Weg zum krieg ist weg zum sieg - Niemcy AAR 1934 (WtV)

Odcinek Specjalny nr 4 - Nowe Zjednoczone Królestwo

Uderzenie Whermachtu na Wielką Brytanię wywołało panikę w brytyjskim gabinecie wojennym. Churchill sądził, że Royal Navy bez problemu zdoła odeprzeć desant niemiecki. Wtargnięcie wrogich wojsk na Wyspy, co nie zdarzyło się od blisko 900 lat, zmobilizowało społeczeństwo. Jednak wsparcie sojuszników i bohaterska obrona stolicy nie zdały się na nic. Wielka Brytania dostała się pod niemiecką okupację. Churchill, rząd i rodzina królewska musiały uciekać do Kanady. Po raz kolejny ujawniły się podziały wśród warstw rządzących. Chamberlain, Halifax i Lloyd George pozostali na Wyspach. Liczyli, że doprowadzą do ugody z Fuhrerem. W kraju został także zorientowany proniemiecko książę Windsoru, były król Edward VIII. Politycy ci, do których dołączył także przywódca Brytyjskiej Unii Faszystów Oswald Mosley, negocjowali pokój z III Rzeszą.

Fuhrer zdawał sobie sprawę, że łagodne potraktowanie Brytyjczyków zyska mu ich poparcie. Oczywiście Wielka Brytania jako strona pokonana musiała zgodzić się na warunki niemieckie, jednak dla Rzeszy szybkie porozumienie było bardzo pożądane. Dlatego też warunki podyktowane przez Rzeszę były dość łatwe do spełnienia. Pierwszy z nich - nowy rząd współpracujący z Niemcami - był kwestią sporną. Hitler przewidywał, że Mosley zostanie brytyjskim odpowiednikiem Fuhrera, wodzem Wielkiej Brytanii. Jednak tradycje monarchii na Wyspach były tak długie, że wybór króla był obligatoryjny. W związku z ucieczką niemal całej rodziny królewskiej jedynym kandydatem był Edward VIII. Został on koronowany jeszcze podczas bitwy orkadzkiej, 15 października. Przyjął tytuł króla Zjednoczonego Królestwa Anglii, Szkocji i Walii. Tego samego dnia podpisał akces do Unii Trójkontynentalnej. Zgodnie z oczekiwaniami Fuhrera premierem został Oswald Mosley. Żadnego stanowiska w rządzie nie otrzymali natomiast Chamberlain, Halifax i Lloyd George. Hitler uznał, że w rządzie nie powinni być politycy obarczani przez większość społeczeństwa o porażkę. Dalsze punkty traktatu pokojowego zostały przyjęte bez zastrzeżeń. Na Wyspach mogły stacjonować Wehrmacht, Luftwaffe i Kriegsmarine. W Londynie ustanowiono specjalny urząd komisarza ds. Zjednoczonego Królestwa - został nim Franz Alfred Six. Brytyjczycy mieli także rozpocząć integrację z pozostałymi członkami Unii.

Nowy rząd Zjednoczonego Królestwa
​

Niemieckie wojska okupacyjne oraz Gestapo, które posuwało się krok w krok za Wehrmachtem, otrzymały kategoryczny zakaz Fuhrera dotyczący prześladowania Brytyjczyków. Nie obyło się jednak bez aresztowań osób, które potencjalnie mogłyby się sprzeciwiać Niemcom. Kryptonimem tej akcji była Operacja Sachsen. W pierwszej kolejności złapano przewodniczącego Komunistycznej Partii Wielkiej Brytanii Harry'ego Pollitta i innych komunistycznych oraz lewicowych działaczy, w tym znanego pisarza Erica Arthura Blair (znanego jako George Orwell). Kolejnym celem Gestapo byli członkowie rządów emigracyjnych. Aresztowani zostali księżna Luksemburga Charlotte, król Danii Christian X, prezydent Czechosłowacji Edvard Benes i regent Jugosławii książę Paweł II Karadziordziewić. Ostatnim etapem Operacji Sachsen było aresztowanie najwybitniejszych brytyjskich naukowców, polityków i biznesmenów. W tej grupie znaleźli się między innymi Bernard Baruch, Joseph John Thomson, Alan Turing, Bertrand Russell, James Chadwick, Frank Whittle i George Paget Thomson. Aresztowanie nie ominęło też Chamberlaina, Halifaxa i Lloyd George'a. Fuhrer obawiał się, że pozbawienie ich stanowisk może skłonić ich do buntu. Najważniejsi zostali osadzeni w Tower of London, z której uwolniono Rudolfa Hessa. Miał on zostać specjalnym doradcą brytyjskiego rządu i pełnić funkcję łącznika między Hitlerem a Mosleyem i Edwardem VIII. Pozostali aresztowani byli wysyłani do specjalnych obozów koncentracyjnych, które powstały w Szkocji. By nie terroryzować ludności Gestapo starało przeprowadzić Operację Sachsen bez rozgłosu, po cichu. Charakter aresztowań dobrze oddają zapisy w pamiętniku jednego z osadzonych w obozie:

Gestapo szybko stworzyło system więzień śledczych. Szczególnie złą sławą cieszyło się więzienie w Broadcasting House (dawnej siedzibie radia BBC). Grozę wśród mieszkańców Londynu budził Pokój 101 - według pogłosek najstraszniejszego miejsca przesłuchań na Wyspach. W archiwach Gestapo zachowała się jedynie krótka wzmianka o tym pomieszczeniu, pochodząca z zapisu przesłuchania jednego z więźniów:

Broadcasting House
​

Zajęcie Wielkiej Brytanii pociągnęło za sobą dość duże zmiany na mapie Europy. Najważniejszym wydarzeniem było porozumienie Petain-Hitler w sprawie terytoriów Francji okupowanych przez Niemcy. W myśl jego postanowień Niemcy miały przekazać Francji całą Francję północno-zachodnią. Pozostała część (Lotaryngia i zachodnia Flandria) miała zostać włączona do Rzeszy. W zamian za to Francja przyłączyłaby się do wojny z Aliantami i otrzymałaby status pełnoprawnego członka Unii Trójkontynentalnej. Fuhrer liczył, że spowoduje to rozłam w szeregach Wolnych Francuzów i nie mylił się. Większość żołnierzy gen. de Gaulle'a przeszła na stronę DAK. Uznali, że skoro Francja wróciła do granic niemal sprzed wojny to dalsza walka z Niemcami nie ma sensu. Problemem była jednak kwestia francuskiego rządu, który zgodził się na kapitulację. Hitler chcąc zjednać sobie Francuzów odsunął od władzy Petaina (oficjalnie marszałek wrócił na emeryturę) i nowym przywódcą Państwa Francuskiego ustanowił Henriego Girauda, nie powiązanego z rządem z Vichy ani z Wolnymi Francuzami. Posunięcie to zostało przyjęte z zadowoleniem przez większość francuskiego społeczeństwa. Gen. de Gaulle pozbawiony poparcia żołnierzy oddał się w ręce niemieckie.

Nowy rząd Francji
​

Jesienią III Rzesza znacznie rozszerzyła swoje granice. Na początku listopada Ribbentrop podpisał z nowym premierem Polski Władysławem Studnickim porozumienie, w myśl którego Polska miała przekazać Rzeszy Pomorze Gdańskie w zamian za nabytki terytorialne kosztem Związku Radzieckiego. Nabytki te nie były jasno sprecyzowane, jednak wskazywano głównie na Białoruś i Ukrainę. Pomorze zostało włączone do Rzeszy jako Gau Danzig Westpreussen. Do Rzeszy włączono także okupowane terytoria Danii, Belgii i Holandii: Gau Danemark oraz Gau Dietsland.

Sytuacja w Europie pod koniec października
​

Upadek Wielkiej Brytanii był potężnym ciosem dla Aliantów. USA straciło nie tylko swojego najważniejszego sojusznika, ale przede wszystkim bazę wypadową w Europie. US Air Force nie mogły już bombardować niemieckich fabryk, US Navy nie mogła już powstrzymywać Kriegsmarine przed wypłynięciem na Atlantyk, US Army nie mogła zdesantować się na kontynencie. Alianci zostali w praktyce wyrzuceni z Europy, której większość znajdowała się w rękach Unii Trójkontynentalnej. W Afryce również kontrolowali już tylko niewielkie terytoria. Rzesza mogła teraz odbić Islandię, Grenlandię i Wyspy Kanaryjskie, a także uderzyć na Bermudy i Falklandy. Równie zagrożona była Indonezja i Australia. Z takimi problemami musieli zmierzyć się Amerykanie. Przewidywania adm. Raedera sprawdziły się: od tej pory wojna z Aliantami miała trwać na oceanach i w koloniach - w żadnym wypadku w Europie, która teraz stała się twierdzą nie do zdobycia dla Amerykanów. III Rzesza mogła czuć się na tyle bezpieczna, by rozszerzyć swoje panowanie na kolejne terytoria.

Właśnie ta kwestia była celem spotkania Fuhrera ze sztabem, które odbyło się pod koniec października. Podobnie jak ponad dwa lata wcześniej wśród dowództwa Rzeszy ścierały się dwie koncepcje: prowadzenia wojny na lądzie i na morzu. Dowódcy Kriegsmarine, Raeder i Doenitz, optowali za dalszą realizacją koncepcji peryferyjnej. Do urzeczywistnienia jej brakowało zajęcia wysp na Atlantyku i kontroli południowego Pacyfiku. Trudno było o lepszą sytuację niż teraz. Alianci musieli zmagać się z Japończykami, a po ataku na Pearl Harbour chwilowo stracili możliwości ofensywy. Co prawda Kriegsmarine również została uszkodzona podczas inwazji na UK, jednak nie były to straty wykluczające ją z wojny na dłuższy czas. Raeder planował zajęcie Irlandii, Islandii i Grenlandii w pierwszej kolejności. Zabezpieczenie Azorów i odbicie z rąk Aliantów Wysp Kanaryjskich chroniłoby zachodnią Afrykę przed ewentualną inwazją. Następnie można by się pokusić o zaatakowanie Bermudów co zapewniłoby Rzeszy kontrolę nad północnym Atlantykiem. W takiej sytuacji zajęcie wysp św. Heleny, Wniebowstąpienia i Falklandów nie byłoby problemem. W następnej fazie planu miał zostać zabezpieczony Madagaskar i Reunion. Kolejnym kierunkiem byłyby Seszele i Półwysep Arabski. Przewidywano, że Arabia Saudyjska zgodzi się na wstąpienie do Unii Trójkontynentalnej. Z jej pomocą zostałyby rozbite brytyjskie siły kolonialne w Jemenie, Omanie i Katarze. Następnie można uderzyć na archipelag Czagos, Malediwy, Cejlon i Andamany co zapewniłoby kontrolę nad Oceanem Indyjskim. Stworzyłoby to podstawy do ataku na Indonezję i Australię. Raeder i Doenitz obliczyli, że realizacja planu zakończyłaby się w połowie 1942 r. Plan ten jednak miał lukę, którą był Związek Radziecki. Brak ataku ze strony ZSRR latem 1941 r. dowódca OKW gen. Rommel nazwał chwilą niepewności i niezdecydowania, która uratowała Rzeszę. Według Rommla taka chwila na pewno nie powtórzy się w 1942 r. Raporty wywiadu mówiły o ogromnej koncentracji Armii Czerwonej przy granicy z Polską i Rumunią. Atak ZSRR na Unię wiosną 1942 r. był niemal pewny. W takiej sytuacji plan Raedera i Doenitza mógł być realizowany najpóźniej do kwietnia. W takiej sytuacji atak na Indonezję i Australię należało odłożyć na czas nieokreślony. W kwietniu musiała rozpocząć się koncentracja i mobilizacja Wehrmachtu we wschodniej Polsce. Fuhrer zdecydował, że Raeder i Doenitz do końca marca mają wolną rękę w wykorzystywaniu Wehrmachtu i Luftwaffe. Od 1 kwietnia III Rzesza miała przygotowywać się na pokonanie swojego ideologicznego wroga numer 1.

*Cytaty pochodzą z książki Rok 1984 Orwella

 

Odcinek 23 - Bitwa o Atlantyk

Listopad - Grudzień 1941

Listopad rozpoczął się od mocnego uderzenia feldmarszałka von Brauchitscha. Rozbicie sił amerykańskich w Port-Etienne i koncentracja Włochów w Tambacoundzie rokowała nadzieje na szybkie zajęcie Dakaru - ostatniego przyczółka Aliantów w Afryce. 6 listopada DAK wspierany dywizjami sojuszników uderzył na stolicę Senegalu. Amerykanie otrzymali rozkaz obrony portu za wszelką cenę. Jego utrata oznaczałaby niepodzielne władanie Unii nad wschodnim Atlantykiem. Pomimo trudności z zaopatrzeniem udało im się odeprzeć szturm i rozszerzyć przyczółek o port w Bathurst. Kolejne ataki von Brauchitscha nie przynosiły skutków. Jedynym sukcesem okazało się odbicie Bathurst, czego dokonali Włosi (14 listopad). 15 listopada walki przeniosły się na przedmieścia, jednak po trzech dniach DAK znów musiał się wycofać. 22 listopada Amerykanie rozpoczęli kontrofensywę w kierunku Bathurst i Fort-Gouraud dzięki czemu udało im się przerwać linię frontu. Po odbiciu Gambii zatrzymali atak w kierunku Sahary. Feldmarszałek von Brauchitsch zaplanował jednoczesny atak na Bathurst i Dakar na 30 listopada. Podzielenie sił amerykańskich pozwoliło na rozbicie Aliantów na przedpolach Dakaru. 2 grudnia DAK był o krok od zajęcia miasta - żołnierze z korpusu gen. von Leeba wkroczyli do pałacu burmistrza. Jednak uderzenie Amerykanów wyparło Niemców z miasta 6 grudnia. Był to wstęp do poważniejszej kontrofensywy - tego samego Alianci zdesantowali się w Bissao chcąc okrążyć wojska włoskie w południowym Senegalu. Włochom udało się jednak obronić Conakry i zniszczyć amerykańskie jednostki w Gwinei. Jednocześnie zatrzymali atak na Tambacoundę. Kontratak von Brauchitscha na Dakar nie przyniósł efektu, podobnie jak Alianckie próby rozbicia Włochów. Taki stan rzeczy utrzymywał się do 20 grudnia, gdy ruszyła wielka ofensywa DAK. Osłabieni Amerykanie nie zdołali utrzymać miasta. Jednocześnie blokada portu przez Kriegsmarine uniemożliwiła im ewakuację drogą morską. Blisko 100 tys. amerykańskich żołnierzy musiało się poddać i oddać w niemiecką niewolę. Był to koniec wojsk alianckich w Afryce.

Walki na przedpolu


Walki o port
​

Z początkiem listopada admirałowie Raeder i Doenitz niezwłocznie przystąpili do dalszej realizacji koncepcji peryferyjnej. Mieli pięć miesięcy na zajęcie wysp na wschodnim Atlantyku, podbój Półwyspu Arabskiego i zabezpieczenie Oceanu Indyjskiego. Pierwszym celem była Irlandia, rządzona przez konserwatywnego premiera Eamona de Valerę. Irlandia od początku wojny pozostawała na uboczu polityki europejskiej, starając się zachować neutralność. Fuhrer liczył jednak, że nienawiść brytyjsko-irlandzka i spór o Irlandię Północną zbliży Irlandczyków do Unii. Jednak polityka de Valery, który za najważniejszy cel uznał niemieszanie się w wojnę, wykluczała taką możliwość. Konieczna była interwencja zbrojna. 7 listopada dwa korpusy pancerne dowodzone przez gen. Mansteina zdesantowały się w Belfaście. Dzień później gen. Guderian zajął Portadown. 9 listopada Fuhrer wysłał ultimatum do rządu irlandzkiego. Żądał przyłączenia się Irlandii do Unii Trójkontynentalnej i zmian w rządzie, a w zamian proponował przekazanie Irlandczykom Ulsteru. W takiej sytuacji de Valera podał się do dymisji. Utworzono Rząd Tymczasowy, na którego czele stanął gen. Eoin O'Duffy, bohater irlandzkiej wojny o niepodległość i uczestnik wojny domowej w Hiszpanii. Do Dublinu przybył Rudolf Hess, który miał za zadanie negocjować z O'Duffim przyłączenie Irlandii do Unii. 12 listopada osiągnięte porozumienie, w myśl którego Niemcy przekazywały Irlandii Ulster. Gen. O'Duffy miał przekazać władzę administracji cywilnej. Otrzymał natomiast stanowisko Dowódcy Armii Irlandzkiej. Nowym prezydentem Irlandii został członek partii Finn Gael (należał do niej także O'Duffy) Oliver J. Flanagan, a premierem Patrick Sweeney.

Gen. O'Duffy przekazuje Irlandczykom wieść o przystąpieniu do Unii
​

20 listopada Raeder i Doenitz rozpoczęli inwazję na Islandię i Grenlandię czyli Operację Althing. Desant korpusów gen. Guderiana i gen. Mansteina napotkał na niewielki opór amerykańskiej dywizji pancernej. 21 listopada padł Reykjavik, a 23 Hofn. Na wyspie pozostał korpus gen. Guderian, natomiast korpus gen. Mansteina wyruszył na Grenlandię by zabezpieczyć ją przed ewentualnym atakiem Aliantów. Z początkiem stycznia na wyspy miały zostać wysłane specjalne jednostki garnizonowe, które miały zluzować korpusy pancerne. Po zajęciu Grenlandii Kriegsmarine wyruszyła do Cherbourga po dziesięć dywizji piechoty, które miały zostać użyte do zajęcia wysp na Atlantyku. 9 grudnia zostały odzyskane niebronione przez Aliantów Azory. Atak na Wyspy Kanaryjskie został powstrzymany przez desant amerykański w Lizbonie. Kriegsmarine otrzymała rozkaz odbicia miasta i blokady portu. Portugalczykom udało się wytrzymać pierwszy szturm na Coimbrę, jednak kolejne mogły się zakończyć sukcesem Amerykanów. 12 grudnia do Coimbry dotarły siły niemieckie. W tym czasie Amerykanie zajęli Evorę. Dzień później Wehrmacht, wspierany przez ostrzał z pancerników Bismarck i Tirpitz, uderzył na Lizbonę. Po czterech dniach walk Aliantów udało się wyprzeć z miasta. Rozbicie resztek wojsk wroga w Evorze pozostawiono Portugalczykom i Hiszpanom, co uczynili 24 grudnia. Kriegsmarine natomiast udała się do Casablanki by odeprzeć desant Aliantów. Następnie Raeder i Doenitz wyruszyli na Wyspy Kanaryjskie. Do końca roku udało się zająć Lanzarote, a atak na Gran Canaria zakończył się na początku stycznia 1942 r.

Bitwa o Lizbonę
​

Ostatnie dwa miesiące 1941 r. były pracowitym okresem dla Kriegsmarine. Jej działalność można podzielić na kilka etapów:

Walki z niedobitkami Home Fleet 1 - 14 listopad:
1 listopad 1941 r. starcie z flotą w sile trzech lekkich krążowników i szesnastu niszczycieli, trzydziestu ośmiu okrętów podwodnych i dwóch transportowców, HMS Wolsey (DD) zatopiony przez KMS Bismarck, Travis Flotilla (TP) zatopiony przez KMS Schlesien
1 listopad 1941 r. starcie z flotą w sile jedenastu lotniskowców, sześciu pancerników, trzech krążowników liniowych i dziesięciu niszczycieli, USS Canberra (CA) zatopiony przez KMS Schlesien, stracony KMS Koenigsberg (CL)
2 listopad 1941 r. starcie z flotą w sile dwóch transportowców, 5th SAN Transport Flotilla zatopiony przez KMS Bismarck, Torch Flotilla zatopiony przez KMS Nurnberg
8 listopad 1941 r. starcie z flotą w sile dwóch niszczycieli, HMS Keppel zatopiony przez KMS Seeadler
8 listopad 1941 r. starcie z flotą w sile lekkiego krążownika i czterech niszczycieli, HMSAS Greater Groblersdal (DD), HMS Wishart (DD) i HMS Durban (CL) zatopione przez KMS Nurnberg, HMS Winchester (DD) zatopiony przez HMS Hela, HMS Tenedos (DD) zatopiony przez KMS Berlin
12 listopad 1941 r. starcie z flotą w sile trzech niszczycieli, HMS Shikari zatopiony przez KMS Schlesien

Operacja Althing 15 - 30 listopad:
15 listopad 1941 r. starcie z flotą w sile trzech transportowców, Madison Flotilla i Wallace Flotilla zatopione przez KMS Bismarck, Houston Flotilla zatopiony przez KMS Nurnberg
16 listopad 1941 r. starcie z flotą w sile lekkiego krążownika, sześciu niszczycieli i dziewięciu transportowców, Adams Flotilla (TP), Hancock Flotilla (TP), Dexter Flotilla (TP), Benjamin Flotilla (TP), HMS Vivacious (DD) i HMS Searcher (DD) zatopione przez KMS Bismarck, Gershwin Flotilla (TP) i Douglass Flotilla (TP) zatopione przez KMS Seeadler, Lowell Flotilla (TP) i HMS Adelaide (CL) zatopione przez HMS Schlesien, Wingate Flotilla (TP), HMSAS Eshowe (DD) i HMS Sportive (DD) zatopione przez KMS Bussard, Monarch Flotilla (TP) i HMSAS Qumbu (DD) zatopione przez KMS Nurnberg, USS Beale (DD) zatopiony przez BACH Almirante Latorre
27 listopad 1941 r. starcie z flotą w sile lotniskowca, dwóch pancerników, trzech krążowników liniowych, lekkiego krążownika i ośmiu niszczycieli, USS Ranger (CV) zatopiony przez KMS Deutschland, 20th Destroyer Division (DD) zatopiony przez BACH Almirante Latorre, USS Texas (BB) zatopiony przez KMS Berlin, USS Arkansas zatopiony przez KMS Schlesien, USS Tuscaloosa (CA) zatopiony przez KMS Bismarck, USS Vincennes (CA) zatopiony przez KMS Berlin, USS Wichita (CA) zatopiony przez KMS Gefion
28 listopad 1941 r. starcie z flotą w sile trzech transportowców, Roeblin Flotilla zatopiony przez U-1
29 listopad 1941 r. starcie z flotą w sile lekkiego krążownika, HMS Dragon zatopiony przez KMS Seeadler

Obrona Portugalii i walki u wybrzeży Afryki 1 - 31 grudzień:
6 grudzień 1941 r. starcie z flotą w sile dwóch niszczycieli, HMAS Warramunga zatopiony przez KMS Bismarck
17 grudzień 1941 r. starcie z flotą w sile dwóch niszczycieli, HMSAS Vryheid i HMSAS Queenstown zatopione przez KMS Bismarck
17 grudzień 1941 r. starcie z flotą w sile niszczyciela i pięciu transportowców, McClellan Flotilla (TP) zatopiony przez KMS Bismarck, Thoreau Flotilla (TP) zatopiony przez BACH Almirante Latorre, Daly Flotilla (TP) zatopiony przez KMS Tirpitz, Allen Flotilla (TP) zatopiony przez KMS Bussard, Stuart Flotilla (TP) zatopiony przez KMS Seeadler, USS Terry (DD) zatopiony przez KMS Gazelle
18 grudzień 1941 r. starcie z flotą w sile transportowca, Sacajawea Flotilla zatopiony przez KMS Bussard
20 grudzień 1941 r. starcie z flotą w sile transportowca, Goodyear Flotilla zatopiony przez KMS Nurnberg
20 grudzień 1941 r. starcie z flotą w sile lekkiego krążownika i niszczyciela, 23rd Destroyer Division (DD) zatopiony przez KMS Deutschland, USS Marblehead (CL) zatopiony przez BACH Almirante Latorre
21 grudzień 1941 r. starcie z flotą w sile transportowca, 1st SAN Transport Flotilla zatopiony przez KMS Nurnberg
24 grudzień 1941 r. starcie z flotą w sile dwóch niszczycieli, HMS Dainty zatopiony przez KMS Bismarck, HMS Wild Swan zatopiony przez KMS Tirpitz

KMS Bismarck - największy pirat Atlantyku
​

 

Odcinek 24 - Przygotowania do krucjaty

Styczeń - Maj 1942

Na przełomie grudnia i stycznia wciąż trwała bitwa o Wyspy Kanaryjskie. 3 stycznia został rozbity garnizon amerykański na Gran Canarii, a 15 stycznia na La Palmie. W międzyczasie Wehrmacht zajął także niebronione Teneryfę i Fuerteventurę. 18 stycznia rozpoczęła się bitwa o Wyspy Zielonego Przylądka. Kriegsmarine zablokowała port odcinając Amerykanów od zaopatrzenia. Alianci pomimo trudności logistycznych bronili się do 25 stycznia, ostatecznie przegrywając. Do połowy lutego Wehrmacht zajął jeszcze niebronione Wyspy: Wniebowstąpienia, Św. Heleny i Św. Tomasza. Dalsza realizacja planu Raedera została wstrzymana na miesiąc z powodu dużych strat poniesionych przez Kriegsmarine podczas bitwy o Wyspy Zielonego Przylądka. Flota niemiecka udała się do portu w Sewilli, gdzie admirał spotkał się z gen. Beckiem w celu omówienia ewentualnej ofensywy na Półwysep Arabski. Zbliżał się termin, po którym Wehrmacht miał skupić się na przygotowaniach do inwazji na ZSRR. Beck uważał, że można dać Kriegsmarine do dwóch miesięcy, jednak pod pewnymi warunkami. Raeder nie mógł korzystać z dywizji pancernych i zmotoryzowanych. Ponadto musiał zostawić część floty w Europie w celu przetransportowania DAK i Panzerwaffe do Polski i Rumunii. Do ataku na Półwysep Arabski i zabezpieczenia Oceanu Indyjskiego mógł użyć tylko jedenastu dywizji piechoty. Pod koniec maja Kriegsmarine miała wrócić do Europy by wspomóc Wehrmacht w ataku na ZSRR. Admirał zgodził się na te warunki. Z początkiem marca Kriegsmarine wyruszyła na Morze Czerwone. 20 marca korpus pod dowództwem gen. Haldera zdesantował się w Sanie. Tego samego dnia skapitulowały alianckie siły kolonialne w Jemenie. Dalsza ofensywa przebiegała dwutorowo. Raeder zajął Sokotrę, Madagaskar i Reunion, a Halder uderzył w kierunku Adenu i Mascatu. 9 kwietnia w Mukalli pokonał wojska omańskie, a 10 maja wkroczył do Mascatu. W drugiej połowie maja z pomocą Raedera zajął także Dubaj i Dohę. Na zrealizowanie głównych punktów planu zabezpieczenia Oceanu Indyjskiego - zdobycia Czagos, Cejlonu i Andamanów - zabrakło czasu i środków.

Żołnierze Wehrmachtu podczas wypoczynku na kanaryjskiej plaży
​

Druga połowa maja zwiększyła liczbę państw biorących udział w wojnie. Z powodu omyłkowego zatopienia meksykańskiego tankowca Faja de Oro przez włoskie okręty podwodne do Aliantów dołączył Meksyk. Jakby w odpowiedzi na to wydarzenie Julius Curtius i król Arabii Abdul Aziz al Saud podpisali umowę o przystąpieniu Arabów do Unii Trójkontynentalnej.

Faja de Oro
​

W pierwszej połowie 1942 r. Kriegsmarine jak zwykle zwyciężała, choć ilość zatopionych okrętów alianckich była nieporównywalnie mniejsza niż pod koniec 1941 r. Oto wykaz bitew stoczonych przez Raedera i Doenitza:

Bitwa o Wyspy Kanaryjskie 1 - 15 styczeń:
4 styczeń 1942 r. starcie z flotą w sile czterech transportowców, Empire Chieftain Flotille zatopiony przez KMS Bismarck, Empire Splendor Flotille zatopiony przez KMS Deutschland, Barton Flotille zatopiony przez KMS Tirpitz
12 styczeń 1942 r. starcie z flotą w sile niszczyciela i transportowca, Dare Flotille (TP) zatopiony przez KMS Bismarck, USS Balch (DD) zatopiony przez KMS Nurnberg
13 styczeń 1942 r. starcie z flotą w sile trzech transportowców, Crane Flotille i Ranger Flotille zatopione przez KMS Bismarck
13 stycznia 1942 r. starcie z flotą w sile niszczyciela i transportowca, Gray Flotille (TP) i USS Duncan (DD) zatopione przez KMS Bismarck

Bitwa o Wyspy Zielonego Przylądka 16 - 30 styczeń:
18 styczeń 1942 r. starcie z flotą w sile sześciu transportowców, Trumbull Flotille i Jay Flotille zatopione przez KMS Bismarck, Grace Flotille zatopiony przez KMS Tirpitz, Dunbar Flotille zatopiony przez KMS Seeadler
19 styczeń 1942 r. starcie z flotą w sile niszczyciela i piętnastu transportowców, Hood Flotille (TP) zatopiony przez KMS Tirpitz, Lane Flotille (TP) zatopiony przez KMS Bismarck, Belmont Flotille (TP) zatopiony przez BACH Almirante Latorre, Train Flotille (TP) zatopiony przez KMS Friedrich der Grosse, Dvorak Flotille (TP) i Dodge Flotille (TP) zatopione przez KMS Schlesien
20 styczeń 1942 r. starcie z flotą w sile dwóch niszczycieli, HMCS St Francis zatopiony przez U-2, HMCS Huron zatopiony przez U-1
22 styczeń 1942 r. starcie z flotą w sile jedenastu lotniskowców, sześciu pancerników, dwóch krążowników liniowych i jedenastu niszczycieli, 44th Destroyer Division (DD) zatopiony przez KMS Bismarck, USS Oklahoma (BB) zatopiony przez KMS Tirpitz, USS Hornet (CV) zatopiony przez KMS Seeadler, USS Idaho (BB) zatopiony przez KMS Friedrich der Grosse, USS Augusta (CA) zatopiony przez KMS Bussard, USS West Virginia (BB) zatopiony przez BACH Almirante Latorre, USS Chicago (CA) i USS Ticonderoga zatopione przez KMS Preussen, stracone KMS Karlsruhe (CL), KMS Gefion (CL), KMS Nurnberg (CL), 2. Truppentransporterflotille (TP)
23 styczeń 1942 r. starcie z flotą w sile trzech transportowców, Empress of Japan Flotille zatopiony przez KMS Gazelle, Empress of Russia Flotille zatopiony przez KMS Seeadler, Empress of Australia Flotille zatopiony przez KMS Deutschland
24 styczeń 1942 r. starcie z flotą w sile lekkiego krążownika i trzech transportowców, Hanks Flotille (TP) zatopiony przez U-1, Mathewson Flotille (TP) zatopiony przez U-10, Davis Flotille (TP) zatopiony przez KMS Bismarck, USS Nashville (CL) zatopiony przez U-2
25 styczeń 1942 r. starcie z flotą w sile trzech transportowców, Reed Flotille (TP) zatopiony przez KMS Bismarck, Carnegie Flotille (TP) zatopiony przez U-1, Braxton Flotille (TP) zatopiony przez KMS Tirpitz
26 styczeń 1942 r. starcie z flotą w sile dziewięciu lotniskowców, trzech pancerników, dziesięciu niszczycieli i pięciu transportowców, 2nd SAN Transport Flotille (TP) zatopiony przez KMS Berlin, USS Wasp (CV) zatopiony przez U-10, Pulaski Flotille (TP) zatopiony przez KMS Hela, USS Essex (CV) zatopiony przez U-6, USS Colorado (BB) zatopiony przez KMS Bismarck
27 styczeń 1942 r. starcie z flotą w sile transportowca, Twain Flotille (TP) zatopiony przez KMS Bismarck

Walki u wybrzeży Półwyspu Arabskiego 1 marzec - 31 maj:
8 marzec 1942 r. starcie z flotą w sile dwóch niszczycieli, HMCS Micmac zatopiony przez U-345
10 maj 1942 r. starcie z flotą w sile niszczyciela i sześciu transportowców, HMNZS Ahaura (DD) zatopiony przez KMS Bismarck

Bitwa o Wyspy Zielonego Przylądka
​

Od początku listopada 1941 r. sztabowcy niemieccy przygotowywali różne wersje ataku na ZSRR. Ostatecznie zwyciężyła koncepcja dowódcy OKW gen. Erwina Rommla. Zakładała ona atak nie tylko z terytorium Prus, Polski i Rumunii, ale także Persji. Jednostki zgrupowane w Prusach - Heeresgruppe Ostsee (Grupa Armii Bałtyk) pod dowództwem Rommla i marszałka Śmigłego-Rydza - miały za zadanie uderzyć na Litwę, Łotwę i Estonię. Wojska Unii w Polsce - Heeresgruppe Polen (Grupa Armii Północ) pod wspólnym dowództwem feldmarszałka von Rundstedta i marszałka Sikorskiego - były główną siłą uderzeniową. Miały za zadanie odciąć Armię Czerwoną w krajach bałtyckich, okrążyć bagna na Białorusi i uderzyć na Moskwę. Armie stacjonujące w Rumunii - Heeresgruppe Ukraine (Grupa Armii Ukraina) pod dowództwem feldmarszałka Lista i marszałka Antonescu - miały zaatakować Krym, zająć Zagłębie Donieckie i uderzyć w kierunku Stalingradu. Wojska zgrupowane w Persji - Legion Celtycki gen. Buscha i Panzerkorps gen. Hoepnera czyli Heeresgruppe Asien (Grupa Armii Azja) - miały zaatakować Baku i Turkmenistan. Oprócz tego specjalna Kampfgruppe Marine złożona z piechoty morskiej miała zdesantować się w pobliżu Leningradu, zająć to miasto, a następnie uderzyć na Murmańsk i Archangielsk. Kryptonim inwazji nosił miano Unternehmen Barbarossa na cześć cesarza rzymsko-niemieckiego Fryderyka I Barbarossy. Armia Unii miała osiągnąć linię Uralu w przeciągu czterech miesięcy. Datę rozpoczęcia ataku wyznaczono na 1 czerwca 1942 r.

Unternehmen Barbarossa


HG Ostsee


HG Polen


HG Ukraine


HG Asien


Kampfgruppe Marine
​

 

Odcinek 25 - Unternehmen Barbarossa (I)

Czerwiec 1942

Nadszedł dzień rozpoczęcia krucjaty. 1 czerwca punktualnie o 4 rano połączone wojska III Rzeszy, Polski, Rumunii, Węgier, Bułgarii, Serbii i Czarnogóry wsparte korpusami ekspedycyjnymi z Hiszpanii, Francji i Włoch uderzyły na ostatnie europejskie państwo zdolne przeciwstawić się potędze Unii Trójkontynentalnej. Państwo, które było największym wrogiem ideologicznym Niemiec, państwo, którego zniszczenie Fuhrer postawił sobie za główny cel. Jednak nawet Hitler obawiał się starcia ze Związkiem Radzieckim. Jedynym pokazem możliwości Armii Czerwonej było zajęcie przez nią państw bałtyckich. Natomiast Wehrmacht w wojnie z Aliantami odkrył wszystkie karty. Nie był w stanie niczym zaskoczyć Sowietów. Nieistnienie niemieckiego wywiadu w ZSRR i brak jakichkolwiek informacji o stanie jego armii oznaczał, że Hitler mógł tylko wierzyć w siłę swoich wojsk i geniusz militarny dowódców. Przygotowywana od kilku miesięcy Barbarossa miała zmieść Armię Czerwoną z powierzchni ziemi, jednak czy tak się stanie? Czy operacja się powiedzie i III Rzesza uzyska pełną dominację w Europie?

HG Ostsee (dowódcy: generał Rommel i marszałek Śmigły-Rydz)
Wojska twórcy planu Barbarossa trafiły na najtrudniejszy odcinek. Niekorzystne ukształtowanie linii frontu utrudniało wypełnienie założeń. Dlatego tuż po rozpoczęciu wojny Heinrich Himmler wysłał do Prus całe Waffen SS w sile ośmiu dywizji pancernych, dwóch dywizji kawalerii, dwóch dywizji zmechanizowanych i dywizji strzelców górskich. Inwazja na tereny państw bałtyckich rozpoczęła się od ataku VIII Armeekorps gen. Rommla (wspieranego przez węgierski VI Allando Hadsereg gen. Szombathelyia) na Olitę oraz uderzenia 17. Armii gen. Szyszko-Bohusza (wspomaganej przez IV Armeekorps gen. von Kleista) na Poniewież. Jednoczośnie Szyszko-Bohusz musiał odpierać sowiecki atak na Wilno. Powodzeniem zakończyła się również ofensywa wojsk gen. von Bocka (LI Armeekorps, wspierany przez Regierungstruppe des Protektorats Boehmen und Maehren gen. von Kaysera, I Panzerkorps gen. Masteina, XXXIX Armeekorps gen. Modela i węgierski VI Allando Hadsereg gen. Jany) na Szawle. Trudna była sytuacja 13. Armii gen. Młota-Fijałkowskiego (wspieranej przez węgierskie I Allando Hadsereg gen. Beregffy i XXXI Allando Hadsereg gen. Szwoja oraz XXXVIII Armeekorps gen. Hotha), która broniła się w Święcianach przed skoncentrowanym uderzeniem wojsk radzieckich. Atak Sowietów udało się zatrzymać, dzięki czemu zgrupowanie Młota-Fijałkowskiego mogło powstrzymać wojska zmierzające w kierunku Mińska szturmowanego przez I Armeekorps gen. von Hammerstein-Equorda, III Armeekorps gen. Guderiana, 15. Armię gen. Kutrzeby i III Allando Hadsereg gen. Lahatosa. Stolica Białorusi poddała się 9 czerwca. Dzień wcześniej XLI Armeekorps feldmarszałka von Witzlebena (wspierany przez 20. Armię gen. Mossora i 15. Armię gen. Bortnowskiego) zajął Bobrujsk. 13 czerwca 19. Armia marszałka Śmigłego-Rydza, 14. Armia gen. Przedrzymińskiego-Krukowicza, 21. Armia gen. Sulika i V Armeekorps gen. Haussera wkroczyły do Orszy. 10 czerwca wojska gen. von Bocka wkroczyły do Jełgawy i Mazirbe, a zgrupowanie gen. von Hammerstein-Equorda zajęło Mohylew. 14 czerwca padło Jakubowo, a 16 Dyneburg i Ryga. 18 czerwca zgrupowanie von Witzlebena zajęło Żłobin i od razu uderzyło na Wyszogród w celu odcięcia wojska radzieckich na bagnach Białorusi. Kocioł został zamknięty 20 czerwca. W tym czasie wojska gen. Rommla parły w kierunku Pskowa, po drodze zajmując Gulbene i wspierając gen. Jany w ataku na Parnawę i Dorpat. Zgrupowanie gen. Szyszko-Bohusza 24 czerwca dotarło do Opoczki, a wojska gen. Młota-Fijałkowskiego korzystając ze zniszczenia wojsk sowieckich na swojej lewej flance zajęły Połock. 28 czerwca armie marszałka Śmigłego-Rydza zajęły Smoleńsk, co otworzyło siłom Unii drogę do Moskwy. 17 czerwca rozpoczął się desant Kampfgruppe Marine na tyłach Armii Czerwonej - u ujścia Narwy. KG następnie uderzyła na Jamburg i Ługę by moć przystąpić do oblężenia Leningradu.

Mieszkańcy Rygi witają żołnierzy Wehrmachtu jako wyzwolicieli z jarzma komunistów
​

HG Polen (dowódcy: feldmarszałek von Rundstedt i marszałek Sikorski)
Już pierwsze godziny walk mogły zachwiać wiarą Fuhrera w pokonanie ZSRR. Wbrew założeniom Barbarossy nie udało się przełamać obrony radzieckiej na całej długości frontu. Co więcej Armia Czerwona przystąpiła do kontrataków, zmuszając do odwrotu I. Srbiję Armiję pod dowództwem marszałka Nedicia, bułgarską 1. Armiję gen. Łukowa i rumuński Corpo 7 Armata gen. Sowy stacjonujące w rejonie Równego. Nie powiódł się również atak 16. Armii gen. Kukiela (wspieranej przez węgierski II Allando Hadsereg gen. Hennyeya) na Mozyrz. Więcej szczęścia miała 10. Armia (pancerna) gen. Maczka (wspierana przez bułgarską 3. Armiję gen. Murnowa i XLV Armeekorps gen. von Klugego), której udało się pokonać Sowietów w rejonie Kamieńca Podolskiego i zająć tą dawną fortecę 4 czerwca. 11. Armii (kawaleryjskiej) gen. Andersa (wspomaganej przez bułgarską 2. Armiję gen. Bakirdijewa i XLIII Armeekorps gen. von Leeba) udało się odeprzeć atak sowiecki na Brody. 5 czerwca wojska te uderzyły na Winnicę, co zakończyło się wyparciem z miasta wroga i zajęciem go 9 czerwca. 5 czerwca do Łunińca dotarło zgrupowanie marsz. Nedicia, które wsparło obronę prowincji atakowanej przez Sowietów od kilku dni. Ofensywę udało się odeprzeć, co więcej połączone wojska Nedicia i Kukiela wyprowadziły kontrofensywę, która rozbiła Armię Czerwoną pod Mozyrzem. 8 czerwca zgrupowanie gen. Maczka zaatakowały Mohylew Podolski, co zakończyło się zdobyciem miasta dwa dni później. 10 czerwca zgrupowanie gen. Andersa rozpoczęło szturm na Kijów. Stolica Ukrainy broniła się do 13 czerwca. Tego samego dnia gen. Maczek uderzył na Czerkask. Armia gen. Bakirdijewa zaatakowała natomiast Żytomierz. 21 czerwca zgrupowanie Nedić-Kukiel przystąpiło do zniszczenia dywizji radzieckich odciętych na białoruskich bagnach. Brak zaopatrzenia spowodował, że większość żołnierzy poddawała się bez walki, przechodząc na stronę Unii. Z jeńców rozpoczęto formowanie jednostek pomocniczych, a także formacji milicyjnej RONA (Russkaja Oswoboditielnaja Narodnaja Armia - Rosyjska Wyzwoleńcza Armia Narodowa) pod dowództwem Bronisława Kamińskiego. W ostatniej dekadzie czerwca HG Polen przystąpiła forsowania Dniepru. Atak na Połtawę nie powiódł się, natomiast pod koniec miesiąca gen. Anders zdobył przyczółek w okolicy Przyłuków.

Poddający się żołnierze sowieccy
​

HG Ukraine (dowódcy: feldmarszałek List i marszałek Antonescu)
Dowództwo HGU miało najłatwiejsze zadanie. Przewaga liczebna wojsk Unii w tym rejonie i równinne ukształtowanie terenu miały znacznie uprościć wykonanie pierwszego rozkazu - zajęcia zagłębia donieckiego. Jednak problemy HG Polen spowodowały, że feldmarszałek List nie zdołał osiągnąc zamierzonych celów - musiał zaczekać i wspierać siły von Rundstedta i Sikorskiego. 6 czerwca wojska pod dowództwem króla Michała I (Corp 4 Armata wspierany przez Corp 1 Armata gen. Constantinescu, Corp 5 Armata gen. Ionescu, bułgarską 4. Armiję gen. Daskalowa i XLVI Armeekorps gen. von Kuchlera) wkroczyły do Odessy. 14 czerwca XL Armeekorps feldmarszałka von Brauchitscha, Corp Cavalerie Romania marszałka Antonescu, Corp 2 Armata gen. Ciuperci, Corp 3 Armata gen. Boiteanu i Corp 6 Armata gen. Argeseanu zajęły Baltę. Dalsza ofensywa została spowolniona przez nadanie priorytetu na zdobycie i umocnienie Kijowa oraz próbę sforsowania Dniepru. Jednakże do końca czerwca zostały zdobyte jeszcze Chersoń (22 czerwca) i Krzywy Róg (24 czerwca).

HG Asien (dowódcy: gen. Busch i gen. Hoepner)
Ten odcinek frontu obsadzony najsłabszymi siłami miał zająć niebronione tereny Kaukazu i Azji Środkowej. Liczono, że Armia Czerwona nie będzie bronić tych terytoriów, tylko skupi się na głównych odcinkach frontu. Założenie to było mylne. Legion Celtycki zdołał zająć tylko Baku (22 czerwca). Panzerkorps Hoepnera zdobył Ashgabat, natomiast dalsza ofensywa w kierunku Fortu Szewczenko została powstrzymana z powodu dużej aktywności Sowietów w tym regionie.

Atak Unii na ZSRR nie wywołał żadnego oburzenia na świecie. Państwa sąsiadujące ze Związkiem Radzieckim - Chiny, Finlandia, Turcja i Afganistan - wręcz ucieszyły się, mając nadzieję na wyeliminowanie zagrożenia ze strony komunistów. Ribbentropowi udało się przekonać greckiego premiera Ioannisa Metaxasa do przystąpienia do Unii. W zamian Grecja otrzymała Skopje, będące do tej pory pod kontrolą Bułgarii. Inwazja na wspólnego wroga znacznie przybliżyła do Unii także Turcję i Chiny - państwa te były o krok od wstąpienia do sojuszu.

Unternehmen Barbarossa - stan na 1 lipca 1942 r.
​

 

Odcinek 26 - Unternehmen Barbarossa (II)

Lipiec 1942

Pierwszy miesiąc Barbarossy nie był pasmem sukcesów Unii, tak jak zakładano. Co prawda udało się osiągnąć linię Dźwina-Dniepr, a nawet przekroczyć ją w kilku miejscach, jednak ogólna ocena nie była dobra. Szczególnie słabo sprawdzały się wojska sojuszników III Rzeszy - tylko Polacy i Rumuni dotrzymywali kroku Wehrmachtowi. Opór Sowietów natomiast wzrastał. Przybycie na front dywizji syberyjskich wzmocniło Armię Czerwoną. Połączenie tych czynników wraz z coraz gorszą infrastrukturą i problemami logistycznymi stawiało wojska Unii w trudnej sytuacji. III Rzesza rozpoczęła poszukiwanie politycznego sposobu na wzmocnienie swoich sił. Przyłączenie się do wojny Greków miało bowiem niewielki wpływ na to co działo się na froncie. Wehrmacht potrzebował silniejszych sojuszników. Działania Ribbentropa i Curtiusa zaczęły przynosić coraz większe efekty. 4 lipca 1942 r. do Unii Trójkontynentalnej dołączyła Turcja. Przekazanie Turkom perskiego Tabrizu i obietnica przyłączenia po wojnie większości Kaukazu skłoniła prezydenta Ismeta Inonu do podpisania traktatu akcesyjnego. Gorzej powiodło się z Chińczykami. Czang Kaj-Szek niezbyt chciał mieszać się w wojnę, która wbrew zapewnieniom Curtiusa wcale nie była jeszcze wygrana. Do tego dochodziła kwestia ewentualnego ataku USA na wybrzeża Azji. Co prawda Japończycy radzili sobie nadspodziewanie dobrze, jednak potęga amerykańskiej armii nie wykluczała wojny z Japonią i Chinami jednocześnie.

HG Ostsee
W lipcu HG Ostsee poczyniło duże postępy. Już 1 lipca zgrupowanie gen. von Hammerstein-Equorda zajęło Rogaczew - kolejny przyczółek za Dnieprem. Tego samego dnia ruszyła ofensywa feldmarszałka von Witzlebena na Homel. 2 lipca połączone wojska Rommla i Szyszko-Bohusza wkroczyły do Newela i od razu uderzyły na Noworżew. 3 lipca Armia Czeskomorawska i VI Allando Hadsereg gen. Jany przejęły kontrolę nad Dorpatem i zaatakowały odizolowane zgrupowania sowieckie w Tallinnie i Voru. 4 lipca zostały zniszczone odcięte wojska radzieckie w rejonie Kowna i Wilna. 5 lipca Rommel zajął Porkow i wsparł atak KG Marine na Ługę. Dzień później von Hammerstain-Equord rozpoczął ofensywę w kierunku Rosławla by wesprzec uderzenie marszałka Śmigłego-Rydza na Wiaźmę. 8 lipca von Wiztleben zajął Czernichów, dzięki czemu wszystkie wojska HG Ostsee znalazły się za linią Dźwina-Dniepr. Tego samego dnia Młot-Fijałkowski wkroczył do niebronionego Witebska. 10 lipca ruszyła ofensywa na Wielkie Łuki. 13 lipca jednostki KG Marine po kilkudniowym szturmie zmusiły do poddania się garnizon Leningradu. Zajęcie Wielkich Łuków 16 lipca umożliwiło skoncentrowane uderzenie na Toropiec. Silny opór Sowietów zatrzymał ofensywę Unii w tym rejonie. Podobnie stało się w przypadku ataków na Kaługę i Klińce. Przewaga liczebna Armii Czerwonej zmusiła HG Ostsee na przejście do defensywy. Lepiej wiodło się na północy. Po zdobyciu Wielkich Łuków i Starej Russy Rommel i Szyszko-Bohusz mieli otwartą drogę na Rżew i Demiańsk. Ich ofensywa musiała się jednak zatrzymać w okolicach Czerepowca. KG Marine po zajęciu Nowogrodu zostało powstrzymane pod Tikwinem i mogło tylko wspierać ataki Armii Czeskomorawskiej na Wołchow. Ofensywa wojsk Unii zaczęła się załamywać.

Hitler wraz ze sztabowcami obmyśla dalszą strategię III Rzeszy
​

HG Polen & HG Ukraine
Z początkiem lipca gen. Maczek rozpoczął forsowanie Dniepru w rejonie Połtawy. Wsparcie udzielone mu przez gen. Andersa pozwoliło na szybkie rozbicie wojsk radzieckich i zdobycie przyczółka (7 lipca). Jednocześnie trwały próby wypchnięcia kawalerii Andersa za Dniepr. 3 lipca ruszyła ofensywa na Dniepropietrowsk. Zajęcie tego miasta umożliwiło skierowanie się wojsk gen. Constantinescu na Krym. Jeszcze tego samego dnia padł Perekop. 6 lipca Sowieci przegrali pod Zaporożem i Melitopolem. 11 lipca gen. Maczek uderzył na Sumy, a król Michał I na Donieck. 14 lipca feldmarszałek von Brauchitsch uderzył na Charków. Tego samego dnia czołówki wojsk królewskich wkroczyły do Rostowa. 17 lipca przyniósł upadek Konotopu, ale dalsza ofensywa gen. Andersa na Klińce nie powiodła się. Gen. Maczek po niepowodzeniu ataku na Biełgorod skierował się na północ zajmując Kursk (25 lipca), a następnie na wschód w kierunku Ostrogocka (27 lipca) i Rossosza (30 lipca).

HG Asien
Przyłączenie się wojsk tureckich do wojny znacznie ułatwiło walkę Legionowi Celtyckiemu gen. Buscha, zwłaszcza po wycofaniu większości sił radzieckich z tego rejonu. Jednak górskie ukształtowanie terenu spowalniało ofensywę Turków, dlatego też do końca miesiąca zajęli oni tylko tereny przygraniczne. Ofensywa gen. Buscha została natomiast powstrzymana przez korpus sowiecki w rejonie Machaczkały. Panzerkorps gen. Hoepnera ograniczał się wyłącznie do działań defensywnych.

Ofensywa kaukaska


Unternehmen Barbarossa - stan na 1 sierpnia 1942 r.

​

 

Odcinek 27 - Unternehmen Barbarossa (III)

Sierpień - Wrzesień 1942

Operacja Barbarossa wkroczyła w decydującą fazę. Wojska Unii powoli zbliżały się do dwóch najważniejszych miast ZSRR - Moskwy i Stalingradu. Pomimo powstrzymania ofensywy przez Sowietów pod koniec lipca sztabowcy Wehrmachtu z optymizmem patrzyli w przyszłość. Dochodziły do nich pogłoski o dezercjach w Armii Czerwonej, a nawet w oddziałach NKWD. Niepotwierdzone były natomiast informacje wywiadu o przygotowaniach do rewolucji w Azji Środkowej i na Kaukazie. Mówiono także o prawdopodobnych strajkach chłopów i robotników na terenie niemal całego Związku Radzieckiego. Skutki wyniszczającej wojny zaczęły być mocno odczuwane wśród sowieckiego społeczeństwa. Imperium Stalina chyliło się ku upadkowi, sprawdzały się więc słowa Fuhrera o "zgniłej konstrukcji" ZSRR, która rozleci się pod wpływem mocnego uderzenia.

Z początkiem sierpnia Armia Czerwona próbowała kontratakować. Głównymi celami była Wiaźma - odbicie jej oddalało linię frontu od Moskwy - i Kursk - utrata tego miasta przez 3. Armiję gen. Murnowa oznaczała odcięcie 10. Armii gen. Maczka. W obu przypadkach udało się odeprzeć ofensywę Sowietów, chociaż Bułgarzy okupili zwycięstwo ogromnymi stratami - ich dywizje utraciły już ponad 70% stanu osobowego. Wciąż rozgrywały się losy bitwy o Klińce, rozpoczętej jeszcze w lipcu. 2 sierpnia padły Kaługa i Biłowodśk. Zdobycie pierwszego miasta przez gen. von Hammerstein-Equorda umożliwiło wsparcie wojsk Unii walczących w rejonie Wiaźmy i Możajska, zdobycie drugiego - odcięcie korpusu radzieckiego w pobliżu Biełgorodu. Dzień później jednostki tureckiej wkroczyły do portu w Batumi i stolicy Gruzji - Tbilisi, natomiast Armia Czechosłowacka w końcu zajęła Wołchow. Upadek tego ostatniego dawał nadzieję na wyparcie Sowietów z Tikwinu, jednak stacjonujące tam jednostki okazały się zbyt silne dla KG Marine. Do 3 sierpnia trwała koncentracja wojsk HG Ukraine w rejonie Kontantynowska - armia króla Michała I przygotowywała się do uderzenia na Stalingrad. 4 sierpnia czołówki wojsk królewskich w postaci dwóch dywizji bułgarskiej kawalerii dotarł na obrzeża miasta. Okazało się, że Stalin zamierza bronić za wszelką cenę miasta ochrzczonego swoim nazwiskiem. Bardzo mocny garnizon w sile siedmiu dywizji i ufortyfikowanie Stalingradu spowodowało, że Bułgarzy musieli zaczekać na resztę sojuszników. Nie sprawdził się zatem plan szybkiego zajęcia miasta. Nie próżnowały także oddziały HG Polen - w obliczu niezbyt odległego w czasie zajęcia Moskwy i Stalingradu miały za zadanie skupienie na sobie jak największych sił Armii Czerwonej by osłabić obronę tych miast. 6 sierpnia po długotrwałych walkach zostały zdobyte Klińce, natomiast gen. Maczek wkroczył do Woroneża. Wojska marszałka Antonescu zajęły Kamieńsk Szachtyński, a następnie wyruszyły na północ w kierunku Pawłowska i Frołowa. Za ciosem poszedł także gen. Anders, który po zdobyciu Klińców uderzył na Briańsk. Na odcinku HG Ostsee wciąż trwały walki o Demiańsk, Tikwin i Toropiec, który został zdobyty po blisko trzech tygodniach walk. Z początkiem sierpnia ruszyła ofensywa wojsk gen. Constantinescu w kierunku Kaukazu. Zamierzano uderzyć na tyły Armii Czerwonej walczącej z Turkami i Legionem Celtyckim. Już 6 sierpnia zajęto Noworosyjsk, 11 sierpnia padł Armawir, a dwa dni później Tuapse. 12 sierpnia u bram Stalingradu stanęły dywizje króla Michała I. Jednak nawet te siły nie były w stanie zdobyć fortecy. Kolejne szturmy królewskiej armii (18 i 21 sierpnia) również nie przyniosły sukcesu. Ostatecznie zdecydowano się na ściągnięcie w rejon Stalingradu dwóch korpusów zmotoryzowanych pod dowództwem feldmarszałka von Brauchitscha. Uderzyły one na Kałacz i Czarny Jar, otaczając miasto od północy i południa. Skoncentrowany atak z trzech stron powoli przełamywał kolejne linie radzieckiej obrony. Walki były niezwykle zacięte i zakończyły się dopiero po tygodniu. Stalingrad został niemal zrównany z ziemią. Masowe bombardowania miasta, ciężki ostrzał artyleryjski oraz wysadzenie większości stojących jeszcze budynków przez wycofujących się Sowietów spowodowało, że miasto będące niegdyś dumą Związku Radzieckiego zamieniło się w ruiny. Charakter walk dobrze opisują zapiski w pamiętniku jednego z niemieckich żołnierzy:

Bitwa o Stalingrad
​

Podczas trwania bitwy stalingradzkiej pozostałe wojska Unii odniosły kilka sukcesów. Przede wszystkim udało się w końcu zająć Tikwin. Ruszyła także ofensywa w kierunku Orła w celu okrążenia wojsk radzieckich w Briańsku. KG Marine poszła za ciosem i uderzyła na Wytiegrę oraz wsparła atak gen. Jany na Czerepowiec. 19 sierpnia marszałek Śmigły-Rydz uderzył na Możajsk rozbijając doszczętnie Sowietów i otwierając sobie drogę na Moskwę. 23 sierpnia połączone wojska Niemiec, Polski i Węgier stanęły u wrót stolicy Związku Radzieckiego. Wydarzenia te wywowały panikę Stalina. Nie sądził on, że Moskwa będzie zagrożona. Ofensywa Unii w kierunku Nogińska, Rżewa i Tweru spowodowały, że Stalin wraz z "rządem" ZSRR ewakuował się do Niżnego Nowogrodu. Oficjalnie podano, że podyktowane to było kwestiami bezpieczeństwa, jednak nie uniknięto drastycznego spadku morale wśród Sowietów - przywódca państwa, zamiast zostać w Moskwie i walczyć do końca, uciekł. Wielu żołnierzy Armii Czerwonej straciło chęć walki, pomimo represji jakie mogły spotkać ich i ich rodziny. Mimo to sztabowcy Unii obawiali się szturmu na Moskwę. Podejrzewali, że może powtórzyć się scenariusz spod Stalingradu - ogromne straty po stronie Wehrmachtu. Do ataku na stolicę ZSRR postanowiono przygotować się o wiele solidniej. Gen. Rommel opracował plan okrążenia Moskwy, do czego skłaniała go słaba obrona Tweru i Rżewa. Zajęcie tych miast pod koniec sierpnia umożliwiało ofensywę na Rybińsk - ostatnią drogę ewakuacji Moskwy, po utracie przez Sowietów Nogińska (6 wrzesień). Trzy dni później Rommel rozpoczął ofensywę mającą zamknąć kocioł wokół stolicy. Stalin, pomimo nacisków ze strony STAVKI zabronił wycofania się Armii Czerwonej z Moskwy. Uważał, że zostawienie tam silnego garnizonu zwiąże siły Unii na dłuższy czas. Dzięki temu Sowieci mogliby się zreorganizować i przejść do kontrofensywy. Kocioł wokół miasta został zamknięty 11 września. Dzień później rozpoczął się szturm ze wszystkich stron. Moskwa broniła się do 20 września. Bohaterstwo jej obrońców nie zdało się na nic, natomiast utrata stolicy podziałała na Sowietów jeszcze mocniej niż ucieczka Stalina. Związek Radziecki praktycznie upadł, jednak siły Unii również był poważnie nadszarpnięte. Zajęcie Moskwy wyczerpało możliwości ofensywne Wehrmachtu na dłuższy czas. Dlatego też OKW wydało rozkaz wycofania się na linię Baku-Stalingrad-Don-Moskwa-Leningrad. Choć wojna, pomimo ogromnych strat, wydawała się wygrana, to prawdziwa burza na wschodzie miała się dopiero zacząć...

Plan Rommla


Bitwa o Moskwę


Wojska Unii na placu Czerwonym

*Cytat pochodzi z książki E. Durmschmieda pt. Niezwykłe bitwy i co zadecydowało o ich wyniku. Treść fragmentu odrobinę dostosowana na potrzeby aar-a.

PS Jako że Sevgart i Camillo troszkę wjechali mi na ambicję )) to w kolejnym odcinku powinno być tak ciekawie, że już nikt nie powinien narzekać. Jednym zdaniem: zrobi się niezły dym nie tylko na wschodzie Europy, ale też na zachodzie.
​

 

Odcinek Specjalny nr 5 - Nieprzewidziane konsekwencje

Kto mógł przewidzieć, że rozpoczęcie Operacji Barbarossa będzie miało tak zgubne skutki dla narodów zamieszkujących Związek Radziecki. Sowieci utracili większość europejskiej części swojego państwa, a przede wszystkim swoją stolicę - Moskwę. Ze Stalingradu pozostały ruiny. Fabryki w większości wpadły w ręce wroga. Kolejne sukcesy III Rzeszy i jej sojuszników coraz bardziej zmniejszały wiarę Sowietów w odniesienie zwycięstwa. Ostatecznie nadzieję odebrał im ich przywódca - Stalin, który tchórzliwie uciekł z zagrożonej Moskwy. Kolejne klęski złamały morale wojsk radzieckich. Społeczeństwo miało już dość wojny i reżimu komunistów. Inwazja wojsk Unii Trójkontynentalnej nie tylko zniszczyła potęgę Armii Czerwonej, ale też wpędziła ZSRR w wojnę domową, wojnę, z której imperium komunistów miało się już nie podnieść...

Propaganda nazistowska od początku Barbarossy głosiła hasła wyzwolenia spod jarzma komunistów. Zgodnie z rozkazami Hitlera Wehrmacht i Gestapo nie prześladowały cywilów. Głównymi celami aresztowań byli Żydzi i komuniści. Dzięki temu udało się pozyskać poparcie ludności. W wielu kręgach mówiono o nadaniu niepodległości narodom ZSRR. Fuhrer podtrzymywał te nadzieje, chcąc uniknąć ryzyka buntu na tyłach Wehrmachtu. Polityka ta nie podobała się rządom Polski i Rumunii. Państwa te liczyły na nabytki terytorialne kosztem Związku Radzieckiego. Oprócz tego polski premier Władysław Studnicki wciąż przypominał Hitlerowi warunki przekazania Rzeszy Pomorza Gdańskiego - Rzeczpospolita miała otrzymać dostęp do morza oraz większość Ukrainy i Białorusi. Z tego powodu Fuhrer postanowił zwołać konferencję, na której spotkał się ze Studnickim, prezydentem Turcji Ismetem Inonu i rumuńskim ministrem spraw zagranicznych Mihaiem Sturdzą. W spotkaniu nie wzięli udziału przedstawiciele Węgier i Serbii, których wojska również walczyły na froncie wschodnim. Oba państwa nie posiadały granicy z ZSRR, poza tym Węgrzy i tak otrzymali już od Rzeszy większość Jugosławii, część Rumunii i całą Słowację. Serbowie jako wasal Rzeszy nie mieli natomiast wiele do powiedzenia. Konferencja odbyła się 18 sierpnia 1942 r. w Berlinie. Główną kwestią był podział Związku Radzieckiego. Polacy jako najbliższy obecnie sojusznik Niemiec mieli otrzymać całą Białoruś i większość Ukrainy wraz z portem w Rostowie. Rumuni dostaliby Transnistrię oraz porty w Odessie i Chersoniu. Turcy przyłączyliby do swojego państwa Gruzję i Armenię. Fuhrer planował przyłączenie do Rzeszy wybrzeża Litwy, Łotwy bez Jakubowa (przyznanego Polsce) i Estonii jako Gau Ostsee. Pozostałe terytoria ZSRR miały zostać podzielone na cztery komisariaty: Petersburg, Moskau i Hitlerburg (po wojnie zamierzano przemianować Stalingrad na Hitlerburg) oraz specjalny komisariat Krim. Krym miał zostać niemiecką kolonią, jako ojczyzna Gotów, których uznawano za jednych z protoplastów Niemców.

Planowany podział europejskiej części ZSRR
​

Postanowienia konferencji berlińskiej zostały przyjęte z oburzeniem przez Ukraińców i Białorusinów. Liczyli oni na nadanie im niepodległości. Spodziewali się, że przejęcie ich terytoriów przez Polaków będzie oznaczać polonizację, powrót pańszczyzny i narzucanie katolicyzmu. Podobną postawę prezentowali Litwini. Zabór Wilna i Kłajpedy przez Polskę i Niemcy uznawali za nielegalny. Teraz litewskie ziemie miały zostać podzielone między te dwa państwa. Narastające napięcie zbiegło się z porażkami wojsk Unii na froncie wschodnim. W tej sytuacji Ukraińcy, Białorusini i Litwini rozpoczęli przygotowania do powstania na terytoriach okupowanych przez Rzeszę, ale także na Kresach Wschodnich i Rusi Zakarpackiej. Wieść o zdobyciu Moskwy przez wojska Unii potraktowano jako sygnał do rozpoczęcia powstania. W przypadku Ukraińców i Białorusinów szybko przerodziło się ono w niekontrolowany bunt, który nie posiadał centralnego zarządzania. Inaczej stało się w przypadku Litwy. W Kownie powstał Rząd Tymczasowy z Anatolijusem Kairysem na czele. Pomysł rewolty podchwyciły ludy Kaukazu - już kilka dni po wybuchu powstania na zachodzie ZSRR zbuntowały się jednostki Armii Czerwonej w tym rejonie. Dołączyła do nich ludność miejscowa. Powstanie szybko rozprzestrzeniło się na terytoria okupowane przez Niemcy i Turcję.

Anatolijus Kairys​

Ucieczka Stalina do Niżnego Nowogrodu i utrata Moskwy spowodowały wojskowy zamach stanu. Stalin został pojmany przez własną gwardię przyboczną. Aresztowania objęły także pozostałych członków "rządu" ZSRR - m. in. Wiaczesława Mołotowa, Ławrientija Berię, Andrija Wyszyńskiego i Michaiła Kalinina. Władzę przejął dotychczasowy szef Sztabu Generalnego Armii Czerwonej, marszałek Gieorgij Konstantinowicz Żukow. Objął on stanowiska I Sekretarza Generalnego KPZR, Przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych i Naczelnego Wodza. Początkowo wierzono w uratowanie Związku Radzieckiego przed zagładą. Jednak upadek Moskwy i bunty na Ukrainie, Białorusi, Litwie i Kaukazie wywołały rewolucję w samym Związku Radzieckim. Pierwsze powstanie wybuchło w Republice Kałmucji. Od początku wojny Stalin prześladował jej mieszkańców oskarżając ich o współpracę z Unią. Następnie zbuntowały się republiki środkowoazjatyckie. Nowopowstała Muzułmańska Republika Wielkiego Turkestanu związała się sojuszem militarnym z Republiką Kałmucji. Do sojuszu tego niedługo później dołączył także Tatarstan. Żołnierze jednostek Armii Czerwonej stacjonujących w tych rejonach nie podjęli walki z rebeliantami, a co więcej zaczęli dezerterować i przechodzić na ich stronę. 21 września zbuntowały się korpusy syberyjskie i dalekowschodnie. Dwa nowe rządy - Republiki Syberii i Kraju Przymorskiego - również zawarły sojusz wojskowy. Powstanie wybuchło także w Karelii. Sytuacja Związku Radzieckiego stała się tragiczna. Rząd marsz. Żukowa kontrolował już tylko niewielkie terytoria. Jego sytuacja znacznie się pogorszyła, gdy w opuszczonej przez Niemców Moskwie utworzył się Tymczasowy Rząd Republiki Rosyjskiej. Do kraju powrócił przebywający na emigracji były premier Aleksander Kiereński. Całe terytorium ZSRR pogrążyło się w wojnie domowej.

Rząd Żukowa


Rząd Kiereńskiego
​

Wojnę domową w ZSRR postanowił wykorzystać Czang Kaj-Szek. Po wybuchu rewolucji na Syberii i w Kraju Przymorskim wysłał wojska do Mongolii i Republiki Tuwińskiej, oficjalnie w celu ochrony ludności. Byłe marionetki Związku Radzieckiego zostały przyłączone do Chin. Następnie Czang głosząc hasła o potrzebie zjednoczenia Chin w obliczu rewolucji spotkał się z "warlordami" Sinkiangu, Junnanu i Kwang-Si i oznajmił im o inkorporacji ich państewek. 25 września ogłosił on pełne zjednoczenie Chin. Kolejnym elementem polityki Czanga była kwestia Japonii. W Chinach wciąż przebywał detronizowany cesarz Hirohito. Na jego prośbę 30 września w Nankinie doszło do spotkania cesarza z Czangiem i Juliusem Curtiusem. Hirohito miał zamiar poprosić III Rzeszę o pomoc w obaleniu gen. Tojo Hidekiego i odzyskanie władzy. Curtius był zaskoczony. Nie spodziewał się takiej prośby ze strony pacyfistycznie nastawionego cesarza. Próba obalenia Hidekiego wymuszała atak na Japonię i pokonanie jej. Co prawda w grę wchodził zamach na generała, ale wtedy jego miejsce zająłby inny wojskowy, a wymordowanie całej kadry dowódczej Cesarstwa jednak przekraczało możliwości niemieckich służb specjalnych. Hirohito wolał jednak by armia japońska została pokonana przez Unię niż przez Aliantów. Zajęci Japonii przez US Army prawdopodobnie uniemożliwiłoby cesarzowi powrót na tron. Curtius zapewnił, że osobiście poprosi Fuhrera o wydanie stanowiska Rzeszy w tej sprawie. Sam Curtius był pozytywnie nastawiony do tego pomysłu. Gdyby udało się pozyskać Japonię jako sojusznika, co więcej jako sojusznika, który wyrzeknie się pretensji do Korei i północnych Chin to siły Unii na Pacyfiku byłyby poważnie wzmocnione. Dalsza rozmowa zeszła na ewentualność przyłączenia się Chin do Unii. Czang oznajmił, że gdy rozpocznie się ofensywa III Rzeszy w Indonezji Chiny od razu przyłączą się do wojny. Było to poważne zobowiązanie, które umocniło pozycję Rzeszy na Dalekim Wschodzie. Z Chinami i Japonią jako sojusznikami wynik wojny na Pacyfiku mógł być tylko jeden. Jednak najpierw Niemcy musieli uporać się z kłopotami na froncie europejskim...

Z dużymi problemami musieli zmagać się Węgrzy. Ich armia doznała poważnego uszczerbku na stanie osobowym. Oprócz tego Królestwo zamieszkiwało wiele narodów - oprócz Węgrów byli to m. in. Słowacy, Słoweńcy, Chorwaci i Bośniacy. Wybuch rewolucji w ZSRR skłonił do buntu także Słowaków, Chorwatów i Bośniaków. Sytuacja Węgrów nie przedstawiała się więc najlepiej - na ich terytorium stacjonował jedynie słaby korpus piechoty. Unia oprócz buntów na wschodzie musiała teraz także zmierzyć się z nowymi państwami na Bałkanach.

Ogromny bałagan na wschodzie chciał wykorzystać przywódca Państwa Francuskiego Henri Honore Giraud. Pokonana Francja została zepchnięta do roli obserwatora polityki III Rzeszy. Pozbawienie kolonii i znaczne zmniejszenie siły militarnej oznaczało, że Francja stała się państwem peryferyjnym, o mniejszym znaczeniu niż Hiszpania, Włochy czy Zjednoczone Królestwo. Spowodowało to wzrost popularności polityki rewanżu - Francuzi chcieli by ich państwo odzyskało dawną pozycję. Giraud liczył, że kłopoty Unii na wchodzie Europy odciągną uwagę Fuhrera od tego co dzieje się na zachodzie. Francja przystąpiła do rozbudowy armii wyposażonej w nowoczesny sprzęt. Szczególny nacisk położono na wojska zmechanizowane, które miały być trzonem francuskiej armii. Giraud przygotowując się do rzucenia wyzwania Unii Trójkontynentalnej skontaktował się z przywódcami podziemia niepodległościowego we Flandrii i Walonii. Zgodnie z postanowieniami porozumienia w Gau Dietsland miało wybuchnąć powstanie równocześnie z atakiem Francuzów na III Rzeszę. Wybuch wojny domowej w ZSRR Giraud uznał za idealny moment na rozpoczęcie inwazji na III Rzeszę, która nastąpiła 1 października 1942 r.

Henri Honore Giraud


Sytuacja w Europie na początku października 1942 r.


Sytuacja w Azji Środkowej na początku października 1942 r.


Sytuacja na Dalekim Wschodzie na początku października 1942 r.

PS No udało się wreszcie wrzucić odcinek. Co prawda i tak nie wyszło tak jak miało wyjść (Ukraina i Białoruś - po screenach będzie wiadomo o co chodzi) ale myślę, że i tak jest nieźle
​

​

 

Odcinek 28 - Zapomnijcie o Barbarossie!

Październik - Grudzień 1942

Wybuch wojny domowej w ZSRR zaskoczył sztabowców Unii. Rewolta na tyłach Wehrmachtu spowodowała ogromne problemy logistyczne i groziła odcięciem wojsk Unii. Zaopatrzenie docierało już tylko przez porty w Leningradzie i Rostowie, częściowo także przez Kaukaz. Fuhrer w obliczu zagłady swoich armii, powstania na Bałkanach i zdradzieckiego ataku Francji był zmuszony wydać rozkaz wycofania się wojsk Unii z frontu. 1 października 1942 r. dowódca OKW feldmarszałek von Rundstedt otrzymał od Hiltera telegram, który można streścić zdaniem: Zapomnijcie o Barbarossie! Wehrmacht rozpoczął ewakuację głównie przez port w Leningradzie. By przyśpieszyć ją Fuhrer spotkał się z przedwojennymi dyktatorami Łotwy i Estonii - Karlisem Ulmanisem i Konstantinem Patsem - by omówić ewentualne nadanie niepodległości tym państwom. Rozmowy zakończyły się sukcesem, dzięki czemu Wehrmacht mógł wycofywać się także przez Rygę i Tallin. Z frontu ewakuowały się również jednostki HG Asien.

Atak Francuzów i bunt w Dietslandzie zastał Rzeszę kompletnie nieprzygotowaną. Opór rebeliantom stawiły jednostki broniące północno-zachodniego wybrzeża Niemiec. Po szybkim rozbiciu wojsk partyzanckich w prowincjach nadmorskich dywizje te ruszyły do Walonii. 5 października Niemcy wycofali się z Calais. Stracono także niebronione Lille i Valenciennes. 8 października ruszyła ofensywa w kierunku Alzacji i Lotaryngii. Francuzi pokonali słabe garnizony graniczne w Metz i Luksemburgu. Udało się natomiast utrzymać Strasbourg i Mulhause, jednak sytuacja nie przedstawiała się najlepiej. 10 października pozycje Wehrmachtu w tym rejonie zostały zbombardowane przez samoloty US Air Force, nie widziane nad Europę od prawie roku. Okazało się, że Francuzi zawarli tajne przymierze z Aliantami. Amerykanie chcieli wykorzystać problemy III Rzeszy by stworzyć przyczółek na kontynencie, co mogłoby stworzyć podstawy do ewentualnej inwazji na Niemcy. Francuzi nie ograniczali swojej inwazji tylko do terytoriów Rzeszy. Już 2 października zajęli Genuę, natomiast 4 października ich ofensywa została zatrzymana w okolicach Modeny przez naprędce ściągnięte dywizje z południowych Włoch. Na froncie hiszpańskim również odnieśli niewielkie sukcesy, zajmując Geronę. Podobnie jak w przypadku frontu włoskiego zostali zatrzymani przez wojska marszałka Franco.

Sytuacja w Europie 11 października 1942 r.
​

12 października na front zachodni zaczęły docierać dywizje wycofane z frontu wschodniego. Dzięki temu udało się odbić Metz i Luksemburg. 16 października Wehrmacht odzyskał Lille (chwilowo) i Reims. Trwały także walki o Mons i Valenciennes. 19 października korpus pancerny gen. Guderiana wkroczył do Compiegne. 23 października padł Chaumont, 24 Arlon, a 25 Namur. 24 października Francuzi przełamali front w okolicy Mulhausen, jednak kilka godzin później zostali wyparci przez nowo utworzony LXVIII. Armeekorps. Armia francuska utraciła też Genuę i Geronę, natomiast wojska Franco przekroczyły Pireneje i rozbiły Francuzów pod Dax.

Sytuacja we Francji 26 października 1942 r.
​

28 października Wehrmacht już na dobre zajął Mons oraz wkroczył do Troyes zagrażając Paryżowi od południa. Nie powiódł się natomiast atak na Amiens, a kontrofensywa Francuzów wyparła Niemców z Valenciennes. 30 października padł Dijon, co pozwoliło na kooperację z Włochami. Przyniosło to także dalsze korzyści w postaci zajęcia Vichy i Chalon-sur-Saone oraz rozbicia Francuzów w rejonie Besancon i pod Chateauroux. Chociaż Wehrmacht odnosił sukcesy na południu, to na północy wciąż trwała wojna pozycyjna. Ataki w kierunku Auxerre i Bourges wykonane w połowie listopada dawały nadzieję na okrążenie Paryża. Dobrze radzili sobie także Włosi i Hiszpanie zajmując kolejno Dax (27 październik), Pau (8 listopad), Grenoble (12 listopad), Annecy (15 listopad) i Auch (19 listopad).

Sytuacja we Francji 19 listopada 1942 r.
​

20 listopada przyniósł porażki armii hiszpańskiej pod Bordeaux i Auch. Dzień później odparte zostały ataki Unii na Auxerre i Toulouse. 22 listopada zostały zdobyte Limoges i Bourges. Pod koniec listopada padł Orlean, a Francuzi przegrali pod Lille. 2 grudnia rozpoczęło się oblężenie Paryża trwające dwa dni. Zajęcie stolicy Francji przez Panzerkorps Guderiana odcięło wojska francuskie w rejonie Auxerre. 5 grudnia padł Clermont-Ferrand. Sztabowcy Wehrmachtu rozpoczęli realizację swojej ulubionej taktyki - rozdzielania wojsk wroga na kilka grup i niszczenia ich kolejno. Takie grupy powstały w Bretanii, rejonie Lyon-Marsylia i w Bordeaux, gdzie stacjonował amerykański korpus ekspedycyjny. Silna obrona Francuzów na północy nie pozwalała na przebicie się w rejonie Calais, chociaż odniesiono sukces zajmując Amiens (24 grudnia) i Argentan (26 grudnia). Włosi po utracie Grenoble wybrali kierunek południowy i wyruszyli w stronę Toulonu. Wojskom broniącym francuskich baz morskich na Morzu Śródziemnym zagrażały zgrupowania Wehrmachtu, które zajęły Lyon (25 grudnia) i Nimes (27 grudnia). Zdobycie La Rochelle (26 grudnia) i Bergerac (29 grudnia) odcięło Aliantów w Bordeaux.

Wehrmacht znów wkracza do Paryża
​

Poważne starcia z Litwinami rozpoczęły się dopiero w drugiej połowie października. Litwini nie zdołali przebić się przez słabe garnizony graniczne w Prusach Wschodnich, zajęli tylko niebronione Grodno i Wilno. 18 października Wehrmacht odbił Wilno i natychmiast skierował się na Kowno. W tym samym czasie Litwini próbowali kontratakować i uderzyli na Grodno w celu odcięcia jednostek szturmujących ich stolicę. Manewr nie powiódł się z powodu bohaterskiej obrony miasta przez dywizję kawalerii SS. 21 października Kowno i armia litewska skapitulowały.

Wehrmacht na przedmieściach Kowna
​

Powstanie na Bałkanach szybko się rozprzestrzeniało. Rebelianci zajęli całą Chorwację, Słowenię, a nawet południowe Węgry. Kontrofensywa Węgrów i Bułgarów przeprowadzona pod koniec października sprawnie uporała się z powstańcami w północno-wschodniej Jugosławii. Jednoczesny atak Włochów na Słowenię pozwolił na zniszczenie sił chorwackich. 9 listopada padł Zagrzeb, a 17 Zenica. Trwały jeszcze walki z rebeliantami w Dalmacji, jednak powstanie zostało niemal stłumione. Duże straty wojskom Unii zadali Słowacy. Zajęli część północnych Węgier, wdzierając się nawet do Transylwanii. Ponawiane ataki partyzantów na terytoria Rzeszy skłoniły Fuhrera do wysłania Waffen SS pod osobistym dowództwem Reichsfuhrera SS Heinricha Himmlera, które szybko przystąpiło do krwawego rozprawienia się z buntownikami. Pod koniec października Himmler dotarł do Koszyc - ostatniego ośrodka tymczasowego rządu Słowacji. Następnie Waffen SS przystąpiła do ataku na rebeliantów ukraińskich. Podobną akcję przeprowadzili Rumuni. Pod koniec roku ich wojska dotarły do Dniepru. Himmler natomiast odbił z rąk ukraińskich Galicję Zachodnią. Ponawiające się ataki białoruskich rebeliantów na Podlasie i Wileńszczyznę skłoniły Polaków do porozumienia z dowódcą jednego z oddziałów partyzanckich, gen. Stanisławem Bułak-Bałachowiczem. Był on sojusznikiem Polski podczas wojny z bolszewikami w latach 1919-21. Premier Studnicki, po konsultacjach z Fuhrerem, obiecał niepodległość dla Białorusi w zamian za przyłączenie się tego państwa do Unii. Generał zgodził się na to, po powrocie do Mińska wraz z dowódcą RONA Bronisławem Kamińskim utworzył Tymczasowy Rząd Wolnej Białorusi. Nie udało mu się jednak uzyskać poparcia pozostałych dowódców oddziałów partyzanckich. Jego korpus po kilkudniowej obronie Mińska musiał się poddać, a sam generał wraz z Kamińskim ewakuował się do Polski.

Sytuacja na Bałkanach 1 listopada 1942 r.


Białoruś gen. Bułak-Bałachowicza
​

Wojna domowa nie przebiegała pomyślnie dla Związku Radzieckiego. Co prawda udało się odepchnąć Kałmuków od Stalingradu, jednak ofensywa Tatarstanu i Turkestanu w kierunku Uralu groziła rozdzieleniem sił Armii Czerwonej na dwie części. Rząd Kiereńskiego był bliski utraty kontroli nad Donem. Pomoc białym zaoferowały państwa skandynawskie, liczące na ostateczne pozbycie się zagrożenia ze strony komunistów. Oprócz tego wojna domowa w ZSRR odciągała uwagę Hitlera od ewentualnej inwazji na Skandynawię. Największą pomoc Kiereńskiemu zaoferowała Finlandia, jednak biali musieli scedować na Finów prawa do Karelii. Ci jednak ograniczyli się jedynie do zajęcia Murmańska i półwyspu Kolskiego, nie atakując natomiast rebeliantów w Karelii. Podobnie zachowywały się wojska Syberii i Kraju Przymorskiego, ograniczając się jedynie do zabezpieczenia swoich granic przed ewentualnym atakiem Sowietów.

Europa na początku 1943 r.
​

 

Odcinek 29 - Koniec krucjaty

Rok 1943

Początek 1943 roku miał rozstrzygnąć losy wojny we Francji. Zdrajca Giraud otrzymał silne wsparcie od Amerykanów w postaci blisko 300 tys. żołnierzy US Army i ośmiu dywizjonów US Air Force. W Zatoce Biskajskiej zaczęły się pojawiać okręty US Navy. Jednak była to pomoc odrobinę spóźniona. 1 stycznia Włosi rozbili resztki francuskiej armii w rejonie Grenoble, a 4 Niemcy wkroczyli do Marsylii. 6 stycznia padł Toulon, co oznaczało koniec wojsk francuskich w rejonie Morza Śródziemnego. W tym samym czasie Wehrmacht rozpoczął ofensywę w kierunku Normandii zajmując Le Havre oraz odbijając Orlean i Lille. Nie powiodła się natomiast próba ataku na Calais. 7 stycznia Niemcy odzyskali Argentan chwilowo stracony na rzecz Francuzów. 11 stycznia Alianci zatrzymali ofensywę Unii pod Caen. Na froncie rozpoczął się kilkudniowy impas zakończony zajęciem Rennes (19 stycznia) i Le Mans (22 stycznia) przez Wehrmacht. 24 stycznia połączone siły hiszpańsko-niemieckie rozpoczęły szturm na silnie broniony Bordeaux. Jednostki alianckie pod dowództwem marszałka MacArthura broniły się przez dwa dni, po czym musiały wycofać się do niebronionego Auch. Szybkie zajęcie portu przez wojska Unii odcięło Aliantów od zaopatrzenia. Pod koniec stycznia Amerykanie w liczbie ok. 100 tys. musieli oddać się do niewoli. Po zniszczeniu wojsk alianckich na południu Francji wszystkie jednostki Wehrmachtu zostały przesunięte na północ. 1 lutego padł Nantes, 4 lutego Calais, a 7 Lorient. 11 lutego Wehrmacht wzmocnił swoje siły w Argentanie, 14 zdobyto Avranches a 15 Dieppe. Pętla wokół ostatniego przyczółka Aliantów w Europie - Cherbourga - zaciskała się coraz bardziej. 22 lutego po kilku szturmach poddał się garnizon Le Havre, natomiast 23 został rozbity amerykański korpus ekspedycyjny w Breście. 2 marca Niemcy zdobyli Caen i przesunęli niemal wszystkie siły na półwysep. Pierwszy szturm na port (6 marca) nie powiódł się. Przez kolejne dziesięć dni Wehrmacht czekał na kolejne posiłki z południowej Francji, a także z Rzeszy. 19 marca przypuszczono kolejny szturm, który zakończył się pełnym sukcesem i wzięciem do niewoli ok. 200 tys. żołnierzy US Army. Giraud uciekł do USA, natomiast Francja znalazła się pod okupacją. Włosi otrzymali wszystkie terytoria na wschód od Rodanu oraz Korsykę. Hiszpanie przejęli kontrolę nad Langwedocją i Akwitanią. Pozostałe tereny były okupowane przez Rzeszę.

Bitwa o Bordeaux


Bitwa o Cherbourg
​

Styczeń i luty przyniósł kolejne porażki Związku Radzieckiego. Przede wszystkim niepodległość ogłosiły zbuntowane republiki Krymu, Azerbejdżanu i Armenii. Ofensywa Tatarstanu wzdłuż Uralu rozdzieliła Armię Czerwoną na dwie części. W zachodniej Syberii siły marszałka Żukowa zostały rozbite przez wojska Turkestanu. Karelia natomiast zbliżała się do Archangielska. W tym samym czasie Kałmucy nacierali w kierunku Stalingradu. Biali korzystając z porażek Sowietów i ustabilizowania się frontu na linii Moskwa-Rostów rozpoczęli niszczenie sił partyzanckich na Białorusi i Ukrainie. Gdy pod koniec kwietnia Rosjanie wdarli się na terytorium Polski Fuhrer uznał, że czas na interwencję Wehrmachtu.

Linia frontu na początku maja 1943 r.
​

Plan interwencji został opracowany przez feldmarszałka Guderiana. Zakładał on uderzenie w dwóch kierunkach - Smoleńsk-Moskwa i Kijów-Charków. Zajęcie kluczowych rejonów Rosji miało spowodować załamanie ich przemysłu zbrojeniowego, a co za tym kapitulację białych. Następnie Wehrmacht miał uderzyć na Niżny Nowogród i Stalingrad - to z kolei spowodowałoby upadek rządu Żukowa. Ostatnia faza planu zakładała zniszczenie rebelianckich republik: Karelii, Kałmucji, Tatarstanu, Turkestanu, Armenii i Azerbejdżanu. Do ataku przeznaczono wyłącznie dywizje pancerne, zmotoryzowane, zmechanizowane i kawaleryjskie - miało to zapewnić błyskawiczne wykonanie planu.

Błyskawiczny plan Guderiana
​

Operacja rozpoczęła się 17 maja. Już pierwszy tydzień pokazał, że armia białych jest w niewiele lepszym stanie niż Armia Czerwona. Dwie armie pancerne dowodzone przez feldmarszałków Mansteina i Modela bez trudu przedarły się do Smoleńska, po drodze rozbijając Rosjan pod Mohylewem (24 maja) i Orszą (25 maja). Jednocześnie ruszyła ofensywa z terytorium państw bałtyckich. Jednostki KG Marine pokonały wojska Kiereńskiego pod Pskowem, Jamburgiem i Połockiem. 25 maja Legion Celtycki zdesantował się w porcie w Leningradzie. W tym samym czasie Panzerwaffe Guderiana i Rommla wraz z zajęciem Żytomierza (28 maja) stanęli u wrót Kijowa. Czerwiec był nieprzerwanym pasmem sukcesów Wehrmachtu. Pomimo coraz silniejszej obrony Rosjan wraz ze zbliżaniem się Mansteina i Modela do Moskwy niemieckie czołgi radziły sobie wyśmienicie. Niewielkie problemy sprawiały wojska białych na Ukrainie. Wąski pas terytoriów zajmowanych przez Wehrmacht mógł zostać łatwo przerwany, co oznaczałoby odcięcie Niemców od zaopatrzenia. W związku z tym zgrupowanie feldmarszałka Rommla pozostało w rejonie Kijowa by niszczyć w zarodku próby odbicia jakichkolwiek terytoriów przez Rosjan. W tym samym czasie Guderian parł cały czas naprzód zajmując Charków (17 czerwca) i Rostów (20 czerwca). Szybciej z zadaniem uporało się zgrupowanie Mansteina zajmując Moskwę już 8 czerwca, a Twer 12. Model natomiast otrzymał podobne rozkazy jak Rommel. 22 czerwca Rosja ostatecznie skapitulowała, a Kiereński uciekł do Finlandii.

Upadek Rosji
​

Pokonanie Rosji było tylko wstępem do ostatecznego rozprawienia się ze Związkiem Radzieckim. Pomimo, że Armia Czerwona była atakowana ze wszystkich stron stawiła twardszy opór Wehrmachtowi niż wojska białych. Oprócz tego na stronę Żukowa przeszła też część żołnierzy Kiereńskiego. Nie uratowało to jednak ZSRR przed zagładą. Panzerarmee Mansteina skierowało się na Niżny Nowogród - siedzibę komunistycznego rządu. Na silniejszą obronę napotkało dopiero ok. 30 kilometrów od miasta. Model podążył na południe by zapobiec kontratakom Sowietów na niebroniony Kursk. Zgrupowanie Guderiana przedzierało się ku ruinom Stalingradu. Panzerwaffe Rommela uderzyło na Krym zajęty przez Armię Czerwoną. 15 lipca padł Stalingrad, a 24 lipca Manstein zdobył Niżny Nowogród. Armia radziecka rozpierzchła się, nieznany jest natomiast los marszałka Żukowa i pozostałych członków kierownictwa ZSRR. Największy wróg III Rzeszy przestał istnieć.

Upadek ZSRR
​

Pod koniec lipca Wehrmacht zajął terytorium Łotwy i Estonii. Dyktatorzy tych państw - Ulmanis i Pats - zostali aresztowani przez Gestapo. Fuhrer ogłosił przyłączenie tych państw do Rzeszy, które wraz z zachodnią Litwą utworzyły Gau Ostsee. Dyneburg i Jakubowo zostało oddane Polsce. Zgodnie z ustaleniami konferencji berlińskiej zostało podzielone terytorium Związku Radzieckiego. Polacy otrzymali port w Rostowie, Białoruś, Ukrainę bez Krymu i Transnistrii oraz zachodnie rubieże Rosji wraz ze Smoleńskiem i Kurskiem. Była to drobna zmiana w porównaniu ze wcześniejszymi umowami, spowodowana planem Guderiana - Wehrmacht miał zająć także terytoria za Uralem, a utrzymanie tych terenów byłoby dla niego dużo większym obciążeniem. Dlatego też polska strefa okupacyjna została powiększona. Rumuni natomiast otrzymali Transnistrię i porty w Odessie i Chersoniu.

Europa wschodnia po upadku ZSRR
​

17 sierpnia rozpoczęto atak na Karelię - pierwszy cel ostatniej fazy planu Guderiana. Armia tej republiki nie stanowiła godnego przeciwnika dla Wehrmachtu i skapitulowała po zajęciu Archangielska - 2 września. Kolejny przeciwnik - Tatarstan - był trudniejszy do pokonania. Sojusz łączący to państwo z Turkestanem i Kałmucją powodował, że linia frontu biegła od Archangielska aż do granicy persko-afgańskiej. Feldmarszałek Guderian postanowił, że zastosuje identyczną taktykę jak w starciu z Rosją i ZSRR - skupi się na zajęciu najważniejszych kluczowych punktów tych państw. Było to ryzykowne rozwiązania, ale nie wymagało ściągania posiłków z Rzeszy. Do Persji dyslokowano jedynie Panzerwaffe Mansteina. 5 października rozpoczął się atak Wehrmachtu na Tatarstan. Zgodnie z przewidywaniami do wojny włączyli sie także jego sojusznicy. Guderian, wspierany przez dwa korpusy KG Marine skupił się na zajęciu Kazania - stolicy Tatarstanu. Ofensywa przebiegła bez kłopotów i 10 października Unii Trójkontynentalnej ubył jeden wróg. Dłużej trwało dotarcie do Astrachania - stolicy Kałmucji. Zgrupowanie Rommla zajęło to miasto dopiero 13 listopada. W tym samym czasie Manstein dotarł do Ałma-Aty po drodze zajmując Samarakandę (10 październik) i Taszkient (20 październik). Republika Wielkiego Turkestanu nie została przyłączona do któregoś z Komisariatów Rzeszy, musiała jednak oddać tereny odebrane Związkowi Radzieckiemu (głównie zachodnia Syberia). Wpływy Niemiec rozciągnęły się na Azję Środkową. Afganistan, będąc otoczonym przez państwa Unii zgłosił swój akces do sojuszu. 1 listopada wojska tureckie zaatakowały Armenię, która skapitulowała 20 listopada. Dwa dni później Turcy wspierani przez Legion Celtycki uderzyli na Azerbejdżan. Po tygodniu walk Azerowie poddali się. Zachodnia część ich kraju została przyłączona do Turcji, natomiast wschodnia wraz z Baku do Reichskomissariat Hitlerburg. Na terytoriach na wschód od Uralu utworzono Reichskomissariat Siberien.

W 1943 r. zmarło trzech wybitnych ludzi. 19 kwietnia zmarł na atak serca gen. Kurt von Hammerstein-Equord, dowódca wojsk lądowych, odznaczony m. in. Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu, Mieczami i Brylantami za udział w Barbarossie, pośmiertnie awansowany na feldmarszałka. Jego następcą został gen. Julius Ringel. 25 maja japoński admirał Isoroku Yamamoto zginął w samolocie strąconym przez amerykańskie myśliwce dalekiego zasięgu P-38 Lightning, podczas walk toczących się wokół Wysp Salomona. Lightningi zostały wysłane w daleki rajd specjalnie w celu przechwycenia jego samolotu, ponieważ dzięki złamaniu japońskich szyfrów dowiedziano się, że Yamamoto będzie wizytował swoje bazy. Śmierć admirała była wielkim ciosem dla prowadzącej wojnę Japonii. 2 sierpnia w wypadku samochodowym zginął prezydent Chin Lin Sen. Jego następcą został dotychczasowy szef rządu marszałek Czang Kaj-Szek.

feldmarszałek Kurt von Hammerstein-Equord i generał Julius Ringel
​

Pod koniec 1943 r. w Alpach rozpoczęto budowę tajnego ośrodka badawczego, w którym naukowcy mieli pracować nad tzw. Wunderwaffe - cudowną bronią, która miała zapewnić III Rzeszy zwycięstwo w wojnie.

Europa na początku 1944 r.
​

 

Odcinek 30 - Tannenbaum... Viking... I co dalej?

Styczeń - Marzec 1944

Styczeń przyniósł duże zmiany we włoskim rządzie. Przejście Palmiro Togliattiego na emeryturę oznaczało potrzebę wyboru nowego Przewodniczącego Wielkiej Rady Faszystowskiej Włoch. Wśród faszystowskiego kierownictwa zrodził się pomysł restauracji monarchii. Głównym zwolennikiem tego rozwiązania był Gian Galeazzo Ciano. Już z początkiem 1941 roku do Włoch powróciła rodzina królewska, która po upadku Mussoliniego przebywała na emigracji w Portugalii. Wśród Włochów większym autorytetem cieszyła się dawna monarchia (a zwłaszcza syn Wiktora Emanuela III, Umberto) niż nieporadny Togliatti. 4 stycznia przeprowadzono referendum, w którym Włosi mogli się opowiedzieć za lub przeciw restauracji monarchii. Ponad 80% uprawnionych głosowało za. Wielka Rada Faszystowska zdecydowała, że królem powinien zostać Umberto, a nie stary i schorowany Wiktor Emanuel. 10 stycznia odbyła się koronacja nowego władcy. Młody król był jednak tylko marionetką w rękach WRF i jej nowego przewodniczącego Stefano Jaciniego. Duże wpływy zachowali także Ciano i minister gospodarki Guido Jung.

Nowy rząd Włoch
​

Zajęcie wschodniej Karelii przez Rzeszę i ustanowienie tam komisariatu mogło doprowadzić w krótkim czasie do konfrontacji z Finami o te tereny. Fuhrer postanowił jednak, że lepiej będzie wykorzystać te terytoria jako kartę przetargową w negocjacjach z Finlandią. Negocjacje te dotyczyły mianowicie przyłączenia się Finów do Unii. Początkowo Finlandia trwała przy izolacjonizmie, nie chcąc mieszać się wojnę, która nie przyniosłaby im żadnego zysku. Dopiero wojna domowa w ZSRR spowodowała prowadzenie przez Finów bardziej zdecydowanej polityki. Silne wsparcie udzielone Kiereńskiemu pozwoliło na zajęcie Murmańska i Półwyspu Kolskiego. Mocarstwowe plany Finów obejmowały także resztę Karelii, Petersburg i Laponię. Apetyty fińskiego społeczeństwa na wojnę znacznie się zwiększyły gdy na początku stycznia prezydentem został marszałek Carl Mannerheim. Bohater wojny o niepodległość dobrze wiedział, że lepszym wyjściem jest sojusz z Hitlerem niż narażenie Finlandii na wojnę, którą prędzej czy później przegrałaby. Porozumienie zostało zawarte błyskawicznie. Finlandia w zamian za Karelię miała zostać członkiem Unii Trójkontynentalnej i zrzec się roszczeń do Petersburga. W późniejszym czasie miała także otrzymać norweską Laponię.

Wielka Finlandia
​

Przyjęcie Finlandii do Unii oznaczało jedno: w Europie pozostały jeszcze tylko trzy państwa, które nie uznawały zwierzchnictwa III Rzeszy. Najbliższym z nich była Szwajcaria. Duża część tego kraju była zamieszkana przez ludność niemieckojęzyczną. Fuhrer liczył, że Szwajcarzy nie będą zbytnio sprzeciwiać się przyłączeniu do Unii, a po jakimś czasie do Rzeszy. Jednak propozycje zawarcia sojuszu były za każdym razem odrzucane. Jedynym wyjściem z sytuacji był atak na Szwajcarię. Do ataku przeznaczono wszystkie dywizje pancerne (29) i górskie (4). Najsilniejsze zgrupowania feldmarszałków Guderiana i Mansteina miały uderzyć na Zurych i Berno. Panzerarmee feldmarszałka Haussera miało zaatakować Genewę, a korpus feldmarszałka Rommla wsparty Legionem Celtyckim miał bronić Alp Austriackich, a przede wszystkim ochronić tajny ośrodek badawczy Rzeszy. Kryptonim operacji brzmiał Fall Tannenbaum. Jego realizację rozpoczęto 1 lutego 1944 r. Już po kilku godzinach Guderian rozbił Szwajcarów pod Zurychem, a tylko jeden dzień broniła się armia szwajcarska w rejonie Berna. Zurych padł wieczorem 2 lutego. 7 lutego Hausser zajął Genewę, a 9 lutego Guderian wkroczył do Bellinzony. Przez kolejne dwa dni trwał pościg za wojskami szwajcarskimi, które w międzyczasie zajęły niebroniony Mediolan. Ostatecznie Szwajcarzy skapitulowali 12 lutego. Północne kantony zostały włączone do Rzeszy jako Gau Schweiz. Włochom przypadła jedynie Bellinzona, oprócz tego przekazali Niemcom także część swojej francuskiej strefy okupacyjne - głównie rejon Besancon.

Podział Szwajcarii
​

Po zajęciu Szwajcarii Wehrmacht rozpoczął przygotowania do uderzenia na Szwecję i Norwegię. Rządy tych państw wcześniej zdecydowanie odmówiły przyłączenia się do Unii. Rozpoczęły także przygotowania do obrony przed Rzeszą. Sojusz niemiecko-fiński powodował jednak, że obrona była mocno utrudniona. Oba państwa były narażone na atak z dwóch stron. Panzerwaffe po rozbiciu Szwajcarów szybko dyslokowało się do Danii. Niemieckie zgrupowania miały przekroczyć cieśniny duńskie i zająć port w Malmoe. Następnie siły Wehrmachtu miały podążyć w trzech kierunkach: na Oslo, Karlstad i Sztokholm. Korpus Rommla natomiast miał zabezpieczyć tyły trzech Panzerarmee, a po zajęciu Sztokholmu zostałby wysłany drogą morską do zajęcia Narwiku. Kryptonim operacji brzmiał Fall Viking. Atak rozpoczął się 1 marca. Od początku wojny Kriegsmarine blokowała porty w Malmoe, Sztokholmie i Oslo. Flota stacjonująca w stolicy Szwecji wypłynęła na spotkanie głównym siłom Grossadmirala Raedera. Bitwa była bardzo jednostronna. Nowoczesne okręty Rzeszy zmiotły przestarzałą flotę szwedzką. Podobnie stało się z flotą norweską. Dość długo bronił się port w Malmoe, zajęty dopiero 3 marca. Dwa dni później padły Goeteborg i Joenkoeping. 7 marca zdobyto Skoevde i Karlskronę, rozbito także szwedzki garnizon na Gotlandii. 9 marca padł Norrkoeping, co otworzyło Niemcom drogę do Sztokholmu. Niebroniona stolica padła 12 marca. 17 marca Guderian zajął Oslo. 20 marca rozpoczął się desant korpusu Rommla na Narwik. Po dwóch dniach walk garnizon portu poddał się. Do końca marca skapitulowały oba państwa.

Zniszczenie szwedzkiej floty




Desant na Narwik
​

Fuhrer początkowo nie miał sprecyzowanych planów co do przyszłości Skandynawii. Padały pomysły utworzenia kolejnego komisariatu Rzeszy, a także zainstalowania w Sztokholmie i Oslo marionetkowych rządów. Ostatecznie zdecydowano się na połączenie Szwecji i Norwegii w jedno państwo, którego głową został Vidkun Quisling, przywódca norweskich faszystów. Skandynawia została także pozbawiona północnej Laponii i Gotlandii.

Skandynawia
​

 

Odcinek 31 - Bałkany w ogniu

Kwiecień - Lipiec 1944

Pokonanie państw skandynawskich oznaczało pełną dominację III Rzeszy w Europie. Fuhrer mógł w końcu zwrócić swoją uwagę na Pacyfik - miejsce starcia USA i Japonii, starcia, w które Hitler niedługo zamierzał się wmieszać. Wcześniej jednak należało zreorganizować armię niemiecką. Zmiany rozpoczęły się od awansowania najlepszych dowódców. Szarżę feldmarszałka (Generalfeldmarschall) otrzymali m. in. Ewald von Kleist, Kurt Student, Julius Ringel, Paul Hausser, Ferdinand Schoerner, Eduard Dietl, Fedor von Bock i Georg von Kuchler. Łącznie III Rzesza posiadała teraz 25 marszałków polnych (wliczając w to emerytowanego Eduarda von Boehm-Ermolli). Spośród nich czterech nosiło honorowy stopień marszałka Rzeszy (Reichsmarschall): von Rundstedt (dowódca Oberkommando der Wehrmacht), Guderian (dowódca Oberkommando der Panzerwaffe), von Manstein (zastępca Guderiana) i Rommel (dowódca Oberkommando der Panzerwaffe SS). Awanse nie ominęły także Luftwaffe i Kriegsmarine. Awans na feldmarszałka otrzymali Wolfram von Richthofen, Robert von Greim, Hugo Sperrle i Albert Kesselring. Piątym marszałkiem Rzeszy był oczywiście dowódca Oberkommando der Luftwaffe Hermann Goering. W Kriegsmarine stopień Grossadmirala posiadali dowódca Oberkommando der Kriegsmarine Erich Raeder i dowódca Oberkommando der U-Bootwaffe Karl Doenitz. Na stopień admirała (Generaladmiral) awansowani zostali wiceadmirałowie Fricke, von Nordeck, Wolf i Albrecht. Zmiany nie zakończyły się na awansach dowódców. Całkowicie zreorganizowano strukturę niemieckich sił zbrojnych. Przede wszystkim wyodrębniono wojska pancerne (Panzerwaffe z Reichsmarschallem Guderianem jako dowódcą) w sile 21 dywizji pancernych. Miały być one podzielone na siedem korpusów. Bez przydziału pozostawałby feldmarszałek Hoepner. Pozostałe dywizje pancerne należące do SS podzielono na dwie armie: Panzergrenadierarmee SS feldmarszałka Modela (złożone z dywizji zmechanizowanych) i Panzerarmee SS Reichsmarschalla Rommla. Kampfgruppe Marine została podzielona na trzy armie pod dowództwem feldmarszałka Ringla. Gebirgswaffe SS podzielono na dwa korpusy pod dowództwem feldmarszałka Dietla. Do Wehrmachtu dołączono dywizje kawalerii i lekkiej piechoty SS. Oprócz tego Guderian, Rommel, Ringel i von Rundstedt otrzymali pod rozkazy jedną dywizję sztabową. W strukturze Luftwaffe nie zaszły żadne zmiany. Kriegsmarine została podzielona na dwie floty: główną Grossadmirala Raedera i mniejszą, złożoną z niszczycieli flotę admirała Albrechta. U-Bootwaffe została podzielona na dwie duże floty (Doenitz i Wolf) oraz jedną małą (von Nordeck). W ramach modernizacji floty Etiopczykom oddano lekki krążownik nazwany imieniem cesarza, natomiast Polakom trzy lekkie krążowniki i dwa niszczyciele.

OdeB niemieckich sił zbrojnych


Nowe okręty Polskiej Marynarki Wojennej
​

Niemieckie siły zbrojne zostały następnie podzielone na dwa teatry działań. W Europie pozostały Panzerwaffe SS, Gebirgswaffe SS i część Wehrmachtu (dywizje garnizonowe, kawaleryjskie, milicyjne i 19 dywizji piechoty. Zadaniem tych jednostek była obrona kontynentu przed ewentualnym desantem Aliantów oraz zwalczanie partyzantów. Na Atlantyku, Oceanie Spokojnym i Półwyspie Arabskim stacjonowało 21 dywizji piechoty. Pozostała ich część (16 dywizji) oraz wszystkie dywizje zmotoryzowane zostały dyslokowane do Malezji, podobnie jak Panzerwaffe i Kampfgruppe Marine. Luftwaffe i Kriegsmarine również zostało przebazowane do Azji. W Europie pozostały tylko floty Albrechta i von Nordecka. Przetransportowanie wojsk Rzeszy miało potrwać do końca lipca. Czas przygotowań nie upływał jednak spokojnie...

Bałkany przez pierwszą połowę XX wieku były beczką z prochem. Mieszanina różnych narodowości, religii i kultur nie mogła zapewnić stabilności w tym rejonie. Zbyt wiele narodów starało się wywalczyć sobie niepodległość, zbyt wiele państw chciało poszerzyć swoje terytoria. Od wybuchu II wojny światowej przez ten region przetoczyły się dwa konflikty zbrojne. W 1939 r. Węgry uderzyły na Jugosławię. Wsparcie Rzeszy, Rumunii i Bułgarii doprowadziło do szybkiego zakończenia tego starcia. Węgrom przypadła w udziale największa część podbitego terytorium. Kontrolowali oni ziemie zamieszkane przez Chorwatów, Bośniaków, Słoweńców, Słowaków, Serbów, Rumunów i Ukraińców. W pewnym momencie zaczęli stanowić mniejszość w swoim państwie. O wadach takiej sytuacji Węgrzy przekonali się już pod koniec 1942 r. Powstanie na Bałkanach udało się stłumić, jednak nie zrobiono nic by uniknąć go w przyszłości.

Rumunia w drugiej połowie lat trzydziestych stawała się państwem coraz bardziej uzależnionym od III Rzeszy. Działalność I.G. Farben doprowadziła do przejęcia kontroli nad rumuńskim przemysłem przez Niemców. Zależność gospodarcza szybko przerodziła się w zależność polityczną - na początku 1939 r. Rumunia wstąpiła do Paktu antykominternowskiego. 7 września 1940 r. Rumunia została zmuszona do zgody na tzw. Drugi arbitraż wiedeński. Zgodnie z jego postanowieniami Rumuni musieli przekazać Węgrom większość Siedmiogrodu, a Bułgarii południową Dobrudżę. Okrojona Rumunia straciła znaczenie jakim cieszyła się przed wojną - była jednym z silniejszych państw w Europie środkowej. Nabytki uzyskane po Barbarossie nie zadowoliły Rumunów. Szukali oni tylko okazji do rewanżu na znienawidzonych Węgrach i Bułgarach.

Grecja przez większość dwudziestolecia międzywojennego pozostawała na uboczu polityki europejskiej. Dopiero atak Unii na ZSRR skłonił Greków do aktywniejszego uczestniczenia w wojnie. Akces do Unii i wypowiedzenie wojny Sowietom miało zapewnić Grecji ochronę przed większym złem - inwazją Rzeszy. Grecy na zachętę otrzymali część bułgarskiej Macedonii, stało się to jednak przyczyną ciągłych konfliktów z sąsiadem z północy, podsycanych jeszcze jego żądaniami do wschodniej Grecji. Napięcie na granicy grecko-bułgarskiej w każdej chwili mogło spowodować wybuch wojny.

Wszystkie te czynniki złożyły się na konflikt, który miał ostatecznie rozstrzygnąć sytuację na Bałkanach. 26 kwietnia 1944 r. ponownie wybuchło powstanie na niemal całym terytorium Węgier. Po raz kolejny zbuntowali się Słowacy, znów sprzymierzając się z rebeliantami chorwackimi i bośniackimi. Do powstania przyłączyli się także Serbowie, chcący odzyskać północne rejony swojego państwa. Niespodzianką był natomiast bunt Słoweńców. Ograniczył się on jednak tylko do rejonu Ljublany, powstanie w Mariborze zostało natomiast szybko stłumione przez Gebirgswaffe SS. Korzystając z trudnej sytuacji Węgrów, Rumuni uderzyli na Siedmiogród i Dobrudżę, zaatakowali także polską strefę okupacyjną na Ukrainie. Bułgarzy, którzy z trudem zatrzymali natarcie Rumunów, pod koniec kwietnia otrzymali cios w plecy - Grecy wkroczyli do wschodniej Macedonii, uderzyli także na europejską część Turcji. Bałkany ponownie pogrążyły się w chaosie.

Sytuacja na Bałkanach
​

Wybuch konfliktu na Bałkanach nie zaskoczył Fuhrera. Już w połowie kwietnia rozkazał on przesunięcie oddziałów SS nad granicę z Węgrami. Dzięki temu powstanie Słoweńców i Słowaków udało się stłumić w zarodku. Już 27 kwietnia Gebirgswaffe wkroczyło do Ljublany, po drodze mordując powstańców i wszystkich, którzy im pomagali. Panzerarmee Rommla stacjonujące w Czechach natychmiast uderzyło na Bratysławę. Słabo uzbrojeni powstańcy nie mieli szans w starciu z elitarnymi jednostkami SS i podzielili los Słoweńców. 30 kwietnia Rommel zajął ostatni punkt oporu Słowaków - Koszyce. Gorzej miały się sprawy na południu. Gebirgswaffe z trudem odbiło z rąk Chorwatów Zagrzeb. Nie powiodły się natomiast uderzenia na Rijekę i Banja Lukę. Rumuni zajęli Dobrudżę i wschodni Siedmiogród, wkroczyli na Krym oraz zbliżali się do Zagłębia Donieckiego i Kijowa. Grecy nie byli gorsi, południowa Bułgaria była w ich rękach. Nie powiodły się natomiast atak na Istambuł i desant na Bursę, powstrzymany przez flotę turecką. Z początkiem maja ruszyła generalna ofensywa wojsk Unii. Polacy zmobilizowali oddziały pancerne gen. Maczka i zaczęli odbijać utracone terytoria, przy okazji odcinając Rumunów na Krymie. Z rejonu Stanisławowa wyruszyła Panzergrenadierarmee Modela kierując się ku Odessie. Rommel po zajęciu Słowacji ruszył na Iasi i Bacau. 4 maja Gebirgswaffe po ciężkich walkach odbiło Rijekę. Dalsza ofensywa została wstrzymana przez duże straty, jakie poniosły dywizje Dietla i Buscha. W tym samym czasie Węgrzy zajęli północną Chorwację. W połowie maja Rommel skierował się na Constantę - manewr ten miał odciąć wojska rumuńskie na Ukrainie. Akcja udała się, dzięki czemu armia Modela mogła skierować się na południe, pozostawiając Polakom zniszczenie resztek jednostek rumuńskich. Model zajął pozycje Rommla, natomiast ten ruszył na Dobrudżę. W ostatniej dekadzie maja udało mu się podejść do Bukaresztu od południa. Rumuni w pośpiechu wzmacniali umocnienia, wybudowane kilka lat wcześniej przy dużej pomocy Niemców. Bukareszt stał się fortecą, jednak Niemcy po doświadczeniach z walk o Stalingrad i Moskwę dobrze wiedzieli jak poradzić sobie z tym problemem. Po blisko tygodniowym oblężeniu stolica Rumunii została zmuszona do kapitulacji. Rumuni próbowali jeszcze walczyć w południowym Siedmiogrodzie, ale zostali szybko pokonani przez Węgrów. Gorzej radziło sobie Gebirgswaffe. Po ciężkich walkach o Split i Zenicę Niemcy powoli zbliżali się do Sarajewa, bronionego przez całość sił bośniackich i resztki jednostek chorwackich. Wojska Dietla i Buscha okazały się zbyt słabe by zdobyć miasto, do osiągnięcia celu potrzebna była pomoc Węgrów. Dalsza ofensywa okazała się jeszcze trudniejsza do wykonania. Na drodze Niemców stanęła regularna armia serbska, wspomagana przez Rumunów. Opór Serbów udało się złamać dopiero pod koniec czerwca. W czasie gdy toczyły się walki o Belgrad zginął feldmarszałek Dietl. Podczas powrotu z Berlina, gdzie spotkał się z Fuhrerem raportując mu sytuację na froncie, jego samolot uległ awarii i rozbił się niedaleko Sarajewa. Dowództwo nad Gebirgswaffe SS objął jego dotychczasowy zastępca feldmarszałek Busch.

​

Przełom czerwca i lipca przyniósł rozwiązanie na froncie greckim. Skierowanie na południe armii Rommla przyniosło wymierne efekty w postaci zajęcia Aten na początku lipca. Gebirgswaffe natomiast uderzyło na Edessę i pokonało Greków w południowej Albanii. 8 lipca skapitulowała armia grecka. Zakończył się już trzeci podczas tej wojny konflikt na Bałkanach. Tym razem jednak Fuhrer nie zamierzał dopuścić do kolejnego wybuchu buntu w tym rejonie. SS krwawo rozprawiła się z powstańcami. Oprócz tego Hitler widząc niemożność poradzenia sobie Węgrów z buntownikami, odebrał im większość terytoriów, którymi była objęta rebelia. Włosi otrzymali całą zachodnią Jugosławię do linii Dunaju. Spełnienie włoskich pretensji do Dalmacji nie było jednak darmowe. Włosi scedowali na Rzeszę prawa do południowego Tyrolu, Triestu i Istrii - przed I wojną światową należących do Austro-Węgier, teraz włączonych do Gau Ostmark. Oprócz tego królestwo Umberto II otrzymało zachodnią Grecję wraz z Cykladami, Dodekanezem, Rodos i Kretą. W związku z dwuznaczną polityką Czarnogóry polegającą na potajemnym wspieraniu powstańców, Włosi zlikwidowali niepodległość tego państwa. Bułgarzy odzyskali resztę Macedonii, spełnione zostały także ich roszczenia do północnej Grecji. Oprócz tego otrzymali Larisę i Bor. Polacy zajęli Transnistrię z Odessą, Besarabię i Bukowinę. W zamian przekazali Rzeszy sporne terytoria w Wielkopolsce i na Śląsku. Węgry zostały znacznie okrojone. Oprócz przekazania terytoriów Włochom i Bułgarom musiały oddać jeszcze zachodnią Słowenię (Gau Slowenien) i Słowację (Reichskomissariat Slowakei) na rzecz Niemiec i Ukrainę Zakarpacką na rzecz Polski. W ramach rekompensaty otrzymali jedynie część zachodniej Rumunii. Wołoszczyzna natomiast pozostała w rękach niemieckich jako Reichskomissariat Walachei.

Europa środkowa pod koniec lipca 1944 r.
​

Sytuacja Japonii nie przedstawiała się najlepiej. Po początkowych sukcesach samurajowie musieli przejść do defensywy. Pierścień aliancki wokół wysp macierzystych zaciska się coraz bardziej, więc Niemcy muszą się pośpieszyć, jeśli chcą zrealizować plan Hirohito i Curtiusa.

Daleki Wschód pod koniec lipca 1944 r.
​

 

Odcinek 32 - III Rzesza wkracza na Pacyfik

Sierpień - Grudzień 1944

Z końcem lipca zakończyła się dyslokacja jednostek niemieckich do Singapuru - jedynej bazy kontrolowanej przez Unię, która pozwalała na ofensywę na Pacyfiku. Plany inwazji zaczęły być opracowywane jeszcze w trakcie Barbarossy. Pierwotny plan zakładał uderzenie bezpośrednio na Honsiu, zajęcie Tokio i obalenie Hidekiego. Jednak zajęcie Kiusiu przez Amerykanów znacznie skomplikowało wykonanie takiej operacji. Przesunięcie Kriegsmarine w rejon, gdzie operowały obecnie najsilniejsze zgrupowania US Navy i Nippon Kaigun było wręcz krokiem samobójczym, dużo bardziej ryzykownym niż swobodne użycie Kriegsmarine podczas Unternehmen Seeloewe. Kierunek działań musiał być zmieniony na bezpieczniejszy. Powrócono więc do zarzuconej jakiś czas temu koncepcji Grossadmirala Raedera - uderzenia na południowy Pacyfik. Przewidywano, że Indochiny, Indonezja i Filipiny - pierwsze cele inwazji - będą słabo bronione, ponieważ uwaga Amerykanów i Japończyków będzie skupiona na wyspach macierzystych. Potwierdzały to raporty chińskiego wywiadu, z którym Abwehra rozpoczęła współpracę. Pierwszym celem była Indonezja. Szybkie uderzenie na Sumatrę i Jawę miało rozbić zaskoczone garnizony japońskie i brazylijskie (stacjonujące na Jawie). Następnie KG Marine uderzyłaby na Borneo i Celebes. Ostateczny cel - Nowa Gwinea - miał być wstępem do desantu na Australię. Po jego osiągnięciu piechota morska zostałaby wysłana na Filipiny, natomiast do akcji na południu wkroczyłaby Panzerwaffe Reichsmarschalla Guderiana. Plan miał zostać wykonany w przeciągu roku. W tym czasie Kriegsmarine miała zostać wzmocniona nowocześniejszymi okrętami, nad którymi trwały już prace. Oprócz tego na początku lutego miały zostać ukończone dwanaście nowych lekkich krążowników typu Nuernberg. Do tego czasu Kriegsmarine miała unikać walk z US Navy, a tym bardziej z Nippon Kaigun. Fuhrer planował przejęcie floty japońskiej po obaleniu Hidekiego, by użyć jej w ostatecznym rozprawieniu się z Amerykanami. Oczywiste było to, że chciał przejąć ją w jak najlepszym stanie. Z dniem 1 sierpnia 1944 r. zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami do Unii Trójkontynentalnej przyłączyły się Chiny i Korea.

Prace nad unowocześnieniem Kriegsmarine trwają
​

4 sierpnia rozpoczął się desant KG Marine na Sumatrze, konkretnie w rejonie miast Dumai i Pekanbaru. Zgodnie z raportami Chińczyków obszar ten nie był broniony przez żadne wojska. Co więcej feldmarszałek Ringel szybko przekonał się, że cała wyspa nie jest broniona - dowiodła tego szybka operacja zajęcia Sumatry zakończona 12 września. Odrobinę trudniej poszło Wehrmachtowi z zajęciem Jawy. 7 sierpnia rozpoczęto desant na Dżakartę, przy okazji zatapiając brazylijski transportowiec, który próbował uciec z portu. Po dwóch dniach walk aliancki garnizon poddał się. Podczas wycofywania się do Singapuru Kriegsmarine została zaatakowana przez silną japońską flotę, której trzon stanowiło dwa lotniskowce typu Shokaku i pięć krążowników liniowych typu Amagi. Raeder został zmuszony do podjęcia walki, by ochronić transportowce, które w eskorcie floty Wolfa zawróciły do Dżakarty. Z odsieczą natomiast spieszył Doenitz ze swoim wilczym stadem. Japończycy zdążyli zatopić jedynie lekki krążownik KMS Bussard (zatopiony przez krążownik liniowy IJN Zao), następnie wycofali się, chcąc uniknąć starcia z U-Bootami. Ofensywa jawajska przebiegała bez zakłóceń. 11 sierpnia padł Tjilatjap. Brazylijczycy próbowali powstrzymać Wehrmacht pod Semarangiem, jednak w starciu z sześciokrotnie silniejszymi Niemcami nie mieli szans. Kontratak, który następnie wyprowadzono, zakończył się zajęciem portu w Soerabaji oraz rozdzieleniem sił brazylijskich na dwie części. Ostatecznie podbój Jawy zakończył się 17 sierpnia wraz z rozbiciem Brazylijczyków w Madurze i Malangu. 23 sierpnia połączone wojska kanadyjskie i australijskie zdesantowały się w pobliżu Tjilatjap. Po kilkudniowych walkach zostali pokonani przez korpus sztabowy Reichsmarshalla von Rundstedta. Do Dżakarty przybył Ahmed Sukarno wraz ze swoim Komitetem Wyzwolenia Indonezji i utworzył tymczasowy rząd.

Resztki sił kanadyjskich broniących się w pobliżu plaży
​

7 września rozpoczęła się inwazja na Indochiny. Podobnie jak na Sumatrze Niemcy nie napotkali na wojska japońskie, musieli natomiast zmagać się z dość silną partyzantką. W połączeniu z brakiem infrastruktury spowodowało to, że Indochiny zostały zajęte dopiero na początku grudnia. W międzyczasie Chińczycy odbili z rąk japońskich Hongkong i Macao.

Powolny marsz Wehrmachtu w Indochinach
​

21 września jednostki KG Marine wylądowały na Borneo. Także na tych terytoriach nie spotkali żadnego Japończyka, co oznaczało, że samurajowie skupiają się na obronie wysp macierzystych, a nie swoich terytoriów zamorskich. Podbój wyspy zakończył się 23 listopada. Następnie niemieccy marines wyruszyli na Celebes. Po drodze Kriegsmarine zatopiła amerykański transportowiec (28 listopada). Radość we flocie nie trwała długo, gdyż już dwa dni później Kriegsmarine ponownie spotkała tą samą japońską flotę co na początku sierpnia. Tym razem Raeder miał więcej szczęścia. Co prawda stracił kolejny lekki krążownik (KMS Gazelle zatopiony przez krążownik liniowy IJN Hiei), ale jego okręt flagowy - KMS Bismarck - przypomniał dlaczego był nazywany największym piratem Atlantyku. Kilka salw posłało na dno lekki krążownik IJN Oi. 4 grudnia zgrupowanie feldmarszałka Schoernera uderzyło na Menado. Port był broniony przez amerykańską dywizję pancerną, ale elitarne jednostki piechoty morskiej nie miały większych kłopotów z rozbiciem obrony i zajęciem portu. Kilka dni później na konto Bismarcka zapisano kolejne okręty. 7 grudnia Kriegsmarine została zaatakowana przez flotę amerykańską pod dowództwem adm. Leahy'ego na Morzu Celebes. Leahy miał za zadanie powstrzymać Kriegsmarine przed wycofaniem się do Singapuru. Podczas walki miały dotrzeć pozostałe lotniskowce i zniszczyć niemiecką flotę. Leahy zachował jednak mniej ostrożności niż Japończycy. U-Booty Doenitza i Wolfa szybko wprowadziły zamieszanie wśród Amerykanów. Pierwszy zatonął niszczyciel USS Sterett, trafiony omyłkowo przez pancernik USS California. Długo nie wytrzymał także lotniskowiec USS Randolph - torpedy U-Bootów szybko podziurawiły jego kadłub, a dzieła zniszczenia dokonał pancernik KMS Petersburg. W tym czasie Bismarck zajął się najsilniejszym okrętem po stronie wroga - pancernikiem USS Indiana. Takiej okazji Raeder nie mógł zaprzepaścić. Sytuacja Amerykanów stawała się coraz trudniejsza. Stracili lekki krążownik USS Omaha, który stał się łupem Tirpitza, nie udało im się uratować także ciężkiego krążownika USS Salt Lake City zatopionego przez KMS Hitlerburg. Wiele okrętów było uszkodzonych przez podwodnych łowców. Amerykańskie pancerniki zatopiły jedynie lekki krążownik KMS Hela. Na odchodne Bismarck dopadł jeszcze krążownik USS Houston. Bitwa zakończyła się całkowitym zwycięstwem Kriegsmarine. Dalszy podbój Celebes przebiegał już bez żadnych problemów. KG Marine szybko rozbiła alianckie garnizony na wyspie.

Walki o Menado


USS Indiana w czasie bitwy
​

Druga połowa 1944 roku przyniosła dalszą rozbudowę tajnego ośrodka badawczego Rzeszy. Kończono budowę trzech eksperymentalnych reaktorów, trwały prace nad kolejnym. 9 października zakończono pierwszy etap budowy dużego poligonu rakietowego w Alpach. Drugi etap miał zakończyć się w połowie lutego 1945 r.

Rozbudowa tajnego ośrodka badawczego idzie pełną parą


Sytuacja na Pacyfiku na początku 1945 r.

PS Opis bitew jest co prawda suchy jak tygodniowy chleb, ale może z czasem nabiorę doświadczenia i chociaż odrobinę zbliżę się do poziomu Severiana
​

 

Odcinek 33 - Bitwa o Indonezję

Styczeń - Kwiecień 1945

Z początkiem roku zakończył się podbój Celebes. 2 stycznia feldmarszałek Ringel wkroczył do Makassaru - ostatniego punktu oporu Aliantów na wyspie. Następnie siły KG Marine zostały podzielone. Jednostki Studenta i Schoernera wyruszyły na Nową Gwineę, a Marinearmee Ringla na Wyspy Sundajskie. Pod koniec pierwszej dekady stycznia Kriegsmarine wyruszyła do Singapuru po jednostki, które miały obsadzić Makassar i port w Menado. 10 stycznia napotkała na dwa holenderskie okręty podwodne. 3e Onderzeeboot Smaldeel padł łupem U-4, natomiast 1e Onderzeeboot Smaldeel został uszkodzony i zatonął podczas ucieczki. Dzień później Doenitz zaatakował połączoną flotę australijsko-nowozelandzką w sile czterech niszczycieli. Spotkanie z U-Bootami zakończyło się dla Aliantów porażką - kolejne trzy okręty poszły na dno. 16 stycznia Niemcy wylądowali w Sorong. Holenderska część wyspy była zupełnie niebroniona. KG Marine bez przeszkód dotarła do granicy australijskiej. 20 stycznia Kriegsmarine skierowała się na południe w celu zajęcia Wysp Sundajskich. Jeszcze tego samego dnia U-342 zatopił u wybrzeży Bali brazylijski transportowiec. W tyle pozostały pancerniki Raedera. 21 stycznia został zaatakowany przez silną japońską flotę, której główną siłą były lotniskowiec, dwa pancerniki i cztery krążowniki liniowe. Sytuacja Raedera nie była zbyt kolorowa. Dysponował co prawda nowoczesnymi pancernikami, ale dawał o sobie znać niedostatek lekkich okrętów osłony. Oprócz tego pozbawiony był wsparcia U-Bootów Doenitza, które nie zdążyłyby wrócić i zatrzymać lotniskowce Japończyków. Mógł liczyć tylko na łut szczęścia i potężne działa dwóch weteranów - Bismarcka i Tirpitza. Ucieczka była niemożliwa - japońskie krążowniki z pewnością dogoniłyby powolne pancerniki. Bitwa nie rozpoczęła się dobrze dla Niemców. Raeder szybko stracił jedne z ostatnich okrętów osłony - KMS Koeln i KMS Lepizig zostały zatopione przez odpowiednio krążownik liniowy IJN Haruna i pancernik IJN Yamashiro. Wydawało się, że los Kriegsmarine jest przesądzony. Jednak Raedera uratował okręt, który pamiętał jeszcze czasy I wojny światowej. KMS Schleswig-Holstein wykorzystał moment, gdy samoloty z IJN Kagi wyruszyły do ataku na pozostałe dwa lekkie krążowniki niemieckie. Pozbawiony ochrony lotniskowiec zatonął po krótkim ostrzale. Był to przełomowy moment bitwy. Kilkanaście minut później Niemcy pomścili swoje krążowniki - KMS Grosser Kurfurst i KMS Friedrich der Grosse posłali na dno lekkie krążowniki IJN Tama i IJN Mogami, a ciężko uszkodzony przez nich IJN Kiso zatonął po koniec bitwy. Nie był to jednak koniec porażek Japończyków. Bismarck skupił na sobie dwa przestarzałe pancerniki klasy Nagato. Dzięki temu pozostałe pancerniki mogły skupić się na metodycznym topieniu kolejnych japońskich okrętów. Długo nie wytrzymały ciężkie krążowniki IJN Maya i IJN Kako, które stały się łupem KMS Hitlerburga i KMS Schlesien. Po kilku minutach ich los podzielił krążownik liniowy IJN Kongo zatopiony przez KMS Preussen. Na dokładkę na dno poszły dwa niszczyciele, za czym stali Tirpitz i Petersburg. Japończycy w końcu zdali sobie sprawę, że bitwa jest nie do wygrania. Ostatnie ciężkie okręty jakie posiadali skupiły się na ostatnich lekkich krążownikach Kriegsmarine. Uszkodzone przez naloty KMS Seeadler i KMS Niobe zostały zatopione przez IJN Furutakę i IJN Hiei. Dumni samurajowie musieli się jednak wycofać. By uratować ważniejsze okręty na pastwę Kriegsmarine rzucono lekkie krążowniki IJN Mikuma i IJN Kuma oraz dwa niszczyciele. Kolejne okręty zostały zapisane na konto Fryderyka Wielkiego i Bismarcka.

Ostatnie chwile Kagi i Kongo
​

Rozbicie japońskiej floty nie spotkało się z pochwałą od Fuhrera. Kolejne okręty, które miały wzmocnić Kriegsmarine zostały zatopione. Raeder otrzymał specjalne instrukcje nakazujące mu unikać walk z Nippon Kaigun gdy tylko to będzie możliwe. Oprócz tego z Europy przybyło dwanaście nowych lekkich krążowników klasy Nuernberg. Wzmocnieni Niemcy mogli powrócić do podboju Indonezji. 23 stycznia rozbity został garnizon na Bali, dzień później na Lombok. Pozostałe wysepki były niebronione. Poważniejszy opór Ringel napotkał dopiero na Timorze. 18 lutego rozpoczął się desant Marinearmee na zachodnią część wyspy. Szybkie pokonanie Amerykanów było dla Niemców dobrym prognostykiem, jednak prawdziwe problemy zaczęły się podczas próby ataku na wschodnią część wyspy. Ofensywa zakończyła się kompletną porażką. Okazało się, że Amerykanie dysponują na wyspie dużo większą liczbą wojsk niż te, którymi dowodził Ringel. Jego żołnierze pomimo świetnego wyszkolenia nie mieli szans w starciu z ponad stutysięczną armią amerykańską. Pomimo blokady portu przez Kriegsmarine nie powodziły się kolejne próby ataku. Jedynym sukcesem było niszczenie kolejnych okrętów australijskich, które próbowały przerwać blokadę. Ostatecznie Ringel zdecydował się wycofać z wyspy na początku marca. Nieatakowani Amerykanie szybko zajęli dawne pozycje Niemców i rozpoczęli odbijanie Wysp Sundajskich.

Desant na Timor
​

2 lutego 1945 r. Amerykanie uderzyli na Menado. Dywizja piechoty broniąca portu musiała wycofać się. Kolejną porażkę poniosła w rejonie Palu. Ostatnią linią obrony Niemców był Makassar. Amerykanie jednak po zajęciu środkowej części wyspy skierowali się na południowy wschód. Niemcy próbowali uderzyć na skrzydło wojsk alianckich, ale atak zakończył się przegraną. Ten stan rzeczy utrzymywał się do połowy marca, gdy na Celebes przybyła Marinearmee Ringla. Szybki desant w Kendari i uderzenia Palu z dwóch stron zmusiło Amerykanów do wycofania się do Menado. 18 marca Ringel ostatecznie robił siły aliantów.

Walki o Celebes
​

23 marca 1945 r. jednostki Studenta i Schoernera dotarły do granicy holendersko-australijskiej. Uderzenia na Aitape szybko przełamało słabą obronę graniczną Aliantów. 3 kwietnia rozpoczęło się uderzenie na Wewak. Tutaj opór Australijczyków był silniejszy i pokonanie ich zajęło Schoernerowi trzy dni. 2 kwietnia Ringel zdesantował się w rejonie Keremy zagrażając największemu portowi na wyspie - Port Moresby. 12 kwietnia rozpoczęło się natarcie na miasto. Tym razem to Alianci byli w mniejszości i Ringel szybko zmusił ich do wycofania się w góry na północy. 22 kwietnia Student uderzył na Wyspy Salomona i Wyspy Bismarcka. Głównymi celami były Bougainville i Rabaul - dwie ważne bazy Aliantów. Pierwsza z wysp była niebroniona, natomiast druga była obsadzona przez słabą dywizję meksykańskiej kawalerii. W tym samym czasie Ringel i Schoerner powoli zdobywali kolejne miasta Nowej Gwinei. Pod koniec kwietnia w zachodniej części wyspy wylądowali Amerykanie.

Powolna ofensywa w Nowej Gwinei i szybkie wycofywanie się Aliantów


Uderzenie na Rabaul
​

Z końcem marca ukonstytuował się rząd Achmeda Sukarno. Cieszył się on ogromnym poparciem ludności. Wpływy niemieckie były oczywiste, jednak Sukarno zachował duży zakres autonomii. Fuhrer nie zamierzał wtrącać się w wewnętrzne sprawy Indonezji, gdyż zależało mu na stałych dostawach indonezyjskich surowców, a zwłaszcza na ropie. Dzięki temu niemieckie jednostki mogły być zaopatrywane z dużo bliższego źródła.

Nowa Indonezja



Sytuacja na Pacyfiku na początku maja 1941 r.
​

Pierwsze miesiące roku 1945 przyniosły dalszą rozbudowę ośrodka badawczego w Alpach. Zakończyła się budowa poligonu rakietowego, wciąż jednak nie zostały ukończone kolejne dwa reaktory. Pomimo tego w ciągu kilku miesięcy miały się zakończyć badania nad pierwszym typem Wunderwaffe - przez naukowców nazywaną bombą jądrową. Rozpoczęto także prace na silnikiem rakietowym, co w przyszłości miało dać wynik w postaci broni nazywanej przez kierownika badań Wernhera von Brauna Vergeltungswaffe.

III Rzesza szykuje prezent dla Amerykanów
​

 

Odcinek 34 - Upadek Kangura i Kiwi

Maj - Grudzień 1945

Kanada już w drugiej połowie XIX wieku zaczęła powoli uniezależniać się od Wielkiej Brytanii. Uzyskanie wewnętrznej suwerenności nie szło jednak w parze z suwerennością zewnętrzną - Kanada nadal była częścią Imperium Brytyjskiego i nie prowadziła własnej polityki zagranicznej. Z tego też powodu automatycznie przystąpiła do I wojny światowej, wysyłając do Europy swoich żołnierzy. Po wojnie Kanada stała się samodzielnym podmiotem państwowym (między innymi wstąpiła do Ligi Narodów niezależnie od Wielkiej Brytanii) co potwierdzał Statut Westminsterski z 1931 r. Pomimo tego Kanada nadal pozostawała wiernym sojusznikiem Brytyjczyków - Kanadyjczycy walczyli na wielu frontach II wojny światowej, przyjęli także brytyjski rząd i rodzinę królewską po upadku Wysp Brytyjskich. Król UK był także królem Kanady - oba państwa były związane niejako unią personalną na mocy Royal and Parliamentary Titles Act z 1927 r. i Statutu Westminsterskiego. Przybycie Jerzego VI wraz z rodziną do Ottawy wywołało euforię Kanadyjczyków - historyk Gustave Lanctot zapisał w swym pamiętniku: kiedy Ich Królewskie Moście weszły do ich kanadyjskiej rezydencji, Statut Westminsterski zaczął obowiązywać: Król Kanady powrócił do domu. Blisko czteroletni pobyt na uchodźstwie ożywił pomysły na ponowne połączenie obu państw. Referendum, które odbyło się na początku 1945 r. wykazało duże poparcie Kanadyjczyków dla tej idei. Jednak fuzja nastręczała wiele problemów. Ostatecznie zdecydowano, że na czas wojny kluczowe stanowiska w rządzie - premiera, ministra spraw zagranicznych, ministra zbrojeń i ministra bezpieczeństwa - oraz w wojsku przypadną Brytyjczykom. 1 maja 1945 r. Kanada i Wielka Brytania znów połączyły się w jedno państwo - Nową Wielką Brytanię. Pierwsza połowa roku była także okresem wzmożonych działań dyplomatycznych ze strony Amerykanów. Starali się oni wciągnąć do sojuszu alianckiego państwa Ameryki Środkowej i Południowej. Zagrożenie ze strony państw Unii Trójkontynentalnej zaważyło na dość szybkiej zgodzie poszczególnych krajów. Ostatecznie do grona Aliantów w połowie 1945 r. należały wszystkie państwa leżące na kontynencie amerykańskim oraz Australia i Nowa Zelandia. Polaryzacja stosunków na linii Unia-Alianci rozciągnęła się na niemal na cały glob. Jedynie Syberia i Kraj Przymorski były neutralne w tym konflikcie, a Japonia prowadziła wojnę z oboma sojuszami. Spełniły się zatem apokaliptyczne wizje wojny snute przez Winstona Churchilla w 1939 r.:Wielka Brytania w głębi Kanady prowadzi wojnę Nowego Świata przeciwko Staremu zdominowanemu przez Niemcy.

​

Początek maja przyniósł dwa nowe zagrożenia dla niemieckich zdobyczy na południowym Pacyfiku. Pierwszym był desant Aliantów w niebronionej zachodniej części Nowej Gwinei, drugim prawdopodobny atak Amerykanów na Wyspy Sundajskie, a w dalszej perspektywie także na Jawę. Przerzucenie korpusu Wehrmachtu rozwiązało zablokowało jednostki alianckie na Timorze, gorzej poszło z rozbiciem wojsk amerykańskich w Sorongu. Pierwszy atak 12 maja nie powiódł się. Pomimo trzykrotnej przewagi Wehrmacht nie był w stanie przełamać silnej obrony wroga. Kolejny atak, 30 maja, również zakończył się porażką. Do rozbicia Amerykanów ściągnięto jednostki KG Marine pod dowództwem feldmarszałka Studenta, doskonale przygotowane do walk w dżungli. 19 czerwca odbiły one z rąk Aliantów wyspę Biak, a 30 czerwca ostatecznie pokonały dywizję pancerną US Army w Sorongu.

Walki o Sorong
​

Druga połowa maja to czas sukcesów KG Marine na Nowej Gwinei. 17 maja feldmarszałek Ringel dotarł do Milne Bay - miasta na wschodnim skraju wyspy. Już dzień później rozbił słabe jednostki australijskie w Bunie. Nie ustępował mu feldmarszałek Schoerner - 29 maja pokonał Aliantów pod Aitape, a miesiąc później był na przedmieściach Wewak. Siły KG Marine były jednak coraz mniejsze, sytuację utrudniały świeże dywizje alianckie, które przybyły do Lae. Atak Ringla na ostatni punkt oporu wroga na Nowej Gwinei nie powiódł się. Postanowił więc przygotować ofensywę z rejonu gór Owen Stanley, leżących na południe od miasta. Na tym odcinku obrona Aliantów była dużo słabsza - nie spodziewali się oni ataku ze strony dość trudno dostępnych wzniesień. W połowie lipca ostatecznie padł Wewak. Ringel i Schoerner natychmiast przystąpili do skoncentrowanego ataku na Lae - duża przewaga w jakości i ilości wojska przyniosła im zwycięstwo.

Walki o Nową Gwineę
​

W czasie gdy trwały walki o Lae w OKW zdecydowano o ataku na Timor. Jednostki amerykańskie stacjonujące na wyspie wciąż zagrażały Wyspom Sundajskim i wiązały siły, które były bardziej potrzebne gdzie indziej. Oprócz tego w perspektywie planowanej inwazji na Australię nie można było pozostawiać na bezpośrednim zapleczu wojsk niemieckich silnego garnizonu amerykańskiego. Próba ataku na wyspę z rejonu Flores nie powiodła się. Dopiero desant na niebronioną wschodnią część wyspy i atak z dwóch stron na Amerykanów przyniosły skutek w postaci zwycięstwa.

Walki o Timor
​

Sukcesy na Pacyfiku skłoniły niemieckich sztabowców do przyspieszenia inwazji na Australię. Opracowany plan zakładał desant w słabo bronionej zachodniej części kontynentu. Następnie ofensywa miała ruszyć w dwóch kierunkach wzdłuż wybrzeża. Pierwszymi celami były Perth i Darwin - dwa ważne porty, które uchroniłyby Indonezję przed ewentualnym atakiem z południa. Wojska niemieckie miały brnąć dalej aż do wschodniego wybrzeża Australii gdzie miały się spotkać w rejonie Sydney i Canberry. Do ataku przeznaczono wszystkie jednostki Panzerwaffe, a także większość dywizji zmotoryzowanych Wehrmachtu. Siły te miały być zgrupowane w Deutches Pazifik Korps (DPK - Niemiecki Korpus Pacyfiku) pod dowództwem Reichsmarschalla Guderiana. Kryptonim operacji brzmiał Unternehmen Kaenguruh (Kangur).

Inwazja rozpoczęła się 1 sierpnia 1945 r. W rejonie miasta Carnarvon zdesantowało się osiemnaście dywizji pancernych. Takiego naporu nie był w stanie powstrzymać słaby australijski garnizon. Już dzień później rozbito siły alianckie w Geraldton, a 13 sierpnia padło Goldsworthy. 15 sierpnia korpus sztabowy Guderiana wraz z trzema korpusami zmotoryzowanymi Wehrmachtu przeprowadził desant w pobliżu Katherine, na południe od Darwin. 20 sierpnia padło Broome, a dwa dni później Esperance. 26 sierpnia jednostki Wehrmachtu zajęły Nhulunbuy odcinając jednostki amerykańskie w Darwin. Po krótkiej walce garnizon portu poddał się. Do niewoli niemieckiej trafiło kolejne 50 tys. amerykańskich żołnierzy. Utrata dwóch najważniejszych miast na zachodzie kontynentu złamała morale Australijczyków. Dalsza ofensywa nie napotykała na zbyt silny opór, nie licząc bohaterskiej obrony półwyspu York na początku października. 8 października padło Adelaide, a 13 października jednostki Panzerwaffe zajęły Melbourne, zagrażając stolicy Australii od południa. 15 października został pokonany garnizon Sydney. Dzień później Amerykanie uderzyli na Brisbane, jednak ich desant został szybko odparty. Upadek Sydney 20 października i dzień później Canberry przypieczętował porażkę Australijczyków. Rząd australijski wystąpił z propozycją pokoju. Początkowe plany utworzenia z Australii kolejnego komisariatu Rzeszy zostały szybko przekreślone - Wehrmacht nie był w stanie kontrolować tak dużego terytorium. Kilka miesięcy przed rozpoczęciem Unternehmen Kaenguruh Abwehra nawiązała kontakty z podziemnymi organizacjami faszystowskimi w Australii. Ich przywódca, Paul Roseville zgodził się na warunki niemiecki - Australia miała scedować Tasmanię, Wyspy Salomona, Nową Brytanię, Nową Irlandię i Wyspy Admiralskie na rzecz Rzeszy oraz wschodnią część Nowej Gwinei na rzecz Indonezji. W Canberze ustanowiono nowy rząd podległy Rzeszy. Roseville objął urzędy prezydenta i premiera - jego funkcja była analogiczna do tej, którą sprawował Fuhrer. I rzeczywiście, od tej pory rządowa propaganda zaczęła tytułować go wodzem Australii.

Operację Kangur czas zacząć


Walki o Darwin


Upadek Australii


​

30 sierpnia 1945 r. zmarł schorowany prezydent USA Franklin Delano Roosevelt, który na swój urząd był wybierany aż czterokrotnie (1932, 1936, 1940, 1944). Zasłużył się wyprowadzeniem Stanów Zjednoczonych z kryzysu, przygotowaniem państwa do wojny i przyłączeniem się do sojuszu alianckiego. Ostatecznie doprowadził USA do pozycji jedynego mocarstwa zdolnego podjąć równą walkę z III Rzeszą. Jego następcą został dotychczasowy wiceprezydent Harry Truman.

Nowy rząd USA
​

6 września Amerykanie zdesantowali się w północnej części Nowej Gwinei. Z Lae natychmiast wyruszyły jednostki feldmarszałka Schoernera. Już dzień później pokonane zostały siły alianckie w rejonie Wewak. W połowie września do Wewak przerzucono dwie brazylijskie dywizje, jednak zostały szybko rozbite. W międzyczasie Amerykanie przeprowadzili kolejny desant na wyspę Biak. 16 września Schoerner wyparł Amerykanów z Aitape i natychmiast przystąpił do uderzenia na Hollandię. W międzyczasie do Arare przerzucono osiem dywizji piechoty by powstrzymać ofensywę Aliantów. Ostatecznie na początku października udało się rozbić oba zgrupowania wroga.

​

Pod koniec października Brytyjczycy uderzyli na Koreę. Szybko zajęli Gwangju i Daegu. Wtedy sztabowcy koreańscy popisali się zdolnościami przypisywanymi do tej pory głównie Niemcom - zamiast zepchnąć wroga do morza uderzyli na Gwangju i rozbili Brytyjczyków w kotle.

Blitzkrieg w wydaniu koreańskim
​

14 listopada rozpoczęła się Unternehmen Kiwi - czyli inwazja na Nową Zelandię. Plan operacji zakładał uderzenie na Wyspę Północną, gdzie znajdowały się główne siły nowozelandzkie. Rozbicie ich i zajęcie stolicy miały spowodować kapitulację kolejnego Alianta. Pokonanie garnizonu w Wellington nie sprawiło żadnych kłopotów Reichsmarschallowi Guderianowi. Ogromna przewaga Niemców doprowadziła do szybkiego zakończenia kampanii - już 22 listopada Nowa Zelandia skapitulowała. W odróżnieniu od Australii, Nowa Zelandia zgodnie z koncepcją Grossadmirala Raedera miała być najważniejszą niemiecką bazą na południowym Atlantyku. Na okupowanych ziemiach utworzono Reichskomissariat Neuseeland, natomiast mieszkańców obu wysp planowano wysiedlić do Australii.

Upadek Nowej Zelandii
​

26 listopada Amerykanie uderzyli na Milne Bay. Ich wojska udało się szybko rozbić, ale dzień później Alianci zdesantowali się w Port Moresby. Feldmarszałek Ringel nie posiadał wystarczających sił na rozbicie wroga. Udało się to dopiero 4 grudnia, gdy Ringla wsparły rezerwowe jednostki Wehrmachtu.

Kolejna próba Amerykanów
​

Rok 1945 przyniósł znaczną rozbudowę ośrodka badawczego w Alpach. Ukończono dwa nowe reaktory, kolejne dwa były w budowie. Wciąż trwały prace na ulepszaniem Wunderwaffe. Wernher von Braun niedługo miał ukończyć prace nad pierwszym typem broni odwetowej - Vergeltungswaffe-1.

​

 

Odcinek 35 - Tajfun na Pacyfiku

Styczeń - Marzec 1946

Zajęcie Australii i Nowej Zelandii oznaczało pełną dominację Rzeszy na południowym Pacyfiku. Wydawać się mogło, że taki stan rzeczy pozwoli Niemcom na dalszą realizację planu Grossadmirala Raedera. Jednak siły DPK były na wyczerpaniu. Niemców w końcu dopadł syndrom przykrótkiej kołderki: obecne możliwości nie pozwalały na kontrolowanie kolejnych terytoriów ani na jakąkolwiek większą ofensywę. Oprócz tego niepewny był stan Kriegsmarine. Pancerniki klasy H co prawda dobrze spisywały się w rejonie archipelagów i na wodach przybrzeżnych, natomiast ich skuteczność na pełnym morzu, gdzie byłyby łatwym łupem dla amerykańskich lotniskowców, budziła wątpliwości. Rozbudowa floty również nie szła tak szybko jak planowano. Przede wszystkim bardzo duże środki pochłaniały rozbudowa ośrodka badawczego w Alpach oraz prace nad Wunderwaffe i Vergeltungswaffe, co obecnie było priorytetem dla przemysłu Rzeszy. Co prawda ukończono już prototypy nowych okrętów: pancernika klasy Grossdeutschland, lekkiego krążownika klasy Reich oraz okrętu podwodnego typu XXX, jednak musiało minąć trochę czasu zanim wejdą one do służby. W Kilonii natomiast rozpoczęto budowę nowoczesnej stoczni i ośrodka badawczego, gdzie miały być opracowywane i tworzone okręty z napędem atomowym. Kriegsmarinewerft przedstawiła już plany prototypowego pancernika klasy Raeder i okrętu podwodnego klasy Doenitz - oba prototypy zostały nazwane na cześć Grossadmiralów.

Niemiecki program atomowy rozwijał się w dość szybkim tempie. 2 lutego 1946 r. w pobliżu Archangielska przeprowadzono pierwszy próbny wybuch bomby atomowej. Wybór miejsca próby był podyktowany potrzebą utrzymania w tajemnicy sukcesu niemieckich naukowców. Problemem było jednak bojowe użycie takiej broni. Przestarzałe Dorniery będące na wyposażeniu Luftwaffe nie nadawały się do takich misji. Podobnie rzecz miała się z latającą bombą V-1 stworzoną przez Wernhera von Brauna. Trwały jednak prace nad nowym typem broni odwetowej - rakietą niekierowaną V-2. Miała ona mieć dużo większy zasięg, dzięki czemu możliwe było skuteczne użycie jej z Grenlandii lub Azorów. Von Braun przedstawił już Fuhrerowi także plany pocisku międzykontynentalnego. Jego pierwszy typ - Aggregate-9 - miał osiągnąć zasięg ok. 1000 km. Ostateczna wersja tego pocisku - Vergeltungswaffe-2 Aggregate-10 - miała mieć zasięg ponad 4000 km. Dzięki temu można byłoby użyć ich bezpośrednio z Europy. Jednak nie był to koniec problemów z użyciem Wunderwaffe - w Alpach rozpoczęto prace nad zmniejszeniem bomby atomowej do takich rozmiarów, by możliwe stało się jej przeniesienie na kontynent amerykański. Na współpracę z niemieckimi naukowcami: Wernerem Heisenbergiem, Maxem von Laue, Otto Hahnem, Carlem Friedrichem von Weizsäckerem, Fritzem Strassmannem i Wernherem von Braunem, zgodzili się brytyjscy uczeni aresztowani w ramach operacji Sachsen: James Chadwick, George Paget Thompson i Frank Whittle. W północnej Szkocji planowano zbudować eksperymentalny reaktor. Pomoc brytyjskich naukowców znacznie przyśpieszyła prace nad Wunderwaffe i Vergeltungswaffe. Abwehra próbowała natomiast zdobyć informacje na temat amerykańskiego programu atomowego. Zakończyło się to częściowym sukcesem: niemieccy wywiadowcy dowiedzieli się, że amerykański program nosi nazwę Projekt Manhattan, a sam ośrodek jest zlokalizowany w południowych Appalachach (tu wymieniano miasto Asheville), Górach Skalistych (rejon Los Alamos) lub na pustyniach Kalifornii. Niewiele natomiast udało się dowiedzieć o stopniu zaawansowania tego projektu - prawdopodobne było, że Amerykanie posiadają już bombę atomową, a potężne bombowce B-29 Superfortress były w stanie zrzucić ją na Europę.

Atomowy wyścig trwa
​

Mając na uwadze problemy Kriegsmarine i DPK Grossadmiralowie Raeder i Doenitz zaczęli zastanawiać się co robić dalej. Atak na Filipiny nie miał sensu - duża ilość wysp, które należało bronić i niewielkie zyski skazywały ten pomysł na odrzucenie. Inwazja na Wyspy Macierzyste również nie wchodziła w grę. Jedynym sensownym pomysłem była obrona zajętych terytoriów i czekanie na posiłki z Rzeszy. Trwanie w takim układzie było jednak ryzykowne. Potęga US Navy pomimo kilku porażek nie została w żaden sposób zachwiana. Nikt nie mógł zagwarantować, że Amerykanie zmienią priorytety i przerzucą większość sił na południowy Pacyfik. Sposób wyjścia z tej kłopotliwej sytuacji opracowali jednak Reichsmarschallowie Guderian i Manstein. Ich plan miał być morską wersją Blitzkriegu. Zamierzali uderzyć na główne bazy Amerykanów na północnym Pacyfiku, prawdopodobnie niebronione ze względu na skupienie się Aliantów na Filipinach i Japonii. Odcięłoby to US Navy od kontynentu, dzięki czemu przykrótka kołderka Niemców jeszcze przez jakiś czas dawałyby ochronę. Co prawda wykonanie tego planu było niebezpieczne i ostatecznie wyczerpałoby możliwości ofensywne DPK, ale jego zrealizowanie dawałoby Niemcom nawet rok spokoju na Pacyfiku. A w 1947 r. do służby miały wejść nowe okręty, na Pacyfik przybyłyby kolejne tysiące żołnierzy, a prace nad Wunderwaffe i Vergeltungswaffe byłyby bliskie ukończenia. Kryptonim operacji brzmiał Unternehmen Taifun (Tajfun).

Zanim jednak można było rozpocząć operację należało odpowiednio zabezpieczyć Nową Gwineę - cel ciągłych ataków US Army. Tym razem Amerykanie uderzyli na Sorong i Biak. Z Hollandii wyruszyła Marinearmee feldmarszałka Schoernera. 15 stycznia dotarła do Arare i odparła aliancki atak. Dzień później rozpoczęto kontratak zakończony zajęciem Babo 10 lutego i Sorongu 22 lutego. 10 marca Amerykanie ponownie próbowali zająć Babo, ale zostali szybko pokonani. Udał się natomiast desant na Arare, ale tam już zmierzała rezerwowa dywizja Wehrmachtu.

Kolejna porażka Amerykanów
​

26 stycznia rozpoczął się tajfun na Pacyfiku. Szybkie uderzenie DPK zajęło dawne bazy japońskie na Kwajalein i Eniwetok. Stamtąd Kriegsmarine wyruszyła na główny cel operacji - Pearl Harbour. Główna baza Amerykanów została zdobyta 16 lutego. Na Hawajach stacjonowała flota US Navy składająca się z jedenastu ciężkich krążowników, ośmiu lekkich krążowników i sześciu niszczycieli. Spotkanie z U-Bootami zakończyło żywot USS Indianapolis (CA). Dalsza ofensywa przebiegała bez najmniejszych problemów. Kolejno zostały zdobyte Wake (29 luty) i Guam (7 marzec). Ostatni cel ofensywy - Guam - był broniony przez silny garnizon brazylijski liczący około 30 tys. żołnierzy. Jednak doświadczenie żołnierzy Mansteina i silny ostrzał z niemieckich pancerników ostatecznie wskazał zwycięzcę. 13 marca wojska Reichsmarschalla wkroczyły do portu, z którego musiała wycofać się silna amerykańska flota licząca przeszło osiem lotniskowców klasy Yorktown. Jeden z nich - USS Philippine Sea - nie powrócił już do macierzystego portu.

Walki na lądzie....


... i na morzu
​

Z początkiem marca w Korei znów zdesantowali się Brytyjczycy. Po początkowych sukcesach ich ofensywa została zatrzymana w rejonie Daegu. Wkroczenie większości sił koreańskich do tego miasta wykorzystali Alianci - szybkie uderzenie na niebroniony Seul odcięło Koreańczyków. 24 marca odbito Chunchon, co odblokowało główne siły generała Kim Won Bonga. Atak na słabe siły brytyjskie w Gwangju odciął tym razem Aliantów w Seulu i Busanie. Zniszczenie obu kotłów było już tylko czystą formalnością.

Koreański Blitzkrieg na bis
​

 

Odcinek 36 - Turanizmus

Kwiecień - Sierpień 1946

Węgry od połowy 1939 r. były krajem niestabilnym. Zajęcie Słowacji, okupacja większości Jugosławii i odzyskanie Siedmiogrodu sprawiły, że Węgrzy kontrolowali wszystkie sporne z sąsiadami terytoria i ugruntowali swoją pozycję jako najsilniejszego państwa na Bałkanach, ale jednocześnie stały się państwem wielonarodowym. Faworyzowanie Węgrów i próby madziaryzacji podbitych narodów szybko wywołały bunty. Dwa powstania bałkańskie osłabiły Madziarów na tyle, że musieli oddać Włochom, Niemcom i Polakom dużą część zdobytych ziem. Rosnące uzależnienie od pomocy sąsiadów i utrata znaczenia sprawiły, że radykalne ugrupowania żądające przywrócenia potęgi Węgier zaczęły zdobywać niemałą popularność wśród Madziarów. Główną organizacją skupiającą zwolenników Wielkich Węgier byli Strzałokrzyżowcy (węg. Nyilaskeresztesek) z Ferencem Szalasim na czele. Szalasi był zwolennikiem rasistowskiej ideologii Turanizmu (węg. Turanizmus), która głosiła pokrewieństwo Węgrów z Hunami, Mongołami czy Turkami. Znane były ludowe legendy o Hunorze i Magorze, które miały potwierdzać tą ideę. Do ludów turańskich mieli także zaliczać się Ujgurzy, Afganie, Rosjanie, Kozacy, a nawet Japończycy, Koreańczycy i mieszkańcy Syberii. Szalasi chciał przejąć władzę na Węgrzech, zawrzeć sojusze z Turcją, Afganistanem, Turkestanem, Syberią oraz Japonią, wywołać bunty w Chinach i komisariatach Rzeszy we wschodniej Europie, a ostatecznie zrzucić dominację Niemców, których uważał za gorszą rasę, ze względu na zainfekowanie judaizmem. Działalność Szalasiego przyniosła Strzałokrzyżowcom połowiczny sukces. Ideą Turanizmu zainteresowały się nacjonalistyczne ugrupowanie w Turcji i Syberii oraz ujgurskie, kaukaskie i kozackie organizacje niepodległościowe. Planom Szalasiego zdecydowanie sprzeciwił się admirał Miklos Horthy. Przykłady Francji i Rumunii pokazały co stanie się z członkami Unii Trójkontynentalnej mającymi zbyt duże ambicje i dążącymi do uniezależnienia się. Szalasi, mający poparcie większości społeczeństwa i części armii zażądał oddania władzy w ręce Strzałokrzyżowców. W przypadku odmowy zagroził wybuchem powstania. Węgry stanęły na krawędzi wojny domowej.

Turcja dzięki uczestnictwu w krucjacie przeciwko Związkowi Radzieckiemu i przyłączeniu się do Unii Trójkontynentalnej uzyskała terytoria Gruzji, Armenii i perskiego Azerbejdżanu. Wzmocnienie państwa wywołało wzrost nastrojów imperialistycznych i nacjonalistycznych. Wielu Turków żądało powrotu do mocarstwowej polityki, odzyskania wpływów na Bliskim Wschodzie, a nawet przywrócenia sułtanatu. Brak nabytków po udziale w stłumieniu drugiego powstania bałkańskiego spowodował falę niechęci do Niemców, którzy nie przekazali Turcji żadnych terytoriów. W armii wybuchł bunt, na czele którego stanął gen. Zeki Velidi Togan. Prezydent Inonu prezentował podobną postawę jak admirał Horthy. Wiedział, że przekazanie władzy Toganowi spowoduje interwencję niemiecką, a w najgorszym wypadku nawet okupację i podział Turcji. Próby zdominowania państw bliskowschodnich, a zwłaszcza Iraku, który był jednym z głównych eksporterów ropy również przyniosłyby zdecydowaną reakcję Rzeszy. Inonu nie miał wyjścia. Turcja, podobnie jak Węgry, była bliska wybuchu wojny domowej.
​

2 kwietnia 1946 r. armia węgierska rozpędziła w Budapeszcie demonstrację Strzałokrzyżowców. Szalasi uznał to za początek likwidacji swojego ugrupowania. W późnych godzinach wieczornych wydał rozkaz rozpoczęcia powstania. Turaniści przejęli kontrolę nad większością kraju. Wieści o wydarzeniach na Węgrzech szybko dotarły do gen. Togana i innych przywódców rewolucji turańskiej. Walki objęły całą Turcję. Powstania wybuchły także na Syberii. Niepodległość ogłosili Ujgurzy, Gruzini, Ormianie i Azerowie. Zbuntowali się Kozacy w Polsce i Reichskomissariacie Hitlerburg, w Kraju Zabajkalskim i Amurskim. Państwa Unii Trójkontynentalnej znów musiały zmierzyć się z wewnętrznymi wrogami.

Ferenc Szalasi - następca Henriego Girauda na stanowisku największego mąciciela w Europie


Kozacy wyruszają na wojnę


Niespokojny Kaukaz
​

Rewolucją turańską wykorzystali również Norwedzy i Szwedzi. 5 kwietnia 1946 r. przeprowadzili udany zamach na Wodza Skandynawii, Vidkuna Quislinga. Był to sygnał do wybuchu powstania. Powstańcy szybko przejęli kontrolę nad niemal całym państwem, korzystając z przejścia na ich stronę armii.

Quisling na dzień przed śmiercią
​

Do pacyfikacji rewolucji turańskiej natychmiast przystąpiły jednostki SS stacjonujące na Słowacji i w Rumunii. Himmler wydał rozkaz zniszczenia partyzantów Strzałokrzyżowców, złapania i zamordowania każdego kto wspierał powstanie, a także ujęcia samego Szalasiego. Już 4 kwietnia Rommel i Model odbili Gyor i Miskolc, 6 i 7 kwietnia Gebirgswaffe Buscha zajęło Sibiu i Cluj. Niemcy nieuchronnie zbliżali się do siedziby wodza rewolucji - Debreczynu. 10 kwietnia Szalasi został złapany i powieszony. Powstańcy walczyli jeszcze w zachodnim Siedmiogrodzie, ale ich opór był bezcelowy. W połowie kwietnia całe terytorium Węgier kontrolowały już jednostki wierne admirałowi Horthy'emu. 18 kwietnia 1946 r. ogłosił on stłumienie powstania i zapowiedział surowe ukaranie zdrajców. Żołnierze SS przynieśli Węgrom stabilizację, ale też rzezie ludności cywilnej i zniszczenie wielu miejscowości w odwecie za współpracę z powstańcami. Węgrzy swoją nienawiść skierowali teraz na admirała Horthy'ego. Nie zrobił on nic żeby powstrzymać SS i wpędził kraj w jeszcze większe uzależnienie od Niemiec byle tylko utrzymać władzę i sympatię Hitlera.

Rewolucja umiera, a wraz z nią jej ojcowie
​

Skupienie uwagi Niemiec na Węgrzech i Turcji dało dużo czasu skandynawskim powstańcom na umocnienie się i odparcie kontrataku państw Unii. Szwedzi zaczęli działać coraz bardziej zuchwale. Nie tylko uderzyli na Laponię - zajęli Wyspy Alandzkie i przeprawili się do Finlandii. Niemrawość armii fińskiej została bezwzględnie wykorzystana przez wroga. Starzejący się marszałek Mannerheim zaatakował Szwedów dopiero gdy do Danii dotarły siły niemieckie. 1 maja 1946 r. rozpoczęła się operacja Fall Viking II. Rommel i Model - świetnie znający Skandynawię po jej podboju dwa lata wcześniej - nie mieli problemu z pokonaniem powstańców. Rezerwowa flota Kriegsmarine, do tej pory blokująca rejon cieśnin duńskich, przesunęła się w rejon Wysp Alandzkich, odcinając tym samym Szwedów w Finlandii. Już 12 maja Rommel wkroczył do Sztokholmu. 17 maja Model zajął Oslo, a 8 czerwca Narvik. Finowie również w końcu przeszli do ofensywy i odzyskali stracone terytoria. Himmler rozkazał stosować identyczną strategię jak w przypadku powstańców węgierskich - stłumić wszelkie bunty w jak najkrwawszy sposób. Państwo skandynawskie nie zostało odtworzone. Północną Laponię przekazano Finlandii, a z pozostałych terytoriów utworzono Reichskomissariat Skandinavien.

Fall Viking II
​

Pod koniec maja na Kaukaz dotarły jednostki Gebirgswaffe SS. Najpierw rozbiły siły Kozaków Astrachańskich, następnie uderzyły na Grozny zajęty przez Ormian. Głównym celem Buscha było jednak odzyskanie kontroli nad Baku. 25 czerwca zajął Makhachkalę i od razu uderzył na stolicę Azerbejdżanu. Zajął ją niemal dwa tygodnie później, jednak Azerowie zdążyli poważnie uszkodzić szyby naftowe. Naprawienie szkód miało potrwać nawet kilka miesięcy. Wściekły Fuhrer zażądał natychmiastowego rozprawienia się z powstańcami. Żołnierze SS z radością przystąpili do wykonania rozkazu Wodza. Większość mieszkańców Baku została wymordowana, pozostali przy życiu - wypędzeni z miasta. Busch z trudem utrzymywał w ryzach żołnierzy, którzy chcieli natychmiast zaatakować Ormian. Busch wolał poczekać aż Turcy uporają się z buntem Togana, a potem uderzą na Armenię. Z południa natomiast zbliżała się armia iracka, która 17 lipca odzyskała Tabriz. Pod koniec lipca Busch uderzył na Elizavetpol i Erewań. Opór Ormian malał, ostatecznie poddali się pod koniec sierpnia.

Przywrócenie statusu quo na Kaukazie
​

Powstanie kozackie okazało się pasmem porażek. Polacy szybko uporali się opanowaniem sytuacji na Ukrainie, Syberia i Kraj Przymorski również nie miały problemów z pokonaniem buntów. Niewielkim sukcesem partyzantów było utrzymywanie się przez kilka miesięcy na tundrze syberyjskiej, jednak było to spowodowane przede wszystkim beznadziejną infrastrukturą, która nie pozwalała Niemcom i Syberyjczykom na szybkie pokonanie powstańców. Wspólne działania przeciwko rewolucjonistom turańskim zbliżyły Syberię i Primorsk do Unii Trójkontynentalnej. Już 4 maja 1946 r. prezydent Syberii Nikołaj Awksentiew ogłosił jej akces do Unii. 18 maja podpisano porozumienie Awksentiew-Czang-Curtius na mocy którego Kraj Przymorski miał zostać podzielony między Chiny i Syberię. Południowa część z Władywostokiem miała stać się częścią imperium Czanga, reszta została przyłączona do Syberii. Armia Primorska przeszła pod kontrolę Rzeszy i miała stanowić obronę wybrzeża syberyjskiego na Dalekim Wschodzie.

Ujgurzy odnotowali kilka sukcesów. Nie dość, że powstrzymali ataki Chińczyków, to jeszcze uderzyli na Turkestan i Indie, zajmując Ałma-Atę i zagrażając Delhi. Z początkiem czerwca państwa Unii przeszły do generalnej ofensywy. Do końca lipca ujgurskie powstanie zostało stłumione.

Ujgurscy generałowie w Indiach
​

Na Pacyfiku cały czas trwał impas. Próbowali przełamać go Brytyjczycy dwukrotnie desantując się na Nowej Zelandii (13 czerwca i 16 lipca). W obu przypadkach niemieckie garnizony odparły atak.

Kolejna próba Aliantów
​

Rok 1946 przyniósł kolejne sukcesy na polu technologicznym. Zakończone prace nad V2A9, trwały badania nad miniaturyzacją bomby jądrowej. Zbudowano kolejny reaktor, a na jesieni miała zakończyć się ostatecznie budowa ośrodka badawczego. Reichsmarschall Manstein wykorzystał impas na Pacyfiku do prac nad ulepszeniem i dostosowaniem do nowych warunków Blitzkriegu. Ulepszano także kompanie rozpoznawcze i dywizje pancerne - do końca 1946 r. standardem miały się stać czołgi Panzerkampfwagen V Panther.

​

 

Odcinek Specjalny nr 6 - Vaterland (I)
​

Grossdeutsches Reich
​

Stolica: Berlin
Ustrój: Narodowy socjalizm
Partia rządząca: NSDAP
Głowa państwa: Fuhrer Adolf Hitler (Reichspraesident i Reichskanzler)
Szef rządu: Martin Bormann (szef kancelarii NSDAP, p.o. Reichskanzlera, zastępca Fuhrera)
Potencjał przemysłowy: 364/175
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 3 mln żołnierzy + 1.4 mln żołnierzy w rezerwie
Rozwój terytorialny od 1934 r.:
IV 1934 - przejęcie okręgu Kłajpedy (dołączony do Gau Ostpreussen)
VIII 1934 - Anschluss Austrii (przyłączona jako Gau Ostmark)
XII 1934 - przejęcie południowego Tyrolu po kapitulacji Włoch (dołączony do Gau Ostmark)
I 1935 - przyłączenie okręgu Saary na mocy plebiscytu (dołączony do Gau Westmark)
I 1936 - remilitaryzacja Nadrenii
IX 1938 - aneksja Sudetenlandu na mocy Traktatu Monachijskiego (przyłączony jako Gau Sudetenland)
I 1939 - przyłączenie Wolnego Miasta Gdańsk na mocy porozumienia Beck-Ribbentrop dotyczącego wstąpienia Polski w sojusz z Niemcami (przyłączony jako Gau Danzig-Westpreussen)
III 1939 - aneksja Czech (przyłączone jako Gau Boehmen-Maehren)
VI 1939 - przyłączenie Mariboru po kapitulacji Jugosławii (przyłączony jako Gau Slowenien)
VIII 1939 - przyłączenie Alzacji i Lotaryngii po kapitulacji Francji (przyłączone jako Gau Elsass-Lothringen)
VIII 1939 - przyłączenie Luksemburga po jego kapitulacji (przyłączony jako Gau Luxemburg)
VIII 1939 - oddanie południowego Tyrolu Włochom
VIII 1939 - utworzenie Reichskommissariat Frankreich obejmującego okupowane terytoria Francji
VIII 1939 - utworzenie Reichskommissariat Dietsland obejmującego okupowane terytoria Belgii i Holandii
XI 1939 - utworzenie Reichsbase Suez
III 1940 - aneksja Danii i utworzenie na jej terenach Reichskommissariat Danemark
III 1940 - utworzenie Reichsbase Island und Groenland
III 1941 - utworzenie Reichsbase Singapur
VII 1941 - utworzenie Reichskomissariat Mittelafrika
XI 1941 - oddanie Państwu Francuskiemu terytoriów Reichskommissariatu Frankreich z wyłączeniem zachodniej Flandrii, która wraz z Reichskommissariatem Dietsland utworzyła Gau Dietsland
XI 1941 - przyłączenie Reichskommisariat Danemark jako Gau Danemark
XI 1941 - przyłączenie Pomorza Gdańskiego na mocy porozumienia Studnicki-Ribbentrop (dołączony do Gau Danzig-Westpreussen)
XII 1941 - utworzenie Reichsbase Dakar
I 1942 - utworzenie Reichsbase Kanarische
II 1942 - utworzenie Reichsbase Sud Atlantik
V 1942 - utworzenie Reichsbase Jemen
V 1942 - utworzenie Reichsbase Madagaskar
X 1942 - przyłączenie zachodniej Litwy (dołączona do Gau Ostpreussen)
III 1943 - odtworzenie Reichskommissariat Frankreich, okrojonego z północnej Baskonii i Bordeaux, powiększonego o środkową Francję
VII 1943 - aneksja zachodniej Łotwy i Estonii (przyłączone jako Gau Ostsee)
VII 1943 - utworzenie Reichskommissariatów Petersburg, Moskau, Hitlerburg i Krim
XII 1943 - utworzenie Reichskommissariat Siberien
II 1944 - aneksja Szwajcarii (przyłączona jako Gau Schweiz)
II 1944 - przyłączenie rejonu Besancon do Reichskommissariat Frankreich
III 1944 - przyłączenie Gotlandii (dołączona do Gau Ostsee)
VII 1944 - utworzenie Reichskommissariat Walachei
VII 1944 - utworzenie Reichskommissariat Slowakei
VII 1944 - ponowne przyłączenie południowego Tyrolu do Gau Ostmark
VII 1944 - przyłączenie Istrii, Triestu i zachodniej Słowenii do Gau Ostmark
VII 1944 - przyłączenie Gau Slowenien do Gau Ostmark
VII 1944 - przyłączenie Wielkopolski w ramach wymiany terytoriów z Polską (dołączona jako Gau Wartheland)
VII 1944 - przyłączenie wschodniej części Górnego Śląska w ramach wymiany terytoriów z Polską (przyłączone do Gau Ober-Schlesien)
XII 1944 - utworzenie Reichskommissariat Indochina
V 1945 - utworzenie Reichsbase Rabaul
X 1945 - utworzenie Reichsbase Tasmanien
XI 1945 - utworzenie Reichskommissariat Neuseeland
III 1946 - utworzenie Reichskommissariat Pazifik
VI 1946 - utworzenie Reichskommissariat Skandinavien
VIII 1946 - przekazanie terytoriów Reichskommissariat Siberien Republice Syberii

Niemcy w roku 1946 w niczym nie przypominały słabego i biednego państwa jakim były dwanaście lat wcześniej. Reformy Hjalmara Schachta wyprowadziły kraj z nędzy czasów kryzysu, sprawne działania dyplomatyczne Juliusa Curtiusa i Joachima von Ribbentropa zapewniły blisko pięć lat pokoju, dzięki któremu Rzesza mogła rozwijać armię i rozpocząć tworzenie najpotężniejszego sojuszu jaki kiedykolwiek istniał. Mijały lata. Przez Europę przetoczyło się wiele wojen, jednak żadna z nich nie zachwiała coraz silniejszą pozycją Niemiec. Konflikt przeniósł się teraz na peryferia, na zimne wody Atlantyku, gdzie Reichsbasen broniły kontynentu przed atakiem wroga, i na Pacyfik, gdzie Kriegsmarine toczyła zacięte boje z Nippon Kaigun, Royal Navy i US Navy. Teraz Wielka Rzesza przygotowywała się do ostatecznego pojedynku o dominację nad światem. Czy zdoła pokonać niezwyciężone jak dotąd Stany Zjednoczone, wzmocnione teraz Nową Wielką Brytanią i państwami latynoamerykańskimi?

Ideologia
Nazistowskie idee znacznie ewoluowały od 1927 r., czyli od wydania drugiej części autobiografii Fuhrera - Mein Kampf. Ostateczna wersja książki, wydana w 1943 r., nie zawierała nawet wzmianki o likwidacji Żydów, wyższości rasowej Niemców czy przestrzeni życiowej kosztem Polski. Nie oznaczało to jednak, że ustrój narodowosocjalistyczny zaczął się liberalizować. Wszelkie zmiany były podyktowane względami politycznymi i gospodarczymi. Żydzi zostali wysiedleni do Mittelafriki, dzięki czemu Europa pozbyła się problemu Judenfrage. Sojusz z państwami słowiańskimi - Polską czy Bułgarią - wymagał uznania przynależności tych narodów do rasy germańskiej. Przyporządkowanie romańskich nie sprawiło większych problemów - Włosi, Hiszpanie i Portugalczycy poprzez pochodzenie od Longobardów, Wizygotów i Wandalów mieli być blisko spokrewnieni z rasą germańską. Mieszkańcy Gau Dietsland - Holendrzy, Walonowie i Flamandowie byli określani jako Niederdeutsche. Ogólnie rzecz biorąc kwestie rasowe były naginane do aktualnych celów Rzeszy, miały być tak skonstruowane, by każdy członek Unii Trójkontynentalnej był uważany za wartościowego rasowo. Niemcy byli teraz pierwszymi pośród równych. Koncepcja Lebensraum ewoluowała do idei stworzenia pangermańskiego imperium obejmującego ziemie zamieszkane przez Niemców i narody blisko spokrewnione z nimi - Skandynawów, Bałtów, Francuzów i Niederniemców. Nie istniały natomiast sprecyzowane plany co do komisariatów Rzeszy na wschodzie - pewne było jednak, że nie będzie tam stworzona kolejna marionetka. Z Mein Kampf nie usunięto jednak fragmentów o potrzebie oczyszczenia Niemców z elementów niepożądanych, nadal gloryfikowano typ aryjski jako najbardziej wartościowy.

Gospodarka
Niemiecka gospodarka została dobrze przygotowana do wojny. Rozwój przemysłu zbrojeniowego w latach 1934-36 oraz przejęcie Skody i Ceskiej Zbrojovki pozwoliło na spokojne planowanie długiej wojny. Zgromadzone zapasy dawały Niemcom niezależność surowcową ma okres kilku lat. W Rzeszy zachowano własność prywatną, jednak państwo miało pewną kontrolę nad kluczowymi gałęziami przemysłu. Na początku lat 40-tych wprowadzono elementy gospodarki centralnie planowanej, było to jednak działanie dedykowane jedynie na czas wojny. Przystąpienie kolejnych państw do Unii Trójkontynentalnej, a co za tym idzie rozpoczęcie integracji gospodarczej odciążyło w pewnym stopniu niemiecką gospodarkę. Polska, Bułgaria i Węgry były zapleczem rolniczym Rzeszy, silny przemysł zbrojeniowy Zjednoczonego Królestwa produkował sprzęt dla niemieckich wojsk, włoskie i hiszpańskie stocznie współpracowały przy rozbudowie U-Bootwaffe. Rabunkowa polityka w komisariatach na wschodzie i przejęcie kontroli nad resztkami sowieckiego przemysłu również zasiliły moce produkcyjne Rzeszy. Słabym punktem Niemiec była ropa. Unia kontrolowała co prawda wszystkie złoża ropy naftowej w Europie, Azji i Afryce, jednak nie były to pewne źródła. Baku leżało w wyjątkowo niestabilnym regionie. Irak posiadał stosunkowo duże złoża, ale musiał się nimi dzielić z państwami Strefy bliskowschodniej i zaopatrywać wojska stacjonujące w Afryce. Blisko Rzeszy leżało Ploeszti i obecnie było to główne źródło ropy dla niemieckiego przemysłu z powodu poważnego uszkodzenia szybów naftowych w Baku przez azerskich partyzantów. Benzyna syntetyczna również nie zaspokajała potrzeb Rzeszy. Deutches Pazifik Korps i Kriegsmarine były zaopatrywane w ropę bezpośrednio z Indonezji. Mimo wszystko Unia stała u progu autarkii, która była wymuszona wojną z resztą świata. III Rzesza osiągnęła w końcu doktrynę Grossraumwirtschaftu.

Propaganda
Propaganda Goebbelsa odnosiła ogromne sukcesy. W Rzeszy praktycznie nie istniał zorganizowany ruch oporu, nie biorąc pod uwagę nielicznych i niewiele znaczących grupek w Gauach Dietsland, Danemark i Ostsee. Niemcy mieli stać się bezwolnymi wykonawcami woli państwa - szczególnie dobrze sprawdzało się to w przypadku młodzieży. Obowiązkowa przynależność do Hitlerjugend spowodowała wzrost jej liczebności do 15 mln. Goebbels zdawał sobie sprawę, że młodzież jest łatwą zdobyczą, ponieważ najczęściej nie ma określonego światopoglądu i znacznie łatwiej ulega wpływom niż ludzie dorośli. Spośród młodych ludzi mogli zatem rekrutować się fanatyczni bojownicy, gotowi oddać życie za Rzeszę. Podejmowano także szereg przedsięwzięć, zmierzających do ograniczenia wpływu rodziców na dzieci, a nawet do odwrócenia tradycyjnych ról w rodzinie. Na przykład dziecku powierzano rolę przewodnika po nowej erze dla słabo adaptujących się rodziców. Rozbudowa systemu edukacji i organizacji młodzieżowych miała na celu oderwanie dzieci od rodzin, co ułatwiłoby ich indoktrynację. Zachęcano do donosów na znajomych, sąsiadów, a nawet członków rodziny. Powszechnym zjawiskiem było niszczenie książek. Utwory, które były niezgodne z ideologią państwa, były konfiskowane z publicznych i prywatnych bibliotek. Paleniu książek towarzyszył istny rytuał. Na płonące stosy wrzucano nowe partie książek, wykrzykując nazwiska ich autorów i słowo Brenne! (płoń). Społeczeństwo niemieckie było skazane na informacje państwowe. Głównymi narzędziami goebbelsowskiej propagandy były radioodbiornik Volksempfaenger oraz gazety takie jak Voelkischer Beobachter (organ prasowy NSDAP), Der Stuermer (tygodnik blisko związany z NSDAP), Das Schwarze Korps (oficjalna gazeta SS) czy Das Reich (organ prasowy ministerstwa propagandy).

Polityka wewnętrzna
Głównym celem Fuhrera po przejęciu pełni władzy było Gleichschaltung, czyli ujednolicenie państwa. Wyrażało się to hasłem Ein Volk, ein Reich, ein Fuhrer (Jeden naród, jedno państwo, jeden wódz). W Rzeszy mogła istnieć tylko jedna partia - NSDAP. Proces podejmowania decyzji w znikomym stopniu przypominał sposób, w jaki funkcjonują demokratyczne państwa. Był on dziwaczny nawet w porównaniu z innymi rządami autorytarnymi. Fuhrer odczuwał niechęć wobec możliwości kontrolowania jego władzy przez jakikolwiek zbiorowy organ. Gabinet Rady Ministrów zaczął zanikać po śmierci Hindenburga. Zbierał się coraz rzadziej, a ustawodawstwo dokonywało się głównie poprzez obieg projektów aktów prawnych między odpowiednimi ministrami rządu. Dualizm partii i państwa trwał nadal bez jasno wyznaczonych linii demarkacyjnych, czego wynikiem był niemały zamęt w zakresie rządzenia. Wzmagała go jeszcze szybkość, z jaką Hitler tworzył rozmaite ciała mające jego pełnomocnictwa i osobiste wsparcie i często będące partyjno-państwowymi hybrydami, by pokonać niedrożności i przeszkody w rządzie, pozostawiając jednocześnie odpowiednie ministerstwa rządowe bez zmian. Pozycja Fuhrera wśród tych niezliczonych rywalizujących ze sobą agend i w całej tej administracyjnej anarchii była wyjątkowa. W dużej mierze zachowywał dystans do polityki wewnętrznej. W większości przypadków mówienie o podejmowaniu przez niego decyzji byłoby nieścisłe. Decyzje mogły być zwykłymi, nieformalnymi wypowiedziami Hitlera wychwyconymi przez jakiegoś ministra lub funkcjonariusza partii podczas stałych zebrań w porze obiadowej, które następnie stawały się rozkazami Fuhrera. Dopóki rozwój wydarzeń przebiegał zgodnie z tym, czego on sobie życzył, rzadko wtrącał się, chyba że został poproszony o rozstrzygnięcie, czego w praktyce często podejmował się niechętnie. Jednak w kluczowych momentach - kiedy dochodziło do jakiegoś punktu krytycznego albo kiedy na drodze pojawiało się jakieś rozwidlenie, wymagające wskazania nowego kierunku - interwencja Fuhrera okazywała się potrzebna i była rozstrzygająca. Wprawdzie przed wojną Hitler robił w zakresie spraw wewnętrznych niewiele więcej poza podawaniem wskazówek do działania, nie ma jednak wątpliwości, że znaczące decyzje polityki zagranicznej należały do niego. III Rzesza szybko przekształciła się w państwo policyjne, kontrolujące wszelkie dziedziny życia. Tajna policja polityczna - Gestapo - mogła internować wrogów państwa bez nakazu sądu. Wielokrotnie naruszała też prywatność Niemców inwigilując społeczeństwo. Geheime Staatspolizei miała praktycznie nieograniczone możliwości. Podlegała jedynie szefowi policji Heinrichowi Himmlerowi, którego totalitarne zapędy były powszechnie znane. Głównym narzędziem tłumienia wszelkich buntów było Schutzstaffel. Żołnierze SS budzili strach w całej Europie. Pacyfikacje Bałkanów i Kaukazu, udział w dwóch atakach na Skandynawię i rajd po zgliszczach Związku Radzieckiego szczególnie mocno zapisały się na krwawych kartach historii Waffen SS.

Społeczeństwo
Sukcesy systemów totalitarnych były fenomenem dla państw demokratycznych przed wojną. Tworzono wiele teorii, pocieszano się, że zwycięstwo autorytaryzmu to efekt szaleństwa nielicznych osobników, szaleństwa, które doprowadzi ich do upadku. Sądzono, że Niemcom zabrakło dostatecznie długiego okresu wrastania w demokrację i należy spokojnie poczekać aż osiągną polityczną dojrzałość państw zachodnich. Jeszcze innym powszechnym złudzeniem było przekonanie, że Hitler zdobył władzę oszustwem, że sprawuje rządy wyłącznie za pomocą siły, a Niemcy są tylko bezwolnym obiektem terroru. Kolejne lata pokazały błędność tych rozważań. Francuzi, Brytyjczycy i Amerykanie musieli przyznać, że miliony Niemców wyrzekły się wolności z takim samym zapałem, z jakim ich ojcowie i dziadkowie o nią walczyli. Demokracja, wolność i sprawiedliwość straciły moc w obliczu Wielkiego Kryzysu. Bezrobocie milionów ludzi wzmogło poczucie niepewności. Jakakolwiek pomoc dla bezrobotnych ze środków publicznych zrobiła wiele dla przeciwdziałania nie tylko ekonomicznym, ale także psychologicznym skutkom bezrobocia. Pozostaje jednak faktem, że dla olbrzymiej większości ludzi brzemię bezrobocia było psychicznie ciężkie do zniesienia i strach przed utratą pracy rzuca cień na całe ich życie. Dla wielu ludzi mieć pracę - obojętnie jaką - wydawało się być wszystkim, czego mogą żądać od życia i za co powinni być wdzięczni. Ludzie dali się opanować najbardziej pierwotnym instynktom - ważniejsze dla nich było przetrwanie niż wolność. Takie osłabione i, w swoim mniemaniu, bezużyteczne jednostki, stały się łatwymi klientami partii totalitarnej. Partia mogła dać ludziom pracę, utrzymanie i chleb, w zamian żądała całkowitej, nieograniczonej, bezwarunkowej i niezmiennej lojalności. Poprawa warunków życia jaka dokonała się po 1933 r. jeszcze bardziej związała społeczeństwo niemieckie z NSDAP. Niemal wszyscy Niemcy uznali, że jedynie narodowy socjalizm może dać im godne życie. Kolejnym efektem kryzysu gospodarczego jest chęć stopienia się z kolektywem, rezygnacji ze swej indywidualności i mechaniczny konformizm. Cechą człowieka epoki totalitarnej jest jego wyizolowanie i wykorzenienie. Jest on nie tylko odcięty od kontaktów z bliskimi, ale również pozbawiony poczucia wspólnoty z jakąkolwiek grupą społeczną. Taka jednostka nie widzi sensu posiadania starych, tradycyjnych wartości ze względu na ich (często pozorną) nieużyteczność w nowym świecie. Wzorem moralnym takiego nowego człowieka była bez wątpienia młodzież z HJ. Dewizą niektórych młodych nazistów stały się zdania: Czy dla naprowadzenia człowieka na właściwą drogę dla zapobieżenia szkodzie dla całego kolektywu, można ujawnić złe postępki przyjaciela? Prawdziwy przyjaciel nie tylko może, ale i zobowiązany jest tak postąpić. Stopienie się z kolektywem stało się najważniejszym celem prawdziwego nazisty. Konsekwencje takiego utożsamienia są nader poważne. Człowiek jest bezwzględnie podporządkowany władzy, pozbawiony instynktu oporu i wolności. Jest niezdolny do jakichkolwiek samodzielnych wyborów jednostkowych i przyzwyczajony do tego, że każda wartość jest zrelatywizowana do interesów władzy. Zgodnie z marzeniami Nietzschego nastąpiło przewartościowanie wszystkich wartości. Niemieccy psychologowie określali to jako syndrom totalitarny, którego symptomami były m. in. autorytatywną podległość, brak krytycyzmu wobec wyidealizowanych autorytetów, a w razie chwilowego braku agresywne wyszukiwanie ich, tendencja do wyłączania ze swojej grupy ludzi naruszających konwencjonalne wartości, wiarę w przesądy i myślenie stereotypami oraz dążenie do używania siły i brutalności przy jednoczesnym identyfikowaniu się z osobami i symbolami, które je wyrażają, destrukcyjność i cynizm.

Eugenika
Jednym z celów NSDAP było oczyszczenie niemieckiego społeczeństwa z bezwartościowych elementów. Pierwszym obiektem zainteresowania nazistów stały się osoby upośledzone psychicznie i fizycznie. Niepełnosprawne dzieci nie były wysyłane do szkół, tylko umieszczane w specjalnych ośrodkach. Tam żyły w nieludzkich warunkach, głodzone, bite i poddawane eksperymentom. Upośledzone noworodki były zabijane od razu. Dorośli trafiali do obozów koncentracyjnych, które pomimo usunięcia z nich Żydów działały nadal. Podobny los spotkał homoseksualistów, prostytutki i opozycjonistów. Spośród Niemców usunięto elementy aspołeczne i zagrażające państwu. Społeczeństwo zaakceptowało te działania, uważano, że w obliczu wojny takie postępowanie jest wręcz wskazane, by nie osłabiać potęgi Rzeszy. Stworzono także organizację Lebensborn, która miała selekcjonować kobiety i mężczyzn odpowiednich do rozmnażania. Oprócz tego realizowała projekt rabunku dzieci - w komisariat Rzeszy wyszukiwano dzieci o typie aryjskim, następnie wywożono do Niemiec i tam germanizowano oraz oddawano do adopcji. Prowadzono także szeroko zakrojoną politykę zdrowotną. Wprowadzono zakaz palenia, co roku każdy obywatel Rzeszy przechodził gruntowne badania, propagowano także sport i zdrowy tryb życia. Aborcja, antykoncepcja i homoseksualizm były zakazane i surowo karane. Dzięki tym działaniom liczba ludności Rzeszy znacznie się powiększyła.

 

Odcinek Specjalny nr 7 - Vaterland (II)

​

Reichskommissariats
​

Frankreich
Stolica: Paris
Komisarz Rzeszy: Alfred Streccius (1939-41), Carl-Heinrich von Stuelpnagel (od 1943)
Data utworzenia: 15 sierpień 1939 r. (1 listopada 1941 r. terytorium RF zostało przekazane Państwu Francuskiemu, 1 kwietnia 1943 r. odtworzono RF)
Terytorium: część metropolitarna III Republiki Francuskiej z wyłączeniem departamentów Alsace, Lorraine, Limousin, Midi-Pyrenees, Languedoc-Roussillon, Provence-Alpes-Cote d'Azur, Rhone-Alpes i Auvergne (1939-41); część metropolitarna III Republiki Francuskiej z wyłączeniem departamentów Alsace, Lorraine, północnej części Champagne-Ardenne, Nord-Pas-de-Calais, Aquitaine, Midi-Pyrenees, Languedoc-Roussillon, Provence-Alpes-Cote d'Azur, Rhone-Alpes (od 1943); 15 lutego 1944 r. do RF dołączono departament Rhone-Alpes.

Komisariat Rzeszy Francja w pewnym stopniu przypominał dawną Republikę. Językiem urzędowym nadal był francuski (obok rzecz jasna niemieckiego), utrzymano podział na departamenty, do jednostek stacjonujących w RF przyjmowano Francuzów, jednak nie mogli oni przekroczyć 10% liczebności. Ustawodawstwo Państwa Francuskiego utrzymano, z wyłączeniem przepisów niezgodnych z prawem niemieckim. Fuhrer nie planował jednak stopniowego nadawania autonomii czy też utworzenia niepodległej Francji. Celem Niemiec była germanizacja i asymilacja Francuzów, a ostatecznie wcielenie RF do Wielkiej Rzeszy. Przejawy pozornej swobody miały na celu jedynie ugłaskanie buntowniczych nastrojów francuskiego społeczeństwa - w końcu zostali dwukrotnie pokonani przez Niemców w ciągu zaledwie czterech lat. Po ukaraniu popleczników Girauda terror w RF ustał, choć nadal surowo karano jakiekolwiek wystąpienia przeciwko Rzeszy. Indoktrynacja Francuzów szła teraz pełną parą - w szkołach obok francuskiego nauczano języka niemieckiego, młodzież musiała należeć do organizacji wzorowanych na Hitlerjugend, mieszkańcy RF byli wręcz bombardowani goebbelsowską propagandą. Stopniowo planowano wprowadzenie podziału na Gau i niemieckiego ustawodawstwa. Fuhrer chciał przyłączenia RF do Rzeszy już w 1950 r., jednak specjaliści z NSDAP uważali, że będzie to możliwe dopiero w latach 1955-60.

Skandinavien
Stolica: Stockholm
Data utworzenia: 20 czerwiec 1946 r.
Komisarz Rzeszy: Josef Terboven
Terytorium: terytorium Królestwa Norwegii z wyłączeniem dawnych okręgów Troms i Finnmark, terytorium Królestwa Szwecji z wyłączeniem dawnych regionów Vaesterbotten, Norrbotten i Gotland.

Komisariat Rzeszy Skandynawia był najmłodszym z komisariatów, utworzonym na zgliszczach Państwa Skandynawskiego. Sytuacja Skandynawów była o wiele gorsza niż Francuzów. Bunt przeciwko rządowi Quislinga nie zakończył się na brutalnej masakrze powstańców. Jednostki SS jeszcze przez jakiś czas stacjonowały na północy Europy. Fuhrer przymknął oko na zbrodnie dokonywane przez żołnierzy, nie bacząc na protesty Rommla i Modela. Niemcy od razu po stworzeniu komisariatu przystąpili do działań zmierzających do włączenia RS do Wielkiej Rzeszy na podobnej zasadzie jak Reichskommisariat Danemark. Podobnie jak w RF rozpoczęto indoktrynację, natychmiast wprowadzono jednak niemieckie prawo i podział na Gau. Ludność cywilna odetchnęła z ulgą gdy z końcem lipca SS opuściło Skandynawię, a na ich miejsce przybyła dużo spokojniejsza armia fińska. Ostateczne przyłączenie RS do Rzeszy miało nastąpić w 1950 r.

Slowakei
Stolica: Pressburg (daw. Bratysława)
Data utworzenia: 10 lipiec 1944 r.
Komisarz Rzeszy: Franz Karmasin
Terytorium: obszar Słowacji z wyłączeniem Ukrainy Zakarpackiej i terenów na południe od Dunaju

Komisariat Rzeszy Słowacja został utworzony po II Powstaniu Bałkańskim. Sytuacja w nim bardzo przypominała tą ze Skandynawii - krwawy rajd jednostek SS, utworzenie niemieckiego protektoratu i działania mające na celu włączenie kolejnych terytoriów do Rzeszy. Z zachodniej części komisariatu miała zostać wysiedlona ludność cywilna, a obszar ten miał być szybko zasiedlony przez Niemców. Pozostała część Słowaków miała zostać uznana za Niemców na podobnych zasadach jak Czesi. Pierwszy etap przyłączenia komisariatu do Rzeszy miał zakończyć się w 1948 r., drugi w 1951 r.

Walachei
Stolica: Bukarest
Data utworzenia: 10 lipiec 1944 r
Komisarz Rzeszy: Friedrich-Werner von der Schulenburg
Terytorium: terytorium Królestwa Rumunii z wyłączeniem Siedmiogrodu, Banatu, Mołdawii, zachodniej Wołoszczyzny i południowej Dobrudży

Komisariat Rzeszy Wołoszczyzna został utworzony po II Powstaniu Bałkańskim. Po ukaraniu marszałka Antonescu i pozostałych uczestników buntu przeciwko Unii terror Gestapo osłabł, a po pewnym czasie całkowicie ustał. Jednak obecność wojsk węgierskich, bułgarskich i polskich na terytorium komisariatu skutecznie odstraszała Rumunów od próby odzyskania niepodległości. Niezwykle ważna dla Rzeszy ropa z Ploeszti skłaniała Fuhrera do łagodnego obchodzenia się z Rumunami. Wobec poważnego uszkodzenia szybów naftowych na Kaukazie Niemcy nie mogły sobie pozwolić na utratę kolejnego źródła tego priorytetowego surowca. Z rejonu Ploeszti wysiedlono ludność cywilną, a miasto obsadzono dywizją Polnische Wehrmacht pod dowództwem gen. Hella, która została dyslokowana z Gibraltaru. Z dniem 1 stycznia 1947 r. w życie miał wejść dekret Fuhrera o nadaniu Rumunom autonomii, natomiast na 1949 r. planowano odtworzenie niepodległej Rumunii z wyłączeniem enklawy Ploeszti.

Petersburg
Stolica: Petersburg (daw. Leningrad)
Data utworzenia: 28 lipiec 1943 r.
Komisarz Rzeszy: Heinrich Lohse
Terytorium: północne obwody europejskiej części Rosyjskiej FSRR z wyłączeniem Karelii

Moskau
Stolica: Moskau
Data utworzenia: 28 lipiec 1943 r.
Komisarz Rzeszy: Siegfried Kasche
Terytorium: środkowe obwody europejskiej części Rosyjskiej FSRR

Hitlerburg
Stolica: Hitlerburg (daw. Stalingrad)
Data utworzenia: 28 lipiec 1943 r.
Komisarz Rzeszy: Erich Koch
Terytorium: południowe obwody europejskiej części Rosyjskiej FSRR

Wschodnie komisariaty Rzeszy były najbardziej brutalnie okupowanymi przez Niemców terenami. Ciężka wojna z ZSRR i interwencja w wojnie domowej wywarły niezatarty wpływ na niemieckich żołnierzach, przyczyniając się do ich nienawiści wobec terytoriów dawnego Związku Radzieckiego, jak i wobec mieszkańców imperium Stalina. Jeden z oficerów zapisał w swym pamiętniku: Najgłębsza Rosja, bez najmniejszego przebłysku europejskiej Kultur. Azja, stepy, bagna, klaustrofobiczny świat przestępczy, zapomniany przez Boga i ludzi, pełen szlamu nieużytek. Obecnie Rosja niczym nie przypominała dawnej potęgi komunistycznego państwa. Fabryki zostały zniszczone, plony spalone, ziemia leżała odłogiem. Niektóre regiony zostały niemal całkowicie wyludnione. Działania III Rzeszy jeszcze mocniej uderzały w demografię Ostkommissariats. Przede wszystkim wprowadzono ustawę, według której mężczyźni nie mogli zawierać związków małżeńskich przed ukończeniem 28. roku życia w przypadku mężczyzn i 25. w przypadku kobiet. Łatwa dostępność aborcji oraz tolerowanie homoseksualizmu miały maksymalnie obniżyć przyrost naturalny. Niektórzy niemieccy naukowcy nawoływali nawet do sterylizacji Rosjan - pomysł ten szczególnie spodobał się Reichsfuhrerowi SS Heinrichowi Himmlerowi. W 1944 r. Hitler powiedział: Wschodnie komisariaty należy traktować jako przytułek dla hołoty z dawnych i nowych obszarów Rzeszy. Musimy zapobiegać odradzaniu się inteligencji jako warstwy przywódczej. W kraju należy utrzymać niski poziom życia. My chcemy stamtąd czerpać tylko siłę roboczą. Generalplan Ost stworzony w 1943 r. przez Himmlera i przedstawiony Fuhrerowi do akceptacji na początku 1944 r. zakładał systematyczne obniżanie przyrostu naturalnego w Ostkommissariats, likwidację resztek elit ZSRR i ostateczne zgładzenie Sowietów. Ludność w wieku od 12 do 65 lat objęto obowiązkiem pracy przy rozbudowie dróg i odbudowie kraju. Łagry nie zostały zlikwidowane, miejsce radzieckich komisarzy zajęli niemieccy, natomiast do samych obozów przetransportowano więźniów obozów koncentracyjnych i więzień. Wschodnie komisariaty stawały się kolonią karną Rzeszy. Miał to być wstęp do przekształcenia ich w teren masowej kolonizacji niemieckiej. Szacowano, że do końca wieku liczba ludności niemieckiej na tych terytoriach ma sięgać 200 mln.

Kaukasus
Stolica: Himmlerburg (daw. Baku)
Data utworzenia: komisariat w fazie formowania, planowana data utworzenia to 1 październik 1946 r.
Komisarz Rzeszy: Arno Schickedanz
Terytorium: dawna Azerbejdżańska SRR

Komisariat Rzeszy Kaukaz miał być nowym komisariatem wydzielonym z Reichskommissariat Hitlerburg. Było to spowodowane wydarzeniami podczas powstania kaukaskiego. Żołnierze SS zażądali by przykładnie ukarać Azerów za odcięcie Rzeszy od ropy z Baku. Hitler uległ podszeptom Himmlera i pozwolił na masakrę mieszkańców i zrównanie miasta z ziemią. Protesty gen. Buscha na nic się zdały, co więcej po stłumieniu powstania i powrocie Gebirgswaffe do Azerbejdżanu nadal dochodziło do częstych ataków żołnierzy na cywilów. Himmler następnie zażądał, by utworzyć w Azerbejdżanie nowy komisariat, z którego sprawowano by lepszą kontrolę nad tymi kluczowymi terenami niż z odległego Hitlerburga. Fuhrer przystał na ten pomysł, a także na prośby żołnierzy SS, którzy chcieli by miasto zbudowane na gruzach Baku nosiło nazwisko ich dowódcy.

Krim
Stolica: Gotenburg (daw. Sewastopol)
Data utworzenia: 28 lipiec 1943 r.
Komisarz Rzeszy: Alfred Frauenfeld
Terytorium: Półwysep Krymski

Komisariat Rzeszy Krym był specjalnym komisariatem przeznaczonym na kolonizację niemiecką. Mieszkańców półwyspu wysiedlono do wschodnich komisariatów, natomiast w ciągu 20 lat ziemie te zasiedlić 7 milionami specjalnie wybranych kolonistów, których podejrzewano o gockie pochodzenie. Teraz mieli wrócić do ojczyzny swoich przodków.

Mittelafrika
Stolica: Johannesburg
Data utworzenia: 1 lipiec 1941 r.
Komisarz Rzeszy: Heinrich Schnee
Terytorium: RPA, Angola, Mozambik, Brytyjska Afryka Południowa, część Brytyjskiej Afryki Wschodniej, południowe Kongo

Komisariat Rzeszy Mittelafrika był niemiecką kolonią w Afryce. Pas wybrzeża był strefą zmilitaryzowaną, natomiast interior stał się końcowym przystankiem dla transportów Żydów z Europy. W ramach Projektu Oczyszczenie do Afryki wysiedlono ponad 10 mln Żydów. Jednak ich los wcale się nie poprawił - z więźniów obozów koncentracyjnych stali się więźniami obozów pracy. Podobnie stało się z Murzynami - w Mittelafrice nieoficjalnie przywrócono niewolnictwo. Sama kolonia stała się jednym z głównych źródeł surowców dla niemieckiej gospodarki.

Indochina
Stolica: Hanoi
Data utworzenia: 8 grudzień 1944 r.
Komisarz Rzeszy: brak, obecnie zarząd wojskowy pod dowództwem gen. Maximiliana de Angelisa do czasu nadania niepodległości Indochinom
Terytorium: Wietnam, Laos

Komisariat Rzeszy Indochiny był przejściowym tworem administracyjnym. Po pokonaniu Japonii zamierzano nadać temu komisariatowi niepodległość, natomiast Kambodżę przekazano Syjamowi zgodnie z postanowieniami traktatu o utworzeniu Unii Trójkontynentalnej.

Neuseeland
Stolica: Heinzstaadt (daw. Wellington)
Data utworzenia: 25 listopad 1945 r.
Komisarz Rzeszy: brak, obecnie zarząd wojskowy pod dowództwem Reichsmarschalla Heinza Guderiana
Terytorium: Nowa Zelandia

Komisariat Rzeszy Nowa Zelandia był główną bazą Rzeszy na południowym Pacyfiku, odskocznią do ataku na Samoa i ekspedycji na Antarktydę. Stolica komisariatu - Heinzstaadt - otrzymała swą nazwę na cześć zdobywcy stolicy Nowej Zelandii - Reichsmarschalla Heinza Guderiana. Ludność cywilną przetransportowywano do Australii, w głębi obu wysp budowano lotniska i ośrodki badawcze, na wybrzeżach tworzono porty i potężne fortyfikacje.

Pazifik
Stolica: obecnie brak, planowane jest utworzenie stolicy w Honolulu
Data utworzenia: 10 marzec 1946 r.
Komisarz Rzeszy: brak, obecnie zarząd wojskowy pod dowództwem Reichsmarschalla Gerda von Rundstedta
Terytorium: RP ma ostatecznie obejmować wyspy na Pacyfiku, z wyłączeniem Australii, Indonezji, Filipin, Japonii i Nowej Zelandii

Komisariat Rzeszy Pacyfik miał w przyszłości stać się organem zarządzającym niemieckimi bazami na Pacyfiku. Obecnie obejmował on jedynie kilka wysp zdobytych podczas Unternehmen Taifun.

 

Odcinek Specjalny nr 8 - Vaterland (III)

Strefa zachodnioeuropejska
Komisarz Rzeszy: Rudolf Hess

Zjednoczone Królestwo Anglii, Szkocji i Walii
Stolica: Londyn
Ustrój: Monarchia konstytucyjna, de facto faszystowska dyktatura
Partia rządząca: Brytyjska Unia Faszystów
Głowa państwa: Król Edward VIII
Szef rządu: Premier Oswald Mosley
Komisarz Rzeszy: Franz Alfred Six
Potencjał przemysłowy: 209/102
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 1.1 mln żołnierzy + 0.5 mln żołnierzy w rezerwie
Data powstania: 15 październik 1941 r. (koronacja Edwarda VIII)
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 15 październik 1941 r.

Nowe Zjednoczone Królestwo coraz mniej przypominało dawną Wielką Brytanię. Państwo będące niegdyś jednym z prekursorów demokracji stało się obecnie jednym z najbardziej represyjnych krajów na świecie. Gestapo, które przebywało na wyspie do 1944 r., wyszkoliło nową policję bezpieczeństwa, która w niczym nie ustępowała swoim poprzednikom. Najmniejsze wystąpienia przeciwko władzy były surowo karane, dzięki czemu nie dopuszczono do jakiegokolwiek poważniejszego buntu. Uwięzienie w obozach dawnej elity i ucieczka rządu oraz rodziny królewskiej do Kanady sprawiły, że na wyspie nie wykształciła się nowa warstwa przywódcza, która mogłaby zrzucić jarzmo dyktatury. Sam król Edward VIII niechętnie wtrącał się do polityki, skupiając się raczej na licznych romansach i polowaniach. Six i Mosley mieli więc wolną rękę. Prowadzona forsownie industrializacja sprawiła, że Zjednoczone Królestwo stało się drugą potęgą przemysłową Unii. Bardzo silny przemysł zbrojeniowy dostarczał broń nie tylko dla Armii Królewskiej, ale też dla Wehrmachtu i innych armii państw europejskich. Przemysł stoczniowy pracował obecnie jedynie na potrzeby Kriegsmarine. Militaryzacja wyniosła AK na 6. miejsce w Unii pod względem liczby żołnierzy. 8 kwietnia 1943 r. doszło ostatecznej fuzji Brytyjskiej Unii Faszystów i Imperialnej Ligi Faszystów. Lider tej drugiej partii, Arnold Leese, był zdecydowanym zwolennikiem Projektu Oczyszczenie. Przekonał on Mosleya do udziało w tej operacji, dzięki czemu także Wielka Brytania stała się wolna od Żydów. Bliska współpraca z Rzeszą na polu technologicznym znacznie zwiększyła siłe Królestwa. Obliczano, że w 1955 r. Zjednoczone Królestwo będzie dysponowało bombą atomową.

Republika Irlandii
Stolica: Dublin
Ustrój: Republika prezydencka, de facto autorytarna dyktatura
Partia rządząca: Ród Irlandczyków
Głowa państwa: Prezydent Oliver J. Flanagan
Szef rządu: Premier Patrick Sweeney
Komisarz Rzeszy: Eduard Hempel
Potencjał przemysłowy: 9/7
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.25 mln żołnierzy + 0.1 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 12 listopad 1941 r.

Przystąpienie Irlandii do Unii w niczym nie zmieniło jej pozycji. Nadal pozostawała na peryferiach polityki europejskiej. Była jednak ważna ze względów militarnych - sztabowcy Unii podejrzewali, że Amerykanie mogą uderzyć właśnie na tą wyspę, mając na uwadze słabość armii irlandzkiej. Dlatego też wysłano tam 60 tys. korpus ekspedycyjny Armii Królewskiej. Władzę w Irlandii do spółki sprawowali Flanagan i Sweeney, duże wpływy zachował także gen. O'Duffy. Swobody obywatelskie ograniczono, jednak pod tym względem Irlandii było jeszcze daleko do sąsiada zza morza.

Strefa śródziemnomorska
Komisarz Rzeszy: Otto Huth
​

Państwo Hiszpanii
Stolica: Madryt
Ustrój: Dyktatura wojskowa
Partia rządząca: Falanga Hiszpańska
Głowa państwa: Caudillo Francisco Franco y Bahamonde
Szef rządu: Premier Francisco Franco y Bahamonde
Komisarz Rzeszy: Eberhard von Stohrer
Potencjał przemysłowy: 28/24
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.7 mln żołnierzy + 0.3 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 15 listopada 1938 r.)

Hiszpania powoli odbudowywała się po wojnie domowej i walkach z Aliantami w Afryce. Wsparcie z Rzeszy i ZK pozwoliło na rozbudowę armii, której głównym zadaniem była obrona Półwyspu Iberyjskiego i północnej Afryki. Hiszpania dysponowała dobrze rozwiniętym przemysłem stoczniowym - ok. 20% U-Bootów, którymi dysponowała Rzesza wybudowano w hiszpańskich stoczniach. Franco w dziesiątą rocznicę wybuchu wojny domowej sprawował pełnię władzy w Hiszpanii. Planował jednak podążyć śladem Włochów i Brytyjczyków - wprowadzić na tron marionetkowego monarchę. Jako kandydatów wysunięto syna króla Alfonsa XIII, trzydziestotrzyletniego Jana Burbona oraz jego synów: ośmioletniego Jana Karola i pięcioletniego Alfonsa. Franco uważał jednak Jana za zbyt liberalnego i wolał poczekać kolejne dziesięć lat na osiągnięcie pełnoletności przez Jana Karola. Z Lozanny sprowadzono wybrańca marszałka, który miał rozpocząć naukę w Madrycie. Koronacja miała nastąpić 5 stycznia 1956 r., w dzień jego osiemnastych urodzin.

Republika Portugalii
Stolica: Lizbona
Ustrój: Republika prezydencka, de facto autorytarna dyktatura
Partia rządząca: Unia Narodowa
Głowa państwa: Prezydent Antonio Oscar de Fragoso Carmona
Szef rządu: Premier Antonio de Oliveira Salazar
Komisarz Rzeszy: Oswald Baron von Hoyningen-Huene
Potencjał przemysłowy: 12/10
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.05 mln żołnierzy + 0.03 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 16 grudnia 1939 r.)

Portugalia, pomimo posiadania dość dużych kolonii w Afryce, nadal pozostawała jednym z najsłabszych państw Unii. Kampania afrykańska i desant amerykański znacznie zredukowały liczebność armii portugalskiej, która obecnie dysponowała zaledwie trzema dywizjami garnizonowymi, stanowiącymi obronę wybrzeża. Portugalia była obecnie zdana na Hiszpanów i Włochów, którzy to pilnowali portugalskich posiadłości. Siła tego państwa zmalała jeszcze po powstaniu Indonezji i przystąpienia Chin do Unii - wiązało się to z przekazaniem tym państwom Timoru Wschodniego i Makao. Portugalia utraciła także Angolę, Mozambik i wyspy na Pacyfiku na rzecz Rzeszy. Przemysł był bardzo słaby, gospodarka portugalska opierała się na rolnictwie, surowcach i powoli rozwijającej się turystyce. Prezydentura Carmony była w dużej mierze fikcją - władzę sprawował Salazar, on też reprezentował Portugalię na spotkaniach przywódców Unii.

Królestwo Włoch
Stolica: Rzym
Ustrój: Monarchia konstytucyjna, de facto faszystowska dyktatura
Partia rządząca: Narodowa Partia Faszystowska
Głowa państwa: Król Umberto II
Szef rządu: Przewodniczący Wielkiej Rady Faszystowskiej Stefano Jacini
Komisarz Rzeszy: Ernst von Weizsaecker
Potencjał przemysłowy: 86/60
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 2 mln żołnierzy + 0.5 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 10 sierpnia 1939 r.)

Włochy były obecnie jednym z najsilniejszych państw Unii. Byli na 3. miejscu pod względem liczebności armii i na 4. pod względem przemysłu. Stocznie włoskie zbudowały kolejne 30% U-Bootów i 45% lekkich krążowników Kriegsmarine. Włoskie lotnictwo było najsilniejsze w całej Unii, silniejsze nawet od Luftwaffe. Włosi kontrolowali większość Afryki, wliczając w to duże wpływy w Libii (rządzonej bądź co bądź przez Włochów) i Egipcie. Fuhrer niezwykle mocno dbał o stosunki z Włochami, Ribbentrop i Goebbels często odwiedzali półwysep Apeniński by pielęgnować przyjaźń niemiecko-włoską. Hitler podejrzewał, że pokonanie Włoch w 1934 r. i odebranie im południowego Tyrolu, Istrii oraz Triestu może być zarzewiem konfliktu. Dlatego też Włosi otrzymali lwią część byłej Jugosławii i ogromne połacie terytoriów w Afryce. Gdyby zaszła taka potrzeba zapewne zgodziłby się także na ponowne włączenie Libii do włoskiego imperium. Sytuacja wewnętrzna nie zmieniła się od koronacji Umberto II. Król nadal pozostawał figurantem, a cała władza spoczywała w rękach Wielkiej Rady Faszystowskiej.

PS: Uwaga, teraz breaking news: w następnym odcinku będzie Polska Odcinka nie będzie jednak w ten weekend, ale dopiero w następny. Ogólnie w najbliższym miesiącu tempo wydawania kolejnych odcinków spadnie, ponieważ zbliża się sesja.
​

 

Odcinek Specjalny nr 9 - Vaterland (IV)

Strefa bałkańska
Komisarz Rzeszy: Herman Neubacher
​

Królestwo Węgier
Stolica: Budapeszt
Ustrój: Monarchia konstytucyjna, de facto nazistowska dyktatura
Partia rządząca: Węgierska Partia Życia
Głowa państwa: Król Miklos I Horthy
Szef rządu: Premier Laszlo Bardossy
Komisarz Rzeszy: Dietrich von Jagow
Potencjał przemysłowy: 35/20
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.75 mln żołnierzy + 0.1 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 15 marca 1939 r.)

Pozycja Węgier w ciągu ostatnich trzech dekad przypominała sinusoidę. Upadek znaczenia po I wojnie światowej, słabość podczas dwudziestolecia międzywojennego, nagły wzrost znaczenia po pokonaniu Jugosławii w 1939 r. i ponowne osłabienie po powstaniach bałkańskich w latach 1942 i 1944 oraz wojnie domowej w 1946 r. Węgry obecnie były praktycznie marionetką III Rzeszy. Po zdławieniu puczu Szalasiego do rządu wprowadzono Volksdeutschów. Madziarzy musieli zgodzić się na kilkumiesięczną obecność wojsk niemieckich. Admirał Horthy by utrzymać sympatię Fuhrera nie protestował przeciwko zbrodniom żołnierzy SS ani przeciw uzależnieniu państwa od Niemiec. W atmosferze niechęci społeczeństwa wobec rządu Horthy zdecydował się na pójście trendem wyznaczonym przez Zjednoczone Królestwo i Włochy - 4 sierpnia 1946 r., w dwudziestą siódmą rocznicę wkroczenia na czele wojsk węgierskich do Budapesztu koronował się na króla Miklosa I. Liczył, że to posunięcie choć trochę przysporzy mu popularności i umocni jego władzę. Węgrzy przyjęli ten fakt dość chłodno i obojętnie, byli jednak dalecy od otwartego sprzeciwienia się nazistowskiemu królowi, jak zaczęli pogardliwie nazywać admirała. Rana zadana Węgrom przez SS była nadal zbyt świeża.

Carat Bułgarii
Stolica: Sofia
Ustrój: Monarchia konstytucyjna
Partia rządząca: Koło Polityczne Zweno
Głowa państwa: Car Cyryl I Koburg
Szef rządu: Premier Kimon Georgiew
Komisarz Rzeszy: Adolf Beckerle
Potencjał przemysłowy: 42/25
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.4 mln żołnierzy + 0.1 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 5 maja 1939 r.)

Bułgaria była obecnie najsilniejszym gospodarczo państwem bałkańskim. Wysoko rozwinięte rolnictwo i przemysł spożywczy były dużym wsparciem dla innych państw Unii. Bułgarzy uzyskali już wszystkie terytoria do których rościli pretensje i skupiają się na integracji gospodarczej z sąsiadami. Rząd premiera Georgiewa unika też udziału w interwencjach przeciwko buntom na Bałkanach, czego dowodem jest zredukowanie armii. W Bułgarii nadal utrzymuje się dość liberalny ustrój, wolności obywatelskie i gospodarcze nie są w żaden sposób ograniczane. Rzesza zaakceptowała taką sytuację mając na uwadze lojalność Bułgarów przez ponad siedem lat sojuszu.

Republika Turcji
Stolica: Ankara
Ustrój: Republika prezydencka
Partia rządząca: Republikańska Partia Ludowa
Głowa państwa: Prezydent Ismet Inonu
Szef rządu: Premier Mahmud Celal Bayar
Komisarz Rzeszy: Franz von Papen
Potencjał przemysłowy: 15/11
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.6 mln żołnierzy + 0.2 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 4 lipiec 1942 r.

Sytuacja w Turcji po zniszczeniu buntu gen. Togana powoli się stabilizowała. Po wyczynach SS na Węgrzech i Kaukazie Turkom szybko przeszła ochota na odbudowę Imperium Osmańskiego. Trudności sprawiało natomiast utrzymanie w ryzach ludów kaukaskich. Prezydent Inonu zastanawiał się nad przekazaniem kontroli nad tymi terenami Reichskomissariatowi Kaukasus, jednak w obecnej sytuacji wewnętrznej wolał nie ryzykować takiego posunięcia. Kolejny bunt mógłby skłonić Fuhrera do wysłania do Turcji karnej ekspedycji SS, a tego Inonu chciał za wszelką cenę uniknąć.

​

Strefa wschodnioeuropejska
Komisarz Rzeszy: Hans Frank
​

Rzeczpospolita Polska
Stolica: Warszawa
Ustrój: Republika prezydencka, de facto autorytarna dyktatura
Partia rządząca: Obóz Zjednoczenia Narodowego
Głowa państwa: Prezydent Ignacy Mościcki
Szef rządu: Premier Władysław Studnicki
Komisarz Rzeszy: Hans-Adolf von Moltke
Potencjał przemysłowy: 83/57
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 1.5 mln żołnierzy + 0.5 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 23 stycznia 1939 r.)

Polska była aktualnie jednym z najsilniejszych państw Unii. Dysponowała piątą pod względem liczebności armią lądową i szóstym potencjałem przemysłowym. Lotnictwo w niewielkim stopniu ustępowało Luftwaffe. Sprzęt i technologie ze Zjednoczonego Królestwa i Wielkiej Rzeszy sprawiły, że Wojsko Polskie stało się jednym z najnowocześniejszych na świecie. Po zakończeniu Barbarossy dokonano reformy armii. Trzonem WP stały się wyspecjalizowane korpusy pancerne pod dowództwem gen. Maczka i Armia Górska gen. Szyszko-Bohusza. Dużą rolę odgrywała kawaleria, która świetnie sprawdzała się jako formacja milicyjna we wschodnich województwach RP. Jej dowódcą był gen. Anders. W przyszłości zamierzano jednak przekształcić dywizje kawalerii w dywizje zmotoryzowane. Naczelnym Wodzem po emerytowanym marszałku Śmigłym-Rydzu został marszałek Władysław Sikorski. Otrzymał on to stanowisko pomimo działalności antysanacyjnej przed wojną i konfliktu z Beckiem i Mościckim. Śmigły-Rydz docenił jednak zdolności militarne Sikorskiego oraz jego sukcesy podczas Barbarossy i wyznaczył go na swojego następcę.

Polska gospodarka opierała się głównie na rolnictwie. Przejęcie Ukrainy i Białorusi pozwoliło na przeprowadzenie pełnej reformy rolnej. Polscy chłopi otrzymywali tam za darmo duże majątki. Na wschód wyemigrowała też większość Polaków z Wielkopolski, Śląska i Pomorza. Dzięki nowoczesnym technologiom przekazywanym przez Rzeszę Polska stała się największym eksporterem zboża na świecie. Dzięki Donbasowi II RP uzyskała niezależność energetyczną. Szeroki dostęp do Morza Czarnego był bodźcem do rozwoju przemysłu stoczniowego w Rostowie i Odessie. Szybki rozwój Kresów Wschodnich pozwolił na zniesienie podziału na Polskę A i B.

Polityka wewnętrzna Rzeczpospolitej nie zmieniła się zbytnio w porównaniu z latami trzydziestymi. Ministrem spraw zagranicznych nadal był Józef Beck, a gospodarką rządził Eugeniusz Kwiatkowski. W wojsku do głosu doszli młodsi generałowie: Anders, Maczek i Szyszko-Bohusz; nienaruszone pozostały pozycje gen. Zająca oraz wiceadmirałów Unruga i Świrskiego. Problemem były napięte stosunki między Naczelnym Wodzem Sikorskim a Beckiem i prezydentem Mościckim. Dwaj członkowie starej gwardii marszałka Piłsudskiego zarzucali Sikorskiemu działalność antysanacyjną przed wojną. Konflikt ten starał się załagodzić premier Studnicki, popierany także przez Fuhrera, który uhonorował marszałka najwyższymi niemieckimi odznaczeniami i wyrażał się bardzo pochlebnie o polskich dowódcach. Ostatecznie spór udało się uciszyć. Sikorski zrezygnował z politykowania i skupił się na zagadnieniach wojskowych, w czym Studnicki dał mu wolną rękę. Kwartet Studnicki - Sikorski - Beck - Kwiatkowski podzielił się władzą w państwie, odsuwając od władzy Mościckiego i sprowadzając go do roli figuranta, pełniącego jedynie funkcje reprezentacyjne.

Polska coraz bardziej dryfowała w kierunku totalitarnej dyktatury. Swobody obywatelskie zostały znacznie ograniczone: zlikwidowano wolność słowa, zniesiono wolne wybory, ograniczono wolność religijną. Głównym źródłem informacji była Gazeta Polska - obecnie organ prasowy OZN. Wybory do sejmu i senatu stały się fikcją - wprowadzenie systemu monopartyjnego z OZN jako jedyną partią w praktyce zniszczyło resztki demokracji w Polsce. Do konstytucji wprowadzono zapisy o przewodniej roli Obozu Zjednoczenia Narodowego i nierozerwalnym sojuszu z Wielką Rzeszą. Wolność religijna początkowo miała ograniczać się do katolików, po konsultacjach Studnickiego z Hitlerem wolność wyznania nadano także protestantom. Unici i prawosławni byli zmuszani do przyjęcia wiary katolickiej. W przypadku odmowy byli wysyłani do łagrów w Ostkommissariats (na mocy porozumienia Raczkiewicz - Himmler).

Polskie społeczeństwo dość szybko przystosowało się do nowych realiów. Rozumiano, że sojusz z Rzeszą jest koniecznością, na której Polska może całkiem dobrze wyjść. Rząd Studnickiego rozpoczął działania mające na celu pewną indoktrynację Polaków. Organizacja młodzieżowa OZN - Związek Młodej Polski, do którego przynależność była obowiązkowa - miał za zadanie krzewić wśród młodzieży duch patriotyzmu. Wprowadzono także państwowy dogmat o wyższości Polaków nad Ukraińcami, Białorusinami, Rosjanami i Litwinami - narodami podległymi Polakom. Gloryfikowano elitaryzm i siłę, jednak nie zdecydowano się na wprowadzenie w pełni faszystowsko-nazistowskiej ideologii.

Nowe terytoria Rzeczpospolitej na wschodzie stały się obiektem brutalnej polonizacji i nawracania ludności na katolicyzm. Na wschód przesiedlono dobrowolnie Polaków z Wielkopolski, Śląska i Pomorza, którzy na wschodzie widzieli możliwość dużego rozwoju. Akcje kolonizacyjne miały doprowadzić do wzmocnienia żywiołu polskiego na Kresach Wschodnich. Ukraińców, Rosjan, Białorusinów i Litwinów zamierzano spolonizować i asymilować, a w przypadku niepowodzenia sprowadzić do roli chłopów pańszczyźnianych pracujących w ogromnych majątkach rolnych należących do Polaków. Wzorce w przeprowadzeniu tej operacji czerpano z doświadczeń niemieckich w Ostkommissariats. Bardziej skomplikowana była sytuacja Białorusinów. Polacy początkowo byli skłonni nadać im jakąś formę niepodległości lub autonomii, ale po doświadczeniach wyniesionych z utworzenia rządu gen. Bułak-Bałachowicza zrezygnowano z tego pomysłu. Na Białorusi i Ukrainie utworzono gubernatorstwa, z odpowiednio gen. Bułak-Bałachowiczem i Bronisławem Kamińskim jako gubernatorami.

Republika Finlandii
Stolica: Helsinki
Ustrój: Republika prezydencka, de facto wojskowa dyktatura
Partia rządząca: Patriotyczny Ruch Ludowy
Głowa państwa: Prezydent Carl Gustaf Emil Mannerheim
Szef rządu: Premier Vihtori Kosola
Komisarz Rzeszy: Viktor Prinz von Wied
Potencjał przemysłowy: 14/10
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.55 mln żołnierzy + 0.2 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 25 styczeń 1944 r.

Finlandia, jeden z najmłodszych członków Unii, była państwem mającym niezwykle ważną rolę w obronie kontynentu europejskiego przed ewentualnym desantem Aliantów. Mianowicie armia fińska miała za zadania chronić Skandynawię przed zakusami Amerykanów i niepodległościowymi aspiracjami Szwedów i Norwegów. Gospodarka opierająca się na wydobyciu surowców została szczególnie wzmocniona po zajęciu Kiruny bogatej w złoża rudy żelaza. Finlandia po wybraniu na prezydenta marszałka Mannerheima przekształciła się w dyktaturę wojskową, jednak dość liberalną. Finowie nie protestowali przeciwko wzmocnieniu władzy armii, ciesząc się z utworzenia północnego mocarstwa.

 

Odcinek Specjalny nr 10 - Vaterland (V)

Strefa afrykańska
Komisarz Rzeszy: Heinrich Schnee
​

Cesarstwo Etiopii
Stolica: Addis Abeba
Ustrój: Monarchia absolutna
Partia rządząca: Mekwanint
Głowa państwa: Cesarz Hajle Syllasje
Szef rządu: Premier Ras Getachew
Komisarz Rzeszy: Johannes Kirchholtes
Potencjał przemysłowy: 6/3
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.15 mln żołnierzy + 0.05 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 19 maja 1940 r.)

Etiopia, jedyne państwo afrykańskie, które oparło się kolonializmowi, powoli się rozwijała. Rozbudowa kompleksu przemysłowego i stoczni nad Morzem Czerwonym dawała nadzieje Etiopczykom na silną gospodarkę. Armia etiopska była co prawda niezbyt liczna, ale doskonale wyszkolona i wyposażona. Jej trzon stanowiło osiem elitarnych dywizji górskich, broniących obecnie Erytrei, Dżibuti i Somalii. Cesarz nadal sprawował władzę absolutną, jednak Etiopia pozostała państwem o liberalnym ustroju.

Strefa bliskowschodnia
Komisarz Rzeszy: Franz Altheim
​

Królestwo Iraku
Stolica: Bagdad
Ustrój: Monarchia absolutna
Partia rządząca: Dynastia Haszymitów
Głowa państwa: Król Fajsal II
Szef rządu: Premier Raszid Ali al-Gajlani
Komisarz Rzeszy: Fritz Grobba
Potencjał przemysłowy: 8/4
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.2 mln żołnierzy + 0.05 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 1 marca 1940 r.)

Irak był obecnie jednym z największych eksporterów ropy na świecie. Bolączką tego państwa były spory wewnętrzne. Ciągle trwał konflikt między szyitami i sunnitami, niepodległości domagali się Kurdowie zamieszkujący północną część kraju. Wrogi Irakowi był także Iran - Persowie żądali zwrotu Abadanu, który utracili w wyniku operacji Ajatollah. Jedynymi sojusznikami Iraku były Jordania, w której rządzili Haszymici, oraz Turcja, która również miała zatargi terytorialne z Persją. Stosunki z Syrią znacznie się pogorszyły, odkąd ogłosiła ona program utworzenia Federacji Arabskiej. Saudowie natomiast rywalizowali z Irakiem o rynki zbytu ropy. Po śmierci króla Ghaziego I w 1942 r. premierem został Raszid Ali al-Gajlani. Na tronie zasiadł siedmioletni Fajsal II. Dzięki temu al-Gajlani mógł przejąć pełnię władzy w państwie. Był zdecydowanym zwolennikiem współpracy z Rzeszą, ale sprzeciwiał się planom Syryjczyków. Podejrzewał on, że zachwieje to pozycją Iraku jako hegemona strefy bliskowschodniej.

Federacja Syrii i Libanu
Stolica: Damaszek
Ustrój: Republika prezydencka, de facto autorytarna dyktatura
Partia rządząca: Syryjska Partia Socjalno-Narodowa
Głowa państwa: Prezydent Antoun Saadeh
Szef rządu: Premier Sati al-Husri
Komisarz Rzeszy: Henri Dentz
Potencjał przemysłowy: 10/6
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.08 mln żołnierzy + 0.03 mln żołnierzy w rezerwie
Data powstania: 10 sierpień 1939 r. (ogłoszenie niepodległości przez Muhammada Bey al-Abida)
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 5 marca 1940 r.)

Syria, najsilniejsze przemysłowo państwo bliskowschodnie, była inicjatorką działań mających na celu zjednoczenie państw arabskich. Działania te rozpoczęły się wraz ze zwycięstwem w wyborach SPSN i objęciem urzędu prezydenta przez jej lidera Antouna Saadeha. Saadeh postawił sobie za cel utworzenie federacji, która obejmowałaby Syrię, Irak, Jordanię, Palestynę, Hatay i Synaj, a w dalszej perspektywie także Arabię Saudyjską. Plany te mogły pokrzyżować: Irak, który bał się utraty pozycji hegemona, oraz Egipt, który nie miał być pełnoprawnym członkiem federacji - Egipcjanie, jako potomkowie Fellachów, byli uważani za Arabów gorszych, poza tym mieliby utracić Półwysep Synaj. Jordania prowadząca politykę pod dyktando Iraku również sprzeciwiała się tym pomysłom. Turcy natomiast nie chcieli słyszeć o jakimkolwiek zjednoczeniu Arabów, z drugiej strony jednak byli osłabieni wojną domową i nie byli w stanie zdecydowanie przeciwstawić się planom Syryjczyków. Sojusznikami Syrii były Palestyna, której prezydent Mohammad Amin al-Husajni był znany ze swoich sympatii panarabskich, oraz Arabia Saudyjska, która liczyła na osłabienie Iraku.

Królestwo Jordanii
Stolica: Amman
Ustrój: Monarchia absolutna
Partia rządząca: Dynastia Haszymitów
Głowa państwa: Król Naif al-Haszemi
Szef rządu: Premier Szeryf Husain a Hijaz
Komisarz Rzeszy: Hans Doehl
Potencjał przemysłowy: 0/6
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): brak regularnych sił zbrojnych
Data powstania: 30 październik 1939 r. (ogłoszenie niepodległości przez Naifa al-Haszemiego)
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 30 października 1939 r.)

Jordania była jednym z najsłabszych państw Unii. W pełni uzależniona od Iraku oraz nie posiadająca armii była łatwym kąskiem dla sąsiadów. Kraj ten nie przedstawiał wielkiej wartości, mógł być jednak pomostem łączącym Syrię i Palestynę z Arabią Saudyjską, co dla planów Saadeha miało niebagatelne znaczenie.

Królestwo Arabii Saudyjskiej
Stolica: Rijad
Ustrój: Monarchia absolutna
Partia rządząca: Dynastia Saudów
Głowa państwa: Król Abdul Aziz al Saud
Szef rządu: Premier Saud al Saud
Komisarz Rzeszy: Willy Unverfehrt
Potencjał przemysłowy: 7/5
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.18 mln żołnierzy + 0.05 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 maj 1942 r.

Arabia Saudyjska była drugim w kolejności petropotentantem Bliskiego Wschodu. Dominacja polityczna dynastii Saudów nie podlegała dyskusji, zwłaszcza, że kontrolowała ona rafinerie w Ras Tannura, Al-Dżubajl i Janbu al-Bahr. Pomimo rywalizacji z Irakiem, który posiadał monopol na rynku bliskowschodnim, Saudowie zbijali fortunę na sprzedaży ropy. Dzięki temu mieli fundusze na modernizację kraju, dzięki czemu szybko stali się jednym z najszybciej rozwijających się państw Unii.

Państwo Palestyńskie
Stolica: Gaza
Ustrój: Republika prezydencka, de facto autorytarna dyktatura
Partia rządząca: Klub Arabski
Głowa państwa: Prezydent Mohammad Amin al-Husajni
Szef rządu: Premier Yussuf Pasza al-Khalidi
Komisarz Rzeszy: Karl Wollf
Potencjał przemysłowy: 2/9
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.08 mln żołnierzy + 0.03 mln żołnierzy w rezerwie
Data powstania: 25 październik 1939 r. (ogłoszenie niepodległości przez Mohammada Amin al-Husajniego)
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 25 października 1939 r.)

Palestyna, kierowana przez Mohammada Amin al-Husajniego, była państwem zdecydowanie panarabskim. Al-Husajni tuż po ogłoszeniu niepodległości Palestyny rozpoczął działania mające na celu oczyszczenie Bliskiego Wschodu z Żydów. Już pod koniec października 1939 r. na terenie Palestyny doszło do rzezi Żydów, którzy nie zdążyli ewakuować się wraz z armią brytyjską. Niedobitki zostały umieszczone w obozach koncentracyjnych, a po zakończeniu kampanii afrykańskiej wysłane do Mittelafriki. Teraz al-Husajni miał przystąpić wraz z Antounem Saadehem do budowania panarabskiego imperium.

Królestwo Egiptu
Stolica: Kair
Ustrój: Monarchia absolutna
Partia rządząca: Wafd
Głowa państwa: Król Faruk I
Szef rządu: Premier Mustafa an-Nahhas Pasza
Komisarz Rzeszy: Wilhelm Kube
Potencjał przemysłowy: 3/8
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.15 mln żołnierzy + 0.05 mln żołnierzy w rezerwie
Data powstania: 28 sierpień 1936 r. (nadanie niepodległości przez Wielką Brytanię)
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 18 października 1939 r.)

Egipt rządzony od wielu lat przez partię Wafd stał na uboczu polityki bliskowschodniej. Egipcjanie byli uważani za pariasów wśród narodów arabskich, co więcej teraz Syria planowała zagarnięcie Synaju. Faruk I zdecydował się na sojusz z Irakiem - dzięki temu oba państwa okrążały Syrię i jej sojuszników, co więcej Egipt liczył na wzmocnienie swojej pozycji na Bliskim Wschodzie poprzez związanie się z hegemonem tej strefy.

Republika Libii
Stolica: Tripoli
Ustrój: Republika prezydencka, de facto wojskowa dyktatura
Partia rządząca: Partia Zjednoczeniowa
Głowa państwa: Prezydent Guglielmo Ciro Nasi
Szef rządu: Premier Italo Gariboldi
Komisarz Rzeszy: Otto von Stuelpnagel
Potencjał przemysłowy: 6/3
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.2 mln żołnierzy + 0.05 mln żołnierzy w rezerwie
Data powstania: 10 grudzień 1934 r. (ogłoszenie niepodległości przez Guglielmo Ciro Nasiego)
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 2 listopada 1939 r.)

Libia, pomimo ogłoszenia niepodległości po przegranej Włoch w wojnie z Niemcami, obecnie skłaniała się ku ponownemu zjednoczeniu. Duży wpływ miało na to zdominowanie libijskiego rządu przez Włochów oraz działalność Stowarzyszenia Włochów Libijskich. Przeciwko przyłączeniu Libii do Włoch ostro protestowali Arabowie - chcieli oni utrzymać niepodległość państwa i mieć większy wpływ na władzę. Przewodniczący Wielkiej Rady Faszystowskiej Włoch Stefano Jacini nie zdecydował się jeszcze na ostateczny krok - obawiał się buntu Arabów, którzy widząc coraz gorętszą sytuację na Bliskim Wschodzie byli gotowi na rewolucję.

Strefa środkowoazjatycka
Komisarz Rzeszy: Erwin Ettel
​

Królestwo Afganistanu
Stolica: Kabul
Ustrój: Monarchia absolutna
Partia rządząca: Dynastia Barakzai
Głowa państwa: Król Muhammad Zahir Chan
Szef rządu: Premier Muhammad Haszim
Komisarz Rzeszy: Hans Pilger
Potencjał przemysłowy: 3/3
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.15 mln żołnierzy + 0.05 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 30 październik 1943 r.

Afganistan, pomimo że od wieków trwał w izolacjonizmie, obecnie przeżywał okres dążeń rewizjonistycznych. Obiektem pożądania Afganów stał się Beludżystan - kraina leżąca na pograniczu Indii i Persji. Dynastia Barakzai tylko czekała na odpowiedni moment do uderzenia na któryś z tych krajów - szczególne nadzieje wiązano z ewentualnym atakiem Persji na Irak lub Turcję.

Republika Wielkiego Turkestanu
Stolica: Samarakanda
Ustrój: Narodowy komunizm
Partia rządząca: Front Narodowy
Głowa państwa: Prezydent Mirsaid Kajdargaliewicz
Szef rządu: Premier Mirsaid Kajdargaliewicz
Komisarz Rzeszy: Kurt Max Paul Ziemke
Potencjał przemysłowy: 0/35
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.15 mln żołnierzy + 0.5 mln żołnierzy w rezerwie
Data powstania: 27 wrzesień 1942 r. (ogłoszenie niepodległości przez Mirsaida Kajdargaliewicza)
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 28 październik 1943 r.

Turkestan, który powstał na zgliszczach środkowoazjatyckich republik radzieckich, nie zdołał do końca odrzucić ich dziedzictwa. Władzę w Turkestanie sprawował Mirsaid Kajdargaliewicz, członek Komitetu Centralnego Kazachskiej SRR. Odrzucał on co prawda stalinizm, jednak jako państwową doktrynę wprowadził narodowy komunizm. Łączył on w sobie idee Nowej Ekonomicznej Polityki Lenina i korporacjonizmu Mussoliniego i Togliattiego. Narodowi komuniści kierowali się także w stronę nacjonalizmu, a nierzadko także szowinizmu i rasizmu. Marzeniem Kajdargaliewicza było utworzenie tureckiego imperium w Azji środkowej. Do realizacji tej idei potrzebował jeszcze tylko Ujgurów z Sinkiangu należącego Chin.

Królestwo Persji
Stolica: Teheran
Ustrój: Monarchia absolutna
Partia rządząca: Partia Panirańska
Głowa państwa: Szach Reza Pahlawi
Szef rządu: Premier Ahmad Matin-Daftary
Komisarz Rzeszy: Wipert von Bluecher
Potencjał przemysłowy: 3/5
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.15 mln żołnierzy + 0.5 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 1 czerwca 1940 r.)

Persja była jednym z najbardziej sfrustrowanych państw Unii. Upokorzona przez Rzeszę podczas operacji Ajatollah, pozbawiona Abadanu i Tabrizu była obecnie dość słabym państwem. Ambicje Szacha i Partii Panirańskiej nie szły w parze z siłą ich kraju. W pierwszej kolejności chcieli oni odzyskać utracone na rzecz Iraku i Turcji terytoria. Następnie mieliby rozpocząć tworzenie Wielkiej Persji - w jej skład miały wchodzić południowy Turkestan, Afganistan, zachodnie Indie, chiński Tadżykistan, Kurdystan, Armenia oraz Azerbejdżan. Wybuch wojny na Bliskim Wschodzie był naprawdę bliski.

PS No nareszcie wymęczyłem ten odcinek. Prawdę mówiąc mam już dość tych specjali, jeszcze tylko dwa i wreszcie wracam do normalnych odcinków. A tymczasem - enjoy!

 

Odcinek Specjalny nr 11 - Vaterland (VI)

Strefa południowoazjatycka
Komisarz Rzeszy: Ernst Schaefer
​

Cesarstwo Zjednoczonych Indii
Stolica: Delhi
Ustrój: Monarchia absolutna
Partia rządząca: All India Forward Bloc
Głowa państwa: Cesarz Bose I
Szef rządu: Premier Mohammed Iqbal Szedaj
Komisarz Rzeszy: Karl von Luxburg
Potencjał przemysłowy: 42/21
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.4 mln żołnierzy + 2 mln żołnierzy w rezerwie
Data powstania: 17 sierpień 1940 r. (proklamacja niepodległości przez Subhasa Chandra Bose), 27 wrzesień 1940 r. (zjednoczenie Indii, Pakistanu, Nepalu i Bhutanu, koronacja Bose na cesarza Zjednoczonych Indii)
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 17 sierpnia 1940 r.)

Indie od odzyskania niepodległości i zjednoczenia z sąsiednimi, bratnimi narodami stanowiła wzorcowy przykład państwa skłóconego, w którym w niezgodzie żyli wyznawcy różnych religii. Choć cesarz robił co mógł by skonsolidować swój kraj, nie był w stanie pogodzić ze sobą muzułmanów i hindusów. Bogate Indie stanowiły obecnie łakomy kąsek dla sąsiadów. Zwłaszcza Pakistan ciążył ku Persji i Turkestanowi - kwestią czasu był bunt muzułmanów wspierany przez te państwa. Stosunki z Chinami i Syjamem również były złe - oba kraje chciały zagarnąć dla siebie przygraniczne tereny. Bose, pomimo bliskich kontaktów z Fuhrerem, nie uzyskał żadnej pomocy od Rzeszy. Wobec niepokojących wydarzeń na Bliskim Wschodzie, rosnących roszczeń Chin i wciąż nie rozstrzygniętej wojny na Pacyfiku, niemieckie siły zbrojne nie były w stanie interweniować także w Indiach.

Królestwo Syjamu
Stolica: Bangkok
Ustrój: Monarchia konstytucyjna
Partia rządząca: Khana Ratsadon
Głowa państwa: Król Rama VIII
Szef rządu: Premier Luang Phibunsongkhram
Komisarz Rzeszy: Horst Boehling
Potencjał przemysłowy: 7/5
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.2 mln żołnierzy + 0.5 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 14 luty 1941 r. (sojusz z III Rzeszą od 30 stycznia 1941 r.)

Syjam od przystąpienia do Unii coraz bardziej rósł w siłę. Zajęcie Malezji i obietnica przyłączenia Kambodży po pokonaniu Japonii rozbudziła apetyty Tajów. Chcieli skorzystać z politycznej izolacji Indii i przejąć kontrolę nad wschodnią Birmą - w szczególności na prowincją Shan, która zabezpieczała Syjam od północy. Wspólne interesy zbliżyły Syjam do Chin - obu państwo zależało na zagarnięciu części Indii i Indochin.

Związek Australijski
Stolica: Canberra
Ustrój: Faszystowska dyktatura
Partia rządząca: Australijska Unia Faszystów
Głowa państwa: Wódz Paul Roseville
Szef rządu: Premier Paul Roseville
Komisarz Rzeszy: Walther Hess
Potencjał przemysłowy: 3/32
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.2 mln żołnierzy + 0.5 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 25 październik 1945 r.

Nowa Australia szła drogą Zjednoczonego Królestwa. Do władzy doszło AUF, odpowiednik Brytyjskiej Unii Faszystów, swobody obywatelskie szybko ograniczano, wprowadzono także rasistowskie ustawy. Klasyfikowały one Aborygenów jako faunę, podobny los spotkał deportowanych Maorysów z Nowej Zelandii. Australijska pustynia stała się także przytułkiem dla mieszkańców z pozostałych wysp na Pacyfiku, które teraz przemieniły się w Reichsbasen.

Republika Indonezji
Stolica: Dżakarta
Ustrój: Autorytarna dyktatura
Partia rządząca: Narodowa Partia Indonezji
Głowa państwa: Prezydent Ahmed Sukarno
Szef rządu: Premier Muhammad Hatta
Komisarz Rzeszy: Werner Otto von Hentig
Potencjał przemysłowy: 15/8
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.05 mln żołnierzy + 0.5 mln żołnierzy w rezerwie
Data powstania: 28 sierpień 1944 r. (proklamacja niepodległości przez Ahmeda Sukarno)
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 28 sierpień 1944 r.

Indonezja, choć była narażona na ataki Aliantów, bardzo powoli rozwijała swój potencjał militarny. Państwo to było zróżnicowane pod względem etnicznym, jednak niemal jednolite religijnie - ponad 80% mieszkańców było muzułmanami. Dzięki temu Sukarno uniknął kłopotów z jakimi borykały się Indie. Sama Indonezja - bogata w surowce - rozwijała się bardzo szybko, szczególne korzyści niosło zaopatrywanie DPK w ropę.

​

Strefa dalekowschodnia
Komisarz Rzeszy: Julius Curtius
​

Republika Chińska
Stolica: Nankin
Ustrój: Wojskowa dyktatura
Partia rządząca: Kuomintang
Głowa państwa: Prezydent Czang Kaj-szek
Szef rządu: Premier Czang Kaj-szek
Komisarz Rzeszy: Oskar Trautmann
Potencjał przemysłowy: 151/96
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 3 mln żołnierzy + 5 mln żołnierzy w rezerwie
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 1 sierpień 1944 r.

Chiny były obecnie jednym z najpotężniejszych państw świata. Dysponowały trzecim potencjałem przemysłowym w Unii (piątym na świecie) i największa armią, większą nawet od niemieckiej czy amerykańskiej. Wzrost potęgi Państwa Środka umocnił pozycję Czang Kaj-szeka - sprawował on obecnie nieograniczoną władzę. Wzrosły jego roszczenia wobec sąsiadów - Syberii i Indii. Zwłaszcza to pierwsze państwo Czang uważał za największe zagrożenie dla pozycji Chin. Już podział Kraju Przymorskiego wywołał niezadowolenie przywódcy Chin - liczył na przejęcie północnego Sachalinu i pasa wybrzeża aż do Ochocka. Poza tym żądał także przyłączenia terytoriów na północ od Mongolii. W Indiach Czang chciał natomiast skorzystać ze świetnej okazji jaka mogła się nadarzyć - osamotnione cesarstwo nie było w stanie równać się ogromną armią chińską. Do Chin miałyby być przyłączone: Kaszmir, Nepal, Bhutan oraz północna Birma. Chińczycy liczyli się również z atakiem na Turkestan - Kajdargaliewicz rościł sobie prawa do obszaru Sinkiangu, więc Czang planował atak wyprzedzający. Oprócz tego chciał również uzyskać północne Indochiny dla umocnienia swojej pozycji nad Morzem Południowochińskim.

Republika Korei
Stolica: Seul
Ustrój: Republika prezydencka
Partia rządząca: Partia Sprawiedliwości
Głowa państwa: Prezydent Syngman Rhee
Szef rządu: Premier Kim Ku
Komisarz Rzeszy: Richard Hertz
Potencjał przemysłowy: 10/8
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 0.2 mln żołnierzy + 0.1 mln żołnierzy w rezerwie
Data powstania: 12 wrzesień 1941 r. (odzyskanie niepodległości na mocy traktatu pokojowego pomiędzy Japonią i Chinami)
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 1 sierpień 1944 r.

Korea po odzyskaniu niepodległości prowadziła politykę pod dyktando swojego wyzwoliciela - Chin. Władzę w państwie zdobyła konserwatywna Partia Sprawiedliwości. Wolności obywatelskie nie zostały ograniczone, jednakże było pewne, że Syngman Rhee nie wypuści władzy z rąk. Obecnie były także prowadzone negocjacje z Chinami dotyczące przekazania Korei wyspy Jeju, będącej pod okupacją chińską od zakończenia wojny z Japonią.

Republika Syberii
Stolica: Nowosybirsk
Ustrój: Republika prezydencka
Partia rządząca: Związek 17 Października
Głowa państwa: Prezydent Nikołaj Awksientiew
Szef rządu: Premier Wasilij Bordyliew
Komisarz Rzeszy: Ernst Woermann
Potencjał przemysłowy: 73/36
Rozmiar sił zbrojnych (wszystkich rodzajów): 1.5 mln żołnierzy + 0.5 mln żołnierzy w rezerwie
Data powstania: 21 wrzesień 1942 r. (bunt korpusów syberyjskich)
Data przystąpienia do Unii Trójkontynentalnej: 4 maj 1946 r.

Syberia od początku swojego istnienia była silnym, uprzemysłowionym państwem. Przywódca buntu przeciwko ZSRR, Nikołaj Awksientiew, tuż po objęciu władzy reaktywował Październikowców. Program Oktiabrystów promował industrializację i nacjonalizm. Sam Awksientiew skłaniał się ku polityce izolacjonistycznej, skupiając się na rozwoju gospodarczym. Jednak rozszerzenie się wpływów Rzeszy na Daleki Wschód zmusiło go do przystąpienia do Unii. Na dobry początek Syberia otrzymała połnocną część Primorska oraz Reichskommisariat Siberien. Nowe terytoria stały się jednak głównie źródłem problemów. Spór o podział Kraju Przymorskiego z Chinami znacznie zaognił stosunki Awksientiewa z Czang Kaj-szekiem, natomiast w zachodniej Syberii powoli zaczęła się odradzać komunistyczna partyzantka. Wciąż nie stłumiono także buntów turańskich na północy kraju. Sytuacja Syberyjczyków stawała się coraz trudniejsza.

 

Odcinek Specjalny nr 12 - Unia Trójkontynentalna (II)​

​

Unia w piątą rocznicę swego istnienia nadal była daleka od ideału, jaki wyobrażał sobie Adolf Hitler - zjednoczonych trzech kontynentach, zarówno pod względem politycznym, jak i gospodarczym. Marzenie Fuhrera spełniło się jedynie jeśli chodzi o Europę - obecnie, poza niezadowolonymi Węgrami, wszystkie państwa zgodnie współpracowały na każdym polu. System hegemonów również nie sprawdzał się w praktyce i prowadził do napięć w niemal każdej strefie. Irak już dawno utracił szacunek na Bliskim Wschodzie, Persja i Turkestan spierały się o Afganistan, a Indie były otoczone przez wyłącznie wrogie sobie państwa. Jedynie Chiny trzymały w ryzach swoją strefę, wynikało to jednak z podległości Korei i izolacjonistycznej polityki Syberii. W Europie oczywiście pozycja Rzeszy nie podlegała dyskusji.

Fuhrer przemawia podczas zjazdu przywódców Unii w piątą rocznicę jej powstania - 14 lutego 1946 r.
​

W kierunku integracji gospodarczej poczyniono wiele kroków, jednak przyniosła ona wymierne efekty tylko w Europie. Ujednolicenie gospodarki Unii było spowalniane głównie przez częściową samowystarczalność Europy. Rzeszę natomiast interesowała głównie ropa, najważniejszy surowiec, niezbędny do prowadzenia wojny. Oddzielna autarkia Europy i Azji nie sprzyjała integracji. Bariery ekonomiczne zostały co prawda zniesione, zapewniono także swobodny przepływ siły roboczej, jednak nie wpłynęło to w znaczący sposób na gospodarkę Unii. Próby wprowadzenia wspólnej waluty również spaliły na panewce.

Zestawienie potencjału przemysłowego państw Unii

[TABLE]Lp|Państwo|Bazowy PP|Wykorzystywany PP
1|Wielka Rzesza|175|364
2|Zjednoczone Królestwo|102|209
3|Republika Chin|96|151
4|Królestwo Włoch|60|86
5|Rzeczpospolita Polska|57|83
6|Republika Syberii|36|73
7|Republika Wielkiego Turkestanu|35|0
8|Związek Australijski|32|3
9|Carat Bułgarii|25|42
10|Państwo Hiszpanii|24|28
11|Cesarstwo Indii|21|42
12|Królestwo Węgier|20|35
13|Republika Turcji|11|15
14|Republika Finlandii|10|14
15|Republika Portugalii|10|12
16|Państwo Palestyńskie|9|2
17|Republika Indonezji|8|15
18|Republika Korei|8|10
19|Królestwo Egiptu|8|3
20|Republika Irlandii|7|9
21|Federacja Syrii i Libanu|6|10
22|Królestwo Jordanii|6|0
23|Królestwo Arabii Saudyjskiej|5|7
-|Królestwo Syjamu|5|7
25|Królestwo Persji|5|3
26|Królestwo Iraku|4|8
27|Cesarstwo Etiopii|3|6
-|Republika Libii|3|6
29|Królestwo Afganistanu|3|3
[/TABLE]​

Integracja polityczna również nie została do końca przeprowadzona. Fuhrer ostatecznie zdecydował się wprowadzić do każdego państwa Komisarza Rzeszy, który miał czuwać na realizacją polityki zgodnej z interesem Rzeszy. Otrzymywał on zwykle szerokie kompetencje, podobnie jak Komisarze poszczególnych stref. Obecnie jednak głównym zadaniem Komisarzy było godzenie zwaśnionych państw azjatyckich. Szczególnie Julius Curtius miał problemy z Chinami. Ekspansjonistyczne plany Czang Kaj-szeka stanowiły duże zagrożenie dla jedności Unii. Fuhrer był w ostateczności gotów spełnić niektóre żądania Czanga, zwłaszcza te dotyczące północnych Indochin czy Sachalinu, jednak sprzeciwiał się zagarnięciu przez Chiny południowej Syberii i północnych Indii. Pozostali Komisarze stref azjatyckich - Ernst Schaefer, Erwin Ettel oraz Franz Altheim - również borykali się z wieloma problemami. Do Azji został wysłany sam Ribbentrop. Choć próbował osiągnąć kwadraturę koła i zaprowadzić zgodę, to raport jaki przedstawił Fuhrerowi był jednoznaczny - Azję niedługo ogarnie wojna.

Integracja militarna udała się jedynie w Europie i Afryce. Obecnie planowano przeniesienie wszystkich jednostek niemieckich oprócz Waffen SS na Pacyfik. Obronę wybrzeży Francji i utrzymywanie porządku w Ostkommisariats powierzono Wojsku Polskiemu, sprawdzonemu w bojach i dowodzonego przez lojalnego marszałka Sikorskiego. Podział zadań najsilniejszych państw europejskich wyglądał następująco:
-obrona Skandynawii: armia Republiki Finlandii
-obrona Francji, Dietslandu i Danii: armia Rzeczpospolitej Polskiej
-obrona strefy zachodnioeuropejskiej: armia Zjednoczonego Królestwa
-obrona półwyspu Iberyjskiego: armia Państwa Hiszpanii
-obrona północnej Afryki: armia Państwa Hiszpanii
-obrona zachodniej Afryki: armia Królestwa Włoch
-obrona Mittelafriki: armia Królestwa Włoch

Zestawienie sił zbrojnych państw Unii

[TABLE]Lp|Państwo|Dywizje lądowe|Dywizje lotnicze|Okręty
1|Wielka Rzesza|169|20|146
2|Republika Chin|182|25|24
3|Królestwo Włoch|116|31|68
4|Republika Syberii|100|0|0
5|Rzeczpospolita Polska|80|10|8
6|Zjednoczone Królestwo|76|0|0
7|Królestwo Węgier|50|6|0
8|Państwo Hiszpanii|41|4|9
9|Republika Turcji|39|5|4
10|Republika Finlandii|36|3|3
11|Cesarstwo Indii|39|7|11
12|Carat Bułgarii|23|3|0
13|Republika Irlandii|16|0|0
14|Związek Australijski|9|2|7
15|Królestwo Syjamu|15|0|2
16|Republika Korei|15|3|0
17|Królestwo Iraku|12|0|0
-|Królestwo Arabii Saudyjskiej|12|0|0
19|Królestwo Afganistanu|11|0|0
-|Republika Libii|11|0|0
21|Królestwo Persji|10|0|0
-|Republika Wielkiego Turkestanu|10|0|0
23|Republika Portugalii|3|4|3
24|Cesarstwo Etiopii|8|0|1
25|Królestwo Egiptu|8|0|0
26|Państwo Palestyńskie|5|2|0
27|Federacja Syrii i Libanu|5|0|0
28|Republika Indonezji|2|0|0
29|Królestwo Jordanii|0|0|0
[/TABLE]​

Jedyną organizacją w Europie, która w dniu utworzenia Unii nie podlegała jej władzy był Kościół Katolicki. Fuhrer nie zdecydował się na zniszczenie katolików w Niemczech - obawiał się, że taki ruch wywoła protest Portugalczyków, Hiszpanów, Włochów i Polaków. Watykan wciąż wymykał się Hitlerowi z rąk - sytuacja taka trwała do końca 1943 r. Ostateczne zniszczenie Związku Radzieckiego zapewniło Rzeszy pełny prymat w Europie. Papież Pius XII nie miał wyjścia - musiał negocjować. Choć utrzymywał on przyjazne stosunki z Franco, Salazarem oraz Mościckim naraził się Hitlerowi pomaganiem Żydom. Fuhrer zdecydował, że w Stolicy Apostolskiej potrzebuje kogoś zaufanego. Wybór padł na kardynała Adolfa Bertrama, arcybiskupa metropolitę Wrocławia. Pomimo niechęci Hitlera do katolicyzmu Bertram starał się nawiązać przyjazne stosunki z wierchuszką Rzeszy. 18 stycznia 1944 r. zmarł papież Pius XII - za śmiercią tą stało SS Himmlera. Do zamordowania papieża został wyznaczony oficer SS Otto Skorzeny. Zastraszone konklawe 1 lutego wybrało na papieża kardynała Bertrama, który przyjął imię Zygfryda I. Kilka dni później został także podpisany nowy konkordat z Rzeszą, regulujący stosunki między Berlinem a Watykanem w obecnej sytuacji.

Adolf Bertram podczas konklawe


Przedstawiciele Rzeszy i Watykanu po podpisaniu konkordatu
​

Adolf Hitler po uzyskaniu przez Rzeszę dominującej pozycji na wschodniej półkuli globu powoli wycofywał się z polityki. Nadal sprawował najważniejsze urzędy, jednak obecnie zabierał głos jedynie w sprawach kluczowych, ograniczając się do wskazywania ogólnego kierunku rozwoju państwa. Jego paladyni - Ribbentrop, Bormann, Goebbels, Himmler i Schacht podzielili się władzą w państwie. Do Ribbentropa należało prowadzenie polityki zagranicznej, Goebbels uprawiał swoje propagandowe poletko, Bormann zajmował się polityką wewnętrzną, Schacht - gospodarką. Himmler, choć miał zajmować się jedynie zapewnieniem bezpieczeństwa wewnętrznego jaki i zewnętrznego Rzeszy, nieustannie wtrącał się w sprawy pozostałych członków rządzącego kwintetu. Choć przywódcy Rzeszy darzyli go niechęcią, bali się ją okazywać. Gestapo i SS było w każdej chwili gotowe usunąć wrogów Krwawego Henryka.

Sam Fuhrer skupiał się obecnie na sprawach rodzinnych. 30 stycznia 1941 r., w ósmą rocznicę objęcia funkcji Kanclerza Rzeszy, wziął ślub ze swoją wieloletnią partnerką Evą Braun. Rok później, 14 stycznia 1942 r. urodziła się ich pierwsza córka - Germania, a 24 czerwca 1944 r. Fuhrer został obdarzony kolejną tochter - nazwaną Walkirią, na cześć nordyckich bogiń.

Fuhrer z żoną i córkami
​

 

Odcinek 37 - Hirohito wraca na tron

Wrzesień 1946 - Maj 1947

Zajęcie głównych baz Aliantów na Pacyfiku dało Rzeszy dość dużo czasu na działanie, zanim Amerykanie zdołają otrząsnąć się po ciosie jaki otrzymali podczas Unternehmen Taifun. Dyslokacja wojsk stacjonujących dotychczas na Wale Atlantyckim i w Ostkommissariats miała zakończyć się w połowie października. Do tego czasu niemieccy sztabowcy zamierzali zniszczyć ostatnie wojska wroga, szachujące jednostki KG Marine i bazę w Rabaul - 60 tys. żołnierzy na wyspie New Ireland. Atak miało poprzedzić zajęcie Wysp Admiralskich (18 wrzesień). Szturm na wyspę rozpoczął się 24 września. Zablokowanie jej przez Kriegsmarine uniemożliwiło Aliantom ucieczkę. Amerykanie wybrali niewolę - zginęło ich zaledwie 7 tysięcy.

Amerykanie zapędzeni w kozi róg
​

Przybycie do Singapuru posiłków z Europy pozwoliło sztabowcom niemieckim na rozpoczęcie przygotowań do uderzenia na Japonię. Rozpoczęto przerzucanie wojsk na wyspy zdobyte podczas Unternehmen Taifun. Dotychczas stacjonujące tam korpuse Panzerwaffe były przewożone na kontynent. Główną bazą wypadową wojsk inwazyjnych miał być Szanghaj. Właśnie tam dyslokowano wszystkie dywizje pancerne, zmotoryzowane i morskie jakimi dysponowała Rzesza. W czasie tej operacji flota Grossadmirala Raedera napotkała na uciekający Task Force Amerykanów. Meldunki chińskiego wywiadu donosiły o bitwie morskiej pomiędzy Nippon Kaigun i US Navy jaka rozegrała się na północ od Okinawy 16 października. Pokonani Alianci musieli salwować się ucieczką na południe, prawdopodbnie w kierunku Filipin. W południe 18 października Raeder uderzył na flotę adm. Starka. Trzy z sześciu lotniskowców, którymi dysponował, były poważnie uszkodzone. Niemiecki pancerniki szybko poradziły sobie z ich dobiciemi - oprócz tego Amerykanie stracili pancernik USS Texas i ciężki krążownik USS Pensacola.

​

Dalszy okres przygotowań do ataku na Japonię przebiegał bez większych zakłóceń, nie licząc niewielkich desantów Aliantów na Borneo (30 listopad) i Nową Gwineę (12 grudzień). Ataki te jednakże zostały szybko odparte. Niemieccy sztabowcy przystąpili do opracowania planów inwazji. Uderzenie na Kiusiu nie było dobrym pomysłem - stacjonująca tam półmilionowa armia gen. Pattona skutecznie powstrzymałaby wojska Rzeszy. Atak na południową część Honsiu również nie przyniósłby skutku - wokół Hiroszimy Japończycy zgromadzili ponad 800 tys. żołnierzy. Ostatecznie zdecydowano na desant nieco bardziej na północ - na jeden z najważniejszych portów japońskich - Osakę. Panzerwaffe miała ruszyć w kierunku Tokio, natomiast KG Marine zablokować ewentualne posiłki wysyłane do stolicy. Agenci Abwehry w Japonii donosili, że Japończycy są niechętni Hidekiemu oraz dalszej wojnie. Z radością przywitaliby powrót cesarza. W takiej sytuacji uzgodniono, że gdy tylko Niemcy wylądują na Honsiu, cesarz przemówi do Japończyków i rozkaże im przejść na stronę Niemców. Gdy padnie Tokio, a Hideki zginie lub trafi do niewoli, do stolicy miał powrócić Hirohito i przejąć władzę. Kryptonim inwazji brzmiał Unternehmen Tsunami.

12 stycznia 1947 r. rozpoczął się desant na Osakę. Broniący portu garnizon niemal od razu się poddał, natomiast mieszkańcy miasta z uśmiechem na twarzy witali niemieckich żołnierzy. Dzięki temu Niemcy mogli szybko umocnić się i przygotować do uderzenia na Tokio. Feldmarszałek Higashikuni, dowodzący wojskami na południu Honsiu, sprzeciwił się rozkazom Hidekiego i nie atakował wojsk Rzeszy. Żołnierze z dywizji stacjonujących na północ od Osaki nierzadko dezerterowali i przechodzili na stronę Niemców. Przemówienie Hirohito znacznie ułatwiło inwazję - niemal wszyscy Japończycy czuli większy respekt i szacunek do cesarza niż do Hidekiego. Wierni mu pozostali przede wszystkim admirałowie Nippon Kaigun - przez pierwszy tydzień inwazji wielokrotnie próbowali przeszkodzić Niemcom, jednak widząc potęgę Kriegsmarine szybko wycofywali się do portów.

Ostatnie walki Nippon Kaigun
​

24 stycznia rozpoczął się atak w kierunku Tokio. Japończycy nie stawiali większego oporu - większość przeszła na stronę Niemców i zasiliła armię feldmarszałka Higashikuniego. 10 lutego Niemcy rozpoczęli szturm na Tokio. Siły Hidekiego, złożone przede wszystkim z marynarzy, nie były w stanie oprzeć się niemieckim czołgom. Dzień później Panzerwaffe wkroczyło do stolicy Japonii. Sam Hideki popełnił samobójstwo. Do Tokio przybył Hirohito wraz z Curtiusem i natychmiast podpisano porozumienie pokojowe:
- Japonia zrzeka się na rzecz Niemiec wszystkich kolonii i baz na Pacyfiku z wyłączeniem Okinawy i Amami;
- Japonia wstępuje do Unii Trójkontynentalnej i zrzeka się roszczeń do Tajwanu, Korei i północnych Chin;
- Japonia udostępnia terytorium swojego kraju oraz całą infrastrukturę do dyspozycji wojsk Unii;
- Nippon Kaigun przechodzi pod kontrolę Kriegsmarine.

Japońscy żołnierze mają dość wojny


Upadek Tojo
​

W wyniku ostatniego punktu rozejmu Kriegsmarine uzyskała:
- 3 lotniskowce klasy Peter Strasser
- 1 lotniskowiec eskortowy
- 5 pancerników klasy H
- 4 krążowniki liniowe klasy Scharnhorst
- 10 ciężkich krążowników klasy Seydlitz
- 12 lekkich krążowników klasy Leipzig
- 13 niszczycieli typu 1934A (Z5 - Z16)
- 5 okrętów podwodnych typu XIV
- 16 okrętów transportowych

Stan Kriegsmarine w połowie 1947 r.
​

[TABLE]Okręt|Ilość|Klasa/Typ
Lotniskowiec|3|Peter Strasser
Lotniskowiec eskortowy|1|-
Pancernik|15|H
Pancernik|1|Bayern
Pancernik|2|Nassau
Krążownik liniowy|4|Scharnhorst
Krążownik liniowy|2|Schleswig Holstein
Ciężki krążownik|10|Seydlitz
Ciężki krążownik|2|Deutschland
Ciężki krążownik|2|Kiel
Lekki krążownik|7|Reich
Lekki krążownik|11|Nuernberg
Lekki krążownik|12|Leipzig
Niszczyciel|13|1934A (Z5-Z16)
Niszczyciel|21|S113/V125
Okręt podwodny|30|XXI
Okręt podwodny|5|XIV
Okręt podwodny|65|IX
Okręt podwodny|4|IIA
Transportowiec|35|-
[/TABLE]​

Ogółem:
- 3 lotniskowce + 1 eskortowy
- 18 pancerników
- 6 krążowników liniowych
- 14 ciężkich krążowników
- 30 lekkich krążowników
- 34 niszczyciele
- 104 okręty podwodne
- 35 transportowców

Ponadto w produkcji znajduje się pięć pancerników klasy Grossdeutchland.

Po obaleniu Hidekiego ostatnim problemem Japonii stały się wojska Aliantów stacjonujące na Kiusiu, Kurylach i Sachalinie. Niemieccy sztabowcy uznali, że największym zagrożeniem jest pół miliona żołnierzy Pattona na Kiusiu. 28 lutego przerzucono wszystkie wojska inwazyjne do portu Kagoshima, leżącego na południowym krańcu wyspy. 2 marca rozpoczęto natarcie na Fukuokę. Czterdzieści dziewięć dywizji niemieckich wsparły wojska feldmarszałka Higashikuniego. Alianci przytłoczeni niemal trzykrotną przewagą wojsk Unii nie mieli szans na odparcie ataku, zwłaszcza, że okręty Kriegsmarine dosłownie otoczyły wyspę. Bez szans na zwycięstwo Amerykanie walczyli przez trzy dni. Utrata 100 tys. żołnierzy wymusiła na nich kapitulację. Generał Patton w ostatniej chwili zdążył się ewakuować drogą lotniczą.

Generał Patton obserwuje porażkę swoich wojsk
​

Nadszedł czas na pokonanie jednostek brytyjskich na północy. 16 marca z Shumushushimy rozpoczęto uderzenie na Etorofu. Siedmiokrotna przewaga Niemców zmusiła do Aliantów do szybkiej kapitulacji. Podobnie sprawy miały się na Sachalinie. Toyohara padła 27 marca, a cały Sachalin znalazł się w rękach Niemców 6 kwietnia.

Brytyjczycy zepchnięci do morza
​

W czasie wyzwalania Wysp Japońskich Amerykanie uderzyli na niebronioną północną Australię. Desant w okolicach Darwin szybko się rozwinął. 21 kwietnia do portu w Katherine dotarły jednostki Panzerwaffe. Kilka dni później do Brisbane przerzucono korpus sztabowy Reichsmarschalla Guderiana, by zatrzymać marsz Amerykanów na Sydney i Canberrę. Przewaga w jakości i ilości wojsk niemieckich doprowadziła do szybkiego pokonania Aliantów - do połowy maja Australia była wolna.

Kolejni Amerykanie trafiają do niemieckich obozów pracy w Ostkommissariats
​

 

Odcinek 38 - Efekt domina

Czerwiec - Sierpień 1947

Przełom maja i czerwca 1947 r. przyniósł dwie zmiany na najwyższych stanowiskach w polskim rządzie. 28 maja zmarł Ignacy Mościcki, prezydent RP przez ponad dwadzieścia lat. 4 czerwca zmarł premier Władysław Studnicki, współtwórca obecnej potęgi Polski. Wydarzenia te wywołały walkę o władzę nad państwem. Z jednej strony chrapkę na fotel prezydenta miał dotychczasowy minister spraw zagranicznych płk Józef Beck, wspierany przez ministra bezpieczeństwa Władysława Raczkiewicza. Do polityki powrócił także Naczelny Wódz marszałek Władysław Sikorski, popierany przez armię i Fuhrera. Po śmierci Studnickiego ściągnął pod Warszawę Armię Pancerną gen. Maczka. Ta demonstracja siły oraz naciski Hitlera na przekazanie władzy w ręce Sikorskiego wystarczyły by Beck ustąpił. Marszałek utworzył nowy rząd z premierem Leonem Kozłowskim na czele. Sam Sikorski objął urząd prezydenta. Ministrem gospodarki pozostał Eugeniusz Kwiatkowski, neutralny podczas walki o władzę na początku czerwca. W armii nie zaszły wielkie zmiany, dowódcą wojsk lądowych został gen. Anders w związku z bliskim wysłaniem gen. Maczka i gen. Szyszko-Bohusza na zachód.

Rząd Marszałka Sikorskiego
​

Czerwiec był okresem szybkich przygotowań do tajnej operacji pod kryptonimem Unternehmen Unvorstellbar (niewyobrażalne). Do zachodniej Afryki przerzucono Deutches Pazifik Korps, a także część Kriegsmarine - na Pacyfiku pozostały floty adm. Albrechta (Rabaul), adm. Saalwaechtera (Truk) i adm. Wolfa (Pearl Harbour). W Monrovii, Freetown i Dakarze miały stacjonować floty Grossadmirala Doenitza, Grossadmirala Raedera i nowo sformowana flota U-Bootów typu XXI pod dowództwem adm. Fricke. Podczas przebazowywania niemieckich okrętów do Afryki rozegrało się kilka zwycięskich dla Kriegsmarine bitew. 16 czerwca w pobliżu La Corunii zgrupowanie adm. Fricke zostało zaatakowane przez flotę brytyjską. Supernowoczesne U-Booty nie dały szans przedwojennym pancernikom - podczas swojego bojowego chrzestu zatopiły ich aż osiem. Dwa dni później flota Grossadmirala Doenitza podczas patrolu na południowym Atlantyku napotkała na ogromne zgrupowanie Royal Navy, liczące przeszło sto okrętów. Doenitz, pomimo ponad trzykrotnej przewagi Brytyjczyków, zdołał zatopić ciężkie krążowniki HMS Kent i HMS Cornwall zanim wydał rozkaz odwrotu. 26 czerwca flota Grossadmirala Raedera zaatakowała tą samą flotę brytyjską, uszczuploną o kilka okrętów. Raeder miał więcej szczęścia i większe okręty niż Doenitz, więc udało mu się zatopić między innymi lotniskowiec HMS Courageous oraz pancerniki HMS Resolution, HMS King George V i HMS Warspite. Podczas eskortowania flotylli transportowców z Kapstaadtu do Monrovii Raeder zatopił kilka pomniejszych zgrupowań Royal Navy, składających się głównie z okrętów eskortowych. Podobnie duże sukcesy odnosiła flota lotniskowców adm. Saalwaechtera na Pacyfiku. Podczas blokowania Samoa w dniach 25-27 lipca rozegrały się dwie bitwy, w których Amerykanie utracili między innymi lotniskowce USS Lake Champlain, USS Franklin D. Roosevelt i USS Saratoga oraz pancerniki USS Tennessee, USS Arizona, USS South Dakota, USS North Carolina, USS Massachusetts i USS Pennsylvania.

Nowe U-Booty sieją zniszczenie w szeregach Royal Navy


Grossadmiral Doenitz odpiera ataki trzykrotnie większych sił wroga


Niezwyciężony Grossadmiral Raeder


Admirał Alfred Saalwaechter, dowódca niemieckiej floty lotniskowców
​

13 czerwca 1947 r. Reichskommissariat Indochina uzyskał pełną niepodległość. Nowe państwo zostało okrojone z Kambodży, którą otrzymał Syjam, oraz pasma górskiego wokół Luang Prabang i portu Hajfong, które stały się łupem Chin. Wybór władcy Indochin Fuhrer pozostawił w gestii Juliusa Curtiusa i Ernsta Schaefera, którzy po konsultacjach z Czang Kaj-szekiem zdecydowali się na Savanga Vatthanę, dotychczasowego króla Laosu. Nowy członek Unii Trójkontynentalnej szybko wpadł w strefę wpływów Chin.

Indochiny
​

Z początkiem lipca wielka beczka prochu na Bliskim Wschodzie wreszcie wybuchła. Syria w sojuszu z Palestyną i Arabią Saudyjską uderzyła na Irak i Jordanię. Niewielkie siły palestyńskie wkroczyły także na terytorium Synaju. Bardzo szybka ofensywa Syryjczyków doprowadziła do upadku Jordanii już 5 lipca. Wydarzenia te spowodowały ostrą reakcję Rzeszy. Na Bliski Wschód znów został wysłany Ribbentrop, jednak nie udało mu się doprowadzić do zaprowadzenia pokoju. Zaproponował on jednak Fuhrerowi inne rozwiązanie. Rzesza mogłaby opowiedzieć się po jednej z walczących stron pod warunkiem scedowania na Niemcy praw do pól naftowych w Zatoce Perskiej. Oficjalne propozycje zostały wysłane premierowi Iraku Raszidowi Ali al-Gajlaniemu i prezydentowi Syrii Antounowi Saadehowi. Irak z miejsca odrzucił te żądania. Utrata złóż ropy pozbawiłaby Irak głównego źródła dochodu. Saadeh natomiast mógł liczyć na ropę z Arabii, a także, w przypadku pokonania Iraku, z Mosulu. Klamka zapadła. Do Damaszku i Trypolisu wysłano włoskie lotnictwo, które z miejsca rozpoczęło bombardowanie wojsk irackich. Równocześnie ruszyła ofensywa wojsk libijskich na zachodni Egipt, Niemcy natomiast zablokowali Kanał Sueski. W takiej sytuacji Egipcjanie zdecydowali się na rokowania pokojowe, zakończone 14 lipca. Musieli oddać Syrii Synaj, a także zredukować armię. Wobec beznadziejnej obecnie sytuacji Iraku szach Persji Reza Pahlawi wydał rozkaz ataku na ten kraj. Uderzenie Persów na Kurdystan i Abadan oraz zbliżanie się czołówek wojsk syryjskich do Bagdadu zmusiło Irakijczyków do poddania się. W myśl aktu kapitulacji Irak oddawał Kirkuk Persom, Kuwejt i Abadan Rzeszy, a pozostała część kraju została przyłączona do nowopowstałej Federacji Arabskiej. Fuhrer zgodził się na takie rozwiązanie, pod warunkiem zrzeczenia się roszczeń do Hatayu i południowej części Półwyspu Arabskiego. Marzenie Saadeha i al-Husajniego ziściło się w niespełna miesiąc. Włochy za interwencję na Bliskim Wschodzie otrzymały pozwolenie na zjednoczenie się z Libią.

Federacja Arabska
​

Uderzenie Persji na Irak postanowili wykorzystać Afganowie. Atak na państwo szacha oraz Cesarstwo Zjednoczonych Indii miał przynieść Afganistanowi Beludżystan. Atak na słabe armie hinduskie przyniósł pełne powodzenie, natomiast Persowie z łatwością zatrzymali afgańską ofensywę. Po pokonaniu Iraku przerzucili oni swoje siły na wschód i uderzyli w kierunku Kabulu. Z końcem lipca armia afgańska została zepchnięta do Beludżystanu. Fuhrer zdecydował się dać Persom wolną rękę jeśli zgodzą się na zrzeczenie się roszczeń do Abadanu, północnego Kurdystanu i Kaukazu. Oprócz tego mieli odzyskać także Tabriz. Szach Reza Pahlawi zgodził się na te warunki. Tajny protokół dodatkowy przyzwalał także Persom na zajęcie Pakistanu.

Porażki Cesarstwa postanowiły wykorzystać Chiny i Syjam. Czang uznał, że jest to idealna sytuacja do realizacji swoich planów dotyczących północnych Indii. Ofensywa z Tybetu oraz uderzenie Tajów na Birmę wymusiło na Bose I szukanie możliwości zawarcia pokoju. Rzesza ponownie musiała wybierać pomiędzy swoimi sojusznikami, chociaż w tym przypadku decyzja Fuhrera spotkała się ze zrozumieniem wszystkich - nikt nie spodziewał się, że Niemcy będą przeciwstawiać się potężnym Chinom. Ponadto po pokonaniu wojsk afgańskich Persowie wkroczyli do Pakistanu. Bose nie miał wyjścia - 18 sierpnia podpisał kapitulację Indii. Persja otrzymała Pakistan, Chiny Kaszmir, Nepal, Bhutan, całe południowe podnóże Himalajów, a także góry Shan na zachodzie Chin. Syjam zajął wschodnią Birmę. Kolejny konflikt między państwami Unii Trójkontynentalnej zakończył się, jednak apetyty Persji i Chin nie zostały jeszcze zaspokojone. Niepewna była także reakcja państw azjatyckich, które jak dotąd zachowywały neutralność w tym konflikcie.

Szach Reza Pahlawi spogląda pożądliwym wzrokiem na południowy Turkestan


Zadowolony Czang Kaj-szek
​