Stalowe Piekło

odcinek 23​

Kolejne wiosenne tygodnie upływały pod znakiem działań wrogich oddziałów partyzanckich. Największe miały miejsce na terenie dawnej Polski. Jednak wojowniczość Polaków została przyćmiona przez znacznie mniejszą nację. Na półwyspie bałkańskim skoordynowaną operację przeprowadzili Albańczycy. Po pierwszych sukcesach, gdzie opanowali 4 regiony dawnego ich państwa, do akcji weszły moje dywizje. Musiałem je ściągnąć z Chorwacji (drogą kolejową) oraz Palestyny (transport morski). Po krótkim przygotowaniu nastąpiła szybka pacyfikacja powstałego zagrożenia. Na wszelki wypadek flota Süd, pozostała w portach nad Morzem Adriatyckim.

​

Na początku maja Kriegsmarine i Luftflotte mogły pochwalić się podobnymi sukcesami, osiągniętymi na przeciwległych półkulach. W ujścia Tamizy bombowce wytropiły brytyjskie okręty podwodne, które próbowały niszczyć moje statki handlowe. W związku z brakiem portów, jedyną wytłumaczalną możliwością ich pojawienia się, było założenie, że operują z Grenlandii. Na początku trudno było w to uwierzyć, ale biorąc pod uwagę dane wywiadowcze oraz potencjalne parametry techniczne tych okrętów, Grenlandia wydawała się jedyną opcją. Na drugiej półkuli globu, również główną rolę odegrały okręty podwodne. Tym razem była to pozytywna sprawa, gdyż podkomendni admirała Dönitza, w obronie japońskich szlaków żeglugowych, posłali na dno amerykański krążownik za cenę jednego u-boota.

​

Zwalczanie partyzantki i morskie potyczki były niczym w stosunku do wydarzeń, które zbliżały się milowymi krokami. Tak, ta chwila musiała nadejść. Wiedziałem, że znów poleje się krew. Jednak za tą cenę, III Rzesza mogła odnieść definitywnie zwycięstwo. W zeszłym roku wszelkie operacje zaczepne na froncie wschodnim, Wehrmacht prowadził na ograniczoną skalę. Tym razem miało być inaczej. Wiosenna operacja III Rzeszy o kryptonimie Gołota, przeciw Armii Czerwonej, miała być przeprowadzona na całej długości frontu.

Plan był wielofazowy, gdzie każdy kolejny punkt zależał od osiągnięcia wcześniejszych. Na początek, wobec całkowitego panowania Kriegsmarine na Morzu Czarnym, zostaną wysadzone desanty w 3 miejscach. Patrząc od południa 2 Armia Pancerna, która była pancerną tylko z nazwy, miała opanować wybrzeże od Batumi do Tuapse. Następnie uderzy w ogólnym kierunku na wschód, w kierunku Morza Kaspijskiego. Jej głównym zadaniem było odcięcie Armii Czerwonej od przedpola Kaukazu oraz pół roponośnych Baku. 2 Armia Pancerna, działając po północnej stronie Kaukazu, miała zająć ten obszar wraz z Grupą Armii Bliski Wschód. Wojska feldmarszałka Kesselringa z terenu Iraku uderzą wprost na Baku, zajmując przy okazji północną Persję oraz południowe stoki Kaukazu.

Wracając na Morze Czarne, drugą operacją amfibijną, był desant 8 Armii pomiędzy Kerczem a Rostowem nad Donem. W dalszej części dywizje tego związku operacyjnego, miały połączyć się z 2 APanc oraz kierować się wzdłuż Donu na Stalingrad. Przy okazji zabezpieczą tyły swojego sąsiada z północy, którym była 1 Armia Pancerna, generała von Kleista. W pierwszej kolejności miała opanować brzeg na zachód od Rostowa, aby następnie rozpocząć marsz na tyły wojsk radzieckich. Von Kleist wyjdzie na tyły Armii Czerwonej połową swych sił. Druga część jego armii, w sile dwóch korpusów pancernych, wykona rajd na głębokie tyły Rosjan. Jeden z tych korpusów uderzy na wschód, a drugi na północny wschód. W momencie gdy wojska 1 APanc zepchną swym lewym skrzydłem znaczne siły Armii Czerwonej oraz zbliżą się do Charkowa, do akcji wejdzie 4 Armia Pancerna. Część jej sił miała jak najszybciej połączyć się z 1 APanc, natomiast lewe skrzydło uderzy na północny-wschód. W momencie sukcesu do akcji wejdą dywizje 5 Armii Pancernej SS, według tego samego schematu. W dalszej kolejności do walki włączą się pozostałe armie pancerne. Celem dla całej ofensywy miała być Wołga, która powinna zostać osiągnięta głównie przez czołgi 1 APanc. Jako posiłki dla czołgów Kleista przewidziane zostały dywizje spadochronowe, które dotrą w rejon walk na już zajęte lotniska. Spodziewałem się, że główne zmagania będą toczyć się w powstającym kotle na południe od Moskwy, gdzie do akcji miała wejść 6 Armia Pancerna SS. Oprócz dywizji pancernych w walkach będą brały udział pozostałe armie piechoty. Ich celem będzie zabezpieczanie zdobytego terenu, oraz osłona nacierających związków szybkich. Nad głowami wszystkich żołnierzy Wehrmachtu na froncie wschodnim, miała czuwać cała Luftwaffe, która de facto już panowała w powietrzu.

​

Desant 1 i 2 APanc oraz 8 Armii przebiegał bez najmniejszych problemów. Na plażach nie odnotowano jakichkolwiek sił wroga. Niebywałym męstwem wykazywali się żołnierze bułgarscy, którzy w celu związania walką czerwonoarmistów, dokonywali szturmu przez cieśninę kerczeńską.

​

Na ląd jako pierwsze dotarły czołgi von Kleista, które z marszu rozpoczęły atak w wyznaczonych kierunkach. W oparciu o zwiad lotniczy, dane radarowe i wywiadowcze doskonale było widać, gdzie znajdują się rezerwy Armii Czerwonej.

​

W tym samym czasie dywizje 8 Armii podążały w kierunku Noworosyjska, aby wyjść na tyły dywizji radzieckich, broniących się nad cieśniną kerczeńską. Bardziej na południe, 2 Armia Pancerna umacniała zajęte przyczółki i rozpoczynała marsz na wschód. Do czasu przełamania frontu pod Noworosyjskiem i Anapą zaopatrzenie dla tej armii docierało przez zdobyty port w Batumi.

​

Główne kierunki natarcia 1 Armii Pancernej już było widać. Czołgiści von Kleista, świetnie stosowali się do słów generała Guderiana, że "silnik jest taką samą bronią czołgu jak działo".

​

Nie bez znaczenia była nieustanna obecność samolotów Luftwaffe nad nacierającymi dywizjami. Przy takim wsparciu czołówki 1 APanc przygotowywały się do przeprawy przez Doniec.

​

Tymczasem, na północ od Dniepropietrowska do akcji weszły czołgi 4 Armii Pancernej. Cel numer jeden dla dywizji tej armii leżał około 250 kilometrów od pozycji wyjściowych. Miała to być już piąta bitwa o Charków w tej wojnie.

​

Ustanowienie lądowego połączenia z desantowaną 1 APanc oraz 8 Armią było już bardzo bliskie. W tym samym czasie, 4 APanc znacząco powiększyła naddnieprzański przyczółek pod Krzemieńczukiem.

​

Żołnierze von Kleista osiągając przedmieścia Charkowa mieli świadomość, że czołówki 4 APanc zbliżają się do Połtawy. Po podciągnięciu obwodów z rejonu Stalino, 1 APanc powinna uderzyć na zachód, aby jak najszybciej zamknąć powstający pierścień okrążenia.

​

Z każdą godziną teren zajęty przez 1 Armię Pancerną był coraz większy. W tym samym czasie, ze swych pozycji w Iraku, ruszyły dywizje Grupy Armii Bliski Wschód w kierunku Baku. W pierwszej kolejności musiały pokonać resztki alianckiej armii.

​

Kolejny kocioł stał się faktem. Kilkanaście dywizji Armii Czerwonej walczyło już tylko o honor.

​

Likwidacją okrążonego wroga miały zająć się dywizje piechoty, a uwalniane dywizje szybkie kierować się do dalszych rajdów na zaplecze czerwonoarmistów. Na tym etapie działań generałowie Stalina zdążyli obsadzić Charków, więc czołgi von Kleista obeszły miasto z flanki. Samo zdobycie miasta miało nastąpić po przybyciu posiłków, natomiast czołowe oddziały będą nacierać w kierunku Biełgorodu.

​

Walki na południowym odcinku frontu wschodniego były preludium do rozstrzygających walk bardziej na północ, gdzie do walk miała wejść elitarna Grupa Pancerna SS. Jej cel był jeden, Moskwa.

 

odcinek 24​

Pod koniec maja operacja Gołota weszła w decydującą fazę. W tym momencie do akcji z przyczółka na wschodnim brzegu Dniepru, na północ od Kijowa, weszły dywizje 5 Armii Pancernej SS oraz...

​

...z okolic Homla elitarna 6 Armia Pancerna SS. Dywizje generała von Schweppenburga w pierwszej kolejności połączą się z 4 APanc uderzającą na Kursk. Armia Haussera miała przede wszystkim uderzać na północny - wschód w kierunku Moskwy.

​

Po raz drugi w tej wojnie czołgi Panzerwaffe przekroczyły Don pod Kałaczem, z tą różnicą, że na ich drodze nie było przeciwnika. W takiej sytuacji droga na Stalingrad była wolna.

​

Charków i Kursk ponownie zostały zajęte, tym razem przy bardzo małym oporze Armii Czerwonej. W tym samym czasie, dywizje szybkie von Kleista znalazły się na przedmieściach Woroneża. Natarcie 1 i 4 Armii Pancernej zostało do tego stopnia spotęgowane przez dwie armie Waffen SS, że w szeregach wroga nastąpiło całkowite załamanie obrony.

​

Jeszcze kilkanaście miesięcy temu, to Armia Czerwona stała u bram III Rzeszy i każdy w Berlinie zastanawiał się co będzie dalej. W obecnej chwili, tylko wielkość ZSRR odwleka w czasie nieuchronną klęskę tego kraju.

​

Na początku czerwca koło Dniepropietrowska został zlikwidowany kolejny kocioł. Ilość jeńców była tak duża, że podobnie jak w 1941 roku maszerowali do obozów słabo pilnowani przez siły bezpieczeństwa. Mój sztab obawiał się licznych ucieczek, jednak skala porażek złamała ducha walki jeńców radzieckich.

​

Tym razem Hitler mógł obwieścić światu, że Stalingrad jest kontrolowany przez Wehrmacht w 100%. Kolejnym celem dla czołgów von Kleista była zmiana kierunku uderzenia. Większa część wojsk, która znalazła się w okolicach nad Wołgą, miała uderzać w górę tej rzeki, natomiast reszta skierować się na południe do Astrachania.

​

250 kilometrów do Moskwy były już wojska III Rzeszy. Jednak tym razem ofensywa w kierunku stolicy ZSRR prowadzona była z wielu kierunków. Na razie najbliżej celu były czołgi 6 Armii Pancernej SS, jednak bardziej na wschód znajdowały się czołgi 4 APanc, a od zachodu nacierał ostatni mój związek szybki, 3 Armia Pancerna.

​

Szybkie postępy 4 APanc oraz 6 APanc SS sprawiły, że dywizje generała von Schweppenburga nie miały co robić. W związku z tym, w trybie natychmiastowym zostały wycofane do rezerwy i przerzucone koleją na zaplecze czołówek generała Haussera. Taki manewr podyktowany był raportami dowódcy 6 APanc SS, że przed jego oddziałami znajduje się bardzo duża ilość oddziałów Armii Czerwonej, które uchodziły spod Smoleńska w kierunku stolicy ZSRR.

​

Oprócz 3 Armii Pancernej również pozostała część Grupy Armii Północ zaatakowała wroga. Dywizje piechoty miały wiązać dywizje ZSRR oraz stopniowo posuwać się na wschód. Z powodu braku dostatecznej ilości czołgów w tej grupie armii, Archangielsk musi zostać zdobyty przy udziale Kriegsmarine. Ten rozkaz admirał Raeder przyjął z mieszanymi uczuciami. Miał on zabrać z Krymu jedną armię węgierską, która po przetransportowaniu na Morze Białe powinna zdobyć ten port.

​

Sukcesy na froncie wschodnim szły w parze z tymi na zapleczu. Niezależnie od zdobywania bazy surowcowej i przemysłowej ZSRR, przemysł w samej III Rzeszy zwiększał swoje moce z każdym dniem. Dzięki temu ilość nowoczesnego uzbrojenia w Wehrmachcie ciągle wzrastała.

​

Po zajęciu Tuły przez 4 Armię Pancerną i wzmocnieniu pancernego walca na odcinku 6 Armii Pancernej SS, los Moskwy był raczej przesądzony.

​

Z każdą godziną "szpony" Wehrmachtu zbliżały się do Moskwy. Atakujące czołgi Panzerwaffe porozrywały ugrupowanie Armii Czerwonej na małe formacje, które były okrążane. Ciągły odwrót powodował u Rosjan, taki same stany paniki jak w 1941 roku.

​

Pozostało mniej niż 100 kilometrów na Kreml...

​

Dywizje von Kleista opanowały Kujbyszew nad Wołgą i dalej posuwały się na północ. 4 Armia Pancerna pędziła w kierunku Gorki. Jeśli Stalin chciałby gdzieś uciec to tylko za Ural.

​

Na ten moment czekałem od czasów nominacji w 1944 roku. W końcu mogłem w spokoju popijać kawę i słuchać spływających meldunków od dobrze działającej machiny, jaką przez ostatnie 2 lata stał się Wehrmacht.

​

Po mały ociąganiu się, Kriegsmarine w końcu zabrała Węgrów w podróż dookoła Europy. Tymczasem na Bliskim Wschodzie, feldmarszałek Kesselring praktycznie opanował południowy Kaukaz i zbliżał się do Baku.

​

Po osiągnięciu północnego i południowego brzegu Morza Kaspijskiego oraz opanowaniu środkowego i górnego biegu Wołgi, bez względu na jakiekolwiek czynniki, Armia Czerwona znalazła się w gigantycznym potrzasku.

​

Moskwa okrążona, Baku zdobyte. Teraz tylko czekam na kapitulacje Rosjan.

​

Na te wieści naród niemiecki czekał 5 lat. Stolica bolszewizmu została zdobyta!!!

​

W wyniku tak korzystnych wydarzeń, Führer postanowił podzielić się sukcesem ze swoim największym sojusznikiem. Po paśmie porażek na morzach, Cesarstwo Japonii potrzebowało takich dobrych nowin dla swego społeczeństwa. Hitler zaproponował przystąpienie Japonii do, w zasadzie wygranej już wojny, oferując przy tym w razie sukcesu azjatyckie tereny ZSRR, z Władywostokiem na czele. Ku uciesze wszystkich w Berlinie, Tokio wyraziło zgodę.

​

Po 5 długich i wyczerpujących latach wojny z ZSRR mogłem z dumą przekazać Hitlerowi i wszystkim Niemcom najbardziej wyczekiwaną informację. ZWYCIĘŻYLIŚMY !!!

​

W wyniku podpisanej kapitulacji ZSRR, zrzekło się na rzecz III Rzeszy całego terytorium na zachód od linii Archangielsk- Astrachań. Nowa granica przebiegała w oparciu o Wołgę. Cesarstwo Japonii otrzymało obszar pomiędzy Mandżukuo a Pacyfikiem. Dodatkowo, nowe ZSRR miało rozwiązać większość swej armii, a reszta sił będzie zajmować się tylko działaniami policyjnymi. Strefa nadgraniczna pozostanie zdemilitaryzowana.

Po tym sukcesie i zaprzestaniu walk na froncie wschodnim, poprosiłem Führera o urlop, na który z całą pewnością zasłużyłem po dwóch latach dowodzenia Wehrmachtem. Ten bez namysłu powiedział, że widzimy się w Berlinie za miesiąc, życząc jednocześnie mi udanego odpoczynku.

 

odcinek 25​

Jeszcze za nim opuściłem Berlin wydałem rozkazy dla Kriegsmarine. Miała zabrać 2 korpusy z Sewastopola i udać się do japońskiego Rangunu. W dalszej kolejności wieziony desant miał opanować półwysep Malajski. Dzięki temu cały sojusz zyska bogate złoża metali rzadkich, a III Rzesza bazę wypadową do dalszych walk w tym rejonie świata. Początkowo Japończycy protestowali, że mieszamy się w ich interesy, jednak ulegli gdy przyznali, że samemu nie są już w stanie konkurować z US Navy. Dalsze plany strategiczne zakładały stopniowe wypieranie Aliantów z archipelagów Azji Południowo-Wschodniej. Sam desant na północ od Singapuru powiódł się wyśmienicie, a Kriegsmarine stoczyła szereg małych zwycięskich potyczek z Royal Navy.

​

Z racji pełnionego stanowiska, podróże w czasie urlopu mogłem skrócić do minimum, dzięki służbowemu samolotowi. Podróż z Berlina zajęła trochę czasu, jednak widok mojego rodzinnego miasta bardzo mnie ucieszył. Poprosiłem pilota o przelot nad miastem, gdyż pogoda była rewelacyjna na podziwianie widoków.

​

Następnie samolot skierował się na lotnisko na wschód od miasta, gdzie po wylądowaniu...

​

...mogłem zobaczyć organizującą się pierwszą formację nowoczesnych samolotów strategicznych. Po wielu latach prac, Luftwaffe w końcu osiągnie zdolność zadawania ciosów podobną do lotnictwa USA.

​

Sukces jaki odniosłem, jako najważniejszy generał Hitlera sprawił, że przestałem być osobą anonimową. Jakimś sposobem władze miasta dowiedziały się o moim przybyciu i na moją cześć oraz zwycięskiego Wehrmachtu, została zorganizowana uroczysta parada. W głębi siebie chciałem już zacząć odpoczywać, ale wpierw musiałem wykonać swoje funkcje publiczne. Spotkanie z okazji parady przerodziło się w bal w siedzibie burmistrza miasta, które trwało do późnych godzin nocnych. W zasadzie dobrze się złożyło. Tym razem nie informowałem nikogo, nawet swojego adiutanta, gdzie wyruszam.

​

Udałem się w jedyne miejsce, gdzie rzeczywiście mogłem odpocząć. Oczywiście, nie zapomniałem o rodzinie. Wspólnie chciałem spędzić ten czas z dala od codziennych obowiązków. A otoczenie i pogoda temu sprzyjały.

​

Jednak pomimo pobytu w górach, docierały do mnie informacje co dzieje się na świecie. Można by rzec, że sukcesy same przychodziły Wehrmachtowi. Unicestwienie brytyjskiej wyprawy bombowej na Kair i Kanał Sueski pokazało, że strefa Morza Śródziemnego kontrolowana przez III Rzeszę jest bezpieczna.

​

Tego samego nie mogli powiedzieć Brytyjczycy, którzy pomimo dość silnej Royal Navy w składzie której były...

​

...jeszcze lotniskowce, nie byli w stanie powstrzymać Wehrmachtu przed zdobyciem Bombaju, Karaczi i innych ważnych miast Indii na ich zachodnim brzegu.

​

W czasie urlopu starałem się jednak nie zagłębiać w informacje, które do mnie docierały. Wolałem mimo wszystko spokój i odpoczynek na łonie natury. Jednak im bliżej było końca, czas jakby płynął szybciej. Z ciężki sercem wracałem z rodziną do miasta, bo to oznaczało, że następnego dnia będę już w drodze do Berlina. Tak też się stało. Mój samolot czekał na mnie w pełnej gotowości. Jak zwykle start przebiegł bez niespodzianek. Po kilkudziesięciu minutach lotu, poczułem się źle. Pot ociekał z moich policzków i czułem wszechogarniające ciepło. Potem do tego doszły nieznośne bóle w klatce piersiowej. Tępe, kujące bóle.

Obudziłem się dwa tygodnie później w klinice w Berlinie. W pierwszej chwili nie wiedziałem co się ze mną dzieje, ale po rozpoznaniu rodziny uspokoiłem się. Diagnoza mojego stanu była krótka. Zawał serca. Na moje szczęście na pokładzie samolotu leciał członek załogi, który w cywilu był lekarzem. To mnie uratowało. Dochodzenie do zdrowia trwało wolno, jednak postępy były widoczne. Po 4 tygodniach pobytu spotkał się ze mną ordynator oddziału i przekazał mi smutną informację. W związku z moją stresującą pracą zaleca, abym udał się na emeryturę, gdyż kolejny taki atak na pewno zakończy się dla mnie śmiercią.

W między czasie doszła do mnie wiadomość, że Führer anektował Turcję. Kilka dni później spotkała mnie miła niespodzianka. Sam we własnej osobie odwiedził mnie w klinice, gdzie dochodziłem do siebie. Po kurtuazyjnym początku, gdzie nie krył zainteresowania moim zdrowiem, przeszliśmy do kwestii służbowych. Wiedziałem, że mój stan zdrowia był mu znany więc zapytałem, w czym mogę pomóc, gdyż w obecnej chwili tylko tak mogę przysłużyć się. Zapytał mnie, czy w związku z moimi problemami zdrowotnymi, widziałbym kogoś na moim miejscu do czasu mojego powrotu do formy. Odparłem, że każdy oficer dowodzący na froncie wschodnim począwszy od szczebla armii do wyższych szczebli dowodzenia ma odpowiednie kwalifikacje. Hitler był jednak nieugięty, domagał się, abym podał nazwiska. Wobec tego powiedziałem, że największe kompetencje mają Guderian i Manstein, jednak chciałbym, aby mianował mnie swoim doradcą. Mimo wszystko nie chciałem schodzić na boczny tor.

​

Ostatecznie moje stanowisko objął Manstein, który bardzo sprawnie dowodził podległymi wojskami. Od czasu do czasu byłem proszony o radę, jednak ostateczna decyzja nie należała do mnie. Dzięki temu nie ciążyła na mnie presja i stres z tym związany, co bardzo dobrze wpływało na moje zdrowie.
Po opanowaniu zachodniego wybrzeża Indii, Manstein posłał 6 Armię Pancerną SS do opanowania wschodniego brzegu z Kalkutą i Rangunem.

​

W między czasie Kriegsmarine skutecznie wspierała ponowne opanowywanie Holenderskich Indii Wschodnich.

​

Na początku października w Berlinie nastąpił wybuch euforii podobny do tego z czerwca, gdy podało się ZSRR. W wyniku wielu okoliczności, przede wszystkim porażek na froncie, rozpadło się Królestwo Wielkiej Brytanii. Fakt ten spowodował lawinę, która przeobraziła diametralnie Aliantów. Na placu boju pozostały w głównej mierze USA oraz Australia i Kanada.

​

Z każdym kolejnym tygodniem moja rola była coraz mniejsza. Niestety, zdrowie mi nie pozwalało na aktywną pracę, w związku z tym poprosiłem Führera o pozwolenie przejścia na emeryturę. Ten wyraził zgodę pod jednym warunkiem. Miałem być nie emerytowanym generałem, tylko feldmarszałkiem. Szczerze mówiąc, takiego awansu nie oczekiwałem, ale świadomość, że zostałem w ten sposób doceniony, była bardzo dla mnie budująca. Najbardziej z mojego awansu ucieszyła się rodzina, gdyż widziała ile kosztowały mnie ostatnie dwa lata.

Po przejściu na emeryturę czas zaczął płynąć wolno. Nagle okazało się, że mam mnóstwo czasu na rzeczy, które zawsze odkładałem z braku wolnej chwili. Mówiąc wprost, stałem się typowym staruszkiem. Codzienność płynęła swoim torem, na którą nie zwracałem uwagi. Byłem po prostu szczęśliwy. Czasem gdy zasiadałem z piwem przy kominku, dopadały mnie wspomnienia o nie tak odległych czasach. Wspominałem sukcesy i porażki, decyzje od których zależało moje życie, ale też los innych. Czasem zastanawiałem się, co zrobiłbym lepiej, albo inaczej, jednak za każdym razem dochodziłem do tych samych wniosków. To były chwile trudne, okupione krwią i chwałą, które czasem były piekłem, a które teraz mogę nazwać...

​

STALOWE PIEKŁO​