Weg zum krieg ist weg zum sieg - Niemcy AAR 1934 (WtV)

Odcinek 39 - Unternehmen Unvorstellbar

Wrzesień 1947 - Maj 1948

Początek września miał przynieść rozpoczęcie Unternehmen Unvorstellbar - operacji, która miała być wstępem do ostatecznej rozgrywki z Aliantami. Jednostki ściągnięte z Pacyfiku i przeformowane w nowy związek taktyczny - Deutches Latein Amerika Korps (Niemiecki Korpus Ameryka Łacińska) - miał za zadanie zająć całą Amerykę Południową, a następnie przystąpić do zajęcia Karaibów i Ameryki Środkowej aż do Rio Grande. Jednocześnie rozpoczęto dyslokację do Dakaru Polskiej Armii Pancernej gen. Maczka, Polskiego Korpusu Górskiego gen. Szyszko-Bohusza, Włoskiego Korpusu Pancernego marszałka Messe, dwóch Włoskich Armii Górskich marszałków Grazianiego i Badoglio oraz Etiopskiej Armii Górskiej pod dowództwem następcy tronu Gugsy Syllasje. Dotarcie do granic USA i pokonanie wszystkich pomniejszych Aliantów miało potrwać do końca 1948 r.

​

6 września 1947 r. rozpoczęła się Operacja Niewyobrażalne. Desant KG Marine i pięciu korpusów Panzerwaffe zmiótł brazylijską obronę wybrzeża w pobliżu Recife. Kolejne ataki wymierzone w Fortalezę i Salvador również przyniosły pełne powodzenie. 25 września do brzegów Brazylii dotarł kolejny desant - tym razem celem zmotoryzowanych jednostek Wehrmachtu i dwóch korpusów Panzerwaffe stała się Curitiba. Garnizon portu poddał się niemal od razu - Brazylijczycy zaś masowo przechodzili na stronę Niemców - swego dawnego sojusznika. Walkę podjęła jedynie słaba marynarka wojenna, jednak większość jej okrętów posłały na dno pancerniki Grossadmirala Raedera. 3 października ostatecznie padła Fortaleza. Dzień później marines feldmarszałka Ringela uderzyły na Belem, zaś Wehrmacht wkroczył do Porto Alegre. 6 października Panzerwaffe zajęło Salvador - Rio de Janeiro i Sao Paulo, ostatnie duże porty brazylijskie były poważnie zagrożone. 13 października niemieckie czołówki pancerne zajęły Vitorię i dotarły na przedmieścia Rio, zaś 19 października ostatecznie zdobyły to miasto. Ruszyła także ofensywa w kierunku Goias, tymczasowej stolicy Brazylii, natomiast jednostki KG Marine dotarły do ujścia Amazonki.

​

Z początkiem listopada jednostki alianckie wyprowadziły niewielką ofensywę z Concordii w kierunku Porto Alegre, jednak szybko zostali powstrzymani przez wojska Reichsmarschalla von Rundstedta. Przerzuciły także do niebronionego Rio de Janeiro dywizję kolumbijską. Odparła ona pierwszy z ataków Panzerwaffe, jednak wobec blokady portu przez Kriegsmarine i odcięcia od zaopatrzenia musiała skapitulować. 13 listopada korpus Reichsmarschalla Mansteina zajął stolicę Paragwaju - Asuncion, gdzie zainstalowano proniemiecki rząd. Podobnie stało się z Brazylią po odbiciu Rio de Janeiro i zajęciu Goias oraz z Urugwajem po zdobyciu Montevideo przez von Rundstedta. W Brazylii do władzy powrócił Getulio Vargas, więziony przez Amerykanów od 1940 r. Dalsza ofensywa ruszyła w trzech kierunkach. KG Marine uderzyła na Wyżynę Amazońską by zlikwidować resztki alianckich wojsk oraz na Gujanę. Panzerwaffe po podbiciu Paragwaju zajął północną Argentynę i skierował się na Boliwię. Wehrmacht natomiast zajął Concordię i zaatakował Buenos Aires. Stutysięczna armia złożona między innymi z jednostek argentyńskich, meksykańskich, kolumbijskich, ekwadorskich, chilijskich i amerykańskich nie była jednak w stanie powstrzymać uderzenia pięciu korpusów zmotoryzowanych feldmarszałka von Kuchlera.

Walki o Rio de Janeiro


Walki o Buenos Aires
​

Kolejne ataki wojsk niemieckich, pomimo bohaterskiej obrony państw latynoamerykańskich, nie były możliwe do odparcia. W połowie grudnia Panzerwaffe zbliżyła się do La Paz - stolicy Boliwii. Wehrmacht natomiast szybko poruszał się na południe Argentyny oraz w kierunku Santiago i Antofagasty. 5 stycznia skapitulowała Boliwia. Argentyna również była bliska upadku, utrzymując się jedynie w górach na pograniczu z Chile. Jednak i Argentyńczycy musieli się poddać - nastąpiło to 17 stycznia. Z końcem stycznia padły także najważniejsze miasta w północnym Chile, powiódł się także desant na Przylądek Horn. 13 lutego skapitulowali również Chilijczycy. Ofensywa KG Marine zbliżała się już do granic Wenezueli. W ostatniej dekadzie lutego rozpoczęło się uderzenie na Peru. Alianci w Arequipie i Cuzco nie stanowili godnego przeciwnika dla Wehrmachtu i Kriegsmarine. 22 lutego feldmarszałek von Kuchler rozpoczął desant na Limę. Peruwiańczycy bronili się przez trzy dni. Ostatecznie Peru poddało się 7 marca.

Desant na Limę
​

Z początkiem marca sytuacja Aliantów w Ameryce południowej stała się tragiczna - KG Marine wkroczyło do Wenezueli poważnie zagrażając rafineriom w Maracaibo, czołówki Wehrmachtu zbliżały się do Quito, a wojska alianckie w Amazonii zostały zamknięte w dwóch kotłach. 14 marca Kriegsmarine rozpoczęła blokadę wybrzeża ekwadorskiego. Amerykanie wysłali tam Flotę Karaibską jednak efekt ich działań przeszedł najśmielsze oczekiwania Grossadmirala Raedera - jego pancerniki dopadły US Navy w Zatoce Guayaquil, gdzie wystrzelały amerykańskie okręty jeden po drugim. Flota Karaibska została uszczuplona o osiem lotniskowców. Dzięki temu Kriegsmarine nieniepokojana mogła zająć się podbojem Ekwadoru i Kolumbii.

Rzeź Floty Karaibskiej
​

22 marca padło Quito, a Ekwador powiększył grono członków Unii. Kolejny miesiąc nie obfitował w wydarzenia - udało się zniszczyć jeden z kotłów amazońskich, Wehrmacht i Panzerwaffe powoli przedzierały się przez Andy w kierunku Kanału Panamskiego, zaś KG Marine zajęło stolicę Wenezueli - Caracas. 23 kwietnia Amerykanie przeprowadzili desant w stolicy Chile - Santiago. Raeder zareagował natychmiast i przerzucił na południe dwa korpusy pancerne pod dowództwem Reichsmarschalla Mansteina. Próba desantu z morza nie powiodła się, natomiast uderzenie wyprowadzone z Antofagasty kilka dni później rozbiło korpus gen. Lemnitzera.

Zwycięski Reichsmarschall Manstein
​

Maj zakończył pierwszy etap Unternehmen Unvorstellbar. Kolumbijczycy odcięci od amerykańskiej pomocy poddali się 10 maja, natomiast Wenezuelczycy walczyli do 28 maja. Z początkiem czerwca miała zakończyć się dyslokacja Deutches Latein Amerika Korps do Medellin, skąd miał uderzyć na Kanał Panamski. Rozpoczęto także przygotowania do Unternehmen Wirbelsturm (Huragan), czyli zajęcia bananowych republik na Morzu Karaibskim.

Blokada Kanału Panamskiego


Ameryka Południowa w połowie 1948 r.
​

 

Odcinek 40 - Ameryka wstrzymuje oddech

Czerwiec - Sierpień 1948

Wraz z początkiem czerwca rozpoczął się drugi etap Unternehmen Unvorstellbar. Zmasowane uderzenie całości sił Panzerwaffe i Wehrmachtu zmiotło garnizon Colon. 6 czerwca kontrola nad jednym z najważniejszych strategicznie punktów na świecie przeszła w ręce Wielkiej Rzeszy. US Navy nie była w stanie przerzucać swoich okrętów z Atlantyku na Pacyfik i na odwrót. 15 czerwca skapitulowała Panama. Niemieckie czołgi nieustannie prąc naprzód rozbiły kolejno Kostarykę (24 czerwca), Nikaraguę (27 czerwca), Honduras (5 lipca), Salwador (11 lipca) i Gwatemalę (19 lipca). Następnie jednostki Wehrmachtu skierowały się na Belize i Jukatan. Panzerwaffe natomiast po zajęciu Villahermosy 30 lipca uderzyła na Acapulco - największy port Meksyku oraz na samą stolicę tego państwa - Mexico City. Opór stawiła amerykańska dywizja pancerna w Puebli, jednak została szybko wypchnięta do Tampico. 13 sierpnia czołgi feldmarszałka Dietricha dotarły do Rio Grande - rzeki stanowiącej granicę Meksyku i USA. Ofensywa na południo szła o wiele wolniej. Dopiero 15 sierpnia siły feldmarszałka von Kleista zajęły Acapulco. 18 sierpnia Reichsmarschall Manstein zajął Monterrey, a 21 sierpnia Monclovę - kolejne miasta na granicy z USA. 25 sierpnia padła Guadalajara - meksykańska stolica znalazła się w łapach niemieckich Panther. 30 sierpnia, choć Niemcy zajęli zaledwie połowę kraju, Meksyk skapitulował.

Walki o Pueblę i jeden z nielicznych czołgów zniszczonych przez Amerykanów


Coraz bliżej USA...
​

Unternehmen Wirbelsturm rozpoczął się 29 czerwca desantem jednostek Kampfgruppe Marine na Portoryko, który zakończył trzymiesięczny żywot tego państwa. 6 lipca Niemcy uderzyli na Santiago, a dwa dni później na Santo Domingo. Republika Dominikany skapitulowała 13 lipca, natomiast Haiti nie walczyło wiele dłużej - jeden z ostatnich Aliantów na Karaibach złożył broń 21 lipca. Huragan na Karaibach przeniósł się na Kubę - pod koniec lipca wojska feldmarszałka Schoernera zaatakowały Guantanamo. Kilkudniowy opór Kubańczyków nie zdał się na nic - na początku sierpnia KG Marine siłą rozpędu zajęła Camaguey i Santa Clarę, stając u wrót Hawany 10 sierpnia. Resztki amerykańskiej Floty Karaibskiej próbowały chociaż spowolnić szybkie postępy Niemców. 11 sierpnia w Cieśninie Florydzkiej rozegrała się powtórka z Zatoki Guayaquil - tym razem łupem niemieckich pancerników padły trzy lotniskowce, w tym duma US Navy - USS Yorktown. Upadłe morale obrońców Hawany ułatwiło sprawę feldmarszałkowi Ringelowi - Kuba skapitulowała 16 sierpnia.

Desant na Guantanamo


Ostatnie chwile USS Yorktown
​

22 sierpnia Kriegsmarine przemieściła się na Bermudy. Uderzenie wojsk feldmarszałka Studenta rozbiło stacjonującą na wyspie dywizję amerykańską. Dzieła zniszczenia dopełniły niemieckie pancerniki, które zatopiły całość alianckiej floty stacjonującej w porcie.

Walki o Bermudy

Scenariusz postępowania z państwami Ameryki Środkowej był identyczny z tym sprzed kilku miesięcy - w kolejno zdobywanych stolicach instalowano posłuszne Rzeszy rządy. Niepodległość nadano także 18 czerwca Gujanie. Inaczej sprawa miała się z państwami karaibskim - w przyszłości miały stać się kolejnymi bazami Rzeszy, natomiast ludność miejscowa miała być przerzucona do Ameryki Środkowej.

​

Szybkie postępy Rzeszy wywołały panikę w USA. Tuż po upadku Meksyku prezydent Truman nakazał natychmiastową budowę umocnień na południowej granicy, a także wzdłuż największych rzek. Najważniejsze miasta miały stać się fortecami nie do zdobycia. Do wojska powołano blisko dwa miliony żołnierzy. Rozbudowano Gwardię Narodową i przekazano jej o wiele lepszy sprzęt. Przyśpieszono także prace nad bronią atomową. Rozpoczęto także budowę schronów, które miały ochronić ludność cywilną przed skutkami ewentualnych ataków jądrowych. Podobne działania podejmował rząd Winstona Churchilla w Nowej Wielkiej Brytanii.

Całkowite skupienie uwagi Rzeszy na Ameryce chciał wykorzystać Czang Kaj-szek. Ostatni cel jego ekspansji - Syberia - kusił swoim bogactwem. Jednak państwo Awksentiewa było o wiele silniejsze od Indii, oprócz tego Chińczycy mogli liczyć tylko na siebie. Sama Syberia również borykała się z rozlicznymi problemami na zachodnich rubieżach swojego państwa - pomimo przesunięcia w pobliże Uralu większości swoich wojsk komunistyczna partyzantka na tych terytoriach rosła w siłę. Sam Awksentiew nieco bagatelizował ten problem, nie dając wiary pogłoskom o scentralizowanym zarządzaniu poszczególnymi grupkami bojowników. Kolejni chwytani komuniści wspominali o silnym przywódcy, który odrodzi Związek Radziecki i przywróci mu potęgę. Wydarzenia na północy swojego kraju bacznie obserwował Mirsaid Kajdargaliewicz - liczył na wojnę pomiędzy Syberią i Chinami, a także na komunistyczną rewolucję, do której z radością przyłączyłby się...

 

Odcinek 41 - Ostatni komunista

Wrzesień - Grudzień 1948

Wrzesień przyniósł ostateczne rozwiązanie konfliktu w Azji. Chiny Czang Kaj-szeka najechały południowe rubieże Syberii. Turkestan natychmiast zareagował ogłaszając mobilizacją i koncentrując wojska przy granicy z Chinami. Szybkie postępy chińskich wojsk zachwiały stabilnością państwa Awksentiewa. Coraz częściej dochodziło do walk z komunistycznymi partyzantami. Niektóre regiony były opanowane już przez bojówki, które szumnie nazywały się Nową Armią Czerwoną. Bardzo trudna sytuacja Syberyjczyków, poparcie Turkestanu, przewidywana słabość wojsk polskich stacjonujących na Uralu, a przede wszystkim skupienie całej potęgi armii niemieckiej na Aliantach skłoniło komunistyczną wierchuszkę do ujawnienia się. Przywódcą proklamowanego 4 września Związku Radzieckiego okazał się nie kto inny jak marszałek Gieorgij Żukow. Po upadku Niżnego Nowogrodu 24 lipca 1943 r., ostatniego bastionu ZSRR, Żukow zbiegł na wschód i ukrył się w górach. Na Uralu po cichu odbudowywał potęgę RKKA, do której przyłączali się Sowieci z Ostkommisariats, którym udało się uciec przed jarzmem narzuconym przez Rzeszę, oraz Syberyjczycy zniechęceni defetyzmem i izolacjonizmem Awksentiewa. Minęło pięć długich lat zanim Żukow uznał, że nadszedł czas na wyrównanie rachunków z Unią i odbudowę Związku Radzieckiego.

Powrót Żukowa
​

Już z pierwszymi dniami nowej rewolucji Żukow rozpoczął aktywne działania na froncie. Zamierzał w pierwszej kolejności rozbić polskie dywizje na Uralu, a następnie uderzyć na tyły wojsk syberyjskich walczących z Chińczykami. Turkestan, który natychmiast przyłączył się do ZSRR zaatakował Sinkiang. Kajdargaliewicz liczył, że potrwa kilka miesięcy zanim Persja skoncentruje wojska na północy kraju. Tymczasem trwały ciężkie walki o Ural. Na wschód został wysłany weteran Barbarossy, marszałek Edward Rydz-Śmigły. Pierwszego dnia walk Polacy musieli wycofać się z Czkałowa, jednak udało im się pokonać Sowietów pod Workutą i Permem. RKKA nie przerywała ofensywy na południowy Ural, kolejno rozbijając Polaków pod Ufą i Osą. 12 września polska armia przekroczyła granice Turkestanu i zajęła Uralsk. Trwały także walki o Orska, natomiast 15 września Polacy wkroczyli do Workuty. Dwa dni później odparli sowiecką kontrofensywę i ponadto rozbili RKKA pod Storożewskiem. 21 września padł Czkałow, tydzień później - Ufa. Zajęcie tego miasta dało Polakom szerokie możliwości do atakowania. Ofensywa na Turkestan przyniosła pełne powodzenie. 4 października odparto kontrataki na Czelkar i zdobyto Aralsk. Tego samego dnia Sowieci wyparli Polaków ze Storożewska. 14 października padł Syktywkar, dzień później Bereźniki i Czelabińsk. Polacy zbliżali się już do Samarkandy, zagrażali także radzieckiej kwaterze głównej w Jekaterynburgu. 18 października marszałek Śmigły-Rydz przypuścił ostateczny szturm na pozycje Żukowa. Walki o to miasto przeciągnęły się aż do połowy listopada. Wreszcie 18 listopada opór sowiecki został przełamany. Żukow popełnił samobójstwo, podobnie jak większość jego podwładnych. Armia Czerwona poszła w rozsypkę. Ostatni komunista, który podjął walkę przeciw Wielkiej Rzeszy, nie żył.

Polskie zwycięstwa


Ostatnia bitwa marszałka Śmigłego-Rydza


Czas się żegnać, towarzyszu Żukow
​

Należało jednak pokonać także wojska Turkestanu. Ich ofensywa na Sinkiang została zatrzymana już na granicy. Persowie w końcu skoncentrowali swoje siły i szybko ruszyły do ataku. Przełamanie resztek wojsk Kajdargaliewicza nie stanowiło problemu. Z początkiem listopada zajęli Taszkient i Samarkandę. Resztki wojsk turkestańskich skupiły się wokół Ałma-Aty. Miasto padło 4 grudnia. Tego samego dnia Kajdargaliewicz został schwytany i natychmiast rozstrzelany.

Perska ofensywa
​

Wojna chińsko-syberyjska była pasmem sukcesów Czanga. Jeszcze w październiku padł Jakuck, a wojska chińskie nieustannie parły w kierunku Nowosybirska. Awksentiew błagał Curtiusa o wsparcie Rzeszy, jednak jego prośby pozostały bez odpowiedzi. Fuhrer już dawno pogodził się z coraz większymi aspiracjami Chin, które awansowały na pozycję numer dwa w Unii. Początek grudnia przyniósł upadek stolicy Syberii. Hitler pozwolił Czangowi na wyznaczenie nowych granic. Chiny zajęły blisko połowę syberyjskiego terytorium. Uzyskały także port w Ochocku i wschodnią część Turkestanu. Persja zagarnęła większość dawnego imperium Kajdargaliewicza. Niemcom przypadła zachodnia i północna część Syberii wraz z Kamczatką. Na tych terytoriach oraz na północnej części Turkestanu odtworzono Reichskommisariat Siberien.

Zwycięski Czang


Perskie imperium
​

Ostatnie miesiące 1948 roku były okresem gorączkowych przygotowań Rzeszy do ostatecznego rozprawienia się z Aliantami. Do Meksyku przerzucono Waffen SS, nowo sformowane korpusy pancerne, a także posiłki z Włoch, Polski i Etiopii. Kontyngent wojsk sojuszniczych stanowiły najbardziej elitarne jednostki. Tymczasem w USA 3 listopada jak gdyby nigdy nic odbyły się wybory. Truman zdecydowanymi działaniami mającymi uchronić USA odzyskał zaufanie wyborców, dzięki czemu z łatwością wygrał. Amerykanie ze spokojem oczekiwali kolejnych miesięcy, nieświadomi piekła, jakie miało się niedługo rozpętać...

To już pana ostatnia kadencja, panie Truman...

PS Tak, w następnym będą już atomówki.
​

 

Odcinek Specjalny nr 13 - Potęga atomu

​

​

​

​

​

Podziękowania dla de Mont Salvy'ego, Dynamica, Logana i Zoora za pomoc przy stworzeniu odcinka.

PS Tytuły kolejnych odcinków zamierzam dawać po angielsku. Reflektujecie?

 

Odcinek 42 - Their land, their people, their blood

Styczeń - Luty 1949 r.

​

Początek 1949 r. stał pod znakiem chmur w kształcie grzyba, pożarów, śmierci i zniszczeń. Pięć miast Stanów Zjednoczonych zostało zrównanych z ziemią. Wielu dziwiło się, że Fuhrer zabronił użycia broni atomowej przeciwko stolicy USA. Dla Waszyngtonu i okolic niemieccy naukowcy przygotowali jednak inną niespodziankę - trzynaście tysięcy morderczych rakiet V2-A9, które obróciły miasto w gruzy. Jednym z niewielu budynków, który ocalał był Biały Dom - chociaż większość rakiet było wycelowanych właśnie w ten punkt, żadna nie osiągnęła swojego celu. Prezydent Truman odmówił opuszczenia stolicy i przeniósł się do specjalnego podziemnego bunkra zbudowanego pod Białym Domem. Podobnie uczyniła brytyjska rodzina królewska oraz premier Winston Churchill i jego rząd - przerażeni zniszczeniem pięciu amerykańskich miast, przeprowadzili się do schronu na północ od Ottawy.

Zbombardowany Waszyngton
​

Jednocześnie z rakietami V2-A9 granice USA miała przekroczyć armia niemiecka wspierana sojuszniczymi oddziałami z Polski, Etiopii i Włoch. Rozkazy Fuhrera były jasne:

Ameryka miała nie przetrwać tej wojny. Ameryka miała zostać zniszczona. Ameryka miała już nigdy nie zagrozić Rzeszy. Wehrmacht, Panzerwaffe, Waffen SS, KG Marine, sojusznicze korpusy ekspedycyjne - łącznie ponad milion żołnierzy - miały zmieść US Army z powierzchni ziemi. Każdy żołnierz amerykański czy brytyjski miał być zabity. Zakazano brania jeńców. Miała rozpocząć się wojna totalna.

Siły Unii zgrupowano w ośmiu związkach taktycznych, które przyjęły nazwę od stanów, które miały zaatakować. Utworzono po jednej armii "Kalifornia" i "Nowy Meksyk", dwie armie "Arizona" i cztery "Teksas" - łącznie 106 dywizji, w tym pięć sztabowych, czterdzieści trzy pancerne, siedem zmechanizowanych, czternaście zmotoryzowanych, trzydzieści jeden górskich i sześć kawaleryjskich. Według raportów Abwehry Amerykanie utworzyli dziesięć armii: po dwie "Kalifornia", "Arizona" i "Nowy Meksyk" oraz cztery "Teksas" - szacowano, że dysponują 75 dywizjami w pierwszym rzucie. Ciężar ofensywy miały przyjąć szybkie dywizje Waffen SS. Opierając swoje lewe skrzydło o Kordyliery miały jak najszybciej dotrzeć do północnych stanów, dzięki czemu rozdzieliłyby US Army na dwie części. Priorytet uzyskało także zajęcie teksańskiej ropy, dzięki czemu armie Unii nie byłyby zależne od dostaw z Wenezueli.

OdeB wojsk Unii i wojsk Aliantów
​

1 stycznia 1949 r., w samo południe, rozpoczęła się ostateczna rozgrywka między Unią a Aliantami. Początkowo skupiono się na trzech punktach - słabo bronionej Yumie, wybrzuszeniu frontu w El Paso i przygranicznym porcie Corpus Christi. Już pierwsze starcia z Amerykanami dowiodły ich olbrzymiej determinacji. 2 stycznia ruszyła kontrofensywa gen. Marshalla na niemieckie wybrzuszenie w Monclovie. Uderzenie na El Paso załamało się już po półtorej doby. Nie powiódł się również atak na Corpus Christi. Udało się natomiast powstrzymać Marshalla, a także rozbić Amerykanów pod Yumą.

Pierwsze starcia z Amerykanami
​

8 stycznia 1949 r. do Yumy dotarły wojska feldmarszałka Haussera. Pierwsze amerykańskie miasto w niemieckich rękach było przedsmakiem tego, co czeka Amerykanów, jeśli przegrają wojnę. Resztkę żołnierzy gen. Lemnitzera rozstrzelono. Mężczyzn z miasta i okolic, którzy stworzyli naprędce sformowaną milicję, powieszono jako bandytów. Kobiety gwałcono, dzieci i starców mordowano. Szczególnym bestialstwem odznaczyła się Armia Etiopska, w skład której wchodzili ochotnicy z całej Afryki. Plemienne zwyczaje niektórych żołnierzy nakazywały im gotowanie żywcem cywilów, nierzadkie były także przypadki kanibalizmu, pomimo dostatecznej aprowizacji w żywność. Wydarzenia z Yumy umocniły wolę walki żołnierzy US Army, ale wywołały strach wśród cywilów. Skoro tak zachowywali się żołnierze Wehrmachtu i Panzerwaffe, to co będę robić żołnierze Waffen SS, o których krążyły mroczne legendy?

Yuma - pierwsze amerykańskie miasto w niemieckich rękach
​

Dzień później gen. Marshall ponowił atak na Monclovę. Wspierany na skrzydłach przez Eisenhowera i Pattona był bliski pokonania wojsk Reichsmarschalla Mansteina, jednak ostatecznie Niemcy utrzymali się w prowincji. Ciężkie straty poniosła Gebirgsarmee SS feldmarszałka Buschego. Jednocześnie feldmarszałek Geyr von Schweppenburg próbował wyprowadzić natarcie na San Antonio, ale siły gen. Eisenhowera okazały się zbyt silne. 13 stycznia udało się zlikwidować wybrzuszenie w El Paso, jednak nie na długo. Szybkie kontrnatarcie gen. Pattona, wspieranego na skrzydłach przez Marshalla i Kruegera wyparło wojska Reichsmarschalla Guderiana, pomimo ataków Rommla na Las Cruces i Guderiana na Midland. Sukcesy odnoszono na froncie kalifornijskim. Siły Haussera po zakończeniu rzezi Yumy i okolic wsparły armię feldmarszałka Hotha w uderzeniu na Imperial Valley. Walki o miasto przeciągnęły się aż do połowy lutego, kiedy do prowincji wkroczyła Armia Etiopska i Polski Korpus Górski.

Porażka pod El Paso
​

Pod koniec drugiej dekady stycznia Waffen SS zaczęła przebijać się w kierunku Las Cruces. Na szpicy ustawiono jednostki Modela i von Witzlebena, Rommel zaś miał wspierać ofensywę i kontrować ewentualne przeciwuderzenia Amerykanów. SS dotarło do Las Cruces 23 stycznia, lecz atak Amerykanów z kilku stron i nieudolne dowodzenie von Witzlebena zmusiło Niemców do odwrotu. Zwycięstwo US Army zadało kłam rzekomej nieśmiertelności żołnierzy SS, przed którymi drżała cała Europa.

Waffen SS zawiodło Fuhrera
​

Porażkę von Witzlebena Niemcy odbili sobie na innych frontach. 27 stycznia padło Corpus Christi. Dzień później odparto atak Amerykanów na Monclovę, rozbito Pattona pod El Paso i uderzono na San Antonio, gdzie szczególnie wykazała się Polska Armia Pancerna gen. Maczka. Początek lutego przyniósł zwycięstwo pod Imperial Valley, a także udaną ofensywę Rommla na Silver City. 3 lutego Guderian ponownie wkroczył do El Paso i ponownie musial wycofać się na pozycje wyjściowe. 5 lutego wojska Mansteina zajęły Midland. We wcześniejszych bitwach i w walkach o miasto bardzo ciężkie straty poniosła Gebirgsarmee SS feldmarszałka Buschego, którą wycofano z dala od frontu, aż do Panamy, gdzie miała zostać uzupełniona. 6 lutego Rommel zajął Silver City i okazał się lepszym obrońcą od von Witzlebena. Dzień później ruszyła wreszcie armia feldmarszałka von Kleista zajmując Tucson. 12 lutego Armia Eriopska i Polski Korpus Górski wreszcie wkroczyły do Imperial Valley, gdzie powtórzyły się wydarzenia z Yumy, w których nierzadko brali udział także polscy żołnierze*. Zajęcie tego miasta pozwoliło na uderzenie armii feldmarszałka Hotha na największy amerykański port na Zachodnim Wybrzeżu - San Diego. Rozpoczęła się także ofensywa Reichsmarschalla von Rundstedta na Houston.

Ewakuacja Gebirgsarmee SS
​

17 lutego San Diego padło, a dwa dni później Guderian ponownie zajął El Paso, tym razem na dłużej. 20 lutego rozpoczęła się ofensywa wojsk Haussera na stolicę Arizony - Phoenix, która padła cztery dni później. Wciąż trwał marsz wojsk von Rundstedta na Houston i von Kleista na Tucson. Pod koniec lutego Niemcy odparli kolejne ataki Amerykanów na Las Cruces, Phoenix, Midland i Silver City. KG Marine zaczęła się natomiast przygotowywać do kolejne operacji desantowej, która miała nastąpić na początku marca.

Sytuacja na froncie po dwóch miesiącach walk
​

*Nie, Polacy nie gotowali sobie obiadków z cywili.

Krytykować, komentować, repować:mrgreen:

 

Odcinek 43 - Texas Ranger

Marzec - Maj 1949

​

Pierwsze dwa miesiące walk dowiodły siły Ameryki. US Army nie została rozbita, kolejne jednostki docierały na front, a wojska Unii poruszały się bardzo powoli. Waffen SS ściągnięte specjalnie z Europy jak na razie zawodziło. Czy weterani wojen w Europie, Afryce i Azji wykorzystają swoje doświadczenie by pokonać młodą armię USA? Czy legendarne jednostki SS pokażą, na co je stać? Czy przewaga Rzeszy w atomowym wyścigu da jej ostateczne zwycięstwo?

OdeB wojsk Unii i wojsk Aliantów
​

Marzec rozpoczął się od uderzenia wojsk gen. Szyszko-Bohusza na Pustynię Mojave. Był to wstęp do ofensywy wzdłuż zachodniego wybrzeża USA. 7 marca feldmarszałek Hoth zajął Fresno, a 12 marca feldmarszałek Messe wkroczył do zniszczonego Los Angeles. Włoski Korpus Pancerny został skierowany na najsłabiej broniony, ale także najbardziej zniszczony i skażony odcinek frontu. Ofensywa na północ przebiegała bez większych problemów. Hoth szybko rozbijał kolejne nadmorskie garnizony, zaś w połowie maja dotarł do granicy amerykańsko-brytyjskiej w pobliżu Seattle. Dalsze natarcie zostało zatrzymane. Sytuacja na innych frontach zagrażała prawemu skrzydłu wojsk Hotha.

Walki o zniszczone San Francisco
​

Na froncie teksańskim wojska Unii początkowo odnosiły sukcesy. 3 marca padły Houston i Tucson, 7 marca Reichsmarschall Manstein wkroczył do Lubbock. Problemy zaczęły się po zajęciu Dallas przez feldmarszałka Geyra 9 marca. Przez pierwszy tydzień odpierał ataki Eisenhowera i Lemnitzera, jednak uderzenie półmilionowej armii gen. Pattona zmusiło go do szybkiego wycofania się z powrotem do San Antonio. Korzystając z koncentracji sił amerykańskich we wschodnim Teksasie armia niemiecka wyprowadziła kilka ataków w kierunku Los Alamos (zajęte przez Reichsmarschalla Rommla 15 marca), Delano Peak (zajęte przez feldmarszałka von Kleista 18 marca), Albuquerque (zajęte przez gen. Modela 19 marca) i Amarillo (zajęte przez Reichsmarschalla Guderiana 20 marca). Rommel idąc za ciosem wkroczył do Santa Fe 17 marca, a dwa dni później do Pueblo.

Bitwa pancerna o Dallas
​

Początek kwietnia przyniósł ciężkie walki o Lubbock i Roswell, które przeciągnęły się aż do połowy miesiąca. 12 kwietnia okazał się czarnym dniem dla armii niemieckiej. Najpierw feldmarszałek Geyr musiał wycofać się z Dallas pod naporem wojsk gen. Eisenhowera, następnie gen. Patton wyprowadził potężny atak na Lubbock. Manstein również musiał się wycofać, przez co odsłonił prawe skrzydło armii Guderiana. Patton oczywiście skorzystał z okazji i ponownie wyparł Reichsmarschalla do Roswell. Wówczas popełnił jednak błąd w pełni wykorzystany przez Mansteina. Po zajęciu Amarillo natychmiast uderzył na wycofujące się wojska Guderiana. Wówczas Manstein, wspierany przez wojska feldmarszałka Geyra, zaatakował tyły wojsk Pattona. Kontratak Guderiana dopełnił dzieła zniszczenia - 20 kwietnia Lubbock znów było w rękach niemieckich.

Generał Patton - nowy strażnik Teksasu


Manstein - Patton 1:1


Sytuacja na froncie pod koniec kwietnia
​

Do końca miesiące trwał względny spokój na froncie. Amerykanom udało się powstrzymać ataki Haussera na Provo i dwóch armii włoskich na Aspen. Początek maja zbiegł się z kolejnymi porażkami Waffen SS. Zaczęło się od uderzenia dwukrotnie większych sił gen. Eisenhowera na pozycje Rommla pod Pueblo, które wyparły wojska Reischmarschalla do Santa Fe. Na tym nie zakończył się odwrót I Panzerarmee SS. Eisenhower idąc za ciosem zmusił Rommla do wycofania się do Albuquerque. W połowie maja Eisenhower i MacArthur zaatakowali z trzech stron wybrzuszenie we froncie. Reischmarschall znów musiał zarządzić odwrót, który niejednokrotnie przemienił się w ucieczkę.

To już nie jest taktyczny odwrót, marszałku Rommel...


Waffen SS znów zawodzi
​

5 maja do Las Vegas wkroczyła Armia Etiopska. Afrykańscy żołnierze pokazali osławionemu Miastu Grzechu co to naprawdę znaczy grzech. Najpierw przez kilka dni świetnie bawili się w lokalnych kasynach, by następnie wymordować wszystkich pozostałych przy życiu mieszkańców. Po zakończeniu rzezi podpalili miasto. Niechęć żołnierzy innych armii do dręczenia cywili skłoniła Fuhrera do wysłania do Ameryki ogromnej liczby funkcjonariuszy Gestapo i SS, sformowanych w oddziały Einsatzgruppen (Grup Operacyjnych). Do obowiązków poszczególnych armii nadal należało rozstrzeliwanie jeńców amerykańskich, ale cywilami zajęła się właśnie Einsatzgruppen. Rozkazy Reichsfuhrera Heinricha Himmlera nakazywały mordowanie każdego mężczyzny, a także chłopców w wieku powyżej 12 lat. Starcami zajmowała się grupa lekarzy, która pod pozorem badań i podawania leków zabijała także ich. Kobiety i dzieci były wypędzane i skazywane na tułaczkę. Miasta i wioski miały być burzone i palone. Himmler, który przybył do Meksyku w połowie marca, miał osobiście dopilnować, by na tyłach niemieckich wojsk nie powstawały żadne grupki oporu.

Ostatnie chwile Las Vegas
​

Pod koniec maja front ustabilizował się. W porównaniu z sytuacją z marca jedynym większym sukcesem było zajęcie zachodniego wybrzeża USA. Długotrwałe walki w Teksasie zniszczyły jednak tamtejsze rafinerie, co pogorszyło zaopatrzenie US Army. Sytuacja wojsk niemieckich wcale nie stała się jednak lepsza - raporty Abwehry mówiły o kolejnych jednostkach amerykańskich napływających na front z północy kraju i Kanady. Operację desantowania się KG Marine na Florydzie odłożono do czasu zajęcia Teksasu. W obliczu coraz silniejszego oporu Amerykanów Fuhrer zdecydował się zagrać va banque - rozkazał użyć kolejnych pięciu bomb atomowych.

Sytuacja na froncie pod koniec maja
​

 

Odcinek 44 - If they fight for USA, they die for USA

Czerwiec - Grudzień 1949

​

Stałem się śmiercią, niszczycielem światów...
​

1 czerwca 1949 r. - Pueblo. 5 czerwca 1949 r. - Amarillo. 9 czerwca 1949 r. - Delano Peak. 17 czerwca 1949 r. - Enid. Czerwiec roku 1949 okazał się równie tragicznym miesiącem co styczeń. W dziesiątą rocznicę wybuchu II Wojny Światowej ruszyła kolejna ofensywa Unii. Niemcy, wzmocnieni jednostkami Einsatzgruppen przesuniętymi na linię frontu, mieli rozbić US Army. Osłabieni bombami atomowymi Amerykanie mieli stawić o wiele mniejszy opór niż w minionych miesiącach. 5 czerwca wycofali się z Abilene, Dallas, Albuquerque i Los Alamos. Dzień później poddali Houston i Amarillo. Do połowy miesiąca Niemcy kontrolowali już blisko 40% amerykańskiego terytorium. Alianci stawili opór dopiero na granicy Luizjany i Kordylierach.

Sytuacja na froncie na początku lipca
​

Z początkiem lipca jednak i te bariery zostały przełamane. Uderzenie Guderiana na Tulsę rozpoczęło większą ofensywę na południu. 5 lipca Manstein rozbił Amerykanów pod Pine Bluff, 9 lipca Bradley musiał uznać wyższość wojsk Geyra von Schweppenburga pod Monroe,a dzień później Dietrich wziął szturmem Nowy Orlean. Na innych frontach Niemcy również nie próżnowali. 12 lipca Panzerkorps feldmarszałka von Kleista wspierany przez 2. Armię Włoską pokonał siły MacArthura pod Grand Junction. W tym samym czasie 1. Armia Włoska marszałka Badoglio i Panzerarmee SS Rommla uderzyły na Denver. Ofenswa ruszyła także na północy - 19 lipca padło Elk City, a 21 pod naporem Włoskiego Korpusu Pancernego ugięło się Lewiston. Amerykanie próbowali kontratakować, a ich cios spadł z najmniej spodziewanego kierunku - Kanady. Korpus gen. Pattona uderzył na Panzerkorps feldmarszałka Hotha stacjonujący w Spokane. Zbiegło się to z pierwszymi porażkami także na południu - 26 lipca Rommel po raz kolejny musiał wycofać się z Pueblo, marszałek Badoglio 28 lipca opuścił Denver, a feldmarszałek Busche poddał Enid. 4 sierpnia Rommel poniósł kolejną porażkę, tym razem pod Albuquerque. W obliczu kolejnych klęsk Fuhrer rozkazał rozpoczęcie inwazji na Florydę. Przygotowania zakończono na przełomie lipca i sierpnia, a sam desant rozpoczął się w pobliżu Jacksonville. Resztki US Navy próbowały zapobiec postępom KG Marine, jednak bitwa zakończyła się jak zwykle - na dno poszły lotniskowce USS Enterprise i USS Intrepid oraz pancernik USS Mississipi.

Desant na Florydę
​

Równocześnie z desantem na Florydę Niemcy przeszli do generalnej ofensywy. 9 sierpnia Hoth odbił z rąk Pattona Spokane, a 14 sierpnia także Lewiston. 13 sierpnia Guderian wyprowadził lokalny kontratak na Abilene. By przyśpieszyć postępy wojsk niemieckich i ostatecznie złamać opór Amerykanów zdecydował się zaryzykować i użyć ostatniej bomby atomowej - tym razem za cel obrał miasteczko Pine Bluff, miejsce koncentracji blisko dwustu tysięcy amerykańskich żołnierzy. 17 sierpnia, kilkanaście godzin po zrzuceniu bomby na wojska gen. Eisenhowera spadło uderzenie wojsk Reichsmarschalla Mansteina. Dzień później rozpoczął się atak sił Dietricha na Baton Rouge. Walki o miasto przeciągnęły się aż do końca sierpnia. W tym czasi KG Marine zajęła całą Florydę i umocniła się na pozycjach w oczekiwaniu na wojska przedzierające się przez Mississipi.

Teraz wszyscy jesteśmy ********ami - Reichsmarschall Heinz Guderian


Sytuacja na froncie pod koniec sierpnia
​

Początek września stał pod znakiem coraz bardziej zdecydowanych ataków Hotha na kanadyjskie pogranicze. Pierwsze spotkanie z wojskami brytyjskimi pod Kamloops dowiodło, że nadal nie są w stanie równać się z wojskami niemieckimi. 2 września gen. Model odbił z rąk Marshalla Enid, a 4 września Rommel zrehabilitował się rozbijając siły Bradleya pod Pueblo. 5 września feldmarszałek Geyr uderzył na Jackson tworząc kolejny przyczółek za Mississipi. 18 września von Kuchler zajął Vancouver. Von Kluge natomiast kontynuował ofensywę w Kordylierach. 22 września 1. Armia Włoska wspierana przez korpus von Kleista rozbiła siły Bradleya w Rock Springs. Dzień później KG Marine mogła nawiązać współpracę z pozostałymi armiami - uderzenie z trzech stron na Mobile w południowej Alabamie poprowadzone przez feldmarszałka Schoernera zostało zakończone pełnym sukcesem. Tymczasem niektóre odcinki frontu zaczął ogarniać impas. Dopiero w połowie października Guderian odbił z rąk Pattona Tulsę, a 29 października Model dokończył dzieło zniszczenia armii Pattona pod Topeką. Kolejne dwa miesiące były nieprzerwanym pasmem sukcesów wojsk Unii. Do końca 1949 roku Niemcy dotarli do Wielkich Jezior na północy USA, natomiast na północy zatrzymały się na granicy stanów Karolina Płd. i Płn., Wirginia, Kentucky, Illinois oraz Wisconsin.

Ofensywa listopadowa


Ofensywa grudniowa
​

Sytuacja na ludności cywilnej na terenach okupowanych przez Rzeszę nieznacznie się poprawiła. Przesunięcie Einsatzgruppen na linię frontu i większe natężenie walk dało chwilę wytchnienia Amerykanom. Również Armia Etiopska bardzo często związana w walkach nie miała czasu na dręczenie cywili. Jednakże próby dojścia do porozumienia z Amerykanami zakończyły się porażką - prawie nikt nie zgodził się na kolaborację z Niemcami. Dotyczyło to także tych obywateli, których przodkowie wywodzili się z Europy - potomkowie Polaków czy Włochów walczyli przeciwko rodakom ich dziadków. Fuhrer nakazał specjalistom Rzeszy opracowanie planów na wypadek okupacji Ameryki. Na czele zespołu badawczego stanął Reichsfuhrer Heinrich Himmler, który już zaczął prace nad specjalnym memorandum dla Fuhrera. Sam Fuhrer wysłał do Ameryki kolejne mordercze zabawki, które miały znaleźć się na wyposażeniu niemieckich wojsk - bomby wodorowe i rakiety V2-A10.

Sytuacja na froncie na początku stycznia 1950 r.
​

 

Odcinek 45 - Where is your God, sir Churchill?

Styczeń - Marzec 1950

​

Ostatni rok II Wojny Światowej rozpoczął się od wielkich zwycięstw Unii. 3 stycznia uderzenie dwukrotnie większych sił marszałka Badoglio na Madison doszczętnie rozbiło wojska gen. Bradleya. Ilość jeńców liczono w dziesiątkach tysięcy. Rozpoczęto także przełamywanie alianckich linii obronnych pod Owensboro i Columbią. Głównym celem styczniowej ofensywy było jednak zniszczenie amerykańskich reaktorów. Loty zwiadowcze i raporty Abwehry wskazywały na przełęcz w Appalachach w pobliżu miasteczka Asheville. Miał być tam ulokowany ogromny kompleks badawczy. Natarcie na Asheville rozpoczęło się od ataku Panzerkorpsu feldmarszałka Dietricha 8 stycznia. Pomimo heroicznej obrony żołnierzy gen. Marshalla reaktorów nie udało się obronić. Prezydent Truman zabronił wycofującym się jednostkom zniszczenie kompleksu, licząc, że uda się go jeszcze odbić i nadal wykorzystywać. Ewakuowano jedynie naukowców. Na początku lutego Dietrich dotarł do Asheville. Z resztek dokumentów, jakie znaleziono w kompleksie, udało się ustalić, że aliancki program atomowy jest jednak mniej zaawansowany od niemieckiego - choć Amerykanie posiadali już bomby atomowe, były to jednak najprostsze typy, które Rzesza posiadała już kilka lat temu. Samych bomb nie udało się jednak znaleźć - prawdopodobnie Amerykanie zabrali je podczas ewakuacji kompleksu. Choć Dietrich musiał wycofać się z Asheville już 7 lutego, to na rozkaz Fuhrera zniszczył cały kompleks. USA zostało pozbawione możliwości zbudowania kolejnych bomb, a i samo ich użycie wiązało się z ogromnymi trudnościami - nieustanne bombardowania lotnisk i przygniatająca przewaga w powietrzu lotnictwa Unii uniemożliwiły loty latającym fortecom.

Amerykańskie reaktory coraz bliżej...
​

Na granicy amerykańsko-kanadyjskiej trwał nieustanny pochód wojsk Unii. Sytuacja na południu zaczęła się pogarszać w połowie miesiąca. Amerykanie wyparli Niemców z Owensboro i Marion oraz powstrzymali uderzenie Modela na Decatur. 21 stycznia Niemcy musieli wycofać się także z Columbii. 26 stycznia udało się na krótko odzyskać Owensboro, jednak tydzień później ponownie znalazło się w rękach Amerykanów. 29 stycznia McArthur ponownie zatrzymał Modela pod Decatur. Dzień później Patton uderzył na Savannah i Macon. Pozycje KG Marine na Florydzie były zagrożone, zwłaszcza po nieudanej próbie kontrataku na Columbię.

Sytuacja na froncie na początku lutego
​

Początek lutego był traumą dla niemieckich marines. Kolejne porażki pod Macon i utrata Augusty i Atlanty poważnie nadszarpnęły morale KG Marine. Na Florydę wysłano korpusy Dietricha i Rundstedta, które z trudem wyparły Amerykanów na linię Charleston-Columbia. Na innych frontach Niemcom wiodło się lepiej. 8 lutego padło Louisville, a dzień później Guderian już na dobre zajął Owensboro. 10 lutego Włosi wkroczyli do Madison. Kolejne zwycięstwa pod Cedar Rapids i Milwaukee pozwoliły Niemcom zbliżyć się do Chicago. 16 lutego Model w końcu wkroczył do Decatur, a von Kleist do Marquette. W drugiej połowie lutego sytuacja na południu pogorszyła się. 22 lutego nie powiodło się uderzenie na Columbię, natomiast Amerykanie wyprowadzili kontrnatarcie na Atlantę. W obliczu załamania się linii frontu Reichsmarschall Guderian zdecydował się ponownie użyć potęgi atomu - tym razem bomby wodorowe spadły na Columbię i Charleston.

Kolejne bomby
​

20 lutego w Dover i Atlantic City wybuchły bunty kierowane przez German American Bund. Organizacja ta skupiała obywateli amerykańskich o niemieckich korzeniach i nazistowskich sympatiach. Już w połowie lat czterdziestych Abwehra nawiązała ścisłe kontakty z GAB, która skupiała się na działalności wywiadowczej. Z początkiem inwazji Rzeszy na USA GAB nadal starała się pozostawać w ukryciu pomimo, że była nieustannie obserwowana przez CIA. Szybkie postępy wojsk Unii spowodowały, że Fuhrer postanowił wykorzystać GAB do własnych celów. Szef Abwehry, gen. Hans Oster, otrzymał od Hitlera specjalne rozkazy dotyczące wywołania rewolty na Wschodnim Wybrzeżu. Fuhrer był świadom słabości sił GAB i prawdopodobnie szybkiego upadku powstania, jednak chciał wprowadzić chaos w szeregi Amerykanów i odciągnąć z frontu choć kilka jednostek US Army. Dzień po przejęciu kontroli nad całym New Jersey GAB ujawnił się także w ruinach Nowego Jorku. Początkowo zyskał niewielkie poparcie lokalnej ludności wzywając do zakończenia wojny i głosząc hasła o pokojowych zapędach Rzeszy. Jednak sukcesy Ostera i GAB zniszczył Reischmarschall Guderian już trzy dni po rewolcie w New Jersey. Dwie bomby atomowe zadały kłam propagandzie German American Bund. Do stłumienia powstania wyruszyły spod Waszyngtonu jednostki Gwardii Narodowej, które szybko poradziły sobie ze słabo uzbrojonymi buntownikami. Większość członków GAB zginęła w walce, do końca wierząc w zapewnienia Ostera o rychłym wsparciu. Przywódcy organizacji - Lincoln Rockwell, Fritz Kuhn, Charles Lindbergh, William D. Pelley i William Joseph Simmons - zostali postawieni przed sądem i skazani na śmieć. Ostatni ludzie zdolni doprowadzić do pokoju pomiędzy Rzeszą i USA byli martwi.

German American Bund na ulicach Atlantic City
​

Zrzucenie bomb wodorowych na Columbię i Charleston oraz zawierucha w New Jersey poważnie osłabiły siły Amerykanów. Uderzenia na Birmingham, Flint i Evansville przybliżały Niemców do serca USA. Gen. Bradley próbował powstrzymać szybkie postępy wojsk Unii i 26 lutego wkroczył do Madison, zagrażając lewemu skrzydłu Gebirgswaffe SS feldmarszałka Buscha w Decatur. Dzień później Reischmarschall Rommel zaatakował wojska gen. Taylora, które broniły wąskiego korytarza do Madison. Trzykrotna przewaga sił Rommla przyniosła odcięcie Bradleya w Madison. 30 lutego Włosi wkroczyli do zrujnowanego Chicago, a 4 marca Rommel zamknął kocioł wokół Madison. Szybkie uderzenie na odcięte jednostki Amerykanów przyniosło pełne powodzenie - do niewoli trafiło blisko pięćdziesiąt tysięcy alianckich żołnierzy, w tym sam generał Bradley.

Panu już dziękujemy, generale Taylor


Bradley w niewoli!
​

Dzień po pojmaniu gen. Bradleya na Aliantów spadł kolejny cios. Czołgi feldmarszałka Hotha dotarły na przedmieścia Ottawy. Walki o miasto, pomimo heroicznej postawy Kanadyjczyków, trwały dość krótko. 6 marca niemieccy żołnierze wkroczyli do bunkra, w którym od ponad roku ukrywał się rząd Nowej Wielkiej Brytanii i rodzina królewska. Do niewoli trafili między innymi Jerzy VI, Winston Churchill, Anthony Eden, a także najwyżsi dowódcy wojskowi: marszałkowie Montgomery i Alexander. Jeńców przetransportowano do Europy i uwięziono w specjalnym więzieniu Gestapo w Berlinie, chociaż Oswald Mosley już rozpoczął negocjacje z Fuhrerem dotyczące przekazania ich pod jurysdykcję Zjednoczonego Królestwa.

Gdzie jest pana Bóg, panie Churchill?
​

Kolejne porażki ostatecznie zdruzgotały morale Amerykanów. Polski Korpus Górski gen. Szyszko-Bohusza w szybkim tempie zajął zniszczone Detroit, przekroczył granice Kanady i rozbił amerykańską dywizję zmotoryzowaną w Toronto. Nieco na południe również trwały nieustanny pochód wojsk Unii - w pierwszej dekadzie marca padły Evansville, Indianapolis, Columbus i Cleveland. Nie zatrzymywał się także Hoth, który 15 marca wkroczył do Montrealu. Marcowa ofensywa na północy zakończyła się na przedmieściach Pittsburgha, gdzie zatrzymały się czołówki wojsk gen. Modela. Na południu KG Marine ciągle spychała wojska gen. Pattona na północ, aż do granic Wirginii.

Pana czas się kończy, generale Patton...
​

Sytuacja Amerykanów na początku kwietnia nie przedstawiała się dobrze. Dysponowali oni co prawda jeszcze blisko milionem żołnierzy, jednak dużą część stanowiły jednostki Gwardii Narodowej. Raporty Abwehry donosiły o budowie potężnych umocnień wokół Waszyngtonu, a także w samej stolicy. Wszystko wyglądało na to, że Truman zamierza walczyć do ostatniej amerykańskiej kropli krwi.

Sytuacja na froncie na początku kwietnia 1950 r.
​

​

 

Odcinek 46 - Sieg Heil!

Kwiecień - Czerwiec 1950 r.

​

Nadeszły ostatnie miesiące II Wojny Światowej. Nadeszły miesiące, w których wszystko miało się rozstrzygnąć. Nadeszły miesiące ostatecznego starcia z pomiędzy Unią a Aliantami. Seria wojen trwająca od blisko dwóch dekad miała się wreszcie zakończyć. Jednak jej zakończenie wcale nie miało być mniej krwawe niż jej wcześniejsze lata.
​

Kwiecień 1950 r. przyniósł generalną ofensywę wojsk Unii na północno-wschodnie stany. Od zachodu coraz Niemcy coraz bardziej napierali na Pensylwanię i Wirginię. Na tych odcinkach pierwsze tygodnie były pasmem nieprzerwanych porażek Amerykanów. Odnosili oni natomiast sukcesy jak zwykle na południu - coraz słabsze jednostki KG Marine zupełnie nie radziły sobie z coraz odważniejszymi kontrami Pattona na Charlotte. Sytuację w Karolinie Północnej udało się opanować w połowie miesiąca. Na północy Amerykanie stawili twardszy upór dopiero pod koniec kwietnia. Siły gen. Marshalla próbowały utrzymać przyczółek w Marion, jednak wobec pięciokrotnej przewagi wojsk Mansteina musiały się wycofać.

Czas porzucić wszelką nadzieję


Sytuacja pod koniec kwietnia
​

W maju tempo niemieckiej ofensywy znacznie spadło. Silnie ufortyfikowane pozycje Amerykanów na północ od Nowego Jorku przez dłuższy czas powstrzymywały siły Hotha. W obliczu impasu na północy w połowie maja ruszyła nowa ofensywa Aliantów na Raleigh w Karolinie Północnej. Jednostki KG Marine zatrzymały jednak atak gen. Eisenhowera, a tydzień później kontratak Reichsmarschalla Mansteina zupełnie rozbił Amerykanów pod Roanoke.

Mina generała Eisenhowera mówi wszystko
​

Na przełomie maja i czerwca wojska niemieckie przerwały główne linie obronne Amerykanów w rejonie Charlotteville. 2 czerwca Hoth uderzył na Nowy Jork. 5 czerwca Niemcy dotarli nad brzeg Potomac. 6 czerwca ruszyła generalna ofensywa na północy, przełamująca amerykańskie pozycje pod Newark i Baltimore. Do połowy czerwca Dystrykt Kolumbia był otoczony przez wojska Unii. 18 czerwca na Atlantyk wyszły ostatnie okręty US Navy. Flota Grossadmirala Raedera, blokująca ujście rzeki Potomac zmiotła resztki niegdyś największej floty na świecie.

Ostatnia bitwa morska w tej wojnie
​

Ostatnia bitwa II Wojny Światowej. Blisko dwa i pół miliona żołnierzy po obu stronach. Wielkie starcie największych geniuszy tej wojny - Guderiana, Mansteina i Rundstedta z Pattonem, Eisenhowerem i Marshallem. Wielkie starcie dwóch charyzmatycznych przywódców - Hitlera i Trumana. Wielkie starcie dwóch największych armii w historii. Walki o Paryż, Londyn, Stalingrad czy Moskwę były niczym w porównaniu z bitwą o Waszyngton - ostatnią stolicą opierającą się Wielkiej Rzeszy. Truman próbuje uratować swój ostatni bastion. Pułapka w niedaleko Waszyngtonu, w miasteczku Centreville, przy Curtis Memorial Pkwy, trzydzieści kilometrów od stolicy, obecnie miejsce koncentracji niemieckich dywizji mających uderzyć wzdłuż autostrady. Jedna z bomb atomowych zabrana z kompleksu w Asheville, ukryta w garażu jednego z podmiejskich domów. Specjalnie przerobiona tak by jej wybuch można wywołać z Waszyngtonu. Truman decyduje poświęcić miasteczko, a także inne okoliczne miejscowości. Wydaje rozkaz odpalenia bomby.

Reischmarschall Guderian w odwecie wysyła na Waszyngton dziesięć tysięcy rakiet V2A10. Miasto obraca się w ruinę. Prawdziwym cudem Biały Dom nie został trafiony. Wojska niemieckie przekraczają Potomac, na północy docierają do 16. Ulicy, trwają ciężkie walki o stację metra Dupont Circle, na południu zajmują stocznię i zbliżają się do Pennsylvania Avenue, Na wschodzie toczą się boje o Anacostia Park, na zachodzie Amerykanie wysadzają mosty George'a Masona i Theodora Roosevelta. 23 czerwca KG Marine desantuje się na Wyspie T. Roosevelta i we Wschodnim Parku Potomac. Thomas Jefferson Memorial staje się oblężoną twierdzą, bronioną do ostatniego żołnierza. 24 czerwca Amerykanie wciąż utrzymują przesmyki na Ohio Drive i wysadzają most Francisa Case'a. Na północy Niemcy docierają do Washington Circle Park, na wschodzie pada Ulysses Grant Memorial. Cały czas trwają walki w metrze. 25 czerwca niemieckie czołgi powoli posuwają się przez Pennsylvania Avenue. Dzień później w Włosi zajmują siedzibę FBI, Polacy wkraczają na Washington Mall. 26 czerwca Amerykanie tracą Pomnik Waszyngtona. 27 czerwca walki przenoszą się na przedpola Białego Domu. 28 czerwca o 16:49 nad Białym Domem powiewa flaga ze swastyką.

Bitwa o Waszyngton


Marzenie Fuhrera spełnione
​

II Wojna Światowa trwała ponad jedenaście lat. Jeśli doliczyć wcześniejsze lokalne konflikty - agresję Japonii na Chiny, wojnę Niemiec z Włochami i Austrią, inwazję Włoch na Etiopię oraz wojnę domową w Hiszpanii, wojna trwała niemal nieprzerwanie od 1934 r. W konfliktach tych zginęło blisko dwieście milionów ludzi. II Wojna Światowa zakończyła się 28 czerwca 1950 r., o godzinie 16:49. O tej godzinie ostatni bastion wolności i demokracji został zdobyty. Wojna zakończyła się niekwestionowanym zwycięstwem państw Unii. Świat wkroczył w nową erę - erę atomu, erę brutalności, erę dominacji Wielkiej Rzeszy nad całym światem. Droga ku wojnie okazała się drogą do zwycięstwa.

 

Epilog - Wojna... Wojna nigdy się nie zmienia...

​

Wielka Rzesza zwyciężyła. Ostatnie państwa prowadzące wojnę z Unią zostały zniszczone. 28 czerwca miał być obchodzony jako Dzień Zwycięstwa. Całe Niemcy ogarnęła fala euforii. Dzieci nazywano imionami bohaterów tej wojny: Adolf, Heinz, Erich, Gerd, Karl, a w Polsce także Stanisław i Zygmunt. Wszyscy wyżsi dowódcy otrzymali awanse. Nastała nowa era w dziejach ludzkości. Jednak miała się skończyć o wiele wcześniej, niż sądzono w połowie 1950 roku...

​

Pierwszym problemem, który był omawiany po upadku USA i NGB była kwestia okupacji podbitych terytoriów. Jeszcze w czasie wojny zdecydowano, że wszelkie zamorskie terytoria Aliantów staną się nowymi Reichsbasen. Część południowego Teksasu przyłączono natomiast do Meksyku. Filipiny przypadły Hiszpanii. Generalplan Amerika stworzony przez Heinricha Himmlera rozważał trzy możliwości rozwiązania problemu:
- pełna okupacja i eksploatacja Ameryki Północnej;
- utworzenie marionetkowego rządu w Waszyngtonie lub podział Ameryki Północnej (tu proponowano m. in. utworzenie Kalifornii, Teksasu, Florydy etc);
- utworzenie kilku stref okupacyjnych na Wschodnim i Zachodnim Wybrzeżu.
Pierwsza z możliwości była niemożliwa do zrealizowania z prostej przyczyny - możliwości niemieckich wojsk były wyczerpane. Utrzymywanie wojsk w Reichkommissariats i Reichbasen pochłaniało większość dywizji. Rzesza nie była w stanie okupować przez dłuższy czas całej Ameryki Północnej. Dopiero kilkuletnia rozbudowa Wehrmachtu pozwalała na wprowadzenie Planu nr 1. Utworzenie marionetkowych rządów również nie wchodziło w rachubę - po zniszczeniu GAB i terrorze wojsk Unii żaden Amerykanin nie zgodziłby się na kolaborację z Niemcami. Oprócz tego Rzesza i tak musiałaby poświęcić dużą część swoich wojsk na trzymanie w ryzach Ameryki - było pewne, że szybko powstająca partyzantka błyskawicznie obaliłaby niemieckich wasali gdyby nie obecność Wehrmachtu. Plan nr 2 również został odrzucony. Ostatnia możliwość była obecnie jedyną realną. Himmler zamierzał utworzyć kilka stref okupacyjnych (Teksas, Kalifornia, Floryda, Nowa Szkocja, Nowa Fundlandia, Ziemia Baffina, Maryland-New Jersey-New York, Seattle-Vancouver i Anchorage). W strefach tych miały powstać ogromne kombinaty przemysłowe i bazy wojskowe. Wycofujące się z pozostałych terytoriów wojska niemieckie miały wywozić cały sprzęt przemysłowy, wszelkie zapasy, a także niszczyć za sobą infrastrukturę. Po przewiezieniu łupów na wybrzeże miały nieustannie rabować pozostałe dobra. Kolejną kwestią było skłonienie Amerykanów do pracy w strefach okupacyjnych. Sami jeńcy nie wystarczyli by w szybkim tempie zrealizować plany Himmlera. Kampania propagandowa jaką prowadzili Niemcy tuż po upadku Waszyngtonu mocno gryzła się z rabunkami, gwałtami i mordami jakie znów przetoczyły się przez Amerykę. Początkowo niewielu Amerykanów zgłosiło się do pracy dla Niemców, byli to głównie ludzie, których przodkowie wywodzili się z europejskich państw Unii. Było to jednak o wiele za mało. Dopiero głód zmusił Amerykanów do współpracy z Niemcami. Życie poza strefami okupacyjnymi było wegetacją - praca dla Rzeszy gwarantowała jako taki poziom życia. Nie był to jednak koniec tragedii Amerykanów - wzmocniona Luftwaffe szybko rozpoczęło bombardowania skupisk ludności poza strefami. Niemieccy żołnierze zapuszczali się coraz dalej i ogołacali coraz większe terytoria. Do końca lat 60. większość Amerykanów była już niewolnikami w obozach pracy. Część z nich specjaliści z Lebensborn przetransportowali do Europy i włączyli do swojego programu. Część uzyskała obywatelstwo europejskich krajów i również przeniosła się za Atlantyk. Jednak dla jeńców wojennych i członków ruchu oporu nie było nadziei - do końca życia mieli ciężko pracować dla chwały Wielkiej Rzeszy. Terytoria poza strefami okupacyjnymi zwano Amerykańskimi Pustkowiami, które szybko stały się niemieckimi poligonami wojskowymi.

Kolejną kwestią była sprawa wziętych do niewoli przywódców Aliantów. Fuhrer zamierzał urządzić wielki pokazowy proces i równie doniosłą egzekucję. Mosley próbował wynegocjować oddanie Nowych Brytyjczyków pod jurysdykcję Zjednoczonego Królestwa, ale ostatecznie zgodził się na utworzenie międzynarodowego sądu, w skład którego mieli wchodzić Niemcy, Brytyjczycy, Polacy, Włosi, Japończycy i Chińczycy. Proces podzielono na trzy części:
-proces polityków;
-proces monarchów;
-proces wojskowych.
W pierwszym procesie, który trwał od 6 stycznia 1951 r. do 13 kwietnia 1952 r., na ławie oskarżonych zasiedli m. in. Harry S. Truman, Winston Churchill, Anthony Eden, John Simon, Edward Halifax, Clement Atlee, Stafford Cripps, J. Edgar Hoover, Cordell Hull, Henry Morgenthau, Arthur Vanderberg, Henri Giraud, Ion Antonescu, Józef Tiso, Andrej Hlinka, Milutin Nedić, Ante Pavelić, Ioannis Metaxas, Edler von Hospodarz i Walter Stampfli. Oskarżono ich o planowanie i organizowanie wojny agresywnej, zbrodnie przeciw narodowi niemieckiemu oraz zbrodnie wojenne. Wyrok jaki usłyszeli był identyczny - kara śmierci. Drugi proces trwał od 5 marca do 4 grudnia 1952 r. Na salę rozpraw przyprowadzono Jerzego VI Windsora, Leopolda III Koburga, Chrystiana X Glücksburga, Wilhelminę von Oranje-Nassau, Pawła i Piotra Karadziordziewiciów, Haakona VII Glücksburga, Gustawa V Bernadotte, Szarlottę Nassau, Michała I Petrowić-Niegosza i Jerzego II Glücksburga. Wyrok bez zmian. Ostatni proces odbywał się między 30 grudnia 1952 r. a 28 października 1953 r. Na ławie oskrażonych pojawili się dowódcy pokonanych Aliantów: George Patton, George Marschall, Dwight Eisenhower, Omar Bradley, Maxwell Taylor, Douglas MacArthur, Chester Nimitz, Ernest King, Carl Spaatz, Henry Arnold, Harold Alexander, Bernard Montgomery, Andrew Cunningham, Arthur Harris, Charles Portal, Charles de Gaulle, Jean de Lattre de Tassigny i Francois Darlan. Wyrok - jak zwykle. Wielka egzekucja nastąpiła 20 kwietnia 1954 r., w dzień sześćdziesiątych piątych urodzin Fuhrera. Na placu przed Reichstagiem Hitler mógł z mściwą satysfakcją przyglądać się śmierci swoich wrogów.

Unia w dziesiątą rocznicę istnienia nie była tym, o czym marzył Fuhrer. Co prawda zyskała nowych członków w postaci państw Ameryki Łacińskiej, ale na jej, wydawałoby się, idealnym obrazie były widoczne coraz większe rysy. Europa była zjednoczona, w coraz bliższych stosunkach z Rzeszą były Federacja Arabska i Persja oraz siłą rzeczy Egipt. Na Pacyfiku pozycja Niemiec również była niepodważalna - Hirohito, Sukarno i Roseville zdecydowanie opowiadali się po stronie Hitlera. Rzesza zaczęła jednak tracić w pływy w Indiach. Chiny praktycznie zmarionetkowały już Koreę, Syjam i Indochiny, rozbiły także potęgę Republiki Syberii. Obecnie Czang coraz bardziej przyciągał do siebie Hindusów - pokonanie ich w 1947 r. tylko ułatwiło sprawę. Obiecując zwrócenie zagrabionych terytoriów przeciągnął na swoją stronę nawet cesarza Bose I. Pogłębiała się także oddzielna autarkia Niemiec i Chin. Świat znów był bliski podzielenia się na dwa bloki. Państwa Ameryki Łacińskiej, pozostawione same sobie, szybko pogrążyły się w lokalnych wojnach.

Plany Rzeszy co do komisariatów wypełniały się z lekkim opóźnieniem. Skandynawia i Słowacja zostały przyłączone do Niemiec dopiero w 1953 r. Francja była przyłączana w kawałkach - cały proces zakończył się na początku lat 60. Zgodnie z planem w 1949 r. nadano niepodległość Rumunii (z wyłączeniem enklawy Ploeszti). Powolnie postępowała kolonizacja Krymu i Ostkommisariats - do 1970 r. mieszkało tam zaledwie 20 mln Niemców, choć liczba Sowietów stale malała. Reichskommissariat Siberien był natomiast wyłączony z kolonizacji, a stał się ogromnym obozem pracy. Jeńcy z całego świata w nieludzkich warunkach pracowali w kopalniach i tartakach. Syberia miała zostać całkowicie ogołocona ze swoich bogactw. Fuhrer obawiał się wojny z Chinami i nie chciał, by te wartościowe, choć trudno dostępne terytoria wpadły w ręce Chińczyków. Dlatego już na początku lat 50. rozpoczęto na wielką skalę eksploatację Syberii.

Świat po wojnie
​

Po wojnie armie większości państw Unii zostały znacznie zredukowane. Włosi pozostawili jedynie elitarne korpusy pancerne i górskie oraz jednostki kolonialne. Podobnie postąpili Polacy, opierając się głównie na sile czołgów i pojazdów pancernych. Niemcy nie mogli jednak pozwolić sobie na demobilizację. Po zakończeniu wojny w szeregi Wehrmachtu wcielono 0.5 miliona poborowych, którzy utworzyli blisko czterdzieści dywizji garnizonowych wysłanych do Ameryki i nowych Reichsbasen. Coraz bardziej napięte stosunki z Chinami skłoniły Fuhrera do modernizacji i reorganizacji całości sił wojskowych. Zmiany rozpoczęto od SS. Inwazja na USA dowiodła, że Schutzstaffel jest dobre głównie w utrzymywaniu porządku na okupowanych terytoriach. Gdy doszło do poważnych starć z równie silnym przeciwnikiem wartość Waffen SS była niska. Oprócz tego duże straty, które poniosła Armia Himmlera wymuszały uzupełnianie ich żołnierzami Wehrmachtu i Panzerwaffe. W takim Gebirgswaffe SS ilość żołnierzy z poza SS przekraczała 90% stanu armii. Oprócz tego Fuhrer bał się wzmocnienia pozycji Himmlera po zatwierdzeniu Generalplan Amerika. Dlatego też zdecydował się na włączenie Waffen SS w struktury Wehrmachtu i Panzerwaffe. Członkowie SS nadal mogli wstępować do armii, ale starano się, by nie przekroczyli więcej niż 10% stanu jednostki.

Fuhrer przeczuwając zbliżające się starcie z Chinami starał się jak najlepiej zabezpieczyć niemieckie imperium. Na Uralu, od Workuty aż po Astrachań, rozpoczęto budowę potężnej linii umocnień, potężniejszej nawet od francuskiej Linii Maginota. Podobną linię utworzono na Kaukazie oraz wsparto Persów w umacnianiu doliny Indusu. Raichsbasen również zostały wzmocnione, stając się niezatapialnymi lotniskowcami.

Panzerwaffe została wyposażona w nowe czołgi średnie typu E-50 Standartpanzer. Na początku lat 60. wprowadzono czołgi Leopard I, bijące na głowę Panthery III i E-50. Niemieccy konstruktorzy rozpoczęli także prace nad czołgami ciężkimi, które podczas wojny nie były produkowane. Już na początku lat 50. stworzono czołg Panzerkampfwagen VI Tiger i jego cięższą wersję Panzerkampfwagen VII Tiger II, potocznie zwany Koenigstiger (tygrys królewski). Na początku lat 60. wprowadzono dwa nowe typy czołgów ciężkich: Tiger III S (E-100) i Tiger III L (E-90). Stworzono także prototyp czołgu Allitor (E-100-UA) wyposażonego w dwie armaty kalibru 88 mm. Standardowym wyposażeniem niemieckich dywizji stały się również niszczyciele czołgów Ferdinand (Elephant) i JagdTiger. Plany niemieckich specjalistów były jeszcze bardziej gigantyczne. W połowie lat 50. stworzyli prototyp czołgu superciężkiego Panzerkampfwagen VIII Maus. Był on dedykowany głównie do działań defensywnych - potężne działo kalibru 128 mm i 350 mm pancerza z przodu czyniło z Myszy bardzo powolny, ale jednak ruchomy bunkier. Było to jednak niczym w porównaniu z olbrzymim Landkreuzer P-1000 Ratte, wyposażonym w dwa działa kalibru 280 mm, pojedyncze działo 128 mm, osiem działek przeciwlotniczych Flak 38 kalibru 20 mm i dwa karabiny maszynowe MG 151/15 kalibru 15 mm. Czołg ten miał poruszać się po specjalnie zbudowanym torze, który utrzymałby tego 1800 tonowego kolosa. Ratte miał się stać jednym z elementów wschodniego Wału Fuhrera. Na Ural wysłano dwadzieścia cztery sztuki Szczurów oraz blisko sto Mausów. Grenlandia, Nowa Zelandia i Madagaskar zostały otrzymały po dwa Szczury, natomiast mniejsze bazy po jednym Mausie. Łącznie wyprodukowano trzydzieści sztuk Ratte i ponad dwieście Mausów. Kolejnymi elementami niemieckich umocnień miało być działo 80 cm Kanone 5 (Eisenbahn) Schwerer Gustav, przez żołnierzy nazywane Dora oraz jego samobieżna wersja Landkreuzer P. 1500 Monster.

Nowy sprzęt w drodze na Ural
​

Siły specjalne podzielono na trzy rodzaje. KG Marine powiększono o trzy dywizje, utworzono także KG Gebirg, będące następcą Gebirgswaffe SS, rozbudowane do dwudziestu siedmiu dywizji. Rozpoczęto także tworzenie KG Fallschirm, docelowo składające się z dziewięciu dywizji powietrznodesantowych. Była to zupełna nowinka technologiczna w Unii - do tej pory spadochroniarzy używali jedynie Sowieci, Amerykanie i Brytyjczycy.

Kriegsmarine również przeszła lekki lifting. Jeszcze w czasie wojny do służby wprowadzono dwa pancerniki o napędzie nuklearnym klasy Raeder, które ochrzczono KMS Germanie i KMS Walküre na cześć córek Fuhrera. Zaszczyt dowodzenia tymi jednostkami przypadł admirałowi Marschallowi, dowódcy Floty Atlantyckiej. Standardowym wyposażeniem U-Bootwaffe stały się okręty podwodne o napędzie nuklearnym typu Doenitz. Pierwszy z nich - NU-1 - wszedł do służby 30 września 1954 r. Kriegsmarine posiadała także coraz więcej lotniskowców o napędzie nuklearnym skonstruowanych przy współpracy z Japończykami. By uhonorować ich wkład nowy typ okrętów ochrzczono nazwiskiem admirała Isoroku Yamamoto. Pierwszy ze zbudowanych okrętów również nosił to miano - KMS Yamamoto.

NU-1
​

Po wojnie rozpoczęto na wielką skalę modernizację i rozbudowę Luftwaffe. Zaniedbywane przez blisko dekadę lotnictwo szybko stało się najpotężniejsze na świecie. Początko skupiono się na utworzeniu flotylli samolotów transportowych, które były potrzebne do efektywnego użycia KG Fallschirm. W jej skład weszły nowe maszyny typu Messerschmitt Me 323 Gigant. Zmodernizowano także lotnictwo bombowe, złomując stare Dorniery i wprowadzając bombowce strategiczne dalekiego zasięgu typu Messerschmitt Me 264 oraz bombowiec szturmowy typu latające skrzydło - Horten Ho 229. Nie zaniedbano także lotnictwa myśliwskiego - do użytku wszedł myśliwiec rakietowy Messerschmitt Me 163 Komet oraz myśliwce odrzutowe Messerschmitt Me 262 Schwalbe i Heinkel He 162 Volksjäger/Salamander. Stworzono także eksperymentalny myśliwiec przechwytujący Bachem Ba 349 Natter.

Nowe maszyny Luftwaffe
​

Polska po zakończeniu wojny utrzymała swoją silną pozycję w Europie. Korzystając z powrotu wszystkich korpusów ekspedycyjnych z Ameryki, zachodniej Europy i Ostkommissariats marszałek Sikorski wprowadził nowe ustawodawstwo, dające armii pełnię władzy. Polska coraz bardziej dryfowała ku wojskowej dyktaturze. Zniesiono urzędy prezydenta i premiera, a zamiast nich wprowadzono stanowisko Naczelnika Państwa, który miał szerokie uprawnienia i w praktyce nieograniczoną władzę. Sikorski zadbał także, by urząd ten przypadł komuś z jego zaufanej trójki - Andersowi, Maczkowi lub Szyszko-Bohuszowi. Marszałek Sikorski zmarł 4 lipca 1956 r., a władzę objął oczywiście wojskowy triumwirat. Naczelnikiem Państwa został marszałek Anders, o czym zadecydowano w ścisłym gronie dzień przed śmiercią Sikorskiego. Sądzono, że to posunięcie spodoba się Fuhrerowi ze względu na pokrewieństwo Andersa z Niemcami. Rządy junty wojskowej w Polsce miały się bardzo dobrze.

Także w Watykanie nastąpiła zmiana na najwyższych szczeblach. 6 lipca 1949 r. zmarł papież Zygfryd I. Konklawe, pod naciskiem Fuhrera, ponownie wybrało Niemca, tym razem biskupa Wehrmachtu, Franza Josefa Rarkowskiego, który przybrał imię Pawła VI. Wybór ten spotkał się z poparciem miedzy innymi Polski, a to ze względu na słowiańskie korzenie nowego papieża. Jednak nowy biskup Rzymu szybko zaczął sprawiać problemy Fuhrerowi. Od początku inwazji na USA był świadkiem zbrodni popełnianych przez niemieckich żołnierzy. Choć początkowo był zwolennikiem nazizmu, to doświadczenia wojny zmieniły jego poglądy. W drugiej połowie lat 40. zaczął dostrzegać zbrodniczość Wielkiej Rzeszy. Po rozpoczęciu pontyfikatu sprzeciwiał się złemu traktowaniu podbitej ludności, a po zdobyciu Waszyngtonu zaprotestował przeciwko Generalplan Amerika Himmlera. Polityka ta nie spodobała się także katolickim Włochom i Polsce - woleli widzieć swoich żołnierzy jak bohaterów, a nie zbrodniarzy. Poza tym dla Umberto II i marszałka Sikorskiego ważniejsze były stosunki z Berlinem niż z Watykanem. Fuhrer początkowo starał się utemperować papieża i rozpoczął stopniowe ograniczanie praw katolików. Podobne działania rozpoczęli Włosi i Polacy. Jednak Paweł VI był nieugięty - nadal prowadził własną politykę. Do zmiany postępowania nie skłoniły go nawet już jawne prześladowania katolików. Fuhrer nie miał wyjścia - Pawła VI miał spotkać los Piusa XII. Do Rzymu ponownie został wysłany Otto Skorzeny, który 5 marca 1953 r. zabił Pawła VI. Konklawe znów musiało wybrać papieża i po raz kolejny był to Niemiec - biskup rzymski Alois Hudal. Przybrał imię Piotra II. Jego pontyfikat był pokazem całkowitej uległości wobec Rzeszy, dzięki czemu przywrócono wszelkie prawa katolikom i zakończono ich prześladowania.

28 czerwca 1960 r., w dziesiątą rocznicę zakończenia II Wojny Światowej zmarł Fuhrer Wielkiej Rzeszy Niemieckiej Adolf Hitler. Podczas uroczystości doznał rozległego zawału serca. W ostatnich latach życia stopniowo tracił władzę, częściej przebywając w Berghofie niż w Berlinie. Pod koniec lat 50. rozpoczęła się walka o sukcesję. Do końca życia starał się osłabić pozycję Himmlera. W swoim politycznym testamencie przestrzegał przed oddaniem władzy w jego ręce, twierdząc, że skupił w swych rękach nadmierną władzę i że jest zbyt brutalny. Himmler nie zamierzał jednak się poddać. Zebrał wierne sobie jednostki SS i Gestapo, zajął Berlin i ogłosił się nowym Fuhrerem. NSDAP i armia były zdecydowanie przeciwne temu posunięciu. Goebbels, Schacht i Ribbentrop porozumieli się z Guderianem i Rundstedtem - marszałkowie Rzeszy błyskawicznie ściągnęli komandosów z KG Fallschirm, którzy w szybkim tempie odbili stolicę. Himmler wraz z wierchuszką SS i Gestapo zdołał uciec do Kilonii, gdzie udało im się przejąć jeden z okrętów podwodnych. W pościg za nim posłano niemal wszystkie okręty Floty Atlantyckiej. Trop urwał się u wybrzeży ogarniętej wojną domową Argentyny. Nadszedł czas na wybranie nowego Fuhrera. NSDAP i Reichsmarschallowie zgodzili się, że nowy Wódz nie powinien wywodzić się z armii. Zdecydowano więc, że najlepszym wyborem będzie dotychczasowy minister propagandy, Joseph Goebbels. 13 lipca 1960 r. objął on urząd Fuhrera Wielkiej Rzeszy Niemieckiej. Obowiązki Reichskanzlera nadal miał pełnić Martin Bormann, swoje stanowiska utrzymali także pozostali ministrowie. Dowództwo nad Gestapo i niemiecką policją tymczasowo objął Reichsmarschall Guderian. Schutzstaffel zostało zlikwidowane, a członkowie puczu Himmlera zesłani do obozów pracy na Syberii. Wdowa po Fuhrerze wraz z córkami przeniosła się na stałe do Berghofu. Zapewniono jej wysoką dożywotnią rentę.

Stary i nowy Fuhrer
​

Śmierć Hitlera uważa się za początek zimnej wojny między Rzeszą a Chinami. Spory rozpoczęły się niewinnie. Niemcy blisko współpracowali z Japończykami na polu marynarki wojennej. Rozpoczęli nawet odtwarzanie Nippon Kaigun, chociaż postanowienia traktatu pokojowego zabraniały Japonii posiadania okrętów wojennych. Oprócz tego Czang żądał podzielenia się z Chinami technologiami dotyczącymi lotniskowców - Chińczycy produkowali własne okręty tego typu, jednak daleko mniej zaawansowane niż niemiecko-japońskie. Dodatkowo Chiny chciały przyłączenia Sachalinu. Kolejny spór dotyczył Indii. 8 marca 1962 r. zmarł cesarz Bose I. Za śmiercią tą stali agenci chińskiego wywiadu. Wywołali oni także zamieszki w Birmie i na Cejlonie. Czang wysłał na południe wojska, które miały opanować sytuację. W Delhi utworzono natomiast zarząd wojskowy składający się z chińskich dowódców i wprowadzono stan wyjątkowy. W odpowiedzi Goebbels rozkazał wysłać do Persji większość dywizji Panzerwaffe stacjonujących w Europie i wzmocnić obronę Singapuru. Kolejnym polem rywalizacji była eksploracja Antarktydy. Rzesza rozpoczęła tworzenie tam ośrodków badawczych, baz wojskowych i poligonów. Chińczycy również zażądali prawa do tworzenia tam własnych baz, jednak Goebbels zdecydowanie odmówił. Chińczycy ponieśli kolejną prestiżową porażkę, gdy 21 lipca 1965 r. na Księżycu wylądował niemiecki statek Walküre 11 z astronautami Nikolausem Aldehorfem, Michaelem Cranzem i Erwinem Aulebem na pokładzie.

Niemcy na Księżycu
​

Zimna wojna przyniosła także wyścig zbrojeń. Głównym polem rywalizacji były rakiety i broń atomowa. Chińczycy już pod koniec lat 50. dysponowali rakietami CSS-3, które dorównywały niemieckim V2A10. Chiny w 1964 r. ogłosiły, że posiadają także bomby termojądrowe. W odpowiedzi na to Niemcy zdetonowali na Amerykańskich Pustkowiach trójstopniową bombę termojądrową zwaną Kaiser Bombe, której moc przekroczyła 150 megaton.

Kaiser Bombe
​

Szczyt napięcia pomiędzy Chinami i Rzeszą przypadł na przełom lat 60. i 70. Na początku 1969 r. Goebbels zdecydował o ewakuacji Syberii. Wszystko, czego nie zdołały zabrać ze sobą niemieckie wojska, zostało zniszczone. Niemcy wycofali się na Wał Fuhrera. Po cichu rozpoczęto także budowę umocnień na Wołdze, Donie i Dnieprze. Do Persji wysłano więcej wojsk, wzmocniono hiszpańskie garnizony na Filipinach, wysłano także korpusy ekspedycyjne do Japonii i Indonezji. Na początku 1970 r. ogłoszono mobilizację i alarm we wszystkich rodzajach sił zbrojnych. Chińczycy rozpoczęli koncentrację wojska na północno-zachodniej granicy. Chińska flota rozpoczęła manewry w pobliżu wód terytorialnych Japonii. 1 czerwca 1970 r. Chińczycy zrzucili bombę atomową na Tokio, rozpoczęli desant na Kiusiu, wkroczyli na Syberię i uderzyli na dolinę Indusu. Wybuchła III Wojna Światowa.

----------------------------------------
Wreszcie dotarłem do (nie)szczęśliwego końca tego aara. Chciałem wrzucić tu jakiś patetyczny tekst, ale raz, że nie mam do tego drygu, a dwa, że wyjdzie zbyt... patetycznie. Chciałbym jednak podziękować tu kilku osobom. Przede wszystkim dziękuję Nikomu Ważnemu za pomoc udzielaną od niemal samego początku i podrzucenie mi wielu bardzo dobrych pomysłów, które wzbogaciły ten aar. Do jego "sukcesu" NW nie dołożył cegiełki tylko ogromną Cegłę. Dziękuję także Auxowi za krytykę na początku aar, a także w trakcie - właśnie krytyka mobilizowała mnie do pisania coraz lepiej. Oprócz tego wymienię jeszcze (kolejność alfabetyczna) anomaly'ego, Barlowa, Dynamica, Kentucky'ego, Logana?, Marcexa, matigeo, Milvena, Saurona25 i Zoora - za szeroko rozumiane doping i pomoc. Chciałbym także podziękować każdemu kto czytał, krytykował, komentował, repował i głosował na ten aar, a kogo z różnych względów nie wymieniłem powyżej.
No to chyba byłoby na tyle. Do zobaczenia w kolejnym aarze/aarach, jeśli takowe powstaną.
Pozdrawiam,
Nuke

PS Savy: http://www.sendspace.pl/file/9e2c75fc9524533c63abaa2

Falloutowa kontynuacja aara: KLIK

Wyczyszczone i zamknięte.
Pozdrawiam, N.
​

 

Kalendarium drogi ku wojnie
​

Rok 1933

30 styczeń - Adolf Hitler zostaje kanclerzem Republiki Weimarskiej
27 luty - Pożar Reichstagu
28 luty - Kanclerz wydaje dekret o ograniczeniu praw obywatelskiej oraz o likwidacji KPD
5 marzec - Wybory parlamentarne, NSDAP zdobywa blisko 44% głosów
13 marzec - Joseph Goebbels zostaje ministrem propagandy
15 marzec - Proklamacja III Rzeszy Niemieckiej
21 marzec - Heinrich Himmler zarządza utworzenie pierwszego obozu koncentracyjnego w Dachau
23 marzec - Prezydent Hindenburg podpisuje ustawę O ochronie narodu i państwa dającą kanclerzowi uprawnienia dyktatorskie
1 kwiecień - Bojkot żydowskich firm, w kolejnych tygodniach dalsze ograniczanie praw Żydów i obywateli o niearyjskim pochodzeniu
26 kwiecień - Utworzenie Gestapo
2 maj - Likwidacja związków zawodowych, zastąpienie ich Niemieckim Frontem Pracy
10 maj - Początek rytualnego palenia książek uznawanych za sprzeczne z ideologią nazistowską
14 lipiec - Delegalizacja wszystkich partii oprócz NSDAP
20 lipiec - Konkordat z Watykanem
30 sierpień - Kanclerz przedstawia swój nowy rząd
21 październik - Niemcy występują z Ligi Narodów

Rok 1934

3 styczeń - Rudolf Diels zostaje nowym ministrem bezpieczeństwa, a Julius Curtius - ministrem gospodarki
4 styczeń - Sprzedaż Chińczykom czołgów Leichter Panzerspaehwagen
10 styczeń - Wprowadzenie do obiegu weksli Mefo
20 styczeń - Kanclerz podpisuje ustawę O przebudowie Rzeszy
26 styczeń - Zerwanie negocjacji z Polską dotyczących podpisania paktu o nieagresji
14 luty - Kanclerz podpisuje dekret o likwidacja Rady Rzeszy
23 kwiecień - Faszystowski pucz na Litwie, kanclerz zgadza się pomóc puczystom w zamian za włączenie Kłajpedy do Rzeszy
25 kwiecień - Kłajpeda zostaje włączona do Gau Ostpreussen
14 czerwiec - Spotkanie Hitlera z Mussolinim
30 czerwiec - Noc długich noży
25 lipiec - Pucz lipcowy w Austrii, puczystom nie udaje się przejąć władzy
26 lipiec - Mussolini ogłasza wolę obrony Austrii w razie ataku Niemiec, Hitler ignoruje ostrzeżenia Duce
27 lipiec - Reichswehra przekracza granice Austrii na całej jej długości, Włochy wypowiadają wojnę Niemcom
29 lipiec - Niemcy zajmują Innsbruck
30 lipiec - Niemcy zajmują Freistadt i zbliżają się do Wiednia
5 sierpień - Niemcy zajmują Wiedeń i Salzburg
6 sierpień - Kontrofensywa austriacka wypycha Niemców z Salzburga
8 sierpień - Niemcy wkraczają do południowego Tyrolu
10 sierpień - Niemcy zajmują Linz
11 sierpień - Umiera prezydent Rzeszy, feldmarszałek Paul von Hindenburg. Hitler przejmuje funkcję prezydenta i ogłasza się Fuhrerem III Rzeszy. Rudolf Hess zostaje zastępcą Fuhrera i nieoficjalnie drugą osobą w państwie
12 sierpień - Niemcy zajmują Graz
18 sierpień - Włoska ofensywa wypiera Niemców z południowego Tyrolu
20 sierpień - Austriacy odzyskują kontrolę nad Wiedniem
22 sierpień - Kontrofensywa Niemców w Alpach, ponownie wkraczają do południowego Tyrolu
24 sierpień - Niemcy odbijają Wiedeń, Austria kapituluje
25 sierpień - Anschluss Austrii
28 sierpień - Ofensywa niemiecka powstrzymana w Alpach
2 wrzesień - Rzesza przekazuje Polsce ukraińskiego nacjonalistę Mykołę Łebieda
5 wrzesień - Kolejna ofensywa niemiecka powstrzymana w Alpach
15 wrzesień - Sprzedaż Chińczykom czołgów Panzer I, gen. von Rundstedt zajmuje Udinese
16 wrzesień - Kolejna porażka w Alpach
19 wrzesień - Von Rundstedt zajmuje Wenecję
22 wrzesień - Niemcy zajmują Triest
23 wrzesień - Niemcy wyparci z Wenecji
25 wrzesień - Nie udaje się zniszczenie sił włoskich w Fiume
28 wrzesień - Kontrofensywa włoska z Fiume, Niemcy wyparci z Triestu
5 październik - Niemcy odzyskują Wenecję
20 październik - Ofensywa niemiecka, Trento na dobre dostaje się w ręce Niemców
26 październik - Niemcy zajmują Brescię, ciężkie walki o Triest
2 listopad - Umowa z ZSRR o współpracy militarnej
6 listopad - Niemcy zajmują Modenę, opór Włochów staje się coraz słabszy
10 listopad - Rozpoczęcie tworzenia Waffen SS
14 listopad - Niemcy zajmują Bolognę
17 listopad - Niemcy zajmują Brescię
25 listopad - Niemcy podchodzą pod Rzym i rozpoczynają oblężenie miasta
10 grudzień - Obrońcy Rzymu kapitulują, śmierć Mussoliniego, król Wiktor Emanuel III razem z rodziną ucieka do Portugalii
11 grudzień - Zawieszenie broni na froncie włoskim
13 grudzień - Rozpoczęcie negocjacji pokojowych
16 grudzień - Podpisanie traktatu pokojowego pomiędzy Niemcami i Włochami, Włosi przekazują Niemcom południowy Tyrol i uznają Anschluss Austrii

Rok 1935

2 styczeń - Hjalmar Schacht zostaje ministrem gospodarki
13 styczeń - Plebiscyt w Zagłębiu Saary, Saara zostaje włączona do Rzeszy
15 styczeń - Fuhrer ogłasza przyjęcie doktryny Grossraumwirtschaftu i wydaje oficjalne stanowisko, w którym gwarantuje nienaruszalność granic wszystkich sąsiadów Rzeszy
24 luty - Utworzenie Luftwaffe
14 marzec - Przemianowanie Reichswehry na Wehrmacht, utworzenie Oberkommando der Wehrmacht
15 wrzesień - Fuhrer podpisuje ustawy norymberskie
10 grudzień - Nagroda Nobla dla Hansa Spemanna (w dziedzinie fizjologii i medycyny) i Carla von Ossietzky'ego (pokojowa)

Rok 1936

3 styczeń - Podpisanie umów o współpracy austriackich firm z Rzeszą, fuzja Wehrmachtu i austriackiej Bundesheery
12 styczeń - Początek negocjacji brytyjskiego ministra spraw zagranicznych Anthony'ego Edena i Constantina von Neuratha zakończonych fiaskiem po remilitaryzacji Nadrenii
18 styczeń - Remilitaryzacja Nadrenii
4 luty - Śmierć Wilhelma Gustloffa przyczyną zaostrzenia prześladowań Żydów
6 luty - Otwarcie Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Garmisch-Partenkirchen
10 luty - Utworzenie Gestapo
16 luty - Zakończenie Zimowych Igrzysk Olimpijskich
18 luty - Zostaje utworzony I Panzerkorps (dowódca: gen. von Manstein), sygnał dalszych zbrojeń Rzeszy
26 luty - Otwarcie pierwszej fabryki Volkswagena w Fallersleben
4 kwiecień - Fuhrer zatwierdza plan dalszej rozbudowy sił pancernych, w ciągu dwóch lat miało zostać utworzone kolejne sześć Panzerkorps
17 lipiec - Wybuch wojny domowej w Hiszpanii, Fuhrer popiera rebeliantów pod wodzą gen. Franco i wysyła do Hiszpanii dywizję pancerną (Condor Panzer) i lotniczą (Legion Condor)
2 sierpień - Otwarcie Letnich Igrzysk Olimpijskich w Berlinie
16 sierpień - Zakończenie Letnich Igrzysk Olimpijskich
24 sierpień - Wprowadzenie powszechnej, dwuletniej służby wojskowej
10 październik - Utworzenie Państwowej Centrali do Zwalczania homoseksualizmu i aborcji
4 listopad - Wybuch rebelii w środkowej Etiopii, Rzesza potajemnie wspiera etiopskich partyzantów
18 listopad - Niemcy uznają nacjonalistyczny rząd generała Franco
1 grudzień - Utworzenie Hitlerjugend
29 grudzień - Nominacja Joachima von Ribbentropa na ministra spraw zagranicznych, podpisanie umowy gospodarczej z Chinami

Rok 1937

4 styczeń - Rozpoczęcie budowy Linii Zygfryda
30 styczeń - Ustanowienie Niemieckiej Nagrody Narodowej za Zasługi dla Sztuki i Nauki
19 luty - Podpisanie z Włochami i Japonią Paktu Antykominternowskiego
1 marzec - Papież Pius XI wydaje encyklikę Mit brennender Sorge, w odpowiedzi Niemcy zrywają konkordat z Watykanem
6 maj - Katastrofa sterowca Hindenburg
16 maj - Generałowie Guderian i Manstein wydają Achtung - Panzer!
1 czerwiec - Wybuch wojny między Japonią i Chinami, Niemcy przyjmują postawę wyczekującą
4 czerwiec - Egzekucja opozycjonisty Helmuta Hirscha
11 lipiec - Niemcy potępiają Japonię jako agresora, w odpowiedzi Japończycy zrywają Pakt Antykominternowski
23 lipiec - Nowy Pakt Antykominternowski, tym razem pomiędzy Niemcami, Włochami i Chinami
12 sierpień - Do Chin dociera niemiecki korpus ekspedycyjny - Ost Asien Korps
14 wrzesień - Kolejna rewolta w Etiopii, i tym razem Niemcy wspierają Etiopczyków
1 grudzień - Spotkanie Hitlera z palestyńskim działaczem niepodległościowym Mohammadem Aminem al-Husajnim

Rok 1938

3 styczeń - Niemcy proponują Francji odkupienie Madagaskaru, Francuzi odmawiają
12 stycznia - Dymisja feldmarszałka Wernera von Blomberga, nowym szefem sztabu generalnego został generał Walther von Brauchitsch; Niemcy proponują Polsce przystąpienie do Paktu Antykominternowskiego, Polacy odmawiają
26 styczeń - Spotkanie Hitlera z przywódcą chilijskich narodowych socjalistów Jorge Gonzalezem von Mareesem
30 styczeń - Dymisja generała Wernera von Fritscha, nowym dowódcą wojsk lądowych został generał Wilhelm List
12 luty - Niemcy odmawiają uznania Mandżukuo i Mengkukuo
1 marzec - Spotkanie Hitlera z przywódcą Niemców Sudeckich Konradem Henleinem
19 marzec - Rozpoczęcie budowy Wału Pomorskiego
18 maj - Brazylia przystępuje do Paktu Antykominternowskiego
12 wrzesień - Chile przystępuje do Paktu Antykominternowskiego
30 wrzesień - Traktat Monachijski, Czechosłowacja oddaje Niemcom Sudetenland
25 październik - Kolejna propozycja przystąpienia do Paktu Antykominternowskiego dla Polski
7 listopad - Zamordowanie niemieckiego urzędnika Ernsta von Ratha przez Żyda Herszela Grynszpana
9-10 listopad - Noc Kryształowa, śmierć około 100 Żydów, aresztowanie kolejnych 30 tysięcy
15 listopad - Hiszpania generała Franco przystępuje do Paktu Antykominternowskiego
29 grudzień - Generał Hans Oster nowym szefem Abwehry, generał Ludwig Beck nowym szefem OKW, generał Kurt von Hammerstein-Equord nowym dowódcą Wehrmachtu

Rok 1939

23 styczeń - Polska i Rumunia przystępują do Paktu Antykominternowskiego
25 styczeń - Niemcy anektują Wolne Miasto Gdańsk
28 luty - Koniec wojny domowej w Hiszpanii, zwycięstwo nacjonalistów generała Franco przy udziale dużej pomocy niemieckiej
1 marzec - Argentyna przystępuje do Paktu Antykominternowskiego
15 marzec - Niemcy wkraczają do Czecho-Słowacji i tworzą Protektorat Czech i Moraw, Węgrzy zajmują Słowację i przystępują do Paktu Antykominternowskiego
19 marzec - Ukończenie budowy Wału Pomorskiego
25 marzec - Wybuch wojny włosko-albańskiej
3 kwiecień - Spotkanie Hitlera z dowódcami wszystkich rodzajów sił zbrojnych, przedstawienie planu ataku na Francję i wyznaczenie daty rozpoczęcia wojny na 1 czerwiec 1939 r., później przesuniętej na 1 lipiec
15 kwiecień - Utworzenie dywizji Polnische Wehrmacht, złożonej z polskich ochotników
20 kwiecień - Włochy anektują Albanię
2 maj - Wybuch wojny węgiersko-jugosłowiańskiej
3 maj - Niemcy wypowiadają wojnę Jugosławii
5 maj - Bułgaria przystępuje do Paktu Antykominternowskiego
30 maj - Niemcy zdobywają Zagrzeb
3 czerwiec - Niemcy zdobywają Split
7 czerwiec - Niemcy zdobywają Sarajewo
15 czerwiec - Niemcy zdobywają Belgrad, Jugosławia kapituluje
20 czerwiec - Wcielenie do Wehrmachtu poborowych z Sudetenlandu i Protektoratu Czech i Moraw
1 lipiec - Niemcy atakują kraje Beneluksu i Francję, wybucha II Wojna Światowa

------------------------------------------------------------------------
Walało mi się to po dysku od dłuższego czasu, więc pomyślałem, że najwyższy czas to wrzucić Planuję jeszcze dodanie reszty kalendarium i biogramów najważniejszych bohaterów aara

 

Kalendarium drogi do zwycięstwa
Część I

​

Rok 1939

5 lipiec - Niemcy zdobywają Amsterdam
7 lipiec - Niemcy zdobywają Rotterdam, Holandia kapituluje
17 lipiec - Niemcy zdobywają Antwerpię i Ghent
18 lipiec - Niemcy zdobywają Brukselę
20 lipiec - Bitwa pod Valenciennes, pierwsze starcie Wehrmachtu z armią francuską
23 lipiec - Przełamanie Linii Maginota, Niemcy zdobywają Strasbourg
25 lipiec - Niemcy zdobywają Mulhouse
29 lipiec - Niemcy zdobywają Metz, cała Linia Maginota w rękach niemieckich
5 sierpień - Nieudany belgijski desant w rejonie Ghentu
10 sierpień - Niemcy zdobywają Paryż; Włochy wypowiadają wojnę Francji
13 sierpień - Francja kapituluje
7 wrzesień - Pierwszy, nieudany szturm na Gibraltar
23 wrzesień - Niemcy zdobywają Gibraltar
2 październik - Deutches Afrika Korps desantuje się w Egipcie, Niemcy zajmują Aleksandrię i Suez
16 październik - Niemcy zajmują Kair, Egipt zmienia strony
25 październik - Niemcy zajmują Jerozolimę, powstaje Państwo Palestyńskie
30 październik - Niemcy zajmują Amman, powstaje Królestwo Jordanii
2 listopad - Libia przystępuje do Osi
9 grudzień - USA przystępuje do Aliantów
16 grudzień - Portugalia przystępuje do Osi

Rok 1940

5 styczeń - Niemcy zajmują Karbalę
19 styczeń - Niemcy zajmują Mosul
30 styczeń - Niemcy zajmują Hillę
8 luty - Niemcy zajmują Kirkuk
11 luty - Niemcy wypowiadają wojnę Danii
16 luty - Niemcy zajmują Flensburg
19 luty - Niemcy zajmują Bagdad, Irak zmienia strony
5 marzec - Federacja Syrii i Libanu przystępuje do Osi
7 marzec - Pierwszy nalot Luftwaffe na Wyspy Brytyjskie, początek Bitwy o Anglię
15 marzec - Niemcy zajmują Kopenhagę, Dania kapituluje
1 kwiecień - Niemcy wypowiadają wojnę Persji
3 kwiecień - Niemcy odbijają z rąk Brytyjczyków Addis Abebę
5 kwiecień - Niemcy zajmują Bakhtaran
8 kwiecień - Niemcy zajmują Abadan
19 kwiecień - Niemcy zajmują Mombassę
5 maj - Niemcy zajmują Bandar Abbas
8 maj - Niemcy zajmują Teheran, Persja przyjmuje niemiecki protektorat
18 maj - Początek bitwy o Karaczi
19 maj - Proklamacja niepodległości Etiopii, Etiopia przystępuje do Osi
1 czerwiec - Niemcy zajmują Karaczi
7 czerwiec - Niemcy zajmują Elisabethville
11 czerwiec - Niemcy zajmują Stanleyville
13 czerwiec - Niemcy zajmują Sukkur
16 czerwiec - Niemcy zajmują Multan i Hyderabad
23 czerwiec - Niemcy zajmują Peszawar, proklamacje niepodległości Pakistanu
26 czerwiec - Początek bitwy o Impfondo
30 czerwiec - Niemcy zajmują Delhi
11 lipiec - Niemcy zajmują Kalkutę
24 lipiec - Niemcy zajmują Katmandu i Punakhę, Nepal i Bhutan zmieniają strony
29 lipiec - Niemcy zajmują Tangę
4 sierpień - Niemcy zajmują Dar es Salaam
10 sierpień - Niemcy zajmują Lindi
17 sierpień - Proklamacja niepodległości Indii, Indie przystępują do Osi
7 wrzesień - Niemcy zajmują Bassein; Drugi arbitraż wiedeński, Rumunia oddaje połowę Siedmiogrodu Węgrom i południową Dobrudżę Bułgarii
8 wrzesień - Początek oblężenia Rangunu
15 wrzesień - Niemcy zajmują Tete
22 wrzesień - Niemcy zajmują Quelimane
26 wrzesień - Niemcy zajmują Coquilhatville i Leopoldville, Belgia kapituluje
27 wrzesień - Proklamacja Cesarstwa Indii z Subhasem Chandre Bose jako cesarzem Bose I, do cesarstwa przyłączają się Pakistan, Nepal i Bhutan
28 wrzesień - Niemcy zajmują Harare
29 wrzesień - Niemcy zajmują Mandalay
12 październik - Niemcy zajmują Beirę
4 październik - Argentyna kapituluje i przechodzi na stronę Aliantów
5 październik - Chile kapituluje i przechodzi na stronę Aliantów

Rok 1941

3 styczeń - Niemcy zajmują Rangun
30 styczeń - Syjam przystępuje do Osi
4 luty - Niemcy zajmują Benguellę
11 luty - Niemcy zajmują Brazzaville
14 luty - Proklamacja Unii Trójkontynentalnej
14 marzec - Niemcy zajmują Kuala Lumpur
18 marzec - Niemcy zajmują Kota Bahru
22 marzec - Niemcy zajmują Kuantan
24 marzec - Niemcy zajmują Singapur
14 kwiecień - Niemcy zajmują Walvis Bay
1 maj - Niemcy zajmują Luderitz
16 maj - Brazylia kapituluje i przechodzi na stronę Aliantów
18 maj - Ostatni lot Rudolfa Hessa
19 maj - Niemcy zajmują Pretorię
20 maj - Niemcy zajmują Kapsztad
27 maj - Niemcy zajmują Libreville
29 maj - Niemcy zajmują Durban
3 czerwiec - Niemcy zajmują Lourenco Marques, RPA kapituluje
29 lipiec - Niemcy zajmują Doualę
1 wrzesień - Początek inwazji na Wielką Brytanię
3 wrzesień - Niemcy zajmują Dover
11 wrzesień - Początek oblężenia Londynu
12 wrzesień - Koniec wojny chińsko-japońskiej, zwycięstwo Chin
13 wrzesień - Niemcy zajmują Freetown
15 wrzesień - Pucz Tojo Hidekiego, Hirohito zdetronizowany, nowym cesarzem Japonii zostaje Akihito
18 wrzesień - Niemcy zajmują Londyn, japoński atak na Pearl Harbor
22 wrzesień - Niemcy zajmują Sheffield
26 wrzesień - Niemcy odbijają Villa Cisneros, Niemcy zajmują Glasgow
1 październik - Niemcy zajmują Aberdeen
3 październik - Niemcy zajmują Scape Flow, początek bitwy orkadzkiej, największego starcia pomiędzy Kriegsmarine i Royal Navy
15 październik - Niemcy zajmują Monrovię, Liberia kapituluje; Proklamacja Zjednoczonego Królestwa Anglii, Szkocji i Walii z Edwardem VIII jako monarchą i Oswaldem Mosleyem jako premierem, Zjednoczone Królestwo przystępuje do Unii
25 październik - Royal Navy po zadaniu Kriegsmarine ciężkich strat wycofuje się do Kanady
30 październik - Państwo Francuskie przystępuje do Unii, generał Henri Giraud nowym przywódcą PF
3 listopad - Polska przekazuje Niemcom Pomorze Gdańskie
6 listopad - Początek bitwy o Dakar
12 listopad - Irlandia przystępuje do Unii
21 listopad - Niemcy zajmują Reykjavik
25 listopad - Niemcy zajmują Grenlandię
9 grudzień - Niemcy odbijają Azory
10 grudzień - Amerykański desant pod Lizboną
16 grudzień - Niemcy odbijają Lizbonę
20 grudzień - Niemcy zajmują Dakar
24 grudzień - Niemcy odbijają Evorę
25 grudzień - Nieudany amerykański desant na Casablancę
28 grudzień - Niemcy odbijają Lanzarote

Rok 1942

3 styczeń - Niemcy odbijają Gran Canarię
15 styczeń - Niemcy odbijają La Palmę
18 styczeń - Początek bitwy o Wyspy Zielonego Przylądka
25 styczeń - Niemcy zajmują Wyspy Zielonego Przylądka
20 marzec - Niemcy zajmują Saanę, kapitulacja Jemenu
9 kwiecień - Niemcy zajmują Mukallę
10 kwiecień - Niemcy zajmują Maskat, kapitulacja Omanu
14 maj - Arabia Saudyjska przystępuje do Unii
17 maj - Meksyk przystępuje do Aliantów
1 czerwiec - Niemcy atakują Związek Radziecki

 

Odcinek Specjalny nr 14 - Świat poza dobrem i złem

1 czerwiec 1970 r., Rzym, Ogrody Castel Gandolfo

- Wasza Świątobliwość, czy wojna naprawdę wybuchnie?
- Mój drogi Otto - Ojciec Święty zwrócił się do swojego sekretarza. - Musimy wierzyć, że Bóg nam tego oszczędzi. Kolejna wojna... Nie, musimy się modlić by do niej nie doszło.
- Wasza Świątobliwość... Czytałem niedawno Manuskrypt Malachiasza... Czy Wasza Świątobliwość sądzi, że...
- In persecutione extrema S.R.E. sedebit Petrus Romanus, qui pascet oves in multis tribulationibus: quibus transactis civitas septicollis diruetur, et Iudex tremedus iudicabit populum suum. Finis. Tak, czytałem tą przepowiednię. Nie wiem ile jest w niej prawdy, choć wiele elementów pasuje do naszej sytuacji... Przed konklawe byłem biskupem rzymskim, jako papież przybrałem imię Piotr, musiałem ukorzyć się przed Hitlerem by zakończył prześladowania wiernych...
- Wasza Świątobliwość... Może rozsądny byłoby wyjechanie z Rzymu na jakiś czas... Przepowiednia mówi o zniszczeniu miasta na siedmiu wzgórzach...
- Jestem już za stary na podróże... Ufam Bogu. Jeśli jego wolą jest zniszczenie Rzymu... Pozostanę tutaj aż do końca.
- Wasza Świątobliwość, co to jest!? - Krzyknął sekretarz, wskazując na niebo. Na wschodzie pojawiła się łuna...

Papież padł na kolana i zaczął się modlić. Po chwili cały Rzym obrócił się w popiół...

*W czasie najgorszego prześladowania Świętego Kościoła Rzymskiego, na tronie zasiądzie Piotr Rzymianin, który będzie paść owce podczas wielu cierpień, po czym miasto siedmiu wzgórz zostanie zniszczone i straszny Sędzia osądzi swój lud. Koniec.

​

1 czerwiec 1970 r., Madryt, Apartamenty marszałka Francisco Franco

Marszałek leżał na swoim ogromnym łożu. Zbliżał się do osiemdziesiątki i coraz trudniej było mu się poruszać. Nadal jednak sprawował rządy silnej ręki. Król Juan Carlos nie okazał się godnym następcą marszałka. I jeszcze te wiadomości z Chin...
- Fernando! - Krzyknął na swojego służącego. - Przyjdź do mnie, proszę!
Po chwili drzwi sypialni się otworzyły i wszedł młody chłopak ubrany w strój kamerdynera.
- Jestem, panie marszałku.
- Sprowadź Jego Wysokość. Muszę porozmawiać z królem.
- Panie marszałku, obawiam się, że będzie pan musiał odłożyć tą rozmowę. Jego Wysokość wyjechał do swojej rezydencji w Pirenejach.
- Co!? - Franco podniósł się na łóżku. - Za chwilę może wybuchnąć wojna, a ten smarkacz urządza sobie wakacje!?
- Panie marszałku, proszę się nie przemę... Co to jest? - Zapytał Fernando, wskazując na okno.

Na wschodzie pojawiła się łuna... Po chwili cały Madryt obrócił się w popiół...

​

1 czerwiec 1970 r., Warszawa, Ulica Marszałkowska

- Słuchaj, przemyślałem sobie wszystko. Mam odłożone trochę pieniędzy. Wystarczy żeby przekupić kogo trzeba.
Dwóch mężczyzn szło blisko siebie zerkając spode łba na mijających ich ludzi. Na widok patrolu żandarmerii szybko schowali się w jakiejś bramie.
- Kogo ty chcesz przekupywać? Jeśli wybuchnie wojna prędzej czy później wezmą nas w kamasze. Zresztą, to nasz obowiązek. Mój ojciec służył pod Maczkiem w Ameryce.
- Jeśli wybuchnie wojna tak, ale teraz wyślą cię na Ural! Nie czytałeś przemówienia Andersa? Chce wysłać kolejne dywizje na Wał Fuhrera!
- Pewnie mówił tak żeby ugłaskać Goebbelsa... Zresztą, nawet jeśli to co? Podobno mają tam najlepsze bronie i schrony na całym świecie! Tam będziemy bezpieczniejsi niż tutaj.
- A rób sobie jak chcesz, ja wysiadam z tej karuzeli - rzekł pierwszy mężczyzna i wyszedł z bramy. Na wschodzie pojawiła się łuna...
- O *****...

Po chwili cała Warszawa obróciła się w popiół...

​

1 czerwiec 1970 r., Londyn, Pałac Buckingham

Syreny alarmowe rozległy się w królewskiej rezydencji. Rezydencji, która już od rana była opustoszała. Wszyscy znaleźli się już w schronie. Wszyscy oprócz...
- Wasza Wysokość... Nie możemy dłużej czekać... Musimy zamknąć kryptę.
- Poczekajmy jeszcze chwilę. Moja żona... Niedługo będzie.
- Co z twoim synem, Rudolfie? - Zapytał Six.
- Jest bezpieczny w Berghofie - odpowiedział Hess. - Przynajmniej mam taką nadzieję...
- Panie premierze... - Żołnierz tym razem zwrócił się do Mosleya. - Naprawdę musimy się pospieszyć...
- Wasza Wysokość - Mosley zwrócił się do Edwarda VIII - musi podjąć decyzję. Jestem pewien, że Jej Wysokość uznała, że nie zdąży dotrzeć do Londynu i ukryła się w innym miejscu.
Edward VIII spojrzał lekko otumaniony na Mosleya.
- Oby... Oby. Dobrze. Zamknijcie kryptę.

Na wschodzie pojawiła się łuna... Po chwili cały Londyn obrócił się w popiół...

​

1 czerwiec 1970 r., Nankin, Krypta marszałka Czang Kaj-szeka

- Panie marszałku, nasze rakiety zniszczyły już Rzym, Madryt, Warszawę i Londyn! - Jeden z żołnierzy stanął na baczność przed Czangiem i wyrecytował przygotowywaną od lat formułkę.
- Świetnie... Świetnie... Czas na Berlin i resztę...

1 czerwiec 1970 r., Berlin, Fuhrerbunker

- Mein Fuhrer... Zaczęło się. Chińczycy zniszczyli już połowę europejskich stolic. Berlin również.
Goebbels zwiesił głowę. Musiał podjąć kluczową decyzję. Czy wykonać zmasowany odwet?
- Wykonajcie I fazę Valhalli. Na razie wstrzymajcie się z drugą fazą.
- Mein Fuhrer, będzie pan musiał pospieszyć się z rozkazem dotyczącym wykonania II fazy Unternehmen Valhalla... Nie wiemy jak długo uda nam się utrzymać kontakt z Alpejskim Ośrodkiem Badawczym...
- Poczekamy. Jeszcze trochę...

​

1 czerwiec 1970 r., Nankin, Krypta marszałka Czang Kaj-szeka

- Panie marszałku, Niemcy wykonali odwet! Nankin i Pekin z pewnością zostały zniszczone, nie mamy informacji o innych miastach...
Czang z trudem wstał. Ponad osiemdziesięcioletni starzec podszedł do panelu, z którego odpalano rakiety.
- To konieczne. Inaczej nie pokonamy Niemców - powiedział Czang, jakby próbując przekonać samego siebie. Ręka powędrowała do czerwonego przycisku...
- Dosyć!
Czang obrócił się. W drzwiach stał Zhang Xueliang. W dłoni trzymał pistolet wycelowany w Czanga.
- Xueliang? A co ty tu robisz? Jak wydostałeś się z aresztu?
- Wiem co chcesz zrobić... Nie pozwolę ci na to. Nie pozwolę ci zniszczyć całego świata!
- Ty głupcze... To ja doprowadziłem Chiny do potęgi! Mogę zrobić co mi się żywnie podoba! - Krzyknął Czang, odwracając się z powrotem do panelu.
Padł strzał. Czang powoli osunął się na ziemię. Rakiety pozostały w swoich silosach. Łuny na wschodzie nigdy więcej się nie pojawiły...

***
​

Wojna, jak każda wojna, przyniosła zmiany, choć sama się nie zmieniła. Europa i Azja, pogrążone w chaosie i ogarnięte zimą nuklearną, przestały się liczyć. Wielkie imperia, wynik poprzednich wojen, przestały istnieć. Na świecie nie było już żadnych bogów, żadnych panów, żadnych hegemonów.

Wielka Rzesza ucierpiała najbardziej. Niemcy i Francja zamieniły się w pustkowia, na których resztki ludzkości starały się przetrwać. Od Rzeszy oderwały się wszystkie nabytki poprzedniej wojny, choć w większości zachowały wierność ideałom narodowego socjalizmu. Nie przeszkadzało im to jednak w rywalizacji o prymat w postnuklearnej Europie. Skandynawia, Dietsland i Teutonia starały się zyskać przewagę na północy. Finowie odizolowali się od resztek niemieckiego imperium, utrzymując jedynie kontakty handlowe z sąsiadami. Jednak wschodni bat nadal był w stanie utrzymywać spokój nad Bałtykiem.

Zjednoczone Królestwo wbrew pozorom nie rozpadło się. Mosley, Six, Hess i Windsor szybko wyszli z ukrycia i na powrót przejęli władzę. Rządy tego kwartetu nie trwały jednak długo. Mosley pozbył się starych kamratów. Brytyjczycy znów byli podlegli jego woli, teraz jednak pozbyto się wpływów niemieckich i nieudolnego monarchy. Mosley sprytnie rozegrał tą partię. Oskarżenie Niemców o kataklizm, jakim było zniszczenie Londynu wystarczyło by móc rządzić według własnego uznania. Najbardziej uprzemysłowione państwo świata wróciło do socjalistycznych korzeni w angielskim wydaniu. Ideologia angsocu, angielskiego socjalizmu, ogarnęła Wielką Brytanię i szybko podbitą Irlandię. Utopia Orwella nabrała realnych kształtów.

Hiszpania zamieniła się w mozaikę regionalnych państewek. Tłumione od lat mniejszości podniosły głowę i odzyskały władzę. Król Juan Carlos utrzymał władzę na północy kraju, Falanga kontrolowała centrum państwa, wraz ze zniszczonym Madrytem. Afrykańskie kolonie Hiszpanów szybko ogłosiły niepodległość. Portugalczycy, którzy nie byli celem chińskich rakiet, nie zdołali utrzymać swoich kolonii. Coraz słabsza Portugalia tylko z rzadka mieszała się w walki wschodnich sąsiadów.

Włoski kolos okazał się mieć bardziej gliniane nogi niż podejrzewano. Zniszczony Rzym nigdy nie odrodził się. Śmierć większości watykańskich prominentów oznaczała koniec Kościoła. Król Umberto, który na początku wojny przebywał w Turynie zdołał utrzymać władzę na północy i odtworzyć Królestwo Piemontu. Nie miał jednak dość sił by utrzymać kolonie i bałkańskie posiadłości, a nawet by kontrolować resztę Włoch. Na południu z podziemia wyszła mafia i przejęła władzę na Sycylii i w Neapolu. Półwysep Apeniński znów zmienił się w konglomerat miast-państw.

Bałkańska beczka z prochem wybuchła po raz kolejny. Uwolnieni spod wpływów Rzymu Grecy, Albańczycy, Serbowie, Czarnogórcy, Bośniacy i Chorwaci ogłosili niepodległość i, jak zwykle, zaczęli walczyć między sobą. Bułgarzy i Węgrzy nie byli w stanie utrzymać swoich rozrośniętych terytoriów. Rumuni oczywiście skorzystali z okazji i odzyskali dawną pozycję, przy okazji dokonując rzezi niemieckich żołnierzy w Enklawie Ploeszti.

Zniszczenie Warszawy było początkiem końca polskiego imperium. Ukraińcy i Litwini zrzucili polskie jarzmo, Rumuni szybko oderwali Mołdawię, a w samej Polsce wybuchła wojna domowa. Junta wojskowa broniła swojej władzy przed sfaszyzowanym ONR-em. Pozbawieni swoich najwyższych dowódców wojskowi utracili dawną pozycję. Bojówki Związku Młodej Polski rozprawiły się z resztkami oporu. ONR dążył do stworzenia państwa zamieszkanego wyłącznie przez Polaków - w związku z tym łatwo zaakceptował niepodległą Ukrainę i zgodził się na przesunięcie granicy na zachód. Sztuczny, faszystowski twór w środkowej Europie utrzymał się przez wiele lat...

Wojna w Azji szybko przybrała niekorzystny dla Chin obrót. Desanty na Japonię i Filipiny zostały szybko odparte. Walki o dolinę Indusu zakończyły się wraz z rozpadem Indii. Same Chiny podzieliły los Hindusów - ich rozciągnięte do granic możliwości państwo nie wytrzymało wymiany ciosów z Rzeszą. Na Chińskich Pustkowiach szybko zapanował głód.

Syberia, Ural... Tam miało dojść do starcia między niemieckimi i chińskimi hordami. Starcia, które nigdy się nie odbyło. Chińska armia wkroczyła na ogołoconą Syberię i ugrzęzła w miejscu. Powolny rozkład ich armii zakończył bunt żołnierzy, którzy utworzyli własne państwo w północnej Mongolii. Choć nowa Złota Orda mogła stać się nowym rozgrywającym w Azji, to dla żołnierzy na Wale Fuhrera lub na Kamczatce nigdy nie stała się zagrożeniem. Jedyne zagrożenie istniało wciąż w bunkrze Czanga...

Ostkommissariats uniknęły atomowej zagłady. Jako jedyne twory państwowe na świecie posiadały dość sił by być samowystarczalnymi w swoim własnym świecie. Postsowieckie fabryki, miliony żołnierzy na Uralu, a wreszcie słabośc sąsiadów, pozwaliły im na bezpieczny rozwój. Zjednoczone, tworzące Nową Rzeszę, powoli przygotowywały się do kolejnego najazdu na Europę... Jednak musiało minąć aż sto lat od wojny by mogli powrócić do Niemiec.

***
​

Berlin - 4 miliony
Hamburg - 1.5 miliona
Monachium - 1 milion
Kolonia - 1 milion
Essen - 0.5 miliona
Lipsk - 0.5 miliona
Drezno - 0.3 miliona
Kilonia - 0.1 miliona
Paryż - 2 miliony
Amsterdam - 0.5 miliona
Londyn - 5 milionów
Madryt - 3 miliony
Rzym - 2.5 miliona
Warszawa - 1.5 miliona
Tokio - 7 milionów
Delhi - 10 milionów
Nankin - 3 miliony
Pekin - 15 milionów
Kanton - 3 miliony
Szanghaj - 20 milionów
Chongqing - 4 miliony
Tiencin - 3 miliony
Tajpej - 2 miliony
Hongkong - 5 milionów