczyć, zostawię to sobie na późniejsze czasy.

---------- Post dodany 22.12.2009 o 17:15 ----------Poprzedni post został napisany 20.12.2009 o 21:39 ----------

 

Odcinek 32 - Umarł król, niech żyje król
(1410-1418)​

Pierwszą decyzją koronowanego 10 kwietnia Sigfrieda ven Adernitena, koronowanego na cesarza po śmierci swojego ojca, było zwołanie Stanów Generalnych. Zgromadzeniu ogłosił swój plan "zjednoczenia Italii" oraz wzmocnienia militarnego Rzeszy. Postanowił jednak nie zbierać żadnych dodatkowych pieniędzy od stanów społecznych, uznając, że budżet państwa wystarczy do podźwignięcia koniecznych konfliktów. Potwierdził także sprzyjanie sprawie polskiej w Europie Wschodniej, jednakże zorientował swoją politykę trochę bardziej w zachodnioeuropejską stronę... Innym ważnym postulatem Cesarza było zasygnalizowanie konieczności wzmocnienia centralizacji Rzeszy Bawarskiej, co jednak było w roku 1410 sprawą drugorzędną.

​

Wraz z koronacją na księcia Slawonii, a później na cesarza bawarskiego, Sigfried nabrał "wiatru w żagle", jeśli tak można by wyrazić nastawienie do życia monarchy. W wieku trzydziestu lat dorobił się już ośmiorga dzieci (w tym czterech synów oraz jedna córka zmarła we wczesnym dzieciństwie), choć od trzech lat po przebytym zapaleniu płuc u cesarzowej Eufemii, powikłania wprawiały kobietę w kiepski nastrój do wydawania potomków... Cesarz Sigfried nie szczędził swojej bezwzględności w rozprawianiu się z przeciwnikami politycznymi, państwowymi czy ekonomicznymi. Wielu przestępców oraz oszustów (głównie pomniejszych rycerzy, duchownych czy kupców) zostało uśmierconych różnymi metodami; wisielcy czy głowy na palu nie były rzadkim widokiem na drogach. Pobożniejsi możnowładcy zanosili skargi do arcybiskupów, metropolity bawarskiego oraz do samego Papieża w sprawie "niechrześcijańskich" radykalnych metod karania tych, którzy podpadli Imperatorowi. Sigfried był jednak na tyle rozmyślny, by dobrze uzasadniać swoje postępowanie.

​

Po upadku Republiki Genueńskiej, na prowincji parmeńskiej domagała się upadku "przekupnej i rozpustnej" demokracji w Wolnym Mieście Parmy, gdzie wciąż panował doża wybierany większością głosów przez możnowładców. Opozycją do stronnictwa republikanów byli duchowni, którym udało się przekonać chłopów i rycerzy w celu przejęcia władzy... Już w 1409 roku rządy objął biskup Livio d'Este, ustanawiając Biskupstwo Parmy jako związek państwowy. Ledwie rok rządził samodzielnie, gdy otrzymał list od Cesarza Rzeszy Bawarskiej z propozycją złożenia hołdu lennego w zamian za ochronę przed Bizantyjczykami czy Księstwem Pizy. Livo d'Este przystał na tą propozycję, 10 czerwca 1410 roku stał się wasalem Imperatora Aderniteńskiego.

​

Na początku września 1411 roku, cesarzowa Eufemia Staden nie wytrzymała trudów choroby. Ciotka aktualnego władcy brandenburskiego dożyła tylko 33 lat, sierocąc dorastające do wieku dojrzałego córki oraz synów w wieku dziecięcym... Chuć oraz pragnienie korzystania z życia monarchy sprawił, że ten zaczął szukać kandydatki na drugą żonę. Okoliczności sprawiły, że najstarsza córka Wielkiego Księcia Saksonii weszła w wiek odpowiedni do małżeństwa. Margaret d'Ardennes po części pasowała z charakteru do Sigfrieda; mściwa, okrutnie obchodziła się ze służącymi, którzy jej zawinili. Urodziwa białogłowa sama zainteresowana była jeszcze przystojnemu i - jak rozchodziły się plotki - jurnemu cesarzowi, zaś ojciec księżniczki w snach widział to małżeństwo, mające podkreślić rangę Saksonii w Europie. Związek małżeński został zawarty 13 listopada 1411 roku... Margaret nie była biegła w dyplomatycznych metodach rozwiązywania problemów, wolała wszędzie i zawsze snuć intrygi czy wbijać "przysłowiowy nóż w plecy" w stosownej chwili; znała się na finansach, pomagała Sigfriedowi w planach wojskowych.

W roku 1412 wybuchła epidemia dyzenterii we Szwabii oraz ospy w Genui. W pierwszym miejscu plaga szalała jednak ledwie rok, w portowym mieście zaraza jeszcze przez kilkanaście lat nękała prowincję.

​

Najstarsza córka Cesarza Sigfrieda, Binhilde, wyrosła na latorośl niezbyt dobrze reprezentującą dwór bawarski w Europie. Chorowitość arcykrólewny nie była jednak tak złą rzeczą. Jeszcze wiosną 1412 roku swoimi zachciankami sprawiła, ze biegnący za spełnieniem kaprysów córki cesarskiej sługa zmarł z wycieńczenia. Dwa miesiące później, skopała niemalże na śmierć służkę za niedopełnienie obowiązków w sprawie stroju na bal... Roztropną i przebiegłą, Binhilde jednak nie była, zaś wychowanie u metropolity monachijskiego sprawiło, że nabrała obyczajów wręcz przeciwnych niż nakazuje Pismo Święte. Rozczarowany swoją potomkinią, Sigfried pozwolił jej szybko wybrać męża, zaś sam zebrał cztery miliony złotych dukatów z podatku, z okazji małżeństwa najstarszej córki z dworzaninem. Nawet po ślubie, białogłowa bawiła się nie gorzej niż dworskie niezamężne panny.

​

W styczniu 1413 roku wybuchła wojna pomiędzy Toskanią a Bawarią, z powodu ataku na Hrabiego Cremony wojsk cesarskich. Na samą arenę włoską przygotowano prawie 26 tysięcy żołnierzy z całej północnej Italii. Zgrupowanie nowego arcybiskupa mediolańskiego, Armanda Einaudi, uderzyło właśnie w kierunku miasta Cremony. Drugie zgrupowanie, pod dowództwem Grafa Rawenny (Gotfrida ven Adernitena) miało zdobyć Modenę. Kolejne 8,7 tysięcy zbrojnych przygotował Książe Armagnac, Zubeyr ven Aderniten, w celu zatrzymania nielicznych wojsk toskańskich mogących przybyć z Agen i plądrować okcytańskie rejony Rzeszy...

22 stycznia pod Cremoną, wojska przy czterokrotnej przewadze liczebnej rozbiły regimenty obronne Księstwa Toskanii, tracąc ledwie pół tysiąca ludzi. 24 stycznia pod Agen przeciwnik zdołał wystawić 900 najemników, co nie dało żadnej faktycznej obrony przed wojskami księcia akwitańskiego. 11 lutego pod Modeną przeciwnik stawił trochę większy opór; trzy tysiące włoskich wojów zdołało przetrzebić o tysiąc żołnierzy wojska najeźdźców, same tracąc nieco mniej... Dwudziestego lutego 1413 roku księciu toskańskiemu odechciało się toczyć wojnę. Zaakceptowano jego propozycję kontrybucji wartej 6 147 000 złotych dukatów bawarskich w zamian za pokój. Wojna toczyła się tylko z dwoma hrabstwami.

​

Konflikt bawarsko-toskański w 1413 był pierwszą areną zmagań bitewnych, gdzie hakownice oraz bombardy stosowane były w pełnym użyciu na otwartym polu. Z "ręcznych bombard", broń palna wyewoluowała na bronie miotające mniejsze kule, jednakże prowadzące celniejszy ogień z lżejszego oręża. Zastosowano takze pierwsze w pełni odlane z ołowiu badź brązu bombardy. W obu zgrupowaniach, wojska cesarskie posiadały ich sześćdziesiąt, przy dwudziestu pięciu toskańskich. Eksperymentowano także z hakownicami o wiązkach krótkich luf, dzięki których obracając oręż, można było w odpowiedniej chwili wystrzelić serię kilku kul... Toskańscy żołnierze po raz pierwszy zastosowali obronę taborową, która w połączeniu z zastosowaniem czarnego prochu, przeszkadzała w szarżach kawalerii wroga. Bawarczycy szybko przejęli podobną taktykę, tym razem w ochronie ostrzeliwujących mury miast.

Trzeciego maja padła Cremona, po czym tamtejszy władca zrzekł się tytułu oraz skarbca. Dwadzieścia dni później padła Modena; scenariusz zdobywania władzy był ten sam. Na gruzach Hrabstwa Cremony założono kolejne biskupstwo z prawami ziemskimi, zaś z biskupa Modeny, Gotfrida ven Adernitena, uczyniono Arcybiskupa Romanii.

​

Druga w kolejności starszeństwa córka Cesarza, Ursula, dorosła w 1413 roku. W ślad za swoją rodzoną i o ponad rok starszą siostrą Binhilde, także nie pojęła dobrze nauk religijnych, aczkolwiek arcykrólewna miała trochę rozumu, nie była okrutna i nieprzyjemna dla otoczenia. Ursuli brakło jednak wyraźnego talentu; białogłowa wolała spędzać przyjemnie życie. Sigfried i w jej przypadku pozwolił wybrać samodzielnie męża. Córka śp. Eufemii wybrała pewnego średniozamożnego rycerza augsburskiego, będącego przedstawicielem rycerstwa tego regionu na dworze bawarskim. Binhilde, juz zamężna, starała się wypełnić dobrze posługi małżeńskie.

​

Ze spisu ludności, oficjalnie opublikowanego 3 maja 1414 roku wynikało, że większość populacji miasta Akwilei i okolic stanowi ludność posługująca się językiem bawarskim, czy górnoniemieckimi dialektami: austrazyjskim, badeńskim czy frankońskim. Tendencja mieszania się lokalnej ludności włoskiej z osadnikami germańskimi rosła wraz z rekolonizacją kolejnych niezamieszkałych lub słabo zaludnionych obszarów, wyludnionych po Okresie Wielkich Plag. "Wzorem z Wenecji", Akwileja stała się kolejnym ważnym miastem (pod względem kulturowym) należącym do Macierzy Bawarskiej.

Rozwój wiosek i miast w 1414 roku zanotowano w Szwabii, na podstawie spisu dochodów chłopów i mieszczan. W 1416 roku rozbudowano lokalne kopalnie na ziemi kempteńskiej oraz górnobawarskiej. W stolicy prowincji tyrolskiej, Bregencji, założono placówkę Cesarskiej Akademii Wojskowej... Rok 1417 zapamiętany został pod znakiem kolejnego wybuchu zarazy dyzenterii w Szwabii.

​

9 grudnia 1417 roku oddano do użytku militarnego i administracyjnego pfalzgrafowi Pasawy potężną twierdzę na pograniczu z Królestwem Czech oraz hrabstwa austriackiego. Mury tych fortyfikacji były dwukrotnie grubsze niż w przypadku solidnych twierdz budowanych w 1. połowie XIV wieku; wzorem architektonicznym była Twierdza Lukacsa Arpada koło Pressburga. Zarówno zamek węgierski, jak bawarski, zbudowane były na skale. Niższe, ale grubsze mury z licznymi strzelnicami dla lżejszej i cięższej artylerii, przystosowane były do oblężen z użyciem bombard. Sama "Forteca Zygfryda" w stałym uzbrojeniu posiadała osiemnaście bombard miotających kule o masie 35-42 funtów bawarskich* a także latarnię na wysokiej wieży pozwalającą nawet w dzień na odległość kilkudziesięciu kilometrów poinformować o nadchodzącej inwazji.

​

Znana i ważniejsza część świata** dla Bawarczyków w 1418 roku. Ziemie fińskie podzielone pomiędzy Norwegię, Anglo-Szwecję i Pierejasław. Cesarz Sigfried napisał i podpisał zarządzenie o uwolnieniu z przysięgi lennej wasali: Medelpadu, Maru, ziem bretońskich, a także Księcia Kurlandii, który wcześniej uzyskał właściwą ziemię kurlandzką po wygranym sporze z Księciem Turyngii, gdzie władca Marchii Turyńskiej dopuszczał się makabrycznych praktyk wobec ludności bałtyckiej... Na mocy porozumienia angielsko-szkocjo-polsko-bawarsko-bizantyjskiego z 14 czerwca 1417 w Wenecji, miały od drugiego stycznia 1418 roku zajść istotne zmiany graniczne. Poza Księstwem Pizy, cała chrześcijańska Italia miała dostać się w ręce Cesarza Rzeszy Bawarskiej; podobnie jak centrum kastylijskiej krainy, skrawek ziemi cyrenajskiej oraz kawałek algierski. Ziemie południowochorwackie oraz bośniackie przekazane były władcy wschodniorzymskiemu. Ziemia Ampurias oraz angielski port prowansalski miały dostać się w ręce bawarskie, w zamian za rekompensatę finansową. Przyzwolono także na usamodzielnienie się możnowładców tunezyjskich i bretońskich, zaś Król Anglo-Szwecji zobowiązany był uporządkować rozgardiasz na albiońskiej wyspie brytyjskiej, z wyłączeniem ziem należących do Księstwa Walii, Królestwa Szkocji oraz Królestwa Francji.

-------------------------------------
* - Funt bawarski = funt austriacki z XVIII i XIX wieku (1 f.b = 0,56 kg)
** - Dwie "białe" (bardzo jasno niebieskie) plamy wewnątrz Rzeszy koło granicy francuskiej, to szwajcarskie jeziora.

Trochę za nowoczesny moim zdaniem tekst o porozumieniu międzynarodowym, ale co tam. Jest to ostatni regularny odcinek w tej częśći AAR-u w CK. Będzie jeszcze króciutki specjalny...

Dziękuję za naprowadzenie mnie na odpowiednie drogi pisania AAR-u, wsparcie w postaci pochwał, krytyki i pisania komentarzy, a także za (moralną) możliwość ukończenia utworu literackiego. Jak dawno temu wspomniałem, jest to moja pierwsza poważna próba AAR'o-pisarska w ogóle, wyłączywszy MiniOdcinki.

Basileus: raczej imprezy nie będę mieć w Sylwestra, zaś jednym drinkiem nie nawalę się. I tak same materiały przygotuję wcześniej, w razie czego "skopiuję - wkleję" do odpowiedzi tematu gotowy odcinek Drugiej Części.

 

Odcinek specjalny nr 6 - Najkrótsze rezultaty akcji (1066-1418)

---------------

​

W ciągu kolejnych wojen w Iberii oraz w Germanii wykształcił się model wojska bawarskiego składający się głównie z: lekkiej piechoty - uzbrojonej w łuki, kusze oraz bronie obuchowe, topory i berdysze - oraz konnicy, ciężkiej i lekkiej, gdzie wyszczególniono oba rodzaje; lżej opancerzeni jeźdźcy byli wojownikami walczącymi zaczepnie (czasem goniącymi przeciwnika), zaś ciężka konnica rycerska stanowiła główną siłę uderzeniową w kluczowym momencie... Obecność pierwszej broni palnej skutecznej nie tylko wobec cieńkich murów fortecznych, wymusiła cięższe dozbrajanie się piechurów w elementy zbroi chroniące chociażby przed nagle rozrzuconą ziemią, kamieniami czy odłamkami struktur obronnych. Jeszcze w 1380 roku zbroje z pełnej płyty okrywające co najmniej połowę chronionego ciała nie były powszechne, zaś jedynie najzamożniejsi byli w stanie posiadać i użytkować pełne opancerzenie z jednolitych i grubych kawałków płyt.

Gospodarczo, Rzesza Bawarskie nie odstępowała w nowinkach od reszty krajów; wciąż jednak papier (przybyły z legendarnego Kitaju) był droższy od pergaminu, zaś rozwój rzemieślnictwa nie był wysoki jak chociażby w Cesarstwie Wschodniorzymskim. Monachium, aspirujące na miano "Bawarskiego Rzymu" musiało (przynajmniej do końca pierwszej ćwierci XV wieku) ustąpić pola Wenecji, Genui, Parmie czy Rzymowi, jeśli chodzi o tworzenie nowej, panhumanistycznej myśli; ponoć nazwanej "renesansem" od powrotu do antycznych korzeni Europy. Jedyną faktyczną tradycją stolicy Cesarstwa był dopiero dorobek miasta zbudowanego za Moltiera*, a w zasadzie rozbudowanego z sieci kilku drobnych grodów, pomiędzy którymi wybudowano siedzibę władcy. W końcu, Monachium nie stało na tak newralgicznym punkcie sieci handlowej, jak wspomniane miasta italijskie. Przynajmniej do czasu...

Rozwój intelektualny warstwy wykształconej w Bawarii zazwyczaj stał jeszcze w XIV wieku, podobnież jak sam poziom artystycznych dzieł świeckich. Religia wciąż dominowała w mentalności artystów, aczkolwiek istniało więcej poglądów mających na celu załagodzić wizerunek Boga niż zaostrzyć go... Długotrwała styczność z kulturą włoską, okcytańską i arabską sprawiła, że bardziej wykształcona część społeczeństwa w niemałym stopniu tolerowała odmienności kulturowe.

​

Podległych hrabiów i książąt pod koronę cesarską było 79, na innych terenach panowali pfalzgrafowie. Liczne konflikty w ciągu ostatnich dwudziestu lat sprawiły, że w opinii międzynarodowej, Imperium nie było "łagodnym barankiem". Samych zbrojnych, Rzesza była w stanie powołać ooło 420 tysięcy, licząc wszystkich chętnych, najemników czy z obowiązku łanowego. Utrzymywanie tak wielkiej armii byłoby jednak zbyt kosztowne, praktycznie nigdy nie powołano więcej niż sześćdziesiąt tysięcy zbrojnych na raz (w przeciągu historii), nie licząc krwawego w skutkach najazdu Rusinów w 1318 roku... Pomimo zniszczeń populacji podczas Okresu Wielkich Plag, wciąż na prowincji utryzmywała się moda na szkolenie kolejnych synów i córek w posługiwaniu się bronią. Ludność przyzwyczajona była jeszcze do "poprawiania" swojego losu przez uczestnictwo w wojnach.

​

Skarbiec cesarski był pękaty jak nigdy, zawierający ćwierć miliarda** złotych monet bawarskich bądź ich równowartość (nie wszystkie monety czy skarby były tylko bądź konkretnie ze złota), zaś od dawna wszelakie inwestycje w domenie władcy bawarskiego nie były proporcjonalnie kosztowne do wspomnianej rezerwy finansowej... Zazwyczaj, 105 100 złotych dukatów ściągano co miesiąc, łącznie z corocznym pogłównym dawało to sumę 1 261 200 owych drobnych, ale jakże cennych, monet. Nie ściągano ani miedziaka od lenników, zaś niecieńkim groszem płacono do kasy papieskiej. Nie była to jednak pełna wydolność ekonomiczna królestwa w możliwości ściągnięcia grosza do kasy imperialnej. Ograniczając do minimum dziesięcinę, maksymalizując podatki dla chłopów i mieszczan, a także zmuszając wasali do wypłacania swoich oszczędności, dałoby się czterokrotnie zwiększyć średnie dochody. Aczkolwiek wtedy trudno było osądzić, jak długo (a raczej - jak krótko) można było ten stan ekonomiczny utrzymać bez poważnych problemów ekonomicznych...

​

Zestawienie władców bawarskich z dynastii Adernitenów, zebrane wg różnych źródeł znalezionych przez mędrców bawarskich. Brak w nim podobizny żony księcia Bawarii i Austrii, Gerharda I Walecznego, jak i matki obecnego cesarza Sigfrieda; drugi fakt był zaskakującą sprawą - Ute ven Aderniten nie lubiła pozować do portretów - lecz siłą rzeczy jakaś podobizna pary (wtedy jeszcze książęcej) musiała istnieć. Nieznana jest także matka Albrechta I Zdobywcy... Od 1066 roku, Bawarią władało trzynastu władców, obecnie przodek Moltiera piętnastego pokolenia. Zbadano także samą "bawarskość"^ obecnego monarchy. Wykazano, że "jedynie" w trzeciej czwartej jest "krwi" bawarskiej, zaś domieszki istniejące to głównie: środkowoniemieckie, dolnoniemieckie oraz flandryjskie. Żona Ordulfa I Wielkiego była Szwajcarką, małżonka drugiego księcia aderniteńskiego Węgierką, zaś sama współzałożycielka dynastii - Agnelva von Bonngau - była krwi austrazyjskiej... Kolejnym faktem była dominacja córek (synów także, ale nie w tak dużym stopniu) faktycznie białogłowych; pomimo tego, od Albrechta II, żaden władca nie miał choćby kosmyka w barwie blond... Innym faktem jest ubiór kolejnych władców. Moltier i jego syn Welf lubili chodzić w zbrojach kolczych, pokazując się publicznie. Do czasów Sigharta (niedoszłego księcia bawarskiego) nosili proste, w stylu mieszczańskim, stroje, zaś w wydaniu Krwawego Albrechta, wspomniana moda nabrała dostojniejszego wyglądu. Trzeci Król Bawarski zapoczątkował modę na (pokojowy) strój szlachecki, niemalże nie zmieniany...

Bardziej wartościowym konkretem jest to, że (uwzględniając okres pandemii) potomków Moltiera może istnieć co najmniej 60-80 tysięcy w 1417 roku; górne liczy wychodzą na nieco ponad 100 tysięcy. Niezwykle płodni władcy, jak: Welf I, Engelbert I, Albrecht II, Tassilo IV czy obecnie Sigfried I (doczekał się już jedenastu dzieci) przyczynili się znacznie do powiększenia ogromnego drzewa genealogicznego Adernitenów. Skonstruowanie go, łącznie z włoskimi i arabskimi odnogami, byłoby prawie niemożliwe. Poza Rzeszę Bawarską, "gałęzie" sięgałyby całych Niderlandów, wschodniej części Galii, rubieży z Węgrami; jeden z Adernitenów miał swoje chrześcijańskie państewko nad Morzem Aralskim, którego samo istnienie jest na półlegendarne... Nie bez powodu, Cesarstwo Rzeszy Bawarskiej zwie się także "Imperium Aderniteńskim", nie tylko z powodu dynastii panującej. Co najmniej 40 % wasali oraz palatynów należy do tego rodu, zaś kolejna ćwiartka jest spokrewniona przynajmniej od czwartego pokolenia.

------------------------------------
* - Historycznie, Monachium zbudowano dopiero, bodajże, w 1153 roku.
** - W EU 2 będzie próba wytłumaczenia, skąd tyle monet i dlaczego drobne.
^ - Aktualnie w Rzeszy Bawarskiej, wszystkie narodowości górnoniemieckie (Bawarczycy, Austriacy, Frankowie, Badenowie, Szwabowie, Austrazyjczycy i Wirtenbergowie; ale nie Szwajcarzy) uznani są za jeden naród bawarski.

Krótki odcinek i o prawie niczym, ale w tej sposób chcę zakończyć tą część AAR-u, w Mrocznych Wiekach. Przyłączam się do licznych życzeń noworocznych pojawiających się na EUFI, a także życzę innym dużej rezerwy i cierpliwości, dla moich czy kogoś innego, wypocin.

Oficjalnie mogę rzec:

Koniec części pierwszej​

Genialdo: - miałem je, sztucznie, pomniejszyć? I tak nie ma tak brzydkich granic, jak jeszcze 50-60 lat temu w AAR-ze.

Camillo: - "Wschód" to zbiór państw na wschodzie Europy. W poprzednich odcinkach było o państwach ruskich przedzielonych Sułtanatem Karachanidzkim i latyfundiami bojarów bizantyjskich.