The Star-Spangled Banner - USA od 1941

22 czerwca 1941

Prolog​

Złamane obietnice

​

O, powiedz, czy widzisz, w pierwszym świetle świtu,​

Cośmy tak dumnie sławili w ostatnim blasku zmierzchu?​

Na czyje to pasy i błyszczące gwiazdy w szaleńczej walce​

Ponad szańcami spoglądaliśmy, jak dumnie łopotały?​

Oślepiająca czerwień rakiet, bomby rozdzierające powietrze​

Dowodziły przez całą noc, że nasz sztandar ciągle tam trwa. ​

Gwiaździsty Sztandar, Hymn Stanów Zjednoczonych Ameryki





​

22 czerwca zakończyła się zaskakująca przyjaźń niemiecko-radziecka tak nagle i niespodziewanie zapoczątkowana Paktem Ribbentrop-Mołotow, a przypieczętowana podziałem łupów w Europie. Mimo ostrzeżeń zachodnich Aliantów oraz własnego wywiadu Stalin nie był przygotowany do obrony sowieckiego imperium. Wojska Osi ruszyły przez granicę w kierunku przemysłowych centr Związku Radzieckiego. Ostateczna rozprawa między nazizmem a komunizmem rozpoczęła się. Tym samym stało się coś, co miesiąc wcześniej wydawało się niemożliwe – Związek Radziecki stał się sojusznikiem Wielkiej Brytanii. Właściwie nie było się czemu dziwić - wróg mojego wroga jest mym przyjacielem...

​

Niemieckie natarcie na Związek Radziecki​

Stany Zjednoczone Ameryki pod wodzą Franklina Roosevelta oficjalnie nie były w stanie wojny, lecz dzięki gorącym staraniom prezydenta wspierały swoim przemysłem Wielką Brytanię. Coraz większe zaangażowanie USA w sprawy zaopatrzenia i uzbrojenia Brytanii stawało się poważnym problemem dla III Rzeszy, która chciała odciąć Wyspy Brytyjskie od dostaw i dokonać tego, co nie udało się w Wielkiej Wojnie – rzucić Anglię na kolana dusząc jej przemysł brakiem dostaw oraz głodząc ludność. Amerykańskie statki i okręty przybywające na pomoc znękanej Brytanii chronione były swoją neutralnością wobec Niemiec Hitlera, który nie mógł sprowokować Ameryki do działania bez poważnych konsekwencji. W tej wielkiej grze ciosy były wymierzane nieustannie. Wobec obecności amerykańskich jednostek ramię w ramię pływających z jednostkami alianckimi starcia były nieuniknione i chociaż obie strony wojny nie zadeklarowały, to marynarze zaczynali ginąć.
​

Konwój zmierzający ku wybrzeżom Anglii​

Stany Zjednoczone, które w chwili ataku na Polskę miały zaledwie kilka dywizji piechoty i 2 kawalerii, do połowy roku 1941 przeprowadziły poważną mobilizację wzywając pod broń 45 dywizji, głównie Gwardii Narodowej, w tym jedną zmotoryzowaną oraz pięć pancernych. Chociaż liczby mogą zrobić wrażenie – powołanie ponad 30 dywizji w niecałe 2 lata – to jednak bliższe spojrzenie uświadamia, że były to formacje przygotowane według starych wzorców organizacyjnych, bez doświadczenia i nowoczesnego uzbrojenia. Faktycznie tylko 6 dywizji piechoty, 2 piechoty morskiej oraz 2 kawalerii były przygotowane do prowadzenia walki i na pewno nie na poziomie prezentowanym przez Wehrmacht. Przezbrojenie US Army miał kosztować jeszcze wiele miesięcy pracy licznych fabryk.​

Na szczęście słabość na lądzie kompensowana była przez silna marynarkę wojenną. US Navy wyposażona w owym czasie w 6 lotniskowców, 17 pancerników ( w tym 2 najnowsze – Washington i North Carolina) oraz 37 ciężkich i lekkich krążowników stanowiła jedną z największych sił morskich. Kolejne 4 pancerniki przewidziane do włączenia do służby w 1942 roku oraz nowy lotniskowiec, USS Hornet, miały ugruntować amerykańskie panowanie na morzach i oceanach zabezpieczając wybrzeża ojczyzny przed inwazją, przeciwko której US Army nie byłoby w stanie wystawić odpowiednich sił. Nie było wiadome kręgom decydentów, że za oceanem w tym czasie wyrosła nowa potęga, która dla wzmocnionej US Navy była równorzędnym, a w niektórych kwestiach nawet silniejszym przeciwnikiem.
​

Duma US Navy – USS Washington​

Lotnictwo Armii i Marynarki w połowie 1941 roku nie stanowiło znacznej siły. 16 eskadr wszystkich rodzajów maszyn rozsianych na obszarze od Filipin po Wschodnie Wybrzeże nie było w stanie zapewnić ani bezpieczeństwa przed wrogimi maszynami ani odpowiedniego wsparcia własnych żołnierzy i marynarzy. Posiadane samoloty były również w znacznej mierze przestarzałe, co razem z ich małą ilością tworzyło poważny problem.​

Powyższy stan amerykańskich Sił Zbrojnych zmienić miał się już w najbliższych miesiącach. Stan cichej wojny z Niemcami, agresywna postawa Japonii, otwarte wspieranie Wielkiej Brytanii i Chin dostawami sprzętu oraz ochotnikami powodowało, że Stany Zjednoczone wychodziły ze swojej skorupy izolacjonizmu. Wydatki na zbrojenia wzrastały, lecz świadomość obywateli ciągle nie była gotowa na wojnę. Otwarte opowiedzenie się po stronie Wielkiej Brytanii spowodowałoby poważne reperkusje społeczne i prezydent Roosevelt wiedział o tym. Jedynym wyjściem było korzystać z pokoju i przygotowywać się do wojny, która w mniemaniu wysokich sfer wojskowych i urzędniczych była nieunikniona. Pierwsze zamówienia z nowej puli środków zostały zlecone biurom konstrukcyjnym...

​

===================================================================​

TECHNIKALIA:​

Napisanie AAR-a jest chyba niemal nieuniknione na Eufi. Długo opierałem się chęci rozpoczęcia, ale głupawka sesyjna ma swoje prawa, więc oto jestem... ​

Jako że większość AAR-ów zaczyna się od 1936 roku i nigdy nie dociera do wojny, uznałem, że zagram inaczej. Wybrałem państwo morskie, które na przygotowania do wojny ma niewiele czasu, tak więc działania wojenne, jeśli tylko komp nie pogłupieje, rozpoczną się za niespełna pół roku. Planuję odcinki miesięczne w niekoniecznie równych odstępach pomiędzy nimi. Wiadomo – różnie to bywa. Gdyby mi się odechciało pisać AAR-a, to nie zamierzam wciskać kitu z wirusem/formatem/kotem, który nasikał na dysk/najazdem kosmitów-dyskożerów, tylko powiem otwarcie, że mi się nie chce i już.

​

Do przygotowania gry użyłem:​

- SKIF​

- Zoor Counterpack 1.00​

- Zoor Flagpack 1.03​

- Cold War Extension Tech Tree​

- KerSev 1.0​

- Eventy Historyczne MiniMod 1.0

​

Oraz odrobiny modlitwy, żeby mi się ten miks nie wysypał w pewnym momencie Niestety, w związku z licznymi podmienianymi plikami przez CWETT nie mogłem użyć niektórych modyfikacji, które chętnie bym widział w grze. Co do innych jest kwestią otwartą dodanie (czyli jeśli mi nie wysypie gry ). Wszystkie jednostki lądowe podzielone są systemem jednodywizyjnym, a przydzieleni dowódcy maksymalnie historyczni.

​

Cóż, mam nadzieję, że się spodoba mój styl pisania. Celowo nie zamierzam wprowadzać postaci centralnych czy wątków ciągnących się przez całego AAR-a. Nie mam ochoty na pisanie powieści, zostawię to lepszym pisaarzom Jakoś tak do samej wojny będzie mało wątków pobocznych.


Spis treści:
Prolog Złamane obietnice
Odcinek 1. Blitzkrieg?
Odcinek 2. Bratobójcza walka
Odcinek 3. Czerwona Północ, Brunatny Zachód
Odcinek 4. Panu już podziękujemy...
Odcinek 5. Pochodnia odpalona
Odcinek 6. A date which will live in infamy
Odcinek 7. Pierwsze strzały
Odcinek 8. Wymiana ciosów
Odcinek 9. SNAFU
Odcinek 10. Po prostu jedź tą drogą dopóki cię nie rozpieprzą
Odcinek 11. Jeszcze tutaj wrócę
Odcinek 12. Wiosenne manewry
Odcinek 13. Na wschodzie zmiany
Odcinek 14. Śmierć nadchodzi z nieba
Odcinek 15. Torpedo los!
Odcinek 16. Drang nach Osten
Odcinek 17. Pyrrusowe zwycięstwo
Odcinek 18. Nimitz w opałach
Odcinek 19. Mimo trzaskającego mrozu oni idą dalej...
Odcinek 20. Rydwan George'a
Odcinek 21. Bostońskie picie herbatki
Odcinek 22. Sen o "Mare Nostrum"
Odcinek 23. W przedpokoju Indii
Odcinek Specjalny nr 1 Casablanca
Odcinek 24. Cios w podbrzusze
Odcinek 25. Kryzys wschodni
Odcinek 26. Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu
Odcinek 27. Kij w mrowisku
Odcinek 28. Patton w opałach
Odcinek 29. Odwrót!
Odcinek 30. ... i sprawcie im piekło!
Odcinek 31. Każdą wyspę można zdobyć
Odcinek 32. Olbrzym na kolanach
Odcinek 33. Pomruki nadchodzącej burzy
Odcinek 34: Druga Wojna Domowa
Odcinek 35: Królowie mórz
Odcinek 36: Wielkie złomowanie
Odcinek 37: Wyspy Złodziejskie
Odcinek 38: "Iwan" wciąż groźny
Odcinek 39: Diuna
Odcinek 40: Zmienne koleje wojny
Odcinek 41. Złapał Kozak Tatarzyna...
Odcinek 42. Czwarta kadencja
Odcinek 43. Pogrom lotniskowców
Odcinek Specjalny nr 2 Nowy rok, nowe perspektywy
Odcinek 44. Czuć było zapach spalenizny i umierającego miasta
Odcinek 45. Ostatnie chwile kotła bliskowschodniego
Odcinek 46. Śmierć Prezydenta
Odcinek 47. U-Bootwaffe wraca do gry
Odcinek 48. Powrót atlantyckiego pirata
Odcinek 49. Piekło
Odcinek 50. Rozgrzewka Halseya
Odcinek 51. Walki konwojowe
Odcinek 52. "Wesoły Roger" ze swastyką w tle
Odcinek 53. Moc, której nie powinno się budzić
Odcinek 54. Olimpic
Odcinek 55. Jestem śmiercią, niszczycielem światów
Odcinek 56. Polowanie na mastodonty
Odcinek 57. Statek za statkiem
Odcinek 58. Raz na wodzie, raz pod wodą
Odcinek 59. Operacja "Resurrection"
Odcinek 60. Ostatnia wielka bitwa
Odcinek 61. Pakistański Armageddon
Odcinek 62. Tour de India
Odcinek 63. Indie odbite
Odcinek 64. Szalone desanty
Odcinek 65. Drugi front
Odcinek 66. Tokio okrążone!
Odcinek 67. Ratunek dla Bliskiego Wschodu
Odcinek 68. Ofensywa Stillwella
Odcinek 69. Lokalne sukcesy
Odcinek 70. Dwie stolice
Odcinek 71 Rekonkwista
Odcinek 72 Rolowanie frontu
Odcinek 73 Wizyta w Syjamie
Odcinek 74 Kocioł indochiński
Odcinek Specjalny nr 3 Przesilenie wojny
Odcinek 75 Niespodziewana zdobycz
Odcinek 76 Pułapka Birmy
Odcinek 77 Pesymizm nigdy nie wygrał żadnej bitwy
Odcinek 78 Na wojnie nie ma nagrody za drugie miejsce
Odcinek 79 Niebo nad Francją
Odcinek 80 Kolejne spotkanie z U-Bootami
Odcinek 81 Nad pięknym modrym Dunajem
Odcinek 82 Koszmar Karla
Odcinek 83 „Polarity”
​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]22 czerwiec – 30 lipiec 1941[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 1[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Blitzkrieg?[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niemiecka armia przekroczyła granice, lecz opór Armii Czerwonej był zaskakujący. Dopiero po sześciu dniach ciężkich walk udało się zająć pierwszą bronioną przez przeciwnika ziemię – Suwałki. W ciągu następnych dni Wehrmacht wkracza na świeżo zaanektowane przez ZSRR ziemie litewskie zdobywając Alytius oraz przełamuje wreszcie obronę Kowla. Stalin obawiając się, że szybsze niemieckie natarcie jest tylko kwestią czasu, nakazuje przenieść przemysł na Syberię.[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Ewakuacja przemysłu za Ural[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W tym samym czasie walkę z Sowietami podjęli również Finowie żądni odwetu za Wojnę Zimową. Natarcie wojsk marszałka Mannerheima nie napotyka większego oporu, lecz gdy przeciwnik ustępuje przed fińskimi żołnierzami, drugie jego zgrupowanie wyprowadza śmiały atak na skrzydle zagrażając całemu ugrupowaniu oraz stolicy Finlandii.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pierwsze walki w Finlandii[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niebezpieczeństwo oskrzydlenia udaje się zażegnać, lecz zdobyty na Armii Czerwonej teren szybko wraca w jej ręce. Mannerheim oficjalnie postanawia potwierdzić, że fińskie natarcie było elementem wspólnej gry z Niemcami i 6 lipca podpisuje traktat sojuszniczy z Hitlerem. Aliantom przybył jeszcze jeden wróg...[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Nowy sojusznik Rzeszy[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dwa dni później, pod silnym naciskiem Niemiec, neutralna Szwecja zezwala na przetransportowanie z Norwegii do Szwecji pełnej dywizji Engelbrecht (163. Infanterie-Division). [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Szwedzi zmuszeni do naruszenia swej neutralności[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Jeszcze tego samego dnia fińska sytuacja komplikuje się. Sowiecka armia nauczona doświadczeniami Wojny Zimowej naciera o wiele sprawniej i skuteczniej niż w zimie 1939/1940. Mimo silnego oporu Armia Czerwona wkracza do Kaajani.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Fińskie problemy[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niemiecka pomoc wojskowa oraz mobilizacja sił fińskiego społeczeństwa skutkuje skuteczną kontrofensywą, która do końca miesiąca nie dość że spycha Czerwonych z świeżo zajętych pozycji, a nawet idzie dalej, do Murmańska. W lipcu największy z arktycznych portów nie jest już radziecką własnością.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Murmańsk padł![/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Blitzkrieg w ciągu 5 tygodni walk dał zaskakująco małe zdobycze. Idealna do natarcia pancernego Ukraina ciągle silnie się broni, a rumuńskie wojska nie spieszą się do walki o zabrane rok wcześniej ziemie. Armia Czerwona nie tylko znacznie opóźnia marsz niemiecki, ale nawet zdobywa się na lokalne kontrofensywy, które kończą się taktycznymi sukcesami. 30 lipca sytuacja na froncie wschodnim przedstawiała się następująco:[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Front wschodni, 30 lipca 1941[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Korzystając z zamieszania, jakie wywołała wojna niemiecko-radziecka, swoje roszczenia względem Ekwadoru wysuwa Peru. Sytuacji wisi na włosku, lecz ultimatum zostaje przyjęte. Wojna w Ameryce Południowej została zażegnana w zarodku, lecz nie ma co się łudzić – dzisiejsze ustępstwa Ekwadoru kiedyś będą przyczyną konfliktu zbrojnego z Peru.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Południowoamerykańskie przepychanki[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na Dalekim Wschodzie ciągle płonie ognisko wojny japońsko-chińskiej. 24 lipca już tylko kilkadziesiąt kilometrów wybrzeża jest jeszcze w chińskich rękach, lecz wydaje się, że ten skrawek terenu szybko wpadnie w ręce cesarskich żołnierzy zupełnie odcinając Chiny od dostaw ze świata.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Państwo Środka walczy z trudem...[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]29 lutego dowódca wojskowy obszaru Guangxi oddaje swoje wojska oraz cywilną administrację pod pełną kontrolę Chang Kaj-Szeka niszcząc tym samym zupełnie swoją nadszarpniętą porażkami pozycję. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Kolejna klika chińska wpada w ręce „Orzeszka”[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Jak donosi wywiad, japońska aktywność nie ogranicza się tylko do zaangażowania wojsk w Chinach. 29 czerwca patrolująca z lotniska na Guam Catalina donosi o transporcie żołnierzy zmierzającym na Saipan. Obsadzenie Saipanu, Roty i Tinianu silnymi oddziałami wojskowymi nie jest dobrą wiadomością dla szczupłego garnizonu Guam. Monity dowódcy bazy lotniczej nie znajdują odpowiedniego oddźwięku u wyższych władz wojskowych. „Są ważniejsze sprawy” - słyszy.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niepokojące ruchy Japończyków[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]3 dni później wyraźna japońska prowokacja obliczona na wybadanie poziomu obrony Guam. Zespół czterech japońskich okrętów wojennych przepływa w odległości 10 mil od wybrzeży wyspy. Amerykanie nie reagują. Nie mają czym.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Prowokacja japońskiej eskadry[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wysoką aktywność wykazuje Kriegsmarine oraz Regia Marina. Stary Schleswig-Holstein pokazuje klasę i zatapia na Bałtyku ciężki krążownik Kirow. Włoski Vittorio Veneto posyła na dno brytyjski lekki lotniskowiec HMS Eagle, który nieostrożnie wpływa w zasięg dział liniowca. W tej samej bitwie krążownik Bolzano tonie po celnej salwie Valianta. Długo nie trwała epopeja rajderska Scharnhorsta. Posłany z Prinz Eugenem na Atlantyk trafia na zespół Home Fleet prowadzony przez pancernik HMS King George V. Między okrętami linowymi rozpoczyna się wymiana ognia, lecz w niej wyraźnie góruje brytyjski okręt, który po 20 minutach walki uzyskuje nakrycie z miejsca stopując maszyny Scharnhorsta. Przewody paliwowe rajdera zostały zerwane i bez kilku godzin spokoju jednostka nie ma szans na odzyskanie zdolności bojowych. Prinz Eugen wobec tragicznej sytuacji flagowej jednostki oraz przewagi wroga nie może zrobić zupełnie nic. Odgryzając się napastnikom zatapia dwa niszczyciele i uchodzi. Niemiecki pancernik zwalniając otrzymuje kolejne trafienia, po których wywraca się i tonie. Tym samym King George V zalicza na swoje konto drugi już, po Bismarcku, wielki okręt floty Readera.[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Brytyjczycy najwyraźniej złamali umowę z admirałem Godfroyem – na morzu pojawia się zespół złożony z pancernika Lorraine oraz krążowników Duquesne, Tourville, Suffren i Duguay-Trouin wraz z osłoną, który to zespół do końca wojny powinien znajdować się w Aleksandrii rozbrojony. Płynące pod flagą Wolnych Francuzów okręty ścierają się z włoską flotą tracąc krążownik Duguay-Trouin samemu zatapiając jedynie niszczyciel.[/FONT]


[FONT=Palatino Linotype, serif]Amerykańska polityka zagraniczna jest coraz wyraźniej proaliancka. Japońska i niemiecka oferta handlowa są po kolei odrzucane. Nie jest interesem Stanów Zjednoczonych wzmacnianie potencjalnie wrogich krajów prowadzących agresywne wojny.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Ameryka nie handluje z wrogami![/FONT]​

=========================================================

[FONT=Palatino Linotype, serif]TECHNIKALIA:[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Poziom gry: normalny/wściekły[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Przejmowanie PP: wyłączone[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Przejmowanie TT: wyłączone[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Demokracja może wypowiadać wojny: wyłączone
Od 3 odcinka w tle pojawi się wykonany dla USA skin Vaty
[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Poza tym postaram się nie wykorzystywać buga z CVL-ami, którego ciągle mam, gdyż gram na Arma 1.2.

Mam nadzieję, że ten odcinek odpowie na kilka pytań, które padły dzisiaj. Dopóki Ameryka nie dołączy do wojny, to opisy będą raczej suche i skupiające się na ciekawszych wydarzeniach na frontach. Co będzie dalej? Zobaczymy, ale zapewniam, że historia się nieco zmieniła w tej grze
Dziękuję również za wszystkie miłe komentarze Chciałbym, żeby ten AAR na dłuższy czas zagościł na Eufi
[/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1 – 30 sierpnia 1941[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 2[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Bratobójcza walka[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]3 sierpnia włączono do służby dwie nowe jednostki amerykańskie – niszczyciel USS Gwin i okręt podwodny USS Growler. Niszczyciel zostaje przydzielony do floty lotniskowców (Task Force 71, Norfolk, Wirginia) wiceadmirała Harta. Nie jest to jedyna formacja US Navy pilnie potrzebująca jednostek osłony...[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wojna w Europie jest zupełnie nieprzewidywalna. Gdy wydawało się, że fińskie wojska z niemiecką pomocą ustabilizowały front i przejdą do szeroko zakrojonej ofensywy, to nagle 5 sierpnia Armia Czerwona ogłasza zdobycie Helsinek. W wiadomość nie chcą wierzyć światowe media, lecz jest to prawda. Stolica Finlandii padła.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Czerwony sztandar nad Helsinkami.[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tego samego dnia szokujące wieści przybywają z Bejrutu – spychani przez 8. Armię Włosi zdobywają się na szalony krok i desantują się na tyłach alianckich sił. Napotykając na słaby opór siły inwazyjne umacniają przyczółek.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Afryka, 5 sierpnia 1941[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W godzinach popołudniowych tej długiej doby kolejne wydarzenie zelektryzowało świat – Tulcea zdobyta przez Sowietów! Ta sama Armia Czerwona, która napierana przez Niemców cofa się w ciężkich walkach, na skrzydłach prowadzi udane ofensywy przeciwko sojusznikom Niemiec, a Rzesza nie reaguje. To na pewno podkopie wzajemne zaufanie w Osi...[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tulcea w rękach radzieckich[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]10 sierpnia z portów na Wschodnim Wybrzeżu ruszają konwoje, które zbierały się tu już o kilku tygodni. Na pokładach statków znajdują się tysiące ton broni, amunicji, zboża, maszyn, żelaza, stali, boksytów, całe tankowce ropy, oleju napędowego i benzyny. Osiem dni później wyrusza druga fala konwojów. Niekończące się rzędy statków znikają za horyzontem wioząc towary do ogarniętej wojną Wielkie Brytanii, a niemieckie U-Booty muszą się wobec tej mnogości celów obejść smakiem nie ryzykując wybuchu skandalu, który może łatwo doprowadzić do wojny.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Lend-Lease[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Brytyjska niesłowność w sprawie rozbrojenia eskadry admirała Godfroya w połączeniu z gorzką lekcją Mers el-Kebir rok wcześniej doprowadza do tego, czego należało za wszelką cenę uniknąć. 10 sierpnia marszałek Petain na wspólnej konferencji z Adolfem Hitlerem w Berlinie ogłasza, że wobec agresywnej postawy Wielkiej Brytanii, która w przeciągu roku dokonała tyle wyraźnie wrogich Francji ruchów, nie ma innego wyjścia jak podpisać akt sojuszu z III Rzeszą Niemiecką i tym samym wypowiedzieć wojnę Brytanii i jej sojusznikom. Vichy od razu i bezwarunkowo angażuje się w działania wojenne przeciwko Aliantom.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Francuska ropucha kołacze do drzwi Osi[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pierwszą ofiarą bratobójczej wojny staje się jego przyczyna – pancernik Lorraine. Po starciu z vichystowską eskadrą postrzelany Lorraine tonie w wyniku eksplozji amunicji, gdy przechył okrętu sięga 45 stopni. Fala uderzeniowa i tysiące odłamków zmiatają z powierzchni wody większość marynarzy, którym udało się wydostać z tonącej jednostki. Z 1130 marynarzy uratowało się tylko 17. Pozostałe okręty dawnej eskadry Godfroya uciekają...[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na Pacyfiku kontradmirał Spruance podczas patrolu krążownikami Houston i Marblehead odkrywa, że na północ od Guam przebywają już 4 japońskie dywizje! Wobec takiego postawienia sprawy z biura CINCPAC ruszają dokumenty potrzebne do sformowania garnizonu dla wyspy. Niestety, nie jest to sprawa tak priorytetowa jak zbrojenie US Army, więc może to potrwać wiele miesięcy.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Japończycy w okolicy Guam[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tymczasem w Finlandii sprawy układają się dla wojsk marszałka Mannerheima kiepsko. Po utracie Helsinek ciąg porażek zdaje się nie mieć końca. 11 sierpnia również Mikkeli i Joensuu są już pod kontrolą sowiecką. Osiem dni później ponownie Armia Czerwona zajmuje Kajaani, a w następne cztery dni są już w Jyvaskyla. Światełkiem w tunelu staje się odbicie Helsinek 23 sierpnia i utrzymania ich mimo straty Kuopio w ciągu następnego tygodnia. Sytuacja fińska nie jest godna pozazdroszczenia. Jeśli Niemcy szybko nie przerwą ugrupowań Frontu Bałtyckiego, to być może już w przeciągu następnego miesiąca przyjdzie im walczyć w górach Norwegii.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Finlandia, 30 sierpnia 1940[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Bardziej na południe sprawy wyglądają o wiele gorzej dla Aliantów. Włoski desant nie tylko utrzymał przyczółek, ale znacznie go rozszerzył sięgając aż do Damaszku. Kwestią czasu wydaje się marsz włoskich sił w kierunku Wzgórz Golan i Jerozolimy skąd już prosta droga do Suezu, którego zajęcie oznacza odcięcie walczących wojsk od bardzo wydajnej drogi zaopatrzenia i zmuszenia ich do korzystania z transportu kołowego z Sudanu.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Włoski przyczółek, 19 sierpnia 1941[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Propaganda Goebbelsa wreszcie ma powód do świętowania! 26 sierpnia pod Wilnem otoczona zostaje sowiecka armia pancerna. Trąbiąc o pierwszym wielkim zwycięstwie Niemcy zapomnieli zupełnie o doświadczeniach wyniesionych z Dunkierki.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Kocioł wileński...[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]... i jego przerwanie 2 dni później.[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Mimo lokalnych porażek front przesuwa się coraz bardziej na wschód powoli, acz nieuchronnie spychając Armię Czerwoną z zajmowanych pozycji. Walka jest trudniejsza niż spodziewano się tego w OKH czy zakładał to sam Hitler. Całe prowincji przechodzą z rąk do rąk wielokrotnie nim któraś ze stron zagości w nich na dłużej.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Front Wschodni, 30 sierpień 1941[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tymczasem Włosi znajdują się w zupełnej rozsypce w Syrii. Niespodziewane natarcie wojsk francuskich oraz brytyjski kontrdesant zamykają włoską armię w kotle. Z planów zajęcia tyłów alianckich nici. Dla wielu żołnierzy ze słonecznej Italii wojna się skończyła.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Kocioł pod Hims[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Afryce Północnej włoska armia oraz Deutscheafrikakorps generała Rommla nie są w stanie nawet zatrzymać uderzenia 8. Armii Brytyjskiej. W tym tempie wojna może zakończyć się w kilka miesięcy. Być może posiłki wojsk Vichy odwrócą sytuację?[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Afryka Północna, 30 sierpnia 1941[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na morzach, prócz francusko-francuskiej walki, względny spokój - jedynie stary pancernik Schliesen zatapia holenderski niszczyciel który nieroztropnie zapędził się zbyt daleko na Morzu Północnym.[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Stanach Zjednoczonych w tym okresie niemal wszystkie dywizji piechoty zostają uzbrojone w wyposażenie wzoru '39, a do dywizji pancernych wprowadza się nowe czołgi M3 Lee. Nie zapomniano również o lotnictwie, które otrzymuje świeżo wyprodukowane samoloty. Modernizacja sił zbrojnych postępuje w niesamowitym tempie. Oto potęga amerykańskiego snu![/FONT]


Politycy i zwykli obywatele Stanów Zjednoczonych nadal w większości nie wierzą w potrzebę interweniowania "w tej odległej Europie". III Rzesza i Hitler "to nie nasza sprawa".

Amerykański izolacjonizm kwitnie
​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1 – 30 września 1941[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 3[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Czerwona Północ, Brunatny Zachód[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]3 września Helsinki ponownie wracają pod sowiecką okupację, a dzień później Armia Czerwona wkracza do Sejnajoki kontynuując natarcie w kierunku Vaasa, które pada 7 września dzieląc Finlandię na pół. Zdobycie dzień później Oulu zupełnie odbiera Finom ducha walki. 10 sierpnia świat obiega wiadomość o kapitulacji pierwszego z państw Osi, które chcąc odebrać stracone w 1940 w wyniku upokarzającego pokoju ziemie, postawiło wszystko na jedną kartę i przegrało. Finowie w ramach umowy z ZSRR zobowiązują się do wystawienia kontyngentu wojsk do walki z niedawnym niemieckim sojusznikiem. [/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]
[/FONT] ​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Kapitulacja Finlandii[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Nie wszyscy uznali, że walka jest zakończona. Marszałek Mannerheim nie podporządkował się marionetkowemu rządowi Kuusinena i ogłosił kontynuowanie oporu. Wsparty przez nieliczne oddziały niemieckie i wierne mu fińskie w Tampere walczył dalej z sowieckim wrogiem. [/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Reduta Mannerheima[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wobec beznadziejności oporu w centralnej Finlandii, gdzie z wszystkich stron napierały oddziały rządowe oraz Armii Czerwonej, ewakuował się ze swoim sztabem samolotem do Rovaniemi. W tym rejonie niemiecka 20. Gebirgs-Armee pod dowództwem generała Dietla prowadziła ciężkie walki z sowieckim Frontem Północnym. Po obu stronach walczyły jednostki złożone z Finów, co było dla Marszałka osobistą tragedią.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]20. Armia Górska Dietla nadal walczy[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]25 września kolejna porażka spotyka Niemców na północy – pod Tornio zamyka się kocioł, w którym ginie cały korpus. 30.000 niemieckich i fińskich żołnierzy idzie do niewoli radzieckiej.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pasmo klęsk w Finlandii trwa[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pod koniec września dochodzi w północnej Danii do spotkania Adolfa Hitlera z marszałkiem Mannerheimem. Chociaż za kulisami pada kilka gorzkich słów z obu stron, to na użytek propagandy obaj przywódcy przemawiają jednym głosem. [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]Führer zapewnia, że Armia Fińska na Uchodźstwie otrzyma pełne wsparcie w sprzęcie i wyszkoleniu ze strony Wehrmachtu, a także ramię w ramię z III Rzeszą będzie uczestniczyć w odbijaniu ojczyzny z rąk wroga, co nastąpi już niedługo.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Hitler i Mannerheim



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Piękne słowa nie przeszkadzają Niemcom w korzystaniu bez żadnych ograniczeń z fińskiej floty, która w całości opowiedziała się po stronie starego Marszałka. Obsadzony przez załogę Kriegsmarine pancernik obrony wybrzeża [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]Väinämöinen[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif] zostaje zatopiony podczas rejsu do Kilonii, gdzie miał przejść remont i modernizację. Jego pogromcą jest [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]HMS Durban[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif], lekki krążownik Royal Navy, który wykorzystując przewagę szybkości zbliżył się na odległość 3000 metrów, skąd odpalił salwę 12 torped. Powolny pancernik mimo starań otrzymuje 2 trafienia, po czym w przeciągu 36 minut tonie. Brytyjski krążownik w trakcie pojedynku zostaje uszkodzony celną salwą – 5 ludzi ginie, 27 odnosi rany. Po stronie niemieckiej ginie 79 marynarzy, głównie z załogi maszynowni.[/FONT]


[FONT=Palatino Linotype, serif]Na froncie wschodnim kolejny miesiąc zaciętych walk. Wreszcie po kilkutygodniowej okupacji wyzwolona zostaje Tulcea, ale to jeden z nielicznych sukcesów Heeresgruppe Süd, która po 3 miesiącach dociera dopiero do Kiszyniowa tracąc kolejny raz Stanisławów na lewym skrzydle. Minimalnie lepiej radzi sobie Heeresgruppe Mitte, które mimo utraty Tarnopola utrzymuje się w Równych i spycha w morderczych walkach Armię Czerwoną z pozycji w Mozyrzu. Jednie Grupa Armii Północ odnosi poważniejsze sukcesy zdobywając Mińsk i utrzymując przez ponad tydzień przyczółek na prawym brzegu Dźwiny. Cały front przesuwa się na wschód zaledwie o około 100-150 kilometrów.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Front Wschodni, 30 września 1941



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Włochom można przyznać, że bywają uparci, lecz czy w tym uporze jest metoda? Kolejny raz siły Mussoliniego lądują w Bejrucie niepomne niedawnej gorzkiej lekcji. Setki kilometrów dalej, gdzie żołnierze są naprawdę potrzebni, brakuje ich. Podzielona armia ponosi dwie porażki tracąc cenne dywizje pod Bejrutem i Derną, gdy do walnej rozprawy ruszają Anglicy.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wojna po włosku



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Afryce Środkowej Oś radzi sobie o wiele lepiej niż w Północnej. Vichystowskie wojska zdobywają kolejne słabo bronione brytyjskie kolonie nieuchronnie zmierzając do terenów zajętych przez Wolnych Francuzów.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Afrykańskie zdobycze Vichy



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Sama pozycja Wolnych Francuzów dramatycznie się zmienia. Pierwsze bratobójcze walki na Morzu Śródziemnym nie przysporzyły im zwolenników, zwłaszcza wobec postawy Brytyjczyków odpowiedzialnych za śmierć setek francuskich marynarzy i pogwałcenie umów honorowych. W tej sytuacji va banque postanawia zagrać Adolf Hitler. Wprawiając w osłupienie obserwatorów na całym świecie ogłasza przekazanie administracji Marszałka Petaina prawie połowy okupowanych galijskich ziem w Europie, włącznie z Paryżem. „Wspaniałomyślność” Wodza Rzeszy zdobywa dla sprawy Osi wielu Francuzów, którzy zaczynają uważać, że miejsce Francji jest nie po stronie Anglików, lecz Niemców. Napływ ochotników do armii de Gaulle'a spada, a Petain zachwycony rozwojem spraw i dufny, że oto jego wizja przyszłości narodu sprawdza się, nadaje kanclerzowi Hitlerowi Legię Honorową.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Paryżu odbyła się parada ku czci ukochanych wodzów – Petaina i Hitlera



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niemcy pozyskując nowych sojuszników zarazem wydają się dbać o pogarszanie relacji z niektórymi silnymi, neutralnymi państwami. US Coast Guard 3 września melduje do Dowództwa Floty Atlantyku o kontakcie z nieznanym, prawdopodobnie niemieckim, okrętem podwodnym u wybrzeży Maine. 5 dni później potwierdzona zostaje obecność co najmniej 2 U-Bootów. Niemieckie okręty u brzegów Ameryki to wyraźnie wrogi gest w kierunku administracji prezydenta Roosevelta.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Macie ogień?



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]US Navy we wrześniu składa zamówienie na 3 nowe lotniskowce klasy Essex – [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]USS Essex[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif], [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]USS Intrepid[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif] i [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]USS Langley[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]. Prócz tego stocznie Marynarki rozpoczynają budowę dwóch serii nowo opracowanych niszczycieli klasy Fletcher. Admirał King uznał, że wprawdzie Fletchery są o wiele lepsze od używanych niszczycieli, lecz wciąż nie na tyle, aby móc stać się podstawą Floty. New York Naval Yard przystępuje do opracowania jeszcze lepszej klasy tych okrętów.[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Amerykańska propaganda stara się zapewnić ludność, że wrogi element nie przeniknie na teren USA. Rzeczywistość jest o wiele trudniejsza niż plakaty.[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niemiecka agentura wzrasta w siłę[/FONT]



​

[FONT=Palatino Linotype, serif]===============================================================[/FONT]


​

Ech, jednak uległem. Oto trzeci odcinek "Gwiaździstego Sztandaru", w którym nieco zmieniłem system doboru i konstrukcji obrazków. Poza tym wrzuciłem świetny skin autorstwa Vaty (polecam jego dzieła wszystkim).

Następny odcinek może jutro, może w czwartek - nie daję gwarancji, studia wzywają, roboty czeka, jednym słowem życie

PS. Czy muszę dodawać, że w następnym odcinku również dzieją się dziwne rzeczy?
​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1 – 30 października 1941[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 4[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Panu już podziękujemy...[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W październiku doszło do dwóch incydentów pomiędzy US Navy, a Kriegsmarine. U-booty operujące na Atlantyku dwukrotnie zaatakowały amerykańskie okręty eskortujące konwoje dla Wielkiej Brytanii. 16 października USS Kearny, mający pod swoją ochroną 3 statki handlowe, został storpedowany przez U-568, lecz nie zatonął. W wyniku wybuchu 11 marynarzy zginęło, a 22 zostało rannych. Niszczyciel zdołał dotrzeć do amerykańskiej bazy w Rejkiawiku. Dwa tygodnie później as U-Bootwaffe Erich Topp na swoim U-552 na cel bierze inny okręt – USS Reuben James. Kapitan niszczyciela, komandor porucznik Edwards, świadomy obecności potencjalnego wroga ustawił swą jednostkę na linii między ostatnią znaną z nasłuchu pozycją U-boota a "pływającą bombą"*. Topp zadawala się skromniejszą zdobyczą - eksplozja trafionego przez torpedę magazynu amunicyjnego niszczyciela zabija 115 ze 159 ludzi na pokładzie. Sprawy idą dalej niż przy wrześniowym incydencie pomiędzy USS Greer a U-652, gdy obie strony bez większych efektów starały się wzajemnie zatopić.[/FONT]


[FONT=Palatino Linotype, serif]23 lata po Wielkiej Wojnie Ameryka nadal śpi słodkim snem człowieka, który dobrze wykonał swoją pracę. Żeby ją przebudzić potrzeba czegoś więcej, niż śmierć 126 marynarzy i utrata okrętu. [/FONT]​

„[FONT=Palatino Linotype, serif]Bajeczki z Europy”



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Finlandii tymczasem radzieckie uderzenie zamyka pod Petsamo dwie dywizje wiernych Mannerheimowi wojsk. Wydaje się, że nie ma dla nich żadnych szans, lecz ich walka trwa jeszcze dwa tygodnie, po czym rozbite jednostki rozpraszają się w górach w próbie indywidualnego przedarcia się przez linie wroga, co udaje się nielicznym.[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif][/FONT]

Kocioł pod Petsamo



​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dopiero 29 października niemieckie kontruderzenie przedziera się do Rovaniemi odcinając sowiecki korpus pancerny, który nie wycofał się na czas. Wątpliwym wydaje się, aby Niemcy zdołali długo utrzymać korytarz do Petsamo, ale nawet te wyrwane chwile pozwolą na uratowanie części żołnierzy z rozbitych niedawno dywizji.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Rovaniemi w niemieckich rękach



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na północy, jakby mało się działo, swoją cegiełkę postanawiają dorzucić Brytyjczycy. Szefowi norweskiego kolaboracyjnego rządu, Quislingowi, zrobiło się bardzo gorąco, gdy usłyszał o desancie pod Bergen. Obsadzone przez niemieckich żołnierzy baterie nadbrzeżne nie zdołały powstrzymać potężnej eskadry Home Fleet, która ogniem swych pancerników i krążowników wspierała lądujące na brzegu oddziały. Nie napotykając silniejszego oporu Anglicy ruszyli w głąb lądu. Wskutek zaniedbań generała von Falkenhorsta, dowódcy Armee Norwegen, południe kraju obsadzone było tylko słabymi oddziałami policyjnymi. Do 30 października Oś traci kontrolę nad Oslo i Kristansandem. Quisling szuka schronienia w Narviku.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Quisling traci grunt pod nogami



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wcale nie lepiej radzi sobie Oś w Afryce, gdzie 13 października 8. Armia zamyka znaczne włosko-niemieckie siły w Benghazi. Wprawdzie zaopatrzenie wciąż dociera drogą morską, ale przewaga Montgomery'ego jest zdecydowana. Wszystkie znaki na niebie i na ziemi wskazują, że w brytyjskich obozach jenieckich zagoszczą po raz pierwszy pancerniacy Rommla. [/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Po Dernie kolej na Benghazi



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niezmordowani Włosi po raz trzeci lądują pod Bejrutem i tym razem osiągają wymierny sukces. Jeśli tylko zapewnią stały dopływ posiłków i zaopatrzenia, to być może będą w stanie zagrozić tyłom alianckich wojsk.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Do trzech razy sztuka?



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Chociaż Niemcy uparcie wgryzają się kilometr po kilometrze w Związek Radziecki, to nadal nie mogą przełamać jego obrony definitywnie. Znaczące sukcesy osiąga Grupa Armii „Północ”, która forsuje Dźwinę i zdobywa Rygę oswabadzając niemal całą Łotwę, gdzie wojska Hitlera witane są jako oswobodziciele z sowieckiej niewoli. [/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Do Moskwy wciąż daleko...



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Chociaż Stalin chętnie przyjąłby objęcie ZSRR aktem Lend-Lease, to jednak Kongres nie wyraża na to zgody. Wniosek prosowieckiego koła kongresmanów przepada niewielką mniejszością głosów. Względnie dobra postawa Armii Czerwonej walczącej z potęgą Wehrmachtu ma niewątpliwe znaczny wpływ na amerykańską decyzję.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wujaszek Stalin musi obejść się smakiem



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Być może decyzja Kongresu była również wynikiem tego, że Stanów w tym momencie nie stać na tak intensywne wspieranie niektórych państw, jak by to sobie one życzyły? Przesłanką prowadzącą do takiego wniosku jest stan realizacji nowego zamówienia US Navy, której biuro projektowe, Norfolk Naval Yard, opracowało projekt szybkiego pancernika zatwierdzony do produkcji przez admirała Kinga, jednak tylko na czterech z sześciu okrętów liniowych rozpoczęto prace.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Jeśli, jeśli, jeśli...



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]We Francji kolejne ziemie przekazywane rządowi Lavala. Stary Petain jest zachwycony, przyjaźń z Hitlerem zaczyna rozkwitać. Francuzi są poważnie zdezorientowani wobec intencji Niemiec, ruch de Gaulle'a coraz poważniej cierpi na propagandowych zagrywkach w Europie. Czy Vichy będzie równie zachwycone, gdy Rzesza zażąda wojsk na front wschodni? Na razie nie ma oporów marynarka Darlana przed walką z rodakami – tym razem na dno idzie okręt podwodny Wolnych Francuzów.[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]
Niemal cała przedwojenna kontynentalna Francja pod rządami Lavala[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W dalekich Chinach nie dzieje się dobrze. Japońska armia z determinacją dąży do przyłączenia całych Chin do Wielkiej Wschodnioazjatyckiej Strefy Wspólnego Dobrobytu. Zupełnie nie ma znaczenia, że Chińczycy wcale w niej być nie chcą, a „wspólny dobrobyt” w rozumieniu cesarskich ministrów to nic innego jak japoński dobrobyt.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Azja dla... Japończyków?[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]=======================================================[/FONT]


[FONT=Palatino Linotype, serif]* - w tym wypadku chodzi o okręt amunicyjny[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]W tytule chodzi oczywiście o Quislinga [/FONT]

Podziękować Raulkowi, mojemu Pierwszemu Recenzentowi i Naczelnemu Korektorowi, dzięki któremu ten AAR prezentuje w miarę niezły poziom

Dziękuję również wszystkim, którzy zdecydowali się poczytać od czasu do czasu dzieje USA w Drugiej Wojnie, a właściwie jak na razie tuż przed jej wybuchem. Na same działania wojenne długo czekać nie trzeba będzie, gdyż wojna gotowa jest wybuchnąć lada dzień.

Informacyjnie dodam, że wobec partackiego podejścia do sprawy AI niemieckiego musiałem wziąć sprawy w swoje ręce - w pierwszych dniach listopada odpalą się 3 eventy, które poważnie wzmocnią Niemców
​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1 listopada - 6 grudnia 1941[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 5[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Pochodnia odpalona[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]5 listopada brytyjskie oddziały wkraczają do Stavanger. W tym momencie już niemal cała południowa Norwegia jest wyzwolona spod niemieckiej okupacji. Sukces nagłaśnia aliancka propaganda do tego stopnia, że Hitler rozwścieczony serią porażek von Falkenhorsta zdejmuje go ze stanowiska Armii „Norwegia”. Wakat obejmuje generał Student, który uderza wzmocnioną armią w kierunku utraconego 9 listopada Hamaru. Cztery dni później prowincja wraca pod niemieckie panowanie. Upojony sukcesem Student zdaje się nie zauważać angielskiego manewru oskrzydlającego. Szybkie angielskie natarcie przez Alesund do Röros zamyka 2 dywizje w kotle. Świeżo mianowany dowódca armii jest w nie lada kłopotach.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dlaczego Anglicy nie wykończą wojsk Studenta!?



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Włosi w Syrii odważnie sobie poczynają... do czasu. 7 listopada Tripoli znów jest w francuskich rękach, a włoska dywizja znajduje się w okrążeniu pod Damaszkiem, gdzie po około tygodniu walk kapituluje. Kolejna porażka w tym rejonie rozsierdza Mussoliniego, który wysyła posiłki. Wzmocniony korpus przechodzi do kontrataku spod Aleppo i ku zaskoczeniu wszystkich odnosi serię zwycięstw. 26 listopada zajmuje Hims, 29 – Tripoli, a 3 grudnia Bejrut. [/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Włosi w natarciu



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Mimo rozpoczynającej się surowej rosyjskiej zimy feldmarszałek von Leeb nie zamierza odpuścić. Jego Heeresgruppe Nord nieustannie naciera. W dniach 6-10 listopada Orsza przechodzi dwukrotnie z rąk do rąk. 8 listopada ostatni obrońcy wycofują się z Pskowa, dzień później pada Opoczka. Po tygodniu niemieckie czołgi wjeżdżają do Świecian. W ostatnich dniach listopada Niemcy docierają przez Voru do Tartu zdobywając jeszcze na skrzydle Gulbene. Do 7 grudnia Armia Czerwona odbija Tartu i Gulbene.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Front Bałtycki, 7 grudnia 1941



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Ośmielony postępami wojsk von Leeba dowódca Heeresgruppe Mitte, feldmarszałek Fedor von Bock, również zaryzykował, jednak na o wiele większą skalę. Uznał, że nic nie podniesie jego wartości w oczach Führera jak spektakularne okrążenie. Operację „[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]Gestöber” przeprowadzić miał generał Rommel, który kilka dni wcześniej wrócił z Afryki. Jego armia pancerna wbiła się z Bobrujska do Żłobina jak w masło. Jeszcze tylko Wyszogród dzielił Niemców od połączenia swych sił i zamknięcia na Białorusi dwóch sowieckich armii. Natarcie zostało odparte, a Armia Czerwona wykorzystała niepowtarzalną okazję odwrócenia sytuacji. Utrata na rzecz Sowietów Bobrujska oznacza, że von Bock zwrócił uwagę Hitlera, ale nie tak, jakby tego chciał.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Rommel walczy w okrążeniu



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tymczasem rząd Lavala otrzymuje pod swoją pieczę kolejne miasta do niedawna okupowane przez Niemców – La Rochelle i Bordeaux. Francuskie zadowolenie z korzyści bycia w Osi rośnie nawet mimo faktu, że Nicea i Grenoble pozostaną pod włoską władzą, a Alzacja i Lotaryngia oficjalnie włączone zostały do Rzeszy. Vichystowska flota aktywnie uczestniczy w działaniach wojennych z korzyścią i dla Hitlera i dla Mussoliniego. Kanclerz Rzeszy liczy, że z pomocą francuskich okrętów będzie w stanie odwrócić losy wojny w Afryce.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]No to hop!



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dobry humor Petaina i jego protegowanych zepsuć postanowili Anglicy. Pragnąc ostatecznie rozwiązać sprawę wojsk Osi w Afryce Północnej i zarazem pomścić niedawne straty w koloniach Afryki Równikowej, desantowali się pod Casablancą. Zaskoczony garnizon miasta skapitulował po kilku godzinach walki. W porcie opór stawił niedokończony jeszcze pancernik [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]Jean Bart[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]. Ostrzelany pociskami z [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]HMS King George V[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif], [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]HMS Prince of Wales[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif] oraz [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]HMS Nelson[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif] osiadł na dnie basenu portowego nie zakłócając dalszego lądowania oddziałów Royal Marines. Po opanowaniu niemal nieuszkodzonego portu wyładunek wojsk i zaopatrzenia przebiegał sprawnie.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Kłopoty dopiero się zaczynają



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Afryce Równikowej dalsze postępy wojsk Petaina. Dochodzi do pierwszych starć z Wolnymi Francuzami, w których zwycięstwa odnoszą żołnierze Vichy. Zwolennicy de Gaulle'a tracą ziemię i wiarę. Sam generał szuka poparcia Stanów podczas spotkania z amerykańskim ambasadorem w Londynie, Johnem Winantem. Ambasador zapewnia, że sprawy Wolnej Francji są USA bliskie, lecz nie może zapewnić nic poza pomocą materiałową i polityczną. [/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Francusko-francuskie walki w dżungli



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W dowództwie Floty Atlantyku zapada decyzja wzmocnienia garnizonu Islandii poprzez przydzielenie mu stałej eskadry bojowej. Do tego raczej propagandowego zadania wydzielono okręty starsze, które mogłyby się co najwyżej przydać w bezpośredniej ochronie wyspy, a nie aktywnej walce, jednak sam fakt umacniania amerykańskich pozycji jest znaczący. Rejkiawik jest najważniejszym należącym do USA portem na trasie prowadzącej do Wysp Brytyjskich – tam właśnie zmieniana jest eskorta konwojów. Dodatkowe okręty w tym rejonie mogą oznaczać tylko to, że Ameryka będzie intensyfikować pomoc dla walczącej Anglii.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Kolejny nieprzyjazny gest wobec III Rzeszy



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wobec zaostrzającej się sytuacji na świecie Ameryka nie próżnuje – w San Diego 21 listopada do służby oddany został lotniskowiec [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]USS Hornet[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]. W połowie grudnia zostanie on dołączony do przebywającej na Hawajach Floty Pacyfiku. Na zwolnionym doku już rozpoczęto prace nad czwartym Essexem – [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]USS Franklin[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif].[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Hornet gotowy do służby



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Fundusze wędrują również do US Army, która dzięki temu przezbraja kolejne dywizje do wzoru 1941. Trwają również prace nad czołgiem średnim, który zastąpi średnio udane M3 General Lee. Roboczo projekt nazwany jest M4 Sherman. Curtiss-Wright Corporation otrzymuje zamówienie opiewające na ponad 1000 samolotów P-40 Warhawk.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Produkcja nowego sprzętu trwa nieprzerwanie[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]===============================================================[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Co do kroniki wydarzeń morskich - można wierzyć albo nie, ale jak na razie na dnie spoczął jeden pancernik, jeden krążownik liniowy, trzy ciężkie i siedem lekkich krążowników, jeden lekki lotniskowiec, trzynaście niszczycieli, kilkanaście okrętów podwodnych i jakieś transportowce, więc szczerze mówiąc wiele nie ma do opisania Oczywiście gdy tylko wypatrzę jakieś ciekawe zatopienia - opiszę. Jakieś podsumowania zatopień też kiedyś dam, ale musi się zebrać nieco więcej ich.[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Następny odcinek w całości o Pearl Harbor.
[/FONT]​

​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]7 grudnia 1941[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 6[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]A date which will live in infamy[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]O świcie, w niedzielę 7 grudnia, 350 mil na północny-zachód od Oahu z ciemności nocy wyłoniła się japońska Flota Lotniskowców w składzie trzech z pięciu Dywizjonów Lotniskowców. W równym szyku płynęły Kaga, Akagi, Hiryu, Soryu, Shokaku i Zuikaku. Na pokładach lotniczych i w hangarach panował wzmożony ruch. We wszystkie strony biegali marynarze, jeździły wózki z bombami i torpedami, przetaczały się samoloty. Piloci ostatni raz patrzyli na rozmieszczenie okrętów, mimo że znali je już na pamięć. Admirał Chuichi Nagumo na mostku flagowego Akagi obracał w ręku radiogram z wodnosamolotu wysłanego na zwiad nad Pearl Harbor. „Wszystkie pancerniki przycumowane przy Ford Island. Lotniskowców nie ma w porcie” - nie taką wiadomość chciał usłyszeć japoński dowódca. Chociaż pancerniki były ważnym celem, to jeszcze ważniejszym było zatopienie Lexingtona i Enterprise'a. Pot zaperlił się na czole Japończyka. Gdzie są lotniskowce? - intensywnie myślał.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Formacja japońskich lotniskowców. Na pierwszym planie Soryu



[/FONT]​

„[FONT=Palatino Linotype, serif]Wspiąć się na górę Niitaka!” - ten rozkaz nie pozostawiał Nagumie pola do manewru. Wszystko zostało dokładnie wyliczone, tej machiny nie można zatrzymać. Nie pozostało nic innego jak poderwać pierwszą falę samolotów. Wielkie lotniskowce po kolei rozpędzały się do prędkości bojowej i ustawiały dziobami pod wiatr. Cięta dziobami okrętów woda rozbryzgiwała się szerokimi odkosami. Wyżej z hukiem silników jeden po drugim podrywały się[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif] ze swoim śmiercionośnym ładunkiem[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif] japońskie samoloty i formowały zespół, który ruszył w kierunku Oahu.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Trasa lotu do Pearl Harbor



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tymczasem na wyspie dzień dopiero się budził do życia. Ruch w porcie był niewielki, przygotowywano się do podniesienia flagi, orkiestra stroiła instrumenty. Wydawało się, że to kolejna, normalna niedziela. Nie była ona taka dla kapitana i załogi niszczyciela USS Ward patrolującego wejście do portu wojennego. Dwie godziny przed japońskim atakiem obserwator dostrzegł częściowo wynurzony mały okręt podwodny, który najwyraźniej usiłował dostać się do portu niezauważony. Ward, powiadomiony 3 godziny wcześniej przez USS Condor o obecności niezidentyfikowanego okrętu podwodnego, ruszył natychmiast do ataku. Pociski z czterocalówek cięły wodę przy kiosku okrętu, który zaczął się zanurzać, jednak było już za późno na ucieczkę – kapitan niszczyciela wiedział gdzie spodziewać się wroga. W odmierzonym momencie do wody wpadły bomby głębinowe. Głuche wybuchy wstrząsnęły pokładem, słupy wody podniosły się na kilkanaście metrów. Kilka sekund później powierzchnia morza pokryła się ropą, a sonar nie mógł złapać ponownie namiaru. Kapitan Outerbridge uznał, że jednostka zatonęła, lecz nagle ogarnęły go straszne wątpliwości – a jeśli zatopił amerykański okręt? Wprawdzie przebywał w strefie zakazanej dla okrętów podwodnych Floty Pacyfiku, ale możliwość pomyłki istniała. Outerbridge o 6:45 nadał do dowództwa meldunek: "Zaatakowaliśmy, ostrzelaliśmy i zrzuciliśmy bomby głębinowe na okręt podwodny operujący w morskiej strefie obronnej".[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Ward szarżuje w kierunku miniaturowego okrętu podwodnego



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]O 7:22 na ekranie radaru w Opana Point operator zauważa coś, co określa jako „największe echo jakie kiedykolwiek widział. Kiedy informuje o tym porucznika Tylera siedzącego w Intercept Center słyszy, że nie ma czym się przejmować, gdyż są to spodziewane dzisiaj B-17 lecące z Kalifornii. [/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]O 7:40 komandor porucznik Mitsuo Fuchida nadaje przez radio rozkaz Tenkai! (przygotować się do ataku) i wystrzeliwuje czarną rakietę. Jest to znak, że atak ma być przeprowadzony zgodnie z wariantem uzyskania pełnego zaskoczenia. Niestety, część formacji nie zauważa znaku i Fuchida musi wystrzelić drugą rakietę, przez którą eskadra nurkowców myśli, że nie udało się zaskoczyć wroga. [/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]8 minut później komandor mając przed sobą wszystkie pancerniki Floty Pacyfiku ustawione zgodnie z oczekiwaniami krzyczy To! To! To! (atakować).[/FONT]​

​

„[FONT=Palatino Linotype, serif]Battleship row” widziany z japońskiego samolotu



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]O 7:51 pierwsze bomby padły na samoloty stłoczone na Hickam Field. Bezsensowna decyzja zabezpieczenia maszyn przed sabotażystami poprzez zgrupowanie ich na samym środku lotniska teraz dawała straszliwe efekty. Bomby z japońskich nurkowców masakrowały na ziemi bezbronne samoloty i dziurawiły pasy startowe. Na całej wyspie w powietrze poderwało się zaledwie kilka amerykańskich myśliwców, z których tylko jeden uzyskał zestrzelenie samemu padając ofiarą wrogiego Zeke chwilę później. [/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Hickam Field pod bombami



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]O 7:53 komandor porucznik Mitsuo Fuchida nadaje na Akagi meldunek Tora! Tora! Tora! Admirał Nagumo oddycha z ulgą, zaskoczenie zostało uzyskane. [/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]O 7:56 pierwsze torpedy rozrywają kadłub USS Utah, starego pancernika przerobionego na sterowany radiem okręt-cel, oraz lekkiego krążownika USS Raleigh. Utah[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif] tonie[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif] natychmiast, na Raleighu trzeźwa postawa kapitana, który natychmiast podejmuje akcję ratunkową, ratuje okręt. [/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]O 7:57 kapitan Nagai na swoim bombowcu B5N2 Kate myli sylwetki stojących burta w burtę stawiacza min Oglala i krążownika Helena z o wiele większym pancernikiem Pennsylvania. Zrzucona torpeda przechodzi pod dnem stawiacza min i trafia krążownik. Eksplozja wyrywa wielką dziurę w poszyciu Heleny, a podmuch wywraca i zatapia Oglalę.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]O 8:02 po 2 torpedy niemal równocześnie trafiają w West Virginię i Oklahomę. Przechylająca się West Virginia otrzymuje kolejne 3 torpedy, które wybuchają na pasie pancernym i sterze. Zalewanie zbiorników balastowych po drugiej stronie okrętu kupuje nieco czasu, lecz kilka minut później szósty pocisk wyrywa 8 metrów poszycia. Zaraz po nim uderza siódma torpeda, potem ósma i dziewiąta oraz 2 bomby ważące po 800kg – pancernik tonie na równej stępce. Kontrbalastowanie ratuje go przed losem Oklahomy.[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Sąsiednia Oklahoma po pierwszych ciosach nabiera wody, ale Japończycy nie dają jej spokoju – 3 torpedy trafiają w okręt, który ma coraz większy przechył. W ciągu 10 minut „Oakie”* przyjmuje na lewą burtę 9 torped. Przez olbrzymią dziurę wdzierają się setki ton wody, pancernik wywraca się wbijając nadbudówkami w płytkie dno kotwicowiska.[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]West Virginia płonie osadzona na dnie. Za nią Tennesse



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dwie torpedy wyrywają w burcie USS California dziury po 9 metrów długości każda. Z uszkodzonych zbiorników popłynęła ropa tworząc na wodzie jezioro ognia. Słabo przygotowany okręt admiralski szybko tonął, a dwie bomby, z których jedna eksplodowała w magazynie przeciwlotniczej amunicji 127mm, tylko pogłębiły panujący chaos. Mimo stosunkowo niewielkich uszkodzeń pancernik poszedł na dno.[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Stojąca samotnie Nevada [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]zostaje trafiona [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]tylko raz sama zestrzeliwując 2 samoloty torpedowe. Pełniący obowiązki dowódcy okrętu kapitan rezerwy Francis Thomas wydaje rozkaz uruchomienia maszyn. Nevada mimo uszkodzeń i pięciostopniowego przechyłu kieruje się ku wyjściu z portu. Bombowce z drugiej fali zauważają uciekający pancernik. Widząc okazję do zablokowania wyjścia z portu intensywnie atakują okręt. Po piątym trafieniu Thomas podejmuje decyzję osadzenia Nevady na mieliźnie. Pożary na pokładzie trwają jeszcze 2 dni.[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W lewym górnym rogu – USS Nevada



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]O 8:17 dwie bomby uderzają w pokład USS Maryland. Japońscy lotnicy nie wiedzą, że tuż obok stał smakowitszy cel - zbiornikowiec USS Neoshio wypełniony łatwopalnym paliwem. Jego wysadzenie na pewno przyniosłoby większe szkody niż 2 zabitych i 14 rannych na pokładzie Marylanda.[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tennesse również został trafiony dwoma bombami, z których jedna wybuchła na środkowej armacie wieży nr 2. Odłamki zabiły m.in. dowódcę okrętu, komandora Benniona.[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Prawdziwy dramat miał się rozegrać na okręcie stojącym w tym samym szeregu co Tennesse, ale jedną pozycję dalej. W Arizonę trafiło w sumie 5 bomb, lecz dwie zrzucone przez eskadrę komandora podporucznika Kusumi sprowadziły prawdziwy Armageddon. Pierwsza trafiła w okolicę masztu głównego i naruszyła jego konstrukcję. Druga uderzyła w bok wieży nr 1, ześlizgnęła się po pancerzu, przebiła trzy pokłady i wybuchła w magazynie prochu dymnego. Fala ognia szybami wentylacyjnymi dotarła do głównych komór amunicyjnych. Na wysokość 150 metrów poszybowały płomienie i chmura dymu, 1177 marynarzy zginęło natychmiast. Było to ¾ załogi przebywającej na pokładzie okrętu. USS Arizona poszedł na dno w 9 minut.

[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wybuch na Arizonie



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]171 samolotów drugiej fali, prócz dobijania okrętów trafionych w pierwszym uderzeniu, zaatakowało również stojącą w suchym doku [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]Pennsylvanię[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]. Zbombardowane zostały niszczyciele [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]Cassin[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif] i [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]Downes[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif] stojące w tym samym doku co [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]Pennsylvania[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif], ale sam pancernik został tylko stosunkowo niegroźnie uszkodzony. Żadnych efektów nie przyniosła próba zaatakowania ciężkiego krążownika [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]USS New Orleans[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]. Lekko uszkodzony bliskim wybuchem bomby został lekki krążownik [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]Honolulu[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]. [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]Trawiony pożarem niszczyciel [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]USS Shaw[/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif] spektakularnie eksplodował.

[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pożary w dokach



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Trzecia fala ataku nie nastąpiła. Dzięki temu ocalały zapasy paliwa na 2 lata prowadzenia działań wojennych na Pacyfiku. Admirał Nagumo obawiał się rosnących strat wobec tężejącej obrony przeciwlotniczej oraz nieznanej pozycji amerykańskich lotniskowców. Nie wiedział, że bardzo niewiele brakowało, aby jego samoloty rozpoznawcze odkryły jeden z głównych celów operacji. USS Enterprise w towarzystwie krążowników Salt Lake City, Chester i Northampton był już niemal w zasięgu operacji lotniczych japońskiego zespołu, a nawet jeden z wodnosamolotów amerykańskiego zespołu został zestrzelony przez Japończyczyków. Ostrożny Nagumo wolał się wycofać przed możliwością poniesienia strat. Zadał wielkie straty, ale nie paraliżujące. Rozjuszył lwa zamiast go zabić.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Lotniskowce, których Nagumo nie spotkał



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zaatakowanie głównej bazy Marynarki Wojennej bez aktu wypowiedzenia wojny oraz śmierć 2403 ludzi wstrząsnęło Ameryką. Następnego dnia prezydent Roosevelt przemówił do narodu: Yesterday, December 7th, 1941 -- a date which will live in infamy -- the United States of America was suddenly and deliberately attacked by naval and air forces of the Empire of Japan (...) It will be recorded that the distance of Hawaii from Japan makes it obvious that the attack was deliberately planned many days or even weeks ago. (...) No matter how long it may take us to overcome this premeditated invasion, the American people in their righteous might will win through to absolute victory.(...) since the unprovoked and dastardly attack by Japan on Sunday, December 7th, 1941, a state of war has existed between the United States and the Japanese empire. **[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Prezydent przemawia w Kongresie[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]=====================================================[/FONT]


[FONT=Palatino Linotype, serif]* pieszczotliwa nazwa nadana Oklahomie przez marynarzy[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]** „Wczoraj, 7 grudnia 1941, w dniu, który będzie trwać w niesławie,Stany Zjednoczone Ameryki zostały niespodziewanie i umyślnie zaatakowane przez morskie i powietrzne siły Cesarstwa Japonii (...) Będzie zapamiętane, że dystans od Hawajów do Japonii czyni oczywistym, że atak był planowany od wielu dni lub nawet tygodni (...) Nie ma znaczenia jak długo zajmie nam zwyciężenie tej przemyślanej inwazji, prawość amerykańskiego społeczeństwa poprowadzi je do całkowitego zwycięstwa (...) od niesprowokowanego i tchórzliwego ataku Japonii w niedzielę 7 grudnia 1941roku, zaistniał stan wojny pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Imperium Japońskim” - moje koślawe tłumaczenie dla wszystkich, którzy nie chcą się z angielskim męczyć [/FONT]


[FONT=Palatino Linotype, serif]Brak screena z eventem jest działaniem zamierzonym. Pojawi się on w odcinku siódmym, gdzie znów wracam do samej gry [/FONT]
​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]7-31 grudnia 1941[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 7[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Pierwsze strzały[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]7 grudnia 1941 roku Stany Zjednoczone przeżyły szok. Cesarstwo Japonii bez aktu wypowiedzenia wojny zaatakowało główną bazę Floty Pacyfiku zatapiając 5 pancerników (3 nadawały się do podniesienia z dna i wyremontowania) i uszkadzając 3 kolejne. US Navy w tym rejonie posiadała z wielkich okrętów już tylko 4 lotniskowce oraz pewną liczbę krążowników, lecz wobec potęgi japońskiej floty było to zatrważająco mało. Dla amerykańskiej Marynarki Wojennej miały nadejść trudne chwile.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Możliwości Japonii są teraz olbrzymie

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Straty US Navy w Pearl Harbor



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wybuch wojny uaktywnił amerykańskie koła sprzyjające pomocy dla walczących Chin. Podczas gdy w Waszyngtonie rozważano nad tym, jak udzielić pomocy wojskom Czanga, w Azji dochodzi do wstrząsających wydarzeń. 11 grudnia chiński rząd rozpada się nie będąc w stanie stawiać dalszego oporu Japończykom. Imperialne władze przejmują kontrolę nad powstałym chaosem i ustanawiają swoje własne marionetkowe władze. Premier Tojo uznaje, że najlepszym wyjściem prowadzącym do pełnej kontroli zdobytych terenów będzie ich parcelacja. Pod „opieką” specjalnie oddelegowanych urzędników powołane zostają rządy Chin Północnych oraz Chin Nankińskich. Część zajętych ziem wcielonych zostaje do Mongolii Wewnętrznej, a reszta pozostała pod bezpośrednim nadzorem Japonii. Kapitulacji Czanga nie uznaje komunistyczny przywódca Mao Zedong, który postanowia kontynuować walkę nawet po rozbiciu Zjednoczonego Frontu. Bezpośrednio pod jego władzę oddaje się ze swoimi wojskami warlord Sinciangu, a samodzielne pozostaje Xibei San Ma. [/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tylko komuniści mogą przeszkodzić Japończykom w Chinach



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]US Navy na Filipinach dysponuje szczupłymi siłami – 2 krążowniki, 3 niszczyciele, 5 okrętów podwodnych i 2 transportowce – a licznymi zadaniami, z których najważniejszym jest obrona wybrzeży filipińskich przed desantem. Admirałowie Spruance, Fletcher i English zdają sobie sprawę, że podejmują się właściwie samobójczej misji, lecz nie mają wyjścia. 17 grudnia dochodzi do pierwszego spotkania z Japończykami. Atakujące z pokładów 5 lotniskowców samoloty wielokrotnymi trafieniami niemal posyłają na dno krążownik USS Houston. Towarzyszący mu USS Marblehead, który szczęśliwie nie zostaje uszkodzony, bierze na hol flagową jednostkę. Na Houstonie większość kotłów jest wyłączona, przewody elektryczne pozrywane, nieczynna cała artyleria główna i średnia. Na defensywnym patrolu pozostają tylko okręty podwodne. 3 dni później natykają się na wroga, który rozprawa się z nimi bezlitośnie. Na dnie spoczywają: Bass, Bonita, Barracuda, Gato i Salmon. [/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pierwsze straty



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Świadome możliwych problemów Dowództwo Floty Pacyfiku wysyła do Manili via Port Darwin Task Force 34 admirała Starka w składzie 2 ciężkich i 3 lekkich krążowników oraz jednego niszczyciela. Będąc już na redzie manilskiego portu Stark otrzymuje depeszę informującą o desancie na Mindoro. Nie tracąc czasu zawraca cały zespół na otwarte morze. Korzystając z licznych wysp i wysepek niezauważona eskadra podkrada się do przeciwnika, którym okazuje się lotniskowiec Zuikaku w osłonie 3 ciężkich krążowników – Tone, Mikuma i Chikume. Bitwa od początku układa się niedokładnie po myśli Starka. Mimo iż udaje mu się znaleźć na dystansie możliwym do walki artyleryjskiej największych okrętów, to jest on ciągle zbyt duży dla reszty jego sił. Astoria dwukrotnie trafia japoński niszczyciel, lecz nie daje go rady wykończyć, gdyż pociski Chikumy rozbijają jej dziobowe wieże artyleryjskie. W tym czasie krążowniki Mikuma i Tone roznoszą wręcz niszczyciel USS Burrows, który tonie z całą załogą. Uaktywnia się wreszcie Minneapolis uszkadzając inny wrogi niszczyciel, ale admirał Stark w obliczu beznadziejności dalszej walki zarządza odwrót. Osłania go dywizjon niszczycieli Fletchera, który dołącza do zespołu tuż przed jego wycofaniem.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Stark przegrywa walkę



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Okręty podwodne polujące na konwoje w okolicy Wysp Marshalla zatapiając 2 transportowce z zaopatrzeniem zwracają uwagę Japończyków, którzy postanawiają rozprawić się z Amerykanami w tym rejonie. Szeroko zakrojona akcja skutkuje utratą Argonauta, Cuttlefisha oraz Dolphina. USS Cachalot obrzucony bombami głębinowymi, chociaż uszkodzony, to jednak wychodzi na dogodną pozycję i odpala salwę. Jedna z torped poważnie uszkadza prześladowcę, ale kapitan nie próbuje dobijać przeciwnika, gdyż w okolicy kręci się drugi niszczyciel. Szczęścia nie ma krążownik Kinugasa, który wpada na zaczajonego Narhwala. Trzy idealnie wymierzone torpedy trafiają w burtę Kinugasy. W ciągu kilku godzin okręt tonie.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wróg też traci okręt



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niemiecki Blitzkrieg na froncie wschodnim niemal zupełnie wygasł ustępując pola wojnie na wyniszczenie. Niewielkie zdobycze na północy i południu nie kompensują klęski Heeresgruppe Mitte. Okrążeni pod Żłobinem niemieccy pancerniacy 21 grudnia poddają się. Do niewoli idzie 150 tysięcy najlepszych żołnierzy Hitlera. Ofensywa niemieckich wojsk wygasa zasypana śniegiem i zmrożona niskimi temperaturami.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Front wschodni, 30 grudnia 1941



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na wieść o japońskim ataku Hitler reaguje entuzjastycznie. Natychmiast nakazuje Ribbentropowi przygotować akt wypowiedzenia wojny Stanom Zjednoczonym. [/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Adolf atakuje!



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Afryce Brytyjczycy starają się utrudniać życie Francuzom w każdy możliwy sposób. 14 grudnia z pokładów 3 lotniskowców do ataku na port w Dakarze podrywają się Swordfishe. Mimo starań nie udaje się zatopić żadnego okrętu. W analogicznej sytuacji o wiele lepiej radzą sobie Japończycy w Soerabaja uszkadzając krążownik Java i 2 niszczyciele. [/FONT] ​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zirytowany atakiem na Dakar admirał Darlan rusza do boju wraz z odremontowanymi w rekordowo krótkim czasie krążownikami liniowymi Dunkerque i Strasbourg. Przeciwnika nie szuka długo – okazuje się nim być brytyjski lekki krążownik Manchester i towarzyszący mu niszczyciel. Okręty Royal Navy zostają zniszczone zmasowanym ogniem jeszcze przed wyjściem na odległość dogodną do storpedowania wroga.[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na lądzie poddanym Jerzego VI idzie o wiele lepiej. W Syrii po raz trzeci 8. Armia niszczy włoski desant. Mimo lokalnego sukcesu w próbie przerwania okrążenia Bengazi, włosko-niemieckie siły nie są w stanie poprowadzić dalszej ofensywy i pozostają w kotle. W Maroku pierwsze starcia z większymi siłami Vichy zakończone sukcesami Anglików. Dowództwo US Army rozważa wysłanie w ten rejon sił ekspedycyjnych. [/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Operacja desantowa w Maroku rozwija się



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W zimnej Norwegii brytyjskie wojska dopuszczają do wymknięcia się korpusu Studenta z okrążenia. Od tego momentu trwają dziwne marsze i kontrmarsze, z których wynika bardzo mało starć. Krążą pogłoski o silnym niemieckim korpusie górskim na północ od Trondheim.[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Norwegia, 31 grudzień 1941



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]US Navy przebazowuje większość swoich największych jednostek z Atlantyku na Pacyfik. Kanał Panamski przekraczają Task Force 71 admirała Harta (lotniskowce Yorktown, Wasp i Ranger) oraz Task Force 72 Halseya (pancerniki Washington i North Carolina). Na Morzu Śródziemnym pojawiają się pierwsze amerykańskie okręty podwodne.[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Przemysł zbrojeniowy znacznie przyspiesza w warunkach wojennych. W trybie interwencyjnym rusza produkcja 20 niszczycieli najnowszego typu. Gdy tylko uspokojona zostanie opinia publiczna, zamówienia dla Wojska i Marynarki znacznie wzrosną.


================================================================

Mnie ciągle wydaje się, że w tym odcinku czegoś mi brakuje, Raulekk po sprawdzeniu doszedł do wniosku, że jest dobrze. Pozostawiam do oceny Wam.

Event wrzucę później w komentarzach tak, żeby się nie połączył automatycznie z odcinkiem.

Wzmocniłem Vichy i Włochów z Afryce w sumie dodając im koło 40 dywizji. Zobaczymy co to da. W odcinku nie wspomniałem o pobocznej sprawie wysłania jednej dywizji piechoty do Liberii. Wywiad donosi o 2 vichystowskich dywizjach, które szykują się do ataku na tego puppeta, a ze swoimi dwoma dywizjami piechoty wz. '18, to on wiele nie ugra sam.

Kozak - cóż, takie tylko zdjęcie miałem, więc wrzuciłem
[/FONT]​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 stycznia 1942[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 8[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Wymiana ciosów[/FONT]​

Japonia prócz wypowiedzenia wojny Stanom niewiele robi, aby wykorzystać ich słabość militarną. Patrole lotnicze wokół Filipin tylko raz napotykają na zespół cesarskiej floty w składzie pancernika Ise, 3 krążowników i 2 niszczycieli. Nawet taka stosunkowo nieliczna eskadra jest zbyt dużym wyzwaniem dla bazujących w Manili okrętów. 8 sierpnia podczas patrolu bojowego niszczyciele Fletchera łapią kontakt z zanurzonym okrętem podwodnym. Kilkugodzinne polowanie nie daje spodziewanych efektów.

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zwiad lotniczy donosi o braku japońskiej aktywności na Mindoro. Prawdopodobnie pewny siebie wróg pozostawił tam tylko słabe oddziały do pacyfikacji miejscowej ludności.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]
[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Happy New Year Hideki, Adolf and of course you Benito!



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W okolicy Wysp Marshalla Japończycy po zatopieniu kolejnych dwóch frachtowców z zaopatrzeniem odkrywają wreszcie obecność okrętu podwodnego USS Grunion. Idące w ariergardzie konwóju pięciu szybkich transportowców lekkie krążowniki Kashima i Tatsuta atakują Gruniona, dołącza do nich idący z tyłu niszczyciel Asashio. Kilka kilometrów dalej, z drugiej strony, niepostrzeżenie zbliża się następny amerykański okręt, USS Growler, który mimo udanego podejścia nie trafia ani jedną torpedą w bezbronne transportowce. Obrzucony bombami głębinowymi Grunion idzie na dno po 3 godzinach pełnej napięcia walki, Growler nie niepokojony umyka z pola bitwy.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dwa dni później Guam zostaje zajęte przez japońską piechotę morską. Niespełnienie próśb dowódcy wysuniętej bazy skutkuje jej utratą. Japończycy z łatwością pacyfikują opór kilkuset amerykańskich żołnierzy, głównie służb tyłowych.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zajęcie Guam



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dowództwo Floty Pacyfiku postanawia rzucić w paszczę lwa ponownie okręty podwodne admirała Landa, które raz już otrzymały solidne cięgi koło Wysp Marshalla. Tuż za nimi rusza Task Force 32 admirała Glovera (lotniskowce Saratoga, Lexington i Enterprise, krążowniki Portland, Chester, Philadelphia i St. Louis, 3 niszczyciele). Akcja przewidziana jak poważna dezorganizacja planów japońskich skutkuje tylko dwoma nieudanymi atakami na samotny transportowiec oraz krążowniki Kashima i Tatsuta.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Nieudana operacja Glovera



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Cesarstwo wydaje się skupiać tylko i wyłącznie na rozwiązaniu kwestii chińskiej spychając na dalszy plan walkę z Aliantami. 17 stycznia wygasają walki w rejonie Yan'an, stolicy Komunistycznych Chin. Siły Mao przegrywają tę bitwę. Niezrażony niepowodzeniem lider rewolucji wyprowadza śmiałą ofensywę z Chengdu i odbija Zigong, Chongquing oraz Fuling z rąk japońskich marionetkowych Chin Nankińskich kierowanych przez chińskiego zdrajcę Wanga Jingweia. Mao nienawidził go na równi z księciem Asaką Yasuhiko i jego pomagierem, Wangiem Kemingiem.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Chiny i ich główne siły polityczne



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Silne zaangażowanie Japonii w Chinach skutkuje zaniedbaniem spraw zwasalizowanego Syjamu oraz zarzuceniem ekspansji na południe. W takim razie dlaczego w ogóle Cesarstwo zaryzykowało wojnę z Aliantami?

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dobry kotek, dobry... aaaaa!!!



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Norwegii Niemcy odzyskują wreszcie inicjatywę. Brytyjska 4th Motorised Division zostaje zepchnięta do morza koncentrycznym atakiem pod Alesund. Pozostałe dwie dywizje przygotowują się do obrony na południu kraju. Ich dowódcy ślą rozpaczliwe żądania wzmocnienia 5. Armii lub jej ewakuacji, lecz Imperialny Sztab Generalny odpowiada tylko: „Wytrzymajcie”.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Norwegia, styczeń 1941



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Front wschodni zmrożony i zasypany śniegiem nieznacznie tylko się zmienia. Korzystając z lodu, który dwumetrową warstwą skuł Dniepr, Niemcy przeprawiają się z ciężkim sprzętem na drugą stronę rzeki zdobywając Połtawę. Na północny Sowieci zmuszeni są do wycofania się z Parnu i Tallina, gdzie jak oswobodzicieli witają Wehrmacht Estończycy. W Finlandii Armia Czerwona zmuszona jest oddać Vardo i Petsamo. Tym samym niemieckie wojska ponownie stają niedaleko Murmańska.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Front Wschodni, styczeń 1941



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na Morzu Śródziemnym seria starć między Royal Navy a Regia Marina i Marine Nationale. Siejąca do tej pory postrach flota admirała Gensoula trafia wreszcie na godnego przeciwnika w postaci admirała Pounda i jego Mediterranean Fleet. W kilku starciach kosztem utraty lekkich krążowników HMS Trinidad i HMS Colombo oraz 3 niszczycieli (Vanessa, Wren, Mackey) Brytyjczycy posyłają na dno pancernik Provence, krążownik liniowy Strasbourg, krążowniki Foch, Colbert, Gloire i Marseillaise oraz niszczyciele Volta, Tigre i Lynx. Usłyszawszy te wspaniałe wieści, admirał King natychmiast nakazuje przebazowanie do Gibraltaru eskadry pancerników Floty Pacyfiku. W końcu nie tylko herbaciarze mogą zbierać laury w tej wojnie.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Nim do Gibraltaru docierają okręty admirała Kalbfusa, dochodzi do serii starć między flotą Vichy, a okrętami podwodnymi US Navy. W ich wyniku stracone zostają USS Pollack, USS Shark i USS Seal. Sukces na swym koncie zapisuje USS Pompano. Niezauważony wkrada się w sam środek szyku wrogich okrętów i celną salwą rozrywa prawą burtę lotniskowca Bearn. Na okręcie wybuchają pożary, przez wielką wyrwę wlewa się woda. Po 14 godzinach prób uratowania jedynego lotniskowca Vichy jednostka tonie.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Amerykańskie pancerniki na Morzu Śródziemnym zatapiają tylko jeden transportowiec, chociaż pod lufami US Navy znalazł się dwukrotnie niemal cały trzon floty Darlana. Kalbfus wycofuje się atakowany przez francuskie samoloty. USS Texas ciężko uszkodzony przez torpedy lotnicze ledwie dociera do Gibraltaru.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dałbym Adolfku, dałbym, ale sam już nie mam...



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]29 stycznia kapituluje oblężone Bengazi. Dwie próby wyrwania się z kotła nie udają się z powodu bierności około 30 włoskich i francuskich dywizji w zachodniej Libii. Do niewoli oddaje się 55.000 niemieckich i włoskich żołnierzy. Hitler ponosi już drugą tak poważną klęskę w ciągu kilku tygodni.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Ciekawy przypadek...



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Brytyjczycy w Maroku powoli idą do przodu, ale sił Vichy przybywa. Szef sztabu US Army, generał Marshall, forsuje wysłanie do Afryki pierwszych oddziałów w celach zdobycia doświadczeń pozwalających na przyszłe skonstruowanie koncepcji armii przeznaczonej na front europejski. Na transportowce ładuje się 5 dywizji pancernych i jedna piechoty, które to jednostki od tego momentu stają się 7. Armią USA. Dowództwo nad nią otrzymuje doświadczony, acz ekscentryczny generał George Patton, który do tej pory miał pod swoją komendą 2. Dywizję Pancerną nie na darmo nazywaną „Piekłem na kołach”.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Patton znów na wojnie



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na Bliskim Wschodzie wre. Wielka Brytania i ZSRR interweniują w proniemieckiej Persji w próbie obalenia Rezy Szacha Palawiego. Zamach stanu mający wynieść na tron jego syna, Mohammeda, nie udaje się. Reza w przebłysku szaleństwa wypowiada wojnę obu interwentom.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dodatkowy front na Bliskim Wschodzie



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]==========================================================

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pierwszy odcinek wojenny obejmujący cały miesiąc. Kosztował mnie on sporo roboty, gdyż samych screenów dokumentujących grę było ponad 70, a i tak musiałem dodatkowe robić jeszcze z HoI2 w tle. Gdybym chciał opisać wszystko dokładnie, to odcinek byłby potwornie długi i nudny. Jeśli w najbliższym czasie będzie dziać się więcej, to będę musiał przejść na odcinki dwutygodniowe.[/FONT]​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-28 lutego 1942[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 9[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]SNAFU*[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]





Na Pacyfiku admirał Glover ponownie natyka się na japońskie krążowniki, tym razem lekkie Tama i Kiso, dowodzone przez admirała Nagano, który 2 lutego śmiało atakuje amerykański zespół. Korzystając z ciemności Nagano zbliża się na niewielką odległość do przeciwnika i odpala pełną salwę burtową „Długich Lanc”. Szczęśliwie tylko jedna uszkadza Saratogę. Japończycy odrywają się w momencie, gdy pojedynek artyleryjski z amerykańskimi krążownikami zaczyna przybierać gorszy przebieg. 2 dni później Nagano uderza ponownie, ale tym razem szczęście mu nie dopisuje. Ponownie wchodzi w zasięg ognia torpedowego, ale tym razem nie zdąża odpalić pocisków – Portland, Chester, Philadephia oraz St. Louis wsparte pokładowymi samolotami Lexingtona masakrują śmiałków.

[/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wygrana na Marshallach



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]3 lutego do uszu Zachodnich Aliantów dochodzą wieści o reorganizacji rozbitego Deutsche Afrikakorps w Panzerarmee Africa. Wywiad twierdzi, że zadanie odwrócenia losów wojny na tym kontynencie otrzymał sam Guderian. Kolejne kilka tygodni udowadniają, że Niemcy sami nie wiedzą co mają robić. Wysadzone w Tunisie wojska Guderiana nie podejmują jakichkolwiek działań. Można się tylko domyślać, że ich obecność na froncie wschodnim byłaby o wiele bardziej sensowna.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Delikatna pomyłka?



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tymczasem w Afryce Zachodniej do akcji wkracza Patton. Nie oglądając się na braki w zaopatrzeniu ani na apatyczne ruchy brytyjskiego dowództwa rusza z większością sił pancernych 7. Armii na Oran i dalej, na Algier. Vichystowska dywizja piechoty, która próbuje stanąć na drodze amerykańskich czołgów, zostaje szybko zmuszona do odwrotu. Już w Oranie zawodzi kwatermistrzostwo – brakuje paliwa. Wściekły Patton krzyczy: „Moi żołnierze mogą zjeść swoje paski, ale moje czołgi potrzebują paliwa!”** Tak zmotywowani zaopatrzeniowcy dowożą w rekordowo krótkim czasie zapasy benzyny, a 7. Armia rusza do natarcia na Algier. Słaby opór gnanego wiele kilometrów wroga jest szybko łamany przez pędzące na wschód M3 Lee.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niebezpieczeństwo przecięcia kruchych linii zaopatrzeniowych przez dwie dywizje Vichy na południu zostaje zażegnane skoordynowanym atakiem czterech angielskich i amerykańskich dywizji.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Mimo problemów z paliwem Patton atakuje



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Eskadra pancerników admirała Kalbfusa pozostawia w Gibraltarze Texasa i rusza ponownie na morze. Już nocą z 7 na 8 lutego nawiązuje ponowny kontakt bojowy ze starymi znajomymi – admirał Gensoul niczego się nie nauczył i usiłuje walczyć nie w pełni sprawnymi okrętami. Mimo dzielnej postawy Francuzów i uszkodzenia w pojedynku artyleryjskim USS New Mexico walka kończy się porażką Vichy. New Mexico nie pozostaje dłużny pancernikowi Richelieu i traktuje go o wiele celniejszym ogniem. Podziurawiony pociskami francuski okręt długo płonie rozświetlając ogniami swej zagłady ciemną, lutową noc nim ostatecznie cicho tonie przegłębiając się na dziób.

[/FONT] ​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zwycięstwo z Vichy nie oznacza automatycznie uspokojenia sytuacji na Morzu Śródziemnym. Włoska marynarka rusza do ofensywy, oczywiście w specyficznym, włoskim stylu. 18 lutego lekki krążownik Alberico da Barbiano wraz z niszczycielem Zefiro atakują amerykańskie pancerniki. Nieprzemyślany i samobójczy rajd kończy się rozstrzelaniem włoskich okrętów. 3 dni później tę samą strategię usiłuje zastosować krążownik Muzzio Attendlo z niszczycielem Dardo. Krążownikowi się upiekło – ogarnięty pożarami zostaje uznany za cel niewarty dalszego marnowania amunicji. Załoga w 8 godzin później opanowuje ogień i doprowadza okręt do portu. Dardo nie ma tyle szczęścia i idzie na dno już w pierwszej fazie bitwy.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W międzyczasie niszczyciele US Navy dopadają i niszczą po kolei 3 wrogie okręty podwodne. Wraz z wybuchami bomb głębinowych i zgrzytem miażdżonej stali toną – Conquerant, Tonnant i Oreade.

[/FONT]​

​

„[FONT=Palatino Linotype, serif]Kardynał” na dnie



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Rozpaczliwa sytuacja brytyjskich wojsk w Norwegii. Spychani z kolejnych pozycji żołnierze Jego Królewskiej Mości bronią się już na ostatniej rubieży, w Oslo. Wciąż nie ma posiłków ani rozkazu odwrotu. Zamiast tego przychodzi decyzja o zmianie nazwy z 5. Armii na 14. Korpus. Czyżby miało to na celu obniżenie propagandowego wydźwięku coraz bardziej nieuchronnej kapitulacji?

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]14. Korpus na pozycjach



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na froncie wschodnim Niemcy notują umiarkowane sukcesy. Armee Norwegen po ciężkich bojach zdobywa Murmańsk, jedyny port na północny zdolny do przyjęcia amerykańskiej pomocy z Lend-Lease. Wobec interwencji w Persji oraz wojny na Pacyfiku wszystkie dogodne szlaki tranzytu do ZSRR są odcięte. Chyba następna dostawa również nie popłynie do Stalina...

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Mimo wyparcia Niemców z powrotem na drugą stronę Dniepru natężenie działań wojennych wcale nie maleje. 15 lutego Wehrmacht zajmuje Krzywy Róg, a 2 dni później Armia Czewrona niszczy zaporę Dnieprogresu, chociaż niemieckie wojska są jeszcze daleko. 26 lutego po długich walkach pada Odessa.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zapora wysadzona



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wykorzystując element zaskoczenia perskie wojska ruszyły do Iraku usiłując zakłócić w dalszej perspektywie działanie tyłów 8. Armii Montgomery'ego. Nieustannie bombardowani przez australijskie samoloty kawalerzyści perscy zajmują Nasiriję zagrażając od południa Bagdadowi. Zmuszony do działania Monty wysyła do Iraku dwie kenijskie dywizje kolonialne, jedną regularnej piechoty i jedną zmotoryzowaną. Kiepsko wyszkoleni i jeszcze gorzej wyposażeni Persowie zostają zmuszeni do odwrotu. Brytyjskie wojska przekraczaj granicę w pościgu za rozbitym na niewielkie grupki wrogiem.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wojska Iranu nie stawiają już oporu



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Syjamie i Birmie Japończycy przechodzą z roli biernego obserwatora do aktywnego uczestnika. Wprawdzie z opóźnieniem, ale jednak wysyłają wojska do Bangkoku oraz w ciężkich walkach w dżungli wypierają dywizję Ghurków spod Phitsanulok. Kilka dni później w Lashio pojawiają się japońskie wojska. Jest to pierwsze administrowane przez Koronę terytorium w Azji, które zajmują Japończycy. Pod Kunchaung kolejna brytyjska dywizja wycofuje się pod naporem wroga.

[/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Problemy wewnętrzne Indii zaczynają wydawać się takie małe...



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Początkowe sukcesy ofensywy Mao zostają zaprzepaszczone przez pojawienie się dodatkowych japońskich sił. Mimo silnego oporu Chińska Armia Czerwona oddaje Fuling i Czongqing cofając się pod naporem lepiej wyposażonych i liczniejszych sił Cesarstwa. Jedynym sukcesem komunistów jest zdobycie Zhaotung.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Walki w Chinach, luty 1942



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]26 lutego, o 9 rano do sztabu McArthura na Filipinach dociera wiadomość - „Japończycy wylądowali pod Aparri. Drugi desant zajmuje Leyte. Co robić?”. W powietrze podrywają się natychmiast amerykańskie samoloty i kierują nad Aparri. Ich oczom ukazują się lądujące 3 dywizje piechoty wspartej artylerią. Wobec takiej ilości wojska lotnictwo nie jest w stanie wiele zdziałać, potrzeba żołnierzy na lądzie. McArthur ze swoim sztabem niezwłocznie udaje się na linię frontu.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Desant na Filipinach



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]US Navy również rusza do walki chociaż nie ma jakiegokolwiek rozpoznania na temat położenia i liczebności wroga, ale najlogiczniejszym miejscem przechwycenia wydaje się być rejon Wysp Babuyan. Już następnego dnia okręty Starka napotykają transportowiec w eskorcie niszczyciela Kaki. W starciu z ciężkimi krążownikami przeciwnik nie ma najmniejszych szans. I Kaki i eskortowany Hiroshima Maru idą na dno.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na spodziewane miejsce przechwycenia japońskiego zespołu inwazyjnego Amerykanie docierają 28 lutego. Prowadzący formację USS Minneapolis wychodząc zza półwyspu osłaniającego rejon desantu dostrzega sylwetki kolejnych wrogich okrętów. Nawet z daleka łatwo rozpoznawalne są charakterystyczne pagodowate nadbudówki pancernika Yamashiro, za nim widać Ise i kolejno cztery krążowniki Kumano, Suzuya, Yubari, Hirado oraz niszczyciele Amatsukaze, Yukikaze i Kagero. Japońscy obserwatorzy szybko zdają sobie sprawę z obecności Amerykanów, walka rozpoczyna się. Pierwsze pociski z pancerników padają nie na flagową Minnesotę, lecz na pospiesznie wyremontowanego Houstona. Ciężkie, 14-calowe działa Yamashiro i Ise zamieniają piękny krążownik w wrak w ciągu 9 minut. W tym czasie Astoria i Minnesota rozpoczynają ostrzał wrogiej formacji, nie są im dłużne Kumano i Suzuya. W pojedynku ogniowym najbardziej obrywają okręty, które nie mogą same w nim aktywnie uczestniczyć. Po stronie japońskiej Hirado obrywa kolejnymi salwami Minnesoty do chwili, gdy wypada z szyku i zwalniając przewraca się na lewą burtę szybko tonąc. Kumano w trzeciej salwie nakrywa ogniem Phoenixa. Następne pociski niszczą wieżę B, wywołują pożar przednich nadbudówek, rozbijają połowę kotłów i dziurawią w wielu miejscach kadłub. Krążownik nie oddawszy ani jednego strzału idzie na dno.

[/FONT] ​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Mający odciążyć główne siły i zasiać zamieszanie w szykach japońskich atak torpedowy niszczycieli Fletchera kończy się dla nich tragicznie. Zanim małe, ale dzielne okręty zdołają choćby zbliżyć się na odległość odpalenia, japońskie lekkie krążowniki i niszczyciele robią z nich miazgę. Tonie Drayton, z ciężkimi uszkodzeniami i wysokimi stratami wśród załogi wycofuje się Paulding. Tylko USS Roe wychodzi bez draśnięcia.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Rozprawiwszy się z Houstonem pancerniki przenoszą ogień na resztę amerykańskiego zespołu. Astoria trafiona dwoma pociskami czternastocalowymi wycofuje się stawiając zasłonę dymną. Gdy sześciocalówki krążowników wstrzeliwują się w Minnesotę, Stark podejmuje decyzję odwrotu. Za przykładem Astorii reszta formacji również stawia gęstą zasłonę dymną i pospiesznie się wycofuje szukając osłony za wyspą Dalupiri. Admirał Hyakutake nie ściga wroga nie będąc pewnym czy nie jest to próba odciągnięcia osłony transportowców z wojskiem.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Bitwa koło Wysp Babuyan



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Stanach ponownie znacznie wzrasta budżet zbrojeniowy. W stoczniach Marynarki Wojennej kładzione są stępki pod 4 nowe lekkie krążowniki klasy Cleveland i 2 lotniskowce klasy Essex. Do służby wchodzą pierwsze Warhawki, lecz zamówienie w zakładach Curtissa zostaje anulowane na rzecz North American Aviation i jego P-51 Mustang. Szkolenie nowych dywizji piechoty zostaje wstrzymane do czasu zebrania doświadczeń z Afryki.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Norfolk na transportowce ładują się 3 dywizje piechoty. Ich portem docelowym jest Monrovia, wokół której zbierają się coraz liczniejsze wojska Vichy. Prestiż i interesy Stanów Zjednoczonych ucierpiałyby, gdyby Francuzi zajęli to państewko.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Do gubernatora Indii zgłasza się człowiek podający za Czang Kaj-Szeka. Weryfikacja potwierdza słowa uciekiniera. Czang twierdzi, że kapitulacja Chin została przeprowadzona po jego obaleniu i on nigdy nie przestanie prowadzić walki w imieniu Kuomintangu. Stany Zjednoczone poproszone o udzielenie azylu zgadzają się. Dyplomacja amerykańska ma wobec Czanga długofalowe plany.



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]====================================================[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]* - popularny wśród amerykańskich, a za ich przykładem wśród pozostałych zachodnich aliantów skrót wyrażenia Situation Normal, All Fucked Up — czyli „jak zwykle wszystko spieprzone" (dosłownie: „Sytuacja jest normalna, wszystko jest spieprzone”)[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]** - słowa te Patton wypowiedział we Francji, gdy zaopatrzenie jego 3. Armii przekazano na rzecz Montgomery'ego i jego operacji Market-Garden[/FONT]​

Zamknięty i wyczyszczony na prośbę autora.
Raulekk

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 marca 1942[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 10[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Po prostu jedź tą drogą dopóki cię nie rozpieprzą*[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]





19 marca upada już druga stolica Komunistycznych Chin w tej wojnie. Japońskie wojska prą powoli, ale systematycznie. Tym razem za cenę sukcesów na północnym odcinku walk z Mao nie oddają ziem na południu. Aż tak dobrze nie idzie im jednak walka w Birmie – Brytyjczycy odbijają Lashio. Niewypowiedziana groźba zawisła nad Hong-Kongiem. Wokół enklawy gromadzą się japońskie wojska.

[/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Daleki Wschód, marzec 1942



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Persji sytuacji wojsk wiernych Rezie Szachowi jest delikatnie mówiąc nieprzyjemna. Wojska brytyjskie bez problemów przełamują wszystkie linie obrony i wdzierają się coraz bardziej w głąb kraju. Bezpośrednie zagrożenie sięga już samej stolicy. Nie ma perspektyw aby armia perska zdołała zatrzymać zwycięski pochód 8. Armii.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Upadek Persji jest już tylko kwestią czasu



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Norwegii brytyjskie wojska w brawurowym ataku przebijają się z Oslo w kierunku Stavanger, gdzie 2 tygodnie później lądują dwie nowe dywizje piechoty. Zaskoczeni Niemcy nie potrafią przeprowadzić skoordynowanej akcji, która by temu zapobiegła. Ponoszą przy tym o wiele większe straty niż chcieliby oficjalnie przyznać.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Norweski oddział Gestapo jest pełen życia



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na drugim odcinku swych walk Armee Norwegen wykazuje o wiele większą inicjatywą, dzięki której osiąga sukcesy. W drugiej połowie marca Niemcy wypierają Armię Czerwoną i wiernych komunistycznemu reżimowi fińskich żołnierzy z kolejnych miast i miasteczek. 30 marca czołówki nacierających dywizji docierają aż do Vaasa. W Marszałka Mannerheima i jego popleczników wlewa się nowa nadzieja na uwolnienie Finlandii spod sowieckiego jarzma.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Postępy wojsk niemieckich



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Drobne korekty frontu wschodniego to właściwie wszystko, co działo się w Związku Radzieckim. Niemieckie wojska wkroczyły do Tartu, ale wyparte zostały z Tallina, gdzie wróciły kilka dni później. Na środkowym odcinku Niemcy zdobywają Mozyr, a tracą Bobrujsk. Na południu Sowieci tracą Chersoń i ich jedynym przyczółkiem na prawym brzegu Dniepru pozostaje Dniepropietrowsk.

[/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Korekty frontu wschodniego w marcu



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Eskadra admirała Kalbfusa na Morzu Śródziemnym jest tylko dwukrotnie atakowana – najpierw przez Włochów, potem przez Francuzów. Dwa włoskie lekkie krążowniki: Bande Nere i Duca d'Aosta pod dowództwem admirała Ciano korzystając z ciemności podkradają się do płynących pancerników. Nikt nie zauważa niebezpieczeństwa do momentu, gdy jest już za późno. Z pokładów krążowników z pluskiem spadają do wody kolejne torpedy i kierują się w majaczące w mroku wielkie sylwetki pancerników. Nagle na jednym z niszczycieli wypatrzono przeciwnika, w centralach artyleryjskich zabrzęczały dzwonki, wieże obróciły się w kierunku wroga i bluznęły jęzorami ognia wystrzałów. Zaskoczenie prysnęło, cała amerykańska formacja rozpoczyna walkę, nie widzą torped do ostatniego momentu. Przy burcie pancernika New Mexico podnoszą się trzy słupy wody, po całym okręcie przeszedł potrójny dreszcz uderzenia, do kadłuba wdarły się setki ton wody porywając wszystko na swej drodze. Dźwięk dzwonków alarmowych uporczywie wświdrowuje się w uszy marynarzy. Przechył okrętu rośnie, kontrbalastowanie spowalnia go nieznacznie. Zastępy ludzi na dole walczą z wodą, blokują jej dostęp lub uciekają przed nią ratując swoje życie. Nie wiedzą, że w tym momencie pozostałe trzy pancerniki obróciły już swoje wieże artyleryjskie w kierunku napastnika i prowadzą do niego ogień pociskami ważącymi tyle, co samochód. Nie wiedzą, że Włosi walczą o swoje życie jeszcze zajadlej, że ich walka nie ma sensu, gdyż na każdy przygaszony pożar wybuchają 3 następne. Nie wiedzą,że oba włoskie krążowniki idą na dno wśród trzasków łamanej stali i płomieni trawiących rozlaną ropę. Dla nich liczy się tylko tyle, że New Mexico już się nie przechyla więcej, że pompy pracują równo, że grodzie trzymają. Uratowany...

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dwa francuskie krążowniki, które usiłowały wykorzystać częściowy sukces tak okupiony krwią przez sojusznika, same nie dały rady. Ciężko uszkodzony New Mexico osłonięty potężnymi cielskami swych braci pozostał poza ich zasięgiem, ale działa pozostałych pancerników zamieniły nowoczesne lekkie krążowniki Vichy w nowe siedliska dla śródziemnomorskiej flory i fauny. Tak skończył Jean de Vienne i La Galissonniere.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]New Mexico dołącza do Texasa w porcie gibraltarskim. Oba okręty przejdą tam niezbędne do przeprowadzenia ich za ocean naprawy.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]USS New Mexico



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zaopatrzony w paliwo Patton kontynuuje natarcie. Gnana przez setki kilometrów vichystowska dywizja piechoty dla jego czołgistów nie jest żadnym wyzwaniem, a flankujące go siły rozbija wspólne uderzenie amerykańsko-angielskie. Nie zważając na jakiekolwiek zagrożenie 7. Armia prze do przodu niczym szarżujące diabły. Jego postępów nikt nie jest w stanie określić na bieżąco. 11 marca Patton jest już w Bone, 22 marca po raz pierwszy szturmuje Tunis, lecz ku swemu niezadowoleniu musi zatrzymać natarcie ze względu na zbyt liczne siły włoskie. Tydzień później Włosi sami się wycofują, a Amerykanie natychmiast wkraczają na opuszczone przez nich pozycje. Niemiecka Panzerarmee Afrika w tym czasie wykonuje dziwny manewr, jakąś próbę oskrzydlenia alianckich wojsk przez Saharę, co może potrwać wieki. Patton zupełnie się tym nie przejmuje i mimo szczupłości swoich sił atakuje Kassarine.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Szalony rajd Pattona



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Liberia zabezpieczona, ale bezczynne siedzenie nie zadowala Amerykanów, wolą atakować. 12 marca wyprowadzają ofensywę w kierunku Abidżanu. Dwie dywizji Vichy bronią się twardo w dżungli przez kilkanaście dni, ale 29 marca Amerykanie zajmują miasto. Na tym zapewne nie poprzestaną.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Nowy gracz w Afryce poczyna sobie bardzo agresywnie



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]10 marca nadchodzi krótka depesza z Wake: „Japsy znów tu są, chyba nie damy rady”. Jest to ostatnia wiadomość z tej bazy.

[/FONT] ​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Kilka dni wcześniej miała miejsce nieudana operacja mająca na celu zajęcie wyspy. Zachęceni minimalnym oporem na Guam Japończycy spodziewali się na Wake również bezproblemowego przebiegu desantu. Do zadania wyznaczono 3 krążowniki i 6 niszczycieli wraz z dwoma jednostkami desantowymi. Przeciwko tej sile Amerykanie wystawili łącznie niewielu ponad 500 żołnierzy, marynarzy i lotników, 4 samoloty (8 pozostałych zniszczyły japońskie bomby) i 3 dwudziałowe baterie artylerii nadbrzeżnej 127mm. Pewni siebie Japończycy podpłynęli na 4000 jardów, prosto w zasięg zamaskowanych dział. Tylko 2 minuty zajęło obrońcom zatopienie niszczyciela Hayate, kolejnych kilkanaście pocisków celnie ugodziło krążownik Yubari, a 4 ocalałe Wildcaty zapisały na swoim koncie niszczyciel Kisaragi, który wyleciał w powietrze trafiony bombą w skład ładunków głębinowych. Niemile zaskoczeni obrotem wydarzeń przeciwnicy wycofali się z cięzkimi stratami. Wake ocalało, ale nie na długo – 10 marca Japończycy wrócili. Na wstępie zbombardowali wyspę samolotami pokładowymi lotniskowców Soryu i Hiryu, a potem, zachowując wszelką ostrożność, wyrzucili na plażę desant. Nieliczni obrońcy Wake stawiali opór kilkanaście godzin nim wreszcie skapitulowali. Cesarska Marynarka straciła 820 zabitych i około 1000 rannych, Amerykanie 120 zabitych i 49 rannych. Wake było jedynym przypadkiem w całej wojnie na Pacyfiku, gdy baterie artylerii nadbrzeżnej zmusiły wroga do zaniechania desantu.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Bohaterskie Wake stracone



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Do 24 marca siły japońskie na wyspie Luzon wzmacniały się sięgając 7 dywizji. MacArthur może im przeciwstawić 6 dywizji, ale 2 z nich, to garnizon stolicy Filipin, Manili. W ciągu dwóch dni walk siły inwazyjne przebijają się przez umocniony rejon Clark Field zmuszając MacArthura do wycofania się na półwysep Baatan. Próba kontrataku nie powodzi się. Filipińskie wojska wsparte niewielką ilością amerykańskich żołnierzy są zbyt słabe, aby zmierzyć się z zaprawionymi w bojach japońskimi dywizjami. Szturm na Manilę kończy się rozbiciem garnizonu miasta. Okręty US Navy ewakuują się do Port Darwin w Australii.

[/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Walki na Luzonie



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Norfolk do służby przyjęto nowy pancernik, USS South Dakota, nad którym komendę obejmuje admirał Kinkaid.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Centra werbunkowe US Army rozpoczynają ochotniczy zaciąg do pierwszej amerykańskiej dywizji powietrzno-desantowej - 82nd Airborne 'All American' Division. Kolejnych 6 dywizji przygotowuje się do wyjazdu do Afryki Północnej.[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]=========================================================[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]* - kolejny raz George Patton, mistrz ciętej riposty, nieugięty szermierz słowny, który często walczył językiem nie jak szpadą, lecz jak maczugą. Te słowa padły w kierunku dowódcy wysyłanego zwiadu, gdy ten zapytał gdzie mają jechać.

Pro forma dodam, że w produkcji są również samoloty eskortowe oraz transportowe.

Alojzius - nie chcę zdradzać skąd są te rysunki, ale jestem pewien, że osoba chcąca je znaleźć zrobi to w 2 minuty Ja nie wyjawię nie ze złośliwości, ale dlatego, żeby nie psuć niespodzianki co może się pojawić.

Jeśli podniosłem poprzeczkę - no cóż, to da się w tym dziale jeszcze jakoś poprzeczkę wyżej podnieść?
[/FONT] ​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-30 kwietnia 1942[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 11[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Jeszcze tutaj wrócę[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]






14 Korpus Brytyjski w Norwegii wykorzystując niemiecką niefrasobliwość zajmuje 26 kwietnia Kristiansand, lecz już po dwóch dniach zostaje wyparty przez Niemców z powrotem do Stavanger. Imperialny Sztab Generalny decyduje się na utrzymanie korpusu w tym rejonie dla wiązania sił niemieckich, ale jednocześnie odbiera mu jedną dywizję piechoty.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Norwegia, kwiecień 1942



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W mroźnej Finlandii gorące walki. W pierwszej połowie miesiąca Wehrmacht zdobywa Sejnajoki, ale na północy ponownie traci Murmańsk. 21 kwietnia Niemcy zajmują Pori, a tydzień później są już w Turku. Helsinki są na wyciągnięcie ręki, lecz niepokoić OKH może fakt, że wyrąbane przejście jest tak niebezpiecznie wąskie, chociaż już od 2 miesięcy Armia Czerwona udowadnia, że nie jest w stanie skutecznie i na szeroką skalę przeciwdziałać niemieckiej ofensywie w warunkach arktycznej północy. Coraz bliższe są spełnienia nadzieje na wolność dla Finów.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Finlandia, kwiecień 1942



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na froncie wschodnim kolejny miesiąc umiarkowanych walk. Obie strony szykują się zapewne do wielkoskalowych operacji wiosenno-letnich, a na razie prowadzą tylko działania zaczepno-obronne, po których następują stosunkowo niewielkie korekty linii frontu. Heeresgruppe Nord zdobywa Newel prowadząc jednocześnie walki w rejonie Tallina, który jest już zupełnie zdewastowany ciągłym ostrzałem artyleryjskim i walkami ulicznymi trwającymi od 5 tygodni. Na południu HG Süd zajmuje Dniepropietrowsk, ale kontratak na prawej flance wypiera Niemców z Chersonia i Odessy.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Front wschodni, kwiecień 1942



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]1 kwietnia dywizja pancerna generała Wooda zajmuje przełęcz Kassarine z miejsca napotykając na wściekły francusko-włoski kontratak. Generał Gillem uderza na skrzydło Francuzów zmniejszając napór wroga na dywizję Wooda. 4. Pancerna utrzymuje się na przełęczy, a niedługo jej pozycje zostają wzmocnione jednostkami 1. Dywizji Pancernej Magrudera.

[/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Walki o Kassarine



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Patton nie byłby sobą, gdyby nie wykorzystał otwierającej się przed nim okazji do zajęcia kolejnych terenów. Nie oglądając się na nikogo pędzi swoją 2. Pancerną przez Sousse do Sfaxu po drodze nie napotykając jakiegokolwiek oporu. Na jego prawym skrzydle pozostałe dywizje pancerne ruszają również do ataku wspomagając natarcie brytyjskiego sojusznika na Gafsę. Zdemoralizowani Francuzi nie stawiają żadnego oporu. Niestety, po 1500 kilometrach na tym kończy się wielka ofensywa Pattona. Ku swemu niezadowoleniu generał musi przejść do obrony w Sfaxie dopóki nie przybędą z Casablanki nowe dywizje. W dniach 15-16, 21 i 22 kwietnia 2. Dywizja Pancerna odpiera włoskie ataki mające na celu poszerzenie niebezpiecznie wąskiego rejonu koncentracji Armata L'Africa. 3 dni po ostatnim ataku do Sfaxu przybywa 7 dywizji, z czego 6 prosto z Ameryki. Włosi zaprzestają walk na tym odcinku, ale na południu i wschodzie brytyjska 8. Armia ma z nimi coraz większe problemy.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Patton zmuszony do przerwy w ofensywie



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na Morzu Śródziemnym kilka drobnych starć z włoskimi i niemieckim okrętami podwodnymi kończy się zatopieniem U-89 przez niszczyciel USS Jenkins. Niewiele większe sukcesy notują Brytyjczycy, którzy na dno posyłają Amphitrite i Psyche – kolejne dwie jednostki z resztek vichystowskiej floty.

[/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Polowanie na U-89



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Amerykanie w Afryce Środkowej wiążą coraz większe siły Vichy, która w ten sposób nie jest w stanie jednocześnie prowadzić ofensywy przeciwko Wolnym Francuzom. De Gaulle otrzymał znacznie więcej, niż prosił od amerykańskiego ambasadora w Londynie. 17 kwietnia dwie dywizje piechoty US Army odzyskują Freetown, a 6 dni później liberyjskie wojska wsparte przez Amerykanów uderzają na Kankan, które przechodzi pod administrację prezydenta Barkclaya 30 kwietnia.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Cóż za spotkanie!*



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Persja coraz bliżej załamania. Do Teheranu wkraczają żołnierze Armii Czerwonej, na południu kraju Brytyjczycy zajmują kolejne miasta, a wojska szacha nie są w stanie w jakikolwiek sposób skutecznie przeciwdziałać.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Blitzkrieg w wydaniu alianckim



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Chinach Japończycy dalej prowadzą ofensywę przeciwko Mao. Po ciężkich bojach cesarskie wojska przełamują umocnione górskie pozycje pod Tianshui, co w niedługiej perspektywie grozi przecięciem komunistycznego państwa i kłopotami zaopatrzeniowymi południowego zgrupowania wojsk chińskich.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pod Hong-Kongiem sytuacja patowa. Japończycy wyraźnie ostrzą sobie zęby na przejęcie kolonii, ale Wielka Brytania nie zamierza jej oddać tanio. Kolejne wojska dowożone są drogą morską.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Chiny, kwiecień 1942



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]5 kwietnia Manilę zajmują wojska inwazyjne. Jeszcze tego samego dnia rusza atak na amerykańsko-filipińskie wojska zgromadzone na półwyspie Baatan. Sam MacArthur na prośbę prezydenta Roosevelta opuszcza ze swoim sztabem Filipiny. Na odchodnym mówi „Jeszcze tutaj wrócę”. Pozostawieni swojemu losowi żołnierze poddają się dzień później.

[/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Ostatnia bitwa na Filipinach



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]16 kwietnia powstaje Filipińska Komisja Wykonawcza Jose Laurela, marionetkowa instytucja w teorii zarządzająca krajem. W Australii Manuel Quezon, prezydent Wspólnoty Filipin, zakłada rząd na uchodźstwie.

[/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Filipiny podbite, kto następny?**



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Do Afryki przybywają już ostatnie partie transportów nowych czołgów M4 Sherman. Jeszcze tylko 2. Dywizja Pancerna nie przezbroiła się ze starych M3 Lee. Jednocześnie w Sztabie Generalnym specjaliści dochodzą do wniosku, że głównym problemem ukazanym przez dotychczasowy przebieg kampanii afrykańskiej jest zbyt mała mobilność piechoty, która zdecydowanie nie nadąża za natarciem pancernym. W związku z tym wygospodarowywane są środki na motoryzację armii, która ma ruszyć pełną parą od połowy mają przy okazji formowania nowych dywizji. Dyrektorowie fabryk koncernów Ford Motor Company i General Motors zacierają już ręce wobec perspektywy olbrzymich zamówień US Army.[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W stoczniach Marynarki Wojennej przyjęto do służby kolejne okręty: pancernik Indiana oraz 12 niszczycieli. Większość nowych jednostek zostaje przydzielona Flocie Pacyfiku, lecz Indiana pozostanie na Atlantyku pod komendą Kinkaida, który niedługo ze swoim zespołem przeniesie się na Gibraltar.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Do Port Darwin przebazowuje się zespół pancerników i krążowników Halsey'a oraz lotniskowce pod komendą Nimitza. Obecność na jednym teatrze działań dwóch tak wielkich osobowości jak Nimitz i MacArthur nieuchronnie musi doprowadzić do tarć na linii Armia – Marynarka.[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]======================================================[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]* (tłum.) Nagłówek – Niespodziewane spotkanie w najciemniejszej/najgłębszej Afryce.[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dymek – Doktor Livingstone jak przypuszczam? (słynne te słowa powiedział sir Henry Stanley, gdy odnalazł zaginionego w Afryce doktora Livingstone'a w 1871 roku)[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]** (tłum.) - Tak między nami... jak myślisz, ile jeszcze Piekła Japończycy zrobią?[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Cóż, na morzu cisza. Poza tym w innych miejscach też nieco sennie. Gwarantuję, że zmieni to maj. Nawet nie jestem pewien czy maja nie dać w 2 odcinkach, bo o ile kwiecień był spokojny na morzu, to w maju...

Co do Filipin i rządu - to jest notka historyczna. Nie powstało żadne nowe państwo

Więcej takich żartów nie będzie
[/FONT]​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-30 maja 1942[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 12[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Wiosenne manewry[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]




O ile front norweski przez cały maj ani drgnął, o tyle Finlandia była areną zawziętych walk, w których górę biorą Niemcy. Niepowodzeniem kończy się sowiecka próba utworzenia partyzanckiej republiki na tyłach Wehrmachtu. Zrzuceni spadochroniarze-dywersanci mobilizują wprawdzie komunistycznych działaczy do walki, lecz zdecydowane działania niemieckiej armii niszczą opór w zarodku. W tym samym czasie wojska liniowe zdobywają z rąk Armii Czerwonej Kuopio i Jyvaskylę. W Kajaani Sowieci silnym kontratakiem odpychają wroga. Z końcem maja ponad połowa fińskiego terytorium zajmowana jest przez wojska niemieckie i Fińską Armię Wyzwoleńczą marszałka Mannerheima, który czeka już tylko na zdobycie Helsinek, by proklamować odrodzenie Finlandii i zrzucenie jarzma okupacji ZSRR.

[/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Finlandia bliska wyzwolenia



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dla Heeresgruppe Nord po zimowych sukcesach przychodzi wiosenny kubeł zimnej wody. Początek miesiąca w żaden sposób nie zapowiada tego, co dzieje się później. Udane włamanie pod Newlem wydaje się otwierać drogę do szybkiego uderzenia na kierunku moskiewskim, lecz dobrze zapowiadające się natarcie grzęźnie by w końcu zupełnie stanąć, a nawet przejść do odwrotu - Newel zostaje stracony. Zaangażowanie Wehrmachtu na tym kierunku powoduje odpływ sił z innych odcinków, z czego korzysta Stawka atakując w Estonii. Kolejny raz właściciela zmienia Tallin, ale na tym się nie kończy. Armia Czerwona z powodzeniem kontynuuje natarcie wyrzucając Niemców z Parnu, Tartu, Voru, i Opoczki. O Psków trwają wielodniowe walki, które kończą się wycofaniem dywizji Wehrmachtu dopiero w obliczu groźby okrążenia miasta. Wiosenna ofensywa radziecka wyrywa z łatwością ziemie, które Niemcy z trudem zdobywali zimą.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Sukcesy sowieckiej ofensywy



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Heeresgruppe Mitte notuje coraz większe sukcesy. Nacierając szerokim frontem rozbija sowiecką obronę na linii Wyszogród – Żłobin – Mogilew i osiąga Dniepr. Na tym jednak nie kończy się ta ofensywa. Czołówki Grupy Armii przeprawiają się przez Dniepr i zajmują Gomel. Sowieci są w odwrocie.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niemcy w natarciu



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na odcinku walk Heeresgruppe Süd również zwycięstwa. Radzieckie uderzenie, które sięgnęło aż Odessy, zostało zatrzymane, ale za cenę wycofania wojsk z Dniepropietrowska. Kontrnatarcie niemieckie odrzuca Armię Czerwoną z Odessy, Chersonia i odzyskuje Dniepropietrowsk. Jednocześnie lewe skrzydło HG desantuje się na drugim brzegu Dniepru, zdobywa przyczółek i rozszerza go zajmując Priluki. Jest to już drugie miejsce na krótkim odcinku frontu, gdzie Niemcy przełamują naturalną linię obrony opartą na wielkiej rzece. Źle to wróży Związkowi Radzieckiemu.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Prawobrzeżny Dniepr niemiecki



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Jedynym pełnym sukcesem, jakim może się w tych dniach pochwalić ZSRR, jest całkowity podbój Persji. Słaba armia szacha szybko pada pod naciskiem nieporównywalnie lepszych wojsk Związku Radzieckiego i Wielkiej Brytanii. Perskie ziemie zostają podzielone na dwie strefy okupacyjne. Niebezpieczeństwo zwrotu tego kraju w kierunku III Rzeszy zostaje zażegnane.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]No to gdzie jesteś robaczku?*



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Morze Śródziemne w maju przyjmuje w swe otchłanie kolejne okręty i ich załogi. 12 maja dochodzi do starcia admirałów Gensoula i Kalbfusa. Eskadra amerykańska, w której z linii wypadły już dwa pancerniki, ponownie walczy ze starymi znajomymi z Vichy. Tym razem po francuskiej stronie już tylko jeden okręt liniowy – Dunkerque, zmierzyć się ma z trzema pancernikami. Wymiana ognia kończy się zatopieniem 2 niszczycieli Gensoula oraz poważnymi uszkodzeniami pancernika USS Idaho. Ostrzeliwany przez Dunkerque okręt obrywa wielokrotnie. Na pokładzie szaleją pożary, woda wdziera się do kolejnych przedziałów. Gdy wydaje się już, że jedynym wyjściem jest opuszczenie okrętu, sytuacja zaczyna się stabilizować. Okręt przestaje nabierać wody, lecz nawet teraz te kilka tysięcy ton w środku daje o sobie znać. Holowany pancernik udaje się z powrotem do Gibraltaru, gdzie trzeba będzie dokonać poważnych napraw.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Rany Idaho ruszył pomścić drugi amerykański zespół w tym rejonie – świeżo przysłana ze Stanów Eskadra admirała Kinkaida. Dwa najnowocześniejsze pancerniki US Navy we Flocie Atlantyku, USS South Dakota i USS Indiana ruszają w pościg za Francuzami. Nie muszą ich długo szukać - już 16 maja dochodzi do starcia. Gensoul nie miał wcześniej okazji poznać różnicy między amerykańskimi działami czternasto-, a szesnastocalowymi, która dla wyniku tej walki była zasadnicza. Dakota i Indiana rozpoczynają ostrzał z wielkich dystansów, na których walkę może próbować toczyć tylko Dunkierka z działami trzynastocalowymi, ale ten kaliber to zdecydowanie za mało, aby zaszkodzić Amerykanom. Artylerzyści pancerników strzelają jak na ćwiczeniach. Już pierwsze salwy padają blisko celów wzbijając w górę fontanny wody. Korekta ognia i następna salwa, korekta, salwa, korekta, salwa, trafienie! Na Dunkierce nawet z dużej odległości widać pióropusz dymu. Teraz czas na dobicie wroga. Cztery szybkie salwy z dziewięciu dział South Dakoty, której udało się wstrzelać w wroga, to 36 pocisków, z których 8 lokuje się w samym środku desperacko manewrującego celu. Podobnego ładunku nie miał prawa przeżyć okręt tej klasy. Potworna eksplozja wstrząsa powietrzem - 3 pociski uderzając jeden po drugim w wieżę A krążownika liniowego przebijają pancerz i powodują wybuch ładunków prochowych zgromadzonych na podajnikach dział. Podmuch podąża dalej, do środka, zmiatając po drodze wszelkie przegrody pancerne i zabezpieczenia. Szybem windy amunicyjnej dociera do komór, gdzie ogień dobiera się do pocisków i ładunków miotających. Z rozdzierającym hukiem Dunkierka eksploduje rozsiewając wokół siebie miliony odłamków, które rażą nie tylko załogi pobliskich okrętów, ale docierają nawet 20 kilometrów dalej, do Amerykanów. Spektakularny sukces nie powstrzymuje Dakoty przed ostrzelaniem krążowniki Algerie, który poszatkowany przeciwpancernymi pociskami szybko zaczyna nabierać wody. Reszta eskadry Gensoula wycofuje się jak najszybciej. Okręty Kinkaida oraz lorda Mountbattena, który zjawił w trakcie bitwy, podejmują z wody 674 z 720 marynarzy z Algerie i tylko 4 z 1380 z Dunkerque.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Główni aktorzy tej bitwy



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dwa dni po tych wydarzeniach Gensoul napotyka lekki krążownik HMS Aurora i niszczyciel HMS Witch lorda Louisa Mountbattena. Górująca siłą ognia francuska eskadra rozprawia się z oboma brytyjskimi okrętami bez problemu.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]24 maja Kinkaid znów spotyka Gensoula. Amerykańskie pancerniki posyłają na dno ciężki krążownik Dupleix i dwa niszczyciele. W pościgu za uciekającymi Francuzami pociski South Dakoty sięgają jeszcze lekki krążownik Emil Bertin demolując go doszczętnie. Fale Morza Śródziemnego pochłaniają krążownik.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]30 maja Amerykanie trafiają na wielką włoską flotę liniową z pancernikami Andrea Doria, Giulio Cesare, Caio Duilio, Littorio i Vittorio Veneto oraz krążownikami Trento, Trieste, Gorizia, Bari, Eugenio di Savoia, Luigi Cadorna, Giuseppe Garibaldi, Raimondo Monteluccio i czterema niszczycielami. Kinkaid rozsądnie nie dopuszcza przeciwnika w zasięg dział jego starszych pancerników, co automatycznie redukuje wymianę ognia do najnowocześniejszych pancerników: włoskich Littorio i Vittorio Veneto oraz amerykańskich: South Dakota i Indiana. Tym razem lepiej spisali się marynarze admirała Bergaminiego trafiając Dakotę i wyłączając jej wieże artyleryjskie na 20 minut, a następnie wzbudzając na pokładzie kilka pożarów. Kinkaid wiedząc, że nie ma szans na wygraną z jednym tylko w pełni sprawnym okrętem liniowym, wycofuje się.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zwycięski Littorio



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na lądzie afrykańskim Włosi odnajdują zagubioną odwagę. Znacznymi siłami atakują Gabes, które dla czterech amerykańskich dywizji pancernych i jednej brytyjskiej dywizji piechoty jest nie do obronienia. Kontratak Pattona na skrzydło nacierających Włochów wprawdzie się udaje, ale nie zmienia to faktu, że Amerykanie muszą się wycofać do Kassarine. Dopiero 24 maja 7. Armia jest gotowa do walki. Dwanaście dywizji atakuje Włochów i Francuzów pod Gafsą zmuszając ich do odwrotu. Idąc za ciosem Patton atakuje Gabes. Pojedyncza francuska dywizja piechoty nie jest w stanie oprzeć się ośmiu amerykańskim.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Afryka Północna, maj 1942



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Komuniści chińscy mimo zaangażowania znacznych sił nie są w stanie stawić długotrwałego, skutecznego oporu Japonii. Wprawdzie udaje im się zdobyć ponownie Chongqing, lecz w przeciągu tygodnia miasto wraca pod panowanie najeźdźców. Przebywający w Waszyngtonie Czang Kaj-Szek sam nie wie czy powinien się cieszyć, że jego głównego rywala może zniszczyć wspólny wróg, czy też żałować, że ostatnie ognisko oporu w Chinach jest bliskie zniszczenia.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Japoński wąż bliski jest połknięcia Mao



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na Pacyfiku admirał Nimitz spuszcza ze smyczy Halseya z jego Task Force 72. Bojowy admirał otrzymuje zadanie patrolowania wód w rejonie Filipin tak, aby jak najbardziej uprzykrzyć życie Japończykom. Już niedługo trafia się okazja - samotny transportowiec wyładowany wojskiem. Ciężkie działa pancerników i krążowników bez trudu niszczą go. Następnego dnia w podobnych okolicznościach Halsey rozstrzeliwuje niszczyciel Oite i transportowiec Tokio Maru. Cesarska Kwatera Główna reaguje na amerykańskie ruchy bardzo gwałtownie wysyłając w ten rejon lotniskowce Zuikaku i Zuiho, pancerniki Haruna i Hiei, krążowniki Chikuma, Tone, Mikuma, Chokai i Jintsu oraz 7 niszczycieli. Nieświadomi swojej obecności wrogowie napotykają się w skrajnych warunkach tropikalnego sztormu. Lotnictwo pokładowe z Zuikaku jest uziemione, bitwa rozgrywa się tradycyjnie, artylerią. W sztormowych i do tego nocnych warunkach o wiele lepiej radzą sobie świetnie wyszkolone japońskie załogi. Amerykanie dają radę zatopić tylko jeden niszczyciel i dwa uszkodzić. Sami tracą krążownik Quincy i niszczyciel Duncan, a kilka innych okrętów jest uszkodzonych.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Porażka Halseya



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W połowie maja Cesarska Marynarka wysadza desant pod Palembang na Sumatrze. Zaskakującym jest zarówno fakt tak śmiałego uderzenia tuż obok wielkiej brytyjskiej bazy w Singapurze, jak i powolność postępów japońskich wojsk na wyspie.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Przerażony?**



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Stanach rozpoczął się proces rekrutacji serii zmotoryzowanych dywizji piechoty wyposażonych w batalion niszczycieli czołgów. Druga seria ma zostać zlecona, gdy tylko testy poligonowe przejdzie nowe działo samobieżne. W ściśle tajnej lokacji zaczęła się budowa wielkiego ośrodka dla naukowców, którzy obecnie pracują nad programem rakietowym. Opracowane plany krążowników liniowych klasy Alaska nie będą obecnie wdrożone ze względu na napięty budżet zbrojeniowy.


[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]=============================================================[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]* (tłum.) Gdzie jest ten robak, który miał gniazdko w perskim dywanie? - wybaczcie, wierszyka nie będę składał [/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]** (tłum.) U góry - Uważaj na okrutnego japońskiego tygrysa![/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na dole - Pssst... Adolf! Jak mi idzie?

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Jest to faktycznie ostatni z odcinków pokazujących się tak często. Od poniedziałku zaczynają się zajęcia na uczelni i ciężki, letni semestr w wyniku czego częstotliwość odcinków spadnie. Zarazem jest to pierwszy odcinek, który puszczam bez recenzji Raulka - nie będę chłopaka męczył głupotami w Walentynki
[/FONT]​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-30 czerwca 1942[/FONT]​

​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 13[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Na wschodzie zmiany[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Adolf Hitler, mimo szumnych zapowiedzi ustami propagandy Goebbelsa, nie rzucił Związku Radzieckiego na kolana w ciągu roku. Blitzkrieg niemiecki wygasł przeradzając się w ciężkie walki o każdą piędź ziemi. III Rzesza nadal jest silniejsza niż kiedykolwiek, lecz po raz pierwszy nie jest już ofensorem na każdym froncie.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Odsłonięcie jeszcze "chwilkę" poczeka...*



[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]6 czerwca wydawać się może, że Brytyjczycy ponownie przejmują inicjatywę w Norwegii wysadzając desant pod Oslo. Słabo bronione miasto szybko wpada w ręce lądujących oddziałów, lecz reakcja niemiecka jest szybka. Dwie świeże dywizje strzelców górskich ruszają na Anglików bezlitośnie spychając ich z zajmowanych pozycji prosto do morza. Na okręty desantowe wraca niewielu z tych, którzy zeszli z ich pokładów parę dni wcześniej. Wobec takiej sytuacji Imperialny Sztab Generalny decyduje się na ewakuację całego 14. Korpusu, lecz czyni to i ostrożnie i głupio zarazem. Zamiast szybkiego wycofania się wybiera wariant stopniowy – 21 czerwca opuszcza norweską ziemię 51st “Highland” Division, 2 dni później 3rd Infantry Division, ale Niemcy zdają sobie sprawę, że zdobycz wymyka im się z pułapki. Pierwszy szturm, na pozycje jeszcze czterech dywizji, zostaje odparty. W drugim, gdy opór stawiają już tylko trzy dywizje, kontynuowanie obrony staje się beznadziejne. 47.000 brytyjskich żołnierzy z 1. Pancernej oraz 38. i 45. Piechoty idzie do niewoli.

[/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Koniec frontu norweskiego



[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Finlandii szczęśliwy los odwraca się od Niemców i ich sojuszników. Już 10 czerwca Armia Czerwona odbija Tampere i Jyvaskala. Częściowo te porażki kompensuje zajęcie przez Wehrmacht Kajaani, lecz w ciągu następnych dwóch tygodni Niemcy zmuszeni są wycofać się z Turku, Pori i Vaasa. Wprawdzie 20. Armia Górska Dietla ponownie zdobywa Murmańsk, lecz nie może to zamaskować faktu, że w ciągu miesiąca traci całą południową Finlandię rozwiewając marzenia Mannerheima o szybkim wygnaniu komunistycznych marionetek z Helsinek.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Komunistyczna Finlandia trwa w oporze



[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zaciekłe boje toczy Heeresgruppe Nord, która w maju poniosła sromotne porażki. Zmotywowani żołnierze ruszają w czerwcu do kontrofensywy w wyniku której już na samym początku wyrąbują korytarz do Tartu i zabezpieczają skrzydło w Opoczce. Sowieci nie czekają na rozwój wydarzeń i szturmem zajmują Połock, który jednak tracą w tydzień później. Zaistniałe okoliczności pozwalają na odbicie Tartu, chociaż przy jednoczesnej utracie Parnu. Kolejne niemieckie uderzenie znów zajmuje Tartu, co stwarza nader nieprzyjemną dla ZSRR sytuację w Estonii grożącą okrążeniem. Cztery dni później w głębokiej defensywie znajdują się dywizje Wehrmachtu wyparte z Tartu i Gulbene stawiające opór już na przedmieściach Rygi. Armia Czerwona uderzeniem na lewym skrzydle skraca front, a następnie wykonuje analogiczny manewr na skrzydle prawym. Niewiele poprawia skoordynowane z Heeresgruppe Mitte natarcie, które zajmuje Witebsk i Smoleńsk, gdyż nie prowadzi do żadnych konkretnych rozwiązań. Front stabilizuje się na linii Ryga - Połock - Smoleńsk.

[/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Front Bałtycki spycha Niemców



[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na środkowym odcinku frontu Niemcy usilnie starają się przeprawić przez górny odcinek Dniepru. Przyczółek pod Gomlem utrzymują tylko kilka dni, ale w 2 tygodnie później zajmują Rogaczew, co ułatwia odbicie Gomla. 27 czerwca Wehrmacht po ciężkich walkach zajmuje Czernichów tym samym tworząc silną pozycję na lewym brzegu Dniepru.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Teutoni w natarciu!



[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]HG Süd kontynuuje natarcie z Pryłuków w kierunku Połtawy, która pada 6 czerwca. Radzieckie kontrataki nic nie dają. Nie są nawet w stanie zatrzymać ostrza tej ofensywy, które tym razem wymierzone w Zaporoże bez trudu przecina próby obrony wyczerpanych dywizji Armii Czerwonej. Tutaj jednak czeka Niemców sroga niespodzianka pod postacią świeżych wojsk z rezerwy sowieckiego Naczelnego Dowództwa, które to jednostki nie dość że odbijają Zaporoże, to przedłużają oś natarcia do Dniepropietrowska. W ciągu następnych paru dni RKKA odbija również Priłuki, lecz nie jest w stanie zapobiec utracie Perekopu, która zagraża możliwością niemieckiego uderzenia na Krym.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Walki na Ukrainie



[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Flota Atlantyku wstrzymuje działania na Morzu Śródziemnym z powodu braku odpowiedniej ilości okrętów liniowych zdolnych do przeciwstawienia się silnej włoskiej eskadrze. Planowane wznowienie patroli bojowych przewidywane jest po przybyciu nowego pancernika Massachusetts oraz wyremontowaniu trzech starszych. Pod nieobecność amerykańskich sił Włosi zatopili stary brytyjski okręt liniowy HMS Royal Sovereign zadając tym samym poważny cios Flocie Śródziemnomorskiej.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Patton w Afryce zmuszony zostaje do przejścia do walki pozycyjnej. Krewki generał nie może ścierpieć tego, że 18 okopanych włoskich i francuskich dywizji to dla jego 7. Armii z jej 12 dywizjami przeciwnik niemożliwy do wykurzenia mimo dwóch prób przełamania. Zwłaszcza irytująca dla Amerykanina jest postawa generała Montgomery'ego, dowódcy brytyjskiej 8. Armii, który swoimi ciągłymi przegrupowaniami wojsk nie wykorzystuje okazji do wspólnego uderzenia i zgniecenia w sumie 40 dywizji wroga, co pozbawiłoby Osi około 600.000 żołnierzy oraz wszelkich pozycji na Czarnym Kontynencie. Wystarczyłoby podciągnąć dywizje rozproszone w wschodniej Libii.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]A Monty się ciągle zastanawia...



[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dowództwo Floty Pacyfiku intensyfikuje działania na akwenach wokół Indii Holenderskich. Patrole bojowe podejmują dwa zespoły lotniskowców, w tym świeżo przybyła ze Stanów eskadra admirała Harta oraz dwa zespoły mające w swym składzie pancerniki. Szczęście uśmiecha się do Harta, którego USS Ranger zatapia samotny transportowiec Hasegawa Maru. Zarówno Nimitz jak i Halsey napotykają się ze wzmożoną aktywnością japońskich okrętów podwodnych. Krążownik USS Honolulu po siedmiogodzinnym polowaniu zatapia I-58. Płynące w trudnych warunkach pogodowych okręty Halsey'a niespodziewanie stają się celem ataku I-15. Z salwy torpedowej jedna trafia w pancernik North Carolina wyrywając osiem metrów poszycia na lewej burcie. Sprawna akcja ratunkowa zażegnuje niebezpieczeństwo utraty okrętu. Niszczyciele eskadry mimo ciężkiej pogody ruszają na łowy. Kilka godzin wytrwałego polowania skutkuje kilkoma bliskimi kadłubowi okrętu podwodnego detonacjami bomb głębinowych. Nie mając innego wyjścia japoński kapitan szasuje balast i wynurza się w desperackiej próbie ratunku. Na powierzchni wita go silny ogień z dział niszczycieli. Poszatkowany Japończyk idzie na dno pozostawiając na powierzchni kilku rozbitków oraz wielką plamę ropy i szczątków. Tylko dwóch marynarzy wroga udaje się podjąć z wody, reszta stawiając opór wobec prób ratunku pozwala falom morskim na porwanie się w niepewną przyszłość pełną rekinów i mil kwadratowych wody.

[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Japończycy powiększają swoje siły na Sumatrze, lecz nie są w stanie zająć całej wyspy mimo nikłego oporu holenderskiego.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Sumatra, czerwiec 1942



[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Komuniści chińscy mają coraz większe problemy. 11 czerwca tracą Zigong, a dziesięć dni później Czengdu. Pasmo klęsk przedłuża jeszcze zdobycie przez Japończyków Zhaotung, co redukuje kontrolowane przez Mao na wschodzie tereny do 3 prowincji. Stawia to Chińczyków w dramatycznie trudnej sytuacji. Jeśli napór cesarskich wojsk nie osłabnie, to wielce prawdopodobny jest całkowity upadek wszelkiego oporu.

[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Japonia nie rezygnuje z prób wdarcia się na tereny brytyjskie. Tym razem uderzeniem wzdłuż granicy z Tybetem wyprowadza dywizję piechoty na pozycję zagrażającą Mitkinie.

[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]W Hong Kongu pojawia się flota admirała Pounda. Wedle informacji od brytyjskich sojuszników poważne naprawy przejść muszą pancerniki Queen Elisabeth i Valiant, które zostały uszkodzone w starciu z Japończykami, w wyniku którego utracono lekki lotniskowiec HMS Hermes. Piloci z japońskich lotniskowców znów pokazali swoją wyższość.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Chiny i Birma Północna



[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Waszyngtonie zatwierdzono kolejną transzę pomocy Lend Lease dla Wielkiej Brytanii, która ma zostać wysłana w najbliższych tygodniach. W portach zbierają się już transportowce, które mają utworzyć wielkie konwoje. Dowództwo Floty Atlantyku uważa, że wysłanie dużej ilości konwojów jednocześnie zminimalizuje straty zadawane przez niemieckie U-Booty. Zarazem Sztab Generalny US Army rozważa dwie opcje wykorzystania formowanej na Wschodnim Wybrzeżu 2. Armii. Pierwotna koncepcja wysłania jej jako uzupełnienia dla 7. Armii Pattona w Afryce upada wobec słabości obrony Wysp Brytyjskich. Utrata 3 dywizji w Norwegii i znaczne zaangażowanie w Libii poważnie drenuje zasoby Zjednoczonego Królestwa, a USA nie jest w stanie sobie pozwolić na utratę tak ważnej przyszłej bazy wypadowej do inwazji na kontynent. W związku z tym przeważać zaczyna pomysł wysłania 2. Armii właśnie do Brytanii w celu jej zabezpieczenia.

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wyspy Brytyjskie nigdy nie były gorzej bronione



[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Stanach Zjednoczonych, zwłaszcza na Zachodnim Wybrzeżu, od kilku miesięcy trwa zorganizowana nagonka przeciwko miejscowej ludności pochodzenia japońskiego. Od grudnia 1941 ci obywatele mają zakaz opuszczania granic państwa, później objęła ich godzina policyjna, aby wreszcie doszło do zamknięcia 110.000 ludzi ze stanów: Kalifornia, Waszyngton, Oregon i części Arizony, w 10 obozach, tzw. Relocation Centers, które sam prezydent Roosevelt nazywał "koncentracyjnymi". Ochotnicy do służby w US Army, pochodzący z tej społeczności, nie byli przyjmowani. Te ograniczenia konstytucyjnych praw usankcjonował później nawet wyrok Sądu Najwyższego. W nieznośnych warunkach ciasnoty, o głodowych wynagrodzeniach i skąpych racjach lichego jedzenia Amerykanie z japońskimi korzeniami próbowali udowodnić, że są obywatelami USA, a nie Kraju Kwitnącej Wiśni. Ogół społeczeństwa, który szczególnie na Zachodnim Wybrzeżu był negatywnie nastawiony do azjatyckich emigrantów, popierał działania władz. Po wojnie sprawa ucichła na długie 30 lat, po których oficjalnie przeprosił dopiero prezydent Gerald Ford... **

[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Amerykańskie obawy...***



[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Rozpoczęto formowanie drugiej serii dywizji zmotoryzowanych, które jako broń wsparcia otrzymają działa samobieżne. Do służby oddano kolejne eskadry lotnicze Mustangów, które natychmiast wysłano do Afryki Północnej. 1. Dywizja Lotnicza USAAF do swych B-17 otrzymała pierwsze dywizjony myśliwców eskortowych.

[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Trwają prace nad ustaleniem etatu i regulaminów działania nowego typu wielkiej jednostki - dywizji zmechanizowanej.


[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]==============================================================================[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]* Himmel! Czekamy tutaj dokładnie rok![/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Podpis pod pomnikiem: Hitler - zdobywca Wszechrusi[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tabliczka obok pomnika: [/FONT][FONT=Palatino Linotype, serif]Proszę o spokój, odsłonięcie nastąpi lada chwila [/FONT] ​

[FONT=Palatino Linotype, serif]** Jest to krótka notka historyczna zaledwie nakreślająca te haniebne dla historii Stanów Zjednoczonych wydarzenia. Nie jest to opis eventu
[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]*** Czekając na sygnał z Domu...[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tabliczka: Honorowa Piąta Kolumna (aluzja do słynnej wypowiedzi generała Moli o czterech kolumnach Franco maszerujących do Madrytu i piątej, ukrytych zwolenników, w samym mieście)

Oto jestem z kolejnym odcinkiem. Parę dni bez pisania i od razu temat leci w dół jak kamień W takim razie muszę go nieco odbić W następnym odcinku myślę, że już odpalę pierwsze eventy z serii wielkich wzmocnień przemysłu Osi oraz ich flot. Powiedzmy, że plany wzmocnień sięgają setek jednostek przez najbliższe kilka lat gry. Będzie gorąco
[/FONT]​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 lipca 1942[/FONT]​

​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 14[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Śmierć nadchodzi z nieba[/FONT]​

4 lipca z okazji Dnia Niepodległości w Kongresie orędzie do narodu wygłosił prezydent Roosevelt. Podkreślił w nim, że Ameryka znalazła się przez podstępne i zdradzieckie działania Japonii i Niemiec w stanie wojny z tymi krajami i ich sojusznikami. Szczególny nacisk prezydent położył na to, że wojna ta może się zakończyć tylko w jeden sposób - amerykańskim zwycięstwem, lecz aby to osiągnąć, trzeba będzie wiele wysiłku. W związku z tym poprosił obywateli USA o jak najdalej idące poparcie i jedność w tym konflikcie.

​

Roosevelt przemawia​

​

​

​

Za słowami Roosevelta przyszedł sukces w Północnej Afryce, gdzie zmiękczana bombardowaniami niemiecka Panzerarmee Afrika przedzierająca się przez pustynne bezdroża spotyka amerykańskie uderzenie z flanki. Znękani nieustannymi, bezkarnymi nalotami oraz wyczerpującymi upałami żołnierze Wehrmachtu nie stawiają większego oporu. Rajdy Shermanów zostawiają za sobą dymiące niemieckie czołgi i maszerujące kolumny jeńców. Generał Guderian ewakuuje się potajemnie samolotem do Francji pozostawiając swoją armię na zniszczenie. ​

​

O wiele odporniejsi okazali się okopani Włosi i Francuzi. Pomimo dwóch kolejnych prób uderzeń Pattona, wytrwali na pozycjach. Przymusowo bezczynny generał monituje do Marshalla o posiłki, lecz jego pisma skutkują tylko dosłaniem w połowie lipca do Casablanki świeżo sformowanej 77. Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej pod komendą Bradleya. O ironio jedynie niemrawo działający Monty osiąga przejściowy sukces, jakim jest zajęcie Ghadames, skąd jego siły pancerne szybko zostają przegnane przez wojska marszałka Badoglio.​

​

Na Morzu Śródziemnym pojawiają się znów okręty Floty Pacyfiku. Po odesłaniu do Nowego Jorku uszkodzonych Idaho i South Dakoty przybywają do Gibraltaru nowy Massachusetts i wyremontowany Texas. Massachusetts przydzielony zostaje do eskadry Kinkaida, który natychmiast rusza do akcji, lecz nie uzyskuje specjalnych sukcesów poza posłaniem na dno nieostrożnego włoskiego podwodniaka złakomionego wizją zatopienia pancernika. O wiele lepiej radzą sobie Wolni Francuzi, którzy zaliczają na swoje konto niszczyciel Lampo i vichystowskie krążowniki Primaguet i Lamotte-Picquet.

​

Sahara upstrzona jest wrakami niemieckich Panzerów​

​

​

​

Dalej na północ, we Francji Vichy, wydarzenie najwyższej rangi przyćmiło trudną sytuację na frontach. W wyniku ustaleń między z jednej strony marszałkiem Petain i Pierrem Lavalem, a z drugiej Adolfem Hitlerem, francuska stolica po nieco ponad roku powróciła do Paryża. Hitler daje się przekonać, że w obecnej sytuacji takie posunięcie pozwoli mu kupić poparcie Francuzów, a być może to będzie prosta droga do wymuszenia na Lavalu wysłania korpusu ekspedycyjnego na front wschodni... Nie zmienia to faktu, że w Paryżu trwają huczne obchody zakłócane od czasu do czasu brytyjskimi nalotami.

​

Paryż znów stolicą Francji​

​

​

​

Niezmordowani Anglicy wyrzuceni drzwiami wracają oknem - jeszcze nie przebrzmiały echa ostatnich wystrzałów w południowej Norwegii, a już kolejny desant ląduje w Narviku, z którego w 1940 alianckie wojska się wycofały. Przejęcie Narviku powoduje, że szwedzka ruda żelaza nie może być transportowana najdogodniejszą trasą do Niemiec, co jest poważnym ciosem dla gospodarki Rzeszy. Wściekły tą utratą Hitler nakazuje w trybie natychmiastowym skierować do walki w tym rejonie aż 3 dywizje górskie. Pierwsza z nich wkracza do walki pod Mo i Rana zmuszając Anglików do wycofania się z powrotem do Narviku. Gdy tylko niemieckie siły wzrastają do 2 dywizji, rusza kolejne natarcie, które zmiata brytyjską jednostkę z powierzchni ziemi 29 lipca. Znów tysiące żołnierzy Króla idą do niewoli.

​

Odwaga to za mało...​

​

​

​

W Finlandii kolejne przetasowania. 15 lipca Niemcy zajmując Kandałakszę definitywnie odcinają Półwysep Kolski ze zgromadzoną na nim radziecką 14. Armią. W zachodniej części kraju Fińska Armia Czerwona traci Vaasę, lecz kilka dni później we współdziałaniu z Sowietami odbija Kajaani.
​

Finlandia, lipiec 1942



​

Do poważnej kontrakcji ruszyły wojska Heeresgruppe Nord, która najwyraźniej otrząsnęła się po cięgach, jakie spuścili jej Sowieci w czerwcu. Już 4 lipca odbija Gulbene, a trzy dni później Voru i Opoczkę. Kontrnatarcie rozszerza się na prawym skrzydle, gdzie Niemcy zajmują Nevel. Przejściowe kłopoty sprawia Armia Czerwona okrążając korpus pancerny von Tippelskircha w Voru, lecz nie udaje się ani zlikwidować kotła ani go utrzymać. Coraz wyraźniej zarysowuje się kierunek letniej ofensywy, którym wydaje się być nieodległa Moskwa. Potwierdzać te przypuszczenia mogą tylko ciężkie walki, w wyniku których ZSRR traci kontrolę nad Toropcem i Wiaźmą.

Zmagania tytanów*​

​

​

​

Na środkowym i południowym odcinku frontu wschodniego stosunkowo niewielkie zmiany linii frontu będące kontynuacją poprzednich działań. HG Mitte zdobywa Rosław i i Klińce, lecz do końca miesiąca obie zdobycze wracają w ręce właściciela. Chociaż HG Sud traci Perekop, to udaje się Niemcom odzyskać Połtawę, Dniepropietrowsk i Zaporoże.
​

​

Misiek nie odda głowy tanio**​

​

​

​

​

Z czterech lotniskowców wiceadmirała Harta podnosi się zespół uderzeniowy liczący ponad setkę maszyn i kieruje we wskazane miejsce. Po kilkudziesięciu minutach lotu oczom lotników ukazuje się rzeczywiście ogromny okręt - jest to japoński superpancernik Yamato płynący z Truk na Wyspy Macierzyste w osłonie tylko jednego lekkiego krążownika. Amerykańscy piloci podchodząc od strony zachodzącego słońca zostają dostrzeżeni stosunkowo późno. Na Yamato zapanowała nerwowa atmosfera, okręt usiłuje gwałtownie przyspieszyć wyrzucając w górę chmurę dymu, w powietrze poleciały pierwsze przeciwlotnicze pociski kalibru 127mm, ale prawdziwe piekło mają rozpętać działa 460mm z ich amunicją typu "San Shiki", tylko... okazują się zupełnie nieskuteczne przeciwko samolotom. Tymczasem pancernik wpada w kleszczowe ataki lotnicze i niewiele może na nie poradzić poza manewrowaniem i próbom odganiania wroga ogniem swoich stosunkowo nielicznych dział przeciwlotniczych. W końcu 15 minut od rozpoczęcia walki pierwsza torpeda trafia Yamato w śródokręcie unosząc w górę słup wody. Drżenie kadłuba odczuwają wszyscy marynarze, lecz potężnie opancerzony okręt wytrzymuje ten cios niemal bez uszczerbku na swych zdolnościach bojowych. Podobnie udaje mu się wytrzymać drugie, trzecie i czwarte uderzenie - jedynie nieliczne przedziały wodoszczelne są zalewane wodą z wyrw, lecz nie stanowi to zagrożenia dla istnienia pancernika. Dopiero kolejne trafienia bomb i torped zaczynają sprawiać widoczne problemy, spada prędkość, wybuchają pierwsze pożary, okręt zaczyna łapać przechył na lewą burtę, lecz nadal dzielnie opiera się ciosom kolejnych samolotów. Wreszcie 1000-funtowa bomba z Dauntlessa porucznika Rona Healeya przebija ponad 20 cm stali pancerza osłabionego już wcześniejszymi wybuchami i ekspoduje pod pokładem na tyle nieszczęśliwie dla Yamato, że ten traci parę z połowy kotłów. Prędkość okrętu wyraźnie spada, co czyni go łatwiejszym celem. Jeszcze tylko kilka minut brakuje, aby duma Cesarskiej Floty została rozniesiona przez amerykańskich lotników, gdy nagle na podziwiającą niesamowity spektakl osłonę Wildcatów spadają niczym rozwścieczone szerszenie japońskie Zera z miejsca zrąbując z nieba 9 myśliwców. Okazuje się, że kapitan pancernika, Gihachi Takayanagi, nie czekał na rozwój sytuacji, lecz w chwili dostrzeżenia Amerykanów zadepeszował do Manili po wsparcie lotnicze, które bezzwłocznie wystartowało i właśnie się pojawiło na niebie. Wobec przewagi Japończyków grupa uderzeniowa wycofuje się tracąc 27 Wildcatów, 9 Vindicatorów, 4 Dauntlessy i 19 torpedowych Devastatorów samemu zestrzeliwując tylko 8 Zer. Ciężko uszkodzony Yamato odpływa w nieznanym kierunku.

​

Yamato walczy z amerykańskimi samolotami​

​

​

​

Chociaż Hartowi nie udaje się wykończyć Yamato, to jego flota zapisuje na swoje konto zatopienie aż pięciu japońskich okrętów podwodnych w okresie 2 tygodni. Szczególnie zapisuje się niszczyciel USS Jarvis, którego załoga wykrywa i niszczy aż dwie wrogie jednostki. Również całkiem nieźle radzi sobie z lotniskowcami Lexington, Saratoga i Enterprise wiceadmirał Glover, który na nowym rejonie patroli koło Sumatry w ciągu 3 tygodni zatapia dwa transportowce: Rio de Janeiro Maru i Okinawa Maru. ​

​

14 lipca rozpoczyna się bitwa zwana później Bitwą na Morzu Południowochińskim. Admirał Isoroku Yamamoto postanowił ukrócić amerykańskie rajdy w okolicy Filipin wysyłając w ten rejon zespół admirała Takasu mający w składzie lotniskowce Zuikaku i Zuiho, szybkie pancerniki Haruna i Hiei, krążowniki Tone, Mikuma, Chokai i Jintsu oraz 4 niszczyciele. Pierwsze spotkania mają miejsce już 13 lipca, lecz wieczorna pora nie sprzyja poderwaniu w powietrze grup uderzeniowych, które musiałyby wracać i lądować nocą, więc obaj admirałowie starają się wymanewrować przeciwnika. Nie wiedzą, że wskutek swoich manewrów zbliżają się do siebie na odległość tylko 190 mil morskich, a to na warunki walki lotniskowców niemal jak strzał w głowę z przyłożenia. Wysłane rano na patrol wodnosamoloty szybko wzajemnie odkrywają położenie wrogich zespołów, w powietrze unoszą się grupy pokładowe z jednym tylko zadaniem - zniszczyć przeciwnika. Pochmurna pogoda krzyżuje plany lotników. Część maszyn nie odnajduje celów i musi wracać na macierzyste okręty. Amerykańskie samoloty pomijają pancerniki i krążowniki jako mniej ważne cele i uderzają w lotniskowce. Mimo rozpaczliwej obrony z walki wyłączony zostaje Zuiho. Nurkujący Dauntless umieszcza w samym środku pokładu dwie 500-funtowe bomby, od wybuchu których pokład unosi się i faluje jak harmonijka zupełnie uniemożliwiając prowadzenie dalszych operacji lotniczych. ​

​

Wracającym Amerykanom ukazuje się widok, którego nie spodziewali się zastać - Hornet płonie. Wysłane w kontruderzenie samoloty japońskie przedarły się przez obronę i obezwładniły wielki okręt w bardzo podobny sposób jak zrobili to niecałe 200 mil dalej lotnicy US Navy. Hart zdenerwowany niemożnością korzystania z jednego z lotniskowców musi rozdyslokować jego maszyny na pozostałe. Jeszcze tego samego dnia startuje kolejna fala uderzeniowa. Tym razem w locie rozkazy zmieniają się. Okazuje się, że Takasu śmiało wysłał pełną parą w kierunku TF71 pancerniki i krążowniki pozostawiając przy lotniskowcach tylko niszczyciele. Hart zdaje sobie sprawę z tego, że jeśli dotrą do jego okrętów stalowe potwory Japończyków, to nie będzie miał czym im się przeciwstawić. Celne bomby spadają na pancernik Hiei i ciężki krążownik Tone. O ile Hiei udaje się jeszcze utrzymać na powierzchni, to Tone wywraca się i idzie na dno pociągając za sobą większość załogi. Widząc, że śmiały rajd na nic się nie zdaje, Takasu nakazuje zawrócenie okrętów. ​

​

Następnego dnia Amerykanie uderzają jeszcze raz na wycofujących się Japończyków. Tym razem Hiei nie ma szczęścia - 3 torpedy w prawej burcie dopełniają jego losu. Ciężko uszkodzona zostaje również Haruna, a poharatany Zuiho nie daje rady wymanewrować wrogich ataków. Trafienie torpedy rozszczelnia zbiorniki z paliwem lotniczym. Unoszące opary podpala wybuch pięćsetfuntówki zamieniając lekki lotniskowiec w piekło. Płonący marynarze skaczą z pokładu do morza w czczej nadziei uratowania się, nikt już nie myśli o gaszeniu ognia. Zuikaku zostaje tylko stosunkowo lekko uszkodzony bombą, lecz samoloty nie mogą z niego ani startować ani na nim lądować. Admirał Takasu bezzwłocznie nakazuje odwrót na maksymalnej prędkości. Bezwładny Zuiho ma płonąć jeszcze 11 godzin nim ostatecznie dobiją go torpedy z amerykańskich niszczycieli.​

​

Japońskie bombowce nieświadome masakry swego zespołu ponownie atakują Amerykanów. Znów cięgi zbiera Hornet, który tylko dzięki bardzo sprawnym zespołom ratowniczym nadal nie idzie na dno, mimo 20-stopniowego przechyłu i tysięcy ton wody w kadłubie. Jeden z bombowców typu Val uszkodzony pociskiem przeciwlotniczym ostatnim wysiłkiem pilota wbija się jeszcze w Horneta. Hart wobec ciężkiej sytuacji lotniskowca porzuca myśl o pościgu za wycofującym się wrogiem. Jedynie niszczyciele Cummings i Henley docierają do Zuiho by go zatopić.​

​

Po lewej - Zuiho. Po prawej - Bombowiec typu Val pikuje w Horneta​

​

​

​

Komuniści Mao mają coraz większe problemy. Faktycznie jedyne, co ich ratuje, to ziemie po Xibei San Ma, które obecnie są poza zasięgiem Japończyków. W tym momencie Mao kontroluje już tylko dwie prowincje we wschodniej części bez perspektyw na szybkie odzyskanie utraconych ziem.​

​

Chiny i pogranicze brytyjsko-indyjskie​

​

​

​

Lipiec przebiega pod znakiem znacznych wzmocnień lekkich sił US Navy. W połowie miesiąca do służby oddane zostają nowe niszczyciele w liczbie dwunastu. Pięć z nich kierowana jest na Pacyfik, a siedem na Atlantyk, z czego pięć nowocześniejszych od razu płynie do Gibraltaru jako wsparcie dla TF-ów Kinkaida i Kalbfusa. Na Zachodnim Wybrzeżu do służby wchodzą cztery lekkie krążowniki. Na USS Juneau okrętuje się pięciu braci Sullivanów.

​

​

Nowe nabytki US Navy​

​

​

​

Do Wielkiej Brytanii wyrusza konwój z sześcioma dywizjami 2. Armii. Amerykanie chcąc nie chcąc decydują się na zabezpieczenie Wysp, chociaż te dywizje o wiele bardziej przydałyby się w Afryce. W Stanach niemal gotowa do przebazowania via Islandia jest 1st Air Division z Ósmej Armii Lotniczej. Ośrodki szkoleniowe rozpoczynają cykl treningowy z rekrutami do nowej serii dywizji zmotoryzowanych, a tymczasem w Kongresie coraz silniejsze wpływy ma stronnictwo jastrzębi, które wyraźnie dominuje nad gołębiami.***​

​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]==============================================================[/FONT]​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]* Komunikat: anihilacja jest prowadzona zgodnie z planem[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]** A. Hitler, wypychacz zwierząt[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]*** jeśli ktoś nie zrozumiał delikatnej aluzji, to informuję - suwaczek poszedł w jastrzębie

Brazylian - wybacz, że dopiero teraz odpowiadam. Dorzucam Osi tak wiele okrętów, że nie będzie potrzeby dopisywania im dodatkowych, przejętych mniejszych niż ciężki krążownik W odcinku tego nie pokazywałem, ale odpaliły się pierwsze eventy morskie ("Plan Z - reaktywacja" i "Marzenie Donitza - 300 U-Bootów") oraz przemysłowe (dla Japonii, Niemiec, Vichy i Włoch).

Pragnę również podziękować Crystiano za pomoc merytoryczną przy eventach
[/FONT]​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 sierpnia 1942[/FONT]​

​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 15[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Torpedo los!*[/FONT]​

​

​

​

​

​

​

​

W sierpniu 1942 roku niespodziewanie aktywność wzmaga U-bootwaffe admirała Karla Dönitza. Lotnicze patrole brytyjskiego Coastal Command donoszą o nasilonym ruchu w niemieckich portach, a także o dostrzeżonych na morzu U-Bootach zmierzających na Atlantyk. US Navy wydziela dwa specjalne zespoły niszczycieli do wspomagania eskorty konwojów. Do pierwszego spotkania z samotnym okrętem podwodnym dochodzi 18 sierpnia 300 mil na zachód od wybrzeży Hiszpanii. Obrzucony bombami głębinowymi wróg wyślizguje się obławie, chociaż nie bez uszkodzeń. Tego samego dnia inny U-Boot celną torpedą posyła na dno niszczyciel USS McDougal. Trzy dni później jego los dzieli USS Downes. Ilość operujących na tym akwenie okrętów podwodnych zdecydowanie przewyższa możliwości ich zwalczania przez US Navy, a jak się okazuje, również przez Royal Navy. Ofiarą skoordynowanych ataków wilczego stada "Helmut" pada konwój SC-37, który traci 18 transportowców. Ciężkie straty ponosi również osłona konwoju, która wobec zagrożenia rajdami niemieckich okrętów nawodnych wzmocniona została pancernikiem HMS Ramilles. Pierwsze trafienia zapisuje U-330, który torpeduje lekki krążownik HMS Hermione i niszczyciel HMS Viceroy. Dzień później U-331 trzema torpedami zatapia Ramillesa, a wieczorem krążownik HMS Scylla i niszczyciel HMS Westcott padają ofiarą celnej salwy z U-336. ​

​

​

Zimny prysznic na Atlantyku**​

​

​

​

Nagłe przebudzenie się Kriegsmarine jest dla sztabu Floty Atlantyku na tyle ciężkim szokiem, że nawet sukcesy na Morzu Śródziemnym nie są w stanie złagodzić ciosów, chociaż US Navy na tym akwenie radzi sobie całkiem dobrze. W ciągu miesiąca niszczyciele admirałów Kalbfusa i Kinkaida uszczuplają siły Regia Marina o sześć okrętów podwodnych. Dodatkowo USS Mississippi ogniem artylerii średniej niszczy zabłąkany włoski transportowiec "Porto di Roma".​

​

Mimo wysiłków Pattona na lądzie nic się nie zmienia. Generał nie krępuje się z wyrażaniem swojego niezadowolenia - w jego kwaterze można wiele usłyszeć o tym "pieprzonym tchórzu i asekurancie Montgomerym". Do Eisenhowera i Marshalla generał kieruje bardziej stonowane depesze, którymi ma nadzieję na wpłynięcie na Anglików i zorganizowanie wspólnej ofensywy. Pisze w nich: "Dobry plan konsekwentnie wykonany dzisiaj, jest lepszy, niż idealny plan wykonany jutro.". Generała Montgomery'ego nie porusza to w żaden sposób - zamiast gromadzić siły do ostatecznej rozgrywki w Północnej Afryce, odsyła wojska do Birmy i Indii dodatkowo znacznie rozciągając 8. Armię na obszarze od Libii po Persję. Faktycznie jedynym ofensywnym ruchem Brytyjczyków jest jednodywizyjny desant na Sardynię, gdzie słabe siły lokalnych carabinieri szybko się poddają.​

​

​

Monty skrewił, Pattona krew zalewa​

​

​

​

Brytyjski Sztab Imperialny bynajmniej nie odpuszcza tak łatwo w Norwegii, która jest areną ciągłych walk. Tuż po zniszczeniu głównych sił ostatniego desantu do niedobitków dołączają dwie świeże dywizje piechoty, które mają za zadanie związanie jak największej ilości niemieckich wojsk w Skandynawii. Teoretycznie ma to być dla Stalina namiastka drugiego frontu w Europie, a faktycznie staje się studnią bez dna wsysającą żołnierzy i sprzęt bez żadnego widocznego efektu. Pojawia się również polski aspekt wojny na Dalekiej Północy - dowódcą IV. Korpusu, składającego się z 51st "Highland" Division, jest zwolniony z sowieckiej niewoli generał Anders.​

​

Ze zmiennym szczęściem toczą się walki w Finlandii - 10 sierpnia Armia Czerwona na północy opiera front na linii Vaasa - Oulu - Kuopio - Kajaani - Kandałaksza, lecz w ciągu następnych tygodni traci na tyle znaczne obszary, że okopywać musi się już na przedmieściach Helsinek. Jedynym pozytywnym akcentem walk jest deblokada Półwyspu Kolskiego i uwięzionych na nim sześciu dywizji z 14. Armii.​

​

​

Fińska loteria​

​

​

​

Niesamowite postępy Wehrmachtu na odcinkach HG Nord i Mitte. Praktycznie do końca miesiąca Armia Czerwona zmuszona jest do opuszczenia niemal całej Estonii i niewiele jest w stanie zdziałać przeciwko nacierającym na Moskwę niemieckim związkom pancernym. Szczęśliwie udaje się odepchnąć wroga, który próbuje obejść radziecką stolicę od południa, lecz nie zmienia to faktu, że Niemcy stoją u wrót miasta i zapewne nie zadowolą się tylko samym staniem. Wskazują na to ożywione działania na środkowym odcinku frontu, gdzie w Briańsku trwają ciężkie walki miejskie.​

​

​

Wróg u bram!​

​

​

​

Stosunkowo niewiele zmienia się front na Ukrainie - Wehrmacht zyskuje południowy przyczółek na lewobrzeżnym Dnieprze, lecz w wyniku ciężkich walk znów traci Zaporoże. Mimo wielokrotnych prób Niemcy nie mogą dobrać się do najważniejszych rejonów przemysłowych ZSRR - Donieckie Zagłębie Węglowe jest tuż za linią frontu, lecz Stalin nie zamierza oddać go tanio.​

​

​

W tym roku na polach Ukrainy obrodzi tylko wrakami​

​

​

​

Szczęścia nie ma admirał Glover, który wprawdzie odkrywa obecność japońskiego konwoju wojskowego, lecz nie zadaje mu strat. Ostrzeżone widokiem Cataliny okręty wroga zmieniają kurs i wymykają się zdążającym już z śmiercionośnym ładunkiem samolotom. Również sukcesem nie kończy się nalot na port w Manili w wykonaniu grup pokładowych lotniskowców admirała Harta. Wbrew doniesieniom wywiadu atakujące maszyny nie znalazły wrogich okrętów, a nagła zmiana pogody bynajmniej nie ułatwiła zadania. Glover na nowym akwenie działania na wschód od Filipin nieskutecznie atakuje japońskie krążowniki Tatsuta i Kashima, które niemal nieuszkodzone umykają w nieznanym kierunku. Ciągle nie wiadomo gdzie ukrywa się uszkodzony Yamato.​

​

​

Cisza... przed burzą?​

​

​

​

Front w Birmie od początku wojny niemal się nie zmienia, a wobec znacznego wzmocnienia brytyjskich wojsk w tym rejonie kosztem Afryki wydaje się, że w tej części świata do łask wraca wojna pozycyjna - przynajmniej w odniesieniu do Anglików. Chińczycy nie są w takiej komfortowej sytuacji. Japońskie wojska nie odpuszczają im ani na chwilę spychając żołnierzy Mao w coraz dziksze rejony.​

​

​

Zupełnie nic się nie dzieje...​

​

​

​

W żadnym wypadku nie śpi spokojnym snem Ameryka. W wielkich stoczniach na Wschodnim Wybrzeżu kolejne okręty przygotowywane są do walki. W sierpniu Norfolk Naval Yard opuszcza pancernik USS Alabama, a już niedługo z General Dynamics’ Bath Iron Works powinna przybyć kolejna seria niszczycieli.​

​

Centra szkoleniowe US Army nie pozostają w tyle - 5 sierpnia gotowość bojową osiąga kolejna zmotoryzowana jednostka, 90th "Tough Ombres" Division. Trzy tygodnie po niej wręczeniem skrzydełek spadochroniarskich kończy się szkolenie Osiemdziesiątej Drugiej Powietrzno-Desantowej.​

​

​

US Training Center proudly presents!***​

​

​

​

W Anglii zadamawiają się jednostki 2. Armii generała Kruegera. Zajmują one newralgiczne pozycje nad brzegiem Kanału Angielskiego zabezpieczając przed inwazją niemiecką Albion.​

​

​

Służba idealna​

​

​

​

Wywiad donosi o wzmocnieniu Kriegsmarine dwoma lotniskowcami. Dopiero teraz OSS ma pewność, że pod komendą admirała Readera jest pełnowymiarowy Graf Zeppelin, lecz dołączyć do niego ma na dniach Seydlitz, który na pochylni jeszcze przeprojektowany został z ciężkiego krążownika na pomocniczy lotniskowiec.​

​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]=================================================================[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]* Torpedo los! - (niem.) Torpeda, pal! Tradycyjny rozkaz wystrzelenie torpedy na niemieckim U-Boocie.[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]** Najnowsze domowe udogodnienie - gorące i zimne bieżące okręty podwodne[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]*** Centrum Wyszkolenia US Army z dumą prezentuje![/FONT]​

 

Tak, to było trudne do przetłumaczenia. Zwłaszcza z moim niemieckim, który mimo dobrej (a nawet bardzo dobrej) oceny z LO obecnie jest na poziomie: halt, hande hoch!

Obiecane zestawienie gospodarcze. Mikrusów pominąłem.

Alianci:





Oś:





Komintern:





Kraje wobec mnie neutralne:

​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-30 września 1942[/FONT]​

​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 16[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Drang nach Osten[/FONT]​

​

8 września po ciężkich walkach ulicznych ostatni obrońcy Moskwy zostają z niej wyparci. Mimo kategorycznych rozkazów Stalina o nieoddawaniu miasta, żołnierze Armii Czerwonej nie są w stanie oprzeć nacierającemu wściekle LXV. Armeekorps pod komendą generała Geiba. Niemieckie wojska szybko okopują się na ruinach miasta. Morale żołnierzy rośnie - w ich rękach jest oto Kreml, główny ośrodek władzy sowieckiego imperium opuszczony przez Stalina, który ucieka do miasta Gorki. Goebbelsowska propaganda wieszczy rychły koniec wojny z komunistami, po którym III Rzesza rozprawi się z wrogiem na Zachodzie. Upadek stolicy ZSRR wywołał poruszenie w krajach alianckich. Roosevelt rozważa przeforsowanie aktu Lend Lease dla Sowietów, lecz to wymaga czasu.

​

​

Mimo dzielnej walki Moskwa utracona​

​

​

​

Upadek Moskwy to nie jedyna klęska na północnym teatrze działań. 25 września niemieckie wojska ostateczne spychają do morza desant pod Narwikiem zażegnując niebezpieczeństwo rozszerzenia przyczółka. Również w Finlandii ciąg niepowodzeń wojsk fińskie i sowieckiej Armii Czerwonych - 10 września ponownie w niemieckie ręce wpada Kandałaksza, co oznacza, że 14. Armia znów jest odcięta od komunikacji lądowej z wojskami Frontu Północnego. Nie dość tego, 23 września Niemcy zajmują Helsinki ograniczając terytorium Czerwonej Finlandii do Alandii, Turku i Tampere. Widmo upadku swego reżimu pojawia się przed oczami Kuusinena. ​

​

​

Ostatnia twierdza komunistów​

​

​

​

Działania w Finlandii są jednak tylko wstępem do szerzej zakrojonej wspólnej operacji Armee Norwegen oraz Heeresgruppe Nord. W drugiej połowie miesiąca rusza nowa ofensywa HG Nord, której ostrze skierowane jest na północny-wschód. W ciągu dwóch tygodni Armia Czerwona zmuszona jest do wycofania się z Porchowa, Starej Russy, Narwy, Gdowa, by wreszcie 25 września doprowadzić do częściowego okrążenia Leningradu poprzez zdobycie Ługi. Cztery dni później na scenę wkraczają wojska Armee Norwegen, które zajmują rejon przełamanej w Wojnie Zimowej Linii Mannerheima odcinając w ten sposób Leningrad od reszty Związku Radzieckiego. Miasto, w którym koncentruje się 1/3 sowieckiej produkcji militarnej może być tylko z trudem zaopatrywane przez Ładogę, ale nikt nie wie jak długo będzie to możliwe, gdyż pierścień okrążenia zacieśnia się - do końca miesiąca pada Kingisepp na zachodzie, a na wschodzie Nowogród i Demiańsk. W mieście do obrony szykują się zamknięte wojska sowieckie oraz fińskie liczące w sumie około 200.000 żołnierzy oraz marynarze Floty Bałtyckiej.​

​

​

Miasto Lenina zagrożone​

​

​

​

Nie jest to koniec porażających wieści z frontu wschodniego - na całym odcinku walk niemieckich HG Nord i Mitte hitlerowskie wojska prą naprzód niepowstrzymanie niczym tarany. Z kolejnych prowincji wycofują się w nieładzie coraz mniej liczne sowieckie dywizje. Upadek morale Armii Czerwonej jest coraz większy - nie tylko szerzą się przypadki wycofywania się już w przypadkach spotkania nielicznych sił wroga, ale również coraz liczniejsze są dezercje. Niemcy tylko na tym korzystają kolejnymi uderzeniami zajmując setki kilometrów terenu. Letnia ofensywa nabiera niesamowitego tempa - przesuwające się na wielkich mapach gazetowych linie tylko potwierdzają słowa Goebbelsa: Rosja jest w stanie rozkładu, nasze wojska prą naprzód i zatrzymają się dopiero nad Pacyfikiem. Stalin traci dziennie dziesiątki tysięcy żołnierzy! Zwycięski Wehrmacht wygrywa na każdym froncie!​

​

​

Takie sukcesy są na rękę propagandystom*​

​

​

​

Na południu również poważne problemy dla ZSRR. Dość stabilny front nagle sypie się jak domek z kart, gdy Niemcy znów zdobywają Zaporoże, jednak na tym nie poprzestają. Na lewej flance zajmują Sumy, dzięki czemu mogą spokojnie kontynuować natarcie na wschód. Pancerne zgrupowanie zdobywając Stalino częściowo odcina dostęp do Krymu, który od tej pory zaopatrywany może być tylko drogą morską. W tym momencie natarcie niemieckie dzieli się na dwa kierunku - jedno skrzydło niemal z biegu zdobywa Rostów nad Donem, a drugie po ciężkich walkach staje pod twierdzą sewastopolską.​

​

​

Kolejny zagrożony front​

​

​

​

Amerykanie próbują w akwenie Morza Śródziemnego jakoś odkuć się na Osi, ale wojna zmienne koleje ma. 6 września przekonuje się o tym admirał Kalbfus spotykając Włochów. Samemu mając tylko 3 stare pancerniki musi potykać się z przeciwnikiem, który posiada aż 7 okrętów liniowych, z czego aż 3 nowoczesne, przewyższające amerykańskie jednostki we wszystkich aspektach. Od samego początku przeciwnik wykorzystuje całą swoją ciężką artylerię okrętową masakrując swoim ogniem okręty US Navy. Na pierwszy ogień idzie prowadzący szyk USS Mississippi, który przyjmuje w siebie salwą za salwą. 39 pocisków kalibrów 406mm i 320mm zamienia dostojny okręt w buchające płomieniami i czarnym, gęstym dymem piekło dla jego załogi. Obezwładniane kolejnymi salwami wieże artyleryjskie milkną z groteskowo powykrzywianymi lufami dział, pogięte w dziwaczne wzory nadbudówki płoną. W środku grupy ratownicze wszelkimi siłami starają się gasić pożary i odcinać zalewane sekcje kadłuba, lecz nie starcza ich sił. Okręt wypada z szyku, zwalnia i przechylając się na lewą burtę tonie powoli. Teraz ogień przenosi się na pancernik New York, który cudem tylko nie dzieli losu swego towarzysza. Mimo pożarów stawiając zasłony dymne udaje mu się oderwać z resztą floty, w której prócz niego z ciężko uszkodzone są też niszczyciele Philip i Wickes. ​

​

US Navy ponosi wielką klęskę - jest to trzeci pancernik utracony w tej wojnie, z czego pierwszy w uczciwej walce. Postanowieniem Dowództwa Floty Atlantyku zawieszone zostają operacje TF-ów Kalbfusa i Kinkaida do czasu, aż ze Stanów dotrze USS Alabama oraz naprawiona South Dakota. Amerykanie chcą wypracować sobie przewagę w wielkich okrętach na tyle dużą, aby wyeliminować z aktywnego działania włoską flotę.​

​

​

Klęska​

​

​

​

Na szczęście problematyką morską nie przejmuje się generał Patton, który wreszcie przełamuje włoskie linie obronne pod Zuarą i mimo problemów utrzymuje zdobycz aż do przybycia szanownych i dystyngowanych Anglików. Widząc nagłą ochotę do zajmowania ziemi, za którą przelali krew amerykańscy chłopcy, Patton podsumowuje: Siedzieli skurwiele przy swoich fajfoklokach, a myśmy tu walczyli. Gdy przychodzi do zajmowania ziemi i kopania nowych linii, to Angole są pierwsi. Gdyby tylko wsparli z równą ochotą któryś z wcześniejszych szturmów, to bylibyśmy tutaj dwa pieprzone miesiące wcześniej. ​

​

Aktywność brytyjska przejawia się bardziej na innych odcinkach walk - 25 sierpnia udany desant zajmuje Korsykę. Cóż z tego, jeśli minimalne brytyjskie siły we wschodniej Libii są spychane przez Włochów jakby od niechcenia. Patton dochodzi do wniosku, że tylko Amerykanie mogą rozstrzygnąć walki w tym rejonie i monituje o nowe dywizje. ​

​

​

Dziwna wojna w Afryce Północnej​

​

​

​

Na Pacyfiku seria ciężkich starć między Japonią, a Stanami Zjednoczonymi. 8 września admirał Hart na zachód od Mindoro wchodzi w kontakt bojowy z japońskim zespołem, w którego skład wchodzi naprędce naprawiony lotniskowiec Zuikaku, pancerniki Yamato, Haruna i Kongo, krążowniki Mikuma, Chokai, Jintsu i Kashii oraz 4 niszczyciele. Lotnicy z Rangera ponownie mają okazję na zatopienie największego pancernika świata i tym razem ją wykorzystują. Mimo ściany ognia przeciwlotniczego samoloty torpedowe przebijają się i ładują w boki okrętu kolejne stalowe cygara. Mimo prób Yamato nie może uniknąć wszystkich, zwłaszcza wobec zaledwie zaleczonych obrażeń z poprzedniej walki. Czwarta torpeda trafiając w samą rufę rozwala prawoburtowe śruby zarazem rozszczelniając ich wały napędowe. Setki ton wody wdzierają się do środka, okręt gwałtownie zwalnia, a kolejne bomby i torpedy przesądzają o jego losie. Yamato przegłębiając się na rufę tonie powoli i dostojnie. Jego los mimo rozpaczliwej obrony dzieli Kongo zniszczony również przez pilotów startujących z pokładu Rangera. Pierwszy nalot pozostawia za sobą setki marynarzy w wodzie i płonący ciężki krążownik Mikuma. Japońskie samoloty nie lokalizują miejsca pobytu amerykańskich lotniskowców.​

​

Drugiego dnia admirał Hart ponownie podnosi w powietrze samoloty w pościgu za wrogiem. I tym razem udaje się odnaleźć Japończyków i zadać im poważne straty. 1000-funtowa bomba detonuje tuż przy burcie Zuikaku zabijając 28 marynarzy i uszkadzając okręt. Precyzyjnie umieszczone trzy tysiącfuntówki masakrują Mikumę - krążownik przełamuje i tonie. Haruna mimo uników i zmasowanego ognia przeciwlotniczego własnego oraz okrętów osłony trafiona zostaje dwoma bombami, które wzbudzają poważne przecieki na śródokręciu oraz pożar nadbudówek.​

​

Lotnicy z Zuikaku tego dnia odkrywają położenie lotniskowców Harta i wyprowadzają własne uderzenie. Jego ofiara pada USS Wasp, którego bombowce w tym czasie wykańczały Mikumę. Świetnie wycelowane dwie torpedy uderzają w lewą burtę wyrywając wielkie dziury i wzbudzając liczne pożary. Okręt momentalnie zakrywa się czarnym, gęstym dymem, który niestety nie pochodzi z aparatów dymotwórczych. Tylko niewiadomym cudem lotniskowiec nadal unosi się na wodzie. Admirał Hart podejmuje trudną decyzję - mimo okazji do zatopienia większej ilości wrogich jednostek musi ratować własny okręt. Task Force wycofuje się do Port Darwin, gdzie pierwsze Wasp przejdzie podstawowe naprawy potrzebne do przejścia do Kalifornii.​

​

​

Ciężko raniony USS Wasp płonie​

​

​

​

Swoją niepowtarzalną szansę otrzymują 16 września okręty podwodne admirała Lockwooda. Niestety, mimo wielu prób podejścia na odległość strzału torpedowego, niszczyciel Amatsukaze za każdym razem udaremnia zamiary Amerykanów. Musashi przepływa nawet nie draśnięty przez rejon Wysp Marshalla.​

​

Dzień później swoją szansę otrzymuje admirał Glover - samoloty zwiadowcze donoszą o obecności japońskiej floty. Nie wie, że wróg również zna jego pozycję. Prawie równocześnie wznoszą się w powietrze dwa zespoły uderzeniowe, które później mijają się w powietrzu, jednak żaden z samolotów nie opuszcza formacji by zaatakować wroga. Każdy wie, że najlepszym sposobem na zwycięstwo jest zatopienie lotniskowców przeciwnika. Jak się okazuje Glover atakuje znajomy zespół wzmocniony nowymi okrętami. Amerykańskie samoloty niczym jastrzębie rzucają się na Zuikaku, który nie jest w stanie się obronić. Wybuchy bomb drą pokład lotniczy niczym papier odsłaniając wnętrzności okrętu. Próbujące startować myśliwce drugiego rzutu spadają do morza niesione podmuchami eksplozji. Obserwujący to marynarze nie mają pojęcia jakim cudem ten weteran wielu walk jeszcze unosi się na wodzie, a tym bardziej płynie dalej naprzód. Junyo zręcznie manewrując unika wszystkich bomb w niego wycelowanych.​

​

Japończycy powiadomieni przez radio, że dla części z nich nie ma już powrotu na poharatany okręt, atakują z zimną furią amerykańskie lotniskowce. Główne uderzenie spada na Lexingtona - pierwsze bomby mijają cel, lecz gdy już wydaje się, że nurkowce wyzbyły się swojego ładunku, zza chmur wypada ostatni samotny samolot, którego pilot, kapitan Kurosawa, bezbłędnie lokuje dwie bomby centralnie w okręt, bardzo blisko nadbudówek. Natychmiast ginie większość oficerów okrętu, który nagle staje się bardzo wystawiony na ciosy. Kolejne trzy torpedy trafiają w Lexingtona, który gwałtownie przechyla się na prawą burtę. Tylko dzięki trzeźwości umysłu ocalałego czwartego oficera udaje się na czas wykonać kontrbalastowanie i tym samym uniknąć wywrócenia się okrętu do góry dnem.​

​

​

U góry: Zuikaku pod bombami. Na dole: Lexington trafiony​

​

​

​

Komuniści chińscy zmuszeni zostali do wycofania się na głębokie pozycje, gdzie próbować mogą przewegetować następne lata. Na froncie birmańskim cisza.


Na Atlantyku tonie storpedowany transportowiec SS John Carter Rose, lecz pomszczony zostaje przez okręty Royal Navy zatopieniem 2 U-Bootów.


W Anglii do boju wkraczają ciężkie B-17 z 1st Air Division/8th USAAF wyruszając na pierwsze nocne loty bojowe. Celem bombardowań nie staje się wbrew przewidywaniom Rzesza, lecz Francja Vichy. Decyzja zapada na wysokim szczeblu - Petain i Laval mają poznać wszystkie "uroki" wstąpienia do Osi. Przyświeca temu cicha nadzieja, że być może Francuzi zbuntują się przeciw decyzjom swoich władz i obalą kolaborantów. Symbolicznie 8 września, w rocznicę pierwszego historycznego Dnia Dziękczynienia, setki bomb poszybowało z luków bombowych wielkich B-17 prosto na Orlean. Powtarzane przez następne pięć nocy naloty dokonują znacznych zniszczeń dzielnic przemysłowych, ale i również mieszkalnych.

​

Zmiękczanie wroga**​

​

​

​

W Memphis powstał pierwszy amerykański poligon rakietowy. Mimo wysokich kosztów budowy władze sądzą, iż inwestycja ta w przyszłości zwróci się z nawiązką. ​

​

Sytuacja US Navy na Pacyfiku pogarsza się. Obecnie z siedmiu lotniskowców na tym akwenie aż trzy (Hornet, Wasp i Lexington) są obezwładnione na wiele miesięcy. Pojawiają się głosy, że trzeba zamówić więcej nowych lotniskowców, gdyż siedem obecnie budowanych, to za mało.​

​

Rozważane jest czasowe zawieszenie budowy pancerników Kentucky i Illinois na rzecz serii tanich lotniskowców eskortowych z przeznaczeniem do zwalczania niemieckich okrętów podwodnych. Zbyt słaba wydajność gospodarki krajowej zmusza do szukania oszczędności, zwłaszcza wobec potrzeby gwałtownej rozbudowy US Army oraz US Marine Corps.

​

Brak funduszów na Armię***​

​

​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]===============================================================[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]* Czy to wymaga tłumaczenia? [/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]** U góry: Dzień Dziękczynienia 1942. W chmurce: Mama zawsze mi mówiła: Im twardszy ptak tym mocniej trzeba go polewać (trudne do przełożenia na polski - dzięki Alojzius! - lecz sens jest taki, że twardy ptak - w domyśle indyk, Hitler - musi być zmiękczony sosem - bombami )[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]*** On ma Pustkowatość Portmonetkową lub inaczej Pustą Portmonetkę... chorobę, która jest bardzo, bardzo zła na morale!

Cóż, Raulek gdzieś na ten wieczór zniknął, a jutro nie mógłbym wrzucać, więc oto odcinek 16. Zaskoczony jestem ilością głosów w ankiecie - nie miałem pojęcia, że te wypociny czyta aż tyle osób Cóż, miło mi Druga sprawa - nadal uważacie, że ZSRR nie powinno dostać małej pomocy? Trochę wrzesień zamieszał na froncie
[/FONT]​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 października 1942[/FONT]​

​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 17[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Pyrrusowe zwycięstwo[/FONT]

Ciężkie walki toczą się na froncie wschodnim. Stalin rozpaczliwie rzuca do walki kolejne fale pospiesznie formowanych dywizji, lecz nie może to powstrzymać rozpędzonej niemieckiej machiny wojennej, która pochłania kolejne ofiary niczym studnia bez dna. Mimo lokalnych sukcesów, jakimi są czasowe odbicie Kandałakszy oraz Helsinek, Armia Czerwona ginie miażdżona w kolejnych kotłach. 6 października niemieccy pionierzy* kończą oczyszczanie Sewastopolu, a dwa tygodnie później pada Leningrad ustanawiając tym samym stabilne połączenie między niemieckimi wojskami HG Nord oraz Armee Norwegen. W miejskim porcie samozatopiony zostaje ciężki krążownik Maksym Gorki. Tego samego dnia pod Tichwinem zamyka się kolejny kocioł. Mimo prób wyrwania się otoczonych dywizji, w ogniu zaciekłych niemieckich szturmów, żołnierze sowieccy poddają się. Zarazem w niedalekiej Finlandii rejon kontrolowany przez komunistów skurczył się tylko do Wysp Alandzkich.​

​

Największe porażki Armii Czerwonej​

​

​

​

Prócz spektakularnych klęsk toczy się jeszcze zwykłe życie frontowe, które coraz bardziej przesuwa się na wschód. Istnieje coraz większe zagrożenie odcięcia resztek sił walczących w Karelii. Na środkowym odcinku frontu rysuje się przełamanie w rejonie Riazania, które tworzy niebezpieczny nawis nad Borisoglebskiem. Na Ukrainie niewiele brakuje do zamknięcia w kotle Charkowa, lecz przytomna reakcja Stawki ratuje sytuację nim staje się ona nieodwracalna. Kosztuje to wprawdzie utratą Biełogrodu, lecz Biełowodsk zostaje odbity. Mimo listopada za pasem, śnieg jak na razie pojawia się tylko na północy oraz na Ukrainie, lecz nie w ilościach, które mogą powstrzymać natarcie wroga. W centralnym rejonie piękna pogoda sprzyja napastnikom.​

​

​

Gdzie ta słynna rosyjska zima, która zatrzymuje wrogów!?**​

​

​

​

18 października na Morzu Śródziemnym amerykańskie okręty podwodne usiłują zaatakować włoskie zgrupowanie pancerników. Niestety, sytuacja staje się dla nich bardzo trudna, gdyż Włosi skutecznie się bronią. Wybuchy bomb głębinowych zatapiają Permita i Plungera, lecz to nie koniec zmagań. W rejon pobytu okrętów Regia Marina przybywa Task Force 79 Kinkaida z dwoma nowoczesnymi pancernikami - Indiana i Massachusetts. Niemal natychmiast celnym ogniem razi RM Roma, której pociski najpierw obramowują, a potem trafiają w Massachusetts, który z miejsca zaczyna dymić. Osłaniające go niszczyciele wychodzą z prawej burty i stawiają zasłonę dymną, lecz w trakcie tej operacji, mającej osłonić wycofanie się Amerykanów, pociskiem 203mm trafiony zostaje USS Rowan, na pokładzie którego ginie 17 ludzi, a rannych jest 26. Po stronie włoskiej wszystkie straty są dziełem... samych Włochów. Najpierw pomyłkowo jeden z niszczycieli został ostrzelany przez pancernik Caio Duilio, a następnie ciężki krążownik Gorizia oberwał od Littorio. W ten sposób zwycięska strona dopisała do swoich osiągnięć/strat śmierć 47 włoskich marynarzy i rany 85. ​

​

Kolejny pancernik zostaje wyłączony z działań na długie miesiące, lecz ta sytuacja zaczyna denerwować samego admirała Kinga, który decyduje się na osobiste poprowadzenie SAFBF (Special Atlantic Fleet Battle Force). Intencją admirała jest jak najszybsze rozprawienie się z Regia Marina i zamierza do tego użyć jak największych dostępnych sił.​

​

​

To będzie ostatnia taka porażka US Navy w tym rejonie​

​

​

​

Na lądzie po długim okresie bezczynności rusza wreszcie do boju 7. Armia Pattona. Pierwszym jej celem jest Ghadames, gdzie 14 amerykańskich dywizji usiłuje przełamać opór 10 włoskich. Po dziesięciu godzinach ciężkich walk ruszają wreszcie do boju Anglicy, co przeważa szalę bitwy na stronę sprzymierzonych. W ciągu następnych dni Włosi usiłują jeszcze nielicznymi siłami powstrzymywać uderzenie, lecz Shermany rozjeżdżają stawiane naprędce rubieże obronne. 26 października wojska Pattona w gwałtownym szturmie miażdżą obronę Trypolisu. Spanikowani Włosi rzucają się do ucieczki pozostawiając za sobą nienaruszone składy paliwa i zaopatrzenia. "Niech Bóg zlituje się nad mymi wrogami, bo ja tego nie zrobię" - odpowiada Patton na próby zatrzymania natarcia w celu wypoczęcia wojsk. W uznaniu zasług generał otrzymuje czwartą gwiazdkę. Stopnie pełnego generała otrzymują Bradley i Hodges.​

​

​

Cezarowi daleko do Kleopatry, a wróg tuż, tuż...​

​

​

​

Admirał Sherman we współpracy z angielskim admirałem Nellesem skutecznie polują na stado niemieckich U-Bootów grasujących w rejonie West Celtic Shelf. Ich ofiarą staje się U-337. Kilka dni później na dno idzie U-48. Niestety, w tym miesiącu U-Bootwaffe zatapia 20 transportowców należących do Stanów Zjednoczonych.​

​

Amerykańskie naloty na Francję trwają do 7 października. Zdesperowany rząd Lavala prosi Niemców o osłonę powietrzną w rejonie intensywnie bombardowanych Orleanu, Paryża i Compiegne. Luftwaffe desygnuje w tym celu pułk lotniczy złożony z myśliwców Bf-109G i Fw-190A. 1st Air Division w zmaganiach traci 18 ciężkich B-17, co powoduje zawieszenie lotów na pewien czas.​

​

​

Walki powietrzne nad Francją​

​

​

​

Japończycy ruszają do ofensywy w Birmie. W wyniku walk w trudnym terenie wypierają Brytyjczyków z północnej części pogranicza, a wielkość zgromadzonych sił sugeruje, że na tym nie poprzestaną.​

​

​

Birma w opałach​

​

​

​

Na początku miesiąca na Jawie ląduje japoński desant, który błyskawicznie zajmuje niebronioną wyspę będącą główną bazą holenderskiej floty w tym rejonie. US Navy szybko reaguje i wysyła w rejon niemal wszystkie dostępne siły, co skutkuje kilkoma starciami, brzemiennymi w skutkach dla obu stron. ​

​

14 października TF-72 Halseya ogniem dział pancerników roznosi konwój transportowców armii japońskiej zatapiając osłaniający je niszczyciel i jeden okręt transportowy. Następnego dnia Stark i Hart przydybują dwa niszczyciele, lecz te kierowane przez doświadczonych kapitanów uciekają. Nie na długo. 16 października wpadają na połączone siły admirałów Nimitza i Halseya. Trzy pancerniki nie pozwalają Japończykom zbliżyć się nawet na odległość skutecznego strzału torpedowego samemu dewastując wroga celnymi salwami. Kawakaze i Kashi idą na dno, lecz załogi nie pozwalają się podnieść z morza. USS Washington staje się prawdziwym pogromcą japońskich niszczycieli - ma ich na koncie już cztery.​

​

Na Marshallach okręt podwodny USS Narwhal celną torpedą zatapia nieostrożny niszczyciel Kraju Kwitnącej Wiśni.​

​

​

Washington pokazuje, kto tu rządzi​

​

​

​

30 października dochodzi do kolejnej bitwy lotniskowcowej między z jednej strony Zuikaku i Junyo, a z drugiej Saratogą i Enterprisem. Japońscy lotnicy wykazują się w starciu wysoką dyscypliną, która daje pożądane efekty. Pierwsze bomby uszkadzają pokład startowy Saratogi zrzucając do morza kilka Wildcatów, lecz nie uniemożliwia to lotniskowcowi prowadzenia walki. Przez rozrywające się w powietrzu czarne obłoczki wybuchów pocisków artylerii przeciwlotniczej przedzierają się kolejne samoloty. Oto i następna bomba uderza tuż obok Sary*** nadwyrężając kadłub. Groźniejsze jest trafienie w przedni pokład ciężkiego krążownika Portland, który zwalnia tocząc za sobą chmurę gęstego dymu. W ciągu następnych kilku minut w atakach samolotów torpedowych stalowe cygara wbijają się w burty wcześniej poranionych okrętów. Portland zaczyna nabierać wody silnie przegłębiając się na rufę. Wobec beznadziejności wysiłków ratowania okrętu kapitan nakazuje jego opuszczenie. Spod pokładów wybiegają smoluchy****, na żurawikach na wodę spuszczane są łodzie, niektórzy marynarze skaczą do wody w kamizelkach. Rozbitków podnoszą dwa niszczyciele same w ten sposób znacznie ryzykując.​

​

Półtorej mili od tonącego Portlanda w poważnych tarapatach jest Saratoga. Japońscy piloci nie odpuszczają jej - już dwie torpedy uderzyły w okręt wyrywając wiele metrów poszycia lewej burty. Chyba tylko sprawności myśliwców własnych i z Enterprise'a lotniskowiec wywija się Śmierci spod kosy. Mimo poważnych uszkodzeń, wielu zalanych działów, licznych pożarów i wyłączonej części kotłów, Saratoga nie chce zatonąć. Ostatecznie na hol bierze ją ciężki krążownik Chester i cała formacja rusza w kierunku Australii.​

​

Amerykańscy piloci wcale nie pozostają dłużni Japończykom, którzy 200 mil dalej masakrują ich macierzyste okręty. Wielka formacja samolotów wreszcie odnajduje przeciwnika. Majestatycznie wyglądają lotniskowce Junyo i Zuikaku, płynący niedaleko nich pancernik Nagato oraz liczne krążowniki i niszczyciele. Gdy tylko Japończycy orientują się w obecności wroga, w powietrzu pojawiają się pociski przeciwlotnicze, a z góry spada kilkanaście myśliwców Zero, które nawiązują walkę z amerykańskimi Wildcatami. W kupionym przez własną osłonę czasie w górę, na wysoki pułap, podrywają się Dauntlessy, a tuż na powierzchnią wody prują Devastatory obciążone torpedami. Doskonale wyszkolone załogi atakują jednocześnie lotniskowce z kilku stron ignorując pozostałe cele. Zajęte torpedowcami lotniskowce nie zauważają nurkowców do momentu, gdy te walą już w kierunku ich pokładów. Na manewry jest za późno. Grad bomb uderza w pokład i wokół kadłuba Zuikaku - wybuchy rzucają samolotami jak zabawkami, ludzie lecą do morza bezwładnie niczym szmaciane lalki. Rozlane paliwo lotnicze zapala się uniemożliwiając skutecznie prowadzenie akcji ratunkowej. Tym razem Zuikaku nie ma szans - nabierając wody po trafieniu jeszcze trzema torpedami kończy swój żywot wraz z kapitanem, który przywiązuje się do barierki mostka odmawiając opuszczenia tonącego okrętu. Więcej szczęścia ma Junyo - obrywa tylko jedną 250-funtową bombą, która nie wyrządza większych szkód. ​

​

Bitwa kończy się nim japoński zespół znajdzie się w zasięgu maszyn z Rangera i Yorktowna, których TF-71 podążał pełną parą w kierunku okrętów Glovera na pierwszą wiadomość o napotkaniu wroga. Tym samym utracona jest okazja do wytworzenia taktycznej przewagi na polu bitwy. ​

​

​

Pyrrusowe zwycięstwo​

​

​

​

Mimo iż Japonia straciła jeden lotniskowiec, to zniszczenie go kosztowało w ciągu ostatnich kilku miesięcy poważne uszkodzenia aż czterech z łącznie siedmiu amerykańskich lotniskowców. Admirałowie jak wybawienia oczekują stycznia, gdy do służby wejdą dwie najnowocześniejsze jednostki, co pozwoli chociaż częściowo załatać straty. Imię zatopionego Portlanda przejdzie na jeden z czterech obecnie budowanych lekkich krążowników. ​

​

Do służby weszło aż 12 nowych niszczycieli, które wszystkie bez wyjątków włączone zostały do grup Hunter-Killer oznaczonych jako 75.1 i 75.2. Po zaznajomieniu się załóg z taktyką walki z okrętami podwodnymi grupy te wyjdą w morze na spotkanie U-Bootwaffe.​

​

W pierwszych pustynnych walkach udział biorą świeżo sformowane dywizje - 82nd Airborne Division, 85th 'Custer Division' oraz pierwsza złożona tylko z kolorowych dywizja Stanów Zjednoczonych: 93rd Infantry (Colored) Division.​

​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]=========================================================================[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]* Pionierzy[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]** Rosyjska Zima. Tekst: Hej, ty! Chodź tutaj i walcz![/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]*** Pieszczotliwa nazwa Saratogi nadana jej przez załogę.[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]**** załoga maszynowni [/FONT]​

 

Ok, postaram się jakoś podsumować wojnę na Pacyfiku, przynajmniej w morskim aspekcie, Oczywiście nie odpowiadam za to, co zatopili sojusznicy w tym rejonie, ale jeśli znajdę takowe, to podam

---------- Post dodano o 23:52 ---------- Poprzedni post napisano o 22:05 ----------

Oto i zestawienie zatopień na podstawie ilości. Dla USA należy wziąć pod uwagę, że 4 CV nie nadają się do walki, a u Japończyków jeden jest uszkodzony.

​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-30 listopada 1942[/FONT]​

​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 18[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Nimitz w opałach[/FONT]​

2 listopada niemiecki minister spraw zagranicznych ogłosił, że Fińska Republika Demokratyczna pod kierownictwem Kuusinena przestała istnieć jako zorganizowane państwo. Sztuczny twór kierowany faktycznie przez czerwonego zbrodniarza Stalina został rozbity. Fińscy komuniści stracili władzę nad krajem, który zanim zostanie oficjalnie przekazany naszemu wielkiemu sojusznikowi, marszałkowi Mannerheimowi, będzie oczyszczony z raka czerwonej hołoty spod znaku sierpa i młota. III Rzesza cieszy się z powrotu prawowitych, germańskich władz Finlandii.​

​

​

Komintern traci jednego z członków​

​

​

​

Mimo szumnych zapowiedzi Ribbentropa o zajęciu terytorium całej Finlandii już w dniu jej oficjalnej aneksji, to jeszcze przez trzy tygodnie desperacko broni się garnizon Wysp Alandzkich, które z musu przez ten okres musiały pełnić funkcję bazy dla całej sowieckiej Floty Bałtyckiej. 11 listopada rozpoczyna się niemiecka operacja mająca na celu neutralizację jednostek Armii Czerwonej na Dalekiej Północy. Wobec problemów z utrzymaniem Kandałakszy, Wehrmacht uderza bardziej na południe, w Kem, a dopiero z tego rejonu wyprowadza natarcie na północ ponownie zamykając Sowietów na Półwyspie Kolskim. Jednoczesne uderzenie w kierunku Archangielska spowodowało odcięcie kolejnych dywizji, które składają broń parę dni później. ​

​

​

Front Północny rozpada się​

​

​

​

Na Ukrainie 9 listopada rozpoczyna się operacja "Wintersturm" mająca na celu zdobycie przemysłowej stolicy Zagłębia Donieckiego. Z pozoru niewinne uderzenie na północ od Charkowa odsłania prawą flankę Sowietów, w którą natychmiast wchodzą wojska niemieckie. Wiążąc znaczne siły Armii Czerwonej w bitwie o Woroneż, Niemcy nie pozwalają wrogowi na ściągnięcie niezbędnych posiłków. Wobec braku większych sił przeciwnika niemieckie natarcie skręca o 90 stopni na południe - prosto na Biełowodsk. Nie pomaga nawet rozpaczliwy szturm i odbicie z rąk Niemców Rostowa. Charków zostaje otoczony. Zgromadzone w nim wojska w sile kilku dywizji zostają w ciągu dwóch tygodni walk miejskich rozgromione. Przewaga wroga w powietrzu i na ziemi była zbyt wielka, by móc prowadzić długie walki w okrążeniu.​

​

​

Charków już za linią frontu​

​

​

​

Chociaż ZSRR jest o krok od upadku, to Amerykanie nie są w stanie zdziałać nic konkretnego dla wsparcia swojego wschodniego alianta. Wywołuje to zrozumiałą irytację Stalina, który chciałby widzieć na swoim froncie co najmniej 50 dywizji brytyjskich i amerykańskich. Argumenty Roosevelta, że jest to absolutnie niemożliwe, gdyż Alianci Zachodni również ponoszą znaczny ciężar walk z Niemcami, Włochami, Francuzami i Japończykami zupełnie do sowieckiego dyktatora nie trafiają. W głowie Dżugaszwiliego zaczyna lęgnąć się myśl czy oto nie stał się ofiarę spisku angielsko-amerykańsko-niemieckiego mającego na celu obalenie Kraju Rad i jego osobistej władzy. Paranoja Stalina sięga takiego stopnia, iż gotów jest wręcz oskarżyć swych sprzymierzeńców o otwarte wspomaganie reżimu Hitlera w jego wysiłkach na wschodzie.​

​

​

Bolszewicy atakują?​

​

​

​

Tymczasem Ameryka naprawdę nie jest w stanie wiele zdziałać na rzecz ZSRR - jej własne zaangażowanie wojenne jest nadal zbyt znaczne w stosunku do obecnych możliwości militarnych. Powoli nabrzmiewa sytuacja w Afryce Równikowej. Wojsk francuskich przybywa na granicy sektora US Army mimo brytyjskich wysiłków na wschodzie. Wobec niepokojącej koncentracji wojsk Petaina, Amerykanie decydują się na wyprzedzenie przyszłych ruchów wroga. Po kolei ruszają uderzenia na Bouake, Conacry i Siguiri. Słabe i wyposażone w przestarzały sprzęt dywizje Vichy uznają swoją porażkę, lecz amerykańskie siły nie prowadzą pościgu. Są zbyt nieliczne, by pozwolić sobie na wydłużenie linii frontu.​

​

​

Przedpola Liberii przed ofensywą​

​

​

​

Gorszy nie jest i Patton, który w swoim stylu usiłuje przełamać włoskie linie pod Homs. Niestety, nie udaje mu się to, lecz już niedługo to jego dywizje pancerne stają się języczkiem u wagi chwiejnego natarcia brytyjskiego na Soknę. Oczyszczenie tego rejonu z wrogich sił pozwala na zebranie po raz kolejny sił i uderzenie frontalne na osłabione lewoskrzydłowym przełamaniem włoskie wojska. Mimo dzielnej obrony, żołnierze marszałka Umberto przegrywają walkę. 30 listopada 7. Armia zajmuje nowe pozycje dalej na wschód. Nie próżnują i Włosi szturmujący z obiecującymi efektami Bengazi. Kocioł w włosko-francuskimi siłami powoli przesuwa się na wschód.​

​

​

Jaki Wódz, taka armia*​

​

​

​

Zaskakującą akcję wykonują okręty Kriegsmarine. Niemcy tak przyzwyczaili Aliantów do tego, że operują siłami podwodnymi, iż stał się niejako pomijalny fakt posiadania przez nich również jednostek nawodnych. Właśnie o ich istnieniu przypomina Amerykanom admirał Böhm. 1 listopada nad spokojnym portem w Rejkiawiku pojawiają się nagle maszyny z czarnymi krzyżami na skrzydłach. Odrywające się od nich bomby uderzają głównie w budynki portowe - stacjonujące okręty US Navy nie ponoszą faktycznie niemal żadnych szkód. Dowódca Islandic Detachment, kontradmirał Price, natychmiast zarządza wyjście w morze. Po kilku dniach zabawy w kotka i myszkę wreszcie dzięki meldunkowi Cataliny z Islandii oraz śmiałemu nocnemu podejściu Price'a oba zespoły spotykają się. Przewaga ogniowa znajduje się po stronie niemieckiej, w której flocie są oba przestarzałe pancerniki: Schleswig-Holstein i Schliesen, nowoczesny ciężki krążownik Admiral Hipper, a także duma Kriegsmarine - lotniskowiec Graf Zeppelin. Amerykanie mogą przeciwstawić im z wielkich jednostek tylko pancernik Arkansas oraz krążownik Augusta. Czynnik zaskoczenia daje o sobie znać. Już pierwszymi pociskami z akcji wyłączony zostaje najgroźniejszy okręt obu flot, Admiral Hipper. Artylerzyści Arkansasa dokonują cudów umieszczając w niemieckim krążowniku celne strzały już w drugiej salwie. Trafiony dwukrotnie krążownik kryje się pod osłoną czarnego, tłustego dymu pochodzącego zarówno z jego pożarów jak i agregatów osłaniających go niszczycieli. ​

​

Nie próżnuje i Augusta usiłując wyeliminować Schleswiga-Holsteina, lecz niestety nie idzie jej to tak dobrze, jak większemu towarzyszowi, który sam zaczyna mieć kłopoty. Stosunkowo niewielkie kalibrem działa 280mm przestarzałych niemieckich jednostek uszkadzają również nienajmłodszy pancernik amerykański na tyle, że ten zmuszony jest się wycofać z pola walki razem z resztą zespołu. Augusta uzyskuje tylko jedno trafienie pociskiem 203mm na Schleswigu rozbijając w umieszczone w kazamacie działo średniego kalibru. Niegroźnie postrzelane zostają również wszystkie trzy niszczyciele zespołu Price'a, który jest przekonany, że gdyby miał chociaż ze dwa pancerniki wyższej klasy, to pokazałby definitywnie, że w tym rejonie rządzi US Navy.​

​

​

Cóż znaczy nowoczesność wobec wielkich dział?​

​

​

​

Odwetowe bombardowania amerykańskich żołnierzy w Wielkiej Brytanii usiłują prowadzić vichystowskie samoloty. Reakcja myśliwców US Army jest natychmiastowa. Czterokrotnie liczniejsze Mustangi masakrują Francuzów latających na stareńkich Potezach. Francuskie maszyny spadają na ziemię jedna po drugiej ciągnąc za sobą warkocze dymu.​

​

Tysiące mil dalej inne amerykańskie samoloty w innych bitwach, startujące nie z ziemnych i betonowych pasów startowych, lecz ze stalowych pokładów, polują na swoją zdobycz. 8 listopada tylko ciężkie warunki pogodowe pozwalają na umknięcie zespołu japońskich krążowników: Ashigara, Izumo, Kumo i Nagara. Cztery dni później pancerniki i krążowniki Halseya zaskakują w cieśninie pomiędzy Sumatrą i Jawą konwój wojskowych transportowców. Przytomności umysłu dowodzącego nimi admirała Nagumo oraz deszczowej pogodzie Japończycy zawdzięczają utratę tylko jednego z czterech okrętów. Tego samego dnia lotniskowce 200 mil na północny zachód niszczą kolejne dwa transportowce. Pogromu dopełniają krążowniki admirała Starka, które dzień później niszczą następną jednostkę.​

​

​

Japońskie transportowce nie mogą czuć się bezpiecznie​

​

​

​

W rejonie Cieśniny Sunda 20 listopada dochodzi do kolejnego starcia dużych sił walczących stron. Chociaż Japończycy mają w składzie swojej floty lotniskowiec Shokaku, to nie udaje im się wykryć na czas amerykańskich zgrupowań admirałów Nimitza i Halseya. Okręty wychodzą na odległość strzału artyleryjskiego, a na podstawie ilości i typów jednostek zapowiada się krwawe starcie. Straż przednia admirała Hayakutake złożona z czterech niszczycieli klasy Asashio pierwsza wchodzi pod lufy pancerników, które ostrzeżone wskazaniami radarów pokładowych spodziewały się wroga. Salwy ciężkich okrętów niestety nie są tak celne, jak by tego oczekiwali dowódcy. Zręczne niszczyciele lawirują pod ogniem artyleryjskim usiłując jak najdłużej związać przeciwnika i podejść na odległość dogodną do wypuszczenia torped i zdezorganizowania głównych sił US Navy zanim przybędą najcięższe jednostki japońskie. Dzięki nieprawdopodobnemu kunsztowi Japończyków udaje im się odpalić torpedy, z których jedna poważnie uszkadza krążownik Vincennes, a inna niemal zatapia niszczyciel Burrows.​

​

Zajęci spotkaniowym bojem z niszczycielami Amerykanie nie zauważają wejścia na scenę największych aktorów przeciwnika - pancerników Ise, Yamashiro, Fuso i Kirishima oraz ciężkich krążowników Kumano, Suzuya i Chikuma. Zorientowany już w sytuacji admirał Hayakutake szybko wyznacza cele dla poszczególnych jednostek. Ogień pancerników skupia się na amerykańskim okręcie liniowym North Carolina. Celne pociski z Fuso szybko wyłączają z akcji główną artylerię Caroliny, a także dziurawiąc pancerz penetrują wrażliwe wewnętrzne mechanizmy okrętu. Pancernik szybko pokrywa się płomieniami, które zaczynają ogarniać go od dziobu do rufy. Dowódca okrętu zarządza natychmiastową ewakuację, lecz wielu marynarzy jest już odciętych od wyjść albo ginie od nawału setek ton wody wdzierających się do kadłuba. North Carolina ostatnim rozkazem kapitana zwraca się w kierunku Jawy, by osiąść na mieliźnie, co mogłoby uratować chociaż część marynarzy od strasznej śmierci. Niestety, dowódca wraz z oficerami na mostku giną od eksplozji wielkokalibrowego pocisku, a kolejny wybuch blokuje ster w maksymalnym wychyleniu, przez co okręt zaczyna wykręcać ogromne koło wystawiając się jak na strzelnicy. ​

​

Japończycy widząc, że pancernik faktycznie nie stanowi dla nich zagrożenia przenoszą ogień na kolejne wielkie jednostki Nimitza. Dwa pociski 8-calowe trafiają w Colorado wszczynając groźny pożar przy stanowiskach lewoburtowej artylerii średniej. Próbujące osłaniać większych braci niszczyciele również poważnie obrywają od wrogiego ognia. Szczęściem dla nich jest tylko to, że nie mając grubego pancerza nie stanowią wystarczająco twardego celu dla ogromnych pocisków pancerników, które tylko dziurawią kadłuby niszczycieli na wylot nie wybuchając.​

​

Nimitz widząc, że starcie przybiera zgoła niekorzystny przebieg, nakazuje postawienie zasłony dymnej i wycofanie się. Ścigane japońskim ogniem okręty dokonują zwrotu i odrywają się od przeciwnika pozostawiając za sobą gorejący ogniem, tonący pancernik North Carolina. Wysłane w pościg niszczyciele przebijają się przez warstwę zasłony, lecz tam czeka je gorzka niespodzianka. Amerykanie, chociaż pobici, nie tracą ducha walki. Ogniem rufowych dział trafiają Japończyków przeorywając dwa z ich niszczycieli od dziobu do rufy. Zaiste zaskakująco celne trafienia powodują, że na placu boju pozostają tym razem dwa tonące okręty japońskie, a pozostałe cztery umykają pod zbawienną osłonę dymu. Admirał Hayakutake nie ryzykuje pościgu ciężkimi okrętami będąc przekonany o całkowitym zwycięstwie. Depesza wysłana do sztabu informuje o zatopieniu dwóch, a uszkodzeniu trzech dalszych amerykańskich pancerników oraz zniszczeniu czterech krążowników. Nazajutrz tokijskie radio informuje o wielkim zwycięstwie - zatopieniu 4 pancerników i siedmiu krążowników wroga.​

​

​

Niestety, posiłki nie docierają na czas​

​

​

​

Pod koniec listopada amerykańska flota praktycznie zawiesza działania w rejonie Indii Holenderskich. Poniesione w ostatnich bitwach straty dają o sobie znać. Zaczyna brakować wielkich okrętów, a zwłaszcza lotniskowców. Upragnioną datą dla dowódcy amerykańskiej Floty Pacyfiku, admirała Nimitza, zdaje się być 30 stycznia, gdy ze stoczni Wschodniego Wybrzeża wypuszczone zostaną trzy nowoczesne lotniskowce oraz pięć pancerników klasy Iowa. Tymczasem jedynym poważniejszym działaniem Amerykanów staje się zluzowanie na Guam brytyjskiej dywizji generała Slima swoimi dwoma dywizjami piechoty morskiej. ​

​

​

Guam znów pod administracją USA​

​

​

​

W Stanach szkolenie kończy 3rd US Marine Division, która w stosunku do poprzednich jednostek wzmocniona zostaje batalionem samobieżnych dział. ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]=====================================================================[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]* Hej, Adolf! Popatrz! Ja też ich atakuję![/FONT]


[FONT=Palatino Linotype, serif]Marius_valkyre - ściągnę eskadrę krążowników klasy Daedalus i rozwalę wrogów z orbity [/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Cris - wobec ponad 50% osób, które chcą zobaczyć upadek ZSRR, zdecydowałem, że nie wzmocnię ich. Niemniej nie była to prosta decyzja, gdyż dysproporcja sił w kwietniu 1943 jest straszna już, ale to przedstawię przy innej okazji, bo dane zebrałem z tabeli przy "nofog" [/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Oli - niech spróbują się przebić przez US Navy Życzę im powodzenia i zalecam spisanie testamentów Potem możemy walczyć w Chicago [/FONT]​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 grudnia 1942[/FONT]​

​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 19[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Mimo trzaskającego mrozu oni idą dalej...[/FONT]​

​

​

​

​

​

​

7 grudnia w całych Stanach Zjednoczonych uczczono pamięć zdradziecko zaatakowanych rok wcześniej żołnierzy i marynarzy bazy Pearl Harbor na Oahu na Hawajach. Prezydent Roosevelt w mowie do Narodu podkreślił, że: Tamto wydarzenie wciągnęło USA do wojny, której kraj nie chciał. Dzisiaj po dwunastu miesiącach walk siły zbrojne Stanów zaangażowane są w działania bojowe od Indii Holenderskich po Afrykę Północną. Nasi żołnierze dzielnie stawiają czoła na wszystkich frontach, na których wróg zdecydował się z nami walczyć. Nasi lotnicy już dzisiaj bombardują przemysł sojuszników Hitlera. Ameryka wygra tę wojnę niezależnie od tego, co zrobią nasi przeciwnicy.​

​

​

Pamiętaj o 7 grudnia!​

​

​

​

Na froncie wschodnim ciężka zima nie jest w stanie całkowicie zatrzymać niemieckiego pochodu na wschód. Walczące w arktycznych mrozach dywizje pod Archangielskiem pomyślnie kontynuują operację odcinania miasta od reszty Związku Radzieckiego.​

​

​

Dla Archangielska nie ma nadziei​

​

​

​

Na środkowym odcinku frontu Sowietom również nie wiedzie się lepiej. Niemieckie dywizje poszerzają przełamanie pod Riazaniem i prą aż do Sarańska. Bezpośrednio zagrażają tym tymczasowej stolicy ZSRR w Gorkich, skąd Stalin przenosi się na przedgórze uralskie. ​

​

​

Przerwanie linii sowieckich​

​

​

​

Na Ukrainie tempo natarcia hitlerowców spada. Ograniczają się faktycznie do odbicia Rostowa, które już po raz kolejny demolowane jest w ogniu walk ulicznych. Zagrożeniem może być niespodziewane skierowanie osi uderzenia na Tichorieck, co zapowiadać może ofensywę na Kaukaz, radzieckie największe zagłębie naftowe. Póki co nie nic nie wskazuje, żeby Niemcy chcieli zaatakować obecnie największe miast ZSRR - Stalingrad.​

​

​

Na południu stosunkowy spokój​

​

​

​

W dalekiej Birmie Brytyjczycy, mimo niedawnego obdarcia z większości wojsk frontu afrykańskiego, ponoszą pierwsze dotkliwe klęski. Pozornie niewinne przebicie linii angielskich w głębokiej dżungli skutkuje głębokim wyjściem Japończyków aż do Mandalaju, gdzie zajmują dużą bazę lotniczą. Nie czekając na reakcję brytyjską wojska cesarskie uderzają równocześnie na Mitkinę i Lashio. Jeśli szybko nie zostaną podjęte odpowiednie kroki zaradcze, to niedługo może dojść do przepołowienia pozycji alianckich w Birmie, co ułatwi Japończykom prowadzenie operacji w kierunku Indii.​

​

​

Anglicy w kłopotach​

​

​

​

Patton pod Syrtą nie jest w stanie przebić się przez włoskie linie. Ponownie ma za mało wojsk i zdecydowanie nie ma w nich odpowiedniego ducha bojowego. Morale na pewno nie wzrasta po tym, jak Brytyjczycy zmuszeni są do wycofania się ze świeżo zajętych pozycji na południe od Homs. Znów zawodzi kwatermistrzostwo - po raz kolejny jednostki pancerne mają za mało benzyny. Zawodzą również angielskie linie obronne pod Bengazi. Wygląda na to, że wschodnie ugrupowanie 8. Armii Brytyjskiej nie radzi sobie z Włochami.​

​

​

Patton ciągle do przodu, Montgomery do tyłu​

​

​

​

14 grudnia niemal u wrót Gibraltaru Special Atlantic Fleet Battle Force wyruszając na obławę przeciwko Włochom napotyka na Niemców. Z zupełnie niezrozumiałych powodów ci ostatni wysłali w rejs rajderski stary fiński pancernik obrony wybrzeża Ilmarinen w osłonie dwóch niszczycieli. Nagłe spotkanie aż z siedmioma pancernikami dla tych sił było nieuchronne w konsekwencjach. Powolny Ilmarinen podziurawiony przez Texasa wywraca się i tonie. Bez szans są również niszczyciele Z-59 i Z-64 zatopione odpowiednio przez krążownik Northampton i pancernik Indiana. Niejako przy okazji osłona ciężkich jednostek SAFBF lokalizuje przyczajonego w okolicy U-Boota. Zaszczuty sonarami aktywnymi i ciągle obrzucany bombami głębinowymi uszkodzony okręt wynurza się i poddaje. Na pokład jednego z krążowników wchodzą jeńcy, a ich "U" po przeszukaniu i zabraniu wartościowych rzeczy zostaje zatopiony.​

​

​

Daleko od domu swój los wypełnił Ilmarinen...​

​

​

​

​

Trzy dni później w nocnym boju spotykają się floty włoska i amerykańska. Niestety, i tym razem przeważająca już ilościowo i technologicznie Flota Atlantyku nie potrafi odnieść zwycięstwa. W panującym nocą zamieszaniu pod ogień wroga wpada Texas odnosząc znaczne szkody. Lekko uszkodzona zostaje Alabama. Amerykanie powtarzają ten sam błąd, który stał się przyczyną klęski Nimitza na Pacyfiku - skupiają ogień na lekkich jednostkach straży przedniej nie zauważając idących za nimi ciężkich okrętów. Wielki bój spotkaniowy kończy się tylko niewielkimi stratami dla Włochów - zatopiony zostaje jeden niszczyciel. Nienaruszone uciekają wszystkie wrogie pancerniki.​

​

​

King też nie dał rady​

​

​

​

Na Pacyfiku panuje niemal niczym nie zmącony spokój. Jedynie Enterprise buszuje w okolicach Guam w wyczekiwaniu okazji do desantowania się na Sajpan. Niestety, zwiad powietrzny donosi o znacznej ilości Japończyków na wyspie co oznacza, że z tych planów prawdopodobnie nic nie wyjdzie. Dodatkowym argumentem przeciwko wykonaniu inwazji właśnie w tym terminie jest pojawienie się zespołu lotniskowca Shokaku. Krótkie starcia powietrzne nie przynoszą jakiegokolwiek rozstrzygnięcia poza tym, iż piechota morska pozostanie na Guam.​

​

​

Krótka bitwa​

​

​

​

Postępującą nieufność Stalina wobec USA obrazuje nasilenie działalności szpiegowskiej Sowietów. FBI wpada na trop wrogiego agenta usiłującego dotrzeć do kół rządowych. Szpiega zdradza nadmierne zainteresowanie planami militarnymi USA. W przeprowadzonej prowokacji attache handlowy ambasady ZSRR zostaje ujawniony jako prowadzący agenta o kryptonimie "Fred".​

​

​

Napięcie między krajami rośnie​

​

​

​

Amerykańskie źródła wywiadowcze w Berlinie donoszą o intensyfikowaniu rozmów niemiecko-japońskich na temat zaatakowania ZSRR z drugiej strony. Wedle agentów Japonia nie jest do tego skłonna wobec własnych problemów z Brytyjczykami w Birmie.​

​

​

Z cyklu: dr Adolf radzi*​

​

​

​

Na Wschodnim Wybrzeżu trwa formowanie nowej wielkiej floty US Navy. Jej zalążkiem stają się cztery nowe lekkie krążowniki: Reno, Oakland, San Juan i Portland. Już niedługo mają do nich dołączyć niszczyciele, pancerniki i lotniskowce z wielkich stoczni Marynarki. Nie próżnuje również i Armia, która w grudniu wystawia 79. Dywizję Piechoty. Zostanie ona niedługo wysłana na front afrykański podobnie jak wcześniejsze jednostki.​

​

​

=====================================================================​

[FONT=Palatino Linotype, serif]*To, czego potrzebujesz, to odpocząć do swoich zmartwień. Zalecam małą kojącą wycieczkę w kierunku Władywostoku.[/FONT]​

​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Cóż, uległem prośbom [/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Mylnie podałem, że w tym odcinku trochę o rejonie Liberii - w kolejnym dopiero się temat pojawi. Następny odcinek nosi tytuł "Rydwan Goerge'a"
[/FONT]​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 stycznia 1943[/FONT]​

​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 20[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Rydwan George'a[/FONT]​

​

​

Na początku roku 1943 sytuacja w Afryce Północnej jest co najmniej dziwna. Z zachodu ze stałą zaciekłością atakują dywizje Pattona, czasem wspierane przez brytyjskich sojuszników. Od wschodu niemal nieustanny spektakl porażek i odwrotów w wykonaniu wojsk ZPA, Nowej Zelandii, Australii i Kanady. 10 stycznia Włosi przesuwają front na linię Barca-Msus nieuchronnie zbliżając się do Tobruku. 13 stycznia, gdy pada Derna, Patton rozpoczyna operację "Chariot". Zmasowane uderzenie artylerii i lotnictwa wyprzedza szturm dywizji pancernych i piechoty. Włoskie linie po kilkugodzinnym oporze zaczynają się rwać. Pojedyncze pancerne grupy bojowe wbijają się w luki i powodują panikę w szeregach przeciwnika. W ciągu 24 godzin walki wojska marszałka Umberto zostają pokonane. Pędzące dywizje szybkie zajmują Syrtę i przygotowują się do zadania ciosu w plecy oskrzydlonym wojskom w Socna. 30 stycznia trzynaście dywizji Pattona uderza w linie dwóch francuskich dywizji w Aujila. ​

​

​

"Rydwan" rozpędza się po pustyni​

​

​

​

W Afryce Środkowej po okresie zastoju rusza kontrofensywa Vichy. Na początku miesiąca z rąk liberyjskiej armii odbite zostaje Kankan, a 10 dni później brytyjskie Freetown. Mimo udanego ataku na Kankan amerykańsko-liberyjskie wojska stoją na gorszej pozycji niż vichystowskie.​

​

​

Wojska Vichy budzą się do życia​

​

​

​

Po raz pierwszy od 1940 roku, od czasu Bitwy o Anglię, Luftwaffe przystępuje do ofensywy lotniczej nad Wyspami Brytyjskimi. Przez cały styczeń dochodzi do kilkunastu nalotów, z których większość zostaje odparta połączonymi siłami RAF i lotnictwa US Army.​

​

​

Walki powietrzne nad Anglią​

​

​

​

2 stycznia niepodległość proklamuje Finlandia. Kanclerz III Rzeszy Adolf Hitler decyduje się na ustanowienie suwerennego rządu fińskiego, ale w jego skład wchodzą tylko faszyści. Wbrew wcześniejszym zapowiedziom żadnego stanowiska w nim nie otrzymuje wielce zasłużony marszałek Mannerheim, którego indywidualności i niezależności Hitler znacznie się obawia. Premierem zostaje Vihtori Kosola*, a prezydentem Bruno Salmiala.​

​

​

Finlandia znów niepodległa​

​

​

​

Na froncie wschodnim styczeń przynosi pewne uspokojenie. Mimo iż Niemcy nadal odnoszą sukcesy, to jednak tempo ofensywy widocznie spada. W połowie miesiąca poddaje się niemal zupełnie odcięty od reszty Związku Radzieckiego Archangielsk. Tym samym w zachodniej części ZSRR nie ma już portu, który mógłby przyjmować ewentualne dostawy Lend-Lease. ​

​

Na środkowym odcinku nadal trwa ofensywa rozpoczęta pod Riazaniem. W coraz węższym korytarzu posuwa się ona przez Kuźnieck do Nikołajewki.​

​

Na południu Niemcy powoli wychodzą na podstawy uderzeniowe do ataku na Kaukaz, a zarazem na lewym skrzydle zaczynają posuwać się w kierunku Stalingradu. Dzieli ich od tego miasta tylko jedna wielka przeszkoda naturalna - Don.​

​

​

Niemieckie postępy w styczniu​

​

​

​

Z Port Darwin w Australii na kolejne polowanie wychodzi admirał Hart, którego zespół został wzmocniony Enterprisem, dzięki czemu stanowi znaczną siłę. 21 stycznia niedaleko Jawy dwa niszczyciele umykają Hartowi spod nosa niczym króliki przed lisem. Pięć dni później role odwracają się i admirał żałuje, że nie może nagle zniknąć ze swoimi okrętami sprzed oczu przeciwnika. ​

​

Podczas przekraczania Cieśniny Sunda, Task Force nadziewa się prosto na japońską eskadrę bojową. Ku przerażeniu amerykańskich oficerów i marynarzy wróg dysponuje przytłaczającą przewagą - ciężki krążownik Astoria w porównaniu do czterech najnowszych japońskich pancerników Higo, Hida, Kanto i Harima wygląda co najwyżej jak kiepski żart. Obecność krążowników Asama, Ibuki i Myoko tylko pogarsza położenie TF-71. O wiele gorszy jest fakt, że lotniskowce obu stron znajdują się w takiej odległości, że start samolotów staje się niemożliwością. Po raz pierwszy w historii walk na morzu na dystans strzału artyleryjskiego podchodzą do siebie okręty lotnicze. Po stronie japońskiej są to Taiho, Hiroo, Rokko oraz olbrzymi Shinano. Amerykanie wystawiają o wiele starsze Ranger, Yorktown i Enterprise. ​

​

W toczącym się na najbliższym dystansie pojedynku salwą torped z niszczycieli amerykańskich obrywają pancernik Hida i ciężki krążownik Myoko. Ten ostatni trafiony w śródokręcie natychmiast zostaje wyłączony z walki. Cała elektryka okrętu pada w jednym momencie blokując wszystkie wieże artyleryjskie i uniemożliwiając mu prowadzenie ognia. Celnie z dział TF-71 rażone są również japońskie niszczyciele, które nie mogą podejść na odległość pozwalającą na precyzyjne odpalenie ich śmiertelnie niebezpiecznych Długich Lanc. Po stronie amerykańskiej trafione ciężkimi pociskami są Enterprise i Astoria. Pozostałe jednostki mają tylko lekkie uszkodzenia. Pierwsza faza bitwy kończy się stosunkowo niegroźnie dla obu stron.​

​

Gdy Hart usiłuje skryć się za zasłoną dymną i oderwać od przeciwnika, ten nie rezygnuje i rusza w pościg. Kolejny raz amerykańscy marynarze pokazują wysoki kunszt wojennego rzemiosła. Przeładowane w 20 minut torpedy drugiej salwy są o wiele bardziej niszczące, niż te z pierwszej. Śmiało szarżujące japońskie jednostki wbijają się faktycznie w sam środek wielkiego wachlarza kilkudziesięciu podwodnych pocisków. Kolejne dwie torpedy masakrują Hiro, który ma już najwyraźniej dość. Podobnie dzieje się z jego bratem, Higo, któremu nie udaje się wymanewrować przed zagrożeniem. Prócz nich dwa niszczyciele nadziewają się jeszcze na torpedy, lecz nie toną. Ogień z dział pozostałych japońskich okrętów dewastuje amerykańskie jednostki. Enterprise obrywa wielokrotnie, lecz dzielnie trzyma się na powierzchni mimo paskudnych pożarów widocznych na pokładzie. Nie wiadomo jakim cudem nadal na wodzie trzymają się krążowniki Astoria i Philadephia, a wszystkie niszczyciele są mniej lub bardziej pokiereszowane. Szczęśliwe dla Harta Japończycy odpuszczają obawiając się kolejnych takich ciętych ripost. Task Force 71 opuszcza pole walki.​

​

​

To nie jest bułka z masłem​

​

​

​

Pragnący tylko wycofać się bez strat Hart nie ma łatwej drogi. Na południe od wyspy Belitung napotyka na samotny transportowiec, który okazuje się być tylko wabiem dla Amerykanów. Szybko na scenie ponownie pojawiają się ścigające Harta siły, lecz ten szczęśliwe unika walki i ucieka na wschód, gdzie spotyka kolejnych Japończyków. Straż tylna ugrupowania grasującego w tym rejonie zupełnie nie spodziewa się ataku wrogich lotniskowców. Hart cały czas prując cała naprzód w kierunku Australii podrywa z dwóch lotniskowców samoloty, którymi atakuje krążowniki Takao i Kizu oraz niszczyciel Kiri. Tym razem bitwa toczy się na dogodnych dla US Navy warunkach. Żądni zemsty piloci Marynarki uderzają na wroga bezpardonowo. Nie zważając na kurtynę ognia przeciwlotniczego przebijają się torpedowcami w kierunku Takao. Ten mimo wszelkich starań nie jest w stanie ominąć wszystkich torped lotniczych i w końcu dostaje dwoma. Wystarcza to do zredukowania jego prędkości, na co tylko czekały nurkowce. Trzy bomby tysiącfuntowe załatwiają sprawę ciężkiego krążownika, który obficie dymiąc powoli zanurza się w głębiny. Pozostałe okręty japońskie nawet nie ryzykują podejmowania rozbitków tylko uciekają jak najdalej się da z miejsca bitwy.​

​

Deszczową nocą Task Force 71 mija o 30 mil ostatni patrol japoński złożony z krążowników Kinu i Abukuma. W tym momencie nic nie staje już na drodze do zbawiennego Port Darwin. Po drodze Hart dowiaduje się o udanym desancie w jego rejonie, lecz nie ma możliwości przeciwdziałania mu.​

​

Do czasu włączenia do służby Essexów raczej nie ma szans na powrót Amerykanów na te wody.​

​

​

TF-71 przedziera się przez japońskie linie​

​

​

​

W Birmie Japończycy kontynuują swoją ofensywę. W północnym rejonie sześć dywizji piechoty wkracza do Mitkiny, a upadek Lashio jest już kwestią najbliższego czasu.​

​

​

Nie zapowiada to nic dobrego​

​

​

​

Wysoką aktywnością popisuje się na początku nowego roku Royal Navy. W wielkiej bitwie powstrzymuje niemiecki zespół rajderski przed przejściem na Atlantyk. Samoloty z Victoriousa zatapiają drugiego ze słynnych korsarskich bliźniaków - Gneisenaua. Również piloci z tego samego lotniskowca odpowiedzialni są za zatopienie dwóch lekkich krążowników: Hela i Gazelle oraz niszczycieli Z-60 i Z-65. Jest to niebywały wyczyn biorąc pod uwagę, że atakowały dwupłatowe samoloty torpedowe Fairey Albacore.​

​

W bezpośrednim starciu zatopienia zaliczają pancerniki Resolution (niszczyciele Z-56, Z-62), Rodney (lekki krążownik Gefion) oraz King George V (ciężki krążownik Lützow). Niemiecki zespół nie ma szans wobec miażdżącego go ognia Brytyjczyków, którzy rozprawiają się z okrętami Kriegsmarine koncertowo. Próba przebicia się na ocean kończy się spektakularną porażką.​

​

​

Royal Navy zawsze do usług​

​

​

​

Niemiecka propaganda trąbi ciągle o nowych broniach, które zapewnią nieodwracalną przewagę nad Aliantami i Sowietami zmuszając wszystkich do pokoju na warunkach Rzeszy. Ameryka nie przejmuje się tymi przechwałkami i robi to, co do niej należy wprowadzając do służby coraz to nowsze jednostki. W połowie stycznia wojska powietrzno-desantowe rozrastają się do rozmiaru dwóch dywizji za sprawą ukończenia szkolenia 101st Airborne Division. Również US Navy wzrasta w siłę - do służby wchodzą trzy lotniskowce: Essex, Langley i Intrepid; pięć pancerników: Iowa, New Jersey, Missouri, Wisconsin i Illinois; a także dwanaście niszczycieli. Większość z tych sił przeznaczona będzie do szybkiego wykończenia włoskiej Regia Marina na Morzu Śródziemnym. ​

​

​

Wunderwaffe XX wieku - narty pancerne**​

​

​

================================================================​

[FONT=Palatino Linotype, serif]* Bijcie Paradox, nie mnie. Facet powinien od siedmiu lat w grobie leżeć.[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]** Chmurka: On testuje nową tajną broń na rok 1943...[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tabliczka: Poligon Berchtesgaden

Mam nadzieję, że większych błędów uniknąłem w tym odcinku. Jak możecie zauważyć, odpaliły się już większe ilości eventów morskich, dzięki którym alianckie marynarki wojenne nudzić się nie będą Następny odcinek nosi intrygujący tytuł "Bostońskie picie herbatki"
[/FONT] ​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-28 lutego 1943[/FONT]​

​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 21[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Bostońskie picie herbatki[/FONT]​

​

​

Opinia publiczna Stanów Zjednoczonych jest wzburzona, autorytet Marynarki Wojennej poważnie nadszarpnięty, a wszystko to przez działanie strony, której nikt by o to nie podejrzewał. 5 lutego nad Bostonem pojawiają się samoloty, lecz żaden człowiek na ich widok nie reaguje do momentu, gdy z rykiem silników rzucają się do niszczenia zacumowanych w porcie statków i okrętów. Dopiero ten niespodziewany atak powoduje przebudzenie się oniemiałych załóg baterii przeciwlotniczych na lądzie i ośmiu niszczycielach kończących tutaj remonty. Bardzo trzeźwo działający admirał Sherman organizuje nie tylko obronę portu, ale również po zakończonym nalocie rusza ze swoimi okrętami w kierunku, w którym odlatują samoloty. Ogłoszony przez niego alarm dla całej floty Wschodniego Wybrzeża powoduje, że z Norfolk i Nowego Jorku wychodzą przebywające tam okręty w jednym tylko celu - przechwycenia bezczelnego wroga.​

​

​

Niestety, koniec z osobnymi łóżkami*​

​

​

​

Dzielnie poczynający sobie Sherman szybko nawiązuje kontakt bojowy z, jak się okazuje, bojową eskadrą lotniskowców Francji Vichy w składzie Joffre i Painlevé oraz ich osłoną, ciężkimi krążownikami: Victor Hugo, Jules Michelet i Ernest Renan oraz kilkoma mniejszymi jednostkami. Admirał Sherman na starych niszczycielach odważnie szarżuje na wroga, a pomagają mu w tym poderwane w trybie alarmowym jednostki lotnictwa taktycznego US Army wyposażone w bombowce B-26. Szybko z akcji zostają wyłączone lotniskowce trafione kilkukrotnie w pokłady startowe niskowagowymi bombami. Torpedy niszczycieli również sieją strach i spustoszenie we wrogich szeregach mimo tego, iż krążowniki bezustannie prowadzą ogień trafiając celnie USS Alywin i USS Benham, lecz na ich miejscy przybywają nowoczesne jednostki Mitschera. Nagle wsparte lekkie siły amerykańskie odnoszą sukces - aż cztery torpedytrafiają w krążownik Jules Michelet natychmiastowo pozbawiając go możliwości pływalności. Michelet gwałtownie nabiera wody i przewraca się na bok powodując rozproszenie idących za nim okrętów, które usiłują uniknąć zderzenia z tonącym. To nagłe zamieszanie jest powodem wycofania się francuskich okrętów tylko na godzinę przed przybyciem amerykańskich pancerników. ​

​

Zniewaga jest zbyt wielka, by tak to zostawić. Amerykanie ruszają w pościg. Na przód wysforowują się szybkie niszczyciele Mitschera, a za nimi podążają pancerniki South Dakota, Idaho i Pennsylvania. O dziwo, kilkadziesiąt godzin później Francuzi znów dają się złapać. Początkowo tylko niszczyciele atakują, lecz niedługo dołączają do nich liniowce. Pociski wielkości samochodów osobowych lecą w kierunku wrogiej eskadry. Na ich drodze staje krążownik Victor Hugo, którego pancerz nie ma najmniejszych szans na zatrzymanie ich. W ogniu wielkich eksplozji krążownik coraz mniej przypomina dumny okręt, jakim był jeszcze niedawno. W ciągu kwadransa Hugo opuszcza załoga podejmowana na szybko przez niszczyciele, które same również nielicho dostają od ognia artylerii średniej pancerników. Na pomoc Francuzom zmierza rajderski zespół niemiecki - Admiral Hipper i jeden niszczyciel, lecz poza osłoną wycofujących się sił nie może wiele zdziałać przeciwko okrętom, do walki z którymi zaprojektowany nie został. Wreszcie by opóźnić pościg wróg wysyła na samobójczą misję dwa niszczyciele, które mają jak najdłużej związać walką Amerykanów. Zręczni kapitanowie wytrzymują pod ogniem aż pół godziny, lecz po tym czasie zmuszeni są opuścić swoje jednostki. Admirał Kalbfus dowodzący pancernikami w związku z niedużą ilością paliwa na okrętach podejmuje decyzję o zaprzestaniu pościgu. Francuscy rozbitkowie zostają podjęci z wody.​

​

​

Wróg dostał nauczkę, lecz nie stracił lotniskowców​

​

​

​

Mimo wysiłków państw Korony Brytyjskiej sytuacja w Birmie przybiera coraz gorszy obrót. Japońska operacja rozwija się w kierunku, na którym Brytyjczycy mają pod swoją komendą zdecydowanie za mało wojska w stosunku do potrzeb. Co gorsza istnieje coraz większe zagrożenie otoczenia fragmentu frontu od granicą z Syjamem. Już obecnie wiadomo, że w wojska japońskie dojdą do wybrzeża Oceanu Indyjskiego dzieląc teatr działań wojennych na dwa osobne, tylko który z nich zostanie tym głównym? Zajęcie Fort Hertz oraz uderzenie w kierunku Kalewy sugeruje, że Japończycy wybiorą opcję indyjską. Churchill apeluje do Roosevelta o wsparcie amerykańskimi wojskami brytyjskich sił w Birmie, lecz prezydent odmawia.​

​

​

Japoński potop​

​

​

​

Amerykańska Flota Pacyfiku zawiesza działania w rejonie Indii Holenderskich do czasu odbudowania swojego potencjału ofensywnego. Z tej przerwy operacyjnej korzystają dalej Japończycy rozszerzając przyczółek na Borneo. Znajduje się tam tylko jedna dywizja brytyjska, lecz walki powinny trwać długo. Anglicy nie zamierzają opuścić Hongkongu, gdzie mają stłoczone już 11 dywizji, a także operującą w okolicy wielką flotę, która stwarza zagrożenie dla Nippon Kaigun. W próbie neutralizacji brytyjskich okrętów na dno poszły krążowniki Asama, Nagara, Yubari oraz niszczyciele Momi, Sakura, Tachibana, Kuwa i Hatsuyume. Nie bez strat wyszli z tego starcia i Anglicy, którym zatopiono krążowniki Leander i Caradoc. Szczególnie w bitwie zapisały się pancerniki Nelson i Anson.​

​

​

Hongkong bezpieczny, Borneo zagrożone​

​

​

​

Na Anglią ciągle walki lotnicze. Niemcy usiłują znów zdobyć przewagę, prawdopodobnie by w związku z kończącą się inwazją na ZSRR przeprowadzić operację Seelöwe II. Luftwaffe nie ma jednak lekko - jej wyprawy bombowe przeciwko celom w Południowej Anglii są rozbijane przez zwarte formacje myśliwskie, a próbujące oczyścić niebo Bf-109G przytłaczane są przewagą liczebną Mustangów i Spitfireów. ​

​

​

Come on bastards!** Pokażemy wam co potrafi amerykański lotnik!​

​

​

​

Na froncie wschodnim ciągłe problemy Armii Czerwonej mimo panującej zimy, która naturalnie powinna promować przyzwyczajonych do takich warunków sowieckich żołnierzy. Główne uderzenie niemieckie zaczyna się kierować na ostatnią przemysłową stolicę ZSRR - Stalingrad. 8 lutego pada Morozowsk pozostawiając na prawobrzeżnym Donie ostatni bastion, Surowikino. Cztery dni później zaczynają się zaciskać ogromne kleszcze od północy w Balaszowie oraz od południa w Salsku. Po kolejnych sześciu dniach duży łuk Donu nie jest już po swej prawej stronie obsadzony nawet przez jednego żołnierza, a od północy zbliżają się Niemcy zajmując Urypińsk. Do końca miesiąca bezradna Armia Czerwona musi oddać jeszcze Frolowo i Kotelnikowo, przez co wróg jest już u wrót miasta Stalina.​

​

​

Czy będzie miał kto bronić kraju po zimie?***​

​

​

​

HG Nord również nie próżnuje. Przebijając się przez kilometry zasypanej głębokim śniegiem tajgi rejonu Kotlasu dochodzą na przedgórze uralskie, kres Europy. ​

​

Wojska Heeresgruppe Mitte w tym czasie rozwijają na skrzydła ofensywę, która doszła do Nikołajewki. Mimo ciężkiego oporu Sowietów rozszerzają posiadany pas terenu w obu kierunkach zabezpieczając prawy brzeg Wołgi.​

​

​

Dobijanie Sowietów​

​

​

​

W znacznie cieplejszych warunkach afrykańskich amerykańsko-brytyjskie natarcie na Aujila wypiera francuskie dywizje piechoty, lecz na ich miejsce zjawiają się dwie włoskie dywizje pancerne. Wobec rozpędzonych pięciu amerykańskich i jednej brytyjskiej pancernej wspartych licznymi jednostkami piechoty zwykłej i zmotoryzowanej nie mają one szans i zdziesiątkowane wycofują się pozostawiając na łasce losu siedem włoskich dywizji w powstałym kotle. Chociaż Comando Supremo nakazuje natychmiastową deblokadę, to cztery pancerne dywizje amerykańskie powstrzymują opór Włochów do momentu, gdy reszta sił Pattona uderza na otoczonych. Amerykanie nie pozostawiają Włochom swoimi szybkimi postępami żadnej nadziei. Jak zwykle racjonalni żołnierze Mussoliniego wybierają życie w obozach jenieckich w Stanach Zjednoczonych, a nie umieranie za swojego Duce. ​

​

​

Wielkie zwycięstwo 7. Armii​

​

​

​

Patton nie zamierza w tym momencie przerwać toczącej się operacji "Chariot", która już przyniosła takie wielkie sukcesy, gdyż ma wizję jeszcze większego zwycięstwa. Włosi ryzykownie zostawili swoje siły tylko w dwóch nadmorskich prowincjach, co stwarza okazję do odcięcia ich od dostaw z kraju. 7. Armia przedłuża natarcie z Agedabiji na Bengazi. Opór pierwszych linii wroga zostaje złamany stosunkowo szybko, lecz kolejne desperackie kontrataki włoskie powodują wyhamowywanie pędu Amerykanów. Ostatecznie okopane czołgi zatrzymują napór Pattona. Dywizje US Army nie są w stanie posunąć się dalej osiągając kres swoich możliwości w tej ofensywie. W tym czasie wojska Wspólnoty Brytyjskiej na wschodzie są w poważnych opałach po upadku Tobruku. W Dernie Włosi zamykają cztery dywizje alianckie i nie ma widoków na szybki dla nich ratunek. ​

​

​

Włosi odgryzają się​

​

​

​

W Afryce Środkowej docierają posiłki z Ameryki. Cztery nowe dywizje odmieniają trudną sytuację wywołaną francuską ofensywą. Z Monrowii rusza kontratak na Freetown, z którego następnie amerykańskie wojska ruszyły dalej. ​

​

​

Liberii nic już nie grozi​

​

​

​

Stocznie amerykańskie pracują pełną parą wypuszczając kolejne okręty. W lutym jest to ostatni z pancerników klasy Iowa - USS Kentucky. W pustych dokach stawiane są stępki pod nowe cztery pancerniki klasy Montana oraz pięć kolejnych Essexów. Obiektem sabotażu stał się właśnie jeden z tych lotniskowców - USS Boxer. Niemiecka agentura skutecznie zakłóciła proces wytopu stali na okręt znacznie obniżając jej właściwości. Na szczęście testy jakości odkryły fakt sabotażu i spowodowały odrzucenie partii materiału, lecz przygotowanie nowej opóźni budowę Boxera.​

​

​

Budowa Boxera opóźniona​

​

​

​

Wedle doniesień wywiadu do Brestu nie wrócił lotniskowiec Painlevé, który uczestniczył w nalocie na Boston. O jego losie nic nie wiadomo - albo udał się w tajemnicy do innego portu albo wskutek uszkodzeń poszedł na dno.​

​

=================================================================​

[FONT=Palatino Linotype, serif]*Chmurka: Co za szczęście, że mamy osobne łóżka![/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Choroby od prawej:[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]- Stalinowski świerzb[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]- Zapalenie hitlerowskie[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]- Ospa błyskawiczna[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]- Nazistowska gorączka[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]- Faszystowska gorączka[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]- Włoska świnka[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]** Chodźcie tu sukinsyny![/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]*** Tak... ale kto przejmie obowiązki, gdy czas tego wielkiego gościa skończy się?

Spokojnie Panowie, nie ma czym się stresować Rozumiem, że jeśli dałem cynk o takiej ilości odcinków w zapasie, to niektórzy robią się niecierpliwi, ale nie szalejmy. Za chwilę zapas się skończy i znów będzie z tydzień przerwy
[/FONT]​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 marca 1943[/FONT]​

​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 22[/FONT]​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Sen o "Mare Nostrum"*[/FONT]​

​

​

Polujący na Włochów od lutego 1943 Task Force 81 pod komendą świeżo awansowanego i przeniesionego na zaszczytniejsze stanowiska admirała Price'a ma okazję do wykazania się swoimi zaletami. Wchodzące w jego skład najnowsze amerykańskie pancerniki klasy Iowa, 2 marca mają okazję do przestrzelania dział. Na dno idzie włoski niszczyciel Simone Schiaffino. Dwa dni później dochodzi do walnej bitwy w Zatoce Wielka Syrta. Włosi rzucają ponownie swoją główną siłę, lecz tym razem mają do czynienia nie ze starymi jednostkami, a z zespołem, który stanowi dumę floty. Battle line pancerników Price'a otwiera ogień z odległości aż 30 kilometrów, co umożliwia im zaawansowany radarowy system prowadzenia ognia. Zaskoczeni tym Włosi dążą do skrócenia dystansu, lecz w ten sposób wystawiają się w najgorszym możliwym położeniu, w którym amerykańska linia okrętów stanowi pałeczkę nad literą T. Prowadzący formację wroga pancernik Andrea Doria przyjmuje na siebie całą furię pierwszego uderzenia. 406-milimetrowe pociski nie mają najmniejszego problemu z pancerzem okrętu, który szybko zaczyna płonąć. Próba nawrotu kończy się dla niego tragicznie, gdyż wystawia się tym samym bokiem i stanowi większy cel. Andrea Doria tracąc ciśnienie w kotłach zatrzymuje się, a jej marynarze uciekają z piekła jakim się staje. Drugi w kolejności Giulio Caesare ma więcej szczęścia i udaje mu się skryć za Dorią, ale nie unika bardzo poważnych uszkodzeń. Rozbite są dziobowe wieże artyleryjskie i nadbudówki, ginie niemal całe dowództwo okrętu. Włosi skrywają się za dymami z płonących pancerników usiłując ustawić się równolegle do amerykańskiej formacji, lecz udaje się to tylko częściowo. Po pierwszym okresie zamieszania Amerykanie znów namierzają wroga dzięki radarom, którym dym nie jest straszny. Ogień ciężkich dział przenosi się na idące za pancernikami krążowniki, które mogą tylko patrzeć jak wróg znajdujący się poza zasięgiem ich artylerii bezkarnie ich ostrzeliwuje. Salwa z wieży B Iowy dosłownie rozrywa ciężki krążownik Gorizia trafiony w komorę amunicyjną. Większość odłamków uderza w znajdujący się 300 metrów dalej pancernik Roma, który tym samym ekranuje większość pozostałych jednostek, lecz sam traci 264 marynarzy. ​

​

Lekkie krążowniki Giuseppe Garibaldi i Raimondo Montecuccolio usiłują podnosić z wody rozbitków, ale zastopowanie maszyn, w pozornie osłaniających ich dymach, jest jak czerwona płachta dla byka. Nieruchome cele jakby w magiczny sposób ściągają w to miejsce zmasowany ogień pancerników Iowa i Wisconsin. Zaskoczeni tym włoscy kapitanowie próbują uciekać, lecz rozpędzenie okrętu wielkości krążownika nie jest takie proste i wymaga czasu, a jego nie ma. Pierwszy pocisk odrąbuje dziób Garibaldiego, który dodatkowo popchnięty mocą eksplozji przesuwa się w kierunku prawej burty groteskowo odsłaniając przód jednostki. W tym momencie rozpędzanie się krążownika staje się przyczyną jego zagłady. Sunący już z prędkością 15 węzłów okręt pcha w otwarte wybuchem przednie sekcje kadłuba setki ton wody, których nacisk wzmożony prędkością jednostki powoduje rozszczelnienie się kolejnych grodzi wodoodpornych niezaprojektowanych w tym celu. Napór wody uniemożliwia ewakuację części załogi, a nagłe zatrzymanie się krążownika jest niemożliwe. Coraz większa ilość zalanych pomieszczeń powoduje zanurzanie się przedniej części i zwalnianie. W tym momencie następne trafienie z Iowy jest już tylko ciosem łaski. ​

​

Raimondo Montecuccolio również nie ma najmniejszych szans. Wprawdzie pierwsze pociski rozrywają się w znacznej odległości, lecz wysłany w powietrze samolot koryguje ogień. Krążownik zostaje trafiony kilkoma pociskami, które kompletnie go demolują. Pozostałe okręty włoskiej eskadry kierują się do Bengazi, gdyż droga do Tarentu zablokowana jest przez pancerniki admirała Kinga. ​

​

​

I Bitwa w Zatoce Wielka Syrta​

​

​

​

Nie mają Włosi szczęścia, gdyż już piątego marca rusza atak wojsk Pattona na port w Bengazi. Cztery włoskie dywizje mimo wsparcia dwóch batalionów ciężkiej artylerii oraz czołgów nie są w stanie powstrzymać Amerykanów. Z morza uderzenie wspiera ogniem aż 13 pancerników, przez co artyleria lądowa wroga nie ma szans na sensowne działanie. Poddani ulewie ognia z lądu i wody Włosi zmuszeni są do porzucenia swoich pozycji i głównych magazynów. Z portu uciekają na morze szukające tutaj wcześniej schronienia pancerniki Regia Marina. 9 marca Bengazi przechodzi w amerykańskie ręce, lecz to nie koniec operacji - dywizje pancerne uderzają na Barkę, gdzie wróg również nie jest w stanie stawić dłuższego oporu. Zajęcie Barki dzień później zbiega się z odbiciem przez wojska brytyjskie Tobruku, co zamyka Włochów w ogromnym kotle. Wojska 7. Armii z Agedabiji wspierają uderzenie 8. Armii Brytyjskiej na Msus. Wojska włosko-francuskie odcięte od zaopatrzenia, z małą ilością paliwa i amunicji, nie mogą prowadzić skutecznej obrony. Ostatnia rubież obrony w Mechili zostaje rozbita w proch i pył 17 marca dywizjami pancernymi prowadzonymi do boju przez generała Hodgesa. W sumie w pierwszej połowie marca do niewoli wpada około 200.000 Włochów i Francuzów, którzy niedługo zostaną przetransportowani do obozów jenieckich w USA. Afryka Północna jest wolna od obecności wojsk Osi. ​

​

​

Mussolini ma powody do dumy**​

​

​

​

9 marca o 6:00 rano rozpoczyna się II Bitwa w Zatoce Wielka Syrta. Naprzeciwko czekającym pancernikom Floty Pacyfiku wychodzą okręty trzonu Regia Marina. Dowodzący nimi admirał Ghe wie, że czeka go beznadziejna walka, ale jedyną alternatywą jest poddanie okrętów w porcie oddziałom generała Pattona. Włosi szybko wpadają pod ogień amerykańskich okrętów liniowych, które zasypują wroga prawdziwą ulewą pocisków 406 i 356mm. Prące naprzód, otoczone płomieniami i dymami z plujących nieustannie luf dział, włoskie okręty obrywają jeden po drugim. Już w poprzedniej bitwie uszkodzona Roma, teraz ma niewielkie szanse. Artylerzyści z New Jersey nakrywają ją ogniem i trafiają raz po raz. Wieża A przebita przeciwpancernym pociskiem wylatuje w powietrze. Roma płynie do przodu niczym piekielny demon z ogromnym pożarem na dziobie rozszerzającym się na resztę okrętu. Kolejne salwy obramowują pancernik, który jakimś cudem jeszcze porusza się do przodu. Wreszcie kolejne pociski demolują nadbudówki, niszczą pozostałe wieże, rozrywają pancerz, rozbijają kotły. Okręt zwalnia, lecz kapitan chcąc ratować pozostałe jednostki, kieruje go na Amerykanów. Oni nie przejmują się pływającym wrakiem, skupiają ogień na Giulio Caesare i Caio Duilio. Te starsze pancerniki nie mają żadnych szans na nawiązanie choćby pozorów równorzędnej walki. Giną pod ogniem Wisconsin i Missouri. Swą ofiarę składają również krążowniki Eugenio di Savoia, Trento i Luigi Cadorna oraz dwa niszczyciele. Poważnie pokiereszowane przebijają się Vittorio Veneto i Littorio razem z czterema mniejszymi jednostkami. Ratuje je tylko nagły szkwał, który skrywa okręty przed oczami obserwatorów artyleryjskich i lotniczych, a strzelanie na podstawie radarów nie daje pożądanych rezultatów. ​

​

Większość najgroźniejszych kłów Regia Marina zostało wyrwanych. Jej zdolność do stwarzania poważnego zagrożenia na Morzu Śródziemnym została zredukowana niemal do zera na długie miesiące. ​

​

​

II Bitwa w Zatoce Wielka Syrta​

​

​

​

W Birmie ciągłe kłopoty wojsk Imperium Brytyjskiego. Japończycy w ciężkich walkach wypierają alianckie dywizje z zajmowanych pozycji. W marcu pada Mulmein i Kalewa.​

​

​

Japończycy niepowstrzymanie prą naprzód​

​

​

​

Na Pacyfiku niemal bez zmian. Wprawdzie lotniskowce Spruance'a raz atakują dwa japońskie lekkie krążowniki, ale naloty nie przynoszą efektu pod postacią ich zatopienia. Punkty zdobywają za to podwodniacy Cesarza zatapiając siedem transportowców i dwa eskortowce z pacyficznych konwojów. Wojska lądowe wroga zajmują tereny na Borneo zagrażając już bezpośrednio Balikpapan, gdzie mieści się tymczasowa holenderska stolica.​

​

​

Borneo niechybnie jest już stracone​

​

​

​

Marzec przynosi dla Brytyjczyków na Dalekim Wschodnie wielką porażkę. Japończycy wreszcie decydują się na szturm na Hongkong. Mimo jedenastu dywizji garnizonu wyspy i długich walk wróg zdobywa przyczółki i je rozszerza. Niepowstrzymane fale żołnierzy Nipponu wdzierają się dalej nieraz walcząc już nie za pomocą broni palnej, a saperkami i bagnetami. W ciągu trzech tygodni zgromadzone w Hongkongu wojska tracą zdolność do prowadzenia walki i poddają się. 150 tysięcy żołnierzy króla Jerzego VI idzie do niewoli budować mosty w dżungli.​

​

​

Brytyjska twierdza pada​

​

​

​

Nad południową Anglią ze zmiennym szczęściem toczą się walki powietrzne. Mimo dosłania kolejnej wielkiej jednostki myśliwskiej, utrzymanie panowania na niebie nie jest proste. Atakujące samoloty niemieckie i francuskie potrafią wytworzyć przewagę miejscową, wobec której nawet Mustangi są bezradne. Druga Bitwa o Anglię wcale nie jest prostsza od tej pierwszej.​

​

​

Obie strony są pewne siebie***​

​

​

​

U wybrzeży Stanów patrolujące samoloty zauważają na wysokości Nowego Jorku francuski zespół. Ponownie bardzo pewny siebie wróg podchodzi pod amerykańskie brzegi, ale tym razem tylko z jednym lotniskowcem. Amerykanie nie czekają na ruch przeciwnika i sami wychodzą w morze by przejąć inicjatywę. Udaje się to admirałowi Barbey'owi i jego niszczycielom. Niedługo dołącza do niego Mitscher i rozpoczyna się szaleńczy pościg w kierunku Bermudów. Starcia zdarzają się ciągle, ale Amerykanie raz złapawszy trop, nie odpuszczą go do momentu, gdy przeciwnik nie dostanie tego, na co zasłużył. W końcu na wschód od Bermudów torpedy śmiertelnie trafiają lotniskowiec Joffre i ciężki krążownik Ernest Renan, a poważnie ranią pozostałe jednostki. Nie satysfakcjonuje to ani Mitschera, ani Barbey'a - pościg trwa nadal.​

​

Kilkanaście godzin później, na południowo-wschodnim Morzu Sargasowym dochodzi do nocnego spotkania. Francuski admirał Abrial jest w tej bitwie na znacznie gorszej pozycji wobec technicznej przewagi Amerykanów. Tym razem przemawiają działa niszczycieli. Niezbyt dużego kalibru pociski w zupełności wystarczają do zadawania poważnych uszkodzeń wrogim niszczycielom i lekkim krążownikom, które same nie mogą odpowiedzieć celnym ogniem. USS Dyer dobija krążownik D'Estaing, a USS McKee dziurawi jak sito następny, Georges Leygues. Osłaniające je dwa francuskie niszczyciele również są bez szans i toną. Tym razem zadowoleni admirałowie mogą ze spokojnym sumieniem zawrócić do baz, lecz najpierw zbierają z wody marynarzy vichystowskich. Wrogi zespół został doszczętnie rozbity.​

​

​

Pogrom Francuzów​

​

​

​

Wehrmachtowi udaje się oskrzydlić Stalingrad i zająć pozycje wyjściowe do głównego uderzenia zarówno na miasto jak i w kierunku pól naftowych na Kaukazie. W tym momencie niewiele brakuje Niemcom, by dobrali się do wymarzonych złóż, które zapewnią im przetrwanie.​

​

​

Kaukaz na wyciągnięcie ręki​

​

​

​

===================================================================​

[FONT=Palatino Linotype, serif]* Mare Nostrum - włoska koncepcja uczynienia z Morza Śródziemnego morza wewnętrznego (mare nostrum - nasze morze) pod kontrolą oczywiście Włoch Mussoliniego[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]**[/FONT] [FONT=Palatino Linotype, serif] Tak czy owak, bierzemy do niewoli najwięcej korespondentów zagranicznych![/FONT] [FONT=Palatino Linotype, serif](przeciwko Włochom walczyli Amerykanie, Anglicy, Australijczycy, Nowozelandczycy, Południowi Afrykańczycy, Kanadyjczycy, Francuzi, Hindusi, a także wiele narodowości wchodzących w skład Wspólnoty Brytyjskiej)[/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]*** Niemiec: Nie przestaniem dopóki nie zniszczymy Imperium Brytyjskie![/FONT]​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Churchill: Tja! Chodź tutaj i walcz![/FONT]


[FONT=Palatino Linotype, serif]Teraz już wiadomo dlaczego mówiłem niedawno, że kocham Iowy Wczoraj nie chciałem zdradzać przedwcześnie nic o losach włoskiej Marynarki Wojennej. Dzisiaj wszystko jest na talerzu pięknie podane [/FONT]​