Szczury Pustynii

Zmagania wojenne na Morzu Śródziemnym i w jego rejonie

Ita - Dexter,
Uk - Daretti.


Zasady początkowe.

- historyczne podłoże gry (muszą nastapić wszystkie eventy historyczne do 40 roku, Włochy wchodzą do Osi, gdy Niemcy są w Paryżu)
- zakaz budowania bombowców morskich,
- maksymalne możliwe bombardowanie brzegu -50 %
- zakaz brania kontroli militarnej nad sojusznikami od początku gry. Uk może od stycznia 41 przejąc kontrolę nad 6 dowolnymi dywizjami RPA, Kanady, Australii i Nowej Zelandii. W chwili gdy zajmie całą afrykę ma możliwośc przejęcia 6 kolejnych od ww państw.
- Zakaz używania lotnictwa sojuszniczego, a także jego floty.
- USA może wejśc do aliantów dopiero w 6 miesięcy od ataku Ger na Sov, bądz w chwili ataku Jap na USA
- Maksymalny desant 12 dywizjami


Warunki zwycięstwa
Uk - gdy do 30 grudnia 45 roku anektują włochy
Ita - gdy30 grudnia 45 roku włochy nadal będą istnieć

 

UK 1936-41


W 36 roku rząd w Londynie podjął decyzję o rozbudowie potencjału przemysłowego na wyspach. Plan rozbudowy zakładał zbudowanie do 1938 toku około 20 nowych fabryk....i tak też się stało. Gospodarkę zjednoczonego królestwa nadal krępowała jednak biurokracja która pochłaniała około 40% budżetu. Do około 1939 roku i ten problem został rozwiązany. Umocniono też strategiczne punkty na morzu Śródziemnym takie jak Gibraltar, Malta i El Alamein.


Na przestrzeni lat 1936-1939 było widać że Niemcy odrzucili postanowienia wersalskie i dążą do otwartego konfliktu z Francją i UK. Polityka ustępstw praktykowana przez premiera Chamberlaina doprowadziła do znacznego wzrostu potencjału militarnego Niemiec. Postawa Włoch też nie pozostawiała złudzeń że państwo to nastawione jest na ekspansję.

Podjęto więc decyzję o rozbudowie wszystkich rodzajów sił zbrojnych UK. Do 39 roku zformowano 57 inf, i 2 arm. Wyprodukowano też 21 nowoczesnych myśliwców, oraz zwodowano 2 nowoczesne CV.

Zgodnie z przewidywaniami mimo gwarancji bezpieczeństwa dla Polski, Niemcy zdecydowali się rozpocząć wojnę. Po szybkiej kampanii w Polsce przerzucili siły na zachód...gdzie na wiosnę 1940 roku rozpoczęli ofensywę. Francuzi stawili nadspodziewany opór, ale kiedy niemieckie dywizje zajęły Paryż, wtedy nastąpił podstępny atak włoskich tchórzy...

Na początku wojna toczyła się głównie w powietrzu...doszło do kilku większych starć w okolicy Malty. Strona brytyjska nie zdecydowała się na podjęcie walk w N Afryce. W tym czasie Włosi zaatakowali Grecję...zajęli Kręte oraz niespodziewanie Cypr. Siły Brytyjskie próbowały dokonać desantu na Sardynie ale został on odparty...doszło też do ataków na kręte gdzie udało się rozbić 3 włoskie dywizje ale samej wyspy nie udało się zając. Niestety podczas tej operacji z powodu błędnych rozkazów 2 CV odłączyły sie od grupy i zostały zatopione. Największy jednak cios spadł na UK kiedy flota inwazyjna zmierzała w kierunku Sardynii. Natknęła sie ona na włoskie SS oraz Tac którym udało się zatopić 2 CV 1 BB oraz całą flotę transportową wraz z ładunkiem marines...Kiedy tylko Churchill dowiedział sie o tym incydencie wpadł w szał:
- To skandal !!!!!!!! Osoby odpowiedzialne za wydanie rozkazu ataku na Sardynie muszą zostać natychmiast zdymisjonowane!!! Zbyt długo dawaliśmy im wygrywać....czas ruszyć do generalnego i zmasowanego ataku!!!!!!!!!!!!!


Aktualne straty UK w wojnie:

1 BB
4 CV
2 CA
1 CL
2 DD
5 TP

5 Marines

 

Mrzonki Hrabiego Ciano – rozwój Włoch 1936 – 1939


Po szybkim i efektownym zwycięstwie Włoch nad Etiopią Hrabia Galeazo Ciano wybrał się w kilkutygodniową podróż do Ameryki. Program wizyty obejmował przede wszystkim rozmowy z amerykańskimi przedsiębiorcami i wizytacje wielkich zakładach przemysłowych. Od kilkunasty miesięcy Hrabia marzył o wielkoprzemysłowych Włoszech, centrum produkcji europejskiej. O państwie, które swym potencjałem dorówna potężnej Ameryce. Od dłuższego czasu na Najwyższej Radzie Faszystowskiej stawiano postulatu szybkiej industrializacji i rozwoju kraju. Duce był zainteresowany tymi działaniami, lecz zbyt obawiał się skutków społecznych i kosztów ewentualnych zmian.

Po powrocie z Ameryki Ciano przedstawił ścisłemu kierownictwu partii i Rządowi plan 5 Letni – plan rozwoju i industrializacji Włoch. Zakładał on zwiększenie o 140% produkcji przemysłowej netto we Włoszech, szczególnie jej północnej i środkowej części i stworzenie z Włoch potężnego mocarstwa przemysłowego. Plan po długich dyskusjach został zaakceptowany, i miał priorytet we wszystkich dziedzinach życia Włoch. Bezpośrednio plan podlegał Benito Mussoliniemu jako ministrowi przemysłu, a za wykonanie odpowiedzialny był Galeazo Ciano.


Równocześnie z rozwojem przemysłu rząd postanowił skierować także uwage na kwestie szkolenia młodzieży w aeroklubach. Obecna sytuacja gospodarcza pozwalała jedynie na nikłą produkcję nowych maszyn, szczególnie myśliwskich, ale Rząd doceniając znaczenie tego rodzaju sił zbrojnych postanowił zainwestować w przyszłych pilotów i obsługę naziemną. Będą oni bardzo potrzebni, gdy gospodarka pozwoli na wielokrotne zwiększenie produkcji maszyn.


W stoczni w Tarencie w lutym 1936 roku rozpoczęto budowę pierwszego wielkiego pancernika floty – Littorio, który w chwili zwodowania miał być najpotężniejszym okrętem wojennym na świecie. Kilkadziesiąt dni później w stoczni w Genui rozpoczęto budowę bliźniaczego okrętu Vittorio Venetto. Marynarka planowała do końca roku 1941 zastąpienie 4 starych pancerników nowymi okrętami. W związku z problemami finansowymi nie zaplanowano do roku 42 wymiany okrętów średnich i lekkich, z wyjątkiem okrętów podwodnych dalekiego zasięgu.


Rozwój sytuacji politycznej w Europie i w świecie postępował bardzo szybko. Japonia rozpoczęła wojnę z Chinami zyskując wielkie terytoria i ogromne zapasu i pokłady surowców strategicznych. Niemcy wymusiły na Austrii Anschluss i zaanektowały ten kraj. Wreszcie na mocy Traktatu Monachijskiego zyskały tereny Sudetenlandu. Wielki wkład w te pokojowe aneksje Niemiec miał niepisani sojusz Benito Mussoliniego z Hitlerem. Włochy aktywnie wspierały działania polityczne Niemiec w zamian za korzystne umowy na sprzedaż surowców, szczególnie węgla i stali. I tak w zamian za węgiel Mussolini pozwalał Hitlerowi na rozwój Niemiec.
Jednakże na początku1939 roku Mussolini na spotkaniu z Hitlerem naznaczył nowy kierunek polityki Włoch skupiający się na odtworzeniu Imperium Romanum w rejonie basenu Morza Śródziemnego. Hitler na początku był sceptyczny obawiając się konfliktu z Wielka Brytanią, lecz gdy otrzymał raporty wywiadu dotyczące możliwości ofensywnych Wielkiej Brytanii ostatecznie zgodził się na dążenia Włoch, wiedząc, że alianci nie mają ani potencjału ani możliwości na przeciwstawienie się tym zapędom.
W marcu 1939 roku Hitler łamiąc postanowienia Traktatu Monachijskiego rozkazał wkroczyć Wehrmachtowi do Czechosłowacji. W kilkanaście godzin później Mussolini widząc kompletną bezczynność Aliantów wyłał Albanii ultimatum. Wobec odrzucenia żądań terytorialnych przez Albanie Włochy zbrojnie wkroczyły do tego państwa w celu zabezpieczenia żywotnych interesów na Bałkanach. W Europie rozpoczął się okres przygotowań do wojny.

Wielka Brytania widząc jak przedstawia się sytuacja rozpoczęła przygotowania do nieuniknionego konfliktu. Z linii produkcyjnych zjeżdżały nowe czołgi i wiele samolotów. Jednak Włochy kończyły już program rozwoju przemysłu i także intensyfikowały produkcje wojenną. Zwodowano nowoczesne pancerniki Littorio i Vittorio Veneto. Rozpoczęto budowę dwóch kolejnych Roma i Impero, Włoskie siły powietrzne znacznie przewyższały RAF i dorównywały Luftwaffe. Rozpoczęto formowanie 3 i 4 dywizji pancernej, które miały wejść w skład korpusu pancernego dowodzonego przez Generała Messe’go. Brak było jedynie wielkich zgrupowań piechoty, ale plan Sztabu Generalnego zakładał rozpoczęcie formowania tych związków pod koniec roku 39.

Tarcia na linii Berlin – Warszawa niepokoiły Mussoliniego, który będąc w strategicznym sojuszu z Niemcami obawiał się wwiązania we wczesną wojnę Włoch, w chwili gdy te nie były do niej przygotowane. Hitler nalegał na szybki atak na Polskę i dalej na aliantów. Wydarzenia sierpnia 1939 roku na długo pozostaną w pamięci historyków. Na linii Berlin Rzym słano wyjątkowo często depesze. Mussolini ostrzegał przez pochopnymi decyzjami. Hitler podjął jednak decyzję o ataku. 28 sierpnia poinformował o tym Duce. 29 sierpnia Rada Faszystowska zdecydowała o wyjściu z sojuszu z Niemcami. Włochy nie były przygotowane na wojne na jesieni 39 roku. Wojsko potrzebowało minimum roku na rozbudowę i przygotowania.


Wojna Niemiec z Polska trwała zadziwiająco krotko jak na ilość dywizji Polskich. Stało się jasne, że o zwycięstwie zadecydowała przewaga w lotnictwie. W związku z tym Mussolini zadecydował nadać priorytet temu rodzajowi sił zbrojnych. Po zerwaniu sojuszu stosunki z Niemcami radykalnie się pogorszyły. Niemcy zerwały szereg lukratywnych kontraktów. Ministerstwo gospodarki Włoch znalazło jednak innego dostawce – Związek Radziecki, który za nowoczesne technologie i sprzęt był w stanie dostarczy wręcz nieograniczonej ilości surowców, szczególnie węgla i ropy. Widząc stopniowe uniezależnianie się Włoch od gospodarki niemieckiej i odczuwając początek blokady morskiej prowadzonej przez Royal Navy Niemcy postanowiły ponownie skierować swoje zainteresowanie sojuszem z Włochami, szczególnie że Włochy na początku 1940 roku stały się już 5 potęgą przemysłowa świata znacznie przewyższając produkcją Francję i Japonię, a dorównując Wielkiej Brytanii.

Z nadejściem wiosny 1940 r machina niemiecka zaczynała się rozpędzać, W szybkiej kampanii udało im się zając Danie i Norwegię. W maju zaatakowali oni neutralna Belgię, Holandię i Luksemburg. Szybkie postępy wojsk pancernych po pokonaniu krajów Benelux zatrzymały się jednak na granicy Francuskiej. Mimo wielokrotnie ponawianych ataków nie udało się dokonać decydującego przełamania. Wojna błyskawiczna przeistoczyła się w wojnę pozycyjną. Mussolini na spotkaniu w czerwcu z Hitlerem triumfował. Hitler wielokrotnie prosił o wsparcie włoskie w wojnie, szczególnie siłami lotniczymi i nowoczesna flotą. Duce nie był jednak przekonany czy warto angażować się w tak trudna sytuację. Jako warunek postawił zdobycie Paryża. Hitler zgodził się na te warunki.
Lipcowa ofensywa Wehrmachtu nieznacznie przesunęła front na południe, jednak ponownie wyczerpane i zdezorganizowane wojska niemieckie nie zdołały przełamać linii francuskich. Mussolini się bardzo niecierpliwił. Wojska włoskie były gotowe do ataku na Jugosławię i Grecję, a także do zajęcia wysp morza śródziemnego – Malty, Krety i Cypru. Wciąż jedna nie było pewne, czy Niemcy są w stanie cokolwiek zdziałać w tej wojnie.

Na początku sierpnia do Berghesgaden przybył Mussolini. Hitler bardzo mocno proponował pełny sojusz polityczno – wojskowy. Obiecywał nieprzerwane dostawy surowców strategicznych z Niemiec i transfer technologii dla włoskich sił zbrojnych. Mussolini jednak czekał. 15 sierpnia, w 2 dniu wizyty Mussoliniego wojska generała Modela po doskonale wykonanym obejściu wkroczyły do Paryża. Stolica Francji została zajęte. Hitler i Mussolini podpisali tajny protokół do umowy gospodarczej, w którym Włochy zobowiązywały się w ciągu 2 tygodni rozpocząć działania wojenne przeciwko UK i Francji. Mussolini dostał to czego oczekiwał. Hitler zobowiązał się do uszanowania włoskich interesów na Bałkanach i swobody w ataku na Grecję.
29 sierpnia, w południe czasu Rzymskiego Włochy wypowiedziały wojnę Wielkiej Brytanii i jej sojusznikom

C.D.N……

 

Rozdział I Wrzesień 40’ – Listopad 40’


Ponowne przystąpienie do sojuszu z Niemcami dało włoskiej gospodarce tak potrzebne technologie i mnóstwo tanich surowców strategicznych. Znacząco ograniczono handel ze Związkiem Radzieckim, jako nieefektywni i narażony na straty spowodowane brytyjską blokadą morza śródziemnego.

W chwili wybuchu wojny Włoskie Siły Zbrojne przedstawiały się następująco:


Armia Libijska – 51 dywizji (w tym 6 pancernych) po dowództwem Marszałka Balbo
Armia Albańska – 14 dywizji pod dowództwem Marszałka Badoglio
Wojska obrony terytorialnej – 25 dywizji pod dowództwem Marszałka De Bono, obejmujące półwysep apeniński, Sycylię, Sardynie i granicę francuską.

Siły lotnicze stacjonowały na wielkich lotniskach w Tarencie i Palermo, gdzie oczekiwały na działania przeciwnika. Na Sardynii stacjonował samodzielny korpus Bombowców taktycznych wyposażony w 4 eskadry starych bombowców średniego zasięgu do patrolowania zachodniego podejścia.

Flota morska podzielona została na 2 grupy
Squadra Maxima Italiana – w jej skład wchodziły nowoczesne okręty, w tym 4 pancerniki klasy Litorio, a także nowy krążownik ciężki.
Squadra Adriatica Italiana – w jej skład wchodziły wszystkie stare okręty nie zdolne do równorzędnej walki z okrętami Wielkiej Brytanii. Obie floty stacjonowały w nie narażonej na ataki z powietrza Wenecji


Wywiad włoski donosił o silnym zgrupowaniu wojsk brytyjskich utrzymujących pozycje na ufortyfikowanych rejonach El Alamein. Dowodzący w regionie Marszałek Balbo zakładał, iż niemożliwe będzie przełamanie tak silnej obrony. W związku tym postanowił czekana działania brytyjskie i ewentualnie dokonać szybkiego natarcia oskrzydlając zaangażowane w walki jednostki wroga. Nieprzyjaciel jednak nie kwapił się do jakichkolwiek ruchów.

Kampania grecka
W kilka godzin po wstąpieniu do osi Włochy wypowiedziały wojnę Grecji. Plany ataku na te państwo gotowe były od kilku miesięcy. Dowodzący w Albanii Marszałek Badoglio był pewny zwycięstwa nad co prawda liczniejsza (16 dywizji), ale słabszą technicznie i wyszkoleniem armia grecką. Pierwsze ataki pokazały, że może być jednak inaczej. Skoncentrowany atak na Ioanine, gdzie na silnie ufortyfikowanym terenie okopało się kilka dywizji greckich zakończył się pełnym sukcesem, jednak dywizje włoskie kazały się mniej odporne na trudy walk niż przewidywano. Po zajęciu pozycji wroga kontynuowanie walki było wręcz niemożliwe. Zarządzono pauzę operacyjną na podciągnięcie większej ilości zaopatrzenia i co najważniejsze zreorganizowanie jednostek. Przerwa w działaniach dała dla wroga czas niezbędny na reorganizację i podciągnięcie kolejnych dywizji. Cały wrzesień trwały zaciekłe walki na wyżynach centralnej Grecji. Nieprzyjaciel wykazał się dokonała koordynacją obrony, a włoska armia niestety słabością. Ostatecznie jednak w drugiej połowie września doszło do przełamania obrony greckiej i czołowe dywizje włoskie wyszły na pozycje wyjściowe do ataku na Ateny i Saloniki. Nie bez znaczenia był fakt wprowadzenia do walki silnego wsparcia bombowców nurkujących, które mogły zostać użyte dopiero po zajęciu Krety. Desant na te wyspę nastąpił w pierwszych dniach września i po krótkich walkach z obroną terytorialna rozpoczął się proces przystosowywania portu i lotnisk do użycia. Wprowadzenie do walki bombowców pozwolił po 4 godzinnej ofensywie rozbić wojska greckie broniące Aten. Miasto zostało mocno zniszczone. Podobnie wyglądała sytuacja w rejonie obronnym Salonik, które wpadły w ręce włoskie na początku października. Ostatecznie 24 października całość terytorium greckiego znalazło się pod okupacja włoską. Grecja przestała istnieć.
Kampania grecka mogła by zostać uznana za pełen sukces, jednak cień nad nią położyły wydarzenia, które rozpoczęły się 28 października. Na stacjonujące na Krecie wojska rozpoczęły się zakrojone na szeroką skale naloty bombowe. Na wyspie w tym okresie nie stacjonowały żadne myśliwce, a bombowce nurkujące nie nadawały się do walki w powietrzu. Straty były duże. Kika dni później rozpoczął się desant na wyspę od strony południowej. Desantowało kilka dywizji brytyjskich. Obrońcy wobec ciągłych nalotów nie byli w stanie odeprzeć ataków. Naczelne dowództwo postanowiło jak najszybciej przerzucić na wyspę dodatkowe dywizje aby nie utracili tego ważnego punktu w rejonie morza śródziemnego. Dodatkowo na wyspę i okoliczne większe lotniska w Atenach i Dodekanezie postanowiono przerzucić znaczne siły lotnictwa myśliwskiego aby nie dopuścić do kolejnych druzgocących nalotów. Tymczasem na Krecie sytuacja wydawała się tragiczna. 3 dywizje rozsypały się. Wróg rozpoczął zajmowanie południowych terenów wyspy. Na czas dopłynęły jednak dodatkowe dywizji Marszałka De Bono. 7 nowych, świerzych dywizji doświadczonych walkami we Francji od razu zmieniło sytuacje na wyspie. Nieprzyjaciel był już wyczerpany walkami. Dodatkowo myśliwce włoskie zdobyły panowanie w powietrzu zadając poważne straty brytyjskim bombowcom. Brytyjczycy aby utrzymać panowanie na wyspie postanowili wesprzeć działania wielkim bombardowaniem od północnej strony wyspy. Kilka pancerników i 2 lotniskowce z pewnością przesądziły by o klęsce włoskiej, jednak Brytyjczycy nie docenili mobilności włoskiego lotnictwa bombowego. Na ustawiające się do ataku okręty wroga nadleciało kilkaset bombowców nurkujących. Samoloty co prawda nei były przystosowane do ataków morskich, jednak ich ilość była ogromna. Na niebie wyglądały jak chmara moskitów. Brytyjska flota była kompletnie zaskoczona. Dowodzący admirał nie wiedział czy ma uciekać, czy dalej wspierać walki na wyspie. W wyniku nalotów wiele okrętów zostało poważnie uszkodzonych. Najważniejsze było jednak zatopienie lotniskowców HMS Courageous i HMS Glorius które dzięki swojej wielkości stały się doskonałymi celami. Poważne uszkodzenia, w efekcie prowadzące do samozatopienia odniósł krążownik HMS Despatch. Flota brytyjska wycofała się do portów w Aleksandrii. Wojska walczące na wyspie wobec braku wsparcia i wciąż napływających posiłków włoskich zmuszone były powrócić na barki desantowe i odpłynąć z wyspy. Kreta została uratowana. Po wygranej bitwie Benito Mussolini na Najwyższej Radzie Faszystowskiej powiedział, że Kreta, podobnie jak Malta wiszą jak topór nad wojskami przeciwnika. Pytanie tylko, kto pierwszy postanowi go użyć?


walki w Grecji i Zatopienie trzonu Brytyjskiej Eskadry Egipskiej

Dobijanie trupa – walki z upadającą Francją
Zajęcie Paryża, i atak z południa przez Włochy ostatecznie dobiły Francję. Państwo to jednak posiadało doskonale wyposażoną i liczną (4 co do wielkości) marynarkę wojenną Świata. Jej ewentualne przejęcie przez Wielką Brytanie mogło spowodować radykalną zmianę układu sił na morzu. Naczelne Dowództwo postanowiło więc wytropić, podciągnąć pod zasięg swoich samolotów i zatopić największe okręty francuskie. Dogodna sytuacja stworzyła się już w pierwszym tygodniu wojny. Okręty podwodne grasujące na konwoje w rejonie Balearów raportował o zauważeniu dużego zgrupowania sił francuskich. Na Sardynie przerzucono 1 flotę bombowców nurkujących, które rozpoczęły nieprzerwane naloty. Dodatkowo okręty zaatakowały okręty podwodne. Walki trwające kilkanaście godzin były dla francuskiej floty wręcz druzgocące. Doszło do kompletnej anihilacji jej sił. Zatopiono:
CV (1): Bearn
BB i BC(7): Coubert, Bretagne, Ocean, Paris, Provence, Lorraine, Dunkierque,
CA i CL (8)
DD (6)

W kilkanaście godzin po rozbiciu floty rząd francuski upadł, a w jego miejsce powstał Rząd Marszałka Petaina, który zaproponował pokój z Niemcami i Włochami. Wojna z Francją się skończyła.


anihilacja floty francuskiej

 

Rozdział II listopad 40’ - luty 41’

Po zwycięskich kampaniach przeciwko Grecji i flocie francuskiej Naczelne Dowództwo rozważało potencjalne kierunki uderzenia Wielkiej Brytanii. Państwo to posiadało ogromną przewagę w potencjale przemysłowym , ilości i jakości okrętów oraz w sprzęcie będącym na wyposażeniu dywizji lądowych. Jako najbardziej prawdopodobne uznano – ponowny desant morski na Sardynie – posiadającą bardzo dogodne lotniska do kontynuowania dalszej wojny dla UK, a także lądową wielka ofensywę w Libii i Cyrenajce, gdzie wróg dysponował 4 krotna przewagą w ilości sprzętu pancernego i w piechocie.

W związku z tym za priorytetowe uznano dalsze rozwijanie sił lotniczych i stworzenie wielkiego parasola nad wschodnim i zachodnim rejonem Morza Śródziemnego. W tym celu rozpoczęto rozbudowę lotnisk w Iraklionie i Maleme na Krecie, które miały posłużyć jako bazy wypadowe do ataków na całym rejonie Egiptu. Dodatkowo na Krete przebazowano 1 i 2 Flotę bombowców nurkujących, a także 2 Flotę myśliwską. Na sąsiednie wyspy Dodekanez i Cypr (zajęty na początku listopada po doskonale zaplanowanym i wykonanym desantem) przebazowano 1 i 3 Flotę Myśliwską, a nowotworzoną 4 Flotę myśliwską umieszczono w Atenach. Dodatkowe wsparcie stanowiło 4 dywizjony bombowców taktycznych stacjonujących w Atenach i Cyprze oraz Flota myśliwców przechwytujących stacjonująca w Tobruku. Działania te stworzyły wielką przewagę w regionie nad lotnictwem przeciwnika, uniemożliwiając mu jakiekolwiek działania ofensywne na morzu, jak i w powietrzu.

zajęcie Cypru

Operacja „Rozpusta”
26 listopada wywiad niemiecki przekazał informację o tym, ze z Gibraltaru wyszedł konwój kilkudziesięciu okrętów chronionych przez 2 lotniskowce i szereg pancerników i innych mniejszych okrętów. Włoskie dowództwo marynarki postanowiło przechwycić ten konwój i zadać brytyjskiej flocie duże straty. Z bazy na Sardynii wypłynęły w kierunku Balearów 4 flotylle okrętów podwodnych, a morze w tym rejonie stale było patrolowane przez bombowce taktyczne. W razie potrzeby na Sardynię w ciągu kilkudziesięciu godzin mogła przybyć dodatkowo 1 Flota bombowców morskich.
28 listopada okręty podwodne zauważyły powolnie przesuwający się konwój. Płynące z prędkością 5-7 węzłów transportowce chronione przez wielkie okręty liniowe stanowiły doskonały cel dla okrętów podwodnych. Przed atakiem okręty nadały dowództwu namiary wroga.
Pierwszy atak przeprowadzony o świcie 28 listopada nie przyniósł większych sukcesów. Wystrzelono kilkadziesiąt torped, ale tylko 2 trafiły i lekko uszkodziły lotniskowiec Hermes. Atak był jednak na tyle szczęśliwy, że unieruchomił wielki okręt na kilkanaście godzin. Brytyjczycy nie chcąc pozostawić okrętu na pastwę wroga postanowili bronić się. Jak się później okazało był to wielki błąd. Czas, jaki dali w ten sposób Brytyjczycy wystarczył na przebazowanie z Krety na Sardynie bombowców nurkujących. Do akcji weszły także bombowce taktyczne. Rozpoczęła się gehenna eskadry gibraltarskiej.

Jako cele pierwszorzędne atakowano powolne i bezbronne transportowce. Załadowane po brzegi żołnierzami elitarnych 5 dywizji piechoty morskiej, które miały dokonać desantu na Sardynię tonęły jeden po drugim. W czasie pierwszego dnia zatopiono 45 wielkich transportowców. Poważnie uszkodzono lotniskowiec HMS Eagle i definitywnie dobito i tak unieruchomionego HMS Hermes. Wobec strat Brytyjczycy postanowili się wycofać do Gibraltaru. Rankiem 29 listopada zaatakowały ponownie okręty podwodne. Atak był jednak bardzo nieudany. Brytyjczycy korzystając z niszczycieli i lekkich krążowników dokonali rzezi topiąc większość okrętów. Jednak w południe nastąpił kolejny nalot bombowców. Blisko 1000 bombowców zaatakowało przeciwnika w kilku falach. Bomby wręcz rozniosły krążowniki HMS Forbisher i HMS Dorsethshire. Z załóg mało kto ocalał. Bomby spadły na pancerniki brytyjskie. Po otrzymaniu 34 trafień bombami 500kg zatonął pancernik HMS Ramilles, Pancerniki King George V o wyporności blisko 70 tys. ton otrzymał 23 trafienia i został poważnie uszkodzony. Kilkanaście trafień otrzymał także krążownik liniowy HMS Renowi. Flota brytyjska została rozbita i zmuszona do ucieczki. Pozbawione osłony powolne transportowce zostały dobite. Rankiem 30 listopada, gdy samoloty włoskie ponownie nadleciały nad akwen floty brytyjskiej już nie było w regionie. Jak doniósł niemiecki wywiad oddaliła się poza zasięg bombowców i odpłynęła do Gibraltaru.
W gazetach światowych wydanych 1 grudnia nagłówki informowały o wielkiej klęsce brytyjskiej floty i wręcz o rozbiciu kręgosłupa imperium – szlaku transportowego przez Morze Śródziemne. Szczególnie dotkliwa dla Brytyjczyków była strata 2 lotniskowców i 5 elitarnych dywizji piechoty morskiej. A to miał być dopiero początek….


masakra brytyjskie eskadry koło Balearów



Rajd na Aleksandrię
W grudniu stało się jasne, że Brytyjczycy przegrali walkę o dominacje na niebie w rejonie wschodniego Morza Śródziemnego. Naczelne dowództwo rozważało rozpoczęcie zmasowanej kampanii bombowej w Egipcie, jednak rozmiar obrony przeciwlotniczej wroga wydawał się za duży. W połowie grudnia Marszałek Balbo opracował wraz ze swoim sztabem plan jednej maksymalnie, 2 dniowej kampanii bombowej przeciwko flocie stacjonującej w Aleksandrii. W tym czasie w porcie aleksandryjskim stacjonowała całą flota brytyjska razem z lotniskowcami i pancernikami. Plan zakładał zebranie wszystkich sił w jednym miejscu, zdobycie na 2 dni przewagi powietrznej w rejonie portu i za pomocą 1 i 2 floty bombowej przeprowadzenie rajdu na port mającego zatopić jak największą ilość okrętów w porcie uniemożliwiając z jego korzystania w przyszłości, Operację postanowiono przeprowadzić na początku stycznia. Plan został zaakceptowany.

6 stycznia z Krety, Dodekanezu, Cypru i Tobruku wystartowało kilka tysięcy myśliwców, które natychmiast rozpoczęły niszczenie pasów startowych w Aleksandrii. Przeciwnik był kompletnie zaskoczony. Do walki poderwano nieliczne maszyny, które poniosły znaczne straty i zmuszone były wycofać się z rejonu w inne bezpieczne lotniska. Do akcji wkroczyły bombowce taktyczne i nurkujące. Na stojące w porcie okręty brytyjskie spadły dziesiątki bomb. W pierwszej kolejności trafienia otrzymały nowoczesny lotniskowiec HMS Illustrious i pancerni HMS Royal Oak. Brytyjskie dowództwo rozkazało okrętom opuścić port aby nie został on zablokowany. Pozostawiono w nim jednak już dwa wielkie poważnie uszkodzone okręty, gdyż były nie zdolne do poruszania się. Eskadra brytyjska uciekała na wschód. Kolejny nalot dobił pozostawione w porcie okręty, blokując jego działania na kilka miesięcy. Kilka innych okrętów wroga zostało także poważnie uszkodzonych. Nie zdołano jednak żądać decydujących zniszczeń. Naczelne dowództwo widząc niezdarność brytyjskiego lotnictwa wydało rozkaz kontynuowania ataków. Na flotę brytyjska co raz spadały bomby. Nie były to jednak już tak skoordynowane taki, gdyż główne siły bombowe wymagały odpoczynku. 10 stycznia wywiad doniósł, iż flota brytyjska schroniła się w Hajfie. Postanowiono przeprowadzić kolejny wielki nalot na ten port, pozbawiając Brytyjczyków jakichkolwiek złudzeń – kto dominuje na morzu śródziemnym. W wyniku nalotu w porcie zatopiono pancernik HMS Royal Sovereign, i ciężki krążownik HMS Devonshire. Port został kompletnie zniszczony. Wielka Brytania została pozbawiona jakiegokolwiek działającego portu wojennego we wschodnim basenie Morza Śródziemnego. Najbliższy wolny od potencjalnych nalotów był port w Gibraltarze. Był on jednak zajęty naprawami okrętów poważnie uszkodzonych miesiąc wcześniej o okolicy Balearów. W związku z tym brytyjska flota wycofała się na Morze Czerwone i tam znikła z zasięgu wzroku. Wywiad donosi iż Brytyjczycy mogli popłynąć aż do Kuwejtu!


Rajd na Aleksandrię


Po klęsce brytyjskiej w Aleksandrii Brytyjczycy zebrali na lotniskach od El Alemein i Kairze ogromne ilości myśliwców, czyniąc bezbronnymi inne rejony imperium. Działanie to było nie na rękę Włochom, gdyż blokowało to swobodę działań w regionie. Postanowiono zmusić Brytyjczyków do obrony także innych rejonów imperium poprzez rozpoczęcie nalotów strategicznych na przemysł i na porty na wyspach macierzystych. Na mocy umowy z Niemcami udostępniono włoskim siłom powietrznym pewne lotniska w rejonie Berestu. Przebazowano tam 2 Flotę bombowców taktycznych (2xTAC) i rozpoczęto ciągłe naloty na port i Portsmouth. Stacjonujący tam nowy pancernik Prince of Wales był jednak bardzo mocno broniony obrona przeciwlotnicza, ponadto styczniowa pogoda nie sprzyjała precyzyjnym nalotom. Niemiej jednak kilka bom trafiło wielkiego mastodonta zmuszając Brytyjczyków do przebazowania a Aleksandrii 6 dywizjonów myśliwskich do obrony Anglii. Cel został osiągnięty.

bombardowania portów w Wielkiej Brytanii.


Bardzo rozeźleni stratami po atakach włoskich Brytyjczycy postanowili rozpocząć wielka ofensywę lądową. Nie mieli jednak niezbędnej przewagi powietrznej w Egipcie. W wyniku nalotów na poruszające się wojska brytyjskie kompletnie zniszczono brytyjska dywizje piechoty i dodatkowo zniszczono kilkadziesiąt czołgów – Brytyjczycy wobec widma wielkich strat wycofali się i powrócili na poprzednio zajmowane pozycje pod El Alamein.


kampania bombowa w zachodnim Egipcie - wycofanie sie Brytyjczyków

 

Rozdział III marzec 41’ – grudzień 41’


Po dotkliwych stratach, jakie odniosło Royal Navy Brytyjczycy całkowicie wycofali się z akcji ofensywnych pozwalając Włochom swobodnie działać na całym akwenie Morza Śródziemnego. Sytuacja ta bardzo wzmocniła sojusz niemiecko – włoski. W lutym doszło w Wiedniu do spotkania Hitler – Mussolini na którym zdecydowano się rozpocząć przygotowania do inwazji na Jugosławię. W operacji wziąć miały wszystkie sojusznicze armie (włoska, niemiecka, węgierska, rumuńska i bułgarska) Głównodowodzącym mianowano Marszałka von Bocka a dowódcą frontu południowego obejmującego wojska włoski, bułgarskie i rumuńskie doświadczonego Marszałka De Bono. Plan zaproponowany przez Bocka zakładał jednoczesne natarcie na całej granicy jugosłowiańskiej, połączone z szeregiem desantów morskich przeprowadzonych przez siły włoskie a także zmasowane użycie lotnictwa niemieckiego. Datę rozpoczęcia operacji wyznaczono na połowę marca 1941 roku.

12 Marca rozpoczęła się wojna z Jugosławią. Z terenów Albanii i Grecji w kierunku na Belgrad i Nis atakowało 11 dywizji włoskich wspartych 6 dywizjami bułgarskimi. Natychmiast przełamano zdezorganizowana obronę jugosłowiańską. W ciągu pierwszych 2 dni walk w rejonie Splitu i Dubrownika wylądowały dwa korpusy piechoty łącznie 6 dywizji i rozpoczęły marsz w kierunku na Sarajewo i Zagrzeb. Przeciwnik wycofywał się w kierunku stolicy, jednak już 26 marca czołowe oddziały włosko – niemieckie dotarły do nie bronionej stolicy i ja zajęły. Prowadzone z zachodu i północy połączone natarcie niemiecko – węgiersko – rumuńskie ugrzęzło wobec fatalnej pogody i silnej obrony wroga, wobec czego siły włoskie zajmowały kolejne miasta. W końcu marca doszło do wielkiego okrążenia i definitywnego zniszczenia wojsk jugosłowiańskich w wielkim kotle pod Sarajewem, gdzie w jednej bitwie zniszczono 13 dywizji jugosłowiańskich. Cały kraj znalazł się pod kontrolą państw osi.


kampania w Jugosławii


„Próba sił”

Kolejne miesiące mijały bardzo spokojnie. Obie strony prowadziły ograniczoną blokadę morskich szlaków transportowych. UK za pomocą bombowców z Malty – ITA za pomocą bombowców z Sardynii i Floty grasującej w rejonie Balearów. Straty nie były jednak na tyle duże, żeby zagrozić stabilności transportu zaopatrzenia.
Na początku Czerwca Sztab Generalny postanowił wypróbować skuteczność brytyjskiej obrony w Palestynie. W tym celu przebazowany na Cypr korpus piechoty morskiej wsparty ostrzałem z morza miał dokonać próbnego desantu w rejonie na wschód od Kanału Sueskiego. Operacja miała charakter sprawdzający i nie wiązano z nią większych sukcesów Niezbędne wsparcie z powietrza zapewniały samoloty startujące z silnie rozbudowywanych lotnisk na Krecie.
14 czerwca rozpoczął się desant na Eliat. Nad pozycje brytyjskie nadleciały setki bombowców skutecznie likwidując pozycje wroga. Ku wielkiemu zdziwieniu dowództwa 3 dywizje piechoty morskiej bez problemu wylądowały na plażach i zajęły dogodne pozycje. Wobec doskonałej okazji na wyjście na tyły wroga i zdobycie kanału sueskiego postanowiono przetransportować do Eliat kolejne dywizje. Jednak najbliższa flota transportowa i zdolne do walki dywizje znajdowały się aż w Albanii. Potencjalny transport trwał by 7 dni. Mimo to podjęto próbę utrzymania pozycji poprzez nadesłanie garnizonu Cypru (3 dywizje piechoty). Przeciwnik jednak dysponował w okolicy znacznymi siłami lądowymi. 11 dywizji irackich, co prawda słabo wyposażonych i wyszkolonych stanowiło duża silę. Wielkie kontratak brytyjski przeprowadzony 14 dywizjami wobec jedynie 3 świerzych dywizji powiódł się i piechota musiała powrócić z małymi stratami na okręty. Do akcji wkroczyło jednak włoskie lotnictwo – dokonując rzezi wśród dywizji brytyjskich w Palestynie. Kompletnie zniszczono 5 związków taktycznych a kilka kolejnych poważnie uszkodzono. Desant wykazał skuteczność brytyjskiej obrony, jednak zagrożenie kolejnych desantów zmusiło wroga do przeniesienia w rejon kolejnych dywizji w tym pancernych do obrony przeciwdesantowej.


nieudany desant w Palestynie

Na froncie nastąpiła kolejna długa pauza. Dopiero we wrześniu włoskie czołówki pancerne korzystając z bierności brytyjskiego lotnictwa szybkimi rajdami zajęło wysunięte posterunki w Solum, Sidi Barani, Mersa Matruh, Nibeiwie i Siwie. Szybko jednak powróciły do wojsk stacjonujących na granicy Egiptu, w obawie przed nalotami RAF-u


sytuacja na froncie we wrześniu 41'

5 Października wobec zerwania przez ZSRR wszystkich umów handlowych Benito Mussolini wystosował do Stalina ultimatum dotyczące przepływu materiałów rzadkich. Stalin odmówił jakichkolwiek umów z Włochami. Wobec czego 10 października Włochy wypowiedziały wojnę Związkowi Radzieckiemu. Wehrmacht ruszył do ataku bardzo łatwo rozbijając front rosyjski i okrążając wiele dywizji. Włochy widząc wielkie sukcesy sojusznika postanowiły nie wysyłać Armii Wschodniej do walki.


Od dłuższego czasu w Sztabie Naczelnym rozważano plany zdobycia Malty – wyspa położona dokładnie w połowie drogi między Sycylią a Libią stanowiła dla Włoch poważne zagrożenie. Stacjonujące tam oddziały miały schronienie w potężnych bunkrach obrony przeciwdesantowe, a kontrolę w powietrzu zapewniały samolot z lotnisk. Wyspa dysponowała także dużym portem zdolnym w przyszłości zagrozić poważnie żegludze libijskiej. Sztab po rocznych przygotowaniach był pewny zwycięstwa. Plan zakładał:
1. Zniszczenie instalacji obrony przeciwlotniczej,
2. Rozbicie infrastruktury komunikacyjnej i transportowej
3. Ciągłe kilkutygodniowe naloty dezorganizacyjne na jednostki wroga
4. Desant z morza za pomocą dywizji piechoty morskiej wsparty ostrzałem całej floty włoskiej.
5. Desant powietrzny na wyspę i ostateczne jej zajęcie


Do wykonania zadania przeznaczono wszystkie dostępne siły powietrzne – 2 floty myśliwskie (16FTR), 2 floty CAS (16 CAS) i flotę bombowców taktycznych (8TAC). Naloty rozpoczęły się pod koniec października. Bardzo szybko zniszczono instalacje obrony plot, jednak doszło do szeregu bardzo krwawych starć z myśliwcami wroga dysponującymi wsparciem radarów z wyspy. Straty po obu stronach były znaczne. W niektórych dywizjonach włoskich sięgały 30%. Dowództwo zdecydowało o wymianie jednostek. Te zmęczone walkami przeniesiono na Kretę, a nowe przebazowano do Trypolisu, Benghazi i Palermo. Pozwoliło to przejąć zdecydowana przewagę w powietrzu nad Maltą. Rozpoczęły się ciągłe naloty dezorganizujące.


działania na Malcie

Tymczasem wróg w Egipcie rozpoczął wielka ofensywę pancerno – motorową. Kilkadziesiąt dywizji bardzo szybko przesuwało się w kierunku jednostek włoskich, które bez wątpienia przegrały by walkę na lądzie. Lotnictwo stacjonujące na Krecie było bardzo zdezorganizowane. Naczelne dowództwo postanowiło wyczekać i nie atakować przez kilka dni dając czas na odtworzenie się niezbędnego lotnictwa myśliwskiego. Z nalotów na Maltę zabrano 2 Flotę CAS i Flotę bombowców taktycznych i przebazowano do Tobruku aby oczekiwała rozkazów przez zbliżającą się niewątpliwie wielką operacją w Egipcie.

Nieprzyjaciel posuwał się jednak dość wolno – w pewnym momencie nawet zatrzymał się kilkaset kilometrów od linii wroga, niewątpliwie oczekując na powolna piechotę. Dało to czas na uzupełnienie dywizjonów lotniczych i pozbawiło Brytyjczyków szansy na pewne wydawało by się zwycięstwo na lądzie.

Operacja Parasol
12 lipca rozpoczęła się operacja parasol – jej celem było przejęcie kontroli nad zachodnim Egiptem i rozbicie z powietrza brytyjskich czołówek pancernych. Do walki ruszyły 4floty myśliwskie, z których tylko jedna była w pełnym składzie. Pozostałe 3 po stratach nad Malta nie stanowiły większej siły. Nieprzyjaciel poderwał także do walk wszystkie dostępne samoloty. Nad wielkimi połaciami pustyni doszło do największych jak do tej pory w historii walk powietrznych. Myśliwce walczyły o panowanie przez 4 dni. Ostatecznie po 4 dniach na niebie pozostały już jedynie włoskie myśliwce. Co prawda straty były ogromne, ale myśliwce jeszcze raz wywalczyły bombowcom bezpieczna drogę do przeciwnika. Rozpoczęły się palotyna wroga.
Rankiem 17 listopada nieprzyjaciel nawiązał kontakt z jednostkami Armii Libijskiej w rejonie Solum zajmując ważne miasto i fortecę. Wojska włoskie szykowały się do zaciętej obrony. Przebywający w tym czasie na Krecie Generał Dexterini szef sztabu włoskiego zaproponował wprowadzenie w życie od dawna planowanego diabelskiego planu. W styczniu na Kretę przeniesiono całą dywizje powietrznodesantową do użycia w przypadku brytyjskiej ofensywy w celu zrzucenia na tyły wycofującego się wroga. Zajęcie Solum tworzyło wręcz wymarzoną sytuację. 3 wielkie korpusy pancerne wroga – łącznie 26 dywizji nie pozostawiło osłony na tyłach, a dywizje piechoty pozostały kilkaset kilometrów w tyle. Po wysłaniu zwiadu okazało się, że rzeczywiście w rejonie Sidi Bahrani, gdzie znajdują się całe zapasy armii pancernej nie ma żadnej osłony. Natychmiast postanowiono dokonać w tym rejonie zrzutu spadochronowego. Późnym wieczorem 17 listopada nad rejonem Sidi Bahrani nie niepokojone pojawiły się transportowce włoskie. Desant przebiegł bez problemu. Spadochroniarze natychmiast zniszczyli składy amunicji i paliwa dla Armii Pancernej wroga pozbawiając go szans na ucieczkę. Rankiem Brytyjczycy zorientowali się co się stało i przeprowadzili skuteczny atak zmuszając spadochroniarzy do wycofania się. Nie zmienił to jednak faktu, iż w okrążeniu bez paliwa i amunicji znalazło się 26 dywizji brytyjskich. Tego samego dnia do natarcia ruszyło 48 dywizji włoskich pod dowództwem Marszałka Balbo. Rozpoczęły się bardzo ciężki walki. Dla obrońców pozbawionych zapasów bardzo pomocne okazały się długie zimowe noce, które uniemożliwiały skuteczne ataki. Podobnie lotnictwo operować skutecznie mogło jedynie nocą. Gehenna wojska Marszałka Ironsidea jednak trwała. Straty były ogromne. Włoskie naloty kompletnie sparaliżowały ruch wojsk w zachodnim Egipcie – śpieszące na pomoc wojska brytyjskie zmuszone zostały do zatrzymania się i obrony. Wróg postanowił przeprowadzić jeszcze jedną dramatyczna próbę przejęcia kontroli w przestrzeni powietrznej. Wobec jednak ogromnych strat zmuszony był się wycofać. Stało się jasne, że Brytyjczycy stracą 26 dywizji. Walki z jednostkami wroga trwały przez kolejne kilka dni ostatecznie o godzinie 12:34 24 listopada ostatni punkt oporu został zdobyty. Do niewoli dostali się generałowie Montgomery, Wawel, Gort i Marszałek Ironside. Zniszczono, bądź zdobyty 5 tysięcy czołgów i 50 tysięcy innych pojazdów. W sumie zniszczeniu uległo 16 dywizji pancernych i 10 zmotoryzowanych. Brytyjska przewaga w Egipcie przestała istnieć.

Do zdobycia pozostawała jeszcze Malta. Przeprowadzone w dniach 26 listopada – 6 grudnia 41 roku 3 desanty pokazały iż mimo ogromnych środków poświęconych wyspy nie da się zdobyć przy obecnych technologiach włoskich. Jak się później okazało nie było już dane oddziałom piechoty morskiej ponownie atakować Malty. 7 grudnia rząd premiera Churchila wobec dotkliwych strat poniesionych w Afryce i pacie na froncie jaki zaistniał po ostatnich wydarzeniach zaproponował Włochom separatystyczny pokój. Benito Mussolini przyjął go


sytuacja 15 listopada, 17 listopada, 18 listopada rankiem i 19 listopada



sytuacja 22 listopada, ostateczna ofensywa Marszałka Balbo i likwidacja brytyjskie Armii Pancernej


Koniec Wojny




PS Abisynia została zajęta przez UK na początku gry, ale teraz powróci pod panowanie włoskie;>