Βασίλειον Ῥωμαίων - Cesarstwo Wschodniorzymskie

Postanowiłem napisać AAR z gry Bizancjum. Zobaczymy co z tego wyjdzie Technikalia:
wersja gry: EU3 + DeI 1.6a + niewielkie moje modyfikacje
data startu: 1356
ustawienia:


Postaram się niedługo wrzucić jakiś krótki wstęp i pierwszy odcinek (jestem w szoku że tak długo żyje pierwszy cesarz )

Edit: Dla ludzi nielubiących się przebijać przez komenty (bądź pożądających konkretnego odcinka) mały spis treści:

I. Ioannes V

1. Ponowne narodziny w bólach
2. W obronie Widynia
3. Przegrana wojów, wygrana szpiegów
4. Schyłek życia Ioannesa
​

II. Ioannes VII (opis sytuacji w europie)

1. Cesarz - obieżyświat
2. Cesarz Obieżyświat cz. II​

III. Ioannes VII, Konstantinos XI, Zoe II, Michael X

Burza w Cesarstwie
​

IV. Hektor I

1. Kolejne zmagania z Turczynem
2. Wygnanie Turczyna
3. Odnowa ładu w Cesarstwie
​

V. Manuel II

1. Wielka Wojna z Osmanami
2. Koniec Wielkiej Wojny
​

VI.

1.
​

 

Ponowne narodziny w bólach
czasy basileusa Ioannesa V, cz. I

koronacja basileusa Ioannesa V
​

[justify]

Iōannēs V Palaiologos został koronowany w 1341r jako zaledwie dziewięcioletni chłopiec. Początkowo więc dzielił się władzą z przyjacielem ojca Janem VI Kantakuzenem. Jednak po 6 latach wspólnego rządzenia doszło do sporu i utraty władzy.

W nocy z 1 na 2 marca 1354 zdarzyło się jedno z największsych nieszczęść dla Cesarstwa w tym wieku. Trzęsienie ziemi zniszczyło mury warowni na półwyspie Gallipoli, została ona natychmiast zajęta przez Osmanów. Odtąd Turcy mieli przyczółek w Europie.

Cesarstwo Wschodniorzymskie na w chwili objęcia władzy przez basileusa Ioannesa V​

W 1355 roku udało mu się wreszcie pokonać uzurpatora i zasiąść na tronie cesarskim. Był on sprawnym dyplomatom, dzięki czemu udało mu się pozyskać Serbię (lokalną potęgę, która wzbogaciła się w czasie wojny domowej w Cesarstwie), Bułgarię i Wiedyń jako sojuszników, a także uzależnioną politycznie od Konstantynopola Moreę. Jedynie Gruzja nie przystała do jego koalicji. Szczęśliwie udało się też połączyć węzłami małżeńskimi rody możnych z Cesarstwa i Czarnogóry oraz Wiedynia.

​

Niestety natura poskąpiła Ioanesowi zmysłu strategicznego jak i umiejętności administracyjnych. Był on jednak na tyle mądrym władcą, że dostrzegał własne braki i postarał się o sprowadzenie na dwór odpowiednich ludzi. Zarządzanie państwem powierzył Diogenesowi Laskarisowi, który był starostą Konstantynopola tak sprawnie ściągającym podatki i zarządzającym miastem, że został zauważony przez Cesarza. Do pomocy dostał on uczonego w prawie byłego sędziego najwyższego trybunału cesarstwa, oraz mało rozgarniętego znawcę prawa i obyczaju. Przeprowadzili oni szereg reform konsolidujących państwo i przenoszących pewne zadania i uprawnienia z urzędów lokalnych na Cesarza i jego dwór. Sytuacja w państwie była bardzo napięta ze względu na ciągłe walki pretendentów o purpurę w ostatnich latach. Sytuacji nie poprawiły też reformy doradców nowego władcy.

​

Mimo tej destabilizacji początkowo rzemieślinkom w Cesarstwie żyło się dobrze, a i handlarze nie narzekali. Sytuacja ta jednak miała się szybko zmienić ze względu na nadciągającą wojnę....
​

[/justify]

 

W obronie Widynia
czasy basileusa Ioannesa V, cz. II​

[justify]

Ioannes niestety niedługo miał cieszyć się odzyskaniem kontroli nad swoją ojcowizną, gdyż pod koniec roku rozeszły się plotki o wojnie która miała już wkrótce rozegrać się między sojusznikami młodego basileusa. Plotki nie kłamały i 7 listopada AD 1356 car Bułgarii wypowiedział wojnę carowi Widynia. Już po dwóch dniach na dwór basileusa dotarli posłowie zarówno z Widynia, jak i Bułgarii, Ioannes długo wysłuchiwał obu posłów, których zresztą straż pałacowa musiała rozdzielać, by się nie pozabijali i w końcu podjął mądrą decyzję:

Jeszcze tego samego dnia powołano pod broń 3 tysiące jazdy i tyleż piechurów. Do wojny po stronie Bułgarii dołączył tylko jej wasal – Karwuna. Biorąc przykład z Cesarza, w obronie Wiedynia stanęła także Serbia. Wojna jak zwykle zaowocowała pogorszeniem się kondycji gospodarczej kraju. Ioannes jednak nie miał wyboru. Jakmż byłby cesarzem, gdyby nie zareagował na otwarty gwałt wobec swojego sojusznika, nawet tak marnego jak carat Widynia.

Armia powołana przez Cesarza Ioannesa V​

Korzystając z faktu, że na terenie Wiedynia Serbowie związali walką wszystkie siły przeciwnika, basileus nakazał siłom cesarskim przystąpienie do oblężeń. W czasie pochodu na stolicę Karwuny natknięto się na formującą się armię tego kraju którą bez wysiłku rozniosła na kopytach jazda bizantyjska. Niestety! Po zaledwie półrocznych oblężeniach, w czasie których udało się nam zdobyć jedynie pomniejsze twierdze z terenów Serbii powróciła główna armia sojuszu bułgarskiego i niemal o połowę mniejsze siły Ioannesa musiały się wycofać do Adrianopola. Po szybkiej potyczce na błoniach pod Adrianopolem dowódca Drugiej Armii zarządził taktyczny odwrót. Upojeni zwycięstwem, iluzorycznym jak mieli się przekonać, Bułgarzy przystąpili do oblężenia miasta zaślepieni wizją łupów. W tym czasie Druga Armia zdążyła się wycofać pod Saloniki, gdzie połączyła się z Pierwszą armią wracającą spod Wielkiego Tyrnowa, ówczesnej stolicy Bułgarii. Po uzupełnieniu oddziałów ochotnikami z Salonik i reorganizacji połączone armie ruszyły na Bułgarów oblegających Adrianopol. Na przełomie kwietnia i marca połączone armie stoczyły bitwę pod Adrianopolem i równocześnie piechota uderzyła na niczego się nie spodziewających rekrutów opodal bułgarskiego miasta Burgas. Okazało się to dobrym posunięciem, gdyż spodziewający się porażki Bułgarzy spod Adrianopola rozpoczęli rozpaczliwy odwrót w tym właśnie kierunku gdzie drogę zagrodziła im bizantyjska piechota. Dzieła zniszczenia dokonała ścigająca ich Cesarska konnica. Porażka Bułgarów była już przesądzona, tym bardziej, że na początku mają do Konstantynopola dotarł wynajęty na początku wojny sławny dowódca włoski, którego miano po grecku brzmiało Eirenoaiosis Batatzes.

Eirenoaiosis Batatzes - pierwszy dowódca wynajęty przez Basielusa Ioannesa V​

Po pogoni za siłami Karwuny aż pod ich stolicę Batatzes postanowił się wycofać widząc kupy swawolnego chłopstwa, które widocznie postanowiły wykorzystać klęskę armii swoich panów dla wzniecenia powstania. Następnie w niecały rok udało mu się opanować połowę twierdz w Bułgarii, więc postanowił uderzyć na zbuntowane chłopstwo w Silistrze, które co prawda rozniosło swoich panów na widłach, lecz samo ucierpiało w czasie walk jak i z głodu i chorób. Po stłumieniu powstania przystąpił do oblężeń twierdz bułgarskiego wasala, natomiast Serbowie wreszcie zdecydowali się uderzyć na odradzającą się powoli armię Bułgarów wokół stolicy, po rozbiciu której przystąpili do oblężenia. Batatez postanowił zostawić połowę armii przy oblężeniach, sam natomiast z dwoma tysiącami konnych postanowił ruszyć w pogoń za uciekającymi niedobitakami bułgarskiego wojska, w czasie której nieszczęśliwie spadł z konia podczas szarży i zginął pod kopytami szarżujących koni. Co prawda w pałacu mówiło się że to żaden wypadek, a świadome działanie szlachty niezadowolonej, że musi słuchać jakiegoś Włocha, lecz niestety jak to zwykle bywa w takich razach, nikt nic nie widział i nikt nic nie wie.
Jesienią 1360 Serbowie zniechęceni długim oporem twierdz wokół stolicy Bułgarii zadowolili się haraczem w wysokości 77 tysięcy dukatów, oraz uwolnieniem władcy Karwuny z przysięgi wasalnej, i wycofali z wojny. Basileus postanowił więc zapłacić za tysięczny oddział zaciężnej piechoty tureckiej by wsparli oblężenia.

Jesienią AD 1362 padły ostatnie bastiony przeciwnika i mogliśmy podpisać pokój. Ioannes spotkał się z pokonanymi władcami w mieście Warna gdzie podpisano pokój. Bułgaria zrzekła się na rzecz Cesarstwa miasta Burgas wraz z przyległościami, a upokorzony car Bułgarii złożył hołd lenny Basileusowi, natomiast Karwuna została całkowicie inkorporowana do Cesarstwa.

Hołd lenny Iwana Sracimira - ostatniego udzielnego cara Bułgarii​

Co ciekawe w czasie tej wojny sytuacja w kraju się ustabilizowała, na co wpływ mogła mieć decyzja Ioannesa o powołaniu pod broń wszystkich szlachetnie urodzonych którzy mu nie sprzyjali, ale nawet bogobojny lud Konstantynopola postanowił ufundować monastyr, na co basileus oczywiście przystał.

Nowopowstały Monastyr nieopodal Konstantynopola​

W międzyczasie ziemie wokół Salonik zaczęli pustoszyć Epirscy rebelianci wypędzeni z ziem Serbów. Ioannes nie miał jednak nikogo, kto by mógł się z nimi policzyć kiedy kwiat rycerstwa zajęty był wojną. Powstańcy zostali przepędzeni dopiero po zawarciu pokoju.

Szybko okazało się że basileus jest nie tylko świetnym dyplomatą. Zdołał bowiem zorganizować całkiem sprawną siatkę szpiegowską na terenach Tureckich. Dzięki pieniądzom z trybutu Bułgarów zdołał zorganizować powstanie greków zamieszkujących sułtanat Ayidin. Powstańcy zdołali obalić rząd i oddali się pod opiekę Cesarstwa. Byłą to pierwsza wielka Viktora basileusa na tym polu, ale dzięki Bożej opatrzności nie ostatnia.

Szpieg Basileusa wysłany do Aydiru​

Wierząc w nadchodzące czasy pokoju Ioannes postanowił rozpuścić całą piechotę Cesarstwa pozostawiając jedynie jazdę do obrony kraju i tłumienia buntów. Już wkrótce miało się okazać to największym błędem jego życia. ​

[/justify]





-----------------------------------
P.S. Jak to jest że AI wylosowało genka z wszystkimi 4 punkcikami w shock, a ja dostałem 0/1/1/2 ?! i jeszcze umarł szybko (może z 2 lata pożył)
P.S. 2) Chciałem dać Ioannesa do końca już, ale jak mi wyszło półtorej strony w wordzie, to stwierdziłem, że wrzucę już teraz wychodzi na to że Ioannes będzie w 3 lub 4 odcinkach (nie wiem jak długo pożyje)
P.S. 3) Skąd bierzecie grafiki do aarów? macie jakąs dobrą stronkę czy tylko google?

 

Przegrana wojów, wygrana szpiegów
czasy basileusa Ioannesa V, cz. III​

[justify]

Turcy gdy tylko zobaczyli rozluźnienie w szeregach armii Basileusa po zwycięstwie nad Bułgarami natychmiast rozpoczęli przygotowania do wojny. Dodatkowo rozsierdziło ich udane powstanie greckie na terenach które uważali za swoje terytorium. W końcu 21 lutego AD 1383 do Konstantynopola przybyło poselstwo sułtana Omańskieko Orhana z aktem wypowiedzenia wojny.

Akt wypowiedzenia wojny Imperium Osmańskiego Cesarstwu Wschodniorzymskiemu​

Basileus wpadł w taką wściekłość że nawet nie pomyślał nad tortrami dla posła, by się czegoś dowiedzieć, tylko od razu kazał go wbić na pal przed bramami Konstantynopola. Jak się miało okazać to też nie było trafne posunięcie, gdyż Turcy byli do tego stopnia bezczelni, że ich Armia praktycznie deptała po piętach posłańcowi, tak ze w ledwo co skończyła się jego agonia na palu a już nadciągnęli. Nieprzygotowane do wojny i dopiero organizujące się siły Ioannesa zostały wybite do nogi. Mimo że po stronie Cesarstwa stanęły do walki Widyń, Morea i Serbia, a Osmanów poparły jedynie małe sułtanaty tureckie, stosunek sił w tej wojnie wyglądał nader niekorzystnie. Basileus postanowił więc zadbać o większy sojusz w razie kolejnej wojny i w czasie kiedy organizowały się nowe wojska podpisał akt o wzajemnej pomocy wojskowej z Czarnogórą i Bułgarią. Niestety brak talentu wojskowego Ioannesa był przekleństwem dla Cesarstwa i szybko oczywistym stało się, ze w naszej armii nie dizeje się dobrze.

​

Siatka szpiegowska Cesarza spisała się doskonale dzięki czemu mimio że Turczyn zdołał pobić nasze wojska nie mógł spocząć na laurach. Szpiedzy Ioannesa doprowadzili do wybuchu trzynastotysięcznej rewolty na ziemiach okalających stolicę Imperium Osmańskiego. W tym czasie Turcy oblegli Konstantynopol i Adrianopol. Serbowie wielokrotnie próbowali walczyć z armią sułtana rozłożoną obozem wokół Adrianopola, lecz nie mieli żadnych szans. Tureckie wojska wydawały się być nie do pokonania zważywszy na swoją liczebność, bitność i świetny zmysł taktyczny sułtana, który osobiście prowadził tę armię niewiernych psów.

Mimo początkowego zaskoczenia udało nam się jednak pokonać flotę Omanów i zablokować cieśniny Bosfor oraz Dardanele. Sułtan nie mógł liczyć na znaczące posiłki z głębi swojego kraju. Niestety na razie ich nie potrzebował... Pod koniec Listopada Serbowie wspomagani przez dwa tysiące świeżo powołanych pod broń konnych Basileusa uderzyli ponownie na Sułtana i mimo przewagi liczebnej musieli się wycofać. Okazało się że nawet 6 tysięcy Serbskich piechurów nie jest w stanie powstrzymać dwu tysięcy szarżującej doborowej jazdy Osmańskiej. Jednak zarówno Serbowie, jak i Grecy postanowili prowadzić wojnę podjazdową z Turczynem. A w marcu Flota Basileusa ponownie pokonała flotę Sułtana zadając jej poważne straty.

Bitwa o morze Marmara​

Mury konstantynopola okazały się nie do przebicia i Turcy w Kwietniu AD 1384 przerwali oblężenie i wycofali się do Gallipoli. W czasie kiedy ludność Konstantynopola radowała się z odparcia niewiernych doszły ich wieści o zajęciu dopiero co oswobodzonych ziem greckich w Anatolii przez poddanych Sułtana. Była to wielce smutna wieść dla całego narodu greckiego.

Basileus postanowił wywyższyć młodego dobrze zapowiadającego się setnika Iasona Tornikesa, w nagrodę za męstwo w kolejnych potyczkach z Turczynem, do stopnia generała i powierzył mu dowodzenie odradzającą się armią Cesarstwa. Jesienią Cesarskiej Flocie udało się w końcu zatopić większość statków sułtna, a nawet jeden wziąć abordażem. Było to wielkie zwycięstwo o znaczeniu strategicznym, lecz nierozwiązany pozostał problem obleganego Adrianopola. Na początku grudnia ludność Adrianopola musiała się poddać ze względu na brak wody, żywności i szalejące choroby. Do tego czasu jednak Iasonowi udało się zebrać pod swoją komendą już trzy i pół tysiąca konnych, więc nie opuszczała nas nadzieja na zwycięstwo. Nadzieja ta nie okazała się płonną, gdyż w połowie sierpnia z pomocą Serbów udało nam się wreszcie pokonać armię Osmanów gnieżdżącą się w Adrianopolu, a Basileus ściągnął oddział zaciężnej piechoty węgierskiej w celu odbicia twierdz jeszcze okupowanych przez Turczyna.

Widząc ciężką sytuację kraju doradcy Ioannesa przeforsowali kolejne prawa skupiające władzę w państwie w Konstantynopolu, na co niezadowolone chłopstwo odpowiedziało buntem i to potężnym. Aż trzynaście tysięcy chłopów nie bacząc na wojnę z niewiernymi i dobro kraju porzuciło pola i chwyciło za broń. Któż zrozumie chłopów?! Ioannes w tym czasie nie próżnował i rewolta zorganizowana przez jego szpiegów doprowadziła do przyłączenia wyspy Naxos do Cesarstwa. Choć tyle pokrzepienia w trudnych czasa dla narodu greckiego. Natomiast śmiała ofensywa Iasona w Anatolii doprowadziła jedynie do niewielkiego usczuplenia sił Sułtana i w końcu zakończyła się całkowitą porażką. Już po raz drugi w tak krótkim czasie zginął kwiat rycerstwa Cesarstwa.

Bitwa pod Bursą​

Sułtan walczył z Carem Serbów na jego terenach co dało Ioannesowi chwilę na przemyślenie sytuacji. Stracił on już całą armię, a węgierskie wojska zaciężne uciekły w popłochu gdy tylko dowiedziały się o porażce Iasona. Jedyne co mu pozostało to ponowne zagłębienie się w świat intryg i dyplomacji gdzie radził sobie o wiele lepiej niż w świecie miecza i wojny. Zorganizował on więc kolejne powstanie greckie na terenie sułtanatu Mantese. A także posłał po kolejny oddział doborowej zaciężnej kawalerii ruskiej. Miał nadzieję, że Rusini okażą większe męstwo niż Węgrzy.

Widząc osłabienie Cesarstwa podła republika Genui wypowiedziała nam wojnę 21 kwietnia AD 1367. Załamany brakiem armii i kolejnym przeciwnikiem Basileus postanowił usiąść z sułtanem do rozmów w Adrianopolu. Cały czas zajętym przez Turecki garnizon. 3 września negocjacje dobiegły końca i Cesarz podpisał pokój na mocy którego Sułtan zyskał Adrianopol wraz z przyległościami oraz całą Macedonię od Serbii.

Nasza Flota ponownie okazała się niepokonana w starciu z genueńczykami, niestety nie mięliśmy armii do walki z nimi. Przystąpili więc do oblężenia dopiero co wyswobodzonych ziem anatolijskich jak i wyspy Naxos. Kolejnym niezmiennym elementem tej układanki było zaangażowanie szpiegów w pozyskiwanie kolejnych ziem. Dzięki wsparciu Basileusa grecy z Rodos wygnali ze swych ziem podłych schizmatyków i przyłączyli się do Cesarstwa. Kolejne powstanie udało nam się wywołać na ziemiach okupowanych przez Genuę. Bez regularnej armii jednak Basileus nie myślał nawet o wygranej z potężnymi kupcami Genueńskimi. Spotkał się więc z wielkim Dożą na wyspie Chois gdzie wynegocjował całkiem korzystny, zważywszy na sytuację, pokój. Zrzekł się jedynie pretensji do wyspy Chois oraz fragmentu przybrzeża Anatolii gdzie panowali Genueńczycy.

Cesarstwo Wschodniorzymskie po pokoju z Imperium Osmańskim i Genuą​

Nastał wreszcie pokój w Cesarstwie. Teraz należało się tylko, albo aż, uporać z zbuntowanym chłopstwem. Korzystając z chwili wytchnienia Ioannes zaaranżował małrzeństwa między rodami możnych Cesarstwa z rodami Widynia, Achai, Gruzji i Trepezuntu. Podpisał sojusz z Theodoros, które było w stanie wojny z Genuą, licząc na ich wsparcie w ewentualnych kolejnych wojnach z kupcami. Sojusz ten przypieczętował własnym małżeństwem z młodziutką i piękną córką władcy Doros. Niestety jego plany owocnej współpracy z tym greckim księstwem legły w gruzach gdy Genueńczycy zagarnęli całość jego ziem. Wkrótce miało się okazać, że przyjazny gest wobec Achai jakim było skoligacenie rodów był tylko przykrywką dzięki której weselnicy mogli przemycić broń i złoto dla siatki szpiegowskiej działającej na jej terenie. W pół roku po weselu wybuchnęło powstanie greków, nie udało im się jednak doprowadzić do obalenia rządów. Naszemu wojsku jednak nie udało się poskromić chłopstwa i po złupieniu Konstantynopola i zdobyciu Burgas Cesarz postanowił przystać na postulaty chłopów którzy domagali się obniżenia podatków i wreszcie rozeszli się do domów.

Chłopstwo pustoszące miasta Cesarstwa​

W 1373 roku zaskoczony oddział dwu tysięcy wojska pod salonikami został zarżnięty przez Epirskich powstańców, co ponownie skłoniło Basileusa do ogłoszenia zaciągów do Armii. Siatka szpiegowska Ioannesa działa nie tylko na terenach tureckich ale i serbskich gdzie za jej sprawą coraz więcej greków zaczęło powstawać przeciw serbskiemu uciskowi i szemrać o powrocie na łono Cesarstwa.​

[/justify]






-----------------------------
Kto nie lubi krótkich odcinków musi mi wybaczyć, ale nie mogłem siępowstrzymać Skończyłem wreszcie tą część i mogę spokojnie zabrać się do ugrania kolejnej
P.S. Piszcie czy wolicie rzadko a duże odcinki (1 władca 1 odcinek) czy tak jak teraz – w miarę często w miarę niedługie (2 - 3 strony w wordzie)

 

jestem w połowie ostatniej części przygód ioannesa V, dajcie mi trochę czasu odcinek będzie dosyć krótki, ale nie moja wina że mu się zmarło

---------- Post dodany 15:49 ---------- Poprzedni post dodano o 14:13 ----------

zgodnie z obietnicą prezentuję najświeższy odcinek. Krótki bo się mojemu władcy zmarło Z natępnym będę miał sporo pracy, ale mam teraz sporo czasu więc ciężko powiedzieć kiedy będziecie mogli się go spodziewać.

==========================================================

Schyłek życia Ioannesa
czasy basileusa Ioannesa V, cz. IV, ost.​

[justify]

Końcem września AD 1372 Turcy ponownie zaatakowali Cesarstwo, nie trudząc się nawet wysyłaniem aktu wypowiedzenia wojny. Ioannes był w bardzo ciężkiej sytuacji nie mając środków ani ludzi na kolejną wojnę. Natychmiast nakazał flocie blokadę cieśnin, jednak załoga słabo opłacana i już dłużej przebywająca w porcie stchórzyła i zawróciła gdy tylko ujrzała flotę niewiernych. Basileus od razu ukarał przykładnie kilku marynarzy którzy najgłośniej nawoływali do ucieczki a następnie sowicie opłacił ludzi i nakazał uzupełnienie zarówno załóg jak i sprzętu.

Wielki kapitan Philipos Doukas​

W grudniu na dwór basileusa przybył z Aten utalentowany Wielki kapitan którego obecność na dworze miała wzmocnić morale żołnierzy oraz miał on służyć basileusowi radą w wszelkich sprawach wojskowych. Przywiózł on ze sobą zarówno dobrą jak i złe nowiny. Dobrą wieścią był list od namiestnika Aten informujący, że grecy z okolic tego miasta wyswobodzili się z italijskiego ucisku i proszą o opiekę Cesarza. Złą wiadomością był fakt że wasal Osmanów, Germiyan, przystąpił do oblężeń fortów Cesarstwa w Anatolii oraz fortecy na Rodos. Co gorsza nasz sojusznik, car Serbii, nie dość że w ogóle nie walczył z wojskami Osmanów w tej wojnie zajęty tłumieniem buntów które rozszalały się na południu jego kraju, to jeszcze przysłał posłańca z prośbą o pomoc w konflikcie z potężnym Królestwem Węgierskim. Ioannes cenił sobie honor, lecz zdawał sobie sprawę że wejście do wojny z Węgrami zakończy jego marzenia o odrodzeniu Cesarstwa, może nawet oznaczać jego definitywny koniec. Odprawił więc tego posłańca z listem objaśniającym, że Cesarstwo nie ma żadnych zobowiązań wobec Serbów, ponieważ do obecnej wojny z Osmanami Serbowie weszli tylko na papierze nie przysyłając żadnych wojsk.

Zimą Osmanie przeprawili się przez cieśniny jedynie w tysiąc pieszych pod Konstantynopol, którzy prawdopodobnie mieli przygotować obóz dla głównie armii Tureckiej zajętej na razie niepokojami wywołanymi przez naszych braci w wierze w całym ich kraju. Ioannes wysłał im na spotkanie ponad półtora tysiąca Cesarskiej Piechoty, jednak nie poradzili sobie z wyparciem Turczyna z umocnień które zdążyli wybudować. W tym czasie armii Widynia udało się zdobyć fortece Macedonii, musieli się jednak wycofać z tamtych terenów kiedy miejscowa ludność podniosła bunt. Pokonana Cesarska piechota została skierowana do oblężenia twierdz wokół Adrianopola. Wkrótce została wzmocniona oddziałem Wiedyńskim umykającym z ziem objętych buntem. Niestety w rocznicę rozpoczęcia wojny do basileusa doszły wieści, że podstępni Epirczycy wykorzystali zamieszanie wojenne i przejęli część twierdz wokół salonik. Jednak dopiero co powołana jazda cesarska była zajęta walką z podjazdem Turczyna na błoniach pod Konstantynopolem. Wkrótce jednak Philipos pocieszył basileusa meldując zdobycie wszystkich fortec w rejonie Adrianopola i obsadzenie ich poddanymi cesarstwa. Ioannes niedługo cieszył się z tego sukcesu, gdyż 12 czerwca AD 1374 dotarł do Konstantynopola posłaniec z wieścią, że cała wyspa Rodos wpadła już w ręce niewiernych. Do końca roku z pomocą naszych sojuszników udało nam się zdobyć fortecę Gallipoli, co w połączeniu z zebraną wreszcie Armią cesarską w liczbie sześciu tysięcy poddanych Cesarza która została sformowana w stolicy napełniło basileusa radością i nadzieją. Lecz i w tej beczce miodu znalazła się łyżka dziegciu, mianowicie po niemal dwuletnich manewrach, starciach i potyczkach Cesarska Flota ostatecznie przegrała z niewiernymi. Umożliwiło to głównej armii sułtana przejście cieśnin.

Flota sułtana Tureckiego​

18 listopada AD 1374 Serbowie podpisali traktat pokojowy z Królestwem Węgier na mocy którego z ich południowych ziem zostały utworzone państwa Epiru i Albanii pod protektoratem węgierskim oraz wypłacili węgrom reperacje wojenne w wysokości sześćdziesięciu sześciu tysięcy dukatów węgierskich. Sytuacja Cesarstwa była coraz gorsza - węgrzy umocnili się na północy, Turcy umacniali się u siebie, a na domiar złego straciliśmy silnego sojusznika jakim była Serbia.

Pod koniec tegoż roku sułtan przeprawił się przez Bosfor i uderzył dwunastotysięczną armią na nasze wojsko w Gallipoli co oczywiście zakończyło się ich ucieczką w kierunku Adrianopola, tureccy jeźdźcy są jednak niezrównani i udało im się otoczyć nasze wojska i wyrżnąć je do nogi. Trzy tysiące prawych ludzi straciło życie jednego dnia. Co gorsza doszły nas słuchy, że Osmanie pobili Karaman z którym do tej pory również walczyli i zawarli pokój zabierając im większość terytorium. Także Serbowie podpisali z Sułtanem układ o powrocie do status quo, co właściwie było tylko pisemnym potwierdzeniem stanu rzeczywistego.

W lutym nasza ośmiotysięczna Armia broniąca Konstantynopola musiała się wycofać pod naporem niewiernych. Turcy na szczęście zamiast gonić naszą wycofującą się armię postanowili uderzyć na armię Widynia stacjonującą na Terenach Macedonii. Wykorzystując nieobecność żołdaków Tureckich w Anatolii kolejne rzesze naszych braci w wierze chwyciły za broń i zaczęło pustoszyć tereny wokół stolicy Osmanów. Co więcej sułtan Tekke postanowił wykorzystać przedłużającą się wojnę i zaatakował Osmanów. Połączone floty Cesarstwa i Seldżuków zdołały pokonać Turecką flotyllę i zablokować cieśniny. Dwudziestotysięczna armia Osmańska zniszczyła w tym czasie jednak nasz oddział piechoty przeznaczony do oblężeń. I odbiła wszystkie macedońskie fortece. Kiedy piątego listopada do Konstantynopola dotarli niedobitkowie z tego oddziału i opowiedzieli basileusowi o dwudziestotysięcznej armii niewiernych dowodzonych przez znakomitego taktyka sułtana Mehmeda II krew uderzyła mu do głowy i zemdlał. Mimo, że cały czas było przy nim wielu medyków jak i kochająca żona modląca się o jego ozdrowienie dzień i noc, nie podniósł się już z łoża.

​

26 listopada 1375, w wieku 43 lat, zmarł miłościwie nam panujący basileus Iōannēs V Palaiologos. Zostanie zapamiętany przez potomnych jako Ioannes V Przebiegły.​

Sytuacja geopolityczna regionu w chwili śmierci Ioannesa V Przebiegłego​

[/justify]

 

Cesarz Obieżyświat

- czasy basileusa Ioannesa VII​

[justify]

Kiedy zmarł Ioannes V, jego synowie byli zbyt młodzi by rządzić cesarstwem, szczególnie podczas wojny. Możni i arystokracja domagali się osadzenia go na tronie i powołania rady regencyjnej. Część z nich jednak rozumiała że na wojenne czasy potrzeba jednego silnego przywódcy narodu. Mając poparcie mieszczaństwa, chłopstwa i drobniejszej szlachty, obawiającej się że magnaci z rady regencyjnej jeszcze bardziej umocnią swoją pozycję, udało im się przeforsować koronację Ioannesa VII – kuzyna zmarłego basileusa Ioannesa V.

Koronacja Ioannesa VII na Cesarza Wschodnio Rzymskiego​

Był on pierwszym prawdziwym humanistą dynastii Paleologów. W latach swej młodości pobierał nauki nie tylko w zakresie ojczystej Greki, ale i Łaciny , starożytnej Greki, rachowania, jeździectwa, fechtunku, savoir-vivre, heraldyki, taktyki i wielu pomniejszych sztuk. Kiedy tylko osiągnął odpowiedni wiek szesnastu lat wyruszył w podróż po Europie, gdzie odwiedzał nie tylko dwory królów i książąt, ale także uniwersytety, między innymi w Padwie i Krakowie. Odwiedził także, na krótko, dwór Cesarza Rzymsko – niemieckiego Ladislava I Czeskiego.

Basileus na naradzie ze swoim dworem​

Jego bracia, margrabiowie Monteferratu, przewidzieli taki obrót spraw i wysłali go do Konstantynopola gdy tylko dowiedzieli się o chorobie basileusa. Ioannes przybywszy do stolicy został od razu zasypany pytaniami o wieści z całej Europy. Nie pozostało Mu więc niec innego jak złorzyć swemu dworowi wyczerpujących wyjaśnień:

Iberia

Sytuacja polityczna na półwyspie Iberyjskim ok. 1375r​

Królestwo Hiszpanii jest dominującym krajem regionu. Za czasów Pedra I, który wprowadził akt o rozwoju prawdziwej religii, dla wzmocnienia prześladowań wyznawców Allaha w swoim kraju, rozpoczęła się Wojna Dwóch Piotrów przeciw władcy Aragońskiemu. Pedro I nie dożył jej końca, a jego potomek był zbyt młody by zasiąść na tronie, władza przypadła więc radzie regencyjnej, która pomyślnie doprowadził ten konflikt do końca i w pokoju uzyskali prowincje Roussillon, Aragonia i Alicante. Jednak okazała się niekompetentna w wojnie z Portugalią zakończoną powrotem do status quo. Jednak w jej czasie na południu Andaluzyjczycy podnieśli bunt i udało im się przyłączyć Kordobę do Grenady. Na szczęście Fernando V, syn Pedra I, dorósł na tyle by przejąć władzę w państwie i od razu wypowiedział wojnę Islamistom. Po szybkiej zwycięskiej wojnie odzyskał Kordobę, a także przyłączył do swojego królestwa Giblartar i Alamerię. Wprowadził on także akt o bluźnierstwie skierowany przeciw fałszywym konwertytom, przyjmującym chrzest, a w domowym zaciszu dalej modlącym się do Allaha, czy oddającym się żydowskim praktykom.

Królestwo Portugalii – Państwem tym w czasie ostatnich dwudziestu lat rządziło już pięcioro monarchów, których jedynym dokonaniem było wprowadzenie aktu o alkoholu nieznacznie zwiększającego wpływy do skarbca. Trudno powiedzieć statusu quo w każdej z 4 wojen nawiedzających ich kraj należy im poczytać za sukces czy porażkę.

Królestwo Aragonii – państwo w nielichych tarapatach. Osłabione za życia Piedra IV w wojnie z Kastylią zostało później, za rządów Alfonsa V, zdradziecko zaatakowane przez koalicję wielu państw włoskich. Na razie Włosi zajęli jedyni posiadłości aragońskie na Balerach i w Sardynii, ale wojna trwa nadal.

Region Francji

Sytuacja polityczna w regionie Francji ok. 1375r​

Królestwo Francuskie – Bezwzględny hegemon regionu, państwo z największą w Europie armią i drugim, po Lubece dochodem, jednak w wojnie stuletniej król Jean II musiał się ugiąć i oddać Anglii Caux i Eu. Rada regencyjna która rządziła krajem podczas niepełnoletności syna Jeana zdołała zdobyć jedynie prowincję Wandea. Kiedy ów potomek Luis IX dorósł zdołał pokonać Burgundię i uzyskał w traktacie pokojowym Valenciannes. Wygląda na to że potęga Francji się odradza.

Księstwo Burgundii – Jedynymi osiągnięciami Burgundów ostatnich lat poza obroną swoich granic w 2 wojnach było zdobycie Brabancji oraz wprowadzenie reformy wojska, dzięki której możliwym było powołanie tzw. Compagnies d'Ordonnance.

Wyspy Brytyjskie

Sytuacja polityczna na Wyspach Brytyjskich ok. 1375r​

Królestwo Anglii – Władcy Anglii zawsze dążyli nie tylko do pokonania Francji ale także do opanowania całości Wysp Brytyjskich. Edward III wprowadził akt o alkoholu, który regulował sprawę opodatkowania producentów i handlarzy alkoholem i w czasie wojny stuletniej zdobył Caux oraz Eu . Jego następca James I w czasie kolejnego etapu tejże wojny zdołał uzyskać od szkotów sprzymierzonych z Francją Ayrshire i Aberdeen oraz anektować Armaganc. Umarł on już po ośmiu latach rządów, a jego syn, Henryk IV, był zbyt młody, więc władzę przejęła rada regencyjna która niudolnie prowadziła wojska w dalszym etapie konfliktu. Rada praktycznie przegrała ten etap wojny, tak że Henryk zaraz po objęciu tronu musiał zrzec się prowincji Albert by uzyskać kilka lat spokoju na przygotowania do dalszej wojny.

Iralndia – Księstewka Irlandii trwają w niezmienionym kształcie od lat. Rozdrobnione nie mają szans oprzeć się Królestwu Angielskiemu, lecz to jest zajęte wojną stuletnią. Kiedy mieszkańcy Irlandii się przebudzą i zjednoczą?


Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego

Sytuacja polityczna Cesarstwa Rzymsko – Niemieckiego ok. 1375r​

Ostatnimi czasy – od koronacji Karola Luksemburskiego na Cesarza Rzymsko Niemieckiego – Czechy stały się najważniejszym państwem Niemiec. Jako cesarz Karol Luksemburski, a także jego syn Ladislav I byli zmuszeni do udziału w wielu wojnach zarówno między państwami Cesarstwa, jak i broniąc Cesarstwa przed zakusami państw ościennych. Walczyli między innymi Danią, Zakonem Krzyżackim, Węgrami i Wenecją. Ladislav wywołaał też wojnę we własnym interesie z Miśnią której odebrał i przyłączył do Czech Dolne Łużyce. Zdołał też odebrać dynastii Habsburgów miasto Linz wraz z przyległościami. Obecnie Czechy są zaangażowane w wojnę Burgundią, która chce zagarnąć ziemie Luksemburga oraz wraz z Węgrami i Zakonem Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego przeciw Polsce i Litwie. Warto też wspomnieć o Wolnym Mieście Rzeszy znanym jako Lubeka, na ten czas najbogatszym państwem nie tylko rzeszy ale i znanego świata.​

[/justify]


--------------------------------------------------------------------------------
W związku ze strasznie długą przerwą zdecydowałem się zamieścić pół odcinka (tym bardziej że nabrał słusznych rozmiarów) abyście isę nie zanudzili czekając na całość. Jak widać jest to - zgodnie z prośbami - głównie opis sytuacji na świecie. Niestaty w niektórych regionach zbyt wiele się przez te 20 lat nie działo więc czasem biedne te opisy. Do tego strasznie długo mi zschodzi z opisaniem chociaż jednego państwa niestety. Pocieszam Was, ze mapki mam już wszystkie gotowe, wiec druga połowa pojawi się szybciej trochę
Pozdrawiam, konserw.

 

Cesarz Obieżyświat, cz. II

- czasy basileusa Ioannesa VII​

[justify]

Włochy

Sytuacja polityczna we Włoszech ok. 1375r​

Państwo Papieskie – Papieże Innocenty VI i Klemens VII nieudolnie przewodzili swojemu państwu w krwawej Wojnie Neapolitańskiej w wyniku której Neapol przyłączył Rzym wraz z przyległościami oraz region Spoleto. Niedługo po tej klęsce gdy umarł Klemens VII kardynałowie wybrali na Papieża znanego ze swych zdolności militarnych biskupa Florencji który przyjął imię Klemensa VIII.

Klemens VII wraz ze swym wojskiem świętujący pobicie wroga i podpisanie pokoju​

Zdołał on nie tylko odzyskać utracone wcześniej ziemie, ale nawet przyłączyć do Państwa Papieskiego regiony Ankona i Abruzja. Następnie wprowadził on regulacje dotyczące handlu alkoholem na papieskich włościach co zwiększyło pływy do skarbca i pozwoliło na prowadzenie dalszych wojen. Umarł on niestety w czasie kolejnej wojny w którą zamieszane było papiestwo. Kardynałowie mieli ciężki orzech do zgryzienia, państwo potrzebowało bowiem silnego przywódcy, a jak wiadomo każdy silny kandydat ma wielu wrogów. Konklawe trwało dwa lata nim kardynałowie doszli do kompromisu i wybrali przeciętnego biskupa z Pizy – tym sposobem żadne ze stronnictw nic nie zyskało ani nie straciło, państwo zaś zyskało przywódcę, a katolicy papieża. Przyjął on imię Hadriana VI. Zdołał on doprowadzić jedynie do przejęcia prowincji Apulia podczas dwóch wojen w których papiestwo było uwikłane, lecz wplątał się w dwie kolejne – z księstwem Sycylii oraz z Królestwem Aragonii które trwają ze zmiennym szczęściem po dziś dzień.

Królestwo Neapolu – Podczas panowania mądrej królowej Giovanny I kraj ten przeżywał okres największego rozkwitu – udało jej się zdobyć Rzym a także Mesynę i Spoleto, jej syn, Karlo IV, jednak okazał się słabym królem. Nie tylko uległ Państwu Papieskiemu w wojnie, ale też wprowadził Akt o Rozwoju Prawdziwej Religii który służył fanatykom do tępienia każdego przejawu nie tylko herezji ale nawet prostego niezrozumienia zawiłości wiary. Co więcej poddał się on presji Szlachty i nadał im kolejne przywileje, a także zwiększył wymiar pańszczyzny. Był tak nie udolnym przywódcą sowjego państwa, że wkrótce nawet słabe księstwo Sycylii pobite przez jego matkę zdecydowało się uderzyć na ten niegdyś mocny kraj. Summa summarum za jego rządów Królestwo Neapolu straciło Rzym, Abruzję, Apulię, Kalabrię i Spoleto. Zła to wróżba na przyszłość tego kraju.

Skandynawia

Sytuacja polityczna w Skandynawii ok. 1375r​

Jedynym dokonaniem królów Danii ostatnich lat jest aneksja księstwa Holsztynu. Szwedzi natomiast mimo decyzji o skorzystaniu z fińskiej jazdy i uwikłaniu się w kilka wojen nic nie zyskali. Najgorzej wypadają Norwegowie których jedynym osiągnięciem jest chrystianizacja swoich najbardziej na północ wysuniętych terenów.

Europa Wschodnia

Sytuacja polityczna na wschodzie Europy ok. 1375r​

Królestwo Polskie – Kazimierz III po dwóch wojnach z Litwą zdołał przyłączyć do swej domeny Bełskie – tereny lenne Litwy. Później, pod koniec swojego życia został zaatakowany w przez Królestwo Węgier. Wojnę tę kontynuowała rada regencyjna , gdyż syn Kazimierza III, Kazimierz IV był jeszcze zbyt młody by samodzielnie władać krajem. Magnateria wykorzystała ten okres bezkrólewia by przeforsować możliwość Liberum Veto jako obowiązujące prawo.

Portret weselny szlachcia, który jako pierwszy zakrzyknął "Liberum Veto!"​

Mogło się to okazać zgubne dla przyszłości państwa, jednak trzeba przyznać, że regencja poradziła sobie z potężnym wrogiem i wymusiła na królu Węgier zrzeczenie się Erejeskuvaru (jak to napisać?) oraz Rusi Zakarpackiej. Niedługo po podpisaniu traktatu pokojowego Kazimierz IV odzyskał pełnie władzy w państwie, lecz nie cieszył się długo. Wkrótce cały kraj pochłonęła nowa wojna, przeciw trzem potęnym przeciwnikom – Krzyżakom, Węgrom i Czechom.

Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie – 11 lipca roku Pańskiego 1353 na wielkiego mistrza kapituła wybrała Winricha von Kniprode. Był on bardziej teologiem niż rycerzem i wojownikiem dlatego też nie prowadził żadnych wojen w czasie swojego sześcioletniego panowania pozostawił za to po sobie wiele nowych praw dotyczących wiary w państwie Zakonnym. Powołał też wielu misjonarzy by szerzyli prawdziwą wiarę Chrystusową. Lecz dopiero jego następca, Wielki Mistrz Clemens von Arfberg zobaczył plony ziarna wiary zasianego przez Winricha – nawróconą ludność z prowincji Memel. Lecz był to człowiek miecza więc uwikłał on Zakon w kilka wojen. Nie miał jednak dość sił by rozprawić się z wrogami postanowił więc przekonać Kawalerów Mieczowych do pełnej inkorporacji ich ziem do Zakonu Teutońskiego. Dzięki świeżo przyłączonym ziemiom Kawalerów zdołał on pokonać Litwinów i odebrać im Troki, Żmudź i Podlasie. Zdołał też podbić Wolne Miasto Rygę i w końcu nawrócić pogan Żmudzi. Zaiste wielki to człowiek.

Wielkie Księstwo Litewskie – Wielcy Książęta Algirdas i Kazimierz I prowadzili, dość nieudolnie, wojny z Polską i Zakonem Krzyżackim, o czym można przeczytać wyżej, w ustępach o królestwie Polskim i tymże Zakonie. Poza tym podczas rządów Kazimierza I na Litwie został spopularyzowany zwyczaj wróżb.

Pogańskie Wróżbitki​

Następcą Kazimierza został Zygmunt, który zdołał obronić kraj przed zewnętrznymi zagrożeniami, a nawet anektował ziemię Pskowską, o którą musiał walczyć z księstwem Smoleńskim. Lecz prawdziwym reformatorem okazał się dopiero jego syn – Kazimierz II, który zdołał obronić swój kraj przed Zakonem, doprowadzając do status quo, ale też, by zabezpieczyć się przed kolejnymi atakami przyjął, wraz ze swoją świtą, chrzest. Dwudziesteko dziewiątego listopada Anno Domini 1374 chrzest przyjął ostatni pogański naród Europy. Co więcej, na wzór zachodnich władców zreformował on swoje państwo na wzór feudalny. Nie pomogło Mu to jednak jakby mógł się spodziewać. Zakon zaatakował ponownie, razem z Polską, Węgrami i Czachami. Skorzystać postanowił także Smoleńsk. Ciężka to będzie przeprawa dla Litwinów.

Królestwo Węgierskie – od 1342, kiedy na tronie węgierskim zasiadł Lajos I, Węgry przeżyły kilka wojen, mniejszych i większych, krótszych i dłuższych. Jednak nie wpłynęły one w żaden sposób na kształt granic królestwa. Był on słabym władcą. Udało mu się co prawda wprowadzić opodatkowanie na producentów i handlarzy alkoholem, jednak szlachta urażona takimi koncesjami wymogła na nim prawo do Liberum Veto. Lajos I nie miał męskiego potomka, więc koronę po nim przejęła córka – Bela I. W wymniku wojny z Polską utraciła część północnych ziem królestwa, lecz zrekompensowała to sobie inkorporacją terenów lennych królestwa – Siedmiogrodu.

Sąd biskupi w kadetrze w Budzie​

Duchowieństwo oburzone, iż jej ojciec nałożył także na mnichów obowiązek odprowadzania pewnych kwot w złocie za prawo do produkcji słynnych klasztornych nalewek, które jak wiadomo są lekarstwem dla duszy i ciała, nie czczą rozrywką, wymogło na młodej królowej przyznanie większych uprawnień sądom biskupim. Spowodowało to niezadowolenie wśród ludności, obawiającej się prześladowań z błahych nawet powodów, lecz wzmocniło akcje misjonarskie na wschodnich, częściowo prawosławnych terenach.

Region Rosyjski

Sytuacja polityczna w regionie rosyjskim ok. 1375r​

Region Rosyjski tkwi w niejakim zastoju. Co prawda wszystkie państwa, prócz Perejasławia, Kijowa i Odojewców zrzuciły tatarskie jarzmo Złotej Ordy, jednak nie wykazują wielkiej aktywności. Jedynie Suzdal bije się z Rostowem, a księstewko Putywl został połknięte przez ordyńców, nie zmienia to jednak sytuacji geopolitycznej regionu. Cięgle Orda może się czuć niezagrożona, przynajmniej z zewnątrz, nawet pomimo że jej ruscy lennicy zerwali zależność.
[/justify]​

========================================================
Nareszcie (między innymi dzięki deszczowej pogodzie) zebrałem się i dokończyłem opis sytuacyjny. Mam nadzieję, ze sie Wam spodoba, mimio że w niektórych regionach nie maiłem zbyt wiele do opisania.
Pozdrawiam, konserw.

P.S. thx za repę pod poprzednim odcinkiem - rozumiem podobało się

P.P.S. coś czuję że Einfall mnie prześwięci za tych Semitów, bo chyba lepsi byliby Berberzy? zresztą na pewno znajdzie też inny powód do marudzenia

P.P.P.S rekordowo długi odcinek chyba 3 strony

 

Burza w Cesarstwie
Czyli czasy basileusów Ioannesa VII, Konstantinosa XI, Zoe II, Michaela X
​

[justify]

Basileus Ioannes VII po tych wszystkich wyczerpujących opowieściach z całej Europy wspomniał jeszcze o niedawnym wydarzeniu całkiem bliskim, mianowicie księstwo Hum, dotychczasowe lenno Serbii utraciło niezależność i wraz z bezpotomną śmiercią ostatniego władcy cały ten teren został wchłonięty przez Carstwo Serbii. W międzyczasie niestety Germiyan – wasal turecki obległ nasze twierdze w Anatolii. Ioannes natomiast wiedział że Cesarstwo jest zbyt słabe by wygrać tę wojnę rozpoczął więc swoje rządy od głębokich reform. Przede wszystkim przywrócił starożytny system tem – podział administracyjno - wojskowy wprowadzony przez Herakliusza podczas jego walk z Persją. Dzięki nowemu podziałowi Cesarstwo mogło zmobilizować więcej ludzi do walki, ale też większą władzę posiadł Ioannesa, bowiem zarządca temy – strategos podlegał bezpośrednio basileusowi. Wprowadził on też patenty dla oficerów dzięki czemu armia była lepiej dowodzona podczas bitew.

Jeden z wielu patentów oficerskich wydanych przez basileusa VII i jego następców​

Te wszystkie reformy jednak nie spodobały się części szlachty, obawiającej się silnego utalentowanego władcy. Bali się jednak wystąpić wprost przeciw reformom, które miały w swoich założeniach pomóc w walce z Turczynem. Wmówili więc niedoświadczonemu jeszcze Hektorowi, najmłodszemu synowi Ioannesa V, że Ioannes VII jest uzurpatorem i zamierza przekazać purpurę swoim przyszłym potomkom i zapoczątkuje nową dynastię. Nakłonili go by poprowadził ich do walki z basileusem. Zgromadzili parę tysięcy wojska i oblegli południowe twierdze Cesarstwa. Basileus nie miał sił by zdusić ten bunt w zarodku, zresztą nie chciał występować zbrojnie przeciw własnemu ludowi i bądź co bądź prawowitemu dziedzicowi tronu.

Formująca się cesarska armia​

W lutym Anno Domini 1376 Basileusowi udało się namówić Mameluków do wycofania się z tej wojny toczonej z dala od ich granic. Widząc jednak że żaden ze strategosów nie wierzy w zwycięstwo nad liczniejszymi siłami wroga sam objął dowodzenie nad formującą się dopiero armią Cesarstwa. Mimo że armia się dopiero formowała, Turcy mieli coraz więcej powodów do zmartwień.

Klęska floty tureckiej w bitwie o Bosfor​

Po ponownym rozbiciu ich floty zablokowaliśmy cieśniny, przez co cała ich armia została uwięziona w Grecji, dzięki czemu w niechronionej Anatolii nasi sojusznicy zdobywali w tym czasie kolejne twierdze. Wybuchnęło nawet kolejne powstanie wiernych patriarchatowi w tureckiej stolicy i buntownicy zajęli okoliczne twierdze. Dzięki wysłannikom Basileusa Grecy z księstwa Achai, katolickiego lennika Neapolu zrzucili to jarzmo i przyłączyli te ziemie do Cesarstwa. Kolejne oddziały się formowały podczas gdy Turcy wykrwawiali się próbując zdobyć twierdze Widynia – wydawało się że Ioannesowi dopisuje szczęście, czwartego lutego rano służąca która niosła basileusowi śniadanie do namiotu zastała go na łożu w kałuży krwi i z wystającym kindżałem z klatki piersiowej. Oficjalnie mówiło się o Asasynie wynajętym przez turków, jednak po pałacu krążyły plotki, że to najstarszy syn Ioannesa V wynajął skrytobójcę. Mimo krótkiego panowania Ioannes VII zostanie zapamiętany jako Ioannes VII Restaurator.

Assasyn wkradający się do namiotu Basileusa​

Niemal natychmiast po śmierci Ioannesa VII diadem cesarski przejął Kostantinos XI – najstarszy syn Ioannesa Przebiegliwego. Kostantinos był słabym dyplomatą, lecz w każdym innym aspekcie był władcą wielkim. W czasie gdy na południu padły ostatnie twierdze pod naporem szlachty prowadzącej jego najmłodszego brata na tron, wywyższył on do godności doradcy wojskowego basileusa młodego, błyskotliwego oficera – Petrosa Ainosa, niedługo później, wiedząc że kraj potrzebuje zdolnych wojskowych sprowadził on do pałacu kolejnego mądrego oficera, dzięki tym posunięciom miał nadzieję zachęcić młodych greków do wstępowania do armii.

Turcy niestety zdołali zdobyć wszystkie twierdze Widynia i wcielili cały ten teren do swojej domeny. Kostantinos jednak nie poddawał się, wiedział bowiem, że wielu turków poległo podczas oblężeń, a cieśniny cały czas są zablokowane. Niepokoiły go jednak siły tureckiego wasala oblegające nasze miasta w Anatolii, tym bardziej że zdołał on nawet zdobyć Rodos. Wysłał tam więc dwa tysiące najlepszej świeżo sformowanej kawalerii Cesarskiej która szybko uporała się z wrogiem, jednak nijak nie mogła przystąpić do oblężenia turków ukrytych w warowniach na Rodos.

Masakra armii Germiyanu w bitwie pod Miletem​

Postanowił więc zaciągnąć tysiąc zaciężnej seldżuckiej piechoty, by oblegli Rodos uwalniając jazdę o wiele potrzebniejszą w Grecji. Wykorzystując błąd Turków, którzy całe swe siły rzucili do oblężenia Bułgarii, zostawiając jedynie garstkę obsady dopiero co zdobytych twierdz Widynia, basileus wysłał tam oddział oblężniczy. Kiedy wszystko układało się po jego myśli zdrajcy z Czarnogóry, którzy obsadzili twierdzę Gallipoli podpisali pokój, nawet nic nie żądając od niewiernych i oddając im dobrowolnie twierdzę.

Wkrótce twierdze Widynia poddały się, a miejscowa ludność witała greków jak wybawców. Sam Kostantinos natomiast postanowił osobiście poprowadzić Cesarską Armię do uderzenia na Turecki obóz pod bułgarską stolicą, tak by oblężonym dać choć chwilę wytchanienia, a Turków utwierdzić w przekonaniu, że po tej stronie Bosforu nie mają czego szukać i nie zaznają spokoju.

Zaciekła walka Armii Cesarskiej z Turczynem na błoniach pod Sofią​

Niestety okazało się, że Mehmed jest wytrawniejszym strategiem, a ponadto dysponuje większymi siłami. Straty po obu stronach były jednak porównywalne, a to Turcy byli odcięci od swojego kraju, więc i od rekrutów i zapasów. Basileus musiał się wycofać, jednak to Turczyn był na gorszej pozycji. Niestety w tym czasie doszły nas słuchy że seldżuckie państwo Tekke postanowiło wycofać się z wojny mimo sukcesów i praktycznie braku tureckich sił na półwyspie. Część piechoty cesarskiej obległa macedońskie twierdze, lecz nasza sytuacja nie wyglądała najlepiej, nawet chłopstwo się zbuntowało przeciw tak długiej wojnie wyniszczającej kraj i obległo Konstantynopol. Konstantinos był zmuszony podpisać pokój, jednak okazał się korzystny dla Cesarstwa, gdyż odzyskaliśmy Adrianopol wraz z całą temą, nie tylko nas to wzmocniło, ale też Turcy stracili dostęp do swoich ziem w Widyniu i Macedonii.

Okazało się że drogo okupiliśmy tę wygraną. Konstantinos wraz z niedobitkami armii nie mógł poradzić sobie z szalejącymi buntami, a skarb już od dłuższego czasu świecił pustkami. Szukał on wszędzie pieniędzy, zapożyczył się nawet u żydów, lecz Ci widząc w jak kiepskim stanie jest Cesarstwo pożyczali coraz mniej i na coraz wyższy procent. W końcu, w listopadzie Anno Domini 1379 Cesarstwo zbankrutowało. Wszyscy doradcy i dwór wynieśli się, z armii coraz więcej ludzi dezerterowało, a ceny w cesarstwie szalały. Tak to załamało Konstantinosa, że zapadł w chorobę i zmarł jeszcze w tym samym roku, w połowie grudnia. Został on zapamiętany jako Konstantinos XI Marnotrawny.

Lichwiarze u których się zapożyczał Konstantinos XI​

Purpurę po Konstantinosie objęła jego siostra Zoe II, która może nie była władczynią wybitną, ale starała się opanować chaos w państwie. Jednak dokładnie w miesiąc po koronacji zmarła niespodziewanie podczas kolacji. Co ciekawe razem z nią zginął również jej pies dojadający resztki pod stołem. Śmierci dwojga dzieci w ciągu jednego miesiąca nie wytrzymała Anna z Doros, wdowa po Ioannesie V która umarła wkrótce po tych zdarzeniach.

Ostatni posiłek basileusy Zoe II​

Chaos w państwie wywołany buntami, bankructwem i śmiercią dwóch władców z rzędu wykorzystał daleki kuzyn Konstantinosa, brat Ioannesa VII i koronował się jako Michael X. To zdarzenie było kroplą która przechyliła puchar goryczy i cały kraj podniósł bunt przeciw uzurpatorowi. Michael został wypędzony z Konstantynopola i zapamiętany jako Michael X Parweniusz. Prawowitym natomiast Cesarzem został koronowany Hektor I, najmłodszy brat Konstantinosa i Zoe. Zaś rebelianci panoszący się na południu kraju nie mieli innego wyjścia jak rozejść się do domów, skoro, było nie było, osiągnęli swój cel, jakim była koronacja Hektora.

Drzewo genealogiczne Cesarzy Wschodniorzymskich do Hektora I​

[/justify]​

============================================
Udało mi się sprężyć i oto macie przed sobą świeżutki odcinek
Drzewo lepiej sobie ściągnąć i oglądać w jakimś programiku graficznym, bo jest wielkie. Obecna dynastia (Paleologowie) na zielono (prawy dolny róg)
Pozdrawiam, konserw.
P.S. drzewko to .png więc może się nei wyświetlać niektórym (na operze bez problemów, inne przeglądarki - nie wiem, zawsze można zapisać na dysku i otworzyć)
Edit: poprawki, drzewo i zmieniona grafika asasyna

 

Kolejne zmagania z Turczynem
Czyli czasy basileusa Hektora I cz. I
​

[justify]

Zaraz po koronacji Hektor wydawał się być średnim władcą. Nie wyróżniał się w żadnej dziedzinie, a sprawy wojskowe były dla niego wręcz czarną magią. Jego czasy jednak stanowią wielką zagadkę dla historyków. Jeszcze przed przygodą z buntownikami przebywał jakiś czas na dworze Albańskim gdzie poznał niewiele młodszą od niego księżniczkę Çelikor którą polubił, a że Cesarstwu zależało na przyjaznych stosunkach z każdym prawosławnym państwem regionu, ojciec Çelikor i matka Hektora postanowili że powinni się pobrać. Tak też się stało kilka lat później i zostali oni koronowani już razem dnia drugiego lutego Anno Domini 1381.

Koronacja Basileusa i Hektora I i Çelikor Muzaki z Beratu (wraz z odpowiednimi herbami)​

Kontynuując tę politykę Basileus chciał podpisać akt obrony w razie walki z Turkami z nowo powstałym Despotatem Epiru. Ci jednak nie chcieli o niczym takim słyszeć i wyrzucili od razu delegację wysłaną z Konstantynopola. Mimo złej sytuacji państwa dumny Hektor nie pominął tej zniewagi milczeniem, lecz kolejną delegację wysłał już z aktem wypowiedzenia wojny. W tym czasie do stolicy Cesarstwa przybyła delegacja Greków z miasta Synopa, którzy wypędzili ze swojego miasta wojska gruzińskie i proszą o przyjęcie na łono cesarstwa. Podbudowało to Hektora, który był już skłonny uwierzyć, że wszyscy Grecy mają Cesarstwo za nic.

Z jednej strony los nam sprzyjał, gdyż wojska lokalnego pretendenta do epirskiego tronu rozbiły całą armię despotatu, dzięki czemu wraz z naszymi sojusznikami, głównie z Czarnogóry mogliśmy spokojnie przystąpić do oblężeń najważniejszych twierdz kraju. Z drugiej jednak strony niestety Seldżucy z sułtanatu Tekke opowiedzieli się po stronie Epiru i przystąpili do oblężeń naszych anatolijskich twierdz. Na szczęście spotkali się oni, raz jeszcze, z ostrą reakcją miejscowej ludności przyzwyczajonej już do walki z tureckim najeźdźcą. W międzyczasie odbył się ślub pierworodnego syna Hektora, Manuela II i serbskiej księżniczki Jovana Nemanjić. Ten ślub miał także drugie, większe znaczenia, mianowicie przypieczętował on pakt o wzajemnej pomocy wojsk Cesarstwa i Carstwa Serbskiego.

Ślub Manuela II i Jovany Nemanjić​

Hektor zdołał też zorganizować przerzut przez granicę broni i zapasów dzięki którym Grecy z Macedonii podnieśli bunt przeciw tureckiemu okupantowi. Rozsierdziło to sułtana, lecz nie mógł złamać rozejmu, gdyż nie miał żadnych dowodów na ingerencję Cesarstwa w to powstanie. Wojska basileusa natomiast zdołały zdobyć większość twierdz Epiru i to mimo wycofania się z wojny Czarnogóry. W ręce Cesarskich wojsk wpadł nawet sam Despota Epiru, który został odwieziony do Konstantynopola, gdzie nie tylko złożył hołd lenny basileusowi, ale też oficjalnie zrezygnował z jakichkolwiek roszczeń co do Macedonii i oddał Cesarstwu Tesalię wraz z okolicznymi ziemiami. Cesarstwo pozostawało jednak nadal w stanie wojny z sułtanem Tekke. Z jednej strony Cesarska Armia była jeszcze skłonna do oblężeń (gdyż żołnierze mieli nadzieję na łupy), lecz nieopłacani mogliby nie stanąć do walki z przeciwnikiem, z drugiej jednak strony armia sułtana została poważnie uszczuplona przez miejscową ludność grecką. Basileus i sułtan postanowili więc podpisać układ o powrocie do pokoju, zachowując status quo.

Czwartego Października Anno Domini 1384 na dwór Hektora przybyli posłańcy z księstwa Podolskiego, którzy szukali żony dla jednego z młodszych synów księcia, Dymitra Iwanowicza Koriatowicza. Basileus postanowił wydać zań swoją najstarszą córkę Irenę. Był to pierwszy w historii ślub między dworem grackim, a prawosławnym księstwem ruskim, Basileus jednak przedkładał ewentualne przyszłe korzyści nad purytanizm religijny.

W czasie kiedy basileus zaczął spłacać pożyczki zaciągnięte przez swego poprzednika i próbował ogarną ciężką sytuację państwa Turcy postanowili zaatakować ponownie praktycznie w dzień po upłynięciu rozejmu, dziesiątego stycznia Anno Domini 1385. Zaatakowali z dwu stron – część ich wojsk zdążyła się przeprawić przez Dardanele i uderzyła od strony tureckiej twierdzy Gallipoli, reszta zaś przeprawiała się pośpiesznie przez Bosfor.

Turecka armia w czasie przeprawy przez cieśniny​

W Stolicy natomiast czekała na nich naprędce powołana Cesarska Armia. Teoretycznie stosunek sił w tej wojnie był bardzo niekorzystny dla Cesarstwa, bowiem po jego stronie stało około dwudziestu pięciu tysięcy zbrojnych, lecz były to siły dosyć rozdrobnione pomiędzy różnych sojuszników Basileusa. Natomiast Turcy mając po swojej stronie Mameluków, Germiyan i Dżalajrydami posiadali ponad pięćdziesiąt pięć tysięcy zbrojnych. Jedynym pocieszeniem greków był fakt, że Dżylarydzi i Mamelukowie mają daleką drogę do przebycia, by ewentualnie zaatakować europejską część Cesarstwa. Hektor, kiedy tylko zwiadowcy donieśli o sile przeciwnika zmierzającego pod mury Konstantynopola rozkazał Pavlosowi Diasorenesowi udać się wraz z Cesarską Armią w kierunku Adrianopola. Miał bowiem nadzieję że Turczyn wykrwawi się na stołecznych fortyfikacjach, a Cesarska Armia będzie mogła go gnębić wojną podjazdową. Sułtan Mehmet II nie okazał się głupcem i wycofał się na swoje ziemie z większością armii, pozostawiając jedynie kilkutysięczny oddział jazdy, zapewne z rozkazami grabienia i nękania ludności Cesarstwa. Te jednak plany szybko pokrzyżowała Cesarska Armia pokonując ich w walce najpierw na polach pod Adrianopolem, później pod Gallipoli, tak że Turczyn salwował się ucieczką przez cieśniny, a grecka piechota przystąpiła do oblężenia fortecy Gallipoli. W tym czasie Serbowie przystąpili do oblężenia twierdz Widynia, a sam basileus z pomocą swoich szpiegów zorganizował akcję propagandową na terenie Cesarstwa, która doprowadziła do uspokojenia ludności i wzmocnienia nastrojów patriotycznych. Turcy próbowali jeszcze kilka razy przedostać się przez cieśniny i przyjść z pomocą swojej oblężonej twierdzy, lecz zawsze w porę zjawiała się cesarska jazda i zmuszała ich do wycofania się. We wrześniu tegoż roku zdołaliśmy wreszcie zdobyć Gallipoli, natomiast Serbowie poradzili sobie już z twierdzami tureckimi na terenach Widynia, przeszli oni wtedy do Macedonii i rozpoczęli tam oblężenia.

Strategos Nestor Argyros​

Hektor wiedząc jak słabym jest strategiem postanowił sprowadzić na dwór kogoś do pomocy w czasie wojny. Awansowł więc Nestora Argyrosa – komendanta zarządzającego umocnieniami w stolicy, garnizonem oraz strażą miejską - do godności strategosa i mianować go swym doradcą do spraw wojennych. Okazało się że jego informatorzy mieli rację, gdyż okazał się on idealnym kandydatem na to właśnie stanowisko. W tym czasie Turcy oblegli jedynie część naszych twierdz w Anatolii. Niestety właśnie tej zimy w Cesarstwo miała uderzyć Turecka nawałnica z całą siłą. W październiku wojska prowadzone przez samego sułtana Mehmeda II przeprawiły się przez cieśniny i po szybkim szturmie odbiły Gallipoli. Basileus natychmiast skierował tam wszystkie siły Cesarstwa. Mimo przewagi liczebnej Greków bitwa cały czas była wyrównana, głównie dzięki geniuszowi taktycznemu sułtana. Lecz kiedy z pola bitwy musiał się wycofać ranny strategos Pavlos, cała armia pozbawiona dowództwa uciekła przed Turkami. Niestety tylko część armii zdołała się wycofać do salonik, reszta została wymordowana bądź rozpierzchła się w poszukiwaniu schronienia.

Oblężony Konstantynopol oraz Adrianopol ​

Dzięki temu tryumfowi Turcy mogli spokojnie przystąpić do oblężenia Konstantynopola i Adrianopola. Lecz nie wiedzieli, że basileus nakazał rozbudowę floty już w pierwszym dniu wojny i teraz po niemal roku konfliktu wreszcie Cesarska flota była na tyle silna by stawić czoło niewiernym, lecz Turcy nie przyjęli wyzwania widząc przewagę Greków na morzu oznaczało to blokadę cieśnin, a więc i odcięcie tureckiej armii od zaopatrzenia. Ten fakt postanowił wykorzystać niedomagający jeszcze Pavlos i postanowił szarpać turecki obóz oblężniczy pod Adrianopolem atakami. W tym czasie ostatnie twierdze Macedonii poddały się Serbom, którzy ruszyli w stronę Bułgarii gdzie szalało zbuntowane chłopstwo. Serbowie pozostawili niewielkie garnizony w twierdzach co chciał wykorzystać Mehmed i wysłał do Macedonii część swojej armii, lecz wywiad strategosa doniósł mu o tym i pod Skopiami już czekał na Turków których Cesarska Jazda rozniosła na kopiach. Ci, którzy nie zginęli umknęli z powrotem do obozu oblężniczego pod Adrianopolem, lecz z Cesarską Armią nie mieli szans, mimo strategicznego geniuszu sułtana, ponieważ jego wojska wykrwawiły się podczas oblężeń i podjazdów Cesarskich. Po miesięcznej gonitwie Cesarscy zdołali wreszcie wyłapać bądź pozabijać wszystkich turków spod Adrianopola. Sułtan zdołał jednak zbiec do obozu oblegającego stolicę Cesarstwa.

Bitwa na błoniach pod Skopiami​

W tym czasie Cesarscy dygnitarze doszli do wnioski że badania nad nowymi praktykami handlowymi to herezja i wiele miesięcy badań poszło na marne. Mimo powiększającego się terytorium Cesarstwo było coraz bardziej zacofane. Hektor wiedząc o tym postanowił zmniejszyć wymiar pańszczyzny na swoich ziemiach licząc, że dzięki temu państwo wyjdzie z dołka w jakim się znalazło, bowiem zdawał sobie sprawę z skostniałości gospodarczej Cesarstwa. Niestety przez nowe wolności nadane chłopom coraz trudniej było ich odszukać w celu włączenia do armii,l szczególnie na terenie Synopy, oddalonej od Stolicy i odgrodzonej od państwa przez Tureckie ziemie.

Turcy natomiast widząc niepowodzenia w Europie i zablokowane cieśniny postanowili skupić się na oblężeniu greckich posiadłości w Azji Mniejszej. Basileus wiedząc że Konstantynopol i tak się nie podda szybko, a Turcy się łatwo wykrwawią pod jego fortecami, postanowił skierować piechotę do powtórnego oblężenia Gallipoli, a także wysłać kawalerię do Anatolii.l Dysponował jednak odpowiednią ilością statków by przeprawić jedynie dwa tysiące jazdy, co też uczynił. Okazało się że Mehmed II przewidział to i jazda Greków trafiła prosto w pułapke i została wybita do nogi. Sądny był to dzień dla całego Cesarstwa. Zmotywowało to anatolijskich Greków do podniesienia broni przeciw Turczynowi. Turcy jednak bez większych problemów rozpędzili uzbrojone chłopstwo do domów. Wkrótce też zajęli oni wszystkie greckie fortece na swoim lądzie i przystąpili do oblężenia Rodos. Wtedy też nasi sojusznicy z Czarnogóry nas opuścili i podpisali rozejm z Turczynem, przywracając status quo. Cesarska Armia natomiast zdobyła Gallipoli i nękała wroga pod Konstantynopolem. W końcu stycznia po Turkach w Grecji pozostały tylko trupy na polach podjadane przez kruki i wrony. Mimo tak dobrego obrotu spraw Serbowie także postanowili się wycofać z wojny zadowalając się reperacjami wojennymi w wysokości stu siedemdziesięciu pięciu tysięcy dukatów.

Akt rozejmu między Imerium Osmańskim a Caratem Serbii​

Nasza flota zablokowała Turków na Rodos dzięki czemu Grecy raz jeszcze chwycili za broń i oblegli tureckie garnizony z mniejszym ryzykiem rozpędzenia przez regularną turecką armię. Cesarska piechota natomiast została skierowana do ponownego oblężenia twierdz w Widyniu i Macedonii, ponieważ na mocy traktatu z Serbami Turcy odzyskali te twierdze i obsadzili je załogą, wcześniej przetrzymywaną w Serbskich więzieniach. Mimo wszystko Basileusowi zależało na dobrych stosunkach z Serbami postanowił więc załagodzić napiętą sytuację zgadzając się na ślub pomiędzy kuzynką swojej synowej i młodym chłopcem z dobrze sytuowanej arystokratycznej rodziny z Salonik. Sytuacja wewnętrzna cesarstwa natomiast nie prezentowała się najlepiej. Wojenna zawierucha zniszczyła część upraw, na wytwory rzemieślników nikogo nie było stać, a także wiele mężczyzn, czy to z chłopstwa, czy szlachty zginęło bądź zostało wcielonych do armii. Nie dość że gospodarka całego kraju zaczęła podupadać, to zmniejszone wpływy z podatków zmusiły Basileusa do zaciągnięcia długów za granicą. Na domiar złego chłopstwo z wyspa Naxos zaczęło się buntować, gdyż w czasie wojny na nie spadło największe obciążenie podatkami, bo jako jedyne te ziemie były bezpieczne od najazdów wroga. Basileus zaczął rozmyślać za jakie grzechy taka kara boska spadła na cesarstwo gdy pierwszego kwietnia Anno Domini 1388 do Konstantynopola dotarł serbski posłaniec z listem wzywającym Cesarstwo do stanięcia w obronie sojusznika przed agresją ze strony Królestwa Węgierskiego.

Basileus stanął przed ciężkim wyborem – honor czy ojczyzna? Wiedział ze od tej decyzji może zależeć dalszy los Cesarstwa. Został sam z twardym orzechem do zgryzienia...
​

[/justify]

Sytuacja w regionie w momencie wybuchu wojny Serbsko – Węgierskiej ​

 

Wygnanie Turczyna
Czyli czasy basileusa Hektora I, cz. II
​

[justify]

Basileus po wielu godzinach rozważania wszystkich możliwych następstw swej decyzji, wreszcie zdecydował, że jego honor jest nic niewarty wobec interesu Cesarstwa i pchnął posłańca do Belgradu z wiadomością, iż Cesarstwo nie może sobie pozwolić na walkę na dwu frontach jednocześnie i zostało opuszczone przez Serbów w wojnie przeciw Turczynowi, więc nie zamierza wspomóc Serbii w walce z Królestwem Węgier. Synowa przestała się do niego odzywać gdy tylko się o tym dowiedziała, a sam Basileus źle się czuł z taką decyzją. Jedynie strategos Nestor podtrzymywał go na duchu i przekonywał że to dobra decyzja dla Cesarstwa.

Wyswobodzenie Ayaslugu z oblężenia przez Cesarską Kawalerię​

W tym czasie kilkutysięczny oddział Cesarskiej Kawalerii zdołał się przebić przez Tureckie posterunki wokół ich stolicy i rozniósł na kopytach piechotę tureckiego wasala oblegającą Ayaslug. Następnie udali się wyspę Rodos, gdzie po krótkiej bitwie została zmuszona do cofnięcia się na stały ląd, lecz drugi atak pozwolił cesarskim na wybicie przeciwnika do nogi. Grecka ludność zachęcona tym sukcesem zdołała wyprzeć tureckie garnizony z twierdz Ayaslugu i przystąpiła do oblężenia pozostały twierdz Cesarstwa półwyspu zajętych przez Turczyna. W tym czasie Cesarska Piechota zdołała zająć wszystkie bałkańskie twierdze obsadzone przez tureckie garnizony. Niestety w czasie kiedy nasza armia walczyła na Rodos, armia Germiyanu zdołała odbić twierdze w Ayaslugu. Po czym uciekła na swoje terytorium. Wtedy też Cesarska Piechota wraz z Bułgarską Armią przeprawiły się przez Dardanele i uderzyły na tureckie wojska odpoczywające nieopodal ich stolicy. Po zaciętych walkach byli zmuszeni się wycofać otrzymując ciężkie straty. Cesarska Kawaleria natomiast zaatakowała formujący się dopiero regiment tureckiej jazdy w Sahuranie. W tym czasie Germiyan podstępnie zaatakował regiment piechoty oblegający Ayaslug i zdołał go rozproszyć.Niestety do zaskoczonych rekrutów w Sahuranie dołączyła armia z Bursy z doskonałym dowódcą Eregolem Pargali na czele. Tracąc wielu ludzi dowodzący Cesarką Kawalerią Erneaios Phocas musiał odtrąbić odwrót i postanowił się wycofać do Grecji by uzupełnić przetrzebione oddziały świeżymi rekrutami. Kiedy uzupełnienia były gotowe Cesarska Piechota i Cesarska Kawaleria połącczyły się Cesarską Armię i rozbiły oddziały tureckich buntowników w Gallipoli oraz Karwuńskich w Silistrze. W Adrianopolu zaś rozpoczęto werbowanie ludzi do nowego regimentu jazdy. Cesarska Armia natomiast znowu została podzielona, Piechota ruszyła naprzeciw zbuntowanemu chłopstwu z Naxos, Kawaleria zaś barkami popłynęła do Milas gdzie, dzięki uzupełnieniom świerzym rekrutem z łatwością rozbiła oblegających ten port Turków.

Palaemon Akropolites w czasie opracowywania nowych taktyk​

Basileus zdawał sobie sprawę z tego że za część porażek ponosi winę zacofanie armii Cesarskiej dlatego też sprowadził na dwór Palaemona Akropolitesa, który miał za zadnie zreformować armię Cesarstwa. W tym czasie Cesarska Piechota zaatakowała buntowników z Naxos i musiała się wycofać, ponieważ ci zdążyli się umocnić na wyspach i atak bezpośrednio po przeprawie był trudny. Zachęceni tą porażką Cesarskich bunt podnieśli chłopi z okolic miasta Saloniki. Basileus uznał, że z taką czernią chłopstwa piechota sobie nie poradzi i trzeba będzie na nich wysłać jazdę, która rozpędzi je w mgnieniu oka. Lecz Cesarska Kawaleria była wtedy bardzo zajęta w Azji mniejszej, gdzie pojawiła się horda mameluckich wojowników. Więc zamiast sprowadzać jazdę do Grecji trzeba było wysłać piechotę do Anatolii.

Mamelucki wojownik​

W czasie kiedy doradcy Basileusa prowadzili kampanię wojenną, sam Hektor postanowił zadbać o przyszłość swojej dynastii i zorganizował wielkie wesele pode wsią Novi Pazar na pograniczu Serbii i Czarnogóry, okazją zaś były zaślubiny carewiczów z Serbii oraz z Czarnogóry z dwiema bliźniaczymi córkami Basileusa. Już tylko najmłodszy syn basileusa pozostał w stanie wolnym. Dzięki temu Hektor był spokojny o swoje dziedzictwo w ciągu najbliższych lat.

Wesele córek Basileusa - Pośrodku Hektor z żoną, po prawej i lewej nowożeńcy​

Niestety! Mimo wsparcia piechoty, Cesarscy musieli się wycofać z zajętej jeszcze przez Turczyna okolicy portu Ayaslug ponosząc ciężkie straty. Na tę porażkę złorzyło się wiele czynników, między inymi wyborny taktyk Ghayth Baibaras dowodzący armią Mameluków, lecz także osłabienie Cesarskiej Kawalerii dotychczasowymi walkami i za późne lądowanie piechoty, w momencie gdy bitwa była już przegrana. Strategos Arygos uznał że wobec tak wielkiej siły wroga, niepokojów w Gracji oraz przede wszystkim wyczerpanej Armii należy wycofać wszystkie siły do kraju na całą zimę, by weterani mogli odpocząć i nabrać sił przed dalszą walką, a zmarli i ranni mogli być zastąpieni nowymi rekrutami. Tak też się stało i całą zimę Cesarskie wojska spędziły w domach i na treningach. Dzięki temu chwilowemu zastojowi w wojnie, a przede wszystkim dzięki blokadzie cieśnin ludziom zaczęło się żyć odrobinę lepiej i lżej. Okazało się też niestety, że mimo wielkich chęci, Hektor nie został stworzony do wojennego rzemiosła, a wiedząc to i czując że wojna szybko się nie skończy niektórzy stracili nadzieję na wygraną, szczególnie w czasie kiedy ustały walki a obywatele cesarstwa zza cieśnin nie mogli liczyć na pomoc wojskową wielu oficerów było niezadowolonych.

​

W końcu 1 marca Anno Domini 1391 cała Cesarska Armia została przeprawiona do Azji mniejszej gdzie razem z Lokalną ludnością uderzyła na połączone wojska Mameluków i Dżalarydów. Była to dla nich dotkliwa klęska. Co prawda większość Mameluków zdołała się wycofać pod Milas, lecz po krótkiej pogoni wojsko Dżalarydów zostało zdziesiątkowane, a nieliczni szczęśliwcy którzy przeżyli rozpierzchli się w panice. Po tej klęsce do Konstantynopola przybyło poselstwo od Sułtana błagające o przywrócenie pokoju między Grekami a Dżalarydami. W tym czasie niestety Turcy zamieszkujący Gallipoli chwycili za broń i nawet zdołali odbić twierdzę z rąk zaskoczonego greckiego garnizonu. Turcy postanowili raz jeszcze wypróbować Cesarską Marynarkę, jednak ponownie ponieśli klęskę, a wszystkie ich statki poszły na dno. Nie był to koniec szczęśliwych nowin dla Basileusa, Oto bowiem zamknięci w pułapkę pod Milas Mamelukowie poddali się i złożyli broń. Sułtan wysłał więc delegację do Hektora oferując pokój w zamian za zwolnienie niedobitków swojego wojska z niewoli. Basileus zaakceptował oba rozejmy i teraz Cesarstwu pozostał tylko jeden wróg – Osmanowie.

Shëndete z Prilepu na polowaniu​

W tym czasie do Konstantynopola napłynęły złe wieści z północy. Mianowicie Królestwo Węgier zdołało całkowicie inkorporować tereny Bośni. Zaniepokoiło to Basileusa, lecz niestety nie mógł nic na to poradzić gdyż całe siły musiał przeznaczyć na walkę z Turczynem. Będąc jednak świadom że Cesarstwo potrzebuje potężnej dynastii postanowił mimo trwającej wojny wydać swojego najmłodszego syna za księżniczkę Shëndete z Prilepu. Niestety nie był to koniec złych wieści – oto okazało się ze chłopska rebelia objęła już nawet okolice Salonik i Aten. Goniec z wieściami z Anatolii również nie pocieszył Hektora, miał do przekazania bowiem, ze Cesarka Armia została pokonana w bitwie pod miastem Hayamana, a Turków do boju prowadził genialny dowódca, jeden z najlepszych taktyków swoich czasów, Erol Pragali. Strategosi na nardzie z Basileusem w obliczu tej klęski postanowili ponownie wycofać całość wojsk do Grecji w celu uzupełnienia ich kolejnymi rekrutami a także rozpędzenia Chłopstwa. Jedyną dobrą nowiną jaką Hektor usłyszał tego miesiąca była kapitulacja turków z Gallipoli. Niedługo później na Rodos wybuchnął bunt związany z sektą ikonoklastów. Ci występowali bardziej przeciw patriarsze Konstantynopola, niż Basileusowi, jednak zaczęli łupić ziemie na wyspie, co zaniepokoiło go.

Ikonoklaści rabujący kościoły na Rodos​

Tymczasem w państwie dalej działo się źle. Nie dość, że bunt objął Adrianopol, to część wyższego duchowieństwa zaczęła krytykować Hektora I, jako przywódcę religijnego państwa, a jedyne co mógł zrobić Basileus to w milczeniu znieść krytykę, tym bardziej że dopiero co zmarł jego zaufany strategos – generał Eironaois Phocas. Wojna z buntami trawała ze zmiennym szczęściem. W czasie kiedy cesarscy przywrócili porządek w okolicach Aten i Salonik, buntownicy przejęli twierdze w Burgas i na Rodos. Na szczęście w Anatolii walczyło jeszcze wielu Greków zmęczonych nieustannymi walkami, lecz silnymi jeszcze na tyle, że wzmocnieni przez Cesarską Kawalerię zmusili turecką armię do wycofania się z Burgas. Wtedy też Basileus postanowił wysłać poselstwo do sułtana, wiedział bowiem, że nie sposób dalej walczyć mając za plecami kupy swawolnego chłopstwa, z drugiej jednak strony po kilku ostatnich bitwach i wycofaniu się jego sojuszników Turczyn skłonny był podpisać korzystny dla Cesarstwa rozejm licząc na wzmocnienie się i kontratak później. W końcu, po długich negocjacjach, czwartego października Anno Domini 1392 w Gallipoli Basileus Hektor I i Sułtan Mehmed II podpisali rozejm na mocy którego Imperium Osmańskie zrzekło się półwyspu Gallipoli a także terenów wcześniej należących do Caratu Widynia na rzecz Cesarstwa, a także wypłacili pięćdziesiąt tysięcy dukatów aleksandryjskich wojennych reperacji. Szczęśliwy był to dzień dla wszystkich Greków mimo, że w rękach turków pozostały ziemie macedońskie, ponieważ Turcy stracili ważną strategicznie twierdzę Gallipoli. szybko jednak i tam grecy wzniecili powstanie i wyrżnęli wszystkich turków by przyłączyć te ziemie do Cesarstwa, sułtan natomiast nie mógł nic zrobić, ponieważ nie miał żadnej drogi którą mógłby przerzucić wojsko to swej zbuntowanej prowincji. Sułtan jeszcze tego samego dnia kiedy podpisywał pokój, postanowił wzmocnić Imperium Osmańskie wcielając dotychczasowe lenno, Germyian, bezpośrednio pod swoje władztwo.

Sytuacja polityczna regionu po Rozejmie z Gallipoli​

[/justify]​

========================================================================
Wybaczcie że to tyle trwało, ale jak ktoś kiedyś powiedział najdłużej trwa ta praca za którą się nie zabierasz
Przy dobrych wiatrach ostatni odcinek z życia Hektora wrzucę do końca tygodnia (jak nie to lipa bo w sobotę jadę w góry )
Mam nadzieję ze się podoba, pozdrawiam, konserw.

 

Odnowa ładu w Cesarstwie
Czyli czasy basileusa Hektora I, cz. III
​

[justify]

Zwycięstwo nad Osmanami przyniosło Basileusowi Hektorowi I nieśmiertelną sławę, lecz było niczym dla chłopstwa upatrującego w czasach wojennych idealnej okazji by chwycić za broń i zabić kilku szlachetnie urodzonych. Dla nich nie liczyło się ani dobro cesarstwa, ani boskie prawo nakazujące im posłuszeństwo. Nie byli oni nawet w stanie zauważyć jak ogromne ulgi przysługują im w granicach cesarstwa, podczas gdy w większości państw pańszczyzna coraz bardziej przykuwała chłopów do ziemi i odbierano im wszelkie prawa. Za nic to mając bezmyślna chłopska czerń rozszalała się na terenie całego kraju w końcowych latach wojny. Nawet po podpisaniu pokoju, gdy Cesarska Armia mogła wreszcie przepędzić ich do domów, kolejne bunty wybuchały w miejscach odległych od Cesarskich patroli, jak Synopa, czy Milas. Jedynie Bułgarzy z okolic Widynia zachowywali względny spokój ciesząc się z uwolnienia spod tureckiego jarzma.

Egzekucja przez powieszenie jednego z przywódców buntowników​

Nastał czas odbudowy wojennych zniszczeń, rozpędzania chłopstwa do domów i na pola, a przede wszystkim spłacania długów zaciągniętych na żołd i rynsztunek dla wojska. W kwietniu Anno Domini 1393 mijał termin spłaty pierwszej z pożyczek i na ten właśnie cel Hektor przeznaczył całe złoto wynegocjowane od Turków. Podczas walk z buntownikami okazało się że kwatermistrz z Adrianopola, Davud Pasha, przejawia szczególny talent w organizowaniu nie tylko rynsztunku i wyżywienia dla armii, ale tez rekrutów. Doradcy Basileusa przekonali go wtedy że warto mieć takiego człowieka na dworze. Hektor, który nie był ekspertem w dziedzinie wojskowości zgodził się, gdyż darzył wielkim zaufaniem strategosa Nestora Argyrosa.

Davud Pasha - pierwszy organizator Cesarskiej Armii​

Po podpisaniu pokoju ostatnim bastionem Osmanów w europie pozostały twierdze w okolicach Widynia szybko jednak i tam Grecy wzniecili powstanie i wyrżnęli wszystkich Turków by przyłączyć te ziemie do Cesarstwa, sułtan natomiast nie mógł nic zrobić, ponieważ nie miał żadnej drogi którą mógłby przerzucić wojsko to swej zbuntowanej prowincji. Mamelukowie natomiast widząc jakie korzyści przyniosło Osmanom wcielenie dotychczasowego lennika postanowili iść w ich ślady i inkorporowali Ak Kojunłu – niewielki turecki sułtanat który dotychczas był ich wasalem. Dzięki temu nie tylko poszerzyli swoją domenę, ale też zyskali bezpośredni dostęp do granic Gruzji.

List wyrażający opinię szlachty o pracach nad nowymi metodami administracji​

Tymczasem skarbiec Cesarstwa świecił pustkami i by móc wypłacić żołd armii cały czas walczącej ze swawolną chłopską czernią Basileus musiał wziąć pożyczkę, na szczęście na mniejszą sumę niż poprzednia, miał więc nadzieję na szybką jej spłatę. Wykorzystując niepokoje w państwie szlachta zmusiła Cesarza do wycofania się z niektórych nowych form administracji nad jakimi pracowali jego urzędnicy. Hektor musiał niestety się na to zgodzić, mimo że zdawał sobie sprawę jak bardzo zacofaną administrację ma już teraz, a przez porzucenie reform cesarstwo stawało się jeszcze bardziej zacofane. Gdyby się jednak nie zgodził bez wsparcia rodów szlacheckich państwo mogłoby upaść pod naciskiem wrogów i wewnętrznych problemów.

Plany odbudowywanej Świątyni na Rodos, zniszczonej podczas Tureckiego oblężenia i buntu ikonoklastów​

Mimo niedobitków buntowników wałęsających się po kraju, ludzie wreszcie odetchnęli już po wojnie i większość zniszczeń została już odbudowana. Rzemieślnicy szlachta zaczęła wydawać złoto na różne wyroby, dzięki czemu rzemieślnicy wszelkiej maści zaczęli wreszcie zarabiać. Widząc taki obrót spraw Basileus postanowił znieść część podatków od początku Anno Domini 1395. Dzięki temu kształtująca się dopiero gospodarka odradzającego się Cesarstwa nie tylko wyszła z kryzysu ale zaczął się pojawiać pierwsze objawy wzrostu – coraz więcej wolnych chłopów zaczęło się osiedlać w miastach i parać rzemiosłem. Basileus niestety nie mógł się nacieszyć widokiem odbudowującego się Cesarstwa zbyt długo, ponieważ podczas pogoni za niedobitkami zbuntowanego chłopstwa, na czele Cesarskiej Kawalerii, spadł on z konia tak nieszczęśliwie, iż zmarł na miejscu stratowany przez pozostałe szarżujące konie, a miało to miejsce 13 sierpnia Anno Domini 1395. Wydarzenie to spowodowało niewielką falę niepokojów w państwie, ponieważ obawiano się że jego syn Manuel II może okazać się słabszym władcą niż ojciec. Nikt nie podejrzewał co przyniesie jego panowanie...
[/justify]​

==========================================
Wybaczcie, że musieliście taaak długo czekać, ale wiecie jak to jest w wakacje mam nadzieję, że odcinek Wam się spodoba mimo, że krótki i bez mapki. (ale tak wypadło panowanie Hektora, że długo po wojnie nie pożył i do tego nieciekawie (duuużo ganiania za buntami)
Pozdrawiam, konserw.

 

Wielka wojna z Osmanami
Czyli czasy Basileusa Manuela II cz. I
​

[justify]

Powszechnie znano plotki o ucieczkach młodego Manuela z pałacu gdzie miał się uczyć władania Cesarstwem, ćwiczyć się w wojennym rzemiośle i poznawać meandry protokołów dyplomatycznych. Jednak nikt nie podejrzewał, że wyjdzie to Cesarstwu na dobre, ponieważ niewielu wiedziało, że te ucieczki nadzwyczaj często kończyły się w sypialniach dwórek, jak i córek najznamienitszych rodów Cesarstwa. Takie powodzenie zawdzięczał nie tylko pięknemu obliczu, ale przede wszystkim ogładzie i determinacji w dążeniu do celu. Dopiero po koronacji wyszło na jaw jak ciekawą mieszankę utworzyły te cechy, kiedy podczas swojej pierwszej zagranicznej podróży, do Arty, zażądał od swojego lennika, Gjina Bua Spaty, despoty Epiru, wcielenia jego ziem bezpośrednio do Cesarstwa. Co prawda ten się nie zgodził, ale było jasne, że nowy władca jest odważnym i bezkompromisowym dyplomatą.

Manuel II wraz ze świtą na dworze Epiru​

Zniesmaczony swoją osobistą porażką w Epirze Manuel postanowił udowodnić, że z Jego zdaniem muszą się liczyć wszyscy, nawet potężni Turkowie i zaraz po powrocie do stolicy wydał dekret oficjalnie wcielający zbuntowaną turecką prowincję Widyń do Cesarstwa. Tak radykalna polityka zagraniczna zaniepokoiła wielu ludzi. Basileus postanowił więc pokazać bardziej przyjazne oblicze. Zaczął od wydania zgody na budowę monastyru na wyspach Naxos i zwolnienia jednego z wojskowych doradców ojca – Davuda Pashy. Niedługo po tych wydarzeniach ciężko zachorował i zmarł najbliższy współpracownik i doradca Hektora I, Nestor Argyros.

Największe twierdza Widynia: Baba-vida​

Niestety Cesarski skarbiec świecił pustkami, a do pokonania została jeszcze jedna banda chłopów, więc na potrzeby żołdu Manuel zaciągnął kolejną pożyczkę. Wiedział jednak że tak obciażone wydatkami państwo nie będzie w stanie spłacić tego długu. Postanowił więc rozwiązywać wszystkie oddziały Cesarskiej piechoty jak tylko to będzie możliwe, tzn. po odbiciu ostatnich zamków z najbardziej zatwardziałych buntowników. I tak w ciągu roku do domów wróciło około dziewięciu tysięcy chłopów.

Jeden z buntowników w dybach​

Jedenastego października Anno Domini 1396 na dwór Cesarski przybył Ákos Mészáros, Węgier twierdzący, ze jest w stanie doprowadzić do wybuchu poważnej rebelii na terenie Królestwa Węgierskiego, która może nawet przeistoczyć się w wojnę chłopską. Zapewniał że ma wystarczająco wielu popleczników by na parę lat ten agresywny sąsiad nie był w stanie zagrozić Cesarstwu, a potrzebuje jedynie pieniędzy. Wielu możnych przekonywało Basileusa, by zapłacił temu człowiekowi za podburzenie węgierskich poddanych. Manuel odesłał Ákosa bez niczego, przekonany, że jest ot jedynie oszust, a jeżeli nawet nie to Cesarstwo nie może sobie pozwolić na tak wielkie wydatki. Arystokraci byli jednak tak zaślepieni wizją łatwego zwycięstwa nad potężnym królestwem węgierskim, że ta decyzja Basileusa wywołała falę niepokojów w państwie. Niezrażony tym Basileus kontynuował swoją politykę uspokajania ludzi. Wydał kolejną zgodę na budowę monastyrów, tym razem na terenie Macedonii i w pobliżu Milas, a także sprowadził na dwór artystę, który miał zająć się rzeźbami i freskami na potrzeby tych monastyrów.

Ákos Mészáros w podróży​

Rok 1397 okazał się najwspanilszym w życiu Manuela, gdyż narodził mu się wreszcie męski potomek, Ioannes. Basileus spokojny o sukcesję, mógł rozejrzeć się za mężem dla starszj siostry Ioannesa, Kasandry. Wydał ją za niedawno nawróconego władcę Kara Kojnułu, aby utwierdzić go w jego religijnych przekonaniach i być może zdobyć sojusznika w razie ewentualnej agresji muzłumańskiej. Chciał on definitywnie zerwać ze swymi turkmeńskimi korzeniami i kazał się nazywać Erazmem Paleologiem.

Chrzest Erazma Paleologa​

W końcu Basileusowi udało się przekonć strategosów, że nie można wiecznie kryć się przed Turczynem za cieśninami, więc armia jest ważniejsza od floty. Co prawda spotkało się to z głosami sprzeciwu, jednak ostatecznie ustalono, że do armii przejdzie część żołnierzy do tej pory służących na galerach. Poprawiło to nastroje wśród Cesarskiej Armii, tym bardziej że Basileus postanowił awansować jednego wyróżniającego się żołnierza do stopnia strategosa i zabrać go na dwór. Niebawem okazało się że te reformy Manuel przeprowadził praktycznie w ostatniej chwili, bowiem dziesiątego lutego Anno Domini 1398 do pałacu dotarł Turecki posłaniec z aktem wypowiedzenia wojny.

Michael Gabras awansowany na Wielkiego Kapitana​

Manuel postanowił działać szybko. Od razu nakazał całej marynarce cesarstwa wypłynąć i zablokować cieśniny, by zyskać czas na powołanie Cesarskiej Armii w sile ośmiu tysięcy zbrojnych. Masowe wcielenia do armii szlachty jak i rzemieślników i mieszczan spowodowały pogłębienie się złej sytuacji ekonomicznej państwa, lecz Basileus wiedział, że musi zadać Turkom ostateczny cios inaczej Grecy nigdy nie zaznają spokoju. Niestety nieprzygotowana i mniejsza liczebnie flota Basileusa musiała salwować się ucieczką wobec przeważających sił wroga, a cieśniny stanęły otworem dla Muzułmanów.

I bitwa morska tej wojny przegrana przez Greków​

Na szczęście wszystkie wojska zdołały już dotrzeć pod mury stolicy i tam właśnie rozpętała się walna bitwa w której po stronie Cesarstwa stanęło jedenaście tysięcy konnych i około trzech tysięcy czeladzi przeciw Niecałym sześciu tysiącom jeźdźców Tureckich wspieranych przez trzy i pół tysiąca janczarów. Strategos Pavlos Diasorensos był pewien swego zwycięstwa, więc czeladzi nakazał budowę obozu i nie włączanie się do walki, by kawalerzyści mogli wrócić w chwale i wypocząć godnie po bitwie. Sam zaś poprowadził cesarskie hufce do szarży na Muzułmanów. Niestety głównodowodzący siłami Osmanów, Erol Pargali, okazał się doskonałym taktykiem i zastawił zasadzkę na greków. Wszystkim swoim konnym nakazał ucieczkę przed nadchodzącą szarżą w kierunku doliny, wokół której na wzgórzach pozostawił wszystkich janczarów. Pavlos pewny zwycięstwa dzięki dwukrotnej przewadze połkną haczyk i w dolinie, gdzie nie mógł wykorzystać tej przewagi poniósł sromotną kleskę zasypany gradem strzał. Cesarscy musieli się salwować ucieczką, a nawet czeladź pozostawiona pod murami Konstantynopola w czasie odwrotu poniosła ciężkie straty. Ostatecznie w tej bitwie zginęło cztery i pół tysiąca kawalerzystów oraz połowa czeladzi. Osmanie natomiast stracili zaledwie po tysiąc janczarów i konnych.

Bitwa pod Konstantynopolem​

Turcy przystąpili do oblężenia stolicy cesarstwa, dzięki czemu Manuel nie mógł w żaden sposób ukarać Pavlosa, zbiegłego do Adrianopola. Strategos wiedział, że jedyne co może ułagodzić gniew basileusa to szybkie przerwanie oblężenia i zepchnięcie Muzułmanów za cieśniny, więc postanowi zaatakować ich obóz już we wrześniu. Turcy jednak odparli i ten atak, a stolica pozostawała oblężona. Zachęceni tymi sukcesami tureccy mieszkańcy Gallipoli szykowali się do wzniecenia buntu, jednak mądra decyzja tamtejszego zarządcy o zwolnieniu chłopów z podatku wojennego i przekupieniu przywódców buntowników pozwoliła uniknąć otwartego powstania. Basileus wiedział że odcięte miasto nie będzie mogło się długo bronić, więc jak tylko zakończyły się potrzebne naprawy wyprawił wszystkie okręty Cesarstwa na morze. Cesarska Marynarka okazała się bardziej kompetentna od zbrojnych i zdołała pokonać Osman tracąc jedynie dwa okręty i przysttąpiła do blokady cieśnin.

Łapówka dla przywódców powstania​

Zimą Pavlos zaciągnął w imieniu Cesarstwa porzyczkę i poczynił nowe zaciągi do wojska. Na wiosnę miał już jedenaście tysięcy zbrojnych i zaatakował wyczerpane zimowym oblężeniem
Tureckie wojska pod Konstantynopolem. Po szybkiej bitwie pokonał ich tracąc jedynie dwa tysiące konnych, zaś po kilkudniowej pogoni z armii Erola nie pozostał nikt zdolny trzymać miecz. Niestety sam głównodowodzący Osmanów zdołał uciec dzięki wpsarciu tureckiej ludności z gallipoli i przeprawił się do Bursy w małej łodzi rybackiej.

Uciekający Erol Pargali​

Sam Pavlos zaś został wysłany na galerach z niewielkim, pięciotysięcznym oddziałem konnych na zwiad do Azji mniejszej. Jak się okazało Rodos opanował bunt monofizytów, odszczepieńców twierdzących, że w Chrystusie w chwili wcielenia zostało zniszczone wszystko co ludzkie, a pozostało jedynie to co boskie. Ayaslug natomiast trzymali w oblężeniu Turcy, zaś okolice Milasu pustoszyli jeźdźcy Dżalarydów. Pavlos postanowił wpłynąć do portu nieopodal hasających koczowników i uderzyć an nich z zaskoczenia, okazało się to doskonałym pomysłem i w kilka godzin później Dżalarydzi wycofywali się w kierunku Konyi ponosząc ciężkie straty. Galery zaś wysłał po posiłki które nadpłynęły miesiąc później. Wzmocniony kolejnymi pięcioma tysiącami konnych postanowił uderzyć na Turczyna w sąsiedniej prowincji, pozostawiając sobie bunt heretyków na później. Widząc to posunięcie Dżalarydzi postanowili ostrzec i pomóc swoim braciom w wierze, kiedy jednak nadeszli, Turcy byli już w odwrocie, a Cesarska kawaleria zdołała ich oskrzydlić i zostali wybici do nogi. Po tej wiktorii strategos dał odpocząć swym ludziom i dopiero w listopadzie uderzył na heretyków na Rodos.

Jedna z potyczek Pavlosa w okolicach Anatolii​

Manuela niezmiernie ucieszyły tak pozytywne wieści z południa Anatolii, jednak niemal równocześnie do Konstantynopola przybył posłaniec informujący Basileusa, że hordy mameluckich wojowników zajęły gruziński Trepezunt i obległy Synopę. Na domiar złego jakiś szlachcic z Widynia postanowił wykorzystać wojnę z Turcją i ogłosił się Żupanem i wraz z kilkutysięczną prywatną armią obległ widyńskie twierdze.

[/justify]​

 

Koniec Wielkiej Wojny
Czyli czasy Basileusa Manuela II cz. II
​

[justify]

Pavlos natomiast wykorzystując zamieszanie wśród Tureckich żołnierzy, przerażonych serią porażek swoich współbraci, zaatakował i prawie bez walki wziął w niewolę trzy i pół tysięczny oddział w Saruhanie. Do Bityni natomiast wkroczyły wojska Bułgarii i Morei, lenników Basileusa i obległy tamtejsze twierdze. Spanikowani Turcy próbowali uciekać na ostatnich swoich okrętach jednak napotkali Cesarską Marynarkę na morzu Marmara i dwie ich galery szybko poszły na dno, trzecia natomiast została wzięta abordażem podczas próby ucieczki. Dopiero pod koniec września Anno Domini 1400 połączone siły Osman i Dżalarydów pobliżu miasta Angora były w stanie powstrzymać straszny pochód Pavlosa, ponieważ jego armia była wyczerpana wielomiesięczną praktycznie nieprzerwaną walką z różnymi mniejszymi oddziałami Tureckimi. Do tej pory jednak Turcy byli ustawicznie gnębieni przez Cesarską Kawalerię, a twierdze Bitynii i Anatolii były już w ręku Manuela i jego poddanych.

Jedna z bitew Cesarskiej Kawalerii przeciw Muzłumanom​

Cesarstwo ponosiło w tym czasie jednak straty na innych frontach: Mamelukowie zdobyli Synopę, a Iwan Terter koronował się Carem Widynia i rządził na tamtejszych ziemiach niczym udzielny władca. Wszystkie siły Cesarstwa były jednak potrzebne w Anatolii, gdzie Dżalarydzi ponieśli dotkliwą klęskę atakując w swym zadufaniu bez tureckiego wsparcia i wszyscy z pięciotysięcznego oddziału którzy przeżyli bitwę zostali zabici a ich głowy zostały wywieszone z murów anatolijskich twierdz jako znak, że z Cesarstwem nikt nie wygra. Po tej rozprawie lennicy Basileusa zostali wysłani do oblężenia Bursy, Stolicy Osman, natomiast Pavlos najpierw rozbił formujący się dopiero nowy oddział janczarów w Angorze i skierował się do Milasu, gdyż posłaniec doniósł mu o Dżalarydzkim oblężeniu tego miasta i bez większych problemów rozpędził oblegających zabijając w czasie pogoni większość z nich. Następnie musiał wrócić do Anatolii, gdyż dwutysięczny oddział Janczarów zaatakował dopiero co zdobyte tamtejsze twierdze. Nieprzygotowani na tak szybką odpowiedź Cesarskich zostali szybko wybici do nogi. Cesarska Piechota natomiast zdołała odbić z rąk uzurpatora Widyń i zniszczyć jego wojska.

Iwan Terter - samozwańczy Car Widynia​

Po takiej serii zwycięstw Basileusa nie zmartwił nawet rozejm podpisany przez Czarnogórę z Osmanami, był bowiem pewien zwycięstwa. Bardziej jednak się przejął gdy doszły go wieści, jakoby władca Gruzji podpisał haniebny pokój z Mamelukami oddając im Trepezunt wraz z przyległościami oraz wydzielając ze swojej domeny niepodległe księstwo Ałani, na którego tronie został osadzony poplecznik Sułtana Mameluków. Zgodził się nawet na zdradę! Jednym z warunków pokoju bowiem było wypowiedzenie wojny Cesarstwu. Na szczęście nie był on na tyle głupi by faktycznie wysyłać jakiekolwiek wojska przeciw braciom w wierze, jednak sam akt wypowiedzenia wojny budził w Manuelu odrazę.

Gruziński akt wypowiedzenia wojny​

Przeciw Romaioi* walczyły już tylko niedobitki Osman, problem stanowiły natomiast nieprzebrane zastępy sojuszników Osmanów. Mamelukowie, dowodzeni przez jednego z najwybitniejszych wodzów swoich czasów, Isma'il-a Zangi-ego byli nie do pokonania. W ich ręku już od dawna pozostawała Synopa wraz z przyległościami. Natomiast w Cesarstwie zaczynało brakować nie tylko rekrutów, ale nawet rąk do pracy, Żołnierzy w polu też ciągle ubywało, nie tylko podczas bitew, ale też przez dezercję, głód i przede wszystkim zarazy. Manuel postanowił ukorzyć się przed sułtanem Mameluków i podpisał haniebny pokój na mocy którego oddawał im wszystkie ziemie, które znajdowały się pod ich kontrolą, w zamian jedynie dostał gwarancję, iż Mamelukowie nie podniosą broni przeciw Cesarstwu przez pięć lat. Jednak dzięki temu Turcy, odcięci od posiłków i wsparcia dotychczasowych sojuszników, z rozbitą armią, nie byli w stanie podjąć walki z Cesarską Armią. W obliczu klęski wojsk Tureckich i pokoju z Mamelukami pozostali sojusznicy Osmanów – Trypolitania, Gruzja i Dżalarydowie przystali na zawieszenie broni. Pozostawieni sami sobie zamknęli się w twierdzach i próbowali ostatkami sił ich bronić, lecz w ciągu roku większość miast i zamków była już w ręku Basileusa. Ostatecznie we wrześniu Anno Domini 1403 w mieście Konya doszło do negocjacji pokojowych i 25 września ostatecznie Sułtan Turecki podpisał haniebny pokój w którym oddał na rzecz Cesarstwa Saruhany – bogatego miasta portowego, Bityni oraz centralnej części Anatolii, dzięki czemu ich stolica – Bitynia została odcięta od pozostałych ziem, natomiast Romaioi zyskali lądowe przejście między cieśninami a swoimi posiadłościami w Azji mniejszej. Dodatkowo Osmanowie zrzekli się wszelkich roszczeń do ziem w europejskiej części Cesarstwa.

Cesarstwo po Pokoju z Konyi​

W czasie wojny było kilka wydarzeń o których warto wspomnieć. Między innymi w Roku Pańskim 1401 siostra Manuela, Irena zdołała przekonać męża, Dymitra Koriatowicza, by ich córka, Taida, wyszła za pieknego, młodego Vedrana Czarnogóry. Na ich weselu starszy brat Taidy, Borys zakochał się bez pamięci w carewnie Jelenie i w dwa lata później udało mu się wymusić na ojcu zgodę na ślub. Zacieśniło to więzi między Cesarstwem i Czarnogórą, a Manuel liczył nie tylko na poparcie krewniaków w wojnach, ale też w dalszej perspektywie miał nadzieję na włączenie tego księstwa pod swoje władztwo.

Carewna Taida na swoim weselu​

Korzystając z wojennej zawieruchy i kiepskiej sytuacji finansowej Cesarstwa kupcy wymogli na Basileusie zmniejszenie ceł na handel z Genuą oraz złagodzenie prawa składu. Kupców poparł nawet Patriarcha, jak się okazało w zamian kupcy ufundowali piękny nowy monastyr w okolicach Adrianopola.

Szkic zamachowcy​

Niestety Basileus Manuel II nie nacieszył się długo swoim wielkim zwycięstwem nad poganami. 24 stycznia Roku Pańskiego 1404 nad ranem straż pałacowa została zaalarmowana krzykami dobiegającymi z komnat Cesarza, gdy znaleźli Manuela, ten już leżał martwy z kindżałem wbitym w serce aż po rękojeść. Zamachowcą okazał się być hasziszijjun, którego jednak nieudało się niestety przesłuchać, gdyż gdy tylko zobaczył strażników popełnił samobójstwo krzycząc:

La ilaha illa Allah wa Muhammadun rasulu l-Lah!*​

[/justify]​

==================================================
Postanowiłem wzorem Einfalla dodać trochę objaśnień:

*Romaioi – po grecku Rzymianie – tak sami siebie okreslali mieszkańcy Bizancjum, warto pamiętać, że Bizancjum było w wielu ówczesnych krajach Europy Zachodniej nazywane "Cesarstwem Greków", podczas gdy dla jego mieszkańców było to po prostu Cesarstwo Rzymskie (łac. Imperium Romanum, gr. Βασίλειον Ῥωμαίων)

* to znaczy „There is no god but God and Muhammad is the messenger of God.” - „Nie ma innego boga, jedynie Bóg[Allah] i Muhammad jest jego posłańcem [prorokiem].” [moje tłumaczenie z angielskiego]. Jest to shahādatayn – jego recytacja potwierdza że jest się Muzłumaninem.

Przepraszam za taaak długą przerwę, obiecuję poprawę
Powiedzcie co sądzicie o tym logo, bo się zastanawiam nad zmianą. I jak wam się mapka podoba?