The Star-Spangled Banner - USA od 1941

No i więcej takich ofensyw!

 

1-28 lutego 1947
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 69[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Lokalne sukcesy[/FONT]​

​

Odbity przez Japończyków Mandalaj staje się nagłą okazją do zadania bardzo poważnego ciosu. Clark i Patton jednocześnie wyprowadzają oskrzydlające ataki, które uświadamiają wrogowi w jakie kłopoty może wpaść. Zbyt słabo obstawione wojskiem flanki łatwo ulegają silniejszemu przeciwnikowi.

​

Patton atakujący pod Toungoo

Niestety, 22 lutego świetnie zapowiadająca się operacja nagle musi zostać przerwana. Na drodze stosunkowo szczupłych sił Clarka stają równorzędne siły japońskie, których linii przełamanie nie jest możliwym. W związku z tym atak Pattona również nie ma większego sensu poza odsłonięciem własnych skrzydeł.
​

​

Niewiele brakowało, ale niestety, nie tym razem



​

Stillwell domyka okrążenie Fortu Szewczenko atakiem na Kulsary. Pancerna pięść jego armii nokautuje Niemców, którzy ciągle jeszcze nie doszli do siebie po ostatnich miażdżących ciosach. Tuż przed świtem horyzont rozbłyska ogniem setek dział, a ryk silników czołgowych oznajmia, że oto na pole bitwy wjeżdżają królowie wojny. Kuląca się w prowizorycznych okopach niemiecka piechota jest z nich wykurzana zmasowanym ogniem dział i w bezpośredniej walce z żołnierzami amerykańskimi. Przy minimalnych stratach udaje się rozbić kompletnie obronę Kulsar.

​

Walka była banalnie prosta



​

Na drodze Amerykanom próbują stawać jeszcze pojedyncze dywizje, w tym francuską rezerwową dywizję pancerną, jednak nie są w stanie zatrzymać rozpędzonej machiny wojennej. Z klekotem gąsienic mkną setki czołgów nieuchronnie zaciskając kleszcze wokół dwóch niemieckich dywizji. Generał Stillwell okazuje się być świetnym dowódcą w walkach pustynnych*. Wreszcie 4 lutego, po odparciu kontry zdesperowanych Niemców, rozpoczyna się niszczenie kotła. Dwie dywizje piechoty w nim zamknięte zmierzyć się muszą aż z pięciokrotnie liczniejszym przeciwnikiem, a za ich plecami jest tylko Morze Kaspijskie nie dające możliwości ucieczki. Porażka nadchodzi po kilku dniach walki.

​

Likwidacja kotła



​

Żeby jeszcze bardziej uprzykrzyć życie Niemcom w tym rejonie, siły pancerne na północy robią wypad przeciwko lokalnym garnizonom. Nieosłonięte regularnymi jednostkami Wehrmachtu oddziały pacyfikacyjne zmierzyć muszą się z zaprawionymi w bojach czołgistami, którzy bez problemów rozjeżdżają kolejne miejscowości. W cztery dni nominalna dywizja zostaje rozbita.

​

Mała dywersja na tyłach



​

Pod Tokio panuje absolutny spokój. Amerykanie wstrzymują bezsensowne zimowe ataki, w których wytracają tylko cenne żołnierskie życia. Otaczające rejon wojska przechodzą do oblężenia, zaś Japończycy mobilizują kolejne jednostki. Ich liczba znacznie się zwiększa mimo ciągłej obecności jankeskiego lotnictwa nad miastem. Stałe naloty szybkich B-45 Tornado demolują drogi i linie kolejowe, zaś wielkie B-36 Peacemaker zasypują swymi bombami całe dzielnice pozostawiając wrogich żołnierzy bez dachu nad głową i możliwości uzupełniania braków w amunicji.

​

Oblężenie



​

Z oblegających japońską stolicę wojsk generał Bradley wydziela trzy dywizje piechoty morskiej, której zadaniem jest zajęcie bardzo słabo bronionego Sachalinu. Marines załatwiają sprawę w dwa tygodnie rozgramiając pojedyncze garnizony większych miejscowości. Ta "wycieczka" pozwala rozerwać się znudzonym bezczynnością żołnierzom.

​

Zajęcie Sachalinu



​

26 lutego admirał Hart dla rozruszania pilotów rozkazuje wyjście w morze. Flota lotniskowcowa ma za zadanie zasiać zamieszanie w niemieckiej bazie w Kilonii. Na miejscu, 28 lutego, okazuje się, że prócz licznych niszczycieli, lekkich krążowników i transportowców, w rejonie stacjonuje bardzo wiele pułków myśliwskich wyposażonych w maszyny rakietowe i odrzutowe. Odkrycie to jest bardzo ważne, gdyż oznacza, że przewaga USAAF została zniwelowana. Rajd kończy się zatopieniem jednego transportowca i znacznymi zniszczeniami nadbrzeży portowych.

​

Ciekawe odkrycie

​

==========================================================
* Dostał umiejętność: Pustynny Lis

[FONT=Palatino Linotype, serif]Widzę, że między śmiercią, a życiem Ghandiego niewielka jest różnica głosów Przypominam, ankieta kończy się jutro i zgodnie z waszą decyzją Ghandi zginie lub przeżyje by wrócić do Indii.
[/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 marca 1947[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 70[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Dwie stolice[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pierwszy marcowy szturm Tokio nie przynosi rozstrzygnięcie. W momencie, gdy wojska zaczynają wyhamowywać w obliczu zorganizowanego oporu japońskiego, Bradley rozkazuje wstrzymać natarcie przynoszące tylko niepotrzebne ofiary. Zimowa pogoda skutecznie blokuje kwestię ostatecznego złamania stolicy wroga.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Kolejne nieudane uderzenie



[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wreszcie 10 marca prognoza pogody zapowiada na następny dzień silne deszcze i roztopy. Zachwycony tym Bradley ustala termin kolejnego szturmu na 12 marca. Generał spodziewa się, że gwałtowna odwilż zaleje japońskie szczury w ich dziurach tak, by nie stanowiły tak wielkiego zagrożenia dla jego sił. Wprawdzie liczyć się musi z ryzykiem natarcia w potokach deszczu i morzach błota, jednak wszystko lepsze od tej cholernej zimy. Rachuby Brada spełniają się - prąca pod osłoną czołgów piechota przebija się przez kolejne linie obrony roznosząc przeciwnika. Szczególnie silne ogniska oporu rozbijane są ogniem artylerii lądowej i morskiej, a także atakami samolotów, które mimo paskudnej pogody starają się wspomagać walczące wojska. W ciągu trzech dni obrona Tokio sypie się jak domek z kart. Cesarz Hirohito widząc jak niewiele znaczy jego armia chce rozpocząć rozmowy kapitulacyjne, a jego pomysłowi przyklaskują co bardziej realnie myślący doradcy, jednak trzon twardogłowych generałów ma inne zdanie na ten temat. W zorganizowanym przez nich puczu porywają Cesarza na pokład ostatniego okrętu podwodnego Japonii, który nadzwyczajnym wysiłkiem stoczniowców został dokończony ostatnimi dniami. Razem z porwanym Hirohito ucieka premier Tojo oraz najwyżsi dowódcy Armii i Marynarki, którzy chcą kontynuować wojnę z baz kontynentalnych. Okręt płynąc w zanurzeniu przemyka obok amerykańskich flot, które nie spodziewają się już podwodnego zagrożenia. Po dwóch dobach nerwowego rejsu udaje się dotrzeć na Hokkaido, skąd na pokładzie bombowca cała grupa zostaje ewakuowana do Korei, skąd Japonia ma odegrać się na "barbarzyńskich najeźdźcach". Czynami wojskowych nie jest zachwycony admirał Yamamoto stacjonujący w Pusan, a cechujący się szczególnym oddaniem Cesarzowi.[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Mimo utraty Tokio Japonia będzie walczyć dalej



[/FONT] ​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Jeszcze raz kły pokazuje japońska Marynarka Wojenna. Niewielka eskadra blokująca komunikację między wyspami na północy nagle wpada w szpony śmierci nadciągającej z powietrza. Oto na scenie pojawiają się dwa ostatnie lotniskowce w osłonie trzech pancerników i wielu mniejszych okrętów. Dwa amerykańskie krążowniki i dwa niszczyciele stają się ofiarą kilkudziesięciu maszyn pokładowych wysłanych, by je zniszczyć. Mimo nadbudówek uginających się od broni przeciwlotniczej, nadchodzi absolutna klęska. Przeciwnik traci trzynaście samolotów.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Rozbicie grupy patrolowej



[/FONT] ​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pierwsze starcie z silną flotą amerykańską czeka Japończyków bardzo szybko. Stacjonujący niedaleko Hiroszimy Fletcher natychmiast po usłyszeniu wieści o porażce Powella na północy, wyrusza w morze ze swoimi nowoczesnymi lotniskowcami. W kontakt bojowy udaje mu się wejść 21 marca. Japończycy również odkrywają jego położenie i desperacko atakują. Niestety, z poważnym skutkiem - grupa bombowców przebija się przez osłonę myśliwską i trafia kilkukrotnie w pokłady lotniskowców Raritan i Guerriere. Drugi z nich staje w płomieniach, lecz na szczęście w dwie godziny udaje się opanować ogień.[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Amerykanie również docierają do wroga. Krążące wokół okrętów przeciwnika samoloty wybierają spokojnie cele i po kilku minutach przystępują do metodycznego, zimnego ataku. Ciężkie bomby uderzają w pokład pancernika Fuso, najstarszego z będących ciągle w służbie japońskich okrętów liniowych. Wybuchy demolują jego nadbudówki i wyłączają z działania dziobowe wieże głównej artylerii. Zalanie ich komór amunicyjnych ratuje pancernik przed wyleceniem w powietrze. W bardzo ciężkim stanie jest lotniskowiec Tanazawa trafiony siedmioma lekkimi bombami i trzema torpedami. Głęboki przechył na prawą burtę wyłącza go z operacji lotniczych. W ciężkim stanie są również krążowniki Kasuga i Yoneshiro. Ciosy te są na tyle ciężkie, że japoński admirał decyduje o oderwaniu się od wroga. Po obu stronach nie tonie ani jeden okręt.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Efekt wybuchu bomby na pokładzie lotniczym



[/FONT] ​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wreszcie 23 marca 1947 roku Japończycy mają swoją upragnioną od ponad pięciu lat drugą Cuszimę. Pełną ironii Cuszimę. Oto w tym samym miejscu, w którym ponad czterdzieści lat temu admirał Rożestwieński poniósł historyczną klęskę, dziś dochodzi do starcia Japończyków całą wojnę dążących do decydującej bitwy na kształt właśnie Cuszimy z Amerykanami, lecz jedno jest niezgodne z planami Cesarskiej Floty. Miażdżącą przewagę w tej bitwie ma wróg i wykorzystuje ją. Liczne lotniskowce wypuszczają w niebo swoje samoloty, które niczym drapieżne ptaki kierują się nad japońską zdobycz. Stosunkowo nieliczne samoloty przeciwnika usiłują przeciwdziałać, lecz nie są w stanie wobec przewagi liczebnej i technicznej wroga. Wielkie okręty toną jeden po drugim. Olbrzymi superpancernik Yoshino znika w chmurze eksplozji własnej amunicji. Z pogromu uciekają tylko lekkie krążowniki i niszczyciele, jednak je Spruance dostaje już w porcie, gdzie toną wszystkie jednostki. Po stronie amerykańskiej uszkodzenia odnoszą lotniskowce Lake Champlain i Phillipine Sea, z czego ten drugi ciężkie.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Druga Cuszima końcem ostatniej floty japońskiej



[/FONT] ​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na odcinku frontu Stillwella Amerykanie próbują poszerzyć swoje władanie o Samarkandę, jednak opór dobrze okopanego wroga jest zbyt wielki. By nie skrwawić doszczętnie swych dywizji, pada rozkaz wstrzymania ofensywy.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Nieudana próba



[/FONT] ​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na froncie wschodnim Wehrmacht naciera niepowstrzymanie coraz dalej, a Armia Czerwona nie dysponuje odpowiednimi siłami nawet do spowolnienia prącej szerokim frontem ofensywy. Czołówki niemieckie wkraczają już do Mongolii.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Azja to też odwieczna germańska ziemia?



[/FONT] ​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wunderwaffe nad Berlinem



[/FONT] ​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Brytyjczycy swą bombę zrzucają zupełnie bez porozumienia z Amerykanami. Zmiecenie z powierzchni ziemi centrum Berlina jest szokiem dla prezydenta Trumana, dowództwa amerykańskich sił zbrojnych, a także dla światowej opinii publicznej. Oto najpotężniejsza broń świata zostaje użyta do zniszczenia stolicy wrogiego państwa. Goebbels natychmiast stara się przekuć to na oręż propagandowy, zaś Hitler, który zdążył dzień wcześniej wyjechać na wizytację wojsk Ostfrontu, uważa, że to opatrzność i siła wyższa nad nim czuwa. Mniej szczęścia ma grupa generałów i paru ministrów, których zwłok nawet nie da się rozpoznać.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Widok zniszczeń*



[/FONT] ​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wracająca z Wielkiej Brytanii flota transportowa zostaje zaatakowana przez U-Booty. Eskorta pustych transportowców stara się jak może i nawet puszcza na dno trzy okręty podwodne, jednak również jeden ochraniany okręt wylatuje w powietrze celnie trafiony salwą torpedową.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niespodziewany atak



[/FONT] ​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Podczas przeszukiwania ruin Tokio w zburzonym ogniem artyleryjskim stołecznym więzieniu żołnierze amerykańscy odnajduję ciężko rannego Mahatmę Gandhiego. Poraniony zarówno od wybuchów pocisków jak i od nieudanego postrzału, zapewne próby zlikwidowania więźnia, jest na granicy śmierci. Hindus natychmiast zostaje przewieziony do 4077 Mobilnego Wojskowego Szpitala Chirurgicznego, gdzie zostaje przeprowadzona długa operacja. Rokowania są dobre - Gandhi wyjdzie z tego. Trzy dni po zabiegu Mahatma odzyskuje przytomność.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Gandhi operowany[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]======================================================[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Przy okazji empirycznie przekonałem się, że zrzucenie atomówki nie redukuje maksymalnego rozmiaru reaktora atomowego, radaru czy lotniska. Ciekawostka, o której pojęcia nie miałem.

Teraz chyba za mało nie było?

Nikt Ważny - czy właśnie uderzenia w to miasto spodziewałeś się?
[/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-30 kwietnia 1947[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 71[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Rekonkwista[/FONT]
​

​

4 kwietnia Korpus Piechoty Morskiej ląduje na plażach Hokkaido pod Sapporo. Pokonując opór na wpół zagłodzonych japońskich żołnierzy broniących wybrzeża, wdziera się w głąb lądu i zadaje przeciwnikowi poważne straty. Z morza lądowanie wspierają m.in. pancernik New Hampshire i krążownik najcięższy Alaska. Amerykańskiemu dowództwu wydaje się, że użyte siły powinny wystarczyć do oczyszczenia całej wyspy.

​

Desant na Hokkaido
​

Okazuje się jednak, że siedem dywizji to za mało, żeby pokonać fanatycznego wroga. Rosnące straty przy braku efektów zmuszają generała Kruegera do wstrzymania ofensywy na północ wyspy. Opór dwudziestu pięciu dywizji japońskich, nawet zdziesiątkowanych i niewyekwipowanych jest zbyt wielki. Dowódca 9. Armii zmuszony jest prosić o posiłki.

​

Pierwsza, nieudana próba
​

Po otrzymaniu poważnego wsparcia Krueger próbuje jeszcze raz, z o wiele lepszym skutkiem. Świeże dywizje pozwalają na rozbicie obrony przeciwnika na wiele mniejszych ognisk oporu, które likwidowane pojedynczo nie stanowią już tak wielkiej siły, jak przedtem razem. Idąc za ciosem Amerykanie 20 kwietnia desantują się na wyspach Etorofu, gdzie znajduje się jeszcze jedenaście dywizji wroga. I tym razem udaje się wygrać bardzo szybko biorąc znaczną ilość jeńców, którzy nie mają nawet fizycznej siły, by walczyć dalej.

​

Ostatnie ognisko oporu na Wyspach Macierzystych
​

Zakończenie walk w Japonii pozwala Amerykanom na przeprowadzenie serii desantów w celu zajęcia Indii Holenderskich będących ważnym źródłem ropy i rzadkich metali. Operacje desantowe mające na celu odbicie Borneo i Celebes angażują sześć dywizji piechoty, z których niektóre będą musiały spędzić na przeczesywaniu wnętrza wysp nawet dwa miesiące.

​

Operacje desantowe na Borneo i Celebes
​

19 kwietnia przy minimalnej aktywności przeciwnika powodzeniem kończy się kolejna operacja desantowa - na chińskiej wyspie Hainan. Ta ważna baza morska i lotnicza pozwoli w przyszłości na wspieranie operacji w rejonie Francuskich Indochin i samych Chin kontynentalnych. W planach amerykańskich stać ma się odskocznią dla odciążających Birmę desantów.

​

Bezkrwawe zajęcie Hainanu
​

23 kwietnia równie bezkrwawo kończy się lądowanie w wielu punktach na Sumatrze. Biorące udział w desancie dywizje spotykają minimalny opór nielicznych garnizonów, które są osaczone w morzu wrogości tubylców. Nierzadkim widokiem dla postępującej amerykańskiej piechoty są przykładu samodzielnego załatwienia spraw przez lokalną ludność. Zwykle wyraża się to odcięciem i nabiciem na pale głów okupantów. 29 kwietnia wyzwolony zostaje Timor Zachodni.

​

Wybijanie robactwa
​

Otrząsają się wreszcie z zaskoczenia Niemcy i biorą się za porządną kontrę. Aż 22 dywizje uderzają na pięć amerykańskich, które mimo dzielnej obrony ulec muszą przewadze liczebnej przeciwnika. Odwrót z Kulsar zmusza Stillwella również do zrolowanie swojej prawej flanki, która stałaby się zbyt odsłonięta wobec ataków Wehrmachtu.

​

Niemiecka kontrofensywa
​

Amerykański wysiłek wojenny nadal zobowiążany jest wspierać armie sojuszników, którzy oddali się pod ich komendę. Po wielu miesiącach udaje się sformować pięć dywizji piechoty zmotoryzowanej: dwie polskie (5 Wileńska Dywizja Piechoty, 6 Lwowska Dywizja Piechoty), jedną grecką (1. Stratiotis Diairesi), jedną czechosłowacką (1. motostrelecká divize) oraz jedną jugosłowiańską (1. Cerska Pesadijska Divizija). Większość służących w niej żołnierzy, to emigranci i ich potomkowie wywodzący się z danych krajów. Jednocześnie podjęto decyzje o rozwinięciu do stanów dywizji: polskiej Samodzielnej Brygady Spadochronowej oraz greckiej Brygady Górskiej. Tym samym odpowiednio liczebność armii narodowych wynosi:
- polskiej: dwie dywizje pancerne, dwie dywizje sztabowe, jedna dywizja powietrznodesantowa oraz osiem dywizji strzelców zmotoryzowanych
- czechosłowackiej: dwie dywizje zmotoryzowane
- greckiej: jedna dywizja piechoty zmotoryzowanej i dywizja piechoty górskiej
- jugosłowiańskiej: jedna dywizja zmotoryzowana
W planach istnieje rozwijanie tych armii o dalsze jednostki, jednak w zależności od dostępności rekrutów*.

​

Demokratyczna międzynarodówka?
​

==================================================================
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Nie oznacza to, że rzucę sobie nagle 50 dywizji prawie za darmo (tylko wedle kosztów ich modernizacji i uzupełnienia ludźmi). Najwyżej do 10 jednostek dla poprawienia jakości gry. Po wojnie wszystkie te dywizje przepiszę w sejwie odpowiednim krajom.

Widder, Hamnis, Kozak, Will - plany są nieco inne i powoli w tym odcinku zarysowują się już

Nikt Ważny - 1500MP im dałem kiedyś.
[/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 maja 1947[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 72[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Rolowanie frontu[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Skutecznie rozwija się akcja odbijania Indii Holenderskich. Okazuje się, że na każdej wyspie opór jest niemal zerowy. Japońskie naczelne dowództwo musiało dawno już wycofać regularne jednostki wojskowe z tych okupowanych terytoriów. 5 maja potwierdza się to na Jawie, gdzie bez walki Amerykanie z marszu zajmują ważną bazę morską w Soerabaja i są już na wyciągnięcie ręki od Batawii. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Najłatwiejszy podbój w historii[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]By przyspieszyć zakończenie operacji na Borneo, Amerykanie 12 maja wysadzają tam silny desant pod Kuczingiem. Chociaż strategicznie ważne kopalnie rzadkich metali i szyby naftowe Japończycy pozostawili w opłakanym stanie, to poważnym przeoczeniem było porzucenie znacznej ilości wydobytych surowców, które wpadają w ręce zwycięzców. Ku niepocieszeniu Trumana zarząd nad terytorium natychmiast przejmuje Wielka Brytania. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Desant pod Kuczingiem[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wprowadzoną przez grupę bojową admirała Scotta blokadę portów Tajlandii usiłuje w beznadziejnej walce złamać pancernik obrony wybrzeża Sri Ayuthia. Stosunkowo nowa jednostka, która wiele ucierpiała w krótkiej wojnie francusko-tajskiej, zmierzyć się ma z sześcioma lotniskowcami typu Midway. Wynik jest bardzo łatwy do przewidzenia - kilkanaście samolotów poderwanych z pokładu USS America w wolnym i słabo opancerzonym okręcie umieszcza trzy torpedy, w wyniku których Sri Ayuthia przewraca się i tonie z większością załogi 120 mil od głównych sił US Navy.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Nierówna walka[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]30 maja Amerykanie pod Kungradem przekonują się o znacznych możliwościach ofensywnych Wehrmachtu. Przy trzyipółkrotnej przewadze wroga ciężko jest utrzymać się na pozycjach bez bezsensownego wytracania żołnierzy, więc Stillwell zarządza odwrót na całej północnej części swego frontu. Po upadku Kungradu utrzymywanie wojsk w Forcie Szewczenko mija się z celem.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Łatwo przyszło, łatwo poszło[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Operacje na froncie wschodnim zdają się zwalniać wobec niezmierzonych przestrzeni Syberii. Teraz przemarsz między kolejnymi rejonami, między którymi praktycznie nie ma dróg, zajmuje o wiele więcej czasu. Wydłużają się również drogi zaopatrzeniowe. Najmniej przeszkadza Niemcom Armia Czerwona. Zdecydowanie plasuje się daleko za obszarem działań, brakiem dróg czy problemami z dostawami.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Front wschodni, maj 1947[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W niedalekim Ekwadorze w wyniku krótkiej i małokrwawej "rewolucji" do władzy dochodzą socjalliberałowie Carlosa Arosemeny Toli. Poprzedni reżim zostaje uwięziony. Stosunki z USA pozostają zachowane na dobrej stopie, jednak dopiero przyszłość wykaże na ile spłacony zostanie ten swoisty kredyt zaufania. Gdyby rewolucyjny zapał rozgorzał na wzór sowiecki, to Biały Dom skłonny jest nawet do militarnej interwencji[/FONT].

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Czy rewolucja pożre swoje dzieci?[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Spadek liczby rekrutów do Armii Stanów Zjednoczonych powoduje, że w kraju rozpoczyna się szeroko zakrojona akcja werbunkowa. Ameryka nie może sobie pozwolić obecnie na przerwanie wojny z braku żołnierzy, którzy chcieliby poświęcić swoje życie dla kraju. Nie teraz, gdy na frontach zginęło już tylu ludzi, a konflikt zbrojny jest w tak zaawansowanym stopniu.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wujek Sam potrzebuje Cię!*[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]================================================================[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Co dzisiaj zrobiłeś, żeby uratować twój kraj przed nimi?[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Taki trochę zapychacz, więc zdecydowałem, że wrzucę wieczorem jeszcze jeden odcinek, 73, w którym akcja jest ciekawsza. [/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-30 czerwca 1947[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 73[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Wizyta w Syjamie[/FONT]
​

​

6 czerwca 1947 roku ludność Kamczatki widzi niecodzienny widok. Oto na licznych barkach desantowych do brzegu zbliżają się setki i tysiące amerykańskich żołnierzy należących do dywizji piechoty zabezpieczającej ten rejon świata. Dla mieszkających tutaj twardych kolonistów oraz miejscowych oznacza to, że nadchodzi koniec japońskiej dominacji. W nagłym zrywie poniżani ludzie odpłacają swym skośnookim ciemiężcom. Gdy Amerykanie wkraczają do kolejnych miejscowości, nie ma już z kim walczyć.

​

Wyzwalania Kamczatki i Wysp Komandorskich
​

Kilkanaście dni później świeżo utworzona 1. Armia Amfibijna generała Vandergrifta w składzie sześciu dywizji piechoty morskiej ląduje pod Thom Buri łamiąc opór dwóch tajskich dywizji. Zaprawieni w bojach marines bez problemów rozbijają obronę Tajów i ustanawiają przyczółek, na którym mogą lądować kolejne jednostki amerykański.

​

Marines w akcji
​

Wszelkie japońskie kontrataki zostają zduszone w momencie, gdy na ląd wyładowują się kolejne dywizje US Army. W sumie w pierwszym rzucie na brzegu znajduje się łącznie 23 dywizje amerykańskie, a transportowce już udają się do Manili po kolejne. Natychmiast do działania przystępuje jedna z dywizji piechoty, której zadaniem jest zabezpieczenie Malajów i zajęcie Singapuru. W działaniach Amerykanów bruździć usiłuje tajska marynarka wojenna, jednak atak jej jedynego niszczyciela ma tyle wartości, co obrzucanie kamieniami pancernika licząc, że ten zatonie. Mały Phra Ruang idzie na dno zatopiony bombą lotniczą.

​

"Powalająca" odpowiedź Tajlandii
​

Do końca miesiąca udaje się zabezpieczyć jeszcze jedną prowincję na północy. Pośpiech w działaniach ma szczególne znaczenie, gdyż w razie okopania się Japończyków w tych trudno dostępnych górskich rejonach walki byłyby o wiele krwawsze i dłuższe.

​

Działania po lądowaniu
​

Odwrót z północnego sektora frontu przebiega bez problemów. Niemcy nie dostają okazji do okrążenia i zniszczenia ani jednej amerykańskiej jednostki. Ba, nie mogą teraz nawet pomarzyć o złamaniu istniejącej linii obrony wobec znacznej ilości zaangażowanych w jej tworzenie dywizji. Ofensywa kończy się bardzo szybko przechodząc w wojnę pozycyjną.

​

Stabilizacja linii frontu
​

Wobec niepowodzenia w Iranie, Niemcy usiłują przegryźć się przez amerykańską obronę w innym sektorze. Niestety dla nich wysłane fińskie bombowce mające na celu wywołać zamieszanie przed przybyciem dywizji lądowych stają się przyczyną zamieszania tylko w momencie, gdy w płomieniach rozbijają się o ziemię. Popis fińskiego lotnictwa wypada bardzo blado.

​

Fińskie mistrzostwo powietrznego fachu
​

Podczas zwykłej misji nalotu na niemiecki port w Kilonii samoloty zwiadowcze trafiają na zespół francuskich okrętów pancernych. Rozpoznanie potwierdza obecność trzech jednostek. O zmroku spada na nie uderzenie kilkudziesięciu maszyn. Wielki Amiral Aube pierwszy pada ofiarą atakujących z różnych kierunków i z różną prędkością samolotów. Na burcie pancernika wybuchają kolejne torpedy, a gdy okręt zwalnia, prosto w jego pokład spadają ciężkie bomby przebijające kolejne warstwy pancerzy. Ciemniejące niebo podkreśla nieziemski spektakl płomieni buchających w górę z dogorywającego pancernika. Usiłujące uciekać krążowniki równie szybko padają ofiarą zawziętych amerykańskich lotników, którzy nie zamierzają pozwolić, by ktokolwiek z wrogów ocalał. W związku z tym po półgodzinie za odlatującymi samolotami pozostają tonące Magicienne i Chateurenault. Ostatnia bojowa eskadra Francuzów idzie na dno. Wcześniej z kilkoma okrętami liniowymi rozprawili się już Anglicy.

​

Rozbicie vichystowskiej eskadry
​

Sam nalot na Wilhelmshafen potwierdza tylko, że Niemcy gromadzą wielką flotę, być może szykując ją do inwazji na Wyspy Brytyjskie. Szczęśliwie Kriegsmarine nie powinno mieć już cięższych okrętów, niż lekkie krążowniki porównywalne z amerykańskim typem Fargo.

​

Rozpoznanie walką
​

O dwa poziomy rozbudowany zostaje poligon rakietowy pod Memphis. Intensywne prace w tym rejonie powinny ułatwić w przyszłości opracowywanie technologii związanych z tym typem broni.

Polska 1. Dywizja Pancerna zostaje uzupełniona o dodatkowy pułk pancerny złożony z superciężkich czołgów M28 Washington stając się tym samym pierwszą jednostką wedle wzoru specjalnej dywizji przełamującej przeznaczonej do wybijania wyrw we froncie.

Standardem uzbrojenia wojsk pancernych US Army staje się nowy czołg oznaczony jako M47 Patton w uznaniu zasług słynnego generała. Nadanie tej nazwy wprowadza wiele kontrowersji wśród polityków i niektórych generałów. W końcu nie jest zwyczajem nadawania sprzętowi nazw od nazwisk żyjących ludzi. Najmniej przejmuje się tym sam Patton dosłownie pękający z dumy. Nowy czołg jest o wiele lepszy od swego poprzednika, M26 Pershing, zaś dodatkowo we współpracy z nowoczesnym ciężkim sprzętem takim, jak M29 Pulasky, M28 Washington czy M92 HMC potrafi dosłownie roznieść przeciwnika.

​

Samobieżna haubica M92 240mm

===============================================

Rokosz - nie przenosiłem stolicy, ale mogę to rozważyć.

Problem. - gdy ostatnio sprawdzałem ich MP, to oscylowało między 100, a 150
​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 lipca 1947[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 74[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Kocioł indochiński[/FONT]
​

​

​

Ostatnia tajska jednostka usiłuje jeszcze zadać cios inwazyjnej flocie, jednak przestarzały okręt podwodny staje się tylko łatwym łupem dla lotników z USS America. Tym samym flota Królestwa Tajlandii przestaje istnieć nie przeszkadzając Amerykanom swymi marginalnymi działaniami.

​

Ostatni Taj
​

Powodzenie akcji desantowej w Syjamie pozwala na rozpoczęcie drugiej operacji, w północnych Indochinach. Pod Hajfongiem na jedną japońską dywizję piechoty rzuca się sześć dywizji amerykańskich. Wsparte ogniem kilku pancerników bez problemu przebijają się przez obronę plaż i prą dalej. Japończycy bronią się twardo, jednak ich pozycje zalewane są ogniem z morza i powietrza, do którego szybko dołączają działa polowe atakujących dywizji. Wróg w obliczu ciężkich strat nie ma innego wyjścia, jak odwrót.

​

Drugie ramię kleszczy właśnie powstaje
​

W tym samym czasie w południowym Wietnamie bez przeszkód ląduje w trzech punktach sześć dywizji piechoty zmotoryzowanej, która ma zamknąć tyły powstającego kotła. Przeciwdziałań ze strony Japończyków brak.

​

Wachlarzowy desant
​

Z łatwością udaje się zdobyć Bangkok, w którym parę dni broni się pojedyncza dywizja piechoty. Równie łatwo udaje się wyjść na tyły syjamskie na północnym-wschodzie. Trochę kłopotów sprawiają przybywające jedna po drugiej japońskie jednostki do Chiang Rai, jednak generał Richardson, dowódca 11. Armii umiejętnie dowodząc pokonuje te przeszkody. Nieskoordynowane działania wroga zdecydowanie ułatwiają całą operację.

​

Wojna błyskawiczna w nowym wydaniu
​

15 lipca udaje się przeciąć wszelką komunikację między indochińskim, a birmańskim zgrupowaniem wojsk wroga. Wprawdzie na południu zostają jednie nieliczne jednostki, jednak zawsze lepsze coś, niż nic. Tego samego dnia korpus pancerny generała Crittenbergera rusza na Hanoi bronione przez pojedynczą dywizję piechoty. Wprawdzie teren nie sprzyja rozwijaniu zaczepnych operacji czołgami, jednak udaje się wygrać to starcie bez większych strat. Na północy generał Deverell rozpoczyna wielki manewr oskrzydlający, którego wykonanie zaangażuje liczne jednostki i potrwa przynajmniej kilka tygodni. Na początek dziesięć dywizji piechoty wypiera z Bose stacjonujące tam dwie dywizje japońskie.

​

Początek nowej operacji
​

Mimo dosyłania nowych jednostek do Bose, Deverellowi udaje się zająć ten rejon i rozpocząć przygotowania do zwrotu na północny-zachód. Jednocześnie siłami korpusu wychodzi uderzenie pozoracyjne na wschód, które ma tylko zasiać zamieszanie w szeregach przeciwnika. Na południu wysadzone na ląd dywizje zmotoryzowane niepowstrzymanie prą w głąb Wietnamu oskrzydlając japońską dywizję pod Sajgonem. Żadnego oporu nie spotyka samotna dywizja piechoty wyzwalająca Półwysep Malajski.

​

Indochiński Teatr Działań Wojennych, lipiec 1947
​

Do końca lipca udaje się również zająć Wyspy Komandorskie. Zaangażowana w tę operację dywizja piechoty ma powrócić na Kamczatkę, by tam się okopać i przejść do obrony. Staje się tym samym częścią 1. Armii Powietrzno-Desantowej (1st Airborne Army) w składzie pięciu dywizji spadochronowych i dwóch dywizji piechoty okupującej Japonię. Jednostki spadochroniarzy zbyt cenne, by je marnować w walce jako zwykłą piechotę, obecnie oczekują na swoją godzinę chwały.

​

Zajęcie Komandorów
​

Na froncie wschodnim Armia Czerwona ciągle w odwrocie. Robotniczo-chłopskie wojska wykazują stale wysoki poziom niekompetencji. Od początku konfliktu aż połowa Wielkich Jednostek (WJ) została rozbita doszczętnie.

​

Front Wschodni, lipiec 1947
​

==========================================================
[FONT=Palatino Linotype, serif]W sumie co mi szkodzi dać odcinek szybciej? Zapas niemal się kończy, ale co tam [/FONT]​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1 sierpnia 1947[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek specjalny nr 3[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Przesilenie wojny[/FONT]
​

​

W ciągu niemal sześciu lat wojny Stany Zjednoczone podjęły wielki wysiłek, by z państwa stojącego na bocznym torze stać się liderem sojuszu alianckiego. Głównie dzięki działaniom amerykańskiej armii zakończony został konflikt w Afryce, ustabilizowana została sytuacja na Bliskim Wschodzie, odbite Indie, Birma, większość Indochin, Indii Holenderskich, a także dokonał się podbój japońskich Wysp Macierzystych. W tym czasie liczebność armii świata drastycznie się zmieniła. Pierwsza siła militarna, jaką był ZSRR, jest obecnie jedynie cieniem samej siebie, zaś prymat wiodą Niemcy, pod których komendę oddanych zostało bardzo wiele dywizji sojuszniczych. Armia USA obecnie jest najsilniej zmotoryzowaną armią świata.

​

Armie świata, stan na 1 sierpnia 1947
​

Absolutną dominację na morzu posiadają Stany Zjednoczone i nie ma obecnie najmniejszej możliwości, by została ona złamana w ciągu najbliższego czasu. Najgroźniejszy przeciwnik na morzu, Japonia, posiada w tym momencie tylko 16 okrętów, z czego ani jednego lotniskowca i jedynie dwa pancerniki typu Super-Yamato. Nie jest to siła zdolna do przeciwstawienia się 45 ciężkim i 27 lekkim lotniskowcom oraz 28 okrętom liniowym US Navy. Niemiecka flota nadal dzierży prymat w kategorii okrętów podwodnych, jednak ubywa ich w zastraszającym tempie. Po wielkich stratach zaczyna odbudowywać się Royal Navy. Niespodziewanie największą flotą na Morzu Bałtyckim dysponuje... neutralna Szwecja.

​

Marynarki Wojenne świata, 1 sierpnia 1947
​

Dumna i wielka Luftwaffe obecnie może być tylko dumna, bo wielkość utraciła już bardzo dawno. Niemcy nadal posiadają wiele pułków myśliwskich, w których samoloty sukcesywnie wymieniane są na rakietowe i odrzutowe, jednak nic nie jest w stanie zniwelować olbrzymiej przewagi alianckiej. Tylko Amerykanie i Brytyjczycy mają prawie pięć razy tyle samolotów myśliwskich, co Niemcy. Niesamowity rozwój US Army Air Force powoduje, że 1 sierpnia 1947 formacja ta zostaje przekształcona w osobny rodzaj sił zbrojny znany od tego dnia jako US Air Force.

​

Lotnictwo, 1 sierpnia 1947
​

Lata wojny spowodowały, że amerykańska generalicja znacznie okrzepła i podniosła swoje kwalifikacje. Obecnie dziewięciu generałów dorobiło się epolet czterogwiazdkowych, a niewiele brakuje Bradleyowi* i Pattonowi do piątej gwiazdki**.

​

Kwiat generalicji
​

Obecnie najwyższe stanowiska admiralskie przypada sześciu najzdolniejszym oficerom, z czego aż trzech z nich jest dowódcami lotniskowców. Niestety, wobec niemal całkowitego skruszenia flot przeciwnika pozostaje niewiele szans na dalsze wykazanie się w walce i awansowanie.

​

Najwyższe szarże w US Navy
​

​

Najzdolniejsi admirałowie
​

Nie jest specjalnie wielką niespodzianką, że większość najwyższych stanowisk w USAF zajmują dowódcy formacji bombowych. W trakcie wojny wojska lotnicze USA znacznie się rozwinęły dając możliwość awansu wielu oficerom. Aż czterech generałów zostało wyniesionych w trakcie wojny do stanowisk czterogwiazdkowych, zaś generał Spaatz posiada gwiazdek aż pięć.

​

Najwyższe stopnie lotnicze
​

​

I najzdolniejsi lotnicy
​

Rozbuchane swego czasu szkolenie kolejnych dywizji lądowych zostaje obecnie spowalniane i w planach jest przekierowanie na wojska specjalistyczne, a także doposażenie istniejących dywizje o dodatkowe organiczne pułki. W stanie ciągłej modernizacji jest US Navy, a US Air Force otrzymuje najnowsze myśliwce odrzutowe F-84E Thunderjet.

​

Produkcja
​

Tak wielkie możliwości produkcyjne umożliwia największy przemysł świata, który nadal nie wykorzystuje maksimum swoich możliwości. Zaskakujący jest fakt, iż najefektywniejszą gospodarkę posiadają... Węgry. Niedawno jedna z największych potęg przemysłowych, Japonia, dzisiaj lokuje się na 12. miejscu za Rumunią, Australią czy nawet Chinami.

​

Wybrane państwa i ich przemysł
​

Zarazem jednak to Alianci wypracowali sobie już znaczą przewagę przemysłową, a jeszcze nie uruchomili wszystkich swoich rezerw. Trzeba mieć również baczenie na fakt, iż niemieckie moce produkcyjne znacznie zwiększone są poprzez zajęcie fabryk Leningradu, Moskwy, Kijowa, Charkowa, Stalingradu czy Czelabińska, dzięki czemu mogą wytwarzać o wiele więcej sprzętu niż tylko w Vaterlandzie.

​

Porównanie mocy produkcyjnych bloków sojuszniczych
​

A na koniec małe podsumowanie punktów zwycięstwa. Niemały udział w takim rozkładzie ich mają Anglicy, którzy zredukowali ważność Berlina do 1 punktu.

​

Punkty zwycięstwa
​

W tym momencie broń atomową posiadają lub prawdopodobnie posiadają trzy kraje na świecie - Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Niemcy. W przypadku tego ostatniego kraju wiadomości są niepewne. Jedne źródła informują o wyprodukowaniu jednej bomby, inne dementują to zdecydowanie argumentując niskim zaawansowaniem prac badawczych oraz ciągłymi bombardowaniami reaktora, co uniemożliwia jego sprawne działanie.



===========================================================
* Tak faktycznie Bradley jednocześnie w ustawieniach ministrów jest głównodowodzącym sił lądowych i pozostawienie go na stanowisku dowódcy 5. Armii i jednocześnie dowódcy 5. Grupy Armii oraz całego Teatru Dalekowschodniego wynika bardziej z jego umiejętności - szkoda by mi go było za biurko sadzać.
[FONT=Palatino Linotype, serif]** W przedwojennej WP nie istniało stanowisko równoważne z generałem pięciogwiazdkowym (nie istniało wówczas stanowisko pełnego generała. Był generał broni i od razu marszałek, co dawało w stopniach tylko cztery szczeble). Obecnie General of the Army równoważny jest z naszym marszałkiem. Istnieje jeszcze nieoficjalne stanowisko generała sześciogwiazdkowego, General of the Armies.

Oszalałem, ale co tam - macie drugi odcinek dzisiaj. Za oknem paskudna pogoda, to może chociaż takie coś na osłodę zimy
[/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 sierpnia 1947[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 75[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Niespodziewana zdobycz[/FONT]
​

​

3 sierpnia rozpoczyna się zamykanie Birmy od południa. Do tego zadania wyznaczonych zostaje 21 dywizji pod komendą generała Richardsona. Sześć japońskich i chińskich dywizji usiłuje się bronić, jednak tylko nieliczne z nich są w stanie próbować nawiązać równorzędną walkę z Amerykanami, którzy przed sobą wypalają wszystko. Stosując podstawową doktrynę ochrony swoich żołnierzy zalewają dżunglę napalmem dosłownie wypalając Japończyków z ich pozycji.

​

Domykanie kotła od południa
​

Dzień później okrążenie Sajgonu oraz odcięcie wnętrza Indochin od wybrzeża staje się faktem. Amerykanie natychmiast przystępują do likwidowania powstałego kotła, w którym znajdują się dwie japońskie dywizje piechoty. Marines przyzwyczajeni do walki w warunkach dżungli wdzierają się głęboko w ugrupowanie bojowe wroga niszcząc kolejne punkty umocnione. Nieco oporniej idzie piechocie zmotoryzowanej, jednak i oni wykazują postępy. Po stronie japońskiej szybko kończy się amunicja i po dwóch dniach walka zmienia się w bezsensowne rzucanie się do ataku z mieczami i kijami bambusowymi w ręku, co kończy się bezsensownymi masakrami obrońców.

​

Zajęcie Sajgonu
​

Walki pod Sittangiem przybierając coraz bardziej zaciętego charakteru. Japończycy raz za razem podsyłają kolejne dywizje, jednak bez koordynacji ich działań, więc siłą rzeczy rozpędzony walec alianckiego uderzenie rozbija je jedną po drugiej. Mocy ofensywie dodaje brytyjska armia pancerna, która swoimi Cromwellami pędzi z zachodu. Wprawdzie te czołgi są o dwie generacje ze amerykańskimi Pattonami, jednak lepsza taka pomoc, niż żadna, zwłaszcza, że japońskie wojska pancerne są delikatnie mówić obecnie żałośnie słabe i przestarzałe.

​

Rozbijanie kolejnych jednostek
​

9 sierpnia Japończycy wietrzą okazję do pomieszania szyków Amerykanom u podstawy Półwyspu Malajskiego. Obecnie na tym kierunku znajduje się tylko jedna dywizja pancerna zabezpieczająca tyły piechocie idącej na Singapur. Wojska cesarskie atakujące z pięciokrotną przewagą czynią wiele zamieszania w szykach pancerniaków, lecz niedługo potem spada na wroga uderzenie ze skrzydła z terenu Tajlandii. Zamknięcie kotła przez Brytyjczyków i dodatkowe wsparcie przez nich ataku pozwala na zniszczenie siedmiu dywizji, w tym jednej sztabowej.

​

Pattony w obronie
​

Ofensywa Deverella na północy przebiega bez większych zakłóceń. Na drodze do Qujing staje pojedyncza dywizja piechoty, co wobec atakujących trzynastu jest miernym wyzwaniem. Wróg zostaje upokorzony i zepchnięty. Również kontra w wykonaniu dwóch dywizji w momencie zajęcia rejonu rozbija się bezskutecznie.

​

Natarcie przez góry
​

Dopiero 15 sierpnia po przegrupowaniu szyków i krótkim odpoczynku Deverell uderza dalej, w rejon umocniony Kangding. Tutaj znaczną pomoc udzielają amerykańscy lotnicy dręczący obrońców już od tygodnia. Dzięki nim Japończycy stawiają o wiele słabszy opór, niż mogliby. W walkach odwrotowych starają się zajmować kolejne rubieże, jednak z każdej są wypierani. Niestety, dojście i domknięcie kotła zajmie jeszcze sześć tygodni.

​

Przebijanie się przez rejonu umocniony
​

Pierwszy japoński atak na Bose, bronione wówczas tylko przez jedną dywizję piechoty, kończy się sukcesem i poważnie zagraża całemu ugrupowaniu zaciskającemu kleszcze wokół brimańskiej grupy armii. Niestety dla Japończyków w ten rejon zmierzają już koleją kolejne dywizje, których zadanie ochrony newralgicznego sektora wyznaczone zostało już dawno. 21 sierpnia generał wojsk pancernych Magruder zajmuje pozycje. Ataki stosunkowo słabo wyposażonej w ciężki sprzęt armii wroga wykruszają się w ogniu prowadzonym z okopanych czołgów, w tym strasznych Pulaskich. Podstawa wyjściowa i jedyna linia zaopatrzeniowa dla wojsk Deverella zostaje utrzymana.

​

Sukces pod Bose
​

26 sierpnia niespodziewanie pojawiają się japońskie krążowniki i niszczyciele wysłane zapewne w celu pomszczenia nie tak dawnej przecież "Cuszimy". Nie mają szczęścia cesarscy admirałowie - na ich drodze staje Scott z sześcioma nowoczesnymi lotniskowcami. Patrol lotniczy złożony z czterech Corsairów z USS Alliance ładuje dwie pięćsetfuntowe bomby prosto w niszczyciel Ikazuchi, który przełamuje się i w ogniach eksplozji tonie z całą załogą na oczach zupełnie zaskoczonych marynarzy z sąsiednich okrętów. Amerykańskie samoloty wykorzystując niską podstawę chmur pojawiły się i znikły tak niespodziewanie, że nie zdążyła zareagować obrona przeciwlotnicza.

​

Patrol Corsairów
​

27 sierpnia wzmocniona kompania batalionu zwiadu 27. Dywizji Piechoty atakującej Singapur wysforowuje się znacznie przed główne siły. W szpicy jedzie jeep i samochód pancerny M8, a za nimi kolejne M8 oraz półgąsienicowe M3, niektóre z poczwórnie sprzężonymi półcalowymi Browningami. Na opustoszałych ulicach nie ma nikogo - japońscy żołnierze dawno opuścili miasto, zaś ludność boi się jeszcze pokazać. Kolumna wozów jedzie do portu. 500 metrów przed wjazdem na teren bazy Amerykanie otrzymują od tubylca informację o dokowaniu w Singapurze dwóch pancerników, które gorączkowo przygotowywane są do wypłynięcia. Dowódca kompanii, kapitan Hunnicutt podejmuje natychmiast decyzję - nie czekając na główne siły batalionu trzeba wtargnąć do portu i zająć oba okręty. Pojazdy opancerzone na pełnym gazie taranują bramę portową i siejąc zagładę na lewo i na prawo prą w kierunku pancerników. Niestety, jeden z nich, Iyo ciągnięty przez holowniki wchodzi już w kanał wyjściowy, jednak Izu nadal tkwi przy nabrzeżu. Nie dając otrząsnąć się załodze z szoku Amerykanie sieką po pokładach długimi seriami z półcalówek. Człowiek, który wpada w ich ogień, momentalnie zostaje rozczłonkowany. Jedna kula z tego ustrojstwa urywa ramię. Krew spływa po pokładach. Odsłonięte stanowiska przeciwlotniczych karabinów maszynowych nie dają żadnej osłony, zaś działka 25mm z płytą pancerną rozbijane są ogniem z Greyhoundów. Piechota bezzwłocznie przystępuje do szturmu trapów. Osłaniani seriami z broni maszynowej wpadają na pokład, gdzie ładunkami wybuchowymi wyrąbują sobie drogę do środka okrętu. Wezwane radiowo posiłki już są w drodze. Dowódca dywizji na wieść o takiej możliwej zdobyczy wypycha do boju cały 161. Pułk Piechoty wsparty kompanią pancerną. Toczące się ze strasznym łomotem gąsienic o bruk Shermany i Pershingi wpadają do portu godzinę po wybuchu walk. Wielki pancernik wciąż stoi u nabrzeża nie mogąc odbić od brzegu. Uwiązany cumami, bez pomocy holowników i z piechotą na pokładzie nie może zaryzykować wyjścia w morze.

Dosłane posiłki natychmiast wkraczają do akcji - grupy saperskie wysadzają kolejne drzwi pancerne, zaś broniący się mostek zostaje z bliska ostrzelany z dział czołgowych, co zmusza wreszcie wroga do skapitulowania w tej części okrętu. Z coraz większej ilości sekcji dochodzą informacje o poddawaniu się nieuzbrojonej załogi. Incydentalny jest przypadek otwarcia zaworu dennego w rejonie dziobowym, jednak szybko udaje się odciąć zagrożone rejony. Szczęśliwie udaje się również zabezpieczyć dostęp do głównych magazynów amunicji uniemożliwiając ich wysadzenie i tym samym straszliwą liczbę ofiar wśród żołnierzy i ludności cywilnej. W ten sposób udaje się zdobyć w stanie dobrym pancernik typu super-Yamato. W 27. Dywizji posypią się odznaczenia i awanse.

Tymczasem na morzu Halsey otrzymawszy wiadomość od piechoty o wyjściu w morze drugiego z pancerników, kieruje się ze swoją flotą na Singapur. Działania blokadowe portu wreszcie mają przynieść wymierny efekt - oto na ekranach radarów pojawia się pancerny kolos. Gdy tylko ustalone zostają dane do strzelania, powietrze wypełnia huk najcięższych dział Montan, do których zaraz dołączają się Iowy. Wokół Iyo rozpętuje się piekło. Zdemoralizowana, zagłodzona i niedoszkolona załoga nie umie zorganizować się w ogniu walki. Coraz więcej trafień zaznacza się wylatującymi w powietrze poskręcanymi elementami wyposażenia i fragmentami poszatkowanych ciał ludzkich. Wreszcie celna salwa z wieży C pancernika USS Kentucky wpada przez wyszarpaną wcześniejszymi eksplozjami dziurę w pancerzu, przebija kolejne pokłady, by zdetonować się w pomieszczeniu dziesięć metrów od dziobowego magazynu pocisków 510mm. W niebo wznosi się chmura ognia i dymu, w której znika Iyo. Gdy morze wygładza się, na powierzchni zostają jedynie pojedyncze fragmenty wyposażenia. Okręt idzie na dno z całą załogą.

​

Koniec Iyo oraz Izu pod tymczasowym zarządem brytyjskim*
​

====================================================
[FONT=Palatino Linotype, serif]* BBVIII wyszedł mi przez pomyłkę, już zedytowałem w sejwie na właściwy model i odpowiednie statystyki.[/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-30 września 1947[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 76[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Pułapka Birmy[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Prócz głównego natarcia mającego w głównym zamierzeniu zamknięcie całego birmańskiego zgrupowania japońskich wojsk, rusza poboczne uderzenie w głąb Chin. Wykonuje je 6 dywizji wykorzystujących słabość Japończyków w tym rejonie. Rozszerzenie korytarza okrążenia pozwoli na zwiększenie szans jego utrzymania. Zwłaszcza w górzystym terenie.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Poboczne uderzenie[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pierwsza operacja dywersyjna w okolicy Qinzhou ujawniła, że wróg nie dysponuje odpowiednimi siłami do utrzymania ciągłości frontu w tym rejonie. Wykorzystuje to generał MacArthur wyprowadzający zmasowany atak pancerny dolinami. Pojedyncza japońska dywizja usiłuje się bronić, jednak jedynie ponosi bezsensowne straty. Niepowstrzymani Amerykanie poszerzają podstawę ataku okrążającego. W tym samym czasie sześć dywizji desantuje się w Bao'an uniemożliwiając tym samym odwrót pojedynczej jednostce piechoty wroga z Hong Kongu.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]MacArthur w akcji[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zajęcie Anshun nie jest ostatecznym celem rozszerzania korytarza okrążenia. Amerykanie z marszu przypuszczają atak na słabo broniony odcinek frontu pod Zunyi. Mimo deszczowej pogody i trudnych warunków terenowych, ofensywa odnosi sukces. Japończycy walczą dzielnie, jednak bez większych efektów ogólnych.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Kontynuacja ataku[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pod Sittangiem niespodziewanie obecność swoją ujawniają nieznane do tej pory jednostki wroga. Aż siedem dywizji pojawia się tam, gdzie teoretycznie powinni już dawno siedzieć okopani Anglicy. Nie marnując czasu na dociekania cóż spaprali sojusznicy, generał Richardson atakuje. Posiadając prawie trzykrotną przewagę liczebną spycha Japończyków znów w głąb lądu. Ich chwilowe opanowanie małych portów na wybrzeżu nie pozwala na przeprowadzenie ewakuacji. Zresztą każda próba ucieczki zmuszałaby przeciwnika do przepłynięcia koło Singapuru, gdzie patroluje rejon eskadra liniowa Halseya.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Koniec japońskiej kontry[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Przy wsparciu ciężkich dział okrętowych i licznych samolotów pokładowych rusza do ataku piechota zmotoryzowana przeprawiająca się na Hong Kong. Huragan ognia wgniata Japończyków w ziemię. Tylko zadbane i rozbudowane umocnienia rejonu pozwalają im na przetrwanie zmasowanego ostrzału kumulującego na kilometr frontu aż 70 dział kalibrów ciężkich i najcięższych. Mimo potężnego wsparcia z morza i powietrza pojedyncza dywizja nie daje sobie rady. Po 24 godzinach nie rokującej zbyt dobrze walki dołącza do niej druga. Dopiero to posunięcie zaczyna dawać wyraźne efekty pod postacią wypierania wroga z poszczególnych punktów umocnionych oraz oskrzydlania pozostałych. Wreszcie Amerykanie wdzierają się do samego miasta powodując popłoch w oddziałach tyłowych wrogiej dywizji. Walki miejskie trwają trzy dni.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wolność dla Hong Kongu[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wyzwolenie Hong Kongu pozwala na rozszerzanie przyczółka lądujących sił. Pagórkowaty teren wprawdzie nie sprzyja rozwinięciu uderzenia pancernego, jednak jest o niebo lepszy, niż wysokie góry, w których operuje teraz tak wiele dywizji pancernych. Pattony i Pershingi prawie całkowicie niewrażliwe na japońskie środki walki przeciwczołgowej rozjeżdżają stanowiska wroga zmuszając dowództwo przeciwnika do alarmowego sprowadzania rezerw w ten rejon.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dywersja na całego[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Korzystając z osłabienia przeciwnika pod Tonguoo generał Patton wyprowadza atak mający na celu całkowite uniemożliwienie jakichkolwiek prób przebicia się do wybrzeża. Wobec perspektywy szybkiego zamknięcia Birmy od północy jest to sprawa priorytetowa. Okazuje się, że wcześniejszy atak na Sittang zmusił wroga do zaangażowania do niego większości sił z tego rejonu, dzięki czemu Patton bez wyrzutów sumienia może pozostawić ten odcinek frontu pod nadzorem generała Richardsona. Sam usiłuje wyprzeć wroga z Mandalaju, jednak okazuje się to być jeszcze niemożliwym do wykonania.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W dżungli nadal ciężkie walki[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W międzyczasie na północy zmieniają się priorytety - operacja okrążająca trwa nadal, jednak wspomagana jest na innych kierunkach, niż pierwotnie przewidywano. Marsz na Zunyi trwałby zbyt długo i za bardzo wyczerpałby żołnierzy, więc zdecydowano o dwóch operacjach zaczepnych - pod Guiyngiem, gdzie w rozsypkę poszły dwie japońskie dywizje oraz pod Zhaotungiem, w którym opór stawiła jedna słabo wyszkolona dywizja piechoty. Oba ataki kończą się sukcesem.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Penetracja Chin[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Chociaż w rejon amerykańskiego desantu pod Hong Kongiem udaje się japońskiemu dowództwu dosłać wiele dywizji rezerwowych, to jednak zaskakują one swoją biernością, która wynikać może albo z niskiego morale żołnierzy chińskiego pochodzenia albo też sabotowania rozkazów przez generałów rządu Wang Jingweia. Crittenberger i MacArthur nie wnikają w powody takiego postępowania prowadząc śmiałą i bardzo agresywną operację, która w każdej chwili mogła się zawalić z hukiem. Atakując z wschodu i zachodu, spotykając się z bardzo zróżnicowanym oporem wroga, doprowadzają do okrążenia pod Zhanjiang sześciu dywizji japońskich, w tym jednej pancernej. Chociaż czołgi Nipponu przy nowoczesnych Pattonach wyglądają co najmniej śmiesznie, to jednak zniszczenie tej elitarnej jednostki przeciwnika na pewno musi odbić się głośnym echem w najwyższych kręgach generalicji japońskiej.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Owoce śmiałej operacji[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wreszcie 30 września amerykańskie wojska zamykają definitywnie pierścień okrążenia w Birmie. Japoński kontratak jest anemiczny i zostaje odpary z łatwością. Jakby dla podkreślenia, że obecnie inicjatywa należy do US Army, generał Magruder uderza na Kaili pokonując zgromadzone tam 3 dywizje. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Teraz jeszcze likwidacja kotła[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wedle danych wywiadu w Birmie zamkniętych zostało 65 dywizji Japonii oraz jej sojuszników. Po rozbiciu Armii Wysp Macierzystych utrata takiej ilości wojska może zachwiać pozycją Japończyków na Dalekim Wschodzie. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Powód do świętowania[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Poprzez źródła w Szwajcarii i Szwecji do amerykańskich dyplomatów zaczynają dochodzić pogłoski o tym, iż Hitler być może chętny byłby rozpocząć tajne rozmowy pokojowe z Aliantami. Sekretarz Stanu tajnymi kanałami sonduje ewentualne możliwości kontaktu oraz warunki takiego pokoju. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Idealny obrazek*[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Bardziej konkretnymi wydają się informacje od aktualnego premiera Chin Nankińskich, Wang Jingweia, który na wieść o zamknięciu kotła birmańskiego natychmiast uruchomia tajne kanały kontaktowe z Amerykanami. Okazuje się, że Chiny wcale nie zamierzają ginąć razem z Japonią. Pamięć o niedawnych wojnach między tymi narodami jest ciągle bardzo świeża, zaś walka ramię w ramię z niedawnymi agresorami wzbudza frustrację w Chińczykach. Pomysłem negocjacji pokojowych i przejścia na stronę Aliantów zachwycony nie jest Czang Kaj-Szek, jednak próba publicznego storpedowania poprzez puszczenie tajnych informacji w obieg stałaby się gwoździem do politycznej trumny generalissimusa. [/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Podczas spotkania w Białym Domu prezydenta Trumana z Mahatmą Gandhim pada pytanie, czy ten drugi skłonny jest podtrzymać oświadczenie z początku wojny, iż w zamian za obietnicę niepodległości Indie zbrojnie poprą sprawę Aliantów. Duchowy przywódca Hindusów po długiej chwili milczenia potwierdza, że jego stanowisko w tej kwestii się nie zmieniło. Prezydent Truman w tym momencie przedstawia plan opracowywany przez ostatnie dwa miesiące - wielkie Indie obejmujące zarówno obszary zamieszkane przez większość hinduską, jak i Pakistan Wschodni z Zachodnim jako jeden kraj do końca wojny pod patronatem amerykańskim oraz oddaniem pod komendę US Army wszystkich sił lądowych. Propozycja spotyka się z zainteresowaniem Gandhiego.[/FONT]



[FONT=Palatino Linotype, serif]=================================================[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Germania: Pokój, Obfitość, Prawda, Prawo[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Tu jesteś Johnny... sprzedaj to tym frajerom w USA[/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 października 1947[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 77[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Pesymizm nigdy nie wygrał żadnej bitwy [/FONT]
​

​

Prawie natychmiast po zlikwidowaniu małego kotła Zhenjangiem, Amerykanie przystępują do kontynuacji natarcia. Amerykańska dywizja pancerna forsuje rzekę Xi Jiang. Broniąca mostów pojedyncza chińska dywizja stawia beznadziejny opór, lecz gdy pierwsze czołgi wjeżdżają na przeciwległy brzeg, oddziały pierwszoliniowe idą w rozsypkę.

​

Forsowanie rzeki Xi Jiang
​

Następnego dnia do rusza do walki MacArthur. Koncentryczny atak jedenastu dywizji ma za zadanie rozpocząć długofalową operację likwidacji kotła birmańskiego. Mimo trudnych warunków terenowych, Amerykanie robią systematyczne postępy wypierając Japończyków, którzy mają stałe problemy z zaopatrzeniem w amunicję. Wiadomo o nadciągających posiłkach wroga, jednak generał MacArthur nie wyraża żadnych obaw.

​

Pierwsze kroki w celu likwidacji kotła
​

Następny ruch należy do generała Deversa, który zdecydowanym uderzeniem rozbija zorganizowany opór czterech dywizji wroga pod Kunmingiem. Chińskie jednostki w obliczu walki z Amerykanami zupełnie tracą ochotę do boju. Na wschodzie dwie dywizje pancerne włamują się coraz głębiej w ziemie przeciwnika.

​

Upadek morale Chińczyków w kotle birmańskim
​

Japońskie dowództwo, zdeterminowane ciągiem porażek, usiłuje wypracować chociaż lokalne zwycięstwo, które można byłoby przekuć na operację strategiczną. W tym celu sześć dywizji z rezerwy przerzuconej w rejon wschodniego ugrupowania amerykańskiego uderza pod Guangzhou. Okopane Pattony, Pershingi i Pulasky wspierane silnie z powietrza wycinają długie przerwy w atakujących tyralierach piechoty. Mimo zniszczenia kilkunastu czołgów ładunkami saperskimi przymocowanymi do ich pancerzy, kontrofensywa załamuje się. Niestety, jasnym jest, że powtarzające się takie uderzenia osiągną swój cel bez względu na straty.

​

Pierwszy poważny kontratak
​

​

Korzystając z pomyślnych okoliczności na froncie Amerykanie wyprowadzają całą serię ofensyw. Na wschodzie wzdłuż wybrzeża nacierają trzy dywizje piechoty zmotoryzowanej. Dzięki silnemu wsparciu lotnictwa taktycznego operacja posuwa się do przodu gładko. Na północnym wschodzie jedna z dywizji pancernych naciera na Hengyang z zadaniem zajęcia strategicznie ważnych lotnisk tamże usytuowanych. Również w środkowym odcinku frontu chińskiego trwa natarcie mające na celu zamknięcie kilku dywizji wroga w kotle.

​

Operacje wysokiego ryzyka
​

W kotle birmańskim US Army niemal bez przerwy w natarciu. Tylko pod Kunmingiem dywizja dowodzenia generała Deversa wysforowuje się zbytnio do przodu, gdzie spotyka się z kontratakiem zmuszającym ją do odwrotu. MacArthur pod Jinghongiem korzysta ze sprzyjających okoliczności i przedłuża oś natarcia w głąb japońskich pozycji. Większość dywizji wroga wycofuje się w bezładzie przez góry i dżunglę nie będąc w stanie przygotować linii stałej obrony. W związku z tym jedyna gotowa do odparcia ataku Amerykanów dywizja zostaje przytłoczona przewagą Jankesów i pokonana zmuszona do ucieczki. W tym samym czasie Bradley wyprowadza ofensywę na Shan States. Opór japońskiej armii jest żałosny. Mimo posiadania aż piętnastu pełnowartościowych wielkich jednostek, w ciągu paru dni tracą wszystkie pozycje umocnione.

​

Szybkie ograniczanie przestrzeni kotła
​

Zdobycie Chongqing niestety nie oznacza jego utrzymania. 7th US Marine Division spotyka się w tym rejonie z silną kontrofensywą. Niestety, niemożliwym jest pokonanie przeciwnika, więc piechota morska z żalem opuszcza swoje pozycje. Bardziej na wschód bliskim zamknięcia jest tworzący się kocioł. Amerykańscy pancerniacy zajmują lotniska pod Hengyangiem, co niestety poważnie osłabia całą linię frontu i zwiększa ryzyko przerwania go.

​

Odwrót
​

Druga połowa października przynosi zapowiedzi przesilenia na froncie. Wstrzymana musi być operacja domykania kotła ze względu na znaczne wzmocnienie sił wroga. Również natarcie wzdłuż wybrzeża wyhamowuje wobec rzuconych na front kolejnych rezerw nieprzyjaciela. Generał Bradley, C-in-C* Pacyficznego Teatru Działań jest przekonany, że bez przerzucenia sporej ilości wojsk z rejonu Birmy nastanie impas w działaniach. Tymczasem korzystając ze zwolnionych z wcześniejszej operacji okrążającej sił Crittenberger uderza na Liuzhou.

​

Oznaki impasu
​

22 października generał Clark uderza na Lashio. Zaskakująca ofensywa na spokojnym odcinku frontu łamie bardzo szybko kręgosłup japońskiej obrony. Po utracie całej wschodniej strony kotła wróg jest w nieciekawej sytuacji, gdyż grozi mu przepołowienie swego zgrupowania. Swoją cegiełkę do tego dokładają wojska z północy nacierające na Xiaguan. Utrata tej prowincji zamyka wszelkie realne i fantastyczne plany deblokady okrążonych sił.

​

Gwałtowne kurczenie się terenu kontrolowanego przez Japończyków
​

Na koniec miesiąca przychodzi wreszcie prognozowane załamanie się sytuacji na wschodnim odcinku frontu. Pada obrona Hengyangu i Wuzhou. Masy atakującej piechoty zmuszają pancerniaków do podania tyłów. Tylko wielkim wysiłkiem udaje się utrzymać pozycje pod Guangzhou, gdzie wyczerpanych wcześniejszymi atakami pięć dywizji amerykańskich powstrzymać musi osiem japońskich i chińskich.

​

Kryzys
​

Dzięki pracy amerykańskiego Szefa Sztabu Generalnego, generała George'a Marshalla, który coraz bardziej oddala się od stricte wojskowej działalności, Kongres przyjmuje plan sygnowany nazwiskiem jego twórcy. Jego głównym założeniem jest pomoc dla krajów, które odniosły zniszczenia w trakcie II Wojny Światowej. Chociaż konflikt ciągle trwa, to USA podejmują działania długofalowe. Pierwszymi rejonami, gdzie płyną pieniądze od Wujka Sama, jest Liberia oraz planowane do reaktywacji i niepodległości dawne Królestwo Riukiu.

​

Działania Planu Marshalla
​

Ciche działania niemieckie mające na celu wysondowanie ewentualnych możliwości zawarcia pokoju w niektórych środowiskach padają na podatny grunt. Stronnictwa izolacjonistyczne dość mają wojny, której wedle nich wygrać nie można, więc trzeba się okopać za oceanem i w razie niemieckich prób rozszerzenia swego władztwa na rejony Ameryk interweniować zgodnie z Doktryną Monroe. Niewrażliwym na ich lobbing okazuje się być prezydent Truman, który kontynuuje tutaj linię swojego poprzednika. Słusznie uważa, że czas pokoju posłużyłby Niemcom na stworzenie potężnej marynarki wojennej, która byłaby w stanie zagrozić USA.

​

Propozycje i pułapki**
​

Do służby w US Navy wchodzą cztery nowe lotniskowce: USS Kitty Hawk, USS Abraham Lincoln, USS St. Lawrence i USS Theodore Roosevelt.

Francuzi tracą nowoczesny krążownik liniowy Dauphine zatopiony przez samoloty z lotniskowca HMS Formidable.


================================================================
[FONT=Palatino Linotype, serif]* C-in-C = Commander in Chief = Głównodowodzący[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]** Powąchaj pięknego bukietu pokoju![/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Defetysta[/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-30 listopada 1947[/FONT]


​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 78[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Na wojnie nie ma nagrody za drugie miejsce [/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Mimo szczupłości sił na odcinku chińskim Amerykanie nie rezygnują z ofensywnych planów. Generał Magruder nadal próbuje zamknąć kocioł Pod Guilinem poprzez zajęcie Shaoyangu zanim Japończycy zdołają odzyskać Hengyang. Nagromadzenie na małym fragmencie frontu setek samolotów wspierających działanie wojsk lądowych zapewnia zwycięstwo, ale czy zapewni zamknięcie kotła na czas?[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Jeszcze jedna próba zamknięcia[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Generał Devers niezrażony porażką piechoty morskiej pod Chongqing próbuje atakować dalej, tym razem pod Zigong. Posiadając prawie dwukrotną przewagę liczebną uderzenie Amerykanom w pełni się powodzi. Wprawdzie ponoszą całkiem wysokie straty, jednak nie są one na tyle duże, by zaprzestać ofensywy. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Devers nie odpuszcza[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Już 6 listopada okazuje się, że plany utworzenia lokalnego kotła w centralnym rejonie frontu chińskiego są nierealne. Japońskie wojska szybko odzyskują Hengyang i kierują się dalej, na wolną flankę pod Wuzhou. Amerykanie ciągle jeszcze atakują na Shaoyang, lecz wynika to głównie z bazwładu dowództwa, które nie chce jeszcze porzucić planów, które nie rokują zwycięstwa. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Komplikacje[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]15 listopada rusza japońsko-chińska ofensywa na wschodzie frontu. Już jej początek ujawnia, że nie ma większych szans na zatrzymanie jej. Siły atakujące są liczniejsze, niż wszystkie wojska amerykańskie w tym rejonie, a trzeba podkreślić, iż wróg uderza jedynie częścią zgromadzonych jednostek. Wobec takiej sytuacji generał Bradley rozkazuje utrzymać Guangzou do czasu, gdy ewakuowane zostaną trzy dywizje pancerne z Shaoguan. Udaje się tego dokonać, jednak już w tym momencie wiadomo, iż pojedyncza dywizja pancerna pod Wuzhou nie może załatać frontu. Rozpoczyna się odwrót. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zwijanie prawego skrzydła[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zajęcie Zhaotung przez piechotę morską ujawnia nieznane do tej pory jednostki wroga w tym rejonie. Na cztery dywizje marines spada kontratak aż 21 wielkich jednostek wroga - w pełni wypoczętych i nowocześnie wyposażonych, a także świetnie dowodzonych. Amerykanie nie mają innego wyjścia, jak odwrót. W tym samym czasie na południu jedno ze zgrupowań japońskich w Birmie zostaje kompletnie rozbite. Do niewoli idzie kilkanaście tysięcy Japończyków i 140.000 Chińczyków. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tak niewielka odległość, tak diametralne różnice[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]19 listopada w skrajnie nieprzyjaznych warunkach pogodowych Bradley wydaje rozkaz natarcia. Mimo ulewnych deszczy unieruchamiających czołgi i ciężarówki w jeziorach błota, amerykańskie wojska niepowstrzymanie prą w głąb japońskich formacji. Żołnierze wroga już dłuższy czas odcięci od zaopatrzenia są na skraju wyczerpania fizycznego. Daje o sobie znać głód. Nie ma amunicji do dział i karabinów, a nieliczne pojazdy stoją unieruchomione z powody braku paliwa i części zamiennych. W tym samym czasie działania deblokujące prowadzą w Zhaotung wojska przeciwnika. Udaje im się wykorzystać miejscowe osłabienie linii US Army. Zniszczenie grozi aż czterem dywizjom, w tym trzem piechoty morskiej. Z Birmy znikają kolejne dywizje. Kolejowe stacje przeładunkowe pracują 24 godziny na dobę odprawiając kolejne eszelony do Chin.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Jeden z ostatnich akordów kotła birmańskiego[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na wschodzie udaje się odbudować linię frontu dopiero 22 listopada. Wprawdzie nadal jest w niej spora luka, jednak nie zagraża ona spójności ugrupowania alianckiego. Niepokoi brak sił do obrony Hongkongu, jednak dowództwo amerykańskie nie odważa się na zamknięcie na wyspie jakichkolwiek swoich sił.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Skrócenie frontu[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Już 24 listopada Amerykanie ogłaszają, iż kocioł birmański przestaje istnieć. Wszystkie ważne miasta, miasteczka i wsie w tym rejonie są pod kontrolą aliancką. Wprawdzie ciągle w dżungli i górach plącze się około 300.000 japońskich żołnierzy, jednak nie stanowią oni poważnego zagrożenia.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Victoria![/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zupełnym zaskoczeniem dla Japończyków jest pojawienie się 27 dywizji amerykańskich pod Huaihua. Dowodzi nimi pięciogwiazdkowy generał Patton, którego zadaniem jest przerwanie linii frontu i przeprowadzenie kolejnej wielkiej operacji okrążającej, w wyniku której zniszczone zostaną wszystkie siły wroga w zachodnich Chinach. Oznaczać to może rozbicie przynajmniej 40 dywizji japońskich i chińskich, które tam właśnie operują. Pierwszy akord ofensywy przychodzi z łatwością - górski teren obsadzony przez dwie dywizje wroga nie jest wystarczającą przeszkodą dla sił aż dwóch armii amerykańskich rzuconych do tego zadania.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Początek nowej ofensywy Pattona[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pomimo ciężkiej sytuacji Japonii Hitler ponawia ciągle naciski, by Cesarstwo wkroczyło na wojenną ścieżkę ze Związkiem Radzieckim. Japończycy opierają się jak mogą podkreślając swoją trudną sytuację na frontach. Nie przemawia do nich nawet argument, że szybkie zajęcie końcowego odcinka Kolei Transsyberyjskiej pozwoliłby na transport niemieckich wojsk na Daleki Wschód. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dziwny opór*[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Do służby wchodzą cztery nowe lekkie krążowniki typu Fargo: USS Charleston, USS Anchorage, USS Jefferson City i USS Sioux Falls.[/FONT]



[FONT=Palatino Linotype, serif]=========================================================[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Proszę, pchaj nieco mocniej. Stopy ciągle lekko powstrzymują.[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Na kadłubie: Japońskie wejście do wojny

Will [/FONT]- Zajrzyj do folderu GFX\interface\models i poszukaj ikonek dla Niemiec. Ze SKIF-a powinieneś mieć parę alternatywnych dla każdego modelu Ja swoje główne zmieniałem. Oznaczone są one jako a, b, c itd. Żeby ikonka się wyświetlała musi mieć nazwę np. ger_model_0_3 bez dodatkowych liter.

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 grudnia 1947[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 79[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Niebo nad Francją[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]8 grudnia wojska Pattona bez problemów zajmują Huaihua i kontynuują ofensywę rozbijając w puch słabe siły pod Enshi. Zajęcie tego rejonu zapewni dostęp do strategicznie ważnych lotnisk. W tym samym czasie nieco na bardziej na zachód MacArthur ze świeżymi siłami uderza frontalnie na Zhaotung. Przewaga amerykańska jest miażdżąca. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Nowa nadzieja[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W połowie grudnia pod Enshi docierają pancerne szpice Pattona. Z miejsca spotykają się ze słabym kontratakiem pojedynczej dywizji piechoty, która mimo wsparcia licznych dział przeciwpancernych, zostaje doszczętnie rozbita. Amerykanie kontynuują ofensywę atakując Wanxian. MacArthurowi z Japończykami idzie coraz trudniej. W górzystym terenie ujawniają się coraz to nowsze związki wrogiej armii opóźniające pochód wojsk Wujka Sama.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dwa oblicza wojny[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]17 grudnia w lukę na prawym skrzydle wdzierają się trzy japońskie dywizje. Tylko zdecydowane działania pozwolić mogą na uniknięcie głębokiego oskrzydlenia. Generał Crittenberger staje na wysokości zadania – zmasowane uderzenie aż szesnastu amerykańskich dywizji. Japońskie dowództwo zaskoczone lokalnym sukcesem i nagłą kontrą rzuca w rejon kolejne wojska ściągane z innych odcinków, jednak zdaniem analityków wywiadu nie ma szans, by wróg zdążył z posiłkami na czas.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Przełamanie i kontra[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Do końca miesiąca udaje się Pattonowi zająć nawet jedną z prowincji Chin Północnych. Śmiały rajd sił zwiadowczych ustanawia amerykańską kontrolę nad terenem, do którego zmierzają już główne siły pancerne. Drogę do dalszego uderzenia oczyszczają bombowce taktyczne generała lotnictwa Spaatza. Liczne B-45 Tornado dosłownie zmiatają Japończyków i odbierają im chęć do walki. MacArthur, ku swej wściekłości, uświadamia sobie, że jego uderzenie staje się tylko i wyłącznie operacją odciągającą wojska z drogi rywalowi Pattonowi, któremu przypadną laury. Dla ambitnego generała to jak uderzenie w policzek.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zarysowujące się kleszcze[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]B-36, których aktywność w Azji zanikła wiele miesięcy temu nagle ujawniają swoją obecność na lotniskach... w centralnej Anglii. Okazuje się, że załogi ciężkich bombowców już od kilku miesięcy ćwiczą współdziałanie z myśliwcami eskortowymi na podstawie dawniejszych i świeższych spotkań z Luftwaffe. „Little boys”* sukcesywnie wyposażani są w nowe odrzutowe maszyny typu F-86 Sabre pozwalające na konkurowanie z niemieckimi odrzutowcami.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Przezbrajanie 8. Armii Lotniczej**[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]13 grudnia po raz pierwszy nad Francją pojawiają się B-36. Celem ich nalotów są ważne węzły kolejowe i drogowe. Bombardowania dywanowe setek maszyn rujnują kompletnie najważniejsze magistrale pozostawiając Francuzów w szoku. Tak wielkich bombowców na europejskim niebie jeszcze nie było.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pierwsze naloty i ich porażające efekty[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dwa dni po zakończeniu wstępnej kampanii rozpoczyna się część właściwa. 15 grudnia szesnaście skrzydeł, prawie 3500 najcięższych bombowców niosących po 39 ton śmiercionośnego ładunku w każdym, uorganizowanych w siedem fal uderzenia nadlatuje nad Paryż. Powietrze tężeje od jednostajnego dźwięku pracujących silników Pratt & Whitney. Mieszkańcy francuskiej stolicy ze zdziwieniem obserwują niespotykane zjawisko do momentu, gdy wysokie tony syren nie zwołują ich do schronów, a artyleria przeciwlotnicza podejmuje ogień od staccato lekkich działek po vibrato ciężkich dział 128mm. Dopiero to uświadamia ludziom zagrożenie. Zbiorowa panika rzuca tłumy do dzikiego wyścigu po bezpieczne miejsca w bunkrach. Wysoko nad nimi otwierają się komory bombowe, ostatnie poprawki bombardierów i uwalniają się z zaczepów ładunki. Nagłe zmniejszenie masy podnosi ciężkie maszyny po 100 i więcej metrów w górę, ale świetne wyszkolenie pozwala na uniknięcie kolizji. [/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na ziemi rozpętuje się prawdziwe piekło. Całe kwartały stają w ogniu, brakuje powietrza. Niesamowity żar bucha w górę unosząc śmieci na wysokość tysięcy metrów. Ostatnie dwie fale nadlatujące już po zmierzchu nie mają nawet potrzeby wyznaczania kursu wedle przyrządów. Płonący Paryż widać z odległości 100 mil. Łunę ognia zaobserwować można na południowym wybrzeżu Anglii. Na miasto w ciągu kilkunastu godzin spada ponad 135.000 ton bomb. Ginie 45.000 ludzi. Straty 8. Armii – 11 maszyn i 176 lotników z ich załóg. Dwa dni przed nalotem BBC nadało prośbę o ewakuację miasta – tylko około 120.000 paryżan wyjechało... Na niebie nie pokazał się nawet jeden francuski myśliwiec – wszystkie zaangażowane były w walki z amerykańskimi myśliwcami atakującymi je na obszarze całej północnej Francji...[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Paryż zmieciony[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Fale nalotów dzień w dzień przetaczają się nad Francją. Setki i tysiące maszyn bombardują miasta oraz miasteczka. Francuzi w obliczu takiej tragedii uciekają z większych obszarów miejskich na wieś, przemysł północnej części kraju zamiera. Zrozpaczony premier Laval błaga Hitlera o pomoc Luftwaffe – francuskie siły powietrzne są na skraju załamania. Nieustanna obecność amerykańskich myśliwców paraliżuje ich wszelkie działania. Kanclerz Rzeszy obiecuje wsparcie, chociaż czyni to niezwykle wyniośle i pod warunkiem dostarczenia robotników. Francja Vichy w postaci ciężaru angażującego niemieckie siły nie pasuje Adolfowi. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Nie ma nic za darmo***[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Hitler spełnia swoją obietnicę, jednak korzyści okazują się zupełnie nieproporcjonalne do związanych z tym strat. Chociaż udaje się nad Kanałem La Manche przechwycić bombowce, to osłona lotnicza jest na tyle efektywna, iż więcej niemieckich myśliwców spada do wody, niż amerykańskich bombowców.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Kiepski występ Luftwaffe[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na froncie wschodnim małe trzęsienie ziemi – w połowie grudnia Niemcy ogłaszają akt kapitulacji Mongolii i Tannu Tuwy. Oba państwa satelitarne Związku Radzieckiego zostają całkowicie podbite przez Rzeszę.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Rozszerzanie niemieckiego władztwa[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]=================================================================[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Little boys – zwyczajowe określenie stosowane przez załogi ciężkich bombowców wobec osłaniających je myśliwców. Logiczny jest wniosek, iż powstało ono z jaskrawej dysproporcji rozmiarów bombowca czterosilnikowego i myśliwca [/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]** Tak, wiem – obrazek dla B-36 jest błędny. Pierwotnie w CWTTE nie było odpowiedniego modelu, tylko od razu B-47, więc musiałem nieco to zmieniać, ale nie miałem ochoty zmieniać również ill-a jego.[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]*** Wyczołgaj się i przyprowadź mi następnych 400.000 Francuzów

A jednak napisałem odcinek o oto on Niestety, nadchodzą ciężkie dni na uczelni, więc w przyszłym tygodniu zapewne nie będzie kolejnego odcinka.[/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 stycznia 1948[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 80[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Kolejne spotkanie z U-Bootami[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]3 stycznia w siarczystym mrozie ruszają do boju czołgi Pattona. Wymęczeni bombardowaniami Japończycy stawiają krótkotrwały opór. Miażdżone gąsienicami i pociskami pancernych wozów schrony i bunkry szybko wyludniają się. Zwycięski generał idzie naprzód. Jego celem jest zajęcie Lanzou i zarazem odcięcie wszystkich sił japońskich na zachodzie. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Kolejne zwycięstwo[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Bardziej na południe generał Crittenberger szykuje nieprzyjemną niespodziankę dla Japończyków. Zamiast wypierać wdzierające się wrogie siły mogące zagrozić tyłom jego armii, sam uderza na ich podstawy wyjściowe z zamiarem okrążenia i zniszczenia przeciwnika. Cesarscy generałowie poniewczasie orientują się w tym zamiarze i desperacko podsyłają nowe związki w celu zatrzymania Amerykanów i uwolnienia zagrożonych sił. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Crittenberger atakuje[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]5 stycznia zamiar Crittenbergera udaje się, chociaż nie w takim rozmachu, jaki planował. W kotle zamknięta zostaje tylko jedna dywizja cesarska, jednak bardzo dobrze wyposażona i wyszkolona. Zadanie jej zniszczenia otrzymuje generał Swing, który wywiązuje się z niego perfekcyjnie. Ok. 8.000 japońskich żołnierzy idzie do niewoli.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Mini-kocioł pod Naningiem[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Korzystając z osłabienia stojących przed nim sił, generał Clark atakuje pod Shaoyang. Nie jest mu wielką przeszkodą ani parszywa pogoda ani górski teren. Cztery dywizje obrońców po rozpaczliwej obronie idą w rozsypkę. Podsyłane jedna po drugiej kolejne jednostki są tylko niewielką przeszkodą dla Amerykanów. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]US Army nie próżnuje[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na północy zmieniają się zamiary amerykańskie. Okazuje się, że obrona Lanzou jest w obecnych warunkach nie do przełamania. Wobec takich warunków Patton wydaje rozkaz zwrotu o 90 stopni w lewo i uderzenie w kooperacji z dwoma korpusami z południa. Celem tej akcji jest zamknięcie Japończyków w kotle w centralnych Chinach. W wyniku takiej operacji ok. 20-30 Wielkich Jednostek wroga znajdzie się bez możliwości ratunku. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zmiana planów[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zajęcie Shaoyang przez Amerykanów jest sygnałem dla potężnej kontry wroga. Pięć dywizji US Army staje się celem dla dziesięciu cesarskich. Znając pozycje wyjściowe Japończyków w tej akcji, generał Bradley rozkazuje uderzyć na Changde i Guilin. Słabo zabezpieczone flanki wroga w tych rejonach szybko łamią się zmuszając do wycofania wojsk z głównych kierunków ofensywy i rzucenia ich przeciwko nacierającym Amerykanom. Efektem jest porażka wroga na wszystkich kierunkach. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Ofensywa na całym froncie[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Coraz bliżej Pacyfiku są Niemcy. ZSRR złamany militarnie i pozbawiony sojuszników jest cieniem samego siebie. Nawet w okresie rewolucji i wojny z Białymi wojska bolszewickie były liczniejsze niż teraz. Perspektywa spotkania Niemców na froncie dalekowschodnim niepokoi Amerykanów, którzy nie są pewni swego zwycięstwa w takiej sytuacji.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Postępy Niemców[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]7 stycznia praktycznie rozgromiona zostaje 7. Grupa Eskortowa, która ruszyła na pomoc atakowanemu konwojowi, który w atakach U-Bootów traci dwanaście transportowców i jedną fregatę. Kontradmirał Cooley wysforowuje się swoimi szybkimi niszczycielami przed główne siły przeciwpodwodne i pierwszy nawiązuje walkę. Od samego początku nie idzie ona dobrze. Niszczyciel USS Humphreys trafia w sytuację zdarzającą się raz na milion. Zerwana z łańcucha kotwicznego mina przydryfowuje z Zatoki Biskajskiej aż pod Azory, gdzie płynący z prędkością 35 węzłów okręt pakuje się prosto w nią. Płynące w formacji odwróconego V jednostki widzą, jak nagle jedna z nich znika za kurtyną wody, a wynurza się z niej gwałtownie zwalniając i zanurzając się od dziobu. Childs i McFarland natychmiast ruszają na pomoc, a Kane, King i Hatfield tworzą pierścień obrony szukając atakującego U-Boota. Nikomu nie przychodzi na myśl, że to nie robota podwodnego łowcy. Na Humphreys ginie 38 ludzi.[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]W ciągu następnych 24 godzin Cooley poznaje znaczenie słowa „piekło”. Osłaniając konwój spotyka się z tak zmasowanymi atakami okrętów podwodnych, z jakimi w życiu nie miał do czynienia. Chociaż bomby głębinowe niszczą aż cztery U-Booty, to jednak cena za ten sukces jest straszliwa. Storpedowane przez niemieckie „dwudziestki jedynki” toną King, Hatfield i McFarland. Ten ostatni idzie na dno z całą załogą i podjętymi z wody rozbitkami z Humphreys. Ciężko uszkodzony USS Kane wycofuje się z prędkością 15 węzłów i ze stale pracującymi pompami osłaniany przez Childsa. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pogrom Siódmej Grupy[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Żądni zemsty za utratę siedemnastu jednostek Amerykanie wchodzą do akcji olbrzymimi siłami. Aż 66 okrętów poluje na niemieckie okręty podwodne ze strasznym dla nich skutkiem. Jedenaście U-Bootów tonie w tym wielkim polowaniu z nagonką. Niebo wokół Azorów pełne jest od samolotów pokładowych z lotniskowców eskortowych, zaś każdy dostrzeżony okręt podwodny staje się celem albo to dla bomb lotniczych albo dla przepływających niszczycieli. Swoje pierwsze zatopienia zaliczają polski ORP Kujawiak i grecki Keravnos.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Polowanie na wielką skalę*[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Ofensywa lotnicza nad Francją trwa nadal. W jej ramach nad Belgią dochodzi do szeregu walk lotniczych, w których najnowsze amerykańskie odrzutowce wykazują wyższość nad niemieckimi Me-262 Schwalbe. Zaskoczeniem dla US Air Force pojawienie się zupełnie nieznanego typu hitlerowskich myśliwców o szokującym kształcie latającego skrzydła, mimo iż wywiad polskiej Armii Krajowej donosił o testach nad Polską tych maszyn już w czerwcu 1947 roku. Walka z odrzutowcami Go-229 i rakietowymi Me-163 Komet kosztuje bardzo drogo. Nowoczesne P-84 Thunderjet ponoszą znaczne straty, jednak nie dopuszczają do przedarcia się Niemców nad Francję.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Jagdgeschwader 27 wyposażony w Go-229 wprowadza wiele zamieszania[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Amerykańskie lotniskowce kolejny raz pustoszą bazę w Wilhelmshafen i zatapiają lekki krążownik KMS Kolberg.[/FONT]


==============================================
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Ty też możesz zatapiać U-Booty[/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-28 lutego 1948[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 81[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Nad pięknym modrym Dunajem[/FONT]
​

​

2 lutego 1948 roku Chiny wbijają Japonii nóż w plecy. ¾ chińskich sił zbrojnych opowiada się za Wang Jingweiem, który ogłasza zerwanie sojuszu z Japonią oraz podpisanie układu pokojowego z Aliantami. Oznacza to automatycznie również wypowiedzenie wojny Cesarstwu. Do kraju wraca Czang Kaj-Szek, by objąć stanowisko premiera. Chociaż szczerze nienawidzi Wanga, to jednak musi schować swoje uprzedzenia do kieszeni pod presją swych protektorów z Białego Domu.

​

Zwrot akcji na Dalekim Wschodzie
​

W jednej chwili prowadzeni pod przymusem chińscy żołnierze w ogromnej większości zwracają broń w kierunku ludzi, z którymi ramię w ramię walczyli od kilku lat. Nagle rozpada się kompletnie linia frontu przeciwko Amerykanom. Wiele japońskich dywizji nagle znajduje się w okrążeniu bez szans na wyrwanie się z niego. Trzy wielkie kotły stają się pułapką dla ok. 30-40 Wielkich Jednostek. US Army natychmiast rusza do akcji z większym i mniejszym powodzeniem. MacArthur pod Zhaotung nie odnosi sukcesu, jednak Patton czy Bradley bez problemów przebijają się przez osłabioną obronę. W Szanghaju trwają bratobójcze walki. Ponad połowa chińskich sił tam stacjonujących opowiada się po stronie Japończyków. Większość w tych dywizjach stanowią żołnierze zindoktrynowani do ślepej wiary w Cesarstwo i jego wiodącą rolę w Azji.

​

Kompletne przemeblowanie w Chinach
​

Operacje ofensywne prowadzą do zacieśniania pierścieni okrążeń, a także do próby utworzenia nowego, czwartego kotła. Dziewięć dywizji, w tym jedna chińska, uderza w podstawę wysuniętej pozycji japońskiej z zamiarem odcięcia wroga od linii zaopatrzeniowych. W tym samym czasie Patton na lewej flance wdziera się w rejon umocniony, zaś Bradley zajmuje Puling. Trwają przygotowania do ataków w innych sektorach.

​

Prostowanie spraw
​

Do połowy miesiąca powstaje czwarte okrążenie. Centralny kocioł liczący sobie sześć dywizji, zostaje rozbity. Kocioł południowy rozcięty na pół przez Crittenbergera dogorywa. Tylko ostatni, zachodni, trzyma się jeszcze całkiem dobrze, lecz prawie wyłącznie z powodu swej liczebności. Niestety dla Japończyków – przewaga w tym rejonie przechyla się na stronę amerykańską, która ściągnęła w ten rejon już ponad 40 dywizji. Pod Szanghajem Chińczycy gromadzą wielkie siły. Faktycznie dowodzący ich siłami Amerykanie dobrze wiedzą, co robią. Eliminacja tego zgrupowania w strategicznie ważnym mieście pozwoli na przyspieszenie upadku Japonii.

​

Połowa lutego
​

24 lutego MacArthur zapisuje jako swój wielki dzień. Oto dowodzone przez niego siły niszczą w okrążeniu dziewiętnaście japońskich dywizji w centralnych Chinach. Akcja ta pozwala na przerzucenie większości z użytych tutaj sił na odcinki, gdzie Japończycy wkraczają na ziemie chińskie.

​

Kolejna spektakularna klęska Japonii
​

27 lutego kończy się żywot kotła pod Henyangiem. Crittenberger z dwunastoma dywizjami rozbija wroga. W tym czasie na północy ograniczona ofensywa odrzuca Japończyków wdzierających się w głąb Chin. Na pomoc spieszą już liczne amerykańskie jednostki zwolnione po rozbiciu kotłów. Przeszkodą w szybkim transporcie jest słaba sieć drogowa i przeciążone transportami koleje.

​

Ostatni kocioł
​

4 lutego 1948 roku witany przez rozentuzjazmowane tłumy w Delhi Mahatma Gandhi ogłasza niepodległość Indii. Wprawdzie nie informuje publicznie, że nadal istnieć będzie pewien nadzór nad krajem, chociaż tym razem ze strony Stanów Zjednoczonych, jednak tego ogół wiedzieć nie musi. Gandhi zostaje premierem nowego kraju, zaś prezydentem Rajendra Prasad. Indie obejmują swoim zasięgiem całe wcześniejsze brytyjskie panowanie – od granicy z Iranem po granicę z Birmą. Jedną z pierwszych decyzji indyjskiego rządu jest wysłanie Niemcom i Japonii not informujących o wypowiedzeniu wojny.

​

Wolne Indie
​

- 12 mil do celu, przejmuję prowadzenie maszyny – w słuchawkach zabrzmiał głos nawigatora.
Od tego momentu wielki Lancaster wyposażony w importowane z Ameryki nordenowskie celowniki nie reagował już na polecenia pilotów. Przedzierając się przez gęste chmury bombowiec z prędkością podróżną 400km/h pewnie zmierzał do celu. Ściskający spusty kaemów strzelcy modlili się, żeby nie pojawił się czasem jakiś zabłąkany niemiecki myśliwiec. Gdyby odrzutowiec wziął ich na celownik, to byliby ugotowani. Jeszcze z takim ładunkiem. Nie tak dawno Brytyjczycy usmażyli Berlin, teraz w popioły obróci się kolejne germańskie miasto.
- Do celu 6 mil – rozważania przerwał spokojny głos nawigatora. Bombardier, kapitan Drake, chociaż pozornie opanowany, w środku aż się gotował. Widział zdjęcia niemieckiej stolicy, teraz to samo miał zrobić ze stolicą Austrii. Wiedział, że musi zrzucić tę bombę, bo inaczej Niemcy zniszczą jego ojczyznę.
- Cel za 2 mile – napięcie w kabinie wzmogło się.
- Otwieram komory bombowe – rzucił Drake. Klapy komór opadły w dół odsłaniając „George'a”, najnowszą bombę atomową Wielkiej Brytanii. Przez ciągnące się w nieskończoność sekundy kapitan patrzył w nitki celownika biorąc poprawki na wiatr, wilgotność i setki innych szczegółów, dzięki którym bomba ma spać tam, gdzie sobie tego życzy. Wreszcie pojawiło się przejaśnienie w chmurach. Luka, w której zobaczył miasto, jego centrum. Naciśnięcie spustu uwolniło ciężar, zaś Lancaster z rykiem silników wyrwał się naprzód przechylając się na lewe skrzydło w wielkim skręcie.

„George” niepowstrzymanie spadał. Nic nie przeszkadzało w jego locie. Nastawiony na 700 metrów zapalnik ciśnieniowy zadziałał bezbłędnie wzbudzając nuklearną pożogę nad Placem Świętego Szczepana, burząc Katedrę Św. Szczepana, symbol Austrii. Huraganowy wicher zmiatał stojące mu na drodze budynki niczym domki z kart. Solidna, kamienna zabudowa wygaszała go wprawdzie szybciej, niż w Hiroszimie, jednak skala pożarów była podobna. Całe centrum Wiednia zostało zniszczone. Najbardziej zaludnione dzielnice leżą w gruzach. W samym wybuchu ginie 200.000 ludzi. Od choroby popromiennej i późnych skutków eksplozji zginie jeszcze kolejnych 300.000.

W chwili wybuchu BBC nadawało walc „Nad pięknym, modrym Dunajem” - Donau so blau, /Durch Tal und Au /Wogst ruhig du dahin, /Dich grüßt unser Wien...

​

Wien, Wien, nur du allein*
​

Studia nad zdobycznym Izu przynoszą efekty. Zastosowane przez Japończyków metody mogą zostać przeniesione na amerykańskie realia.

​

Postęp w inżynierii okrętowej
​

Po spopieleniu drugiego miast Rzeszy Adolfowi jest coraz ciężej przekonać Europę, że w tej światowej grze to właśnie on rozdaje karty. Przychodzi mu dokonywać nieprawdopodobnych figur retorycznych, by wmówić, iż zniszczenie Berlina i Wiednia jest tylko i wyłącznie zmienną koleją wojny oraz jedną z ostatnich zbrodni alianckich. Ruchy oporu w okupowanych krajach podnoszą głowy widząc tak spektakularne objawy mocy Aliantów.

​

Adolf i jego symfonia**
​

================================================
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Wiedniu, Wiedniu, tylko ty jeden (Rudolf Sieczyński)[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]** Symfonia Nowego Świata

Marius - owszem, Liberia będzie wolna i dostanie trochę ziem Vichy. Francuzi się wściekną, a De Gaulle znienawidzi Amerykę do reszty [/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 marca 1948[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 82[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Koszmar Karla[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]19 marca amerykańsko-chińska grupa armii przypuszcza szturm na Szanghaj. W mieście broni się piętnaście japońskich dywizji odpierających ataki trzykrotnie większych sił. Gdy wydaje się, że wewnętrzny pierścień obrony lada chwila zostanie złamany, sukces zaczyna się oddalać. Zwarta zabudowa miasta i trudne warunki prowadzenia walki powodują, że kolejne dywizje chińskie wypadają z akcji skrwawione. Amerykańskie dowództwo decyduje się na wstrzymanie działań ofensywnych utrzymując pozycje wokół miasta.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Nieudana próba zajęcia Szanghaju[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dwa dni później generał MacArthur rozpoczyna operację „Idol”, której celem jest odcięcie od kontynentu wojsk japońskich na wybrzeżu Chin. 22 dywizje amerykańskie kruszą opór trzech wrogich i włamują się głęboko w ugrupowanie nieprzyjaciela, który wyjątkowo nieporadnie reaguje na zagrożenie.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Początek „Idola”[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]27 marca MacArthur kontynuuje natarcie, zaś na lewym skrzydle ofensywy rusza pomocnicze uderzenie na Fuyang. Idealny do prowadzenia działań pancernych teren ułatwia walkę. Setki Pattonów i Pułaskich wspieranych przez piechotę zwykłą oraz morską pokazują japońskiej armii prawdziwą naturę wojny. Setki i tysiące zabitych wrogów ściele szlak Amerykanów.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Szerszej ofensywy czas[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pod koniec marca dwie dywizje pancerne rozjeżdżają posterunki półregularnego garnizonu prowincji Yantai wspartego pułkiem obrony przeciwlotniczej. Nie jest to przeciwnik dla wielotonowych stalowych potworów Made in USA. Okrążenie Japończyków powoli staje się faktem.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Operacja nabiera rozpędu[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]8 marca zaatakowany zostaje konwój wiozący zaopatrzenie do Iranu. W wyniku wściekłych ataków U-Bootów na dno idzie czternaście frachtowców typu Liberty oraz fregata USS El Paso typu Tacoma. Jako że dzieje się to jedynie kilkaset mil morskich od wielkiej bazy floty przeciwpodwodnej w Casablance, rozpoczyna się wielkie polowanie. Pierwsza na trop wroga wpada Polish Fleet, obecnie zbiorcza jednostka amerykańsko-polsko-grecko-jugosłowiańska pod komendą wiceadmirała Świrskiego. Kilka godzin później dołącza do niej jeszcze jedna grupa okrętów. Niemieckie U-Booty są nękane tak mocno, jak nigdy dotąd. Powierzchnia wody omiatana jest setkami radarów. Wysunięcie peryskopu czy chrap staje się nagle bardzo niebezpieczną sprawą. Mimo tego wielu kapitanów nowoczesnych okrętów XXI-klasse próbuje zaliczyć na swoje konto lotniskowiec lub niszczyciel. Kończy się to dla nich tragicznie. Ze stanu U-Bootwaffe skreślone zostają 22 jednostki. Ze strony alianckiej ciężko uszkodzone zostają ORP Tornado, USS J. Fred Talbott i USS Pope.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pierwszy pogrom[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niemcom udaje się oderwać od pościgu, jednak nie na długo. Połączone alianckie siły ruszają w pościg. Kolejne spotkanie kończy się znów pogromem okrętów podwodnych. Tym razem aż 28 stalowych cygar z dźwiękiem rozdzieranego metalu znika w głębinach Atlantyku. To jednak nie koniec tych łowów. W stronę wycofujących się resztek U-Bootwaffe zbliżają się główne siły ASW Floty Atlantyku...[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]U-Booty stają się zwierzyną[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Spotkanie z siłami admirała Shermana kończy się dla pozostałości po U-Bootwaffe klęską na całej linii. Z wielkiej floty wysłanej na Ocean Atlantycki nie wraca ani jedna jednostka...[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Koniec U-Bootwaffe[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Przedstawiona admirałowi Dönitzowi lista strat przyprawia o zawrót głowy. Ponad 70 U-Bootów w trakcie kilkunastu dni walk idzie na dno. Gdy dowiaduje się o tym Hitler, wpada we wściekłość. 21 marca Dönitz składa na ręce Führera dymisję z zajmowanego stanowiska. Do końca marca nie wiadomo czy zostanie ona przyjęta, jednak nawet odwołanie admirała nie zmieni stanu posiadania U-Bootwaffe, który wynosi zero. Po drugiej stronie awans na pełnego admirała otrzymuje Jerzy Świrski.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Lista strat[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Nad Belgią i Zagłębiem Ruhry zaczyna się regularne wymiatanie niemieckiego lotnictwa myśliwskiego. Setki amerykańskich F-84 w stałych patrolach atakuje wroga w powietrzu i na ziemi niszcząc zarówno przestarzałe FW-190, jak i nowsze maszyny odrzutowe oraz rakietowe. Kilka pułków Luftwaffe w wyniku strat zostaje rozformowanych. Operacja ta ma otworzyć bezpieczny korytarz ciężkim bombowcom.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wymiatanie[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]24 marca Peacemakery pojawiają się po raz pierwszy nad niemieckim niebem. Ich celem w pierwszej kolejności są węzły drogowe i kolejowe w Zagłębiu Ruhry. Po tygodniu ciężkich nalotów infrastruktura przemysłowego serca starej Rzeszy leży w gruzach. Wtedy zmienia się cel bombardowań. Ciężkie maszyny zrzucają swój ładunek niszcząc zabudowania setek kopalń i zakładów przemysłowych. Obrona przeciwlotnicza jest bezradna – jedynie najcięższe działa są w stanie sięgnąć wysokości przelotowej B-36. Reichsmarchall Göring miał rzec swego czasu, że prócz sporadycznych nalotów Anglików, nikt nie zagrozi Rzeszy i prędzej sam stanę się balonem zaporowym, niż na fabryki niemieckie spadnie chociaż jedna amerykańska bomba. Generał Curtis LeMay podsumował to krótko – rozpieprzyliśmy z powietrza Japonię, to i rozpieprzymy Niemcy.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Balon zaporowy typu Hermann Göring[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Gabinecie Owalnym 7 marca dochodzi do spotkania, w którym uczestniczą ze strony amerykańskiej prezydent Truman, dowódca USAF generał Arnold, a z polskiej Naczelny Wódz generał Sosnkowski i „Kurier z Warszawy” Jan Nowak*. Na spotkaniu prezydentowi przedstawione zostają zdjęcia z Polski wykonane przez agentów Oddziału II Komendy Głównej Armii Krajowej, a także dokumenty opracowane przez żołnierzy AK. Materiały te robią na Trumanie wielkie wrażenie. Dodatkowo prawdziwość istnienia obozów koncentracyjnych potwierdza bardzo niechętnie generał Arnold przynosząc zdjęcia wykonane przez maszyny zwiadowcze USAF. Widać na nich wyraźnie zabudowania obozowe. W połączeniu z materiałami, których w dalszy obieg nie chcieli puścić Brytyjczycy daje to przerażający i wręcz nieprawdopodobny obraz masowego ludobójstwa usankcjonowanego państwowo przez Niemców. Prezydent nakazuje potwierdzenie wiadomości i wstępnie przychyla się do polskiego wniosku o zbombardowanie linii kolejowych dostarczających ludzi na śmierć. Planowana operacja otrzymuje kryptonim „Polarity” i ma otrzymać wyższy priorytet, niż ataki na Zagłębie Ruhry. Oznacza zarazem przyspieszenie działań w Azji i szybszy desant w Europie.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Amerykanie wciąż nie mogą uwierzyć w rozmiar zbrodni[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Do służby wchodzą cztery nowe lekkie krążowniki: Baton Rouge, Las Vegas, Newark i Madison. Zarazem rozpoczyna się w zwolnionych przez żołnierzy II Armii Amfibijnej obozach treningowych szkolenie ośmiu dywizji górskich. [/FONT]




====================================================
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Zdzisław Antoni Jeziorański znany powszechnie jako Jan Nowak-Jeziorański[/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-30 kwietnia 1948[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 83[/FONT]
„[FONT=Arial Black, sans-serif]Polarity”[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Jeszcze w pierwszym tygodniu kwietnia trwają bombardowania Zagłębia Ruhry, jednak coraz mniej maszyn w nich uczestniczy. Większość idzie na przeglądy i gruntowne remonty przed czekającymi je bardzo długimi lotami nad Polskę. Problemem stają się również niemieckie He-162 Salamander, w wyniku działań których nad Niemcami zestrzelonych zostaje wiele maszyn z dwóch polskich skrzydeł lotniczych.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Poważne straty Polaków nad Ruhrą[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]24 kwietnia wzrok mieszkańców Warszawy i Krakowa przykuwają formacje gigantycznych bombowców z basowym hukiem przemierzających niebo nad miastami. Ciężkie maszyny 8 i 20 Armii Lotniczej kierują się nad strategicznie ważne linie i węzły drogowe oraz kolejowe, ale z ominięciem miast mimo tego, iż tam najtrudniej byłoby Niemcom naprawić szkody. Polska nie jest Francją – tutaj nie ma drugiego Petaina. W ciągu następnych dni na przestrzeni wielu kilometrów kompletnie zniszczone zostają tory, którymi wożono więźniów do Treblinki, Płaszowa, Auschwitz-Birkenau, Sobiboru, Majdanku, Bełżca, Gross-Rosen i wielu innych, mniejszych obozów. Małe bomby ładowane w jak największej ilości do komór Peacemakerów wyżynają czarne blizny na ziemi tam, gdzie wcześniej lokomotywy ciągnęły swoje straszne transporty.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Polarity[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]2 kwietnia Amerykanie atakują pod Kaifengiem rozszerzając podstawę rysującego się okrążenia japońskiego zgrupowania na wybrzeżu, a zarazem przygotowując się do rozprawienia z wrogiem w głębi lądu. Okazuje się, że wiele japońskich dywizji nie otrzymuje już od dawna uzupełnień w ludziach.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Póki co – łatwo[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Trzy dni później General of the Army* Bradley dowodząc mieszaną grupą armii uderza na Szanghaj. Tym razem udaje się Amerykanom złamać wewnętrzny pierścień obrony. Zmusza to Japończyków do wycofania się z miasta z ciężkimi stratami.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zdobycie Szanghaju[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Uderzenie Pattona na lewej flance zmusza Japończyków do obudzenia się z marazmu, który dotknął Cesarską Armię operującą w tym rejonie. Realne zagrożenie odcięcia od linii zaopatrzeniowych powoduje, iż wróg nasila działania przeciwko ostatniemu chińskiemu warlordowi – Xibei San Ma.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Patton działa niezwykle mobilizująco[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zdecydowane wejście Bradleya pod Szanghajem i domknięcie przez MacArthura okrążenia przynoszą widmo śmierci lub hańbiącej niewoli dla dziesiątków tysięcy Japończyków. Współdziałające wojska amerykańskie i chińskie liczące około 110 dywizji samą liczbą miażdżą wroga. Do tego szybkie jednostki US Army wysforowują się bardzo często przed uciekającego nieprzyjaciela stwarzając wrażenie, że kocioł już dawno został rozczłonkowany i trwa tylko jego oczyszczanie w niedobitków.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Wujek Sam bierze się na poważnie do roboty**[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pod Angyangiem piechota morska wykazuje się swoim wyszkoleniem do walki na terenach podmokłych. Bagna tej prowincji nie są dla nich przeszkodą. Schwytani Japończycy wyrażają się o marines jak o wcielonych diabłach, które pojawiają się znikąd i rozpływają we mgle zadając straszne straty. Kilka wrogich dywizji znajduje na tych bagnach swój koniec jako zorganizowane jednostki. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Marines w akcji[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Gdy Patton bardziej na zachodzie przedziera się przez góry i pustynie, na wschodzie Bradley wykańcza ostatnie japońskie dywizje na wybrzeżu. Ok. 250.000 żołnierzy wroga broni się na swej ostatniej reducie, jednak nie ma z niej odwrotu, a próby przerwania okrążenia rozbijają się o pancerze czołgów dwóch dywizji broniących północnego odcinka kotła. W szaleńczych kontratakach ginie 180.000 Japończyków. Reszta wygłodzona i apatyczna poddaje się do niewoli.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Sukces Brada[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]22 kwietnia nie czekając na posiłki chińskie MacArthur uderza na Yucheng. Dysponując ponad dwukrotną przewagą w ludziach i absolutną w czołgach przeprawia się przez rzekę i na gładkim terenie rozwija swoje siły. Lewoskrzydłowe jednostki japońskie nie wytrzymują frontalnego uderzenia stalowych potworów i podają tyły. Wykorzystuje to MacArthur posyłając w uzyskane przełamanie dywizję za dywizją.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Przełamanie frontu[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Do końca miesiąca udaje się zająć Yuching. Wykazuje się tam Bradley osobiście dowodzący dwoma dywizjami pancernymi odpierającymi kontrę japońską. Ku zaskoczeniu wroga Brad działa niestandardowo... atakując samemu***. Miesza to szyki wrogowi na tyle, że ten rezygnuje z prób wyparcia Amerykanów z prowincji. Tymczasem bardziej na zachodzie Devers zdobywa rejon umocniony w górach.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Front na koniec kwietnia 1948[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niespodzianką jest przebudzenie się Niemców na Bliskim Wschodzie. Zgromadzone tam trzykrotnie liczniejsze siły hitlerowców przypuszczają atak na wojska Stillwella. Generał nie ryzykuje niepotrzebnie i rozkazuje wycofać się na całej linii w rejon bardziej sprzyjający obronie. Zarazem Korpus Inżynieryjny US Army rozpoczyna prace nad stałymi fortyfikacjami w Iranie.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Bliskowschodnia niespodzianka[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Karl Dönitz pozostaje na swoim stanowisku. W niezrozumiałym odruchu wspaniałomyślności Hitler odrzuca jego dymisję i zleca odtworzenie Kriegsmarine.****[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Ze stoczni Henry'ego Kaisera wychodzą ostatnie lotniskowce eskortowe zamówione przez US Navy: Kalinin Bay, Solomons, Natoma Bay, St Lo, Tripoli, Wake Island i White Plains. Admirał King nie przewiduje nowych jednostek tej klasy w planie inwestycyjnym Marynarki w najbliższym czasie.[/FONT]


[FONT=Palatino Linotype, serif]==================================================[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Generał pięciogwiazdkowy[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]** Japonio, dokończymy pracę![/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]*** Szósty trait Bradleya :mrgreen:[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]**** 1/3 szans na pozostanie miał w evencie – wyszło na niego, a nie na von Friedburga czy Marshalla.[/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 maja 1948[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 84[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Ostatnia zdobycz Japonii[/FONT]
​

​

Upadające Cesarstwo 2 maja ogłasza zaskakującą informację o anektowaniu Xibei San Ma. Groźba okrążenia podziałała bardzo stymulująco na japońską generalicję.

​

Ostatnia zdobycz Japonii
​

W tym samym czasie w rejonie Xibei Amerykanie w ciężkich walkach w górach wypierają Japończyków z zajmowanych pozycji. Chociaż groźba odcięcia stała się nierealna, to najważniejszym celem jest zajęcie dogodnych do obrony rubieży górskich, nim zostaną one wzmocnione zwolnionymi przez wroga z innych odcinków siłami. Devers atakuje pod Yuling rejon umocniony. Operacja ta może stać się zaczątkiem poważniejszej akcji, gdyż dodatkowe wojska pod komendą samego Pattona zmierzają już na pomoc.

​

Walki górskie
​

7 maja generał Clark pod Handanem rozpoczyna operację „Heckler”, której głównym celem jest wyjście na rubież pod Datongiem i połączenie z nacierającym od zachodu Pattonem. Pozwoli to na okrążenie i zniszczenie wielu japońskich dywizji. Początek ofensywy przebiega bez większych zakłóceń.

„Heckler” rozpoczyna się
​

Cztery dni po Clarku rusza Bradley. Jego atak pod Shijiazhuang natrafia na niewielki tylko opór Japończyków. Posiadający trzykrotną przewagę liczebną i nieporównywalną techniczną bez trudu przełamuje się przez linie nieprzyjacielskie i pewnie zmierza w kierunku Datongu.

​

Druga faza „Hecklera”
​

Już 15 maja z tej samej prowincji ruszają wojska pod wodzą MacArthura do innej operacji znanej pod kryptonimem „Creeper”. Jej celem jest wyjście głęboko na tyłu wroga i wdarcie się na teren Mandżukuo. Dowodzący prawie czterdziestoma dywizjami amerykańskimi i chińskimi MacArthur spotyka żałosny wręcz opór.

​

MacArthur znów w natarciu
​

W pięć dni po rozpoczęciu „Creepera” Amerykanie są już dziesiątki mil za liniami wroga. Z marszu udaje się zdobywać kolejne miasta, a opór taki, jak pod Changde, jest zbyt małą przeszkodzą dla rozpędzonych czołówek wojsk pancernych i zmotoryzowanych MacArthura. Trzon uderzeniowy złożony z trzech dywizji pancernych i sztabowej naciera w kierunku Port Artur.

​

Przełamanie frontu
​

Zajęcie Datongu przez Pattona powoduje zdecydowane przeciwdziałania ze strony japońskiej. Utrzymanie okrążenia jest na tyle ważne, że wszystkie siły wokół nowo wytworzonego kotła dostają rozkaz nacierania na wroga w celu odciążenia sił zamykających okrążenie. Prowadzi to do znacznych strat, jednak zarazem i do wyczerpania sił nieprzyjacielskich. Operacja „Heckler” kończy się powodzeniem.

​

Sukces „Hecklera”
​

Wojska MacArthura stale nacierają. Bardzo bliskie są okrążenia dywizji górskiej wroga pod Dailanem, co oznacza zarazem szansę na zdobycie Portu Artur w dobrym stanie. W tym czasie bardziej na północ cztery dywizje zmotoryzowane walczą z wrogiem, który sumarycznie stanowi siłę może dwóch wzmocnionych brygad. Większym przeciwnikiem, niż Japończycy, są bezdroża Mandżurii.

​

Postępy
​

Tymczasem zajęcie Changde stwarza niepowtarzalną okazję do okrążenia Pekinu. Amerykanie widząc tę szansę natychmiast ruszają do ataku, zaś pod miasto kierują się bardzo liczne posiłki chińskie.

​

Okrążanie Pekinu
​

Nad Polskę w ramach misji „Polarity” ciągle latają wyprawy amerykańskich bombowców. Dzięki nim transport kolejowy został w kraju zredukowany o 90%, a drogowy o 65%. Obozy koncentracyjne praktycznie wstrzymały przyjmowanie nowych więźniów, gdyż nie ma jak ich dowieźć do nich. Niestety, zwiększa to liczbę ofiar w gettach, jednak sumarycznie więcej osób przeżywa.

​

Wyprawy bombowe nad Polską*
​

W Norfolk Naval Shipyard i Brooklyn Navy Yard złożone zostają zamówienia na dwa pancerniki typu Florida. W Norfolk rozpoczyna się budowa USS Florida, a w Nowym Jorku USS Delaware. Projekt obu okrętów oparty jest na japońskim ulepszonym Super-Yamato.




================================================
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Jak widać na screenie Niemcy jednak garnizony robią

Viader - chciałbyś Co do inwazji, to coraz bardziej obawiam się, że wyjdzie wczesną wiosną 1949 roku. Wprawdzie na stanie z ostatniego zapisu postępy zrobiłem znaczne, jednak musze przygotować linie obrony w Chinach, a do tego przetransferować wojska do Europy, a to będzie trudne. Pojedyncze dywizje już przenoszę strategicznie do Casablanki, ale to póki co ułamek sił.

Nie przyzwyczajajcie się do takiego tempa odcinków na stałe. Po prostu mam fazę na pisanie
[/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-30 czerwca 1948[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 85[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Blisko, coraz bliżej[/FONT]
​

​

2 czerwca generał Clark rozpoczyna operację likwidowania kotła w północnych Chinach. Atak z użyciem przeważających sił ujawnia słabość wroga. Zgodnie z planem zniszczenie okrążonych sił powinno zakończyć się w przeciągu około 4-5 tygodni.

​

Kolejny kocioł
​

Pierwszy szturm na Dailan kończy się niepowodzeniem. Dwie dywizje zmotoryzowane przegrywają z japońską dywizją górską. Porażką kończy się również zajęcie z marszu północnej części Korei. Przeciwnikowi udaje się na czas sprowadzić posiłki niezbędne do utrzymania rubieży. Po dwóch tygodniach i zmiękczeniu garnizonu Dailanu nalotami uderzenie zostaje ponowione, tym razem pomyślnie.

​

Wygasanie ofensywy
​

Zajęcie Mukdenu przez amerykańską dywizję zmotoryzowaną ściąga natychmiast w ten rejon kontruderzenie o miernych efektach. Trzy dywizje wroga liczące w sumie niewiele więcej żołnierzy, niż przeciwnik, wskutek kiepskiego dowodzenia i słabego morale przegrywają.

​

Mukden zdobyty
​

Daleko przed przewidywanym terminem, bo już 17 czerwca zostają zlikwidowane ostatnie wrogie wojska w kotle pod Taiyuan. Mimo skrajnie nieskoordynowanych* udaje się odnieść sukces.

​

Likwidacja
​

Trzy dni później przy wsparciu stosunkowo nielicznych jednostek amerykańskich dowodzonych przez Pattona rusza chińskie uderzenie na okrążony Pekin. Atakujący olbrzymią masą Chińczycy walczą głównie przeciwko swoim rodaków z drugiego kolaboracyjnego rządu, który nie wyrzekł się japońskich protektorów. W ciężkich walkach ulicznych padają setki ofiar, jednak siły alianckie zwyciężają i to starcie. Po zwycięstwie dochodzi do licznych ekscesów z udziałem chińskich żołnierzy wyrzynających nielicznych Japończyków. Mimo interwencji Amerykanów incydenty zdarzają się w ciągu następnych kilku dni całkiem często.

Na południu liczne dywizje US Army kierują się ku wybrzeżu.

​

Zdobycie Pekinu
​

Zatrzymanie ofensywy jest dla MacArthura na tyle policzkiem, iż za wszelką cenę szuka on sposobu wyjścia z impasu. Zamiast uderzać na południe, kieruje swoje wojska na północ, na stolicę Mandżukuo. Broniący się tam Yama****a zmuszony jest ustąpić pod naporem większych i lepiej uzbrojonych sił.

​

Upadek stolicy Mandżukuo
​

Jeszcze głębiej w Mandżurię wgryza się generał wojsk pancernych Walker. Jego dywizje zwalczając opór znacznie przetrzebionych jednostek japońskich zajmują kluczowe przełęcze i wychodzą na drugą stronę łańcucha górskiego zmuszając wroga do wycofania się na bagniste tereny na północy.

​

Podbój Mandżurii
​

26 czerwca nad Gwangju pojawiają się dziesiątki tysięcy białych czasz spadochronów. Z setek C-54 Skymaster desantują się cztery dywizje spadochroniarzy. Ich zadaniem jest zabezpieczenie przyczółka dla wojsk lądowych oczekujących na okrętach transportowych. Przed możliwą kontrakcją japońskiego lotnictwa czuwają myśliwce zarówno US Air Force, jak i Marynarki.

​

Niespodziewane pojawienie się spadochroniarzy
​

W cztery dni po desancie kompletnie oszołomione dowództwo japońskie zdaje sobie nagle sprawę, że utraciło kontakt z jedną z armii na południu. Próba przywrócenia ciągłości frontu rozbija się o pancerze amerykańskich czołgów, które zajmują właśnie pozycje pod Chunchon. Okrążonym siłom pod Pusan nie jest w stanie pomóc już nikt. Oznacza to zarazem, że złudna iluzja bezpieczeństwa poprzez zabezpieczenie górskich rejonów północnej Korei właśnie się rozwiewa. W otoczeniu Cesarza, który zmuszony został do opuszczenia Tokio wiele miesięcy wcześniej, zaczyna się przebąkiwać o kapitulacji. Nie chcą o niej słyszeć twardogłowi generałowie, a także grupka osób odpowiedzialnych za zbrodnie wojenne na terenie Azji, gdyż wiedzą o możliwości ukarania ich za nie. Silną podporą dla Cesarza jest admirał Yamamoto** organizujący wokół części oficerów Marynarki Wojennej spisek mający na celu powstrzymanie generałów przed próbą oporu do ostatniego żołnierza. Admirałowi chodzi zwłaszcza o życie boskiego władcy Nipponu, jak i o powojenny los Japonii.

​

To lądowanie zmienia postać rzeczy***
​

==========================================================
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Tak, po prostu kocham tego buga. Gdyby nie to, że to okrążenie i wyczerpane jednostki, to pewnie miałbym znowu ze 2 dni opóźnienia względem założeń.[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]** Tak, żyje. Nie miałem eventu o jego śmierci. [/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]*** Gosh, zastanawiam się jak łatwo schodzi ten tatuaż...


[/FONT]Wtedy by już nie był ciekawy, bo bym przekombinował

Marius - ciekawy pomysł z Giraudem. Zupełnie o nim zapomniałem, a to był faworyt Roosevelta swego czasu.

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 lipca 1948[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 86[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Upadek marionetek[/FONT]
​

​

Japończycy usiłują pod Gwangju kontratakować korzystając ze znacznego osłabienia sił w miejscu lądowania. Na ich nieszczęście Bradley decyduje się na rozwiązanie kwestii armii pod Pusan. Mimo desperackiej sytuacji nielicznych obrońców magazynów zaopatrzeniowych, nie powstrzymuje ataku, który z każdą chwilą zadaje przeciwnikowi coraz boleśniejsze straty. Wreszcie udaje się zniszczyć wrogie siły okrążone od strony lądu.

​

Próba sił
​

Jeszcze tego samego dnia Clark uderza na Seul zdobywając miasto prawie że z marszu. Wtaczające się na ulice już po zmroku z głośnym klekotem gąsienic czołgi sieją panikę wśród obrońców, których broń przeciwpancerna w niedostatecznej ilości nie wyrządza znaczących szkód.

​

Wyzwolenie Seulu
​

Korzystając z dobrej passy Amerykanie kontynuują natarcie coraz bardziej na północ. Wycofujące się do Pyongyang wojska japońskie mają wroga praktycznie tuż za plecami. Bradley zamierza wyczerpać Japończyków na tyle, na ile się tylko da.

​

Cała Korea południowa wolna
​

W niecałe dwa tygodnie po lądowaniu wojska amerykańskie są już pod Wonsanem. Zdemoralizowane wycofujące się japońskie wojska nie stawiają większego oporu. Na północy MacArthur rozpoczyna odcinanie łączności między Koreą, a Mandżurią.

​

To jest prawdziwy Blitzkrieg!
​

Koniec szybka ofensywa znajduje pod Hyesan. W próbie przecięcia japońskiego zgrupowania okazuje się, że intensywna operacja odcisnęła piętno zmęczenia na amerykańskich dywizjach. Dodatkowo trudny teren górski również nie pozostaje bez znaczenia. Atak zostaje wstrzymany.

​

Było już blisko
​

14 lipca rząd Chin Północnych podpisuje akt bezwarunkowej kapitulacji wobec Aliantów. Większość ziem tej japońskiej marionetki natychmiast zostaje przekazanych rządowi Chin Nankińskich obecnie współdziałających z Amerykanami. Trzy dni później kapituluje Mandżukuo.

​

O jedną marionetkę mniej
​

Clark niezniechęcony wcześniejszą porażką uderza na Hamhung, tymczasową siedzibę rządu japońskiego. Wspierany z morza ogniem eskadry pancerników Halseya przebija się przez wrogie linie jak przez kartkę papieru.

Zajęcie Harbinu przez amerykańską dywizję pancerną ujawnia kompleks zabudowań należący do Oddziału 731. Pospiesznie usuwający ślady zbrodniczej działalności Japończycy pomijają wiele ważnych dowodów, w tym ciała świeżo zabitych jeńców pochodzących z US Army zakopane zdecydowanie zbyt płytko. Gdy dochodzi do odkrycia, kapitan Ronald Speirs, dowódca kompanii E operującego w rejonie pułku pancernego, wyciąga swojego służbowego Colta 1911A1 i wykonuje egzekucję na kierującym placówką czołowym japońskim lekarzu-mikrobiologu Shiro Ishiim.

​

Kolejna stolica zdobyta, kolejny zbrodniarz odszedł z tego świata
​

Pod koniec miesiąca MacArthur zacieśnia okrążenie japońskich sił. Przebijając się przez góry wdziera się do Korei od północy walcząc z trzema japońskimi dywizjami, w tym aż dwoma nieregularnymi jednostkami milicji.

​

Japonia coraz mniejsza
​

26 licpa dochodzi do historycznego spotkania wojsk amerykańskich i niemieckich w Mandżurii. Rezerwowe jednostki Wehrmachtu nacierające na kierunku Ułan Hot napotykają na dywizję pancerną obsadzającą przełęcze w tym rejonie. W walce okazuje się, że impet ofensywy hitlerowskiej w tym sektorze wygasa, niemniej jest ostrzeżeniem na przyszłość, by przygotować się do obrony przed niemal pewnymi posiłkami.

​

Niemcy w Mandżurii
​

Nadzieja na szybkie wyzwolenie pobudza duch oporu w podbitych narodach Europy. Celują w swych działaniach Polacy i mieszkańcy Jugosławii. W Warszawie zamordowany zostaje generał SS und Polizei Franz Kutchera, znany także jako Kat Warszawy. Szerzą się również akty małej dywersji i sabotażu. W Jugosławii niemieckie oddziały okupacyjne boją zapuszczać się w góry, gdzie panuje partyzantka Josifa Broz-Tity zwalczająca się wzajemnie z Czetnikami wspieranymi przez państwa alianckie. Hitler w celu stłamszenia niepokojów nakłada na Europę jak długa i szeroka wysokie kontrybucje na odbudowę zniszczonych bombami atomowymi Berlina i Wiednia.

​

Dojenie*
​

===========================================================
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Głowa je... reszta daje mleko.[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Na oborze: Połączone Światowe Mleczarnie, A. Hitler

[/FONT]Bardzo fajna wizja tego, co może dziać się w Polsce Marcinu

Oficjalnie szefem SHAEF (Supreme Headquarters Allied Expeditionary Force) jest generał Eisenhower. Nieoficjalnie - nie przejmowałem i nie przejmę kontroli militarnej nad krajami kalibru Wielkiej Brytanii czy Kanady. Pod moimi rozkazami są jeszcze wojska indyjskie i chińskie, ale one nie przejdą na europejski TDW.

Naczelny Wódz generał broni Kazimierz Sosnkowski oraz premier Stanisław Mikołajczyk.

Ciężko mi na to pytanie odpowiedzieć, gdyż nie skupiałem uwagi na tej kwestii nie chcąc brnąć w polonocentryzm. Premierem jest Mikołajczyk, Naczelnym Wodzem Sosnkowski. Flotą dowodzi admirał Świrski. Pozostałe stanowiska raczej zgodnie z historycznym rządem M,ikołajczyka.

Wsparcie? Obecnie od paru lat polskie dywizje kiszą się na Wyspach Brytyjskich bezczynnie i rozpiera żołnierzy energia. Zgodnie z układami wcześniejszymi wojska polskie miały nie zostać użyte poza Europą i tak się stało (wyjątkowo na Dalekim Wschodzie przeciwko Japonii działały polskie bombowce oraz okręty podwodne ORP Dzik i ORP Sokół). Razem z nimi układ objął również jednostki czechosłowackie, greckie, jugosłowiańskie itd. Omawiania dokładnego polityki póki co nie ruszam. Nie czuję się w tym zbyt dobrze, więc nie chcę zamulać.

Wszystko zależy jak dynamiczne będą działania w Europie. Przyjąłem zasadę, że w AAR-ze na jeden odcinek przypada +-10 screenów. Jeśli do zobrazowania miesiąca będę potrzebował więcej ich, to wtedy mogę spróbować dawać opis krótszych odcinków czasu, jednak nic nie gwarantuję AAR pozostanie do końca pod tą samą nazwą, ale zapis przed inwazją mogę zostawić, chociaż mam wątpliwości czy ktoś to zdoła w ogóle odpalić z racji miksu modów, na jakich gram. Nie mam pojęcia czy odpaliłoby się na CWTTE wyższych, niż 0.18, a do tego jeszcze parę innych rzeczy. I tak po upadku Japonii odpada problem dodatkowych modeli jednostek, jaki dla nich specjalnie dorzucałem (2 modele piechoty i jeden samolotów).

PS. A sama kwestia zakończenia tuż po wojnie wynika z tego, iż nie czuję się dobrze w opisie pokoju. Zdecydowanie AAR straciłby bardzo wiele na wartości, gdyby zamiast screenów bitew pojawiały się nagle screeny z kolejnymi technologiami czy przesunięciami w Armii, Flocie i Lotnictwie. Wolę skończyć u szczytu formy, a nie rozmieniać się na drobne

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1-31 sierpnia 1948[/FONT]

​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 87[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Zachód słońca nad Cesarstwem[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na początku sierpnia Clark raz jeszcze próbuje przeciąć japońskie siły w Korei, tym razem pomyślnie. Chociaż wiele dywizji wyczerpanych walką w bardzo trudnych warunkach terenowych musi zostać wycofanych z bitwy, to sumarycznie większe straty odnosi przeciwnik.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tym razem to Clark zwycięża[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]8 sierpnia generał Swing z USMC* przy silnym wsparciu z morza atakuje otoczony przyczółek pod Sinujiu, gdzie zamknięto około 1/3 wojsk japońskich z tego rejonu. Miażdżeni ogniem z ciężkich dział i obrzucani bombami Japończycy walczą do ostatka nie myśląc o poddaniu się. Większość żołnierzy w okrążonych dywizjach to zaprawieni w bojach starzy wojacy wierni wypaczonemu bushido do końca. Powtarza się znana z walk na Pacyfiku sytuacja, gdy jeńców jest zaledwie garstka, a zabitych dziesiątki tysięcy. Ostatni Japończycy w tym rejonie mają zostać odnalezieni dopiero w roku 1979...[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Ostatnie chwile Cesarstwa[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]13 sierpnia 1948, ta data przechodzi do historii jako dzień, w którym kończy się rozpoczęty 7 grudnia 1941 roku konflikt między Japonią, a Stanami Zjednoczonymi Ameryki. Podczas narady z udziałem Cesarza stronnictwo kapitulacji przedstawia swój wniosek do przegłosowania. Wszczyna to z miejsca wielką awanturę, której przebieg przerywa Hirohito próbą narzucenia swojej woli. Premier Tojo i grupka generałów usiłują jeszcze podważyć zdanie Cesarza i niemal uciekają się do rękoczynów, gdy na znak admirała Yamamoty do pokoju wbiega pluton piechoty morskiej. Na wyraźny rozkaz cesarski aresztują oni opornych i osadzają w areszcie. W tym czasie generał Kawabe kontaktuje się z Bradleyem i MacArthurem przedstawiając propozycję pokoju...[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Kapitulacja![/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Cztery dni później w Zatoce Tokijskiej na pokładzie pancernika USS Missouri zacumowanego w towarzystwie trzonu amerykańskiej Floty Pacyfiku podejmowani są przedstawiciele Cesarstwa. W celu podpisania aktu kapitulacji oddelegowani przez Cesarza zostają minister spraw zagranicznych Mamoru Shigemitsu oraz generał Yoshijirō Umezu. Umezu na pokład wkracza w mundurze bez oznaczeń stopni, medali oraz bez szabli. Witają ich przyjmujący kapitulację ze strony amerykańskiej generałowie Bradley, Patton i MacArthur, admirałowie Nimitz, Spruance i Halsey oraz przedstawiciele państw alianckich, spośród których warto wspomnieć o Brytyjczyku admirale Fraserze czy Australijczyku Sir Blamey'u. Wyraźnie zdenerwowany Shigemitsu w pierwszej chwili nie wie gdzie podpisać, lecz jeden z adiutantów MacArthura wskazuje mu odpowiednie miejsce. Minister sygnuje swoim podpisem obie wersje aktu – japońską w płóciennych okładkach i amerykańską w skórzanych. Za nim podpisują wojskowi od generała Umezu poczynając. W 20 minut po rozpoczęciu każdy z obecnych potwierdza podpisem fakt, iż oto Japonia wydaje się na łaskę i niełaskę Aliantów oraz zgadza na amerykańską wojskową okupację, a także na osądzenie zbrodniarzy wojennych. W tym momencie następuje chwila niepewności – porządek kapitulacji zostaje zaburzony. MacArthur obraca się do Bradleya i mówi: Gdzie są te cholerne samoloty? Kilkanaście sekund później na niebie ukazują się formacje maszyn z lotniskowców. Pierwsze z hukiem przelatują odrzutowce, a za nimi starsze tłokowe maszyny z lotniskowców eskortowych. Baterie główne pancernika USS Utah, byłego japońskiego Izu, oddają osiem salw w kierunku otwartego morza. Każda z nich reprezentuje jeden rok wojny, która właśnie się kończy.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Kapitulacja Japonii wywołała falę entuzjazmu w Stanach Zjednoczonych[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pokonanie Japonii nie zamyka wszystkich problemów w Azji. W tym momencie MacArthur otrzymuje zadanie obrony Chin ze zmniejszonymi siłami składającymi się głównie z piechoty i jedynie nielicznych jednostek pancernych oraz zmotoryzowanych. Amerykanie z miejsca godzą się na to, iż nie będą mogli utrzymać najbardziej oddalonych części Chin z racji syndromu „krótkiej kołderki”. Wprawdzie rząd Wanga i Czanga już w tym momencie dysponuje prawie stoma dywizjami, jednak może się okazać, że to za mało. Obsadzone zostają rubieże chronione naturalnymi przeszkodami, a także odnowione zostają stare umocnienia, a w Korei rozpoczyna się budowa nowych.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Tymczasowy układ na Dalekim Wschodzie[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Przebudza się do życia po długiej przerwie front bliskowschodni. 17 sierpnia Niemcy przezbroiwszy większość swoich dywizji pancernych na nowe czołgi Panther II uderzają z miażdżącą przewagą na wojska Stillwella. Chociaż generał stara się jak może i wszelkimi sztuczkami usiłuje zwieść wroga, to niestety musi ulec otwierając nazistom drogę do Iranu.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Porażka pod Mashadem[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Z godziny na godzinę sytuacja na Bliskim Wschodzie staje się coraz trudniejsza, niemalże krytyczna. Jedynymi zdolnymi spowolnić postęp Niemców siłami są bombowce generała Spaatza. Chociaż starają się oni jak mogą, to jednak jest możliwość, że to nie wystarczy. W trakcie walk ciężkie straty ponoszą polskie eskadry bombowe. W ich wyniku polska jednostka zostaje odesłana na reorganizację do Stanów**.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dramatyczne próby zatrzymania Niemców[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]19 sierpnia prezydent Truman przekazuje rządom Nepalu i Bhutanu władzę nad terytoriami obu krajów. Zlikwidowane przez Japończyków kraje znów wracają na światową arenę. Pierwszymi decyzjami królów Tribhuvana Bira Bikrama Shaha Dev i Jigme Wangchucka jest wyrażenie pełnego poparcia obu państw w sprawie wojny z Niemcami.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Powrót Nepalu i Bhutanu[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W Ośrodku Studiów nad Bronią Rakietową i Odrzutową w Memphis po udanych testach rakiety krótkiego zasięgu naukowcy dochodzą do wniosku, że na podstawie wcześniejszych projektów możliwe jest zbudowanie o wiele potężniejszych konstrukcji, być może zdolnych nawet do przenoszenia w swej głowicy ładunku nuklearnego. Na pewno ułatwiłoby to życie pilotów bombowców – nosicieli bomb atomowych, gdyż wyeliminowałoby ryzyko samotnego lotu nad wrogim terytorium.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Rakiety, broń przyszłości[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Po upadku Japonii w niektórych kręgach Kongresu i Senatu pojawiają się głosy nawołujące do dogadania się z Niemcami. W końcu wojna w Europie średnio leży w zakresie życiowo ważnych spraw dla Stanów Zjednoczonych, a może pochłonąć bardzo wiele żyć młodych amerykańskich chłopców. Grupa najbardziej radykalnych kongresmenów widziałaby najchętniej wizję przyszłości we współpracy z III Rzeszą jako partnerem europejskim, a poprzez wpływy USA złagodzenie linii niemieckiej polityki i zakopanie przepaści między blokiem hitlerowskim, a Aliantami. Usiłują oni zatrzymać machinę wojenną US Army poprzez odcięcie jej od najważniejszej rzeczy na wojnie – pieniędzy. Działania te blokują całym swoim autorytetem Prezydent Truman, generał i Sekretarz Obrony George Marshall oraz Spiker Izby Reprezentantów Sam Rayburn.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Parę sukcesów i zaraz problemy wewnętrzne***[/FONT]
​

Armia niemiecka osiąga wybrzeże Pacyfiku.



[FONT=Palatino Linotype, serif]================================================[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]* US Marine Commando powstałe z przekształcenia US Marine Corps. Zgodnie z sugestią kogoś, kogo nicka nie wspomnę, bo nie pamiętam już kto proponował [/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]** Czytaj – mieli pecha i stali się „tą jedną, wybraną”, na której skupiły się wszystkie ataki p-lot. Skasowali ich :/[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]*** Spokojnie, spokojnie tam! Żaden akrobata nie jest upadko-odporny![/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Tabliczka: Zwycięstwo – bardzo daleko[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Na dole: Tanie polityczne kocie sprzeczki

Marius - tak, w magazynie są już cztery bomby. Ostatni gdy sprawdzałem, to piąta miała się pojawić 15 lutego '49, jednak w międzyczasie postawiłem 9 poziom reaktora, więc pewnie czas ten się skrócił.[/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1 września – 31 października 1948[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 88[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Przeklęta Persja[/FONT]
​

​

Kryzys bliskowschodni zmusza dowództwo US Army i prezydenta Trumana do zaniechania planów jesiennej inwazji w Europie. Wszystkie transportowane z Chin jednostki zostają wysadzone w Bandar Abbas i skierowane do ratowania Iranu. Kontratak Pattona odrzuca Niemców już z Dasht-i-Kavir. Lepiej nie myśleć co by się stało, gdyby nie można było tak szybko dostarczyć posiłków.

​

Ratowanie sytuacji
​

Odbicie Dashtu i utrata Teheranu stwarzają zarazem poważne zagrożenie dla tyłów generała Hodgesa, jak i okazję do odegrania się na Niemcach, którzy nie spodziewali się tak nagłego wzmocnienia amerykańskich sił w regionie. Stillwell nie marnuje czasu i całą masą kilku armii atakuje na niedawno utracony Mashhad. Stary feldmarszałek von Böhm-Ermolli nie wytrzymuje presji i nakazuje odwrót pozostawiając na pastwę losu armię uderzającą w głąb Persji. Porażka, a także wiadomość o dymisji i odesłaniu na przymusową emeryturę wiekowego już przecież dowódcy powoduje, iż marszałek doznaje udaru mózgu i umiera dzień później.

​

Stillwell znów w akcji
​

Odcięcie Niemców 2 października od głównych sił staje się dla nich wyrokiem śmierci. Osiem dywizji Wehrmachtu atakowanych jest przez dwakroć liczniejsze amerykańskie i brytyjskie jednostki. Nieposiadający czołgów Niemcy muszą odpierać ataki Pattonów i Centurionów.

​

Okrążenie
​

Udana likwidacja wojsk niemieckich pod Teheranem nie oznacza końca problemów. Schörner jednym pewnym ciosem wytrąca jedną z najważniejszych pozycji alianckich na Bliskim Wschodzie. Rasht mimo bohaterskiej obrony pod komendą marszałka Alexandra upada, a w liniach obronnych tworzy się wielka wyrwa. Do jej załatania spieszy już Stillwell z ok. dwudziestoma dywizjami.

​

Kłopotów ciąg dalszy
​

Chcąc zadać jak największe straty wrogowi, Bradley rozpoczyna uderzenie na wschód. Jego celem jest przegonienie i okrążenie wycofujących się z Mashhadu wojsk niemieckich nim te zdołają zająć dogodną rubież obronną. Słabe siły drugiej linii dowodzone przez marszałka Antonescu nie wytrzymują impetu natarcia. Pędzące na złamanie karku czołgi Brada liczą się z każdą godziną, gdyż w razie sukcesu przynajmniej prawa część Bliskowschodniego TDW będzie zabezpieczona.

​

To może zaboleć Niemców
​

15 października przychodzi wieść o sukcesie – większość niemieckich dywizji przekonanych, że są okrążone, poddaje się. W szpicy cztery ciężkie dywizje pancerne powstrzymują kontrnatarcie słabych sił bułgarskich. Uzbrojone w przestarzały sprzęt jednostki mniejszych sojuszników Niemiec są tak marnym przeciwnikiem w porównaniu do świeżo pokonanych Japończyków, że aż weteranów wojny na Dalekim Wschodzie ogarnia śmiech.

​

Zwycięstwo!
​

Kilkukrotnie powtarzane próby odbicia Rashtu okazują się być kompletnym niewypałem mimo użycia znacznych sił. Bardzo liczne jednostki niemieckiej Panzerwaffe są w stanie powstrzymać każde uderzenie Stillwella. Wygląda na to, że odzyskanie tego rejonu jest już niemożliwe.

​

Tej porażki nie da się obecnie naprawić
​

Tymczasem w sztabie generała Deversa rodzi się śmiały plan głębokiego obejścia niemieckich wojsk z użyciem dość skromnych środków własnych. Rozpoczyna się wykonanie tego planu od ofensywy na Samarkandę. Bardzo słaba obrona zostaje rozjechana przez setki ciężkich czołgów amerykańskich.

​

Devers działa w stylu Pattona
​

7 września abdykuje holenderska królowa Wilhelmina. Nie są znane oficjalne powody tak ważnej dla pogrążonego w wojnie kraju. Morale na terenie okupowanym podupada...

​

Niezrozumiała decyzja królowej
​

Poboczny front walk z Sowietami wydaje się mieć ku końcowi. Jedynym realnym ogniskiem oporu jest okolica Władywostoku. Dziwnym wobec tragicznej sytuacji ZSRR jest brak chęci szybkiego zadania ostatniego ciosu upadającemu olbrzymowi przez Niemców. Czyżby osłona linii amerykańsko-chińskiej obrony była ważniejsza? Jeśli tak, to koncentracja alianckich wojsk zostaje źle zinterpretowana przez najwyższe dowództwo Rzeszy.

​

Front wschodni
​

Po ostatnich problemach z usadzeniem na miejscu podbitych ludów europejskich Hitler rozmieszcza na kontynencie dodatkowe siły pacyfikacyjne. Wydane zarządzenia brutalizują i tak już nielekkie przepisy obowiązujące w okupowanych krajach. Chociaż w niektórych rejonach, jak np. na Morawach czy na Białorusi przynosi to całkiem wymierne efekty, to w Polsce, Jugosławii czy na rozległych stepach Ukrainy przynosi to odwrotny efekt. Rośnie rewanżyzm i chęć wyparcia okupantów. Mimo iż komunistyczna Armia Ludowa w wyniku działań Gestapo zostaje rozbita, zaś Armia Krajowa coraz częściej ściera się z UPA, a Czetnicy z komunistami Tity, to wspólny wróg w zasięgu wzroku powoduje zaprzestanie walk i zwrócenie broni w jego kierunku.

​

Ci, którzy nie chcą walczyć, kończą tak*
​

==========================================================
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Oracz gleby (gra słów – Soil oznacza również „kraj”)

Jeśli ktoś nie zauważył, to odcinek dwumiesięczny. Nie było sensu rozdzielać tego na dwa odcinki.

Marius - żołnierzy to ja mam coraz więcej. Chiny i Indie dostarczają ich tylu, że można będzie rozpocząć pełną ofensywę na Dalekim Wschodzie [/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1 listopada – 31 grudnia 1948[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 89[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Wybory[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]2 listopada po stosunkowo krótkiej, lecz emocjonującej kampanii wyborczej obywatele Stanów Zjednoczonych udają się do urn. Niebywałym wysiłkiem logistycznym było zapewnienie możliwości oddania głosu każdemu żołnierzowi i marynarzowi amerykańskiemu na całym świecie. Po podliczeniu głosów okazuje, się, że stosunkowo niedużą przewagą wygrywa urzędujący prezydent Truman.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]U steru pozostanie nadal Truman[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Już dzień po wyborach Devers rozpoczyna atak na Bucharę. Bronią jej dwie dywizje piechoty fińskiej pod komendą generała Heinrichsa, weterana Wojny Zimowej. Na nieszczęście dla Finów Amerykanie nie są Sowietami, a Buchara Przesmykiem Karelskim. Tutaj czołgi rozjeżdżają stanowiska bez problemów zasypując ogniska oporu skoordynowanym zmasowanym ogniem artyleryjskim.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Porażka Finów[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Po zajęciu Buchary Devers atakuje Nukus. Spotyka tam niewielki opór jednostki garnizonowej złożonej głównie z rezerwistów niezdolnych do innego rodzaju służby oraz żandarmów. Nawet zmęczone dodatkowe dwie dywizje zmotoryzowane bułgarskie nie mogą przechylić szali zwycięstwa na stronę Osi. Devers uderza dalej niepowstrzymanie. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Garnizon idzie w rozsypkę[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]14 listopada Amerykanie uderzają na Kungrad, gdzie spotykają wojska, z którymi wcześniej już walczyli. I tym razem zwycięstwo jest banalnie proste. Wprawdzie w drugiej linii ujawnia się dywizja pancerna „Totenkopf”, jednak przy silnym wsparciu lotnictwa i ją udaje się odepchnąć zadając ciężkie straty. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Okrążenie niemal zamknięte[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Próba domknięcia okrążenia kończy się porażką. Niemcom udaje się wycofać większość wojsk z rejonu zagrożonego przez Amerykanów i dosłać posiłki do Fortu Szewczenko, gdzie dwie dywizje pancerne zmierzyć muszą się z sześcioma dywizjami piechoty. Wynik starcia jest dla US Army negatywny – ambitny plan zamknięcia części niemieckich wojsk w kotle spala na panewce. Zamiast tego Bradley postanawia rozprawić się z wrogiem czołowym uderzeniem. Jako że przed jego armią stoi obecnie ekwiwalent jednej dywizji, zadanie to jest proste.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Ten kocioł nie zostanie już zamknięty[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]9 grudnia Clark wprowadza w życie raz już wykonany plan zamknięcia Niemców w Forcie Szewczenko. Amerykańskie uderzenie przełamuje obronę Kulsar. W wyłom wlewają się dywizje pancerne z zadaniem oskrzydlenia obrony. Atakowani od frontu i z flanki hitlerowcy zmuszeni są do cofania się. Wreszcie udaje się odciąć komunikację między oboma zgrupowaniami.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Przełamanie frontu pod Kulsarami[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]16 grudnia Amerykanie przystępują do likwidowania niemieckiego korpusu. Pięć dywizji piechoty zmuszonych jest stawić czoła niemal czterokrotnie liczniejszemu przeciwnikowi, który znów zablokował możliwość ucieczki przez Morze Kaspijskie. Patrolujące niebo Tornada nie odpuszczają nawet pojedynczym kutrom rybackim zmierzającym w stronę okrążonych wojsk.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niemcy zaliczają kolejne straty[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pod koniec grudnia Amerykanie wypierają z Aktiubińska francuską dywizję piechoty broniącą ważnego zagłębia wydobycia rzadkich metali. Doprowadzone do stanu idealnego przez Niemców kopalnie znów są dla nich stracone, a tym samym ucierpi przemysł Rzeszy.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Za Gdańsk to żaden nie chciał umierać...[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]8 grudnia 1948 roku oficjalny akt wypowiedzenia wojny zostaje złożony na ręce niemieckiego ambasadora w Ekwadorze. Co zaskakujące nie dzieje się to wskutek działań ani Departamentu Stanu ani Centralnej Agencji Wywiadowczej (przekształcono w nią na początku roku OSS). Ekwador nawet nie zamierza dołączać do sojuszu alianckiego.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Biedny Adi, nikt go nie lubi*[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]=======================================================[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]* U góry: Kocha, nie kocha...[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Na dole: Południowoamerykańskie pole stokrotek[/FONT]


[FONT=Palatino Linotype, serif]Marcinu - obawiam się jednak, że taki odcinek mogę dać albo po lądowaniu albo odcinek przed nim przerobić i uzupełnić.

Barlow - jeśli liczyć od powstania Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego w 962 roku, to już tylko 13 lat do takiej opcji

Milven - wobec AI, to musiałbym chyba na siłę zrobić z siebie idiotę, bo z AI jest przegrać po prostu ciężko, nawet na najwyższej agresywności i z trzykrotnie mniejszymi siłami. Już nieraz traciłem sporo żołnierzy i zamierały ofensywy wobec przewagi wroga. Parę skrzydeł lotniczych zostało rozbitych, dywizje zdziesiątkowane, lecz AI nie umie wygrać mimo bonusów.

Marius - a wybory... właśnie miałeś [/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1 stycznia – 31 marca 1949[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 90[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Za pięć dwunasta[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]9 stycznia Amerykanie ogłaszają powołanie terytorium mandatowego Hokkaido. Mandat do jego zarządzania otrzymują oczywiście Stany Zjednoczone, jednak dają miejscowym szeroką autonomię z prawem do posiadania wojska.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Powstanie Hokkaido[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W ramach operacji dezorientujących Niemców co do dalszych planów amerykańskich 10 marca generał Devers rozpoczyna ograniczoną ofensywę na Bliskim Wschodzie. Sześć dywizji Deversa wygrywa walkę z jedną dywizją piechoty niemieckiej i rozbija kompletnie siły garnizonowe Kazalińska.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Ograniczona ofensywa[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Utratę Kazalińska i paru innych prowincji bardzo poważnie bierze niemieckie dowództwo. Zażegnywanie niebezpieczeństwa rozpoczyna od zlikwidowania występu pod Aktiubińskiem oraz odzyskania tamtejszych cennych kopalni. Amerykanie sami zdziwieni, że utrzymali się tutaj kwartał, nie stawiają większego oporu i z własnej inicjatywy wycofują się w uporządkowany sposób.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Odwrót[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na Dalekim Wschodzie nietęgie miny mają Niemcy, gdy okazuje się, że na ich niezabezpieczonych tyłach pojawia się brytyjska dywizja piechoty. Anglicy z właściwą sobie flegmą lądują przy dźwiękach dud w Nikołajewsku nad Amurem. Spod plaż odprowadza ich wzrokiem miejscowa ludność, która jak świat światem takich dziwaków jeszcze nie widziała.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Herbatka nad Amurem[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zmiany u szczytu władzy nie pozostały bez wpływu na gospodarkę Stanów Zjednoczonych. W ostatnim kwartale roku 1948 amerykański PKB spadł o 4.2%, by w pierwszym kwartale 1949 roku podnieść się jedynie o 2%. Wedle ekonomistów głównym czynnikiem spadku jest wzrost inflacji i niedostateczne działania rządowe ograniczające ją. Niestety, zadłużenie kraju rośnie, szczególnie ze względu na kosztowne pożyczki programu Lend Lease, które wydają się być właściwie bezzwrotne, co jest powtórką z czasów Wielkiej Wojny.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Trzymaj mały!*[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Pełną parą trwają przygotowania do inwazji w Europie. Flota Pacyfiku na rzecz Floty Atlantyku traci większość okrętów. Nową bazą dziesiątków pancerników i lotniskowców jest Islandia. Miejscowi odnoszą wrażenie, że oto odbywa się inwazja amerykańska na wyspę, gdyż za każdym rogiem spotkać można marynarza. Nie jest zresztą to przesada – Islandia w tym momencie bardziej przypomina czterdziesty dziewiąty stan, niż wyspę gdzieś daleko od Ameryki. Rodowitych mieszkańców jest obecnie mniej, niż Amerykanów na okrętach! Również okolice angielskiego Dover obecnie roją się od żołnierzy Wuja Sama. Większość z przewidzianych do lądowania dywizji zgrupowanych jest właśnie tam, a ciągle przybywają nowe. Porty południowej Anglii zapchane są okrętami w nieprawdopodobnym stopniu. Można tam zobaczyć jednostki od wielkich oceanicznych liniowców wożących żołnierzy bez zawijania do portu tysiącami mil, przez duże okręty desantowe po wydające się w tym towarzystwie niemal łupinami desantowce piechoty i czołgów. Okolice Portsmouth dla odróżnienia buchają licznymi językami, wśród których dominuje polski. To właśnie tutaj jest rejon koncentracji dwóch armii Wojska Polskiego przewidzianych w pełni do użycia w Europie.[/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]Lotniska całej Anglii zapełnione są tysiącami samolotów. Do stacjonujących tutaj normalnie B-36 z ich eskortowcami oraz grup Thunderjetów dołączają kolejne myśliwce oraz bombowce taktyczne B-45 Tornado. [/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]W połowie lutego do swoich sił docierają Patton i Bradley. Dowództwo nad całością lądowania obejmuje Eisenhower, zaś rolę obserwatora pełnić będzie sam Sekretarz Obrony i Stanu generał George Marshall. Patton pod swoimi rozkazami na kontynencie będzie mieć siedem armii, w tym obie polskie, zaś Bradley sześć armii. Zadaniem Pattona będzie przebijanie się na wschód i południowy-wschód. Brad ma uderzać na zachód i południe. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]To będzie dopiero przedstawienie**[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Na lotniskach pod Liverpoolem w specjalnie wybudowanych bunkrach zmagazynowane zostają cztery ładunki nuklearne świeżo przywiezione ze Stanów. Załadowane na pokłady pancerników typu Montana po jednej na każdy okręt docierają do Anglii bez problemów. Tutaj zajmują się nimi zespoły techników utrzymujących delikatne i skomplikowane mechanizmy w stanie pełnej gotowości do użycia przynajmniej dwóch bomb równocześnie. Prezydent Truman wyraża zgodę na użycie broni nuklearnej w razie, gdyby nie było innego sposobu na złamanie Niemców. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Groźba wisi w powietrzu***[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]D-Day wyznaczony zostaje na 14 kwietnia... Informacje wywiadowcze mówią o wyjątkowo słabej obronie wybrzeży Francji. O ile w Beneluksie Niemcy chronią się w potężnych schronach, a wybrzeże usiane jest artylerią, to Francuzi kompletnie zaniedbują swój odcinek. Okolicznością sprzyjająca inwazji jest przekonanie Hitlera, iż głównymi kierunkami działań Amerykanów będą Kaukaz i Daleki Wschód, gdzie zgromadzone są znaczne siły alianckie. Doniesieniom o koncentracji wojsk inwazyjnych w Anglii nie daje wiary uważając, że jest to wielka operacja dezinformacyjna mająca na celu odciągnięcie cennych dywizji Wehrmachtu z Azji. W wyniku takich działań w północnej Francji przebywa jedynie 26 dywizji, w tym jedna pancerna, jedna zmechanizowana i cztery zmotoryzowane. Wprawdzie stosunkowo szybko mogą one liczyć na posiłki z Beneluksu z 15. Armee liczącej 11 dywizji, lecz jedynie piechoty. Południowa Francja może zapewnić do 15 dywizji wsparcia, lecz jedynie po jednej zmechanizowanej i zmotoryzowanej. W sumie w odległości kilku dni od miejsca lądowania znajdują się 52 wielkie jednostki Osi.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Dane wywiadowcze – północna Francja, Benelux[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Znaczne siły znajdują się w rejonie, który raz już odczuł zagrożenie amerykańskiej inwazji. Na terenie Włoch oficjalnie kierowanych ciągle przez Mussoliniego, a tak naprawdę w stanie permanentnej okupacji niemieckiej, znajduje się 27 dywizji, w tym jedna pancerna i dwie zmotoryzowane. Heeresgruppe E stacjonująca w Jugosławii i Grecji liczy 34 dywizje, z czego aż trzy pancerne. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Niemcy na południu[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Znaczne siły okupacyjne trzymane są w Polsce. Na terenie przedwojennej Rzeczpospolitej znajduje się 37 dywizji, lecz jedynie po jednej zmechanizowanej i zmotoryzowanej i aż jedenaście garnizonowych. To większa liczba, niż Armia Rezerwowa w samej Rzeszy licząca 31 jednostek (dwie zmotoryzowane). Oprócz tych dywizji do dyspozycji są jeszcze armie okupacyjne w Danii (4 dywizje), Norwegii (6 dywizji) oraz największa rezerwa w zachodniej części byłego ZSRR licząca aż 109 dywizji. W każdej chwili Heer może przejąć dowodzenie nad następnymi 49 jednostkami sojuszników. Podsumowując oznacza to, iż w całej Europie III Rzesza dysponuje około 350 dywizjami rozproszonymi na milionach kilometrów kwadratowych okupowanych krajów.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Armia okupująca Polskę[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Po zestawieniu powyższych liczb z ogólną ilością wojsk Osi okazuje się, że na liczbę prawie 800 dywizji bloku faszystowskiego, 350 znajduje się w Europie, z czego jedynie 52, czyli 6,5% w rejonie inwazji. Oznacza to, że planowany stoma dywizjami atak ma wszelkie szanse na powodzenie i bardzo szybki podbój Niemiec. Analitycy CIA uważają, że zrzucenie bomb nuklearnych na miasta Rzeszy w obecnej sytuacji nie wpłynie znacząco na sytuację na frontach wojny.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Porównanie sił[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]============================================================[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Od góry: Inflacja; Nasza ekonomia; Stabilizacja[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]** Na afiszu: Światowa premiera! „Drugi front” w wykonaniu Wuja Sama i Johna Bulla. Niedługo otwarcie.[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Dymek: Rezerwację na dwa (bilety) proszę![/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Tablica pod kasą: Bilety tutaj[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]*** Sprawiedliwy i pracowity pokój lub...![/FONT]

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1–30 kwietnia 1949[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 91[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Overlord[/FONT]
​

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Już 3 kwietnia w morze wychodzą okręty z Islandii. Zawalona tysiącami amerykańskich marynarzy wyspa nagle znów staje się cicha i spokojna. Wejścia do Kanału La Manche z obu stron pilnować mają lotniskowce, zaś większość pancerników ma za zadanie wspierać ogniem swoich dział lądujące jednostki w rejonie Dieppe – Le Havre. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Flota zmierza na swoje miejsca docelowe[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W tym samym czasie lotnicy myśliwscy rozpoczynają bitwę o wybrzeże Francji. Wyznaczone zostają trzy sektory kluczowe dla powodzenia inwazji – nad Kanałem, Normandią i Pas de Calais. Na każdy rejon skierowane zostają 3-4 grupy myśliwskie. Napotykają one na słaby opór Francuzów dysponujących jedynie przestarzałymi samolotami tłokowymi, które nie są zagrożeniem dla szybkich i potężnie uzbrojonych odrzutowców.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Rozbijanie lotnictwa francuskiego[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Popołudniem, 13 kwietnia, wojska inwazyjne rozpoczynają załadunek żołnierzy na okręty. Czeka na nich już tam wszelki ciężki sprzęt sukcesywnie ładowany od paru dni. Na specjalne amfibie wchodzą marines, których zadaniem jest ustanowienie przyczółków lądowania na plażach. Na lotniskach trwa niezwykły ruch – obładowani niczym muły spadochroniarze ładują się do wnętrz setek Skymasterów, które mają ich zrzucić – 1. Armię Spadochronową pod Argentan, a 2. Armię pod Amiens. [/FONT]

[FONT=Palatino Linotype, serif]O 6:00 rano ciszę poranka przerywa ryk setek dział morskich. W stronę wybrzeża lecą pociski od stosunkowo małych 120mm po wielkie niczym ciężarówka 510mm pancernika USS Utah. Dla Francuzów jest to szok. Wyrwani ze spokojnej i bezstresowej służby w rejonie, gdzie od 1940 roku nie działo się nic, wpadają w panikę. Zamieszanie utrudnia obsadzanie stanowisk bojowych, wielu ludzi ginie w nawale artyleryjskiej. Gdy wreszcie nadchodzi błogosławiona ulga i okręty wstrzymują ogień, dominujący staje się dźwięk silników – do brzegu zbliżają się setki płaskodennych barek desantowych. Gdzieniegdzie między nimi upada pocisk z francuskiego działa, jednak precyzyjne radary artyleryjskie i obserwatorzy z wodnosamolotów namierzają takie samotne stanowiska szybko, by któryś z pancerników mógł zniknąć w rozbłysku ognia plując śmiercionośnym ładunkiem jak mityczny smok. Wreszcie barki docierają do brzegu, opadają klapy i na plaże wylewają się tysiące żołnierzy. Wielu z nich ma już za sobą desanty na Truk, pod Hiroszimą czy w Tajlandii, więc nie jest dla nich pierwszyzną co mają robić. Sprawnie dowodzeni nie pozwalają się otrząsnąć obronie z szoku. Chociaż ogień nieprzyjacielski się wzmaga, to jednak nie w stopniu, który mógłby spowodować zalegnięcie marines na piasku. Lądujące 20 minut później czołgi z organicznego batalionu pancernego każdej dywizji piechoty morskiej pozwalają na wdarcie się jeszcze głębiej w ląd. Jedynie pod Dieppe francuskie niszczyciele czołgów sprawiają kłopot, jednak nie na długo.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Lądowanie piechoty morskiej[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Gdy piechota morska dzielnie zwalcza wroga na wybrzeżu, to w głębi lądu zamieszanie sieją spadochroniarze. Czyste kwietniowe niebo niczym chmurami pokrywa się tysiącami spadochronów. Oto z przepastnych brzuchów Skymasterów wyskakują tysiące żołnierzy tych elitarnych sił. W sumie nad Francję dowództwo wysyła osiem dywizji liczących ponad 90.000 ludzi. Chociaż spora część z nich nie ląduje w strefach zrzutu wskutek różnorakich pomyłek, to pojawienie się takiej liczby amerykańskich i polskich żołnierzy na tyłach w bezpośrednim sąsiedztwie Paryża działa na Francuzów deprymująco. Spadochroniarze nie czekają na połączenie się z lądującą piechotą morską, tylko samodzielnie ruszają w głąb kraju.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Spadochroniarze sieją zamieszanie na tyłach[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]18 kwietnia Bradley uderza z częścią sił na Caen, zaś Patton na Calais. W obu rejonach obronę tworzą po trzy dywizje wroga, jednak samej piechoty morskiej jest dwa razy więcej, niż obrońców, którzy przy takim stosunku sił nie mają szans na zwycięstwo. Tymczasem żołnierze 1. Armii Spadochronowej zajmują Le Mans i Orlean zagrażając lewej flance garnizonu paryskiego, zaś na wschodzie polska 1. Samodzielna Dywizja Spadochronowa zapędza się aż pod belgijską granicę. Jej śladem poruszają się już dwie polskie armie pod komendą Naczelnego Wodza generała broni Sosnkowskiego.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Rozszerzanie strefy lądowania[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Amerykanie z rozpędu łamią obronę Dunkierki, miasta niesławnego dla Aliantów w tej wojnie. Synonimu porażki i wstydu. Tym razem porażki i wstydu doznają Francuzi miażdżeni w trybach toczącej się machiny wojennej zza oceanu. Nieco bardziej na południu polscy spadochroniarze wkraczają do Belgii. Na zachodzie Bradley oskrzydla Cherbourg.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Błyskawiczne postępy[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]20 kwietnia generał porucznik Swing atakuje Paryż. Oddane do jego dyspozycji mieszane jednostki spisują się rewelacyjnie. Lekka piechota, jaką stali się w tym momencie spadochroniarze, idealnie nadaje się do walk miejskich, zaś wsparcie dywizji pancernej z pułkiem najcięższych Washingtonów oraz bogato uzbrojone dywizje piechoty morskiej przydają się do niszczenia większych punktów oporu.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Zdobycie Paryża[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]W tydzień po inwazji obszar zajęty przez Amerykanów jest zaskakująco duży. Operacja rozwija się w sposób tak łatwy, iż dawno już przegoniła przewidywania sztabowców. Chociaż przychodzi pierwsza porażka, gdy polskie jednostki zwiadowcze wyparte zostają z Liege, jednak na wybrzeżu pada pierwszy odcinek niemieckiego Westwall w Ghent. Umocnienia brzegu na nic nie zdają się wobec sunących wzdłuż niego czołgów. 15. Armee musi porzucić służbę w bunkrach na rzecz walki w polu. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]D-Day +7[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]22 kwietnia Polacy zajmują Chaumont zadając wysokie straty niemieckiej dywizji piechoty. W tym czasie na zachód od pozycji Polaków Amerykanie prą do przodu nie napotykając na żaden poważniejszy opór.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Odcinanie od Rzeszy[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Operacja oczyszczania zachodniego wybrzeża Francji przebiega bez większych problemów. W kotle zamkniętych zostaje około pięciu dywizji wroga, a w ręce Amerykanów wpada strategicznie ważna baza marynarki wojennej w Breście. Niestety, uciekają z niej resztki vichystowskiej floty. Na południu nacierające wojska nie napotykają na jakikolwiek opór wroga.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Północna Francja niemal wyzwolona[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Francuska flota daleko nie ucieka. Nowoczesny krążownik liniowy Dauphine napotyka na blokadę admirała floty Spruance'a. Wielkie lotniskowce amerykańskie wysyłają w powietrze roje samolotów, które bez problemów namierzają uciekający zespół wroga. Chmary Bearcatów, Tigercatów, Helldiverów, Avengerów i nawet pewna ilość odrzutowych F9F Panther przerażają samą swoją liczebnością. Chociaż wielki okręt stawia natychmiast ścianę ognia przeciwlotniczego i zasłony dymne, to zwieść to może doświadczonych lotników tylko na chwilę. Pierwsza bomba w śródokręciu wzbudza pożar wśród małokalibrowych działek p-lot. Druga wyłącza wieżę B artylerii głównej. Jeden z odrzutowców lecąc na wysokości dwudziestu metrów atakuje krążownik podwieszanymi rakietami niekierowanymi. Odpalane raz za razem pociski sieją śmierć i zagładę na odsłoniętych stanowiskach i demolują słabiej opancerzone elementy nadbudówek. Z drugiej strony trzy klucze Avengerów podchodzą pod okręt jak na ćwiczeniach. Z pięciuset metrów trójka za trójką zrzucają „rybki” do wody. Płynące prosto w krążownik torpedy są niemożliwe do uniknięcia. Cała dziewiątka wchodzi wybuchając raz za razem i spowijając Dauphine w chmurach wody i dymu. Gdy fontanny opadają, na powierzchni widać tylko szybko tonącą dziobową część jednostki. Cała rufa z śródokręciem idzie na dno w mgnieniu oka tak, że nikt nie może powiedzieć,że widział to wydarzenie. Z krążownika przeżywa jedynie 25 marynarzy. Osłona Dauphine nie ma więcej szczęścia. Pojedyncza bomba 1000-funtowa zatapia niszczyciel, zaś Chateaurenault trafiony dwoma torpedami i siedmioma bombami spowity tłustym dymem tonie powoli przegłębiając się na prawą burtę.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Ostateczny koniec Marine Nationale[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]27 kwietnia Niemcy zostają wyparci z Antwerpii. W bardzo dobrym stanie udaje się zdobyć ten ważny port przeładunkowy, który pozwoli na kontynuowanie natarcia na macierzyste ziemie Rzeszy. Dzień później piechota morska zdobywa Rotterdam wkraczając tym samym do pierwszego miasta holenderskiego.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Ofensywa na całego[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Do 30 kwietnia Amerykanie zajmują 2/3 terytorium Francji, ¾ Belgii i pierwsze miasta w Holandii. W porównaniu do planów przewidujących zajęcie w pierwszych dwóch tygodniach mocnego przyczółka w Normandii i Pas de Calais postęp jest oszałamiający i nic nie zapowiada, by tempo ataku miało zmaleć.[/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]D-Day +16[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Informacje o utracie większości Francji, Belgii i części Holandii wywołują atak szału u Hitlera. Wódz Rzeszy nie spodziewał się tak szeroko zakrojonej operacji w Europie, czego efektem jest zaniedbanie zupełnie obsadzenia wojskiem tych rejonów, a teraz Amerykanie w tym tempie natarcia są raptem dwa tygodnie od Berlina, podczas gdy kwiat Waffen-SS i Wehrmachtu zaangażowany jest w Azji. [/FONT]

​

[FONT=Palatino Linotype, serif]Demokracja pozdrawia Hitlera*[/FONT]
​

[FONT=Palatino Linotype, serif]======================================================[/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]* Himmel! Jak dużo kciuków potrzeba do tej dziurawej tamy![/FONT]
[FONT=Palatino Linotype, serif]Na wodzie: Przeklęta demokracja[/FONT]

---------- Post dodany o 19:20 ----------Poprzedni post został napisany o 19:17 ----------

Niestety Marcinu nie ma w grze systemów implementujących broń BC tak, aby miec komplet ABC, więc nie mam jak tego wprowadzić. A wytłumaczenie niestosowania bomby A ma sens

Adammos - słusznie

viader - terytorium mandatowego. Jego przyszłość może być różna: samodzielność, status quo, powrót do Japonii, 49 stan amerykański. Opcji jest wiele