Rising Sun - Jap vs. USA

moze jakas wunderwaffe w postaci teleportu?

AI GER zdoylo Lenigrad, Stalingrad, Moskwe i idzie na Baku. Mam z 16 arm IV na niemcow i z 30 DP, ale nie wiem czy jest sesn cos tam wysylac...

Japonia zapewne dotrwa do 45 a pewnie i do 48. Tylko pytanie w jakim stanie?

Jednoczesnie mam nadzieje ze dotrwa do tego 1945, ale juz bez floty 8)

 

Kampania na Eliceeach i w Mikronezji: Styczeń - Kwiecień 43'
Wstęp

Nowy rok 1943 przyniósł Cesarstwu wiele obaw. Już od 9 miesięcy toczona wojna na Pacyfiku nabierała niedobrego przebiegu. USA - państwo o potężnym przemyśle i wręcz nieograniczonych zasobach ludzkich rozpędzało się z dnia na dzień. Co kilka dni wodowano nowe okręty. Codziennie na Pacyfik trafiało nowe samoloty i nowosformowane dywizji. Sytuacja, w której Japonia posiadała przewagę we flocie i w lotnictwie dawno minęła. Teraz amerykanie posiadali znaczną przewagę. W niektórych rejonach nawet 2, 3-krotną.
Ogromna porażka w listopadzie 42' w łączonej bitwie morskiej na archipelagu Wysp Gilberta pokazały wyraźną przewagę ilościową i jakościową USA.
Na styczniowej naradzie Sztabu Cesarskiego rozważano powody porażek. Jako kluczowe uznano znaczne rozproszenie sił lotniskowców na mniejsze floty i niedoskonałość systemów szyfrowania i deszyfrowania danych. To właśnie dzięki amerykańskim szyfrantom i złamaniu szyfrów marynarki Flota USNavy wiedziała gdzie zamierzają zaatakować lotniskowce i mogła przygotować się do kontrataku, który zakończył się unicestwieniem 2 i 3 Floty Lotniskowców. Tak więc rozpoczęto odpowiednie badania nad nowymi szyframi i zainwestowano w nowy ośrodek kryptograficzny pod Osaką. Zmieniono także organizację floty lotniskowców tworząc z 9 sprawnych i nowoczesnych lotniskowców 1 Flotę pod dowództwem Isoroku Yamamoto. Z nowowybudowanych okrętów (kwiecień) ma powstać bliźniacza 2 Flota. Flotę przebazowano w rejon Archipelagu Wysp Gilberta, gdzie spodziewano się w najbliższym czasie silnej aktywności US NAVY.
Zmianom w marynarce towarzyszyły także zmiany w wojskach lądowych. W związku z ilością dywizji jako podstawową strukturę dowodzenia na Pacyfiku uznano Armię (6 dyw. i więcej) w miejsce korpusu (3-5 dyw.). Tworzono wiele nowych jednostek a także kończono opracowywanie nowego modelu organizacyjnego dywizji (43') i wyposażenia dla niej.
Do służby weszły nowe modele bombowca taktycznego (V) i myśliwca eskortowego (III) na które już od dawna czekało lotnictwo. Kazano także każdą nowopowstała dywizję wyposażać w batalion sapersko - inżynieryjny oraz w miarę możliwości dodawać takie bataliony do już istniejących formacji.

Południowe podejście

Tak jak przewidywano amerykańskie działania skupiły się na walce o południowo - wschodnie podejście. W styczniu Sztab Cesarski wobec braku możliwości organizacyjnych bronienia wysp Fidżi nakazał tamtejszemu garnizonowi (3 dyw.) potajemne wycofanie się na Wyspy Gilberta. Operacja pod czujnym okiem USNavy zakończył się pełnym sukcesem. Konwój nie został nawet zauważony. W kilka dni później na Fidżi wylądowało kilkanaście amerykańskich dywizji, które zajęły wyspy i rozpoczęli budowę lotnisk i portów. Amerykanie zdobyli wolna drogę do Australii. Wciąż jednak poważnym zagrożeniem dla nich były Wyspy Gilberta i stacjonujące tam okręty i samoloty bojowe, które szachowały znaczne siły amerykańskie. Amerykanie wielokrotnie prowadzili aktywne rozpoznanie walka na tym terenie. Jedna z takich akcji rankiem 4 stycznia zakończyła sie dla nich kompletną klęską. 12 niszczycieli Admirała Harta prowadziło akcje przeciwko konwojom japońskim, kiedy to zostały kompletnie zaskoczone przez 1 Flotę Lotniskowców Admirała Yamamoto. Samoloty pokładowe 3 razy startowały do ataków na okręty amerykańskie. 2 niszczyciele zatopiono a kilka innych odniosło poważne uszkodzenia. Wobec oddalani się nieprzyjaciela w rejon, gdzie dominowało lotnictwo USA zadanie dokończenia akcji powierzono 4 flotom lotnictwa morskiego. W przeciągu 30 godzin akcji zatopiono 8 niszczycieli. Jedynie 2 poważnie uszkodzone wyszły poza zasięg bombowców. Amerykanie wiedzieli, że mimo iż lotnictwo japońskie jest zmęczono to wciąż stanowi siłę, której należy się obawiać.
Styczeń i połowa lutego minęły bez większych walk. Na wszystkich frontach sytuacja była spokojna. Obie strony wykorzystały ten czas na odbudowę swojego potencjału. Sytuacja ta bardzo była na rękę Japonii, gdyż walczące bez wytchnienia od kilku miesięcy lotnictwo mogło spokojnie odbudować siłę i ducha walki. 10 lutego Japonia był gotowa. Amerykanie jednak byli silniejsi niż nigdy wcześniej.
Z końcem lutego rozpoczęła się amerykańska kampania lotnicza na południowym Pacyfiku. Liczne samoloty bojowe prowadziły akcje nad terytorium japońskim Dobrze jednak zorganizowana obrona cesarska rozbijała raz po raz jednostki amerykańskie zadając wielkie straty niedoświadczonym amerykanom. Wraz z akcją lotniczą do walki ruszyły amerykańskie okręty podwodne. Na początku wobec zaskoczenia topiły one wiele transportowców. Do akcji musiały więc wkroczyć niszczyciele i lotnictwo. Prowadzona w marcu i kwietniu kampania przeciwko okrętom podwodnym USA była wielkim sukcesem. Na całym Pacyfiku zatopiono 25 amerykańskich łodzi podwodnych (30%) stanu i zmuszono ich do zaprzestania tego typu walki. Obie strony wyposażone były w na tyle dobry sprzęt do walki z łodziami podwodnymi, że ich stosowanie było nieefektywne.


walki morskie i lotnicze w południowym podejściu

likwidacja floty podwodnej US NAVY i walki powietrzne (wynik) na wyspach Gilberta

Szturm Tubituea

12 marca rozpoczęła się największa operacja desantowa w historii. Z sąsiedniej wyspy zajętej miesiąc wcześniej ruszyło blisko 250 tysięcy amerykańskich żołnierzy. Obrońcy jednak byli przygotowani na atak. Dowodzący wojskami Marszałek Takamura dysponował 17 dywizjami. W razie potrzeby kolejne 6 mogło w 2 dni przybyć na wyspę i wesprzeć obrońców.
Atak wojsk Pattona wsparty silnym ogniem z okrętów i lotniskowców amerykańskich załamał się jednak na umocnieniach polowych. Mimo ponawianych kilkukrotnie ataków nie udało się przełamać obrony japońskiej. Gdy na wyspę przybyły wojsk rezerwowe (6 dyw.) amerykanie chcąc uniknąć strat wycofali się pozostawiając blisko 20 tysięcy zabitych i rannych. Straty japońskie nie przekroczyły 5 tys. Szansa amerykanów na przełamanie dominacji japońskiej w tym regionie i oskrzydlenie Wysp Gilberta przeminęła.

Po nieudanym szturmie na Tubituea dowództwo amerykańskie wycofało większość wojsk z rejonu i skierowało je w bliżej nieokreślone miejsce. Pewne było, że w przeciągu miesiąc nastąpi silny atak w innym mniej bronionym regionie Pacyfiku. Rozważano dwie możliwości: Wyspy Salomona oraz Mikronezję. dowództwo japońskie skłaniało się do drugiego rozwiązania. Przemawiały za tym kwestie strategiczne (wyjście na tyły Wysp Gilberta). W związku z tym na Rabul i sąsiednie wyspy przeniesiono 22 dywizje piechoty. Jednak aby mieć margines bezpieczeństwa w Mikronezji pozostawiono większość lotnictwa morskiego i skierowano na Kwailein 6 dywizji piechoty morskiej. Nastąpiło długie oczekiwanie na nieuniknione.




Wyspy Marschala i I Bitwa o Wyspy Marschala

7 kwietnia w rejonie atolu Bikini dalekomorski zwiad lotniczy wykrył zespół 18 okrętów podwodnych. Okręty obrzucone bombami skryły sie pod powierzchnią. Informacja ta jednak na tyle zaniepokoiła dowództwo japońskie, że w rejon zdecydowano wysłać więcej samolotów bombowych i Flotę Wsparcia Desantowego Admirała Takasu. Wyposażona ona była w 4 stare już lotniskowce, jednak załoga była świetnie wyszkolona i posiadała duże doświadczenie. Operujące na północ od Bikini lotniskowce rozprawiły się z okrętami podwodnymi jednak zwiad lotniczy wykrył większe niebezpieczeństwo. Wielkie zgrupowanie amerykańskich lotniskowców. Natychmiast poderwano z Kwailein wszystkie samoloty bombowe. Obecność lotniskowców tak daleko baz amerykańskich świadczyła o akcji desantowej w tym rejonie. Inaczej amerykanie nie wystawialiby tych okrętów na niepotrzebne ryzyko. Z południa wezwano 1 Flotę Lotniskowców. Ta jednak musiała przebyć blisko 2 tysiące kilometrów by wziąść udział w walce. Dowodzący Admirał Takasu będąc pewny przewagi w powietrzu zdecydował się na bitwę z amerykańskimi lotniskowcami. Decyzja ta była bardzo ważna, gdyż kolejna tak sytuacja mogła już sie nie powtórzyć.
8 kwietnia 300 km na północ od Atolu Bikini doszło do Pierwszej Bitwy o Wyspy Marschala. Bombowce japońskie dysponując ogromną przewagą w powietrzu bardzo zręcznie naprowadzały zespół japoński na lotniskowce wroga. Rozgorzała bitwa pomiędzy połączonymi siłami lotniczymi zespołu Takasu i 1, 2, 3, 4, 5 i 7 floty bombowców morskich z Kwailein. Doliczono się 11 amerykańskich lotniskowców. 2 skoordynowane ataki przeprowadzone przez amerykanów nie odniosły rezultatu. Samoloty pokładowe przechwycone przez myśliwce eskorty z lądu poniosły duże straty. Bombowce morskie zaś ciągle atakowały zespół amerykański. Zanotowano pierwsze trafienia. Lotniskowiec Yorktown I został poważnie uszkodzony. Próba holowania nie udała się. Mimo uporczywej obrony samoloty bombowe dokończyły dzieła zniszczenia. Okręt zatonął. Załogę wcześniej ewaluowano na inne okręty. Tonęły także niszczyciele eskorty. Przewaga w powietrzny była po stronie japońskiej. Amerykanie lekceważąc straty atakowali raz za razem. 4 wspólny atak zakończył sie sukcesem. 2 fale bombowców nurkujących dopadły lotniskowce Kaga i Hosho. Trafienia wyłączyły z akcji te okręty. Admirał Takasu wobec groźby utraty tych okrętów podjął decyzję o wycofaniu się z pola walki i skierowaniu 2 lotniskowców i 4 innych mniejszych okrętów na naprawy do Kwailein. Amerykanie mimo wielkich strat wygrali I Bitwę o Wyspy Marschala. Droga do desanty była wolna. Blisko 100 tysięcy żołnierzy piechoty morskiej rozpoczęło szturm Bikini. Dowództwo wobec przewagi amerykańskiej nakazało wycofanie się na Kwailein. Wyspa została zajęta przez wroga. Operacja desantowa na Bikini prowadzona była przy ciągłych bombardowaniach japońskich. Blisko 70% barek desantowych zostało zatopionych. Wielkie okręty transportowe stanowiły doskonały cel dla samolotów japońskich. Niemniej jednak 11 kwietnia wyspa została zajęta przez amerykanów. Tego samego dnia padła także druga wyspa. Sytuacja wydawała się tragiczna. Przy stracie jednego lotniskowca amerykanie zajęli 2 wyspy i szykowali się do szturmu kolejnych.

Na ratunek całemu archipelagowi szła jednak z południa 1 Flota Lotniskowców Admirała Yamamoto. Kwiat floty - 9 nowoczesnych lotniskowców oceanicznych śpieszył aby powstrzymać amerykanów. Do pierwszej potyczki z siłami lekkimi USNavy doszło 9 kwietnia w przesmyku Magellana. Kompletnie zaskoczone 24 amerykańskie niszczyciele patrolujące teren na południe od Kwailein zostały rozbite w pył. Zatopiono 7 z nich. Na dni poszły także 3 grupy desantowe szykujące się do zajęcia kolejnej wyspy archipelagu. Dzieła zniszczenia dokonały samoloty morskie z lądu unicestwiając zgrupowanie.

Admirał Yamamoto stał przed wielkim dylematem. Czy wydać flocie amerykańskich lotniskowców walną bitwę morską, pamiętając o klęsce na wodach Wysp Gilberta i porażkę Takasu, czy zdać się na lotnictwo z lądu i umożliwić amerykanom dosłanie nowych wojsk na Bikini. Yamamoto wierząc w potęgę japońskich lotniskowców i wsparcie z lądu decydował się na walną bitwę na zachód od Bikini.


1, 2 - naloty na TASK FORCE 38
3, 4 - I Bitwa o Wyspy Marschala i jej wynik

II Bitwa o Wyspy Marschala

Bitwa morska zwana II Bitwą o Wyspy Marschala rozpoczęło się późnym wieczorem 11 kwietnia 1942 roku. Samoloty pokładowe z lotniskowców japońskich naprowadzane przez zwiad z lądu bez trudu odnalazły lotniskowce amerykańskie. 11 wielkich kolosów zostało zaskoczonych tuż przed zmierzchem gdy właśnie przyjmowały samoloty powracające z popołudniowych lotów bojowych. Wspólny atak blisko 600 samolotów bombowych na zgrupowanie amerykańskie był druzgocący. Trafione torpedami lotniskowce Yorktown II, III, IV, V i VI zatonęły po kilkunastu minutach. Zatopiono kilka grup transportowców powracających z desantu. Kilkanaście innych okrętów było uszkodzonych. Task Force był okaleczony lecz niezniszczony. Samoloty bombowe z lotniskowca Bunker Hill dopadły bezbronny lotniskowiec Soryu. Mimo manewrowania amerykanom udało się 4 krotnie trafić go torpedami. 2 godziny później zatonął. Ciężki uszkodzony został także jeden lekki krążownik. Bitwa ucichła z nastaniem nocy. Na powracające na lotniskowce samoloty czekały tłumy wiwatujących marynarzy. Informacja o sukcesie rozeszła się ze świstem samurajskiego miecza.
Po zatankowaniu ponownym uzbrojeniu samoloty pokładowe rankiem wyruszyły do ponownego lotu. Flota amerykańska nie miała tego luksusu. Ciągłe ataki samolotów bombowych dawały się we znaki. Trafiony kilkudziesięcioma bombami w nocy zatonął lotniskowiec Yorktown VII, a Yorktown VIII został unieruchomiony. Rankiem zostanie zatopiony przez samolot torpedowy z lotniskowca Amagi. Poranny nalot dokończył dzieła zniszczenia. Łupem lotników padły lotniskowce Yorktown IX , X oraz 3CV, a także 11 niszczycieli i 7 wielkich transportowców. Admirał Yamamoto triumfował. W ciągu kilkudziesięciu godzin bitwy zatopiono 11 amerykańskich lotniskowców, a TASK FORCE 38 mający wspierać desant na Kwailein przestał istnieć. Dodatkowo z Japonii na teren Wysp Marschala wpływała 2 Flota Lotniskowców wyposażona w 8 nowych lotniskowców i 22 inne mniejsze okręty.
Kolejne dni trwały walki na mniejszą skalę z pozostałościami floty amerykańskiej na Pacyfiku. W starciach zatopiono kilka niszczycieli oraz unicestwiono flotę transportową Pacyfiku.
Zajęte przez amerykanów wyspy są izolowane. Na Kwailein docierają kolejne transporty z wojskami. W ciągu tygodnia przybyć ma kolejnych 20 dywizji, które ruszą do ataku na pozycje amerykańskie. W powietrzu dominuje nieprzerwanie lotnictwo japońskie. Infrastruktura transportu zaopatrzenia na zajętych wyspach nie istnieje, nowowybudowane przez amerykanów lotniska są zrównane z ziemią a baza morska zniszczona. Mimo to amerykanie dysponują na 2 zajętych wyspach pond 20 dywizjami, których zniszczenie zajmie wiele czasie i pochłonie wiele ludzkich istnień.



1, 2 - strcie 1 Floty Lotniskowców z siłami lekkimi USNAVY
3 - II Bitwa o Wyspy Marschala
4 - udział lotnictwa w likwidacji floty USA


Podsumowanie kampanii na Wyspach Marschala i zmagań morskich na pobliskich akwenach:

Ogromny sukces elitarnej floty Yamamoto zapewne przejdzie do historii. Zmazana została hańba z klęski sprzed pół roku na wyspach Gilberta. Japonia mimo trudnej sytuacji przejęła dominację morską na środkowym Pacyfiku i izoluje ponad 20 dywizji USA na 2 wyspach. Siły lekkie USA zostały rozbite, szczególnie flota podwodna i niszczyciele amerykańskie poniosły duże straty. Najbardziej kłopotliwa dla USA jest jednak utrata całek floty transportowej jaka była zaangarzowana w zmagania na Wyspach Marschala. Jej odtworzenie zajmie kilka miesięcy w czasie których amerykanie nie będą mogli wspomóc okrążonych wojska na Bikini. Japonia ściąga wszystkie możliwe dywizje do Kwailein, gdzie z pewnością w niedługim czasie nastąpi atak na amerykanów. Jest to niewątpliwie wielka szansa na odwrócenie losów wojny. Zaangażowanie amerykańskie i planowana operacja w Europie z pewnością będą musiały zostać odwołane, bądź przeniesione, co da sojuszniczym Niemcom czas na ostateczne pokonanie ZSRR i przygotowanie się do inwazji we Francji.
Jednak Japonia ma ogromne problemy. Pierwszy to ciągły deficyt energii. Zapasy kurczą się w zastraszającym tempie, a transport węgla z Niemiec napotyka na wielkie problemy ze strony Royal Navy. Drugim jeszcze większym problemem jest brak siły ludzkiej. Od stycznia jej wartość oscyluje w granicach 30 - 100 i stanowi ogromny problem dla czynu zbrojnego Japonii. W związku z tym zdecydowano się stawiać na jakość a nie ja ilość. Siły zbrojne Japonii czeka gruntowna przebudowa, która już sie rozpoczęła i zakończyć ma się pod koniec roku 43'


Straty (styczeń - kwiecień 42')

USA:
CV: 12
CL: 4
DD: 38
TRA: 29
SS: 25
140 tys.żołnierzy (w głównej mierze marynarze)

JAP:
CV: 2
CL: 6
DD: 1
TRA: 13
70 tys. żołnierzy (w większości lotnicy)

zmiany terytorialne:
Amerykanie zdobyli archipelag Fidżi, 2 wyspy w Mikronezji i 1 wyspę na Południowych Wyspach Gilberta.
Siły zbrojne:
W wojskach lądowych amerykanie znacząco wyprzedzają Japonię, jednak wiele wojska jest w Anglii czekając na inwazję na kontynent. Amerykanie mają jeszcze piechotę 39'. Japonia zaś w większości ulepszyła wojsk do poziomu 43'
W lotnictwie kolosalna przewaga amerykanów, jednak amerykanie mają przestarzałe modele samolotów. Wobec dużego kosztu wymiany nie robią tego. Japonia posiada silne lotnictwo w 60% ulepszone do modeli 43'
We flocie po rozbiciu floty Pacyfiku siły się bardziej wyrównały. Jednak amerykanie dysponując przewagą zarówno liczebną jak i jakościową (zdaje się że mają już w służbie CV model 43'. Japonia jedynie 41')

 

Z AAR-em poczekam bo dla mnie nie bylo I ani II bitwy o Wyspy Marschala. Bitwa wciaz trwa. O sukcesie lub klesce bedzie mozna mowic dopiero w momencie kiedy:
a) USA utrzyma sie na 1 z 2 zdobytych wysp - wygralo
b) nie utrzyma sie na wyspach - przegralo (bardziej prawdopodobne - po ostatnich doswiadczeniach)

USA podjelo ryzyko, gdyz nie mialo innego wyjscia. Posiadanie tej wyspy i utrzymanie jej, rownoznaczne jest z posiadaniem przyczolka umozliwiajcego akcje na ogromnym obszarze Pacyfiku - warto zaryzykowac.

Co do strat. Wszytkie DD i SS byly wyslane jako mieso armatnie dla NAV bom oraz floty- tak by to wrogie sily koncetrowaly sie na nich a nie na TP (zaden TP z marines nie zatonal). Szkoda ale to bylo konieczne...

Natomiast CV byly potrzebne by ostrzelac tylko wybrzeze i chronic TP. I tu na podstawie obserwacji mozna powiedziec ze CV to w kategori cena/jaknosc to chybiona inwestycja. Dlatego wyslalem je tam z pelna premedytacja. Utrata CV jest mniej bolesna niz strata eskadry nav bomberow. Niezdolne do odparcia jakiegokolwiek ataku powietrznego staja sie przez wiekszosc gry bezuzyteczne, chyba ze operuja na basenie morskim w ktorym moze liczyc na wsparcie lotnictwa.

Wiec o ile podczas II ws utrata CV - tragedia, to w HOI2 traktuje sie to jako "strate prestizowa" ktora latwo zastapic.

Co do Japonii i USA. Wbrew pozorm Japonia ma ma bardzo duzy potencjal. Jesli wezmiemy pod uwage ze:
-USA wydaje z 100 pp na europe = czolgi i piechota
-mam wysoka demokracje i brakuje 1 DP do full interwencjonizmu = wysokie CG
-atakuje a JAPsie broni
-JAP full armia zawodowa = 90% tanszy upgrade

to wbrew pozorm stosunek sil jest wyrownany. Japonia ma mnien mapowera, ale sie broni, a surowce ciagle sie koncza ale skonczyc sie nie moga

 

Kampania na Wyspach Marschala Kwiecień - Maj 43'

Po rozbiciu US NAVY na wodach wokół Wysp Marschala na morzu niepodzielnie panowała flota cesarska. Tworzona na Kwailein baza wypadowa do ataku na Bikini, gdzie amerykanie posiadali 19 dywizji, w tym kilkanaście elitarnych marines z dnia na dzień rosła w siłę. Do 25 kwietnia na wyspie dowodzący Marszałek Hata posiadał 31 dywizji w tym 20 piechoty morskiej. Startujące z Kwailein samoloty bombowe dezorganizowały jakiekolwiek działania wojsk USA, rozbito kompletnie transport zaopatrzenia.
Rankiem 30 kwietnia do szturmu ruszyło 31 dywizji. Nie udało się mimo ogromnej przewagi w liczbie uzyskać przełamania na plażach. Zdecydowano się wesprzeć działania desantowe samolotami z lotniskowców i ostrzałem z morza. Efekt był widoczny od razu. Amerykanie wycofywali się w głąb wyspy. Po uchwyceniu przyczółków zwycięstwo było niemal pewne. Amerykanie nie mieli szans. Trwająca 3 dni akcja zakończyła się kompletnym zwycięstwem. Amerykanie poddali się wieczorem 2 maja. Do niewoli dostało się blisko 400 tysięcy żołnierzy, Japonia odniosła wielkie zwycięstwo - pokonana i upokorzona armia amerykańska musiała na nowo odtwarzać siły!
W rzeczywistości Tom wycofał się na sąsiednią wyspę. Wobec nalotów i beznadziejności sytuacji rozwiązał 27 dywizji!





Reorganizacja Maj - Sierpień 43'

Mimo zwycięstwa na Wyspach Marschala Japonia była bardzo wykrwawiona. Desant i szturm pochłonął blisko 40 tysięcy istnień ludzkich. Centra werbunkowe nie nadążały z dosyłaniem rekrutów. Po raz pierwszy w dywizjach i lotnictwie brakowało ludzi. Każdy kolejny atak USA z pewnością zakończyłby się klęską. Jednak wróg był także wycieńczony blisko 400 dniową nieustanną kampanią. Jego uwaga zwrócona została na Europę, gdzie sojusznicze Niemcy zajęte wojną z komunistycznym kolosem były na zachodzie wręcz bezbronne. Wywiad japoński donosił, że przez najbliższe 100 dni na Pacyfiku zapanuje spokój. Sztab Cesarski postanowił dobrze wykorzystać ten dar losu.
Do portów w Tokio, Nagoi i Hiroszimie przybiły okręty wojenne, aby dokonać napraw. Nastąpiła reorganizacja armii lądowej. Od tej pory każda dywizja miała mieć przydzielony batalion saperów. Rozwiązano niemobilne i nieefektywne garnizony. W ich miejsce powołano 30 nowych dywizji piechoty model 43' i marines. Lotnictwo unowocześniono do najnowszych modeli i co najważniejsze przeszkolono wystarczjącą liczbę pilotów, aby pokryć straty. W końcu lipca Japonia była gotowa na kolejne starcie!


zdjęcia zwalk o Bikini


nowe wyposażenie armii cesarskiej

- wróg. Lotniskowiec klasy Essex

japońska odpowiedz - Lotniskowiec klasy Taiho i Pancernik Yamato

Upadek Wysp Gilberta: Sierpień - Wrzesień 43'

Amerykanie po ustatkowaniu się frontu w Europie zaatakowali ponownie. Zgodnie z przewidywaniami atak nastąpiła Eliceeach. Amerykanie posiadający tam jedną z wysp archipelagu zgromadzili blisko 50 dywizji. Atak na broniące centralnej wyspy 12 dywizji cesarskich był bardzo mocny. Ogromne wsparcie amerykańskich pancerników dało atakującym ogromną przewagę. Japonia zareagowała szybko, jednak dosyłania kolejnych dywizji nie przynosiło sukcesu. Przewaga w powietrzu USA przyniosła skutek. Wyspa padła. Straty były ogromne - 12 dywizji zostało zniszczonych - blisko 100 tys. żołnierzy wzięto do niewolili. Strata nie do odżałowania.



Bitwa morska o Wyspy Gilberta. 11 - 12 Września 43'

Chcąc uniemożliwić ucieczkę wojsk cesarskich z Tubituea amerykanie mimo przewagi na morzu floty cesarskiej zdecydowali się na walną bitwę. Wieczorem 11 września 43' zwiad lotniczy wykrył amerykańską flotę lotniskowców na zachód od Wysp Gilberta. Skierowano natychmiast w rejon 2 Flotę Lotniskowców Admirała Ozawy. 10 Lotniskowców rozpoczęło nocny atak. Dzięki znakomitej koordynacji rankiem 12 września udało się odszukać flotę amerykańską. Wspólny atak z bombowcami morskimi z lądu trwający 35 minut był wielkim sukcesem. Amerykanie stracili wszystkie 7 Lotniskowców biorących udział w walce. Straty floty cesarskiej były minimalne (2 lotniskowce lekko uszkodzone). Amerykanie odnieśli jednak wielki sukces. Flota transportowa wobec ciągłego zagrożenia nie była w stanie ewakuować żołnierzy z Tubideau.



Epilog

Utrata archipelagu Elicee spowodowało oskrzydlenie wojsk na archipelagu Wysp Gilberta. Zauważono także silne prace saperskie na utraconych wyspach, co zapowiadało budowę wielkiego lotniska. Startujące z tych baz amerykańskie myśliwce z pewnością wywalczyłyby przewagę w powietrzu, a według japońskiej doktryny obronnej jej utrzymanie było podstawą działania dla floty. Wobec powyższego zdecydowano się w największej tajemnicy przeprowadzić ewakuację wysp Gilberta i wzmocnić stacjonującymi tam 36 dywizjami obronę drugiej linii obrony na Południowym Podejściu. Przeprowadzona w pierwszych dniach października akcja udała się całkowicie. Amerykanie dopiero w tydzień po wycofaniu się wojsk zostali "powiadomieni" o tym fakcie. W efekcie pod koniec tego miesiąca przeprowadzili zakrojoną na minimalną skalę akcję desantową celem zajęcia pustych wysp.

Podsumowanie okresu Kwiecień - Październik 43'

Kolejne porażki taktyczne USA na Wyspach Marschala i w Bitwie morskiej o Wyspy Gilberta nie zmieniły jednak faktu, że Japonia jest w strategicznym odwrocie, a USA posiada tak wielki potencjał, że jego zwycięstwo jest tylko kwestią czasu. Amerykanie ponoszą jednak wielkie straty w sprzęcie i w ludziach. Po raz pierwszy od roku amerykanie posiadają mniej lotniskowców niż Japonia. Ich możliwości desantowe wobec braku floty dolnej taki desant wesprzeć są zdecydowanie osłabione. Niemniej jednak wszystkie straty w ludziach i sprzęcie są szybko uzupełniane. Zajęcie uprzemysłowionych terenów w Belgii, Holandii, Włoszech i Francji zdecydowanie poprawiło sytuację USA. Posiadają oni ogromną przewagę w powietrzu i w piechocie, co nie wróży dobrze dla Japonii.



Straty:

JAP:
12 DP
9 TRA

USA:
7 CV
27 Dywizji,
1 TRA

 

STANY ZJEDNOCZONE

STYCZEŃ 1943 - PAŹDZIERNIK 1943

NIEUDANA OPERACJA NA WYSPACH MARSHALA

Obszerny opis dał stronę wcześniej Dexter, więc w skrócie by nie zanudzać.

Operacja ta miała na celu zdobycie jednej lub dwóch wysp, które planowano zamienić na bazy wypadowe (lotniska, bazy morskie, magazyny itp.) w celu podbicia całego Archipelagu Marschalla. Wybrano wyspy Wotje i Bikini. Cała kampania wg założeń miała być niezwykle kosztowna, gdyż w rejonie całkowitą przewagę w powietrzu miał wróg, wiec liczono się z dużymi stratami. Amerykanie bazy lotnicze mieli dopiero zdobyć oraz zbudować nowe, a dopiero na nie wysłać lotnictwo (wiązało się to z utratą organizacji). Cała operacja zakończyła się klęską, gdyż USA nie udało się zdobyć supremacji w powietrzu. Z tego powodu transport posiłków oraz ewentualne wsparcie floty było nie możliwe.









ZAWIESZENIE BRONI – CISZA PRZED BURZĄ

Po klęsce na wyspach Marschalla na Pacyfiku zapanował spokój. USA nie angażowało się w walki w Azji, gdyż cala uwagę poświecono kampanii europejskiej. Jednak nie zmarnowano tych kilku miesięcy i pomiędzy Tokyo a Samoa krążyły liczne transporty, które przygotowywały kolejny atak na Japończyków. Tym razem planowano przygotować się znacznie lepiej do kolejnej operacji.

PRZYGOTOWANIA DO INWAZJI W EUROPIE

Do prezydenta Roosvetla docierały codziennie, od samego Stalina, rozpaczliwe prośby o otwarcie drugiego frontu w Europie, który zmusiłby Niemców do przerzucenia części swoich sił do Europy Zachodniej. W styczniu 1943 roku zapadła decyzja o ataku na Francję. Pomiędzy styczniem a kwietniem przetransportowano do Anglii tysiące żołnierzy oraz czołgów, a także symboliczne wsparcie lotnicze. W tym celu spora część floty transportowej została oddelegowana na Atlantyk wraz ze wszystkimi krążownikami, około 50 flotyllami niszczycieli, kilkoma pancernikami oraz 2 lotniskowcami. Rozpoczął się długi i niebezpieczny okres przerzucania przez Atlantyk ogromnych ilości sprzętu i ludzi. Na konwoje czekały niemieckie okręty podwodne oraz uboty, z US Navy musiała się wielokrotnie wdawać w walkę, efektem czego stało się zatopione większości okrętów niemieckich, jednak nie obyło się to bez strat własnych.

D-DAY I MARSZ NA BERLIN I RZYM

Jako że przeciwnik nie grzeszył inteligencją powiem w dwóch zdaniach co i jak. Po wylądowaniu we Francji jedna grupa armii parła ku III Rzeszy a druga w kierunku Vichy i Włoch. Jednocześnie mniej liczne zgrupowania likwidowały punkty oporu na tyłach. US Army, oraz Brytyjczycy, zatrzymało się na linii Renu i Alp/Wenecje. Na południu zagony pancerne dotarły do Sycylii.






WALKI O ARCHIPELAG ELLICES

Cel – zdobycie wyspy Tabiteua w Archipelagu Ellices.

Korzyści
– baza morska i lotnicza, które umożliwią zdobycie przewagi w powietrzu. Ta z kolei pozwoli zdobyć wyspy Gilberta (w tym słynną Makai, z której wyparto USA dwa razy).
– zwiększenie bezpieczeństwa na szlaku morskim USA-Australia

Wynik – zwycięstwo. Utrata Ellices oznaczało niebezpieczeństwo dla Wysp Gilberta, z których Japończycy się wycofali. Zdobycie jednej wyspy pozwoliło na opanowanie dwóch archipelagów.





FLOTA PODWODNA – WZLOTY I UPADKI



W roku 1943 flota podwodna mimo początkowych sukcesów zaczęła ponosić coraz częstsze porażki. Okręty wycofano z obszarów morskich kontrolowanych przez wroga i skierowano do innych zadań.

Analiza dokonana przez specjalną komisję powołana przez Dowództwo Floty Pacyfiku:

Okręty podwodne budują się szybko i wykorzystują przy tym niewielki procent potencjału przemysłowego – w przypadku USA = 1,8 IC; model IV. Są to jednak okręty słabe i o ograniczonych możliwościach. Dodatkowo rozwój techniki oraz doktryn morskich ograniczył znacznie ich skuteczność. Z tego powodu nie służą one w US NAVY jako bron ofensywna i dlatego marynarka amerykańska wykorzystuje flotę podwodną w celu realizacji innych zadań:

-jako jednostki patrolowe pełniące rolę systemu wczesnego ostrzegania. Z założenia takie zgrupowanie okrętów podwodnych nie ma szans w starciu z dobrze przygotowaną flota nawodna przeciwnika, dlatego po nawiązaniu walki natychmiast ucieka. Mimo klęski sztab amerykański ma czas zagregować na zasadzie „coś jest nie tak, co 40 okrętów wroga robi tak blisko moich wysp?” : )

-jako jednostki osłonowe dla cenniejszych okrętów. W tym przypadku okręty podwodne maja skupić na sobie ogień przeciwnika, mówiąc otwarcie służą jako mięso armatnie.

-jako okręty wyłapujące słabo bronione floty transportowe wroga – warunek, cele nie powinny mieć osłony DD lub CL

-i cel podstawowy czyli walka w flota handlową przeciwnika. Jako broń zwalczająca konwoje wciąż spisują się świetnie, jednak jak tylko zdradzą swoja obecność nasyłane są na nie bombowce morskie oraz zgrupowania niszczycieli, a w tej konfrontacji nie maja szans.

Wnioski:
-SS są w defensywie i lata ich największych sukcesów minęły już i dlatego komisja wnioskuje o stopniowe zmniejszanie produkcji SS na rzecz innych jednostek
-wciąż mogą jednak być dobrą bronią przeciw konwojom wroga – pod warunkiem – że będą operować na wodach nad którymi króluje sojusznicze lotnictwo i marynarka nawodna


SYTUACJA NA FRONCIE WSCHODNIM

ZSRR od samego początku przegrywało z GER (utrata Moskwy, Stalingradu, Leningradu itp.) i zdawało się, że straci wkrótce Baku. Atak USA zmusił AI GER do przeuczenia części sil na zachód co wykorzystało AI ZSRR i odzyskało Stalingrad.

 

OPERACJA „TSUNAMI” –WIELKIE PRZEŁOM NA PACYFIKU

GDZIE ZAATKOWAĆ?

Po udanej operacji zajęcia Wysp Ellices zarówno Japończycy jak i Amerykanie zadawali sobie to samo pytanie. Gdzie zostanie stoczona kolejna bitwa? Potencjalnych miejsc nie brakowało, jednak to USA miało inicjatywę i decydowało gdzie i kiedy zaatakuje. Pod uwagę brano:

-Birmę/Malezję
-Wyspy Oceanu Spokojnego – wiele potencjalnych celów
-Indonezję
-Nową Gwinee

Naczelne dowództwo podjęło decyzje i za cel kolejnej operacji obrało Nową Gwinee. Powody takiej decyzji to:

-lotnictwo mogło kontrolować wody przybrzeżne
-niewielka odległość od Australii
-przeczucie ze Japonia nie spodziewa się ataku w tym miejscu (wcześniejsza klęska USA)
-korzyści ze potencjalnego zwycięstwa

Gra była warta świeczki, gdyż opanowanie Nowej Gwinei było kluczem do zdobycia:
-Indonezji
-Filipin
-Wysp Salomona, Bismarcka, Nowych Hebrydów (te może nawet bez walki, gdyż otoczony wróg może zdecydować się uciec)



DZIAŁANIA DEZINFORMUJĄCE

W celu uzyskania efektu pełnego zaskoczenia naczelne dowództwo podjęło szereg akcji mających na celu zmylenie przeciwnika co do miejsca planowanego ataku. W tym celu w obszarze na północ od Nowej Gwinei flotylle niszczycieli oraz lotnictwo bombowe rozpoczęło przeprowadzać liczne akcje zwiadowcze, które miały zasugerować przeciwnikowi, że w tym rejonie cos się wydarzy. Operacje te często kończyły się tragicznie jednak były nie od uniknięcia. Punktem kulminacyjnym całej operacji było rozpoczęcie działa na froncie birmańskim. 13 dywizji marines przez ostanie miesiące przeżyło tam w błogim spokoju, jednak tym razem musieli ponieść najwyższą ofiarę dla dobra swojego kraju. Operacja zakończyła się pełnym sukcesem, udało się odwrócić uwagę Japończyków od południowego frontu.

Poza tym przypuszczano, że Japonia liczy się z większym atakiem dopiero po uzupełnieniu start we flocie lotniskowców przez US Navy.

PRZYGOTOWANIA DO OPERACJI „TSUNAMI”

Jak już wcześniej wspomniałem Australia była swoistym lotniskowcem-bazą wypadową dla wojsk alianckich. Po zabezpieczeniu szlaku komunikacyjnego Los Angeles – Sydney do portów australijskich trafiały tysiące czołgów, żołnierzy, zaopatrzenia, ropy i wszystkiego co jest potrzebne do przeprowadzenia największej operacji desantowej w historii wojen. To co trafiło do Sydeny przerzucano droga okrężną (przez Perth) do Port Darwin – by wróg nie mógł zauważyć najmniejszych ruchów wojsk w tym rejonie.

Amerykanie zbierali armie ponad 2 miesiące i w dniu inwazji mieli:

84 skrzydła lotnicze (ze 149)
80 dywizji (1HQ+12 arm+24 marines+43 inf)
6bb+6cv+35 cl/dd
57 TP

Przed rozpoczęciem całej operacji rząd USA wykupił od władz australijskich prowincje Keram (za surowce) a także prawa do wszystkich pozostałych ziem nad którym mandat sprawowała wcześniej Australia. Uniknięto w ten sposób problemów z zaopatrzeniem.

POCZĄTEK OPERACJI „TSUNAMI”

W dniu 1 stycznia 1944 roku Keram stał się własnością USA i rozpoczął się wyładunek 36 dywizji, budowa lotniska oraz przerzucanie sił lotniczych. Wróg jednak zgodnie z planem nie zauważył całej tej operacji. W tej sytuacji wstrzymano wszelkie działania ofensywne a odziały majce zając inne punkty wyspy należące do Japonii zatrzymano i rozkazano im wykonanie tego dopiero kiedy wróg zorientuje się co się dzieje (wyładunek w Keram nie wywołał info u JAP natomiast ładowanie w prowach japońskich od razu zdradziłoby obecność USA).

Japonia zdała sobie sprawę z tego co się dzieje dopiero po 2 tygodniach, gdyż wciąż popadała w samo zachwyt jak jej wojska biją biednych marines w Birmie, którzy dopiero teraz dowiedzieli się ze ich poświęcenie nie poszło na marne. Wtedy jednak dla Japonii było za późno, choć zwycięstwo Amerykanów nie było pewne na 100%, jednak sztab USA był pewien wygranej, gdyż nigdy nie przygotował się tak dobrze

Próba opanowania Port Moresby. Bitwa wygrana, jednak droga do prowincji była bardzo długa a wojsko narażone na ataki japońskiego lotnictwa. W tej sytuacji postanowiono okopać się na zdobnych pozycjach i odpierać zażarte ataki lotnictwa taktycznego Japonii, które wyrządzało spore straty.



Japonia zaczęła przerzucać do Gwinei cale lotnictwo, flotę i armie lądowa. W tym czasie Amerykanie wykorzystując efekt zaskoczenia przeprowadzali cała masę operacji desantowych w Gwinei, wyspach Salomona i Indonezji. Podczas tych pomniejszych operacji dochodziło do licznych starć jak np. walki BB z CV. W tym przypadku zakończonej klęską floty BB – tylko 2 wróciły na Hawaje na remont.



Japończycy nie mieli zamiaru oddać Nowej Gwinei. Przerzucili tam ogromne ilości wojska, które przeprowadziło nieudana kontrofensywę.



Walki w powietrzu

W tym samym czasie trwały zażarte walki o panowanie w powietrzu. Początkowo góra byli Japończycy, jednak amerykańskie myśliwce powoli się reorganizowały i uderzy niczym tajfun, gromiąc Japończyków jak do tej pory świat nie widział.







Sytuacja z 13 lutego 1944 roku



Atak na Filipiny

Widząc że udało się przejąć inicjatywę Amerykanie uderzyli na Jawę, jednak tam desant przerwany został przez atak japońskich bombowców oraz 3 BB VII wraz z wsparciem. Flota inwazyjna wraz z arm+inf uciekła i skierowała się na Filipiny. Odnosząc większy sukces niż ewentualne lądowanie na Jawie.



SS na polowaniu

Widząc ze Japończycy ewakuują się postanowiono zapolować na ich transporty z wojskiem. Do akcji ruszyła flota nawodna. Udało się zatopić kilka TP, jednak największy sukces to zatopienie dwóch płynących samotnie CV.




BITWA WCIĄŻ TRWA....choć to już chyba koniec
[/quote]

 

Male uzupelnienie AAR-a przed czwartkową sesją

 

Marzec 44' - Sierpień 44' - zmierzch azjatyckiego tygrysa

Przejęcie przez amerykanów baz lotniczych na Nowej Gwinei spowodowało kompletne załamanie japońskiej strategii obronnej. Wielka przewaga amerykanów w regionie nie pozwalała na jakiekolwiek dzialania ofensywne. W związku z tym już 1 marca na posiedzeniu Sztabu Cesarskiego uzgodniono przejście do twardej obrony na wcześniej wytyczonych wyspach (Linia Kwailein, Truk, Palau, Filipiny, Formoza, Korea. Klęska na NG kosztowała japonię około 20 dywizji (rozwiązane) które musiały być na nowo sformowane. Brak było jednak na to czasu. Na wyspach macierzystych stacjonowało wtedy tylko 50 tysięcy żołnierzy, lotnictwo było kompletnie wyniszczone walkami, a flota, szczególnie transportowa silnie zdezorganizowana. Jakikolwiek atak amerykański mógł zakończyć się kompletną klęską cesarstwa.
Znając potęgę dezinformacji wywiad cesarski rozpoczął zakrojoną na szeroką skalę akcję deinformacyjną mającą na celu skupienie uwagi amerykańskiej na Azji - Południowo Wschodniej. Akcja udała się znakomicie. Amerykanie zaatakowali Jawę i Borneo.

Operacja Jawańska była z punktu widzenia strategii cesarskiej z góry przegrana. Ważny był jednak czas, jaki amerykanie stracą na zdobycie tej wyspy (na wyspach macierystych formowano wciąż nowe jednostki lądowe i lotnicze. Do służby weszło 14 nowych lotniskowców). Dopiero pod koniec maja zauważono pierwsze działania na Jawie. Przewaga w powietrzu amerykanów była 10 krotna - szczególnie w lotnictwie. Wobec czego postanowiono czekać na dogodną okazję do kontrataku i stopniowo wycofywać wojska do Batwii, gdzie poza zasięgiem amerykańskich myśliwców stcajonowała flota transportowa i nowoodtworzona 3 Flota Lotniskowców
16 czerwca wytworzyła się dogodna sytuacja. Zajmujące wyspę amerykańskie czołgi Pattona podeszły pod przedmieścia Batawii. Dowodzący obroną miasta Marszałek Terauchi zdecydował się przeprowadzić kontratak siłami 24 dywizji przy wsparciu wszystkich dostępnych sił lotniczych. w 4 godziny robito w pierzynę dywizji pancernych i dywizję sztabową. Do akcji wkroczyło lotnictwo. 5 dniowe panowanie w powietrzu pozwoliło na rozbicie jednej wycofującej się dywizji pancernej. Wobec informacji o budowie na wyspie amerykańskiego lotniska Marszałek Terauchi podjął decyzję o wycofaniu się z wyspy. Sprawnie przeprowadzona akcja zaokrętowania udała się całkowicie. 28 czerwca Jawa całkowicie dostała się w ręce amerykanów!!!


Operacje w Indonezji pokazały, że Wojna jest przegrana. Ważne było jednak w jaki sposób się to stanie. Równocześnie z wycofaniem się z Jawy podjęto decyzję o strategicznym odwrocie z Birmy, Malezji i Chin w rejony górskie Korei i Mandzukuo. Na Filipiny dotarły nowe jednostki zwiększając garnizon Luzonu do 48 dywizji. Odtworzone lotnictwo stało się w pełni operacyjne. Do służby weszły nowe modele turboodrzutowych samolotów myśliwskich, bombowych i morskich. Nad cesarstwem zachodziło jednak bardzo szybko słońce.

Od roku sytuacja surowcowa była trudna. Ciągłe braki węgla, stali i innych metali zaspokajano handlem z ZSRR i sojusznikami. Jednak w kwietniu zapasy Niemiec i innych sojuszników się skończyły. Japońska gospodarka gasła. Kryzys przyszedł 26 lipca. (170ic - wcześniej 333). Kolejne dni były jeszcze gorsze (najniżej 66ic). Dodatkowo brak siły ludzkiej pognębił Japonię. Sztab Cesarski był jednak nastawiony pozytywnie. Linia obrony była szczelna i stabilna. Przeprowadone w lipcu i sierpniu 44' działani zwiadowcze USA zakonczyły się ich kompletną klęską. Desant na Marcus Island pokazał siłę fortyfikacji, a akcje 2 dywizjonów amerykańskich niszczycieli na Wyspach Marschala zakonczył się totalnym ich zatopieniem. Amerykanie szykują się do zajmowania Chin (jak to nazwał TOM - bomba dla TC) i do akcji na wyspie Luzon. Japonia jest gotowa do długotrwałej i zaciekłej obrony do osttniego żołnierza. Kodeks Bushido zobowiązuje
sytuacja 18 sierpnia 44'

 

Akcja „dezinformacyjna” – dobre sobie. Japonia nie miała żadnego wpływu na plany USA.

Żadna dywizja nie uległa zniszczeniu.

Więcej w AARze

[center:b909b0c5be]STANY ZJEDNOCZONE

1 MARCA 1944 – 1 WRZEŚNIA 1944[/center:b909b0c5be]

SPOKÓJ NA OCEANIE SPOKOJNYM

Wraz z opanowaniem Nowej Gwinei przez Amerykanów, Japończycy zaczęli stopniowo wycofywać się z dużej części zajmowanego obszaru. Marines zajmowali po kolei wyspy i wysepki Pacyfiku oraz Indonezji. Nie napotykając przy tym większego oporu.

W tym samym czasie trwała ogromna akcja logistyczna. Tysiące czołgów, żołnierzy, dział, samolotów i okrętów wojennych rozpoczęło przegrupowywanie. Amerykanie opuszczali dawne zaplecze logistyczne na wyspach zajętych w roku 1943 i tworzyć zaczęli nowe silne bazy wypadowe na ledwo co opanowanych ziemiach.

Cała ta operacja trwała kilka miesięcy w ciągu, których dochodziło tylko do niewielkich starć. Wywiad doniósł jednak, że bezkrwawe opanowywanie japońskich zdobyczy dobiegło końca, Japończycy postanowili bronić Jawy.





WALKI O JAWĘ ORAZ „ĆWICZENIA” NA WYSPIE MARCUSA

Amerykanie postanowi zostawić w spokoju wyspy Archipelagu Marschalla oraz inne sąsiadujące z nim wysepki. Postanowiono umacniać swoje pozycje oraz zająć bardzo cenne prowincje indonezyjskie, które produkowały ogromne ilości miedzy innymi materiałów rzadkich. Opanowując Indonezję, Malezję oraz Indochiny japońskie wydobycie spadłoby o kilkaset procent a to oznaczało spadek realnego PP o 200 jednostek, jeśli nie więcej. Dla Marschala było jasne, że opanowanie tych terenów da większe zyski niż jakaś operacja skierowana przeciw Japonii na Filipinach czy wyspach Pacyfiku.

Walki na Jawie

Po krótkim bombardowaniu z powietrza 6 dywizji marines przeprowadziło atak na jedna z plaż Jawy. Udało się uchwycić przyczółek, mimo kilku kontrataków japońskich. Wkrótce dosłano tam 5 dywizji pancernych oraz 1 HQ. Amerykanie ruszyli na zachód. Napotkali tam jednak o wiele wierszy opór niż się spodziewali. Sytuację pogorszył również fakt, iż wróg skoncentrował tam sporą ilość lotnictwa. Kilka dywizji pancernych znalazło się w prawdziwych opalach, jednak oddziały inżynieryjne wybudowały prowizoryczne lotnisko, dzięki któremu USA opanowało przestworza. Wróg musiał się szybko wycofać. Cała Azja południowo-wschodnia znalazła się w zasięgu wojsk USA.





Operacja na Wyspie Marcusa

W tym samym czasie Amerykanie postanowili przeprowadzić rekonesans na wyspach Marcusa. Celem operacji było zebranie odpowiednich danych potrzebnych do inwazji na Wyspy Japońskie. Operacja zakończyła się sukcesem. Przy zerowych stratach własnych udało się uzyskać bezcenne doświadczenia. Stało się jasne jakie warunki trzeba spełnić by wylądować bezpiecznie w Tokio. Jedno jest pewne - będzie to niezwykle kosztowne....



USA WYZWALA AZJĘ

Po upadku Jawy, USA mogło spokojnie rozpocząć akcją wyzwalania Singapuru, Malezji, Indochin, Birmy itp. Podczas tych działań zniszczono kilkanaście dywizji Syjamu i Mandżurii. Pozostawiony przez Japonie Syjam walecznie stawia czoła Amerykanom, jednak jest to daremny opór...



EUROPA

ZSRR powoli spycha Niemców. Armia Czerwona doszła pod Kijów i Moskwę.

Amerykanie dokonali inwazji na Afrykę Północną i anektowali Vichy. Ziemie południowej Francji przekazali Francuzom.

Do już stacjonujących już w Europie 26 arm i 24 inf dołączyło 8 arm+9inf+1hq. Czas rozprawić się z faszystami... Wsparcia udziela im 5 CA, 20 CL, 21 DD i 18 TP. Posiłki w drodze...

 

[center:a339f44ac8]STANY ZJEDNOCZONE

1 IX 1944 do 28 II 1945[/center:a339f44ac8]

SYTUACJA JESNIENIĄ 1944 ROKU

Japonia cofała się na wszystkich frontach. W tym czasie siły lądowe, morskie i lotnicze USA szykowały się do kolejnej ofensywy, jednak pamiętając niepowodzeniach z roku 1942 i 1943, każdą ofensywę przygotowywano niezwykle starannie. Potencjalne cele to:

-Filipiny
-wyspy w rejonie Guam miedzy innymi Saipan, Palau i inne
-Wyspa Marcusa
-Chiny >> Mandżuria >> Korea
-dziesiątki wysp w archipelagach na środkowym Pacyfiku

Władze wojskowe postanowiły stopniowo wypierać wroga na wszystkich wyżej wymienionych odcinkach frontu.

W Europie Amerykanie wraz z sojusznikami są gotowi zadać III Rzeszy śmiertelny cios.

WYZWALANIE AZJI POŁUDNIOWO WSCHODNIEJ

Amerykanie posuwali się szybko i bez problemów przez Birmę i Indochiny niepokojeni przez Japończyków. Opór armii Syjamu zakończył się wraz z zdobyciem stolicy (event). Wkrótce Amerykanie zdobyli przyczółki w południowej części Chin, skąd wysłali swoje zagony pancerne na północ, wschód i zachód. Ponownie nie napotkano na opór wojsk japońskich, które nawet nie próbowały daremnego oporu i walki przeciw zagonom pancernym Pattona. Trochę problemów sprawiły naloty lotnictwa japońskiego, które jednak zostały ukrócone wraz z zdobyciem supremacji w powietrzu przez US Air Force.

Japonia widząc, że nie powstrzyma postępów USA wyzwoliła... Komunistyczne Faszystowskie Chiny, gdyż stolice „potencjalnych” Chin Nacjonalistycznych zajęli rebelianci. Następnie Chiny Nacjonalistyczne wyzwoliły się z wcześniej zbuntowanych prowincji japońskich. Po jakimś czasie małe Chiny Nacjonalistyczne anektowały duże Chiny Komunistyczne, z którymi walczyło USA...

Nie było to na rękę amerykańskim wojskowym, gdyż zdobycie Mandżurii i Korei oddaliło się w czasie, jednak udało się zdobyć bardzo ważne prowincje blisko Japonii. Właśnie budują się tam lotniska...



FILPINY

Atak 12 dywizji marines poprowadził Patton. Wsparcia udzieliło mu 6 CV oraz 8 BB a także lotnictwo taktyczne.

Bitwa zakończyła się pełnym sukcesem. Na głównej wyspie Filipin wylądowały szybko dywizje pancerne o raz setki tysięcy marines i żołnierzy piechoty. Japończycy stopniowo byli spychani na północ, skąd wycofali się w hańbie na Tajwan.

Amerykanie zdobyli kolejne bazy morskie i lotnicze do ataku na Tajwan.




WALKI W REJONIE GUAM

Walka z konwojami

Amerykanie chcąc uniknąć krwawej walki o pojedyncze wysepki postanowili przeprowadzić wielka operację przeciw japońskim konwojom zaopatrzeniowym.

Wpierw w tajemnicy przerzucono w rejon Guam duże siły myśliwców oraz bombowców morskich, które weszły do akcji, po tym jak lotnictwo myśliwskie opanowało przestworza. Potem do akcji wkroczyły zapomniane okręty podwodne oraz pancerniki. Rozpoczęło się największe złomowanie w historii walk na morzach. W początkowej fazie topione były głownie okręty eskorty, ale z czasem na dno szło coraz więcej transportowców.

Japonia przerażona takim obrotem spraw próbowała wysłać w rejon Guam swoje siły powietrzne, które jednak były przechwytywane w powietrzu i niszczone. Rzeź floty transportowej trawa nadal...




Walki o wysepki

Dysponując przewagą w powietrzu Amerykanie sprowadzali w rejon Guam coraz więcej okrętów, w tym nowo wybudowane CV. Siły morskie miały wspierać zdobywanie kolejnych wysp poprzez ostrzał wybrzeża.

Jako pierwsza na celownik trafiła wyspa Palau. Pierwsza próba zakończyła się nie powodzeniem, ale kilka tygodni później marines powrócili i tym razem wygrali. Podobnie było z wyspa Saipan. Widząc ze opór nie ma sensu Japończycy „teleportowali” swoje wojska ze wszystkich pozostałych wysp...amerykanie zaczęli je stopniowo zajmować.





Bitwa morska pod Marus Island

W zawierusze wojennej doszło przypadkowego spotkania wielkiego zgrupowania okrętów japońskich z flotą US Navy. Amerykanie z powodu przewagi przeciwnika wycofali się tracąc 2 CV i topiąc 1 CV oraz kilka TP. Bitwa zakończyła się jednak remisem, kiedy znad Guam nadleciały amerykańskie bombowce morskie, które zatopiły 1 CV. Wynik starcia: 2cv do 2cv + 3 TP.









SYTUACJA W DNIU 28 LUTEGO 1945

Archipelagi na Pacyfiku opanowano bez walki po tym jak Japonczycy wycofali sie z nich. USA na zlosc Japonii znalazlo inne dojscie do Tokyo

Widać ja na mapie :wink:

Teraz przed USA niemal niemożliwe -dokonanie udanego desantu w Japonii...

USA ma na to wciąż 3 lata...jeśli cos się nie uda? Krążą plotki że na północ od Waszyngtonu, amerykańscy naukowcy pracują nad jakąś przełomowa bronią....

 

Szkoda, że Dexter nie bronił się na każdej wyspie do skutku, tylko postanowił je opuścić... Widzę nawet, że to chyba Iwo Jima już zdobyta i to bez walki... Wielka szkoda, ale mam nadzieję, żę przynajmniej serce Japonii będzie bronione do ostatniej kropli krwi...

 

Luty - Lipiec 45' - Rejon Macierzystych Wysp Japońskich

Po zdobyciu przez amerykanów Sajpanu, Iwo Dzimy, Okinawy i Tajwanu sutuacja japońska wydawała się tragiczna. Przemysł, ciągle 3 na świecie cierpiał na ciągłe problemy surowcowe. Prowadzona przez amerykanów blokada handlowa przynosiła im wiele korzyści. Z początkiem marca produkcja przemysłowa spadła do 66 Ic (10 razy mniej niż amerykanie). Stało się jasne, że wszystkie nowe produkcje trzeba wstrzymać i przestawić produkcję na zaopatrzenie, aby nie doszło do tragedii.

Sztab Cesarski analiując potencjalne kierunki ataku amerykanów był przekonany, iż realizując one doktrynę żabich skoków zaatakują w Anani, aby uzyskać bezpośredni dostęp do wysp macierzystych. Planując akcję obronną stab zauważył możliwość przeprowadzenia zakrojonej na szeroką skalę akcji kontrofensywnej, która mogła zmienić losy wojny i zmusić USA do podpisania pokoju. Otóż w przypdku zdobycia panowania w powietrzu nd tym rejonem możliwe będzie odcięcie flotą wojsk na Okinawie i przy jej wsparciu zaatakowanie tamtejszych wojsk. Plan był bardzo trudny do realizacji, ale możliwy do wykonania. Od kilku miesięcy Japonia priorytetowo traktowała eskadry myśliwskie. Wiekszość z nich wyposazona była w turboodrzutowe myśliwce (atak 22), które współdziałając z przestarzałymi co prawda mysliwcami eskortowymi mogły na kilka tygodni zdobyć panowanie w powietrzu, tym bardziej, że amerykanie nie spodziewali się kontrataku japońskiego.

W marcu zgodnie z przewidywaniami rozpoczął się amerykański atak lotniczy na Anami. Amerykańskie bombowce taktyczne co ranek pojawiały się nad wyspą, jednak obsady stanowisk plot (level 10) karciły niemiłosiernie agresorów. Trwająca 2 tygdonie kampania lotnicza kosztowała amerykanów straty rzędu nawet 45% w poszczególnych jednostkach. WObec tych strt amerykanie zdecydowali się na desant bez rozbicia wojsk na wyspie. Pewne było, że będa musieli zgromadzić w rejonie oddalonym o 200 km od wysp japońskich kilka, a może kilkanaście lotniskowców. Wywiad doniosł, że nie jest ich wiecej niż 4, więc wobec porażki desantu japonia nie reagowała. Sztab przewidywał, że kolejny atak będzie wspierany przez całą flote USA.



Tak też było. 1 kwietnia na Anami nadleciały samoloty pokładowe. Dowódca grnizony raportował o tysiącach samolotów. Z lotnisk Kegoshimy, Fukuoki, Hiroshimy, Shikoku i Osaki w rejona Okinwy i Anami wystartowało 13 tysięcy samolotów, a w rejon desantu płynęły 3 FLoty Lotniskowców (30 CV i 70 innych jednostek)



Kamikaze - Boski Wiatr

W południe 1 kwietnia 1945 roku w rejonie małej wyspy Anami na południowy zachód od Japonii rozgorzała największa w historii bitwa powietrzna. W bitwie starło się ze sobą ponad 130 pułków lotniczych obu stron. Zaskoczenie amerykańskie było całkowite. Samoloty pierwzej grupy mysliwskiej USA zostały wręcz zmiecione z powierzchni ziemi. Wciąż jednak trwał desans na Anami. Wojska raportowały o przewadze amerykanów. Jednak na rtunek garnionowi szła flota cesarska. O godzinie 14:00 samoloty pokładowe z lotniskowców Admirała Takasu dopadły do wspierających atak bezbronnych lotniskowców USA. Równocześnie okręty zaatakowane zostały przez kilka tysięcy bombowców morskich i taktycznych. Trwająca kilkadziesiąt minut walka doprowadziła do całkowitego unicestwienia kilkunastu amerykańskich wielkich lotniskowców floty. Flota cesarska straciła jedynie 2 okręty.
Wielkie zwycięstwo w rejonie Anami zaskoczyło dowództwo cesarskie. W powietrzu panowało lotnictwo japońskie, flota kontrolowała akwen wokół Okinawy. Postanowiono iśc za ciosem i zadać decydujący cios wojskom USA. 12 dywizji piechoty z Anami przy wsprciu okrętów i lotniskowców rozpoczęło desant na wyspę. Wobec ogromnej przewagi na morzu obrońcy nie byli w stanie odeprzeć ataków. Uchwycono pierwszy przyczółek na wyspie. Wydarzenia kolejnego dnia pozostaną w pamięci japońskiej jako największy błąd tej wojny. Otóż myśliwce osłaniające flotę w niewyjaśnionych okolicznościach mimo małych strat pozostały na lotniskach i nie wystartowały do kolejnych lotów.

(Wszystkie mysliwce miały ustawione na auto latanie do połowy siły lub org - siła była ok. ale org spadła w walkach poniżej połowy i nie latały prze 3 dni.

Wobec utraty dominacji w powietrzu lotnictwo amerykańskie przeprowadziło udany kontrtak na flotę cesarską. Mimo wielkiego heroizmu, jakim wykazali się japońscy marynarze flota ponosiłą dotkliwe straty. 8 lotniskowców zostało zatopionych. Flota wobec takich strat zmuszona została do wycofania się regionu.

Dwa dni później dowództwo zauważyło swoj błąd i natychmiast wysłało wszystkie dostępne myśliwce do walki. Natychmiast przewrócono dominację w powietrzu. Postanowiono ponowić desnt, tym razem za pomocą 24 dywizji Koegoshimi i Fukuoki. Uszkodzone okręty wycofano do pobliskich portów, a wszystkie zdolne do walki okręty rzucono ponownie w rejon Okinawy do wsparcia desantu. Od początku jednak desant napotkał na przeszkody. Wpierw ponad 20 godzin toczono walkę z amerykańskimi niszczycielami i okrętami podwodnymi operującymi w rejonie Anami, a na dodatek amerykanie ściągneli z innych rejonów pacyfiku wszystkie dostępne mysliwce. Mimo ogromnych strat, jakie ponosił przeciwnik jego siła była wciąż wielka. Gdy 10 kwietnia przystąpiono do desantu prewaga w powietrzu była utracona. Desant dodatkowo napotkał amerykańską eskdrę lotniskowcó, która wdała się w walkę morską z flotą wspierającą desant. Mimo iż wszystkie amerykańskie lotniskowce zostały zatopione, to element zaskoczenia utracono. Stało się jasne, że desant nie będzie udany. Dowództwo zdecydowało o wycofaniu się z rejonu Okinawy i Anami i rozpoczęcie uzupełniania wojsk. W czasie odwrotu amerykanie dzieki ciągłym nalotom bombowców taktycnych i morskich zatopili kolejne 3 lotniskowce japońskie. Bitwa zakończyła się remisem, ze wskazaniem na Japonię, jednak wielkie strategicznne zwycięstwo odnieśli amerykanie, gdyż w rejonie Okinawy zatonęły bezcenne japońskie lotniskowce. Amerykanie mogli je w kilka miesięcy zastąpić nowymi okrętami - Japonia Nie.

Sztab cesarski licząc zyski i straty z bitwy i Okinawę i Anami był zadowolony. Potencjalna amerykańska ofensywa wiosenna została z pewnością opóźniona o kilka miesięcy. Straty jednak po stronie japońskiej były ogromne.

[img=http://img204.imageshack.us/img204/9311/56gg1.jpg]

W maju i czerwcu 45' obie strony usilnie próbowały odbudować siłę lotnictwa i marynarki wojennej. Japonia cierpiąca na ciągły brak surowców radziła sobie nadwyraz dobrze. Juz w czerwcu lotnictwo myśliwskie było gotowe do kolejnych starć.

Amerykanie mocno doświadczeni stratami pod Okinawą postanowili w tchórzliwy sposób niszczyć Japonię. Zamiast zaatakować wyspy macierzyste wysadzili desant w niebronionym rejonie w Mandzurii i przerzuciwszy tam Armię Pancerną bez trudu posuwali sie w kierunki na Harbin. Wojska mndzurskie pobawione ropy nie zdąrzyły dotrzeć do stolicy, która padła pod koniec lipca 45'. Wobec bezwarunkowego poddania się wojsk mandurskich japoński czyn zbrojny stracił przeszło 60 dywizji, które dodtychczas broniły płw koreańskiego. Stoi on obecnie otworem dla hord amerykanów.

Na wyspach macierystych trwają ostatnie przygotowania do odparcia desantu amerykańskiego. W narodzie obudził się wielki duch walki. Do pułków lotniczych coraz częsciej wgłaszają się żołnierze, którzy chcą po krótkim instruktarzu lotu usiąść za sterami bomb latajcych i w imię Cesarza Hirochito dokonać samobójczego ataku na okręty wroga.




screeny i statystyki później

 

straty po obu stronach w okresie od lutego do końca lipca:


okręt/USA/JAP

CV19/15
CL/2/1
CA/2/1
BB/4/0
TRA/4/0
SS/28/0
DD/21/1

Flota luty 45'

CV/25/35
CL/73/37/
DD/151/68

Lotnictwo luty 45'
Myśl/71/66
TAC/59/22
NAV/13/25

*Jap - esk - 34, Ftr 32

Litnictwo lipiec 45'
Myśl/68/62
TAC/59/22
NAV10/26
*JAP - esk - 29, Ftr - 33


Floty lipiec 45'

CV/13/17
CL/71/36
DD/130/61

straty ludzkie -
JAP - 72 tys. lotników, 70 tys marynarzy, 20 tys piechoty
USA - ...................... około 120 tys marynarzy, 20 tys piechoty
Mandzuria - 800 tys wziętych do niewoli, 100 tys zabitych i rannych

 

Ostateczne rozdanie - sierpień 45' - marzec 46'

Po purrysowym zwyciestwie nad flotą i lotnictwem USA, Sztab Cesarski nie mogł zdecydować się na kolejne ruchy. Wobec przewagi wroga w powietrzu obawiano się próby ataku na Okinawę i Amami, która równie dobrze jak zwyciętwem mogła skończyć się klęską. Dodatkowo wywiad donosił o budowie w Ameryce bomby - tysiąckrotnie silniejszej od najwięksych 6-tonowych bomb używanych do tej pory. Ewentualne użycie takiej broni mogło zmienić diametralnie układ sił. Postanowiono oczekiwać więc dogodnej sytuacji do kontrofensywy lotniczo - morskiej w przypadku amerykańskiego ataku powietrznego, bądz desantu morskiego.


Pierwsza okazja nadarzyła się dopiero 14 listopada, kiedy to ogromne grupowanie 24 pułków bombowcó taktycznych uderzyło w instalacje plot na shikoku. Poderwano do walki wszystkie dostepne mysliwce turboodrutowe, które przechwyciły porwacających z misji bebronnych lotników. Straty amerykańskie sięgały rzędu 50 procent. DOwództwie wiedziało, że w dalszych walkach te oddziały nie wezmą udziału. Niemal równocześnie rozpoczął się desant morski na Fukuokę. Ogromne wsparcie zapewniało mu kilkanaście lotniskowcó floty. Stało się jasne, że jest to inwazja w pełnej skali. Obie strony poderwały do walki wszystkie dostępne samoloty. Japonia ponad 70 pułków mysliwskich - usa - 60. Nad morzem na połnoc od Hiroszimy i zachó od Fukuoki doszło do wielkich walk powietrznych. Róznocześnie blisko 40 dywizjonów bombowych cesarkiego lotnictwa uderzyło na amerykańskie lotniskowce. Gdyby zostały w rejonie i kontynuowały wsprcie dla desantu, z pewnością zostały by zatopione. Dowódtwo amerykańśkie widząc, że przewagę w powietrzu posiada japonia i niemożliwa jest obrona okrętó wydało rozkazy o wycofaniu ich z walki. Noc utrudniła poszukiwania, a rankiem okręty bezpiecznie stały już w porcie w Busan. Trwająca 2 dni operacja desntowa na Fukuoce pokazała siłę japońskiego systemu obrony wysp macierzystych i niemozliwość jej przełamania przez wojska USA. Straty, jakie poniosła USA (Szczególnie w lotnictwie) odłożyły niebezpieczeństwo inwzji na kolejne kilka miesięcy.


Na początku lutego 46' w sztabie 1 Floty Lotniskowców admirała Ozawy nastąpiło ogromne poruszenie. Z tajnym listem do Admirała przybył ambasador Chin Nacjonalitycnych, który po godzinnej rozmowie wyszedł bardzo usatyfakcjonowany, z listem. W ciągu następnych kilku dni Admirał dokonał przeglądy floty. Rozmawiał z dowódcami okrętów, pilotami maszyn. 15 lutego w Tokio na naradzie w Sztabie Cesarskim rozmawiano na temat przeszłych operacji wojskowych. Ozawa zaproponował podjęcie kilku patroli morskich w rejonie na wschód od Tokio celem ułatwienia działań flocie handlowej. Otrzymał taką zgodę i już 20 lutego 30 okrętów wojennych (10 CV, 10 cl, i 10 DD) wypłynęło z Tokio. Patrol trwał kilkanaście dni bez rezultatów. Jednak 1 marca doszło do nawiązania kontaktu z flota amerykańską Admirała Halseya. Czołowe ugrupowanie CFT US NAVY spotkało się z chlubą cesrskiej floty. Rozgorzały wspaniałe walki. Obie strony ponosiły doktliwe straty. Kolejne lotniskowce tonęły. Dowódca Soryu, 3 marca zaproponował wezwanie bombowców morskich z lądu. Admirał odmówił. Powiedział, że dla Japońskiego Admirała dane słowo jest ważniejsze niz życie.
Zakończon 4 marca bitwa morska obu stronom przyniosła ogromne straty - Japonia straciła 10 lotniskowców klasy V, USA 8 ztopionych klasy i 2 ciężko uszkodzone klas Vi VI. Obie floty odpłynęły niepokojone do swoich portów. W drodze do portu w Tokio Admirał Ozawa popełnił samobójstwo.



7 marca o godzinie 2:37 nad japońskim miastem Hiroszima pojawił się jeden pomalowany na czarno - lecący na dużej wysokości samolot bombowy. Zrzucił jedną - ważącą 3 tony bombę. Bombę, która zmusiła cesarstwo do poddania się.

Atak na Hiroszimę zabił blisko 160 tysięcy żołnierzy i tleż samo cywilów. spowodował ogromne straty w infrstrukturze i sile ludzkiej regionu. 8 Marca do ambasadora USA w Nankinie przybył Ambasdor Japonii w Chinach. Przekazał on prośbę rządu Japonii o przystapienie do rozmów pokojowych. 14 marca o godzinie 0:00 w Zatoce Tokijskiej na pokładzie pancernika Arizona (pamiętającego atak na Pearl Harbor) podpisano akt bezwrunkowej kapitulacji siłą lądowych, marynarki i lotnictwa Japonii wobec Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej.


KONIEC



Straty ogólne w czasie wojny obu stron:

typ/USA/JAP

BB i BC/10/9
CV/57/46
CA/11/5
CL/7/27
DD/77/7
SS/108/70
TRA/95/50

straty w ludziach i lotnictwie - w poszczogólnych częściach.

 

WOJNA NA PACYFIKU LUTY 1945 – KWIECIEŃ 1946

Tradycyjnie nie będę powtarzał tego co już napisał Dexter, mój AAR to spojrzenie drugiej strony na to co miało miejsce.

Amerykanie w lutym 1945 roku odcięli praktycznie Japonię od świata. Władza cesarza utrzymywała się tylko na terenie Wysp Japońskich, Korei, Mandżurii i Mangukuo. Najbardziej wysuniętym na południe japońskim punktem oporu była wyspa Amami, której zdobycie dałoby Ameryce doskonałą bazę wypadowa na wyspy rodzime.

Sztab zdawał sobie doskonale sprawę z wielkiego ryzyka jakie niesie ze sobą ta operacja. Liczono się z wielkimi stratami we flocie, siłach powietrznych oraz lądowych. Najczarniejszy scenariusz przewidywał wielką katastrofę US Navy i kontratak japoński .Z tego powodu postanowiono pozostawić liczne garnizony na Iwo Jimie, Saipanie, Filipinach i wielu innych strategicznych wyspach. Dzięki temu ewentualna japońska kontra szybko by utknęła przy próbie odbicia Okinawy, na której znajdował się tylko ułamek sil USA w tym rejonie. Scenariusz ten wydawał się niezwykle fantastyczny, ale przez te kilka lat nauczono się prostej zasady „nie ignoruj przeciwnika” i dlatego zawsze trzeba być przygotowanym na każdą ewentualność.

Odtajnione dokumenty Departamentu Obrony świadczą jednoznacznie że w tym przypadku to Japończycy nie docenili przeciwnika myśląc że go zaskoczą: „Planując akcję obronną sztab zauważył możliwość przeprowadzenia zakrojonej na szeroką skalę akcji kontrofensywnej, która mogła zmienić losy wojny i zmusić USA do podpisania pokoju...() że amerykanie nie spodziewali się kontrataku japońskiego.” (wycinek z raportu Sztabu cesarskiego 18.I.1945r., Dexter)

19 marca 1945 roku siły lotnicze USA rozpoczęły loty bojowe w rejonie Amami w celu uzyskania przewagi w powietrzu. Celem podstawowym było zmuszenie floty japońskiej blokującej cieśniny miedzy Okinawa a Amami do wycofania. Blokujące cieśniny okręty podwodne wycofały się pod ostrzałem bombowców morskich.



Szturm na Amami przeprowadza 6 dywizji marines.



Wsparcia marines, którzy atakują falowo w sile od 6 do 9 dywizji, udzielała flota powietrzna z Okinawy oraz okręty nawodne. Zaczyna się najbardziej krytyczna faza bitwy...



Wróg rozpoczyna kontratak od wysłania wszystkich swoich myśliwców.



Na wody miedzy Okinwa a Amami wpływa flota japońska – dochodzi do starcia pomiędzy flotami Japonii i USA. Pojawienie się floty japońskiej przerywa desant marines.



Na południe od Okinway dochodzi do największej bitwy morskiej w historii świata. Natomiast na północy o supremacje w powietrzu walczą siły powietrzne obu państw – to z kolei była największa bitwa powietrzna w historii lotnictwa.

W powietrzu obie strony ponosiły ogromne straty i żadna nie mogła uzyskać zdecydowanej przewagi. W przypadku walki na morzu ogromne zgrupowanie floty japońskiej zmusiło US Navy do wycofania się na południe. Sztab amerykański nie wysłał do walki całej floty (w przeciwieństwie do JAP) w rezerwie czekały wciąż okręty w rejonie Tajwanu – o tym Japończycy nie wiedzieli.

Flota rezerwowa spełniła swoje zadanie, kiedy Japończycy próbowali wylądować na Okinawie, przypłynęła i poważnie uszczupliła flotę Japonii.

Cała operacja zakończyła się zdobyciem Amami, jednak sukces opłacono bardzo wysokimi stratami (wszystko wyszczególnia AAR Dextera). Dodam tylko ze obie strony musiały przeznaczyć jakieś 400 PP na uzupełnienia strat.



Atak od południa, z rejonu Okinawy i Amami, po ostatniej bitwie wydawał się niezwykle ryzykowny. W tej sytuacji postanowiono zakatować posiadłości japońskie na kontynencie oraz pozbawić przeciwnika wsparcia sojuszników. Oznaczało to utratę kilkudziesięciu dywizji oraz surowców.

Operacja zakończyła się pełnym sukcesem.



Mandżuria marionetką, Korea pod kontrolą USA.



Dysponując bazami wypadowymi w Korei postanowiono uderzyć na Fukuoke. Operacja zakończyła się niepowodzeniem (choć szturm marines przebiegał wg planu) i utratą 1 CV. Tak małe straty przy tak wielkie operacji były w opinii Amerykanów wielkim sukcesem, jednak cala operacja pokazała że dotychczasowa taktyka nie ma szansy na powadzenie.

Zimą 1945 roku coraz większą liczba polityków w USA podważała sens prowadzenia działań zaczepnych przeciw Japonii. Przemawiały za tym dwa czynniki:

Blokada morska zredukowała potencjał przemysłowy Japonii do 66 PP. Ilość ta nie wystarczała nawet na wytwarzanie odpowiedniej ilości zaopatrzenia. W Japonii zaczęło rosnąć niezadowolenie a fabryki były niezdolne do produkcji sprzętu wojennego. W tym czasie USA mogło produkować seryjnie 20 jednostek myśliwców co 68 dni (+bonus za gearing – nie licząc CV, reaktorów itp.). Planowano utworzyć dwie floty powietrzne, jedną przeznaczyć na wykrwawienie się w walkach z JAP a druga utrzymać przewagę w powietrzu. Japonia nie pozbierał by się po takim uderzeniu, jednak...

Z tajnego ośrodka w Los Alamos dochodziły pogłoski o udanej próbie nuklearnej, jednak nikt z wyższych rangą dowódców na Pacyfiku nie zdawał sobie sprawy z wagi tego wydarzenia.



Ostania bitwa morska II wojny światowej.



Amerykanie planowali użyć bomby atomowej jako broni taktycznej, gdyż chciano uniknąć zbędnych ofiar. Atak nuklearny miał zniszczyć przede wszystkim forty na wybrzeżu oraz broniące plaż dywizje. Wtedy na nie bronione plaże wylądować miało 100 dywizji piechoty i marines oraz 16 dywizji pancernych. Jednak po zrzuceniu bomby rząd japoński zgodził się na bezwarunkową kapitulację.


[center:46c6362b64]THE END[/center:46c6362b64]

Wspaniała gra i do tego zakończona.
Przeciwnik najwyższej klasy walczący do samego końca mimo beznadziejnej sytuacji.
Sam nie wiem czy dałbym rade utrzymać Japonie tak długo przy życiu.

i zapomnialbym

pozdrawiam wszytkich forumowiczów, sledzących nasze zmagania na Dalekim Wschodzie



AAR oczyszczony oraz zamknięty.

Tomo55