The Star-Spangled Banner - USA od 1941

Trochę za rzadko jestem w domu na to

Zamiast odcinka takie krótkie streszczenie co by było, gdybym AAR-a wrzucił w "What If Machine" profesora Farnswortha z pytaniem: co by było gdyby grało AI, a ja bym tylko patrzył.

Najpierw lista miast, które przestały istnieć:
2 maja - Frankfurt nad Menem
2 maja - Drezno
11 maja - Innsbruck
17 maja - Berlin
23 maja - Kolonia
26 maja - Dortmund
20 czerwca - Opole (dzielni Anglicy )

Amerykanie anektują Francję Vichy, oddają wszystkie ziemie Wolnym Francuzom... i nie obsadzają dawnej granicy z Włochami. Efekt? (w tej chwili niezadowolenie w Niemczech na poziomie 42,58%)


Gdy Niemcy dochodzą do Brestu, następuje opamiętanie i działania. Udaje się pod Kolonią przerwać Linię Zygfryda, wylądować znacznymi siłami we Włoszech i atakować na Berlin. Generał Corlett wkracza do Czech. (niezadowolenie w NIemczech - 37,18%, data - 1 września 1949)


W Polsce, Rosji i państwach bałtyckich dochodzi do szeregu buntów, w wyniku których do 20 prowincji naraz jest pod kontrolą partyzantów. W Łodzi partyzantka utrzymuje się na poziomie 69%.

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1–15 maja 1949[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 92[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Wunderwaffe[/FONT]
​

​

Dwutygodniowy okres całkowitego zaskoczenia i dezorganizacji w szeregach niemieckiej armii kończy się gwałtownie. Generał Prickett rozgaszczający się dopiero w świeżo zdobytej Antwerpii musi nagle koordynować odpieranie zmasowanego kontrataku Wehrmachtu. Na jego wojska spadają trzykrotnie liczniejsze jednostki wroga atakujące z wielu kierunków. Wobec beznadziejności sytuacji Prickett musi się wycofać. W ariergardzie odwrót ubezpiecza 1. Dywizja Pancerna generała Maczka odzyskująca miano „Czarnych Diabłów” nadane jej jeszcze jako 10. Brygadzie Kawalerii podczas Kampanii Wrześniowej.

​

Czarne Diabły w odwrocie
​

Generałowi Wedemeyerowi ledwie udaje się utrzymać Rotterdam dzięki dosłanym posiłkom pancernym. Uderzenie Panzerwaffe zmusza amerykańskich żołnierzy do maksymalnego wysiłku, który jednak opłaca się. Eisenhower natychmiast rozkazuje wysłać na poldery Holandii rezerwowe dywizje piechoty morskiej.

​

Bitwa o Rotterdam
​

Chociaż bez walki udaje się zająć Sztrasburg, to Niemcy usiłują odzyskać przedpole Linii Zygfryda. Na pięć dywizji zmechanizowanych spada uderzenie aż dwunastu niemieckich jednostek. Doskonale zorganizowaniu Amerykanie pomyślnie odpierają wszystkie kontrataki.

​

Na przedpolu Linii Zygfryda
​

Zakończony powodzeniem atak na Mulhouse pozwala Amerykanom na ruszenie się w kierunku Metzu. Oddziały zmotoryzowane i zmechanizowane US Army w ciężkich bojach metr za metrem wgryzają się w niemieckie linie obronne zmuszając przeciwnika do odwrotu. Rzucane na drogę nacierających dywizji jednostki zaporowe powstrzymują ich marsz jedynie na krótki czas.

​

Natarcie na Metz
​

Blokujący najważniejsze niemieckie bazy morskie admirał Kalbfus ze swoimi czterema nowoczesnymi lotniskowcami 6 maja ma miłą przerwę w nudnej służbie – oto w morze wychodzą dwa niemieckie niszczyciele: Z123 i Z127. Te najnowszej produkcji jednostki bez problemów zostają zatopione bombami samolotów pokładowych. Gdy wydaje się, że jest po wszystkim, okazuje się, że dwa małe okręty były jedynie wabikiem mającym na celu odwrócenie uwagi Amerykanów. Niezauważenie od strony południowo-zachodniej do formacji Kalbfusa w tym czasie podchodzi były dowódca Kriegsmarine, admirał Reader z głównymi siłami osłanianymi z powietrza przez lotniskowiec KMS Josef Jacobs. Pierwsze pociski z idących przodem czterech krążowników liniowych obramowują niszczyciele Reuben James i Sands oraz lekki krążownik Jefferson City. W trakcie tych kilku salw na pokładach atakowanych okrętów wykwitają pióropusze ognia. W powietrzu wirują wyrwane elementy wyposażenia i krwawe strzępy ciał marynarzy. Słabe opancerzenie tych relatywnie małych jednostek nie pozwala na obronę przeciwko takim kolosom. Admirał Kalbfus widząc z mostka Kitty Hawk co się dzieje, rozkazuje postawić zasłony dymne, zza których zaatakować wroga mają niszczyciele i krążowniki, a najcenniejsze lotniskowce mają na pełnej prędkości oddalać się od wroga usiłując zarazem podnieść w powietrze jak najwięcej samolotów. Pierwszym sukcesem jest storpedowanie przez pilotów z Abrahama Lincolna krążownika liniowego Hlokk. Niestety, w tym czasie toną już jako kupa poskręcanego metalu Jefferson City i Sands. Miejsce po Reubenie Jamesie znaczy tylko plama płonącej ropy i nieliczni rozbitkowie. Mszczą się za to lotnicy z Theodore'a Roosevelta torpedując ciężki krążownik Hatzfeld, a lekki krążownik Sioux Falls celnym i szybkim ogniem wyłącza z akcji niszczyciel Z131 tylko po to, by samemu zostać zdemolowanym przez siostrzaną jednostkę Hatzfelda – Frundsberg. Chwilę po nim w morderczy ogień ciężkich dział wpadają Anchorage i Charleston usiłujące zablokować drogę wrogowi. Trafiony w tylny magazyn amunicji Anchorage wylatuje w hukiem w powietrze zostawiając wrażenie, jakby właśnie połowa stanu Nowy Jork odpaliła fajerwerki na 4 lipca. Jeszcze próbują iść na torpedowanie niszczyciele Bainbridge i Williamson, jednak krążowniki liniowe rozprawiają się z nimi w kilka minut.

Uciekające lotniskowce znajdują się już wprawdzie ponad 15 mil morskich od przeciwnika, jednak doskonałe radary niemieckie pozwalają nawet na tak wielkich odległościach prowadzić bardzo celny ogień. Przekonują się o tym marynarze na Abrahamie Lincolnie, gdy w przygotowującego się do startu Avengera uderza pocisk kalibru 380mm. Z samolotu nie zostaje nic poza płonącą plamą paliwa lotniczego i masą zabitych. Pokład lotniczy zostaje wyłączony z akcji. W tej sytuacji wszystko zależy od mechaników wyciskających siódme poty z maszyn. Niestety, salwa z krążownika Hildr wchodzi dokładnie w rufową maszynownię. Prędkość okrętu dramatycznie spada, a Niemcy ładują w niego pocisków ile tylko wlezie. Masakrowany lotniskowiec płonie jak pochodnia od dziobu po rufę. Kompletnie niesterowny skręca w lewo zataczając wielkie koło w kierunku prześladowców. Dobijają go torpedy z niszczyciela. Podobnie kończy St. Lawrence, gdy pożary wyłączają z działania większość jego kotłowni. Theodore Roosevelt pada ofiarą krążownika Mowe. Jeszcze piloci z Kitty Hawka zaliczają trafienia bombami i rakietami na krążowniku Schwerin zatapiając go, jednak nie mają już możliwości lądowania na własnym okręcie, gdyż pokład lotniczy nadaje się w tym momencie tylko do generalnego remontu. Reader widząc efekty swojej akcji odpuszcza dalszy pościg za oddalającym się USS Kitty Hawk.

​

Zmasakrowany Kitty Hawk wpływa do portu w Nowym Yorku
​

Chociaż udaje się zapobiec wyjściu w morze niemieckiej grupie okrętów podwodnych, to jednak zatopienie dziesięciu U-Bootów w żadnym wypadku nie rekompensuje utraty trzech lotniskowców, czterech lekkich krążowników i czterech niszczycieli. Do blokady baz Kriegsmarine skierowany zostaje Halsey i Price z najcięższymi pancernikami US Navy. Chociaż udaje mu się w kilku akcjach zapobiec wyjściu większych niemieckich sił, to jednak przeciwnikowi udaje się zatopić oba polskie okręty podwodne operujące u brzegów Niemiec, zaś krążownik liniowy USS Alaska trafiony torpedą nabiera do kadłuba 2500 ton wody morskiej.

„Terrible Twins” na dnie*
​

10 maja, gdy Amerykanie w południowej Francji spuszczają ciężkie lanie vichystowskiej armii, nad Londynem pojawiają się niemieckie samoloty bombowe nowego typu – Junkers Ju.488. Od dawna nie niepokojeni Londyńczycy znów uciekają do schronów wzywani przez syreny obrony przeciwlotniczej. Gdy na ziemię spada ładunek bombowców, a wyprawa zawraca do Rzeszy, nad miasto nadlatuje pojedynczy, zmodyfikowany Junkers – nosiciel bomby nuklearnej. Na ziemi wydaje się, że wszystko jest już w porządku. Ludzie wychodzą z bunkrów, służby porządkowe zabierają się za gaszenie pożarów i odgruzowywanie ulic. W tym momencie z luku Junkersa wylatuje Wunderwaffe Rzeszy. Celowana w Pałac Buckingham bomba uderza w Green Park. Grzyb atomowy wznosi się na 15 kilometrów w górę, zaś obszar zniszczeń jest tak wielki, że kompletnie zniszczone zostaje 32,5% dzielnic przemysłowych, zaś dalszych 29,3% jest ciężko uszkodzonych. Do Tamizy spada wiele mostów, w tym Westminster Bridge, zaś Tower Bridge jest częściowo zawalony. Z powierzchni ziemi znika Katedra Westminsterska, Parlament, Hyde Park, pełen rannych i ozdrowieńców frontowych Royal Hospital i wiele, wiele innych znanych miejsc. W zawalonym bunkrze pod Pałacem Buckingham ginie Król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Cesarz Indii, Król Irlandii, Jerzy VI Windsor. Szczęśliwie poza miastem w tym okresie przebywa królowa Elżbieta z córkami.

​

Tragedia brytyjska
​

11 maja pokonując francuską dywizję zmechanizowaną Amerykanie wywalczają sobie drogę do Marsylii. Na zachodnim wybrzeżu Francji Bradley zdobywa tymczasową stolicę Petaina w Bordeaux.

​

Podbój południowej Francji
​

W krwawych walkach udaje się Amerykanom odeprzeć kolejne uderzenie na Rotterdam tkwiący jak kolec w boku Niemcom. Przy wsparciu okrętów i samolotów bazujących na lotniskowcach oraz dzięki świetnemu przygotowaniu 3. i 4. Dywizji Piechoty Morskiej nazistowskie czołgi nie mogą przebić linii obronnych na polderach Holandii.

​

Drugi sukces w Rotterdamie
​

W tym samym czasie w bardzo ciężkich walkach generałowi Stillwellowi udaje się przerwać obronę niemiecką w Raszcie. Wprawdzie zaangażowanych w walkach jest ponad 100 dywizji, w tym kilka indyjskich, z których prawie 30 musi zostać wycofanych z powodu nadmiernego skrwawienia się. Stillwell liczy, że uda mu się zająć ponownie Raszt i dzięki temu zwolnią się większe siły do operacji na wschodnim odcinku frontu bliskowschodniego.

​

Próba skrócenia frontu
​

Po raz pierwszy od 1940 roku nad Francją pojawiają się niemieckie bombowce. Tym razem są to duże czterosilnikowe Ju.488, a ich celem jest bombardowanie miast. Ich pierwszymi celami są Dijon i Bensacon. Przebywający obecnie w Berlinie premier Laval i marszałek Petain nie protestują przeciwko temu.

​

Francja sprzedana**
​

Do służby wchodzą superpancerniki Florida i Delaware.




======================================================
* „Terrible Twins” to przydomek nadany Sokołowi i Dzikowi przez Anglików w uznaniu ich wyczynów na Morzu Śródziemnym.
** Na górze: W dół rzeki
Laval: Może zapracować biedną mateczkę aż do śmierci... ale, niech Bóg ma w opiece jej duszę, i tak by umarła niedługo.


Teraz pojawia się pytanie - kto na tron? Elżbieta I jako wdowa po Jerzym VI czy też brat Jerzego Henryk, książę Gloucester.

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]16–31 maja 1949[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 93[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Umarł król, niech żyje królowa[/FONT]
​

​

17 maja rozpoczyna się niemiecka operacja pod kryptonimem „Frühlingsturm”. Pierwsze uderzenie spada na Amerykanów okopujących się pod Metzem. Przewaga wroga jest tak duża, że nie ma innej opcji poza odwrotem.

​

Odwrót spod Metzu
​

Tego samego dnia po dwudniowym terminie ostrzegawczym nad Drezno nadlatują amerykańskie bombowce. Nadany przez BBC komunikat nie informował jaką bronią zostanie dokonany atak odwetowy, a wyprawa bombowa sugeruje użycie broni konwencjonalnej. Nic bardziej błędnego – Peacemakery zrzucają swój ładunek na mniejsze miasta i zawracają zostawiając na głównym kierunku trzy maszyny zdążające do niedalekiego Drezna. Bezpośrednio nad celem pojawia się tylko jeden samolot zrzuca o godzinie 11:12 bombę atomową obracającą w ruinę przemysłowe dzielnice miasta. Na dole ginie ok. 150.000 ludzi co jest i tak liczbą o wiele mniejszą od 450.000 Brytyjczyków zabitych w Londynie.

​

Wet za wet
​

Zniszczenie Drezna nie wpływa na zachowanie niemieckich wojsk na froncie. Wiosenna kontrofensywa rozwija się bardzo dobrze odbierając inicjatywę strategiczną z rąk amerykańskich. Zepchnięci do defensywy Jankesi zmuszeni są do wycofywania się z kolejnych zajętych terenów. 18 maja odbity zostaje Strasbourg.

​

Kolejna bolesna porażka
​

Dzień później tymczasowa stolica vichystowska w Dax upada zdobyta koncentrycznym atakiem wojsk Bradleya. W tym momencie po zdobyciu 18 maja Tulonu rządy Petaina i Lavala są praktycznie obalone. Jedyną szansą, by odzyskać władzę, jest ściągnięcie wojsk oddanych pod kontrolę Wehrmachtu i z ich pomocą odbicie Francji.

​

Francuzi boleśnie odczują efekty tej wojny
​

Już 20 maja jasnym się staje, iż utrzymanie Rotterdamu mija się z celem. Zgromadzone przez przeciwnika siły są o wiele za mocne, by można im się było oprzeć dłużej. Z bólem serca generał Crittenberger rozkazuje wycofanie się do Ghentu.

​

Seria porażek trwa
​

Pierwszy raz niemiecka ofensywa napotyka na opór niemożliwy do przełamania 24 maja pod Chaumont. Broniący się w lasach Amerykanie zmyślnie wykorzystują pułapki przeciwczołgowe, zapory minowe i wsparcie lotnicze tak, że dwukrotnie liczniejsze siły Haussera zmuszone są wstrzymać uderzenie z powodu wykrwawienia się i utraty zdolności ofensywnych przez wiele dywizji. Amerykańskich generałów ściska w tym momencie żal, że nie są w stanie wykorzystać nadarzającej się okazji do wykonania kontrofensywy.

​

Przełamanie złej passy?
​

Niestety, chwila nadziei rozwiewa się 26 maja w Brukseli, gdzie Patton wściekle miotający się po swoim sztabie zmuszony jest wydać rozkaz, którego szczerze nienawidzi – odwrót. Znaczne siły Panzerwaffe zadają bardzo poważne straty jednostkom 7. Armii, a jedynym wyjściem z tej sytuacji jest wycofanie się do Mons. Morale amerykańskich wojsk po serii spektakularnych zwycięstw w obliczu nagle tężejącego Wehrmachtu spada.

​

Nawet Patton cofa się
​

27 maja wysunięty przyczółek w Namur również musi zostać wycofany. Tym samym aż 2/3 Belgii jest znów pod kontrolą niemiecką. Podbudowani serią zwycięstw wrogowie tym razem chcą zdobyć Reims. Dla Amerykanów sytuacja staje się krytyczna – upadek tej kluczowej prowincji spowoduje przerwanie frontu niemożliwe do załatania z powodu braku odpowiednich rezerw. Patton decyduje się na uderzenie w skrzydła sił niemieckich. Chociaż początek tego ataku jest trudny, to jednak rozwija się on dobrze, zwłaszcza na prawej flance, gdzie Hausser w Metzu zmuszony zostaje nie tylko do zaniechania ofensywy, a nawet do wycofania się z zajmowanych pozycji. Trudniej idzie Pattonowi pod Namur. Chociaż wrogie oddziały pierwszego rzutu zostają rozbite, to nadciągające wciąż nowe jednostki stanową poważny problem, jednak ambitny generał nie chce w tym momencie zaniechać kontruderzenia wyczuwając, iż jest to idealna okazja do odwrócenia losów tej kampanii.

​

Punkt zwrotny?
​

Na tron angielski 27 maja wstępuje Jej Królewska Wysokość Księżna Edynburga Elżbieta Aleksandra Maria Windsor, oficjalna następczyni tronu i pierwsza osoba w linii sukcesji po zmarłym Jerzym VI. Mająca zaledwie 23 lata, lecz nad wiek poważna i odpowiedzialna, Elżbieta jest kochana przez naród, do którego zbliżyła się w sposób niespotykany. Jako jedyna kobieta z rodu królewskiego od 1945 roku służy w Women's Auxiliary Territorial Service, gdzie przez cztery lata dochodzi do stopnia majora. Podczas koronacji nowa królowa przyjmuje imię Elżbiety II. Decyzja Tajnej Rady Wielkiej Brytanii, by oddać koronę młodej córce Jerzego, wywołuje sporo kontrowersji. Podnoszą się głosy, że w czasie tak wyniszczającej wojny na tronie nie powinna zasiąść kobieta, lecz mężczyzna tym samym wskazując po cichu na wuja Królowej, Henryka Windsora, generała British Army. Części osób z wyższych sfer nie podobają się zaś nazistowskie sympatie rodziny męża Elżbiety, Filipa.

​

Elżbieta zastępuje swego ojca



​

 

[FONT=Palatino Linotype, serif]1–30 czerwca 1949[/FONT]
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 94[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Belgia spływa krwią[/FONT]
​

​

Ciężkie walki w Namur przewlekają się. Straty po obu stronach gwałtownie rosną. Część niemieckich dywizji wykrwawia się do wielkości pułku, niektóre amerykańskie jednostki wyczerpane walką muszą zostać wycofane. Tylko upór Pattona i von Leeba podtrzymują tę rzeź. Patton rzuca do walki ostatnie rezerwy ryzykując, że w razie porażki niemiecka ofensywa otworzy drogę do wnętrza Francji. Wreszcie amerykańskie czołgi 2 czerwca przebijają się przez linie nieprzyjaciela.

​

Pojedynek woli
​

Uzyskane z trudem przełamanie nie daje zupełnie nic. Na świeżo zajęte przez 2. Armię WP spada ciężki kontratak pancerny, w którym wykorzystane zostają nawet wyposażone w przestarzałe Panzery IV dywizje szkoleniowe Panzerwaffe. Nie pomaga odciążające uderzenie na skrzydło wroga pod Antwerpią. Alianci muszą się wycofać z Namur. Pocieszeniem jest wyparcie Niemców generała Straubego z Antwerpii, co daje nadzieję na wykonanie rajdu na głębokie zaplecze przeciwnika i strategiczne przełamanie.

​

Dopiero zdobyte i już trzeba oddać
​

Sytuacja w Antwerpii komplikuje się. Rzucane przez Niemców coraz to nowsze jednostki spowalniają amerykański marsz dusząc w zarodku nadzieję na większą operację, jednak w głowach generałów rodzi się plan lokalnego ciosu pod Brukselą. Nieodzownymi elementami tego planu stają się Antwerpia i Namur. O ile pierwsze miasto powinno przejść pod kontrolę US Army na dniach, to z drugim może być problem. Patton rzuca do walki skrwawione w poprzednich walkach dywizje atakując czołówki pancerne wroga. W belgijskich lasach znów dochodzi do pojedynków między niemieckimi, a amerykańskimi czołgami. Pobocza dróg zalegają liczne wypalone wraki Pattonów, Pershingów, Shermanów, Panter I i II, Tygrysów oraz Panzerów IV.

​

Ponownie walki toczą się pod Namur
​

Wreszcie 6 czerwca udaje się w Brukseli zamknąć cały niemiecki korpus pancerny. Trzy dywizje pancerne i trzy zmechanizowane nie mają już drogi ucieczki, kończy się paliwo i amunicja, a Patton naciera. Próba deblokady kotła poprzez odbicie Antwerpii nie powodzi się. Wilhelm von Leeb w obliczu klęski na osobisty rozkaz Hitlera ewakuuje się drogą lotniczą.

​

Bruksela odbita
​

7 czerwca nad Monachium pojawiają się maszyny typu B-47 Stratojet 3. Dywizji Bombowej 8. Armii Lotniczej. Tych kilka bombowców lecących na bardzo dużej wysokości przemyka przez sieć obrony przeciwlotniczej i zrzuca na miasto bombę nuklearną. W jednej chwili centrum kolebki nazizmu zostaje obrócone w perzynę.

​

Bye, bye Monachium
​

9 czerwca generał Crittenberger rozpoczyna ofensywę, której celem jest odbicie Rotterdamu i za pomocą wojsk głównie 2. Armii Amfibijnej utrzymanie go. Operacja rozwija się bez większych problemów. Zwiad ujawnia obecność przed liniami amerykańskimi m.in. zdezorganizowanej 600. Dywizji Piechoty (rosyjskiej), z której część żołnierzy dezerteruje na stronę aliancką mając dość wojny.

​

Szansa na odzyskanie Rotterdamu
​

Patton nie zamierza poprzestać na zajęciu Antwerpii i ataku wojsk lewoskrzydłowych na Rotterdam. Swymi głównymi siłami uderza na Eindhoven, gdzie bronią się jednostki regularnej piechoty jak i grenadierów ludowych. Część dywizji Volksgrenadierów ponosi tak olbrzymie straty, że liczebnością dorównują zaledwie batalionowi.

​

Marsz Pattona
​

Pomyślnie rozwijające się operacje kończą się 21 czerwca, gdy niemieckie kontruderzenie uświadamia Amerykanom, jak bardzo rozciągnięty jest front. Próba zajęcia z marszu Utrechtu i zarazem wypracowania podstaw do uderzenia Crittenbergera na Amsterdam kończy się porażką. Wróg dokłada do tego bardzo niebezpieczną ofensywę w kierunku Antwerpii osiągając lokalną przewagę 3:1. Próba skontrowania natarcia własnym uderzeniem na Liege jest zbyt późna – porażka otwiera drogę na tyły 7. Grupy Armii Pattona. Włamanie sił pancernych staje się faktem, a 22 czerwca siłą rozpędu Niemcy łamią opór trzech dywizji zmotoryzowanych broniących Brukseli. Niespodzianką jest pojawienie się na polu bitwy nowego typu czołgów.

​

Sytuacja komplikuje się
​

Zagrożony odcięciem Patton atakuje Antwerpię z Eindhoven porzucając świeżo zdobyte miasto. Wielu Holendrów z żalem patrzy na odjeżdżające amerykańskie czołgi. Niedawno fetowani Alianci znów pozostawiają ich na pastwę okupantów. Posunięcie to jednak daje wymierne efekty. Wróg wyparty z Antwerpii pozostawia pod Brukselą elitarny korpus pancerny generała Heinriciego. 15. i 20. Panzer-Division to pierwsze jednostki Panzerwaffe wyposażone w nowoczesne czołgi średnie E-50 Standardpanzer będące olbrzymim zagrożeniem dla amerykańskich Pattonów. Próba urządzenia drugiej Dunkierki kończy się utratą doborowych dywizji. Egzemplarze zdobycznych maszyn wysłane zostają na poligon w Aberdeen w stanie Maryland. Niektóre czołgi zostają użyte w charakterze celów w Belgii, by jak najszybciej określić metody walki z nowym zagrożeniem. Szczególnie niebezpieczna wydaje się być nowa odmiana słynnej armaty acht-koma-acht.

​

Zażegnane niebezpieczeństwo
​

Porażki niemieckie na północy powodują, że OKW rozpoczyna realizację południowego wariantu pokonania Aliantów we Francji. Pod koniec czerwca stosunkowo słabe zgrupowanie wojsk amerykańskich zabezpieczających odcinek Linii Alpejskiej zaatakowane zostaje przez wielokrotnie liczniejsze wojska niemieckie i ściągnięte z wielu frontów dywizje vichystowskie.

​

Przełamanie i brak rezerw to zła kombinacja*
​

Na Bliskim Wschodzie sukcesem kończy się odwrót na linię Babol – Masshad oraz zajęcie Rasztu. Kłopoty tym razem sprawiają Anglicy, którzy niepomni na fakt, iż Amerykanie wycofują się w rejony umocnione, pozostają na zajmowanych pozycjach. W okrążenie wpada sześć dywizji Commonwealthu. Chcąc nie chcąc generał Devers zbiera trzon wojsk pancernych i rozpoczyna deblokadę kotła.

​

Devers rusza na ratunek Anglikom
​

Z Bliskiego Wschodu i Chin do Europy zmierzają transporty wojsk. Po zdobyciu Rasztu Amerykanie są w stanie zluzować ponad 30 dywizji.

Kilkanaście U-Bootów usiłujących złamać blokadę niemieckich portów zostaje zatopionych.




==========================================================
* Świetna wiadomość Francois! Zapisaliśmy cię na walkę z Kid Britain!

 

1–31 lipca 1949​

Odcinek 95​

[FONT=&quot]Rewolucja też umiera

[/FONT]​

​

Przerwanie frontu na południu Francji staje się coraz groźniejsze. Próby skontrowania Niemców atakujących Grenoble po pierwszych sukcesach kończą się porażką na całej linii. Dwie dywizje blokujące drogę na Lyon również zostają zmuszone do wycofania się. Integralność frontu w tym momencie zależy tylko i wyłącznie od jak najszybszego przybycia posiłków z Bliskiego Wschodu.

Groźba oskrzydlenia Tulonu



​

Pod znakiem ciągłych walk mija również czas w Belgii. Cierniem w boku Niemcom jest obecność Amerykanów w Antwerpii. Ponawiane szturmy spotykają się ze zdecydowanym odporem, jednak dowództwo US Army za każdym razem zmuszone jest do wykonywania operacji odciążających takich, jak ataki na Liege. W ich wyniku Wehrmacht ponosi całkiem duże straty, zwłaszcza wśród jednostek grenadierów ludowych.

Udana obrona Antwerpii i atak na Liege



​

Zajęcie przez Niemców Lyonu spotyka się z szybką reakcją generała-porucznika Luciusa Claya. Korzystając z niemal wszystkich dostępnych jednostek uderza on na miasto wypierając wroga. W trakcie walk okazuje się, że brane za niemieckie dywizje wcale nimi nie są – to dowodzone przez oficerów Wehrmachtu formacje Francji Vichy.

Clay na jakiś czas ratuje sytuację



​

Jedna z odciążających Antwerpię operacji kończy się 20 lipca zajęciem Liege. Po bardzo krwawych bojach Amerykanie ze znacznymi stratami wreszcie wypierają wroga z tego rejonu umocnionego. Niestety, poziom wyczerpania jednostek walką nie wróży nic dobrego. W tym momencie zajmujące pozycje obronne dywizje mają znacznie ograniczone możliwości powstrzymania niemieckiego kontrataku.

Liege zajęte



​

Pierwsza niemiecka próba odbicia Leige kończy się porażką generała von Falkenhorsta, jednak poważnie skrwawia jednostki alianckie. Pięć dni później do ataku przystępuje generał Waffen SS Hausser. Kontratakujący z Linii Zygfryda Hausser posiada jedynie nieliczne dywizje pancerne, a główną masę wojska stanowi piechota i Volksgrenadieren. Mimo tego zapada decyzja o odwrocie, gdyż z alianckich jednostek jedynie 2. Warszawska Dywizja Pancerna i 3rd Armored „Spearhead” Division stanowią jeszcze realną siłę bojową. Nawet odciążające uderzenie z Reims na Arlon nie pozwala na utrzymanie pozycji.

Bardzo krótkie panowanie w Liege



​

Pod Lyonem toczą się bardzo ciężkie walki. Miasto raz za razem przechodzi z rąk do rąk. W jednej chwili panują w nim Amerykanie, by zaraz ich miejsce zajmowali Niemcy i Francuzi. Ze strony państw Osi atakami kieruje sam podstarzały i coraz bardziej nieudolny marszałek Petain.

Krwawy Lyon



​

Dopiero 26 lipca sytuacja na południu Francji wyjaśnia się wraz z przybyciem kilkunastu dywizji zluzowanych przez generała Stillwella. Dowodzenie nad operacją lyońską przejmuje Simpson, który otrzymuje do tego niemal wszystkie posiadane w tym rejonie wojska. Pojedyncze francuskie dywizje usiłują zatrzymać zahartowane w bliskowschodnich bojach zmotoryzowane dywizje US Army, jednak ma to tyle szans na powodzenie, co zatrzymanie przez pięciolatka walca drogowego.

Stabilizacja



​

7 lipca ogłoszony zostaje w Niemczech świętem państwowym – Dniem Zwycięstwa nad Bolszewizmem. Tego dnia we Władywostoku anonimowy esesman strzałem w tył głowy pozbawia życia sowieckiego przywódcę Ławrientija Berię ciężko ranionego podczas obrony jednej z ostatniej redut władzy radzieckiej na świecie. Razem z Berią ginie śmietanka bolszewicka. Wiedząc, że nie ma dla nich litości, bronili się z całą desperacją zagnanego w kąt szczura. Śmierć I Sekretarza oznacza zarazem oficjalny koniec Związku Radzieckiego, bękarta rewolucji październikowej. Państwo, które było katalizatorem powstania ZSRR, trzydzieści lat później jest jego katem. Na wieść o aneksji ZSRR wojnę Niemcom wypowiada Salwador.

Rzeczywistość wobec niespełnionych marzeń...*



​

Wymazanie Związku Radzieckiego z map świata staje się dla MacArthura sygnałem do rozpoczęcia ofensywy na Dalekim Wschodzie. Na plądrujących Władywostok esesmanów uderzają olbrzymie siły chińskie. Pół miliona Chińczyków prowadzonych przez amerykańskich oficerów atakuje dawny sowiecki Kraj Nadmorski. W tym samym czasie bardziej na zachód milion żołnierzy marszałka Wang Lingji fala za falą rusza na pozycje ośmiu niemieckich dywizji piechoty przytłaczając wroga swoją liczebnością. Rzecz jasna atak ten ma niewiele wspólnego z amerykańskim stylem prowadzenia wojny, gdyż polega jedynie na zalaniu przeciwnika ludźmi bez względu na straty, jednak odnosi skutek.

Podbój Dalekiego Wschodu



​

6 lipca generał Devers przywraca połączenie między wojskami amerykańskimi, a brytyjskimi na Bliskim Wschodzie. Zagrożenie likwidacją kotła mija, chociaż Niemcy nie odpuszczają przy każdej możliwej okazji kontratakując na kierunku Ashgabatu – za każdym razem bez efektu.

Kawaleria przybyła na czas




​

=======================================================
* Tej nocy w „Domu Joego” podają pieczonego Adolfa!

Oli - ok, mogę zrobić coś takiego i wstawić, ale nie daję gwarancji na kiedy.

 

[FONT=&quot]1–31 sierpnia 1949

[/FONT]​

Odcinek 96​

[FONT=&quot]Ciao bambino!

[/FONT]​

​

W trakcie walk w Europie dowódca SHAEF generał Eisenhower uświadamia sobie, że przełamanie frontu tak nasyconego umocnieniami i siłami pancernymi, jaki wytworzył się w Belgii, Holandii i pograniczu niemieckim wymaga o wiele liczniejszych, niż możliwe do ściągnięcia posiłki amerykańskie. Najlepszym rozwiązaniem byłyby wyniszczające ataki z użyciem milionów Chińczyków zalewających pozycje wroga, jednak z powodów politycznych użycie wojsk chińskich w Europie jest wykluczone. W związku z tym pada propozycja trzeciego wyjścia – otwarcie nowego frontu. Najoczywistszym wyborem jest uderzenie na Włochy, skąd można by oskrzydlić umocnienia na alpejskiej granicy francusko – włoskiej oraz uderzyć przez Alpy Austriackie w samo serce Rzeszy. 1 sierpnia generał Wyman rozpoczyna desant pod Anzio.

Ciągnie wilka do lasu, a Amerykanina do Włoszek



​

W dziewięć dni Wyman (awansowany do stopnia generała czterogwiazdkowego) doprowadza do przecięcia komunikacji między południowymi Włochami, a północnymi. Niszcząc lokalne garnizony niemieckie bez problemów przebija się przez przełęcz pod Monte Cassino i uniemożliwia odwrót wojskom okupacyjnym.

Na kłopoty Wyman



​

Praktycznie bez oporu udaje się zająć Neapol, zaś Potenzę bronią jedynie słabe jednostki pacyfikacyjne. Wynika to z niemieckiego błędu polegającego na skupieniu swych sił na najdogodniejszym do ataku terenie pod Foggią, z którego tym razem Amerykanie nie korzystają.

Wojna błyskawiczna



​

Do połowy miesiąca sytuacja Niemców staje się skrajnie niekorzystna. Chociaż udaje im się zmusić od odwrotu dywizję zmotoryzowaną generała Roosevelta juniora, to w ostatecznym rozrachunku ich zgrupowanie zostaje podzielone na dwie części łatwe do zniszczenia. Z Sycylii atakują trzy dywizje mafijne, których zadaniem jest zajęcie Kalabrii. Również Foggia jest obecnie nie do obrony. Hitler jest wściekły.

Wyzwolenie południa Włoch



​

Zwycięstwo na południu dopinguje Wymana do zdwojenia wysiłków. W następnych dniach przegrupowuje swoje wojska i uderza na północ zdobywając Perugię, Rimini i wypierając dwie dywizje piechoty i resztki francuskiej dywizji zmechanizowanej z Rzymu. Spotykany po drodze opór jest wyjątkowo słaby.

Marsz na północ



​

Do końca sierpnia niepowstrzymany Wyman prawie kończy podbój Włoch. Zajęciem Trento przerywa komunikację lądową z Rzeszą zamykając w kotle około 80 dywizji wroga. Dla zwiększenia szczelności okrążenia Amerykanie atakują również Mediolan. W ciężkich walkach Niemcy i Francuzi ponoszą ogromne straty. Liczne dywizje tracą po 50 do 80% składów osobowych. Wyman żąda od Eisenhowera posiłków, dzięki którym mógłby zaatakować Austrię dopóki przełęcze górskie nie są obsadzone przez większe siły nieprzyjacielskie.

Pułapka alpejska



​

Działalność niemiecka na froncie zachodnim gwałtownie zamiera. Pod Antwerpią zapada spokój, jakiego żołnierze nie zaznali tutaj jeszcze nigdy wcześniej. Jeden jedyny atak wróg przeprowadza pod Mulhouse, jednak pomimo użycia doborowych jednostek SS, w tym dywizji Leibstandarte SS Adolf Hitler, Amerykanie wygrywają.

Nawet elita Waffen SS jest bezradna



​

Na Bliskim Wschodzie jedna z najbardziej obecnie błyszczących gwiazd amerykańskiej generalicji, generał Devers, odpiera atak za atakiem. Niemcy ciągle próbują zająć Ashgabat. Devers nie zamierza się z niego wycofać dopóki ostatnia brytyjska dywizja piechoty nie wycofa się na bezpieczne pozycje.

Devers zdobywa coraz to nowsze umiejętności



​

Powoli, aczkolwiek nieubłaganie, idą naprzód Chińczycy. Nie patrząc na rosnące straty czy mierne umiejętności swoich generałów żołnierze ciągle wygrywają. Nieliczne wojska Osi miażdżone są przez setki tysięcy ludzi wyposażonych przez Amerykę.

Chińczycy wygrywają



​

Mimo oszałamiającego sukcesu kampanii włoskiej w Ameryce znów podnoszą się głosy izolacjonistów, którzy żądają zakończenia wojny zgodnie z obecnym statusem. Uzasadniają to rosnącym poziomem strat w wojnie pozycyjnej, jaka wytworzyła się na terenie Belgii. Demagogicznie twierdzą, iż ten konflikt staje się powtórką Wielkiej Wojny, a coraz większe nasycenie nowoczesną techniką wojenną powoduje spadek szybkości działań, przez co wojna może toczyć się jeszcze i dziesięć lat nim rozstrzygnie się na czyjąś korzyść, a w tym czasie roczniki 1910-1940 zostaną tak przetrzebione, że USA po podpisaniu pokoju będzie miało do czynienia z krachem demograficznym. Zapytany o zdanie bohater tego konfliktu, generał armii Patton odpowiada krótko: Pieprzenie tchórzy, którzy nie złapią za karabin nawet wtedy, kiedyś szkop wjedzie im do ogródka.

Cóż za pewność siebie*



​

===========================================================
* Spokojnie Sam, zapewniam cię, że ekspres skręci właśnie tutaj.
Na izolacjoniście: Najpierw Ameryka
Na zwrotnicy: złącze załagodzenia (appeasement)

Bonus dla Oliego:

​

 

[FONT=&quot]1–30 września 1949

[/FONT]​

Odcinek 97​

[FONT=&quot]Sprawiedliwość

[/FONT]​

​

Ataki z użyciem coraz większych sił na Antwerpię, w tym korpusów pancernych w pełni przezbrojonych na nowoczesne czołgi E-50, kończą się porażkami niemieckimi. Niestety, symptomem przyszłej przegranej Amerykanów są naloty rakietowe na węzły drogowe i kolejowe w rejonie, które uniemożliwiają prawidłowe zaopatrywanie zmęczonych bojem dywizji.

Antwerpia jeszcze się trzyma



​

Prócz rakiet spadających na Antwerpię, Brukselę czy Caen Niemcy korzystają również z bardziej tradycyjnych metod w nowszym wydaniu. Amerykańskie F-86 po raz pierwszy spotykają się z dziwacznie wyglądającymi bombowcami Junkersa typu EF 132.

Latanie bez osłony własnych myśliwców nie jest dobrym pomysłem nawet dla odrzutowców



​

Posiłki żądane przez Wymana na front południowy powoli przybywają. Jako pierwsze pojawiają się dywizje z rezerwy Naczelnego Dowództwa, lecz niedługo pojawią się jeszcze jednostki przysłane z Bliskiego Wschodu. Nie tracąc czasu Wyman rozkazuje zabezpieczyć niebronioną Rijekę.

Okazja do namieszania na tyłach Niemców wymyka się



​

Na Bliskim Wschodzie generał Devers ciągle bawi się w kotka i myszkę z Niemcami. Mimo udanej ewakuacji brytyjskich dywizji z kotła nad Morzem Kaspijskim nie wycofuje się do Mashhadu na linię umocnień, lecz prowokuje wroga do ataków, w których tylko wykrwawia on swe siły.

Nic tak nie poprawia humoru jak irytowanie von Rundstedta



​

Coraz bardziej ożywa się front w Chinach. Wojska Czanga wraz z Amerykanami z powodzeniem przebijają się przez niemieckie linie obronne. W bitwie pod Yuling nawet stare postkomunistyczne umocnienia nie są w stanie pomóc wrogowi na tyle, by ten mógł się utrzymać.

Zdobycie Yuling



​

W ciężkich opałach znajdują się pod Saynshandem Bułgarzy generała Łukowa. Ich pozycje są atakowane przez prawie czterokrotnie liczniejsze siły chińskie. Znajdujący się tak daleko od domu żołnierze coraz gęściej zalegają pod ogniem skośnookich przeciwników. Ich straty są tak bolesne, iż Łukow zmuszony jest wydać rozkaz odwrotu pomimo rozkazów Naczelnego Dowództwa trzymania się do ostatniego człowieka.

Walczyć o taką dzicz...



​

W poważnych tarapatach znajduje się niemiecka armia operująca w Kraju Nadmorskim. Wskutek operacji Chińczyków od południa, a Brytyjczyków od północy, zostaje ona odcięta od zaopatrzenia płynącego wąskim strumieniem przez Kolej Transsyberyjską. Jeśli połączenie nie zostanie znów nawiązane, to oznaczać to będzie zagładę całej armii.

Walki nad Pacyfikiem



​

11 września 1949 roku w Tokio rozpoczyna swe prace Międzynarodowy Trybunał Wojskowy dla Dalekiego Wschodu, którego zadaniem jest osądzenie japońskich zbrodniarzy wojennych. Najbardziej znanym z procesów prowadzonych przez Trybunał stanie się ten przeciwko najważniejszym osobom w Imperium Japońskim. Akt oskarżenia obejmuje 39 nazwisk:
- Matsuoka Yosuke, minister spraw zagranicznych (1940-41)
- Baron Kōki Hirota, premier (1936-1937), minister spraw zagranicznych (1933-34, 1937-38)
- Generał Seishirō Itagaki, minister wojny
- Generał Sadao Araki, minister wojny
- Marszałek Shunroku Hata, minister wojny
- Baron Kiichirō Hiranuma, premier
- Naoki Hoshino, Sekretarz Gabinetu
- Markiz Kōichi Kido, Lord-Strażnik Pieczęci
- Generał Kuniaki Koiso, gubernator Korei, później premier
- Admirał Takasumi Oka, minister marynarki
- Generał Kenryō Satō, szef wywiadu wojskowego
- Admirał Shigetarō Shimada, minister marynarki
- Toshio Shiratori, ambasador we Włoszech
- Generał Teiichi Suzuki, przewodniczący Gabinetowej Rady Planowania
- Generał Yoshijirō Umezu, minister wojny
- Shigenori Tōgō, minister spraw zagranicznych
- Mamoru Shigemitsu, minister spraw zagranicznych
- Okinori Kaya, minister finansów
- Nobusuke Kishi, minister przemysłu
- Yoshio Kodama, działacz nacjonalistyczny
- Fusanosuke Kuhara, wpływowy przemysłowiec
- Yoshisuke Ayukawa, przemysłowiec, założyciel Japan Industrial Corporation i Manchurian Heavy Industry Development Company
- Kazuo Aoki, administrator Mandżurii, minister skarbu
- Masayoki Tani, ambasador w Mandżukuo, minister spraw zagranicznych, szef wywiadu
- Eiji Amo, szef wywiadu dyplomatycznego, szef wywiadu
- Yakijiro Suma, konsul generalny w Nankinie, konsul w Waszyngtonie
- Książę Yasuhiko Asaka
- Toshizo Nishio, szef sztabu Armii Kwantuńskiej, dowódca sił ekspedycyjnych w Chinach (1939-41), minister edukacji
- Kichiburo Ando, dowódca garnizonu Port Arthur, minister spraw wewnętrznych

- Admirał Nagano Osami, Szef Sztabu Generalnego Imperialnej Marynarki Wojennej (kwiecień 1941 - luty 1944)
- Admirał Isoroku Yamamoto, dowódca Imperialnej Marynarki Wojennej
- Generał Kenji Doihara, szef wywiadu wojskowego w Mandżurii, potem dowódca japońskiego lotnictwa
- Generał Heitarō Kimura, dowódca sił ekspedycyjnych w Birmie
- Generał Iwane Matsui, dowódca sił ekspedycyjnych w Szanghaju i Centralnych Chinach
- Generał Akira Muto, dowódca sił ekspedycyjnych na Filipinach
- Generał Hideki Tōjō, dowódca Armii Kwantuńskiej, później premier
- Generał Jirō Minami, dowódca Armii Kwantuńskiej
- Generał Yamashita, dowódca sił ekspedycyjnych na Malajach
- Pułkownik Kingorō Hashimoto, główny podżegacz Drugiej Wojny Chińsko-Japońskiej

Zaskoczeniem jest postawienie w stan oskarżenia dwóch osób: księcia Asaki i admirała Yamamoty. Chociaż książę jest głęboko umoczony w sprawie Masakry Nankińskiej, to jednak MacArthur jeszcze niedawno stawiał gwarancje nietykalności wszystkim członkom rodziny cesarskiej. Jak się okazuje później za pociągnięciem go do odpowiedzialności stoi sam prezydent Truman. Co do Yamamoty, to wydawało się, iż jego rola w zakończeniu wojny polegająca na zbrojnym wsparciu Cesarza przeciwko generałom pozwoli na odsunięcie od niego wszelkich zarzutów, jednak ten człowiek-symbol Pearl Harbor również staje przed obliczem dziesięciu sędziów – po jednym z każdego kraju:
- Australia - Sir William Webb
- Kanada - Edward Stuart McDougall
- Chiny - generał-major Mei Ju-ao
- Francja - Henri Bernard
- Indie - Radhabinod Pal
- Holandia - profesor Bert Röling
- Nowa Zelandia - Erima Harvey Northcroft
- Filipiny - pułkownik Delfin Jaranilla
- Wielka Brytania - The Honourable, Lord Patrick
- USA - John P. Higgins

Oskarżenia stawiane są z trzech podstawowych kategorii: A – zbrodnie przeciwko pokojowi, B – zbrodnie wojenne i C – zbrodnie przeciwko ludzkości. Pod tymi pojęciami kryją się takie sprawy, jak toczenie wojny agresywnej, morderstwa, gwałty, zbrodnie na jeńcach wojennych i cywilach, praca przymusowa, plądrowanie własności prywatnej i publicznej, stosowanie tortur, a także prace nad bronią chemiczną i biologiczną oraz ich używanie.

Rozpoczęty we wrześniu 1949 roku proces ma trwać dwa lata. W międzyczasie z przyczyn naturalnych umrze dwóch podsądnych: minister Yosuke i admirał Nagano. Pozostałych trzydziestu siedmiu swe wyroki ma usłyszeć 11 grudnia 1951 roku.

Na śmierć przez powieszenie skazani zostaną: Kenji Doihara, baron Kōki Hirota, Seishirō Itagaki, Heitarō Kimura, Akira Muto, Hideki Tōjō i Iwane Matsui.

Na karę dożywotniego więzienia: Sadao Araki, Kingorō Hashimoto, Shunroku Hata, baron Kiichirō Hiranuma, Naoki Hoshino, Okinori Kaya, Kōichi Kido, Kuniaki Koiso, Jirō Minami, Takasumi Oka, Hiroshi Ōshima, Kenryō Satō, Shigetarō Shimada, Toshio Shiratori, Teiichi Suzuki, Yoshijirō Umezu, Nobusuke Kishi, Yoshio Kodama, Kazuo Aoki, Masayoki Tani, Eiji Amo, Yakijiro Suma, Toshizo Nishio, Yamashita i Kichiburo Ando.

Na karę 20 lat więzienia: Książę Yasuhiko Asaka, Shigenori Tōgō, Isoroku Yamamoto, Fusanosuke Kuhara i Yoshisuke Ayukawa.

Na karę 7 lat więzienia: Mamoru Shigemitsu.

W równoległym procesie przed Trybunałem ds. Zbrodni Nankińskiej oskarżeni zostają generał Hisao Tani, kapitan Gunkichi Tanaka oraz podporucznikowie Toshiaki Mukai i Tsuyoshi Noda rozsławieni konkursem kto pierwszy zetnie samurajskim mieczem stu ludzi. Po półrocznym procesie zapadnie wyrok śmierci dla całej czwórki. Kara zostanie wykonana tydzień później poprzez rozstrzelanie.

Przed sądami Chin, Filipin, Korei, Indii, Nepalu, Bhutanu, Holandii, Wielkiej Brytanii i USA łącznie postawionych w stan oskarżenia za zbrodnie klasy B i C będzie prawie 6000 Japończyków. Spośród nich 984 zostanie skazanych na najwyższy wymiar kary, 475 na dożywocie, ponad 3000 otrzyma różnej długości kary więzienia, zaś około tysiąca zostanie uniewinnionych.

Zapowiedź tego, co czeka hitlerowskich zbrodniarzy*



​

==========================================================
* U góry z lewej – skład sędziowski podczas przesłuchania
U góry z prawej – budynek japońskiego Ministerstwa Wojny, w którym Trybunał prowadził proces
Na dole z lewej – sala podczas procesu
Na dole z prawej – ława oskarżonych

W stosunku do prawdziwego procesu ława oskarżonych została u mnie znacznie rozszerzona. Oryginalnie proces toczył się przeciwko 28 osobom i trwał od od 3 maja 1946 roku do 12 listopada 1948. Nikt z rodziny królewskiej nigdy nie został postawiony w stan oskarżenia. Książę Asaka wymigał się z udziału w zbrodni nankińskiej. Książęta Kotohito Kan'in, Kesago Nakajima i Heisuke Yanagawa nie dożyli końca wojny. Admirał Yamamoto zgodnie z historią zginął w bombowcu typu Betty zestrzelonym przez amerykańskiego P-38 Lightning. Nobusuke Kishi, Yoshio Kodama, Fusanosuke Kuhara, Yoshisuke Ayukawa, Kazuo Aoki, Masayoki Tani, Eiji Amo, Yakijiro Suma, Toshizo Nishio i Kichiburo Ando mimo udziału w zbrodniach klasy A nie zostali nigdy postawieni przed sądem. Generał Yamashita nigdy nie był przedmiotem dociekiwań Trybunału Tokijskiego. Wśród oskarżonych w odcinku brakuje generała Hiroshi Ōshimy, ambasadora japońskiego w Berlinie. Wszyscy skazani na śmierć podani w odcinku taki wyrok otrzymali i został on wykonany poprzez powieszenie.

Sędziów Trybunału oryginalnie było jedenastu – pominięty jest sędzia z ZSRR (nieistniejącego w AAR-ze już) generał-major Zarajanow, członek Kolegium Sądu Najwyższego Związku Radzieckiego. Sędzia amerykański John Higgins został w lipcu 1946 roku zastąpiony przez generała-majora Myrona Cramera z JAG.

Wszyscy skazani (prócz trzech, którzy zmarli w międzyczasie) na wyroki więzienia zostali wypuszczeni w latach 1954-58, a także rehabilitowani. Od 1978 roku w świątyni Yasukuni miliony Japończyków, a także oficjalne władze państwa oddają hołd tysiącowi sześćdziesięciu ośmiu zbrodniarzom wojennym.

Wybaczcie brak karykatury. Po tym smutnym temacie nie mam nawet ochoty szukać odpowiedniej...

Wątpisz we mnie KatAAk? Chwilowo Włoch nie będę wyzwalał, gdyż mogę jedynie Włoską Republikę Socjalną z... Benito na czele

 

[FONT=&quot]1–31 października 1949

[/FONT]​

Odcinek 98​

[FONT=&quot]Why we fight*

[/FONT]​

​

Początek października mija pod znakiem ciągłych ataków niemieckich na Antwerpię. Powodują one powolne wykrwawianie się sił obrońców, gdyż linie zaopatrzeniowe ciągle nie są w stanie osiągnąć pełnej przepustowości po wrześniowych atakach rakietowych. Jedynym ratunkiem dla wojsk lądowych są zmasowane naloty nowych odrzutowych bombowców B-66 Skywarrior, które lecąc na małej wysokości i przedzierając się przez strumienie ognia przeciwlotniczego sieją zagładę w szeregach niemieckich. Prędkości i pułap przelotu bojowego są utrudnieniem nawet dla doświadczonych załóg horroru pilotów – FlaK Mausów. Uszkodzone i wycofane ze służby podczas standaryzacji Wehrmachtu czołgi zostają przerobione na pojazdy nowego typu. Wieża z działem 128mm zostaje w nich usunięta, a na jej miejsce montowana jest nowa z dwoma działami 88mm. Straszliwa siła ognia tak przebudowanych Mausów objawia się nie tylko w walkach z samolotami.**

Jedyna nadzieja w bombowcach



​

8 października wreszcie ruszają do boju dywizje spod Rijeki. Ich celem jest Zagrzeb, po którym niczym prawym sierpowym wojska mają uderzać przez Maribor w kierunku Austrii. Prawie miesiąc bez walk w tym rejonie jedynie w niewielkim stopniu wpływa na podwyższenie gotowości bojowej przeciwnika. Sprowadzone dywizje mogłyby wystarczyć przeciwko pierwotnym siłom Wymana, jednak wobec dostarczonych z Bliskiego Wschodu jednostek są bezradne.

Zagrzeb i niemiecki pogrzeb



​

Do 16 października Amerykanie zaciskają już kleszcze po „prawym sierpowym” zamykając nieprzyjacielski korpus pod Ljublianą. Zarazem pod kontrolą aliancką jest już jedna trzecia Austrii, a zdobycie Grazu i Wiednia wydaje się być banalnie proste wobec absolutnego braku oporu sił zdolnych do obrony tych miast. Utrudnieniem jest rozpoczynająca się zima.

Alpejskie zmagania



​

Po czterech dniach Amerykanie i Sycylijczycy przystępują do niszczenia okrążonych sił. Jak się okazuje większość z tych wojsk niemieckimi jest tylko z nazwy, a faktycznie składa się z Francuzów, Rumunów i Węgrów. Ich gorsze wyposażenie i wyszkolenie pozwala na szybsze złamanie morale postawionych w sytuacji bez wyjścia żołnierzy. W drugim dniu walk masowo poddający się wojacy porzucają sprzęt i z białymi płachtami idą do niewoli wiedząc, że oto wojna dobiegła dla nich końca. Niemiłym akcentem jest powszechne wśród Sycylijczyków zjawisko ograbiania zarówno zwłok jak i żywych.

Rozbicie okrążonego korpusu



​

23 października dywizja syna byłego prezydenta wkracza do Wiednia. Do samego centrum miasta nie wchodzi ani jeden żołnierz amerykański. Surowo respektowany zakaz ma chronić Amerykanów przed możliwością skażenia materiałami radioaktywnymi. W tym czasie inna dywizja zmierza do pierwszej węgierskiej prowincji zamykając okrążenie pod Grazem.

Pochód amerykański nie spotyka się z żadną odpowiedzią Niemców



​

Tymczasem na północy obrona Antwerpii wreszcie zostaje przełamana. Wskutek umiejętnego zastosowania różnych środków walki Niemcy zdobywają ten ważny port przeładunkowy i wydłużają linię frontu, którą muszą obsadzać Amerykanie. Próby pogłębienia operacji poprzez zdobycie Brukseli nie powodzą się dzięki poświęceniu żołnierzy generała Walkera. 7. Dywizja Zmechanizowana w trakcie walk traci prawie 40% żołnierzy.

Lokalny sukces niemiecki ​

Korzystając z pomyślnych okoliczności Amerykanie atakują na wschód i południowy-wschód. Dwie dywizje zmotoryzowane powoli oskrzydlają Budapeszt, zaś wojska z Zagrzebia nacierają na kierunku sarajewskim. Jedna z dywizji zapuszcza się w swym rajdzie aż pod Belgrad. Generał Wyman znów naciska Eisnehowera o nowe jednostki, dzięki którym mógłby wyzwolić Bałkany oraz rozpocząć uderzenie na Berlin. Niemcy wydają się lekceważyć działania Amerykanów w Austrii, Węgrzech i Jugosławii.

W Jugosławii Amerykanie nie mają problemów



​

Wizja rychłego wyswobodzenia krajów Jugosławii działa mobilizująco na partyzantkę czetników i komunistów Tity. Z niemieckich patrolów udających się do wiosek po zaopatrzenie w żywność oraz oddziałów do walki z „bandytami” coraz więcej ludzi ginie. Miejscami toczone są wręcz regularne bitwy z użyciem artylerii i czołgów. Straty nazistów rosną lawinowo. Nie pomagają nowe komunikaty radykalizujące konflikt i zapowiadające śmierć 100 miejscowych za jednego Niemca.

Jugosłowianie wyrażają swoje zdanie***



​

Na Dalekim Wschodzie w ręce amerykańskie wpada Chabarowsk. Utrata tego miasta oznacza dla przynajmniej jednego korpusu niemieckiego zagładę. Kontratak wroga nie przynosi spodziewanego efektu.

MacArthur niedługo zabawi się z Niemcami na poważnie



​

12 października ambasador Salwadoru w Waszyngtonie przedkłada prezydentowi Trumanowi oficjalną prośbę o akces do Sojuszu Alianckiego. Prezydent wobec braku przeciwwskazań do sygnowania paktu zgadza się.

Salwador oficjalnie Aliantem ​

Amerykańscy żołnierze wkraczający do Austrii po raz pierwszy spotykają się z obozami koncentracyjnymi. Znane im dotychczas z informacji propagandowych uważane były za wymysł mający skompromitować Niemców, gdyż jaki cywilizowany naród w centrum Europy zabijałby na skalę przemysłową wręcz ludzi? Na miejscu okazuje się, że obozy istnieją i wykraczają poza wszystko, co można zrozumieć. Zamknięci w nich Żydzi, Polacy, Cyganie, Niemcy, Rosjanie, Jugosłowianie, Francuzi, Grecy, Ukraińcy i wiele innych nacji są masowo mordowani przez nieludzkich esesmanów, głód i pracę ponad siły. Dla amerykańskich żołnierzy jest to szok...

Za to walczymy...**** ​

==============================================
* O co walczymy
** To nie mój wymysł. Taki rodzaj Mausa rzeczywiście istniał w papierach niemieckich projektantów
*** „Podbita” Jugosławia
Szybko, rzuć okiem Schultz na odciski palców. Winny musi zostać ukarany
[FONT=&quot]**** Kadry z serialu „Kompania Braci”, odcinka 9 pt. „Why we fight”. Moim zdaniem jest to najbardziej poruszający z odcinków „Kompanii”.

viader - a zdawało mi się, że kiedyś o tym pisałem... skleroza widać

Larry - no tak, miało być "zbrodnie przeciwko ludzkości". Już poprawione, dzięki

Oli - wiem, że mogą przesunąć suwaki, ale jakoś nie robią tego. 3 atomówki na setny odcinek? Hmmm... jedną w miarę ciekawą rzecz już wtedy będę miał, a inną planuję tak w okresie marca - maja 1950

Jabol - i tym samym tylko podnosisz statystykę

Huberto - również dzięki za wskazanie

Oruniak - australijski

Zgodnie z obietnicą rano z SB trzeci odcinek dzisiaj Traktujcie to jako swoisty prezent świąteczny
[/FONT]

 

1–30 listopada 1949

​

Odcinek 99​

[FONT=&quot]Na knedliczki

[/FONT]​

​

W ciężkich walkach pod Brnem Amerykanie ponoszą porażkę. Mimo dzielnego oporu zmuszeni są do wycofania się do Austrii. Problem nadmiernie rozciągniętego w stosunku do posiadanych sił frontu daje o sobie żywo znać.

Czesi nie wyglądali na zadowolonych widząc odwrót ​

W pierwszym tygodniu listopada Amerykanie czynią znaczne postępy w Jugosławii. Broniący się tutaj nieliczni Niemcy wspierani przez okupacyjne dywizje węgierskie, bułgarskie i rumuńskie nie są przygotowani do bojów z regularną armią. Ich przestarzałe i odstające od wymagań współczesnego pola walki uzbrojenie wyraźnie daje o sobie znać w starciach z pracującą jak szwajcarski zegarek US Army.

Sarajewo i Belgrad w zasięgu ręki ​

Nadciągające z Wenecji posiłki ściągnięte z Iranu pozwalają na rozpoczęcie operacji ofensywnej na kierunku słowackim. Znajdująca się na wyciągnięcie ręki Bratysława jest łakomym kąskiem pozwalającym na zburzenie morale stojących po niemieckiej stronie Słowaków. Chociaż działania wojenne utrudnia obficie sypiący śnieg, to jednak cztery dywizje zmotoryzowane wsparte samodzielnymi pułkami dział samobieżnych i niszczycieli czołgów forsując Dunaj wdzierają się na Słowację rozbijając obronę dwóch jednostek stacjonujących pod Bratysławą.

Zajmowanie Słowacji ​

Tymczasem na zachodzie Niemcy raz jeszcze przypuszczają szturm na Brukselę. Zdemolowane w wyniku nieustannego ostrzału artyleryjskiego i zaciekłych walk ulicznych miasto przypomina krainę duchów. W ruinach budynków ukrywają się po jednej stronie ulicy Niemcy, a po drugiej Amerykanie. Czasem żołnierze obu armii zajmują różne piętra tych samych kamienic zaciekle usiłując wyprzeć wroga z pozostałych poziomów. Uwikłani w ciężkie walki miejskie hitlerowcy grzęzną ponosząc olbrzymie straty. Upór Hitlera w decyzji odbicia belgijskiej stolicy jest dla żołnierzy niemieckich zbrodniczy, lecz najbardziej jak zwykle cierpią cywile uwięzieni w pułapce dwóch walczących armii. Chociaż strona aliancka stara się ewakuować wszystkich ze strefy walk, jednak wielu ludzi obawia się pozostawić swój majątek na pastwę walczących stron i przygodnych rabusiów. Liczni Belgowie giną w zawalonych budynkach burzonych ogniem zarówno samobieżnych ciężkich haubic 240mm jak i sześciolufowych moździerzy rakietowych Nebelwerfer, strasznej broni zadomowionej w Wehrmachcie od lat.

Zagłada belgijskiej stolicy ​

13 listopada grupy szturmowe trzech dywizji zmotoryzowanych przy silnym wsparciu lotniczym atakują węgierską stolicę, Budapeszt. Miasto obsadzone głównie przez słabo uzbrojone jednostki ze świeżego rzutu mobilizacyjnego, ozdrowieńców i dekowników jest dość łatwe do zdobycia przez zaprawione w bojach dywizje amerykańskie.

Łatwa robota ​

Do 17 listopada niszczony jest węgierski korpus zamknięty w okrążeniu w Sarajewie. Silny mróz skuwający ziemię i wodę pozwala na łatwiejsze pokonywanie przeszkód wodnych normalnie w okresie lata mogących być dobrymi rubieżami obronnymi. Zamknięci w kotle Węgrzy szybko tracą ochotę do umierania za Hitlera i regenta Horty'ego.

Węgierski korpus oddaje się do niewoli ​

19 listopada Amerykanie raz jeszcze zdobywać muszą odcinek dawnych czeskich umocnień Betonowej Granicy pod Strakonicami. Wcześniej skoncentrowany atak niemieckich odwodów wyparł zajmującą pozycje dywizję zmotoryzowaną, jednak obecnie przy silnym wsparciu odrzutowych bombowców udaje się odbić stracone tereny. Do tego czasu niemal całe Czechy są już pod kontrolą aliancką. Sama Praga zostaje zdobyta bez jednego wystrzału – garnizon złożony głównie z gestapowców jakoś nie wykazywał ochoty do walki z przeciwnikiem, który nie siedzi w ich piwnicy, nie jest zmaltretowany i złamany psychicznie. Niestety Amerykanie nie spełniają ani jednego z tych niezbędnych dla dzielnych gestapowców kryteriów.

Czechy niemal wyzwolone ​

W bardzo ciężkich i krwawych walkach amerykańska armia uzyskuje przełamanie w Alpach pod Niceą. Toczona w paskudnych warunkach pogodowych, w terenie górskim i wśród umocnień kosztuje obie strony bardzo wiele ofiar. Walczący z poświęceniem Francuzi ponoszą olbrzymie straty. Wiele dywizji traci nawet do 80% składów osobowych zamieniając się w zaledwie pułki.

Petain zdecydowanie nie umie prowadzić wojsk do zwycięstwa w nowoczesnej wojnie ​

Tymczasem Amerykanie zajmują już niemal całą Jugosławię, w której nasila się konflikt na linii czetnicy – komuniści. Obie strony doposażają się w walający się wokoło poniemiecki sprzęt wojenny i zaczynają staczać ze sobą regularne bitwy z wykorzystaniem czołgów i artylerii. Jednostki Wymana w tym rejonie są zdecydowanie zbyt słabe, by jeszcze pacyfikować rodzącą się wojnę domową. Ich zadaniem jest teraz nie tłumienie zamieszek w kotle bałkańskim, tylko zajmowanie do reszty Czech, podbój Słowacji, Węgier i Bułgarii, a także marsz w kierunku Albanii i Grecji.

Zdobycze amerykańskie na Bałkanach ​

Na Dalekim Wschodzie MacArthur w Kraju Nadmorskim niszczy okrążony niemiecki korpus armijny piechoty. Fale atakujących Chińczyków wykrwawiają Niemców mimo swoich własnych niebagatelnych strat.

Pacyfik oddala się od Niemców ​

Wobec zbliżającego się zagrożenia dla samej stolicy Rzeszy Adolf Hitler wzywa do ustanowienia obrony Berlina. Każe sprowadzić z Linii Zygfryda, Belgii i Holandii wszystkie niezbędne do walki dywizje. OKW kombinuje jako to zrobić bez doprowadzenia do załamania się frontu. Zarazem rozważa jak uwolnić 80 dywizji z kotła alpejskiego. Brany jest nawet pod uwagę wariant uderzenia na Szwajcarię, jednak tutaj przeciwko przemawia przeprowadzona już w niej mobilizacja totalna, w wyniku której wojska szwajcarskie sięgają liczebnością 400.000 żołnierzy, a wszystkie tunele są gotowe do wysadzenia w ciągi 15 minut od przejazdu pierwszego niemieckiego czołgu przez granicę.

Szykują się ciężkie zmagania zimowe* ​

================================================================
* Nad drzwiami: Muzeum Adolfa Hitlera, pokój 24
Dymek: He, he! Teraz pisze, że wygląda na to, iż będzie potrzebował historycznych kalesonów z powrotem.
Pod gablotą: Zimowe kalesony noszone przez Führera przed Moskwą w 1941 roku
Urich - może nie taka, ale mam nadzieję, że podobna. Myślę, że przed sesją skończę AAR-a.

Wiq1 - co się odwlecze, to nie uciecze Mam w Wigilię lepsze zajęcia, niż pisanie AAR-a

KiF - Austria będzie samodzielna. Niemcy nie mogą być zbyt mocne. A co do AK i eventów, to przyszłość pokaże

 

[FONT=&quot]1–31 grudnia 1949

[/FONT]​

Odcinek 100​

[FONT=&quot]Blisko, coraz bliżej

[/FONT]​

​

O świcie 1 grudnia blokada morska Niemiec prowadzona przez Halseya staje przed wielkim wyzwaniem. Oto port opuszcza wielka flota rajderska będąca spełnieniem marzeń sprzed wielu lat admirała Readera. Sześć lotniskowców, sześć pancerników, krążownik liniowy, sześć lekkich krążowników i jedenaście niszczycieli wyrusza z Kilonii w celu atakowania pojedynczych okrętów przeciwnika i polowania na konwoje zaopatrujące wojska amerykańskie w Europie. Na ich nieszczęście ekrany radarów ujawniają to, co skrywa ciemność i mgła. Pierwszy o wykryciu dowiaduje się niszczyciel Z122 w momencie, gdy obramowują go pociski z głównych baterii pancernika Washington. Pierwsza salwa jedynie opryskuje ludzi na pokładzie wodą, a kilku zmiata do morza, jednak już druga, skorygowana dalmierzami radarowymi, trafia w przedni pokład wzniecając pożary i zabijając rezerwową załogę maszynowni obecną w swych kwaterach. Z płonącym dziobem Z122 prze do przodu gwałtownie przyspieszając i kładąc się prawo na burt w pierwszym zygzaku. Za późno jednak na to – potwierdzenie trafienia dociera do artylerzystów Washingtona, a oni biorąc poprawkę na ruch przeciwnika rozpoczynają ogień ciągły. Dzwonki alarmowe w wieżach co pół minuty swym dźwiękiem nakazują zająć bezpieczne stanowiska nim z rur luf bluzną wielometrowe jęzory ognia. Trafiony jeszcze pięcioma „kuferkami” Z122 z sykiem pary zanurza się przegłębiając na lewą burtę.

Chwilę później ogień otwierają działa pancerników Kentucky, Wisconsin, Missouri i Iowa. Ich celem jest płynący 30 tysięcy metrów dalej zespół wrogich lotniskowców. Zaskoczeni wpadnięciem pod ostrzał Niemcy desperacko usiłują manewrować, jednak nie jest łatwo zgrabnie skręcać wielotysięcznotonowymi okrętami. W kierunku Amerykanów z miejsca kierują się niszczyciele bezpośredniej osłony lotniskowców. Jeden z nich, Z143, odważnie szarżując staje się celem dla pancernika Wisconsin. Masakrowany pociskami dział 406mm zamienia się w spektakl surrealistycznej rzeźni. Miejsca wybuchów znaczone są poszarpanymi blachami poszycia, wyrwanymi stanowiskami p-lot, poskręcanymi lufami głównej artylerii. Mimo odwagi małych braci jeden z lotniskowców dostaje ciężkie baty, gdy trzy pancerniki koncentrują na nim swój ogień. Większe, niż na amerykańskich odpowiednikach opancerzenie nie daje zarazem większych szans na wyjście z walki z okrętami pancernymi bez szwanku. Płonący od dziobu po rufę Oswald Boelcke ciągle nie traci pary w kotłach i usiłuje uciekać. Niestety, ogień dociera do składów paliwa i bomb dokładając do tego piekła siódmy krąg. Wewnętrzne eksplozje wstrząsają lotniskowcem, zaś płomienie wystrzeliwują w górę na setki metrów rozświetlając okolicę. Staje się to sygnałem dla zdezorientowanych pancerników niemieckich gdzie czają się kłopoty. Eskadra liniowa rusza z odsieczą. W jej szpony wpada admirał Price dowodzący pancernikami New Hampshire i Alabama wraz z osłoną. Pierwszy o obecności niemieckich olbrzymów dowiaduje się lekki krążownik Spokane w momencie, gdy 100 metrów przed jego dziobem wznoszą się w górę fontanny wody. Dalmierze i centralki artyleryjskie wroga wprowadzają poprawki i wysyłają kolejną porcję pocisków niemal trafiając krążownik. Natychmiast ogniem ze swoich czterystaszóstek odpowiadają okręty liniowe Price'a, jednak nie są w stanie dokładnie zlokalizować wroga. Dowódca Alabamy nierozważnie wydaje rozkaz włączenia reflektorów i wzrokowej identyfikacji wroga tak, by nie dostać się przypadkiem pod friendly fire*. Wystawia się tym samym na ogień krążownika liniowego Herfjoturr, którego artylerzyści strzelają jak na ćwiczeniach. Kolejne „piguły” kalibru 380mm trafiają w nadbudówki pancernika zabijając wielu ludzi. Jeden pocisk przebija pokład i ląduje w lazarecie, gdzie skąpany we krwi personel medyczny usiłuje ratować rannych. Przeżywa tylko operowany właśnie starszy mat Rogers zasłonięty ciałem chirurga, który przyjmuje wszystkie odłamki w niego lecące. Masakrowana Alabama coraz anemiczniej odpowiada ze swoich dział. Trafienie w barbetę wieży B ogłusza znajdującą się w środku załogę. Przebity w wielu miejscach pas burtowy wpuszcza do środka wodę zalewając kolejne pomieszczenia. Palacze w pośpiechu wygaszają kotły, by okręt nie wyleciał w powietrze, lecz to powoduje, iż pancernik nie może manewrować i zwalnia. Wystawiony jak cel na strzelnicy tonie powoli w poświacie licznych pożarów. Ogień oświetla pobliskie krążowniki, w tym Spokane, który już nie może wywinąć się Beowulfowi. Krwawą daninę płaci również krążownik Flint, a kilka ciężkich pocisków zabija 129 osób na pokładzie Alaski.

Zaniepokojony informacjami płynącymi od Price'a Halsey porzuca pościg za lotniskowcami i rusza na pancerniki. Po drodze rozbija mały zespół dwóch lekkich krążowników (Kolberg, Albatross) i trzech niszczycieli (Z130, Z132, Z142) nie pozostawiając na powierzchni ani jednego wrogiego okrętu. Olbrzymi Utah zatapia Kolberga. Florida i Delaware muszą obejść się smakiem, ale tylko do czasu. Zaobserwowani na ekranach radarów niemieckich Amerykanie spotykają się z gorącym przyjęciem. Wśród okrętów liniowych zaczynają ukazywać się fontanny wody. Halsey niezwłocznie nakazuje odpowiedzieć ogniem na podstawie wskazań własnych radarów. Osiem pocisków wroga raz za razem trafia w super-pancernik Delaware i wywołuje na nim pożary oraz przecieki. Ciężko obrywa się dwóm lekkim krążownikom i dwóm niszczycielom, które poharatane idą na dno. Wśród okrętów wroga nie widać strat, chociaż po bitwie meldunki informują o zatopieniach przynajmniej dwóch pancerników typu Führer. Okazują się one być później jedynie wytworem wyobraźni i oczekiwań amerykańskich oficerów rozgorączkowanych walką. Pewne jest za to, że wróg odrywa się od Halseya i wycofuje z powrotem do Kilonii. Przynajmniej jeden wrogi lotniskowiec jest ciężko uszkodzony, dane o innych klasach nie są znane. Halsey musi odesłać do Nowego Jorku wiele okrętów, w tym pancernik Delaware i ciężki krążownik San Francisco.

Drugowojenna namiastka bitwy jutlandzkiej



​

2 grudnia Amerykanie likwidują okrążone pod Dubrownikiem niemieckie jednostki. Skrwawiona dywizja piechoty oraz miejscowy garnizon żandarmerii walczą dzielnie, jednak bezskutecznie. Klęska jest pewna.

Odzyskanie Dubrownika



​

Chociaż udaje się w ciężkich walkach wyprzeć z Szegedu niemiecką dywizję grenadierów pancernych SS, a także wygrać bitwę z węgierskimi pancernikami w Ostawie, to jednak wróg nadal posiada znaczne siły. Swoją moc ukazuje pod Bratysławą, gdzie Americal Division przegrywa bój obronny z trzema dywizjami Wehrmachtu.

Nie tylko zwycięstwa



​

Ponownie hektolitrami krwi pokrywa się alpejski śnieg. Atakujący Grenoble Amerykanie są zdeterminowani, by osiągnąć zwycięstwo, które może dać szansę na strategiczny przełom w tym rejonie, a tym samym zwolnienie znacznych sił do walki na innych frontach. Dowodzeni przez generała Simpsona żołnierze świadomi są wagi tej bitwy. Chociaż przeciwnik ciągle dosyła nowe jednostki, Amerykanie szybko zamieniają je w krwawe strzępy wcześniejszych dumnych dywizji. Z francuskiej 12. Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej zostaje zaledwie kompania. Jatka przewyższa wszystko, co to tej pory działo się na froncie. Większość amerykańskich żołnierzy odesłanych z linii walk nie ma ran, lecz ciężkie urazy psychiczne spowodowane widokiem zalegających z śniegu tysięcy ciał wrogów miejscami układających się nawet w trzywarstwowe stosy niczym na pobojowiskach Wielkiej Wojny.

Za walki w Alpach na pograniczu francusko-włoskim ustanowiono nawet specjalną odznakę bojową



​

Obecność Niemców w Usti jest jak piasek w oku generała Allena. Postanawia on wykorzystać maksymalnie stare czechosłowackie bunkry na dawnej granicy z Niemcami zgodnie z ich przeznaczeniem, a w tym celu atakuje umacniających się tam hitlerowców wszelkimi środkami, jakie są tylko dostępne. Nieustannie w powietrzu wiszą odrzutowe bombowce B-66 z rykiem silników zaznaczając swoją dominację nad polem bitwy. Na lądzie pięć dywizji, w tym jedna pancerna, nieustannie zmuszają wroga do odwrotu. Chociaż w pułapkach przeciwpancernych Amerykanie tracą niejeden czołg, to jednak nie zatrzymują się.

Niemal całe Czechy wolne



​

Ciężkie boje w zimowej scenerii toczą się również w Bratysławie i na jej przedpolach. Żołnierze wroga nie dają się łatwo pokonać. W walkach ulicznych z rąk do rąk przechodzą kolejne kwartały i dzielnice. W trzaskającym mrozie lepszymi wojownikami ulicznymi okazują się być Amerykanie.

Bratysława znów pod panowaniem amerykańskim



​

11 grudnia okazuje się jak to Hitler kocha obywateli swojego kraju, gdy z luków bombowych samolotów Luftwaffe na podnoszący się ze zniszczeń poatomowych Wiedeń spadają pozdrowienia od Führera. Bardzo gorące i druzgocące pozdrowienia. Pożary od bomb zapalających trawią dzielnicę przemysłową miasta dwa dni. Ginie 3400 cywilów i 357 amerykańskich żołnierzy, głównie ze służby kwatermistrzowskiej i żandarmerii wojskowej.

Swój czy wróg – co to za różnica dla nazistów



​

Na południu Amerykanie kończą już praktycznie wyzwalania Jugosławii, zaś dwie dywizje wkraczają nawet do Grecji. Zwycięstwo w bitwie pod Stipem zbliża US Army coraz bardziej do Sofii, bułgarskiej stolicy.

Tak blisko, a tak mało sił własnych



​

W Chinach masy żołnierzy Czanga ruszają na Niemców na pustyni Bayan Nur. Składające się z piechoty i dywizji pancernej wyposażonej w czołgi Panzer III wojska Osi nie są w stanie powstrzymać Chińczyków.

Masakra na Dalekim Wschodzie



​

Na Bliskim Wschodzie generał Devers nadal szachuje niemieckie wojska usiłujące skrócić linię frontu. Dzięki jego twardemu oporowi wobec von Kleista Brytyjczycy mogą siać zamieszanie w pobliskich prowincjach.

Devers gra Niemcom na nosie



​

Hitler powoli zaczyna sobie zdawać, że zwycięstwo mu się wymyka z rąk. Amerykańskie wojska są już niemal pod Berlinem, Jugosławia jest stracona, Węgrzy, Słowacy i Bułgarzy coraz bardziej niepewnymi sojusznikami... Do tego osłabienie wojsk na froncie zachodnim, by wzmocnić obronę stolicy, spowoduje, iż generał Bradley może ruszyć naprzód i zatrzymać się dopiero w okolicach Poczdamu. Wywołuje to u Wodza niepowstrzymane ataki wściekłości i dymisje kolejnych Bogu ducha winnych sytuacji generałów. Pada wtedy słynny rozkaz: „ani kroku wstecz”. „Rzesza jest tam, gdzie jest żołnierz niemiecki. Żołnierz niemiecki nie ma prawa cofnąć się ani o krok. Musi walczyć do ostatniego naboju, do swej śmierci nie opuszczając pozycji”. Dla opozycji jest to znak, że Hitler zwariował.

Coraz trudniejszy lot do zwycięstwa



​

W Polsce intensyfikują się działania przeciwko okupantowi. Osłabienie garnizonów wręcz prowokuje do małego sabotażu, wysadzania torów, rozbijania więzień. Generał Bór-Komorowski, dowódca Armii Krajowej, będący w stałym kontakcie z Naczelnym Wodzem Sosnkowskim nalega, by jak najszybciej skierować wysiłek wojenny na kierunku polskim. Sam Sosnkowski apeluje do Eisenhowera o przetransferowanie 1. i 2. Armii Wojska Polskiego do Czech, skąd mogłyby wyprowadzić ofensywę w kierunku krakowskim. Ike sprzeciwia się temu argumentując, iż osłabienie frontu zachodniego w tym momencie może spowodować jego załamanie. Najbliższym możliwym terminem jest zlikwidowanie kotła alpejskiego. Premier Mikołajczyk usiłuje interweniować u Trumana, lecz bezskutecznie.



======================================================
* Chyba każdemu znane pojęcie „ognia przyjacielskiego”

Medievista - postaram się nie obniżyć poziomu w ostatnich odcinkach. Zresztą sam widzisz ile dzisiaj tekstu. W końcu poważna bitwa morska, a to to, co Severiany lubią najbardziej :mrgreen:

Huberto - łatwo, gdyż to walki małych sił A Jubileusz już dzisiaj, a jeśliby liczyć z odcinkami specjalnymi i prologiem, to jest to odcinek nr 104 już

 

1–31 stycznia 1950

​

Odcinek 101​

[FONT=&quot]Słowacja wypada z gry

[/FONT]​

​

3 stycznia dochodzi do drugiej walnej bitwy między flotą Halseya, a admirałem Marschallem. Tym razem Niemcom nie wiedzie się tak szczęśliwie, jak poprzednim razem. Radarzyści z okrętów amerykańskich bez problemów namierzają wrogą formację. Eskadra najcięższych pancerników natychmiast bierze na cel niemieckie lotniskowce, zaś Montany i Iowy atakują pancerniki nieprzyjaciela. Lotniskowiec Manfred von Ritchthofen atakowany przez USS Utah jest w bardzo ciężkich opałach. Kilka pocisków kalibru 510mm dosłownie przewierca okręt nie wybuchając. Widząc brak efektu niszczącego Amerykanie ładują działa w wieżach systemem mieszanym – prawe przeciwpancernym, a lewe burzącym. Taka mieszanka jest dla Richthofena straszliwa. Uderzenie dwóch pocisków jednocześnie powoduje zarazem wyrywanie całych elementów konstrukcji, jak i drążenie strefy zniszczeń w głąb kadłuba. Samoloty w hangarze miotane niczym zabawki masakrują na swej drodze mechaników usiłujących przygotować chociaż kilka morskich Stukasów do startu. Jedna z salw trafia w przednią windę w chwili, gdy podnosi się ona w górę z gotowym bombowcem. Pozrywana hydraulika nie jest w stanie utrzymać ciężaru windy i samolotu – opadając z hukiem zabija 47 marynarzy. Przez podziurawiony pokład lotniczy wyskakują swawolne płomienie z palących się na dole maszyn. Strażacy pokładowi usiłują je gasić, jednak kolejne uderzenia z Utah wybijają większość z nich. Spowity ogniem i dymem lotniskowiec usiłuje zawrócić, lecz kolejny pocisk rozbija maszynkę sterową i utrzymuje okręt w cyrkulacji prosto w bliźniaczego Lothara von Richthofena. Ten robi ostry zwrot w prawo w próbie uniknięcia kolizji ustawiając się na tle płonącego Manfreda. Takiej okazji nie przepuszczają artylerzyści z Washingtona. W piętnaście minut ładują w lotniskowiec 28 pocisków kalibru 406mm powodując przechył sięgający 30 stopni. Wybuchająca amunicja do dział przeciwlotniczych dopełnia obrazu zniszczeń na pokładzie, zaś pod nim płomienie sięgają jednego ze składów podręcznych bomb detonując go i wyrzucając w powietrze fragment płyty lotniczej wielkości 20x25 metrów. Oba lotniskowce toną w ciągu następnych siedmiu godzin.

Eskadra liniowa usiłuje ratować cenne lotniskowce, jednak wpada prosto w zmasowany ogień ustawionych jak pałeczka w literze „T” pancerników amerykańskich. Idący na przedzie krążownik liniowy Herfjoturr jako pierwszy tego doświadcza. 96 dział kalibru 406mm i 27 kalibru 305mm rozrywają ten stosunkowo słabo opancerzony okręt na strzępy. Trafiany raz za razem okręt zamienia się z pochodnię. Z podziurawionych zbiorników wypływa ropa i od razu zapala się pozostawiając za sobą smugę ognia. Krążownik nabierając wody coraz bardziej zanurza się w kierunku dzioba, wychodzi z linii i staje. W tym momencie nie stanowi już łakomego celu. Artylerzyści przenoszą celowniki nieco dalej, na pancernik Heimdall, na którym powtarza się ten sam scenariusz. Pancerne blachy darte jak papier nie stanowią żadnej ochrony dla trafianego 128 razy okrętu. Podziurawiony pancernik idzie na dno bardzo szybko z całą załogą. Nim Niemcom uda się wreszcie dokonać zwrotu ratującego eskadrę, jeszcze Hagen obrywa tyle pocisków, iż nie ma szans na jego odratowanie. Za uciekającymi jednostkami Kriegsmarine ruszają jeszcze lekkie okręty amerykańskie i w boju artyleryjskim i torpedowym zatapiają cztery niszczyciele samemu tracąc lekki krążownik Dayton trafiony dwoma torpedami w śródokręcie oraz niszczyciel Wainwright. Pancernik South Dakota trafiony ośmioma pociskami pancerników wroga nabiera 8000 ton wody i płonie. Lżejsze uszkodzenia odnoszą Missouri, Lousiana, Iowa, Montana, Florida i Guam. Washington bierze na hol lekki krążownik Worcester, który w bitwie traci kompletnie napęd.

Druga runda: Halsey 11 – Marschall 2



​

5 stycznia Marschall dostaje samobójczy rozkaz przedarcia się na Atlantyk bez względu na straty. Zagrożony w razie jego niewykonania dymisją, degradacją i sądem wojennym z pewnym wyrokiem śmierci admirał nie ma wyjścia. O poranku dochodzi do spotkania między flotami. Halsey jest zaskoczony tak szybką próbą przebicia się po poprzednim laniu, lecz przygotowane przez niego środki ostrożności sprawdzają się. Idące na przedzie niemieckiej formacji pancerniki, krążowniki i niszczyciele jako pierwsze przyjmują impet uderzenia. Siegfried, Hildebrand, Frithjof i Beowulf odgryzają się jak tylko mogą, jednak są przytłoczone ogniem amerykańskim. Obrywają raz za razem zmierzając ku swej zagładzie. Udaje im się wprawdzie bardzo poważnie uszkodzić krążownik liniowy USS Alaska, jednak z tej czwórki już toną trzy jednostki. Tylko Hildebrand jest w na tyle dobrym stanie, by móc zawrócić w kierunku Kilonii łamiąc tym samym wszystkie rozkazy, lecz jego kapitan się tym nie przejmuje. Liczy się w tym momencie tylko życie marynarzy. Niestety dla niego w pościg rusza pancernik Louisiana, która nie odpuszcza do momentu, gdy przeciwnik postrzelany wywraca się do góry dnem.

Odsłonięte lotniskowce stają się teraz łatwym celem. Chociaż udaje im się poderwać w powietrze kilkanaście maszyn, to silna obrona przeciwlotnicza nie pozwala im na wyrządzenie poważniejszych szkód. Jedynie niszczyciel Tingey obrywa jedną bombą, która wyłącza go z boju. Kolejno pociski z pancerników uderzają w lotniskowce Josef Jacobs, Max Immelman, Erwin Bohme i Werner Voss. Okręty liniowe US Navy podchodzą na taką odległość, że mogą razić wraże jednostki ogniem z dział średniego kalibru. Ustawione w battleline* strzelają jak w kaczki na strzelnicy podczas wiejskiego festynu gdzieś w Teksasie. Marynarze z lotniskowca Erich Loewenhardt dotychczas stosunkowo słabo uszkodzonego wykonują rozkaz swojego kapitana i otwierają zawory denne prowadząc jednocześnie ewakuację. Komandor Bloch woli zakończyć tę wojnę w niewoli amerykańskiej, niż wykonać bezsensowny samobójczy rozkaz Hitlera. W ten sposób na Loewenhardtcie ginie jedynie 84 ludzi (27 z wyziębienia w wodzie) z 1900, podczas gdy na pozostałej czwórce po 1000 do 1200. Sukcesem niemieckim jest zatopienie przez konające pancerniki dwóch niszczycieli, jednak własne małe jednostki również zostają rozniesione w strzępy. Po raz kolejny w tej wojnie nawodne siły Kriegsmarine niemal zostają zniszczone. Na mostku pancernika Siegfried ginie admirał Marschall z całym swoim sztabem.

Marschall lepiej popełniłby samobójstwo na lądzie, samotnie



​

7 stycznia Amerykanie korzystając ze sprzyjających okoliczności, w tym strasznego wyczerpania wojsk francuskich, uderzają na Genuę. Obrona po raz kolejny dowodzona przez skompromitowanego kolaboracją marszałka Petaina nie daje rady. Czterogwiazdkowy generał Dahlquist sprawnie operując posiadanymi środkami rozbija kolejne bunkry i przebija się przez górskie przełęcze. Mimo wsparcia niemieckich dywizji dowodzonych przez feldmarszałka von Kleista wróg ulega przewadze amerykańskiej. Z francuskich dywizji coraz liczniej dezerterują żołnierze na stronę aliancką nie chcąc ginąć za swoje władze.

Zdobycie Genui



​

14 stycznia wojska dowodzone teraz przez Kesselringa bronią się na ostatniej reducie pod Turynem. Odcięte od zaopatrzenia, z kończącą się amunicją, małą ilością żywności, bez części zapasowych do czołgów i z zerowym wsparciem lotniczym Niemcy i Francuzi bronią się tak długo, jak tylko mogą. O ile niemieckie jednostki walczą do ostatniego naboju, to na pozycjach wojsk vichystowskich coraz częściej całe bataliony i pułki porzucają broń by z podniesionymi rękoma pod białymi sztandarami oddać się do niewoli. 18 stycznia Kesselring podpisuje akt kapitulacji Grupy Armii „Alpy”.

Pierwszy niemiecki feldmarszałek w niewoli



​

15 stycznia ku zaskoczeniu Niemców na Słowacji nową ofensywę wyprowadza sam Patton, który jeszcze niedawno znajdował się pod Brukselą. Uświadamia to ich, że kierunek ten staje się dla Amerykanów bardzo ważny, skoro jeden z pięciogwiazdkowych generałów osobiście obejmuje nad nim dowodzenie. Niemiecka i francuska dywizja piechoty atakowane przez dziewięć jednostek 7. Grupy Armii bronią się dzielnie, lecz przegrywają.

Obecność Pattona wróży, że coś większego wisi w powietrzu



​

Zajęcie Bańskiej Bystrzycy jest początkiem szerzej zakrojonej ofensywy, w której kolejnym krokiem jest atak na Koszyce i Debreczyn. W mrozie sięgającym -25 stopni Celsjusza Amerykanie przeczesują słowackie lasy gnając przed sobą jednostki wroga. Na równinach Debreczyna dywizja grenadierów pancernych SS nieustannie bombardowana ucieka przed atakującymi dywizjami zmotoryzowanymi.

Niemal całe Węgry i Słowacja pod panowaniem amerykańskim



​

23 stycznia Patton wyprowadza atak na Zilinę, gdzie łamie opór trzech dywizji wroga, które wycofują się po porażce na kierunek krakowski. Pięć dni później słowaccy generałowie podpisują akt kapitulacji kraju. Prezydent Słowacji, ksiądz Tiso, ucieka na pokładzie „Tante Ju” do Berlina.

Słowacja opuszcza Oś



​

Amerykanie nie przerywają ani na chwilę swoich operacji na Bałkanach. Generał Wyman wkracza do Rumunii, zaś prawe skrzydło wojsk Pattona zajmuje ostatnie tereny Węgier. Tylko na odcinku greckim spokój i cisza wynikające z braku wojsk do prowadzenia ofensywy.

Niedługo i Węgry odpadną z Osi



​

9 stycznia na Dalekim Wschodzie wojska chińskie w kooperacji z Brytyjczykami niszczą trzy niemieckie dywizje, w tym elitarną 2. Panzer-Division.

Kurt Zeitzler przegrywa



​

Coraz bardziej popadający w paranoję Hitler wyraźnie nie radzi sobie z sytuacją. Goering zaszywa się w swoim pałacu wśród zagrabionych dzieł sztuki i wchodzi w narkotyczny trans. W miarę skutecznie działa jedynie wódz państwa w państwie – Himmler. Jego służby SS masowo rozstrzeliwują oskarżonych o tchórzostwo żołnierzy, a za dywizjami ustawiają się oddziały zaporowe. W obozach zagłady praca wchodzi w system trójzmianowy. Dniem i nocą giną tysiące ludzi w komorach gazowych i od strzałów w tył głowy. Ślady zbrodni muszą znikać najszybciej, jak to możliwe, nim Amerykanie zajmą centra zorganizowanej śmierci milionów Europejczyków. W tym czasie wzmagają się również działania Armii Krajowej na terenie dawnej Polski. Nie ma dnia, by w powietrze nie wyleciał pociąg czy wiadukt kolejowy. W ten sposób Krakowski Okręg AK wstrzymuje na tydzień transporty do Auschwitz – Birkenau. W Warszawie, Krakowie czy Lwowie dziennie ginie przynajmniej kilkunastu funkcjonariuszy znienawidzonego Gestapo, policjantów i żołnierzy lokalnych garnizonów. Zarazem co mądrzejsi Niemcy udają, że nie widzą krążących po ulicach młodych chłopaków z podejrzanie wybrzuszającymi się płaszczami. W korespondencji między Warszawą, a Waszyngtonem i Londynem coraz częściej przewija się kryptonim „Burza”. Do sztabu generała Pattona przedostaje się przez linię frontu generał Chruściel – Monter i w imieniu Bora – Komorowskiego ustala warunki współpracy z amerykańskim wojskiem. Z Francji koleją do Czech jadą 1. i 2. Armia WP z Andersem i Naczelnym Wodzem Sosnkowskim na czele. W tym samym czasie z północnych Włoch długie kolumny czołgów i ciężarówek kierują się do Ostrawy. W powietrzu wisi „Burza”...

Tę bombę zapalającą będzie cholernie ciężko zgasić** ​

===============================================
* Tradycyjna formacja liniowa
** Na pochodni: (płonący) płomień wolności
Podpis: Bomba zapalająca
Huberto - i tak i tak. Niektóre tereny będą plebiscytowe, a niektóre dam ot tak.

Oli - mój Ty mały kochany cwaniaczku

Urich - nie wiem czy będzie następny

Sir Refendarem - ten scenariusz jest bardzo możliwy

Wiq1 - tak, przerzucają

Kurde, ale tekstu mi wychodzi ostatnio. Sprowokowałeś mnie Medievisto

 

[FONT=&quot]1–28 lutego 1950

[/FONT]​

Odcinek 102​

[FONT=&quot]Akcja „Burza”

[/FONT]​

​

3 lutego o godzinie 7:30 rano na ulicach polskich miast rozlegają się pierwsze strzały. Z podziemia wychodzi Armia Krajowa. Formowane od ponad dziesięciu lat struktury konspiracyjne przekształcają się w regularne kompanie, bataliony, pułki i dywizje AK. Młodzi bojownicy o wolność wyciągają z tajnych schowków broń i amunicję, by wreszcie walczyć ze znienawidzonym okupantem otwarcie.

​

Akcja „Burza” w wariancie ogólnokrajowego powstania



​

Najcięższe walki wybuchają w okręgu krakowskim, gdzie pięć dywizji Osi obsadza front przed wojskami 7. Grupy Armii. Przeciwko nim zrywa się pięć powstańczych dywizji będących ekwiwalentem liczebnym dwóch, a bojowym niepełnej jednej amerykańskiej. Jednoczesne uderzenie od przodu i od tyłu przez Polaków i Amerykanów dezorganizuje wroga.

Pod Lwowem Polacy wygrywają walkę z węgierską dywizją rezerwową. Węgrzy nie kwapią się do walki i mimo przewagi uzbrojenia szybko oddają kontrolę nad prowincją.

W Warszawie w ciężkich walkach z garnizonem miejskim udaje się zająć kluczowe pozycje. Dowodzone przez samego Bora – Komorowskiego jednostki AK szturmem zdobywają siedzibę Gestapo na Alejach Szucha. Ocaleli gestapowcy oddani zostają pod sąd polowy, który bez wyjątku orzeka śmierć.

Pod Przemyślem samotna 11 Karpacka Dywizja Piechoty AK otrzymuje wsparcie od samego Pattona, który siłami pięciu dywizji rozbija w puch obronę niemieckie korpusu armijnego. Generał natychmiast po tym kieruje się do Krakowa.

Klęskę ponoszą jednostki pod Stryjem, gdzie dwie niemieckie dywizje zmuszają Polaków do odwrotu.

Praktycznie bez walki udaje się zająć Łódź, Radom, Kielce, Lublin, Kowel, Łomżę, Białystok i Wilno. Pod Bielskiem lądują cztery dywizje powietrzno-desantowe 2. Armii Spadochronowej. Wśród nich jest 1 Samodzielna Dywizja Spadochronowa generała brygady Sosabowskiego.

​

Zawziętego kaprala z Berlina powstanie o takiej skali zdecydowanie zaskoczyło*



​

Dzień później rusza do ataku na Wrocław generał Dahlquist. Jego dwanaście dywizji bez problemu wygrywa z dwoma niemieckimi tym samym rozpoczynając pierwszy etap operacji berlińskiej. Zagrożenie dla stolicy III Rzeszy staje się bardzo realne.

​

Amerykanie na Śląsku



​

10 lutego w Zamku Królewskim w Budapeszcie kapitulację Węgier podpisuje regent, admirał Miklos Horthy. W chwili, gdy amerykańskie wojska kontrolują już cały teren państwa Madziarów, a pancerne kolumny przekraczają granicę z Rumunią, dalsza walka nie ma najmniejszego sensu. Natychmiast po podpisaniu aktu kapitulacji Horthy zostaje uwięziony i osadzony w wojskowym areszcie. Dla swojego bezpieczeństwa. W kraju jest wiele osób, które najchętniej by go zabiły przy pierwszej okazji.

​

Kolejny kraj poza Osią



​

Do 14 lutego wojska Pattona docierają do Poznania i wspomagają pomocniczą ofensywę na Bydgoszcz. 2. Korpus Powietrzno-Desantowy ze składu 1. Armii Spadochronowej ląduje pod Elblągiem odcinając Prusy od Rzeszy. Amerykanie zajmują również Opole, zaś wojska Armii Krajowej Toruń i Suwałki. Spadochroniarze z 1. Armii zajmują twierdzę w Brześciu Litewskim i Grodno. Polska 2. Wileńska Brygada Piechoty AK wkracza na Litwę. Amerykanie są zaskoczeni entuzjastycznym powitaniem przez miejscową ludność. W każdej mijanej miejscowości tłumy ludzi wylegają na ulice, gdzie nieraz z płaczem witają wyzwolicieli czepiając się ich mundurów jakby chcieli się upewnić, że żołnierze nie rozwieją się jak sen. Wszędzie widać biało-czerwone flagi. Zarazem mniej przyjemnym widokiem są olbrzymie „fabryki śmierci” w Auschwitz-Birkenau, Treblince czy Majdanku. Wyzwoleni nagłym zrywem AK więźniowe są w strasznym stanie. Korpus medyczny US Army stara się jak tylko może, by jak najwięcej z ocalonych przeżyło.

​

Już niemal cała Polska zachodnia jest wolna



​

24 lutego wojska amerykańskie pod komendą generała Dahlquista zajmują Kostrzyń nad Odrą i są prawie że na wyciągnięcie ręki od niemieckiej stolicy. Hitlerowcy na gwałt ściągają jednostki do zagrożonej stolicy ogałacając zachodni front. Bradley póki co nie atakuje jeszcze czekając na poprawę pogody, jednak zachowanie wroga aż się prosi o nową ofensywę przez Belgię i Holandię.

​

U wrót Berlina



​

Tego samego dnia wojska generała Simpsona zajmują podnoszące się z atomowych zniszczeń Monachium. Niemiecki kontratak jest zbyt słaby, by mógł odrzucić Amerykanów na pozycje wyjściowe. Kolebka nazizmu przechodzi pod aliancką okupację.

​

Amerykanie w samym sercu zła



​

Śmiałe uderzenia rozbijają w puch obronę rumuńską. 23 lutego Oś traci cenne pola naftowe pod Ploesti. Trzy dni później Amerykanie zajmują Bukareszt, a w ciągu następnych dwóch dni aż do podpisania aktu kapitulacji niszczą jednostki wroga w Besarabii i na wybrzeżu Morza Czarnego. 28 lutego Rumunia oficjalnie opuszcza Oś i poddaje się Aliantom.

​

Kolejny element układanki wypada z niej



​

Chociaż Niemcom udaje się odbić Wileńszczyznę, to jednak nie rekompensuje to zdobycia przez Amerykanów Zachodniej Ukrainy wraz z Kijowem i Dniepropietrowskiem, gdzie w stanie idealnym udaje się zdobyć tamę i elektrownię na Dnieprze. Tempo zajmowania kolejnych ziem ograniczone jest jedynie szybkością czołgów i regularnością dostaw zaopatrzenia. W Grecji rozbite zostają niemal wszystkie niemieckie jednostki. Smaczku dodaje brytyjski desant pod Patrasem. Jedynym sukcesem na południowym teatrze walk jest odbicie Stipu przez wojska bułgarskie.

​

Europa, 28 lutego 1950



​

Jedną z pierwszych decyzji zbrojeniowych nowego polskiego rządu, są poważne zakupy broni palnej ze Stanów Zjednoczonych. To wyposażenie ma pomóc uzbroić jednolicie jednostki AK, które mają zostać przeformowane w regularne dywizje Wojska Polskiego. Prócz tego pod naciskiem admirała Świrskiego rząd negocjuje zakup czterech nowoczesnych okrętów podwodnych typu Sailfish, których produkcję masową rozpoczynają właśnie amerykańskie stocznie.

​

Rząd polski i jego zakupy**



​

Do służby wchodzą nowoczesne ciężkie krążowniki Bremerton, Rochester, Albany, Oregon City, Columbus, St. Paul, Pittsburgh, Canberra, Boston i Baltimore. Mają one zastąpić wysłużone przedwojenne jeszcze traktatowe krążowniki, których kilkanaście znajduje się na stanie US Navy.
=======================================================
* Całkiem martwy, zastrzeliłem go... i ciągle, Himmel, gryzie!
** To jest rząd tymczasowy i zostanie zmieniony na realniejszy. Przy montowaniu eventu nie miałem dostępu do źródeł, z których mógłbym zaczerpnąć odpowiedniej wiedzy.

KiF - niestety dysponuję jedynie generałami danymi przez Paradox, a i tak postarałem się, żeby jednostki AK objęli generałowie tacy jak np. Bór-Komorowski, a nie Berling czy Rola-Żymierski. I to nie Chorwaci, tylko taki kulawy żeton Chin

Brandalf - racja. Coś mi się pomyliło z tym Kleistem.

Mms1994 - mieli CAG-i, tylko że przy blokowaniu portu lotniskowce nie wchodzą na dystans ~200km, a w ogien artyleryjski. Taki urok blokad Na screenie widać dystans 21.0km

Huberto - tydzień to może nie, ale w dalszej perspektywie...

Bartolomiusz - racja

Marius - jak wcześniej pisałem

Camillo - mnie głowa boli na samą myśl o przekopaniu się przez te tony spamu żeby zaktualizować spis

Matrixon - mógłbym, lecz nie wiem kiedy

 

[FONT=&quot]1–31 marca 1950

[/FONT]​

Odcinek 103​

[FONT=&quot]Właśnie nasikałem do Renu*

[/FONT]​

​

Korzystając z osłabienia niemieckich sił na froncie zachodnim 3 marca rozpoczyna się operacja „Runner”. Wojska teatru działań wojennych mają za zadanie uzyskać przełamanie na całej szerokości i wbić się w najbardziej uprzemysłowione tereny Niemiec. Pierwszym etapem operacji jest odbicie zniszczonej miesiącami walk Antwerpii. Broniący się tam feldmarszałek Schörner posiada jedynie dziesięć dywizji, w tym cztery pancerne z I. Korpusu Pancernego SS.

„Biegacz” wychodzi z bloków



​

5 marca niszczyciele i lekkie krążowniki Kriegsmarine mimo ogromnych strat odnoszą poważny sukces jakim jest zatopienie pancernika typu Montana – USS Ohio. W kolejnej próbie przełamania inteligentnie dowodzone jednostki niemieckie dochodzą na odległość, z której mogą wysłać torpedy. Nowoczesne generacje tych pocisków, torpedy akustyczne i programowalne, powodują uszkodzenia na dziewięciu okrętach liniowych, z których tylko Ohio ma pecha oberwać aż jedenastoma „rybkami”. Zdestabilizowany pancernik wywraca się i tonie z większością załogi. Niemcy sukces okupują stratą piętnastu okrętów.

Wysoka cena za jeden pancernik i dwa niszczyciele



​

10 marca rozpoczyna się operacja przeciwko Bułgarii. Amerykanie od razu uderzają w najważniejsze miejsce w kraju – na stolicę. Broniące się tam cztery dywizje piechoty są bez szans. Ofensywa rozwija się bez problemów, gdy do gry włącza się północne ugrupowanie wojsk pod dowództwem generała Wymana atakujące Plewen i Constancę. 19 marca generał van Fleet wypiera bułgarskie wojska z Górnej Dżumai. Do końca miesiąca około połowy powierzchni kraju jest już pod kontrolą Amerykanów. W kotle pod Vracą zniszczeniu ulegają trzy dywizje Osi, w tym niemiecka elitarna 2. Dywizja Zmotoryzowana.

Bułgarzy są łatwym przeciwnikiem



​

Przełamanie frontu zachodniego przy braku poważnego przeciwdziałania niemieckiego rozwija się bardzo pomyślnie. W bardzo krótkim czasie udaje się wyzwolić resztę Belgii, większość Holandii i wreszcie wkroczyć do Zagłębia Ruhry. Amerykańskie wojska forsują Ren z marszu przebijając się przez umocnienia Linii Zygfryda. W Essen walczący w okrążeniu niemiecki korpus piechoty poddaje się po tygodniu szturmów. Feldmarszałek Schörner ze swoimi pancerniakami usiłuje raz za razem kontratakować, jednak zamiast spodziewanych efektów przynosi to jedynie wyniszczenie elitarnych wojsk. Dywizje pancerne pod względem ilości sprzętu i ludzi spadają do wielkości brygady. Śmiała eskapada amerykańska dociera aż do Kassel, skąd czołgi US Army pomagają w uderzeniu na skrzydło umocnień w Zagłębiu Saary.

Coraz bliżej te strzały Zygfrydzie**



​

Dosyć spokojnie mija marzec na odcinku frontu od wschodniej strony Niemiec. Amerykanom mimo uporczywych kontrataków udaje się zająć i utrzymać Pomorze Zachodnie. Na Bornholmie uwięzionych zostaje kilka dywizji bez możliwości odwrotu. Ciężkie walki toczą się pod Usti, gdzie rejon umocniony przechodzi z rąk do rąk. Generał Clay nie ma zamiaru pozwolić na utrzymanie przez wroga tego ternu, skąd łatwo można by było oskrzydlić wielokrotnie atakowane już wojska pod Cottbus.

Relatywnie spokojny odcinek frontu



​

Na południowym odcinku frontu wschodniego Amerykanie zaczynają napotykać na zorganizowany opór wroga. Pierwszy szturm Charkowa zostaje odparty pozostawiając z niczym pancerniakami Wuja Sama. Inna jednostka pancerna zajmuje bez najmniejszego problemu cały Krym, gdzie nie ma pojedynczego niemieckiego żołnierza. Dopiero przy próbie przeprawy pod Noworosyjsk pojawia się wroga dywizja piechoty skutecznie hamująca Amerykanów. Generał Patch sforsowawszy Dniepr rozgaszcza się na lewym jego brzegu. Korzystając jak najlepiej ze swoich skromnych sił zajmuje jak największe terytorium. W ten sposób wyzwala niemal całą Ukrainę i wkracza do Rosji.

Już po lewej stronie Dniepru



​

Po bardzo długiej przerwie budzi się niemieckie lotnictwo myśliwskie. Na Berlinem stacza serię walk z polskimi pułkami wchodzącymi w skład USAF. Nowoczesne Me-163 i Ta-183 obsadzone przez niemal zupełnie „zielonych” pilotów przegrywają z amerykańskiej produkcji F-86.

Mało efektywna reinkarnacja Luftwaffe



​

Udanie rozwija się niemiecka kontrofensywa na Wileńszczyźnie. Ściągnięte w trybie alarmowym z Kaukazu i Azji Środkowej jednostki Wehrmachtu nie spotykają tutaj zbyt silnego oporu. Nieliczne amerykańskie dywizje, głównie powietrzno-desantowe, muszą walczyć z wielokrotnie mocniejszym wrogiem. Wynikiem tego jest powolne cofanie się w głąb Polski. Dosyłane posiłki są zbyt słabe, by za ich pomocą móc się poważyć o odbicie utraconych ziem.

Jedyny odcinek frontu, gdzie Niemcy atakują skutecznie



​

Dzięki pracom specjalistów ze stoczni Northrop Grumman Newport News oraz naukowców z Los Alamos udaje się pokonać pierwsze techniczne problemy związane z atomowym napędem dla okrętów podwodnych. Wcześniejsze studia teoretyczne nad umieszczeniem reaktora w kadłubie ciężkiego krążownika dzisiaj owocują rozwojem tej technologii w kierunku jeszcze większej miniaturyzacji. Wedle szacunków inżynierów przyjęcie do służby pierwszego atomowego okrętu podwodnego możliwe będzie już nawet za rok.

Wojna na morzu wkracza w nową epokę



​

W USA narodowy program budowy autostrad. Jego finalnym założeniem jest połączenie siatką dróg wysokiej przepustowości wszystkich amerykańskich Stanów. Pierwsze prace obejmują jednak tylko Wschodnie Wybrzeże, gdzie nowoczesnymi autostradami możliwe będzie przejechanie od Miami do Chicago.




===========================================
* Któż by inny mógł powiedzieć takie słowa, jeśli nie Patton? Powiedział je do dziennikarzy po tym, gdy rzeczywiście nasikał do Renu. Był z siebie bardzo dumny
** Zygfryd i reńskie syreny

Jako że trwają już prace nad epilogiem, to chciałbym dowiedzieć się co o powojennej sytuacji chcielibyście wiedzieć. Coś o losach poszczególnych osób, krajów itd.?

 

1–30 kwietnia 1950

​

Odcinek 104​

[FONT=&quot]Berlin

[/FONT]​

​

6 kwietnia wraz z rozbiciem ostatnich bułgarskich jednostek wojskowych w okupowanej greckiej prowincji Kavala zorganizowany opór na terenie tego sojusznika Niemiec zostaje rozbity. Do niewoli idą żołnierze z prawie trzydziestu dywizji, łącznie około 350.000 ludzi. Władze bułgarskie oficjalnie podpisują akt kapitulacji. Na wieść o upadku Bułgarii niemiecki garnizon na Dodekanezie poddaje się wobec zamknięcia się jedynej drogi zaopatrzeniowej dla głodujących już żołnierzy.

Imperium Adolfa wali się jak domek z kart



​

Ostatnim, rozpaczliwym gestem niemieckie dowództwo usiłuje odwrócić losy wojny. Chociaż Amerykanie właśnie goniąc rozbite dywizje Wehrmachtu i SS wkraczają do Bremy, a kontratak pod Göttingen kończy się spektakularną klęską, to wierni i wiernopoddańczy Hitlerowi generałowie próbują rozbić relatywnie słabe siły amerykańskie pod Monachium. Zgromadzone siły pozwalają na osiągnięcie miejscowej przewagi liczebnej, w wyniku której Jankesi zmuszeni są do odwrotu, jednak ostatnie słowo nadal należy do nich. Mimo pomyślnego przełamania frontu, zajęcia Monachium i kontynuowania ofensywy na Salzburg i Innsbruck operacja kończy się fiaskiem przez generała Gerowa. Plan jego autorstwa przyjęty przez Eisenhowera zakładający jednoczesne uderzenie od strony Frankfurtu nad Menem i Strakonic mający skutkować okrążeniem Grupy Armii E sprawdza się znakomicie. Nie dość tego włamanie dwóch niemieckich dywizji pod Libercem zostaje szybko załatane, a podążające w głąb tyłów amerykańskich jednostki okrążone i zniszczone.

Złapał Kozak Tatarzyna, a Tatarzyn za łeb trzyma



​

Już 11 kwietnia amerykańskie wojska nacierające wzdłuż wybrzeża Morza Północnego dochodzą do najważniejszej niemieckiej bazy morskiej w Kilonii. Korpus SS rumuńskiego generała SS i Waffen-SS Phelpsa zdziesiątkowany do wielkości dywizji musi bronić się przeciwko całej armii. Nawet wsparcie ogniowe zacumowanych w porcie wojennym okrętów nie jest wielką pomocą, gdyż możliwość ich działania ograniczona zostaje przez morską blokadę US Navy. W tym samym czasie na głównym kierunku berlińskim od zachodu gromadzą się znaczne siły, których podstawą wyjściową do ofensywy będzie Hanower.

Już niemal w Danii



​

13 kwietnia zamyka się kocioł w południowych Niemczech. Zamknięta w nim Grupa Armii E zostaje w tym momencie pozostawiona na oczywistą zagładę, gdyż przełamanie pierścienia okrążenia przez kontruderzenie feldmarszałka von Bocka okazuje się niemożliwym. Wyniszczone straszliwym tempem amerykańskiej operacji dywizje Wehrmachtu przypominają jedynie cień samych siebie sprzed paru miesięcy. Około 50 wielkich jednostek niemieckich czeka na zniszczenie.

Próba deblokady kotła nie przynosi efektu



​

Korzystając z niemieckiego zaangażowania w próby deblokady kotła na południu i wyczerpania wroga ciągłymi kontratakami na Göttingen generał Keyes podciąga właśnie w ten rejon dwadzieścia swoich dywizji. Współdziałając z generałem Dahlquistem atakującym z Chociebuża rozpoczyna operację tworzenia kotła środkowoniemieckiego. Obstawiające najwęższy odcinek wytworzonego w trakcie walk korytarza po Lepizig dywizje feldmarszałka von Leeba dywizjami dawno są już tylko z nazwy. Cała niemiecka armia widniejąca na sztabowych mapach Hitlera jako pełnowartościowy związek operacyjny wysoce nasycony wojskami szybkimi jest w tym momencie warta tyle, co wzmocniony korpus. W takich warunkach feldmarszałek musi bronić przed okrążeniem trzy inne, skrwawione armie będąc samemu atakowanym przez cztery amerykańskie. Wynik walki jest z góry przesądzony. Nic nie pomaga wściekłość zamkniętego w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy Hitlera, który rozkazuje rozstrzelać von Leeba za tchórzostwo i niewykonanie swego zadania. Dziewiętnaście dywizji w kotle środkowoniemieckim zostaje zniszczonych do 21 kwietnia.

Heeresgruppe D dzieli los HG E



​

Za to rozkaz walki do ostatniego żołnierza do serca bierze sobie fanatyczny narodowy socjalista feldmarszałek Schörner. Walcząc resztkami swojej armii, pierwotnie w sile mocnej brygady złożonej z czterech batalionów 827. Dywizji Grenadierów Pancernych i trzech batalionów 7. Dywizji Pancernej, która w 1940 roku dzięki Rommlowi i jego rajdowi przez całą Francję otrzymała miano „dywizji – ducha”, Schörner przed dwa tygodnie wiąże cały amerykański korpus pancerny. W ruinach Hamburga toczą się zażarte bitwy o każdą ulicę, kamienicę, podwórko. Amerykanie obracają w gruzy całe kwartały ściągając zmasowany ogień artylerii i lotnictwa. Niemcy do walk angażują również młodzież z Hitlerjugend uzbrajając ją i rzucając na pierwszą linię frontu, gdzie trzynasto – czternastoletni chłopcy kurczowo ściskając pistolety maszynowe lub panzerfausty ścierają się z zahartowanymi w bojach żołnierzami US Army. Sam Schörner prowadzi do boju swoich żołnierzy nie pozwalając nikomu na wycofanie się lub poddawanie. Dopiero jego śmierć w nocy z 19 na 20 kwietnia załamuje obronę zredukowaną w tym czasie do pozbawionej dawno czołgów kompanii pancernej i wzmocnionego batalionu grenadierów. W walce ginie 6500 niemieckich żołnierzy i 900 chłopaków z Hitlerjugend. Hamburg zostaje kompletnie zniszczony.

Fanatyzm czy bohaterstwo nimi kierowało?



​

Zajęcie niemal całej Danii prowadzi do serii bitew morskich między US Navy, a uciekającymi resztkami Kriegsmarine. Niespodzianką jest pojawienie się kilku niemieckich krążowników ciężkich i liniowych. Właśnie jednemu z nich, ciężkiemu krążownikowi KMS Tauentzien przypada w udziale sukces zatopienia pancernika Missouri, na którym tak niedawno jeszcze przedstawiciele Japonii podpisywali akt kapitulacji swego kraju. W ciężkich walkach Niemcy tracą niemal wszystkie swoje jednostki, w tym wiele transportowców, które mogłyby przecież na Bałtyku spełnić ważną rolę transportując albo odsiecz do okrążanego Berlina albo ewakuować stamtąd skazane na zniszczenie dywizje. Zaciekłość walk jest dla Amerykanów również bardzo bolesna. Sprowadzone zewsząd okręty ponoszą ciężkie straty. Na dno idą trzy lekkie krążowniki i dziesięć niszczycieli prócz wspomnianego pancernika. Niemcy tracą jeden krążownik liniowy, cztery ciężkie, trzynaście lekkich, czternaście niszczycieli i siedemnaście transportowców.

Na morzu nadal krew spływa obficie



​

Zajęcie przez Amerykanom Rostoku i atak na grenadierów ludowych pod Magdeburgiem odbiera większości niemieckich dygnitarzy nadzieję na zwycięstwo w tej kampanii. Himmler pod pozorem wizytacji wojsk na Kaukazie odleciał samolotem na początku kwietnia. Teraz w jego ślady ucieka się wielu innych. Me-323 startujące z berlińskich lotnisk wywożą na swoich pokładach wysokich rangą urzędników SD i SS, a także niektórych generałów i admirałów przebywających w stolicy Rzeszy. Liczne samoloty zostają zestrzelone przez patrole lotnicze aliantów, z którymi bezskutecznie walczyć usiłują myśliwce Luftwaffe. Sam Hitler stanowczo odmawia ewakuacji specjalnie podstawionym do Stralsundu U-Bootem serii XXI. Popadając w coraz większy obłęd wierzy, że nadchodzi oto moment, gdy u bram Berlina po raz drugi użyje swojej Wunderwaffe atomowej zmiatając atakujące wojska i ogromem strat zmuszając wroga do podpisania korzystnego pokoju. Razem z Hitlerem w stolicy pozostaje wierny mu zawsze feldmarszałek Keitel, minister propagandy Goebbels i niedawno poślubiona żona Ewa Braun. W jednym z ostatnich lotów wysłany zostaje testament Führera, w którym na swego następcę wyznacza Grossadmirala Dönitza przebywającego w tym czasie w Królewcu.

Przygotowania do ostatecznej rozgrywki toczą się po obu stronach*



​

27 kwietnia po ciężkich walkach udaje się wreszcie wygrać z Niemcami w Kopenhadze. Tylko dzięki udziałowi w nich bardzo doświadczonych żołnierzy US Marine Commando z 1. Armii Amfibijnej czasowo oddelegowanej pod rozkazy generała Crittenbergera możliwe jest zwycięstwo z oddziałami pancernymi niemieckiego generała Friesa.

Cała Dania wyzwolona ​

Również 27 kwietnia w godzinach porannych Amerykanie biorą się za domykanie okrążenia Berlina. Jednoczesne uderzenie na Poczdam i Stralsund zaznacza jaką potęgą w tym rejonie dysponują wojska zza oceanu. Nawet obecność świeżych dywizji prosto z nowego rzutu formowania nie daje nawet cienia nadziei na zatrzymanie ofensywy. Hitler w przebłyskach rozsądku zaczyna rozumieć, że oto nadchodzi kres jego panowania.

Stryczek zaciska się



​

Wraz z okrążeniem Berlina i pierwszą fazą bitwy o miasto Adolf Hitler uświadamia sobie, że to koniec. Zimy pot oblewa go na samą myśl, że on, wielki Führer Rzeszy Niemieckiej mógłby zostać schwytany i postawiony przed trybunałem takim, jak w Japonii. Znając bezmiar zbrodni wykonanych w jego imieniu i z jego rozkazu wie, że nie może liczyć na litość zwycięskich Aliantów. Jego współpracownicy tylko go w tym utwierdzają. Hitler postanawia, że żywcem go nie wezmą. Cyjanek potasu sprawdzony na ulubionej suce wodza, Blondi, wykazuje swoją skuteczność. Rankiem 30 kwietnia, gdy amerykańska artyleria rozpoczyna przygotowanie ogniowe, w bunkrze pod Kancelarią Rzeszy Hitler jednocześnie rozgryza ampułkę cyjanku i strzela sobie w skroń. Samobójstwo wraz z nim popełnia Ewa Braun. W innym pomieszczeniu minister propagandy Goebbels podaje śmiertelną truciznę swoim dzieciom i razem z żoną obserwują jak umierają. Chwilę później również i oni zabijają się. Prezydentem Rzeszy tym samym staje się admirał Dönitz.

Adolf Hitler, zimny trup



​

Dowodzeni przez generała Pattona amerykańscy żołnierze w koncentrycznym ataku uderzają na Berlin. Wyczerpani długotrwałymi walkami Niemcy stawiają stosunkowo słaby opór mimo świetnych warunków do walki miejskiej. Przegnani przez niemal całą Rzeszę żołnierze Wehrmachtu mają mało paliwa i amunicji, a dywizje są znacznie zdekompletowane. Nawet powoływanie do służby dzieciaków z Hitlerjugend i staruszków z Volkssturmu nie pozwala przezwyciężyć kryzysu mobilizacyjnego. Słabo rozbudowane umocnienia obronne od strony północnej i zachodniej, skąd najmniej spodziewano się uderzenia, pozwalają na szybkie wdarcie się aż do śródmieścia. Rozbijane dywizje niemieckie nie są w stanie stawić skutecznego oporu. Morale walczących opada również na wieść o śmierci Hitlera. W trakcie paru dni ogniska oporu zostają rozczłonkowane i zniszczone. Do niewoli wpada wielu wysokich oficerów niemieckich sił zbrojnych, a także Mussolini, który zbyt bał się popełnić samobójstwo. W ruinach miasta ginie słowacki prezydent ksiądz Tiso.

​

W samym sercu imperium zła



​

Na wschodzie Niemcy nadal są w natarciu, chociaż przerzucanie sił spod zlikwidowanego kotła południowoniemieckiego i z Bałkanów już niedługo powinno pozwolić na zatrzymanie wroga i jego odrzucenie na pozycje wyjściowe.

Spadochroniarzom nie jest lekko ​

==============================================================
* Schmidt, chciałbym żebyś zorganizował piątą kolumnę kawałek obok piekła. Sporo z nas może się udać tam jednego z tych pięknych dni.
** Podążaj za swoim wodzem

Za dokładny jesteś Adammos albo to ja już mam za silne morskie zboczenie

Sir Renfadem - epilog będzie miał mniej lukru, niż się wydaje

Pupsi - uogólnienie z mojej strony

Kozak - takie miałem z CWTTE zapewne. Większość podmieniłem SKIF-em, ale widać nie wszystko.

Dominikus - tak, w tym stylu?

 

1–31 maja 1950
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 105[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]W Rosji[/FONT]
​

​

Pierwszy amerykański atak na Bornholm, gdzie bronią się niedobitki niemieckich wojsk z terenu Rzeszy, zostaje przerwany w chwili, gdy w rejon walk zbliżają się dwa okręty Kriegsmarine. Lekki krążownik Rostock i niszczyciel Z146 tylko przez chwilę zagrażają desantującym się wojskom, gdyż natychmiast spadają na nie samoloty z Grupy Uderzeniowej admirała Mitschera. Nurkujące z rykiem silników bombowce celnie umieszczają bomby w kadłubach wrogich okrętów. Jedna z nich wpada prosto przez komin niszczyciela lądując w jego kotłowni rozsadzając jednostkę w paskudnie wyglądającej eksplozji. Rostock trafiony dwoma torpedami wyrzuca się na mieliznę w desperackiej próbie ratowania załogi.

​

Kriegsmarine nadal walczy
​

Bornholm ostatecznie zostaje zdobyty 8 maja 1950 roku. Armia generała Dahlquista walczy ze zdekompletowanymi i wyczerpanymi niemieckimi dywizjami, dla których znikąd nie nadchodzi pomoc. Śmierć Hitlera i upadek Berlina już wystarczająco obniżają morale żołnierzy Rzeszy, a otoczenie przez morze i wroga tylko to pogłębiają. Dowódca obrony nie chcąc marnować niepotrzebnie życia swych ludzi wysyła parlamentariuszy i poddaje się na warunkach honorowych.

​

Bornholm zdobyty
​

Niemiecka kontrofensywa na froncie wschodnim przeżywa wzloty i upadki. Samotnej dywizji piechoty korzystającej z paskudnej pogody udaje się obronić przeciwko przeważającym siłom pod Charkowem, jednakże już pod Biełowodskiem lekka pancerna zmuszona zostaje do wycofania się. W tym samym czasie Niemcom pod Konotopem udaje się zmusić do odwrotu amerykański korpus zmotoryzowany. Kontra Collinsa pod Klińcami nieznacznie tylko odciąża prawe skrzydło. Patch uderzający dwoma dywizjami na Kursk również próbuje pomóc przytłaczanym przewagą wroga swoim.

​

Zmienne koleje losu – raz gonię, raz gonią
​

5 maja po bardzo krótkich walkach przytłoczony ogromem toczącej się machiny wojennej Stanów Zjednoczonych pada Królewiec. Twierdza pruskiego militaryzmu zostaje spacyfikowana w rekordowym czasie siłami ściągniętymi spod Berlina. Znakomita mobilność amerykańskich wojsk pozwala im na szybkie pokazanie Niemcom, że nawet bezkresy Rosji nie są dla nich schronieniem po utracie Vaterlandu.

​

Sytuacja strategiczna 5 maja 1950 roku
​

Trzy dni później jasnym jest już, że niemieckie uderzenie pod Konotopem traci kompletnie jakikolwiek sens. Zajęcie przez Amerykanów Klińców i Kurska oraz udane akcje obronne w tych rejonach dają podstawę do zaatakowania Briańska i zagrożeniu głębokim przełamaniem strategicznym na kierunku Kaługi, co mogłoby otworzyć drogę na Moskwę, tymczasową stolicę III Rzeszy. W tym czasie wojska z Królewca przebijają kolejne prowizoryczne niemieckie linie obronne na Litwie.

​

Hej ho, hej ho, na wschód by się szło!
​

15 maja generał Somerwell przystępuje do likwidacji kotła pod Jełgawą, gdzie zostaje zamknięta niemiecka 28. Armee. Błyskawiczne wyzwolenie Litwy i wkroczenie na Łotwę stawia Niemców w bardzo trudnej sytuacji. Odcinek dawnej Heeresgruppe Nord w tym momencie zostaje niemal kompletnie ogołocony z wojsk. Utrata całej armii wyrywa olbrzymią lukę we froncie, w którą mogą wlać się dziesiątki amerykańskich dywizji nie napotykając na poważniejszy opór.

​

28. Armia rozbita
​

Po upływie kilku dni jasnym jest, że front niemiecki sypie się. Przełamanie w krajach bałtyckich skutkuje zajęciem całej Łotwy i wkroczeniem do Estonii. Na kierunku północno-wschodnim następuje zwrot o 45 stopni i uderzenie po linii Opoczka – Newel – Wielkie Łuki z planem kontynuowania ofensywy na Rżew i Moskwę oraz wydzielenie zgrupowania uderzeniowego na kierunek witebski lub wiaźmieński. Również w Polsce operacje rozwijają się pomyślnie. Udaje się wyzwolić Wilno, Lidę i Baranowicze.

​

Rozpoczyna się głęboka operacja strategiczna*
​

Dopiero 21 maja udaje się zdobyć Charków. Dzieje się to w czasie, gdy miastu i tak grozi okrążenie w związku z natarciem znacznych sił na Białogród i utratą Biełowodska. Bardziej na północ toczą się trudne walki manewrowe pod Kurskiem i Briańskiem. Nadchodzące posiłki sugerują, że niedługo szala zwycięstwa również i na tych odcinkach przesunie się zdecydowanie na stronę Amerykanów.

​

Wschodnie krańce Ukrainy
​

Na północnym odcinku frontu Amerykanie podchodzą już pod Leningrad (pod niemiecką administracją Heydrichstadt). Po drodze likwidują trzy dywizje pod Parnu. Bardziej na wschód zerowy opór pozwala na uderzenie w kierunku Demiańska i Rżewa. Moskwa jest niemal na wyciągnięcie ręki.

​

Spacerek po mleczko
​

Odtwarza się wschodnia granica II Rzeczpospolitej w starym kształcie. Jednocześnie zaciskają się kleszcze nad mogilewsko-żłobińskim zgrupowaniem wojsk niemieckich. Generał Wyman atakując z Homla bez trudu wygrywa z wrogą dywizją piechoty pod Rogaczewem, zaś chwilę później rusza atak na Orzeł. Próby kontrataków spod Kaługi kończą się klęską wroga. Amerykanie nacierają na całym froncie.

​

Front przesuwa się błyskawicznie
​

Amerykańskie stocznie wypuszczają pierwszą serię nowych okrętów podwodnych typu Sailfish. Są wśród nich zamówione przez Polaków OORP Orzeł, Kania, Sęp i Jastrząb. Chociaż w Szwecji ciągle przebywa internowany przedwojenny Sęp, to już teraz zapada decyzja o późniejszym jego przemianowaniu na ORP Sum i w razie możliwości przekształcenia go w jednostkę szkoleniową lub zezłomowanie jeśli okaże się, że niemal jedenastoletnie cumowanie bez remontów doprowadziło okręt do zbyt niskiego stanu technicznego. Podobna weryfikacja czeka Żbika i Rysia.



===================================================
*Błyskawiczny buggy de lux
Zniszcz Hitlera (w idealnym komforcie)
Buggy - rodzaj lekkiego samochodu

 

1–30 czerwca 1950
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 106[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Leningrad, Stalingrad, Moskwa[/FONT]

​

​

3 czerwca po otrzymaniu znacznych posiłków rusza ofensywa na kierunku stalingradzkim i kaukaskim. 22 dywizje do niej przeznaczone bez trudu przełamują wrogie linie obronne pod Konstantynowskiem i Tichorieckiem. Dowodzący na tym odcinku generał Crittenberger spokojnie może świętować sukces. Mimo wyraźnych znaków wskazujących na przyszłą ofensywę w tym rejonie Niemcy nie zrobili nic, by jej zapobiec.

​

Kierunek – Kaukaz. Tam musi być ropa!
​

Rozwój sytuacji na północy pozwala już 5 czerwca na szturm z marszu na Leningrad. Trzy dywizje Osi nie mają nawet czasu na obsadzenie umocnień postsowieckich w tym rejonie, gdyż są w ciągłym odwrocie. Jednocześnie prawe skrzydło nacierających sił amerykańskich dociera do Demiańska i naciera dalej na północny-wschód usiłując odciąć połączenie między ziemiami rosyjskimi, a fińskimi.

​

Amerykanie wchodzą do Leningradu
​

Na środkowym odcinku frontu kilkanaście dywizji zostaje odciętych w rejonie Żłobina i Mozyrza. Wszelkie szanse na ich uratowanie rozwiewają się, gdy Amerykanie ruszają dalej w niepowstrzymanym natarciu na Rosław, Smoleńsk, Wiaźmę i Kaługę mając na celowniku Moskwę. Kocioł na tyłach zostaje zlikwidowany w ciągu kilku dni przy współudziale akowskich dywizji.

​

Kocioł przy granicy polskiej
​

Śmiałe amerykańskie natarcie na południu skutkuje powstaniem dwóch korytarzy natarcia. Jednym z nich poruszają się dywizje zmierzające do Stalingradu (pod panowaniem niemieckim Bormannstadt), a drugim siły odcinające wojska niemieckie pod Noworosyjskiem i dążące w kierunku Kaukazu. Niemcy usiłują wykorzystać rozczłonkowanie amerykańskich wojsk, jednakże ich moc uderzeniowa jest na to o wiele za słaba.

​

Próba kontrataku pod Kotelnikowem
​

Dzięki przełamaniu obrony przez Crittenbergera możliwym staje się przeprowadzenie ofensywy na szerokim froncie. Amerykańskie wojska ruszają do przodu, by obsadzić linię Donu i przy sprzyjających okolicznościach go sforsować. Jednocześnie realnym staje się możliwość oskrzydlenia niemieckich sił w tym rejonie poprzez natarcie przez Tułę.

​

Nad Donem
​

Inna operacja oskrzydlająca przynosi w połowie miesiąca wyraźne efekty. Wojska atakujące na północnym odcinku zataczają koło wokół Moskwy w rejonach, gdzie oporu praktycznie nie ma żadnego, a tymczasem główne siły wiążą najsilniejsze jednostki wroga na południowym-zachodzie. 15 czerwca generał Wyman uderzna na Nogińsk, gdzie spotyka się z bardzo już wyczerpanymi dywizjami niemieckimi, które nie mogą go na długo zatrzymać. Pełne okrążenie Moskwy jest bardzo realne.

​

Okrążanie Moskwy
​

18 czerwca Amerykanie szerokim frontem przeprawiają się przez Don. W tym czasie już dostawy ropy dla Niemców wożone Wołgą zostają zahamowane ze względu na zajęcie Stalingradu. Coraz liczniejsze dywizje z północy kierują się na południe, gdzie spodziewana jest najważniejsza bitwa tej wojny – Bitwa o Kaukaz.

​

Amerykanie wgryzają się coraz głębiej
​

20 czerwca kończy się operacja moskiewska. Ponad pięćdziesiąt amerykańskich dywizji ma za zadanie zniszczyć około czterdziestu niemieckich jednostek zgrupowanych w obronie tymczasowej stolicy Rzeszy. W ulicznych walkach Niemcy zażarcie bronią zdobytej kilka lat wcześniej sowieckiej stolicy, a obecnie administracyjnego centrum resztek hitlerowskiego imperium, lecz nie są w stanie powstrzymać przytłaczającej przewagi Jankesów. W tym samym czasie bardziej na północ domyka się kocioł, w którym zniszczeniu ulegnie kolejnych kilka dywizji, tym razem fińskich.

​

Rzesza zmierza ku nieuchronnemu końcowi
​

Operacja dońska tak dezorganizuje wojska niemieckie, iż te nie są w stanie powstrzymać Amerykanów w żaden sposób. Przerwanie frontu jest tak szerokie, iż realnym staje się dojście do Morza Kaspijskiego od północy. Na południe od Stalingradu pojedyncza dywizja pancerna jest w stanie gonić przed sobą resztki trzech dywizji wroga nie wysilając się przy tym zbytnio. Jedyny sukces Niemcy notują pod Nalczykiem, gdzie trzy dywizje górskie powstrzymują uderzenie amerykańskie. Okrążona pod Noworosyjskiem wroga dywizja zostaje zmuszona do kapitulacji.

​

Pod Kaukazem coraz więcej wojsk
​

Wedle wywiadu wojska niemieckie nie przekraczają obecnie liczebności 350 dywizji. Luftwaffe praktycznie nie istnieje.

 

1–31 lipca 1950
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Odcinek 107[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Kaukaskie zmagania[/FONT]
​

​

Porażka pod Majkopem zmusza Amerykanów do szukania sposobu na obejście i odcięcie Kaukazu w inny sposób. Najlepszym i najszybszym wydaje się być zajęcie Groznego, co też robi generał Gerow. W tym samym czasie w wielu punktach amerykańskie wojska docierają do Morza Kaspijskiego stawiając Niemców w trudnej sytuacji. Rząd admirała Dönitza zaczyna poważnie zastanawiać się nad kapitulacją. Przeciwny jej jest Himmler, który w tym momencie utknął na Kaukazie.

​

Prawda objawiona przybywa do Niemców*
​

Niemcy usiłują odblokować Kaukaz uderzając przez Persję, jednakże skazane jest to z góry na porażkę. Już na pierwszej przeszkodzie, jaką są dywizje pancerne generała Deversa, udaje się zatrzymać niemieckie uderzenie, a nawet gdyby pancerniacy musieli się cofnąć, to za ich plecami stoją świeże wojska obsadzające szeroko rozbudowane linie obronne już teraz zwane Maginotem Bliskiego Wschodu.

​

Kiepska próba
​

Starania amerykańskie, by również z marszu przebić się przez Linię Mannerheima kończą się porażką. Zbytnie wyczerpanie wojsk i świeże posiłki wroga skutkują zatrzymaniem natarcia w Leningradzie, jednakże jednostki z prawego skrzydła dokonują obejścia wroga i wbijają się w słabe miejsce obrony. Pozwala to na szybkie wyjście nie tylko na tyły, ale wręcz pod same Helsinki. Za jednym zamachem wróg staje przed perspektywą utraty stolicy jak i wojsk na linii umocnień. Nie ma możliwości uratowania się przed tym.

​

Blitzkrieg północny
​

14 lipca generał Stillwell rusza wreszcie wojska z Persji. Aż 76 dywizji atakuje na Baku, gdzie mieszczą się główne niemieckie złoża ropy. Przewaga liczebna i techniczna wojsk alianckich jest tak olbrzymia, że hitlerowcy nie są w stanie nawet wysadzić wszystkich szybów naftowych przed wkroczeniem Amerykanów.

​

Z powrotem w Baku
​

W ciągu następnych czterech dni Amerykanie bez problemów kontynuują anihilację Grupy Armii Kaukaz. Tym razem następuje odcięcie od wybrzeży Mórz Czarnego i Kaspijskiego poprzez ataki na Batumi i Machaczkałę. Zdezorganizowane wojska wycofujące się z Baku nie są w stanie zmienić wyniku bitwy na korzyść Niemców.

​

Zamiast twierdzy robi się kocioł
​

Do 19 lipca niemal cała Finlandia jest już pod kontrolą amerykańską. Wiele jednostek zostaje rozproszonych w lasach, gdzie żołnierze mając wokół siebie liczne oddziały wroga po prostu kończą dla siebie tę wojnę wracając do domów. Regularne dywizje nadal walczą jeszcze na wybrzeżu i na północy, lecz obecnie nie jest spodziewane, by miało to trwać specjalnie długo.

​

Finowie przegrywają
​

23 lipca Stillwell atakuje Kirowabad. Napotyka tam jedynie na słaby opór nielicznych jednostek wroga. Jak się okazuje większość niemieckich dywizji jest obecnie rozproszona po górach, gdzie poszczególne oddziały nie mogąc wejść w kontakt z głównymi siłami oddają się do niewoli. Bardziej na wschodzie szykuje się kolejny kocioł w Forcie Szewczenko, a inna armia amerykańska uderza na Samarkandę.

​

Von Weichs jest bezradny
​

1 lipca amerykańska piechota morska ląduje w Norwegii. Cztery dywizje bez problemu ustanawiają przyczółek przy minimalnym przeciwdziałaniu wroga. W ciągu następnych czterech dni udaje się przerwać komunikację między północną Norwegią, a rejonem Oslo.

​

Pochodnia wolności zaświeciła nad Norwegią
​

Wspierany artylerią morską generał Holland Smith naciera na północ poważniejszy opór spotykając dopiero pod Narwikiem, jednak jego zahartowani w bojach marines i tym razem spisują się na medal przeganiając Niemców z tego rejonu, który już dawno stracił strategiczną rolę drogi przewozu rudy żelaza ze Szwecji do Rzeszy.

​

Po dziesięciu latach wyzwolenie Narwiku
​

W US Navy rozpoczyna się wdrażanie Narodowego Programu Uderzeniowych Sił Atomowych, w ramach którego stocznia w Newport News otrzymuje duże zamówienie na trzy nuklearne krążowniki liniowe typu Gettysburg i pięć nuklearnych ciężkich krążowników typu Los Angeles.

​

Pierwsze atomowe okręty świata
​

==========================================================
*Obawiam się, że w tym roku moje dzieci podejrzewają kim naprawdę jestem

 

1–31 sierpnia 1950
​

Odcinek 108
My niżej podpisani (...) bezwarunkowo poddajemy (...) wszystkie siły*
​

​

Czując bliskośc zwycięstwa Amerykanie jeszcze przyspieszają swoje operacje. Generał Gerow atakuje Tbilisi poruszając się wzdłuż Gruzińskiej Drogi Wojennej. Drogę zastępują mu niemieckie dywizje alpejskie, jednakże przytłoczone masą wojsk amerykańskich i wgniecione w ziemię ogniem artyleryjskim ustępują one pola. Pierścień wokół Grupy Armii Kaukaz zaciska się coraz bardziej.

​

Robi się naprawdę gorąco
​

2 sierpnia już trzeci kocioł w Forcie Szewczenko zostaje zlikwidowany. Tym razem z okrążonym korpusem, a właściwie resztkami całej grupy armii składającymi się głównie z jej jednostek armijnych i sztabów do niewoli idzie sam feldmarszałek Rommel. Generał Patch osobiście spotyka się z zasłużonym niemieckim dowódcą i oddaje mu należne honory pozwalając w niewoli na noszenie broni białej. Schorowany Rommel z ulgą wita koniec wojny, która wyniosła go do najwyższej szarży w niemieckiej armii.

​

Rommel kończy wojnę
​

Jeszcze tego samego dnia Amerykanie ruszają dalej na wschód gnając przed sobą cztery niemieckie dywizje. Dzień później wojska Clarka z Samarkandy uderzają w głąb Azji.

​

Amerykanie wracają tam, skąd ich wygnano
​

Na północnym odcinku frontu rosyjskiego walki ograniczają swój gargantuiczny rozmach. Obecnie jedynie około dwudziestu dywizji w tym rejonie prowadzi umiarkowane działania zbrojne przeciwko Niemcom. Tymczasowa siedziba rządu Rzeszy w Archangielsku o dziwo nie staje się celem kolejnej ofensywy amerykańskiej, którzy wychodzą ze słusznego założenia, że zniszczenie Grupy Armii Kaukaz ma o wiele większy priorytet.

​

Spokojny odcinek
​

W ostatniej tej wojny bitwie morskiej w samobójczej misji toną cztery niemieckie wielkie okręty nie uzyskując przy tym żadnego sukcesu prócz uszkodzenia jednego z niszczycieli. Operacja ta nie może już zmienić wyniku walk na północy – w ciągu następnych dziesięciu dni ostatnie oddziały niemieckie i fińskie składają broń oddając się do niewoli. Część żołnierzy wybiera ucieczkę do Szwecji, jednak tam czeka na nich niespodzianka. Szwedzi widząc koniec Rzeszy wypowiadają umowę swobodnego tranzytu wojsk i wszystkich Niemców rozbrajają oraz kierują do obozów internowania.

​

Mocny akcent końcowy wojny pod kręgiem polarnym
​

W dniach 5-14 sierpnia toczy się operacja erewańska, w której zostają zniszczone ostatnie niemieckie dywizje na Kaukazie. Ostatnią redutą dowodzi generał von Falkenhorst po tym, jak Heinrich Himmler załamał się psychicznie i samodzielnie odsunął się od komendy pogrążając się w rozpaczy, jednakże mając zbyt mało odwagi, by popełnić samobójstwo. 10 sierpnia zostaje pochwycony do niewoli.

​

Koniec Grupy Armii Kaukaz
​

Amerykanie jeszcze mimo to nacierają zajmując między innymi Czelabińsk z jego wielkimi fabrykami i hutami stali. Zajęcie tego rejonu oznacza zarazem oskrzydlanie Uralu i bezpieczne zajmowanie zauralskich ośrodków przemysłowych pozostawionych Rzeszy w spadku po Związku Radzieckim. Te kompleksy fabryczne są ostatnimi miejscami, gdzie działa niemiecka zbrojeniówka, więc ich utrata oznacza dołożenie do braku rekrutów również braku sprzętu.

​

240. Dywizja Zmechanizowana w Czelabińsku
​

17 sierpnia amerykański Sztab Generalny otrzymuje elektryzującą depeszą od strony przeciwnej – Niemcy wyrażają chęć poddania się. Admirał Dönitz wspólnie z członkami gabinetu dochodzi do wniosku, że dalsza wojna nie ma najmniejszego sensu strategicznego i politycznego. Utrata macierzystych ziem Rzeszy spowodowało utratę głównych źródeł rekrutów. Upadek Kaukazu zlikwidował jedno z największych niemieckich zgrupowań armijnych redukując siłę Wehrmachtu do około 240 dywizji rozrzuconych po olbrzymich przestrzeniach od Archangielska po Mandżurię. Dodatkowo zajęcie przez Amerykanów Stalingradu odcięło Niemców od głównych dostaw ropy naftowej, zaś utrata europejskiej części Rosji i wkroczenie US Army do zauralskiego okręgu przemysłowego pozbawiło złudzeń co do możliwości prowadzenia dalszego oporu. Jeszcze tego samego dnia delegacja niemiecka podpisuje w Moskwie akt kapitulacji bezwarunkowej. Wielu wysoko postawionych urzędników Rzeszy idzie w ślady swego pierwszego Wodza popełniając samobójstwo. Druga Wojna Światowa kończy się

​

Jedni się cieszą, inni gniją
​

Ostatecznie rozwiewa się hitlerowska wizja Wielkich Narodowo-Socjalistycznych Niemiec obejmujących swym zasięgiem Europę i połowę Azji. Władztwo niemieckie na świecie zostaje zakończone raz na zawsze, zaś narody świata nauczone lekcją z okresu międzywojennego tym razem nie dadzą Niemcom tak łatwo sięgnąć dawnej potęgi.

​

Kamień węgielny Rzeszy**
​

===========================================
* Fragmenty z pierwszego punktu aktu kapitulacji III Rzeszy. Pełny punkt brzmiał: My niżej podpisani, działając z upoważnienia Naczelnego Dowództwa Niemieckich Sił Zbrojnych, niniejszym bezwarunkowo poddajemy przed Najwyższym Dowództwem Alianckich Sił Ekspedycyjnych i jednocześnie przed Najwyższym Dowództwem Armii Czerwonej wszystkie siły na lądzie, morzu i powietrzu, które pozostają w dniu dzisiejszym pod niemiecką kontrolą.
** Anglo-amerykańska zgoda.
Kamień węgielny trwałego pokoju.

Hamnis - nie do końca tak to było. USA nie wysłało Lend Lease, gdyż w początkowym okresie wojny ZSRR radziło sobie zaskakująco dobrze. Potem przy okazji wydania się informacji o różnorakich zbrodniach sowieckich w ilościach, których nie mogliby sfabrykować nawet Niemcy stosunki dyplomatyczne faktycznie zostały zerwane. Nie poprawiło tego załatwienie Stalina i Mołotwa w Królewcu, gdyż faktycznie do władzy doszedł kolejny krwawy rzeźnik, Beria dodatkowo splamiony kolaboracją z Niemcami.

 

17 sierpnia 1950 – 19??
​

[FONT=Arial Black, sans-serif]Epilog[/FONT]
[FONT=Arial Black, sans-serif]Gdy wojna się kończy, pojawia się wielu bohaterów*[/FONT]
​

​

JUGOSŁAWIA
Po powrocie młodego króla Piotra II do Jugosławii królestwo odrodziło się na przedwojennych terenach, jednakże mimo wsparcia brytyjskiego i amerykańskiego szybko doszło do eskalacji konfliktów, które narodziły się w trakcie wojny. Już nie tylko czetnicy z komunistami wzięli się za łby, lecz również muzułmanie z katolikami. Sąsiad z sąsiadem rozpoczęli krwawą i wyniszczającą wojnę domową, za której początek uważane są zamieszki Chorwatów w Zagrzebiu z dnia 24 marca 1951 roku. Wysłana do ich stłumienia policja państwowa składająca się głównie z Serbów została ostrzelana z broni maszynowej tracąc 28 zabitych i 79 rannych. Policjanci w odwecie użyli oddziałów zmotoryzowanych. W trakcie walk mieście pierwszego dnia zginęło 398 ludzi, a rany odniosło 1575. Wybuch walk podkopał autorytet młodego króla, który nie był w stanie zapanować nad krajem. Nacjonalizmy obudzone rozbudzone podczas Drugiej Wojny Światowej dały o sobie znać. Zawalona poniemieckim sprzętem wojskowym Jugosławia okazała się być beczką z prochem, do której ktoś wrzucił zapałkę. W październiku 1951 roku król Piotr II musiał uciekać do Stanów Zjednoczonych po raz drugi udając się na przymusową emigrację. Otwarta wojna domowa w byłej Jugosławii zakończyła się dopiero w roku 1957 podpisaniem porozumienia ustanawiającego oficjalny podział królestwa na niezależne państwa: Chorwacji, Słowenii, Serbii, Czarnogóry, Macedonii i Słowenii. Piotr II zmarł w 1970 roku w USA. Komunistyczny wódz Josif Bros-Tito został zastrzelony w zasadzce czetników 11 kwietnia 1952 roku. W trakcie niezliczonych wojen bałkańskich ginie co najmniej 9 milionów ludzi. Zbrodniarze wojenni nigdy nie zostaną osądzeni.

​

Król Piotr II i Josif Bros-Tito na tle byłej Jugosławii
​

WĘGRY
Na Węgrzech regent Miklos Horthy wyrokiem Sądu Najwyższego został skazany na śmierć. Wyrok wykonano 14 lipca 1953 roku. Wojskowa okupacja Węgier przez armię amerykańską trwała do roku 1957. W tym czasie większość z węgierskich faszystów została osądzona i osadzona w więzieniach. Utrata odzyskanych Arbitrażem Wiedeńskim ziem spowodowała spadek zaufania do nowego, demokratycznego rządu i podsyciła nacjonalistyczne akcenty w społeczeństwie.

​

Wojska okupacyjne na Węgrzech
​

ISLANDIA
Niepodległa Islandia w rocznikach 1950 i 1951 zanotowała największy wzrost urodzeń w historii. Wyż demograficzny przekroczył aż czterokrotnie normalne wartości. Złośliwi twierdzą, że Islandia powinna otrzymać status 49. stanu amerykańskiego ze względu na ilość marynarzy mających udział w tym boomie demograficznym.



FRANCJA
Po roku amerykańskiej administracji francuskie ziemie znów wróciły pod kontrolę Francuzów. W ciągu następnych dziesięciu lat trwały rozprawy z poplecznikami marszałka Petaina i premiera Lavala. W tym czasie na śmierć skazanych zostało 577 osób, na dożywocie 5782, a na kary więzienia do 25 lat 37.904 ludzi. Petain z racji wieku i zasług z okresu Wielkiej Wojny skazany został na dożywocie. Laval miał mniej szczęścia - Trybunał Republiki zasądził wyrok śmierci przez powieszenie. Odwołania adwokatów nie dały nic. 30 czerwca 1954 roku Pierre Laval zawisł.

Powojenny chaos powoli przemieniał się w IV Republikę, która jednakże nie była pozbawiona wewnętrznych tarć. Problem dekolonizacji bardzo uderzył w Francję, silnie przywiązaną do swych posiadłości zamorskich. Zajęte przez Amerykanów Indochiny nigdy nie wróciły pod kontrolę francuską dzieląc się na Wietnam, Laos i Kambodżę. Również większość kolonii afrykańskich wypadło z orbity Paryża poza Algierią, w której w 1964 wybuchł konflikt niepodległościowy pomiędzy tubylcami, a napływową ludnością francuską. W trakcie walk coraz bardziej jasnym stawało się, że Algieria jest nie do utrzymania, jednakże czołowi wojskowi nie przyjmowali tego do wiadomości. W wyniku przewrotu na stanowisko prezydenta wypromowany został de Gaulle, który forsował hasło francuskiej Algierii po to, by następnie rozkazać odwrót. Utrzymujący się w poczuciu zdrady generałowie tworzą tajną organizację OAS mającą na celu obalenie prezydenta i przejęcie władzy. W czwartym zamachu strzelec wyborowy Maurice LeBlanc osiągnął wreszcie cel i de Gaulle padł bez życia podczas obchodów francuskiego Dnia Niepodległości. W zamieszaniu po śmierci prezydenta wojskowym nie udało się zająć głównych urzędów, a władzę przejął Alain Poher, który zdecydowanymi działaniami doprowadził do ukarania winnych i stłumienia niepokojów w armii.

​

De Gaulle – dla jednych bohater, dla innych zdrajca
​

POLSKA
Urząd prezydencki w odtworzonej Polsce objął Władysław Raczkiewcz wybrany jeszcze w 1947 roku na emigracji na drugą kadencję. Po jej zakończeniu w 1954 roku wybory, tym razem pierwszy raz w historii urzędu prezydenckiego powszechne, wygrał Marszałek Kazimierz Sosnkowski. Powojennej Polsce przyszło zmierzyć się z ogromnymi stratami materialnymi oraz ludzkimi sięgającymi 12 milionów przedwojennej ludności. Rabunkowa polityka Rzeszy Niemieckiej dawała znać o sobie jeszcze wiele lat po podpisaniu pokoju. Amerykańska pomoc pompowana z Planu Marshalla znacznie ułatwiła podniesienie się polskiej gospodarki. Nierozwiązywalnym problemem pozostały kwestie narodów zamieszkujących Polskę. Z 6 milionów Żydów po Holokauście pozostało jedynie 500.000, z których około połowy wyniosła się do Izraela. Pozostawienie Kresów przy Rzeczpospolitej spowodowało, iż miliony Białorusinów i Ukraińców pozostało poza ziemiami należącymi do swoich krajów. Niebawem między rządami Polski, Białorusi i Ukrainy temperatura zaczęła się podgrzewać prowadząc nawet do starć zbrojnych między partyzantkami narodowymi i wojskami wszystkich tych krajów. W latach 1950-65 na granicy podczas służby ginie 38 żołnierzy Korpusu Ochrony Pogranicza, 17 Armii Białoruskiej, 21 Ukraińskiej Służby Granicznej, a także 289 partyzantów. Sytuację nieco stabilizuje podpisany w 1963 pakt o nienaruszalności granic pomiędzy tymi trzema krajami, jednakże po obu stronach nacjonaliści ciągle dają o sobie znać otwarcie nawołując do wojny. Stosunki polsko-litewskie utrzymują się w stanie ciągłego napięcia ze względu na Wilno, do którego pretensje roszczą sobie obie strony. Przedwojenny konflikt polsko-czechosłowacki o Zaolzie rozwiązany zostaje na drodze arbitrażu ONZ. Obszar zostaje podzielony między oba kraje. Powiaty Czeskocieszyński i Frysztacki otrzymuje Polska, zaś Frydecki Czechosłowacja. Chociaż arbitraż nie zadowala obu stron, to podpisują one w 1953 roku traktat potwierdzający te ustalenia.

​

Środkowa Europa w nowym kształcie
​

Sławny w Polsce pod odsieczy akowskiemu powstaniu generał Patton otrzymuje w roku 1952 tytuł honorowego Marszałka Polski stając się po francuskim marszałku Fochu drugim obcokrajowcem w ten sposób uhonorowanym. Prócz tego nowy marszałek odznaczony został Krzyżem Wielkim z Gwiazdą Orderu Virtuti Militari**. Krzyżem Komandorskim VM odznaczeni zostali m.in. generałowie Bór-Komorowski, Chruściel, Anders, Sosnkowski, Eisenhower, Bradley i Gavin. Krzyż Kawalerski VM otrzymali m.in. generałowie Ridgway, Schmidt, Maczek, Kopański, Duch, Kutrzeba, Dworak i Rudnicki.

Odrodzony PZL staje się jednym z największych koncernów lotniczych w Europie. PZL.114 Orzeł, odrzutowy myśliwiec bombardujący produkowany od 1966 roku, używany jest w lotnictwie m.in. Indii, Chin, Korei, Brazylii czy Norwegii. Flagowy model PZL.227, pasażerski liniowiec mogący zabrać 252 pasażerów i zdolny do lotów transatlantyckich wyprodukowany w setkach egzemplarzy śmiało konkuruje z maszynami Boeinga. Hitem wystawy lotniczej w Bratysławie w 1973 roku został szturmowiec PZL.254 Dzik (przez pilotów zwany Warchlakiem ze względu na jego nietypowy wygląd) – poddźwiękowa maszyna z klasycznym układem skrzydeł organicznie wyposażona w szybkostrzelne działo 37mm i szeroki wachlarz podwieszanych bomb oraz rakiet w sumie do 7.000kg udźwigu przeznaczona do niszczenia na polu walki czołgów, wozów opancerzonych, bunkrów i tym podobnych. Zamówienia na niego złożyło 28 krajów na łączną liczbę 1000 maszyn.

​

W pełni uzbrojony PZL.254 Dzik w barwach Polskich Sił Powietrznych
​

CZECHOSŁOWACJA
Eduard Beneš jedynie przez kilka miesięcy pełnił urząd prezydenta Czechosłowacji zanim zmarł. Jego następcą został wojenny premier Jan Šrámek. Czechosłowacja stosunkowo łagodnie weszła w okres powojenny. Prócz nielicznych rejonów walki niemal zupełnie ominęły teren tego kraju zdobytego szybkim uderzeniem US Army. Rozbudowane przez Niemców Zakłady Skody stały się jednym ze źródeł sukcesu czechosłowackiej zbrojeniówki, która fortunę zbiła na produkcji pojazdów pancernych eksportowanych głównie do Azji i Afryki. Nacjonalizm części Słowaków po wojnie został znacznie stłumiony, jednakże w latach 70. zaczął odżywać prowadząc do rozszerzania autonomii Słowacji w latach 80. i 90.

​

Wysiedlenia Niemców Sudeckich
​

USA
Wziąwszy na siebie trudne zadanie uporządkowania powojennego świata Stany Zjednoczone nie mogły wycofać się do tak hołubionego przez wielu izolacjonizmu. Nie pozwolił na to zresztą również prezydent Truman, a jego politykę kontynuował prezydent Eisenhower zaprzysiężony w 1953 roku. Podczas jedenastu lat rządów obu prezydentów sieć amerykańskich baz wojskowych oplotła świat stawiając Amerykę w roli światowego żandarma. Żaden większy konflikt na świecie nie mógł obejść się bez interwencji militarnej bądź dyplomatycznej Stanów Zjednoczonych postawionych obecnie w roli jedynego supermocarstwa na Ziemi, a jednej z dwóch potęg atomowych. Ekonomiczny Plan Marshalla pomógł postawić na nogi nie tylko Europę, ale i dużą część Azji oraz Afryki. Jednocześnie pozwolił on na rozszerzenie amerykańskich kontaktów handlowych. Mimo prób izolacjonistów nie udało im się przeforsować radykalnego zmniejszenia sił zbrojnych, które w międzyczasie otrzymały masę nowoczesnego uzbrojenia takiego, jak odrzutowe myśliwce P-79 Flying Ram czy bombowce strategiczne B-52 Stratofortress. Marynarka Wojenna w ramach Narodowego Programu Uderzeniowych Sił Atomowych otrzymała sześć nuklearnych krążowników liniowych typu Gettysburg, dziesięć nuklearnych ciężkich krążowników typu Los Angeles oraz dwadzieścia nuklearnych okrętów podwodnych typu Nautilus. Na początku lat sześćdziesiątych w budowie jest kolejnych dziesięć lotniskowców atomowych typu George Washington (zwanego również President-class) oraz nuklearne myśliwskie okręty podwodne, a także o niebo groźniejsze podwodne balistyczne okręty typu Ethan Allen przenoszące szesnaście rakiet każdy.

​

USS Ethan Allen, pierwszy balistyczny okręt podwodny świata
​

W 1958 zakończył się amerykański program budowy autostrad. Cały kraj został połączony siecią dróg w niespotykanej dotychczas skali. Dwujezdniowymi trasami mającymi na każdej jezdni przynajmniej dwa pasy ruchu, a standardowo 3-4, można przejechać od Atlantyku do Pacyfiku ani razu nie opuszczając autostrady.

4 lipca 1959 roku Alaska otrzymała status 49. stanu. Rok później pięćdziesiątym stanem zostały Hawaje. Status terytoriów zrzeszonych z USA otrzymały niemal wszystkie wyspy Pacyfiku, zaś Mariany aspirują do statusu pięćdziesiątego pierwszego stanu.

W roku 1965 zmarł generał George Smith Patton Junior. Zasłużony dla narodu amerykańskiego wódz, od 1955 roku Szef Sztabu Generalnego US Army, a od 1958 Przewodniczący Kolegium Szefów Połączonych Sztabów, w 1963 roku w wieku 78 lat przeszedł na emeryturę ze względów zdrowotnych, chociaż do ostatnich swych dni nie stracił wigoru. Przed śmiercią miał powiedzieć – Jeszcze tu wrócę i stoczę wiele wojen***. Mimo niewyparzonego języka, przez który wielokrotnie miał kłopoty, zdołał zaprowadzić w amerykańskich siłach zbrojnych żelazny porządek i rygor, dzięki którym sprawność wojsk USA osiągnęła niespotykanie wysoki poziom. Jako drugi generał w historii otrzymał najwyższy stopień wojskowy w Stanach – Generała Sił Zbrojnych****. Pierwszym dowódcą, który osiągnął ten szczebel kariery był generał Pershing, które adiutantem podczas I Wojny Światowej był właśnie Patton.

Podzielone rasowo Stany Zjednoczone przeżyły rewolucję społeczną. Za sprawą postaci takich, jak Malcom X czy Martin Luther King restrykcyjna polityka rasowa uległa zmianie. Chociaż jej zniszczenie kosztowało życie m.in. pastora Kinga uhonorowanego wcześniej Pokojową Nagrodą Nobla, to zakończyło się to dla murzynów pozytywnie. Oficjalnie segregacja rasowa została zniesiona, jednakże jej pozostałości mentalne ciągnąć mają się jeszcze przez bardzo długie lata.

4 lipca 1968 roku na księżycu wylądowali dwaj astronauci z misji Apollo 10. Pierwszym człowiekiem na Srebrnym Globie był Thomas Stafford*****, dowódca misji. Razem z nim spacer po powierzchni ziemskiego satelity odbył pilot lądownika Eugene Cernan.

​

Od lewej: Eugene Cernan, Thomas Stafford, John Young
​

RUMUNIA
Okupowana do 1957 roku Rumunia przeżyła ciężki okres denazyfikacji. W jego trakcie wielu czołowych polityków zostało uwięzionych na długie lata za kratami, ale jako w jednym z nielicznych krajów niemal nie było tutaj wyroków śmierci. Marszałek Antonescu odsunięty od polityki zmarł w 1959 roku w swej daczy nad Morzem Czarnym. Rumunia odzyskała przedwojenny kształt, co spowodowało kolejny wzrost tarć z Węgrami. Siedmiogrodzcy Niemcy zostali w latach 1950-1952 w większości wysiedleni do Niemiec.



PAŃSTWA BAŁTYCKIE
Mimo prób amerykańskiej dyplomacji i niektórych wpływowych osób w tych trzech krajach projekt Unii Bałtyckiej rozpadł się zanim wszedł w sferę działania. Obecność sił zbrojnych USA oraz denazyfikacja zostały bardzo negatywnie odebrane przez mieszkańców Litwy, Łotwy i Estonii ze względu na dość liczny odsetek służących w SS żołnierzy z tych krajów. Amerykanie wycofali ostatnie swoje jednostki z tego rejonu w roku 1953.

​

Państwa bałtyckie
​

ROSJA
Wyniszczony czystkami Stalina, a następnie zbrodniami Hitlera kraj pogrążył się najpierw w chaosie. Brak politycznych elit jakiejkolwiek orientacji ujemnie odbił się na stabilności Rosji, w której najpopularniejszą metodą dzierżenia władzy nadal pozostały rządy silnej ręki. W związku z tym Amerykanie po porażce pierwszych prób ustanowienia ustroju maksymalnie zbliżonego do własnego sięgnęli po plan awaryjny. Do Madrytu został wysłany Sekretarz Stanu George Marshall, by osobiście zaproponować Włodzimierzowi Cyrylowiczowi Romanowowi objęcie tronu rosyjskiego i tym samym zostanie Imperatorem Wszechrosji. Młody Romanow bez wahania przyjmuje propozycję Marshalla, który wprawia w ruch machinę mającą osadzić Włodzimierza na Kremlu. 27 października 1954 roku Patriarcha Moskwy i Wszechrusi Aleksy I wkłada na głowę prawnuka cara Aleksandra II koronę i ogłasza światu, że oto Rosja po 36 latach przerwy znów ma cara. Jako Włodzimierz I sprawuje swoje rządy aż do roku 1992, w którym to umiera. Kolejnym carem został niepełnoletni wnuk Władimira, Jerzy Michajłowicz Romanow-Holstein-Gottorp-Hohenzollern znany jako Jerzy I, zaś regentką jego matka, Maria Władimirowna. Nowy rosyjski carat w niewielkim stopniu przypomina ten znany sprzed Rewolucji Październikowej. Za sprawą Amerykanów znacznie umacnia się rola Dumy, dzięki czemu ustrój Rosji przypomina bardziej prezydencki we Francji de Gaulle'a, niż brytyjski. Nie zmienia się kwestia dziedziczności tronu.

W kraju aż do 1962 działa partyzantka komunistyczna składająca się głównie z dawnych komisarzy partyjnych. Prócz niej swoje niezadowolenie z braku niepodległości wyrażają ludy kaukaskie, a zwłaszcza Czeczeni i Ingusze, a także Tatarzy znad Wołgi. Ruchy te są dławione zarówno negocjacjami jak i siłą przez nową Imperialną Armię Rosyjską szkoloną przez amerykańskich instruktorów. W 1954 dekretem carskim zdelegalizowane zostały partie odwołujące się w swej ideologii do komunizmu, faszyzmu i nazizmu. W ramach odcinania się od komunizmu przywrócono dawne nazwy miast: Sankt Petersburg na miejsce Leningradu, Carycyn zamiast Stalingradu czy Ługańsk zamiast Woroszyłowgradu. Olbrzymie inwestycje amerykańskiego przemysłu, a także stopniowe przenikanie stylu życia zza oceanu zmienia kraj nie do poznania. Młode pokolenie nieznające już zbrodni komunizmu na własnej skórze dynamicznie rozwija Rosję, która w rekordowym czasie przeskakuje co najmniej dwa lub trzy stopnie w drabinie rozwoju społecznego. Od czasu do czasu pojawiają się co prawda politycy z wizją rozszerzenia Rosji do kształtu sprzed I Wojny Światowej, jednak nie utrzymują się oni długo na scenie politycznej.

​

Nowa-stara flaga Rosji i car Władimir I z żoną, gruzińską królową
​

JAPONIA
Wojskowa okupacja Japonii trwała aż do roku 1960, chociaż władza administracyjna w tym okresie powoli była przekazywana miejscowym urzędnikom. Po 1960 roku amerykańska armia nadal utrzymywała bazy w Nipponie, głównie lotnicze i morskie aż do dnia dzisiejszego. W ramach surowego traktatu pokojowego aż do 1995 roku Japonia nie miała prawa do posiadania własnej armii, a jedynie Sił Samoobrony. Marynarka wojenna nie mogła mieć jednostek większych, niż niszczyciel w liczbie nie przekraczającej 20% ilości niszczycieli US Navy. Wyposażenie fabryk przemysłu zbrojeniowego w całości zostało zdemontowane i wysłane do Stanów Zjednoczonych w ramach kontrybucji. Dla równowagi Amerykanie stymulowali rozwój przemysłu niemilitarnego. Uznający swoją porażkę w wojnie Japończycy z pokorą przyjęli warunki kreowane przez USA. Dla zrównoważenia niedawnych nastrojów wojennych ludność Japonii skupiła się dla odmiany na pracy w niej odnajdując cel swego życia. Skutkowało to szybkim wzrostem gospodarczym. Cesarz Hirohito do końca swych dni sprawował najwyższą władzę w kraju. Autonomiczny Region Hokkaido pozostający pod amerykańską administracją nigdy nie powrócił do Japonii jako jej integralna część. Riukiu również nigdy nie wykazało chęci zjednoczenia z Nipponem. Pozbawione większości wysp Imperium zostało znacznie ograniczone terytorialnie i fizycznie nie było w stanie rozwinąć się w przedwojennym kształcie nawet gdyby Amerykanie pozwolili mu na swobodne zbrojenia.



KOREA
Obdarzony wolnością kraj przez lata nie może podźwignąć się z ruiny. Rolniczy i biedny naród dopiero na początku lat 70. zaczyna się rozwijać dynamicznie dzięki mądrym decyzjom ówczesnych rządów. W wyniku zwiększenia atrakcyjności inwestycyjnej Korei i podniesienia nakładów na szkolnictwo na wszystkich szczeblach właśnie tutaj lokują się jedne z najważniejszych ośrodków zaawansowanych technologii. W okresie jednego pokolenia Korea przeskakuje o lata świetlne od tego, co było kiedyś.

​

Korea i Japonia
​

WŁOCHY
Włosi samodzielnie świetnie poradzili sobie z pozbyciem się faszystowskich naleciałości. Wydatnie pomocą w tym służyli Sycylijczycy, którzy zaciekle tropili i zabijali dawnych oficjeli rządu Mussoliniego. On sam jednakże wymknął im się z rąk będąc sądzonym w Norymberdze przez Międzynarodowy Trybunał. Dopuszczenie do władz Sycylijczyków okazało się i największym sukcesem jak i największym błędem Stanów. Po wykoszeniu wszelkiej opozycji, demokratycznej jak i faszystowskiej, mafiosi sami sięgnęli po władzę topiąc kraj w korupcji i układach przestępczych. Będąc samemu u steru stworzyli jeden z najbardziej niewiarygodnych reżimów Europy. W trakcie jego panowania kraj cofnął się w rozwoju przemysłowym o przynajmniej dwie dekady w stosunku do sąsiadów upodobniając coraz bardziej bogatą północ do biednego południa. Tendencje separatystyczne na północy doprowadziły do powstania szeregu organizacji aktywnie walczących z Sycylijczykami. Liberation Front czy Brigate Rosse oskarżone zostały o wiele zamachów terrorystycznych, w których zginęło 1598 osób, w tym 594 urzędników państwowych. Najsłynniejszym atakiem Europy zostało zdetonowanie ciężarówki wyładowanej materiałami wybuchowymi pod koszarami mediolańskiej Arma dei Carabinieri, w którym zginęło 71 karabinierów i 180 cywilów. Reżim mafijny utrzymuje się mimo nacisków europejskich do dnia dzisiejszego. Włoskie fabryki zbrojeniowe zostały głównym źródłem zaopatrzenia w broń i amunicję krajów byłej Jugosławii oraz afrykańskich kacyków i rewolucjonistów.

​

Władcy Włoch
​

WIELKA BRYTANIA
Upadek Imperium kolonialnego mocno odbił się na obliczu Wielkiej Brytanii, która straciła wszystkie posiadłości w Afryce oraz niemal wszystkie w Ameryce, Azji i Oceanii. Do 1970 roku z posiadłości zamorskich pozostają jedynie żałosne resztki tego, co miała sto lat wcześniej pod swoją władzą Korona. W 1977 roku, dwadzieścia lat przed upływem terminu dzierżawy, Brytyjczycy zwrócili Chinom Hongkong. W 1979 roku Brytyjczycy stoczyli z Argentyną wygrany konflikt o Falklandy. Powojenne lata dla Brytanii były trudne. Premier Churchill w pierwszych wyborach przegrywa odsuwając się tym samym od głównego nurtu polityki. Do władzy nigdy już nie wraca. Kraj musiał zmierzyć się z serią powstań afrykańskich bez charyzmatycznego wodza zdolnego do zjednoczenia narodu ponad wszelkimi podziałami. Odejście od kolonialnej polityki i wyzwalanie krajów było jedynym ratunkiem dla sypiącego się Imperium. Wzrastające koszty utrzymania kolonii i wojsk w nich, a także bardzo niechętne stanowisko wobec kolonializmu ze strony Stanów Zjednoczonych, które torpedowały wszelkie próby legitymizowania tłumienia ruchów partyzanckich w Afryce zmusiły Brytyjczyków do zaakceptowania nowej rzeczywistości, w której kraj ograniczył się głównie do ziem europejskich. W 1968 znacjonalizowany przez Egipt został Kanał Sueski, co bardzo obniżyło zaufanie Brytyjczyków do swych władz.

​

Domokrążca Winston
​

Po okresie szybkiego rozwoju przemysłowego tuż po wojnie w połowie lat sześćdziesiątych Brytania zmierzyć musiała się z kryzysem w niewydajnych gałęziach przemysłu ciężkiego. Zaskakującym wyborem dla Europy było wtedy powołanie w 1969 roku przez królową Elżbietę II na stanowisko premiera Margaret Thatcher, stosunkowo mało znanej na arenie międzynarodowej polityk, która po skompromitowaniu w skandalu korupcyjnym przewodniczącego Partii Konserwatywnej Edwarda Heatha wysunęła się na czoło swego ugrupowania. Bezkompromisowa i twarda kobieta w swej determinacji podobna Churchillowi wprowadza trudny program reform, w wyniku którego znacznie spada społeczne poparcie dla niej, lecz mimo tego zwycięża w kolejnych czterech wyborach parlamentarnych, gdyż Brytyjczycy szybko zaczęli odczuwać pozytywne skutki jej działań. Ochrzczona przydomkiem Żelaznej Damy przegrywa ostatecznie w 1986 roku w przedterminowych wyborach na rzecz Laburzystów. Pozostawia Wielką Brytanię w kwitnącej formie.

Nikomu nie udaje się rozwiązać ostatecznie problemu Irlandzkiej Armii Republikańskiej. Umiarkowane działania w latach pięćdziesiątych zastąpione zostały w 1966 roku pełną ofensywą terrorystyczną. W brytyjskich miastach zaczęły wybuchać bomby, ginąć policjanci. W Irlandii Północnej przetoczyła się fala morderstw działaczy protestanckich optujących za pozostaniem przy Koronie. Wprowadzona do Ulsteru brytyjska armia nie dała rady spacyfikować terrorystów. Pierwsze zawieszenie broni podpisane w 1983 roku zostaje zerwane przez IRA rok później eksplozją bomby w centrum Londynu. Równie nietrwałe porozumienia podpisano w 1987, 1989, 1994 i 1998.

W 1997 roku Królowa Elżbieta II abdykowała na rzecz swego syna Karola. Wstąpił on na tron jako Jerzy VII.

​

Elżbieta II, Margaret Thatcher i przyszły Jerzy VII, książę Walii Karol
​

FINLANDIA
Okupacja kraju przez Aliantów trwała stosunkowo krótko – jedynie do 1953 roku, chociaż struktury państwowe odbudowano jeszcze w 1951. Schorowany marszałek Mannerheim raz jeszcze podjął się próby odbudowania kraju. Jako prezydent wytępił z władz zaprzedanych nazistom polityków. Zmarł 23 grudnia 1952 roku. Finlandia utraciła wszystkie wojenne zdobycze, lecz zachowała utracone w toku Wojny Zimowej ziemie.



IZRAEL i BLISKI WSCHÓD
14 maja 1952 roku poprzez odczytanie przez Dawida Ben Guriona na posiedzeniu Rady Ludowej Deklaracji Niepodległości powstało żydowskie państwo Izrael. Następnego dnia wybuchła wojna między Izraelem, a państwami arabskimi. Silne lobby amerykańskich Żydów wpłynęło na sprzedaż do Izraela dużej partii broni z demobilu, w tym 18 czołgów M26 Pershing, 27 czołgów M4 Sherman, 46 samochodów pancernych M8 Greyhound, 150 dział polowych, 48 dział przeciwlotniczych, 21 myśliwców F-80, 12 bombowców B-25, 500 karabinów maszynowych, 2000 pistoletów maszynowych, 30.000 karabinów M1 Garand oraz kilkunastu tysięcy ton amunicji wszelkiego typu. Zarazem do Izraela udało się wielu Żydów wyszkolonych w szeregach US Army w trakcie II Wojny Światowej, w tym specjaliści broni pancernej i lotnictwa. Kontynuowane w następnych latach dostawy sprzętu pozwoliły Izraelowi na przetrwanie ataków Ligi Arabskiej i zajęcie większości Palestyny. Okresy pokoju między Izraelem, a Egiptem, Jordanią, Syrią, Irakiem, Jemenem i Arabią Saudyjską przeplatane były wojnami w latach 1955-56, 1964, 1968, 1970-74, 1977, 1979 i 1980-83. W 1985 w Palestynie wybucha Pierwsza Intifada. Fala terroru rozlewa się po żydowskich osiedlach. Odpowiedź jest równie brutalna i szybka jak do tej pory. Izraelskie czołgi wjeżdżają do dzielnic arabskich, strefa przygraniczna znów wypełnia się odgłosami wystrzałów. Próby amerykańskich pertraktacji prowadzone od 1953 roku do dzisiaj nie zapewniają trwałego pokoju. Amerykanie z powodu oficjalnego wspierania militarnego Żydów uznane zostały przez arabskich ekstremistów za jednego z głównych wrogów. Akty terroru dotyczą teraz nie tylko Izraela, lecz również amerykańskich placówek dyplomatycznych i żołnierzy na całym świecie.

W Yad Vashem powstał instytut upamiętniający śmierć z rąk nazistowskich Niemiec ponad dziesięciu milionów europejskich Żydów. Przy gloryfikacji ich ofiary zupełnie zapomniano o 8 milionach Polaków, 35 milionach obywateli dawnego ZSRR czy 50 milionach Chińczyków. W sumie w II Wojnie zginęło 180 milionów żołnierzy i cywilów.

​

Bliski Wschód ciągle w ogniu wzajemnej nienawiści
​

INDIE, PAKISTAN, BANGLADESZ
Spokój wewnętrzny budowany przez premiera Gandhiego zostaje zburzony 11 grudnia 1958 roku, gdy osiemdziesięciodziewięcioletni Gandhi zostaje zastrzelony w Delhi przez muzułmańskiego fanatyka. W tym momencie delikatna spójność Indii zostaje zachwiana w stopniu, który uniemożliwia jej powrót do stanu stabilnego. Wybuchają walki między Hindusami, a muzułmanami na wschodzie i zachodzie kraju. Wiele jednostek wojskowych buntuje się przeciwko hinduskiej władzy, a na czele zrewoltowanych wojsk staje były Szef Sztabu Indyjskiej Armii Muhammad Ayub Khan. W bratobójczych walkach zginęło ponad 2 miliony ludzi, a 9 milionów odniosło rany. Dopiero w 1960 podpisany zostaje niestabilny pokój pomiędzy Indiami i Pakistanem. W jego wyniku terytorium Kaszmiru zostało całkowicie zajęte przez Pakistan, co było nie w smak Hindusom. W 1967 wybucha kolejna wojna, w której masowe armie obu stron wykrwawiają się w Kaszmirze. Konflikt kończy się zawieszeniem broni w 1969 roku. Dwa lata później Pakistan Wschodni ogłasza niepodległość jako Bangladesz. Między Indiami a Pakistanem wybucha jeszcze seria konfliktów, w wyniku których giną setki tysięcy ludzi, a Kaszmir zostaje podzielony na dwie części. Mimo usilnych starań obu krajów, by zdobyć broń nuklearną dającą strategiczną przewagę nad wrogiem, amerykańskie restrykcyjne kontrolowanie handlu materiałami rozszczepialnymi ogranicza do minimum dostępny uran. Programy atomowe w skonfliktowanych krajach mimo to trwają na zdobywanym na czarnym rynku pierwiastku, którego nadal jest za mało do wytworzenia broni nuklearnej. W tym czasie na granicy utrzymuje się chybotliwy pokój kosztujący rocznie życie około dwustu żołnierzy. Z okazji do ogłoszenia niepodległości w 1958 roku skorzystał również Cejlon. Od 1964 roku nieduży kraj męczy się z problemem partyzantki Tamilskich Tygrysów.

​

Wojnę zasila amerykański sprzęt z demobilu
​

CHINY
Zakończenie wojny jest zarazem początkiem końca wymuszonego sojuszu Wanga i Czang Kaj-Szeka. Poprzez wewnętrzne intrygi wygryza on Wanga z rządu i zmusza do emigracji. Zarazem rozpoczyna się okres rozliczeń z tymi, którzy współpracowali z Japończykami. Czang nie mając realnie opozycji wykasza jej możliwe zalążki. Zapomniał jedynie o Mao Tse Tungu, który objawia się na scenie politycznej ponownie w 1953 roku prowadząc z gór z zachodu stutysięczną armię chłopską. Jej liczebność w ciągu kilku miesięcy wzrasta do dwóch milionów. Siły rządowe Czanga wspierane przez Amerykanów radzą sobie dość średnio nie będąc wstanie zdławić powstania. Przeciągające się walki trwają dwanaście lat, nim wreszcie po bardzo wyczerpującym konflikcie komunistyczny ruch został zdławiony, zaś Mao zginął. Czang zmarł w 1956 roku na raka mózgu. Bardzo nierówny rozkład bogactwa kraju powodował w ciągu następnych lat liczne bunty chłopskie. Sukcesem zakończyło się powstanie Ujgurów, którzy uzyskali międzynarodową akceptację dla swojego kraju. Problemy wewnętrzne Chin prześladowały je przez pierwsze 30 lat istnienia kraju. Mimo pompowanych w nie miliardów dolarów trudno było najbogatszy kiedyś kraj świata doprowadzić do poziomu chociażby Europy Wschodniej.



INDONEZJA
Natychmiast po zakończeniu działań wojennych Indonezja zadeklarowała niepodległość. Holendrzy nie zaakceptowali tego i wysłali swoje wojska do stłumienia zrywu. W pięcioletnich zmaganiach Holandia nie zdołała przywrócić swojej władzy nad tym terenem i w 1955 roku musieli uznać Indonezję jako niepodległe państwo. Do 1964 Holendrzy opuszczają całkowicie tereny swych pacyficznych kolonii.



LIBERIA
Zaanektowane przez Francuzów państwo oficjalnie odzyskało niepodległość w 1950 roku powiększone o część post-francuskich posiadłości zawierających również ziemie odebrane Liberyjczykom w wyniku wojen kolonialnych w końcówce XIX wieku.

​

Powojenna Liberia
​

ZWIĄZEK POŁUDNIOWEJ AFRYKI
Ostoja białej rasy w Afryce po wojnie wprowadziła segregację rasową w pełnej skali ustanawiając dyktaturę białych w stopniu, w jakim nie wyobrażano sobie nawet w z gruntu rasistowskich Południowych Stanach. Dopiero w latach dziewięćdziesiątych Nelson Mandela mógł ogłosić sukces w walce z Apartheidem. Republika Południowej Afryki, gdyż tak zmieniła się nazwa kraju, weszła na drogę równouprawnienia rasowego.

​

Prezydent Mandela
​

AFRYKA
Proces dekolonizacyjny doprowadził do znacznego zróżnicowania mapy politycznej Afryki, jednakże nie szło to w parze z naturalnymi podziałami plemiennymi i wywołało wiele niszczycielskich konfliktów zbrojnych, terroru i biedy.

​

Afryka zdekolonizowana
​

NIEMCY i AUSTRIA
Jeszcze w 1950 roku ruszyły procesy najwyższych dostojników hitlerowskich, a także najważniejszych zbrodniarzy. Przed czterema sędziami – po jednym z USA, Wielkiej Brytanii, Francji i Polski – w głównym procesie stanęli:
- Alfred Jodl
- Alfred Rosenberg
- Arthur Seyss-Inquart
- Ernst Kaltenbrunner
- Fritz Sauckel
- Hans Frank
- Hermann Göring
- Joachim von Ribbentrop
- Julius Streicher
- Martin Bormann
- Wilhelm Frick
- Wilhelm Keitel
- Erich Raeder
- Rudolf Hess
- Walter Funk
- Albert Speer
- Baldur von Schirach
- Constantin von Neurath
- Karl Dönitz
- Franz von Papen
- Hans Fritzsche
- Hjalmar Schacht
- Heinrich Himmler
- Fedor von Bock
- Karl Hermann Frank
- Benito Mussolini

Na śmierć skazani zostali Alfred Jodl, Alfred Rosenberg, Arthur Seyss-Inquart, Ernst Kaltenbrunner, Fritz Sauckel, Hans Frank, Karl Hermann Frank, Hermann Göring, Joachim von Ribbentrop, Julius Streicher, Martin Bormann, Benito Mussolini, Wilhelm Frick, Wilhelm Keitel i Heinrich Himmler. Wszystkie wyroki wykonano poprzez powieszenie. Próba przemycenia śmiertelnej trucizny do celi Göringa została udaremniona, a winny jej oficer został skazany na degradację do stopnia szeregowca, wydalenie z wojska, pozbawienie emerytury wojskowej i 5 lat więzienia. Uniewinniono jedynie trzech oskarżonych - Hansa Fritzsche, Franza von Papen i Hjalmara Schachta. Pozostali zostali skazani na dłuższe lub krótsze wyroki więzienia.

Prócz procesu głównego toczyło się jeszcze dwanaście pobocznych:
- Proces lekarzy
- Proces Milcha
- Proces prawników
- Proces Pohla (WVHA)
- Proces Flicka
- Proces IG Farben
- Proces dowódców na Bałkanach
- Proces RuSHA
- Proces Einsatzgruppen
- Proces Kruppa
- Proces ministerstw
- Proces wyższego dowództwa
W ich przebiegu pojawiały się tak słynne nazwiska, jak von Küchler, von Salmuth, Hoth, Reinhardt, von Leeb, Rendulic, von Weichs, Böhme czy Mengele. Najwięcej wyroków śmierci zapadło w procesie Einsatzgruppen, bo aż czternaście na dwudziestu czterech oskarżonych, z czego wykonano niemal wszystkie. Prócz Procesów Norymberskich odbywających się w latach 1950-55, w krajach okupowanych przez Niemcy toczyły się osobne sprawy, np. Jurgena Stroopa w Polsce. We wszystkich procesach zapadło w sumie ponad 15.000 wyroków śmierci, z których 13.000 wykonano m.in. na Adolfie Eichmannie, Klausie Barbiem czy Franzu Alfredzie Sixie.. 58.000 hitlerowskich zbrodniarzy zostało skazanych na dożywocie i aż 40.000 z nich odsiedziało wyrok w pełnym wymiarze. Ponad pół miliona Niemców otrzymało wyroki więzienia w zakresie do 25 lat. Bardzo restrykcyjna polityka denazyfikacyjna niemal wytrzebiła w narodzie niemieckim pozostałości po upadłym ustroju. Jedynie stosunkowo nieliczni dygnitarze niemieccy zdołali uciec za granicę, jednakże w przypadku grubych ryb wielu z nich padło ofiarą izraelskiego Mossadu zaciekle i bardzo skutecznie tropiącego winnych Holocaustowi.

Proces denazyfikacji przebiegał jednocześnie z wysiedleniami z terenów przyznanych Polsce, Czechosłowacji i Łużycom. Już w sierpniu 1950 roku ogłoszono, że tereny Prus Wschodnich, Śląska, Łużyc, Sudetów i Hollabrun zostaną objęte wielką akcją wysiedleńczą. W jej ramach w 1950 roku pozwolono na wyniesienie się Niemcom z tym, co tylko zdołają, ale dobrowolnie. Dopiero od kwietnia 1951 roku miały zacząć się przymusowe wysiedlenia. Część mieszkańców tych rejonów nie uwierzyła w to, że zostanie zmuszona do opuszczenia swej ziemi i twardo postanowiła na niej pozostać broniąc jej nawet siłą. Wehrwolf w swych ulotkach zapewniał, że żaden amerykański Żyd nie wygoni Niemca z jego domu. Już 1 kwietnia żołnierze US Army, Wojska Polskiego i Armii Czechosłowackiej zapukali kolbami w drzwi tych, którzy nie chcieli się wynieść dając opornym godzinę na spakowaniu dobytku i wyruszenie w drogę na stacje kolejowe, gdzie czekały już pociągi. Niedowierzający Niemcy, około 30% tych, którzy byli tu jeszcze w 1950, zostali zapakowani w wagony osobowe z taką ilością dobytku, jaką mogli unieść. Żołnierze alianccy nie mieli litości wiedząc, że ci ludzie mogli dobrowolnie wyjechać na tereny objęte okupacją, jednakże w swym uporze nie chcieli tego zrobić licząc na zmianę zdania zwycięskiej strony. Przesiedlenia objęły ponad 10 milionów ludzi, z czego koło 3 milionów w ramach akcji wojskowej. Pozbawione oparcia cywilnego struktury Wehrwolfu na terenach odebranych Niemcom załamały się. Opór w samych Niemczech został złamany przez regularne wojsko amerykańskie, które przez pierwsze dwa lata liczyło tam ponad milion żołnierzy. W następnych ośmiu latach okupacji liczebność jednostek została zredukowana do 200.000 żołnierzy w roku 1960. Ostatnie dywizje okupacyjne opuściły Niemcy w 1965 roku, lecz bazy wojskowe Stanów Zjednoczonych pozostają tam do dziś.

Oficjalnie państwo niemieckie pod nazwą Republiki Federalnej Niemiec odtworzone zostało w 1958 roku, zaś Austria wcześniej, bo w 1955. W latach 70. i 80. zaczęły odżywać roszczeniowe postawy wśród młodych Niemców. Pierwsze organizacje przesiedleńców zaczęły wysuwać żądania zwrotu Prus i Śląska dla RFN, jednakże nikt za wschodnią granicą nie traktował ich poważnie. Również w latach 80. rozpoczęły się ostentacyjne obchody zrzucenia bomb atomowych na poszczególne niemieckie miasta: Berlin, Frankfurt nad Menem, Drezno, Wiedeń i Monachium. Jeden z emerytowanych generałów US Air Force w wywiadzie telewizyjnym wzbudził burzę medialną, gdy demonstracje te podsumował stwierdzeniem: Niech się cieszą, że nie zrzuciliśmy pozostałych sześciu. Mieliby dwa razy tyle miast do obskoczenia.

​

Ława oskarżonych
​

EUROPA
W roku 1961 z inicjatywy Francji, Polski i Czechosłowacji powstały podwaliny pod europejską organizację jednoczącą narody. Traktat między tymi krajami powołał do życia Organizację Wzajemnej Pomocy Gospodarczej. OWPG przez lata ewoluowała zmieniając swoje pierwotne zadania. W 1967 zmieniła nazwę na Organizację Jedności Europejskiej (OJE) i przyjęła w swoje szeregi Holandię, Belgię, Luksemburg i Łużyce. W 1971 nastąpiło rozszerzenie o Szwecję, Finlandię, Rosję, Litwę, Łotwę i Estonię. W 1974 wstąpiła Portugalia i Wielka Brytania. W 1978 RFN, Austria, Ukraina, Białoruś, Węgry, Rumunia i Bułgaria. Rok później weszła Grecja i Hiszpania. Zaawansowany proces integracyjny Norwegii zakończył się wejściem w struktury OJE w 1982 roku. Od 1985 roku bezskutecznie usiłują dostać się do OJE Włochy, jednakże nie spełniają wymogów. Szwajcaria stawia na neutralność, chociaż przystępuje do Traktatu Praskiego wprowadzającego bezwizowy ruch w ramach Organizacji. Od 1990 roku integrację zaczynają Chorwacja, Słowenia, Serbia, Czarnogóra, Bośnia i Macedonia.

W ramach OJE państwa członkowskie wprowadzają jednolitą politykę zagraniczną, wizową, celną i energetyczną. Chociaż między poszczególnymi krajami nadal widoczne są napięcia, to na sesjach Parlamentu Europejskiego w Warszawie i Paryżu widać wolę współpracy. Gospodarczo OJE stanowi potęgę Starego Kontynentu, chociaż realistycznie nastawionym politykom coraz trudniej jest kompensować socjalistów nastawionych na dotowanie rodzimej produkcji bez względu na jej opłacalność, a także rozwijającej się w stopniu niedopuszczalnym biurokracji.



US NAVY
W ramach powojennej redukcji zezłomowane zostały niemal wszystkie stare duże okręty. Wprowadzenie Narodowego Programu Atomowych Sił Uderzeniowych uczyniło niepotrzebnymi kolejne okręty. Wiele z nich zostało zacumowanych i zakonserwowanych w stoczniach oraz bazach US Navy. Los ten spotkał wszystkie pancerniki prócz Utah, Floridy i Delaware oraz większość lotniskowców floty i eskortowych, krążowników liniowych i lekkich, a także część niszczycieli. Z kolei liczne jednostki zostały sprzedane za granicę np.
Do Brazylii:
USS West Virginia -> Marshal Floriano
USS Maryland -> Marshal Deodoro
USS Hornet -> Brasil
USS Independence -> Alagoas
USS Baatan -> Fortaleza

Do Francji:
USS Wright -> Le Normand
USS Sable -> Le Picard

Do Polski:
USS Long Island -> ORP Warszawa
USS Wichita -> ORP Piast
USS Astoria -> ORP Jagiellon
USS Boise -> ORP Dragon
USS Honolulu -> ORP Conrad

Do Rosji:
USS Northampton -> Rurik
USS Louisville -> Gromoboi
USS Augusta -> Pallada

Pancerniki Texas, Nevada, New Mexico, California, Arkansas, Idaho, New York i Tennessee zostały użyte w testach nuklearnych koło atolu Bikini wraz z dziesiątkami mniejszych jednostek. Lotniskowce Lexington i Saratoga ocalały jako okręty-muzea. Do roku 1990 wszystkie pancerniki typu North Carolina, South Dakota i Iowa oraz lotniskowce nie posiadające napędu nuklearnego zostały zezłomowane. Nieliczne, np. sama Iowa, zostały muzeami. W rezerwie Marynarki ciągle znajdują się jednostki typu Montana i Florida, chociaż przed pocięciem na żyletki ratuje je jedynie upór Kongresu.

​

Zakonserwowane okręty floty rezerwowej w stoczni w Filadelfii
​

Koniec



​

============================================================
* Przysłowie tatarskie
** Virtuti Militari dzieli się na pięć klas. Odpowiednio:
1. Krzyż Wielki
2. Krzyż Komandorski
3. Krzyż Kawalerski
4. Krzyż Złoty
5. Krzyż Srebrny
*** Patton wierzył w reinkarnację. Uważał, że był w przeszłości m.in. kartagińskim żołnierzem czy generałem u Napoleona.
**** Generał sześciogwiazdkowy, stopień obecnie nieoficjalny
***** Postać prawdziwa, pilot wojskowy, oficer USAF, dowódca misji Apollo 10. Brał również udział w późniejszym czasie nad badaniami technologii stealth w lotnictwie przy projektach samolotów F-117 i B-2. Egene Carnen również jest postacią prawdziwą i brał udział jako pilot lądownika w misji Apollo 10.




============================================================
Dziękuję wszystkim, którzy poświęcili swój czas i przeczytali tego AAR-a. Od początku tworzyłem go dla swojej i Waszej przyjemności. Mam nadzieję, że przez ten ostatni rok nie zanudziłem Was kompletnie, a tych, którzy wytrwali, nie dobiłem przydługawym epilogiem. Jeśli ktoś chciałby się dowiedzieć o dalszych losach krajów, o których teraz nie napisałem, to niech śmiało pyta