Tysiąc narodów cesarstwa - mongolska Persja [EU4, konwersja z CK II]

TYSIĄC NARODÓW CESARSTWA

PROLOG​

Czyngis Chan, bicz boży, wielki chan, założyciel dynastii czyngisydów

Antiochia zawsze była dla cesarzy perskich miejscem szczególnym. Od wyrwania miasta z rąk łacinników, którzy rządzili tu od czasu krucjat, sporo zyskało ono na znaczeniu, przeobrażając się ze stolicy (co prawda dość silnego) księstwa w siedzibę patriarchy Kościoła Wschodu i stając się jednym z najważniejszych miast Cesarstwa. To właśnie tu na pielgrzymki udawali się wszyscy znaczniejsi wielmoża, łącznie z rodziną cesarską; tutaj dochodziła kontrolowana w pełni przez Mongołów nić Jedwabnego Szlaku, przeobrażając miasto w największy ośrodek handlu we wschodniej części Morza Śródziemnego, zaraz obok Aleksandrii; wreszcie to tu zbierały się wojska szykujące się do wypraw na zachód. Zawsze gdy po Bliskim Wschodzie i Bałkanach rozchodziły się plotki o gromadzących się tu armiach, na Bizancjum, Anatolię, Królestwo Jerozolimy czy Egipt padał blady strach.

Serce imperium perskiego miało dwie komory. Jedną z nich było cesarskie miasto Isfahan. Drugą była właśnie Antiochia.


***


Nestoriusz - patriarcha Konstantynopola i ojciec drugiej najpopularniejszej (po katolicyzmie) doktryny chrześcijańskiej

– Powstań, Begterze, pierwszy tego imienia, z woli Boga Najwyższego cesarzu perski, królu Mongolii, Arabii, Indii, Buchary i Syrii, obrońco i przyjacielu Rzymu… – Patriarcha Szymon III nigdy nie był postawnym człowiekiem, a z wiekiem zdawał się wręcz niknąć w oczach. Przykurczony, wychudzony staruszek był ledwo widoczny przy cesarzu, nawet gdy ten klęczał przed ołtarzem. Gdy Begter I wstał z kolan, kontrast między nim a patriarchą stał się jeszcze bardziej uderzający. – Czy ślubujesz być tarczą i mieczem Kościoła?

– Ślubuję! – echo odbiło się od ścian katedry, niemalże wprawiając je w drżenie swoją mocą.

– Czy ślubujesz bronić każdego ze swoich braci w wierze, choćby był najnędzniejszym chłopem, przed wrogami Chrystusa i Boga?

– Ślubuję!

– Czy ślubujesz całą swą mocą prowadzić świętą wiarę ku nieuniknionemu zwycięstwu?

– Ślubuję!

– Niechże zatem raduje się cały Kościół Boży i wszyscy wierni z całego świata, że tak potężny obrońca wiary podjął się jego obrony. Niech Bóg Wszechmogący dodaje ci sił, byś nigdy nie przegrał, cierpliwości, byś nigdy się nie poddał, i miłosierdzia, byś całym swym życiem świadczył o swoim posłannictwie – mimo najszczerszych starań patriarchy to, co powinno być krzykiem, było ledwo słyszalne. Nie miało to jednak większego znaczenia – fakt, nawet jeśli obwieszczono go w mniej imponujący sposób niż planowano, pozostawał faktem.


***



Świat zareagował z obawą na nowe wieści.

W Egipcie, który dopiero co podnosił się po kryzysie wywołanym przez ostatnią inwazję persko-mongolską, nowy tytuł cesarza Begtera wywołał wściekłość. Od dwustu lat, ledwo władza potomków Temudżyna w Persji zdołała okrzepnąć, Mongołowie nawet się nie kryli z intencją podboju Egiptu i tylko dzięki połączeniu szczęścia, zręcznej polityki zagranicznej, potęgi armii oraz dawki pragmatyzmu państwu nad Nilem udało się przetrwać kolejne inwazje.

Podobnie zareagowano w Bizancjum. Co prawda władcy Wschodniego Cesarstwa Rzymskiego zdawali sobie sprawę, że tylko okres rządów potomków Temudżyna ocalił ich kraj oraz pozwolił mu się ponownie rozwinąć, ale, o ironio, z reguły to tylko powiększało ich nienawiść do Persji.

Z największym entuzjazmem zareagowali mieszkańcy egzotycznego królestwa Altaszaharu – pozostając z jednej strony w strefie wpływów dalekich Chin, a z drugiej strony niebezpiecznie blisko prawosławnych hord Kumanów, liczyło na protekcję potężnych władców Persji.

Pozostałe kraje regionu, szczególnie katolickie królestwa Anatolii i Jerozolimy rządzone przez schrystianizowanych Turków oraz upadające pod własnym ciężarem islamskie Imperium Delhijskie, zaczęły się pośpiesznie zastanawiać, czy może jednak by nieco nie zmienić swoich przyzwyczajeń religijnych

Proklamacja w Antiochii miała stać się zarzewiem wielkich wydarzeń i wyznaczyć kurs polityki cesarza Begtera na resztę jego rządów – ale to już temat na kiedy indziej...

____________
-Ci co mnie pamiętają mogą kojarzyć moje tempo. Zapewniam, że się nie zmieniło - dalej piszę powoli i rzadko wrzucam odcinki. Biorąc jednak pod uwagę, że planuję teraz opisać stan świata, co uwielbiam robić, to możliwe że kolejny odcinek pojawi się szybciej.
- Konwersja gry z CK II, gdzie grałem Mongołami osiedlonymi w Iranie.
- Wersja 16.3

 

Tyle wojska na start? Tylko nie bagietuj wszystkich wokół

 

To bodajże pierwszy screen, zaraz po wczytaniu konwersji. Usunąłem sobie kilkanaście tysięcy żołnierzy. Persja wciąż pozostaje krajem z najsilniejszą armią (zaraz obok ŚCR, które ma tysiąc żołnierzy mniej), ale jako że kieruje nim ludzki intelekt to nie powstanie z niego bezsensowny blob.

 

Jakie idee sobie dałeś? W końcu część tych domyślnych dla Persji są oparte o dziedzictwo szyickie, którego tutaj nie masz.

 

TYSIĄC NARODÓW CESARSTWA
Stan świata w 1444 - część 1:
​

Od 1220 roku, gdy mongolskie hordy ruszyły na zachód, świat uległ poważnym przeobrażeniom – często wynikającym właśnie z działalności Czyngis-chana i jego potomków. Dotyczyło to szczególnie Bliskiego Wschodu, choć fale po upadku muzułmańskich imperiów sięgały o wiele dalej, aż po Iberię i Bałkany. Zajęcie przez nestoriańskich Mongołów Persji i Mezopotamii, spalenie (a pół wieku później również zajęcie) Mekki i Medyny, zabicie ostatniego kalifa czy udane krucjaty w Iberii i Ziemi Świętej prawie zniszczyło islam i utorowało drogę chrześcijaństwu i herezjom.

Iberia



Upadek muzułmańskich rządów na południu Półwyspu Iberyjskiego był szybki, brutalny i krwawy – ogłoszona na początku XIV wieku krucjata przeciwko państwu Almohadów była ciosem, po którym islam w tym rejonie świata już nigdy się nie pozbierał.

Największym beneficjentem krucjaty okazała się Anglia – w wyniku zdobycia przez króla Jana II korony Królestwa Andaluzji oraz jego ślubu z królową Aragonii jego strefa wpływów na kontynencie sięgała od księstwa Poitou we Francji aż po Algarve na południe od Portugalii. Nawet mimo faktu, że jego następcy nie byli w stanie utrzymać tego stanu rzeczy, kultura angielska i wywodzące się z wysp dynastie wciąż dużo znaczą na obszarze półwyspu.

Najsilniejszymi państwami iberyjskimi są Królestwo Leonu, uparcie od wieków powiększające swój stan posiadania, oraz Królestwo Andaluzji – państwo krzyżowców, rządzone przez angielską dynastię Beauchamp. Co prawda ten drugi kraj nie jest tak rozległy terytorialnie, a do tego targają nim konflikty pomiędzy ludnością lokalną a potomkami osadników przybyłych z Anglii po wygnaniu Almohadów, ale jest w doskonałej pozycji do ekspansji w Afryce. Trzecim najsilniejszym krajem półwyspu jest Nawarra, która dopiero niedawno wyzwoliła się spod panowania angielskiego.

O wiele słabsze są Portugalia, Kastylia i dwie Aragonie. Każdy z tych krajów jeszcze niedawno przeżywał szczyt swojej potęgi – i bolesny upadek, spowodowany albo przez Anglików, albo przez Leon. Portugalia ucierpiała w wyniku entuzjastycznej próby podbicia Mali, która po wielu dekadach walk zakończyła się klęską, wyparciem z ziem w Afryce i nawet utratą stolicy w Lizbonie. Jeszcze gorzej trzyma się Kastylia, rozszarpana przez Leon i Anglię. Z kolei istnienie dwóch Aragonii – księstwa i królestwa – jest spuścizną po walce Anglików, Sycylijczyków i Kastylijczyków o wpływy w tym kraju. Ostatecznie księstwo znalazło się pod władzą angielską, a królestwo - kastylijską. Obie dynastie ostatecznie poddały się lokalnym wpływom kulturowym i szykują się do bezpardonowej walki o zjednoczenie kraju.

Północna Afryka



Od zajęcia Mekki przez Mongołów, a następnie brutalnego stłumienia powstania ostatniego z kalifów, Ismaila Młota (życzliwi twierdzą, że przydomek dotyczył jego odwagi i wojowniczości, złośliwi - że poziomu jego inteligencji) cała Afryka północna przeżywa ogromne zmiany. W ciągu zaledwie dziesięciu ostatnich lat miały tu miejsce co najmniej dwa znaczące wydarzenia - koniec kolejnej wojny domowej w Sułtanacie Hafsidów, gdzie od stulecia walczyli ze sobą sunnici (coraz słabsi, w związku z upadkiem choćby resztek autorytetu swojej religii) oraz jazydzi, oraz opanowanie przez Sułtanat Hussamaddinów terenów od Kabylii po Cyrenejkę, wypierając z nich Sycylijczyków i Cypryjczyków.

Obecnie cała Afryka północna stanowi mieszaninę przeróżnych kultur i religii. Drobne państwa beduinów, takie jak Fezzan czy Mzab, wyznają sunnizm , tak samo jak - przynajmniej na razie - Hafsidzi, choć ci ostatni pozostają krajem w większości jazydzkim. Hussamaddinowie, sami będąc jazydami, rządzą jeszcze sunnitami i katolikami, z czego ci ostatni zamieszkują tereny Libii, którymi do niedawna rządzili władcy z Europy. Do tego w Algierii znajdują się jeszcze posiadłości Sycylijczyków oraz miniaturowego i koszmarnie osłabionego Królestwa Akwitanii. Na samych brzegach obszaru znajduje się jeszcze Mali, wyznające zikryzm, oraz nestoriański Egipt.

Egipt jest jedynym z krajów afrykańskich z którymi Cesarstwo Perskie miało intensywniejszy kontakt - który z reguły źle się kończył dla mieszkańców tego prastarego królestwa. Już sam Dżyngis-Chan skierował tu swoje wojska, paląc i grabiąc wszystko na swojej drodze. Następnie, w ciągu następnych lat, panująca w Egipcie i Syrii dynastia Ajjubidów była nieustannie spychana ze swoich terenów w Azji - tracąc Syrię na rzecz Turków z Anatolii i krzyżowców z Królestwa Jerozolimy, a Arabię na rzecz Mongołów. Ostatecznie, mimo perskich apetytów, Egipt przetrwał jako niepodległy byt - między innymi poprzez przyjęcie przez sułtana Amra “Pająka”, wychowanego za młodu na dworze perskim, gdzie przebywał jako zakładnik, nestorianizmu. Jego poddani, wstrząśnięci niedawnym upadkiem Mekki, zniszczeniem tamtejszych meczetów i postawieniem na ich gruzach chrześcijańskich świątyń (oraz brakiem apokalipsy, która powinna w związku z tym nadejść) w ciągu dwudziestu lat panowania Amra nawrócili się w takich ilościach, że nestorianie przyćmili swoją liczebnością zarówno muzułmanów, jak i Koptów. Inaczej podeszli do tego wielmoża - Amr ostatecznie umarł w tajemniczych okolicznościach, a na tron powrócił muzułmański władca. Jak bardzo złym pomysłem to było dowiedzieli się zaledwie pięć lat później, gdy Egipt ruszyły mongolskie hordy, wioząc ze sobą własnego pretendenta do władzy w Egipcie. Co prawda Ilias “Uzurpator” Bashandid rządził zaledwie miesiąc, a całą jego rodzinę na wszelki wypadek następnie wymordowano, ale interwencja przyśpieszyła przemiany w kraju - pozbawiła muzułmanów resztek władzy.

W związku z tym, że Ajjubidzi oficjalnie byli władcami dwóch królestw - Egiptu i Syrii - a Mongołowie osadzili swoją marionetkę tylko na tronie tego pierwszego, muzułmański odłam tej dynastii kontynuował rządy w resztkach posiadłości w Syrii, by w końcu - dziwnym zrządzeniem losu - zbiec do Etiopii, nawrócić się na chrześcijaństwo i przejąć tam władzę. Egipski odłam rządził na północy jeszcze dwadzieścia lat, aż do siłowego przejęcia władzy przez dynastię Bahrytów. Ajjubidzi próbowali co prawda jeszcze oderwać od Egiptu Alexandrię z przyległościami, korzystając z jej bogactwa, ale nowi władcy kraju w ciągu kilku lat zdołali podporządkować sobie zbuntowaną prowincję.

Bliski Wschód i Bałkany



Bliski wschód, Bałkany i Anatolia są rejonami, które ostatnie wieki bardzo mocno doświadczyły - często poprzez zsyłanie na nie mongolsko-perskich hord.

Od dwóch wieków rejon jest areną starć między katolicyzmem, prawosławiem a nestorianizmem. Przez krótki czas w walce brał udział również islam, aż do momentu gdy Sułtanat Rum nawrócił się na prawosławie, a następnie zreformował w Sułtanat Anatolii. Wydawało się, że ostatecznie zatryumfował katolicyzm - Konstantynopol znajdował się pod władzą Wenecji, Cesarstwo Łacińskie kontrolowało resztę Tracji, cała Grecja (poza Epirem) pozostawała pod rządami krzyżowców, a prawosławne Bizancjum się nie liczyło jako znacząca siła. Co więcej, wyglądało na to że niekwestionowanymi władcami regionu zostaną Turcy - ich imperium obejmowało Anatolię, Trapezunt, Armenię, północ Syrii, a jeden z ich władców ożenił się z królową Jerozolimy co, jak planowano, miało doprowadzić do unii obu królestw i nawrócenia Turków z prawosławia na katolicyzm.

Ostatecznie jednak wszystko uległo zmianie, gdy cesarz perski, zaniepokojony wzrostem tureckiej potęgi, osadził siłą na tronie Bizancjum swoją żonę, córkę jednego z cesarzy.

Tak zwane “mongolskie panowanie” doprowadziło do wstrząsu na arenie politycznej. Bizancjum błyskawicznie odzyskało swoją dawną stolicę, część ziem w Grecji, a nawet Armenię i południowe wybrzeże Azji Mniejszej. Ceną za wsparcie było nawrócenie na nestorianizm, a ostatecznie perska interwencja doprowadziła do poważnych problemów wewnętrznych, wymuszając na Mongołach powrót do Persji. Tureccy władcy Anatolii nie zdołali jednak powstrzymać sojuszu rzymsko-perskiego na czas, a w wyniku osłabienia prestiżu monarchy jego wasale przeforsowali zwiększenie swoich przywilejów oraz elekcyjność tronu.
Zakończyło się to, ironicznie, katolicyzacją Turków - gdy na tron został wybrany przedstawiciel sturczonego rodu La Roche - oraz przeobrażeniem się Królestwa Jerozolimy w prawosławny Sułtanat Seldżuków. By dodać jeszcze kilka kropel do czary tureckiej goryczy, Persowie zaledwie kilka lat temu siłą odłączyli od Anatolii księstwo Turgutydów, mając w planach je następnie pożreć - uzyskując w ten sposób zarówno większą kontrolę nad kończącą się w tych okolicach nitką Jedwabnego Szlaku, jak i łącząc wreszcie terytorium z Antiochą.

Prawosławie zostało na chwilę obecną prawie kompletnie wyeliminowane z regionu, a ostateczne starcie katolicyzmu i nestorianizmu najprawdopodobniej zakończy się triumfem tego drugiego - w końcu nestoriańskie są zarówno Persja jak i Bizancjum, a po stronie katolickiej stoi tylko słabowity Sułtanat Anatolii, którego wasale rządzą się niemalże jak niezależni władcy, oraz dwa państewka krzyżowców - Księstwo Tesalonik, rządzone przez Niemców, oraz Królestwo Cypru, pod władzą francuską.


__________________
Co prawda planowałem w pierwszej części wrzucić jeszcze Kaukaz, ale stwierdziłem - a co mi tam, mam kilka stron przygotowanych, nic się nie stanie jeśli podzielę opis świata nieco inaczej, zwłaszcza że sam nie wiem kiedy będę miał dalej czas na pisanie... w kolejnej części na pewno będzie Kaukaz, Europa zachodnia, środkowa oraz Ruś. Jeśli będzie dobrze to w trzeciej części opisu świata da się Azję Środkową, Indie i samo Cesarstwo Perskie

Moskal - na razie ich nie tykałem, bo się na tym nie znam. Jeśli spróbuję je zmodyfikować to na pewno chciałbym dorzucić bonusy do siły misjonarzy, za bycie krajem który odrodził nestorianizm; bonus do handlu, za praktyczną kontrolę jedwabnego szlaku; może jeszcze bonusy do kawalerii, akceptowania kultur... na razie to nie takie ważne, bo i tak jestem OP.

 

TYSIĄC NARODÓW CESARSTWA
Stan świata w 1444 - część 2:
​

Wschód Afryki

Jeszcze do niedawna Nubia i Etiopia stanowiły jedno, potężne królestwo - z licznymi problemami wewnętrznymi, ale pozostające lokalnym hegemonem. Pierwsza połowa XV wieku nie była jednak łaskawa dla dynastii Salomonidów, rządzących tym tworem.

Historia stosunków między Etiopią a Persją zawsze była pełna współpracy. Potomkowie Czyngis-Chana i potomkowie Salomona chętnie angażowali się we wspólne działania przeciwko muzułmanom w Egipcie, Arabii czy Somalii, szczodrze się przy tym wymieniając księżniczkami. Ostatecznie doprowadziło to do rozkwitu Etiopii - z silnym sojusznikiem, upadającym islamem oraz granicami sięgającymi od Rogu Afryki po ziemie egipskie Salomonidzi rośli w siłę, a ich poddanym żyło się dostatniej. Tylko niewielkie tereny w księstwie Afaru pozostawały pod panowaniem muzułmańskich Ajjubidów, a po podziale tej dynastii na odnogę syryjską i egipską losy tej muzułmańskiej prowincji wydawały się przesądzone - stało się jednak inaczej.

Ostatecznie, dzięki mieszance niepopularnej polityki króla etiopskiego, nawrócenia się sułtana syryjskiego na chrześcijaństwo i przyjęcia przez niego lokalnych zwyczajów oraz spisku wśród możnych Salomonidzi zostali wygnani z Etiopii, a władzę objął tam król z dynastii Ajjubidów. Jakby było tego mało, to w Nubii doszło do rebelii na wybrzeżu, przez co kraj ten został pozbawiony dostępu do morza.

Sytuacja w tym rejonie świata pozostaje niestabilna. Salomonidzi wciąż liczą na powrót do swojej dawnej ojczyzny, Nubijczycy na uwolnienie się spod ich władzy, a Ajjubidzi - na zemstę na Bahrydach oraz Persach za wszelkie przeszłe upokorzenia.

Kaukaz

Od pojawienia się Mongołów na terenie Persji Kaukaz nigdy nie znajdował się w strefie zainteresowania władz cesarskich - zajęcie Albanii Kaukaskiej było szczytem ich dążeń terytorialnych w tym rejonie. Nikt nie był w stanie przewidzieć tego, jak ambitny okaże się kuzyn cesarza, któremu nadano te ziemie. Podczas gdy uwaga Isfahanu skupiała się na Egipcie bądź Bizancjum, kaukaska odnoga rodu Czyngisydów rozwijała swoje posiadłości, korzystając z każdej okazji do ich poszerzenia. Z reguły wierni wobec korony, ich pozycja ciągle rosła, z czego korzystali dla dalszego umacniania swojej władzy na Kaukazie.

Ostatecznie Księstwo Derbentu poszło własną ścieżką - jego władca, książę Kokochu II przyjął messaliańską herezję i, jako jedyny ze wszystkich buntowników w historii Cesarstwa, zdołał wywalczyć sobie niepodległość. Obecnie Derbent jest najsilniejszym krajem regionu, zmaga się jednak z problemami - w żadnej z prowincji messalianie nie stanowią większości, mieszkańcy składają się z trzech grup etnicznych - Mongołów, Gruzinów oraz Turków - a samo księstwo jest jedynym krajem oficjalnie wyznającym messalianizm na świecie, co czyni z nich łakomy łup zarówno dla nestoriańskiego Bizancjum lub Cesarstwa Perskiego, jak i dla katolickich państw - greckiego Księstwa Chersoniu, stanowiącego przedłużenie dawnego Cesarstwa Trapezuntu, oraz Królestwa Gruzji, zdecydowanego by odzyskać swoje prawowite ziemie.


Kumańszczyzna

Od zachodniej Syberii aż po ziemie zamieszkane przez Słowian, rozciągają się ziemie pozostające przez ostatnie wieki pod dominacją Połowców. Mimo groźby zniszczenia ich imperium przez Mongołów, ostatecznie do tego nie doszło - Mongołowie ruszyli na południe, na tereny islamskie, osiedlając się ostatecznie w Persji. Przypieczętowało to losy tych ziem, na których od tej pory Połowcy posiadali pełną hegemonię, w momencie swojego największego rozrostu terytorialnego sięgając aż po Kijów i Morze Białe. Ciągły nacisk na słowiańszczyznę prowadził do wzrostu znaczenia Imperium Kumańskiego, a bliski związek z Jedwabnym Szlakiem (zarówno dlatego, że przez ziemie Połowców przechodziła jedna z jego nitek, a pozostałe były w zasięgu ich rajdów łupieżczych) przynosił spore zyski.

Ostatecznie jednak niestabilna natura stepowych imperiów dała o sobie znać. Klany, osiedlające sie na zdobytych terenach stały się jednym z większych problemów. Niżny Nowogród stał się centrum połockiego królestwa Orban-Oszu. Na brzegach Północnej Dźwiny powstało samozwańcze Imperium Dźwiny. Niedobitki Bułgarów Nadwołżańskich przeniosły się w okolice Biełozierska, ostatecznie jednak zostały podbite przez Orban-Osz, a z ich państewka pozostało tylko Księstwo Romny. Co gorsza, coraz cięższe konflikty między klanami czy walki o władzę doprowadziły do redukcji znaczenia połowieckiej części jedwabnego szlaku, a reszta zaczęła być skutecznie broniona przez Altaszahar i Cesarstwo Perskie. Ostatecznie Mongołowie, po zakończeniu serii wielkich najazdów na Indie, zaczęli inwestować w rozwój pogranicza z Połowcami, do końca odcinając ich od możliwości rajdów - stały się ciężkie do przeprowadzenia, a co gorsza, gdy mimo to próbowano ich dokonać, siły mongolskie nie ograniczyły się do przepędzenia Połowców, a ruszyły na ich własne ziemie, przesuwając granice na północ.

Obecnie tereny dawnego Imperium Kumańskiego stanowią obraz rozpaczy - silnie zdecentralizowane, prawosławno-monotelickie państwo stoi na skraju rozpadu z powodu dążeń klanów do uzyskania niepodległości, a jego rozwój technologiczny stanął w miejscu dekady temu. Sprawia to, że stanowią obecnie łakomy cel dla dowolnego z sąsiadów - niezależnie czy mowa o słowiańskich monarchiach, osiadłych Połowcach czy o Altaszaharze lub Persji.

Największymi przegranymi są ludy ugrofińskie - ciągłe osadnictwo Połowców pochłaniało kolejne zamieszkiwane przez nich terytoria aż do momentu, gdy zostali wyparci z większości swoich ziem.

Ciekawostką jest obecność na zachodzie ziem dawnego Imperium islamu - jest to pozostałość po osadnictwie Bułgarów Nadwołżańskich, zanim zostali podbici przez Połowców.

Słowiańszczyzna

Dla Słowian ostatnie wieki były tragiczne - jedynym ze słowiańskich królestw, które rozwijało się i kwitło była Polska, gdy tymczasem na wschodzie Rusini walczyli o przetrwanie wobec połockiej nawały. Ciągłe spychanie na zachód sprawiło, że słowiańska kultura nie wychodzi na wschodzie poza Jarosław i Moskwę. Jeszcze ostrzej los potraktował ludy bałtyckie, z których tylko Litwini byli w stanie zachować własne państwo - niewielkie Księstwo Jaćwingi, sprzymierzone z Polską i będące jedyną pozostałością po dawnej potędze Królestwa Litewskiego, które w szczytowym okresie rozwoju rządziło całą Słowiańszczyzną. Reszta ziem bałtyckich została zajęta przez Skandynawów, i o ile Szwedzi są dość łaskawymi panami dla Litwinów, to Duńczycy zajęte przez siebie tereny skolonizowali, wypierając tubylczych Estończyków do Ingrii.

Na chwilę obecną na wschód od Polski najsilniejszymi kandydatami do objęcia panowania nad Rosjanami są Królestwo Kijowskie oraz Zakon Krzyżacki. Ten drugi stanowi ciekawy przypadek - początkowo, po sprowadzeniu na te tereny w celu walki z pogańskimi Litwinami i Połowcami, podążali za nimi koloniści ze Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Kultura niemiecka wciąż kwitnie na terenach kontrolowanych przez Zakon, Witebsk i Smoleńsk, ale sami zakonnicy przeszli ostatecznie asymilacje kulturową, czyniąc z ich państwa najsilniejsze - choć nie jedyne - ruskie państwo katolickie. Dzięki sojuszowi z Polską posiadają dość siły, by spróbować zjednoczyć całą krainę. Z kolei Królestwo Kijowskie stanowi siłę samo w sobie, ale jest pozbawione sojuszników.

Europa południowo-wschodnia

Między Bizancjum a Polską rozciągają się ziemie pozostające pod pełną kontrolą dwóch prawosławnych, słowiańskich państw - Cesarstwa Karpackiego oraz Królestwa Bułgarii. To pierwsze zostało stworzone przez katolickie Królestwo Węgier, ale w toku historii nie tylko władzę w nim przejęli Chorwaci, ale i doszło do zmiany panującej w nim religii - na prawosławie, co nastąpiło tuż po tym jak Mongołowie zmusili patriarchę Konstantynopola do ucieczki z miasta i zaczęli wprowadzanie we Wschodnim Cesarstwie Rzymskim nestorianizmu. W Cesarstwie Karpackim trwał wtedy konflikt religijny - panujący władca przyjął herezję katarską, a przeciwko niemu wystąpili katoliccy możni. Wojnę domowa nieoczekiwanie wygrała trzecia strona - która przyjęła wygnanego patriarchę oraz zdołała wprowadzić na tron swojego kandydata. Ostatnią enklawą węgierskich katolików jest Księstwo Ungwaru.

Z kolei Bułgaria pozostaje stabilną, lokalną potęga, która nie angażuje się w większe konflikty.

__________________
Hej, w tym tempie w tym roku skończę opis świata! ^.^

 

Jeżeli następny odcinek nie pojawi się w tym miesiącu, to się chyba pogniewamy. :F