Prawie alternatywna Bawaria - cz. 2

Prawie alternatywna Bawaria - AAR (cz. 2)

Podług deklaracji, musi nastąpić owe wydarzenie. Dzieje fikcyjnej wersji historii z fikcyjną dynastią w (niefikcyjnym kulturowo) państwie o fikcyjnej potędze, będą kontynuowane w czasach późnego średniowiecza, a jak się uda, to i renesansowych, barokowych, oświeceniowych, napoleońskopodobnych i romantycznych. Die Bayerische Kaiserreich przetrwało 120 lat, zaś Księstwo będące jej dziedzictwem od czasów aderniteńskich: 352 lata. Zostaje tylko was, czytelników i krytyków AAR-owych, zaprosić na Drugą Część kampanii o losy świata, rodu ven Adernitenów oraz Stada Lwów Bawarskich (które kiedyś nadejdą). Odcinki będą raczej trochę krótsze niż w Pierwszej Części.

Prawie alternatywna Bawaria, cz. 1

PABia na EufiWiki​

Spis treści
Cesarstwo Rzeszy Bawarskiej - I Rzesza Bawarska (1298-1538)
Odcinek specjalny nr 1 - Przegląd Europy na początku 1418 roku
Odcinek specjalny nr 2 - Przegląd ziem bawarskich w roku 1418
Odcinek 1 - Pierwsze zmiany (1418)
Odcinek 2 - Rutyna życia monarszego (1419-1420)
Odcinek 3 - Polsko-angielska nobilitacja (1421-1427)
Odcinek 4 - Bałtycka zawierucha (1428-1433)
Odcinek 5 - Bawaria w Europie (1433-1439)
Odcinek 6 - Pospólstwo walczy, panowie grają w szachy (1440-1446)
Odcinek 7 - Polski Imperializm (1447-1453)
Odcinek 8 - Ryknie lew, huczy cała Europa (1454-1460)
Odcinek 9 - To tylko Saksonia (1461-1468)
Odcinek 10 - Wojny władcy pacyfisty (1469-1476)
Odcinek 11 - Niepokoje (1477-1481)
Odcinek 12 - I znów podzieleni (1482-1486)
Odcinek 13 - Samotność daje spokój (1486-1494)
Odcinek 14 - Preludium do nowych czasów (1495-1500)
Odcinek specjalny nr 3 - Przegląd Europy z 1500 roku
Odcinek specjalny nr 4 - Przegląd ziemi bawarskiej w roku 1500
Odcinek 15 - Cesarze ponad wszystko (1501-1507)
Odcinek 16 - Cesarzyca a Rzesza (1507-1513)
Odcinek 17 - Nowa wiara (1514-1521)
Odcinek 18 - Czyja wojna, tego religia (1522-1527)
Odcinek 19 - Moda na wojnę (1528-1536)
Federacja Krajów Bawarskich (1538-1617)
Odcinek 20 - Na Wschodzie zmiany (1536-1543)
Odcinek 21 - Krajobraz hegemonii (1544-1550)
Odcinek 22 - Rządy w pokoju (1551-1557)
Odcinek 23 - Vorwärts! (1557-1563)
Odcinek 24 - Podział Niemiec cz. I (1564-1570)
Odcinek specjalny nr 5 - Początki kolonizacji Nowego Świata
Odcinek 25 - Podział Niemiec cz. II (1571-1577)
Odcinek 26 - IX Krucjata? (1578-1584)
Odcinek 27 - Zmiana warty (1584-1592)
Odcinek 28 - Imperium na wojnie (1592-1600)
Odcinek specjalny nr 6 - Przegląd świata w 1600 roku
Odcinek specjalny nr 7 - Przegląd ziemi bawarskiej w 1600 roku
Odcinek 29 - Zapowiedź zmian (1601-1608)
Odcinek 30 - Płonące imperium cz. 1 (1609-1614)
Królestwo Wielkiej Bawarii - II Rzesza Bawarska (1617-)
Odcinek 31 - Płonące imperium cz. 2 (1615-1622)
Odcinek 32 - Wojna europejska, czyli trzecia odsłona? (1623-1628)
Odcinek 33 - Wilk syty, owca cała (1629-1634)
Odcinek 34 - Ostatnie akordy wojny dwudziestoczteroletniej (1635-1638)
Odcinek 35 - Nowy król nowego państwa (1639-1648)
Odcinek 36 - Marsz Błękitnego Sztandaru (1648-1657)
Odcinek 37 - Mieczem i ogniem (1658-1662)

---------------

​

Prolog​

Rok 1418 był ważnym rokiem w dziejach Europy. Zmiany wprowadzone podczas zjazdu międzynarodowego władców w Wenecji (14 czerwca 1417 roku) zadecydowały o znaczących zmianach terytorialnych oraz politycznych. Ulegnie zmianie rozkład sojuszy oraz plany każdego z państw. Zycie mieszkańców prawdopodobnie nie będzie już takie spokojne, choć dla niektórych będzie to okazja do zdobycia chwały i bogactwa. Trzecia inwazja wrogiej kultury (i religii) we Wschodniej Europie - hordy Sułtana Karachanidzkiego rozdzierane latyfundiami bizantyjskimi - niebawem może skutkować licznymi wojnami książąt ruskich, byc może mieszając w to Cesarstwo Wschodniorzymskie, Polskę, a nawet Anglię broniącą interesu w Nowogrodzie Wielkim czy Węgry kontrolujące port Odessę... Pomiędzy Francją a Wielkim Księstwem Dolnej Lotaryngii istnieje parę niewielkich państw, które mogą nie przetrwać końca XV wieku. Podobnież z krainą irlandzką czy Walią może się stać... Islam w odwrocie - pominąwszy rozlanie się na ziemiach ruskich - może upomnieć się w końcu o Afrykę, a później zaryzykować inwazję na Anatolię. Relikt w Bretanii raczej nie ma szans na przetrwanie próby czasów.

​

Jeden cesarz Bawarski, drugi Wschodniorzymski, a trzeci? Któż Trzecim się stanie, kto dopełni losu Europy? Władca ludu tureckiego pokona nawet konstantynopolską szlachtę na prowincji ruskiej oraz Królestwo Polski? Władca lechicki sięgnie po krucjatę w roli "przedmurza katolickiego"? A może wybawienie Rusi wyjdzie od ludu gnębionego? Księstwo Suzdal, a może Księstwo Pierejasławskie, co broni się na ziemi fińskiej? Krzyżacy Francuscy wybudzą się ze snu?

Cesarz Rzeszy Bawarskiej, Sigfried I, staje przed perspektywą uczynienia przemian lub trwania w starym porządku. Zajmie obszary godne Cesarstwa Zachodniorzymskiego? Zwróci się ku głębi dzikiego lądu afrykańskiego, a może zastanowi się, czy Ziemia "naprawdę jest płaska"?

--------------------------

Pierwszy odcinek w styczniu, uprzedzę, że wpierw ruszą odcinki specjalne wyjaśniające cały ten bałagan, co zacznie się panoszyć. Mapka w tym poście nie pochodzi z żadnego moda, uprzedzę. Generalnie rzadko będę robić "wielkoformatowe" mapy na podstawie Vanilii, z drugiej strony screeny z gry oczywiście będą. Uprzedzę dla "koneserów podbijania całego świata Aztekami do 1429 roku": nie będzie (zamierzonego) World Conquesta. Jednakże nie będę podkładać się specjalnie AI, a wszelkie błędy podczas rozgrywki będą wynikać z moich (nie)umiejętności.

 

​

Odcinek specjalny nr 1 - Przegląd Europy na początku 1418 roku.

---------------

​

Wyspy Brytyjskie były macierzą dla dwóch regionalnych mocarstw zachodniej Europy, które wykorzystując okres kontynentalnej zawieruchy w XIV wieku, na dłuższy czas zdobyły trwałe przyczółki na kontynencie. Królestwo Angli stało się Królestwem Anglo-Szwecji, z tym że zamiast unii personalnej, panowała tylko unia tytularna; w praktyce władca angielski miał tytuł króla szwedzkiego, zaś na władanej przez niego części Skandynawii zaczęto powoli wprowadzać normy angielskie: podział administracyjny na hrabstwa, normandzkie jednostki miary czy systematycznie zmieniani byli możnowładcy na "angielskich". Obecnym królem angielsko-szwedzkim był Folques I (Folkard I; Folqard I) z dynastii normandzkiej, który tylko uciekał od problemów związanych z administracją państwa, jednocześnie szukając terenów do podboju. Księstwo Walii wydawało się odpowiednim kąskiem, w szczególności że Francja powoli rosła w siłę, zaś wyspę irlandzką zdominował król szkocki... Królem Szkocji był imienik Normana. Folques I, Francuz z dynastii Kapetyngów (będącej jedyną odnogą panującą w jakimkolwiek kraju) za wszelką cenę dążył do utrzymania pokoju w Albionie czy w Europie. Wiedział dobrze, że król francuski marzy wręcz o przyłączeniu Bretanii do "macierzy", podobnie jak okolic Calais. Do tej pory, władca szkocki wykazał się geniuszem dyplomatycznym, godząc księcia flandryjskiego z królem francuskim odnośnie strefy wpływów w ich przygranicznych gminach.

​

Na tronie francuskim zasiadał włoskiego pochodzenia, Niccolá z rodu Barów, który był uzdolnionym władcą bez rażących wad mogących przeszkadzać mu we władaniu Francją. Podporządkował sobie, bez konfliktu zbrojnego, drobne hrabstwa szkocke i polskie pomiędzy rzeką Loarą a Garonną, w zamian nie mieszając się na dziesięć lat w kwestii flandryjskej. Księstwo Orleanu było trapiącym problemem dla króla francuskiego, podobnie jak Normandia wciąż pod "okupacją" (wedle określenia monarchy) angielską, Bretania należąca do Szkocji, latyfundia Księstwa Sieny oraz Bizancjum, czy też Szejkanat Bretanii. Państewko muzłumańskie nie było pod władaniem Arabów, lecz pod rządami Francuzów wyznających islam. Stanowiło ono relikt państewek, które powstawały w wyniku szalonych inwazji muzłumańskich (podobnie było w Anglii, gdzie jeszcze do końca XIII wieku istniał drobny szejkanat)... Księstwo Flandrii było lennikiem króla szkockiego, niezależnymi państwami w regionie były jeszcze wielkie hrabstwa: Brabancji (tytuł książęcy należał do władcy dolnolotaryńskiego) oraz Luksemburga (tytularnie, Księciem Luksemburga był władca saksoński), które były reliktem rozdrobnienia, jakie panowało w I Rzeszy Niemieckiej... Niemalże całą Prowansję, i znaczną część Oksytanii, kontrolowała administracja Cesarstwa Rzeszy Bawarskiej, zaś sama ziemia macierzysta lotaryńska wróciła do Wielkiego Księstwa Dolnej Lotaryngii.

​

Połowa Germanii była od dłuższego czasu (z wyłączeniem ziem turyngijskich, "nabyte dopiero" kilkadziesiąt lat wcześniej) pod władaniem Cesarza Rzeszy Bawarskiej. Praktycznie jedynymi państwami mogącym (jeśli w jakiś sposób zjednoczone) stać się przeciwwagą dla państwa Adernitenów, są dwa Wielkie Księstwa (Dolnej Lotaryngii oraz Saksonii), a także księstwo brandenburskie oraz niderlandzkie hrabstwa. Władcy saksońscy, od upadku I Rzeszy Niemieckiej (29 czerwca 1275 roku), uzurpowali sobie spadkobierstwo tytułu cesarskiego, acz w praktyce nikt poza grafami w obrębie Księstwa nie uznawał bezpodstawnych domagań. Książe saksoński, Franz I d'Ardennes, był kolejnym z wybitnie uzdolnionych dyplomatów, acz brakowało mu niemalże wszystkiego innego, jeśli chodzi o aspekty rządzenia państwem. Uznawał maksymę "niech inni walczą, a ty się żeń, Saksonio!", acz nie miał zbytnio gdzie "wprowadzić" tej zasady w życie; jedynie udało mu się wyswatać Kaisera Bawarskiego ze swoją urodziwą córką, Margaret, która stała się drugą żoną monarchy z kolei... Wielkim Księciem Dolnej Lotaryngii był Konrad I, z dynastii Włostowiców (drugi z kolei, po Przemysławie I), Zarówno jak ojciec, obecny władca "niderlandzko-niemiecki" nie był barwną osobą na arenie europejskiej. Celem Konrada było głównie wzmocnienie państwa oraz zdobycie ziem wedle praw książęcych, jakie ma z racji tytułów. Stało się jasne, że Polak (który kontynuowal politykę rozpowszechniania kultury polskiej na terenie KDL) zamierzał zagarnąć dla siebie Brabancję i Luksemburg, a do tego za wszelką cenę nie dopuścić do tego, by graf magdeburski spojrzał się raz jeszcze na stronę brandenburską... Księciem Brandenburgii był Bruno I Staden, którego plany zreformowania gospodarki czy wojska trafiły idealnie w okoliczności ziemi brandenburskiej, zagrożonej inwazją polską, saksońską, czeską czy nawet bawarską. Ziemia brandenburska wciąż była ubogą krainą, po Okresie Wielkich Plag, poddani oczekiwali tylko spokojnego i mało krwawego przejęcia Brandenburgii przez jakiekolwiek państwo lub odrodzenia się państwa. Bruno był zaledwie pionkiem - wedle terminologii szachowej - w dziedzinie dyplomacji. Musiałby zdarzyć się cud, by jego biedne księstwo stało się potęgą choćby za jego następcy. Szansą zdaje się jedynie zagarnięcie Pomorza pod władaniem lennika szkockiego - Księstwa Szczecińskiego - któremu zmieniono nazwę, aby nie wzbudzać świadomości zachodniosłowiańskiej ludności.

​

Skandynawia była miejscem, gdzie każde z czołowych państw stałoby się potęgą, gdyby nie skłócenie pomiędzy nimi oraz impas jeśli chodzi o starcie wpływów. Król duński, Asger I z dynastii Knutlingów, spoglądał na "pasożyta bawarskiego" od granic Holsztyna po Odrę, które wyraźnie psuło realizację zbudowania regionalnej potęgi z Danii; drugą opcją została konieczność walki z Anglo-Szwecją na lądzie szwedzkim. Państwo norweskie, którego dynastia rządząca pamiętała Wikingów, miało spore wpływy na ziemi szwedzkiej, powiększone poprzez przejście Grafa Medelpadu na stronę władcy Skofte, za porozumieniem Cesarza Rzeszy Bawarskiej. Stolicą Norwegi był... Memel, będący niegdyś norweską bazą wypadową do najazdów na pogan, teraz będący pomiędzy mocarstwem polskim a Księstwem Kurlandii, który podporządkował całą Semigalię i Kurlandię w wyniku odebrania Księstwu Turyngii tej drugiej krainy z powodu "puczu w Erfurt" 14 stycznia 1418 roku, w którym jeden z synów władcy turyńskiego chciał obalić władzę ze "skoordynowaniem" z Grafem Kurlandii. Pucz się nie powiódł, ów syn książęcy został stracony, zaś władca bawarski przekazał ziemię bałtycką władcu kurlandzkiego, dając mu dobrowolną możliwość zerwania więzów lennych; cesarz Rzeszy Bawarskiej nie mógł pozwolić sobie na wmieszanie się w konflikt w odległym zakątku Europy... Zakon Krzyżacki, francuski, władał ziemią ryską i łatgalską, otrzymał 11 stycznia od króla polskiego Inflanty Polskie, w zamian za obietnicę "walki o wiarę katolicką"... Wielkie Księstwo Pierejasławskie było jedynie cieniem swej dawnej siły, obecnie władające kawałkiem pomiędzy Zatoką Fińską a jeziorem Ładogą, a także wybrzeżami i północą fińską. Położenie państwa władcy Lauriego Rurykowicza wynikało z ucieczki od mongolskich hord w latach '40 XIII wieku (przez wojska polskie pogonione aż po Inflanty), a później z inwazji turko-mongolskich hord Państwa Karachanidów w XIV wieku.

​

W latach 1320-1340 Ruś najechało kolejne państwo koczowników, Karachanidzi, które zręcznie przemykając się przez latyfundia bizantyjskie, zajęło większośc ziem wschodnioeuropejskich. Przed 1350 rokiem w wyniku rozdziału tytułów pomiędzy następców, uszczuplało na Kaganat Kirgiski (władający ziemią kirgiską oraz kawałkiem pomiędzy Ładogą a Morzem Białym) oraz Szejkanat Suzdalski, który później stał się Emiratem. Muzłumanie suzdalscy zdobyli później ziemię estońską, Dorpat oraz Karelię. W 1416 roku doszło jednak do obalenia władcy mahometańskiego przez lud i rycerstwo ruskie (prawosławne), które przywróciło rządy Rurykowiczów, ustanawiając Księstwo Suzdalskie... Wcześniej, bo już w XII i na początku XIII wieku, emir turkmeński najechał na ziemie południowowołżańskie, docierając aż pod Krym, Kijów i Dniestr. Tuż po odparciu ludu pochodzenia tureckiego, Rusi przyszło cierpieć z powodu dwóch szybkich najazdów mongolskich; pierwsze skutkowało zdobyciem przez Wschodniorzymian latyfundiów, drugie spowodowało wzrost potęgi Polski oraz Wielkiego Księstwa Biełozierskiego, które pod koniec XIV wieku rozpadło się na cztery księstwa (w tym trzy samozwańcze, wyłączywszy biełozierskie). Czarną Ruś odziedziczył hospodar mołdawski... Królem Polskim był Janusz I Piast, który w pierwszej kolejności chciał zbudować potęgę gospodarczą i handlową z państwa polskiego, stroniąc od toczenia wojen. Samą dyplomacją nie mógł jednak sprawić, że Pomorze (Gdańskie czy Szczecińskie) lub choćby Warmia, miałyby stać się województwami polskimi. Port w Królewcu był jedynym faktycznym "oknem na świat" odnośnie handlu, jeśli nie liczyć Lwowa będącego miastem na przecięciu szlaków z Kijowa i Szekesfehervaru.

​

Państwo czeskie od dawnych czasów stanowiło kraj prawie że pacyfistyczny (w porównaniu do sąsiadów), które uczestniczyło w niewielu wojnach od 1066 roku, a jeśli, to głównie za istnienia I Rzeszy Niemieckiej. Kolejny władca z dynastii Przemyślidów, Marcin I, wolał nie słyszeć o jakiejkolwiek wojnie w pobliżu Czech, tym bardziej z udziałem Czech. Ze zgrozą patrzył na kolosa bawarskiego oraz rosnące w sile państwo "lechickie", starając się lawirować pomiędzy dwoma mocarstwami... Za pomocą "pióra", a nie miecza, królowi węgierskiemu Lampertowi I Arpadowi udało się pod koniec stycznia 1418 roku pogodzić możnych wiernych królowi angielskiemu oraz niezależnemu hrabstwu Sopron-Vasvar, by przyłączyli się do korony węgierskiej. Państwo węgierskie nie mogło być pewne możliwości ekspansji, w obliczu dominacji Bawarii, Bizancjum i Polski. Ziemie rumuńskie podzielone były na lennika węgierskiego (Hrabstwo Siedmiogrodu), lennika polskiego (Księstwo Wołoskie) i niezależne Hospodarstwo Mołdawskie. Władca węgierski chętnie widziałby te trzy państwa pod swoim butem, aby połączyć Macierz Węgierską z ziemią jedysańską i budżacką.

​

Cesarstwo Bizantyjskie, pomimo zagrożenia od co najmniej czterech wieków, nie doświadczyło inwazji Turków Seldźuckich czy jakiegokolwiek państwa arabskiego. Utrzymało swoje terytorium w Azji od połowy XI wieku, pozwalając jedynie na wyzwolenie się księcia cypryjskiego. Problemem dla obecnego cesarza wschodniorzymskiego, Artemiosa I, było niezależne księstewko serbskie, które zimą 1417 ogłosiło suwerennośc. Państwo bizantyjskie, poza latyfundiami na Rusi, zajęło znaczą częśc ziem chorwackich i bośniackich oraz uczestniczyło w końcowej fazie rekonkwisty iberyjskiej, zdobywając Murcję, Walencję, Lizbonę oraz ziemię galisyjską. Bizancjum było silnym mocarstwem, na równi z Rzeszą Bawarską, której problemem był brak stałych oraz istotnich sojuszników. CRB w praktyce dążyło do opanowania całej Iberii oraz Bałkan do linii podziału starożytnego Imperium Rzymskiego na zachodnie i wschodnie, w "zamian" przyzwalając na podporządkowanie całego Levantu do krańców egipskich... Kolejną pieczęcią do "papieru zatwierdzającego konflikt" było wypędzenie przedstawicieli bizantyjskich z Neapolu 17 grudnia 1417 roku, gdzie lokalni możni postanowili dołączyć do korony Kaisera.

​

Religia muzłumańska została niemalże wypędzona z Europy (wyłączając Wschód), nie licząc przypadku francuskich i bretańskich muzłuanów zrzeszonych w szejkanacie ze stolicą w Rennes oraz dominacji ludności islamskiej na ziemi lizbońskiej. Praktycznie jednak, niemalże wszyscy południowi Słowanie byli wyznania prawosławnego, jeśli zastosować statystyczne uogólnienie. Podobnie było z ludnością na latyfundiach bizantyjskich w Iberii. Sycylia wciąż czekała na "chrześcijańskie zbawienie", podobnie jak wielkie połacie Europy Wschodniej. Patriarcha w Konstantynopolu wspierał prawosławnych, którzy zajmowali jednak znaczne połacie Europy, od zimnych północnych krańców fińskich, Wołgę, a nawet enklawę na terenie byłego Emiratu Walencji. Papież rzymski nie miał tak szerokiej władzy, praktycznie był podporządkowany cesarzowi bawarskiemu, nie posiadając jakichkolwiek ziem suwerennie na własność. Z drugiej strony, to właśnie Kaiser zwalczał ruchy mające powołać "drugich papieży" czy "anty-papieży", zatwierdzając Laterańskiego jako prawowitego następcę św. Piotra... Muzłumanie ponieśli faktyczną klęskę, jeśli chodzi o zachodnią Europę, Morze Śródziemne oraz Anatolię, jednakże lud pochodzenia tureckiego "wyręczył" Fatymidów, Seldżuków oraz (nieistniejących jako władcy) Almorawidów, Zirydów czy Hammadydów, ustanawiając nowe realia religijne Rusi.

​

Na terenie Europy, najbogatszy międzynarodowy rynek handlowy był w Wenecji, pod władaniem Adernitenów. Cesarstwo Rzeszy Bawarskiej kontrolowało także centra europejskiego handlu w Estramadurze oraz Tarencie. Ważniejsze rynki handlowo-towarowe znajdowały się także w Pradze, Rotterdamie, Nowogrodzie Wielki, Le Mans czy w Londynie. Znanym Europejczykom, najbogatszym ośrodkiem handlowym jest jednak ten w Damaszku, kontrolowany przez Emirat Syrii. Centrum handlowe w Kluźy-Napoce było pewnego rodzaju fanaberią władcy węgierskiego w celu przyciągnięcia kupców do Bałkan wolnych od bizantyjskich czy bawarskich wpływów. Rynek w Witebsku praktycznie obejmował swym wpływ nad handlem państw nadbałtyckich oraz Białej Rusi.

Największą armię posiadało Cesarstwo Rzeszy Bawarskiej, liczące 219 tysięcy ludzi; zredukowane w latach '10 XV wieku ze stanu trzystu tysięcy zbrojnych z powodu braku środków budżetowych na regularne utrzymywanie wojska przez dłuższy czas oraz z przyczyn reformizacji armii na formację pokroju elitarnej. Drugą co do wielkości armię regularną w Znanym Świecie miało Cesarstwo Bizantyjskie (126 tysięcy), potem W. K. Dolnej Lotaryngii (61 tysięcy), Francja (49 tysięcy), Saksonia (47 tysięcy). Królestwo Polskie opierało się w dużej części na powoływane pospolite ruszenie (szlacheckie i łanowe), posiadając jedynie osiemnastu tysięcy zbrojnych regularnie dostających żołd; podobną politykę prowadziło do 1418 roku państwo węgierskie, utrzymując ledwie 15-tysięczną armię. Sułtanat Karachanidów w obecnym czasie całkowicie zaniechał z posiadania armii regularnej, jedynie 4,3 tysiąca wojów stanowiło gwardię przyboczną sułtana; władca muzłumański liczył na wielkie pospolite ruszenie spośród żądnych boju i łupów wojów.

[table]Państwo| Populacja | Państwo | Populacja
Bawaria|17 192 000|Ks. Szczecińskie|190 000
Bizancjum|5 777 000|Szejk. Bretanii|175 000
Francja|4 587 000|Ks. Krzemieńczuckie|168 000
Anglo-Szwecja|2 986 000|Kurlandia|125 000
Dolna Lotaryngia|2 876 000|Ks. Sardynii|107 000
Węgry|2 345 000|Zakon Krzyżacki|92 000
Polska|2 239 000|Walia|59 000
Sułt. Karachanidów|1 846 000|Siedmiogród|52 300
Saksonia |1 359 000|Serbia|47 500
Szkocja|1 080 000|Wołoszczyzna|42 500
Czechy|1 035 000|Republika Islandzka|40 200
Księstwo Sieny|910 000|Ziemia Fińska|28 000
Norwegia|903 000|Connacht|25 200
Suzdal|825 000|Ks. Archangielskie|24 600
Brabancja|694 000|Munster|24 600
Pierejasław|446 000|Leinster|18 100
Dania|429 000|Cypr|17 600
Mołdawia|367 000|Psków|16 000
Orlean|360 000|x|x
Ks. Smoleńskie|317 000|x|x
Ks. Krymsko-Azowskie|273 000|x|x
Ks. Biełozierskie|261 000|x|x
Ks. Tunisu|260 000|x|x
Brandenburgia|242 000|x|x
Luksemburg|240 000|x|x
Flandria|240 000|x|x
[/table]

Dane z roku 1417 roku; nieznane są dane z Księstwa Kijowskiego.​

Zdecydowana przewaga ludnościowa Rzeszy Bawarskiej wynika z samej rozległości państwa: od W-y Kanaryjskich, Maroka i Luzytanii, aż po Cyrenajkę, Turyngię, Austrię i ziemie slawońskie; obszary Cesarstwa są dość gęsto zaludnione na tle całej Europy, co potwierdza się w przypadku liczby mieszkańców Królestwa Francji, W.K. Dolnej Lotaryngii czy małej Brabancji, zaś populacja CRB stanowi istny tygiel kulturowy... Zarazy morowe spustoszyły Balkany i wschodnią Europę, co odzwierciedlone jest w liczbie mieszkańców państewek bałkańskich oraz pomniejszych księstw ruskich i kraju Karachanidów.

Mapa Europy z lutego 1418 roku​

---------------------------------

Mapa ostatnia zrobiona na podstawie rzeczywistych rysów Europy. Shieldy "skonwertowanych państw" zostawione dla ukazania, jak to konwerter przerabiał. :mrgreen: Nie bijcie za tak dużą populację Bawarii; licząc całą Europę, powinna wyjśc liczba porównywalna do historycznej (a skoro Mongołowie aż tak bardzo nie wymordowali...), zas poluacja CRB europejska to co najmniej 1,5 miliony (jeśli nie dwa miliony) mniej ludności odjąwszy Afrykę.

Oto pierwszy odcinek, noworoczny i w Drugiej Części. Nie jest on regularny, planuję wstawić jeszcze drugi specjalny, a później właściwa akcja i fabuła.

 

​

Odcinek specjalny nr 2 - Przegląd ziemi bawarskiej w roku 1418

---------------

​

Administracja Rzeszy Bawarskiej jest mocno zdecentralizowana, w oparciu o wpływy członków rodu Adrnitenów (wszystkich potomków od Moltiera lub jego krewnych; stanowią ok 40 % urzędów administracji terytorialnej), a także Billungów (ziemie aragońskie), Acerenzów (rózne ziemie italijskie), Habsburgów (południowa Italia z Sycylią, pod butem Acerenzów) oraz Babenbergów (terytoria austriackie) i Zahringenów (Karyntia oraz niektóre połacie północnej Italii). Brak jest jednolitego systemu miar jednostek czy monetarnego, pomimo powodzenia rozpowszechnienia złotego dukatu bawarskiego na terenie zwyczajowo nazywanym Macierzą Bawarską... Wśród inteligencji, lekką przewagę w wpływach ma krąg konserwatywnego myślenia, choć Kaiser zezwala w równym stopniu na rozwój prądów humanizmu czy antycznoodrodzeniowych. W organizacji handlu dominuje system gildii kontrolowanych bezpośrednio bądź pośrednio przez Cesarza lub jego administrację, pomimo sporej autonomii każdego palatyna, margrabiego, księcia czy grafa. Nie ma zgody wśród dowódców armijnych, jaką strategię w całym wojsku bawarskim przyjąć (obronną czy ekspansjonistyczną), choć postulat elitaryzowania armii jest priorytetem dla prawie każdego armisty. Rozwój kraju nastawiony był w kierunku wzmocnienia produkcji oraz udoskonalania armii lądowej, kosztem infrastruktury stoczniowej czy dziedzinie kupieckiej gospodarki. Istotną ilość i wartość praw osobistych i ziemskich posiadali wciąż tylko: szlachta, rycerstwo, kler; nawet bogaci mieszczanie nie posiadali dużych możliwości kariery, jeśli nie byli powiązani z którąś grupą społeczną "dominującą", aczkolwiek w XIV wieku władcy bawarscy często zatrudniali wybitnych ludzi z bogatego mieszczaństwa na urzędy państwowe na dworze.

Cesarz Sigfried planował przede wszystkim scentralizować kraj, jeśli chodzi o stosowane w nim systemy miar jednostek, szczególnie odnośnie miar wagowo-monetarnych; sama reforma czekała na uchwalenie po ustabilizowaniu sytuacji na prowincji oraz uspokojeniu możnowładców przerażonych ograniczeniem ich władzy czy zrównaniem z "niżej stojącymi". Nie istniała spójna waluta, liczyła się tylko sama waga monet oraz zawartość kruszców... Później w planach było nieznaczne otworzenie dróg karierowych dla bogatszego mieszczaństwa oraz nadania im paru mniejszych praw osobistych czy ziemskich.

[table]Jednostka monetarno-wagowa| Masa| Hierarchia równowartości
Grzywna bawarska*| 272 g|
Uncja bawarska*| 27,2 g| 1 grzywna bawarska = 10 uncji
Bawarg*| 16 g| 1 złota grzywna bawarska = 17 bawargów
Dukat bawarski koronny (złoto)| 4 g| 1 złota grzywna bawarska = 68 dukatów bawarskich koronnych; 1 bawarg = 4 d.b.k
Dukat bawarski niebieski (srebrny)| 9,6 g| 1 z.g.b. = 136 dukatów bawarskich niebieskich; 1 d.b.k = 2 dukaty bawarskie niebieskie
Talar (srebro)| 3,2 g| 1 z.g.b. = 408 talarów; 1 d.b.n. = 3 talary
Grossfenig** (miedź)| 12 g| 1 z.g.b = 1632 grossfenigów;1 talar = 4 grossfenigi
Kleinfenig** (miedź)| 4 g| 1 z.g.b = 4896 kleinfenigów; 1 grossfenig = 3 kleinfenigi
[/table]

* - grzywny i bawargi były jednostkami miary masy dopuszczalne jako środki płatnicze w kruszcu, zaś zaznaczone trzy miary miały byc jednolite dla całego państwa;** - "wielki fenig" i "mały fenig" odpowiednio. Tabela przedstawia realia Macierzy Bawarskiej​

Reforma "O spójności dóbr Rzeszy" m.in. wprowadzała jednolita jednostkę grzywny ("półfuntówki") - która teraz miała stanowić 1/2 funta bawarskiego - jednolitą wagę uncji oraz wspólną jednostkę monetarną dla całego Cesarstwa: bawarg. Bawarg miał być złotą monetą, cięższą od pozostałych, dostosowaną do masy dukata bawarskiego, guldena hanowerskiego (8 g, stosowanego na północnych krańcach Imperium), oraz dukata lombardzkiego (5 g, stosowanego w całej północnej Italii), w obowiązującym użytku w całej Rzeszy Bawarskiej. Część monet oraz kawałków kruszców przetopiono na bawargi oraz nowe grzywny i uncje... Innym punktem reformy było nakaz promocji systemu walutowego Macierzy Bawarskiej na całe państwo.

1 jednostka złota w grze = 100 000 dukatów bawarskich koronnych = ok. 25 000 bawargów = ok. 1470,6 złotych grzywien bawarskich​

Miesięczny przychód budżetu Cesarstwa Rzeszy Bawarskiej wynosił 1 847 500 bawargów, czyli 108 676,47 złotych grzywien. Cały skarbiec państwa zawierał kruszce oraz inne wartościowe dobra o wartości równej 3 729 411 złotych grzywien. 77,4 % dochodów stanowiły podatki, mniej więcej co siódmy "bawarg" wpływający do skarbca pochodził po wybiciu złota z kopalnii styryjskich bądź toledańskich. Nie zanotowano obrotów z handlu międzynarodowego, gdyż dopiero co zaczął być aktywny. Priorytetem w dalszym rozwoju państwa było znaczne zwiększenie efektywności produkcji oraz sprzedaży/konsumpcji dóbr wytwarzanych w państwie. Obecnie, ilośc wytwarzanych towarów ledwie przekracza rynek lokalny, zaś lokalni rządcy stawiali wysokie cła oraz opodatkowanie na rzecz swojej kasy związanej z pełnieniem urzędu... Armię postanowiono finansować przede wszystkim z wydzielonych rezerw uzyskiwanych corocznie z pogłównego; stąd dokonano redukcji stanu armii z 302 tysięcy do 219 tysięcy ludzi, gdzie 4/5 żołnierzy stanowili piechurzy spośród zdemobilizowanych... Reformy mające zwiększyć efektywność gospodarki oraz nakładające dodatkowe podatki miały w przyszłości kosztować sporą ilośc kruszczu; podobnie jak powoływanie nowych (regularnych) pułków, okrętów oraz ich utrzymywanie.

Centar bawarski = 56 kg, beczka to ekwiwalent masy 100 kg wina, kwintal to 100 kg​

W skali całego Cesarstwa, nadwyżki z produkcji lokalnej były jednak spore. Na wielu obszarach, popularne było wytwarzanie tkanin, ubrań oraz wszelkiego rodzaju lin czy żyłek, podobnie jak wypuszczanie na rynek wełny, lnu czy konopii (w niewielkich ilościach, eksperymentalnie hodowanej, sprowadzonej przez kupców perskich). Od kilkunastu lat, pierwsze plantacje trzciny cukrowej (od upraw po Maurach) utworzono na Wyspach Kanaryjskich, gdzie zaczęto sprowadzać niewolników - czarną ludność z pogranicza Mauretanii oraz nieznanych dobrze kartografom terenów; podobny proceder nastąpił także na plantacjach na ziemi marokańskiej koło wybrzeża atlantyckiego. Rozpiętość wybrzeża wokół Atlantyku i Morza Śródziemnomorskiego powodowała, że spora część połowów owoców morza dokonywana była na wodach bawarskich. Wiele drewna użytecznego do produkcji statków czy okrętów, a także znaczne ilości smoły, wytwarzane były w Meklemburgii i na Pomorzu. Ziemie katalońskie, francuskie oraz włoskie były głównym producentem win, podobnie było z uzyskiwaniem soli (kamiennej bądź morskiej). Nadwyżki zbóż na rynku umożliwiały wyżywienie sporej armii; podobnie jak spora ilość wytapianego żelaza, ołowiu czy wytwarzanego brązu, stali czy mosiądzu, pozwalała na produkcję odpowiedniej ilości broni czy narzędzi.

​

Koszt powołania pułku (tysiaca żołnierzy) - czyli zebrania w punkcie zbornym, wyszkolenia, wyposażenia oraz zaksięgowania do spisu - piechoty wynosił 8853 złotych grzywien, w przypadku kawalerii (droższy koszt i dłuzszy czas szkolenia - konia i człowieka - a także kupno odpowiednich wierzchowców) odpowiednio 20 588. Ceny były względnie tanie, ze względu na niewielkie trudności (a zarazem - mniejsze koszty zmuszenia bądź zachęcenia mas) w zbieraniu odpowiedniej ilości ludzi, a także względnie tani koszt koni czy broni (duża ilość na rynku) czy umiejętne zarządzanie kosztami... Trochę inaczej było z wybudowaniem dużych jednostek morskich. Koszt zaprojektowania oraz wybudowania dużej karaki wojennej zdatnej do żeglugi pełnomorskiej wynosił 911 765 złotych grzywien, prawie sześciokrotnie mniej w przypadku stosunkowo sporej galery; jednakże tego typu okręt nie nadawał się do żeglugi poza Morze Śródziemne czy Czarne. Koszt wytwarzania smoły, płótna okrętowego, lin czy sprowadzenia odpowiednich gatunków drewna był spory, zaś dodatkowo kosztowało poprawianie błędów technicznych przy budowie jednostki czy też nieefektywna organizacja pracy. Trudno było też wynając odpowiednich ludzi na marynarzy oraz powołać kadrę oficerską na okręt.

​

Całość sił Rzeszy Bawarskiej zwała się Bawarskimi Siłami Cesarskimi ("Bayerische Kaiserwehr"), które dzieliły się na wojsko lądowe (Armia Rzeszy Bawarskiej - "Bayerreiches Heer") i morskie (Bawarska Marynarka Rzeszy - "Bayerische Reichsmarine"). Podstawą wojsk lądowych były Cesarskie Grupy Armijne ("Kaiserliche Armeegruppen"), stanowiące regularną armię gotową przy względnie krótkim czasie mobilizacji wykonać konieczne manewry; w CGA służyło 219 tysięcy ludzi, w tym 175 tysięcy piechurów oraz 44 tysiące kawalerzystów; w kwestii broni palnej, kaiserskie Grupy Armijne posiadały 981 hakownic oraz 140 lekkich bombard "polowo-oblężniczych" miotających kule o wadze 14-18 funtów bawarskich. Uzupełnieniem ARB były Korpusy Ziemskie ("Erdkorps"), czyli piechota oraz kawaleria łanowa^ potencjalnie możliwa do powołania w celu uzupełnienia pułków ARB czy nagłej mobilizacji kolejnych; przelicza się, że około 164 tysięcy ludzi maksymalnie mogłoby stanowić swoistą rezerwę armii lądowej... W praktyce, BMR była dopiero w planach. Jej człon stanowiły Kooperacyjne Floty Hrabiów, czyli floty małych jednostek morskich wystawianych w wyniku obowiązku lennego przez grafów w przypadku, gdy potrzeba osłony statków transportowych (te z kolei także niewielkie, wynajmowane od mieszczan i szlachty), później jako osłona większych jednostek; coraz w większym stopniu KPH było przeżytkiem, mającym zostać zniesionym po zbudowaniu wielkiej floty. Do 1420 roku, Cesarz Sigfried nakazał zbudowanie oraz wynajęcie załogi dla dziesięciu dużych kog (21-25 m długości bez bukmasztu), majacych stać się trzonem przyszłej floty oraz początkiem Flot Cesarskich ("Kaiserflotten").

​

Głównym powodem sporej liczby kupców chętnych na zawarcie umów oraz zleceń wobec Cesarza był fakt istnienia na terenie Rzeszy Bawarskiej aż trzech rynków handlowych w skali międzynarodowej. Ścisłe rejestry, weryfikacje oraz licencje i zezwolenia w niedużym stopniu zmniejszały liczbę chętnych podjęcia się zawodu kupca. Stabilność państwa nie sprzyjała podjęcia ryzykownej pracy, jakim była rola handlarza... Pomimo niezbyt dobrze rozwiniętej tradycji morskiej Bawarczyków oraz "mody" emigracji na lepsze tereny - a także słabo rozwiniętej logistyki morskiej czy lądowej, aprowizacyjnej oraz organizacyjnej w celu przygotowania zbiorowej kolonizacji wraz ze stosunkowo niewielką liczbą zainteresowanych na potencjalne państwowe zarządzenia - Cesarstwo jest w stanie czysto teoretycznie zorganizować trzynaście dużych wypraw kolonizacyjnych w przeciągu pięciu lat; jednym z powodów jest ciekawość ludzka związana z chęcią odkrycia oraz potencjalnego zamieszkania na terenach na południe od ziem mauretańskich, słabo lub w ogóle nieznanych. Coraz więcej ludzi zastanawiało się, co jest za Atlantykiem; plotki mówiły o pewnym archipelagu wysp... Powszechność stosowania się do (oraz moda na) etykiety wytworzonej na dworze przez szlachtę pośrednio wpłynęły na przyzwoitą ilość służb dyplomatycznych, zdolnych wynieść kadrę dyplomatyczną zdatną do pośredniczenia w sprawach międzynarodowych, a także kompetencje cesarza spowodowały wzrost potencjalnego oddziaływania dyplomatycznego na inne kraje... Pomimo lekkiej dominacji myśli konserwatywnej oraz powszechnych nakazów chrześcijańskich, przybywało niewielu misjonarzy (w tym czołowych przywódców misyjnych) odpowiednich do misji nawracania niewiernych na katolicką wersję chrześcijaństwa.

Wg planu w przyszłości wprowadzonego​

Reforma "O spójności dóbr Rzeszy" także ujednolicała system administracyjny państwa. Pierwotnie podzielony kraj na konkretne hrabstwa, księstwa, biskupstwa i arcybiskupstwa (gdzie palatyni tylko reprezentowali hrabiów czy biskupów na danym obszarze), miał zostać podzielony na 31 landów i 29 marchii, stanowiące najwyższy poziom administracji terytorialnej (ponad nimi tylko Kaiser), które dzieliły się na hrabstwa (jeśli złożone z więcej niż jednego), a później na krainy-miasta (odpowiednik powiatu) i gminy-miasta. Land (palatynat) administrowany był przez palatyna (pfalzgraf) powoływany przez Cesarza, gdzie tytuł nie był dziedzizny. Obowiązkiem pfalzgrafa było kontrolowanie grafa lub grafów na określonym obszarże, przejęcie części obowiązków administracyjnych od nich, a także konieczność utrzymywania garnizonów miejskich i fortowych. Marchią administrował margrafia (markgraf), który pomimo konieczności odprowadzania o 10% mniejszej ilości podatku do skarbu państwa (stosownie do specfiki obszaru) oraz możliwości powołania następcy do zaakceptowania przez cesarza, musiał liczyć się z tym, że z jego ziem w pierwszej kolejności będą powoływane Korpusy Ziemskie, a także musiał odpowiadać za kupno broni i żywności dla Grup Armijnych oraz desygnować dowódców (jeśli nie zrobił tego Kaiser; sam mógł nim zostać) armii - od poziomu pułku - na jego terenie.

Zarówno palatynaty, jak i marchie, mogły mieć status arcybiskupstwa lub księcia. W tym pierwszym, rządcą był arcybiskup bądź metropolita (oficjalnie "palatyn biskupi"; w zależności od wyboru papieża w rzymie) zatwierdzony przez Cesarza, a desygnowany na sam urząd kościelny przez głowę Kościoła Katolickiego. Tytuł księcia (oficjalnie: "palatyn-książe") przyznawany był aktualnej głowie rodu, której przypisano jednostkę administracyjną z racji posiadania ziem na danym obszarze. Funkcja ta była dziedziczna, choć istniał nakaz "salickiego" doboru następcy (tylko synowie księcia, a potem ich synowie, etc.), a także rozdrobienia go w przypadku "wielkich" księstw. Przykładem jest Księstwo Konstantyny, Almerii i Tangieru, gdzie został wydany nakaz rozdzielenia tej struktury państwowej na cztery jednostki terytorialne: Księstwo Konstantyny, Marchię Algieru, Księstwo Tangieru i Księstwo Almerii, gdzie zasiadać mieli następcy palatyna-księcia marchii konstantyńskiej. Wyjątkiem jest Księstwo Katalońsko-Saragosskie, nie dzielone ze względu na odległy plan przyłączenia (zbrojnego) ziem bizantyjskich; wtedy to wspomniana marcha zostałaby podzielona... Ten punkt reformy w praktyce zrównał urzędników powoływanych przez Kaisera z książętami, przynajmniej jeśli chodzi o wpływy. Ujednolicił także strukturę państwową, a także powodował, że same hrabstwa zaczęły maleć na znaczeniu. 60 nowych jednostek terytorialnych miało być niepodzielne oraz niemożliwe do złączenia, jeśli nie doszło do zmiany granic terytorialnych Rzeszy Bawarskiej.

Zwyczajowe określenie "Macierzy Bawarskiej" obejmowało 1., 2., 4., 5. i 6. land oraz I., IV., V., VI. oraz X. marchię. Zniesiono posługiwanie się tytułem "wielkiego księcia" w celu zaniechania oznak (dawnej lub potencjalnej do zrealizowania) udzielności danego rządcy.

Zakropkowane obszary to wpływ danej kultury w granicach 30-49%.​

Długotrwały proces bawaryzacji (uznania za Bawarczyków) wszystkich kultur górnoniemieckich i górnoalemańskich, kolonizacja (ziemie meklemburskie, Baleary, katalońskie, Malta, Korsyka, włoskie) oraz promowanie czy narzucanie kultury bawarskiej podbitym terytoriom, sprawiły, że na ludność przywiązaną do kultury i tradycji bawarskiej składa się znaczna częśc populacji Iberii, Afryki Północnej (w obrębie bogatszych i gęsciej zaludnionych terytoriów; w obrębie CRB), oraz Prowansji; nie licząc populacji Macierzy Bawarskiej. Frankoni również przyjmowali coraz więcej z kultury bawarskiej (właściwej) oraz szwabskiej, przez co populacja środkowoniemiecka zamieszkiwała jedynie Marchię Reńską i Księstwo Turyngii. Ludność górnoniemiecka zamieszkiwała krainy przygraniczne do Księstwa Saksonii czy Księstwa Brandenburgii. Większość ludności marchii pomorskiej stanowili Polacy, podobnie jak na północnym pograniczu Księstw Benewentu czy Cosenzy; ludność slawońska była istotną miejszością w okolicach Bolonii. Ludność arabska w praktyce zamieszkiwała całą Afrykę Bawarską oraz znaczną większość Iberii, lecz tylko na krańcach afrykańskich, miastach Oran i Algier oraz na terenie Księstwa Asturii oraz Palatynatu Górnokastylijskiego stanowiła większość. Spośród pierwotnej ludności iberyjskiej, dominują głównie Katalończycy i Baskowie, zaś ludnośc kastylijska i portugalska zajmuje co najwyżej 40 % część lokalnej populacji... W Italii panuje tygiel, gdzie w środkowej jej części współegzystują Bawarczycy oraz północna i południowa ludność włoska, zaś w południowej części lokalnie większością jest ludność francuska (koloniści przybyli z propozycji króla szkockiego, gdy panował tamtym skrawkiem italijskim) oraz Grecy, z których większośc to przodkowie antycznych Rzymian, Greków czy wczesnośredniowiecznych Greków/Wschodniorzymian Bizantyjskich... Na Sycylii (uwzględniając część należącą do Kalifatu Fatymidów) ludność włoska stanowi około 8 % populacji. Dominuje głównie grecka, później południowosłowiańska (chorwacka w dominującej części), arabska i polska. Rządy cesarza bawarskiego sprawiły, że kultura oksytańska miała dobre szanse rozwoju, stając się powoli zupełnie niezależną od francuskiej... Prawdopodobnym jest to, że ludność bawarska w Afryce niedługo wyodrębni się w nową kulturę, będącej syntezą kultury arabskiej, mauretańskiej oraz górnoniemieckiej.

Językami urzędowymi Cesarstwa Rzeszy Bawarskiej są: bawarski (górnoniemiecki), włoski (dialekty północno- i południowowłoskie dopuszczalne) oraz arabski (w wersji literackiej) oraz łacina (głównie do spraw administracyjnych, wykładania na uczelniach, a także jako "jednoczącą" ludność CRB). W każdym landzie i marchii urzędowym jest jezyk bawarski oraz łacina, w zależności od regionu, trzecim (drugim?) jest włoski bądź arabski (oba ustalone w Sycylii).


------------------------------------

Kolejny i ostatni na razie odcinek specjalny, następny to będzie stricte akcja i fabuła.

Reforma administracyjno-monetarna to tak naprawdę wyjaśnienie, co da przesunięcie w strone Centralizacji o jeden. Poza ukazaniem części realiów CRB, służy także do wyjaśnienia stosowanych w następnych odcinkach pojęć, a także ma stanowić pewien łącznik w paru kwestiach pomiędzy rozgrywką w CK, a w EU 2. Poprawiać, jak coś sknociłem. Szczególnie w przypadku surowców, gdzie po prostu nie dało się zrobić wszędzie "1 jednostka to tona" z gry. Mapy zrobione "spoza gry", mozliwe błędy związane z nazwami niemieckimi oraz realiami początku XV wieku (starałem się jednak; tym bardziej nie używać "nazistowskich" określeń armijnych, chociaż one są najprostszymi możliwymi do zastosowania, niestety). Ludność zrobiona na podstawie pamięci realiów Ck oraz stanu faktycznego w EU 2, plus poprawka moja z uwagi na realizm. Trudno jeszcze wyodrębnić cokolwiek bawarskiego trwale i nierozłącznie kultury niemieckiej, ale istnieje nieuchronne dążenie do tego.

Podoba wam się czcionka na screenie podziału wojska, a także "staropapierowa" tapetka?

http://www.lesov.com/factbook.php - to mi pomogło ustalić pewne statystyki, także w poprzednim odcinku.

EDIT: Poprawione tłumaczenie "Bayerreiches Heer": Armia Rzeszy Bawarskiej. :mrgreen:

 

Odcinek 1 - Pierwsze zmiany (1418)​

Wciąż trwały niespokojne czasy. Nowym czynnikiem siejącym ferment w państwie był plan wprowadzenia wielkiej reformy przez Kaisera, obejmującej znaczne zmiany administracyjno-terytorialne, nieznaczne ograniczenie autonomii rządców, a także w większym stopniu narzucające warunki panujące w Macierzy Bawarskiej wobec całej Rzeszy. Reforma “O spójności dóbr Rzeszy” nie została jeszcze wprowadzona, zaś wielu możnowładców znało już postulaty. Aby uspokoić wzburzoną część z nich – ilość ich nie przeważała, lecz nie mogła być zlekceważona – Cesarz przeznaczył środki budżetowe na inwestycje, mające wspomóc biedną ludność, ułatwić zapoczątkowanie nowych interesów mieszkańców czy uspokoić zaniepokojoną szlachtę o “zagarnianie władzy przez monarchę”. Dopiero rok po ustabilizowaniu sytuacji w kraju, reforma miała wejść w życie. Obejmowała m.in. podpunkty:

​

Cesarz Sigfried, z rodu Adernitenów, jednocześnie ustanowił rozporządzenie, które było kolejnym ugruntowaniem uprzywilejowania religii chrześcijańskiej wyznania rzymsko-katolickiego. Tym razem prawo w praktyce nakazywało traktować prawosławnych niewiele lepiej od muzułmanów wszelkiej maści. Wg oficjalnych spisów ludności, 93 % populacji stanowili katolicy, 4 % sunnici, 2 % prawosławni (mniejszość w Marchii Dolnokastylijskiej), zaś reszta to mniejszości religijne (głównie Żydzi, lokalnie szyici), aczkolwiek tendencją było zapisywać do „katolików” Arabów, którzy przyjęli jedynie chrzest i jeden pierwszy raz Ciało Chrystusa dla „świętego spokoju”... Władca nie przejawiał szczególnej chęci do prowadzenia wojen, choć miał wielu kompetentnych dowódców do dyspozycji. Lepiej się czuł w planowaniu inwestycji mających bogacić kraj, a także wolał rozwiązywać problemy pokojowymi metodami. Nie zawsze dało się je rozwiązać w tenże sposób...

​

Wprowadzanie jakichkolwiek reform, inwestycji czy budowania armii bądź floty – w skali imperialnej – kosztowało sporo kruszcu. 3 stycznia 1418 roku, władca bawarski ustanowił pomniejszą reformę ustanowienia urzędników podatkowych na szczeblu hrabstw, włącznie ze zbudowaniem odpowiednich placówek, zatrudnieniu oraz wyszkoleniu odpowiednich kadr; a także z ustaleniem statystyk informujących o tym, ile można „wyciągnąć” z kieszeni poddanego pieniędzy dla maksymalnego zysku dla państwa i bez drastycznego zmniejszenia poziomu życia statystycznego podatnika. W praktyce chodziło o zwiększenie wpływów do kasy cesarskiej, co później nie spodobało się mieszkańcom... Reformę przeprowadzono na terenie całej Germanii, Slawonii, Szwajcarii oraz Włoch (bez Piemontu) do granic planowanego Landu Rzymskiego.

​

Początkiem Flot Cesarskich było zwodowanie do końca 1418 roku dziesięciu dużych karak pełnomorskich, w wymiarach od 22 do 25 metrów długości (bez bukszprytu). Okrętem flagowym stał się „Der Selig Welf” (Błogosławiony Welf), ku czci beatyfikowanemu władcy bawarskiemu, Welfowi I, panującym w latach 1097-1141; długi na 28 metrów, jedyny o czterech masztach... Okręty budowano w stoczniach: weneckiej (3), bastiańskiej (wyspa Korsyka; 1), genueńskiej (flagowy), nicejskiej (2), marsylskiej (2), ankońskiej (1); słaby rozwój infrastruktury stoczniowej oraz mała ilość wykwalifikowanej kadry spowodowała, że budowę floty rozłożono na kilka stoczni. Ostatecznym terminem utworzenia Pierwszej Floty Cesarskiej miał był rok 1420, wliczając rekrutację marynarzy oraz mianowanie oficerów i dowódców, a także przeprowadzenie pierwszych rejsów szkoleniowych.

Drugiego kwietnia, w Sieradzu, król polski przyjął poselstwo bawarskie, które przekazało władcy Piastowskiemu podarunek od Cesarza Rzeszy Bawarskiej: lazuryt w złotej oprawie z inskrypcją w łacinie („Ku pojednaniu braci w konkwiście”) napisaną alfabetem naśladującym pismo arabskie; w rzeczywistości był to przekuty i wyszlifowany napis w języku arabskiego znaczący tyle, co „Od Emira Palmiry, Musy al-Rurikowidża”, sama ozdoba była elementem kontrybucji przekazanej Kaiserowi podczas rekonkwisty iberyjskiej w XIV, gdzie ozdoba przekazana była wcześniej szejkowi Aleppo... Sieradz stał się w 1380 roku trzecią z kolei stolicą Królestwa Polskiego, po „hekatombie krakowskiej”, czyli śmierci 90% populacji Krakowa w latach 1377-1379 zmarłej w wyniku epidemii dżumy... Celem wyprawy dyplomatycznej była poprawa relacji pomiędzy państwami. Cesarzowi Sigfriedowi marzył się ponowny sojusz z Polską, będącej naturalnym sojusznikiem Bawarii zarówno w walce z muzułmanami, jak i przeciw Węgrom czy Bizancjum; władca piastowski szczególnie chciałby pozyskać Warmię i Pomorze Gdańskie, a także kosztem ziem państwa wschodniorzymskiego i madziarskiego, uzyskać dostęp do Morza Czarnego.

​

W kwietniu 1418 roku, wielki książę saksoński wysłał cesarzowi listownie propozycję sojuszu, który obaj władcy podpisali w Weimarze 9 kwietnia. „Sojusz Weimarski” był jedynie asekuracyjną odpowiedzią wobec wchłonięcia Księstwa Orleanu przez króla francuskiego, oraz utworzeniu pierwszego małego bloku sojuszu pomiędzy Węgrami a Siedmiogrodem (wasalem państwa Madziarów). Oba dwory niechętnie chciały ze sobą współpracować (dla bawarskiego, Saksonia była „po drodze” do Meklemburgii, zaś dla Wielkiego Księcia Saksonii i Luksemburga, niepohamowana ekspansja Cesarstwa niepokoiła coraz bardziej), umowę przewidziano na nie więcej niż dziesięć. Dla podkreślenia tymczasowego stanu pomiędzy państwami, w lipcu zawarto formalnie mariaż pomiędzy państwami, bazując na małżeństwie córki księcia saksońskiego, Margaret d'Ardennes, z Sigfriedem w 1411 roku.

Armia Marokańska, stacjonująca w garnizonie marrakeszkańskim, wyruszyła pod koniec czerwca w kieurnku atlantyckich wybrzeży Sahary, w celu pacyfikacji lokalnych plemion stawiających opór przed łapaniem tubylców w niewolę. 5,7 tysiąca zbrojnych, w tym pół tysiąca lekkiej jazdy, stanowił korpus ekspedycyjny w celu zniszczenia nieprzyjaznych panowaniu bawarskiemu wiosek, jako środek prewencyjny przeciw potencjalnemu buntowi. Po zrównaniu z ziemią pierwszych kilku wiosek, reszta „buntowników” poderwała się do boju i postanowiła bronić się w pobliży klifów przy oceanie. W wyniku paru potyczek, wojownicy mauretańscy ponieści dotkliwe straty (z tysiąca, pozostało ich ledwie dwustu), lecz odparli ofensywę wojsk bawarskich. Zginęło co prawda tylko dwustu piechurów oraz sześćdziesięciu kawalerzystów z armii cesarskiej, lecz ci nie byli przygotowani na przeciągające się potyczki w upale. Jak wszyscy w armii, byli opłacani ledwie w połowie należnego im żołdu... Tubylcy nie ruszyli jednak na Agadir, z powodu poniesionych strat oraz potencjalnej zemsty Bawarczyków nie tylko na zbuntowanych wioskach.

​

Pierwszym możnowładcą, który otwarcie i zbrojnie sprzeciwił się planowaniej zmianie administracyjnej państwa, był książę Styrii z dynastii Babenbergów, który w zmienionej rzeczywistości krajowej, wyróżniałby się od Grafów tylko i wyłącznie prestiżowym tytułem. W październiku zebrał dziewięciu tysięcy wojów i najemników ze swoich włości oraz wasali, ruszył na Wiedeń. Zebrano wojska stacjonujące w zamkach na terenie ziem pasawskich, 27 dnia miesiąca odsiecz w liczbie 12,6 tysiąca żołnierzy rozpędziła buntowników po całodniowej bitwie, w której poległo tysiąc ludzi Cesarza oraz nieco więcej styryjskich. Wzięty jako jeniec, książę-buntownik Styrii odstąpił samego tytułu książęcego w zamian za zachowanie swych ziem. Jednakże stracił w ten sposób swoich wasali.

​

Siedemnastego października podpisano porozumienie pomiędzy królem francuskim a cesarzem bawarskim, w której zapisany był pakt zawarcia obietnicy pokoju ze strony obydwu państw. Przypieczętowaniem umowy było zawarcie małżeństwa przez drugiego (z kolei starszeństwa) syna króla Francji – Baggia - z bratanicą Kaisera, Brunhildą. Sam pakt stanowił także przyzwolenie cesarza Sigfrieda na opanowanie całej niebawarskiej Galii przez Francję, zaś strona francuska przyzwoliła na ukończenie ekspansji Rzeszy Bawarskiej we Włoszech oraz wyspach włoskich. Faktem było jednak to, że ogólny stan relacji władców między sobą nie był pozytywny. Rycerze francuscy chętnie powalczyliby nawet o Montpellier, Bordeaux i Marsylię, zaś król Francji Niccolà I również obawiał się ekspansji bawarskiej.

​

W listopadzie niezadowolone rycerstwo oraz podburzeni nań chłopi katalońscy z powodu „zmieszania” ludności oksytańskiej z iberyjską poprzez włączenie ich razem w obręb planowaniej marchii Księstwa Marca-Marches, przejęli siedzibę księcia Marchii Hiszpańskiej oraz samą stolicę jego ziem, Rousillon. Nie mogąc przekonać możnowładcy groźbami, postanowili zamknąć go w lochach, a w późniejszym czasie torturować w celu wymuszenia zeznania „zerwania przysięgi lennej z Cesarzem oraz wezwana ludu katalońskiego do walki przeciw germańskiemu najeźdźcy”. Buntownicy, w sile 7,6 tysiąca (w tym prawie dwa tysiące rycerzy i chłopskiej jazdy), przygotowali się do obrony zdobytego Rousillon oraz ziem w promieniu kilkunastu mil (1 mila = ok. 1,6 km)... 16 listopada pierwszy atak wojsk bawarskich nie powiódł się, pomimo nieznacznej przewagi liczebnej; po stronie Cesarza uczestniczyło tylko ośmiuset kawalerzystów. Po porażce, powołano Korpusy Ziemskie z Akwitanii oraz okolic Montpellier. Wiosną 1419 miała nadejść ponowna ofensywa w celu odbicia miasta oraz uratowania rodu Billungów (odgałęzienia Billungów Katalońskich) panujących nad Marchią Hiszpańską.

8 grudnia 1418, podczas drugiej ofensywy Armii Marokańskiej w kierunku bawarskich ziem saharyjskich, stoczono bitwę pod Agadirem, gdzie rozgromiono tubylców z prowincji. Ponowne zebranie prawie tysiąca wojowników (dzięki coraz większemu poparciu) nie pomogło buntownikom, gdyż do formacji atakującej dołączono dwóch tysięcy lekkozbrojnych jeźdźców zebranych jako ochotników, skuszonych „przygodą oraz łupami”, przeszkolonych w przeciągu paru miesięcy. Mauretańczycy szybko stracili wolę do walki, zaś sześciuset z nich trafiło do niewoli. Po drodze spalono kolejne cztery buntownicze wioski.

---------------------------------------

Odcinek dany jak najszybciej, po ponownym otwarciu/stworzeniu nowego forum. W międzyczasie po trochu pisałem go.

Mam nadzieję, że jakoś przetrwa w calości w początkowej wersji forum.

 

​

Odcinek 2 - Rutyna życia monarszego (1419-1420)​

W roku 1419, planem monarchy było wzmocnienie wpływów cesarskich w ośrodku handlowym w Wenecji. Misja wysłania przedstawicieli cesarskich w celu przekonania części kupców do podpisania korzystniejszych umów z Kaiserem powiodła się, co skutkowało dodatkowymi dochodami do skarbca w skali miesiąca. Wpływy utrzymano na poziomie jednej piątej całego potencjału rynku, wykorzystując sytuację, w której inne państwa nie zaczęły w pełni myśleć o budowaniu swojej siły handlowej... W maju tego samego roku, na W-y Kanaryjskie dotarła trzecia misja kolonizacyjna (pierwsza w marcu 1418, druga w marcu 1418), przez co populacja wszystkich wysp wzrosła do ponad siedmiu tysięcy (w tym nieco ponad 800 mieszkańców w stolicy Marchii Atlantyckiej, Kanarienburg, na Grosskanarien*) Napędziło to zapotrzebowanie na niewolników, wobec coraz liczniej zakładanych plantacji. "Biali" osadnicy na plantacjach pracowali (z własnej nieprzymuszonej woli) przynajmniej jako nadzorcy czy ochroniarze.

​

Piątego stycznia 1419 roku, doszło do kolejnej przegranej przez oddziały cesarskie bitwy z katalońskimi buntownikami. Zebrano dodatkowo cztery tysiące piechurów, lecz to nie wystarczyło do zwycięstwa. Katalończycy posiadali o połowę mniej piechurów, nadrabiając to trzykonną przewagą konnych (1800, a 600), Starcie przetrzebiło wyraźnie obrońców (tysiąc dwustu pieszych oraz trzystu jeźdźców poległo), Bawarczycy ponieśli trochę większe straty (około dwóch tysięcy ludzi)... Zbuntowane rycerstwo postanowiło złupić Montpellier. Zaledwie dwadzieścia mil od miasta, natrafiło na spore i zreogranizowane zgrupowanie armijne (Okzitanien Armeegruppen, pod dowództwem palatyna-księcia Armagnac, Zubeyr ven Aderniten). Szesnastu tysięcy żołnierzy tylko czekało na rewoltę, dozbrojonych większą ilością hakownic niż zazwyczaj (jeden na 140 posiadał tą broń palną, a nie 1 na 180 wedle normy państwowej). Katalońskie rycerstwo postanowiło skapitulować; udało im się wynegocjować zachowanie jednej czwartej swoich włosci z osobna (w przypadku średniozamożnej i bogatej szlachty) lub w całości (drobne rycerstwo) oraz zachowanie życia w zamian za płacenie dodatkowych tarczowych. Chłopstwo - cztery tysiące ludzi - spotkało zdecydowanie gorszy los. Co drugiego zabito (wieszając lub nabijając na pal), z pozostałych kolejną połowę pozbawiono jednego oka, zaś następną drugą częsć z okaleczonych, oślepiono usuwając drugie; nieokaleczeni mieli odesłać do domostw resztę... Uwięziony Książe Marche-Marches został uwolniony, jemu oraz jego rodowi przywrócono władanie książęcą marchią.

​

Po kilkumiesięcznych negocjacjach, władca bawarski z norweskim ustalili, że oba ich kraje będzie wiązać pakt o podtrzymywaniu pokoju międzypaństwowego, oparty na mariażu młodego syna Króla Norwegii (Eirik) z siedemnastoletnią córką Cesarza (Adela). Termin zawarcia ślubu był oficjalną data wejścia traktatu w życie; 7 kwietnia. Poza oczywistym stanem spokoju na wodach Morza Północnego i Bałtyckiego pomiędzy kupcami i patrolami wojskowymi obu państw, król Skofte uzyskał przyzwolenie cesarza Sigfrieda na dominację w Skandynawii, wyłączając ziemie duńskie poza Skanią; szczególnie dominacja angielska na terytoriach szwedzkich nie była w interesie ani Bawarczyka, ani Norwega. Władca aderniteński uzyskał sprzyjającą sytuację w kwestii Królestwa Duńskiego... Adela, trzecia arcykrólewna, nie była tak rozrzutna i próźna jak jej starsze siostry (Binhilde oraz Ursula), w jej przypadku przykładna nauka oraz stosowanie się do poleceń wychowawców dworskich zaowocował dorośnięciem córy cesarskiej na wykształconą niewiastę; nie w stopniu wybitnym, przez co opłacalnym było dla Sigfrieda wydać ją za syna najpotężniejszego z władców skandynawskich. Prawo dziedziczenia tronu bawarskiego nie pozwalało jednak na możliwość odziedziczenia tronu przez synów córek władcy.

​

W czerwcu, zwiadowcy donieśli markgrafowi austrazyjskiemu o potężnym zgrupowaniu wojsk francuskich niedaleko pogranicza szwajcarskiego. Spośród całej zbieraniny, doszukano się nie więcej niż ośmiu tysięcy rycerzy, lecz prawie pół setki ludzi sam w sobie stanowił istotną siłę. Na listowną prośbę margrabii austrazyjskiego, Kaiser sciągnął 18 tysięcy żołnierzy z Turyngii, 10 tysięcy z Górnej Bawarii, a także nakazał ściągnąć z Erdkorpsów do czynnej służby trzech tysięcy ludzi (w tym co trzeci jako kawalerzysta), na terenie Marchii Gevaudańskiej. Na całym zagrożonym odcinku granicznym, około pięćdziesięciu tysięcy ponownie zlokalizowanych zbrojnych miało stanowić pierwsze siły obronne. Gdzie było koniecznie, powołano chłopów z nowych ziem w miejsce odwołanych, którzy musieli wypełniać obowiązki feudalne na rzecz innych feudałów. W dalszym planie było przeniesienie Okzitaniten Armeegrupen do okolic Bordeaux.

Wobec zmian w lokalizacji Bawarskich Sił Cesarskich, Kaiser postanowił w większym stopniu zagwarantować łącznośc sił pomiędzy bawarską Meklemburgią a Macierzą. 2 lipca 1419 roku udało mu się przekonać księcia saksońskiego do umowy zezwalającej Cesarskim Grupom Armijnym na przemarsz w obie strony. Dzięki temu, zdecydowanie łatwiejszym stał się transport wojsk w razie konfliktu na terenie trzech marchii północnych, czy z Danią, Brandenburgią bądź Polską, ewentualnie w razie lokalnego buntu.

​

20 sierpnia 1419 doszło do przewrotu religijno-militarnego w Królestwie Czech. Jan Molkovy** zebrał wokół siebie część duchownych oraz myślicieli, którzy domagali się reform w Kościele Katolickim: powrotu do surowych tradycji wczesnochrześcijańskich, oparciu wiary o Biblię a nie cuda (która miała stanowić jedyne kryterium wiary), zaś prawa boskie miały być jedynymi obowiązującymi w ramach międzyludzkich; sam Molkovy był rycerzem-myślicielem, wychowanym w pomniejszej rodzinie rycerskiej, zafascynowany ruchem reformatorskim Jana Holky'ego, będącego także był jednym z reformatorów kultury i języka czeskiego (osobnego, od polskiego czy górnoniemieckiego). Ówczesnego dnia letniego, Molkovy zbrojnie przejął kontrolę nad siedzibą królewską w Pradze i wymusił na młodym dziewiętnastoletnim królu Marcinie przekazanie wielu uprawnień "bojownikowi". W praktyce, Jan Molkowy przejął całkowitą władzę nad armią, polityką zagraniczną oraz terytorium, sam król czeski był jedynie marionetką. Reformator wprowadził "holkizm" jako wyznanie państwowe, oddzielając się od papieża; kolejnym argumentem przeciw posłuszeństu Następcy św. Piotra był fakt kontrolowania go przez Cesarza Bawarskiego (w niewielkim stopniu, lecz w świat szły plotki o wypaczonej wielkości wpływów cesarskich), co stanowiło tym większe zagrożenie dla kultury czeskiej oraz niezależności Czech w dalszej przyszłości... Wielu opornych spalono na zbiorowych stosach, powywieszano lub po prostu zarżnięto, kraj słowiański ogarnął chaos. Cesarz Sigfried nie podjął żadnych działań w latach 1419-1420 wobec kwestii czeskiej.

We wrześniu 1419 rok ruch reformatorski Dolnoniemców o podobnej naturze co holkistów, w Holsztynie wybuchł jako lokalny bunt, szybko stłumiony w ciągu dwóch tygodni.

​

Kolejnym - trzecim od 1418 roku - mariażem państwowym od strony bawarskiej był zawarty z dworem lotaryńskim, 20 września. Okazją do podpisania porozumienia gwarantującego stabilność pomiędzy Rzeszą Bawarską a Wielkim Księstwem Dolnej Lotaryngii było zawarcie odgórnie ustanowionego małżeństwa pomiędzy bratanicą Konrada z dynastii Włostowiców - dwudziestoletnią wdową po poległym dowódcy wojsk lotaryńskich w wojnie z Brabancją, Dorą - a bratem Sigfrieda, obecnie markgrafem austriackim, Augustinem. Prawie czterdziestoletni możny stracił żonę Danutę (de facto, także Włostowicównę), z rodu kasztelańskiego w Oltenii, gdy ta zachorowała na powikłania po zapaleniu płuc przebytym zimą 1419 roku.

W roku 1420, Cesarz postanowił poszerzyć swoje wpływy w weneckim centrum handlu (do jednej czwartej potencjalnej całkowitej kontroli ekonomicznej), a także powalczyć do bogaty - jak na warunki europejskie - ośrodek w Pradze. Tam udało się utrzymac jedynie symboliczny wpływ, co i tak przełożyło się na wzrost dochodów do skarbca... Na terenie trzech landów italijskich, wprowadzono wyspecjalizowanych urzędników podatkowych, mających zwiększyć efektywność podatkową ziem oraz wymusić większą ściągalnośc podatkową, mając do tego także zbrojne narzędzia wykonawcze.

​

W marcu wybuchł bunt w Andaluzji. Wzniecili go Arabowie wyznający islam, podburzając tą część katolicką Arabów, którzy tylko w aktach są "chrześcijanami". 10,4 tysiące wojowników - potomków Maurów - ruszyło na Kadyks i odpędziło nieprzygotowaną armię bawarską liczącą szesnastu tysięcy zbrojnych. Niewierni byli na tyle waleczni, że odpędzili 4 lipca 1420 roku kolejne natarcie wojsk cesarskich (w sile dwudziestu tysięcy), kontynuowali oblężenie ważnego portu atlantyckiego dla Rzeszy Bawarskiej. Jednakże lipcowa bitwa przetrzebiła ich do połowy poziomu marcowego. 23 października prawie dziewiętnastotysięczna armia margrabi-księcia Badajoz, rozpędziła resztki arabskiego buntu... Podobny bunt, 27 października, rozpędzono na przepolach Rijeki, gdzie ludnośc słowiańska sprzeciwiała się postępującemu promowaniu kultury i języka bawarskiego.

8 listopada cesarz Sigfried postanowił wysłać dwórkę - pewną jego daleką krewną - do dworu hospodara mołdawskiego, w akcie poparcia Kaisera w sprawie niezależności Mołdawii. Ów dwórka stała się drugą żoną (po zmarłej pierwszej) władcy ziem pomiędzy Dniestrem a Dunajem, a także skrawka Białej Rusi.

Wygospodarowane pieniądze ze sprzedaży ziem (po zbuntowanej szlachcie arabskiej) rycerzom uczestniczącym w tłumieniu powstania andaluzyjskiego, pozwoliły na dofinansowanie kolejnego szkolenia urzędników oraz ustanowienia dodatkowych placówek na terenie Marchii Sycylijskiej, nieco przyspieszając ten proces na terenie CRB. Niedużą częśc pieniędzy cesarz przeznaczył na drobny podarek do księcia saksońskiego, w celu zacieśnienia współpracy.


--------------------------------
* - Skoro to Bawaria od kilkudziesięciu lat kontroluje te tereny, to dałem nazwy zniemczone.
** - Uznałem, że nie będę na razie stosować historycznych postaci, co najwyżej ich odpowiedników.

Wiem, że zabijecie mnie za podobiznę króla Anglii, Henryka V, oraz za te trucie o mariażach. :mrgreen: Ciężko znaleźć obrazek kogoś z XV wieku, a do tego odpowiedni. Będę jednak trochę lepiej się starać...

Dla zainteresowanych, techy z 1418 roku: LT 2, NT: 2, Trade 1:, Infr: 1. Stabilność na starcie "0".

 

​

Odcinek 3 - Polsko-angielska nobilitacja (1421-1427)​

Coroczne pogłówne szybko jest zjadane przez rozmaite konieczne wydatki; zaś w kasie zawsze za mało złota czy podobnie wartościowych rzeczy. Zorganizowano wyprawę kolonizacyjną w programie zasiedlenia terenów saharyjskich przy Atlantyku; aczkolwiek i tak wszelkie osiedla powstaną przy samym oceanie, wszak poza pasmem wybreży jest tylko pustynia. Skały i piasek... Istotną sprawą było zwiększenie dochodów z podatków handlowych oraz ceł - jednym słowem - zwiększenie ilości oraz aktywności kupców z kontraktami na zlecenie Kaisera. W roku 1421 celem były rynki w Pradze oraz Rotterdamie. Niestety, udało się jedynie zwiększyć kontrolę nad rynkiem na ziemi niderlandzkiej, z symbolicznej na dziesiątą część obrotu pieniężnego. Faktycznie więc, w tymże roczniku, doszło w praktyce do utrzymania przychodu państwowego, pomimo załamania kontroli w Wenecji przed wiosną.

Księstwo Flandrii jest lennikiem Królestwa Szkocji.​

Król Anglii i Szwecji, Folquard I, szybko wziął się za budowę regionalnej potęgi ze swwego państwa. Przed 1419 podporządkował sobie słabo zaludnioną Walię, by w 1420 toczyć ciężki - acz zwycięski - bój z gaelickimi sąsiadami. Pokonał Szkotów w Galii, jak i na samej Brytanii. Podpisał pokój, w którym odebrał Kapetyngowi z Edynburga miasto Calais wraz z całą ziemią przynależną administracyjnie do tego miasta, jak również sięgnął pólnocnych krańców Szkocji, w ramach kontroli oraz planie podbicia szkockich ziem w przyszłości. Pierwszy bój dwóch kandydatów na zachodnioeuropejskie mocarstwo zakończył się wyraźnym zwycięstwem nacji germańskiej... Okazję wykorzystało księstewko irlandzkie z okolic Munster, które szybko zmusiło władcę z północnozachodniej części Zielonej Wyspy do zrzeczenia się tytułu. Zwycięskie celtyckie państwo stało się w 1422 roku Wielkim Księstwem Irlandii (łączącym obie krainy książęce).

​

Ideologia czeskich holkistów przeniknęła także na zachód Europy. Trafiając na podatny grunt w postaci szlachty oraz mieszczan ze świeżo przejętego Orleanu przez włoskiego króla francuskiego, skutkowała poważnym buntem 28 kwietnia 1421 roku. Rebelianci deklarowali się jako Orleańczycy, ludność odrębną od francuskiej, na wzgląd o Księstwe Orleanu istniejącym do 1418 roku. Rycerstwo orleańskie liczyło na poparcie ze strony Księcia Ludu Czeskiego* Jana Molkowego (kontrolującego w praktyce młodego króla czeskiego, Marcina I Przemyślida), który mógłby nawet wypowiedzieć wojnę Francji oraz wezwać sąsiednie kraje do "krucjaty" przeciw królowi-uzurpatorowi francuskiemu; szczególnie liczono na interwencję cesarza bawarskiego, który mógłby skorzystać na zamieszaniu i zająć południowe krańce Austrazji oraz całą krainę geograficzną Oksytanię... Nikt z zagranicy nie zareagował, buntownicy zmuszeni byli walczyć z całą siłą francuskiego wojska. Drugiego lipca 1421 roku wygrali bitwę z nieco przeważajacymi siłami króla Francji. gdzie omal nie rozpędzili Złotych Lilii w perzynę; prawie osiem tysięcy zbrojnych królewskich poległo, ledwie powodując śmierć dwustu rebeliantów, w tym tylko dziesięciu (pomniejszych zresztą) rycerzy... 20 sierpnia elita francuskiego rycerstwa - w sile sześciu tysięcy - zdołała wyprzeć Orleańczyków na północ, gdzie już czekały kolejne wojska francuskie. Wrzesień 1421 roku był ostatnim miesiącem rebelii orleańskiej.


Dziesiątego października tego samego roku cesarz Sigfried odmówił usług Pierre'a de Bloiseragne, jednego z wodzów rebelii orleańskiej, któremu udało się zbiec z rąk króla francuskiego oraz kata. Orleańczyk oferował wprowadzenie do Armii Rzeszy Bawarskiej nowinek dotyczących technik obrony piechoty z użyciem broni palnej; obrońcy Orleanu wykorzystali po raz pierwszy naprzemienne salwy z hakownic (3-4 w ciągu pół minuty), gdzie strzelcy przekazywali nabite lufy na przedni szereg. Kaiser odmówił współpracy, głównie ze względu na wysokie koszta proponowane jako gażę dla de Bloiseragne'a oraz sam koszt wyprodukowania tak dużej liczby hakownic w bardzo szybkim czasie. Nieoficjalnym powodem był także brak poparcia dla szlachcica nie uznającego zwierzchnictwa Papieża.

​

Ważnym wydarzeniem w Europie było zawarcie małżeństwa pomiędzy następcą tronu bawarskiego, Frederickiem, a najstarszą córką króla polskiego, Anną Zosią Piastówną. Zarówno arcykrólewicz, jak i królewna, narodzili się w 1406 roku; mieli prawie szesnaście lat 4 lutego 1422 roku podczas ceremonii małżeńskiej. Same rozmowy pomiędzy przedstawicielami króla Polski a Kaisera trwały przez cały poprzedni rok; ostatecznie udało się przekonać Piasta skarbami zagarniętymi od najeźdźców rusińskich na przełomie 1318/1319 roku. Cesarz Sigfried dał pełne poparcie dla władcy Królestwa w sprawie ekspansji na wschód europejski, a także zapewnił, że "Bawaria zawsze była, jest i będzie sojusznikiem sprawy polskiej". Przy okazji, władca bawarski zmienił tytuł oraz samą godność specjalną nadawaną następcy tronu. Tym razem Frederick nie został Księciem Slawonii, zaś jedynie Infantem Bawarskim*; tak też miało dziać się w kolejnych przypadkach i pokoleniach... Prawdą było to, że dopiero za zgodą Anny, król polski zaakceptował zawarcie mariażu pomiędzy dziećmi monarszymi oraz traktatu międzypaństwowego. Pierwsza historycznie^ Infantczyni Bawarska* pomimo skromnej postury, garnęła się do wojowania przeciw niewiernym (za pośrednictwem wojsk oraz dowódców); w przeciwieństwie do jej męża, który chętniej chciałby spędzać czas na dworze (m.in. z Piastówną ową) niż wyruszać na miejsce zborne wojsk inwazyjnych. Anna, o prawie dziecięcej urodzie, wykorzystywała swój wdzięk oraz zauroczenie Infanta, by ten nauczył się strony wojskowej zarządzania państwem.

Pozytywne wieści nadchodzące z dworu bawarskiego - zjednanie Rzeszy Bawarskiej z mocarstwem wschodnio-europejskim Polską, a także uchwalenie reformy cesarskiej, za którą stała rozbudowa sieci dróg brukowanych na szlakach handlowych - spowodowały wzrost zadowolenia wśród kupieckiego mieszczaństwa oraz części możnowładztwa. Budowano coraz więcej kamiennych mostów (odkrywając starożytnie rzymskie techniki budowania) na rzekach, nieco zwiększono patrole na gościńcach. Produkcja manufakturalna stawała się powoli faktem powszechnym, której towarzyszył rozbudowany system gildii oraz między samymi gildiami. Banki żydowskie powoli zwiększały liczbę klientów, którzy po prostu chcieli gdzieś przechować oszczędności, w zamian posiadając dokumenty z treścią uprawniającą posiadacza do odebrania pieniędzy od danej gildii lichwiarskiej (dzięki temu nie trzeba było chodzić obładowany monetami)... Rozwojowi handlu oraz gospodarki towarzyszył także rozwój myśli, którą coraz częściej zaczęto nazywać "renesansową", biorąc nazwę od "odrodzenia" człowieka czerpiącego wzorce z antyku. Niektóre gildie mularzy oraz architektów poza Italią otrzymywały projekty budowy budynków na wzór grecki czy rzymski; co było dośc rozpowszechnione na ziemiach włoskich.

]​

Statystyki państwowe z marca 1423 zawierały informację o założeniu pełnoprawnego miasta - Kanarienburga - z kolonijnej osady o tej samej nazwie. Ów Kanarienburg (na wyspie Grosskanarien) w roku 1423 liczył tysiąc mieszkańców; w 1427: ok. 1,1 tysiąca. Wyspy Kanaryjskie zamieszkiwało dziewięćdziesiąt tysięcy ludzi, w większości kolonistów z południa Germanii oraz zgermanizowanej ludności andaluzyjskiej; Arabowie stali się mniejszością, ważną z ekonomicznego punktu widzenia populacją stali się czarni niewolnicy z rubieży subsaharyjskiej oraz odległych niezbadanych terenów. Stolica Marchii Atlantyckiej miała stanowić ważny port na Atlantyk, skupiający handel z całego Maghrebu, w przyszłości z terytoriów zachodnioafrykańskich na południe od Agadiru. Sigfried myślał o odkryciu wybrzeży afrykańskich, chociażby w celu sprawdzenia legendy o "wszechobecnej wrzącej wodzie na południe od wybrzeży saharyjskich".

​

W lipcu 1424 wybuchł bunt ludności chorwackiej w Istrii, wspieranej przez rycerstwo oraz prawosławne duchowieństwo. Przyczyny były głównie na tle religijnym oraz kulturowym; prawosławni Chorwaci woleli rządy bizantyjskie niż bawarskie. Lazurowa Bawarska Ochrona Monarchistyczna nie znalazła jednak klarownych dowodów na inspiracje Wschodniorzymskiego Cesarza. Pierwszą bitwę buntownicy wygrali w sierpniu. Pod Rijeką, 12 grudnia, jedenastu tysięcy Słowian rozbiło Slawonische Armee, kontynuując obleganie stolicy Księstwa Slawonii. Dopiero w marcu 1425 roku udało się - złączonymi siłami cesarskimi jako Balkanische Armeegruppen w sile trzydziestu tysięcy żołnierzy - rozbić chorwackie wystąpienie zbrojne. Dziewięciomiesięczny konflikt spowodował doszczętne splądrowanie i tak biednych ziem, a także znaczne cofnięcie się efektów germanizacji ziem illiryjskich. Kaiser, w kwietniu 1425 roku, chcąc po części zapobiec podobnym incydentom, zezwolił na trochę większą wolność wyznaniową odnośnie prawosławia: zmniejszono trudności biurokratyczne związane z zakładaniem nowych cerkwi czy rejestracją przechrzczonych z innego wyznania na wschodniochrześcijańskie.

​

W 1426 roku Cesarz Rzeszy Bawarkiej wydał reformę o zwiększeniu Bawarskiej Armii Rzeszy do 230 tysięcy żołnierzy. Stan jej wahał się od 210 do 217 tysięcy, w wyniku strat wojsk w bitwach przeciw buntownikom w latach 1418-1425. Uwzględniając zwiększającą się liczbę ochotników o innym kulturopoglądzie niż germańskim, włoskim czy arabskim (na początku 1426 roku w skład Erdkorps wlicozno aż 235 tysięcy ludzi), władca postanowił na stałe zwiększyć regularne siły. Powodem podjęcia ej decyzji był wzrost potęgi Wielkiego Księstwa Dolnej Lotaryngii, która dwa lata wcześniej podporządkowała sobie grafa luksemburskiego. Sformowano nową Armię (Rhein Armee), liczącą czternastu tysięcy kawalerzystów, stacjonujacą nieopodal miasta Darmstadt-Dieburg, na terytorium Marchii Reńskiej. Miała ona był pierwszą siłą uderzeniową - prosto na Akwizgran - w razie wojny z sąsiadem zza Renu.

Na przełomie 1426-1427 doszło do niewielkiej reformy marynarki, polegającej na nieznacznym zaostrzeniu rygorów rekrutacyjnych marynarki wojennej oraz podziale samych Flot Cesarskich na związki operacyjne. Podstawą miał być pojedyńczy okręt, następnie mała eskadra (3 okręty) lub duża eskadra (5 okrętów), potem flotylla (9-12 okrętów), na szczycie armada flotyll (2-4 flotylle -> 18-48 okrętów). Podjęto także decyzję o zwiększeniu floty w ciągu najbliższych pięciu lat o dwadzieścia dużych galer. Pierwsza Kaiserflotte miała składać się na: trzy flotylle (10 okrętów) po dwie eskadry każda (5 okrętów). Dwie eskadry miały składać się z jednej karaki oraz czterech galer, pozostałe cztery z dwóch karak oraz trzech galer każda.

Przed zimą 1427 roku na terenie Górnej Bawarii, Badenii oraz Meklemburgii, przeszła zaraza ospy, która wpłynęła na pogorszenie ogólnej stabilizacji kraju (którą udało się w pełni ustanowić w 1422 roku), niosąc śmierć czterdziestu tysięcy ludzi. Prawdopodobnie jedna z karawan kupieckich przychodzących z Czech mogła przynieśc zarazę - z większych miast, zaraza ogarnęła Monachium, Rastatt oraz Lubekę.


-------------------------------------------

* - Wiem, że Infant był w Hiszpanii i Portugalii. Zapożyczyem nazwę dla oficjalnego następcy lub następczyni tronu. "Infant" i "Infäntin" (Infant, Infantka) oraz "Infanter" i "Infänterin" (Infantczyn, Infantczyni). Ten drugi wariant jest dla małżonków ów następców. Tłumaczenie niemieckie może koślawe, ale przecież w tej wersji historii świata nikt wcześniej nie stworzył tego pojęcia.
^ - historycznie - w tejże wersji historii.

Trzy obrazki z gry jako linki, bo limity obrazków w poście są.

 

​

Odcinek 4 - Bałtycka zawierucha (1428-1433)​

W latach 1428-29 rozpoczęto drugi etap budowy Pierwszej Floty Cesarskiej. W każdym roku zwodowano dziesięć dużych galer w stoczniach włoskich. Zbudowanie jednej galery wojennej kosztowało 16 176,6 złotych grzywien bawarskich. 30-okrętowa marynarka wojenna miała stać się największą w Europie, wraz z asystującymi statkami transportowymi, zdolna do przemieszczenia istotnej wielkości sił przez morze. Równolegle rozsyłano wici w Cyrenajce, Sycylii oraz na Malcie o mobilizacji Erdkorpsów. W odległych planach było wypowiedzenie wojny Fatymidom w celu podbicia reszty wyspy sycylijskiej oraz Trypolitanii. Póki flota Kalifatu była relatywnie słaba, zaś gro zbrojnych arabskich walczyło w Lewancie przeciw Emiratowi Syrii, pojawiła się okazja do szybkiego wszczęcia wojny. Jedynie opór możnowładców w kraju oraz niepodjęte ryzyko przeniesienia znacznych sił z dalszych obszarów Rzeszy Bawarskiej, spowodował przełożenie inwazji na kilka lat.

​

Książe Badajoz, w porozumieniu z resztą iberyjskich pfalzgrafów i markgrafów, wysłał przedstawicieli na dwór cesarski w celu przekonania władcy Sigfrieda do sfinansowania wyprawy zamorskiej. Głównym argumentem było zbadanie zachodnich wybrzeży afrykańskich w celu odszukania interesujących ziem do kolonizacji, przejęcia czy roztoczenia wpływów handlowych Estramadurańskiego Rynku. Kolejną kwestią było sprawdzenie plotek o "bogatych państwach afrykańskich" (od XIII-wiecznych kronik Almorawidów), wedle założeń mających posiadać porty przy Atlantyku. Palatyni i książęta mieli zebrać fundusze na wykupenie lub zakup czterech solidnych karak pełnomorskich o kroju kupieckim, zaś samą aprowizację, utrzymanie załogi oraz dalszą konserwację statków* miał zatroszczyć się Kaiser z funduszy przeznaczonych na Bawarską Marynarkę Rzeszy. Kapitanem ekspedycyjnej eskadry został Alfonso Jimenez-Billung, utalentowany nawigator flot kupieckich na szlaku morskim pomiędzy Asturią a szkocką Bretanią i Wyspami Brytyjskimi.

10 kwietnia 1428 roku wygasł według umów Sojusz Weimarski, który z inicjatywy obu stron (Wielkiego Księstwa Saksonii oraz Cesarstwa Rzeszy Bawarskiej) nie został przedłużony. Cesarz Sigfried postanowił dołączyć do znacznie silniejszego - a zarazem bardziej po dalekiej wizji ekspansji - sojuszu, którym przewodziło Królestwo Polskie; innymi sygnatariuszami byli: Zakon Krzyżacki, Księstwo Brandenburgii, Księstwo Wołoszczyzny. Sam traktat tracił ważność w 1436 roku, w planach Kaisera było przedłużenie go lub rozpisanie nowego paktu militarnego, tym razem na zasadach bawarskich. Blok państwa polskiego wraz z wasalem oraz państwami pomniejszymi zyskał Mocarza Katolickiej Europy, przez to przynajmniej teoretycznie zaburzał równowagę sił na kontynencie.

Granatowy to rok 1430, niebieski - 1431, jasnofioletowy - 1432​

W czerwcu 1429 roku dowódca Ekspedycji Atlantyckiej zadokował w Kanarienburg, z rozkazem rekonesansu wybrzeży afrykańskich oraz głębi atlantyckich w latach 1430-32; później z powrotem do Porto. W roku 1430 karaki popłynęły wzdłuż pustynnych wybrzeży afrykańskich, następnie po opłynięciu przylądka (nazwanego później Zielonym) popłynęły w kierunku zachodnim. Jimenez-Billung natknął się na archipelag wysp (odkryto pięć) z zamiarem opłynięcia go w kierunku północnym; nazwał go Wyspami Zielonymi. Podczas powrotu, sztorm na oceanie spowodował zatopienie jednego statku oraz zboczenie z kursu o paręset mil, jak później okazało się po przeliczeniu dni rejsu... W roku 1431 zebrano ze sobą dwudziestu zbrojnych do przeprowadzenia desantu w celu rekonesansu na lądzie. Flota minęła Przylądek Zielony, a po odkryciu rzeki (Gambii, według późniejszego nazewnictwa), zrzucono wytypowanych ludzi do odkrycia lewobrzeżnej strony sporej rzeki. Zwiadowcy przedzierali się przez dżungle, aż dotarli do połaci wysokich traw (sawann) z niewielką ilością drzew. Natknęli się na osady, które handlowały między innymi kością słoniową; mogło to świadczyć o obecności zorganizowanych związków państwowości dalej na wschodzie. Zwiadowcy późnym latem zostali zabrani przez jeden ze statków, zaś pozostałe dwa przemierzyły kolejne połacie Atlantyku oraz odkryły wszystkie wyspy Archipelagu Zielonego... Rok 1432 był wznowieniem misji zwiadowczej na lądzie afrykańskim. Tym razem wzięto trzydziestkę uzbrojonych ludzi, którzy mieli zbadać obszar pomiędzy rzeką Senegalem a prawym brzegiem rzeki Gambia. Nowoodkryte obszar stanowiły głównie suche sawanny z akacjami i dziwnymi drzewami o szerokich pniach (baobaby) oraz kolczastymi krzewami i niską trawą. Plemiona zamieszkujące wyznawały islam lub nieznane Europejczykom wyznania animistyczne. Tak jak w "Gambii", ludność trudniła się handlem kością słoniową. W sierpniu 1432 roku, lądową ekspedycję zabrała kompletna wtedy Ekspedycja Atlantycka, która zbadała linię brzegową Afryki na południe od rzeki Gambia.

Przeprowadzane pobory chłopstwa w południowych prowincjach Rzeszy, a także nadmierne wykorzystywanie chłopów przez szlachtę (nałożoną trochę większymi podatkami w latach '20 XV wieku), spowodowały liczne pomniejsze bunty w kraju oraz dwa poważne wystąpienia w listopadzie 1429 roku. Bunt uboższej warstwy kolonistów w Agadirze szybko został stłumiony; bunt chłopstwa styryjskiego został zduszony dopiero pod koniec marca 1430. Faktem było jednak to, że przez cały kraj przetoczyła się fala niezadowolenia poddanych pańszczyźnianych. Jeśli nie zbrojnie, to pospólstwo częściej napadało na karawany podrózujące pomniejszymi gościńcami... Jesienna lokalne epidemie dyzenterii w Górnej Bawarii, Palatynatach Bari oraz Reggia, a także w górach Atlas, bardziej destabilizowały sytuację w Cesarstwie.

​

Napięcia pomiędzy Norwegią a Danią, a także pomiędzy Francuskimi Krzyżakami a Kurlandią, spowodowały, że fala entuzjazmu wsród populacji młodzieńców wobec zaciągania się do wojska dotarła także do Marchii Pomorskiej. Markgraf zdecydował się na zebranie i wyposażenie aż pięciu tysięcy pieszych zbrojnych, po porozumieniu z Kaiserem, a potem wydelegowanie do Meklemburskiej Armii stacjonującej koło Schwerin... Plotka puszczona w Palatynacie Parmeńskim mówiąca o "nadchodzącej wojnie z Arabami" sprawiła, że zdziwiony garnizonowy Reggio nell'Emilia wysłał notę do Pfalzgrafa o wydelegowaniu dowództwa do zgrupowania chętnych oraz utworzenia związku taktycznego, jeśli Cesarz zezwoli.

​

W latach 1431-1432, Królestwo Francji stoczyło zwycięską wojnę z sojuszem Królestwa Szkocji oraz Hrabstwem Brabanckim. Silna i dobrze dowodzona armia francuska pozwoliła na podbicie Walonii w 1431 roku oraz splądrowanie Flandrii (krainy lennej Szkocj), w praktyce rozdzielając na dobre Niderlandy pomiędzy mocarstwa; w tym samym roku Wielkie Księstwo Dolnej Lotaryngii przejęło kontrolę nad państwem luksemburskim. W drugim roku wojny, wojska gaelickiego króla Kapetyńskiego zostały wyparte z chrześcijańskiej części Bretanii, zaś lokalne twierdze szybko padły. Niewielka przewaga zwycięstw Francji na morzu zadecydowała o zakończeniu wojny, w którym król szkocji zrzekł się jakichkolwiek praw do posiadanych wcześniej ziem galijskich oraz zobowiązał się wypłacić symboliczną kontrybucję w postaci bombard zastosowanych podczas oblężenia Wandei prowadzonego przez wojska gaelickie w kwietniu 1431 roku.

W czerwcu 1432 roku król duński postanowił wypowiedzieć wojnę sąsiadowi norweskiemu; w ten sposób rozpoczęła się pierwszy na tak sporą skalę bój o Bałtyk. Po stronie Danii opowiedziała się Polska oraz Zakon Krzyżacki, zaś stronę broniącą się (Norwegię) wspomogło Księstwo Kurlandii i Semigalii, Księstwo Cypru oraz (po dłuższych obradach) Republika Islandii. Oficjalnie, 13 czerwca cesarz Sigfried ogłosił realizację traktatu militarnego. Jednakże mając na uwadzę związek małżeński arcykrólewny Adeli z synem króla norweskiego, jedynie pokazowo wysłano flotę (liczącą już 10 karak oraz 20 galer) w kierunku Cypru. 30 sierpnia pomiędzy przywódcą Sojuszu Skandynawskiego (Norwegią), a CRB, podpisano rozejm, na którym przywrócono w mocy wszystkie ustalenia dyplomatyczne i gospodarcze sprzed Wojny Bałtyckiej, oprócz uformalizowania królewskiego mariażu jako paktu o nieagresji**... Skutkiem wojny do 1433 była likwidacja francuskiego zakonu militarnego w Rydze za sprawą zdobycia twierdz inflanckich przez władcę kurlandzkiego (tym samym ogłosił się Wielkim Księciem Bałtyckim, dołączając trzeci tytuł książęcy - Książe Inflant - do tytulatury), a także splądrowania słabo bronionych wybrzeży norweskich.

Innym istotnym wydarzeniem było zamordowanie Jana Molkowy'ego 3 sierpnia 1432 roku, przywódcy holkistów kontrolujących Królestwo Czeskie. Już dojrzały przemyślidzki król Marcin przejął inicjatywę, przekonał katolickich możnych do stłumienia buntowniczego i heretyckiego zgrupowania. Do końca lata 1433 roku udało się podporządkować królowi czeskiemu cały kraj, a także na nowo wprowadzić oficjalnie wyznanie rzymsko-katolickie jako obowiązujące.

​

Jesienią 1432 roku ukończono reformę wzmocnienia bronią palną wojska bawarskiego, a także zreformowaniem użytkowania czarnego prochu czy obrony taborowej piechoty przed konnicą. Zwiększono liczbę hakownic w całej Bawarskiej Armii Rzeszy do 1753 jako minimum (sumując wszystkie składy amunicyjne), a także zwiększono dolny limit lekkich bombard polowych obowiązkowych dla pułków piechoty do 170. Doświadczenia z ciągłych potyczek holkickich, a także zwycięskich bojów francuskich pokazały, że na otwartym polu bitwy skoncentrowany ogien lekkiej artylerii może mieć znaczenie w obronie. Zwiększono także liczbę etatowych pikinierów oraz berdyszystów.

16 lutego 1433 roku cesarz Sigfried zmarł z powodu mocnego rozchorowania się po przeziębieniu, którego nabawił się podczas całodniowej wizytacji gwardii w zamku cesarskim. Zmarły w wieku 54 lat władca zyskał przydomek "Roztropny", jako uhonorowanie jego rozważnej polityki oraz utrzymanego z sukcesem względnego okresu pokoju na ziemiach Rzeszy Bawarskiej. Tron odziedziczył jego najstarszy syn, Frederick, posiadający w chwili objęcia tron trzy córki ze związku z żoną i córką króla polskiego, Anną Zosią Piastówną. W testamencie Szóstego Kaisera było m.in.: zawarty obowiązek stoczenia wojny z Kalifatem Fatymidów, o którego egzekwowanie miała zatroszczyć się... nowa Cesarzowa, przy uwadze pacyfizmu arcykrólewicza.

---------------------------------
* - W grze to "okręty wojenne", acz fabularnie uznałem, że niepotrzebne było kwalifikowanie wymysłu możnych iberyjskich jako "jednostki wojenne" w tej sytuacji
** - "Królewskie Mariaże" traktuje raczej jako swoiste pakty o nieagresji (w końcu Stabilność spada po zerwaniu ich), uwierzytelnione związkiem małżeńskim w przypadku państw monarchistycznych.



Osczędziłem sobie nazywania odkrytych terenów na razie, dla spójności oraz samej informacji, co odkryto. :]

 

​

Odcinek 5 - Bawaria w Europie (1433-1439)​

Nowy cesarzem został najstarszy syn Sigfrieda, Frederick. Szesnasty z pokolenia Adernitenów podjął program wzmocnienia państwa poprzez budowę fortów oraz posterunków na słabo bronionych obszarach; to jest: północ Iberii, Marchia Szwajcarska. Ponadto rozbudowano mury Twierdzy Weneckiej oraz Twierdzy Monachijskiej, a także dokonano pewnych poprawek (ochronę przed bronią palną) dla innych twierdz w Górnej Bawarii oraz w Palatynacie Weneckim. Kaiser kontynuował także politykę wzmacniania wpływów handlowych w Europie. Pomimo problemów w 1435 w związku z osłabieniem wpływów w Pradze, udało się rozpowszechnić bawarskie towary w Londynie, Tarencie oraz Tunisie. Rozpoczęto budowę Silberngaven ("Srebrny Gaven"), nowego pałacu cesarskiego u podnóży Alp na obszarze krainy górnobawarskiej; termin oddania zamku do użytku miał nastąpić w 1441 roku.

​

Frederick ven Aderniten został Siódmym Cesarzem 18 lutego 1433 roku, w wieku 27 lat. Przekładał "pióro nad mieczem", aczkolwiek nie posiadał zdecydowanie większej charyzmy niż poziomu pojmowania dziedzin militarystycznych. Preferował wzmocnienie gospodarki oraz poziomu obronności kraju niż toczenie wojen. W chwili objęcia władzy, miał troje córek z córką króla polskiego, jego małżonką Anną Zosią Piastówną. Nie posiadał jeszcze męskiego potomka-dziedzica... Nagły - chwilowy - zwrot polityki Cesarstwa spowodował "szantaż" Cesarzowej. Ta zagroziła niedopuszczeniem do jej łoża, jeśli Frederick nie rozpocznie przygotowań do wojny z Kalifatem Fatymidów, w celu zdobycia Trypolitanii oraz zachodniej części Sycylii. Biedny Cesarz "musiał" zgodzić się na wojnę. Ponoć dzięki temu, w 1434 roku urodził się syn cesarski, nazwany imieniem Hugo.

W kwestii francuskich Krzyżaków, którzy zmuszeni byli opuścić Rygę, Cesarz postanowił przygarnąć ich w ramach tworzenia pułków kawalerii na terenie Marchii Sycylijskiej. W ten sposób zaniechał długiego procesu pomiędzy wielkim mistrzem a księciem bałtyckim.

​

11 sierpnia 1433 roku Królestwo Danii podpisało upokarzający dla państwa norwerskiego traktat pokojowy, w którym król norweski zrzeka się praktycznie całej południowej Norwegii wraz z centrum handlowym w Bergen. Rok później król duński zdobył Inflanty kosztem Księstwa Bałtyckiego. Koniec I Wojny Bałtyckiej nadszedł w 1435 roku, kiedy pozostałości kurlandzkiego państwa wchłonięte zostały w obręb Królestwa Polskiego; wtedy to król Janusz I Piast koronowal się na "króla Litwy"... Niespodziewanym epizodem wojny było włączenie się Księstwa Pierejasławskiego przeciw szwedzkim posiadłościom Republiki Islandii oraz Księstwem Pskowa; do końca 1435 roku, państwo ruskie podporządkowało sobie ziemie pskowskie, całą Finlandię (oprócz enklawy angielskiej), Laponię oraz krainy szwedzkie do Kiruny włącznie. W 1436 roku, wielki kniaź ogłosił się Królem Fińów, zaś państwo przemianował na "Królestwo Fińsko-Ruskie".

​

Powołano pospolite ruszenie w ramach uzupełnienia do etatowej armii, na terenach przygranicznych do Kalifatu. Wojska przygotowano w Messinie, La Valett'cie oraz w Tobruku. Piętnastu tysięcy żołnierzy miało ruszyć na oddziały arabskie oraz twierdzę w Trapani. Szesnastu tysięcy zbrojnych miało skierować się pod Matruh, zaś trzynastu tysięcy podjąć miało desant (ze wsparciem 1. Kaiserflotten) nieopodal Tripolisu. Rolą floty było późniejsze blokowanie portu Trypolisu oraz patrolowanie fragmentu morza pomiędzy Sycylią a Cyrenajką (po podzieleniu na połowy zgrupowania okrętów). Datą wybuchu wojny był 1 maja 1434 rok. Priorytetem było szybkie zdobycie twierdz sycylijskich, trypolitańskich, a następnie przeniesienie całego ciężaru walk do Egiptu.

Pomimo nieogłoszenia wojny jako krucjaty, wielu żołnierzy oraz niemalże wszyscy zakonnicy krzyżaccy twierdzili, że wyruszają w "bój krzyżowy". Cesarz Frederick odmówił pomocy ze strony sojuszników (Danii czy Polski), biorąc pod uwagę to, że Karachanidzi mogliby dołączyć się do wojny; i tak się stało.

​

Pod Trapani oraz Trypolisem szybko rozbito wojska przeciwnika. 18 listopada 1434 roku ostatnia twierdza na Sycylii została zdobyta. Trudności aprowizacyjne (głównie żywność oraz słodka woda) przy twierdzy libijskiej sprawiły, że oblężenie przeciągnęło się w czasie, zaś paru tysięcy armistów zmarło z wyczerpania czy przegrzania organizmu; w przeciągu pół roku. Znacznie większe trudności panowały pod Matruh, co dało znać przy kontrataku Fatymidów, 10 października. Wtedy to Arabom udało się zmusić do wycofania się znacznie liczniejsze wojska bawarskie. Pomimo utraty kilkunastu żołnierzy z powodu braków zaopatrzeniowych, bitew oraz prób szturmów, stopniowo uzupełniano wojska o kolejne powołania, tym razem z południowych rejonów italijskich.

​

Szybkie zdobycie Trypolisu podczas szturmu 26 listopada pozwoliło na szybkie skoncentrowanie sił w Cyrenajce do końca grudnia 1434 roku. Drugiego stycznia roku następnego był datą rozpoczęcia drugiego etapu wojny, czyli Inwazją na Egipt. Priorytetem było szybkie minięcie zachodnich pustyń egipskich oraz obleganie stolicy Kalifatu Fatymidzkiego, Aleksandrii. Po drodze, pomniejsze siły miały za zadanie oblegać dwie twierdze: Matruh i El Alamein. Marynarka wojenna miała za zadanie blokować port aleksandryjski. Zebrano w sumie prawie 32 tysięcy ludzi. Kolejnym argumentem za kontynuowaniem wojny był praktyczny brak kawalerii wśród połączonych sił fatymidzkich oraz Hidżazu. Do 16 marca 1435 roku Aleksandria miała być oblegana.

Pierwszą przeszkodą stała się mała armia muzułmańska, licząca pięciu tysięcy wojowników (w tym tysiąc jeźdźców; jak później się okazało, jedynych w armii Kalifatu od początku 1435 roku). 18 stycznia 1435 roku niemalże przy granicy pomiędzy państwami, Afrika Armee stoczyła swoją pierwszą bitwę. Starcie przerodziło się w krwawą jatkę dla niewiernych, gdzie dużą rolę w okrązeniu znacznie mniej licznych Arabów odegrała lekka kawaleria bawarska, zorganizowana na wzór mauryjskiej; w uzbrojeniu powszechne były szamsziry i tulwary oraz skórzane zbroje nabijane ćwiekami oraz malutkimi blaszkami, niektórzy posiadali arawerty - nieznacznie zakrzywiony dwusieczny miecz - będący syntezą tulwaru oraz jednoręcznego miecza europejskiego, posiadający na 2/5 długości głowni dwusieczne pióro... Algierbawarzy* wiedli prym na pustynnych polach bitwy, jako pierwsi zaczęli eksperymentować z ostrzałem z łuków (na wzór bliskowschodni) oraz lekkich kusz.

Elita wojska Rzeszy Bawarskiej dotarła pod mury aleksandryjskie z sześciodniowym opóźnieniem. Przygotowana była jednak na ciężką bitwę 23 marca, kiedy to odparli atak siedemnastu tysiecy arabskich piechurów. Bronili się w opariu o rzekę Nil, dzięki znacznie większej ilości hakownic oraz lekkich bombard, zdołali spłoszyć bądź zaburzyć szeregi szarżujących przez brody rzeczne oraz mosty wojowników. Rozproszona piechota została wybita przez lekką algierską jazdę; nie obyło się jednak bez frontalnej obrony piechotą czy ciężką kawalerią bawarską. Bój ciężkim jednak był, kosztował życie niespełna trzech tysięcy Bawarczyków. Jednakże Fatymidzi utracili siedmiu tysięcy muzułmanów, zaś samo reorganizowanie wysłanej armii mocno przeciągało się... 3 maja 1435 roku doszło do kontruderzenia całej (ciężkiej i lekkiej) kawalerii Cesarstwa pod Ashmun przeciw zalążkowi nowej tworzonej armii przez Kalifa. Przy ledwie setce poległych krzyżowców, trzy czwarte Arabów poszło do piachu lub do wód Nilu... Francuscy Krzyżacy zasłynęli w ostatniej potyczce wojny podczas akcji, kiedy czterystu zbrojnych braci zakonnych na koniach chroniło swoich inżynierów wojskowych niszczących mosty na mokradłach delty Nilu; w ten sposób odcinając na czas bitwy prawie sześciuset pieszych przeciwnika. Jedyną drogą wydostania się dzielnego oddziału z mokradeł było przepchnięcie się przez ów Arabów. Skończyło się krwawą rzeżnią wojsk fatymidzkich.

​

Ostatecznie pokój z Kalifem podpisano 5 sierpnia 1435 roku, w momencie gdy trzy oblegane twierdze lada moment mogły paść. Pomimo kolejnego powołania armii przez Arabów w sile 13 tysięcy w ramach dżihadu, strona muzułmańska zaoferowała wypłacenie jednorazowej kontrybucji w postaci kosztowności, kruszców, kadzideł oraz zezwolenia na "użytkowanie" nieufortyfikowanych osad i miasteczek na zachód od El Alamein (do końca października 1435 roku) o łącznej wartości potencjalnych dóbr równej 220 590 grzywnom bawarskim; a także na zrzeczeniu się praw kalifa fatymidzkiego do Trypolitanii oraz zachodniego kawałka sycylijskiego. Władca arabski wiedział, że w każdej chwili Bafaristan** może wysłać znacznie większe siły z głębi Cesarstwa, a w najgorszym razie dla chrześcijan, wojna mogłaby utknąć na rzece Nil przy zdobyciu wszystkich twierdz po drodze przez wojska bawarskie. Konflikt trwał dokładnie rok i 67 dni... Całą wyspę Sycylię wzięto w obręb Marchii Sycylijskiej. Wyspy Maltańskie przeniesiono administracyjnie do nowoutworzonej Marchii Trypolitańskiej, ze stolicą w Trypolisie. Plan odwzorowania granic Cesarstwa Zachodniorzymskiego powiódł się w pierwszym etapie.

W 1436 roku cesarz Frederick podjął decyzję o powiększeniu Pierwszej Floty Cesarskiej. Eskadry miały liczyć 6 okrętów: 2 karaki oraz 4 galery. W ramach dopełnień, dokładnie sześć okrętów zostało zwodowanych do końca grudnia tego samego roku... Po wojnie z Fatymidami, kolejne powiększenie armii zostało stale zatwierdzone do utrzymania. Całość wojsk lądowych Bawarii stanowić miała dokładnie trzysta tysięcy żołnierzy i najemników. Zasłużonym w boju Krzyżakom dano twierdzę w Benghazi na ziemi libijskiej pod użytkowanie, aczkolwiek nadal stanowili jedynie jednostkę wojskową podległą Bayerreiches Heer

​

Do 1440 roku dokonano szeregu odkryć geograficznych za sprawą Ekspedycji Atlantyckiej na czele z odkrywcą Alfonsem Jimenez-Billungiem. Najważniejszym był fakt "zawracania" na północ, a później ciągłością wzdłuż wschodu, wybrzeża afrykańskiego. Dokonano także zbadania kolejnych wybrzeży zachodnioafrykańskich. Na południe od Gambii natknięto się na coraz gęstsze i bogatsze w faunę obszary tropikalne. Wybrzeża Sahary nie były zdatnym rejonem do zamieszkiwania, tym bardziej że zamieszkałe w ludy skłonne do łupiectwa. W roku 1438 Armia Marokańska dokonała likwidacji zbrojnych watażków oraz ich popleczników na wybrzeżu mauretańskim w odległości paruset mil od granicy CRB. Podjęto także próby założenia punktów handlowych na spacyfikowanym obszarze; bezskutecznie... Jeszcze w latach 1433-34, Jimenez-Billung odkrył archipelag na Atlantyku, nazwany potem Azorami. Nie podjęto jednak prób desantu na poszczególne liczne wysepki.

​

Lokalny konflikt pomiędzy Brandenburgią a księstwem szczecińskim postawił sojuszników księstwa niemieckiego (Bawarii oraz Polski) do interwencji. Połączone Armie Meklemburskie oraz Reńskie przygotowały się na natarcie Pomorzan pod Schwedt tuż przy rzece Odra. Wojska szczecińskie wycofywały się po przegranej bitwie pod Gryfinem... Bitwa stoczona została 25 stycznia 1437 roku. Dowódca wojsk słowiańskich, Czcibor z Kołobrzega, nie spodziewał się tak licznej koncentracji wojsk Cesarstwa. Nieznaczna dominacja piechoty w żadnym stopnu nie pomogła zadać choćby horrendalnych strat wojskom Rzeszy. Pomiędzy obustronnym huku prymitywnych armatek oraz krótkich luf opartych hakiem o tarcze i deski taborów, doszło do pierwszej tak dużej bitwy dla Bawarii w Europie od czasów najazdu włodzimierskich Rusinów w Chorwacji. Samo starcie nie było aż tak krwawe. Wojska szczecińskie zostały zmuszone do odwrotu przez Odrę w stronę Kostrzynia. Przy niedużych stratach, wojsku bawarskiemu udało się zadac na tyle istotne straty przeciwnikowi, by ten nie miał już na tyle sprawnej armii, by odmienić losy wojny.

​

Po zaledwie roku wojny - w 1437 - Cesarstwa Bizantyjskiego z Persją i Seldżukami, to pierwsze poległo z kretesem. Sama decyzja o wypowiedzeniu wojny muzłumańskim państwom przez konstantynopolskiego cesarza wywyołała protesty prawie wszystkich możnowładców w państwie. Bunty wybuchły na terenie Anatolii, Macedonii, Asturii oraz Serbii. O ile bunty udało się stłumić przez katafraktów bizantyjskich, to wojska seldżuckie i perskie napotykały na niewielki opór wojsk wschodniorzymskich oraz ludności anatolijskiej. Cesarz Wschodniorzymski Artemios I dostał nauczkę, by samemu (bez sojuszników) nie wdawać się w koalicję państw muzułmańskich. Tym bardziej, że w 1438 roku Sułtanat Karachanidzki zdecydował się najechać na bizantyjskie latyfundia w Europie Wschodniej.

​

Od kwietnia 1438 roku, Księstwo Szczecińskie przestało istnieć, pozbawione pomocy swojego seniora, Królestwa Szkockiego. Władca brandenburski z rodu Stadenów zgarnął i ziemię, i tytuły, czyniąc nadzieję swemu ludowi na dalsze przetrwanie suwerennego i "prawdziwie niemieckiego" kraju. Niestety, pól roku później ten sam władca został delikatnie zaszantażowany przez króla polsko-litewskiego (seniora ks. brandenburskiego), by ten proklamował włączenie Brandenburgii do Królestwa Polski i Litwy. Rzecz rozchodziła się o tajemne romanse z żonami grafów podległych Brunowi Staden. Nie ryzykując własnej głowy, zyskując utajenie sprawy oraz tracąc jedynie tytuł księcia Szczecina, książe państwa niemieckiego zdecydował o włączeniu krainy brandenburskiej pod administrację polską.

Cesarz Frederick nie chciał już żadnych wojen, przynajmniej w przeciągu dziesięciu następnych lat. Anna Piastówna powiła mu jeszcze jedną (czwartą z kolei) córkę w 1436 roku, od tego czasu cesarzowa zdawała się być "niepłodna". Pech dla Kaisera się zdarzył, kiedy to król Janusz I z dynastii piastowskiej postanowił rozpocząć wojnę z hospodarem mołdawskim. Za Mołdawią stało Królestwo Węgierskie, również wzmocnione pokojowym podporządkowaniem Batorych w Siedmiogrodzie, zdobyciem w 1438 Moraw kosztem Czech oraz podbiciem Wołoszczyzny. 29 maja 1439 roku doszło do kolejnej ważnej wojny dla Europy. Węgry wraz z Mołdawią i Księstwem Smoleńskim bronić się zaczęły przed sojuszem Bawarii, Polski, Danii oraz Suzdal. Tym razem Kaiser musiał przynajmniej nadzorować z Wiednia przebieg wojny z silnym sąsiadem.

​

Dla zapewnienia odpowiednio dużej armii do walki z Madziarami, wysłano Armię Reńską (samą kawalerię) oraz pięciu tysięcy piechurów z Palatynatu Parmeńskiego jako wsparcie sił przygranicznych. Reńczycy na tyle się pospieszyli, by po pzebyciu połowy Germanii, 16 lipca rozpędzić w pył piechotę węgierską wspieraną przez... trzydziestu pięciu szlachciców na koniach, którzy w szeregi armii madziarskiej znaleźli się przypadkiem, gdy zechcieli zbrojnie sprawdzić, czemu tylu ludzi zebrało się pod stolicą kraju, Pressburgiem. Doszło praktycznie do masakry wojsk przeciwnika, czyli śmierci nieco mniej niż czternastu tysięci Węgrów za cenę czterystu kawalerzystów bawarskich.

​

Po stronie polskiej, wpierw doszło do podjęcia inicjatywy przez hospodara mołdawskiego. Zebrawszy liczne siły jak na biedne państewko, rozbił na szybko przygotowane pospolite ruszenie z Rusi Halickiej i przystąpił do oblężenia Czernowiec. Oblegał miasto-twierdzę aż do początku października 1439 roku, kiedy sam włodarz mołdawski dowiedział się o przekroczeniu przez wojska polskie granicy Węgier z Mołdawią; wcześniej Madziarzy nie przygotowali solidnej armii, zaś prowizoryczny oddział dwutysięczny został rozgoniony po całej Rusi Podkarpackiej przez rycerstwo lechickie. 3 listopada 1439 roku doszło do decydującej bitwy pod Balti, w której dziesięciu tysięcy Mołdawian przy wsparciu pięciuset pieszych węgierskich poniosło porażkę z wojskiem króla polskiego. Od drugiej połowy listopada, stolica Hospodarstwa - Chisinau (Kiszyniów) - była oblegana.

Kroatian Korps bez żadnych trudności czy istotnego oporu ludności już 22 czerwca 1439 roku przystąpił do oblegania silnie ufortyfikowanego miasta Pecs, podczas licznych nieudanych szturmów, utracono w sumie ponad cztery tysiące żołnierzy. Pod Brnem zostały stoczone dwie bitwy. W pierwszej, Armia Reńska goniąc i dobijając skutecznie w pośpiechu niedobitki po pogromie pressburskim, natknęła się na zorganizowany opór Węgrów w sile 2,5 tysiąca piechoty posiadającej dwukrotnie więcej lekkich bombard niż było w normie wojska węgierskiego. Dopiero dwa miesiące później, przy wsparciu trzech tysięcy piechurów prosto z ziemi pasawskiej, udało się wyrźnąć obrońców przedpola brneńskigo oraz przystąpić do oblężenia. W tym samym czasie król węgierski przebywający w Peszt, zbierał nieopodal Budy wojska; do końca 1439 roku zebrał ledwie ponad cztery tysiące pieszych najemników i ochotników.

Europa z 3 stycznia 1440 roku​

W ciągu lat 1433-39, inne państwa nie próżnowały w czynieniu wojen. Francuzi praktycznie w pełni wypędzili Szkotów oraz Anglików z Galii, jedynie wasal szkocji, Księstwo Flandrii, posiadało kawałek Bretanii podbity po krótkiej wojnie przeciw bretańskim muzułmanom. Pomimo sukcesów w latach 1432-33 w odparciu Anglików oraz podporządkowaniu kolejnych terytoriów irlandzkich, Królestwo Szkocji w 1436 poniosło kolejną dotkliwą porażkę w trzeciej wojnie z Anglo-Szwecją od 1418 roku. Na wschodzie Europy, Sułtan Karachanidów okroił znacznie państwo krymsko-azowskie, a lokalnego kniazia zmusił do płacenia corocznego trybutu w złocie, srebrze oraz utrzymywaniu stacjonujących wojsk karachanidzkich. Z nieznacznie potwierdzonych informacji na dworze cesarskim, dowiedziano się o narodzinach kolejnej lokalnej potęgi, Chanatu Uzbeckiego przy wschodnich wybrzeżach Morza Kaspijskiego.


----------------------------------------
* - nazwa dla owej lekkiej kawalerii pochodzenia arabskiego i bawarskiego. Utworzona ok. 1270 roku, w naśladownictwie do lekkiej jazdy arabskiej. Ot, taka "chrześcijańska arabska kawaleria".
** - moja propozycja nazwy Bawarii w państwach muzułmańskich.

Co do przypadku konnych Krzyżaków na mokradłach - mogli stać na twardszym fragmencie terenu. Wiem, wyszło prawie że niefabularnie. Dużo tego, bo dużo się działo; planowałem tylko jedną wojnę. Nazwy po angielsku w ostatniej mapce, bo wstawiłem do DeviantArta tą mapkę (jak i parę innych z moich AAR'ów); zagranica nie zrozumie raczej polskich terminów.

 

​

Odcinek 6 - Pospólstwo walczy, panowie grają w szachy (1440-1446)​

W ciągu całej zimy 1440 roku, panował względny impas w wojnie na Węgrzech. Król madziarski Lampert od Arpadów, przeniósł się z Pesztu do Debreczynu, które to miasto uczynił nową stolicą węgierską; wydawało się, że prędzej czy później Pressburg będzie stracony na korzyść Rzeszy. Po obu stronach konfliktu ogłoszono kolejne mobilizacje. Do kwietnia zorganizowano osiemnaście tysięcy pospołu w ramach Korpusów Ziemskich, zaś armia przeciwnika zdołała przygotować prawie jedenastu tysięcy pieszych. Wraz z nastaniem wiosny, król Lampert podjął decyzję o minięciu armii bawarskiej oblegającej Pecs i wymarszu w stronę cesarskiego Osijek. Trzydziestego kwietnia garnizon chorwacki dostrzegł obozy węgierskie na przedpolach miasta.

​

W maju 1440 roku rozpoczął się drugi etap konfliktu na Bałkanach. Niewielka część armii (lekka jazda) polskiej, która wymaszerowała z Kamieńca Podolskiego do Mołdawii, wyruszyła w celu łupienia Rusi Zakarpackiej. Świeżo zorganizowana armia spod Bjelovar wyruszyła w ramach odsieczy osijeckiej. Ostatniego dna piątego miesiąca poniosła porażkę z niewiele lepiej zorganizowanym przeciwnikiem, o ponad dwukrotnie mniejszym stanie liczebnym; zginęło 2 tysięcy poddanych Cesarstwa oraz tysiąc zbrojnych madziarskich. Dzięki bitwie armia Rzeszy Bawarskiej uzyskała jednak minimum: z powodu licznych rannych Węgrów, oblężenie nie mogło być w pełni kontynuowane. Kwestia slawońska miała się rozstrzygnąć dopiero za kilka miesięcy, po reogranizacji i doszkoleniu formacji po klęsce.

​

Lipiec 1440 roku rozpoczął się kapitulacją garnizonu Pecs po rocznym oblężeniu. Dowódca największego zgrupowania wojsk bawarskich w wojnie, margrabia-książe Slawonii Andreas von Zahringen rozdzielił taktycznie armię na piechotę i kawalerię (osobno). Konnica galopem dotarła pod Szeged już po piętnastu dniach, rozbijając trzykrotnie mniejszą armię piechurów mających stanowić osłonę ofensywy węgierskiej w Slawonii. Miasto odcięto od świata, zaś przed końcem miesiąca - gdy pułki piechoty przybyli na miejsce - rozpoczęto regularne obleganie Szeged. Zwiadowcy bawarscy dostrzegli, że ocalałe dwa tysiące Madziarów zbiegło do Debreczynu.

Trzeci etap wojny nastąpił po zdobyciu Pressburga, który wytrzymał piętnaście miesięcy. Margrabia wiedeński wydzielił cztery tysiące regularnych żonierzy pieszych, mających splądrować okoliczne tereny na szlaku do Peszt, a następnie czekać na rozkazy markgraf-herzoga Zahringena. Cztery piąte Armii Wiedeńskiej skierowało się do Szombathely w ramach zamknięcia teatru działań i stłumenia formujących się zalązków pułków madziarskich. Naczelny dowódca Bayerreiches Heer - feldmarschall Garibald ven Aderniten-Tirol - rozkazał wydzielić z Armii Slawońskiej 6,6 tysięcy kawalerzystów, a następnie zorganizować skoordynowane natarcie (wraz z piechotą pod Pesztem) w kierunku nowej stolicy Królestwa Węgier, Debreczynu. Jednocześnie, miał zostać ponowiony atak na niedobtki węgierskie pod Osijek... Los sprawił, że obie bitwy stoczone zostały równolegle tego samego dnia (19 listopada 1440 roku). W Slawonii przy minimalnych stratach rozbito całą armię madziarską. Podobnie było pod samą stolicą Królestwa, gdzie po frontalnym ataku konnicy, obrońcy na przedmurzach zostali oflankowani przez regularną piechotę Rzeszy.

Grudzień 1440 roku przyniósł początek końca Hospodarstwa Mołdawskiego oraz wojny Bawarii z sojuszem węgierskim. Po upadku Brna (przy czternastomiesięcznym oblężeniu) szesnastu tysięcy zbrojnych z Armii Pasawskiej szlakiem przez Pressburg wymaszerowało czym prędzej do dwóch dużych miast naddunajskich: Budy oraz Pesztu. Już drugiego stycznia 1441 roku tuż przed terenami podmiejskimi na szybko zorganizowane i słabo uzbrojone oddziały chłopskie (w sile trzech tysięcy) uległy zaprawionymi w boju Bawarczykom. W sukurs zdobywcom miasta morawskiego, przemieszczała się Armia Slawońska, w celu wspomożenia oblegania dwóch miast na raz oraz stłumienia potencjalnego oporu mogącego blokować szlaki. 9 stycznia, zabrakło im czterdziestu kilometrów do celu...

​

9 stycznia 1441 roku, pod murami Debreczynu, król węgierski Lampert oraz reprezentujący Kaisera, książe slawoński Andreas von Zahringen, podpisali porozumienie pokojowe kończące wojnę pomiędzy Cesarstwem Rzeszy Bawarskiej a Królestwem Węgier, Hospodarstwem Mołdawii oraz Księstwem Smoleńskim. Najważniejszy przedstawiciel dynastii Arpadów zrzekł się Moraw oraz zachodniej części Górnych Węgier z Pressburgiem na rzecz cesarza Fredericka. Głównymi powodami szybkiej propozycji rozejmu (od początku III etapu wojny) władcy madziarskiego była nadchodząca konieczność walki z Polakami oraz możliwy w przeciągu paru miesięcy upadek twierdz w Szombathely oraz Szeged... Na nowozdobytych terenach, Kaiser Bawarski zorganizował Marchię Morawską (ze stolicą w Brnie), na której obsadził brata markgrafa pasawskiego, zastępcy dowódcy Armii Pasawskiej w czasie wojny. Wynagrodzono dukatami bawarskimi (koronnymi i niebieskimi) wszystkich żyjących uczestników wojny węgierskiej; przeciętny żołdak otrzymał 3 "niebieskie" w premii, podoficer oraz wyróżniający się woj: 2 "korony", oficer każdego szczebla: 3 "korony" oraz 1 "niebieski", zaś dowódcom armijnym przydzielono dziesięć bawargów (dowódcom pułków, korpusów oraz armii). Feldmarszałek Armii Rzeszy Bawarskiej otrzymał posiadłość ziemską nieopodal Pressburga, relikt po wypędzonej szlachcie węgierskiej.

Po wojnie, cesarz Frederick zarządził reformę o rozbudowie systemu fortyfikacji na całej granicy CRB. W pierwszym planie, miały zostać zbudowane posterunki, forty oraz twierdze w Oksytanii, Marchii Szwajcarskiej, oraz na granicy Macierzy Bawarskiej i ziem południowosłowiańskich. Władca bawarski podjął także decyzję o likwidacji instytucji marchii; na ich mejsce powstały palatynaty. Zmienić się miała jedynie administracyjna jednostka oraz funkcja; włodarze zostali na swoich stanowiskach. Decyzję tą podjęto ze względu na przestarzałą naturę marchii, mającej z definicji bronić kraju przed barbarzyńcami oraz prowadzić akcje mające na celu cywilizowanie dzikich plemion, przejęcie terytoriów niecywilizowanych lub przynajmniej regularnie łupić krainy nieuznawane przez świat chrześcijański za pełnoprawne państwa. W praktyce więc, jedynie w Afryce istniała racja bytu marchii wedle przytoczonej definicji... Trzecią ze zmian było ustanowienie waluty panującej w Macierzy Bawarskiej jako jedyną i obowiązującą dla całego Cesarstwa; system "grzywna bawarska->uncja bawarska->bawarg->dukat bawarski koronny->dukat bawarski niebieski->talar->grossfenig->kleinfenig.

Od 1442 roku, oficjalnie stan liczebny Kaiserliche Armeegruppen został zatwierdzony jako 300 tysięcy żołnierzy i najemników na pełnym etacie, z opcją stałego utrzymywania armii do wielkości o dwadzieścia tysięcy ludzi większej.

​

W lutym tego samego roku, Mołdawia jako państwo przestała istnieć. Mołdawskie włości wołyńskie weszły we władanie Wielkiego Księcia Biełozierskiego, który od trzech lat toczył nierozstrzygnięty wcześniej konflikt z hospodarem. 11 lutego 1441 roku nowy król Polski, Tomasz z rodu Piastów (kuzyn Cesarzowej Anny Zosi Piastówny) zmusił władcę mołdawskiego do zrzeczenia się tytułu hospodara (przemianowanego potem na książęcy) oraz ziem wiążących się z tą godnością.

​

W sierpniu 1441 roku budowa kompleksu pałacowego Silberngaven ("Srebrny Gaven") została ukończona. Tam, z zamku tuż przy Monachium, przeniesiono miejsce rezydowania Cesarza Bawarskiego wraz z jego rodziną oraz dworem. Wraz z ogrodem, pałac zajmował powierzchnię 46 akrów*,w tym 21 akrów nieruchomej zabudowy. Architektura renesansowa, zgodna z prądem italijskim i weneckim, wkraczającym długimi susami do całej Rzeszy. Srebrny Gaven posiadał pomieszczenia spełniające każdą rolę w zamku monachijskim, z tą różnicą, że większe, dostojniej wystrojone, nowoczesne (jak na ówczesną datę). Kompleks mógł pomieścić większą liczbę dworzan oraz gości, jak i również członków straży cesarskiej. Nad Silberngaven pracowała cała rzesza artystów oraz rzemieślników włoskich i bawarskich, mających okazję zaprezentować swój kunszt oraz twórczość artystyczną; przybywających witał marmurowy pomnik Kaisera Fredericka na koniu, wyrzeżbiony z najmniejszymi detalami. Jednymi z sal reprezentacyjnych były: Sala Władców Aderniteńskich (z obrazami oraz popiersiami czternastu władców, począwszy od Moltiera I Mądrego, księcia bawarskiego w XI wieku), Sala Niewiast Bawarskich (analogicznie jak poprzednia, obejmująca jednak wszystkie żony władców aderniteńskich) czy Sala Bogactw Świata, gdzie na widok publiczny wystawiono najpiękniejszą część z licznych podarków bądź łupów zdobytych na wojnach, przy podpisywaniu traktatów bądź w ramach kontaktów międzypaństwowych...

W nocy z 16/17 kwietnia 1442 roku, Silberngaven zapłonął. Udało się odratować dwie trzecie zabudowań oraz znaczną częśc ogrodów, tylko dlatego, ponieważ dach oraz mury pałacu były wilgotne od dwutygodniowych "ulew dziesięciolecia" kilka dni przed zamachem. Dwa dni później ujęto podpalacza; okazał się nim Węgier nieznanego pochodzenia. Pomimo odmowy zeznań (także po całodniowym torturowaniu) ujętego - który tylko przyznał się do podpalenia "w imię Madziarskiej ojczyzny" - śledczym ABMS-u udało się znaleźć poszlaki świadczące o udziale przynajmniej któregoś z książąt Królestwa Węgier. 25 kwietnia Madziar został publicznie stracony na stosie, podług przestępstwa uczynionego... Było to jednak ostrzeżenie dla Cesarza. Ten podwoił straże cesarskie oraz rozkazał Lazurowej Ochronie Monarchistycznej inwigilować okolicę zdecydowanie dokładniej i gorliwiej w promieniu kilkunastu mil. Frederick rozkazał szybką odbudowę Srebrnego Gaven. Niestety, władca musiał zaciągnąć w tym celu pożyczkę od szlachty bawarskiej, o równowartości 5 milionów bawargów. Jednorazowe ogromne wpuszczenie kruszca na rynek krajowy spowodowało nagły wzrost inflacji w roku 1442.

​

Śmierć Alfonsa Jimeneza-Billunga, kupca-odkrywcy, który zbadał zachodnie wybrzeże Afryki - dowodząc, że może istnieć teoretyczna możliwość opłynięcia Afryki w celu dostania się do legendarnych bogatych miast indyjskich - oraz połacie Atlantyku na zachód od Luzytanii, w oczywisty sposób spowodowała przerwanie polityki państwowej mającą na celu odkrywanie odleglejszych terytoriów. Próby utworzenia faktorii handlowych na piaskach Sahary (w celu handlu z okolicznymi plemionami) zakończyły się fiaskiem. Podjęto decyzję o budowaniu wpływów handlowych w okolicy prawego brzegu rzeki Senegal. Do 1446 roku udało się utworzyć znaczącą sieć faktorii handlowych, gdzie handlarze z Iberii oraz Maroka dostarczali do Rzeszy Bawarskiej głównie kość słoniową oraz wszelkie ozdoby okolicznych plemion, w zamian oferując tubylcom szklaną biżuterię oraz alkohol.

Trzy córki cesarskie - Aldona, Hermengilda oraz Jutte - stały się nowymi monarchiniami na dworach zagranicznych. Osiemnastoletnią Aldonę wydano za mąż w roli drugiej z kolei żony kniazia kijowskiego, w październiku 1441 roku. Prawie w tym samym wieku, Hermenegildę w lutym 1443 roku wydano za brata księcia Cypru. W lipcu 1443 roku trzecia arcykrólewna Jutte (wtedy piętnastoletnia) została narzeczoną następcy tronu książęcego w Saksonii; rok później małżeństwo zostało zawarte... Syn cesarski, jeszcze chłopiec Hugo, został pozbawiony rodzeństwa w Srebrnym Gaven już w wieku jedenastu lat.

W grudniu 1443 roku wybuchły chłopskie zamieszki na ziemiach chorwackich; w przeciągu dwóch miesięcy stłumione. Powodem wystąpienia poddanych były niewysłuchiwane protesty odnośnie nieznacznie wyższych podatków po likwidacji marchii (markgraf musiał oddać jedynie 4/5 proporcjonalnej ilości pieniędzy jako podatek Kaiserowi, comiesięcznie) oraz recesji gospodarczej w wyniku powrotu mniejszej ilości chłopów odrabiajacych pańszczyznę, przy większym niż zazwyczaj odsetku kalekich mężczyzn. Echem odbił się także nieznaczy - lecz bijący po kiesie najbiedniejszych - wzrost cen spowodowany zauważalnym spadkiem wartości złota od roku 1442.

​

Wojna Basileusa z z sułtanem karachanidzkim i kalifem fatymidzkim została zakończona 4 stycznia 1444 roku, przejęciem przez Wschodnich Rzymian całej Fenicji**. W zmaganiach wojennych na terenie Lewantu, wojska bizantyjskie po 1441 roku zaczęły systematycznie powiększać swą przewagę taktyczną oraz strategiczną. Sześć lat wojny oznaczały także liczne starcia katafraktów z jazdą karachanidzką w Europie Wschodniej. Z początku południowe ziemie przeduralskie kontrolowane były przez Sułtana, później jednak oblegane były miasta ludu turko-mongolskiego, zaś dwa ostatnie lata wojny były porażką Karachanidów w Kaukazie; oblegana była stolica państwa muzłumańskiego w Kutaisi, zaś bizantyjskie wojska przejęły kontrolę nad całą ziemią gruzińską... Ta wojna pokazała wciąż aktualną potęgę osamotnionego Bizancjum przeciw całemu znanemu Europie światu islamskiemu. Był to także sygnał informujący o tym, że Cesarstwu Bawarskiemu będzie bardzo trudno wywalczyć Murcję, środkową Luzytanię oraz Galicję z rąk cesarza wschodniorzymskiego.

​

Nowy król angielski, Enguerrand z dynastii Yorków (spokrewnionej z Normandami), w latach 1443-1444 wywalczył kolejne nabytki do Królestwa Anglo-Szwecji, w ten sposób tłumiąc wszelkie wątpliwości dotyczące przyszłości Anglii pod władaniem przedstawiciela nowej dynastii angielskiej. Ofiarą stał się król norweski, który w wyniku tej wojny zmuszony zostal zrzec się... całej Norwegii, zachowując jedynie stolicę Memel i okolicę zamieszkiwaną przez znorwegizowaną ludność bałtycką. Enguerrand zażądał od władcy norweskiego oddania tytułu królewskiego, z racji władania krainami norweskimi. Druga strona nie zgodziła się na degradację do "księcia Żmudzi", z dyplomatycznej strony, król polski, duński oraz saksoński przyznali, że prawowitym królem norweskim jest rządca w Memlu. Cesarz Frederick nie wystosowal jakiejkolwiek noty dyplomatycznej. Pół roku później, w kwietniu 1445 roku, wielki książe dolnolotaryński (sojusznik króla Anglo-Szwecji) znieważył listownie Kaisera, twierdząc, ze ten "kurczowo trzyma się przestarzałych i nieaktualnych realiów, nie przyznając faktu supremacji przymierza angielsko-lotaryńskiego ponad resztą chrześcijańskiej Europy".

​

Postęp polityki mającej na celu zwiększenie efektywności pracy cechów oraz gildii rzemieślniczych umożliwił stworzenie koncepcji budowy manufaktur zatrudniających co najmniej kilkunastu ludzi, przy tym tylko zyskując na efektywności (np.: destylarnie, winiarnie, gorzelnie czy tartaki). Potencjalnie, zyski z eksportu czy sprzedaży lokalnej produktów krajowych mogłyby przewyższyć dochody podatkowe, w skali kasy cesarskiej. Rozwój gospodarki wewnętrznej był priorytetem, ponad działalnością handlową, głównie z powodu stabilności tej pierwszej. Przy obecnej sytuacji geograficzno-gospodarczej Europy, trudno doszukać się wyjątkowo zyskownych opcji dla handlarza, który uiszczałby w konsekwencji myta, cła czy podatki dochodowe.

​

Skargi ludności związane z utrwalonym niewielkim (statystycznie) wzroście cen sprzed 1442 roku, jak i permamentnym corocznym utrzymywaniem znacznie powiększonej (o 90 tysięcy osób, w porównaniu do 1418 roku) armii lądowej sprawiły, że chłopi wraz z lokalną drobnicą szlachecką czy mieszczaństwem niewielkich miasteczek wystąpiły zbrojnie przeciw palatynowi w Monachium, w celu obalenia włodarza w stołecznym regionie kraju, by później ruszyć na pałac cesarski. 13 października 1446 roku dwadzieścia osiem tysięcy buntowników rozpoczęło oblężenie stolicy Cesarstwa Rzeszy Bawarskiej. Natychmiast rozkazano ściągnięcie dwóch najbliższych armii, w celu osłony Silberngaven oraz rozgromienia motłochu. 21 grudnia na szczerym polu doszło do największej liczebnie bitwy w historii aderniteńskiej Bawarii. 34 tysięcy żołnierzy cesarskich starło się z niewiele słabszą liczebnie rebelią. Krwawa bitwa zakończyła się zwycięstwem Fredericka, lecz kosztem trzynastu tysięcy doborowych zbrojnych przy dwudziestu tysiącach zabitych protestujących. Kaiser miał nadzieję, że ukróci to dalsze wystąpienia...


-------------------------------------------------

* - 1 akr to w przybliżeniu 0,4047 ha. 46 akrów to więc ok. 18,6 ha, zaś 21 akrów to ok. 8,5 ha.
** - "Fenicję" zastosowałem jako zamiennik dla terenów libańskich. Moim zdaniem, naza "Liban" jest nieodpowiednia dla tego okresu historycznego

Nowe logo AAR'u, nie ulegnie zmianie. To dzięki pracom btf'a z samymi flagami godła, Obera z dołączaniem (z powrotem) lwów uprzednio wyciętych przed poprzednika, zaś tło podłożyłem sam. Ober jest także autorem nowych shieldów.

Komentarze bardzo mile widziane, niezależnie jakie.

Nabrałem pewnej dozy tolerancji do Vanilii po dostrzeżeniu, jak ładnie została ujęta w "Państwie Duńskim" Widdera.

 

​

Odcinek 7 - Polski Imperializm (1447-1453)​

Kolejne lata panowania cesarza Fredericka stały pod znakiem kontynuacji fortyfikowania kraju, w drugim etapie poprzez wzmocnienie granicy bałkańskiej, oraz twierdz w Trypolitanii oraz w Cyrenajce. Priorytetem było także zwiększenie dynamizmu rozwoju gospodarki krajowej. Do 1449 roku miały zostać ufundowane z kasy państwowej, oraz zbudowane, liczbe gorzelnie, winnice, destylarnie na terenie hrabstwa marsylskiego w palatynacie Arcybiskupstwa Prowansji; jednocześnie infrastruktura drogowa miała być nieznacznie zagęszczona, więcej istniejących dróg miało być brukowanych. Podobną inwestycję planowano na dalsze czasy w Księstwie Benewentu oraz Palatynacie Neapolitańskim. Nie doszło do kolejnych większych wystąpień ludu na obszarze Macierzy Bawarskiej.

​

Król polsko-litewski, Tomasz Piast, postąpił nad wyraz lekkomyślnie, wypowiadając wojnę Wielkiemu Księstwu Biełozierskiemu 4 stycznia 1447 roku; w środku surowej zimy. Władca duński Asger natychmiast po otrzymaniu wieści o wojnie na wschodzie Europy postanowił przygotować wojsko do pomocy państwu zachodniosłowiańskiemu. Kaiser zatwierdził przyłączenie się do konfliktu, acz zastrzegł wysłanie kontyngentów na terytorium Polski tylko w przypadku, jeśli armia Królestwa zmuszona zostanie do głębokiej defensywy. Wielki kniaź suzdalski odrzucił jakąkolwiek propozycję spośród swojego dworu, by walczyć przeciw "bratniej krainie". Dwa miesiące później, książe Sieny uzyskał zgodę władcy piastowskiego na wejście do sojuszu, tym samym dołączenie się do wojny. Wtedy to bawarscy dyplomaci otrzymali więcej roboty niż zazwyczaj. Otrzymali do wykonania wieloletni plan ocieplenia relacji z Danią oraz Sieną, szczególnie ten drugi kraj z niechęcią spoglądał na germańskiego hegemona w Italii.

​

Wieloletnie walki o dominację pomiędzy algierbawarskimi Adernitenami (za którymi stał Książe Konstantyny), a Jimenezami, którzy dążyli do zdobycia władzy nad Hrabstwem Orańskim wchodzącym w skład owego palatynatu, przerodziły się w otwarte lokalne starcia pomiędzy prywatnymi armiami watażków. Cesarz poparł swoich dalekich krewnych w walce o utrzymanie władzy. Wkrótce najemnicy oraz polecznicy Diego Jimeneza zorganizowali się i od 13 września 1447 roku oblegali Oran. W celu stłumenia licznego wystąpienia, ściągnięto regularne wojska z Marrakeszu oraz Konstantyny. Prawie dwudziestu tysięcy żołnierzy (stanowiących całość Armii Rzeszy Bawarskiej w Afryce Zachodniej) starło się z siedemnastoma tysiącami buntowników, 10 stycznia 1448 roku. Doszło do bitwy trwającej niespełna cztery godziny, lecz nadto krwawej; z obu stron huki hakownic oraz bombard (w tym trzech oblężniczych Jimenezów) zagłuszały cały zgiełk ścierających się wojów. Poległo dwóch tysięcy zbrojnych bawarskich oraz drugie tyle rebeliantów. Przeciwnicy sprawy aderniteńskiej - szybko zmęczeni bitwą - postanowili poddać się i obrócić przeciw dowodzącej nimi szlachcie Andaluzyjczyków. Jeszcze w trakcie bitwy, kilka komand najemniczych pochwyciło Diego Jimeneza z jego strażą przyboczną, następnie dowódcy buntowników zarządzili taktyczny odwrót. Oddano właściwych prowodyrów konflktu, w zamian za zagwarantowaną przez Kaisera wolność dla najemników.

W maju 1448 roku zorganizowano korpus ekspedycyjny w Pressburgu, liczący dwóch tysięcy doborowych pieszych i trzech tysięcy konnych, który miał wyruszyć na wojnę polsko-biełozierską. W Lwowie stawił się 25 czerwca, by przejść przez niezdobyte przez Sojusz obszary Białej Rusi, ku twierdzy w Mozyrzu, gdzie 3 września 1448 roku rozpoczęto oblężenie pod dowództwem magnata polskiego oraz przy wsparciu piechoty duńskiej. W grudniu ów korpus otrzymał rozkaz odwrotu, z powodu braków zaopatrzeniowych dla całej formacji oblegającej fortyfikacje ruskie. Gdy wojsko bawarskie powróciło na w połowie lutego 1449 roku, okazało się, że co dziesiąty z wysłanych nie wrócił z wyprawy... Złożyło się to z dotarciem poselstwa biełozierskiego do Monachium, gdzie w ratuszu miejskim 26 lutego Kaiser podpisał rozejm pomiędzy Cesarstwem a Wielkim Księstwem.

​

Szesnastoletnia Ragnhild Knytling, wnuczka króla Danii, wedle porozumień bawarsko-duńskich z 1447 roku, została żoną jedynego syna cesarza Fredericka oraz Infantczynią Bawarską. Dwórka nordycka wyrosła na drobną i delikatną niewiastę, nie taką jaką rodzice chętnie by widzieli: jako uosobienie typu "silnej kobiety nordyckiej"; jasnowłose dziewcze choćby z tego powodu zostało wysłane na dwór w Silberngaven, gdzie panuje zgoła cieplejszy i łagodniejszy klimat niż na dworze w Bergen, gdzie się wychowywała. Arcykrólewicz oraz małżonkek niebieskookiej Dunki zwał się Hugo, który co prawda nie odziedziczył po ojcu "antymilitaryzmu", lecz nie wyróżniał się jakimś wybitnym uzdolnieniem. Infant Bawarski przyzwyczajony psychicznie był do tego, że kiedyś obejmie władzę nad najpotężniejszym państwem chrześcijańskim, jaki znała Europa po upadku Cesarstwa Zachodniorzymskiego. Piętnastoletni - w 1449 roku - młodzieniec zaakceptował i niewiele starszą od niego piękną Skandynawkę.

W kwietniu 1450 roku powiodła się próba poszerzenia wpływów nad wybrzeżem Sahary. Ustanowiono jedną faktorię handlową z etatowo dziesięcioma pracownikami (kupcami oraz służbą rozładunkowo-załadunkową) przy wybreżu. Głównym celem placówki było pośredniczenie w transporcie czarnej ludności jako niewolników, przy sytuacji w której kolejne wyprawy zagłębiały się coraz bardziej w głąb Afryki. W 1452 roku z Afryki poniżej granic Arcybiskupstwa Maroka, wywożono rocznie około 1060-1140 niewolników.

​

Wojna polsko-biełozierska zakończyła się 6 listopada 1451 roku, po okresie licznych oblężeń zamków ruskich, a wcześniej po licznych grabieżach północnych obszarów Królestwa Polskiego oraz zachodnich obszarów udzielnego księstwa. Zdobywszy niemalże wszystkie twierdze, król polski podpisał rozejm z włodarzem wschodniosłowiańskim, w którym państwo polskie uzyskuje kontrolę nad całą krainą Białej Rusi, a także kniaź biełozierski zobowiązuje się do wypłacenia solidnej kontrybucji w srebrze i złocie.

​

Skutkiem długotrwałej wojny, niezadowoleni poddani w Wielkopolsce sprzeciwili się władzy lokalnej, zebrali się i podeszli pod mury Kostrzyna. Butnujący się od wiosny 1451 roku gdańscy rebelianci wyszli z terytorium Węgier, splądrowali zachodnie Mazowsze, by dojść aż pod Sieradz, stolicę Królestwa Polski. Aż do końca wiosny następnego roku, rycerze oraz piechota łanowa Króla zwalczali różne rebelie. Aczkolwiek wojsko polskie nie przekroczyło granicy z Węgrami, zostawiając sprawę Pomorza Gdańskiego i Warmii madziarskiemu Arpadowi w Debreczynie.

​

Wzorem flot Sardynii oraz Republiki Islandzkiej, cesarz Frederick dążył do poprawienia skuteczności floty. Zwiększono nakłady na rejsy patrolowe marynarzy (w ramach szkolenia), poprawiono wydajność upraw lnu oraz konopii przeznaczanych na liny okrętowe. Służby morskie miały funkcjonować wg systemu wacht ośmiogodzinnych, zwiększono wymogi merytoryczne w kwestii doboru kadry oficerskiej. Dodatkowa reforma w 1453 roku przyniosła stabilniejsze mocowanie masztów na okrętach oraz wzmocnienie burt powyżej pokładu jednostki.

​

Ostatnie lata były dla Irlandii nadzwyczaj niespokojne. Wpierw w 1448 roku niepodległość od Księstwa Flandrii proklamował hrabia Leinsteru. Trzy lata później, w zwycięskiej wojnie Francji z sojuszem Szkocji i jej niderlandzkiego wasala, ta uzyskała Dublin wraz z okolicą w ramach ustaleń pokojowych. Zimą 1453 roku nowy władca na tronie Wielkiego Księstwa Irlandzkiego postanowił odbudować dawną dominację na Zielonej Wyspie. Dwudziestego marca tego samego roku, odebrał władzę hrabiemu leinsterskiemu.

​

Wyczekiwana przez Rzymian w Cesarstwie Bizantyjskim wojna pomiędzy blokiem sojuszu muzłumańskich wybuchła w lipcu 1453 roku. Kalif Fatymidów postanowił najechać i zdobyć szejkanat iracki, w ten sposób wplątując swoje przymierze w wojnie z Sułtanem Perskim oraz Kalifem Seldżuków. Po stronie egipskich Arabów dołączył się ich lennik Hidżaz oraz niezależne islamskie Państwo Aden. Głównym sojusznikiem Fatymidów był jednak Sułtanat Karachanidzki, który pod koniec lat '40 XV wieku przeżywał kryzys. Kutaisi - stolica Karachanidów - została zdobyta przez watażków ormiańskich, zaś sami Ormianie z ich muzułmańskim królem proklamował niepodległość w lutym 1447 roku. Dopiero po trzynastu miesiącach Sułtanowi udało się spacyfikować rebelię w postaci suwerennego państwa.

Na zlecenie Papieża, pojawili się sprzedawcy odpustów w miastach tyrolskich (m.in Bregenz, Innsbruck), liguryjskich oraz toledańskich. Matematycy cesarscy dostrzegli niewielkie obniżenie dochodów z comiesięcznych podatków, które najwidocznej szło na "łaskę i odpuszczenie grzechów". Jako że to była sprawa stricte religijna i katolicka, Kaiser nie mógł podjąć czegokolwiek wbrew umowie z Biskupem Rzymu.

--------------------------------------------------


Nie udało mi się poprawić herbu. Niech taki zostanie na dłuższy czas. I tak istnieje tylko cień cienia szansy na istnienie niezależnej Aragonii... Co do sprawy losów Anglii, to podejrzewam, że prędzej wyrośnie z niej Wielki Nordland niż Wielka Brytania. Nie powiem konkretnie dlaczego - aby nie czynić potencjalnie spoilerów - acz pewne rzeczy widać w poprzednich odcinkach (choćby nowa dynastia Yorków, wywodząca się od staronordyckich tanów, którzy byli tylko spokrewnieni z Normanami).

 

​

Odcinek 8 - Ryknie lew, huczy cała Europa (1454-1460)​

Przebudowa infrastruktury drogowej oraz rozwój winiarni, gorzelni czy cechów kupieckich na ziemi neapolitańskiej zakończył się w roku 1454, pozwalając od tego czasu na produkcję italisjkich wyrobów alkoholowych w skali całego Morza Sródziemnego. Kluczową kwestią była lepsza ochrona ludnego (w dwóch palatynatach żyło trochę ponad pół miliona ludzi) terytorium. Podjęto rozbudowę murów Neapolu oraz kilku innych miast, zwiększono zaciągi garnizonowe; w dobie planu fortyfikacji całego kraju... W raz z nastaniem roku 1454, na zachodzie Europy wybuchła nowa wojna. Wpierw król francuski wypowiedział wojnę sojuszowi szkocjo-sasko-flandryjskiemu, później to samo uczynił blok Królestwa Anglo-Szwecji oraz Wielkie Księstwo Dolnej Lotaryngii. Cesarz Frederick nie chciał kolejnej wojny. Wielu dworzan, dowódców wojsk oraz cesarzowa Anna wyperswadowali mu bezczynne czekanie na rozwój sytuacji. Rzesza Bawarska miała znów okazję zademonstrować swą potęgę, w celu uspokojenia państwa mających ambicje utworzenia swoich "imperiów".

​

Zarządzono przygotowanie wojsk do przeprowadzenia inwazji. Powołano kawaleryjskie zaciągi z Erdkorps, ściągnięto zbrojnych pod granice kraju. Wypowiedzenie wojny nadeszło 1 maja 1454 roku, do wielkiego księcia dolnolotaryńskiego w Akwizgranie. Już 16 maja 1454, doszło do pierwszego i największego starcia pomiędzy Sojuszem Europy Środkowej* a Przymierzem Północnym*, pod Avilą na terenie angielskiego kawałka Iberii. Na suchych wzgórzach leońskich, dwudziestu siedmiu tysięcy mężów angielskich oraz kastylijskich zostało zaatakowanych od północy, zachodu oraz południa (od rzeki Tag) przez trzy oddziały Armii Rzeszy, łącznie liczące trzydziestu dziewięciu tysięcy żołnierzy; Bawarczyków, Iberobawarów, Arabów, Portugalczyków czy Leónczyków. Konnica cesarska szybko zmusiła do odwrotu kawalerię anglosaską, wcześniej przetrzebiając ją o prawie połowę stanu osobowego. Przy równowadze wymiany ogniowej bombard oraz pozbawieniu wsparcia konnicy, anglo-kastylijska piechota nie miała większych szans odeprzeć atak. Z życiem uszedł jedynie co siódmy piechur, przy niewielkich stratach armii bawarskiej. Z bitwy mogącej stać się bardzo krwawym przedstawieniem, wyszedł popłoch rycerstwa Anglo-Szwecji oraz masakra wojów kastylijskich.

Ucieczka kilku tysięcy żołnierzy angielskich przeciągnęła się aż pod Markę, gdzie udało im się obronić aż do września 1454. Wtedy to ruszyła konnica księcia Armagnac, rozbijając zarówno obóz kawalerii po oksytańskiej stronie Pirenejów, jak i niedobitki piechoty kilkanaście kilometrów od Barcelony. Wojska przeciwnika splądrowały wcześniej wiele miejscowości, na szlaku ucieczki. W grudniu 1454 roku padła Avila.

​

Tego samego dnia, co bitwa kastylijska, odbyło się starcie pod Magdeburgiem, pomiędzy Armią Meklemburską (7 tys. piechoty, 6 tys. kawalerii) a ponad ośmiotysięczną formacją najemników niemieckich wynajętych przez księcia Dolnej Lotaryngii. Ledwie trzy godziny wystarczyły do rozgniecenia na szybko sformowanego oddziału, ze wsparciem Armii Reńskiej przystąpiono do oblegania Magdeburga. Do 25 maja 1454, trzydzieści pięć tysięcy zbrojnych bawarskich wkroczyło za Ren, praktycznie niepokojone przystąpiły do oblegania Nantes oraz Akwizgranu. Prawie cała armia dolnolotaryńska zajmowala się plądrowaniem oraz obleganiem nielicznych fortyfikacji saksońskich, licząc na wsparcie Anglików w postaci kawalerii przywiezionej do portów rotterdamskich, amsterdamskich czy haskich. Madgeburg padł 20 października 1454 roku.

Na granicy duńskiej, do lipca odpędzono maruderów szwedzkich z duńskiej Norwegii. Jednakże czterdzieści tysięcy zbrojnych angielskich i szwedzkich szykowało się pod Sztokholmem na wymarsz w kierunku południa Skanii. Zatrzymano pochód dopiero w kontynentalnej rodzimej części Danii, zmuszając wojska Anglo-Szwecji wycofania się za wyspy duńskie. Dwudziestu pięciu tysięcy żołnierzy Bayerreiches Heer wyruszyło za Szlezwik, w celu postraszenia rycerstwa i zaciężnych najeźdżających ziemie duńskie, w międzyczasie podczas podróży przez Saksonię, przywracając prawowite rządy księcia Saksonii na ziemiach leżących na trasie wojsk bawarskich. Już pod koniec grudnia 1454 roku wojska Cesarza gotowe były na wymarsz z Aalborga do Szwecji (przy uprzejmości duńskich statków transportowych).

Gdzież ta "supremacja angielsko-lotaryńska"?​

6 stycznia 1455 roku król angielski Enguerrand zaproponował rozejm, w którym zrzeka się panowania nad Leónem Angielskim oraz oddaje Göteborg wraz z okolicznymi ziemiami oraz krainę Jämtland na rzecz Królestwa Danii. Frederick, chcąc jak najszybciej zakończyć wojnę, zgodził się na propozycję przysłaną przez posła Albionu... W ten sposób ekspansja Przymierza Północnego została zahamowana. Według arystokracji francuskiej, "równowaga polityczna" została pogwałcona, aktywacją sojuszu w którym było imperium "na skalę światową" (Cesarstwo Rzeszy Bawarskiej), mocarstwo europejskie (Królestwo Polski i Litwy) oraz lokalna potęga (Królestwo Danii) oraz niewielkie acz bogate Udzielne Księstwo Sieny, mające lenna w Sardynii oraz w Tunezji.

W październiku 1455 roku buntownicy gdańscy, czyli mieszanka ludności kaszubskiej oraz węgierskiej, postanowili przyłączyć się do Królestwa Polski. Po traktacie z królem Tomaszem, zapewniającym ludności poszanowanie odrębności kulturowej oraz językowej, Pomorze Gdańskie wraz z Warmią weszło w skład państwa Piastów.

Lewa strona przedstawia postęp polityki wewnętrznej od 1418 roku. Prawa strona zaś, zmiany w wyniku Reformy Chłopsko-Mieszczańskiej.​

1 grudnia 1455 roku był datą wprowadzenia tzw. Reformy Chłopsko-Mieszczańskiej, wspólnego autorstwa pary cesarskiej oraz pary infanckiej (następcy tronu Huga oraz jego zony Ragnhild). Wprowadzała ona podpunkty:

Główną przyczyną wprowadzenia tej reformy powodującej wyraźne zelżenie polityki wobec prowincji kraju było zagadnienie produkcji krajowej, którą należało w ten sposób wesprzec. Ktoś na dworze bawarskim przekonująco rzucił hasło "chłop zadowolony wydajniej pracuje". Podobną myśl można było wyciągnąć wobec zaciąganych do wojska; w ten sposób morale wojska zbiorczo byłoby nieco wyższe, co było priorytetem wobec zagrożenia ze strony Francji, prowadzącą politykę skupioną tylko i wyłącznie na kontynencie, posiadającą selekcję rekrutów oraz regularne treningi wojsk nieszlacheckich, obowiązkową musztrę dla kawalerzystów szlacheckich oraz ludność absolutnie posłuszną monarchowi. Wojsko francuskie stanowiło wzór zorganizowania dla całej Europy, podpierane dźwięczną nutą militarystyczną monarchy francuskiego, nastrojoną według wychowania geniusza militarnego króla Nicolla di Bar... Należało także zmniejszyć niezadowolenie ludności z racji braku powrotu niektórych mężczyzn do roli, po wojnie; szczególnie po wystawnym pogrzebie matki cesarza Fredericka, Margaret d'Ardennes 19 maja 1455 roku.

​

Latem 1455 roku wybuchła wojna pomiędzy królem duńskim a nowym księciem suzdalskim Rostislawem, w której król Asger chciał zagarnąć ruską resztę Inflant. Po obu stronach dołączyli się sojusznicy (Królestwo Fińsko-Ruskie; a także Królestwo Polski i Litwy), w tym także Bawaria po stronie Danii. Większość walk toczyła się na pograniczu ziemi Białej Rusi, przechodząc potem na ziemię witebską; główną areną walk stało się państwo polskie oraz suzdalskie. W marcu 1456 roku w ramach wsparcia reprezentacyjnego Cesarza wysłano 8,5 tysiąca konnych z Górnej Turyngii oraz Meklemburgii. Jedynym znaczącycm wyczynem ekspedycji było rozbicie buntu brandenburskiego w kwietniu, zaś do listopada wojska Rzeszy Bawarskiej pogalopowały aż pod Psków. Grudzień roku 1456 oraz styczeń 1457 oddziały Gerharda von Solingena przeczekały jednak w Rydze. Oddział nie wrócił do Cesarstwa. Prawdopodobnie już po przekroczeniu granic województwa pruskiego brakowało połowy tysiąca konnych, zaś plotki mówiły o rozpuszczeniu oddziału przez samego generała. Faktem było to, że zarówno w Inflantach Duńskich, jak i w Kurlandii i Semigalii, do 1460 roku zanotowano większy niż zazwyczaj przyrost urodzeń. Cesarz Frederick wydał edykt gończy mający na celu sprowadzić żywego Gerharda von Solingena oraz głowy dezerterów. W przeciągu pięciu lat, do Palatyna Pomorskiego przysłano zaledwie trzydzieści zakonserwowanych w soli głów, które należały do zdrajców osiadłych nie dalej niż w Wielkopolsce.

Wojna na wschodzie Europy toczyła się do 1458 roku, kiedy to książe Rostislav wypłacił solidną kontrybucję w futrze i złocie królowi polskiemu w zamian za pokój.

​

11 października 1457 roku nadeszło zakończenie konfliktu francusko-saksońskiego. O ile w 1456 roku udało się wybronić Księstwu Saksonii przed inwazją lotaryńską (kosztem utratą szkockiego Lothian), to konsekwencją ekspansjonizmu Francji była aneksja Flandrii oraz odebraniem księciu saksońskiemu północnej części Nawarry oraz całych terytoriów Hrabstw Oldenburga i Bremy. Saksonia odcięta od morza, pozbawiona istotnych prowincji, sprowadzona była do roli drobnego państwa pomiędzy Imperium Aderniteńskim a utrzymującej swą potęgę Dolną Lotaryngią. Cesarz Frederick zyskał kolejny powód, dla którego Rzesza Bawarska powinna kiedyś rozprawić się z imperializmem francuskim. Wojna w tym momencie byłaby zbyt ryzykowna dla Bawarii.

​

Z wielkiego konfliktu pomiędzy muzłumanami wyszły tylko liczne potyczki przygraniczne. Jedynie kalif fatymidzki zmuszony został oddać Syrię z Damaszkiem Seldżukom, w 1455 roku. Dwa lata później cesarz wschodniorzymski zorganizował swoją krucjatę na Bliskim Wschodzie. Przejął i tak zdobyte przez ludność grecką (w ramach buntu) twierdze, docierając aż do Damaszku; przyzwalając jednocześnie na istnienie niewielkiego państwa Turków Osmańskich, wyzwolonego od Kalifatu Seldżuków. Gdy Bagdad był zagrożony, w listopadzie 1457 roku kalif seldżucki oddał swoją część Syrii z Damaszkiem (największym centrem handlu na Bliskim Wschodzie) Basileusowi Konstantynopolskiemu. Na przełomie 1457/58 roku, armie Turków Seldżuckich rozprawiły się z (jeszcze kilkadziesiąt lat temu koczowniczym) ludem Osmańskim, którego sprowadziły ponownie do niewolniczej roli, kiedy to zezwolono im osiąść na północy ziem Mezopotamii.

​

Król Tomasz I Piast, rozgoryczony niewielkim zyskiem w boju z Rusinami, najechał wiosną 1458 roku na Królestwo Czeskie, wplątując w to Cesarstwo. Pięćdziesiąt tysięcy zbrojnych bawarskich wkroczyło na ziemie czeskie, oblegając Pilzno oraz Pragę, Do oblężeń przyłączyły się licznie wojska polskie oraz sieńskie, zaś Liberec był zagrożony przez elitę rycerstwa i zaciężnych Królestwa dowodzoną osobiście przez władcę polskiego. Dopiero w marcu 1459 roku zdobyto mocne fortyfikacje Pragi. W przeciągu całego konfliktu, wojsko czeskie nie stanowiło większego wyzwania dla SESu. 11 czerwca 1459, na przekór Polakom, Kaiser podpisał z królem Marcinem I Przemyślidą pokój, w którym władca czeski rezygnuje z całych Sudetów Czeskich, tworząc ze swojego państwa enklawę wewnątrz CRB. Upadek Czech wydaje się być kwestią czasu.

Potęga Bizancjum, powoli rosnąca w obliczu niewyjaśnionej dla zachodniej Europy "niemocy" (nie takiej potęgi, jaką spodziewano się) dwóch Sułtanatów - Karachanidów oraz Persów - oraz dwóch kalifatów w Aleksandrii oraz Bagdadzie, zaczynała niepokoić dwór bawarski. Cesarz Frederick wsparł 625 tysiącem bawargów opozycję szlachty dalmackiej** oraz serbskiej, sama wieśc o tym rozgniewała cesarza Andremiosa; spalenie sztandarów wschodniorzymskich na ratuszu Dyrrachionu*** było prawdpodobnie sprawką dysydentów raguszańskich. Podczas wizytacji pary infanckiej z ich jedynym dzieckiem, czternastoletnią córką Estrid (pozostałe dwie ciąże Ragnild przerwane zostały poronieniem za każdym razem) na dworze w Konstantynopolu, doszło do obyczajowego i dyplomatycznego incydentu. Przyłapano nastoletnią Estrid podczas płomiennego romansu z synem księcia sofijskiego, lennikiem cesarza konstantynopolskiego spokrewnionym zresztą z Paleologami w Sofii. Rozwścieczeni rodzice oskarżyli młodzieńca paleolożańskiego o "gwałt", zaś po drodze, Infant Hugo nazwał Basileusa "cesarzem rozpustników". Zarówno w Konstantynopolu, jak i w Monachium, zawrzało, wszelkie próby załagodzenia rywalizacji dwóch imperiów spełzły. Wyłącznie pacyfistyczne nastawienie Kaisera sprawiło, że attasze bawarscy odwiedli cesarza Andremiosa od natychmiastowego wypowiedzenia wojny.

Akurat w porę była rozbudowa systemu obronnego na granicy z bizantyjską Murcją; Rzym zyskał solidniejsze mury, podobnie jak Marsylia i Bolonia z inicjatywy lokalnych hrabiów oraz mieszczan. Fortyfikacja całego kraju miała jeszcze trwać przez co najmniej kilka lat, opóźniona z racji toczonych wojen.
--------------------------------------


* - Pierwsze (SES) stanowią: Cesarstwo Rzeszy Bawarskiej (od 1456 przewodniczy sojuszowi), Królestwo Polski i Litwy, Królestwo Danii oraz Udzielne Księstwo Sieny. Drugie (PP) - Przymierze Północne), to Królestwo Anglo-Szwecji oraz Wielkie Księstwo Dolnej Lotaryngii.
** - Dalmaci to mieszanina Słowian chorwackich i bośniackich, nielicznej ludności greckiej oraz osiadłej w XIV wieku ludności pochodzenia ormiańskiego; zamieszkują oni głównie południową cześc Dalmacji oraz niektóre rejony Bośnii i Czarnogóry. Pokrewną nacją są Ormianoserbowie, z podobnych przyczyn osiadli na pograniczu serbsko-bułgarskim.
*** - Dyrrachion to nazwa największego portu bizantyjskiego na zachód od Konstantynopola oraz na wschód od bawarskiej Italii, w miejscu obecnego albańskiego Durres.

Uwagi własne:
- O ile siła Bizancjum jest względnie odpowiednia, to Karachanidzi coś słabo sobie radzą; wiele wojen z Bizancjum kończyło się pieniężną kontrybucją dla Basileusa (jakby ktoś nie wiedział - nazwa tytułu cesarskiego w Konstantynopolu). Prawdpodobnie ich trochę wzmocnię. Aż żal było patrzeć, jak tylko łupią i zaliczają Nowogród bez przejęcia go na stałe w konflikcie z Anglo-Szwecją. Uważam, że w CK stanowili poważniejsze zagrożenie, a teraz nie będą mieć dobrych monarchów (po zerknięciu na listę wygenerowanych monarchów). Nie dam im solidnego wsparcia, ale jakaś korekta się przyda, by chociaż Suzdal z Fino-Rusinami nawet razem w sojuszu obawiali się każdego militarnego ruchu Sułtana.
- Jak powyżej: zobaczy się, czy Fatymidów, Seldżuków oraz Persów stać jeszcze na odebranie co najmniej po jednej prowincji Bizancjum. Jeśli nie, to również czekać ich będzie niewielka zapomoga. Nie będę jednak nakręcać za wszelką cenę do utrzymania równowagi. Jeśli w grze Bizancjum jest w stanie osiągnąć ziemie Aleksandra III Wielkiego oraz je utrzymać choćby przez 40-50 lat, to nie przeszkodzę temu "poza grą".
- Francja, wg moich wyliczeń, ma wojska z morale sięgającym nawet 3.4 przy 100% opłacaniu żołdu. I to już przy LT 3. Przyczyny są proste: Quality oraz Land na full, tylko Serfdom maksymalne powoduje, że nie mają jeszcze większego; mają monarchę z "tylko" skillem 7 militarnym) Jednocześnie, za rządów Fredericka (monarcha z militarnym skillem 4), morale wojsk Bawarii sięgać będzie nie wyżej niż 2.7. Nie muszę was informowac, że w przypadku szybszego wbicia się na LT 4 Francuzów oraz posiadanie przez nich monarchę ze skillem militarnym 9, to w przypadku wojny francusko-bawarskich, będziemy mieć do czynienia z Barbarossą Centralnoeuropejską w wydaniu rycerstwa francuskiego. A wojska Francuzi mają nie mało. W 1453 roku sprawdziłem w pliku, że mają 113 tysięcy żołnierz (w tym większość to kawaleria) w armii oraz 85 tysięcy manpowera. Nie wiem jak jest obecnie, ale z pewnością zasobów ludzkich mają spokojnie do 90 tysięcy. Przy "zaledwie" prawie trzykrotnie większej armii i potencjale Bawarii, liczebność może nie wskórać wobec morale ok. 4.0.
- Zdecydowanie za szybko podbijam. Spodziewałem się końca Czech najwcześniej ok. 1520, a teraz prawdopodobnie pójdą znacznie szybciej. Dla utrudnienia, spróbuję naprawić relację z -200, aby zająć sobie czas. Z drugiej strony, obawiam się , że sytuacja w XVII wyglądać będzie jak w grach multiplayer na początku XVI wieku - same mocarstwa w Europie.

Zaraz dam ankietę w sprawie historycznych postaci. Akurat chcę poruszyć zagadnienie, które dopiero od XIX wieku będzie palące (szczególnie od XX wieku oraz HoI 2). Otóż niewątpliwie problemem dla mnie będzie wymyślanie od groma fikcyjnych generałów czy mniej znanych myślicieli. Uważam wręcz, że w obecnej Europie, wielu filozofów oraz naukowców może istnieć z takimi samymi nazwiskami (co najwyżej lekko przerobionymi). Przypadek Molkovy'ego to tylko znak, że sam wątek reformacji zrobię fikcyjny. Nie widzę przeszkód np.: w istnieniu i działalności Kopernika (choć nie będzie musiał bronić fromborskiej twierdzy), Galileusza, Tycho Brahe, Keplera, Newtona, Leibnitza czy Hewelusza nie widzę żadnych przeszkód. W kwestii odkrywców, to tylko portugalskim i hiszpańskim (Kolumb wg jednej z hipotez nie pochodził z Genui, tylko z okolic katalońskich) historycznym mówię "papa", acz taki Amerigo Vespucci pochodzenia był włoskiego. Zaś w sprawie dowódców wojskowych. Napoleon jeśli by istniał, to co najwyżej jako podrzędny utalentowany generał z bawarskiej Korsyki, wielu monachów-generałów nie byłoby. Z drugiej strony taki generał bawarski Tilly czy część polskich, angielskich, francuskich czy duńskich dowódców mogłoby zaistnieć.

Problem poruszany jest pod kątem HoI 2. Z drugiej strony, pewną niekonsekwencją byłoby wprowadzać historyczne postacie wobec ich braku w AAR-ze od Prologu w Pierwszej Części (no, prawie, Otto von Nordheim był w kilku wyrazach przedstawiony). Tak samo, jak nagła obecność von Rundstedtów, von Mansteimów, Rommlów, Guderianów, von Geyr-Schweppenburgów, von Leebów, Moltków, Studentów, jak i wielu innych dowódców z historycznego okresu 1930-1945 z całej Europy mogłaby wybitnie razić Was. Dlatego pojawiło się zapytanie do Was, jak powinno to dalej wyglądać. Do końca XV wieku to na pewno będzie brak historycznych postaci. Pytanie na przyszłość, bym miał ewentualnie możliwość stopniowego opisywania, jak fikcyjny bieg świata wpływał na coraz współczesniejsze nam życie.

 

​

Odcinek 9 - To tylko Saksonia (1461-1468)​

Władca Lotaryngii, Konrad I z dynastii Włostowiców, przeniósł w 1461 roku swoją stolicę z Akwizgranu - niegdyś stolicy Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego - do znacznie ludniejszego i bogatszego Rotterdamu; wtedy populacja miasta w którym zorganizowano jeden z czołowych rynków handlowych w Europie liczyła 120 tysięcy ludzi. Poprzednie miejsce było zbyt blisko granicy z Cesarstwem Bawarskim, o czym wielki książe przekonał się w 1454, kiedy to stolica wraz z Alzacją szybko została odcięta od reszty kraju podczas wojny. Rotterdam był z kolei dość blisko Francji. Z innej strony, każde dogodne miejsce było "zbyt blisko" wrogiego państwa. Zadecydował więc czynnik ekonomiczny oraz pierwszorzędny w przyjętym priorytecie zagrożenia.

​

Król Francji, Adone I, zostawił po sobie jedynie dwudziestoletnią córkę Gabrielle, żonę hrabiego Valois, Henry de Valois (Walezjusz). Wedle prawa sukcesyjnego w państwie, tron dziedziczył potomek władcy. Szlachta francuska zdecydowała, że nowym królem zostanie córka zmarłego króla, z zachowaniem ciągłości dynasti aż do jej śmierci. Ostatnim przedstawiciele dynastii Barów miała być Gabrielle, jej synowie mieli przybrać nazwisko rodowe "de Valois"... Królowa Francji zadeklarowała kontynuację militarnej ekspansji Królestwa oraz polityki opozycji wobec Przymierza Północnego oraz Rzeszy Bawarskiej, postanowiła także rozszerzyć wpływy dyplomatyczne (i nie tylko) państwa francuskiego poza sąsiednie kraje.

6 lipca 1461 był dniem oficjalnego rozwiązania Kooperacyjnych Flot Hrabiów (Kooperativ Grafsflotten) z powodu coraz mniejszej ich przydatności, w trakcie funkcjonowania w pełni sformowanej Pierwszej Cesarskiej Floty o sile armady. W kraju zostało bez pracy wielu majtków i marynarzy, z funduszy hrabstw mających ważniejsze porty Kaiser ufundował zbudowanie dziesięć dużych galer, na których lepiej wykwalifikowana część "wilków morskich" mogła służyć; z czego szlachta nie była zadowolona, wcześniej tracąc a później opłacając coś, nad czym nie będą mieć kontroli. Dwie "duże eskadry" (każda po 5 galer) dołączono do reszty floty zakotwiczonej w Neapolu. Erste Kaiserflotte liczyła 12 kog oraz 34 galery wojenne, czyli tylko 2 jednostki brakujące do ustalonego limitu dla "armady"; w dalekiej przyszłości 1. Cesarska Flota miała być zorganizowana w dwie armady. Jednocześnie narodziła się potrzeba sformowanie Drugiej Floty Cesarskiej stacjonującej w Lubece, w ramach Bawarskiej Marynarki Rzeszy (Bayerrische Reichsmarine). Do 1467 roku cesarz Frederick zaplanował budowę Zweite Kaiserflotte mającej osiągnąć siłę "średniej eskadry" (4 duże hulki wojenne).

Wiarołomną - z incydentu konstantynopolskiego - córkę Estrid przeznaczono jako żonę syna władcy dalekiego na północy Księstwa Archangielska. Niemalże na krańcu znanego świata, przy Morzu Białym, nikt nawet nie słyszałby o dyplomatycznym faux pas poczynionym przez błękitnokrwistą młodzież. Szesnastoletnia wówczas (w maju 1462 roku) jedyna córka pary infanckiej Hugo oraz Ragnhild wydana została Wiaczesławowi, dwudziestotrzyletniemu synowi kniazia Pavla, którego sędziwy wiek wskazywał na niewielką ilość lat życia i panowania; w lutym 1467 roku zmarł zostawiając biedne i zapomniane przez Europę państewko parze znobilitowanej w pewien sposób przez mariaż z największym państwem europejskim. Rodzicom Estrid chodziło glównie o posag oraz dobre imię, zaś w późniejszych latach o samej wnuczce obecnego Kaisera wiadomo było na dworze bawarskim tylko tyle, że uporządkowała "folwark", jak to Infantówna dosadnie wyrażała w wysyłanych listach.

Trzymanie się ustaleń Reformy Chłopsko-Mieszczańskiej, a także jej aktualizację przez cesarzową Annę (krótkoterminowe kontrakty - o nieco korzystniejszych finansowo warunkach - zaciąganych do armii mężczyzn, zamiast stałych i w praktyce bardzo trudnej do osiągniecia możliwości odejścia nie później niż po dziesięciu latach), wzbudziło coraz to większą niechęć tłuszczy szlacheckiej w kraju, której nie podobała się perspektywa zmiejszania kontrastów klasowych. Wpierw w 1463 roku doprowadziła do wzburzenia chłopskich zamieszek na Balearach, w Langwedocji oraz w Palatynacie Salzburskim; w tym ostatnim i odludnionym (ledwie 40 tysięcy mieszkańców) obszarze, bunt stłumiono dopiero przed zimą 1464 roku. Następne wystąpienia toczyły się aż do 1466, głównie podburzając muzłumańskich Arabów w Trypolitanii. Przedstawiciele hrabiów z Oksytanii oraz Północnej Italii przekazali cesarzowi (podczas spotkania w zamku monachijskim) 4 marca 1464 roku żądania o przywróceniu instytucji marchii, odwołania Reformy oraz dopuszczenia tylko i wyłącznie szlachetnie urodzonych do stanowisk oficerskich i generalskich/admiralskich w siłach lądowych i morskich. Kaiser odrzucił wszystkie oczekiwania hrabierii. Aż do 1466 roku na terenie całego kraju lokalna milicja utworzona z Erdkorpsów zmuszona była pokojowo bądź zbrojnie tłumić pojedyńcze bunty dworków szlacheckich. Marzenia, szczególnie iberyjskiej, arystokracji o panowaniu "jak we Francji", miały pozostać jedynie mrzonką.

​

W przeciągu kwietnia i maja 1464 roku, dostrzeżono silne zgrupowanie 65 tysięcy zbrojnych francuskich w całej południowej części Królestwa. Chcąc zaniechać agresji Królowej Gabrieli, Kaiser wespół z feldmarszałkiem postanowił zwiększyć stan formacji w palatynatach Montpellierskim oraz książęcym Armagnac (pięć tysięcy pieszych do Armii Langwedockiej oraz pięć tysięcy konnych do Armii Gaskońskiej). Sześćdziesięciu tysięcy żołnierzy bawarskich mogłoby nie sprostać równie liczebnym - acz lepiej zorganizowanym - siłom Francji. Jednakże przy wyrównaniu stanu osobowego, istniała spora szansa na zatrzymanie wojsk władcy Barównej-Walożanki* jeszcze u podnóży Pirenejów czy na Rodanie. Armia Austrazyjska liczące 34 tysiące ludzi, miała być asem w rękawie Armii Rzeszy Baw. (Bayerreiches Heer), której zadaniem miałoby być wdarcie się i opanowanie całej słabo ufortyfikowanej Burgundii.

27 czerwca 1466 zmarła w wyniku powikłań poporonnych żona Infanta, Ragnhild Knötling, w wieku trzydziestu trzech lat. Na uroczysty pogrzeb w rodzinnym Bergen przybył sam jej wuj, koronowany niespełna rok wcześniej nowy król duński, Fredrik I; nie zabrakło całej rodziny cesarskiej Adernitenów oraz dodatkowo zaproszonej rodziny Adernitenów (jeszcze z końca XII wieku stare odgałęzienie) władającej Księstwem Meklemburgii. Sprawa następcy Infanta jako przyszłego cesarza była niepomyślna dla Fredericka. Przy braku męskiego dziedzica, tron objąłby wnuk jego wuja, palatyna austriackiego Augustina ven Adernitena. O córce Estrid postanowiono politycznie zapomnieć, zaś infantowi Hugo zaczęto poszukiwać odpowiedniej żony.

​

Od 1456 roku, cesarz Frederick wykładał niewielką część grzywien ze swojego skarbca na ustanawianie faktorii handlowych, prowadzących w teorii interesy z muzułmańskimi oraz wyznającym jeszcze inne wiary (fetyszyzm, totemizm czy animizm) tubylcami. Na północnym wybrzeżu pustynnej Mauretanii utrzymano sprawnie zarządzany system faktorii handlowych. Na nowozbadanych w latach 30. XV wieku ziemiach zachodnioafrykańskich, rozpoczęto budowę kolejnych placówek. W Senegalu** zorganizowano rozległą i spójną sieć placówek, zaś w Gambii oraz obszarach na południe od tego regionu, zaczęto zakładać z powodzeniem pierwsze faktorie. Coraz częsciej do dworu pfalzgrafa atlantyckiego rezydującego w Kanarienburg dochodziły wieści o rozwiniętych i bogatych państwach w głębu Afryki, choć niewielu uwierzyło, żeby "na pustynii i sawannie" wyrosła cywilizacja lepiej rozwinięta od napotkanych wiosek. Palatyn na Wyspach Kanaryjskich poinformowal listownie Kaisera o konieczności kontynuacji odkrywania dalszego biegu wybrzeży Afryki oraz poznania innych dogodnych miejsc na wybrzeżu, jednocześnie przy potrzebie zbadania Archipelagu Zielonego na zachód od faktorii handlowych w Gambii.

​

Najmłodsza siostra księcia cypryjskiego, Theodora z rodu Mandromenos, była odpowiednią kandydatką na drugą żonę Infanta Bawarskiego. Silnie zbudowana i barczysta, acz niepozbawiona uroku, niespełna piętnastoletnia niewiasta. Ustalono, że tydzień po osiągnięciu przez nią wieku piętnastu lat, zostanie poślubiona Hugowi, synowi Cesarza. 20 lutego 1468 roku Theodora została Infantczynią, pomimo tego, że dzieliło ją od swojego męża różnica dziewietnastu lat. Greczynka o wysokim (nawet w porównaniu do silnych rycerzy) wzroście i niesamowitej krzepie, miała trudny charakter; słynęła wręcz ze swojego żelaznego oporu w dążeniu do celu. Między innymi, wymogła na swoim mężu, by mieszkała w swoim rodzinnym dworze w Famaguście, jeśli wcześniej da Infantowi syna; do czasu przejęcia korony cesarskiej przez Huga.

To już piąte dziesięciolecie wojen bizantyjsko-muzułmańskich. Nadzwyczaj dziwnym wydaje się nienaruszalność Księstwa Cypru przy tym teatrze lewantyjskim​

W latach 1465-1468 stoczono kolejną wojnę na Bliskim Wschodzie, tym razem Cesarstwo Wschodniorzymskie broniło się przed koalicją Seldżucko-Persją. Na rozejmie z 5 maja 1468, Syria Właściwa miała wrócić do kalifa Turków Seldżuckich, zaś anatolijska część Kurdystanu miala wejśc w posiadanie sułtana perskiego. Nastąpił powrót do sytuacji, gdzie Bizancjum odnotowuje straty uwzględniając całość ponad czterdziestoletniego konfliktu przerywanego kilkuletnimi rozejmami, najwyraźniej "na odzyskanie sił". Ciągła wymiana ciosów pomiędzy prawosławnymi a szyitami wydaje się utrzymać w podobnym stanie aż do końca XV wieku. Gdyby nie te boje, na Wschodzie znanego Bawarii świata byłoby względnie spokojnie.

Wraz z nadejściem roku 1468, nowy władca lotaryński, Konrad II (syn Konrada I) Włostowic postanowił dokonać podboju Księstwa Saksonii przy wsparciu króla angielskiego. Wybuchła kolejna wojna po upływie ważności tymczasowego rozejmu. Cesarz Frederick - tylko dlatego, aby być konsekwentnym w uprawianej polityce międzynarodowej - zarządził przygotowanie wojska na konflikt w Lotaryngii oraz w Danii. Przy granicy nad rzeką reńską zorganizowano 36,7 tysięcy pieszych oraz 32,5 tysiąca kawalerzystów oraz rycerzy; mieli oni ruszyć do Alzacji, Południowej Nadrenii, zaś ekspedycja kawaleryjska aż pod miasto-twierdzę Luksemburg. Dwadzieścia pięć tysięcy zbrojnych oraz najemników miało wyruszyć do państwa duńskiego, w celu obronienia tego królestwa przed wojakami szwedzkimi. Cztery hulki wojenne, stanowiące 2. Kaiserflotten, miały okazję być sprawdzone.

​

Uderzenie na wycofujące się z ziemi mogunckiej wojska lotaryńskie miało nastąpić przez trzy sformowane korpusy. Uderzenie kawaleryjskie przez Ren, wsparte drugim korpusem piechoty z niewielką ilością lekkiej jazdy. Zarówno piechota, jak i kawaleria, miały uderzyć od flanki, wyruszając od południa mając po swojej prawej stronie Ren. Pięćdziesiąt tysięcy zaciężnych - w tym nieznaczna przewaga konnicy - w teorii powinna była zmusić do popłochu oddziały pod dowództwem hrabiego Gustava von Skrzynieckiego. 18 lipiec 1468 stał się znamiennitym dla państwa niderlandzkiego dniem. Sama piechota, w trakcie taktycznego i planowanego odwrotu, zdołała odeprzeć i zmusić do wycofania się za rzekę potężne zgrupowanie bawarskie. Lotaryńczycy zachowali się niczym elita wojska, idealnie sprawnie koordynując manewry, obronę oraz kontruderzenia. Pikinierzy stanowili osłonę praktycznie nie do przebicia przez ciężką kawalerię badeńską. Równinny teren nie sprzyjał obronie, pomimo tego walki trwające przez trzy dni zniechęciły wojska Rzeszy do kontynuowania boju. Von Skrzyniecki jeszcze 22 lipca obserwował wycofujące się wojska Cesarswa. Poniósł stratę 1/3 armii, czyniąc śmierć co najmniej 8,3 tysięcy żołnierzy adwersarza. Docelowo wycofał się nad Amsterdam, gdzie ogranizowano na nowo formację przygotowanego na długą wojnę wojska Lotaryngii.

​

Druga Cesarska Flota stoczyła swoją pierwszą bitwę morską, 11 listopada 1468 roku. Osiem okrętów wojennych pierwszej klasy (cztery bawarskie, cztery polskie) osłaniających niewielki transport polskich zaciężnych, starło się z formacją dziesięciu adekwatnej klasy angielskich okrętów. Zatoka Skagerrak stała się areną pierwszej artyleryjskiej wymiany ognia z prowizorycznych i nielicznych bombard okrętowych. W niej przeważali odrobinę żeglarze bawarscy, wyuczeni przez artylerzystów Armii Meklemburskiej skuteczniejszego ostrzału. Kolejne abordaże Anglików skazane były na klęskę. Przy braku strat po obu stronach w okrętach, flota angielska zmuszona została do odwrotu za wody Jutlandii.

Mark von Wellendorf-Aderniten negocjujący z lordem Abelardem Tarvaldssonem uwolnienie jeńców wojennych.​

O ile starcie nad Renem było tylko taktycznym potknięciem, to bitwa pod Malmö 1 grudnia 1468 roku - stolicą Królestwa Danii - była całkowitą klęską. Prawie dwudziestu pięciu tysięcy żołnierzy meklemburskich (w tym czternaście tysięcy konnicy) zaatakowało nieco mniej liczne wojska anglo-szwedzkie w ramach odsieczy. Złe rozpoznanie rozstawienia wojsk Anglo-Szwecji zamieniło wyrównane starcie w klasyczne okrążenie (w oparciu o morze) wojsk cesarskich i ich rozbicie. Niemalże wszyscy piesi zostali wybici co do nogi, zaś osiem tysięcy kawalerzystów przejęto jako jeńców. Dowódca Ekspedycji Północnej, generał Mark von Wellendorf-Aderniten, wynegocjował uwolnienie resztek armii z dowódcą Armii Szwedzkiej. Wraz z pełnym osobistym ekwipunkiem i wyposażeniem, żołnierze mieli opuścić Skanię, zaś von Wellendorf-Aderniten podpisał w imieniu Rzeszy umowę zobowiązującą wypłacenie "okupu" przez Bawarskie Siły Cesarskie (Bayerische Kaiserwehr) w wysokości równoważności jednego bawarga za zbrojnego.

Luka na granicy lotaryńsko-bawarskiej pozwoliła aż do końca 1468 roku oblegać Nantes, Mainz, Akwizgran oraz Luksemburg przez armię bawarską. Ostatecznie jednak inicjatywa Cesarstwa mogła się szybko zakończyć, jeśli Kaiser nie podjąłby zdecydowanej i trafnej decyzji. Losy wojny wisiały na włosku, zaś starcie z Przymierzem Północnym zamieniło się w regularną i ciężką wojnę.

----------------------------------------
* - właściwie to "Gabrielle di Bar-Valois" (Gabriela Bar-Valois). Błędne językowo określenie to złośliwe "przezwisko" nadane przez dworzan bawarskich przy dosłownym przekładzie nazwiska męża Królowej Francji.
** - nie wierzcie nazwom prowincji na mapie. Chyba nikt z Paradoxu Interactive nie porównał politycznej i geograficznej mapy Afryki ze sobą.

Z konfliktu bliskowschodniego robi się "wojna stuletnia". Zaproponowane zmiany spróbuję wdrożyć; będą one aktywne od następnego odcinka.

Ankieta - wedle tego co wpisałem w opcjach - ma postać jeszcze przez minimum 3 dni, o ile dobrze zaznaczyłem. Jeśli macie jakieś propozycje co do informacji w AAR-ze, czy jakiegokolwiek aspektu, proszę pytać. Nie wszystko tu podaję z racji gabarytu oraz możliwości sprawnego i w miarę strawnego przekazania. Jeśli dodać wiele fabuły, to paradoksalnie sporo się dzieje w Europie. Nie bójcie się czegoś skomentować. Mam co prawda swoje dość twarde zdanie, po części wynikające z tego co zaobserwowałem podczas rozgrywki w CK. Wiem, że dla większości czytelników to zupelnie obca i niezrozumiała sytuacja na świecie jest w tym AAR-ze. Taki urok wielkokampanijności.

 

​

Odcinek 10 - Wojny władcy pacyfisty (1469-1476)​

Na cieśninach duńskich, łączących Morze Północne z Bałtykiem, niemalże przez cały rok 1469 toczyły się bitwy zjednoczonych flot duńskich, polskich oraz bawarskiej 2. Kaiserflotte przeciw flottylom angielskim. Porażki przeplatane ze zwycięstwami, ostatecznie udało się wypędzić za Skaggerak oraz Morze Bałtyckie okręty króla Anglo-Szwecji, bez strat własnych oraz przy zatopieniu jednego okrętu Przymierza Północnego. Było pewne, że - jeśli Anglicy nie zbudują znacznie większej ilości jednostek pierwszej klasy - to na wodach, Sojusz Europy Środkowej uzyska trwałą dominację. Niemalże wszystkie bitwy sprowadzały się do jednej czy paru salw z lekkich bombard okrętowych, a później z prób desantu. Taktyka opierała się przede wszystkim na zdobyciu okrętów lub zmuszeniu załogi przeciwnika, by ta po odparciu szturmu, zdecydowała odpłynąć okrętem z bitwy.

Bawaria (ciemnoniebieskie): 1 - Armia Austrazyjska; 2 - Armia Reńska; 3 - I Armia Badeńska; 4 - II Armia Badeńska; 5 - Armia Turyngijska.
Lotaryngia (czerwonokremowe); Saksonia (ciemnożółte); Polska (ciemnoczerwone).​

W przeciągu zimowego początku roku 1469, potęzne zgrupowanie armii lotaryńskiej przejęło w lutym Köln, a później jedna trzecia wojsk wsparła drugą armię oblegającą Münster, reszta wróciła do Bredy w obawie przed natarciem wojsk bawarskich. W praktyce, nastąpiło ono dopiero na początku kwietnia, po zdobyciu Nancy*. Doszło do kontrolowanego przestawienia wojsk. Armia Austrazyjska, kawaleria oblegająca Luksemburg, po przyjściu I Armii Badeńskiej, przeprowadziła natarcie na prawie że pozbawioną fortfikacji Środkową Nadrenię, aż do 17 maja kontrolując całą część Germanii należącej do Wielkiego Księstwa. II Armia Badeńska stanowiła odwód w przejętej Alzacji. Nowo sformowana Armia Turyngijska składająca się głównie z powołanych pieszych chłopów, wraz z posiłkami Królestwa Polski i Litwy wsparła Reńczyków w oblężeniu Moguncji. Nieoczekiwanie, do oblężenia niedawnej jeszcze stolicy Lotaryngii, przyłączyli się Saksończycy, którzy po zdobyciu Magdeburga, niewielką częśc armii wysłali w celu odbicia Kassel.

29 maja 1469 roku, przy porozumieniu Kaisera z Grossherzogiem w w neutralnym dla tego konfliktu mieście Antwerpii (za zgodą francuskiej królowej) podpisano traktat pokojowy pomiędzy Cesarstwem Rzeszy Bawarskiej a Wielkim Księstwem Lotaryngii, w którym to władca niderlandzki oddaje Alzację z Nantes włącznie. Wojna Lotaryngii z Saksonią wciąż trwała, z powodu braku przynależnosci Saksonii od SES-u. Jednakże do końca roku, wojska saksońskie odparły najeźdźców, a zimą z 1469/70 roku wymusiły ogromną pienięzną kontrybucję na monarsze lotaryńskiemu w ramach rozejmu.

​

Generał Mark von Wellendorf-Aderniten przeczekał pod Kopenhagą na przybycie posiłków - kawalerii która zdobyła niebronioną Kolonię oraz Dortmund - by jesienią 1469 roku ruszyć ponownie na Szwedów oblegających Malmö. 21 października 1469 roku doszło do kolejnej klęski Bawarii z Anglo-Szwecją. Tym razem jednak konnica nie dała się całkowicie otoczyć. Brawurowa szarża pochłonęła prawie połowę piechoty szwedzkiej, acz ataki rycerzy wroga z flanki dążyły do okrążenia Armii Meklemburskiej. Tym razem von Wellendorf nie popełnił feralnego błędu, zręcznie dowodząc i wycofując resztki armii do duńskiego Göteborga... Z ocalałych jedynie 4,5 tysiąca nadawało się do dalszej walki w tej wojnie. Niemalże trzy tysiące jeźdźców - rannych lub zbyt przemęczonych walką - otrzymało możliwość powrotu do domu. Elita pozostała przy życiu rozpoczęła rajd po praktycznie pozbawionej twierdz Szwecji. Do końca 1469 roku cała angielska kraina szwedzka była pod kontrolą ustawionych przez von Wellendorfa władz, zaś do lutego roku następnego Trondheim zostało zdobyte.

Król angielski Enguerrand, po przegranej trzeciej bitwie pod Malmö (z udziałem wojsk polskich), w ledwie niewyjawionej panice zaakceptował w lutym 1470 roku kolejną propozycję Cesarza w celu zaprzestania działań wojennych. Niewielkie odszkodowanie w srebrze dla króla Danii za zrujnowanie Skanii było jedyną ceną dla monarchy angielskiego za kolejny nieudany konflikt w celu przejęcia władzy nad całą Skandynawią.

Po udanych dla cesarza Fredericka wojnach, ten od letniej pory 1470 roku podejmował działania mające na celu podporządkowanie sobie Arcyksięcia Sieny. Ten jednak odrzucał wszelkie propozycje złożenia hołdu lennego, argumentując posiadaniem innych władców pod wasalną zależnością (książąt Sardynii oraz Tunezji, z powodu dziedziczenia przez ród D'Abruzzo tych trzech państw oraz podporządkowaniu najstarszemu zazwyczaj posiadającemu wlaśnie Sienę).

4 marca 1471 roku odeszła z padołu tego świata wieloletnia małżonka Cesarza, Anna Zosia Piastówna. Isnpiratorka ekspansjonizmu bawarskiego, matka Infanta oraz symbol sojuszu Rzeszy Bawarskiej z Polską, zmarła ze starości w wielu prawie 65 lat. Zgodnie z ostatnią wolą Cesarzowej, jej prochy sprowadzono do Krypty Piastów Polskich w Sieradzu, w kraju w którym panował młodszy brat Anny, Tomasz I. Cesarz Frederick, o równie sędziwym wieku co nieżyjąca już żona, postanowił poświecić resztę życia tylko i wyłącznie w służbie krajowi. Miał nadzieję, że konflikt z Przymierzem Północnym będzie ostatnim w jego życiu. Miał złe przeczucia, patrząc na konflikt węgiersko-bizantyjski w latach 1470-1472, zakończony impasem; a także na znaczący wzrostu buntów na ruskich latyfundiach Cesarstwa Wschodniorzymskiego oraz w posiadłościach iberyjskich tego państwa.

​

Podczas wypraw morskich z inicjatywy żeglarza i kupca Tassila Starnberga, w 1471 po zejściu na ląd natrafiono na wioski i pierwsze osiedla wyglądające na miasta. Okazało się, że na odkrytych terenach istnieje coś na wzór administracji państwowej; każde plemię, wioska i osada miały przywódcę, który jasno podlegał kolejnemu itd.. Zwiadowcy wraz z Starnbergiem dotarli do największych miast tych ziem, które okazały się stolicami dwóch odrębnych plemion-państw. Tubylcy nieskażeni byli islamem, którego panowanie przypuszczano aż po kres Afryki. Państwa Konfederacji Alan - w którym dominowało głównie plemię Aszanti - oraz Państwo Fonów, nazywające swoją krainę "Dahomej". Prymitywne ludy nie znały prochu, zaś władcy obu tychże tworów państwowych wspominali o istnieniu wielkiego państwa muzułmańskiego na północy. Niemalże wszyscy mieszkańcy mieli bardzo ciemną maść skóry, identyczną jak występującą u niewolników sprowadzanych na plantacje kanaryjskie czy marokańskie. Zorganizowanie najważniejszych miast wskazywało na istnienie innych państw afrykańskich, jak i zorganizowanego handlu łączącego ekonomicznie całą odkrytą cywilizację. Tassilo Starnberg użył tego terminu w swojej relacji, co w 1472 mocno zaskoczyło pfalzgrafa atlantyckiego.

​

Istnienie trzech międzynarodowych ośrodków handlu (w Badajoz, Venezien oraz Tarent) oraz stabilne i spore wpływy nad rynkami obejmujący swym zasięgiem połowę Europy, było konsekwencją zrodzenia się koncepcji "supremacji handlowej", czyli monopolizacji udziału handlowego. Dobrym miejscem dla przetestowania nowych strategii ekspansji handlowej były rynki handlowe CRB. Przewidywano, że objęcie całkowitej, większościowej lub przynajmniej znaczącej kontroli nad obrotem towarowym i pieniężnym handlu pozwoli na zwiększenie strumienia pieniężnego wpływajacego do skarbu państwa oraz rozleglejszy bilans eksportu i importu na dogodniejszych warunkach... Szybko koncepcja ta wykorzystana w sprawie trzech europejskiej skali bawarskich rynków handlowych spowodowała, że od 1473 roku Kaiser miał spore wpływy handlowe na prawie całym terytorium Rzeszy. Po ustabilizowaniu poczynionej ekspansji, celem miałyby być centra handlu w Tunisie oraz w Pradze.

​

Władca polski w 1473 zakłócił spokój Cesarza, wypowiadając wojnę Węgrom. Królestwo Madziarów było całkowicie nieprzygotowane, zaś po śmierci długowiecznego króla Lamperta I zapanowało bezkrólewie (z braku dziedzica), co było powodem przejęcia wspólnych rządów szlachty średniej oraz magnatów. Nieudolnie zgapiając legendy o "demokracji ateńskiej" podczas najazdu aż pod Saloniki wschodniorzymskie, postanowili odtworzyć podobny ustrój; szybko doszli do wniosku, że prędzej utworzą coś na podobieństwo matki Bizancjum, czyli Republiki Rzymskiej. Rzeczpospolita Węgierska zaciągnęła ledwie dwudziestu tysięcy piechoty łanowej oraz garstkę kawalerii szlacheckiej w celu odparcia natarcia pięćdziesięciu tysięcy żołnierzy bawarskich. Bezskutecznie, całe lato Bawarczycy spędzli na odpieraniu nieskoordynowanych ataków pułków węgierskich oraz rozpoczynaniu oblężeń Pecs, Budy oraz Pesztu. Gdyby nie problemy organizacyjne wojska polsko-litewskiego, magnateria madziarska byłaby w potrzasku; jesienią 1473 zdobyli się na oblężenie Jassy, stolicy województwa mołdawskiego. Nie mogli poradzić na powołane Erdkorpsy w celu zdobycia twierdz w Sopronie oraz Szombathely, a także szybkiego upadku Pecs oraz pary miast naddunajskich, potem kłopotów miast Szeged oraz stolicy Debreczynu. Wybawienie mogło nadejść z Zachodu, kiedy to królowa Francji Gabrielle di Bar-Valois zdecydowała się na zaatakowanie galijskicj włości Księstwa Sieny. To spowodowało spodzeiwaną reakcję Sojuszu Europy Środkowej.

​

W momencie wybuchu wojny, armia francuska w pobliżu granicy z Cesarstwem liczyła 83 tysiące żołnierzy, przy ledwie trzech tysiącach na szybko wystawionym pospolitym ruszeniu księstewka oraz 102 tysiącach zbrojnych bawarskich. Pierwszym rozkazem Królowej było wycofanie sześćdziesięciu tysięcy żołnierzy z francuskiej części Oksytanii oraz krainy baskijskiej w kierunku Dijon oraz obleganego Clermont-Ferrand; z hrabstw Metz oraz Besançon także wycofano oddziały. Ruchy wojsk bawarskich wykonano dopiero w lutym 1474 roku. Wcześniej, Armia Gevaudańska, poniosła druzgocącą klęskę z dwukrotnie mniej licznym oddziałem składającym się z samej elity francuskiego rycerstwa, 29 stycznia. W kierunku odsłoniętego już miasta Pau oraz w celu dogonienia Armii Baskijskiej plądrującej całą Markę oraz uciekającą w stronę Francji, wysłano Armię Kastylijską z Burgos. W połowie lutego Armia Rzeszy Bawarskiej rozpoczęła oblężenie Albi, a także poprzez Armię Austrazyjską kontynuowała natarcie na praktycznie niebronione fortyfikacjami obszary francuskiej; szybko zagrażając Paryżowi. Królowa Gabriela wycofała swój dwór i gwardię wpierw do Orleanu, a później do Nantes, przed trzydziestoma czterema tysiącami zbrojnych cesarskich wdzierających się w głąb kraju. Dopiero po utracie stolicy, wydzielono z tworzonej wielkiej armii 10 tysięcy pieszych w celu zatrzymania pochodu Austrazyjczyków.

Francuskiej armii z Pau udało się dotrzeć do Limoges w ramach posterunku, zaś pospolitemu ruszeniu sieńskiemu nie udało się choćby zastopować na dłuższy czas wojska francuskiego. Nawet spieszące się wojska Armii Reńskiej, która plądrując przy tym francuską częśc Austrazji, nie zdołała odeprzeć broniącym się resztkom Armii Gevaudańskiej przed natarciem 38 tysięcy zbrojnych Królowej. Piąty marzec był dniem znaczącej porażki oraz rozpoczęcia oblężenia Lyonu. Niedobitki, jak i powoływane Korpusy Ziemskie z Prownasji oraz Lombardii, miały stanowić nową formację tworzoną w Grenoble... Po wkroczeniu do miasta Orlean, Armia Austrazyjska całą wojnę odpierała ataki pułków piechoty francuskiej, w ten sposób nie dając rady dotrzeć pod Dijon. Armia Gaskońska wyruszyła z Bordeaux, w celu zdobycia miasta La Rochelle; wojska z Iberii miały na celu pokonać obrońców Montauban... 21 maja 1474 roku doszło do pierwszej bitwy pod Saint-Étienne. Armia Prowansalska licząca niemalże czterdziestu tysięcy ludzi zaatakowała oblegających Lyon. Po ponad czterogodzinnej bitwie, kiepska organizacja pułków złożonych w dużej mierze przez pospół spowodowała koniecznośc kontrolowanego odwrotu wojsk Rzeszy Bawarskiej; jednakże wycięcie w pień 2/3 armii francuskiej pod miastem Cesarstwa (dwunastu tysięcy najemników i ochotników) sprawiło, że inicjatywa może odwrócić się na korzyść Kaisera.

​

16 lipca 1474 roku doszło do drugiej bitwy pod Saint-Étienne. Armia Prowansalska składająca się głównie z konnicy wszelakiej maści (ciężko- i lekkozbrojna szlachta, ochotnicy chłopscy i mieszczańscy, najemnicy bądź etatowi żołdacy) z piechotą jako eskortą posiadającą lekkie polowe bombardy oraz hakownice, zaatakowała wzmocnione posiłkami z Limoges armię francuską. Cztery godziny wystarczyły, by zmieść całą piechotę przeciwnika oraz okrążyć resztę konnicy. Celniejszy niz z wojny węgierskiej 1440 roku ostrzał z nielicznej artylerii sprawił, że część kawalerii francuskiej wpadła w popłoch. Bitwa zakończyła się całkowitą klęską wojsk Królowej, przy jedynie utracie 1,5 tysiąca pieszych oraz trzystu konnych. Pięciu tysięcy ocalałych Francuzów wypuszczono pozbawionych koni oraz uzbrojenia.

Po pokonaniu nielicznych wojsk francuskich pod Bremą przez meklemburskich jeźdźców, Królestwo Francji stanęło przed obliczem całkowitej porażki. Już 23 lipca, w którym w założeniu na jeden dzień przerwano oblężenie Clermont-Ferrand, Kaiser oraz Królowa podjęli wspólne negocjacje w sprawie zakończenia konfliktu dwóch katolickich państw. Frederick oczekiwał oddania przez Królestwo hrabstw krainy Bearn oraz reszty Austrazji, Gabriele deklarowała, że nie odda jakiegokolwiek skrawka "ziemi francuskiej". Po burzliwych negocjacjach do godzin nocnych, ogłoszono o godzinie pierwszej w nocy dnia 24 lipca o rozejmie pomiędzy Rzeszą a Francją. Trzydziestotrzyletnia królowa Francji postanowiła zrzec się praw do Pau i okolic oraz hrabstwa Metz** na rzecz cesarza Fredericka. Półroczny konflikt zakończył się więc niewielkimi zmianami terytorialnymi, zaś przez co najmniej pięć lat na granicy francusko-bawarskiej miał nadejść spokój. Obawy przed francuską armią, wzbogaconą o pierwszą długolufową broń palną reczną w nielicznych sztukach, okazały się nie spełnić. Przy bezbłędnej organizacji, planowaniu oraz pewnej przewadze liczebnej, Armia Rzeszy Bawarskiej jest w stanie pokonać Królewską Armię Francji z mozliwością podboju kolejnych terenów.

Konflikt z magnaterią węgierską przeciągał się aż do 1475 roku. Zimą z 1474/75 roku szlachta madziarska przełamała się i zdołała podporządkować wszystkie ziemie mołdawskie oraz wyruszyć na polskie twierdze: Lwów, Stanisławów czy Kamieniec Podolski (z tych najistotniejszych). Po zdobyciu stolicy - jak się okazało, opustoszałej od interregnistycznego władztwa magnatów, prawdopodobnie zbiegłych do miasta Krajowa - Debreczynu, wojska bawarskie wróciły pod Peszt i odparły siedem tysięcy konnicy pospólckiej przeciwnika. Armia cesarza skierowała się ku Wołoszczyzny, dochodząc aż pod Bukareszt. Drugiego kwietnia padły twierdze Sopron oraz Szombathely po jednoczesnym przeprowadzonym szturmie. Przez cztery następne dni generałowie Kaisera oraz najznamiennitsi magnaci (na czele ci z rodu Batorych), negocjowali warunki pokoju pomiędzy niekoniecznie zażarcie wrogimi narodami. Siódmego kwietnia 1475 roku, Rzeczpospolita Węgierska została oszczuplona jedynie o hrabstwa Sopron, Vasvar oraz Szombathely (na rzecz Cesarstwa Rzeszy Bawarskiej) oraz ziemię Jedysan na rzecz Królestwa Polski i Litwy. W zamian, z racji tak małych strat terytorialnych państwa madziarskiego, magnateria miała wypłacić równowartość 110 295 złotych grzywien bawarskich na rzecz "strat formacji armijnych Cesarstwa z powodu dokuczliwej zimy".

​

Do 1476 roku, maltański odkrywca Tassilo Starnberg, odkrył spory kawałek wybrzeża Afryki, trzy cywilizacje-państwa afrykańskie, wyspę nazwaną Starnbergią*** oraz wykazał, że kontynent afrykański schodzi jeszcze bardziej w południe. Już w 1469 jego ekspedycja zbadła całe wybrzeża saharyjskie, nie znajdując nic poza bardzo agresywnymi nomadami Tuaregów i Berberów; jedynym pozytywem okazało się odkrycie jednego ze źrodeł rzeki Senegal, podczas którego istniało podejrzenie o istnieniu innych, muzułmańskich, państewek. Rok 1471, poza odkryciem plemion handlujących koscią słoniową oraz dwóch państw-plemion pogańskich, na obszarach sieci faktorii handlowych ustanowiono Bawarską Gambię, utwierdzając przy tym przynależnośc tych obszarów do Rzeszy Bawarskiej. W roku 1476 natknięto na trzecie państwo, cywilizację Oyo (określoną jako "Benin" przez odkrywcę), w której stolicy zorganizowany był wielki rynek handlowy mogący obejmować swym zasięgiem cały mniej niecywilizowany (dla Europejczyka oczywiście) świat afrykański. Dwa lata wcześniej wspa Starnbergia została dokadnie zbadana; dostrzeżono na niej nieliczne populacje plemion czarnoskórych. Już w 1475 ustanowiono tam punkt handlowy, w planach - ze względu na dogodne warunki - ma być ustanowienie pierwszych bawarskich osad kolonijnych na południe od Maghrebu.

​

Poza programem elitaryzacji Bayerreiches Heer wprowadzonym przez Kaisera w 1475 roku, doświadczenia z wojny z Francją sprawiły, że nastąpiła konieczność zwiększenia nasycenia bronią palną oddziałów piechoty, jak i wyćwiczenia konnicy pod kątem szarży na wojsko ostrzeliwujące ją z oręża prochowego. W planowanej odbudowie armii (140 tys. pieszych oraz 170 tys. konnych), liczba ręcznej broni palnej miała przypadać w proporcji jednej na stu piechurów (1 na 90 w formacjach w Afryce), wobec czego ilość tego typu oręża miała wzrosnąć do minimu 1422 sztuk. Zwiększono limit wagomiaru największych polowych bombard do dwudziestu ośmiu, zaś zaczęto rozpowszechniać sztuki długolufowej broni ręcznej, nazwanej "arkebuzami"; przy obecnym stanie arkebuzy miały stanowić trzy piąte broni ręcznej w armii. Podniesiono rygor szkoleniowy, a także dokonano pierwszych prób sztywnej specjalizacji piechoty na: pikinierów, arkebuzjerów oraz tarczowników. W skład pierwszej grupy wchodzili uzbrojeni w pikę, jak i również berdysze, halabardy, gizarmy czy partyzany. W drugiej grupie stosowano hakownice, arkebuzy oraz polowe bombardy. W trzeciej grupie żołdacy używali wszelkiego oręża, nadającego się do użytku wespół z ciężką żelazną bądź stalową tarczą. Rozwoj broni palnej wymuszał powoli na stosowanie coraz cięższego opancerzenia; normą były półpłytówki czy kirysy noszone na wespół z łuskową zbroją okalającą resztę ciała, a także brygantyny.
-----------------------------------------



* - na mapie jest błąd, wynikający z nieprawidlowej znajomości nazwy niemieckiej dla tego (u nas) francuskiego miasta; Nanzig a nie Nantes.
** - w Vanilii tego nie ma odzwierciedlonego. To tylko i wyłącznie fabularna wstawka.
*** - u nas ta wyspa zwała się "Wyspa Fernando Po", ale skoro tego odkrywcy nie ma, uznałem, że mam "prawo" nazwać ją po swojemu.

Nie zabijcie mnie za Rzplitę Madziarów. W obecnej sytuacji geopolitycznej, to właśnie na Węgrzech prędzej narodziłaby się "demokracja szlacecka" ("demoszlachta", jak kto woli), przynajmniej coś podobnie buńczucznie nazywającego się. Wiadomym jest to, że z norm demokratycznych wiele nie jest, poza zrównaniem średniej szlachty i magnaterii w samym organie ustawodawczym oraz sądowniczym. To w sumie temat na trochę większą dyskusję. W tych realiach Europy, Polska ma niewielkie szanse na stanie się Rzeczpospolitą; samo to określenie jest z łaciny "res publica", o czym dobrze wiecie.

 

​

Odcinek 11 - Niepokoje (1477-1481)​

Magnateria węgierska postanowiła wybrać nowego króla, poprzez głosowanie w którym uczestniczyła cała zamożniejsza szlachta (od średniej wliczając). Podczas marcowych chłodów zimy 1477 roku, nowym Królem Węgier został Ődőn Báthory, który miał objąć urząd aż do końca swych dni. Zdecydowano, że za każdym razem władca madziarski będzie wybierany tylko i wyłącznie spośród szlachty Rzeczpospolitej Węgier (Magyar Köztársaság), którego obierać będzie sejm walny, w skład którego wchodzić mieli wszyscy hrabiowie oraz książęta, a także przedstawiciele średniej szlachty wybrani w sejmikach komitatowych (w obrębie jednego komitatu, czyli hrabstwa) oraz Trybun Szlachecki oraz 5 delegatów spośród ogólnokrajowej biedniejszej szlachty... Nowy władca Madziarów był świetnie wykształconym (m.in. studiował w Uniwersytecie Debreczyńskim) w dziedzinie kupiectwa, retoryki oraz łaciny szlachcicem, a takze przyszłym dziedzicem hrabstw Nyírbátor, Szatmár oraz Marmaros (na rubieżach z Polską). Mankamentem Ődőna Báthorego było jego beztalencie taktyczne, jakie wykazywał podczas ostatniej wojny z Polską; hetman koronny miał dowodzić armią zamiast władcy.

​

Niepokoje w latyfundiach bizantyjskich, skutkowały pierwszymi zmianami terytorialnymi: odłączeniem się krainy Onegi do Księstwa Archangielskiego, całego Podola do Królestwa Polski i Litwy. W lipcu 1477 roku niepogległośc proklamowało Księstwo Asturii ze stolicą w Composteli, posiadając jedynie galisyjskie ziemie. Władcą nowego państwa była księżna Isabel de Galiza, poślubiona rok później z Ian'em de Trastamara, który przejął władzę. Książęta asturyjscy odmówili sojuszu z Rzeszą Bawarską, uznając ten kraj za nieprzyjazny ich interesom na dłuższą metę. Kraj ten, zamieszkiwany przez Asturyjczyków posługujących się językiem stanowiącym mieszaninę staroangielskiego z językiem staroasturyjskim i kastylijskim, bronił się przez cztery lata przed odwetem armii wschodniorzymskiej. W sierpniu 1481 roku Bizantyjczykom udało się opanować cały teren Księstwa, zaś cesarz Andronikos rozwiązał Asturię jako związek państwowości. Trastamarowie oraz Galicjowie zmuszeni byli uciec do Leónu w Cesarstwie Rzeszy Bawarskiej.

​

Mieszczanie miast na nowoprzyłączonych terenach do Rzeszy po wojnie z Kestarszaszagiem Węgierskim, zażądal w lutym 1478 przywrócenia niższego opodatkowania, jakie było za panowania króla węgierskiego, zdjęcia co najmniej połowicznego obciążenia mobilizacyjnego do Korpusów Ziemskich oraz ustanowienia Palatynatu Zachodniowęgierskiego którym władać miał zawsze Węgier wybrany przez przedstawicielstwo ważniejszych miast. Cesarz Frederick odrzucił jakikolwiek z tych postulatów. Juz w marcu kilka miast zatrudniło własne armie najemnice i wypowiedziało posłuszeństwo Kaiserowi. Walki Armii Austriackiej z buntownikami trwały aż do maja, w których już po rozbiciu każdego większego oddziału najemniczego, miasta poddawały się w zamian za brak poważniejszych konsekwencji.

W drugiej połowie sierpnia, na nieoficjalnym (w tajemnicy przed monarchą) zebraniu wszystkich pfalzgrafów z CRB, dysputowano nad możliwoscią wprowadzenia choćby częściowo "demokracji szlacheckiej", jaka panowała na Węgrzech, a także o propozycji zmniejszenia centralizacjia administracji cesarskiej oraz wpływu na pozostałą populację (szlachecką). We wrześniu sześciosobowa delegatura złożyła Cesarzowi propozycję, obejmującą ograniczenie stanowisk palatynatur oraz wójtów krain-powiatów do szlachty, a także ustanowienie Rady Palatynatów jako najważniejsze ciało doradcze oraz ustawodawcze w Imperium. Frederick także odrzucił te postulaty. Kaiser stwierdził publicznie, podczas zwołanym miesiąc później zebraniu wszystkich pfalzgrafów w Wenecji, że nie zgodzi się na jakąkolwiek propozycję mającą na celu zwiększenie i tak znacznej władzy szlachty czy wyniesienie tej frakcji na równi monarchy bawarskiego... Arystokracja odebrała ten komunikat jako deklarację, jakoby Cesarz dążył do "bezwzględnego niewolnictwa oraz posłuszeństwa każdego mieszkańca Rzeszy Bawarskiej, bez względu na stan społeczny także w mierze majacej być okazywanej podległości". Pogląd władcy podzielił częściowo jego syn, Hugo. Znaczna większość szlachty CRB po naradzie weneckiej była niezadowolona z poczynań starzejącego się Fredericka. Pierwsze drobne bunty i rokosze drobniejszej szlachty już w listopadzie zaczęły być krwawo tłumione przez milicję Erdkorpsów, a niekiedy przez pojedyncze pułki Bayerreiches Heer; nie szczędząc nawet potomstwa buntowników.

​

Trzeciego grudnia 1478 roku do rokoszu wezwał baron Konrad von Wieselburg, w Dolnej Bawarii; celem było podporządkowanie całego Palatynaty Dolnobawarskiego oraz wymuszenie specjalnych przywilejów dla szlachty z tego regionu. Udało mu się zebrać prawie trzynastotysięczną armię popleczników (drobnej szlachty - wraz z pospólstwem którym obiecano ziemię po zwycięstwie sprawy - wraz z garstką średniozamożnych błękitnokrwistów), zaś sam Szary Baron (od charakterystycznej peleryny) liczył na pomoc króla czeskiego. 10 grudnia buntownicy splądrowali Ratyzbonę, po czym ruszyli pod Norymbergę, w celu zdobycia miasta i zdetronizowania pfalzgrafa. 29 stycznia 1479, na zaśnieżonych polach pomiędzy połaciami lasu, oddziały von Wieselburga zmuszone były podjąć bitwę z armią bawarską. Walk trwajace aż do ściemnienia się pory dnia, zakończyły się porażką rokoszan. Konrad von Wieselburg zginął pod koniec trwania bitwy, zaś pozostałych uczestników Rokoszu Wizelburskiego powieszono na gałęziach okolicznych drzew; rodziny schwytanych bądź poległych wypędzono z włości które posiadały na własnośc, degradując tą ludność do chłopów pańszczyźnianych Kaisera.

​

Po dziewiątym września 1479, wyspa irlandzka ponownie stanowiła mozaikę, jeśli chodzi o podzielenie krainy na rządzących. Wciąż istniejące Księstwo Irlandii opierało się królowi szkockiemu, który podniósł klęskę w ostatniej wojnie z Anglo-Szwecją, tracąc spore połacie zachodniopółnocnej Irlandii. Okolice Dublina od dłuższego czasu były pod protektoratem Francji.

8 czerwca 1480, książe Konstantyny ufundował dużą zdatną do pełnomorskiej żeglugi karakę dla, niegdyś kupca, Willrama dar-Sarewida, w celu zrealizowania ekspedycji rekonesansowej mającej na celu odkryć dalsze tereny. Odkrywca dar-Sarewid już w lutym 1481 roku zbadał dokładnie archipelag daleko na Atlantyku, nazywając go "Archipelagiem Azurhabickim", czyli Azurhabitami* (Archipel der Azurhabichte/Azurhabicte). Do końca wspomnianego roku, miał zadokować się w nowym porcie na Archipelagu Starnberckim; jak później okazało się, Starnbergia nie była jedyną wyspą przy Zatoce Afrykańskiej**. W roku 1481 zmarł w Kanarienburg na febrę poprzedni odkrywca, Tassilo Starnberg, zarażając się nią prawdopodobnie podczas pobytu w Bawarskiej Gambii.

​

Pierwszą osadą i najważniejszym portem Bayerische Gambia był Serekundberg*** powstały w 1479 roku na ruinach podobnie nazywającej się mieścinie tubylców. Poza rolą pośrednictwa w handlu i połowem kości słoniowej oraz czarnego niewolnictwa, port u ujścia rzeki Gambii stanowił bazę morską dla ekspedycji zmierzających wzdłuż dalszego brzegu afrykańskiego, a w przyszlości w celu rekonesansu dalekoatlantyckiego. Annehafen był portem w Starnbergi, założonym 18 kwietnia 1481 roku, nazwanym na cześć (już nieboszczki) cesarzowej Anny Zosi Piastówny. Rolą portu w Zatoce Afrykańskiej było pośrednictwo w handlu z państwami plemiennymi na kontynencie oraz główna baza wypadowa ekspedycji w głąb Afryki oraz wzdłuż wybrzeża. Pierwszym portem Archipelagu Błękitnych Jastrzębi był Azurhabichtburg.

Trudna sytuacja pomiędzy szlachtą a cesarzem, nie sprzyjała reszcie klas społecznych. Kupcy - jako "poplecznicy sprawy kaiserowskiej" - nie otrzymywali tak dużego wsparcia od pfalzgrafów czy wójtów szlacheckich, wobec czego podtrzymanie monopolu na handel skupiający się w Badajoz, Wenecji czy Apulii było wyjątkowo trudne; sytuacja pogorszyła się na tyle, że w 1480 roku wpływy w Pradze zostały zmniejszone. W grudniu 1481 roku władca lotaryński podjął kolejną próbę zniszczenia księstwa saksońskiego. Cesarz Frederick nie interweniował tym razem. Jednakze król duński Fredrik I postanowił wszcząć awanturę... Na koniec roku 1481, 45 tysięcy zbrojnych z armii osadzonych w Austrazji, wyruszyło w kierunku Nadrenii, na kolejny konflikt niemiecki.
-----------------------------------


* - Azurhabicht - Błękitny Jastrząb (z jęz. niem.). Portugalczycy historycznie nadali nazwę Azorom od błędnego rozpoznania myszołowa żyjącego na tych wyspach jako "jastrzębia"; załozyłem więc ten sam błąd w przypadku odkrywcy Arabawarskiego. Inna hipoteza mówi o pięknych, błękitnych wodach wokół tego archipelagu.
** - inaczej Zatoka Równikowa.
*** - w naszej rzeczywistości: miasto Serekunda.

Krótki. Chcę sprawdzić, czy takie pasują wam, czy jednak pisać więcej, ale o większym przedziale czasowym.

Wyniki ankiety, która powinna się skończyć cztery dni po wstawieniu 9-tego Odcinka (czyli do końca tego dnia). O ile wszyscy to jednak widzą. :]

Jeśli sytuacja radykalnie się nie zmieni, to postanowię jak zagłosowaliście. Już chyba zauważyliscie niektóre nawiązania do naszej historii?

I kolejne pytanie. Czy chcelibyście mieć, podczas odcinków specjalnych o roku 1500, dostać dodatkowy trzeci omawiający rozkład ludności w Europie, na plemiona/narody/kultury? W planach mam powtórkę z poprzednich dwóch z 1418 roku, o zbliżonej formie.

 

​

Odcinek 12 - I znów podzieleni (1482-1486)​

Ziemia luksemburska oraz nadreńska w ogniu wojny, z pełną parą rozpoczętej już na początku 1482 roku. Szlachta skłócona z Cesarzem postanowiła wziąć udział w walce z wrogiem, przy niezbyt dobrym przygotowaniu armii bawarskich do nagłego konfliktu. Organizowano zaciągi na terenie Austrazji oraz ziemi nad Renem po bawarskiej stronie tej rzeki; Erdkorpsy przekształcały się w pułki armijne. Poza samym księciem Konradem II na tronie w Rotterdamie, nikt nie chciał tej wojny. Jak poprzednie, walki w zachodniej Germanii nie miały przynieść rozwiązania gwarantującego długotrwały pokój w Niemczech.

​

W styczniu 1482 roku królowa francuska postanowiła najechać włości księcia Sieny w Galii. Kaiser miał dość wojen w swoim życiu, mając wtedy tą lotaryńską na głowie, oraz nie chciał wszczynać imperialnej sprawy dla obrony skrawka przeciętnie rozwiniętego regionu włady sieńskiego. Cesarz Frederick odmówił wsparcia w ramach Sojuszu Europy Środkowej, deklarując wystąpienie Rzeszy Bawarskiej z tych militarnych ustaleń. Władca silberngaweński nie chciał wmieszać się w kolejne plany ekspansji Polski czy Danii, a tym bardziej kłócić się o sprawę mogącą być rozwiązaną drogą mediacji (jak to było dwadzieścia lat wcześniej, w ramach przekazania Limousin Królestwu Francji od Cesarstwa Wschodniorzymskiego)... Piętnastego stycznia ostatecznie Cesarstwo wystąpiło z SEŚ, kiedy to Kaiser podpisał porozumienie w którym CRB militarnie przyłącza się do czysto asekurancyjnego sojuszu saksonsko-szkocko-czeskiego. W tamtej chwili, i tak Bawaria oraz Saksonia toczyły wojnę z tym samym przeciwnikiem.

​

10 stycznia 1482 roku, pod Kaiserslautern, doszło do pierwszej poważnej bitwy pomiędzy wojskami lotaryńskimi a bawarskimi i saksońskimi. Liczna i dobrze wyszkolona kawaleria - zaciężna czy rycerska - zadecydowała o zwycięstwie tych drugich. Walki trwały jednakże pół dnia, podczas których konnicy Grossherzoga udało się wyswobodzić z okrążenia. Saksońska piechota nie dawała rady zabezpieczać kotła, w którym wzięto sporą częśc armii lotaryńskiej. Bitwa była kolejną z klęsk wojsk pieszych, podczas której nie przeżył żaden knecht z państwa niderlandzkiego oraz tylko trochę ponad połowa z pieszych koalicji wojennej dwóch niemieckich krajów. Twierdze na Ziemi Reńskiej podczas trwania tego konfliktu, nie doczekały się odsieczy.

​

Wojna pomiędzy Wielkim Księstwem Lotaryńskim a Cesarstwem Rzeszy Bawarskiej trwała szesnaście miesięcy. Aż do końca wiosny 1482 roku, nie dochodziło do większych starć, jeśli nie liczyć nieudalnych szturmów na pomniejsze twierdze. W czasie, gdy wojsko niderlandzkie grupowało się w okolicach Bredy, kawaleria bawarska zdołała opanować całą Nadrenię nominalnie należącą do przeciwnika. Dopiero latem rozpoczęła się seria wojen, w których to armia lotaryńska wciąż odpędzała kolejne najazdy Cesarstwa na nieuforyfikowane terytoria, miasta oraz wsie. Konflikt bardzo przysłużył się rozwojowi militarnemu. Nowe pułki piechoty miały etatowo dwukrotnie więcej arkebuzjerów. Z Korpusów Ziemskich wytworzył się nowy rodzaj formacji - lancknechtów (niem.: Landsknecht) - piechoty uzbrojonej w halabardy oraz piki, czasem flambergi, katzbalgery oraz rusznice lontowe. Ów formacje działały później na prawach najemniczych, choć już podczas walk nadreńskich - gdzie wspierały lekką i ciężką konnicę cesarską - zdobyły złą sławę najaktywniejszych lupieżców wiosek i miasteczek... Aż do zdobycia Luksemburga przez Armię Rzeszy Bawarskiej, w potyczkach w Nadrenii poległo co najmniej czterdziestu tysięcy zaciężnych oraz zbrojnej szlachty, podobne statystyki obejmowały ponoć łączną liczbę zabitych cywili oraz poszkodowanych niewiast. Pomimo oblegania przez I Armię Austrazyjską Brukseli oraz zdobycie Moguncji przez mocno uszuponą II-gą w pierwszej połowie maja 1483 roku, walki przeciągnęły się jeszcze miesiąc. Ostatecznie, 14 kwietnia 1483, ustał ich polityczny koniec. Książe Lotaryngii musiał pogodzić się z utratą całej Ziemi Reńskiej.

​

Willram dar-Sarewid, trzeci w historii CRB odkrywca morski, w przeciągu czterech następnych lat zbadał spory kawał wybrzeży afrykańskich, wciąż nie natrafiając na "zwrot z południowego kierunku". Państwo-plemię Oyo podporządkowało sobie plemiona Fonów, zaś w 1484 roku ekspedycja lądowa natrafiła na legendarne państwo muzułmańskie, istniejące w sercu Afryki. Songhaj, zwane także Imperium Songhaj, było krajem o dominującym wyznaniu sunnickim. Stolica rozległego państwa, Timbuktu, wprawiła w zachwyt zwiadowców. Wedle notatek dowódcy ekspedycji, imperium songhajskie nie odbiegało ucywilizowaniem od kalifatów fatymidzkiego czy seldżuckiego, jeśli "pominąć liczne plemienne wsie". W lipcu 1484 roku, kiedy ekspedycja wracała na okręty zostawione na wybrzeżu, dostrzegła, że liczne piesze oraz garstka kawalerii króla Sunni Ali Bera podporządkowała sobie terytoria Aszantii. Informacja o szybkim wzroście potęgi muzułmańskiej zaraz za koloniami, nie była dobrą informacją dla Kaisera... Finansowanie wypraw osadniczych przez administrację cesarską obejmowało w latach 1482-1486 tylko Senegal oraz Archipelag Starnberski; dzięki temu Serekundburg oraz Annehafen odnotowały spory wzrost populacji. Wedle danych z kwietnia 1486 roku, na południe od Wysp Kanaryjskich oraz Agadiru miało przebywać co najmniej czternastu tysięcy bawarskich kolonistów.

Rebeliom na latyfundiach bizantyjskich nie było końca. W 1483-1484 roku istniał związek państwowy murcyjskich prawosławnych, którzy zadeklarowali suwerreność wobec basileusa; powstanie zostało krwawo stłumione. Do 1485 roku zgrekofikowana populacja Rusinów na krainach saratowskich oraz kamsko-wołżańskich postanowiła uciec się pod opiekę sułtana Karachanistanu, skuszona deklaracją tolerancji religijnej dla każdej miejscowości prawosławnej, która wyzwoliła się spod panowania wschodniorzymskiego; tak desperacka w oczach książąt ruskich oraz króla polskiego decyzja wynikała głównie z braku zainteresowania kniazia suzdalskiego, który wtedy wspierał Fino-Rusinów w boju skandynawskich z Anglo-Szwecją.

​

Z zamieszania na Wschodzie, król polski Tomasz I Piast skorzystał, z sukcesem wysyłając piechotę łanową oraz szlachtę pod Kijów w 1483 roku. W ten sposób, największe miasto europejskie (prawie 160 tysięcy mieszkańców), oraz główny ośrodek handlu dla Europy Wschodniej, na czele z zorganizowanym województwem kijowskim weszło w skład Królestwa Polski i Litwy. Dołączenie się buntowników siewierskich w 1479 roku do wojsk kniazia smoleńskiego pozwoliło przełamać impas w konflikcie pomiędzy Księstwem Smoleńskim a Księstwem Biełozierskim. Dwudziestego drugiego maja 1484 roku władca biełozierski musiał oddać koronę oraz tytuł rywalowi. Wkrótce, na wschodniej granicy Polski, wyrosło nowe względnie silne państwo, Wielkie Księstwo Białej Rusi*. Po Królestwie Fińsko-Ruskim, Wielkim Księstwie Suzdalskim było to trzecie państwo wschodniosłowiańskie.

​

Finał, trwającej od 1483 roku, kolejnego konfliktu bliskowschodniego pomiędzy Wschodniorzymianami a szyitami, zakończył się przed listopadem 1484 roku, przynosząc utratę Fenicji przez władcę konstantynopolskiego oraz splądrowanie połowy bizantyjskiej części Anatolii. Ludność grecka zamieszkująca północną Syrię oraz Kurdystan sprawiała kłopoty niemniejsze niż katafrakci. W wspominanej ziemi jako rubieżu północnomezotopamskiej doszło w 1484 roku do buntu Greków, którym udało się załozyć istniejące zaledwie pięć miesięcy państewko. Wojna bliskowschodnia tym razem pokazała, że Cesarstwo Bizantyjskie po stracie połowy swoich latyfundiów ruskich oraz wciąż nieustających buntach iberyjskich, może nie być w stanie wrócić na tereny sprzed 1420 roku. Sytuacja tym bardziej niepokoiła księcia cypryjskiego, który postanowił szukać wsparcia u kniaziów ruskich.

​

Straty poniesione podczas wojny o Nadrenię, skłoniły cesarza Fredericka do podjęcia ostatniej reformy mającej na celu zelitaryzowanie Armii Rzeszy Bawarskiej. Zadbano o lepsze wyposażenie żołnierzy już służących, dofinansowanie biedniejszej szlachty chcącej zaciągać się do wojska, a także nieznacznie zwiększono żołd comiesięczny. Poza kolejnym podkręceniem reżimu treningowego rekrutów oraz gwardzistów, znacznie zwiększono liczbę strzelców posługujących się ręczną bronią palną; etatowo miało ich być minimum 7 tysięcy. Wyparto prymitywne hakownice, na rzecz tylko długolufowej broni: arkebuzów oraz rusznic. Pomysł lancknechcki wzięty z Erdkorps podczas konfliktu w latach 1482-1483 przejęto do wszystkich związków armijnych w Cesarstwie. Podjęto pierwsze próby reogranizacji armii na regimenty stanowiące podstawę związków taktycznych (400 ludzi); wcześniej tą rolę pełniły pułki (1500 ludzi), po reformie posiadające 2-4 regimenty.

22 sierpnia 1486 roku, w wieku osiemdziesięciu lat zmarł Siódmy Cesarz Rzeszy Bawarskiej, Frederick I, nazywany już od 1460 przydomkiem "Odważnym", w ramach hołdu złożonego władcy toczącemu zwycięskie wojny i przezwyciężającego swój pacyfizm. Uhonorowany pośmiertnie (jak najbardziej dziedzicznym) tytułem Króla Neapolu, zdobywca Sycylii, Trypolitanii, Moraw, Sudetów Czeskich, Ziemi Reńskiej, Alzacji oraz Zachodnich Węgier, zostawił po sobie jedynego syna, wtedy już 53 letniego Huga. Nowy władca miał już dwóch potomków w wieku młodzieńczych, ożenionych z hrabinami saksońskimi, oraz cztery córki z Theodorą Mandromenos. Cała Europa wydawała się drżeć z chwilą koronacji 26 sierpnia osoby, która nie posiadała objekcji wobec kwestii militarnej jak poprzedni władca.
----------------------------------------


* - Już u nas historycznie w XV wieku znaczna częśc populacji Wielkiego Księstwa Litewskiego mówiła po starobiałorusku. Tutaj założyłem, że państwo (pomimo pewnego oddalenia od Mińska) może także posiadać głównie (właściwich/środkowych?) Rusinów oraz Białych Rusinów. Starobiałoruski byłby głównym językiem "urzędowym", zaraz potem języki ruskie na czele ze starorosyjskim. Prawdopodobnie więc - jeśli nie dojdzie do szybkiego zjednoczenia Rusi przez to państwo - to W.K. Białej Rusi zostanie takim... białoruskim państwem.

Mam parę zastrzeżeń odnośnie rozgrywki.

Pierwsze, fabularne: w obecnej sytuacji, to ruscy prawosławni powinni dokonac jakiejś schizmy czy przynajmniej być daleko oddaleni od patriarchy konstantynopolskiego. W obecnej sytuacji, to Bizancjum dużego poparcia wśród wschodnich Słowian nie ma. Skoro nawet greccy Cypryjczycy nie chcą współpracować, zaś można powiedzieć nie tyle o rodzącym nacjonaliźmie, co "kulturyzmie" Rusi.

Drugie, mechanika gry: AI jest zbyt agresywne, szczególnie przy wznowieniu rozgrywki. 3/4 wojen od 1418 roku wypowiedziane zostały najpóźniej miesiąc po wznowieniu. Zostaje więc albo rozgrywanie za kilka odcinków na raz (mniej agresji międzypaństwowej), albo jakieś załagodzenie poważne AI. Powoli przestaje być logiczne to, że od pół wieku niemalże pewne konflikty na nowo wybuchają. Konflikt bliskowschodni jest logiczny (i wybucha coraz to znowu dopiero parę lat po wznowieniu, lub wręcz pod koniec rozgrywania), ale IMHO "stuletnie wojny" o Skandynawię, Nadrenię, skrawek Sieny w Galii oraz o Szkocję - jednocześnie - to trochę alogiczne już konflikty. Tak, wiem, w XV-XVI wieku to co rusz książęta niemieccy bili się kilkanaście lat o jedno miasteczko. Nie tyle, żebym się skarżył, bo sobie "nie radzę". Radzę sobie dobrze, ale naprawdę nie chcę się podkładać "dla dobra rozgrywki", a czasem AI samo ułatwia sobie wojnę wojnami, w których nie może sobie poradzić.

 

​

Odcinek 13 - Samotność daje spokój (1486-1494)

---------------

​

26 sierpnia na tronie bawarskim zasiadł Hugo I, syn Fredericka I Odważnego oraz Anny Zosi z rodu Piastów, wraz ze swoją małżonką Theodorą Mandromenos. Urodzony w 1434 roku, zdążył przeżyć tragicznie zmarłą pierwszą małżonkę (Ragnhild Knötling), w wyniku długoletnich rządów swojego ojca, który dożył wieku osiemdziesięciu lat. Najstarszy syn Huga, Garibald, był młodszy od nowego cesarza 35 lat. Na barkach człowieka, mentalnie przebywającego jeszcze przy kresie Wieków Średnich, zostaje rządzić państwem w Europie wybudzającej się pod wpływem italijskich, francuskich, polskich oraz niderlandzkich idei humanizmu czy ruchu odrodzeniowego.

Pierwszym problemem monarchy było zapewnienie kompetentnego następcy. Niestety, obaj młodzi synowie (Garibald oraz Albrecht) potrafili jedynie dogadzać swoim heskim żonom. Trzydziestotrzyletnia Cesarzowa mogła już nie zapewnić w dalszej przyszlości trzeciego - w nadziei pojętnego - syna. Hugowi została więc tylko nadzieja. Narodziny siódmego dziecka, Emmy, 12 lutego 1487 roku, nie polepszyło sytuacji... Drugim problemem było obranie właściwej polityki zagranicznej. Nie przerażała Kaisera wizja konieczności prowadzenia wojen. Cesarz wolał jednak więcej budować niż wywalczać mieczem bądź prochem. Sojusznicy wplątający w ciągłe wojny o kawałek ziemi (marny w porównaniu do całej powierzchni Rzeszy Bawarskiej) coraz bardziej szkodzili interesom Bawarii. Władza Hugo podjął radykalną decyzję. Zdecydował, że Cesarstwo Rzeszy Bawarskiej nie będzie sygnatariuszem jakiegokolwiek sojuszu europejskiego. Z początku szlachta, kler oraz bogatsze mieszczaństwo były zaniepokojone odwracaniem się CRB od Europy, a także (w praktyce) pozbawieniem wsparcia w wypadku wojen. Później jednak, okazało się, że od 1488 na rubieżach Imperium było spokojniej niż za koronacji Fredericka I Odważnego.

Trzecim zagadnieniem była polityka wewnętrzna. Szlachta, zachwycona albo kiełkującym modelem absolutystycznym Królestwa Francji (magnateria, pomimo ścisłej kontroli królewskiej, sama ściśle kontroluje resztę populacji), albo madziarską wolnością szlachecką, nie była wygodnym partnerem w czasie przejmowania władzy przez nowego Adernitena. Cesarz Hugo "przekupił" szlachtę, nakładając parę mniejszych ceł granicznych na towary i zapewniając pewien znaczny ich procent na rzecz hrabiów i baronów w obrębie każdego palatynatu.

Doktryna samodzielności Rzeszy Bawarskiej, przyczyniła się do nieznacznej poprawy wizerunku molocha w Europie, który od co najmniej XIII wieku kojarzył się glównie z podbojami; rekonkwiście czy walce ze swoimi sąsiadami. Cztery córki (prócz malutkiej wtedy Emmy) zostały kolejno - po osiągnięciu pewnego wieku dojrzałości - wydane za: wojewodę kazańskiego (podległego kniaziowi suzdalskiego), kuzyna księcia archangielskiego, komitesa Békés (podległego królowi elekcyjnemu węgierskiemu) oraz księcia Thessaloniki (lennika cesarza wschodniorzymskiego); w ten sposób niemalże cały wschodni interes defensywny Kaisera został zrealizowany. Odbudowywanie armii do stanu liczącego co najmniej 320 tysięcy ludzi (w praktyce około 330 tysięcy, w tym nieco ponad 150 tys. pieszych) , powiodło się. Monarcha twierdził jednak, że armia i tak jest za mała, by zapewnić gwarancję bezpieczeństwa w przypadku wojen z kilkoma silnymi państwami; "brakowało" co najmniej 25 tysięcy (czyli drugie tyle) w Iberii, granica z Węgrami czy Bizancjum mogła by być chroniona siłami co najmniej o 2/5 większymi niż obecnie.

​

Przebudowano, bądź zdemontowano i zbudowano od podstaw, istniejące kogi oraz hulki we flocie wojennej na karaki pełnomorskie. Do 1490 roku, Bawarska Marynarka Rzeszy składała się z dwóch Flot Cesarskich. 1. Kaiserflotte (Śródziemnomorska) składała się z 17 karak oraz 34 galer. 2. Kaiserflotte (Bałtycka) stanowiło 12 karak. Dozbrojono uzbrojenie okrętowe o dodatkowe armatki. Prawdziwym sukcesem szkutnictwa bawarskiego było jednak wybudowanie karawel, które zdołały opłynąć południowy przylądek afrykański w 1488 roku za sprawą Willrama dar-Sarewida, odkryć zdatne do kolonizacji miejsce, a później (do III kwartału 1491 roku, w którym arabawarski odkrywca zmarł) dopłynąć aż do obszarów, na których dostrzeżono w oddali arabskopodobne statki.

​

Cesarz Hugo dokończył za poprzednika, swojego ojca, plan fortyfikacji kraju, fundując twierdze na ziemiach marokańskich. Kantony helweckie ze wschodnich oraz centralnych ziem szwajcarskich - za fundusze wyproszone u Kaisera na dany cel - wzniosły sieć małych, ale bardzo licznych twierdz o wyjątkowo grubych murach (5-6 metrów przynajmniej) na alpejskich wzgorzach oraz przełęczach. Mur Szwajcarski dostosowany był zarówno do obrony ważnych przejść z Helwetii do innych obszarów, jak i do odpierania szturmów na samą twierdzę czy ostrzału artyleryjskiego z coraz to silniejszej broni palnej. Zastosowano także artylerię o cięższym wagomiarze (powyżej 30 funtów bawarskich) oraz otwory strzelnicze na kilku poziomach w obrębie muru... Reszta kantonów nie zdecydowała się na ponowny - jednak bardzo kosztowny - krok, wobec czego potencjał Muru Szwajcarskiego mógł być tylko częściowo wykorzystany w wojnie obronnej.

​

Drugi z Arabawarskich odkrywców, kupiec Archibald Vozirid, podczas pełnomorskiej żeglugi z Serekundburga, zbadał dokładnie Archipelag Zielony, zaś 26 marca 1491 roku odnotował natknięcie się na tajemnicze wybrzeża znacznie większego lądu. Złe wiatry zmusiły żeglarza do skierowania się na północ; dopiero później poprzedni kierunek został przywrócony. Oddalając się jeszcze bardziej od Afryki, nie natrafił na kolejne lądy. Podczas powrotu do portu gambijskiego, prawdopodobnie w listopadzie tego samego roku jego karawela zatonęła podczas sztormu na pełnych wodach Atlantyku. Sama informacja o odkryciu została przypadkowo znaleziona przez balearskiego odkrywcę Iberobawara, Heinza Almochedy, kiedy tenże obrał identyczny szlak; natrafił na szczątki (w tym notatki Arabawara) rozbitego statku zniesione na plaże Nowego Lądu.

​

Heinz Almocheda w latach 1492-1494, celowo obrał "zboczenie z kursu" swojego poprzednika, by w pewnym momencie skierować się w stronę południową. Dzięki temu upewnił się co do odkrycia Vozirida. Wybrzeże porośnięte było dżunglą, porównywalną z tą środkowoafrykańską, acz o zupełnie innych gatunkach roślin czy zwierząt. W 1493 niewielkie ekspedycje zeszły na ląd, natrafiając na pojedyńcze niezbyt przyjaźnie nastawione plemiona ludności, która (w porównaniu do tej samej wysokości geogfaficznej) nie miała tak ciemnej skóry jak Afrykańczycy; niektóre z napotkanych plemion mialo "czerwoną skórę"*. Istnienie drzew, z których udało się wysączyć czysto badawczo tajemniczy czerwony barwnik, nabrało pewności co do nazwania nowego lądu przez Iberobawara. Heinz Almocheda nazwał nowoodkryty ląd "Rotwaldem" (Czerwony Las). Żeglując w kierunku północnozachodnim, dostrzegł na horyzoncie wysepki.

Arystokracja południowoitalijska desygnowała swojego człowieka jako kandydata na zwiadowcę, który miał zbadać wnętrze Afryki w celu sprawdzenia, czy z Maroka da się przebyć przez Saharę do Imperium Songajskiego, a także zbadać dokładniej wybrzeża oraz interior zachodnioafrykański. Za zgodą i dofinansowaniem Cesarza, messyński przedstawiciel, Frederico Taluccezi, zebrał ze sobą pięciuset lekkiej konnicy, a na miejscu (w Marrakeszu), czekało na niego kolejne sześć tysięcy. Wobec funkcji Frederica użyto określenia "konkwistador"; w zamierzeniu palatyna-arcybiskupa marokańskiego było nawrócenie plemion afrykańskich oraz schrystianizowanie Afryki... Do końca 1490 roku Taluccezi dowiódł, że da się przez mauretańskie piaski i skaliste płaskowyże dostać się do Songhaju, odkrywając tak naprawdę stary szlak Arabów. Następny rok jeden z nielicznych przedstawicieli Włochów pochodzenia sycylijskiego przeznaczył na zbadanie rubieży Bawarskiej Gambii, które okazały się być terytoriami songajskimi oraz należącymi do innego państwa sunnickiego, Mali. Podczas rekonesansu, aż do ziem niegdyś aszanckich, doszło do starć z tubylcami, podczas których doszło do rzezi prymitywnych, nie mogących sprostać jeźdźcom znacznie lepiej zorganizowanym oraz posiadającym krótsze wersje arkebuzów.

​

Dwuletnia wojna (1492-1494) pomiędzy Francją a Anglo-Szwecją, zakończona została całkowitą klęską króla z dynastii Yorków oraz niemalże powtórką z historii najazdu normańskiego. Pomimo utrzymania - na drodze porozumień - licznych hrabstw przez króla Enguerranda, połowa brytyjskich terytoriów Anglo-Szwecji została przejęta przez królową francuską. Władca anglelski już na początku 1493 roku przeniósł się do szwedzkiego Sztokholmu, zaś w wyniku upokarzającego traktatu pokojowego, zmuszony był oddać także północne odległe terytoria-kolonie skandynawskie... Wojska Królestwa Francji zaprezentowały w ten sposób swoją niepodważalną potęgę, zaś Królestwo Anglii i Szwecji przegrało z kretesem także na wodach. Zaistniało zagrożenie przejęcia kolejnych wysp przez Francję, po zdobyciu Islandii kilkanaście lat wcześniej.

​

Wobec wzrostu potęgi armii francuskiej, nie zostało Bayerreiches Heer nic innego jak nasycanie bronią palną kolejnych regimentów w coraz większym stopniu. Doprowadzono do stanu 1:3 w ilości strzelców w pieszych formacjach, rozpoczęto także tworzenie pierwszych koncepcji odnośnie wzmocnienia fortyfikacji przed coraz skuteczniejszą (wciąż jednak dość prymitywną) artylerią. Rozwój ludwisarniczy umożliwił na produkcję polowych armat o wagomiarze 30 funtów bawarskich i większym. Każdy element systemu fortyfikacyjnego posiadać miał - nie bombardy - a pierwsze wersje tzw. "kolubryn i kartaunów" w kalibrze lekkim, średnim i ciężkim. Na polu bitewnym, miały być wykorzystywanie wersje co najmniej ćwiartkowe (niekiedy nawet połówkowe czy trójćwiartkowe) dział. Samo wykorzystanie cięższej artylerii na polu bitwy, jak i sporej liczby strzelców stosujących tylko arkebuzy oraz rusznice lontowe, było jednak eksperymentem. Dowódcy wojsk nie znali innowacyjnej i zarazem praktycznie skutecznej techniki wykorzystania tak dużej masy strzeleckiej czy artyleryjskiej. Pewnikiem było dążenie do ścisłej specjalizacji piechoty: na stosującej broń drzewcową oraz broń palną, w nielicznych przypadkach walczącej z zastosowaniem broni lższejszej oraz tarczy. Kawalerzyści zmuszeni byli nosić coraz cięższe i grubsze kirysy w celu ochrony przed kulami.

​

Kolejną reformą wojskową cesarza Huga było utworzenie większych jednostek "administracji wojskowej" niż palatynaty. W ten sposób ujednolicono przydzielanie nowosformowanych pułków do największych gotowych już formacji armijnych czy mających zostać utworzone w razie konieczności. Pomimo wdrażania podobnych rozwiązań już w Austrazji, Szwabii czy Oksytanii (podczas konfliktów zbrojnych), nie wszędzie było jasno sprecyzowane, gdzie "dany pułk ma pójść". Ujednolicenie struktur administracji terytorialno-wojskowej spowodowało, że w praktyce więcej niż wg poprzednich statystyk, można było zwołać ludzi do Korpusów Ziemskich; róźnica widoczna była szczególnie we Frankonii, zachodniej Oksytanii oraz w Bawarii Rodzimej.
---------------------------



* - wiadomo, że chodzi o "ucharakteryzowanie się" błotkiem czy mieszaniną z ochrą.

Okazało się, że wystarczy być "samodzielnym politycznie", by mieć spokój z wojnami. Ale, nie zadowoli mnie sam spokój. Na pewno dojdzie do pewnych wojen niedługo (może "zaraz" już).

Niżej pełna tytulatura Kaisera Huga I.

Spoiler

Cesarz Rzeszy Bawarskiej, król Bawarii, Wenecji, Aragonii, Północnej Afryki, Kastylii, Mauretanii, Leónu, Portugalii, Burgundii, Włoch oraz Neapolu, książe Bawarii, Austrii, Styrii, Tyrolu, Frankonii, Spoletto, Szwabii, Slawonii oraz Misraty, landgraf Helwetii, Bawarskiej Gambii oraz Starnbergii.

"Landgraf" to archaiczny w tych realiach tytuł - na pewno kiedyś zostanie usunięty lub przemianowany na inny.

 

​

Odcinek 14 - Preludium do nowych czasów (1495-1500)​

Nowym królem Francji, pierwszym od Walezjuszów, został w 1495 roku Fausto I, syn pary królewskiej Gabriele d'Bar oraz Henry'ego de Valois. Imperialistyczne plany nowego władcy francuskiego - w tym zrealizowany do końca XV wieku plan zbudowania armii liczącej dwustu tysięcy zbrojnych i rycerzy - strwożyły szlachtę w Rzeszy Bawarskiej. Wejście na tron nowego władcy polskiego w 1497 roku, Maćka I z dynastii Piastów, było dobrą okazją na ogrzanie stosunków pomiędzy Cesarstwem a Królestwem po odsunięciu się Kaisera z Sojuszu Europy Środkowej. Po rozwiązaniu porozumienia nieistniejącym pod koniec XV wieku Przymierzu Północnemu, arystokracja wymogła na cesarzu Hugo podjęcie negocjacji z młodszym od niego władcą polskim. Ostatecznie, w lutym 1498 podpisane zostało porozumienie o obustronnym wsparciu militarnym w razie wojny któregoś z państw: Cesarstwa Rzeszy Bawarskiej oraz Królestwa Polski i Litwy; okres trwania umowy opiewał na dziesięć lat.

​

Porty tunezyjskie: Tunis, Bizerta czy Gabes, stanowiły ważny punkt handlu śródziemnomorskiego. Księstwo Tunisu rozdzielało Trypolitanię z Cyrenajką od reszty Bawarskiej Afryki. Z nastaniem roku 1495, niemalże pół roku mobilizowano z ludności arabskiej, arabawarskiej oraz bawarskiej oddziały mające znacznie wzmocnić istniejące armie na rubieży z włoskiego pochodzenia księstwem, zwyczajowym lennikiem Sieny. Do czerwca zebrano nieco ponad pięćdziesiąt tysięcy ludzi oraz odlano dwadzieścia ciężkiego wagomiaru armat, dostosowane zarówno do bitew polowych, jak i oblężeń... Wojna wybuchła 2 czerwca 1495 roku. Pierwotny plan zakładał zablokowanie bardzo licznej armii tuniskiej nie dalej niż trzydzieści mil od stolicy kraju, Tunisu. Jednakże w wyniku forsownego marszu wojsk przeciwnika w stronę słabiej bronionej granicy od strony Trypolitanii, armia wychodząca z Konstantyny zmuszona była ścigać Tunezyjczyków aż do Gabes. 24 czerwca armia Księstwa stoczyła bitwę prowadząc obustronną walkę. Armia tuniska nie była w stanie poradzić sobie z zorganizowanym ostrzałem arkebuzjerów oraz obroną czy natarciem pikinierów i halabardierów, stosując wciąż postśredniowieczne metody walki. Walka rozpoczęta późnym rankiem, przeciągnęła się aż do pory wieczornej, kiedy to odcięci od samego miasta Tunezyjczycy, rozpoczęli odwrót w stronę znanych im oaz pustynnych na zachodzie. Ćwierć- oraz półkolubryny skonstruowane eksperymentalnie przez Bawarczyków w ostatnich momentach bitwy swym ostrzałem rozproszyły pieszych przeciwnika. Niedobitkami - liczącymi co najmniej osiemnaście tysięcy ludzi - miała zająć się konnica dnia następnego.

Dwudziestego lipca 1495 roku piechota Armii Rzeszy Bawarskiej wraz z nowej produkcji armatami dotarła pod Tunis (blokowany od połowy czerwca od morza przez 1. Kaiserflotten), z miejsca rozpoczynając serię zmasowanych szturmów. Dopiero szósta próba 12 sierpnia powiodła się. W trakcie czwartego szturmu (2-3 sierpnia), po kolejnej salwie jedna z luf półkolubrynowych uległa solidnemu pęknięciu. Łącznie, podczas samego oblężenia poległo 2,3 tys. żołnierzy... 13 sierpnia 1495 roku, książe Tunisu podpisał bezwarunkową kapitulację, w tym pozwalającą na pokojowe przejęcie przechwyconych jeńców do armii bawarskiej.

​

Włoski kupiec i uczestnik wypraw Heinza Almochedy, Amerigo Vespucci, przejął w 1497 roku dowodzenie nad karawelą "Balearia" po balearskim poprzedniku. Urodzony we Florencji, osiadły w Wenecji, ostatecznie osiadł w mieście kolonialnym Serekundburg liczącym około dwóch tysięcy mieszkańców. Jako pierwszy zasugerował, że nowoodkryty Rotwald oraz wysepki mogą należeć do zupełnie innego kontynentu; opłynięcie przez kilku pomniejszych nawigatorów morskich całej Afryki do Półwyspu Synaj, nawiązanie kontaktów z Sułtanatem Oman oraz państewkami jemeńskimi sprzymierzonymi z Fatymidami potwierdziło, jakoby Indie znajdowały się na wschód od Afryki, a nie "na zachód". Vespucci przyczynił się do odkrycia wyspy Heiljakob* oraz zbadania całego wybrzeża kontynentalnego Nowego Lądu na Morzu Karaibskim, nazwanym od ludu Karibów zamieszkujących wysepki; jeden ze zbadanych obszarów nazwał Nową Wenecją (Neuvenezien) od wiosek tubylców zamieszkujących nad jeziorem Maracaibo w chatkach zbudowanych na palach wbitych w wodę.

​

Po ponad 150-letnim okresie dominacji islamskich najeźdźców nad państwami ruskimi, wojna w latach 1496-1497 koalicji księstw wschodnich (Wlk. Księstwo Suzdalskie, Królestwo Finsko-Ruskie, Księstwo Archangielskie) przeciw Sułtanatowi Karachanidów zakończyła się druzgoczącycym zwycięstwem prawosławnych krajów. Turko-mongołowie wyparci zostali niemalże z Wołgi od strony ziemi saratowskiej, zaś Nowogród Wielki nie został zdobyty tylko z powodu dwóch kolejnych bardzo srogich zim lokalnie. Sromotna klęska muzułmanów w Europie Wschodniej odbiła się echem na całym chrześcijańskim kontynencie. Wedle postanowień rozejmu, kniaź suzdalski przejął kontrolę nad ziemią twerską, oparł północną granicę o Wołgę oraz skrócił niespełniający już roli Korytarz Riazański. Straty poniesione w liczbie bojarów i chłopów przez Fino-Rusinów spowodowały destabilizację społeczną Królestwa.

​

W roku 1498 konkwistador Frederico Taluccezi wylądował w Rotwaldzie, na obszarach objętych działalnością pierwszej faktorii handlowej w Tirakambuku. Mając do dyspozycji 6,5 tysiąca kawalerzystów, odkrył częśc interioru Rotwaldu, zbadał część brzegów niebywale długiej i rozległej rzeki osadzonej w dżungli, a także dotarł do Neuvenezien przez ląd. Po drodze wielokrotnie starł się z agresywnymi tubylcami, wobec czego podczas wyprawy Messyńczyka na dalekie południe od Rotwaldu, ekspedycja liczyła raptem cztery tysiące ludzi... Drugą faktorię handlową w Ameryce (ustalonej w 1499 nazwie nowoodkrytego kontynentu) założono w Nowym Palatynacie** (Neupfalz). Istniejąca osada kolonijna na Przylądku Dobrej Nadziei za kilka lat miała osiągnąć status miasta kolonialnego. Jednocześnie tempo przyrostu chętnych na wyprawy osadnicze malało. Spokojny rozwój "starej" części Bawarii nie sprzyjał zasiedlaniu terytorii kolonialnych.

​

Coraz częstsze rejsy pełnomorskie oraz atlantyckie przyczyniły się do poprawy techynik budowy kadłubów, dzięki temu następował powolny wzrost szybkości statków żeglujących na otwartych wodach. Rozpoczęto także pisanie pierwszych map opartych na układzie odgórnie ustalonych równoleżników oraz południków dla uporządkowania odległości nanoszonych na płaszczyźnie. Dzięki temu, powstawać zaczęły pierwsze ryciny kartograficzno-nawigacyjne, trochę rzetelniej odwzorowujące w skali odkryte obszary..

​

Czynnikiem zwiększającym siłę rażenia regimentów arkebuzjerów - a zasadniczo celność prowadzonego ognia - było powszechne wprowadzenie podpórek na arkebuzy, czyli forkietów. Broń podparta o metalowy długi gładki pręt z rozwidleniem o rozmiarrze nieco większym od szerokości i grubości owego oręża, mogła być lepiej skierowana w stronę celu. Ciężki arkebuz z powodu swojej masy sprawiał niemały kłopot w prowadzeniu celnego ostrzału, zaś niezbyt dobre wyważenie prymitywnej ręcznej broni palnej pogłębiało problem na tyle, że w praktyce rusznice czy arkebuzy nadawały się jedynie do strzelania w zbity tłum.

W maju 1500 roku, cesarz Hugo podczas wizyty u pogańskiego władcy państwa Oyo, zawarł pozorumienie z włodarzem afrykańskim o wzajemnym wsparciu militarnym przecim muzułmańskiemu imperium songajskiemu; przy okazji, przedstawiciel z Polski, Andrzej Modrycki, miał okazję zapoznać się z jedną z tajemnic geograficznych skrywanych (na rozkaz Kaisera) przez kartografów bawarskich, jaką było potwierdzone istnienie cywilizacji afrykańskich. Córeczka cesarza, wtedy trzynastoletnia Emma, poprosiła swojego ojczulka o stado lwów do ogrodów Silberngaven. Usłyszał to król Oyo, który dołożył do paktu pomiędzy dwoma państwami sprowadzenie dwudziestki lwów dla "białego sojusznika". Wedle słów wyznawcy animizmu, przymierze trwać miało tak długo, "dopóki żył będzie ostatni Lew w Bawarii".
---------------------------------------------


* - Heiljakob (Św. Jakub) -> Santiago (historycznie) -> Święty Jakub. Jamajka, po naszemu.
** - Nowy Palatynat to teren odpowiadający częściowo dzisiejszemu stanowi brazylijskowi Pernambuco.

Tajemnica Stada Bawarskiego - umieszczonego w poście zakładającym temat - ujawniona. Generalnie rozgrywka przebiegała w sposób: odkrycia - kolonizowanie - zaglądanie na Europę - odkrycia - zaglądanie na Europę - odkrycia - kolonizowanie - wiktoria Suzdalu, etc..

No to mamy pierwszą historyczną postać.

 

​

Odcinek specjalny nr 3 - Przegląd Europy w 1500 roku

---------------

​

Cały XV wiek w Europie Wschodniej był procesem częściowego jednoczenia się Słowian Wschodnich w cztery nieco odrębne od siebie grupy etniczne, jak i postępującego ekspansjonizmu piastowskiego króla. Na gruzach księstw - kijowskiego, krzemieńczuckiego oraz biełozierskiego - wzrosło w siłę państwo smoleńskie, które przeistoczyło się w państwo Rusinów Białych, znajdujące się pod częściową protekcją madziarskiego króla elekcyjnego. Kraje nadbałtyckie oddały się pod całkowitą protekcję Danii oraz Polski; Wolne Miasto Memel wraz z podległymi im koloniami na Grenlandii stanowiło relikt Królestwa Norwegii. Rusini, którzy uszli ze swoich ziem w ucieczce przed Mongołami oraz Karachanidami w XIII i XIV wieku na ziemie ugryjskie, stworzyli z autochtonami Królestwo Fińsko-Ruskie z potomkami ruskiego kniazia oraz królowej Finów na tronie. Słowianie oraz Grecy będący poddanymi na latyfundiach bizantyjskich, wyzwolili się spod władzy konstantynopolskiej; przechodząc pod ochronę Fino-Rusinów, kraju nad Morzem Białym czy Białych Rusinów. Z etnicznego punktu widzenia, Słowianie Wschodni dzielili się na dwie nacje: Biali Rusini oraz Rusini Wołżańscy; od wymieszania innych Słowian z plemionami ugryjskimi czy mieszkającym nad Morzem Białym zaczynają powstawać częściowo zeslawizowane nacje: Finorusini oraz Białomorzanie (potomkowie Rusinów Nowogrodzkich, plemion ugryjskich, osadników greckich oraz arabskich, nad Morzem Białym).

​

Porządek w Azji Zachodniej po rozpadzie Imperium Turków Seldżuckich w pierwszej połowie XIII wieku wciąż utrzymał się; plemiona uzbeckie, tureckie i turkomongolskie przy wschodnim wybrzeżu Morza Kaspijskiego zrezygnowały z protekcji Kalifa Seldżuckiego, a wraz z Karachanidami toczą wojnę od 1498 roku przeciw Seldżukom i Persom. Kartografom bawarskim znane jest także Imperium Timurydów, o którym wiadomo głównie tyle, że od kilkudziesięciu lat ledwie unika rozpadu. Wokół tzw. "Morza Aralskiego", żyją koczownicze lub półkoczownicze grupy etniczne turkomongolskie nie tworzące szczególnego organizmu państwowego.

10 krajów o największym miesięcznym dochodzie



Kyzikos to kolonia grecka jeszcze za starożytności, w Azji Mniejszej, nad Morzem Marmara.​

Największe miasta na świecie, w przytłaczającej większości znajdują się w Europie; przyczyną tego stanu było rozwarstwienie liczebności populacji podczas Okresu Wielkich Plag, który wyrządził największe szkody w skali makro w Europie Wschodniej (za Dnieprem i Dźwiną) Skandynawii, na Wyspach Brytyjskich oraz w Bawarskiej Afryce. Wojny pomiędzy Karachanidami a wschodnimi Słowianami nie sprzyjają rozwojowi miast (największe miasto - Nowogród - liczyło "tylko" 88 tysięcy mieszkańców). Prawie wszystkie (poza Pekinem) z największych miast liczących co najmniej 150 tysięcy mieszkańców, posiadały w XV wieku lub posiadają nadal zorganizowane międzynarodowe centra handlu.

Dotyczy znanego Bawarii świata​

Pod względem liczebnym, Bayerreiches Heer jest najsilniejszą armią na świecie. W grudniu 1500 roku stan Armii Rzeszy Bawarskiej liczył 371 438 zaciężnych oraz stale przypisanych ochotników szlacheckich. Wielkość armii wymuszona jest z powodu znacznej rozpiętości geograficznej Rzeszy Bawarskiej oraz sąsiedztwa z silnymi państwami, z którym w przeciągu dwustu lat Cesarstwo stoczyło co najmniej jedną wojnę (jedna z Bizancjum, trzy z Węgrami, jedna z Francją, dwie z Lotaryngią, dwie z Fatymidami). Pomimo znacznie mniejszej liczebności (209,6 tysięcy), wojska walezyjskiego króla Francji stanowią konkurencyjną formację dla całości wojsk lądowych CRB. Stosunkowo sporej wielkości armie - jak na populację w danych państwach - posiadają także królestwa (polskie, duńskie, anglo-szwedzkie) oraz księstwa (saksońskie i lotaryńskie) graniczące poprzez ląd czy kontrolowane wody morskie z Bawarią. Względnie niski stan żołdaków basileusa czy sułtana karachanidzkiego spowodowany jest stratami w wojnie z Persją oraz Seldżukami.

[table]Państwo| Populacja| Państwo| Populacja
Cesarstwo Rzeszy Bawarskiej*| 33 964 000| Królestwo Fińsko-Ruskie| 1 239 700|
Królestwo Polski i Litwy| 10 741 000| Księstwo Sieny| 1 196 000|
Królestwo Francji| 9 926 000| Królestwo Czeskie| 1 106 000|
Cesarstwo Wschodniorzymskie| 6 852 000| Wielkie Księstwo Białej Rusi| 1 009 000|
Sułtanat Persji| 4 720 000| Kaganat Uzbecki| 708 000|
Kalifat Turków Seldżuckich| 4 549 000| Wolne Miasto Memel| 598 000|
Wielkie Księstwo Lotaryngii| 3 951 000| Królestwo Szkocji| 351 000|
Rzeczpospolita Węgierska| 3 042 000| Księstwo Krymsko-Azowskie| 293 000|
Sułtanat Karachanidów| 2 825 000| Księstwo Archangielskie| 123 000|
Królestwo Anglo-Szwecji| 2 036 000| Księstwo Sardynii| 109 000|
Kalifat Fatymidów| 1 933 000| Księstwo Irlandii| 54 000|
Wielkie Księstwo Suzdalskie| 1 930 300| Księstwo Cypru| 25 000|
Księstwo Saksonii| 1 431 000| x| x|
Królestwo Danii| 1 373 000| x| x|
[/table]

* - uwzględnione populacje tubylców na terenach kolonialnych; Dane o ludności znanych Rzeszy Bawarskiej krajów (oprocz Imperium Timurydów) z grudnia 1500 roku.

[table]

Państwa​

|

Poziom Technologiczny Lądowy​

|
Cesarstwo Rzeszy Bawarskiej|

10​

|
Księstwo Sardynii|

8​

|
Wolne Miasto Memel, Księstwo Irlandii, Księstwo Sieny, Królestwo Czech|

6​

|
Księstwo Cypru, Królestwo Anglo-Szwecji, Wielkie Księstwo Lotaryngii, Królestwo Francji|

5​

|
Księstwo Krymsko-Azowskie, Księstwo Saksonii, Kalifat Fatymidów, Rzeczpospolita Węgierska, Królestwo Danii, Królestwo Polski i Litwy, Sułtanat Karachanidów, Cesarstwo Wschodniorzymskie|

4​

|
[/table]​

Wojska bawarskie jako pierwsze i w praktyce jedyne do 1500 roku posiadają formacje piechoty przeznaczone tylko do ostrzeliwania przeciwnika z broni palnej; groźba wojny z Francją czy Bizancjum spowodowała, że mniej zelitaryzowana armia Cesarstwa została zreformowana pod kątem zastosowania broni palnej oraz obrony przed katafraktami czy konnicą francuską. Księstewko na odludnej wyspie Sardynii przejęło organizację wojska "typu bawarskiego" (pikinierzy, halabardierzy oraz arkebuzjerzy przeważający w pułkach piechurów) w swojej nielicznej, liczącej prawie trzech tysięcy ludzi, armii. Reszta państw starała się wzmocnić armię na wzór Kaiserskiej, lecz większe powodzenia na tym polu osiągnęły jedynie niewielkie państwa lub te o polityce mocno ukierunkowanej w militaryzm. Zarówno w Wielkiej Wojnie Ruskiej (1496-1497), jak i w szeroko zakrojonym konflikcie pomiędzy sunnitami i szyitami od 1498 roku, stosowane są wciąż postśredniowieczne taktyki oraz uzbrojenie, względem wyposażenia bawarskiego armisty.

[table]

Państwa​

|

Poziom Technologiczny Morski​

|
Cesarstwo Rzeszy Bawarskiej, Księstwo Sieny, Księstwo Sardynii, Księstwo Irlandii|

5​

|
Wolne Miasto Memel|

4​

|
Królestwo Fińsko-Ruskie, Królestwo Szkocji, Królestwo Danii, Księstwo Krymsko-Azowskie, Królestwo Francji, Królestwo Anglo-Szwecji, Księstwo Cypru|

3​

|[/table]​

Flota sardyńska jako pierwsza zaczęła stosować artylerię okrętową przeznaczoną w pierwszej kolejności do zatapiania okrętów, niż do ostrzelania przeciwnika w obronie przed abordażem lub przed desantem własnym. Nowinkę tą przejęła szybko marynarka wojenna księcia sienskiego, zaś nieco później admirałowie Bayerreiches Marine także zarządzili zamontowanie cięższego wagomiaru bombardy na galerach i karakach. Reszta państw opierała taktykę swoich flot na zwyczajnej taktyce "ostrzał-abordaż", który sprawdzał się od dawien dawna.

Pomarańcz - znane większości Europejczykom obszary; Niebieski - znane kupcom oraz administracji bawarskiej obszary; Czerwony - pierwsza udana ekspedycja Johna Cabota.​

Odkrywcy na służbie u Cesarza Rzeszy Bawarskiej w przeciągu kilkudziesięciu lat odkryli nowe cywilizacje afrykańskie oraz opłynęli cały kontynent aż do portów Kalifatu Fatymidzkiego, w celu odszukania pełnomorskiego szlaku do Indii oraz Chin, konkurencyjnego wobec "bizantyjskiego" (od Konstantynopola, przez Bagdad, Isfahan oraz Ormuz) czy Jedwabnego Szlaku kontrolowanego przez łupieżcze turkomongolskie plemiona. Najważniejszym celem dla Kaisera było jednak opłynięcie Afryki w celu określenia terytoriów pod "przyszłą jurysdykcję imperium bawarskiego" (cesarze bawarscy tytułowali się "królem Północnej Afryki", w zamierzeniu ta godnośc miała się poszerzyć na cały kontynent). Zachodni wariant znalezienia drogi do nieznanych obszarów Starego Świata doprowadził do odkrycia - jak później okazało się - nowego lądu, którego charakterystyka zupełnie odbiegała od wieści perskich czy omańskich na temat mieszkańców i miast Indii czy Chin. Nowe ziemie nazwano "Ameryką", zaś ludność "Amerykanami" od sugestii Ameriga Vespucci... Ekspedycja Johna Cabota (Wenecjanina - oryg. "Giovanni Cabot" - osiadłego w Anglo-Szwecji) miała wykazać hipotetyczne istnienie tzw. Przejścia Północno-Zachodniego do Azji (na zachód od Grenlandii), lecz ucieczka przed górami lodowcowymi skłoniła nawigatora do obrania kursu w kierunku południowo-zachodnim. Żeglarz odkrył nieznane wcześniej wyspy oraz prawdopobnie stały ląd. Król angielski szybko zarządził postawienie jednej faktorii handlowej na zbadanych terenach, mającą prowadzić interesy z tubylcami.

​

Wraz z początkiem XVI wieku, losy Europy będą głównie w rękach pięciu państw: Cesarstwo Rzeszy Bawarskiej, Cesarstwo Wschodniorzymskiego, Królestwo Polski i Litwy, Królestwo Francji oraz Królestwo Danii; wspomniane trzy królestwa dokonały znacznej ekspansji terytorialnej względem roku 1418, doprowadzając praktycznie do likwidacji Królestwa Norwegii, państewek nadbałtyckich, kilku wschodnioeuropejskich księstw oraz znacznego osłabienia Królestwa Anglo-Szwecji. Potomkowie Rzymian wciąż dzielnie się bronią przed muzułmanami. Przetrwanie państwa węgierskiego zależeć będzie głównie od uprawianej przez magnaterię węgierską polityki zagranicznej, jak i od zdolności dowódczych hetmana koronnego czy polnego Rzplitej. Pomimo zmniejszenia się terytorium Bizancjum, islam jest w "wojnie religijnej" z chrześcijanami; wyparcie z Sycylii, Trypolitanii, płn-wsch. Bretanii oraz z części ziem nadwołżańskich może oznaczać zatrzymanie pochodu sunnitów czy szyitów w celu nawrócenia całego świata na ich religię.
--------------------------------
Dane o ludności państw na podstawie konwersji do Victoria 1.04PL.


Uff...

 

​

Odcinek specjalny nr 4 - Przegląd ziemi bawarskiej w roku 1500

---------------

​

Przez piętnasty wiek, państwo bawarskie przeobrażało się powoli, z państwa feudalnego ze sporym wpływem duchowieństwa oraz szlachty na imperium, na państwo podległe Cesarzowi oraz ustanowionej przez niego administracji. Pomimo braku prób dodatkowego bezpośredniego ograniczania szlachty, pozycja tejże malała wobec załagodzeniu niedoli chłopskiej, elitaryzacji (a co za tym idzie, łagodny reżim zaciągowy) armii oraz wspierania mieszczańskich klas społecznych. Jednocześnie doszło do ograniczenia działalności kupca w ramach gildii oraz kompanii, które mogły przenieść swoje interesy do terytoriów kolonialnych bądź w stronę całej Europy (wprowadzono w 1484 roku system jednorazowych dotacji dla inicjujących ekspansję handlową). Rozwój imperium kolonialnego oraz odkrycia pozaeuropejskie - paradoksalnie - spowodowały wzrost tendencji "prolądowych" w dziedzinie gospodarki czy militarnych; zdaniem dowódców, losy wojny i tak decydują się na stałym lądzie, same plany dotyczące powiększenia terytoriów osadniczych obejmowały głównie Afrykę oraz najbliższe względem portu w Serekundburgu terytoria Rotwaldu.

Po lewej wydatki, po prawej przychody; oba w skali rocznej.​

Roczne dochody skarbu Rzeszy Bawarskiej zawierały się w sumie zbliżonej do równowartości 85 milionów bawargów, z czego jedną piątą (20 558 000 bawargów) stanowiło opodatkowanie od dochodów oraz coroczne pogłówne (20 397 750 bwrg). Wydatki w skali roku obliczono na minimum 77,4 miliona bwrg, w praktyce przekraczały wartość osiemdziesieciu milionów 16-gramowych złotych monet. Pożyczka - powstała w wyniku błędnego oszacowania kosztu wydrukowania nowych, dokładniejszych map dla administracji oraz armii, a także dodatkowe koszty eksploatacji uzbrojenia żołnierzy podczas patroli granicy z Francją wynikających ze wzburzenia króla francuskiego po opublikowaniu nowych map bawarskich - zaciągnięta na sumę 294 120 złotych grzywien oraz okres 5 lat, ma zostać spłacona po październiku 1502 roku (przy róźnicy w oprocentowaniu wymiernej na 73 530 złotych grzywien korzyści dla rodu Billungów u których Kaiser wziął kredyt).

W przypadku regimentu oraz związków taktycznych, podano jedynie stan liczbowy dla formacji nieposiadających dodatkowych oddziałów.​

W roku 1499 przyjęto nową organizację wojsk lądowych oraz usystematyzowano ją w przypadku marynarki wojennej. Podstawą formacji operacyjnych Armii Rzeszy Bawarskiej było kapralstwo, w którym kapral (Korporal) wraz z jednym bądź dwoma starszymi szeregowymi (Gefreiter) poza bitwą odpowiadali za wyposażenie, dbałość o warunki zakwaterowania oraz wypłaty żołdu w obrębie swojego pododdziału. Osiem typowej wielkości kapralstw składało się na kompanię dowodzoną przez kapitana (Hauptmann), której połowa składała się z pododdziałów pikinierów. Podstawą formacji operacyjno-taktycznych oraz składową taktycznych był skwadron. Formacja utworzona w myśl wykorzystania szyku eszelonowego w obronie oraz natarcia, w wykonaniu przez pikinierów wspieranych przez strzelców, halabardierów czy mieczników). Każdy pododdział formował się w czworobok na polu bitwy. Eksperymentowano z koncepcją "trzech rzędów piechoty", wpierw z dwoma rzędami pikinierów oraz trzecim "reszty"; w skali działania na szczeblu co najmniej legionu, z trzema rzędami pikinierów oraz resztą specjalizacji wmieszanych pomiędzy rzędami... Z powodu bardzo licznej i rozrzuconej po Cesarstwie armii (370 tysięcy żołnierzy), zdecydowano się na ujednolicenie oraz rozbudowanie szczebli ponad skwadronem. Ostatnim związkiem przeznaczonym do lokalnych operacji był regiment, czasem zwany "pułkiem" od bizantyjskiej czy polskiej mody. Legion był najmniejszą samodzielną formacją taktyczną, wziętą w nieznacznej mierze z renesansowej inspiracji staroż. Rzymem; teoretycznie "składany" był ze skwadronów, a nie regimentów. Korpus stosowany był głównie dla zespolenia legionów w obrębie jednego typu wojska (piechoty/kawalerii). Armią nazwano samodzielny administracyjno-militarny zbiór formacji taktycznych różnego przeznaczenia, w czasie pokoju największt szczebel organizacji sił lądowych; w czasie wojny istniała możliwośc sformowania grup armijnych.

Po reorganizacji armii, utworzono szesnaście Armii oraz pięć samodzielnych pomniejszych związków taktycznych. Bayerreiches Heer podparte było systemem Erdkorps (Korpusy Ziemskie), których rzeczownikowy człon nazwy stał się jedynie zwyczajowym; spis ludności w 1500 roku naliczył stan "ziemianinów" na 278 tysięcy... Reforma marynarki wojennej służyła głównie usystematyzowaniu stopnii najwyższych (Kapitan okrętu; Komandor floty; Kontradmirał; Wiceadmirał; Admirał) oraz zamknięciu dyskusji na temat rzeczywistych wielkości eskadr czy flot. W 1500 roku, Bawarska Marynarka Rzeszy liczyła 66 okręty oraz 40 statków transportowych*, w tym 30 karak oraz 36 galer, zorganizowanych w dwóch Flotach Cesarskich (18/36 okrętów - 1. Kaiserflotten; 12/- okrętów - 2. Kaiserflotten), zaś statki transportowe stacjonowały w porcie kolonialnym Serekundburg.

​

Jedynie statystycznie jeden na dziewięciu poddanych Rzeszy, nie był katolikiem. W roku 1500 naliczono się aż 611 tysięcy Żydów, ujmujących się niemalże w komplecie jako "Niemcy pochodzenia żydowskiego"; zamieszkiwali głównie rejon Turyngii oraz przygraniczne terytoria do Księstwa Saksonii... Pomimo nieakceptowania przez Radę Palatynów islamu oraz wszelkich niechrześcijańskich obrządków, prawie co dwudziesty poddany bądź zamieszkujący na kolonialnej strefie wpływów Bawarii był uznany prawnie za innowiercę.

Szwajcarów uwzględniono w populacji "Bawarczyków"​

Najważniejszymi mniejszościami kulturowymi w Rzeszy Bawarskiej byli Włosi, Grecy, Oksytanie oraz mieszanina ludności iberyjskiej z germańską zwana Iberobawarami. Francuzi zamieszkiwali głównie Tunezję oraz pogranicze z Królestwem Francji od strony lewego brzegu Rodanu. Podczas Okresu Wielkich Plag, populacja Afryki Północnej została mocno przetrzebiona, co ma odzwierciedlenie w strukturze ludnościowej (nie licząc populacji nowopodbitej Tunezji oraz terenów kolonialnych, populacja A.P. nie przekracza miliona ludzi); zarazy dżumy były przyczyną emigracji niedużej części Arabów z Algierii do prowansalskich ziem. Niska populacja Katalończyków oraz Basków wynika z odludnienia północnej części Półwyspu Iberyjskiego; względnie, Katalończycy stanowią regionalnie bardzo silną mniejszość. Serbowie, poza Istrią, zamieszkują także Sycylię; w miastach należących niegdyś do Rzplitej Węgierskiej, zajętych podczas ostatniej wojny z Madziarami przez CRB, stwierdzono całkowitą dominację populacji czeskich, zaś Pressburg i okolice zamieszkiwany był wyłącznie przez Węgrów. Ludność angielska jest reliktem niegdysiejszego panowania nad północnozachodnią częścią Kastylii przez Anglo-Szwecję.

Stan liczebny w roku 1500 stwierdzono na 33,964 miliona poddanych, uwzględniając ludność tubylczą w koloniach (zamieszkujących okolice miast kolonialnych czy same obszary działania faktorii handlowych).

​

Podstawa podziału administracyjno-terytorialnego Cesarstwa było 65 palatynatów, z czego 22 miało prawa książece lub biskupie. W wyniku ekspansji terytorialnej CRB, zaistniała konieczność utworzenia nowych jednostek administracyjnych oraz zreogranizowanie istniejących. Niekolonialna część Afryki podzielona była na siedem palatynatów (przy ludności nieznacznie przekraczającej dwa miliony). Administracja archipelagu Lazurowych Wysp podporządkowana była Palatynatowi Atlantyckiemu (ze stolicą w Kanarienburgu). Poza opisanym wyjątkiem, kolonie nie posiadały organizacji palatynackiej. Kontrolę nad nimi sprawowali namiestnicy powoływani przez Cesarza. Zarządzanie nad faktoriami w Rotwaldzie było zadaniem namiestnika Archipelagu Wysp Zielonych, zaś Wyspy Starnberga czy Kraniec Afryki także posiadały swoich namiestników. Bawarska Mauretania - względem elementów bawarskich - była zaledwie siecią faktorii handlowych oplatającą plemiona tubylcze oraz szlaki koczowników.

----------------------------


* - uznaję, że 1 statek transportowy "w grze" to flotylla 10-ciu statków transportowych "fabularnie").

W następnym będzie już właściwa akcja.

 

​

Odcinek 15 - Cesarze ponad wszystko (1501-1507)​

Póki muzułmanie bili się ze sobą na Wschodzie, arystokracja bawarska odciągnięta była od sprawy sukcesji tronu cesarskiego. W 1501 roku, ten stan rzeczy zakończył pokój pomiędzy Karachinidami oraz Uzbekami, a Seldżukami i Persami. Sułtan mający dwór na gruzach dawno udeptanego państwa Bagratydów przejął kontrolę nad Damaszkiem oraz sporym pasem okolicznych ziem uprawnych oraz pustynii. Cesarz Hugo wiedział już, kto zostanie jego następcą. W tym samym roku zarządził budowę redut obronnych w Tyrolu oraz w Wirtemberdze.

​

W czerwcu 1501 roku do Królestwa Oyo przybyło poselstwo oraz ekspedycja z Rzeszy Bawarskiej. Kwiatowi dyplomacji kaiserowskiej udało się diametralnie zmienić stosunki, pomiędzy pogańskim władcą a Cesarzem reprezentowanym przez posłów oraz czternastoletnią wtedy córkę Emmę, z chłodnych na bardzo przyjazne. Rolą ekspedycji była ocena zaawansowania cywilizacji Oyo, przede wszystkim stan wojska, floty oraz fortyfikacji. Dominującym uzbrojeniem wojowników Oyo były assegai oraz tarcze; czasem ktoś miał żelazny nóż czy toporek. Główną "siłę ognia" stanowili oszczepnicy, zaledwie z dodatkiem elity łuczniczej uzbrajanej poprzez importowanie tej broni od kupców. Kawaleria - dla której głównie sprowadzano konie z zagranicy; istniały prymitywne nieliczne hodowle koni - była niewątpliwie najistotniejszym walorem armii Oyo. Niemalże każdy posiadał maczetę ida, włócznie, tarcze oraz kaftany skórzane obszyte miejscami kawałkami żelaza... Królestwo Oyo dysponowało trzydziestoma tysiącami wojowników gotowych do walki. Szesnaście wielkich podłużnych łodzi było zdatne do przeniesienia wojska wzdłuż wybrzeży. Za mapy całego regionu zachodniej i środkowej Afryki, tubylcom przekazano wskazówki dotyczące budowy lepszych fortyfikacji osłaniających główne miasto handlowe niechrześcijańskiej zachodniej Afryki; wykorzystano techniki rodem z końca XIV wieku.

​

Za rządów króla czeskiego, Boziwoja I, doszło do wzrostu wpływów różnych heretycznych band czy organizacji. Kiedy 16 stycznia 1502 roku Król Czech wydał edykt o pozbyciu się heretyków psujących "ziemię i ludność czeską", doszło do licznych zamieszek na prowincji; 28 tysięczna armia czeska od marca zaczęła regularną walkę z pasjonatami Jana Molkovy'ego, czołowego rebelianta i fanatyka antykatolickiej wizji Czech z pierwszej połowy XV wieku. Kaiser miał już dosyć niestabilności "enklawy praskiej", zorganizował dwie armie liczące sumarycznie 59 tysięcy zbrojnych, zaopatrzonych dodatkowo w dwadzieścia ćwierćkolubryn. Drugiego maja 1502 roku doszło do wymarszu z Pilzna oraz Brna, 20 maja zaś do rozbicia armii króla Boziwoja, praktycznie bez zauważalnych strat; system szwadronów, strzelców oraz pikinierów jako podstawa natarcia czy obrony sprawdził się wzorcowo. 24 czerwca zdobyto wszystkie ważniejsze miasta czeskie, włącznie z Pragą. Konflikt niechybnie zakończyłby się do końca tego miesiąca, gdyby nie ukrywanie się monarchy oraz przywódców regionalnej herezji. Dopiero 22 października 1502 roku ujęto Boziwoja żywego i zmuszono do zrzeczenia się wszelkich tytułów na rzecz cesarza; pojedyncze potyczki kompanii bawarskich z bandami występowały jeszcze w listopadzie. 6 listopada, monarcha Hugo I uroczyście koronował się na Króla Czech.

Tego samego dnia, co dodanie dziesiątego tytułu królewskiego do korony cesarskej, Kaiser ogłosił w swoim - dość wcześnie spisanym - testamencie oraz rozporządzeniu, kto dziedziczy tron bawarski. Oburzeni decyzją byli szczególnie dwaj synowie monarchy (Garibald oraz Albrecht) oraz książęta chorwaccy, konstantyńscy czy akwitańscy. Przyszłym Imperatorem Aderniteńskim miała zostać... Emma, najmłodsza córka Huga. Cała Rada Palatynacka (zwołana dwa tygodnie później), a następnie zebrani wszyscy wielmożni z CRB, wyrazili zaskoczenie oraz gniew w związku z nietrzymaniem się edyktu o dziedziczeniu tronu bawarskiego króla Ordulfa I Wielkiego z 1286 roku. Ósmy Cesarz zarządził 25 listopada 1502 roku poprawkę do średniowiecznego dokumentu, poszerzającą dziedziczenie tronu o córki niewydane za zagranicznych mężów; poszły więc oskarżenia o niszczenie dynastii ven Adernitenów. Synowie cesarscy poczuli się "wydziedziczeni", zaś raptownie w grudniu posypały się propozycje mariażu Emmy z synami książęcymi Bawarii; nawet Graf Fryzji (lennik Wlk. Księcia Lotaryngii) zaproponował swojego wnuka, rówieśnika Infantki.

​

Imperator Hugo zdecydował się wybrać najbliższą pokrewieństwem odnogę aderniteńską. Prawnuk Adalgarda (brata Szóstego Cesarza, Sigfrieda I) oraz praprawnuk Piątego Cesarza Lutberta, dziewiętnastoletni Ludwig będący pierwszym dziedzicem grafostwa austriackiego oraz styryjskiego. Tylko tego kandydata Emma zaakceptowała; pominąwszy liczącego ćwierćsetki lat bardzo przystojnego przedstawiciela rodu Aderniten-Nogai, posiadającego ziemie w Księstwie Cypru. Obeznana w świecie Infantka (choćby odbyte dwa podróże do kolonii afrykańskich oraz Oyo, pobyt na dworze cypryjskim oraz zarządcy bizantyjskiego Korfu) nie spodziewała się tak dużej odpowiedzialności, zrzuconej już u zarania 1502 roku, a w pełni przekazanej po śmierci jej ojca. Emma, niemalże przeciwieństwo rozpuszczonego rodzeństwa, była przekonana o niedalekim końcu Rzeszy Bawarskiej w takiej formie, jakim funkcjonuje: pogłębiającym się konflikcie szlachty z władcą stającym na głowie, by ograniczyć feudalizm na najwyższych szczeblach władzy oraz w polityce ekonomicznej kolonii czy handlu międzynarodowego... Dzień po szesnastej rocznicy narodzin przyszłej Cesarzycy, 13 lutego 1503 roku Infantka poślubiła Ludwiga ven Aderniten-Österreich. Pomimo wysłanych zaproszeń, uroczystość weselną zbojkotowali książęta: bawarskoafrykańscy, chorwacki oraz almerijski. Oficjalnie, to Emma miała stać się Cesarzem, zaś jej mąż jedynie "męskim odpowiednikiem cesarzowej".

W celu pogodzenia szlachty, cesarz Hugo zaproponował nowy szczebel administracyjno-terytorialny, ponad system palatynatów. Tzw. kraje związkowe (das Land/die Länder), zarządzane przez wicekróli, miały pomóc Kaiserowi w zarządzaniu państwem poprzez przejmowanie wszelkich spraw niemilitarnych oraz nieogólnopaństowych z obowiązków cesarskich; palatynatów wybierał wicekról, cesarz jedynie zatwierdzał bądź odrzucał kandydatury. Wicekrólowie mieli być nominowani przez cesarza, lecz tylko spośród szlachty z rodu ven Adernitenów (rodziny monarszej oraz odnóg). Wicekrólem Bawarii był zawsze aktualny cesarz, zaś bezpośredni nadzór nad koloniami oraz Meklemburgią sprawował także cesarz; kolonie podzielono na gubernatorstwa (Mauretania, Gambia, Marchia Afrykańska*, Rotwald*) zarządzane przez namiestników (Statthalter), gdzie wyjątkiem był Archipelag Błękitnych Jastrzębi pod bezpośrednią kontrolą Wicekróla Iberii. Wielmożni iberyjscy oraz afrykańscy zaproponowali osadzenie synów Huga na funkcji wicekróli; władca dał jedyną szansę swoim dzieciom na wykazanie się (Garibald wicekrólem Moraw, Albrecht wicekrólem Lombardii). Krajom związkowym przypisane były także języki urzędowe. W każdym obowiązywał bawarski, zaś dopuszczone dodatkowo były (wg wicekrólestw): Morawy (czeski i węgierski), Lombardia (włoski), Neapolitania (włoski, grecki, dialekt arabawarski), Konstantynia (dialekt arabawarski), Iberia (dialekt iberobawarski), Oksytania-Katalonia (baskijski, kataloński, oksytański, dialekt iberobawarski). Oficjalnie więc, uznano Arabów oraz Francuzów za grupy nietolerowane w Rzeszy Bawarskiej.

Zamieszanie szlacheckie w Cesarstwie skutecznie zahamowało ruch w stronę kolonii, pozwalając jedynie na rozbudowę istniejących faktorii handlowych w Rotwaldzie oraz wysłanie po jednym statku osadniczym do archipelagu Błękitnych Jastrzębi oraz Zielonego. Odkrycia (zmarłego w roku 1504), Ameriga Vespucci oraz kilku innych odkrywców nie odbudowały pędu kolonialnego z końca XV wieku; odkryto zwrot wybrzeża Ameryki ku północy podczas żeglugi w stronę południa, wyspę Sokotrę z omańskimi faktoriami handlowymi, lepiej zbadano wody Morza Arabskiego oraz wybrzeża Rotwaldu czy wschodnioafrykańskie. Próby dostosowania żeglugi karakami w warunkach monsunowych, na Morzu Arabskim, w celu dopłynięcia do Indii, nie powiodły się.

Wydawałoby się, że szlachta bawarska nabrała zadowolenia, gdy - wbrew poprzednim nowatorskim rozwiązaniom - Cesarz rozkazał uwięzić na dwa lata myśliciela z Turynu deklarującego, że "Ziemia jako kula krąży wokół Słońca"; podobno odnalazł gdzieś w Salonikach zapiski pewnego mędrca ze starożytnej Grecji. W zasadzie to Papież - gdy został dodatkowo administracyjnie podległy wicekrólowi - zażądał od Kaisera prawnej umowy o władzy "ustawodawczej" w sprawie podobnego pokroju wolnomyślicieli jak przypadek spod Alp. Rzecz działa się w 1504 roku. Zlecenie wykonania portretu oraz portreto-pejzaży Infantki Emmy do wykonania przez florenckiego wszechstronnego artystę Leonarda da Vinci (słynącego na dworze m.in. ze szkiców wielu ówcześnie dziwnych wynalazków oraz licznych dzieł malarskich) dwa lata później zmąciło jednak rzekomy zwrot cesarza ku konserwatyzmowi. Wciąż jednak odkrycia geograficzne poddawały coraz bardziej w wątpliwość płaskość Ziemi.

​

Na zielono - rebelia luzytańska​

W 1503 roku doszło do największych rebelii iberyjskich przeciw basileusowi. Rebelia Luzytańczyków trwała aż do 1506 roku, kiedy to nowe państwo szybko zostało rozwiązane za pomocą ciężkiej piechoty oraz katafraktów wschodniorzymskich. 7 czerwca 1505 roku władca konstantynopolski zmuszony został do zawarcia pokoju z wolnymi hrabstwami hiszpańskimi, gdzie jedynie zyskał znaczną kontrybucję ze strony rebeliantów. Nowe państwo, Republika Hrabstw Hiszpańskich, było rządzone przez Namiestnika (Estatúder) wybieranego dożywotnio przez radę zrzeszonych hrabiów. Stolicą RHH była Walencja. Wyzwoleńcy spod - wielce niekorzystnej dla Bawarii - dominacji bizantyjskiej, wyznawali jednak prawosławie, co nie przeszkodziło Kaiserowi dogadać się z nimi w ramach przyjęcia Hiszpanów do sojuszu z Królestwem Polski i Litwy oraz Królestwem Oyo.

Na starość, sięgający wieku 71 lat, cesarz Hugo najprawdopodobniej był mało konsekwentny w polityce religijnej. 8 sierpnia 1505 roku wydał edykt o sfinansowaniu masowych nawróceń ludności chorwackiej i slawońskiej, a także kastylijskiej, z prawosławia na katolicyzm. Koszt operacji nawrócenia miliona ludzi był niezmiernie wysoki, zaś przewidywane efekty małopozytywne. Stosowano wpierw lokalne rozporządzenia wyraźnie promujące katolików oraz utrudniające życie prawosławnym (np.: większe cła dla kupców, droższe ceny kupna ziemi), jedynie w przypadku zamieszek miano bezwzględnie i krwawo stłumić niepodporządkowanych. Pierwsze większe skutki przewidziane były dopiero po sześciu latach, zaś operacja kosztowała tyle co zbudowanie całego Silberngaven.

​

W celu usprawnienia i regulacji handlu na terenie oraz wodach Cesarstwa Rzeszy Bawarskiej, ustalono stałe (niezmienialne inaczej niż poprzez ustawy, reformy czy edykty cesarskie bądź kompanijne) wartości ceł oraz przedziały cen poszczególnych towarów. Zorganizowano sprawny system spisywania pochodzenia kupców wraz z ich towarami, a także utworzono kompanie handlowe (Wenecka, Tarencka, Kastylijska), które miały niebagatelny wpływ na reguły dotyczące handlu w wyznaczonych rejonach świata, odpowiadające jedynie przed Cesarzem. Suma tych zmian umożliwiła jasne ustalenie dochodów, ilości i rodzaju towarów oraz aktywności kupców zagranicznych. Usprawniło to strategię walki przeciw handlarzami spoza Rzeszy Bawarskiej, a także na sprawne zorganizowanie potencjalnego zakazu handlu wobec kupców z konkretnego państwa.

Wraz z zakończeniem planu elitaryzacji wojsk lądowych w 1506 roku, poprzez doświadczenia wojny czeskiej udało się wnieść poprawki do zastosowania doktryny "ściany ognia" prowadzonej przez arkebuzjerów. Zwiększono nakłady na treningi strzeleckie, m.in. zwiększając obowiązkowy czas dziennych treningów oraz ich częstość w skali miesiąca. Zaczęto produkować arkebuzy o wygodniejszych kolbach oraz spustach, w celu zwiększenia komfortu (idąc dalej: celności oraz chęci do działania) strzelca.

​

W latach 1502-1506 przeprowadzono tzw. Reformę Infrastrukturalną. Obejmowała ona renowację istniejących mostów oraz dróg (z obowiązkiem stałych renowacji co siedem lat), budowę nowych traktów, organizację sprawnej poczty na użytek bogatego mieszczaństwa, a także zorganizowanie list Korpusów Ziemskich na Morawach, w Południowej Luzytanii oraz na wschodniej połowie Sycylii. W podsumowaniu, Reforma Infrastrukturalna była dobrą decyzją, normującą sytuację w państwie sprzed wojny czeskiej.

25 kwietnia 1507 roku zmarł w wieku 73 lat Ósmy Cesarz Rzeszy Bawarskiej, Hugo I, który przyczynił się do ekspansji terytorialnej Rzeszy Bawarskiej, zbudowania silnej armii oraz utworzenia stabilnego sojuszu militarnego. Nie otrzymał oficjalnego przydomka. Korona cesarska przypadła wtedy dwudziestoletniej Emmie, najmłodszego dziecka z siedmiorga rodzeństwa. Nowi w tym stuleciu władcy europejscy - król Danii Jens I, król Anglo-Szwecji Helie I, król Francji Galezjusz - szczególnie obserwowali sytuację Imperium Aderniteńskiego, prawdopodobnie zarządzanego przez ostatniego przedstawiciela czystej linii Adernitenów.
-----------------------------------

* - Marchia Afrykańska to nic innego jak W-y Starnbergia oraz Kraniec Afryki na samym południu; do Rotwaldu zaliczamy także Archipelag Zielony.

Dla tych, z kim konsultowałem ten kontrowersyjny pomysł: zmieniłem imię mężulka.

Gwoli ścisłości: fanaberia Cesarzy Rzeszy sięgnęła szczytu.

 

​

Odcinek 16 - Cesarzyca a Rzesza (1507-1513)​

Koronacja Dziewiątego Cesarza Rzeszy Bawarskiej, Emmy ven Aderniten - córki pary cesarskiej Huga I oraz Theodory Mandromenos - odbyła się 28 kwietnia 1507 roku w pałacu Silberngaven. Uczestnictwo w ceremonii zbojkotowali bracia cesarzycy, którzy przyjechali do Górnej Bawarii tylko na pożegnanie się z ojcem oraz na pogrzeb Ósmego Cesarza. Przy tej samej okazji, oficjalnie mianowano wicekróli krajów związkowych. W przypadku mianowania wickeróli Moraw oraz Lombardii, bracia Emmy wyznaczyli swoje... żony, argumentując listownie, że "jeżeli Bawaria ma kobietę Cesarza, to i może mieć koronowane wicekrólowe". W przeciwieństwie do decyzji poprzedniego Kaisera, Garibald oraz Albrecht przejęli wspomianą funkcję administracyjną. Wydawało się, że cesarzyca jest bez wsparcia jakiejkolwiek liczącej się grupy społecznej. Poparcie dla nowego Cesarza wyrazili jednak bogaci mieszczanie, szlachta Ostmarku oraz chrześcijańska ludność kolonii. Całe skumulowane brzemię konfliktu o władzę w Imperium spadło na ostatnią Adernitenównę z czystej linii rządzącą Bawarią.

LINK​

Emma ven Aderniten, (właśc. imiona: Emma Walpurga Rosada), objęła tron najważniejszego państwa w Europie - i prawdopodobnie na świecie, gdyby cały świat wiedział o CRB - w wieku dwudziestu lat, mając z mężem Ludwigiem ven Aderniten-Österreich dwuletniego wtedy synka Magnusa. W zamierzeniu, wychowywana przez rodziców najwszechstronniej jak się da, także w zakresie szermierki czy wojskowości. Pomysłowości oraz inteligencji nie odmawiali nawet rywale do korony cesarskiej czy najwięksi przeciwnicy polityczni. Cięty jezyk, popieranie antymagnackiej polityki ojca oraz kontrowersyjne plany polityczne sprawiały, że i zagranicą wielu z monarchów wolało nie wchodzić z nią w dyplomatyczne konflikty. W ciągu czterech lat oczekiwania na przejęcia władzy, opracowała plan polityki gospodarczej oraz zagranicznej na czas swoich rządów. Bezpośrednie interwencje militarne miały zostać ograniczone do niezbędnego minimum - defensywy - acz aktywność wojskowa miała przenieść się do sfery pośredniej poprzez nieoficjalne wspieranie innych państw. Kolonie pozaafrykańskie, zdaniem Emmy, powinny zacząć same generować surowce czy produkty niż tylko uzyskiwać je z kontaktów z tubylcami. Należało także załatać pewne newralgiczne rubieże oraz wzmocnić samą stołeczną prowincję. Już do 1510 roku, rozbudowano na nowo, tym razem na grubsze oraz o kształcie gwiaździstym, mury miejskie Monachium, Kempten, Inglostadt oraz Augsburga, dorzucając po cztery samodzielne fortece po obu stronach Dunaju nieopodal szlaków przy granicy Górnej Bawarii z innymi krainami geograficznymi. Nadrodańskie obszary Palatynatów Langwedockiego oraz Gevaudan również zyskały sieć gwiaździstego kroju fortec oraz murów w St-Etienne oraz Lyonie. Jednym ze szybko zrealizowanych projektów z dziedziny handlu była likwidacja międzynarodowego ośrodka handlu w Tunisie w roku 1508, który dawno przestał pełnić swoje funkcje w skali zagranicznej.

15 marca 1508 roku podpisano z Estutadorem Republiki Hrabstw Hiszpanii porozumienie o utworzeniu Westsee Kompanie (Kompania Zachodniomorska/Zachodniomorza), w ramach której obie strony miały regularnie wymieniać się mapami nowoodkrytych obszarów, wspomagać się w kolonizacji Nowego Świata, obronie samych nowych włości. Wcześniej, bo już w stycznu 1508 roku nawigatorzy bawarscy dotarli do brzegów Indii. W zamian za wymianę map - niekorzystną dla strony Kaiserin, gdyż hiszpańska wiedza o świecie wykraczała od bawarskiej jedynie w aspekcie Zatoki Perskiej - strona Republiki miała dofinansowywać do końca 1509 projekt skonstruowania typu statku zdatnego do regularnej żeglugi przez Atlantyk oraz Morze Arabskie. Już w 1509 roku karaki Rzeszy widziały flotylle hiszpańskie w Karaibach, obsadzone - względem Bayerreiches Heer - postśredniowiecznym bizantyjskim uzbrojeniem.

​

W roku 1509 przed wczesną wiosną wybuchły rebelie, którymi dowodzili Stadenowie chcący odzyskać Brandenburgię, na terenie włości lotaryńskich oraz rubieży polskiej. O ile w listopadzie było już pewne, że dojdzie do powstania nowego państwa, co tuż przed końcem tego samego roku armie Królestwa Polski i Litwy stłumiły krwawo buntowników spod Brenny. Z zamiaru proklamacji Księstwa Brandenburgii, jedynie Magdeburgia uzyskała suwerenność. Ród Stadenów, oficjalnie lutego 1510 roku, utworzył Księstwo Brandenburgii, choć w praktyce była to deklaracja kontynuacji dążenia do wyzwolenia się z niderlandzkiego czy słowiańskiego władztwa. Cesarzyca okazała neutralność względem niemieckiej rebelii.

Na pomarańczowo Imperium Azteckie, bladobrązowym kolorem odkryte obszary​

Hiszpańscy odkrywcy oraz konkwistadorzy natknęli się na specyficzną dla Europejczyków amerykańską cywilizację w 1510 roku, którą tworzyło plemię tzw. Azteków. Mapy przekazano szybko bawarskiej części komitatury Kompanii. Wedle opisów zwiadowców, państwo azteckie oparte było na ogromnej sieci miast wykraczających daleko poza odkryte obszary. Religia - dla Hiszpanów oczywiście - opierała się na składaniu ofiar z krwi oraz serca, do których przeznaczano niewolników oraz zwierzęta ze specjalnych hodowli*, czczeniu wielu bóstw na wielkich kamiennych monumentów przypominających wielkością oraz wyglądem Piramidy Egipskie. Stolica Imperium - Tenocititlan - składała się z rozległego systemu sztucznych wysp, całym rozmachem przyćmiewające niejedno miasto europejskie. Uzbrojenie armii tubylców oparte było na sile obsydianu oraz krzemieni, praktycznie bez powszechnej znajomości kucia metalu na broń... Korzystając z aspektu traktowania białoskórych odkrywców przez ludność jako "przepowiedziane bóstwa", cesarzyca Emma zdecydowała się na wysłanie stuosobowej chronionej zbrojnie ekspedycji w celu nawiązania kontaktu z władcą azteckim. "Biali bogowie" zadziwili swoim rynsztunkiem, koniami oraz samym wyglądem tubylców amerykańskich. Najdziwniejsze było ustalenie pewnego paktu, przypominające w Europie porozumienia handlowe, o ile udostępnienie technologii spożytkowania kół, miedzi oraz samej metalurgii miedzi w zamian za dopuszczenie kupców bawarskich do Tenocititlan można tak nazwać. Republika Hiszpańska grzmiała jak tylko mogła, widząc że Cesarstwo dogaduje się z prymitywami.

​

3 lipca 1510 jeden z agentów Lazurowej Ochrony Monarchistycznej wykrył poszlakę świadczącą o pewnym tajnym porozumieniu rodu ven Aderniten-Slawonien-Konstantin oraz ichże odnóg z Kalifatem Fatymidów. Drogą śledztwa, udało się ustalić, że książeta "konstantyńscy" ubiegali się o wsparcie Arabów w przypadku wybuchu rebelii, która miała nastąpić jesienią 1510 roku. W rebelię wmieszany był także wicekról Neapolitanii, który miał odstąpić całą Libię na rzecz Fatymidów w zamian za wsparcie rewolty w Afryce oraz na południu Iberii... Przesłuchano, bardziej lub mniej brutalnie, wszystkich przechwyconych niedoszłych rebeliantów. Ówczesny wicekról neapolitański poszedł pod katzbalger katowski, zaś na jego miejsce obsadzono brata Cesarzyna**. Cesarzyca Emma rozkazała abdykować Księciu Konstantyny na rzecz wybranego jego syna przez imperatorkę; podobnie stało się z władzą księstw Tunisu, Almerii oraz Tangieru. Sami abdykańci zostali skazani na działalność w Rotwaldzie przy budowie pierwszej osady - Emmahafen - w porcie Nowego Palatynatu; acz zamiast ciężkich robót, mieli pełnić funkcję posłanców Namiestnika Rotwaldu przez okres siedmiu lat. Cały obszar Bawarskiej Afryki Północnej wzmocniono dodatkowymi skwadronami oraz patrolem Erste Kaiserflotte.

​

W maju 1511 roku wybuchła epidemia dżumy w kilku miejscach Rzeszy Bawarskiej; objęła ona cały Ostmark, Księstwo Asturii, połowę Katalonii, Palatynat Kastylijski, Górną Bawarię oraz miasta Neapol i Wenecję. Niemalże przez rok nie udawało się odpędzić zarazy, która prawdopodobnie mogła być nieznanym sposobem "podrzucona" od Algierii bądź samego Egiptu, skoro objęła jedynie Iberię, dwa kluczowe dla handlu śródziemnomorskiego miasta oraz okolice stołeczne Cesarstwa. W przeciągu prawie roku aktywności moru, naliczono co najmniej 120 tysięcy ofiar, w tym aż czterdzieści tysięcy w Palatynacie Bawarskim oraz połowę potomstwa palatyna bawarskiego liczącego ósemkę dzieci. Dopiero po dziesięciu miesiącach, kwarantanna ogłoszona na całym obszarze Wicekrólestwa Iberii, krainie Katalonii oraz w poszczególnych miastach na innych ziemiach pozwoliła uzyskać tendencję spadkową nowych ofiar choroby przypominającej tą z Okresu Wielkich Plag.

Polityka religijna Emmy polegała na dążeniu do jednolitości wyznaniowej na niekolonialnym terytorium Rzeszy Bawarskiej. Próby nawrócenia Chorwatów oraz ludności kastylijskach przedsięwzięte przez ojca Dziewiątego Cesarza powiodły się w przypadku Palatynatu Istryjskiego oraz Kastlijskiego. W samej Slawonii, w grudniu 1511 roku wybuchło powstanie chłopsko-szlacheckie przeciw narzucaniu katolicyzmu prawosławnej ludności chorwackiej. Rebelia, licząca prawie trzynastu tysięcy niezbyt dobrze uzbrojonych ludzi została szybko stłumiona przez konnicę oraz arkebuzy Kroatienarmee liczącej prawie 31 tysięcy żołnierzy. Niemalże po sześciu dniach, wszystkich buntowników po wyłapaniu z lasu lub z pola bitwy zabito bądź wysłano karnie do Rotwaldu. W styczniu 1512 roku, cesarzyca Emma postanowiła ponowić próbę katolicyzacji Slawonii.

​

Latem 1512 roku wybuchła kolejna wojna pomiędzy Karachanidami a księstwami ruskimi; niespodziewanie, już zimą 1512/13 roku to wojacy suzdalscy oraz finorusińscy dominowali na nadwołżańskich polach. Emma twierdziła, że tak szybkie postępy książąt wschodniosłowiańskich mogą w przyszłości zaburzyć równowagę w Europie Wschodniej, zagrażając sojusznikowi Bawarii, Polsce. Wg Kaiserin, równowaga na Wschodzie jest zachowana, gdy "Polska nie wychodzi za Wołgę oraz jezioro Pejpus, zaś Rusini bądź Turkomongołowie nie dalej na południe niż miasta na krzywej "Smoleńsk-Riazań-Wołogda". Postępy Księstwa Suzdal oraz Królestwa Fińsko-Ruskiego zagrazały przede wszystkim Polsce, zaś na gruzach Sułtanatu, Cesarstwo Wschodniorzymskie bądź Persja mogłyby powiększyć swój obszar. Jednocześnie problemem dla cesarzycy była mniejszość arabska - co prawda katolicka - pomiędzy Rodanem a Sabaudią. Zorganizowane zostały Arabskie Korpusy Łanowe (Arabische Landkorps), do których mieli wstąpić ochotnicy wraz z rodzinami w zamian za obietnicę uzyskania pełnych praw do kultywowania kultury arabskiej, jeżeli w aramach AKŁ będą walczyć u boku Sułtana Karachanidów. Udało się zorganizować siedemdziesiąt dwóch tysięcy tylko lekko przeszkolonych i kiepsko uzbrojonych (bez nowszych wersji arkebuzów i lekkich bombard) zbrojnych; co w połączeniu z rodzinami wojowników pozwoliło na zmniejszenia aż o połowę całkowitej populacji Arabów (katolickich czy sunnickich) w Rzeszy Bawarskiej, w tym o 3/4 w Prowansji. Ludzi zdecydowano wysłać do portu Sułtanatu nad Morzem Azowskim w dwóch partiach transportowanych przez Pierwszą Flotę Cesarską. Oficjalnym powodem przy przepłynięciu przez Bosfor było "wysyłanie niewolników dla Wlk. Księstwa Suzdal, na drodze porozumień dyplomatycznych". Zanim dyplomacji Bazyleusa zorientowali się w praktyce co się dzieje, sułtan Qadir osobiście witał "bratnie dusze" nad Donem.

​

Dopiero w maju 1513 roku zwodowano pierwszy próbnie wyprodukowany statek do żeglugi pełnomorskiej: karawelę. Posiadały one rózne ożaglowanie (skośne - łacińskie; prostokątne - rejowe), jeden pokład, co najmniej trzy maszty (z opcją wyposażenia do pięciu). Zaletą karawel była ich stateczność oraz szybkość, a także możliwość płynięcia pod ostrym kątem ruchu wiatru. Zdecydowano, że handlowe tego typu okręty mają mieć na wyposażeniu cztery lekkie armaty, eksporacyjne - sześć, zaś wojenne co najmniej osiem lekkich i średnich.
--------------------------------


*- oczywistym jest to, że musiało dojść do pewnej rewolucji w religii azteckiej, aby byli w stanie podbić ziemie Zapoteków oraz Majów oraz wciąż istnieć jako jedno Imperium.
** - Cesarzyn - mąż Cesarzycy.

Obrazek Emmy jest taki, jaki jest; prawa autorskie nie pozwoliły mi na modyfikację (stąd link pod spodem; mam zezwolenie autorki), zaś sam obrazek bardzo odpowiada wyglądowi Dziewiątego Cesarza.

Osobiście uważam, że za daleko jadę z tymi techami. Nie dam sobie sztucznie gorszego techgroup (z czego to niby miało wynikac?), Cyprowi, Polsce oraz Węgrom dałem już "latin". Generalnie jest tak, że nie licząc CRB oraz drobnicy europejskiej, wszystkie kraje mają nie więcej niż 6 LT oraz 3 NT, oraz 2 level Trade czy Infra (niektóre mają jedno z nich bądź oba na 3). Trzeba to wyjaśnić chyba tak, że "cała Europa cofnęła się na tyle w rozwoju, że tylko wypatruje bawarskich nowinek". Bardziej mnie niepokoi ich poziom technologiczny, niż mój wysoki. Będe musiał finansowo mocno wesprzeć co najmniej kilka krajów...

 

​

Odcinek 17 - Nowa wiara (1514-1521)​

Rozochocony protekcją Rzeszy oraz ogólnym nieznacznym wzrostem zamożności poddanych i zawartości skarbca, władca Oyo na przełomie lat 1513-1514 podjął decyzję o najechaniu i złupieniu Królestwa Songhaju. Informacja o wojnie w Afryce dotarła do dworu bawarskiego poprzez posła beninskiego, który przekazał od swojego monarchy prośbę o wsparcie militarne. Cesarzyca Emma zdecydowała się wspomóc sojusznika w walce z muzułmańskim tworem afrykańskim, lecz przy minimalistycznym nakładzie wydatków. Państwo polskie oraz Republika Hrabstw Hiszpańskich odmówiły wysłania ekspedycji w ramach wypełnienia waruków porozumienia militarnego.

Bordowy - Królestwo Mali​

Drugiego dnia styczniowego 1514 roku Maghrebinischkorps (Korpus Maghrebski) wymaszerował z Agadiru, podejmując szlak przez obszary faktorii handlowych, oparty na oazach saharyjskich. Statthalter Bawarskiej Gambii zmobilizował mężczyzn do uzupełnienia sił kolonialnych, z siły legionu na korpus. Już 1 lutego doszło do niespodziewanej bitwy dwadzieścia mil od Serekundburgu, gdzie tysiąc harcowników songhajskich zostało szybko spłoszonych ostrzałem z arkebuzów. Do wymarszu wojsk ze stolicy Bayerische Gambia doszło w drugiej połowie marca; 1 kwietnia 1514 pod Kaye doszło do pierwszej właściwej bitwy z niewiernymi. Zwycięstwo kolonistów przyszło bardzo szybko: w przeciągu pięćdziesięciu minut ostrzał z broni palnej (w tym pojedynczych ósemek kolubrynowych) przy zabiciu nie więcej niż 60 czarnoskórych. spowodował moralne rozbicie wojsk Songhaju, gdzie połowa z tubylców popędziła przez suche sawanny w stronę Mali, zaś reszta wraz z dowódcą poddała się. Erste Kolonialkorps podjął trzy próby zdobycia Kaye - 11 kwietnia, 22 kwietnia, 8 maja - w wyniu którego udało się opanować miasto.

5 czerwca 1514 roku trzy tysiące pieszych z Wysp Starnberga wylądowało w jednym z portów Oyo za przewozem floty transportowej. Dokładnie miesiąc później, Korpus Maghrebski wzmocniony ochotnikami dotarł pod pogranicze północne Songhaju, następnie zaś przygotowywał się do szybkiego zdobycia Tumbutu* oraz stolicy Gao. Pod Tamale, 8 sierpnia 1514 roku, doszło do ofensywy władcy Songhaju, który nie spodziewał się ponad dwukrotnej przewagi wojowników ghańskich oraz kilku skwadronów bawarskich; praktycznie po kilkunastu minutach bitwy, król z dynastii Askia zdecydował wycofać swe wojska w obawie przed masakrą. Czwartego października, niewielki oddział muzułmański podjął próbę odparcia Arabawarów z zamiarów szybkiej ofensywy na Songhaj. Znaczna przewaga technologiczna oraz zajście od flanki przez Starnbergregiment skutkował stratą połowy wojowników oraz wycofaniem się na południowy zachód.

Mocno osłabione (o 1/4 stanu osobowego) siły kolonialne z Gambii, z powodu walk z plemiennymi watażkami na niecywilizowanym wybrzeżu oraz braków w zaopatrzeniu żywnościowym, 16 października 1514 roku rozpoczęły oblężenie Macenty. 6 grudnia, Tumbutu zostało zdobyte, zaś cztery dni później kontrofensywa władcy Królestwa zamieniła się w masakrę niewiernych. Pod zdobyciu na początku lutego 1515 Gao, Maghrebinischkorps dostał rozkaz utrzymania zdobytych miast oraz kontrolowanych ziem. Przy postępującym powodzeniu wojsk Oyo - które zdołały przejąć kontrolę nad 1/3 Songhaju - zarządzono szturm na Macentę, kiedy przybędą odlane z Serekunburgu ćwierćkolubryny w liczbie dziesięciu. 14 maj 1515 roku był dniem upadku garnizonu miasta muzułmańskiego, a dwa dni później rozpoczęciem negocjacji pokojowych. Dwudziestego maja, oficjalnie Królestwo Songhaju zrzekło się ziem przyległych do Bawarskiej Gambii na rzecz Cesarstwa, zaś obszar pomiędzy Nakambe (Wolta Biała) a Mouhoun (Wolta Czarna) został przyłączony do Królestwa Oyo.

​

Niespodziewanie, bo już 21 kwietnia 1514 roku, Sułtan Karachanidów podpisał rozejm z państwami ruskimi, w których zrzeka się Nowogrodu oraz Riazania wraz z okolicznymi ziemiami tych miast. Misja wysłania Arabskich Korpusów Łanowych z Prowansji nie uzyskała swojego sukcesu: zmiany losów wojny na krańcu Europy. Prawie trzystu tysięcy Arabów - czyli 72 tysięcy ochotników z rodzinami - rozpierzchło się jako osadnicy po całym Sułtanacie, latyfundiach bizantyjskch, Krymie, Cyprze oraz na wschodnich wybrzeżach Morza Kaspijskiego. To nie był koniec teatru słaboci, jaką prezentowali Karachanidzi. Niemożność zdobycia Ts'emez, stolicy drobnego Księstwa Krymsko-Azowskiego, potwierdziła słabość militarną Turkomongołów oraz stanowiła zapowiedź upadku Sułtanatu.

​

Przeciwnicy polityczni Cesarzycy próbowali walczyć z nią różnymi metodami. Jedni komunikowali się z dworami sąsiednich państw, drudzy ślamazarnie wdrażali edykty wyznaczane przez Emmę. Jeszcze inni organizowali lokalne bunty, bardzo szybko tłumione przez wojsko. Ostatnimi czasy pojawiła się kolejna koncepcja wyzbycia się z wpływów Cesarstwa czy Kościoła. Myśliciele (wraz z nielicznymi księżami) z Frankonii, Turyngii, Nadrenii, Saksonii oraz Czech zarzucali Kościołowi nepotyzm, skorumpowanie, wyzysk (m.in. system odpustów czy napędzanie rynku relikwii poprzez ogłaszanie coraz to kolejnych świętymi), a także liczne rzekome błędy w doktrynach religijnych uznanych za właściwe. Inspirując się ruchem czeskich molkowistów, mnich augustiański i doktor teologii Hans Tumler wysłał 12 czerwca 1515 roku biskupowi Drezna, Arcybiskupowi Prowansji oraz swojemu przełożonemu zakonnemu (wraz z listem do papieża) 95 tez, wzywając do dysputy nad nimi; jedna z plotek wspomniała o przybiciu stronic z tezami do drzwi Katedry Kolońskiej. Z początku zarówno papież Alberyk II (Alberico di Farnese) oraz Cesarzyca nie zwrócili większej uwagi na wystąpienie Reńczyka. Bardzo szybko rosnąca popularność doktryn tumlerskich wynikająca z rozpowszechniania się druku, protekcja Księcia Magdeburga oraz ostateczne odrzucenie dogmatu nieomylności papieskiej sprawił, że zaczął się proces rozłamu w kręgu rzymsko-katolickim. Hans Tumler oraz jego ideologia stały się popularne niemalże wszędzie na północ od Rzeszy Bawarskiej, na południu wyspy Brytanii oraz na wybrzeżu Bałtyku. Dogmat przeciw papieżowi - zarzucający całkowite podporządkowanie Cesarzowi Rzeszy Bawarskiej - był szczególnie ujmujący w Saksonii, Danii oraz Anglo-Szwecji. Wkrótce, w listopadzie 1518 roku doszło do nacjonalizacji dóbr kościelnych, zniesienia odpustów oraz podporządkowania się 95 Tezom za sprawą edyktu króla Anglii i Szwecji, Heliego z dynastii Yorków; rok później król duński Jens I Knötling zdecydował się na podobną inicjatywę, oficjalnie zaś 7 czerwca 1520 roku książe magdeburski podjął decyzję o zerwaniu stosunków z Kościołem.

Po drugim buncie prawosławnych w Slawonii, w maju 1516 roku, Cesarzyca Emma podjęła edykt o zrównaniu traktowania prawosławnych z muzułmanami. Region ów chorwacki był praktycznie jedyną większą enklawą Koscioła Bizantyjskiego na terenie Imperium. Za tą decyzją szło nieznaczne uproszczenie i załagodzenie procedur licencyjnych w obrębie działalności gildii czy kompanii kupieckich, a także samego zawodu kupca; nie objęło jednak ono muzułmanów oraz prawosławnych, zaś tzw. "tumleryści" zmuszeni byli za te przywileje uiścić symboliczną opłatę. Rosnąca niechęć do zwolenników Tumlera u cesarzycy, skłoniła ją do podjęcia działań mających na celu odzyskanie zagubionych "owieczek" do rzymsko-katolickiego Kościoła. Wszelkim "podjudzaczom" do nowego wyznania dano ultimatum czterech miesięcy do powrotu na podporządkowanie się papieżowi oraz nawrócenie swoich uczniów na katolicyzm, pod groźbą banicji. To było czynnikiem emigracji w latach 1517-1518 części ludności z połnocy Rzeszy do Wysp Brytyjskich, Francji oraz Skandynawii; naliczono, że wyemigrowało co najmniej 200-250 tysięcy ludzi.

​

Błędem byloby stwierdzenie, że wielki kniaź suzdalski przyciągnął sobie rzeszę zwolenników po zwycięstwie nad Karachanidami. Wojna mocno obiła się na stanie rolnictwa, sprawiając, że wielu chłopów oraz zaściankowych panów popadło w bankructwo i nędze. Ci właśnie byli motorem wojny domowej, która wybuchła w maju 1516 roku. Buntownicy do końca lipca przejęli kontrolę nad miastami: Moskwa, Wołogda, Jarosław, Kaługa, Kirow, Tambow, Riazań. Dwa lata później doszło do buntu wojewody Mangisztaju**. Po wymuszeniu tzw. "prawa pierwszej nocy" przez przedstawiciela wielkiego księcia na wojewodównie ("w imieniu monarchy"), tenże kazał pochwycić męża córki wojewody Muszy, a pod pretekstem zdrady "za kolaborację z Sułtanem" został stracony. Jeszcze tego samego dnia w stolicy Aktau zawrzało, zaś ów książecy prefekt zawisnął na baszcie grodu powleczony o sznurze za genitalia. Z prefektury mangisztajskiej postało suwerenne państwo, zaś wojewoda Musza mianował się Księciem Nogajskim.

​

Pomimo generalnego sukcesu techniki bawarskiej nad witalnością czarnoskórych muzułmanów oraz ich bydła stosowanego bojowo (teoretycznie dla stratowania pieszych; wystarczyła jedna salwa z bombard, by je spłoszyć w przeciwną stronę), oficerowie mieli poważne zastrzeżenia co do zastosowania oręża oraz samej ręcznej broni palnej. Arkebuz nierzadko zbyt wcześnie wypalał w upale, bądź przy wilgotnym powietrzu nie dochodziło do zapłonu. Sam zapłon o podpalony lont sprawiał, że jedynie przy zastosowaniu taktyki "ściany ognia", oręż mial jakąkolwiek widoczną skuteczność. Inną uwagą była konieczność zwiększenia liczby arkebuzjerów w kompanii. W listopadzie 1518 roku, przeprowadzono reformę, w której usunięto kapralstwa mieczników na rzecz arkebuzjerów (ów siepaczy przekwalifikowano na strzelców), postanowiono oficjalnie przetestować nowatorski zamek kołowy; wstępnie, przydzielono wszystkim oficerom oraz elitarnym formacjom konnym po parze krótkolufowej broni palnej, zwanej pistoletem (z zamkiem kołowym), zaś na dziewięc kapralstw strzeleckich w skwadronie, dwa miały być wyposażone w "arkebuzy kołowe".

8 grudnia 1518 roku doszło do uchwalenia tzw. "Edyktu Reutlińskiego" (od miejscowości Reutlingen) przez Cesarzycę Emmę , którego rolą było oficjalna regulacja spraw administracyjnych, wyznaniowych oraz społecznych.

Punkt 10-ty wywołał rozczarowanie szlachty, która utraciła poważną część dochodów poprzez zarabianie na cłach ustanowionych w miastach. Edykt Reutliński uderzył przede wszystkim mocno w kler, który to stracił realnie władzę ziemską, oraz - pomimo niezależności Papieża odnośnie obsadzania stanowisk kościelnych oraz ustanawiania administracji - zdecydowanie obniżył swoją pozycję względem Cesarza. 3 stycznia 1519 wprowadzono poprawkę, usuwającą czternasty punkt. Papież Alberyk II był mocno niezadowolony poczynianami Emmy, której samo odziedziczenie władzy było bardzo kontrowersyjne w Bawarii. Król francuski Galezjusz zaproponował oddanie hrabstwa Limoges papieżowi w zamian za przeniesienie się z Rzymu, następca św. Piotra jednak odmówił. Wkrótce na dworach mawiali, że "tylko kobieta mogła podjąć decyzję o próbie oddzielenia kościoła od państwa". Pozornie ekstremalnie wolnościowy punkt o możliwości uzyskania przez pańszczyźnianego chłopa wolności osobistej w praktyce był wyjątkowo rzadko stosowany; zaledwie raz bądź dwa razy do roku zdarzały się pojedyncze przypadki nadania praw chłopowi w skali całego Imperium.

​

23 marca 1519 roku, nawigator Matthias Mühldorf podczas rejsu rekonesansowego swoją eskadrą składającą się z trzech karak postanowił zbadać ląd nowego terytorium, domniemanie mogącego być Indiami. Ekspedycja napotkała na doszczętnie zniszczone miasto, które (wg znalezionych strzępów ksiąg) zwało się niegdyś Mumbajem. Szczątki wielkiego i bogatego niegdyś miasta stału się podwaliną do utworzenia kolonii - Gertrudehafen (na cześć córki Cesarzycy, urodzonej w 1514 roku) - którą obwarowano kamienno-ceglanym murem.

​

Niebawem, nagrodzony tytułem Statthaltera Bawarskiego Wschodu (Bayerische Osten) odkrywca, podjął kolejne ekspedycje, dzięki którym opłynięto spory kawałek Półwyspu Indyjskiego, odkryto wyspę Cejlon oraz zbadano sporą ćzęśc wybrzeża indyjskiego. 10 sierpnia 1520 roku do Sułtanatu Bengalskiego trafiło poselstwo z samym Mühldorf na czele, pierwszego października tego samego roku kolejne do Sułtana Gujaratu. W czerwcu 1521 roku Mühldorf mial zaszczyt wizytowac u hinduskiego króla Majsuru. Oczywisty brak nieznajomości zwyczajów panujących w Indiach, wyznawanie chrześcijaństwa przez ekspedycjonistów oraz traktowanie przez poseltwo krajów indyjskich jako "tubylczych" zraziło możnowładców w Indiach wobec Bawarii.

Księżniczka po prawej, z instrumentem muzycznym​

Problemem dla znalezienia kandydatki na żonę następcy tronu bawarskiego, Magnusa, był stopień zwyczajowej legitymizacji władzy jego matki Emmy (a raczej jego brak, pominąwszy zarządzenie poprzedniego cesarza). Nikt z zagranicznych władców nie chciał wydać swojej córki za kogoś, kogo z definicji szlachta krajowa nie popiera; do owej pory, krol francuski, anglo-szwedzki, bizantyjski oraz szkocki nie uznawali władzy Emmy Walpurgi Rosady. Infant bawarski Magnus wziął udział w poselskiej ekspedycji - za zezwolenie cesarzycy i matki zarazem - której misją było uregulowanie spraw dyplomatycznych oraz politycznych z sułtanem karachanidzki, chanem uzbeckim oraz księciem nogajskim. Podczas pobytu w Aktau, syn cesarski zadurzył się po uszy w księżniczce Karaszy Samurze, córce księcia Muszy z rodu Mangitszajów; we wdowie, która była punktem zapalnym rebelii nogajskiej. Z racji hańby córki, nikt z lokalnej szlachty nie chciał wziąć Mangitszajówny za żonę; książe ostatecznie wydał w akcie desperacji osiemnastoletnią córkę komuś tak zaszczytnemu, jak następca tronu Rzeszy Bawarskiej. Poza sprezentowaniem dziesięciu arkebuzów lontowych, Magnus musiał także nawrócić się na prawosławie, co mocno wzburzyło resztę poselstwa. W tajemnicy udało się ukryć "trzeciej kategorii" wyznanie infanta, aż w podziemiach ratusza miejskiego w Cosenzy Magnus dostał ostrą reprymendę od swojej matki Emmy za zmianę wiary, przechrzczenie księżniczki nogajskiej oraz nakaz powrotu do katolicyzmu; do czego dostosował się syn cesarski, zaś Infantczyni przybrała przy chrzcie miano Katarzyny Satury.

Wiosną 1521 roku wybuchło powstanie tulmerystów na brytyjskich ziemiach Królestwa Francji; głównie w Dublinie oraz na południu Brytanii (włącznie z Kornwalią). Ochrzczeni mianem "protestantów", odrzucili nakaz nawrócenia się zarządzony przez króla Galezjusza. Pomimo samych zwycięstw buntowników z armią francuską niemalże do końca sierpnia, jesienią kolejne miasta oraz zamki odbijane były przez królewskie wojska. Jedynie miasto Dublin utrzymało się do końca 1521 roku.
---------------------------------


* - Timbuktu
** - Prowincja "Emba" w grze.

Dziewięć dni bez odcinka... a o to jestem. Tak, wiem, że to co piszę, to już totalny abber i fikcja naukowo-historyczna.

 

​

Odcinek 18 - Czyja wojna, tego religia (1522-1527)​

W maju 1522 roku decyzją Cesarzowej powołano Bawarską Atlantycką Kompanię Handlową (Bayerische Atlantische Handelskompanie), zwaną skrótowo jako "Kompanię Atlantycką". Celem BAKH było zarządzanie handlem pomiędzy Rzeszą a jej koloniami oraz krajami pozaeuropejskimi nad Oceanem Atlantyckim (m.in. kraje afrykańskie czy Imperium Azteckie), a także organizowanie akcji kolonialnych w Nowym Świecie. Na załozenie tej spółki tylko zależnej od państwa, a także na wybudowanie placówek przedstawicielskich oraz fundusze na pierwsze działania, przeznaczono 441 180 złotych grzywien bawarskich. Wyspy Karaibskie były w dużej mierze zdominowane przez liczne faktorie handlowe Republiki Hrabstw Hiszpańskich, zaś dwie z nich istniały już w Nowej Wenecji oraz daleko na południe od Rotwaldu.

​

Wcześniej, w marcu 1522 roku, udało się podmienić wszystkie bombardy okrętowe w całości odlewane z brązu czy spiżu kartaunami i kolubrynami, a także zorganizować zapoatrzenie w kule żeliwne. Wobec rosnącej liczebności okrętów we flocie bizantyjskiej (58 jednostek w 1520 roku wg szpiegów wojskowych), zwodowano sześć czteromasztowych karak o długości 28 metrów bez bukszprytu, uzbrojonych po sześć dział na burtę oraz dwa lekkiego wagomiaru na rufie i dziobie. Nowe jednostki włączone miały być do 1. Floty Cesarskiej. Sześćdziesiąt okrętów (24 karaki oraz 36 galer) zorganizowane miały być w eskadry o dwóch karakach oraz trzech galerach.

​

Drugą z reform wojskowych była zmiana stanu osobowego kapralstw arkebuzjerów w kompanii piechoty. Wcześniej 24, teraz liczyły one po 28 strzelców, siedem na jeden rząd (rotę). Liczebność jednej kompanii wzrosła z 192 do 204 żołnierzy, zaś skwadronu do 608. Koszt uzbrojenia każdego oficera oraz dwóch na każde dziewięć propocjonalnie kapralstw arkebuzjerskich w broń z zamkiem kołowym okazał się zbyt wysoki. Parę pistoletów miał otrzymać dopiero major (dowódca skwadronu) w formacjach pieszych, zaś w formacjach konnych kapitan (Rittmeister, dowódca kompanii). Arkebuzy kołowe wyposażano jedynie pojedynczych strzelców wyborowych ujmowanych dopiero w organizacji regimentu oraz także najlepsze kapralstwo strzelców w skwadronie. Za tym poszło parę lat później (lata 1526-1528) podwojenie liczby średnich i ciężkich armat w Armii Rzeszy Bawarskiej (z 39 do 88).

9 marca 1523 roku 7,5 tysiąca czarnoskórych poddanych chwyciło za broń i podeszło pod ratusz miasta Kaye, z powodu masowego przechrzceń na chrześcijaństwo oraz represji ludności muzułmańskiej wedle postanowień cesarskich. Wójt krainy Walaty zabarykadował się wraz z rodziną i strażą w budynku państwowym. Szybko powiadomione przez strażników miejskich zostało wojsko kolonialne stacjonujące dwa mile na południe od miasta. Dziesięć i pół tysiąca żołnierzy wkroczyło do miasta, rozpędziło buntowników w przeciągu trzech godzin walk, ponosząc ciężkie straty liczące prawie 2,5 tysiąca armistów; naliczono się 1200 zabitych czarnoskórych, hersztów rebelii spalono "przy okazji za herezję", zaś resztę pochwyconych jeńców skazano na plantacje w Bawarskiej Gambii oraz Rotwaldzie.

​

W czerwcu 1523 roku wybuchło powstanie tumlerystów w Prusach, którym udało się szybko zdobyć Królewiec oraz Kętrzyn. Prześladowanie protestantów przez nowokoronowanego w lutym tego roku króla polskiego, Sambora I, wzbudziło gniew władcę Anglo-Szwecji, który wykorzystał tępienie zbrojne powstańców nad Bałtykiem jako casus belli, przy "uprawnieniu króla Anglo-Szwecji" do ochrony ruchu tumleryckiego w całej Europie. Królestwo Anglo-Szwecji wraz ze swoimi sojusznikami - Wielkim Księstwem Lotaryngii oraz Księstwem Irlandii - wypowiedziało wojnę Polsce wspieranej jedynie przez Wolne Miasto Memel. Prawie wszystkie walki odbywały się na Morzu Bałtyckim, gdzie Przymierze Północne choćby przez dzień nie straciło przerwagi. Pod koniec listopada 1523 roku osiem tysięcy zbrojnych szwedzkich dokonało desantu w Semigalii, szybko podporządkowując Mitawę oraz Pityń, zaś 5 grudnia przystępując do oblężenia Rygi.

​

Szwabi wirtemberscy, po braku zgody cesarzowej Emmy na utworzenie przez nich Kościoła Ewangelickiego Szwabii, postanowili sami zorganizować sobie Kościół nielegalnie. Interwencję milicyjną Palatyna Szwabskiego zdławiono zbrojnie, podburzając wszystkich tumlerystów w krainie historycznej Wirtembergii. Kaiserin ściągnęła rozkazem V Armię (Austrazyjską) z Alzacji w celu stłumenia armii (14 tysięcznej) buntowników pod dowództwem Ulricha von Württemberg, hrabia Winnenden. 19 kwietnia 1524 roku pod Tybingą doszło do trwającego pół dnia krwawego starcia Austrazyjczyków z protestantami. Dowódca rebelii zaskoczył armistów zorganizowaniem sporej części buntowników (byłych garnizonowych, strażników miejskich oraz łanowych Schwabische Erdkorp) na wzór i taktykę Bayerreiches Heer. W batalii, w której obie strony z całą ofensywną skutecznością raziły ogniem arkebuzowym oraz rzędami pik, poleglo łącznie ponad 9,3 tysiąca ludzi, przy nieco większych stratach wojsk cesarskich. Dwóch tysięcy jeńców oraz całe dowództwo (w tym grafa Winnenden) spalono na zbiorowych stosach, reszta buntowników zdołała zbiec w las oraz góry Jury Szwabskiej czy Schwarzwald.

​

13 września 1524 roku zmarł ostatni męski przedstawiciel głównej linii Habsburgów, który posiadał cztery tytuły hrabskie (w tym trzy na Sycylii) oraz dwa baronowe. Acerenzowie, seniorowe lenni rodu niegdyś szwajcarskiego, zgodnie z prawem dziedziczyli wszystkie włości po swoim wasalu. Tunezyjski książe, Berhnard Karl ven Aderniten-Slawonien-Konstantine z nowej linii tunezyjskiej, wysunął rozszczenia do trzech hrabstw sycylijskich, jakoby dziedziczyła je córka Habsburga, ożenionego z siostrą Księcia Tunisu. Cesarzowa Emma zdecydowała, że wicekrólowie Konstantyny oraz Neapolitanii rozstrzygną, do kogo mają należeć poszczególne grafostwa. Nie rozstrzygnęło to problemu, ponieważ Wicekrólem Konstantyny był drugi syn z głównej linii Adernitenów konstantyńskich, zaś zarządcą Neapolitanii brat Księcia Akwitanii, z linii aderniteńskiej konkurującej politycznie z Konstantyńczykami. Kłótnie oraz lokalne starcia najemników wynajętych przez dwa (niekiedy i trzy) zwaśnione rody doporwadziły do decyzji Kaiserin, która 17 maja 1525 roku postanowiła rozdać trzy hrabstwa na Sycylii po jednym synom obecnego nestora linii Adernitenów nogajskich, ściągając ich przy okazji z Cypru.

​

Po wypędzeniu odważnych Szwedów w polskiej Kurlandii wiosną 1525 roku, w sierpniu tego samego roku król Danii postanowił najechać na ziemie szwedzkie, korzystając z okazji obrony morskiej Polaków jak równy z równym z flotą Północnych. Władca Jens Knötling wmieszał do tego Królestwo Szkocji (skore do odzyskania ziem okupowanych przez Anglików) oraz Księstwo Sieny liczące na złupienie bogatych miast w Niderlandach. Norweskie ziemie Anglo-Szwecji już w październiku zostały opanowane przez Duńczyków, zaś cała Skania stanęła w ogniu. W tzw. II wojnie bałtyckiej, obserwatorzy wysłani przez Cesarzową, mieli okazję zobaczyć, jak walczą uzbrojeni licznie w arkebuzy starej dla Bawarii daty (przeciętnie technologicznie "o 15-20 lat") mocarstwa europejskie. Uzbrojenie Norwegów z Memla niewiele odbiegało od bawarskiego, zaś rycerstwo oraz piechota zaciężno-łanowa Królestwa Polski i Litwy dopiero co wprowadzało bombardy polowe oraz długolufową lontową broń ręczną.

​

14 listopada 1525 ambasadorowi w WH Memlu udało się wytargować u władcy norweskiego miasta wymianę kartograficzną. Marynarce lennika (od 1523 roku) króla polskiego udało się wykraść Anglikom mapy podczas zdobycia jednego z holków Armady Sztokholmskiej. Przedstawiały one odkryte rejony północne Nowego Świata, w tym cały Labrador, Nową Funlandię, Helieland*. Ostatni obszar skolonizowany był przez Anglików, gdzie mieli jedno dwutysięczne miasteczko oraz kilka osad i faktorii. Memelczycy zorganizowali z Grenlandii wyprawy mające na celu utworzyć pierwsze placówki w Labradorze.

Po powodzeniu planu zbudowania Linii Ludwika Austriackiego (męża Kaiserin) w latach 1515-1523 obejmującej przebudowę murów wszystkich wazniejszych miast oraz zbudowanie dwunastu fortec w pobliżu całej granicy z Królestwem Francji, cesarzowa Emma postanowiła wyłożyć pieniądze na podobną inwestycję na Bałkanach. W 1527 roku zrealizowano pierwszy etap tzw. Wału Pogromu Rusińów (w hołdzie napadowi Rusinów Włodzimierskich w 1319 roku na Chorwację, zakończonej śmiercią prawie 100 tysięcy zbrojnych bawarskich i wschodniosłowiańskich oraz prawie 150 tysięcy ludności cywilnej), czyli rozbudowy fortyfikacji Zadaru oraz Senj, a także budowy fortecy pod Karlovac.

​

Największym sukcesem Kompanii Atlantyckiej było założenie w maju 1524 roku osady Nowej Norymbergii około stu mil na południe wybrzeża Rotwaldu od Emmahafen. Do 1526 roku Nowa Norymberga liczyła dwustu dwudziestu mieszkańców, zaś dwa lata później cały Rotwald zamieszkiwany był przez 9 tysięcy kolonistów. BAKH rozbudowało także sieć placówek handlowych, wykraczających poza obszar Nowego Palatynatu w Rotwaldzie. Zwiększono także liczbę pracowników na wyspie Aruba na Morzu Karaibskim. 6 kwietnia 1527 roku doszło do nieznanego bliżej "faux pas" handlarzy bawarskich w Paraibie, zaś dwa dni później Amerykanie** napadli i zjedli czterdziestkę pracowników faktorii. W odwecie, Regiment Rotwaldu w liczbie 1982 żołnierzy wyruszył wytępić tubylców. Przez cały maj oraz początek czerwca 1527 roku, doszło do czterech potyczek z czerwonoskórymi. Amerykanie byli przerażeni "grzmotami z dziwnego drewna" (arkebuz), nie mogli przebić się przez ścianę pik oraz ognia z ręcznej broni palnej. Zginęło niewiele mniej niż półtora tysiąca dzikusów, przy śmierci zaledwie sześćdziesięciu żołnierzy, którzy polegli z powodu udarów słonecznych lub nieszczęśliwego otoczenia przez chmarę Amerykanów podczas walk.

2 października 1527 roku książe Saksonii podjął decyzję o uniezależnieniu się od Papieża. Znacjonalizował włości kościelne, a także sam powołał do istnienia Kościół Ewangelicki Nadrenii, którego ów książe obwołał się przywódcą. Liczne powstania na francuskich ziemiach wyspy Brytanii oraz w Dublinie - w których sam nowy król Francji, Amadeusz, nie mógł się uporać - przez które hrabstwo Lincolnshire zadeklarowało włączenie się do Królestwa Anglo-Szwecji, a także kolejne niepowodzenie w akcji nawracania slawońskich prawosławnych (zakończone krwawo stłumionym buntem) spowodowało, że Emma miała już dość innowierców. Zauważając w listopadzie pierwsze objawy histerii oraz manii prześladowczej, czterdziestoletnia cesarzowa dobrowolnie przekazała decyzyjność w sprawach militarnych oraz zagranicznych swojemu mężowi do końca 1528 roku, mając nadzieję, że do tego czasu nabierze dystansu do wydarzeń na świecie.
--------------------------------


* - Heileland, od imienia władcy angielskiego, Helie I; odpowiednik naszej Nowej Szkocji w Kanadzie.
** - Przypomnę, że "Indianie" w AARze nazywają się Amerykanami.

Reformacja idzie jak powinna, zaś liczne eventowe (revoltrisk o +12 bodajże) bunty pozwalają na to, że kiedyś na trwałe Francja utraci ziemie w Brytanii. Technologicznie Europa dogania Bawarię, acz martwię się o kraje wschodnie (księstwa ruskie, Bizancjum oraz ich sąsiedzi muzułmańscy); może rzeczywiście tak ma być. Tylko nie wiem, jaki interes widzi Anglo-Szwecja w wojnie z Polską.

To jest "jubileuszowy" odcinek. Sześćdziesiąty w całym cyklu, pięćdziesiąty regularny fabularnie (było dziesięć odcinków specjalnych).

 

​

Odcinek 19 - Moda na wojnę (1528-1536)​

Ostatnim zadaniem zarządzonym przez Emę w 1527 roku była tajna misja oficera Lazurowej Bawarskiej Ochrony Monarchistycznej, Heinricha von Riedenburga, w Nowym Świecie. Oficjalnie jako handlarz placówki na Arubie, dostał się w listopadzie 1527 do Imperium Azteckiego podróżując karawelą w rękach prywatnych. Wykorzystując wiarę aztecką w "białych bogów za morzem", von Riedenburg podszył się za "posłańca bogów", co zresztą nie było rzeczą trudną. W przeciwieństwie do hiszpańskich poprzedników, Heinrich nie narzucał swoich zwyczajów, religii; sprawiał złudzenie kogoś, kto zasymilizował się wobec kultury azteckiej. Dopiero w lutym 1528 roku, odegrał rolę przekazującego wieści od azteckich bóstw. Oficer ABMS-u ogłosił, że "w zamian za jego przyjęcie oraz rozlaną krew na ołtarzach, bogowie zdejmują obowiązek składania ofiar z ludzi". Heinrich w porozumieniu z kapłanami, przekonał ich o alternatywie zbierania odpowiedników odpustów europejskich (w postaci ziaren kakaowca oraz srebra i złota), zaś zaćmienia słońca na niebie miały byc przez mędrców azteckich jako "niedobór cennych przedmiotów składanych w ofierze". Riedenburg zarządził także nakaz wykorzystania rosnącej populacji biedoty do zakładania nowych osad i miast. "Ochroniarz monarchistyczny" zaprezentował także logistyczne wykorzystanie koła. Kasta azteckich wojowników była największy przeciwnikie zmian. Heinrich także z nimi zawarł porozumienie, sugerując podbijanie plemion poza Imperium Azteckim... W przeciągu kilku następnych lat, do Mezoameryki przybyło jeszcze ośmiu oficerów Lazurowej Ochrony, którzy nauczyli Azteków rozpoznawania oraz względnie tanich oraz produktywnych bawarskich technik wytopu rud miedzi, cyny oraz cynku. Namiestnik Republiki Hrabstw Hiszpańskich grzmił aż w Monachium było słychać na wieści o cywilizowaniu "barbarzyńskich pogan" bez nawracania ich na chrześcijaństwo.

​

Rok 1528 przyniósł najdalszym północnym zakątko Rusi zmiany. Sześć dni po ślubie syna Króla Fino-Rusinów z drugą córką kniazia archangielskiego, król Sampo wynajął bandytów by ci napadli na orszak władcy białomorzańskiego i zabili go. Zamach się powiódł bez zdradzenia zleceniodawcy (krążyły jedynie plotki o udziale monarchy fińsko-ruskiego), zaś syn władcy rezydującego w Wyborgu został osadzony przez swego ojca na tronie archangielskim. Na drodze umowy, faktycznym władcą Księstwa Archangielska był Sampo, który właściwie inkorporował państwo Białomorzan, jedynie czyniąc pozory poprzez nadanie dodatkowego tytułu następcy tronu Króleswa.

​

W latach 1528-1532 oraz 1534-1535 we Frankonii oraz Wirtembergii, szlachcic Florian Geyer zasłynął jako organizator oraz przywódca chłopskiej "partyzantki", będącej formą oporu przeciw prześladowaniom tumlerystów przez administrację oraz armię bawarską., wynosząc doświadczenie z poprzednich walk chłopskich w których uczestniczył. Omal nie spowodował wojny chłopskiej w Germanii, kilkukrotnie udawało mu się zebrać kilkunastotysięczną armię pospólcką, która za każdym razem zagrszała miastom-stolicom Palatynatu Szwabskiego oraz Frankońskiego. Dopiero 19 marca 1535 roku został pochwycony przez oddziały Korpusów Ziemskich podczas podróży i powieszony na jednym z drzew przy trakcie.

Po ukończeniu w 1528 roku Wału Pogromów Rusinów, jedną z pierwszych decyzji cesarzowej Emmy po powrocie z odpoczynku było przedłużenie systemu fortyfikacyjnego Linii Ludwika Austriackiego o dwóch fortec na ternie Palatynatu Reńskiego oraz rozbudowę murów Frankfurtu nad Menem. Późną zimą 1529 roku do dworu w Silberngaven doszły wieści o wybuchu wojny pomiędzy Rzeczpospolitą Węgierską i Wielki Księstwem Białej Rusi a Cesarstwem Wschodniorzymskim. Z inicjatywy madziarskiego króla-elektora, konflikt wybuchł w czasie odpierania inwazji Seldżuków oraz Persów na wschodnich krańcach Azji Mniejszej przez armię bizantyjską. Całość sytuacji dopełniała wojna Kalifatu Fatymidów wspierającego Sułtanat Karachanidów z głównymi wrogami Wschodniorzymian. W czerwcu 1529 roku król angielski przy wsparciu flotyksięcia lotaryńskiego rozpoczął najazd na Królestwo Fińsko-Ruskie

​

2 sierpnia 1529 Cesarzowa osobiście wykopała ambasadora bizantyjskiego z Monachium, na odchodne wręczając mu akt wypowiedzenia wojny Konstantynopolowi. Siły mobilizowane z Erdkorps, a w przypadku Iberii, ściągnięte także z Wicekrólestwa Konstantynii, w dniu rozpoczęcia konfliktu były przygotowane na rozpoczęcie jednoczesnej ofensywy na Lizbonę, Cartagenę oraz Bałkany. 17 sierpnia doszło do powystrzelania armii bizantyjskiej kilka mil od luzytańskiego miasta, gdzie próby obrony po "okopaniu się" spełzły na niczym w wyniku ostrzału pojedynczych lekkich kartaun oraz ataku ogniowego strzelców osłanianych przez kapralstwa pikinierów, którzy bezproblemowo odpierali samobójcze szarże mieczników bizantyjskich. Armia wschodniorzymska wciąż opierała swoją taktykę na szarży katafraktów wspieranych przez piechotę poprzez osłanianie tyłów oraz ostrzał z łuków, kusz czy hakownic; z racji braku konnicy konstantynopolskiej pod Lizboną, jedynie przy zdobywaniu pojedynczych fortów, Armia Iberyjska ponosiła straty. Połowa ze zbrojnych bizantyjskich poległa, resztę wzięto w niewolę.

Pflaum - Rijeka, Agram - Zagrzeb (nazwy niemieckie)​

Wrzesień na Pólwyspie Iberyjskim należał do Armii Rzeszy Bawarskiej, która to zdobyła najważniejsze miasta bizantyjskie w tym regionie, a do końca wspomnianego miesiąca podporządkowała sobie wszystkie latyfundia wschodniorzymskie na Iberii. Sumarycznie, Bayerreiches Heer straciło we wrześniu nie więcej niż ośmiu tysięcy żołnierzy, prawie wszystkich podczas szturów na miasta czy twierdze. Na arenie bałkańskiej, Armię Chorwacką wpierw powiększono, a później podzielono na dwa połowiczne korpusy. W październiku 1529 roku szybko padały stolice prowincji Cesarsrwa Bizantyjskiego znajdujące się w strefie "minimum" określającą zasięg zdobytych ziem oznaczający sukces wojska bawarskiego; w międzyczasie Węgrzy zdobyli Belgrad. 8 listopada 1529 roku doszło do drugiej i ostatniej bitwy w polu pomiędzy II Korpusem Chorwackim a świeżo zorganizowaną konnicą katafraktową ze szlachty wschodniorzymskiej; zakończonej rychłą ucieczką tych drugich po półgodzinie trwania bitwy, w której poległ co dziesiąty rycerz strony broniącej się. Dziewięć dni po zdobyciu Nisz - 14 grudnia - basileus zawarł z cesarzową traktat pokojowy - za pośrednictwem wójta raguzańskiego oraz generała oblegającego Raguzę - w którym władza w Konstantynopolu zrzekła się praw do wszelkich latyfundii w Iberii oraz ziem dalmackich i bośniackich na rzecz Rzeszy Bawarskiej.

​

Nowozdobyte ziemie bałkańskie przez CRB sprawiły, że Wał Pogromu Rusinów lekko stracił na znaczeniu; stanowił jednak nieznaczną ochronę Slawonii od strony węgierskiej, zaś w razie problemów w następnej wojnie ze Wschodniorzymianami, Bośnia oraz Dalmacja mogłyby pełnić rolę "przedpola". W 1530 roku obwarowano kilka miasteczek bośniackich, a także dostawiono drugi mur (zewnętrzny) w Banja Luce oraz w Sarajewie chroniący odsłonięte dzielnice miejskie. Dalmaci oraz Bośniacy - tak jak Słoweńcy i Chorwaci - również byli prawosławnymi. O ile zdobycze iberyjskie po prostu włączono w skład sąsiednich palatynatów, to na nowych terytoriach bałkańskich utworzono Palatynat Bośniacki oraz palatynackie Księstwo Dalmacji, na które obsadzono młodszego syna księcia istryjskiego; sam ów książę dowodził kawalerią w I Korpusie Chorwackim, zaś decyzja Cesarzowej tylko rozwiązała problem sukcesji tronu istryjskiego. Wojna pomiędzy Rzeszą Bawarską a Cesarstwem Wschodniorzymskim nie była po myśli przedsiębiorczej części mieszczaństwa oraz szlachty, którzy zmuszeni byli zerwać kontakty handlowe z kupcami z Konstantynopola, Dyrrachionu, Aten, Salonik czy Warny. W lutym 1530 roku, skłóconej między sobą magnateryjnej dyplomacji Rzplitej udało się jedynie wynegocjować z cesarzem bizantyjskim kontrybucję w srebrze i złocie w ramach rozejmu.

15 kwietnia 1530 roku wnuk Cesarzowej od strony jej brata Albrechta, dziewiętnastoletni Leopold Walram ven Aderniten został małżonkiem siedemnastoletniej córki Emmy, Gertrudy Rosady, na skutek nacisków arystokracji na władczynię bawarską. "Prawowity następca" z czystej linii aderniteńskiej cieszył się sporą popularnością wśród szlachty, nawet tej z Bawarskiej Afryki; Leopold był znamiennitym mówcą oraz najzwyczajniejszym spryciarzem, który wytargował u cesarzowej całą Rugię oraz wybrzeża sąsiadujące z polską wyspą Uznam w ramach otrzymanego posagu. Pod protekcją znanego ze swojej tolerancji religijnej katolickiego Księcia Meklemburgii oraz "przymrużeniem oka" ze strony palatyna pomorskiego, Walram przeszedł na tumleryzm wraz z żoną. Tylko dzięki zabiegom męża, rozwścieczona Emma nie wydziedziczyła swojej córki, zaś książe meklemburski ciągle "zapewniał" o nawróceniu niewiernego Adernitena, do którego nie doszło. W obliczu aktywności Floriana Geyera oraz rewolty francuskiej szlachty sabaudzkiej w listopadzie 1529 roku (sprzeciwiającej się represjom ludu, którego kultura nie została uznana za tolerowaną w Rzeszy), monarchini bawarska z coraz większą konsekwencją przestrzegała wiary katolickiej na terenie Cesarstwa: zawiązano przy porozumieniu z papieżem inkwizycję jako państwowy organ likwidacji herezji posiadający własne półmilitarne bojówki.

​

Po dwóch incydentach z tubylcami na Arubie oraz w interiorze Rotwaldu w 1529 - gdzie zginęło w sumie pięćdziesięciu przedstawicieli Bawarskiej Atlantyckiej Kompanii Handlowej - zwiększono nakłady na rozwój kolonii w Nowym Świecie. Zwiększono siły kolonialne, które spaliły kilkadziesiąt wiosek plemiennych oraz wypędziły Amerykanów w głąb kontynentu. Jednocześnie poprawiono warunki dla osiadłych (m.in.: 7-letnie zwolnienia z podatku czy gwarantowana ziemia, lokum oraz praca), wobec czego już latem 1530 roku port Emmahafen liczył prawie 2,5 tysiąca mieszkańców. Na wybrzeżach Czerwonego Lasu zbudowano trzecią osadę, zaś w 1533 roku czwarta osada rotwaldzka wyrosła na zgliszczach placówki w interiorze. Rok później kolonia w Arubie - Nowa Akwileja - liczyła już dwieście osadników. Emmahafen stał się stolicą gubernatorstwa Rotwaldu, który w 1532 został obwarowany; mury zorganizowano na wzór kamienno-ceglanego fortu. W 1536 roku, w Rotwaldzie zamieszkiwało już około trzydziestu tysięcy mieszkańców ze Starego Świata, nie licząc niewolników afrykańskich pracujących głównie na plantacjach trzciny cukrowej oraz nową roślinę - tytoń - sprowadzoną przez hiszpańskich zwiadowców działających na północ od Florydy.

​

O ile wojny Cesarstwa Bizantyjskiego ze światem islamskim kończyły się powrotami do status quo, to w latach 30-tych XVI wieku aż kotłowało od zdobywanych miast przez coraz to kolejne armie. Jesienią 1530 roku sułtan karachanidzki zdobył Damaszek z okolicznymi ziemiami, zaś rok później całą prowincję z miastem Kirkuk. Z kolei w 1533 roku, sułtan Zafir zmuszony był zrezygnować z Judei na rzecz sułtana Omanu. Bliski Wschód praktycznie cały czas był w ogniu, czy to przez walki fatymidzko-adeńsko-karachanidzkich wojsk z seldżucko-persko-omańskii, czy przez okoliczne rewolty szyickie czy sunnickie. Nie sprzyjało to rozwojowi regionu. We wszystkich wojnach stosowano postśredniowieczne środki, zaś wydawało się, że o arkebuzach europejskich jedynie Karachanidzi słyszeli...

​

Arabawarski odkrywca Wilhelm dar-Ceute przyczynił się do lepszego poznania interioru Ameryki Południowej oraz Środkowej przez kartografów Rzeszy Bawarskiej, od 1529 roku. Pierwsza ekspedycja (1529-1530) doprowadziła do odkrycia obszarów od hiszpańskiej kolonii w Almochedii* do granic Imperium Azteckiego. Rok 1531 był udaną próbą podjęcia szlaku wzdłuż rzeki Amazonka, pomimo śmierci ponad dwóch tysięcy żołnierzy w wyniku licznych ataków dzikusów. W 1533 roku, od południowego przejścia przez pampy, natknięto się na cywilizację inkaską, nie gorzej rozwiniętą niż aztecka (po zastaniu przez hiszpańskich konkwistadorów). Inkom nie było znane zastosowanie metalu jako opancerzenia, konie czy broń palną. Również wśród tego ludu rozległy się lokalne zarazy grypy - zabijające prawie wszystkich chorujących - jak w przypadku wizyty Europy u Azteków. Wilhelma dar-Ceute zaintrygował rozbudowany system drogowy - jak na prymitywną jego zdaniem cywilizację - oparty na mostach linowych oraz zorganizowanych kursach kurierskich. Równie ciekawym było pismo "sznurkowe" Inków - kipu - które nie mogło być zrozumiałe dla potomka Bawarów i marokańskich Berberów. Z racji problemów logistycznych (przedzieranie się przez wielkie góry Andy), ekspedycja nie dotarła do stolicy Imperium Inków, Cuzco.

​

Wojna bizantyjsko-karachanidzka w latach 1533-1534 była praktycznie włożeniem do otwartej trumny sułtanatu Turkomongołów. Lekka jazda oraz ciężka piechota zorganizowana z pospolitego ruszenia nie wygrała żadnej bitwy z armią wschodniorzymską. Stolica państwa Karachanidów, Kutaisi, została zdobyta zimą 1534 roku, zaś jedynie błagalny list sułtana doprowadził do rozejmu, a tym samym do nieprzekroczenia przez Bizantyjczyków Wołgi. Obszary niegdyś pogromców Rusinów w XIV wieku, zostały okrojone o ziemię saratowską, boguczarską, azowską, czerkieską oraz abchaską, przez co Sułtanat stracił wszystkie ważniejsze porty nad Morzem Czarnym. Takiego obrotu sprawy nie przewidziała nawet cesarzowa Emma, zajęta obserwowaniem wieści o trwającej od 1532 roku długiej i krwawej wojny pomiędzy Królestwem Polski i Litwy a Wlk. Księstwem Białej Rusi oraz Rzeczpospolitą Węgierską.

​

W wyniku wojny w 1535 roku, zakończonej w lipcu, wielki książe lotaryngii Jan I Vlastowitsch (zniemczone "Włostowicz") po raz kolejny pokonał saksońskiego księcia Walrama II d'Ardennes w batalii, w której po raz drugi (po zakończonej w 1529 wojnie duńsko-angielskiej) na szeroką skalę zastosowano długolufowe arkebuzy oraz najprymitywniejsze wersje kolubryn oraz kartaun ze wzoru bawarskiego. Władca z Niderlandów zdobył kolejne grafostwa oraz splądrował niemalże całe księstwo saksońskie oraz magdeburskie w wyniku dzialań wojennych. Jan Vlastowitsch coraz odważniej myślał o koronie królewskiej, szczególnie w zamian za zasługi w tępieniu tulmeryzmu poprzez wojny z zachodnim sąsiadem.

Flota bawarska wraz z Armią Tunisu wsparły namiestnika hiszpańskiego w jego konflikcie z księciem Sardynii, gdzie powodem wojny było zarzut sponsorowania piractwa przez włoskiego władcę przeciw hiszpańskim flotom handlowym. Już wiosną 1535 roku stolica Arborea oblegana była przez siły hiszpańsko-bawarskie liczące w sumie dwudziestu tysięcy żołnierzy z 37 armatami; liczba zbrojnych liczyła tyle, co jedną dziesiątą populacji wyspy Sardynia. 25 września 1535 roku miasto-twierdza padło, zaś dzień później Estutador wygnał sardyńskich d'Este z Sardynii, inkorporując ów wyspę do Republiki.

​

Siedmioletni konflikt pomiędzy Anglo-Szwecją a sojuszem Fino-Rusi i Suzdalu zakończony został miesiąc po zdobytu Rewalu oraz Narwy. Armia angielska zorganizowana i uzbrojona na wzór duński (wyposażona w arkebuzy i mosiężne armaty polowe) pomimo utraty chwilowej kontroli nad enklawą w głębi Finlandii, nie miała większych problemów z odpieraniem hord Rusinów Suzdalskich, Fino-Rusinów oraz Białomorzan, walczących wciąż jak w XV wieku przy nieznacznym zastosowaniu hakownic oraz listwowych bombard. Konflikt został zakończony dopiero podczas oblężenia stolicy Królestwa Fińsko-Ruskiego, Wyborga. Kniaź suzdalski miał się zrzec Inflant Suzdalskich w zamian za rozejm w imieniu całego wschodniosłowiańskiego przymierza; Inflanty Suzdalskie zamieszkiwane były głównie przez ludność pochodzenia norweskiego bądź szwedzkiego, wśród której idee oraz wyznanie Hansa Tumlera miały dużą popularność.

24 sierpnia 1536 roku 49-letnia cesarzowa Emma zmarła nagle po utracie równowagi i kilkunastosekundowym staczaniu się po kamiennych, ciasnych oraz stromych schodach w jednej z wież Silberngaven, na końcu których rozbiła sobie rdzeń przedłużony. Niespodziewana śmierć władczyni w sile wieku zaniepokoiła wszystkich w Rzeszy Bawarskiej. Do czasu koronacji syna Emmy, trzydziestojednoletniego Magnusa, tymczasową władzę objął mąż Dziewiątego Cesarza, Ludwig. Cesarzowa zyskała pośmiertnie przydomek "Żelazna" na wzgląd o jej twardym panowaniu, a w drugiej połowie okresów rządów Emmy Walpurgi Rosady twardemu zwalczaniu tumleryckiej oraz prawosławnej herezji. Sprawa sukcesji - z racji wejścia na tron Adernitena z linii austriackiej oraz istnienia męskich przedstawicieli "czystej linii" - w historii adernitenowskiej Bawarii nigdy nie była tak niepewna.
-----------------------------


* - Almochedia to odpowiednik naszej Kolumbii; nazwa wzięta od odkrywcy Nowego Świata, Heinza Almochedy.

Florian Geyer historycznie nie żył już od 1525 - ale u mnie nie miał kiedy wcześniej zginąć. Wstawka o Azteckach naiwna zapewne, ale jakoś musiałem wyjasnić ich imperializm w grze oraz zmuszenie AI do kolonizacji.

Taka mała zapowiedź spoilerowa: w następny odcinku Bawaria na 100% coś utraci terytorialnie.

Potrzebny ktoś od robienia flag do EU 2 (Ober? :->), tudzież eventów (Ober? :->) i zwyczajnych flag (Ober? :->).

Odcinek długi, bo aż 9 lat akcji oraz nadmierna aktywność militarna AI.

 

​

Odcinek 20 - Na Wschodzie zmiany (1536-1543)​

Koronacja Dziesiątego Cesarza z powodu sukcesyjnego zamieszania przesunęła się do dnia następującego po pochówce Cesarzowej. Pomimo licznych kontrowersji zdecydowano się na wypełnienie testamentu oraz praw dziedziczenia ustanowionych przez Emmę, czyli przekazanie korony cesarskiej jej synowi Magnusowi; w domniemaniu innych kandydatów na "okres tymczasowy". Głównym promowanym kandydatem był protestant Leopold Walram z czystej linii aderniteńskiej; bracia Dziewiątego Cesarza wystawili jeszcze czterech swoich wnuków. Innymi zainteresowany był graf Fryzji z tamtejszej starej odnogi Rodu oraz syna mocno podtsarzałego hrabiego z Sycylii od nogajskiej linii Adernitenów; ostatni z nich uznawany był poniekąd za "rodowo najbardziej bezstronnego" kandydata, którego nie tak dalecy przodkowie żyli z dala od wewnątrzbawarskiej polityki.

​

Magnus ven Aderniten-Österreich, syn Ludwiga oraz Emmy Walpurgi Rosady, w wieku 31 lat objął tytuł Cesarza Rzeszy Bawarskiej, ale także: króla Bawarii, Wenecjan, Włoch, Neapolu, Czech, Burgundii, Aragonii, Kastylii, Leonu, Nawarry, Afryki Północnej, Tunezji, wicekróla Bawarii oraz landgrafa Szwajcarii. 12 września koronował się na króla Portugalii oraz Chorwacji, sankcjonując w ten sposób władzę cesarza nad całą Luzytanią oraz ziemiami chorwackimi zdobytymi w 1529 roku za rządów jego matki. W momencie przejęcia rządów, miał jedynie czternastoletniego syna Sigmunda ze związku z żoną Katarzyną Saturą Mangitszajówną. Magnus w celu uspokojenia szlachty rodowej przynajmniej na krótki czas, zlecił budowę twierdz oraz rozbudowę istniejących miejskich murów w Badenii oraz na granicy z księstwami: saksońskimi oraz magdeburskimi; prace miały zostać ukończone w 1539 roku. Uznany jako Cesarz jedynie przez władcę polskiego, króla-elektora węgierskiego, księcia sieńskiego oraz namiestnika hiszpańskiego. Kontynuował politykę nawracania tumlerystów na właściwą ścieżkę chrześcijańską, acz bez fanatyzmu cechującego Emmę w wieku średnim.

Bledsza czerwień pod Polską - zajęte obszary po wojnie​

26 stycznia 1537 roku sejm wielki na Węgrzech miał dosyć przegrywanej wojny z królem polskim. Król-elektor Saul od Bathorych zmuszony był przez monarchę Sambora do przełknięcia wyjątkowo gorzkiej "pigułki", jaką było podpisanie traktatu w Egerze kończącego wojnę polsko-węgierską oraz konflikt Królestwa Polski i Litwy z Wielki Księstwem Białej Rusi. Na mocy tego porozumienia, kniaź rusiński zobowiązany był jedynie do zaniechania działań wojennych; natomiast król węgierski musiał zrzec się całych Górnych Węgier, Rusi Podkarpackiej, Wołoszczyzny oraz Budżiaku. Ciekawostką jest fakt, że o ile cała północna "marchia" niegdyś należąca do Rzeczpospolitej Węgierskiej jest zsilnie zmadziaryzowana (jak również i Budżiak), to Wołoszczyznę zamieszkują osadnicy polscy bądź spolonizowani Wołosi, Pieczyngowie oraz Dakowie. Z marcowego zaplanowanego posiedzenia szlachty madziarskiej wyszedł jeden wielki harmider w Debreczynie; wszyscy widzieli w siebie nawzajem winę za klęskę z Lechitami. Korzystając z ciągłych wojen Cesarstwa Wschodniorzymskiego z muzułmanami, już od 1538 roku magnateria powołała tłuszczę oraz najemników w celu najechania bizantyjskiej Serbii.

13 sierpnia 1537 roku, niemalże rok po objęciu władzy, narodził się drugi syn pary cesarskiej, Adolf. Dla "kandydatów" na tron bawarski nie była to dobra wiadomość, gdyż w ten sposób władza "Austriaka" podtrzymana zostaje o kolejnego teoretycznie prawowitego następcę tronu. Narodziny drugiego dziecka Magnusa stały się pretekstem do wskrzeszenia debaty nad legitymizacją władzy Dziesiątego Cesarza.

​

18 października 1537 roku, podczas obrad Rady Palatynackiej w Wenecji, znacząca większość palatynów oraz przedstawicielstwa szlachty (pomimo braku możliwości głosowania, mogli wyrażać swoje opinie) przekazała wprost cesarzowi Magnusowi, że nie chcą "despotycznych oraz wojskowych" rządów prowadzonych już od Szóstego Cesarza Sigfrieda I. Zakwestionowali misję tytułu cesarza, będącej spadkobierstwem po upadku Rzeszy Niemieckiej, z powodu braku politycznej autonomii dla zrzeszonych państw, postepującą defeudalizację oraz unitaryzowanie Rzeszy Bawarskiej. Inne postawione oficjalnie zarzuty obejmowały: prowadzenie złej polityki zagranicznej poprzez kreowanie negatywnego obrazu "agresywnej oraz zmilitaryzowanej Bawarii", próby zrównania w prawach bogatego mieszczaństwa ze szlachtą oraz próby wprowadzenia nepotyzmu dotyczącego najważniejszego urzędu, jakim był tytuł cesarza, w postaciu zamiaru kontynuowania polityki Ósmego Cesarza Huga I poprzez wprowadzanie na tron całkowicie dowolnego dziedzica. Do rozwiązania problemu zasugerowano transformowanie Rzeszy w państwo federacyjne dające regionom bardzo szeroko zakrojoną autonomię we wszelkich aspektach, a także abdykację Magnusa oraz zorganizowanie elekcji mającej wybrać nowego władcę (Magnus mógłby w niej jednak uczestniczyć), wybranego uczciwie - jak Węgrzy i Hiszpanie pokazują - przez szlachetnie urodzonych w Bawarii. Na te zarzuty, monarcha wydał 10 listopada 1537 roku banicję na tumlerystę Leopolda Walrama oraz swoją siostrę Gertrudę Rosadę.

Zimowy bunt chłopski w Wirtembergii - na początku 1538 roku - dał magnaterii kolejny zarzut przeciw Cesarzowi: brak możliwości sprawnego zlikwidowania herezji w samym Wicekrólestwie Bawarii. Rada Palatynacka oraz Wicekrólowie wymogli na władcy kolejną debatę odnośnie zimany w Rzeszy Bawarskiej. Cały miesiąc lutowy oraz dni marcowe przyniosły kompromis, opublikowany 12 marca 1538 roku na punktach Traktatu Bolońskiego:

Dzień opublikowania Traktatu Bolońskiego był także dniem proklamacji Federacji Krajów Bawarskich (Die Föderation von dem Bayerische Bundesländer). Magnus zachował zmieniony instytucjonalnie tron bawarski.Wicekrólami zostali czterej kandydaci katoliccy z czystej linii Adernitenów, Wicekrólem Konstantynii został najstarszy syn monarchu Sigmund, zaś nad siódmym wicekrólestwem (Morawy) podjęto debatę odnośnie słuszności obsarzenia na morawski tron wicekrólewski protestanta Leopolda Walrama bądź jego żony Gertrudy Rosady (siostry nowego Króla Protektora). 16 marca 1538 roku uchwalono decyzję o oswobodzeniu ziem północnogermańskich z władzy bawarskiej, a tuż wcześniej o utworzeniu udzielnego Wielkiego Księstwa Wismaru z Leopoldem Walramem von Adernitenem jako władcą. W ten sposób uniknięto tumlerysty bądź tumlerki w Radzie Wicekróli.

W wyniku transformacji ustrojowej, nazwy sił zbrojnych uległy pewnej zmianie. Bawarskie Siły Cesarskie zmieniły swoją nazwę na Bawarskie Siły Federacyjne, Armia Rzeszy Bawarskiej przekształciła się w Armię Federacji, która stanowiła nierozdzielony organizm wojskowy (Korpusy Ziemskie przemianowano na "Łanową Rezerwę Armijną", choć poprzednia nazwa zwyczajowo nadal funkcjonowała). Bawarska Marynarka Rzeszy straciła ostatni wyraz na rzecz słowa "Federacji", zaś Floty Cesarskie stały się Protektorackimi.

​

Stolicą Wielkiego Księstwa Wismaru było portowe miasto Wismar liczące ok 61 tysięcy mieszkańców. Cała populacja nowego tworu państwowego liczyła około dwóch milionów mieszkańców; głównie osadnicy bawarscy oraz zbawaryzowani Obodryci, ale także i Duńczycy na pograniczu północnym oraz na Rugii, Polacy na wschód od Prenzlau oraz wzdłuż wybrzeża aż do Stralsund. Książe Meklemburgii będący przedstawicielem bardzo starej odnogi rodu Adernitenów, zachował czysto tytularnie miano heraldyczne, będąc podporządkowany jedynie swojemu niedawnemu podopiecznemu. Niemalże wszyscy poddani Wielkiego Księcia byli tumlerystami. Pierwotnie pomiędzy WK Wismaru a FKB (Federacją Krajów Bawarskich) ustanowiona została unia handlowa oraz sojusz militarny; w 1539 roku te umowy zostały rozwiązane po braku wstawiennictwa militarnego Federacji podczas kolejnego zrywu niepodległościowego Sardynii przeciw hiszpańskiemu sojusznikowi Bawarii.

6 lutego 1542 roku Leopold Walram zmarł, najprawdopodobniej otruty przez nieznanego sprawcę. Władzę objęła księżna Gertrude Rosada jako regentka, sprawująca swą funkcję aż do osiagnięcia pełnoletności przez jej syna Ernsta.

​

W lipcu 1538 roku wybuchł wielki zryw wolnościowy na Krymie oraz Azowszczyźnie, który do końca pory letniej ogarnął także Czerkiesje, ziemie gruzińskie, Ruś Doniecką, ziemię boguczarską oraz saratowską. Podstawową przyczyną rewolty były ciągłe wojny pomiędzy Cesarstwe Wschodniorzymskim a Sułtanatem Karachanidów połączone z niemalże niewolniczym represjonowanie od strony pierwszych oraz islamizacją i arabizacją bądź turkomongolizacją (w zależności od nacji lokalnego watażka) tych drugich. Buntownicy, którzy już w sierpniu przejęli wszystkie miasta oraz zamki w Despotacie Teodozji oraz w krainie czerkieskiej; w dobie zdobycia Doniecka przez wojska Białej Rusi w czerwcu tego samego roku. Ludy biorące udział w tzw. "Wojnie Czarnego Morza" nie były jednak jednolite względem siebie: w Krymie żyli Rusini rodowodu kijowskiego, w Teodozji Grecy, na ziemi azowskiej nie wchodzącej w skład Księstwa Krymsko-Azowskiego - Rusini rodowodu białoruskiego, zaś w Kałmucji oraz Czerkiesji mieszanina Gruzinów, Greków oraz zarabizowanej ludności. Postępująca anarchia w Sułtanacie oraz problemy Bizancjum na granicy z Węgrami oraz na Bliskim Wschodzie spowodowały, że Wojna Czarnego Morza przeciągnęła się na długie lata. W październiku 1538 roku, korzystają z zamieszania, Księstwo Krymsko-Azowskie przejęło kontrolę nad miastem Kercz.

​

Tytuł Króla Protektora posiadany przez Magnusa, został uznany przez wszystkie katolickie kraje Europy, Królestwo Danii, Królestwo Anglo-Szwecji oraz Królestwo Fińsko-Rusko-Białomorskie i Wielkie Księstwo Suzdalskie. Kniaź Rurykowiczowy tego ostatniego państwa wywęszył interes w formie podniesienia prestiżu Wielkiego Księstwa oraz zapewnienia pewnego poparcia poprzez zaproponowanie swojej drugiej córki jako kandydatkę na żonę syna Króla Protektora, Sigmunda. Szesnastoletnia Olga Agafia Uliana Rurykowiczówna przebyła w karawanie drogę do Wyborga, przez Bałtyk do Schwerin, a później kolejno drogą lądową do pałacu Silberngaven, aby w swojej urodziwej i czarnowłosej osobie przedstawić Magnusowi propozycję jej ojca. 2 października 1538 roku ochrzcono na kaltolicyzm kniaziówną oraz nadano jej imiona "Aleksandra Agata", zaś dnia następnego została żoną Infanta Bawarskiego oraz Wicekróla Konstantyny, wtedy piętnastoletniego Sigmunda. Po weselisku w pałacu ufundowanym przez Siódmego Cesarza Fredericka I, nowa Infantczyni przebyła kolejną długą drogę ze swoim mężem: gościńcem do Genui, później okrętem Pierszej Floty Protektorackiej do Algieru.

​

Czas względnego spokoju w drugiej ćwiartce XVI wieku w państwie Bawarskim - pominąwszy kolejne lokalne powstania religijne w Niemczech i w Chorwacji oraz krótką wojnę ze Wschodniorzymianami na ziemiach bośniackich, dalmackich, luzytańskich oraz murcyjskich - przyniosły rozwój rolnictwa oraz gospodarki rzemieślniczo-manufakturalnej. W portach konstruowano coraz większe dźwigi typu żurawie oraz rozbudowywano infrastrukturę suchych doków. Rozwój dokonany przez renesansowych lekarzy spowodowany został przez dokładniejsze zbadanie ludzkiej anatomii na drodze nielegalnych sekcji zwłok czy praktyk chirurgicznych na rannych żołnierzach. Rozpowszechnienie druku nie tylko spowodowało popularyzację ksiąg myślicieli (m.in. rozpoczęcie rewolucji naukowej poprzez odrzucenie plometejskiego porządku Układu Słonecznego za sprawą Mikołaja Kopernika), lecz także i rozwój pierwszych gazet; w roku 1540 w Kempten wydany został pierwszy twór dziennikarski zatytuowany "Zbiór wydarzeń drobnych i niedrobnych". Pojawiły się podwaliny pod rozwój bankierii. Do późnośredniowiecznej koncepcji uprawy ziemi metodą trójpolówki, dołożono płodozmian; m.in.: zamiast pozostawiania "trzeciej ziemi" ugorem, obsiewano je roślinami motylkowatymi (groch, soczewica, lucerna) bądź okopowymi (rzepa, burkiew, marchew, buraki).

​

W 1537 roku Bawarska Atlantycka Kompania Handlowa założyła osadę na Wyspie Świętego Marcina, na Karaibach; w 1543 roku na wspomnianej wyspie oraz Arubie mieszkały prawie cztery tysiące osadników. W tym samym roku, populacja kolonistów z FKB w Rotwaldzie wzrosła do 42 tysięcy, zaś siły kolonialne stacjonujące w ufortyfikowanych koszarach nieopodal Emmahafen wzrosły do taktycznej siły korpusu (ok. 8 tysięcy pieszych i konnych). Rok 1540 przyniósł wzrost liczby mieszkańców miasta Gertrudehafen do 1,1 tysiąca oraz obwarowanie samej bawarskiej miejscowości na subkontynencie indyjskim; w następnym roku jednookrętowa ekspedycja opłynęła całą Amerykę Południową dochodząc do nadmorskich osad azteckich w rejonie nazwanym przez Hiszpanów "Meksykiem". Odnośnie samej nazwy miasta nad Morzem Arabskim, po incydencie związanym z przejsciem Gertrudy Rosady na tumleryzm, sugerowano zmienić nazwę miasta na "Katherinehafen" (na cześć małżonki władcy Magnusa), acz Prefekt Bawarskich Indii ostatecznie odmówił dostarczenia wniosku do Króla Protektora.

​

Wojna Księstwa Nogajskiego z Kaganatem Uzbeckim, w latach 1538-1540, była kolejnym stadium rozpadu tureckiego państwa. Drobne a bardzo wojownicze księstewko zeslawizowanych ludów pochodzenia kumańskiego (połowcowego) czy tureckiego ogołociło chana sunnickiego o kolejne połacie stepów oraz pojedynczych miasteczek. Właśnie z powodu waleczności Nogajów kraje ościenne oraz sąsiedzi od Morza Kaspijskiego (Persowie, Karachanidzi, Uzbecy) postanowili w jak największym stopniu odizolować dziwny twór prawosławny na "morzu islamu". Pomimo podpisaniu rozejmu, sąsiedzi Księstwa konsekwentnie i solidarnie niedopuszczali poselstw europejskich zmierzających w stronę nogajską; królowa Katarzyna Satura nie mogła już więcej odwiedzać swojej rodziny (w tym nowo obranego w 1541 na księcia jej kuzyna), z tego powodu zaczęła delikatnie sugerować swojemu mężowi Magnusowi kierunek polityki przeciw Karachanidom.

Brak cesarza katolickiego w Europie był świetną okazją dla - powoli docierającego do kresu życia - podstarzałego króla polskiego Sambora I, który posiadał już trzy tytuły królewskie. W 1538 roku wydał on edykt o ustanowieniu podziału administracyjnego na 5 prefektur*** (Brandenburska, Koronna, Litewska, Kijowska oraz Dacka), gdzie Koronną Prefekturą zarządzałby osobiście król polski. W przeciwieństwie do koncepcji "krajów związkowych" w Federacji, prefektury stanowiły jedynie uproszczenie procesu zarządzania państwem przez Piasta poprzez mianowanie pośredników; Korona obejowała wszystkie ziemie polskie za czasów Mieszka I, Prusy, Górne Węgry oraz Ruś Halicką. W końcu, 9 maja 1541 roku Sambor ogłosił się Cesarzem Narodu Polskiego, ustanawiając Imperium Polski. Długo nie pożył Cesarz Polski, gdyż w listopadzie tego samego roku zmarł rozszarpany przez niedźwiedzia w trakcie polowania. Jego syn, Skarbimir, w celu wpłynięcia na akceptację Europy odnośnie nowego tytułu władcy polskiego, zaprosił Króla Protektora Magnusa do przymierza militarnego Polski i Wolnego Miasta Memla. Dopiero przyjęcie propozycji przez włodarza Federacji - a tym samym deklaracja akceptacji tytułu - spowodowało, że kilka innych państw (Księstwo Irlandzkie, Królestwo Szkocji oraz Księstwo Krymsko-Azowskie) uznało nowe miano Króla Polski, Litwy i Dacji tytularnie. Niemniej, król-protektor Magnus uznawał Skarbimira za osobę co najwyżej równą sobie, zaś niemalże wszystkie rusińskie kraje oraz Węgry mocno skrytykowały uzurpację szlachetnego w średniowieczu miana.

Wiosną 1542 roku wybuchły lokalne epidemie dżumy w Andaluzji, Ligurii, florenckiej Toskanii, na Morawach oraz w Górnej Bawarii, pochłaniając co najmniej 110 tysięcy ofiar.

​

Poza rozwojem infrastruktury portowej w miastach bawarskich, krój statków i okrętów ulegał stopniowym przeobrażeniu. Niemalże wszystkie większe jednostki posiadały co najmniej dwa żagle rejowe na jeden maszt (oprócz bezanmasztu), którego konstrukcja wzmocniona była linową stengą. Nowy typ statku - galeon - różnił się od karak nieco niższym forkasztelem, nadbudówką o strukturze schodkowej oraz smuklejszy kadłubem. Pierwsze galeony były także nieco większe od karak (30-40 metrów długości), oraz ciężej uzbrojone (9-11 dział na burtę, dwa lub cztery lekkie armatki na dziobie oraz na rufie osobno).

Wicekról Iberii, po zaakceptowanym przez Króla Protektora wniosku o konieczność rozbudowy floty, zorganizował inwestycję budowy dziesięciu okrętów na bazie typu galeonowego; w ten sposób Druga Flota Protektoracka osiągnęła stan liczebny 22 dużych okrętów wojennych.

​

Wojnę Czarnego Morza urozmaiciły wybuchające konflikty pomiędzy sułtanem w Kutaisi a bazyleuszem w Konstantynopolu. W 1541 roku, buntownicy na ziemi saratowskiej ogłosili, że ich panem jest teraz wielki kniaź suzdalski. Książe cypryjski wykorzystał zgiełk nad Morzem Czarnym i pod pretekstem obrony oraz krzewienia prawosławia, wyruszył na Emira Czerkieskiego, któremu udało się podporządkować buntowników czerkieskich, greckich i gruzińskich. Po zdobyciu Batumi w 1542 roku, rody gruzińskie zaakceptowały rządy prawosławnego Greka z wyspy śródziemnomorskiej. Wystarczył rok, aby ludność Kałmucji po obaleniu władzy wschodniorzymskiej dołączyła do państwa, którego władca obwołał się "Wielkim Księcie Cypru oraz panem Czerkiesji". Rusini krymscy postanowili pójśc pod opiekę cesarza Skarbimira. W 1542 roku bunty objęły głównie wschodnie wybrzeża Morza Azowskiego oraz karachanidzką część Kałmucji.

Nieoficjalną nazwą Federacji Krajów Bawarskich jest "Federacja Królestw Bawarskich". 1 - Księstwo Sieny (oprócz zaznaczonej Grenlandii), 2 - Republika Hrabstw Hiszpańskich, 3 - Księstwo Magdeburskie, 4 - Księstwo Saksonii, 5 - Wolne Miasto Memel, 6 - Księstwo Krymsko-Azowskie, 7 - Wielkie Księstwo Cypru​

Młody władca duński Hemming I, na wieść o obwołaniu się cesarzem króla polskiego, obwieścił sam nazwę swojego państwa jako "Królestwo Wielkiej Danii". Rzeczpospolita Węgierska zmierzała powoli ku swojemu upadkowi, z wyjątkowo nieprzyjaznymi stosunkami do Imperium Polskiego oraz Cesarstwa Wschodniorzymskiego, a także chłodną relacją z Federacją. Sułtanat Karachanidzki prawdopodobnie skończy jak państwo o zbliżonej strukturze - Kaganat Uzbecki - wchłonięciem przez sąsiednie wrogo nastawione państwa. Bliskowschodnie państwa skłócone są na tyle, że pojedynczo słabną w oczach władcy bizantyjskiego... Podstawą walki na dystans każdej armii europejskiej staje się arkebuz oraz armaty kolubrynowe i kartaunowe, wypierające łuki, kusze oraz bombardy. Wojska suzdalskie, bizantyjskie czy fińsko-ruskie wciąż stosują taktykę kombinowania ze stosowaniem łuków, kusz oraz hakownic jednocześnie; jedynie Biali Rusini postanowili przemycać duńskie arkebuzy przez ziemie polskie i suzdalskie, a w końcu rozpocząć ich pierwszą produkcję. Jeśli armie świata prawosławnego uznać za przestarzałe, to jedynie Karachanidzi dorównują Rusinom. Ogólny rozwój i zastosowanie broni palnej na Bliski Wschodzie stoi tylko trochę wyżej od stanu z wojny bawarsko-fatymidzkiej w 1434-1435: więcej hakownic i dwu- bądź czterofuntowych bombard wystrzeliwujących kamienne pociski (rzadziej metalowe) w liczbie jednej na tysiąc wojowników. XVI wiek zaczyna należeć do Europy.
------------------------------


* - W formie nazwy powszedniej: król-protektor (l.p.), królowie-protektorzy (l.mn.)
*** - Jak widać, co kraj, to inna rola

Odnośnie pierwszych gazet - pierwsze wydawane były dopiero na początku XVII wieku, ale "Wczesny Barok" zobowiązuje. I macie właśnie koniec Cesarstwa. W sumie - gdybym robił AARa o Dynastii, a nie o Państwie - powinienem ten odcinek rozegrać Wielkim Księstwe Wismaru. Udało się napisać potrzebne eventy (i to nie 2, a 4).

Mam nadzieję, że uda mi się dostać od odpowiedniej wybranej już osoby nową flagę. Jeśli nie, to trudno się mówi.